Lesley Livingston - 1 - Oddech nocy

LIVINGSTON LESLEY ODDECH NOCY

Życie siedemnastoletniej Kelley kręci się wokół teatru. Już niebawem premiera „Snu nocy letniej” Szekspira, w którym dziewczyna, zrządzeniem losu, dostała rolę Tytanii, władczyni elfów... Nim jednak uniesie się kurtyna, Kelley pozna kogoś, kto na zawsze zmieni jej życie. Sonny Flannery jest podrzutkiem, śmiertelnym dzieckiem wychowanym przez Faerie. Wraz dwunastoma podobnymi sobie istotami, Sonny czuwa nad bezpieczeństwem bramy łączącej światy śmiertelników i elfów. W niektóre noce w roku granice między rzeczywistościami zacierają się w niebezpieczny sposób... Dwie rasy nieśmiertelnych nieustająco balansują na krawędzi wojny, a dwór Unseelie, posunie się do każdego podstępu, by tylko wedrzeć się do świata ludzi.

Lecieli bezwładnie jak dwa kamienie, w szalonym tempie zbliżając się do ziemi. Sonny objął ją, splótł swe ramiona i nogi z jej ramionami i nogami. Zrozumiała, że próbuje odwrócić ich tak, by to on spadł pierwszy i przyjął na siebie uderzenie. - Ty ośle - mruknęła przez zaciśnięte zęby. - Nie popsujesz mi zabawy. Nagle jej ramiona zapłonęły ciemnym ogniem. Krzyknęła triumfalnie. — Bo potrafię fruwać! Ziemia — zaledwie kilka centymetrów od nich — rozbłysła fioletowym światłem. U ramion Kelley wyrosły skrzydełka, delikatne jak pajęcza sieć, na tyle jednak mocne, że zdołały unieść ciężar jej i Sonny ego. Pocałowała go prędko. Czuła jego ramiona wokół swego ciała, kiedy wznosili się coraz wyżej, na skrzydłach ciemnych jak noc i jednocześnie lśniących jak nowonarodzona gwiazda.

SAMHAIN 31 października W kółko, z górki i pod górkę Będzie wodził całą czwórkę Robin, postrach miast i siół: W kółko, w górę i znów w dół! Kelley podniosła głowę. Słowa Puka dźwięczały jej w uszach. Nad swiatem zapadła ciemnosć, strzępy chmur zasnuły księżyc. Nagle, choć nikt nie wprawił mechanizmu w ruch, karuzela drgnęła, malowane figury koni podskoczyły, lśniące ozdoby przy siodłach i uzdach zamrugały niepokojąco niczym setki złośliwych oczu. Wysoko na niebie, spomiędzy chmur posiniaczonych fioletem i czernią, pędzonych gwałtownym wichrem, wychynął Jeździec na dereszu kasztanowej maści. Kelly uniosła głowę

i napotkała spojrzenie Jeźdźca. Poczuła gorące łzy na policzkach. Patrzył na nią zimnym, bezlitosnym wzrokiem, jego piękna, naznaczona obłędem twarz była całkowicie obojętna. Nie poznawał jej. Deresz szalał pod nim. Rozwścieczony, stawał dęba, wierzgał ognistymi kopytami, próbując wyrzucić Jeźdźca z siodła. Karuzela zaczęła się obracać. Z oddali dobiegło ujadanie psów gończych. Jeździec wyciągnął miecz z pochwy, ostrze błysnęło w ciemności. Kelley patrzyła z zapartym tchem, jak karuzela obraca się coraz szybciej i szybciej. Z ciemności wypłynęły niewyraźne postaci, jakby utkane z ciemnego, połyskliwego dymu i dosiadły malowanych rumaków. Ogarnięte morderczą ekstazą, żądne krwi, potrząsały ognistymi mieczami, ich oczy płonęły czerwienią. Drewniane konie ożyły, parskały wściekle, biły kopytami o podest karuzeli. A potem ruszyły galopem, uniosły się po niewidzialnej ścieżce ku ciemniejącemu niebu, prosto w środek nadciągającej burzy. Po setkach lat spędzonych w niewoli, w okowach zaklętego snu, Dzikie Zastępy wreszcie wyrwały się na wolność. Zaczął się Samhain. Tej nocy będą zabijać. Nic nie zdoła powstrzymać krwiożerczej hordy, gdy na jej czele pędzi Jeździec na Dereszu. Robin, postrach miast i siół: Wkółko, w górę i znów w dół!

1 Co masz na myśli, mówiąc „awans"? - Kelley Winslow poczuła, że serce szybciej zabiło jej w piersi. Od ponad miesiąca w teatrze Avalon Grande trwały próby „Snu nocy letniej" Szekspira. Kelley została przyjęta do zespołu - nawiasem mówiąc, zespołu trzeciorzędnego, który od Broadwayu dzieliły lata świetlne - jako dublerka, co w praktyce oznaczało, że pełniła obowiązki pomocy do wszystkiego. Była to jej pierwsza praca w zawodzie po ukończeniu szkoły aktorskiej, którą wspominała jako prawdziwy koszmar. Cieszyła się, że w wieku zaledwie sie

demnastu lat dostała taką szansę. Przynajmniej będzie miała co wpisać do CV. Właśnie niosła z parkingu pudło z rekwizytami - elfie skrzydełka przypięła sobie do ramion, aby nie połamać delikatnej konstrukcji - i już miała wejść do środka, kiedy Mindi, inspicjentka, zastąpiła jej drogę. - Co przez to rozumiesz? - powtórzyła Kelley. - Nie zdejmuj skrzydełek — odparła Mindi i zabrała od niej pudło. - Nasza diva, Barbara de Winter, złamała nogę w kostce. Jest całkowicie niezdolna do pracy, a to oznacza, że rola Tytanii, królowej elfów przypada dublerce. Kelly zaniemówiła. Marzyła o tej roli! Ale przecież nigdy, przyglądając się próbom, patrząc, jak Barbara szarżuje i pozbawia wdzięku swoją postać, nigdy nie życzyła jej źle. Poczuła lekkie wyrzuty sumienia, które zresztą zaraz przyćmiła wszechogarniająca radość. „Teraz! Oto moja wielka szansa!" - Hej! - zawołała Mindi. - Wróć na ziemię. Za dziesięć dni premiera, Quentin... hm, mówiąc łagodnie, nasz reżyser zaczyna świrować. Radzę ci czym prędzej wskoczyć w elfie fatałaszki i stawić się na rozkazy Wielkiego Q. Powodzenia! „Moje kwestie. Moje kwestie..." Biegła przed siebie, tak zaaferowana, że tylko cudem uniknęła zderzenia z aktorem grającym Puka, który właśnie zeskoczył z gracją z rusztowania. Był cały bladozielony — włosy, skóra, oczy, liściasta tunika. Ktoś mówił Kelley, że ma na imię Bob, ale jako ekstremalny zwolennik metody Stanisławskiego kazał wszystkim zwracać się do siebie podczas prób wyłącznie scenicznym imieniem. I to pod groźbą odejścia z zespołu. „Banda świrów".

Bobowi w niczym nie ustępował reżyser Quentin St. John Smyth. Równie trudny, a w dodatku bardzo angielski. Kelley czasem miała wrażenie, że wylądowała w prawdziwym wariatkowie. Otworzywszy drzwi magazynu, prędko przerzuciła wiszące na wieszaku ubrania, wybrała spódnicę i wciągnęła ją na dżinsy. Drżącymi palcami zapięła guziki. - „Chodźmy stąd, elfy" - wymruczała. - Nie, źle! „Boże, jak brzmi pierwszy wers?" myślała gorączkowo. - „To są wymysły zazdrosnego mózgu". Cholera! - Czuła mętlik w głowie. - To nawet nie jest odpowiedni fragment! - Serce waliło jej w piersi. Oparła głowę o framugę drzwi. „Całe życie o tym marzyłaś" - upomniała siebie surowo w myślach. Wszystkie te lata, kiedy wystawiała jednoosobowe przedstawienia dla publiczności złożonej z chomików, kotów i psów, kiedy błagała ciotkę Emmę, by pozwoliła jej przeprowadzić się na Manhattan! „To jest twoja szansa. Rusz tyłek i pokaż im, co potrafisz!" Dodawszy sobie w ten sposób otuchy, Kelley zrobiła głęboki wdech i popędziła w kierunku sceny. Dokładnie w momencie, gdy przez nią przebiegała, Puk wyrzucił w powietrze garść brokatu. Chmura błyszczących drobinek osiadła na włosach, twarzy i ramionach Kelley, która zamarła w miejscu i na chwilę straciła dech w piersiach. - Wielkie dzięki, Bob - mruknęła, na próżno próbując zetrzeć z siebie połyskliwy pył. Ekscentryczny aktor zaśmiał się złośliwie i pobiegł na scenę. - Cudownie. Wyglądam jak choinka. - Przynajmniej pasuje do mojej brokatowej koszulki My Little Pony Princess. - Czy ona zamierza się dzisiaj pojawić? - zagniewany głos Quentina odbił się echem od murów teatru. Kelley poczuła,

że znów zaczyna się denerwować. Podciągnęła lekko spódnicę i pobiegła w kierunku sceny. W ostrym świetle brokat błyszczał oślepiająco. Zdezorientowana, przydeptała niechcący brzeg spódnicy oraz swój egzemplarz sztuki. Z ciemnej widowni, gdzie siedział reżyser, przyglądając się tym kompromitującym pląsom, dobiegły ostentacyjne jęki i westchnienia rozpaczy. Serce załomotało Kelley w piersi. W ciągu czterdziestu pięciu minut przebrnęli przez niewiele więcej niż jedną stronę. W tym czasie dziewczyna zdążyła przekręcić ponad połowę kwestii, potknąć się o ławkę i nadepnąć Oberonowi na stopę. Kiedy niemal spadła ze sceny prosto w kanał dla orkiestry, Quentin litościwie ogłosił przerwę. - Kelley? Bo tak masz na imię, prawda? - Nie czekał na odpowiedź. -Taa. Cóż. Powiedz mi, proszę... Ta ostatnia scena, to z „Piekła" Dantego? - Ee... Nie — wyjąkała. Twarz ją paliła. - Doprawdy? „Teraz mi się dostanie". - Jesteś pewna? - ciągnął. - Bo mnie się wydaje, że scena owa z nie pochodziła ze sztuki, nad którą pracujemy. I niewątpliwie przywodziła na myśl sceny dantejskie. -Ja... - Powiedzmy sobie szczerze: tak, nasza poprzednia primadonna grała, nomen-omen, jak noga - Quentin wskoczył na scenę i zaczął krążyć wokół Kelley niby rekin - ale w porównaniu z tobą, moja miła, miała jedną niewątpliwą zaletę. -T... tak?

- Tak. Znała rolę na pamięć, do jasnej cholery! Pozostali aktorzy cofnęli się o krok, usuwając się czym prędzej z pola rażenia. - Wierz mi, doceniam twój wysiłek - wyglądasz doprawdy o l ś n i e w a j ą c o . . . - Kelley spojrzała na Boba, który akurat z wielkim zaangażowaniem przyglądał się jednemu ze swoich paznokci. Zapewne zauważył tkwiącą pod nim cząsteczkę brokatu. - Ale żeby jakaś zakichana du... bierka nie raczyła nauczyć się zakichanej roli na pamięć? - Ale ja znam całą rolę na pamięć! - zaprotestowała. - To znaczy, znałam. Jeszcze chwilę temu. W garderobie... Szyderczy grymas na twarzy Wielkiego Qstał się jeszcze bardziej szyderczy. - Ach tak. To wspaniale. Może w takim razie wystawimy przedstawienie w garderobie? Można by wpuszczać po dwie, trzy osoby. Co ty na to? - Ja... - „Och, Kelley, to zupełnie jak powtórka ze szkoły". - Krew szumiała jej w uszach, przez chwilę miała wrażenie, że zemdleje. Albo zwymiotuje. Właśnie tu i teraz, przed całym zespołem. Policzki płonęły jej z zażenowania. - Jeśli przyjmiemy, że nie nastąpi cudowne ozdrowienie i twoja fantastyczna poprzedniczka do nas nie wróci, masz niecałe dwa tygodnie, by nauczyć się tekstu. Niecałe dwa tygodnie, powtarzam. Premiera pierwszego listopada, choćby się waliło i paliło. Na co zresztą się zanosi. - Odwrócił się gwałtownie na pięcie i lekceważąco machnął ręką. Dobra. Przerwa na lunch, droga trupo. Dalsza męka nie ma sensu. Macie być z powrotem o drugiej. A ty - wycelował w Kelley ostre spojrzenie - przez ten czas zajrzyj łaskawie do tekstu.

Teatr opustoszał błyskawicznie. Nikt nie miał ochoty przebywać w nim po takiej awanturze, nikt też nie miał ochoty przebywać w towarzystwie Kelley. Wyszła i ciężko usiadła na schodach. - Kelley? Odwróciła się na dźwięk swojego imienia. Jack Savage, aktor grający króla elfów, Oberona miał pięćdziesiąt parę lat, był weteranem sceny, obdarzonym charyzmą i głosem, od którego topił się lód bądź odpadała farba ze ściany, w zależności od tego, jaki akurat chciał zrobić z niego użytek. - Cześć, Jack - powiedziała, z zakłopotaniem ocierając oczy. - Niech mnie dunder świśnie. Wielki Q. potrafi dać do wiwatu, ale nie daj się temu staremu pierdzielowi. - Usiadł na schodach obok niej i otworzył stary, zmaltretowany termos. Rozszedł się kojący aromat ciemnopalonej kawy kolumbijskiej. Kelley uśmiechnęła się do niego przez łzy. - Jack... Czy wiesz, że ludzie, większość ludzi, nie używają na co dzień wyrażenia „niech mnie dunder świśnie"? - Stworzyłem jednoosobową krucjatę, która postawiła sobie za punkt honoru przywrócić je do użytku. Jak również „niech mnie kule biją" „krucafiks" i „u kaduka". - Upił kawy i poklepał ją po kolanie z ojcowską serdecznością. - Każdy powinien mieć jakiś cel w życiu. Oto mój, choć pewnie wydaje ci się on zwykłą donkiszoterią. - A jeśli ja nie mam celu w życiu? - Kelley wpatrywała się uporczywie w czubki adidasów, czekając, aż minie pieczenie pod powiekami. Czuła - wi e d z i a ł a -że właśnie straciła swoją wielką szansę.

- Niemożliwe. - Czemu tak mówisz? - Podniosła na niego wzrok w oczekiwaniu na szczerą odpowiedź. Jack elegancko uniósł szarą brew. - Jestem królem elfów, moja droga - odparł i mrugnął. - Magiczny pył sprawił, że posiadłem niezwykły dar obserwacji. -Jack, ja nie żartuję. - Ja też nie. - Jack patrzył na nią z powagą. - Kelley... Masz siedemnaście lat. Jesteś sama w Nowym Jorku. Gonisz marzenie, które większość rozsądnych ludzi uważa za nieosiągalną mrzonkę, niepotrzebną stratę czasu. Uwierz mi, coś o tym wiem. Oznacza to tyle, że albo jesteś nieustraszona, albo głupia. Podejrzewam, że jedno i drugie. Podejrzewam również, że jesteś jedną z tych nielicznych osób, skazanych na sukces za sprawą autentycznego wrodzonego talentu. - Chyba widziałeś, co przed chwilą wyczyniałam? - stwierdziła sceptycznie. - Słyszałem, i owszem. - Jack zachichotał. - Pomyliłaś jakieś pięćdziesiąt procent kwestii. Nie obchodzi mnie zdanie Quentina, jak na debiutantkę to i tak nienajgorzej. No tak, w połowie źle. Ale właśnie o to chodzi - w połowie było też dobrze. - Naprawdę tak uważasz? - Kelly zastanawiała się, na ile słowa Jacka są szczere. - Naprawdę. - Wzruszył ramionami i wysączył do końca kawę. - Masz świetny głos. Masz prezencję. A co ważniejsze - prawdziwą pasję i ośli upór. Przypuszczam, że te cechy zaprowadzą cię w miejsca, o jakich żaden z nas nawet nie

śmie pomarzyć. - Zakręcił termos i dodał: - Może to los, przeznaczenie, nieważne, w każdym razie masz w sobie ten dar i już. Kelley uśmiechnęła się, wprawdzie nie do końca przekonana, niemniej wdzięczna za słowa otuchy. -Jack, mówił ci już ktoś, że potrafisz być niezwykle przekonujący? -Wiele razy. Niestety, nie recenzenci. - Dziękuję. - Nie ma za co, moja droga. - Jack udał, że uchyla kapelusza i wszedł do środka. Druga część próby również skończyła się przed czasem, tym razem jednak nie z winy Kelley - ciężko pomylić kwestie, kiedy gra się z egzemplarzem sztuki w ręku. Było to dla niej upokarzające, tak krótko przed premierą, ale szło im naprawdę świetnie. Nawet Quentin musiał ograniczyć się do kilku wymuszonych mruknięć. W końcu pozwolił prawie wszystkim iść do domu, zatrzymał jedynie dwie dziewczyny, grające Hermię i Helenę, by poćwiczyć z nimi monologi, jako że, jak zauważył uszczypliwie, „znały swoje role na pamięć". „Szczęściary" - pomyślała Kelley. Przebrała się, zebrała swoje rzeczy i pognała do wyjścia, nie czekając, aż Wielki Q zmieni zdanie. Dzień był przepiękny, październikowe niebo w kolorze ciemnego błękitu, powietrze łagodne. Słońce świeciło jasno. Kelley przypomniała sobie, jak piękna jest jesień w Catskills. Nagle ogarnęła ją tęsknota za domem. „Co ja tu robię?"

W ciągu tych sześciu miesięcy spędzonych w Nowym Jorku nigdy nie kwestionowała swoich wyborów. Wcześnie skończyła szkołę, zostawiła (nielicznych) przyjaciół, nie wspominając o ciotce Emmie, która wychowywała ją samotnie przez dwanaście lat, od śmierci rodziców Kelley. Była dla ciotki wszystkim i uwielbiały się nawzajem, ale zamiast wybrać studia na uniwersytecie w pobliżu domu i odwiedzać Emmę w weekendy, znalazła się w Nowym Jorku. W najtwardszym z amerykańskich miast, goniąc egoistyczne marzenie, na którego realizację, jak sama ponuro myślała, raczej nie miała większych szans. Niezależnie od tego, co twierdził Jack. Wlokła się Ósmą Aleją, niechętnie myśląc o powrocie do mieszkania w bloku bez windy, które teraz nazywała domem. Tylko że dom kojarzył jej się z czymś zupełnie innym: niebem, trawą, drzewami za oknem sypialni, cudowną ciszą. Doszła do przystanku na rogu Pięćdziesiątej Piątej. Central Park znajdował się kilka przecznic dalej. Drzewa i trawa, ławki. Mogłaby usiąść sobie z dala od zgiełku miasta i poczytać tekst. Nie zastanawiając się dłużej, ruszyła biegiem przed siebie.

2 Sonny Flannery otworzył szklane drzwi i wyszedł na taras swego apartamentu na ostatnim piętrze wieżowca. Z kocią zręcznością wskoczył na szeroką balustradę z gładkiego granitu, nie bacząc na otwierającą się pod nim osiemnastopiętrową przepaść, przycupnął w pozie gargulca, łokcie oparł na kolanach, a smukłe dłonie zwiesił swobodnie i patrzył na cienie niezliczonych nowojorskich wieżowców, coraz dłuższe i dłuższe na tle zielonego prostokąta Central Parku. O tej porze nie miał jeszcze powodów do zdenerwowania. Brama miała się otworzyć dopiero za kilka godzin.

A jednak... na samą myśl o nadchodzących wydarzeniach poczuł zastrzyk adrenaliny. Dudniła w jego żyłach jak syreni śpiew. Słyszał raz syreni śpiew. I raczej trudno byłoby nazwać go pięknym. Urzekającym, owszem, ale na pewno nie pięknym. Pod gładką powierzchnią syrenich melodii kryła się kakofonia przerażających dźwięków, pieśń głodu i wściekłości. Szaleństwa i koszmaru. Nieopanowanej żądzy, natręctwa. Nim też rządziło pewne natręctwo. Każdej nocy od niemal roku pchało go do Central Parku. Każdej nocy przygotowywał się na to, co miało nastąpić, kiedy otworzy się Brama Samhain między Zaświatami a królestwem śmiertelników, kiedy granicy między światami będzie bronić jedynie trzynaścioro Janusów. A między nimi on, najmłodszy członek tej elitarnej grupy. Służył dopiero od niedawna i po raz pierwszy miał strzec Bramy. Nie mógł się już doczekać. Na tej wysokości powietrze było naprawdę chłodne, ale Sonny, choć boso i ubrany jedynie w dżinsy, zdawał się tego nie zauważać. Nagle jednak poczuł lodowaty powiew - dochodzący z wnętrza mieszkania. - Mój panie - zawołał, nie odwracając się. - Witaj. - Sonny - usłyszał w odpowiedzi. Odwrócił się. Oberon, Pan Dworu Unseelie, jednej z elfich siedzib, stał oparty o framugę. Włosy o barwie antracytu, poprzetykane srebrnymi nitkami, opadały mu na plecy, szara wilczura1 spływała z ramion w obfitych fałdach. - Drzwi - powiedział Oberon. Głos miał niski i melodyjny, pobrzmiewał w nim leniwy trzask i łoskot, jaki to1 wilczura - futro z wilczych skór.

warzyszy pękaniu Jodu na jeziorze w środku zimy. - Były otwarte. - Wiem. Strażnik na dole odsiewa nieproszonych gości. A nawet jeśli nie, co za różnica, takie typy i tak nie korzystają z windy. Sonny doskonale wiedział, że Oberon nie wszedł do jego mieszkania w zwykły sposób. Władca Zimy, Pan Dworu Unseelie, nie musi korzystać z tak trywialnych urządzeń jak drzwi. Po prostu chciał być miły, na swój specyficzny sposób. Blade wargi króla drgnęły. - Nieproszeni goście? - Oczywiście nie ciebie miałem na myśli, panie. - Sonny wyszczerzył zęby w uśmiechu, po czym zeskoczył z balustrady i bezszelestnie przeszedł przez taras. - Oczywiście, że nie. - Chciałem tylko powiedzieć, że wkrótce będę miał dosyć roboty przy pilnowaniu przeróżnych drzwi. - Owszem. - Zimne oczy Oberona zalśniły. - Poza tym, gwoli ścisłości, apartament należy do ciebie. - Sonny machnął ręką w stronę błyszczących posadzek i eleganckich mebli. - Ja tu tylko mieszkam. Miał rację. Królewskie dekrety zabraniały elfom wchodzenia w interakcje ze światem ziemskim, dzięki specjalnym zaklęciom było to zresztą od pewnego czasu niemożliwe. Za to on sam, Król Zimy, najpotężniejszy ze wszystkich czterech władców elfich królestw, mógł poruszać się swobodnie między światami. Chętnie zresztą korzystał z tego przywileju, wchodził w interesy ze śmiertelnikami i przez lata zgromadził na przykład imponującą liczbę drogich nieruchomości,

w tym apartament na Central Park West, w którym obecnie mieszkał Sonny. Słowo „luksus" nawet w części nie potrafiło oddać warunków, w jakich mieszkali młodzi strażnicy z gwardii Oberona. Niejeden mieszkaniec Nowego Jorku chętnie oddałby własną nerkę, by się z nimi zamienić. Sonny jednak wychował się w niewyobrażalnym luksusie pałaców Oberona. Był podmieńcem — ludzkim dzieckiem, wykradzionym ze świata śmiertelników przez boskie istoty, elfy bowiem rzadko miały własne potomstwo. Podmieńcy zastępowali je więc, a ich dzieciństwo trwało czasem nawet sto lat albo i więcej (jako że czas w Zaświatach płynie inaczej niż w świecie ziemskim). Spędzali je na przechadzkach po lśniących komnatach promienistych pałaców, na zabawach i ucztach w cienistych altanach. Choć śmiertelnicy, żyli niemal jak nieśmiertelni, w miejscu poza czasem, jak ze snu, ale na zawsze w niewoli, zależni od kaprysów swych opiekunów, którzy czasem rozpieszczali ich, a czasem ignorowali, czasem hołubili, a czasem poddawali udrękom. - Mam nadzieję, że mieszkanie ci odpowiada? - Głos króla wyrwał Sonnyego z zamyślenia. - Nie określiłbym tego miejsca mianem domu, jeśli o to pytasz. - Nie o to. - Oczywiście, mój panie. - Sonny schylił głowę w ukłonie, przypominając sobie, kim jest i z kim rozmawia. - To wspaniały apartament. Dziękuję. - Doskonale się złożyło, że twój poprzednik opuścił go na czas. - Pewna glaistig poderżnęła mu gardło.

- To prawda. - Wargi króla wykrzywił ponury grymas. — W bardzo dogodnym momencie. Sonny postanowił zmienić temat. - Mogę zaproponować ci coś do picia? - Okazja wymaga, bym to ja ci coś zaproponował. Oberon zniknął na chwilę w głębi mieszkania, ciągnąc za sobą lodowaty powiew. Wrócił z ciemną butelką zatkaną srebrnym korkiem. Ślina momentalnie napłynęła Sonny'emu do ust. Wino elfów. Nawet najwyśmienitsze ziemskie trunki nie mogły równać się z doskonałością, którą mieściła w sobie ta butelka. Król, wyraźnie rozbawiony miną Sonnyego, powiedział: - Musimy uczcić rocznicę twojej służby. - To bardzo miłe, mój panie, ale jeszcze nawet nie zdążyłem się wykazać. - Gdybym miał jakiekolwiek wątpliwości, nie byłoby mnie tutaj, chłopcze. Oczywiście... ciebie też nie. Sonny nie był pewien, jak ma rozumieć te słowa - jako ostrzeżenie - czy jako pochwałę. Przyglądał się, jak król zdejmuje z półki w kuchni dwa kieliszki, zręcznym ruchem otwiera butelkę i hojnie nalewa do nich połyskliwego płynu. - Nie żałuję swojej decyzji. - Oberon wzruszył lekko ramionami i podał kieliszek Sonny'emu. — Jesteś najlepszym z Janusów. Lepszym nawet od Maddoxa i Wilka Fennrysa. Sonny miał ochotę stanąć w obronie swego przyjaciela Maddoxa, wiedział jednak, że byłoby wielce nierozsądnie sprzeciwiać się królowi. - Wszystkiego dobrego. - Oberon wzniósł toast. - I pomyślnych łowów.

Sonny również uniósł kieliszek i upił nieco, z trudem tłumiąc jęk rozkoszy. Wino elfów lśniło w szkle jasnym blaskiem, jakby zrobiono je z tysiąca iskierek. - Tytania przesyła pozdrowienia. Rozkosz wywołana smakiem wina znikła w jednej chwili. Sonny wzdrygnął się mimowolnie na wspomnienie pani Dworu Seelie. Tytania. Piękna niczym letnia burza. I równie niebezpieczna. - Kazała życzyć ci szczęścia. „Założę się, że...". - pomyślał Sonny, jednak powstrzymał się od komentarza. - Czy to znaczy, że jesteście w dobrych stosunkach, panie? - Chwilowo. Oczywiście, w Zaświatach czas nie miał znaczenia. „Chwilowo" mogło równie dobrze oznaczać długie lata lub sekundę. Tak czy inaczej, zawieszenie broni między Oberonem i Tytanią oznaczało przynajmniej tyle, że królowa nie będzie próbowała mieszać im szyków podczas nadchodzącej Dzie-więcionocy, a to już coś. Zima i Lato rzadko żyły w zgodzie. Prócz tych dwóch królestw istniały jeszcze dwa inne, tak zwane dwory cieni, oraz ich nieobliczalni władcy: Królowa Mabh, kapryśna Władczyni Jesieni i Gwyn ap Nudd, dziwaczny i tajemniczy Pan Wiosny. Sojusze między monarchami były zawodne i wciąż się zmieniały. Sonny nie miał pojęcia, jak Oberonowi udaje się żeglować po tak wzburzonych morzach. Król ruszył do wyjścia na taras i gestem dłoni dał Sonnyemu znak, by poszedł za nim. Przez chwilę stali w milczeniu, oparci o balustradę. Daleko w dole rozciągał się Cen-

tral Park, prawdziwa oaza zieleni i spokoju w środku betonowej dżungli. - Nie zawiedź mnie, Sonny. - Nie zawiodę, panie. - Szczególnie tego roku... nie mogę pozwolić sobie na błąd. Zapadła przytłaczająca cisza. Sonny zerknął z boku na władcę. Blada, nieskazitelna skóra wokół jego oczu była ściągnięta, rysy napięte. - Panie, wyglądasz na zmęczonego. Jesteś jakiś nieswój. Oberon odwrócił się, mrucząc pod nosem, jakby nikogo obok niego nie było. - Moi poddani z całych sił szarpią łańcuchy przy Bramie Samhain, walą we wrota, wrota, które sam pozamykałem. Są gotowi porąbać jeden drugiego na kawałki, chętnie zaryzykowaliby śmierć w cierpieniach, byle tylko przecisnąć się przez tę piekielną szczelinę między światami. Uciec. Tu, do tego chorego... skażonego świata. Czy to dziwne, że jestem nieswój? Skoro moi poddani chcą mnie opuścić, dla rozkoszy ziemskiego istnienia, życia pośród śmiertelników? - wypluł te słowa z pogardą. - Ja... też jestem śmiertelnikiem - zauważył Sonny spokojnie. - Jesteś Janusem. Stworzyłem cię. Nie masz nic wspólnego ze śmiertelnym światem. Oberon jednym haustem dopił wino, odrzucając głowę do tyłu. - Chyba, że spotka cię śmierć, rzecz jasna. Król elfów wskoczył na balustradę, rozłożył szeroko fałdy płaszcza i wkroczył w nicość. Kontury jego sylwetki zatarły się w powietrzu.

Sokół o smolistych skrzydłach z wściekłym wrzaskiem poszybował ponad parkiem. Niecałe pół godziny później Sonny przemierzał kręte ścieżki Central Parku niby kot na łowach, wytężając umysł, by ogarnąć nim wszystkie cztery rogi Bramy Samhain. Często zastanawiał się, co powiedzieliby nowojorczycy, gdyby odkryli prawdę o swym ukochanym parku, gdyby dowiedzieli się, że owa oaza zieleni w środku miasta, prostokąt wielkości 843 akrów/ 341 hektarów, to tylko pozór, starannie skonstruowana fasada, za którą kryje się Brama między światem śmiertelników i światem nadprzyrodzonym. Zaledwie sto pięćdziesiąt lat wcześniej istniały cztery takie przejścia: Samhain, Bekane, Imbolc i Lunasa, rozrzucone na obszarze Starego Świata. Mieszkańcy Zaświatów mogli przechodzić przez nie swobodnie i przebywać w świecie śmiertelników, kiedy tylko naszła ich ochota. Jednakże, kiedy wraz z falą migracji za ocean ruszyli oni w ślady śmiertelników, władcy elfów postanowili przenieść jedną z Bram do Nowego Świata, gdzie osiedliło się sporo ludzi, nadal wierzących w istoty nadprzyrodzone. Central Park zbudowano pod koniec XIX wieku. Brama Samhain idealnie wrosła w jego granice, stopiła się w niewidzialną całość z prostokątem zieleni. Było to idealne miejsce dla tych, którzy chcieli przekroczyć granice między światami, świątynia natury i tym samym naturalne środowisko elfów, ukryte przed zgiełkiem miasta, ale będące jednocześnie w samym jego środku. Brama Samhain niedługo jednak służyła spragnionym rozrywki mieszkańcom Zaświatów.

Kilkadziesiąt lat od powstania parku, na przełomie XX i XXI wieku, Oberon postanowił pozamykać wszystkie Bramy. Rzucił zaklęcie, które miało sprawić, że przejścia zamkną się na zawsze, tak by nieodwracalnie oddzielić świat nadprzyrodzony od ziemskiego. Zaklęcie okazało się jednak niedoskonałe. Jedno z przejść nie zamknęło się bowiem do końca, pozostała w nim szczelina. Brama, znajdująca się w sercu tętniącej życiem metropolii, pozostawała otwarta każdego roku przez jedną noc, od zmierzchu 31 października do świtu 1 listopada. Ponadto, co dziewięć lat otwierała się na całą szerokość na dziewięć nocy poprzedzających Samhain. Oberon postanowił, że skoro nie może na to nic poradzić, utworzy specjalną straż złożoną z podmieńców, śmiertelników żyjących w Zaświatach. Oberon wybrał trzynaścioro osobników, ćwiczył ich i obdarzył specjalnymi właściwościami, by mogli strzec przejścia. Sytuacja, w której znaleźli się Strażnicy, zwani Janusami, była dość absurdalna, rozumieli jednak doskonale, że nie mają wielkiego wyboru. Albo będą służyć królowi elfów, albo zginą. Tak więc, wybrali służbę. I wypełniali ją tak skrupulatnie, że większość na zawsze zamknęła sobie drogę powrotną do domu, do życia w Zaświatach. Zyskali sobie bowiem przerażającą sławę, elfy gardziły nimi i traktowały jak morderców, nazywały ich potworami - te same elfy, którym wcześniej służyli za domowe zwierzątka bądź urocze zabaweczki. Przypadł im w udziale samotny los. Sonny odepchnął od siebie ponure myśli. Musiał skupić się na Bramie. Dzięki specjalnym zdolnościom, którymi dys-

ponowali wszyscy Strażnicy, odbierał zmysłami nie tylko sam Central Park, lecz również każdą żywą istotę przebywającą w jego granicach. Przemykały przez jego umysł na kształt płomyków świecy, bladożółtych ogników - jeśli byli to ludzie. Dziś widział ich mniej niż zwykle. Mówiono mu, że instynktownie unikają spacerów w parku w czasie, gdy Brama pozostaje otwarta. Widział też inne płomyki, rozrzucone tu i tam po całym terenie: błękitne i zielone, kilka czerwonych. Byli to Zagubieni, elfy, którym udało się umknąć Janusom w poprzednich latach, i które teraz żyły w ukryciu w ziemskim świecie. Jednak nie interesowały go one zbytnio, wiedział, że niedługo odejdą, na pewno przed zachodem słońca, by uniknąć spotkania ze Strażnikami. Było jednak coś jeszcze. Coś nieznanego, innego — albo ktoś. Sonny, skoncentrowany, usiłował dotknąć umysłem dziwnej istoty, tak różnej od wszystkich pozostałych płomyków. Ten nie płonął bowiem jednostajnym blaskiem, lecz iskrzył niespokojnie, niczym zapalnik petardy. Wszystkie jego zmysły zostały postawione w stan pełnej gotowości, a ciekawość rozbudzona. Postanowił zbadać sprawę. Dziwne zjawisko poruszało się powoli, zakrętami, które zidentyfikował jako jedną ze ścieżek części parku znanej pod nazwą Ogrodu Szekspira. Spojrzał w niebo. Do zmierzchu i otwarcia Bramy pozostała niecała godzina, jednak, zaintrygowany, postanowił pobiec śladem tajemniczego zjawiska. Kiedy zbliżał się do zagajnika, w którym zatrzymała się ta „petarda", zwolnił nieco kroku. Za pomocą zaklęcia, które dostał od Oberona, otoczył się czarodziejską zasłoną. Czyniła

go ona niewidzialnym, na wypadek, gdyby dziwna istota potrafiła wyczuć jego obecność. Nie wiedział przecież, z czym, bądź kim, ma do czynienia. Ostrożnie podszedł jak najbliżej, by przyjrzeć się tajemniczemu zjawisku. Była to dziewczyna, tylko tyle potrafił stwierdzić. Nawet z tej odległości widać było, że jest bardzo młoda, na oko siedemnaście lat. On sam miał może osiemnaście, w przeliczeniu na lata ziemskie. Zauważył też, że jest bardzo piękna. Miała włosy koloru miedzi i zielone, kocie oczy. Zaciekawiony, przeszedł bezszelestnie pośród zeschłego listowia i przykucnął w głębokim cieniu drzewa. Ze swej kryjówki obserwował dziewczynę - chodziła niespokojnie w tę i z powrotem po niewielkiej polance, uderzając palcem o zęby. Nagle zaczęła mruczeć coś do siebie, jednocześnie wymachując ramionami. „Aha - westchnął Sonny - kolejna wariatka". Śmiertelnicy, którzy mieli nie całkiem po kolei w głowie, często ukazywali mu się w nietypowy sposób. Tak samo stało się w przypadku tej dziewczyny. Dziwne, ale... ogarnął go jakiś dziwny żal. Nagle dziewczyna wykrzyknęła: - O, po cóż z lasu pragniesz się wydostać? Sonny odwrócił się i zobaczył, że dziewczyna wyciąga dłoń w jego stronę. Zamarł, wstrzymał oddech. To niemożliwe, żeby go widziała! Był zbyt dobrze ukryty, nie dość, że siedział schowany za drzewem, to przecież chroniło go zaklęcie. - Czy chcesz, czy nie chcesz, musisz tu pozostać - powiedziała władczym tonem.

Cała lśniła. Włosy, skóra, smukłe, wdzięczne dłonie -wszystko zdawało się błyszczeć i migotać. - Nie jestem zwykłym duchem. - Gdy to mówiła, kąciki jej ust ułożyły się w figlarny, lekko wyniosły uśmiech. „Duchem?" - powtórzył czujnie w myślach. - ...lecz królową, którą okrywa chwałą co dzień nową wieczyste lato. - Postąpiła krok w jego stronę. Wyraz twarzy miała rozmarzony, niewidzące spojrzenie. „Wieczyste lato..." Paniczny strach ścisnął mu gardło. „O, nie, tylko nie ktoś od Tytanii..." Czekał, gotów w każdej chwili zerwać się do ucieczki. - Kocham cię. „Co?" - Pójdź ze mną. Nieświadom tego, co robi, Sonny wyciągnął dłoń w stronę dziewczyny, po czym prędko ją cofnął. Co to właściwie jest za stworzenie? Nagle zauważył widoczną pod rozpiętą kurtką koszulkę z brokatowym obrazkiem kucyka i tęczy oraz słowem „Princess"... Czuł, jak wali mu serce. - Dostaniesz elfów drużynę foremną... - Jej głos, słodki jak miód, kusił go swą melodią, wprost zniewalał. - .. .Która ci będzie szukać pereł na dnie mórz, albo śpiewać, gdy ciało twe padnie na łoże z kwiatów. Nagle dotarło do niego, że tekst się rymuje. Słowa wydały mu się dziwnie znajome. Wreszcie go olśniło. „A niech to!". Zazgrzytał zębami. Jak mógł być tak głupi! Jego przyjaciel Maddox umarłby ze śmiechu, gdyby mu o tym opowiedział. Czego, rzecz jasna, nie zamierzał robić. Rzucił dziewczynie gniewne spojrzenie, choć wiedział, że jest dla niej niewidzialny.

Mówiła dalej z tym swoim czarującym uśmiechem: - Skoro o tym mowa: ziemska powłoka ciężka jest, surowa i ordynarna - jednym różdżki ruchem sprawię, że staniesz się ulotnym duchem. - Potem odwróciła się, zerknęła kokieteryjnie przez ramię. Miał wrażenie, że patrzy prosto na niego, przywołuje go spojrzeniem. Tyle że, oczywiście, było to niemożliwe. Poczuł dziwny żal. Nagle zatrzymała się. Była jak odmieniona. Zaciskając pięści, zaczęła kręcić się dokoła w napadzie bezsilnej złości. Sonny patrzył w milczeniu, jak chwyta plik kartek, leżący na ławce obok torby. Kilka razy uderzyła w nie dłonią, klnąc przy tym głośno. - Widzisz? Widzisz? Znasz tekst na pamięć, kretynko! Jak mogłaś zapomnieć go na próbie? Niech to! - Tupnęła ze złością i uderzyła się boleśnie o kamień, ukryty pod warstwą mchu. - Au! Sonny powoli wypuścił powietrze, rozbawiony. Aktorka. Fakt, że wziął tę, śmieszną nieco, dziewczynę za... - Sonny nie śmiał dokończyć myśli. Był Janusem. Komu jak komu, ale jemu taka pomyłka nie powinna się zdarzyć. Odwrócił się, by jeszcze raz spojrzeć na nieznajomą. Utykając, podeszła do ławki i usiadła na niej ciężko. Nagle pochyliła się i ukryła twarz w dłoniach. Ramionami wstrząsał cichy płacz. Sonny'emu szczęka opadła ze zdumienia. Powinien już iść. Zostawić to żałosne stworzenie, a niech sobie popłacze. Co jemu do tego? Naprawdę powinien iść...

Zamiast tego zaczął się rozglądać po pustym, jesiennym parku. Na krzaku róży został tylko jeden zwiędnięty kwiat. Uschnięte płatki kuliły się do siebie, kruche listki wyglądały, jakby w każdej chwili miały obrócić się w pył. Uznał, że to wystarczy i zerwał różę. Pod jego dotykiem zadrżała i zaczęła nasączać się kolorem. Płatki rozwinęły się, przybrały głęboki odcień herbaciany, a liście odzyskały barwę soczystej zieleni. Sonny wziął głęboki oddech i wkroczył na polanę. - Przepraszam bardzo... Dziewczyna gwałtownym ruchem uniosła głowę, z jej włosów sypnęła się chmurka brokatu. Ręka błyskawicznie powędrowała w stronę ogromnej torby i zanurzyła się w niej aż po łokieć. „Idiotka" - pomyślał Sonny, nie zdradził się jednak z tą opinią najmniejszym grymasem. „Gdybym chciał zrobić ci krzywdę, i tak nie miałabyś szans". W jej oczach pokazał się strach, ale tylko na chwilę. Zaimponowała mu. - Przepraszam, nie chciałem cię przestraszyć. - Spojrzał na jej torbę. - Proszę, jeśli szukasz gazu, to naprawdę nie musisz. Ja... chciałem tylko dać ci to. - Podał jej różę. -Pomyślałem sobie, że może... przyda ci się coś ładnego. Czujny wyraz jej twarzy ustąpił miejsca zaskoczeniu. - O - powiedziała miękko i wyciągnęła rękę, z wahaniem, nie spuszczając wzroku z Sonnyego. Ostrożnie zrobił jeszcze jeden krok w jej stronę i delikatnym ruchem złożył różę w jej dłoniach. - Piękna - szepnęła, wpatrując się w doskonały kwiat, który rozsiewał dokoła oszałamiającą woń. Dziewczyna

wciągnęła głęboko powietrze. Na jej twarzy pojawił się us'miech. - Dziękuję - powtórzyła. A kiedy uniosła głowę, jego już nie było.

3 Kelley rozglądała się dokoła, zaskoczona. Tajemniczy, i jakże przystojny nieznajomy dosłownie rozpłynął się w powietrzu. Siedziała przez chwilę, nasłuchując. Nic. W końcu zebrała swoje rzeczy i ruszyła ścieżką w kierunku Bethesda Terrace. „Może nadal gdzieś tu jest - myślała, idąc niespiesznie przed siebie. - Powinnam przynajmniej spróbować go odnaleźć. Podziękować za to, że próbował podnieść mnie na duchu".

Rozważając tę myśl, bawiła się wisiorkiem z zielonego bursztynu, który zawsze nosiła na szyi, zawieszony na srebrnym łańcuszku. Był to prezent od ciotki Emmy. Czterolistna koniczyna, na szczęście. Niestety, choć rozglądała się na wszystkie strony, tym razem szczęście chyba jej nie dopisywało, przynajmniej w kwestii Przystojnego Nieznajomego. Westchnęła, przypominając sobie spojrzenie jego niezwykłych srebrzystoszarych oczu, szlachetne rysy, wysokie kości policzkowe, mocne, stanowcze wargi. Jego twarz była dosyć poważna, nie sprawiała jednak srogiego wrażenia, aczkolwiek Kelley przypuszczała, że z łatwością mogłaby taki przybrać. - Och, daj spokój! - powiedziała głośno. - Nie bądź śmieszna. Widziałaś go zaledwie przez parę sekund! Szła przed siebie brzegiem lasku zwanego Ramble, aż dotarła do północnego skraju jeziora, gdzie wznosiła się skała zwana Głową Herna. Wtedy zauważyła, że robi się już ciemno. Zawsze czuła się w parku bezpiecznie, ale też nigdy nie włóczyła się tam po zmroku. Nerwowo zerknęła w niebo, które niespodziewanie zmieniło kolor z ciemnego błękitu na indygo. Nagle zdała sobie sprawę, że w parku panuje kompletna cisza. Upiorna cisza. Nad ziemią unosił cię cienki welon mgły. Kelley przyspieszyła kroku, po chwili już niemal biegła. Tafla jeziora po jej prawej stronie przypominała ogromną, czarną, oleistą kałużę. W niezmąconej powierzchni wszystko odbijało się wyraźnie, jak w lustrze. Kelley zamierzała przejść wzdłuż jeziora do jego wschodniego krańca, skąd miała blisko do wyjścia na Siedemdziesiątą Drugą Ulicę. Potem jeszcze tylko dziesięciominutowy spacer i będzie w domu.

Nie zdążyła jednak zajść daleko, bo nagle ciszę przeciął przenikliwy, mrożący krew w żyłach krzyk. Kelley zamarła. Dźwięk zdawał się dochodzić prosto ze środka jeziora. - Hej! - zawołała. - Hej! Potrzebujesz pomocy? Zaczęła biec w stronę, z której dochodził dźwięk. Do alarmujących wrzasków doszło teraz ciężkie posapywanie oraz chlupot wody, jakby ktoś w panice młócił powierzchnię jeziora. Jakby tonął. Albo raczej coś, nie ktoś. Kelley zatrzymała się gwałtownie. Zdała sobie sprawę, że tych dźwięków nie może wydawać ludzka istota. Próbowała dojrzeć coś w mroku, ale udało jej się dostrzec jedynie spienioną wodę pośrodku jeziora. Nagle jakieś stworzenie wypłynęło spod wodnej tafli, miotając się bezsilnie. Serce waliło Kelley w piersi jak młot. W ciemności ujrzała koński łeb. Zwierzę biło przednimi kopytami, desperacko próbowało utrzymać się na powierzchni. Po chwili znów zaczęło tonąć. Woda zamknęła się nad nim, tłumiąc paniczne rżenie. Kelley rozejrzała się dokoła, przerażona. - Pomocy! - krzyknęła. Jej głos brzmiał tak słabo w nocnej pustce. Nikt jej nie słyszał. Odwróciła się z powrotem w stronę jeziora. Koń znów wychynął spod powierzchni, miotał się i rzucał, wyraźnie tracił siły. Nie mogła przyglądać się bezczynnie śmierci zwierzęcia. Rzuciła torbę na ziemię, ściągnęła kurtkę i buty, po czym skoczyła do wody. Chłód październikowego powietrza okazał się niczym w porównaniu z temperaturą wody. Pierwsze sekundy wywołały szok, Kelley miała wrażenie, że jej serce zaraz prze-

stanie bić. Wynurzyła się i zaczerpnęła powietrza. Ostry ból przeszył jej płuca. Koń znowu zarżał, tym razem znacznie słabiej. Kelley, starając się zapomnieć o przejmującym zimnie, zaczęła płynąć silnymi, zdecydowanymi ruchami. Zatrzymała się jakieś dwa metry od zwierzęcia, by uniknąć kontaktu z kopytami, które nadal młóciły powierzchnię wody. - Ćśś - próbowała uspokoić konia, z trudem opanowując szczękanie zębów. - Dobry konik... spokojnie... spokojnie... Zwierzę dziko zarzucało łbem, wywracało oczami, szeroko rozdymając chrapy. - Spokojnie, wszystko będzie dobrze. - Kelley wyciągnęła dłoń w stronę konia i podpłynęła nieco bliżej. Miała wrażenie, że pływa w roztopionym śniegu, tak zimna była woda. Wiedziała, że musi działać, bo za chwilę będzie za późno. Już straciła czucie w palcach u nóg. - Wszystko będzie dobrze. Zaraz ci pomogę. Wyciągnęła dłoń jeszcze trochę dalej, koniuszki jej palców musnęły aksamitną skórę końskiego pyska. „Tylko nie gryź" - prosiła w myślach. Koń jednak zbliżył nos do dłoni Kelley, delikatnie dotknął nim jej palców i owiał je ciepłym oddechem. - Dobry konik. - Kelley podpłynęła bliżej, ostrożnie, nie zapominając o groźnych kopytach. — Spróbujemy cię stąd wydostać. Przesunęła dłonią wzdłuż końskiego boku pod linią wody, by sprawdzić, co jest nie tak. Zwierzę chyba nie było ranne, tylko tylna część jego ciała zdawała się unieruchomoina, tak że nie mogło utrzymać się na powierzchni. Przesunęła dłoń

jeszcze dalej w stronę zadu. Przez ułamek sekundy wydawało jej się, że wyczuła coś zimnego, chropowatego i jakby oślizgłego jednocześnie, co przypominało... rybie łuski. Odruchowo zabrała rękę. „Ty wcale nie jesteś koniem!" - pomyślała. Nie, to było niedorzeczne. „Z zimna mózg ci wysiada. Masz halucynacje". Znów wyciągnęła rękę i odkryła, że tylne nogi zwierzęcia zaplątały się w śliskie wodorosty, które zapewne wzięła za rybie łuski. Zaczęła ciągnąć, lecz na niewiele się to zdało; rośliny przypominały mocne, gładkie liny, prześlizgiwały się między jej zesztywniałymi z zimna palcami. Kelley jęknęła z rozpaczy. Obejrzała się i zobaczyła, że zwierzę zaprzestało walki. Wpatrywało się w nią smutnymi oczyma. Rozwarte chrapy wystawały tuż nad powierzchnią wody. Zaraz utonie. Odepchnęła się od końskiego boku, by zebrać siły. Trzykrotnie nabrała w płuca lodowatego powietrza, po czym zanurkowała aż do mulistego dna. Chwyciła splątane pasma wodorostów, zanurzyła stopy w mule, szukając dla nich oparcia, okręciła sobie pasma wokół dłoni i zaczęła ciągnąć z całych sił. Śliskie wstęgi naprężyły się tylko, ale nie dały się ani złamać, ani wyrwać z korzeniami. „Ciągnij..." Jeszcze raz. „Ciągnij, do cholery". Spróbowała ponownie, choć płuca mało nie pękły jej z bólu. „Ciągnij!" Siły zaczynały ją opuszczać. Pociągnęła raz jeszcze. Jaskrawe

plamy migały jej przed oczami, mózg domagał się tlenu. Potrząsnęła głową. Z nosa i ust wydobyły się bąbelki powietrza. Ostatnie tchnienie. Gdzieś z oddali dobiegały słabe dźwięki muzyki. Wodę wypełniała dziwna poświata, migotliwe wirowanie. Poczuła ciepło. Jeszcze jedna próba... i opór nieco zelżał. Nagle rzuciło nią do przodu, jej ramiona wykręciły się boleśnie. A potem zapadła ciemność.

4 Odwrócił się na dźwięk swego imienia. Jego przyjaciel, również jeden z Janusów, wyszedł spomiędzy drzew. - Maddox! - Wyciągnął do niego rękę. Powitali się z uśmiechem. - Jak ci mija wieczór? - spytał Maddox. Sonny wzruszył ramionami. - Odczułeś jakąś różnicę? - Nie. - Maddox potrząsnął głową. - Tak samo jak co roku. Cicho, spokojnie... No tak, ale niedługo się to zmieni.

Za niecałą godzinę w Bramie pokażą się szczeliny. Każdej z ośmiu nadchodzących nocy będzie ich przybywać i będą coraz większe. I tak aż do Samhain, kiedy rozpęta się prawdziwe piekło. Nie ma się co oszukiwać. - Tu Maddox zniżył głos, choć raczej nikt nie mógł ich usłyszeć. - Dziewięć nocy i tylko garstka Janusów na straży wciąż liczniejszych szczelin. Z pewnością wiele istot, szczególnie tych bardziej nieprzyjemnych, chętnie zaryzykuje. Sonny skrzywił się. Nie rozumiał, czemu niby istoty z Zaświatów miałyby marzyć o przeprowadzce do ziemskiego świata. On, gdyby tylko mógł wybrać, na pewno nie chciałby tu mieszkać. Już sam wszechobecny hałas i zgiełk doprowadzał go do szału. - Myślisz, że się przyzwyczaisz? - spytał z lekkim wahaniem. - Do tego świata, znaczy. - Pytasz nieodpowiednią osobę - mruknął Maddox. -Przede wszystkim, jestem tu chyba za krótko. Do tej pory słabo mi się robi na samą myśl, że istnieje coś takiego jak elektryczność. - Po trzech latach? - zdziwił się Sonny. - Owszem. Obu nas... no, wiesz... zabrano w czasach, gdy w użyciu było światło gazowe, przy czym, kiedy... to się stało, ja, w odróżnieniu od ciebie, byłem w takim wieku, że pamiętam tamten świat. Staram się tylko o nim nie myśleć. Sonny zadumał się nad słowami przyjaciela. Jego elfy zabrały, kiedy był niemowlęciem, nie znał życia innego, niż to, jakie wiódł w ich królestwie. Takie osoby jak Maddox na pewno mają trudniej - od początku wiedzą, że te wspaniałe, cudowne istoty, które cię wychowują, tak naprawdę należą

do innego świata niż ten, z którego pochodzisz. Że nie jesteś jednym z nich. I co gorsza, że nie należysz już także do tamtego świata, który niegdyś był twoim domem... Sonny czuł się trochę dziwnie. Nigdy wcześniej się nad tym nie zastanawiał, sam nawet nie wiedział czemu. Zatrzymali się w pobliżu Bow Bridge, mostu, który łączył brzegi jeziora - bardziej dziką część, lasek, zwany Ramble, z uporządkowanymi, zadbanymi ogrodami Cherry Hill. Sonny emu przyszło do głowy, że most ten jest zupełnie jak Brama, łącząca dwa, tak od siebie różne, światy. Stali w milczeniu, zapatrzeni. - W każdym razie - powiedział w końcu Maddox, przerywając tym samym ponury nastrój, i powiódł dłonią dokoła - akurat to miejsce ma swój urok. - Klepnął Sonny'ego w plecy i dodał: - Idziemy. Nie możemy się spóźnić. Sonny i Maddox dotarli na szczyt Great Hill, gdzie czekali już pozostali Strażnicy. Powietrze aż wibrowało od pełnego napięcia oczekiwania. Było ich trzynaścioro, sami podmieńcy. Wilk Fennrys słynął z posępnego temperamentu. W czasie walki potrafił wpaść w prawdziwy szał. Maddox twierdził, że kołyska, z której go skradziono, gdzieś w IX wieku, należała do jakiegoś wikińskiego władcy. Sztukę wojenną miał we krwi - tak przynajmniej twierdził niemal za każdym razem, kiedy Sonny z nim rozmawiał. Camina i Bellamy byli bliźniętami. Oboje smukli, pełni wdzięku, emanujący spokojem, służyli Oberonowi od samego początku i słynęli z niezwykłej skuteczności. Dalej Godwyn, genialny, przystojny i... bezlitosny.

Bryan i Beni - jeden jasny, drugi ciemny, różni jak dzień i noc. Zaciekli rywale, nierozłączni towarzysze. Wszystkie wolne chwile spędzali, mierząc siły w przeróżnych dyscyplinach sportowych, mogły to być choćby rzutki czy bilard lub nawet wzajemne udezrzanie się po ramieniu, mające na celu sprawdzenie, który dłużej wytrzyma. Był jeszcze Duch. Szczupły, milczący, o ciemnych oczach i bladej twarzy. Typ ducha raczej znękanego niż nękającego innych, jak przypuszczał Sonny. Nie znał prawdziwego imienia Ducha, nie wiedział nawet, z jakiej części świata go uprowadzono. Dziwny młody człowiek... wykradziony na rozkaz Królowej Mabh. Obok niego stał Aaneel, najstarszy z nich. Wieki temu opuścił dom w Indiach i był jednym z nielicznych podmieńców, którzy spędzili tyle czasu w Zaświatach, że zdążyli osiągnąć wiek dojrzały. Jego czarne włosy zaczynały siwieć na skroniach, kontrastując ostro z miedzianą skórą. Dalej Perry - Percival - najmłodszy po Sonnym. Zabrano go w 1719 roku z dręczonej przez lata nieurodzajem osady w północnej Francji. W zamian za Perry'ego Tyrania zapewniła mieszkańcom sprzyjającą pogodę i żyzne gleby, co uratowało ich od niemal pewnej śmierci. W końcu Selene, prześliczna, o bladej cerze pokrytej piegami i rudobrązowych włosach, której strzały nigdy nie chybiały celu, i Cait, najlepiej z nich wszystkich wyszkolona w technikach walki wręcz - choć ona i tak wolała posługiwać się czarami. Patrzyli, jak słońce niknie za horyzontem, a Central Park pogrąża się w mroku. Zaczęła się pierwsza z dziewięciu nocy. Strażnicy rozpierzchli się po parku.

Sonny skierował swe kroki ku części południowej. Jednocześnie spoglądał wgłąb swego umysłu, badał nim delikatne mgły Oberonowego zaklęcia, by odnaleźć miejsca, w których mury między światami są tak cienkie, że stają się drzwiami. Sprawdzał, które z nich mogą otworzyć się jeszcze tej nocy... Tam. Jakieś dwadzieścia-trzydzieści metrów od niego. Po chwili był na miejscu. Przybrał odpowiednią postawę. Był gotów. Krew szybciej krążyła mu w żyłach, rozgrzał go bieg i wizja zbliżającej się walki. Niektóre z nadprzyrodzonych istot na pewno cofną się na sam jego widok, ale z drugiej strony to nie te ostrożne i strachliwe będą próbowały przekroczyć bramę jako pierwsze. Sonny sięgnął do skórzanej torby, którą nosił przewieszoną przez ramię, i wyjął z niej trzy gałązki: dębu, jesionu i głogu, związane czerwonym rzemykiem. Wyszeptał starodawne zaklęcie i w miejscu gałązek pojawił się srebrny miecz. Sonny był gotów do walki. Nagle granitowa ściana drgnęła i zamigotała niby fatamorgana, po czym pękła, a ze szczeliny zaczęło sączyć się widmowe, opalizujące światło, w którym migały kontury maleńkich postaci. Ukazała się drobna zasuszona twarzyczka. Jednak na widok Janusa stworzenie nie cofnęło się, lecz wydało z siebie nieprzyjemny, przenikliwy chichot. Piskie. Sonny znów sięgnął do torby i wyjął z niej garść soli, którą następnie cisnął stworzeniu w twarz. Zapiszczało i zniknęło z powrotem w szczelinie. „To było dziecinnie proste!" - pomyślał i uśmiechnął się do siebie. Może nie będzie musiał nawet użyć miecza.

Wtem jakieś wściekłe brzęczenie przerwało jego rozmyślania. Jakby rzucił kamieniem w gniazdo szerszeni, w szczelinie zakotłowało. Gromada maleńkich, żądnych krwi piskie z impetem ruszyła na niego. Ich blade ciałka świeciły w mroku niczym ostrza noży. Walka trwała niemal godzinę i wcale nie należała do najłatwiejszych. Piskie poniosły ogromne straty. Wreszcie Sonny wytarł miecz ze lśniącej zielonej krwi i za pomocą zaklęcia z powrotem zmienił go w zwyczajne patyki. Nie czuł najmniejszych wyrzutów sumienia. Wstrętne stworzenia dostały to, na co zasłużyły. Nie wszystkie piskie miały złośliwą naturę. Niektóre bywały nawet pożyteczne, choć ich ciągłe figle i psikusy potrafiły doprowadzić do szału. Ci tutaj to nie byli jednak nieszkodliwi figlarze, lecz regularni mordercy, w dodatku w liczbie, jakiej zupełnie się nie spodziewał. Na pewno dostałoby mu się od Maddoxa za to, że tyle czasu zajęło mu pokonanie takiego drobiazgu. Sonny zastanawiał się, jak sobie radzi jego przyjaciel. I wszyscy pozostali. Mało prawdopodobne, by ich drogi przecięły się w ciągu tych dziewięciu nocy. Teren był spory, a ich tylko trzynaścioro. Ziemia u stóp Sonny'ego była pokryta kryształkami soli i zdeptana w promieniu około trzech metrów. W szale walki nawet nie zdawał sobie sprawy, że stado było takie duże. Zmierzył krokami średnicę koła. Naprawdę ogromne. Szczególnie, że te paskudztwa miały najwyżej kilkanaście centymetrów wzrostu. Sonny wpatrywał się w udeptany krąg ze zmarszczonym czołem. To nie miało sensu.

Piskie nie należały może do najbystrzejszych stworzeń, były jednak bardzo przebiegłe i podstępne. Spodziewałby się, że raczej podzielą się na mniejsze grupy i będą atakować falami. Że znajdą więcej szczelin. Wyglądało jednak na to, że dokonały zmasowanego ataku, tak jakby chciały... zatrzymać go na jakiś czas w tym jednym miejscu! Zaklął soczyście i okręcił się dokoła własnej osi, badając teren wszystkimi Janusowymi zmysłami, które do tej pory były skupione na walce. Nagle jego umysł przecięło oślepiające karmazynowe światło. Żołądek podszedł mu do gardła. Gdzieś w południowej części parku działo się coś bardzo złego. Ze wszystkich sił starał się skupić, zlokalizować oślepiające światło na mapie swego umysłu. Jest. Lub raczej było. Sonny rzucił się do biegu. Ale tak naprawdę wiedział, że jest już za późno. Sonny ukucnął, zbliżył policzek do chłodnej ziemi i z tej pozycji powiódł wzrokiem wzdłuż powierzchni jeziora. Nadal pulsowała opalizującym światłem - dowód na to, że niedawno przez bramę Samhain przedostały się do ziemskiego świata jakieś istoty. Musiało się to zdarzyć jakieś pół godziny temu. Sonny położył się z policzkiem przy ziemi i jeszcze raz powiódł wzrokiem po ciemnej, połyskliwej jak obsydian tafli jeziora. Tam. Smuga słabego blasku na brzegu. Sonny skoczył na równe nogi i pobiegł zbadać zjawisko. Miękka ziemia była mocno zdeptana, jakby w tym miejscu rozegrała się bójka albo, jakby ktoś wyciągnął z wody

ciężar i wlókł go w kierunku ścieżki. Tu i tam widać było podłużne odciski, niewątpliwie ślady końskich kopyt. Przykucnął, by lepiej im się przyjrzeć. W końcu to był Central Park. Jeździły tu dorożki, a zamożni mieszkańcy miasta urządzali sobie przejażdżki wierzchem. Tylko że te ślady zostawił niepodkuty koń. Wypełniająca je woda miała ten sam charakterystyczny opalizujący blask, co powierzchnia jeziora. „Czyżby kelpie?" - zastanawiał się Sonny. Na ziemi leżał mały kłębek, kilka sztywnych rudych końskich włosów i trzy paciorki z czarnego błyszczącego onyksu, w kształcie maleńkich końskich główek. Sonny schował znalezisko do kieszeni, po czym rozejrzał się dokoła. Kątem oka dojrzał w trzcinach jakąś jasną plamę. Podniósł tajemniczy przedmiot, a kiedy odgarnął klejące się do niego mokre rośliny, okazało się, że trzyma w ręku plik kartek, podziurkowanych wzdłuż jednego brzegu i złączonych metalowymi spinaczami. Był to tekst sztuki teatralnej. Okładka zniknęła, za to pierwsza strona, wymieniająca osoby dramatu, była niemal nietknięta, tylko na dole odcisnął się ślad kopyta, jakby lekko osmalony na brzegach. Na marginesach widniały odręczne notatki, a na górze napis flamastrem „Własność Kelley". Sonny ze zmarszczonymi brwiami zaczął przerzucać strony skryptu. Nagle coś przyciągnęło jego uwagę. „O, po cóż z lasu pragniesz się wydostać?" - Przeczytawszy te słowa, ze zdumienia mało nie wypuścił skryptu z ręki. Słyszał je przecież tak niedawno. Jeszcze raz powiódł wzrokiem dokoła. Coś leżało koło ścieżki, niemal całkowicie pogrzebane w błocie. Uklęknął.

Zdeptany kwiat herbacianej róży. Sonny wziął do ręki jeden płatek i zbliżył go do oczu. Skrypt. Dziewczyna z Ogrodu Szekspira. Petarda. Kelley...

5 W yczerpana, brudna i przemoczona do cna, Kelley kopnięciem zamknęła drzwi wejściowe i krzyknęła na powitanie. Nikt nie odpowiedział. „Tyff pewnie wyszła" pomyślała. Może i lepiej. W tym momencie jakoś nie miała ochoty opowiadać o przygodzie w parku. Przemarzła do szpiku kości i dalej było jej zimno, choć prawie całą drogę pokonała biegiem. Jej mózg pracował na zwolnionych obrotach. Trzęsąc się i szczękając zębami, Kelley rozebrała się, zostawiła ubranie na podłodze, zerwała z kanapy afgańską narzutę

i owinęła się nią dokładnie. Pokuśtykała do łazienki i odkręciła wodę. Wiedziała, że jedyne, co może zapobiec grożącej jej hipotermii, to długi gorący prysznic, a potem wielki kubek jeszcze bardziej gorącego kakao. Prysznic okazał się tak cudowny, jak to sobie wyobrażała. Stała pod nim tak długo, aż wszystko wokół zaparowało, przestała szczękać zębami i rozgrzała mięśnie na tyle, że mogła wyprostować skulone z zimna ciało. Odzyskała też zdolność myślenia. Wreszcie mogła zastanowić się, co tak naprawdę jej się przydarzyło. Kiedy odzyskała przytomność, leżała twarzą w dół na ścieżce nad jeziorem, plując błotnistą wodą, a koń trącał ją pyskiem w ramię. Kiedy wreszcie udało jej się zebrać siły i wstać, tajemnicze stworzenie zniknęło w ciemnościach. Zostało po nim tylko kilka długich rudawych włosów w jej zaciśniętej dłoni. Przemoknięta, drżąca z zimna, zebrała z ziemi buty, płaszcz i rzeczy, które wysypały się z jej torby, po czym ruszyła do domu. Tyle zapamiętała. Ale... Przypominała sobie coś jeszcze. Niewyraźna plątanina obrazów, na moment, zanim straciła przytomność. Płynne impresje utkane ze światła i dźwięku, dziwna piękna muzyka... „Zapewne każdy lekarz odczytywałby te objawy jako skutki niedotlenienia mózgu". Oparła głowę o wyłożoną kafelkami ścianę. Przynajmniej nie utonęła. Jak to mówią? Głupi ma szczęście. Durny zwierzak. Miała nadzieję, że uda mu się odnaleźć drogę do domu. Woda zrobiła się chłodnawa, Kelley niechętnie zakręciła kurki, odsunęła zasłonkę i wrzasnęła.

„Durny zwierzak" stał bowiem tuż obok niej. Przednią część smukłego, acz pokaźnego ciała wepchnął przez okno do środka, niemal całkowicie wypełniając ciasną przestrzeń, tylna zaś nadal znajdowała się na zewnątrz, na podeście schodów pożarowych. Wokół zwierzęcia unosiły się kłęby pary, które po chwili rozwiały się w zimnym nocnym powietrzu. Zarżało łagodnie i dotknęło jej ramienia aksamitnym pyskiem. Kelley zaczęła gorączkowo szukać czegoś, czym mogłaby się zakryć. Próbowała nie poddawać się panice. Życząc zwierzęciu, by odnalazło drogę do domu, nie miała przecież na myśli swojego domu! Zawinąwszy się w ręcznik, przecisnęła się do drzwi, czym prędzej zatrzasnęła je za sobą i oparła się o nie plecami. Serce waliło jej w piersi jak szalone. „To niemożliwe - pomyślała. - To nie dzieje się naprawdę". Miała omamy. Mózg jej wysiadł, doznał szoku termicznego. Mega szoku, nie takiego jak po zbyt łapczywym zjedzeniu lodów, ale jak po nurkowaniu w jeziorze pod koniec października. Koń zarżał cicho. - Przestań! - Kelley zatkała uszy rękami. - Nie jesteś prawdziwy! Nie masz prawa rżeć, ty nie istniejesz! Znów rozległo się rżenie, któremu towarzyszyły odgłosy szurania i głuche uderzenia. Potem zapadła cisza. Kelley osunęła się na podłogę i siedziała tak, oparta plecami o drzwi. To nie dzieje się naprawdę. Bo jeśli tak, to znaczy, że znalazła się w niezłych tarapatach. Współlokatorka ją zabije. Albo, w najlepszym przypadku, wyrzuci z mieszkania.

O, Boże! Jeśli TyfTkaże jej się wyprowadzić, być może będzie musiała wrócić do domu! Ciotka Emma początkowo wcale nie była zachwycona decyzją Kelley o przeprowadzce do Nowego Jorku, zgodziła się tylko dlatego, że Kelley udało się znaleźć takie świetne lokum. Tyff Meyers była modelką, bardzo spiętą i nerwową. Kelley doskonale pamiętała, jak brzmiało ogłoszenie w sprawie mieszkania. „Do wynajęcia: horrendalnie drogi, śmiesznie ciasny pokoik z brzydkim widokiem w budynku bez windy na Upper East Side. Wspólna kuchnia/łazienka/salon. Tylko samotna kobieta. Niepaląca, niepijąca, niekłopotliwa. Zabronione późne powroty, głośni znajomi, imprezy i wszelkiego rodzaju dziwactwa. Masz być schludna, kulturalna i trzymać łapy z daleka od moich rzeczy, w szczególności od kosmetyków. Wymagana rozmowa kwalifikacyjna. Kandydatka będzie musiała odpowiedzieć na szereg podchwytliwych pytań. Tylko poważne oferty proszę przesyłać na adres: [email protected]. Zakaz odpałów. Zakaz trzymania zwierząt. „Koń w łazience to złamanie obu zakazów na raz" - pomyślała Kelley. Wciąż jednak starała się nie panikować. Długo siedziała w kucki, oparta o drzwi, a jej mózg pracował gorączkowo. To nie może być prawda. Po kilku minutach, wypełnionych ciszą, odważyła się pomyśleć, że to naprawdę były tylko halucynacje. A potem usłyszała szum cieknącej wody. Uklękła i przyłożyła oko do dziurki od klucza. Ze zdumieniem odkryła, że koń wlazł już cały - jak to możliwe? - do środka przez niewielkie okienko i stoi teraz w wannie. Wszystko wskazywało na to, że właśnie zamierza wziąć kąpiel.

- Nie, proszę pani, nie jestem pijana - powiedziała Kelley po raz trzeci. Niemal półtorej godziny trwało, nim wreszcie ktoś podniósł słuchawkę w nowojorskim oddziale Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami. - Jak już mówiłam, musiał wejść schodami pożarowymi... Usłyszała trzask odkładanej słuchawki. - Halo? Halo! Bliska łez, zaczęła chodzić w tę i z powrotem. Może kobieta z Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami miała rację. Może naprawdę jest pijana. Owszem, nie piła, ale czy łatwiej było uwierzyć w to, że spotkany w parku koń, prawdziwy i naturalnej wielkości, poszedł za nią do domu jak zagubiony szczeniak, wspiął się po schodach pożarowych i wcisnął do środka przez miniaturowe okienko? Postanowiła to sprawdzić. Mimo wszystko wciąż miała nadzieję, że po prostu to wszystko jej się przywidziało. Uchyliła drzwi. Wielkie brązowe oko spojrzało na nią z zaciekawieniem. Kelley westchnęła ze znużeniem i postanowiła spróbować, czy uda jej się własnymi siłami skłonić stworzenie do opuszczenia wanny. Pchała od tyłu, pchała z przodu, szturchała i dźgała biedne zwierzę, kusiła je nawet zwiędłą marchewką, znalezioną w lodówce za pojemnikiem na warzywa. Koń specjalnie nie protestował, ale też nie dał się ruszyć ani o milimetr. Czule poniuchałjej ramię i dotknął pyskiem ręki. Najwyraźniej nie zamierzał opuścić wanny. Kelley oparła się o zlew i ukryła twarz w dłoniach, wciąż nie wierząc, że to się dzieje naprawdę.

Nagle poczuła zapach lawendy. Uniosła głowę. Wanna napełniła się połyskliwą, aromatyczną pianą. Dopiero teraz na dobre się przestraszyła. Koń w wannie to pestka, gorzej, że właśnie postanowił dolać sobie do kąpieli obłędnie drogiego olejku, należącego do Tyff. Pusta butelka ozdobiona elegancką złotą etykietką unosiła się na powierzchni wody. Tyff ją zabije, nie ma co do tego wątpliwości. Około czwartej nad ranem Kelley postanowiła pogodzić się z losem i zrezygnowana poszła do salonu, by tam poczekać, aż Tyff wróci z randki. Była to dobra okazja, by popracować nad rolą, niestety, na domiar złego nigdzie nie mogła znaleźć swego egzemplarza sztuki. O tej porze w telewizji nadawano jedynie telezakupy, w końcu więc zasnęła na kanapie, podczas reklamy zestawu płyt z hitami lat osiemdziesiątych. Gdzieś w głębi jej umysłu słodkie jak guma balonowa dźwięki nieśmiertelnego przeboju grupy Wham! wykonały niespodziewany zwrot i nagle zmieniły tonację na molową, by po chwili zlać się w jedno z ciemną, nęcącą muzyką, tą samą, którą słyszała pod wodą, kiedy świat zaczął znikać. Zniewalająca melodia powiodła ją przez fantastyczne i dziwne senne krajobrazy. Ale po przebudzeniu nie mogła sobie jej przypomnieć.

6 O, po cóż z lasu pragniesz się wydostać?" „ Kocham cię..." Zielone oczy błyszczały w ciemnościach, pośród cieni koszmarnego lasu. Słyszał śmiech i tętent kopyt. Miał wrażenie, że serce zaraz mu pęknie. „Kocham cię..." Smukłe białe dłonie wyciągały się ku niemu z ciemności, wabiły go, a on tak bardzo chciał pójść za nimi. Obudził się, kiedy właśnie miały go chwycić ociekające jadem konary.

Usiadł na posłaniu i chwycił się za pierś, którą przeszywał ostry ból. W głowie mu huczało. Wstał i rozsunął zasłony. Skrzywił się, kiedy do środka wpadło światło. Na zewnątrz był piękny dzień. Z jękiem zasunął zasłony i pokój znów pogrążył się w błogosławionej ciemności. Ktoś zapukał do drzwi. Sonny czuł, że to Maddox, zawołał więc „proszę" i pospiesznie zaczął wkładać dżinsy i koszulkę z długim rękawem. - Dzień dobry, Sonneczko. - Maddox wszedł do środka, a jego promienny uśmiech rozjaśnił pogrążony w mroku pokój. -Trochę tu ponuro. Dopiero się obudziłeś? -Yhm. - Pomyślałem sobie, że może dzisiaj potowarzyszę ci na twoim terenie. Masz coś przeciwko? - Nie. Towarzystwo zawsze mile widziane. - Sonny przeczesał dłonią ciemne włosy, zebrał je z tyłu i związał rzemykiem. - Świetnie. Strasznie się wczoraj wynudziłem. - Coś się przedostało? - zapytał Sonny, próbując zapomnieć koszmarny sen i zastanawiając się jednocześnie, jak powiedzieć Maddoxowi o swoim odkryciu. - Nie, nie sądzę. Z początku banda wkurzonych nyxxie dostarczyła nam nieco rozrywki, ale po jakiejś godzinie zrobiło się cicho jak w grobie. Sonny zmarszczył brwi. To przypominało jego przygodę z gromadą piskie. Odwróciły jego uwagę, przez co nie znalazł się nad jeziorem w odpowiednim momencie, kiedy jakaś istota przedostała się do ziemskiego świata. Zastanawiał się, czy wszyscy Strażnicy byli równie jak on zajęci w ciągu tej pierwszej godziny.

- A gdzie był Wilk? - Sam wiesz, jak nie lubi tłumów, ogłosił więc, że północna część parku należy do niego. Powinien jeszcze obsikać wszystkie krzaki w okolicy. Jest gotów rzucić się na każdą istotę, która wkroczy na jego teren, nawet jeśli będzie to Janus. No tak, ale właśnie chciałem zapytać, jak tobie minęła noc. - Maddox spojrzał na Sonny'ego z zaciekawieniem. - Bardzo... interesująco. Oczy Maddoxa zalśniły. - Jakieś paskudztwo? Sonny wyjął z szafy buty i kurtkę. - Może. Umieram w głodu. Chodź, zjemy coś i o wszystkim ci opowiem. Choć usadowili się w boksie na samym końcu, z dala od pozostałych gości, i tak ze względu na temat rozmowy obaj starali się tłumić głos. Zgodnie z przewidywaniami Sonny'ego, przyjaciela bardzo ubawiła opowieść o potyczce z piskie. - Nie przejmuj się tak - powiedział Maddox w przerwie między jednym a drugim kęsem omleta wielkości młyńskiego koła, którego pochłaniał z wilczym apetytem. - Dobrze, że nie trafiły ci się błędne ogniki! - W dniu, w którym jakiś błędny ognik skopie mi tyłek, powieszę to na kołku - stwierdził Sonny, dotykając medalionu na plecionym rzemyku - odznaki Janusa. - Szczególnie, że mają tylko po jednej nodze! - zaśmiał się Maddox. Odsunął wylizany do czysta talerz i westchnął z zadowoleniem. - Dobra, zostawmy już nyxxie i pixie, i cały ten drobiazg. Lepiej powiedz wreszcie, coś taki zważony. - O co ci chodzi?

- Coś się wydarzyło ostatniej nocy i na pewno nie chodzi o incydent z piskie. Poczucie humoru nie pozwoliłoby ci przejąć się czymś tak banalnym. Sonny wziął do ręki łyżeczkę i bawił się nią przez chwilę. Potem odchylił się na oparcie i opowiedział, co odkrył nad jeziorem i co tam się wydarzyło, a właściwie, co przypuszczał, że się wydarzyło, w końcu jego teoria opierała się tylko na drobnych poszlakach. Maddox milczał przez cały czas, przygryzając w zamyśleniu dolną wargę. - Kelpie? - powiedział w końcu. - Tak mi się wydaje. Wskazują na to ślady kopyt i końskie włosie. - Nigdy tego nie widziałem, wiesz? - Ja tak, z daleka, kiedy towarzyszyłem Oberonowi w podróży do krainy Mabh. Czają się tam na mokradłach. Podstępne stworzenia. W czasach, kiedy wszystkie Bramy stały otworem, kelpie często pojawiały się u źródeł rzek, przybierały postać pięknego rumaka i wabiły śmiertelników. Kiedy któryś wsiadł nieopatrznie na grzbiet takiego zwierzęcia, czekała go pewna zguba - kelpie znikał pod powierzchnią rzeki czy jeziora, zabierając nieszczęśnika ze sobą w Zaświaty lub po prostu skazując na śmierć w odmętach. Niektóre kelpie nawet zjadały swoje ofiary. - W dzieciństwie - powiedział Maddox - to znaczy, zanim mnie zabrano, słyszałem podobne historie. Starsze kobiety zawsze darły się jak poparzone, kiedy któreś z dzieci zeszło zbyt blisko rzeki. Mówiły, że przyjdzie kelpie i nas zabierze.

- Cóż, ten zniknął, zanim przybyłem na miejsce. Dowodów rzeczowych też zostawił niewiele. - Innymi słowy, zero krwi czy rozwleczonych dokoła szczątków ludzkich. - Właśnie. Zero. Tylko zdeptane sitowie oraz to. - Sonny wyjął z torby czarne paciorki. Zaplątane w nie pasma końskiego włosia lśniły niczym miedziane druciki. Maddox sięgnął po jeden z paciorków i przyglądał mu się przez chwilę. - Hmm. Dziwne... Co to jest? - Nie wiem. Oddał paciorek Sonny emu. - Brak szczątków ludzkich nie wyklucza, rzecz jasna, uprowadzenia. .. Sonny skinął głową w milczeniu. Z niepokojem pomyślał o podeptanym skrypcie. Czuł, że cos' złego mogło przytrafić się dziewczynie, którą nazywał w myślach Petardą. Postanowił poprosić Maddoxa o pomoc w śledztwie. - Wczoraj w parku było coś jeszcze. Albo raczej ktoś jeszcze. Wyjął z torby wystrzępiony skrypt, położył go na stole i popchnął w stronę przyjaciela. Opowiedział, jak odkrył „anomalię" w Ogrodzie Szekspira i jak później znalazł skrypt nad jeziorem. Żaden z nich nie wierzył, że to zwykły zbieg okoliczności. Maddox był wyraźnie zaintrygowany. - Miałeś pracowity dzień - stwierdził. - Nieźle jak na debiutanta, co? Słuchaj, do zachodu słońca zostało jeszcze mnóstwo czasu. Nie chciałbyś trochę ze mną powęszyć? Może wspólnymi siłami uda nam się wyśledzić moją zgubę.

- Którą? Kelpie czy dziewczynę? - Moim zdaniem, jeśli znajdziemy jedno z nich, pewnie znajdzie się i drugie. - A niby jak mamy się do tego zabrać? Sonny wskazał notkę na górze pierwszej strony: „Próby w Avalon Grande na 52". - Zaczniemy od odwiedzin w tym miejscu i zadamy dziewczynie — tu Sonny przesunął palec na napis „Własność Kelley" - kilka pytań.

7 Nie wchodź tam! - wydarła się Tyff. Kelley właśnie zmierzała w stronę łazienki, z trudem powłócząc nogami. Z ręką na klamce spojrzała zaspanym wzrokiem na współlokatorkę, która wciskała się w najdalszy kąt pokoju - najbardziej oddalony od łazienki punkt w całym mieszkaniu. - Odejdź od drzwi, Kelley! - Tyff miała w oczach prawdziwy obłęd. Kelley posłusznie spełniła polecenie. Z całych sił próbowała się skoncentrować, jej mózg nie pracował jednak na pełnych obrotach.

Tyff musiała wrócić bardzo późno albo bardzo wcześnie; Kelley nie słyszała, kiedy przyszła. Wyczerpana, zasnęła na kanapie. Bezładne fragmenty snów krążyły w jej pamięci: dziwna muzyka, której nie mogła sobie dokładnie przypomnieć, tańczące światła, idealna blada twarz kobiety o złotych oczach i włosach spływających na ramiona niby wodorosty unoszone wodnym prądem. I coś jeszcze. Coś o... - Koń! W wannie stoi koń! Aha, no tak. Koń. Kelley zacisnęła mocno powieki. A więc to jednak nie był zły sen. -Yyy...Tyff... - W wannie! - Tyff wyciągnęła w kierunku łazienki wypielęgnowany palec. Jej piękną twarz wykrzywił grymas przerażenia. - Jeśli chodzi o tę sprawę... - Kelley podrapała się w kark. - Miałam ci powiedzieć, ale chyba zasnęłam... - Spojrzała, zalękniona, na współlokatorkę, która z kolei wpatrywała się w drzwi łazienki. - Tyff, uwierz mi, gdybym wiedziała, że za mną pójdzie, na pewno bym mu nie pomogła. To znaczy, nie, pewnie pomogłabym, chodzi mi tylko o to... - Czekaj. - Tyff spojrzała na nią. - Chcesz mi powiedzieć, że to twoja sprawka? - Chyba tak. Nie chciałam, ale... - przerwała Kelley, zmieszana. - W każdym razie nikt inny nie ponosi za to winy. - Nieważne. Mów dalej - zachęciła ją Tyff, nie odrywając oczu od drzwi łazienki. Kelley usiadła ciężko na kanapie i opowiedziała całą historię.

Kiedy skończyła, Tyff wyglądała na nieco spokojniejszą. - Mogłabyś' przynajmniej zabrać go z wanny? - Właśnie na tym polega problem. On nie chce się ruszyć. Próbowałam wczoraj. Może... Po chwili wahania dokończyła: - .. .może powinnyśmy wezwać policję. - Zwariowałaś? Jeśli właściciel mieszkania się dowie, wyrzuci nas obie! - Wiem, wiem... Też tak sobie pomyślałam. Tyff nadgryzła koniuszek polakierowanego paznokcia. Niespotykany widok. Pracowała jako modelka od poszczególnych części ciała i zarabiała niesamowite sumy na reklamach do ekskluzywnych magazynów, ukazujących jej dłonie, stopy i nogi. Obgryzanie paznokci było więc w jej przypadku świadectwem niewyobrażalnego wręcz stresu. - Co my... nie, czekaj. Co ty zamierzasz z tym zrobić? - Nie wiem - jęknęła Kelley. Wstała sztywno i powlokła się do swojego pokoju, by się ubrać. Nie miała pojęcia, która jest godzina, sądząc po barwie nieba za oknem było bardzo późno. Wkładając dżinsy i bluzę z kapturem, ciągnęła: - Zadzwoniłam do Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami, ale mi nie uwierzyli. Podeszła do drzwi łazienkowych i otworzyła je. Koń nadal stal w wannie, po pęciny w pachnącej wodzie, i żuł sobie róg ręcznika. - Kobieta, która odebrała, uznała, że chyba coś paliłam. - Jak masz jeszcze trochę, to się podziel - Tyff spojrzała na nią ponuro. - W tych okolicznościach naprawdę by się przydało. - Nerwowym ruchem wyciągnęła dłoń w kierunku konia. - Co to za koraliki? - Co? - Zdziwiła się Kelley. - Gdzie?

- Tu - pokazała Tyff. - I tu. Małe czarne paciorki, wplecione w jego grzywę. Kelley weszła do łazienki, by się przyjrzeć. Koraliki z czarnego onyksu błyszczały w świetle łazienkowych żarówek. - Nie mam pojęcia. Na ogonie też ma takie. Hej, może to jest koń cyrkowy! To by tłumaczyło fakt, że zdołał wdrapać się tutaj po schodach pożarowych. - Kelley niepewnie wyciągnęła rękę i poklepała lśniący kasztanowy bok, a koń zarżał przyjaźnie. - Może wspólnymi siłami zdołamy przepchnąć go przynajmniej do salonu. Tyff uniosła brew w milczącym potępieniu. Zadźwięczał sygnał w telefonie. Kelley poszła do kuchni i spojrzała na wyświetlacz. Tego dnia miała przyjść dopiero na próbę popołudniową... Tyle że była 12.35. - O, nie! - Nie do wiary, że tak długo spała. - Spóźnię się, muszę lecieć! - Kelley — zaczęła groźnie Tyff, gdy Kelley ruszyła w stronę wyjścia. - Słuchaj, Tyff. W szafce leży paczka płatków owsianych. - Winslow! Kelley wzdrygnęła się. Tyff zwracała się do niej po nazwisku tylko wówczas, gdy była na nią naprawdę wkurzona. - Może mogłabyś go nakarmić? Może uda ci się wywabić go z wanny? - Jesteś koszmarną współlokatorką! - Po próbie pędzę prosto do domu, obiecuję. - Kosz-mar-ną. - Możesz liczyć na moją dozgonną wdzięczność, Tyff. - Nic nie mów. Niczego nie słyszałam. La-la-la... — Tyff zatkała sobie uszy palcami i nie przestawała powtarzać „la-la

la", Kelley wciąż ją słyszała, zamykając za sobą drzwi i co sił w nogach biegnąc korytarzem. Gdy wreszcie znalazła się na schodach, w miarę bezpieczna, dobiegł ją oburzony krzyk współlokatorki: - Czy to mój francuski płyn do kąpieli?! Siedząc w garderobie i czekając, aż tancerze rozgrzeją się na scenie, zastanawiała się, co jest przyczyną jej fatalnego samopoczucia: wyrzuty sumienia z powodu Tyff czy niespokojna noc. Ukryła twarz w dłoniach i siedziała tak, walcząc z koszmarnym bólem głowy. - Hej, mała. Uniosła głowę. W drzwiach stała Mindi z gorsetem Tyta-nii w rękach. Wymagał drastycznych przeróbek, gdyż Kelley była znacznie szczuplejsza od swojej poprzedniczki. - Powiedziałam garderobianym, że ma być gotowy na dzisiaj. Musisz zacząć się do niego przyzwyczajać. Widzisz? Do-szyły trochę koronek, żeby zakryć szwy po przeróbkach. Jak ci się podoba? - Och, Mindi, jest wspaniały! - Kelley z podziwem przesunęła palcem po tkaninie. Wygląda jak nowy. - Spojrzała na kobietę, nagle zdjęta poczuciem winy. - To chyba znaczy, że Barbara rzeczywiście nie wraca? - Szczerze? Złotko, uważam, że tak jest lepiej. Jesteś świetna, no, w każdym razie będziesz. Miałaś dopiero jedną próbę, prawda? - Wzruszyła ramionami. - Do tej roli potrzeba świeżej krwi, jeśli chcesz znać moje zdanie. A teraz zobaczymy, czy pasuje. Mindi obróciła Kelley do lustra, owinęła wokół jej tułowia sztywny, błyszczący gorset i złączyła brzegi z tyłu.

- Idealnie. Na twarzy Kelley po raz pierwszy tego dnia pojawił się uśmiech. Mierzenie kostiumu zawsze było dla niej niezwykle ważną częścią przygotowań do przedstawienia, uwielbiała tę chwilę. Spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Niemal widziała królową elfów. Sztuczne diamenciki, zdobiące górny brzeg i pokryty haftem przedni klin gorsetu, lśniły i migotały w garderobianych światłach. - Mindi? - Kelley dotknęła swego naszyjnika, który również połyskiwał w lustrzanym odbiciu. - Jak myślisz, mogę mieć go na sobie podczas spektaklu? - Co to? - Starsza kobieta spojrzała zza okularów tkwiących na czubku jej nosa. Czterolistna koniczyna czy coś w tym rodzaju? - Tak. To zielony bursztyn. Ciotka dała mi go, kiedy byłam bardzo mała. - Kelley wywróciła oczami i wyznała: - Jako talizman, na szczęście. -Jasne, złotko. Bardzo ładny. Pasuje do kostiumu. A jeśli chcesz znać moje zdanie, tej produkcji z pewnością przyda się trochę szczęścia. - Dziękuję, Mindi. - Drobiazg. A teraz rusz tyłek. Zaraz wchodzisz. Kelley chwyciła skrzydełka i pobiegła na scenę. Całe zmęczenie nagle zniknęło, jak ręką odjął.

8 Teatr Avalon Grande mieścił się w budynku dawnego kościoła. Wkrótce okazało się, że w jego murach czeka na Sonny ego i Maddoxa niejedna niespodzianka. Już sam widok gromady śmiertelników, udających istoty z Zaświatów był dość niepokojący. Jeszcze większe zdumienie ogarnęło ich jednak, gdy odkryli - a ściślej mówiąc, odkrył to Maddox - że niektórzy z aktorów wcale nie są śmiertelnikami. - A to dopiero - powiedział takim tonem, że Sonny natychmiast odwrócił się, zaciekawiony. - To może cię zainteresować.

- Co? Gdzie? - Sonny wyciągnął szyję. -Tam. - Maddox, jeśli w tym momencie pokazujesz mi, w którą stronę mam patrzeć, to przypominam ci, że jesteśmy niewidzialni. Dla siebie nawzajem też - syknął Sonny. Stali w ciemnej wnęce za kulisami, na wszelki wypadek ukryci również za silnym zaklęciem. - Aktor, który gra Puka. Ten w zielonej tunice. - Co z nim? - Powiedzmy, że niekoniecznie gra swoją rolę. - To boucca? - Oczy Sonny'ego rozszerzyły się ze zdumienia. -Psyt! Zaklęcie chroniło ich przed wzrokiem śmiertelników, innych Strażników, a także wszystkich istot nadprzyrodzonych, prócz elfów wyższej rangi, obdarzonych największą mocą. Nie zamaskowali jednak swych głosów, stary budynek miał doskonałą akustykę. - Wybacz. - Sonny przez chwilę przyglądał się aktorowi w zielonym kostiumie, który właśnie robił gwiazdę. - Jesteś pewien? - Jasne. - Głos Maddoxa brzmiał czujnie. Boukki były bardzo dziwnymi istotami, niemal tak mocarnymi jak elfy Wysokiego Rodu. Tajemnicze i kapryśne, znane z tego, że służyły raz temu, raz innemu dworowi, a najbardziej lubiły służyć samym sobie. Towarzyszyła im sława wiecznych psotników i intrygantów, więc wszędzie, gdzie się pojawiły, zaraz zaczynały dziać się bardzo dziwne rzeczy. Były to niezwykle barwne ludki, ekstrawaganckie, niestety słynęły też z tego, że, sprowokowane, mogły stać się niebezpieczne.

Sonnyemu jakoś nie chciało się w to wierzyć. Postać, która hasała po scenie, skakała tu i tam, zwieszała się z rusztowania, jednocześnie recytując tekst, nie sprawiała wrażenia groźnej. - Rany. Nic dziwnego, że wylądował w teatrze. Puki i te ich błazeństwa. - Hm. Nie radzę ci zwracać się do niego tym mianem. - U-u, już się boję - prychnął Sonny, ale wytężył umysł, by zbadać, czemu aktor zrobił tak wielkie wrażenie na Maddoksie. Po chwili stwierdził, marszcząc brwi: - Nie mogę go odczytać. - Oczywiście, że nie. To nie jest żaden pospolity boucca. To stara gwardia. Posiada wielką moc. Dla istot tego rodzaju janusowy radar to żaden problem - wyjaśnił Maddox, a w jego głosie słychać było wielki szacunek. - Jesteś pewien? - Znam go. Widziałem nieraz, jak przekraczał bramy w czasach, kiedy były stale otwarte. Zanim ty się zjawiłeś. Sonny zamrugał. - Nie chcesz chyba powiedzieć, że to p r a w d z i w y Puck? - Nie wiem. - Po chwili zastanowienia Maddox powiedział: - Słyszałem, że ten prawdziwy od stu lat tkwi uwięziony w słoju z miodem, zakopanym pod wielkim głazem gdzieś w Irlandii. Podobno strasznie wkurzył jakiegoś leprechauna. - No, no. - Sonny gwizdnął z podziwem. - Ciekawe, o co dokładnie poszło. - Kto wie? Potraktuj to jak przypowiastkę z morałem. -Maddox zachichotał. - Leprechauny również zachowały spo-

rą dawkę starej mocy, a przy tym są całkowicie pozbawione poczucia humoru. Jeden ze śmiertelników, siedzących na widowni, zapewne reżyser, przerwał próbę, najwyraźniej zadowolony z dokonań Puka - a może po prostu zmęczony ciągłym upominaniem go, by wreszcie „przestał skakać jak jakiś nawalony małpiszon". Tak czy inaczej, teraz na scenie pojawiła się dziewczyna z parku. - Chodź, podejdziemy bliżej - szepnął Sonny i zrobił kilka kroków w jej kierunku. - Po co? - Może uda nam się czegoś o niej dowiedzieć. - Proszę bardzo, droga wolna. Ja wolę trzymać się jak najdalej od tego całego Puka. - Jak chcesz. W takim razie rozejrzyj się trochę dokoła, może znajdziesz kelpie. - Nie rozumiem, skąd twoje przekonanie, że istnieje związek między kelpie i dziewczyną. Mogła upuścić ten skrypt już dawno temu - mruknął Maddox i odwrócił się na pięcie. Mógł tam leżeć już od kilku dni, a nawet tygodni. Sonny brał pod uwagę taką możliwość, ale przecież widział dziewczynę, Kelley, z tym samym skryptem w ręku zaledwie godzinę czy dwie wcześniej tego samego wieczoru, kiedy znalazł go nad jeziorem. Obok leżała róża. Był pewien, że skrypt należy do niej. Teraz musiał się tylko dowiedzieć, co robiła nad jeziorem. I co, jeśli w ogóle coś, wie na temat kelpie, groźnego konia z Zaświatów. - No, już, zatańczcie raz i zaśpiewajcie... Kelley wkroczyła na scenę, unosząc kraniec ciągnącej się po ziemi sukni i z gracją wkroczyła po schodach, wiodących

na podwieszoną do sufitu konstrukcję, przedstawiającą altanę Tytanii. Tworzyły ją oplecione bluszczem słupki, u góry ozdobione girlandami kwiatów z jedwabiu oraz draperie z gazy i organzy, otaczające zwiewną mgiełką łoże królowej z tyłu i z boków. Całość rozjaśniały światła w różnych odcieniach zieleni, złota i błękitu, imitujące las, cętkowany światłem księżyca. Sonny uznał, że wygląda to całkiem ładnie, zupełnie jednak nie przypominało miejsc, w jakich zwykła przebywać prawdziwa Tytania ze swą świtą. U ramion dziewczyna miała skrzydełka z gazy, przyczepione taśmą elastyczną. Mimo tej cudacznej konstrukcji „Tytania" grała swą rolę z prawdziwie elfim wdziękiem. - .. .reszta niech przepłoszy tę hałaśliwą sowę, która w nocy wciąż pohukuje z podziwu nad naszą zgrabną gromadką duchów. Ukołyszcie mnie do snu śpiewem, a potem -do pracy zakończyła, po czym ułożyła się na poduszkach. Kilku dworzan przemknęło przez scenę i zniknęło za kulisami, by wypełnić rozkazy, reszta zaś zebrała się wokół altany, niektórzy uklękli, inni poprzysiadali tu i tam, i zaczęli śpiewać: Niech nie syczy w trawie żmija, Niech się jeż zaszyje w norze, Niech jaszczurka też omija Naszej monarchini łoże. Nad zieloną jej pościelą Snuj melodię, Filomelo: Luli, luli, luli-li, luli, luli, luli-li...

Pieśń leniwie wiła się w powietrzu. Brzmiała jak zaklęcie. Światła zamigotały, jakby za chwilę miały zgasnąć. A dziewczyna zaczęła jaśnieć własnym blaskiem.

9 Kelley westchnela, glowa opadla jej na ramie. Uwielbiala te czesc przedstawienia. Chorzysci mieli cudowne głosy, a za melodię służyło autentyczne rondo 1 z epoki elżbietańskiej. Tego dnia stało się jednak coś dziwnego. Choć Kelley od kilku tygodni nuciła sobie ten utwór, teraz miała wrażenie, jakby słyszała go po raz pierwszy w życiu. „Pewnie wszystko brzmi inaczej, kiedy jest się na scenie, a nie za kulisami" - pomyślała i uśmiechnęła się do siebie. 1 rondo: forma muzyczna z powtarzającym się między kupletami refrenem.

Śpiew otaczał ją niby kojący szmer strumienia. Poczuła, że powieki same jej opadają. - Niech jej strach nie dręczy w snach, niech spokojnie sobie śpi. Dobrej nocy, luli-li. Doszedł ją głos elfa o imieniu Pajęczynka, stłumiony, jakby z oddali: - W drogę! Choć nic się nie zdarzy, niech jeden zostanie na straży. Po tych słowach na scenę powinien wkroczyć Jack, grający Oberona, podkraść się do Tytanii i skropić jej powieki sokiem magicznego kwiatu. Kelley leżała nieruchomo, czekając, aż rozlegnie się jego melodyjny głos. Robiło się coraz cieplej. Chyba musieli skierować na nią reflektor. Miała ochotę otworzyć oczy, ale nagle ogarnęła ją taka błogość i rozleniwienie. Poza tym, i tak mieli przejść od razu do kolejnej sceny, pomijając tę z udziałem kochanków, wkrótce więc miała wszystkiego się dowiedzieć - niech tylko Jack powie swoją kwestię. - Co ujrzysz w chwili zbudzenia - pokochaj... Głos Jacka brzmiał zupełnie inaczej, zwykle taki łagodny, teraz przypominał syczenie węża, słowa wiły się, wkręcały się w jej uszy. Niezły efekt, aż ciarki chodziły po plecach. - Wszystkie pragnienia zwróć w stronę tego stworzenia. W tym momencie zapadła cisza. Kelley otworzyła oczy. Leżała na porośniętej mchem ziemi. Ze wszystkich stron otaczała ją zwarta czarna ściana lasu, drzewa wznosiły sękate, poskręcane gałęzie, tylko niewielki zagajnik, w którym się znalazła, tonął w blasku księżyca, jasny i piękny. Odwróciła się i zobaczyła jakąś postać w cieniu pod drzewami. Długie włosy spływały czarną falą na ramiona, pod-

kreślając ostry zarys podbródka i policzków. Znała tę twarz. Poczuła, że gwałtownie blednie, serce tłukło jej w piersi jak szalone. Blask księżyca odbijał się w jego oczach, rozpłomieniając je srebrzyście. Nad głową wznosiły się na kształt jeleniego poroża, białe gałęzie brzóz. Miał na sobie nogawice z miękkiej ciemnobrązowej skóry i srebrny pas, zaś jego tors i stopy były nagie. Na szyli nosił medalion, zawieszony na plecionce z cienkich rzemyków. Na pierś spływała ciemna błyszcząca strużka krwi. Co ujrzysz w chwili zbudzenia... " Uśmiechnął się - najsmutniejszym uśmiechem, jaki kiedykolwiek widziała, pełnym bólu i niewypowiedzianej tęsknoty. Poczuła, że serce pęka jej na dwoje. Z oddali dobiegł ostry, przenikliwy krzyk polującego jastrzębia. Kelley usiadła gwałtownie, otworzyła oczy i powiodła wzrokiem dokoła. Znajdowała się na scenie, w altanie królowej elfów. Niespokojnie spojrzała przez lewe ramię. Widziała go, przez krótką chwilę. Stał w ciemnym korytarzu, za kulisami po lewej stronie sceny. Zamiast bolesnej tęsknoty zobaczyła w jego wzroku zaskoczenie. Jej zielone oczy spotkały się z jego szarymi, dosłownie na ułamek sekundy. A potem zniknął. - Wprawdzie nie pochwalam zażywania sztucznych środków pobudzających, ale czy przed kolejną próbą ktoś litościwy mógłby zaaplikować naszej królowej tabletkę z kofeiną? wrzasnął Quentin. To był sen. Spała, to wszystko jej się przyśniło... Poczuła falę gorąca, rozlewającą się po jej twarzy i szyi. Spoczywało na niej nie tylko bazyliszkowe spojrzenie Qu-

entina - wpatrywało się w nią z tuzin par oczu, wszystkie wyrażały różne stopnie oburzenia bądź rozbawienia. - Dobra, dzieciaki. Na dzisiaj starczy. - Quentin podniósł się z miejsca i ruszył w kierunku swego biura. - Panno Win-slow, proszę się wyspać albo przyhamować nieco z tą metodą Stanisławskiego. Kelley powiodła dokoła przepraszającym spojrzeniem. Policzki płonęły jej z zakłopotania. Zatrzymała wzrok na Alecu Oaklandzie, który grał Podszewkę. Siedział z głową osła wetkniętą pod pachę i na szczęście się uśmiechał. - Rety, Winslow - powiedział. - Aż tak cię zanudziłem? - Och, Alec, tak mi przykro! Prawie nie spałam dziś w nocy i... - Daj spokój. - Alec machnął ręką. -1 tak Q niewiele już by z nas wycisnął. O tej porze? Podniósł się i przez chwilę ważył w dłoniach ośli łeb. Kelley wpatrywała się w rekwizyt, który przypomniał jej o koniu w łazience. Alec podał jej rękę i pomógł wstać. - Chciałem zapytać... Może skoczylibyśmy kiedyś razem na kawę? Gwałtowny ból przeszył jej czaszkę. Towarzyszył mu zamglony obraz sylwetki w lesie ze snu. - Kelley? Wszystko w porządku? - Tak, tak. Alec przyglądał jej się z niepokojem. - Tak, dzięki. Brak snu, to wszystko. Yy... kawa. Czemu nie? Możemy skoczyć. Kiedyś. - Chyba dobrze by ci zrobiła - zażartował, patrząc na nią z nadzieją. - Biegniemy poszukać Starbucksa? Kelley zaśmiała się i uniosła dłoń w obronnym geście.

- Nie dzisiaj. Chyba pójdę prosto do domu i się położę. - Jasne. - Alec skinął głową i cofnął się o krok. Kelłey poczuła się odrobinę winna i jednocześnie zaskoczona własną reakcją. Zaledwie kilka dni wcześniej z radością przyjęłaby tę propozycję. A teraz? Teraz wciąż miała przed oczami widok lasu ze snu i ciemnowłosego młodzieńca skrytego za drzewami, jego udręczony wzrok. Zapadła krępująca cisza. Kelley wyciągnęła rękę i podrapała oślą głowę, którą Alec nadal trzymał pod pachą. - Innym razem, tak? - powiedziała, starając się nadać głosowi entuzjastyczne brzmienie. - Oczywiście! - Alec skinął głową, uśmiech powrócił na jego przystojną, pokrytą piegami twarz. - Do jutra - rzucił i pobiegł do garderoby. Po chwili niespiesznie ruszyła w tę samą stronę, rozglądając się uważnie w ciemnościach. Niedawno ktoś tam stał - albo tylko jej się wydawało. Teraz, rzecz jasna, nikogo nie było.

10 Czuł, jak boucca zaciska ręce na jego gardle. Sonny był wściekły na siebie, że dał się tak podejść. Maddox ostrzegał go, by nie zbliżał się zanadto. Jego uwagę rozproszył jednak chłopak z tym idiotycznym oślim łbem pod pachą. Kiedy wziął dziewczynę za rękę, Sonny'emu zrobiło się jakoś nieprzyjemnie. Twarz boucci wykrzywił grymas złośliwego zadowolenia. - Czuję tu smród mordercy elfów. - Albo boucci - warknął Sonny przez zaciśnięte zęby. -Ciekawe, który bardziej śmierdzi?

Na chwilę zapadła gęsta cisza. Potem boucca odrzucił głowę do tyłu, zaśmiał się i rozluźnił dłonie zaciśnięte na gardle Sonnyego. - Co robi Janus w takim miejscu? I czasie? Sonny potarł szyję, krzywiąc się z bólu. Zmierzył rozmówcę wzrokiem, po czym sięgnął do torby, wyjął z niej jeden z onyksowych paciorków i rzucił w jego w stronę. - Gdzie to jest? I co to jest? Boucca chwycił paciorek, przyjrzał mu się obojętnie i rzucił go z powrotem. - Nie mam pojęcia. - No dobrze. - Sonny wiedział, że jeśli rzeczywiście chce się czegoś dowiedzieć, musi grać ostro. Każdą istotę z Zaświatów można było sobie podporządkować, jeśli tylko znało się jej sekretne imię. Patrząc boucce prosto w oczy, zaczął: - Przywołuję cię twym prawdziwym imieniem... Boucca zakrył spiczaste uszy rękami, jęcząc rozpaczliwie. - .. .i zmuszam cię do posłuszeństwa - ciągnął Sonny niewzruszenie. - Od tej chwili jesteś na moje rozkazy, bo imię twe Robin Filut. Nagle żałobne zawodzenie przeszło w gromki śmiech. - Nie, no, błagam! - wydyszał w końcu. - To imię nie jest już takie znowu strasznie sekretne. - Otarł łzę z kącika oka, chichocząc. - Biedny idioto, powinieneś częściej chodzić do teatru. Sonny czuł, że policzki płoną mu z zażenowania i upokorzenia. - Szekspir zdradził je już dawno temu. Jak sobie to wyobrażasz, miałbym co wieczór wychodzić na scenę i padać w wiernopoddańczym pokłonie za każdym razem, kiedy

ktoś zawoła „Robin Filut"? - Boucca potrząsnął głową z rozbawieniem. - Ostrzegałem starego Williego, załatwiłem mu nawet atak bardzo dokuczliwych pcheł, aby odwieść go od tego pomysłu. Ale cóż, pisarze! Uparty gatunek. W związku z tym imię straciło nieco ze swej mocy, rozumiesz. Podobnie „Puk", więc nawet nie próbuj. Równie dobrze można by krzyczeć za mną „hej, koleś". - Prychnął, po czym dodał złośliwie na pożegnanie: - Nie wiedziałem, że przesławna gwardia Oberona to gromada tępych osiłków. Pięści Sonnyego zacisnęły się w bezsilnym gniewie. Nagle przypomniał sobie skrypt, należący do dziewczyny i napis na pierwszej stronie: „Własność Kelley. Uprzejmego znalazcę proszę o zwrot (tak, mam ciebie na myśli, Bob!)" Rzeczywiście, istoty tego gatunku słynęły ze skłonności do kleptomanii. - To spróbujemy inaczej - powiedział Sonny. - Przywołuję cię twym prawdziwym imieniem... Bob. Boucca zesztywniał i zamarł w pół kroku, odwrócił się i wycelował w Sonny'ego przenikliwe spojrzenie. - Pomożesz mi? - Nie wiem, gdzie to jest - odparł boucca, zmuszony do posłuszeństwa - ale... wiem, co to jest. - To kelpie, prawda? - Skoro wiesz, to po co ci jestem potrzebny? Jego słowa zdawały się potwierdzać podejrzenia Sonny ego. Nie zamierzał tracić czasu na rozmowy o kelpie, było tyle innych rzeczy, o które chciał zapytać, nie wiedział tylko, jak daleko może się posunąć. - No dobrze. W takim razie zadam ci inne pytanie. Bob czekał.

-Ta dziewczyna. Aktorka, która graTytanię. - Skinął głową w kierunku garderoby, gdzie zniknęła. - Przed chwilą mnie widziała. - Zauważyłem. - Byłem zasłonięty, a ona mnie widziała! - wykrzyknął. Zaczynał tracić cierpliwość. Bob przechylił głowę i zapytał, z irytująco nieodgadnio-nym wyrazem twarzy: - Jak to możliwe? - Właśnie o to cię pytam. Jak to możliwe, że istota śmiertelna widziała mnie pomimo zasłony? - To niemożliwe. - Co chcesz przez to powiedzieć? - W Sonnym walczyły sprzeczne uczucia: nieufność w stosunku do potężnej istoty i nieopanowana ciekawość. - Zadajesz strasznie dużo pytań. Sonny odetchnął głęboko. Wiedział, że jeśli rozgniewa bo-uccę, ten może zniknąć bez słowa. - Proszę. To dla mnie... bardzo ważne. Bob przekrzywił głowę i zamyślił się. Podczas tej rozmowy przez cały czas zmieniał kształt i proporcje, w delikatny, ledwo zauważalny sposób, jakby migotliwość jego cielesnej powłoki stanowiła odzwierciedlenie tego, co mówił - nierzetelna treść w nierzetelnej formie. - Czy wiesz, Sonny Flannery, dlaczego Oberon zamknął Bramy? - Oczywiście, że wiem. - Sonny z trudem panował nad irytacją. - Przecież jestem Janusem. - Jesteś, owszem. W dodatku z pewnością bardzo dobrym — stwierdził, z lekkim tylko sarkazmem. Uniósł dłoń w ostrze-

gawczym geście, na znak, że jeszcze nie skończył. - Jesteś też podmieńcem. Wykradziono cię ze świata śmiertelników, kiedy leżałeś jeszcze w kołysce, podobnie jak pozostałe istoty twego rodzaju. Ale, w przeciwieństwie do nich... Ciebie Oberon potraktował wyjątkowo, wprowadził do swego domu, wychował prawie jak własnego syna. - Masz coś konkretnego na myśli? - Owszem. - Bob powoli pokiwał głową i spojrzał na Sonny'ego, który nie spuszczał z niego wzroku. - Ale nie chodzi mi o ciebie, tylko o niego. Sonny wiedział doskonale, jak postrzega Oberona większość podmieńców i spora grupa istot nadprzyrodzonych: z lękiem i nieufnie. Tylko że jego król potraktował rzeczywiście jak członka rodziny; owszem, jego arogancja często graniczyła z okrucieństwem, ale nigdy nie zawiódł zaufania Sonny'ego, który darzył go szacunkiem i był mu szczerze oddany. - Jakąż to bajeczkę opowiedział Oberon swemu ulubieńcowi, by wytłumaczyć się z zamknięcia Bram? - zapytał Bob drwiąco. Sonny spojrzał na niego przenikliwie. - Zamknął Bramy, by nas chronić. - Jakich „nas", chłopcze? - Bob przekrzywił głowę. - Nas - śmiertelników czy nas mieszkańców Zaświatów? - I tych, i tych. Zrobił to, by zapewnić bezpieczeństwo obu światom. -To, co ty nazywasz bezpieczeństwem, znaczna część istot nadprzyrodzonych określa mianem niewoli. Co jeszcze powiedział ci nasz dobry i łaskawy król Oberon? Przed jakimż to niebezpieczeństwem postanowił chronić poddanych?

Sonny zmarszczył brwi. Nie rozumiał, jaki to wszystko ma związek z nim, z kelpie, z dziewczyną, ze wszystkim, czego chciał się dowiedzieć. Nie miał jednak wyboru, musiał dalej grać w tę grę. - Powiedział mi, że na przełomie wieków, według ziemskiej miary czasu, pewna kobieta przeszła ze świata śmiertelników do świata nadprzyrodzonego, ukradła z kołyski elfie dziecko, po czym wróciła tą samą drogą. Dlatego właśnie król zamknął Bramy - by zapobiec podobnym wydarzeniom. - Oburzająca hipokryzja! - Bob podskoczył lekko i nagle, bez najmniejszego wysiłku, znalazł się na podeście schodów. Jego oczy płonęły gniewnie. - Pomijając już fakt, że mieszkańcy Zaświatów zawsze traktowali wykradanie ludzkich dzieci jako coś w rodzaju sportu narodowego... Nie uważasz, że cała ta historia jest mocno naciągana? Zamknięcie Bram było dość radykalnym posunięciem. Tyle hałasu o jedno skradzione dziecko? - To nie było zwyczajne dziecko! - zaprotestował Sonny. - Teraz decyzja Oberona zapewne może wydawać się dyskusyjna, ale miał prawo tak postąpić. To dziecko miało odziedziczyć po nim tron! Boba to nie przekonało. - Aha, natomiast fakt, że ty urodziłeś się jako syn ubogiego farmera, a twój przyjaciel, jak mu tam? Maddox. On miał za ojca zwykłego kowala, dawał elfom przyzwolenie na to, by wykraść was z domów rodzinnych? -Ja... - Myślisz, że twoja matka nie płakała za tobą? Nie szarpała z rozpaczy swych pięknych ciemnych włosów, nie padła na ziemię, przygnieciona żalem za utraconym dzieckiem?

- Co wiesz o mojej matce? - zapytał Sonny gniewnie. - Piękna kobieta, o silnej woli i nieposkromionym sercu. Błękitne oczy. Śliczna twarz... Zanim nie wykrzywił jej grymas rozpaczy. - Boucca mówił stłumionym głosem, złośliwy błysk opuścił już jego oczy. - Kiedy zniknąłeś, o mało nie pękło jej serce. To wydarzenie ją zniszczyło. Zniszczyło całą rodzinę. Wszyscy myśleli, że oszalała. Mąż opuścił ją, bo nie mógł patrzeć, jak cierpi. - Przestań! - Nie wydaje ci się, że taka kobieta nie puściłaby tego płazem? Że może poprzysięgłaby zemstę? - Boucca przeszył Sonny ego zielonym spojrzeniem. - Dziecko za dziecko? - Moja matka... - Nie potrafiłaby przedostać się do tamtego świata, choćby nie wiem jak była silna i zdeterminowana. W każdym razie, nie bez pomocy. - Ale przecież właśnie powiedziałeś... -Aha. Sonny wpatrywał się w niego ze zdumieniem. - Zastanawiające, co? - Po tych słowach Bob zamilkł, ukucnął na podeście i zapatrzył się w Sonny'ego nieruchomym wzrokiem. „Zagadki. Czemu ciągle zadaje mi zagadki?" Pytania bez odpowiedzi, gwałtowny przypływ emocji wywołanych opowieścią o matce. Jego życie w świecie śmiertelników mogło być... Miał straszną ochotę pytać dalej, ale opanował ją i odwrócił się na pięcie, gotów odejść. Ale o tę jedną rzecz musiał zapytać, nie dawała mu bowiem spokoju. - Odpowiedz na jeszcze jedno moje pytanie.

- Czy to rozkaz? - Bob spojrzał na niego obojętnie. - Nie. Proszę - Sonny uniósł dłoń w wymownym geście. - Po prostu jestem bardzo ciekaw. Jeśli tylko zechciałbyś mi opowiedzieć, jak to było naprawdę. Ta historia, którą słyszałem o tobie i leprechaunie... - I słoju z miodem? - Właśnie. To prawda? Tak było? - Cóż... Uszy w środku nadal mam trochę lepkie. Czasem lata za mną rój zakochanych pszczół. O czym to świadczy? - Jak ci się udało wydostać? - Bogom niech będą dzięki za postęp. - Bob wzniósł oczy. -Jakieś osiem czy dziewięć lat temu w miejscu, gdzie byłem zakopany, zjawili się jacyś szemrani przedsiębiorcy i zaczęli budować ekskluzywny ośrodek wypoczynkowy i pole golfowe. Wjechały buldożery i bum! moje więzienie rozpadło się na kawałki. Sonny zaśmiał się mimo woli. Bob wzruszył ramionami. - To bardzo ładne pole golfowe. Goście może trochę się dziwią, czemu ginie tam tyle piłeczek. Poza tym kanalizacja płata czasem figle. - Nie zadzieraj z leprechaunem. - Właśnie. - Co zrobiłeś, że zasłużyłeś sobie na jego gniew? - Tego ci nie powiem - odparł Bob z nieprzejednaną miną. -Ale czemu... - Powiem ci coś innego. Słuchaj uważnie. Sonny skinął głową. Spojrzenie jego rozmówcy było tak intensywne, że odbierał je niemal jak dotyk.

- Dawno, dawno temu - ciągnął boucca - byłem pachołkiem Oberona, tak jak ty. Nigdy jednak nie byłem jego błaznem. Nie jestem też całkiem wyzbyty współczucia. - Bob, zwany również Pukiem, zwanym również Robinem Filutem, zaśmiał się łagodnie i zeskoczył lekko na ziemię, po czym zniknął za kulisami. Jego ostatnie słowa odbiły się echem w ciemnym wnętrzu: - Opiekuj się nią, Sonny. Tak jak ja...

11 Kelley wzięła prysznic w maleńkiej łazience przylegającej do garderoby i wysuszyła włosy suszarką. Oczywiście, kiedy spojrzała w okienko pod sufitem, okazało się, że na zewnątrz leje jak z cebra. Całe szczęście, że przy kurtce miała kaptur, bo parasolka zaginęła kilka dni wcześniej. Głównym podejrzanym był, oczywiście, Bob. Spakowała rzeczy. Za chwilę będzie w domu, gdzie czekają „miły, spokojny wieczór". Zamierzała spędzić go na opracowywaniu planu przetransportowania konia z mieszkania w taki sposób, by nie wywołać przy tym paniki wśród sąsiadów.

Stanęła w drzwiach. Z dachu spływała prawdziwa ściana deszczu. Przez chwilę rozważała, czy nie lepiej zostać na noc w teatrze. W perspektywie miała bliskie spotkanie z rozszalałymi żywiołami - najpierw z rzęsistą ulewą, a po przyjściu do domu z wściekłą Tyfif. Tchórz. Wyprostowała się, naciągnęła kaptur na głowę i zaczęła biec. Czuła się jak prekursorka nowej dyscypliny sportowej -podwodnego joggingu. Prawie nic nie widziała przez zwartą ścianę deszczu. Skuliła ramiona i popędziła w kierunku chodnika biegnącego wzdłuż muru teatru, przynajmniej częściowo ukrytego pod niskim okapem dachu. Uniosła głowę. Jakiś człowiek stał na drewnianej skrzynce przystawionej do ściany i zaglądał do środka przez okno. Okno jej garderoby. „W której spędziłam ostatnie piętnaście minut, paradując w samym ręczniku!" Przycisnęła rękę do ust, by stłumić okrzyk, wyrywający się jej z gardła, drugą zaś zaczęła grzebać w przeładowanej torbie, gorączkowo szukając puszki z gazem. Zaczęła się cofać, ale nagle podglądacz zesztywniał - co wydało jej się dość dziwne, niemożliwe przecież, żeby usłyszał jej kroki w straszliwym rumorze, jaki czynił deszcz bębniący w pokrywy śmietników. Kelley odwróciła się i już zamierzała ruszyć biegiem, by ukryć się w budynku, nie zdążyła jednak zrobić nawet kroku, gdy mężczyzna zastąpił jej drogę. „To niemożliwe, nikt nie umie się tak szybko poruszać" — pomyślała. Potem spojrzała na niego i nagle cały świat przestał istnieć. „Przystojny Nieznajomy".

Jego twarz wyglądała dokładnie tak, jak zapamiętała ją z parku i ze snu podczas próby. Tyle, że tym razem jego spojrzenie nie wyrażało współczucia ani zrozumienia. Widziała w nim jedynie ostrzeżenie. Piękne usta ściągnęły się w cienką, surową linię. Kelley zaniepokoiła się. - Nie widzę kwiatów, nie pracujesz więc w firmie kurierskiej - zaczęła, unosząc wyzywająco podbródek. - W takim razie, co tu robisz? - Szukam ciebie. Te dwa słowa sprawiły, że serce zaczęło niespokojnie tłuc w jej piersi. Miała ochotę cofnąć się o krok, ale się powstrzymała. Nie tak wyobrażała sobie kolejne spotkanie z Przystojnym Nieznajomym. Czuła, że zaczyna być niebezpiecznie. - Co robiłaś w parku wczoraj po zmroku? - zapytał ostrym tonem. - A czemu twierdzisz, że byłam tam po zmroku? - odparowała gniewnie. - Wiem, że tam byłaś. Wiem, że zostałaś, kiedy sobie poszedłem i wiem, że coś tam znalazłaś. - Przyglądał jej się uważnie. - Muszę wiedzieć, gdzie to jest. Powiedz mi. - Spadaj. - Przepraszam? - Zamrugał, zdziwiony. Z tą bezradną miną wyglądał bardzo chłopięco i Kelley pomyślała, że jest pewnie niewiele starszy od niej, może rok, dwa. To jednak, rzecz jasna, wcale nie czyniło go mniej groźnym. Kelley nie dała się zwieść pozorom. Nie na darmo wychowała ją temperamentna Irlandka. Powtórzyła, wyraźnie akcentując każdą sylabę: - Spa-daj.

Przystojny Nieznajomy miał kompletnie zdezorientowaną minę, jakby nigdy wcześniej nikt nie zwracał się do niego w ten sposób. - Nie rozumiesz. Musisz mi powiedzieć, co znalazłaś. To dla twojego dobra, zaufaj mi. - Zaufać ci? Przyczaiłeś się tutaj i czekałeś na mnie, pewnie wcześniej mnie śledziłeś i podglądałeś przez okno, kiedy się przebierałam! Raczej nie ma mowy o zaufaniu! - Nie podglądałem cię. - Jasne. Przynajmniej miał na tyle przyzwoitości, że się zarumienił. -Widziałem tylko, jak wychodziłaś. Musiałem sprawdzić, czy jesteś sama, bo chciałem z tobą porozmawiać. - Akurat! - prychnęła Kelley. - Porozmawiać? Wyglądał na tak zaskoczonego i zmieszanego jej oskarżeniami, że była niemal skłonna mu uwierzyć. Tyle, że jakoś nie miała na to ochoty. - I dlatego wcześniej czaiłeś się za kulisami? Kelley nie spodziewała się takiej reakcji. Oczy nieznajomego rozszerzyły się gwałtownie, odskoczył od niej jak oparzony, jakby nagle zmieniła się w odrażającą maszkarę. „Co, do licha?" - Zamierzasz dalej mnie prześladować? - spojrzała przez ramię, w nadziei, że może zobaczy któregoś ze współpracowników. Niestety, deszcz dawno przepędził wszystkich do domu. - Oczywiście, że nie! - odparł z oburzeniem. Zrobił krok w jej stronę, a Kelley odskoczyła instynktownie w tył. -Tylko mnie dotknij, a zacznę wrzeszczeć tak, że zaraz zleci się tu pół Nowego Jorku.

Argument okazał się skuteczny. Jego twarz znów przybrała ten zdziwiony, chłopięcy wyraz. Kelley odważyła się spojrzeć mu w oczy. Z wrażenia odebrało jej dech w piersiach. Jego spojrzenie było tak świetliste, że miała wrażenie, jakby padł na nią blask reflektora. Wiedziała, że jest niebezpieczny, mimo to pragnęła tylko jednego - wyciągnąć rękę i dotknąć jego twarzy. „Co ujrzysz w chwili zbudzenia. Otrząsnęła się. Widziała, że jej prześladowca walczy ze sobą, próbuje powstrzymać targające nim silne emocje. Instynktownie zrobiła krok w tył. - Robi się późno, nie mam czasu na takie dyskusje -mruknął w końcu, zniecierpliwiony i jednocześnie zerknął w niebo. Spojrzenie Kelley mimowolnie powędrowało za jego wzrokiem. „Skąd, u licha, może wiedzieć, czy robi się późno?" Niebo od rana miało tę samą barwę brudnej szarości. Znów zrobił krok w jej stronę. Wszystkie zakończenia nerwowe w jej ciele nagle wszczęły alarm. Miała ochotę natychmiast rzucić się do ucieczki. A najlepiej odlecieć. Czuła dziwne łaskotanie wzdłuż kręgosłupa, ramion, aż po koniuszki palców, jakby rzeczywiście zaraz miały wyrosnąć jej skrzydła. Jednak stopy wciąż bezczynnie dotykały ziemi. Wstrzymała oddech. Wzrok nieznajomego paraliżował ją, czuła się jak schwytana w pułapkę. Wyciągnął rękę, palcami musnął jej ramię. Nagle szarpnęło nim do tyłu, jakby poraził go prąd. W tym momencie, wyzwolona spod władzy jego spojrzenia, Kelley rzuciła się do ucieczki. Zadziwiająco prędko odzyskał równowagę, zła-

pał ją za kaptur i włosy i pociągnął ku sobie. Rozległo się ciche trzaśnięcie - to rozpiął się naszyjnik na szyi Kelley. Czterolistna koniczyna z zielonego bursztynu wylądowała w kałuży. Strach ustąpił miejsca wściekłości. Jej pięść zatoczyła szeroki łuk, sekundę później przystojniaczek poleciał do tyłu i walnął plecami w ceglany mur. - Jak śmiesz? - krzyknęła. Nagle poczuła, że zrobiło się potwornie zimno, temperatura powietrza przypominała teraz jej lodowaty gniew. Szare oczy nieznajomego rozszerzyły się w przerażeniu...

12 Rozbłysło ostre światło, przypominające wybuch fajerwerków. - Jak śmiesz? - powtórzyła. Moc jej głosu znów rzuciła nim o ścianę. Sonny zasłonił twarz. Ziemia wirowała, przez moment myślał, że zwymiotuje. Mrużąc oczy przed blaskiem, podniósł wzrok. Szczęka dosłownie opadła mu ze zdumienia. Stojąca przed nim postać w niczym nie przypominała dziewczyny sprzed chwili, zmokniętej i przestraszonej. Otaczała ją świetlista łuna, niczym skrzydła, skrzące się diamentowym blaskiem.

Chciał błagać o wybaczenie. Prosić, by ukarała go sprawiedliwie za jego zachowanie, straszliwą zniewagę, której się dopuścił. Jaśniejsza od gwiazd, istniała po to, by ją czcić i by się jej lękać. Przenikliwy ból przeszył jego pierś, łzy żalu napłynęły mu do oczu. Czuł się tak, jakby znowu był małym chłopcem, biegającym po komnatach pałacu Oberona, chłopcem, który zdawał sobie sprawę, że nigdy nie stanie się jego prawowitym mieszkańcem, nie dorówna zamieszkującym je istotom, nigdy nie zdoła zasłużyć na ich prawdziwą miłość i zawsze będzie dla nich najwyżej zabawką, domowym zwierzątkiem. Istotom takim jak ta bogini, na którą patrzył w tej chwili, której blask spływał na niego, a on wiedział, że nie jest godzien... A potem gwiazda zgasła, równie nagle jak rozbłysła. - Dupek. Sonny potrząsnął głową, oszołomiony i zdezorientowany. Pod powiekami latały mu świetlne plamy. Zamrugał kilka razy, a dziewczyna spojrzała gniewnie na niego i zapięła naszyjnik. - O mało go nie zniszczyłeś. Przez moment Sonnyemu wydawało się, że nadal widzi wokół niej migotliwą aurę, jednak wyraźnie przygaszoną, widmową. Po chwili całkiem znikła. Niemożliwe, by dziewczyna schowała się za zaklęciem. Dla Janusa taka zasłona była zaledwie cienkim welonem, potrafił przejrzeć ją bez trudu, nawet tak daleko od Bramy. - Jesteś niedorozwinięty czy jak? Co się gapisz? - zapytała, wsuwając srebrny wisior za bluzkę. Sonny podniósł się niepewnie. Dziewczyna trzymała teraz w ręku puszkę z gazem, wymierzoną prosto w jego nos.

- O co chodzi? Brałeś coś? - Kim ty jesteś? - zapytał, rozcierając obolałe ramię. - Chyba powinieneś wiedzieć? - prychnęła. - Przecież ciągle za mną łazisz. - Nie łażę za tobą. - Potrząsnął głową, ale zdał sobie sprawę, że miała prawo odebrać jego zachowanie właśnie w ten sposób. - No, nie w tym sensie. Pomyślałem tylko, że może mogłabyś mi pomóc. - Wiesz co? - Odrzuciła głowę do tyłu, jej oczy wciąż płonęły gniewem. - Jakoś w tej chwili nie mam specjalnie ochoty ci pomagać. Może innym razem. Albo nie. Raczej nigdy. Sonny uznał, że naj rozsądniej będzie się wycofać. Miał już tego serdecznie dosyć. - W porządku. Rozumiem. Przykro mi, że cię wystraszyłem. -Jasne. Więcej za mną nie łaź. I nie próbuj atakować. Teraz sobie pójdę - powiedziała, robiąc kilka kroków do tyłu. Puszkę z gazem nadal trzymała w pogotowiu. - Nie waż się mnie śledzić. - Możesz być spokojna. Więcej nie będę ci przeszkadzał. - Uniósł dłonie i wyciągnął je w uspokajającym geście. -Obiecuję. - Lepiej dotrzymaj słowa - powiedziała, po czym odwróciła się na pięcie i pobiegła przed siebie. Uciekła. Bała się go. Nie był tym zachwycony. - Widzę, że świetnie ci poszło - zauważył oschle Mad-dox, wychodząc zza śmietnika, gdzie siedział przez cały czas,

dodatkowo ukryty za magiczną zasłoną. Sonny odwrócił się i spojrzał na niego. - Nie, no, naprawdę. Chyba cię lubi. - Maddox... - Już się zamykam. - Miałeś stać na czatach - zauważył Sonny. - I stałem, ale ona była naprawdę szybka. - Wzruszył ramionami. - Poza tym, trzeba było nie zdejmować zasłony. - Nie jestem wcale pewien, czy to by cokolwiek zmieniło - odparł Sonny, patrząc za znikającą w oddali dziewczyną. - To znaczy? - Widziała mnie. Dzisiaj w teatrze, chociaż byłem schowany. A ty... Widziałeś ją? - spytał, chwytając przyjaciela za ramię. — Teraz, przed chwilą — widziałeś, co się działo? Twarz Maddoxa była nieprzenikniona. Deszcz nieco ustał, ale po ich twarzach nadal spływały strugi wody, żaden z nich jednak nie zwracał na to uwagi. - Widziałem... coś - odparł Maddox głosem całkowicie pozbawionym emocji. Dał im jednak upust w kolejnym zdaniu: - Mało nie narobiłem w majty. - Powinniśmy za nią pójść. Maddox w odpowiedzi gwałtownie potrząsnął głową. - O, nie. Nie, nie, nie. Obiecałeś jej, że nie będziesz za nią łaził. Zastanowiłbym się dwa razy, nim złamałbym obietnicę daną takiej ślicznej, uroczej i płochliwej dziewczynie. Szczególnie, że bez trudu potrafiłaby cię znokautować. - Boucca niewiele powiedział mi o kelpie, głównie powtarzał, jaki to niebezpieczny stwór, ale za to jestem pewien, że „śliczna i urocza dziewczyna" wie na temat tego, co wydarzyło się nad jeziorem znacznie więcej, niż chce przyznać, i uważam, że koniecznie powinniśmy zdobyć te informacje.

- Nie wspomniał, że przy okazji boucca kazał mu również opiekować się dziewczyną. - Odpuść sobie, Son - powiedział Maddox i zwrócił swe kroki w stronę przeciwną do tej, w którą poszła dziewczyna. - Potrafię zwęszyć kłopoty, ty też to potrafisz. Zapomnij o niej. Owszem, Sonny potrafił zwęszyć kłopoty. Niechętnie musiał przyznać, że Maddox ma rację. Ruszył za przyjacielem, z ociąganiem, od czasu do czasu oglądając się za siebie. Zapomnieć o niej, zdawało się teraz najtrudniejszym zadaniem na świecie.

13 Stanąwszy przed drzwiami, Kelley wzięła głęboki wdech i przekręciła klucz w zamku. - Tyff? - zawołała. - Wróciłam. Strasznie mi przykro... Cisza. -Tyff? - Zjadł moje mydło. - powiedziała Tyff, głosem, jakim prowadzi się uprzejmą konwersację. Wyszła z łazienki, ramiona skrzyżowała na piersi. - Moje ręcznie robione ziołowe mydło do twarzy. Japońskie. Kosztowało osiemdziesiąt dolarów. Zjadł je.

-Och... - Zjadł też twoje za dwa dolary. Nie protestowałam... - Tyff, jest mi bardzo, bardzo przykro. - Tak naprawdę, to mu je dałam. - Tyff uśmiechnęła się słodko. Przez chwilę piorunowała Kelley wzrokiem przypominającym zanurzony w miodzie sztylet, po czym, marszcząc brwi, zauważyła: - Kapiesz. - Złapała mnie ulewa. - Bądź tak miła i włóż na siebie cos' suchego, zanim zniszczysz mi podłogę, dobrze? Kelley spojrzała w dół. Wokół jej stóp utworzyła się pokaźna kałuża. Minęła Tyff, która tylko pokręciła głową. Z łazienki dobiegło przyjazne rżenie. Ściągnęła dżinsy i kurtkę i owinęła się wielkim puchatym szlafrokiem. Już drugi raz z rzędu wróciła do domu przemoczona do suchej nitki i nie były to miłe powroty. Pomyślała, że filiżanka herbaty dobrze by jej zrobiła. Poza tym, dzięki wizycie w kuchni odwlecze się moment pójścia do łazienki. - Zjadł... płatki? - spytała z nieśmiałym uśmiechem, mijając Tyff w korytarzu. - Jak już... no, jak pożarł mydło? - Nie zjadł. - Tyff ruszyła za nią do maleńkiej kuchni. - Wo b awie przed utratą reszty kosmetyków dałam mu trochę tych śmiesznych chrupków dla dzieci. Machnęła ręką w stronę pudełka z napisem „Lucky Charms", stojącego na blacie. - Zostały zaakceptowane. Podobnie jak drapanie za lewym uchem. Kelley wpatrywała się w Tyff z bezgranicznym zdziwieniem. Zupełnie ją zaskoczyła takim podejściem do sprawy. - Nie, żebym go polubiła czy coś w tym rodzaju! - zastrzegła Tyff. - Bo wcale nie polubiłam.

-Aha. - Chociaż jest bardzo miłym konikiem i nawet nie narobił nam konikowego bałaganu urwała, widząc, że Kelley bacznie jej się przypatruje. - Nieważne. - Aha - powtórzyła Kelley i zaczęła przygotowywać herbatę. Po chwili milczenia Tyff spytała: - Winslow, co się stało? - O co ci chodzi? - Wyglądasz, jakbyś zobaczyła ducha. I wcale nie chodzi o konia, żywiącego się mydłem. Co jest? Kelley zagryzła dolną wargę, która zaczęła drżeć. Dopiero teraz, we własnym mieszkaniu, wreszcie bezpieczna, uprzytomniła sobie, co tak naprawdę się wydarzyło. - Kelley? - Wczoraj w parku spotkałam tego chłopaka. Nigdy wcześniej go nie widziałam, a on dał mi różę i... no, zniknął. - I c o ? - Wydaje mi się, że on za mną łazi. - Posłuchaj - zaczęła Tyff spokojnie i powoli. - Wiem, że wcześniej nie mieszkałaś w wielkim mieście i tak dalej, ale to brzmi bardzo nieciekawie. - Czekał dziś przed teatrem. - Przed teatrem? Jeszcze lepiej! Zawiadomiłaś policję? - Nie, ale powiedziałam mu, żeby przestał za mną chodzić. - O, świetnie, rozmawiałaś z nim. Bardzo rozsądnie z twojej strony - stwierdziła Tyff z przekąsem. - Wiem, wiem... - Kelley wpatrywała się roztargnionym wzrokiem w filiżankę z herbatą. Ale gdyby rzeczywiście

chciał mnie skrzywdzić, na pewno by to zrobił, okazji nie brakowało. Powiedział, że powinnam mu zaufać. - Co? Zaufać mu? Hej, a może to twoja stuknięta ciotecz-ka wynajęła go, żeby cię pilnował, co? - Jak detektyw? - Kelley zamrugała powiekami, by przegonić cisnące się do oczu łzy. Przykro jej się zrobiło, kiedy pomyślała, że nieznajomy dał jej różę tylko po to, by się do niej zbliżyć, że ten czarujący gest był jedynie częścią przemyślanej strategii. - Właśnie. Albo ktoś w rodzaju goryla - dodała Tyff. -Obie wiemy, z jakim entuzjazmem cioteczka Em zareagowała na twoją decyzję o przeprowadzce. Po chwili namysłu Kelley stwierdziła krótko: - To możliwe. Owszem, Emma bywała niepokojąco nadopiekuńcza. Tyff z westchnieniem spojrzała na zegarek. - Muszę lecieć. Mam randkę. Dzięki tej końskiej aferze będę musiała wziąć prysznic na siłowni. Na pewno mogę zostawić cię samą? - Poradzę sobie - odparła Kelley. Teraz, kiedy opowiedziała Tyff o spotkaniu z nieznajomym, czuła się znacznie lepiej. Nagle całe zdarzenie przestało jej się wydawać takie straszne. Urok miejskiej dżungli, i tyle. Z tym potrafiła sobie poradzić. - Bądź tak miła i nie zrób niczego głupiego! - poprosiła Tyff, po czym zarzuciła na ramiona kaszmirowy szal i ruszyła do wyjścia. - Nasz nowy współlokator może i jest milusi, ale na razie nie dołożył się do czynszu, więc przez jakiś czas na pewno będziesz mi jeszcze potrzebna. Kelley uśmiechnęła się szeroko i skinęła głową. Nie mogła uwierzyć, że Tyff okazała jej tyle wyrozumiałości.

- Może w ramach wieczornej rozrywki wymyślisz, jak skłonić tę słodką maskotkę do opuszczenia naszej wanny. -Tyff otworzyła drzwi i już na klatce dodała: - A jeśli będziesz wychodzić, uważaj na siebie, dobra? - Obiecuję. Baw się dobrze. Kelley wróciła do kuchni. Wzięła do ręki pudełko chrupek i potrząsnęła nim. Została może połowa zawartości. Z łazienki dobiegło rżenie. Podeszła do drzwi łazienkowych i wetknęła głowę do środka. Koń zastrzygł uszami i parsknął, po czym wypuścił nosem wielką, tęczową bańkę, która prędko urosła do rozmiarów sporego balonika i pękła z hukiem. Zwierzę zrobiło zdziwioną minę, a gdy Kelley zaczęła się śmiać, odpowiedziało cichym rżeniem, brzmiącym jak nieśmiały chichot. - Chodź, koniku - powtórzyła kolejny raz. Czuła się jak idiotka. Po pierwsze, wyglądało na to, że koń jest sprytniejszy od niej. Próbowała wywabić go z wanny, przesuwając rękę z chrupkami coraz dalej i dalej, ale nie dał się nabrać. Wyciągał szyję za jej dłonią, a kiedy już nie mógł jej dosięgnąć, cofnął łeb i spojrzał na Kelley wielkimi smutnymi ślepiami, aż w końcu musiała skapitulować; siadła na brzegu wanny i pozwoliła mu zjeść wszystkie piankowe księżyce, podkówki i koniczynki. Po drugie, nie mogła zwracać się do konia per „koń". Wydawało się to nieco niegrzeczne. Wysypała na dłoń kolejną porcję chrupek i przysunęła ją do aksamitnego pyska. Wielkie ślepia zalśniły radośnie. Poczuła łaskotanie i zaśmiała się. Imię pojawiło się nagle, ni stąd, ni zowąd.

- Lucky - mruknęła - Szczęściarz. Koń uniósł łeb i wpatrywał się w nią, przeżuwając spokojnie. Hm, pasowało. Miał szczęście, że tamtej nocy znalazła się w pobliżu. I że sąsiadka, pani Madsen, nie słyszała tego całego rabanu i nie zawiadomiła policji. Że właściciel nie wpadł z wizytą. A przede wszystkim, że Tyff, z jakichś niewyjaśnionych względów, jeszcze nie zamordowała ani Luc-kyego, ani jej. Podrapała konia za lewym uchem, a on zarżał cicho. Gdyby był kotem, pewnie mruczałby teraz rozkosznie. „Oby tylko szczęście się od ciebie nie odwróciło" - pomyślała.

14 Sonny zrobił unik i opadł na jedno kolano. Uderzył się przy tym boleśnie, była to jednak niewielka cena w porównaniu z perspektywą utraty głowy w paszczy boggarta. Potwór wynurzył się ze szczeliny na Strawberry Fields. Jego cielsko pokrywały jadowite kolce, ostre zęby zgrzytały groźnie. Zasyczał i zniknął w ciemności. Sonny, klnąc, puścił się w pogoń. Usilnie próbował skupić się na tym, co dzieje się tu i teraz i przynajmniej na chwilę zapomnieć o tej dziwnej irytującej dziewczynie.

Boggart zaczął przedzierać się przez zarosła, warcząc groźnie. Sonny znów zaklął i ruszył w jego siady. Za pasem gęstych krzaków otworzyła się polana - pusta, Sonny czuł jednak charakterystyczny fetor, jakby woń trojeści. Potwór ukrył się, ale był gdzieś w pobliżu. Sonny usłyszał szelest liści nad głową. Spojrzał w górę i zrozumiał, że boggart zwiódł go prosto w pułapkę. Krążyło nad nim stado kruków. Ciarki przeszły mu po plecach. To nie były zwykłe kruki, te należały do Mabh, Królowej Jesieni, władczyni tajemniczej krainy Pogranicza, ogromne ptaki o lśniących czarnych piórach, czerwonych ślepiach i wielkich zakrzywionych szponach. I ogromnym upodobaniu do ludzkiego mięsa. Sonny domyślał się, że boggart to również jeden z poddanych Mabh. Trzęsącymi się dłońmi wyjął z torby trzy gałązki i wypowiedział słowa zaklęcia. W jego rękach pojawił się srebrny miecz. Boggart ukazał się na przeciwległym krańcu polany, ramiona trzymał uniesione w górę. Na ten znak kruki przystąpiły do ataku. Miecz błysnął w ciemnościach, kiedy Sonny wymierzył cios, który strącił dwóch morderczych napastników na ziemię. Za nimi jednak podążyły następne. Pchnął z całej siły i nadział ptaszyska na ostrze miecza. W ostatniej chwili uskoczył przed kolejnym atakiem, o mało nie tracąc przy tym oka. Przed oczami stanęła mu twarz Kelley. Tym razem nie próbował odsunąć wspomnienia. Przywołując w myślach jej uśmiech, przygotował się do dalszej walki. Kruki ponownie przypuściły atak. Miecz obrócił się w powietrzu - lśniący łuk w ciemnościach.

Wrócił o świcie, kiedy do wnętrza mieszkania sączyło się już światło wschodzącego słońca. Na balkonie, rozparty w fotelu, siedział Oberon. Sonny zdjął kurtkę i znużonym ruchem rzucił ją wraz torbą na kanapę. - Naraziłeś się Mabh, młody człowieku - oznajmił Oberon z lekkim rozbawieniem w głosie. - Sam wiesz, jak ona kocha te swoje ptaszęta. - Powiedz jej, żeby następnym razem trzymała je w domu. Albo, jeśli naprawdę chce mnie sprawdzić, niech przyśle jakieś większe sztuki. Sonny przeciągnął się. W rzeczywistości walka z morderczymi krukami kosztowała go sporo wysiłku, ale jej wynik był zadowalający. Ani jeden nie wyszedł cało z potyczki. Kiedyś Królowa Mabh mogła swobodnie przemierzać ziemski świat. Jej postać budziła prawdziwą grozę i stanowiła pożywkę dla najgorszych sennych koszmarów. W końcu jej okrucieństwa przybrały formę tak przerażającą, że Oberon i Tytania, połączywszy siły, uwięzili Mabh w obrębie jej mrocznego królestwa, krainie Pogranicza. Nadal jednak lubiła posyłać swych podwładnych do ziemskiego świata i oglądać w szklanej kuli, jak sieją zniszczenie - tak jak niektórzy lubią oglądać horrory. Sonny'ego ciarki przechodziły na myśl, co by się stało, gdyby pupile Mabh znaleźli swobodny dostęp do ziemskiego świata - i dlatego tak poważnie podchodził do roli Strażnika. Może nie marzył, by zostać w tym świecie na zawsze, lecz nie chciał też, by uległ on zniszczeniu. Szczególnie, że zamieszkiwały go takie istoty, jak jego Petarda...

Czuł na sobie wzrok Oberona. Miał niejasne wrażenie, że król zadał mu jakieś' pytanie, którego nie usłyszał. - Panie? - Sonny uniósł głowę i napotkał wzrok króla. - Opowiedz mi o dziewczynie. Sonny nie chciał o niej myśleć, a już na pewno nie zamierzał wspominać o niej Oberonowi. Najwidoczniej jednak jego umysł nie słuchał w tej kwestii jego rozkazów. Popełnił błąd, pozwalając królowi spojrzeć sobie prosto w oczy. - Widzę ją. - Sonny czuł się jak mucha zastygła w bursztynie. Nie mógł odwrócić wzroku, Oberon przygwoździł go ciemnym spojrzeniem, wdarł się swym umysłem w jego umysł. - Kto to jest? - Nie wiem. - Nie kłam, chłopcze. - Głos króla nie brzmiał groźnie, lecz Sonny wiedział, że jest w prawdziwych tarapatach i że jego pozycja Strażnika nic tu nie pomoże. - Nie kłamię. To... aktorka. Po prostu dziewczyna, którą spotkałem kiedyś w parku. Oberon w każdej chwili mógł porwać na strzępy przeszkody, którymi próbował bronić się jego umysł, jakby były zrobione z papieru, i zdobyć wszystkie informacje, które Sonny zgromadził na temat dziewczyny. Może i nie było tego dużo, jednak jakoś nie miał ochoty dzielić się nimi z królem. - Hmm - mruknął Oberon. Sonny poczuł, że ucisk w głębi jego czaszki zelżał. Podniósł się - bo nawet nie zauważył, kiedy padł na kolana -i poruszył zesztywniałymi ramionami. - Nie potrafię wydobyć jej z twego umysłu - mruknął król, wyraźnie zaintrygowany. - Ale widzę jej obraz.

- Jest ładna - stwierdził Sonny i wzruszył ramionami z obojętną, miał nadzieję, miną. - Jak na śmiertelniczkę. Po chwili wymownej ciszy usta króla wykrzywił grymas uśmiechu. - Ale chyba nie tak ładna, byś zapomniał, kim jesteś i jakie są twe obowiązki. Sonny lekko skłonił głowę. - Ależ skąd, mój panie. - Świetnie. Bo nie opuszcza mnie przeczucie, że stworzenia, które Mabh posłała przez Bramę, to tylko zwiastuni tego, co nas czeka. W Zaświatach zawsze było niespokojnie, a moja decyzja o zamknięciu Bram, którą sam uważam za słuszną, budzi opór wśród wielu moich wrogów, którzy w tej sprawie skłonni są połączyć siły. Strażnicy nie mogą zawieść. - Nie zawiedziemy cię, panie. - Mam nadzieję. A poza tym, co słychać? Sonny zawahał się, ale tylko na krótką chwilę. Oberon był jego panem, jako Strażnik miał obowiązek mu służyć. Jak w ogóle mogło przyjść mu do głowy, by coś przed nim ukryć? W pamięci słyszał słabe echo słów Boba; postanowił je czym prędzej zagłuszyć. Opowiedział więc o wszystkim, co wydarzyło się przy Bramie. Król wiedział już o boggarcie i krukach Mabh, Sonny zdał więc raport z potyczki z chmarą piskie - król zareagował rozbawieniem, podobnie jak Maddox, co wprawiło Sonnyego w lekkie zakłopotanie - a potem, z żołądkiem ściśniętym ze zdenerwowania, powiedział o śladach, które odkrył nad jeziorem, i podzielił się swymi przypuszczeniach, że prawdopodobnie, przez nieuwagę Strażników,

przedostała się tamtędy jakaś istota z Zaświatów — zapewne kelpie. - Kelpie są niebezpieczne, to prawda - stwierdził Oberon obojętnie, wzruszając ramionami - ale chyba za głupie, by wymknąć się moim Strażnikom. - Śmiem przypuszczać, że nie jest to zwykły kelpie, panie. Sonny wstał, przyniósł torbę, z jej wewnętrznej kieszeni wyjął trzy onyksowe paciorki i złożył je na dłoni Oberona. - Znalazłem je nad jeziorem. Chyba nigdy wcześniej czegoś podobnego nie widziałem. - A ja tak - mruknął król. Sonny nigdy nie przypuszczał, że blada twarz Oberona może stać się jeszcze bledsza - a jednak. Królewska powieka nawet nie drgnęła, mina pozostała niewzruszona. Tylko temperatura powietrza spadła nagle poniżej zera. - Dzikie Zastępy... Sonny nie był pewien, czy dobrze zrozumiał. - Panie? - Te kamyki... - oczy króla pociemniały - .. .potrafią powołać Deresza do istnienia. Sonny miał wrażenie, że krew zastyga mu w żyłach. Nagle dotarło do niego, jaką moc kryją w sobie lśniące czarne paciorki. - Ale przecież... deresz może rozpocząć łowy - wychrypiał przez zaciśnięte gardło. - Właśnie. - Oberon zacisnął pięść, po czym otworzył ją, a paciorki wypadły z jego dłoni i potoczyły się po kamiennej podłodze. Wstał, podszedł do balustrady i zapatrzył się na park. Chyba całkiem zapomniał o Sonnym.

- Och, Mabh. - Głos króla brzmiał surowo, rysy były ściągnięte. - Do czego doprowadzi nas tym razem twoje szaleństwo? Nagle powiał lodowaty wiatr. Sonny osłonił twarz dłonią, a kiedy ją zabrał, króla już nie było. Sokół z krzykiem wzbił się w powietrze.

15 Teatr plonal, a ona nic nie mogla na to poradzic. Caly Manhattan plonal. Było jasno jak w dzień, płomienie rozświetlały niebo na pomarańczowo, lizały chmury ognistymi językami. Wokół rozbrzmiewała koszmarna muzyka: dźwięki piszczałek, dudnienie bębnów i przenikliwe piski darły powietrze pieśnią złowrogiego triumfu, której towarzyszył nieustający tętent kopyt. Kelley spojrzała w dół, na ziemię daleko, daleko w dole. Ulice miasta spływały krwią. Nie mogła nic zrobić. Nie chciała.

Wypełniała ją jakaś nieznana dzika radość, zajęła miejsce, w którym niegdyś znajdowało się jej serce. Otworzyła usta, by dołączyć do potwornego chóru. — Hej, Winslow, wyspałaś się tym razem? Kelley, niespodziewanie wyrwana z zamyślenia, uniosła wzrok. — Cześć, Alec - odparła z westchnieniem. Wciąż miała w pamięci koszmarne sny, które przez całą noc nie dawały jej spokoju. — Owszem, spałam, ale tak naprawdę chyba wolałabym kolejną bezsenną noc. -Jesteś bardzo, bardzo dziwna - zauważył Alec i uśmiechnął się krzywo. — Zamierzałam umieścić podobną uwagę w notce biograficznej do programu. „Dostała główną rolę tylko dlatego, że aktorka złamała nogę", wiesz, coś w tym stylu. — Ej, nie wygłupiaj się! Jesteś świetną Tytanią. I tak między nami: aż się wzdrygałem za każdym razem, kiedy miałem zagrać scenę w altanie z tą Miss Drewienko! Jestem pewien, że teraz będzie zupełnie inaczej. Może poćwiczymy? Przyniosę tylko swój łeb... znaczy, ośli łeb... Kelley odrzuciła głowę do tyłu i wybuchnęła śmiechem. Humor od razu jej się poprawił. Nie było wątpliwości co do tego, że Alec bardzo chętnie pobiegłby z nią w jakiś ciemny kąt trochę „poćwiczyć". Postanowiła nie reagować. Uszczypnęła go lekko w ramię i powiedziała: — Zdajesz sobie chyba sprawę, że zatrudniono mnie tu jako pomoc do wszystkiego? Wykonała dłonią afektowany

gest i władczym głosem oznajmiła: - Jestem Tyrania, królowa elfów... a teraz biegnę pozamiatać, zanim Mindi podpali mi za karę skrzydełka. I uciekła. Z zaskoczeniem stwierdziła, że jej serce bije odrobinę za szybko. Alec był przystojny... jednakże to nie myśl o próbach w ciemnych zakamarkach teatru z nim w jednej z głównych ról sprawiała, że jej serce zaczynało galopować jak szalone. Unikała go do końca dnia. Zaraz po zakończeniu prób ruszyła w stronę parku, uzbrojona w zszywacz, rolkę taśmy klejącej i plik własnoręcznie sporządzonych ulotek. Postanowiła bowiem zacząć działać w sprawie Luckyego. Doszedłszy do wniosku, że może pozbyć się go tylko w jeden sposób, mianowicie odnajdując jego właściciela, przez cały ranek drukowała ogłoszenia na wściekle różowym papierze: zdjęcie konia (zrobione komórką) i garść informacji, podanych bardzo ostrożnie, by nie wywołać w osobach postronnych niepożądanych reakcji, jak dzwonienie na policję czy do szpitala psychiatrycznego. Postanowiła zacząć od południowego krańca parku. Spojrzała na zegarek, mimo woli zastanawiając się, czy... - Kelley proszona na scenę! W oszklonej gablocie pojawiło się znajome odbicie. Nie odwracając się, zapytała nonszalancko: - Jesteś bezdomny? Otworzyła gablotę i przyczepiła do korkowej tablicy różową ulotkę, zasłaniając nią nieaktualne ogłoszenie o jakimś darmowym koncercie. - Co tu robisz? - odpowiedział pytaniem.

- Rozwieszam ogłoszenia. - Zamachała ulotką. - Zresztą, nie twoja sprawa. - Nie powinnaś się tu kręcić. Kelley odwróciła się. Stał tuż za nią, z groźną miną. - Mnie też jest miło znów cię widzieć - rzuciła i ruszyła dalej. Po kilku krokach dogonił ją i zaczął się tłumaczyć: - Nie to miałem na myśli. W jego głosie słychać było irytację. Nie wiedziała tylko, czy zirytował się na nią, czy na siebie samego. Może sam nie wiedział. Nagle uświadomiła sobie, że właściwie ma podobne odczucia. Kruche liście szeleściły pod ich stopami, kiedy ruszyli przed siebie w milczeniu, które w innych okolicznościach, gdyby u jej boku szedł ktoś inny, określiłaby mianem niekrępującej ciszy. - Przepraszam za wczoraj - powiedział w końcu. - A za co dokładnie? - Nie zwolniła kroku ani nie spojrzała na niego. - Yy... Za to, że cię wystraszyłem. - Powiedział to trochę sztywno, niezdarnie, jakby nigdy wcześniej nie musiał wypowiadać słów tego rodzaju. Kelley nie zamierzała ułatwiać mu zadania. W końcu porządnie ją przestraszył. Dlaczego w ogóle z nim rozmawia? - Przeprosiny nieprzyjęte. Zwolnił kroku. - No tak. Rozumiem. - Nic nie rozumiesz! - krzyknęła przez ramię, nie zatrzymując się. Dogonił ją sekundę później. Przez chwilę szedł w milczeniu, wreszcie powiedział:

- Masz rację. Nie rozumiem. Kelley westchnęła. - Czemu niby miałabym przyjąć twoje przeprosiny? Od zupełnie obcej osoby, za cos' takiego? „Przepraszam" to może powiedzieć facet, który niechcący potrąci mnie w metrze. -Rzuciła mu krótkie spojrzenie. - Ale „przepraszam" od tajemniczego nieznajomego, który daje mi różę, potem znika, potem zaczaja się na mnie po pracy i znowu znika... - To ty uciekłaś! - Nie przerywaj! - Prze... yy. Mów dalej, proszę. - A potem znowu się zjawia, nie wiadomo skąd, kiedy spokojnie chodzę sobie po parku... Kelley urwała i, mierząc palcem w jego pierś, dodała: - Nie mogę przyjąć mdłego, banalnego, nędznego „przepraszam, że przeze mnie o mało nie umarłaś ze strachu" od tego człowieka. - Odwróciła się na pięcie i ruszyła dalej. - Mówiąc ściśle, nie przyjęłabym od niego żadnych innych przeprosin, nawet najbardziej przemyślanych, wyrafinowanych i niespotykanych, bo nie wiem nawet, kim on jest. Po chwili położył dłoń na jej ramieniu i powiedział: - Sonny. Spojrzała na niego. Potrząsnął głową z nieśmiałym uśmiechem i pokazał na siebie. - Znaczy, tak się nazywam. - Po chwili dodał z lekkim ociąganiem: - Sonny Flannery. - Kelley - odparła. - Kelley Winslow. - Aktorka - powiedział to pytającym tonem, jakby przypuszczał, że tak naprawdę jest ona kimś zupełnie innym.

- Tak - odrzekła z wahaniem. - Widziałeś mnie przecież w teatrze? - No tak. - W taki razie, Sonny... - Dziwne było nagle zwracać się do niego po imieniu. - Tyle o mnie wiesz, może opowiesz w zamian coś o sobie? Zmarszczył brwi. - Jestem bardzo nieciekawy. - A ja jestem pewna, że to nieprawda! - zaśmiała się. Nie odpowiedział. - No dobra. Chodzisz do szkoły? Studiujesz? Pracujesz? - Jestem... Strażnikiem. - Wzruszył ramionami. Zaszu-rał stopami w zeschłych liściach. Tak jakby. - Ochroniarzem? Po chwili wahania kiwnął głową. - Kimś w tym rodzaju... jak sądzę. - Pewnie stróżem nocnym? Jego wargi drgnęły. -Tak. - Nie widzę w tym niczego złego. Kelley ruszyła dalej przed siebie. Sonny za nią. Przypomniała sobie, co powiedziała Tyff: że nieznajomy to pracownik firmy ochroniarskiej, którego wynajęła jej ciotka-wariat-ka. Było to całkiem prawdopodobne. Próbowała wyobrazić go sobie w źle dobranym uniformie z szorstkiego poliestru i uznała, że lepiej by było, żeby pracował w ubraniu cywilnym. Okrążyli fontannę na Bethesda Terrace i ruszyli dalej pod kamiennymi arkadami, wzdłuż północnego brzegu Conservatory Water. Zazwyczaj jeziorko oblegali modelarze-hob-

byści, a na powierzchni unosiły się dziesiątki zdalnie sterowanych łódeczek, o tej porze nie jednak było już nikogo. Kelley objęła się ramionami. - Zapowiada się chłodna noc - stwierdziła. Sonny zamarł, odwrócił twarz w drugą stronę. Był jak odmieniony, jakby wypowiadając te niewinne słowa, rzuciła na niego zaklęcie. - A niech to - mruknął. Kelley rozejrzała się, ale nie zauważyła niczego podejrzanego. W parku panowała całkowita cisza i spokój. Gdzieś' z oddali dobiegło wycie psa. - Nie powinno cię tu teraz być - powiedział ostrym tonem, spoglądając w kierunku, skąd dochodził dźwięk, jak się zdawało, z bardzo, bardzo daleka. Kelley, zdezorientowana i zaskoczona nagłą zmianą nastroju u swego rozmówcy, zaczęła się zastanawiać się, czy może niechcący go czymś' uraziła. Tylko czym? Próbowała jednak zachowywać się jak gdyby nigdy nic. - Wiesz, o ile mi wiadomo, ten park to miejsce publiczne, jest dostępny dla wszystkich. Czyli również dla mnie. Pies znowu zawył, tym razem bliżej. Kelley była pewna, że to pies, w końcu znajdowała się w tej chwili w jednym z największych miast Ameryki Północnej, jednak w domu, w Catskills, pomyślałaby, że to kojot. Sonny spojrzał na nią, jego szare oczy pociemniały. Wskazał ręką niebo na zachodzie. - Słońce zaraz zajdzie. - Owszem, zauważyłam - odparła Kelley, krzyżując ramiona na piersi. Miała wrażenie, że nagle przybyło mu kilka lat. Przerażał ją.

- Cieszę się. Uciekaj z parku, nim znów wpakujesz się w kłopoty. Tak jak tamtego wieczoru. - Co?! To nie była moja wina! - Kelley była tak zdumiona, że nawet nie zapytała, skąd o tym wie. - Chyba nie sądzisz, że moja? - A niby czyja? Wpatrywała się w niego wymownie. - Co? - wykrzyknął. - Chyba nie winisz mnie za... Nawet nie wiem, za co dokładnie. - Posłuchaj - odparła ze wzburzeniem - gdyby nie naszła cię wtedy ochota na zabawę w romantycznego rycerza, gdybyś nie mamił mnie pięknym głosem, różą, oczami i tak dalej, nie zostałabym tak długo w parku i nie uratowałabym Lucky'ego i teraz on nie stałby w mojej wannie i... - Kelley przez chwilę grzebała w torbie, wreszcie wyjęła z niej plik nieco zgniecionych różowych kartek - ...nie musiałabym łazić tu teraz i wywieszać tych durnych ogłoszeń. Co oznacza również, że nie napatoczyłabym się na ciebie, a to z kolei oznacza, jak zaczynam wierzyć, że niewiele bym straciła. - Lucky'ego? - zapytał, zdezorientowany. - To koń. - Kelley gniewnie potrząsnęła ulotkami. - Oczywiście. - Nie zaczynaj! - Nie zaczynam. Poczekaj... - Oczy Sonny ego nagle zrobiły się ogromne. - Mówisz, że w twojej wannie stoi jakiś koń? - Nie patrz tak na mnie. Ci z Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami też mi nie wierzyli. - Czy wanna jest napełniona? -Tak! - wykrzyknęła Kelley, zaskoczona. - Skąd wiedziałeś? Za każdym razem, kiedy próbuję wyciągnąć zatyczkę,

Lucky szczypie mnie i odkręca kran pyskiem. To chyba koń cyrkowy albo cos' w tym stylu. Boję się tylko, że zaczną mu gnić kopyta! - Nic mu nie będzie. W każdym razie w kwestii kopyt... Nie masz pojęcia, w co się wpakowałaś'! Kelley prychnęła i potrząsnęła głową. Nie miała ochoty dłużej słuchać tego bzdurnego gadania. Odwróciła się na pięcie i ruszyła przed siebie w drogę powrotną. Sonny wyciągnął rękę i chwycił ją za ramię. - Nie możesz iść w tę stronę. - Mogę sobie chodzić, gdzie tylko mi się podoba! - wybuchnęła i strząsnęła jego dłoń z ramienia. O co mu właściwie chodzi? Sonny westchnął z irytacją. - Dlaczego? Dlaczego? - Co „dlaczego"? - Widzisz tu kogoś jeszcze oprócz nas? - zapytał, zataczając krąg ramieniem. - A co to ma do rzeczy? Jego pytanie zdziwiło ją i zirytowało, ale musiała przyznać mu rację, prócz nich w parku nie było widać żywej duszy. - Większość stworzeń twojego rodzaju stara się unikać tego miejsca w taką noc jak dziś! warknął. - Dlaczego akurat na moim terenie musiała się trafić jakaś stuknięta istota ludzka, która pakowanie się w tarapaty uważa za swego rodzaju nieszkodliwe hobby?! Kelley wpatrywała się w niego z szeroko otwartymi ustami. - Nawet nie będę udawała, że wiem, o czym teraz mówisz! I na pewno nie jestem żadną stukniętą istotą ludzką. Zaraz, zaraz! Co to właściwie znaczy?

- Co? Stuknięta? - Nie! Ludzka istota! - A co? Nie jesteś istotą ludzką? - Jasne, że tak! To chyba oczywiste. - Nie powiedziałbym - mruknął Sonny. Kelley wzięła głęboki wdech i oznajmiła: - Dobrze. Dobrze. Ja już idę do domu. - Zrobiła kilka kroków, odwróciła się i dodała: Chyba nie muszę ci powtarzać, że masz za mną nie łazić? - Nie. - Sonny otarł czoło rękawem. Na jego twarzy malował się wyraz ulgi i niepokoju zarazem. - Wtedy obiecałem, że nie będę, i dotrzymałem słowa. - Jak to? A teraz? - wykrzyknęła Kelley z oburzeniem. Nic nie rozumiała z jego zachowania. - Czemu ciągle na ciebie wpadam? Zbieg okoliczności? To duży park, panie Flannery. To ogromne miasto! A ty jakimś dziwnym trafem zawsze musisz się znaleźć w tym samym miejscu co ja. Na przykład przed teatrem. - To akurat zaplanowałem, mówiłem ci. Szukałem cię. Nie był to zbieg okoliczności, bo coś takiego w ogóle nie istnieje - stwierdził cierpko. - To twój ośli upór i moje cholerne szczęście. Czym ja sobie zasłużyłem na taki los? - Dlaczego mnie nienawidzisz? - zapytała cicho. - Nawet cię nie znam! I nagle nastąpiła przemiana. Wyglądał teraz jak w jej śnie. Czuła, że serce zaraz jej pęknie. Jego twarz była naga, otwarta, pełna tęsknoty i dziwnej udręki. - Och, Kelley - powiedział. - Uczucie nienawiści do ciebie jest mi tak obce! Choć byłoby znacznie lepiej, gdybym potrafił cię nienawidzić. Bezpieczniej dla nas obojga. Na zie-

mię! — krzyknął nagle i rzucił się na nią, spychając ją ze ścieżki, prosto na sławetną rzeźbę Alicji w Krainie Czarów. Kelley walnęła głową w grzyb z brązu, straciła dech w piersiach i padła jak długa. Z ciemności wypadło jakieś stworzenie i z potwornym wyciem przebiegło tuż obok. Gdyby nie Sonny, byłoby już po niej. Potwór zawrócił z zaskakującą jak na swą posturę zwinnością, skoczył na Sonnyego i cisnął nim o ziemię ze straszliwą siłą. Sonny nie ruszał się. Kelley była pewna, że ma złamany kręgosłup. Tymczasem stworzenie zwróciło swój wielki łeb w jej stronę, utkwiło w niej czerwone ślepia i rozwarło ociekające śliną szczęki na niebywałą szerokość. Kelley z niedowierzaniem patrzyła na wielkie włochate cielsko. Łapy potwora zdawały się nie dotykać ziemi... Sparaliżowana strachem, jak przez mgłę usłyszała głos Sonny ego: - Stój, psie z piekła rodem! „To nie ta sztuka" — pomyślała Kelley. „To z „Makbeta", nie ze „Snu nocy letniej". Znalazłam się w złej sztuce". Kiedy potwór rzucił się na nią, tępe ćmienie, wypełniające jej czaszkę, nagle zmieniło się w obezwładniający ból.

16 Sonny zauważył z ulgą, że Kelley straciła przytomność. Nie chciał, by patrzyła na jego walkę z bestią, niezależnie od jej wyniku. Kiedy potwór ruszył na Kelley, Sonny rzucił się na niego, oplótł ramionami jego masywne cielsko i przetoczył się na bok, by odciągnąć go jak najdalej od dziewczyny. Bestia przygniotła go do ziemi. Sonny w ostatniej chwili zasłonił twarz rękami, broniąc się przed atakiem straszliwych zębów, które już sięgały jego gardła. Czuł obrzydliwy fetor, widział ostre kły, pragnące zatopić się w jego ciele. Wciąż osłaniając się ramionami niby tar-

czą, sięgnął do postrzępionych uszu, chwycił je i pociągnął w przeciwnych kierunkach. Stworzenie wydało z siebie skowyt, łudząco podobny do skowytu psa, i padło na grzbiet. Sonny skoczył na równe nogi i wymierzył mu kopniaka pod żebra. Podniosło się z bolesnym warknięciem i zawisło nad ziemią. Potrząsnęło łbem, cofnęło się i spięło cielsko do kolejnego natarcia, a z głębi jego gardzieli wydobyło się odrażające warczenie. Nagle, nim Sonny zdążył sięgnąć po broń, potwór przemknął obok niego jak pocisk i znów ruszył na Kelley. Sonny błyskawicznym ruchem sięgnął w tył, by wyciągnąć sztylet przytroczony do pasa i niechcący wystawił przy tym lewą stronę ciała na atak bestii. Jego pierś przeszył palący ból. Zachwiał się i upadł na twarz. Słyszał jakieś kroki, warczenie, potem, jak przez mgłę, odgłosy walki. A później zapadła cisza. Po chwili uniósł głowę. Stał nad nim Maddox, jedną rękę wyciągał ku niemu. Z drugiej zwisał na rzemieniu potężny buzdygan. - Zdaje się, że Bellamy i Camina wyczuli, że potrzebujesz pomocy dokładnie w tym samym momencie, co ja - powiedział, wskazując opustoszałą alejkę. - Pobiegli za... - Nie zabiłeś go? - przerwał mu Sonny. Maddox potarł brew. - Nie. Może zraniłem, nie jestem pewien. - W którą stronę pobiegł? - W tamtą. Lecę im pomóc, a ty zostań z... - Nie! Ja to muszę zrobić! - oznajmił Sonny zdecydowanie. - To była Czarna Bestia! Jesteś ranny?

Sonny odsunął połę kurtki. Oczy przyjaciela rozszerzyły się z przerażenia. Spojrzał w dół. Na poszarpanej koszulce rysowały się krwawe pręgi. Czuł, jak w jego żyły wsącza się trucizna, a całe ciało ogarnia straszliwe, obezwładniające zimno. - Ruszaj! - wykrzyknął Maddox panicznie. - Ja się zajmę dziewczyną. - Odprowadź ją do domu. Nie znam adresu... - Nie myśl teraz o tym. - W jej wannie stoi koń - wyjaśnił Sonny. - O. W takim razie zajmę się tym. - Bądź ostrożny. Ten potwór... To nie ja byłem celem jego ataku. Na mnie w ogóle nie zwrócił uwagi, od razu rzucił się na nią. - A niech to. Ciekawe tylko, na czyj rozkaz? - Tego nie wiem. Sonny zrobił kilka niepewnych kroków, zachwiał się i o mało nie upadł. Maddox podał mu ramię, by wsparł się na nim. Z oddali dobiegło wściekłe ujadanie. - Idź już, Sonny. Spróbuję zawiadomić Bella i Caminę, żeby nie zabijali tej przeklętej bestii. Tak czy inaczej, masz czas tylko do północy. Sonny skinął głową, spojrzał na Kelley, leżącą nieprzytomnie na ziemi i, zapominając o bólu, ruszył biegiem przed siebie. Miał nadzieję, że nie jest za późno. Czarna Bestia zafundowała Caminie i Bellamy emu niezłą gonitwę po parku. W końcu Sonny'emu udało się ich odnaleźć; zapędzili zwierza w róg tarasu Zameczku Belwederskiego. Camina właśnie szykowała się, by cisnąć włócznią prosto w rozdziawioną paszczę.

- Camina! - z trudem wydusił z siebie Sonny. Przypominał bladą zjawę, ostatkiem sił wdrapał się na kamienne schody. - Ja chcę to zrobić. Muszę zabić... - Och, Sonny! - zawołała na jego widok. - Bell, poczekaj! - Odwróciła się i krzyknęła do Sonny'ego przez ramię: - Lepiej się pospiesz. Sądząc po tym, jak wyglądasz, za chwilę nie będziesz miał siły. Miecz trzymał już w pogotowiu. Minął bliźniaków, którzy nawet nie próbowali go powstrzymać czy przyjść mu z pomocą. Obraz Kelley w jego umyśle, nieprzytomnej, zdanej na łaskę potwora, który teraz stał przed nim, szczerząc ostre kły - więcej nie było mu trzeba. Zrobił dwa kroki w przód, uniósł miecz i opuścił go do ciosu. Łeb piekielnego psa potoczył się w jedną stronę, cielsko w drugą. Sonny podszedł bliżej, podniósł zmierzwiony ogon i splamionym krwią mieczem odciął pasmo sztywnych czarnych włosów. Podał je Caminie, po czym osunął się na kolana. Głowa opadła mu na pierś. - Mogłabyś...? - wymamrotał. Trucizna płonęła w jego żyłach. Camina uklękła przed nim i zręcznymi palcami zaczęła splatać psie włosy. Widział ją jak przez mgłę. Potem owinęła plecionkę wokół jego nadgarstka i zawiązała kunsztowny węzeł. - Włosy psa, który cię ugryzł - powiedziała i delikatnym ruchem wzięła w dłonie jego twarz. - Teraz wyzdrowiejesz. Powoli mgła zaczęła się rozwiewać. Sonny podniósł się niepewnie i podziękował bliźniakom za pomoc. Teraz najchętniej poszedłby do domu, prosto do łóżka, ale noc jeszcze się nie skończyła. Miał pilnować Bramy aż do wschodu

słońca. Camina i Bellamy też zaczęli się zbierać, musieli wracać na swoje posterunki. Nim odeszli, powiedział jeszcze: - Bądźcie ostrożni. Bardzo ostrożni. Oberon przypuszcza, że ktoś próbuje obudzić Dzikie Zastępy.

17 Kelley usłyszała jakieś' szepty, stłumione głosy. Sonny’ego i czyjś jeszcze. Potem ktoś potrząsnął nią i zawołał po imieniu. Zamrugała i spróbowała się podnieść. Jakieś ręce złapały ją za ramiona i pomogły jej usiąść. Otworzyła oczy i spojrzała prosto w twarz chłopaka, może dwudziestoletniego, o rudawych włosach i miłym uśmiechu. _ Hej - powiedział. Jestem Maddox, przyjaciel Sonny ego. - Co tu robisz? - zapytała, skonsternowana. Co się stało? Chyba musiała uderzyć się w głowę, kiedy ten potwór...

- Właśnie szedłem spotkać się z Sonnym, kiedy zobaczyłem, jak atakuje was ten pies i przybiegłem na pomoc - powiedział i przykucnął obok niej. - To był... pies? - Mastiff, tak na oko, ogromny i wściekły jak nietoperz. Niebezpieczeństwo minęło. Odpowiednie służby zajęły się sprawą. - Wstał i wyciągnął do niej obie ręce. - A teraz chodź, znajdziemy jakąś taksówkę. Odwiozę cię do domu. - Gdzie jest Sonny? - Chyba musiała uderzyć się naprawdę mocno. Cały świat wokół niej wirował. Maddox zaśmiał się, przyjemnym, dudniącym śmiechem z głębi szerokiej piersi. - Gania za psem. Chce go mieć na oku, nim zjawi się hycel, żeby nikomu nie stała się krzywda. - A jeśli to jemu stanie się krzywda? - Rozejrzała się niespokojnie dokoła, strach ścisnął ją za gardło. - Wykluczone. Twój Sonny na pewno sobie poradzi. Nie masz powodów do obaw. Chodź, pomogę ci. Maddox ujął w dłonie jej twarz i zwrócił ją ku sobie, tak że musiała spojrzeć mu prosto w oczy. Nagle wszystkie lęki i wątpliwości zniknęły jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Wydawało jej się, że powiedział: „Pomogę ci, pani", choć nie widziała, by jego wargi się poruszyły. - Jak mnie nazwałeś? - Hm? - Maddox ściągnął brwi, zdumiony. - Nieważne - mruknęła Kelley. - Sonny powiedział, że nie powinnam włóczyć się o tej porze po parku... - I miał rację. Po zmroku to stanowczo nie jest odpowiednie miejsce dla młodej damy. Chodźmy. Maddox otoczył jej plecy muskularnym ramieniem, przycisnął ją mocno do siebie i jasno oświetloną alejką wyprowa-

dził z parku na ulicę, gdzie złapał taksówkę. Dziwne, ale nie poczuła ani strachu, ani zdziwienia, kiedy wskoczył do środka razem z nią. Kiedy już byli na miejscu i wysiadła z taksówki, nagle coś jej się przypomniało. Pochyliła się w stronę uchylonego okna i powiedziała: - On nie jest „mój". - Ze co proszę? - Powiedziałeś wcześniej „twój Sonny". - A, to. Tak się tylko wyraziłem, nic poza tym. - Ale kiedy taksówka ruszyła, Kelley zdawało się, że usłyszała, jak dodał: - Mam nadzieję. Od drzwi powitało ją przyjazne rżenie. - Cześć, Lucky, wróciłam. Wciąż zastanawiała się, czy rozmowa między Sonnym i jego przyjacielem, którą słyszała, w parku, jeszcze zanim na dobre odzyskała przytomność, rzeczywiście się odbyła, czy też stanowiła jedynie wytwór jej wyobraźni. Przesunęła drżącą dłonią po twarzy, próbując przypomnieć sobie, jak ten wysoki chłopak - Maddox? - nazwał stworzenie, który ich zaatakowało. Wcale nie „psem" ani „mastiffem", jak później jej powiedział. W tamtej rozmowie użył innej nazwy. Czarny... Czarna Bestia. Co to, u licha, jest Czarna Bestia? Weszła do pokoju i włączyła laptop. Czekając, aż się uruchomi, zajrzała do łazienki. Koń zastrzygł uszami i pokiwał łbem na powitanie. - Cześć, kolego. - Kelley uśmiechnęła się mimowolnie. Naprawdę zaczynała lubić tego dziwacznego zwierzaka. Po-

deszła, by podrapać go za uchem, lecz koń nagle wygiął szyję, wywrócił oczami i zaczął gwałtownie przebierać nogami, jakby chciał uciec do tyłu, co, oczywiście, było niemożliwe. Potem wydał z siebie serię przenikliwych dźwięków, rzucając przy tym łbem i wydymając chrapy tak szeroko, aż pokazała się siateczka żyłek na delikatnej skórze w środku. Jakby wyczuwał niebezpieczeństwo. Kelley powąchała się z niedowierzaniem. Nie czuła żadnego zapachu, ale być może Lucky tak. Całkiem możliwe, że woń tego - hm, cokolwiek to było, postanowiła na razie nazywać to w myślach psem - została na jej ubraniu. Wycofała się z łazienki i wróciła do pokoju, gdzie zdjęła kurtkę, sweter, dżinsy i włożyła szlafrok. Najlepiej byłoby wziąć prysznic, ale cóż, taka opcja nie istniała. Poszła więc do kuchni i umyła się pod zlewem. Chyba podziałało - kiedy wróciła do łazienki, potrząsając nowym pudełkiem chrupków, Lucky był już znacznie spokojniejszy. Obwąchał ją, parsknął kilka razy i kichnął, a potem zjadł chrupki z jej dłoni, wyraźnie uspokojony zapachem mydła. Co za dziwne nawyki żywieniowe, chyba nie uznawał nic poza słodkimi chrupkami śniadaniowymi. I nie dość, że tak niewiele wchodziło jednym końcem, to drugim nie wychodziło absolutnie nic. Przykre, i zdawałoby się, oczywiste, problemy logistyczne, związane z trzymaniem konia w wannie, do tej pory jakoś się nie pojawiły. Bardzo zagadkowe i niezwykle korzystne, bo gdyby obecność Lucky'ego zaczęła pociągać za sobą poważniejsze skutki, właściciel mieszkania zapewne z miejsca wywaliłby całą ich trójkę na bruk. Sama nie chciała się do tego przed sobą przyznać, ale zaczynała się przyzwyczajać. Świadomość, że w jej łazience mieszka

sobie takie miłe duże zwierzę, była dziwnie kojąca. Jej racjonalny umysł nie przyjmował tego do końca do wiadomości, ale naprawdę przyjemnie wracało się do domu z myślą, że w wannie czeka na nią prawdziwy koń. Od razu robiło się jakoś raźniej, tak... swojsko. Szczególnie dzisiaj, po tej koszmarnej przygodzie w parku. Nakarmiwszy Luckyego, wróciła do pokoju i wpisała w wyszukiwarkę „Czarna Bestia". Kiedy zaczęła czytać, aż jej się zimno zrobiło. Jedna z pierwszych stron, które wyskoczyły, nie licząc skromnej notki w Wikipedii, robiła wrażenie mocno naukowej, choć poświęcona była zagadnieniom paranormalnym. „Czarna Bestia - upiorne stworzenie, podobne do psa, wielkości kuca szetlandzkiego, o czerwonych ognistych ślepiach i trujących pazurach. Czarną Bestię oraz inne podobne jej istoty, tak zwane piekielne psy, można spotkać na europejskich pustkowiach, w szczególności wrzosowiskach Wysp Brytyjskich. Przemieszczają się z dużą prędkością, często nie dotykając ziemi. Ich pojawienie się jest uważane za zapowiedź nadciągającego nieszczęścia. W folklorze północno-europejskim towarzyszą straszliwej bandzie złych, krwiożerczych istot, zwanej Dzikimi Zastępami, które używają owych stworzeń podobnie jak ludzie psów myśliwskich - do tropienia i zabijania ofiar. Zob. też: Piekielne Psy, Gwyllgi (Walia), Psy Ciemności, Wilczarze Herna, Barghest (Yorkshire)". Kelley włączyła lampę, by rozproszyć panujące w pokoju ciemności. „To śmieszne", pomyślała, nagle zła na samą siebie. Koń w wannie to jedna rzecz, ale „piekielne psy"? Wydawało jej się, że zdążyła już wyrosnąć z tego rodzaju głupich

bajeczek. Zamknęła komputer, poszła do łazienki i przysiadła na brzegu wanny, wdychając kojący zapach swego pupila i słuchając jego równego oddechu. Dopiero teraz poczuła, jaka jest zmęczona. Burzliwe wydarzenia tego popołudnia, spotkanie z Sonnym (przynajmniej nie musiała nazywać go już Przystojnym Nieznajomym) i atak tajemniczej bestii -wszystko to dało jej się porządnie we znaki. Po chwili podniosła się, życzyła Luckyemu dobrej nocy i ostatkiem sił dowlokła się do pokoju.

18 Dzikie Zastepy? – wyszeptala Camina – Kto moglby to zrobic? Sonny rzucił jej ponure spojrzenie. — A jak myślisz? - Mabh by się nie odważyła. — Oberon uważa, że tak. I tak naprawdę, czemu miałaby tego nie zrobić? Dzikie Zastępy to przede wszystkim jej dzieło. - Ale Sonny, wiesz, ilu ludzi żyje w tym mieście? — zaprotestował Bellamy. - Gdyby wypuścić na ulice tę bandę, żarłoczną, niezaspokojoną w swej żądzy zniszczenia, straty

wśród niczego niespodziewających się śmiertelników byłyby wprost niewyobrażalne, liczba ofiar katastroficzna! - A nasza krwiożercza Mabh, Pani Powietrza i Ciemności, nigdy nie dopuściłaby do takiego nieszczęścia, prawda? - odparł Sonny sarkastycznie. Spojrzał na Maddoxa, który stał opodal, z ramionami skrzyżowanymi na piersi. Po jego minie widać było, że słyszał ich rozmowę. Camina i Bellamy wymienili z Maddoxem zatroskane spojrzenia i odeszli do swoich obowiązków. Po chwili Maddox powiedział: - Mogę ci coś doradzić? -Nie. - Trzymaj się od tej dziewczyny z daleka. - Powiedziałem - nie. - Uważaj - Maddox potrząsnął płową czupryną - bo popełnisz błąd. A każdy twój błąd może pociągnąć za sobą dramatyczne skutki. - Nie boję się - odparł spokojnie Sonny. Maddox wpatrywał się w niego przez chwilę, po czym dodał: - Nie miałem na myśli ciebie, tylko ją. - Odwiozłeś ją do domu? -Tak. -W takim razie wiesz, gdzie mieszka. - Nie słyszałeś, co powiedziałem? Niech ktoś inny pójdzie po tego cholernego kelpie! - Nie chodzi mi o cholernego kelpie. Skoro do tej pory nikomu nie zrobił krzywdy, nie ma powodów do obaw. Boję się za to o jej bezpieczeństwo.

- I niby ty miałbyś je zapewnić? Spójrz na siebie! Sonny odepchnął ramię Maddoxa, który już chciał pospieszyć mu na pomoc i, z wyraźnym wysiłkiem, wetknął dłonie w rękawy kurtki, usiłując opanować grymas bólu na twarzy. - Naprawdę uważasz, że bez mojej pomocy będzie bardziej bezpieczna? Maddox zignorował pytanie. - Wiesz, że to trzeba zszyć? - Mam nadzieję, że opanowałeś podstawowe ściegi - odparł Sonny, piorunując przyjaciela spojrzeniem. Maddox wywrócił oczami i westchnął z rezygnacją. - Mam przybory w mieszkaniu. Myślisz, że ktoś mógłby zastąpić nas na godzinkę? Na pierwszy rzut oka podręczna apteczka Sonny'ego wyglądała całkiem zwyczajnie. Na wierzchu leżały flaszeczki z jodyną i spirytusem, bandaże, nożyczki i tym podobne. Za to pod spodem kryły się zupełnie inne rzeczy: butelka dwustuletniej szkockiej whiskey, długie zapałki w pudełku wodoodpornym, trzy woskowe świeczki, szpulka czerwono-srebrnych nici, pęczek suszonych ziół - rozmaryn, werbena, nagietek i jemioła, kłąb spartiny - trawy bagiennej, ampułka grubej soli morskiej oraz kamerton. Na dnie leżały płachty cieniutkiej gazy. I sześć tabletek aspiryny owiniętych w chusteczkę. Sonny połknął cztery z nich, popił whiskey i położył się na kanapie, a Maddox przystąpił do łatania ran. - Powiedziałeś, że potwór chciał dorwać dziewczynę -mruknął, zabierając się do pracy. Jak każdy ze Strażników,

odbył szkolenie medyczne, a jego grube paluchy okazały się zdumiewająco zręczne. - Najpierw rzucił się na nią. Potem, kiedy dałem mu kopa w to paskudne dupsko, zaatakował ją jeszcze raz. Dlaczego? Przecież to mnie powinien uznać za największe zagrożenie. - Chyba że masz rację i rzeczywiście ktoś się na nią uwziął. To nie jest zwykła dziewczyna, mówię ci. Lepiej trzymać się od niej z daleka. Maddox wyjął czerwono-srebrną szpulkę i zgrabnie przewlekł nitkę przez oczko igły. - Nic o niej nie wiesz - stwierdził Sonny i odwrócił wzrok. Najpierw poczuł ukłucie, a potem nieprzyjemne szarpanie. - Mówiłeś, że Oberon o nią pytał. Że zobaczył ją w twoich oczach. - Nie sądzę, by zdołał wiele wyczytać na jej temat - stwierdził Sonny. - Nie wydawał się zainteresowany. - Uważasz, że to wykluczone? Maddox skończył szyć, rozkruszył w dłoniach nieco rozmarynu i werbeny, ze względu na ich działanie, zarówno antyseptyczne, jak i magiczne, i posypał nimi rany, a na koniec zakrył wszystko gazą. - Niby po co? - prychnął Sonny. - Po co miałby się interesować jakąś aktoreczką, choćby bardzo ładną? - Mówisz teraz za Oberona czy za siebie? Sonny rzucił mu groźne spojrzenie. - Madd, to zwykła dziewczyna. - Jasne. Zwykła dziewczyna, którą ściga Czarna Bestia. - Jeśli to prawda. - Sam tak stwierdziłeś. Znaczyłoby to, że ktoś próbuje obudzić Dzikie Zastępy, a dziewczynę wyznaczył na ofia-

rę - ciągnął Maddox, rozwijając rolkę bandaża. - Stawiam na Królową Mabh. To byłoby bardzo w jej stylu. - Sam nie wiem. Nieraz już zdarzało mi się pomylić. - Wcale nie. A jeśli mylisz się teraz - no, cóż, byłoby to dość niepokojące. - Maddox przyłożył koniec bandaża do żeber Sonnyego. - Trzymaj - rozkazał, po czym kilka razy owinął bandaż wokół jego piersi. - Nie możesz sobie pozwolić na pomyłki. Żaden z nas nie może. - Wsunął końcówkę bandaża pod brzeg opatrunku i dokończył: - A już na pewno nie w czasie Dziewięcionocy. - Wiem. Idziemy. - Sonny podniósł się z trudem i zaczął wkładać czystą koszulkę z długim rękawem. - Robi się późno, reszta może potrzebować naszej pomocy. - I nic nie szkodzi, że ledwo trzymasz się na nogach. -Maddox pomógł Sonnyemu włożyć kurtkę. Podał mu torbę, a na koniec dodał: - Nie wychylaj się za bardzo, nie mam ochoty znów cię zszywać. A o dziewczynie zapomnij! Zmierzając parkowymi alejkami w kierunku wyjścia przy Columbus Circle, minęli grupę muzyków, grających standardy jazzowe. Sonny zauważył, że są całkiem nieźli, chociaż za perkusję służyła im stara walizka. - A niech mnie - mruknął Maddox. Sonny powiódł wzrokiem za jego spojrzeniem. Wiotka wokalistka, skąpana w świetle ulicznej latarni, kołysała się w takt melodii, śpiewając z przymkniętymi oczami. Ubrana była w długi obcisły sweter i spódnicę do ziemi, jej twarz zakrywała częściowo zasłona jasnych włosów. Mimo to Sonny rozpoznał ją bez trudu. Żaden Janus nie miałby z tym problemów.

Była to syrena o imieniu Chloe, jedna z pierwszych istot, które uciekły z Zaświatów po zamknięciu Bram. Zrobiła to dla pewnego mężczyzny. W imię miłości wyrzekła się swych okrutnych obyczajów. Gdy jej ukochany zmarł, nie mogła już wrócić, więc została na zawsze w świecie śmiertelników. Mówiono, że zamieszkuje w jednej z podwodnych jaskiń, znajdujących się głęboko pod terenem parku i połączonych tunelami z rzeką Hudson i cieśniną East River, a co za tym idzie, również z oceanem. Wciąż zarabiała śpiewem na życie, ale przynajmniej nie wykorzystywała swego głosu, by zwabiać w pułapkę nieszczęsnych marynarzy. Sonny pomyślał, że to jej wersja opowieści i niekoniecznie należy w nią wierzyć. Kiedy spojrzał na Maddoxa, ten z rozmarzonym wyrazem twarzy gapił się na syrenę. - Maddox? Przyjaciel westchnął. Jego głowa poruszała się lekko w takt muzyki. - Maddox! - powtórzył ostrzej Sonny. — Otrząśnij się! - Hmm? A. Nic mi nie jest... Muzyka płynęła ku nim, wijąc się w ciemnościach jesiennej nocy leniwym wężowym ruchem. Piękna i odrobinę niepokojąca. Sonny na chwilę przymknął oczy i, drżąc na całym ciele, zaraz otworzył je z powrotem, by wyzwolić się spod uwodzicielskiej mocy melodii. Zerknął na Maddoxa. Jego spojrzenie było całkowicie puste, rysy wygładzone i rozluźnione, a na ustach błąkał się uśmiech. Sonny dał przyjacielowi mocnego kuksańca w bok i krzyknął:

- Przestań! - Co jest? - Maddox wyprężył się jak struna. - Przecież nic nie robię. - Słuchasz. To grozi obłędem. - Tylko sekundkę. - O-błę-dem. - Dobra. Pewnie tylko ty masz prawo zabujać się w dziewczynie, co? - Zamknij się - mruknął Sonny. Spojrzał na kusicielkę. Wydawało mu się, że puściła do niego oczko, ale nie był pewien, przez te włosy opadające na twarz. - Poza tym Chloe nie jest dziewczyną. To syrena. Syreny wabią mężczyzn, a potem sprowadzają na nich śmierć, idioto. - Słyszałem, że się zmieniła. - Maddox nie dawał za wygraną. Utwór dobiegł końca, wśród skromnej publiczności, złożonej głównie z mężczyzn, rozległy się oklaski. Wszyscy chętnie sięgali po drobne do kieszeni i z głupkowatym uśmiechem wkładali datki do koszyczka, który z wdziękiem podstawiała im urocza wokalistka. Zabrzmiał kolejny utwór. Początek był bardzo melancholijny: niemal zero perkusji, tylko smętny kontrabas. Potem zajęczał saksofon, a Chloe zaczęła śpiewać. Melodia była mroczna i... zastanawiająco znajoma. Sonny aż zachłysnął się z wrażenia. Słyszał wcześniej ten utwór. Brzmiał identycznie jak kołysanka ze sztuki, w której grała Kelley.

Kiedy zespół skończył, Sonny odciągnął Chloe na bok i zapytał: - Skąd wzięłaś tę melodię? - Stąd, skąd wszystkie pozostałe - odparła z uśmiechem. - Ze wspomnień tonącej duszy. Syreny słynęły wprawdzie z pięknych głosów, ale nie potrafiły same komponować muzyki. Kradły ją z umysłów śmiertelników. - Myślałem, że już się wypisałaś z tego interesu - powiedział Maddox z dezaprobatą. - Nie patrz tak na mnie. - Chloe wydęła wargi. - Nie mam z tym nic wspólnego. To nie ja zwabiłam ją do wody, sama zanurkowała. - Kto? Kiedy? - Sonny pochylił się ku niej, mimo nieprzezwyciężalnej awersji, jaką czuł do syren. - Śliczne stworzonko. - Chloe wpatrywała się w niego ciemnymi jak tarki oczami. Pierwszej nocy. Zastanawiałam się przez chwilę, czy nie pozwolić jej utonąć. - Dlaczego? - spytał Maddox, marszcząc brwi. - Próbowała uratować kelpie. - Syrena wzruszyła ramionami. - Kelpie gryzą. Wstrętne stworzenia, szczególnie ten egzemplarz. Naprawdę miałam ochotę ją tam zostawić. - Ale nie zostawiłaś. - Sonny przyglądał jej się bacznie. — Uratowałaś ją? Chloe przytaknęła. - Czemu zmieniłaś zdanie? - Mmm... — syrena przesunęła wzdłuż ostrych jak u kota zębów czubkiem różowego języka. - Usłyszałam jej muzykę. Była taka piękna. Piękna — mówiła z rozmarzeniem, po czym zanuciła fragment melodii.

Sonny'ego ogarnęła nagła tęsknota. W pamięci ujrzał twarz Kelley. - Cudowna. Dziwna i nieznana... — Chloe otworzyła oczy i spojrzała na niego. - Zbyt piękna, by pozwolić jej umrzeć. - Co wydarzyło się potem? Co zrobiłaś z dziewczyną? -zapytał Sonny, chwytając syrenę za ramiona. - Uratowałam jej życie! - odparła z oburzeniem. - Nie należą mi się za to żadne punkty? Zrobiłam to wbrew własnej naturze, w dodatku ryzykując kontakt z zębami i kopytami kelpie! - A potem zabrałaś jej muzykę. - Tylko malutki fragment - powiedziała, unikając jego wzroku. - Uczciwa transakcja. Poza tym dziewczynie nic złego się nie stało. - Czyżby? Syreny potrafiły kraść z ludzkiej pamięci całą muzykę lub tylko jej fragmenty. Utrata fragmentu przeważnie nie powodowała śmierci, była jednak niezwykle bolesna. - Nie, ponieważ dziewczyna nie wie, kim tak naprawdę jest. - Chloe uniosła wzrok, jej oczy iskrzyły. — Za to ja wiem. - Ach, tak? - Serce szybciej zabiło mu w piersi. Chyba nie uszło to uwadze Chloe. Pochyliła się ku niemu. - A tak. Posmakowałam. Sonny puścił ją i zapytał: - A więc kim jest? Oczy Chloe zrobiły się złociste. Podeszła bliżej, nagle niebezpieczna.

- Założę się, że chowasz kilka pysznych melodyjek w tej swojej ślicznej główce. Powiem ci, jak dasz spróbować... - Stop, stop! - wtrącił się Maddox. - Nie jesteś w moim typie - odparł Sonny. - Właśnie, nie jesteś w jego typie - potwierdził Maddox. - Ani trochę. Ani odrobineczkę. Wzruszyła szczupłymi ramionami i odwróciła się na pięcie. - W takim razie zachowam tę ciekawą informację dla siebie. I poszła sobie. - A niech to! Sonny zaczął biec za nią. Odwróciła się na odgłos kroków. Wydawało mu się, że jej oczy zapłonęły czerwienią, żarem nienasyconego głodu, ale kiedy ją dogonił, znów były złote, jak wcześniej. - Tylko troszeczkę - powiedziała niskim ochrypłym głosem, po czym oplotła jego szyję ramionami niczym dławiącym pnączem i przycisnęła wargi do jego warg. Najpierw zdrętwiało wnętrze jego ust, potem paraliżujący strumień dotarł do gardła i dalej, do piersi. Fala lodowatego zimna zalała jego mózg i oczy. Bezwładny w żelaznym syrenim uścisku, czuł, jak Chloe penetruje jego wspomnienia. Nagle coś szarpnęło gwałtowne gdzieś w głębi jego umysłu, a potem nastała bolesna pustka. Zabrała kołysankę. Jedyne wspomnienie, jakie zostało mu po jego ziemskiej matce. Gdzieś z oddali dobiegł jego własny szloch, pojedynczy i urwany. Maddox złapał go, nim jego ciało dotknęło ziemi, i posadził pod murem otaczającym park. Zobaczył Chloe przez łzy. Stała nieruchomo niby posąg, oczy miała zamknięte, długie palce przyciskała do warg. Mad-

dox spojrzał na nią, po czym zwrócił zaniepokojony wzrok na przyjaciela. - Nic mi nie jest - powiedział Sonny. Sam chciał w to wierzyć. Chloe otworzyła oczy. - A teraz opowiem ci o dziewczynie. - Myślisz, że to prawda? - Nie słyszałem kłamstwa w jej głosie, ty chyba też nie. Sonny milczał. - Niesamowita informacja — powiedział Maddox. — Powinna stanowić tajemnicę najwyższej wagi, lecz, biorąc pod uwagę przygodę z Czarną Bestią, najwyraźniej ktoś inny już zdążył ją poznać. Przeskoczyli kamienny mur - Maddox bardzo zwinnie, Sonny mniej — i wylądowali w krzakach. - Ktoś próbuje ją dorwać - ciągnął Maddox. - Teraz już wiemy, z jakiego powodu. Sonny obawiał się, że jego przyjaciel ma rację. - Myślisz, że Chloe powiedziała komuś jeszcze? - Nie wiem. Dziewczyna nadal żyje, więc raczej nie. - Mad-dox położył dłoń na ramieniu Sonnyego. - Tak naprawdę, to nie ma znaczenia. Tak czy inaczej, ktoś prócz nas wie. A takiej informacji długo nie da się zachować w sekrecie. Niedługo dowiedzą się całe Zaświaty. Sonny skinął głową, zagubiony i przytłoczony ogromem właśnie dokonanego odkrycia. - Sonny... Odnalazłeś córkę króla.

19 Fatalny księżyc ściągnął nas ku sobie, dumna Tytanio! „Niech mnie dunder świśnie!" Kelley uśmiechnęła się do siebie. Jack miał naprawdę niezłe płuca. Przybrała minę obrażonej królowej. - Zazdrośnik Oberon - odparła głosem jak sztuczny miód, który pod jedwabistą powierzchnią skrywał gniew i oburzenie, i zeszła z podwyższenia. Na dole czekał Jack w eleganckiej aksamitnej pelerynie. Gęste włosy, zaczesane do tyłu, odsłaniały czoło i szlachetne łuki brwi. W każdym calu wyglądał jak prawdziwy król.

Kelley pomyślała, że chciałaby choć w części osiągnąć podobny efekt. Wyprostowała się, przybierając postawę godną królowej, i w tym momencie stała się Tytanią. - Dobra robota, Kelley - pochwalił ją Jack, kiedy po kilkakrotnym przećwiczeniu sceny wreszcie udali się na zasłużoną przerwę, i wzniósł toast kubkiem kawy. - Królowa elfów jak żywa. Kelley odchyliła się na oparcie krzesła i również wzniosła toast kawą z bezcennego termosu Jacka. Była przepyszna. I całkowicie zasłużona. Kelley miała za sobą kolejną niespokojną noc, znów dręczyły ją koszmary, w tym niektóre utrzymane w estetyce najokrutniejszych slasherów1, a mimo to, sama musiała przyznać, była tego dnia niesamowita. Nawet Quentin potraktował ją zaskakująco łaskawie. - Hm - mruknął. - Nie zgrałaś się z reflektorem. Następnym razem pół kroku do przodu, bardzo proszę. W ustach Wielkiego Q był to prawdziwy komplement. Scena poszła jak z płatka. Oberon i Tytania rozmawiali o tym, że naturalny porządek rzeczy został zakłócony przez ich waśnie i spory - a kłócili się o dziecko skradzione śmiertelnikom. Obojgiem kierował głupi upór i duma, nie istniała między nimi najcieńsza nić porozumienia. Kelley odwołała się do własnych doświadczeń i dała ujście całej frustracji oraz rozdrażnieniu, jakie towarzyszyły jej spotkaniom z Sonnym Flannerym. Nie ma to jak motywacja. 1

slasher - rodzaj filmowego horroru, w którym kolejni bohaterowie giną w tajemniczych okolicznościach.

Po przerwie mieli przećwiczyć całą scenę ponownie, tym razem z udziałem świty elfów i Puka, Kelley została więc w kostiumie. W brokatowym gorsecie było strasznie gorąco, wykorzystała więc wolną chwilę i wymknęła się na chwilę na zewnątrz, zaczerpnąć nieco świeżego powietrza. Na jednej z kamiennych ławeczek siedział Sonny Flan-nery. Wyglądał jak zmokła kura. Kelley z trudem opanowała złośliwy uśmieszek. Dopiero kiedy podeszła bliżej, zauważyła jego nieszczęśliwą minę. Przystanęła, wysączyła resztki kawy i zagaiła: - Masz skłonności do cierpiętnictwa? - Nawet nie pytaj - mruknął nie patrząc jej w oczy. - Jeśli przyszedłeś przeprosić za wczoraj, to daruj sobie. - Nic nie mogła na to poradzić, kiedy tylko przypomniała sobie, jak się do niej odnosił poprzedniego wieczoru, jej głos od razu przybrał zaczepne brzmienie. - Twój przyjaciel odprowadził mnie do domu. W wiadomościach nie mówili nic o przypadkach pogryzień przez wściekłego psa, zakładam więc, że Towarzystwo Opieki nad Zwierzętami potraktowało twoje zgłoszenie poważnie. Przyglądała mu się, oparta o ławkę. Siedział z łokciami na kolanach, palce splótł ciasno. Wyglądał, jakby zastanawiał się usilnie, co by tu powiedzieć. A może, jak powiedzieć to, co miał do powiedzenia. Kelley czekała niecierpliwie. - Kelley - wreszcie przerwał krępującą ciszę. - Grozi ci wielkie niebezpieczeństwo. Odwróciła się na pięcie. - Zaczekaj! - Nagle znalazł się przed nią, blokując jej przejście. Znowu był niewiarygodnie szybki. - Nie słyszałaś, co powiedziałem?

- Owszem, słyszałam. Rodzice uczyli mnie, że to bardzo nieładnie stroić sobie żarty z innych ludzi. Sonny skrzywił się tylko. Oczy miał zaczerwienione, płonęły niemal jak w gorączce. - To nie byli twoi rodzice. - Ze co proszę? - Ludzie, którzy cię wychowali, kimkolwiek byli, nie byli twoimi prawdziwymi rodzicami. Kelley zamrugała z niedowierzaniem. - Słyszysz, co do ciebie mówię? - Żyła na jego skroni pulsowała, oddech miał nierówny. Kelley przestraszyła się, że zaraz nastąpi przegrzanie i eksplozja. - Przestań! - Cofnęła się o krok. - O czym ty mówisz? Zniżając głos, jakby ktoś prócz niej mógł go usłyszeć, powiedział: - Kelley, posłuchaj. Wiem, że będziesz zaskoczona tą wiadomością, ale... jesteś córką króla. - Jestem córką lekarza - sprostowała, z trudem powstrzymując się od śmiechu. Sonny potrząsnął głową. - Wiem, tak ci powiedziano i w to chcesz wierzyć, ale musisz mi zaufać. Dla własnego bezpieczeństwa. - Aha. Ponieważ jestem córką króla - powiedziała rzeczowym tonem, krzyżując ramiona na piersi. Tasiemki, podtrzymujące skrzydełka, strasznie ciągnęły, żałowała teraz, że ich nie zdjęła. - Prawdziwego króla? -Tak. - Rozumiem. - Uśmiechnęła się słodko. - Naprawdę? - Odetchnął głęboko, w jego oczach widać było wielką ulgę.

- Aha. Jesteś psychiczny. Jego twarz znów przybrała wyraz wielkiej determinacji. - Okłamali cię. Zrobili to, by cię chronić. - Sonny... - Twój ojciec posiada wielką moc i nie jest stąd. - Chcesz mi powiedzieć, że mój ojciec - zaraz, mój prawdziwy ojciec - pochodzi z innego kraju? Przytaknął. - Z innego świata. Kelley zaniemówiła. Jej cierpliwość zaczynała się wyczerpywać. Sonny wziął głęboki wdech. - Twój ojciec - tak, twój prawdziwy ojciec - ma na imię Oberon. Kelley wybuchnęła śmiechem. - Wiem, wiem, ale Szekspir tego nie wymyślił. Stare baśnie czasami są prawdziwe. A ty jesteś dziedziczką tronu... - Przestań. -Kelley... - Przestań, powiedziałam! - Uniosła dłoń ostrzegawczym gestem, kiedy znów otworzył usta. Nagle skrzydełka zaczęły jej strasznie ciążyć, jakby były zrobione z ołowiu, a nie z przezroczystej gazy. - Nie chcę tego słuchać. W ogóle nie chcę z tobą rozmawiać. Nie wiem, czy jesteś dziwakiem, czy wariatem, czy notorycznym kłamcą, ale przestań się do mnie odzywać. Nie kręć się tutaj. Przeszkadzasz mi w pracy. - Zabawne, za każdym razem, kiedy spotykam cię w parku, mam podobne odczucia mruknął, odwracając się od niej. Po chwili jednak znów utkwił w niej spojrzenie chmurnych szarych oczu. - Kelley, posłuchaj mnie.

- Nie. To jakiś obłęd. To znaczy, dobra, załapałam. Jesteś bardzo, bardzo zabawny. Masz niesamowite poczucie humoru. - Nerwowymi ruchami zaczęła rozplątywać tasiemki. -Bierzesz mnie za idiotkę? Myślisz, że uwierzę w te wszystkie bzdury? Wymyśliliście to z Maddoxem przy piwku czy jak? - Co? Ależ skąd! - Cha, cha, bardzo śmieszne. Zróbmy kawał lasce, której się wydaje, że jest królową elfów! Jestem aktorką. To moja rola. - Zerwała skrzydełka jednym gwałtownym ruchem i cisnęła nimi w Sonny ego. Trafiły go w pierś i spadły na ziemię. — Goń się! - Myślisz, że bredzę? Ze mam urojenia czy coś w tym rodzaju? Albo że to taki kawał? Chwycił ją za ramiona i mocno nią potrząsnął, po czym puścił i prędkimi ruchami długich palców zaczął rozpinać guziki koszuli. Kiedy odsunął na bok jej poły, Kelley mimowolnie wydała cichy okrzyk. Całą pierś pokrywały bandaże, z prawej strony przebijały ciemne regularne pręgi przesączającej się krwi. Uniósł ramiona, tak by Kelley mogła dokładnie się przyjrzeć. - Czy tamten potwór w parku to było przywidzenie? Żart? Zabawne, ale mnie te pazury wydały się bardzo prawdziwe. - To był pies - zaprotestowała słabym głosem. Mdło jej się zrobiło na widok krwi. Nagle przypomniała sobie notkę z internetu, którą oceniła jako wytwór czyjejś fantazji. - Jasne. Pies wielkości ciężarówki, z wielkimi szponami i oczami jak rozżarzone węgle. A, zapomniałbym, taki drobny szczegół - biegł, nie dotykając ziemi. - Było ciemno... - Ja widziałem go doskonale. Oczywiście, miałem ten przywilej, że mogłem go sobie dokładnie obejrzeć, kiedy rzucił mi się do gardła. Ale drugi raz tego nie zrobi. - Ton jego głosu mówił wyraźnie, co ma na myśli.

- Zabiłeś go? Sonny uniósł rękę. Jego nadgarstek otaczała plecionka ze sztywnych czarnych włosów. - Miałem szczęście. Jeśli naprawdę mi nie wierzysz i nie wierzysz, że próbowałem cię chronić, że próbuję chronić cię teraz, to trudno. Ale następnym razem, kiedy jakaś istota z Zaświatów - bo tak nazywa się miejsce, w którym mieszka twój ojciec - będzie próbowała cię zabić, może wcale nie przybiegnę ci na pomoc. W ten sposób z pewnością oszczędziłbym sobie sporo bólu i cierpienia! Kelley milczała. Nie wiedziała, co zobaczył w jej oczach, ale nagle cały się skurczył, jakby właśnie uderzył ją w twarz i teraz gorzko tego żałował. Zarumienił się, spuścił wzrok i zapiął koszulę. Wyciągnął do Kelley dłoń w geście, który być może miał oznaczać milczące przeprosiny, lecz ona odwróciła się i ruszyła z powrotem do wejścia. Na schodach stał Jack. Bez słowa otworzył przed nią drzwi. W środku Kelley oparła się czołem o ścianę. Trochę kręciło jej się w głowie. Zza drzwi dobiegł głos Jacka - tym razem gdzieś zapodziała się jego charakterystyczna łagodność. - Nie wiem, czym ją tak zdenerwowałeś, młody człowieku. I nie muszę. Jedno, co chcę wiedzieć, to że więcej nie będziesz się tu kręcił. W przeciwnym wypadku z dużą dozą prawdopodobieństwa mogę zapomnieć, że ludzie określają mnie mianem dżentelmena. Zrozumiano? Kelley spojrzała przez szparę w deskach. Sonny w milczeniu podał skrzydełka Jackowi, po czym odszedł, nie oglądając się ani razu za siebie.

Kelley zamknęła za sobą drzwi garderoby i wybrała numer. Ciotka odebrała po pierwszym sygnale. - Kelley? Wszystko w porządku? - Emmo... Czy ja... jestem adoptowana? Nastąpiła chwila ciszy. - Co takiego? - wykrzyknęła w końcu ciotka nienaturalnie wysokim głosem. - Ależ, moja droga, czemu w ogóle o to py... ? - Nie okłamuj mnie - przerwała jej Kelley. - I tak już wiem... o nich. Wiem. - Och, Kelley. - Długie, smutne westchnienie wystarczyło. Sonny mówił prawdę. Wydawało się to czystym szaleństwem, ale nagle miała pewność, choć naprawdę wolałaby, żeby był to tylko głupi dowcip. - Em? - Głos Kelley był całkowicie spokojny. - Opowiedz mi o wszystkim. Proszę. - Nie byłaś adoptowana, Kelley. Nie do końca. - Raczej ... - Uprowadzona? - Ja... - Drżenie głosu ustało dokładnie w chwili, gdy już, już miało zmienić się w szloch. Tak. Ukradłam cię. Zabrałam mu, bo on zabrał mi moje dziecko. - Jak... Och, Em, jak mogłaś? - Kelley nie wiedziała, co powiedzieć. - Szaleństwo. Straszny żal. - Ból w głosie ciotki zdradzał istnienie starej rany, która nigdy się nie zagoiła. - Chciałam tylko mieć kogoś, kogo będę kochać. To żadne usprawiedliwienie. Nie będę cię winić, jeśli teraz znienawidzisz mnie na zawsze.

Zapadła cisza, przerywana tylko trzaskami w telefonie. - Nie nienawidzę cię, Em - powiedziała w końcu Kelley. - Pozbawiłam cię praw, przysługujących ci z tytułu urodzenia - załkała Emma. - Twoje dziedzictwo. Wydawało mi się, że postępuję słusznie, ale to było bardzo złe, teraz to widzę. Mam tylko nadzieję, że pewnego dnia mi wybaczysz. Kelley miała wrażenie, że serce zaraz jej pęknie. - Opowiedz mi o tym dziedzictwie, Emmo - poprosiła. Dobrą chwilę trwało, nim ciotka zebrała się w sobie. - Pamiętasz, Kelley, te historie, które ci opowiadałam, o elfach i innych nadprzyrodzonych istotach? Oczywiście, że pamiętała. Dawne baśnie i legendy ludowe, o pozaziemskich istotach i ich niecnych postępkach. Wychowała się na nich. Emma potrafiła opowiadać je godzinami, aż głowa pękała. W końcu Kelley uodporniła się na nie. I na całą resztę. Nauczyła się ignorować różne... rzeczy, teraz niemal zapomniane, zepchnięte na dno wspomnień, rzeczy, przed którymi chronić ją miały gałązki jarzębiny i amulety z żelaza przy łóżku, aksamitki i pierwiosnki w doniczkach na parapecie i zaklęcia, które co wieczór szeptała Emma pod drzwiami jej pokoju. Uznała te praktyki za świadectwo oryginalnej osobowości cioteczki. Gdy dorosła i przestała wierzyć w rzeczy, które na własne oczy zdarzało jej się widzieć w dzieciństwie, uznała, że opowieści Emmy były właśnie tym i niczym więcej - opowieściami. A jej własne przeżycia - produktem bujnej dziecięcej wyobraźni. Zrobiła wszystko, by odsunąć je w niepamięć. Ale teraz... - Pamiętam głosy pod oknem sypialni.

- Wspominałaś mi o nich - powiedziała Emma zdławionym głosem. — W dzieciństwie. Byłam przerażona. Wiedziałam, że potrafisz ich zobaczyć, usłyszeć. Ja też potrafiłam -po powrocie z ich królestwa. -Elfy - Tak. Te, które podchodziły pod dom, były nieszkodliwe, tylko ciekawskie, bo czuły, że jesteś inna, i nie rozumiały, dlaczego. Próbowaliśmy cię chronić, trzymać w ukryciu. -My? - Ja i twoi rodzice. - Masz na myśli państwa Winslow. - Nie gniewaj się na nich, Kelley. Bardzo cię kochali i starali się najlepiej, jak mogli. Również w stosunku do mnie. Kiedy zginęli, byłam zdruzgotana. - Ale w jaki sposób... - Nie wiedziała nawet, jak o to zapytać. Emma zrozumiała. - Znaleźli mnie na pół obłąkaną, jak wałęsałam się po tym przeklętym parku, z tobą w ramionach i zaproponowali, że zabiorą mnie do swojego domu na wsi. - Dlaczego? Czemu nie wezwali pogotowia? Albo policji? - Nie pozwoliłam. Byłam zdezorientowana, przerażona. Tysiące mil i setki lat od domu... - Nie rozumiem. - Tamten świat... świat nadprzyrodzony w niczym nie przypomina naszego. — W głosie ciotki słychać było rozmarzenie. - Tam jest niezwykle pięknie... zbyt pięknie, można powiedzieć. To dziwne miejsce, jak ze snu, i tak jak we śnie, czas płynie tam zupełnie inaczej. Kiedy tam byłam, świat

- ten świat - kompletnie się zmienił. Minęło bardzo wiele lat, dziesiątki. W dodatku, kiedy wróciłam, okazało się, że znalazłam się w zupełnie innym kraju. Państwo Winslow na pewno wzięli mnie za jakąś biedną wariatkę. Powiedzieli jednak, że mi pomogą. - Emma zaśmiała się gorzkim, znużonym śmiechem. - Bardzo pragnęli dziecka, rozpaczliwie. I nagle spotkali mnie. Zawarliśmy układ. - Rozumiem. - Obiecali, że zaopiekują się nami pod warunkiem, że im cię oddam, zachowując przy tym prawo do uczestniczenia w twoim wychowaniu. Nie wiedziałam, co ze sobą zrobić, więc oczywiście się zgodziłam. Wszystko dobrze się ułożyło, byliśmy szczęśliwi. - Westchnęła. - Ale teraz widzę, że zachowaliśmy się bardzo egoistycznie. Mieliśmy na względzie przede wszystkim własne dobro, nie twoje. Teraz to widzę. - Nastąpiła kolejna, długa chwila ciszy. - Kelley... Tak mi przykro. - W porządku. Naprawdę. - Miałam nadzieję, że nigdy się nie dowiesz. Że nie powrócą tamte wspomnienia. Tylko że wspomnienia chyba właśnie zaczęły powracać, choć była to ostatnia rzecz, jakiej sobie życzyła. Kelley bardzo kochała swoją stukniętą cioteczkę, wierzącą w przeróżne cuda i dziwy, ale zawsze robiła wszystko, by się do niej nie upodobnić. Tyle że cioteczka, jak się właśnie okazało, chyba wcale nie była stuknięta. Kelley stwierdziła, że potrzebuje czasu, by to wszystko przetrawić. Nim się rozłączyły, Em zapytała jeszcze: - Kto ci powiedział?

- Przyjaciel. W każdym razie sądzę, że jest moim przyjacielem. - Czasem bywał naprawdę nieprzyjemny. - Obiecaj mi, że będziesz ostrożna. - Obiecuję. - A naszyjnik, ten z czterolistną koniczyną - nosisz go, prawda? - Tak. A czemu pytasz? - Nigdy go nie zdejmuj, Kelley. Bardzo cię proszę. To... na szczęście. - Muszę kończyć. - Zadzwonisz niedługo? - Pewnie nawet będę musiała - odparła i rozłączyła się. Westchnęła ciężko. Nagle poczuła się bardzo zmęczona. Spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Dziwne, ale w ogóle się nie zmieniła. Jak to możliwe? Czy nie powinna wyglądać inaczej, skoro okazało się, że tak naprawdę jest kimś innym, niż zawsze myślała? Zaraz, zaraz. Drżącymi rękami odgarnęła włosy z twarzy. Koniuszki jej uszu były lekko spiczaste. - O, Boże - szepnęła. - A więc to prawda. Naszyjnik lśnił w świetle lamp, zielony bursztyn połyskiwał ciepło. Kiedy Kelley była mała, ciotka powiedziała jej, że bursztyn jest tak naprawdę zastygłą krwią starych, starych drzew. Bardzo jej się ta myśl podobała. Zmarszczyła brwi i odgarnęła włosy. Już miała rozpiąć łańcuszek, gdy nagle w lustrze pojawiło się odbicie Boba. Stał tuż za nią, w swoim zielonym stroju. Nie zareagowała, kiedy delikatnym ruchem odsunął jej dłonie. - Lepiej słuchaj ciotki - szepnął jej do ucha - i nigdy tego nie zdejmuj.

- Czemu? - spytała, patrząc na jego twarz w lustrze. Sama nie wiedziała dlaczego, ale jakoś nie zdziwiło jej, że nagle, ni stąd, ni zowąd, znalazł się w garderobie. - Ponieważ... - Przez chwilę wpatrywał się w nią bacznie, po czym odpowiedział: „Gęstnieje zmrok; wrona znika w kruczej czerni boru; Słabnie, zasypia orszak kolorowy dnia - cienie za to ruszają na łowy". - Znów Szekspir. Jesteś już drugą osobą w ciągu dwóch dni, cytującą w rozmowie ze mną „Makbeta". Dlaczego mam wrażenie, że gram nie w tej sztuce, co trzeba? - To nieprawda. Wręcz przeciwnie, grasz dokładnie w tej sztuce, w której powinnaś. Po prostu nie przychodzi mi do głowy żaden odpowiedni cytat ze „Snu nocy letniej", który mógłby posłużyć za ostrzeżenie. - Ostrzeżenie? - Kolejne dni mogą być bardzo niebezpieczne. A noce szczególnie. Uważaj na siebie. Kelley z trudem przełknęła wielką gulę, ściskającą jej gardło. - Wystarczyłoby, gdybyś to powiedział. - „Nie mów nic - wszystko pojmiesz. Co zaczęła zbrodnia, umocnią nowej zbrodni dzieła". - Bob z ponurym uśmiechem dokończył złowieszczy cytat. A potem zniknął. Kelley sama nie potrafiła wytłumaczyć, jak jej się udało dotrwać do końca próby. Miała ochotę krzyczeć i płakać. Wciąż słyszała w myślach słowa Emmy i Sonnyego. Wyrzucała z siebie kwestie z taką mocą, że przyćmiła samą siebie z wcześniejszych prób. Miała wrażenie, że w jej wnętrzu szaleje burza.

- Bezład przyrody naruszył porządek pór roku - poskarżyła się żarliwie, rozkładając ramiona w geście rozpaczy nad zaburzoną harmonią natury, cierpiącej z powodu królewskich waśni. - Wiosna, lato, płodna jesień, sroga zima przebrały się w nie swoje szaty... A wszystkie te biedy są w prostej linii dziećmi naszej waśni. - mówiła dalej Tytania do Oberona, którego kochała, lecz jednocześnie nie mogła znieść. - To my, rodzice, daliśmy im życie. Jej głos załamał się tylko odrobinkę na słowie „rodzice".

20 Sonny wracał do swego mieszkania zgarbiony, ze zwieszoną głową. Po drodze widział Zagubionych: driadę na jakiejś pustej parceli, dotrzymującą towarzystwa chorowitemu krzakowi jałowca, przycupniętego na hydrancie skrzydlatego chłopca, który powiódł za nim błyszczącymi oczami, sprzedawcę owoców na rogu, próbującego ukryć szponiaste, obrośnięte piórami łapy pod długim białym fartuchem i mocnym zaklęciem... Jego sława go wyprzedziła. Zbłąkane pozaziemskie istoty trzymały się z daleka, choć przecież nic do nich nie miał. Więk-

szość tych stworzeń przy przechodzeniu przez Bramę musiała stoczyć walkę z Janusem i żadne z nich nie miało ochoty powtarzać tego doświadczenia. Niektórzy z mieszkańców Zaświatów utknęli w ziemskim świecie w poprzednim stuleciu, wcale nie z własnej woli. Wielu chętnie by wróciło, gdyby nie surowy dekret Oberona, towarzyszący zamknięciu Bram: jeśli jakaś istota zadawała się ze śmiertelnikami, musi na zawsze pozostać w ich świecie. Nie chcąc jednak wydać się swym poddanym nazbyt mściwym, Oberon pozwolił Strażnikom rozstrzygać, czy dana istota stanowi zagrożenie dla świata ludzi, czy też nie. Większość była zupełnie nieszkodliwa i nie miała czego się obawiać ze strony Strażników. Mimo to niemal wszyscy Zagubieni pałali do nich szczerą nienawiścią, co niezmiennie napełniało Sonny'ego smutkiem i żalem. Kiedy wysiadł z windy, jeszcze zanim otworzył drzwi, od razu wyczuł obecność jakiejś istoty w swoim mieszkaniu. Na klatce było nieznośnie ciepło. Poczuł, że skóra mu cierpnie. Ostrożnie wszedł do środka. Wiedźma Burzowa była w salonie. Wisiała w powietrzu, jakieś pół metra nad podłogą. - Witaj, jędzo - rzucił niedbale. - Uważaj, co mówisz, śmierdzielniku - wysyczała. Z koniuszków jej palców strzelały miniaturowe błyskawice, ciemne suknie wydymały się niczym chmura gradowa. Dawno temu Mabh skazała swe służki, Wiedźmy Burzowe, na wygnanie do ziemskiego świata, gdzie miały wypełniać jej rozkazy. Z Mabh, która z kolei nie mogła opuszczać swego ponurego królestwa, porozumiewały się za pomocą czarodziejskich

zwierciadeł. Były to bardzo złośliwe stworzenia, w dodatku nietykalne, podlegały wyłącznie swej pani i pozostali władcy nie mieli mocy im rozkazywać. Strażnicy również nic nie mogli im zrobić. „Co bywa szczególnie frustrujące, kiedy jedna z nich zjawia się bez zaproszenia w czyimś salonie" — pomyślał Sonny. - Królowa Mabh przesyła pozdrowienia. - Najpierw przysłała kruki. - Sonny skrzyżował ramiona na piersi i wsparł się o bar. Nie miał najmniejszej ochoty na pogawędki tego rodzaju. - Może przyjąłbym pozdrowienie, gdyby kolejność była inna. Szare wargi Wiedźmy rozciągnęły się w czymś na kształt parodii uśmiechu. - Powinieneś się cieszyć, że Mabh w ogóle zauważa istnienie takiej marnej glisty jak ty. Jest potężna i bezlitosna. Jest Mroczną Królową, Panią Powietrza i Ciemności, potrafi sprowadzać burzę i wojny... - Nie interesuje mnie jej cv. Gadaj, czego chce, i wynocha stąd. - Chce dobić interesu - warknęła. - Ten świat skrywa coś, co należy do niej. Wiesz o tym, prawda? Kelpie. Sonny'emu nagle zrobiło się zimno, pomimo panującej w mieszkaniu temperatury. „Oberon miał rację! To Mabh!" Skinął głową. - Chce dostać to z powrotem. Ta istota nigdy nie powinna była znaleźć się w tym świecie. Znajdź ją. Zwróć ją. W zamian królowa obiecuje spełnić jedną twoją prośbę. Sonny nie był do końca pewien, czy ma ochotę wchodzić w interesy z Mabh, ale z drugiej strony, taka okazja... Uznał, że powinien jednak rozważyć tę propozycję.

- No i co powiesz, śmierdzielniku? - wysyczała. - Powiem, że jeśli jeszcze raz mnie tak nazwiesz, Mabh będzie musiała użyć całej swojej mocy, żeby poskładać cię z powrotem do kupy. Sonny odszedł na bok, by przemyśleć sprawę. Tak naprawdę należało wystrzegać się tego typu kontaktów z elfami, mogło się to źle skończyć. Niedotrzymanie warunków takiej umowy było w świetle prawa Zaświatów niewybaczalnym wykroczeniem. Jeśli ktoś chciałby umowę zerwać i nie znalazł odpowiedniego kruczka prawnego, ryzykował zemstę ze strony wielkich mocy. Najlepiej byłoby dać sobie spokój. Propozycja Mabh mogła jednak okazać się podwójnie korzystna: raz - odesłanie kelpie w Zaświaty powstrzyma Dzikie Zastępy, dwa - oto nadarzała się niepowtarzalna okazja, by poprosić Mabh o jakąś przysługę. - Dobrze - powiedział w końcu. - Mabh dostanie to, czego chce. Zgadzam się dla dobra ogółu. Niech wyznaczy czas i miejsce. Odwrócił się od wiedźmy i dodał: - A teraz wynoś się stąd. Zaśliniłaś mi dywan.

21 Kelley usiadła na ławce obok karuzeli. Po próbie pobiegła prosto do parku, musiała koniecznie porozmawiać z Sonnym. Już myślała, że będzie musiała czekać nie wiadomo jak długo, ale nie minęło nawet dziesięć minut, gdy wychynął spomiędzy drzew. - Szybko - powiedziała, wstając. - Mam nadzieję... - Wzruszył ramionami. Kelley odeszła kilka kroków na bok i powiedziała: - A więc twierdzisz, że stworzenie, które mnie zaatakowało, to nie był pies.

- Możesz nazwać je psem, jeśli chcesz. Niektórzy nazywają je piekielnymi psami bądź wilczarzami Herna. Ja mówię... - Czarna Bestia. Tak, wiem — przerwała mu. - A co to jest ten Hern? Albo kto? To on przysłał tu tego potwora? On też jest... elfem? - Hern? Nie. Hern to... - Sonny przerwał. - Jesteś pewna, że chcesz o tym wszystkim mówić właśnie teraz? - Nie ma co tego odkładać. - Dobrze. - Sonny usiadł na ławce i poczekał, aż Kelley wreszcie się złamie i zajmie miejsce obok. - Hern był niegdyś człowiekiem. Potem stał się... Zmienił się. Zapewne można określić go mianem boga. - Boga? - Ale to nie on przysłał bestię. Na pewno nie. Nazywają te stworzenia wilczarzami Herna tylko dlatego, że towarzyszą Dzikim Zastępom, których dawno, dawno temu Hern był przywódcą. - Rozumiem. - Kelley skrzyżowała ramiona na piersi i przygryzła dolną wargę. Próbowała poukładać sobie w myślach wszystko, o czym mówił Sonny. Pamiętała, że w internetowej notce o bestii było coś na temat Dzikich Zastępów. - Dzikie Zastępy. Brzmi jak nazwa jakiejś grupy militarnej. - To raczej dzika horda. Ich moc pochodzi z dawnych czasów. Są bardzo niebezpieczni. - Rozumiem - powtórzyła. - Naprawdę? - Tak naprawdę to nie. — Westchnęła z rezygnacją. - Zacznijmy od podstawowych informacji — zaproponował Sonny.

- Okej. Powiedzmy, że kupuję tę historię: jestem córką króla elfów. - Bo jesteś. - A kim ty jesteś? Księciem elfów czy kimś w tym rodzaju? — Skrzywiła się. - To nie brzmi za dobrze. - Nie jestem elfem. - Nie patrzył na nią. Kącik jego ust drgnął lekko. - I na pewno nie księciem. - Kim w takim razie? - Jestem tak zwanym podmieńcem. - Nie podnosząc wzroku, mówił dalej: - Elfy zabrały mnie ze świata śmiertelników do swego królestwa. - Zabrały? - Kelley rzuciła mu baczne spojrzenie. - Chyba wykradły? - Tak... Chyba tak. ,A więc nie jestem jedyna" - pomyślała. Dziwne uczucie. -To one tak sobie wędrują z jednego świata do drugiego, kiedy przyjdzie im na to ochota? - Kiedyś było to możliwe. Ludzie przez wieki wierzyli w istoty nadprzyrodzone. Nie tylko wierzyli, żyli obok nich. - Ale nie z własnej woli. - W głosie Kelley słychać było wyraźnie w nim słychać wzgardę i potępienie. - Nie. Istoty nadprzyrodzone żyły w tym świecie od początku. - Zakradały się do ludzkich domostw i porywały dzieci z kołysek. Sonny'ego najwyraźniej nie podobało się, że rozmowa zmierza w takim kierunku. - Owszem, do świata, w którym życie trwa wiecznie -odparł. - Świata pięknego i szlachetnego, gdzie czas nie istnieje, gdzie sny stają się rzeczywistością.

- Nawet te koszmarne? - Przyglądała mu się przez chwilę, po czym dodała: - Tak włas'nie myślałam. Mów dalej. Nie patrząc Kelley w oczy, podjął: - Na początku dwudziestego wieku, gdy epoka wiktoriańska dobiegała końca, ludzie przestali interesować się światem istot nadprzyrodzonych. - Ale one ludźmi nie, prawda? - Nie. Wciąż odwiedzały ziemski świat. I wciąż... zabierały dzieci. Aż wreszcie pewna śmiertelniczka postanowiła wyrównać rachunki. -1 porwała mnie. -Tak. Sonny opowiadał dalej, jak po jej zniknięciu Oberon, w przypływie żalu i wściekłości, rzucił zaklęcie, które miało na zawsze zamknąć bramy między światami. - Okazało się jednak nie do końca skuteczne. I tak Brama Samhain otwiera się każdego roku na jedną noc. A Bramą jest park. - Kiedy? - Od zachodu słońca trzydziestego pierwszego października do świtu pierwszego listopada. - W Halloween? Nieźle. - Kiedyś to święto nazywało się Samhain. W moich czasach. Kelley spojrzała na zegarek. - Coś tu się nie zgadza. Jest dopiero dwudziesty szósty. - Tak to bywa z czarami. To niebezpieczna zabawa, nawet dla króla elfów. Błąd w zaklęciu Oberona sprawił, że co dziewięć lat Brama pozostaje otwarta przez dziewięć kolejnych nocy poprzedzających Samhain. Nazywamy to Dziewięcionocą.

- Oryginalnie. Aż dziewięć nocy? Wygląda na to, że drogi tatuś trochę spartaczył, zgodzisz się chyba ze mną? Sonny skrzywił się, ale nic nie powiedział. Kelley przymknęła oczy. Nagle, na krótką chwilę, ogarnął ją lęk. Nie poddając mu się, powiedziała: - Do rzeczy. Jaką rolę ty w tym wszystkim odgrywasz? - Pracuję dla twojego ojca. Kelley zesztywniała i odsunęła się na drugi koniec ławki. - Powiedziałem ci, że jestem Strażnikiem i nie kłamałem. Oberon stworzył specjalny oddział, złożony z trzynaściorga podmieńców. Nazwał nas Janusami. Mamy za zadanie pilnować przejścia i nie dopuścić do tego, by jakaś istota z Zaświatów zdołała przemknąć się do świata ludzi. - A jak to robicie? - W razie konieczności mamy prawo uciec się do wszelkich możliwych środków. - Jesteście taką zgrają mięśniaków do wynajęcia? Bandziory Oberona, tak? - To bardzo niemiłe - powiedział Sonny, wreszcie podnosząc na nią wzrok. - Nie prosiłem o taki los. Nie należę do tego świata, co ty. A w tamtym, który niegdyś nazywałem domem, ponieważ stałem się tym, kim się stałem, też nie jestem mile widziany. Po twarzy Sonny'ego przemknął cień bolesnej tęsknoty. Kelley pomyślała, że chętnie dowiedziałaby się czegoś więcej o tamtym nieznanym świecie - musiało to być cudowne miejsce, skoro Sonny wciąż o nim pamiętał. - Ponieważ jestem Janusem, u wszystkich istot z Zaświatów budzę grozę i nienawiść ciągnął. - Ale myślałem, że może ty okażesz mi choć trochę zrozumienia.

Kelley spuściła wzrok. Policzki palił jej rumieniec wstydu. - Szczególnie biorąc pod uwagę wczorajsze wydarzenia. -Sonny wstał. Wyglądał, jakby zbierał się do odejścia. - Naprawdę chciałabyś, żeby takie stworzenia biegały sobie swobodnie po Nowym Jorku? - Masz rację. Przepraszam - powiedziała, kładąc mu dłoń na ramieniu. - Bardzo przepraszam. Po prostu... - Wiem. Kelley spojrzała na niego. Tak bardzo chciała, żeby jeszcze nie odchodził. - Ten stwór... Czarna Bestia - czy ona też przeszła przez Bramę? - Z pewnością. - Sonny z wahaniem usiadł z powrotem. - A Lucky? -Kto? - Koń. Ten, co stoi u mnie w wannie. - Kelpie? To nie jest właściwie koń. Tak naprawdę... to bardzo niebezpieczna istota. - Och, niemożliwe - zaśmiała się, po raz pierwszy tego dnia. - Posłuchaj mnie, Kelley. Twój nowy przyjaciel wygląda być może jak słodki kucyk, ale jest naprawdę groźny. Jest groźny z samej swej natury, ponieważ to kelpie, i dodatkowo groźny z powodu rzuconego nań zaklęcia. Jeśli chcesz, możesz to lekceważyć, ale wiedz, że narażasz się na wielkie niebezpieczeństwo. Siebie i wszystkich mieszkańców tego miasta. Kelley przez chwilę siedziała w milczeniu, wstrząśnięta. - Co dokładnie masz na myśli? Sonny sięgnął do torby i wyjął z niej trzy czarne paciorki.

- Pytałaś o Herna i Dzikie Zastępy - powiedział. - Poznajesz te koraliki? Skinęła głową. - Lucky ma ich pełno w grzywie i ogonie. Włożył paciorki z powrotem do torby, zasępiony. - To nie są zwykle koraliki. Królowe elfów używały ich do rzucania zaklęć. Kiedyś, dawno temu. Nagle Sonny zapatrzył się na karuzelę. Miał minę, jakby dopiero teraz ją zauważył. Była czynna, ale kasę obsługiwał tylko jeden człowiek. O tej porze większość dzieci siedziała jeszcze w szkole. Kelley przeniosła wzrok z twarzy Sonnyego na karuzelę i z powrotem. - Dawno temu? - powtórzyła ostrożnie. Nagle Sonny wstał i nie patrząc nawet, czy Kelley idzie za nim, ruszył w kierunku karuzeli. - Chodź - zawołał przez ramię. Zaniepokojona, dogoniła go w chwili, gdy płacił za bilety. Wyciągnął rękę i pomógł jej wskoczyć na drewniany podest, gdzie czekały jaskrawo malowane koniki. Kelley trochę głupio się poczuła, nie potrafiła zdecydować, którego powinna wybrać. A wybór miała duży, bo byli jedynymi chętnymi na przejażdżkę. W końcu Sonny objął ją w pasie, wsadził na grzbiet najbliższego rumaka i sam dosiadł drugiego. Karuzela zatrzeszczała i zaczęła wolno się obracać. Kelley spojrzała na Sonnyego, który siedział swobodnie na drewnianym koniu, niby rycerz w lśniącej zbroi na grzbiecie swego wierzchowca. - Pozwól, że coś ci pokażę, Kelley - powiedział, dotykając przy tym medalionu na swojej szyi. - Pokażę ci historię Dzikich Zastępów.

- Jak to, pokażesz? - zdziwiła się. Sonny utkwił w niej przenikliwe spojrzenie szarych oczu, dzikie, nieco przerażające. - Nie bój się - powiedział. Karuzela wirowała, a serce Kelley galopowało do taktu. Muzyka oszałamiała ją, drewniany koń drżał, unosił się powoli i opadał. Oczy Sonny'ego ze srebrno-szarych zrobiły się nagle niemal czarne. Przez krótką chwilę Kelley wydawało się, że jadą przez wypełniony mgłą tunel... a potem nagle wszystko pojaśniało. Rozejrzała się dokoła. Karuzela zniknęła. Zniknął cały Nowy Jork. Koń, na którym siedziała - prawdziwy koń, nie drewniana zabawka - potrząsnął łbem. Czuła pracę jego mięśni. Chwyciła wodze, bo cały świat wokół niej pędził w zawrotnym tempie. Widziała tylko migającą zieleń gęstego lasu. Słyszała ptaki i zwierzęta, czuła zapach mokrych od deszczu liści, dotyk wiatru na policzkach. Z oddali dobiegł dźwięk rogu - wypełnił powietrze niby bicie dzwonów - a zaraz potem rozległo się ujadanie psów myśliwskich. Sonny jechał obok. Poprzez świst wiatru usłyszała jego głos - opowiadał historię Herna i Dzikich Zastępów, do których za chwilę mieli dołączyć.

22 Hern był człowiekiem. Księciem. Żył dawno, dawno temu - opowiadał Sonny. Kelley przytuliła się do szyi rumaka, pędzącego przez las. Po chwili między drzewami otworzyła się rozległa polana, na której odpoczywała grupa myśliwych we wspaniałych bogatych strojach. Kelley poczuła na ciele dotyk jedwabiu. Kiedy spojrzała w dół, okazało się, że ma na sobie długą suknię w rdzawym kolorze, spływającą z tyłu w obfitych fałdach, przy rękawach i na dole wyszywaną drobnymi złotawymi perłami i pacior-

kami z bursztynu. Obróciła lekko głowę - jej włosy zdobił welon z cieniutkiej gazy. Sonny był ubrany w luźny lamowany kaftan, miękkie skórzane spodnie i wysokie buty. Srebrne ozdoby błysnęły na jego szyi i nadgarstkach, kiedy pochylił się w siodle i sięgnął po jej wodze, by wstrzymać konie. Pozostali jeźdźcy zsiadali ze swych wierzchowców, śmiejąc się i przekomarzając. Kelley wpatrywała się w nich z nieskrywanym podziwem. Nagle uświadomiła sobie, że te istoty nie są ludźmi. Niczym piękne motyle lśniły i migotały wszelkimi barwami w promieniach słońca. Niektóre miały nawet skrzydełka, delikatne i błyszczące jak klejnoty. Sonny zaśmiał się na widok jej miny. Zeskoczył lekko na ziemię i złapał Kelley, nim dotknęła stopą porośniętej mchem murawy. Spojrzała w jego oczy i zobaczyła w nich odbicie swoich własnych - niepomiernie zdumionych. - Jak... - zaczęła. Nagle za jej plecami rozległ się donośny śmiech. Odwróciwszy się, ujrzała wysokiego przystojnego mężczyznę ubranego w ciemnozieloną szatę i błyszczący hełm, ozdobiony jelenimi rogami. - Oto Hern Myśliwy - powiedział Sonny cicho, z wielkim szacunkiem w głosie. - Elfy nazywają go Rogatym. - Mówiłeś chyba, że Hern jest śmiertelnikiem - szepnęła Kelley w odpowiedzi. - Jest... albo raczej był. W tamtym okresie. Kelley zrozumiała, że Sonny wywołał wizję z życia Herna z czasów, kiedy ten był ziemskim władcą. - I elfy się z nim zadawały? Tak po prostu? - Niegdyś elfy i ludzie chętnie się ze sobą... hm, zadawali - odparł Sonny z uśmiechem. Zanim ludzie zaczęli się ich bać.

„Może nie bez powodu?" - pomyślała Kelley. Sonny wziął ją za rękę i poprowadził na środek łąki, gdzie czekały stoły, uginające się od najwspanialszych potraw. - Czy oni nas widzą? - Nie - Sonny potrząsnął głową. - Nie widzą nas takimi, jakimi jesteśmy w rzeczywistości, bo tak naprawdę nas tu nie ma. Zapewne widzą nas pod postaciami swoich towarzyszy. - Jak tego... - Magia. Kiedy byłem mały, Oberon nauczył mnie kilku sztuczek. Doprawdy, dziecinada w porównaniu z tym, co potrafią elfy. - Wzruszył ramionami. - Na przykład wywoływanie wizji. Mam w tej dziedzinie pewien talent, choć, muszę przyznać, czegoś tak skomplikowanego nigdy wcześniej nie udało mi się stworzyć. A teraz chodź, bawmy się, później nie będzie okazji. Ta historia nie skończy się szczęśliwie. Kelley już miała zapytać, co przez to rozumie, ale nie zdążyła, gdyż jej oczom ukazał się tak niezwykły widok, że po prostu zaparło jej dech w piersi. „Czy w ogóle możliwe są złe zakończenia w świecie, w którym żyją takie istoty?" - Mabh! - wykrzyknął Hern radośnie. Ton jego głosu świadczył wyraźnie o uwielbieniu dla przepięknej, płomien-nowłosej kobiety, która właśnie wychynęła spomiędzy drzew. Moja królowo! Moja miłości! Kelley jeszcze nigdy nie widziała nikogo, kto dorównywałby gracją i majestatem królowej Mabh. Jej uroda stanowiła destylat całego blasku i wspaniałości jesieni, pory roku, której była władczynią. Uniosła ramiona w powitalnym geście, a jej uśmiech rozjaśnił las niczym słońce.

Kelley wkrótce zapomniała o złowieszczych słowach Sonny ego. Zapomniała właściwie o wszystkim, zapomniała niemal o swoim poprzednim życiu. Dni mijały na zabawie, polowaniach i śpiewie. W nocy Hern i jego towarzysze, a wśród nich Kelley i Sonny, spoczywali na bogato zdobionych kobiercach, patrząc w gwiazdy i słuchając trzaskania ognia i pięknej, dziwnej muzyki. W dzień galopowali pośród lasów, śmiejąc się i pokrzykując z radości. Kelley miała wrażenie, jakby czas jednocześnie płynął i stał w miejscu. Pewnego dnia, gdy odpoczywali nad brzegiem strumienia, Myśliwy z głową na kolanach Mabh, odzianej w suknię barwy nocy, królowa pochyliła się nagle, z tajemniczym uśmiechem na twarzy, i złożyła pocałunek na jego czole. Następnie zaśmiała się, wstała i zeszła nad wodę, a każdy jej pełen wdzięku ruch przypominał taniec. Wszyscy przyglądali się w błogim rozleniwieniu, nieco rozbawieni i zaciekawieni, co będzie dalej. A Mabh zaintonowała czarodziejską pieśń, sięgnęła do kieszeni ukrytych w fałdach szaty i wyciągnęła z nich dwie garście błyszczących czarnych koralików. Sonny, który leżał obok Kelley, wsparty na łokciu, zastygł w pełnym napięcia oczekiwaniu. Nagle przypomniała sobie, co powiedział — że ta opowieść źle się kończy. Zielone oczy Mabh zalśniły. Uniosła zaciśnięte pięści, otworzyła je i pozwoliła paciorkom spaść do strumienia. Powierzchnia wody zmarszczyła się na chwilę, a potem zagotowała, spieniła bielą i zasyczała parą. Kelley wstała z miejsca i zobaczyła, że w atramentowych głębinach coś się poruszyło. Z wody wynurzył się kelpie, wezwany śpiewem Pani Ciemności. Kelley spojrzała na Sonny ego, niezdolna wydusić sło-

wa. Oto duch wody siłą zaklęcia przemieniał się w ducha ognia. Sonny również wstał. Patrzyli oboje, jak ciało stworzenia skręca się, zatraca kontury, jakby szukało nowego kształtu - i nagle łagodny konik, podobny do tego, który zajmował wannę w mieszkaniu Kelley, zmienił się w temperamentnego ogiera. Jego sierść przypominała barwą niebo o zachodzie słońca, spod kopyt sypały się skry. - Ależ pani - zaprotestował jeden z myśliwych. - To być nie może! To... Mabh zgromiła go spojrzeniem. Hern podszedł do niej, jego oczy lśniły radością na widok niezwykłego prezentu od ukochanej. Wskoczył na grzbiet wspaniałego rumaka, a Mabh wyrzuciła ramiona do góry i zaśmiała się z niemal dziecięcą radością, kiedy Myśliwy uniósł się w powietrze i pogalopował ponad koronami drzew. Coś mignęło, jakby wielkie czarne skrzydła i w tym momencie Mabh zniknęła. W niebo wzbił się kruk, przeleciał między drzewami i ruszył śladem Myśliwego. -To niesłychane - mruknął elf, który wcześniej próbował powstrzymać królową. Ofiarować dar tak ekstrawagancki i niebezpieczny zwykłemu śmiertelnikowi... - Mabh jest zaślepiona - powiedziała inny i potrząsnął głową. - Och, dajcie spokój! Rogaty nie jest już śmiertelnikiem - zauważył trzeci i ze śmiechem wskoczył na konia, by pognać za Hernem i Mabh. Większość elfów była chyba podobnego zdania, bo zgodnie poszły za jego przykładem. Kelley, podekscytowana i za-

ciekawiona, co teraz nastąpi, podkasała suknię i również pobiegła po konia, Sonny za nią. Całą gromadą pognali za Myśliwym. Kiedy krajobraz zmienił się na pagórkowaty, wszystkie wierzchowce wzniosły się w powietrze i pogalopowały wysoko ponad korony drzew. Kelley, przerażona, ściskała wodze tak mocno, aż zbielały jej kłykcie. Po chwili odważyła się rozejrzeć na boki. Z obu jej stron pędzili nieziemsko piękni jeźdźcy, ich oczy lśniły jak gwiazdy, policzki barwił rumieniec podekscytowania, na wszystkich twarzach malował się ten sam wyraz radosnego uniesienia. Kelley nigdy jeszcze nie widziała czegoś równie wspaniałego, nigdy nie przeżyła niczego, co mogłoby się równać z tym podniebnym galopem. Dni i noce mijały w oszałamiającym pędzie. Mabh dała Hemowi nie tylko wyjątkowego rumaka, ofiarowała mu też, i wszystkim jego towarzyszom, niezwykłą zwierzynę. Kazała swym sługom złapać wspaniałe zwierzęta zamieszkujące Zaświaty, jelenie, dziki i niedźwiedzie, i wypuścić w ziemskich lasach, należących do Herna — wszystko ku uciesze ukochanego. W tej gonitwie nie było już nic z niewinnej zabawy. Myśliwi gnali przed siebie za swym przywódcą i jego niezwykłym wierzchowcem w dzikim zapamiętaniu, wiedzieni jednym wspólnym morderczym celem, ponad lasami świata, który dawno temu przeminął. Wreszcie po trzech dniach zatrzymali się na skraju leśnej polany. Stał na niej dumnie śnieżnobiały jeleń, otoczony sforą psów. Cel ich szaleńczej gonitwy.

Kelley przez cały czas dzieliła podekscytowanie pozostałych, teraz jednak, patrząc, jak Rogaty przy wtórze zachęcających okrzyków swych towarzyszy wyciąga strzałę z kołczanu i wypuszcza ją z niezawodną precyzją, czuła tylko bolesny ucisk w piersi. Strzała utkwiła głęboko w gardle królewskiego zwierzęcia, które osunęło się na ziemię. Krew spłynęła srebrną strugą po jego piersi, po chwili w trawie utworzyła się kałuża ciekłego metalu. Elfy wzniosły radosne okrzyki na cześć swego pana, dwie piękne damy podbiegły do niego i zarzuciły mu ramiona na szyję. Kelley serce mało nie pękło na widok konającego zwierzęcia. Sonnyemu wyrwał się z gardła cichy okrzyk protestu. W jego srebrnoszarych oczach płonął smutek i gniew. Kelley poczuła, że ktoś na nich patrzy, a kiedy się odwróciła, zobaczyła Herna. Jego brwi tworzyły jedną chmurną kreskę pod skrajem lśniącego hełmu. Po chwili uśmiechnął się i bez słowa wrócił do swych towarzyszy. Kelley zastanawiała się, co tak naprawdę zobaczył. Hern podszedł do swej ofiary. W lesie panowała całkowita cisza, nawet ptaki przestały śpiewać. Kelley uniosła drżącą rękę do czoła. Przecinały ją czerwone pręgi - tak mocno ściskała wodze. Nagle martwy jeleń drgnął. Zaczerpnął powietrza i poruszył nogami, po czym wstał, dźgnął kopytem murawę i potrząsnął łbem. Kelley nie mogła uwierzyć własnym oczom. Jeleń żył! Hern uniósł łuk nad głową, a Kelley spojrzała na Sonnyego i poczuła, jak kąciki jej ust same wyginają się ku górze, jakby w odpowiedzi na szeroki uśmiech, który rozjaśnił jego twarz,

kiedy jeleń skoczył w głąb lasu. Została po nim tylko kałuża srebrnej krwi na trawie. Myśliwi wznieśli radosny okrzyk. Hern podszedł do swych towarzyszy i otoczył plecy jednej z dam ramieniem. Zaczęły się śpiewy i znów zapanowała radość i harmonia. Kątem oka Kelley dojrzała jednak ciemny cień przemykający pośród drzew. Kruk odleciał w głąb lasu, a po chwili echo powtórzyło jego ochrypły krzyk. Później, kiedy słońce już zaszło, na szczycie wysokiego wzgórza odbyła się wspaniała uczta. Tego wieczoru Hemowi wyjątkowo dopisywał humor, wciąż domagał się nowych gier i muzyki, nawet na chwilę nie opuszczał towarzystwa, zawsze w otoczeniu cudownie migotliwych elfów, nieustannie okazujących mu uwielbienie. Oto stał w grupie towarzyszy, zaśmiewając się z jakiejś historii, a jedna z pięknych dziewcząt zdjęła z jego głowy rogaty hełm i wplatała mu we włosy koronę z liści. Nieco dalej grupa elfów rozgrywała namiętnie partię gry o nazwie hurling; było to coś w rodzaju hokeja na trawie, gracze posługiwali się piłką i szerokimi płaskim kijami z drewna. Kelley na próżno starała się doszukać w niej jakichś reguł, gra sprawiała wrażenie radosnego i dość niebezpiecznego chaosu, uznała więc, że lepiej będzie zanadto się nie zbliżać. Sonny za to podszedł aż na skraj boiska i przyglądał się graczom uważnie, z tęsknym wyrazem twarzy. Kelley domyśliła się, że wspomina dzieciństwo w Zaświatach, na pewno grywał tam w taką grę lub bardzo podobną. Nie chcąc mu przeszkadzać, odeszła na bok i zapatrzyła się na widok rozciągający się ze wzgórza. W dole pło-

nęły światła niewielkiej wioski, otoczonej gęstymi lasami, w których polowali tego dnia. Księżyc w pełni świecił jasno. Z jednego z domów wyszło dwoje ludzi. Patrzyli na wzgórze, na którym odbywała się uczta. „Słyszą nas" - pomyślała. Nic dziwnego, bo wrzaski i śmiechy biesiadników niosły się daleko. Nagle poczuła zimny dreszcz. Uniosła wzrok. Na jednym z nagich szczytów w oddali stała Mabh. Jej ciemny płaszcz łopotał na wietrze, gniew był niemal namacalny, otaczał ją niczym chmura gradowa. W dłoni ściskała cienką włócznię 0 srebrnym ostrzu. Ale w pewnej chwili skuliła ramiona, zupełnie jakby płakała. Kelley zrobiło się jej żal. Jednak później, o świcie, zmieniła zdanie. Zbudziła się nagle z niedobrego snu i zobaczyła Mabh, jak chodzi pośród myśliwych, śpiących głęboko, sytych jadłem, miodem i musującym elfim winem. Jej wargi poruszały się, oddech ze świstem dobywał się z ust. Klękała przed każdym z elfów po kolei i każdemu wieszała na szyi sznurek czarnych lśniących paciorków. Kelley ciarki przeszły po plecach. Zrozumiała, że królowa odprawia jakieś czary. Kiedy sobie poszła, Kelley odważyła się usiąść i spojrzeć na uśpionych myśliwych. Patrzyła, jak w tych cudownych istotach zachodzi przerażająca przemiana, jak ich niezwykłe piękno staje się ciemne i niebezpieczne, beztroska ustępuje miejsca zajadłemu okrucieństwu. Odmienione zaklęciem królowej, nawet pogrążone we śnie robiły potworne wrażenie. Kelley przemknęła na skraj obozowiska. Patrzyła, jak Mabh zbiega w dół wzniesienia. Gdy dotarła do linii drzew, machnę-

ła ręką, a wtedy w murze między światami powstała paskudna szczelina, w której ukazał się fragment ciemnego posępnego królestwa. Mabh przyłożyła dwa palce do ust i zagwizdała. Odpowiedziało jej psie ujadanie i ze szczeliny wybiegła sfora wściekłych psów - Czarnych Bestii. Zniknęły między drzewami, po czym pojawiły się po chwili, prowadząc przed sobą, niczym stado bydła, zwierzęta z Zaświatów, które Mabh dała myśliwym do zabawy. Mabh uniosła dłoń i psy zagnały zwierzęta w szczelinę. Kiedy ostatnie z nich - Królewski Jeleń zniknęło po drugiej stronie. Niebo na wschodzie zaczynało się już rozjaśniać. - Zabierze je do swej krainy, Pogranicza, schowa je tam przed wzrokiem zarówno istot ludzkich, jak i nadprzyrodzonych - powiedział Sonny ponuro, wynurzając się z porannej mgły. - Ale co teraz? - zapytała, nie do końca pewna, czy chce wiedzieć. - Co się teraz stanie? - Ziemskie zwierzęta to żadna atrakcja dla myśliwych z Zaświatów - powiedział. Zdjął płaszcz i otulił nim ramiona Kelley. Pewnie zauważył, jak drży, nie wiedział tylko, że to wcale nie z zimna. - Teraz poszukają innej zwierzyny. Słońce zaczęło wstawać nad horyzontem. Myśliwi budzili się powoli i witali dzień odmienieni, ich oczy płonęły żądzą krwi. Dosiedli koni i z zawrotną szybkością popędzili przez las, gnani nowym pragnieniem. Sonny i Kelley ruszyli za nimi, ale przez cały czas trzymali się na bezpieczną odległość. Nie znalazłszy żadnych czarodziejskich stworzeń do upolowania, myśliwi zawyli z bezsilnej wściekłości. Zatrzymali się na skraju lasu. Na szczycie wzgórza, na którym ucztowali

poprzedniego wieczoru, stała Pani Ciemności, nieruchoma niczym posąg. Uśmiechnęła się zimno i przyłożyła do warg róg z brązu. Kelley prędko puściła wodze i zatkała uszy, gdy potworny dźwięk trzykrotnie przeciął powietrze. Myśliwi oszaleli na sygnał wzywający ich do walki. Wyrwali przed siebie, potrząsając mieczami, które nagle zapłonęły w ich dłoniach. Kilka drzew zajęło się ogniem, niskie chmury zalśniły pomarańczowo, upiorne światło zabarwiło twarze odmienionych czarami elfów, niegdyś piękne, teraz wykrzywione grymasem nienawiści. Okrutne oczy skierowały się w stronę ludzkiej osady, tej, na którą Kelley patrzyła w nocy. Spojrzała na Sonny'ego. Koń buntował się pod nią, stawał dęba, przerażony. Sonny chwycił jej wodze i popędził własnego wierzchowca. Po chwili zostawili Dzikie Zastępy daleko za sobą. Kiedy wjechali w las, wstrzymała konia. Sonny, który jechał z przodu, zawrócił i zatrzymał się obok niej. - To niemożliwe - wydyszała, z trudem łapiąc oddech. -Chyba nie zabiją tych wieśniaków? Sonny? Nie odpowiedział. - O, mój Boże - wyszeptała, spoglądając za siebie. Z oddali dobiegły krzyki przerażonych ludzi. - Mabh zmieniła ich w obłąkaną, żądną mordu hordę -rzucił Sonny z goryczą. - Każdej nocy będą budzić się i ruszać na łowy z jednym pragnieniem - zabijać. - Ale co dalej? - zapytała, prosząc w myślach o jakiś promyk nadziei. - Co będzie dalej? To przecież nie może trwać wiecznie...

- Nie. - Twarz Sonnyego była bardzo blada, głos brzmiał słabo, jakby dochodził z oddali. Patrzył nieobecnym wzrokiem na chmury płynące po niebie. - Pozostali władcy w końcu postanowią coś z tym zrobić. Zbiorą się razem i stworzą przymierze; rzadka chwila zgody między skłóconymi Dworami. Oberon, Władca Zimy i Tytania, Królowa Lata, połączą siły i zrzucą Hern a z grzbietu jego przerażającego wierzchowca. Sonny wskazał na niebo, przez które przemknęły ostatnie strzępy ciemnej wizji, niby chmury burzowe. Między światami otworzyła się kolejna szczelina, wydobył się z niej wielki wir światła i dźwięków. Jakaś siła wyrzuciła Herna z siodła, a potem jego ciało popędziło ku ziemi daleko w dole, niby spadająca gwiazda. Bez jeźdźca Deresz znów stał się zwykłym kelpie. Na rozkaz Oberona rozpłynął się w powietrzu, zostawiając po sobie tylko garść czarnych paciorków, które zalśniły i po chwili również znikły. - A Mabh? - spytała Kelley ze ściśniętym gardłem. - Oberon i Tytania zabronili jej opuszczać granice królestwa. Mieszka tam do dziś, uwięziona w swej ciemnej krainie. Ta myśl jakoś nie wydała się Kelley zbyt pokrzepiająca, nie było jednak czasu na kolejne pytania. Sonny pochylił się nisko, przytulony do szyi swego rumaka, przez chwilę Kelley myślała, że zaraz spadnie. - Musimy ruszać - powiedział i ujął wodze Kelley. Zawrócił konia i poprowadził ich prosto we mgłę, wstającą nad ziemią. Kiedy zamknęły się wokół nich mgielne zasłony, Kelley poczuła, że jej wierzchowiec zmienia się, z prawdziwego

zwierzęcia na powrót staje się drewnianym koniem z karuzeli, którym był niegdyś, choć wydawało się, jakby od tamtego czasu minęły całe wieki.

23 Mgla rozproszyła się, dawny świat zniknął, zniknęły wizje i jedwabna suknia. Znów siedziała na drewnianym koniu, który opadał i wznosił się łagodnym, coraz wolniejszym ruchem. Przejażdżka dobiegała końca. Spojrzała na Sonny ego. Oczy miał zamknięte, jego skóra pobladła chorobliwie. - Udało się? - zapytała. Otworzył oczy i spojrzał na nią nieprzytomnym wzrokiem. - Sonny?

- Tak. Bez przywódcy Dzikie Zastępy straciły moc, popadły w chaos i dezorientację. Oberon i Tytania zawiązali czar, którym zamknęli je w bezpiecznym miejscu, poza światami, gdzie spoczywają uśpione na wieki. -A Hern? - Po jakimś czasie go uwolnili — odparł Sonny ze smutkiem. - Ale, choć zdjęto z niego zaklęcie, załamał się na duszy i ciele. Wspomnienia zbrodni, które popełnił jako przywódca Dzikich Zastępów, nie dawały mu spokoju. Zamieszkał samotnie, w głębi leśnej kniei. Ponieważ tyle czasu spędził w towarzystwie elfów, stał się, jak one, nieśmiertelny. Słabł jednak coraz bardziej, aż został z niego jedynie cień. Zastępy zaś śpią zaklętym snem. - W takim razie... gdzie tu problem? - zapytała Kelley, choć towarzyszyło jej niemiłe uczucie, że zna już odpowiedź. - Za sprawą podstępnych czarów Mabh przebudzą się, jeśli znajdzie się przywódca. - Aha. - Niemiłe uczucie bynajmniej nie znikło. - Dokładnie w chwili, kiedy przywódca dosiądzie Deresza. - Ale przecież widziałam, co się stało z Dereszem! — zaprotestowała. - Owszem - potwierdził, zeskakując z drewnianego rumaka. Jego twarz nareszcie odzyskała normalne barwy. - Został zniszczony. Ale magia, z pomocą której Mabh powołała go do życia, nadal istnieje. - Koraliki, wplecione w grzywę Luckyego? - Niestety. Sonny pomógł jej zsiąść z malowanego wierzchowca. Kiedy stanęła na ziemi, poczuła, że kolana jej drżą. Sonny przytrzymał ją, kładąc dłoń na jej ramieniu.

- Jeszcze nie wszystko stracone, Kelley. Dopóki kelpie stoi w wannie, nic złego nie może się wydarzyć. Woda jest bramą, stojąc w niej, nie przebywa w żadnym ze światów, lecz na granicy między nimi. Nawet jeśli ktoś zadmie w róg, kelpie nie będzie mógł odpowiedzieć na wezwanie. - Chcesz powiedzieć, że zostanie w mojej wannie do końca świata? - Nie, tylko do końca Dziewięcionocy, dopóki nie zamknie się przejście. Wtedy Zastępy nie będą miały jak przedostać się do waszego świata, a my spróbujemy zdjąć z kelpie zaklęcie. - A co, jeśli stanie się inaczej? Jeśli jakimś sposobem się wydostanie? - Wówczas, jeśli usłyszy dźwięk rogu, przemieni się w Deresza - odparł Sonny cicho. - A Deresz musi znaleźć swego Jeźdźca. W chwili, gdy ten go dosiądzie, Dzikie Zastępy zbudzą się z uśpienia. Myśliwi popędzą na grzbietach swych upiornych wierzchowców, przejadą przez Bramę i zaczną zabijać. Są nienasyceni i niepowstrzymani. Całe to miasto, może cały śmiertelny świat, znajdzie się wówczas w niebezpieczeństwie. Przez głowę Kelly przemknęły obrazy z koszmarnych snów, które ostatnio ją nawiedzały: Manhattan w ogniu i krwi, jej dłonie, kurczowo wczepione w splątaną końską grzywę... Zadrżała i, podniósłszy wzrok na Sonnyego, spytała: - Czy to przypadek, że Deresz trafił akurat do mojej łazienki? Tak się składa, że jestem córką króla elfów. - Nie wiem. Ale nie wierzę w przypadki. - Sonny uśmiechnął się krzywo. - Nie, nie sądzę, by te dwie rzeczy były ze sobą powiązane. Jestem bowiem pewien, że ktoś pragnie twojej

śmierci i dlatego poszczuł na ciebie Czarną Bestię. Zostałaś przeznaczona na zwierzynę dla Dzikich Zastępów. Bestia miała cię wytropić, by dostarczyć myśliwym rozrywki. Prócz tego, rzecz jasna, nie pogardziliby resztą napotkanych po drodze śmiertelników — dokończył, a jego twarz pociemniała. Kelley wpatrywała się w niego rozszerzonymi ze zdumienia oczami. - To chyba trochę jak strzelać z armaty do przepiórki? Nie słyszeli o czymś takim jak „straty i zniszczenia wśród ludności cywilnej"? - Zapewne słyszeli, ale dla takich istot jak Mabh oznacza to tylko jeszcze lepszą zabawę. Mabh ma na pieńku z twoim ojcem, w końcu to przez niego żyje teraz jak więzień. - Rozumiem. - Kelley nagle przeszedł dreszcz. Objęła się ramionami. - Mabh wydaje się doprawdy przemiła. Ale chyba nadal przebywa w zamknięciu? - Na wygnaniu. Nie wolno jej opuszczać granic swego ponurego królestwa, zwanego Pograniczem. Ma jednak agentów, którzy pracują na jej rozkazy. Oberon podejrzewa, że to właśnie ona próbuje obudzić Dzikie Zastępy. Prawdopodobnie zamierza wykonać swój plan w noc Samhain, kiedy Brama jest szeroko otwarta. Kelley zadrżała. - Wiesz, nowojorczycy bardzo poważnie podchodzą do święta Halloween. Na ulicach będzie pełno ludzi. „Straty i zniszczenia wśród ludności cywilnej" mogą być naprawdę znaczne. - Również tej nocy Janusowie będą na służbie - powiedział, dotykając jej ramienia. - Tak jak każdej z dziewięciu nocy.

- To dobrze. - A propos... - Zwrócił twarz w kierunku zachodnim i nagle Kelley zauważyła, jaki jest zmęczony. - Robi się późno. Musisz czym prędzej opuścić park. Nie dyskutuj ze mną, proszę. Zaraz zajdzie słońce, a ja muszę wracać do pracy. Przybrał postawę, jakby szykował się do walki. Nie zamierzała jednak stawiać oporu. Powiedziała tylko, z troski o niego: - Nie powinieneś trochę sobie odpuścić? Udajesz twardziela, ale przecież widziałam bandaże. Jesteś poważnie ranny. - Nie jest aż tak źle. - Straszny z ciebie kłamczuch. Zmarszczył brwi. - I wyglądasz, jakbyś nie spał co najmniej od tygodnia. - Zrobiła krok w jego stronę, ostrożnie położyła rękę na jego piersi i spojrzała w jego srebrzyste oczy. Przycisnął jej dłoń swoją. Przez ubranie i bandaże poczuła bicie jego serca. - Nic mi nie będzie. - Jesteś pewien? Drugą ręką odgarnął niesforny kosmyk z jej czoła. -Tak. Uśmiechnął się i cała jego twarz nagle się zmieniła - jakby rozjaśniło ją słońce. Kelley zaczęła mięknąć. - Ale - podjął - czułbym się jeszcze lepiej, gdybym wiedział, że tej nocy jesteś w domu, bezpieczna, i nie musiał się o ciebie martwić. - Potrafię się o siebie zatroszczyć - zjeżyła się momentalnie, lecz już bez większego przekonania. - Proszę - powiedział, uśmiechając się jeszcze promienniej.

- Ja... No dobrze. - Poczuła, jak jej wargi same układają się w nieśmiały uśmiech. - Będę grzeczna. Tym razem. — Moja dziewczyna. Kelley zamilkła. Te dwa słowa odebrały jej mowę.

24 Ta noc nie należała do najcięższych - oczywiście, według standardów, którymi posługiwali się Strażnicy. Kiedy odprowadził Kelley do wyjścia przy Wschodniej Siedemdziesiątej Drugiej, zrobiło się późno i musiał wracać do pracy. Tej nocy tylko raz wyciągnął miecz. Udało mu się nawet przekonać grupkę leśnych duszków, by wracały w Zaświaty i nawet nie dostał przy tym szyszką w głowę. Może żal im się go zrobiło, pomyślał, kiedy idąc Piątą Aleją, nagle uchwycił swe odbicie w jakiejś witrynie. Na-

prawdę wyglądał strasznie: zapadnięte policzki, pod oczami czarne sińce. Potrzebował snu, ale kiedy niebo rozjaśniło się nad miastem i zaczął się nowy dzień, wcale nie skierował swych kroków prosto do domu, lecz pod adres, który po wielu staraniach wreszcie udało mu się wydusić z Maddoxa. Na schody przeciwpożarowe wychodziły na trzecim piętrze dwa okna. W pierwszym, łazienkowym, dostrzegł rudawy błysk - koński ogon, majtający między ścianą a zasłonką prysznicową. Usłyszał też cichy pomruk. Kelpie chrapał. W pierwszym odruchu Sonny miał ochotę od razu zrobić porządek z demonicznym stworzeniem, ale dał sobie spokój. W końcu na razie nie było niebezpieczne, po za tym, ze względu na Kelley, nie chciał robić mu krzywdy. Kelley... Drugie okno było oknem jej sypialni. Przez szparę w zasłonie widział ją zwiniętą na łóżku, pogrążoną w spokojnym śnie. Kiedy przekręciła się na drugi bok, amulet na jej szyi przesunął się i spoczął we wgłębieniu obojczyka. W przyćmionym świetle zielony bursztyn zdawał się żarzyć własnym blaskiem. Sonny przymknął oczy i skupił wszystkie zmysły. Teraz, kiedy spała, łatwiej mu było ją odczytać. Ukazała się jako mgławica drobniutkich iskier. Sonny był pewien, że to naszyjnik skrywa jej prawdziwy blask, wstrzymując, niczym bezpiecznik, eksplozję światła. Zszedłszy po schodach, Sonny zdecydował, że nie wraca do mieszkania. Włamał się do środka budynku bez trudu, dostał jednak przy tym lekkiej zadyszki, co trochę go zaskoczyło. Chyba jednak odniesione rany dawały mu się we znaki.

„Jesteś tylko człowiekiem". Nieprzyjemna myśl, zwłaszcza teraz, kiedy wiedział, że Kelley nie jest. „Która z nich to prawdziwa Kelley?" - zastanawiał się. Aktoreczka z podrzędnego teatru czy świetlista istota, którą widział tamtego deszczowego dnia, przez ułamek sekundy, kiedy opadła skrywająca ją zasłona? Sonny był pewien, że Kelley nie zdaje sobie sprawy z tego, kim tak naprawdę jest, jaką mocą dysponuje. Co się stanie, jeśli w końcu to odkryje? Zmieni się? Stanie się jednym z tych pięknych elfów, które w dzieciństwie otaczał czcią i uwielbieniem? Nie był pewien, czy by sobie tego życzył. Ostatni rok był dla niego bardzo trudny. W porównaniu z Zaświatami królestwo śmiertelników sprawiało dość nędzne wrażenie. Ostatnio jednak coraz częściej łapał się na myśli, że być może świat elfów nie jest aż tak wspaniałym miejscem jak w jego wspomnieniach z dzieciństwa. Wyobraził sobie Kelley w komnatach świetlistego pałacu jej ojca. Idealna, lecz chłodna, odległa. Wyniosła. Pozbawiona pragnień i marzeń. Zostawił te rozważania na boku, bo aktorzy właśnie zaczynali schodzić się do pracy. Schował się na górnym balkonie, wsparł dłonie na wyślizganym drewnianym oparciu ławki z przodu i czekał. Kelley nie przychodziła. Pora była jeszcze wczesna, ale Sonny się niecierpliwił. A przecież nie zamierzał nawet zdradzić swojej obecności, zrozumiał, że Kelley nie lubi być pilnowana. W dodatku aktor grający Oberona dał mu wyraźnie do zrozumienia, że ma trzymać się od niej z daleka. Oczywiście, Sonny nie mógł mu w najmniejszym stopniu zagrozić, szanował jednak jego opiekuńczą postawę.

Miejsce na ukrytym w cieniu balkonie stanowiło doskonały punkt obserwacyjny. Było też bardzo ciepłe i przyjemne... Bob obudził go kilka godzin później, dźgając w ramię drewnianym mieczem. Sonny poderwał się z miejsca. Nie zdążył nic powiedzieć, bo boucca przyłożył palec do ust i szepnął z kpiarskim grymasem: - Hej, pogromco elfów. Tak sobie pomyślałem, że pewnie cię tutaj znajdę. - Do licha... - Sonny rozejrzał się dokoła zaspanym wzrokiem i przesunął dłonią po twarzy. Świetny z niego bodyguard! - Czy ona wie, że tu jestem? - Nie. Ale strasznie chrapałeś, dlatego cię obudziłem, pomyślałem, że pewnie nie chcesz, żeby odkryła twoją obecność. Uważa się za bardzo samodzielną i samowystarczalną. - Nie zdaje sobie sprawy z zagrożenia. -A ty? - Mam na ten temat swoje zdanie, ale... może przydałaby mi się twoja pomoc. - Nie jestem zbyt pomocny, wszyscy o tym wiedzą. - Uważam - odparł Sonny, starannie dobierając słowa -że jesteś ofiarą, jak to się mówi, złej prasy. Wydaje mi się, że tak naprawdę masz zupełnie inną naturę. Wiem, na przykład, za co leprechaun zamknął cię w słoju. - Skinął głową w kierunku garderoby, czuł, że Kelley tam jest. - Amulet na jej szyi. Koniczyna. Wiem, że ją chroni i osłania. -To nie jest jakaś koniczyna tylko czterolistna - poprawił go Bob. - Ma ona... - Wiem, wiem - mruknął Sonny niecierpliwie. - Wielką moc. Cztery listki symbolizują Cztery Bramy, Cztery Święta, Cztery Dwory elfich królestw...

- A także wiarę, nadzieję, miłość i... szczęśliwy los. Ten amulet ma szczególną moc. Te małe zielone dranie odwaliły niezłą robotę, trzeba im to przyznać. - Ukradłeś go leprechaunowi? - Tak. I, wbrew powszechnej opinii, kiepsko na tym wyszedłem. Dość szybko się zorientował. - Drogo cię to kosztowało. - Nawet nie masz pojęcia. - Twarz Boba ściągnął bolesny skurcz, w oczach błysnął posępny zielony płomień. - Nienawidzę miodu. Nie cierpię. - W takim razie dlaczego to zrobiłeś? Najsławniejszy z psotników wzniósł wzrok do góry, utkwił spojrzenie w suficie i bardzo cichym głosem powiedział: - Pokochałem pewną śmiertelną istotę. - Kogo? — Coś mówiło Sonny emu, że zna już odpowiedź. - Twoją matkę, Sonny. - Moją... Miał wrażenie, że w budynku nagle zabrakło powietrza. Dusił się. - Słodka, cudowna Emmaline Flannery — westchnął Bob. - Popełniłem ten błąd, że wróciłem do wioski, z której zabrałem cię jakiś czas wcześniej z rozkazu Oberona. - Ukradłem. - Niech będzie, ukradłem. Sonny przypomniał sobie rozmowę z Kelley. - Nie zastanawiałem się nad tym. Kolejny ludzki bachor, kolejne zadanie do wykonania. Robiłem to wcześniej setki razy. - Na twarzy starego boukki pojawił się wyraz zamyślenia, jasne oczy patrzyły w przeszłość. - Ale tym razem... Cóż. A więc zrobiłem ten błąd i wróciłem do wsi. Potem

nie mogłem zapomnieć krzyków twojej zrozpaczonej matki. Wciąż miałem je w uszach, tak jak teraz ten przeklęty miód. Żaden z nich się nie roześmiał. Bob podjął z westchnieniem: - To naprawdę mną wstrząsnęło. Bałem się przymknąć powieki, bo od razu widziałem jej piękne, błękitne oczy, zaczerwienione od płaczu. - Boucca potrząsnął głową. Widać było, że walczy z żalem i wspomnieniami. Sonny odwrócił wzrok. Nagle zauważył, że dłonie ma kurczowo zaciśnięte. - Czas, a przynajmniej to, co określamy tym mianem w świecie nadprzyrodzonym, szybko mija. Już zaczynałeś chodzić, gdy pewnego dnia Oberon udał się do lasu i wrócił z maleńką księżniczką. Cóż, pojawienie się dziedziczki tronu to z pewnością powód do wielkiej radości. Jeden drobny szczegół - jej matką nie była Tytania. - Kelley. A kto jest jej matką? - Nie wiem. - Bob wzruszył ramionami. - Nigdy nie pytałem. Nie pyta się króla o takie rzeczy. Chyba że komuś życie niemiłe. - On sam nigdy nic nie powiedział? - Nic. To mogła być chociażby jakaś zwykła nimfa leśna. W tych czasach Oberon słynął z licznych miłostek. Ciągle kłócili się o to z Tytanią. - Ciekawe, czemu po prostu nie ukrył gdzieś tego dzieciaka. - Cóż, taki właśnie jest problem z elfami królewskiego rodu. Trudno im długo pozostać w ukryciu. To maleństwo lśniło niczym gwiazda. Nie dałoby się jej ukryć.

Sonny wiedział o tym z doświadczenia. Wciąż miał pod powiekami, jak powidok, obraz Kelley w pełnym blasku. - I co stało się później? Jak znalazła się w świecie śmiertelników? - Oberon, w swej niezgłębionej mądrości - zaczął Bob sarkastycznie - kazał mnie opiekować się dzieckiem. Z pewnością w ramach kary za jakieś psoty. Oberon nie był zbyt uczuciowy, również jako ojciec, a jeśli miał już poświęcać czas jakiemuś dziecku, to zawsze wybierał ciebie. - Dlaczego? - Sonny'ego zawsze to zastanawiało, tylko nigdy wcześniej głośno nie zadał takiego pytania. - Dlaczego właśnie mnie? Boucca wzruszył ramionami. - Kto to może wiedzieć? Taki kaprys? Syn, który nie jest dziedzicem - może go to bawiło. A ty byłeś bardzo wdzięczną zabawką: odważny i uparły. Świata poza tobą nie widział, jego własna córka zaś leżała w kołysce, bez opieki, płacząc noc w noc. - Żal ci jej było. - Ba! Już wcześniej zrobiłem się miękki jak pudding. -Twarz Boba wykrzywiła się z niesmakiem. - Płacz dziecka, płacz twojej matki we wspomnieniach... Nagle to wszystko zaczęło układać się w jakąś sensowną całość. - Pomogłeś więc mojej matce skraść dziedziczkę elfiego tronu jej ojcu sprzed nosa. Sonny wpatrywał się w Boba z niepomiernym zdumieniem. Dosłownie szczęka mu opadła. - Przecież to było czyste szaleństwo! -Tak naprawdę miałem ochotę wykraść ciebie, ale, jak już wspominałem, Oberon rzadko spuszczał cię z oczu. Ukradłem więc leprechaunowi talizman, zabrałem twoją matkę

na tamtą stronę i zaprowadziłem prosto do pałacowego żłobka. Wielka, zimna komnata pełna ślicznych małych istotek i ani jednej zabawki, nic. Wystarczyło, że Emmaline spojrzała na smutną małą księżniczkę i jej złamane serce zostało uleczone. Powiesiłem dziewczynce talizman na szyi, by zasłonić jej blask, wybiegliśmy stamtąd i po krzyku. Sonny nie wiedział, co powiedzieć. To było wprost niewyobrażalne zuchwalstwo. - Poszło lepiej, niż myślałem. - Bob wyszczerzył się w cierpkim uśmiechu. - Raz dwa i było po wszystkim. Tylko że Oberon bardzo szybko się zorientował i zaczął zamykać Bramy, jedną po drugiej. Barn, barn, barn! Dopadłem Bramy Belta-ine, w Irlandii - nią przedostaliśmy się w Zaświaty - i przeskoczyłem na drugą stronę, ale kiedy się obejrzałem, zobaczyłem, że Emmeline z dzieckiem utknęła pomiędzy światami. W ostatniej chwili przecisnęła się przez szczelinę w Bramie Samhain. - I wróciła do świata śmiertelników, ale sto lat później i na innym kontynencie dopowiedział Sonny. - Tak. Chyba właśnie to sprawiło, że zaklęcie Oberona nie podziałało do końca. Tak jak kiedy wkładasz stopę między drzwi, rozumiesz. Szczelina pozostała na zawsze. Stałem tam jak ostatni dupek, nic nie mogłem zrobić. Utknąłem w przeszłości, w dodatku zaraz napadł na mnie wściekły jak osa leprechaun. Usiłowałem się bronić, ale, jak już wiesz, nieskutecznie. - A Oberon nigdy nie próbował odnaleźć ani mojej matki, ani tego dziecka. - O, robił, co mógł, jak słyszałem. Wydał masę dekretów, spadło kilka głów. Bla bla bla. Niezła demonstracja rodzi-

cielskich uczuć, zważywszy, że wcześniej w ogóle nie interesował się dziewczynką. Wcale nie chodziło o nią, rozumiesz, tylko o jego urażoną dumę. Niestety, dostał świetny pretekst ku temu, by zaostrzyć reguły panujące w Zaświatach. Sonny musiał przyznać, że z tym stwierdzeniem raczej trudno dyskutować. Bob westchnął. — Od tej pory nie ulegam sentymentom. — Ale zauważyłem, że nadal czuwasz nad tym, by pewnej księżniczce nie działa się krzywda. - Władza jest przekazywana jedynie w prostej linii, wiesz o tym, prawda? — powiedział Bob, rzucając mu przebiegłe spojrzenie. - Kto wie, może pewnego dnia ta dziewczyna wykopie tatuśka z tronu. Z radością zostanę prawą ręką nowej królowej elfów. Sonny'emu zakręciło się w głowie. - Kocham tę scenę - zamruczał boucca, pochylając się do przodu. Jego oczy lśniły zachwytem. — Pamiętam, jak widziałem ją po raz pierwszy. Stary Willie grał Podszewkę. Był świetny. Aktorzy właśnie ćwiczyli scenę, w której grupa rzemieślników wystawia sztukę teatralną. Była to tragikomiczna historia dwojga kochanków, Pirama i Tyzbe. Okrutni rodzice nie akceptują ich miłości i zakochani muszą szeptać wyznania miłosne przez dziurę w murze. Scena była w zamierzeniu zabawna, Sonny'ego jednak ogarnęło dziwne wzruszenie na myśl o losie tej dwójki. Sztuka kończyła się długą, komiczną sceną śmierci w wykonaniu Podszewki, który ciskał się w agonii jak ryba wyrzucona na brzeg, z gumowym mieczem sterczącym mu spod pachy. Nagle wszyscy aktorzy zamarli.

Najpierw Sonny pomyślał, że to część przedstawienia, ale potem usłyszał szept Boba: - A niech to. Zrobiło się potwornie zimno. Gdzieś z oddali kilka razy dobiegł potężny huk, przypominający dźwięk pękającego lodowca. Podwójne drzwi załadunkowe z tyłu sceny otworzyły się gwałtownie i do środka wpadło zimne złowieszcze światło. Puk jedną ręką zrobił w powietrzu jakiś gest, a drugą chwycił Sonny ego za kark. Sonny domyślił się, że rzuca zaklęcie, by stworzyć wokół nich gęstą zasłonę, tak gęstą, by potrafiła skryć ich przed wzrokiem króla elfów. - Co robisz? - wyszeptał. - Jestem Janusem, nie ma powodu, bym chował się przed królem. - Czyżby? Wydaje mi się, że twemu władcy nie spodobałoby się towarzystwo, w którym w tej chwili przebywasz. Porwałem jego córkę, pamiętasz? I raczej nie byłby zachwycony, że do tej pory nie powiadomiłeś go o swoim odkryciu. - Miałem zamiar to zrobić! - Kiedy? - Chciałem dać Kelley trochę czasu - odparł niepewnie. Właściwie dlaczego zwlekał? - Nieważne - powiedział Bob i przyglądając się scenie przez barierki balkonu, dodał: Zdaje się, że czeka ją rodzinne spotkanie, czy jest na nie gotowa, czy nie. Wszyscy aktorzy, cała ekipa i reżyser stali nieruchomo niczym posągi w ogrodzie. Oberon kroczył pośród nich krokiem drapieżnika i przyglądał się każdej twarzy po kolei. Potem powiódł wzrokiem wzdłuż balkonów. Zaklęcie Boba okazało się skuteczne. Król odwrócił się i ruszył prosto w kierunku garderoby.

25 Kelley nie przeszkadzało, że nadal musi robić za pomoc do wszystkiego, choć gra główną rolę. Miała zręczne dłonie. Nucąc, podłączyła pistolet do klejenia i zaczęła odrywać sztuczne futerko z lewego ucha oślego łba. Strasznie łaskotało ją w twarz, kiedy ćwiczyła sceny z Podszewką. Nagle uderzyła ją fala arktycznego powietrza. Jak cios pięścią. - Witaj, Kelley - usłyszała donośny głos, w którym pobrzmiewały dziwne trzaski i syki. Jestem Oberon, król elfów, władca Dworu Unseelie. Jestem także twoim ojcem.

Strach ścisnął jej żołądek. Z trudem opanowała drżenie rąk. Spodziewała się tej wizyty. Podniosła wzrok. - Mój ojciec był lekarzem. Oberon zaśmiał się. - Pomagał chorym. Jak szlachetnie. Ale ty nigdy nie chorujesz. Na nic ci takie towarzystwo. To ja jestem twoim ojcem, nikt inny. - Moj ojciec był lekarzem - powtórzyła. Chwyciła mocniej pistolet i wycisnęła kroplę kleju na ośle ucho. - Kiedy miałam cztery lata, nauczył mnie bandażować starte kolano, a potem mama pokazała mi, jak zdjąć opatrunek, żeby nie bolało. Czy ty kiedykolwiek zrobiłeś dla mnie coś podobnego? To byli moi rodzice, kochali mnie. Jak śmiesz temu zaprzeczać! Oberon przekroczył próg, a Kelley poczuła, że amulet na jej szyi zaczyna migotać i pulsować ciepłem. Spojrzała ze złością na króla. -A teraz, kiedy jestem niemal dorosła, nagle wyskakujesz jak królik z cylindra i twierdzisz, że masz do mnie jakieś prawa. Nie znam cię. I nie chcę cię znać. Tatusiek z kraju elfów? O co w ogóle chodzi? - Wywróciła oczami. - Być może dzięki tobie w ogóle istnieję, ale nie dzięki tobie jestem tym, kim jestem. W ogóle się mną nie interesowałeś. Chciałabym, by tak zostało. Ku jej zaskoczeniu, Oberon uśmiechnął się. - Uważam, że to doskonały pomysł - powiedział. - I zamierzam pomóc ci w jego realizacji. Kelley odłożyła pistolet i spojrzała na króla. - Przepraszam? - Musiałabyś, gdybyś nie była moją córką - powiedział, a w jego głosie słychać było groźny ton.

Kelley zamrugała i przeniosła wzrok z powrotem na futrzany łeb na swoich kolanach. Wielkie oczodoły zdawały się wpatrywać w nią, jakby chciały przed czymś ostrzec. - Kelley - podjął król, tym razem łagodniejszym tonem. - Chyba wiesz, że znalazłaś się w wielkim niebezpieczeństwie, ponieważ jesteś moją córką? - Ale dokładnie, z czyjej strony to niebezpieczeństwo mi grozi? - Są tacy, którzy pragną cię wykorzystać, skrzywdzić. Kiedy zniknęłaś, wpadłem w rozpacz. Wściekłość. Ale po jakimś czasie uznałem, że dobrze się stało. Zawsze starałem się rządzić sprawiedliwie, lecz niestety, królestwa w Zaświatach są skłócone, co oznacza, że mogłabyś znaleźć się w niebezpieczeństwie. Póki przebywasz ukryta w świecie śmiertelników, nic ci nie grozi. - Ty jakoś mnie znalazłeś. - Właściwie przez przypadek, i tylko dzięki temu, że najpierw odnalazł cię Sonny Flannery. Ale masz rację, innym też może się udać, a to znaczy, że nie jesteś całkiem bezpieczna. Musisz pozostać w ukryciu, moje dziecko, dla własnego dobra. - A co, jeśli postanowię zaryzykować? - zapytała Kelley. - Upomnieć się o swoje dziedzictwo? - Wówczas prawdopodobnie zginiesz - odparł spokojnie Oberon. - Zaproponuję ci pewien układ. Mogę zadbać o twoje bezpieczeństwo, sprawić, że zachowasz życie, to, którym żyjesz teraz. Mogę sprawić, że staniesz się człowiekiem, jeśli tylko mi na to pozwolisz. - Nie chcesz, bym upomniała się o swoje prawa? - zapytała Kelley ostrym tonem.

Przerażało ją to wszystko, czego przez ostatnie dni dowiedziała się na temat istot nadprzyrodzonych. Zaświaty zdawały się okropnym miejscem, zdradliwym i niebezpiecznym. Ale jednocześnie, choć niechętnie się do tego przyznawała, wciąż miała w pamięci cudowne chwile spędzone pośród towarzyszy Herna. Nosić szaty z jedwabiu i klejnoty, galopować po niebie w towarzystwie boskich istot, tak pięknych, że zdają się zrodzone z gwiezdnego blasku, spędzać czas na zabawie. .. Kelley przymknęła oczy. Wiedziała, że nie powinna ulegać takim marzeniom. Właściwie była pewna, że nie chce żyć w tamtym świecie, ale Oberon wcale nie musiał o tym wiedzieć. - Chcesz zrobić ze mnie „normalnego" człowieka? A co dostanę w zamian? Cóż ty możesz mi zaproponować? - A co powiesz na pewnego Strażnika? - Sonny ego w to nie mieszaj! Nie jesteś jego właścicielem. - Może i nie... - Oberon ukucnął naprzeciw jej krzesła i patrząc jej prosto w oczy, zapytał: Powiedz mi tylko jedną rzecz. Jak on cię teraz traktuje? - O czym ty mówisz? - Teraz, kiedy już wie, kim jesteś. Kelley z trudem przełknęła ślinę. - Och, dziewczyno - mruknął Oberon, zaskakująco ciepłym tonem. Chyba naprawdę się przejął. - Wychowałem Sonny'ego, obserwowałem go od najmłodszych lat. Wiem, co sądzi o mnie i moich poddanych. Podziwia nas i skłonny byłby wiele ofiarować, by stać się jednym z nas - jest w nim takie pragnienie, głęboko ukryte. Nie potrafi nas jednak pokochać.

- Sonny się ciebie nie boi. - To prawda. W końcu przez całe niemal życie uczył się zabijać istoty mojego rodzaju. Naszego rodzaju. I jest w tym naprawdę dobry. - Wiele ci zawdzięcza, czyż nie? - stwierdziła Kelley, patrząc Oberonowi prosto w oczy. Dłonie drżały jej z emocji. - Cudowny los mu zgotowałeś. Oberon podniósł się, wspaniała szata opadła w bogatych fałdach. - Nie chcę się z tobą kłócić, Kelley. Staram się zaoszczędzić ci przyszłych cierpień, dlatego o tym mówię. Sonny Flan-nery nie potrafiłby pokochać królowej elfów. Jeśli zachowasz swą obecną naturę, wkrótce zacznie cię nienawidzić. To nieuniknione. Jeśli upomnisz się o swe prawa, stracisz go. Może nie tak od razu, ale stracisz. Ja mogę cię odmienić, sprawię, że nigdy nie ujrzysz chłodu w jego spojrzeniu. - Wyjdź stąd. - Zastanów się nad moją propozycją. - Oberon zwrócił się już w stronę wyjścia, ale zawahał się i powiedział: - Masz oczy po matce, wiesz? - Wyjdź stąd - powtórzyła Kelley przez zaciśnięte zęby i odwróciła się w drugą stronę, przymykając powieki. Kiedy znów je otworzyła, jego już nie było. Drżała na całym ciele. Na stole widniała lepka kałuża kleju. - Kelley? - W drzwiach garderoby pokazał się Sonny. -Wszystko w porządku? Chyba... nie zrobił ci nic złego? Sonny... Widziała, jak zareagował, wtedy, w ten deszczowy dzień, kiedy spotkali się przed teatrem. Kiedy poczuła się taka...

odmieniona. Pamiętała wyraz jego oczu. W żaden sposób nie potrafiła sobie wyobrazić, by te same oczy mogły spoglądać na nią z miłością. A jeśli Oberon miał rację? - Kelley? Nagle zaniepokoiła się o resztę ekipy. Jeśli Oberon był w teatrze... Rzuciła się do drzwi. - Czy nikomu nic się nie stało? - Nie. Bob miał jeszcze sprawdzić. -Jest jednym z nich, prawda? - Dotknęła amuletu i przypomniała sobie wczorajszą rozmowę w garderobie. - Niegdyś był znany pod imieniem Robin. Między innymi. - O, Boże... - szepnęła. -To za jego sprawą trafiłaś do świata śmiertelników. Wpłynął na twoje losy. Na moje zresztą też. - Nie rozumiem. - Ja też nie rozumiałem, dopiero teraz mi o wszystkim powiedział. Emma, twoja ciotka, nosiła kiedyś inne nazwisko. Emmaline Flannery. - Flannery? Ale... - Nagle Kelley zrozumiała. - To byłeś ty. Em ukradła mnie Oberonowi, bo Oberon ukradł ciebie jej. - Jak już wspominałem - Sonny uśmiechnął się melancholijnie - Boginie Przeznaczenia mają niecodzienne poczucie humoru. - Rzeczywiście, jesteś do niej podobny. Teraz, kiedy mi powiedziałeś, widzę to wyraźnie. I nie chodzi tylko o wygląd. Jesteś tak samo uparty i narwany jak ona. - Chciałbym ją poznać. — Szare oczy Sonny'ego zalśniły. -1 poznasz.

- Robi się późno - zauważył, spoglądając za okno. - Owszem - westchnęła. - Niedługo musisz iść. Skinął głową w milczeniu i podał Kelley rękę. Kiedy wstała, wpatrywał się w nią przez chwilę, po czym ujął jej twarz w dłonie, obrócił ją delikatnie i odsunął niesforne kasztanowe kosmyki. - Masz jego uszy — stwierdził i przesunął palcem po spiczastym koniuszku. Kelley zadrżała. - I oczy mojej matki, jak stwierdził. - Czy powiedział, kto... - Nie. A ja nie zapytałam. Sonny opuścił ręce. Stali tak przez chwilę, bardzo blisko. Nagle chwycił ją w ramiona i przytulił nieśmiałym ruchem. Kelley czuła mocne bicie swego serca. - Muszę już iść - wyszeptał w jej włosy. - Uważaj na siebie tej nocy, kiedy nie będzie mnie przy tobie. Uważaj.

26 Powiedz mi tylko dwie rzeczy. - Wilk Fennrys chodził niespokojnie w tę i z powrotem. Gdzie mam patrolować i jak to zabić, cokolwiek to będzie? -Właśnie na tym polega problem - odparł Sonny. - Odpowiedź na oba pytania brzmi: „nie wiemy" oraz: „nie wiemy". Wilk wywrócił oczami i przysiadł na oparciu ławki. Na prośbę Sonny ego zebrali się o świcie w odległym zakątku parku, gdzie mogli debatować bezpiecznie, nie narażając się na spotkanie z policjantami, którzy zapewne wzięliby ich za bandę gangsterów.

- "Wszyscy wiecie już, że ktoś prawdopodobnie próbuje obudzić Dzikie Zastępy, prawda? - Sonny powiódł wzrokiem po twarzach towarzyszy. - Główną podejrzaną jest, oczywiście, Mabh, choć pewna Wiedźma Burzowa, która niedawno wpadła do mnie z wizytą, twierdzi, że najprawdopodobniej kelpie dostał się do tego świata zupełnie przypadkowo. A może Mabh po drodze zmieniła zdanie. - To wykluczone - stwierdził Aaneel. - Gdyby wiedziała, że taka istota przekroczyła Bramę, na pewno oszalałaby z radości. - Cóż... Niezależnie w co gra, Pani Powietrza i Ciemności nie jest naszym jedynym problemem. -Trudno się nie zgodzić - prychnął Maddox. - Opowiedz im, Sonny, o naszej nowej znajomej. Sonny zaczerpnął powietrza i oznajmił: - Odnaleźliśmy dziecko wykradzione z Zaświatów. Strażnicy wpatrywali się w niego, skonsternowani, jakby nagle zaczął mówić w obcym języku. - Córka Oberona! - wyjaśnił pospiesznie. - Zaginiona księżniczka. Z której powodu Oberon pozamykał Bramy. Z której powodu teraz tu jesteśmy. Wiem, gdzie mieszka. - Kto to? - zapytał Aaneel. - Ma siedemnaście lat. Aktorka. Śliczna. Szczęśliwa. Nie miała pojęcia, kim tak naprawdę jest - do chwili, kiedy jej powiedziałem. -Jak to jest w ogóle możliwe? - Bellamy powiódł wzrokiem od Sonny'ego do Maddoxa i z powrotem. Jego siostra zmarszczyła brwi. - Kryje ją siła potężnego talizmanu - wyjaśnił Sonny. - Oberon wie? — zapytał Beni.

- Ja mu nie powiedziałem... - I nie mów - przerwała Cait. - A to niby czemu? - warknął Wilk Fennrys. Jego jasne oczy płonęły dziko. Cait zignorowała pytanie. - Biedna dziewczyna! Jeśli Oberon się dowie, na pewno będzie chciał ją do siebie sprowadzić. Dwór Unseelie to takie zimne, nieprzyjemne miejsce. - Cait ma rację - przyznała Camina, wciąż marszcząc brwi. Wzrok miała zatroskany. - Nie mów mu. - Czy wyście oszaleli? - spytał Wilk, po czym wyjął zza cholewy wąski sztylet i wypróbował ostrze na kciuku. - To jego dziecko. Nie wiem, czy jeszcze pamiętacie, ale jesteśmy sługami króla. - Nie pozostawiono nam w tej kwestii zbyt wielkiego wyboru - stwierdziła Cait, zarumieniona z emocji. - Jest jak jest, nasze zdanie nie ma tu wielkiego znaczenia. A wybór mamy zawsze: służba albo śmierć - odparł Wilk drwiąco. - Niech sobie ją drań zabiera. Może wreszcie skończy się ta cała paranoja z pilnowaniem Bramy i będziemy mogli pójść do domu. - Do domu? - wtrącił Maddox zaczepnym tonem. - A gdzie właściwie znajduje się nasz dom? I w jakim czasie? Żadne z nas nie ma domu, mamy tylko to, co tu i teraz. Nasze domy odebrano nam dawno temu. - Spojrzał na pozostałych Strażników. - Widziałem tę dziewczynę. Należy do tego świata. Zgodzicie się, by król zabrał jej to wszystko? Przeszył Wilka spojrzeniem. — Naprawdę życzysz jej takiego losu jak nasz? Wśród zebranych przeszedł szmer. Fennrys zakręcił sztyletem, po czym schował go z powrotem do buta.

- No dobra już, dobra. Nie mówiłem poważnie. Banda marudnych... - Zamknij się, Fenn - wtrącił Godwyn, posyłając mu ostrzegawcze spojrzenie. - Ale co z królem? - spytała Selene. - Za zgodą dziewczyny czy bez, i tak zabierze ją do siebie. - Na razie tego nie zrobił - odparł Maddox. - Wie już o niej, odwiedził ją w pracy i rozmawiał z nią. Ona nadal znajduje się w tym świecie. - Dlaczego? - zapytał Bellamy. - Może chce, by dziewczynie się wydawało, że sama zdecydowała o przenosinach w Zaświaty - zaproponował Aaneel. - Ona nigdzie się nie przenosi! - warknął Sonny, sam zdziwiony gwałtownością własnej reakcji. Nagle uświadomił sobie, że za nic nie chce, by Kelley mieszkała w Zaświatach, nie chce, by żyła pośród elfów, narażona na ich okrucieństwo, kaprysy i egoizm. Nie chce, by nauczyła się od nich tego wszystkiego, by stała się jak one. Nie chciał, by opuszczała ten świat, skoro on musiał pozostać w nim na zawsze. Bo, nieważne, jakie zdanie miał na ten temat Wilk, Sonny wcale nie był taki przekonany co do tego, że Oberon otworzy Bramy, kiedy Kelley do niego wróci, i pozwoli istotom z Zaświatów na swobodne wędrówki do świata śmiertelników. Za bardzo mu się podobało, że ma wszytko pod ścisłą kontrolą. Sonny, odetchnąwszy głęboko, powiedział: - Oberon mocno się zdziwi, jeśli zakłada, że ta dziewczyna pokornie spuści wzrok i jak posłuszne cielę pójdzie tam, gdzie on jej każe. - Też bym się zdziwił - zachichotał Maddox.

- Nawet jeśli Oberon uważa, że to wszystko dla jej dobra - dodał Sonny pod nosem. - Niby czemu miałby tak uważać? - zapytał Aaneel. Sonny zawahał się. To była tylko hipoteza, którą rozważał w myślach, ale, tak jak powiedział Kelley, nie wierzył w przypadki. - Moim zdaniem, to nie jest zwykły zbieg okoliczności, że właśnie teraz, kiedy odnalazła się córka króla, usłyszeliśmy o Dzikich Zastępach. Królowa Mabh ma swoich szpiegów w świecie śmiertelników. I żywi wielką urazę do Oberona. A jeśli usłyszała o Kelley? Wie już, że dziewczyna mieszka w Nowym Jorku, ale nie zna dokładnie jej adresu. Jak zabić jedną nieznaną osobę w mieście pełnym ludzi? - Proste, trzeba zabić wszystkich jego mieszkańców - odparł Beni ponuro. - Dość brutalna metoda. - I nieco kłopotliwa - dodał Bryan. - Mabh lubi od czasu do czasu urządzić krwawą rzeź, a nie miała takich możliwości, odkąd Oberon zakazał jej opuszczać Pogranicze. Teraz nadarza się idealna okazja: zemsta na Oberonie i mnóstwo dobrej zabawy za jednym zamachem. - Z pewnością taki scenariusz nie jest wykluczony - rzekł Godwyn. - Wygląda na to, że twoja aktoreczka znalazła się w tarapatach, Irlandczyku - zaśmiał się Fennrys. - Moglibyśmy pełnić przy niej straż - zaproponował Per-cival. - I tak będziemy mieć pełne ręce roboty - sprzeciwił się Wilk. - Szczególnie jeśli Dzikie Zastępy rzeczywiście się zbudzą.

- Ale przecież mamy strzec ludzi - odparł Percival, rozdrażniony. - Pilnować, by nie stała im się krzywda. Dziewczyna nie jest niczemu winna. - Perry ma rację - powiedział Aaneel, pocierając z namysłem podbródek, po czym odwrócił się do pozostałych. - To marna wymówka - poświęcić jedno istnienie dla ratowania wielu. Naszym obowiązkiem jest sprostać temu zadaniu. Dziewczyna jest niewinna i musimy ją chronić, o ile to w ogóle możliwe. - Jego słowa brzmiały raczej jak rozkaz. Zwrócił się do Sonny'ego: - Ukryj ją. I to skutecznie. - Gdzie? Jak? - zapytał Sonny. Aaneel zamyślił się. Reszta czekała cierpliwie na odpowiedź, która padła wreszcie po długiej chwili: - Zabierz ją do Tawerny, tam będzie bezpieczna. Może zostać tam do chwili, gdy minie niebezpieczeństwo, potem sama zdecyduje, czy chce udać się w Zaświaty. A jeśli nie, przynajmniej będziemy mieli czas, żeby wymyślić sposób, jak ukryć ją na zawsze. Sonny zmarszczył brwi, ale skinął głową. - Muszę zapłacić za wejściówki. - Mogę to załatwić - odparła Cait, po czym otworzyła czarną skórzaną torbę i zaczęła w niej grzebać. - Starczy na dwie. Zamierzałam spędzić tam urodziny, ale właściwie niezbyt mi na tym zależy. Ostatnim razem wcale się tak znowu świetnie nie bawiłam. - Jak to? - zdziwił się Maddox. - Wprawdzie sam nigdy tam nie byłem, ale słyszałem, że jest niesamowicie. Selene zaśmiała się i wyjaśniła: -Jeden z kelnerów, gnom ogrodowy, był wyjątkowo miły dla Cait. Drugi raz nie puściłabym jej tam samej.

- Obleśny kurdupel - mruknęła Cait i spłonęła rumieńcem. - Co i rusz próbował zajrzeć jej pod spódnicę i polizać po stopie! - Tak więc... - Cait spojrzała na Selene i podała Sonnyemu woreczek z czerwonego zamszu, pełen dźwięczących monet. - Bardzo proszę. - Dziękuję, Cait. - Nie ma o czym mówić - odparła z uśmiechem. - Ale proszę cię o jedną drobną przysługę: jeśli zobaczysz gnoma w takim miękkim pomarańczowym kapeluszu, z tacą w ręku... bądź tak miły i podstaw mu niechcący nogę. - Dla ciebie wszystko. Sonny wrócił do siebie i poszedł spać. Budził się kilkakrotnie, zmusił się jednak, by zostać w łóżku, potrzebował przynajmniej kilku godzin, by zregenerować siły. Potem wstał i wziął długi gorący prysznic. Kiedy spojrzał w lustro, okazało się, że czeka na niego niespodzianka: wiadomość od Mabh wypisana na zaparowanym szkle - gdzie i kiedy ma dostarczyć Luckyego Wiedźmom Burzowym. Wytarł lustro, ogolił się i włożył koszulkę, po czym zdjął ją i włożył inną, którą z kolei zmienił na jeszcze inną. Powodem tego niezdecydowania, jak musiał przyznać, była nieznajomość gustu Kelley. A potem wyruszył na spotkanie z nieznośną elfią księżniczką.

27 Rozleglo sie pukanie do drzwi. - Chwileczkę - zawołała Kelley i odłożyła starą szczotkę, którą usiłowała rozczesać splątaną grzywę Luckyego, co zresztą nie przyniosło spektakularnych rezultatów. Pukanie przybrało na sile. Kelley wstała i ruszyła do drzwi. -Tyffi Uchyliła drzwi, a ktoś z zewnątrz otworzył je na całą szerokość. To z pewnością nie była Tyff.

To był bukiet herbacianych róż, największy, jaki kiedykolwiek widziała. Kto krył się za nim, okazało się dopiero, kiedy bukiet zjechał powoli w dół i ukazały się piękne oczy

Sonny'ego. Wpadła w zachwyt i przerażenie jednocześnie. Nie spodziewała się gości, miała na sobie spodnie dresowe i spłowiałą bluzę z kapturem, w dodatku cała była w rudawych końskich włosach i cukrze z chrupków. Z jękiem schowała się za drzwiami. - Sonny! Co ty tu robisz? - Chciałem cię zobaczyć. - Nie możesz. - Opanowałaś magiczną sztuczkę ze znikaniem? - Co? Nie! - odparła ze swojej kryjówki. - Poczekaj. Chcesz powiedzieć, że potrafiłabym to zrobić? - Prawdopodobnie tak. -Och... - Mogę wejść? - Nie! Koszmarnie wyglądam! To znaczy... mieszkanie wygląda koszmarnie. Nie zdążyłam posprzątać. - Zerknęła przez ramię. W mieszkaniu było nieskazitelnie czysto. - A ja jestem pewien, że wspaniale. - Z tonu głosu wywnioskowała, że Sonny się uśmiecha. Wsadził bukiet do środka i znów zapytał: - Mogę wejść? - Tak - odparła z rezygnacją i przyjęła kwiaty. Ruszył za nią do kuchni, ale zatrzymał się na odgłos przenikliwego rżenia. - Czy to... ? - Myślisz, że w moim mieszkaniu przebywa obecnie jeszcze jakiś koń? - odparła, napełniając wazon wodą. - Tak, to

on. Idź się przywitać. Tylko uważaj na kły i rażące ogniem ślepia. - Ze co?! - Żartowałam - zaśmiała się. - Idź. Jest absolutnie nieszkodliwy. Sam się przekonasz. Sonny potrząsnął głową. - Chyba zapomniałaś, że w mojej pracy kły i rażące ogniem ślepia nie są takim znowu rzadkim zjawiskiem. Kiedy Sonny poszedł do łazienki, Kelley przycięła i ułożyła róże w wazonie. Naliczyła ponad dwa tuziny. Zaniosła bukiet do salonu i postawiła na stoliku koło sofy, a potem zdjęła gumkę z włosów i prędko przeczesała je palcami. Usłyszała, że Sonny puścił wodę z kranu przy zlewie. Po chwili zjawił się w salonie, wycierał ręce ręcznikiem dla gości. - Kichnął na ciebie? - Owszem. Kelley z trudem zachowała poważną minę. - Ale, jak widzę, nie próbował rozerwać cię na strzępy. - Sam nie wiem, co gorsze - odparł ponuro. Zaśmiała się i zaczęła nerwowo przestawiać wazon z miejsca na miejsce. - Są piękne - powiedziała, z dojmującym poczuciem, że jej próby silenia się na swobodę są całkowicie nieudane. Wzruszył ramionami. - Pomyślałem sobie, że po ostatnich przeżyciach może przyda ci się coś... - .. .ładnego? - dokończyła, przypominając sobie ich pierwsze spotkanie. - Tym razem też zamierzasz zniknąć, nim zdążę ci podziękować?

-Nie. - Dziękuję. - Za kwiaty? Czy za to, że nie znikam? - Uśmiechnął się i przysiadł na oparciu kanapy. Kelley... Muszę zabrać Lucky'ego z powrotem w Zaświaty, na dwór Królowej Mabh. Spojrzała na niego. Przeszedł ją zimny dreszcz. - Mabh. Czy to przypadkiem nie przez nią Lucky do mnie trafił? Nie, nie oddam go jej. Skrzyżowała ramiona na piersi, gotowa do walki. Sonny wyciągnął rękę uspokajającym gestem. - Przysłała do mnie jedną ze swych sług, Wiedźmę Burzową, która twierdzi, że afera z Luckym to zwykła pomyłka. Mabh wcale go tu nie przysłała. - A jeśli ta Wiedźma kłamie? - Istoty nadprzyrodzone nie kłamią. Może nie zawsze mówią całą prawdę, ale nigdy nie mówią też kłamstw. Kelley, wiem, że polubiłaś Lucky'ego. - Sonny usiadł koło niej i ujął jej dłoń. - Ale przecież nie może wiecznie mieszkać u ciebie w łazience, przyznasz chyba? Musi opuścić świat ziemski, bo to stanowi dla niego prawdziwe zagrożenie. Trzeba go zniszczyć, zanim sam zacznie niszczyć. Wiem, że trudno ci się z tym pogodzić, ale to prawda. - Jak mogę go odesłać go z powrotem w to straszne miejsce? - Mabh obiecała spełnić jakąś moją prośbę, jeśli go zwrócę. Zamierzam poprosić ją, by dbała o Lucky'ego i więcej nie rzucała na niego czarów. Kelley spojrzała mu w oczy. - Naprawdę to zrobisz? Przecież mógłbyś poprosić ją, o co tylko zechcesz? Skinął głową. Widziała w jego oczach, że mówi szczerze.

- Jest dla ciebie bardzo ważny, a więc ważny również dla mnie. Kelley wstała z sofy, podeszła do drzwi łazienkowych, otworzyła je i oparła się o framugę. Lucky machnął ogonem i puścił nosem bańkę mydlaną. Nauczył się robić to na zawołanie i wszystko wskazywało na to, że sprawia mu to ogromną radość. Kelley zagryzła wargi, bliska płaczu. Jakie to głupie. Sonny ma rację. Lucky nie może stać w tej wannie do końca świata. - Nie tylko ja będę za nim tęsknić - westchnęła. - Tyff właśnie wyszła do sklepu po jego ulubione chrupki śniadaniowe. - Kim jest Tyff? Nim zdążyła odpowiedzieć, drzwi wejściowe otworzyły się szeroko i jak na zawołanie stanęła w nich jej współlokatorka. Sonny obrzucił ją krótkim spojrzeniem, po czym błyskawicznie zeskoczył z kanapy i przybrał postawę obronną. - Czarownica! - wykrzyknął. Oczy Tyff zabłysły jak komety, a piękną twarz wykrzywił grymas czystej nienawiści. - Morderca! - Jeden krok i już nie żyjesz! - warknął Sonny, zasłaniając Kelley własnym ciałem. Przejrzałem twój czar, nimfo! - Nie jestem jakąś tam nimfą, podmieniony kundlu! -prychnęła. - Jestem TyfTanwy z Jeziora, dama dworu Tyta-nii, Królowej Lata! Lepiej ze mną nie zadzieraj, radzę po dobroci! - Wracaj w Zaświaty i przekaż Tytanii, że dziewczyna jest pod moją ochroną. Niepotrzebnie jej szukałaś. Tyff zamrugała, zaskoczona.

-Co? - A może tak naprawdę pracujesz dla Mabh, wstrętna zdziro? - Głos Sonnyego przypominał stłumione warczenie. - Takie jak ty lubią zmieniać front. Ale nic z tego, Pani Ciemności też jej nie dostanie! - O czym ty właściwie mówisz, zaburzony człowieczku? - wrzasnęła Tyff. - Na honor Janusa, przysięgam, że nie pozwolę, by choć jeden włos spadł jej z głowy! - Sonny, Tyff nie jest... - próbowała przerwać mu Kelley. - Nie martw się, nic ci nie grozi. - Na honor Janusa? - powtórzyła Tyff z sarkazmem. -A to dobre! Wy nie macie honoru. Bo co niby robisz w moim mieszkaniu nieproszony? - Kłamiesz, to nie jest twoje mieszkanie. - Ależ tak! - wtrąciła Kelley. - To jest jej mieszkanie. -Zwróciła się do współlokatorki: - A on wcale nie przyszedł nieproszony. Ja go wpuściłam. Tyff, wejdź do środka i zamknij drzwi. Jeśli dalej będziecie się tak wydzierać, pani Madsen w końcu zadzwoni na policję! Oczy Sonny'ego zwęziły się. - Kelley, ona jest niebezpieczna, nie masz pojęcia... - O, daruj sobie, śmierdzielniku. - Tyff weszła do mieszkania i trzasnęła drzwiami. - Wiesz doskonale, kim jestem, i wiesz, że nie potrafię kłamać. Niby po co miałabym chcieć jej krzywdy? Przecież płaci skandalicznie wysoki czynsz! - Co takiego? - Sonny miał zdezorientowaną minę. - To moja współlokatorka. Czekaj, czekaj... To ty jesteś tą gnidą, która łazi za nią po parku?

- Tak. Nie! Wcale za nią nie łażę! - Czemu pachołek Oberona interesuje się jakąś głupiutką śmiertelniczką? - Ej! - zaprotestowała Kelley. - Śmiertelniczką? - powtórzył Sonny z kpiną w głosie. -Chcesz mi powiedzieć, że nie wiesz? - Nie wiem czego? - Tyle czasu pod jednym dachem i Tyfifanwy z Jeziora, dama dworu Tytanii, Królowej Lata, nie zorientowała się, że ta „głupiutka śmiertelniczką" jest tak naprawdę zaginioną córką Oberona! Tyff stała jak sparaliżowana, gapiąc się na Kelley. - Ja piórkuję - wymruczała w końcu. - Jeśli to się wyda. .. Tytania mnie zabije.

28 Jak to możliwe, że niczego nie zauważyłaś? — zapytał Sonny. - Spójrz tylko na nią! - odparła Tyff. - Jest tak normalna, że to aż nienormalne. Bez obrazy, Kell. - Nie ma sprawy. Chyba - mruknęła Kelley. Sonny tylko prychnął. W jego oczach Kelley była niewypowiedzianie piękna. - Jest dobrze ukryta, zapewniam cię. Talizman leprechauna. - Co ty powiesz? — sarknęła Tyff. — No, teraz widzę!

- Dziwne, że wcześniej się nie zorientowałaś. Istota wysokiego rodu, jak ty... - Sonny najwyraźniej doskonale się bawił. - Widocznie mam stępione zmysły, za długo przebywam w tym świecie. To już - policzyła na palcach - prawie tysiąc pięćset lat. Sam rozumiesz. - A. - Sonny skinął głową. Prawie jej współczuł. - Przypomnij. Zostałaś wygnana, tak? - Można tak powiedzieć. Tylko że to nie miało być na zawsze! Po odsiadce mieli wpuścić mnie z powrotem. I co? Twój durny szef pozamykał wszystkie bramy! - Mogłaś próbować. W Samhain. - Ryzykując, że napatoczę się na któregoś z was, krwiożerczych maniaków? Nie, dziękuję. - Za co cię wygnali? - spytała Kelley z wielkim zaciekawieniem. - Spytaj tę gnidę sir Lancelota - warknęła Tyff. - Albo lepiej nie. To dość skomplikowane machnęła wypielęgnowaną dłonią. - No dobrze. - Kelley zrezygnowanym gestem wyrzuciła ramiona w powietrze. - Czy wśród osób, które znam, istnieje w ogóle jakiś autentyczny, do bólu normalny śmiertelnik? - Jestem pewna, że wśród twoich znajomych aktorów znalazłoby się z jednego czy dwóch obrzydliwie wręcz normalnych. - Ton, jakim Tyff to powiedziała, świadczył jednak o tym, że ma poważne wątpliwości. - To aktorzy - odparła Kelley. - Oni nawet nie leżeli obok normalnych ludzi. Nie mówiąc już o tym, że jeden z nich to Puk. Podobno.

- Co takiego? - brwi Tyff podskoczyły niemal do linii włosów. - Robin Filut? Super. Przypadkiem nie przyprowadzaj tu tej żałosnej kreatury, bo nie ręczę za siebie. - A co, próbował pokazać ci kiedyś na osobności jakieś magiczne sztuczki? — Na twarzy Sonny'ego pojawił się złośliwy uśmieszek. - Zamknij się. A co ty tutaj właściwie robisz? - Przyszedłem zabrać Kelley w jakieś bezpieczne miejsce. Potem wrócę po kelpie. - Po moim trupie, ślicznoto — warknęła Tyff. - Nie zrobię mu krzywdy, ale muszę odesłać go w Zaświaty. - Opowiedział o Dzikich Zastępach. Twarz Tyff przybrała odcień porcelany. - Cóż, zdaje się, że pod moją nieobecność poziom życia politycznego w Zaświatach sięgnął dna - stwierdziła gniewnie Tyff. — To już nie są zwykłe sprzeczki, tylko regularna walka o władzę. - Zgadza się. - Nienawidzę ich wszystkich! Kiedy wreszcie skończą się te przepychanki? - Też chciałbym wiedzieć - przyznał Sonny. Doskonale ją rozumiał. Z pewnością bała się i nienawidziła Oberona oraz jego poddanych tak samo, jak on nienawidził Tytanii. Pomyślał, że może ten jeden raz zdołaliby odsunąć na bok wzajemne animozje i połączyć siły. Może mogłaby mu pomóc. Albo pomóc Kelley. Przedstawił Tyff swój plan. - Ze co mam zrobić? - Wyjąć wszystkie paciorki z grzywy i ogona Lucky'ego.

Tyff skrzyżowała ramiona na piersi i przeszyła go lodowatym spojrzeniem. - Są zawiązane czarodziejskimi więzami. Masz pojęcie, ile to zajmie czasu? -Tyff... - Kilka dni. Dni! A moje zobowiązania towarzyskie? Mam odwołać spotkanie z ambasadorem i zgnić w mieszkaniu, bawiąc się w końskiego fryzjera?! - Tyffanwy, proszę. Muszę zapewnić Kelley bezpieczne schronienie, nie wiem, ile czasu mi zostanie. - Do Samhain zostały trzy dni! - Zabieram ją do Tawerny, czas dziwnie tam płynie, sama wiesz. - Ile tego jest? Tyff chyba zaczynała ustępować. On nie zamierzał. - Pytałem Cait - jedną ze Strażniczek. Nieźle zna się na czarach i mówi, że powinno być dziewięć razy dziewięć, czyli razem osiemdziesiąt jeden. Ja mam trzy, więc zostało siedemdziesiąt osiem. - Nie można ich po prostu wyrwać razem z włosami? — zapytała. - Tak jak te, które znalazłeś nad jeziorem w parku? - Wydaje mi się, że Lucky nie byłby zachwycony. Choć normalnie zachowuje się łagodnie, w tej sytuacji pewnie zrobiłby użytek ze swoich kopyt, a dobrze wymierzony kopniak w jego wykonaniu mógłby okazać się śmiertelny. - To może je wyciąć? — drążyła. - Niemożliwe — odparła Tyff. - To by było oszukaństwo. Prawda, Janusie? - Tyffanwy ma rację. Jeśli ktoś próbuje, hm, no właśnie, oszukiwać, w przypadku zaklęć tego rodzaju może to dopro-

wadzić do nieprzewidzianych skutków. Nie ma drogi na skróty, trzeba rozplątać wszystkie węzły. Tylko w ten sposób można ostatecznie niszczyć zaklęcie. - Spojrzał na Tyff. - Nienawidzę cię - powiedziała. - I co dalej? - zapytała Kelley, kiedy negocjacje się skończyły. - Jak już Tyff wyjmie wszystkie koraliki? - Wówczas Lucky nie będzie dłużej stanowił zagrożenia. Nie będzie mógł zmienić się w Deresza. - Znów stanie się zwyczajnym kelpie? - Kelley średnio podobał się ten pomysł. - Jak już wspominałem, Lucky nie jest takim znowu zwyczajnym przedstawicielem swego gatunku — odparł Sonny z uśmiechem. - To najsłodszy potwór, jakiego kiedykolwiek spotkałem. Chyba musiał przejąć jakąś cząstkę twojej natury w chwili, kiedy go uratowałaś. Kelley spojrzała na niego. - Czyżbyś właśnie powiedział, że jestem słodka? - Może... - Och, idźcie do sypialni, co? - zaproponowała zdegustowana Tyff i pomaszerowała do łazienki. Wyjęła z koszyka kilka szczotek i grzebień z szerokimi zębami, po czym zmierzyła wzrokiem kopytka Lucky ego. - Dzięki ci, lady Tyffanwy - powiedział Sonny z szacunkiem i szczerą wdzięcznością. Kamień spadł mu z serca. Miał czas. Zdąży zaprowadzić Kelley w bezpieczne miejsce i zwrócić Lucky'ego. Dzikie Zastępy nie zbudzą się ze snu. - Nienawidzę cię, Sonny Flannery - dobiegło z łazienki. - Pamiętaj tylko, żeby kopyta przez cały czas miał w wodzie. Przynajmniej, zanim nie wyplączesz wszystkich paciorków.

— Nienawidzę! — Wszystkich. Tych z ogona też. Siedemdziesiąt osiem. Wrócę najszybciej, jak będę mógł — obiecał. - Kelley. Przygotuj się, zaraz ruszamy. — Jak to? Dokąd? — zamrugała ze zdumieniem. — Drobna przechadzka. O ile się zgadzasz. — Ale zaraz zajdzie słońce. Nie powinieneś być na służbie? — Właśnie, też się nad tym zastanawiałam — rzuciła Tyff przez ramię. Siedziała na brzegu wanny, męcząc się z węzłem numer jeden. — Dziewięcionoc jeszcze się nie skończyła. Masz czas latać na randki? Kelley zesztywniała i wydała z siebie dziwny pisk. — Mówiłem, że zabieram ją do Tawerny, będę więc na posterunku. — Nie mogę uwierzyć, że zamierzasz włóczyć się z nią po Central Parku. Tej nocy. — Ze mną będzie bezpieczna. — Skoro tak uważasz. — Tyff zmierzyła Sonnyego długim spojrzeniem. Jej mina świadczyła o tym, że zdążyła wyrobić sobie zdanie na jego temat. — Czemu się nie ubierasz? - zwrócił się do Kelley, ignorując krytyczny wzrok Tyff. — Włóż coś ładnego — wtrąciła, odwracając się do nich plecami. — Moment, przecież ty nie masz niczego ładnego. — Odłożyła grzebień. — Zaraz coś ci znajdę.

29 Tyff? - zapytała Kelley. - Jak to możliwe, że twoje uszy nie są... no, wiesz... Tyff, która właśnie z wielką zręcznością upinała włosy Kelley w wyszukaną kaskadę loków, odparła: - Nigdy nie pozwalam fotografować się od szyi w górę - mruknęła Tyff, z ustami pełnymi szpilek. - Od półtora tysiąca lat próbuję uchodzić za człowieka. Wcześniej ukrywałam je pod zaklęciem albo rozpuszczałam włosy, ale w końcu znalazłam na Dziewiątej świetnego chirurga plastycznego. Były Druid, bardzo dyskretny. Ej, może cię umówić?

- Yy... pomyślę. - Kelley przesunęła palcem wzdłuż koniuszka ucha. - Nie są aż tak bardzo spiczaste, nie? - Ależ skąd! - zapewniła Tyff. - W sumie wyglądają bardzo wdzięcznie. - Dzięki. I za sukienkę też. - Była to suknia do kostek, na cienkich ramiączkach, miękko opływająca sylwetkę. - Czy to aby nie przesada? - A co, nie chcesz pięknie prezentować się na randce? - Naprawdę myślisz, że to randka? - spytała Kelley z przerażeniem. - Powiedział, że zamierza zabrać cię w jakieś bezpieczne miejsce. Tak, tak myślę. „Widzisz? Jaka tam randka. A niech to". W bezpieczne miejsce? Nie była pewna, co o tym sądzić. - Lubisz go? - zapytała. - Nie posunęłabym się do takiego stwierdzenia. - Czy ja go lubię? Jeden kącik ust Tyff wygiął się nieco. - Na to pytanie musisz sama sobie odpowiedzieć, mała. Kelley westchnęła. - Jasne. Ale poważnie: jeśli to nie randka, to czemu jestem ubrana jak na czerwony dywan? Tyff zachichotała, wpięła ostatnią szpilkę i odparła: - Tawerna różni się nieco od nor z hamburgerami, do których zwykłaś chadzać, uwierz mi. Elegancki strój obowiązkowy. Kelley obróciła się kilka razy przed lustrem. Kryształki w kolorze szampana zamigotały subtelnie. Tyff udrapowała na nagich ramionach Kelley jedwabny szal i uszczypnęła ją lekko.

- Jak wyglądam? - Czarująco. Ale nie mnie powinnaś o to pytać. Zapytaj jego. - Tyff odsunęła się, a Sonny, który czekał cierpliwie w salonie, odwrócił się i spojrzał na Kelley. Oczy zrobiły mu się wielkie jak spodki. To nie wymagało dodatkowego komentarza. Jeśli nawet w zamierzeniu ten wieczór nie był randką, w tym momencie się to zmieniło. - Jak minęła ostatnia noc? - zapytała Kelley, ujmując Sonny'ego pod ramię. Właśnie przechodzili na drugą stronę Piątej Alei, zanurzonej w gasnącym świetle wieczoru. Od chwili, gdy opuścili mieszkanie, co chwila próbowała go zagadywać. Trochę ją peszyło, że tak się na nią gapi. - Na służbie, miałam na myśli. - Spokojnie. Stosunkowo. - Wzruszył ramionami. - Przynajmniej dla mnie. Maddox i reszta wzięli na siebie najgorszą robotę. Maddox jest zdania, że nadal trzeba mnie oszczędzać. - A nie trzeba? - zapytała i odważyła się zerknąć na niego. „Dalej się gapi. Może ta sukienka to jednak przesada. - Nie jestem zwykłym śmiertelnikiem, nic mi nie będzie. - Uśmiechnął się. - Czyżby? To dlaczego Maddox się o ciebie martwi? - Histeryzuje. - Jesteś jego przyjacielem - stwierdziła, mocniej chwytając go za ramię. Czuła się trochę niepewnie na wysokich obcasach, które pożyczyła jej Tyff. - Wiem. Ale i tak histeryzuje. Znów na niego spojrzała.

- Wiesz, faktycznie jesteś jakiś trochę wymięty. - A... aha. - Sonny zmarszczył brwi i odwrócił wzrok. - Spokojnie. Całkiem ci z tym do twarzy. Wzdłuż krawężnika przed wejściem do parku stał rząd powozów, niektóre zaprzężone w kucyki o małych zgrabnych kopytkach, inne w solidne konie pociągowe. Sonny dokonał szybkiego przeglądu, chwycił Kelley za rękę i ruszył w kierunku białego powoziku ozdobionego girlandami kwiatów z różowego i fioletowego jedwabiu. Na koźle siedziała wysoka, postawna kobieta o przenikliwych jasnoniebieskich oczach, koń, dumne zwierzę siwej, niemal srebrzystej maści, zdołał zachować szlachetny wygląd, mimo wściekle różowych strusich piór powiewających przy jego uździe i błyszczącej fioletowej farby pokrywającej kopyta. Kelley pomyślała, że powóz ten na pewno cieszy się wielkim powodzeniem wśród turystów; jego kiczowaty urok był wprost nieodparty. Koń potrząsnął wielkim szlachetnym łbem, a kiedy podeszła bliżej, kilka razy ubódł ją nosem na powitanie. - Zdaje się, że masz rękę do koni - szepnął Sonny. - Belrix cię polubił - stwierdziła kobieta - a jest bardzo wybredny. - Jest piękny - powiedziała Kelley i podrapała konia po pysku. - Chcielibyśmy go wynająć. I ciebie, jeśli tylko jesteś wolna - zwrócił się Sonny do kobiety. - Ostatnio niewiele osób ma ochotę na nocne przejażdżki po parku - odparła z obojętną miną. - Prawdopodobnie wszystkiemu winna niepewna pogoda - zasugerował uprzejmie Sonny.

- Prawdopodobnie. Trudno nawet powiedzieć, jaka to pora roku. - Właśnie. Możesz zawieść nas do Tawerny? - Tawerny na Błoniach? - Wiesz dobrze, o której mówię. Kelley nie wiedziała, co o tym myśleć. W parku istniało tylko jedno miejsce o tej nazwie. Kobieta powoli pokiwała głową. - Owszem. Ale to będzie dodatkowo kosztowało. - Zapłacę — odparł Sonny i wyciągnął z kieszeni mieszek z czerwonego zamszu, rozwiązał go i wyjął kilka monet, które następnie złożył na dłoni kobiety. — Za nas oboje. - Uczciwie - stwierdziła i machnęła batem. - Wsiadajcie. Sonny pomógł Kelley i wskoczył za nią, kiedy powóz był już w ruchu. Jechali przez park, mijając znane miejsca przy wtórze rytmicznych, podwojonych echem uderzeń końskich kopyt. W dali mignęła karuzela. - Wiesz, że to już czwarta z kolei karuzela, która stoi w tym miejscu? - powiedziała Kelley. - Dwie poprzednie spłonęły. Kobieta rzuciła jej spojrzenie przez ramię. - Zwykle to ja udzielam tego typu informacji, panienko — stwierdziła, wyraźnie rozbawiona. - Chcesz mi odebrać pracę? - Ależ skąd, proszę pani - odparła Kelley z uśmiechem. — Przypomniało mi się tylko, że czytałam o tym w broszurce. - Aha. - Kobieta skinęła głową i podjęła: - Powiadają, że oryginalna karuzela była napędzana siłą mięśni konia i starego ślepego muła, chodzących w kieracie w podziemnym lochu. Mój stary Belrix bardzo się denerwuje, kiedy o tym

wspominam. - Koń zastrzygł uszami. - Chyba nie bardzo mu się ta historia podoba. Kelley zadrżała na myśl o biednych zwierzętach uwięzionych pod ziemią, skazanych na wieczną mozolną wędrówkę, tylko po to, by inne stworzenia mogły zaznać odrobiny rozrywki. - Tę, która stoi tu teraz, znaleziono w kawałkach na Coney Island - ciągnęła kobieta. Przywieziono ją tutaj i naprawiono. Całe szczęście. Bez niej park nie byłby ten sam. - Taak - mruknęła Kelley. Nagle przypomniał jej się jeszcze jeden koń, niezwykły koń, zamieszkujący wannę w jej mieszkaniu. Mknęli dalej, a po obu stronach migała panorama parku. - Wiesz - powiedziała do Sonny'ego - kiedy przeniosłam się do Nowego Jorku, ten park niesamowicie mnie fascynował. Przyciągał mnie w jakiś dziwny sposób. Teraz widzę, że to nie był przypadek. Teraz, kiedy wiem, czym tak naprawdę jest. I kim ja... naprawdę jestem i w ogóle... - Cóż - odparł po chwili namysłu - mówiłem ci, że nie wierzę w przypadki, choć uważam, że park mógł cię przyciągać tak po prostu, jak wielu innych ludzi, zupełnie zwyczajnych. Nie wszystko, co ci się przydarza, ma związek z tym, kim jesteś, zapewniam cię. Twoje pochodzenie nie determinuje całego twego życia. - A jeśli zdecyduję się przyjąć należne mi dziedzictwo? -zapytała stłumionym głosem, tak, by kobieta jej nie usłyszała. -Jeśli zamieszkam na dworze swojego ojca, króla elfów? - Gdy wypowiedziała te słowa, nagle poczuła, że gardło zaciska jej się ataku paniki. Przez chwilę nie mogła przełknąć śliny. Widok karuzeli przypomniał jej ponownie, kim mo-

głaby się stać, gdyby tylko zdecydowała się przejść na tamtą stronę. Wizja była nieodparcie pociągająca, musiała to przyznać - ale jednocześnie budziła w niej przerażenie. - Kelley. - Sonny spojrzał jej prosto w oczy i ujął jej dłoń. - Pomogę ci stać się tym, kim zechcesz. Obiecuję. Jej lęk nagle się ulotnił. Wpatrywała się jak zahipnotyzowana w jego twarz w obramowaniu czarnych pukli. Nie mogła się powstrzymać, wyciągnęła rękę, odgarnęła nieposłuszny lok z jego czoła i zatknęła za ucho. Jego spojrzenie pociemniało. Nagle poczuła, że brakuje jej tchu w piersiach. - Jesteśmy prawie na miejscu - oznajmiła kobieta. Niechętnie oderwali od siebie wzrok. Kelley miała wrażenie, że głos kobiety brzmi jakoś dziwnie, wręcz nieludzko. Belrbc przeszedł ze stępa w kłus. Kelley rozejrzała się dokoła. Park wydawał się znany i obcy zarazem. - Dokąd my właściwie jedziemy? - Mówiłem ci. Tam, gdzie będziesz bezpieczna. - Sonny uśmiechnął się do niej łagodnie. - A nie musisz, hm, pracować? - Dzisiaj to jest moja praca. - O. - Nieszczególnie podobała jej się myśl, że ich spotkanie to tylko część jego obowiązków. - O co chodzi? - Sonny natychmiast zareagował na ton jej głosu. - Nic. Po prostu myślałam, że... Nieważne. Pewnie, skoro jestem księżniczką, muszę też mieć osobistą ochronę? - Coś w tym stylu - odparł. - Rozmawialiśmy o tym w naszym gronie i tak ustaliliśmy.

- Rozumiem. A więc tak ustaliliście. - Kelley odsunęła się od Sonny'ego i przycisnęła łokcie do ciała. - Powiedziałem coś nie tak? - Nie - westchnęła. - Nie. Po prostu chyba ciężko mi ogarnąć to wszystko, co dzieje się ostatnio wokół mnie. Powinnam była się domyślić. Nieważne. A więc, dokąd dokładnie jedziemy? - powtórzyła pytanie. Sonny zapatrzył się przed siebie. - Do miejsca, gdzie inni otoczą cię opieką, na wypadek gdybym ja nie mógł być przy tobie. Choć mam nadzieję, że tak się nie stanie. - To chyba niemożliwe - zaśmiała się. - Zawsze się przy mnie kręcisz, nawet kiedy każę ci spadać! Sonny ujął obie jej dłonie w swoją jedną. Czuła jego smukłe silne palce, splecione z jej palcami. Czuła, jak serce wali jej w piersi. Wolną rękę przyłożył do policzka Kelley i zwrócił jej twarz ku sobie. - Proszę, nie znikaj - wyszeptała, ogarnięta nagłym przerażeniem. - Uwierz mi, jeżeli tak się stanie..., będzie to znaczyło, że nie żyję. - Pogładził ją po włosach. Czuła na czole jego ciepły oddech, niby pocałunek. - Ponieważ jeśli ktokolwiek zechce cię skrzywdzić, najpierw będzie musiał mnie zabić. „Niezbyt pokrzepiające słowa, choć takie chyba były w zamyśle". Zadrżała, a on otoczył jej plecy ramieniem. Przypomniała sobie, co powiedział Oberon w garderobie. Że Sonny nie potrafiłby pokochać jej taką, jaką by się stała, gdyby zdecydowała się przyjąć swe dziedzictwo. Cokolwiek to znaczyło - tak niewiele wiedziała przecież o Zaświatach.

W tej samej chwili Belrix zatoczył łuk i powóz zajechał przed Tawernę. Nagle Kelley uświadomiła sobie, że już za chwilę dowie się więcej. Była już raz w tym sławnym miejscu. Tydzień po jej przeprowadzce ciotka Emma zjawiła się w Nowym Jorku - prawdziwy ewenement, bo serdecznie nienawidziła miasta - i zabrała tam Kelley na obiad. Kelley zapamiętała labirynt obwieszonych lustrami sal, witrażowe okna, jelenie rogi na ścianach wyłożonych boazerią i malowidła przedstawiające baśniowe sceny. Główna sala restauracyjna mieściła się w pawilonie, udekorowanym całym mnóstwem dziwacznych żyrandoli we wszelkich możliwych barwach i rozmiarach; światło, rozbite w pryzmatach na tęczowe plamy, tańczyło po ścianach pokrytych malunkami zamków w chmurach i skrzydlatych koni. Drzewa w ogrodzie zdobiły sznury maleńkich lampek, pod łukami gałęzi kołysały się girlandy papierowych latarni, krzaki zaś przystrzyżono w najwymyślniejsze kształty, był tam koń stający dęba, syrena, a nawet - typowe nowojorskie poczucie humoru - ogromny liściasty King Kong. Wszystko to wydawało jej się takie niesamowite. Wtedy. Kelley jednak wiedziała, że tej nocy czeka ją coś nieporównanie bardziej niesamowitego. Na parkingu nie stał ani jeden samochód, jedynie staromodny pojazd czterokonny, który wyglądał jak wyjęty z „Kopciuszka" Disneya. Sonny zeskoczył na ziemię i podał jej rękę, by przypadkiem nie uszkodziła siebie czy, co gorsza, wspaniałego stroju Tyff. Kelley nie była przyzwyczajona do chodzenia na tak wysokich obcasach. Na szczęście, kiedy już stanęła bezpiecz-

nie na ziemi, podał jej ramię z promiennym uśmiechem. Czuła, że zaraz się zarumieni, odwróciła więc wzrok i spojrzała na portiera. Miał on na sobie zielony cylinder i długi surdut, spodni za to, jak zauważyła ze zdumieniem, nie nosił wcale. Właściwie wcale ich nie potrzebował, jego nogi, zakończone delikatnymi kozimi raciczkami, pokrywało bowiem gęste brązowe futro. - Pan Flannery - powiedział na powitanie, unosząc brew w niemym pytaniu. - Sporo czasu upłynęło, odkąd zaszczyciłeś dom Herna swą obecnością. A pani? - Pani jest moim gościem. Chcę, by otoczono ją szczególną opieką. Jest dla mnie bardzo ważna. Dla nas wszystkich, jak sądzę. - W takim razie witamy - powiedział faun i ukłonił się, zdejmując cylinder. Kelley bardzo starała się nie patrzeć na różki wystające zza spiczastych uszu. Gestem zaprosił ich do frontowych drzwi, które otworzyły się przed nimi na całą szerokość. - Powiedział „dom Herna"? - spytała szeptem Kelley, kiedy wchodzili po schodach. - Owszem - usłyszała donośny głos. - Jestem Hern. Witam w Tawernie na Błoniach. - Panie. - Sonny ukłonił się nisko przed wspaniałą postacią. Kelley szczęka opadła za zdumienia. Pospiesznie wykonała dyg, z wdzięcznością wspominając zajęcia z baletu, na które chodziła przez semestr w szkole teatralnej. Hern wyglądał dokładnie tak samo jak w tamtej wizji, którą wywołał Sonny, dokładnie tak jak na ilustracjach do starych celtyckich legend. Hern Myśliwy we własnej osobie.

30 Hern miał na sobie ciemnozieloną tunikę bez rękawów, która opadała w ciężkich fałdach do samej ziemi, spiętą ciężkim złotym łańcuchem na nagiej muskularnej piersi oraz spodnie z ciemnej skóry o nieobszytych brzegach. Był boso. Jego nadgarstki zdobiły grube złote bransolety, szyję - złoty torc, celtycki naszyjnik. Ciemne włosy zaczesał do tyłu, czoło otaczała misternie pleciona opaska, po obu stronach głowy wyrastały jelenie rogi. Oczy Herna błysnęły niby ogień na palenisku, kiedy zaprosił ich do środka.

Sonny z trudem oderwał wzrok od swej olśniewającej towarzyszki, zastygłej we wdzięcznym ukłonie, i razem przekroczyli próg Tawerny. Gdy znaleźli się w środku, wziął Herna na bok i tłumiąc głos, wytłumaczył, kim tak naprawdę jest towarzysząca mu dama, jednocześnie obserwując Kelley kątem oka. Przyglądała się wnętrzu Tawerny i ludziom - prawdziwym ludziom, którzy przemykali dokoła, bezcieleśni, przypominający duchy. Panie z torebkami, na wysokich obcasach, panowie w garniturach i krawatach rozmawiali przy stolikach, przy których jednocześnie zasiadały elfy o liściastych skrzydełkach i srebrnoskóre selkie, dziewczęta-foki o wielkich ciemnych oczach, oraz wiele, wiele innych, najprzeróżniejszych istot. - Czy oni naprawdę tu są? - zapytała szeptem, wskazując niemal przezroczystą parę młodych ludzi, na oko turystów. - Prawie - odparł Sonny. - Lub może raczej: my prawie tu jesteśmy. Dom Herna i Tawerna w Central Parku istnieją bowiem tuż obok siebie, właściwie stoją w tym samym miejscu, tyle że w innych światach. - A więc znajdujemy się teraz w Zaświatach? - Nie. To miejsce nie należy do żadnego ze światów. To rodzaj bezpiecznej przystani, stworzonej przez Herna, gdzie Zagubieni - nadprzyrodzone istoty, które przeszły na tamtą stronę i po zamknięciu Bram postanowiły zostać, bądź, tak jakTyfif, nie mogły już wrócić — mogą się spotykać bez lęku. Miejsce to znajduje się w parku, lecz jednocześnie jest w pewien sposób uświęcone. Tak, można je chyba tak nazwać. Sanktuarium. - Chce powiedzieć, że Strażnicy nie mogą zrobić nam tu krzywdy — wyjaśniła eteryczna istota, która nagle pokazała

się u jego boku. Miała skórę koloru młodych listków, w ręku trzymała niewielki łuk. - Tu nie mogą nas zabić. - Ależ, Carys - skarcił ją Hern, który właśnie podszedł bliżej. - Wolałbym, byś zachowywała się z szacunkiem wobec naszych gości. - Nie zamierzałam nikogo obrazić - odparła, lecz Sonny widział wyraźnie, jakie łowczyni ma zdanie o takich jak on. - I wcale nie czujemy się obrażeni - powiedziała Kelley, stając u jego boku i kładąc mu dłoń na ramieniu. - Rozumiem, że Sonny i jego towarzysze nie cieszą się wśród podobnych ci istot zbyt wielką popularnością. Wiem też jednak, że nie musiałby stać się tym, kim jest teraz, gdyby kiedyś te same istoty nie wykradły go z jego świata. Uratował życie mnie i prawdopodobnie wielu innym osobom, kiedy zabił stworzenie, które nazywacie, zdaje się, Czarną Bestią. Carys zrobiła wielkie oczy, a Hern zmarszczył brwi. - Psy przedostały się na drugą stronę? - zapytał. Sonny odchrząknął. - Tylko jeden, panie, o ile mi wiadomo. - Przednia straż - mruknął Hern. - Mam nadzieję, że nie. Janusowie robią wszystko, by temu zapobiec. Oberon uważa jednak, że ktoś, być może sama Królowa Mabh, próbuje obudzić ze snu twych byłych towarzyszy, panie. - W jakim celu? Sonny spojrzał na Kelley, stojącą u jego boku. - Bestia zaatakowała Kelley. Uważam, że to właśnie ona stanowi cel. - W takim razie znalazła się w wielkim niebezpieczeństwie - zauważył Hern. - I nie tylko ona. Jedna ofiara nie

zaspokoi apetytu Dzikich Zastępów. Cały jej świat, nie tylko ona sama, jest zagrożony. - I właśnie dlatego ją tu przyprowadziłem. - Wobec tego osobiście zadbam o jej bezpieczeństwo. - Dziękuję, panie. Hern gestem zachęcił ich, by przeszli dalej. Kiedy znaleźli się na patio, otoczyły ich dźwięki muzyki. W górze rozciągało się wieczorne niebo, zasnute koronką poszarpanych chmur. W koronach drzew migały tysiące światełek; Kelley ze zdumieniem stwierdziła, że w rzeczywistości są to skrzydełka maleńkich elfów, fruwających między gałęziami. - Wkrótce będę musiał wrócić, by zaprowadzić Luckye-go do Królowej Mabh. Najpierw jednak chciałbym pokazać ci Tawernę. Nie musisz się o nic martwić, znajdujesz się pod ochroną Herna. Wie, kim jesteś, a lepszego opiekuna od niego trudno sobie wymarzyć. Tutaj nie dosięgnie cię żadne niebezpieczeństwo. - Nawet Dzikie Zastępy? - O to się nie martw. - To nie jest odpowiedź na moje pytanie. To jest unik. - Wiem. - Sonny wyszczerzył zęby, ignorując jej groźne spojrzenie. - Chodź, oprowadzę cię. Tam, gdzie w świecie śmiertelników stał krzak przycięty w kształcie King Konga, znajdował się jakiś dziwny liściasty stwór. Całe jego potężne ciało pokrywały pędy winorośli i przeróżne inne rośliny, brodę tworzył splątany bluszcz, z wielkiej omszałej głowy i ramion wyrastała gęsta wysoka trawa. - Zielony Człowiek - wyjaśnił Sonny z czcią w głosie. -To stary duch, starszy od wszystkiego, co widzisz dokoła. Ist-

niał na długo przedtem, zanim powstał świat elfów. To duch przyrody. Od czasu do czasu lubi wypić szklaneczkę dobrej whiskey. Słyszałem, że Hern ma doskonale zaopatrzoną piwniczkę - dodał szeptem. Zielony puścił oczko do Kelley i wzniósł ogromny gliniany dzban. Sonny z rozbawieniem przyglądał się, jak Kelley nieśmiało macha w odpowiedzi do starego boga. Ruszyli dalej, gdzie szum fontanny mieszał się z dźwięcznym śmiechem. Nagle w wodzie mignął srebrny ogon, połyskujący wszystkimi barwami tęczy. - Czy to była syrena? - zapytała Kelley, podchodząc do kamiennego obramowania otaczającego sadzawkę. Sonny położył jej dłoń na ramieniu. - Wodne istoty są... podstępne. Niebezpieczne i nieprzewidywalne. - Wydawało mi się, że widziałam syrenę tamtej nocy -mruknęła Kelley. - Wtedy, kiedy pomogłam Luckyemu. - Zgadza się, to była syrena - potwierdził Sonny z goryczą w głosie. - Ma na imię Chloe. Uratowała ci życie. - W takim razie powinnam ją poznać. Podziękować jej. - Wręcz przeciwnie, powinnaś trzymać się od niej z daleka - odparł i pociągnął ją w drugą stronę. Podeszli do grupy muzyków. Sonny z uśmiechem patrzył, jak Kelley wdzięcznie kołysze się do dźwięków nieziemskiej muzyki. Jego Petarda. Miał bolesną świadomość, że niedługo już pozostanie „jego". Wkrótce się to skończy, z chwilą gdy zdecyduje się przyjąć swą prawdziwą postać. Jeśli „zdecyduje się przyjąć należne jej dziedzictwo", jak to określiła wcześniej w powozie. Nie miał pojęcia, jakie konsekwencje będzie miał ten wybór. Ale nagle zdał sobie sprawę z jednej

rzeczy: niezależnie od tego, jaką drogą Kelley zdecyduje się pójść, niezależnie od tego, czy on będzie mógł jej towarzyszyć, powinien wykorzystać ten czas, który na razie był im dany. Odwrócił się do niej i wyciągnął rękę. Kelley, zaskoczona, popatrzyła na nią, potem na jego twarz. Sonny czuł, że gotów jest na wszystko, byle te zielone oczy zaskrzyły się blaskiem. Zgiął się w głębokim, dworskim ukłonie i spojrzał na nią. Uśmiechnęła się. - Czy zechcesz ze mną zatańczyć? - spytał. Serce zadrżało mu z radości, kiedy złożyła swą dłoń w jego dłoni.

31 Muzycy grali przepięknie. Czas zniknął. Gwiazdy wirowały po niebie nad ich głowami. A oni tańczyli. Tańczyli. Ramię Sonny'ego pewnie obejmowało ją w talii. Złożyła głowę na jego piersi, ostrożnie, pamiętając o bandażach. Przytulił ją mocniej do siebie. Przymknęła oczy i pomyślała, że jeszcze nigdy nie czuła się tak bezpiecznie jak w tej wła-

śnie chwili. Jak w domu. Tylko że chodziło nie o miejsce, lecz o osobę. — Ja nie pasuję do tego świata — powiedziała, oszołomiona dźwiękami i obrazami dokoła. — Spójrz tylko na nich... Obok tańczyła grupka nieziemsko pięknych elfów. Kelley czuła się jak siostra Kopciuszka na balu. Wiedziała, że jej wielgachna niezgrabna stopa nigdy nie zmieści się w szklanym pantofelku. Nie rozumiała tylko, dlaczego nadal tańczy z nią piękny książę. Sonny nic nie powiedział, poczuła tylko jego dłoń, która przesunęła się w górę jej pleców. Rozpiął naszyjnik i zdjął go z jej szyi. - Moja Petarda - szepnął... Nagle fala niesamowitej jasności zalała wnętrze Tawerny. Blask elfów jakby przygasł, zamigotał jak gasnący płomień, by po chwili zajaśnieć odbiciem jej światła, tak jak księżyc światłem słońca. Sonny wpatrywał się w nią z dumą. I czymś jeszcze. Gdy Kelley spojrzała w szare oczy, jej serce wypełniło nienazwane uczucie. Czuła się, jakby nagle przybyło jej wzrostu. Zdała sobie sprawę, spojrzawszy w dół, że przerosła nawet Sonny'ego. Leciała. No, właściwie unosiła się w powietrzu. Z wrażenia tchu jej zabrakło. Poruszyła stopami — i wzniosła się jeszcze wyżej. Sonny wyciągnął do niej rękę, by złapać ją, nim odleci na dobre. Kiedy spojrzała za siebie, zobaczyła, że z jej ramion wyrastają skrzydełka, delikatne, niemal niematerialne, opalizujące, migotliwe jak koronkowe skrzydła ważki. Hern z szacunkiem pochylił przed nią głowę. Wszystkie nadprzyrodzone istoty klękały, kłaniały się i słały jej uśmiechy.

Zarumieniła się i w tym momencie skrzydełka zadrżały, poczuła, że tracą na sile i zaczęła spadać. Sonny chwycił ją, nim dotknęła ziemi. Przytuliła się do niego. - Będziemy musieli trochę nad tym popracować - szepnął i zapiął naszyjnik. Blask przygasł, lecz nie zniknął całkiem. Znów rozbrzmiała muzyka, a oni chwycili się za ręce i zatańczyli. Później, kiedy już siedzieli, przyglądając się, jak tańczą inni, Sonny nagle podskoczył lekko, jakby coś sobie przypomniał, sięgnął do skórzanej torby, leżącej obok na ławce i wyciągnął z niej plik zgniecionych kartek, spiętych metalowymi klamerkami. - Mój skrypt! - wykrzyknęła Kelley. - Byłam pewna, że to Bob go ukradł! Sonny roześmiał się. - Tak, wspominał, że jest niereformowalnym złodziejem. Przepraszam, już dawno chciałem ci to oddać, ale zapomniałem w tym całym zamieszaniu. Wzięła skrypt i przytuliła go do piersi jak największy skarb. - Dzięki, chociaż chyba nie będzie mi już potrzebny. - Znasz cały tekst na pamięć? Zaśmiała się sucho. - Teoretycznie... Ale powiedzmy sobie szczerze: teatr został gdzieś daleko. Chyba nieprędko włożę moje skrzydełka z gazy. Sonny podniósł się gwałtownie. - Chodź - powiedział, wyciągając do niej rękę. - Zanim odejdę, muszę ci coś pokazać.

Poprowadził ją wyłożonym boazerią korytarzem, który niepostrzeżenie zmienił się w arkadę z liści, żywy zielony tunel. — Gdzie jesteśmy? - zapytała. — Wyobraź sobie, że to miejsce jest jak mur w twojej sztuce. Mur, przez który rozmawiają ze sobą Piram i Tyzbe. Tawerna znajduje się na granicy światów, jest jak bańka zawieszona w powietrzu, między królestwem elfów i królestwem śmiertelników. W tym jednym jedynym miejscu światy te spotykają się ze sobą, granice między nimi ulegają zatarciu. Po chwili wyszli spod liściastego baldachimu i znaleźli się na zalesionym brzegu jeziora. Sonny wyciągnął rękę przed siebie. Tam, pośrodku marszczonych drobną falą, zasnutych mgłami wód, leżała wyspa. W pierwszej chwili Kelley wydało się, że gałęzie rosnących na niej drzew pokrywa śnieg, ale nawet z tej odległości wyraźnie czuła zapach kwitnących jabłoni. — Dalej nie możemy iść - powiedział Sonny. - Moglibyśmy niechcący trafić na drugą stronę i zagubić się w Zaświatach. Chciałem jednak pokazać ci to miejsce. — Jest piękne. Co to? — Legendarna wyspa. W książkach nazywają ją Avalon. Tak jak twój teatr. Widzisz, jednak nie znalazłaś się aż tak daleko. Kelley przez chwilę wpatrywała się w wyspę, po czym powiedziała z westchnieniem: — Och, Sonny... To miejsce jest tak nieskończenie cudowne. Czemu więc wywołuje we mnie taki smutek? Przez chwilę zastanawiał się w milczeniu, ze spuszczoną głową.

- Może dlatego, że to twój prawdziwy dom. Dom, o którym wcześniej nic nie wiedziałaś. Potrząsnęła głową. Oczami pełnymi łez wpatrywała się w piękną wyspę wynurzającą się zza mgielnej zasłony. -To miejsce należy do ciebie, nie do mnie. Mój Avalon to podupadły teatr, gdzie wszyscy aktorzy są nieźle zbzikowa-ni, a dyrektor to prawdziwy wariat. Czuję, że strasznie ich wszystkich zawiodę. Nigdy nie stanę w świetle reflektorów, ze skrzydełkami u ramion, nie wypowiem swoich kwestii. - Czemu tak sądzisz? - Nie okłamuj mnie, Sonny. Z tego, co się zorientowałam, ty i twoi towarzysze jesteście zdania, że będzie dobrze, jeśli w ogóle przeżyję tę noc. Nie mówiąc o trzech kolejnych. - Pewnie ze dwie minęły w czasie, kiedy tańczyliśmy. - Naprawdę? - Naprawdę. Widzisz, nie najgorzej ci idzie. Jeszcze żyjesz. - Aha, w takim razie prawdziwe niebezpieczeństwo czeka na mnie w teatrze. Sonny spojrzał na nią pytająco. - Próba kostiumowa. Nie będzie mnie na niej. Jeśli nawet w końcu jakoś uda mi się wrócić, Quentin pewnie obedrze mnie żywcem ze skóry. Sonny zaczął się śmiać. - Na pewno wrócisz, obiecuję ci, lepiej więc powtórz rolę. - Pociągnął Kelley na porośniętą trawą ziemię, a gdy usiadła, podał jej skrypt, ale najpierw przerzucił pospiesznie jego strony, jakby czegoś szukał. Zatrzymał się na którejś stronie i pokazał wybrany wers.

- Tu, na przykład. Ta scena. Poczytam z tobą. I bez dyskusji. - Uniósł dłoń ostrzegawczym gestem. - Będę osłem. Czuję, że to rola wprost stworzona dla mnie. Zrób mi tę przyjemność, proszę. Wyjęła skrypt z jego ręki i przebiegła tekst wzrokiem, by sprawdzić, którą scenę wybrał. Przeczytawszy pierwszy wers, zachichotała i podała mu skrypt z powrotem. - O, rany! Chyba nie jesteś szczególnie próżny. - Szsz. - Szepnął z dramatycznym gestem. - Muszę się skupić. Zaczynaj. Kelley przeciągnęła się i ziewnęła przesadnie. - Cóż to za anioł budzi mnie wśród kwiatów? Czekała, ciekawa, jak Sonny poradzi sobie z piosenką o kukułce. W tym momencie mina lekko mu zrzedła. - Nie wiedziałem, że będę musiał śpiewać... Dobra, ten fragment opuszczamy. Przejdź do następnej kwestii. Kelley, z trudem tłumiąc śmiech na widok jego poważnej miny, podjęła: - Ach, śpiewaj jeszcze, piękny śmiertelniku, Bo ucho moje kocha się w twym głosie; Oko zniewolił zaś czar twej postaci. Twoja cudowność do wyznań mnie zmusza: O tobie tylko marzy moja dusza. „Hm, to akurat się zgadza" - pomyślała. - .. .Nie jestem zwykłym duchem, lecz królową, Którą okrywa chwałą co dzień nową Wieczyste lato. Kocham cię... Sonny zmarszczył brwi i uniósł dłoń. - Ostatni fragment trochę ci nie wyszedł. Jeszcze raz.

- Wyszedł, o co ci chodzi? Ignorując jej protesty, powiedział: - Zacznij od „którą okrywa. - Sonny... Znów ostrzegawczo uniósł dłoń. Zupełnie jakby miała przed sobą Wielkiego Q! - „Którą okrywa..." - Dobra już, dobra! - Kelley wywróciła oczami i posłusznie powtórzyła z wielką ekspresją: - „Którą okrywa chwałą co dzień nową wieczyste lato. Kocham cię..." Lepiej? - Lepiej. Przy dwóch ostatnich słowach trzeba by trochę poprawić intonację. Spróbuj jeszcze raz. - Co? „Kocham cię?" - Yhm. - Gestem dłoni pokazał, że ma kontynuować. Wyprostowała się i wzięła głęboki wdech. Po czym, gotowa zagrać w grę, która wyraźnie sprawiała Sonny emu ogromną radość, pochyliła się i z największą czułością, na jaką potrafiła się zdobyć, wyszeptała: - Kocham cię. Twarz Sonnyego znajdowała się teraz tuż przy jej twarzy. Szare oczy zalśniły, ciemny jedwabisty lok opadł na policzek, kiedy pochylił się ku niej. - Idealnie. A potem nastąpił pocałunek. Idealny. Kiedy jego usta dotknęły jej ust, poczuła, że cały świat, nie, raczej wszystkie światy, znikają, roztapiają się w nicość. Czuła, jak wypełnia ją słodycz jego oddechu, jak jego serce bije mocno tuż obok jej serca. - Kocham cię - szepnął. To już nie była gra.

Łzy potoczyły się po jej policzkach. - Moja najdroższa - powiedział, tuląc ją do siebie. Kelley nie wiedziała, czemu płacze. Może ze strachu, może ze smutku - ze strachu, że go straci, ze smutku, że tyle ryzykował z jej powodu. A może po prostu z czystej, wszechogarniającej radości. W tej chwili czuła to wszystko naraz. Trzymał ją w objęciach całą wieczność, która wydała się krótka jak mgnienie oka, gdy w lesie rozległy się czyjeś kroki. Sonny wpatrywał się w nią, wciąż nie wypuszczając jej z ramion. Hern odchrząknął i powiedział: -Janus? Przykro mi, że przeszkadzam, ale mój odźwierny, który obserwuje niebo w świecie śmiertelników, zauważył, że nad parkiem krążą Wiedźmy Burzowe. Musisz ruszać, jeśli chcesz zdążyć na spotkanie. - Dziękuję, panie. Niechętnie, jak czuła, uwolnił się z jej ramion, wstał, zarzucił torbę na ramię i podał jej skrypt. Potrząsnęła głową. - Zatrzymaj to - powiedziała, zamykając jego dłonie na pogniecionych stronach. Zatrzymaj na szczęście. - Pod warunkiem, że nie zapomnisz tego jednego wersu - odparł i zrobił krok w jej stronę. Zarumieniła się. - Nigdy w życiu. - Wrócę najszybciej, jak będę mógł. Obiecuję. - W jego oczach płonęły wszystkie niewypowiedziane słowa, wszystkie obietnice, których nie zdążył złożyć. - Czekaj na mnie.

32 Tyffanwy nawet zawiązała Lucky'emu czerwoną kokardkę nad czołem. Wyglądał teraz jak pekińczyk po wizycie u psiego fryzjera. - Uznałam, że należy mu się pełen pakiet. - Pociągała lekko nosem, a jej piękne oczy były zaczerwienione. - Dziękuję, Tyff - powiedział Sonny. - Wiem, że wiesz, jakie to ważne. - Drobiazg. Powiedz Mabh, żeby o niego dbała - Tyff pociągnęła nosem, tym razem mocniej - albo będzie mieć ze mną do czynienia! Mogę jej przypomnieć, że ma u mnie dług.

- Powiem. - Zapisał sobie w pamięci, że warto pozostać z Tyffanwy w dobrych stosunkach. - Chodź, Lucky. Odprowadzę cię do domu. Wyjął z torby cienki sznurek i zawiązał luźną pętlę wokół szyi Lucky'ego. Kelpie chyba zrozumiał. Unosząc po kolei delikatne kopytka, lekko przeskoczył z wanny na podłogę. Sonny z powątpiewaniem spojrzał na łazienkowe okienko. Wydawało się o wiele za małe, Lucky jednak podszedł posłusznie i przytknął pysk do szyby. Sonny otworzył okno, kelpie pochylił łeb i, choć zdawało się niemożliwe, jakimś sposobem przecisnął się na drugą stronę i już po chwili stał na podeście schodów przeciwpożarowych, po czym zbiegł na dół, a Sonny pospieszył w jego ślady. Z dołu zamachał do Tyff, po czym skupił wszystkie siły i okrył Luckyego magiczną zasłoną. Teraz mógł bezpiecznie przeprowadzić go ulicami Manhattanu aż do Central Parku, gdzie już czekały Wiedźmy Burzowe. Z niepokojem spojrzał w niebo. Jeszcze kilka chwil i zajdzie słońce i rozpocznie się noc Samhain. Od czasu do czasu mijały go grupki poprzebieranych dzieci i dorosłych imprezo-wiczów, z okien i tarasów szczerzyły zęby wydrążone dynie. Mabh wybrała sobie doprawdy doskonały moment, pomyślał. Zapewne tylko po to, by go dodatkowo zdenerwować i dać zadość swemu perwersyjnemu poczuciu humoru. Teraz jednak nie miało to już znaczenia. Kelley była bezpieczna, za chwilę Lucky znajdzie się w krainie Pogranicza, nic nie zbudzi ze snu Dzikich Zastępów. Idąc przez park, zauważył z przerażeniem, że spaceruje po nim mnóstwo poprzebieranych śmiertelników. W oddali widział Zameczek Belwederski, oświetlony jaskrawo na pomarańczowo i fioletowo. Najwyraźniej jakiś szalony milioner postanowił urządzić tej nocy prawdziwą halloweenową balangę. Zmysłami Janusa próbował wykryć obecność służek

Mabh. Idąc tak zacienionym parkiem z niewidzialnym kelpie, kroczącym grzecznie u jego boku, poczuł straszne wyrzuty sumienia. Biedne stworzenie pewnie nawet nie przeczuwało, jaki los je czeka. A jeśli tak, szło mu na spotkanie z niezwykłą godnością, jakiej Sonny nie spodziewałby się po żadnym zwierzęciu. Przypomniał sobie o danej Kelley obietnicy, że poprosi Mabh, by otoczyła Lucky'ego szczególną opieką. Wyczuwał gdzieś w pobliżu obecność trzech Wiedźm. Kiedy wyszedł na polanę koło Żółwiowego Stawu, na której stał pomnik polskiego króla Władysława Jagiełły na koniu, zobaczył je - krążyły w powietrzu niby szare wychudzone sępy. Zdjął zasłonę z kelpie i otworzył usta, by zawołać Wiedźmy, nagle jednak zmysły Janusa wszczęły alarm. Gdzieś niedaleko otworzyła się szczelina. Bardzo blisko. Tuż przed nim... Zrobił krok w tył i przybrał postawę bojową. Barn! Szczelina była naprawdę potężna. W chwili, gdy się otworzyła, fala uderzeniowa rzuciła Sonny'ego na kolana. Lucky zarżał, przerażony, i stanął dęba, wywijając w powietrzu przednimi kopytami. Sonny czuł, że wszyscy Strażnicy dostali sygnał ostrzegawczy i wiedział, że za chwilę przybiegną na pomoc. Niebo zmarszczyło się. Sonny spojrzał w górę. Na czubku pomnika, jak na tronie, siedziała Pani Powietrza i Ciemności. Jej sylwetka odcinała się wyraźnie od nieba, otoczona

ramą, którą tworzyły dwa potężne, skrzyżowane w górze miecze. Dla zabawy zawiesiła na ich czubkach dwie latarnie z dyni. Ich oczy płonęły, rzucając upiorny blask na prowizoryczny tron królowej Mabh. — Mam nadzieję, że odpowiada ci czas i miejsce tego spotkania — powiedziała leniwie. — Wybacz, że przybywam lekko spóźniona, ale musiałam wyjaśnić pewne sprawy z jedną z moich dam dworu. W migotliwym świede dyniowych latarni oczom Sonny'ego ukazał się koszmarny widok. Chloe dyndała bezwładnie w powietrzu, niby szmaciana lalka; Mabh owinęła sobie wokół długich szponiastych palców sploty jej jasnych, zlepionych krwią włosów. Krew ciekła z ust syreny, smukłe ciało znaczyły karby drobnych ran. Jęczała z bólu, nieprzytomna. — Królowo — Sonny starał się ze wszystkich sił opanować drżenie głosu. - Nie wiedziałem, że wybierasz się w podróż do świata śmiertelników. — Och, dyplomata - zagruchała Mabh. — Urocze. Jeśli chodzi ci o kajdany, którymi skuli mnie Oberon i Tytania, bym nie mogła opuścić granic swego królestwa, to one nadal istnieją. - Poruszyła niedbale jedną stopą i Sonny zobaczył srebrny łańcuch, przyczepiony do kajdan, otaczających kostki królowej. Świeże czerwone pręgi znaczyły skórę w miejscu, gdzie wbijały się w nią okowy. Drugi koniec łańcucha nikł w szczelinie na niebie. — Wciąż jestem spętana, mój miły Janusie. Ale już niedługo, zapamiętaj me słowa. — Mam niezbyt wiele czasu, pani. Sądziłem, że spotkam się jedynie z twoimi... wysłanniczkami. — Wiedźmami. - Spojrzała w niebo, ale nigdzie nie było ich widać. - Och, są tu gdzieś niedaleko. Pewnie zajmują

się właśnie jakimś imprezowiczem. Nieważne. Wykonałeś zadanie? Sonny spojrzał na Lucky'ego i odparł: - Jak widać. Najpierw warunki umowy. Mabh wywróciła oczami. - Otoczysz tę istotę szczególną opieką - ciągnął Sonny pewnym głosem, nie zwracając uwagi na jej pogardliwą minę. - Kiedy wróci do twego królestwa, musisz zadbać o to, by nie działa jej się tam krzywda. Oczy Mabh zwęziły się ostrzegawczo. - Śmiesz nazywać moją rudowłosą piękność „tą istotą"? - Ze względu na chwilowo utajone, szczególnie destrukcyjne cechy twojej „rudowłosej piękności" wolałbym nie używać jej prawdziwego imienia. - Nie chciał, by Mabh wiedziała, że tak naprawdę zaprzyjaźnili się z kelpie; mogłaby wykorzystać to przeciwko nim. Starał się, by jego głos brzmiał całkowicie obojętnie, mruknął jednak pod nosem: - Wybacz Lucky, bez obrazy. - Potem zwrócił się do Mabh. - Co ty na to, pani? - Jesteś bardzo niegrzeczny - odparła i mlasnęła z dezaprobatą, a jej wargi wygiął grymas niezadowolenia. Sonny wzruszył ramionami. - Korzyści są obustronne. Wybór należy do ciebie, pani. Królowa zaśmiała się, dźwięcznie i radośnie. - Podobasz mi się! Mały złośniczek. A już myślałam, że Oberon wychował cię na mięczaka. Dobrze więc. Gwarantuję, że dotrzymam warunków umowy. Teraz twoja kolej. Oddaj mi ją. Sonny zdjął pętlę z szyi Lucky'ego i klepnął go po zadzie.

— To on, nie ona, możesz sama sprawdzić. Mabh powiodła wzrokiem od kelpie do Sonny'ego i zatrzymała na nim wściekłe spojrzenie. — Ten żarcik pozbawiony jest pewnego zasadniczego elementu, mój drogi podmieńcu. W ogóle nie jest śmieszny. Gdzie moja córka? — Twoja...? Sonny'emu nagle zrobiło się zimno. Jeszcze raz odtworzył w pamięci rozmowę z Wiedźmą: „Ten świat skrywa coś, co należy do niej. Wiesz o tym, prawda? — powiedziała. - Chce dostać to z powrotem. Ta istota nigdy nie powinna była znaleźć się w tym świecie. Odszukaj ją. Zwróć ją. W zamian królowa obiecuje spełnić jedną twoją prośbę". Popełnił poważny błąd, najpoważniejszy, jaki można popełnić, negocjując z elfami. Od razu przyjął jakieś założenie. Do głowy mu nie przyszło, że może się mylić, był pewien, że Wiedźma ma na myśli krnąbrnego kelpie. Nagle z wielką jasnością zdał sobie sprawę, że mylił się od samego początku. To nie Mabh próbowała obudzić Dzikie Zastępy. Oberon. By ocalić własną pozycję w królestwie elfów, gotów był poświęcić własną córkę. Córkę swoją... i Mabh. Sonny miał mu w tym pomóc, a cała wina za zbudzenie Dzikich Zastępów spadłaby na Mabh. Na chwilę przepełnił go dotkliwy ból, by zaraz ustąpić miejsca zimnej furii. Mabh przyglądała mu się, mrużąc oczy, zielone i błyszczące. Teraz widział, że nie są wcale tak złe i okrutne, jak mu się wydawało. Takie same oczy miała Kelley. Mabh pochyliła się nieco do przodu.

- Moja Wiedźma przekazała ci warunki umowy, prawda? - W sposób dość niejednoznaczny - mruknął, zaciskając pięści. - I robiła strasznie dużo błędów gramatycznych. - Ale zgodziłeś się. -Nie. -1 zamiast mojej córki - Pani Ciemności uśmiechnęła się niebezpiecznie - przyprowadziłeś mi... kucyka. -Ja... -Jeśli miałeś jakiś pytania, trzeba było zadać je wcześniej. - Jej oczy błysnęły czerwienią. - Sądziłem, że... - Ach, właśnie. Nie należy „sądzić", wiesz, że to bywa bardzo niebezpieczne. - Pani, to całkowicie moja wina. Na pewno istnieje jakiś sposób... - Umowa dotyczyła dziewczyny. -Nie. - Gdzie ona jest? - wysyczała Mabh. - Nie dotrzymałeś warunków umowy. Musisz mi powiedzieć. - N... nie... nie. - Sonny padł na kolana. Głowa odskoczyła mu do tyłu, jakby ktoś pociągnął go za włosy. Oczy rozszerzyły się, choć ze wszystkich sił starał się je zaciskać. - Och - zamruczała Mabh, wpatrując się w głąb jego umysłu ze swego miejsca na wysokościach. - Och, cudownie... Dzięki tobie, mały Janusku, moja niewola wkrótce dobiegnie końca! Znasz zasady. Złamałeś obietnicę, co daje mi prawo, by odebrać siłą to, czego od ciebie nie dostałam. Aby tego dokonać, muszę odzyskać wolność. Wyszczerzyła się złowieszczo, a kajdany i łańcuch wokół jej kostki nagle zamigotały i zmieniły się w niewyraźną srebrzystą smugę. Szczelina

w niebie zamknęła się. — Dzięki twej uroczej niekompetencji wreszcie mogę poruszać się bez ograniczeń. Mogę chodzić, gdzie mi się podoba. Mogę wejść do Tawerny Herna i zabrać to, co do mnie należy. A przy okazji trochę się zabawię! Zaśmiała się radośnie. Dla Sonny'ego zabrzmiało to jak zapowiedź końca świata. - Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Dzięki za fatygę, śmierdzielniku. Nie zapomnę ci tego. — Mabh uniosła dłoń i przecięła nią powietrze, otwierając kolejne przejście, niby ranę w niebie. W tym momencie zza drzew wybiegło kilku Strażników. - Chloe! - krzyknął Maddox. - Mabh, ty suko! Puść ją natychmiast! Chloe jęknęła. Pani Ciemności jakby dopiero przypomniała sobie, że nadal ściska w dłoni włosy syreny, zwisającej u jej dłoni dobrych kilka metrów nad ziemią. I puściła. Maddox spóźnił się zaledwie o sekundę. Sonny wzdrygnął się, gdy ciało Chloe uderzyło o ziemię. Maddox objął ją i podparł ramieniem, a ona wczepiła się w jego rękaw i ostatkiem sił rzekła: - Nie chciałam mu powiedzieć... ale zagroził, że zabierze mi muzykę. - Komu, Chloe? - spytał Maddox. - O czym? - Oberonowi. O dziewczynie. - Jej piękny głos zmienił się w słaby szept. - Mabh była zła, kiedy odkryła, że mu powiedziałam. Uważa, że Oberon chce skrzywdzić dziewczynę... - Szsz... - Powiedz Sonny emu... Przykro mi... - Dłoń Chloe opadła bezwładnie na ziemię.

Sonny z dzikim wrzaskiem rzucił się w stronę pomnika. Skoro Mabh chce walczyć, to proszę bardzo. Pozostali Strażnicy ruszyli za nim. Mabh pogładziła grzbiet konia z brązu, który nagle parsknął i stanął dęba, potrząsając wielkim łbem. Świat wokół nich zakołysał się, jak podczas trzęsienia ziemi, Strażnicy polecieli na wszystkie strony, odrzuceni jakąś wielką siłą. Rozległ się metaliczny zgrzyt. Król z brązu opuścił ramiona, w których trzymał skrzyżowane miecze, a koń oderwał ciężkie kopyta od postumentu. Strażnicy poderwali się do walki. - Wesołego Halloween, dzieciaki! - Mabh zniknęła już z ich pola widzenia, słyszeli tylko jej donośny głos. - Idę po moją córkę, a potem pochodzę trochę po domach, może dostanę parę cukierków! Szczelina zapadła się w sobie i zniknęła. Z nieba spadł deszcz płonących dyń.

33 Pani, czy zechcesz mi towarzyszyć? - Hern skłonił się przed Kelley. Zostawili Wyspę Avalon za sobą i zbliżali się właśnie do Tawerny. Z uśmiechem położyła dłoń na jego muskularnym ramieniu. Poszli dalej przez ogród, minęli grupę dziwnych osobników, wyglądających jak żywe krzewy przycięte w różne kształty; był między nimi koń, brykający wesoło po tarasie, szelest jego liściastej grzywy i ogona mieszał się ze stukotem kopyt. Na jego widok Kelley przypomniał się Lucky. Poczuła lekki niepokój. Bała się o niego, bała się też o Sonny'ego, który miał oddać go jakiejś tajemniczej istocie, o której jak do tej pory słyszała same nieprzyjemne rzeczy. Dziwnie się czuła, idąc u boku mężczyzny, który niegdyś kochał Panią Ciemności, o czym

Kelley wiedziała z wizji, wywołanej przez Sonnyego. - Zanim się zmieniła, tak - wymruczał Hern. - Rzeczywiście, kochałem ją, a ona mnie. Czasem miłość potrafi być bardzo destrukcyjna. Przez całe życie próbuję odpokutować za czyny, które popełniłem z powodu miłości. - Potrafisz czytać w moich myślach? - spytała ostrożnie Kelley. - Nie. - Hern zaśmiał się łagodnie. - Za to z wyrazu twojej twarzy, tak. Spojrzałaś na konia, spochmurniałaś, potem na mnie, z namysłem. Nietrudno było zgadnąć. -Aha. - Ale w przyszłości, powinnaś nauczyć się panować nad myślami, przynajmniej pośród podobnych sobie istot. Albo przynajmniej nad wyrazem twarzy. To znaczy, o ile zamierzasz objąć swe dziedzictwo. - Uważasz, że to niezbyt bezpieczne. - Uważam, że masz do tego prawo. Tylko ty możesz podjąć decyzję. Ale uważaj. Są tacy, którzy na pewno zechcą ci w tym przeszkodzić. Między innymi Władca Zimy. - Mój ojciec? Dlaczego? -Jedynie bezpośredni spadkobierca Oberona może objąć po nim tron. A trony wszystkich królestw zawsze są zajęte. - Chcesz powiedzieć, że nie mając dziedzica, Oberon nie musi zrzekać się władzy powiedziała. - A ja sądziłam, że elfy są nieśmiertelne. Rogaty uniósł dłoń.

- Tak i nie. Są nieśmiertelne w tym sensie, że nie starzeją się i nie chorują, można je jednak zabić. „No tak - pomyślała - przecież to właśnie robi Sonny". Znów przypomniała sobie słowa Oberona... Hern mówił dalej: - Wszyscy władcy elfów pamiętają o tej zasadzie. Chroni ich potęga tronu. Bez dziedzica każde z nich jest nietykalne, nikt nie może pozbawić ich życia. - A więc... Oberon widzi we mnie zagrożenie. - Możesz być dla niego groźna, ale możesz też stać się jego potężnym sprzymierzeńcem, podwoić siłę Dworu Unseelie. - Hern wzruszył ramionami. - Nie wiem, jak cię postrzega Oberon. Trudno poznać jego myśli. - Zaproponował, że uczyni mnie człowiekiem. -To zdaje się o czymś świadczyć. Ale, z drugiej strony, czy proponując ci to, kierował się własnym dobrem, czy twoim, tego nie wiem. - Jego spojrzenie było ciepłe i współczujące. - Przemyśl to dokładnie, Kelley. Wystarczająco długo żyję pośród elfów, zaplątany w ich sieci, by wiedzieć, że należy zachować najwyższą ostrożność, kiedy wchodzi się z nimi w jakieś układy. Czasem trudno odróżnić, kto wróg, a kto przyjaciel. A czasem jedna osoba może okazać się tym i tym jednocześnie. - Czy on potrafi tego dokonać? Czy mój ojciec może zmienić mnie w człowieka? - Poniekąd - odparł Hern. - Jako Pan Dworu Unseelie na pewno może odebrać ci moc i władzę, które posiadasz jako dziedziczka tronu ale tylko, jeżeli zrzekniesz się ich dobrowolnie. Nie może niczego odebrać ci siłą. - Rozumiem.

- Gdybyś przystała na jego propozycję, powinnaś zażądać czegoś w zamian. Czegoś wyjątkowego. Za taki dar należy zapłacić odpowiednią cenę, nawet jeśli jest się królem elfów. - Zapamiętam. Dziękuję ci. Hern przez chwilę kroczył w milczeniu u jej boku, po czym powiedział ciepłym głosem, jakby znów czytał w jej myślach: - Na razie radzisz sobie doskonale. - Ależ skąd. Wypieram to wszystko ze świadomości, jestem prawie pewna, że śnię. Położyła drugą rękę na jego ramieniu i ścisnęła lekko. - Ale to bardzo piękny sen... Nagle Hern chwycił ją za ramiona i pchnął w kierunku pobliskiego filara. W tej samej chwili tuż obok nich przemknęła płonąca dynia, walnęła o kamienną posadzkę i eksplodowała niby ognista pomarańczowa bomba. Elfy podniosły krzyk, niektóre ogarnięte strachem, większość gniewem i wściekłością. Tawerna była ich sanktuarium, azylem, i oto ktoś śmiał zakłócić uświęcony spokój tego miejsca. - Gdzie jest moja córka? - wrzasnęła przerażająca istota, która zawisła na niebie nad Tawerną. Jej płaszcz przypominał czarne krucze skrzydła, rude włosy powiewały na wietrze, oczy jarzyły się zielono. Kelley nagle przypomniały się słowa Oberona: „Masz oczy po matce". Mabh. Pani Powietrza i Ciemności była jej matką. - Wszyscy do mnie! - zakrzyknął Hern. - Chronić dziewczynę! Elfy otoczyły ją zwartym migotliwym murem, szepcząc zaklęcia. W smukłych wdzięcznych dłoniach pokazała się broń

wszelkiego rodzaju. Z fontann wypełzały przeróżne stworzenia, niektóre miały kły i pazury, w łapach dzierżyły pałki i topory, a niektóre nawet nie potrzebowały broni. Wybuchło straszne zamieszanie, jedyne, co mogła zrobić Kelley, to usunąć się w bezpieczne miejsce, bo groziło jej, że zginie zdeptana przez swoich obrońców. Na niebie pojawiły się dziwne zakapturzone widma, zaczęły wykrzykiwać przekleństwa i miotać gromy i błyskawice na elfich wojowników. Nagle zdała sobie sprawę, kim one są. „Wiedźmy Burzowe - pomyślała z przerażeniem. - Przyleciały po mnie". Czuła, że z Sonnym i Luckym stało się coś strasznego. Schowała głowę w ramionach i pobiegła w kierunku, gdzie, jak pamiętała, znajdowała się altana: wiodąca nad brzeg jeziora. Wkrótce jednak zgubiła drogę. Tawerna przypominała prawdziwy labirynt. Pchnęła jakieś ciężkie drzwi i nagle poczuła na twarzy chłodne nocne powietrze. Stała na parkingu przed Tawerną, z powrotem w świecie śmiertelników. Grupa przebierańców wypadła ze środka, jeden z nich, uchylając spiczastego kapelusza, wybełkotał: - Wesołego Halloween! Nagle na głowę niczego niespodziewającego się balangowi-cza zeskoczyła z drzewa dziwna istota, jakby małpa ze skrzydłami nietoperza, i w jednej chwili podarła jego kapelusz na strzępy. Nie czekając, aż dobierze się biednemu człowiekowi do skóry, Kelley krzyknęła ostrzegawczo i jedną ręką zerwała naszyjnik, drugą zaś wyciągnęła w stronę przerażającego stworzenia. Wokół niej rozbłysła jasna poświata.

Stwór zniknął jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, zdążył jeszcze tylko zrobić bardzo zdziwioną minę na pożegnanie. Kelley osunęła się na kolana, wyczerpana. Blask przygasł. Zniszczenie upiornej zjawy kosztowało ją wiele wysiłku. Z oddali dobiegło wycie syren i krzyki przerażenia. Wetknęła naszyjnik do woreczka, który zwisał u jej nadgarstka i rzuciła się do biegu. Po trzecim upadku w końcu zrzuciła absurdalne buty, nie zważając na chłód i ostry żwirek, którym była wysypana ścieżka. Znów usłyszała krzyki - krzyki przerażonych ludzi. Wbiegła na niewysoki pagórek i powiodła wzrokiem dokoła. Ten widok mógłby pochodzić z jednego z malowideł Hieronima Boscha, tego, które przedstawia demony torturujące dusze w piekle. „Strażnicy pewnie nie mogli sobie poradzić z Mabh i jej sługami - myślała Kelley gorączkowo - i Brama otworzyła się na całą szerokość". Przerażające istoty wszelkiego rodzaju przedostały się do świata ludzi i teraz ścigały każdego nieszczęśnika, który akurat znalazł się w parku i który wcześniej z pewnością nawet nie wyobrażał sobie takich bytów. Stwory kolczaste i stwory ogniste, blade, kościste istoty o wielkich oczach szalały po parku, pchane najstraszliwszymi żądzami. Ze wszystkich stron dobiegało wycie syren. Kelley doskonale zdawała sobie sprawę, że w zetknięciu z takimi stworzeniami nowojorska policja niewiele może zdziałać, najwyżej stanie się dla nich kolejnym łakomym kąskiem. Wiedziała, że musi coś zrobić, i to szybko. Odnaleźć Sonnyego. Albo,

jeśli się nie da, kogoś innego, kto potrafi jej pomóc - była jeszcze jedna taka osoba. Jej moc powróciła, skóra znów zajaśniała oślepiającym blaskiem, który po chwili przygasł ponownie, bo wszystkie siły skupiła na jednym zadaniu - odnaleźć ojca. Nagle pojawił się w jej umyśle. Przypominało to uderzenie rozpędzonej kuli śniegu. Już wiedziała, gdzie jest. Musiała tylko się tam dostać. Jak najprędzej. Z pewnym zakłopotaniem spojrzała na przejrzyste błyszczące skrzydełka, które wyrastały u jej ramion. Wielkim wysiłkiem woli wprawiła je w ruch, zwiększyła tempo i po chwili poczuła, że odrywa się od ziemi. Moment triumfu nie trwał jednak długo, straciła koncentrację, skrzydełka zwinęły się i padła twarzą prosto w stertę suchych liści. Klnąc, podniosła się i zaczęła biec.

34 Hern! - krzyknął Sonny. - Gdzie ona jest? Wokół panował nieopisany chaos, marmurowe posadzki zasłane były odłamkami kryształowych żyrandoli i połamanych fragmentów mebli. Walka między Zagubionymi i sługami Mabh toczyła się z niesłabnącą zaciekłością. Krew ciekła na podłogę, plamy czerwieni i różu mieszały się z rozbryzgami żółci i zieleni. Sonny przecisnął się w pobliże Myśliwego, który wymachiwał nad głową wielkim toporem. - Gdzie jest Kelley? - powtórzył.

- Zgubiliśmy ją! - odkrzyknął Hern głośno, by przebić się przez straszliwy zgiełk bitewny. - Pobiegła w stronę parku. - Gwałtownym ruchem opuścił topór i rozpłatał łeb jakiemuś dziwnemu, bezkształtnemu tworowi. - Znajdź ją, nim zrobi to Mabh. Albo ktoś inny. Sonny obrócił się na pięcie i pobiegł z powrotem na dziedziniec. Wszyscy Strażnicy byli pochłonięci walką z rozszalałym pomnikiem, tylko Maddox przybył mu na pomoc. Wypadli na parking, za nimi zaś wierny kelpie, który najwyraźniej nie chciał stracić Sonny'ego z oczu. Przystanęli, a Sonny skoncentrował wszystkie siły, próbując namierzyć Kelley. - W tę stronę - powiedział, gdy tylko zobaczył jej światło. Płonęło teraz wyjątkowo jasno, nie sposób było go nie zauważyć. Przebiegli zaledwie kilka metrów, gdy nagle ogromny dąb eksplodował dosłownie tuż przed ich twarzami. Sonny zasłonił się ramieniem i odciągnął Maddoxa na bok. Spadł na nich deszcz ostrych jak igły drzazg, powietrze wypełnił obezwładniający smród zgnilizny. Lucky wywrócił oczami, jego chrapy rozszerzyły się. Otoczyła ich armia karłowatych, podobnych do trolli stworzeń, z wściekłością wymachujących dzidami i toporkami. Czerwone Czapki, nazwane tak z powodu przerażającego obyczaju - lubiły zanurzać swe spiczaste czapeczki we krwi ofiar. - A ty twierdziłeś, że piskie są wredne - warknął Maddox, przybierając postawę obronną. Jeden z potworków ruszył na niego, Maddox wymierzył celnego kopniaka, omal nie pozbawiając napastnika głowy, i chwycił dzidę, która wypa-

dła z bezwładnej ręki potworka. Tymczasem Sonny wyciągnął swe magiczne gałązki i wyszeptał słowa zaklęcia, zmieniając je w ostry miecz. Lucky również bronił się dzielnie, kopiąc przednimi i tylnymi kopytami. Walka rozpętała się na dobre. Po chwili, która zdawała się ciągnąć w nieskończoność, niespodziewanie zjawiła się pomoc - Wilk Fennrys. Jego oczy pociemniały od bitewnego szału. Gołymi rękami rozerwał na strzępy ciała dwóch potworków, po czym zwrócił się do Sonny'ego, wykrzywiając twarz w dzikim, okrutnym grymasie: - Razem z Maddoxem oczyścimy dla ciebie drogę. Wsiadaj na tego cholernego kucyka i jedź. - Tak, Sonny. Jedź, musisz ją odnaleźć - zawtórował mu Maddox. Sonny wskoczył na grzbiet Lucky'ego i pomknęli. Całe szczęście, że Tyffanwy wyjęła wszystkie paciorki z grzywy i ogona Lucky'ego. Teraz można było dosiadać go bez lęku, nie mógł zmienić się w Deresza. Sonny wiedział, że musi czym prędzej odnaleźć Kelley, nim dopadnie ją Oberon albo Mabh. Lucky pędził przed siebie, pokonał wzniesienie, za którym ukazała się karuzela, skąpana w świetle księżyca. Nagle ciszę przeciął krótki przenikliwy dźwięk. Dźwięk rogu Mabh. Lucky stanął dęba, wierzgał i skakał, starając się zrzucić Sonny'ego z grzbietu. Sonny sam chętnie by zeskoczył, ale kiedy spróbował, okazało się, że nie może poruszyć nogami. Jego kolana przylegały ściśle do końskich boków, dłoń zaciskała się kurczowo na grzywie. Róg odezwał się po raz drugi.

Sonny usłyszał jeszcze jeden dźwięk - uderzających o siebie paciorków, ukrytych pod kokardką, którą Tyffanwy zawiązała Luckyemu na czole. Wyciągnął rękę i zerwał wstążkę. Ukazały się trzy ciemne kamyki, do tej pory skryte pod zaklęciem, tak doskonałym i wyrafinowanym, że ani on, ani Tyff po prostu nie mogli go zauważyć. Wolną ręką sięgnął do torby i wyjął z niej trzy paciorki, które znalazł nad jeziorem, i które później pokazał Oberonowi. Były to zwykłe kamyczki, tylko zaklęcie sprawiło, że wcześniej wyglądały jak onyksowe paciorki, takie jak te wplecione w grzywę Luckyego. „A ten drań siedział tam spokojnie i grał komedię, sugerował, że to wszystko sprawka Mabh" - pomyślał Sonny z goryczą i w bezsilnej wściekłości rzucił koraliki na ziemię. „Już wiem, po kim Kelley odziedziczyła talent aktorski, jej ojciec to prawdziwy mistrz". Kelpie gwałtownie potrząsnął łbem, jego mięśnie spięły się i nagle zaczął rosnąć, robiąc się przy tym coraz bardziej gorący, jakby ogrzewał go od środka jakiś ogromny piec. Upiorny dźwięk jeszcze raz przeciął nocną ciszę. Kelpie zerwał się do galopu, a Sonny poczuł kolejną falę gorąca, tym razem w miejscu, gdzie chwilę wcześniej znajdowało się jego serce. Nigdy nie powinien był wsiadać na grzbiet tego konia. Gorzko przeklinał samego siebie. „Kolejny poważny błąd, Sonny". To była jego ostatnia myśl. Wraz z falą gorąca w jego piersi otworzyła się bezgraniczna pustka, nie walczył już z dziką furią, pozwolił jej zawład-

nąć sobą bez reszty. Rozpalony rumak uniósł się nad ziemię. Sonnym kierowała teraz jedna żądza, instynkt myśliwego. Dopaść zwierzynę. Zabić.

35 Kelley, zasłaniając uszy przed koszmarnym dźwiękiem rogu, biegła przed siebie z zamkniętymi oczami. Nagle potknęła się. Na ścieżce leżała jakaś zakrwawiona postać o oszalałym spojrzeniu. Bob. Z trudem łapał oddech, wyglądał, jakby całą drogę z teatru pokonał biegiem. Wyciągnął rękę w jej stronę i otworzył usta, nadaremnie próbując coś powiedzieć - jakby jakieś niewidzialne dłonie zaciskały mu szyję i usta. Kelley domyśliła się prawdy: nie było to zwykłe zmęczenie po bie-

gu. Ktoś rzucił na niego zaklęcie. Walczył ze wszystkich sił, lecz nie zdołał wydobyć z siebie ani jednego dźwięku. W kącikach bladozielonych ust pokazała się różowawa piana. Nagle, jakby słowa poety posiadały własną magiczną moc, zaczął recytować, z trudem wydobywając dźwięki przez zaciśnięte z bólu zęby: - W kółko, z górki i pod górkę, będzie wodził całą czwórkę... - Wyciągnął drżący palec i wskazał nim za siebie. - Robin, postrach miast i siół: W kółko, w górę i znów w dół! Kelley chciała jakoś pomóc cierpiącemu Bobowi, coś jednak kazało jej powieść spojrzeniem za jego palcem. Na szczycie pagórka, na którym stała karuzela, krążyła jakaś ciemna połyskliwa energia. Ogarnęła całą konstrukcję, drzwi, zamknięte na noc dla bezpieczeństwa, zafalowały nagle jak fatamorgana i rozpłynęły się w powietrzu. Dziwne upiorne światła zatańczyły w cieniu pod dachem karuzeli, na niebie zagotowały się gęste chmury burzowe. Z daleka doszło wściekłe ujadanie. Brzmiało jak cała sfora Czarnych Bestii. Kelley marzyła o jakieś bezpiecznej kryjówce. Gdyby tylko mogła stać się niewidzialna! Zaraz, czy Sonny nie powiedział przypadkiem, że potrafiłaby tego dokonać? Ujadanie stawało się coraz wyraźniejsze. Kelley objęła Boba, ogarnięta rozpaczą i przerażeniem, skoncentrowała całą swoją moc na tej jednej jedynej myśli: zniknąć. Spojrzała na Boba. Jego jasnozielone oczy ze zdumienia zrobiły się wielkie jak spodki, a potem rozpłynął się w powietrzu. Zniknęli oboje. Wciąż słyszała jego urywany oddech, czuła w ramionach jego drżące ciało. Mocno przyciskała je do siebie, w obawie,

że zaraz straci przytomność. Rzucenie zaklęcia bardzo ją wyczerpało. Ostatkiem sił walczyła z nadciągającą ciemnością. Doszedłszy nieco do siebie, skierowała wzrok w stronę karuzeli. Oto dotarł do niej sens ostrzegawczych słów Boba. Karuzela zaczęła się obracać, spowita połyskliwym atramentowym dymem. Na niebie ukazał się wspaniały ognisty rumak, w którego zmienił się Lucky. Rżał, szczerzył zęby, stawał dęba, cały w płomieniach. Na widok jeźdźca, który bez wysiłku utrzymywał się na grzbiecie rozszalałego zwierzęcia, Kelley poczuła, że siły ją opuszczają. Z jej oczu trysnęły łzy, czarodziejska zasłona zaczęła się rwać. Nagle ich spojrzenia się spotkały. Zawołała go po imieniu, lecz jego twarz pozostała całkowicie obojętna. Zimna i bezlitosna. „Sonny..." Wesołą melodię, która zwykle przygrywała na karuzeli, zagłuszyła kakofonia przeraźliwych okrzyków bojowych. Kelley skuliła się ze strachu. Drewniane konie drgnęły, budząc się do życia. Jej koszmarny sen właśnie się spełniał. Na grzbietach koni ukazali się krwiożerczy jeźdźcy. Czarne Bestie były coraz bliżej. Jeszcze raz skupiła wszystkie swe siły, by na nowo stworzyć magiczną zasłonę, choć nawet nie bardzo wiedziała, jak ma to zrobić. Ale udało się, razem z Bobem rozpłynęli się w powietrzu, akurat w chwili, gdy Dzikie Zastępy pogalopowały w czerń nocy. Ze straszliwą pieśnią na ustach wspięły się na niebo, by dołączyć do swego przywódcy. Po chwili zza drzew wypadła sfora Czarnych Bestii, które również uniosły się w powietrze i pomknęły za jeźdźcami.

Kelley spojrzała na Sonny ego. Wiatr rozwiewał jego czarne włosy wokół pięknej, obojętnej twarzy, srebrzyste oczy przeczesywały mrok, szukały tam, gdzie przed chwilą widział ją i Boba. Wyszeptała jego imię, lecz on patrzył tylko w jej stronę nie-widzącym wzrokiem. Z gniewnie zmarszczoną brwią zakręcił mieczem nad głową i szarpnął wodze, po czym niewidzialną kręconą ścieżką zaczął wspinać się na swym rumaku, coraz wyżej i wyżej, prosto w środek burzy, a Dzikie Zastępy za nim. Wiedziała, że to jej wina. Owszem, nie zdawała sobie wcześniej sprawy, kim tak naprawdę jest, nie zmieniało to jednak faktu, że wszystko to działo się z jej powodu. Kiedy Zastępy zniknęły w oddali, zrzuciła zasłonę. Cała się trzęsła, tyle wysiłku kosztowało ją utrzymanie zaklęcia, nawet przez tak krótką chwilę. Bob wciąż nie mógł wydusić słowa, z trudem łapał oddech. Kelley wyjęła z torebki talizman i zawiesiła mu go na szyi. W chwili, gdy Boba spowiła magiczna moc, przestał rzęzić, odzyskał oddech i z wdzięcznością spojrzał na Kelley. - Co ci się stało? - zapytała z wysiłkiem. Głos wiązł jej w gardle, gdy na niego patrzyła. - Oberon... - przerwał i zakaszlał paskudnie. - Przyszedł do teatru, szukał cię. Trochę się zdenerwował, kiedy nie chciałem mu powiedzieć, gdzie jesteś. Przyszedłem do parku, żeby cię ostrzec. Myliliśmy się. Zastępy... to nie Mabh. To Oberon. On wcale nie chce cię odzyskać. Chce, żebyś zniknęła. Na zawsze. - Ale to przecież mój ojciec - wyszeptała. Bob ułożył usta w coś, co miało być sardonicznym uśmiechem, ale wyszedł z tego grymas bólu.

- I co? Przysyłał ci prezenty na urodziny? - Nie miałem adresu. Dzięki tobie. Kelley aż podskoczyła na dźwięk głosu króla elfów. Stał koło karuzeli, pochylony, i podnosił coś z ziemi. Gdy się wyprostował, zobaczyła, że trzyma w dłoni róg z brązu. Wstała, zasłaniając sobą Boba. Choć wycieńczona, czuła moc krążącą w jej żyłach, czuła ją od chwili, gdy zdjęła talizman. Powietrze w zetknięciu z jej skórą zdawało się na-elektryzowane. - Imponujące - powiedział król i ruszył w ich stronę. Omiótł ją uważnym spojrzeniem, na chwilę zatrzymał je na połyskliwych srebrzystych skrzydełkach. Przystanął tuż przed nią i z zimnym uśmiechem dodał: - Widzę, że niedaleko pada jabłko od jabłoni. -Nie jestem wcale taka jak ty - warknęła. - I nie zamierzam się do ciebie upodobnić. - I co chcesz zrobić? Bo z pewnością nie należysz już do świata śmiertelników. Z daleka dobiegały przerażone ludzkie krzyki. Dzikie Zastępy szalały w ciemnościach nocy. - Lub raczej do tego, co z niego zostanie. Kiedy tamci skończą. Kelley zrobiło się słabo. - Oczywiście, można jeszcze temu zaradzić. Ja potrafię tego dokonać, i tylko ja. Porzuć swe zamiary - zaczął łagodniejszym tonem. - Wyrzeknij się mocy Unseelie. Jeśli to zrobisz, sprawię, że będziesz potrafiła powstrzymać Dzikie Zastępy. Z moją pomocą możesz ocalić świat i uratować Sonnyego przed losem Jeźdźca. - Wskazał rogiem na niebo. - Ocal mężczyznę, którego kochasz, córko.

- Wolałabym, żebyś mnie tak nie nazywał - wysyczała przez zaciśnięte zęby. Mimo że czuła w sobie dar elfiej mocy, wciąż brakowało jej doświadczenia. Nie umiała nawet latać. Wiedziała, że nie potrafi powstrzymać Dzikich Zastępów, na pewno nie bez pomocy Oberona. - To jak, umowa stoi? - zapytał król. - A jak myślisz, do cholery? - Muszę usłyszeć to z twoich ust - odparł zimno. - Tak. A niech cię. - Z trudem stłumiła szloch. - Spraw, bym potrafiła powstrzymać Dzikie Zastępy. I uratować Sonnyego. - Spojrzała prosto w zimne mroczne oczy swego ojca. - W zamian oddam ci moc Dworu Unseelie - wyszeptała. - Zgoda - odparł i zrobił krok w jej stronę. - Zaczekaj. - W oddali widziała jedną z Wiedźm Burzowych, ciskającą pioruny na pełną ludzi dorożkę, która przechyliła się niebezpiecznie, i przypomniała sobie słowa Her-na. Chcę dostać coś w zamian. - Mianowicie? - Kiedy ja pójdę zająć się Dzikimi Zastępami, tatusiu -warknęła - chciałabym, żebyś ty zabrał mamusię i jej przemiłe koleżanki z mojego parku. Tym razem upewnij się, że nigdy więcej tu nie wrócą. - Z przyjemnością, kochanie. - Oberon uśmiechnął się wielkodusznie i rozłożył szeroko ramiona. - Z nieludzką wprost przyjemnością. Oberon położył rękę na jej głowie i coś wyszeptał. Nagle pieśń mocy wypełniającej ciało Kelley z melodyjki nieśmiało wygrywanej na fujarce zmieniła się w utwór na orkiestrę. Cały park zajaśniał jej blaskiem.

A potem, równie niespodziewanie, zapadła cisza. Ciemność. Kelley osunęła się na kolana. Czuła się pusta, jakby wydrążona od środka. Nie potrafiła nawet zapłakać. Król, jej ojciec, stał przed nią, a jego lodowata skóra lśniła światłem jej mocy, oczy wypełniły się ciepłem, którego do tej pory w nich nie było. Patrzyła, jak przyjmuje jej dar. Po chwili blask przygasł, oczy Oberona znów pociemniały. - Dobrze - powiedziała w końcu, bezbarwnym, stłumionym głosem. - Co mam zrobić, by ich powstrzymać? Król spojrzał na nią z góry, znowu odległy i obojętny jak posąg z marmuru. - Nie mogę ci powiedzieć. Dałem ci tylko środki, dzięki którym będziesz potrafiła tego dokonać. Ale sama musisz się dowiedzieć jak. - Co takiego? - Powodzenia, moje dziecko. Kelley zakipiała gniewem. - Prawdziwy z ciebie sukinsyn. Wiesz o tym? - Całkiem możliwe. - Spojrzał na nią z żalem. - Nie zapominaj jednak, kto jest t w o j ą matką. Dotknął policzka Kelley, po czym odwrócił się na pięcie i wkroczył w ciemność. Sokół rozłożył skrzydła i odleciał, unosząc w szponach róg wojenny. Kelley odwróciła się bezradnie do Boba, który nadal leżał na ziemi bez sił. Talizman chronił go, lecz nie potrafił uleczyć zadanych wcześniej ran. - Bob... - Potrząsała nim tak długo, aż wreszcie odzyskał przytomność i jęknął z bólu. Bob! Puk! Dzikie Zastępy obudziły się i polują na ludzi!

Widziała je teraz, pędziły po niebie, gnane szaleństwem, co chwila zniżając lot ku ziemi. Jeden z myśliwych dogonił właśnie kobietę w zakrwawionym i podartym kostiumie Kleopatry, chwycił ją za nogi i pociągnął za sobą przy wtórze okrutnego rechotu swych towarzyszy. - Spójrz! - Aha - powiedział Bob półprzytomnym głosem. - Nie martw się, to tylko zabawa. Niedługo zaczną zabijać. - Bardzo bym chciała temu zapobiec. Co mam zrobić? - Musisz dotrzeć do Sonnyego. Tylko ty tego dokonasz. - Jest jakieś pięć kilometrów nad ziemią! Bob zachichotał, odchylając głowę do tyłu. - Jesteś elfem. Użyj skrzydełek... - Oberon je zabrał! - krzyknęła rozpaczliwie. - Och... - wyszeptał. Siły wyraźnie go opuszczały. - W takim razie musisz wymyślić jakiś inny sposób. Masz jeszcze mnóstwo mocy... - Miałam. -Wciąż... masz... - O czym ty mówisz? - zapytała gorączkowo, coraz bardziej zdesperowana. - Oberon ją zabrał, oddałam mu ją! - Nie mów nic, wszystko pojmiesz - wydusił boucca, przymykając oczy. - Nie, Bob, dosyć już Szekspira! - Kelley potrząsnęła nim, próbując przywrócić do rzeczywistości. To nie był odpowiedni moment na cytowanie poezji. - Co zaczęła zbrodnia, umocnią nowe zbrodni dzieła... - wymruczał. To były te same słowa, których już raz użył podczas rozmowy w garderobie. A potem zemdlał z bólu.

„Sonny, gdzie jesteś, kiedy cię potrzebuję?" Co za głupie pytanie. Wystarczyło spojrzeć w niebo, galopował ponad koronami drzew niby płonąca kometa, a za nim banda krwiożerczych elfów w pogoni za krzyczącymi z przerażenia ludźmi. W poszukiwaniu odpowiedzi Kelley zwróciła się do swego wnętrza. Gdy zamknęła oczy, znów znalazła się w miejscu, które ujrzała we śnie podczas próby w teatrze, miejscu, które teraz rozpoznała jako las Herna, polanę, na której Mabh zaczarowała kelpie. Omiotła wzrokiem polanę i, tak jak wtedy, zobaczyła Sonny ego, stojącego w cieniu drzew. Jego piękne wargi wygięły się w nieskończenie smutnym uśmiechu, uniósł dłonie i zwrócił je ku niej ich wewnętrzną częścią. Popłynął z nich blask, gałęzie brzóz nad jego głową zajaśniały niby białe poroże. Król Jeleń. Już wiedziała. Otworzyła prędko oczy. Co za odkrycie! Król elfów odebrał jej moc, którą odziedziczyła po nim, ale - była o tym przekonana - nie potrafił odebrać jej mocy, którą dostała od matki. Mabh, Królowej Jesieni, władczyni Pogranicza. Tej, która stworzyła Dzikie Zastępy, odmieniła myśliwych, skradła i ukryła ich zwierzynę... Mabh, Pani Powietrza i Ciemności. Jej matka. Oberon wyraźnie powiedział, by nie zapominała, kto jest jej matką, lecz ona broniła się przed tą myślą. Bob też próbował jej o tym przypomnieć. „Co zaczęła zbrodnia, umocnią nowe zbrodni dzieła..." Pokonaj przeciwnika jego własną bronią. To właśnie chcieli jej powiedzieć.

Starając się nie zwracać uwagi na otaczający ją chaos, Kelley zamknęła oczy i znów zaczęła szukać w swym umyśle, jeszcze dalej, głębiej niż poprzednio, wypatrując ciemnej, niebezpiecznej iskry - mocy Mabh. Jest. Skręcona niczym wąż wiązka energii, pogrzebana tak głęboko, że nigdy by jej nie odnalazła, gdyby Oberon nie odebrał jej oślepiającego blasku mocy Unseelie. Umysł Kelley wzdrygnął się przy tym odkryciu, ale wiedziała, że musi użyć tej ciemnej siły, chwycić ją, wykorzystać. Zacisnęła pięści, skupiła się i ponownie sięgnęła w głąb. Mroczna siła Mabh objęła ją duszącym uściskiem, przytłoczyła swym ciężarem. Czuła, że znów tonie, tak jak tamtej nocy, gdy uratowała Luckyego. Nagle, jakby ktoś przekręcił klucz w zamku, coś zaskoczyło. Jakieś drzwi otworzyły się w jej wnętrzu. Wypełniła ją fala mocy i gniewu. Siła Mabh popłynęła w jej żyłach jak palący kwas. Marzła i płonęła jednocześnie. Wyciągnęła ręce przed siebie i rozdarła zasłonę między światami, jakby to był kawałek cienkiego jedwabiu. Otworzyła się szczelina, wiodąca wprost do serca mrocznego królestwa. Bez namysłu rzuciła się w przepaść. Fetor był nie do wytrzymania, oszałamiał i zwalał z nóg. Miała wrażenie, że zatęchłe bagniste powietrze klei się do jej nagich ramion jak lepka gaza. Znalazła się w krainie koszmaru. Drzewa wyciągały ku posępnemu niebu czarne szkie-letowate gałęzie, dokoła jej głowy śmigały jakieś dokuczliwe twory wielkości owadów, syczały i ćwierkały na nią z wście-

kłością. Kelley, nie zwracając na nie uwagi, ruszyła przez cuchnący szlam w stronę porośniętego mchem wzniesienia. Wsparła dłonie na brzegu - jej palce zanurzyły się w rzadkiej glinie - i podciągnęła się z trudem. Coś oślizłego mignęło koło jej łydki. Pisnęła i czym prędzej wyciągnęła stopę z mu-listej breji. Oddychała ciężko, przerażona i wyczerpana. Stanęła na trzęsących się nogach i powiodła wzrokiem dokoła. Ziemię zasnuwał dywan gęstej, jarzącej się upiornym światłem mgły. Miała wrażenie, że las patrzy na nią tysiącem niewidzialnych złośliwych oczu, jakby była intruzem. A przecież nie była. Choć miejsce przypominało koszmarny sen, jednocześnie zdawało się w dziwny sposób znajome. Kelley czuła się niemal tak, jakby wróciła do domu, choć był to dom nawiedzony. Jakaś jej część należała do tej krainy i to właśnie przerażało ją najbardziej. Gdzieś niedaleko rozległo się ujadanie psów. Czarne Bestie. Zmierzały w jej stronę. Chwycił ją paniczny strach. Rzuciła się do biegu, nie zważając na kolczaste krzaki, raniące jej skórę i czające się wszędzie dziury w ziemi, o które w każdej chwili mogła się potknąć i przewrócić. Ujadanie przybrało na sile, słyszała, jak bestie przedzierają się przez zarośla, były tuż, tuż. W rozpaczy osłoniła twarz rękami i rzuciła się przed siebie, w gęste cierniste zarośla. Po chwili wypadła na polanę, zalaną srebrnym światłem księżyca. Bestie były tuż za nią. Próbowała zebrać całą moc, wyczarować zasłonę, cokolwiek, przerażenie nie pozwalało jednak jej się skoncentrować. Zamknęła oczy i pomyślała o Sonnym. Był tam, w jej

wizji, stał między drzewami. Ponad jego ramieniem coś błysnęło srebrzyście. Chwyciła się tego rozbłysku, przyciągnęła go ku sobie. W tym samym momencie na polanę wpadły trzy ogromne bestie o płonących czerwienią ślepiach. Tocząc ślinę z pysków, otoczyły ją jak zwierzynę. Kelley wiedziała, że nie będą czekać, aż zjawi się jakiś myśliwy, by dokończyć dzieła. Największy z potworów spiął się do skoku i rzucił się na nią, warcząc wściekle. Kelley zacisnęła powieki, gotowa na śmierć. Nagle rozległ się głośny trzask, a warczenie przeszło w bolesny skowyt. Gdy otworzyła oczy, zobaczyła, jak Król Jeleń ciska bezwładnym ciałem pierwszej bestii o drzewo. Dwie pozostałe natychmiast przystąpiły do ataku, jeleń z głośnym rykiem strząsnął z siebie jednego z napastników i przebił go rogami, drugi jednak zdołał wczepić potworne kły w łopatkę królewskiego zwierzęcia. Biały bok spłynął srebrzystą krwią. Król Jeleń osunął się na ziemię. Kelley zerwała się na równe nogi i głośno krzyknęła. Płomień mrocznej energii buchnął w górę, rozświetlając las ciemnoniebieskim blaskiem. Potwór padł w konwulsjach na ziemię, gdzie dokończył żywota pod srebrnymi kopytami. I choć teraz plamiła je czarna krew, Kelley pomyślała, że Król Jeleń to najpiękniejsze i najszlachetniejsze zwierzę, jakie kiedykolwiek widziała. Zatańczył w miejscu i prychnął, jego oczy zapłonęły białym ogniem. Kelley wyciągnęła rękę i czekała, aż podejdzie bliżej. Strach ścisnął jej żołądek. Jeśli mu się nie spodoba, wystarczy jeden ruch i ostre jak sztylet rogi przebiją jej ciało.

Powąchał wyciągniętą dłoń, jego chrapy lekko zadrżały. A potem schylił łeb w pokłonie, zginając przy tym przednią nogę, zapraszając Kelley, by wsiadła na jego grzbiet. Ze wzruszenia bliska płaczu, zacisnęła dłonie na gęstej jasnej grzywie, a jeleń jednym skokiem wzniósł się ponad ziemię. Niecierpliwie przebierał nogami, czekając, by zebrała siły i zdarła zasłonę między światami. Kiedy w końcu szczelina się otworzyła, pogalopował przed siebie, prosto do świata śmiertelników, po którym nadal szalały Dzikie Zastępy. Gdy pojawili się nad Central Parkiem, na widok królewskiego jelenia rozległy się radosne wrzaski myśliwych. Oto zjawiła się prawdziwa zwierzyna, godna Dzikich Zastępów. Zgodnie z oczekiwaniami Kelley, elfy natychmiast zaprzestały gonitwy za przerażonymi śmiertelnikami, spięły swe rumaki i rzuciły się na nową ofiarę. Czarne Bestie, ujadając dziko, dołączyły do pogoni. Kelley wiodła ich za sobą coraz wyżej i wyżej, jak najdalej od świata ludzi, tak wysoko, że gdy spojrzała w dół, zobaczyła poszarpane warstwy chmur. Czuła grę mięśni zwierzęcia, słyszała stukot jego kopyt, jakby pędziło po leśnym dukcie, a nie w powietrzu. Nagle ogarnęła ją niesamowita radość, radość, jakiej nie przeżyła nigdy wcześniej, większa nawet od tej, którą czuła podczas polowania w drużynie Herna. Myśliwi już ją doganiali. Poczuła na policzku muśnięcie strzały. Wiedziała, że zostało jej niewiele czasu. Kiedy Sonny znalazł się tuż obok, podciągnęła stopy i przez chwilę trwała tak, przykucnięta, balansując na szerokim grzbiecie jelenia. Wzięła głęboki wdech. „To będzie bolało".

Otworzyła kolejne przejście, jednym ruchem dłoni, zaciśniętej na srebrnej grzywie skierowała zwierzę w prawo i skoczyła, jednocześnie silnym kopniakiem strącając Jeźdźca z grzbietu Deresza. Zobaczyła jeszcze, jak koń wbiega w szczelinę, a za nim całe Dzikie Zastępy i towarzyszące im Czarne Bestie. W momencie, gdy Lucky przekroczył granicę światów i znalazł się w królestwie Mabh, na powrót zmienił się w zwykłego kelpie. „Doskonale - pomyślała. - Mabh ich stworzyła, teraz niech sobie z nimi radzi". Myślą zamknęła szczelinę i wyszeptała: - Żegnaj, Lucky. A potem Kelley i Sonny zaczęli spadać. Lecieli bezwładnie jak dwa kamienie, w szalonym tempie zbliżając się do ziemi. Kelley desperacko poszukiwała w sobie mocy, która mogłaby ich uratować, magicznej mocy, odziedziczonej po matce. Jednakże ze straszliwej energii, która zaledwie chwilę wcześniej wypełniała jej wnętrze, nie zostało prawie nic. Kelley nie potrafiła się nią posługiwać, wszystko to było dla niej zbyt nowe. Spadali, a ona wiedziała, że nic nie może na to poradzić. Stłumiony szloch ścisnął jej gardło. Nie tak miało się to skończyć. Nagle Sonny objął ją, splótł swe ramiona i nogi z jej ramionami i nogami. Zrozumiała, że próbuje odwrócić ich tak, by to on spadł pierwszy i przyjął na siebie uderzenie. Przycisnął ją mocno do piersi. Sonny, ten sam, co wcześniej, nieodmie-

niony zaklęciem. Spojrzała w jego szare oczy, szczere i przepełnione szczęściem, wpatrzone w nią bez cienia strachu przed śmiercią. Nie bał się, bo miał nadzieję, że umierając, zdoła ją ocalić. - Nie! - zaczęła szarpać się szaleńczo, próbując uwolnić się z żelaznego uścisku jego ramion. - Sonny, nie! Ziemia zbliżała się w szaleńczym tempie, czarna i bezlitosna. Kelley przypomniała sobie, jak podczas tańca nazwał ją Petardą. Zacisnęła mocno powieki, z wysiłku łzy trysnęły jej na policzki i całą siłą woli przywołała ten obraz. Początkowo nic się nie działo, widziała tylko straszliwą pustkę, ale po chwili poczuła dziwne łaskotanie na skórze. Wzdłuż jej ciała, w górę i w dół, przebiegały drobne iskry. Znajdowali się w chmurze burzowej, w naelektryzowanym powietrzu. Wiatr świstał jej w uszach, ziemia zbliżała się z zawrotną szybkością. Kelley wczepiła dłonie w koszulę na piersi Sonny'ego, a gdy otworzyła oczy, zobaczyła jego łagodny uśmiech. - Ty ośle - mruknęła przez zaciśnięte zęby. - Nie popsujesz mi zabawy. Wyobraziła sobie, że jej kręgosłup to płonący zapalnik, a potem, potwornym wysiłkiem woli, aż miała wrażenie, że jej ciało za chwilę rozpadnie się na kawałki, rozkazała petardzie, by wybuchła. Nagle jej ramiona zapłonęły ciemnym ogniem. Krzyknęła triumfalnie. - Bo potrafię fruwać! Ziemia - zaledwie kilka centymetrów od nich - rozbłysła fioletowym światłem. U ramion Kelley wyrosły skrzydełka,

delikatne jak pajęcza sieć, na tyle jednak mocne, że zdołały unieść ciężar jej i Sonny'ego. Kątem oka zobaczyła, że w ogóle nie przypominają tych poprzednich, z delikatnej srebrzystej koronki, które zabrał jej ojciec. Te wyglądały jak skrzydła egzotycznego motyla, ciemne, migotliwe, w głębokim odcieniu fioletu. Wyrastały u jej ramion niczym eksplozja fioletowego światła, zatapiając cały świat w ametystowym blasku. Była księżniczką z królestwa elfów. Sama zdecydowała o swym losie, przyjęła swe przeznaczenie na własnych warunkach, na przekór ojcu. Twarz Sonnyego przybrała wyraz nabożnej czci. Pocałowała go prędko. Czuła jego ramiona wokół swego ciała, kiedy wznosili się coraz wyżej, na skrzydłach ciemnych jak noc i jednocześnie lśniących jak nowo narodzona gwiazda.

36 Sonny lekko dotknął stopami ziemi. Wylądowali w pokrytej szronem trawie. Już wiedział, że to nie jest sen. Za to koszmar chyba się skończył. Uwolnił Kelley z uścisku i spojrzał na jej śliczną twarz. Bijąca od niej poświata przygasła, ciemne skrzydła zatrzepotały i znikły. Ujął ją pod brodę, uniósł jej twarz ku sobie i złożył na jej ustach kolejny długi pocałunek. Piękna suknia Tyff była podarta i brudna, ramiona i nogi Kelley pokryte błotem i podrapane, ale policzki zarumieniły się od wiatru, a zielone oczy błyszczały. Sonny jeszcze nigdy dotąd nie widział czegoś równie pięknego.

Drewniane konie stały na swoich miejscach, siodła znów były puste, z malowanych oczu znikła furia. Ktoś zaklaskał. Odwrócili się. Na ścieżce stał Oberon. - Dobra robota, córko - powiedział. - Wcale nie byłem pewien, czy zdołasz odnaleźć w sobie moc i pokonać Dzikie Zastępy. Sonny już miał objąć Kelley opiekuńczym ramieniem, ona jednak dumnym krokiem ruszyła ojcu na spotkanie. Wyciągnęła rękę. - Oczywiście. - Wargi Oberona drgnęły. Podał jej róg. Chwyciła go obiema dłońmi, złamała na pół na kolanie, rzuciła części na ziemię, po czym odwróciła się bez słowa i podeszła do Sonny'ego. W oddali wciąż wyły syreny. Sonny otworzył przed nią ramiona, a ona schroniła się w nich i podniosła na niego wzrok. Sonny z drżeniem spojrzał w jej oczy, nadal trochę dzikie. - Boisz się mnie? - spytała cicho. - Nie - odparł bez wahania. - Raczej o ciebie. Tak, moc Mabh budziła przerażenie i trudno było nad nią zapanować, Kelley nie miała jednak ochoty rozmawiać na ten temat akurat w tym momencie. Łzy napłynęły jej do oczu, łzy, których do tej pory nie miała kiedy wypłakać. - Moja Petardo... moje serce. - Janusie, czas już, byś wrócił ze mną w Zaświaty. Nie musiał się nawet odwracać, wiedział, że słowa te wypowiedział Oberon. Kelley wydała zduszony okrzyk protestu. - Nigdzie z tobą nie pójdę - odparł zimno Sonny. - Mabh wróciła do swego królestwa, ale nie wiadomo,

jak długo tam pozostanie — powiedział Oberon, wyraźnie zniecierpliwiony. - Nadal stanowi zagrożenie i dla mojego królestwa, i dla świata śmiertelników. Trzeba się z nią rozprawić, a do tego potrzebna mi twoja pomoc. — Nie. — Sonny mocniej objął Kelley. - Nie zamierzam pracować dla kogoś, kto zawiódł moje zaufanie. — Uważasz, że tak właśnie było? — spytał Oberon łagodnie. — Nie uważam, ja to wiem. - Wypowiedzenie tych słów sprawiło Sonny'emu dotkliwy ból. - A byłeś dla mnie jak ojciec. — A ty dla mnie jak posłuszny syn. I chcę, by tak pozostało. - Oczy Oberona pociemniały. Sonny poczuł ostry ból w piersi, w miejscu, gdzie dotykał jej medalion. Zacisnął na nim dłoń, z trudem łapiąc powietrze. — Przestań! — krzyknęła Kelley. - Nie możesz go ze sobą zabrać! — Oczywiście, że mogę - odparł niewzruszenie Oberon. — Zawarliśmy umowę! — Zgodnie z którą miałaś uwolnić go od losu Jeźdźca, nie było w niej mowy o tym, że może pozostać w świecie śmiertelników. - Król uniósł brew z chłodną pogardą. - Należy do mego dworu i ma słuchać moich rozkazów. Sonny padł na kolana. — Poza tym, musi naprawić swój błąd. - Król zrobił krok w jego stronę, wpatrując się w niego przenikliwym wzrokiem. - Prawda, Sonny? To w końcu z twojej winy Mabh wydostała się na wolność. Teraz musisz pomóc mi coś z tym zrobić. — Nie - zaprotestowała gniewnie Kelley.

- Sama prosiłaś mnie, córko, bym dopilnował, żeby Mabh więcej nie zjawiała się w tym świecie. Nie podałaś konkretnie, w jaki sposób mam tego dokonać. „Niezła pułapka" - pomyślał Sonny. Typowe elfie sztuczki. - Nie! - krzyknęła znów Kelley. Sonny wiedział jednak w głębi duszy, że Oberon ma rację. Mabh rzeczywiście odzyskała wolność z jego winy. O jednej rzeczy Oberon nie wspomniał: Kelley nadal znajdowała się w niebezpieczeństwie. Teraz on musiał naprawić swój błąd. W chwili, gdy podjął decyzję, ból w jego piersi ustąpił. Podniósł się i położył dłonie na jej ramionach, zmuszając ją, by na niego spojrzała. - Kelley - powiedział. - Kelley... - Potrząsnął nią delikatnie. Z jej oczu trysnęły łzy. - Nie odejdę na zawsze. Oberon ma rację, muszę załatwić tę sprawę. -Ale... - Szsz... - Przytulił ją mocno do piersi i wyszeptał: - Tak jak Piram i Tyzbe z twojej sztuki, znajdę dziurę w murze. Znajdę drogę powrotną. - Wiesz, że ta historia skończyła się tragicznie? - spytała, zanosząc się szlochem. - Co ten Szekspir wiedział? - Sonny przytulił ją jeszcze mocniej. - Na pewno zmieniłby zakończenie, gdyby trochę się zastanowił. Wrócę do ciebie. Obiecuję. Oberon ruszył w ich stronę. Kelley zesztywniała w ramionach Sonnyego, przepełniał ją zimny gniew, zielone oczy błysnęły niebezpiecznie. Wysunęła się z jego objęć i zwróciła się do ojca: - Chyba nie muszę mówić, co bym czuła, gdyby przydarzyło mu się coś złego?

- Nie, Córko - odparł miękko król. - Nie musisz. - Machnąwszy ręką, takim ruchem, jakby przecinał cos' w powietrzu, otworzył szczelinę prowadzącą do innego świata. - Chodź, Sonny. Już czas. Po raz ostatni Kelley i Sonny padli sobie w ramiona i pocałowali się tak, jakby byli jedynymi istotami we wszystkich światach. Potem Sonny przekroczył bramę. Oberon zatrzymał się jeszcze na chwilę i spojrzał na Kelley. - Naprawdę masz oczy po matce - powiedział.

PREMIERA 1 listopada Do rozpoczęcia przedstawienia została niewiele ponad godzina, Kelley jednak w ogóle nie czuła zdenerwowania. Była jak sparaliżowana. Premiera. Magiczna chwila. Szczyt jej dziecięcych marzeń. A teraz wszystko to nagle straciło znaczenie. Sonnyego nie będzie wśród widowni. Siedziała przed lustrem, apatycznie obracając w palcach szczoteczkę od tuszu do rzęs, wpatrzona obojętnie w rozsypany puder, którego nie miała siły posprzątać.

Zza drzwi garderoby dochodziły czyjeś pospieszne kroki, szelest krynolin, szepty aktorów, którzy plotkowali nieustannie, snując najbardziej szalone spekulacje na temat wydarzeń poprzedniej nocy w Central Parku. Porachunki mafijne, zbiorowa halucynacja, kosmici? Pomysłów było bez liku. Przynajmniej częściowo odwróciło to uwagę od jej zniknięcia. I tak chyba z godzinę musiała przepraszać Quentina, w końcu, pomrukując z niezadowolenia, przyznał niechętnie, że właściwie nie ma innego wyjścia, jak wpuścić ją na scenę. Ale w tym momencie w ogóle jej to nie interesowało. Nawet odgłosy kwartetu, ćwiczącego za kulisami nie robiły na niej wrażenia. Nagle ktoś zapukał do drzwi. Kiedy otworzyły się szeroko, ukazał się w nich Bob. Wyglądał bardzo dobrze, zaklęciem ukrył ślady obrażeń, odniesionych podczas spotkania z Oberonem. Uśmiechnęła się, kiedy wyciągnął do niej rękę z amuletem. - Pomyślałem sobie, że może chciałabyś go odzyskać. Kelley odgarnęła włosy i odwróciła się tyłem, a on zapiął łańcuszek na jej karku. - Czy potrafiłbyś zrobić tak, by nigdy więcej nie dało się go zdjąć? By moja moc pozostała ukryta już na zawsze? Zawahał się. - Owszem... Ale czy jesteś absolutnie pewna, że tego chcesz? Kelley spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Miała wrażenie, że widzi w nim matkę. Wyobraziła sobie, jak ta zwodnicza energia, śpiewająca w jej żyłach, uspokaja się, traci na sile, znika, a wraz z nią znika buzujące w jej ciele pra-

gnienie czynienia zła, niepohamowana żądza, niezważająca na konsekwencje... - Od ciebie zależy, co z tą siłą zrobisz, Kelley. Ja radziłbym ci ją zachować. Może ci się jeszcze przydać... - ...by sprowadzić Sonnyego z powrotem - dokończyła jego myśl. - Może masz rację. - Chodź ze mną. Chciałbym ci coś pokazać. Wziął ją za rękę i zaprowadził na scenę, pogrążoną w mroku, czekającą na podniesienie kurtyny. Kelley słyszała stłumione głosy widzów. Bob zatrzymał się na samym środku, w miejscu, gdzie łączyły się połówki kurtyny i zrobił w nich niewielką szparę, by mogła spojrzeć. Kelley otworzyła usta ze zdumienia. W przednim rzędzie, na samym środku, siedziały Tyffanwy i ciotka Emma, obok zaś, trzymając ją za rękę, uśmiechnięty Sonny Flannery. - Mógł przybyć jedynie na przedstawienie - szepnął Puk. - Nie będziesz mogła potem się z nim spotkać. Ale prosił, żebym coś ci dał. Była to koperta z jasnego pergaminu ze złoconymi brzegami i napisem „Petarda". W środku znajdowała się pojedyncza kartka, nieco pognieciona - dwudziesta szósta strona z jej skryptu, z obwiedzionymi złotym atramentem słowami „Kocham cię". Kelley przycisnęła kartkę do piersi i zapytała z wdzięcznością: - Jak tego dokonałeś? - To nie ja. Oberon dał Sonnyemu odpowiednią porcję mocy, by mógł dostać się do naszego świata. - W takim razie jak przekonałeś mojego ojca? Bob schylił głowę, ...

- Takie tam... interesy. - Co musiałeś oddać w zamian? - zapytała. - Och, nie musiałem niczego oddawać. - Machnął ręką. - Niczego? - Niczego takiego. - Oczy mu zalśniły. - Znalazłem stałe zatrudnienie. Po premierze wracam w Zaświaty. Odkąd odszedłem, Oberonowi brakuje pomagiera z prawdziwego zdarzenia. - Co?! Czy to aby nie za wysoka cena? - Kelley spojrzała na niego ze zdumieniem i ogromną wdzięcznością. Zrobił to dla niej. I dla Sonny'ego. - Jesteś pewien? - Wiesz, co mówią, księżniczko: przyjaciół trzeba mieć blisko, ale wrogów jeszcze bliżej. Bob pomachał do niej i zostawił ją samą na ciemnej scenie. Jeszcze raz spojrzała przez szparę w kurtynie. Całą sobą chłonęła ten widok: Sonny, każdy fragment jego twarzy. On i Emma razem, roześmiani, rozgadani, nawet na moment nieodrywający od siebie wzroku. Uśmiechnęła się. Patrzyła na nich do chwili, gdy rozległy się dźwięki uwertury. Zamrugała, odganiając cisnące się do oczu łzy szczęścia. Czuła, że wszystko się ułoży. Zachowała moc, którą dostała od matki. Co ważniejsze jednak, miała własny rozum i odwagę, a o elfach wiedziała już tyle, że potrafiłaby pobić je ich własną bronią. Postanowiła, że od jutra zacznie obmyślać plan, jak sprowadzić Sonny'ego z powrotem. Ale jeszcze nie dziś. Dziś była premiera. Prawdziwie magiczna chwila.