Lee Patrick 2009 - Travis Chase 01. Tunel

Patrick Lee Travis Chase Tom 1 tytuł oryginału THE BREACH Tunel

Mojej matce

Podziękowania

Ludziom, których teraz wymienię, powinienem dziękować nieustannie. Robię to niniejszym. Dziękuję Janet Reid, najbardziej pracowitej agentce w całej branży. Po przeprowadzce do Nowego Jorku zapewne wzięła sobie do serca powiedzenie, że to miasto nigdy nie śpi. Dziękuję pani redaktor Sarah Durand z wydawnictwa HarperCollins. Wiedziała, jak powinna wyglądać ta powieść, i udzielała mi wskazówek - to właśnie dzięki niej tekst został

doprowadzony do pożądanego stanu. Dziękuję również Emily Krump i wszystkim wspaniałym ludziom z wydawnictwa HarperCollins. Włożyli tyle pracy w powstanie niniejszego dziełka, że nie sposób jej opisać ani podziękować im na jednej stronie.

Część pierwsza

BLACKBIRD

Rozdział 1

W pierwszą rocznicę wyjścia z więzienia Travis Chase obudził się o czwartej nad ranem. Dookoła okiennic widniała już ramka

jasnego słonecznego światła. Travis załadował plecak do swojego forda explorera i wyjechał z Fairbanks drogą numer dwa. Godzinę później terenowy ford sunął już na północ po żwirowej Dalton Highway prowadzącej ku kręgowi polarnemu i Górom Brooksa. Z wierzchołków najwyższych wzgórz rozciągał się widok na drogę i rurociąg, wijące się przed samochodem pośród mniejszych pagórków i dolin

porośniętych jaskraworóżową wierzbówką. Powodem tej podróży nie było świętowanie rocznicy. Nic z tych rzeczy. To miał być czas przemyśleń - Travis zamierzał się zastanowić nad wszystkimi ważnymi dla niego sprawami i podjąć decyzję, co dalej robić. Termometr na desce rozdzielczej wskazywał piętnaście stopni Celsjusza na zewnątrz. Travis opuścił szyby i przez samochód

zaczęło przepływać wilgotne powietrze. Środek lata na Alasce przynosił podobne zapachy jak wiosna w Minneapolis, gdzie Travis Chase mieszkał wcześniej. Tak pachniała wilgotna trawa, świeżo uwolniona od pokrywy śnieżnej. O dziesiątej dojechał do Coldfoot i zatrzymał się na posiłek. Całe miasteczko składało się z kilku domów i nie miało nawet dwudziestu mieszkańców. Istniało dzięki podróżnym,

którzy jechali Dalton Highway i zostawiali w nim swoje pieniądze. Tymi podróżnymi byli głównie kierowcy ciężarówek jadący na pole naftowe przy zatoce Prudhoe, czterysta kilometrów dalej na północ. Coldfoot było ostatnią osadą przy żwirowym trakcie. Dalej droga wspinała się coraz wyżej, a potem niespiesznie opadała, dochodząc aż do morza. Travis nie jechał aż tak daleko na północ. Zmierzał w góry, które były niemal na

wyciągnięcie ręki. Na zachód od Coldfoot rozciągał się Arktyczny Park Narodowy z pasmem górskim ciągnącym się łukiem przez trzysta kilometrów ku południowemu zachodowi. W głąb Gór Brooksa nie prowadziły żadne drogi ani nawet ścieżki. Ktokolwiek chodził po tych górach, musiał sobie radzić bez szlaków, choć rozmaite strony internetowe i drukowane przewodniki szczegółowo opisywały najpewniejsze i najbardziej uczęszczane trasy. Travis

Chase przestudiował wszystkie dostępne źródła, po czym zaplanował własną marszrutę - tak, aby nikogo nie spotkać. Pozostawił samochód na strzeżonym parkingu, napełnił bukłaki wodą, założył plecak i przed jedenastą rozpoczął pieszą wędrówkę. Na kolację ugotował sobie na malutkiej butli gazowej torebkę brązowego ryżu. Znajdował się już wtedy na grani pierwszego pasma gór, sześćset metrów powyżej osady.

Spoglądając na południe, widział ponadstukilometrowy odcinek drogi, który rano przejechał samochodem. Droga znikała na horyzoncie, za którym znajdowała się reszta świata i miejsce jego przyszłego zamieszkania. Alaska czy Minnesota? Oczywiście wszyscy znajomi z jego rodzinnych stron nalegali, aby tam wrócił. Mimo to miesiąc po wyjściu z więzienia kupił bilet do Fairbanks, w jedną stronę. Niektórzy spośród

członków jego rodziny nawet nie zdążyli się z nim spotkać. Jaką przyszłość widział dla siebie tu, na dalekiej Północy, ponad trzy tysiące kilometrów od najbliższych? A jaką widział pośród nich? Nawet dla tych nielicznych, którzy potrafili zrozumieć i przebaczyć, na zawsze pozostanie człowiekiem, który od dwudziestego piątego do czterdziestego roku życia siedział w więzieniu. Nawet za dwadzieścia lat, dla następnego

pokolenia kuzynów, pozostanie właśnie kimś takim - wujkiem po odsiadce. Na nic więcej nie mógł liczyć. Ruszył dalej, ku kolejnemu łańcuchowi gór, aż w końcu zatrzymał się i rozbił obóz na noc. Właściwie nie była to noc, a jedynie parę godzin półmroku i chłodu, z bladym, rozproszonym światłem słonecznym przebijającym przez zamglenie nad linią północnego horyzontu. Łatwo było przyszpilić

namiot do miękkiej ziemi obok skraju pokrytej śniegiem pochyłej płaszczyzny, ciągnącej się wzdłuż wyższych partii gór. Przesiedział całą godzinę przed namiotem, nim zaczął odczuwać senność. Jakieś osiem kilometrów na zachód od niego - trudno dobrze ocenić odległość w górach - wyrastał skalisty grzbiet wznoszący się wyżej niż góry, przez które zdołał przejść do tej pory. Nisko zawieszone słońce

rzucało długie cienie i Travisowi wydało się, że po skalnej powierzchni przesuwają się jakieś punkty. Sięgnął po lornetkę i zaczął przeszukiwać spojrzeniem zbocze. Może po minucie zobaczył owce Dalla. Po prawie pionowej granitowej ścianie chodziło dwadzieścia parę sztuk. Za matkami pewnie stąpały najwyżej dwumiesięczne jagnięta. Travis obserwował zwierzęta, dopóki nie schowały się za załomem zbocza.

W końcu zaczął odczuwać przyjemne rozleniwienie i charakterystyczną ciężkość kończyn. Wpełzł do namiotu, a potem do śpiwora i odpłynął w sen, jeszcze przez chwilę słysząc szum wiatru omiatającego krótką trawę. Obudził się z gwałtownie bijącym sercem. Coś go przestraszyło, ale nie wiedział co. Przebijające przez płótno namiotu słońce świeciło mocniej niż przedtem, choć zegarek

wskazywał dopiero parę minut po trzeciej w nocy. Travis zamrugał powiekami, żeby rozbudzić się do końca, i w tym momencie usłyszał grzmot, który przetoczył się ponad granią. Minęło parę sekund, a potem rozległ się basowy rumor, od którego zatrzęsła się cała góra. Wydawało się, że dochodzi gdzieś z głębi niej. Travis uspokoił się i z powrotem wygodnie ułożył w śpiworze. Przetarł oczy.

Bezgłośnie rozbłysł piorun i po zachodniej stronie namiotu zrobiło się jasno. Travis spojrzał na zegarek. Minęło trzydzieści pięć sekund, zanim odezwał się grzmot. Wynikało z tego, że burza znajduje się w odległości jedenastu kilometrów. Powoli zaczął z powrotem zasypiać, mimo że burza się wzmagała. Jej odgłosy uspokajały go w jakiś dziwny sposób, jakby była kołysanką tej surowej, nieprzystępnej

okolicy. Po kilku minutach błyskawice i gromy zaczęły następować po sobie niemal bez przerwy i były coraz bliżej. Zanim zasnął, znowu usłyszał niepokojący dźwięk, który już raz go obudził. Obrócił głowę ku zachodowi i nasłuchiwał. Co to było? Nie brzmiało jak grzmot. Raczej jak wrzask ale nie ludzki ani zwierzęcy. Przypominało to odgłos blachy rozdzieranej w więziennym warsztacie. No tak, blacha. Krążą mi po

głowie więzienne wspomnienia, pomyślał. Wciąż cierpiał z ich powodu, ale nauczył się je ignorować. Zamknął powieki i po chwili zasnął. * Trzy dni później rozbił namiot sześćdziesiąt kilometrów od Coldfoot. Jego GPS pokazywał także długość przebytej trasy, która tego dnia wyniosła całe osiemdziesiąt kilometrów. Zjadł podgrzany woreczek

zupy o smaku enchilady. Ale wszystkie te posiłki z woreczków smakowały bardziej jak woreczki niż to, co było na nich napisane. Siedział nad doliną otoczoną przez strome ściany schodzące jakieś dwieście metrów w dół. Jej dno było szerokie i płaskie, ciągnęła się na północny zachód przez mniej więcej pięć kilometrów. Przez dolinę przepływała ławica chmur, przypominająca dymiącą rzekę. Mgła omywała wystające skały i płożyła się

w głębszych miejscach. Poniżej Travisa dno doliny było zasłonięte, choć na chwilę, kiedy ukośne promienie słońca przebiły się przez mgłę, coś pod nią błysnęło. Woda, może lód. Spał smacznie, budząc się tylko dwa razy - nie z powodu grzmotów, ale wycia wilków. Nie wiedział, jak daleko są zwierzęta, choć chwilami miał wrażenie, że najwyżej czterysta metrów od niego. Czytał, że watahy wilków wyją raz głośniej, raz

ciszej, żeby zmylić potencjalne ofiary oraz inne wilki, więc nie jest łatwo ocenić, gdzie się znajdują. O szóstej rano obudził się, uniósł klapę namiotu i usiadł. Ten ranek był zimniejszy niż poprzedni. Powietrze też było czystsze od początku wędrówki wzrok Travisa nie sięgał jeszcze tak daleko. Alaska czy Minnesota? Wybrał się tutaj, żeby odpowiedzieć

sobie na to pytanie, ale do tej pory mu się to nie udało. Przez jego głowę przelatywały argumenty przemawiające za każdym z tych rozwiązań. W rodzinnych stronach czekali na niego przyjaciele i rodzina. Owszem, zawsze będą go osądzać, lecz jednocześnie łatwiej zaakceptująjego przeszłość niż obcy ludzie. Jeff, brat Travisa, założył właśnie firmę komputerową i na razie kierował nią z

domu. Proponował Travisowi udział w tym interesie i chciał go wszystkiego nauczyć. Jednak miasto, w którym Travis się wychował, to także niedobre wspomnienia. Każda ulica kojarzyła się z przykrymi rzeczami. Przytłaczało go to. Alaska - to właśnie było to. Idealna pustka, w której nikt nie będzie go oceniał ani próbował wepchnąć w dawne koleiny. Przyjeżdżając do Fairbanks, niczego ze sobą nie

przywiózł. Czasem zdawało mu się, że nawet siebie samego pozostawił daleko. Jeszcze przed rokiem, w pierwszych dniach po wyjściu na wolność, nigdy by w to nie uwierzył, jednak na Alasce czasami mijał cały dzień, a on w ogóle nie myślał o więzieniu ani o tym, co zrobił, zanim tam trafił. Czasami w ogóle nie był już tamtym facetem. I z każdym upływającym miesiącem coraz mocniej to czuł. Ale kiedy postawi stopę w swoim

starym świecie, wszystko wróci. I właśnie z tego powodu, choćby to był jedyny powód, chyba wiedział, co powinien wybrać. Wciągnął spodnie i buty, po czym wyszedł z namiotu. Jeszcze wieczorem trawa była miękka, jednak teraz chrzęściła pod nogami. Travis przeciągnął się, przyklęknął i wyjął z plecaka kuchenkę turystyczną i menażkę. Chwilę później syczał już niebieski płomień,

podgrzewając wodę na kawę. Czekając, aż woda się zagotuje, Travis podszedł do krawędzi urwiska i popatrzył na dolinę, widoczną teraz w całości w krystalicznie czystym powietrzu. Nagle znieruchomiał. Przez chwilę po prostu patrzył, nawet nie mrugając. Na dnie doliny leżał wrak boeinga 747. Rozdział 2

Spakowanie wszystkiego, łącznie z namiotem, zajęło Travisowi półtorej minuty. Potem ruszył pędem wzdłuż krawędzi doliny. Skąd się tutaj wziął ten samolot? Jak to możliwe, że nad wrakiem nie wiszą helikoptery i nie rozcina go palnikami acetylenowymi stu ratowników wyposażonych w dokładne plany maszyny? W miejscu gdzie znajdował się Travis, ściana była zbyt stroma, aby dało się po

niej zejść, jednak niecały kilometr na północny zachód od niego stok był nachylony pod kątem czterdziestu stopni. Też stromo jak cholera, ale trochę mniej. Trzeba będzie uważać, żeby nie sturlać się na dół razem z plecakiem i nie połamać po drodze wszystkich kończyn. Kompletnie połamany byłby marną pomocą dla uwięzionych we wraku ludzi - oczywiście jeżeli ktokolwiek przeżył katastrofę.

Jak na razie był jedynym potencjalnym ratownikiem na miejscu tragedii. Niestety nie miał możliwości wezwania pomocy. Telefon komórkowy stał się bezużytecznym gadżetem czterdzieści kilometrów od Fairbanks, a CB - radio, za pomocą którego porozumiewają się zwykle kierowcy na Dalton Highway zostało razem z samochodem na parkingu motelu i stacji benzynowej, sześćdziesiąt kilometrów stąd.

Szedł wzdłuż skraju urwiska, wpatrując się w boeinga leżącego na dnie doliny. Najwyraźniej piloci usiłowali wylądować, bo wrak leżał równolegle do biegu doliny, jakby była pasem startowym. Za szczątkami samolotu widniały głębokie bruzdy w ziemi, mające długość ponad trzystu metrów. Mniej więcej w połowie tych bruzd leżało prawe skrzydło, oderwane przez skalny słup, którego uderzenie w ogóle nie naruszyło. Szczęśliwym

trafem nie doszło do eksplozji, choć u nasady oderwanego skrzydła trący o podłoże metal musiał zetknąć się z paliwem. Ale na dnie doliny leżał wielki płat śniegu i druga połowa odcinka, po którym prześlizgnął się samolot, znajdowała się właśnie na nim. Jeżeli nie liczyć oderwanego skrzydła, wrak był mniej więcej cały. Złamał się jeszcze tylko statecznik pionowy, który leżał teraz na prawym stateczniku poziomym; kojarzył się

Travisowi z oderwaną kończyną, trzymającą się tylko na płacie skóry. Kadłub pękł w trzech miejscach i z szerokich może na trzydzieści centymetrów szczelin wystawały fragmenty przewodów oraz strzępy izolacji kadłuba. Jego wnętrze w głębi szczelin było ciemne; zresztą nawet gdyby we wraku paliło się światło, z tej odległości Travis nie zdołałby zobaczyć, co znajduje się w środku. Wokół szczątków samolotu ani w jego

wnętrzu nie było widać żadnego ruchu czy jakichkolwiek oznak obecności człowieka. Nikt nie wyciągał niczego z maszyny ani nie zbudował prowizorycznego schronienia. Czy pasażerowie ukryli się przed zimnem w kadłubie? A może są zbyt ciężko ranni, żeby wyjść z wraku? Odległość była za duża, żeby Travis mógł dostrzec ewentualne ślady stóp. W dodatku zmrożona powierzchnia śniegu odbijała

światło, rażąc obserwatora w oczy. Nie sposób było określić, czy ktoś wydostał się ze środka i ruszył na poszukiwanie pomocy. I to właśnie najbardziej zdumiewało Travisa: jak to możliwe, żeby na miejscu katastrofy jumbo jeta nie pojawili się jeszcze żadni ratownicy? Jak długo ten kolos tu leży? O Jezu, przecież upłynęły trzy dni, przypomniał sobie. Trzy dni, odkąd podczas burzy usłyszał odgłos rozdzieranego metalu. Słyszał, jak olbrzymi odrzutowiec się

rozbija! W ciągu całych trzech dni nie odnaleziono wraku. Nikt go nie szukał; w czasie swojej wędrówki Travis nie słyszał samolotu ani helikoptera, które mogłyby należeć do ratowników. Nie rozumiem, pomyślał. Przecież to nie mała, jednosilnikowa cessna, której pilot wystartował, nie wpisując się do książki lotów. Liniowe samoloty pasażerskie mają po kilka systemów łączności - nadajniki radiowe

dużej mocy, nadajniki łączące się z satelitami i pewnie jeszcze kilka innych urządzeń. Nawet gdyby wszystkie uległy zniszczeniu, kontrolerzy z wieży na lotnisku międzynarodowym w Fairbanks odnotowaliby ostatnią znaną pozycję boeinga. W ciągu godziny powinna go już szukać cała armia ratowników. Doszedł do łagodniejszego stoku, gdzie porośnięty trawą fragment terenu w kształcie

odwróconego lejka wrzynał się w dolinę. I tu jednak stok okazał się bardziej stromy, niż wydawało się z daleka. Ale w odległości wielu kilometrów nie było innej możliwości zejścia na dno doliny. Próba pokonania drogi w linii prostej równałaby się samobójstwu - jednak zakosami powinno się udać... Travis ostrożnie zbadał podłoże - było na tyle miękkie, że zapewniało wystarczającą przyczepność. Stwierdził, że jeśli się pochyla i przytrzymuje ręką

trawy, może schodzić, zachowując równowagę. Piętnaście minut później biegł już wzdłuż jednej z bruzd wyoranych w ziemi. Właściwie był to parów - zmieściłaby się w nim terenówka. Minął odłamane skrzydło. Opierało się na skale, która oderwała je od wielkiej maszyny. Po chwili wszedł na płat śniegu i od razu poczuł woń paliwa lotniczego. Przesiąkł nim cały śnieg. Ślady, które zostawiał za

sobą, natychmiast wypełniały się różowym płynem. Wrak znajdował się teraz w odległości mniej więcej połowy boiska piłkarskiego, zwrócony ogonem do Travisa. Był lekko skręcony w lewo, dzięki czemu Travis mógł zobaczyć lewą burtę oraz wciąż trzymające się kadłuba lewe skrzydło. Nigdzie nie widać śladów stóp... Ogon rozbitego olbrzyma wznosił się nad głową Travisa na wysokość trzech pięter -

mimo że statecznik pionowy był złamany. Ciężar skrzydła przechylił maszynę w lewo. Oba podwieszone pod nim silniki zakopały się w śniegu. Travis minął ogon i zatrzymał się jakieś dziesięć metrów przed skrzydłem między koleinami wyżłobionymi przez silniki. Wszystkie trzy szczeliny w popękanym kadłubie, które zobaczył ze szczytu urwiska, znajdowały się po jego stronie. Nawet z tak bliskiej odległości widział w nich

tylko czerń. W oknach tym bardziej nic nie było widać pochylone ku dołowi, odbijały biel śniegu. Travis wziął głęboki oddech. - Jest tam kto?! - zawołał. Odpowiedziało mu tylko echo. Podszedł do jednej ze szczelin, sprawdził, czy metal wokół niej trzyma się kadłuba, a potem wpełzł do wraka. To nie był samolot pasażerski.

Rozdział 3

Niemal całe wnętrze maszyny wypełniały rzędy pulpitów sterowniczych - wyglądało to jak stacja kontroli lotów NASA wciśnięta do kadłuba jumbo jeta. Sięgała od ogona maszyny aż do przegrody znajdującej się dziesięć metrów przed Travisem. Przy każdym z terminali stało przyśrubowane do podłogi krzesło obrotowe. Wzdłuż lewej burty, w najniżej

pochylonym miejscu, leżały różne potrzaskane przedmioty. Tu także w powietrzu wisiała silna woń paliwa, lecz towarzyszył jej jeszcze inny zapach. Znajomy. Travis rozglądał się w ciemności, jasne słupy światła wpadającego przez okna tylko utrudniały widzenie. Nagle przypomniał sobie, co tak pachnie - i zaraz potem to zobaczył... Krew. Pod rzuconymi na podłogę zniszczonymi rzeczami stały całe kałuże krwi. Pod

jego stopami także. Poczuł skurcz żołądka. Wrócił do szczeliny w burcie, wystawił głowę na zewnątrz i wciągnął w płuca haust powietrza - nie, nie powietrza, ale oparów paliwa. Mimo to pomogło. Oddychając płytko, wrócił do wnętrza wraka. Osłoniwszy dłonią oczy, poszukał wzrokiem tego, co niewątpliwie znajdowało się w kadłubie.

No tak! Natychmiast zobaczył pośród rumowiska dwanaście ciał. Wszystkie leżały na rzuconych pod lewą burtę rzeczach, na samym wierzchu. Dziwne. Podszedł bliżej. To, co zobaczył, sprawiło, że mdłości ustąpiły miejsca dreszczowi strachu. Ci ludzie nie zginęli podczas upadku samolotu na ziemię. Każde z ciał miało po dwa otwory od kul w skroni, jeden obok drugiego. Znieruchomiał i zaczął nasłuchiwać,

choć logika mu podpowiadała, że zabójca czy zabójcy już dawno opuścili pokład wraka. Katastrofa boeinga miała miejsce przed trzema dniami i znajdujący się na jego pokładzie ludzie prawdopodobnie zostali zastrzeleni zaraz po niej. Ci, którzy do nich strzelali, nie mieli powodów, aby pozostawać w rozbitym samolocie. Nasłuchiwał jeszcze przez dziesięć sekund, lecz słyszał tylko wiatr hulający po dolinie

i ze świstem wdzierający się do środka przez porozrywane blachy kadłuba. To pieśń pogrzebowa dla tych pomordowanych, pomyślał. Znowu popatrzył na ciała. Zabici mieli na sobie coś w rodzaju mundurów: czarne spodnie i eleganckie niebieskie koszule. Nie były to może mundury wojskowe, ale z pewnością nie wyglądały jak zwykłe stroje. Na koszulach nie dostrzegł jednak żadnych

oznaczeń ani pagonów. Jakiej narodowości były ofiary? Dziewięcioro z nich należało do rasy białej, a troje - do czarnej. Siedmioro mężczyzn i pięć kobiet. Ciała tak napuchły, że nie dało się dokładnie określić wieku zabitych, jednak chyba mieścili się w przedziale od trzydziestu do pięćdziesięciu lat. W tym momencie Travis zdał sobie sprawę z czegoś, co powinno zwrócić jego uwagę na samym początku: na samolocie nie

było żadnych symboli, napisów czy barw, chyba nie miał nawet numeru na ogonie. Co to za maszyna? Travis często oglądał nocą programy Discovery Channel i wiedział, że amerykańskie władze dysponują specjalnymi samolotami kryzysowymi - latającymi centrami dowodzenia, które mogły być wykorzystane w przypadku zniszczenia Pentagonu w wyniku obcego ataku.

Nazywano je samolotami na dzień apokalipsy. Kosztowały miliardy dolarów, ale wszyscy woleli, żeby te miliardy okazały się wydane na próżno. Jeśli był to jeden z tych samolotów, wydawało się tym bardziej nieprawdopodobne, żeby do tej pory nikt go nie znalazł. Ale przecież... ktoś go jednak znalazł, czyż nie? Travis wyprostował się i jeszcze raz popatrzył na ciała zabitych i urządzenia, które

obsługiwali. Nasuwały mu się tysiące pytań, ale nie znajdował żadnej odpowiedzi. Nie było mu to zresztą do niczego potrzebne. Czas stąd iść. Trzeba wrócić do Coldfoot i powiedzieć miłym ludziom, którzy sprzedają tam hamburgery, że wyprawa w góry była bardzo przyjemna i nic niezwykłego się nie wydarzyło. Podszedł do pęknięcia kadłuba, patrząc na przegrodę, w której znajdowały się drzwi.

Jego wzrok przyzwyczaił się już do ciemności i widział za drzwiami długi, przynajmniej trzydziestometrowy korytarz prowadzący na dziób samolotu. Po jego jednej stronie były okna, po drugiej - szereg drzwi. Kiedy wystawił już głowę i ramię na zewnątrz, nagle do niego dotarło, co zobaczył w korytarzu. Zacisnął mocno powieki, ale nie z powodu odbitego od śniegu słońca. Wahał się

jeszcze może przez dziesięć sekund. Bardzo chciał ruszyć przed siebie i zostawić za sobą te ciała, wrak jumbo jeta i całą tę pieprzoną dolinę. Wystarczyło skoczyć w śnieg. Dalej zaniosą go nogi. Mimo to wsunął głowę z powrotem do wnętrza kadłuba i znowu popatrzył na korytarz. Od beżowej wykładziny korytarza wyraźnie odcinał się ślad krwi. Na czarnej

podłodze tylnej części samolotu był prawie niewidoczny, ale na korytarzu bardzo dobrze. Ciągnął się nim przez jakieś piętnaście metrów i skręcał w otwarte drzwi po prawej. Krwawej smudze i kroplom towarzyszyły po bokach krwawe odciski dłoni. Ranny nie był ciągnięty. Pełzł o własnych siłach. Travis podszedł do przegrody. W prawej ścianie korytarza było czworo drzwi, naprzeciwko okien. Krwawy ślad

wchodził do trzeciego przedziału. Na końcu korytarza były ostatnie drzwi - piąte - za którymi prawdopodobnie znajdował się trap prowadzący na górny pokład i do kabiny pilotów. Krew na wykładzinie była brązowa, wyschła już dawno temu; kałuże krwi z tyłu samolotu pozostały mokre tylko dlatego, że było jej bardzo dużo. Jeżeli personel stacji wymordowano zaraz po katastrofie, to ciężko ranny człowiek, który przeżył

atak, musiał od trzech dni wykrwawiać się w pomieszczeniu, do którego prowadził ślad. Z całą pewnością już nie żył. Lepiej się upewnić, to zajmie mi tylko minutę, pomyślał Travis. Ruszył korytarzem. Pierwsze drzwi otaczał nieregularny wianuszek dziur po kulach, przypominający gwiezdną konstelację. Otwory znajdowały się na wysokości ludzkiej

piersi i głowy i wyglądało na to, że strzelano zarówno z korytarza do pomieszczenia, jak i w drugą stronę. Travis zatrzymał się przed otwartymi drzwiami. Przy przeciwległej burcie samolotu leżało dwóch mężczyzn - zginęli za wielkim biurkiem, za którym próbowali się ukryć. Obaj byli krótko ostrzyżeni i mieli na sobie czarne garnitury i krawaty. Mogli być agentami Secret Service - albo którejkolwiek z innych

tajnych służb. Powaliły ich strzały w piersi i szyje, a potem na wszelki wypadek dobito ich strzałami w skroń, podobnie jak tych w ogonie. Jednak w przeciwieństwie do ludzi, których zamordowano przy pulpitach sterowniczych, byli uzbrojeni. Nie zabrano im karabinów. Travis od bardzo dawna nie miał broni w ręku i nie znał najnowszych rozwiązań w tej dziedzinie; zbyt wiele czasu spędził w więzieniu w Minnesocie. Stwierdził, że

leżące przy zabitych karabiny to M16 w zmodyfikowanej wersji. Podniósł bliższy z nich. Jego magazynek był przezroczysty i znajdowała się w nim jeszcze chyba połowa z trzydziestu nabojów. Oparł karabin o biurko i sprawdził magazynek drugiego. Prawie pełny. Wyjął go z karabinu. W kieszeniach każdego z zabitych znalazł jeszcze po jednym pełnym magazynku. Mężczyźni nie mieli przy sobie żadnych

dokumentów. Travis schował magazynki do kieszeni, podniósł karabin i przeszedł do kolejnego pomieszczenia. Zamarł, kiedy zobaczył, co ma przed sobą. Na środku przedziału znajdował się stalowy sześcian o boku jednego metra, przedzielony w połowie na część górną i dolną. Górna otwierała się na zawiasach i była otwarta. Z mocnych belek pod sufitem zwieszały się dwa grube łańcuchy. W odsłoniętej

wewnętrznej powierzchni sześcianu była niewielka pusta przestrzeń, w samym środku. Miała ona boki o długości około dziesięciu centymetrów, jej połowa znajdowała się w dolnej, a druga połowa w górnej części stalowego bloku - po jego zamknięciu obie połówki musiały łączyć się ze sobą, tworząc niewielki pojemnik, osłonięty z każdej strony prawie półmetrową warstwą litej stali. Travis nie wiedział, co wymagało aż tak

niezwykłej osłony, w każdym razie to coś zniknęło. Z boku sześcianu była przytwierdzona tabliczka, na której wypisano po angielsku czarnymi literami: „SZCZELINA” OBIEKT SPECJALNY 0247 - „SZEPT” STOSOWAĆ ZABEZPIECZENIA KLASY A INSTRUKCJA DODATKOWA DLA

TEGO OBIEKTU: NIKOMU NIE WOLNO PRZEBYWAĆ BLIŻEJ NIŻ PÓŁTORA METRA (1,5 m) OD NIEOSŁONIĘTEGO OBIEKTU DŁUŻEJ NIŻ DWIE MINUTY (2 min.) BEZ PRZERWY Travis jeszcze raz przyjrzał się zagłębieniu w sześcianie. Było w nim coś niepokojącego. Kiedy obejrzał go z bliska, natychmiast tego pożałował. W obu połówkach

sześcianu stal w bezpośrednim sąsiedztwie zagłębienia miała dziwny brudnoniebieski kolor. Wewnętrzna powierzchnia pojemnika była odkształcona, jakby jakaś potężna, działająca przez dłuższy czas siła starała się rozepchnąć go od środka. Travis natychmiast wyobraził sobie piszczący głośno licznik Geigera i szybko wyszedł z przedziału. Na korytarzu uświadomił sobie, że wstrzymuje oddech.

Zawrócił w stronę, z której przyszedł. Szczelina w kadłubie znajdowała się zaledwie dwadzieścia kroków od niego, widział już jej jasny zarys. Za chwilę znajdzie się na śniegu. Nie... Niezadowolony z siebie, odwrócił się na pięcie i ruszył w stronę trzeciego przedziału. To nic takiego, przekonywał sam siebie. Znajdę tam tylko martwego człowieka, już wystygłego.

Potem wyjdę z tego wraka i ruszę dalej. Kiedy minę trzy kolejne góry, wreszcie zaparzę sobie kawy, do cholery, tak jak od początku chciałem. Ale gdy wszedł do trzeciego pomieszczenia, cała jego pewność siebie się rozwiała. Niczego już nie był pewien. Owszem, osoba, która pozostawiła krwawe ślady na korytarzu, była martwa. Jednak już nic nie wydawało się proste. Rozdział 4

Zdarzały mu się już w życiu surrealistyczne sytuacje. Chwile, które trudno było zaakceptować i którym jednocześnie nie sposób było zaprzeczyć. To, co zobaczył w trzecim przedziale, przypomniało mu jedną z nich. Emocje sprzed lat i ten trudny do określenia zapach, którego przez tyle czasu nie czuł. Sterylna sala sądowa. Świetlówki odbijające się od wąskich zamkniętych okien. Jedno z nich

- otwarte. I śmiech dziewczyny, dobiegający z głębi ulicy. To była inna rzeczywistość, odległa od tamtej sali sądowej, sędziego i wyroku. Oczywiście Travis spodziewał się tego wyroku, wiedział, że zasłużył nawet na coś gorszego, jednak i tak omal nie zwaliło go to wtedy z nóg. Miał dwadzieścia pięć lat i następnym razem miał się znaleźć na ulicy dopiero jako czterdziestoparolatek. Ta chwila była zupełnie inna, ale niemal

tak samo trudna do zaakceptowania. Patrzył na martwą małżonkę prezydenta Stanów Zjednoczonych, której szeroko otwarte oczy zdawały się przewiercać go na wylot. Siedziała oparta o ścianę, ściskając w dłoni zakrwawioną kartkę z notatnika. Ellen Garner. Nawet w tej chwili zwracała uwagę jej uroda. Pierwsza Dama zawsze była blada i delikatna, więc utrata krwi, która nasączyła wykładzinę wokół niej, niewiele

zmieniła jej rysy. Zabiła ją pojedyncza kula, która przeszyła jej brzuch. Przy ciele prezydentowej leżało urządzenie, które wyglądało jak samochodowy zestaw telefonii komórkowej sprzed lat: pękaty aparat połączony mocno skręconym kablem z walizeczką. Prawdopodobnie był to telefon satelitarny. Widniały na nim krwawe ślady palców. Travis odgadł, co się stało: ranna pani Garner przyczołgała się tutaj z ogona

samolotu, żeby dotrzeć do telefonu. Ściągnęła go z szafki, jednak okazał się uszkodzony. Rozkręciła aparat, próbując go naprawić, ale jej się to nie udało. Travis odłożył karabin, podszedł do Ellen Garner, przyklęknął i ostrożnie wyjął kartkę z zesztywniałych już dawno palców. Na kartce było napisane: Mam nadzieję, że znajdzie to ktoś z Tangentu. Jeśli nie jesteś z Tangentu, nie kontaktuj sią z lokalnymi władzami. Jak najszybciej dotrzyj do telefonu i

zadzwoń pod 112-289-0713. Odezwie się nagranie firmy konsultingowej. Zignoruj je i w dowolnym momencie wstukaj 42551. Kiedy ktoś odbierze, przekaż mu, że Latawiec Skrzynkowy spadł w miejscu o współrzędnych 67,4065 N, 151,5031 W. Wszyscy nie żyją, oprócz dwóch osób zabranych przez siedmiu wrogów. Prawie na pewno rozbili obóz w promieniu kilku lub kilkunastu kilometrów od ww, pozycji.

Tangent będzie wiedział dlaczego i będzie wiedział, co robić. Po dwóch linijkach przerwy pani Garner dopisała jeszcze kilkadziesiąt wierszy, słabo dociskając długopis i krzywo stawiając litery. Musiała już tracić siły. Wiem, że rozbiliśmy się w oddalonym rejonie. Muszę zakładać, że na tyle odludnym, iż znajdą nas dopiero po paru dniach, a ten, kto nas znajdzie, będzie o kilka dni drogi od

najbliższego telefonu. Katastrofa wydarzyła się 26 czerwca o piętnastej pięć czasu miejscowego. Jeśli znajdziesz mnie później niż dwa dni po tej dacie, zignoruj to, co napisałam wcześniej. Będzie za późno na telefon do Tangentu. Wrogowie torturują dwoje naszych, żeby wydobyć z nich informacje. Dzieje się to niedaleko od miejsca katastrofy; nie opuszczą tego rejonu, dopóki nie złamią jeńców (nie mogą odejść stąd wcześniej). Nie wiem,

jak długo nasi ludzie wytrzymają zanim się załamią. Przypuszczam, że nie dłużej niż parę dni. Szybko tracę siły - już nie dam rady wytłumaczyć, jaka jest stawka w tej grze. Dotyczy ona także Ciebie, kimkolwiek jesteś. Dotyczy wszystkich. Sytuacja jest bardzo zła. Pewnie sądzisz, że nie jesteś w stanie tego zrobić, ale bardzo Cię proszę: zabij tych ludzi. Szafka z bronią jest w tylnej przegrodzie kabiny na górnym pokładzie. Szyfr do

zamka: 021602, W środku są karabiny Ml6, można z nich strzelać ogniem ciągłym. Zabij wszystkich. Najważniejsze „żebyś zabił naszych, nawet jeśli nie zdołasz zabić wszystkich wrogów. Musisz zabić ich na początku. Wybacz, że Cię o to proszę. Po kolejnej dłuższej spacji napisała coś jeszcze, ale tak słabiutką ręką, że Travis musiał podstawić kartkę pod światło. PS Jeśli zabijesz ich wszystkich, nie zbliżaj się do rzeczy, którą zabrali z samolotu. To

granatowa kula o średnicy dziesięciu centymetrów. Odejdź stamtąd jak najszybciej i zadzwoń do Tangentu. Travis przeczytał wszystko jeszcze raz i zrobiło mu się zimno, mimo że miał na sobie grubą kurtkę. Dostrzegł w kieszonce bluzki pani Garner róg drugiej kartki papieru. Wyciągnął ją i rozłożył. Było na niej tylko parę linijek tekstu: Richardzie, co chwila tracę przytomność i odzyskuję ją na nowo. Kiedy ją tracę,

śnię o naszym akademiku, znów jestem w pokoju 712, z Tobą pod tamtą narzutą, i patrzymy na śnieg przykrywający dziedziniec wydziału prawa. Miałam szczęśliwe życie, ponieważ spędziłam je u boku jedynego mężczyzny, którego kiedykolwiek kochałam. Ellen Travis poczuł się jak intruz. Szybko złożył kartkę i wsunął ją z powrotem do kieszonki

zmarłej. Wyprostował się i jego spojrzenie padło na śnieg za oknami prawej burty samolotu. Zobaczył na nim ślady - stóp i szerokich opon. Urywały się czterdzieści metrów dalej, na końcu płata śniegu, ale było dość oczywiste, w którą stronę prowadzą. Rozdział 5

Paige Campbell spoglądała w górę, na sosny, próbując zapaść w przyjemny,

świetlisty sen. Jak dotąd udało jej się to dwa razy, za każdym razem mniej więcej na minutę - niewiele, biorąc pod uwagę całą sytuację, były to zaledwie okruchy spokoju, ale, Boże Święty, warto było! I mogła mieć nadzieję, że znowu jej się uda. Nie musiałaby marzyć o owych chwilach wytchnienia, gdyby była w stanie poruszać głową. Mogłaby wtedy unieść ją i uderzyć z całej siły w stół. Rozwaliłaby

sobie czaszkę i uszkodziła coś jeszcze, cokolwiek. Wystarczyłyby trzy porządne uderzenia w stół i już by jej nie było; wtedy ten typ o szczurzej twarzy już nic nie mógłby jej zrobić. Jednak to marzenie nie było możliwe do spełnienia. Dlaczego? Dlaczego marzenie o możliwości popełnienia samobójstwa było nierealne? Dlatego, że człowiek o szczurzej twarzy był naprawdę dobry w swoim fachu.

Przywiązał ją pasami do stołu w taki sposób, że w ogóle nie mogła się poruszać. Unieruchomił jej także szczęki i język, żeby nie przegryzła go sobie i nie zadławiła się własną krwią. Marzyła więc o wspaniałym, świetlistym śnie. Kiedy nadchodził, działał jak czarodziejska różdżka. Natychmiast przestawała odczuwać ból, nie czuła nawet krępujących ją więzów ani mrozu i nie widziała

skrawka nieba, które nigdy do końca nie ciemniało. Sen przenosił ją w znane, bezpieczne miejsca. Za pierwszym razem zobaczyła, że jest we własnym salonie, w kąciku do czytania. Nie czytała niczego, tylko chodziła boso po kamiennej podłodze, przesuwając dłoń po miękkim obiciu fotela. Za drugim razem znalazła się na plaży w Carmel. Przegarniała palcami rozgrzany

piasek, zagłębiając je w chłodniejszą warstwę. Nie była na tej plaży od wielu lat, jednak teraz przypomniała ją sobie bardzo dokładnie. Mogła próbować zapaść w sen tylko wtedy, gdy narkotyk przestawał działać kilka minut przed kolejnym zastrzykiem. Musiała się pilnować, bo inaczej natychmiast wbijali w nią igłę. Nie mogła zamykać oczu, choć ułatwiłoby jej to ucieczkę w sen. Musiała próbować zasnąć z otwartymi oczami. Już dwa razy

jej się udało. Najlepiej patrzeć na sosny, a nie na niebo. Sosny były ciemniejsze, więc było prawie tak, jakby do połowy opuściła powieki. Jednak tym razem nie mogła zasnąć. Zbyt wiele rzeczy ją rozpraszało. Szczurowaty kłócił się z jednym z pozostałych w odległości niecałych dwóch metrów od niej. Wymieniali głośne uwagi w swoim języku z szybkością karabinu maszynowego. Kiedyś Paige uwielbiała

brzmienie tego języka, myślała nawet o zrobieniu z niego licencjatu i rocznym wyjeździe, zanurzeniu się w poznawaną mowę i kulturę. Jej studia potoczyły się inaczej, ale przez kilka miesięcy żałowała, że nie zrealizowała tego marzenia. W tej chwili myślała, że gdyby miała przed sobą czerwony guzik, którego wciśnięcie spowodowałoby wyrwanie języków wszystkim użytkownikom owej mowy na całej kuli ziemskiej, wcisnęłaby go z całej siły,

nawet jeśli miałaby przy tym złamać rękę. Jednak jej ręka była unieruchomiona, przymocowana pasem do stołu. Kłótnia dobiegła końca i usłyszała kroki Szczurowatego. Znowu igła. Tym razem nie będzie upragnionego snu. Z oczu Paige pociekły łzy, jeszcze zanim zrobiono jej kolejny bolesny zastrzyk. Była na siebie zła za to, że nie potrafi ich powstrzymać, i wrogowie widzą, jak bardzo się boi.

Drgnęła, gdy igła dotknęła jej brzucha koło pępka i wbiła się w ciało. Choć narkotyk miał zacząć działać dopiero za kilka minut, już czuła, jak w jej wnętrzu rozlewa się ostre, bolesne zimno. Po chwili sosny zrobiły się niewyraźnie i odpłynęły, a całe ciało Paige zaczęło gwałtownie dygotać. W jej ustach tkwił knebel tłumiący krzyki, które w tych górach mogły dotrzeć zadziwiająco daleko. Mimo to słyszała swój błagalny głos,

powtarzający raz po raz „nie” niczym mantrę. Jęków także nie potrafiła powstrzymać. Urządzenie pod stołem zagrzechotało i blat zaczął przechylać się na bok, aż zatrzymał się w prawie pionowym położeniu. Paige nie leżała teraz na stole, ale wisiała na pasach. Nie patrzyła już w górę, tylko w bok, w oczy swojego ojca. Był przywiązany do najbliższej sosny. Specjalny uchwyt przytrzymywał mu głowę,

żeby mógł patrzeć tylko prosto przed siebie - na swoją córkę. Łzy Paige ściekały teraz w bok - a łzy ojca spływały po policzkach. Człowiek przypominający szczura stanął za nią i zaczął przygotowywać się do dalszego torturowania w taki sam sposób, jak robił to za każdym razem. Nie widziała tego, jednak wyraz twarzy ojca był dostatecznie wymowny. Odczytywała z niej, jak będą wyglądać dalsze tortury; to działało lepiej niż lustro.

Poza tym mogła je sobie wyobrazić. Było dla niej aż nadto oczywiste, co będzie dalej. Na samym początku - chyba ze trzy dni temu, zaraz po przywiązaniu jej pasami do stołu człowiekszczur rozciął jej ramię skalpelem i szeroko rozwarł triceps, posługując się zaciskiem wyposażonym w klin. Zrobił to oczywiście tak, żeby nie uszkodzić tętnicy, szybka śmierć Paige wcale nie była mu na rękę. Potem wydobył ze środka gruby jak ołówek nerw

promieniowy, oddzielając go od bruzdy ramiennej. Teraz miał już do niego za każdym razem łatwy dostęp. Właśnie zamierzał po raz kolejny wyciągnąć go na wierzch, przygotowując się do tego w teatralny sposób. Paige nie wątpiła, że aspekt psychologiczny jest istotnym elementem tych tortur. Szczurowaty robił wszystko, aby spotęgować jej strach przed bólem: niespiesznie rozsunął suwak torby z przyborami,

mlasnął językiem, a potem westchnął, jakby było mu przykro, że musi robić to, co robił. Oczy ojca poruszyły się - przed rozpoczęciem właściwych tortur oprawca zawsze na niego spoglądał. - I co z ciebie za tatuś? - zapytał z udawanym wyrzutem łamaną angielszczyzną. - Jak potem będziesz mógł patrzeć na siebie w lustrze? Jak możesz pozwalać, żeby twojej córeczce

działa się taka straszna krzywda? dodał i zaniósł się śmiechem. Ojciec popatrzył w oczy Paige. Po jego twarzy znowu zaczęły spływać łzy. Także i to należało do repertuaru: ojciec i córka musieli spoglądać sobie w oczy podczas torturowania Paige. Być może w przypadku niektórych ludzi odnosiło to zamierzony skutek, jednak jeśli chodziło o nich dwoje, Szczurowaty popełniał błąd. To właśnie dzięki spojrzeniu ojca Paige potrafiła znieść tortury.

Wiedziała oczywiście, że celem owej wymiany spojrzeń nie miało być zwiększenie jej cierpień, ale złamanie ojca. Czy ojciec był bliski załamania? Nie, z pewnością nie. Był na to zbyt silnym człowiekiem. Poza tym dobrze wiedział, jaka jest stawka było to coś znacznie większego niż wszystko, co oprawcy mogli im obojgu zrobić. Wyjaśnienie tym ludziom, jak mogą uruchomić Szept,

nie wchodziło w rachubę. Koniec, kropka. Zamrugała, strząsając łzy z powiek. Próbowała zrobić na ojcu wrażenie silnej, aby go umocnić. Wszystko było w porządku. Nawet teraz, kiedy słyszała, jak człowiek o szczurzej twarzy grzebie w torbie i wyciąga swój przyrząd. Łzy ciekły jej z oczu coraz obficiej, ponieważ wiedziała, że już za kilka sekund znowu zacznie się straszliwa męka.

Jednak nawet w takiej chwili była zmuszona wysłać ojcu sygnał, że musi znieść widok jej cierpień. Musi, bo jeśli ci ludzie wydobędą z niego informacje, których się domagali, będzie o wiele gorzej... Urządzenie zazgrzytało, zaszumiało i jego zęby zamknęły się wokół odsłoniętego nerwu. Twarz ojca rozprysnęła się niczym odbicie w zmąconej wodzie i Paige zaczęła krzyczeć.

* Travis nieruchomo leżał na skalnej półce i próbował wczuć się w stan umysłu zabójcy. Było to coś odległego o wiele lat, znajdowało się po drugiej stronie długiego korytarza, który przez ten czas przebył, i miało tam zostać na zawsze. I aż do tej pory tam pozostawało. Obserwował przez lornetkę drobnego człowieczka z cienkim wąsikiem, który przesuwał jakiś przyrząd po wnętrzu

ramienia młodej kobiety. Miała wepchnięty w usta knebel, który tłumił jej krzyki, ale i tak docierały one do Travisa. Znajdował się jakieś sto pięćdziesiąt metrów od obozowiska w linii poziomej i ze dwadzieścia metrów nad nim. Siedmiu wrogów i dwoje jeńców. Wciąż czuł się jak w jakimś surrealistycznym filmie, to uczucie nie opuszczało go od chwili, gdy znalazł ciało pani Garner. Kim, u diaska, są ci ludzie? -

zastanawiał się. O co im chodzi? Starał się odsunąć te pytania na bok i skupić się na tym, co miał zamiar zrobić. Ale cisnęły mu się do głowy kolejne pytania: Dlaczego postanowili zatrzymać się właśnie tutaj? Jak mogli uważać, że są bezpieczni, obozując niecałe pięć kilometrów od wraka jumbo jeta, którym leciała małżonka prezydenta Stanów Zjednoczonych? Nie wspominając już o tym, co

znajdowało się wewnątrz stalowego sześcianu. Po cóż mieliby pozostawać w pobliżu miejsca katastrofy choćby przez godzinę - a co dopiero przez trzy doby? Pani Garner wspomniała wprawdzie w pozostawionej przez siebie notatce, że mieli ku temu powód, jednak nie ujawniła go. Hm, tak czy owak, władze do tej pory nie odnalazły samolotu, a przecież z pewnością go szukały. Tym typom jakimś sposobem

udało się to osiągnąć, i pewnie dlatego tak się zachowywali. Nawet nie postawili nikogo na straży. Wystarczyło to Travisowi do stwierdzenia, że pani Garner się nie myliła. Ci ludzie nie spodziewali się kłopotów. Z miejsca, w którym się znajdował, z łatwością mógł ich wszystkich zabić. Z tej odległości i wysokości nie będzie miał kłopotów z trafianiem. Przyniósł ze sobą aż pięć M16,

nastawionych na ogień ciągły. Każdy, kto potrafi podlać grządkę w ogrodzie wężem z wodą, potrafiłby także zabić dziewięcioro ludzi na tej polanie, jeśli znajdowałby się tu gdzie on. Prawdopodobnie wystarczą pierwsze dwa magazynki. A cztery - z całą pewnością. Zdołam to zrobić, pomyślał. Mogę to zrobić nawet w tej chwili i mieć tę sprawę z głowy. Ale nie zrobi tego.

Nie przekonał go fragment listu Ellen Garner mówiący o wysokiej stawce w jakiejś tajemniczej grze. Być może mógłby sobie to wyobrazić i spełnić życzenie Pierwszej Damy, lecz kiedy zobaczył przez lornetkę młodą kobietę leżącą na stole tortur, ogarnęły go wątpliwości. Nie zabiję jej, zdecydował. Nagromadził już w sobie dość poczucia winy związanego z tego rodzaju sprawami.

Nie dotyczyło to jednak innych zabójców prezydentowej i pozostałych ludzi z boeinga. Kiedy patrzył, jak Wąsik kontynuuje tortury, a skrępowanym ciałem młodej kobiety wstrząsają dreszcze bólu, szybko przypomniał sobie stan umysłu zabójcy. Dam radę, pomyślał. Muszę tylko podejść bliżej. WSPOMNIENIE I PAŹDZIERNIKOWA NOC W 1992

ROKU Jedynym słyszalnym odgłosem są jego kroki, ale nie niosą się zbyt daleko. Dzień jest ciepły i wilgotny jak na tę porę roku w Minneapolis. W ciągu ostatniej godziny - tuż przed północą - na miasto opada chłód i nad pogrążoną w cmentarnej ciszy ulicą Cedar niczym zjawy zaczynają pojawiać się pasemka mgły. W głębi osiedla nie ma latarni. Niektórym spośród mieszkających tu osób całkiem to

odpowiada. Tej nocy odpowiada to również Travisowi Chase’owi. Jest na tyle ciemno, że nie pozostawia cienia, a jego sylwetka nie odcina się od tła. Jego buty stąpają cicho po zniszczonym chodniku. Obecność Travisa mogłyby wyczuć jedynie istoty dziksze niż on sam - lecz sprawa, którą ma do załatwienia o tej porze na ulicy Cedar, nie interesuje tych istot. Nikt, dla kogo miałoby to znaczenie, nie wyśledzi go tutaj.

W jego kieszeni spoczywa rewolwer kalibru.32, załadowany kulami dumdum. Mgła przed nim rozrzedza się, widać już dom, do którego zmierza. Dom Emily Price. Światło pali się tylko w salonie i padając z dużego okna, rozchodzi się we mgle. Travis wyobraża sobie tych dwoje. Być może siedzą razem na kanapie, przytuleni, odzywając się tylko od czasu do czasu albo wcale. Kiedy o tym myśli, pali go wstyd. Nie ma pojęcia, co się wydarzy, kiedy

zapuka do drzwi. Rozdział 6

Już po kilku minutach wiedział, jaki przebieg może mieć walka. Mnóstwo rzeczy mogło pójść źle, jednak przewaga była po jego stronie, mimo liczebności wrogów. Po przeciwległej stronie obozowiska, piętnaście metrów od niego, rosły sosny - na tyle gęsto, że z łatwością zdoła się w nich

ukryć. Dotrze tam, idąc nisko pochylony między skałami. Potem przetnie dolinę i wróci. Piętnaście metrów to niewielka odległość. Pierwszego z nieprzyjaciół zabije od razu, być może także i drugiego. Pozostanie ich pięciu przeciwko niemu jednemu. Zaskoczenie mogło mu dać sposobność zabicia jeszcze jednego lub nawet dwóch, jeśli okaże się wystarczająco szybki.

Do tego czasu zbierze się już jednak znacznie więcej tych „jeśli”. Pozostali przy życiu wrogowie znajdą sobie osłony i ukryją się za nimi. Wystarczy, że dwóch z nich będzie mogło prowadzić ostrzał z bezpiecznych miejsc, a znajdzie się w kłopotach i prawdopodobnie zginie. Samo zaskoczenie nie wystarczy, potrzebne jeszcze będzie zmylenie przeciwnika. Kiedy zacznie strzelać, wszyscy

wrogowie powinni patrzeć w drugą stronę - na miejsce, w którym znajdował się w tej chwili. Pomysł pojawił się niemal natychmiast być może dlatego, że miał niewiele możliwości do wyboru. Oparł jeden z karabinów o sięgającą mu do pasa skałę i wyjął z plecaka foliową torbę z ubraniem na zmianę. Ubrania wrzucił luzem z powrotem do plecaka, a pustą torbę przywiązał do spustu M16.

Potem położył na skale bukłak z wodą i czubkiem ostrza noża zrobił w nim malutki otworek. Z bukłaka zaczęła wyciekać woda - nie był to strumyk, ale gęste, nieprzerwane kapanie - spływając do szczelnej foliowej torby. Kiedy torba wypełni się dostatecznie dużą ilością wody, jej ciężar pokona opór sprężyny i karabin zacznie strzelać, opróżniając cały magazynek. *

Peter Campbell czuł, że długo już nie wytrzyma. Nie odrywał oczu od córki. Krzyczała z bólu, a chudy kurdupel z wąsikiem torturował ją, drażniąc odsłonięty nerw specjalnym przyrządem. Paige co parę chwil mrużyła oczy i leciutko poruszała głową, wysyłając ojcu jednoznaczny sygnał: „Nie rób tego”. Ale on zamierzał to zrobić. Musiał. Od kilku godzin wypierał to ze świadomości,

jednak w końcu pogodził się z tą myślą. Ich oprawcy wygrali. Pomoc nie nadchodziła - i nie nadejdzie jeszcze przez wiele dni, a może nawet wcale. Drummond potrafił o to zadbać. Drummond... Tak szybko dał się złamać. Jakiego rodzaju presji uległ? Na pewno nie takiej, jakiej poddano jego i Paige. Peter podejrzewał, że odebrał telefon od żony, która miała przystawiony do głowy pistolet. Niemal

każdy ugiąłby się w takiej sytuacji - ale operatorzy Tangentu mieli być silniejsi. Było to jedno z najważniejszych kryteriów ich doboru. Wcześniej Peter założyłby się o własne życie, że morale Stuarta Drummonda pozostanie niezachwiane. I rzeczywiście położył na szali swoje życie, ale przegrał... Wszyscy inni także darzyli Drummonda absolutnym zaufaniem - choć było to marne pocieszenie. Właśnie dlatego

powierzono mu pilotowanie samolotu, który miał przewieźć część najwyższych rangą operatorów Tangentu i najbardziej niebezpieczny przedmiot, jaki kiedykolwiek powstał w Szczelinie. Lot miał rozpocząć się w Tokio i zakończyć w Wind Creek, w stanie Wyoming, gdzie ten groźny przedmiot miał zostać ukryty na zawsze. Jednak nad Aleutami boeing niespodziewanie zboczył z kursu. Drummond wymordował całą załogę

samolotu, po czym rozhermetyzował kabinę, nie wydając pasażerom masek tlenowych. W końcu obniżył lot jumbo jeta, ale ciśnienie w kabinie wciąż równało się temu, jakie panowało na dużej wysokości. Potem poleciał na północ, nad Alaskę, cały czas trzymając się bardzo nisko, żeby nie wykryły ich radary. Peter i pozostali ocknęli się wśród przeraźliwego zgrzytu rozrywanego metalu; boeing osiadł na ziemi w jakiejś odludnej

okolicy. Kadłub popękał, jednak przynajmniej dzięki temu do środka wleciało powietrze. Po chwili usłyszeli hurgot pojazdu gąsienicowego i wydobywający się z głośników podniesiony głos Drummonda. Stuart wyrzucał z siebie słowa jak histeryk, z wyraźnym trudem. Peter zrozumiał z tego, że ich kolega przeprasza wszystkich, ale porwano jego żonę... Potem usłyszał jeszcze słowa „wyrzut atramentu” i Stuart Drummond się

zastrzelił. Te dwa słowa zaniepokoiły Petera bardziej niż odgłos strzału, który zakończył transmisję z kabiny pilotów. Oznaczały, że nie ma dla nich żadnej nadziei. „Wyrzutem atramentu” nazywano specjalną taktykę, którą pozwolił im poznać jeden z wytworów Szczeliny, zresztą mało niebezpieczny i pozwalający się kontrolować. Umożliwiała ona ukrywanie rozbitego samolotu przed

satelitami - nawet tymi, które robiły zdjęcia w świetle widzialnym - i polegała na szeregu sprytnych sztuczek; między innymi nadawano sygnał, który nakazywał satelitom szpiegowskim ignorowanie miejsca katastrofy, lub zamieniano jej zdjęcia na fotografie z archiwum. Dzięki temu można było ukryć obszar o promieniu mniej więcej ośmiu kilometrów, aby satelity nie namierzyły szczątków maszyny, nawet gdyby były

rozrzucone na sporej przestrzeni. Obecnie żaden ze znajdujących się na orbicie satelitów nie potrafił radzić sobie z „wyrzutem atramentu”, choć DARPA zbudowała już odpowiednią wersję satelity szpiegowskiego; pierwszy z nich miał zostać wystrzelony w listopadzie. Nigdy nie wiadomo, czy ktoś nie wykorzysta przeciwko tobie opracowanej przez ciebie technologii. Tak czy owak, okazało się, że nowy

satelita znajdzie się na orbicie parę miesięcy za późno. Człowiek z wąsikiem najwyraźniej mocniej ścisnął nerw Paige, bo jej ciałem wstrząsnęły silniejsze drgawki, a oczy znowu wypełniły się łzami. Oprawca co kilka minut zmieniał przebieg tortury, żeby Paige nie zdołała się do niej przyzwyczaić. Ojciec i córka wiedzieli, że będzie to jeszcze trwało przynajmniej półtorej godziny. Potem

stół zostanie opuszczony z powrotem do pozycji poziomej i Paige będzie mogła przez godzinę odpocząć, a działanie podanego jej narkotyku zacznie słabnąć. Pozwalano Paige odpoczywać nie z litości, tylko dlatego, żeby nie umarła. Środek, który jej podawali, musiał być jednym z tych, które zapobiegają wstrząsowi pourazowemu. Peter znał kilkanaście takich środków. Tak, czas dać się złamać, pomyślał.

Było mu już obojętne, co stanie się ze światem. Całym jego światem była w tej chwili Paige. Mógł zakończyć jej cierpienia choćby natychmiast. Wystarczy, że przekaże wrogom, w którym miejscu wraku ukryty jest element potrzebny do uruchomienia Szeptu. Wyglądał jak kawałeczek celofanu i miał jedynie dwa lub trzy centymetry długości. Nietrudno coś takiego ukryć. Jumbo jet składa się z tylu

części, że nawet gdyby szukał tego cały zespół inżynierów z firmy Boeing, poszukiwania trwałyby wiele miesięcy. Kiedy powie, gdzie znajduje się poszukiwany przedmiot, i wrogowie go sprawdzą, zastrzelą Paige i jego, kończąc tę okropną mękę. Grupka mężczyzn siedzących przy ognisku śmiała się hałaśliwie. Aroganckie skurwysyny! Rozpalili to ognisko już przed trzema dniami, dając im do

zrozumienia, że czują się całkowicie bezpiecznie. Przez pierwsze dwanaście godzin Peter kurczowo trzymał się nadziei, że Ellen Garner jakimś cudem przeżyła masakrę. Zmusili ją do ukrycia się w szafce ze sprzętem, choć Pierwsza Dama protestowała. Chciała podzielić los pozostałych, jednak kiedy przy wraku zatrzymał się pojazd gąsienicowy, ustąpiła. Gdyby przeżyła, mogłaby zaczekać, aż napastnicy odejdą, a potem

wezwać pomoc. Ale wrogowie wymordowali wszystkich oprócz Paige i Petera, a później strzelali we wszystkie urządzenia w sterowni, żeby je zniszczyć. Opróżnili przy tym kilka magazynków. Peter widział, że cztery kule przebiły szafkę, w której znajdowała się Ellen Garner. Nie sądził, aby pani prezydentowa miała zbyt duże szanse przeżycia. W ciągu pierwszego dnia Paige była torturowana osiem razy i do wieczora

determinacja Petera bardzo osłabła. Nie załamał się tylko dzięki sile swojej córki. Wiedział, że gdyby nie wytrwał, znienawidziłaby go. Od tamtej chwili minęło już wiele straszliwych godzin, ale Paige nadal się nie poddawała. Za to Peter całkiem się załamał. Czas dać za wygraną, pomyślał znowu. *

Travis położył dwa karabiny M16 w trawie między sosnami na skraju polany. Trzeci przewiesił sobie przez ramię, a czwarty trzymał w dłoniach. Piętnaście metrów od niego Wąsik kontynuował tortury. Z miejsca, w którym znajdował się Travis, widać było drugiego jeńca - do drzewa stojącego naprzeciwko torturowanej kobiety przywiązany był starszy mężczyzna. Na jego twarzy malowało się

straszliwe cierpienie - Travis chyba jeszcze nigdy nie widział tak udręczonego psychicznie człowieka. Jakieś trzy metry od faceta z wąsikiem siedzieli przy ognisku czterej inni porywacze. Palili je tak, żeby nie wytwarzało dymu, i wciąż dokładali do niego gałązki. Jeden z mężczyzn pilnował okazałego kawałka mięsa piekącego się nad ogniem. Najwyraźniej starali się nie zwracać uwagi na to, co się obok nich

działo. Travis nie rozpoznał języka, w jakim rozmawiali, w każdym razie robili to chyba głównie po to, żeby nie słyszeć stłumionych krzyków kobiety. Pozostali dwaj mężczyźni siedzieli naprzeciwko stołu tortur z takimi minami, jakby oglądali kino familijne. Travis przykucnął i czekał w napięciu. Kiedy dwadzieścia minut temu schodził ze

wzniesienia i przekradał się do polanki, zastanawiał się, czy aby na pewno dobrze oszacował czas, w jakim woda powinna obciążyć torbę na tyle, by mogła pokonać opór sprężyny spustowej M16. Teraz karabin mógł już zacząć strzelać, Travis był gotowy. Najpierw zabiję tych czterech przy ognisku, zdecydował. Może uda mi się położyć ich jedną serią, jeśli się za bardzo nie rozdzielą. Potem przestawię karabin na

ogień pojedynczy i będę kolejno celował w pozostałych, znajdujących się bliżej jeńców. Przez ten czas zdążę wbiec na polanę, więc nie będzie mi trudno trafiać. Oddycham spokojnie... - powtarzał w myślach - dłonie mi się nie pocą... Już zaraz. - Przestań! - krzyknął nagle starszy mężczyzna do Wąsika. Rozdział 7

Wąsik wyłączył trzymany przez siebie przyrząd, ale nie wyjmował jego końcówki z ramienia dręczonej kobiety. Kiedy brzęczenie urządzenia ucichło, Travis wyraźniej usłyszał stłumione jęki kobiety i trzask płomieni w ognisku. Nie widział oczu torturowanej, ale starszy jeniec wyglądał teraz jeszcze bardziej żałośnie. To musi być jej ojciec, pomyślał Travis. „Wybacz mi - błagał

bezgłośnie jeniec. Kocham cię”. Ostatnie słowa powtórzył dwa lub trzy razy i z jego oczu popłynęły łzy. Popatrzył na oprawcę. - Mów - ponaglił go Wąsik. - Toaleta, na samym przedzie samolotu wychrypiał więzień. - Zaraz za kabiną pilotów. Trzeba zdjąć osłonę wentylatora w suficie i sięgnąć w głąb instalacji po prawej stronie.

Facet z wąsikiem stał odwrócony plecami do Travisa, ale można było się domyślić, że zastanawia się nad tym, co przed chwilą usłyszał. W końcu odwrócił się w stronę swoich towarzyszy siedzących przy ognisku i coś do nich powiedział. Dwaj porywacze wstali i szybko podeszli do quadów zaparkowanych przy obozowisku. Mieli przewieszone przez ramię karabiny. Wsiedli na dwa quady i szybko

odjechali w stronę wraku boeinga. Człowiek z wąsikiem odprowadził ich wzrokiem, po czym spojrzał na starszego mężczyznę, który wciąż szeptał coś do swojej przywiązanej do stołu córki. - Mam nadzieję, że powiedziałeś mi prawdę - burknął koślawą angielszczyzną. - Będę robił swoje, dopóki moi kumple tego nie sprawdzą. A potem znowu uruchomił urządzenie. Ojciec i córka zaczęli krzyczeć. Dwaj mężczyźni, którzy nadal siedzieli

przy ognisku, odwrócili głowy. Pozostali dwaj - obserwatorzy - zaczęli się uśmiechać. Travis poczuł ogarniającą go wściekłość, ale zanim zdążył cokolwiek postanowić, powietrze rozdarła seria z karabinu maszynowego i nad polaną zaświszczały kule. Wąsik wypuścił z ręki narzędzie tortur i padł na ziemię. W jego bezpośrednim otoczeniu nie było żadnej broni. Czterej pozostali mężczyźni rzucili się szukać osłon.

Nadzieje Travisa się spełniły - cały czas trzymali się razem i byli odwróceni do niego plecami. Wyskoczył spomiędzy sosen, łoskot strzelającego karabinu tłumił jego kroki. Dwanaście metrów od obozowiska, dziesięć, osiem... Uzbrojeni wrogowie kucali przed drzewami, w dalszym ciągu pokazując Travisowi plecy. Łatwi do trafienia niczym słomiane kukły. Wąsik wciąż leżał na ziemi, nieosłonięty i nieuzbrojony, zatykając dłońmi uszy.

Sześć metrów. Travis z poślizgiem zatrzymał się na wilgotnej ziemi i uniósł broń. Szybko przełączył karabin na ogień pojedynczy - cele były zbyt odległe od siebie, żeby mógł zlikwidować je serią. Wycelował w mężczyznę po lewej i w tym momencie zapadła cisza. Nacisnął spust, trafiając przeciwnika w środek pleców; na drzewo chlusnęła taka ilość krwi, jakby w ciele mężczyzny eksplodował granat.

Pozostali wrogowie odwrócili się szybko. Travis strzelił do drugiego. Kula wbiła się w jego klatkę piersiową z boku i wypadając z drugiej strony, wypchnęła większą część wnętrzności. Ćwierć sekundy później Travis strzelił po raz trzeci, ale pocisk rozorał tylko ramię przeciwnika. Dwaj pozostali przy życiu uzbrojeni mężczyźni unosili już karabiny. To, co działo się dalej, przypominało Travisowi lot na

automatycznym pilocie. Podobnie czuł się przed laty, kiedy o jego życiu decydowały ułamki sekund. Jego ciało reagowało wtedy samo, niezależnie od niego. Błyskawicznie opadł na kolana. W tym samym momencie ryknęły obydwa wycelowane w niego karabiny i obok jego twarzy ze świstem przeleciały kule. Travis natychmiast przełączył M16 na ogień ciągły i nacisnął spust.

Obaj mężczyźni nie odlecieli w tył, jak to się zdarza w filmach, ale kule pozbawiły ich życia i po prostu upadli na ziemię. Ten z lewej strony zgiął się najpierw wpół i uderzył głową w kolano, a dopiero potem przewrócił się na bok. Mam już pusty magazynek, stwierdził Travis i w tym momencie przypomniał sobie o Wąsiku. Odwrócił się szybko, odrzucając karabin i sięgając na plecy po drugi.

Wąsik właśnie wyciągał z poły płaszcza pistolet kalibru 9 milimetrów. Nie patrzył jednak na Travisa, tylko na jeńca przywiązanego do drzewa. Kiedy uniósł broń, rozległ się wrzask młodej kobiety, tak przeraźliwy, że tkwiący w jej ustach knebel prawie wcale go nie stłumił. Travis złapał lewą ręką łoże karabinu, prawą odnalazł kolbę, potem spust... Ale Wąsik zdążył już przystawić pistolet do głowy mężczyzny i strzelił. Kobieta

wrzasnęła jeszcze głośniej. Pół sekundy później Wąsik zaczął przesuwać pistolet w jej stronę. W tym samym momencie Travis nacisnął spust. Trzy kule trafiły Wąsika prosto w twarz i oprawca upadł na ziemię, a jego pistolet przekoziołkował kilka razy po leżących na ziemi sosnowych igłach. Travis omiótł wzrokiem ciała czterech zastrzelonych wcześniej mężczyzn, żeby się upewnić, czy wszyscy nie żyją. Nie żyli.

Zarzucił karabin na ramię i podszedł do skrępowanej kobiety, jednocześnie sięgając do kieszeni po nóż. Zobaczył przerażenie w jej oczach. No tak, przecież nie widziała, co się działo, poza tym że Wąsik zabił jej ojca, a potem sam został zastrzelony. Maszyneria podnosząca stół nie była skomplikowana. Travis zakręcił korbą i kiedy blat powrócił do poprzedniej pozycji, delikatnie podważył palcem pasek przytrzymujący

knebel, przeciął go nożem i usunął z ust kobiety. Nie krzyczała już, dyszała tylko ciężko. Krępujące ją pasy były mocne, jednak nóż Travisa poradził sobie z nimi bez trudu. Uwolniona zakryła dłońmi twarz, podkurczyła nogi i przekręciła się na bok. Po chwili sięgnęła do ust i wyciągnęła z nich kawałek gumy. Travis jeszcze nigdy nie widział, żeby czyjeś ramię było w takim stanie, ale kobieta

nie zwracała na nie uwagi. Dam jej chwilę spokoju, pomyślał i odszedł na skraj polany, żeby posłuchać, czy quady nie wracają do obozu. Słychać było ich silniki, jednak znajdowały się daleko i wciąż się oddalały. Jadący nimi mężczyźni nie mogli słyszeć strzałów. Wyruszyli półtorej minuty temu... Pewnie są teraz w połowie drogi pomiędzy polaną a wrakiem boeinga. - Kim jesteś? - spytała słabym głosem kobieta.

Travis odwrócił się i ze zdziwieniem stwierdził, że siedzi na stole. Po jej twarzy nadal ściekały łzy, ale biorąc pod uwagę wszystko, co tu się wydarzyło, była bardzo spokojna i opanowana. Mogła mieć jakieś dwadzieścia osiem lat. Miała ciemne włosy i duże, ciemne oczy. Musi być bardzo piękna, jeśli nawet ten straszny dzień nie zdołał zgasić jej urody, pomyślał. - Mam na imię Travis - odparł, jednak

kobieta najwyraźniej czekała na więcej informacji. - Trafiłem tu przypadkiem. Natknąłem się na wrak i znalazłem w nim panią Garner. - Żywą? - Nie, ale miała przy sobie list, który napisała przed śmiercią. Zanim kobieta zdążyła zapytać o ten list, między nimi coś się poruszyło. To był Wąsik. Żył i próbował przetoczyć się na bok. Jedna z kul oderwała mu dolną

część twarzy, lecz pozostałe dwie rozcięły tylko skórę na kościach policzkowych i czaszce. Travis złapał karabin, zamierzając go dobić, ale usłyszał stanowcze: „Nie!”. Spojrzał na młodą kobietę, która obróciła się na stole, spuściła nogi na ziemię i stanęła o własnych siłach. Chwiała się przez moment, zaraz jednak sięgnęła zdrową ręką po pozostawiony przez Travisa na stole nóż, po czym rzuciła się na Wąsika, przygważdżając go

do ziemi kolanem. Wsunęła mu nóż pod pachę ostrzem do góry i pociągnęła z całych sił. Travis usłyszał chrobot przecinanych ścięgien i okropny wrzask mężczyzny. Zaraz potem przecięła drugą pachę swojego oprawcy - w taki sam sposób jak poprzednio. Następnie poprzecinała mu ścięgna podkolanowe. Wrzaski Wąsika zamieniły się w ciche jęki, w jego gardle bulgotała krew. Kobieta podniosła się, odłożyła nóż, po

czym schyliła się i mocno chwyciła okaleczonego mężczyznę za kołnierz. Travis zastanawiał się, czy nie powinien jej powstrzymać, nie był jednak pewien, czy pozostało mu dość czasu. Kobieta przeciągnęła Wąsika trzy metry po ziemi. Kiedy go puściła, jego twarz znalazła się w żarze ogniska. Mężczyzna znów zaczął wrzeszczeć, ale mając poprzecinane ścięgna, nic nie mógł zrobić. Napiął mięśnie pleców i uniósł głowę, jednak

kobieta wepchnęła ją butem z powrotem w żar. Nie cofała nogi, dopóki włosy Wąsika się nie zapaliły. Przestał się już ruszać i krzyczeć. Kobieta obserwowała go jeszcze przez dziesięć sekund, po czym podniosła z ziemi jeden z karabinów, przełączyła go na ogień ciągły i zaczęła strzelać w tył głowy swojego kata. W końcu odrzuciła broń i spojrzała na Travisa. Czy ona w ogóle jest człowiekiem? -

pomyślał z przerażeniem, widząc jej wzrok. Ale kiedy młoda kobieta popatrzyła na ciało ojca, wciąż przywiązane do pnia drzewa, przestał wątpić w jej ludzkie uczucia. Podeszła do sosny, uklękła i przytuliła ojca, przyciskając policzek do jego zakrwawionej twarzy. Z jej oczu znowu pociekły łzy, choć już nie szlochała. Travis odszedł na skraj polany i zaczął nasłuchiwać. Quady jechały jeszcze przez jakieś pół minuty, a potem kierowcy wyłączyli silniki.

Rozdział 8

Zaraz będę musiał jej delikatnie powiedzieć, że powinna odejść od ciała ojca, pomyślał Travis. Trzeba zejść z tej polany i przygotować się do zaatakowania wrogów, którzy wrócą do obozowiska na quadach. Ale kobieta po paru minutach podniosła się sama. Znowu sięgnęła po nóż Travisa i odcięła ciało ojca od drzewa. Ułożyła je

na ziemi, po czym rozejrzała się. - Dokąd chcesz go przenieść? - spytał cicho Travis. Kobieta popatrzyła w gęstwinę - na kępę sosen, w której wcześniej ukrywał się Travis. - Tam - odparła. Travis przyklęknął, dźwignął ciało starszego mężczyzny i zaniósł między sosny. Przecisnął się z nim między gałęziami i ułożył w miejscu, gdzie drzewa rosły najgęściej.

Poczekał, aż córka zabitego popatrzy na niego jeszcze przez chwilę. - Musimy szybko się stąd oddalić powiedziała w końcu. - Kiedy tylko zabijemy tych dwóch na quadach. - Czy jest ich więcej? - spytał Travis. - Znacznie więcej. Ci tutaj - kobieta wskazała głową w stronę obozowiska co godzina meldowali się przez telefon satelitarny. Kiedy przestaną się odzywać, ich wspólnicy

natychmiast się zorientują, że coś jest nie tak, i przyślą helikopterem posiłki. Westchnęła ciężko, po raz ostatni popatrzyła na ojca, po czym odwróciła się i ruszyła z powrotem na polanę. Travis znowu zerknął na jej ramię. Oprawca pozostawił w nim metalowe klamry, które rozchylały mięsień i skórę. Środek rany wypełniały czarniawe skrzepy. Paige zauważyła, że Travis wpatruje się w jej ramię, i również na nie popatrzyła.

Wyraz jej twarzy mówił, że widzi je po raz pierwszy od momentu rozcięcia. Przyjęła ten niepokojący widok ze spokojem. - Nie wyciągałbym tego żelastwa bez lekarza - powiedział Travis. - Poza tym lepiej nie zamykać infekcji w środku, bez dostępu powietrza. - Wątpię, żebym w najbliższym czasie trafiła do lekarza - odparła kobieta, jednak nie próbowała usuwać klamer.

- Czy możemy skorzystać z ich telefonu, by wezwać pomoc? - spytał Travis, idąc za nią. - Wojsko czy kogo tam mogą przysłać wasi ludzie. Kobieta pokręciła głową. - Do rozmów wychodzących potrzebny jest kod - wyjaśniła. - Gdybym lepiej znała się na elektronice, może potrafiłabym to jakoś obejść, ale nie jestem specjalistką od takich rzeczy. Jak daleko stąd do najbliższego miasteczka?

- Osiemdziesiąt kilometrów, które trzeba pokonać na piechotę. - Travis popatrzył na pozostałe dwa quady. - Chyba że weźmiemy jeden z tych pojazdów. Będziemy musieli wtedy objechać kilka pasm górskich, ale przejedziemy dwie trzecie drogi. Dalej jest rzeka, którą trzeba przejść po kłodach i kamieniach. Musielibyśmy porzucić quada i ostatni odcinek drogi pokonać piechotą. Myślę, że na dotarcie do

Coldfoot będziemy potrzebowali całego dnia. Kobieta popatrzyła nad jego ramieniem na dolinę i kilka widocznych za nią grzbietów górskich. Wyglądała, jakby patrzyła na szubienicę. Travis wyobraził sobie całodniowy marsz przez prawie całkowicie odsłonięty teren i uzbrojonych mężczyzn ścigających ich helikopterem. Jego towarzyszka musiała wyobrażać sobie mniej więcej to samo. - Nie wygląda to najlepiej - stwierdziła.

Jeszcze przez chwilę patrzyła na góry, po czym spojrzała na Travisa. - Mam na imię Paige. Uratowałeś mi życie. Dziękuję. * Dwaj wrogowie wracali. Przed minutą znowu odezwały się silniki quadów, a potem zza zakrętu doliny wyłoniły się dwa punkciki. Znajdowały się jeszcze w odległości co najmniej półtora kilometra od doliny.

Travis opierał swój karabin o pień sosny, Paige o sąsiedni. Trzymała karabin lewą ręką, choć najwyraźniej nie była do tego przyzwyczajona. Druga, uszkodzona, zwisała bezwładnie. Odgłosy quadów były na razie ciche jak bzykanie trzmieli. Nawet wiatr szumiał głośniej między gałęziami. Słychać też było ciężki oddech Paige, bardziej przypominający sapanie niż normalne oddychanie.

Jaki trzeba mieć hart ducha, żeby ustać o własnych siłach po tym, co właśnie przeszła ta kobieta, zastanawiał się Travis. I jaka musi być stawka w całej tej grze, skoro potrafi wykrzesać z siebie tyle energii. - Martwisz się nie tylko o to, czy wyjdziesz z tego cało - zauważył. - Owszem - przyznała Paige, nie odrywając spojrzenia od celownika i muszki karabinu.

- Chcę wiedzieć, co jest grane oświadczył Travis. - Widziałem ten stalowy zasobnik we wraku jumbo jeta. I czytałem list pani prezydentowej, podała w nim kilka szczegółów, ale za mało. Tak czy owak, mam zamiar pomóc ci dotrzeć do Coldfoot, jeśli jednak mająmnie przy tym zabić, chciałbym wiedzieć, z jakiego powodu. Chyba nie proszę o zbyt wiele. Popatrzyła mu w oczy, ale nie odpowiedziała.

- Co to jest Tangent? - zapytał. - I czym, do diabła, jest ta Szczelina? Wpatrywała się w niego jeszcze przez chwilę, po czym ponownie przyłożyła policzek do kolby karabinu. Warkot silników narastał. Travis popatrzył w tę stronę. Quady znajdowały się już niecały kilometr od polany i dopiero teraz było je wyraźnie widać. Travis i Paige stali pod drzewami otaczającymi obozowisko, niewidoczni na ciemnym tle. Kierowcy quadów na

pewno ich nie dostrzegą. - Tangent to pewna organizacja powiedziała w końcu Paige. - Jedynym celem naszego istnienia jest Szczelina, pilnowanie jej i kontrolowanie. A sama Szczelina... bardzo trudno to opisać. - Mam otwarty umysł - zapewnił ją Travis. Minęło kilka sekund - najwyraźniej Paige zastanawiała się nad doborem kolejnych

słów. Widać już było odblaski słonecznego światła na chromowanych kierownicach quadów. - Na pewno słyszałeś o różnych zdumiewających rzeczach - zaczęła w końcu. - Na przykład o tym, że gdzieś urodziło się cielę o dwóch głowach albo ktoś znalazł chipsa, który wygląda jak twarz Jerzego Waszyngtona... - Jasne. - Szczelina to właśnie jedna z takich zdumiewających rzeczy. Bardzo dziwna,

być może najdziwniejsza na świecie. - Paige zamilkła na chwilę, po czym dodała: To coś w rodzaju źródła... źródła nowych technologii. Uzyskujemy z niego różne rzeczy. Wiem, że to brzmi niejasno, ale nie mogę ci tego wytłumaczyć. Dopuściłabym się wtedy zdrady, poza tym nie uwierzyłbyś mi, dopóki nie zobaczyłbyś tego na własne oczy. Przygotowała karabin do strzału i zmrużyła oko, choć wrogowie byli

jeszcze pół kilometra od polany - zbyt daleko, żeby nie spudłować. Zanim Travis zdążył powiedzieć, że bierze faceta po lewej, a Paige zostawia tego po prawej, ciszę rozerwał huk jej karabinu. Człowiek dosiadający quada po lewej drgnął, na jego piersi pojawiła się czerwona plama, po czym upadł na kierownicę i pojazd się przewrócił, wyrzucając go w powietrze niczym manekina do testów zderzeniowych.

Zanim ciało upadło w śnieg, Paige strzeliła ponownie. Głowa drugiego mężczyzny znikła, pozostała tylko żuchwa. Jechał prosto jeszcze przez jakieś pięć sekund, a potem odchylił się do tyłu i spadł z pojazdu. Quad wciąż jechał przed siebie; po trzydziestu metrach zatrzymał się, ale silnik nadal pracował na biegu jałowym. Travis spojrzał na Paige. Chłodnym spojrzeniem oceniała skutki swoich strzałów. Nie sprawiała wrażenia zadowolonej.

- Z celownikiem optycznym idzie mi lepiej - mruknęła. Oparła karabin o pień sosny, obróciła się na pięcie i podeszła do leżących na środku obozowiska rzeczy należących do zabitych wrogów. Była między nimi mała, pobrudzona ziemią łopata. Ale Paige odsunęła wszystko na bok, odsłaniając leżącą na ziemi stalową kwadratową płytę o boku czterdziestu pięciu centymetrów i grubości ponad centymetra.

Uniosła ją zdrową ręką i przewróciła na drugą stronę. Pod płytą wykopano dołek - na tyle głęboki, że Travis nie mógł dostrzec, co się w nim znajduje. Natychmiast zwrócił uwagę na dziwne granatowe purchle na środku płyty i niewielkie wklęśnięcie metalu, odpowiadające mniej więcej powierzchni dołka. Niewątpliwie stal została uszkodzona przez promieniowanie tego, co znajdowało się w dołku. - Każdą rzecz pochodzącą ze Szczeliny

nazywamy obiektem specjalnym powiedziała Paige. - Ten obiekt dodatkowo nazwaliśmy Szeptem. Jest bardzo niebezpieczny. Człowiek, który przysłał tutaj tych najemników, zamierza go przejąć. Jeśli mu się to uda... - Popatrzyła na Travisa, po czym przyklękła. - Nie może mu się udać. Koniec, kropka. Sięgnęła do dołka i wyciągnęła z niego opalizującą granatową kulę wielkości pięści. Travis nigdy w życiu nie widział czegoś

podobnego. Musiał to być przedmiot, który wieziono boeingiem 747 wewnątrz stalowego sześcianu. Paige przez chwilę spoglądała na kulę z taką miną, jakby była zużytym prętem paliwowym z reaktora jądrowego, emitującym promieniowanie jonizujące. Zaraz jednak zmrużyła oczy i skupiła się na jakiejś innej myśli. Travis pomyślał, że niebezpieczne działanie kuli musi polegać na czymś znacznie

bardziej skomplikowanym niż bezpośredni kontakt. Trzymanie jej w ręku chyba niczym nie groziło, przynajmniej nie od razu. - Czy Szczelina to laboratorium? spytał, przenosząc wzrok z kuli na Paige. - Ośrodek naukowobadawczy, w którym konstruuje się takie rzeczy? - Nie - zaprzeczyła, kręcąc głową. - To nie my skonstruowaliśmy ten przedmiot. - Nie Amerykanie? - zdziwił się Travis. - Nie ludzie.

Spojrzała jeszcze raz na kulę, po czym schyliła się i sięgnęła po łopatę. Travis wpatrywał się w nią w milczeniu, próbując zrozumieć znaczenie jej słów. - Zrób coś dla mnie - powiedziała po chwili. - Ci dwaj pojechali do wraku samolotu po coś, co wygląda jak dwu - lub trzycentymetrowy kawałek przezroczystej taśmy klejącej. To bardzo ważna rzecz. Coś, co uruchamia Szept. Na pewno mają to przy sobie. Obszukaj ich, a

ja w tym czasie zakopię kulę w takim miejscu, żeby ich wspólnicy jej nie znaleźli. - Nie zabieramy jej ze sobą? - Nie dotarlibyśmy do celu. Szept bez osłony jest zbyt niebezpieczny. Możemy natomiast wziąć ze sobą element, który go uruchamia... można to nazwać kluczem. W tej chwili najważniejszą sprawą jest niedopuszczenie do tego, żeby nasi wrogowie zdobyli te dwie rzeczy, i jak najszybsze skontaktowanie się z Tangentem.

Odwróciła się i z kulą oraz łopatą w ręku ruszyła ku drzewom na końcu polany. Travis przez chwilę odprowadzał ją wzrokiem; kiedy znikła w gęstwinie, przez moment słychać było jeszcze jej kroki. W końcu ruszył w stronę quadów. Ledwie zszedł z polany, za jego plecami odezwał się telefon satelitarny pozabijanych wrogów. * Godzinę później Travis i Paige byli już

w innej dolinie, za dwiema kolejnymi górami. Jechali szybko na północ, pokonując pierwszy odcinek zaplanowanej przez Travisa trasy. Paige siedziała z przodu quada, Travis otaczał ją rękami, którymi trzymał kierownicę. Gdy wyruszali, jego towarzyszka zaczęła słabnąć. Tłumaczyła, że to dlatego, iż przestaje działać narkotyk, który wstrzyknął jej oprawca. Poza tym nie spała trzy doby. Kiedy jechali, Travis

nie widział jej twarzy, ale od czasu do czasu opierała się bezwładnie o niego, a potem znowu się budziła. Nie wiedział, ile czasu zajmie ich wrogom dotarcie do obozowiska i zabitych kolegów, jednak kiedy tam dotrą, na pewno zauważą brak jednego quada i z łatwością odgadną, gdzie kierują się uciekinierzy. Jedynym sposobem wydostania się z tych gór było dotarcie do Coldfoot. Wprawdzie do

osady prowadziły różne trasy, ale nie było ich zbyt wiele. Starał się jechać po twardym podłożu, żeby nie pozostawiać śladów opon, i jeśli tylko mógł, unikał płatów śniegu. Rozdział 9

Nad lotniskiem LaGuardia jeszcze panowała ciemność, choć zaczynało już świtać i na

horyzoncie widać było wąski pasek żywej czerwieni. Karl patrzył na budzący się do życia świat z okna hotelowego pokoju przy zgaszonym świetle. Jednocześnie widział w szybie odbicie połowy swojej sylwetki, oświetlonej z boku światłem padającym z łazienki. Widoczne w szybie niebieskie oko spoglądało na niego chłodno. Start za dwadzieścia pięć minut. Mnóstwo czasu, pomyślał. Nikt nie zmusi mnie do

czekania w kolejce. Nie wtedy, gdy jestem w tym kombinezonie. Kombinezon leżał na krześle obok; osobno góra i dół. Karl sięgnął po niego i wymacał spodnie. Kiedy włożył je na dżinsy, poczuł, że stopy kombinezonu, stanowiące całość ze spodniami, opięły jego buty niczym stopy dziecięcej piżamki. Odnalazł szelki, nasunął je na ramiona i zapiął. Potem znów wyciągnął rękę w stronę krzesła, wymacał górną

część kombinezonu, włożył ją i wygładził. Bluza była dość długa, zachodziła na spodnie co najmniej trzydzieści centymetrów. Trudno było przyzwyczaić się do tego niezwykłego stroju, nawet jeśli używało się go przez dłuższy czas. Nie był podobny do niczego. Elastyczny jak ubranie z lycry, idealnie dopasowujący się do ciała i zarazem niemal luźny - tylko takie określenie przychodziło

Karlowi do głowy. Jednocześnie przepuszczał powietrze jak moskitiera i był niemal zupełnie pozbawiony wagi. Poprzednim razem Karl miał go na sobie przez całe czterdzieści osiem godzin bez przerwy i nie odczuł żadnego dyskomfortu, mimo że kombinezon osłaniał także głowę i dłonie. Nigdy nie pytał o to swoich przełożonych, ale był pewien, że takie idealne dopasowanie kombinezonu wymagało zastosowania jakiejś specjalnej technologii. Ale

prawdopodobnie oni także nie znali zasady jego działania, skoro pochodził stąd, skąd pochodził. Myśląc o tym, Karl poczuł, jak kombinezon dopasowuje się do jego ciała i po chwili prawie go nie czuł. Wcale by go nie zdziwiło, gdyby okazało się, że jest wyposażony w coś w rodzaju inteligencji. Zresztą i tak nie byłaby to jego najbardziej zdumiewająca właściwość. Wyjrzał przez dziurkę od klucza,

stwierdził, że na korytarzu nikogo nie ma, i wyszedł z pokoju. Minął windy i skierował się ku schodom. Oczywiście nie mógł korzystać z wind. Zszedł z piątego piętra i popatrzył przez szybkę w drzwiach na hotelowy hol. Nie było w nim nikogo oprócz dwóch młodych recepcjonistek siedzących za biurkiem dziesięć metrów od niego. Przejście obok nich nie było najlepszym rozwiązaniem, ale zasady postępowania

pozwalały na to, jeśli nie było innej możliwości. Pchnął drzwi i wszedł do holu. Jak można się było spodziewać, dziewczyny popatrzyły na drzwi - najpierw bez większego zainteresowania, a potem ze zdumieniem. Wymieniły spojrzenia. Karl przeszedł przed nimi, jednak recepcjonistki wciąż patrzyły na drzwi, które z głuchym stuknięciem zamknęły się daleko za jego plecami. - Hm... - mruknęła starsza z dziewczyn. -

Chyba wszystko w porządku. Młodsza pokręciła głową i znowu zajęła się sudoku. Karl mógł wyjść głównymi drzwiami hotelu znajdującymi się naprzeciw recepcji, ale tym razem miał inną możliwość i zasady nakazywały skorzystanie z niej. Właściwie sprowadzały się one do jednego: nie chodź w tym kombinezonie tam, gdzie nie musisz. Skręcił za róg korytarza i w ciągu niecałej minuty znalazł się przy

bocznych drzwiach hotelu. W pobliżu nikogo nie spotkał. Otworzył drzwi i wyszedł na dwór. Ten poranek był w Nowym Jorku dość zimny. Ruch na Grand Central Parkway był już na tyle duży, że należało uważać, nawet o tej godzinie. Karl odczekał chwilę, a potem przebiegł przez pięć pasów jezdni prowadzących na wschód. Parę sekund później przebiegł przez drugą jezdnię, wspiął się na płot, zeskoczył z

niego i znalazł się na terenie lotniska LaGuardia. Na tle czerwieniejącego wschodniego horyzontu rysowały się budynki terminali i sylwetki wielkich odrzutowców. To wygląda jak forteca kosmitów, pomyślał Karl. Przeciął pas startowy numer cztery i dwie drogi dojazdowe, okrążył budynek głównego terminalu i podszedł do pierwszego z brzegu wejścia do hali D. Zatrzymał się przed automatycznie rozsuwanymi drzwiami. Fotokomórka nie widziała

go, podobnie jak stojący w odległości paru metrów zaspany ochroniarz. Nawet gdyby drzwi miały się przed nim otworzyć, i tak zaczekałby, aż uruchomi je ktoś inny. Na lotniskach nigdy nie można czuć się zbyt pewnym siebie i łazić bez potrzeby tu i tam... Upłynęło zaledwie pół minuty i z taksówki wysiadł człowiek o wyglądzie zmęczonego biznesmena. Ciężkim krokiem podszedł do szklanych drzwi i kiedy się otworzyły, ruszył

dalej. Karl wszedł za nim do budynku i skierował się w lewo, omijając krótkie kolejki pasażerów odprawiających bagaże. Dalej wszystko było już dziecinnie łatwe. Kontrola bezpieczeństwa - śmiech na sali, nawet jeśli człowiek nie miał na sobie takiego niezwykłego kombinezonu - nie sprawiła Karlowi więcej trudności niż tor przeszkód dla przedszkolaków. Wszedł na barierkę po lewej stronie, do której przymocowane były wykrywacze metalu,

przeszedł po niej jakieś sześć metrów i kiedy ominął przeszkodę, z powrotem zszedł na podłogę. Mógłby mieć kłopoty, gdyby po hali kręciło się więcej pasażerów. Tłum, nawet niezbyt gęsty, to prawdziwy koszmar: gdyby Karl nie uważał, ludzie ciągle by na niego wpadali. Ale o tej godzinie wielka hala była prawie pusta, tylko przy wyjściu G7, do którego się kierował, czekał niewielki tłumek.

Podszedł bliżej i przystanął, uważnie obserwując podróżnych. Gdzie najlepiej stanąć? Na pewno nie tu, gdzie w tej chwili jestem, pomyślał. Będą tędy przechodzić ludzie, a ci stojący wokół niego też mogą się przemieszczać w nieprzewidywalny sposób. Co gorsza, w pobliżu biegało dwoje dzieci. Ich matka, pochłonięta jakąś tanią powieścią, przykazywała im wprawdzie od czasu do czasu, żeby się uspokoiły i usiadły, ale robiła to zupełnie bez

przekonania. W końcu doszedł do wniosku, że najlepsze będzie miejsce przy wejściu do rękawa, obok stolika kontrolerki. Obszedł ludzi, zachowując bezpieczną odległość, schylił się, przeszedł pod barierką i zajął upatrzoną pozycję. Nie powinien długo czekać, boeing 737 stał już przy rękawie. Za samolotem, niczym nierówne zęby, we wciąż ciemnawe niebo wgryzały się nowojorskie wieżowce.

- Panie i panowie - powiedziała przez mikrofon kontrolerka - lot numer dziewięćset trzydzieści pięć linii Cayman Airways, do Georgetown na wyspie Wielki Kajman, bez międzylądowania. Zaczynamy przyjmować pasażerów, których miejsca znajdują się w rzędach od pierwszego do piątego. Powtarzam: rzędy jeden - pięć. Jej koleżanka otworzyła drzwi. Gdy tylko się cofnęła, Karl przeszedł obok niej

szybkim krokiem, żeby nie dogonili go pierwsi pasażerowie. Powietrze w rękawie było chłodne. W drzwiach samolotu czekała stewardesa. Karl przystanął. Patrzyła przez niego w głąb rękawa. Kiedy stwierdziła, że na razie nikt nie nadchodzi, weszła na chwilę w głąb maszyny, żeby zamienić kilka słów z jedną ze swoich koleżanek. Karl minął obie stewardesy i ruszył na ogon samolotu. Są rozmaite wersje boeinga 737, ale

prawie we wszystkich najlepszym miejscem do ukrycia się jest schowek w ogonie, maleńkie pomieszczenie, które przez większą część lotu stoi puste. Czasem wchodzi tam stewardesa i wprowadza albo zabiera wózek. Wtedy trzeba po prostu kucnąć we wnęce obok wiaderka z lodem. Wysiąść z samolotu jest jeszcze łatwiej niż wsiąść do niego. *

Siedział w cieniu, tuż obok rozświetlonego tropikalnym słońcem basenu. Zaledwie półtora metra od niego opalała się naga dziewczyna. Jak dotąd najciekawszym aspektem noszenia kombinezonu okazała się możliwość obserwowania ludzi, którym się wydawało, że są sami. Wcześniej Karlowi nigdy nie przyszło do głowy, że to taka niezwykła możliwość. Nie da się „być w towarzystwie” kogoś, kto jest

sam, wynika to z samego znaczenia tego określenia. Oczywiście zawsze można zamontować gdzieś ukrytą kamerę - ale znajdować się na miejscu to zupełnie co innego. W samotności ludzie nigdy nie okazywali niepokoju. Nikt nie wykonywał nerwowych czy niezdarnych ruchów ani się nie czerwienił. Było to ciekawe odkrycie: każdy zachowuje się spokojnie i naturalnie, kiedy w pobliżu nie ma nikogo, kto mógłby go oceniać.

Dziewczyna miała dwadzieścia trzy lata i była bardzo piękna. Oliwkowa, równo opalona skóra, ciemne oczy, rozjaśnione słońcem włosy. Miała może metr pięćdziesiąt siedem wzrostu i chyba nie ważyła więcej niż czterdzieści pięć kilo. Pięć minut temu była cała mokra. Karl przyglądał się, jak ściąga ubranie i wskakuje do basenu. Teraz już prawie całkiem wyschła. Karaibskie słońce... Powietrze było gorące i suche. Na oczach Karla

ostatnie miniaturowe kropelki wody wyparowały ze skóry dziewczyny. Nazywała się Lauren Cook. Karl dowiedział się tego, zbierając informacje o jej ojcu, Ellisie Cooku. W tej chwili miała cały dom dla siebie tysiąc czterysta metrów kwadratowych. Z rezydencji rozciągał się widok na południe, na zatokę Bodden i błękitne Morze Karaibskie. Oczywiście na terenie posiadłości byli ochroniarze, gotowi interweniować na

każde wezwanie panny Cook. Byli Amerykanami i prawdziwymi zawodowcami. Karl przyjrzał im się uważnie i doszedł do wniosku, że wszyscy musieli wcześniej służyć w jakiejś jednostce specjalnej - na pewno o wiele groźniejszej od zwykłej policji. Dodatkowo posiadłości strzegł mur oraz liczne kamery termowizyjne i czujniki ruchu. Jednak dla Karla te urządzenia nic nie znaczyły równie dobrze mogłyby być atrapami.

Na biodrze Lauren usiadł żółty motyl, przedstawiciel rodziny bielinkowatych. Dziewczyna drgnęła i odgoniła owada ręką; dopiero potem spojrzała na niego i uśmiechnęła się. Gdy bielinek odlatywał po torze przypominającym korkociąg i znalazł się za Karlem, spojrzenie Lauren na moment spotkało się z jego wzrokiem. Po chwili dziewczyna z powrotem położyła się na leżaku i zamknęła powieki. Za Lauren stała piętrowa rezydencja,

wypełniająca całe pole widzenia Karla i wykraczająca poza nie - ciągnęła się jeszcze jakieś czterdzieści metrów w lewo i tyle samo w prawo. Nad balkonem, na który łatwo było się wspiąć, znajdowały się otwarte okna. Karl zdążył już wejść tamtędy do domu i obejrzeć pokoje, pozaglądał nawet do szafek i szuflad w sypialni Ellisa Cooka. Miał prosty plan. Nie było w nim miejsca na błędy. Po kilkunastu minutach Lauren wstała, zebrała ubranie i ukryła się w domu,

zamykając za sobą drzwi od strony patio. Karl podszedł do barierki otaczającej basen i popatrzył na starannie przystrzyżone trawniki oraz jachty zacumowane w znajdującej się niżej przystani. Było mu przykro z powodu tej dziewczyny - nie zasługiwała na to, co ją miało spotkać. Jeszcze nie widział, jak zachowuje się w czyimkolwiek towarzystwie, ale miała łagodną twarz i prawdopodobnie była bardzo miłą młodą osóbką.

Cóż, świat nie jest sympatyczny. Nad zatoką zapadał zmierzch. Po południu nad wodą zaczęła unosić się mgła. Horyzont był teraz mglistym pasmem między różową wodą i purpurowym niebem. W górze świeciło już kilka najjaśniejszych gwiazd. Karl patrzył na Ellisa Cooka, który właśnie wszedł do sypialni. Minął kolejno troje dwuskrzydłowych drzwi prowadzących na balkon, z którego rozciągał się widok

na morze, jednak nie spojrzał na nie. Po co tu mieszka, skoro nie obchodzi go otoczenie? - zdziwił się Karl. Gospodarz podszedł do komputera, włączył go i zaczął chodzić tam i z powrotem, czekając na uruchomienie się systemu. W rogu biurka stały dwie oprawione w ramki fotografie. Jedna przedstawiała Lauren, a druga - żonę Ellisa. Karl nie widział żadnych śladów obecności pani Cook w

domu. Z informacji dostarczonych mu przez zwierzchników wynikało, że w małżeństwie Cooków ostatnio nie dzieje się zbyt dobrze. Sięgnął pod górną część kombinezonu i chwycił pistolet, który znalazł w szafce przy łóżku właściciela rezydencji. Na ekranie zaczęły pojawiać się ikony. Gospodarz usiadł na krześle. Karl wyciągnął zza pazuchy

chromowany pistolet kalibru.45, przyłożył go do skroni Ellisa Cooka i strzelił. Z zewnątrz natychmiast dobiegły krzyki ochroniarzy, a z głębi domu przerażony głos Lauren. Jeszcze tylko parę sekund i będzie po wszystkim. Karl uniósł dłoń zabitego, zacisnął jego palce na kolbie pistoletu i strzelił ponownie w fotografię pani Cook. Na ręce Ellisa

Cooka były teraz ślady prochu, więc ją puścił i pozwolił, by pistolet upadł na dywan. Dwie sekundy później drzwi sypialni otworzyły się z trzaskiem, omal nie wylatując z zawiasów, i do pomieszczenia wpadli ochroniarze; trzymali uniesione MP5 i omiatali lufami wszystkie kąty. - Pokój czysty! - zawołał jeden z nich. Drugi wbiegł do wielkiej łazienki, a trzeci zajrzał do ogromnej szafy.

- Łazienka czysta - zameldował drugi ochroniarz. - Szafa czysta - zawtórował mu trzeci. Karl cofnął się pod ścianę, jak najdalej od nich. Stał i patrzył. Z korytarza dobiegał głos Lauren, która chciała zobaczyć, co się stało, ale ochroniarze ją przytrzymywali. Mężczyźni przeszukujący sypialnię porozumiewali się przez radio z ludźmi na dworze, zamykającymi teren. Ale w ich oczach nie było paniki. Dobrze wiedzieli, co się

stało. Karl obserwował tę scenę i nagle poczuł, że jego telefon wibruje. Miał rozkaz zawsze odbierać, chyba że sytuacja absolutnie na to nie pozwalała. A ta zdecydowanie nie pozwalała. Po dziesięciu minutach zapanowała względna cisza, ochroniarze czekali na przyjazd policji. Karl wyszedł na balkon, przełożył nogi przez barierkę i zsunął się na wewnętrzny dziedziniec rezydencji. Przez okno

salonu zobaczył Lauren i dwóch ochroniarzy, którzy siedzieli z nią i próbowali ją uspokoić. Przeszedł na skraj dziedzińca, zeskoczył z wysokości dwóch metrów i znalazł się na łagodnym stoku schodzącym do plaży. Po przejściu czterystu metrów nadbrzeżną drogą znalazł ławkę i usiadł na niej. Wyjął telefon i tak jak się spodziewał, zobaczył wiadomość tekstową. WRACAJ NA LOTNISKO. JEŚLI

JESZCZE NIE WYKONAŁEŚ OBECNEGO ZADANIA, NIE KOŃCZ GO. POLEĆ UNITED 820 DO CHICAGO, POTEM UNITED 71 DO FAIRBANKS NA ALASCE. BROŃ I INSTRUKCJE BĘDĄ CZEKAĆ W ŻÓŁTYM LANDROVERZE Z NAKLEJKĄ GREENPEACE NA PARKINGU DŁUGOTERMINOWYM. TRZEBA PRZEPROWADZIĆ BEZPOŚREDNI ATAK NA OPERATORÓW

TANGENTU. Rozdział 10

Odgłos helikoptera ucichł, ale Travis jeszcze kilka minut obserwował grań przez gałęzie cedru. Droga, którą mieli iść dalej, nie była niczym osłonięta na odcinku ponad trzech kilometrów, widocznym z wysoko położonego miejsca, w którym znajdował się Travis. Gdyby dali się złapać na otwartym

terenie, byłoby po nich. Wszystko przebiegało mniej więcej tak, jak się spodziewał - nie było łatwo. W ciągu ostatnich dwunastu godzin już pięć razy widzieli helikopter, który sunął nad dolinami, szukając zbiegów. Leciał powoli, metodycznie przeszukując teren. Czasem zatrzymywał się i wisiał w powietrzu przez parę minut. Nie było tu zbyt wielu miejsc, w których mogli się ukryć, na szczęście zawsze udawało im

się to zrobić w porę, zaraz po tym, jak terkot helikoptera zaczynał się odbijać od górskich ścian. W kępie cedrów schowali się dosłownie w ostatniej chwili. Travis ukrył Paige pod najniższymi gałęziami i ledwie zdążył schować ręce i nogi, zza najbliższego zakrętu doliny wyleciał helikopter. Cisza, która zapanowała, powinna chyba potrwać dłużej - w każdym razie tyle, ile

mogła trwać w tych okolicznościach. Paige zasnęła; właściwie prawie w ogóle się nie budziła, nawet wtedy, gdy helikopter przelatywał zaledwie trzydzieści metrów od nich. Była w złym stanie, który pogarszał się z każdą godziną. Skóra wokół rany zaczerwieniła się mocno, a zakażona tkanka w środku tak spuchła, że było jej chyba trzy razy więcej niż w chwili, gdy Travis zobaczył ją po raz pierwszy. Najbardziej niepokojące było

to, że żyły w przedramieniu Paige bardzo się powiększyły i pociemniały, co oznaczało, że zakażenie się rozprzestrzenia. Jak daleko jeszcze mogło dotrzeć? Miał przy sobie apteczkę, jednak nie było w niej niczego, co mogłoby pomóc Paige. Równie dobrze mógłby nosić w plecaku plastikowe przybory medyczne, dziecięcą zabawkę. Spryskał ranę sprayem o działaniu odkażającym i znieczulającym, ale

sprawił tylko Paige jeszcze większy ból, który bardzo starała się przed nim ukryć. Nie udało jej się to jednak - nie da się powstrzymać mruganiem tylu łez. Po wielu kilometrach jazdy wzdłuż rzeki znalazł kawałek brzegu o stromym spadku. Rzeka była w tym miejscu na tyle głęboka, że mógł w niej zatopić quada. Paige miała już bardzo wysoką gorączkę i przytomniała jedynie na krótkie chwile. W tej sytuacji Travis

wrzucił do rzeki także swój ważący ponad trzydzieści pięć kilogramów plecak, pozostawiając sobie tylko najmniejszy bukłak z wodą, po czym wziął Paige na ręce i poniósł ją przez doliny. Okazało się to trudniejsze, niż sądził. Ważyła znacznie więcej niż plecak, poza tym nie zaprojektowała jej firma North Face, która zawsze dba o to, aby ciężar równomiernie rozkładał się na plecach wędrowca. Kiedy szedł pod górę, przypominało to ćwiczenia na

maszynie do rzeźbienia mięśni nóg. W dół szło się jeszcze gorzej - każdy krok był ogromnym obciążeniem dla stawu skokowego i groził skręceniem kostki. Wiedział, że gdyby do tego doszło, byłby to wyrok śmierci zarówno dla niego, jak i dla Paige. Dodawał sobie sił, myśląc o tym, co ta młoda kobieta przeszła w ciągu minionych trzech dób. Jego wysiłek i ból były przy tym niczym. Kiedy ostrożnie wyciągnął Paige spod

cedru i znowu ją dźwignął, otworzyła na chwilę oczy, jednak nawet nie skupiła na nim spojrzenia. Chciałby wierzyć, że jego towarzyszka jest półprzytomna z powodu narkotyku i braku snu, ale wiedział, że zakażenie robi swoje i wciąż się rozszerza. Na czoło Paige wystąpiły krople potu niczym na szybie samochodu w czasie deszczu. Wydostali się z kępy cedrów i Travis ruszył dalej, starając się iść szybciej niż

dotąd. Nieosłonięty szlak działał na niego stresująco. Pewnie podobnie czują się w centrach handlowych osoby cierpiące na agorafobię, pomyślał. Jak potencjalne ofiary. Nie wierzył, że ludzie w helikopterze zamierzają im pomóc. Gdyby wrak boeinga odnalazła organizacja, do której należała Paige, między górami śmigałyby teraz myśliwce, a z helikopterów wyskakiwałyby ekipy

poszukiwawczoratunkowe. Amerykanie nie baliby się narobić hałasu, prowadząc poszukiwania na własnym terenie. Ale to był samotny helikopter, a jego zachowanie przywodziło na myśl drapieżnika, który wdarł się na czyjąś farmę. Dolina skręcała łagodnie. Okazało się, że nieosłonięty obszar ciągnie się dalej, niż Travisowi wydawało się wcześniej. Szedł już tędy, nie zapamiętał jednak, gdzie osłaniały go

drzewa, a gdzie nie. Rozpoznał wysoki, poszarpany grzbiet góry, na której zboczach pierwszego wieczoru zobaczył owce Dalla. Znajdował się wtedy kilka kilometrów na wschód od niej, bliżej Coldfoot. Teraz był na zachód od tej góry i miał jeszcze do przejścia spory odcinek. Mimo że bardzo mu się spieszyło, niosąc Paige, szedł wolniej niż z plecakiem. Dodał do siebie odległości i oszacował prędkość, z jaką

posuwał się naprzód. Dotrę do Coldfoot najwcześniej za dwadzieścia godzin, pomyślał. Oczywiście nie będzie spał. Od tego, jak szybko Paige trafi do lekarza, który powstrzyma zakażenie, zależy jej życie. Liczy się każda godzina. * Szedł i myślał o tym, co usłyszał od Paige na polanie. O Tangencie, Szczelinie i Szepcie. W kieszeni miał kawałeczek

przezroczystego plastiku, który znalazł przy jednym z zabitych wrogów. „Klucz, który uruchamia Szept”. Co robi granatowa kula, kiedy przyłoży się do niej ten „klucz”? „Nie my to skonstruowaliśmy powiedziała Paige. - Nie ludzie”. Nie potrafił sobie tego wyobrazić, choć wcale nie dlatego, żeby jej nie wierzył. Paige zaczęła mruczeć coś przez sen. Nie były to słowa, ale raczej żałosne, przerażone

błaganie. Jęczała przez kilka sekund i ucichła, choć Travis czuł, że jej mięśnie wciąż się napinają. Jej oczy poruszały się za zamkniętymi powiekami. Zastanawiał się, ile czasu będzie trzeba, żeby przestała śnić koszmary. - Jesteś bezpieczna - szepnął. Odlecieli. Wątpił, żeby to pomogło, ale Paige niemal natychmiast się uspokoiła i zapadła w głębszy sen.

* Starał się na nią nie patrzeć, nie podziwiać jej długich rzęs, nie przyglądać się opadającej na czoło grzywce, nie szukać ledwie widocznych piegów w środkowej części nosa. I nie myśleć o tym, dlaczego, mimo że mięśnie bolą go, jakby płynął przez nie kwas z akumulatora, czuje się lepiej niż kiedykolwiek w ciągu minionych piętnastu lat. Paige była interesującą młodą kobietą,

bez dwóch zdań. Miała w sobie wszystko, czego może pragnąć mężczyzna, ale on już tego nie zazna. Minął rok, odkąd wyszedł z więzienia, i dotąd nawet nie pomyślał o tym, czy nie spróbować umawiać się z jakąś kobietą. Przez ostatnie półtorej dekady nauczył się nie tęsknić za nieosiągalnym. Odzyskana wolność niewiele zmieniła jego perspektywę. Wprawdzie nie znajdował się już za murem ani drutem

kolczastym, ale wiedział, że nie ma szans u takiej kobiety jak Paige. Nie zamierzał do końca życia pozostać sam, nie chciał jednak, żeby jego przeszłość zbyt mocno ciążyła na przyszłości. Przez większą część roku przeżytego w Fairbanks pracował jako robotnik budowlany. Nie robił głupstw, starając się jak najwięcej zarobić i oszczędzić. Miał szanse wkrótce zostać majstrem. Mógłby wówczas kierować

pracą na mniejszych budowach - a raczej, przynajmniej z początku, na przebudowach. Jeśli będzie mądrze postępował, za pięć lat może już samodzielnie kierować budowami domów. Za kolejne pięć lat - być może będzie nawet budował piękne rezydencje. Gdzieś po drodze, kiedy już będzie świadczyła o nim ugruntowana kariera zawodowa, a więzienie stanie się czymś z odległej przeszłości, znajdzie kogoś, kto

da mu szansę. Ale na pewno nie będzie to taka kobieta jak Paige. Ani nawet podobna do niej. Nie przeszkadzało mu to - dopóki o tym nie myślał. Właśnie dlatego starał się na nią nie patrzeć. Jednak przez większość czasu mu się to nie udawało. * Odsłonięty odcinek zaplanowanej drogi miał, jak się ostatecznie okazało, ponad pięć

kilometrów długości. Kończył się kępą olch, gdzie schodziły się trzy mniejsze doliny prowadzące w górę. Travis minął zagajnik, przeszedł jakieś czterysta metrów kolejnego odsłoniętego odcinka i nagle znowu usłyszał warkot helikoptera. Wiedział, że nie ma szans zdążyć z powrotem do kępy olch, ale mimo to zaczął biec w tamtą stronę. Posuwał się w dość nierozsądnym tempie, jeśli wziąć pod uwagę nierówności podłoża.

Kiedy był może sto metrów od linii drzew, a z góry dobiegał już ostry łoskot maszyny, która za chwilę miała wyłonić się zza grani, nagle powinęła mu się noga. Zorientował się, że za ułamek sekundy postawi stopę w nieodpowiednim miejscu, ale było już za późno. Ciemna plama błota... Może do niedawna leżał w tym miejscu śnieg, a może gdzieś pod ziemią znajdowało się źródło? Stok był wilgotny, jednak dzięki trawie nie

było ślisko. Małe miejsce bez trawy... Wystarczyło, że o pół sekundy za długo wypatrywał w górze helikoptera... ...i jego stopa odjechała po błocie w bok jak po lodzie. Wiedział, że za chwilę się wywróci razem z Paige. Był przekonany, że helikopter nadleci, zanim zdąży się podnieść - nie wspominając już o podniesieniu Paige. Na domiar złego tuż przed nim leżał duży kamień o ostrych krawędziach, akurat w takim

miejscu, że mógł sobie rozbić o niego głowę podczas upadku. Może powinienem upaść i przeturlać się dalej? - przemknęło mu przez myśl. I tak pewnie nie dam rady się zatrzymać. Chyba nie mam wyboru. Skręcił gwałtownie ciało - i nagle uświadomił sobie, że nadal stoi. Zaskoczyło go to kompletnie. Łoskot helikoptera przybrał na sile.

Jeszcze sekunda i będzie po nas, pomyślał Travis. Uspokajała go tylko jedna myśl: ludzie z helikoptera nie wiedzieli, kto zabił ich kumpli na polanie. Prawdopodobnie przypuszczali, że zrobił to ktoś, kto przeżył katastrofę samolotu, a potem dobrze się ukrył. Albo że porwani jakimś sposobem sami pokonali porywaczy. W każdym razie wrogowie raczej się nie spodziewali, że uciekinierzy są ubrani odpowiednio do panującej na zewnątrz

jumbo jeta temperatury. Kamień miał jakieś pół metra wysokości i był bardzo blisko. Travis usiadł i oparł się o niego plecami. Trzymał Paige w ramionach, jej nogi leżały na jego kolanach. To ona miała teraz na sobie jego ciepłą kurtkę. Travis odciął prawy rękaw, żeby zapewnić dostęp powietrza do rany. Ułożył chorą rękę dziewczyny w taki sposób, żeby nie było jej widać z góry. Potem przysunął głowę Paige do swojej - tak,

aby się wydawało, że się całują i są zwykłą parą zakochanych, która wybrała się na górską wędrówkę. W tej samej chwili zza grani wyleciał helikopter, kierując się na północ. Nagle zatrzymał się w powietrzu najwyraźniej pilot ich zobaczył. Travis widział maszynę jedynie kątem oka, większą część jego pola widzenia zajmowała Paige. Łoskot wirnika coraz bardziej narastał helikopter zbliżał się do nich.

Travis zamknął oczy i przycisnął usta do warg Paige, przytrzymując dłonią tył jej głowy, a drugą ręką obejmując dziewczynę w talii. Hurkot unoszącej się w górze maszyny dobiegał dokładnie sponad nich. Wirnik terkotał głośno, wyły turbiny, wiatr przyciskał uciekinierom włosy do twarzy. Wszystko to sprawiło, że Paige oprzytomniała. Travis poczuł, że skurczyła się ze strachu. Uniósł powieki i zobaczył jej oczy,

wpatrujące się w niego z odległości dwóch centymetrów. Widział w nich przerażenie. To koniec, pomyślał. Jeśli Paige szarpnie się teraz i odsunie, za jakieś dziesięć sekund przeszyje ich seria z karabinu maszynowego. Ale wyraz oczu Paige nagle się zmienił zrozumiała, co się dzieje. Przytuliła się do Travisa - uniosła zdrową rękę, wplotła palce w jego włosy i już po chwili całowała go naprawdę, rozchylając usta. Jej

pocałunek był gorący i mocny. Intensywność tego doznania sprawiła, że Travis na moment zapomniał o wszystkim innym. O huku helikoptera, o wzniecanym przez łopaty wirnika wichrze. Była tylko Paige i jej pocałunek, desperacki pocałunek, potrzebny im teraz jak powietrze. Przez chwilę niemal nie miało dla niego znaczenia, że to tylko gra. Powinniśmy zamachać do pilota, przemknęło mu przez myśl. Tak

przynajmniej zrobiliby inni. Nie zdążył jednak zrealizować swojego pomysłu, bo hurkot helikoptera nagle zmienił ton, wicher ucichł i helikopter popłynął przed siebie ponad doliną. Paige całowała Travisa, dopóki maszyna wrogów się nie oddaliła. W końcu ich głowy odsunęły się na odległość kilkunastu centymetrów, lecz dwie pary oczu wciąż wpatrywały się w siebie.

- Dobry pomysł... - wyszeptała Paige. Nie miała siły, żeby powiedzieć cokolwiek więcej. Travis kiwnął głową, nagle ogromnie spragniony rozmowy. Paige odwróciła głowę, żeby spojrzeć na oddalający się helikopter, ale nagle jęknęła i omal nie zemdlała, kiedy niechcący przycisnęła chorą rękę do boku Travisa. Zaraz jednak odzyskała panowanie nad sobą, ostrożnie wyciągnęła zza niego rękę i

popatrzyła na widoczną pod skórą purpurową pajęczynę żył, sięgającą ponad trzydzieści centymetrów od rany. Travis po raz pierwszy zobaczył w jej oczach prawdziwy strach. - Jak daleko od miasteczka jesteśmy? spytała. - Jeszcze tylko parę godzin - odparł. Kiedy zamkniesz oczy, zaraz się tam znajdziesz. Czekał przez chwilę, mając nadzieję, że Paige pójdzie za jego radą, ale ona oparła

czoło o jego policzek, a kiedy chciał wstać, wyszeptała: - Zapamiętaj, co teraz powiem... pięćdziesiąt kroków od miejsca, w którym byłam torturowana, w kierunku przeciwnym od wraka samolotu, rośnie największe drzewo w okolicy. Szept jest zakopany po drugiej stronie tego drzewa, na głębokości pół metra. Rozsypałam tam igły, żeby miejsce, w którym kopałam, nie zwróciło niczyjej uwagi.

- Nie muszę tego zapamiętywać - odparł Travis. - Sama to zameldujesz swoim przełożonym. Czekał przez chwilę na jej odpowiedź, ale nie odezwała się już. Po paru sekundach poczuł, że jej oddech zwolnił i wyrównał się. WSPOMNIENIE II PAŹDZIERNIKOWA NOC W 1992 ROKU Travis widzi przez firankę za oknem salonu, że się nie mylił: rzeczywiście

siedzą razem i obejmują się - tyle że nie na kanapie, a w jednym z wielkich foteli. Kiedy puka, mężczyzna się odwraca. Po chwili Travis widzi jego twarz przez małe okienko w drzwiach. Oczy mężczyzny są czerwone od łez. Za jego plecami widać stół w jadalni, cały w kwiatach i kartkach z kondolencjami. Mężczyzna nawet nie wygląda przez okienko, tylko od razu otwiera drzwi. Pewnie

spodziewa się kogoś innego. Stanąwszy twarzą w twarz z Travisem, wykrzywia usta w grymasie złości. Jego oczy zwężają się i z jednego z nich spływa łza. Travis patrzy na niego, spodziewając się, że za chwilę ten człowiek odwróci się, pobiegnie po strzelbę i kiedy z nią wróci, wypali do niego. Jeśli tak się stanie, nie będzie uciekał. Wie, że zasługuje na to z powodu żałoby, jaką sprowadził na ten dom.

Ale ojciec Emily Price nie odwraca się. Z głębi domu dobiega pełen niepokoju, schrypnięty od płaczu głos matki Emily: - Kto przyszedł? Pan Price nic na to nie odpowiada. - Czego pan chce, panie detektywie? Travis słyszy pogardę w ostatnich dwóch słowach. Wie, że na nią też zasłużył. - Co powiedziała wam policja? - pyta. - Niech pan sam ich o to zapyta odburkuje pan Price. - Ufają panu,

prawda? Travis milczy, czeka na odpowiedź. - Nie oskarżą nikogo - mówi w końcu pan Price. W jego głosie słychać nienawiść, rozpacz i udrękę. - Dlaczego? - Z braku dowodów. Nawet nie znaleźli jej ciała. Tylko samochód. Ale mówili, że było tyle... - Głos mężczyzny się załamuje. Przez moment wydaje się, że nic więcej już nie

będzie w stanie powiedzieć. - Było tak dużo krwi, że dziewczyna o jej wadze nie mogła przeżyć... Spuszcza wzrok. Jego dolna warga drży. - Ona nic im nie zrobiła - dodaje po chwili drżącym głosem. - To wszystko przez pana. Zaczęło się od pana. Travis kiwa głową. - I skończy się na mnie - odpowiada cicho.

Pan Price podnosi głowę. - Nie było mnie tutaj dzisiejszej nocy mówi Travis. - Czy pan to potwierdzi? Ojciec Emily nie odpowiada, tylko patrzy na niego. Mijają kolejne sekundy. Wie, czego Travis od niego chce. Przez chwilę rozważa odpowiedź, jakby miał jakiś wybór. Emily była jego jedyną córką, to w jego ramiona wpadała, stawiając pierwsze niepewne kroczki, a potem jako nastolatka zasypiała na kanapie podczas wieczornego filmu z

głową opartą na jego ramieniu. Tego dnia już trzy razy wchodził do sypialni córki, przyciskał do nosa jej poduszkę i wdychał jej zapach. W końcu kiwa głową. - W porządku - mówi Travis. Pan Price zamyka drzwi, a Travis odwraca się i odchodzi w noc, w mgłę. Jego dłoń odruchowo dotyka kolby rewolweru. Rozdział 11

Kiedy przebiegł ostatni kilometr dzielący go od szosy, stawy kolanowe tak go bolały, jakby tkwiły w nich odłamki szkła. Zobaczył przez szyby, że w barze należącym do motelu i stacji benzynowej siedzi sześć osób. Wszyscy sprawiali wrażenie stałych klientów, chyba oglądali mecz baseballu w telewizorze wiszącym nad barem. Była ósma wieczorem, zawieszone nisko nad

północnozachodnim horyzontem słońce rzucało ukośne czerwone promienie. Zatrzymał się przy szosie, w odległości około trzydziestu metrów od baru. Paige kręciła się, bieg i wstrząsy ją pobudziły, ale nie odzyskała świadomości. W ciągu ostatnich dwóch godzin jej oddech stał się charczący, a kiedy próbowała zaczerpnąć więcej powietrza, przez moment słychać było, że się dławi. Travis przyjrzał się mężczyznom

siedzącym w barze, choć nie widział ich zbyt dokładnie z tej odległości. Wydawali się niezbyt groźni, o ile był w stanie to ocenić. Mimo to prawie na pewno mogli się tu spodziewać kłopotów, gdyż Coldfoot było jedynym miejscem, w którym musieli się pojawić, i wrogowie dobrze o tym wiedzieli. Jedyną zaletę tej osady stanowiło to, że trudno byłoby znaleźć w niej miejsce, gdzie dałoby się

urządzić zasadzkę, nie zwracając na siebie uwagi. Żadnych dużych parkingów, na których furgonetka mogłaby pozostać niezauważona, żadnych odchodzących w bok uliczek. Jedyne miejsce w całym Coldfoot, gdzie można było siedzieć przez kilka godzin, nie przyciągając ludzkich spojrzeń, to bar w motelu. Ale wrogowie musieli być podobni do tych na polanie na pewno wyróżniali się wyglądem oraz nieporadną angielszczyzną. Niemożliwe, żeby

zmieszali się z miejscowymi. Jednak prawdopodobnie mieli kogoś, kto się specjalnie nie wyróżniał, a ponieważ minęło już półtorej doby, mogli go tutaj ściągnąć. Coldfoot nie było miejscowością, w której jakikolwiek przybysz przebywał przez dłuższy czas. Kierowcy ciężarówek, którzy jechali dalej na północ, do Prudhoe, zatrzymywali się tutaj tylko na posiłek. Czasem trafiali się turyści, którzy zatrzymywali się na noc, jednak

nikt nie pozostawał tu dłużej. Coldfoot było dla wszystkich tylko przystankiem w podróży, a nie punktem docelowym. Jeśli w okolicy byli jacyś obserwatorzy wroga, musieli kryć się wysoko nad miasteczkiem. Travis omiótł wzrokiem okalające osadę góry, porośnięte kępami sosen - w każdej z nich mógł kryć się wróg. Jeśli tam rzeczywiście był, znajdą się w tarapatach na długo przed tym, zanim zdąży do nich dotrzeć pomoc. Muszą poradzić sobie sami.

Jedyną bronią, jaką Travis wziął z obozowiska nieprzyjaciół, był pistolet kalibru 9 milimetrów. Trzymał go za paskiem spodni, z tyłu, pod luźno opadającą koszulą. Przeszedł na drugą stronę szosy i przebiegł przez żwirowany parking. Minął swojego forda explorera, dwa jeepy i żółtego landrovera. Kiedy był dziesięć metrów od motelowego baru, jakiś potężny typ w czapeczce z logo firmy John Deere podniósł się ze

swojego miejsca, popatrzył na niego zdumiony, po czym podbiegł do drzwi i otworzył je szybko. - Co się stało?! - zawołał. Pozostali goście również zerwali się z krzeseł, zapominając o meczu. Travis dobrze wyćwiczył skróconą wersję całej historii. Kiedy zacznie mówić, pewnie zadrży mu głos, ale to akurat pasowało do sytuacji. - Znalazłem ją w dolinie, na zachód stąd - powiedział. Po raz pierwszy od

dwudziestu godzin usłyszał własny głos - brzmiał chrapliwie i dzięki temu bardziej przekonująco. Jego wygląd także dodawał mu wiarygodności. Mężczyzna odsunął się i przytrzymał drzwi, żeby Travis mógł wejść. Widok ręki Paige przeraził wszystkich zebranych w barze ludzi. Gdyby Travis wniósł do środka trupa, nie wyglądałby pewnie gorzej. Rozległ się stłumiony krzyk i blondynka, która

wyszła zza baru na bluzce miała napisane imię Molly cofnęła się tak gwałtownie, że przewróciła metalowy stojak z gazetami. Niska kobieta, która przez cały czas zasłaniała usta dłonią, zmrużonymi oczami zerkała to na Paige, to na Travisa. Potężny mężczyzna w czapce również. - Ja pierdolę! Co to, kurwa, jest? spytał na widok żelastwa tkwiącego wewnątrz ręki

nieprzytomnej Paige. - Znalazłem ją z tym - wyjaśnił Travis. Jest nieprzytomna, więc nie wiem, kto, do cholery, mógł zrobić jej coś takiego. Dzwońcie po pomoc. Jak szybko może tu dotrzeć karetka i policja? Zapytał o to tylko po to, żeby uspokoić miejscowych; wcale nie zamierzał czekać na policję ani na kogokolwiek innego, nie chciał pozostawiać Paige pod opieką policji, nawet

gdyby jakimś sposobem zjawiła się wcześniej niż ludzie z Tangentu. Podziałało - zobaczył, że już nikt nie patrzy na niego podejrzliwie. Molly wróciła za ladę, złapała słuchawkę telefonu i wystukała numer. - Policja dotrze tu dopiero za pięć lub sześć godzin - powiedział rosły mężczyzna, najwyraźniej współwłaściciel motelu. Na Dalton Highway nie ma patroli. A pogotowie musi przylecieć helikopterem z Fairbanks.

Zajmie im to dobre półtorej godziny. Kiedy parę lat temu jeden kierowca ciężarówki dostał u nas zawału, właśnie tyle lecieli. Molly przytrzymała telefon ramieniem i sięgnęła po jeden z wiszących na tablicy kluczy. Rzuciła go potężnemu mężczyźnie, mówiąc: - Trójka jest wolna i sprzątnięta, można tam położyć tę kobietę. Mężczyzna wprowadził Travisa do krótkiego korytarza, w którym było kilkoro drzwi.

Pokój numer trzy był rzeczywiście dokładnie wysprzątany. Ukośnie padające promienie słońca nadawały kapie na łóżku miedziany blask. Travis ostrożnie ułożył Paige na kołdrze, uważając na chorą rękę i pilnując, żeby nic nie uciskało okolic rany. Mimo to zmiana pozycji sprawiła, że Paige znowu zaczęła dyszeć, jakby miała się za chwilę udusić. Mężczyzna w czapce stał w drzwiach, patrząc na nich.

Travis poczekał, aż oddech Paige powróci do normalnego rytmu, po czym spytał cicho: - Macie tu jakąś broń? Kątem oka dostrzegł, że daszek czapki odwraca się w jego stronę. - Znalazłem ją w leśnym obozowisku wyjaśnił, nie odrywając spojrzenia od Paige. Były tam ślady butów co najmniej trzech innych osób. Nie wiem, gdzie ci ludzie są teraz, ale

jeżeli przyjdą tutaj... - O Boże... - jęknął mężczyzna. - Mówił pan, że policja może tu dotrzeć dopiero za sześć godzin - powiedział Travis. Jeśli tamci znają ten rejon, pewnie także to wiedzą. Jeżeli ma pan jakiegoś gnata, niech pan lepiej trzyma go w pogotowiu. Tak samo inni. Krzepki mieszkaniec Coldfoot kiwnął głową, po czym podszedł do okna i wyjrzał

przez nie, dotykając szyby końcem daszka czapki. Przez chwilę patrzył na wznoszące się na zachodzie góry. Travis miał wyrzuty sumienia, że nie powiedział mu całej prawdy. Nie mógł jednak powiedzieć wszystkiego, ale gdyby nic nie powiedział, byłoby znacznie gorzej; przychodząc do motelu, sprowadził na tych ludzi niebezpieczeństwo i właśnie dlatego dokuczało mu sumienie. Ale co innego mógł zrobić?

- No dobra, nie ma się co opierdalać mruknął mężczyzna, odwracając się w jego stronę, po czym ruszył do drzwi. - Czy mogę zatelefonować? - spytał Travis. - Międzymiastowa przez dziewiątkę rzucił mężczyzna, wskazując ruchem głowy telefon na nocnym stoliku. Travis przymknął drzwi, wyciągnął z kieszeni list pozostawiony przez zmarłą prezydentową i wystukał podany w nim

numer. Drzwi skrzypnęły i otworzyły się pod własnym ciężarem. Travis nie mógł do nich sięgnąć, ograniczony długością kabla telefonu. Trudno. Po pojedynczym sygnale w słuchawce odezwał się automat. „Dziękujemy za wykręcenie numeru Laketon Associates - oznajmił optymistycznie brzmiący głos - twojej ulubionej firmy konsultingowej, zapewniającej dynamiczne

rozwiązania...”. Travis wprowadził cyfry 4-2-5-5-1. Rozległ się cichy trzask i po niecałej sekundzie jakaś kobieta powiedziała: - Hasło. - Nie znam - odparł zaskoczony Travis. - A kto mówi? - Jestem cywilem - powiedział. Znalazłem wasz samolot. Wszyscy jego pasażerowie oprócz Paige Campbell zginęli.

Nastąpiła ożywiona wymiana zdań w tle, a po niej kilka kliknięć - i w rozmowę włączyły się inne osoby. - Skąd pan dzwoni? - spytał jakiś mężczyzna. - Z Coldfoot na Alasce - odparł Travis, przekonany, że po drugiej stronie linii i tak znają odpowiedź na to pytanie. Samolot rozbił się pięćdziesiąt osiem kilometrów na zachód stąd...

- Chwileczkę - przerwał mu jego rozmówca. - Linia, z której pan dzwoni, nie jest bezpieczna. Proszę się nie rozwodzić, tylko odpowiadać na nasze pytania. - Wszyscy z wyjątkiem jednej osoby nie żyją - powtórzył zdenerwowany Travis. Jeśli chcecie, żeby przeżyła, przyślijcie tu zaraz transportowiec spadochroniarzy i niech jeden z nich będzie chirurgiem. Paige Campbell pozostała może godzina życia... Cholera jasna, nie

żartuję! Po drugiej stronie zapadła kilkusekundowa cisza - albo rozmówcy Travisa nie byli przyzwyczajeni do takiego tonu, albo notowali. - Pospieszcie się! - zawołała po chwili jakaś kobieta. Travis odetchnął z ulgą. - Proszę odpowiedzieć jedynie „tak” albo „nie” - usłyszał znowu. - Czy w pobliżu są nasi wrogowie, którzy mogą dotrzeć do

was przed upływem najbliższej godziny? - Tak. - Czy jest pan w stanie ocenić liczebność nieprzyjaciela? - Nie. Ale mają coś, o czym powinniście wiedzieć. - Co? - Helikopter. Myślę, że nieuzbrojony, ale w każdym razie mają helikopter. - Rozumiem - powiedział mężczyzna takim tonem, że przypominało to pochwałę. -

Proszę nic nie mówić przez telefon o swoich możliwościach obronnych. Bądźcie gotowi i czekajcie na naszych ludzi. Teraz połączę pana z lekarzem, któremu opisze pan stan Paige Campbell. Proszę to zrobić jak najszybciej i przygotować się do dalszych wydarzeń. Rozmowa z lekarzem trwała trzy minuty. Pod jej koniec głos lekarza nie brzmiał zbyt optymistycznie. Rozłączywszy się, Travis przystawił do

łóżka krzesło, usiadł na nim i popatrzył na Paige. Dźwięki wydobywające się z jej gardła brzmiały okropnie - znacznie gorzej niż w chwili, gdy zatrzymali się przy szosie. Zdrowa ręka Paige leżała na kołdrze; ujął jej dłoń i zamknął oczy. Przez otwarte drzwi dobiegały odgłosy meczu z telewizora w barze. W pewnym momencie zaskrzypiała podłoga na korytarzu. Travis otworzył oczy i

popatrzył na drzwi, ale nikt nie wszedł do pokoju. Po chwili znowu skrzypnęło, tym razem nieco dalej, kroki oddalały się w stronę baru. Travis z powrotem spojrzał na Paige i w tej samej sekundzie usłyszał cichy trzask przypominający wystrzał z wiatrówki, po którym w barze rozległ się krzyk kobiety. Trzasnęło jeszcze kilka razy w krótkich odstępach czasu i cały lokal wypełnił się wrzaskami bólu i przerażenia. Travis zerwał się z krzesła,

odtrącił je na bok i skoczył do drzwi, wyciągając jednocześnie zza paska pistolet kalibru 9 milimetrów. W barze słychać było już tylko głos jednego mężczyzny. - Błagam, błagam... - jęczał. Trzasnęło po raz ostatni i pozostały wyłącznie odgłosy meczu. Travis czekał, trzymając broń w pogotowiu i zasłaniając sobą Paige. Drewniana podłoga znowu zaczęła skrzypieć.

Rozdział 12

Człowiek w kombinezonie czuł się najdziwniej wtedy, gdy trzymał coś w ręku. Teraz tym czymś był pistolet USP Mark 23 z tłumikiem. Poruszał się w powietrzu przed Karlem w rytm jego kroków, jakby płynął w powietrzu. Drzwi po lewej, znajdujące się w odległości trzech metrów od niego, były otwarte.

Sytuacja nie wyglądała najlepiej. Leżąca w pokoju kobieta - jedyna operatorka Tangentu w okolicy i być może jedyna osoba, która wiedziała, co się stało była umierająca. Wystarczyło posłuchać jej oddechu. Przed kilkoma minutami Karl wszedł do pokoju i dokładnie przyjrzał się ramieniu rannej, kiedy jej towarzysz, kimkolwiek był, dzwonił do jednostki Tangentu. Sprawiał wrażenie przypadkowego miłośnika pieszych wędrówek.

Karl otrzymał jasne rozkazy, choć w zależności od rozwoju sytuacji mógł wybrać różne sposoby działania. Jego przełożeni nie wiedzieli wszystkiego. Wiedzieli tylko, że Paige Campbell zniknęła i pewnie pojawi się w Coldfoot, przypuszczali też, że ukryła Szept w pobliżu miejsca, w którym ją torturowano. Nie mogła wziąć kuli ze sobą, obudowa chroniąca przed oddziaływaniem Szeptu była zbyt ciężka, żeby dało się ją nieść. Mogła jedynie schować

kulę w pobliżu obozowiska, gdzie w niewyjaśniony sposób zostało zastrzelonych siedmiu ludzi, którzy ją porwali. A ona najwyraźniej była wolna. Nie martwił się już tym, bo znajdował się blisko niej i jej niedawno poznanego towarzysza. Najważniejsze było teraz to, czy po trzech dniach tortur, podczas których się nie załamała, postanowiła zaufać temu obcemu człowiekowi na tyle, żeby zdradzić mu wszystkie swoje tajemnice. Czy ten mężczyzna

wie, gdzie ukryła Szept? I czy któreś z nich ma przy sobie element uruchamiający kulę? Uniósł górną część kombinezonu i schował pistolet do kabury, więc broń znikła. Teraz nic nie zdradzało jego obecności w motelu. Starał się iść bardzo ostrożnie, żeby podłoga jak najmniej skrzypiała. Ale i tak skrzypiała. Mimo wszystko była lepsza niż dywan, bo nawet niezwykły kombinezon Karla nie potrafił ukryć śladów butów powstających w

miejscu stawiania stóp. Omal nie sapnął z zaskoczenia, kiedy zrównał się z drzwiami i stwierdził, że patrzy na wylot lufy beretty, którą wielbiciel turystyki górskiej trzymał pół metra od niego. Skrzywił się i z trudem powstrzymał przed postawieniem kolejnego kroku. Ostrożnie przestawił stopę w bok i zszedł z linii ognia. Kurwa mać, skąd ten facet wziął

berettę?! Nie wspomniał o niej, kiedy pytał wielkiego mężczyznę w czapce o broń. Uspokoił się i dokładnie przyjrzał turyście. Mężczyzna pewnie trzymał broń, a w jego oczach widać było obawę, ale nie panikę. Nie ma wątpliwości, że gdyby w drzwiach pojawił się ktoś widzialny, ten człowiek by go zabił. Karl nie spodziewał się takiej determinacji i opanowania po przypadkowym cywilu. Cóż, nawet zwykli ludzie bywają

czasem agresywni i niebezpieczni. Ostrożnie zrobił krok w stronę mężczyzny. Na szczęście podłoga przy samym progu nie skrzypnęła. Następny krok również okazał się cichy - i po chwili znalazł się tam, gdzie chciał. Sięgnął lewą ręką w stronę lufy beretty, uważając, żeby jej nie dotknąć, tylko ostrożnie okrążyć dłonią. Prawą ręką ponownie wyjął swoją broń.

* Travis czekał. Ktokolwiek był w korytarzu, musiał się czaić jakiś metr lub dwa od niego. Zastanawiał się, czy nie zacząć strzelać przez ścianę, dziurawiąc ją w piętnastocentymetrowych odstępach. Jeśli jednak zużyje cały magazynek i nie trafi przeciwnika - który mógł się czołgać albo znajdować dalej, niż mu się wydawało - będzie po nim.

Chwila ciszy się przedłużała. Minęło już co najmniej dziesięć sekund. To gorsze od tych trzasków, pomyślał Travis. Nagle pistolet, który trzymał w ręku, został pociągnięty w dół, jakby ktoś uruchomił gigantyczny elektromagnes w podłodze. Zanim zdążył się zastanowić, co to znaczy, poczuł silne uderzenie poniżej ucha. Pobielało mu przed oczami, a potem ogarnęła go ciemność. *

Co się stało? Powoli wracał do przytomności. Leżał na brzuchu twarzą do ziemi, miał ręce skrępowane za plecami i unieruchomione nogi - wydawało mu się, że użyto do tego taśmy klejącej. Miał również zwój taśmy wokół głowy, zaklejono mu nią oczy. Wciąż znajdował się w motelowym pokoju Paige - ale jej oddech znacznie się pogorszył. Ile czasu minęło?

Przypomniał sobie dziwne zachowanie swojego pistoletu i silne uderzenie w głowę, które zainkasował nie wiadomo od kogo. Czy to się naprawdę wydarzyło, czy tylko po prostu miesza mi się w głowie, w którą ktoś mnie uderzył? - pomyślał. - Powiedz mi, gdzie ona to ukryła odezwał się niski, beznamiętny męski głos. Travis zastanawiał się, co powinien zrobić. Ale cokolwiek by zrobił, nie zmieniało to

ich fatalnej sytuacji. Jeśli powiem, że nie wiem, i ten typ mi uwierzy, zajmie się Paige, pomyślał. Czy w tym momencie da się ją jeszcze obudzić? Jeśli zada jej się odpowiednio silny ból, to pewnie tak. A ten człowiek z pewnością nie będzie miał skrupułów. Jeżeli powiem, że wiem, gdzie jest kula, może dojść do wniosku, iż Paige nie jest mu już potrzebna, i natychmiast ją zastrzeli. Jakąkolwiek decyzję podejmę, prawdopodobnie najdalej za godzinę

oboje będziemy martwi. Chyba że coś jeszcze się zdarzy - i było to najbardziej prawdopodobne. Przebywający w pokoju morderca bez wątpienia miał możliwość nawiązania łączności z grupą przeszukującą doliny. Helikopter mógł dotrzeć do motelu w ciągu dwudziestu minut. Wrogowie zabraliby wtedy ich oboje i odlecieli na długo przed przybyciem pomocy. Kiedy można się spodziewać nadejścia odsieczy? Jak długo byłem

nieprzytomny? Gdybym spróbował grać na czas, może udałoby się doczekać przybycia operatorów Tangentu? Oczywiście ten bandzior najpierw zabiłby Paige i mnie, a dopiero potem uciekł. Ale przynajmniej po prostu nas zastrzeli. To byłoby znacznie mniejsze zło, rozważał. Jeśli zyskam choć dziesięć minut, być może się uda. - Miałem niezłą zabawę, zabijając

twoich kumpli - odezwał się prowokującym tonem. Napastnik nic na to nie odpowiedział. - Zwłaszcza tego małego z kijem do poganiania bydła... - dodał Travis. Chociaż właściwie to nie ja go zabiłem. Przeżył, ale na krótko. Szkoda, że nie widziałeś, co się stało z

nim potem. - Słyszałem, że dostał za swoje. - Nie całkiem. Dostałby, gdyby smażył się żywcem w ognisku przez trzy doby. - Gdzie jest ukryty Szept? Czy ona go zakopała? Nie mogła go zabrać zbyt daleko bez ciężkiej osłony, której nie miała. - Porzucaliśmy sobie trochę tą kulką dla zabawy, a kiedy nam się znudziło, postanowiliśmy wrócić do cywilizacji odparł Travis. - Pewnie leży na ziemi

tam, gdzie ją zostawiliśmy. Poczuł przez deski podłogi jakiś ruch najwyraźniej napastnik zrobił kilka kroków w jego stronę, jednak nadal był niewidoczny. - Człowiek znajdujący się w twoim położeniu chyba nie powinien sobie pozwalać na sarkazm - odpowiedział mężczyzna. Myślę, że to jakiś podstęp... ale ta informacja na razie

mi wystarczy. Podniósł z podłogi coś ciężkiego i chyba plastikowego - można się było tego domyślić po dźwięku, jaki Travis usłyszał, kiedy to coś zaczepiło o ścianę - i wyszedł z pokoju. Przeszedł kilka kroków korytarzem, po czym rozległy się ciche piski klawiatury telefonu. * - Wie, gdzie to jest - powiedział Karl do telefonu. - I ma w kieszeni klucz do kuli. Ale

na razie mu go nie zabrałem, niech facet myśli, że ma nad nami przewagę. Stał na dworze przed barem, żeby skrępowany turysta go nie słyszał. Przekazał przez telefon obmyślony przez siebie plan. Kiedy skończył, jego rozmówca milczał przez chwilę, zastanawiając się nad jego słowami. Wzmógł się lodowaty północny wiatr, wiejący przez głęboką przełęcz, którą przechodziła szosa. Nad jej wstęgą świeciło krwistoczerwone, nisko zawieszone słońce.

- Jeżeli twój pomysł nie wypali odezwał się w końcu mężczyzna na drugim końcu linii - będzie to oznaczało dla nas poniesienie straszliwej ofiary... - A jeśli wypali? Myślę, że warto spróbować - odparł Karl. - Poza tym to jedyny sposób zdobycia tego, co zamierzasz. Znowu zapadło milczenie. Karl wiedział, że lepiej poczekać. Odwrócił się i popatrzył na południe. Tangent na pewno skorzystał z pomocy Sił Powietrznych.

Prawdopodobnie wysłali z Elmendorf C-17, globemastera, z kilkoma drużynami komandosów na pokładzie. Baza Elmendorf znajduje się koło Anchorage, jakieś sześćset kilometrów na południe od Coldfoot. Jeśli transportowiec wystartował w ciągu dziesięciu minut od telefonu turysty - a prawdopodobnie tak właśnie się stało dotrze do Coldfoot przed upływem godziny. Turysta powiedział operatorom Tangentu o

helikopterze, więc pewnie z Elmendorf wystartowało coś jeszcze. Coś o wiele szybszego niż transportowiec, może nawet trzy razy szybszego. - Dobrze - odezwał się w końcu rozmówca Karla. - Zrób, jak powiedziałeś. Kiedy chcesz mieć helikopter? Karl dokonał w myślach szybkiego obliczenia. Nie można było wszystkiego przewidzieć, ale helikopter powinien przybyć na czas.

- Dzwoń do nich od razu - powiedział. Niech natychmiast startują. Rozdział 13

Travis pozostał sam z Paige, która wciąż kurczowo trzymała się życia. Powrócił myślami do chwili, kiedy stracił przytomność. Chyba wszystko pamiętał. Pistolet, który trzymał w ręku, nagle pociągnął jego rękę w dół. W dół i do przodu, po czym obrócił się trochę.

Zupełnie jakby złapał go jakiś człowiek. Zaraz potem, może pół sekundy później, Travis został uderzony w skroń. Napastnik musiał stać za nim, bo nie było go widać. Ale jak to możliwe? Przecież odkąd ten wielki facet w czapce z logo producenta traktorów wpuścił go do środka i wrócił do baru, nikt więcej tu nie wchodził. Pokój jest mały, nie ma w nim żadnej szafy, w której ktoś mógłby się schować, a okno przez cały czas

pozostawało zamknięte. Jakim sposobem napastnik znalazł się za jego plecami? Mógł wprawdzie ukrywać się pod łóżkiem... Jednak nawet jeśli tak, coś się tu nie zgadzało. Cały obraz sytuacji wydawał się mocno niespójny. Travis myślał intensywnie, ale nie potrafił określić, o co chodzi. Nagle coś sobie przypomniał. Promienie słońca wpadały do pokoju z północnego wschodu, niemal prostopadle do

okna. Czając się przy drzwiach z wycelowanym pistoletem, Travis widział swój cień, wyraźnie odcinający się od ściany. Gdyby za jego plecami ktoś był, w odległości metra czy półtora metra od niego - wszystko jedno, w którą stronę - jego cień także byłoby widać na ścianie. Niemożliwe, by nie zauważył tego drugiego cienia. Co się w takim razie stało? Przypomniał sobie, jak Paige stała na polanie z Szeptem w rękach, mówiąc, że

to nie ludzie stworzyli tę kulę. Powiedziała to takim tonem, jakby to była najnormalniejsza rzecz w świecie. Ale może dla niej była normalna... Co jeszcze było dla niej normalne? Jakie możliwości mają jej wrogowie? Z czym my się właściwie mierzymy? Jego rozmyślania przerwał nowy odgłos - dobiegający z góry terkot wirników helikoptera. To już koniec, pomyślał. Za mniej więcej dwie minuty wyciągną nas

stąd na dwór, wrzucą do helikoptera, a potem zawiozą tam, gdzie będą mogli się nad nami znęcać, próbując wydobyć z nas wszystko, co wiemy. Na pewno mają narkotyki i przyrządy, które pozwolą Paige jeszcze przez jakiś czas żyć, żeby znowu mogła straszliwie cierpieć. Chyba że najpierw ją zabiję, pomyślał. Może to będzie najlepsze wyjście? Gdybym bardzo się postarał, to mimo związanych

rąk pewnie zdołałbym usiąść, opierając się o ścianę - a potem wstać. Mam wprawdzie skrępowane nogi, ale może jakoś dotarłbym do łóżka. Potem mógłbym udusić Paige ramieniem. To nie powinno być trudne, bo życie ledwie się w niej kołacze. Dam radę, stwierdził. Ale czy potrafi się na to zdecydować? Czy ma prawo zrobić to Paige? Jednak logika podpowiadała mu, że jeśli tego nie zrobi, może gorzko żałować.

Było coraz mniej czasu, bo łoskot helikoptera wciąż się zbliżał. Ciągle jednak nie mógł się zdecydować i poczuł, że ogarnia go nienawiść do tych pierdolonych zbirów, przez których musiał zastanawiać się nad takimi rzeczami. I nagle helikopter wybuchł. Podmuch wstrząsnął budynkiem, a kiedy umilkł basowy odgłos eksplozji, zapadła cisza. Była to wspaniała cisza. Dziesięć sekund później w górze śmignął myśliwiec i szyby w

oknie znowu zadrżały. Po chwili odgłos jego silników zmienił się nieco, ale nie cichł, wciąż był tak samo głośny, co wskazywało na to, że krąży nad motelem. Jednak oczywiście nie mógł wybawić Travisa i Paige od mordercy, który wciąż znajdował się w pobliżu. Za chwilę na korytarzu rozlegną się jego kroki; wpadnie do pokoju i zamorduje ich, a potem ucieknie. W każdym razie najgorsze już się nie wydarzy, i Travis

cieszył się z tego, choć wiedział, że czeka ich śmierć. Minęło pół minuty i nic - nie było słychać żadnych kroków. W sercu Travisa zaświtała nadzieja, choć wiedział, że może okazać się płonna. Po chwili usłyszał głosy. To nawoływali się pozostali przy życiu mieszkańcy Coldfoot, którzy powychodzili z domów i chcieli się dowiedzieć, co się stało. - Molly! - zawołała jakaś kobieta. Kiedy wbiegła do baru, krzyknęła z

przerażenia. Chwilę później dołączył do niej chór głosów innych zszokowanych ludzi. Travis ich zawołał. Weszli do pokoju i zbliżyli się do niego ostrożnie. Po minucie czy dwóch już siedział, ściągnięto mu taśmę z oczu i uwolniono ręce i nogi. Widok za oknem przypominał jakiś surrealistyczny pejzaż: strome zbocze góry po drugiej stronie drogi było pokryte

płonącymi szczątkami helikoptera. - Kto to zrobił? - spytał starszy człowiek, który uwolnił Travisa od taśmy klejącej. Dokąd ci ludzie pobiegli? - Nie wiem - odparł Travis. - Czy przy którymś z zabitych w barze jest broń? - Przy Molly i Lloydzie - powiedział mężczyzna. Popatrzył na Paige, a potem z powrotem na Travisa. - Wytłumaczy mi pan, co tu się dzieje? - Nadciąga wojsko. Być może wyjaśnią

wszystko zarówno panu, jak i mnie. Ale na razie bierz pan broń i niech wszyscy mają oczy i uszy szeroko otwarte, dopóki nie dotrze tu pomoc. Starszy mężczyzna kiwnął głową i wyszedł z pokoju. Travis znowu spojrzał na ścianę. Widział na niej tylko swój cień - tak samo jak przedtem. Zastanawiał się, czy rada, jakiej udzielił mieszkańcowi Coldfoot, na cokolwiek się

przyda. Rozdział 14

Czterdzieści minut później z południa nadleciał z basowym hukiem odrzutowy transportowiec i z wysokości kilometra wypuścił pluton spadochroniarzy. Travis podszedł do okna - nie chciał zostawiać Paige samej w pokoju - i obserwował, jak opadają ciasnymi spiralami. Wylądowali w odległości najwyżej pięćdziesięciu metrów od

budynku. Byli ubrani w czarne mundury i wydawali się pękaci - mieli na sobie kamizelki kuloodporne i inne osłony, a na ramionach pistolety maszynowe. Zanim ostatni wylądował na ziemi, pierwsi zajęli już pozycje wokół budynku motelu. Czterech z nich wystąpiło do przodu. Jeden, na oko może dziesięć lat starszy od pozostałych, zaczął wydawać rozkazy. Nie było go słychać, ale sprawiał

wrażenie zdecydowanego i szybkiego. Trzej ostatni spadochroniarze od razu ruszyli do drzwi baru. Byli to lekarze. Mieszkańcy Coldfood natychmiast wpuścili ich do środka i zaprowadzili do pokoju, w którym leżała Paige. Lekarze mieli ze sobą plecaki i worki marynarskie, a w nich pełne wyposażenie szpitalnego oddziału ratunkowego. Wpięli do gniazdek dwie listwy zasilające i zaczęli

podłączać do nich monitory, lampy i inne instrumenty, które rozmieścili wokół łóżka. Travis cofnął się, żeby im nie przeszkadzać. Wymieniali fachowe uwagi, które Travisowi nic nie mówiły, ale zrozumiał najważniejsze: Paige zostanie uratowana. Chwilę później do motelu wszedł dowódca oddziału. Miał ze sobą telefon satelitarny, taki sam, jaki próbowała naprawić we wraku jumbo jeta Ellen Garner. Oficer rozmawiał z

kimś; kiedy dostrzegł Travisa na korytarzu, powiedział do aparatu: - Jest tutaj, stoi niedaleko mnie. Podszedł do Travisa, ale nie podał mu telefonu, tylko słuchał uważnie. - Chwileczkę... - rzucił do mikrofonu i zajrzał do środka pokoju. - Doktorze Carro, co z pacjentką? - spytał. - Jej stan jest stabilny - odparł najstarszy z lekarzy, nie przerywając pracy. Dowódca jednostki przekazał jego słowa swojemu rozmówcy po drugiej

stronie linii. „Tak jest!” - zakończył i podał telefon Travisowi. Przez chwilę patrzył na niego z ciekawością, po czym odszedł. - Halo? - odezwał się Travis. - Teraz nasze połączenie jest bezpieczniejsze - to był głos tego samego mężczyzny, z którym Travis rozmawiał wcześniej, kiedy dzwonił do Tangentu - ale i tak musimy uważać na to, co mówimy. Ludzie, którzy przed

chwilą wylądowali w Coldfood, to żołnierze. Nie mają dostępu do tajemnic, o których będziemy rozmawiać. - Rozumiem. - Po pierwsze, dziękuję panu za pomoc udzieloną Paige Campbell. Wiele panu zawdzięczamy. Teraz będę zadawał pytania i proszę na nie odpowiadać tylko „tak” lub „nie”. Czy widział pan granatową kulę przypominającą wielkością bilardową... - Tak.

- Czy mają ją teraz ludzie, którzy więzili panią Campbell? - Nie... - Czy pani Campbell ją ukryła? - Tak. Mogę powiedzieć gdzie. - Nie, proszę tego nie robić. Niech pan tylko powie, czy jest ukryta w pobliżu obozowiska, w którym znalazł pan Paige Campbell. - Tak. - Dobrze. Pilot F piętnaście zameldował, że nikogo tam nie ma.

Prawdopodobnie wszyscy ci ludzie znajdowali się na pokładzie helikoptera, który został zestrzelony. Lecą teraz do was dwa black hawki, dotrą do Coldfoot za nieco ponad godzinę. Ich załogi i znajdujący się na pokładzie ludzie to nie żołnierze, ale nasi operatorzy. Mają zapewnioną całkowitą swobodę działania. Jeden z helikopterów ewakuuje panią Campbell, a drugi przewiezie pana do obozowiska w dolinie, gdzie wskaże

pan naszym ludziom miejsce, w którym ukryty jest Szept. Na pokładzie helikoptera znajduje się odpowiednia osłona, w której będzie można go przewieźć. Po zabezpieczeniu kuli nasi operatorzy poinstruują pana, co ma dalej robić. - Dobrze - odparł Travis. - Czy ma pan jakieś pytania? Travis chciał opowiedzieć mu o ataku niewidzialnego napastnika, ale nie znalazł słów,

którymi mógłby opisać to tak, żeby zabrzmiało wiarygodnie. Mężczyzna po drugiej stronie linii jeszcze raz podziękował i rozłączył się. * Kurwa... Karl ledwie powstrzymał się przed wypowiedzeniem tego na głos. A tak niewiele brakowało, żeby jego plan się udał. Obserwował rozmawiającego przez telefon satelitarny turystę. Stał trzy metry od

niego, w drzwiach pokoju numer cztery. Znalazł się w nim na chwilę przed zestrzeleniem helikoptera. Kiedy tylko usłyszał jego wirniki, szybko wrócił korytarzem, wiedząc, że łoskot maszyny zagłuszy skrzypienie drewnianej podłogi. Sąsiedni pokój okazał się bardzo dogodnym miejscem, z którego można było podsłuchać rozmowę turysty, choć mógł pójść za nim, gdyby zaszła taka potrzeba. Powinno było się udać.

Kiedy helikopter rozpadł się na kawałki w kuli ognia, a pilot myśliwca zameldował, że w dolinie nie ma nieprzyjaciela, było dla Karla oczywiste, że oficer Tangentu przede wszystkim zapyta turystę o miejsce ukrycia Szeptu. I tak się właśnie stało, a facet nawet zaczął na to pytanie odpowiadać, ale jego rozmówca go powstrzymał. Wielka szkoda, bo gdyby Karl znał tę odpowiedź, jego zadanie byłoby

wykonane. Z łatwością odebrałby klucz turyście, zabijając go po cichu na korytarzu. Potem wyszedłby z budynku i przebiegł trzysta metrów na południe, do rowu przy drodze, w którym ukrył swój telefon satelitarny. Przekazałby swoim zwierzchnikom, gdzie ukryty jest Szept, i mogliby go przejąć; operatorzy Tangentu mieli tam dotrzeć dopiero za godzinę. Z powodzeniem wystarczyłoby na to czasu. Wysłano już drugi helikopter,

który w tej chwili leciał wzdłuż pasma Gór Brooksa, trzymając się blisko ziemi, żeby nie wykryły go radary. Zbliżał się już do doliny, w której leżał wrak boeinga 747, i obozowiska, w pobliżu którego został ukryty Szept. F-15 Tangentu dawno zawrócił do bazy, bo podczas lotu do Coldfoot skończyło mu się paliwo. Wystarczyłoby usłyszeć tylko to jedno zdanie...

Kurwa! Poczekał, aż turysta wejdzie z powrotem do prowizorycznej sali szpitalnej. Pracujące w niej urządzenia i głosy lekarzy zagłuszały jego kroki. Przeszedł korytarzem do drzwi wejściowych, a potem opuścił budynek. Ruszył na południe i odnalazł swój telefon. Z tej odległości motelik i otaczający go żołnierze byli już tylko niewyraźnymi plamami. Wystukał numer i czekał.

- Każ pilotowi posadzić helikopter osiem kilometrów na zachód od obozowiska i niech tam czekają - powiedział do swojego rozmówcy. - To nie będzie łatwa akcja. Rozdział 15

Nadlatywały dwa helikoptery black hawk. Północny wiatr jeszcze bardziej się wzmógł. Travis odwrócił się plecami do niego i obserwował zbliżające się maszyny. Daleko

za nimi na nierównym podłożu falowały ich cienie. Kiedy helikoptery były jeszcze jakieś półtora kilometra od Coldfoot, w drzwiach motelu pojawił się doktor Carro i zamachał na Travisa. - Pani Campbell prosi, żeby pan przyszedł. Travis wszedł do pokoju. Paige siedziała na łóżku i miała otwarte oczy, choć najwyraźniej nie była w stanie skupić myśli. Gdy ujął jej dłoń, przeniosła na

niego spojrzenie z takim wysiłkiem, jakby próbowała podnieść wielki ciężar. Potem zaczęła mówić, ale jej głos był tak słaby, że musiał nachylić się do jej ust. - Jeżeli będziesz musiał go obudzić, zrób to - powiedziała. - Trzeba to zrobić, jeśli nie ma wyboru. Tylko puść go najszybciej, jak tylko zdołasz. Lekarze wymienili spojrzenia. - Dezorientacja to normalny stan u

człowieka znajdującego się pod wpływem silnego środka uspokajającego - zaczął doktor Carro. - Dojdzie do siebie, kiedy... - Wiem, jestem na propofolu - przerwała mu Paige. - Proszę, daj mi mówić, bo to bardzo ważne. Carro pokręcił głową i odsunął się od łóżka. - Wkrótce będą tu operatorzy Tangentu mówiła dalej Paige, patrząc teraz na Travisa znacznie przytomniejszym wzrokiem. -

Wydaje się, że sytuacja jest opanowana. Ale my nigdy nie robimy takich założeń. Nie możemy sobie na to pozwolić. Jeśli szczęście się od nas odwróci... jeśli będziesz musiał użyć Szeptu... przyłóż do niego klucz, wtedy się obudzi. Zamilkła na kilka sekund, wzięła głęboki oddech, po czym podjęła: - Tylko puść go szybko... najszybciej, jak tylko zdołasz. Jeżeli zrobisz to za późno, nie pozwoli ci wypuścić się z rąk.

Kiedy to powiedziała, jej powieki opadły, a oddech się wyrównał. Tymczasem nadleciały dwa black hawki. Musiały znajdować się bardzo nisko, bo Travis usłyszał, jak w budynek uderzają drobiny żwiru z parkingu. Spojrzał przez wychodzące na północ okno i zobaczył, że obie maszyny lądują na trawie. Potrzymał jeszcze przez chwilę dłoń Paige, po czym wyszedł z pokoju. Gdy dotarł do drzwi wejściowych, z bliższego z helikopterów wysiadł mężczyzna i

zawołał coś do stojących na straży żołnierzy. Jeden z nich nadstawił ucha, a potem wskazał drzwi budynku. Travis nie spodziewał się, że operatorzy Tangentu będą chcieli z nim rozmawiać może jedynie zapytają go o miejsce ukrycia Szeptu. Ale mężczyzna uścisnął mu dłoń, powiedział, że nazywa się Shaw, i podziękował mu z taką samą powagą jak człowiek, z którym Travis rozmawiał wcześniej przez telefon.

Shaw był wyposażony, jak przystało na żołnierza najlepszej jednostki specjalnej w kraju. Miał karabin tak zmodyfikowany, że zainteresowali się nim najbliżej stojący wartownicy. - Jesteśmy gotowi, proszępana powiedział, wskazując Travisowi otwarte drzwi helikoptera. Kiedy Travis wszedł do maszyny, pomyślał, że jeszcze przed kilkoma dniami taka

sytuacja - lot w wojskowym helikopterze pełnym komandosów wydawałaby mu się niezwykła. Usiadł na wyściełanej ławie w ogonie black hawka. Oprócz pilotów w helikopterze znajdowało się sześciu mężczyzn, wyposażonych jak na dzień apokalipsy. Silniki zwiększyły obroty i chwilę później helikopter wzbił się w powietrze i skręcił na zachód nad dachem motelu. Przez małe okienka wpadały ukośne promienie słońca,

przypominające snopy świateł reflektorów. Travis wyjrzał przez jedno z nich i zobaczył lekarzy wynoszących z budynku leżącą na noszach Paige. Wpatrywał się w nią, dopóki pierwszy łańcuch górski nie zasłonił mu widoku. Spojrzał przed siebie i zwrócił uwagę na pękate metalowe pudło stojące na środku kabiny. Wyglądało jak sześcian we wraku boeinga, którym przewożono Szept - ale było

zamknięte i znacznie mniejsze. W dole, niczym płytki chodnika, przesuwały się góry i doliny - te same góry i doliny, które tak długo pokonywał na piechotę. * Najwyraźniej podczas jego nieobecności w obozowisku byli jacyś ludzie. Black hawk opadł niżej, otwarto prawe drzwi i załoga zaczęła obserwować dolinę. Łatwo było dostrzec miejsce, które posłużyło za lądowisko

nieprzyjacielskiego helikoptera. Ziemia była w tym miejscu poorana płozami, a trawa zryta do gołej ziemi. Kiedy pilot stwierdził, że w dolinie nikogo nie ma, posadził black hawka w tym samym miejscu, w którym lądowali wrogowie - jak najdalej od drzew. Gdy tylko koła helikoptera dotknęły ziemi, z obu stron wysypali się z niego operatorzy Tangentu. Travis wysiadł ostatni.

Nagle ogarnęło go dziwne uczucie, którego nie doznawał od lat. Jeden z jego dawnych znajomych mawiał wtedy, że coś go tknęło. Intuicja? Być może był to pewien szczególny rodzaj intuicji, który mieli tylko przestępcy lub źli policjanci, wyostrzonej z biegiem lat. Tego rodzaju odczucia wywoływały z pozoru drobne zdarzenia na przykład jednoczesne zapalenie się świateł hamowania kilku samochodów na tym samym

odcinku drogi bez wyraźnego powodu, co mogło wskazywać na obecność policji w cywilnych pojazdach i ubraniach. Tym razem coś tknęło Travisa, kiedy spojrzał w stronę dziobu helikoptera. Co to było? Nie wiedział. Rozejrzał się, ale jego wzrok ciągle wracał do przedniego prawego koła maszyny. Dlaczego? Koło było umocowane na mniej więcej trzydziestocentymetrowej długości

nodze odstającej od kadłuba w bok. Ani noga, ani koło nie były uszkodzone. - Co się dzieje? - spytał Shaw, widząc spojrzenie Travisa. Ale Travis nie umiał wyjaśnić, co go zaniepokoiło. Jestem na nogach od ponad trzydziestu godzin, jeśli nie liczyć tych paru minut, kiedy byłem nieprzytomny, bo ktoś mnie znokautował, pomyślał. Potem przez dwie godziny przebywałem w motelu, w którym miała miejsce straszliwa masakra, więc nic

dziwnego, że nachodzą mnie jakieś dziwne odczucia. - Nic takiego - odparł. - To, czego szukacie, jest bardzo blisko - dodał, ruchem głowy wskazując kępę drzew. - Pięćdziesiąt kroków od polany, zakopane pod największym drzewem w okolicy. Jeszcze raz spojrzał na helikopter, po czym szybkim krokiem ruszył naprzód, żeby poprowadzić operatorów Tangentu - i nagle znowu przystanął.

Odwrócił się i ponownie popatrzył na black hawka. Ziemia wokół prawego przedniego koła była miękka i widać było w niej ślady dwóch stóp skierowanych na zewnątrz maszyny, jakby ktoś siedział na oponie, opierając się plecami o bok helikoptera i być może trzymając się wspornika zamontowanego powyżej działka, żeby nie stracić równowagi. Kiedy patrzył na te ślady, niemal spodziewając się, że ziemia nagle

zacznie się poruszać, kątem oka zobaczył, że obok niego zatrzymuje się operator Tangentu. - Mów, o co chodzi - zażądał Shaw. Nawet jeśli myślisz, że to głupie, powiedz, o czym w tej chwili myślisz... Jego głos brzmiał bardzo poważnie. - Popatrz na te ślady przy kole... powiedział Travis. Minęła może sekunda - niemal spodziewał się, że zaraz usłyszy śmiech

towarzyszących mu komandosów i będzie musiał tłumaczyć się jak idiota. Minęła druga sekunda - i już wiedział, że nikt nie zamierza się z niego śmiać. Shaw skrzywił się - Travis mógłby przysiąc, że tak było, chociaż nie zdążył mu się dobrze przyjrzeć, bo w tej samej chwili operator Tangentu uniósł karabin i wypuścił serię prosto w swój helikopter, dziurawiąc jego burtę dokładnie nad kołem. Nie było widać krwi, nikt nie krzyknął.

- Szukajcie wzrokiem broni i strzelajcie! - krzyknął Shaw, ruszając biegiem w stronę helikoptera. Komandosi przygotowali karabiny do strzału, jednocześnie rozglądając się wokół. Zareagowali natychmiast, bez dyskusji i zbędnych pytań. Piloci, którzy również opuścili helikopter, także sięgnęli po pistolety i zaczęli obserwować pobliskie pojedyncze drzewa. Shaw wskoczył do black hawka i omiótł

lufą karabinu wnętrze maszyny. Nie celował, raczej starał się wyczuć przeciwnika jak niewidomy. Travis jeszcze raz popatrzył na koło, próbując ustalić, co mogło posłużyć wrogowi jako uchwyty, dzięki którym mógł podciągnąć się do wnętrza helikoptera, nie dotykając ponownie ziemi. Shaw nie znalazł niczego w środku maszyny. Wrócił do otwartych drzwi, popatrzył na miękką ziemię przed nimi i zmarszczył

brwi. Komandosi narobili tyle śladów, że nie sposób było ustalić, które należą do nieprzyjaciela. - Kurwa... - zaklął pod nosem jeden z żołnierzy. W jego głosie brzmiał strach. Strach u komandosa z jednostki specjalnej? To wystarczyło, aby Travis zrozumiał, że sytuacja nie jest dobra. Miał tylko sekundę na jej rozważenie, bo zaraz potem pilot helikoptera został trafiony

kulą w głowę. Nie było słychać wystrzału, jedynie odgłos trafienia, przypominający pękanie arkusza dębowej sklejki, i pilot padł na ziemię martwy. Pozostali zaczęli krzyczeć i rozglądać się nerwowo. Shaw wyskoczył z helikoptera i wrzasnął na nich. W tym samym momencie drugi pilot uniósł głowę, popatrzył dookoła z przerażeniem na twarzy i druga kula trafiła go powyżej lewego oka. Rana pojawiła się na czole pilota dokładnie naprzeciw Travisa - kula

musiała przelecieć tuż ponad jego ramieniem. Shaw spojrzał na niego. - Gdzie?! - krzyknął. Travis pokazał za siebie i zaraz potem ryknęły serie z wielu karabinów maszynowych jednocześnie. Komandosi przesuwali lufy karabinów, nie przestając strzelać. Travis cofnął się za nich i patrzył, jak pociski smugowe omiatają przestrzeń; czerwone smugi

kończyły się sześćdziesiąt metrów na północ od niego, w ścianie doliny. Shaw krzyknął do swoich ludzi, żeby rozstawili się szerzej. Ledwie to zrobił, kula z naprzeciwka trafiła go w środek szyi, wybijając w niej dziurę wielkości pięści. Upadł na ziemię z szeroko otwartymi oczami, chwytając się rękami za szyję. Komandosi rozbiegli się, cały czas strzelając. Jeden z nich pochylił się, podniósł

karabin Shawa i rzucił go Travisowi. Travis chwycił broń i ruszył w stronę obozowiska. Także i w tym wypadku jego ciało zadziałało szybciej niż świadomość i wola. Największe drzewo wyróżniało się spośród innych, było nie tylko bardzo wysokie, ale miało też przynajmniej dwa razy grubszy pień niż wszystkie pozostałe. Travis obszedł je, po czym zaczął rozgarniać nogami stosy sosnowych igieł, żeby odsłonić miejsce,

w którym Paige zakopała kulę. Rozległ się krzyk i padł kolejny z komandosów. Krzyczał jeszcze przez chwilę, ale po kilku sekundach z jego zalewanego krwią gardła zaczął wydobywać się tylko gulgot. Travis puścił karabin, opadł na kolana obok odsłoniętego miejsca, gdzie grunt był wyraźnie poruszony, i zaczął odgarniać rękami ziemię. Paige kopała w tym miejscu zaledwie

półtorej doby wcześniej, więc ziemia była jeszcze miękka. Ale jednak szło mu to zbyt wolno. Zdecydowanie za wolno. Niewidzialny zabójca wiedział, że Szept jest ukryty właśnie tutaj. Travis powiedział to przecież, stojąc przy helikopterze. Usłyszał jeszcze jedno trafienie w głowę zaledwie kilka metrów na lewo od siebie. Spojrzał w tamtą stronę i zobaczył komandosa, któremu brakowało górnej części czaszki.

Umierający mężczyzna zaczepił ramieniem o drzewo, okręcił się wokół niego i upadł na wystające korzenie. Travis kopał coraz szybciej. W pewnym momencie uświadomił sobie, że słyszy krew pulsującą mu w skroniach. Dlaczego akurat teraz to słyszę?! - zdziwił się. I nagle zrozumiał: odgłosy strzałów ucichły. Przerwał kopanie i rozejrzał się. Ani jeden z komandosów nie pozostał

przy życiu. Rozdział 16

Z powrotem podniósł karabin Shawa. Jego ręce lepiły się od gliniastej ziemi i ledwie zdołał przełożyć palec między spustem a jego osłoną. Wokół panowała cisza, słychać było jedynie cichy szum słabego wiatru, poruszającego gałązki najmniejszych drzewek.

Co takiego krzyknął Shaw? „Szukajcie wzrokiem broni!”. Czy to znaczy, że broń zabójcy powinna być widoczna? Zaczął się rozglądać, starając się nie koncentrować wzroku na żadnym szczególe. Hałas i ruch ustały, więc może coś zauważę, pomyślał. I rzeczywiście zauważył - choć nie przed sobą, ale niżej. W rozkopanej ziemi coś błysnęło niebiesko. Wiedział, że powinien rozglądać się na

wszystkie strony, lecz mimo to popatrzył w dół. Okazało się, że kopiąc, odsłonił kawałeczek Szeptu, mniej więcej wielkości niedużej monety. Kula połyskiwała, kolor przesuwał się po niej, jakby pływał. Wyglądała jak miniaturka Ziemi - mały świat, ze wszystkich stron oblewany przez lekko jarzące się oceany. Nagle coś poruszyło się wśród drzew. Travis szybko podniósł wzrok, ale nic nie zobaczył. Nie był pewien, z której

strony dobiegł usłyszany przed chwilą dźwięk. Obrócił się dokoła, wciąż klęcząc, jednak nie zobaczył nic niepokojącego. Niewidzialny wróg był bardzo ostrożny. Pozostał tylko on i Travis. Wiadomo, co się zaraz stanie - Travis nie wiedział tylko, ile sekund życia mu jeszcze pozostało. „Jeśli będziesz musiał go obudzić...”. Nie pokładał szczególnej nadziei w tym pomyśle. Cokolwiek robi ta kula, w jaki

sposób mogłaby mu teraz pomóc? Takiego rodzaju niebezpieczeństwa Paige nie mogła przewidzieć. Dziesięć sekund? Zostało mi chociaż tyle? Spędzę je w błocie, na kolanach, na zastanawianiu się, czy poczuję, że kula rozłupuje mi głowę na kawałki... Doszedł do wniosku, że nie ma nic do stracenia. Puścił jedną ręką karabin, wyjął z kieszeni „klucz”, wyciągnął Szept z ziemi i

przyłożył do niego to coś, co wyglądało jak kawałek celofanu. Kula zaświeciła niebieskim światłem, tak jaskrawym, że mimo przerażenia Travis pomyślał: „To gwiazda, trzymam w ręku jądro gwiazdy...”. Po chwili myśl znikła i świadomość Travisa wypełnił dziewczęcy głos, jeszcze piękniejszy niż niebieskie światło kuli. Travis znał ten głos, choć nie słyszał go od lat. To był głos Emily Price z czasów, kiedy oboje

mieli po siedemnaście lat. Siedzieli w domku na drzewie rosnącym na podwórku rodzinnego domu Emily. Wokół panowała ciemność, powietrze było wilgotne. Emily powiedziała tamtego wieczoru, że nie przeszkadza jej to, że moment jest dobry... Teraz jednak mówiła coś innego: - Jest za tobą, pół metra w lewo od podwójnej sosny. Właśnie wyciąga broń. Ruszaj!

Travis odwrócił się, prawą ręką unosząc karabin Shawa. Pięć metrów przed nim znajdowały się zrośnięte korzeniami sosny, tworzące wielką literę „V”. Usłyszał gniewne, zaskoczone sapnięcie i w tym samym momencie stało się coś niemożliwego: w powietrzu pojawił się pistolet z tłumikiem, jakby został wyjęty spod czegoś niewidzialnego. Travis strzelił. Karabinowa kula przecięła powietrze. Odrzut tej broni był potężny, ze trzy razy

silniejszy niż zwykłego M16. Lufa natychmiast zeszła z właściwego kierunku - jednak zanim jeszcze przebrzmiało echo wystrzału, rozległ się wrzask niewidzialnego zabójcy, jego pistolet odleciał na bok, a potem poszybował łukiem i upadł na ziemię. Sekundę później najniższa gałąź jednej ze zrośniętych sosen gwałtownie się obniżyła, dotykając ziemi. Travis puścił spust i zaczął nasłuchiwać. Cisza... i zaraz potem usłyszał zdławiony

krzyk mężczyzny. Zerknął na kulę, którą trzymał w lewej ręce. Niebieskie światło pulsowało w rytmie przyspieszonego bicia jego serca. I znów słyszał słodki głos Emily: - Dałeś mu popalić, co? Boli go jak cholera. Travis nie wiedział już, co się z nim dzieje. To wcale nie był głos Emily... to wszystko nie ma nic wspólnego z Emily

Price... Ale z każdą sekundą był tego coraz mniej pewien. Czuł, że nie potrafi już jasno myśleć, a bijący od kuli blask sprawiał, że nie widział wszystkiego dokładnie. Musi jak najszybciej puścić tę kulę! Tak powiedziała Paige. Rozpostarł palce i w korzenie u jego stóp uderzył upuszczony karabin. Minęła cała sekunda, zanim uświadomił sobie, że się pomylił. - Kochanie, chyba nie chcesz mnie

wypuścić, prawda? Właściwie wcale nie chcę jej wypuszczać, pomyślał. To nie dziewczyna, tylko kula... - Jeśli chcesz, możesz mnie uważać za dziewczynę. Wszystko mi jedno. Nie przeszkadzało mi nawet to, że przez cały czas nazywano mnie inaczej, niż nazywam się naprawdę. Obiecuję, że pewnego dnia zdradzę ci, jak mam na imię. Jest o wiele fajniejsze od imienia Szept.

Z każdą mijającą chwilą, każdym kolejnym uderzeniem migającego serca kuli Travis czuł, że coraz bardziej się uspokaja. Znów przeniósł się całe lata wstecz, w tamten wieczór, który zapamiętał jako najwspanialszy wieczór swojego życia. - No widzisz... Emily całuje Travisa, który wyraźnie czuje jej pożądanie, oddech dziewczyny miesza się z jego oddechem... potem Emily odsuwa się, ale tylko po to, żeby

ściągnąć bluzkę przez głowę. - Wystrzeliłeś dwanaście kul, z których trzy trafiły tego człowieka... Jaki piękny głos! Nieważne, co powiedział. Wystarczy samo jego brzmienie. Co Paige sobie wyobrażała? Kto będący przy zdrowych zmysłach puściłby tę cudowną rzecz? - Trzecia kula trafiła go w obojczyk i odbiła się w dół pod kątem czterdziestu pięciu

stopni. Rozpadła się i zgruchotała mu kręgi T sześć i T siedem kręgosłupa. Boli go jak cholera. Nawet nie jest w szoku, bo natężenie bólu, jaki odczuwa, to dziewięćdziesiąt cztery procent tego, ile ludzki układ nerwowy jest w stanie przenieść. Sądząc z rytmu jego serca, będzie odczuwał ten ból jeszcze przez jakieś osiemdziesiąt sekund. - Kocham cię - szepnął Travis. - Zawsze cię kochałem. - Och, mój drogi... Emily Price nie żyje.

Przecież wiesz o tym. - Wiem - odparł Travis. Było mu wszystko jedno. Nic nie miało znaczenia. Wszystko było cudowne. - Nikt nie wie, gdzie znajduje się ciało Emily... nie sądzisz, że jej najbliższym może być bardzo ciężko z tego powodu? - To właśnie jest najgorsze - przyznał, wzdychając. Zabiło mu szybciej serce i jednocześnie z nim przyspieszyło migotanie kuli.

- Nad brzegiem jeziora Briar, wśród wydm na zachód od parkingu ośrodka turystycznego. Na wierzchołku wyższej, bardziej oddalonej od jeziora wydmy rośnie kępa brzóz, osiem drzew. Emily leży przy najmniejszym z nich. Kiedy ją tam grzebano, tego drzewa jeszcze nie było. A teraz jego korzenie przechodzą przez jej klatkę piersiową. Jakie to okrutne piękno, myślał Travis, zbliżając do oczu źródło światła. Jak mogłem

myśleć, że ta niezwykła rzecz jest gwiazdą? To coś znacznie wspanialszego od gwiazdy. - Powinieneś teraz myśleć o Paige Campbell. Kto to jest Paige Campbell? Kogo to obchodzi? - Być może pocałowała cię wtedy tylko dlatego, że wymagała tego sytuacja, mam jednak przeczucie, że kiedy pozna cię lepiej, będzie otwarta na związek z tobą. A moje przeczucia zwykle się sprawdzają.

- Och... To miłe. - Jeżeli oboje przeżyjecie, będziesz miał u niej szansę mimo twojej przeszłości. Musicie jednak przeżyć... na pewno wam się uda, bo wkrótce znajdziecie się w budynku przy Theaterstrasse siedem w Zurychu. To kluczowy element planu wrogów Paige. Tak naprawdę jest on najbardziej niebezpiecznym budynkiem na świecie, jeśli nie liczyć miejsc, w których składuje się odpady radioaktywne. Ale kto by nazywał te przechowalnie

budynkami? - Theaterstrasse siedem... - powtórzył Travis. Jak te słowa rozkosznie brzmią, kiedy wymawia je Emily... - Wszyscy operatorzy Tangentu drżą na myśl o tym budynku, mimo że nie znają jego prawdziwego przeznaczenia. Gdyby je znali, robiliby w portki ze strachu. Travis roześmiał się, choć właściwie nie wiedział dlaczego. Ale było mu wszystko

jedno. - Ponieważ tam trafisz, dostaniesz teraz ode mnie coś, co ci będzie potrzebne. Kiedy kula to powiedziała, Travis poczuł w głowie coś jakby mrowienie, które w jednej chwili rozlało się po całym jego ciele i znikło. - Teraz nie będziesz mógł powiedzieć, że ci nie pomogłam - dodała Emily, chichocząc. - Choć może nie takiej pomocy oczekiwałeś... Ale dziewczyna musi się zabawić,

prawda? - Chcę wszystkiego, czego ty chcesz szepnął Travis. - Naprawdę? Gdy kiwnął głową, kula przez chwilę milczała - może zastanawiała się nad czymś? Potem jej światło nieco się zmieniło, przybrało ciemniejszą barwę, choć jego natężenie wcale nie zmalało. Widocznie jakimś sposobem było to możliwe. - Bo widzisz, ja chcę narobić

poważnych kłopotów. - W porządku - zgodził się Travis. - Cały czas to robię. Po to istnieję. - Rozumiem. - I właśnie dlatego wasi wrogowie chcą mnie przejąć. Zaplanowali coś bardzo złego. Ale ty i ja nie przejmujemy się ich zamiarami, prawda? Sami też możemy nieźle napsocić, jeśli tylko zechcemy. Chciałbyś tego? - Och, tak.

Kula znowu umilkła i Travis miał wrażenie, że rozważa, od czego zacząć. Obrócił ją najpierw w lewo, a potem w prawo, podziwiając migotliwe światło przesuwające się w jej wnętrzu. - Zobaczmy... To by mogło zadziałać... ale byłoby nudne, a ja chcę zrobić coś naprawdę wielkiego. Zaistnieć. Inaczej lepiej wcale nie zaczynać, prawda? A może... Światło zamigotało szybciej i Travis znowu usłyszał śmiech Emily. - Tak.

Och, tak, to zwróciłoby uwagę sporej liczby osób... Musimy się do tego zabrać, zanim przyleci helikopter. No dobrze. Idź teraz do black hawka po telefon satelitarny, wisi na przedniej ściance kabiny dla żołnierzy. Biegiem. Travis natychmiast ruszył do helikoptera. Miał ochotę podskakiwać z radości jak małe dziecko. Jeszcze nigdy nie odczuwał takiej euforii. Heroina miała podobne działanie, jednak

w porównaniu z tym przypominała zwykłą aspirynę. Poślizgnął się na miękkiej ziemi koło black hawka, ale zaśmiał się tylko i wskoczył do środka, nie zważając na ubłocone buty. Na wskazanej przez kulę ściance wisiało coś, co wyglądało jak neseserek. To musiał być telefon satelitarny. Travis zdjął go z zaczepów i położył na podłodze maszyny. - Odwróć go i zdejmij prostokątną klapkę w prawym dolnym rogu.

Odwrócił walizeczkę i zdjął osłonę, pod którą był obwód drukowany. - Musimy zmienić w nim parę rzeczy, zanim go użyjemy, inaczej nie zadziała. - W porządku. - Trzy centymetry w lewo od procesora jest siedem włączników, każdy wielkości połowy wtyczki telefonicznej. Travis popatrzył na włączniki, przypominające malutkie mostki na dwóch malutkich bolcach każdy. Łączyły ze sobą różne

obwody. - Wyjmij włączniki z miejsc oznaczonych jako J cztery i J sześć. Niełatwo było podważyć takie małe elementy, ale po kilku próbach Travis wyjął je. - A teraz umieść jeden z nich w pustym gnieździe J dwanaście. To już nie było trudne. Jak łatwo sprawić Emily przyjemność! - Na ściance po twojej prawej ręce jest czerwona skrzyneczka z narzędziami. Wyjmij

z niej najmniejszy śrubokręcik. Travis wykonywał kolejne polecenia, a kula nie przestawała mówić - brzmiała teraz, jakby jej się bardzo spieszyło. Czuł, że jego kochanka nie może wytrzymać napięcia, chce, żeby jak najszybciej doprowadził ją do ekstazy... - Wyskrob końcówką śrubokręta kawałeczek obwodu PRC dwadzieścia jeden. Tylko nie przerwij żadnego innego obwodu.

Zajęło to Travisowi kilkanaście sekund. - Doskonale. A teraz włącz telefon czerwonym przyciskiem. Z powrotem odwrócił urządzenie i odnalazł czerwony włącznik. Ciekłokrystaliczny ekranik zaświecił się i Travis zobaczył na nim czerwoną ramkę z napisem: WYBRANO TRYB ZMIANY USTAWIEŃ. WPOWADŹ KOD W CELU AUTORYZACJI. - Teraz wystukaj na klawiaturze dziewięć, osiem, jeden, zero, cztery,

osiem, zero, jeden i gwiazdkę. Kiedy Travis wprowadził kod, ramka zniknęła i pojawiło się menu. - Wybierz opcję czwartą: „Zmień prefiks identyfikacyjny”. Odpowiedz kolejno „tak” na wszystkie trzy pytania... trzeba naciskać jedynkę. A teraz wprowadź nowy prefiks: siedem, siedem, jeden, jeden, osiem, gwiazdka, dziewięć, cztery, pięć. Wciśnij „potwierdź”. Szybciej,

mój drogi - ponagliła go kula. Travis słyszał w jej głosie narastające podniecenie. Drżącymi palcami wstukał końcówkę prefiksu. - Wyjdź z menu, naciskając dziewiątkę tyle razy, aż zobaczysz napis „Gotów”. Bardzo dobrze, mój drogi. Teraz możemy do nich zadzwonić. Podnieś słuchawkę i wystukaj: osiem, dwa, gwiazdka, trzy, siedem, pięć, jeden, dwa, jeden, dziewięć, jeden, osiem, osiem.

Wprowadził podany numer. Po pierwszym sygnale odebrał jakiś mężczyzna. - Centrala Dowództwa Sił Pacyfiku, podaj swoją tożsamość. Travis nie bardzo wiedział, co powinien odpowiedzieć, więc poczuł ulgę, kiedy kula przejęła kontrolę nad jego głosem. Słyszał, jak mówi, choć to nie on wymyślał słowa. Poza tym nieco wolniej niż zwykle wymawiał wyrazy i przeciągał niektóre głoski. - November, hotel, jeden, cztery, osiem,

juliet, echo, oscar. To karta priorytetowa, od Zapadni. Mężczyzna po drugiej stronie linii gwałtownie wciągnął powietrze, po czym odpowiedział: - Zapadnia, tożsamość potwierdzona. Kontynuuj. Travis otworzył usta, zamierzając mówić dalej - ale nagle usłyszał jakiś dźwięk dochodzący przez rozsunięte drzwi

helikoptera. Był to drugi helikopter, na razie jeszcze dość daleko. Travis zobaczył, że kula w jego ręku zamigotała - człowiek pewnie by się w tym momencie skrzywił. Zaraz potem ręka Travisa znowu przysunęła słuchawkę do jego ucha, a usta zaczęły mówić szybko: - Przekaż następujący rozkaz USS Maryland: „Z rozkazu prezydenta Stanów

Zjednoczonych i szefa sztabu marynarki przejdź na status cztery alfa i natychmiast wystrzel dwie międzykontynentalne rakiety balistyczne Trident. Cele: trzysześćdwajeden, wyrzutnie rakiet balistycznych koło Nankinu we wschodnich Chinach, prowincja Jiangsu”. Odpowiedziała mu cisza. - Admirale! - rzucił ostro. - Tak jest... Zgodnie z procedurami użycia broni strategicznej starszy kontroler spyta

pana o kody odpalenia rakiet, prezydencki oraz szefa sztabu marynarki. To ostateczne potwierdzenie rozkazu. - Niech pan go łączy ze mną - polecił mu Travis. „Szybciej, szybciej!” - poganiał go głos Emily rozbrzmiewający w głowie. Kula migotała teraz tak szybko, że światło było niemal ciągłe przypominało to źle działającą świetlówkę. Łoskot łopat wirnika nadlatującego

helikoptera stał się znacznie głośniejszy. Trudno było ocenić, jak daleko się znajduje, bo ściany doliny odbijały zwielokrotnione echo. - Proszę podać kod prezydencki odezwał się w słuchawce jakiś mężczyzna o łagodnym głosie. - Sześć, jeden, dziewięć, trzy, trzy, dwa, osiem. - Teraz proszę o kod szefa sztabu marynarki.

- Cztery, dziewięć, sześć, osiem, pięć... Łoskot helikoptera przeszedł w huk najwyraźniej maszyna przeleciała nad pobliską górą i znalazła się nad doliną, w której był Travis. - Słucham - ponaglił go mężczyzna o łagodnym głosie. - Przepraszam. Zaczynam od nowa: cztery, dziewięć, sześć, osiem, pięć, siedem, siedem, jeden. - Dziękuję, rozkaz został potwierdzony.

Zostanie przesłany za mniej więcej trzydzieści se... Stojący na ziemi helikopter przeszyły serie z broni maszynowej. Mimo euforii Travis natychmiast rzucił się w głąb ogona maszyny. Uderzył przy tym nadgarstkiem w ławę z tyłu i Szept wypadł mu z ręki. Kula potoczyła się w kąt. Travis krzyknął - nie z bólu, ale z powodu rozłąki - czuł się, jakby właśnie stracił

ukochaną. Swoją jedyną ukochaną! Maszyna, z której strzelano, z hukiem przemknęła w górze i pęd powietrza zakołysał stojącym na ziemi helikopterem. Po chwili Travis zobaczył, że napastnicy zawracają szerokim łukiem. Podniósł się na kolana i sięgnął po kulę, jednak dziesięć centymetrów od niej zatrzymał rękę. Powróciła mu jasność myślenia, niczym krew do zdrętwiałej kończyny. Cofnął

się szybko, jakby kula była jadowitym wężem. - Co ja zrobiłem? - wymamrotał. - Ja pierdolę, co ja najlepszego narobiłem?! - Halo? - odezwał się cichy głos z telefonu satelitarnego za jego plecami. Jest pan tam? Dopiero teraz Travis uświadomił sobie w pełni przebieg ostatnich minut. Tymczasem helikopter wrogów wracał, za dziesięć

sekund znowu zaczną strzelać. - Halo? Travis obrócił się na pięcie, podbiegł do telefonu i krzyknął: - Odwołajcie ten rozkaz! Odwołajcie! - Słucham? - Niech pan zadzwoni do kogoś i sprawdzi, że tym razem mówię prawdę: ten rozkaz to bujda, wielkie gówno! - Kurwa mać, kto mówi?

Travis zobaczył przez okno błysk z lufy karabinu w górze. Skoczył i wypadł z helikoptera na ziemię. Postrzelany black hawk został teraz przeszyty znacznie dłuższą serią niż poprzednia. Travis zerwał się na nogi, po raz ostatni spojrzał na niebieskie światło migoczące pod ławą w ogonie helikoptera i szybko pobiegł między drzewa. Kiedy przebiegł jakieś czterdzieści metrów, zorientował się, że helikopter wcale za

nim nie leci. Natężenie hałasu było przez cały czas takie samo - helikopter wisiał w powietrzu. Trwało to tylko chwilę zaraz potem pilot zmniejszył obroty silników i zaczął obniżać maszynę. Travis dotarł do gęsto rosnących drzewek, które go zasłaniały, odwrócił się i zobaczył, że helikopter ląduje obok podziurawionego kulami black hawka. Przybysze wyglądali tak samo jak ludzie, którzy torturowali Paige. Jeden z nich

wyskoczył z helikoptera i pobiegł po Szept. Miał na rękach grube rękawice sięgające aż do łokci. Kiedy wynosił kulę z black hawka, mimo rękawic chwiał się, ale na jego twarzy malował się wyraz spokoju i uśmiechał się radośnie. Tymczasem dwaj inni mężczyźni wyciągnęli ze swojego helikoptera ciężkie stalowe pudło, mniej więcej takiej samej wielkości jak to we wnętrzu black hawka. Podeszli do trzymającego kulę towarzysza i zaczęli krzyczeć

na niego i trącać go, próbując zwrócić na siebie jego uwagę. W końcu kiwnął głową, otworzył skrzynkę i zamknął Szept w środku. Dwadzieścia sekund później skrzynka była już z powrotem w helikopterze. Pilot natychmiast zwiększył obroty silników, maszyna uniosła się w powietrze i odleciała. Część druga

THEATERSTRASSE 7

Rozdział 17

Nadleciał drugi black hawk z drużyną operatorów Tangentu. Musieli dostać specjalne rozkazy dotyczące Travisa, bo natychmiast go skrępowali i zakryli mu oczy kapturem. W

milczeniu wprowadzili go do swojej maszyny i przypięli pasami do ławy. Przez następne dwie godziny Travis słyszał tylko huk silników helikoptera. Myślał o Szepcie. Wciąż pamiętał euforię, jaką odczuwał, trzymając kulę w rękach. Było to niemal erotyczne doznanie. Teraz miał poczucie, jakby stracił ukochaną. Jednak to dziwne uczucie słabło z każdą minutą i wkrótce myślał o tym jak o czymś w

rodzaju snu, który nie ma żadnego znaczenia. Pamiętał, jak to się zaczęło: podniósł kulę, a wtedy głos Emily Price skłonił go do otwarcia ognia, wskazując niewidzialnego zabójcę. Pamiętał także koniec oddziaływania kuli: uderzył nadgarstkiem w ławę, wypuszczając Szept, i wtedy uświadomił sobie, co zrobił pod jego wpływem. Pamiętał, co zrobił z telefonem satelitarnym i co się ma stać wiele tysięcy kilometrów stąd.

Ale wszystkie inne rzeczy, które wydarzyły się w tym samym czasie, były dla niego jedynie niewyraźnym wspomnieniem niebieskiego blasku. Jakby znajdował się wtedy pod wpływem narkotyku. Pamiętał tylko niektóre szczegóły. Kula miała przerażające możliwości. I niepojętą wiedzę - wiedziała właściwie wszystko. Mówiła coś o Paige, jednak Travis nie pamiętał, co to było. Podała też jakiś adres - nazwę ulicy i numer domu. To był chyba

niemiecki adres, tylko jaki? W miarę przedłużającego się lotu także i te szczegóły uciekały mu z pamięci - jak sen. W końcu helikopter wylądował, jednak Travis nie miał pojęcia gdzie. Kiedy operatorzy Tangentu pomogli mu wysiąść, usłyszał silniki dużego odrzutowca. Ktoś wprowadził go do niego po schodkach i po chwili znalazł się w środku, wciąż z kapturem na głowie.

W odrzutowcu było wielu ludzi - Travis miał wrażenie, że słyszy kilkanaście różnych głosów. Czyjeś dłonie podprowadziły go do fotela w ogonie maszyny. Silniki zwiększyły obroty i maszyna zaczęła kołować. W głosach otaczających go osób słychać było napięcie, a nawet strach. Wciąż telefonowano i rozmawiano w kilku językach. Z fragmentów rozmów prowadzonych po angielsku Travis wywnioskował, że po drugiej stronie znajdują się

przedstawiciele rządów krajów całego świata. Przez chwilę zastanawiał się, czy plan Szeptu został zrealizowany - czy zaatakowano rakietami Chiny. Mężczyzna siedzący obok zapewnił go, że do tego nie doszło, jego krzyki pod koniec rozmowy z admirałem wystarczyły. Coś się jednak działo, coś, co zaniepokoiło cały świat. Ludzie siedzący w samolocie byli przerażeni.

Po chwili odrzutowiec skręcił na pas startowy, zatrzymał się na kilkanaście sekund, po czym silniki ryknęły pełną mocą i samolot wystartował. Kiedy tylko wzniósł się w powietrze, zaczęto przesłuchiwać Travisa. Musiał zrelacjonować wszystko pięć razy - pięciu różnym osobom. Za każdym razem zaczynał od momentu znalezienia rozbitego jumbo jeta, nazywanego Latawcem Skrzynkowym. Rozumiał, dlaczego musi

wszystko powtarzać - chciano się zorientować, czy nie kłamie, co łatwo byłoby stwierdzić, gdyby jego zeznania okazały się niespójne. Nie kłamał. Mówił o wszystkim oprócz tego, o czym zapomniał - niestety, w tej chwili już prawie nic nie pamiętał z minut, które spędził w towarzystwie Szeptu. Opowiedział o niewidzialnym zabójcy i zastrzeleniu go, o tym, jak jego ciało przygięło do ziemi gałąź zrośniętej korzeniami sosny. Przesłuchujących go

ludzi ta informacja bardzo ucieszyła. Zadzwonili do swoich kolegów, którzy zabezpieczali dolinę, i powiedzieli im, gdzie znajdą zabitego. Travis pamiętał, jak bardzo przerażeni byli komandosi, których zastrzelił niewidzialny napastnik. Zastanawiał się, ilu ludzi Tangentu pozabijał wcześniej... Powiedział też o podanym przez kulę adresie; przyznał, że go nie zapamiętał, ale że

brzmiał po niemiecku. - Theaterstrasse siedem... - mruknął pierwszy przesłuchujący. Travis potwierdził. Rzeczywiście, to był właśnie taki adres. Usłyszał, że obecni na pokładzie ludzie powtarzają go, podając tę informację na przód samolotu - a potem milkną. * Po piątym przesłuchaniu pozwolono Travisowi trochę się przespać. Obudził go odgłos

uderzenia kół podwozia o pas startowy. Lądowali. Wyprowadzono go z samolotu, a potem jechał kilkaset metrów samochodem terenowym po jakichś wertepach, w bardzo silnym słońcu, które mocno rozgrzało czarny materiał kaptura. Powietrze było gorące i suche, więc przypuszczał, że znalazł się na pustyni. Za plecami słyszał narastający odgłos silników odrzutowca - maszyna znowu przygotowywała się do startu. Po chwili samochód wjechał na

równą powierzchnię i jednocześnie w cień. Kiedy się zatrzymał, Travisa wyprowadzono z niego i po kilkunastu sekundach znalazł się w windzie. Jechał nią około dziesięciu sekund - w dół. * - Możecie to z niego zdjąć. To też poleciła jakaś kobieta. Miała łagodny głos, choć mocno schrypnięty, jakby spędziła noc na koncercie rockowym, krzycząc wraz z

publicznością. Travis poczuł, że uwalniają mu nadgarstki - a potem ściągnięto kaptur. Znajdował się w gabinecie bez okien, naprzeciw Paige Campbell. Żyły jej prawej ręki wciąż miały nienaturalną barwę. Blada i z podkrążonymi oczami, nadal wyglądała na wyczerpaną, ale stała o własnych siłach i oddychała normalnie. A przecież może dziesięć godzin temu - Travis nie wiedział, ile czasu spał na

pokładzie odrzutowca - była umierająca i wywieziono ją z motelu na Alasce na noszach. Ludzie, którzy go tu wprowadzili, szybko wyszli, pozostawiając go sam na sam z Paige. Popatrzył na jej ramię. Spod krótkiego rękawa wystawał szew, a zaszyta rana była posmarowana jakąś substancją o konsystencji i barwie smoły. Prawdopodobnie znajdowała

się również w środku rany. Opuchlizna już prawie całkowicie zeszła. - Widziałeś ostatnio mnóstwo dziwnych rzeczy - zaczęła Paige. - A ja widziałam mapę z naniesioną trasą, którą przeszedłeś, niosąc mnie, kiedy byłam nieprzytomna dodała. - To bardzo duża odległość... Dziękuję ci. Travis nie wiedział, co na to odpowiedzieć, więc tylko kiwnął głową. Co jeszcze wiedziała? zastanawiał się. Z pewnością znała już jego kryminalną

przeszłość, wiedziała, co zrobił, ze wszystkimi szczegółami. Na pewno przekreślało to wszystko, czego dokonał, aby ją uratować. - Przepraszam za to, jak nasi ludzie potraktowali cię w samolocie odezwała się znowu. - Ale musimy być bardzo ostrożni. W tym momencie zadzwonił jej telefon komórkowy. Spojrzała na wyświetlacz, odebrała i poprosiła o odłożenie rozmowy na parę chwil. W jej głosie

pojawiło się to samo napięcie, które Travis słyszał w głosach ludzi lecących razem z nim odrzutowcem. Popatrzyła na niego przepraszająco. - Czy zgodzisz się na przesłuchanie pod wpływem narkotyków? - zapytała. Może nam to pozwolić zdobyć więcej informacji na temat tego, co mówił ci Szept. Z tonu, jakim to powiedziała, Travis wywnioskował, że nie bardzo wierzy w

skuteczność takiego przesłuchania, nie ma jednak żadnych innych możliwości. Poza tym podejrzewał, że i tak zostanie przesłuchany pod wpływem narkotyków, niezależnie od swojej zgody. Ale było mu przyjemnie, że Paige przynajmniej udawała, iż ma w tej sprawie wybór. Na ścianie za jej plecami wisiał plakat, który kłócił się z surowym wystrojem gabinetu. Wyglądał jak plakat jakiegoś zespołu rockowego: zbliżenie stalowej powierzchni, w

której wyryto napis: ODPADY ETEROWE. Nie było jednak na nim nic więcej - żadnych dat koncertów, adresu strony internetowej, nic. Paige spojrzała na niego pytająco. Czekała na odpowiedź. - Róbcie, co musicie - mruknął. - Dziękuję. Tam jest łazienka, gdybyś chciał się umyć. - Wskazała drzwi znajdujące się po jego lewej stronie. - Wrócę za kilkanaście minut i zaczniemy.

Travis ruszył do łazienki, a Paige do drzwi wyjściowych. - Myślałem, że jestem na bieżąco z zespołami metalowymi - rzucił przez ramię Travis. - Ale tego nie znam. Paige zatrzymała się w progu. - Słucham? - Odpady Eterowe - odparł, wskazując plakat. - Nigdy nie słyszałem o takiej kapeli. Paige wciąż wpatrywała się w niego, najwyraźniej nie rozumiejąc, o co mu

chodzi. Może narkotyki, które jej podawano, ciągle jeszcze działają? - pomyślał. Zmrużyła oczy i popatrzyła na plakat, a potem na Travisa. - Potrafisz to przeczytać? - zapytała ze zdziwieniem. Travis już chciał spytać, czy dobrze się czuje, ale znowu spojrzał na plakat - i stwierdził, że przypomina zdjęcie jakiegoś preparatu w powiększeniu. A tekst... To na pewno nie było napisane po

angielsku. I nie alfabetem. Nie mógł rozróżnić poszczególnych liter, wierszy ani kolumn. W napisie na plakacie nie było żadnego porządku - wyżłobienia w stali miały formę pętli i kresek biegnących we wszystkie możliwe strony i krzyżujących się ze sobą, jakby ktoś rozsypał garść igieł i kawałeczków nici. Mimo to potrafił odczytać ten napis. Jego treść była dla niego tak oczywista,

jakby patrzył na czerwony ośmiokątny znak drogowy z białym napisem STOP. WSPOMNIENIE III PAŹDZIERNIKOWA NOC 1992 ROKU W wyżej położonej dzielnicy na zachód od centrum mgła jest rzadsza, a ulice jasno oświetlone - ale Travis i tak prowadzi znacznie szybciej, niż powinien. Nie zwolnił nawet w Empire Oaks, osiedlu rezydencji o

powierzchni tysiąca metrów kwadratowych każda, w którym wszystkie wylane gładkim asfaltem uliczki są wąskie i kręte. Travis nie zwalnia, ponieważ tym razem nie martwi się, czy ktoś go nie usłyszy - i tak zamierza zrobić to, po co tu przyjechał. Myśli o Emily i zastanawia się, czy czuła do niego żal w ostatnich minutach życia, kiedy już wiedziała, że umrze. Oczywiście jeżeli czuła, miała rację;

jednak Travis przypuszcza, że winiła siebie, i ta świadomość boli go najbardziej - tak bardzo, że nie wie, co robić. Zaciągnął dług i sprawę, o której teraz myśli, dodał w duchu do tego długu. Za parę minut wyrówna rachunki. Skręca w Stonegate Court z prędkością osiemdziesięciu kilometrów na godzinę. Ulica jest mokra i tylne koła wpadają w poślizg; na szczęście Travisowi udaje się nad nim

zapanować i po chwili samochód pędzi dalej. Emily Price. Dla Travisa nie liczy się w tej chwili nic innego i nikt inny, tylko ona - mimo że już nie żyje. Myśli o wszystkim, co Emily dla niego zrobiła. O wszystkim, co w nim widziała mimo tego, jaki był naprawdę. Myśli o jej ojcu, który zwraca się do niego „panie detektywie”,

wypowiadając te dwa słowa takim tonem, jakby to była obelga. Wie, że ojciec Emily ma rację. Słowo „detektyw” już od trzech lat pojawia się w jego papierach - ale Travis od znacznie dłuższego czasu pobierał wynagrodzenie od kogoś innego. W rzeczywistości jedynym powodem, dla którego został policjantem, było służenie innym chlebodawcom - pierwszym i najważniejszym. Gdyby nie Emily, prawdopodobnie

przez resztę życia pozostawałby informatorem świata przestępczego w szeregach policji. Emily mu w tym przeszkodziła. Poprowadziła go w dobrym kierunku. Wyciągnęła z bagna. I właśnie za to ją zamordowali. Skręca i widzi dom stojący na końcu ulicy, świeci się we wszystkich dwudziestu sześciu pięknie umeblowanych

pokojach. Pieniądze zarobione na narkotykach wydaje się tak samo jak te zarobione na innych rzeczach. Travis uderza samochodem w bramę, wciąż jadąc z szybkością osiemdziesięciu kilometrów na godzinę. Hamuje dopiero w połowie podjazdu, a kiedy wskazówka prędkościomierza przesuwa się na czterdziestkę, otwiera drzwi i wyskakuje na trawnik. Przetacza się i zrywa na nogi, widząc,

jak samochód wjeżdża przez wielkie wykuszowe okno do środka domu i znika w głębi. Pięć sekund później wpada za nim z pistoletem w ręku i rozgląda się na wszystkie strony w poszukiwaniu celów. Rozdział 18

W gabinecie Paige zrobił się ruch, ludzie przychodzili i wychodzili. Do panującego od pewnego czasu napięcia i strachu

dołączyła odrobina nadziei, choć nikt nie miał odwagi wyrazić jej na głos. Paige kazała przysłać kolejny transportowy odrzutowiec, który miał polecieć do Zurychu. Z prowadzonych w pokoju rozmów Travis zrozumiał, że Theaterstrasse 7 to budynek w tym mieście i właśnie w nim znajdował się metal z napisem, który widniał na fotografii o rozmiarach plakatu; były tam również inne napisy tego samego rodzaju. Paige i

pozostali operatorzy Tangentu uważali, że to Szept obdarował Travisa umiejętnością odczytywania tych niezwykłych napisów. Travis nie potrafił sobie wyobrazić, jak to możliwe, nie rozumiał też, po co kula miałaby to robić. Ktoś zajrzał do gabinetu i powiedział, że transportowiec będzie gotów do startu za pół godziny. Paige przerwała prowadzoną rozmowę i zaczęła się nad czymś zastanawiać.

- Tyle czasu wystarczy, żeby mu pokazać - zdecydowała. - Co pokazać? - zapytała siedząca obok niej kobieta. Paige znowu milczała przez kilkanaście sekund. - Wszystko - odparła w końcu. * Chwilę później Travis wyszedł razem z nią na korytarz, inni pozostali w gabinecie. Słyszał, jak telefonują, ustalając, co ma zostać przewiezione do Zurychu, i

organizują transport na miejscu. Kiedy znalazł się w cichym korytarzu, poczuł ulgę - wreszcie mógł trochę odpocząć. Korytarz był słabo oświetlony i prawie pusty. Zupełnie jak w szkole wieczorem, pomyślał Travis. Z naprzeciwka szła pospiesznie jakaś kobieta, ruda, po pięćdziesiątce. Kiedy ich zobaczyła, spojrzała na Paige i

przystanęła. - Czy to prawda? - spytała. - On rzeczywiście potrafi to przeczytać? Paige potwierdziła. Kobieta popatrzyła na Travisa jak na mało znanego aktora, polityka albo na coś, co właśnie uciekło z laboratorium, w którym bada się najniebezpieczniejsze choroby. A być może na jedno i drugie. W końcu kiwnęła głową, dotknęła ramienia Travisa i ruszyła dalej.

Paige poprowadziła go korytarzem. - Wiem, że to, co się dzieje, jest dla ciebie niezbyt przyjemne i zupełnie niezrozumiałe - powiedziała. - Spróbuję trochę rozszerzyć i uporządkować twoją wiedzę. Teraz bardzo wiele zależy od twojej orientacji w tym wszystkim. - Zamilkła na chwilę, po czym podjęła: - Można powiedzieć, że w tej chwili cały świat wstrzymał oddech. Przywódcy wszystkich światowych

potęg siedzą przy telefonach. Prezydent Stanów Zjednoczonych także. Niedawno zginęła jego żona, nie może jednak teraz o tym myśleć... podobnie jak ja nie mogę myśleć o tym, co się stało z moim ojcem. Stanęliśmy w obliczu największego zagrożenia, jakie możemy sobie wyobrazić. Niewykluczone, że wszystko przybierze najgorszy obrót, ale teraz przynajmniej jest jakaś nadzieja. Nie widziałam żadnego

sposobu zażegnania niebezpieczeństwa... dopóki nie przeczytałeś tego napisu na ścianie. Podeszli do windy i Paige ją przywołała, wciskając przycisk ze strzałeczką skierowaną w dół. - Nazywamy ten budynek Miasteczkiem Granicznym - poinformowała Travisa. To siedziba Tangentu. Znajdujemy się we wschodnim Wyoming, najbliższa ludzka siedziba jest ponad sto kilometrów stąd.

Usłyszeli pojedynczy sygnał i drzwi windy się otworzyły. Paige i Travis weszli do środka. Przyciski na tablicy rozdzielczej były oznaczone kolejno od B1 do B51; w tej chwili podświetlone było B10. Travis domyślił się, który przycisk wciśnie Paige. Kilka sekund później zjeżdżali na sam dół. Budynek, w którym się znajdowali, był czymś w rodzaju ukrytego w ziemi wieżowca. - Miasteczko Graniczne... - powtórzył. -

Na granicy czego leży? - Innego świata - odparła Paige tak spokojnym głosem, jakby chodziło o Nebraskę lub Dakotę Południową. * Korytarz na piętrze B51 bardzo różnił się od tego, którym Travis szedł wcześniej. Wszystko było tu z betonu - podłoga, ściany, sufit. Po dwudziestu metrach korytarz się kończył, wychodząc na ogromną,

pogrążoną w ciemności przestrzeń, która mogła mieć rozmiary boiska. Paige zatrzymała się przy drzwiach oddalonych jakieś dziesięć metrów od końca korytarza. Pomieszczenie, do którego weszli, kojarzyło się Travisowi z bunkrami, w jakich kryli się naukowcy, prowadzący w latach pięćdziesiątych próbne wybuchy atomowe: było całe z betonu, a przy jego tylnej ścianie stały wyraźnie nieużywane archaiczne

komputery. Bliżej drzwi, na biurkach, leżały ostatnie egzemplarze „Newsweeka” i „The Wall Street Journal”. Mimo muzealnej atmosfery tego miejsca musiano z niego korzystać. Paige otworzyła jedną z szafek i wyjęła z niej brązowy notatnik. - Kiedyś istniało tylko to jedno piętro powiedziała. - Znajdował się tu VLIC1, Wielki Zderzacz Jonów. Podlegał Departamentowi Energii, wydano na niego sześćdziesiąt miliardów

dolarów, a jego budowa trwała dziesięć lat. Zderzacz uruchomiono siódmego marca tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego ósmego roku. Tylko jeden jedyny raz. Wręczyła Travisowi notatnik. Zobaczył na nim brunatne odciski palców musiała to być zaschnięta krew. Przy jednym z brzegów notatnika przesiąkła przez wszystkie kartki. - Przeczytaj - dodała Paige. - Nie zajmie to dużo czasu, a pozwoli ci zorientować się w

całej sytuacji lepiej niż moje słowa. Kiedy Travis otworzył notatnik, sięgnęła po telefon komórkowy i zadzwoniła na górę, do swojego gabinetu, żeby zapytać, jak idą przygotowania. Niebieskie linie na stronach notatnika prawie całkowicie wyblakły, jednak zapiski sporządzono czarnym atramentem, więc pozostały czytelne. KILKA UWAG NA TEMAT VLIC (WYNIKI WSZYSTKICH BADAŃ -

ZOB. KSIĘGI DANYCH) 7 MARCA 1978, 14:33 GMT Cóż, zaczynamy właśnie dzisiaj. Jesteśmy tak podekscytowani, że trudno to opisać. To będzie krótki zapis, bo mnóstwo się tutaj teraz dzieje. Po pierwsze, celem prowadzenia tej książeczki jest odnotowanie wszystkiego z punktu widzenia uczestników tych wydarzeń. Być może pewnego dnia postanowimy napisać jakąś poczytną

książkę o VLIC, coś w stylu Feynmana czy Sagana. Zapis naszych osobistych doświadczeń bardzo nam się wówczas przyda. Zatem do dzieła, chłopcy. Po prostu notujcie, co czujecie. Czego się spodziewacie, co was niepokoi - piszcie o wszystkim. Oto dotychczasowy przebieg dzisiejszego dnia: Wszyscy jesteśmy bardzo podnieceni. Część z nas pracuje przy projekcie VLIC od

dziesięciu lat, czyli od samego początku - a teraz pozostało jedynie parę godzin do pierwszego strzału. Jeszcze nigdy w życiu nie byłem tak podekscytowany. Przy uruchamianiu zderzacza będzie obecna dwudziestoosobowa delegacja z Departamentu Energii, z sekretarzem Grahamem na czele. Już wcześniej mieliśmy okazję z nim rozmawiać i było bardzo sympatycznie. Wydaje się, że pan sekretarz dobrze rozumie, jakie znaczenie ma nasz

akcelerator dla fizyki i całej nauk, choć kiedy tylko wyszedł, ktoś powiedział, że pewnie uznałby bozon W za coś, co można kupić w Taco Bell. (Jeśli kiedykolwiek Pan to przeczyta, Panie Sekretarzu, proszę się nie gniewać, my tu ciągle z siebie żartujemy). Jakie są nasze oczekiwania, czego się spodziewamy? Nie uważamy niczego za pewnik. Oczywiście liczymy na to, że uda się podnieść dolną granicę energii, jaką może mieć

przewidywany przez model standardowy bozon Higgsa, ale nikt nie twierdzi, iż stanie się to już w wyniku pierwszego strzału! Mam nadzieję, że z czasem rezultaty naszych eksperymentów będą jeszcze bardziej znaczące. Nie chcę jednak w przyszłości patrzeć na te słowa i zastanawiać się, jak mogłem coś takiego napisać, dlatego zakończę stwierdzeniem, iż jestem dumny z tego, że biorę udział w tym przedsięwzięciu i należę do zespołu, któremu

powierzono coś tak wyjątkowego. Wszyscy jesteśmy z tego dumni. Dave Bryce. 7 MARCA 1978 PRAWDOPODOBNIE KWADRANS PO 18:00 GMT To znowu ja, Dave Bryce. Oto relacja ze strzału, na potrzeby prowadzanych śledztwo, na wypadek gdybyśmy wszyscy tutaj umarli, zanim ktokolwiek do nas dotrze. Jestem pewien, że z powodu tego, co stało się ze

wszystkimi metalowymi przedmiotami, nie zachowały się żadne dane. Nie wiem, dlaczego do tej pory żyjemy... wydawałoby się, że żelazo w naszej krwi oraz śladowe ilości miedzi w naszych neuronach powinny wystarczyć, abyśmy wszyscy zginęli na miejscu. Być może wystarczyły, tylko jeszcze nie pojawiły się pierwsze objawy? Wszyscy jesteśmy tym bardzo zmartwieni i przerażeni. Zaczynam relację - przynajmniej opiszę

to, co widziałem, żeby ktoś, kto znajdzie ten notes, wiedział, od czego powinien zacząć. Strzał przeprowadziliśmy zgodnie z planem, o 17:40 GMT. W momencie zderzenia wszystkie metalowe przedmioty w bunkrze zaczęły świecić luminescencyjnym światłem o rozmaitym zabarwieniu, co prawdopodobnie było uzależnione od rodzaju metalu, z jakiego zostały wykonane, jednak generalnie

były to różne odcienie niebieskiego lub zieleni. W telefonie wiszącym na ścianie coś świeciło jaskrawożółto, ale nie mam pojęcia, co to mogło być. Pan podsekretarz Porter z Departamentu Energii opadł na ziemię martwy. Dwie osoby z departamentu, które go dobrze znały, powiedziały, że miał wszczepiony rozrusznik serca. Przysłanie go tutaj wydaje mi się bardzo nierozsądne, chociaż nie przyszłoby nam do głowy,

że może mu grozić jakieś niebezpieczeństwo. Mimo wszystko myślę, że gdybym wiedział o tym rozruszniku, nie dopuściłbym pana Portera w pobliże akceleratora. Ułożyliśmy pana podsekretarza przy tylnej ścianie bunkra; nie jest to może zbyt godne potraktowanie jego ciała, jednak nie mamy innych możliwości. Na ziemię opadł również Ruben Ward, ale z innego powodu: w momencie strzału

dotykał obiema rakami metalowej obudowy z wyłącznikami. Nie jestem pewien, czy poraził go prąd, czy też stało się coś innego, w każdym razie stracił przytomność. Do tej pory jej nie odzyskał; ułożyliśmy go na podłodze, podkładając mu pod głowę parę swetrów, bo nie mamy tu żadnej poduszki. Metale stopniowo przestawały świecić i mniej więcej po upływie pół minuty luminescencyjne światło zgasło. Nie dysponowaliśmy żadnymi informacjami

ani niczym, dzięki czemu moglibyśmy pracować dalej, ponieważ wszystkie urządzenia elektryczne przestały działać - komputery, termometry... dosłownie wszystko. Wyłączyło się też oświetlenie całego bunkra. Widzimy, co znajduje się wokół nas, ponieważ z korytarza wpada światło dochodzące z komory strzału. Jest bardzo jasne i dociera do nas naprawdę dożo światła, choć przecież na korytarzu nic

się nie świeci. Przez otwarte drzwi bunkra nie widać wejścia do komory, bo kąt jest zbyt mały. Nie wiemy, co się dzieje w komorze ani co może być źródłem światła. Nie instalowaliśmy w niej niczego, co mogłoby tak jasno świecić. Światło nie słabnie, choć od momentu strzału minęło pół godziny lub czterdzieści minut. Przeprowadziliśmy głosowanie i postanowiliśmy otworzyć drzwi bunkra. Chcemy

wysłać kogoś do windy, żeby sprawdził, czy działa. Powiedziałem, że ja pójdę. Winda znajduje się jakieś dwanaście metrów dalej od komory niż pomieszczenie, w którym teraz siedzimy, więc całkiem możliwe, że nie została uszkodzona. Trochę boimy się otworzyć drzwi, gdyż w powietrzu po ich drugiej stronie może znajdować się jakaś trująca substancja choć nie wiem, z jakiego powodu coś takiego miałoby się stać. Ale kto wie, co tu się

właściwie dzieje? MNIEJ WIĘCEJ PÓŁTOREJ GODZINY PO POPRZEDNIM ZAPISIE Otwieranie drzwi zajęło nam pół godziny. Są metalowe i w kilku miejscach stopiły się z ramą. Gdyby były osadzone ciaśniej, nie wydostalibyśmy się z tego bunkra, bo z pewnością nie udałoby nam się sforsować poliwęglanowego okna w drzwiach, które ma pięć centymetrów grubości.

Zresztą i tak otwarcie drzwi na nic nam się nie zdało. Byłem przy windzie niestety nie działa. Prawdopodobnie zgrzały się łożyska bloczków, nawet jeśli elektryczny napęd nie został uszkodzony. Będąc na korytarzu, mogłem zajrzeć do komory, nie zobaczyłem jednak żadnych szczegółów, tyłko białe światło, tak oślepiające, że nie byłem w stanie patrzeć wprost. Ale kątem oka dostrzegłem, że to pojedyncze źródło światła, znajdujące się gdzieś w

środku komory. (Jego padający na mnie blask grzał jak promienie słońca, a może nawet jeszcze silniej. Zaniepokoiło mnie to i szybko wróciłem do bunkra. Zanim to zrobiłem, usłyszałem jeszcze dobiegający z komory cichutki dźwięk tak cichutki, że można by niemal pomyśleć, iż go sobie tylko wyobraziłem. Jednak nie sądzę, aby tak było. Trudno mi ten dźwięk opisać, ale przypomina kamerton. Kiedy

siedzimy w bunkrze przy zamkniętych drzwiach, w ogóle go nie słychać. Wkrótce ktoś będzie musiał tu do nas przyjechać. Ruben nadal jest nieprzytomny. Wciąż myślę o środkach zapobiegawczych, których zastosowanie mogłem zalecić w ciągu tych wszystkich lat, podczas których budowaliśmy zderzacz. Nawet jeśli nie zrobilibyśmy nic innego, na pewno powinien być z nami lekarz. Ale po prostu nigdy nawet przez

sekundę nie pomyślałem, że coś podobnego może się zdarzyć - a jednak się zdarzyło. Przyjmuję na siebie pełną odpowiedzialność za wszystko, co stanie się z ludźmi, którzy są tu teraz ze mną. Dave Bryce. PIĘĆ DO SIEDMIU GODZIN PO POPRZEDNIM WPISIE Zdrzemnąłem się. Obudził mnie pan sekretarz Graham. Tymczasem światło wpadające z korytarza się zmieniło: jest

teraz znacznie słabsze i niebieskie, a nie białe. Wszyscy mają już dość napięcia nerwowego, ja również. Dlaczego, do cholery, jeszcze nie dotarli do nas ratownicy? Ruben wciąż jest nieprzytomny. Zastanawiam się, czy nie zapadł w śpiączkę. Ciało pana podsekretarza Portera lekko napuchło i wydziela okropną woń, a że nie ma tu wentylacji, bardzo nam to przeszkadza.

Jestem wkurzony. Z pewnością to nieprofesjonalne i może później wyrwę te kartki, jednak naprawdę cholera mnie bierze i muszę o tym napisać. Ruben Ward to mój najlepszy przyjaciel i jeden z najbardziej inteligentnych ludzi na świecie. Ma tyle do zaoferowania nauce, a tymczasem być może do tej pory jego mózg został już uszkodzony. Jeśli do tego doszło, będzie to wina tych pierdolonych dupków na górze, którzy zajmują się nie wiadomo

czym. Może właśnie siedzą przy obiedzie i dyskutują o tym, jak nas stąd wydostać? Wiem, że to, co teraz piszę, jest niesprawiedliwe i głupie; na pewno podjęli już jakieś działania, ale po prostu jestem zestresowany i wściekły. W całym bunkrze okropnie cuchnie, jednak boimy się go opuścić. Chciałbym wiedzieć, co to, u diaska, było, to dziwne światło w komorze. Dave. OKOŁO DWUNASTU GODZIN PO POPRZEDNIM

WPISIE (W DUŻYM PRZYBLIŻENIU) Nie jestem już w stanie znieść tego smrodu. Postanowiliśmy z Grahamem wynieść ciało na korytarz i przenieść je trochę dalej, w stronę komory. Większość głosowała, żeby pozostawić drzwi przez jakiś czas otwarte, aby trochę się przewietrzyło, choć nie wiadomo, czy to się uda. Światło jest coraz słabsze i zrobiło się teraz purpurowe. Po ścianie korytarza

przesuwają się fale świetlne, podobne do tych, jakie można zobaczyć na dnie basenu. Boję się wyjść na to światło, nie wiedząc, co to jest. Jestem jednak również bardzo zaciekawiony. Kończę zapis i wychodzimy. Dave. GODZINĘ PO POPRZEDNIM WPISIE Centralna część komory zderzacza przestała istnieć. Cała maszyneria, razem z elektromagnesami, po prostu zniknęła. Wyparował również fragment podłogi, na której była

zamontowana. Powstało w niej coś w rodzaju krateru, jednak nie przypomina on leja powstałego w wyniku wybuchu wygląda, jakby został wyżłobiony przez jakąś maszynę, coś w rodzaju gigantycznej szlifierki. Ma około trzydziestu centymetrów głębokości w środku i mniej przy brzegach. Jego promień wynosi około sześciu metrów. Nad kraterem, dokładnie pośrodku, w tym samym miejscu, w którym znajdował się

środek komory zderzacza, jest coś, co mogę określić jedynie jako zawieszoną w powietrzu szczelinę w przestrzeni. Ma ona owalny kształt - około trzech metrów w poziomie i jednego w pionie. Wypełnia ją purpurowoniebieskie światło, które zagina się na jego brzegach jak płomień. Kiedy zagląda się do wnętrza szczeliny z różnych stron, widać niekończącą się głębię, jak wnętrze głębokiego węglowego paleniska.

Staliśmy z Grahamem naprzeciw tego czegoś i patrzyliśmy - nie potrafię powiedzieć jak długo. Wcześniej przyciągnęliśmy tu ciało podsekretarza. W końcu Graham obszedł to świecące rozdarcie i zawołał mnie. Ruszyłem do niego i zauważyłem coś jeszcze bardziej niewiarygodnego: z drugiej strony rozdarcia w ogóle nie widać! W momencie kiedy się je mija, znika - widać tylko krater, nad którym nic nie ma. Jeśli ktoś patrzy równolegle do

płaszczyzny rozdarcia, widzi niebieskopurpurowe płomienie wydobywające się z otworu. Ale wystarczy, że zrobi krok dalej - i nic już nie widzi. Poza tym wciąż słychać ten sam dźwięk, który usłyszałem wcześniej, choć w tej chwili brzmi inaczej - zmienił się podobnie jak światło. Nadal nie potrafię go trafnie opisać poza tym, że teraz przypomina mi... głosy. Oczywiście nie są to żadne głosy, ale właśnie to przychodzi wtedy człowiekowi do

głowy: ma wrażenie, że ze świecącego otworu dobiegają dźwięki przypominające śpiew. W brzmieniu tych „głosów” jest coś niedobrego, mają negatywny wpływ na samopoczucie. Nie jestem pewien, na czym to polega, jednak słysząc te dźwięki, człowiek czuje się pod wieloma względami bardzo źle. Odczucia Grahama były takie same jak moje. Kiedy wróciliśmy do bunkra, okazało się, że nasi koledzy postanowili

zamknąć drzwi, żeby nie było słychać tych głosów - nawet jeśli nie przestanie cuchnąć. Zgodziłem się z decyzją ogółu. Od tamtego czasu siedzę tu i próbuję pojąć, co stworzyliśmy. Cóż to jest, do diaska? Rozważam po kolei wszystkie koncepcje, jakie przychodzą mi do głowy. Sądziłem, że po pięciuset latach badań i przeanalizowaniu mostów EinsteinaRosena zaszliśmy całkiem daleko

- a tymczasem nawet nie mam odwagi próbować nazwać tego, co powstało. Byłbym później uznany za głupca. Zjawisko, jakie widzieliśmy, musi zostać przebadane przez ekspertów z rozmaitych dziedzin - zmierzone i przetestowane. Najpierw należy zebrać dane, a potem stworzyć pasującą do nich teorię. Ruben powiedziałby: „Wow! Wow do kwadratu”. Właśnie uświadomiłem sobie, że tutaj także słyszę te niepokojące dźwięki, nawet

przez zamknięte drzwi. Być może dlatego, że teraz wiem, czego mam się spodziewać. MNIEJ WIĘCEJ PÓŁ DOBY PO POPRZEDNIM WPISIE Obudziłem się na końcu korytarza, w miejscu, w którym rozszerzał się i przechodził w komorę. Nie pamiętam, jak tam szedłem, nigdy świadomie bym tego nie zrobił. Kiedy się ocknąłem, drżałem na całym ciele; miałem wrażenie, że dobiegające z otworu dźwięki

przenikają mnie i rezonują w moich kościach, więc podniosłem się szybko. Zobaczyłem obok siebie Grahama i tego jego grubego asystenta; zdaje się, że nazywa się Kurson. Obaj spali. Obudziłem ich i każdy z nich był tak samo jak ja zdumiony, że znajduje się na korytarzu przy komorze. Wróciliśmy do bunkra i zamknęliśmy za sobą drzwi, ale nie mogliśmy się uspokoić. Kobiecie z Departamentu Energii,

czyjejś asystentce, rozsypało się trochę krakersów; kiedy je zbierała i wyrzucała do śmieci, wybuchnąłem gniewem. Byłem tak rozwścieczony, że pewnie zacząłbym ją bić, gdyby pozostali mnie nie uspokoili. Przeprosiłem ją później. Kiedy, do kurwy nędzy, ktoś nas stąd wyciągnie? Minęło już parę dni, ale nawet nie wiem ile. Co za gówniana sytuacja. Gdy to wszystko się skończy, nawrzucam komuś ile wlezie, a może nawet wytoczę mu

sprawę sądową. Co to, kurwa, ma być?! PARĘ GODZIN PO POPRZEDNIM WPISIE Siedziałem koło Rubena i czytałem mu fragment powieści, którą miał w szufladzie biurka. A nuż mnie słyszy? - myślałem. Ale być może czytałem mu tę książkę tylko po to, żeby zagłuszyć dźwięki dolatujące z komory zderzacza. A potem, sam nie wiem dlaczego, wstałem i poszedłem tam. Stałem i wpatrywałem

się w rozdarcie. Doszedłem do wniosku, że jest piękne. I wiecie co? Kiedy się na nie patrzy, dobiegające stamtąd dźwięki wcale nie wydają się takie złe. Chyba powiem Grahamowi, żeby spróbował zrobić to samo, myślę, że wtedy zrozumie, o czym piszę. JAKĄŚ DOBĘ PÓŹNIEJ Panuje wśród nas bardzo nieprzyjemne napięcie. Domyślam się, że to normalna rzecz u ludzi przebywających przez taki długi czas w ciasnym pomieszczeniu. Wcale

mi nie pasuje towarzystwo tej bandy. Mam nadzieję, że kiedy w końcu wydostanę się z tego miejsca, nigdy więcej ich nie zobaczę. Przed chwilą znów się pokłóciliśmy, po raz trzeci czy czwarty. Tym razem kłóciłem się prawie ze wszystkimi - oprócz Grahama i Kursona. Kilku mężczyzn zażądało, żebyśmy przestali chodzić do komory i słuchać tych dźwięków. Oświadczyli, że mają na nas zły wpływ, bo potem wywołujemy

kłótnie i doprowadzamy do przykrych sytuacji. Jednak ja wcale nie uważam, że to właśnie my trzej wszczynamy WSZYSTKIE kłótnie. Fajnie, że spróbowaliście, chłopcy, ale odpierdolcie się. Nie powinienem się tak wkurzać... W tej chwili z komory dochodzą bardzo kojące dźwięki. To jedyne, co pozwala mi tu pozostać przy zdrowych zmysłach. Kiedy wreszcie po nas przyjdą?

CORAZ TRUDNIEJ REJESTROWAĆ UPŁYW CZASU, CHYBA JEST DOBA PÓŹNIEJ Mam dziwne przeczucie na temat Rubena Warda, ale nie chcę o nim pisać. Poza tym trudno mi się skupić; a dzisiaj moja prawa ręka trzęsła się przez godzinę, kiedy wróciłem z komory. Ale to nie od tamtych dźwięków. Naprawdę mi się podobają. KAWAŁ CZASU PÓŹNIEJ

Mam przeczucie, że Ruben udaje. Oczywiście na początku był nieprzytomny, ale teraz udaje, żeby nie brać udziału w kłótniach i nie musieć mnie bronić przed tymi wszystkimi pierdolonymi ludźmi. Wkurza mnie to. Przed chwilą próbowałem go obudzić, biłem go nawet po twarzy, ale pozostali odciągnęli mnie od niego (nic dziwnego, jeśli jest po ich stronie, tchórzliwy dupek). Jestem teraz na korytarzu naprzeciw komory, zabrałem ze sobą notatnik.

Tylko odgłosy dobiegające ze szczeliny (zaczęliśmy nazywać to coś szczeliną, to chyba odpowiednia nazwa) sprawiają, że czuję się lepiej. Muszę znosić tych wszystkich ludzi, ale wiem, że gdyby nagle przejechał ich jakiś pieprzony autobus, dalej spałbym spokojnie. WIELE, WIELE GODZIN PÓŹNIEJ (MOŻE DOBĘ ALBO NAWET WIĘCEJ) Dlaczego? Dlaczego nam to robicie?

Nie powinniście nam tego robić. Dość długo byliśmy z Grahamem i Kursonem w komorze, a kiedy wróciliśmy, twierdziliśmy, że pozostali zastawili drzwi biurkiem. Graham bardzo się zdenerwował i próbował rozbić szybę, jednak poliwęglan to bardzo mocne tworzywo. Z ogromną radością pozabijałbym tych wszystkich ludzi, Graham tak samo. Kurson nam przytakuje, ale zastanawiam się, czy nie mówi po prostu tego, co chcemy

usłyszeć. Podoba mi się ta niebieskość i purpura, jest w nich coś z tańca. CHYBA MINĘŁO SPORO GODZIN, ALE UPŁYW CZASU JEST NIEMOŻLIWY DO OKREŚLENIA Tracę wprawę w ocenianiu upływu czasu, godzin i minut. Może przez całe życie uważałem, że to bardzo trudno ocenić. Naprawdę trudno. Chyba jest w tym jakaś sztuczka.

TO CIĄGLE JA, DAVE - CZY WSPOMNIAŁEM O TYM? Wcale nie chcę wracać do bunkra, do pozostałych, ale przecież obowiązują jakieś zasady. Kiedy o tym myślę, znowu ogarnia mnie wściekłość. Stoję przy drzwiach i patrzę na tych ludzi przez szybę, ale oni nie chcą na nie patrzeć. I jeszcze ten chuj Ruben... Udajesz, tchórzliwy skurwysynu! Przysięgam, że mi za to zapłacisz. Jednak przez większość czasu jestem

spokojny. Jeszcze nigdy nie byłem taki spokojny i uwielbiam to uczucie. GRAHAM WPADŁ NA ŚWIETNY POMYSŁ ...wyrwał metalową rurkę z tyłu komory (musiał kopać w nią cholernie długo, żeby się złamała) i jej ostrym końcem wydrapuje rysę w poliwęglanowej szybie w drzwiach, idzie mu całkiem dobrze, wydrapał już rowek o głębokości ponad centymetra przy jednym końcu, no i

świetnie, a teraz właśnie wydrapał prostokąt i będzie go pogłębiał, żeby te dupki zobaczyły, co zaplanował, to bardzo inteligentny człowiek, nic dziwnego, że jest sekretarzem departamentu energii za parę dni dostaniemy się do środka i wtedy wyrucham cię jak małpę, rubenie, przysięgam SZCZELINA DAŁA NAM COŚ musiało wylecieć z niego przed chwilą, to kawałek zielonego płótna wielkości chusteczki,

nie widziałem, jak wylatuje, ale zobaczyłem, że leży pod szczeliną, a przedtem tego tam nie było... próbowałem to podnieść, ale waży co najmniej sto kilogramów, nie mam siły tego podnieść... razem z grahamem przesunęliśmy to trochę i teraz próbujemy rozprostować płasko na podłodze, co to do cholery jest??? nie wariuję, to naprawdę waży ponad sto kilo, taka malutka rzecz! GRAHAM JEST ŚWIETNY na chwilę

stracił panowanie nad sobą i walił rurką w drzwi i wtedy zobaczył że zwisa mu z dłoni ogromny (naprawdę wielki) kawał skóry i na oczach ich wszystkich wziął go w zęby i oderwał a oni mu się przyglądali niesamowity facet zabiliśmy kursona, nawet nie postanowiliśmy tego ale po prostu nagle się na niego rzuciliśmy po prostu stało się naprawdę z niczyjej winy więc wszystko w porządku KTO ŚPIEWA W SZCZELINIE? te

głosy są takie piękne proszę muszę wiedzieć kto to jest. RATUNEK!!! HAHAHAHAHAHAHA dzisiaj rano umarł graham nawet nie wiem jak ktoś rozerwał mu gardło kiedy spał potem drzwi windy otworzyło dwóch ludzi w żółtych kombinezonach z wyposażeniem wspinaczkowym tak po prostu bez ostrzeżenia udało mi się zabić jednego rurką ale ten drugi był bardzo szybki i uciekł przez dach windy

krzycząc żebym przestał CAŁY DZIEŃ MEGAFON mówią z góry z szybu windy z wysoka wszystko mi jedno tylko zamknijcie się kurwa mać do cholery szkoda że okno ciągle jest całe i oni mogą przeżyć zwłaszcza ruben który miał zginąć siedzenie przy szczelinie sprawia że czuję się w porządku to dzień spędzony przy szczelinie nie powinno mi nic być jeżeli będę mógł tu zostać kiedy to

wszystko się skończy CHYBA WIEM KTO duchy małych dziewczynek. to one tam są. to one śpiewają w szczelinie Travis zamknął poplamiony krwią notatnik i usłyszał koniec jednej z rozmów, jakie w tym czasie prowadziła Paige. Odrzutowiec znajdował się w odległości dwudziestu minut lotu od celu. - Możesz sobie wyobrazić, co działo się

dalej - powiedziała do Travisa Paige, wskazując ruchem głowy notatnik. Następna drużyna, która zjechała z góry na linach, była uzbrojona. - Umilkła na chwilę, po czym dodała: - Dochodzące ze Szczeliny głosy to tylko jedna z tysiąca rzeczy, o których nic nie wiemy. Nie znamy ani ich pochodzenia, ani znaczenia, nie wiemy, czemu wywierają na ludzi taki wpływ. Nic nie wiemy i pewnie nigdy się nie dowiemy. Często myślę o

Davidzie Brysie. Kiedy studiował na MIT, był najlepszy na roku. Miał czworo dzieci, szanowali go wszyscy, którzy mieli okazję go poznać. Westchnęła. - Czasami obawiam się, że te jego zapiski to wszystko, czego tak naprawdę dowiedzieliśmy się o Szczelinie. Wyprowadziła Travisa na korytarz i ruszyli w stronę otwartej przestrzeni na jego końcu. Ciemność nie pasowała do opisu

w notatniku - z tej odległości Szczelina powinna już być widoczna. Gdy Travis znalazł się w dużej, wysokiej grocie, zrozumiał, czemu tak nie jest: grotę prawie całkowicie wypełniał pękaty czarny kształt - kopuła wielkości dwupiętrowego budynku. Z jej prawej strony przy podłodze był tunel, przypominający wejście do igloo. Kiedy podeszli bliżej, Travis zobaczył padające z tunelu na ścianę komory

niebieskopurpurowe światło, które opisał Bryce. Trzy metry od wejścia stał prosty metalowy stół. Paige zostawiła na nim telefon komórkowy i zegarek. Travis również zdjął zegarek i położył go na stole. Sądził, że Paige od razu ruszy do tunelu, żeby wprowadzić go do kopuły, ale ona przystanęła i popatrzyła na niego uważnie. - Byłeś policjantem - powiedziała po chwili. - Detektywem.

Kiwnął głową. - Czy byłeś dobry? Travis prychnął. - W żadnym wypadku nie można mnie było nazwać dobrym policjantem odparł. - Byłeś zdeprawowanym człowiekiem, wiem o tym. Ale chodzi mi o to, czy byłeś dobry w swojej pracy detektywa. Czy umiałeś wyciągać wnioski z różnych rzeczy? W jej głosie nie było potępienia. Ton

wypowiedzi wskazywał raczej na... chyba myślała o nim. Ciekawe dlaczego. - Tak - przyznał. - Byłem w tym dobry. Paige wciąż się w niego wpatrywała. Zmrużyła oczy, zastanawiając się nad czymś. - To może się okazać bardzo przydatne stwierdziła. - Szczelina nieczęsto oglądają osoby z zewnątrz, a może przydałoby się nam świeże spojrzenie. W samolocie powiem ci

więcej. Na razie muszę ci tylko uświadomić, jaka jest stawka w tej grze. Po tych słowach ruszyła w stronę tunelu, otworzyła grube szklane drzwi i znaleźli się w środku. Rozdział 19

Szczelina wyglądała, jakby miała w sobie głębię, przypominającą wnętrze rozpalonego pieca - tak jak opisał to Bryce. Mający trzy metry szerokości i metr wysokości

owal, jakby wycięty w powietrzu. Wypełniały go nieustannie przemieszczające się nitki światła kojarzące się z płomieniami. Sięgały w głąb tunelu o średnicy metra, ciągnącego się gdzieś w nieskończoność. Tunel rozszerzał się w trzymetrowy owal jedynie na odcinku pierwszego metra. Resztę podziemnej budowli osłaniała ogromna kopuła, wewnątrz której znajdował się przezroczysty prostopadłościan z

grubego szkła, chroniący przed Szczeliną tych, którzy tu weszli. W prostopadłościanie były uszczelnione drzwi. Pod kopułą panowała złowroga cisza i już samo to świadczyło o tym, przed czym chroni ludzi szklana klatka. Słabo widoczne odbicie Travisa w szybie prostopadłościanu drżało wraz z nią. Travis wyobraził sobie zamknięte w środku złośliwe głosy, oddalone od niego zaledwie o metr. Ponownie zajrzał do wnętrza Szczeliny.

Tunel ciągnął się w głąb i znikał w oddali. Travis miał poczucie, że ta dal przyciąga go niczym magnes. - Niewiele można o tym czymś powiedzieć poza tym, że najwyraźniej do czegoś prowadzi - stwierdziła Paige. - Nawet nie próbujemy zgadywać do czego. Nic, co pochodzi z tej strony, nie może przejść przez Szczelinę. A z przeciwnej strony nigdy nie wyszło nic żywego. Ale wylatują stamtąd różne

przedmioty. Trzy lub cztery dziennie, od ponad trzech dziesięcioleci. To obiekty specjalne. Bezpośrednio pod Szczeliną postawiono jakąś konstrukcję, która wyglądała jak wzmocniona trampolina. Była kwadratowa i miała boki długości mniej więcej półtora metra. Włókno, z którego wykonano podest, sprawiało wrażenie bardzo wytrzymałego i zarazem elastycznego, a nogi oplatały sprężyny śrubowe - resory. Zadaniem tej konstrukcji było

łagodzenie upadku rzeczy, które wylatywały z tunelu, niezależnie od tego, czy ważyły tonę, czy trzydzieści gramów. Wewnątrz szklanej klatki były dwie kamery skierowane na Szczelinę pod różnymi kątami. Travis nie wątpił, że gdzieś na wyższym piętrze siedzą ludzie, którzy przez dwadzieścia cztery godziny na dobę obserwują wszystko, co wypada z otworu. Kiedy coś wypadnie, ktoś zjeżdża na dół, otwiera

drzwi klatki i nowy przedmiot zostaje zabrany. - Niektóre przedmioty wciąż się powtarzają - powiedziała Paige. Dwadzieścia różnych obiektów, których pojawienie się jest najbardziej prawdopodobne, to dziewięćdziesiąt dziewięć procent tego, co wypada. Kilka z tych przedmiotów leży za twoimi plecami. Travis oderwał wzrok od Szczeliny i odwrócił się. Na ścianie była tablica, na której

napisano flamastrem: NASTĘPNY OBIEKT SPECJALNY MA BYĆ OZNACZONY NUMEREM 0697. Poniżej, z lewej strony tablicy, ustawiono stalowy regał. Na półkach leżało po kilka egzemplarzy trzech rodzajów przedmiotów. Jeden z nich przypominał cienki sznurek, biały, bardzo jasny i cienki, niewiele grubszy od nici dentystycznej. Jego kawałki miały po trzydzieści centymetrów długości i były przytrzymywane na półkach przyciskami do

papieru. Wolne końce sznureczków poruszały się powoli w powietrzu, ważąc tyle samo co ono. Bez przycisków sznureczki porozlatywałyby się po całym pomieszczeniu. A może w ogóle nie podlegały grawitacji? Na niższej półce leżało kilka różowych kryształów o wielkości i kształcie palców. Na pierwszy rzut oka nie widać było w nich niczego specjalnego. Na trzeciej, najniższej półce, leżały dwie zielone szmatki, takie same jak ta,

którą widział Bryce. Travis przykucnął i przyjrzał im się. Były odrobinę pomarszczone, ale zmarszczenia wyglądały, jakby szmatki były przyssane do półki. - Spróbuj podnieść którąś z nich zaproponowała mu Paige. Sięgnął po najbliższą, próbując złapać ją na środku, jak zwykłą szmatkę, jednak nawet nie drgnęła - zupełnie jakby była zespolona z powierzchnią półki. W końcu udało mu się złapać w dwa palce jej rożek. Pociągnął

i zdołał unieść pierwsze dwa centymetry materiału, ale dalej okazał się zbyt ciężki. Zastanawiał się, jak ludzie z Tangentu przenoszą te szmatki. Rozejrzał się i zobaczył stojący niedaleko wózek z podnośnikiem wzmocnionym wspornikami ramieniem, z którego na łańcuchach zwisał uchwyt szczękowy. Prawdopodobnie było to urządzenie używane w warsztatach samochodowych do podnoszenia silników. Tu znalazło zastosowanie do

podnoszenia małych zielonych szmatek... - Bryce wcale nie zwariował - mruknął. - W tej sprawie na pewno nie przyznała Paige. Wzięła ze środkowej półki jeden z różowych kryształów. - Nie wiemy o Szczelinie prawie nic powtórzyła - ale jedno jest pewne: ci, którzy znajdują się po drugiej stronie, pod względem technicznym przewyższają nas w takim samym stopniu jak my człowieka jawajskiego.

Puściła kryształ z wysokości ramienia. Zaczął spadać, ale jakieś dwadzieścia pięć centymetrów od betonowej podłogi zwolnił i zatrzymał się pół centymetra nad nią. Wystrzeliły z niego skierowane w podłogę krótkie, ostre promienie światła, jakby był znakowarką laserową. Po sekundzie promienie zgasły i kryształ osiadł na podłodze z dźwięcznym stuknięciem, które odbiło się echem po całej sali.

- Wszystko, co stamtąd wylatuje, jest dla nas zdumiewające. Tę tkaninę - Paige ruchem głowy wskazała zielone szmatki - badali najlepsi materiałoznawcy, używając skaningowych mikroskopów tunelowych, które rozróżniają poszczególne atomy. Ale niczego się nie dowiedzieli. Niczego w ciągu ponad trzydziestu lat badań. Mówili, że ten materiał wygląda, jakby wcale nie składał się z atomów. Nazwali go siatką kwarkową, ale to tylko ich

domysły, a nie teoria, którą można byłoby zweryfikować, i prawie na pewno nie mieli racji. Travis znowu popatrzył w głąb Szczeliny. - Raz na miesiąc, czasem dwa razy ciągnęła Paige - wypadają stamtąd rzeczy, które pojawiają się bardzo rzadko albo w ogóle są unikatowe. Nie udało nam się odkryć zasady działania tych obiektów, jednak zazwyczaj potrafimy odgadnąć, do czego służą. Niektóre z

nich są naprawdę przydatne... na przykład przyrządy medyczne, których przed paroma godzinami użyto w moim przypadku. Ale inne są tak niebezpieczne, że koncentrujemy wszystkie wysiłki na odizolowaniu ich od ludzi i pilnowaniu, żeby cały czas pozostawały uśpione. Właśnie w tym celu powołano do życia Tangent. Zajmujemy się kontrolowaniem wszystkiego, co wypada z Szczeliny, rozróżnianiem rzeczy dobrych i złych oraz

poznawaniem zastosowań tych pierwszych i ochroną świata przed drugimi. Odwróciła się do Travisa. Kiedy spojrzał jej w oczy, zobaczył, że mają nieobecny wyraz, świadczący o tym, iż znajdowała się w lekkim transie. Wiedział to, ponieważ sam czuł się podobnie. Najwyraźniej w pobliżu Szczeliny nie można było tego uniknąć. - Po siódmym marca tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego ósmego władze zastanawiały się, co zrobić ze Szczeliny

- odezwała się znowu Paige - i wiele osób proponowało, żeby zalać szyb windy betonem, zamykając tę komorę na zawsze. Wtedy wszystkie przedmioty, które wylatywałyby ze Szczeliny, zarówno przydatne, jak i niebezpieczne, zostawałyby tutaj i nikt nie miałby do nich dostępu. Początkowo wydawało się to najlepszym rozwiązaniem. Jednak mój ojciec był innego zdania. Dowodził, że pewnego

dnia ze Szczeliny może wypaść coś, co może się okazać czymś w rodzaju bomby z opóźnionym zapłonem. Coś tak niebezpiecznego, że nawet stupięćdziesięciometrowa warstwa ziemi nie wystarczy, żeby uchronić świat. I że wobec tego lepiej będzie spróbować opanować tę rzecz. Miał rację. Od początku istnienia Szczeliny wypadły z niej przynajmniej trzy takie obiekty... Nasze zadanie jest proste. Zatrudniamy najinteligentniejszych i najlepszych w

swoim fachu ludzi z całego świata, których jedynym celem jest zapobieżenie katastrofie, jaką może spowodować Szczelina. Jeśli wyobrazisz sobie, co mogliby zrobić z niebezpiecznymi obiektami specjalnymi ludzie, z którymi walczyliśmy, zrozumiesz, o jaką stawkę gramy. Popatrzyła na Szczelinę. - Ten budynek to najlepiej zabezpieczone miejsce na całej kuli ziemskiej. Chroni zarówno samą Szczelinę, jak i wszystko, co kiedykolwiek z niej wypadło. I

będzie chronił to, co wypadnie w przyszłości... Ale nasze zabezpieczenia okazały się niewystarczające. Ludzie, którzy mnie torturowali i zabili mojego ojca, a teraz mają Szept, chcą także przejąć kontrolę nad tym budynkiem. Jeśli przebieg wydarzeń najbliższego dnia okaże się dla nas niepomyślny, Szczelina dostanie się w ich ręce. Rozdział 20

Na powierzchni ziemi Miasteczko Graniczne nie robiło specjalnego wrażenia. Czerwona spłowiała szopa z drewnianych bali, przy jednej ścianie stos zardzewiałych części samochodowych, wokół kilka popękanych, krzywych słupków, niegdyś podtrzymujących płot z nierównych sztachet. Prowadził do niej żwirowany trakt, ledwie odcinający się od rozległej równiny, ze wszystkich stron otaczającej szopę. Droga wiodła na południowy zachód, przez

jakieś osiemdziesiąt kilometrów pustkowia. Na powierzchni nie było nic interesującego - a przynajmniej nic, co łatwo byłoby dostrzec - ale w pozbawionej roślinności ziemi tkwiło potężne uzbrojenie. Atak na szopę nawet amerykańskiego wojska - z pewnością zostałby odparty. Travis stał przy jej otwartych drzwiach w towarzystwie Paige i piętnaściorga innych ludzi, tworzących drużynę podobną do

tych, z jakimi zetknął się na Alasce tylko liczniejszą. Znał już oficjalną terminologię: drużyny nazywano jednostkami, a ich członków operatorami. W tej chwili wszyscy operatorzy mieli na sobie zwykłe, codzienne ubrania, ale ich postawa i twarze zdradzały, że są to doskonale wyćwiczeni i zaprawieni w bojach ludzie. Broń i wyposażenie znajdowały się w łatwych do przenoszenia plastikowych zielonych skrzynkach. Paige wyglądała tak samo

jak pozostali. Travis przypuszczał, że dawniej była zwykłą operatorką Tangentu, jednak w tej chwili przewyższała pozostałych rangą. Na czystym błękitnym niebie coś błysnęło. Nadlatywał boeing 747. Zbliżał się od zachodu. Jumbo jet był biały i nieoznakowany, towarzyszyły mu dwa F-16. Kiedy zaczął podchodzić do lądowania, myśliwce zwiększyły pułap i zaczęły krążyć

wysoko nad równiną. Travis przypuszczał, że po tym, co się stało z Latawcem Skrzynkowym, eskorta myśliwców stała się standardem podczas lotów operatorów Tangentu. Po minucie boeing wylądował w odległości około czterystu metrów od szopy, na powierzchni, która wydawała się zwykłym, rzadko porośniętym krzakami fragmentem pustkowia. Travis i pozostali ruszyli w jego stronę trzema samochodami

elektrycznymi z terenowym zawieszeniem. Właśnie takim pojazdem jechał wcześniej Travis, kiedy miał na głowie kaptur. Dopiero piętnaście metrów od samolotu teren się wyrównał i Travis zobaczył niewidoczny wcześniej pas startowy. Do betonu coś dodano - coś, co sprawiało, że miał dokładnie taką samą barwę jak otaczający go grunt - wymalowano też na nim plamy udające

krzaki i cienie nieistniejących nierówności. Dla sztucznego satelity lub z samolotu pas musiał być niewidoczny zarówno w dzień, jak i w nocy. Travis zastanawiał się, jak piloci naprowadzali na niego samolot. Po chwili dostrzegł zainstalowane na krawędziach pasa malutkie lampki o nierównych, brunatnych, zlewających się z otoczeniem korpusach. Lampki nie paliły się jednak - ani teraz, ani chwilę wcześniej. Być może pracowały w ultrafiolecie i

były widoczne tylko dla specjalnych urządzeń. W dole kadłuba latającego olbrzyma, w cieniu rzucanym przez wielkie skrzydło, otworzyły się drzwi. W normalnym jumbo jecie byłby w tym miejscu przedział bagażowy. Za plecami mężczyzny, który otworzył drzwi, znajdował się trap prowadzący na górny pokład. Prawdopodobnie w Latawcu Skrzynkowym był taki sam trap, tylko Travis do niego nie dotarł.

Paige i pozostali zaczęli przenosić skrzynki z bronią i wyposażeniem z samochodów do samolotu. Travis zauważył, że dwie z nich są czarne, nie zielone. Już nie musiał pytać dlaczego - w takich właśnie skrzynkach przewożono obiekty specjalne. * Kilka minut później jumbo jet wzbił się w powietrze i po chwili po jego obu bokach znowu pojawiły sięF-16. Wszystkie maszyny skręciły na północny wschód,

obierając najkrótszą drogę do Szwajcarii. Rozkład pomieszczeń we wnętrzu samolotu był taki sam jak w Latawcu Skrzynkowym. Travis usiadł w szerokim fotelu naprzeciwko Paige, w takim samym saloniku jak ten, w którym wcześniej znalazł martwą Ellen Garner, małżonkę prezydenta. Za oknem widać było rozległe brunatne pustkowia stanu Wyoming. Boeing zbliżał się do Nebraski.

Travis popatrzył na Paige. - Nie zastanawiasz się nigdy nad tym? zapytał. Paige uniosła głowę. - Nad czym? - Nad Szczeliną. Mówiłaś, że nawet nie próbujecie zgadywać, co jest po drugiej stronie. Trudno mi w to uwierzyć. Paige milczała przez chwilę. - Wszyscy się nad tym zastanawiamy przyznała. - Ale nie ma żadnego sposobu

weryfikacji naszych przypuszczeń, nie da się niczego zmierzyć ani z czymkolwiek porównać... Wszystko sprowadza się do tego, że wciąż nic nie wiemy. - Ktokolwiek znajduje się na drugim końcu tunelu - ciągnął Travis - powinien go też zauważyć, prawda? Musiał się przecież otworzyć także po tamtej stronie. Skąd biorą się te wypadające z tunelu obiekty? Czy ktoś je do niego wrzuca? - Według jednej z hipotez podłączyliśmy

się do już istniejącej sieci tuneli, jakiegoś kosmicznego odpowiednika rur z powietrzem, którymi przesyła się dokumenty i różne przedmioty w banku. To może być jakiś system transportu. Może, ale nie musi. W Miasteczku Granicznym często używamy słowa „może”. - A może podłączyliście się do zsypu na śmieci? - zasugerował Travis. - Może te wszystkie niezwykłe przedmioty to dla nich śmieci?

Paige uśmiechnęła się. Był to jej pierwszy uśmiech, jaki Travis miał okazję zobaczyć. - Takiej hipotezy jeszcze nie słyszałam przyznała. - Świeże spojrzenie... Milczeli przez chwilę. - Dlaczego nikt nie może wejść do tunelu i dotrzeć na drugą stronę? - spytał Travis. - Tunel stawia opór przy samym wejściu. Kiedy próbuje się przez niego cokolwiek

przepchnąć, na początku przypomina to siłę grawitacji, jednak mniej więcej co każde trzy centymetry ten opór się podwaja, więc nie udaje się wepchnąć niczego zbyt głęboko. Ruda kobieta, z którą wcześniej minęliśmy się na korytarzu, to doktor Fagan. To właśnie ona wykonała najwięcej badań związanych z tym zjawiskiem. Postawiła sobie za cel pokonanie oporu tunelu i znalezienie sposobu skontaktowania się z istotami, które mogą znajdować się

po drugiej stronie Szczeliny. Słowa te wywarły na Travisie silne wrażenie. Możliwość kontaktu z istotami czy też czymś, co znajdowało się na drugim końcu tunelu... Paige miała taki wyraz twarzy, jakby dobrze wiedziała, o czym myśli. Prawdopodobnie było to oczywiste. Być może każdy, kto usłyszał o tych planach, reagował w podobny sposób. - To się nie uda - dodała po chwili. -

Doktor Fagan też bierze to pod uwagę. Jeśli nawet pokona ten opór, na pewno pojawi się mnóstwo innych przeszkód. Mogą tu wchodzić w grę odkrycia Einsteina, ogólna teoria względności, dylatacja czasu... Potrafimy to obliczyć, ale zrozumieć istotę tych rzeczy jest bardzo trudno. W każdym razie wszystko to prowadzi do jednego wniosku: cokolwiek by wepchnąć do Szczeliny, prędzej wróci do nas, niż dotrze na

drugi koniec tunelu. Być może wróci po kilku miesiącach czy latach. Mogłoby także, choć to już tylko hipoteza, wrócić wcześniej, niż zostałoby wrzucone. Nawet długi czas przed tym. Popatrzyła na Travisa i dodała: - Jak już mówiłam, w Miasteczku Granicznym często mówimy „może”. Kiwnął głową i wyjrzał przez okno. Pustynia była coraz niżej. Ze wschodu na zachód przecinała ją autostrada, na której prawie nie było ruchu.

- A co znajduje się w budynku przy Theaterstrasse siedem? - zapytał. - Nie chodzi o to, co tam się znajduje, ale raczej o to, czym jest sam budynek odparła Paige po chwili milczenia. - Czym? - To broń - dodała Paige po kolejnej pauzie. Travis popatrzył na nią ze zdziwieniem. - Właśnie tam wszystko się rozstrzygnie - mówiła dalej Paige. - Theaterstrasse siedem

jest kluczowym elementem planu naszych wrogów. Jeśli uda nam się przejąć nad nim kontrolę, wygra na tym cały świat. Jeśli natomiast zostaniemy pokonani... - Nie dokończyła. Najwyraźniej nie chciała powiedzieć Travisowi wszystkiego - a może bała się o tym myśleć? - Nic z tego, co mówiłabym dalej, nie będzie miało dla ciebie sensu, jeśli nie zacznę od początku i nie przedstawię ci

wszystkiego przynajmniej w ogólnych zarysach - podjęła. Wiosną tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego ósmego roku doszło do dwóch wydarzeń. Jedno miało miejsce sto pięćdziesiąt metrów pod powierzchnią pustyni w Wyoming, drugie sto pięćdziesiąt metrów na południe od Pennsylvania Avenue. Władze najpotężniejszego państwa świata, w którego posiadaniu znalazły się najbardziej niezwykłe zasoby w historii ludzkości,

postanowiły wtedy podzielić się nimi z innymi państwami. W pierwszych tygodniach po wypadku i zniszczeniu Wielkiego Zderzacza Jonów inspektorzy dokładnie zbadali placówkę i sporządzili szczegółowe raporty, które zostały przedstawione prezydentowi oraz sekretarzom poszczególnych departamentów. Uratowanych z bunkra członków delegacji Departamentu Energii przewieziono do szpitala i zanim z niego wyszli, musieli podpisać klauzule poufności.

Potem trafili pod opiekę psychologów. niektórzy na resztę życia. Rubena Warda przewieziono do szpitala uniwersyteckiego Johnsa Hopkinsa, gdzie leży do dziś, nadal w śpiączce. Opowiadanie Paige trwało dość długo. Pierwsza grupa inspektorów - naukowcy - weszła do placówki i komory zderzacza trzeciego kwietnia. Stwierdzili, że pod Szczeliną - już wtedy przyjęła się taka nazwa znajduje się ponad dziewięćdziesiąt

obiektów. Wyniki tej inspekcji ostatecznie utwierdziły wszystkich w przekonaniu, że stanowi ono wielkie niebezpieczeństwo i wymaga podjęcia dobrze przemyślanych działań. W liczącym osiemdziesiąt siedem stron raporcie ze wstępnych oględzin wyrzuconych ze Szczeliny obiektów słowo „niebezpieczeństwo” powtarzało się ponad dwieście razy. Po zapoznaniu się z raportem doradcy prezydenta doszli do wniosku, że trzeba

natychmiast zacząć działać. Zastanawiali się, jak ścisła powinna być kontrola nad Szczeliną i wyrzucanymi przez nią rzeczami. A także nad tym, którym komisjom Kongresu należy przedstawić tę sprawę. Które ze współpracujących z rządem prywatnych firm zbrojeniowych zaangażować do realizacji całego przedsięwzięcia i w jakim stopniu powinny zostać dopuszczone do wykorzystywania przedmiotów pochodzących z owego niecodziennego

źródła? Oczywiście przede wszystkim trzeba było wziąć pod uwagę firmy, które wpłaciły najwięcej pieniędzy w czasie kampanii wyborczej - ale ile firm najlepiej wtajemniczyć? Dwie? Trzy? Pod koniec pierwszej narady prezydent zwrócił się do człowieka, który dotąd prawie nie zabierał głosu. Był to trzydziestotrzyletni profesor Peter Campbell, profesor MIT, najmłodszy członek Rady do spraw

Nauki. - Pan chyba nie zgadza się z innymi zauważył prezydent. - Rzeczywiście, mam na ten temat inne zdanie - przyznał Campbell. - Proszę powiedzieć, jaka jest pańska opinia w tej sprawie. Peter Campbell milczał przez chwilę, zastanawiając się nad doborem słów. - Czy ktokolwiek z obecnych w tym pomieszczeniu naprawdę wierzy, że zdołamy utrzymać to wszystko w tajemnicy? -

zapytał w końcu. Odczekał parę sekund, ale nikt mu nie odpowiedział. - Proszę sobie przypomnieć, jak było z Projektem Manhattan - podjął. - W całej naszej historii chyba nie było lepiej strzeżonej tajemnicy. Jak długo nam się udawało ją utrzymać? Przez dwa lata, a potem Rosjanie zaczęli budowę swojej bomby atomowej. Trzeba przy tym zdać sobie sprawę, jak wiele danych musieli nam wykraść, aby ich przedsięwzięcie

się udało. Teraz wystarczyłyby im dwie informacje: że istnieje Szczelina i że powstała w wyniku użycia VLIC. Reszta wiedzy na ten temat jest łatwo dostępna. Budowa VLIC została dokładnie opisana w „Scientific American” już przed pięcioma laty, jeszcze podczas powstawania akceleratora. - Jeśli Rosjanom uda się stworzyć własną Szczelinę, to rzeczywiście będziemy mieli kłopot - stwierdził wiceprezydent. -

Ale... Profesor Campbell zignorował go. - ZSRR, Chiny, Indie, Korea Północna i Południowa, Izrael, Niemcy, Francja, Wielka Brytania, Japonia, Arabia Saudyjska kontynuował. - A także kilka innych państw, których nie wymieniłem. Możemy mieć pewność, że przed upływem dziesięciu lat wszystkie te kraje stworzą swoją własną Szczelinę. Zbudowanie VLIC zajęło nam dziesięć lat, bo fundusze

pochodziły z Departamentu Energii. Gdyby finansował go Departament Obrony, akcelerator powstałby w ciągu pięciu lat. Powinniśmy się spodziewać, że wszystkim wymienionym przeze mnie państwom będzie bardzo zależało na jak najszybszym stworzeniu Szczeliny. Czy chcecie, panowie, żeby dostęp do czegoś takiego - Campbell machnął kopią raportu - miały wszystkie firmy najhojniej sponsorujące rządy swoich krajów? Kurwa mać!

Peter Campbell często zastanawiał się później przed zaśnięciem, czyjego wykalkulowane przekleństwo nie ocaliło świata. W każdym razie jego wypowiedź musiała poruszyć wszystkich uczestników narady, bo był to przełomowy moment spotkania. Chciał obudzić w dyskutantach lęk i udało mu się to. Na koniec prezydent zapytał go, co proponuje. Peter Campbell miał gotową odpowiedź. Uważał, że najlepiej będzie

podzielić się Szczeliną z władzami innych państw, dzięki czemu nie musiałyby tracić środków na tworzenie jej kopii. Należało zwołać tajny szczyt z udziałem przywódców tych państw oraz najbardziej cenionych naukowców, wykluczając z niego przedstawicieli sił zbrojnych i przemysłu. Trzeba wszystko otwarcie powiedzieć i podjąć odpowiednie działania prowadzące do utworzenia organizacji mającej

nadzorować Szczelinę oraz wypadające z niej obiekty. Organizacja ta miałaby być lojalna wobec całej ludzkości, a nie jakiegoś konkretnego państwa. Był to jedyny sposób uniknięcia chaosu. W jej skład wchodziliby najwybitniejsi naukowcy o nieskalanej reputacji, kierujący się zasadami moralnymi wywiedzionymi z potrzeb człowieka i jego obowiązków, niezależnymi od jakichkolwiek wskazań religijnych

czy systemów filozoficznych, opartymi na tzw. elementarnych normach moralnych. Nie może być żadnego konkursu dla kandydatów, nie powinno się bowiem ufać nikomu, kto sam chciałby przyjąć na siebie taką ogromną odpowiedzialność; należy po prostu ustalić, którzy z potencjalnych kandydatów są najlepsi. Cały zespół powinien znajdować się pod ochroną państw uczestniczących w tym przedsięwzięciu i być przez nie finansowany. Żadne z nich nie

może go kontrolować - nawet Stany Zjednoczone. - Przecież Szczelina znajduje się na terenie Stanów Zjednoczonych zaprotestował sekretarz obrony. - I to my sfinansowaliśmy akcelerator, który doprowadził do jej powstania. - To tylko uwiarygodni nasze stanowisko - odparł Campbell. - Natomiast jeśli będziemy się w tej sprawie kierować narodową dumą, może się zdarzyć, że władze któregoś z innych mocarstw powiedzą: „Chrzanimy

to, stworzymy sobie własną Szczelinę”. A kiedy zrobi to jeden kraj, pozostałe pójdą w jego ślady. Jedynym sposobem uniknięcia takiej sytuacji jest zachowanie całkowitej bezstronności. Czy nie bylibyśmy wdzięczni, gdyby tak właśnie postąpił jakiś inny kraj, którego naukowcy przypadkowo stworzyliby coś podobnego? - Nie wierzę, żeby władze jakiegokolwiek innego kraju tak postąpiły - mruknął

prezydent. - Ja także nie - przyznał Campbell. Dlatego przejdzie pan do historii jako niezwykle mądry i przewidujący prezydent. Debata nad wszystkimi problemami związanymi ze Szczeliną nie zakończyła się jednego dnia, dopiero wiosną i latem tego samego roku podjęto ostateczne decyzje. Niemal wszystkie były dokładnym odbiciem propozycji Petera Campbella. Organizację mającą

nadzorować Szczelinę nazwano Tangentem. Jej zadanie było proste: miała zajmować się wszystkim, co wylatywało z tunelu, badać to, wyciągać naukowe wnioski z tych badań i poszerzać zasób ludzkiej wiedzy oraz chronić Szczelinę i dbać o to, aby nigdy nie stała się przedmiotem rywalizacji pomiędzy jakimikolwiek krajami czy firmami. Przez jakiś czas udawało się te cele osiągać. - Największym sprzymierzeńcem mojego

ojca w walce o utworzenie Tangentu był Aaron Pilgrim, główny doradca prezydenta do spraw nauki oraz jedna z osób, dzięki którym przed laty uruchomiono budowę VLIC kontynuowała swoją opowieść Paige. Zarówno Pilgrim, jak i mój ojciec należeli do ścisłego kierownictwa Tangentu. To właśnie Pilgrim był najbardziej błyskotliwym umysłem w naszej organizacji. Miał szczególny talent do odgadywania zastosowań dziwnych

przedmiotów wylatujących ze Szczeliny, więc wkrótce wszystkie obiekty nowego rodzaju pokazywano najpierw właśnie jemu. Paige umilkła na chwilę i spojrzała za okno, na rozświetloną słonecznym światłem równinę, po czym podjęła: Szept wypadł ze Szczeliny latem tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego dziewiątego roku. Dołączono do niego uruchamiający go klucz, odizolowany od jego powierzchni. Jednak

okazało się, że nawet wyłączony Szept jest straszliwie niebezpieczny. Klucz uruchamia tylko jego inteligencję, ale kula przez cały czas emituje fale skłaniające ludzi do bezrozumnej przemocy i autoagresji. Pierwsza osoba, która trzymała Szept gołymi rękami, zamordowała dwóch asystentów w laboratorium, a potem rozerwała sobie gardło długopisem. Po uruchomieniu inteligencji Szeptu jego działanie jest podobne - tak samo skłania ludzi do

niszczycielskich i samobójczych posunięć - jednak tym razem na globalną skalę. Travis próbował sobie przypomnieć, co czuł, kiedy trzymał kulę w rękach, ale mu się to nie udało. Kiedy go przesłuchiwano, jeszcze coś tam pamiętał, jednak po paru godzinach wszystko się rozmyło. W tej chwili pamiętał tylko swoje własne słowa, którymi opisywał to niezwykłe doświadczenie - ale też coraz słabiej.

- Wszyscy zapominają - powiedziała Paige, widząc jego minę. - Za jakiś czas zapomnisz nawet, że w ogóle miałeś tę kulę w ręku, chyba że przypomną ci o tym inni. Nie wiadomo, czemu Szept działa na ludzi w taki sposób. - A dlaczego uratował mi życie? - spytał Travis. - Dlaczego ostrzegł mnie przed tym niewidzialnym zabójcą? - Jeśli dobrze rozumiemy psychologiczny mechanizm jego działania, powtarza się

następująca sekwencja zdarzeń: najpierw kula umożliwia realizację potrzeb człowieka, z którym weszła w kontakt. Dowolnych potrzeb, lecz im bardziej desperacko człowiek czegoś pragnie, tym lepiej. Właśnie dlatego Szept pomógł ci zabić człowieka, który do ciebie celował. Potem obdarzył cię znajomością języka, w którym wykonany został napis na zdjęciu w moim gabinecie. Zrobił to dlatego, że tego również potrzebowałeś... po to, abyśmy mogli

powstrzymać to, co się zbliża. - Ale czy chodziło tu o moją potrzebę czy waszą? - W tej chwili jest to potrzeba całej ludzkości. Powiedziała to takim tonem, że Travis poczuł przebiegający mu po plecach dreszcz. - No dobrze, a co dzieje się później? spytał. - Czy kiedy kula zaspokoi już potrzeby trzymającego ją człowieka, zaczyna realizować własne?

- Coś w tym rodzaju. Przez pewien czas Szept może bawić się człowiekiem, na przykład drażniąc jakąś jego psychiczną ranę z przeszłości. Pewnie dlatego często przemawia głosem osoby, którą ten człowiek znał i z którą łączyła go silna więź emocjonalna. Ale potem szybko przechodzi do własnych celów, które zawsze wyglądają tak samo: chce wyrządzić ludziom jak najwięcej szkód. - To miłe...

- Kiedy to sobie uświadomiliśmy, zaczęliśmy się zastanawiać, czy na zawsze nie zamknąć kuli i nie poniechać jej badania. W końcu jednak uznaliśmy, że jej pozytywne możliwości są zbyt wielkie, aby z nich rezygnować. Szept dysponuje ogromną wiedzą: wie wszystko o wszystkim. Wie, ile źdźbeł ma trawa rosnąca w tej chwili w Kansas, zna długość każdego z nich, kąty, pod jakimi się pochylają, wie nawet, jak ich nachylenie by się zmieniło,

gdyby prędkość wiatru zwiększyła się o kilometr na godzinę. Ta kula zna też lekarstwo na raka i na wszystkie inne choroby. - Z pewnością spytaliście ją o to lekarstwo. - Owszem. Sprowadzaliśmy tu chorych w ostatnim stadium raka i wkładaliśmy im kulę w ręce. Powinno działać, prawda? A jednak nie zadziałało. Albo Szept uznawał ich potrzeby za mało ważne albo... - Paige zawahała się, westchnęła i dokończyła: -

albo po prostu nie chce zdradzać nam takich rzeczy. Travis nie odzywał się, czekał na dalszy ciąg. Paige znowu popatrzyła przez okno i westchnęła, być może czuła smutek i złość z powodu kuli, która od lat przysparzała operatorom Tangentu tylu zmartwień. - Prawdopodobnie o tym zapomniałeś, ale kiedy Szept przechodzi z trybu pomocy

człowiekowi w tryb destrukcji, zmienia się kolor światła, które emituje. Nie pamiętał tego, ale wierzył, że tak właśnie było. - Celem naszych badań, to znaczy badań Aarona Pilgrima, było odnalezienie jakiegoś sposobu przedłużenia czasu pozytywnego działania kuli... najlepiej w nieskończoność, gdyby okazało się to możliwe. Chcieliśmy sprawdzić, czy moglibyśmy, pozostając w kontakcie z Szeptem, kontrolować go, nie

pozwalając mu się zmienić. Tylko jednemu Pilgrimowi udało się tego dokonać... Odkrył, co trzeba robić, żeby kula słuchała człowieka przynajmniej przez kilkanaście minut. A potem nauczył się całkowicie kontrolować Szept. Osiągnął to dzięki połączeniu szczególnego rodzaju koncentracji i... kto wie, czego jeszcze? Twierdził, że sam tego nie wie. Jednak potrafił kontrolować kulę, sprawiać, by odpowiadała na jego pytania tak

długo, jak tego chciał. - Ale lekarstwa na raka mu nie zdradziła? - zapytał Travis. Paige pokręciła głową. - W ogóle nie wiemy, co Szept mu powiedział. Cały czas się nad tym zastanawiamy. Travis domyślał się, jaki mniej więcej będzie dalszy ciąg opowieści. - Nic nie wskazywało na to, że z Pilgrimem dzieje się coś złego - mówiła Paige. - Ale w tysiąc dziewięćset

dziewięćdziesiątym piątym, po sześciu latach badań nad Szeptem, Aaron Pilgrim powyłączał nagle wszystkie zabezpieczenia Miasteczka Granicznego i zabił ośmiu strażników. Potem opuścił budynek, zabierając ze sobą trzy obiekty specjalne. Jednym z nich był niewidzialny kombinezon, który dzięki tobie odzyskaliśmy dziś rano. Drugim był Szept. O trzecim opowiem ci trochę później. Jest bardzo ważny, ale do tej pory go nie mamy.

Pilgrim na pewno zechce go wykorzystać przeciwko nam. - Chodzi o opanowanie Miasteczka Granicznego? Pokiwała głową. - W tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym piątym nie mógł tego zrobić, ponieważ był sam. Przez następne czternaście lat tworzył swoją organizację. To coś w rodzaju złowrogiego odpowiednika Tangentu. - Zmrużyła oczy i popatrzyła na Travisa. - W Miasteczku

Granicznym znajdują się rzeczy, wobec których siły zbrojne nawet najpotężniejszego państwa są zupełnie bezradne. A Pilgrim wie, jak ich używać. Jego ludzie także z pewnością to wiedzą. Jeśli zdoła wprowadzić ich do Miasteczka, jeżeli opanują je choćby na pół godziny, nie będziemy już ich mogli powstrzymać. Tego dnia los całego świata znajdzie się w ich rękach. I cokolwiek będą chcieli zrobić, spotka to sześć i pół miliarda ludzi. A z pewnością

nie będzie to nic dobrego. Jeszcze przed kilkoma dniami Travis nie uwierzyłby w tę opowieść, ale teraz wierzył. - Aaron Pilgrim stał się najbardziej poszukiwanym człowiekiem świata mówiła dalej Paige. - Wywiady wszystkich sponsorujących Tangent państw nie żałują środków, żeby go wytropić, jednak mijają lata i nie przynosi to żadnych efektów. Im więcej czasu upływało od jego zniknięcia, tym bardziej wszyscy

się niepokoili. Wiadomo było tylko, że przygotowuje jakąś paskudną niespodziankę. Miał do pomocy Szept, więc dysponował wszelką potrzebną mu wiedzą. A wiedza to władza: mając wiedzę, miał też pieniądze i wpływy. Mimo to przygotowywanie tego, co planował, trwało całe lata. Możesz sobie wyobrazić, jak bardzo nas to przerażało. To tak, jakby za tobą stał ktoś z procą i zwlekał ze strzałem, tylko odciągał

gumę coraz dalej i dalej... Po pięciu latach czekania, aż międzynarodowe agencje wywiadowcze cokolwiek odkryją, Tangent doszedł do wniosku, że zbyt długo pozostawaliśmy bierni. - I dlatego sami zaczęliście polować na Pilgrima, tak? - domyślił się Travis. Kiwnęła głową. - Właśnie wtedy podjęłam pracę w naszej organizacji - powiedziała. Miałam

dwadzieścia lat. Ojciec chciał, żebym zajmowała się pracą naukową i siedziała w Miasteczku Granicznym. Ja także tego pragnęłam, zdawałam sobie jednak sprawę ze znaczenia inicjatywy, która się wówczas krystalizowała, i chciałam wziąć w niej udział. Sformowaliśmy jednostkę specjalną, wzorując się na jednostkach operacyjnych CIA, ale wyposażyliśmy ją we wszystkie nowe technologie, jakie udało nam się stworzyć dzięki przedmiotom, które

wypadły ze Szczeliny. Pilgrim zupełnie się tego nie spodziewał... a jeśli nawet Szept mu o tym powiedział, niewiele mu to dało. - Skąd wiesz? - Stąd, że nasze działania okazały się bardzo skuteczne. Zaczęliśmy odnajdywać prowadzące do Pilgrima ślady. Zabiliśmy kilku jego ludzi, a kilku innych porwaliśmy. Nakłoniliśmy ich do mówienia, dzięki czemu trafiliśmy na kolejne ślady. Wokół Pilgrima

powoli zaczęła się zaciskać pętla. - Czy nie mógł wyprzedzać waszych działań? - spytał Travis. - Och... już rozumiem. - Theaterstrasse siedem - mruknęła Paige, widząc, że nie musi dodawać nic więcej. Cały jego plan koncentrował się wokół tego budynku. Powinniśmy byli się domyślić, iż będzie go realizował w Zurychu albo w jakimś innym mieście w Szwajcarii. Nigdzie na świecie tak rygorystycznie nie

przestrzegają zasad poufności jak tam. Nie ma lepszego miejsca dla ukrycia dużego i kosztownego przedsięwzięcia. Adres ustaliliśmy siedemnastego maja dwa tysiące piątego; niewiele brakowało, a schwytalibyśmy wówczas Pilgrima. Zabrakło nam paru minut... Uciekał w takim pośpiechu, że pozostawił tam Szept i swoich ludzi, których schwytaliśmy i skłoniliśmy do mówienia. Niemal cała nasza wiedza o budynku

przy Theaterstrasse siedem pochodzi właśnie od nich. Powiedzieli nam, że celem jego istnienia jest „ostateczne zakończenie ograniczania przez Tangent władzy Aarona Pilgrima nad światem”. Wyjaśnili także, że nie jest to zwykły budynek, ale broń. Kiedy tam wpadliśmy, Pilgrima dzieliły już tylko trzy godziny od jej uruchomienia. Zapadła cisza. Słychać było tylko stłumiony huk silników i cichy szum powietrza za

oknem. - Trzy godziny... - powtórzył po chwili Travis, kręcąc głową. - Właśnie. - Aż trudno w to uwierzyć... zdążyliście niemal w ostatniej chwili. - Pewne okoliczności wskazywały na to, że coś się szykuje. Podczas kilku miesięcy poprzedzających nasz atak na budynek przy Theaterstrasse siedem ludzie Pilgrima wykazywali szczególną aktywność,

znacznie większą niż wcześniej, więc trudno było tego nie zauważyć. Dzięki temu łatwiej nam było śledzić ich ruchy. Pilgrim zdawał sobie sprawę, że depczemy mu po piętach, zaczął się spieszyć i przestał być taki ostrożny jak dotychczas. Wszystko to ułatwiło nam zadanie. - Ale trzy godziny... - powtórzył znowu Travis. - Wiem, że czasami ludzie mają pecha, jednak mimo wszystko wydaje mi się to trochę dziwne...

- Nie sądzę, aby schwytani przez nas ludzie kłamali. Pilgrim na pewno nie chciał, żebyśmy wpadli do tego budynku, zmuszając go do ucieczki po dziesięciu latach przygotowań, ucieczki tak gwałtownej, że musiał zostawić Szept, który prawdopodobnie uważał za swój drugi mózg. Przypuszczam, że wolałby stracić oczy i uszy niż tę kulę. Brzmiało to całkiem przekonująco. - Czy to znaczy, że budynek przy

Theaterstrasse siedem od czterech lat jest w rękach Tangentu? - zapytał Travis. - Domyślam się, że wasi naukowcy sprawdzili, co Pilgrim wbudował w ten obiekt? - Badają to przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, przez siedem dni w tygodniu, od dnia, w którym zajęliśmy budynek. - I co stwierdzili? - Właśnie dlatego jesteś nam potrzebny. Nawet ludzie Pilgrima nie mieli pojęcia,

co to za broń. I my również nie mamy. Znowu zapadła cisza. W głowie Travisa kłębiło się mnóstwo pytań. Domyślał się odpowiedzi na wiele z nich, lecz nie na wszystkie. - Przyczyna naszej niewiedzy jest całkiem prosta - odezwała się znowu Paige. Pilgrim nie zaprojektował tej broni samodzielnie. Tak naprawdę zrobił to Szept, zaspokajając potrzeby Pilgrima, który pozwolił mu

kierować swoją pracą. Budował tę broń przez dziesięć lat, wypełnia ona prawie cały budynek, osiem pięter plus parter. To jakaś kosmiczna, zupełnie niezrozumiała dla nas technologia, choć wykorzystuje wyprodukowane przez człowieka elementy. Pilgrim stworzył coś niezwykłego, posługując się Szeptem. Miało to jednak swoje wady... przede wszystkim z punktu widzenia budowniczego tej konstrukcji. - Zapominał - domyślił się Travis.

Pokiwała głową. - Właśnie. Nawet kiedy słucha się Szeptu po raz drugi, nie pamięta się, co mówił poprzednio, więc postępowanie według jego instrukcji było dla Pilgrima dość trudne. Próbował sobie radzić, zapisując wszystko. Ale zapiski stwarzają niepotrzebne ryzyko, dlatego Szept dał mu język, którego nikt poza nim samym nie potrafił odczytać. Teraz Travis już prawie wszystko rozumiał.

- Całe wnętrze budynku przy Theaterstrasse siedem jest pokryte tym pismem kontynuowała Paige. - Mogę ci pokazać kilka tysięcy jego fotografii, jednak byłyby to

fragmenty wyrwane z kontekstu, więc chyba lepiej będzie, jak sam zobaczysz te zapiski w takiej formie, w jakiej zrobił je Pilgrim. - Masz nadzieję, że odczytam to pismo i pomogę wam zrozumieć działanie skonstruowanej przez niego broni, żebyście mogli ją zneutralizować? - Właśnie - przyznała Paige. - Chociaż nie wiem, czy to w ogóle możliwe. Ale bardzo bym chciała.

- Nasuwa mi się jedno pytanie... Czy mogę ci je zadać? Uśmiechnęła się i odpowiedziała na to pytanie, zanim Travis zdążył je wypowiedzieć: - Nie możemy zburzyć tego budynku. Sam zobaczysz dlaczego, kiedy się tam znajdziesz. Ale nie jesteśmy w stanie go ochronić, przynajmniej w tej chwili... nawet gdybyśmy rozmieścili wokół niego całą dywizję wojsk pancernych. Pilgrim ma teraz Szept, a

ta kula przewyższa możliwościami wszystko, co potrafimy sobie wyobrazić. Radzi sobie nawet z innymi obiektami specjalnymi, jak sam miałeś okazję stwierdzić na Alasce. Travis kiwnął głową. - Jeśli istnieje jakikolwiek sposób osiągnięcia zamierzonego rezultatu, Szept na pewno go zna - dodała Paige. - Pamiętasz zabawę w kamień, papier i nożyczki, w którą bawiliśmy się w dzieciństwie? Co jest silniejsze?

W porównaniu z innymi obiektami specjalnymi Szept przypomina diament, który przecina nawet najtwardszy kamień. Zawsze zwycięża. Jeśli Pilgrim zamierza wrócić na Theaterstrasse siedem i uruchomić swoją broń, na pewno to zrobi. Chyba że zdążymy ją wcześniej zniszczyć. WSPOMNIENIE IV PAŹDZIERNIKOWA NOC W 1992 ROKU

Travis widzi, że samochód zatrzymuje się przed tylną ścianą salonu, w którym znajduje się kino domowe, przygważdżając kanapę i siedzącego na niej człowieka do wielkiego telewizora. To Manny Wright, mężczyzna mający metr dziewięćdziesiąt pięć wzrostu i ważący jakieś sto osiemdziesiąt kilogramów, ochroniarz właścicieli domu, mieszkający razem z nimi. Widać, że ma złamany kręgosłup. Mężczyzna próbuje się poruszyć

i sięgnąć po pistolet kalibru.44, który ma w kaburze przy pasie, ale nie może. Czy to on zamordował Emily na rozkaz swojego chlebodawcy? Odpowiedź wydaje się oczywista. Travis unosi broń na wysokość twarzy Manny’ego. Ochroniarz nie może nawet złapać tchu, żeby wykrztusić „Błagam...” albo „Nie!”, ale prosi o łaskę spojrzeniem. Z całych sił, jednak na próżno. Travis przystawia broń do jego głowy, obok prawego oka, i strzela. Kula

dumdum zamienia oczy i nos Manny’ego w krwawą, poszarpaną dziurę. Mimo to ochroniarzowi udaje się zaczerpnąć dość powietrza, aby zacząć krzyczeć. Jego wrzaski i jęki są zarazem błagalne i żałosne. Wydaje się pytać: „Dlaczego?”. Travis ma ochotę stać przy nim i słuchać tego jeszcze przez godzinę, jednak nie ma na to czasu, więc pochyla się, zabiera jego pistolet i pozostawia oślepionego, przeraźliwie

krzyczącego mężczyznę samego. Ale to nie z powodu Manny’ego znalazł się dzisiaj w tej rezydencji. Przede wszystkim chce zabić właścicieli domu, którzy kazali zamordować Emily. Wychodzi na szeroki, wyłożony kamiennymi płytami korytarz i idzie do wielkiej sypialni, w której znajdują się jego rodzice. Rozdział 21

Dzień trwał tylko parę godzin - skrócił go lot samolotu na wschód. Jumbo jet przemknął nad Kanadą i północnym Atlantykiem, przecinając granice kolejnych stref czasowych. Paige podała Travisowi dwa krótkie opisy obiektów specjalnych, które mieli ze sobą. To właśnie one leciały w czarnych skrzynkach. SKRÓTOWY OPIS OBIEKTU SPECJALNEGO

0118 „MEDYK” OPUŚCIŁ SZCZELINĘ 15 lipca 1981 o godz. 7:31 GMT OPIS: Waga 1,31 kg, długość 11,5 cm, wysokość 8,1 cm, szerokość 3,0 cm. Kolor: czarny. Obiekt przypomina pistolet. Jego budowa jest bardzo prosta: tuba, kolba i spust z osłoną. FUNKCJA: Miejscowe,

przyspieszone leczenie chorej tkanki. Emituje promieniowanie z tuby, aplikując je z odległości około 15 cm; oddziałuje wówczas na obszar o promieniu 30 cm. Emitowane promieniowanie to mieszanina różnych czqstek, z których większość nieznana jest współczesnej

nauce, a ich wyodrębnienie i identyfikacja nie sq możliwe. Dzięki niemu ginq nawet najgroźniejsze mikroorganizmy, a krew niemal natychmiast krzepnie. Jest to obiekt szczególnie przydatny przy zwalczaniu zakażeń oraz leczeniu poważnych ran - ale w tym drugim przypadku jego możliwości zależq od rodzaju i wielkości obrażeń. Udowodniono skuteczność jego działania w leczeniu ludzi i wszystkich

innych ssaków, na których go testowano. Nie udało się wyleczyć nim żadnego bezkręgowca, z którymi również przeprowadzano badania. TEORIE NA TEMAT SPOSOBU DZIAŁANIA OBIEKTU: Brak. OGRANICZENIA: W przypadku bardzo poważnych ran użycie Medyka nie zawsze zapobiega śmierci pacjenta. SKRÓTOWY OPIS OBIEKTU

SPECJALNEGO 0353 „DUBLER” OPUŚCIŁ SZCZELINĘ 24 stycznia 1991, godz. 14:50 GMT OPIS: Waga 7,85 kg, długość 18,2 cm, wysokość 5,1 cm, szerokość 5,1 cm. Kolory: czarny i żółty. Przypomina dużq latarkę, ale ma kwadratowy przekróji dwie soczewki, po jednejna każdym końcu. FUNKCJA: Po włączeniu emituje światło - żółte z żółtego końca, a z

czarnego ultrafiolet; światło rozchodzi się w formie stożków o wyraźnie zarysowanych granicach. Kończq się one w odległości nieco przekraczajqcej1,5 m od źródeł światła. Wszystko, co znajduje się w obrębie stożka żółtego światła przez czas przekraczający 3,44 sekundy, zostaje sklonowane, a kopia pojawia się w stożku promieni ultrafioletowych. Proces ten trwa bardzo krótko, nie przekracza odległości

czasowejpomiędzy dwoma kadrami cyfrowego nagrania wideo, tj. 0,066 sekundy, więc z punktu widzenia obserwatora kopia pojawia się niemal natychmiast. Wierność kopii jest idealna, prawdopodobnie także na poziomie atomowym. Najlepiejilustruje jq eksperyment ze skopiowaniem laptopa - jego kopia działała prawidłowo i zawierała dokładnie takie samo oprogramowanie i dane jak oryginał. Można również

kopiować związki i procesy chemiczne oraz inne rzeczy. Skopiowane pociski strzelają tak samo jak zwykłe. Sklonowane pożywienie nie wywierało żadnego negatywnego wpływu na zwierzęta laboratoryjne. Skopiowano także palqcq się zapalniczkę - kopia pojawiła się z płomieniem. TEORIE NA TEMAT SPOSOBU DZIAŁANIA OBIEKTU: Brak. OGRANICZENIA:

1) Nie działa na większość obiektów specjalnych pochodzqcych ze Szczeliny. Do 16 listopada 2008 udało się skopiować jedynie obiekty pięciu rodzajów: 0001 Ciężka Szmatka, 0004 - Skorupa, 0012 - Kapsel, 0028 Lewitujqcy Drut, 0051 - Deska Inercyjna. 2) Organizmy żywe można wprawdzie skopiować, jednak wszystkie uzyskane w ten sposób kopie były martwe. Przeprowadzone sekcje nie pozwoliły ustalić przyczyny śmierci.

Oryginały (ze względów etycznych przeprowadzano te eksperymenty jedynie na myszach i szczurach) nie ucierpiały w żaden dajqcy się zaobserwować sposób. Ale w Tangencie obowiązuje powszechnie akceptowana zasada, że nie wolno kopiować człowieka. Kiedy Travis czytał, Paige uruchomiła laptop. Gdy tylko skończył, obróciła go ekranem w jego stronę. - Oto nagranie eksperymentu z ostatnim z trzech zabranych przez Pilgrima

obiektów, który wciąż znajduje się w jego rękach. Od początku istnienia Szczeliny wypadły z niego cztery takie obiekty. Pilgrim ma tylko jeden z nich. Wprawdzie to nie Szept, jednak jego działanie jest prawie tak samo niszczycielskie. Włączyła odtwarzanie pliku wideo. Na ekranie laptopa ukazało się pomieszczenie o białych ścianach, w którym stała metalowa klatka. W kadrze pojawił się

jakiś mężczyzna, łysiejący czterdziestoparolatek. Trzymał w ręku pomarańczowy sześcian o boku mniej więcej dziesięciu centymetrów. Znajdowały się na nim jakieś czarne symbole, lecz odległość była zbyt duża, aby Travis mógł je przeczytać. Stwierdził jednak, że nie jest to plątanina linii podobna do tej, jaką widział na ścianie gabinetu Paige. Nie były to również napisy po angielsku.

„Czwarty października tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego szóstego roku - odezwał się mężczyzna. - Nagranie wideo pokazu działania obiektu specjalnego zero dwa zero pięć o nazwie Ares”. Po tych słowach wszedł razem z sześcianem do klatki i zamknął ją na klucz. Zaraz potem zaczął coś robić z sześcianem przesuwał symbole po jego powierzchni, układając je w pewien określony sposób. Kamerzysta

pokazał szersze ujęcie - przed klatką siedziało na krzesłach kilkanaście osób, najbliższe znajdowały się może trzy metry od niej. Byli to mężczyźni i kobiety w wieku od dwudziestu kilku do czterdziestu kilku lat, w zwykłych, codziennych ubraniach. Jedyną nietypową rzeczą było ich zachowanie, świadczące o wyraźnym podnieceniu i niepokoju. Wiedzieli, że za chwilę wydarzy się coś niezwykłego.

Kiedy mężczyzna zamknięty w klatce przestał układać czarne symbole, sześcian rozbłysnął tak jasnym światłem, że cała sala wydała się przy nim ciemna. Wszyscy siedzący na krzesłach ludzie - oprócz trzech osób w tylnym rzędzie - poruszyli się gwałtownie i wbili spojrzenia w człowieka w klatce. Na ich twarzach malowało się zdziwienie i dezorientacja. W następnym momencie jednocześnie poderwali się z krzeseł i rzucili w stronę klatki.

Powpadali na nią, po czym zaczęli przeciskać ręce między prętami, próbując dosięgnąć chroniącego się w środku mężczyzny. W zapamiętaniu szarpali za pręty klatki i kopali w zapadkę zamykającą drzwi. Travis nie miał wątpliwości, że gdyby tylko mogli dosięgnąć eksperymentatora, powyrywaliby mu ręce i nogi. Z ich zachowania wynikało, że wcale nie chodzi im o pomarańczowy sześcian - nie

chcieli go zabrać czy zniszczyć - byli wściekli na człowieka, który go trzymał. Jedni przykucali i próbowali chwycić go za nogę, a inni wspięli się na klatkę i usiłowali dosięgnąć jego głowy z góry. Chcieli go zabić, to było oczywiste. Jeśli nie liczyć gniewu, zachowywali się zupełnie normalnie. Nie sprawiali wrażenia sterowanych przez kogoś manekinów ani nawet ludzi, których myślenie zostało zredukowane do poziomu rozumowania drapieżnych

zwierząt. Byli po prostu gromadą rozwścieczonych ludzi. Można by nawet powiedzieć, że dzięki adrenalinie myśleli jaśniej niż zwykle, bo po kilku bezowocnych próbach dosięgnięcia celu dwóch z nich zaczęło się naradzać, po czym jeden wyjął kluczyki od samochodu i próbował otworzyć nimi zamek klatki. Mężczyzna w klatce wpatrywał się w atakującą go hordę i widać było, że jest

wstrząśnięty, jednak nie sprawiał wrażenia zdumionego. Wygląda jak badacz morskiej fauny, siedzący w klatce otoczonej przez rekiny, przemknęło przez myśl Travisowi. Popatrzył na widoczne w kadrze krzesła i troje siedzących na nich ludzi. Znajdowali się najdalej od klatki - i od sześcianu. Najwyraźniej zasięg jego promieniowania był ograniczony i te trzy osoby pozostawały poza nim. W pewnym momencie jedna z nich,

mężczyzna, spojrzała na kogoś, kto znajdował się poza kadrem. Najwyraźniej wydano mu jakieś polecenie, bo kiwnął głową i wstał. Kiedy jednak zrobił krok w stronę klatki, nagle zmrużył oczy, zacisnął zęby i rzucił się na nią tak samo jak inni. Nagranie dobiegło końca. Travis wpatrywał się jeszcze przez chwilę w pusty ekran, po czym spojrzał na Paige. - Jak brzmi opis tego sześcianu? - spytał. - „Wkurwia ludzi jak cholera”?

- Ares działa na podkorowe struktury anatomiczne zwane jądrami podstawnymi odparła Paige. - To jeden z obszarów ludzkiego mózgu odpowiedzialnych między innymi za reakcje walkaucieczka. A także za gniew. Sześcian działa na dwa sposoby. Po pierwsze, „oznakowuje” jako obiekt napaści każdego, kto znajduje się mniej niż metr od niego. Po drugie, u wszystkich osób przebywających w promieniu od jednego do mniej więcej siedmiu

metrów od niego wywołuje agresję skierowaną ku osobie znajdującej się w bezpośrednim sąsiedztwie sześcianu. - Mogę się założyć, że ktoś spośród personelu Miasteczka Granicznego przekonał się o tym na własnej skórze... Pokiwała głową i odwróciła wzrok, więc Travis nie drążył tego tematu. - Czy ze Szczeliny kiedykolwiek wypadło coś sympatycznego? - spytał. Na przykład

generator szczeniaczków albo coś w tym rodzaju? Paige uśmiechnęła się. - Owszem. Jeśli przeżyjemy najbliższe półtorej doby, pokażę ci niektóre spośród tych dobrych, pożytecznych obiektów. Gdzieś nad Grenlandią Travis opuścił nisko oparcie fotela, zamierzając trochę odpocząć. Po kilku minutach zasnął. Paige przyglądała mu się w zamyśleniu. Kiedy to sobie uświadomiła, szybko

odwróciła spojrzenie, choć w saloniku nikogo innego nie było i nikt na nią nie patrzył. Nie ufała uczuciom, jakie budził w niej Travis. Miała powody, by nie dawać im wiary, bo w ostatnim czasie wydarzyło się zbyt wiele rzeczy, które mogły mieć na nie wpływ. Mężczyzna śpiący naprzeciw niej uratował jej życie, wybawiając ją z najkoszmarniejszej sytuacji, jaka jej się kiedykolwiek przydarzyła. Pojawił się niczym

filmowa kawaleria, która nagle przybywa z odsieczą. A później dźwigał ją przez dwadzieścia pięć kilometrów, aż do osady, gdzie wkrótce pojawili się lekarze z Tangentu. Prawie nie pamiętała tej trasy, jedynie migawki z jej wcześniejszej części, wspomnienia chwil, kiedy się budziła. Potem była całkowicie nieprzytomna. W każdym razie pamiętała, że Travis niósł ją na rękach jak małe dziecko. Świadomość tego trochę ją

denerwowała - przez całe lata ćwiczyła, próbując doprowadzić swoje ciało do maksymalnej sprawności, a wtedy nie była w stanie sobie sama poradzić. Ale nie było to całkiem nieprzyjemne uczucie - w ramionach Travisa czuła się bezbronna i zarazem bezpieczna. A potem go całowała... Boże, czemu to zrobiła? Przecież tak naprawdę wcale nie było takiej potrzeby, bo Travis wystarczająco dobrze udawał pocałunek, poza tym jej

wrogowie nie mogli wszystkiego dokładnie widzieć, siedzieli przecież w helikopterze. Kiedy przypominała sobie tę chwilę, miała ochotę przypisać ją zamroczeniu, któremu uległa podczas górskiej wędrówki. Ale dobrze pamiętała, że akurat w tym momencie była całkowicie przytomna. Łoskot wirnika helikoptera to bardzo dobry budzik. Znowu popatrzyła na Travisa. Był pogrążony w głębokim śnie. Promienie

słońca oświetlały koszulę na jego piersi, fałdy materiału poruszały się w rytm jego oddechu. Nie wiedziała, co tak naprawdę do niego czuje. Kiedy przed kilkoma godzinami przeczytała na palmtopie jego akta, poczuła się, jakby kopnięto ją w brzuch. Zaczęła racjonalizować dawne postępki tego człowieka, usprawiedliwiać go, zdejmować z niego winę za to, co zrobił i kim był w odległej

przeszłości. Mało brakowało, a zrobiłaby z siebie idiotkę, mówiąc o tym na głos. Stało się jeszcze coś, ale próbowała o tym nie myśleć. Zabito jej ojca. Nie opłakała go jeszcze. Pozwoliła sobie na żal tylko przez chwilę, zaraz po jego zastrzeleniu na polanie. Próbowała zaakceptować ten fakt, ale jej się to nie udało. Zbyt mocno dotykała ją ta śmierć, żeby mogła to w

tej chwili ogarnąć. Zrobi to później, kiedy już upora się z innymi problemami. Mnie samej także przyda się odrobina snu, pomyślała. Wstała i wyszła z saloniku, żeby znaleźć sobie jakieś miejsce, w którym będzie się mogła spokojnie zdrzemnąć. * Travis poczuł, że ktoś szarpie go za ramię. Spałem? Czuję się, jakbym wcale nie spał,

pomyślał. Otworzył oczy i zobaczył stojącą nad nim Paige, otoczoną aureolą padającego z sufitu światła. Za oknem kabiny była ciemność, tylko co kilka sekund migało światełko na końcu skrzydła jumbo jeta. - Za pięć minut wypuszczamy podwozie - poinformowała go Paige. Kiedy kiwnął głową, wyszła, żeby porozmawiać z kimś, kto znajdował się na korytarzu.

Samolot pochylił się dziobem w dół i po chwili Travis zobaczył światła bazy Meiringen, należącej do szwajcarskich sił powietrznych. Pas startowy był wciśnięty pomiędzy góry, co nie kojarzyło się Travisowi zbyt dobrze. Dziesięć minut później wysiadł z samolotu. Powietrze było świeże i czyste, na niebie ponad górami świeciły gwiazdy. Na płycie lotniska czekał na nich chinook - helikopter o dwóch wirnikach. Drużyna

Tangentu przeniosła do niego swoje wyposażenie i po pięciu minutach znowu znaleźli się w powietrzu. Helikopter leciał ponad górami na północ, w stronę Zurychu i Theaterstrasse 7. Travis zastanawiał się, co ich tam czeka. Rozdział 22

Zurych wyglądał mniej więcej tak, jak sobie wyobrażał. Siedział teraz obok Paige w ostatnim z samochodów terenowych,

których cała kawalkada jechała do centrum miasta. Była noc, ale widać było kilkusetletnie domy schodzące ku rzece. W dole, przed samochodem, majaczyła ściana mgły zakrywająca stojące nad samą wodą zabudowania. Jej szare pasma snuły się po wąskich uliczkach. Kawalkada terenówek wjechała w mgłę, a potem skręciła w lewo, w Theaterstrasse. Travis zobaczył przed samochodem po prawej jedyny w okolicy ośmiopiętrowy

budynek, którego tylna ściana wychodziła bezpośrednio z wody. Na jego widok dłonie komandosów odruchowo poprawiły zapięcia kevlarowych kamizelek, po czym spoczęły na uchwytach karabinów, a palce jednego z nich zaczęły nerwowo bębnić w podłokietnik. Operatorzy Tangentu założyli na siebie wyposażenie podczas lotu helikopterem. Travis nie pytał, czy mają komplet także dla niego, ale okazało się, że mają. Miał teraz na

sobie kamizelkę kuloodporną oraz mały mikrofon i słuchawkę przy uchu, stale włączone, dzięki którym mógł się porozumiewać z innymi. Dali mu również broń - taką samą jak ich. Travis zabił już wroga z takiego karabinu - na Alasce, gdy klęczał nad dołkiem wygrzebanym w ziemi pod drzewem. Paige porozumiała się przez telefon komórkowy z Miasteczkiem Granicznym, żeby się dowiedzieć, jak wygląda sytuacja.

Od chwili wylądowania helikoptera w Meiringen dzwoniła do Miasteczka co pięć minut. Teraz dziewięć tysięcy metrów nad Zurychem krążył AWACS, na parkingach u podnóża gór okalających miasto od wschodu i zachodu stało sześć helikopterów szturmowych, a nieco dalej krążyły F-18, których piloci byli gotowi zestrzelić każdą obcą jednostkę powietrzną, jaka pojawi się w promieniu osiemdziesięciu kilometrów

od Zurychu. Wszystkie kamery śledzące ruch na drogach dojazdowych do miasta wyposażono w specjalne obiektywy z filtrami redukującymi odbicia światła w szybach samochodów, umożliwiające uzyskanie obrazów twarzy kierowców w wysokiej rozdzielczości nie tylko w dzień, ale także w nocy. Kamery sprzężono z systemem, którego oprogramowanie rozpoznawało twarz Aarona Pilgrima i kilku jego ludzi o znanej tożsamości. W przypadku wykrycia któregoś z nich

do ataku natychmiast mogły ruszyć trzy drużyny Tangentu, które przyleciały z berlińskiego ośrodka. Mimo to Travis widział, że Paige wcale nie jest zbyt pewna siebie. Pamiętał porównanie, jakiego użyła. Kamień, nożyczki i papier. * Z zewnątrz wyglądało to wspaniale zabytkowa kamienna fasada, brukowany podjazd, połyskujący we mgle płot z kutego żelaza, w którym odbijały się

światła miasta. Ale w środku budynek przy Theaterstrasse 7 przypominał dom człowieka cierpiącego na zaburzenie obsesyjnokompulsywne, który nie potrafi przejść obok sklepu z częściami komputerowymi bez wykupienia wszystkich jego zapasów. Travis nie był na bieżąco z ostatnimi zdobyczami techniki - nie kupił sobie komputera po wyjściu na wolność, choć od tej pory upłynął już rok. Gdy po raz ostatni

widział komputer, większość ludzi nie znała nawet słowa „email”. Widział oczywiście przygotowania brata do otwarcia w domu firmy komputerowej i w ciągu ostatnich kilku miesięcy kilkakrotnie wchodził do internetu w bibliotece w Fairbanks, ale na tym jego znajomość komputerów się kończyła. Kiedy jednak spojrzał na wnętrze budynku przy Theaterstrasse 7, stwierdził, iż nawet doskonała znajomość

komputerów niewiele by mu pomogła. Prawdopodobnie nawet konstruktorzy superkomputerów byliby oszołomieni. Nie wątpił, że Tangent sprowadził tu najlepszych z najlepszych. Całe wnętrze ośmiopiętrowego budynku - poczynając od holu, w którym stało sześciu komandosów z Tangentu - wypełniały przewody i płytki obwodów drukowanych oraz jakieś elementy, których Travis nie umiał rozpoznać. Były wszędzie - pokrywały

wszystkie ściany od podłogi do sufitu i cały sufit. Dżungla części komputerowych, podświetlona od środka mnóstwem diod. Gdzieniegdzie na ścianie albo suficie znajdował się wentylator, który chłodził miejsca szczególnego zagęszczenia przewodów. W innych miejscach cicho szumiały klimatyzatory, metalowymi kanałami usuwając ciepło na zewnątrz. Wszystko to musiało pracować nieprzerwanie od wielu lat.

- Czy po opanowaniu budynku nigdy nie wyłączaliście zasilania? - zapytał Travis. - Och, nie - odparła Paige takim tonem, jakby spytał, czy kiedykolwiek żonglowała gołymi żyletkami. Było jasne, że z jakiegoś powodu ta maszyneria musi przez cały czas pracować, ale Paige nie wyjaśniła niczego Travisowi. Pewnie wkrótce się tego dowiem, pomyślał. - Budynek korzysta z prądu

dostarczanego przez zasilającą miasto elektrownię, ale ma też zasilanie awaryjne, które w razie potrzeby natychmiast się uruchamia powiedziała po chwili. - Jego moc wystarcza do normalnej pracy maszyny. W ciągu ostatnich czterech lat zdarzyły się dwie awarie prądu i wtedy budynek natychmiast przełączał się na zasilanie awaryjne. Ruszyli ku schodom. Za nimi była wnęka, a w niej coś, co zupełnie nie

pasowało do reszty wyposażenia budynku: pracownia malarska. Oparte o ścianę sztalugi, kilka czystych płócien, zakurzone tubki z farbą. - A to co takiego? - zdziwił się Travis. - Nie mamy pojęcia - odparła Paige. Może zostawili to poprzedni właściciele budynku, ludzie, od których Pilgrim go kupił? Podeszli do marmurowych stopni, po których wspinała się konstrukcja z płytek

obwodów drukowanych, wzniesiona wokół słupków poręczy. Zajmowała tak dużą część schodów, że trzeba było iść po nich gęsiego. Paige ruszyła przodem, a Travis za nią. Na każdym piętrze od prowadzącego schodami tunelu odchodziło kilka innych. Nie wiadomo, do czego służyły Pilgrimowi, ale teraz zajęli je komandosi Tangentu i czuwali z karabinami snajperskimi i sprzętem optycznym przy oknach, ponieważ większość tuneli

dochodziła do ścian i dalej biegła wzdłuż okien. Na drugim piętrze Paige poprowadziła Travisa jednym z nich. Minęli kolejno trzy dwójki komandosów, składające się z obserwatora i snajpera. Dalej tunel skręcał z powrotem do wnętrza pomieszczenia, zagłębiając się w dżunglę przewodów i krzemowych płytek z migającymi diodami. Kończył się okrągłą wolną przestrzenią o średnicy trzech i pół metra,

pośrodku której stała stalowa skrzynka wielkości szafki nocnej. Z góry dochodziła do niej gruba wiązka przewodów, znikających w głębi otworu w pokrywie przyspawanej do skrzynki. Paige odsunęła się trochę, żeby Travis mógł się jej przyjrzeć, ale nie pozwoliła mu do niej podejść. - Nigdy nie podchodzimy bliżej powiedziała. - Rezultaty pierwszej inspekcji tego domu nakazują nam zachowanie

ostrożności. W budynku jest pięć takich skrzynek. Nie próbowaliśmy otworzyć żadnej z nich. - Nie mieliście ochoty sprawdzić, co w nich jest? - zapytał Travis. - Owszem, mieliśmy - przyznała Paige, uśmiechając się kwaśno. - Ale skrzynki są ustawione na czymś w rodzaju bardzo czułych wag, które zarejestrowałyby każdą zmianę rozkładu obciążenia czujników. Położenie ręki na jednym z tych stalowych pudeł lub oparcie

dłoni na jego boku miałoby katastrofalne skutki. To samo byłoby, gdyby odcięte zostało zasilanie budynku. Travis nie pytał, o co chodzi. Kiedy dokładniej przyjrzał się skrzynce, zobaczył cztery czujniki umieszczone pod każdym z jej rogów. Odchodziły od nich kabelki biegnące po podłodze do reszty maszynerii. - Idź teraz za mną - poleciła mu Paige. Poruszaj się tak samo jak ja. I nie zbliżaj się

do skrzynki bardziej niż ja. Weszła do komory i zaczęła ją okrążać, trzymając się blisko ściany pokrytej przewodami i płytkami obwodów drukowanych. Travis posłusznie podążał jej śladem. Dwukrotnie ostrzegła go przed kabelkami odchodzącymi od elektronicznych wag pod skrzynką, pokazując je palcem. Travis sam na nie uważał, ale nie dziwiły go te dodatkowe środki ostrożności.

Chwilę później znaleźli się po drugiej stronie skrzynki i Travis zobaczył to, czego się spodziewał: cały tył metalowej skrzynki oraz sąsiadujący z nią fragment podłogi były pokryte tym samym dziwacznym pismem, jakie widział na fotografii w gabinecie Paige. W migającym świetle diod ledwie było je widać, ale zauważył, że jest gęste jak druk w gazecie. Ocenił, że przeczytanie tego wszystkiego zajmie mu jakieś pół godziny.

Kiedy jednak zaczął czytać, po kilku sekundach się zorientował, że to tylko cztery wyrazy, powtarzające się nieskończenie wiele razy. Napisy podążały we wszystkie możliwe strony, jednak wszędzie były te same słowa: ZABURZENIE GRAWITACJI, PĘTLA WEWNĘTRZNA Przeczytał je Paige i wyjaśnił, że się powtarzają. Była tym wyraźnie zaskoczona i zaniepokojona. Przez chwilę

wpatrywała się w niego z niedowierzaniem. - To wszystko? - zapytała. - Tak. Towarzyszący im ludzie nie opuszczali tunelu. Haslett - najstarszy z nich, mężczyzna dobiegający pięćdziesiątki - zapisywał te cztery słowa w palmtopie. Travis popatrzył na Paige. Najwyraźniej próbowała zrozumieć znaczenie odczytanego przez niego zapisu. Aby odszyfrować to

pismo, Tangent od czterech lat zatrudniał najlepszych kryptologów świata, przepuszczano fragmenty tej plątaniny kresek przez najpotężniejsze komputery, spodziewając się rozkodować przynajmniej kilkaset stron danych - a tymczasem okazało się, że to tylko cztery słowa. Ale nikt nie rozumiał, co znaczą. - Są jeszcze cztery skrzynki powiedziała w końcu Paige. - Chodźmy do nich. W jej głosie brzmiała rezygnacja.

Pozostałe komory znajdowały się na trzecim, czwartym, piątym oraz siódmym piętrze. Wszędzie były takich samych rozmiarów metalowe skrzynki i powierzchnie zapisane dziwnym alfabetem. I wszędzie znajdowało się jedynie kilka powtórzonych mnóstwo razy słów. Ale przynajmniej na każdym piętrze były inne - jeśli to miało jakieś znaczenie. Kolejne napisy brzmiały: STYMULATOR UNIFIKACJI

OPTYCZNEJ, STYMULATOR UNIFIKACJI RÓWNOLEGŁEJ. STEROWNIK ZEROWANIA SZEROKIEJ OSI, OBEJŚCIA ORABIALNYCH DANYCH WEJŚCIOWYCH HARMONICZNEJ. WZMOCNIENIE SYSTEMOWE, ODPADY ETEROWE, WYJŚCIE PRZESYŁU OPTYMALNEGO KĄTA. WYRZUT WOLNYCH PIERWIASTKÓW, WYPŁYW

SKIEROWANY NA PROMIENNIK PRZY OKREŚLONYM OPORZE OSIOWYM. Jeszcze zanim doszli do ostatniej skrzynki, zachowanie komandosów Tangentu jasno wskazywało, co o tym myślą. Wszyscy łącznie z Paige - sprawiali wrażenie bardzo zaniepokojonych i przestraszonych. - Chcę ci jeszcze pokazać ostatnią rzecz, jaka tu jest do zobaczenia - powiedziała Paige, prowadząc Travisa z powrotem

ku schodom. Plątanina obwodów kończyła się w połowie drogi między siódmym a ósmym piętrem. Ostatnich stopni schodów nic nie zasłaniało. Wychodziły na pokoik o wymiarach trzy na trzy metry. W jego tylnej ścianie były dwuskrzydłowe drzwi prowadzące w głąb piętra, teraz zamknięte. Przed drzwiami stał, niczym wartownik, jakiś wielki, złowrogo wyglądający przedmiot.

U jego podstawy przez otworki w podłodze wychodziły te same cienkie kabelki, które Travis widział wcześniej przy elektronicznych wagach pod metalowymi skrzynkami. Dochodziły do pękatego, brzydkiego obiektu stojącego naprzeciw schodów. Travis zauważył, że w uszczelkach okalających dwuskrzydłowe drzwi zamontowane są czujniki, również podłączone do pękatego przedmiotu. Wiedział, co to takiego, choć nigdy nie

widział tego z bliska i nie sądził, aby atrapy pokazywane w filmach były podobne do pierwowzorów. I rzeczywiście nie były, jednak mimo to rozpoznał ten dziwny obiekt. Miał wysokość pralki i stożkowaty kształt, był ciemnozielony i wymalowano na nim ciemnoczerwoną gwiazdę. Fragment jego osłony z boku był otwarty, ukazując znajdujące się w środku skomplikowane obwody elektroniczne.

Wchodziły do niego kabelki podłączone do wszystkich elektronicznych wag umieszczonych pod skrzynkami. Prawdopodobnie poruszenie któregokolwiek czujnika uruchamiało obiekt, na który Travis w tej chwili patrzył. - Pilgrim ma znajomości... - mruknął. - Owszem - przyznała Paige. - Rosjanie nigdy nie zdołali skonstruować rakiet tak precyzyjnych jak nasze, więc umieszczali w swoich o wiele potężniejsze głowice. To głowica

SSosiemnaście. Wzbogacony uran jako zapalnik i tryt do reakcji termojądrowej. Siła wybuchu wynosi około pięciu megaton. Wystarczy, żeby wyparowało wszystko, co znajduje się w promieniu trzydziestu kilometrów stąd. - Teraz już wiem, czemu ten budynek budzi w was taki niepokój - stwierdził Travis. Paige popatrzyła mu w oczy. W jej spojrzeniu nie było jednak potwierdzenia jego

słów, tylko jeszcze większe przygnębienie niż przed chwilą. - Nie wiesz - odparła cicho. Rozdział 23

Dziesięć minut później Travis i Paige stali w otwartym oknie na siódmym piętrze. Było to jedno z niewielu okien, przy których nie znajdowali się snajperzy. Pozostali komandosi rozproszyli się po budynku, żeby wzmocnić jego obronę, i ustawili

się przy wejściu. Travis spoglądał ponad miastem i warstwą mgły, z której wyrastały górne piętra sąsiednich budynków, przypominające stojące w przystani stateczki. Głęboko pod powierzchnią mglistej toni świeciły kule rozproszonego niebieskawego światła ulicznych latarni. Tu i tam przesuwały się snopy światła samochodowych reflektorów. Słychać też było

odbijające się echem kroki i głosy, niektórzy z przechodniów byli Amerykanami. Pijani turyści, pomyślał Travis. Tylko oni nie śpią w Zurychu piętnaście po trzeciej w nocy. Na głównej ulicy, biegnącej kilka kilometrów na zachód od budynku przy Theaterstrasse 7, trwał nieprzerwany ruch. Przecinała ona rzekę i wspinała się na podnóża gór po północnej i południowej stronie miasta. Była to trasa E41, którą Travis i operatorzy Tangentu wjechali do

Zurychu. Paige stała obok Travisa, oddychając szybko i płytko. Przywodziło mu to na myśl lęk, jaki zobaczył na twarzach komandosów pierwszej drużyny Tangentu na Alasce. Wtedy, gdy zobaczyli ślady stóp na rozmiękłej ziemi. To nie było tchórzostwo, ale strach. A tych ludzi niełatwo przerazić. - Sądziłam, że otworzyła się przed nami jakaś szansa - powiedziała Paige. Myślałam,

że te napisy powiedzą nam, co powinniśmy zrobić, i będziemy mogli podjąć jakieś działania... Nie przypuszczałam, że wrócimy do punktu wyjścia. Travis przesuwał wzrok ponad miastem, jakby w każdej chwili spodziewał się apokalipsy. Być może rzeczywiście się zbliżała. - To była nasza jedyna możliwość działania - dodała Paige. - Oczywiście moglibyśmy stąd odlecieć, gdybyśmy tylko zechcieli, jednak to niczego by nie załatwiało.

Jeśli Pilgrim dopnie swego, już nigdzie na świecie nie będzie bezpiecznie. Jeśli tu pozostaniemy, przynajmniej będziemy czuli, że trwamy na posterunku i coś robimy... choć przecież nic nie robimy. W budynku jest czterdzieścioro dwoje snajperów, ale nie opóźnią działań Pilgrima nawet o jedną minutę. Ma Szept, więc będzie wiedział, co robić. Umilkła i przez długą chwilę nic nie mówili. W dole mżył światłami latarni

ulicznych pogrążony w półśnie Zurych. - Co jeszcze może być tu gorszego od tamtej głowicy termojądrowej na górze? zapytał w końcu Travis. Paige spojrzała na niego. - Nie wydaje nam się, żeby ta głowica była jedyną bronią umieszczoną w tym budynku - odparła. - Nie sądzimy nawet, że jest największym zagrożeniem. Travis popatrzył na nią pytająco.

- Cel umieszczenia jej naprzeciw schodów jest chyba oczywisty powiedziała. - Chodzi o to, żeby nikt nie otworzył żadnej ze skrzynek ani drzwi prowadzących w głąb najwyższego piętra, prawda? - Właśnie. Czujniki są nawet w suficie siódmego piętra, żebyśmy nie mogli przebić się na ósme od dołu - odparła, kiwając głową. - Tak samo w ścianach zewnętrznych i na dachu oraz wokół okien na ósmym piętrze. A

szyby są zamalowane od środka. Nigdy nie odgadniemy przeznaczenia tego miejsca, jeśli nie zajrzymy do skrzynek i na ósme piętro. Jednak Pilgrim najwyraźniej nie chce do tego dopuścić, więc... nie zaglądamy. Proste, prawda? - Proste - przyznał Travis. - Ale... - Proste, ale nielogiczne - stwierdziła Paige. - To jak z zakładnikami, których biorą

przestępcy. Jeżeli jakiś bandyta bierze tylko jednego zakładnika, jego groźby są pozbawione mocy, bo kiedy je spełni i zabije tego zakładnika, nic mu nie pozostanie. Wiem, że wielu przestępców bierze pojedynczych zakładników, ale to idioci. A Pilgrim na pewno nie jest idiotą. Nie opuściłby tego budynku, gdyby chroniło go tylko to, czego tak naprawdę wcale nie chce użyć. Eksplozja głowicy oznaczałaby koniec jego wszystkich nadziei i planów.

Rozumiesz, co mam na myśli? Jeśli cokolwiek zrobimy, głowica eksploduje. Jednak Pilgrim spodziewa się, że będziemy bardzo ostrożni. I myślę, że spodziewa się czegoś jeszcze... Jest przewidujący, więc musi się tego spodziewać. Travis zastanawiał się przez chwilę. - Wie, że istnieje możliwość, iż w końcu uda wam się jakoś obejść tę głowicę powiedział. - Na przykład dzięki jakiemuś obiektowi specjalnemu, który mógł wypaść ze

Szczeliny długo po opuszczeniu przez niego Miasteczka Granicznego. - Właśnie. Dzięki czemuś, co mogło pojawić się wczoraj albo każdego innego dnia. Pilgrim dobrze wie, że w naszych rękach może się nagle znaleźć coś, co sprawi, że będziemy mogli widzieć przez ściany, przechodzić przez nie albo zamieniać uran w cynę. Kto wie? Travis nie pytał, czy coś takiego rzeczywiście wypadło ze Szczeliny. Wiedział, że nie,

bo inaczej Paige nie okazywałaby takiego niepokoju. - Myślisz, że Pilgrim uzbroił ten budynek w coś jeszcze... czy tak? zapytał. - Owszem, ta głowica to jakby jego drugi zakładnik. Taki, którego porywacz w każdej chwili może zastrzelić, aby udowodnić, że nie rzuca gróźb na wiatr. W przypadku Pilgrima to broń, której nie zawaha się użyć. I właśnie to mnie najbardziej przeraża. Podejrzewam, że

nawet gdybyśmy zrozumieli działanie wszystkich znajdujących się tu obwodów i spróbowali zneutralizować głowicę, uruchomiłaby się druga linia obrony Pilgrima... cokolwiek to jest. Paige popatrzyła na wijącą się rzekę, niewyraźną, lekko połyskującą na tle świateł miasta wstęgę. - Sądzę jednak, że tej nocy wcale nie jesteśmy bliżsi rozwiązania niż wczoraj czy któregokolwiek minionego dnia. Odwróciła się od okna i popatrzyła na

Travisa. W jej oczach odbijał się blask podświetlonej miejskimi latarniami mgły. Trzymała w dłoni palmtop, na którego ekraniku widniało pięć odczytanych przez Travisa napisów z tylnych ścian skrzynek. Przez ostatnie dziesięć minut wpatrywała się w niego niemal bez przerwy, próbując zrozumieć, co mogą znaczyć te słowa. Teraz znowu popatrzyła na ekranik.

Travis obserwował ją w milczeniu. Próbowała zachować spokój, lecz tylko do pewnego stopnia udawało jej się opanować frustrację. Miała taką minę, jakby za chwilę zamierzała zacząć zrywać zwisające ze ścian przewody. Travisowi coś tu nie pasowało. Nie wiedział, czy odpowiedź na jego pytanie może mieć jakieś znaczenie, ale czuł, że tak jest. - Skoro cztery lata temu udało się wam

odzyskać Szept, dlaczego narażaliście się na jego utratę, przewożąc go w ubiegłym tygodniu jumbo jetem? - zapytał. - Czy kula nie powinna przez cały czas być w Miasteczku Granicznym? - I była - odparła Paige, a wyraz frustracji w jej oczach jeszcze bardziej się pogłębił. Przez całe cztery lata staraliśmy się uzyskać od niej odpowiedzi na nasze pytania, skłonić ją do opowiedzenia nam o tym budynku. -

Pokręciła głową, zaciskając usta. - To okropnie denerwujące, ale nie da się zmusić Szeptu, żeby człowiekowi pomógł, jeśli sam nie uzna, że człowiek naprawdę tej pomocy potrzebuje. Poza tym można próbować tylko przez kilkanaście sekund, a potem światło zmienia kolor i Szept stara się przejąć kontrolę nad człowiekiem. Kilka osób zaproponowało, żeby ktoś spróbował nauczyć się panować nad kulą, tak jak zrobił

to Pilgrim. Wyobrażasz sobie pewnie, jaki był wynik głosowania nad tą propozycją... Travis uśmiechnął się ponuro. Gdzieś spośród mgły dobiegł brzęk roztrzaskującej się butelki, a po nim rechot paru mężczyzn. Ich głosy odbijały się od budynków, mgła niosła je daleko. - Znaleźliśmy w Miasteczku Granicznym stary notatnik Pilgrima - odezwała się znowu Paige. - W tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym piątym, zanim uciekł, usunął

wszystkie związane z Szeptem dane wprowadzone przez siebie do komputera. Musiał ten notatnik zapisać znacznie wcześniej, więc odłożył go i pewnie potem nie pamiętał gdzie. W tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym ósmym jeden z naszych pracowników znalazł go w stosie papierów w archiwum. Większa część tych zapisków nie ma żadnej wartości. To głównie poskreślane wyniki nieudanych eksperymentów laboratoryjnych i inne tego typu

notatki. Ale jest w nim jedna interesująca rzecz... Pilgrim wspomniał w swoim notatniku o pewnej instalacji, którą wówczas budowano w Japonii. W momencie sporządzania przez niego tych zapisków dopiero rozważano potrzebę zbudowania tej instalacji. Miała zostać ukończona za kilkanaście lat. Chodzi o akcelerator hadronów, w skrócie LHA. Aaron Pilgrim jest ekspertem od akceleratorów cząstek, jednym z najlepszych specjalistów w tej dziedzinie

na świecie. W swoim notatniku postawił pewną tezę, którą zakreślił na czerwono i poparł pięcioma stronami obliczeń. Według niej kiedy tylko w Japonii zakończy się budowa LHA, należałoby spróbować umieścić Szept w środku tego akceleratora i przeprowadzić pierwszy strzał. Pilgrim podejrzewał, że podziała to na Szept jak wyłącznik, ale nie wyłączy jego inteligencji, tylko zablokuje niszczycielskie skłonności. Mówiąc w skrócie, można będzie

wtedy bezpiecznie korzystać ze wszystkich pozytywnych możliwości kuli, nie obawiając się, że przejmie kontrolę nad człowiekiem. Miała tak przygnębioną minę, że Travisowi przykro było na nią patrzeć. - Budowa LHA została ukończona w zeszłym miesiącu - dodała. - Uznaliśmy, że musimy spróbować. Gdyby się udało, dysponowalibyśmy nieograniczoną wiedzą. Jak leczyć wszystkie choroby świata. Jak wykorzystywać obiekty specjalne,

których przeznaczenia do tej pory nie znaliśmy. I co najważniejsze, jak unieszkodliwić znajdującą się w tym budynku broń Pilgrima, zanim będzie miał okazję jej użyć. Musieliśmy spróbować, i to jak najszybciej. W promieniu rażenia tej głowicy termojądrowej mieszka czterysta tysięcy ludzi. Wystarczy, że piorun na kilka sekund wyłączy zasilanie albo w budynek uderzy ciężarówka, powodując wstrząs, który wywoła reakcję

czujników. Co moglibyśmy zrobić, powiedzieć wszystkim mieszkańcom Zurychu, że mają się wyprowadzić z miasta? - Do jej oczu znowu napłynęły łzy. - Jednak okazało się, że wszystko na nic... Umieściliśmy Szept w środku LHA i przeprowadziliśmy zaproponowany przez Pilgrima eksperyment, ale bez rezultatu. - Przypuszczam, że spodziewał się, iż znajdziecie jego notatnik i polecicie z Szeptem

do Japonii, kiedy tylko tamtejszy akcelerator zostanie uruchomiony powiedział Travis. - Pewnie tak - mruknęła Paige. - Mówisz, że zakreślił swoją tezę na czerwono? - Tak... - Paige spojrzała na Travisa i zmrużyła oczy. - Co masz na myśli? - Czy zakreślił w podobny sposób cokolwiek innego w tym notatniku? - Nie. Do czego zmierzasz? Chcesz powiedzieć, że on to wszystko ukartował?

Planując na tyle lat naprzód? Że ta zakreślona na czerwono teza była przynętą? - Nie wiem - odparł Travis. - To niemożliwe - stwierdziła Paige. Sporządził te notatki półtorej dekady temu, przed ucieczką z Miasteczka Granicznego. Nikt nie jest w stanie planować z takim wyprzedzeniem. Skąd mógł wiedzieć, że zdobędziemy Szept parę godzin przed użyciem przez niego tego, co stworzy w budynku

przy Theaterstrasse siedem, i że cztery lata później odbierze nam tę kulę? - Nie wiem - powtórzył Travis. Wciąż miał wrażenie, że w opowieści Paige coś mu nie pasuje. Coś tu się nie zgadzało, chociaż nie potrafił powiedzieć, co to takiego. Paige opuściła dłoń z palmtopem. - Mogę na to zerknąć? - zapytał Travis, wskazując ruchem głowy komputerek. Paige podała mu palmtop, na którego

ekraniku wciąż widniały słowa: ZABURZENIE GRAWITACJI, PĘTLA WEWNĘTRZNA STYMULATOR UNIFIKACJI OPTYCZNEJ, STYMULATOR UNIFIKACJI RÓWNOLEGŁEJ. STEROWNIK ZEROWANIA SZEROKIEJ OSI, OBEJŚCIA ORABIALNYCH DANYCH WEJŚCIOWYCH HARMONICZNEJ. WZMOCNIENIE SYSTEMOWE,

ODPADY ETEROWE, WYJŚCIE PRZESYŁU OPTYMALNEGO KĄTA. WYRZUT WOLNYCH PIERWIASTKÓW, WYPŁYW SKIEROWANY NA PROMIENNIK PRZY OKREŚLONYM OPORZE OSIOWYM. Nic mu to nie mówiło. Ani jemu, ani Paige. Nikomu innemu też. Natychmiast po odczytaniu tych napisów przez Travisa Paige przesłała je do Miasteczka

Granicznego, gdzie pracował zespół kryptologów wybrany spośród największych geniuszy świata. Minęło piętnaście minut i nie otrzymała jeszcze żadnej odpowiedzi. - Być może nie mam kwalifikacji, żeby to oceniać - powiedział Travis - ale wydaje mi się, że to bełkot. Gdyby Pilgrim chciał zanotować sobie coś w taki sposób, powinno to brzmieć jaśniej. Jeżeli te napisy mająjakiekolwiek znaczenie, na pewno

nie jest to dosłowne znaczenie. Tu chodzi o coś innego. - Prawdopodobnie masz rację - odparła Paige. - Ale o co? Travis wzruszył ramionami i znowu popatrzył na ekranik, marszcząc czoło. Nagle światła Zurychu zaczęły gasnąć. Rozdział 24

Po kilku sekundach Paige pytała już przez telefon, co się dzieje. Travis słyszał w

umieszczonej w uchu słuchawce uwagi, jakie wymieniali między sobą snajperzy. Na razie nikomu nic się nie stało. Najpierw zgasło światło w bezpośredniej okolicy budynku przy Theaterstrasse 7, potem gasły kolejne obszary i w ciągu kilkunastu sekund cały Zurych pogrążył się w ciemności. Na oczach Travisa znikały w niej coraz dalsze i wyżej położone kwartały, wspinające się na stoki dolnych partii

gór po przeciwległych stronach miasta. W końcu jedynymi widocznymi światłami były samochodowe reflektory na E41 i w niektórych miejscach na ulicach. Oczy Travisa szybko przyzwyczaiły się do ciemności i po chwili znów widział okrywającą miasto mgłę, która teraz była oświetlona nie od dołu, ale od góry, przez sierp księżyca. Odbijała rozproszone srebrzystoniebieskie światło, kontrastując z ciemnymi

bryłami uśpionych budynków, wyglądających jak monolity skalne. Paige rozmawiała z Miasteczkiem Granicznym - z kimś, kto połączył się jednocześnie z trzema rozmieszczonymi wokół Zurychu drużynami z Berlina. Żadna z nich nie widziała nieprzyjaciela. Kiedy się rozłączyła, popatrzyła na Travisa. W tej chwili jedynym źródłem światła był ekranik jej palmtopa, który Travis wciąż trzymał w ręku, oraz słaby blask diod

migających wśród elektronicznej dżungli przewodów jak oczy dzikich zwierząt wśród lian. W budynku ani na moment nie zabrakło prądu, zasilanie awaryjne rzeczywiście natychmiast się uruchamiało. - Cokolwiek się teraz stanie, nastąpi to bardzo szybko - powiedziała Paige, próbując zachować spokój. Nie bardzo jej się to udawało. W oknach sąsiednich budynków zaczęły pojawiać się słabe światełka. Były to

świece i latarki zapalane przez nielicznych ludzi, którzy o tej porze jeszcze nie spali. - Nie musisz tu tkwić - dodała Paige. Zrobiłeś to, o co cię poprosiliśmy, więc możesz się stąd oddalić, jeżeli chcesz. Travis spojrzał na nią, a potem znowu popatrzył na miasto. - Wiem - mruknął, ale nie ruszył się z miejsca. Kątem oka zobaczył, że Paige się uśmiecha. Oparła się o parapet obok

niego. - Kiedy sytuacja stanie się naprawdę beznadziejna, możemy wykonać pewien ruch, którego Pilgrim prawdopodobnie nie przewidział - powiedziała. - Zresztą nawet gdyby Szept ostrzegł go o tym parę minut wcześniej, nie będzie mógł nas powstrzymać... Z tonu jej głosu można było odczytać, co miała na myśli. - Możemy odpalić głowicę termojądrową, prawda? - zapytał.

- Tak, właśnie to możemy zrobić. - Nie sądzę, żeby okoliczni mieszkańcy byli nam za to wdzięczni. - Będą musieli się z tym pogodzić... w ciągu jednej tysięcznej sekundy. Dla bezpieczeństwa całej reszty świata może to być najlepsze rozwiązanie. - Jeżeli zamiary Pilgrima są aż tak złe... - Jestem przekonana, że są - odparła Paige. Travis zastanawiał się przez chwilę. Być może miała rację i wkrótce spotka ich coś

bardzo niedobrego, jednak wydawało mu się to nielogiczne. Gdyby Pilgrim ich teraz zaatakował, czy nie ryzykowałby utratą wszystkiego, co stworzył w tym budynku? Jakakolwiek próba usunięcia ponad czterdziestu snajperów pilnujących okien musiała oznaczać użycie przemocy, co wiązało się z ryzykiem poruszenia czujników podłączonych do zapalnika głowicy termojądrowej. Ale przecież Szept dobrze o tym

wiedział i z pewnością znalazłby jakiś sposób rozwiązania tego problemu - choćby taki, żeby wypuścić z umieszczonego dwie przecznice dalej granatnika kilka pocisków z gazem, który zabiłby wszystkich znajdujących się w budynku przy Theaterstrasse 7 ludzi, nie uaktywniając żadnego znajdującego się w nim urządzenia elektronicznego. Takich sposobów musiało być wiele, a Szept znał je wszystkie.

Nagle usłyszeli dobiegający z zewnątrz wrzask mężczyzny. Po chwili wrzask przeszedł w pijacki śmiech. Drugi mężczyzna kazał pierwszemu „zamknąć japę”, ale także rechotał. Pierwszy krzyknął jeszcze kilka razy i zawołał: - Kurwa, kto wyłączył światło?! - Za chwilę nastąpi atak... - szepnęła Paige. * Myliła się jednak. Minęło ponad pół godziny i nic się nie działo. Przez miasto

przejechało kilka karetek; ich kierowcy nie włączali syren, tylko migające światła. Pewnie przewożą do szpitala ludzi, którzy leżeli w domach, podłączeni do różnych urządzeń elektrycznych, pomyślał Travis. Gdzieś na wschodzie, za rogiem budynku, znajdowało się silne źródło światła, od którego biła łuna. Musiał to być jakiś inny budynek zasilany z generatora, prawdopodobnie szpital, bo właśnie w tamtą stronę jechały karetki.

Paige jeszcze kilkakrotnie telefonowała do Miasteczka Granicznego i do drużyn komandosów rozmieszczonych wokół całego miasta, łączyła się także z krążącym wysoko w górze AWACSem. Była czwarta nad ranem i nadal nie działo się nic złego. Snajperzy pozakładali gogle noktowizyjne, żeby widzieć ludzi przez mgłę, i meldowali o wszystkich przechodniach, którzy podchodzili do budynku. - Nie rozumiem... - mruknęła w końcu

Paige. - Na co Pilgrim czeka? Travisowi przypomniało się jej porównanie o naciąganiu procy. Z każdą mijającą minutą wszyscy robili się coraz bardziej niespokojni. Zajmowali się głównie obserwowaniem tego, co było widać za oknem, i od czasu do czasu spoglądali na słowa wciąż widoczne na ekranie palmtopa. Ludzie z Miasteczka Granicznego także uznali, że zapiski Pilgrima nic nie znaczą.

- Musiało ci przyjść do głowy kilka hipotez... - zaczął po dłuższej przerwie Travis. - Naprawdę nie wiem, o co tu może chodzić - odparła Paige, spoglądając na niego w słabym świetle ekranu palmtopa. - Nie mówię o tych napisach, tylko o tej drugiej broni w budynku. W ciągu czterech lat w Tangencie musiało powstać parę teorii na temat tej broni. Jeśli analiza tej plątaniny drucików jest zbyt trudna, może

wystarczyłoby zastanowić się, co Pilgrim musiałby zrobić, żeby raz na zawsze pozbyć się Tangentu. Musiałby pokonać zabezpieczenia Miasteczka Granicznego, prawda? Może dałoby się to zrobić stąd, z odległości ośmiu czy dziewięciu tysięcy kilometrów od niego? - Mamy kilka hipotez na ten temat przyznała Paige. - Wszystkie wychodzą z założenia, że ten budynek jest czymś w rodzaju anteny kierunkowej, dzięki której coś trafi w

Miasteczko Graniczne nawet z tej odległości. Efekt działania tej broni może być różny... na przykład uśmiercenie wszystkich znajdujących się w budynku żywych istot bez naruszenia jego samego, podobnie jak to się dzieje w przypadku użycia bomby neutronowej. Albo może wywołuje reakcję niektórych materiałów, która powoduje unieszkodliwienie na pewien czas wszystkich systemów obronnych. To tylko jedna grupa możliwości.

- Są jeszcze inne? - zapytał Travis. - Na pewno przynajmniej jedna. - Jaka? - Taka, że broń, jaka znajduje się w tym budynku, nie ma nic wspólnego z przejęciem Miasteczka Granicznego. Owszem, zakładamy, że Pilgrim ma taki plan, bo wydaje się to logicznym krokiem zmierzającym do przejęcia przez niego władzy. Miasteczko Graniczne to dla niego najcenniejszy obiekt na

świecie i jednocześnie największe utrudnienie w jego działaniach, dopóki go nie kontroluje. Miasteczko i sama Szczelina, bo oczywiście chciałby ją mieć. Na logikę tak to wygląda, ale może Pilgrim wcale nie kieruje się logiką? Może ta tajemnicza broń ma sprowadzić jakąś katastrofę na cały świat. Może ma zabić dziewięćdziesiąt dziewięć procent ludzi, pozostawiając jedynie rozproszone resztki, nad którymi łatwiej byłoby Pilgrimowi

zapanować? - Z tonu twojego głosu wnioskuję, że wierzysz raczej w tę drugą możliwość stwierdził Travis. - Cóż, wszystko na to wskazuje odparła Paige i westchnęła. Travis nie odzywał się, czekał na dalszy ciąg. Paige popatrzyła na mgłę nad miastem. - Wiemy, że Pilgrim kupił tę nieruchomość w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym

piątym, kilka miesięcy po ucieczce z Miasteczka Granicznego - podjęła. - W następnych latach w Zurychu zaczęły dziać się dziwne rzeczy, które dzieją się do dziś. Liczba samobójstw się potroiła. Liczba przypadków przemocy domowej czterokrotnie wzrosła. Niektóre rzadkie odmiany raka zaczęły się pojawiać pięć lub nawet siedem razy częściej. Dowiedzieliśmy się o tym dopiero po odnalezieniu i przejęciu tego budynku, cztery

lata temu. Wygląda to jeszcze bardziej niesamowicie, gdy naniesie się miejsca tych zdarzeń na mapę. Wszystkie skupiają się w najbliższym sąsiedztwie Theaterstrasse siedem. Prawdopodobnie pozostałoby to niezauważone, gdybyśmy się tym nie zainteresowali. Kiedy się spojrzy na taką mapę, człowiek wie, że po prostu nie poniosła go wyobraźnia. Ten budynek przez cały czas robi coś złego ludziom. To jak pilotażowa, łagodniejsza wersja tego,

co stanie się z całym światem, jeśli Pilgrim się tu dostanie i wciśnie odpowiedni klawisz. Travis znowu wyjrzał na zewnątrz. W oddali widać było migające światła kolejnej karetki, która sunęła cicho przez mgłę po drugiej stronie rzeki. - Czy jesteś dostatecznie zdeterminowana, żeby odpalić tę głowicę termojądrową na górze, jeśli nie będzie innego wyjścia? zapytał. Odpowiedziała dopiero po kilkunastu

sekundach, ale w jej głosie nie było wahania: - Tak. - Skoro tak, to chyba mam pewien pomysł... Rozdział 25

- No to mów - powiedziała Paige. - Najpierw muszę się czegoś dowiedzieć. - Travis odwrócił głowę i popatrzył na plątaninę przewodów za ich plecami,

wypełniającą cały pokój oprócz wąskiego przejścia przy oknie. - Czy dobrze rozumiem, że specjaliści Tangentu sprawdzili wszystkie obwody elektroniczne za nami, do których jest dostęp? - Wszystkie. Każde połączenie, każdy procesor i przełącznik. Naprawdę wszystkie. - A czy są tu jakieś niepodłączone przewody? - zapytał. Paige nie wiedziała, o co mu chodzi.

- Czy na którymś piętrze znaleźliście jakieś miejsce, które wygląda, jakby Pilgrim nie dokończył pracy? Zwisające kable, płytki obwodów drukowanych na parapecie, narzędzia na podłodze. Jest tutaj coś takiego? Pokręciła głową. Travis myślał intensywnie. - Iw dwa tysiące piątym, kiedy tu wpadliście, Pilgrimowi zabrakło tylko trzech godzin do uruchomienia tego wszystkiego?

Przytaknęła. - Zabrakło mu trzech godzin, to znaczy, że jeszcze nie skończył pracy, prawda? Zostało mu jej jeszcze na trzy godziny, czy tak? - Tak. Przynajmniej tak od początku zakładamy. - Skoro cała ta elektroniczna konstrukcja wygląda na kompletną i każda z pięciu stalowych skrzynek jest zaspawana, oznacza to, że tutaj skończył. Czyli to, czego nie zdążył skończyć, musi znajdować się na ósmym

piętrze... Paige pokiwała głową. Analitycy Tangentu już dawno na to wpadli. Zresztą Travis domyślał się tego. - A gdzie znaleźliście Szept, kiedy przejęliście budynek? - Na szóstym piętrze. Leżał w skrzyni stanowiącej jego osłonę. Travis spróbował odtworzyć w myślach przebieg wydarzeń tamtego dnia z punktu widzenia Pilgrima. Od ponad dwudziestu lat nie miał okazji

analizować myśli przeciwnika, żeby odgadnąć jego ruchy, ale wciąż potrafił to robić. Był kiedyś naprawdę dobrym detektywem, mimo że służył światu przestępczemu. - Wyobraźmy sobie, że jest siedemnasty maja dwa tysiące piątego roku powiedział. W budynku przebywa Pilgrim, któremu pozostały jeszcze trzy godziny do dokończenia dzieła, czyli broni. Wie, że Tangent depcze mu po piętach, bo w ostatnich

tygodniach schwytaliście część jego ludzi. Najwyraźniej nie wie jednak, że za chwilę zaatakujecie budynek, bo w przeciwnym razie uciekłby z niego wcześniej. A skoro tego nie wie, to znaczy, że nie korzysta w tym momencie z pomocy Szeptu, inaczej zostałby przez niego ostrzeżony. Prawdopodobnie nie potrzebował Szeptu, bo po dziesięciu latach budowy tego wszystkiego sam dobrze wiedział, co zostało mu

jeszcze do zrobienia. - Tak... - zgodziła się Paige. - Pracuje zatem na ósmym piętrze, a Szept leży w skrzyni na szóstym. Załóżmy, że dwie minuty przed atakiem Tangentu został ostrzeżony, że wasza jednostka już zbliża się do budynku. Co w takiej sytuacji by zrobił? - Zamknąłby drzwi na ósmym piętrze, zabezpieczył je czujnikami i wybiegł z budynku. I tak właśnie zrobił.

- Otóż to. Zamykanie i zabezpieczanie drzwi zajmuje trochę czasu, a jednak zrobił to... i jednocześnie nie poświęcił kilkunastu sekund, żeby wpaść po drodze na szóste piętro i zabrać Szept? Kulę, która jest dla niego cenniejsza niż cokolwiek innego? - My także uważamy, że to się nie klei przyznała Paige. - Dlatego przypuszczamy, że kiedy został ostrzeżony o naszym ataku, wcale nie znajdował się na ósmym piętrze. Sądzimy,

że był na parterze. Mógł tam zejść z kilku powodów. na przykład na parterze jest kuchnia oraz jedyna czynna łazienka. - W to jeszcze trudniej uwierzyć. Paige popatrzyła na niego. Odkąd Travis zaczął swoją analizę, po raz pierwszy miała niepewną minę. - No dobrze, Pilgrim jest na parterze. Słyszy ostrzeżenie i uświadamia sobie, że nawet jeśli zaraz wybiegnie na ulicę, mogą go

złapać. Nie ma czasu pobiec na szóste piętro po Szept. Więc co robi? Decyduje się na ucieczkę bez kuli, mimo że jest dla niego taka cenna. - Właśnie. - W takim razie jak zamknął drzwi na ósmym piętrze i zainstalował wokół nich czujniki? Paige wzruszyła ramionami. - Pewnie robił to za każdym razem,

kiedy schodził na parter - odparła. - W ramach standardowej procedury. Zabezpieczam piętro i schodzę, wchodzę i odbezpieczam. Wiedział, jak wyłączyć czujniki, kiedy wracał. Sami też w końcu byśmy na to wpadli, ale jeden błąd oznaczałby zamianę całego Zurychu w parę. - Nie mogę w to uwierzyć - powtórzył Travis. - W to, że Pilgrim zabezpiecza drzwi, żeby zejść do toalety. Pomyśl tylko...

Dziesięć lat pracy, która ma mu zapewnić władzę nad całym światem... Zostały mu jedynie trzy godziny do jej dokończenia. Przez ostatnich kilka dni prawdopodobnie tylko tym się zajmował. Wątpię, żeby spał. Niech zgadnę: kiedy weszliście do kuchni, we wszystkich kubkach były resztki kawy, tak? I nie tylko w kubkach. Paige popatrzyła na niego z uznaniem. - Znaleźliście także amfetaminę, prawda? Ale metamfetaminy raczej nie.

Może jakieś inne środki pobudzające na receptę. - Deksedrynę - odparła Paige, kiwając głową. - Celny strzał. - Nie musiałem strzelać, to norma. Przez trzy lata pracowałem jako detektyw. Krócej niż większość moich kolegów, ale wystarczająco długo, żeby zaobserwować pewne prawidłowości. Wszyscy oni zachowywali się niemal identycznie. - Jacy wszyscy?

- Ludzie robiący rzeczy, których nie powinni robić. Ludzie, którzy wiedzieli, że jeśli zostaną aresztowani, ich życie tak naprawdę się skończy. Nie mogli sobie pozwolić na nieuwagę. Gdyby na miejscu Pilgrima był jeden z nich i zostałoby mu jeszcze parę dni do dokończenia pracy, na pewno nie traciłby nawet pięciu minut na zejście do kuchni na dół i robienie kanapek. Kazałby je sobie przynosić, nie przerywając pracy. A jeśli musiałby tego

dnia zbiec na dół, to tylko po to, żeby zrobić coś, co trwa zaledwie chwilę, i na pewno nie opóźniałby swoich działań każdorazowym wtykaniem czujników w szczelinę wokół drzwi i uzbrajaniem ich, a potem rozbrajaniem. I z całą pewnością nie robiłby tego trzy godziny przed zakończeniem pracy. Wyraz twarzy Paige zdradzał, że ani ona, ani nikt inny w Tangencie nie spojrzał jeszcze na to w ten sposób. Może nigdy nie znajdowali się pod taką presją czasu

ani w takich opałach, żeby im to przyszło do głowy? - W każdym razie wokół drzwi były czujniki - oświadczyła. - Jak to wytłumaczysz? - Tak, że umocował je w sposób, który nie przeszkadzał mu w szybkim opuszczaniu pomieszczeń na ósmym piętrze ani w szybkim powrocie. Pod koniec jego pracy liczyły się nawet minuty. Myślę, że te czujniki w ogóle nie są podłączone. Można w każdej chwili

otworzyć drzwi i wejść do znajdujących się za nimi pomieszczeń. Paige milczała przez chwilę, zastanawiając się nad jego słowami. - Ale... w czujnikach jest prąd powiedziała w końcu. - Sprawdzaliśmy to. - Oczywiście - odparł Travis. - Pilgrim zadbał o to, aby wszystko wyglądało autentycznie i bardzo groźnie. Tak, żebyście w żaden sposób nie mogli rozwiązać tej zagadki. Paige dalej się zastanawiała. Travis zdawał sobie sprawę, że jego wnioski

mogą być błędne. Wydawało mu się jednak, że przedstawione przez niego rozwiązanie jest najbardziej prawdopodobne. Zresztą jaki mieli wybór? Tkwić w oknach jak tekturowe cele na strzelnicy? Jego rozumowanie chyba przekonało Paige, bo wyjęła telefon i zadzwoniła do Miasteczka Granicznego, do tej samej osoby co poprzednio, przekazując jej hipotezę Travisa i jego argumenty. Travis nie słyszał odpowiedzi jej rozmówcy. W końcu

rzuciła do telefonu: „Tak, to dotyczy wszystkich”. Czekała przez chwilę. Kiedy czekanie się przedłużało, zmarszczyła brwi. W końcu jej rozmówca znowu się odezwał. Paige westchnęła ciężko, opuściła telefon i popatrzyła na Travisa. - Nie odpowiada ani jeden z operatorów trzech drużyn, które rozmieściliśmy na obrzeżach miasta... - powiedziała cicho. Rozdział 26

Minutę później oboje stanęli naprzeciwko dwuskrzydłowych drzwi na ósmym piętrze. Za ich plecami stała głowica termojądrowa. Travis słyszał w słuchawce pełne napięcia meldunki snajperów. - Chcesz sam to zrobić? - spytała Paige, wskazując ozdobne klamki. Czemu nie? - pomyślał Travis i kiwnął głową. Oparł dłoń na lewej klamce, ale jej nie

nacisnął. Popatrzył na swoją towarzyszkę i zaśmiał się nerwowo. - Pilgrim nie musiał umieszczać fałszywych czujników w obydwu skrzydłach drzwi... Paige uśmiechnęła się w półmroku. Był to wisielczy uśmiech. - Jeśli nam się uda, wkrótce się dowiemy, czy masz rację co do drugiej linii obrony tego budynku - mruknął Travis. Nie trzeba było jej tego przypominać,

cały czas trzymała broń w pogotowiu. - Jeżeli się uda, jeżeli naprawdę można tam tak łatwo wejść, nie wyobrażam sobie, żeby za tymi drzwiami niczego takiego nie było. Travis ponownie sięgnął do klamki - i po raz drugi cofnął dłoń. Popatrzył na ekranik palmtopa, który trzymał w drugiej ręce. Na świecącym w ciemności białym prostokąciku widniało pięć czarnych napisów. Coś go niepokoiło, ale

jeszcze nie wiedział, co to może być. Podobnie czuł się, stojąc obok black hawka i patrząc na jego koło, zanim sobie uświadomił, że chodzi o znajdujące się przy nim ślady. Czuł, że słowa na ekranie mają jakieś znaczenie, i choć nie jest to znaczenie dosłowne, nietrudno je odgadnąć. - Co znowu? - zdziwiła się Paige. Milczał przez kilka sekund, bojąc się, że jeśli się odezwie, zaburzy tok swojego

rozumowania. I nagle zrozumiał znaczenie napisów. Było tak oczywiste, że nie chciało mu się wierzyć, iż wpadł na to dopiero teraz. - Patrz! - zawołał cicho. - Spójrz na pierwsze litery tych słów. Po kolei. Przekręcił palmtopa, żeby Paige łatwiej było czytać. Kiedy popatrzyła na ekranik, sapnęła z zaskoczenia. Pierwsze litery wyrazów z każdego wersu tworzyły jedno słowo.

Utworzone w ten sposób słowa brzmiały: WZMOCNIENIE, WYJŚCIE, PASMO, SZYBKOŚĆ NARASTANIA ODPOWIEDZI, SPRZĘŻENIE WYPRZEDZAJĄCE. - Wzmacniacz - stwierdziła Paige. Wszystko to dotyczy wzmacniacza sygnału. Popatrzyli na siebie. Następne pytanie było tak oczywiste, że nie musieli go zadawać. Chwila niepewności się przedłużała. Travis widział, że Paige również nie zna odpowiedzi na

to pytanie. Co, u diaska, miało być wzmacniane? - Falkenstrasse jedzie jakiś pojazd, bardzo szybko - zameldował nagle jeden ze snajperów. - Mogę stąd trafić jego kierowcę. Paige wbiła wzrok w ścianę, myśląc intensywnie. - Strzelać? - niecierpliwił się snajper. Zmrużyła oczy. - Nie - zdecydowała w końcu. - Ale

trzymaj broń w pogotowiu. Po chwili z dołu dobiegł wpadający przez okna warkot silnika rozpędzonego samochodu, który szybko zbliżał się do budynku. - Trzy przecznice - meldował snajper. Dwie... Najwyraźniej chciał, żeby Paige jeszcze przemyślała swój rozkaz. Zamknęła oczy. Warkot silnika stawał się coraz głośniejszy, jednak po chwili pojazd przejechał przed

budynkiem i zaczął się oddalać. - Jedzie na południe - zameldował drugi snajper. - Widzę podwójne drzwi z tyłu. To karetka, ale nie ma migającego światła. Paige odetchnęła z ulgą i znowu spojrzała na Travisa. - Więcej fałszywych alarmów nie będzie - oświadczyła. Jeszcze raz zerknęła na ekran palmtopa i zaraz potem skupiła całą uwagę na drzwiach, przed którymi stali. Travis domyślił się, o co jej chodziło.

Jeśli coś jest wzmacniane przez aparaturę znajdującą się w budynku, stojąc przed tymi drzwiami, nigdy się nie dowiedzą, co to takiego. Muszą je otworzyć i stanąć naprzeciw tego, co tam jest. Stwierdzić, jakiego rodzaju to broń i zniszczyć ją - choćby trzeba było w tym celu wrócić do głowicy i kopnąć ją mocno, jakby to był automat z napojami, który połknął ostatnią monetę. Cokolwiek mieli zrobić, kończył im

się czas. Pilgrim pewnie już wie, że zamierzają otworzyć drzwi; jeśli trzymał w tej chwili Szept, kula z pewnością go o tym powiadomiła. Travis po raz trzeci położył dłoń na klamce. Rzucił ostatnie spojrzenie na głowicę. - Na pewno nie chcesz tego rozbroić? zapytał. - Chyba nie jest to niemożliwe mruknęła Paige, również zerkając na czarnego potwora. - Ale głowice termojądrowe nie są podobne do zwykłych ładunków,

to dość skomplikowane urządzenia. Jeśli potrafisz się do niej włamać i zepsuć ją, nie powodując wybuchu, możesz spróbować. - Zepsuć? - powtórzył zdziwiony Travis. Uśmiechnęła się, widząc jego minę. - Wsadzić w nią granat i wyciągnąć zawleczkę - odparła. - Jakie jest prawdopodobieństwo, że mi się uda? - Niewielkie, więc może lepiej po

prostu otwórz te drzwi. Travis po raz czwarty chwycił klamkę. - Zaczekaj - powstrzymała go Paige. Popatrzył na nią i zobaczył, że wpatruje się w niego z dziwnym wyrazem twarzy. - Nie podziękowałam ci jeszcze zaczęła. - Wtedy, gdy przywieziono cię do Miasteczka Granicznego. To znaczy pamiętam, że podziękowałam, ale chciałam powiedzieć coś więcej. Chciałabym... Sfrustrowana, umilkła na chwilę. -

Wiem, że powinnam była powiedzieć coś więcej, ale nie jestem pewna co. Przepraszam cię, jeżeli mówię bez sensu. Travis popatrzył jej w oczy, ale spuściła wzrok. - Nie szkodzi - szepnął tak cicho, że przez chwilę się zastanawiał, czy go usłyszała. Spojrzenie Paige spotkało się z jego spojrzeniem. W wyrazie jej oczu było coś, czego nigdy wcześniej nie widział. Jakby bezbronność i... Kiedyś patrzyła na

niego w taki sam sposób Emily Price. Chyba nie jest to najgorsza z możliwych wersji ostatniej chwili życia, pomyślał. Nie odrywając spojrzenia od jej oczu, nacisnął klamkę i mocno pchnął drzwi. Nic się nie stało. W ciemnościach za drzwiami ukazały się przewody i płytki obwodów drukowanych. Zwieszające się z góry kable przypominały Travisowi dzikie wino. Nie było tu takich gęstych

skupisk elektroniki jak w innych miejscach budynku i w ogóle nie było jej dużo. W głębi pomieszczenia słabo świeciło coś pomarańczowego. Kominek i rozżarzone węgle? Nie, to zbyt jednostajne światło. Z głębi pomieszczenia dobiegał cichy, basowy szum - tak niski, że niemal niesłyszalny. Łatwiej go było wyczuć, niż usłyszeć. Travis schował palmtopa i ściągnął z ramienia karabin, po czym wszedł do pokoju, a

Paige za nim. Było tu dość ciemno, pomarańczowy blask nie zapewniał wystarczającego oświetlenia. Travis ruszył w stronę źródła światła, choć go jeszcze nie widział. Gdy jego oczy przyzwyczaiły się do ciemności, stwierdził, że znajduje się w dużej sali. Zajmowała całe ósme piętro budynku, nie licząc klatki schodowej. Nie było tu żadnych ścianek działowych, tylko prawie zupełnie pusta przestrzeń. Basowy szum dochodził z tej samej

strony, z której płynęło pomarańczowe światło. Kiedy Travis przeszedł pięć lub sześć metrów, zobaczył, że przed nim na podłodze coś leży - jakaś przeszkoda, nad którą trzeba będzie przejść. Pozostawiony przez Pilgrima zwój kabla? Nie - stwierdził kilka kroków dalej. To był kolejny napis wykonany w dziwacznym języku, wydrapany w deskach podłogi. W odróżnieniu od poprzednich wydawał się całkiem

sensowny: OTWARCIE POKOJU URUCHAMIA OZNACZANIE ODLEGŁOŚCI. Odczytał ten napis na głos i Paige zesztywniała. - Namierzanie! - zawołała. - Tam jest Ares. Travisowi przypomniało się nagranie, jakie mu pokazała: pomarańczowy sześcian, który oznakował mężczyznę w klatce jako cel ataku siedzących przed nią ludzi, a u tych ludzi wywołał niepohamowaną wściekłość.

Jeszcze raz przyjrzał się barwie światła - wciąż nie widział jego źródła, ale już wiedział, co nim jest. - Zostaliśmy oznakowani jako cele, kiedy tylko otworzyliśmy drzwi powiedział. Ale myślałem, że trzeba się znajdować metr lub dwa od sześcianu. Zanim skończył mówić, wyjaśnił sobie swoją wątpliwość. Paige najwyraźniej także zrozumiała, co się stało. - Oddziaływanie sześcianu zostało

wzmocnione - stwierdziła. - A odległości powiększone. Travis zerknął na miejsce, w którym znajdował się sześcian. Ocenił, że znajdują się co najmniej piętnaście metrów od niego. - Jeśli oznakował nas jako cele z takiej odległości, to jak daleko muszą znajdować się ludzie, którzy mogą nas zaatakować? zapytał. Paige zadrżała. Stali na najwyższym

piętrze ośmiopiętrowego budynku pełnego uzbrojonych i świetnie wyszkolonych żołnierzy. Nawet jeśli oddziaływanie sześcianu sięgało tylko piętro niżej, to... - Boże... - jęknęła. Poprawiła mikrofon, wzięła głęboki wdech i rzuciła: Wszystkie drużyny, natychmiast opuścić budynek! Biegiem! Wiedziała jednak, że jest już za późno. Diody na podwieszonych pod sufitem płytkach

zaczęły migać wściekle. Pułapka się zamykała. Pomarańczowe światło zapłonęło jasno i po chwili stało się jeszcze jaśniejsze - tak jasne, że oświetliło całą salę niczym wpadające przez okna promienie słońca. Stali na środku niemal zupełnie pustej sali o rozmiarach boiska do koszykówki, w której tu i tam umieszczono skomplikowane obwody elektroniczne. Travis złapał Paige za rękę i pociągnął ją za sobą, ruszając w stronę klatki

schodowej. - Dokąd biegniemy? - zapytała. - Do okna na siódmym piętrze. Mam nadzieję, że umiesz pływać. - Zwariowałeś?! - Zwariowany problem wymaga zwariowanego rozwiązania. Ominęli głowicę z ładunkiem termonuklearnym i zaczęli zbiegać po schodach. Musieli zwolnić w miejscu, gdzie było najwięcej płytek obwodów drukowanych i kabli.

Tuż pod nimi na schodach rozbrzmiewały liczne kroki. Czy komandosi biegli w górę, czy w dół? Nie było czasu na zatrzymywanie się i nasłuchiwanie. Po chwili znaleźli się na siódmym piętrze. Od schodów odchodziło pięć tuneli; Travis nie miał pojęcia, którym z nich dotrą do okien wychodzących na rzekę. Jednak Paige wiedziała, więc pobiegła przodem. Travis ruszył za nią, pochylając się, żeby nie zaczepić

głową o jakiś kabel. Wciąż nie potrafił stwierdzić, w którą stronę biegną komandosi. Kiedy pokonali około dziesięciu metrów, w słuchawkach odezwał się głos: - Tu Haslett, właśnie wybiegłem na ulicę. Chyba lepiej będzie, jak wszyscy wrócimy na swoje pozycje. Paige zatrzymała się gwałtownie i Travis omal na nią nie wpadł. Kroki na schodach

umilkły. - Meldować się, wszyscy! - rzuciła Paige do mikrofonu, usiłując mówić spokojnym głosem. - Czy odczuwacie już działanie Aresa? W odpowiedzi posypały się krótkie, szybkie meldunki - w głosach komandosów nie słychać było rozdrażnienia. Paige odwróciła się i popatrzyła na Travisa. - Może zasięg Aresa okazał się jednak zbyt mały? - zasugerowała.

- Sądzę, że my też zostaliśmy oznakowani jako cele - odparł Haslett. - Jak to? - zdumiała się Paige. - Wyjrzyjcie przez okno... Wszystkie drużyny, natychmiast wracać na poprzednie pozycje! - zawołał do swoich ludzi. Przepraszam, że wydaję rozkaz sprzeczny z pani rozkazem. Na schodach znów rozległy się kroki; teraz słychać było wyraźnie, że komandosi

biegną na górę. Paige jeszcze przez moment spoglądała na Travisa, po czym odwróciła się na pięcie i przebiegła kilkanaście ostatnich metrów. Dopadła najbliższych narożnych okien, z których jedno wychodziło na rzekę, a drugie na miasto. Kiedy Travis się zatrzymał i popatrzył nad jej ramieniem, zobaczył, co się dzieje. Paige nie odzywała się - zabrakło jej słów.

Nie było już widać blasku latarek w oknach, ale niżej, przy wyjściach z budynków. Snopy światła chwiały się i podskakiwały - ludzie wybiegali z domów, ściskając latarki w rękach. I wszyscy kierowali się w stronę Theaterstrasse 7. Travis przesunął spojrzenie wzdłuż rzeki - wszędzie działo się to samo, dokąd tylko sięgał wzrokiem. Na E41 nie było już ani jednego samochodu, wszystkie skręciły do miasta i pędziły tam, gdzie biegli ludzie.

WSPOMNIENIE V PAŹDZIERNIKOWA NOC W 1992 ROKU Ani pan, ani pani Chase już się nie szarpią. Oboje są skrępowani i najwyraźniej pogodzili się z losem. Travis nienawidzi ich za to jeszcze bardziej. Chce, żeby się bali, bo wie, że Emily też musiała się bać przed śmiercią. Przez zamknięte okiennice przebijają się niebieskie i czerwone rozbłyski - to

radiowozy. Policja jeszcze nie weszła do środka. Od dziesięciu minut słychać głos mówiący coś przez megafon, trzy razy dzwonił telefon, za każdym razem dłużej niż pół minuty. Travis nie zwraca na to wszystko uwagi. Nie odzywa się do rodziców. Chce, żeby siedzieli tu i czekali na śmierć. Pragnie, żeby czuli to samo co Emily tak długo, jak to tylko będzie możliwe. Potem

ich zabije. Ostatnim dźwiękiem, jaki usłyszą, będą kroki policjantów z jednostki antyterrorystycznej, biegnących po wyłożonej kamiennymi płytami podłodze korytarza. Bardzo możliwe, że on sam również nie usłyszy już nic więcej, ale trudno. Jeśli jednak przeżyje i spędzi resztę życia w więzieniu, to dobrze, bo przecież sobie na to zasłużył. W ciągu najbliższego kwadransa w tym pokoju dokona się sprawiedliwość przynajmniej w

takim stopniu, w jakim da się zrównoważyć cierpienie Emily. Nie zasłużyła na śmierć, ale na życie. Śliczna dwudziestoczteroletnia dziewczyna powinna mieć przed sobą przyszłość pełną rzeczy, o których zawsze marzyła. Dom, dzieci, kilka kotów wygrzewających się w promieniach słońca na dywanie salonu... Zemsta to coś okropnego, jednak Travis nie może już dać Emily nic więcej. Dlatego tak bardzo pragnie się

zemścić. Dobiegające z korytarza wrzaski Manny’ego przechodzą w ciche jęki, a potem w charkot - prawdopodobnie ochroniarz dławi się własną krwią. Te przerażające dźwięki robią w końcu wrażenie na matce Travisa i jej kamienna twarz pochmurnieje. Myśli teraz o własnej śmierci. Wie, że jej nie uniknie. Gdyby Travisowi chciało się odzywać, spytałby rodziców, czego się spodziewali.

Sami przecież zrobili z niego złego człowieka - policjanta, którego zadaniem było informowanie ich o skierowanych przeciwko nim działaniach policji. Człowieka pozbawionego zasad moralnych. Czyżby nie wiedzieli, że wytresowane przez nich zwierzę zaatakuje ich, kiedy zrobią to, co zrobili? Manny coraz bardziej się dławi i rozpaczliwie próbuje wypchnąć resztkami powietrza

zatykającą mu tchawicę krew. Chwilę później jego charkot milknie. Pani Chase zaczyna płakać, a mąż spogląda na nią ze złością. Travis uświadamia sobie, że jego czas się kończy. Z trudem powstrzymuje śmiech. Nagle okno i okiennica pękają z hukiem i do pokoju wpada pocisk. Powietrze wypełnia gęsty pomarańczowobiały dym - to gaz pieprzowy. Pan i pani Chase zaczynają krzyczeć, bo wiedzą, co się za chwilę stanie.

- Jesteś naszym synem, do kurwy nędzy! - wrzeszczy pan Chase. - A dziecko, które nosiła w sobie Emily, było waszym wnukiem! - odpowiada Travis. Niech to będzie ich ostatnia myśl. Travis unosi broń... i nagle opuszcza go zdecydowanie. Mija kolejna sekunda. Gaz wypełnia już połowę pokoju i Travisa zaczynają szczypać oczy. Wie, że przy następnym oddechu wciągnie go w płuca i poczuje okropne pieczenie. Z

sąsiedniego pokoju dobiega brzęk rozbijanego okna. Słychać głosy wskakujących przez nie ludzi. Albo zrobię to teraz, w tej chwili, albo już nigdy, myśli Travis. Przywołuje w pamięci obraz Emily, ale ten obraz nie wzmacnia jego siły woli, tylko pozwala mu zrozumieć, dlaczego nie pociągnął za spust. Nie chodziło o współczucie, ale właśnie o Emily - o to, co czułaby, gdyby tu rzeczywiście była i widziała,

co zamierza zrobić. Nie wierzy w życie po śmierci. Emily już nie ma i nigdy nie będzie - jednak on i tak wie, co myślałaby o jego postępku. Wstydziłaby się za niego jak jasna cholera. Pistolet wypada mu z ręki. Chwilę później w drzwiach pojawia się dowódca jednostki antyterrorystycznej. - Rzuć broń! - krzyczy. Travis pada na podłogę, prosto w kłęby gazu pieprzowego. Nie może już dłużej

wstrzymywać oddechu. Rozdział 27

- Nie do wiary... - wymamrotała Paige. Z mgły dobiegały wściekłe wrzaski. W stronę Theaterstrasse 7 pędził tłum ludzi, jego czoło minęło już ostatnią przecznicę. Sąsiednie budynki zajmowały biura i sklepy, więc o tej porze nie było w nich nikogo. Tłum nadbiegał z większej odległości, lecz nie takiej znów

wielkiej. Promienie latarek coraz bardziej się zbliżały. Travis pamiętał dziką furię ludzi, na których przeprowadzono eksperyment z człowiekiem w klatce trzymającym pomarańczowy sześcian. Teraz sytuacja była podobna, tyle że na znacznie większą skalę. Cały ośmiopiętrowy gmach był klatką, a wszystkie przebywające w nim osoby znajdowały się w środku tarczy o promieniu sięgającym aż do przedmieść Zurychu.

Czoło tłumu było teraz w odległości niecałej minuty biegu od budynku ludzie przepływali pomiędzy domami stojącymi na zachód od Theaterstrasse 7 i wlewali się na dwa najbliższe mosty przecinające rzekę od południowej strony. Zadzwonił telefon Paige, więc szybko odebrała. To był z pokładu AWACSa. Travis usłyszał, jak mówi, że obserwatorzy zauważyli, iż w mieście dzieje się coś dziwnego.

- Też to widzimy - odparła Paige. Zaraz potem zaczęli meldować się snajperzy zajmujący pozycje przy oknach. Wiedząc, co się za chwilę stanie, Travis czuł się okropnie. Paige także była wyraźnie przybita. Snopy świateł latarek minęły już mosty i skręcały. Zameldował się ostatni snajper. Travis wyobraził sobie, jak żołnierze wodzą lufami za ludźmi, czekając na rozkaz otworzenia ognia.

- Może powinniśmy ich po prostu wpuścić... - zasugerował. - Wybiją nas do nogi - stwierdziła Paige. - Wiem. Ze zdziwieniem stwierdził, że się prawie wcale nie boi. Może tego wszystkiego było po prostu za dużo. Jednak nie zatracił jasności myślenia. - To nie ich wina - powiedział. - Może wszyscy zginiemy, ale ich zginęłoby znacznie

więcej. To chyba jedyna słuszna decyzja. Spojrzenie Paige mówiło, że się z nim zgadza. Cóż innego mogli zrobić? Nagle jej oczy rozszerzyło przerażenie i w tym momencie Travis zrozumiał, że to, co przygotował dla nich Pilgrim, było czymś naprawdę strasznym. Nikt się z tej pułapki nie wydostanie. Nawet gdyby oboje popełnili samobójstwo, niewiele to zmieni. - Jezus Maria... - jęknął.

Wyobrażał już sobie sceny, jakie rozegrają się w budynku za niecałą minutę, jeżeli komandosi pozwolą tłumowi wbiec do środka. Ludzie zaczną płynąć w górę po schodach niczym płyn pod ciśnieniem. Będą tratować się nawzajem i wyprzedzać, szarpiąc wypełniające niemal całą przestrzeń kable i płytki obwodów drukowanych. Potem zaczną przebiegać przez puste kręgi wokół metalowych skrzynek, zaczepiając butami o przewody

elektronicznych czujników, które prawie na pewno uruchamiały zapalnik głowicy termojądrowej. - Jeżeli głowica wybuchnie, ci ludzie i tak zginą - powiedziała Paige. - A wtedy razem z nimi umrze całe miasto. Jej wszystkie najgorsze obawy się potwierdziły, Travis odgadywał to z wyrazu jej twarzy. Theaterstrasse 7 miało być drugim zakładnikiem - tym, którego Pilgrim mógł zabić

bez szkody dla swoich planów. Ale na twarzy Paige malowało się także zdziwienie. Pomimo napięcia Travis domyślił się, co je wywołało. Wszystko, co znajdowało się w budynku, miało na celu spowodowanie katastrofy, która właśnie się zaczęła. Jednak skoro całe Theaterstrasse miało być drugim zakładnikiem, gdzie znajdowała się broń, na budowę której Pilgrim poświęcił dziesięć lat? Jego rozważania przerwał nagle

dobiegający z tłumu głośny, piskliwy krzyk. To wrzeszczała, w trudnej do wyobrażenia furii, jakaś mała dziewczynka. Mogła mieć dziewięć albo dziesięć lat. Za jakieś dwadzieścia sekund pierwsi mieszkańcy miasta dotrą do drzwi wejściowych. - Ja pierdolę, kurwa mać... - zaklęła pod nosem Paige. Ile jeszcze dzieci może być w tym tłumie? - zastanawiał się Travis. No tak, przecież są

w nim pewnie prawie wszystkie dzieci z całego Zurychu... - Pani Campbell? - odezwał się jeden ze snajperów pełnym napięcia głosem. Wiadomo było, o co pyta. Paige nie wahała się już dłużej. Przełknęła nerwowo ślinę i zawołała: - Ognia! Niemal równocześnie huknęły wszystkie karabiny. Travis spojrzał w dół i zobaczył błyski dobywające się z kilkunastu luf wzdłuż całej ściany budynku. Przez mgłę

przebijały czerwone wstęgi pocisków smugowych. Snajperzy strzelali ogniem pojedynczym, wybierając kolejne cele. Mimo mgły widzieli ludzi dzięki goglom noktowizyjnym. Travis ich nie widział, jednak dostrzegał skutki otwarcia ognia, bo światła latarek na czole tłumu odlatywały nagle w tył, koziołkując w powietrzu. Snajperzy kładli na ziemię kolejne szeregi nadbiegających. Słychać było krzyki bólu, zdumienia i

strachu mężczyzn, kobiet i dzieci. Mimo to szarża nie ustawała, tłum nawet na moment nie zwolnił. Fala nadbiegających z nieco dalszej odległości kołysała się lekko, kiedy ludzie przebiegali po zabitych. W oknach sąsiednich budynków zapalało się coraz więcej latarek. To wstawali mieszkańcy, którzy do tej pory spali wyrwani ze snu przez kanonadę albo oddziaływanie Aresa. Świecili w okna, wyglądali na

dwór, patrzyli na budynek przy Theaterstrasse 7 i już wiedzieli, że to właśnie w nim znajdują się ludzie, na których byli tacy wściekli. Latarki odwracały się szybko od okien, mieszkańcy biegli do schodów i wysypywali się na ulice. W ciągu kilku lub kilkunastu minut na ulice wybiegnie całe miasto. Horda nacierających posuwała się naprzód we mgle mimo prowadzonego przez snajperów ognia. Z oczu Paige

popłynęły łzy. Była twardą kobietą, jednak odwaga czy wytrwałość nie oznaczają umiejętności radzenia sobie z czymś takim. Jedynie psychopata mógłby czuć się dobrze w takiej sytuacji. - To nie wystarczy - powiedziała łamiącym się głosem. - Ogień pojedynczy ich nie zatrzyma. Odwróciła się i pobiegła między płytkami obwodów drukowanych w stronę schodów.

Travis ruszył za nią. Biegnąc, rozsunęła swój plecak, włożyła do niego rękę i wyciągnęła dziwną latarkę z żarówkami na obu końcach. Dubler. Tak właśnie wyobrażał go sobie Travis, kiedy o nim czytał. Wyglądał bardzo interesująco: odbijał światło w niecodzienny sposób, a różne materiały, z których był sporządzony, łączyły się ze sobą gładko, bez szwów. Widać było, że to przedmiot, którego nie wykonali ludzie.

Paige dobiegła do schodów i zawołała z góry: - Dowódca szóstego piętra, do mnie! Musiała powtórzyć to polecenie w chwili przerwy między strzałami. Piętro niżej pojawiła się trzydziestokilkuletnia kobieta, która wcześniej została przedstawiona Travisowi jako pani Miller. Sprawiała wrażenie zaszokowanej - chyba wszyscy snajperzy znajdowali się w takim samym stanie ducha - ale trzymała się pewnie na nogach.

- Musicie przejść na ogień maszynowy! krzyknęła Paige i zrzuciła z góry Dublera. Weź pięć magazynków i skopiuj je wszystkie. Potem zacznij kopiować kopie. Niech na każdym piętrze wyznaczą jedną osobę do podawania magazynków strzelającym. Skopiuj też karabiny, z jakiegoś mało używanego, bo będą się szybko przegrzewać. Miller kiwnęła głową i pobiegła z Dublerem do swoich ludzi. Travis i Paige wrócili do okna. Oba

mosty na południe od budynku były wypełnione ludźmi, podobnie jak wszystkie ulice we wszystkich możliwych kierunkach. We mgle świeciła cała chmara latarek, jakby wszyscy mieszkańcy miasta zebrali się na wielki koncert rockowy. U wylotów mostów i uliczek leżały całe stosy zabitych, które stanowiły przeszkodę dla nadbiegających. W niektórych miejscach ludzka fala nie tylko się zatrzymywała, ale

nawet cofała nieco. Travis podejrzewał, że tłum zaczął tratować się tam nawzajem i że blokujące uliczki i mosty barykady z zabitych powiększały się nie tylko z powodu kul. Snajperzy wciąż strzelali ogniem pojedynczym, celując przede wszystkim do tych, którzy wyprzedzili innych i znaleźli się najbliżej budynku. W pewnej chwili u wylotu mostu po lewej jakaś latarka podskoczyła na przeszkodzie z ciał i błyskawicznie ruszyła ku

Theaterstrasse 7. Travis pomyślał, że to niemożliwe, by człowiek biegł tak szybko. Niemal w tym samym momencie padł strzał, po którym rozległ się krzyk mężczyzny i poruszająca się z niezwykłą prędkością latarka zagrzechotała na bruku. Po odgłosach Travis zorientował się, że musiał to być rower. Stosy trupów w odległości kilkunastu metrów od budynku tworzyły strefę buforową, ale było jasne, że nie wystarczy to na

długo. Konieczny był ogień maszynowy, i to szybko. Ktoś przeraźliwie krzyczał z bólu gdzieś w dole, bezpośrednio pod Travisem. Prawdopodobnie był to człowiek, który jechał na rowerze. Musiał być młody, może miał dopiero dwadzieścia kilka lat. Wrzeszczał tak okropnie, że Travis dostał skurczu żołądka. Oczy Paige wciąż były wypełnione łzami, odbijał się w nich księżyc i czerwone smugi pocisków, ale panowała nad sobą.

Umierający człowiek powtarzał po niemiecku: Bitte, bitte... To chyba znaczy „proszę”, pomyślał Travis. Zresztą wskazywał na to ton głosu krzyczącego. Paige sięgnęła do kieszeni kamizelki kuloodpornej i wyciągnęła z niej gogle noktowizyjne. Nałożyła je, wychyliła się przez okno, wycelowała w dół i strzeliła. Wrzaski natychmiast ucichły. Kilka sekund później zaczął się ogień maszynowy. Kiedy wszyscy snajperzy na

niego przeszli, wokół rozlegał się taki huk, że trudno było zebrać myśli. Teraz skutki prowadzonego przez snajperów ognia były wyraźnie widoczne. Szeregi ludzi padały jak koszone zboże. Paige zerwała gogle. Najwyraźniej miała dość i w końcu straciła panowanie nad sobą. Popatrzyła na Travisa i przytuliła się do niego. Objął ją mocno, w jego oczach wezbrały łzy. Miał nadzieję, że Aaron Pilgrim wkrótce

zginie. Rozdział 28

Paige tuliła się do piersi Travisa tylko przez chwilę. Cofnęła się, otarła oczy i znów wyjrzała przez okno, jakby to była jej pokuta. - Może gdybyśmy mieli gaz łzawiący... odezwała się. - Granaty z gazem pieprzowym. Cokolwiek... Travis patrzył na chaotyczne ruchy

latarek w dole. Tłum płynął w stronę Theaterstrasse 7, ale kiedy pierwsze rzędy padały, cofał się. A potem znowu zaczynał przeć do przodu. W innych miejscach było tak samo. - Wątpię, żeby to pomogło - mruknął. - Niektóre obiekty specjalne na pewno by nam pomogły - odparła Paige. Gdybym to przewidziała, wzięłabym je ze sobą. Jeden z nich wygląda i działa podobnie jak Ares, tylko

jest zielony i wpływa na pamięć. Nazywamy ten obiekt Nagłym Cięciem. Każdy, kto znajdzie się w jego zasięgu, natychmiast zapomina o tym, co robił w ciągu ostatnich trzech dni swojego życia. Czuje się, jakby robił to samo co przed trzema dniami i nagle znalazł się w obecnej sytuacji. Jest oczywiście zdumiony i nie ma pojęcia, co się stało. Po jakimś czasie ten stan mija. Byłoby to doskonałe narzędzie do

rozpraszania tłumów. Moglibyśmy ustawić Nagłe Cięcie w wejściu budynku i wtedy może... sama nie wiem. Wini się za rzeczy, które wcale nie dzieją się z jej winy, pomyślał Travis. To wprawdzie cecha dobrego przywódcy, ale w takiej chwili jak ta nikomu to nie pomaga. A już najmniej jej samej. Oparł dłoń na ramieniu Paige. - Chodźmy - powiedział, odciągając ją

od okna. - Zobaczmy, jak wygląda sytuacja w pozostałej części budynku. Kiwnęła głową i otarła oczy. Travis ruszył przodem w stronę schodów. Kiedy spojrzał z góry, zobaczył operator Miller i kilkoro innych ludzi przy Dublerze. Efekty jego pracy widać było tylko momentami, w błyskach strzałów siedzących w oknach snajperów. W jednym miejscu leżał stos magazynków. Miller oświetliła cały ten stos żółtym

stożkiem światła. Promieniowanie ultrafioletowe, które tworzyło taki sam stożek z drugiej strony Dublera, było niewidoczne. Widać je było za to na podłodze i poręczy schodów, ponieważ sprawiało, że drobiny kurzu świeciły. Co kilka sekund pojawiał się nowy stos magazynków, ułożonych dokładnie tak samo jak oryginalne. Oświetlające je błyski wystrzałów uniemożliwiały dokładną obserwację

całego procesu. Kiedy tylko pojawiał się nowy stos, operatorzy zgromadzeni wokół pani Miller łapali pełne garście magazynków i zbiegali na dół albo znikali w tunelach obok schodów. Travis ruszył na ósme piętro, a Paige podążyła za nim. Minęli głowicę termojądrową i znaleźli się w wielkiej sali wypełniającej niemal całą kondygnację. Była oświetlona znacznie jaśniej niż w momencie, kiedy z niej wychodzili.

Pomarańczowe światło Aresa świeciło tak mocno, że wydawało się prawie białe. Poprzednim razem wybiegli stąd zbyt szybko, by zdążyć przyjrzeć się szczegółom. Mieli okazję zrobić to teraz. Z podłogi na samym środku sali wychodził pęk przewodów tak ułożonych, że tworzyły coś w rodzaju ptasiego gniazda. Źródło światła znajdowało się w zagłębieniu tego gniazda. Travis mógł się mu przyjrzeć dopiero z odległości trzech metrów, kiedy zasłonił Aresa dłonią.

Oprócz Aresa w gnieździe leżał czarny sześcian o trzydziestocentymetrowym boku. Miał całkowicie gładkie ściany - z boków ani z góry nie wchodziły do niego żadne przewody, więc musiały wchodzić od spodu. Najwyraźniej była to końcówka wzmacniacza. Z Aresem łączył ją słupek srebrzystego światła. W kable tworzące gniazdo wplecione zostały dziesiątki czujników, podłączonych do płytek obwodów drukowanych i

grubszych przewodów. Travis nie wątpił, że spowodowałyby eksplozję głowicy, i bał się mocniej stąpnąć. Z dołu dobiegał nieprzerwany huk karabinowej palby. Słysząc go, Paige wyraźnie cierpiała. Zmrużyła oczy i próbowała skupić uwagę na tym, co miała przed sobą. Rozejrzała się po całej sali. - No dobrze, a gdzie jest broń, o której opowiadali nam ludzie Pilgrima? spytała. -

Ta, do której uruchomienia zabrakło mu trzech godzin? Bo na pewno nie jest nią to ścierwo dodała, wskazując głową Aresa. - A stalowe pudła na piętrach są elementami wzmacniacza, więc musi chodzić o coś innego. Po co zamieniać ośmiopiętrowy budynek w wielki system obronny, który nie broni niczego poza sobą samym? To zupełnie tak, jakby ktoś powiesił w otwartych drzwiach wielką tablicę z napisem: „Uwaga na głowę!”. Tablica wisi tak nisko, że

jeśli się nie schylisz, uderzysz w nią głową. Innymi słowy, ostrzega przed samą sobą. Travis słyszał ten żart, kiedy siedział w więzieniu. Również zaczął się rozglądać - powoli i dokładnie. Wszędzie były przewody, wychodzące z otworów w ścianach albo z biegnących po podłodze rurek. Zielone płytki obwodów drukowanych leżące albo wiszące wśród kabelków. Wściekle migoczące diody zachowywały się tak od momentu

uruchomienia się wzmacniacza. Jednak większa część sali była pusta, ściany także. - Wszystkie te urządzenia są elementami wzmacniacza, zarówno tutaj, jak i w pozostałej części budynku - powiedział w końcu. - Wydaje się, że właśnie nad jego budową Pilgrim ślęczał przez większą część czasu w ciągu dziesięciu lat. Musiało to wymagać mnóstwa pracy. Paige kiwnęła głową, ale nie odzywała

się, czekając na dalszy ciąg. - To zupełnie bez sensu - stwierdził Travis. - Czemu zużył tyle czasu na budowę systemu obronnego budynku i czemu w ogóle od tego zaczynał? Jeżeli ten gmach ma jeszcze jakieś inne przeznaczenie, może Pilgrim zakończył pracę kilka lat wcześniej? Paige również nie rozumiała, co miało tu zostać zbudowane. Z zewnątrz dobiegł warkot silnika rozpędzonego samochodu i zaraz potem rozległa się

stłumiona eksplozja - prawdopodobnie wybuchł zbiornik z benzyną. Nadjeżdżały pierwsze samochody z trasy E41... Travis zwrócił uwagę na coś, co znajdowało się za plecami Paige, w odległości około siedmiu metrów od nich. Pod ścianą leżał kłąb kabli, które wyraźnie coś zasłaniały. Podszedł do nich i zobaczył wydrapane w podłodze napisy, wykonane takim samym dziwacznym pismem jak poprzednie. Przyjrzał się

uważnie plątaninie linii i krótszych kresek, ale nie znalazł żadnych czujników, które mogłyby spowodować eksplozję głowicy. Odsunął kable i zaczął czytać. - Co tu jest napisane? - zainteresowała się Paige. - Nazwiska. To lista nazwisk. Składała się z trzydziestu siedmiu nazwisk ludzi różnych narodowości kilka japońskich oraz rosyjskie, niemieckie,

hiszpańskie i francuskie. Nie były to nazwiska żadnych znanych osób; Travis nigdy o nich nie słyszał. Paige także nikogo nie rozpoznała. Wyciągnęła telefon komórkowy, połączyła się z Miasteczkiem Granicznym i uruchomiła tryb głośnomówiący. Zgłosił się niejaki Crawford. Travis zaczął głośno czytać i usłyszał, że po drugiej stronie linii ktoś wpisuje podawane nazwiska do systemu komputerowego. Zanim skończył,

technicy Miasteczka wpisali do wyszukiwarki dziesięć pierwszych. Okazało się, że są to nazwiska multimilionerów. Każdy z tych ludzi popełnił samobójstwo - najwcześniejsze miało miejsce w roku tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym piątym. Travis popatrzył na Paige. - Prawdopodobnie ci ludzie byli dla Pilgrima przeszkodami - powiedział. -

Utrudniali mu realizację jego planów. Jeśli się dowiecie dlaczego, będziecie wiedzieli, co robić dalej. Tymczasem w Miasteczku Granicznym sprawdzano resztę listy. W pewnym momencie rozległy się pełne podniecenia głosy, ktoś zawołał kogoś z innego pomieszczenia. - Co się tam dzieje? - spytała Paige. - Ostatni człowiek na liście, Ellis Cook, popełnił samobójstwo przedwczoraj wyjaśnił

Crawford. - Strzał w głowę. To się stało na Kajmanach. - Przedwczoraj? - powtórzyła bezgłośnie Paige, patrząc na Travisa. - Wszystko jest nie tak, jak sądziliście powiedział. - Pilgrim wcale nie chciał tu niczego uruchamiać... Tylko wam się zdaje, że go powstrzymaliście. Nie wiem, jaki ma plan, ale zamierza go zrealizować właśnie dzisiaj. Od samego początku chciał to zrobić dzisiaj. Zanim Paige zdążyła cokolwiek

odpowiedzieć, znowu odezwał się Crawford: - Przedostatnie nazwisko na liście to Rudolph Hagen. Zginął, skacząc z hotelowego balkonu, z dwudziestego siódmego piętra. Trzy miesiące temu. Siedział sam w pokoju, drzwi były zamknięte na klucz, żadnych śladów włamania. Paige wciąż patrzyła na Travisa, kręcąc głową. Nie dowierzała mu i nie zgadzała się z nim - a może tylko nie chciała uwierzyć

w to, co mówił. - Nie ma tu żadnej broni - podjął. - Ale Pilgrim chciał, żebyście myśleli, że jest. Wprowadził was w błąd, bo najwyraźniej było mu to do czegoś potrzebne. Myślę, że chciał, żebyście zajęli ten budynek cztery lata temu. Chciał nawet, żebyście przejęli Szept. - Po kiego diabła miałby tego chcieć? zdziwiła się Paige. - Szept sam mu to poradził. Hipoteza Travisa była tak

zdumiewająca, że stukot w klawiaturę ucichł. Ludzie z Miasteczka Granicznego słuchali uważnie. - Dlaczego? - zapytała Paige. - Pilgrim doszedł do perfekcji w kontaktach z Szeptem, prawda? Nauczył się wydobywać z niego wszystkie potrzebne mu informacje, czy tak? - To prawda - przyznała Paige. - Podejrzewam, że poprosił kulę o dobry plan... Plan wyeliminowania Tangentu z

gry i powrotu do Miasteczka Granicznego. Nie wiem, na czym ten plan polegał, ale w każdym razie musiał być bardzo skomplikowany. Gdyby Pilgrim próbował osiągnąć swój cel w jakiś konwencjonalny sposób, dawno byście na to wpadli i przygotowalibyście się do obrony. Dlatego Szept podsunął mu taki zawiły plan. To jak z superkomputerem grającym w szachy: czasem wykonuje ruch, który nawet

arcymistrzom wydaje się bezsensowny. Wyraz oczu Paige uległ zmianie. Chyba zaczęła wierzyć w przedstawianą przez Travisa teorię. - Nie mam pojęcia, co Pilgrim zamierza - mówił dalej - ale z pewnością ma plan i ten budynek jest jego elementem. Sam pozwolił wygonić się wam stąd w dwa tysiące piątym i przejąć Szept, bo wiedział, że wkrótce go odzyska. Wiedział, że za cztery lata zostanie

uruchomiony japoński akcelerator LHA. Wiedział też, że znajdziecie jego stary notatnik i mimo ryzyka przewieziecie Szept do Japonii, żeby przetestować jego dawną teorię. Teraz najważniejsze pytanie jest takie, co jeszcze Szept przewidział... Czy przewidział, że kiedy ludzie Pilgrima zdobędą budynek na Theaterstrasse siedem, wyślecie tam swoje jednostki? I że zrobicie to właśnie dzisiaj. Paige w zamyśleniu pokiwała głową.

- Co dalej? - zapytał Travis. - Czy Szept założył, że posuniecie się do ostateczności? Mówiłaś, że myślałaś o odpaleniu tej głowicy, jeśli nie będzie innego wyjścia. W jaki sposób chciałaś ją odpalić? Było to retoryczne pytanie. - Zrobiłabym to, co zrobiliśmy. Otworzyłabym drzwi tej sali. - Szept mógł się tego spodziewać ciągnął Travis. - Jak na razie, wszystko układa się

w logiczną całość. - To znaczy? - Aaron Pilgrim chciał, żebyście byli dzisiaj w tym budynku. Chciał, żebyście otworzyli drzwi do tej sali, uruchomili Aresa i musieli walczyć z mieszkańcami całego miasta. - Po co? Travis pokręcił głową. - Nie wiem. Ale sądzę, że jak dotąd wszystko przebiega dokładnie według

jego planu... jakby przewracały się kolejne klocki ustawionego przez niego domina. Jesteśmy w pułapce, tkwimy w samym jej środku. Było to trudne do zaakceptowania, lecz brzmiało sensownie. - Nie wiem, jak moglibyśmy wygrać z takim przeciwnikiem, przewidującym wszystkie nasze ruchy - dodał Travis. - Możemy - odparła Paige. - Nie wszystko Szept mógł przewidzieć.

- Na przykład? - Na przykład ciebie. Cztery lata temu albo nawet znacznie wcześniej, w każdym razie wtedy, gdy Szept podawał Pilgrimowi ten plan, nie mógł wiedzieć, że dwa dni temu na miejscu katastrofy boeinga pojawi się przypadkowy wędrowiec. Że Ellen Garner zdąży napisać przed śmiercią list zawierający wskazówki postępowania, a ty zastosujesz się do nich. Że potem sam będziesz trzymał Szept w

dłoniach, a on obdarzy cię umiejętnością czytania tego dziwnego pisma. Travis pomyślał, że chyba ma rację. - Więc ten plan nie zakładał, że poznamy wypisane tutaj nazwiska - mruknął, wskazując podłogę. Milczeli przez chwilę. - Nadal je sprawdzamy - włączył się Crawford. - Przydzielę do każdego z nich osobnego człowieka, żeby zdobył

wszelkie możliwe informacje, przede wszystkim na temat tego, co łączyło daną osobę z Pilgrimem. - Mają karabin! - krzyknął nagle jeden ze snajperów. Pół sekundy później krzyknął drugi i zaraz potem dwóch operatorów zameldowało, że ich kolega został trafiony. Rozdział 29

Paige i Travis po raz kolejny przemknęli obok głowicy jądrowej i zbiegli na siódme

piętro. - Hill trafiony! - zawołała z dołu Miller. - Na piątym! Travis biegł za Paige, mijając całe stosy amunicji, którą wciąż kopiowała operator Miller. Skręcili z tunelu w tunel, potem w następny i popędzili do okna, słysząc krzyk mężczyzny. Dwóch snajperów klęczało przy trzecim, który nie miał części twarzy i szyi, ale jakimś sposobem nadal żył.

To już nie potrwa długo, pomyślał Travis. Paige zrzuciła plecak i wyciągnęła z niego przedmiot przypominający mały pistolet chyba najbardziej walthera. Travis przyjrzał mu się dokładniej - była to po prostu niewielka czarna tuba z kolbą i spustem. Medyk. Paige wycelowała urządzenie w ranę Hilla, choć jego stan nie budził większej nadziei. Wcisnęła spust. Błysnęło, jakby Medyk był aparatem fotograficznym, i wokół

rozeszła się fala ciepła, która dotarła do stojącego pół metra dalej Travisa. Umierający szarpnął się, ale wygląd jego rany natychmiast się zmienił. Przestała z niej lecieć krew. Niewiele to jednak pomogło, bo mężczyzna z trudem oddychał. W końcu jego oczy spojrzały w bok, wypuścił powietrze i już nie zaczerpnął następnego oddechu. - Strzelec w oknie kilka domów stąd! -

zameldował jeden ze snajperów. Zaczynają działać metodycznie. Travis przypomniał sobie, jak na oglądanej przez niego prezentacji dwóch mężczyzn zaczęło się naradzać, a potem próbowało sforsować zapadkę zamka klatki. Byli rozwścieczeni, jednak mimo to potrafili logicznie myśleć. Wyjrzał przez okno. Przy blokujących mosty i uliczki stosach ciał leżały teraz płonące

wraki samochodów. Pożary tylko trochę spowolniły nacierających, ale tak rozgrzały powietrze, że mgła wokół nich znikła. Przez te luki, niczym przez okulary, widać było trwającą wciąż rzeź, oświetlaną przez pożary. Travis wolałby na to nie patrzeć. Od tłumu oderwała się grupka ludzi, którzy zaczęli biec w stronę Theaterstrasse 7. Dwaj snajperzy zajmujący pozycje obok Travisa i Paige znowu otworzyli ogień. - Nie utrzymamy się tutaj zbyt długo! -

krzyknął Travis, pochylając się do ucha Paige. - Tam jest co najmniej czterysta tysięcy ludzi! Wkrótce znajdą jakiś sposób na nas! - Więc co mamy zrobić?! - odkrzyknęła. - Jeżeli tu wpadną, na pewno poruszą czujniki! - Jak to jest z Aresem? - spytał Travis. Czy atakujący chcą go zdobyć albo zniszczyć, czy tylko zamierzają zabić ludzi broniących do niego dostępu?

W dole, na Theaterstrasse, wybuchł kolejny samochód. - Chodzi im tylko o ludzi - odparła Paige. - W takim razie opuśćmy budynek! Paige popatrzyła na niego ze zdumieniem. - Ludzie ruszą za nami i zapomną o budynku - wyjaśnił Travis. - Być może nas pozabijają, ale przynajmniej odciągniemy ich od tej pieprzonej głowicy. Pod ulicami muszą

być jakieś tunele... kanalizacja lub coś w tym rodzaju. Czy stąd da się do nich wejść? - Tak, jest właz w piwnicy - odparła Paige. - Niezbyt duży, ale pojedynczo na pewno się zmieścimy... - Nagle urwała i zaczęła biec w stronę schodów. - Drużyny z pierwszego piętra, do piwnicy! - rzuciła do mikrofonu. Zabezpieczyć właz do kanalizacji! Travis z karabinem w ręku ruszył za nią w dół wypełnionych urządzeniami

elektronicznymi schodów. Po drodze mijali tunele prowadzące w głąb kolejnych pięter i operatorów roznoszących amunicję. Drugie piętro, pierwsze, parter. Po chwili zobaczyli snajperów, którym Paige kazała zejść do piwnicy. Skupili się wokół wejścia do niej, obok leżały wyrwane z zawiasów drzwi. Strzelali z broni maszynowej w otwór wejściowy. Zgraja napastników dostała się już kanałami do budynku i wypełniła

piwnicę - Paige zorientowała się w ostatniej chwili. Jeden ze snajperów upadł, trafiony kulą w głowę. Najwyraźniej niektórzy z nacierających byli uzbrojeni. Travis uświadomił sobie, że słyszy nie tylko strzały, ale także wściekłe wrzaski. Docierały do niego pojedyncze słowa, po niemiecku i chyba po włosku. Nagle z prawej strony rozległ się łomot, jakby upadło coś ciężkiego. Odwrócił się i ujrzał, że podłoga uniosła się o jakieś

dwa centymetry. Gromada znajdujących się w piwnicy ludzi musiała podnieść jakiś ciężki przedmiot i zaczęła uderzać nim w sufit, próbując przebić się przez strop. Po trzecim uderzeniu jedna z desek podłogi pękła i powstała w niej mniej więcej dziesięciocentymetrowa szczelina. Travis zobaczył przez nią tłum ściśniętych ludzi o twarzach wykrzywionych wściekłością, od ściany do ściany wypełniających piwnicę.

Popatrzyły na niego jednocześnie dziesiątki oczu, a z dziesiątków ust wydobył się złowrogi ryk. Paige również patrzyła na kłębiących się w dole ludzi. Jeden ze snajperów stojących za nią wyjął coś z plecaka. Travis nie widział, co to takiego, ale domyślał się. - Nie! - krzyknęła Paige, odwracając się gwałtownie. Mężczyzna trzymał w ręku granat. - Tam są rury z gazem! - zawołała Paige.

- To co mamy robić? - zapytał snajper. Paige nic na to nie odpowiedziała. Po chwili podłoga znowu się uniosła i pękła druga deska. Z dołu wysunęła się czyjaś ręka i wciągnęła złamaną deskę do piwnicy. Wkrótce otwór będzie wystarczająco duży, żeby zmieścił się w nim człowiek... Zaraz potem rozległo się uderzenie tarana w inne miejsce podłogi. Snajper z granatem ciągle spoglądał na

Paige, czekając na odpowiedź. - Nie wiem, co robić - przyznała w końcu. - Nie wiem, co robić... powtórzyła, rozglądając się wokół, jakby ktoś mógł jej to podpowiedzieć. - Wiesz - powiedział Travis. Popatrzyła na niego, mrużąc oczy. - Granat... - mruknął Travis i spojrzał w sufit, w stronę czegoś, co znajdowało się osiem pięter wyżej.

Paige podążyła za jego wzrokiem. Zrozumiała. - To jedyne, czym dysponujemy - dodał Travis. - A co, jeśli wszystkowiedzący Szept przewidział także ten ruch? - Być może, ale nic innego nam nie pozostaje. Biegnij na górę, a ja tymczasem pomogę chłopakom. Paige zastanawiała się może przez dwie sekundy, po czym kiwnęła głową i wyciągnęła rękę po granat. Snajper

chyba zrozumiał, jaki ma plan - a może było mu wszystko jedno, jaki ten plan jest, byle jakiś był. Podał granat Paige. - Nie próbujcie utrzymać parteru za wszelką cenę - powiedziała. - Jeśli będziecie musieli, wycofajcie się na schody. Tak czy inaczej, za dwie minuty będzie po wszystkim. Travis popatrzył na nią. Zastanawiał się, czy ją jeszcze zobaczy. Paige ruszyła do schodów i po chwili znikła.

Travis ściągnął karabin z ramienia, odbezpieczył go i podszedł do wyrwanych drzwi piwnicy, przy których stali operatorzy Tangentu. Zobaczył koszmarną scenę: rozległa piwnica, wysoka może na trzy metry, przypominała kłębowisko węży. Wszystko się w niej ruszało, żywi byli przemieszani z zabitymi. Najbliżsi wejścia wdrapywali się po schodach i padali od kul, a stojący za nimi ściągali ciała w dół i odsuwali je na

boki po podłodze albo przenosili na rękach górą. Z unoszonych ciał lała się strumieniami krew. Mężczyźni, kobiety, dzieci... Tutaj nie zasłaniała ich mgła. Zwykli ludzie, jakich widuje się na ulicach czy w supermarkecie. Były między nimi pary, które trzymały za rączki swoje kilkuletnie dzieci, jakby nie chciały ich zgubić - mimo że ciągnęły je ze sobą prosto pod grad kul. Ale wykrzywione

wściekłością twarze tych dzieci wyraźnie wskazywały, że one także są gotowe zabijać. Gdyby dotarły na parter, z pewnością próbowałyby to zrobić. Na schody nieustannie wbiegali kolejni atakujący i padali skoszeni ogniem maszynowym. Travis uniósł karabin, jednak jeszcze nie zaczął strzelać. Nie był pewien, czy jest do tego zdolny. To byli zwykli ludzie. Zakrwawieni, wrzeszczący i ogarnięci taką furią, że wbiegali prosto pod lufy karabinów,

ale mimo wszystko niewinni. Z pewnością nikt z nich nie chciał, żeby działo się z nim coś takiego... Jeden ze snajperów musiał zmienić magazynek. Zajęło mu to tylko trzy sekundy, jednak zmniejszenie natężenia ognia sprawiło, że czoło tłumu przesunęło się o cztery stopnie w górę. Ludzie wbiegali coraz wyżej i choć wielu z nich padało, wciąż posuwali się do przodu. Nie można było ich

powstrzymać. Snajper znowu zaczął strzelać, ale dwaj pozostali również musieli sięgnąć po nowe magazynki. Tłum zaczął wbiegać po schodach. Jeden strzelec nie był w stanie zmusić ludzi do cofnięcia się. Z wejścia do piwnicy z wysiłkiem wytoczył się starszy człowiek w zielonej muszce, który wyglądał, jakby się upił z okazji dnia świętego Patryka. Trzymał w ręku rzeźnicki nóż, którym zamierzał ugodzić

zajętego zmianą magazynka snajpera. Travis pociągnął spust, odstrzeliwując mu większą część głowy. Kiedy jego ciało runęło w tył, natychmiast złapało je dwoje następnych szturmujących - nastolatek i trzydziestoletnia kobieta - i odrzuciło w bok, żeby nie tarasowało wejścia. Travis powalił ich strzałami w piersi, a potem strzelił do kolejnej osoby. Zrozumiał, że potrafi zabijać tych ludzi, jeśli tylko

nie patrzy na ich twarze. W taki sam sposób radzili sobie snajperzy. Koszmarna taktyka. Będę się musiał z tego później rozliczyć, pomyślał. Jeśli w ogóle będzie jakieś później. Nagle za jego plecami rozległ się głośny trzask. Odwrócił się i zobaczył, że z powiększonej dziury w podłodze coś wystaje - był to stalowy regał. Po chwili znikł i w otworze pojawiło się kilka par rąk ludzie w dole musieli podnosić swoich sąsiadów.

- Wycofujemy się w stronę schodów! krzyknął Travis do snajperów. Z otworu wychynęła czyjaś głowa, tak zakrwawiona, że nie sposób było określić płci ani wieku tej osoby. Travis strzelił i napastnik opadł z powrotem do piwnicy. Zaczęli się powoli wycofywać, starając się nie pozwolić ludziom wybiec z piwnicy. Kiedy dotarli do schodów, ruszyli w górę, wciąż przeładowując broń i strzelając. Zgraja atakujących posuwała się za nimi w tym

samym tempie. * Paige wbiegła na szóste piętro. Miller wciąż kopiowała amunicję i karabiny, a inni zabierali je i pędzili z nimi do snajperów. - Znieście trochę na parter! - krzyknęła Paige, nie zatrzymując się. Siódme piętro... ósme. Głowica z wymalowaną na obudowie czerwoną gwiazdą, przypominającą łypiące złośliwie oko.

Uda się albo nie, pomyślała. Jeśli nie... cóż, są znacznie gorsze rodzaje śmierci niż ta. Zamienię się w pojedyncze atomy dziesięć tysięcy razy szybciej, niż mój układ nerwowy zdąży przesłać do mózgu informacje o bólu. Szybciej niż oczy zdołają przesłać obraz oślepiająco białego światła do kory wzrokowej w płacie potylicznym dwadzieścia centymetrów za nimi. W ogóle nie poczuję takiej śmierci.

Mimo to bała się jak cholera. Uklękła przy głowicy, popatrzyła na granat i puste miejsce pod klapą. Najlepiej będzie umieścić go obok zapalnika, stwierdziła. Znajdujący się w środku uran otoczony był ładunkami konwencjonalnymi, mającymi eksplodować w tym samym momencie. Ich eksplozja zbije uran w pojedynczą kulę o masie przekraczającej krytyczną i nastąpi reakcja łańcuchowa - wybuch jądrowy, który

wywoła eksplozję głównej części głowicy, czyli bomby wodorowej. Jeśli granat umieszczony przy ładunkach zapalnika rozproszy je, zanim zdążą wybuchnąć, uran nie zbije się w kulę i nie dojdzie do eksplozji jądrowej. Przynajmniej taką miała nadzieję. Jeszcze nikt tego nie przetestował. Ułożyła granat między osłoną ładunków i aluminiowym wspornikiem, przytrzymała go i wyciągnęła zawleczkę, po czym odwróciła się na pięcie i szybko

wbiegła do wypełnionej pomarańczowym światłem sali. Minęła napisy wyryte w podłodze, gniazdo z przewodów i spoczywającego w nim Aresa oraz czarny wzmacniacz. Chciała dobiec na sam koniec sali, żeby znaleźć się jak najdalej od głowicy. Zastanawiała się, czy zdąży usłyszeć początek wybuchu, zanim jej życie się skończy. Rozdział 30

Travis zabezpieczał tyły, posuwając się w górę dwa stopnie za ostatnim snajperem. Tłum napastników był już tylko sześć schodków poniżej niego. Powstrzymywanie naporu ludzi było teraz znacznie trudniejsze niż wtedy, gdy atakujący znajdowali się na wąskich schodach piwnicy. - Piętro! - zawołał jeden ze snajperów. Travis postawił stopę na podeście pierwszego piętra, obszedł zakręt poręczy i ruszył

dalej. Skończyły mu się naboje, więc sięgnął po następny magazynek i założył go. W tym samym momencie cały budynek zatrząsł się od eksplozji, do której doszło wysoko w górze. * Paige zdążyła zamknąć oczy i schować głowę tuż przed wybuchem granatu. Kiedy już mogła je otworzyć, zobaczyła tynk i kawałki metalu na podłodze. Drzwi zniknęły, zamiast nich w ścianie był teraz duży

nieregularny otwór. Część ładunków zapalnika bomby także musiała wybuchnąć, ale udało się. To nie było pięć megaton... Spojrzała na Aresa. Wciąż leżał w gnieździe z kabli razem z czarnym wzmacniaczem, z którym łączył go słup dziwnego srebrzystego światła. Czujniki również były na swoim miejscu, ale nie pełniły już żadnej funkcji. Paige podbiegła do pomarańczowego sześcianu i kopnęła go mocno, tak jak w szkole

średniej kopała piłkę, kiedy wykonywała rzuty karne. Potoczył się po podłodze, jednak łączący go z czarnym sześcianem słup światła wydłużył się tylko, zmieniając kierunek. Ares uderzył w ścianę obok otworu, w miejscu którego wcześniej były drzwi, odbił się od niej i znieruchomiał w chmurze pyłu. Nadal świecił. Na dole wciąż trwał ogień maszynowy. Paige jeszcze nigdy nie zniszczyła żadnego obiektu specjalnego, bo

zakazywał tego regulamin Tangentu. Kto wie, co się mogło wtedy stać? Cóż, zaraz się tego dowiem, pomyślała. Ściągnęła z ramienia karabin, wycelowała i pociągnęła za spust, strzelając ogniem maszynowym. Kiedy Ares się rozpadł, wydając przy tym dźwięk przypominający krzyk człowieka, zapadła prawie całkowita ciemność. Wokół miejsca, w którym przed chwilą

się znajdował, zaczęły migać pomarańczowe łuki wyładowań elektrycznych, ale szybko zgasły. * Zachowanie tłumu zmieniło się nagle. Travis puścił spust, odwrócił się szybko i podbił lufę karabinu snajpera, który jeszcze nie przestał strzelać. Nacierający ludzie zaczęli się cofać. Travis jeszcze nigdy nie widział tak przerażonego

tłumu. Ludzie cofali się przed karabinami snajperów, błagając ich, żeby do nich nie strzelali, i wymachując rękami. Cholera, na zawsze zapamiętam te twarze, pomyślał. Nawet gdybym żył ponad sto lat, nigdy ich nie zapomnę. Po dziesięciu sekundach poniżej niego nie było już nikogo - nikogo żywego. Cofająca się gromada zeszła z półpiętra, znikając mu z oczu. Zaraz potem usłyszał dziwny dźwięk, przypominający szum powietrza

wtłaczanego z dużą prędkością w jakiś wąski przewód. Dochodził ze wszystkich stron jednocześnie. Travis uświadomił sobie, że to głosy tłumu na zewnątrz budynku. Tysiące ludzi zorientowały się nagle, że stoją po pas wśród ciał swoich znajomych i bliskich. - Nie strzelać, ale utrzymujcie swoje pozycje - rozległ się w słuchawkach głos Paige. Za pięć minut nadlecą helikoptery, które nas stąd ewakuują. Zachowujcie pełną

gotowość do obrony... na wypadek gdyby się okazało, że to jeszcze nie koniec. * Pięć minut później Travis wyszedł z gmachu na podjazd z kocich łbów i minął bramę z kutego żelaza. Świtało, wszystko nabrało różowego koloru. Mgła sunęła ulicami i kłębiła się, zaburzana podmuchami wirników helikopterów. Od wschodu wzdłuż Theaterstrasse

nadleciały cztery black hawki i wylądowały na ulicy. Gdy ich wirniki rozproszyły mgłę, ukazały się całe stosy ciał. Travis widział twarze pilotów najbliższego helikoptera - rozglądali się wokół z przerażeniem, a ich usta poruszały się bezgłośnie. Chwilę później był już na pokładzie trzeciego helikoptera, a Paige usiadła obok niego. Razem z nimi w maszynie znalazło się także dwanaścioro komandosów. Paige miała ze sobą

czarny sześcian z ósmego piętra. Wzmacniacz. - Przyjrzyj mu się! - krzyknęła Travisowi do ucha. Czarny sześcian miał zupełnie gładkie ściany, nigdzie nie widać było żadnego otworu czy gniazda, w którym tkwiłyby kable. Po prostu leżał sobie obok Aresa, nie był do niczego podłączony, a dziewięć pięter wypełnionych obwodami drukowanymi i przewodami nie służyło niczemu poza robieniem

groźnego wrażenia. Kolejne oszustwo, ale to wszystko razem nie układa się w całość, pomyślał Travis. Operatorzy Tangentu, którzy byli w budynku przy Theaterstrasse 7, powsiadali już do helikopterów. Kilka sekund później black hawki wzniosły się w powietrze. Na ulicach nie było widać nikogo żywego. Kiedy helikoptery znalazły się nad dachem budynku, zatoczyły półkole i skierowały się na południe.

Leciały jeden za drugim, blisko siebie, ich sylwetki czerniały na tle różowego nieba. * W bazie Meiringen czekał już na nich jumbo jet, który z pracującymi silnikami stał na początku pasa startowego. Wbiegli do środka i trzy minuty później olbrzym wzbijał się już w powietrze nad Szwajcarią. Pilot wybrał maksymalny kąt wznoszenia, na wypadek gdyby na

którymś z zalesionych zboczy czaił się zamachowiec z wyrzutnią rakiet Stinger. Kiedy maszyna na wysokości prawie czternastu kilometrów wyrównała lot, Travis zobaczył, że obok prawego skrzydła zajmują pozycję trzy myśliwce. Z pewnością są także po lewej oraz przed nami i za nami, pomyślał. Paige kazała drugiemu pilotowi przesiąść się na tył maszyny i przydzieliła mu strażników, a trzem innym operatorom

poleciła na zmianę siadać obok prowadzącego samolot pierwszego pilota - na wypadek gdyby zaczął się podejrzanie zachowywać. Potem usiadła obok Travisa, w tym samym fotelu, w którym siedziała podczas lotu do Szwajcarii. Na jej twarzy malowało się wyczerpanie. Postawiła obok siebie na podłodze czarny sześcian. - Budynek przy Theaterstrasse siedem wkrótce przestanie istnieć powiedziała. -

Zaraz po wyciągnięciu z niego rannych zburzymy go z powietrza. Mamy wzmacniacz. Z trzech obiektów specjalnych, którymi dysponował Pilgrim, odzyskaliśmy niewidzialny kombinezon, a Aresa zniszczyłam, więc pozostał mu tylko Szept. - Popatrzyła na Travisa i w jej spojrzeniu dostrzegł nieśmiały błysk optymizmu. - Ale co właściwie stało się w Zurychu? zapytała. - Czy udało nam się zrobić cokolwiek, czego plan Pilgrima nie przewiduje?

- Żeby móc odpowiedzieć na to pytanie, musielibyśmy najpierw wiedzieć, co ten plan przewiduje - odparł Travis. - Wszystko, nad czym Pilgrim pracował w ciągu minionych czternastu lat, albo zostało zniszczone, albo znajduje się w naszych rękach - dodała Paige. Powiedziała to takim tonem, jakby próbowała przekonać nie tylko Travisa, ale przede wszystkim siebie samą. Kiwnął głową, choć wcale nie był pewien, czy Paige ma rację. Niestety nie

mieli możliwości poznania planu Pilgrima być może już udaremnionego, a może nadal aktualnego. Zadzwonił telefon Paige. Po drugiej stronie linii był Crawford z Miasteczka Granicznego. - Dowiedzieliśmy się ciekawej rzeczy na temat ostatniej z osób, których nazwiska znajdowały się na liście Pilgrima powiedział. - Chodzi o Ellisa Cooka. Muszę się tylko

upewnić, czy dobrze zrozumiałem... Mówiliście, że te nazwiska były wydrapane w podłodze sali na ósmym piętrze? - Tak - odparła Paige. - Sali, w której przynajmniej od czterech lat nikogo nie było? Paige zaczynała się już niecierpliwić. - Owszem. - Ellis Cook posiadał ponad sto milionów dolarów, które przed trzema laty wygrał w

lotto. Cztery lata temu, kiedy jego nazwisko zostało wyryte na tej podłodze, był kierownikiem kawiarni w Karolinie Północnej. Paige milczała, czekała na dalszy ciąg lub jakiś wniosek. Zmrużyła oczy i wpatrywała się w telefon. W końcu spojrzała na Travisa i zapytała: - I co z tego wynika? Nie miał pojęcia. - Na razie wiemy tylko tyle - dodał Crawford. - Wszyscy ludzie z tej listy

byli w chwili śmierci bardzo bogaci. Szukamy jeszcze czegoś, co mogło ich łączyć. W każdym razie w chwili, gdy Pilgrim wyrył w podłodze nazwisko Ellisa Cooka, ten człowiek uspokajał klientów, którzy uważali, że w ich cappuccino jest za mało pianki. Jesteśmy tym tak samo zdumieni jak wy. Paige rozłączyła się i przez chwilę wpatrywała się w ścianę, próbując zebrać myśli. W

końcu potrząsnęła głową i powiedziała: - Przyjmuję do wiadomości, że Szept wie wszystko o teraźniejszości. Nie wiem, jak to robi, ale w każdym razie informacje o tym, co się akurat dzieje, w ten czy inny sposób istnieją w świecie. Jednak nawet gdyby był obiektem najbardziej zaawansowanym technicznie, skąd mógłby znać przyszłość? Dzieli ją od nas zbyt wiele przypadkowych zdarzeń... w grę wchodzi teoria chaosu.

- Trzeba by założyć, że jest bardzo dobry w przewidywaniu. Może przecież wykorzystywać do tego posiadane dane - odparł Travis. - A ma ich nieporównanie więcej niż my. - Ale skąd mógłby wiedzieć, jakie będą wygrywające numery w lotto i do tego jeszcze, kto skreśli te numery... na przykład za rok? Czy to w ogóle możliwe? - zapytała. - Minutę temu powiedziałbym, że nie mruknął. - Jednak teraz chyba skłaniam się ku

odpowiedzi twierdzącej. Paige popatrzyła przez okno na oddalającą się Szwajcarię. - Z czym my się mierzymy? - szepnęła. - Coś mi przyszło do głowy powiedział Travis. - Tylko nie wiem, czy będziesz miała ochotę to usłyszeć. - Wal. - Cały czas opieramy się na założeniu, że Pilgrim doprowadził do perfekcji kontaktowanie się z Szeptem i

całkowicie kontroluje tę kulę. Kiwnęła głową. - A co, jeśli jest odwrotnie? Jeżeli to Szept kontroluje Pilgrima? WSPOMNIENIE VI MAJOWE POPOŁUDNIE W 2001 ROKU Cela jest bardzo mała: dwa metry siedemdziesiąt na dwa dziesięć. Nie ma w niej okna ani krat. Są tylko cztery betonowe ściany pomalowane na obrzydliwy odcień niebieskiego i

stalowe drzwi z pancerną szybką szerokości pięciu centymetrów. To jedyne okno celi. Pod sufitem nieustannie świeci jarzeniówka. Od grudnia miga, więc Travis cierpi na bóle głowy tuż za oczami. Od ponad ośmiu lat spędza w tej celi po dwadzieścia trzy i pół godziny na dobę. Każdą dobę. Na ścianie nad łóżkiem wisi przyklejony taśmą list. Przyszedł przed trzema miesiącami. Zawiera informację, że rodzice Travisa nie żyją. Zostali

zastrzeleni, kiedy zatrzymali się na czerwonym świetle w Minneapolis. Do Travisa przyszło wtedy dwóch detektywów, pytali go o różne rzeczy, które mogłyby coś wnieść do tej sprawy. Nie udawali, że są poruszeni śmiercią państwa Chase’ów, i Travis był z tego zadowolony. Wszystkie inne listy, jakie otrzymał w więzieniu, napisał jego brat Jeff. Listy od niego nie wiszą na ścianie, leżą pod łóżkiem

starannie złożone. Dzięki temu Travis nie musi na nie patrzeć. Z każdego napisanego przez Jeffa zdania przebija poczucie winy, charakterystyczne dla bliskich tych, którym przydarzyło się coś bardzo złego. Jeff żyje sobie spokojnie, lecz jest przekonany, że jedynie to, co zrobił Travis tamtej pamiętnej październikowej nocy w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym drugim roku, sprawiło, iż rodzice nie wciągnęli go w swoje

interesy. Travis kładzie się na łóżku i zamyka oczy, żeby miganie jarzeniówki nie było takie dokuczliwe. Czasami udaje mu się o nim po prostu zapomnieć i lepiej się wtedy czuje. Tkwiąc w tej celi, nabrał wprawy w zapominaniu o różnych rzeczach. O dniach, miesiącach, latach. O minionym czasie. I o przyszłości. Dzięki temu, że nie myśli o tym wszystkim, nie wariuje.

Wstaje i zaczyna chodzić po celi. Robi to bardziej machinalnie niż świadomie. Kilkadziesiąt razy dziennie wstaje i chodzi. Zawsze pokonuje tę samą trasę: od drzwi do sedesu i z powrotem, a potem znowu. Nagle rozlega się szczęk ciężkiego zamka w drzwiach i strażnik otwiera je do środka. - Gość - mówi tonem pełnym niepokoju. Dziwne... Do celi wchodzi mężczyzna w drogim garniturze. Strażnik zamyka drzwi na

klucz. Mężczyzna ma siwawe skronie i oczy zasłonięte ciemnymi okularami, mimo że wszedł do celi bez okna. Krzywi się na widok migającego światła i mówi: - Witaj, Travisie. Jestem Aaron Pilgrim. Wyciąga rękę, jakby chciał uścisnąć jego dłoń - ale nie, Travis widzi, że trzyma w ręku jakąś niedużą niebieską kulę. Kula promieniuje, światło przesuwa się po niej. Travis jak

zahipnotyzowany bierze ją od Pilgrima nawet mu nie przychodzi do głowy, że może odmówić. Kiedy dotyka kuli, w jego głowie odzywa się głos osoby, której już nigdy nie

spodziewał się usłyszeć: - Travisie... Czuje, że miękną mu nogi. Opada na łóżko, jakby nagle zupełnie stracił siły. Emily! Wpatruje się w niebieskie światło i kątem oka widzi, że jego gość z jakiegoś powodu uśmiecha się pod nosem. Nieważne. Nic nie jest ważne. - Emily... - szepcze.

Światło migocze, a potem zaczyna pulsować w rytm uderzeń jego serca. - Nie będziemy zbyt długo rozmawiać mówi Emily. - Nie tym razem. Następnym razem też nie... to będzie za wiele lat, spotkamy się znowu na Alasce, nad dziurą w ziemi. Ale za trzecim razem... Och, kochanie, trzeci raz będzie z pewnością cudowny. - Dlaczego nie możesz ze mną teraz zostać? - pyta Travis, słysząc we własnym głosie tęsknotę i cierpienie. Już za nią tęskni,

choć jeszcze jest przy nim. - Mam dużo do zrobienia - odpowiada Emily. - To skomplikowana praca. Obawiam się, że nie potrafiłabym ci wytłumaczyć, o co chodzi. Nie tu i nie teraz, ale kiedyś to zrobię. Jeśli ci to pomoże, wiedz jedno: jesteś dla mnie najważniejszym człowiekiem na świecie. O wiele ważniejszym niż ten uśmiechnięty głupek, który stoi obok ciebie. To właśnie ciebie najbardziej potrzebuję spośród sześciu

miliardów ludzi. Jesteś niezbędnym elementem mojego planu, jesteś nie do zastąpienia. Pierś Travisa przepełnia radość. Ma dla Emily znaczenie. Wybrała go. Z trudem powstrzymuje łzy. - Dlaczego akurat ja? - pyta szeptem. - Wkrótce się tego dowiesz - odpowiada Emily, chichocząc. Światło jeszcze przez kilka sekund pulsuje w tym samym rytmie co serce Travisa, a

potem nagle ciemnieje. - Teraz dam ci to, co chcę ci dać dodaje Emily. - Po to tu dzisiaj jestem. Myśl o tym jak o lekkim popchnięciu. Skierowaniu cię w odpowiednie miejsce, w którym postanowisz żyć po wyjściu z więzienia. Kiedy kończy to mówić, Travis czuje wewnątrz głowy lekkie mrowienie. Trwa to może sekundę i znika. - Już... - mruczy Emily. - Teraz jesteś na

właściwym kursie, mój kochany. Na kursie, który doprowadzi cię do ponownego spotkania ze mną. Travis czuje łzy wzbierające w kącikach oczu, zupełnie niezależne od jego woli. Za chwilę Emily go opuści. Znów zostanie tu sam. Sam z tąpaskudnąjarzeniówką, bólami głowy i brzydkimi niebieskimi ścianami. Na całe długie lata. - Ćśś... - uspokaja go Emily. - Wszystko będzie dobrze. Obiecuję ci, że kiedyś

będziemy się z tego śmiali. Ale Travis wcale nie ma ochoty się śmiać. Choć to wspaniała chwila, jest jednocześnie okropna, ponieważ zaraz się skończy. - Podaj mnie z powrotem temu uśmiechniętemu głupkowi, Travisie. Travis wie, że nie może jej nie posłuchać. Czuje, że jego ciało przesuwa się do przodu niezależnie od jego woli. Mięśnie jego nóg napinają się, wstaje, jego ręka prostuje się i podaje

kulę gościowi. - Proszę cię... - szepcze Travis, jakby mogło to coś zmienić. - Już niedługo - odpowiada Emily. Travis zastanawia się, czy przez wszystkie nadchodzące lata będzie potrafił myśleć o czymkolwiek innym niż o niej, a ona jeszcze raz zapala się i gaśnie w jego dłoni. - Jeszcze dziś wieczorem przestaniesz o mnie myśleć - zapewnia go Emily. Mężczyzna o szpakowatych skroniach

zaciska dłoń na kuli. Travis ma ochotę go zabić, ale wie, że nie może postąpić wbrew woli Emily. Gość zabiera kulę. Travis jęczy z rozpaczy. Gdyby trzymał w tej chwili nóż, podciąłby sobie gardło. Pilgrim stuka w drzwi. Kiedy się otwierają, wychodzi z celi, a cudowne niebieskie światło znika razem z nim. Travis opada na łóżko, nie mogąc powstrzymać łez. Bardzo chciałby mieć nóż albo

trzydziestkęósemkę. A może rozbić sobie głowę o ostry kant metalowej ramy łóżka? Trochę to potrwa i pewnie nieźle nabrudzi, ale kiedy już to zrobi, sprawa będzie tak samo załatwiona. Leży na łóżku i zastanawia się, czy rozbić sobie głowę. Mijają minuty. W pewnej chwili spostrzega, że przez kilka sekund nie myślał o niebieskiej kuli. Może było to nawet dziesięć sekund. Jak to możliwe? Jak mógł zapomnieć o kuli - to znaczy o

swojej ukochanej, o Emily - na całe dziesięć sekund? Uświadamia sobie, że przez cały czas gapi się na jarzeniówkę, więc przewraca się na brzuch, twarzą do poduszki. Jest bardzo zmęczony, wyczerpany gwałtownymi emocjami. Po chwili czuje, że zaczyna zasypiać. Budzi się z uczuciem suchości w ustach. Chyba spał kilka godzin. Wstaje, podchodzi do umywalki, ochlapuje dłonią twarz i

pije wodę z kranu. Coś go niepokoi, jakieś mgliste wspomnienie. Może coś mu się śniło? Próbuje to sobie wyobrazić i przez moment widzi pulsujące niebieskie światło; z jakiegoś powodu sprawia mu to wielką przyjemność. Może miał taki sen? Stara się o nim myśleć, ale już nie potrafi go sobie przypomnieć. Odszedł w przeszłość. Prostuje się, zakręca kran i wraca do łóżka. Nie chce mu się znowu kłaść ani

nawet siadać, więc zaczyna chodzić po celi od drzwi do sedesu i z powrotem. Część trzecia

OBIEKT SPECJALNY 0697

Rozdział 31

Lecieli na zachód, a wokół nich trwał niekończący się świt. Mijali strefy czasowe dokładnie w tempie obrotu Ziemi. Travis próbował zasnąć, ale nie udawało mu się. Kiedy opadła adrenalina, zaczął na nowo przeżywać wszystko, co wydarzyło się w Zurychu przy Theaterstrasse 7. Podczas tamtej rzezi wydawało mu się, że wie,

co się wokół niego dzieje, jednak okazało się, że to nieprawda. Dopiero teraz z każdą godziną jego wspomnienia stają się coraz bardziej dojmujące. Podczas lotu dwukrotnie wymiotował, ledwie zdążając dobiec do toalety. Żaden z operatorów znajdujących się w kabinach, które mijał po drodze, nie spał. Nie zdjęli nawet wyposażenia, odłożyli tylko karabiny. Niektórzy trzymali się dłońmi za głowy,

inni wyglądali przez okno, na czarny ocean i pastelowe niebo. Widok był naprawdę piękny i być może choć trochę im to pomagało. Paige także nie spała. Gdzieś nad Europą przestała się odzywać i nad Atlantykiem nadal milczała. Nie płakała, ale Travis widział, że trzęsą jej się ręce. W końcu zaczął wyglądać przez okno, próbując o niczym nie myśleć. Teraz patrzył na

Grenlandię, na różowawy śnieg. - Myliłam się - powiedziała nagle Paige załamującym się głosem. - Wtedy, kiedy opowiadałam ci o Szczelinie i powiedziałam, że jesteśmy jak człowiek jawajski w porównaniu z istotami żyjącymi po drugiej stronie tunelu... - Milczała przez chwilę, po czym dodała: - W rzeczywistości jesteśmy jak mrówki, które przypadkowo wykopały korytarz prowadzący do zbiornika z chlorem w piwnicy jakiejś fabryki chemicznej.

Musimy sobie uświadomić, że to, z czym się mierzymy, kompletnie nas przerasta i jest dla nas bardzo niebezpieczne. A także jak mało się nami przejmują ci po drugiej stronie. Mniej więcej tak samo, jak właściciele fabryki przejmowaliby się mrówkami. Pewnie nawet nie wiedzą o naszym istnieniu. Zresztą gdyby wiedzieli, prawdopodobnie byłoby im wszystko jedno. *

Boeing leciał nad Dakotą Północną, pogrążoną jeszcze w półmroku przedświtu. Travis i Paige nie odzywali się do siebie od paru godzin. Zadzwonił telefon Paige. To był znowu Crawford. Powiedział, że operatorzy Tangentu odnaleźli córkę Ellisa Cooka i okazało się, że dziewczyna była w domu w momencie jego rzekomego samobójstwa. Podobno wiązała ją z ojcem głęboka więź emocjonalna. Być może

wiedziała coś o jego śmierci. Właśnie przewożono ją samolotem do Miasteczka Granicznego, miała tam wylądować godzinę przed Paige i towarzyszącymi jej ludźmi. Travis uświadomił sobie, że znowu myśli o Szepcie. Było to denerwujące, ale przynajmniej odciągało jego myśli od innych rzeczy. Kiedy Paige skończyła rozmowę i popatrzyła na niego, wydało mu się, że ma w oczach wyraz takiego samego rozmarzenia,

jakie sam czuł. - Znasz może powieść Spotkanie w Samarze? - spytała po chwili milczenia. Wciąż mówiła tak, jakby była śmiertelnie zmęczona, zupełnie pozbawiona sił. - Nie znam. - Zapomniałam, jak nazywa się autor tej książki. To jedna z obowiązkowych lektur na zajęciach uniwersyteckich z analizy literackiej i kompozycji tekstu. Służący idzie na targ i

spotyka tam Śmierć, która na jego widok robi groźną minę. Służący wraca biegiem do swojego pana i mówi: „Pożycz mi, panie, swojego konia, pojadę do Samarry, żeby Śmierć mnie tam nie odnalazła”. Pan pożycza mu konia i idzie na targ. Kiedy widzi Śmierć, pyta ją: „Co ty robisz? Dlaczego straszysz mojego sługę?”. „Wcale go nie straszę odpowiada Śmierć. - Zdziwiłam się tylko, zobaczywszy go tutaj. Mam z nim dzisiaj wieczorem spotkanie

w Samarze”. Wyjrzała przez okno na podświetlone bladoróżowym światłem pola. - To mi przypomina naszą sytuację dodała. - Niezależnie od tego, co będziemy dalej robić, niezależnie od tego, jaką drogę obierzemy, na jej końcu będzie czekał na nas Szept. Jeżeli potrafi przewidywać numery w lotto, z pewnością przewidzi także wszystkie nasze posunięcia. Nawet jeżeli powiemy sobie: „Aha, Szept pomyśli, że zrobimy

tak, więc zróbmy coś przeciwnego”, musimy założyć, że to odgadnie. Travis nic nie odpowiedział. Wszystko wskazywało na to, że Paige ma rację. Popatrzyła na niego. - Co mamy robić? - zapytała. Zastanawiał się przez chwilę i przypomniał sobie listę nazwisk wyrytą w podłodze budynku przy Theaterstrasse 7. To był jedyny trop, jaki im jeszcze pozostał.

- Musimy się dowiedzieć, dlaczego Pilgrim postanowił zamordować te trzydzieści siedem osób... on albo Szept. Musiał mieć powód, żeby to zrobić, i jest to bez wątpienia ważny powód. Nawet jeśli ta cholerna kula spodziewa się, że poznamy ten powód, i spodziewała się tego przed dziesięcioma laty, co innego możemy zrobić? Jeśli jest jakieś rozwiązanie, na pewno wiąże się z poznaniem tego, czego boi się Szept.

Paige kiwnęła głową, choć widać było, że nie wierzy w sukces działań, o których mówił. Travis czuł podobnie jak ona. Wyjrzał przez okno na pola Dakoty Północnej. Daleko w dole przesuwały się małe mieściny; wiele z nich składało się z pojedynczego skrzyżowania i jednej lub dwóch latarń, które świeciły jeszcze w półmroku. Uświadomił sobie pewną dziwną rzecz. A właściwie nie dziwną, całkiem normalną -

dziwne było jedynie to, że dopiero teraz o tym pomyślał. Jego dotychczasowe życie dobiegło końca. Mieszkanie w Fairbanks, praca na Alasce, zastanawianie się, czy tam zostać, czy wrócić do Minneapolis i pracować w firmie brata. Wszystko to było już nieaktualne, odległe jak życie kogoś innego. Teraz siedział w samolocie i był członkiem Tangentu, czy mu się to podobało, czy nie. Nie wątpił, że gdyby

kiedykolwiek wrócił do domu, będą tam na niego czekać ludzie Pilgrima. Poza tym wiedział już tyle o Szczelinie, że Tangent na pewno będzie chciał go zatrzymać, kiedy to wszystko się skończy - choćby ze względu na bezpieczeństwo. Oczywiście jeśli będzie jeszcze żył, a Tangent istniał... Rozdział 32

Miała na imię Lauren. Siedziała w

gabinecie Paige prawie w tym samym miejscu, w którym poprzedniej doby siedział Travis, kiedy go uwolniono z więzów. Miała dwadzieścia trzy lata, ale wyglądała znacznie młodziej. Jak zagubione dziecko przynajmniej w tej chwili. Travis i Paige stali naprzeciw niej, w pokoju było także kilka innych osób. Już od pół godziny wypytywali Lauren o jej ojca, o wszystko, czego nie znaleźli w internecie. Jak dotąd

nie dowiedzieli się niczego przydatnego. W oczach tej dziewczyny było coś, co Travis często widywał u przesłuchiwanych ludzi - pragnienie wyjawienia czegoś ważnego, tłumione przez strach. Najwyraźniej Lauren bała się mówić, nie ufała im. Travis nachylił się do Paige i spytał ją o coś szeptem. Spojrzała na niego, kiwnęła głową i wyszła, wyjmując z kieszeni telefon komórkowy. Ciemne oczy Lauren odprowadziły

ją do drzwi, po czym znowu popatrzyły na Crawforda, który domagał się, żeby wyjaśniła mu coś, co wyjaśniała już dwa razy. Kilka minut później Paige wróciła z czarną skrzyneczką - jedną z tych, w których trzymano obiekty specjalne. Travis poczekał, aż Crawford i Lauren skończą, po czym spytał: - Czy teraz ja mogę z nią porozmawiać? Crawford kiwnął głową i odsunął się.

Travis podszedł do Lauren, spojrzał jej w oczy i powiedział łagodnym głosem: - Nie wierzysz, że twój tata popełnił samobójstwo, prawda? Dziewczyna pokręciła głową. - Jestem pewna, że tego nie zrobił odparła i po chwili milczenia dodała: Wszyscy mi mówią, że powinnam pogodzić się z tym, co się stało. Mówią, że kiedy dochodzi do czegoś takiego, ludzie zawsze czują to

samo co ja. I że to normalne, że dzieje się to bez żadnego... ostrzeżenia. Nasi ochroniarze powiedzieli, że obejrzeli zapisy ze wszystkich kamer w posiadłości. Nikt się w niej nie pojawił ani jej nie opuścił. Ale mój tata się nie zabił. I nie obchodzi mnie, czy mi wierzycie... - Wiemy, że się nie zabił - oświadczył Travis. Paige podała mu czarną skrzyneczkę. Postawił ją na stole obok drzwi i otworzył.

Wydawała się pusta. Włożył do niej rękę i chwycił coś, co znajdowało się w środku. Nie wiedział, którą z części tego czegoś złapał, ale wydawało mu się, że wyczuł rękaw i dolną krawędź bluzy. Spojrzał na Lauren. - Człowiek, który zamordował twojego ojca, miał na sobie ten strój powiedział, po czym naciągnął bluzę na rękę. Jego dłoń i część przedramienia natychmiast znikły.

Lauren drgnęła ze strachu, szeroko otwartymi oczami wpatrując się w miejsce, gdzie powinna być ręka Travisa. Pokręciła głową i poruszyła ustami, chcąc o coś zapytać, ale chyba się bała. Minęło dziesięć sekund. - Gdzie jest teraz ten człowiek? spytała. - Nie żyje. Zabiłem go - odparł Travis. Popatrzył na nią, obserwując jej reakcję. Uwierzyła mu. - Nie jesteśmy jego wspólnikami - dodał

po chwili. - Możesz nam powiedzieć o wszystkim, czego się boisz. Lauren popatrzyła na niego, a potem na Paige i pozostałych. Wszyscy kiwali głowami. Na koniec znów spojrzała na Travisa, po czym opuściła wzrok. - Mój tata należał do grupy, o której na pewno nie słyszeliście - powiedziała. Nie znajdziecie o niej żadnej informacji, analizując jego zeznania podatkowe czy rozmowy

telefoniczne. Ludzie, którzy zostali zamordowani w ciągu ostatnich lat, też do niej należeli. Powiem wam wszystko, co wiem. * Nie wiedziała zbyt wiele. Ojciec starał się chronić ją przed tym, w co był zamieszany. Grupa, do której należał, nie miała żadnej nazwy, co wiązało się ze względami bezpieczeństwa. Jej członkowie nazywali ją jednak w żartach Zakonem Kubitowym, choć

nigdzie tego nie zapisywali. Travis nie wiedział, co znaczy słowo „kubitowy”, ale okazało się, że pozostali je znają. Wyjaśniono mu, że pochodzi od słów „kwant” i „bit” i oznacza najmniejszą jednostkę informacji w komputerze kwantowym. Od jakichś siedmiu czy ośmiu lat rządy kilkudziesięciu państw oraz kilkaset firm próbowało zbudować taki komputer. Uważano, że moc komputerów kwantowych będzie nieporównanie większa, nikomu jednak

nie udało się wyjść poza etap doświadczeń laboratoryjnych, które w bardzo ograniczonym stopniu spełniały oczekiwania konstruktorów. Komputer kwantowy był czymś, czego stworzenia w przyszłości wszyscy się spodziewali, nie wiadomo było jednak, czy uda się go szybko zbudować - mogło to potrwać kilka albo nawet kilkadziesiąt lat. Lauren wydawało się, że Zakon Kubitowy istniał od wczesnych lat

dziewięćdziesiątych. Była to grupa bardzo bogatych ludzi, którzy w tajemnicy przed światem sponsorowali badania mające na celu zbudowanie komputera kwantowego. Robili to, ponieważ uważali, że jeśli ktokolwiek inny stworzy taki komputer, będzie miał ogromne możliwości. I że wielu z tych, którzy mogą zbudować go jako pierwsi, wcale nie zamierza wykorzystać owych nowych możliwości dla dobra ludzkości. Właśnie dlatego Zakon

Kubitowy chciał zostać zwycięzcą w tym wyścigu, a później miał wybrać kilka organizacji, którym rzeczywiście zależy na dobru innych ludzi, i podzielić się z nimi nową technologią. Była to szczytna idea, ale też najlepszy sposób na to, aby stać się celem zabójców. Możni tego świata nie lubią, kiedy coś zagraża ich potędze, i mają skłonność do wyrażania swojej dezaprobaty przemocą. Lauren nie miała pojęcia, czy Zakon

Kubitowy osiągnął swój cel lub choćby zrobił krok naprzód na prowadzącej do niego drodze. Nie wiedziała także, gdzie przeprowadzano badania, gdzie jej ojciec spotykał się z innymi członkami klubu ani gdzie można ich znaleźć. Kiedy skończyła mówić, spytała: - Przyda wam się to na coś? Travis i Paige popatrzyli na siebie, a potem Travis spojrzał na Lauren. - Bardzo nam pomogłaś - powiedział.

* - Na pewno mają już taki komputer mruknął Travis. - Działający komputer kwantowy. Stał razem z Paige w drzwiach szopy na powierzchni ziemi, obserwując start gulfstreama, małego odrzutowca, który zabierał z Miasteczka Granicznego Lauren. Pytała, czy może zostać, prosiła o to, mówiła, że czuje się tu bezpieczniejsza. Ale wcale nie byłaby bezpieczniejsza. Miasteczko Graniczne

było prawdopodobnie w tej chwili najmniej bezpiecznym miejscem na ziemi, bo zamierzał je zaatakować Szept. A ponieważ Lauren podzieliła się już z Tangentem całą posiadaną wiedzą - w żadnym innym miejscu nic nie powinno jej grozić. - Ja także uważam, że go już mają odparła Paige. Travis patrzył, jak samolot zmniejsza się do rozmiarów modelu, później zamienia się w kropkę i

wreszcie znika. - Czy taki komputer potrafi działać sprawniej niż Szept? - zastanawiał się głośno. Czy to właśnie dlatego ten cały Zakon Kubitowy jest dla niego zagrożeniem? - Nie znam się na komputerach kwantowych - odparła Paige. - Ale w prasie specjalistycznej od czasu do czasu publikowane są artykuły o ich potencjalnych możliwościach. Wiem, że moc takiego komputera rośnie wykładniczo przy

liniowym wzroście liczby kubitów, jednak zwiększenie ich liczby to największy problem techniczny. Istnieje jakiegoś rodzaju ograniczenie... chyba nie można dodać więcej niż dziesięć czy dwanaście kubitów, coś w tym stylu. Jednak i to nie wystarcza, żeby zbyt wiele osiągnąć. Natomiast komputer pięćdziesięcio albo stukubitowy ma niezwykłe możliwości, absolutnie nieporównywalne ze wszystkimi do tej

pory znanymi komputerami. Mimo to możliwości obliczeniowe komputerów kwantowych są ograniczone, jeśli chodzi o rodzaj wykonywanych przez nie działań, choć prawdopodobnie można te ograniczenia jakoś obejść. W każdym razie zbudowanie dużego, działającego komputera kwantowego byłoby naprawdę wielkim osiągnięciem. Travis wciąż zastanawiał się nad sytuacją, wpatrując się w puste niebo.

Nawet jeśli się nie mylili, wszystko to wydawało się absurdalne. Jeżeli komputer kwantowy rzeczywiście stanowił zagrożenie dla Szeptu, kula przewidziałaby to i skłoniła Pilgrima do odnalezienia i zniszczenia laboratorium, w którym ten komputer powstawał. Zresztą nie tylko w tym aspekcie całej sprawy Travis dostrzegał pewną niespójność w kilku innych również. Pomyślał, że być może ciągłe wprowadzanie Tangentu

w błąd to istotny element planów Szeptu. W końcu każda dobra strategia powinna sprawiać na przeciwnikach wrażenie bezsensownej. Co tak naprawdę planuje Szept? Jaki jest jego ostateczny cel? Cóż, trudno się zorientować, czego tak naprawdę chce człowiek, a co dopiero ta niezwykła kula?! Doszedł do wniosku, że w tej chwili ma za mało informacji, żeby cokolwiek wymyślić.

Rozdział 33

Przez cały dzień przychodziły fotografie i nagrania wideo wysyłane przez jednostkę, która przeszukiwała posiadłość Ellisa Cooka na Kajmanach. Nie znaleziono w niej jednak niczego, co by wskazywało, że jej właściciel był zamieszany w jakąkolwiek tajną działalność. Sprawdzono nawet przewody wentylacyjne i zajrzano pod dywany. Rozwiercono wielki sejf

stojący w piwnicy. Dokładnie przyjrzano się wszystkiemu, co znajdowało się w budce z narzędziami koło basenu. Były w niej potężne pompy i filtry, które mogły w ciągu niecałej godziny napełnić basen, przepompowując ponad tonę wody na minutę. Tylko multimilioner mógł pomyśleć, że potrzebne mu takie urządzenia. Ale komputera kwantowego nigdzie nie znaleziono. W rejestrze lotów lotniska

międzynarodowego imienia Owena Robertsa na wyspie Wielki Kajman znaleziono dość zastanawiający wpis. Otóż kilka razy w roku lądował tam airbus A318, mogący zabrać ponad stu pasażerów, zarejestrowany jako maszyna prywatna. Za każdym razem startował po najdalej ośmiu godzinach. Właścicielem airbusa był Cook, a jego portem macierzystym - lotnisko DallasFort Worth, gdzie Cook kazał zbudować dla niego

osobny hangar. Multimilioner miał również mały odrzutowiec, dassaulta falcona, którego trzymał na Wielkim Kajmanie. Wszystko wskazywało na to, że sam nie latał airbusem, tylko przywoził nim na wyspę swoich gości. Za każdym razem musiało być ich bardzo wielu. Nasuwał się tylko jeden wniosek: to właśnie kajmańska rezydencja Ellisa Cooka musiała być siedzibą nieformalnej organizacji, do której należał - albo przynajmniej jedną z jej siedzib.

Jednak przeszukanie rezydencji nie przyniosło żadnych rezultatów, a przejrzenie ksiąg własności ziemi na wyspie wykazało, że Cook nie posiadał na niej żadnej innej działki. W miarę upływu dnia Paige stawała się coraz bardziej spięta, bo Tangent nie zdobył żadnych informacji umożliwiających podjęcie konkretnych działań. I tak znosiła wszystko bardzo dzielnie, jednak widać było, że jest jej ciężko. Była podekscytowana i chciała

natychmiast zacząć działać, ale cała jej energia marnowała się tylko. Przypominała odłączony od reszty samochodu silnik, pracujący na maksymalnych obrotach. Kilka razy Travis usłyszał, jak ktoś mówi, że przydałby się ojciec Paige, Peter Campbell. Kiedy trzeba było jak najszybciej zdobyć szczególnie ważne informacje, okazywał się niezastąpiony. Paige nie reagowała na te uwagi, więc Travisowi trudno było stwierdzić, co

o tym myślała. Późnym popołudniem wyszła, a kiedy wróciła, sprawiała wrażenie wyczerpanej. O dwudziestej pierwszej jednostka wysłana do rezydencji na Kajmanach skończyła pracę. Nic nie znaleźli. Nie było żadnych nowych informacji do analizowania i nikt nie wiedział, co robić. Crawford dał Travisowi kartę otwierającą pusty apartament na poziomie B12. Kiedy

Travis wszedł do środka, znalazł się w lokalu dwukrotnie większym niż jego mieszkanie w Fairbanks. Granitowe blaty w kuchni, osiemdziesięciocalowy płaski telewizor w salonie, doskonale wyposażona lodówka i kredensy. Piękna łazienka, wykończona w kamieniu. Paskudny był tylko widok w lustrze. Travis nie golił się od tygodnia, a ostatni prysznic brał przed kilkoma dniami, przed swoją wyczerpującą wędrówką po górach. Otworzył szafkę i

znalazł w niej piankę oraz maszynki do golenia. W kabinie prysznicowej był szampon i świeże mydło. Dwadzieścia minut później znowu czuł się jak cywilizowany człowiek. W wielkiej szafie ściennej było pełno ubrań. Wybrał sobie dżinsy i koszulkę, po czym ruszył do kuchni, żeby coś zjeść. Po drodze zobaczył migającą diodę na wiszącym na ścianie telefonie. Wcześniej nie migała, więc ktoś musiał nagrać wiadomość. Wcisnął przycisk i

usłyszał głos Crawforda, który poinformował go, że ludzie Tangentu przechwycili dwie wiadomości głosowe, które nagrano, dzwoniąc na jego numer stacjonarny w Fairbanks. „Odbierając rozmowy wychodzące z Miasteczka Granicznego, musimy przestrzegać procedur bezpieczeństwa - dodał Crawford. - Jeśli musi się pan z kimś skontaktować, proszę najpierw zwrócić się do mnie; zobaczymy, co nam się uda zorganizować”.

Pierwsza wiadomość była puszczoną z nagrania reklamą. Pełen entuzjazmu głos usiłował sprzedać Travisowi rozszerzoną gwarancję na jego samochód. Drugą wiadomość pozostawił Jeff. „Cześć, bracie - powiedział. - Odezwij się, kiedy to odsłuchasz. Mam zarąbiste wieści: Whitebird jest już prawie gotowy do wejścia na rynek. Właśnie przeszedł przez pierwszy poziom Fog of War, i to bez mojej pomocy. Sąw nim jeszcze błędy i

wymaga od cholery pracy, ale cieszę się z tego, co mi się udało osiągnąć do tej pory. Stary, przyjeżdżaj. Jeżeli tylko chcesz, ciągle możesz do mnie dołączyć i uzupełnić wiedzę. Zadzwoń, kiedy się zdecydujesz”. Whitebird był tworzonym przez Jeffa supernowoczesnym systemem komputerowym. Miała to być nowa sztuczna inteligencja - wprawdzie o ograniczonych możliwościach -

poprawiająca funkcjonowanie postaci występujących w grach komputerowych. Testował swoje dzieło, pozwalając Whitebirdowi grać rolę człowieka w starszych, prostszych grach, będących głównie symulacjami sztuk walk pochodzącymi z lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. Ale ostatnio przeszedł do współczesnych gier, takich jak Fog of War. Kiedy w końcu sprzeda Whitebirda jakiemuś producentowi gier komputerowych, pewnie

zarobi miliony. Musi tylko jeszcze wyeliminować z programu wszystkie błędy. W ciągu minionego roku Travis kilka razy oparł się pokusie przyjęcia propozycji brata i trochę tego żałował. Czuł się jak kierowca, który przegapił właściwy zjazd z autostrady i chciałby do niego wrócić, ale już nie może. Los bywa jednak przewrotny. Gdyby ktoś miał rozstrzygać, który z nich dwóch - on

czy Jeff - powinien wylądować w takim miejscu jak Miasteczko Graniczne, każdy logicznie myślący człowiek bez wątpienia postawiłby na Jeffa. W Miasteczku Granicznym pracowała cała armia informatyków, którzy projektowali i obsługiwali wyspecjalizowane systemy komputerowe służące prowadzonym przez Tangent badaniom. Odwrócił się i ruszył w stronę kuchni, jednak w tym momencie ktoś zapukał do drzwi.

Przeszedł przez salon, otworzył i zobaczył Paige, która także dopiero co wyszła spod prysznica. Ale i tak wyglądała na zestresowaną. I sprawiała wrażenie kogoś, kto bardzo chciałby się zrelaksować. - Powiedz, że jeszcze nie jadłeś odezwała się. - Nie jadłem. * Godzinę później siedzieli oboje po turecku na łóżku naprzeciw siebie.

Travis od czasu do czasu zerkał na poruszające się nerwowo dłonie Paige i włosy opadające jej na twarz. Nie rozmawiali o sprawach związanych z ostatnimi wydarzeniami. Paige opowiadała, jak w wieku szesnastu lat ukończyła szkołę średnią i dostała się na teksańską uczelnię A&M. Studiowała historię, jednak cztery lata później zdecydowała się na studia magisterskie na nowo otwartym wydziale

nanotechnologii. Pracowała nad czymś, co kiedyś, jeśli dalsze prace zakończą się sukcesem, miało stać się cyfrowym odpowiednikiem krwinek białych, lekarstwem na niemal wszystkie choroby. Kiedy Travis spytał ją, dlaczego tak radykalnie zmieniła kierunek studiów, odpowiedziała, iż w pewnym momencie uświadomiła sobie, że choć pasjonuje ją przeszłość, jeszcze bardziej interesuje ją to, dokąd ludzkość zmierza. Nic

nie wydawało jej się bardziej ekscytujące niż najnowocześniejsze, właśnie rodzące się technologie, tworzenie przez najbystrzejsze umysły nowych rzeczy, opartych na dokonaniach poprzedników i kolegów. Mając dwadzieścia jeden lat, już wiedziała, że chce poświęcić się właśnie takiej pracy. A potem pewnego pamiętnego weekendu ojciec - wówczas już jedyny żyjący członek jej rodziny - zawiózł ją do Miasteczka Granicznego i pokazał, czym tak

naprawdę się zajmuje. Wizyta w miasteczku była dla Paige fascynującym przeżyciem, ale uświadomiła jej także, że wszyscy bliscy takich ludzi jak Peter Campbell zawsze będą narażeni na poważne niebezpieczeństwo. Zrozumiała również, że dopóki to ryzyko będzie istniało, najbezpieczniejsza będzie właśnie w Miasteczku Granicznym. - I od tamtej chwili mieszkam tutaj zakończyła, rozglądając się po swoim apartamencie.

Wyglądał identycznie jak apartament Travisa, tyle że znajdował się dwa piętra niżej, no i były w nim rzeczy osobiste Paige. Wyciągnęła do niego ręce. Travis ujął jej dłonie i zaczął delikatnie wodzić po nich kciukami. - Czy byłeś z kimś, odkąd wyszedłeś z więzienia? - spytała cicho. - Nie - odparł. - W więzieniu także z nikim nie byłem - dodał po chwili. Roześmiała się i popatrzyła mu w oczy.

- Kiedy mnie wypuścili, wiedziałem, że nie ma sensu próbować - powiedział. Gdy dojdzie się w rozmowie do pewnego momentu, człowiek zostaje odrzucony. „Jesteś z Minnesoty? Ach, tak... A co tam robiłeś?”. Paige znów się roześmiała, ale tym razem ciszej. - A co sobie wtedy myślałeś? - spytała. Pokręcił głową. - Myślałem, że właśnie to jest moją

prawdziwą karą - odparł. - Karą, która nigdy się nie skończy. I że na nią zasłużyłem. - Dlaczego? Z powodu tego, co się stało z... - Paige urwała, usiłując przypomnieć sobie nazwisko z policyjnego raportu, który wcześniej czytała -...z Emily Price? Travis przytaknął. - Emily uratowała mnie jako człowieka. Ocaliła mi życie... nie tylko w przenośnym sensie, ale może także dosłownym. Nie

mam co do tego żadnych wątpliwości. I właśnie dlatego została zamordowana. Powinienem był się tego spodziewać, przewidzieć to... ale nie przewidziałem. - Łatwo nie zauważyć zła, które drzemie w niektórych ludziach - stwierdziła Paige. Ale nie sądzę, żeby twoja kara musiała trwać przez całe życie. Travis popatrzył na nią i lekko uścisnął jej dłonie.

* W ciemności ich ubrania szybko zniknęły i pozostała tylko jej i jego skóra. Paige była znacznie cieplejsza, niż się spodziewał; jej włosy opadały mu na twarz, pachnąc jak jabłonie w październiku. Kiedy całowali się namiętnie, język Paige smakował białym winem, które pili do obiadu. Skóra na jej szyi była miękka i delikatna. A potem Travis zapoznał się z całym jej ciałem.

* Leżeli później w ciszy, przytuleni do siebie; milczeli, lecz w ich głowach kłębiły się pytania, które nie dawały im spokoju. Były to pytania związane ze wszystkim, co im nie pasowało do innych aspektów tej sprawy, niezależnie od tego, w jaki sposób próbowało się spojrzeć na sytuację, w której się znaleźli. - Wszystko, co zrobił Szept od tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego

dziewiątego roku, czyli od dnia, w którym wypadł ze Szczeliny, było elementem jego planu odezwał się w końcu Travis. - Prawda? Paige pokiwała głową, dotykając brodą jego piersi. - Chyba masz rację. - Koncepcja, że Szept najpierw musi pomóc człowiekowi, z którym rozmawia, a później stara się przejąć nad nim kontrolę, jest błędna - stwierdził Travis.

- Szept nie czuje się do niczego przymuszony. W każdej chwili robi, co chce, nic go nie ogranicza. Pomaganie ludziom służy mu tylko do wprowadzania ich w błąd, dzięki czemu robią wszystko, co on chce. Na Alasce próbował posłużyć się mną do wywołania wojny atomowej. Nie doszło do niej dlatego, że zaatakowali mnie ludzie Pilgrima, którzy nadlecieli helikopterem. Czy naprawdę uważasz, że było to

udaremnienie planów Szeptu? Ta kula z wieloletnim wyprzedzeniem potrafi przewidzieć numery, które pewnego dnia zostaną wylosowane w loterii, więc tym bardziej mogła przewidzieć, że za kilka minut nadleci helikopter. Coś takiego przewidziałby nawet technik z radarem i stoperem. - Brzmi to sensownie - mruknęła Paige. - Szept tylko przed nami grał - mówił dalej Travis. - Od początku. Każde jego

posunięcie, od chwili pojawienia się po tej stronie, zmierzało do takiego pokierowania biegiem wydarzeń, aby doprowadzić do dzisiejszej sytuacji. Ale jeśli tak, to czy nie widzisz w tym niespójności? - Może taką, że w ciągu dwudziestu lat coś obdarzonego tak niebywałą inteligencją i możliwościami już dawno powinno osiągnąć swój ostateczny cel... - Właśnie - potwierdził Travis. - Jeśli Szept rzeczywiście chciał kontrolować

Miasteczko Graniczne i Szczelinę, mógł to osiągnąć nawet pierwszego dnia. Wystarczyłoby, żeby od samego początku zachowywał się sympatycznie, zyskał sobie przychylność wszystkich operatorów Tangentu, a potem, kiedy wzięłaby go w ręce osoba mająca dostęp do najgroźniejszych ukrytych w tym budynku obiektów specjalnych czy broni, mógłby zabić cały personel Miasteczka Granicznego, sterując tą osobą. Proste, prawda? Ale skoro tego nie

zrobił, powinniśmy się zastanowić, do czego tak naprawdę dąży. Co może znajdować się tak bardzo poza jego zasięgiem, że musiał wymyślić plan, którego realizacja trwała tyle lat? Paige przez chwilę nie odpowiadała. W końcu poruszyła głową, wtulając czoło w pierś Travisa. - A jeśli zamierzał zdobyć coś, co jeszcze nie istniało? - zapytała. Travis pomyślał, że może mieć rację. W każdym razie lepsza była taka koncepcja

niż żadna - bo on sam na nic do tej pory nie wpadł. - Jeśli tak, to pewnie chodzi o jakiś nowy obiekt specjalny - mruknął. - Coś, co zaraz wypadnie ze Szczeliny... - Nie wiem. Żaden z obiektów, które wypadły w ostatnim czasie, nie wydaje się szczególnie niebezpieczny. Znowu zapadła cisza, zakłócana jedynie szumem wentylatora. Policzek Travisa

dotykał czubka głowy Paige; wdychając powietrze, czuł zapach jej włosów. - Jest w tym wszystkim coś, co niepokoi mnie bardziej niż cokolwiek innego odezwał się po chwili. - Doszliśmy do wniosku, że to nie Pilgrim jest naszym największym wrogiem, prawda? Co nie oznacza, że jest całkiem bez winy. Prawdopodobnie Szept wybrał go ze względu na jego wiedzę. Ale cokolwiek zamierza Pilgrim, to Szept nim steruje, a nie odwrotnie. Zgadzasz się ze mną?

- Tak. - Mimo wszystko Szept jest tylko maszyną. Urządzeniem, narzędziem... czymś, co nie mogło wybrać sobie swojego przeznaczenia. Musiał to zrobić ktoś inny. Paige milczała przez dłuższą chwilę, po czym spytała: - Myślisz, że zrobił to ktoś, kto znajduje się po drugiej stronie Szczeliny? - Właśnie - odparł Travis i poczuł, że jej plecy zadrżały.

- Jeśli tak, to od początku nie mieliśmy szans - stwierdziła. Próbował powiedzieć coś pocieszającego, ale nic nie przychodziło mu do głowy. Mógł tylko ją mocniej przytulić. Leżał, słuchając jej oddechu, i po chwili poczuł, że ciało Paige się rozluźnia. W jego głowie wciąż kłębiły się pytania. Kto lub co jest ich wrogiem? Zastanawiając się nad tym, zapadł w sen. *

Obudził się z dziwnym uczuciem. Miał wrażenie, że rozwiązał jakiś bardzo trudny problem. Ale może to rozwiązanie tylko mu się przyśniło? Próbował sobie przypomnieć, co to było, jednak nie potrafił, więc przestał się wysilać i po prostu poczekał, aż wspomnienie wróci. Po chwili w jego umyśle pojawił się obraz z nagrania wideo ukazującego stację pomp w rezydencji Ellisa Cooka na Wielkim Kajmanie. To, o czym myślał, musiało mieć z nią

związek - z tym, po co multimilioner jej potrzebował. Nie zdołał jednak przypomnieć sobie nic więcej. Po paru sekundach wspomnienie snu go opuściło. Paige zamruczała i przebudziła się. Travis pocałował ją w czoło, a ona zwinęła się w kłębek, wtulając się w niego i całując go w szyję. Zaraz potem zasnęła z powrotem. Travis czuł bicie jej serca. Zamknął oczy i również odpłynął w sen. Rozdział 34

W ciemnościach rozdzwonił się telefon, więc Paige przetoczyła się w stronę szafki nocnej. Było kilka minut po czwartej w nocy. Zapaliła światło i odebrała, przełączając aparat na tryb głośnomówiący. Podała swoje nazwisko, po czym natychmiast wróciła pod kołdrę i znowu przylgnęła do Travisa. - Mówi Crawford. - Głos operatora Tangentu był bardzo niespokojny. Jestem przy

bezpiecznym magazynie na poziomie B trzydzieści jeden, wezwali mnie dyżurni technicy. Dzieje się tu coś bardzo dziwnego, więc może powinnaś przyjść. Paige popatrzyła na Travisa. - Jesteś tam? - zapytał Crawford. - Jestem - odparła Paige, oderwała się od Travisa, usiadła i zaczęła zbierać swoje ubrania. - Mów, co się dzieje. - Nie jesteśmy pewni, ale ma to związek z obiektem, który przywiozłaś z

Zurychu... z tym czarnym sześcianem. Paige znowu rzuciła Travisowi znaczące spojrzenie. - Ze wzmacniaczem - powiedziała do mikrofonu. Z głośnika telefonu dobiegał jakiś ciągły dźwięk, przypominający stłumione mruczenie. Taki sam dźwięk słyszeli na Theaterstrasse 7, kiedy uruchomił się Ares i doszło do katastrofy.

- Wzmacniacz jest zamknięty w jednej ze skrytek - dodał Crawford. - Włożyliśmy go tam wczoraj rano. Pewnie słyszycie ten dziwny odgłos, jaki wydaje. Jeszcze nie zajrzeliśmy do sejfu, nie mamy pewności, czy powinniśmy... Poczekaj, właśnie dzwonią z ochrony. Otworzę połączenie konferencyjne, żebyś wszystko słyszała. - Rozłączył się na parę sekund, po czym powiedział: - Słucham, tu Crawford, mówcie.

- Coś się dzieje w górze - odezwała się jakaś kobieta z ochrony. - Nie wiemy, co to takiego, ale radar sygnalizuje, że coś spada na nas z góry, z wysokości jakichś trzynastu tysięcy metrów. Komputer identyfikuje to jako ludzkie ciała. - Spadochroniarze? - zapytała Paige. - Tak przypuszczamy. Opadają z prędkością trzystu kilometrów na godzinę, co odpowiada prędkości, jaką osiąga spadający swobodnie człowiek. Radar

nie wykrył żadnej maszyny, więc musiał to być albo samolot osiągający wyjątkowo wysoki pułap, taki jak U dwa, albo niewykrywalny przez radary. Paige zmrużyła oczy. Pilgrim mógł dysponować tego rodzaju samolotem, miał przecież do dyspozycji Szept. - Spadochroniarze się rozproszyli i radar ich zgubił, ale kiedy zejdą niżej, powinniśmy wyłapać ich kamerami termicznymi

broni przeciwlotniczej. Jeśli pan uzna to za konieczne, możemy ich wszystkich zestrzelić, zanim wylądują. - Zróbcie to - rozkazał Crawford. Za jego plecami, w tle, ciągle rozlegał się basowy szum. Paige wyprostowała się z ubraniami w ręku, wyraźnie przestraszona. - Czy zdarzyło się coś, co mogło uruchomić wzmacniacz? - spytała. Przeprowadzano jakiś eksperyment w pobliżu lub coś w

tym rodzaju? - Nie, po prostu się włączył, jakby miał wyłącznik czasowy - odparł Crawford. Travisowi nagle coś przyszło do głowy. Usiadł na łóżku tak gwałtownie, że Paige odwróciła się i popatrzyła na niego ze zdziwieniem. - Mówi Travis Chase - powiedział. Jakie obiekty specjalne są w sejfach znajdujących się najbliżej wzmacniacza? Nastąpiła krótka pauza -

prawdopodobnie Crawford się zastanawiał, co o czwartej nad ranem Travis robi w apartamencie Paige. - Nie wiem - odparł w końcu. - Zaraz to sprawdzę - dodał. Po chwili usłyszeli, jak przekazuje pytanie technikowi. Ale Travis i tak znał odpowiedź. Podszedł do biurka Paige i zaczął szukać czegoś do pisania. Paige rzuciła ubrania i doskoczyła do

niego. - Co zamierzasz? - spytała. Zanim zdążył odpowiedzieć, znowu odezwała się kobieta ze służb ochrony. - Widzę ich na obrazach z kamer termowizyjnych. Trochę niewyraźnie, ale już uruchamiamy działka. Travis odwrócił się do Paige. - Musimy szybko napisać wiadomość dla nas samych, żebyśmy potem wiedzieli, co

się stało - wyjaśnił. Znalazł w szufladzie przytępiony ołówek i jakiś wydruk, którego druga strona była czysta. - Co to znaczy? - zdziwiła się Paige. - Mam już listę obiektów - powiadomił ją przez telefon Crawford. - W sejfie znajdującym się najbliżej wzmacniacza leży obiekt zero cztery trzy sześć... Nagłe Cięcie. Właśnie tego spodziewał się Travis. Paige opowiadała mu w Zurychu o Nagłym

Cięciu - obiekcie specjalnym podobnym do Aresa, tylko o innym działaniu. Ofiara Nagłego Cięcia w jednej chwili zapominała, co robiła przez ostatnie trzy dni swojego życia, i czuła się, jakby w mgnieniu oka przeniosła się w czasie i przestrzeni. Paige otworzyła usta, kręcąc głową. Zrozumiała, co się za chwilę stanie, chociaż bardzo jej się to nie podobało. - Jeśli Szept umie przewidzieć numery lotto, potrafi także ustalić, w którym

sejfie znajduje się wzmacniacz - dodał Travis. - Boże... - jęknęła Paige. Travis popatrzył na kartkę, zastanawiając się, co napisać. W tym momencie Crawford krzyknął i Travis wiedział, że jest już za późno. Zaraz potem całą sypialnię, prawdopodobnie tak samo jak wszystkie inne pomieszczenia Miasteczka Granicznego, wypełniło jasne zielone światło. Travis odruchowo przytulił

Paige, jakby mógł ją przed nim osłonić. Wydawało mu się, że zielone światło prześwieca przez ich ciała... Rozdział 35

Leżał w namiocie z otwartymi oczami, słuchając wilków, które wyły gdzieś na zboczu góry. Czytał kiedyś, że watahy wilków wyją to głośniej, to ciszej, żeby zmylić potencjalne ofiary oraz inne wilki, więc niełatwo ocenić odległość, w jakiej się znajdują.

Ale ta wataha nie mogła chyba znajdować się dalej niż... Nagle uświadomił sobie, że ma zamknięte oczy i widzi przez powieki coś jakby błyskawicę - ale zieloną. Po chwili błyskawica zniknęła, a on poczuł, że obejmuje kogoś ramionami, ale ten ktoś próbuje się z nich uwolnić... Otworzył oczy i ze zdumieniem zobaczył, że stoi w jakimś nieznanym pokoju.

Przytulona do niego wcześniej osoba odsunęła się. Była to naga i bardzo piękna młoda kobieta. Ściskała sobie lewą ręką prawe ramię, z taką miną, jakby okropnie ją bolało choć najwyraźniej po chwili przestało, bo popatrzyła na niego ze zdumieniem chyba była tak samo zaskoczona jak on. - Co to ma znaczyć?! - krzyknęła. Gdzie jest mój ojciec?

- Nie wiem... - wymamrotał Travis, cofając się kilka kroków. Podobnie jak młoda kobieta, zupełnie nie rozumiał, co się dzieje. Do głowy cisnęło mu się mnóstwo pytań. Wydawało się, że nieznajoma rozpoznała pokój, w którym się znajdowali, chociaż wciąż sprawiała wrażenie zaskoczonej i zakłopotanej. Nagle popatrzyła na plecak i karabin, oparte o ścianę. Zanim Travis się zorientował, że może mu grozić jakieś

niebezpieczeństwo, doskoczyła do karabinu i wymierzyła w niego. - Co wyście, kurwa, zrobili?! Zupełnie nie wiedział, co na to odpowiedzieć. Nie spuszczając wzroku z jej twarzy, lekko potrząsnął głową i powoli rozłożył ręce. Chciał dać kobiecie do zrozumienia, że nie stanowi dla niej żadnego zagrożenia. Nieznajoma odbezpieczyła broń i zrobiła krok do przodu, więc Travis

odruchowo cofnął się pod ścianę. Kobieta zerknęła w dół. Kiedy spojrzenie Travisa podążyło za jej wzrokiem, zobaczył, że również jest nagi. Znowu popatrzył na tę dziwną kobietę, a ona ponownie rozejrzała się po pokoju, po czym popatrzyła na siebie prawdopodobnie także dopiero teraz się zorientowała, że nic na sobie nie ma. Najwyraźniej usiłowała zrozumieć, co się dzieje. Uspokoiła się trochę, jednak

nie opuszczała karabinu. Z jakiegoś głośnika dobiegały pełne podniecenia głosy; po chwili umilkły i jakiś starszy mężczyzna zapytał: - Czy to ty, Paige? Wydawało mi się, że cię przed chwilą słyszałem... Kobieta odwróciła się w stronę tego głosu. Chyba to ona miała na imię Paige, bo powiedziała do pracującego w trybie głośnomówiącym telefonu: - Crawford?

- Paige, gdzie jesteś? Kobieta zawahała się, a na jej twarzy pojawił się wyraz zakłopotania. - Jestem... w swoim pokoju. A ty? - Zdawało mi się, że... - Mężczyzna o nazwisku Crawford również sprawiał wrażenie zakłopotanego. - Byłem w sali konferencyjnej, a potem nagle znalazłem się na dole, w bezpiecznym magazynie... - Zbliżają się, zbliżają - odezwał się z głośnika przyciszony komputerowy głos.

Paige opuściła karabin, najwyraźniej zaniepokojona tym komunikatem. - Kto jest w sterowni systemów obronnych? - spytała. - Karen... Karen Lowe - odpowiedziała jakaś kobieta. - Ale nie powinnam się tu znajdować, byłam w swoim pokoju... - Zapomnij o tym - przerwała jej Paige. - Co się zbliża? - Nic, na radarze pusto. Chyba pracują kamery działek przeciwlotniczych, ale nie wiem dlaczego. Na ekranach nic nie

widać... W tle odezwały się inne głosy. - Ach, rzeczywiście - powiedziała Karen do kogoś po drugiej stronie linii. - Co to takiego? Travis zobaczył, że Paige pochyla się nad budzikiem. Kiedy spojrzała na jego wyświetlacz, drgnęła. - Trzy doby... - szepnęła. - Naliczyłam ich co najmniej dziesięć mówiła Karen do kogoś, kto musiał

siedzieć obok niej. - Czego, Karen? Co widzicie? dopytywała się Paige. - Nie wiemy, ale to na pewno nie samoloty. Kamery termiczne wskazują na temperaturę ciała ludzkiego. To mogą być spadochroniarze zrzuceni z dużej wysokości. Tylko... czy to jest nieprzyjaciel? - Pozabijajcie ich! - rozkazała Paige. Zakłopotanie zniknęło z jej twarzy. -

Wszyscy na stanowiska, natychmiast otworzyć ogień! I niech ktoś zamknie wszystkie poziomy z bezpiecznymi magazynami. Zabezpieczyć wszystko centralnym przyciskiem, a potem zniszczyć tablice rozdzielcze! Ludzie po drugiej stronie linii musieli posłuchać jej rozkazów, bo z głośnika dobiegł odgłos alarmu. Potem chyba zaczęto niszczyć wszystkie urządzenia: pękały obudowy

komputerów i trzaskały płytki w środku. Uderzano w nie czymś... może krzesłem? - Kiedy zaczniecie strzelać? - zapytała Paige. - Naprowadzamy działka na cel odparła Karen. - Będziemy gotowi za pięć, cztery, trzy... W tym momencie cały pokój podskoczył i rozległa się eksplozja, do której doszło gdzieś wysoko w górze. Rozdział 36

Gdy odgłosy dobiegające z telefonu umilkły, Paige popatrzyła z przerażeniem na Travisa. Zaraz potem podniosła z podłogi jeansy i rzuciła mu. Kiedy je złapał, zaczęła szybko zbierać własne ubrania. - Widzę, że wiesz więcej niż ja stwierdził. - Co się dzieje? - Tylko się domyślam. Mam lukę w pamięci - odparła. - Ja też - przyznał, wciągając spodnie.

Paige zapięła swoje, wciągnęła bluzkę przez głowę i znowu sięgnęła po karabin. - Czy mówią ci coś słowa „Tangent” albo „Szczelina”? - spytała. - Nie. - W takim razie nie wytłumaczę ci tego nawet w ciągu godziny... - Z najbliższej kratki wentylacyjnej dobiegł terkot broni maszynowej. - A nie mamy godziny. Otworzyła szafkę nocną i wyjęła z niej pistolet oraz dwa magazynki.

- Umiesz z tego strzelać? - zapytała. Kiwnął głową. Paige zrobiła krok w jego stronę i jeszcze raz uważnie mu się przyjrzała. W tym samym momencie rozległy się kolejne serie i niezbyt silny wybuch wszystkie te odgłosy dobiegały przewodami wentylacyjnymi. Paige szybko podała Travisowi broń i amunicję, założyła plecak i wypadła z pokoju. Wybiegł za nią. - Skąd się tu wziąłem, do jasnej

cholery? - spytał. Paige ostrożnie sprawdziła sąsiadujący z sypialnią przedpokój. - Sama jestem tego ciekawa - odparła, po czym ruszyła dalej. * Szła z uniesionym karabinem w stronę salonu, gotowa strzelać do wszystkiego, co się poruszy. Nie była zadowolona, że jest odwrócona plecami do towarzyszącego jej mężczyzny, którego nawet nie spytała o imię, jednak

sytuacja wymagała podjęcia tego ryzyka. Kimkolwiek był, strój, który miała na sobie przed chwilą - a raczej jego całkowity brak wskazywał na to, iż mu ufała. W salonie nikogo nie było, ale z korytarza dobiegały czyjeś krzyki. Jak to możliwe, że wróciłam do Miasteczka Granicznego żywa? zastanawiała się Paige. Byłam przypięta pasami do prowizorycznego stołu tortur i bliska śmierci, otoczona

przez wrogów, w najbardziej odludnej okolicy, jaką potrafiłabym sobie wyobrazić... Jak w ciągu trzech dni mogłam znaleźć się z powrotem w swojej sypialni, w dodatku rozebrana, sam na sam z nieznajomym facetem, który w ogóle nie słyszał o Tangencie? Czy mój ojciec także przeżył? Miała w tej kwestii niedobre przeczucia, ale wiedziała, że nie może teraz się nad tym zastanawiać, bo odciąga to jej uwagę od tego, co było w tej chwili

najważniejsze. Zatrzymała się przy drzwiach wejściowych. - Nie strzelaj do niczego, do czego ja nie zacznę strzelać - rzuciła przez ramię do towarzyszącego jej mężczyzny. Zdezorientowany, kiwnął głową. Widać było, że naprawdę nie wie, co się dzieje. Paige znowu na niego popatrzyła. Był atrakcyjnym mężczyzną. W końcu odwróciła się, wzięła głęboki oddech i wypadła na

korytarz. Zobaczyła biegnących ludzi - wszyscy byli operatorami Tangentu. Na ich twarzach malowało się zaskoczenie - oni także musieli mieć lukę w pamięci. Tylko niektórzy z nich mieli przy sobie broń. Jeżeli się nie mylę, wszyscy zapomnieliśmy o tym, co się działo w ciągu ostatnich trzech dni, pomyślała Paige. Tak właśnie się dzieje w przypadku aktywacji Nagłego Cięcia.

Ale jakim cudem działanie tego obiektu objęło cały personel Miasteczka Granicznego? Jak Pilgrim tego dokonał? Nie wątpiła, że siedzibę Tangentu atakują jego ludzie. Pewnie sam Pilgrim także tu był. Działanie Nagłego Cięcia powinno po kilkunastu minutach ustąpić. Ale Pilgrim doskonale o tym wiedział i z pewnością wszystko odpowiednio zaplanował. Prawdopodobnie zamierzał opanować Miasteczko Graniczne właśnie w ciągu owych kilkunastu minut.

Z uszczelek wokół drzwi windy wydobywał się dym. Po chwili ściany zatrzęsły się od kolejnej potężnej eksplozji najwyraźniej doszło do niej na którymś z górnych pięter. Otaczający Paige ludzie ze strachem popatrzyli na sufit - najwyraźniej się obawiali, że za moment spadnie im na głowy, co było całkiem prawdopodobne. Paige zauważyła, że niektórzy spoglądają na nią jak na ducha. Nie dziwiła się temu, choć w tej chwili nie mogła

się zastanawiać nad takimi rzeczami. Co powinien zrobić Pilgrim, aby w ciągu kilkunastu minut zająć Miasteczko Graniczne? Odpowiedź na to pytanie była prosta. Musiałby opanować centralę bezpieczeństwa, która mieściła się bezpośrednio pod sterownią systemów obronnych. Dysponując Szeptem - a Paige nie wątpiła, że ma go ze sobą będzie znał kody zabezpieczające wszystkich systemów

budynku i może je wykorzystać przeciwko personelowi Miasteczka Granicznego. Odwróciła się do grupki uzbrojonych operatorów, żeby przywołać ich do siebie i ruszyć razem z nimi w stronę schodów. Mogli znaleźć się w centrali bezpieczeństwa w ciągu minuty. Jednak zanim otworzyła usta, z otworów wentylacyjnych w suficie wystrzeliły strugi białego dymu. Przez moment sądziła, że uruchomił się system gaśniczy, ale to nie był halon -

poznała to po zapachu. No tak... Nic dziwnego, że Pilgrim włączył akurat ten system. Kurwa mać, wystarczyło, że wykonał taki prosty ruch! Odwróciła się na pięcie, zamierzając schronić się wraz z innymi za drzwiami swojego apartamentu, ale w tym samym momencie uświadomiła sobie, że gaz z pewnością dostanie się także i tam. Popatrzyła na twarze operatorów - na niektórych gaz już zaczynał działać. Potem ponownie spojrzała na

nieznajomego mężczyznę. Mimo że nie wiedział, gdzie się znajduje, zachowywał godny podziwu spokój. Ciekawe, kto to taki, pomyślała znowu. Zaraz potem ugięły się pod nią kolana, a oczy zaczęła przesłaniać ciemność. Zobaczyła jeszcze, jak nieznajomy rzuca się w jej stronę, zamierzając ją złapać, po czym straciła przytomność. Rozdział 37

Kiedy Travis się ocknął, stwierdził, że wszystko pamięta, to znaczy przypomniały mu się trzy dni, które wcześniej zapomniał. Obok niego leżała Paige - wyglądała, jakby niedawno płakała. Obudził go kaszel kilkudziesięciorga członków personelu Miasteczka Granicznego, którzy przeżyli atak. Wszyscy byli skrępowani i znajdowali się w dużej sali konferencyjnej. Nad Travisem stał Aaron Pilgrim. Nikt

nie pokazywał mu zdjęcia tego człowieka, ale i tak go rozpoznał, choć nie miał pojęcia w jaki sposób. Jeńców pilnowało czterech mężczyzn z karabinami. Pilgrim popatrzył na nich. - Ci dwoje - rzucił, wskazując Travisa i Paige. Dwóch strażników zarzuciło karabiny na ramiona, po czym odciągnęli Paige i Travisa jakieś trzy metry od ściany, przy której ułożono wszystkich więźniów.

Pilgrim wskazał osiem innych osób, między innymi Crawforda i rudowłosą doktor Fagan, która prowadziła badania mające na celu nawiązanie kontaktu z tym, co znajdowało się po przeciwległej stronie Szczeliny. Ludzie Pilgrima zaciągnęli każdą z tych osób do miejsca, w które przeniesiono Travisa i Paige. Pilgrim popatrzył na nich, pokiwał głową i powiedział: - Zabijcie pozostałych.

- Nie!!! - krzyknęła Paige. Zanim jej krzyk zdążył wybrzmieć, gruchnęły pierwsze strzały. Podwładni Pilgrima przesuwali się szybko od jeńca do jeńca, zabijając kolejno każdą ze skrępowanych osób pojedynczymi strzałami w czoło. Paige podskakiwała konwulsyjnie przy każdym strzale i każdym błagalnym krzyku skazanych na śmierć ludzi, przy każdym ich rozpaczliwym ruchu, gdy rzucali się w bok, próbując uniknąć

kuli. Kiedy rzeź dobiegła końca, łkała spazmatycznie, drżąc na całym ciele. Skrępowany Travis nie mógł wiele zrobić, ale przechylił się w jej stronę. Paige zrobiła to samo i przytuliła się do jego ręki, płacząc cicho. W polu jego widzenia, nad głową Paige, znajdował się stół, na którym umieszczono stalowy sześcian o boku mniej więcej trzydziestu centymetrów, zamykany na skoble i zaopatrzony w uchwyt u góry. Była to

miniaturowa wersja skrzyni, jaką Travis widział na pokładzie Latawca Skrzynkowego. Skrzynka była zamknięta, ale spomiędzy uszczelek łączących jej górną i dolną część wydobywało się niebieskie światło. Wygląda jak jakaś kanciasta planeta z pierścieniem, pomyślał Travis. Pilgrim zatrzymał się naprzeciw wybranej przez siebie dziesiątki, której darował życie, odnalazł wzrokiem Travisa i

popatrzył na niego. - Jesteś tylko jebaną marionetką burknął Travis. - Być może Szept podpowiada mi pewne posunięcia, ale to moja gra - odparł Pilgrim. Travis przyjrzał się jego twarzy. Wyglądało na to, że nie blefuje. Musiał naprawdę wierzyć, że Szept służy jego interesom, a nie na odwrót. - Kimże jesteś, żeby mówić mi o marionetkach? - zapytał. Ton jego głosu wskazywał,

że Travis powinien zrozumieć jego wypowiedź w jakiś szczególny sposób. No tak, racja... dodał z drwiącym uśmiechem. - Nie pamiętasz spotkania ze mną, prawda? Travis wpatrywał się w niego w milczeniu. Jeśli to miał być żart, nie rozumiał go i nie miał ochoty się nad nim zastanawiać. - Wszystko jedno - powiedział Pilgrim. Miałeś tu być i jesteś, więc chyba wszystko przebiega zgodnie z planem. To mi wystarczy.

W tym momencie zadzwonił jego telefon, więc go odebrał. W sali panowała taka cisza, że Travis dokładnie słyszał słowa człowieka po drugiej stronie linii. - Wszystko, co chcemy zdobyć, jest zamknięte za drzwiami przeciwatomowymi zameldował tamten. - Obsługujące je komputery zostały zniszczone. Nie da się złamać kodów. - Wiem - odparł Pilgrim.

- Przewiercenie się przez te drzwi do głównego laboratorium zajmie co najmniej godzinę - dodał jego rozmówca. - Godzinę i piętnaście minut - poprawił go Pilgrim. Było widać, że nie zgaduje, tylko wie. Popatrzył na skrzynkę z Szeptem. Niech zabierają się do wiercenia. Czy nasi technicy uruchamiają już z powrotem systemy obronne? - Pracują nad tym, ale to nie takie proste. Wybuch zniszczył mnóstwo ważnych

rzeczy. Łączą wszystko kablami, ręcznie. Zajmie to im około pół godziny. Pilgrim rozłączył się i odłożył aparat. - Może być - mruknął, po czym skinął głową na dwóch z czterech swoich ludzi znajdujących się na sali. - Zostańcie tu i pilnujcie więźniów - polecił im i szybkim krokiem wyszedł z sali, nawet nie spoglądając na pomordowanych operatorów Tangentu. Pozostali dwaj oprawcy ruszyli za nim. Jeden z nich, mający około metra dziewięćdziesięciu wzrostu, potężnie

zbudowany i umięśniony, ważący pewnie jakieś sto trzydzieści pięć kilo, podniósł skrzynkę z Szeptem i zabrał ją ze sobą. * Paige nie płakała już, tylko oddychała szybko i płytko. Minęła minuta od wyjścia Pilgrima. Ciała zabitych jeszcze krwawiły. Travis popatrzył na plecak Paige, oparty o jedną z nóg stołu. Ktoś odstawił go tam, nie zaglądając do środka.

Ludzie Pilgrima nie tracili czasu na takie rzeczy. Travisowi przypomniało się, że w plecaku Paige wciąż znajduje się Dubler. A także Medyk - choć w tej chwili na nic by się nie przydał. Ludzie leżący pod ścianą po prostu nie żyli i Medyk nie mógł im już pomóc. Przyszedł mu do głowy pewien pomysł, który mógł zrealizować, gdyby nadarzyła się okazja. Kątem oka obserwował dwóch mężczyzn, którzy pilnowali jego i

pozostałych przy życiu członków Tangentu. Byli bardzo pewni siebie i nie przykładali się zbytnio do powierzonego im zadania. Wszyscy jeńcy zostali przecież skrępowani i leżeli na środku pustej podłogi. Było widać, że żadnemu z dwóch ludzi Pilgrima nawet nie przychodzi na myśl, że którykolwiek z uwięzionych mógłby im w jakiś sposób zagrozić. Wprawdzie mieli skrępowane tylko nadgarstki, ale unieruchomiono je

metalowymi pierścieniami zaciskowymi z aluminium albo ze stali. Travis wiedział, że nie rozerwie takich więzów. Można było jednak przeciąć nimi skórę. Czekał, aż obaj mężczyźni odwrócą się jednocześnie. Jeden już od jakiegoś czasu stał w drzwiach i wyglądał na korytarz. Może zemdlił go zapach krwi? Drugi oprawca chodził po sali, ale ani przez chwilę nie odwracał

się na wystarczająco długo, aby Travis zdążył zrobić to, co obmyślił. Minęła kolejna minuta. Travis zaczął się zastanawiać nad tym, co powiedział Pilgrim. „Miałeś tu być”. Szept chciał, żebym tu był, pomyślał. Od zawsze. Tak zaplanował bieg wydarzeń, żebym się tu teraz znajdował. Co ten typek jeszcze powiedział? Że już się spotkaliśmy? To

całkiem możliwe, bo przecież człowiek zapomina o kontakcie z Szeptem. Mogliśmy się widzieć któregokolwiek roku i dnia. W Fairbanks albo nawet jeszcze w więzieniu. Jestem częścią planu Szeptu i Pilgrim o tym wie. Właśnie dlatego nie kazał mnie zabić. Ale czemu oszczędził pozostałych? Czy któraś z tych osób była mu potrzebna? A może sam tego nie wiedział, może to był kolejny element planu Szeptu, który Pilgrim pozwolił

sobie narzucić? Doszedł do wniosku, że skoro jest dla nich ważny, może spróbować wykorzystać ten fakt. Stracił z oczu mężczyznę, który przechadzał się po sali. Ostrożnie obrócił głowę i zobaczył, że człowiek Pilgrima zatrzymał się przy zajmującej większą część ściany tablicy wiszącej obok drzwi. Znajdowały się na niej jakieś niepowiązane ze sobą informacje - być

może mężczyzna sądził, że dotyczą obiektów specjalnych, które wypadły ze Szczeliny. Sprawiał wrażenie zaciekawionego tym, co czyta. Pewnie od lat służył Pilgrimowi, słuchając o Miasteczku Granicznym i Szczelinie i czekając na nadejście dzisiejszego dnia... Cóż, w ciągu następnej minuty wszystko to może się źle dla niego skończyć, pomyślał Travis. Głęboko zaczerpnął powietrza, mocno

zacisnął zęby, a potem z całych sił pociągnął z obu stron krępującą go opaskę. Metal natychmiast przeciął mu skórę jak cienki drucik. Ciął coraz głębiej, wrzynając się w tkankę tłuszczową i przecinając mięśnie. Pętla wokół lewego nadgarstka była ciaśniejsza, więc już po kilku sekundach metal doszedł do kości nadgarstka i nie wrzynał się dalej, bo nie mógł. Pętla wokół prawego nadgarstka, odrobinę luźniejsza, ślizgała

się wokół kości, mokrej od krwi. Kiedy zacisk przejdzie przez nadgarstek, powinien łatwo przesunąć się dalej. Mimo wszystko pętla była na tyle ciasna, że bardzo głęboko rozcinała ciało. Po chwili dotarła do kości u nasady palców i ściągnęła mięso z wierzchniej strony kciuka. Jeśli istnieje maksymalne natężenie fizycznego bólu, Travisowi właśnie udało się je osiągnąć. Nagle poczuł szarpnięcie i jego

poranione ręce odskoczyły od siebie, uwolnione z więzów. Lewym łokciem uderzył Paige, która spojrzała na niego zapuchniętymi od łez oczami. Travis szybko zerknął w stronę strażników. Na szczęście obaj byli odwróceni. Jeden nadal wyglądał na korytarz, a drugi czytał informacje na tablicy. Travis wyciągnął ręce przed siebie. Prawa wyglądała znacznie gorzej od lewej. Zwisały z niej grube pasma poszarpanej

skóry i mięśni, krew lała się strumieniami. Paige przeraził ten widok - mimo rzezi, jakiej była świadkiem wcześniej. Natychmiast jednak wzięła się w garść i popatrzyła pytająco na Travisa. Nie mógł jej wytłumaczyć, co zamierza zrobić. Gdyby miał czas się zastanowić, doszedłby pewnie do wniosku, że jego pomysł jest głupi. Być może rzeczywiście był gówno wart, ale nic innego nie przychodziło

mu do głowy. Skupił uwagę na odwróconych do niego plecami strażnikach i powolutku zaczął pełznąć w stronę plecaka. Nie miał butów, więc poruszał się bardzo cicho. Po chwili uznał, że obserwowanie strażników nie ma sensu. Nie zdążyłby nic zrobić, gdyby któryś z nich się w tej chwili odwrócił. Zaczął więc patrzeć na plecak i sunął do niego najszybciej, jak mógł, starając się nie robić hałasu.

Kiedy dotarł do plecaka, rozsunął jego suwak i sięgnął do środka. Namacał przedmiot, którego szukał - pamiętał dobrze, jak wygląda - chwycił go poszarpaną, zakrwawioną dłonią, wyciągnął z plecaka i wstał. Obaj strażnicy znajdowali się naprzeciw niego, w odległości może sześciu metrów, oddaleni od siebie o trzy. Karabiny trzymali na ramionach, więc miną dwie sekundy, zanim zdążą złożyć się do strzału.

- Mam was na muszce - powiedział głośno. Mężczyźni odwrócili się i zobaczyli Medyka. Nawet z bliska trudno go było odróżnić od pistoletu, a oni znajdowali się dość daleko. Żaden z nich nie próbował zrzucić karabinu z ramienia i strzelać. Travis pomyślał, że nie tylko boją się Medyka, pewni, że to broń, ale także wiedzą, że Pilgrim nie będzie zadowolony, jeśli go zabiją. Najwyraźniej zupełnie nie wiedzieli, co

powinni zrobić. - Wolę nie ryzykować strzału, bo hałas zaalarmowałby waszych kumpli - dodał Travis. - Gdyby nie to, już byście nie żyli. Odłóżcie broń, a daruję wam życie. Mężczyźni popatrzyli na siebie. Wahali się jeszcze przez chwilę, ale w końcu strażnik stojący w drzwiach powoli zdjął karabin z ramienia i położył go na podłodze. Drugi poszedł w jego ślady. - Pchnijcie je do mnie - polecił im

Travis. Posłuchali go i po chwili ich karabiny znalazły się u jego stóp. - A teraz połóżcie się na podłodze nogami w moją stronę i odsuńcie ręce od ciała. Kilka sekund później obydwaj strażnicy leżeli twarzami do podłogi. Travis zastanawiał się, co dalej. Nie mógł strzelać, bo nie wiedział, gdzie znajduje się najbliższy z pozostałych ludzi Pilgrima ani jak daleko doleci odgłos strzału.

Odłożył Medyka, podniósł jeden z karabinów i cicho podszedł do obu strażników - nie chciał, żeby go usłyszeli. Zatrzymał się przy nich, złapał karabin za lufę i z całej siły uderzył kolbą w głowę najpierw jednego, a potem drugiego mężczyznę. Ten drugi zdążył się jednak odwrócić i otrzymał uderzenie w skroń. Obaj strażnicy byli nieprzytomni, ale Travis wiedział, że to nie wystarczy. Zobaczył, że jeden z mężczyzn ma przy pasku składany nóż. Będzie szybciej, niż

gdybym porozbijał im głowy, pomyślał. Wziął nóż, rozłożył go, a potem przeciął gardła obydwu strażników. Popatrzył na pozostałych jeńców, jednak zobaczył w ich oczach raczej ulgę niż odrazę. Spróbował przeciąć nożem pętlę, która wciąż zwisała z jego lewego nadgarstka. Nic z tego. Potrzebne były nożyce do cięcia drutu, inaczej nie uwolni Paige ani innych. Przeszukał zabitych strażników, ale nie mieli przy sobie niczego takiego.

Nagle zadzwonił telefon pierwszego z nich. Rozdział 38

Dzwonił i dzwonił. Travis popatrzył na Paige. Jej oczy były pełne niepokoju ona też nie wiedziała, co robić. I nagle przyszedł jej do głowy pewien plan. - Nie zdążysz nas uwolnić - stwierdziła. - Weź mój plecak, wyjdź na powierzchnię

ziemi szybem windy, a potem zadzwoń z mojego telefonu do... Travis pokręcił głową i podszedł do skrępowanych operatorów Tangentu. Telefon za jego plecami nie przestawał dzwonić. - Musi być jakiś sposób... - zaczął. - Będą tu za minutę - przerwała mu Paige. - Bierz plecak, biegnij do windy i trzy razy wciśnij przycisk przy drzwiach. Za trzecim razem przytrzymaj go i policz do pięciu, wtedy

drzwi otworzą się mimo braku kabiny. - Jest nas dziesięcioro, możemy skopiować karabiny i amunicję tych dwóch... - A wtedy Pilgrim znowu puści gaz odparła Paige. Na to Travis nie miał już odpowiedzi. Cholera... Nie przychodziło mu do głowy żadne dobre wyjście z tej sytuacji, wszystkie kolejne pomysły okazywały się złe. - Kiedy szturmowali budynek, wybuch

rozbił sufit szybu windy - dodała Paige. - Ale dasz radę wyjść, bo w szybie jest drabinka. Gdy tylko znajdziesz się na powierzchni ziemi, zadzwoń pod dziewiąty numer w mojej książce telefonicznej. Jak to zrobisz, zrozumiesz, dlaczego akurat pod ten. Travis popatrzył na nią i pozostałych więźniów. W ich oczach nie było nadziei, wydawały się martwe tak samo jak oczy zabitych leżących pod ścianą.

Wiedział, że musi ich opuścić, że nie ma wyboru. Ale ta świadomość nie uwolniła go od poczucia winy. Mijały sekundy. Popatrzył na swoją prawą rękę, która wciąż krwawiła, i pomyślał, że ślady krwi zdradzą drogę jego ucieczki. Złapał Medyka, przełożył go do lewej dłoni i wycelował w prawą, tak jak zrobiła to Paige w Zurychu, kiedy próbowała ratować rannego snajpera.

Pociągnął spust. Mylił się, kiedy sądził, że doświadczył już najsilniejszego możliwego bólu - teraz poczuł nieporównanie silniejszy. Pociemniało mu przed oczami, ale jakoś zdołał utrzymać się na nogach. Spojrzał na swoją rękę i stwierdził, że z każdą sekundą boli go coraz mniej. Wprawdzie Medyk nie wyleczył go całkowicie - poszarpane tkanki wciąż zwisały z ran - jednak ich brzegi

stwardniały, jakby zostały przyżegnięte, choć nie było widać śladów oparzeń. Sięgnął po plecak, założył go i spojrzał na pozostałych więźniów. - Dziewiąty numer na liście w telefonie - przypomniała mu Paige. - I nie daj się zabić. Uśmiechnął się do niej. Nie miał już do stracenia ani sekundy, jednak przykląkł i pocałował Paige - krótko, lecz miękko i namiętnie. Potem wstał, jeszcze raz na nią popatrzył i wybiegł z sali, zabierając po drodze karabin jednego ze strażników.

* Kiedy dotarł do windy, drzwi znajdującej się obok klatki schodowej lekko zadrżały. Ludzie Pilgrima musieli właśnie wejść na nią na jakimś innym piętrze. Zaraz nadbiegną po schodach... Trzy razy wcisnąć przycisk, za trzecim razem przytrzymać i doliczyć do pięciu. Wyciągnął rękę i w tym momencie uświadomił sobie, że znajduje się piętnaście

metrów od otwartych drzwi gabinetu Paige. Na jej biurku wciąż stała czarna skrzyneczka z niewidzialnym kombinezonem. Potrzebuję dwudziestu sekund, żeby go zabrać, ocenił. Pobiegł jak najszybciej do gabinetu, złapał skrzyneczkę i wrócił pod szyb windy. Trzykrotnie wcisnął przycisk i odliczył do pięciu - ostatnie pięć sekund zdawało się ciągnąć w nieskończoność.

Drzwi kabiny się rozsunęły. Za nimi była ciemność, choć z góry docierało trochę słabego światła. Travis spojrzał w dół i zobaczył, że winda zatrzymała się tylko kilka pięter poniżej, a na jej dachu piętrzy się kłąb zerwanych lin. Musiały ją zatrzymać hamulce awaryjne. Jest drabinka, po lewej. Wszedł na nią i zaczął się wspinać. Przez wylot szybu widać było ciemnofioletowe

niebo i kilka gwiazd. Znajdowało się dziesięć pięter powyżej Travisa. Niemożliwe, żebym tam dotarł, zanim ludzie Pilgrima wybiegną z klatki schodowej i zobaczą otwarte drzwi windy, pomyślał. Chwilę później usłyszał za ścianą ciężkie kroki. Mijali go właśnie, zbiegając schodami w dół. Za jakieś dziesięć sekund... Nagle usłyszał cichutki odgłos gongu i znajdujące się sześć metrów pod nim drzwi

zamknęły się z powrotem. Kiedy ich połówki się zetknęły, rozległ się stuk otwieranych kopniakiem drzwi klatki schodowej i zaraz potem ciężkie kroki wysypały się na korytarz. Travis przerwał wspinaczkę i znieruchomiał z karabinem w ręku, patrząc na zamknięte drzwi windy. Po chwili kroki się oddaliły. Zaraz tu wrócą, pomyślał. Kiedy wpadną do sali konferencyjnej, ile czasu zajmie im

odgadnięcie, gdzie jestem? Ten szyb to chyba jedyna możliwość ucieczki... Przewiesił karabin przez ramię i znowu zaczął się wspinać. Liczyła się każda sekunda. * Na salę wpadło pięciu mężczyzn, uzbrojonych i wściekłych. Pilgrima z nimi nie było. Zobaczyli swoich zabitych towarzyszy i ślad krwi prowadzący od ich ciał do grupy jeńców tyle że Travis pokonał tę odległość w przeciwną stronę. Jeden z przybyszy

spojrzał w stronę drzwi, ale nie było przy nich krwi. - No i gdzie się podział wasz bohater, co? - spytał. Paige nie odzywała się. Zastanawiała się, kiedy zaczną ich mordować, żeby zaczęli mówić. W końcu ten, który zapytał o Travisa, chyba domyślił się odpowiedzi, bo wyprowadził trójkę swoich ludzi z sali, pozostawiając jednego na straży. Dziesięć sekund

później Paige usłyszała, że zatrzymali się przy szybie windy i próbują rozsunąć drzwi. Za szybko na to wpadli! - pomyślała i poczuła, że ze strachu kurczy jej się żołądek. Travis nie może jeszcze być na powierzchni, chyba żeby wspinał się niesamowicie szybko. Po chwili usłyszała, że głosy ludzi Pilgrima odbijają się echem od ścian szybu windy - musieli sforsować drzwi. Zaraz potem rozległy się serie z broni maszynowej; strzelano z

tylu karabinów naraz, że słychać było nieprzerwany łoskot. Niemal widziała, jak wrogowie wsuwają do szybu ręce z karabinami i strzelają, nawet nie patrząc w górę. Przy takiej sile ognia nie mogą nie trafić tego, kto był na drabince... Próbowała przygotować się na dźwięk, który za moment musiała usłyszeć. Jednak kiedy go usłyszała, wcale nie była gotowa.

Był to krzyk śmiertelnie przerażonego mężczyzny - mógł to być krzyk człowieka spadającego z dużej wysokości. Odbił się echem od ścian szybu, a potem zapadła cisza. Karabiny zamilkły. Sekundę później coś uderzyło w dach windy z hukiem przypominającym wybuch granatu. Paige poczuła taki ból, jakby to ona spadła, i znowu zaczęła rozpaczliwie płakać. Na korytarzu rozległy się głosy. To

wracali roześmiani ludzie Pilgrima. Paige otarła oczy i popatrzyła na nich. Nieśli Travisa, każdy trzymał go za jedną kończynę. Rzucili ciało przed Paige. Oczy Travisa patrzyły każde w innym kierunku, a bok jego głowy był wgnieciony na głębokość miski do zupy. Paige próbowała powstrzymać krzyk rozpaczy, żeby zachować twarz przed swoimi

ludźmi i nie dać satysfakcji wrogom, ale nie dała rady. * Kiedy w końcu się opanowała, stwierdziła, że ludzie Pilgrima wciąż są na sali i gapią się na nią. Nie, wcale nie patrzyli na nią, ale na ciało Travisa. I sprawiali wrażenie przestraszonych. Chyba uświadomili sobie, kogo zabili, pomyślała. Ich szef życzył sobie przecież, żeby

Travis żył - z tego czy innego powodu. - Co powiemy Pilgrimowi? - zapytał jeden z nich. - Nic - odparł któryś z pozostałych, kręcąc głową. - Za godzinę zostaną rozwiercone drzwi do głównego laboratorium. Pilgrim będzie zadowolony, więc może nas za to nie zabije, kurwa mać... Dwóch mężczyzn wyszło z sali, pozostawiając swoich trzech towarzyszy na straży.

Rozdział 39

Z drewnianej szopy na powierzchni ziemi nic nie zostało. Ten sam wybuch, który zerwał dach szybu windy, roztrzaskał ją na kawałki. Pewnie jeden ze spadochroniarzy zrzucił z góry przynajmniej dwa kilo C4, pomyślał Travis. Stał obok wielkiej dziury w betonie, otoczony pustynią. Było chłodno, niebo dopiero

zaczynało się rozjaśniać. Po lewej stronie leżały poszarpane części starych samochodów, które wcześniej były ułożone przy ścianie szopy. Eksplozję przetrwała tylko stacja ładowania terenowych samochodów elektrycznych. Dwa z trzech pojazdów zostały zupełnie zniszczone, jednak trzeci, podłączony do stanowiska znajdującego się w pewnej odległości od rozwalonej szopy i zasłonięty nim, przetrwał wybuch.

Ze wszystkich dziwnych rzeczy, jakich Travis doświadczył w ciągu minionych paru dni, to, co przeżył przed chwilą, było najdziwniejsze. Nic nie może oddać uczucia, jakiego się doznaje, patrząc na idealną replikę własnego ciała. Właściwie to nie kopia, tylko ja, pomyślał Travis. Aż do najdrobniejszego szczegółu. Tyle że martwy. Kiedy się już popatrzyło w szkliste oczy własnego martwego ciała, nie trzeba

zbyt wiele odwagi, żeby wrzucić to ciało do otwartego szybu windy. Schował Dublera do plecaka, a potem otworzył czarną skrzyneczkę i poszukał dłonią niewidzialnego kombinezonu. Jest. Uśmiechnął się do siebie. Będzie niezła zabawa, pomyślał. Wprawdzie Paige chciała, żeby zadzwonił po pomoc, ale przecież ma tu wszystko, czego potrzebuje. Włoży kombinezon, zejdzie z

powrotem po drabince, a potem zabije Pilgrima i wszystkich jego ludzi - co do jednego. Kiedy wkładał bluzę, nagle przez głowę przemknęła mu niepokojąca myśl. Może takie właśnie były zamiary Szeptu? Może taki był jego scenariusz? Może ciągle jeszcze siedzę na koniu i jadę do Samarry? Wahał się przez pięć sekund, słuchając brzęczenia pustynnych nocnych owadów.

Przecież mój plan ma sens, pomyślał. Ale może to jego wada, bo dzięki temu jest przewidywalny? Kurwa, dla Szeptu wszystko jest przewidywalne! Jak powiedziała Paige, pewnie dla tej kuli przewidywalne są nawet próby podejmowania nieprzewidywalnych działań. Co za pokręcona logika... Schował bluzę z powrotem do skrzyneczki i znowu zaklął. Do kogo Paige kazała mu zadzwonić? Wyciągnął z plecaka jej telefon. Przy

dziewiątym numerze nie było nazwiska. Wybrał go i zadzwonił. - Proszę mówić, panno Campbell powiedział jakiś mężczyzna, który odebrał już po pierwszym dzwonku. - Dzwonię w imieniu Paige Campbell poinformował go Travis. - Nazywam się Travis Chase. Poleciła mi zatelefonować pod ten numer. Mężczyzna po drugiej stronie linii zawahał się, a potem chyba podał

telefon komuś innemu. - Dzień dobry - usłyszał głos drugiego mężczyzny. - Jestem Richard Garner. Co tam się dzieje? Rozmawiał z prezydentem Stanów Zjednoczonych. Rozdział 40

Okazało się, że prezydent wie o wszystkim, z czym zmagał się Tangent w

ostatnich dniach - cały czas przekazywano mu aktualne meldunki. Travis musiał mu tylko zrelacjonować wydarzenia z ostatniej półgodziny. Kiedy skończył, zapadło milczenie. Zaczynało się przejaśniać. Daleko na południowym zachodzie tarcza słońca dotknęła już szczytów Gór Skalistych. - Mówi pan, że systemy obronne w tej chwili nie działają? - upewnił się Garner.

- Nie działają, ale trudno powiedzieć, jak długo będą wyłączone - odparł Travis. Sądzę, że najwyżej przez dwadzieścia minut. - To za mało, żeby przerzucić tam wojsko, stanowczo za mało... - mruknął prezydent. Ton jego głosu zaniepokoił Travisa wydało mu się nagle, że prezydent zastanawia się nad całkiem innym rozwiązaniem. Jeśli było to rozwiązanie, którego się domyślał, nie

dziwiło go już, że Paige poleciła mu, by zadzwonił po wyjściu na powierzchnię. Garner powiedział, co zamierza zrobić. Przypuszczenia Travisa były słuszne. - Panie prezydencie, w tym podziemnym budynku znajdują się nasi ludzie... zaprotestował. - Zdaję sobie z tego sprawę, ale w tej chwili przede wszystkim musimy mieć na uwadze losy całego świata. - A co z obiektami specjalnymi, które są w środku? Z tymi niebezpiecznymi. Czy

wiemy, jak zareagują? I jak zareaguje sama Szczelina? - Nie wiemy - przyznał prezydent. Jednak taki scenariusz jak ten został już wiele lat temu przeanalizowany przez ludzi, którzy lepiej niż pan czyja rozumieją wszystkie czynniki związane z tą sprawą. To jedyne możliwe rozwiązanie. Rakieta zostanie wystrzelona z wyrzutni znajdującej się trzysta kilometrów od Miasteczka Granicznego i uderzy w nie po

niecałych pięciu minutach od wydania przeze mnie rozkazu. Jestem przekonany, że nie myśli pan w tej chwili o własnym bezpieczeństwie, ale jeśli ma pan dostęp do jakiegoś pojazdu, prawdopodobnie zdąży pan w ciągu tych pięciu minut odjechać na wystarczającą odległość, aby uniknąć śmierci. Travis nic na to nie odpowiedział. Rzeczywiście nie myślał o własnym bezpieczeństwie. Ani do tej pory, ani teraz.

Przyszła mu do głowy pewna myśl. To znaczy prawie przyszła - ta sama co wcześniej. Pamiętał, jak próbował ją uchwycić nocą, kiedy się obudził, przytulając Paige. Coś mu się wtedy majaczyło na krawędzi snu. I znowu prawie wiedział, co to jest. - Halo? Jest pan tam? - zapytał prezydent. Travis nadal nie odpowiadał, musiał się skupić na tym mglistym skojarzeniu, inaczej na pewno by sobie tego nie przypomniał.

- Jest pan tam? - powtórzył Garner. Minęło kilka kolejnych sekund. Już blisko, na granicy świadomości... - Travis! - zawołał prezydent. I nagle Travis przypomniał sobie tę myśl, która mu się przyśniła. Już wiedział, o co chodzi. To była bardzo ważna myśl. Jednak istniała szansa pokonania Szeptu. W tej chwili leżała zwinięta w małej skrzyneczce. Wszyscy znajdujący się w

Miasteczku Granicznym ludzie zarówno wrogowie, jak ich jeńcy z Tangentu - byli przekonani, że Travis nie żyje. Stwarzało to możliwość znalezienia jedynej rzeczy, której Szept się bał. Gdyby jej się nie bał, po cóż zabijałby ludzi, którzy zamierzali ją stworzyć? Nie ma dymu bez ognia. - Jest inne wyjście - powiedział. Będzie musiał skłamać. To znaczy nie do końca, ale trochę. Inaczej się nie uda.

- Proszę mówić - odparł prezydent. Travis opowiedział mu o Lauren Cook i komputerze kwantowym. - Wiemy, gdzie jest ten komputer dodał. Właśnie to „wiemy” było jego połowicznym kłamstwem. Bo tylko on to wiedział, a dokładniej zdawało mu się, że wie. - Gdzie? - spytał Garner. Kiedy Travis odpowiedział na to pytanie, prezydent milczał przez dłuższą chwilę.

- Na Wielkim Kajmanie nadal znajduje się jednostka Tangentu - odezwał się w końcu. - Prawdopodobnie dotrą do rezydencji Cooka w ciągu dziesięciu minut. Zrobienie tego, co pan proponuje, zajmie im drugie dziesięć. Jeśli jednak się okaże, że komputera tam nie ma, stracimy możliwość zniszczenia Miasteczka Granicznego wybuchem jądrowym. Jego systemy obronne potrafią zestrzelić nadlatującą rakietę balistyczną nawet z bardzo dużej

odległości. Travis próbował sobie wyobrazić, co się może stać, jeśli do tego dojdzie. - Panie Chase, muszę od pana usłyszeć prawdę - powiedział po chwili Garner. Czy Tangent rzeczywiście wierzy w powodzenie pańskiego planu? - Nie ma lepszego rozwiązania, panie prezydencie - odparł Travis. Rozdział 41

Obserwował całą akcję na ekraniku telefonu Paige. W tej chwili aparat odbierał obraz z kamery na zestawie słuchawkowym, który miał na głowie dowódca jednostki na Wielkim Kajmanie. Nazywał się Keene - w lewym dolnym rogu ekranu wyświetlało się maleńkimi literkami jego nazwisko. Jednostka dotarła do rezydencji Cooka w ciągu niecałych dziesięciu minut, zgodnie z przewidywaniami prezydenta. Pędzili nadbrzeżną drogą z prędkością stu

trzydziestu kilometrów na godzinę. Travis widział w tle błękit oświetlonego słońcem Morza Karaibskiego. We wschodnim Wyoming było jeszcze ciemnawo, dopiero za kilkanaście minut zacznie się tu nowy dzień. Travis siedział na betonie obok dziury w ziemi mającej głębokość pięćdziesięciu jeden pięter i patrzył, jak jednostka specjalna wkracza do rezydencji odległej od niego o trzy tysiące kilometrów. Dotarli do budki obok basenu w ciągu

pół minuty. - Myślisz, że to się uda? - zapytał Keene z wyraźnym teksańskim akcentem. Pewnie to jeden z tych facetów, którzy w młodości chwytali bydło na lasso, a potem zostali projektantami systemów naprowadzania rakiet samosterujących, pomyślał Travis. Być może podczas urlopu dla zabawy dalej łapał krowy na lasso. - Za chwilę będziemy to wiedzieć odparł.

Jeden z operatorów znalazł na ścianie w środku budki ciężkie stalowe narzędzie długości ponad pół metra, ze specjalną końcówką, najwyraźniej służącą do podważania czegoś. Odłożył karabin i wszystkie elementy wyposażenia zasilane prądem, po czym zanurkował do basenu ze stalowym narzędziem w ręku. Travis za pośrednictwem kamery na głowie Keene’a obserwował, jak nurek unosi znajdującą się na dnie basenu klapę, a potem

odpływa na bok. Woda wypłynęła z basenu w ciągu kilku minut - rura spustowa musiała mieć bardzo dużą średnicę, podobnie jak rury służące do napełniania basenu wodą. Właściciel zwykłego basenu, choćby nawet multimilioner, zainstalowałby system o pięć razy mniejszej wydajności. Komu może być potrzebny basen, który tak szybko opróżnia się i napełnia? Temu, kto coś pod nim ukrył.

Keene i pozostali operatorzy zeszli po drabince na dno opróżnionego basenu. Dowódca jednostki zaczął dokładnie przyglądać się kamiennym płytom, szukając czegoś, co wskazałoby mu miejsce ukrycia tego, czego szukali. - Fuga wokół tej płyty wygląda trochę inaczej - mruknął po chwili. Nawet na małym ekraniku telefonu Travis zobaczył, o czym mówi. Keene przywołał operatora, który wcześniej spuścił wodę, posługując się znalezionym w

budce stalowym narzędziem. Jego końcówka doskonale nadawała się do rozkruszenia miękkiej fugi. W końcu dowódca jednostki wsunął narzędzie pod płytę i podważył ją. Kamień zagrzechotał - i jednocześnie syknęła gumowa uszczelka. W kadrze pojawiły się dłonie Keene’a, które usunęły kamienną płytę, odsłaniając wąski szyb ze znikającą w ciemności drabinką. *

Minutę później operatorzy byli już w komorze pod basenem. Pomieszczenie było większe, niż Travis oczekiwał, miało wymiary co najmniej dwanaście na dwanaście metrów i sięgało daleko poza dom. Strop podtrzymywały potężne stalowe belki, grube jak filary mostu. Dodatkowo podpierały je kolumny rozmieszczone co jakieś pięć metrów. Poza tym wszystko wyglądało dokładnie tak, jak Travis się spodziewał - było to laboratorium komputerowe. Widział

stanowiska pracy, leżące na biurkach schematy urządzeń, obrotowe krzesła, zaimprowizowany stół konferencyjny złożony z kilku mniejszych stołów, ustawione wokół niego krzesła... Ale komputera kwantowego nigdzie nie było. Nie było tam niczego, co by go przypominało. Na niektórych biurkach stały laptopy. Operatorzy włączyli je, jednak po chwili na każdym pojawiło się pytanie o hasło.

Żadnego innego sprzętu elektronicznego nie było widać. Travis pokręcił głową. Jak to możliwe, że nie ma tam komputera kwantowego? A jeśli go nie ma, dlaczego Szept zamordował tych wszystkich ludzi? Nie dysponowali niczym, co mogłoby mu zaszkodzić... Keene po raz ostatni rozejrzał się po ogromnym pomieszczeniu i ruszył w stronę drabinki, po której wspinali się już jego ludzie.

- Stójcie! - zawołał nagle Travis. Obraz na ekranie przestał się poruszać. - O co chodzi? - Co to jest tam na ścianie, nad stołem konferencyjnym? Dowódca jednostki spojrzał we wskazanym kierunku, a potem podszedł bliżej. Nad stołem wisiał ogromny obraz olejny, abstrakcja - ciemnozielone linie na białym tle. - To nic takiego - mruknął Keene.

- Wprost przeciwnie: wszystko - odparł Travis. Przyjrzał się menu na ekraniku telefonu i odnalazł świecący przycisk „Zapisz obraz”. - Zrób coś dla mnie, zanim stamtąd wyjdziesz - powiedział do Keene’a, po czym tak nim pokierował, aby móc zapisać zrobione z bliska ujęcia czterech ćwiartek obrazu. Aparat miał wysoką rozdzielczość, więc widać było wszystkie szczegóły. Była to wiadomość od Szeptu, zapisana

alfabetem ze splątanych linii. Travis przełączał obraz ze zdjęcia na zdjęcie i czytał: CZEŚĆ, TRAVISIE. MUSISZ W TEJ CHWILI SIEDZIEĆ OBOK ODKRYTEGO SZYBU WINDY NAD MIASTECZKIEM GRANICZNYM. ZA JAKIEŚ PÓŁTOREJ MINUTY ZACZNIE ŚWITAĆ. OCZYWIŚCIE AARON PILGRIM ZAPOMNIAŁ O NAMALOWANIU TEGO OBRAZU. NIE PAMIĘTA TEŻ, ŻE SPRZEDAŁ

GO GALERII, KTÓRĄ PEWNEGO DNIA, PODCZAS WAKACYJNEGO WYPADU DO ZURYCHU, ODWIEDZIŁ WRAZ ZE SWOJĄ CÓRKĄ ELLIS COOK. Z PRZYKROŚCIĄ INFORMUJĘ CIĘ, ŻE W JEGO REZYDENCJI - ANI NIGDZIE INDZIEJ NA ŚWIECIE NIE MA KILKUNASTOKUBITOWEGO KOMPUTERA KWANTOWEGO. JESZCZE W

CZERWCU 2009 ROKU ZAKON KUBITOWY BYŁ BARDZO ODLEGŁY OD REALIZACJI ZAPLANOWANEGO CELU. UŚMIERCANIE TRZYDZIESTU SIEDMIU LUDZI W CIĄGU PONAD PIĘTNASTU LAT MOŻE WYDAWAĆ CI SIĘ MAŁO WYDAJNYM DZIAŁANIEM, ZWŁASZCZA ŻE JEGO JEDYNYM CELEM BYŁO SPRAWIENIE, ABYŚ

PRZED DWUDZIESTOMA MINUTAMI ODWIÓDŁ PREZYDENTA OD WYDANIA ROZKAZU WYSTRZELENIA W MIASTECZKO GRANICZNE RAKIETY Z GŁOWICĄ TERMOJĄDROWĄ. ALE Z MOJEGO PUNKTU WIDZENIA BYŁO TO KONIECZNE POSUNIĘCIE. KIEDY DOCZYTASZ TĘ

WIADOMOŚĆ DO KROPKI NA KOŃCU NINIEJSZEGO ZDANIA, SYSTEMY OBRONY PRZECIWLOTNICZEJ MIASTECZKA GRANICZNEGO BĘDĄ JUŻ ZNOWU URUCHOMIONE, CO POZBAWI WAS MOŻLIWOŚCI ZNISZCZENIA GO RAKIETĄ. TERAZ JUŻ NIE MASZ WYBORU, MUSISZ ZREALIZOWAĆ SWÓJ WCZEŚNIEJSZY PLAN: WŁOŻYĆ NIEWIDZIALNY KOMBINEZON, ZEJŚĆ SZYBEM I SPRÓBOWAĆ

POZABIJAĆ LUDZI PILGRIMA WRAZ Z NIM SAMYM. OBIECUJĘ CI COŚ: JEŚLI TO ZROBISZ (A OCZYWIŚCIE ZROBISZ), PAIGE CAMPBELL PRZEŻYJE. WE WSZYSTKICH INNYCH MOŻLIWYCH WERSJACH PRZYSZŁOŚCI ZA JEDENAŚCIE MINUT ZGINIE. ZOBACZYMY SIĘ WKRÓTCE, MÓJ STARY PRZYJACIELU - A KIEDY DO TEGO DOJDZIE, DOWIESZ SIĘ, O CO TAK NAPRAWDĘ W TYM

WSZYSTKIM CHODZI. DOBREJ ZABAWY. Rozdział 42

Schodzenie po drabince szybu windowego w niewidzialnym kombinezonie okazało się ryzykowną czynnością. Niełatwo było chwytać jej pręty dłońmi, których się nie widziało. Travis zszedł dwa piętra w dół, na poziomie B2 wcisnął przycisk, który otworzył drzwi windy

od środka, po czym wydostał się na korytarz. Keene powiedział mu, gdzie znajdują się sterownia systemów obronnych, centrala bezpieczeństwa oraz główne laboratorium. Właśnie tam powinni być teraz ludzie Pilgrima. Sterownia systemów obronnych znajdowała się na poziomie B4. Kiedy dotarł do klatki schodowej, ruszył w dół. *

Przez okienko w drzwiach sterowni zobaczył czterech dwudziestokilkuletnich mężczyzn, którzy wpatrywali się w szereg dużych monitorów z taką uwagą, jakby wyświetlano na nich finałowy mecz o puchar narodowej ligi futbolu amerykańskiego. W rzeczywistości monitory pokazywały pustynię wokół Miasteczka Granicznego. Sterownia była chyba jedynym pomieszczeniem na poziomie B4, bo nie odchodziły od niej żadne

korytarze. Jedyne drzwi prowadziły do łazienki, ale były otwarte i Travis widział, że w środku nikogo nie ma. Poza czterema młodymi ludźmi na sali też nikogo nie było, tylko pod jedną ze ścian leżały ciała stanowiących pierwotną obsadę sterowni operatorów Tangentu, których zamordowano strzałami w głowę. Kobiety, której głos Travis słyszał wcześniej przez telefon, oraz pięciu mężczyzn. Płyty gipsowokartonowe, którymi

wykończono ścianę naprzeciw monitorów, zostały prawie całkowicie zniszczone przez wybuch, nawet podtrzymujące je metalowe listwy były pogięte i osmalone. Do dziury w ścianie prowadziły setki cienkich kabelków, podłączone zaciskami do zerwanych przewodów za pokruszonymi płytami. Podłączenie tych wszystkich kabelków zajęło specjalistom Pilgrima pół godziny, ale oznaczało możliwość ponownego

uruchomienia systemów obronnych Miasteczka. Travis niósł na ramieniu karabin, który pozostawał widzialny. Mógłbym tam wejść i pozabijać tych chłopaków nawet bez kombinezonu, pomyślał. Żaden z nich nie ma broni w zasięgu ręki. Jednak bezpośrednio pod sterownią była centrala bezpieczeństwa, w której prawdopodobnie siedziało więcej ludzi Pilgrima. Na pewno usłyszeliby strzały przez podłogę.

Musi zabić tych czterech bardzo cicho. A przynajmniej względnie cicho. Ściągnął karabin z ramienia i oparł go o ścianę koło drzwi, a potem, nie spuszczając wzroku z obsady sterowni, ostrożnie nacisnął klamkę. Chwilę później zamknął drzwi od środka. Głowy czterech młodych mężczyzn nadal były odwrócone w stronę monitorów. Co dalej? Travis rozejrzał się po pomieszczeniu. Pod uszkodzoną ścianą, poniżej

naprawionych przewodów, leżały rozmaite narzędzia - były wśród nich małe nożyki oraz śrubokręty, które mogły zastąpić sztylet. Zwłaszcza ten dwudziestocentymetrowy... Zastanawiał się też, czynie użyć mającego ponad pół metra długości łomu. Podniósł go ostrożnie obiema dłońmi, starając się nie stuknąć w terakotę. Stanął za plecami czterech mężczyzn i przygotował się do uderzenia. Popatrzył jeszcze raz na ciała pomordowanych

operatorów Tangentu. W ich szeroko otwartych oczach wciąż widać było przerażenie, które musieli odczuwać przed śmiercią. Na pewno nie będę czuł wyrzutów sumienia, pomyślał. Czterej młodzi mężczyźni siedzieli obok siebie, co ułatwiało mu zadanie. Postanowił zacząć od prawej strony - łatwiej mu będzie zamachnąć się cztery razy. Kiedy uderzył, usłyszał odgłos przypominający trzask łamanej gałęzi. Trafił swoją

ofiarę tuż nad uchem, wgniatając jej czaszkę na jakieś trzy centymetry. Zabity poleciał na sąsiada, który odwrócił się, został trafiony w czoło i spadł z fotela. Trzeci z mężczyzn miał odrobinę więcej czasu na reakcję. Nie wiedząc, co się dzieje, krzyknął i zasłonił twarz rękami. Nie pomogło mu to jednak - Travis zrobił krok w jego stronę i zabił go uderzeniem łomu w czubek głowy. Dopiero czwarty mężczyzna zdążył

zorientować się w sytuacji. Zerwał się z fotela, wylądował na pośladkach na podłodze i cofnął się w kąt, również próbując osłonić się rękami. - Czekaj, czekaj! - zawołał, z przerażeniem patrząc na zbliżający się do niego łom. Miał może dwadzieścia pięć lat i jeszcze nie całkiem pozbył się trądziku. Z pewnością się zastanawiał, kto włożył niewidzialny kombinezon należący przedtem do jego szefa, i

gorączkowo szukał słów, które ocaliłyby mu skórę. Travis przyglądał się temu z satysfakcją. Nic, co ten młody człowiek powie, nie mogło go uratować. - Przecież możesz mnie po prostu związać... - wykrztusił w końcu chłopak. To nie wystarczy, pomyślał Travis, po czym z całej siły kopnął go w pierś. Dwudziestopięciolatek zwinął się wpół, a wtedy Travis zabił go uderzeniem łomu w tył głowy.

Czterej młodzi mężczyźni bez wątpienia nie żyli, ale Travis na wszelki wypadek jeszcze dwukrotnie uderzył każdego z nich w głowę. Potem podniósł z podłogi nożyce do cięcia drutu, schował je do kieszeni i wyszedł na korytarz. Zabrał karabin, ale nie odkładał łomu. Ruszył do schodów i zszedł jedno piętro - na poziomie B5 znajdowała się centrala bezpieczeństwa. Następna grupa ludzi Pilgrima powinna być dopiero pięć pięter niżej, w sali

konferencyjnej, razem z Paige i pozostałymi jeńcami. Ale nawet pięć pięter to za mało, żeby ryzykować strzały, które mogły nieść się przewodami wentylacyjnymi bardzo daleko. Drzwi centrali bezpieczeństwa wyglądały tak samo jak te piętro wyżej. Rozkład sali też był identyczny. W pomieszczeniu znajdował się tylko jeden mężczyzna. Travis wszedł do środka i zabił go łomem.

* Minione pół godziny było dla Paige jeszcze gorsze niż chwile, kiedy torturowano ją na Alasce. Może nie w sensie fizycznym, ale w każdym innym tak. Wszystko, czemu się poświęciła, zostało zaprzepaszczone, a najbliższa przyszłość rysowała się naprawdę złowrogo. Tangent pilnował Szczeliny i obiektów, które z niej wypadały, mając na uwadze dobro całej ludzkości. Natomiast Pilgrim zamierzał wykorzystać

te obiekty przeciwko ludzkości, dla swoich własnych potrzeb. A jeśli to Szept był inicjatorem jego wszystkich poczynań, być może ludzkości groziło coś naprawdę przerażającego. Tak okropnego, że wolała o tym nie myśleć. Przez ostatnie pół godziny myślała o najbardziej niebezpiecznych przedmiotach, jakie były zamknięte w stalowych sejfach na dolnych piętrach, i o tym, ile krzywdy można wyrządzić ludziom za ich pomocą.

Poza tym naprzeciw niej wciąż leżało ciało Travisa. Przed zaledwie czterdziestoma pięcioma minutami obudziła się naga w jego ramionach, szczęśliwa jak nigdy od chwili, gdy dobrowolnie zamknęła się w Miasteczku Granicznym. A teraz ten mężczyzna nie żył - i stało się to właśnie dlatego, że go wysłała na górę. Powtarzała sobie wprawdzie, że nie miała wyboru, jednak wcale jej to nie pocieszało.

Popatrzyła na strażników. W tej chwili było ich trzech, ale wszyscy przez cały czas obserwowali jeńców, ani na moment nie odwracając od nich wzroku. Nie miała szans podjęcia żadnego działania - może tylko takiego, które sprawi, że ci faceci ją zabiją. To wcale nie jest taki szalony pomysł, pomyślała. Wiedziała już, co to znaczy pragnąć śmierci, byle tylko uciec od tego, co z człowiekiem robią. Nie miała pojęcia,

czemu Pilgrim do tej pory nie zabił jej ani pozostałych, jednak podejrzewała, że czekają ją kolejne tortury. Było to bardzo prawdopodobne. Skoro tak, pierdolę to, pomyślała. Najbliższy strażnik stał półtora metra od niej. Paige rzuciła się do przodu niełatwo było to zrobić ze skrępowanymi za plecami rękami - i usiadła na podłodze, przyciągając nogi do piersi. Znajdowała się teraz przy wrogu. Cofnął się odruchowo, ale

odsunął tylko jedną nogę, prostując przy tym drugą. Doskonale się ustawił, pomyślała. Z całej siły kopnęła go w kolano i usłyszała trzask pękającego stawu. Noga mężczyzny wygięła się w nienaturalny sposób. Wrzasnął z bólu i upadł, lecz nie wypuścił z ręki karabinu; po sekundzie mierzył Paige w twarz. Zamknęła oczy i usłyszała huk karabinowej serii. Nie wiedziała, jak czuje się człowiek,

kiedy umiera, jednak na pewno nie tak, jak ona w tej chwili. Słyszała padające ciała, dziwiąc się, jakim sposobem ciągle słyszy i myśli przecież powinna mieć rozłupaną głowę. Strzały ucichły. Otworzyła oczy. Trzej wrogowie leżeli martwi, a w powietrzu unosił się karabin. Rozdział 43

Travis nie wiedział, czy Paige cieszy się, czy gniewa na niego, ale przytuliła go bardzo mocno. Widział ponad jej ramieniem, jak jeńcy uwalniają się kolejno, podając sobie nożyce do cięcia drutu i rozmasowując dłonie, żeby z powrotem napłynęła do nich krew. Na stole obok niego leżał plecak, który wcześniej założył pod kombinezon, oraz górna część samego kombinezonu. Zdjął ją chwilę wcześniej.

Paige puściła go w końcu i spojrzała mu w oczy. - Kopiowanie ciał ludzi jest sprzeczne z regulaminem, wiesz o tym - odezwała się lekko schrypniętym głosem. - Jestem tu nowy - odparł. - Daj mi czas na przystosowanie się. Popatrzył na swoje martwe ciało leżące na podłodze. Boże, co za widok! Przecięto więzy ostatniemu jeńcowi. Większość uwolnionych operatorów z obawą

zerkała w stronę drzwi. Travis podszedł do plecaka i wyjął z niego Dublera. - Skopiujcie sobie trochę więcej broni, może się wam jeszcze przydać poradził im. Ale wydaje mi się, że reszta ludzi Pilgrima jest teraz przy drzwiach przeciwatomowych na poziomie B czterdzieści dwa. - Sięgnął z powrotem po górną część kombinezonu. - Zejdę tam teraz i zajmę się nimi.

Paige popatrzyła na niego. Jej wzrok mówił, że chciałaby iść z nim i wziąć na siebie część ryzyka. Rozumiała jednak, że Travis musi iść sam, w kombinezonie. Jeśli pójdą razem, tylko ostrzegą wrogów. Kiwnęła więc głową i powiedziała: - Na pewno znajdziesz ich na platformie zawieszonej w szybie windy piętro wyżej. To jedyny sposób dostania się do tych drzwi.

Travis pocałował ją i włożył bluzę. Paige dziwnie się czuła, widząc, jak Travis znika pod kombinezonem. Wciąż spoglądała w miejsce, gdzie przed chwilą znajdowała się jego twarz. Travis podszedł do trzech zabitych przed chwilą strażników. Dwóch z nich poza karabinami miało także pistolety w kaburach. Rozmiary pistoletu umożliwiały trzymanie go pod bluzą kombinezonu, co bardzo ułatwiało zadanie jego właścicielowi. Travis miał okazję

widzieć to na Alasce, kiedy jeden człowiek pozbawił życia całą drużynę uzbrojonych po zęby komandosów, omal nie zabijając przy tym także i jego samego. Teraz role się odwróciły - to on miał na sobie kombinezon i zamierzał przejąć kulę. Ale jeśli popełni choćby najmniejszy błąd i pozwoli Pilgrimowi wyjąć Szept ze skrzynki, kombinezon mu nic nie pomoże podobnie jak nie pomógł poprzedniemu właścicielowi.

Nie sądził jednak, by wszystko miało się potoczyć tak samo jak wtedy. Na pewno będzie to o wiele bardziej skomplikowane. Po tym, co przeczytał na obrazie wiszącym na ścianie pomieszczenia pod basenem Ellisa Cooka... Wiedział, że spotka go taki los, jaki dla niego - i dla całego świata - zaplanował Szept. Akceptował to, bo nie było sposobu uniknięcia tego losu. Można było jedynie stanąć z nim twarzą w twarz i zobaczyć, jaki się

okaże. Wyjął z kabury jednego z zabitych pistolet kalibru.45, a z jego kieszeni dwa zapasowe magazynki, po czym ruszył do drzwi. W pewnej chwili przystanął i uśmiechnął się, choć nikt tego nie widział. - Winda zatrzymała się trzy piętra pod nami - powiedział. - Zerwały się liny, więc kabinę musiały zatrzymać hamulce awaryjne.

- Tak - potwierdziła Paige, patrząc w stronę, z której dobiegał jego głos. - Czy ktoś z was wie, jak zwolnić te hamulce? Rozdział 44

Pilgrim stał przy otwartych ręcznie drzwiach szybu windy i spoglądał w dół. Trzy metry niżej pracował w półmroku jego zastępca, grubas o nazwisku Jackley, któremu pomagało trzech kolegów. Rozwiercanie

drzwi szło dość szybko, choć platforma zawieszona na linach wychodzących z szybu i przymocowanych do przyśrubowanych do podłogi korytarza kotew nie była najlepszym rozwiązaniem. Im mocniej Jackley dociskał do stali wiertło o końcówce z węglika wolframu, tym gwałtowniej się bujała. Nie było to zbyt wygodne, w dodatku wymagało współpracy kilku osób, jednak okazywało się skuteczne.

Aaron Pilgrim nie martwił się o rezultat wiercenia. Tak naprawdę nie pamiętał już, kiedy ostatni raz czymkolwiek się martwił - nie musiał, mając przy sobie Szept, który przez wszystkie minione lata prowadził go do wyznaczonego celu. Tym celem było opanowanie Miasteczka Granicznego. Oznaczało to przejęcie wszystkich obiektów, które znajdowały się w głównym laboratorium - za rozwiercanymi

drzwiami. Obiektów o niezwykłych możliwościach, prawdziwych cudach, których Tangent jeszcze nie zdążył zbadać. Narzędzi stworzonych do wielkich i strasznych celów, których obsługi nie zdołali nauczyć się badający je ludzie. W niektórych przypadkach nawet nie potrafili odkryć ich przeznaczenia. Ale Szept będzie to wszystko wiedział. Kiedy tylko Aaron wejdzie do laboratorium, będzie dysponował wszystkim, czego

potrzebuje. Z upływem lat nauczył się nie podawać w wątpliwość pokrętnego kursu, jaki wytyczył dla niego Szept. Prosił go o naprawdę wielką rzecz, więc nic dziwnego, że droga do celu musiała być skomplikowana i zdumiewająca. Było to oczywiste, bo sam Szept był bardzo skomplikowanym i zdumiewającym obiektem. W każdym razie udało się. Dzięki zaufaniu, jakie pokładał w Szepcie, oraz

postępowaniu według jego zaleceń wreszcie znalazł się w miejscu, w którym teraz stał. Był taki zadowolony, że oszczędził grupkę operatorów Tangentu, którzy leżeli teraz skrępowani w sali konferencyjnej wiele pięter wyżej. Oszczędził także Chase’a, którego wyjątkowe znaczenie Szept szczególnie podkreślał. Aaron był bardzo ciekaw dlaczego. Może kiedyś ten facet okaże się jego szczególnie przydatnym podwładnym,

jeśli tylko będzie się na niego wywierać odpowiednią presję? Kto wie? Ale w końcu co to za różnica? Skoro Szept chciał, żeby Chase żył, niech sobie żyje. Jackley posługiwał się wiertłem bardziej jak nożem niż świdrem, wycinając w trzydziestocentymetrowej grubości drzwiach otwór, w którym mógłby zmieścić się człowiek. Właśnie wydał triumfalny okrzyk, ponieważ dotarł do miejsca, w którym zaczął wiercenie,

wyciąwszy pełne koło. Stalowy walec opadł nieco, uderzając ciężko o drzwi. - Magnes - polecił Jackley jednemu ze swoich pomocników. Człowiek stojący za nim podał mu zasilany z akumulatora elektromagnes. Jackley przysunął go do wyciętego stalowego bloku i włączył. Elektromagnes szarpnął się do przodu, omal nie przewracając Jackleya. Wszyscy stojący na platformie mężczyźni chwycili za jego szeroki uchwyt i naprężyli mięśnie,

ciągnąc z całych sił. - Ostrożnie! - zawołał Jackley. - Powoli, nie ciągnijcie za mocno. Stalowy walec wysunął się pięć centymetrów z otworu, potem dziesięć i piętnaście. Przy trzydziestu centymetrach zaczął się przechylać, więc Jackley ruchem ręki powstrzymał swoich towarzyszy. - Odsuńcie platformę od drzwi - polecił swoim ludziom. Chwycili za szyny przy ścianie i

pociągnęli, odsuwając drewniany podest od wyciętego z drzwi walca, żeby na nią nie spadł. Jackley wychylił się, oparty brzuchem o barierkę, i znowu pociągnął za elektromagnes. Stalowy blok wysunął się z otworu i spadł w ciemną przepaść. Przeleciał dziewięć najniższych pięter i uderzył w podłogę z hukiem przypominającym wystrzał z działa okrętowego. Pilgrim poczuł, jak

rezonują jego kości. Bardzo mu się to spodobało - w ogóle ogromnie cieszyła go ta chwila. Jackley i pozostali podnieśli głowy i popatrzyli na niego, uśmiechając się od ucha do ucha jak rozbawione dzieci. Aaron parsknął śmiechem. Pozostała jeszcze do zrobienia tylko jedna rzecz. Jackley musiał przecisnąć się przez wycięty otwór, wejść trzy metry w głąb laboratorium i wcisnąć znajdujący się tam przycisk,

otwierający pancerne drzwi. Mężczyźni puścili szyny i platforma z powrotem znalazła się pośrodku szybu. Jackley złapał krawędź wyciętego przez siebie otworu, poczekał, aż platforma przestanie się kołysać, po czym włożył do otworu głowę i przepchnął ramiona. Po kilku sekundach widać było tylko dolną połowę jego ciała. Jego towarzysze ze śmiechem zaczęli go pchać, próbując pomóc mu przedostać się na drugą stronę otworu.

Nagle w górze coś zgrzytnęło. Wysoko, w ciemności. Mężczyźni stojący na platformie popatrzyli w górę. - Co to, kurwa? - zaklął pod nosem Jackley. Ledwie go było słychać, jego tłusty tyłek prawie całkowicie wypełniał otwór w drzwiach. Minęła sekunda, a potem Aaron poczuł lekki powiew, który zaczął poruszać włosy stojących poniżej niego ludzi.

Nagle jeden z nich zmrużył oczy i wrzasnął z przerażenia. Sekundę później przed nosem Aarona śmignęło coś metalowego, przesłaniając mu na moment widok, a liny, na których wisiała platforma, pękły z głośnym brzękiem przypominającym zerwanie się strun gitary. Ale głośniejszy od nich był makabrycznie brzmiący gruchot w dole. Aaron zachwiał się i cofnął od otwartych drzwi szybu. Dwie sekundy później z dna szybu dobiegł potężny

huk, o wiele potężniejszy niż ten, który wywołał spadający fragment pancernych drzwi. Echo tego huku wybrzmiewało bardzo długo. Kiedy w końcu ucichło, Aaron usłyszał przeraźliwy wrzask. Podszedł z powrotem do drzwi szybu, ale pod sobą zobaczył tylko ciemność. Platforma i wszyscy znajdujący się na niej ludzie zniknęli. Po chwili Aaron zrozumiał, kto tak okropnie krzyczy. Jackley! Spadająca winda przecięła go

prawie dokładnie w połowie, niczym na przekroju w podręczniku anatomii. Krew lała się z jego rozerwanych pośladków jak z wielkiej gąbki. Żył jeszcze, górna połowa jego ciała wciąż musiała wystawać z drzwi w środku laboratorium. Przez cały czas straszliwie wrzeszczał. Kurwa, to nie może być zgodne z planem Szeptu! - pomyślał Aaron. Jak Szept mógł do tego dopuścić?! Odwrócił się i popatrzył na stojącą

półtora metra od niego stalową skrzynkę. Spomiędzy uszczelek łączących jej pokrywę z bokami wysączało się niebieskie światło. Nie podszedł jednak do skrzynki, bo coś innego przykuło jego wzrok. Kiedy to zobaczył, znieruchomiał. W powietrzu wisiał pistolet, czterdziestkapiątka. Metr od Aarona, wymierzony prosto w jego twarz. Zapadła cisza - Jackley w końcu przestał

wrzeszczeć. Pistolet prawie się nie poruszał, trzymany pewną ręką. - Przecież robiłem wszystko, co kazał mi Szept... - szepnął Aaron, słysząc przerażenie we własnym głosie. - Od początku do końca. - I doszedłeś do końca - odpowiedział mu męski głos. Zobaczył błysk wydobywający się z lufy, jednak już nie usłyszał strzału - umarł, zanim huk dotarł do jego uszu.

Rozdział 45

Wszystko to mogłoby wkrótce dobiec końca. Pilgrim nie żył, a Szept leżał w skrzynce stojącej obok Travisa. Wystarczyłoby zaczekać, aż Paige i pozostali zejdą do niego. Już zbiegali po schodach z poziomu położonego trzydzieści pięter wyżej. Dotarcie do niego zajmie im kilka minut. I na tym wszystko mogłoby się zakończyć, ale Travis wiedział, że tak

się nie stanie. Wiedział, że wszystkie działania Szeptu, przez lata siejące śmierć i zniszczenie, wszystkie zainicjowane przez niego wydarzenia prowadziły właśnie do tego momentu i miejsca. Za chwilę miało stać się coś niezwykłego i bardzo ważnego niezależnie od tego, czy Travis wyjmie Szept ze skrzynki, czy nie. Wszystko, czego przez dwadzieścia lat pobytu na ziemi dokonała ta niezwykła świecąca kula, miało na celu

sprowadzenie Travisa w to miejsce dokładnie w tej chwili i pozostawienie go w tym korytarzu samego. Szept musiał mieć w tym jakiś cel. Nadszedł czas, aby go poznać. Travis przyklęknął, odłożył karabin, odpiął klamry zamykające skrzynkę i podniósł jej pokrywę. Niebieskie światło zaświeciło jasno. Travis ściągnął bluzę niewidzialnego kombinezonu i rzucił ją pod ścianę, po

czym nieosłoniętą ręką wyjął Szept ze skrzynki. Tym razem nic nie poczuł. Nie czuł niemal erotycznego podniecenia, które spychało człowieka z torów logicznego myślenia i osłabiało jego wolę. Mimo to znowu usłyszał głos Emily Price, spokojny i beznamiętny: - Witaj, Travisie. - Cieszę się, że cię słyszę - powiedział. - Wydaje się, że jest wprost przeciwnie, ale to już nieważne. Przejdźmy od razu

do rzeczy, dobrze? - Dobrze - odparł Travis. - Za trzy minuty ze Szczeliny wypadnie coś bardzo ważnego. To obiekt specjalny zero sześćset dziewięćdziesiąt siedem. Musisz tam pójść i go odebrać. Sam. - Czym jest obiekt zero sześćset dziewięćdziesiąt siedem? - Zobaczysz. Czas, żebyś zaczął schodzić, Travisie. Schodź, a ja po drodze powiem ci

tyle, ile wolno mi powiedzieć. Travis popatrzył na drzwi klatki schodowej. Paige i pozostali dobiegną do nich pewnie za jakąś minutę. Minął je i wszedł do szybu windy, na umocowaną w nim drabinkę. Tylko winda zjeżdżała na sam dół, czyli na poziom B51, schodami nie mógłby się tam dostać. Kiedy schodził po drabince, Szept mu nie przeszkadzał. Travis trzymał teraz kulę trzema palcami, pozostałych dwóch

używając do chwytania prętów drabinki. Niebieskie światło zaczęło pulsować zgodnie z rytmem jego serca, oświetlając raz po raz szare ściany szybu. - Opowiem ci historię twojego życia powiedział w pewnym momencie Szept. Pokażę ci, jak by się potoczyło, gdybym nie pojawił się na świecie i nie zaczął wpływać na bieg wydarzeń... Po wyjściu z więzienia po piętnastu latach nie przeprowadzasz

się na Alaskę, ale zaczynasz współpracować ze swoim bratem w Minneapolis. Jeff wprowadza cię we wszystko, a ty bardzo szybko się uczysz. Dochodzisz do wniosku, że programowanie jest bardzo podobne do pracy detektywa, którą tak dobrze potrafisz wykonywać. W obu przypadkach chodzi o umiejętność wiązania przyczyn ze skutkami, wyciągania wniosków z przesłanek i kreatywność. Zaczynasz

pomagać bratu w tworzeniu systemu sztucznej inteligencji o nazwie Whitebird. Osiągacie coraz większe postępy, tworzycie ulepszone wersje systemu, co można porównać do zdobywania przez adepta wschodnich sztuk walki kolejnych pasów. Testujecie swój system na starych ośmiobitowych grach, których motywem przewodnim są walki wschodnie, więc nazwy jego kolejnych wersji nawiązują do kolorów

pasów. Najpierw powstaje Whitebird, jego drugą, lepszą wersję nazywacie Yellowbirdem, a trzecią Greenbirdem. W kwietniu dwa tysiące czternastego brat przekazuje ci cały projekt. Tworzysz Bluebirda, którego za dwieście czterdzieści milionów dolarów kupuje firma Sony. Bluebird ustanawia standard dla sztucznej inteligencji w grach komputerowych. Zwraca na ciebie uwagę Tangent i w październiku tego samego roku cię zatrudniają. Przenosisz się do

Miasteczka Granicznego i projektujesz dla Tangentu specjalistyczne oprogramowanie i sprzęt, oparte na budowie Bluebirda. W krótkim czasie awansujesz, stając się jednym z najbardziej cenionych pracowników Tangentu. Ale potem sprawy zaczną układać się źle. - W jakim sensie? - zapytał Travis. Właśnie minął poziom B48; numery pięter były wymalowane szablonem na wewnętrznych stronach drzwi windy.

- Lepiej będzie, jeśli sam się tego dowiesz, kiedy zobaczysz obiekt specjalny zero sześćset dziewięćdziesiąt siedem odparł Szept i umilkł. Travis nie próbował go o nic więcej wypytywać. Wokół niego robiło się coraz jaśniej. Kiedy spojrzał w dół, stwierdził, że do szybu wpada światło, i po chwili zobaczył na jego dnie spłaszczony wrak windy. Uderzenie wybiło na zewnątrz drzwi szybu na poziomie

B51 i światło dobiegało z betonowego korytarza na najniższym piętrze. Kabina windy tak bardzo się zgniotła, że blokowała tylko dolną połowę otworu. Nietrudno będzie przedostać się na korytarz. W końcu stanął na ostatnim pręcie drabinki nad windą. Jej dach był wygięty i przechylony w bok, ale chyba trzymał się reszty. Wszedł na niego i chwilę później przedostał się na korytarz. Popatrzył na ciemną

kopułę kryjącą Szczelinę. Na betonie wokół jego stóp było pełno krwi - wciąż jeszcze mokrej. - Travis! - zawołała z góry Paige. Gdzie jesteś?! Była wyraźnie zaniepokojona i zmartwiona. Chciał krzyknąć do niej w górę szybu, że nic mu się nie stało i zaraz wróci, ale Szept powiedział: - Musisz odebrać to sam. Nie zmuszał go do niczego, po prostu mówił mu, co powinien zrobić. Travis

kiwnął głową i ruszył korytarzem. Paige nie przestawała go wołać. Koniec korytarza. Wielka czarna kopuła i korytarzyk przypominający wejście do igloo. Po chwili zobaczył Szczelinę, ukryte w zamykającej ją szklanej, dźwiękoszczelnej klatce. Purpurowoniebieskie, głębokie, ciągnące się w nieskończoność. Nowy obiekt już się zbliżał - od

świetlnego tunelu wyraźnie odcinał się jakiś niewielki kształt. Było to coś białego i chyba bardzo lekkiego, bo odbijało się od ścian świetlnego korytarza jak ptasie pióro lecące przewodem wentylacyjnym. Ale to nie było pióro. Na pewno nie. Znajdowało się w tej chwili jakieś trzydzieści metrów w głębi tunelu. Teraz już dwadzieścia... i dziesięć... Travis otworzył drzwi szklanej klatki i natychmiast usłyszał dobiegające ze Szczeliny

głosy. Były tak przenikliwe, że czuł się, jakby ktoś przecinał mu bębenki skalpelem. Pomyślał o Davidzie Brysie, który słuchał tych głosów tak długo, że w końcu oszalał. Obiekt specjalny numer zero sześćset dziewięćdziesiąt siedem wyleciał ze Szczeliny i opadł łagodnie na znajdującą się pod nim platformę. Okazało się, że jest to zapisana kartka papieru. Travis podniósł ją, spodziewając się alfabetu, jakim posługiwał się Szept,

albo jakiegoś innego obcego alfabetu, którego nie będzie potrafił odczytać. Ale tekst na kartce był napisany po angielsku, odręcznym pismem. Wyszedł z klatki; szklane drzwi zamknęły się automatycznie, izolując go od niepokojących głosów. Zresztą i tak nie zwracał już na nie uwagi. Zapomniawszy o całym świecie, skupił się na czytaniu tego, co było napisane na kartce.

TO WIADOMOŚĆ OD PAIGE CAMPBELL DLA PAIGE CAMPBELL. WYSYŁAM JĄ Z PRZYSZŁOŚCI, ALE NIE MOGĘ WYJAWIĆ JAK ODLEGŁEJ. ABY UDOWODNIĆ, ŻE TO NAPRAWDĘ JA, MUSZĘ NAPISAĆ, ŻE MOJA ULUBIONA POWIEŚĆ TO WODNIKOWE WZGÓRZE RICHARDA ADAMSA, A NAJBARDZIEJ PODOBA MI SIĘ OSTATNI AKAPIT PRZED EPILOGIEM. NIGDY O TYM NIKOMU

NIE MÓWIŁAM. NA DOWÓD, ŻE LIST POCHODZI Z PRZYSZŁOŚCI, PODAJĘ SZCZEGÓŁY DOTYCZĄCE NIEWIELKIEGO TRZĘSIENIA ZIEMI, JAKIE NASTĄPI POD POWIERZCHNIĄ PUSTYNI MOJAVE TRZY DNI PO POJAWIENIU SIĘ NINIEJSZEJ WIADOMOŚCI. JEGO SIŁA: 2,35, CZAS: 3 LIPCA 2009, 10:48 UTC, WSPÓŁRZĘDNE: 34,915 N, 118,072 W, GŁĘBOKOŚĆ: 14,32 KM. NINIEJSZA

WIADOMOŚĆ DOTYCZY MĘŻCZYZNY O NAZWISKU TRAVIS CHASE, KTÓRY W 2009 ROKU JEST INFORMATYKIEM. PRACUJE I MIESZKA W STANIE MINNESOTA, W MINNEAPOLIS, KALMACH STREET 4161. ODSZUKAJCIE TRAVISA CHASE’A I ZABIJCIE GO. STAWKĄ JEST ŻYCIE PONAD DWUDZIESTU MILIONÓW LUDZI. Zobaczył, że Szept miga szybciej niż

przedtem, znacznie szybciej. - To niemożliwe... - szepnął, jeszcze raz spoglądając na kartkę. - Możliwe - odparła kula. - Tę wiadomość naprawdę napisała i wysłała Paige Campbell, wykorzystując technologię opracowaną przez doktor Fagan. Okazało się, że doktor Fagan ma rację: można wrzucać do Szczeliny różne przedmioty, jednak nie docierają one na drugi koniec, ale wracają. W zależności od nadanej im prędkości mogą tu

wrócić, zanim zostały wysłane - nawet wiele lat wcześniej. Travis z niedowierzaniem pokręcił głową. W jego umyśle kłębiło się mnóstwo pytań. Jeszcze raz przebiegł wzrokiem po tekście na kartce. Czyżby naprawdę napisała go Paige? A jeśli tak, to dlaczego go nienawidzi i chce, żeby został zabity? - Kim jestem w przyszłości? - zapytał. Jakimś potworem?

- „Potwór” to ludzkie określenie, całkowicie subiektywne. Równie dobrze można byłoby powiedzieć, że okazałeś się potworem przed dwudziestoma minutami, kiedy zamordowałeś łomem czterech ludzi i cieszyłeś się z tego. - Zasłużyli na to. - „Zasłużyć” to także ludzkie określenie, którego znaczenie zależy od tego, kto go używa i w jakiej sytuacji. - Szept zamilkł na chwilę. Jego światło odbijało się od szklanej

klatki. - Ale teraz powiem ci coś obiektywnego... Travis Chase, który został informatykiem i dzięki temu mógł zacząć współpracować z Tangentem, po pewnym czasie stał się takim człowiekiem, że Paige Campbell zapragnęła jego śmierci. Pragnęła jej tak mocno, że wysłała kartkę, którą teraz trzymasz w ręku, aby zapobiec tej przemianie. Jednak Travis Chase dowiedział się o tym, co zrobiła, i znalazł sposób udaremnienia jej zamiarów. Przez cały czas

udoskonalał swój system sztucznej inteligencji i jego ostatnią wersję nazwał Brownbirdem. Choć była to bardzo zaawansowana wersja, istniała możliwość dalszego zwiększania możliwości systemu, i to w stopniu wykraczającym poza najśmielsze ludzkie wyobrażenia... przekraczającym nawet możliwości komputera kwantowego. Należało jednak wykorzystać do tego technologię uzyskaną ze Szczeliny. Trudno byłoby mi wytłumaczyć ci w tej chwili, o co

dokładnie chodziło. Nawet sam Travis Chase, twórca tego systemu, nie do końca rozumiał jego funkcjonowanie. Najprościej mówiąc, ten nowy system wykorzystuje do obliczeń otaczającą go materię, łącząc ją ze sobą za pośrednictwem cząstek bardzo podobnych do tych, które w dwa tysiące dziewiątym roku fizycy nazywali grawitonami. Może zainicjować obliczenia w każdej cząstce elementarnej pobliskiego skupiska materii... na przykład w każdej

cząstce elementarnej kuli ziemskiej. Paige mówiła ci wczoraj, jaki potężny byłby stukubitowy komputer kwantowy, prawda? Wyobraź więc sobie teraz komputer o tylu kubitach, ile Ziemia ma kwarków. To właśnie system, który nazwałeś Blackbirdem. A propos. czy nie obiecałem ci kiedyś, że pewnego dnia powiem, jak się naprawdę nazywam? - To ja jestem twoim twórcą?! - zdumiał się Travis. - I posłałem cię w przeszłość, do

roku tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego dziewiątego?! - Właśnie. Zrobiłeś to z dwóch powodów. Po pierwsze dlatego, że chciałeś znaleźć się tu i teraz, by odebrać wiadomość, którą Paige wysłała do samej siebie. Po drugie dlatego, żeby tak pokierować biegiem wszystkich wydarzeń, abyś kilka lat wcześniej mógł stać się jednym z najlepszych operatorów Tangentu. Logika tego wszystkiego była dość

zawiła, ale Travis, mimo lekkiej dezorientacji, wychwycił pewną sprzeczność w tym, co przed chwilą usłyszał. - Zastanawiasz się, jak w takim razie mogłem zostać skonstruowany, prawda? zapytał Szept. - Przecież w drugiej wersji wydarzeń nie podejmiesz współpracy z bratem i nie zostaniesz informatykiem, więc nie będziesz umiał mnie zbudować. Jak zatem powstanę? Travis w milczeniu kiwnął głową.

- Ludzie nazywają ten problem paradoksem dziadka. Co się stanie, jeśli człowiek cofnie się w przeszłość i zabije własnego dziadka, zanim ten zdąży poznać babcię? Czy podróżnik w czasie przestanie istnieć, ponieważ właśnie uniemożliwił swoje poczęcie? Nie. Tak naprawdę przeniesienie się człowieka w przeszłość jest równoznaczne z jego ponownymi narodzinami, choćby narodził się dorosły i z głową pełną wspomnień z dzieciństwa, którego

nigdy nie będzie miał. Ze mną jest tak samo: skonstruował mnie Travis Chase, ale kiedy wyleciałem ze Szczeliny w tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym dziewiątym, zostałem dopiero stworzony, a dotychczasowa wersja przyszłości zniknęła. Jak widać, istnieję. To bardzo proste. A teraz, ponieważ dokonałem tego, po co zostałem wysłany, wyłączam się. Już na zawsze. - Czekaj! - zawołał Travis. - Powiedz

mi tylko jeszcze, co się ze mną stanie w tej pierwszej wersji mojego życia. Co zmieni mnie w. tego, kimkolwiek zostanę? Czy mogę jakoś temu zapobiec? Blackbird roześmiał się cicho w jego głowie, jakby uznał ten pomysł za absurdalny. - Nie wolno mi o tym mówić - odparł. - Czegoś tu nie rozumiem - powiedział Travis. - Czy ten inny ja, to znaczy ja... chciałem zmienić swoje życie, dać sobie

drugą szansę, możliwość stania się dobrym, a nie złym człowiekiem? - Travis, który posłał mnie w przeszłość, wcale nie uważał siebie za złego człowieka. Zresztą czy jakikolwiek człowiek uważa siebie za złego? Zanim Travis zdążył zadać następne pytanie, kula rozbłysnęła tak jasno, że musiał odwrócić wzrok. Zobaczył na ścianie swój powiększony do ogromnych rozmiarów cień, który

po chwili znikł. Z powrotem popatrzył na Blackbirda, ale kula była ciemna i martwa. - Travis? To była Paige - stała za jego plecami, w wejściu do kopuły. Travis przez cały czas miał w drugiej ręce list. Trzymał go przed sobą, więc Paige nie mogła go jeszcze zobaczyć. Mogę go jej pokazać, pomyślał. Opowiedzieć jej wszystko i znaleźć jakiś sposób

zapobieżenia zejściu na złą drogę. Usłyszał zbliżające się kroki Paige. Szybko złożył list i wsunął go za pasek spodni niewidzialnego kombinezonu, które wciąż miał na sobie. Pół sekundy po zniknięciu kartki Paige obeszła go i stanęła przed nim. Popatrzył na nią ze zdziwieniem, jakby dopiero zarejestrował jej nadejście. Jakby przez cały czas wpatrywał się w Szczelinę, poddając się dziwnemu urokowi tunelu.

Okłamał Paige, mimo że nawet się jeszcze nie odezwał. Kiedy Paige spostrzegła w jego ręku Blackbirda, zmrużyła oczy. - Odkleiłeś od Szeptu klucz? - zapytała. - Nawet bez niego jest niebezpieczny. Travis uniósł Blackbirda do światła, żeby zobaczyła, że kwadracik przypominający kawałek celofanu wciąż jest do niego przyklejony. - Kula jest martwa - powiedział. Wyłączyła się, kiedy zabiłem Pilgrima. Nie mam

pojęcia dlaczego. Paige popatrzyła mu w oczy. Być może go przejrzała, ale nie dała tego po sobie poznać. Kiedy podeszła bliżej, jej twarz złagodniała. Dotknęła jego ramienia. - Hej... Wszystko skończone. O cokolwiek chodziło, już jest po wszystkim. Kiwnął głową i uśmiechnął się do niej z wysiłkiem. Paige przytuliła się do niego. Popatrzył ponad jej ramieniem w głąb Szczeliny - niebieskopurpurowego, przypominającego siniak i ciągnącego

się w nieskończoność. Zastanawiał się nad swoją przyszłością. Nad nową, alternatywną ścieżką prowadzącą w nieznane. Ku czemuś, co zamieni go w człowieka, którego Paige będzie chciała zabić. To coś znajdowało się na jego drodze, gdzieś w ciemności, wiele lat i wiele kilometrów przed nim. Czekało na niego. - Już po wszystkim - powtórzyła Paige. Przytulił ją mocno, mając nadzieję, że się nie myli.

1 Very Large Ion Collider.