M J Arlidge Powiedz, panno, gdzie ty spisz

M. J. Arlidge

Przekład Agnieszka Brodzik





001/121 Znad morza przypełzła mgła. Spłynęła na miasto niczym wroga armia, pochłaniając wszystkie punkty orientacyjne. Pozbawione księżycowej poświaty Southampton wydało się naraz miejscem dziwnym i niepokojącym. Na terenach przemysłowych przy Empress Road panowała grobowa cisza. Warsztaty blacharskie zamknięto, pracownicy supermarketu i mechanicy wrócili już do domów; teraz swoją obecność w okolicy zaznaczały prostytutki. Ubrane w krótkie spódniczki i odsłaniające pępek bluzeczki, zaciągały się głęboko papierosami, próbując ogrzać się ich nikłym żarem w przejmującym chłodzie. Maszerując w tę i z powrotem, starały się jak najlepiej zaprezentować swoje wdzięki, jednak w półmroku wyglądały raczej jak wysuszone szkielety, a nie obiekty pożądania. Mężczyzna jechał powoli, wpatrując się w półnagie ćpunki. Najpierw zdawało mu się, że je rozpoznaje, ale się pomylił. Nie tego szukał. Dzisiaj miał ochotę na coś szczególnego. Nadzieja mieszała się ze strachem i frustracją. Od wielu dni nie myślał o niczym innym. Był już coraz bliżej… lecz co, jeśli to wszystko kłamstwo? Miejska legenda? Grzmotnął ręką kierownicę. Ona musi tu być. Nic. Nic. Ni… Znalazła się. Stała sama, opierając się o pokrytą graffiti ścianę. Mężczyzna poczuł nagły przypływ podniecenia. Ta prostytutka wydawała się inna niż pozostałe. Nie patrzyła na swoje paznokcie, nie paliła, nie plotkowała. Po prostu czekała. Czekała, aż coś się wydarzy. Zjechał z ulicy i zatrzymał się poza zasięgiem wzroku kobiet, przy płocie z siatki. Musiał zachować ostrożność, nie mógł zdawać się na przypadek. Rozejrzał się po okolicy, ale widział tylko mgłę. Zupełnie jakby na całym świecie zostali tylko on i ona. Przemaszerował na drugą stronę ulicy w kierunku prostytutki, a potem opamiętał się, zwalniając kroku. Nie powinien się śpieszyć – tę chwilę należało smakować, rozkoszować się nią. Czasami czas oczekiwania przynosił większą przyjemność niż sam akt. Doświadczenie go tego nauczyło. Tej musi się lepiej przyjrzeć. Chce mieć wyraźne wspomnienia, by sycić się nimi przez kilka następnych dni. Otaczały ją opuszczone domy. Nikt już nie chciał tu mieszkać; budynki stały puste i brudne. Teraz służyły ćpunom i dziwkom, którzy zostawiali po sobie igły i brudne materace. Kiedy mężczyzna podszedł do dziewczyny, ta uniosła wzrok, zerkając zza gęstej grzywki. Odepchnęła się od ściany i bez słowa kiwnęła na znajdującą się najbliżej ruinę, a potem weszła do środka.

Żadnych negocjacji, żadnego wstępu. Zupełnie jakby pogodziła się ze swoim losem. Jakby wiedziała. Usiłując ją dogonić, mężczyzna pożerał wzrokiem jej tyłek, nogi i buty na obcasie, czując rosnące podniecenie. Kiedy zniknęła w ciemności, przyśpieszył. Nie mógł już dłużej czekać. Drewniana podłoga zatrzeszczała pod jego stopami. Zrujnowany dom wyglądał dokładnie tak, jak w fantazjach mężczyzny. Nieznośny zapach stęchlizny wypełnił mu nozdrza – wszystko tu gniło. Poszedł do salonu, teraz służącego za skład stringów i kondomów. Ani śladu dziewczyny. Czyżby chciała bawić się w chowanego? Kuchnia. Pusto. Odwrócił się i wszedł na schody. Przy każdym kroku rozglądał się w poszukiwaniu swojej zwierzyny. Wszedł do pierwszej sypialni. Spleśniałe łóżko, wybite szyby w oknie, martwy gołąb… Ale jej ani śladu. Podniecenie walczyło z wściekłością. Jak śmie tak sobie z nim pogrywać? To tylko zwykła dziwka. Psie gówno, które przyczepiło się do buta. Jeszcze mu za to zapłaci. Pchnął drzwi do łazienki – pusto – a potem odwrócił się i pomaszerował do drugiej sypialni. Roztrzaska jej tę głupią… Nagle szarpnęło mu głowę do tyłu. Poczuł ból – ktoś ciągnął go za włosy, coraz mocniej i mocniej. Teraz nie mógł też oddychać – twarz zasłonił mu jakiś worek. Ostry, gryzący zapach wypełnił mu nozdrza; instynkty obudziły się – niestety trochę za późno. Walczył jeszcze o życie, ale powoli tracił przytomność. A potem świat pogrążył się w mroku.

Więcej Darmowych Ebooków na: www.FrikShare.pl

002/121 Obserwowali każdy jej ruch. Przysłuchiwali się każdemu słowu. – Ciało należy do białej kobiety w wieku od dwudziestu do dwudziestu pięciu lat. Została znaleziona przez straż miejską wczoraj rano w bagażniku opuszczonego samochodu na posesji w Greenwood. Inspektor Helen Grace mówiła wyraźnie, donośnym głosem, mimo ściśniętego z nerwów gardła. Właśnie przeprowadzała odprawę swojego zespołu na siódmym piętrze Głównego Komisariatu Policji w Southampton. – Jak widzicie na zdjęciach, jej zęby zostały wgniecione do środka, prawdopodobnie młotkiem, a obie ręce ucięto. Na skórze ma mnóstwo tatuaży, co może pomóc nam w ustaleniu jej tożsamości i od razu sugeruje, by skoncentrować się na narkotykach i prostytucji. Morderstwo wygląda na porachunki gangów. Bridges obejmie dowodzenie nad śledztwem i przedstawi wam konkretne osoby pozostające w kręgu naszego zainteresowania. Tony? – Tak… Zaczniemy od najważniejszego. Chcę sprawdzić podobne sprawy z przeszłości… Kiedy Bridges przejął prowadzenie odprawy, Helen wymknęła się z pomieszczenia. Nawet po tak długim czasie wciąż nie mogła wytrzymać zainteresowania swoją osobą, plotek i obmawiania za plecami. Minął już prawie rok, odkąd powstrzymali Marianne, lecz oczy wszystkich wciąż zwrócone były na Helen. Złapanie seryjnego mordercy to nie lada osiągnięcie, ale nie może się równać zabiciu własnej siostry. Bezpośrednio po tym zdarzeniu przyjaciele, współpracownicy, dziennikarze i obcy ludzie okazywali pani inspektor swoje wsparcie i współczucie. W większości było ono jednak udawane – tak naprawdę chcieli poznać wszystkie szczegóły. Chcieli otworzyć Helen i sprawdzić, co jest w środku – jak to jest zabić własną siostrę? Twój ojciec cię molestował? Obwiniasz się za te wszystkie morderstwa? Czujesz się odpowiedzialna? Helen przez całe swoje dorosłe życie budowała między sobą a światem mur – nawet nazwisko, którego teraz używała, było fikcją – ale sprawa Marianne bezpowrotnie go zniszczyła. Z początku miała ochotę uciec – zaoferowano jej zwolnienie, przeniesienie, a nawet wcześniejszą emeryturę z pełnymi przywilejami – ale jakoś udało jej się dojść do siebie. Postanowiła wrócić na komisariat, kiedy tylko będzie to możliwe. Wiedziała, że cokolwiek zrobi, oczy świata i tak będą na nią zwrócone. Lepiej stawić tej obserwacji czoła na znajomym gruncie, gdzie przez wiele lat było jej dobrze.

Tak wyglądała teoria, ale rzeczywistość okazała się o wiele trudniejsza. Z tym miejscem wiązało ją tyle wspomnień – Mark, Charlie – i tylu ludzi chętnie spekulowało albo dowcipkowało na temat jej przeżyć… Nawet teraz, choć minęło już kilka miesięcy od jej powrotu do pracy, czasami chciała po prostu uciec. – Dobranoc. Helen wzdrygnęła się, nie zdawała sobie sprawy z obecności policjanta przy biurku. – Dobranoc, Harry. Mam nadzieję, że Saintsom poszczęści się dzisiaj na meczu. Mówiła lekkim tonem. Słowa zabrzmiały jednak dziwnie, jakby radość była dla niej zbyt trudna. Pośpieszyła na zewnątrz i wsiadła na swojego kawasaki, żeby popędzić w dół West Quay Road. Mgła znad morza, która pojawiła się wcześniej, nie chciała opuścić miasta; Helen zniknęła w jej kłębach. Utrzymując wysoką, lecz stałą prędkość, wyprzedziła samochody sunące powoli w kierunku stadionu. Kiedy dotarła na peryferie miasta, zjechała na autostradę. Odruchowo sprawdziła lusterka, ale nikt jej nie śledził. Kiedy ruch zrobił się mniejszy, przyśpieszyła, najpierw do stu dwudziestu, a po chwili do stu czterdziestu. Nigdy nie czuła się tak spokojna, jak pędząc z tą prędkością. Mijała kolejne miasteczka. Winchester, potem Farnborough… i wreszcie w oddali zamajaczyło Aldershot. Znowu zerknęła w lusterka i ruszyła w kierunku centrum miasta. Zostawiła motor na parkingu NCP, gdzie natrafiła na grupkę pijanych rekrutów, i szybko uciekła, trzymając się cienia. Mimo iż nikt jej tu nie znał, wolała nie ryzykować. Minęła dworzec kolejowy i po chwili znalazła się na Cole Avenue, w samym środku przedmieść Aldershot. Nie wiedziała, czy słusznie postępuje. W głębi siebie czuła, że powinna zawrócić. Schowała się między krzewami rosnącymi po jednej stronie ulicy, zajmując tę pozycję, co zwykle. Czas mijał powoli. Helen zaburczało w brzuchu; zdała sobie sprawę, że od śniadania nic nie jadła. Głupio postępowała: chudła z dnia na dzień. Co chciała w ten sposób udowodnić? Istnieją lepsze sposoby na pokutę niż zagłodzenie się na śmierć. Nagle zobaczyła ruch. Ktoś krzyknął „cześć” i chwilę potem zatrzasnęły się drzwi domu z numerem 14. Nie odwracała wzroku od młodego chłopaka, który właśnie szedł ulicą, wystukując coś na swojej komórce. Zbliżył się do Helen na odległość trzech metrów, a potem zniknął za rogiem. Helen policzyła do piętnastu i wyszła ze swojej kryjówki, by ruszyć jego śladem. Mężczyzna – dwudziestopięciolatek o chłopięcej urodzie – był przystojny; miał ciemne, gęste włosy oraz pełną twarz. W obszernych dżinsowych spodniach, wiszących mu na tyłku, wyglądał jak wielu chłopaków w jego wieku, na siłę udających luzaków. Helen uśmiechnęła się, patrząc na tę wystudiowaną swobodę. W zasięgu wzroku pojawiła się grupka chuliganów, którzy zebrali się przed Railway Tavern. Z piwem za dwa funty, shotami za pięćdziesiąt pensów i darmowym bilardem, knajpa była mekką miejscowej młodzieży, biedaków i podejrzanego towarzystwa. Starszy właściciel

z radością obsługiwał każdego, kto ledwo zaczął dojrzewać, więc w środku zawsze było tłoczno, tłum wylewał się też na ulicę. Zadowolona z tej przykrywki, Helen niezauważona wmieszała się w tłum. Grupka chłopaków przywitała z radością młodego mężczyznę, kiedy pomachał im dwudziestofuntowym banknotem. Weszli do środka, a Helen za nimi. Gdy stała cierpliwie w kolejce do baru, pozostawała dla nich niewidzialna – w ich świecie ludzie po trzydziestce nie istnieli. Po kilku drinkach udali się w bardziej odosobnione miejsce, w kierunku placu zabaw na peryferiach miasta. Zapuszczony park okazał się pusty; Helen musiała zachować większą ostrożność – kobieta spacerująca sama nocą przez park z pewnością przyciągnęłaby uwagę, więc inspektor trzymała się z tyłu. Znalazła stary dąb, naznaczony wyrytymi w korze licznymi inicjałami kochanków, i schowała się w jego cieniu. Stąd mogła swobodnie przyglądać się chłopakom, którzy mimo panującego chłodu beztrosko i radośnie palili trawkę. Helen całe swoje życie była obserwowana, ale tutaj pozostawała niewidzialna. Po śmierci Marianne stała się bohaterką mediów, a ludzie zaczęli znać jej wszystkie sekrety. Tylko jednej rzeczy nie wiedzieli. Jedną tajemnicę zdołała zachować dla siebie. Ta tajemnica stała teraz jakieś piętnaście metrów od niej, zupełnie nie zdając sobie sprawy z jej istnienia.



003/121 Otworzył oczy, ale nic nie widział. Po jego policzkach spływała jakaś ciecz. Gałki oczne bezużytecznie kręciły się w oczodołach. Dźwięki docierały do niego potwornie stłumione, jakby ktoś włożył mu do uszu watę. Powoli wracała mu przytomność, kiedy nagle jego gardło i nozdrza przeszył straszliwy ból. Poczuł intensywne pieczenie, jakby w jego tchawicy ktoś zaprószył ogień. Chciał kichnąć albo zwymiotować, żeby pozbyć się źródła cierpienia, ale został zakneblowany – ktoś zakleił jego usta taśmą. Musiał więc przełknąć swoją agonię. Kiedy łzy w końcu przestały lecieć, wreszcie mógł coś zobaczyć. Rozejrzał się dokoła i zauważył, że wciąż znajduje się w opuszczonym domu, tylko że teraz przeniesiono go do pierwszej sypialni; leżał właśnie plackiem na brudnym łóżku. Nerwy mu puszczały. Zaczął się dziko rzucać, próbując się uwolnić, jednak ręce i nogi miał przywiązane do żelaznej ramy łóżka. Próbował je wyrwać, wykręcić i oswobodzić, ale nylonowe sznury trzymały mocno. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że jest nagi. Potworna myśl zaświtała mu w głowie. Czyżby zamierzali go tak zostawić? Żeby zamarzł na śmierć? Jego organizm już zdążył uruchomić mechanizm obronny – na ciele pojawiła się gęsia skórka – i nagle mężczyzna zorientował się, że jest mu przeraźliwie zimno. Krzyknął, lecz zdołał wydobyć z siebie tylko zduszony jęk. Gdyby mógł porozmawiać z napastnikami, wytłumaczyć im… przecież może dać im pieniądze, a oni go wypuszczą. Nie mogą go tak zostawić. Kiedy tylko spojrzał na swoje nalane, starzejące się już ciało, wyciągnięte na poplamionej kołdrze, oprócz strachu do jego świadomości przedostał się też wstyd. Nasłuchiwał jakichkolwiek odgłosów w nadziei, że nie został jednak całkiem sam. Cisza. Porzucili go. Jak długo będą go tu trzymać? Dopóki nie opróżnią wszystkich jego kont? Dopóki nie uciekną? Mężczyzna zadrżał, już teraz obawiając się chwili, gdy przyjdzie mu się targować z jakimś ćpunem albo dziwką o wolność. Co zrobi, gdy go wreszcie puszczą? Co powie swojej rodzinie? Policji? Przeklinał się za swoją głupo… Skrzypienie podłogi. A więc jednak nie został zupełnie sam. Pojawiła się nadzieja – może uda mu się czegoś dowiedzieć? Wyciągnął szyję, żeby jakoś zwrócić na siebie uwagę napastnika, ale zbliżał się do niego od tyłu i pozostawał niewidoczny. Nagle mężczyzna zdał sobie sprawę, że łóżko, na którym leżał, zostało przesunięte na środek pokoju, gdzie wyglądało jak scena jakiegoś show. Nikt chyba nie chciałby spać w ten sposób, więc dlaczego…? Jakiś cień. Zanim mężczyzna zdołał zareagować, coś wylądowało na jego oczach, nosie

i ustach. Znów jakiś worek. Czuł miękki materiał na twarzy, a potem ściągnięcie troczków. Gdy gruby aksamit został przyciśnięty do jego nosa, ofiara zaczęła się dusić. Potrząsała wściekle głową na wszystkie strony, walcząc o oddech. W każdej chwili mężczyzna spodziewał się, że worek zostanie ściągnięty mocniej, ale ku jego zaskoczeniu nic takiego się nie wydarzyło. Co teraz? Znowu zrobiło się cicho. Słyszał już tylko własne sapanie. Pod materiałem robiło się gorąco. Czy tlen może dostać się do środka? Zmusił się do spokojnego oddechu. Jeśli teraz spanikuje, dostanie hiperwentylacji, a wtedy… Nagle wzdrygnął się; jego nerwy z miejsca napięły się jak postronki. Coś zimnego wylądowało mu na udzie. Coś twardego. Czyżby metal? Nóż? Teraz wędrowało po nodze, w kierunku… Wierzgnął wściekle, ciągnąc z całych sił za sznury. Teraz już wiedział na pewno, że przyjdzie mu walczyć o życie. Próbował wrzeszczeć ile sił w płucach, lecz taśma trzymała. Więzy też nie chciały puścić. Poza tym… nikt tutaj nie usłyszałby jego wrzasków.



004/121 – Praca czy przyjemność? Helen obróciła się na pięcie i poczuła, jak serce zaczyna jej szybciej bić. Wchodząc po ciemnej klatce schodowej do swojego mieszkania, założyła, że jest sama. Irytacja i zaskoczenie mieszały się z krótkim przypływem niepokoju… ale to był tylko James, stojący w progu własnego mieszkania. Wprowadził się piętro niżej trzy miesiące temu i jako pielęgniarz w Szpitalu South Hants bywał na nogach o nieludzkich godzinach. – Praca – skłamała Helen. – A ty? – Praca, która miała się stać przyjemnością. Ale… właśnie odjechała taksówką. – Szkoda. James wzruszył ramionami i uśmiechnął się zawadiacko. Zbliżał się już do czterdziestki i był na swój niechlujny sposób przystojny, a jego leniwy czar zawsze działał na młodsze pielęgniarki. – O gustach się nie dyskutuje – ciągnął dalej. – Myślałem, że mnie lubi, ale ja zawsze kiepsko odczytywałem sygnały. – Czyżby? – odparła Helen, nie wierząc w ani jedno jego słowo. – W każdym razie… Masz ochotę na towarzystwo? Mam butelkę wina… to znaczy herbatę, mam herbatę… – zreflektował się. Aż do tej chwili Helen dałaby się skusić, lecz poprawka ją zirytowała. James niczym się nie wyróżniał – wiedział, że jego sąsiadka nie pije, że woli herbatę od kawy i że zabiła siostrę. Kolejny podglądacz pilnie obserwujący jej zrujnowane życie. – Z chęcią – skłamała znowu – ale mam mnóstwo akt do przejrzenia przed kolejną zmianą. James uśmiechnął się i skłonił; doskonale wiedział, co sąsiadka miała na myśli. I rozumiał, że nie może nalegać. Patrzył z nieskrywanym zainteresowaniem, jak Helen pobiegła do swojego mieszkania. Dźwięk zamykanych drzwi zabrzmiał dość ostatecznie. Zegarek pokazywał piątą rano. Siedząc wygodnie na sofie, Helen wzięła potężny łyk herbaty i uruchomiła laptopa. Zmęczenie powoli dawało o sobie znać, jednak musiała dokończyć, zanim się położy. Na komputerze zainstalowano bardzo skomplikowany system zabezpieczeń – mur nie do pokonania otaczający resztki jej prywatnego życia – i Helen nieśpiesznie i z przyjemnością zaczęła wpisywać różne hasła i przekręcać kluczyki w wirtualnych kłódkach. Otworzyła dokument z danymi na temat Roberta Stonehilla. Obserwowany przez nią młody mężczyzna nie miał pojęcia o jej istnieniu, ale ona wiedziała o nim wszystko. Helen zaczęła

pisać, tworząc coraz dokładniejszy portret chłopaka, uzupełniając charakterystykę o rysy jego osobowości – efekt ostatnich obserwacji. Robert był inteligentny, co od razu dało się poznać. Miał też poczucie humoru i chociaż co drugie jego słowo to przekleństwo, potrafił się błyskotliwie odgryźć. Umiał też z łatwością skłonić innych do zrobienia tego, czego sobie życzył. Nigdy nie czekał w kolejce po piwo – zawsze wysyłał swojego kolegę, a sam wygłupiał się z Daveyem, przysadzistym kolesiem, który dość wyraźnie przewodził grupie. Robert zawsze miał jakieś pieniądze, co było dziwne, zważywszy na to, że pracował przy rozkładaniu towaru w sklepie. Skąd brał gotówkę? Kradł? Coś gorszego? A może po prostu rodzice go rozpieszczali? Monica i Adam nie mieli innych dzieci; Helen wiedziała, że ich jedyny syn był dla nich wszystkim i potrafił owinąć ich sobie wokół palca. Czy właśnie dlatego zdawał się mieć dostęp do nieograniczonych zasobów pieniędzy? Zawsze kręciły się wokół niego jakieś dziewczyny – był dobrze zbudowany i przystojny – ale z żadną nie związał się na stałe. Właśnie tą sferą Helen interesowała się najbardziej. Jakie miał preferencje seksualne? Był raczej ufny czy podejrzliwy? Pozwoliłby komuś się do siebie zbliżyć? Nie znała odpowiedzi na te pytania, ale nie miała wątpliwości, że uda jej się je odkryć. Powoli i metodycznie poznawała każdy aspekt życia Roberta. Ziewnęła. Powinna niedługo wracać na komisariat, lecz zostało jej jeszcze kilka godzin na sen, jeśli zaraz skończy. Z wypracowaną łatwością uruchomiła programy szyfrujące, zablokowała pliki, a potem zmieniła główne hasło. Za każdym razem tworzyła nowe. Wiedziała, że przesadza i że to objaw paranoi, ale musiała mieć nad wszystkim kontrolę. Robert należał wyłącznie do niej. I tak miało zostać.



005/121 Powoli zaczynało świtać, więc musiał się pośpieszyć. Za godzinę, może trochę później, słońce wypali gęstą mgłę, ukazując chowających się w niej ludzi. Ręce mu się trzęsły, stawy bolały, ale resztką silnej woli skłonił protestujące ciało do wysiłku. Ukradł łom ze sklepu przy Elm Street. Hindus za ladą za bardzo skupił się na oglądaniu meczu krykieta, by zauważyć, jak łom znika pod długim płaszczem klienta. Dotyk twardego, zimnego metalu w rękach sprawiał mu przyjemność, gdy z całą siłą atakował zardzewiałe pręty ochraniające okna. Pierwszy odpadł dość szybko, drugi wymagał większego wysiłku, niemniej jednak wkrótce pojawiło się wystarczająco dużo miejsca, by przeszło przez nie ciało. O wiele łatwiej byłoby obejść budynek i wedrzeć się od frontu, ale nie chciał pokazywać się w tej okolicy. Zbyt wielu dłużników z chęcią pozbawiłoby go kilku kończyn dla samej zabawy. Dlatego trzymał się cieni, niczym stwór nocny. Rozejrzał się jeszcze raz, a potem zamachnął się i uderzył łomem w szybę. Rozbiła się z satysfakcjonująco głośnym brzękiem. Owinął dłoń starym ręcznikiem i szybko wykruszył resztki szkła, a potem podciągnął się i wylądował po drugiej stronie muru. Zawahał się. W takich miejscach można się natknąć na różne rzeczy. Nie zauważył oznak niczyjej obecności, lepiej było jednak zachować ostrożność, więc ścisnął mocno łom i ruszył do przodu. W kuchni nie znalazł niczego pożytecznego; udał się do salonu. To pomieszczenie wyglądało bardziej obiecująco. Porzucony materac, brudne prezerwatywy na podłodze, a obok nich typowi sąsiedzi: zużyte strzykawki. Poczuł przypływ nadziei i strachu jednocześnie. Dobry Boże, niech w środku znajdzie się dość osadu, by zebrać porządną działkę. Padł na kolana i zaczął wyciągać tłoczki, a potem wsadzać palec do środka, by wydobyć resztki brązowego płynu i ukoić nim swoje cierpienia. W pierwszej nic, w drugiej nic – cholera jasna – a w trzeciej trochę, na czubek palca. Tyle wysiłku na nic. Chciwie rozsmarował resztki na dziąsłach. Na jakiś czas musi wystarczyć. Usiadł na zapiaszczonym materacu i czekał, aż narkotyk zacznie działać. Nerwy miał napięte już od kilku godzin, w głowie mu dudniło; chciał – potrzebował – spokoju. Zamknął oczy i powoli wypuścił powietrze, próbując się zrelaksować. Ale coś było nie tak. Coś nie pozwalało mu się wyluzować. Coś… Kapanie. Właśnie to. Odgłos kapania. Powolne, ale stałe ciurkanie, naruszające ciszę, uporczywie wybijające jakby ostrzeżenie. Kapanie. Skąd dochodziło? Zaczął nerwowo strzelać oczami na boki.

Coś ciekło w najdalszym kącie pokoju. Jakaś dziura w instalacji? Zlekceważył swoją irytację i podniósł się z podłogi. Warto to sprawdzić. Może znajdzie jakąś miedzianą rurę. Podszedł bliżej, a potem zatrzymał się w pół kroku. To nie przeciek. Nie woda. To krew. Kap, kap, kapała z sufitu. Obrócił się na pięcie i uciekł – to nie jego pierdolona sprawa – ale kiedy dotarł do kuchni, zawahał się. Może za bardzo się pośpieszył? W końcu był uzbrojony, a z góry nie dobiegały żadne odgłosy. Mogło się wydarzyć cokolwiek. Może ktoś się wykończył, może kogoś napadli, zabili, nieważne. Najważniejsze, że mogło się tam znaleźć coś cennego; nie wolno przepuszczać takiej okazji. Chwila wahania, a potem złodziej odwrócił się i ruszył w stronę korytarza, po drodze omijając krzepnącą krew szerokim łukiem. Wystawił głowę do przodu, gotowy zaatakować przy pierwszej oznace niebezpieczeństwa… Ale nikogo nie znalazł. Ostrożnie wyszedł za próg i zaczął wchodzić na górę. Skrzyp. Skrzyp. Skrzyp. Zaklął pod nosem. Każdy krok go zdradzał. Jeśli na piętrze ktoś był, spodziewał się jego nadejścia. Mężczyzna mocniej zacisnął palce na łomie. Lepiej dmuchać na zimne. Wcisnął głowę do łazienki, a potem zaraz do znajdującej się z drugiej strony sypialni. Tylko amator daje się zaskoczyć od tyłu. Zadowolony, że nie grozi mu zasadzka, odwrócił się w stronę pierwszego pokoju. Cokolwiek go czeka, wydarzy się właśnie tam. Złodziej zrobił głęboki wdech, a potem wszedł do ciemnego pomieszczenia.



006/121 Nurkowała coraz niżej i niżej; słonawa woda wypełniała jej uszy i dziurki w nosie. Znajdowała się już daleko od powierzchni i brakowało jej tchu, ale nie wahała się. Dziwne światła rozjaśniały jezioro, sprawiając, że wyglądało przezroczyście i pięknie, kusząc, by popłynęła jeszcze głębiej. Teraz próbowała przedrzeć się przez gęste wodorosty. Widoczność znacznie się pogorszyła, płuca groziły pęknięciem. Powiedzieli jej, że tu będzie, więc gdzie się podziewał? Znalazła rdzewiejący wózek dziecięcy i równie stary sklepowy, a nawet beczkę ropy, za to ani śladu… Nagle zrozumiała, że ją oszukano. Jego tu nie było. Odwróciła się, by wypłynąć na powierzchnię, ale nie mogła się ruszyć. Wyciągnęła szyję i zobaczyła, że jej lewa stopa utknęła między wodorostami. Zaczęła wierzgać z całej siły; mimo to pędy nie chciały puścić. Zrobiło jej się słabo. Wiedziała, że długo nie wytrzyma, jednak zmusiła się do rozluźnienia mięśni, pozwalając, by jej ciało opadło na dno. Lepiej odplątać spokojnie nogę niż zakopać się jeszcze głębiej. Pochyliła się i zaczęła mocno ciągnąć za końce wodorostów. A potem przestała i krzyknęła. Z jej płuc uwolniły się ostatnie zapasy powietrza. To nie zielone pędy trzymały ją pod wodą. To ludzka ręka. Charlie gwałtownie wyprostowała się na łóżku, dysząc. Rozejrzała się dokoła, próbując powiązać nieprzystające do siebie obrazy pochłaniających ją wodorostów i domowych pieleszy. Przesunęła rękami po ciele, pewna, że jej piżama będzie kompletnie przemoczona, ale wszystko było zupełnie suche, nie licząc potu na twarzy. Kiedy jej ciśnienie zaczęło spadać, zdała sobie sprawę, że to tylko koszmar, tylko głupi, przeklęty koszmar. Zmusiła się do spokoju i odwróciła w stronę Steve’a. Zawsze miał ciężki sen; teraz Charlie z przyjemnością obserwowała, jak jej partner cicho chrapie obok. Wysunęła się ostrożnie spod kołdry, sięgnęła po szlafrok i na palcach wyszła z pokoju. Ruszyła w stronę schodów. Minęła szybko drzwi do drugiej sypialni, karcąc się za to w myślach. Kiedy dowiedzieli się o ciąży, przedyskutowali ze Steve’em zmiany, jakie wprowadzą w tym pomieszczeniu – zamienią podwójne łóżko na kołyskę i bujane krzesło, na twardych deskach podłogi położą miękkie dywany, a białe ściany pokryją tapetą w radosnym, żółtym kolorze – ale oczywiście całe to podniecenie na nic się nie zdało. Ich dziecko umarło, kiedy Charlie została uwięziona z Markiem. Wiedziała o tym jeszcze, zanim trafiła do szpitala, ale wciąż miała nadzieję, że lekarze nie potwierdzą jej najgorszych obaw. Niestety. Steve płakał, kiedy mu o tym powiedziała. Charlie wtedy pierwszy, choć nie

ostatni raz widziała jego łzy. W nadchodzących miesiącach bywały chwile, kiedy wydawało się, że dziewczyna sobie radzi, że jest w stanie jakoś przepracować przebytą traumę. Wtedy okazało się, że boi się wejść do drugiej sypialni, boi się zobaczyć ją oczami wyobraźni taką, jaką sobie wymarzyli. Po tym poznała, że jej rany jeszcze się nie zabliźniły. Poszła na dół do kuchni i nastawiła czajnik. Ostatnio miewała wiele snów. Zbliżał się termin jej powrotu do pracy, a niepokój znalazł swoje ujście w koszmarach. Trzymała to w tajemnicy, żeby Steve nie miał dodatkowego oręża w walce przeciwko policji. – Nie mogłaś spać? Wkradł się do kuchni i właśnie patrzył na Charlie. Pokręciła głową. – Zdenerwowana? – A jak myślisz? – odparła, próbując zachować lekki ton. – Chodź tutaj. Rozłożył ramiona, a ona z wdzięcznością się w niego wtuliła. – Powoli sobie z tym poradzimy – ciągnął dalej. – Wiem, że jesteś w tym świetna i że kiedyś wrócisz do pracy… Ale jeśli poczujesz, że to dla ciebie za dużo albo że coś jest nie tak, możemy się nad tym jeszcze zastanowić. Nikt nie będzie ci miał tego za złe. Zgoda? Charlie kiwnęła głową. Była wdzięczna za jego wsparcie, za przebaczenie, ale determinacja, z jaką namawiał ją do porzucenia stanowiska, irytowała ją. Rozumiała, dlaczego znienawidził policję i jej pracę, znienawidził cały świat, i wiele razy zastanawiała się nad skorzystaniem z jego rady. Ale co wtedy? Resztę życia musiałaby spędzić z myślą, że została pokonana. Złamana. Helen Grace była znowu w pełnej gotowości zaledwie miesiąc po śmierci Marianne, co tylko dolewało oliwy do ognia. Dlatego Charlie upierała się, że wróci do pracy, kiedy tylko jej zwolnienie lekarskie się skończy. Policja hrabstwa Hampshire była dla niej szczodra i zaofiarowała jej pełne wsparcie; nadszedł czas, by się odwdzięczyć. Odsunęła się i zrobiła im obojgu kawę. Nie było już sensu wracać do łóżka. Nalała wrzątku do filiżanek, ale narozlewała. Zirytowana, popatrzyła wymownie na czajnik, jednak to jej prawa ręka drżała. Nie mogła uwierzyć, że aż tak. Szybko odstawiła naczynie, modląc się, by Steve niczego nie zauważył. – Chyba daruję sobie kawę. Wezmę prysznic i pójdę biegać. Odwróciła się, by wyjść, ale Steve ją zatrzymał, raz jeszcze otaczając ją swoimi szerokimi ramionami. – Jesteś pewna, Charlie? – zapytał, wpatrując się w nią intensywnie. Chwilę się wahała, a potem rzuciła: – Tak, zdecydowanie. I wyszła. Idąc na górę do łazienki, doskonale zdawała sobie jednak sprawę, że swoim odważnym optymizmem nikogo nie nabierze, a już na pewno nie siebie.



007/121 – Nie chcę jej tutaj. – Rozmawiałyśmy o tym, Helen. Decyzja została już podjęta. – Więc ją wycofaj. Nie potrafię ująć tego prościej: nie chcę jej tutaj. Ton Helen nie znosił sprzeciwu. Zazwyczaj nie zachowywała się tak agresywnie w stosunku do swoich przełożonych, ale teraz za bardzo jej zależało. – Jest mnóstwo dobrych śledczych, wystarczy wybrać jednego z nich. Ja będę miała pełny zespół, a Charlie może się przenieść do Portsmouth, Bournemouth, gdziekolwiek. Zmiana otoczenia dobrze jej zrobi. – Wiem, że to dla ciebie trudne i rozumiem, jednak Charlie ma dokładnie takie samo prawo do powrotu jak ty. Współpracuj z nią, przecież jest dobrą policjantką. Helen zdusiła złośliwą odpowiedź – że dając się porwać Marianne, Charlie nie wykazała się najlepszymi umiejętnościami – i zastanowiła się nad następnym krokiem. Nadinspektor Ceri Harwood, która wskoczyła na stanowisko skompromitowanego Whittakera, już dała jej się we znaki. Miała inny styl dowodzenia niż Whittaker. Tam, gdzie on był wybuchowy, agresywny, ale często wesoły, ona była łagodna, komunikatywna i pozbawiona poczucia humoru. Wysoka, elegancka i ładna, cieszyła się dobrą reputacją i osiągała sukces wszędzie, gdzie przyszło jej pracować. Wydawała się lubiana, lecz Helen nie potrafiła się z nią porozumieć i to nie tylko dlatego, że niewiele je łączyło (Harwood miała męża i dzieci), ale z braku wspólnych doświadczeń. Whittaker pracował w Southampton bardzo długo i zawsze uważał Helen za swoją protegowaną, pomagał jej we wspinaniu się po kolejnych szczeblach kariery. W przypadku Harwood nie było o tym mowy. Nie zostawała w jednym miejscu zbyt długo, poza tym nie miewała ulubionych współpracowników. Siła nowej nadinspektor tkwiła w tym, że pod jej dowództwem wszystko szło gładko i przyjemnie. Helen wiedziała, że właśnie z tego powodu ją tu przysłano. Nadinspektor Whittaker się skompromitował, inspektor zastrzeliła główną podejrzaną, a jeden z policjantów zabił się, by uratować koleżankę – zrobił się prawdziwy bałagan, wspaniała pożywka dla prasy. Emilia Garanita z „Southampton Evening News” karmiła się nią przez długie tygodnie, podobnie jak prasa ogólnokrajowa. W tej sytuacji Helen nie mogła liczyć na awans i objęcie miejsca Whittakera. Pozwolono jej zachować dotychczasową posadę, co komendant najwyraźniej uważał za więcej niż wspaniałomyślne. Helen zdawała sobie z tego wszystkiego sprawę i rozumiała tę decyzję, ale mimo to aż się w niej gotowało. Wszyscy doskonale wiedzieli, do czego została zmuszona. Wiedzieli, że musiała zabić własną siostrę, by

nie dopuścić do kolejnych morderstw, a jednak potraktowali ją jak niegrzeczną uczennicę. – Pozwól mi przynajmniej z nią porozmawiać – poprosiła Helen. – Jeśli poczuję, że możemy wznowić współpracę, może uda się nam… – Helen, naprawdę chcę, żebyśmy zostały przyjaciółkami – przerwała jej Harwood ostro – i jest o wiele za wcześnie, żebym wydawała ci rozkazy, dlatego proszę cię grzecznie, żebyś odpuściła. Wiem, że macie z Charlie problemy, które wymagają rozwiązania. Wiem, że byłaś blisko z Fullerem. Niemniej jednak musisz brać pod uwagę szerszy kontekst. Przeciętny człowiek uważa ciebie i Charlie za bohaterki, bo powstrzymałyście Marianne. I słusznie, moim zdaniem; wcale nie mam zamiaru tego zmieniać. Mogliśmy zawiesić, przenieść albo zwolnić każdą z was, ale to nie byłoby w porządku. Nie w porządku byłoby też rozdzielanie dobrego zespołu akurat w chwili, gdy Charlie jest gotowa wrócić do pracy. Ludzie mogliby to opacznie zrozumieć. Nie, najlepiej będzie ją serdecznie przywitać, pogratulować wam obu wspólnego sukcesu i pozwolić pracować dalej. Helen wiedziała, że nie ma sensu dłużej walczyć. Harwood w pomysłowy sposób przypomniała Helen, jak niewiele brakowało, by sama straciła pracę. W czasie rozprawy administracyjnej po policyjnym śledztwie w sprawie śmierci Marianne pojawiło się wiele głosów wzywających Helen do złożenia rezygnacji. Za działanie w pojedynkę przy ściganiu Marianne, za celowe wprowadzenie innych policjantów w błąd, za zastrzelenie podejrzanej bez formalnego ostrzeżenia… Lista była długa. Mogliby zniszczyć jej karierę, gdyby tylko chcieli – była zdziwiona i wdzięczna, że tego nie zrobili – ale wiedziała, że znalazła się na cenzurowanym. „Zarzuty” nie zniknęły z jej akt. Od tej chwili musiała ostrożnie decydować, o co warto walczyć. Helen poddała się, starając się zachować przy tym twarz. Zdawała sobie sprawę, że jest nie w porządku wobec Charlie i że powinna ją bardziej wspierać, ale tak naprawdę nie miała ochoty jej więcej widzieć. Czułaby się, jakby znowu stała przed Markiem. Albo Marianne. Chociaż w ostatnich miesiącach okazała dużo siły, temu sprostać nie potrafiła. Kiedy wróciła do centrum operacyjnego, natychmiast udzieliła jej się atmosfera podniecenia. Był wczesny ranek, lecz tutaj panowało poruszenie. Zespół czekał na swoją inspektor, a Fortune podszedł szybko, żeby donieść jej o najnowszych wieściach. – Jesteś potrzebna na Empress Road. Helen już sięgała po płaszcz. – Co się stało? – Morderstwo. Zgłoszone przez miejscowego ćpuna jakąś godzinę temu. Mundurowi są już na miejscu, ale myślę, że powinnaś sama się temu przyjrzeć. Helen poczuła się nieswojo. W głosie policjanta było coś, czego nie słyszała od czasu sprawy Marianne. Strach.



008/121 Helen zostawiła motocykl i pojechała na miejsce z Tonym Bridgesem. Lubiła go. Był pracowitym i oddanym policjantem, któremu nauczyła się ufać. Każdy, kto zastąpiłby Marka na jego stanowisku, musiałby ciężko pracować, by zdobyć poważanie zespołu, ale Tony’emu udała się ta trudna sztuka. Zachowywał się bardzo szczerze, a chociaż awansował dzięki śmierci Marka, nigdy nie udawał, że nie wiąże się z tym pewna niezręczność. Jego pokora i wrażliwość pozwoliły mu zdobyć wysokie noty u współpracowników i teraz już swobodnie czuł się w nowej roli. Z Helen łączyły go znacznie bardziej skomplikowane relacje. Nie tylko z powodu jej uczuć wobec Marka, lecz także dlatego, że Bridges widział, jak inspektor zabiła własną siostrę. Zobaczył wszystko – jak Marianne pada na podłogę, a Helen bezskutecznie próbuje ją reanimować; widział bezradność swojej szefowej, a to zawsze będzie budziło między nimi skrępowanie. Z drugiej strony, zeznania Tony’ego, w których podkreślał, że Helen nie miała innego wyjścia, pomogły jej w utrzymaniu posady. Helen podziękowała mu za to, ale wiedzieli, że żadne z nich nigdy więcej nie wspomni o długu, który wtedy u niego zaciągnęła. Trzeba było o tym zapomnieć, inaczej łączące ich relacje zawodowe zostałyby zaburzone. W tej chwili w praktyce zachowywali się jak każdy inspektor i sierżant w policji, jednak w rzeczywistości zawsze będą ich łączyć relacje wypracowane w bitwie. Jadąc na sygnale, minęli szpital, a potem skręcili w wąską uliczkę i ruszyli w kierunku terenów przemysłowych przy Empress Road. Nietrudno było zauważyć, gdzie znajduje się ich cel. Wejście do zrujnowanego domu zostało zabezpieczone taśmą policyjną, zdążyła się tam już zebrać także grupka ciekawskich. Helen przecisnęła się do przodu, wyciągając legitymację policyjną; Tony szedł krok za nią. Krótka wymiana zdań z mundurowymi, zmiana stroju i już mogli wejść do środka. Helen pokonywała po dwa stopnie naraz. Bez względu na doświadczenie, człowiek nigdy nie przyzwyczaja się do przemocy. Helen nie spodobał się wyraz twarzy zajmujących się sprawą mundurowych – zupełnie jakby ktoś siłą otworzył im oczy – i chciała mieć to z głowy tak szybko, jak to tylko możliwe. Po ciasnym salonie krążyli technicy; Helen natychmiast kazała im zrobić sobie przerwę, żeby ona i Tony mogli przyjrzeć się ofierze. W takich chwilach trzeba mieć nerwy ze stali i zdusić w sobie odrazę, inaczej człowiek nie jest w stanie dokonać cennych obserwacji. Pierwsze wrażenie jest bardzo ważne. Ofiarą okazał się mężczyzna rasy białej, zapewne tuż

przed lub po pięćdziesiątce. Był nagi, obok nie leżały żadne ubrania czy rzeczy osobiste. Nogi i ręce zostały przywiązane do żelaznej ramy łóżka czymś przypominającym nylonowy sznur do wspinaczki, a na głowie znajdował się worek. Nie został uszyty specjalnie w tym celu – przypominał raczej torebki rozdawane klientom luksusowych sklepów – ale nie trafił tam przypadkiem. Miał udusić ofiarę? Czy ukryć jej tożsamość? W każdym razie nie było wątpliwości, że zabiło ją coś zupełnie innego. Tors mężczyzny został rozcięty na pół od pępka aż po gardło, a potem rozerwany, by odkryć znajdujące się w środku organy. A raczej to, co z nich zostało. Helen przełknęła ślinę, zdając sobie sprawę, że przynajmniej jednego brakuje. Odwróciła się do Tony’ego – wyglądał blado; patrzył na zakrwawioną jamę, która kiedyś stanowiła klatkę piersiową mężczyzny. Ofiara nie tyle została zamordowana, co całkowicie wypatroszona. Helen próbowała zdusić wzbierającą w niej panikę. Wyjęła długopis z kieszeni i podeszła do ciała, żeby delikatnie podnieść krawędź worka i przyjrzeć się twarzy. Całe szczęście pozostała nietknięta; wydawała się dziwnie spokojna, mimo ślepych już oczu wpatrujących się rozpaczliwie we wnętrze worka. Helen nie rozpoznała mężczyzny, więc cofnęła długopis, pozwalając materiałowi opaść. Znowu spojrzała na ciało, przyglądając się także pochlapanej kołdrze, kałuży krzepnącej krwi i prowadzącym do drzwi śladom. Rany mężczyzny wyglądały na zadane niedawno – niecałą dobę wcześniej – więc jeśli mieli znaleźć jakieś ślady zabójcy, będą świeże. Niczego nie zauważyła; przynajmniej nie od razu. Okrążyła łóżko, omijając martwego gołębia, a potem przeszła na drugą stronę pokoju. Znajdowało się tu jedno okno zabite deskami, i to już od jakiegoś czasu, sądząc po wyglądzie gwoździ. Opuszczony dom w zapomnianej części Southampton, z zasłoniętymi oknami – idealne miejsce na morderstwo. Helen zastanawiała się, czy mężczyznę najpierw torturowano. Jego rany były tak niezwykłe, tak rozległe, że zabójca musiał mieć w tym wszystkim jakiś cel. Albo gorzej, po prostu dobrze się bawił. Co go do tego skłoniło? Czym się kierował? Te pytania będą musiały poczekać. Teraz najważniejsze było nadanie ofierze nazwiska, żeby ocalić resztki jej godności. Helen zawołała z powrotem techników. Nadszedł czas, żeby zrobić zdjęcia i rozpocząć śledztwo. Nadszedł czas, by dowiedzieć się, kim był ten biedny mężczyzna.



009/121 Dzień jak co dzień w domu rodziny Matthews. Miseczki z owsianką zostały opróżnione i umyte, szkolne plecaki stały spakowane w korytarzu, a bliźniaki właśnie wkładały mundurki. Ich matka, Eileen, jak zawsze poganiała synów – niesamowite, jak długo potrafią się guzdrać. Kiedyś chłopcy byli dumni ze swoich eleganckich mundurków i chętnie je zakładali, chcąc wyglądać równie dorośle i poważnie, jak ich starsze siostry. Jednak teraz, gdy dziewczynki wyprowadziły się już z domu, a bliźniaki weszły w wiek nastoletni, zaczęły uważać noszenie stroju za prawdziwą mordęgę i unikały tego jak ognia. Kiedy ojciec był w domu, chłopcy ubierali się bez szemrania, ale pod jego nieobecność nie chcieli słuchać Eileen, która musiała im grozić obcięciem kieszonkowego. – Pięć minut, chłopaki. Za pięć minut musimy wychodzić. Czas uciekał. Niedługo zaczną sprawdzać listę obecności, a wtedy będzie już za późno. W Kingswood Secondary – prywatnej szkole, do której uczęszczali chłopcy – pilnowano dyscypliny, wysyłając nieprzyjemne listy do rodziców, gdy uznano ich za zbyt pobłażliwych. Eileen żyła w strachu przed tymi upomnieniami, chociaż nigdy żadnego nie otrzymała. Dlatego też ich poranki miały ściśle określony plan; zazwyczaj o tej porze stali już za drzwiami. Dzisiaj jednak nie mogła z niczym zdążyć, a chłopców poganiała bardziej z przyzwyczajenia niż przekonania. Alan nie wrócił wczoraj do domu. Eileen zawsze martwiła się, gdy wychodził gdzieś po zmroku. Wiedziała, że robi to ze szlachetnych pobudek i czuł się w obowiązku pomagać dotkniętym przez los, ale nigdy nie wiadomo, na kogo lub na co się człowiek natknie. Wystarczy przeczytać gazetę, by przekonać się, że na świecie jest pełno złych ludzi. Zazwyczaj wracał koło czwartej nad ranem. Eileen zawsze tylko udawała, że śpi, bo tak naprawdę nie potrafiła zmrużyć oka, dopóki Alan nie wrócił cały i zdrowy, chociaż mężowi nie podobało się, gdy czekała na niego. O szóstej już nie mogła się powstrzymać; wstała i zadzwoniła, ale od razu zgłosiła się poczta. Zastanawiała się nad zostawieniem wiadomości, potem jednak stwierdziła, że lepiej nie. W końcu za chwilę wróci i zacznie ją karcić za robienie zamieszania. Uszykowała sobie śniadanie, ale ponieważ nie mogła niczego przełknąć, zostawiła je nietknięte na barze. Gdzie się podziewał Alan? Chłopcy byli już gotowi i patrzyli na nią wymownie. Zauważyli jej niepokój i nie wiedzieli, czy mają się śmiać, czy denerwować. W wieku czternastu lat pragnęli niezależności i traktowania ich jak dorosłych, ale jednocześnie jak dzieci lgnęli do rodzinnych rytuałów

i dyscypliny, jakie zapewniali im rodzice. Czekali na wyjście. Eileen się zawahała. Instynkt mówił jej, żeby zostać i poczekać na powrót męża. Rozległ się dzwonek do drzwi; kobieta pobiegła do korytarza. Głuptas zapomniał kluczy. Może nawet go okradli? To byłoby nawet w jego stylu dać się obrabować, pomagając jakiemuś biedakowi. Eileen poskromiła nerwy i spokojnie otworzyła drzwi, uśmiechając się szeroko. Jednak nikogo za nimi nie zobaczyła. Rozejrzała się w poszukiwaniu Alana – czy kogokolwiek – ale na ulicy było pusto. Jakieś dzieciaki stroiły sobie żarty? – Nie macie nic lepszego do roboty? – zawołała, w myślach złorzecząc rozrabiakom mieszkającym na tańszym końcu ulicy. Już miała zatrzasnąć drzwi, kiedy zauważyła pudełko. Ktoś podrzucił na jej ganek kartonową paczkę kurierską. Na białej naklejce widniał napis „Rodzina Matthews”, niżej znajdował się także ich adres – nabazgrany i z błędami. Wyglądało to jak prezent, nikt z rodziny nie obchodził jednak teraz urodzin. Eileen jeszcze raz się rozejrzała, spodziewając się listonosza Simona albo kurierskiego vana zaparkowanego na podwójnej żółtej linii, ale niczego takiego nie znalazła. Chłopcy natychmiast do niej przybiegli, pytając, czy mogą otworzyć paczkę, Eileen trzymała ją jednak mocno. Powiedziała, że sama to zrobi i jeśli zawartość okaże się odpowiednia, podzieli się z nimi. Naprawdę nie mieli już czasu (była za dwadzieścia dziewiąta, na miłość boską), lepiej było zająć się tym od razu, zaspokoić ciekawość chłopaków i ruszać w drogę. Jeśli się pośpieszą, mogą jeszcze zdążyć do szkoły. Wyciągnęła nożyczki z szuflady kuchennej i rozcięła taśmę klejącą, którą owinięte było pudełko. Kiedy to zrobiła, poczuła silny odór. Nie rozpoznawała zapachu, ale nie podobał się jej. Czyżby coś przemysłowego? Albo zwierzęcego? Przeczucie mówiło jej, by zakleić paczkę z powrotem i poczekać na powrót Alana, ale synowie zaczęli ją męczyć, więc zacisnęła zęby i otworzyła pudełko. Wówczas zaczęła krzyczeć. Nie mogła przestać, chociaż chłopcy wyraźnie przestraszyli się jej wrzasku. Ze łzami w oczach podbiegli do niej, jednak odepchnęła ich gniewnie na bok. Błagali ją, by powiedziała im, o co chodzi, ale ona tylko złapała ich za kołnierze i wyprowadziła z pokoju, cały czas głośno wzywając pomocy. Paczka została w pokoju. Górna część opadła do tyłu, odkrywając karmazynowy napis „gnuj” na wewnętrznej stronie; idealnie zapowiadał on paskudną zawartość. W pudełku wyłożonym brudną gazetą leżało ludzkie serce.



010/121 – Gdzie są pozostali? Ściskając aktówkę z dokumentami, Charlie rozglądała się po centrum operacyjnym. Dziwnie czuła się z powrotem w pracy, a sytuację dodatkowo utrudniał fakt, że główne pomieszczenie okazało się prawie całkowicie opuszczone. – Morderstwo na Empress Road. Grace wysłała tam większość zespołu – odparł Fortune, ledwo kryjąc swoje niezadowolenie z faktu, że musiał zostać. Był inteligentnym i sumiennym policjantem, a do tego jednym z niewielu czarnoskórych funkcjonariuszy Głównego Komisariatu Policji Southampton. Został stworzony do lepszych rzeczy; Charlie wiedziała, że chłopak wścieka się, że nie mógł jechać na akcję. Wciąż czuła się nieco rozchwiana. Weszła do budynku raptem pół godziny wcześniej, a brak komitetu powitalnego nie pomagał. Grace celowo zrobiła jej ten afront? Chciała pokazać Charlie, że dziewczyna nie jest tu mile widziana? – Co wiemy o naszej sprawie? – zapytała, próbując wykrzesać z siebie jak najwięcej profesjonalizmu. – W bagażniku samochodu znaleziono prostytutkę. Zabójca nieco sobie poużywał, co utrudniło nam ustalenie tożsamości, ale DNA wystarczyło, bo dziewczyna znalazła się w naszej bazie. Na trzeciej stronie masz jej akt oskarżenia. Charlie przekartkowała akta. Ofiara znaleziona w bagażniku – Polka, Alexia Louszko – za życia wyróżniała się z tłumu dzięki swoim kasztanowym włosom, licznym kolczykom i tatuażom oraz pełnym ustom. Jeśli ktoś lubił styl gotycki, wybierał właśnie ją. Nawet na zdjęciu z kartoteki wyglądała seksownie. Jej tatuaże przedstawiały mitologiczne bestie, co dodawało dziewczynie dzikości i drapieżności. – Ostatni znany adres to mieszkanie na Bedford Place – podsunął Fortune. – W takim razie ruszamy – odparła Charlie, ignorując fakt, że kolega wyraźnie chciał mieć to szybko z głowy. – Ty prowadzisz czy ja? Większość prostytutek z Southampton mieszkała w St Mary’s albo Portswood, mieszając się ze studentami, ćpunami i nielegalnymi imigrantami. Fakt, że adres dziewczyny kierował ich na Bedford Place, blisko eleganckich klubów i barów, sam w sobie był interesujący. Została aresztowana za prostytucję rok wcześniej, ale musiała wyciągać niezłe pieniądze, skoro było ją stać na mieszkanie w takiej okolicy.

Wnętrze tylko potwierdzało to przekonanie. Zarządca na wieść o nakazie przeszukania niechętnie otworzył drzwi; kiedy Fortune go przepytywał, Charlie rozejrzała się po mieszkaniu. Zostało niedawno odnowione, miało otwarty salon i niekoniecznie drogie, ale modne meble. Oprócz narożnika i dużego telewizora plazmowego stał tu też szklany stół, ekspres do kawy i szafa grająca w stylu retro. Cholera, to miejsce było lepiej urządzone niż mieszkanie Charlie. Dziewczyna sama na wszystko zarobiła? Czy ktoś się nią opiekował? Kochanek? Alfons? Ktoś, kogo szantażowała? Ignorując na razie kuchnię, Charlie ruszyła prosto do sypialni, która okazała się wyjątkowo czysta i uporządkowana. Założyła rękawiczki i rozpoczęła przeszukanie. Szafy były pełne ubrań, w szufladach leżała bielizna i zestawy do bondage’u, a łóżko równiutko zaścielono. Jedna książka – autorstwa polskiego pisarza, o którym Charlie nie słyszała – leżała na stoliku nocnym. I to wszystko. Łazienka okazała się równie nieinteresująca, więc Charlie udała się do pakamery, która służyła za miejsce do suszenia prania, i małego biura. Na podniszczonym biurku stał telefon i tani laptop. Charlie włączyła komputer, ale tylko usłyszała odgłosy uruchamiania urządzenia, matryca pozostawała czarna. Nacisnęła kilka przycisków, ale bez rezultatu. – Masz jakiś scyzoryk? – zapytała Fortune’a. Wiedziała, że ma (chociaż nie powinien), bo ten typ facetów zawsze nosił przy sobie scyzoryk. Nic nie sprawiało mu większej przyjemności niż naprawienie zepsutego sprzętu na oczach innej funkcjonariuszki. Nowoczesny jaskiniowiec. Charlie sięgnęła po scyzoryk, wysunęła końcówkę ze śrubokrętem i rozkręciła obudowę komputera. Jak się spodziewała, bateria nadal była na swoim miejscu, ale brakowało dysku twardego. Wszystko wskazywało na to, że ktoś wyczyścił mieszkanie. Odkąd przekroczyła jego próg, Charlie domyślała się, że zostało posprzątane. Nikt normalnie nie miał aż takiego porządku. Ktoś wiedział, że zjawi się policja, i pozbył się wszelkich śladów po Alexii, czy to fizycznych, czy cyfrowych. Co takiego robiła, by zarobić tyle pieniędzy? I dlaczego ktoś zadał sobie trud, by to ukryć? Szukanie czegokolwiek w typowych miejscach straciło właśnie sens. Teraz pozostawało im raczej odsuwanie szafek i stołów, wyciąganie materaców i przeszukiwanie kieszeni. Zaglądanie w kąty. Przypominało to szukanie igły w stogu siana; Charlie musiała znosić wiele głośnych westchnień kolegi, który pewnie wolałby prowadzić przeszukanie na Empress Road, ale wreszcie po przeszło dwóch godzinach sumiennej pracy nastąpił przełom. W kuchni znajdowała się wyspa z wyciąganym pojemnikiem na śmieci. Został opróżniony, ale ktoś nie zauważył kawałka papieru na dnie szuflady. Musiał się zaplątać między krawędzią pojemnika a ścianą szafki i od tamtej pory czekał, aż ktoś go odkryje. Charlie wyciągnęła go. Ku swojemu zaskoczeniu zobaczyła rachunek płacowy wystawiony na kobietę o nazwisku Agneska Suriav, która została zatrudniona w spa w Banister Park. Wyglądał dość oficjalnie – wyszczególniono na nim składkę na ubezpieczenie zdrowotne i numer podatnika – i opiewał na dość wysoką kwotę. Tylko kim była Agneska? Przyjaciółką Alexii? Jej pseudonimem? Rachunek

przynosił więcej pytań niż odpowiedzi, ale to zawsze coś. Po raz pierwszy od bardzo dawna Charlie poczuła się zadowolona z siebie. Może jej życie nie skończyło się na Marianne.



011/121 – Chcę absolutnego zakazu udzielania informacji prasie, dopóki nie dowiemy się czegoś więcej. Nic nie opuszcza tych czterech ścian, dopóki nie pozwolę, jasne? Wszyscy zebrani na szybko w zatłoczonym centrum operacyjnym – Bridges, Sanderson, McAndrew, Grounds, a także kilku młodszych stażem funkcjonariuszy i ludzi zajmujących się przetwarzaniem danych oraz mediami – pokiwali zgodnie głowami. Właśnie rozpoczynali nowe śledztwo; w pomieszczeniu dało się słyszeć stłumiony szmer podekscytowania. – Oczywiście mamy do czynienia z kimś wyjątkowo niebezpiecznym i musimy go lub ich szybko znaleźć. Naszym priorytetem na razie jest ustalenie tożsamości ofiary. Sanderson, chcę, żebyś współpracowała z technikami, ale też mundurowymi, którzy właśnie chodzą po okolicy i sprawdzają, czy gdzieś nie stoi samochód zamordowanego. Wątpię, żeby na ulicy zamontowano monitoring, ale trzeba popytać w supermarketach i miejscowych firmach. Mogą nam pomóc. – Już się robi – odparła Sanderson. Przydzielono jej żmudną pracę, ale często to dzięki niej posuwano śledztwo do przodu. Nawet przy trywialnej robocie zawsze istniała możliwość odznaczenia się. – McAndrew, ty zajmiesz się dziewczynami z ulicy. Zeszłej nocy musiało ich w okolicy być kilkanaście. Mogły coś zobaczyć albo usłyszeć. Nie będą chciały z nami rozmawiać, ale tego typu incydenty źle wpływają na zarobek, więc zasugeruj im, że pomoc leży w ich interesie. Może chętniej pogadają z funkcjonariuszką w cywilu; niech mundurowi cię nakierują, ale przeprowadź jak najwięcej rozmów w cztery oczy. McAndrew kiwnęła głową, wiedząc, że jej plany na wieczór właśnie legły z gruzach. Nic dziwnego, że nadal była singielką. Helen zawahała się przez chwilę, a potem powoli zaczęła przypinać zdjęcia z miejsca zbrodni – jedno po drugim – do tablicy znajdującej się za jej plecami. Robiąc to, usłyszała ciche, ale wyraźne odgłosy gwałtownie wciąganego powietrza. Niewielu obecnych widziało już wcześniej człowieka wywróconego na drugą stronę. – Pierwsze pytanie brzmi: dlaczego? – powiedziała Helen, odwracając się z powrotem do zebranych. – Co zrobiła nasza ofiara, by sprowokować tego rodzaju reakcję? Pozwoliła, by jej słowa zawisły na chwilę w powietrzu, a potem ciągnęła dalej: – Opuszczonych domów na ulicy używają prostytutki i narkomani, więc dlaczego ten mężczyzna tam się znalazł? Czyżby był klientem, który nie chciał zapłacić? Alfonsem, który

próbował okraść klienta? A może dostawcą narkotyków, który podpadł swoim dilerom? Brutalność zabójstwa wskazuje na prawdziwy gniew albo chęć przekazania wyraźnej wiadomości. To nie jest przestępstwo popełnione w afekcie. Nasz zabójca był dobrze przygotowany. Zaopatrzył się w nylonowy sznur, taśmę klejącą i broń. Nie śpieszył się też. Technicy jeszcze to potwierdzą, ale wygląda na to, że ofiara wykrwawiła się na śmierć, na co wskazuje ilość krwi na ciele i podłodze. Zabójca nie panikował, nie próbował uciekać. Nie bał się, że ktoś go nakryje, spokojnie zajął się swoim zadaniem, najpierw rozcinając ofiarę, a potem… Helen zawahała się, ale po chwili dokończyła zdanie: – …a potem wyjmując serce. Jeden z pracowników zajmujących się przetwarzaniem danych wydawał się nieco zzieleniały, więc inspektor przeszła do dalszej części wykładu. – Wygląda to na zasadzkę; jakby ofiara miała zostać za coś ukarana. Ale za co? Chodziło o karę za naruszenie terytorium? Ostrzeżenie dla konkurencyjnego gangu? A może o dług? Doszło do kradzieży? Prostytutki i alfonsi torturują swoich klientów, żeby zdobyć ich numery PIN, i nieraz nieco ich przy tym ponosiło. Czy może chodziło o coś zupełnie innego? Helen bała się właśnie tego czegoś innego. Czyżby serce tego mężczyzny miało być… trofeum? Odrzuciła tę myśl i wróciła do odprawy. Nie ma sensu się zapędzać, wyobrażając sobie szalone rzeczy, gdy wyjaśnienie było zapewne prozaiczne. – Musimy zarzucić sieci jak najdalej się da. Prostytutki, gangi, narkotyki. Bardzo prawdopodobne, że zabójca albo zabójcy ujawnią się w ciągu najbliższych dwudziestu czterech godzin. Albo właśnie srają w gacie, albo są podekscytowani, ale na pewno trudno jest im zachować spokój po czymś takim. Dlatego miejcie oczy i uszy otwarte. Od tej chwili to śledztwo jest naszym priorytetem. Całą resztę można zlecić innym. Wszyscy zrozumieli, że chodzi o Charlie. Helen jeszcze się z nią nie widziała, ale do ich ponownego spotkania musiało niedługo dojść. Helen postanowiła zachowywać się uprzejmie i oficjalnie, jak zwykle w nerwowych chwilach – tylko czy to się uda? W przeszłości nikt nie był w stanie jej przejrzeć… ale nie teraz. Zbyt wiele się wydarzyło, zbyt dużo powiedziano na temat jej życia, żeby ktokolwiek wierzył w tę pozę. Pokój opustoszał, kiedy funkcjonariusze wyszli, by odwołać plany na wieczór, uspokoić swoich bliskich i kupić coś do jedzenia na długą i pracowitą noc. Została tylko Helen. Stała pogrążona w myślach, kiedy Tony Bridges szybkim krokiem wszedł z powrotem do środka. – Wygląda na to, że go znaleźliśmy. Helen natychmiast ocknęła się z zamyślenia. – Otrzymaliśmy zgłoszenie od bardzo zdenerwowanej kobiety, której właśnie podrzucono do domu czyjeś serce. Jej mąż nie wrócił do domu na noc. – Nazwisko? – Alan Matthews. Żonaty, ojciec czwórki dzieci, mieszka w Banister Park. Biznesmen udzielający się charytatywnie, wierny miejscowego zboru. Tony próbował przekazać ostatnie informacje bez krzywienia się, ale nie zdołał. Helen

zamknęła oczy, zdając sobie sprawę, że następne godziny będą bardzo przykre dla wszystkich związanych ze sprawą. Ojciec rodziny zmarł tragicznie w znanej miejscówce prostytutek – nie dało się tego powiedzieć subtelnie. Doświadczenie nauczyło ją jednak, że owijanie w bawełnę nigdy nie pomaga, więc sięgnęła po torebkę i kiwnęła na Tony’ego, by ruszył za nią. – Miejmy to już z głowy.



012/121 Eileen Matthews jakoś się trzymała. Siedziała wyprostowana na miękkiej sofie, wpatrując się w policjantkę, która właśnie opisywała okropne wydarzenia z ostatnich kilku godzin. Pani inspektor towarzyszył sierżant, Tony, oraz funkcjonariuszka Biura Wsparcia Rodzin Ofiar, której imię już zapomniała, ale Eileen nie mogła odwrócić wzroku od inspektor Grace. Bliźniaki przeniosły się do przyjaciół. To była słuszna decyzja, mimo to teraz Eileen jej żałowała. Co sobie myślą i jak się czują? Musiała odpowiadać na pytania policji, choć instynkt kazał jej wybiec z pokoju, znaleźć chłopców i nigdy ich już nie opuszczać. Niemniej jednak została na miejscu, przyszpilona pytaniami funkcjonariuszki i sparaliżowana ostatnimi wydarzeniami. – Czy to pani mąż? Helen podała Eileen zdjęcie ze zbliżeniem twarzy mężczyzny. Spojrzała raz, a potem opuściła wzrok na podłogę. – Tak. Odpowiedź była zduszona, pozbawiona życia. Szok przejął nad nią kontrolę, nie pozwalając na łzy. Umysł próbował pojąć dziwny rozwój wypadków. – Czy on…? – wydukała. – Tak, obawiam się, że tak. Proszę przyjąć moje kondolencje. Eileen kiwnęła głową, jakby Helen potwierdziła coś oczywistego, prozaicznego, jednak w rzeczywistości poświęcała jej tylko część swojej uwagi. Chciała wyprzeć to wszystko ze świadomości i udawać, że nic z tego się nie wydarzyło. Nie odrywała wzroku od zdjęć powieszonych na ścianie, przedstawiających szczęśliwą rodzinę. – Czy jest ktoś, kto mógłby z panią zostać? – Jak umarł? – wyrzuciła z siebie Eileen, ignorując pytanie Helen. – Nie mamy jeszcze pewności, ale powinna pani od razu wiedzieć, że to nie był wypadek. Ani samobójstwo. Prowadzimy śledztwo w sprawie morderstwa. Kolejny cios. – Kto mógłby zrobić coś takiego? – Eileen po raz pierwszy spojrzała Helen prosto w oczy. Na jej twarzy malowało się zdumienie. – Kto mógłby zrobić coś takiego? – powtórzyła. – Kto…? Przerwała, pokazując gestem w stronę kuchni, gdzie kilku techników właśnie fotografowało serce, by za chwilę schować je do torby na dowody. – Nie wiemy – odparła Helen – ale to ustalimy. Może mi pani powiedzieć, gdzie pani mąż był

wczoraj w nocy? – Tam, gdzie zawsze w czwartkowe wieczory. Pomagał na stołówce dla bezdomnych przy Southbrook Road. Tony zapisał to sobie w notatniku. – Zawsze tam chodził? – Tak. Alan bardzo aktywnie działa w Kościele, zresztą oboje działamy, a w naszej wspólnocie bardzo istotne jest pomaganie ludziom dotkniętym przez los. Eileen zorientowała się, że mówi o swoim mężu w czasie teraźniejszym. Raz jeszcze przygniótł ją dojmujący smutek. To niemożliwe, żeby był martwy. Wzdrygnęła się, słysząc nagły dźwięk dochodzący z piętra. Ale to nie Alan spacerujący po gabinecie, tylko policjanci, którzy właśnie przeszukiwali jego rzeczy i pakowali komputer, pozbawiając dom resztek śladów bytności głowy rodziny. – Istnieje jakiś powód, dla którego mógłby zeszłej nocy udać się do Bevois Alley? W szczególności na Empress Road? – Nie. Powinien być na Southbrook Road od ósmej wieczorem do… cóż, aż nie skończy im się zupa. Zawsze mieli zbyt dużo chętnych, a za mało środków, ale robią, co mogą. Dlaczego pani pyta? Eileen nie chciała poznać odpowiedzi, lecz i tak musiała zadać to pytanie. – Pani mąż został znaleziony w opuszczonym domu przy Empress Road. – To nie ma sensu. Helen nic nie odpowiedziała. – Jeśli został zaatakowany przez jednego z bezdomnych w stołówce, z pewnością nie ciągnęliby go na drugą stronę Southampton… – Jego samochód stał o rzut beretem od budynku. Został równo zaparkowany i zamknięty kluczykiem. Istnieje jakiś powód, dla którego mógłby pojechać tam z własnej woli? Eileen spojrzała na nią podejrzliwie. Do czego zmierzała? – Zadawanie trudnych pytań to część mojej pracy, pani Matthews. Muszę znaleźć na nie odpowiedź, jeśli chcemy poznać prawdę. Na Empress Road często urzędują prostytutki, a oprócz nich od czasu do czasu także dilerzy narkotyków. Potrafi pani odpowiedzieć na pytanie, czy pani mąż kiedykolwiek korzystał z usług prostytutek albo kupował narkotyki? Eileen była zbyt zaskoczona, żeby odpowiedzieć, a potem bez ostrzeżenia wybuchła: – Czy pani mnie w ogóle słucha? Jesteśmy bogobojnymi ludźmi. Alan jest członkiem rady parafialnej. Wypowiedziała każde słowo bardzo wolno, jakby rozmawiała z kimś wyjątkowo ograniczonym. – Był dobrym człowiekiem, który dbał o innych. Czuł, że ma misję. Jeśli wszedł w kontakt z prostytutkami albo dilerami, zrobił to, by im pomóc. Nigdy nie spotkałby się z prostytutką w tym celu. Helen już miała się wtrącić, ale Eileen najwyraźniej jeszcze nie skończyła.

– Coś potwornego wydarzyło się zeszłej nocy. Dobry, uczciwy mężczyzna ofiarował komuś swoją pomoc, a w zamian za to został obrabowany i zamordowany. Dlatego zamiast insynuować te… obrzydliwe rzeczy, może wyjdzie pani łaskawie z mojego domu i znajdzie człowieka, który się tego dopuścił? Wreszcie pojawiły się łzy. Eileen podniosła się gwałtownie z kanapy i wybiegła z pokoju – nie chciała płakać przed policją, nie chciała dać im tej satysfakcji. Ruszyła do sypialni i rzuciła się na łóżko, które dzieliła z mężem przez trzydzieści lat, a potem zaczęła wypłakiwać sobie oczy.

Więcej Darmowych Ebooków na: www.FrikShare.pl

013/121 Mężczyzna skradał się po schodach, starając się ominąć skrzypiącą deskę na piątym stopniu. Kiedy dotarł na półpiętro, zignorował pokój Sally i ruszył prosto do sypialni żony. Dziwne, że zawsze w myślach nazywał ją sypialnią żony, a nie ich sypialnią. Zawahał się; po chwili jednak przyłożył palce do drewnianych drzwi i delikatnie je popchnął. Zawiasy głośno zaprotestowały. Mężczyzna wstrzymał oddech. Z wnętrza pokoju nie docierały żadne dźwięki, więc chyba jej nie zbudził. Wszedł na palcach do środka. Spała jak kamień. Przez moment poczuł przypływ miłości, a zaraz po nim poczucie wstydu. Wyglądała tak niewinnie i spokojnie. Wyglądała na szczęśliwą. Jak mogło do tego dojść? Wyszedł szybko, kierując się w stronę schodów. Czekanie tylko osłabiłoby jego determinację. Nadszedł czas; nie ma sensu się wahać. Otworzył frontowe drzwi i spojrzał jeszcze raz na schody, a potem wymknął się na zewnątrz.



014/121 Szyld nie rzucał się w oczy; jeśli ktoś specjalnie go nie szukał, mógł łatwo go przegapić. Brookmire – Zdrowie i Uroda. Trochę dziwne, że komercyjna firma tak nieśmiało zaznacza swoją obecność. Charlie nacisnęła dzwonek i szybko dowiedziała się dlaczego. – Policja! – zawołała, starając się przekrzyczeć ruch uliczny. Chwila zawahania, trochę dłuższa niż to konieczne, a potem wpuszczono ją do środka. Funkcjonariuszka już zdążyła odnieść wrażenie, że nie jest tu mile widziana. Weszła po schodach na najwyższe piętro. Uśmiech, którym ją powitano, okazał się szeroki, ale fałszywy. Zadbana, atrakcyjna dziewczyna w śnieżnobiałym mundurku, z włosami gładko zaczesanymi w kucyk, zapytała, jak może pomóc – choć wyraźnie w żadnym wypadku nie chciała pomagać. Charlie nie odpowiedziała. Zamiast tego rozejrzała się po wnętrzu, które przypominało hotel Champneys i pachniało perfumami jak każde spa. W końcu znowu skierowała wzrok na recepcjonistkę, której imię, sądząc po plakietce, brzmiało Edina. Miała polski akcent. – Chciałabym rozmawiać z menedżerem – oznajmiła Charlie, pokazując swoją legitymację policyjną. – Nie ma go tutaj. Mogę w czymś pomóc? Wciąż ten sam wymuszony uśmiech. Zirytowana Charlie ominęła biurko i ruszyła w stronę korytarza prowadzącego do pokoi na tyłach. – Nie może pani… Ale Charlie nie zatrzymała się. Miejsce wyglądało dość przyjemnie – sznur gabinetów zabiegowych, a za nimi kuchnia. Chłopiec rasy mieszanej siedział przy stole i bawił się pociągiem. Uniósł wzrok i na widok Charlie szeroko się uśmiechnął. Mimowolnie odpowiedziała tym samym. – Menedżer wróci jutro. Może wtedy się pani z nim spotka? – zaproponowała Edina, doganiając policjantkę. – Może. A tymczasem chciałabym zadać kilka pytań na temat waszej pracownicy, kobiety o nazwisku Agneska Suriav. Wyraz twarzy Ediny pozostał obojętny, więc Charlie pokazała jej ksero rachunku Agneski. – Tak, tak. Agneska to jedna z naszych terapeutek. W tej chwili jest na urlopie. – Właściwie to nie żyje. Została zamordowana dwa dni temu. Charlie po raz pierwszy zobaczyła szczerą emocję – szok. Edina potrzebowała chwili na

przyswojenie tej informacji, a potem zapytała cicho: – Jak umarła? – Została uduszona, a potem okaleczona. Charlie odczekała, aż dziewczyna przyswoi również i to, a potem ciągnęła dalej: – Przyjaciółka? Edina wzruszyła ramionami, jakby nie chciała ani potwierdzić, ani zaprzeczyć. – Czym się tutaj zajmowała? – Była dietetyczką. – Cieszyła się sympatią klientów? – Tak – odparła Edina, chociaż pytanie wyraźnie ją rozbawiło. – Ile sobie liczyła? – Mamy tutaj cennik, mogę pokazać… – Oferowała pełen zakres usług czy miała konkretną specjalizację? – Nie rozumiem, co ma pani na myśli. – Sprawdziłam Agneskę i nie zauważyłam żadnych dyplomów z zakresu dietetyki. W rzeczywistości nazywała się Alexia Louszko i była prostytutką, a wiele wskazuje na to, że dobrą. Pochodziła z Polski. Tak jak ty. Edina nie odezwała się, najwyraźniej nie rozumiejąc, do czego zmierza ta rozmowa. – Zacznijmy od początku, dobrze? – oznajmiła Charlie. – Może powiesz mi, czym zajmowała się tutaj Alexia? Po tym pytaniu nastała długa chwila ciszy. Wreszcie Edina odparła: – Jak już mówiłam, menedżer wróci jutro. Charlie się zaśmiała. – Muszę przyznać, że dobra w tym jesteś. Przesunęła wzrok na korytarz z gabinetami. – Co by się stało, gdybym w tej chwili weszła do jednego z tych pomieszczeń? Ten pokój jest zajęty. Gdybym kopnęła drzwi, co bym za nimi zobaczyła? Sprawdzimy? – Śmiało. O ile masz nakaz. Edina przestała udawać. Charlie umilkła na chwilę, by obmyślić plan ataku – dziewczyna nie była amatorką. – Czyj to syn? – zapytała Charlie. – Klientki. – Jak się nazywa? Króciutka chwila przerwy, a potem: – Billy. – Podaj mi jego prawdziwe imię, Edina. I jeśli jeszcze raz skłamiesz, aresztuję cię. – Richie. – Zawołaj go. – On nie ma z tym nic…

– Zawołaj go. Zawahała się, ale w końcu to zrobiła. – RICHIE! – Tak, mamo? – odpowiedział chłopiec z kuchni. Edina spuściła wzrok na podłogę. – Kim jest jego ojciec? – kontynuowała Charlie. Nagle w oczach recepcjonistki pojawiły się łzy. – Proszę, nie mieszaj w to Richiego. On nie ma z tym nic… – Mają papiery? Brak odpowiedzi. – Są w kraju legalnie? Długa chwila ciszy. Potem Edina w końcu pokręciła głową. – Proszę. Nic więcej nie mogła wykrztusić. – Nie przyszłam tutaj, by wpędzić chłopaka w kłopoty, ale muszę wiedzieć, co robiła tu Alexia. I co się z nią stało. Dlatego albo zaczniesz gadać, albo ja sięgnę po telefon. Twój wybór, Edina. Oczywiście taki wybór to żaden wybór. Ale odpowiedź Ediny zaskoczyła Charlie. – Nie tutaj. Spotkajmy się w kawiarni na rogu za pięć minut. Pośpieszyła do syna. Charlie westchnęła z ulgą. Dziwnie było wrócić do walki; nagle poczuła zmęczenie. Nie spodziewała się, że jej pierwszy dzień w pracy będzie taki wyczerpujący. Wieczorem mieli opić jej powrót. Nadszedł czas stanąć twarzą w twarz z Helen Grace.



015/121 Po raz pierwszy od wielu lat Helen miała ochotę na drinka. Widziała, co alkohol zrobił z jej rodzicami i to zniechęciło ją do niego na całe życie, ale czasami wciąż ją ciągnęło. Tego wieczora czuła się spięta. Przesłuchanie Eileen Matthews skończyło się źle, czego zresztą niezadowolona funkcjonariuszka z Biura Wsparcia Rodzin Ofiar nie omieszkała jej wytknąć. Helen niewiele mogła zmienić – w końcu i tak musiała zadać pewne pytania – ale mimo to miała wyrzuty sumienia, że zdenerwowała osobę niewinną i pogrążoną w żałobie. Ostatecznie musieli po prostu odejść z niczym. Helen i Tony ruszyli z domu Eileen prosto do Papugi. Znajdujący się kilka budynków od komisariatu lokal stanowił tradycyjne miejsce wypadów funkcjonariuszy. Dzisiaj oblewali powrót koleżanki, co również było głupią tradycją. Helen spięła się i weszła do środka, a towarzyszący jej Tony nieco za bardzo próbował zachować spokój i luz. Za progiem przekonali się, że Charlie jeszcze nie ma. Nie wróciła z terenu, ale spodziewano się jej lada chwila. Policjanci próbowali prowadzić swobodną rozmowę, lecz nie wiedzieli, jak to rozegrać. Wszyscy nerwowo spoglądali w stronę wejścia, a potem nagle pojawiła się gwiazda wieczoru. Charlie ruszyła od razu w ich kierunku – czyżby miała ochotę mieć to szybciej z głowy? – i tłum magicznie się rozstąpił, robiąc jej przejście prosto do przełożonej. – Witaj, Charlie – powiedziała Helen. Niezbyt oryginalnie, jednak musiało wystarczyć. – Witaj, szefowo. – Jak twój pierwszy dzień po powrocie? – Dobrze. Dosyć dobrze. – No to dobrze. Cisza. Tony litościwie wybawił Helen z opałów. – Aresztowałaś już kogoś? Charlie zaśmiała się i pokręciła głową. – Tracisz wyczucie, dziewczyno – ciągnął dalej Tony. – Sanderson, wisisz mi piątaka. Wszyscy wybuchnęli śmiechem, a potem otoczyli Charlie, klepiąc ją po plecach, oferując jej drinki i zasypując pytaniami. Helen starała się w to włączyć, pytając ją o Steve’a i rodziców, ale zupełnie bez przekonania. Przy pierwszej okazji uciekła do toalety. Potrzebowała chwili samotności. Weszła do kabiny i usiadła. Kręciło jej się w głowie, więc chwyciła ją dłońmi. Pulsowały jej

skronie, w gardle zaschło. Charlie wyglądała zaskakująco dobrze – w niczym już nie przypominała wynędzniałej kobiety, która uciekła z potwornego więzienia – ale spotkanie z nią okazało się dla Helen trudniejsze, niż się spodziewała. Kiedy dziewczyna swoją obecnością nie przypominała o wydarzeniach z przeszłości, Helen potrafiła na nowo odnaleźć się na komisariacie. Gdy Tony został awansowany na sierżanta, a w zespole pojawiła się świeża krew, miała wrażenie, że współpracuje z zupełnie inną grupą. Powrót Charlie przypomniał Helen o wszystkim, co utraciła. Wyszła z kabiny i zaczęła długo i dokładnie myć ręce. W tle dało się słyszeć szum spłukiwanej wody, a potem otworzyły się drzwi drugiej kabiny. Helen zerknęła w lustro i zasępiła się. W jej stronę szła Emilia Garanita, szefowa działu kryminalnego „Southampton Evening News”. – Cieszę się, że cię tu spotkałam – oznajmiła Emilia, uśmiechając się wyjątkowo szeroko. – To najwyraźniej twoje naturalne siedlisko. Tanie, ale Helen nie mogła się powstrzymać. Nie lubiła tej kobiety zarówno zawodowo, jak i osobiście. Fakt, że cierpiała w przeszłości – połowa twarzy Emilii została zniekształcona przez kwas – nie robił na pani inspektor wrażenia. Przebyty ból nie daje ci prawa do bycia bezlitosną suką. Uśmiechnięte usta Emilii nawet nie zadrżały; lubiła pojedynki, o czym Helen miała nieprzyjemność przekonać się na własnej skórze. – Miałam nadzieję, że wpadniemy na siebie, pani inspektor – ciągnęła dalej. Helen zastanawiała się, czy ostatnie słowo miało podkreślić stagnację jej kariery. – Słyszałam, że trafiło wam się paskudne morderstwo na Empress Road. Helen przestała zastanawiać się, skąd Emilia brała swoje informacje. Wśród mundurowych zawsze trafiał się jakiś żółtodziób, który zdradzał coś w ogniu pytań Emilii. Albo ich onieśmielała, albo chcieli się jej pozbyć; bez względu na powód, zawsze dawali jej to, czego chciała. Helen spojrzała na nią, a potem wyszła, przepychając się przez drzwi z powrotem do wnętrza pubu. Emilia była krok za nią. – Jakieś teorie? Słyszałam, że zabójcę trochę poniosło. Ani słowa o sercu. Czyżby nie dotarła do tego drobnego szczegółu? Czy może pogrywała sobie z Helen? – Jakieś domysły co do tożsamości ofiary? – Nic potwierdzonego, ale jak tylko ją poznamy, pierwsza się o tym dowiesz. Emilia uśmiechnęła się szeroko, jednak nie dostała szansy na odpowiedź. – Emilia, jak miło cię widzieć. Postawisz mi drinka? To Ceri Harwood śpieszyła w ich stronę. Skąd się wzięła? – Z pensji dziennikarki? – odparła wesoło Emilia. – W takim razie pozwól mi – rzuciła Harwood, prowadząc Garanitę w stronę baru.

Helen popatrzyła, jak odchodzą, niepewna, czy Harwood właśnie ocaliła ją przed namolnością Emilii, czy chciała mieć pewność, że Helen nie podpadnie czwartej władzy. W każdym razie interwencja była pożądana. Grace zerknęła na swój zespół. Szczęśliwi, wyluzowani i po kilku drinkach, prowadzili ożywioną rozmowę, wyraźnie zadowoleni z powrotu Charlie. Helen poczuła się jak zła wróżka na chrzcinach. Jedyna osoba, która nie powitała Charlie z otwartymi ramionami. Pozostali nie zwracali na nią uwagi, co uznała za idealną okazję do ucieczki. Miała pewne plany. Helen wsiadła na motor i założyła kask, dzięki czemu na chwilę stała się anonimowa. Przekręciła kluczyk, sprawdziła gaz, a potem zwolniła hamulec i pognała w dół spowitej mrokiem ulicy. Cieszyła się, zostawiając Emilię i Charlie za plecami. Miała już dość na dzisiaj – więcej niż dość. Godziny szczytu dawno się skończyły; Helen gładko sunęła po opustoszałych ulicach. W takich chwilach czuła się w Southampton jak w domu. Miała wrażenie, że wszyscy pochowali się specjalnie dla niej, jakby to do niej należało miasto – miejsce, gdzie może żyć w spokoju. Czuła, jak powoli poprawia jej się humor. Nie tylko ze względu na to, gdzie się znajdowała, ale też ze względu na cel swojej podróży. Zaparkowała, nacisnęła trzy razy dzwonek i czekała. Usłyszała brzęczyk domofonu – niczym serdeczne pozdrowienie – i weszła do środka. Jake czekał już na nią za szeroko otwartymi drzwiami. Helen wiedziała, że nie wita w ten sposób innych klientek – niebezpieczeństwa czyhające na niego w tej pracy sprawiały, że za każdym razem weryfikował tożsamość gościa przez judasza, a dopiero potem otwierał antywłamaniowe drzwi. Helen poznawał od razu, bo mieli specjalny kod – trzy dzwonki – a poza tym teraz wiedział też, czym się zajmuje na co dzień. Oczywiście nie zawsze tak było. Przez pierwszy rok ich wspólnych spotkań nie powiedziała mu nic, ignorując liczne próby nawiązania rozmowy. Jednak ostatnie wydarzenia wszystko zmieniły – ludzie z kręgu sado-maso również czytają gazety. Na szczęście był profesjonalistą i nie wspominał o tym. Kusiło go, co od razu wyczuła, ale wiedział, jak dużo wycierpiała i jak bardzo nienawidziła swojej sławy. Dlatego milczał. To było ulubione miejsce Helen. Czuła się tutaj jak kiedyś, gdy pozostawała tajemnicą. W ten sposób mogła wrócić do czasów, kiedy miała kontrolę nad swoim życiem. Nawet jeśli nie była wtedy szczęśliwa, przynajmniej miała spokój. I właśnie spokoju teraz pragnęła. Oczywiście ryzykowała, przychodząc tutaj – wielu innych policjantów zostało wydalonych ze służby przez swój „niekonwencjonalny” styl życia – ale Helen nie bała się podjąć ryzyka. Zdjęła skórzany strój do jazdy na motorze, a potem także garsonkę i bluzkę, które odwiesiła na drogie wieszaki w szafie Jake’a. Zsunęła buty i stanęła w samej bieliźnie. Już czuła, jak jej ciało się rozluźnia. Jake stał odwrócony do niej tyłem, jak zwykle dyskretny, ale Helen

wiedziała, że chciał na nią patrzeć. Podobało jej się to – sprawiało jej to przyjemność – i również pragnęła być oglądaną. Ale nie można mieć wszystkiego. Dyskretność i bliskość wykluczają się nawzajem. Helen zamknęła oczy i czekała na pierwszy cios. Kiedy już miała poczuć ulgę, w jej głowie nagle pojawiły się niepokojące myśli, co ją zaskoczyło i wyprowadziło z równowagi. Myśli o Marianne i Charlie, o ludziach, których zraniła i wciąż rani. Jake wreszcie uderzył ją szpicrutą. Potem jeszcze raz, mocniej. Zatrzymał się, gdy ciało Helen reagowało na ciosy, a potem, kiedy już zaczynała się rozluźniać, zamachnął się ponownie. Helen poczuła, jak ostry ból rozlewa się po ciele w postaci mrowienia. Serce szybciej jej zabiło, ból głowy osłabł, a endorfiny zaczęły krążyć w żyłach. Mroczne myśli uciekały szybko – kara zawsze ją ratowała. Kiedy Jake uderzył po raz czwarty szpicrutą, Helen zdała sobie sprawę, że po raz pierwszy od wielu dni czuje się całkowicie zrelaksowana. Więcej nawet, szczęśliwa.



016/121 Nie zdjął obrączki. Przekręcając kierownicę, by wjechać na Redbridge Courseway, zauważył kątem oka złoty krążek na serdecznym palcu. Przeklął w myślach – był zielony w tym temacie. Uniósł wzrok i zobaczył, że dziewczyna zwróciła uwagę na jego zakłopotanie. – Nie martw się, skarbie. Większość moich klientów to żonaci. Nikt cię nie osądza. Uśmiechnęła się do niego, a potem wyjrzała przez okno. Wykorzystał okazję, by jeszcze raz jej się przyjrzeć. Wyglądała dokładnie tak, jak sobie wyobrażał. Była młoda i wysportowana, a długie nogi chowała w obcisłych butach. Krótka spódniczka, luźna bluzka odkrywająca obfite piersi i rękawiczki do łokci – miały go podniecić czy chronić właścicielkę przed zimnem? Blada twarz i wysokie kości policzkowe, a także długie, ciemne i proste włosy, które przyciągały uwagę… Zabrał ją z Cemetery Road, na południe od Common. O tej porze nikt inny się tam nie kręcił, co pasowało obojgu. Pojechał na zachód, na drugi brzeg rzeki, a potem zgodnie z jej instrukcjami skręcił w wąską uliczkę. Właśnie zbliżali się do Eling Great Marsh, osamotnionego pasa ziemi wychodzącego na doki. Za dnia przychodzili tu miłośnicy przyrody, ale nocą odwiedza to miejsce zupełnie inna klientela. Zaparkował i przez chwilę siedzieli w ciszy. Dziewczyna zanurkowała do torby w poszukiwaniu prezerwatywy, a potem położyła ją na desce rozdzielczej. – Będziesz musiał odsunąć swój fotel do tyłu, jeśli mam cokolwiek zdziałać – zwróciła mu delikatnie uwagę. Uśmiechając się, gwałtownie przesunął fotel, a potem powoli go opuścił, w ten sposób dając im jeszcze więcej miejsca na igraszki. Jej odziana w rękawiczkę ręka już ocierała się o jego krocze, wywołując erekcję. – Mogę je zostawić? – zapytała. – Z nimi jest ciekawiej. Kiwnął głową, nie mogąc wykrztusić słowa pod wpływem podniecenia. Dziewczyna zaczęła rozpinać suwak jego spodni. – Zamknij oczy, skarbie, i pozwól, żebym się tobą zajęła. Zrobił, jak mu kazała. Teraz ona przejęła kontrolę, a jemu się to podobało. Miło choć raz uwolnić się od tego obowiązku i dbać jedynie o własną przyjemność. Czy kiedykolwiek wcześniej miał na to szansę? Wtedy w jego głowie pojawiła się niechciana myśl o Jessice. Od dwóch lat ukochanej żonie, matce jego dziecka, niczego niepodejrzewającej, zdradzonej… Odsunął od siebie jej obraz

i powstrzymał nagłe wtargnięcie prawdziwego życia. Tutaj nie było na nie miejsca. Tutaj spełniał swoje fantazje. Ta chwila należała do niego. I mimo towarzyszącego mu poczucia winy, zamierzał czerpać z niej przyjemność.



017/121 Zegar miał już wybijać północ, kiedy Tony wrócił do domu. W środku było ciemno i cicho, jak zawsze. Nicola z pewnością spała spokojnie na piętrze, a opiekunka siedziała obok i czytała książkę. Zazwyczaj widok przytulnego kącika żony sprawiał mu radość, ale nie dzisiaj. Poczuł przypływ gorącego poczucia straty, nagły i silny. Rzucił klucz na stół i udał się na górę, żeby zastąpić Annę, która pomagała mu w opiece nad Nicolą już prawie osiemnaście miesięcy. Tony raptownie zdał sobie sprawę, że za dużo wypił. Zostawił samochód przy pubie i wrócił taksówką, pozwalając sobie na alkohol. Dając się ponieść emocjom związanym z powrotem Charlie, wypił cztery czy pięć piw i lekko zataczał się w drodze na górę. Oczywiście nikt mu nie zabraniał prowadzić normalnego życia, ale mimo to zawsze czuł się zawstydzony, kiedy Anna – albo gorzej, matka Nicoli – widziały go podchmielonego. Język mu się poplącze i wyda go? A może zapach alkoholu z ust? Starając się wyglądać na trzeźwego, wszedł do sypialni żony. – Jak minął wam dzień? – Bardzo dobrze – odparła Anna, uśmiechając się. Zawsze się uśmiechała, całe szczęście. – Po obiedzie przeczytałam jej kilka rozdziałów. Podniosła egzemplarz „Samotni” Charlesa Dickensa. Nicola uwielbiała tego autora, zwłaszcza jego „Davida Copperfielda”, więc przerabiali całą jego bibliografię. Był to swego rodzaju projekt, osiągnięcie dla Nicoli, a ona najwyraźniej czerpała przyjemność ze słuchania opowieści o dzielnych bohaterach i diabolicznych złoczyńcach. – Właśnie dotarłyśmy do ekscytującej części – kontynuowała Anna – i nie chciała, żebym przerywała, więc dorzuciłam jej kilka dodatkowych rozdziałów. Ale pod koniec przysypiała, więc możesz się jutro nieco cofnąć. Nie pozwól, żeby coś przegapiła. Tony nagle bardzo się wzruszył, tknięty czułością, z jaką Anna opiekowała się jego żoną. Obawiając się łamiącego się głosu, poklepał tylko dziewczynę po ramieniu, podziękował jej szybko i odesłał do domu. W Nicoli zakochał się jeszcze jako nastolatek; ślub wzięli dość młodo. Mieli dobrze ustawione życie, ale przed swoimi dwudziestymi dziewiątymi urodzinami Nicola dostała poważnego wylewu. Przeżyła, jednak doszło do rozległych uszkodzeń mózgu i teraz cierpiała na zespół zamknięcia. Widziała i zdawała sobie sprawę ze swojego otoczenia, lecz potrafiła ruszać jedynie gałkami ocznymi, gdyż resztę jej ciała ogarnął paraliż. Tony zajmował się nią z miłością, cierpliwie ucząc ją komunikować się za pomocą oczu, korzystając z pomocy rodziny i płatnych

opiekunek, kiedy musiał pracować. Mimo to czuł, że nie jest dobrym mężem. Niecierpliwym, sfrustrowanym, egoistycznym. W rzeczywistości robił wszystko, co mógł, ale mimo to nie przestawał się obwiniać. Zwłaszcza kiedy wychodził z domu i dobrze się bawił. Wtedy czuł się okrutny i niegodny. Pogłaskał ją po głowie, pocałował w czoło, a potem poszedł do swojej sypialni. Nawet teraz, dwa lata po wylewie, fakt spania w oddzielnych pokojach wciąż go męczył. To jest dobre dla małżeństw, które przestały się kochać albo od początku były pod publiczkę, a nie dla niego i Nicoli. Ich stać było na więcej. Nie tracił czasu na rozbieranie się, tylko od razu położył się do łóżka i przekartkował „Samotnię”. Kiedy zaczęli się spotykać, Nicola każdorazowo czytała mu na głos po kilka akapitów Dickensa. Z początku czuł się nieswojo – nigdy nie czytał zbyt dużo i uznał to za pretensjonalne – ale z czasem to pokochał. Zamykał oczy i wsłuchiwał się w jej cichy głos bawiący się słowami. Nigdy nie był szczęśliwszy; oddałby wszystko za nagranie czytającej mu Nicoli, choćby tylko jedno. Ale to niemożliwe, a marzycielstwo do niczego nie prowadzi, więc tylko położył się z książką. Niewiele, ale musiało mu wystarczyć.



018/121 Latarnie na dokach w Southampton świeciły w dali. Z portu korzystano dwadzieścia cztery godziny na dobę i nawet o tej porze pełno było w nim ludzi, a gigantyczne żurawie wyładowywały kontenery, które przypłynęły z Europy, Karaibów i jeszcze dalszych zakątków świata. Wózki widłowe ścigały się po nabrzeżu, a mężczyźni głośno się przekomarzali, ciesząc się ze wspólnie spędzanej nocnej zmiany. Na bagnach nie było widać żadnego ruchu. Noc okazała się zimna, ochładzana dodatkowo przez mroźny wiatr znad rzeki, który uderzał w stojący samotnie samochód. Drzwi od strony kierowcy zostały szeroko otwarte, a przednie lampy rzucały słabe światło na ponurą scenę. Trzymając mężczyznę mocno za kostki, zaczęła go ciągnąć. Okazał się cięższy, niż się spodziewała, i musiała wykorzystać całą swoją siłę, by przesunąć go po nierównym terenie. Szło jej opornie, bo podłoże było miękkie, a ciało zostawiało w nim ślad, jak ślimak. Głowa odbiła się od kamienia, kiedy przeciągnęła mężczyznę na krawędź płytkiego rowu. Poruszył się, ale był zbyt nieprzytomny, żeby jej przeszkodzić. Rozejrzała się szybko dokoła, jeszcze raz upewniając się, że są sami. Zadowolona, położyła swoją torebkę na ziemi, a potem rozsunęła suwak. Wyjęła ze środka rolkę taśmy. Zakleiła mężczyźnie usta, wygładzając powierzchnię odzianą w rękawiczkę dłonią, żeby nie została żadna szpara umożliwiająca oddychanie. Poczuła, jak serce zaczyna jej szybciej bić, a we krwi krąży coraz więcej adrenaliny, więc nie zwlekała dłużej. Złapała mężczyznę za włosy i odchyliła jego głowę, żeby odkryć gardło. Wyciągnęła długie ostrze z torebki i zrobiła głębokie nacięcie. Krew popłynęła wartkim strumieniem; umysł ofiary rozpaczliwie próbował przywrócić przynajmniej częściową przytomność, ale było już za późno. Czerwony płyn rozbryznął się na jej twarzy i piersiach, łącząc ich w jedność. Pozwoliła krwi zaschnąć – później będzie dość czasu, by się umyć. Wbiła ostrze głęboko w brzuch ofiary i zajęła się swoim zadaniem. W ciągu dziesięciu minut zdobyła to, co chciała, a potem włożyła zakrwawiony organ do torby z zamkiem. Wyprostowała się i spojrzała na swoje dzieło. Jej pierwsza próba była nieprecyzyjna i mozolnie wykonana, ta zaś poszła gładko i efektywnie. Robiła się w tym coraz lepsza.



019/121 – I jak poszło? Steve czekał na Charlie i właśnie szedł w jej stronę. W tle brzęczał telewizor. Cztery puste puszki po piwie na stoliku oznaczały, że podobnie jak Charlie potrzebował czegoś mocniejszego. – W pracy czy na imprezie? – Tu i tu. – W sumie dobrze. Udało mi się zrobić konkretne postępy w sprawie, a koledzy ucieszyli się, że mnie widzą. Helen zachowała się tak, jak się spodziewałam, ale niewiele mogę na to poradzić, więc… Charlie z ulgą zauważyła, że Steve szczerze się z tego cieszy. Wcześniej sprzeciwiał się jej powrotowi do pracy, więc teraz z radością patrzyła, jak próbuje jej okazać swoje wsparcie. – Świetnie. Mówiłem, że sobie poradzisz – powiedział, a potem objął ją w pasie i pocałował. – Dopiero pierwszy dzień – odparła Charlie, wzruszając ramionami. – Przede mną długa droga. – Nie śpieszy ci się, prawda? Charlie kiwnęła głową i znowu się pocałowali, tym razem nieco dłużej. – Ileś ty wypiła? – ciągnął dalej Steve z iskierką w oku. – Dość – rzuciła Charlie, uśmiechając się. – A ty? – Też – powiedział, a potem podniósł ją z podłogi. – Trzymaj głowę wysoko i uważaj na poręcz. Cały czas uśmiechnięta, Charlie dała się zanieść do sypialni na piętrze. Zawsze byli kochającą się parą, ale ostatnio prawdziwa intymność zniknęła z ich związku. Charlie z radością i ulgą przyjęła znak, że wracają do dawnej spontaniczności i pożądania. Może jednak wszystko się ułoży.



020/121 – Mamy do czynienia z domowej roboty torakotomią. Jim Grieves delektował się ostatnim słowem, zdając sobie sprawę z tego, że Helen go nie zna. Była siódma rano i stali sami w policyjnej kostnicy. Alan Matthews leżał nagi na stole przed nimi. Ustalili już, że wykrwawił się na śmierć, i właśnie przeszli do kwestii brakującego serca. – Może nie przeprowadzono jej idealnie według zasad, ale przecież zabójca operował w warunkach dalekich od idealnych. Z pewnością we krwi miał mnóstwo adrenaliny i bał się, że ktoś go nakryje, a poza tym nie zapominajmy, że ofiara wciąż żyła, kiedy zabieg się zaczął. Nie jest to standardowa procedura, więc, biorąc pod uwagę te czynniki, całkiem nieźle mu poszło. W jego głosie dało się słyszeć niemal podziw. Wiele osób patrzyłoby na niego krzywo, ale Helen nie robiło to różnicy. Długie godziny spędzone w kostnicy mają dziwny wpływ na człowieka, a Jim i tak wydawał się zdrowszy na umyśle niż większość kolegów po fachu. Oprócz tego był niezwykle inteligentny, więc inspektor zawsze uważnie go słuchała. – Pierwsze nacięcie zrobiono tuż pod mostkiem. Długie ostrze, liczące może nawet dwadzieścia centymetrów. Potem przecięto żebra i sam mostek. W tym momencie zazwyczaj używa się haków chirurgicznych, żeby otworzyć klatkę piersiową, ale zabójca wykorzystał coś o wiele ciekawszego. Widzisz te dziury tutaj? Helen wyciągnęła szyję, żeby zajrzeć do środka ciała. W prawej części tego, co zostało z klatki piersiowej, w odległości około pięćdziesięciu centymetrów znajdowały się dwie dziury. – Zostały zrobione przez jakiś inny hak. Może rzeźnicki? Trzeba wbić dwa haki w brzegi nacięcia, a potem użyć czystej siły. Najpierw rozerwał prawą część, a potem to samo zrobił z drugą. Kiedy klatka została otwarta i pokazało się serce, wystarczyło już tylko wyciąć je z sąsiadujących tkanek i podnieść. Trochę brutalne, ale efektywne. Helen musiała przetrawić te makabryczne szczegóły. – Więc o czym mówimy? O nożu rzeźnickim i haku do mięsa? – Możliwe – odparł Grieves, wzruszając ramionami. – Ile czasu by to zajęło? – Dziesięć do piętnastu minut, w zależności od doświadczenia i ostrożności. – Coś jeszcze? – Ofiara została unieruchomiona za pomocą chloroformu. Znaleźliśmy resztki w nosie i ustach. Technicy pracują nad nim, ale zaryzykuję stwierdzenie, że to domowa robota. Każdy głupek z dostępem do wybielacza, acetonu i Internetu może go zrobić.

– Jakieś ślady zabójcy? Jim pokręcił głową. – Wygląda na to, że kontakt był minimalny. Muszę jednak zauważyć, że ofiara miała mnóstwo innych kontaktów przez lata. Jim zrobił dramatyczną pauzę, jak zawsze wtedy, gdy miał jakiegoś asa w rękawie. Helen poczuła lekkie napięcie, niecierpliwie czekając na wieści. – Znalazłem mnóstwo śladów po chorobach wenerycznych. Pan Matthews z całą pewnością przechodził rzeżączkę, i to niedawno. Są również ślady Mycoplasma genitalium, co brzmi strasznie, ale w rzeczywistości jest dość częste, a do tego wszy łonowe. Szkoda, że nie jestem członkiem jego zboru. Muszą mieć tam świetne imprezy. Poszedł się umyć. Helen starała się przyswoić ostatnie informacje – pierwszą małą wskazówkę w sprawie skądinąd zdumiewającego morderstwa. Po powrocie na komisariat Helen kontynuowała sekcję Alana Matthewsa. Zespół zebrał się w centrum operacyjnym i właśnie wyciągali dane, które udało im się zdobyć. – Praca techników medycyny sądowej skończyła się praktycznie całkowitym fiaskiem – oznajmił ponuro Tony Bridges. – Przeszukali cały samochód, ale nikt go nie przestawiał ani nie dotykał. Znaleziono wyłącznie DNA rodziny Matthews. Jeśli chodzi o dom, zebrano w nim tyle materiału genetycznego, że łatwiej wskazać, kogo tam nie było. Nasienie, ślina, krew, naskórek, mamy tego mnóstwo. Regularnie pokazywały się tam prostytutki z klientami, podobnie dilerzy narkotyków. Sprawdzimy ich wszystkich; może uda się dotrzeć do czegoś interesującego, ale na pewno nic nie będzie się nadawać do wykorzystania w sądzie. – Dlaczego zabójca wybrał tak często odwiedzany budynek? Nie bał się, że ktoś go nakryje? – zastanawiała się Sanderson. – Możliwe, że nie zdawał sobie sprawy z jego popularności – odparł Tony – chociaż zważywszy na to, jak wiele planowania wymagało to morderstwo, jest to mało prawdopodobne. Pod wieloma względami budynek był idealny. Z tyłu znajdują się solidne i zamykane od wewnątrz drzwi, a okna zostały zabite deskami, więc do środka można się było dostać praktycznie wyłącznie od frontu. Zamek na zewnątrz dawno odpadł, od wewnątrz jednak drzwi dało się zaryglować. Zabójca mógł w łatwy sposób zabezpieczyć miejsce, gdy ofiara została unieszkodliwiona. – Wydaje mi się to ryzykowne… – kontynuowała Sanderson, nie odpuszczając. – I słusznie – stwierdziła Helen, przejmując pałeczkę. – Ale co to oznacza? Może to, że zabójca spodziewał się szybkiego odnalezienia ciała? A może miejsce zostało wybrane po prostu dla komfortu ofiary? Nie ma żadnych śladów wskazujących na to, by Alan Matthews został tam zaciągnięty siłą. A to oznacza zasadzkę. Musiał zostać tam zwabiony. Przechodził choroby weneryczne, co sugeruje bogate pożycie, więc może zobaczył jakąś ładną prostytutkę albo znajomego alfonsa, poszedł za nim lub nią do środka i bum! Może wybrali ten konkretny budynek, bo wiedzieli, że ofiara będzie się w nim czuć swobodnie…

– Przyjrzeliśmy się jego komputerowi – dodała McAndrew – i znaleźliśmy wiele dowodów na niezdrowe zainteresowanie Matthewsa pornografią oraz prostytucją. Nieszczególnie przejmował się ukrywaniem historii przeglądarki internetowej, więc mogliśmy łatwo sprawdzić, że często odwiedzał strony z pornografią, w tym wiele darmowych, ale też drogie serwisy payper-view. Aktywnie uczestniczył też w rozmowach na czatach i forach. Wciąż się tym zajmujemy, jednak wygląda na to, że wielu żałosnych dupków wymienia się anegdotkami na temat swoich doświadczeń z różnymi prostytutkami, oceniając je wedle takich kryteriów jak rozmiar biustu czy zakres usług… – Recenzują dziwki? – zapytała Helen, nieco nie dowierzając. – Można tak to ująć. Wygląda to trochę jak przewodnik dla amatorów płatnego seksu. Odwiedził też wiele stron z paniami do towarzystwa – ciągnęła dalej McAndrew. – Do tej pory nie znaleźliśmy jednak dowodów na to, że korzystał z ich usług, co mogłoby sugerować, że jego gust był nieco bardziej… przyziemny… – Skupmy się – przerwała jej Helen. – Nie jesteśmy tutaj, by osądzać Alana Matthewsa. Mamy tylko znaleźć jego zabójcę. Bez względu na naszą opinię o nim, jest mężem i ojcem, a my musimy dowiedzieć się, kto odpowiada za jego śmierć. „…zanim zabije znowu”. Omal nie powiedziała tego na głos, ale w ostatniej chwili ugryzła się w język. – Sprawdźmy, skąd brał pieniądze na swoje hobby. Im bardziej egzotyczne zainteresowania, tym droższe. Jego rodzina nie posiada własnego domu, do tego mają czwórkę dzieci, a Alan był jedynym żywicielem. Najwyraźniej wielokrotnie korzystał z płatnych stron pornograficznych. Skąd miał fundusze? Może wisiał pieniądze jakiemuś alfonsowi? Czy dlatego zginął? Ten jeden raz nikt z zespołu nie odpowiedział – wszyscy wpatrywali się w punkt za jej plecami. Helen odwróciła się i w drzwiach zobaczyła zdenerwowanego policjanta w mundurze. Po jego wyrazie twarzy odgadła powód nagłej wizyty. Mimo to dreszcz wstrząsnął jej ciałem, kiedy usłyszała: – Znaleźli kolejnego trupa.



021/121 Wróciła do domu cała i zdrowa. Założyła lateksowe rękawiczki i przyjrzała się swoim zdobyczom. Dwieście funtów w gotówce przełożyła do swojej torebki, a potem zajęła się kartami kredytowymi. Ciach, ciach, ciach, ostrze nożyczek pocięło je gładko, ale żeby mieć absolutną pewność, wrzuciła je na dziesięć minut do piecyka. Trudno było odwrócić od nich wzrok, gdy topiły się w puszczającą bąbelki masę. Potem prawo jazdy. Nie chciała patrzeć na nazwisko, zamiast tego koncentrując się na zdjęciu. Bała się zobaczyć, czyje życie właśnie zniszczyła? Czy raczej celowo do ostatniej chwili zwlekała z odkryciem, budując napięcie? Zerknęła. Christopher Reid. Pod jego nazwiskiem adres zameldowania. Przyjrzała się literkom, intensywnie myśląc. Potem przejrzała resztę zawartości jego portfela – wizytówki, karty lojalnościowe, kwity z pralni… Całkowicie prozaiczne. Usatysfakcjonowana, wstała. Liczył się czas; musiała się pośpieszyć. Otworzyła stary piecyk, w którym rozpaliło się porządnie, gdy dołożyła do niego drewna. Wrzuciła portfel do środka i patrzyła, jak płonie. Rozebrała się szybko. Kiedy jej poplamione krwią ubrania wylądowały w płomieniach, te wystrzeliły w górę i dziewczyna musiała się odsunąć. Nagle poczuła się głupio, stojąc nago w pokoju, wciąż umazana krwią na twarzy i włosach. Pobiegła pod prysznic, umyła się i ubrała. Później będzie czas na porządną kąpiel, teraz się spieszyła. Otworzyła lodówkę, złapała wypełnioną do połowy butelkę energetyka i wypiła wszystko duszkiem. Niedojedzone ciasto, kilka kawałków kurczaka, dietetyczny mleczny napój; wszystko zabrała, nagle czując potworny głód i zawroty głowy. Nasycona, zajrzała jeszcze raz do lodówki. Na górnej półce leżała jej nagroda. W plastikowym pudełku spoczywało wygodnie ludzkie serce. Wyjęła je i postawiła na stole. Sięgnęła po taśmę, nożyczki i karton. Musiała dostarczyć paczkę.



022/121 Podskoczyła na dźwięk dzwonka. Jessica Reid wstała szybko, porzucając zadanie nakarmienia osiemnastomiesięcznej córki, i pośpieszyła do drzwi. Kiedy obudziła się późno i nie zobaczyła męża po drugiej stronie łóżka, była zdezorientowana. Później sprawdziła, że nie ma ani Chrisa, ani jego samochodu, a gdy zabrakło też jakiejkolwiek wiadomości od niego, bardzo się zmartwiła. Gdzie się podziewał? Nie dzwoniła jeszcze na policję, w nadziei, że istniała jakaś banalna przyczyna jego nieobecności. A teraz pobiegła do drzwi, spodziewając się przepraszającego Chrisa po drugiej stronie. Ale na progu stanął kurier z paczką i prosił o podpis. Rzuciła przesyłkę na stół i wróciła do Sally, która domagała się kolejnej porcji przetartego jabłka. Włożyła dziecku łyżeczkę słodkiego musu do buzi, jednak jej głowę zaprzątała zupełnie inna myśl. Ostatnio, od czasu pewnego odkrycia, między nią i Chrisem nie układało się najlepiej, ale przecież nie był bezdusznym człowiekiem. Nie odszedłby, pozostawiając ją w niewiedzy. Czy to możliwe, żeby ją porzucił? Porzucił je obie? Pokręciła głową. Niemożliwe, przecież nie spakował żadnych rzeczy, a poza tym uwielbiał Sally; nie zostawiłby jej. Kiedy kładła się spać, był jeszcze w domu. Zawsze szedł do łóżka później niż ona, oglądając filmy, które jej nie interesowały. Potrafił położyć się obok, nie budząc jej. Ale czy w ogóle spał zeszłej nocy? Jego piżama wciąż leżała równiutko poskładana pod poduszką, gdzie odłożył ją poprzedniego popołudnia, więc domyślała się, że nie. Musiał wyjść. Do pracy? Nie, nienawidził jej i unikał od miesięcy – nagły przypływ entuzjazmu wydawał się mało prawdopodobny. A może musiał nagle wyjechać do matki albo przyjaciela? Nie, to też odpadało. Przy pierwszej oznace kłopotów poprosiłby ją o pomoc. Więc gdzie się podziewał? Pewnie niepotrzebnie panikuje. Napięcie w ich małżeństwie nie oznacza od razu, że musi wyobrażać sobie skrajne scenariusze. Chrisowi nic się nie stało. Oczywiście że nie. Mimo całego strachu i niepewności, mimo problemów, jakie od jakiegoś czasu mieli, Jessica nagle nabrała pewności co do jednej istotnej rzeczy. Naprawdę chce, żeby ich małżeństwo przetrwało, naprawdę pragnie Christophera. W tej właśnie chwili wiedziała, że kocha swojego męża całym sercem.



023/121 Słońce nie chciało wstać. Gruby koc z chmur wisiał nad bagnami, rzucając cień na krzątających się po nich ludzi. Kilkunastu techników w skafandrach właśnie klęczało, szukając po omacku śladów na zapomnianym terenie, przyglądając się każdemu źdźbłu trawy. Helen rozejrzała się po okolicy, a w jej głowie pojawiła się nagle Marianne. Inne miejsce, inne okoliczności, ale to samo paskudne uczucie. Brutalne, bezsensowne morderstwo. Mężczyzna leżał martwy w rowie, ktoś wyrwał mu wciąż bijące serce z piersi. Gdzieś w mieście żona zamartwiała się, czekając na męża w nadziei, że nic mu się nie stało… Helen zamknęła oczy i próbowała wyobrazić sobie świat, w którym takie rzeczy się nie zdarzają. Słony posmak powietrza na chwilę przeniósł ją do szczęśliwszych czasów, wakacji rodzinnych na wyspie Sheppey. Krótkie przerwy na radość pośród mroku. Helen otworzyła gwałtownie oczy, karcąc się w myślach za bujanie w obłokach, gdy należało zająć się pracą. Kiedy tylko dotarły do niej wieści, Helen kazała wszystkim przerwać inne czynności. Każdy śledczy, każdy specjalista medycyny sądowej, każdy wolny mundurowy – wszyscy zostali wysłani do tego zapomnianego kawałka mokrej trawy. Oczywiście to zwabi prasę, jednak nie dało się tego uniknąć. Helen wiedziała, że mają do czynienia z czymś – kimś – wyjątkowym i była zdeterminowana, by użyć wszelkich dostępnych sił. Wciąż przyglądali się samochodowi, ale to na ziemi znaleźli pierwsze porządne wskazówki. Ciało ofiary zostawiło odcisk w miękkim podłożu, gdy ktoś przeciągnął je z auta do rowu. Ten ktoś miał na sobie buty na wysokim obcasie. Ślady były dość głębokie i o ile jakiś mężczyzna nie próbował ich celowo zmylić, odpowiedź wydawała się oczywista. Prostytutka zabijała swoich klientów. Alan Matthews, wielbiciel płatnego seksu, został zamordowany i okaleczony. Dwadzieścia cztery godziny później kolejny mężczyzna zginął na odległym cyplu, popularnym wśród pań lekkich obyczajów i amatorów seksu w miejscu publicznym. Wszystko wskazywało na jedno, a jednak w głowie Helen rozległ się alarm. Prostytutki ginęły z rąk swoich klientów długo przed Kubą Rozpruwaczem i dawno po nim. Aileen Wournos przeciwstawiła się temu trendowi, ale w Ameryce. Czy coś takiego mogło wydarzyć się tutaj? – Mamy nazwisko, pani inspektor. Sanderson śpieszyła w jej stronę, przesadnie starając się nie nadepnąć na nic ważnego. – Samochód należy do Christophera Reida. Mieszka w Woolston z Jessiką Reid i córką, Sally Reid.

– Ile lat ma córka? – To jeszcze małe dziecko – odparła Sanderson, zaskoczona pytaniem. – Może mieć z półtora roku. Helen jeszcze mocniej podupadła na duchu. Do jej obowiązków należało teraz poinformowanie rodzin ofiar o śmierci bliskich. Jeśli to faktycznie Christopher Reid, Helen miała nadzieję, że mimo wszystko został tu sprowadzony wbrew własnej woli. Wiedziała, że to mało prawdopodobne, ale nie mogła uwierzyć, że mężczyzna opuścił młodą żonę i maleńkie dziecko, by gzić się z prostytutką w samochodzie. Mógł istnieć jakiś inny powód, dla którego się tu znalazł? – Poszukaj jakiegoś zdjęcia Christophera Reida, które moglibyśmy porównać z wyglądem ofiary. Jeśli to naprawdę on, musimy poinformować rodzinę, zanim prasa zrobi to za nas. Sanderson ruszyła wypełnić polecenie. Helen spojrzała w dal, na taśmę policyjną furkoczącą na wietrze. Dotychczas udało im się pozostać niezauważonymi, a na miejsce zbrodni nie zjechali się jeszcze dziennikarze. Helen była zaskoczona zwłaszcza nieobecnością Emilii Garanity. Kobieta najwyraźniej zwerbowała połowę mundurowych jako swoich informatorów, a zawsze ekscytowały ją soczyste morderstwa. Ale nie w tym przypadku. Helen pokusiła się o słaby uśmiech – Emilia najwyraźniej traciła wyczucie.



024/121 – Kiedy ostatni raz tu byłam, zmyliście mi głowę. – Emilia Garanita rozsiadła się wygodnie na fotelu, zadowolona z rzadkiego luksusu wizyty w samym sercu komisariatu. Nieczęsto było się tu wzywanym przez nadinspektor we własnej osobie. – Nie wydaje mi się, bym cieszyła się sympatią nadinspektora Whittakera. Jak mu się wiedzie? – ciągnęła dalej, nie kryjąc się ze swoją złośliwością. – Przekonasz się, że jestem zupełnie inna – odparła Ceri Harwood. – Właściwie to z tego powodu cię tutaj zaprosiłam. – Żeby porozmawiać jak kobieta z kobietą? – Chciałabym wprowadzić pewne zmiany w naszych stosunkach. Wiem, że w przeszłości relacje między naszymi oficerami i prasą były napięte, a wy często czuliście się odseparowani. To nikomu nie przynosi korzyści, więc chciałam powiedzieć ci osobiście, że teraz sytuacja ulegnie zmianie. Możemy sobie nawzajem pomóc. Emilia nic na to nie odpowiedziała, próbując wyczuć, czy nadinspektor mówi szczerze. Nowi szefowie zawsze wygłaszają tego typu formułki po objęciu stanowiska, a potem i tak na każdym kroku wkurzają lokalnych dziennikarzy. – W jaki sposób? – zapytała. – Chciałabym przekazywać wam informacje o nowych ustaleniach w prowadzonych przez nas śledztwach, jednocześnie oczekując w zamian pomocy. Zaczynając od morderstwa przy Empress Road. Emilia uniosła brew – a więc jednak chodziło o konkrety. – Niedługo będę miała dla was nazwisko oraz najważniejsze szczegóły zbrodni. Oprócz tego otwieramy specjalną gorącą linię, którą chciałabym widzieć jako główny temat następnego numeru. Musimy jak najszybciej nawiązać kontakt z potencjalnymi świadkami. – Co w tym morderstwie jest takiego wyjątkowego? Harwood zawahała się na chwilę przed odpowiedzią. – Wyjątkowa brutalność. Osoba odpowiedzialna za to zabójstwo jest bardzo niebezpieczna i być może cierpi na zaburzenia psychiczne. Nie udało nam się jeszcze zdobyć rysopisu, dlatego potrzebujemy waszych oczu i uszu. Od tego może zależeć przyszłość śledztwa, Emilio. Harwood uśmiechnęła się, wymawiając imię dziennikarki, każdym gestem okazując swoją przyjaźń. – Rozmawiałaś już z inspektor Grace na ten temat? – drążyła Emilia.

– Tak, już jej uświadomiłam, że teraz sprawy będą się miały inaczej. – Żadnego odwracania uwagi? Żadnych kłamstw? – W żadnym wypadku – odparła Harwood, uśmiechając się szeroko. – Czuję, że czeka nas kwitnąca współpraca. Mam nadzieję, że się nie rozczaruję. Spotkanie zostało skończone. Emilia wstała z własnej woli; była pod wrażeniem tego, co przed chwilą zobaczyła. Harwood to cwana bestia i najwyraźniej potrafiła już ocenić charakter Grace. Emilia spodziewała się ogromnych zmian. Odniosła wrażenie, że z nową szefową policji czeka ją mnóstwo frajdy.



025/121 – Z czym mamy do czynienia? – zapytał Fortune, ziewając. Odgłos odbił się echem po biurze. Razem z Charlie tworzyli samotną wyspę na morzu dokumentów. – Cóż, Brookmire to oczywiście burdel, lecz z klasą – odparła Charlie. – Nigdy wcześniej nie widziałam tak dobrze zorganizowanej i równie dyskretnej agencji towarzyskiej. Pracują w niej atrakcyjne i doświadczone dziewczyny, które przechodzą regularne badania. Można zarezerwować spotkanie przez Internet, a do tego mają jakieś powiązania z firmą obsługującą rejsy wycieczkowe i wysyłają samochody, które odbierają klientów od razu, gdy łodzie zacumują. Opisują swoje usługi jako holistyczną pielęgnację zdrowia, ale jest też coś naprawdę ekstra. Jeśli zapłacisz kartą kredytową, na twoim rachunku transakcja zostanie zaksięgowana jako zakup materiałów biurowych. Żona nigdy się nie dowie, a do tego możesz to sobie wrzucić w koszty. Nawet nie musisz sam płacić za dziwki. – I dowiedziałaś się tego wszystkiego z zeznania? – zdziwił się Fortune; Charlie mimo wszystko wzbudziła w nim podziw. – Jeśli wiesz, jakie zadawać pytania, ludzie potrafią być zaskakująco pomocni. – Charlie nie potrafiła sobie odmówić nutki samozadowolenia w głosie. – Udało ci się coś zdziałać w kwestii listy, którą ci dałam? Edina, niechętna informatorka z Brookmire, podyktowała Charlie nazwiska wszystkich dziewczyn aktualnie zatrudnionych w spa. – Co nieco. Wiele z nich przywieziono prosto z Polski, kilka studiuje na lokalnych uniwersytetach, ale parę innych, w tym nasza ofiara, najwyraźniej wcześniej pracowało na ulicy. – Zwerbowano je i umieszczono w Brookmire? – Czemu nie? W spa jest bezpieczniej i, sądząc po mieszkaniu ofiary, finansowo też nie najgorzej. – Edina zasugerowała, że Alexia wcześniej świadczyła swoje usługi pod kuratelą rodziny Campbell. Jakieś inne dziewczyny też…? – Owszem, Campbellowie stracili kilka pracownic. Andersonowie też sporo. Charlie poczuła, jak ściska jej się żołądek. Wojny alfonsów nigdy nie należały do lekkich, a najwięcej traciły w nich dziewczyny, nie ich szefowie. – Czyżby Campbellowie zabili Alexię, żeby wystraszyć pozostałe? – Sensowne, jednak nie możemy tego udowodnić.

– Coś jeszcze? – Sprawdziłem Brookmire w ewidencji działalności gospodarczej i podatkowej. Trochę się nagrzebałem, bo mają mnóstwo słupów i zapomnianych holdingów zagranicznych, ale w końcu udało mi się dotrzeć aż do Top Line Management, „firmy organizującej eventy”, której właścicielką jest Sandra McEwan. Charlie powinna była się tego domyślić. Sandra McEwan (albo Lady Makbet, jak często ją zwano) już od ponad trzydziestu lat działała w światku prostytucji i wymuszania okupu w Southampton, odkąd rzekomo zabiła swojego męża, by przejąć jego przestępcze imperium. Z determinacją i odwagą dążyła do swoich celów – dźgnięto ją nożem już trzy razy – ale oprócz tego odznaczała się inteligencją i pomysłowością. W Brookmire przeniosła prostytucję do dwudziestego pierwszego wieku. Czyżby sprowokowała tym krwawy odwet? – Świetnie, Lloyd. Dobra robota. Po raz pierwszy użyła jego imienia i wywołała tym zamierzony efekt. Chłopak wymamrotał nieśmiałe podziękowania, a Charlie się uśmiechnęła. Może jednak stworzą razem dobry zespół. – Idźmy tym tropem. Sprawdźmy, czy uda nam się dowiedzieć, pod jakim adresem ukrywa się teraz Sandra. Co ty na to? Fortune szybko ruszył do pracy. Charlie była zadowolona. Odnalazła swój rytm i naprawdę miała nadzieję, że uda jej się wymierzyć sprawiedliwość mordercy Alexii i wsadzić kolejnego złoczyńcę za kratki. Byłoby to nie lada osiągnięcie, które z pewnością stanie się solą w oku Helen Grace.



026/121 Ludzie nigdy nie zwracają uwagi na kurierów. W kasku i skórzanym stroju wyglądali jak roboty zaprogramowane, by dotrzeć na miejsce, rzucić paczkę i odejść bez okazywania cienia własnej osobowości. Tryby maszyny codziennych interesów. Ludzie uważali, że można traktować ich nieuprzejmie, jakby brakowało im człowieczeństwa. Z pewnością miało to miejsce teraz. Właśnie stała przed biurkiem recepcji, czekając aż dwie kobiety skończą prywatną rozmowę. Zachowywały się typowo, traktując kuriera z góry, by ukryć fakt, że same były bezwartościowe. Ale i tak dostaną za swoje. Chrząknęła i w nagrodę otrzymała pełne irytacji spojrzenie od tej grubszej, która z ociąganiem ruszyła teraz swoje zwaliste ciało. – Do kogo? Nie uraczyła jej nawet pełnym zdaniem. – Stephen McPhail. Utrzymywała beznamiętny ton. – Firma? – Zenith Solutions. – Trzecie piętro. Zawahała się, nagle obawiając się wejścia do budynku ze swoją cenną przesyłką, ale natychmiast odzyskała panowanie nad sobą i ruszyła w stronę windy. Recepcjonistka Zenith nie wykazała się większą uprzejmością niż pozostałe. – Mam się podpisać? Kurier pokręcił głową i oddał paczkę – zwykłe brązowe kartonowe pudełko, owinięte taśmą klejącą. Recepcjonistka odwróciła się bez słowa i odstawiła przesyłkę na swoje biurko, a potem wznowiła przerwaną rozmowę. Kurier wyszedł, pozostając równie niezauważony, co przy wejściu. Kobieta zastanawiała się, jak długo jeszcze recepcjonistka będzie plotkować, zanim weźmie się do pracy i poinformuje swojego szefa o niespodziewanej paczce. Miała nadzieję, że nie będą czekać zbyt długo. Po jakimś czasie może zacząć brzydko pachnieć.



027/121 – Proszę cię o coś potencjalnie niebezpiecznego, więc jeśli odmówisz, uszanuję twoją decyzję. Tony spodziewał się poważniejszej sprawy, kiedy Helen zaprosiła go na spotkanie w Starym Niedźwiedziu, paskudnym pubie niedaleko komisariatu. Właśnie tam chodziło się wtedy, gdy należało omówić coś bez świadków. – Wiem, że już wcześniej pracowałeś jako tajny agent i znasz tę robotę – ciągnęła dalej Helen – ale teraz warunki są inne. Mimo to jesteś moim najlepszym śledczym, więc… – Co dokładnie miałbym zrobić? – odparł Tony, zakłopotany komplementem. – Wygląda na to, że nasza zabójczyni wybiera ofiary spośród mężczyzn szukających płatnego seksu – kontynuowała Helen. – Moglibyśmy opublikować w „Evening News” ogłoszenie, prosząc klientów prostytutek o pomoc, ale jakoś mi się to nie widzi. Dziewczyny z ulic nie chcą nic powiedzieć McAndrew… – Dlatego musimy wysłać kogoś na front. – Właśnie tak. Tony nic nie odpowiedział. Na jego twarzy malował się neutralny wyraz, jednak w rzeczywistości wizja takiej misji ekscytowała go. Życie Tony’ego od bardzo dawna było poddane surowemu reżimowi, kusiła go szansa na akcję. – Podążanie tropem motywu i modus operandi nie zawiedzie nas daleko ze względu na brak śladów i starannie dobierane lokacje. Potrzebujemy kogoś w terenie, udającego klienta, żeby trochę powęszył. Wiem, że potrzebujesz czasu na podjęcie decyzji. I jestem pewna, że masz mnóstwo pytań, ale potrzebuję szybkiej odpowiedzi. To może być… Helen zawahała się, ostrożnie dobierając słowa. – To może być coś naprawdę poważnego. I chcę sprawę zdusić w zarodku. Tony obiecał przemyśleć propozycję przez noc, jednak wiedział już, że się zgodzi. Z pewnością musiał się liczyć z niebezpieczeństwem, lecz jeśli on tego nie zrobi, ktoś zajmie jego miejsce. Ktoś mniej doświadczony. Zajął teraz stanowisko Marka Fullera, a to zobowiązuje. Mark nigdy by się nie wymigał z takiej akcji, a przecież miał dziecko, na Boga. Helen wróciła do centrum operacyjnego, zostawiając Tony’ego sam na sam z myślami. Pozwolił sobie wypić jedno piwo i już mentalnie przygotowywał się na czekające go wyzwanie. Jak powie o tym Nicoli? Jak uspokoi ją i zapewni, że ryzyko jest minimalne? Siedział sam, pogrążony w myślach, sącząc bursztynowy napój – ostatni napitek skazanego

człowieka.



028/121 Zakradła się za jej plecami zupełnie bezgłośnie. Charlie była tak skupiona na pracy i podekscytowana swoimi odkryciami, że zupełnie nie zauważyła Harwood. – Jak sobie radzisz, Charlie? Dziewczyna aż podskoczyła, zaskoczona nagłym najściem. Odwróciła się i wydukała odpowiedź – zwierzchniczka zaglądająca ci przez ramię potrafi działać na nerwy. – Rozgościłaś się już? – kontynuowała Harwood. – Tak, proszę pani. Udało mi się pchnąć sprawę do przodu, a wszyscy przyjęli mnie bardzo serdecznie. A przynajmniej ci, których spotkałam na komisariacie. – Ach tak, wróciłaś w dość gorącym momencie. Ale cieszę się, że znowu tu jesteś, Charlie. Szkoda byłoby stracić tak utalentowaną funkcjonariuszkę. Charlie nic nie odpowiedziała. Czy tak należało przyjąć niezasłużony komplement? Przez prawie rok musiała odchorować wydarzenie, które omal nie pozbawiło ją życia – nie mogło to dobrze wyglądać w oczach nowego nadinspektora. Dziewczyna spodziewała się, że w następstwie porwania zasugerują jej, że w innym miejscu może się poczuć lepiej, ale ta propozycja nigdy nie padła. Zamiast tego zachęcono ją do powrotu na dawne stanowisko i jeszcze usłyszała pochwałę z ust kobiety, której praktycznie w ogóle nie znała. – Nie śpiesz się – ciągnęła dalej Harwood. – Rób to, w czym jesteś dobra. I przychodź do mnie, jeśli pojawią się jakieś problemy, dobrze? Moje biuro zawsze stoi dla ciebie otworem. – Tak jest, proszę pani. I dziękuję. Za wszystko. Harwood wyszczerzyła zęby w szerokim, atrakcyjnym uśmiechu. Charlie zdała sobie sprawę, że powiedziała zbyt mało, dlatego dorzuciła jeszcze: – Wiem, że nie zna mnie pani zbyt dobrze i byłoby całkowicie zrozumiałe, gdyby umyła pani ręce w mojej sprawie. Mimo to chciałam powiedzieć, że jestem naprawdę wdzięczna za podarowanie mi tej szansy – Charlie plotła trzy po trzy, ale nie mogła się powstrzymać – i chcę jeszcze zapewnić, że pani nie zawiodę. Nie pożałuje pani swojej decyzji. Harwood przyjrzała się jej, najwyraźniej rozbawiona wylewną odpowiedzią, a potem poklepała dziewczynę po ramieniu. – Nie wątpiłam w to ani sekundy. Odwróciła się, by odejść, ale Charlie ją zatrzymała: – Jest jeszcze jedna rzecz. Nowy trop w sprawie zabójstwa Alexii Louszko. Harwood spojrzała na nią zaintrygowana.

– Fortune’owi udało się ustalić, że luksusowy burdel, w którym pracowała Alexia, należy do Sandry McEwan. Charlie zawahała się, nie mając pewności, czy to nazwisko cokolwiek powie nowej przełożonej. – Znam ją. Kontynuuj. – Trochę mnie to zaskoczyło, że posiada prawo własności do całego budynku. Nie zdawałam sobie sprawy, że dysponuje takimi funduszami. Dlatego zaczęłam dalej kopać, żeby sprawdzić, czy posiada jeszcze jakieś inne nieruchomości w Southampton. – I? Charlie znowu zamilkła na moment. Powinna powiedzieć to Harwood od razu, nie uprzedzając wcześniej Helen? I tak było już za późno – Harwood spodziewała się coś usłyszeć. – Właśnie do niej należy budynek przy Empress Road. Teraz udało jej się porządnie zaintrygować przełożoną. Sięgnęła po wydruk mapy ulicy, którą ściągnęła z księgi wieczystej, i podała Harwood. – A dokładniej, jest właścicielką całego szeregu opuszczonych domów. Ciało Alana Matthewsa zostało znalezione w czwartym. Harwood przyswoiła tę informację, a Charlie ciągnęła dalej: – Alexia została zabita i okaleczona prawdopodobnie przez Campbellów. Wcześniej pracowała dla nich na ulicy, zanim przeniosła się do Brookmire. Dzień później klient prostytutki zostaje znaleziony martwy w budynku należącym do Sandry McEwan. – Twoim zdaniem Sandra chciała przekazać im wiadomość. Oko za oko? – Możliwe. Doświadczenie uczy, że jeśli ktoś zdecyduje się wypowiedzieć wojnę Sandrze McEwan, lepiej niech przygotuje się na poniesienie konsekwencji. Harwood skrzywiła się. Nikt nie potrzebował wojny alfonsów, bo często kończyły się krwawo i zawsze trafiały do gazet. – Przyprowadź ją do nas. Harwood już ruszyła do drzwi. – Powinnam uprzedzić inspektor Grace, zanim… – Przyprowadź ją, Brooks.



029/121 Ścisnęli się na małej przestrzeni jak zwierzęta w ubojni. Zaskakujące, jak szybko cały profesjonalizm potrafi wyparować. Pracownicy Zenith Solutions schowali się w atrium, zbyt zaniepokojeni, żeby wrócić do biur, ale też zbyt podekscytowani, by iść do domów. Helen minęła ich, wbiegając na trzecie piętro. Stephen McPhail, dyrekor Zenith, z całych sił próbował opanować nerwy, lecz wydarzenia z poranka wyraźnie nim wstrząsnęły. Schował się w swoim gabinecie, gdzie towarzyszyła mu wieloletnia sekretarka, Angie. Pudełko zostało na biurku Angie. Kiedy wypadło jej z rąk, przewróciło się na bok, a zakrwawione serce potoczyło się na blat. Leżało tam teraz nieruchomo, pilnowane przez dwóch funkcjonariuszy, którzy nie chcieli na nie patrzeć. Wieko pudełka opadło leniwie, ukazując słowo „kanalia” namalowane krwią, by dobitnie przekazać prostą wiadomość. – Zdaję sobie sprawę, że jest pani wyjątkowo zaniepokojona tym, co się stało, ale musimy zadać pani kilka pytań, póki wydarzenia są świeże. Nie ma pani nic przeciwko? Helen rozmawiała z Angie, której udało się kiwnąć głową w przerwie między kolejnymi pociągnięciami nosem. – Z jakiej firmy był kurier? – Nie powiedziała. Nie miała też logo. – Jest pani pewna, że to kobieta? – Tak. Nie mówiła zbyt wiele… ale tak. – Widziała pani jej twarz? – Nie. Miała na głowie kask. Szczerze mówiąc, nie zwróciłam na nią szczególnej uwagi. Helen zaklęła w duchu. – Wzrost? – Nie jestem pewna. Metr siedemdziesiąt pięć? – Kolor włosów? – Nie przyjrzałam się. Helen kiwnęła głową, ukrywając pod uśmiechem rozczarowanie niezbyt spostrzegawczą Angie. Czy to możliwe, by kobieta wiedziała, że może wejść, nie wzbudzając żadnego zainteresowania, czy po prostu miała szczęście? – Poproszę naszego rysownika o sporządzenie portretu pamięciowego z pani pomocą. Jeśli

poda pani pełny opis ubrań, kasku i dodatkowych cech wyglądu kuriera, będziemy mogli stworzyć dokładny rysopis. Nie ma pani nic przeciwko? Angie pokręciła głową, więc Helen przeszła do Stephena McPhaila. – Będziemy potrzebować listy z danymi osobowymi i adresowymi wszystkich pracowników, zarówno tych dzisiaj obecnych, jak i nieobecnych. – Oczywiście – odparł McPhail. Nacisnął kilka klawiszy i nagle drukarka ożyła. – Mamy dwudziestu stałych pracowników i zaledwie dwoje nie pojawiło się dzisiaj w pracy. Helen Baxter jest na urlopie, a Chris Reid… cóż, nie jestem pewien, co się z nim dzieje. Helen nie dała niczego po sobie poznać. – Mają państwo monitoring? – ciągnęła dalej. – Obawiam się, że my nie, za to mają kamery w recepcji. Z pewnością zarządcy budynku przekażą państwu, co trzeba. Rozpaczliwie próbował im pomóc i posprzątać ten bałagan. Helen chciała skrócić jego cierpienia, jednak nie mogła. – Nie mamy powodu, by uważać, że chodziło konkretnie o pana, ale… czy istnieje ktoś, kto mógłby chcieć w ten sposób pana zaatakować? Ktoś, kogo w ostatnim czasie pan zwolnił? Niezadowolony klient? A może członek rodziny? – Zajmujemy się usługami informatycznymi – odparł McPhail, jakby to wszystko wyjaśniało. – Nasi pracownicy są z nami od miesięcy, jeśli nie lat. Dlatego nie, nie znam nikogo, kto… mógłby zrobić coś takiego… Zawahał się. – Proszę się tym nie przejmować. Jestem pewna, że to głupi żart. Zostawimy tutaj kilku funkcjonariuszy, którzy w ciągu najbliższych paru dni będą rozmawiać z pracownikami, ale powinni państwo spróbować wrócić do normalnych zadań. Nie ma sensu tracić pieniędzy z powodu makabrycznego dowcipu. McPhail kiwnął głową, jakby nieco uspokojony, więc Helen udała się do recepcji. Charles Holland, przedstawiciel firmy zarządzającej budynkiem, pojawił się tam już jakiś czas wcześniej i czekał na nią. Szybko załatwił nagrania z poranka, z determinacją próbując przekazać odpowiedzialność za te nieprzyjemności komuś innemu. Technicy medycyny sądowej już przyjechali i właśnie szli na górę, żeby odebrać serce, co bardzo podekscytowało pracowników Zenitha. Dostarczenie organu do miejsca pracy ofiary, a nie domu, stanowiło interesującą zmianę w zachowaniu zabójcy. Z pewnością było to bardziej ryzykowne posunięcie, ale też gwarantowało większą uwagę. Czy o to właśnie chodziło? W co pogrywał sobie zabójca? I do czego ta gra zmierzała?



030/121 Nie marnowała czasu. Helen pośpieszyła przez miasto, trzymając się bocznych dróg. Przesadzała z ostrożnością, ale istniała możliwość, że jeden z wystraszonych pracowników zawiadomi prasę, a Helen nie chciała, by ktoś ją śledził. Jechała właśnie do domu Reidów – żeby zniszczyć szczęście oraz zadać bolesny cios – i musiała mieć pewność, że jest sama. Widok legitymacji policyjnej w ręku Helen sprawił, że twarz Jessiki Reid natychmiast zmieniła kolor; kobieta wyglądała, jakby miała zaraz zemdleć. Alison Vaughn, doświadczona funkcjonariuszka z Biura Wsparcia Rodzin Ofiar, o której obecność poprosiła Helen, zareagowała szybko. Złapała Jessikę uspokajająco za łokieć, a potem wprowadziła do środka. Helen ruszyła za nimi, ostrożnie zamykając za sobą drzwi. Połtoraroczna córeczka kobiety siedziała na środku pokoju, radośnie gaworząc na widok niespodziewanych gości. Sally była energicznym i chętnym do zabawy dzieckiem, a Alison natychmiast wzięła ją na ręce i próbowała zabawić. – Nie żyje? Pytanie Jessiki było brutalnie bezpośrednie. Kobieta cała drżała, a w oczach pojawiły się łzy. Helen zerknęła na zdjęcia rodzinne stojące w ramkach na kominku – nie było wątpliwości, że mąż Jessiki to ostatnia ofiara zabójczyni. – Dzisiejszego ranka znaleźliśmy ciało mężczyzny. Mamy pewne przesłanki, by sądzić, że to Chris. Jessica opuściła głowę i zaczęła szlochać. Próbowała zdusić łzy, żeby ukryć rozpacz przed córką, ale szok okazał się zbyt wielki. – Czeka panią kilka ciężkich, przerażających i wyniszczających dni, jednak chcę, żeby pani wiedziała, że przez cały czas może pani liczyć na nasze wsparcie. Alison pomoże zająć się Sally i odpowie na wszystkie pani pytania. Jeśli może pani poprosić o pomoc rodzinę, powinna się pani od razu z nimi skontaktować. Może pani nawet rozważyć przeniesienie się gdzieś indziej na kilka dni. Nie mogę zagwarantować, że prasa nie będzie pani nękać, jeśli pani tu zostanie. Jessica uniosła wzrok, zaskoczona. – Dlaczego mieliby to robić? – Wygląda na to, że Chris został zamordowany. Wiem, że trudno się z tym pogodzić… i że czuje się pani jak w koszmarnym śnie, ale nie mogę ukrywać faktów. Muszę powiedzieć wszystko, żeby mogła pani pomóc nam namierzyć sprawcę. – Jak?... Gdzie?

– Został znaleziony na bagnach. Pojechał tam dzisiaj, wcześnie rano. – Dlaczego? Dlaczego tam pojechał? Nigdy tam nie jeździliśmy… nigdy tam nie byliśmy. – Prawdopodobnie pojechał tam z kobietą. – Z kim?! W głosie Jessiki zabrzmiała gniewna nuta. – Nie znamy jej tożsamości… Ale najprawdopodobniej jest prostytutką. Jessica zamknęła oczy, przerażona. Helen z głębokim współczuciem patrzyła, jak kolejny fundament życia kobiety właśnie się wali. Życie pani inspektor również wielokrotnie rozpadło się na kawałki, więc wiedziała, jakiego bólu właśnie doświadczała Jessica. Niemniej jednak musiała przekazać jej całą prawdę, niczego nie zatajając. – Bagniska od czasu do czasu są wykorzystywane przez prostytutki jako dyskretne miejsce prowadzenia usług. Uważamy, że właśnie dlatego pani mąż tam pojechał. Naprawdę mi przykro… – Pieprzony, głupi skurwiel. Jessica wypluła z siebie te słowa z taką gwałtownością, że wszyscy w pokoju zamarli. Sally uniosła wzrok znad zabawek, po raz pierwszy wyczuwając, że coś jest nie tak. – Głupi, tchórzliwy, samolubny, pieprzony… skurwiel. Płakała już bez skrupułów, rzewnie i żałośnie. Helen jej nie przerywała. W końcu kobieta nieco się uspokoiła. – Potrafi pani powiedzieć, czy Chris korzystał wcześniej z usług prostytutek? – Nie! Myśli pani, że bym mu na to pozwoliła? Co pani sobie wyobraża, że jestem jakimś popychadłem? Oczy Jessiki zapłonęły żywym ogniem. – Oczywiście że nie. Wiem, że nie przyzwalałaby pani na to, ale czasami żony mają pewne podejrzenia, obawy, do których nie chcą się przyznać. Czy żywiła pani takie obawy względem Chrisa? Czy coś panią niepokoiło? Jessica spuściła teraz wzrok, nie mogąc spojrzeć policjantce w oczy. Helen miała teraz pewność, że trafiła w czuły punkt, i musiała pociągnąć żonę ofiary za język. – Jeśli ma mi pani coś do powiedzenia… – Nie spodziewałam się… Jessica próbowała zaczerpnąć powietrza, co nie było łatwe; szok zbierał swoje żniwo. Helen kazała Alison przynieść szklankę wody. – On… obiecał. On obiecał. – Co pani obiecał? – Odkąd urodziła się Sally, my nie… no wie pani… niezbyt często. Helen nic nie odpowiedziała. Czuła, że zaraz się czegoś dowie i lepiej było teraz nie przerywać Jessice. – Zawsze byliśmy tacy zmęczeni – ciągnęła dalej – i ciągle mieliśmy tyle rzeczy do zrobienia.

Zrobiła głęboki wdech, a potem powiedziała: – Kilka miesięcy temu skorzystałam z laptopa Chrisa, bo mój był zepsuty. Kolejny wdech. – Otworzyłam przeglądarkę, żeby wejść na stronę supermarketu… i wtedy znalazłam te wszystkie zakładki. Głupi sukinsyn nawet nie próbował ich ukryć. – Pornografia? – zapytała Helen. Jessica kiwnęła głową. – Kliknęłam na jeden z odnośników. Chciałam wiedzieć. To było… obrzydliwe. Młoda dziewczyna, najwyżej siedemnastoletnia, i mnóstwo kolesi… stali w pieprzonej kolejce do niej. – Rozmawiała pani z nim o tym? – Tak. Zadzwoniłam do niego do pracy. Przyjechał od razu do domu. – Jej ton nieco złagodniał, kiedy kontynuowała opowieść. – Był przerażony. Zawstydzony. Nienawidził siebie za to, że mnie zranił. Ja nienawidziłam go za oglądanie tego… czegoś, ale obiecał, że już nigdy więcej tego nie zrobi. I mówił szczerze. Naprawdę mówił szczerze. Patrzyła na Helen błagalnym wzrokiem, bez słów prosząc ją, by nie potępiała jej męża. – Nie wątpię, że mówił szczerze. Z pewnością był dobrym mężem i ojcem… – Jest. Był. Kochał Sally, kochał mnie… W tym momencie nogi się pod nią ugięły; ciężar ostatnich wydarzeń w końcu przygniótł Jessikę. Została okradziona z męża, a wspomnienie o nim na zawsze zostało zniszczone. Jego lekkomyślne zachowanie kosztowało go wiele, jego bliscy zapłacili jednak jeszcze większą cenę. Właśnie zaglądali w długi, ciemny tunel. Nagle Helen poczuła gniew. Osoba odpowiedzialna za te zbrodnie wiedziała, co robi. Zamierzała przysporzyć jak najwięcej bólu niewinnym rodzinom. Chciała je unicestwić, zabrać w podróż poza granice ludzkiej wytrzymałości. Ale Helen jej na to nie pozwoli. Prędzej sama ją zniszczy. Zostawiła Alison z młodą wdową, a sama wyszła. Posłaniec nigdy nie jest mile widziany przez tych, którym przynosi wieść o śmierci. A poza tym miała coś do zrobienia.



031/121 Helen wymaszerowała z budynku, pewna tego, że Alison powoli doprowadzi Jessikę do względnie stabilnego stanu. Alison była wprost stworzona do tej pracy, cierpliwa, łagodna i mądra. Kiedy nadejdzie odpowiedni czas, każe Jessice usiąść i opowie jej wszystkie szczegóły śmierci męża. Jessica musi je poznać, musi zrozumieć, dlaczego Chris stanie się teraz obiektem plotek i spekulacji. Ale w tej chwili było jeszcze na to za wcześnie, szok nie pozwoliłby jej tego pojąć; Alison będzie wiedziała, kiedy nadejdzie czas. – Czyżbyś ścigała kolejnego seryjnego mordercę, Helen? Helen obróciła się gwałtownie, ale poznała ten głos od razu. – Naprawdę masz pecha, prawda? Emilia Garanita zamknęła drzwi swojego fiata i podeszła bliżej. Jakim cudem dotarła tutaj tak szybko? – Zanim każesz mi spadać, pozwól, że opowiem ci o moim dzisiejszym spotkaniu z twoją szefową. Ceri Harwood to powiew świeżego powietrza, nieprawdaż? Obiecała, że będzie otwarta i szczera w kontakcie z nami, wiesz, przysługa za przysługę. Powiedziała również, że o wszystkim zostałaś poinformowana. Dlatego zacznijmy od nowa, dobrze? Co wiecie już o tym mordercy i jak „Evening News” może pomóc w śledztwie? Długopis i notatnik miała już przygotowane, a w głosie brzmiała niewinność i entuzjazm. Boże, Helen miała straszną ochotę uderzyć ją w nos – nigdy wcześniej nie poznała nikogo, kto wydawałby się tak zadowolony z nieszczęścia zwykłych ludzi. Emilia Garanita to ghul, ale bez rehabilitujących go cech. – Jeśli nadinspektor Harwood zaproponowała przekazanie informacji, z pewnością to zrobi. Ona nie rzuca słów na wiatr. – Nie wygłupiaj się, Helen. Chcę znać szczegóły. Chcę wyłączności. Helen otaksowała ją wzrokiem. Widziała, że Emilia nie kłamie. Jakimś cudem Harwood była teraz po jej stronie. Kto kogo przekonał? Co więcej, dziennikarce udało się dostać do domu Reidów niemal tak szybko, jak Helen. Nie można jej było już pokonać siłą. Helen musiała działać rozważnie. – Będę miała dla ciebie zdjęcie i nazwisko jeszcze dziś wieczorem. Zdążysz opublikować. Morderstwo przy Empress Road było brutalne i obejmowało także elementy tortur. Właśnie badamy możliwe powiązania z przestępczością zorganizowaną, ze szczególnym uwzględnieniem narkotyków i prostytucji. Prosimy potencjalnych świadków o telefon na

anonimową gorącą linię. To musi na razie wystarczyć. – I w zupełności wystarczy. Widzisz, to nie boli, prawda? Helen uśmiechnęła się do Emilii. Zaskoczył ją brak pytania o Christophera Reida. Zaskoczył i przyniósł ulgę, jednak nie zamierzała stać jak kołek i czekać na dalszą część przesłuchania. Wsiadła na swój motor i ruszyła, a odbicie Emilii w lusterku wstecznym malało z każdą sekundą. Zaczęła się rozluźniać dopiero na autostradzie. Southampton długo stanowiło dla Helen szczęśliwy dom, jednak stawało się coraz bardziej nieprzyjaznym i krwawym miejscem. Miała przeczucie, że niedługo rozpęta się prawdziwa burza. Nagle poczuła, że traci grunt pod nogami. Dlaczego Harwood układała się z Emilią za jej plecami? Jakiego rodzaju targu dobiły? Na czyje wsparcie będzie mogła liczyć Helen w zbliżających się mrocznych dniach? Wcześniej miała u boku Marka i Charlie, a teraz kogo? Nawet nie zauważyła, że jedzie w stronę Aldershot. Dziwne, jak mocno ją tam ciągnęło, nawet jeśli Robert Stonehill nie miał pojęcia o jej istnieniu. Instynkt podpowiadał jej, żeby się nad tym dwa razy zastanowiła i zawróciła, ale zagłuszyła go, zwiększając prędkość. Zakradła się do miasteczka pod osłoną ciemności. Wiedziała, że Roberta nie było w domu, więc pojechała prosto do Tesco, w którym pracował. Zaparkowała swój motor niedaleko i usiadła przy stoliku w kawiarni po drugiej stronie ulicy. Tutaj miała dobry punkt obserwacyjny i mogła patrzeć, jak chłopak przed wieczornym napływem klientów uzupełnia brakujące butelki z alkoholem w lodówce. Nie należał do wyjątkowo pilnych pracowników; wykonywał absolutne minimum, resztę czasu poświęcając na rozmowy z koleżankami. Jedna z nich – Alice? Anna? – ładna dziewiętnastoletnia brunetka, dość często do niego zaglądała. Helen zanotowała sobie w pamięci, by mieć na nią oko. Mijały kolejne godziny, dwudziesta, dwudziesta pierwsza, a Helen miała coraz większe problemy ze skupieniem uwagi, poddając się powoli zmęczeniu i głodowi. Czyżby traciła tutaj czas? Co chciała w ten sposób osiągnąć? Będzie przez resztę życia go obserwować, ukradkiem wykorzystując więzi, które w rzeczywistości nie istniały? Robert wyszedł szybko ze sklepu i ruszył w dół ulicy. Jak zwykle Helen policzyła do piętnastu i opuściła swoją kryjówkę, swobodnie i cicho ruszając jego śladem. Robert kilka razy rozejrzał się na boki, jakby spodziewał się kogoś spotkać albo obawiał się tego, ale nigdy nie patrzył bezpośrednio do tyłu, więc Helen pozostawała niezauważona. Dotarli już do centrum miasteczka. Robert bez ostrzeżenia zanurkował w Czerwonym Lwie, dużej pijalni, w której pojawiał się już wcześniej. Helen poczekała chwilę i również weszła do środka, przyciskając do ucha telefon, jakby właśnie prowadziła rozmowę. Nie zobaczyła go w pobliżu, więc przestała udawać. Przeszukała cały parter, a potem ruszyła na środkowy poziom. Wciąż nic. Czyżby ją zauważył i wykorzystał knajpę, żeby pozbyć się ogona? Zbiegła do piwnicy; jak się spodziewała, znalazł się w ostatnim miejscu, którego jeszcze nie sprawdziła, schowany głęboko w trzewiach pubu. Zajęli z kolegami boks; najwyraźniej humory im

dopisywały. Helen była zaciekawiona, jednak nie mogła podejść wystarczająco blisko, żeby podsłuchać ich rozmowę, więc zamówiła drinka i usiadła, czekając. Już dawno minęła jedenasta, lecz chłopcy nie zbierali się do wyjścia. Lokal miał licencję i mógł sprzedawać alkohol aż do drugiej w nocy, ale tego wieczora koledzy Roberta wydawali się ograniczać napoje wyskokowe. Wyglądali na zdenerwowanych. Helen bała się, że ich wystraszyła. – Randka nie wypaliła? Helen nagle wytrącił z zamyślenia biznesmen z nadwagą, który najwyraźniej przyszedł do pubu po pracy, żeby ugasić pragnienie. – Czekam na swojego męża – skłamała. – Zawsze się spóźnia, co? Jakbym miał taką żonę, to bym się nie spóźniał. – Miał dzisiaj zawody. Jak wraca z Londynu, zawsze trafia na korki. – Zawody? – W walce w klatkach. Mają dużą imprezę w Docklands. Jak chcesz, poczekaj ze mną, możesz z nim pogadać. Lubi rozmawiać z klientami i powinien tu być dosłownie za chwilę. – To bardzo miłe z twojej strony, ale… Już się wycofywał. Helen zdusiła śmiech i na powrót skupiła się na Robercie. Kiedy jednak spojrzała w jego stronę, on patrzył prosto na nią. Natychmiast spuściła wzrok, zajmując się telefonem. Przyłapał ją? Lepiej dmuchać na zimne. Po krótkiej chwili Helen udała, że ktoś do niej dzwoni i przeszła na parter, zajmując dyskretne miejsce do obserwacji. Dwadzieścia minut później Robert i jego koledzy minęli ją i wyszli z knajpy, najwyraźniej nie mając pojęcia o jej istnieniu. Dochodziła już północ i ulice opustoszały. Helen ruszyła śladem chłopaków i nagle zdała sobie sprawę, w jak idiotycznym znalazła się położeniu, sama w ciemności. Potrafiła poradzić sobie w wielu sytuacjach, ale na pewno nie pokonałaby grupy mężczyzn. Co jeśli zauważą, że ich śledzi i zechcą wziąć sprawy w swoje ręce? Została nieco z tyłu i zaczęła zastanawiać się nad powrotem, lecz wtedy nagle chłopcy zatrzymali się. Rozejrzeli się na boki, a potem wyprowadzili kosz na kółkach z pobliskiej alejki. Davey, lider, wspiął się na niego. Dzięki temu mógł dostać się do niewielkiego okna, znajdującego się na wysokości ramienia. Wyciągnął łom z plecaka i próbował podważyć okiennicę, podczas gdy pozostali stali na warcie. Helen przycisnęła się do ściany. Była wściekła na siebie, że na własne życzenie znalazła się w takiej kłopotliwej sytuacji. Wreszcie okno stanęło otworem i Davey wcisnął się do środka. Robert był następny w kolejce. Wskoczył na kosz, a potem przez okno z gracją gimnastyka. Reszta została na zewnątrz, wyglądając nerwowo przechodniów. Usłyszeli hałas i obejrzeli się, ale to tylko jakaś kobieta mijała ich, najwyraźniej niczego nie zauważywszy. Helen przyśpieszyła. Wszystko poszło nie tak; chciała już tylko jak najszybciej stąd uciec. Przy każdym kroku przeklinała w myślach swoją głupotę. Niewinny człowiek właśnie był okradany, a przecież do jej obowiązków należało powstrzymanie złoczyńców i zgłoszenie sprawy.

Ale oczywiście tego nie zrobi i nienawidziła siebie za to. Maszerowała szybko i za chwilę pochłonęła ją ciemność nocy. Niepotrzebnie tu przyjeżdżała.



032/121 Dom przypominał pustą skorupę. Nagą, funkcjonalną przestrzeń, której nikt nie kochał, podobnie jak innych budynków na wynajem. Jason Robins, siedząc samotnie przy stole z IKEA czuł się podobnie. Jego była żona, Samantha, zabrała ich córkę Emily na dwa tygodnie do Disneylandu razem ze swoim nowym facetem, Seanem. I chociaż Jason próbował o tym zapomnieć, skupiając się na pracy, oglądając mecz i odwiedzając starych znajomych, w rzeczywistości cały czas myślał o tym wyjeździe. Cała trójka doskonale się bawiła, jedząc watę cukrową, krzycząc wniebogłosy na kolejce górskiej i przytulając się przed pójściem spać po całym dniu zabawy, z której on był wykluczony. Nigdy nie grał pierwszych skrzypiec w małżeństwie, a po rozwodzie sytuacja się nie zmieniła. Całą swoją energię poświęcił wychowaniu Emily i zapewnieniu żonie wszystkiego, czego potrzebowała. Do tego stopnia, że zaniedbał przyjaciół i rodzinę. Kiedy Samantha przyznała się do romansu i zakończyła związek, nie miał się do kogo zwrócić, a przynajmniej do nikogo naprawdę bliskiego. Ludzie patrzyli na niego ze współczuciem i pytali go, jak sobie radzi, jednak zupełnie bez przekonania. Widział, że nikt nie dziwił się decyzji żony. Jason może nie należał do amantów i nie błyszczał w towarzystwie, ale wypruwał sobie flaki, żeby ją uszczęśliwić. I co dostał w zamian? Puste mieszkanie i walkę o opiekę nad dzieckiem. Wyrzucił resztki gotowego dania do kosza i poszedł do pomieszczenia, które agent nieruchomości nazwał gabinetem, a jego zdaniem przypominało raczej szafę. Ledwo mógł się tu obrócić, jednak i tak właśnie ten pokój najbardziej mu podpasował – tylko ten nie wydawał się pusty. Lubił jego ciepłe objęcia, więc zasiadł przy biurku i włączył komputer. Odwiedził stronę BBC News, potem przejrzał dział sportowy i wszedł na Facebooka. Zerknął tylko i od razu go wyłączył – nie chciał oglądać zdjęć ze szczęśliwego życia innych ludzi. Sprawdził pocztę, ale znalazł tylko spam i kolejny rachunek od prawnika. Westchnął znudzony. Powinien iść spać. Zastanowił się, czy wytrzyma tak wczesne pójście do łóżka; wiedział, że i tak nie zaśnie. Oczywiście wcale zresztą nie zamierzał się kłaść. Otworzył przeglądarkę, kliknął na jedną z zakładek i zobaczył tuzin różnych stron z pornografią. Kiedyś były dla niego czymś ekscytującym, ale teraz już mu się opatrzyły. Usiadł przy biurku, znudzony i smutny. Czas mijał powoli, szydząc z niego. Boże, była dopiero jedenasta wieczorem. Czeka go jeszcze dziewięć godzin, zanim będzie mógł iść do pracy. Noc rozciągała się przed nim, tworząc czarną otchłań. Zawahał się, a potem wpisał w wyszukiwarce hasło „agencja towarzyska”. Natychmiast pojawiło się mnóstwo świecących reklam na marginesie strony; oto proponowano mu poznanie

dziewczyn z Southampton. Zdziwiło go to, że wiedzieli, gdzie mieszka, ale po chwili zaczął przeglądać oferty. Wszystkie słabo skrywały zaproszenia do skorzystania z usług prostytutek – dziewczyny udawały chętne do nawiązania nowych znajomości, a w rzeczywistości poszukiwały klientów. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie robił i szczerze mówiąc, nieco się tego bał. Co, jeśli ktoś by się dowiedział? Przejrzał jeszcze kilka anonsów, czując rosnące podniecenie. Miał pieniądze. Dlaczego nie? Jeśli się czymś zarazi, przecież może się wyleczyć – w końcu nie miał komu przekazać tej choroby. Dlaczego nie miałby dla odmiany zrobić czegoś ekscytującego? Czuł, że serce bije mu szybciej, gdy głowa przerabiała kolejne scenariusze. Zaczął oglądać strony agencji, fora, wideoklipy – cały nowy świat czekał na odkrycie. Dlaczego nie miałby dla odmiany przejąć kontroli? Wykorzystać swoich pieniędzy, by wreszcie ktoś robił to, czego on chciał? Co w tym złego? Sięgnął po portfel i wyszedł z pokoju, wyłączając po drodze światło. Poczuł zew nocy i tym razem nie zamierzał mu się opierać.



033/121 Ścisnął mocno bicz i machnął nim w powietrzu. Końcówka uderzyła w plecy kobiety z satysfakcjonującym trzaskiem. Jej ramiona wygięły się w łuk i opadły, ale nie wydała z siebie żadnego dźwięku. Zniosła ból bez słowa protestu. Uniosła jeszcze raz ramiona i przygotowała się na kolejny cios. Jake przyjął wyzwanie i ponownie trzasnął biczem. Nadal nie doczekał się choćby jęku z jej strony. Minęło już kilka miesięcy, odkąd wznowili swoje spotkania. Tym razem zdecydowanie wyglądały inaczej – Jake wiedział o niej o wiele więcej i chociaż nie był wścibski, delikatnie zachęcił ją do zwierzeń, opowiadając o sobie. Podzielił się z nią swoją historią na tyle, na ile czuł się komfortowo – nikt inny nie wiedział, że jego rodzice wciąż żyli, ale nie chcieli z nim rozmawiać – a jednak niewiele udało mu się tym osiągnąć. Zdawał sobie sprawę, że znalazła u niego bezpieczne schronienie i nigdy by nie pozwolił, by to wrażenie zostało zniszczone, jednak chciał też pchnąć ich relacje na wyższy poziom. Czuł do niej coś więcej i nie było sensu temu zaprzeczać. Właśnie dlatego powinien zrezygnować z dalszych spotkań – tak postąpiłby każdy szanujący się dominator – ale próbował już tego i nie wyszło im to na dobre. Nie chodziło o miłość, a przynajmniej tak mu się wydawało. Jednak już bardzo dawno nikogo nie darzył takim uczuciem. Człowiek długo pozbawiony miłości i odrzucony z czasem zamyka się na innych ludzi. Od okresu dojrzewania Jake był w wielu związkach, zarówno z kobietami, jak i mężczyznami, starszymi i młodszymi, ale jedna rzecz pozostawała stała. Jego pragnienie wolności. Obecnie jednak coraz mniej interesowały go otwarte relacje. Dotychczas stronił od monogamii, a teraz właśnie zaczynał doceniać jej uroki. To szaleństwo, zważywszy na fakt, że z Helen nawet o krok nie zbliżyli się do uprawiania seksu, ale z drugiej strony… nie o to w tym chodziło. Było w niej coś takiego, że chciał ją chronić, uratować. Gdyby tylko mu na to pozwoliła. Dzisiejszego wieczoru odzywała się praktycznie tylko półsłówkami. Jake odniósł przygnębiające wrażenie, że cofnęli się do wczesnego etapu ich znajomości. Coś najwyraźniej ją zaniepokoiło. Mężczyzna zastanawiał się, czy spróbować z niej to wyciągnąć, kiedy nagle, zupełnie niespodziewanie, Helen powiedziała: – Masz czasami wrażenie, że zostałeś przeklęty? Pytanie było tak zaskakujące, że Jake zaniemówił. Potem jednak przesadził w drugą stronę i zaczął pleść bez ładu i składu, próbując uspokoić ją i jednocześnie czegoś się dowiedzieć, nie wychodząc na wścibskiego. Nie doczekał się żadnej odpowiedzi.

Przeszła na drugą stronę pokoju i złapała go za rękę. Przez cały ten czas mówił, ale Helen patrzyła przed siebie, prawie nie zwracając na niego uwagi. W końcu opuściła wzrok, jakby dopiero zdała sobie sprawę, że trzyma jego dłoń. Spojrzała na niego bez śladu surowości, a potem zabrała rękę. Wróciła na swoje miejsce, ubrała się i ruszyła w stronę drzwi. Zawahała się tuż przed progiem, szepcząc: – Dziękuję. Chwilę potem już jej nie było. Jake poczuł się urażony, zdziwiony i zmartwiony jednocześnie. Co się z nią działo? I dlaczego czuła się przeklęta? Tyle rzeczy przemilczała, tyle zablokowała uczuć, a Jake rozpaczliwie próbował jej pomóc. Ale nie mógł. Miał pewność, że nie mogła zwrócić się do nikogo innego. A jednak mimo determinacji zdawał sobie sprawę, że nie może naciskać. W ich relacji to ona dzierżyła władzę i niczego nie mógł jej narzucić. Pozostawało tylko czekać, aż to ona zrobi pierwszy krok.



034/121 Lady Makbet mieszkała w dużym jednorodzinnym domu na obrzeżach górnego Shirley, ku rozczarowaniu sąsiadów. Wszyscy wkoło zajmowali się prawem albo rachunkami, a Sandra McEwan czymś zupełnie innym. Zarabiała tysiące funtów rocznie na sprzedaży narkotyków i seksu. Southampton stanowiło centrum jej biznesu, kierowała wszystkimi operacjami ze swojej rezydencji. Pochodziła ze szkockiego Fife, ale uciekła od rodziny zastępczej w wieku zaledwie czternastu lat. Nie minął rok, nim zaczęła karierę prostytutki, powoli kierując się na południe i ostatecznie osiadając na wybrzeżu, gdzie trafiła pod kuratelę innego Szkota – Malcolma Childsa. Została jego kochanką, a później żoną, by w końcu – jak głosiła plotka – zabić go w czasie sesji sado-maso. Nigdy nie odnaleziono jego ciała, a McEwan gładko zajęła jego miejsce na tronie imperium, zabijając albo okaleczając każdego, kto próbował zagrozić jej pozycji. Z tuzin razy udawało jej się uniknąć więzienia, przeżyła trzy zamachy na swoje życie, a teraz prowadziła na południowym wybrzeżu wystawne życie, które w niczym nie przypominało jej egzystencji w Fife. Jej pokojówka stanowczo zaprotestowała – była dopiero siódma rano – ale Charlie miała nakaz aresztowania Sandry i nie zamierzała czekać, żeby nie umożliwić podejrzanej ucieczki. Cała posesja znajdowała się w zasięgu kamer ochrony i Sandra prawdopodobnie widziałaby przybycie policjantów. Całe szczęście tym razem była pogrążona we śnie, co zauważyła Charlie, kiedy otworzyła drzwi do bogato umeblowanej sypialni. Jej kochanek, muskularny, atletyczny mężczyzna, natychmiast wyskoczył z łóżka. Już miał dopaść Charlie, ale zawahał się na widok legitymacji policyjnej. – Spokojnie, wszystko gra. Kochanek Sandry, którego cały czas trzymała przy sobie, był eksbokserem. Prawie nigdy się nie odzywał, bo Sandra lubiła robić to za niego. – Właź z powrotem pod kołdrę. Ja się tym zajmę. – Sandro McEwan, mam nakaz… – Spokojnie, pani detektyw. Brooks, zgadza się? – Tak – odpowiedziała krótko Charlie. – Rozpoznałam panią z gazet. Jak się pani miewa? Mam nadzieję, że lepiej. – Wszystko pięknie, Sandro, więc może przestaniesz pieprzyć i wstaniesz, dobra? Podała jej szlafrok. Sandra otaksowała ją wzrokiem. – Od jak dawna znowu pani pracuje, detektyw Brooks?

– Tracę cierpliwość. – Proszę powiedzieć, to wstanę. Charlie zawahała się, a potem odparła: – Dwa dni. – Dwa dni – powtórzyła Sandra, pozwalając słowom zawisnąć w powietrzu. Podniosła swoje obfite kształty z podwójnego łóżka, nie wyciągając ręki po szlafrok, który podała jej Charlie. Kobieta nawet nie próbowała zakryć swojej nagości. – Dwa dni, a już chce pani sławy. Żeby udowodnić coś wątpiącym, prawda? Charlie spojrzała Sandrze prosto w oczy, nie zamierzając potwierdzać jej komentarzy. – Cóż, podziwiam to, Charlie, naprawdę. Ale nie próbuj mnie w to mieszać, jasne? Jowialny nastrój prysł, a wraz z nim zniknęła uprzejmość. Sandra warknęła: – O ile nie chcesz przez cały następny tydzień użerać się z moimi prawnikami dzień i noc, radzę odwrócić się do nas tym pięknym tyłeczkiem i biec z powrotem do Ceri Harwood, dobra? Podeszła bliżej, a jej nagie ciało znalazło się kilkanaście centymetrów od eleganckiego kostiumu Charlie. Ale funkcjonariuszka nawet nie mrugnęła, nie dając się onieśmielić. – Jedziesz ze mną na komisariat, Sandro. Mamy taką drobną sprawę podwójnego morderstwa, przy której przydałaby się nam twoja pomoc. Więc jak będzie? Wyjdziesz stąd jak dama? Czy mam cię wyprowadzić w kajdankach? – Nic się nie uczycie, prawda? Tacy jak ty nigdy się nie uczą. Przeklinając jak szewc, Sandra podeszła do szafy, żeby wyciągnąć jakieś ubrania. W przypadku Sandry zbrodnia faktycznie popłacała; Charlie miała właśnie okazję obejrzeć absurdalną pantomimę wyciągania i porzucania szeregu designerskich strojów od Prady, Stelli McCartney i Diane von Furstenberg… która skończyła się na wyborze dżinsów i swetra od Armaniego. – Gotowa? – zapytała Charlie, próbując nie okazać swojej irytacji. – Gotowa – odparła Sandra i uśmiechnęła się szeroko, pokazując dwa złote zęby. – Niech rozpocznie się gra.



035/121 – Dlaczego nikt mnie nie uprzedził? – Uważaj, jak się do mnie zwracasz, Helen. – Dlaczego nikt mnie nie uprzedził, pani nadinspektor? Helen nawet nie próbowała ukryć sarkazmu, a gniewu nie potrafiła już opanować. Harwood wstała i delikatnie zamknęła drzwi do swojego biura, by sekretarka nie mogła podsłuchiwać. – Nie zostałaś uprzedzona – odparła Harwood – bo cię tu nie było. McEwan potrafi szybko zniknąć, więc musieliśmy działać od razu. Poprosiłam Brooks o przyprowadzenie jej na komisariat i powiedziałam, że później wyjaśnię ci sytuację. Co niniejszym czynię. Zdroworozsądkowe wyjaśnienie Harwood nijak nie poprawiło nastroju Helen. Słusznie zirytował ją brak informacji czy po prostu wkurzyła się, że chodziło o Charlie? Szczerze mówiąc, nie potrafiła zdecydować. – Rozumiem, pani nadinspektor, ale jeśli istnieją jakieś nowe ustalenia w sprawie Alana Matthewsa, powinnam poznać je natychmiast. – Masz rację, Helen, to moja wina. Jeśli masz kogoś winić, wiń mnie. Czego oczywiście Helen zrobić nie mogła; miała związane ręce. Mimo to jeszcze raz spróbowała wyprostować sytuację: – McEwan może być zamieszana w morderstwo Louszko, jednak nie dostrzegam żadnego powiązania z zabójstwem Matthewsa. – Musimy zachować otwarty umysł, Helen. Sama powiedziałaś, że to morderstwo może być częścią wojny o wpływy. Być może mężczyzna to straty uboczne. Charlie znalazła naprawdę interesujące informacje i chciałabym, żebyśmy dobrze im się przyjrzeli. – W ogóle mi to nie pasuje. Zabójstwo było zbyt skomplikowane, zbyt osobiste. Morderca posiada wszystkie cechy osoby, która… – Osoby charakteryzującej się inteligencją, ambicją i wyobraźnią. Kogoś, kto potrafi zabić bez skrupułów i doskonale radzi sobie w myleniu tropów. Ja widzę w tej roli Sandrę McEwan, ty nie? Dalsze przekonywanie przełożonej nie miało sensu, więc Helen przyznała się do porażki i udała się do pokoju przesłuchań. Charlie czekała na nią; po przeciwnej stronie stolika siedziała Lady Makbet w towarzystwie swojego prawnika. – Miło panią widzieć, pani inspektor. – Sandra McEwan uśmiechnęła się od ucha do ucha. –

Jak tam w pracy? – Mogłabym zadać pani to samo pytanie. – U mnie wszystko świetnie. Dobrze pani wygląda. Proszę mi nie mówić, że się pani zakochała. Helen zignorowała prowokacyjną uwagę. – Detektyw Brooks właśnie pracuje nad sprawą śmierci Alexii Louszki. Pracowała dla Brookmire, o ile dobrze mi wiadomo, pod pseudonimem Agneska Suriav. Sandra nie zaprzeczyła, więc Helen ciągnęła dalej. – Została zamordowana, okaleczona i zostawiona w otwartym bagażniku porzuconego samochodu. Jej śmierć miała za zadanie przekazać wiadomość. Być może mogłaby pani zdradzić jej treść? – Chciałabym pomóc, ale ledwo znałam tę dziewczynę. Widziałam ją raptem kilka razy. – Pracowała dla ciebie, musiałaś zatrudnić ją osobiście, rozmawiać z nią… – Jestem właścicielką budynku, w którym znajduje się Brookmire. Nie potrafię powiedzieć, kto odpowiada za tę firmę. Jej prawnik nie odezwał się ani słowem. Właściwie służył tylko za ozdobę. Sandra sama doskonale wiedziała, jak rozegrać przesłuchanie. – Ściągnęłaś ją z ulicy – powiedziała Charlie, podnosząc napięcie rozmowy. – Wyszkoliłaś ją, udoskonaliłaś jej umiejętności. Ale Campbellowie poczuli się tym urażeni, prawda? Porwali Alexię. Zabili ją. A potem zostawili na ulicy, gdzie było jej miejsce. – Skoro tak uważacie. – To była twoja pracownica, a oni zabrali ci ją sprzed nosa i zamordowali. Jak pozostałe dziewczyny się z tym czują? Założę się, że trzęsą im się portki. Sandra nic nie powiedziała. – Wiedziałaś, że musisz coś zrobić – ciągnęła dalej Charlie. – Więc dlaczego nie upiec dwóch pieczeni na jednym ogniu? Co możesz mi powiedzieć o swoich nieruchomościach przy Empress Road? Wreszcie jakaś reakcja. Niewielka, ale zawsze. Sandra nie spodziewała się tego pytania. – Nie posiadam żadnych… – Pozwól, że coś ci pokażę, Sandro – ciągnęła dalej Charlie. – To lista holdingów, które łączą zależności finansowe. Przejdźmy od razu do sedna i uznajmy, że wszystkie należą do ciebie. Ta – Charlie wskazała palcem nazwę – prawie dwa lata temu wykupiła szereg sześciu opuszczonych domów na Empress Road. Do czego były ci potrzebne, Sandro? Zapadła długa cisza, a później prawnik nieznacznie kiwnął głową. – Żeby je wyremontować. – Po co miałabyś to robić? Są przegniłe, zrujnowane, a do tego znajdują się w mało atrakcyjnej okolicy. – Wcale nie chcesz ich szykować – przerwała nagle Helen, wreszcie rozumiejąc, do czego zmierza Charlie. – Chcesz je zburzyć.

Na twarzy Sandry na ułamek sekundy pojawił się niewielki tik. Nie mogli liczyć na bardziej widoczne potwierdzenie, że znaleźli się na dobrym tropie. – Nikt nie chce domów w tej dzielnicy, bo każdego wieczoru korzystają z nich prostytutki. Ale jeśli je kupisz, a potem zburzysz i nie odbudujesz, co zrobią dziewczyny? Będą ryzykować życie, wsiadając do samochodów klientów, czy raczej poszukają innego miejsca zatrudnienia? Miejsca, w którym będą się czuły bezpieczniej? Na przykład Brookmire… Założę się, że jeśli zaczniemy szukać dokładniej, znajdziemy mnóstwo budynków przy Empress Road, które niedawno zmieniły właścicieli. Dobrze myślę? Wzrok Sandry stał się wyraźnie bardziej surowy. Charlie wykorzystała okazję. – Ale co, jeśli postanowiłabyś pójść krok dalej? Campbellowie zadali ci cios, próbując wzbudzić niepokój pośród twoich pracownic. Co, gdybyś zdecydowała się podnieść stawkę? Mogłabyś w odpowiedzi zabić jedną z ich dziewczyn, ale o wiele bardziej pomysłowe byłoby zamordowanie jednego czy dwóch klientów. Same artykuły w prasie wystraszyłyby klientów Campbella. Muszę przyznać, Sandro, że nieźle to sobie obmyśliłaś. Sandra uśmiechnęła się i nic nie powiedziała. – Specjalnie wybrałaś Alana Matthewsa? Czy był przypadkową ofiarą? – Moja klientka nie ma pojęcia, o czym panie mówią i kategorycznie zaprzecza, jakoby miała jakikolwiek udział w rzeczonym akcie przemocy. – W takim razie może powie nam, gdzie przebywała między dziewiątą wieczorem a trzecią w nocy z dwudziestego ósmego na dwudziestego dziewiątego listopada – rzuciła Charlie, zdeterminowana nie zwalniać tempa. Sandra patrzyła na nią długo, a potem oznajmiła: – Przyglądałam się wystawie. – Gdzie? – warknęła Charlie. – W wyremontowanym magazynie tuż za Sidney Street. Lokalni artyści, żywa instalacja, w której czynny udział biorą widzowie, i tego typu atrakcje. Oczywiście wszystko to ściema, ale mówi się na mieście, że twórca kiedyś będzie wiele wart, więc postanowiłam się nim zainteresować. I tutaj najzabawniejsza kwestia. Nie jestem zbyt obcykana w sprawach technicznych, jednak koleś zna się trochę na tym i twierdzi, że cała wystawa była pokazywana na żywo w Internecie. Tego się nie da podrobić i możecie sobie sami to sprawdzić. A jeśli nadal będziecie mieli jakieś wątpliwości, wystarczy potwierdzić moje alibi u pozostałych gości. Na przykład u szefa Rady Miejskiej Southampton albo dyrektora artystycznego BBC South czy, och, omal nie zapomniałam… przewodniczącego Związku Funkcjonariuszy Policji. Jak on się nazywał? Anderson? To ten z zębami jak u królika i paskudnym tupecikiem, nie da się go z nikim pomylić. Sandra odchyliła się do tyłu na krześle i spojrzała na Charlie, a potem zwróciła się do Helen: – A teraz, jeśli już skończyliśmy, chciałabym wrócić do siebie. Mam plany na wieczór, których wolałabym nie zmieniać.

– Co ty sobie myślałaś, Brooks? – Czasy, kiedy Helen mówiła do niej po imieniu, wydawały się bardzo odległe. – Co cię napadło, że ściągnęłaś ją tutaj, nie sprawdzając wcześniej, czy jest choć odrobinę wiarygodnym podejrzanym? – Wciąż jest. Miała motyw, okazję… – I żelazne alibi. Zrobiła z nas idiotów. Przestań usługiwać Harwood i zacznij wykonywać swoją pracę, do cholery. Dowiedz się, kto zabił Alexię Louszko. Helen wymaszerowała z pomieszczenia. Oczywiście będą musieli sprawdzić alibi Sandry, ale Helen miała pewność, że okaże się prawdziwe. Tak dobrego alibi nie da się zmyślić. Oczywiście mogła zatrudnić kogoś do zabicia Matthewsa i Reida, jednak po co miałaby zlecać morderstwa samotnej kobiecie, skoro miała do dyspozycji tylu mężczyzn? Nic tu się nie kleiło. Dzień zaczął się źle, a im dalej w las, tym gorzej. Po raz pierwszy w swojej karierze Helen miała przeczucie, że jej współpracownicy działają przeciwko niej, zamiast pomagać. Sprawa była i tak dość dziwna i trudna, bez Charlie i Harwood prowadzących ją w ślepe uliczki i ciągle rzucających kłody pod nogi. Prawda jest taka, że nic nie udało im się osiągnąć. Dwa życia zostały zniszczone (a to był dopiero początek) i Helen nic nie mogła na to poradzić.



036/121 Angie przyzwyczaiła się do bycia w centrum uwagi. Zenith Solutions wysłało ją na tygodniowy urlop i dziewczyna starała się wykorzystać go w stu procentach, goszcząc u siebie rodzinę i przyjaciół, by po raz kolejny opowiedzieć przerażającą historię, którą mocno upiększała, gdy ponosiła ją fantazja. Jednak powoli miała dosyć dzielenia się swoją opowieścią, dlatego zignorowała uporczywy dzwonek do drzwi. Zasłony były spuszczone, w telewizji grali show Jeremy’ego Kyle’a, a Angie miała w ręku filiżankę kawy. Ktoś zadzwonił jeszcze raz. Angie podgłośniła telewizor. Nie przejmowała się, że ją to zdradzi, bo w końcu nie musi otwierać drzwi, jeśli nie ma na to ochoty. Wreszcie nieznajomy zrezygnował, a Angie się uśmiechnęła. Skupiła się na oglądaniu show – za chwilę miała poznać wyniki badań DNA. Włączyła telewizor zbyt późno, żeby poznać szczegóły konfliktu uczestników, ale po ujawnieniu wyników zawsze dochodziło do bójki. Wprost uwielbiała tę część programu. – Halo? Angie się wyprostowała. Ktoś wszedł do środka. – Jesteś tam, Angie? Angie siedziała na kanapie i szukała jakiejś broni. Ciężka szklana waza wydawała się najlepszym wyborem. Uniosła naczynie nad głową, gdy otworzyły się drzwi salonu. – Angie? Dziewczyna zamarła, a strach ustąpił miejsca zaskoczeniu. Pokryta bliznami twarz kobiety z miejsca ujawniła jej tożsamość. Emilia Garanita cieszyła się w Southampton statusem pomniejszej gwiazdy. – Przepraszam, że cię nachodzę w ten sposób, ale tylne drzwi były otwarte, a ja naprawdę muszę z tobą porozmawiać, Angie. Mogę mówić ci po imieniu? Angie była zbyt zszokowana, żeby zganić Emilię za wtargnięcie, a dziennikarka uznała to za znak, że może podejść bliżej, i położyła rękę na ramieniu dziewczyny. – Jak się trzymasz, Angie? Słyszałam, że przeżyłaś potworny szok. Jedna z koleżanek z pracy najwyraźniej się wygadała. Angie poczuła jednocześnie irytację i zadowolenie. Bycie poszukiwaną przez lokalną prasę to doświadczenie niezwykłe i satysfakcjonujące. Emilia gładko poprowadziła Angie z powrotem na kanapę i usiadła obok. – Jakoś daję radę – odpowiedziała odważnie Angie. – Oczywiście, że tak. Jesteś silną kobietą. Wszyscy tak mówią.

Angie poważnie w to wątpiła, ale i tak komplement sprawił jej przyjemność. – A nasz artykuł z pewnością też to pokaże. Angie kiwnęła głową, czując na przemian podniecenie i niepokój. – „Evening News” chce poświęcić ci dwie strony. Napiszemy o twoim życiu, twoim odpowiedzialnym stanowisku w Zenith Solutions i odwadze, jaką wykazałaś się w tak nieprzyjemnych okolicznościach. Chcielibyśmy złożyć ci wyrazy naszego uznania. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko? Angie pokręciła głową. – W takim razie ustalmy kilka faktów. Historię twojej kariery możemy streścić za chwilę, a na razie skupmy się na feralnym dniu. Otrzymałaś paczkę adresowaną do swojego szefa… – Pana McPhaila. – Pana McPhaila. Domyślam się, że zawsze otwierasz jego pocztę? – Oczywiście. Jestem jego osobistą asystentką. Paczkę nadano kurierem, a te zawsze otwieram od razu. Emilia skrzętnie wszystko zapisywała. – A w środku… – W środku… znalazłam serce. Straszliwie śmierdziało. – Serce? – powtórzyła Emilia, próbując ukryć rosnącą ekscytację. Nie spodziewała się, że te doniesienia okażą się prawdziwe, ale jednak. – Tak. Serce, ludzkie serce. – Przychodzi ci do głowy jakikolwiek powód, dla którego ktoś miałby wysłać panu McPhailowi taką paczkę? – Nie – odparła kategorycznie Angie. – Jest świetnym szefem. – Oczywiście. A policja zainteresowała się sprawą? – Rozmawiałam z inspektor Grace. – Dobrze ją znam. To świetna policjantka. Wypytywała cię o coś konkretnego? Angie się zawahała. – Doskonale rozumiem, że czujesz się niekomfortowo, wyjawiając szczegóły waszej rozmowy – ciągnęła dalej Emilia. – Powiem tylko, że jeśli mam przekonać naszego naczelnego, by poświęcił tej historii środkowe strony, z pewnością potrzebuję tych szczegółów. Zapadła długa chwila ciszy, a potem Angie powiedziała: – Wydawała się szczególnie zainteresowana pełną listą pracowników firmy. Zwłaszcza tych nieobecnych tamtego dnia. Emilia zawahała się na moment przy robieniu notatek, ale za chwilę znowu pisała. Nie chciała pokazać po sobie ekscytacji, jaką wywołały świeżo poznane informacje. Wszystko zaczynało się układać i Emilia spodziewała się sukcesu. Po raz kolejny trafił jej się świetny materiał.



037/121 Violet Robinson przyglądała się swojemu zięciowi z podejrzliwością. Nigdy nie wątpiła w jego miłość do Nicoli, ale za to nie była pewna jego oddania. Był w końcu mężczyzną, a mężczyźni nie przywiązują wagi do szczegółów i kusi ich do korzystania ze skrótów. Nicola z pewnością czuła się dobrze w domu i jej podstawowe potrzeby zawsze zostawały zaspokojone dzięki Tony’emu albo Annie, jeśli Tony pracował, lecz jej córka zasługiwała na coś więcej. Była piękną, inteligentną i pełną werwy młodą kobietą. Tak jak dla jej matki, dla Nicoli wygląd zawsze stanowił powód do dumy. Nigdy nie wychodziła z domu bez makijażu i zawsze dbała o idealną fryzurę. Violet zbyt często musiała brać sprawy we własne ręce, nie mogąc patrzeć na bladość cery, nieułożone włosy i brak makijażu na twarzy córki. Tony nie znał się na tych sprawach, a Anna, cóż… Anna była prostą dziewczyną, która najwyraźniej uważała, że liczyło się wnętrze. – Jak długo cię nie będzie? – zapytała Tony’ego. Stali razem w salonie, poza zasięgiem słuchu Nicoli, leżącej w swojej sypialni. – Nigdzie nie wyjeżdżam – odparł Tony, ostrożnie dobierając słowa. – Będę w domu za dnia, zapewne nawet dłużej niż zazwyczaj, i tylko na noc będę musiał wyjść. Anna powiedziała, że z chęcią przejmie większość obowiązków, ale gdyby istniała możliwość, żebyś… – Przecież już mówiłam, że pomogę, Tony. Z radością. Nicola najlepiej czuje się w otoczeniu rodziny. Tony kiwnął głową i uśmiechnął się, a jednak Violet widziała, że się z nią nie zgadza. Lubił Annę bardziej niż teściową i gdyby dziewczyna mogła wziąć na siebie siedem nocy pod rząd, Tony z przyjemnością by jej za to zapłacił, zamiast prosić o pomoc Violet. – Jak długo będzie trwać ta… nocna zmiana? – Mam nadzieję, że niezbyt długo. Kolejna wymijająca odpowiedź. – Cóż, z radością pomogę tyle, ile to będzie potrzebne, ale doskonale zdajesz sobie sprawę z tego, co o tym sądzę. Nie podoba mi się, że Nicola obudzi się i zobaczy przy swoim łóżku obcego człowieka. Głos Violet załamał się pod wpływem nagłego poczucia straty. Tony kiwnął ze współczuciem głową, choć nie zamierzał kontynuować tego wątku. Czyżby porzucił już nadzieję dla Nicoli? Violet była tego niemal pewna. Czyżby miał inną kobietę na boku? Nagle Violet stwierdziła, że nie może tego wykluczyć, i ta myśl bardzo ją zasmuciła. – To niebezpieczne? To twoje zadanie?

Tym razem chwila ciszy była nieco dłuższa, a potem niepotrzebnie pojawiło się wylewne zapewnienie, że nic mu nie grozi. Czyli jednak niebezpieczne. Może niesłusznie krytykowała go za niefrasobliwość? W końcu był policjantem i miał do wykonania zadanie – doskonale to rozumiała. Ale czy nie mógłby zająć się mniej niebezpieczną pracą? Co, jeśli coś mu się stanie? Mąż Violet, ten bezużyteczny sukinsyn, zniknął z ich życia wiele lat wcześniej. Teraz mieszkał z drugą żoną i trójką dzieci w Maidstone i nigdy nie odwiedzał Violet i córki. Gdyby Tony’emu coś się stało, zostanie sama z Nicolą, czekając na zbawienie. Nagle bezwiednie przeszła na drugą stronę pomieszczenia. Położyła dłoń na ramieniu zięcia i powiedziała łagodniejszym tonem: – Dbaj o siebie, Tony. Dbaj o siebie. Choć raz chłopak wydawał się ją rozumieć. Nastała trudna chwila dla nich obojga – zmiana w dotychczasowym układzie z intensywnej opieki na nieco swobodniejsze życie dla Tony’ego – i choć raz doszli do porozumienia. – Możesz iść, Tony. Nicola i ja damy sobie radę. – Dziękuję, Violet. Tony wyszedł z pokoju, żeby kontynuować swoje przygotowania, zostawiając Violet sam na sam z córką. Kobieta wyciągnęła z torebki szminkę i nałożyła ją na usta Nicoli. Natychmiast zrobiło jej się lepiej, ale w środku wciąż czuła się podenerwowana. Miała paskudne przeczucie, że poza jej kontrolą zbierają się siły, które wkrótce zatrzęsą jej światem.



038/121 Kiedy zespół zbierał się na odprawę, Helen próbowała uporządkować myśli. Nigdy wcześniej nie czuła się tak samotna w prowadzeniu sprawy. Charlie próbowała się wykazać, łącząc McEwan z morderstwami, a Harwood wydawała się zdeterminowana, by jej w tym pomóc. Ich przełożona nie chciała dać wiary rosnącemu przekonaniu Helen, że mają do czynienia z seryjnym mordercą. Harwood była politykiem pracującym zza biurka i nigdy wcześniej nie miała do czynienia z takim przypadkiem. Helen, ze względu na swoje szkolenie i przeszłość, miała więcej doświadczenia. I właśnie dlatego musiała przejąć stery, skupiając uwagę zespołu na istotnych sprawach. – Załóżmy na razie – zaczęła Helen – że nasza zabójczyni to prostytutka mordująca mężczyzn korzystających z płatnego seksu. To nie jest coś, co dzieje się przez przypadek. Nie znaleźliśmy żadnych dowodów na próbę gwałtu, nawet śladów walki. Dlatego uważamy, że kobieta zwabia mężczyzn do odizolowanego miejsca i tam ich zabija. Musiała o tym myśleć już od jakiegoś czasu, a jej ruchy są dobrze przemyślane. Nic nie sugeruje pracy w zespole. Szukamy silnie niezrównoważonej psychicznie, bardzo niebezpiecznej jednostki, która prawdopodobnie w przeszłości padła ofiarą przemocy bądź gwałtu, mogła cierpieć na choroby psychiczne i najwyraźniej żywi głęboką nienawiść do mężczyzn. Powinniśmy sprawdzić szpitale, kliniki, centra pomocy, hostele, szukając osoby pasującej do tego opisu, która pojawiła się tam w ciągu ostatnich dwunastu miesięcy. Oprócz tego musimy przejrzeć nierozwiązane sprawy gwałtu albo molestowania seksualnego. Coś musiało ją sprowokować. Nawet jeśli ogólnie nie stroni od przemocy, tego typu atak musiał mieć źródło we wściekłości. Sprawdźmy też przestępstwa, które mogła popełnić, przygotowując się w ten sposób do zabójstw. Sanderson, możesz się tym zająć? – Oczywiście, szefowo. – Kogo w takim razie szukamy? – ciągnęła dalej Helen. – Dziewczyna najwyraźniej doskonale zna okolice Empress Road i Eling Great Marsh, więc prawdopodobnie jeszcze do niedawna pracowała jako prostytutka. Błędy ortograficzne w słowie „gnój” i adresie rodziny Matthews wskazują na kogoś kiepsko wykształconego, a może nawet cierpiącego na dysleksję, ale dziewczyna na pewno nie jest głupia. Nie pozostawia po sobie praktycznie żadnych śladów: technicy medycyny sądowej znaleźli włos, jednak okazał się syntetyczny, zapewne z peruki. Do tego ma mnóstwo odwagi. Weszła i wyszła z Zenith Solutions, nie wzbudzając żadnego zainteresowania. Podejmowanie takiego ryzyka sugeruje, że kobieta ma silne poczucie misji.

Najwyraźniej chce coś pokazać. Nikt się nie odzywał, wszyscy trawili podawane przez Helen informacje. – Dlatego naszym głównym celem będą teraz prostytutki. Musimy sprawdzić każdy szczebel drabiny: luksusowe dziwki, studentki do towarzystwa, nielegalne imigrantki, ćpunki oddające się w porcie, ze szczególnym uwzględnieniem tych biedniejszych kręgów. Matthews i Reid najwyraźniej gustowali w bardziej brudnych, nieprzyjemnych, tańszych dziewczynach. Musimy objąć poszukiwaniami całe miasto, ale większość sił skupiamy na północy. Bevois Valley, Portswood, Highfield, Hampton Park. Zabójczyni zabiera klientów w rejony znajdujące się poza zasięgiem monitoringu, jednak dzięki kamerom rejestrującym ruch uliczny udało nam się znaleźć samochody Matthewsa i Reida. Wygląda na to, że Matthews znalazł dziewczynę gdzieś na Empress Road, a Reid w okolicach parku Common. Kobieta prawdopodobnie wybiera te tereny ze względu na to, że znajdują się blisko jej miejsca zamieszkania, zna je i uważa za „bezpieczne”. Nie zamykajmy się na inne możliwości, ale wydaje mi się, że pracuje albo mieszka na północy miasta. McAndrew poprowadzi działania na tym obszarze. – Już zebrałam ekipę, szefowo – odparła McAndrew – i podzieliliśmy teren na sektory. Zajmiemy się wszystkim dzisiaj po południu. – Następne pytanie brzmi: dlaczego zdecydowała się zabić Matthewsa i Reida? Stali się przypadkowymi czy celowo wybranymi ofiarami? Zabójczyni mogła znać Matthewsa z widzenia, zbadać jego zwyczaje i dziwactwa. Ale Reid był o wiele młodszy i wygląda na to, że stosunkowo niedawno stał się wielbicielem płatnego seksu. Jeśli został wybrany celowo, obserwacji musiano dokonać o wiele bardziej subtelnie. Obaj mieli rodziny, co może stanowić istotne powiązanie, ale obracali się w zupełnie różnych kręgach i znajdowali na innych etapach życia: Matthews miał już czwórkę dzieci, najmłodsze nastoletnie, a Reid dopiero co został ojcem. – Musieli znaleźć ją w Internecie. W dzisiejszych czasach amator robótek ręcznych po prostu używa wyszukiwarki, prawda? – wtrąciła się Sanderson; odpowiedziały jej zduszone śmiechy. – Możliwe, więc sprawdźmy ślad internetowy Reida i Matthewsa. Grounds, może ty mógłbyś się tym zająć? Dowiedzmy się, czy ci mężczyźni zostali wybrani celowo, czy znaleźli się w złym miejscu o złym czasie. Wszyscy wiedzą, co mają robić? Helen pomaszerowała z powrotem do centrum operacyjnego. Czuła w sobie mnóstwo energii i determinacji – wreszcie miała prawdziwy cel. Kiedy jednak znalazła się w pomieszczeniu, nagle stanęła w pół kroku i cały jej optymizm wyparował. Ktoś zostawił w kącie włączony telewizor, który pokazywał obrazy bez głosu, ale Helen podbiegła do pilota i szybko zwiększyła głośność. Właśnie puszczali wiadomości na BBC South. Graham Wilson, stały prezenter, prowadził ożywioną rozmowę. A jego gościem była Eileen Matthews. Helen płonęła z wściekłości i frustracji, pędząc do domu Matthewsów. Zdawała sobie sprawę, że Eileen cierpi, lecz jej bezpośrednia ingerencja w prowadzone śledztwo niosła ze sobą ryzyko

zaprzepaszczenia ich wysiłków. Eileen stwierdziła, że Alan nie mógł mieć nic wspólnego z prostytutkami, w związku z tym, przekonana, że policja szuka winnego nie tam, gdzie trzeba, postanowiła rozpocząć własne polowanie na zabójcę męża. „Proszę, pozwólcie mi znaleźć mężczyznę, który zrobił to Alanowi” było stwierdzeniem, które powtórzyła na wizji kilkukrotnie. Mężczyznę, mężczyznę, mężczyznę. Pięć minut wiadomości wystarczyło, żeby przekonać ludzi do poszukiwania zabójcy, który nie istnieje. Eileen dopiero co wróciła do domu z siedziby stacji telewizyjnej, kiedy pojawiła się Helen. Kobieta sprawiała wrażenie zmęczonej opowiadaniem publicznie o śmierci męża i chciała zamknąć Helen drzwi przed nosem, ale inspektor była zbyt wściekła, żeby na to pozwolić. Nie minęło dużo czasu, nim zaczęły się obustronne wyrzuty. – Powinnaś była się z nami skontaktować, Eileen. Coś takiego może poważnie zaszkodzić naszemu śledztwu. – Nie skonsultowałam się z wami, bo wiedziałam, co powiecie. Eileen nie wydawała się ani trochę skruszona. Zachowanie spokoju kosztowało Helen wiele wysiłku. – Zdaję sobie sprawę, że wydarzenia z ostatnich dni są dla ciebie przytłaczające i rozpaczliwie próbujesz znaleźć odpowiedzi, ale w ten sposób ich nie zdobędziesz. Jeśli pragniesz sprawiedliwości dla siebie i swoich dzieci, musisz pozwolić nam działać. – Żebyście oczernili mojego męża? Wepchnęli naszą rodzinę do rynsztoka? – Nie mogę ukrywać przed tobą prawdy, Eileen, choćby była nie wiem jak bolesna. Twój mąż korzystał z usług prostytutek i jestem przekonana, że właśnie dlatego zginął. Jego zabójcą na dziewięćdziesiąt dziewięć procent jest kobieta i jeśli przez ciebie wszyscy podążą za fałszywym tropem, ona może uderzyć jeszcze raz. Ludzie muszą być czujni, a do tego potrzebują właściwych informacji. Rozumiesz? – Uderzyć jeszcze raz? Choć raz Eileen powiedziała coś mniej wojowniczym tonem. Helen zawahała się, niepewna, jak dużo może jej przekazać. – Młody mężczyzna został zamordowany zeszłej nocy. Naszym zdaniem ta sama osoba jest odpowiedzialna za oba zabójstwa. Eileen patrzyła na nią szeroko otwartymi oczami. – Odnaleziono go w miejscu wykorzystywanym przez prostytutki… – Nie. – Bardzo mi przykro. – Nie pozwolę ci kontynuować tej… tej kampanii oszczerstw. Alan był dobrym człowiekiem. Pobożnym. Wiem, że nie zawsze cieszył się zdrowiem… cierpiał na pewne infekcje, ale wielu z nich można się nabawić na basenie. Alan lubił pływać… – Na Boga, Eileen, on miał rzeżączkę. Tym nie zarazisz się od pływania. – NIE! Jutro jest jego pogrzeb, a ty przychodzisz tutaj z tymi przeklętymi kłamstwami… NIE! NIE! NIE!

Eileen krzyczała, ile sił w płucach, zagłuszając całkowicie Helen. Potem się rozpłakała. Helen targały sprzeczne emocje – współczucie, gniew, niedowierzanie. W czasie niezręcznej ciszy, jaka zapadła po wybuchu Eileen, Helen rozejrzała się po pomieszczeniu, przyglądając się zdjęciom, które zdawały się potwierdzać zdanie kobiety na temat jej męża. Wyglądał jak typowa głowa rodziny; na fotografiach grał w futbol z chłopcami, stał dumnie obok córki Carrie w dniu ukończenia szkoły, prowadził chór kościelny, wznosił toast za pannę młodą na weselu sprzed wielu lat… Ale to wszystko tylko propaganda. – Eileen, musisz z nami współpracować. Musisz zrozumieć, że chodzi o coś więcej. Inaczej niewinni ludzie zginą. Rozumiesz to? Eileen nie uniosła wzroku, ale jej płacz nieco osłabł. – Nie chcę, żebyś cierpiała, jednak musisz stawić czoła prawdzie. Historia przeglądania w komputerze Alana pokazała, że interesował się zarówno pornografią, jak i prostytucją. Jeśli ktoś inny, ty albo chłopcy, nie miał dostępu do jego komputera, to tylko Alan korzystał z tych serwisów. Eileen wcześniej powiedziała im, że Alan nie wpuszczał nikogo do swojego gabinetu, nie mówiąc już o użyczaniu komputera, więc Helen wiedziała, że uderzy w czuły punkt. – Stron tych nie odwiedzono przez przypadek. Znajdowały się w zakładkach… Oprócz tego przyjrzeliśmy się też jego finansom. Eileen zupełnie już ucichła. – Zarządzał kontem, z którego płacono za naprawy w kościele. Dwa lata temu znajdowało się na nim kilka tysięcy funtów. Większość z nich zniknęła, pobierana w niewielkich sumach przez ostatnie osiemnaście miesięcy. Jednak w kościele nie przeprowadzano w tym czasie żadnych prac. Wysłałam tam jednego z moich funkcjonariuszy, żeby porozmawiał z pastorem. Wiemy, że Alan nie zarabiał zbyt dużo i wygląda na to, że wykorzystywał kościelne pieniądze, żeby opłacać swoje hobby. Helen mówiła dalej, nieco łagodniejszym tonem. – Zdaję sobie sprawę, że czujesz się teraz zupełnie zagubiona, jednak jedyny sposób, który pozwoli tobie i twojej rodzinie przetrwać ten… koszmar… to spojrzeć prawdzie prosto w oczy. Nie uwierzysz mi, ale naprawdę wiem, przez co przechodzisz. Sama doświadczyłam w swoim życiu paskudnych rzeczy, potwornego bólu, a chowanie głowy w piasek to najgorsze, co możesz w tej sytuacji zrobić. Dla swoich córek, dla swoich synów, dla siebie samej musisz przyjąć to, co mówię. Zobacz Alana takiego, jakim był, i pogódź się z tym. Zbór może chcieć osobnego śledztwa w sprawie finansów i jestem pewna, że będziemy mieli dodatkowe pytania. Walka z nami nie pomoże ci tego przetrwać. Musisz nam pomóc, żebyśmy my mogli pomóc tobie. Eileen wreszcie uniosła wzrok. – Chcę złapać zabójczynię Alana – ciągnęła dalej Helen. – Niczego bardziej nie pragnę, jak złapać ją i udzielić ci odpowiedzi, których potrzebujesz. Ale nie będę w stanie tego zrobić, jeśli będziesz ze mną walczyć, Eileen. Dlatego proszę, współpracuj ze mną. Prośba Helen pochodziła z głębi serca. Nastąpiła chwila ciszy, a potem Eileen spojrzała na

policjantkę. – Żal mi ciebie. – Słucham? – Żal mi cię, bo nie masz za grosz wiary. Wyszła z pokoju, nie oglądając się za siebie. Helen patrzyła, jak odchodzi. Jej gniew wyparował; teraz czuła już tylko litość. Eileen bezgranicznie ufała Alanowi i nigdy nie pogodzi się z tym, że jej mentor, jej opoka, tak naprawdę był słabeuszem.



039/121 Rebecca McAndrew rozpoczęła poszukiwania dopiero kilka godzin wcześniej, ale już czuła się zmęczona i zniechęcona. Razem ze swoim zespołem najpierw uderzyła do tych bardziej luksusowych miejsc. Wydawały się o wiele bardziej zatłoczone, niż to zapamiętała. Recesja sprawiła, że coraz więcej kobiet interesowało się sprzedawaniem swojego ciała, a nagły napływ prostytutek z Polski i Bułgarii dodatkowo przepełnił rynek. Konkurencja wzrosła, co oznaczało obniżenie cen. Biznes stawał się coraz bardziej okrutny i zaciekły. Później przeszli do campusów studenckich; tam sytuacja okazała się przygnębiająco podobna. Każda dziewczyna, z którą rozmawiali, znała przynajmniej jedną koleżankę zajmującą się prostytucją, by opłacić studia. Ten sposób zarobkowania w miarę upływu czasu na stałe wpisywał się w rzeczywistość, gdyż ucinano stypendia, a studentom coraz trudniej było związać koniec z końcem w czasie wieloletniej nauki. Jednak liczne opowieści o alkoholizmie i samookaleczeniach sugerowały, że zawód zbierał swoje żniwo. Teraz Sanderson i jej zespół pojechali do centrum medycznego w Claymore, gdzie pracownicy narodowej służby zdrowia i wolontariusze oferowali darmowe leczenie. Każdy mógł tu przyjść i zgłosić się po pomoc, ale budynek znajdował się w paskudnej części miasta, kolejki były długie i trzeba było uważać na złodziei, więc generalnie najwięcej ciągnęło tu pijaków i biedoty. Wśród pacjentek znajdowało się wiele młodych prostytutek zarażonych chorobami wenerycznymi albo pobitych, a także takich, które dopiero co urodziły i nie mogły sobie poradzić. Ich trudne położenie poruszało i wzbudzało litość. Rebecca McAndrew zwykle przeklinała nadgodziny, które często zdarzały się w ich zawodzie – już od ponad dwóch lat była samotna, częściowo ze względu na pracę po nocach – ale teraz zdała sobie sprawę, że te niedogodności to nic w porównaniu z poświęceniem kobiet pracujących w Claymore. Mimo wyczerpania i ograniczonych środków finansowych niezmordowanie próbowały pomóc tym dziewczynom stanąć na nogi, nigdy nie oceniając ich i nie tracąc cierpliwości. Prawdziwe współczesne święte – chociaż nikt ich tak nie traktował. Kiedy jej zespół przeprowadzał rozmowy i zadawał pytania, Rebecca zdała sobie sprawę z pewnego paradoksu. W realiach, w których coraz trudniej o silne związki międzyludzkie – miłość, małżeństwo, rodzinę – nigdy nie było łatwiej znaleźć płatnego towarzystwa. Świat znajdował się w zastoju, w kraju wciąż panowała recesja, ale jedno stało się oczywiste. Southampton było pełne seksu.



040/121 Spowite półmrokiem ulice odzwierciedlały nastrój Charlie. Po naganie ze strony Helen w pierwszym odruchu miała ochotę oddać swoją legitymację policyjną i pobiec do domu. Jednak coś ją powstrzymało i teraz czuła ulgę pomieszaną ze wstydem za nadwrażliwość. Czego się spodziewała? Helen nie chciała przyjąć jej z powrotem, a Charlie jeszcze się podłożyła, pozwalając, by jej entuzjazm zagroził śledztwu w sprawie Sandry McEwan. Płonęła ze wstydu – co się stało z utalentowaną policjantką, którą kiedyś była? – i właśnie ten wstyd był teraz jej paliwem. Po porażce przy pierwszej próbie ujęcia mordercy Alexii Louszko Charlie wróciła do podstaw i wyruszyła na ulicę w poszukiwaniu informacji. Może właśnie dzięki rozmowom z dziewczynami, które najwyraźniej były w samym centrum wojny między Campbellami a McEwan, uda jej się trafić na jakiś trop. Dzieci o tej porze wracały ze szkoły; dopiero co minęła czwarta po południu, lecz już zaczynało się robić ciemno. Zapadł ten duszący półmrok, który tak uwielbiała zima. Charlie poczuła, że jej nastrój jeszcze się nieco pogorszył. Prostytutki, które trzymały się blisko portu, chętnie zgadzały się przyjrzeć zdjęciu, gdy zdawały sobie sprawę, że Charlie nie zamierza ich aresztować. Ich wspomnienia były niejasne, ale jedna zaprawiona w bojach dziewczyna wskazała Charlie Hotel Liberty, brudny i zniszczony budynek z pokojami wynajmowanymi na godziny zamiast dni. Charlie złożyła w nim kiedyś wizytę i na samą myśl o powrocie do tego przepełnionego samotnością i rozpaczą miejsca zrobiło jej się ciężko na sercu. Nacisnęła dzwonek. Raz, drugi, dopiero po trzecim drzwi się otworzyły. Pokazała jakiemuś polskiemu oprychowi swoją legitymację policyjną. Warknął i wpuścił ją do środka, odwracając się do niej plecami na schodach. Charlie wiedziała, że niewiele z niego wyciągnie – jego praca polegała na tym, że widział wszystko i nie mówił nic – więc skupiła uwagę na dziewczynach pracujących w hotelu, które wychodziły zza szeregu zamkniętych drzwi z godną podziwu regularnością. Hotel był wysokim budynkiem segmentowym z ponad czterema kondygnacjami. Niesamowite, ile stosunków odbywano tutaj każdej nocy. Zużyte prezerwatywy walały się po podłodze. Charlie rozmawiała z dziewczyną o imieniu Denise, która miała najwyżej siedemnaście lat. Razem z chłopakiem uzależnili się od narkotyków, ale to dziewczynie przypadło w udziale zarabianie pieniędzy na towar dla nich obojga. Dlaczego ona i jej koleżanki tak słabo się cenią? Tutaj znajdował się najniższy poziom hierarchii – droższe prostytutki pracowały na północy

miasta. W dokach spodziewano się wszelkiego rodzaju usług, nawet bolesnych i nieprzyjemnych, za zaledwie kilka funtów. Wielu policjantów traktowało prostytutki jak gówno, lecz Charlie zawsze miała ochotę im pomóc. Właśnie próbowała namówić Denise na odejście od chłopaka-pijawki, podając jej namiary na znane jej placówki, kiedy nagle rozpętało się piekło. Wrzask. Głośny, długi i rozpaczliwy. Potem dudnienie kroków na schodach, trzaskanie drzwiami, istne pandemonium. Charlie skoczyła na równe nogi i pobiegła na klatkę schodową. Kiedy wyleciała za próg, wpadła na przerażoną prostytutkę. Na chwilę straciła dech, ale ponieważ nadal słychać było krzyk, ruszyła do przodu, mijając zaniepokojone twarze i zmuszając protestujące płuca do wysiłku. Kiedy dotarła na półpiętro, z zaskoczeniem zauważyła na swojej bluzce krew. Wrzaski dochodziły z ostatnich drzwi po prawej. Charlie wyciągnęła pałkę zza paska i rozsunęła ją, przygotowując się do walki. Kiedy jednak wpadła do pomieszczenia, od razu zrozumiała, że nie będzie jej potrzebować. Bitwa już się rozegrała i została przegrana. W kącie pokoju nastoletnia prostytutka nie przestawała krzyczeć, pogrążona w głębokim szoku. Niedaleko stało nasiąknięte krwią łóżko, na którym leżał mężczyzna. Jego klatkę piersiową rozpłatano, ukazując bijące jeszcze serce. Nagle wszystko nabrało sensu. Charlie miała krew na bluzce, ponieważ dopiero co wpadła na morderczynię, która właśnie uciekała z miejsca ostatniego ataku. Zdumiona Charlie odwróciła się, by za nią pobiec, ale w ostatniej chwili się zawahała. Mężczyzna wciąż żył. Miała ułamek sekundy na podjęcie decyzji. Podbiegła do ofiary i zdjęła marynarkę, żeby przycisnąć ją do ogromnej rany, by spróbować zatamować upływ krwi. Unosząc głowę mężczyzny, kazała mu nie zamykać oczu i mówić do niej. Charlie wiedziała, że zabójczyni miała zbyt dużą przewagę i na pewno zdążyła uciec, więc jedyną szansą na poznanie jej tożsamości było wyciągnięcie tej informacji od ofiary przed śmiercią. – Zadzwoń po pogotowie – warknęła do wrzeszczącej dziewczyny, a potem odwróciła się z powrotem do mężczyzny. Zakrztusił się krwią. Czerwona mgiełka skropiła twarz Charlie. – Możesz mi podać swoje imię? W odpowiedzi usłyszała tylko bulgotanie. – Pogotowie jest już w drodze, wszystko będzie dobrze. Jego powieki zaczęły opadać. – Możesz mi powiedzieć, kto ci to zrobił? Mężczyzna otworzył usta. Charlie nachyliła się, przystawiając ucho do jego warg, żeby lepiej słyszeć. – Kto cię zaatakował? Możesz mi podać jej imię? Mężczyzna nie mógł złapać oddechu, ale i tak próbował coś powiedzieć. – Jej imię. Proszę, podaj mi jej imię. Niestety niczego się nie doczekała. Usłyszała tylko ostatni dech uciekający z jego martwego ciała. Zabójczyni uciekła, a Charlie trzymała głowę jej ostatniej ofiary.



041/121 Helen obeszła naokoło hotel Liberty, rozglądając się po ścianach sąsiednich budynków w poszukiwaniu kamer monitoringu ulicznego. Mieli prawdziwego farta – Charlie dosłownie wpadła na zabójczynię i dzięki jej zeznaniom oraz paru okruszkom wyciągniętym z polskiej prostytutki, która przerwała atak, udało im się zdobyć najlepszy jak do tej pory rysopis podejrzanej. Była rasy kaukaskiej, w wieku prawdopodobnie dwudziestu kilku lat, wysoka, wyższa niż przeciętna dziewczyna, z długimi, silnymi nogami. Nosiła ciemne ubrania, prawdopodobnie skórę, miała bladą twarz i długie czarne włosy z grzywką. Niestety nikt nie przyjrzał się jej twarzy na tyle dobrze, by udzielić bardziej konkretnych wskazówek. Facet, który odbierał od dziewczyn pieniądze, najwyraźniej nigdy nie odrywał wzroku od telewizora na wystarczająco długo, by w ogóle przyjrzeć się ludziom wchodzącym i wychodzącym z budynku. Inne prostytutki zapewniały, że ta nie bywała tu wcześniej – kilka z nich widziało, jak prowadziła swojego klienta na górę, ale trzymała głowę nisko, spuszczoną, nie patrzyła im w oczy, a poza tym miały własne interesy do załatwienia. Irytował fakt, że byli tak blisko zabójczyni, a śledztwo tak mało na tym skorzystało. Ujęcie z kamery monitoringu mogłoby wszystko zmienić; Helen intensywnie ich wypatrywała. W okolicy przestępczość kwitła, więc ludzie często stosowali dodatkowe formy ochrony, ale poszukiwania zaowocowały znalezieniem zaledwie jednej kamery, umiejscowionej nad wejściem do monopolowego. Zwisała smętnie, wycelowana w ścianę, najwyraźniej wcześniej padła ofiarą wandalizmu. Dzieciaki narozrabiały? Czy to zabójczyni zadbała o wyłączenie kamery z użytku? Nieważne, i tak na nic im się nie zda. Wracając do wejścia do hotelu, Helen zauważyła Charlie, która miała na sobie jednorazowy skafander ochronny i koc. Jej ubrania zostały zabrane przez techników medycyny sądowej do analizy, a dziewczyną zajmowała się w tej chwili młoda policjantka. – Chcesz, żebym zadzwoniła do Steve’a? Charlie uniosła wzrok i zobaczyła przed sobą Helen. – Lloyd… Fortune już się tym zajął. – Świetnie. Jedź do domu, Charlie. Doznałaś ciężkiego szoku i zrobiłaś już, co mogłaś. Porozmawiamy później. Charlie kiwnęła głową, wciąż nieco małomówna z powodu niedawnych wydarzeń. Helen położyła jej rękę na ramieniu, a potem weszła do środka, nie mogąc się doczekać tego, co ujrzy na miejscu zbrodni. Weszła po schodach na najwyższe piętro, zatrzymując się po drodze przy grupce techników

pochylonych nad częściowym odciskiem buta. Na drewnianej podłodze znajdował się krwawy zarys podeszwy na obcasie. – To jej? – zapytała Helen. – Cóż, na pewno nie Charlie, więc… – Potraficie ocenić rozmiar? Jeden z nich kiwnął głową, więc Helen poszła dalej. Takie detale bywają zaskakująco istotne. Od razu poprawił się jej humor, ale szybko wyparował, gdy trafiła na miejsce zbrodni. Wszędzie było pełno krwi. Ofiara leżała na łóżku, z rękami i nogami wciąż przywiązanymi do ramy, a jej klatka piersiowa została otwarta jak puszka konserw. Serce, które jeszcze pół godziny wcześniej pompowało krew, teraz leżało nieruchomo. Helen pochyliła się nad ciałem, starając się go nie dotknąć. Skupiła się na ranie i zobaczyła, że tkanka wokół serca pozostała nienaruszona. Najwyraźniej zabójczyni przerwano, zanim zdołała zabrać swoją nagrodę. Helen przyjrzała się twarzy mężczyzny – nie rozpoznawała go – a potem szybko odwróciła wzrok. Nie mogła patrzeć na wymalowany na niej wyraz śmiertelnej agonii. Wycofała się, żeby obserwować techników przy pracy. Oprócz dowodów zebranych z ciała mężczyzny zajmą się również analizą średniej wielkości plastikowego pudełka, porzuconego na podłodze. Właśnie w takie pojemniki zabójczyni pakowała serca? Plastikowe pudełka z przykrywką. Wybór był tak niewinny, przywodzący na myśl domową kuchnię, że niemal wzbudzał śmiech. Można taki kupić w setkach sklepów w Southampton; została już tylko nadzieja, że zabójczyni zostawiła na nim jakiś ślad pozwalający na identyfikację. Helen wiedziała, że nie powinni na to liczyć – do tej pory kobieta nie popełniała żadnych błędów. Inspektor rozglądała się po miejscu zbrodni, a w głowie kłębiły jej się myśli. Z czego wynikała ta nagła zmiana opus moderandi? Morderczyni dotychczas zachowywała ostrożność. Dlaczego więc ostatnią ofiarę zaciągnęła do miejsca, w którym łatwo mógł jej ktoś przerwać albo gorzej nawet, rozpoznać ją? Czyżby robiła się nieostrożna? A może trudniej było odizolować klientów? Czyżby rozeszły się wieści o zagrożeniu? Może klienci nalegali na mniej opuszczone miejsca? Przyprowadziła tutaj mężczyznę za dnia, wiedząc, że będzie tu pełno innych ludzi. Może był dla niej kimś szczególnym? Może mogła go dorwać tylko o tej porze? Dziwny rozwój wypadków. Jednej rzeczy Helen była pewna: że zabójczyni będzie teraz zdenerwowana. Ktoś przeszkodził jej w pracy i musiała się salwować ucieczką z pustymi rękami. Gorzej, wpadła na policjantkę wymachującą legitymacją i udało jej się wymknąć tylko dzięki ogromnemu szczęściu. Z pewnością opanował ją teraz strach, że policja będzie dysponować szczegółowym rysopisem, a może i nawet materiałem genetycznym. Doświadczenie kazało Helen sądzić, że taki strach może doprowadzić do dwojakiego rodzaju reakcji – kobieta albo zniknie na zawsze, albo zacznie zabijać częściej. Którą opcję wybierze? Czas pokaże.



042/121 Nadszedł czas na pożegnanie. Tony przeciągał ten moment, ale zrobiło się już późno. Zawahał się w progu sypialni Nicoli, a potem wszedł do środka. – Możesz dać nam chwilkę, Anno? Dziewczyna przestała czytać na głos i uniosła wzrok znad książki, przyjrzała się dobrze Tony’emu i dopiero po chwili odzyskała równowagę. – Oczywiście. Wymknęła się dyskretnie z pokoju. Tony spojrzał na swoją żonę. Jej prawe oko zamrugało, co oznaczało, że Nicola pozdrawia męża. – Muszę już jechać, kochanie. Anna zostanie z tobą na resztę dnia i całą noc. Przyjdę do ciebie rano, dobrze? Możemy trochę poczytać Dickensa, jeśli będziesz miała ochotę. Anna mówi, że już prawie skończyłyście. Nicola nie odpowiedziała. W ogóle zrozumiała, co jej właśnie przekazał? Czy może zdenerwowała się i odmawiała rozmowy? Raz jeszcze Tony’ego ogarnęły wyrzuty sumienia. – Powiem jej, że może ci dzisiaj czytać do późna, jeśli będziesz miała na to ochotę. Zawsze możesz pospać dłużej jutro, przystawię drugie łóżko i możemy się trochę poprzytulać, jak za dawnych czasów. Głos Tony’ego zadrżał. Dlaczego to przedłużał, skoro doskonale zdawał sobie sprawę, że lepiej po prostu już iść? Pochylił się i pocałował swoją żonę w czoło. Zawahał się i złożył jeszcze jeden pocałunek, tym razem na jej ustach. Wydawały się suche, nawet nieco popękane, więc sięgnął po leżący na stoliku balsam i delikatnie zaaplikował go na wargi żony. – Kocham cię. Tony odwrócił się i wyszedł, a trzydzieści sekund później delikatnie zamknęły się za nim frontowe drzwi. Tony wyszedł za róg do miejsca, w którym zaparkował swój nieoznakowany samochód. Był to porysowany vauxhall, samochód wybrany dla podróżującego po całym kraju przedstawiciela handlowego. Nacisnął guzik centralnego zamka i pochylił się, by otworzyć drzwi od strony kierowcy, wtedy jednak zobaczył swoje odbicie w szybie i kolejny raz się zawahał. Miał na sobie pognieciony garnitur, domalował sobie siwe pasemka przy skroniach, a na nos założył okulary. Był sobą, a jednak nie sobą. Stanowił uosobienie wizji mężczyzny, który jest samotny

i zmęczony. W wizerunku tym było więcej niż trochę prawdy, ale Tony nie chciał się nad tym zastanawiać. Miał zadanie do wykonania. Wsiadł do samochodu, odpalił silnik i odjechał. Nadszedł czas, by zatańczyć z diabłem.



043/121 „Dziwka skradnie twe serce”. Emilia Garanita przyjrzała się nagłówkowi z nieskrywaną przyjemnością. Szczególnie zadowolona była z gry słownej, podobnie jak redaktor naczelny, który rozciągnął tytuł na całą okładkę. Czyżby szykował się najlepiej sprzedający się numer „Evening News”? Naprawdę miała na to nadzieję. Z odrobiną szczęścia może nawet okazać się dla niej przepustką do mediów ogólnokrajowych. Gazety wyszły z drukarni kilka godzin wcześniej. Najwyraźniej wieści szybko się roznosiły, bo jej telefon nie chciał przestać dzwonić, a Twitter wypluwał wiadomości z prędkością karabinu maszynowego. Nic nie sprzeda lepiej gazety niż seryjny morderca, a Emilia zamierzała wykorzystać go do cna. Artykuły, które pisała w zeszłym roku o zabójstwach dokonywanych przez Marianne, sprawiły, że zyskała lepszą reputację na poziomie lokalnym, jednak ze względu na niechętną do współpracy Grace dorwała się do tej historii zbyt późno. Drugi raz tego błędu nie popełni. Emilia wstydziła się do tego przyznać, ale miała nadzieję, że zabójca nie zostanie złapany zbyt szybko. Wiedziała, że nie powinna tak myśleć. W głębi duszy cieszyła się jednak, że zabójczyni zwodzi Grace i najwyraźniej nie zostawia żadnych śladów… a poza tym, kto naprawdę współczuł ofiarom? Stanowili uosobienie typowego mężczyzny – kłamliwego, fałszywego, kierującego się prymitywnymi żądzami. W komentarzach na forum gazety i na Twitterze już można było znaleźć pierwsze oznaki, że zdaniem opinii publicznej zamordowani sami sobie na to zasłużyli. Przez wieki prostytutki stawały się ofiarami przemocy ze strony mężczyzn, więc czy to takie znowu złe, że choć raz role się odwróciły? – Do boju, dziewczyno – powiedziała Emilia sama do siebie, powstrzymując się od uśmiechu. Istniał tylko jeden problem. Emilia nie zdołała jeszcze przeprowadzić wywiadu z wdową po Christopherze, Jessiką Reid. Często do niej dzwoniła i przychodziła pod jej dom, ale funkcjonariuszka opiekująca się dziewczyną doskonale znała taktykę Emilii i za każdym razem ją odprawiała. Dziennikarka oczywiście wracała, wsuwając propozycję zadośćuczynienia finansowego przez szparę w drzwiach, z notatką, w której obiecywała pełną współczucia relację prasową oraz wyjaśniała, jak pieniądze mogłyby zostać wykorzystane w ciągu czekających młodą wdowę ciężkich miesięcy. Jednak Emilia nie doczekała się jeszcze odpowiedzi i wątpiła, by kiedykolwiek to nastąpiło. Grace będzie trzymać kobietę z dala od mediów, póki zabójca jest na wolności. Na szczęście Emilia potrafiła w przeszłości pokonać większe przeciwności; po

prostu musi wykazać się pomysłowością. Nie od razu Rzym zbudowano. Biuro zaczynało się wyludniać. Nie było sensu, żeby Emilia dłużej tu siedziała – pochwały i wyrazy podziwu, które otrzymała wcześniej, skończyły się, gdy koledzy i koleżanki rozeszli się do domów. Zgarnęła płaszcz i torebkę, a potem ruszyła do windy. Na nabrzeżu otworzyli nową knajpę, którą już od dawna planowała sprawdzić. Oto nadeszła idealna chwila. Ledwo zdążyła wyjść z biura, kiedy zadzwoniła jej komórka. Skontaktował się z nią jeden z policjantów, który już od kilku miesięcy przekazywał jej bardzo cenne informacje. Słuchając jego rewelacji, Emilia szeroko się uśmiechnęła. Doszło do kolejnego morderstwa i tym razem zamieszana w nie została znajoma twarz – detektyw Charlie Brooks. Emilia odwróciła się na pięcie i pomaszerowała z powrotem do swojego biura. Historia z dnia na dzień robiła się ciekawsza.



044/121 – Zasnęła, więc nie możesz jej teraz zobaczyć. Steve nie umiał kłamać, ale Helen nie chciała się z nim spierać. W jego oczach zobaczyła prawdziwą wściekłość; wolała go nie prowokować. – To naprawdę ważne. Muszę z nią porozmawiać, więc proszę, przekaż jej, żeby zadzwoniła do mnie, jak tylko się obudzi, dobrze? – Nigdy się nie poddajesz, prawda? – odparł Steve, na wpół śmiejąc się w swojej goryczy. – Mam zadanie do wykonania, Steve. Nie chcę cię denerwować ani przeszkadzać Charlie, ale nie pozwolę, żeby przyjaźń przeszkadzała mi w pracy. – Przyjaźń? To chyba jakiś żart. Ty nie jesteś zdolna do przyjaźni. – Nie przyjechałam tutaj, żeby się z tobą kłócić… – Nie przejmujesz się nikim prócz siebie samej, prawda? Liczy się tylko to, czego ch… – WYSTARCZY. Odwrócili się jednocześnie i zobaczyli zbliżającą się do nich Charlie. Wcale nie spała; od samego początku podsłuchiwała ich rozmowę z salonu, jak zresztą podejrzewała Helen. Na twarzy Steve’a natychmiast pojawił się gniewny wyraz (jej przyjście obnażyło jego kłamstwo), lecz za chwilę się uspokoił i pośpieszył w jej stronę. Charlie jednak patrzyła tylko na Helen. – Lepiej wejdź do środka. – Zastanów się, Charlie. Potrafisz przypomnieć sobie coś jeszcze? Jej twarz? Jej zapach? Jej wyraz twarzy? – Nie, przecież już mówiłam. – Powiedziała coś, gdy na ciebie wpadła? Udało ci się wychwycić jakiś akcent? Charlie zamknęła oczy, niechętnie wracając myślami do tamtych wydarzeń. – Nie. Usłyszałam od niej tylko takie jakby stęknięcie. – Stęknięcie? – Tak, uderzyłam w nią, więc… Charlie nie dokończyła, wyczuwając irytację i rozczarowanie Helen. Prostytutka z Polski, która pomyliła pokoje i przeszkodziła zabójczyni, porozumiewała się łamaną angielszczyzną i bardzo podejrzliwie podchodziła do policjantów. Jej opis morderczyni należał do wyjątkowo ogólnych, dlatego też Helen postanowiła przycisnąć trochę Charlie, żeby wyczarować szczegóły. Jakiś na wpół zapomniany detal, który mógłby naprowadzić ich na trop. Rozpaczliwie

potrzebowali jakiegokolwiek przełomu w sprawie. – Dobra, zostawmy to na razie. Wyglądasz na wyraźnie zmęczoną – powiedziała Helen, podnosząc się. – Może jutro, jak już się wyśpisz, coś ci się jeszcze przypomni. Była już w połowie drogi do drzwi, kiedy Charlie powiedziała: – Proszę. Helen odwróciła się i zobaczyła, że Charlie podaje jej swoją legitymację policyjną. – Miałaś rację. – Co przez to rozumiesz? – Nie nadaję się do tego. Myślałam, że jest inaczej, ale myliłam się. – Charlie, nie powinnaś podejmować pochopnych decyzji… – Ktoś umarł dzisiaj w moich ramionach – zawołała Charlie drżącym głosem. – Zginął na moich oczach, musiałam zmyć jego krew z twarzy i włosów. Musiałam sprać jego krew z… Rozpłakała się, a szloch pozbawiał ją tchu. Nie chciała w ogóle spojrzeć na Helen, chowając twarz w dłoniach. Swoją legitymację policyjną rzuciła na stolik. A więc to koniec. Helen musiała już tylko ją podnieść. Charlie dostanie odprawę i więcej nie pojawi się na komisariacie. Inspektor Grace dostanie to, czego chciała. Wiedziała jednak od razu, że tego nie zrobi. Owszem, pragnęła się pozbyć Charlie, lecz teraz, gdy oto wreszcie nadszedł jej triumf, Helen poczuła wstyd z powodu swojego egoizmu i tchórzostwa. Kto dał jej prawo, by skłonić Charlie do rezygnacji, skazując ją na gorycz porażki i wyrzuty sumienia? Przecież powinna pomagać ludziom. Ratować ich, a nie skazywać na potępienie. – Przepraszam, Charlie. Charlie na moment przestała płakać, ale szloch za chwilę powrócił, tylko cichszy. Helen usiadła obok swojej podwładnej. – Byłam prawdziwą suką. I przepraszam. To… to moja słabość, nie twoja… Wciąż nie mogę zapomnieć o Marianne. Ani o Marku. Ani o tobie. Ani o tamtym dniu. Próbowałam krzyczeć, uciekać; próbowałam wszystkiego, w nadziei, że uda mi się wymazać z pamięci tamte chwile, jeśli tylko odsunę od siebie wszystko i wszystkich. Chciałam odsunąć ciebie, co było podłe i egoistyczne. Naprawdę przepraszam, Charlie. Charlie uniosła wzrok, jej rzęsy wciąż były mokre od łez. – Wiem, co czułaś, a mimo to nie pomogłam ci. Kopnęłam leżącego, a tego się nie wybacza. Ale chciałabym, żebyś mi odpuściła, jeśli potrafisz. Nigdy nie chodziło o ciebie. Helen zawahała się, ale po chwili ciągnęła dalej: – Jeśli chcesz odejść, założyć rodzinę i wieść normalne życie, nie będę ci stawać na drodze. Upewnię się, że otrzymałaś wszystko, co potrzebne, by zacząć od początku. Jeśli jednak zmienisz zdanie, chciałabym, żebyś wróciła. Potrzebuję cię. Charlie przestała już płakać, jednak nadal nie podniosła oczu. – Znów ścigamy seryjnego mordercę, Charlie. Dotychczas nie mówiłam tego na głos, ponieważ nie chciałam, żeby okazało się to prawdą. Nie wierzyłam, że to może się znowu

wydarzyć. Ale wydarzyło się i teraz… nie mogę jej powstrzymać. Głos Helen na chwilę się załamał, ale zaraz odzyskała równowagę. Kiedy znowu przemówiła, zrobiła to pewnie, choć cicho: – Nie mogę jej powstrzymać. Wyszła krótko po tym; powiedziała za dużo, a jednak wciąż za mało. Poległa jako szefowa, jako policjantka i jako przyjaciółka. Teraz zastanawiała się, czy nie jest jeszcze za późno, żeby wyciągnąć coś z wraku. Straciła Marka, głupotą byłaby utrata również Charlie. Ale może za późno się obudziła. Może jej przeznaczeniem była samotna walka z zabójczynią. Nie wydawało jej się, by była w stanie ją pokonać, ale i tak zamierzała podjąć to wyzwanie.



045/121 Dlaczego nie ukryła tego przed nią? Przecież do jej obowiązków należało przechwytywanie wszystkich nieprzyjemności rzucanych przez świat i trzymanie jej z dala od burzy. Zamiast tego Alison zajęła się zabawą z Sally i nie usłyszała skrzypienia deski przy szparze w skrzynce pocztowej, nie usłyszała szelestu papieru lądującego na macie. Dlatego to Jessice przypadło w udziale podniesienie przesyłki. „Dziwka skradnie twe serce”. Jessica rzuciła gazetę jak oparzona i uciekła na górę. Kiedy dotarła na piętro, zakręciło jej się w głowie; cała potworność ostatnich wydarzeń uderzyła w nią powtórnie. Zrobiło jej się niedobrze i zaczęła się dusić. Chwiejąc się, dotarła do łazienki, gdzie poczuła zbliżające się wymioty. Zatrzasnęła za sobą drzwi i opróżniła żołądek do wanny, czując wielokrotne skurcze. Wreszcie udręka się skończyła, ale wraz z przetrawionym posiłkiem uciekła z niej cała siła, więc Jessica zwinęła się w kulkę na dywaniku i schowała głowę w dłoniach. Chciała umrzeć. Życie było zbyt okropne. Przestała już nienawidzić Christophera za jego zdradę i głupotę, więc teraz już tylko za nim tęskniła, gorąco pragnąc jego powrotu. Tęsknota była najłatwiejsza – to innych rzeczy nie mogła znieść. Brutalności jego śmierci oraz tego, że nie mogli go jeszcze pochować, a serce… jego biedne serce… leżało gdzieś pośród dowodów w sprawie… Jeszcze raz zebrało jej się na wymioty, jednak żołądek miała już pusty, więc została na podłodze. Dlaczego świat był taki okrutny? Spodziewała się gniewu i braku zrozumienia ze strony rodziny – i owszem, nie brakowało ich – ale od wszystkich innych? Policja doradziła jej, żeby nie czytała wiadomości na Twitterze i maili, ale jak można tak żyć? Żałowała, że nie zastosowała się do ich wskazówek. Minęło raptem kilka minut od czasu, gdy ujawniono całą sprawę, a internetowe trolle już rozpoczęły swoją pracę. Ludzie pisali bezpośrednio do niej albo na forach, wypełniając świat swoją nienawiścią. Christopher zasłużył na śmierć. Jessica to zimna suka, przez którą zmarł mąż. Christopher był zarażonym HIV zboczeńcem, który spłonie w piekle. Ich córka miała syfilis i oślepnie. Policjanci powiedzieli jej, że pomogą, że ochronią, ale oszukiwali samych siebie. Na całym świecie nie zostało ani krztyny miłosierdzia, ani odrobiny dobra. Zostały tylko sępy skubiące wnętrzności, żywiące się smutkiem i bólem. Jessica zawsze należała do optymistów, lecz teraz zrozumiała, jaka była naiwna.

Nagle usłyszała hałas z parteru. Sally bawiła się ksylofonem. Później zabrzmiał dziecięcy śmiech i chwilę potem znowu zagrała swoją melodyjkę. Zupełnie jakby dziewczynka znajdowała się w zupełnie innym świecie – miejscu, gdzie wciąż istniało szczęście i niewinność. Jessikę kusiło, żeby zamknąć drzwi i zatkać uszy palcami, jednak nie zrobiła tego. Ten równoległy świat to wszystko, co jej zostało, i może właśnie on ją ocali. W czasie samotnych godzin nocnych Jessica chciała umrzeć, ale wiedziała, że musi żyć. Musi zagłuszyć swój ból i wychować Sally tak, by ufała światu i czerpała z niego radość. Życie Jessiki dobiegło końca, jednak Sally dopiero się zaczynało. I to musi jej wystarczyć do egzystencji.



046/121 Christopher Reid leżał na stole sekcyjnym; jego szklane oczy wpatrywały się w poplamione panele sufitowe. Żadna z ofiar zabójcy nie zasługiwała na swój los, ale Helen nie potrafiła oprzeć się wrażeniu, że Christopher zasłużył na niego mniej niż Matthews. Ten drugi był paskudnym hipokrytą, który uwielbiał dominować nad kobietami. Ale Reid to tylko facet, któremu brakowało seksu. Dlaczego nie porozmawiał z żoną? Dlaczego nie poszukał sposobu na odbudowanie ich relacji intymnych zamiast decydować się na płatny seks? Uważał swoją żonę za pruderyjną i niewinną? Helen była zdania, że kobiety są równie pomysłowe w łóżku co mężczyźni, jeśli tylko da się im szansę na wyrażenie siebie. Czyżby zwykła porażka w komunikacji skazała Christophera na odrażającą śmierć? – Ten koleś to jednocześnie taki sam i zupełnie różny przypadek, co pierwsza ofiara – oznajmił Jim Grieves, podchodząc do wózka. – Został odurzony chloroformem, podanym za pomocą nasączonej tkaniny. Technicy medycyny sądowej mogą powiedzieć ci więcej na jej temat. Nie ma żadnych śladów po więzach. Nic też nie sugeruje, by znowu użyto worka na głowę. – Czyli czuła się swobodnie w jego obecności. – To już wy musicie zdecydować – ciągnął dalej Grieves, wzruszając ramionami. – Ja mogę tylko powiedzieć, że tym razem „operację” wykonano bardziej umiejętnie, więc może wasza dziewczyna zaczyna się uczyć albo nie potrzebuje już takiej siły przy pierwszym ataku czy też okaleczaniu. Helen kiwnęła głową. – Przyczyna śmierci? – Cóż, mężczyzna został pozbawiony przytomności w samochodzie, ale zabity na bagnach. Znalazło się tam zbyt dużo krwi, żeby mogło być inaczej. Zginął z powodu pojedynczej rany ciętej na gardle, w wyniku której doszło do perforacji arterii szyjnej. – Tylko jedna rana? – Zgadza się. Nie poświęcała temu kolesiowi więcej czasu niż to było absolutnie konieczne. Serce zostało wyjęte relatywnie czysto, chociaż zapewne rozpoczęła zabieg w chwili, gdy ofiara jeszcze umierała. Helen zamknęła oczy – w jej głowie narodziła się potworna wizja, która nie chciała zniknąć. Spodziewała się, że usłyszy coś jeszcze od Jima, ale on już nic nie powiedział. Otworzyła znowu oczy i natychmiast zrozumiała, co go powstrzymało.

Dołączyła do nich nadinspektor Ceri Harwood. Grieves wymyślił jakąś wymówkę i wyszedł – nie przepadał za zrzędliwymi kobietami. Harwood kipiała ze złości; Helen szykowała się do obrony. – Widziałaś to? – powiedziała Harwood, rzucając gazetę z nagłówkiem „Dziwka skradnie twe serce” na stół. – Owszem – odparła zwyczajnie Helen. – Zgarnęłam gazetę po drodze tutaj. – Musiałam poprosić o dodatkowe wsparcie ze strony policji z zachodniego Sussex. Nasze biuro rzecznika prasowego nie może sobie poradzić z tym całym zainteresowaniem prasy, jakie wywołał ten nagłówek. Nie chodzi tylko o media brytyjskie, ale też francuskie, holenderskie, a nawet z pieprzonej Brazylii. Kto siedział z Angie? Jak Garanita się do niej dostała? – Funkcjonariuszka z Biura Wsparcia Rodzin Ofiar rozmawiała z nią, jednak Angie nie padła ofiarą przestępstwa, więc nie mogłam w żaden sposób wyjaśnić potrzeby opieki nad nią, nie w chwili, gdy tyle się dzieje… – Co powiedziałaś Garanicie? Cytuje cię bezpośrednio. – Nic niezwykłego. Podałam jej podstawowe fakty i obiecałam współpracę, zgodnie z poleceniem. – Powiedziałaś, że ścigacie seryjnego mordercę? Użyłaś tych słów? – Nie. – Cóż, Garanita się nie krępowała. Nikt już o niczym innym nie mówi. Prostytutka zabija swoich klientów. Zemsta na Kubie Rozpruwaczu. Tylko to się słyszy, bez końca. – Może niedokładnie, ale to jednak prawda, pani nadinspektor. Harwood spojrzała na nią z ukosa. – Udało wam się wykluczyć Sandrę McEwan z grona podejrzanych? – Tak. – Więc co możemy im dać? – Komu? – Nie udawaj, że nie rozumiesz, Helen. Dziennikarzom. Co możemy dać pieprzonym dziennikarzom? – Cóż, możemy im podyktować częściowy rysopis, który udało nam się ustalić. Myślę, że musimy przemówić bezpośrednio do potencjalnych klientów, żeby trzymali się z dala od ulicy. Z radością… – I zaryzykować spłoszenie jej? – Jeśli w grę wchodzi ratowanie życia, nie mamy innego wyjścia. Zginęło już trzech mężczyzn. – Czyli nic dla nich nie mamy? Gniew Harwood stał się teraz bardzo wyraźny. – Cóż, mamy mnóstwo wątków do sprawdzenia, ale nie wydaje mi się, by otwieranie się w ten sposób na prasę w dłuższej perspektywie nam pomogło, z całym szacunkiem – ciągnęła

dalej Helen, ignorując Harwood, która próbowała jej przerwać. – Nie wydaje mi się, by kwestia kontaktu z prasą powinna dyktować sposób naszego działania. – Dorośnij, Helen – odparła miażdżąco Harwood. – I ani się waż mówić do mnie „z całym szacunkiem”. Mogę cię odsunąć od sprawy w każdej chwili. – Tylko że to źle wypadłoby w oczach dziennikarzy, prawda? – rzuciła Helen. – Jestem policjantką, pani nadinspektor, a nie politykiem. Szukam śladów i tropię zabójców. Łapię zabójców. Tego się nie da zrobić przez protokoły albo biura czy przeklętą politykę. Do tego potrzeba inteligencji, umiejętności podejmowania ryzyka i przeklętej, ciężkiej harówki. – A ta rozmowa jest stratą twojego cennego czasu? – zapytała Harwood wyzywająco. – Chciałabym wrócić teraz do swoich obowiązków – stwierdziła krótko Helen. Wyszła chwilę później i wróciła motorem na komisariat. Przeklinała się w duchu za tak otwarte występowanie przeciwko przełożonej, ale nie miała innego wyjścia. Trudno było ocenić następstwa. Stało się za to jasne, że Harwood przestała być jej sprzymierzeńcem, a zmieniła się we wroga.



047/121 Wreszcie mógł coś zjeść. Tony krążył po ulicach długie godziny, powoli wczuwając się w swoją nową tożsamość samotnego biznesmena szukającego seksu. Zjeździł całe Bevois, ale na ulicach praktycznie nic się nie działo. Był wtorkowy wieczór – o wiele za daleko do wypłaty[1] – ale mimo to spodziewał się większego ruchu. Próbował szczęścia na Empress Road, jednak okazało się, że jest tam zupełnie pusto. Ostatnio w okolicy kręciło się zbyt wielu policjantów, żeby prowadzić interesy. Dlatego pojechał bardziej na północ, do Portswood. Ten rejon wydawał się bardziej obiecujący, lecz dziewczyny zaglądające do jego wozu nie pasowały do rysopisu. Miały mieszane pochodzenie, polski akcent, niski wzrost, sporą nadwagę, zbyt wiele lat na karku albo urodziły się mężczyznami. Opis zabójczyni nie był szczegółowy, ale wykluczał większość prostytutek, które widział. Kiedy szybko zakończył negocjacje i odjechał, pożegnały go stekiem wyzwisk. Z tej frustracji pojechał na południe, do doków. Brak postępu jednocześnie budził w nim gniew i sprawiał, że odczuwał ulgę. Chciał znaleźć tę dziewczynę i zakończyć w ten sposób śledztwo, a mimo to jego serce wybijało rytm strachu i niepokoju. Zakładał, że poradzi sobie z nią, ale jak może być tego pewien? Kobieta udowodniła, że jest zorganizowana, brutalna i pozbawiona skrupułów. Co jeśli zdobędzie nad nim przewagę? Tony porzucił tę myśl. Musiał skupić się na swoim zadaniu. Krążąc po ulicach w pobliżu zachodnich doków, rozglądał się dokoła w poszukiwaniu prostytutek. Dziewczyny pracujące tutaj należały do najbardziej zapracowanych; obsługiwały niekończący się strumień klientów, pasażerów statków wycieczkowych i pracowników portowych. W oddali sporadycznie pojawiała się któraś z nich, jednak nawet z takiej odległości widział, że żadna nie pasuje do rysopisu. Wtedy ją zobaczył. Właśnie przemierzała opuszczoną ulicę, a kiedy Tony podjechał bliżej, zauważył jej zdenerwowanie i niepokój. Instynkt nakazał mu docisnąć pedał gazu; coś mówiło mu, żeby natychmiast oddalił się od tej dziewczyny, ale wtedy umysł przejął kontrolę nad ciałem i Tony zmienił bieg na neutralny. – Pracujesz dzisiaj? – zawołał, starając się o spokój w głosie. Dziewczyna podskoczyła, jakby przestraszona, najwyraźniej nie widziała wcześniej samochodu. Miała na sobie czarne legginsy podkreślające długie, muskularne nogi. Resztę ciała schowała pod kurtką wojskową, która wydawała się dla niej za duża i nie pasowała do reszty ubioru – czyżby ją ukradła? Za to twarz miała piękną – zdobiły ją ciemnobrązowe oczy, wyrazisty nos i pełne usta. Odzyskała równowagę i przyjrzała się Tony’emu – dokonując

w głowie jakiejś kalkulacji – a potem powoli, ostrożnie podeszła do samochodu. – Czego szukasz? – zapytała. – Towarzystwa. – Jakiego rodzaju towarzystwa? – Nic niezwykłego. – Godzina czy cała noc? – Tylko godzina, jeśli można. Tony przeklął się w duchu. Jaki klient prostytutki powie „jeśli można”? Dziewczyna zmrużyła oczy, być może zastanawiając się, czy faktycznie ma do czynienia z początkującym. – Pięćdziesiąt funtów. Tony kiwnął głową, a potem dziewczyna bez pytania otworzyła drzwi i wsiadła. Tony przerzucił bieg na jedynkę i odjechał. – Nazywam się Samantha – powiedziała nagle. – A ja Peter – odparł Tony. – To twoje prawdziwe imię, Peter? – Nie. Zaśmiała się. – Żonaty, co? – Ano. – Tak myślałam. Rozmowa dobiegła końca. Powiedziała mu, gdzie mają jechać, i po chwili samochód ruszył w czarną noc. [1] W Wielkiej Brytanii częstą formą zapłaty jest tygodniówka.



048/121 Kiedy wpół do siódmej Helen pojawiła się w centrum operacyjnym, w pomieszczeniu było pełno ludzi. Zarządziła wczesny start i zespół jej nie zawiódł. Gdy ruszyli na odprawę, Helen z zaskoczeniem zauważyła w tłumie także Charlie. Spojrzały sobie w oczy – krótko i bez słowa. Charlie podjęła decyzję. Grace zastanawiała się, ile musiało ją to kosztować. – Jedno jest pewne – zaczęła Helen. – Chodzi o zdemaskowanie. Zabójczyni pragnie wstydu ofiar, chce wystawić je na publiczne pośmiewisko, okazać swoje obrzydzenie nimi. Wycinając ich serca i wysyłając je do rodziny, jak w przypadku Alana Matthewsa, albo do miejsca pracy, jak u Christophera Reida, miała gwarantowany rozgłos. Po nagłówkach we wczorajszym „Evening News” możemy śmiało założyć, że zabójczyni dostała to, czego chciała. Prywatne życie jej ofiar jest teraz pożywką mediów. Stało się tak już w przypadku Alana Matthewsa, który został ochrzczony świętoszkowatym zboczeńcem. To samo dzieje się z Christopherem Reidem, skrywającym ponure tajemnice pod płaszczykiem świeżego ojcostwa. Chodzi o zdemaskowanie tych mężczyzn. Zabójczyni ma osobiste pobudki. – W takim razie zakładamy, że ich znała? – wtrącił się Fortune. – Możliwe, chociaż nie istnieją żadne dowody na to, że korzystali wcześniej z jej usług. Niemniej jednak Grounds i jego zespół znaleźli coś godnego uwagi. Andrew? – Udało nam się odkryć konkretne powiązanie między mężczyznami – oznajmił Grounds. – Obaj korzystali z forum o nazwie Bitchfest. Skrzywił się nieco, wymawiając to na głos, a potem szybko przeszedł do wyjaśnień. – Najogólniej rzecz biorąc to forum, na którym miejscowi faceci korzystający z usług prostytutek dzielą się doświadczeniami. Rozmawiają o tym, gdzie można znaleźć konkretne dziewczyny, jak się nazywają i ile sobie życzą. Oceniają je pod względem rozmiaru piersi, umiejętności seksualnych i tego, czy mają… ciasne pochwy. Lista jest długa. Grounds wyraźnie poczuł ulgę, że przebrnął już przez pierwszą część. Miał żonę i trójkę dzieci, w związku z czym nie czuł się zbyt komfortowo, przekazując te szczegóły młodszym koleżankom z pracy. – Matthews posługiwał się pseudonimem „BigMan”. Reid nie napisał żadnych postów, ale rozmawiał z innymi użytkownikami forum, używając ksywki „BadBoy”. Strona ma długą historię i wciąż próbujemy ją poznać, jednak wygląda na to, że inni użytkownicy niedawno ocenili nową dziewczynę, która pozwalała „na wszystko”. Grounds rozejrzał się po morzu przygnębionych twarzy. Wpadli na dobry trop, lecz przy

okazji zobaczyli bardzo przykry obraz ludzkości. Wyczuwając opadające morale, Helen przejęła pałeczkę. – Otrzymaliśmy również dodatkowe informacje od techników. Krew pobrana z ubrań Charlie – wszyscy spojrzeli w jej stronę – należała do trzeciej ofiary. Dowód osobisty w jego portfelu sugeruje, że mamy do czynienia z niejakim Garethem Hillem, ale musimy się jeszcze upewnić, zanim skontaktujemy się z jego rodziną. Potwierdzę to tak szybko, jak tylko będę mogła. Krew nic nam nie da, jednak technicy odkryli pewne ślady biologiczne, które ich zdaniem mogą zawierać materiał genetyczny zabójczyni. Zebrali je zeszłej nocy. Po sali przeszedł pomruk. – Nie mamy nikogo o takim DNA w naszej bazie, ale to pierwszy solidny dowód w tej sprawie i może okazać się kluczowy w sądzie. Co więcej, mówi nam nieco o samej dziewczynie. DNA znaleziono w ślinie, która znajdowała się na twarzy ofiary. Trafiła tam w postaci kilku cienkich, nakładających się na siebie warstw. Wnioskujemy z tego, że nie splunęła na niego celowo ani też ślina nie pociekła jej z ust przez przypadek w trakcie pracy nad ciałem. Kilka warstw sugeruje, że mówiła do niego albo, co bardziej prawdopodobne, zważywszy na ilość śliny i jej rozlokowanie, krzyczała. Czyżby poniżała go w trakcie morderstwa? Dawała mu bardzo wyraźnie do zrozumienia, co o nim myśli? Możliwe. Żadnej śliny nie znaleziono na pierwszych dwóch ofiarach. Co to oznacza? – Że przy pozostałych zabójstwach bardziej się śpieszyła? Że miała mniej czasu, by czerpać z nich przyjemność? – zapytała Charlie. – Tak. Albo umyła pozostałe ofiary. Na ich twarzach znaleziono resztki substancji na bazie alkoholu i nie jesteśmy jeszcze pewni, czy chodzi o używane przez nich na co dzień kosmetyki czy raczej coś, co miało zniszczyć dowody. Jeśli to drugie, ich obecność sugeruje, że zabójczyni jest nie tylko przebiegła, ale też żywi głęboką, szczerą nienawiść do swoich ofiar. Wydawało się, że w zespole zaczyna rosnąć determinacja – śledztwo wreszcie gdzieś zmierzało. Helen miała zamiar wykorzystać tę energię. – Zbadamy wszystkie te wątki, lecz chciałabym, żebyśmy pomyśleli też o innych kwestiach. Jeśli dziewczyna tak bardzo nienawidzi swoich ofiar, prawdopodobnie zechce napawać się swoim triumfem. Poprosiłam o dodatkowych funkcjonariuszy do pilnowania rodzin ofiar, w razie gdyby kobieta się u nich pojawiła. Chcę postawić naszych ludzi na pogrzebach, w domach bliskich, w pracy. Na razie ma się tym zająć Fortune. Oprócz tego z pewnością wszyscy zauważyli już nieobecność Bridgesa. Pracuje dla nas jako tajny agent, a ja koordynuję jego zadania. Jeśli jego ustalenia będą w jakiś sposób powiązane z badanymi przez was wątkami, zostaniecie o tym poinformowani. Jednak na razie załóżcie, że on nie istnieje, a Brooks tymczasowo zajmie jego miejsce. Po raz kolejny wszystkie oczy zwróciły się w stronę Charlie, która właśnie otrzymała od Helen awans, choć nie na stałe. Uważają tę decyzję za trafną czy raczej chybioną? Charlie patrzyła przed siebie. – I ostatnia sprawa. Musimy trochę potrząsnąć naszą zabójczynią. Zapewne i tak ma

zszargane nerwy po niedawnych wydarzeniach, więc chcę nieco podkręcić atmosferę. Poinformuję prasę, że posiadamy jej DNA i odkrycie jej tożsamości to tylko kwestia czasu. Chcę, żeby się wściekła. Chcę, żeby zrobiła się nieostrożna. Helen zawahała się na chwilę, a potem zakończyła słowami: – Nadszedł czas, żeby przenieść walkę na terytorium wroga.



049/121 W kawiarnii Nero było pełno ludzi, dlatego Helen wybrała właśnie ją. Znajdowała się w eleganckiej części przedmieścia Shirley. Lata świetlne od obskurnych burdeli i słabo oświetlonych ulic znanych prostytutkom z Southampton. Helen z zadowoleniem zobaczyła, że Tony już na nią czekał, kryjąc się w boksie na tyłach lokalu. – Jak się miewasz, Tony? Wydawał się niewyspany, ale dziwnie pogodny. – Całkiem nieźle. Naprawdę… nieźle. – Świetnie. W takim razie niech to będzie nasze stałe miejsce spotkań. Będziemy ustalać czas SMS-ami i widywać się tylko tutaj. Od razu powinnam cię uprzedzić, że jeśli w dowolnym momencie poczujesz, że to nie działa albo że podążanie tym tropem może cię kosztować zdrowie lub życie, masz natychmiast do mnie zadzwonić i porzucić zadanie. Twoje bezpieczeństwo to nasz priorytet. – Znam zasady, szefowo, i naprawdę nie musisz od razu przybierać takiego poważnego tonu. Wszystko w porządku. Zeszłej nocy srałem po gaciach, ale poszło gładko. Właściwie to chyba coś dla ciebie mam. – Opowiadaj. – Cóż, z początku nie miałem zbyt wiele szczęścia, zjechałem całe Bevois, Portswood i Merry Oak bez powodzenia, więc ruszyłem na południe i znalazłem dziewczynę na dokach. Samanthę. Nie ma nawet dwudziestu pięciu lat, jednak ulicę zna od podszewki. Helen słuchała go bardzo uważnie. – Udaliśmy się do hotelu, który zna. Powiedziałem jej, że lubię się przyglądać, więc pozwoliłem jej się pieścić, a potem rozmawiałem z nią w drodze do domu. Z początku była milcząca, ale oczywiście słyszała plotki o dziewczynie mordującej klientów. Nie powiedziała mi nic konkretnego, za to dała namiary na prostytutkę pracującą okazjonalnie w porcie, która wie to i owo. Podobno widziała zabójczynię. Policja szuka jej z powodu kilku wykroczeń, więc raczej trzyma się na uboczu, ale jeśli uda mi się ją odnaleźć… Serce Helen zabiło szybciej, jednak zapanowała nad emocjami. – Dobra, idź tym tropem. Tylko uważaj na siebie, Tony. To równie dobrze może być pułapka. Nie jesteśmy w stanie przewidzieć, jak ludzie na ulicy spróbują wykorzystać zaistniałą sytuację. Ale to brzmi… obiecująco.

Helen nie mogła się powstrzymać od uśmiechu, a Tony odpowiedział tym samym. – W każdym razie jedź do domu i się wyśpij. Zasłużyłeś sobie. – Dzięki, szefowo. – A tak przy okazji, jak się miewa Nicola? – Bardzo dobrze. Powoli do przodu. Helen kiwnęła głową. Szanowała i podziwiała Tony’ego za jego cierpliwą opiekę nad żoną. Musi być ciężko żyć tak, jak nigdy się nie planowało, gdy los brutalnie odbiera ci marzenia. Tony był dobrym człowiekiem i Helen miała nadzieję, że jakoś im się ułoży. Helen wyszła z kawiarni w podskokach. Kurs, jaki obrali, niósł ze sobą niebezpieczeństwo, ale Helen odniosła wrażenie, że wreszcie zbliżają się do zabójczyni.



050/121 Charlie zabrała z parkingu nieoznakowany samochód i docisnęła pedał gazu, żeby mieć to jak najszybciej z głowy. Jennifer Lees, funkcjonariuszka z Biura Wsparcia Rodzin Ofiar, która została przydzielona do pomocy, przejmie kontrolę nad rozmową, ale to Charlie będzie musiała zadawać najtrudniejsze pytania. Zazwyczaj to Helen prowadziła przesłuchanie rodziny ofiary, jednak pojechała załatwić nieujawnione sprawy, zostawiając Charlie niewdzięczną robotę. Zatrzymały się przed podniszczonym domem szeregowym w Swathling. To właśnie tutaj Gareth Hill mieszkał ze swoją matką – oczywiście w przeszłości, bo teraz jego okaleczone ciało leżało na stole sekcyjnym w kostnicy Jima Grievesa. Nie mogli oficjalnie zidentyfikować mężczyzny i uznać za trzecią ofiarę, dopóki nie rozpozna go ktoś z rodziny, ale nie mieli wątpliwości, że to on. Kilka razy skazano go za kradzież, pijaństwo, a nawet żałosną próbę dokonania czynów nieobyczajnych, więc mieli jego zdjęcie w systemie. Po dopełnieniu formalności akta Hilla zostaną opatrzone znakiem „zmarły” i wysłane do centrum operacyjnego do dalszej analizy. Drzwi otworzyła im kobieta potężnej postury, w wieku siedemdziesięciu kilku lat. Jej pokryte wybroczynami kostki były spuchnięte, brzuch wystawał sporo zza paska, a policzki zwisały smętnie. Niemniej jednak w tym potężnym ciele kryły się osobliwe oczy, nieco szczurze, które patrzyły teraz z wściekłością na Charlie. – Jeśli chcesz mi coś sprzedać, możesz się p… Charlie pokazała swoją legitymację policyjną. – Chodzi o Garetha. Możemy wejść? Cały dom śmierdział kotami. Były chyba wszędzie, jakby wyczuwały zagrożenie i kręciły się wokół właścicielki, domagając się uwagi. Kobieta pogłaskała największego – rudzielca o imieniu Harvey – kiedy Charlie i Jennifer przekazywały jej wieści. – Głupi gówniarz. Jennifer popatrzyła na Charlie, nie mogąc nic z siebie wykrztusić po tak niespodziewanej odpowiedzi. – Zrozumiała pani, co właśnie powiedziałyśmy, pani Hill? – zapytała Charlie. – Panno Hill. Nigdy nie byłam panią. Charlie pokiwała głową ze współczuciem. – Gareth został zamordowany, a ja… – Słyszałam za pierwszym razem. Co zrobił? Próbował uciec, nie płacąc?

Trudno było odczytać jej ton. Wydawała się rozgniewana, ale w jej głosie pobrzmiewały też nuty rozpaczy. Pancerz tej kobiety był gruby, wzmocniony przez lata rozczarowań, a jej prawdziwe uczucia pozostawały zagadką. – Wciąż badamy okoliczności jego śmierci, jednak podejrzewamy nieuzasadniony atak. – Nieuzasadniony, jasne. Jak się tarzasz w rynsztoku… – Czy Gareth mówił wczoraj, gdzie się wybiera? – przerwała jej Charlie. – Powiedział, że idzie do kina. Dopiero co dostał zasiłek, więc… myślałam, że wrócił, kiedy już spałam. Zdawało mi się, że ten śmierdzący leń jeszcze leży w łóżku… Wreszcie głos jej zadrżał, gdy dotarło do niej, że Gareth nie żyje. Kiedy jej mur obronny wreszcie runął, zrobił to z hukiem; Charlie pociągnęła jeszcze chwilę rozmowę, a potem przeprosiła kobietę i poszła na górę. Dowiedziała się wszystkiego, co się dało, a teraz już tylko chciała uciec od fali rozpaczy panny Hill. Wiedziała, że nie powinna pozwalać, by czyjś żal tak silnie przypominał jej o własnej stracie, ale nie potrafiła się opanować. Udała się do sypialni Garetha, zbierając po drodze myśli. Zaiste niezwykły był to widok. Po podłodze walały się opróżnione opakowania po jedzeniu, wymieszane ze zużytymi chusteczkami, starymi czasopismami i porzuconymi ubraniami. Całe pomieszczenie wyglądało i pachniało paskudnie, jakby ktoś tutaj tylko wegetował, zamiast żyć. Pokój był pusty i martwy. Gareth nie należał do atrakcyjnych mężczyzn, poza tym raczej nie mógł przyprowadzać tu dziewczyn. Bałagan to jedno; przede wszystkim musiałby mieć jaja, żeby paradować w towarzystwie innej kobiety przed matką, zakładając, że w ogóle mógłby namówić jakąś do przyjścia tutaj. Z jego akt od kuratora sądowego wynikało, że miał problemy z nauką i bardzo niskie poczucie własnej wartości. Stan jego domu rodzinnego wydawał się to potwierdzać. To miejsce więziło, zamiast dawać schronienie. Charlie rozejrzała się i zauważyła tylko jeden wartościowy przedmiot: komputer. Wydawał się stać dumnie na tanim biurku. Jego aluminiowa obudowa i znajome logo wydawały się czyste, jakby tylko on jeden zasługiwał na utrzymywanie go w porządku i dbanie o jego bezpieczeństwo, podczas gdy resztę można było spisać na straty. Charlie nie miała wątpliwości, że ten cenny przedmiot stanowił dla Garetha okno na świat i dzięki niemu odkryją przyczynę jego śmierci.



051/121 W Bizonie można było zjeść najlepszą kanapkę ze stekiem w Southampton. Oprócz tego omijała go większość policjantów; zjawiały się tam raczej mamusie i biznesmenki klasy średniej, więc Helen chętnie wybierała się do Bizona, gdy miała ochotę na chwilę samotności. Po spotkaniu z Tonym nagle zdała sobie sprawę, że jest straszliwie głodna. Od kilku dni prawie nic nie jadła, żyjąc jedynie na kawie i papierosach, a teraz rozpaczliwie potrzebowała jakiegoś źródła energii. Zatopiła zęby w grubej kanapce i natychmiast poczuła się lepiej – mieszanka białka i węglowodanów zrobiła swoje. Musiała zapomnieć o sprawie przynajmniej na kilka minut. Kiedy człowiek poświęci się tak poważnemu śledztwu, ogarnia go prawdziwa obsesja. Towarzyszy mu dzień i noc, nie dając wytchnienia. Im dłużej trwa, tym łatwiej coś przeoczyć, stracić perspektywę. Dla zdrowia warto było przyjść tu na chwilę i pooglądać ludzi, snuć przypuszczenia na temat życia emocjonalnego bogatych kobiet, które lubiły flirtować z przystojnymi kelnerami. Lokalna gazeta leżała porzucona na stoliku. Nie chciała jej podnosić, a nawet kiedy wreszcie się skusiła, poddając się ciekawości, szybko przekartkowała tylko pierwsze strony. Znajdowały się na nich doniesienia o niedawnych morderstwach i sensacyjne informacje o DNA, które zdołała zdobyć policja, ale Helen nie chciała tego czytać. Wolała przejść dalej, zanurzyć się głębiej w światek drobnych ogłoszeń, błahych wykroczeń z sądów rejonowych, horoskopów – całego tego nonsensu, który zapełniał pozostałe strony tego rodzaju czasopism. Helen przerzucała kolejne kartki i nagle zamarła. Odwróciła wzrok, a potem znowu spojrzała na gazetę w nadziei, że może tylko jej się zdawało. Ale oto i ono. Zdjęcie domu. Tego samego, do którego Robert i jego kolega Davey włamali się na oczach Helen dwa dni wcześniej. A nad fotografią złowieszczy nagłówek: „Emeryt zaskoczył złodziei i walczy o życie”. Udało jej się dotrzeć do Aldershot w rekordowym tempie; kierowały nią instynkt i niepokój. Szczegóły artykułu prasowego okazały się ponure – niespełna osiemdziesięcioletni emerytowany nauczyciel zaskoczył włamywaczy i został brutalnie pobity. Trafił do szpitala z pękniętą czaszką i właśnie znajdował się w Szpitalu Głównym w Southampton, w śpiączce farmakologicznej. Nie wiadomo, czy przeżyje. Helen zaryzykowała i ruszyła bezpośrednio pod jego dom, wymyślając po drodze historyjkę o napaści na kolegów Roberta, do jakiej rzekomo doszło w supermarkecie, ale nikt nie otwierał. Dlatego udała się do Czerwonego Lwa, Tawerny Kolejowej i kilku innych knajp w Aldershot.

W akcie desperacji poszła nawet do ich ulubionych sklepów monopolowych, zanim w końcu poszczęściło jej się w pasażu handlowym. Właśnie grali w jednorękiego bandytę, niewątpliwie wydając łupy z ostatniego włamania. Po jakimś czasie stracili zainteresowanie i wyszli, by pożegnać się i rozejść w różne strony. Helen ruszyła ostrożnie śladem Roberta, czekając na odpowiedni moment, by się do niego zbliżyć. Po ulicach krążyło mnóstwo zakupowiczów, ale kiedy Robert skręcił do parku, Helen skorzystała z okazji. – Robert Stonehill? Odwrócił się gwałtownie, a na jego twarzy pojawiła się podejrzliwość. – Jestem policjantką – ciągnęła dalej, pokazując legitymację. – Możemy porozmawiać? Ale on już się odwracał. – Chodzi o Petera Thomasa. Człowieka, którego razem z Daveyem omal nie zabiliście. Teraz się zatrzymał. – I nawet nie próbuj uciekać. Łapałam już szybszych kolesi, uwierz mi. Usiedli na parkowej ławce. – Nie przyszłam tu cię aresztować; chcę, żebyś powiedział mi prawdę. – Chcę usłyszeć, co się tam wydarzyło. Długa chwila ciszy, w czasie której Robert zastanawiał się, co powiedzieć. – To był pomysł Daveya. To zawsze jest pieprzony pomysł Daveya. – Chłopak wydawał się zgorzkniały i przygnębiony. – Staruch kiedyś go uczył. Ponoć był dziany. – I zdaniem Daveya miała to być bułka z masłem? Robert wzruszył ramionami. – Davey powiedział, że kolesia nie będzie w domu. Zawsze w czwartki wieczorem gra w karty w Zielonym. Davey miał wejść i wyjść w ciągu dwudziestu minut. – Ale… – Ale głupi staruch go nakrył. A w ręku trzymał pieprzony kij. – I co potem? Robert się zawahał. – Uciekliśmy. Już mieliśmy wyskoczyć przez okno, kiedy staruch nas dogonił. Przyłożył mi z całej siły w nogę. Robert opuścił trochę spodnie, żeby pokazać wielki, purpurowy siniak na biodrze. – Potem Davey się na niego rzucił. Zaczął go kopać, bić, wszystko naraz. – A ty tylko stałeś z boku? – odparła Helen, nie dowierzając. – Może z raz go kopnąłem, ale to Davey… Walił butem w jego czachę, ja pierdolę. Musiałem go odciągać. Zabiłby go. – Prawdopodobnie tak to się skończy. Mężczyzna jest w śpiączce, Robert. – Wiem przecież. Potrafię czytać, wiesz? Odpowiadał lekceważąco, jednak Helen widziała, że chłopak jest przestraszony i zdenerwowany.

– Policja rozmawiała z tobą albo z Daveyem? – Nie – odparł, patrząc na nią zmieszany. – Aresztujesz mnie? Pytanie za milion dolarów. Oczywiście, że powinna aresztować i jego, i Daveya. – Nie wiem, Robert. Zastanawiam się nad tym, ale… zobaczmy, co się stanie z panem Thomasem. Możliwe, że uda mu się z tego wyjść… Brzmiała mało przekonująco i zdawała sobie z tego sprawę. – Poza tym istnieją w tej sprawie okoliczności łagodzące, więc… więc dam ci drugą szansę. Robert wydawał się zaskoczony, co tylko spotęgowało u Helen poczucie, że jest żałosna i źle postępuje. – Dobry z ciebie chłopak, Robert. Jesteś inteligentny i jeśli poświęcisz się jakiemuś wartościowemu zajęciu, będziesz miał dobre życie. Ale teraz wszedłeś na złą ścieżkę, trzymasz się z nieodpowiednimi ludźmi i skończysz w więzieniu, jeśli nic nie zmienisz. Dlatego mam dla ciebie propozycję. Przestaniesz spotykać się z Daveyem i jego kumplami. Będziesz ciężko pracował i szukał okazji, by stać się lepszy. Spróbujesz żyć jak porządny człowiek. Jeśli ci się to uda, ta jedna sprawa ci się upiecze. Ale jeśli coś spieprzysz, od razu trafisz za kratki, jasne? Robert kiwnął głową. Czuł ulgę, ale jednocześnie był wyraźnie skonfundowany. – Będę się interesować twoim losem i chcę, żebyś wynagrodził mi wiarę, jaką w tobie pokładam. Jeśli poczujesz, że nie dajesz sobie rady albo że szykują się kłopoty, masz do mnie zadzwonić. Zapisała swój numer telefonu komórkowego na tylnej stronie oficjalnej wizytówki. – To dla ciebie ogromna szansa, Robert. Nie spieprz jej. Sięgnął po wizytówkę i przyjrzał się jej. Kiedy uniósł wzrok, Helen zobaczyła na jego twarzy wyraz wdzięczności i ulgi. – Dlaczego? Dlaczego to dla mnie robisz? Helen zawahała się, ale w końcu odpowiedziała: – Bo każdy potrzebuje jakiegoś opiekuna. Helen wymaszerowała szybko z parku. Kiedy już zrobiła to, co zrobiła, chciała jak najszybciej uciec. Podjęła ogromne ryzyko, przyjeżdżając tutaj, a nawiązanie kontaktu z Robertem było czymś, czego obiecywała sobie nigdy nie robić. Przekroczyła granicę. A jednak mimo to, mimo całego niebezpieczeństwa, nie żałowała. Jeśli jeszcze istniała szansa na uratowanie Roberta, było warto.



052/121 Jessica Reid maszerowała ulicą, czując wzbierające w oczach łzy. Przełknęła głośno ślinę, próbując powstrzymać się od płaczu – nie zamierzała dać tym kobietom satysfakcji i rozbeczeć się w ich obecności. Zastanawiała się, czy zabrać Sally do żłobka. Z początku chciała nigdy tam nie wracać i ukryć się przed resztą świata, ale dziewczynka bardzo lubiła żłobek, więc Jessica zebrała się na odwagę i zaniosła do niego córkę. Sally potrzebowała stabilizacji – najlepiej trzymać się rutyny. Kiedy tylko tam dotarła, od razu zdała sobie sprawę, że popełniła błąd. Sally potuptała do zabawek, jednak nikt nie zwracał na nią najmniejszej uwagi. Wszyscy patrzyli wyłącznie na Jessikę. Kilka osób nieśmiało uśmiechnęło się, by okazać jej swoje wsparcie, ale nikt nie podszedł bliżej. Najwyraźniej nie wiedzieli, co powiedzieć głupiej, naiwnej żonie. Odchodząc, usłyszała, jak rozpoczynają się szeptane rozmowy. Mogła tylko wyobrażać sobie, co takiego o niej mówiono. Te wszystkie chorobliwe spekulacje. Wiedziała o tym? Pozwalała na to? A może jej mąż przyniósł ze sobą do domu chorobę? Wszystko było takie niesprawiedliwe. Przecież Jessica nie zrobiła nic złego. Sally nie zrobiła nic złego. Ale mimo to zostały napiętnowane, skazane za współudział w jego zbrodni. Jak mogła być tak beznadziejnie głupia? Kochała Christophera z całego serca i ufała mu, nawet mimo pierwszej kłótni o pornografię. Myślała, że miał to już za sobą. Niestety myliła się. Zamiast tego on tylko kłamał, kłamał i kłamał. Dlaczego nie porozmawiał z nią na ten temat? Dlaczego zachowywał się tak egoistycznie? Znalazła się z powrotem w domu, chociaż nie potrafiła sobie przypomnieć, jak tu trafiła. Bez wahania ruszyła na górę. Otworzyła gwałtownie szafkę, zgarnęła część rzeczy męża i wyrzuciła przez okno na podjazd. Zrobiła to jeszcze kilkukrotnie, aż w końcu wyczyściła dom ze śladów jego obecności. Złapała płyn do zapalniczek i zapałki leżące pod zlewozmywakiem w kuchni, a potem wymaszerowała przez wciąż otwarte frontowe drzwi. Obficie polała stos rzeczy i rzuciła na nie zapaloną zapałkę, a potem patrzyła, jak ubrania, które dla niego kupiła, płoną żywym ogniem. Pstryk, pstryk, pstryk. Ze swojego punktu obserwacyjnego po drugiej stronie ulicy policjanci w cywilu zarejestrowali każdą sekundę rozpaczy kobiety, a potem zgłosili to do centrali. Fortune przyjął ich zgłoszenie, a potem się rozłączył. Właśnie miało się zacząć przedstawienie, a on nie chciał stracić ani minuty. Przekazał swoim kolegom nudne zadanie – nikt nie spodziewał się, by obserwacja Jessiki Reid przyniosła jakiekolwiek efekty. Bardziej

istotnym wydarzeniem wydawał się pogrzeb Matthewsa, który miał się właśnie rozpocząć. Lloyd Fortune przeciągnął się, ziewnął, a potem zajął pozycję. Czekał i obserwował. Właśnie tak wyglądał model postępowania przy takiej operacji. Patrząc na drugą stronę ulicy, zauważył, jak rodzina Matthews wychodzi z domu. Towarzyszyło im mnóstwo ludzi gotowych nieść pomoc – krewnych, przyjaciół ze zgromadzenia. Było ich tak wielu, że do ich przewiezienia wynajęto samochody. Lloyd wypatrywał pośród żałobników członków rodziny ofiary. Udało mu się zauważyć najstarszą córkę, prowadzącą babcię do pierwszego z wozów. Podobnie jak pozostali, wydawała się pogrążona w szoku, nawet po trzech dniach od śmierci ojca. Lloyd rozejrzał się po ulicy. Czy to możliwe, by gdzieś tutaj znajdowała się ich morderczyni? I napawała się swoim sukcesem? Pstryk, pstryk, pstryk, aparat fotograficzny robił zdjęcia każdemu przechodniowi, każdemu zaparkowanemu samochodowi. Lloyd był podekscytowany wizją ujrzenia zabójczyni i poczuł, jak serce zaczyna mu szybciej bić. Pierwsze auto ruszyło. Potem następne. Lloyd kiwnął głową na Jacka, żeby uruchomił silnik. Ich samochód zabuczał cicho. Czekali cierpliwie, aż Eileen i bliźniaki wsiądą do ostatniego wozu. W końcu zjechali z pobocza i ruszyli za konwojem żałobników w kierunku Kościoła Chrześcijan Baptystów im. św. Stefana.



053/121 Zawahał się przed napisaniem pierwszego zdania. Jak się zaczyna tego typu rozmowy? Witaj, Melisso. Nasz wspólny znajomy… Nie, to nie tak. Witaj, Melisso. Nazywam się Paul i chciałbym Cię poznać. Tak już lepiej. Tony odchylił się do tyłu, śmiejąc się z tego, jak wiele wysiłku kosztowało go skonstruowanie wiadomości. I jak się tym stresował. Zadowolony z rozpoczęcia rozmowy, już miał wyłączyć komputer, kiedy zauważył, że właśnie pojawiła się odpowiedź. Witaj, Paul. Kiedy chciałbyś się ze mną spotkać? Tony pomyślał chwilę i odpisał: Dzisiaj wieczorem? O której? Tony nie spodziewał się, że umówią się tak szybko. Mimo to nie mógł sobie pozwolić na opóźnienia. O dziesiątej? Podjedź po mnie na róg Drayton Street i Fenner Lane. Będę ubrana w zielony płaszcz. Jakim samochodem jeździsz? Vauxhallem. Jaki kolor? Srebrny. Szukasz towarzystwa? Czy czegoś szczególnego? Towarzystwa. Na jak długo? Dwie godziny? 150 funtów. Dobra. Gotówką. Pewnie. Do zobaczenia, Paul. Do zobaczenia, Melisso. Buziaki. Koniec rozmowy. Tony zauważył, że się uśmiecha. Siedział we własnej kuchni i czatował

z prostytutką. Z drugiej strony, nie jest to coś, co wypada robić w kawiarni, więc… Tony wyłączył komputer. Matka Nicoli miała się niedługo pojawić, a nie potrzebowała więcej oręża w walce przeciwko niemu. Lepiej położyć się i trochę odpocząć. Czekał go ważny wieczór.



054/121 Charlie właśnie się rozkręcała, kiedy Helen weszła do centrum operacyjnego. Członkowie zespołu przerwali swoje zadania, żeby usłyszeć ostatnie ustalenia w sprawie. – Udało nam się przeszukać dysk Garetha Hilla. Wygląda na to, że komputer był dla niego jedynym oknem na świat i korzystał z niego bardzo często. A jedną z jego ulubionych stron było forum Bitchfest. Wszyscy zamienili się w słuch. – Z tego serwisu pozwalającego na ocenianie prostytutek korzystali także Alan Matthews i Christopher Reid. Używali pseudonimów „BadBoy” i „BigMan”. Gareth Hill podpisywał się nickiem „Kozik”. Wdawali się w bardzo dosadne dyskusje z innymi użytkownikami na temat dziewczyn z Southampton. Interesowali się szczególnie tymi, które godziły się na poniżanie i ostry seks, a wskazówek udzielali im „Niebezpieczny”, „Szczesciarz”, „Mlot”, „WladcaCipek”, „bierzcochcesz” i „CzarnaStrzala”. Dyskutowali na temat kilku prostytutek, ale jedna z nich pojawiała się wyjątkowo często, a nazywała się Angel. Helen przeszedł dreszcz. Czy właśnie ona była ich zabójczynią? – Co ciekawe – kontynuowała Charlie – Angel nie reklamuje się, nie posiada strony internetowej, nie ma śladu jej bytności w Internecie. Zdobywa klientów wyłącznie pocztą pantoflową, gdy aktualni podpowiadają nowym, gdzie można ją znaleźć. A nie jest to łatwe i trzeba dużo zapłacić, jednak najwyraźniej dziewczyna pozwala na wszystko, o ile tylko pieniądze się zgadzają. – Czyli trudno ją znaleźć i jest traktowana jak pilnie strzeżony sekret? – zapytała Helen. – Właśnie tak. – Świetna robota, Charlie. Naszym priorytetem będzie odnalezienie użytkowników forum. Skupmy się na tych, którzy skorzystali z usług Angel i mogli rozmawiać z Matthewsem, Reidem i Hillem. To oni mogą nas zaprowadzić do dziewczyny, więc trzeba ich szybko namierzyć. Jadę teraz sprawdzić nasze punkty obserwacyjne. Chciałabym, żebyście informowali mnie na bieżąco o postępach w sprawie. Brooks przejmie stery pod moją nieobecność. Kiedy Helen wyszła, Charlie zajęła się przydzielaniem zadań. Powrót do pracy wiele ją kosztował, ale może decyzja mimo wszystko okaże się słuszna. Detektyw Brooks brzmiało dumnie; właśnie w tym momencie poczuła, że chce wrócić na stałe.



055/121 Helen na jej widok zatrzymała się w pół kroku. Poczuła przypływ gniewu, gdy ujrzała Emilię Garanitę leniwie opierającą się o jej kawasaki, stojącego na parkingu dla motocykli za komisariatem. – Znajdujesz się na terenie przeznaczonym tylko dla osób upoważnionych i właśnie przeszkadzasz w czynnościach służbowych, Emilio, więc może zeszłabyś mi z drogi? Powiedziała to bardzo uprzejmie, ale chłodno. Emilia uśmiechnęła się, jak zwykle w stylu Kota z Cheshire, a potem powoli odkleiła się od motoru Helen. – Próbowałam się do ciebie dodzwonić, lecz bez powodzenia. Rozmawiałam z kilkoma kolegami z policji, a nawet mam za sobą krótką i szczerą pogawędkę z twoją szefową, ale najwyraźniej nikt nie wie, co się dzieje. Znowu się przede mną zamykacie? – Nie wiem, co masz na myśli. Przecież dałam ci cynk o DNA i wielu innych rzeczach. – Ale to nie wszystko, prawda? Harwood też tak uważa. Coś się dzieje w waszym zespole i ja chcę wiedzieć, o co chodzi. – Chcesz wiedzieć, o co chodzi? – powtórzyła powoli Helen z maksymalnym sarkazmem. – Nie mów, że już zapomniałaś o naszej umowie. Powiedziałam, że chcę wyłączności na ten temat, i nie żartowałam. – Zaczynasz mieć paranoję, Emilio. Jak tylko pojawią się nowe ustalenia w sprawie, poinformuję cię o nich, dobrze? Podeszła do swojego motoru, ale Emilia złapała ją za rękę. – Nie, niedobrze. Helen spojrzała na nią jak na wariatkę – naprawdę ryzykowała oskarżenie o napaść na policjanta na służbie? – Nie lubię, gdy ktoś mnie okłamuje. Nie lubię, gdy ktoś patrzy na mnie z góry. Zwłaszcza gdy jest to ktoś tak zdegenerowany jak ty. Helen gwałtownie odepchnęła rękę dziennikarki, ale zaniepokoiła ją ta uwaga. W głosie Emilii wyczuła prawdziwy jad i świeże pokłady pewności siebie. – Chcę wiedzieć, Helen. Chcę wiedzieć wszystko. A ty mi to powiesz. – Albo? – Albo zdradzę światu twój sekret. – Myślę, że świat wie o mnie już wszystko. Wątpię, by udało ci się sprzedać numer, wygrzebując takie starocie.

– Ale o Jake’u nic nie wiedzą, prawda? Helen zamarła. – Widzę, że nie zaprzeczasz. Cóż, ucięłam sobie z nim długą pogawędkę i wystarczyła delikatna perswazja, żeby wszystko mi opowiedział. O tym, jak bije cię dla pieniędzy. Jak to jest, że niektóre kobiety po prostu muszą dać się zdominować mężczyźnie? Helen nic nie odpowiedziała; dziwiła się, skąd Emilia o tym wszystkim wie. Czyżby Jake naprawdę z nią rozmawiał? – Dlatego tak wygląda nasza umowa, Helen. Powiesz mi wszystko i udzielisz wyłączności na ten temat. Chcę być przed mediami ogólnokrajowymi na każdym etapie śledztwa i jeśli tak się nie stanie… cały świat dowie się, że bohaterska Helen Grace to mały zboczeniec. Jak myślisz, Harwood się to spodoba? Jej słowa zawisły w powietrzu, a Emilia odeszła. Helen instynktownie poczuła, że to nie blef; po raz pierwszy to dziennikarka miała przewagę. Zawiesiła nad głową Helen miecz Damoklesa i z przyjemnością by go opuściła.



056/121 Kościół Chrześcijan Baptystów wyrósł przed nią w deszczu, szary i surowy. Świątynie powinny być miejscami pełnymi ciepła, oferować schronienie i opiekę, Helen jednak uważała je za chłodne i przygnębiające. Zawsze czuła się, jakby ją oceniały i uznawały za niegodną. Wciąż nie mogła zapomnieć o rozmowie z Emilią, ale postanowiła skupić się na obecnym zadaniu. I tak już długo dywagowała nad ich sprzeczką. Omal się nie spóźniła na ceremonię – Fortune’owi mogła poświęcić ledwie pięć minut, zanim musiała biec do kościoła – i już słyszała, jak w środku rozbrzmiewają organy. Cicho wkradła się do budynku i usiadła na jednej ze znajdujących się z tyłu ławek, skąd powinna mieć dobry widok na wszystkich uczestników mszy. Mordercy zaskakująco często pojawiali się na pogrzebach swoich ofiar, a zwłaszcza ci seryjni, którzy czerpali przyjemność z poczucia władzy, gdy patrzyli na grzebane ciało, słuchali monotonnej recytacji kapłana i przyglądali się pogrążonym w rozpaczy żałobnikom. Helen rozejrzała się po kobiecych twarzach. Czy to możliwe, by zabójczyni siedziała gdzieś w tym kościele? Trwało nabożeństwo, Helen jednak prawie w ogóle nie słuchała tego, co mówił kapłan. Zawsze lubiła poetycki styl Biblii i używanej w kościele kwiecistej frazeologii, ale jeśli chodzi o treść, równie dobrze mogłaby słuchać języka greckiego. Głoszone nauki wydawały się opisywać świat całkowicie jej nieznany – uporządkowany boski kosmos, w którym wszystko dzieje się z jakiegoś powodu i w którym zwycięża Bóg. Z tym wszystkim wiązał się spokój, jakiego Helen nigdy nie mogła przełknąć – przypadkowe szaleństwo i przemoc jej świata nie pasowały do pogodnych haseł religii. Mimo to nie mogła zaprzeczać, że dla wielu ludzi religia stanowi źródło pocieszenia. Widziała to teraz bardzo wyraźnie. Na przedzie świątyni stała Eileen Matthews w otoczeniu pozostałych wiernych, bardzo dosłownie wspierając się na rodzinie i przyjaciołach. Nakładanie rąk miało symbolizować udzielanie Ducha Świętego, ale w bardzo praktycznym wymiarze powinno też przekazać słabym i bezradnym wiernym wsparcie – co dało się zauważyć teraz. Kiedy monotonny śpiew stał się głośniejszy, a gwar w świątyni wzrósł, Eileen zaczęła bełkotać. Z początku cicho, lecz z czasem coraz głośniej wyrzucała z siebie bezsensowne słowa, zmieniając akcent z południowego na bardziej obcy. Raz brzmiała jak ze Środkowego Wschodu, być może nieco żydowsko i wyraźnie średniowiecznie. Z jej ust wypłynął strumień gardłowych, pozbawionych sensu fraz, gdy w ciało Eileen wstąpił Duch Święty. Helen widziała już mówienie językami w telewizji, ale nigdy na żywo. W jej oczach wyglądało to dziwnie i bardziej

przypominało opętanie. W końcu gorączka opadła i dwóch mężczyzn z kongregacji odprowadziło Eileen do ławki, pozwalając Helen na przyjrzenie się twarzom kobiet, które wróciły na swoje miejsca. Wtedy zdała sobie sprawę, że była jedyną samotną kobietą w świątyni. Wszystkie inne miały mężów i zdawało się, że są w ich niewoli. Kiedy msza dobiegła końca, wierni powstali, podzieleni według płci. Mężczyźni prowadzili rozmowy, pewni siebie, a kobiety słuchały. Alan Matthews był nie tylko członkiem rady parafialnej, ale także Domowej Dyscypliny Chrześcijańskiej – grupy promującej patriarchat znany z Biblii, mianującej mężczyznę przywódcą pod każdym względem i skazującej kobietę na rolę pomocnika. Żona w takim małżeństwie stawała się podległa w każdym aspekcie, a jeśli nie wypełniała swoich obowiązków, należało jej się lanie. Eileen Matthews zapewne otrzymywała karę chłosty z rąk męża, który wyraźnie lubił dominować nad kobietami; Helen podejrzewała, że podobnie wyglądało to w pozostałych małżeństwach w zborze. I chociaż wiele z tych kobiet zapewne nie miało nic przeciwko, nie zmieniało to nastawienia Helen. Rozglądając się teraz po świątyni, widziała bierne, bezwolne kobiety, którym brakowało pewności siebie i odwagi na zrobienie czegokolwiek z myślą o sobie. O ile któraś z nich nie jest fenomenalną aktorką, żadna nie miałaby dość odwagi, determinacji i jaj, by dokonać tych potwornych morderstw. A to oznaczało, że ich zabójczyni znajdowała się gdzieś indziej. Może przyglądała się żałobnikom z ukrycia? Helen wstała i szybko okrążyła świątynię, rozglądając się w poszukiwaniu schowanych punktów obserwacyjnych, ale bez powodzenia. Fortune’owi nie poszło wcale lepiej. Zrobił zdjęcia wszystkim wchodzącym i wychodzącym z kościoła i niezmordowanie fotografował każdego przechodnia. Młodsi stażem funkcjonariusze przebrani za ogrodników obserwowali tyły świątyni, lecz nie widzieli niczego prócz mężczyzny z psem. – Miej na oku ludzi wychodzących z kościoła i upewnij się, że masz także zdjęcia szoferów. Jedź z żałobnikami do domu zmarłego, ale powiedz któremuś ze swoich chłopaków, żeby został. Ten grób ma być pilnowany dzień i noc. Jest duża szansa, że jeśli nasza zabójczyni się pojawi, zrobi to w środku nocy. – Tak jest, szefowo. – Świetnie. Wyślij to, co już masz, i pracuj dalej, Lloyd. Dziewczyna może tu przyjść w każdej chwili. Naprawdę w to wierzyła? Wracając do swojego kawasaki, odniosła wrażenie, że zabójczyni znowu jej się wymyka. Obserwacja to dobre posunięcie, ale dotychczas nie przyniosła żadnych rezultatów. Czyżby morderczyni się tego spodziewała? Potrafiła przewidzieć ich ruchy? Helen poczuła, że raz jeszcze daje się wodzić za nos, tańcząc, jak jej zagra zabójczyni… a teraz także Emilia Garanita. Czy to możliwe, że Jake faktycznie się wygadał? Mało prawdopodobne, a właściwie nawet niemożliwe, jednak jak inaczej Emilia by się o nich dowiedziała? Helen miała się z nim spotkać tego wieczora, ale wyciągnęła telefon z kieszeni i napisała do

niego wiadomość, że odwołuje wizytę. Nie była jeszcze gotowa na rozmowę. W głębi duszy zastanawiała się, czy jeszcze kiedyś go zobaczy.



057/121 Istnieje wizja, która pomaga każdemu mężczyźnie na służbie. To marzenie pozwalające przetrwać żołnierzowi, który utknął w jakiejś zapomnianej przez Boga i ludzi dziurze i musi znosić strzały i krzyki. To przekonanie, że w domu czeka na ciebie coś lepszego. To sen o kobiecie, która dorzuca do ognia w twoim kominku i nie może doczekać się twojego powrotu. O kobiecie, która przywita cię z otwartymi ramionami, napełni twój żołądek jedzeniem, zabierze cię do łóżka i będzie kochającą żoną. Przynajmniej tyle należy ci się za te miesiące przepełnione strachem, tęsknotą i gniewem. Marzenie to jednak rzadko się spełnia. Simon Booker stał się teraz zwykłym obywatelem. Jego najlepszy przyjaciel został wysadzony w powietrze dwa dni przed ich planowanym powrotem do domu. Już w samolocie Simon powiedział swojemu przełożonemu, że odchodzi. Kiedyś uwielbiał wojsko; teraz miał dosyć. Nie przyniosło mu niczego prócz rozczarowania i rozpaczy. Simon był przekonany, że Ellie spotykała się z innymi mężczyznami pod jego nieobecność. Nie miał żadnego dowodu, to było tylko przeczucie. Mimo to dręczyło go to piekielnie i zaczął się zastanawiać, czy jego tak zwani przyjaciele śmiali się z niego za plecami, wymieniając się historyjkami o poczynaniach jego kobiety w łóżku. Unikał ich, podobnie jak samej Ellie. Nie potrafił rozmawiać z nią o życiu na służbie, o tym, co czuł, gdy Andy rozprysł się na pięćdziesiąt kawałków. A już z pewnością nie miał zamiaru wypytywać o to, co jego żona porabiała podczas jego nieobecności. Dlatego chodził do ulubionych pubów. Kiedy zaś wracał do domu odurzony tanim piwem, a trzęsąca się ręka nie mogła trafić kluczykiem do zamka, szedł do pokoiku z komputerem, mijając otwarte drzwi do sypialni. Zawsze zamykał za sobą drzwi na klucz. Mimo całego gniewu na Ellie nie chciał, żeby go przyłapała. Wstydził się? Czy głęboko w duszy nie chciał jej ranić? Nie był pewien, ale i tak przekręcał kluczyk. Serwisy pornograficzne początkowo wystarczały, lecz ostatnio już mu się znudziły. Teraz najchętniej wchodził na forum Bitchfest, gdzie otwierał się przed nim cały nowy świat. Właśnie przekraczał nową granicę seksualną, a na stronie znalazł poczucie koleżeństwa, choć zdawało mu się, że utracił je na zawsze. Tutaj mężczyźni mogli otwarcie i szczerze mówić o swoich potrzebach. I doradzać sobie nawzajem, jak mają je zaspokoić. Przez długi czas udawało mu się powstrzymać od zrobienia kroku dalej, ale „Szczesciarz” dawał dziewczynie o pseudonimie „Angel” takie oceny, że Simon nie potrafił się dłużej opierać. Wielu mężczyzn zarzuciło na jakiś czas korzystanie z usług prostytutek ze względu na

doniesienia z gazet i innych forów. Pojawiły się historie o kolesiach, którzy zginęli w trakcie wyprawy. Simon nie był głupi i wiedział, że trzeba na siebie uważać. Na świecie jest mnóstwo zabójców, kłamców i złodziei. Dlatego przedsięwziął pewne kroki. Powiedział Ellie, że jedzie się spotkać z przyjaciółmi z wojska, lecz zawartość jego torby podręcznej sugerowała coś innego. W środku znalazła się paczka prezerwatyw i ubrania na zmianę. A pod nimi leżał ukryty metalowy pręt.



058/121 – Co o nim wiemy? Helen i Charlie siedziały w samochodzie pędzącym do Woolston. – Jego prawdziwe imię i nazwisko to Jason Robins – odpowiedziała Charlie, przeglądając notatki. – Ale na forum Bitchfest zarejestrował się jako „Mlot”. Nie udzielał się zbyt regularnie w dyskusjach, na pewno przegrywał z „WladcaCipek”, ale odzywał się co kilka dni i kiedy wracał z miasta. Chwalił się wylewnie na temat tego, co Angel mu zrobiła i jak to udało mu się doprowadzić ją do orgazmu, takie tam typowe beznadziejne teksty. – Jak go odnalazłaś? – Większość użytkowników próbuje się kryć, pisząc z komputerów w pracy albo kawiarenek internetowych. Ciężko ich wyśledzić nawet wtedy, gdy masz już ich adres IP. Jason nie jest taki rozgarnięty. Na innych stronach używa tej samej ksywki, a jedną z nich okazała się taka oferująca płatne filmy pornograficzne. Użył swojej karty kredytowej do opłacenia jednego z seansów… – A ty dzięki temu zdobyłaś jego adres. – Właśnie tak. Akurat w tym momencie zatrzymały się przed blokiem mieszkalnym przy Critchard Street. Budynek wyglądał na nieco zaniedbany, a mieszczące się w nim klitki wynajmowali tylko ludzie czekający na lepszą okazję. Helen i Charlie wysiadły z samochodu i rozejrzały się po okolicy. Zapadał już zmierzch i oprócz pracującego do późna mężczyzny, który właśnie wracał do domu, nikogo nie zobaczyły. W budynku przed nimi paliło się światło – „Mlot” był w domu. Usiedli przy stole z IKEA – sztywna trójca z nietkniętymi filiżankami herbaty. Kiedy przed jego drzwiami pojawiły się dwie funkcjonariuszki policji, Jason Robins pomyślał o najgorszym i zapytał, jąkając się, czy Samantha i Emily miały wypadek. Kiedy Helen zapewniła go, że sprawa nie ma nic wspólnego z jego rodziną, uspokoił się, a jego strach powoli przeradzał się w podejrzliwość. – Prawdopodobnie czytał pan już o serii morderstw popełnionych w Southampton – zaczęła Helen. – Chodzi o zabójstwa związane z prostytucją. Jason kiwnął głową, jednak nie powiedział ani słowa. – Kilka ofiar korzystało z forum internetowego, w którym klienci oceniają prostytutki. Helen pozwoliła, by jej słowa zawisły w powietrzu. Udała, że zagląda do notatek, a potem

ciągnęła dalej: – Jego nazwa to Bitchfest. Mówiąc to uniosła wzrok, żeby przekonać się, jak zareaguje Jason. On jednak nic nie dał po sobie poznać – ani kiwnięciem, ani uśmieszkiem, niczym. W oczach Helen było to równie obciążające, co przyznanie się do winy. Jason siedział sztywno, wyraźnie zaniepokojony, że jakakolwiek reakcja może go wydać. Helen spojrzała mu prosto w oczy. – Zdaje sobie pan sprawę z istnienia takiego forum? – Nie. – Nigdy pan z niego nie korzystał? – Nie interesują mnie tego typu rzeczy. Helen kiwnęła głową i udała, że zapisuje coś w notatniku. – Nigdy nie używał pan w Internecie pseudonimu „Mlot”? – zapytała Charlie. – „Mlot”? – Tak, „Mlot”. Czy zdarzyło się panu korzystać z takiego pseudonimu w trakcie wizyt na forach i stronach o treściach pornograficznych? Jason wyglądał, jakby się nad tym zastanawiał, żeby sprawiać wrażenie kogoś, kto bierze to na poważnie. – Nie, nie zdarzyło mi się. – Pytam, ponieważ ktoś używający tego pseudonimu posiada kartę kredytową zarejestrowaną na nazwisko Jason Robins i ten adres. – To oszustwo. – Zgłaszał pan nieautoryzowane użycie pańskiej karty kredytowej? – Nie, nie zdawałem sobie z tego sprawy, ale skoro mnie pani poinformowała, to zadzwonię do nich od razu i każę ją anulować. Na chwilę zapadła cisza. Jason siedział sztywno jak kołek, a na jego czole błyszczał pot. – Pan i pańska żona pozostajecie w separacji? Jason zrobił się spokojniejszy, gdy pytania zboczyły z poprzedniego tematu. – Tak, zgadza się. Oczywiście to moja sprawa. – Ale nie są państwo rozwiedzeni? – Jeszcze nie, ale to kwestia czasu. – Czyli słusznie zakładam, że jest pan w trakcie negocjacji w kwestii opieki nad córką, Emily? – Można to tak nazwać. – A jak pan by to nazwał? Jason tylko wzruszył ramionami i napił się herbaty. – Rozumiem, dlaczego nie chce się pan przed nami otworzyć. Znajduje się pan w trudnej sytuacji i łatka mężczyzny korzystającego z serwisów pornograficznych i usług prostytutek z pewnością panu nie pomoże. Tego rodzaju informacje nie wyglądałyby dobrze w sądzie i ja to rozumiem. Ale proszę mnie uważnie posłuchać. Ludzie giną i o ile tacy jak pan nie zbiorą się na

odwagę, by pomóc policji, lista ofiar się wydłuży. Mogłabym oskarżyć pana o marnowanie czasu policji i przeszkadzanie nam w śledztwie, ale wiem, że porządny z pana człowiek. Dlatego proszę, żeby nam pan pomógł. – Musimy wiedzieć wszystko o Angel – ciągnęła dalej Charlie. – Gdzie się pan z nią spotkał, jak wygląda, kto jeszcze może ją znać. Jeśli udzieli nam pan wszystkich informacji, ochronimy pana. Zadbamy o to, by pańskie nazwisko nie trafiło do gazet, a cała sprawa miała jak najmniejszy wpływ na pańskie życie. Nie leży w naszym interesie utrudnianie go panu, po prostu musimy złapać zabójcę. A pan może nam w tym pomóc. Nastała długa chwila ciszy, w której dało się słyszeć tylko tykanie zegara w kuchni. Jason dokończył herbatę. – Jak już mówiłem wcześniej, nigdy nie słyszałem o tym forum. Dlatego proszę mi wybaczyć, ale chciałbym już iść i zadzwonić do mojego banku. Helen i Charlie nie odzywały się do siebie w drodze do samochodu, zbyt wściekłe, by rozmawiać. Dopiero kiedy znalazły się w środku, Helen wreszcie przemówiła: – Mały, pierdolony kłamca. Charlie tylko kiwnęła głową. – Musisz się go uczepić, Charlie. Dzwoń do niego i wysyłaj codziennie maile, prosząc o odpowiedź na kilka dodatkowych pytań albo podzielenie się z nami kilkoma dodatkowymi szczegółami. Może po prostu jest zawstydzony, a może jednak coś wie. Nie odpuszczaj mu, dopóki wreszcie nie dowiemy się wszystkiego. – Z przyjemnością. – Tymczasem musimy wzmóc wysiłki w poszukiwaniu pozostałych. „Niebezpieczny”, „Szczesciarz”, „WladcaCipek”, „bierzcochcesz” i „CzarnaStrzala”; musimy ich wyłowić. Któryś z nich na pewno wie, gdzie możemy znaleźć Angel. – Jasne. Chcesz, żebym się tym zajęła? – Tak. Przyciśnij ludzi; pogadamy, jak wrócę na komisariat. Ale najpierw wysadź mnie w centrum. Charlie spojrzała na nią zaintrygowana. – Mam randkę, z której nie zamierzam zrezygnować.



059/121 Maszerowali opustoszałym korytarzem, a jej plastikowe buty na obcasie skrzypiały przy każdym kroku. Tony szedł tuż za nią, przyglądając się jej postaci. „Melissa” wyglądała o wiele atrakcyjniej, niż się spodziewał. Długie, zgrabne nogi schowała w błyszczące, czarne kozaki. Tyłek opinała obcisła spódnica, a zmysłową twarz z pełnymi ustami otaczał krótki, czarny bob. Tony wiedział, że nie wszystkie prostytutki to ćpunki z żółtymi zębami, a jednak zaskoczyło go to, jak dobrze dziewczyna się prezentowała. Odebrał ją z parku Hoglands, gdzie spotykali się skateboardziści z północnej części miasta i gdzie w środku nocy było praktycznie pusto. Zgłosił przez radio, że zbliża się do celu i wkrótce zobaczył w lusterku wstecznym śledzący go samochód, ale mimo to czuł niepokój, siedząc sam na sam z dziewczyną i ruszając z nią na południe, w stronę doków. Pojechali w milczeniu do podupadłego Belview Hotel, gdzie nie wybrzydzano w kwestii klienteli. Tony z góry zapłacił za całą noc, a potem udali się na pierwsze piętro. Po drodze minęli mężczyznę w średnim wieku, który schodził na dół w towarzystwie półnagiej Polki. Spojrzał Tony’emu prosto w oczy, a policjant spuścił wzrok, niechętny do zawierania nieprzyjemnych znajomości. Wkrótce znaleźli się w pokoju. Melissa położyła torebkę i płaszcz na jedynym krześle, a potem usiadła na łóżku. – Co mogę dla ciebie zrobić, Paul? – Podkreśliła imię, jakby wiedziała, że jest nieprawdziwe. – Jestem cała twoja. Uśmiechnęła się seksownie i figlarnie. Tony z zaskoczeniem zauważył, że podnieca go ta jej potulność, i usiadł na krześle, żeby ukryć erekcję. – Lubię oglądać – odparł tak spokojnie, jak tylko mógł. – Może zabawisz się sama ze sobą przez chwilę, a potem się zastanowimy, co dalej? Spojrzała na niego podejrzliwie, a potem powiedziała: – No cóż, to twoje pieniądze, skarbie – rzuciła, wzruszając ramionami. Tony pojął aluzję i sięgnął do portfela, żeby wyjąć sto pięćdziesiąt funtów. Melissa włożyła je do kieszeni, a potem położyła się na łóżku. – Chcesz, żebym nie zdejmowała butów w trakcie… – Tak. – Świetnie. Wolę w ten sposób. Dłonie Melissy zaczęły krążyć po jej wyrzeźbionym, zadbanym ciele, które wydawało się idealne do uprawianego przez nią zawodu. Im dłużej to trwało, tym mocniej Tony miał ochotę

odwrócić wzrok i wyjrzeć przez okno. Cała sytuacja była absurdalna. Wiedział, że musi grać swoją rolę i pożerać dziewczynę wzrokiem. Wiedział, mimo pełnej już teraz erekcji, że to tylko część jego pracy, przedstawienie mające na celu zdobycie cennych informacji. Jednak czuł się wyjątkowo niekomfortowo, a jego podniecenie zaskakiwało go i niepokoiło. Kiedy Melissa udała, że zaraz będzie szczytować, zaczęła nakłaniać go do wzięcia udziału w zabawie, do potraktowania jej tak, jak na to zasługiwała. Tony musiał szybko coś wymyślić, żeby uniknąć fizycznego kontaktu, więc posłał w jej kierunku wiązankę sprośności, co miało doprowadzić ją do „orgazmu”. Okazała się dobrą aktorką – każdy, kto by ich podsłuchiwał, doszedłby do wniosku, że właśnie miała najlepsze doświadczenie seksualne życia. Po wszystkim znowu się ubrała, patrząc na potrzaskany zegar na ścianie. – Wciąż masz dziesięć minut, kochanie. Chcesz, żebym ci obciągnęła? – Nie trzeba. Możemy pogadać? – Jasne. O czym chcesz rozmawiać? – Chciałem cię zapytać, czy możemy to powtórzyć. – Oczywiście. Zawsze jestem gotowa do zabawy. – Długo się tym zajmujesz? – Wystarczająco długo. – Podoba ci się to? – Oczywiście – odparła. Tony wiedział, że dziewczyna powie każde kłamstwo, jeśli tylko uzna, że właśnie to chciał usłyszeć. – Miewasz jakieś kłopoty? – Od czasu do czasu – rzuciła, nie patrząc mu w oczy. – Jak sobie z nimi radzisz? – Mam swoje sposoby. Ale zazwyczaj po prostu dziewczyny są niedaleko. – Mają na ciebie oko? – Jasne. Słuchaj, kochanie, mogę skoczyć do kibelka? Zaraz muszę znowu wychodzić. Wyszła do łazienki. Kilka chwil później Tony usłyszał odgłos spuszczanej wody, a dziewczyna otworzyła drzwi i ruszyła prosto po płaszcz i torebkę. – Możesz zostać dłużej, jeśli ci zapłacę? Zawahała się. – Chcesz, żebym to powtórzyła? – Nie, nie, chcę tylko pogadać. Jestem… jestem sam w tym mieście. Nie zobaczę się z rodziną aż do weekendu i… cóż, lubię pogadać. – Dobra – odparła, siadając na łóżku. Tony sięgnął po kolejne sto pięćdziesiąt funtów i podał prostytutce. – Skąd pochodzisz? – Urodziłam się w Manchesterze, jeśli to masz na myśli, ale mieszkałam już w wielu różnych miejscach. – Masz tam jeszcze rodzinę?

– Nie taką, jaką warto się przejmować. – Jasne. – A co z tobą, Paul? Jesteś stąd? – Zgadza się. Rodowity mieszkaniec. – To miłe. Fajnie jest mieć dom. – Mieszkasz w okolicy? – Pomieszkuję u koleżanki. Dopóki udaje mi się złapać klientów, zostaję. – Dobrze zarabiasz? – Całkiem nieźle. Jestem bardziej otwarta niż inne dziewczyny. – Pracujesz czasem z koleżankami? – Czasem. – A trójkąty? – Pewnie. – Jest taka jedna dziewczyna, z którą chciałbym się skontaktować. Angel. Znasz ją może? Melissa zawahała się, a potem uniosła wzrok. – Raczej nie chcesz jej poznać, kotku. – Dlaczego nie? – Zaufaj mi. Nie chcesz tego. Poza tym nie zrobi nic, czego sama bym nie zrobiła. – Ale chciałbym trój… – Mogę znaleźć inną dziewczynę. – Ale ja chcę Angel. Dłuższa chwila ciszy. – Dlaczego? – Słyszałem o niej wiele dobrego. – Od kogo? – Od innych chłopaków. – Jasne. – Słucham? – To twój pierwszy raz, prawda? Jesteś kompletnie zielony. – No i co z tego? – Nie wyglądasz jak koleś, który obgaduje z kumplami swoje ulubione dziwki. Tony z zaskoczeniem zdał sobie sprawę, że ta uwaga go ubodła, jednak opanował się. – No dobra, może i jestem w tym nowy, ale wiem, czego chcę. Chętnie dam ci gotówkę, jeśli tylko obiecasz nas ustawić. – Co w takim razie o niej słyszałeś? – To, że lubi być bita, zniewa… no wiesz. Pozwoli na wszystko, na co nie zgadzają się inne dziewczyny. – I kto ci o tym powiedział? – Chłopaki.

– Chłopaki? – No wiesz, inne chło… – Kto? – Kolesie, z którymi gadałem na czacie… – Podaj mi ich imiona. – W zasadzie to… – Podaj mi ich imiona. – Eee… Myślę, że jeden z nich nazywał się Jeremy. A… – Gdzie ich poznałeś? – W sieci. – Gdzie dokładnie? – Na forum. – Jak się nazywało to forum? – Nie mogę sobie przypomnieć nazwy… – I chcesz poznać Angel? – Tak! – Bo chcesz ją przesłuchać? Tak jak przesłuchujesz mnie? – Nie, nie – odparł Tony, jednak zawahał się przez ułamek sekundy za długo i doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Melissa już zdążyła podnieść się z łóżka. – Pieprzony glina. Wiedziałam. – Melisso, poczekaj. – Dzięki za pogawędkę i kasę, ale muszę już spadać. Tony złapał ją za rękę. – Chcę tylko z tobą porozmawiać. – Dotknij mnie jeszcze raz, a wrzasnę tak głośno, że każda laska w promieniu paru kilometrów dowie się, kim jesteś. Jasne? – Ja tylko muszę znaleźć Angel. To naprawdę ważne… – Pierdol się. Wyszła, zostawiając za sobą otwarte drzwi. Tony w pierwszym odruchu chciał iść za nią… lecz właściwie po co? Usiadł pokonany na łóżku. Melissa była ich najlepszym tropem, a on zupełnie spieprzył sprawę. Wiele go kosztowało wczucie się w swoją rolę – pojawiły się pytania, które wcześniej bał się sobie zadać – i ostatecznie nic mu to nie dało. W pokoju obok odgłosy szaleńczego seksu wzmogły się, wybijając rytm jego porażki. Tony sięgnął po płaszcz i wyszedł na korytarz. Chciał jak najszybciej opuścić to miejsce. I znaleźć się jak najdalej od seksu, jak najdalej od swej miażdżącej porażki.



060/121 Przyczepa kempingowa stała samotnie na otwartym pustkowiu. W blasku płonących opodal cygańskich ognisk wyglądała niemalże pięknie. Wnętrze okazało się mniej przyjemne. Pachniało stęchlizną i wilgocią, a po podłodze walały się śmieci po ćpunach. Mimo to nadawało się na wieczór – materac już czekał. – Jesteś żołnierzem? – zapytała. – Byłem. Służyłem w Afganistanie. – Uwielbiam żołnierzy. Zabiłeś jakichś ciapatych? – Kilku. – Mój bohater. Powinnam obsłużyć cię za darmo. Simon Booker wzruszył tylko ramionami w odpowiedzi na tę sugestię. Nie potrzebował jej współczucia. Ani życzliwości. Nie po to tu przyjechał. Wyciągnął kilka banknotów z portfela i położył je na barze. Robiąc to, zauważył na swoim palcu obrączkę; spróbował ją ściągnąć. – Nie przejmuj się tym, kochanie. Ja nic nie powiem. Trzydzieści za oral, pięćdziesiąt za klasyka, setka za wszystko inne. I będziesz musiał założyć prezerwatywę, skarbie. Nie chcę złapać żadnych chorób, które przywiozłeś od tych arabskich dziwek, prawda? Simon Booker kiwnął głową i odwrócił się, żeby sięgnąć po paczkę kondomów leżącą w jego torbie. Z początku nie mógł jej znaleźć i musiał się nieco natrudzić, lecz wreszcie się udało. Kiedy się podniósł, z zaskoczeniem zobaczył, że Angel stoi przy drzwiach. – Trzymaj się ode mnie z daleka, popaprańcu! – rzuciła w jego stronę. – Słucham? Ja tylko chciałem… – Po co ci ten pręt? Cholera. Najwyraźniej zobaczyła go, gdy szukał prezerwatyw. – To nic takiego. Wziąłem go na wszelki wypadek, ale wyniosę go na zewnątrz, jeśli chcesz. Wyciągnął rękę w stronę torby. – Ani mi się waż go dotykać. Jeśli to zrobisz, zacznę wrzeszczeć. Moi kumple są niedaleko. Wiesz, co Cyganie robią takim jak ty? – Dobrze, już dobrze. Nie denerwuj się. Simon się zirytował. Chciał uprawiać seks, a nie kłócić się z prostytutką. – Sama wynieś go na zewnątrz. Nie chcę kłopotów – powiedział. Dziewczyna wydawała się przestraszona, ale powoli ruszyła w stronę torby, cały czas obserwując Simona. Wreszcie podniosła ją i wyrzuciła przez drzwi. Torba wylądowała ciężko na ziemi. Dziewczyna wypuściła

głośno powietrze i opanowała się. – W porządku. Zaczynamy od nowa? – zapytała, uśmiechając się szeroko, choć sztucznie. – Pewnie. – Chodź i daj mi buziaka. A kiedy lepiej się poznamy, włożę twojego wielkiego kutasa do ust. Tak było zdecydowanie lepiej. Simon przeszedł na drugą stronę pomieszczenia. Z początku szedł z wahaniem, ale po chwili oplótł ją rękami w pasie. Ona odpowiedziała, łapiąc go za szyję i przyciągając jego twarz do swojej. – W takim razie zaczynamy, dobrze? Kiedy Simon Booker zamknął oczy, Angel podniosła nogę i uderzyła go mocno kolanem w krocze. Mężczyzna zamarł, zbity z tropu, a ona powtórzyła cios kilkukrotnie. Wreszcie Simon padł na podłogę, próbując zaczerpnąć tchu. Zbierało mu się na wymioty. Boże, ból był potworny. Uniósł wzrok i zobaczył nad sobą Angel. Uśmiech zniknął z jej twarzy, a w ręce trzymała metalowy pręt wyciągnięty z torby Simona. Bez ostrzeżenia uderzyła nim w głowę chłopaka. Raz, drugi, trzeci, żeby się upewnić. Potem przestała i podeszła do drzwi przyczepy, żeby je zamknąć od środka na klucz. Zawahała się i odetchnęła. Spojrzała na swoją ofiarę, czując rosnącą ekscytację. Nadszedł czas na zabawę.



061/121 Kiedy przemaszerowała przez biuro w stronę gabinetu Emilii Garanity, oczy wszystkich zwróciły się w jej stronę. Po sukcesie serii artykułów o Marianne Emilia otrzymała mały pokoik w rogu, w którym mogła pracować nad następnym materiałem na wyłączność. Pokój, duszny i ciasny, był solą w oku jej kolegów z pracy i dlatego Emilia tak go lubiła. Oprócz tego stanowił dobry punkt obserwacyjny i dlatego dziennikarka doskonale widziała maszerującą w jej stronę panią inspektor. Helen nigdy wcześniej nie wchodziła do siedziby „Evening News”, więc teraz musiała mieć ku temu poważny powód. Czyżby zamierzała odeprzeć atak Emilii? Czy właśnie przyszła przypieczętować swoją kapitulację? Dziennikarka miała szczerą nadzieję, że to drugie. Postara się być łaskawa. – Helen, jak miło cię widzieć – rzuciła, gdy policjantka weszła do jej biura. – Ciebie również, Emilio – odparła ta, zamykając za sobą drzwi. – Kawy? – Nie, dzięki. – W porządku – stwierdziła dziennikarka, ostentacyjnie otwierając swojego laptopa. – Mamy mnóstwo pracy. Już trochę za późno na dzisiejszy numer, ale jeśli dasz mi teraz wszystko, co masz, mogę załatwić zabójczą pierwszą stronę na jutro. Wybacz grę słów. Helen spojrzała na nią ze zdziwieniem, a potem pochyliła się do przodu i zamknęła z powrotem komputer dziennikarki. – Nie będziemy go potrzebować. – Słucham? – Nie przyjechałam tutaj z nowymi wieściami, a z ostrzeżeniem. – Co proszę? – Nie mam pojęcia, jak dowiedziałaś się tego, co wydaje ci się, że o mnie wiesz, ale, szczerze mówiąc, nie obchodzi mnie to. Za to obchodzi mnie dziennikarka szanowanej gazety, która próbuje szantażować policjantkę na służbie. Emilia wpatrywała się w nią oniemiała, a temperatura w małym pomieszczeniu wyraźnie spadła. – Dlatego jestem tutaj, żeby przekazać ci prostą i zwięzłą wiadomość. Drukuj sobie na mój temat, co tylko zechcesz, jeśli jednak jeszcze raz spróbujesz mnie przekupić, szantażować albo zastraszyć, trafisz za to do więzienia, jasne?

Emilia popatrzyła jej w oczy, a potem powiedziała: – Cóż, to twoja decyzja, Helen. Tylko nie mów potem, że cię nie ostrzegałam. – Rób, co musisz – odparła lakonicznie policjantka. – Ale bądź gotowa ponieść konsekwencje. Odwróciła się, żeby odejść, i zatrzymała się w progu. – Utoniesz razem ze mną, Emilio. Dlatego zastanów się, jak bardzo mnie nienawidzisz. I jak wysoko cenisz swoją wolność. Emilia patrzyła, jak wychodzi, czując gniew i krew buzującą w żyłach. Powinna się zemścić czy odpuścić? Tak czy inaczej, będzie to najważniejsza decyzja w jej życiu.



062/121 Tony zatrzasnął drzwi samochodu i opadł na fotel kierowcy. Jak mógł tak spieprzyć sprawę? I co teraz powie Helen? To była jego wielka szansa, by udowodnić, że nadal się do tego nadaje, a Tony zupełnie ją zaprzepaścił. Mógł jeszcze próbować skontaktować się z Melissą, ale czy miało to jakikolwiek sens? Teraz, gdy wiedziała, że Tony pracuje dla policji, gra skończona. Może już tylko wyznać wszystko Helen najszybciej, jak to możliwe, i zacząć tworzyć nowy plan działania. Inne dziewczyny też musiały widzieć Angel. To niemożliwe, żeby dziewczyna mogła przebywać w miejscach uczęszczanych przez prostytutki i nikt jej nie zauważył. Musiał teraz… Aż podskoczył, kiedy otworzyły się drzwi od strony pasażera. Tak się skupił na własnych rozmyślaniach, że nie zauważył, jak ktoś podszedł do auta. Odwrócił się, żeby spojrzeć na intruza… i z zaskoczeniem zobaczył Melissę sadowiącą się na fotelu pasażera. Nie patrzyła na niego, za to rzuciła krótko: – Ruszaj. Jechali w ciszy już dobre dwadzieścia minut, kiedy wreszcie Melissa pokazała alejkę przylegającą do opuszczonej restauracji. Było tam cicho, ani żywej duszy. Kiedy odwrócił się, by na nią spojrzeć, z zaskoczeniem zauważył, że dziewczyna cała się trzęsie. – Jeśli powiem ci, co chcesz wiedzieć, będę potrzebować pieniędzy. Dużo pieniędzy. – Żaden problem – odparł Tony. W czasie przejażdżki wydedukował, że do powrotu mogła skusić Melissę tylko wizja korzyści finansowych. – Pięć tysięcy od razu. Później reszta. – Zgoda. – I potrzebuję jakiejś kryjówki. – Możemy zaproponować ci bezpieczne miejsce, chronione przez dwadzieścia cztery godziny na dobę – odparł Tony bez wahania. – Całą dobę? Obiecujesz? – Obiecuję. Melissa głośno wypuściła powietrze. Wydawała się wykończona po wydarzeniach tej nocy. Potem wyszeptała, nie patrząc na Tony’ego: – Dziewczyna, której szukasz, nazywa się Lyra. Prawdziwe nazwisko Angel to Lyra

Campbell.



063/121 Zimno. Przenikliwe zimno. Powieki Simona Bookera uniosły się i za chwilę znowu opadły; ostre światło nagiej żarówki raziło go. W głowie mu się kręciło, był zdezorientowany. Co mu się stało, do chole… Wtedy ją zobaczył. Angel. Siedziała i go pilnowała. Z metalowym prętem w dłoni. Teraz powoli przypominał sobie, co się wydarzyło, i zaczął się szarpać. Był osłabiony. Twarz lepiła mu się od krwi, w ustach miał przeraźliwie sucho. Mimo to próbował wstać. Wtedy jednak zauważył, że coś go trzyma. Obrócił głowę i zobaczył, że jego ręce są ciasno związane zielonym kablem i przymocowane do znajdującej się za nim ściany. Simon leżał nago na materacu; po ubraniach nie było ani śladu. Próbował krzyczeć na dziewczynę, ale wtedy zrozumiał, że do jego ust przylepiona została taśma. – Ty mały, żałosny skurwielu. Simon Booker podskoczył, gdy jej zjadliwe słowa przerwały ciszę. – Ty gówno warta szujo. Szła w jego stronę, wciąż trzymając w ręku metalowy pręt. Przerzucała go z ręki do ręki. – Myślałeś, że możesz mnie oszukać? Simon energicznie pokręcił głową. – Myślałeś tak, prawda? Jeszcze mocniej pokręcił głową. – Najpierw chciałeś mnie podejść, a potem zaatakować? Zamachnęła się i uderzyła z całej siły prętem w jego kolano. Mężczyzna wrzasnął, ale taśma klejąca zagłuszyła jego ból i nie pozwalała mu oddychać swobodnie. Metalowy pręt wylądował na drugim kolanie, miażdżąc kości. Simon raz jeszcze zawył, próbując uciec przed gradem ciosów, które spadały na jego nogi, klatkę piersiową i uda. Raz za razem, i raz jeszcze. Kobieta zawahała się na moment, wrzasnęła coś niezrozumiale, a potem zamachnęła się prętem i wycelowała nim między rozkraczone nogi mężczyzny. Ofiara wydała z siebie rozdzierający krzyk, a z jej oczu popłynęły łzy. – Co ty sobie myślałeś, do cholery? – ryknęła, a potem się roześmiała. – Oj, chłopie, ale mi za to zapłacisz. Wyślę cię do twojej oziębłej żonki w kawałkach, jasne? Po twarzy mężczyzny łzy spływały już ciurkiem, lecz wydawały się nie robić na prostytutce żadnego wrażenia. Kobieta uniosła pręt, by uderzyć w twarz ofiary, jednak zawahała się w pół kroku, cofając się na moment przed ogarniającą ją falą agresji. Dysząc ciężko, odwróciła się

i odłożyła pręt z powrotem do torby. Chwila ulgi okazała się jednak krótka; zamiast pręta w jej ręku znalazł się długi nóż. Przeciągając schowanym w rękawiczce palcem po ostrzu, odwróciła się w stronę ofiary. Podeszła bliżej i przysunęła nóż do gardła mężczyzny. Modlił się, żeby zrobiła to szybko, kończąc jego cierpienia. Wystarczyło nacisnąć odrobinę mocniej, żeby przeciąć jego arterię szyjną. To by wystarczyło. Jednak Angel miała inny pomysł. Uniosła ostrze i klęknęła, kołysząc się do przodu i do tyłu na kolanach. W kącikach jej ust błąkał się uśmiech. – Zapłaciłeś za całą godzinę, więc w zasadzie możemy się chwilę pobawić, prawda? Po tych słowach zaczęła się jatka.



064/121 Helen ledwo zdążyła wrócić na komisariat, kiedy otrzymała telefon od Tony’ego Bridgesa. Razem z Charlie przeglądała właśnie ostatnie ustalenia w sprawie pozostałych użytkowników forum – „CzarnaStrzala” przystopował nieco z pisaniem, ale napędzany obsesją „WladcaCipek” wciąż dawał im mnóstwo materiału do pracy – Helen jednak porzuciła te poszukiwania bez zastanowienia. Pół godziny później już siedziała obok Tony’ego w pokoju przesłuchań – Melissa znajdowała się po drugiej stronie stołu, z kubkiem herbaty w dłoniach. – Opowiedz mi o Lyrze Campbell. – Najpierw pieniądze. Helen przesunęła grubą kopertę po blacie stołu. Melissa przeliczyła szybko banknoty, a potem włożyła gotówkę do torebki. – Wydaje mi się, że pochodzi z Londynu. Nie jestem pewna, skąd dokładnie, jednak mówi z londyńskim akcentem. Tak jak ty. Mimo tak wielu lat spędzonych przez Helen w Southampton, jej południowy akcent nigdy nie zniknął całkowicie. – Przez jakiś czas pracowała na londyńskiej ulicy, ale potem przeniosła się do Portsmouth ze swoim chłopakiem. Kiedy związek się rozpadł, przeprowadziła się do Southampton. – Kiedy? – Jakiś rok temu. Ostatecznie zaczęła pracować dla tego samego człowieka, co ja. Melissa pociągnęła nosem i napiła się herbaty. Nawet raz nie uniosła wzroku. Zupełnie jakby mówienie do podłogi mogło sprawić, że Lyra nie dowie się o jej zdradzie. – Jakiego człowieka? – zapytał Tony. – Dla Antona Gardinera. Tony spojrzał na Helen. Oboje znali to nazwisko. Anton Gardiner był brutalnym dilerem narkotyków i alfonsem, który miał swoje prostytutki na południu miasta. Pracował sam i nieustannie się ukrywał. Od czasu do czasu zwracał na siebie uwagę policji, dokonując niezwykle brutalnych ataków na swoje dziewczyny i rywali. Mówiło się, że jest bogaty, ale nie trzymał pieniędzy w banku, więc trudno było to dokładnie ustalić. Za to z całą pewnością dało się stwierdzić, że był sadystą, nieprzewidywalnym i niezrównoważonym. Często werbował dziewczyny z domów opieki i schronisk dla bezdomnych, dlatego Helen wyjątkowo go nie lubiła. – Dlaczego wybrała Antona? – Potrzebowała narkotyków, a on mógł je załatwić.

– I jak się dogadywali? – dopytywał Tony. Melissa tylko się uśmiechnęła – nikt nie dogadywał się z Antonem. – Gdzie teraz jest Lyra? – chciała wiedzieć Helen. – Nie mam pojęcia. Nie widziałam jej od ponad miesiąca. – Dlaczego? – Odeszła. Pokłóciła się z Antonem i wtedy… – O co się pokłócili? – O to, dlaczego jest takim sadystycznym pojebem. Melissa po raz pierwszy uniosła wzrok. Jej oczy zapłonęły gniewem. – Kontynuuj – zachęcała ją Helen. – Wiecie, co się dzieje z nowymi dziewczynami Antona? Helen pokręciła głową. Musiała się dowiedzieć, chociaż wcale nie miała na to ochoty. – Każe im się rozebrać, a potem pochylić i trzymać za kostki. Mówi im, że muszą tak stać przez cały dzień. Zostawia je same na kilka pierwszych godzin. Do tego czasu łapią je skurcze, plecy płoną z bólu, a kiedy już nie mogą wytrzymać, Anton je pieprzy. Po godzinie pieprzy je jeszcze raz. I jeszcze, i jeszcze. W ten sposób je łamie. Stało się jasne, że Melissa mówi z własnego doświadczenia, a jej głos zaczął drżeć z emocji. – A jeśli coś przeskrobiesz albo nie przyniesiesz wystarczająco dużo pieniędzy, robi to ponownie. Nie przejmuje się niczym i nikim. Dla niego liczy się tylko forsa. – Co zrobił, kiedy odeszła Lyra? – Nie mam pojęcia. Nie widziałam go. – Nie widziałaś go od tamtego czasu? – zapytała Helen, nagle zaniepokojona. – Nie. – Zastanów się dobrze, Melisso, i odpowiedz szczerze. Ostatni raz widziałaś Antona przed czy po jego konfrontacji z Lyrą? – To ona opowiedziała mi o wszystkim, nie on. – Szukałaś go? – Z początku nie; takich ludzi lepiej nie widywać. Tyle że po kilku dniach popytałam tu i ówdzie. Musiałam coś załatwić. Ale nie było go w żadnej z typowych miejscówek… – Domyślasz się, gdzie może się ukrywać Lyra? – Zapewne gdzieś niedaleko Portswood. Zawsze mieszkała w tamtej okolicy. Nigdy nie mówiła mi, gdzie dokładnie sypia. – A kiedy pracowała, kazała zwracać się do niej imieniem „Lyra”? – Nie, używałyśmy go tylko my. Na ulicę wychodziła zawsze jako Angel. Anioł zesłany z nieba, jak mawiała do swoich klientów. Uwielbiali to. Helen zakończyła przesłuchanie krótko po tym. Zrobiło się już późno, a Melissa zupełnie opadła z sił. Jeszcze znajdzie się czas na wszystko później; teraz ich priorytetem było stworzenie portretu pamięciowego, który będą mogli przekazać mediom. Wysłała Tony’ego i Melissę do

aresztu razem z policyjnym rysownikiem, a potem wróciła do swojego biura. Dzisiaj i tak nie zaśnie, więc nie było sensu wracać do domu. Czyżby właśnie dokonali przełomu w sprawie? Przełomu, który pozwoli im zakończyć tę potworną serię zbrodni? Przez cały ten czas próbowali zrozumieć, co mogło spowodować nagły wybuch agresji. Czy Anton mógł być tym mimowolnym prowodyrem? Czyżby przyśpieszył wybuch tej dzikiej wściekłości? Jeśli tak, istniała duża szansa, że leżał teraz w jakiejś dziurze. Helen nie zamierzała opłakiwać alfonsa, ale musiała go znaleźć, by dopasować pozostałe elementy układanki. Zadzwonił jej telefon, na co niemal podskoczyła. Znowu Jake. Zostawił jej kilka wiadomości, zastanawiając się, dlaczego do niego nie przyszła i czy wszystko w porządku. Jego zainteresowanie było szczere czy po prostu miał wyrzuty sumienia? Helen zaskoczyła samą siebie, stwierdzając, że woli nie wiedzieć. Zazwyczaj była zwolenniczką otwartej konfrontacji, ale nie tym razem. Teraz nie chciała do niej doprowadzić, w obawie, że odpowiedź ją zdenerwuje. W jej głowie pojawiła się myśl o Emilii. Co teraz planuje? Zastanawiała się nad przeproszeniem Helen? Planowała jej egzekucję? Jeśli wydrukuje swoją historię, Helen zostanie odsunięta od śledztwa, a na to nie mogła pozwolić. Zwłaszcza teraz, kiedy wreszcie robili jakieś postępy. Mimo to nie zamierzała się uginać. Widziała, jak inni funkcjonariusze zgadzali się na układ z diabłem i w ciągu kilku miesięcy nieodwracalnie tracili reputację, a często ulegali korupcji. W takich sytuacjach trzeba było twardo obstawać przy swoim i zobaczyć, kto zwycięży w tym pojedynku woli. Helen sięgnęła po kawę i ruszyła z powrotem do pokoju przesłuchań. Nie było czasu na strach czy wewnętrzne rozważania – miała zadanie do wykonania. W mieście grasował anioł z apetytem na krew.



065/121 Kiedy Charlie wróciła z pracy, w domu panowała cisza. Steve zjadł już kolację i poszedł do łóżka – w kuchni zastała idealny porządek, jak zawsze, gdy to on zajmował się sprzątaniem po posiłku. Charlie skubnęła trochę resztek i ruszyła na górę pod prysznic. Gorąca woda na krótko ją rozbudziła, ale nie usunęła zmęczenia, więc Charlie pobiegła do łóżka. Steve nie poruszył się, kiedy weszła do pokoju; po cichu wsunęła się pod kołdrę. Na szczęście nie sypiali w oddzielnych łóżkach, jednak komunikacja między nimi niemal nie istniała. Odkąd Charlie zdecydowała się na prośbę Helen wrócić do śledztwa, Steve nawet nie próbował ukryć swojego niezadowolenia. Charlie nie mogła znieść smutku, jaki budził w niej fakt, że kiedy wreszcie starała się na nowo wdrożyć w pracę, jej życie rodzinne legło w gruzach. Dlaczego choć raz wszystko nie mogło się ułożyć po jej myśli? Co musiała zrobić, żeby wreszcie być szczęśliwa? Leżała i wpatrywała się w sufit. Steve zaczął się wiercić, jak często mu się zdarzało, a Charlie spojrzała w jego stronę. Zaskoczyło i zaniepokoiło ją to, że jednak nie spał i właśnie na nią patrzył. – Przepraszam, kochanie, nie chciałam się obudzić – powiedziała cicho. – Nie spałem. – Aha. Charlie nie potrafiła w półmroku ocenić jego wyrazu twarzy. Nie wydawał się rozgniewany, ale z pewnością też nie przyjął jej ciepło. – Myślałem, zamiast spać. – O czym? – O nas. Charlie nic nie powiedziała, niepewna, do czego zmierza ta rozmowa. – Chcę, żebyśmy byli szczęśliwi, Charlie. Wtedy nagle w oczach dziewczyny pojawiły się łzy. Łzy szczęścia i łzy ulgi. – Ja też. – Chcę zapomnieć o tym wszystkim, co się wydarzyło, żebyśmy żyli jak wcześniej. I żeby ułożyło się tak, jak to sobie wymarzyliśmy. – Ja też – odparła Charlie, ledwo mogąc wydusić z siebie cokolwiek. Przysunęła się do Steve’a, a on do niej. – Chcę też, żebyśmy postarali się o dziecko.

Płacz Charlie nagle ucichł, ale nic nie powiedziała. – Zawsze chcieliśmy mieć dzieci. Nie możemy się poddawać przez nieprzyjemne wydarzenia, musimy żyć dalej. Chcę mieć z tobą dziecko, Charlie. Chcę, żebyśmy jeszcze raz spróbowali. Charlie przycisnęła twarz do piersi Steve’a. Prawda była taka, że też rozpaczliwie pragnęła dziecka, rozpaczliwie pragnęła szczęśliwej, normalnej rodziny. Zdawała sobie jednak sprawę, że nie mogła tego pogodzić z pracą, a Steve właśnie dał jej ultimatum. Nigdy nie ująłby tego tak bezpośrednio… A jednak właśnie dał Charlie do zrozumienia, że nadszedł czas, by dokonać wyboru.



066/121 Oczy. Wszystko dało się zobaczyć w oczach. Osadzone w szczupłej twarzy i otoczone przez długie, czarne kosmyki, żądały twojego zainteresowania, wpatrując się w ciebie intensywnie i przeszywająco. Inne cechy też powinny zwrócić twoją uwagę – pełne usta, lekko spiczasty podbródek – ale to te duże, piękne oczy i intensywność wzroku nie pozwalały ci odejść. – Jak dobrze udało się oddać rysy? – zapytała Ceri Harwood, unosząc wzrok znad porteru pamięciowego, któremu się przyglądała. – Bardzo dobrze – odparła Helen. – Melissa siedziała całą noc z naszym najlepszym rysownikiem. Pozwoliłam jej wyjść dopiero wtedy, gdy mieliśmy stuprocentową pewność, że portret jest wierny. – A co wiemy o Lyrze Campbell? – Niewiele, ale pracujemy nad tym. Wysłaliśmy mundurowych na poszukiwania Antona Gardinera, a dzisiaj rano zamierzamy przeczesać teren jego działań, porozmawiać z każdą dziewczyną, która kiedykolwiek z nim pracowała. Zobaczymy, czy ktoś będzie potrafił powiedzieć nam coś więcej na jej temat. – A jaką macie teorię? – Pod pewnymi względami historia wydaje się typowa. Dziewczyna zaczyna pracować jako prostytutka, a potem popełnia kolejny błąd i wybiera Antona na swojego alfonsa. Ten ją katuje. Jego brutalność i wykonywany zawód mają zły wpływ na jej psychikę. Narkotyki, alkohol, stres, wykorzystywanie seksualne, choroby, a do tego jeszcze pewnego dnia Anton przekracza kolejną granicę. Robi jej coś, po czym dziewczyna wpada w amok. Atakuje go, zapewne morduje. W każdym razie wyładowuje na nim frustrację zbieraną przez lata cierpień i to wydarzenie prowokuje ją do serii zabójstw. Od techników medycyny sądowej wiemy, że mówi albo krzyczy do ofiar. Być może poniża je, dokonując zemsty… – Anton przelał czarę goryczy i teraz dziewczyna nie może przestać? – przerwała jej Harwood. – Coś w tym guście. – Brzmisz, jakbyś… niemal współczuła tej dziewczynie. – Bo tak jest. Nie robiłaby tego, gdyby nie przeżyła piekła, ale tak naprawdę najbardziej żal mi Eileen Matthews, Jessiki Reid i reszty. Lyra to bezwzględna zabójczyni, która nie przestanie mordować, dopóki jej nie złapiemy. – Tak mi się właśnie wydaje. I dlatego też proponuję, żebym to ja zajęła się dzisiaj

konferencją prasową, podczas gdy ty poprowadzisz zespół. Czas nas goni, a chcę, żeby prasa i opinia publiczna dowiedzieli się, że w śledztwie biorą udział nasi najlepsi funkcjonariusze. Nastała krótka, znacząca chwila ciszy, a potem Helen powiedziała: – Zgodnie z tradycją to zwierzchnik zespołu zajmującego się sprawą rozmawia z prasą, poza tym najlepiej będzie, jak ja to zrobię. Znam tutaj wszystkich pismaków… – Myślę, że poradzę sobie z kilkoma dziennikarzami. Mam więcej doświadczenia w tego typu sprawach niż ty, a bardzo istotne jest, żeby tym razem wszystko poszło gładko. Wezmę ze sobą Brooks, odpowie na bardziej szczegółowe pytania, jeśli zajdzie taka potrzeba. Naprawdę uważam, że jesteś bardziej przydatna w terenie. Helen kiwnęła głową, ale po raz kolejny poczuła, że traci grunt pod nogami. – To twoja decyzja. – W rzeczy samej. Informuj mnie na bieżąco o rozwoju sprawy. – Tak jest. Helen odwróciła się i wyszła. Kiedy maszerowała korytarzem z powrotem do centrum operacyjnego, dosłownie się w niej gotowało. Teraz, kiedy nareszcie udało im się dokonać prawdziwych postępów w śledztwie, Helen została usunięta z pola widzenia. Nie pierwszy raz coś takiego zobaczyła – wyższych rangą funkcjonariuszy pnących się po szczeblach kariery na plecach swoich podwładnych – i zawsze czuła do tego zjawiska odrazę. Musiała jednak opanować swoją irytację. Liczyło się ujęcie zabójczyni. Niestety nawet kiedy udało jej się stłumić gniew, nadal czuła, jak żarzy się gdzieś w odmętach świadomości. Helen miała nadzieję, że będzie potrafiła współpracować z Harwood, że nadinspektor okaże się miłą odmianą po Whittakerze. Niestety prawda była taka, że Helen jej nie znosiła. I obie zdawały sobie z tego sprawę.



067/121 – Dziękuję, że ze mną zostałeś, Tony. Chyba bym tu zwariowała, siedząc sama. Była już prawie dziesiąta rano, ale ani Tony, ani Melissa nie zmrużyli oka. Kiedy skończyli pracę nad portretem pamięciowym, pojechali do centrum miasta w nieoznakowanym wozie. Policjant po cywilnemu siedział w aucie postawionym przed objętym ochroną domem, żeby zatrzymać wszelkich przypadkowych gości, a Tony i Melissa weszli do środka. Dziewczyna upierała się, by Tony z nią został, a on zrobił to z przyjemnością – teraz, gdy śledztwo wreszcie ruszyło z miejsca, nie chciał ryzykować. Mimo zmęczenia, które opanowało ich oboje, byli zbyt podekscytowani, żeby się położyć. Tony wiedział, że w domu trzymana jest whisky „na wszelki wypadek”, więc wyciągnął ją i napili się, żeby nieco się zrelaksować po trudnym dniu. Powoli alkohol zrobił swoje, obniżając poziom adrenaliny i kojąc nerwy. Melissa nienawidziła ciszy – nienawidziła własnych myśli – dlatego gadali bez końca. Dziewczyna zadawała mu pytania na temat sprawy, na temat Angel, a on odpowiadał najlepiej, jak potrafił, w zamian wypytując ją o szczegóły z jej życia. Powiedziała mu, że uciekła z Manchesteru przed matką alkoholiczką, ale zostawiła w domu młodszego brata. Często zastanawiała się, co z niego wyrosło, i wyraźnie czuła się winna tego, że go porzuciła. W drodze na południe Melissa nieustannie wpadała w tarapaty, a mimo wszystko udało jej się przeżyć. Nie zabiły jej ani alkohol i narkotyki, ani praca. Ciemność nocy otaczała ich kokonem, sprawiając, że Melissa czuła się anonimowo i bezpiecznie. Kiedy jednak następnego ranka wstało słońce, zaczęła się robić nerwowa. Maszerowała w kółko po domu, wyglądając zza zasłon, jakby spodziewała się kłopotów. – A z tyłu nie powinien ktoś jeszcze pilnować? – zapytała. – Spokojnie, Melisso. Nic ci nie grozi. – Jeśli Anton dowie się, co zrobiłam… Albo Lyra… – Dowiedzą się o tym dopiero wtedy, gdy pojawią się na dokach i złapią ich nasi. Nikt nie wie, że tu jesteś, nikt cię tu nie dosięgnie. Melissa wzruszyła ramionami, jakby wierzyła mu tylko w połowie. – A ty powinnaś myśleć wyłącznie o tym, co zrobisz później. Kiedy to wszystko się skończy. – Co masz na myśli? – Chodzi mi o to, że… nie musisz wracać na ulicę. Istnieją instytucje, które pomogą ci z tym zerwać. Programy leczenia uzależnień, sesje terapeutyczne, szkolenia…

– Próbujesz mnie uratować, Tony? – odparła, żartując sobie z niego. Sierżant poczuł, że się czerwieni. – Nie… no, może trochę. Wiem, że wiele przeszłaś, ale ta sprawa może się okazać przełomem, którego potrzebowałaś. Zrobiłaś coś odważnego, coś dobrego, nie powinnaś marnować tej szansy. – Brzmisz dokładnie tak, jak mój świętej pamięci ojciec. – W takim razie miał rację. Stać cię na więcej. – Naprawdę nie masz o niczym pojęcia, prawda, Tony? – odparła, chociaż niezłośliwie. – Nigdy nie pracowałeś z prostytutkami? Tony pokręcił głową. – Tak myślałam – ciągnęła dalej Melissa. – Gdyby tak było, nie przejmowałbyś się mną. – Mam nadzieję, że się mylisz. – Byłbyś wtedy jednym na milion – rzuciła Melissa, śmiejąc się gorzko. – Wiesz, co robią takie dziewczyny jak ja? Przez co przeszły, zanim wylądowały na ulicy? – Nie, ale się domy… – Takie jak my kradną, oszukują i kłamią. Jesteśmy bite, opluwane i gwałcone. Przystawiano nam noże do gardeł, duszono niemal na śmierć. Bierzemy heroinę, kokę, wypijamy morze alkoholu. Nie myjemy się przez tydzień, wymiotujemy przez sen. A potem potrafimy wstać i powtórzyć wszystko od początku. Jej słowa zawisły na chwilę w powietrzu, a potem dodała: – Dlatego doceniam twoją troskę, lecz jest już za późno. Tony spojrzał na nią. Wiedział, że mówiła prawdę, jednak wydawało mu się to taką straszliwą stratą. Dziewczyna była wciąż młoda i atrakcyjna, a do tego wyraźnie inteligentna i empatyczna. Czy słusznie skazywała się na tak brutalne życie? – Nigdy nie jest za późno. Skorzystaj z tej szansy. Mogę ci pomóc. – Chryste, Tony. Czy ty mnie w ogóle słuchasz? – rzuciła gniewnie. – Jestem zepsuta i nic mnie już nie naprawi. Anton o to zadbał. – Antona już nie ma. – Tutaj ma się dobrze – powiedziała, stukając gwałtownie palcem w skroń. – Wiesz, co on mi zrobił? Co zrobił nam wszystkim? Tony pokręcił głową, jednocześnie chcąc i nie chcąc wiedzieć. – Zazwyczaj tylko używał zapalniczki albo papierosa. Przypalał nam ramiona, kark, podeszwy stóp. Wybierał miejsca, które bolały jak skurwysyn, ale nie odstraszały klientów. To były te drobniejsze kary. Ale jeśli naprawdę coś przeskrobałyśmy, zabierał nas na wycieczkę. Tony nie odezwał się ani słowem, wpatrując się intensywnie w Melissę. Miał wrażenie, że nie mówiła już do niego, tylko opowiadała swoje mroczne wspomnienia komuś innemu. – Wywoził nas do starego kina na Upton Street. Należało do jego kumpla, było pełne syfu i szczurów. Całą drogę błagałyśmy go o wybaczenie, lecz to tylko jeszcze bardziej go wkurzało. A na miejscu…

Zawahała się, ale po chwili dokończyła zdanie: – …miał taki łańcuch od roweru, wielkie cholerstwo z kłódką na końcu, i walił nas nim. Raz po raz, aż w końcu nie mogłybyśmy wstać i uciekać, nawet gdybyśmy chciały. A bijąc krzyczał, wyzywając nas od najgorszych tak długo, na ile starczyło mu tchu. I kiedy leżałyśmy tam… jak szmaciane lalki w brudzie i krwi, marząc o śmierci… szczał na nas. Teraz cała drżała. – Potem się zmywał i zostawiał nas na noc. Ludzie mówili, że niektóre dziewczyny zamarzały tam na śmierć, a jeśli przetrwały… następnego dnia ogarniały się i wracały do pracy. W myślach modląc się, żeby nigdy więcej nie zasłużyły na jego gniew. Tony popatrzył na jej trzęsące się ciało. – Takimi jesteśmy ludźmi, Tony. On nam to zrobił i tylko do tego się nadajemy. Tylko tym teraz jestem. Tylko tym mogę być. Rozumiesz? Tony kiwnął głową, chociaż chciał jej powiedzieć, że się myli i że można ją ocalić. – W najlepszym wypadku mogę mieć nadzieję, że mnie nie zabije. Że choć przez chwilę mogę być bezpieczna. – Teraz nic ci nie grozi. Sam o to zadbam. – Mój bohater – odparła, uśmiechając się przez łzy. Pozwoliła się objąć. Tony powinien kontynuować przesłuchanie, ale nagle poczuł, że nie chce już zadawać jej żadnych pytań na temat mroku, brudu i przemocy. Chciał zabrać ją z dala od tych rzeczy, do lepszego miejsca. Chciał ją ocalić. I wiedział, że jest gotów zaryzykować wszystko, by to zrobić.



068/121 – Lyra Campbell jest teraz główną podejrzaną w śledztwie. To bardzo niebezpieczna osoba i dlatego ostrzegamy wszystkich obywateli, by nie zbliżali się do niej. Jeśli ją państwo zobaczą albo posiadają jakiekolwiek informacje na temat miejsca jej pobytu, prosimy o natychmiastowe poinformowanie policji. Nadinspektor Ceri Harwood przemawiała przed grupą przedstawicieli mediów. Charlie nigdy wcześniej nie widziała tutaj tak wielu ludzi – przyjechali dziennikarze z ponad dwudziestu krajów, a niektórzy musieli stać na korytarzu. Pilnie spisywali notatki, podczas gdy Harwood przedstawiała im najświeższe informacje, jednocześnie nie spuszczali wzroku z powiększonego portretu pamięciowego, który znajdował się na ekranie za ich plecami. Ta twarz, te oczy, w dużej skali wydawały się jeszcze bardziej zniewalające i hipnotyczne. Kim była ta kobieta? Dlaczego miała tak niezwykłą władzę nad ludźmi? Charlie odpowiadała na pytania dotyczące szczegółów śledztwa. Jak można się było spodziewać, Emilia Garanita zapytała, dlaczego inspektor Grace nie pojawiła się na konferencji prasowej – wydawała się wyjątkowo rozczarowana nieobecnością swojej przeciwniczki – a Charlie z radością odpowiedziała, podkreślając liczne zasługi swojej szefowej. W tym momencie przerwała jej Harwood, zmieniając temat, i dwadzieścia minut później konferencja dobiegła końca. Kiedy wyszli ostatni dziennikarze, Harwood zwróciła się do Charlie: – Jak sobie poradziłyśmy? – Dobrze. Wiadomość zostanie przekazana w ciągu najbliższych godzin i… cóż, nie można się wiecznie ukrywać. Zazwyczaj po opublikowaniu portretu pamięciowego dokonujemy aresztowania w ciągu czterdziestu ośmiu godzin. Przy okazji łapiemy też kilku pechowców, którzy przypominają poszukiwaną osobę. Harwood uśmiechnęła się. – Świetnie. Muszę pamiętać, żeby zadzwonić do Tony’ego Bridgesa. To wszystko dzięki niemu. Charlie kiwnęła głową, tłumiąc odruch, by przypomnieć nadinspektor, że to Helen wpadła na pomysł, by wysłać tajnego agenta. – Jak oceniasz dotychczasowy przebieg śledztwa, Charlie? Nie było cię jakiś czas i zapewne wróciłaś ze świeżym spojrzeniem… – Śledztwo przebiegało bardzo dobrze, zważywszy na okoliczności.

– Czy wszystkie wykorzystane siły przyniosły efekty? Macie już coś z obserwacji? – Nie, jeszcze nie, ale… – Twoim zdaniem powinniśmy je kontynuować? Są straszliwie drogie, a skoro mamy konkretny trop… – To decyzja inspektor Grace. I pani, oczywiście. Tchórzliwa odpowiedź, jednak Charlie czuła się niekomfortowo, dyskutując na temat śledztwa za plecami Helen. Harwood kiwnęła głową, jakby Charlie powiedziała coś wyjątkowo mądrego, a potem usiadła na brzegu stolika. – Jak się dogadujecie z Helen? – Już dobrze. Pogadałyśmy sobie od serca i teraz jest… dobrze. – Cieszę się, ponieważ, tak między nami, nieco się martwiłam. Helen miała dość radykalną opinię na temat twojego powrotu na komisariat. Opinię, która moim zdaniem była niesprawiedliwa. Jednak dowiodłaś, że nie miała racji i stary zespół znowu pracuje razem. Bardzo mnie to cieszy. Charlie kiwnęła głową, niepewna, jaka powinna być właściwa odpowiedź. – Słyszałam, że tymczasowo zajmujesz miejsce Tony’ego. Jak się czujesz na tym stanowisku? – Oczywiście bardzo dobrze. – Chciałabyś awansować na stałe? Pytanie zaskoczyło Charlie. Natychmiast przypomniała się jej rozmowa ze Steve’em. Tak naprawdę cały ranek o tym rozmyślała. – Staram się nie wybiegać myślą naprzód. Jestem z kimś związana i może pewnego dnia… – Zdecydujecie się na dzieci? Charlie kiwnęła głową. – Przecież wiesz, że nie musisz wybierać między jednym a drugim. Możesz z powodzeniem godzić pracę z macierzyństwem. Spójrz choćby na mnie. Musisz po prostu dać to wszystkim jasno do zrozumienia, a wtedy… cóż, dla tak utalentowanej policjantki nie ma rzeczy niemożliwych. – Dziękuję, pani nadinspektor. – Możesz w każdej chwili przyjść do mnie i porozmawiać. Lubię cię, Charlie, i chciałabym, żebyś podjęła właściwą decyzję. Widzę przed tobą wielką przyszłość. Krótko po tym Harwood wyszła. Umówiła się na lunch z komisarzem i nie mogła się spóźnić. Charlie patrzyła z niepokojem, jak kobieta odchodzi. W co Harwood sobie pogrywała? Jaką rolę przewidywała dla Charlie? I co to wszystko oznaczało dla Helen?



069/121 Zespół rozpierzchł się po całym Southampton, poszukując Lyry. Północ, południe, wschód i zachód, zaglądali do każdego kąta. Wezwano dodatkowych mundurowych i strażników miejskich, którzy pod dowództwem detektywów zaglądali do burdeli, domów samotnej matki, klinik, biur opieki społecznej i wielu innych miejsc, ściskając w rękach portrety pamięciowe i prosząc o jakiekolwiek informacje. Jeśli Lyra ukrywała się w Southampton, z pewnością w końcu trafi w ich ręce. Helen koordynowała poszukiwania w północnej części miasta, wciąż wierząc, że zabójczyni trzymałaby się terenów jej znanych i uważanych przez nią za bezpieczne. Inspektor cały czas miała włączone i ustawione na wysoką głośność radio, w nadziei, że za moment odezwie się ktoś z wieściami o przełomie. Nie interesowało jej, kto złapie Lyrę, kto aresztuje morderczynię – chciała tylko, żeby to się wreszcie skończyło. Mimo to jak dotąd nic się nie wydarzyło. Niektórzy twierdzili, że widzieli dziewczynę, niektórym wydawało się, że znają ją pod innym imieniem, ale dotychczas nikt nie potwierdził, że z nią rozmawiał. Kim była ta kobieta i jakim cudem potrafiła tak skrzętnie się ukrywać, unikając wszelkiego kontaktu z ludźmi? Poszukiwania trwały już kilka godzin, a funkcjonariusze wypytali prawdziwy tłum ludzi, niestety wciąż nie mieli żadnych konkretów. Lyra była duchem, który nie zamierzał im się ukazać. Wtedy, tuż po lunchu, Helen wreszcie otrzymała wieści, na które tak czekała. Kiedy minęło już tyle czasu, a żadna z prostytutek nie potwierdziła istnienia Lyry, inspektor zaczęła zastanawiać się, czy przypadkiem Melissa nie zmyśliła wszystkiego, żeby zwrócić na siebie uwagę i zdobyć trochę gotówki, jednak wtedy nagle i niespodziewanie ktoś rozpoznał dziewczynę z portretu pamięciowego. Helen przebrnęła przez zawaloną śmieciami kamienicę czynszową na Spire Street, której widok wyjątkowo ją zasmucił. Pracujące dziewczyny i ćpunki żyły tutaj obok siebie w zagrzybiałych, zniszczonych mieszkaniach przeznaczonych do rozbiórki na przyszły rok. Wiele z nich miało dzieci, które biegały koło Helen, uciekając przed policjantką w udawanym przestrachu, chowając się w brudnych i niebezpiecznych kątach ruiny i cały czas piszcząc. Gdyby mogła, Helen zgarnęłaby wszystkie i zabrała w bardziej odpowiednie miejsce. Zapisała sobie w myślach, żeby zadzwonić po opiekę społeczną, gdy tylko będzie miała wolną chwilę. Nie mogło być tak, by dzieci w dwudziestym pierwszym wieku mieszkały w takich warunkach. Grupka kobiet siedziała wokół piecyka, karmiąc niemowlęta, plotkując i odpoczywając po

pracowitej nocy. Z początku traktowały Helen wrogo, a potem wyglądały już tylko na smutne. Helen odniosła wrażenie, że coś przed nią ukrywają, ale mimo to naciskała. Może i prowadziły taki styl życia od dawna, jednak miały jakąś rodzinę i odwoływanie się do ich empatii miało szanse powodzenia. Helen przyjęła taką taktykę, malując przed nimi ponury obraz rodzin pogrążonych w żałobie, grzebiących swoich zhańbionych ojców, mężów i synów. Mimo to kobiety niczego jej nie powiedziały, a Helen nie potrafiła ocenić, czy ze strachu przed Antonem, czy policją. Wtedy jednak najcichsza dziewczyna z grupy wreszcie powiedziała coś znaczącego. Nie wyglądała jakoś szczególnie – miała wygoloną głowę jak ćpunka, a na rękach trzymała płaczące dziecko – ale powiedziała Helen, że znała krótko Lyrę. Pracowały razem dla Antona, zanim dziewczyna zniknęła. – Gdzie mieszkała? – zapytała Helen. – Nie wiem. – Dlaczego? – Nigdy mi nie powiedziała – wyjaśniła dziewczyna. – To gdzie ją widziałaś? – Pracowałyśmy w tych samych miejscach. Empress Road, Portswood, St. Mary’s. Ale jej ulubionym miejscem było kino na Upton Street. Z pewnością ją tam znajdziecie. Helen przez chwilę próbowała jeszcze coś z niej wyciągnąć, ale i tak miała już to, czego potrzebowała. Wszystkie miejsca, o których wspomniała dziewczyna, znajdowały się w północnej części miasta, co pasowało do jej teorii. Ale, co więcej, wymieniła też stare kino, co przyprawiło Helen o szybsze bicie serca. Tony przekazał jej wszystkie informacje z ostatniego przesłuchania Melissy, która również wskazała stare kino jako prawdopodobne miejsce przebywania Antona. Takiego zbiegu okoliczności nie należało ignorować. Czyżby właśnie tam doszło do sprzeczki Antona i Lyry? Czyżby tam został zamordowany? Czy to możliwe, żeby wciąż pojawiała się w tym opuszczonym miejscu? Helen natychmiast to zgłosiła, nakazując policjantowi w cywilu zabezpieczyć szybko i po cichu stare kino, żeby zespół techników mógł wemknąć się do środka i zacząć prace. Jednocześnie funkcjonariusze zajmujący się poszukiwaniami mieli rozbić obóz na ulicy. Helen już nie mogła się doczekać wyników. Coś jej mówiło, że stare kino okaże się szczególnie istotne dla rozwiązania tej sprawy. Być może wreszcie zbliżają się do Lyry. Może ich duch wreszcie przybierze materialną postać.



070/121 Samochód jechał cicho ulicą, jakby obserwował jej poczynania. Charlie tak mocno się zamyśliła, że z początku niczego nie zauważyła. Jednak bez wątpienia ktoś ją śledził. Auto zachowywało dystans, ale jednocześnie nie oddalało się za bardzo. Kierowca chciał wiedzieć, dokąd Charlie zmierza? Czy po prostu czekał na odpowiedni moment, żeby uderzyć? W pewnej chwili samochód przyśpieszył i wyminął ją, a potem wjechał na chodnik i nagle się zatrzymał. Dłoń Charlie natychmiast powędrowała do pałki. – Tęskniłaś za mną? Sandra McEwan, znana też jako Lady Makbet. Niemile widziane przypomnienie o popełnionych błędach. – Uznam to za potwierdzenie. Czasami ciężko wyrazić uczucia słowami, prawda? Och, wybacz ten amatorski dramatyzm – ciągnęła dalej McEwan, kiwając w stronę samochodu zaparkowanego na chodniku. – Czasami chłopak daje się ponieść emocjom. – Niech natychmiast zjedzie z chodnika i ruszajcie w swoją drogę. – Ależ proszę – odparła McEwan, pokazując swojemu kochankowi, żeby przestawił auto. – Chociaż miałam nadzieję, że pojedziesz z nami. – Seks w plenerze to nie moje klimaty, Sandro. Jestem zmuszona odmówić. – Bardzo zabawne, pani… sierżant ostatnio, nieprawdaż? Charlie nic nie odpowiedziała, nie chcąc dać McEwan satysfakcji. – W każdym razie myślałam, że będziesz zainteresowana poznaniem tego łajdaka, który zabił Alexię Louszko. Mówiąc to, otworzyła drzwi z tyłu i wskazała gestem puste siedzenie. – Z radością cię podwiozę, jeśli masz chwilkę. Charlie zgodziła się i nie minęło dużo czasu, kiedy wyjechali za miasto. Kobieta nie martwiła się o swoje bezpieczeństwo – Sandra McEwan była zbyt cwana, żeby obierać na cel policjantów, a już z pewnością nie porywała ich prosto z ulicy pełnej świadków – ale mimo to zastanawiała się, o co w tym wszystkim chodzi. Po drodze zaczęła wypytywać Sandrę, ale nie uzyskała żadnych odpowiedzi. Najwyraźniej będzie musiała grać według zasad ustalonych przez tę kobietę. Samochód podskoczył na wyboju i zatrzymał się na opuszczonym terenie z widokiem na ujście rzeki. Miejsce to zostało wykupione przez zagraniczną firmę, jednak na etapie

planowania inwestycji pojawiły się problemy i od dwóch lat ziemia pozostawała nieruszona. Dlatego też stała się mekką ludzi wyrzucających nielegalnie śmieci i teraz wszędzie walały się gruzy, wraki samochodów i beczki po chemikaliach. Sandra otworzyła drzwi i pokazała Charlie gestem, by wyszła. Zirytowana policjantka znowu musiała jej posłuchać. – Gdzie on jest? – Tutaj. – Sandra pokazała spalonego vauxhalla jakieś pięćdziesiąt metrów dalej. – Idziemy? Charlie szybko ruszyła w stronę samochodu. Wiedziała dokładnie, czego się spodziewać, więc chciała mieć to szybko z głowy. Miała rację – w bagażniku samochodu znajdowały się okaleczone zwłoki młodego mężczyzny, zapewne jednego ze zbirów Campbellów. – Potworne, nieprawdaż? – powiedziała Sandra bez cienia żalu w głosie. – Jakieś dzieciaki go znalazły i przyleciały z tym do mnie. Od razu zadzwoniłam po policję. – Nie wątpię. Człowiek leżał w dokładnie tej samej pozycji, co Alexia, kiedy ją odnaleziono. Jego twarz została wbita do środka, a dłonie i stopy odcięte w identyczny sposób. Mieli do czynienia z odwetem, wiadomością dla Campbellów, że ich agresja doczeka się identycznej odpowiedzi. Oko za oko. – Twoi ludzie znajdą młotek w kieszeni jego płaszcza. Na ulicy mówi się, że właśnie nim zabito Alexię. Jestem pewna, że badania to potwierdzą. Szkoda chłopaka, ale jest w tym pewna sprawiedliwość, prawda? Charlie prychnęła i pokręciła z niedowierzaniem głową. Nie miała wątpliwości, że McEwan była obecna przy torturach i morderstwie tego mężczyzny, doglądając operacji ze złośliwym zadowoleniem. – Na moje oko sprawa została zamknięta, prawda? Z uśmiechem na ustach wróciła do swojego samochodu, zostawiając Charlie sam na sam z pozbawionym twarzy trupem i gorzkim posmakiem w ustach.



071/121 Helen wracała właśnie z komisariatu, kiedy zadzwonił telefon. Czuła, że komórka jej wibruje, więc skręciła i zatrzymała motor na pasie dla autobusów, żeby odebrać. Spodziewała się usłyszeć głos Charlie i najnowsze ustalenia w śledztwie. Przez chwilę nawet myślała, że może ktoś zauważył Lyrę. Ale to był Robert. Mimo że wcześniej Harwood wezwała ją z powrotem na komisariat, Helen nie wahała się ani minuty i pomknęła obwodnicą na północ w stronę Aldershot. Harwood mogła poczekać. Nie minęła nawet godzina i Helen pojawiła się w atrium komisariatu na Wellington Avenue. Kiedyś na konferencjach policyjnych w różnych częściach Hampshire poznała kilku funkcjonariuszy, którzy na co dzień pracowali właśnie tutaj, a jedna z nich – Amanda Hopkins – właśnie ją powitała. – Trzymamy go w pierwszym pokoju przesłuchań. Daliśmy mu chwilę na telefon do matki, ale… cóż, chciał rozmawiać tylko z tobą. Powiedziała to po przyjacielsku, lecz jednocześnie wyraźnie oczekiwała wyjaśnień. – Znam jego rodzinę. – Stonehillów? – Zgadza się – skłamała Helen. – W jakim jest stanie? – Nieco wstrząśnięty. Ma kilka powierzchownych ran, jednak w zasadzie nic mu nie dolega. Mam pozostałą dwójkę zamkniętą w celach. Już ich przesłuchaliśmy i zwalają winę jeden na drugiego, więc… – Zobaczę, co uda mi się od niego wyciągnąć. Dziękuję, Amando. Robert siedział na plastikowym krześle ze zwieszoną głową. Nie wyglądał najlepiej – wydawał się nieco załamany – a na jego twarzy widać było liczne zadrapania. Jego prawa ręka spoczywała na temblaku. Poruszył się na widok Helen i wyprostował. – Przyniosłam ci coś – oznajmiła Helen, stawiając przed nim puszkę pepsi. – Mam ją otworzyć? Kiwnął głową i po chwili złapał otwartą puszkę zdrową ręką i wypił zawartość duszkiem. Jego dłoń drżała, gdy to robił. – Powiesz mi, co się stało? Skinął, lecz nie odezwał się. – Spróbuję ci pomóc – ciągnęła dalej Helen – ale muszę wiedzieć…

– Napadli mnie. – Kto? – Davey. I Mark. – Dlaczego? – Bo nie chciałem już z nimi kraść. – Powiedziałeś im, że nie jesteś już zainteresowany. – Stwierdzili, że jestem cykorem. Myśleli, że na nich nakapuję. – Miałeś taki zamiar? – Nie. Chciałem się tylko wycofać. – I co się stało? – Powiedziałem im, żeby sobie radzili beze mnie i że nie chcę już mieć z tym nic wspólnego. Nie spodobało im się to. Najpierw sobie poszli, ale potem wrócili. Zaczęli mi grozić. Mówili, że mnie potną. – I co zrobiłeś? – Walczyłem. Nie będę się dawał przecież. – Czym walczyłeś? Nastała długa chwila ciszy, a potem: – Nożem. – Słucham? – Nożem. Mam zawsze przy sobie… – Chryste, Robert. W ten sposób można łatwo zginąć. – Ale dzisiaj uratowało mi to życie, prawda? – rzucił bez cienia skruchy. – Może. Robert zamilkł. – Pozwól, że podsumuję. Oni zaatakowali jako pierwsi. – No jasne. – A ty tylko się broniłeś? Kiwnięcie głową. – Zraniłeś ich? – Trochę Daveya w ramię. Nic poważnego. – Dobra, to może ci się upiec, ale będziesz musiał odpowiedzieć za noszenie przy sobie noża. Nic w tej kwestii nie poradzimy. Prawdopodobnie uda mi się stąd cię wyciągnąć i będziesz mógł wrócić do domu, jeśli za ciebie poręczę. Robert uniósł wzrok, zaskoczony. – Ale musisz mi obiecać, że nigdy więcej nie będziesz nosił przy sobie noża. Jeśli drugi raz cię z nim nakryją, nie będę w stanie ci pomóc. – Oczywiście. – Umowa stoi? Kiwnął głową.

– Dobra, pozwól, że z nimi porozmawiam. Zostawimy Daveya na trochę, żeby się uspokoił, okej? – odparła Helen, pozwalając sobie na uśmiech. Ku jej zaskoczeniu Robert odpowiedział tym samym, po raz pierwszy odkąd go poznała. Była już przy drzwiach, kiedy się odezwał. – Dlaczego to robisz? Helen się zawahała. Musiała się zastanowić nad odpowiedzią. – Ponieważ chcę ci pomóc. – Dlaczego? – Ponieważ zasługujesz na więcej. – Dlaczego? Jesteś policjantką. Ja złodziejem. Powinnaś mnie przymknąć. Helen znowu zamilkła na chwilę. Miała już dłoń na klamce. Czy nie byłoby bezpieczniej nacisnąć ją i wyjść? Nic nie mówiąc? – Jesteś moją matką? Pytanie uderzyło w nią jak taran. Było niespodziewane i bolesne, aż zabrakło jej słów. – To znaczy: moją prawdziwą matką… Helen wciągnęła głęboko powietrze. – Nie, nie jestem. Ale ją znałam. Patrzył na nią intensywnie. – Nigdy nie spotkałem kogoś, kto ją znał. Helen cieszyła się, że na niego nie patrzy. Nagle poczuła wzbierające łzy. Jak wiele swojego życia poświęcił na zastanawianie się, kim była jego prawdziwa matka? – Skąd ją znałaś? Byłaś przyjaciółką, czy…? Helen się zawahała, jednak w końcu udzieliła mu odpowiedzi. – Jestem jej siostrą. Robert przez moment nic nie mówił, zaskoczony wyznaniem Helen. – Jesteś… jesteś moją ciocią? – Tak. Kolejna chwila ciszy, którą Robert poświęcił na przyswojenie tej informacji. – Dlaczego nie przyjechałaś się ze mną spotkać wcześniej? Pytanie raniło jak nóż. – Nie mogłam. I nie zostałabym przyjęta z otwartymi ramionami. Twoi rodzice zapewnili ci dobre życie i nie chcieliby, żebym je zrujnowała. – Nie mam nic po matce. Wiem, że zginęła, kiedy byłem niemowlęciem, ale… Wzruszył ramionami. Nie wiedział praktycznie nic o Marianne, a podane mu szczątki informacji to kłamstwa. Może to i lepiej. – Cóż, jeśli jeszcze się spotkamy, mogłabym opowiedzieć ci trochę o niej. Zrobię to z chęcią. Jej życie nie zawsze było szczęśliwe, lecz ty byłeś jego najlepszą częścią. Nagle chłopak się rozpłakał, po tych wszystkich latach pełnych wątpliwości i poczucia bycia niekompletnym. Helen też musiała walczyć ze łzami, ale na szczęście Robert opuścił głowę,

więc jej wzruszenie pozostało niezauważone. – Z chęcią posłucham – powiedział przez łzy. – Świetnie – odparła Helen, odzyskując spokój. – Zostawmy to na jakiś czas. Dopóki nie poznamy się bliżej, dobrze? Robert kiwnął głową, wycierając oczy. – To nie koniec, Robert. To dopiero początek. Pół godziny później chłopak siedział w taksówce wiozącej go do domu. Helen patrzyła, jak odjeżdża, a potem wsiadła na swój motor. Mimo czyhających na nią problemów i otaczających ją mrocznych sił, miała dobry humor. Wreszcie zaczynała odpokutowywać przeszłość. Po śmierci Marianne Helen pochłaniała każdą informację na temat życia siostry. Wiele osób próbowałoby zapomnieć o przykrych wydarzeniach, ale ona wolała poznać na wylot umysł, serce i duszę Marianne. Chciała uzupełnić wszystkie niewiadome, dowiedzieć się dokładnie, co się stało z jej siostrą w więzieniu i później. Sprawdzić, czy w oskarżeniach Marianne tkwiła cząstka prawdy i siostra słusznie obwiniała ją za wszystkie zabójstwa. Dlatego wyciągnęła każdy dokument, jaki kiedykolwiek powstał na temat Marianne i na trzeciej stronie jej aktu aresztowania natknęła się na minę, która wstrząsnęła światem Helen i która dobitnie pokazała, że jej siostra potrafi ranić zza grobu. Helen miała dopiero trzynaście lat, kiedy zabrano Marianne, a po śmierci rodziców została natychmiast odesłana do domu dziecka. Nie brała udziału w procesie siostry – jej zeznanie zostało nagrane – i poinformowano ją tylko o werdykcie, nic więcej. Nie widziała zaokrąglonego brzucha Marianne, a opieka społeczna Hampshire trzymała język za zębami, więc dopiero kiedy Helen przejrzała raport na temat stanu zdrowia siostry, nie spodziewając się niczego poza wyliczeniem znanych już ran i blizn, dowiedziała się, że w czasie aresztowania była w ciąży. W piątym miesiącu ciąży. Później przeprowadzono badania DNA, które potwierdziły, że ojciec Marianne – zamordowany przez nią z zimną krwią – był też ojcem jej dziecka. Niemowlę zostało jej odebrane zaledwie kilka minut po porodzie. Nawet teraz, po wszystkim, co się wydarzyło, ta wizja przyprawiła Helen o łzy. Jej siostra została przypięta kajdankami do szpitalnego łóżka, a jej dopiero co narodzone dziecko zabrano siłą od razu po osiemnastu godzinach porodu. Próbowała je zatrzymać? Miała siłę, by się opierać? Helen instynktownie przeczuwała, że tak. Mimo brutalności, jaka towarzyszyła zapłodnieniu, Marianne i tak kochałaby dziecko. Kochałaby je gorąco, czerpiąc siłę z jego niewinności, ale oczywiście pozbawiono jej tej szansy. Była zabójczynią, która nie zasługiwała na współczucie. Zamiast empatii spotkała się tylko z osądem i karą. Niemowlę zniknęło w trybach systemu opieki nad sierotami, jednak Helen starannie wyśledziła je pośród biurokracji i morza papierów. Chłopiec został adoptowany przez żydowskie małżeństwo z Aldershot, od których dostał nazwisko Stonehill. Był buntowniczy, wygadany i irytujący, z niezbyt wysokimi kwalifikacjami, jak na długie lata nauki, ale jakoś sobie radził. Miał pracę, dobry dom i dwoje kochających rodziców. Mimo wyzutych z uczuć okoliczności

narodzin dorastał w atmosferze miłości. Robert nie poszedł śladem swoich biologicznych rodziców. Helen wiedziała, że właśnie dlatego powinna była zostawić go w spokoju. Jednak ciekawość nie pozwoliła jej odpuścić. Tylko ona pojawiła się na pogrzebie Marianne, jako jej zabójczyni i jedyna osoba pogrążona w żałobie, a teraz okazało się, że jednak nie została sama. Ktoś jeszcze zdołał przeżyć te potworne wydarzenia. Dlatego zarówno dla Marianne, jak i dla siebie postanowiła mieć oko na Roberta. Jeśli będzie mogła mu w jakiś sposób pomóc, zrobi to. Helen uruchomiła silnik, podkręciła obroty i ruszyła w dół ulicy. Była tak skupiona na jeździe i odczuwanej uldze, że ten jeden jedyny raz nie sprawdziła lusterek. Gdyby to zrobiła, zdałaby sobie sprawę, że ten sam samochód, który zmierzał jej śladem od Southampton, teraz także za nią wracał.



072/121 Odkąd powrócił jego ojciec, życie Alfiego Bookera znacznie się polepszyło. Kiedy tata był na wojnie, razem z mamą został w mieszkaniu. Gdy jednak wrócił, przeprowadzili się do domku dozorcy przy szkolnym boisku. Jego tata kosił trawę i zamiatał liście. Malował linie na boisku do piłki nożnej. Zdaniem Alfiego to była dobra praca; lubił chodzić z tatą i pomagać mu w robocie. Jego ojciec często kłócił się z matką i wydawał się szczęśliwszy, gdy pracował, więc dla Alfiego był to najlepszy czas na bycie z nim. Tata nie mówił zbyt wiele, lecz wydawał się zadowolony, że ma syna u boku. I choć wyglądali dziwnie, Alfie nie zmieniłby tego za nic w świecie. Ojciec nie wrócił ostatniej nocy do domu. Mama powiedziała, że wrócił, ale Alfie poznał się na kłamstwie. Jego buty do pracy stały tam, gdzie zostawił je po południu poprzedniego dnia, a ich właściciela nigdzie nie można było znaleźć. Alfie zwiedził każdy zakątek trawnika, cały czas nasłuchując charakterystycznych odgłosów kosiarki. Nie miał pojęcia, co się dzieje, jednak wiedział, że mu się to nie podoba. Wyszedł za róg i zobaczył wysoką postać idącą w stronę pawilonu sportowego. Później miał się rozpocząć Dzień Sportu i w pierwszej chwili Alfie pomyślał, że to jeden z sędziów, ale go nie rozpoznał. Postać nie była tak szeroka w barach jak ojciec, więc kto to? Nieznajomy maszerował prosto do pawilonu; najwyraźniej miał do zrobienia coś ważnego. Instynkt podpowiadał chłopcu, żeby iść w stronę postaci, i w końcu ciekawość zwyciężyła. Kiedy zaczął się zbliżać, zwolnił. Nieznajomy okazał się kobietą, która właśnie położyła pudełko przy wejściu do pawilonu. Co znajdowało się w kartonie? Trofeum? Nagroda? Zawołał i podbiegł. Kobieta obróciła się, a chłopiec natychmiast się zatrzymał. Nie uśmiechała się i miała nieprzyjemną twarz. Ku jego zaskoczeniu, odwróciła się i odeszła bez słowa. Zmieszany Alfie patrzył, jak nieznajoma znika, a potem spojrzał na pudełko. Na wierzchu napisane było słowo, którego nie rozumiał. Spróbował je przeliterować. ŁAJDAK. Nie potrafił pojąć, po co ktoś je napisał, w dodatku czerwonym atramentem. Rozejrzał się, myśląc, co powinien zrobić. Nie było nikogo, kto mógłby mu zabronić otwarcia pudełka. Sprawdził jeszcze raz i kiedy nikogo nie zauważył, podszedł i zajrzał do kartonu.



073/121 Minęły długie godziny, lecz umysł Tony’ego wciąż działał na wyższych obrotach. Jego serce biło szybciej, pompując do krwiobiegu mieszankę strachu, podniecenia i niepokoju. Próbował zebrać myśli, ale one nie chciały się podporządkować i wciąż uciekały. Od lat tak się nie czuł; w głębi duszy krzyczał sam na siebie, rzucając inwektywy i wzbudzając w sobie wstyd. Na nic lepszego nie zasługiwał, a jednak, co dziwne, miał to gdzieś. Zupełnie się tym nie przejmował. Który Tony odpowiadał za te myśli? Nie poznawał samego siebie. Zawsze należał do policjantów postępujących według zasad. Niektórzy nazywali go statecznym. Inni, bardziej życzliwi, mówili, że jest profesjonalistą i wzorem. Helen z pewnością go szanowała. Ta myśl nagle przyprawiła go o ból głowy. Co by sobie pomyślała, gdyby go teraz zobaczyła? Wielu zachowywało się podobnie, ale to nie czyniło jego postępku ani trochę lepszym. Melissa poruszyła się obok niego, zmieniając przez sen pozycję. Spojrzał na jej nagie ciało, poznaczone tatuażami i dawno zagojonymi bliznami, lecz wciąż jędrne i kuszące. Zerknął jeszcze raz na zasłony, upewniając się po raz setny, że zostały zaciągnięte. Na zewnątrz w nieoznakowanym samochodzie siedział jego kolega. Mógł coś zauważyć? Zwrócić uwagę na światło zapalające się i gasnące w sypialni? Z pewnością założyłby, że to Melissa wreszcie położyła się do łóżka. Ale co, jeśli obszedł dom naokoło i zauważył, że Tony nie siedzi na dole? Kiedy to się stało, w ogóle nie myślał o ryzyku. Trzymał ją blisko siebie, ciesząc się ciepłem jej ciała, a potem ona spojrzała mu w oczy i przyciągnęła go do siebie. Pocałowali się. Potem jeszcze raz. Chociaż była prostytutką i ich głównym świadkiem, Tony bez wahania poddał się własnej żądzy. Chwilę później wylądowali w łóżku – sierżant nie mógł uwierzyć we własną beztroskę – i nawet na moment nie przystopowali, by zaczerpnąć tchu. Czuł się znowu jak młody chłopak pełen głupich i beznadziejnych myśli. Chciał się śmiać, krzyczeć i płakać. Jednak przez cały ten czas w głębi duszy słyszał cichy głos, który zadawał mu pytania z ogłuszającą mocą. Do czego to doprowadzi? I na czym się skończy?



074/121 Nacisnęła mocno dzwonek i nie puszczała. Dzwoniła już dwa razy, obejrzała dom naokoło, ale nie mogła wejść, mimo że ktoś najwyraźniej znajdował się w środku. Zasłonki były zaciągnięte, a z pokoju dobiegały odgłosy grającego telewizora. Wreszcie usłyszała czyjeś kroki i towarzyszące im przekleństwa. Emilia Garanita uśmiechnęła się sama do siebie, wciąż trzymając palec na dzwonku. Dopiero kiedy drzwi zostały otwarte, odsunęła rękę i znowu zapadła cisza. – Nie kupujemy nic od domokrążców – powiedział mężczyzna, już zamykając z powrotem drzwi. – Czy ja wyglądam, jakbym sprzedawała pieprzone odkurzacze? – odparła Emilia. Mężczyzna zawahał się, zaskoczony zdecydowaną odpowiedzią. – Znam cię – powiedział w końcu. – Jesteś tą, jak jej tam… – Emilia Garanita. – Właśnie. Czego chcesz? Wyraźnie chciał wrócić do oglądania telewizji. Emilia uśmiechnęła się i oznajmiła: – Chcę dokumentów. – Słucham? – Pracuje pan u kuratora sądowego, prawda, panie Fielding? – Tak, a jako dziennikarka powinna pani doskonale wiedzieć, że nie mogę udzielać żadnych informacji. Wszystkie dane są poufne. Słowo „dziennikarka” wypowiedział z prawdziwym niesmakiem, jakby uważał ją za kogoś gorszego. Emilia uwielbiała takie chwile. – Nawet jeśli uratują panu życie? – Słucham? – Mam na myśli życie zawodowe. Fielding wreszcie ucichł. Czyżby domyślał się, co go czeka? – Mam kilku przyjaciół w policji. Opowiedzieli mi ciekawą historię o facecie w średnim wieku, którego złapali na Common, jak dokonywał aktów rozpusty na tylnym siedzeniu forda focusa. Przeniosła wzrok na samochód tej marki stojący na podjeździe Fieldinga. – Podobno ten koleś zabrał dziewczynę z baru… ale okazała się ledwie piętnastolatką. Ups!

Najwyraźniej wybłagał u policjantów łaskę i puścili go, inkasując po sto funtów. Mimo to zanotowali sobie numer rejestracyjny i opis zboczeńca. Mam tutaj ich notatki. Udała, że szuka ich w torebce. Fielding wyszedł z domu, zamykając za sobą drzwi. – To szantaż – stwierdził z oburzeniem. – Tak, i co z tego? – odparła Emilia z uśmiechem. – A teraz da mi pan to, czego chcę, czy mam zacząć pisać artykuł? Pytanie retoryczne. Emilia poznała po wyrazie twarzy mężczyzny, że dostanie wszystko, czego sobie zażyczyła.



075/121 – Witaj, Alfie. Nazywam się Helen i jestem policjantką. Chłopiec uniósł wzrok znad obrazka. – Mogę usiąść obok ciebie? Alfie kiwnął głową, więc Helen kucnęła. – Co rysujesz? – Dinozaury-piraty. – Fajnie. To jest T-Rex? Chłopiec kiwnął głową i stwierdził rzeczowym tonem: – Jest największy. – Widzę. Wygląda na straszliwego. Alfie wzruszył ramionami, jakby w ogóle się tym nie przejmował. Helen mimowolnie się uśmiechnęła. Sześciolatek wydawał się fajnym dzieckiem, które wyjątkowo dobrze poradziło sobie z dziwnymi wydarzeniami dnia. Sprawiał wrażenie raczej zdezorientowanego niż zaniepokojonego, czego nie można było powiedzieć o jego matce. Nie przekazali jej jeszcze najgorszych wieści – nie zrobią tego, dopóki nie znajdą ciała – ale już wyglądała jak wrak człowieka. Funkcjonariusze z Biura Wsparcia Rodzin Ofiar robili, co mogli, ale kobieta była wyraźnie zrozpaczona, co zaczynało mieć wpływ na Alfiego. Helen wiedziała, że potrzebuje jego skupienia. – Mogę pokazać ci coś wyjątkowego? Alfie uniósł wzrok. Helen położyła na stoliku swoją legitymację policyjną. – To moja odznaka. Wiesz, kim jest funkcjonariusz policji? – Łapiesz złodziei. – Właśnie tak – przyznała Helen, powstrzymując uśmiech. – A wiesz, co to jest? Pokazała mu radio. – Fajne – ocenił chłopiec, natychmiast sięgając po urządzenie. – Naciśnij ten guzik – zasugerowała Helen. Alfie nacisnął i usłyszał szumy. Wydawał się zadowolony. Kiedy bawił się radiem, Helen ciągnęła dalej: – Mogę ci zadać kilka pytań? Chłopiec kiwnął głową, nie odrywając oczu od urządzenia. – Chcę, żebyś wiedział, że nie zrobiłeś nic złego. Chodzi wyłącznie o to, że ta pani z pudełkiem, którą widziałeś, zabrała coś, co nie należało do niej. Dlatego muszę się dowiedzieć,

kim ona jest. Rozmawiała z tobą? Alfie pokręcił głową. – W ogóle coś powiedziała? Znowu zaprzeczenie. – Widziałeś jej twarz? Tym razem przytaknął. Helen zawahała się, a potem wyjęła z torebki kopię portretu pamięciowego. – Tak wyglądała? Pokazała mu rysunek. Chłopiec uniósł wzrok znad radia, wziął do ręki wydruk, a potem wzruszył ramionami i znowu zajął się urządzeniem. Helen delikatnie położyła dłoń na jego ręku, żeby go powstrzymać. Spojrzał na nią. – To naprawdę ważne, Alfie. Mógłbyś jeszcze raz przyjrzeć się rysunkowi? Proszę, zrób to dla mnie. Alfie zgodził się, jakby wykorzystywał drugą szansę w jakiejś grze. Tym razem uważniej przyjrzał się rysunkowi. Przez długą chwilę nic nie mówił, a potem kiwnął głową. – Może. – Może? – Miała czapkę i trochę zakrywała twarz. – Coś jak bejsbolówka? Alfie kiwnął głową. Mogli zadawać mu dodatkowe pytania – o jej wzrost czy budowę ciała – ale trudno będzie uzyskać ostateczne rozpoznanie. W końcu chłopiec miał tylko sześć lat. – Co zrobiła? – Słucham? – Co ukradła? Helen spojrzała na matkę Alfiego, a potem powiedziała ciszej: – Coś bardzo wyjątkowego. Helen przyjrzała się twarzy zaciekawionego chłopca. Nie miała serca powiedzieć mu, że już nigdy nie zobaczy swojego tatusia.



076/121 Helen tak pochłonęła rozmowa z Charlie, że nie usłyszała, jak zbliża się do nich Harwood. Coraz bardziej sfrustrowana Brooks już od kilku dni bez powodzenia próbowała ustalić tożsamość „WladcyCipek” – to właśnie on najwięcej udzielał się na Bitchfest; powinien być łatwy do wyśledzenia. Nigdy nie korzystał z domowego albo służbowego komputera i z wprawą tworzył fałszywe adresy przez kodowane numery IP. „WladcaCipek” pozostawał tuż poza ich zasięgiem. Helen i Charlie właśnie rozważały następny ruch, kiedy do ich uszu dobiegło: – Mogę zamienić z tobą słówko, Helen? Pytanie zostało wypowiedziane z uśmiechem, ale chłodno. Helen celowo została wezwana w obecności zespołu, tylko jeszcze nie była pewna, o jaki cel chodzi. – Cały dzień próbowałam się z tobą skontaktować – ciągnęła dalej Harwood, kiedy już znalazły się w jej biurze. – Wiem, że śledztwo przyśpieszyło, jednak nie pozwolę na zrywanie kontaktu. Jasne? – Tak, pani nadinspektor. – Nie możemy działać, jeśli nie ma połączenia między kolejnymi ogniwami łańcucha, prawda? Helen kiwnęła głową, lecz w rzeczywistości miała ochotę powiedzieć jej, żeby wsadziła sobie ten łańcuch w tyłek. – Co się działo? – dopytywała Harwood. Helen wyłuszczyła jej wszystkie najnowsze doniesienia z poszukiwań Lyry Campbell, w szczególności temat pracy w starym kinie i ostatniego morderstwa. – Nie znaleźliśmy jeszcze ciała, ale naszym zdaniem ofiarą jest Simon Booker, były żołnierz i weteran Afganistanu. – Pieprzony bohater wojenny. Helen spodziewała się, że to przyszłe nagłówki tak zdenerwowały Harwood, a nie los, jaki spotkał mężczyznę. Helen dokończyła i już miała wyjść, kiedy nadinspektor zatrzymała ją w pół kroku. – Zjadłam dzisiaj lunch z komisarzem. Helen nic nie odpowiedziała. Czyżby otwierał się nowy front? – Jest bardzo zmartwiony. Śledztwo już poważnie przekroczyło budżet. Same koszty obserwacji są ogromne, a nic nam ona nie przyniosła. Oprócz tego jeszcze dodatkowa pomoc

mundurowych, nadgodziny, wsparcie techniczne, psy, i po co to wszystko? Jakie konkretne postępy udało nam się zrobić? – To trudne śledztwo, pani nadinspektor. Zabójczyni jest cwana i pomysłowa… – A za nasze pieniądze zdobyliśmy tylko kilka negatywnych nagłówków; dlatego też komisarz prosił o wewnętrzną ocenę śledztwa. Czyli jednak nowy front. Sam wpadł na pomysł oceny czy Harwood mu to zasugerowała? W Helen aż się zagotowało, nic jednak nie powiedziała. – Wiem, że masz w tym obszarze doświadczenie, a zespół w większości jest wobec ciebie lojalny, lecz twoje metody są niestandardowe i drogie… – Z całym szacunkiem, ale cztery osoby nie żyją… – Trzy. – To tylko semantyka. Wszyscy wiemy, że Booker nie żyje. – Może i semantyka, za to wiele mówi o tobie. Szybko dokonujesz osądów. Od samego początku chciałaś, żeby Helen Grace znowu ruszyła w pogoń za seryjnym mordercą. Tylko tak potrafisz działać, prawda? Cóż, moim zdaniem postępujesz niesłusznie, nieprofesjonalnie i niebezpiecznie. Mamy budżet, protokoły i cele, którymi nie można poniewierać. – A jaki jest twój cel, Ceri? Czyżby awans? – Uważaj, co mówisz. – Znam takich jak ty. Niechętni do pracy, za to z radością spijają śmietankę. Harwood odchyliła się na swoim fotelu. Była aż sina z wściekłości, ale nie chciała dać tego po sobie poznać. – Uważaj, co robisz, Grace. I uznaj to za oficjalne ostrzeżenie. Jesteś o krok od bycia odsuniętą od tego śledztwa. Albo ją zaaresztuj, albo odejdź. Jasne? Helen wyszła krótko po tych słowach. Jedno stało się dla niej oczywiste – dopóki pracowała pod Harwood, jej dni były policzone.



077/121 Robiło się już ciemno, co tylko dodawało nastroju jej fotografiom. Słabe światło i ziarnisty obraz oddadzą to, co Emilia chciała przekazać. Tak naprawdę powinna poprosić o zdjęcia któregoś z pracujących dla gazety fotoreporterów, jednak ponieważ sama potrafiła używać cyfrówki, nie zamierzała dopuszczać nikogo do tematu, dopóki nie zdobędzie wszystkich informacji. Adrian Fielding okazał się wyjątkowo pomocny, kiedy już zdał sobie sprawę, że Emilia z radością zniszczyłaby jego karierę, gdyby nie dostała tego, czego chciała. Akta Roberta Stonehilla z początku wydawały się zupełnie nieinteresujące, wyliczając nędzną listę niewielkich wykroczeń, ale stały się o wiele ciekawsze, kiedy odkryła, że chłopak został adoptowany. W głównych aktach znalazły się zaledwie szczątkowe informacje na temat jego biologicznej matki, jednak łatwo dało się wywnioskować, że chłopak urodził się w szpitalu więziennym. Kiedy Emilia to odkryła, od razu domyśliła się, kim jest – Helen Grace zależało wyłącznie na jednej osobie – ale ponieważ była rzetelną dziennikarką, porównała wiek Roberta z datą aresztowania Marianne. Potem już tylko krok dzielił ją od aktu oskarżenia, a dzięki niemu wszystkie elementy układanki wskoczyły na swoje miejsce. Emilia miała trudności z powstrzymaniem drżenia rąk, kiedy unosiła aparat. Chłopak został wysłany po mleko i czekał niecierpliwie w kolejce. Pstryk, pstryk, pstryk. Szczegóły były słabo widoczne, ale zdjęcie wydawało się zrobione z ukrycia i w atmosferze zagrożenia. Emilia odczekała jeszcze chwilę, obserwując, jak Robert płaci i wychodzi ze sklepu. Znowu uniosła aparat. Tak jak w wyćwiczonej sekwencji chłopak zawahał się w progu i spojrzał w niebo, gdyż zaczęło kropić. Jego twarz stała się widoczna w zimnym świetle lampy ulicznej, które nadało jej nienaturalny, upiorny wygląd. Pstryk, pstryk, pstryk. Potem Robert włożył na głowę kaptur i spojrzał prosto na Emilię. Nie widział jej w półmroku, jednak ona doskonale widziała jego. Pstryk, pstryk, pstryk. Młody mężczyzna zrodzony z przemocy, przyłapany na spowitej mrokiem ulicy w bluzie z kapturem – sztandarowym strojem wszystkich agresywnych i rozczarowanych oprychów w całym kraju. Idealnie. Teraz, gdy już zdobyła to, czego potrzebowała, Emilia zamierzała doprowadzić sprawę do końca. Powinna oczywiście zadzwonić do swojego naczelnego, ale nie miała najmniejszego zamiaru. Istniał pewien kontakt w „The Mail”, o który bardzo zabiegała i który czekał właśnie na tę okazję. Miała już wszystko; jeśli się pośpieszy, może załatwić sobie pierwszą stronę jutrzejszego wydania. Zdobędzie swoją przepustkę do mediów ogólnokrajowych. Miała już też nagłówek.

„Syn potwora”.



078/121 Kiedy Helen przyjechała do starego kina na Upton Street, wciąż jeszcze gryzła się z myślami po konfrontacji z Harwood. Pozostając w cieniu, wemknęła się do środka przez wyjście ewakuacyjne. Budynek miał niedługo zostać wystawiony na sprzedaż, jednak Helen nie potrafiła sobie wyobrazić, kto mógłby chcieć go kupić. Gdy tylko przekroczyła próg kina, uderzył ją bogaty aromat – smród rozkładającego się przez lata drewna i szczurzych odchodów. Zrobiło jej się niedobrze, więc szybko założyła maskę. Opanowała się i zeszła na dół, trzymając się chwiejnej barierki. Kino Korona, tradycyjne kino z fotelami teatralnymi i ciężką kurtyną z aksamitu, było bardzo popularne wśród rodzin w latach siedemdziesiątych. Jego właściciele zaliczyli upadek w czasie recesji z późniejszej dekady; wszelkie próby wskrzeszenia tego miejsca spełzły na niczym, gdy za miastem pojawiły się ogromne multipleksy, a nad brzegiem rzeki kino pokazujące bardziej artystyczne filmy. Teraz po dawnej chwale nie został nawet ślad, a audytorium stało się prawdziwą ruiną, pełną wyrwanych foteli i gruzu. Oddział specjalny zgrupował się w kącie w pobliżu sceny. Tak wysoki poziom aktywności i ekscytacji oznaczał progres. Helen szybko do nich podeszła. Telefon, który odebrała tuż po konfrontacji z Harwood, przyniósł jedyne dobre wieści, jakie otrzymała przez cały dzień. Musiała zobaczyć to na własne oczy, zanim da się ponieść emocjom. Wszyscy się rozeszli, kiedy się zbliżyła. Oto i on. W większości przykrywały go gruzy, ale dość już usunięto, by dało się zobaczyć górną część głowy i uniesioną rękę. Palce wysuniętej dłoni miał wyprostowane, jakby komuś groził. Skóra, chociaż pokryta pyłem, była ciemna i sugerowała, że ofiara należała do rasy mieszanej. Jednak nie to interesowało Helen. Bardziej istotny był fakt, że mężczyzna posiadał tylko cztery palce; jeden został usunięty kilka lat przed śmiercią, sądząc po bliźnie. Niewiele wiedzieli na temat Antona Gardinera – o jego rodzicach i wczesnych latach życia – ale nie mieli wątpliwości, że stracił palec wskazujący w ramach kary wymierzonej przez gang. Czy właśnie Anton sprowokował zabójczy szał Lyry? Czy on spowodował to wszystko? Helen zadrżała, patrząc na jego okaleczone ciało; poczuła przypływ ekscytacji. Czyżby martwa ręka Antona wreszcie wskazywała im właściwy kierunek?



079/121 Zrobiło się zimno i ciemno, a jej już brakowało cierpliwości. Coraz trudniej i trudniej było znaleźć trochę miejsca dla siebie. Obecność policji dało się odczuć na każdym kroku. Dziewczyna musiała zachowywać wyjątkową ostrożność, na ulicę wychodziła tylko w dresach i bluzie z kapturem, jakby wybierała się na wieczorne bieganie. Kiedy udało jej się znaleźć odludny zakątek na Zachodnich Dokach, zdjęła przebranie, pokazując krótką spódniczkę i pończochy. Obcisła bluzka podkreślała spory biust, a kurtka z futra robiła za wisienkę na torcie. Mimo frustracji i stresu, jakie przyniósł jej ten wieczór, poczuła się dobrze, odkrywając swoje wdzięki. Teraz musiała już tylko stać i czekać, aż przybiegną do niej brudne kundle. Dwadzieścia minut później w zasięgu wzroku dziewczyny pojawiła się samotna postać. Mężczyzna nieco się chwiał i podśpiewywał piosenkę w obcym języku. Pomyślała, że to marynarz, prawdopodobnie Polak. Serce Angel zaczęło bić szybciej. Marynarze byli brudni, świńscy i grubiańscy, ale zawsze mieli dużo pieniędzy na krótkiej przepustce i zazwyczaj szybko dochodzili, wygłodzeni przez tak długi czas. Mężczyzna zatrzymał się, kiedy ją zauważył. Rozejrzał się, żeby sprawdzić, czy jest sam, a potem podszedł bliżej. Okazał się zaskakująco przystojny – miał najwyżej dwadzieścia pięć lat, szczupłą twarz i kobiece usta. Z pewnością był pijany, lecz nie w odpychający sposób. Angel dziwiła się, że chłopak musi płacić za seks. – Ile? Miał bardzo wyraźny akcent. – Czego sobie życzysz? – Wszystkiego – odparł. – Sto funtów. Kiwnął głową. – Chodźmy. I w ten sposób przypieczętował swoją przyszłość. Angel szła przodem, prowadząc marynarza przez labirynt kontenerów do małego placu nadzorcy. To tutaj towar miał być kontrolowany i ładowany, ale w rzeczywistości duża część importowanych produktów ginęła w tajemniczych okolicznościach, pojawiając się później na czarnym rynku. Dzisiejszej nocy nikogo tu nie spotkali – przez cały tydzień w dokach nie mieli żadnej dostawy.

Prowadziła mężczyznę na śmierć. Angel musiała zdusić w sobie śmiech. Całe jej ciało drżało od adrenaliny i podekscytowania. Rzuci kiedyś ten nałóg? Z pewnością nie, skoro przynosi jej tyle zadowolenia. Ta część dawała najwięcej radości. Cisza przed burzą. Uwielbiała ten brzemienny w skutki podstęp. Znaleźli się sami na spowitym mrokiem placyku. Angel zrobiła głęboki wdech i odwróciła się. – Zaczynamy, skarbie? Jego prawa pięść uderzyła w szczękę dziewczyny, posyłając Angel na kontener za jej plecami. Ogłuszona uniosła ręce, żeby się bronić, lecz ciosom nie było końca. Odepchnęła od siebie mężczyznę, niestety kolejne uderzenie omal nie pozbawiło jej głowy. Prostytutka upadła ciężko na podłogę. Co się dzieje? Spróbowała wstać, jednak napastnik znowu się na nią rzucił. Instynktownie odpowiedziała na jego atak. Zdarzali jej się wcześniej agresywni klienci, ale zawsze miała przy sobie gaz pieprzowy – nigdy nie musiała walczyć z nikim w ten sposób. Teraz mężczyzna próbował przygwoździć ją do ziemi, a jego silne ręce oplotły jej szyję. Zaciskał coraz mocniej i mocniej. Wbiła mu palce w lewe oko, jednak on odsunął głowę do tyłu, poza jej zasięg. Widziała nabrzmiałą od krwi tętnicę na jego szyi i przejechała po niej swoimi połamanymi paznokciami. Musiał przecież ją puścić, gdyby zaczął się wykrwawiać? To nie tak miało wyglądać. Nie miała zginąć w takim paskudnym miejscu. Walczyła, ile tylko miała sił. Walczyła o swoje życie. Niestety było już zbyt późno i po kilku sekundach zapadła ciemność.



080/121 Tony z ulgą zauważył, że Nicola już śpi. Zrobiło się późno, ale jego żona często miewała problemy ze snem. Tony wiedział, że gdyby nie spała, gdyby te niebieskie oczy spojrzały na niego, od razu wszystko by jej wyznał. Nie potrafiłby niczego przed nią ukryć. Dezorientacja, radosne podniecenie i wstyd by mu na to nie pozwoliły. W tej chwili jednak musiał tylko wymienić kilka sztywnych zdań z Violet – gapiąc się na podłogę i wymawiając zmęczeniem – a potem teściowa sobie poszła i Tony został sam ze swoją żoną. Nigdy wcześniej jej nie zdradził i wciąż kochał Nicolę. Teraz, gdy niewierność ciążyła mu na sumieniu, kochał ją jeszcze bardziej, jeśli to możliwe. Nie chciał jej ranić – nigdy tego nie pragnął – i zawsze mówili sobie wszystko. Ale co miał jej teraz powiedzieć? Prawda była taka, że wciąż był nakręcony. Kochali się z Melissą dwukrotnie, zanim w końcu Tony wyszedł. Funkcjonariusz pod domem spojrzał na grube akta, które Tony wyniósł ze sobą, i najwyraźniej uwierzył, że przez cały ten czas zajmowali się spisywaniem zeznania. Tony po raz kolejny poczuł wyrzuty sumienia. Zdradził nie tylko Nicolę, ale też swoich kolegów. Zawsze był dobrym policjantem. Dlaczego nagle się to zmieniło? Wiedział dlaczego. Oczywiście że wiedział. Tak długo próbował sobie wmówić, że jego życie z Nicolą jest normalne. Że wszystko jest w porządku. Często powtarzał ciekawskim przyjaciołom, że ożenił się na całe życie i jeśli tak miało to wyglądać, trudno. Ale prawda była zupełnie inna. I nie dlatego, że chciał więcej. Dlatego, że Nicola kiedyś tak wiele mu dawała. Pod jej wpływem otworzył się na świat. Podczas gdy on pochodził z mało ambitnej rodziny, Nicola miała szczęście mieć rodziców obdarzonych pasją i osiągających sukcesy. Cokolwiek robiła – czy to w pracy, czy dla rozrywki – wykazywała przy tym pełną determinację i czerpała z tego prawdziwą przyjemność. Tęsknił za nią. Naprawdę za nią tęsknił. W miłości była impulsywna i zaskakująca, seksualnie pomysłowa i kusząca, a emocjonalnie zawsze dawała mu tak wiele… W tej chwili nie mogła zaoferować już niczego, a chociaż ganił siebie za myślenie, że zmienia się w jej przyjaciela, taka była gorzka prawda. Nigdy nie stanie się dla niego ciężarem, jednak nigdy też nie będzie w pełni żoną. I właśnie to jego zdaniem stanowiło prawdziwą zdradę. Ale co z Melissą w takim razie? Ta sytuacja była dla niego czymś nowym, czymś niebezpiecznym. To szaleństwo, ale już zdążył coś do niej poczuć. Nie mogło chodzić o prawdziwą miłość, ponieważ dopiero co ją poznał, jednak było to coś podobnego. Tak długo cierpiał głód czułości, że teraz przedawkował. I nie chciał, żeby to się skończyło.



081/121 Helen stała zupełnie nieruchomo, z trudem oddychając. Pierwsze oznaki kłopotów pojawiły się, kiedy Biuro Rzecznika Prasowego Głównego Komisariatu w Southampton kilkukrotnie dzwoniło do niej, żeby poinformować ją, iż ktoś z „The Mail” pilnie usiłował nawiązać z nią kontakt. Potem to samo ze strony centrali z Hampshire, gdzie dzwonił sam redaktor naczelny. Powstało pewne zamieszanie – pracownicy biura myśleli, że chodzi o aktualne śledztwo w sprawie zabójstw w Southampton, dziennikarze jednak chcieli rozmawiać z Helen na temat kogoś o nazwisku Robert Stonehill. Kiedy padło jego nazwisko, Helen natychmiast wyłączyła telefon i pojechała z powrotem na komisariat. Gdy dotarła już na miejsce, zażądała wglądu do okładek gazet, które miały się ukazać następnego dnia. Większość za najważniejszy temat uznała zakładników przetrzymywanych w Algierii, ale „The Mail” zdecydował się na coś innego. Najważniejszym nagłówkiem był „Syn potwora”, a pod nim wydrukowano ziarniste, zrobione z daleka i niepokojące zdjęcie Roberta. Oprócz niego na okładce znalazło się też zdjęcie Marianne z aresztowania, razem ze szczegółami jej zbrodni, przypomnianymi z lubością. Helen rzuciła gazetę i popędziła do Biura Rzecznika Prasowego. W drodze na obrzeża miasta nie mogła przestać myśleć o jednej rzeczy. Jak? Jak się o nim dowiedzieli? Z pewnością musiała być w to zamieszana Emilia, lecz Helen nikomu o Robercie nie powiedziała, więc o ile on sam… Nie, to nie ma najmniejszego sensu. Odkąd to Emilia stała się wszechwiedząca i zdolna do tego, by zajrzeć do najbardziej skrytych sfer życia Helen? Przede wszystkim chciała znaleźć Roberta i podnieść go na duchu. Ochronić chłopaka. Niestety kiedy zbliżyła się do Cole Avenue, w zasięgu jej wzroku pojawił się tłum dziennikarzy. Właśnie podjechała ekipa telewizyjna, a grupka pismaków dobijała się do drzwi, żądając odpowiedzi na pytania. Helen odruchowo chciała przecisnąć się do przodu i znaleźć Roberta, ale rozum podpowiadał, żeby nie ruszać się z miejsca. Jej obecność tylko doleje oliwy do ognia, a rodzina Stonehillów i tak miała dość kłopotów. Jak mogła mu pomóc? Jak może powstrzymać burzę, którą sama sprowadziła na tego niewinnego chłopaka? To wszystko jej wina; przeklinała się w duchu za swoją słabość, która doprowadziła do kontaktu z Robertem. Wcześniej był szczęśliwy. O niczym nie wiedział. A teraz wydarzyło się to. Próbując go uratować, skazała go na potępienie.



082/121 Leżała na ziemi z rozłożonymi rękami i nogami, nieruchoma i uległa, jakby zupełnie poddawała się jego woli. Teraz należała do niego, a on odebrał swoją nagrodę. Nie bawił się w zakładanie gumki. Za kilka godzin okręt „Ślązak” wyruszy w drogę do Angoli. Zanim ją znajdą, on będzie już daleko stąd. Zawsze potrafił dobrze wykorzystać na brzegu krótką przepustkę i dzisiaj nie było wyjątku. Opanowanie się po uduszeniu dziewczyny zajęło mu chwilę. Zawsze tak to wyglądało. Adrenalina krążyła w jego żyłach, serce biło, jakby zaraz miało się wyrwać z piersi, a przed oczami miał mroczki. Oddychał z trudem i czuł zmęczenie, nawet mimo swojego triumfu. Podrapana twarz szczypała, a zmysły pozostawały wyostrzone – każda spadająca kropla przypominała odgłos czyichś kroków, każdy podmuch wiatru brzmiał jak krzyk kobiety. Jednak nigdzie wokół nikogo nie było. Zostali tylko on i jego ofiara. Nie różniła się niczym od pozostałych. Była grzeszna, brudna i tania. Ile zdążył już zabić? Siedem? Osiem? A ile z nich walczyło o życie, tak na poważnie? Żadna. Z tą było trudniej niż z innymi, ale ona też wiedziała. Wiedziała, że jest potępiona – że przez swoją niemoralność zmarnowała wszelkie szanse na zbawienie. I właśnie dlatego każda cieszyła się, gdy przynosił kres ich cierpieniu. Zdawały sobie sprawę, że pójdą prosto do piekła? Obchodziło je to? Na koniec zadrżał. Zamknął oczy, żeby delektować się tą chwilą. Napięcie, które rosło w nim przez długie tygodnie, wreszcie zaczynało opadać. Wkrótce poczuje falę spokoju, która pojawiała się rzadko i była niezwykle cenna. Uniósł powieki, by jeszcze raz spojrzeć na bladą twarz prostytutki. Kiedy jednak to zrobił, zamarł. Jej oczy były otwarte i patrzyły wprost na niego. Obok dziewczyny leżała jej torebka, a w prawej dłoni spoczywał bardzo duży nóż. – O kurwa![2] Ostrze wbiło się w jego twarz z obrzydliwym chrupnięciem. Wojciech Adamik stracił przytomność i w ciągu niecałej minuty wyzionął ducha. [2] W oryginale „gówno”, które autor zapisał w języku polskim. Niestety w tym kontekście nie pasuje, stąd zmiana.



083/121 Rzuciła się w jego stronę w ciągu ułamka sekundy. Wkładając klucz do zamka, poczuła czyjąś obecność za plecami. Obróciła się na pięcie, złapała wyciągniętą w jej stronę rękę i z całej siły pchnęła napastnika na ścianę, jednocześnie unosząc klucz na wysokość oczu. Mogłaby oślepić przeciwnika w sekundę, gdyby tylko została do tego zmuszona. To był Jake. Dyszał, ledwo mógł zaczerpnąć powietrza. Helen opuściła rękę. – Co ty wyprawiasz, do cholery? Jake miał kłopoty z mówieniem po zderzeniu z twardą, ceglaną ścianą, ale wreszcie wykrztusił: – Czekałem na ciebie. – A nie mogłeś najpierw zadzwonić, jak normalny człowiek? Albo poczekać na dole? – Próbowałem już się z tobą skontaktować, Helen. Przecież wiesz. Zostawiłem jakieś… pięć czy sześć wiadomości. Nie odpowiedziałaś na żadną. Jego uniesiony głos odbijał się echem po całej klatce schodowej. To Jason właśnie wszedł do budynku w towarzystwie kolejnej pielęgniarki, więc Helen szybko wsunęła klucz do zamka i wepchnęła Jake’a do mieszkania. – Martwiłem się. Myślałem, że coś ci się stało. Potem stwierdziłem, że najwyraźniej popełniłem jakiś błąd. Co się dzieje? Jake stał teraz w pokoju dziennym, otoczony jej książkami i czasopismami. Czuła się wyjątkowo dziwnie, widząc go w swojej prywatnej przestrzeni, jakby znalazł się w niewłaściwym miejscu. – Emilia Garanita dowiedziała się o nas. Wie, po co do ciebie przychodzę, i grozi, że wszystko wyjawi prasie. Jake wydawał się zupełnie zaskoczony, ale Helen i tak musiała zapytać. – Ty jej o tym powiedziałeś? – Nie, oczywiście, że nie. Za nic w świecie. – Wspomniałeś o tym komukolwiek innemu? Komuś, kto mógłby ją znać albo lubi paplać? – Nie, dlaczego miałbym to robić, do licha? Nasze sprawy zostają tylko między nami i nikt inny nie ma o nich pojęcia, przecież wiesz. Helen wbiła wzrok w podłogę. Nagle ciężar wydarzeń z całego dnia przygniótł ją ze zdwojoną siłą i zaczęła płakać.

Wściekła na siebie samą, nisko opuściła głowę, nie chcąc okazać słabości, ale zaczęły jej drżeć ramiona. Wszystko poszło potwornie, potwornie źle, a w większości sama zawiniła, przez swoją słabość i głupotę. Czy zawsze musi być po stronie przegranych? Jake podszedł do niej i ciepło ją przytulił. Zrobiło jej się przyjemnie. Niektórzy ludzie jej nienawidzili, inni kwestionowali jej wybory, a jeszcze inni uważali za dziwaczkę. Jednak Jake nigdy jej nie oceniał, zawsze otaczał ją troską, mimo niezwykłej natury ich relacji. Helen całe życie była pozbawiona bezwarunkowej miłości, ale w tej chwili zdała sobie sprawę, że właśnie to chciał jej podarować Jake. Zawsze trzymała go na dystans, nawet kiedy zasygnalizował chęć zbliżenia się. Dlatego też bardzo go zaskoczyło, gdy Helen wreszcie uniosła wzrok i poprosiła: – Zostań.



084/121 Promienie słoneczne sączyły się przez cienkie zasłony. Charlie poczuła ciepło nowego dnia na twarzy i powoli otworzyła oczy. Wspomnienia, myśli i emocje kłębiły się w jej głowie, a potem nagle odwróciła się, żeby sprawdzić, czy to tylko sen. Niestety nie zobaczyła leżącego obok Steve’a – nie wrócił do domu na noc. Nie przyśniło jej się to. Charlie wielokrotnie próbowała się do niego dodzwonić, lecz od razu zgłaszała się poczta głosowa. Czy wszystko było w porządku? A co, jeśli coś mu się stało? Była pewna, że Steve by jej nie porzucił. Wszystkie jego rzeczy zostały w domu, a poza tym stać go było na więcej. Nigdy nie odszedłby bez wyjaśnienia. Więc gdzie się podziewał? I dlaczego nie wrócił do domu? Gdy wygłosił swoje ultimatum, Charlie poprosiła o czas na zastanowienie się. Na niczym jej tak nie zależało jak na tym, by stworzyli razem szczęśliwą rodzinę, ale zrezygnowanie z kariery i wszystkiego, o co tak walczyła, byłoby ogromnym poświęceniem. Czy jednak jej osiągnięcia w pracy będą cokolwiek znaczyć, gdy zabraknie Steve’a? Charlie nie potrafiła sobie tego wszystkiego poukładać. Być może nie do końca zrozumiała, jak bardzo Steve przeżył śmierć ich dziecka. Wymyślił już nawet imię, gdyby okazało się, że to chłopiec. Dokuczał jej w trakcie ciąży, nie chcąc zdradzić tajemnicy, potem jednak nigdy więcej o niej nie wspomniał, chociaż Charlie wiele razy go do tego namawiała. Po jakimś czasie przestała go wypytywać, a ponieważ Steve zawsze twardo stąpał po ziemi i był zamknięty w sobie, prawdopodobnie nie zauważyła, jaki ból przyniosło mu to poronienie. Steve był bardzo uparty i przekonany, że Charlie powinna zająć się czymś innym. Czymś bezpiecznym, co pozwoli im założyć rodzinę. Miał już dość gniewu, dość niepokoju, dość strachu. Nadszedł czas, żeby jego dziewczyna podjęła decyzję, czego chce w życiu. Tylko że Charlie nie wiedziała. Nie potrafiła wybrać. Za to z całym przekonaniem mogła stwierdzić, że nie lubi zostawać sama w tym wielkim domu.



085/121 Znajdował się pod prawdziwym ostrzałem. W końcu musieli odłączyć dzwonek przy drzwiach i wyciągnąć wtyczki od telefonów; mimo to nie uwolnili się od pytań. Dziennikarze krzyczeli przez szparę w skrzynce na listy, walili w drzwi i okna, prosząc o komentarze i zapozowanie do zdjęcia. Byli bezlitośni i niezmordowani. Robert i jego rodzice, Monica i Adam, schowali się w sypialni na piętrze. Usiedli razem na łóżku i próbowali zagłuszyć odgłosy dobiegające z zewnątrz, włączając głośno radio. Z początku żadne z nich nie wiedziało, co powiedzieć, zbyt zszokowane ostatnimi wydarzeniami. Jednak wreszcie Robert postanowił przemówić. – Wiedzieliście? Jego pierwsze pytanie miało w sobie nutkę goryczy i gniewu. Monica kiwnęła głową, jednak płacz nie pozwalał jej mówić, więc to Adam drżącym głosem powiedział Robertowi to, co chłopak musiał wiedzieć. Jego przybrani rodzice zdawali sobie sprawę, kim była matka chłopca, ale nigdy nie chcieli poznać szczegółów jej zbrodni, obawiając się, że ich potworna natura będzie mieć wpływ na ich relacje z wyczekiwanym dzieckiem. Uważali, że chłopiec nie był niczemu winny i z bożą łaską oraz przy odrobinie szczęścia mogą mu dać wspaniałą szansę. Zawsze uważali go za „małe błogosławieństwo”. Robert nie czuł się teraz jak błogosławieństwo. Po dwóch godzinach trudnej i bolesnej dyskusji wrócił do swojego pokoju; potrzebował chwili samotności. Położył się na łóżku, włączył iPoda na cały regulator, żeby nie słyszeć histerii panującej na zewnątrz. Niestety nie udało się jej zagłuszyć, a zasnąć też nie mógł, więc gapił się tylko na zegar, którego wskazówki powoli odmierzały czas do rana. Czyżby to Helen zgotowała mu ten los? Poznał jej tożsamość jeszcze zanim Emilia Garanita wszystko mu powiedziała. Spławił ją, gdy dorwała go w sklepie, ale najpierw wysłuchał podstawowych faktów. Helen była jego ciocią, a matka seryjną morderczynią. W jego oczach wyglądało to tak, jakby Grace chciała go ochronić… ale była też jedyną osobą, która znała jego prawdziwe pochodzenie. Jedyną osobą, która była nim zainteresowana. Czy to przez nią to wszystko spadło mu na głowę? Jego iPod leżał porzucony na podłodze. Z sąsiedniego pokoju docierały odgłosy kłótni rodziców. Oni również na to nie zasłużyli. Jaki te wydarzenia będą miały wpływ na ich rodzinę? Kochali go bezwarunkowo przez cały ten czas, ale nie pisali się na wychowywanie syna morderczyni. Byli parą zwyczajnych, sympatycznych ludzi, którzy nigdy nikomu nie zrobili

niczego złego. Wyjrzał ukradkiem przez okno i podłamał się. Na zewnątrz zebrało się jeszcze więcej dziennikarzy niż wcześniej. Dom Stonehillów został oblężony; nie było drogi ucieczki.



086/121 Helen wyszła z mieszkania punktualnie, niestety na ulicach panował już spory ruch i podróż do kostnicy zajęła jej dwa razy więcej czasu niż zwykle. Przeklinała się w duchu, że nie wyjechała wcześniej, ale z równowagi wytrąciła ją pobudka obok Jake’a. Tak wiele czasu minęło, odkąd ostatni raz jej się to przydarzyło – zawsze udawała się do mieszkań poznanych mężczyzn, nigdy nie zapraszała ich do siebie – że nie wiedziała, jak powinna się zachować. W końcu pozwoliła mu wziąć prysznic i zjeść śniadanie, a potem poprosiła, żeby wyszedł. Co dziwne, w ogóle nie poczuła się skrępowana i ich pożegnanie było przyjacielskie, a nawet czułe. Rozmawiali do późna, aż Helen zasnęła i obudziła się po kilku godzinach wypoczęta, choć w pełnym ubraniu. Nie wiedziała, co o tym wszystkim myśleć, lecz z całą pewnością niczego nie żałowała. W drodze do policyjnej kostnicy Helen jeszcze raz skierowała swoje myśli na Roberta. Powinna spróbować się z nim skontaktować? Zaparkowała swojego kawasaki i wyciągnęła telefon, by szybko wystukać na nim wiadomość. Jej kciuk na moment zawisł nad przyciskiem – czy Robert ucieszy się z SMS-a? Co ma mu napisać? Co, jeśli jej wiadomość trafi w niepowołane ręce? Emilia z pewnością nie cofnie się przed niczym, jeśli tylko będzie przekonana, że uda jej się to ukryć. Jednak nie mogła go zostawić bez słowa. Nie mogła pozwolić, by stawiał temu czoła sam. Dlatego napisała krótką wiadomość; przepraszała i prosiła, by wytrzymał jeszcze chwilę, aż każe mundurowym przegonić dziennikarzy, oraz żeby dał znać, jak się czuje. Wiedziała, że to za mało w takich okolicznościach, ale co więcej mogła powiedzieć? Stojąc na zimnym wietrze hulającym po pustym parkingu przed kostnicą, Helen wahała się jeszcze przez chwilę, by potem wreszcie nacisnąć WYŚLIJ. Miała ogromną nadzieję, że pomoże mu w ten sposób, nawet jeśli tylko symbolicznie. Jim Grieves tego ranka był wyjątkowo małomówny, w ten sposób po raz pierwszy pokazując, że zdaje sobie sprawę z chaosu, jaki panował w życiu Helen. Co więcej, poklepał ją nawet po ramieniu, gdy szli razem do sali. Grace nigdy nie widziała, by Jim okazywał komuś sympatię, tym bardziej wzruszyła się, gdy postanowił w ten sposób podtrzymać ją na duchu. Uśmiechnęła się z wdzięcznością, a potem zajęli się robotą. Założyli maski i podeszli do zasuszonych zwłok Antona Gardinera. – Nie żyje od około sześciu miesięcy – zaczął Jim Grieves. – Trudno dokładnie ocenić czas. Miejscowe szczury miały prawdziwą ucztę. Nadgryzły jego skórę i większość organów

wewnętrznych, ale dzięki datowaniu zaschniętej krwi w jego ustach i nosie… sześć miesięcy wydaje się sensowne. – Został zamordowany? – Zdecydowanie. Ofiara wiele wycierpiała przed śmiercią. Obie kostki złamane, podobnie kolana i łokcie. A w tchawicy zrobiono głębokie nacięcie, nie oszczędzając też kręgów. Zabójca dosłownie odciął mu głowę. – Zabito go w miejscu, gdzie został znaleziony? – Nie wygląda na to. Brakuje krwi i ubrań, a ciało wciśnięto do małej dziury; prawdopodobnie został zamordowany gdzie indziej i ukryty w kinie. Zanim nastąpiło pośmiertne zesztywnienie, twój zabójca albo zabójcy zabrali go i pogrzebali. Jego kości zostały połamane wcześniej, co bardzo ułatwiło im zadanie. – A co z jego sercem? Jim zawahał się, zdając sobie sprawę z wagi tego pytania. – Wciąż na swoim miejscu, a przynajmniej częściowo. To, co z niego zostało, wciąż jest przytwierdzone do ciała. Sam organ został w większości zjedzony przez szczury. Jak się przyjrzysz, zobaczysz ślady po zębach. Helen zajrzała do wnętrza klatki piersiowej zmarłego mężczyzny. – Jak już mówiłem, znaleźliśmy krew pod jego paznokciami, w nosie i ustach. Dotychczas ustaliliśmy dwie grupy, więc jeśli masz farta, może okaże się, że mamy też krew mordercy. DNA powinniśmy poznać za kilka godzin. Helen kiwnęła głową, jednak uwagę nadal skupiała na resztkach serca Antona. Wiele szczegółów pasowało do modus operandi zabójczyni, ale organ pozostał na swoim miejscu. Czy to błąd początkującego? Czy wraz z kolejnymi morderstwami umiejętności Lyry w zakresie okaleczania i tortur rosły? Czy Anton Gardiner stał się iskrą, od której w jej umyśle zapłonął ogień szaleństwa? Nadszedł czas, żeby dowiedzieć się więcej na temat życia i zwyczajów zmarłego alfonsa. Helen podziękowała Jimowi i ruszyła w stronę wyjścia, pozostawiając niezwykle małomównego patologa sam na sam z mężczyzną częściowo zjedzonym przez szczury. – Co wiemy o tym kolesiu? Helen skierowała swoje pytanie do zespołu, który zebrał się w centrum operacyjnym. – Anton Gardiner to niezbyt znany alfons i diler narkotyków – zaczął Grounds. – Syn Shallene Gardiner, samotnej matki z licznymi wyrokami za kradzież w sklepach. W akcie urodzenia brakuje nazwiska ojca i raczej nie mamy szans na jego odnalezienie. Niewiele wiemy o Shallene, niemniej jednego jesteśmy pewni: lubiła się sobą dzielić. Mimo poważnego tematu zebrania kilka funkcjonariuszek musiało powstrzymywać się od uśmiechu. Grounds miał w sobie coś urzekająco staromodnego. – Anton poszedł do szkoły św. Michała na Bevois, jednak nie zdobył dyplomu ukończenia. Akta na policji założyli mu, kiedy miał piętnaście lat. Posiadanie narkotyków, kradzież, rozboje.

Lista jest bardzo długa. Niestety nie udało się skazać go za nic poważnego, a w więzieniu siedział wielokrotnie, jednak krótko. – A co z jego podopiecznymi? – drążyła Helen. – Co wiemy na ich temat? – Stręczycielstwem zajmował się niemal od dekady – poinformowała ją Charlie. – Dorobił się całkiem sporej trzódki. Werbował sporo dziewczyn ze schronisk, uzależniał je od narkotyków, a potem zmuszał do pracy. Rozmawiałam z kilkoma, które miały z nim do czynienia, i wygląda na to, że koleś był niezłym skurwysynem. Kontrolujący. Agresywny. Sadysta w łóżku i do tego paranoik. Zawsze był przekonany, że ktoś go śledzi, dziewczyny spiskują przeciwko niemu, a często brutalnie je bił bez wyraźnego powodu. Nigdy nie korzystał z banków, bo im nie ufał, nigdy nie nosił przy sobie dowodu osobistego, za to stale trzymał blisko nóż, nawet w trakcie snu. Należał do osób, które zawsze oglądają się za siebie. Helen pozwoliła, by te słowa zawisły w powietrzu, a potem kontynuowała wypytywanie: – Jak mu szły interesy? – Zarabiał całkiem nieźle – odparła Sanderson. – Znamy jego wrogów? – Nikogo szczególnego. W pobliżu daty jego śmierci nie doszło do żadnych istotnych incydentów. – Domyślam się, że nie był żonaty? Sanderson uśmiechnęła się i pokręciła głową. – W takim razie dlaczego stał się ofiarą zabójczyni? – zapytała Helen, żeby zetrzeć uśmieszek z twarzy policjantki. – I dlaczego schowano go w starym kinie? Przecież to samotny, mało znaczący alfons; co miała pokazać jego śmierć? Nie należał do hipokrytów z rodzinką, która czeka niecierpliwie na powrót kochanego tatusia. Nigdy nie ukrywał swojej prawdziwej tożsamości. – A serce pozostało nietknięte – dodała McAndrew. – Właśnie, zabójca nie wyciągnął serca. Jaki był więc cel tego morderstwa? – Samoobrona? – podpowiedział Grounds. – Wiemy, że w starym kinie przetrzymywał i torturował swoje podopieczne. – Ale to nie tam go zamordowano – sprostowała Helen. – Dokonano tego gdzie indziej, a w starym kinie tylko pogrzebano zwłoki. Nie pasuje. – Może minął jakiś czas od ataku – spekulował Fortune, włączając się do dyskusji. – Poczekała na odpowiedni moment, a potem zaatakowała go w miejscu, gdzie nikt by ich nie nakrył. Może porzuciła ciało w kinie, żeby przekazać wiadomość pozostałym alfonsom i dziewczynom. – W takim razie po co chowała ciało? – odbiła piłeczkę Helen. – Dlaczego ukrywała go, skoro chciała, by wszyscy dowiedzieli się o morderstwie? Zapadła cisza. Inspektor Grace zastanowiła się chwilę, a potem zadecydowała: – Musimy dowiedzieć się, gdzie został zabity. Znamy jakieś potencjalne adresy? – Całe mnóstwo – odpowiedział Grounds, unosząc brwi. – Lubił się przemieszczać. Był jak

ślimak, który nosi swoje rzeczy ze sobą po całym Southampton. Zawsze próbował wyprzedzać o krok swoich wrogów, prawdziwych czy wyimaginowanych. – Sprawdźcie je wszystkie. Jeśli uda nam się dotrzeć do miejsca popełnienia zbrodni, może ułatwi nam to odnalezienie powiązania z Lyrą. Musimy poznać okoliczności śmierci Antona. Grounds dowodzi. Helen zakończyła spotkanie i odciągnęła Charlie na bok. Chciała zapytać ją o postępy w śledzeniu pozostałych użytkowników forum, ale nie miała na to szansy. Zadzwoniono z pilną informacją, po której wszyscy zatrzymali się w pół kroku – Angel znowu uderzyła.



087/121 – Wygląda na to, że doszło tu do nie lada walki. Charlie i Helen stały obok siebie na mrozie, patrząc na jatkę przed nimi. Młody mężczyzna – dwudziestoparolatek z licznymi tatuażami – leżał na asfalcie, a wokół jego głowy utworzyła się spora kałuża krwi. Głębokie nacięcie na środku jego twarzy właśnie obfotografowywali technicy; Helen najbardziej interesowała jego klatka piersiowa. Tułów pocięto na paski w szaleńczym ataku nożowym, lecz organy wewnętrzne pozostawały nienaruszone. W odpowiedzi na komentarz Charlie inspektor odwróciła wzrok od makabrycznego widoku. Dziewczyna miała rację. Wszędzie było pełno krwi, rozbryzganej w miejscu zbrodni oraz rozsmarowanej w niewielkie plamy na ścieżce, którą uciekał zabójca. Ślady były nieduże i wyglądały, jakby odcisnęły je buty na wysokim obcasie. Angel. – Najwyraźniej teraz trafiła na niewłaściwego kolesia – ciągnęła dalej Charlie. Helen kiwnęła głową, ale nic nie powiedziała. Co tu się wydarzyło? Dlaczego ofiara nie została uśpiona, jak pozostałe? Wszystko wskazywało na to, że rozegrała się tu rozpaczliwa walka. Może Charlie miała rację. Może dobra passa Angel wreszcie się skończyła? – Marynarz. Zapewne obcokrajowiec. Prawdopodobnie nieżonaty. Dziwny wybór. Helen mówiła na głos, przyglądając się osobliwym tatuażom na ciele ofiary. – Może coraz trudniej o odpowiednich kandydatów? – A mimo to nie potrafi się powstrzymać – odparła Helen. Ta myśl zadziałała na nią otrzeźwiająco. Charlie przytaknęła. Ciało było częściowo ubrane, lecz Helen teraz przyjrzała mu się bliżej. Taki rozwój wypadków musiał wytrącić Angel z równowagi i dziewczyna nie była w stanie dokończyć swojego dzieła. Klatka piersiowa mężczyzny wyglądała jak spod ręki rzeźnika – po dotychczasowej precyzji nie pozostał nawet ślad. Tylko brutalna siła. – Co macie dla mnie? – zapytała Grace jednego z funkcjonariuszy. – Głębokie nacięcie na twarzy. Praktycznie wbiła mu ostrze w oko. Śmierć musiała nastąpić natychmiast. – Coś jeszcze? – Wygląda na to, że mężczyzna tego samego dnia podejmował jakieś czynności seksualne. Na jego penisie znajdują się resztki nasienia, a biodra są mocno poobijane, co sugeruje ostry seks, może nawet gwałt. Helen wbrew sobie współczuła Angel. Choć minęło tyle lat, odkąd pracowała w policji,

w dalszym ciągu najwięcej emocji wzbudzały w niej przestępstwa na tle seksualnym. Litowała się nad ofiarami, nawet jeśli pochodziły z patologii. Skutki gwałtu przypominają powolną śmierć; nigdy cię nie opuszczają, nie pozwalają ci żyć. Angel była niezrównoważona, może wręcz obłąkana, ale tego rodzaju atak musiał pchnąć ją jeszcze głębiej w otchłań. Dziewczyna z pewnością będzie bardzo posiniaczona, możliwe, że nawet poważnie poraniona. Schowa się teraz przed światem i zniknie na zawsze? A może odejdzie w chwale, dokonując ostatniego, spektakularnego morderstwa?



088/121 Lało jak z cebra. Deszcz oczyszczał miasto, spływając ulicami, odbijając się wściekle od chodników. Tworzące się głębokie kałuże blokowały przejście, mimo to dziewczyna maszerowała bez wahania, rozchlapując wodę. Deszczówka przesiąkła do jej butów, mocząc bolące stopy, a jednak nie zatrzymała się. Jeśli się zawaha, straci całą odwagę i zawróci. Było jej potwornie zimno, w głowie huczało, a ciało zaczęło głośno protestować, gdy spadł poziom adrenaliny. Wiedziała, że zwraca na siebie uwagę, więc przyśpieszyła kroku. Im szybciej szła, tym mniej kulała. Na głowie miała bejsbolówkę i kaptur, ale mimo to spostrzegawczy przechodzień mógłby dostrzec ogromny siniak wokół jej oczu i nosa. Przygotowała już sobie odpowiednią historyjkę, jednak wolałaby się nie odzywać, by głos jej nie zdradził. Dlatego maszerowała przed siebie. Wreszcie w zasięgu wzroku pojawił się budynek. Instynktownie się zawahała – przez strach? wstyd? miłość? – a potem pośpieszyła w jego stronę. Nie miała pojęcia, czego się spodziewać, ale wiedziała, że dobrze postępuje. Miejsce wydawało się ponure, choć przyjacielskie. Walnęła pięścią w drzwi i czekała, rozglądając się dokoła, czy nikt przypadkiem nie patrzy. Nikogo jednak nie zauważyła. Została sama. Żadnej odpowiedzi. Jeszcze raz zapukała. Na Boga, każda sekunda działała na jej niekorzyść. Tym razem usłyszała czyjeś kroki. Zrobiła krok do tyłu, szykując się na to, co ją czekało. Drzwi otworzyły się powoli i w progu pojawiła się tęga matrona. Spojrzała na odzianą w bluzę z kapturem dziewczynę i zawahała się. – W czym mogę pomóc? – Ton kobiety był uprzejmy, ale ostrożny. – Nazywam się Wendy Jennings. Przyszła pani kogoś odwiedzić? W odpowiedzi dziewczyna ściągnęła kaptur i zdjęła czapkę. Wendy Jennings wydała stłumiony okrzyk. – Dobry Boże. Wejdź do środka, biedaczko. Ktoś musi na ciebie spojrzeć. – Nic mi nie jest. – No wejdź. Nie bój się. – Niczego dla siebie nie chcę. – Więc o co chodzi? – O to. Rozpięła bluzę i wyjęła zawiniątko, które było pod nią schowane. Wendy spojrzała w dół na

śpiące dziecko, owinięte w ciepły kocyk, i zdała sobie sprawę, o co chodzi nieznajomej. – Weź ją, na Boga – syknęła dziewczyna. Jednak Wendy Jennings już się wycofywała. – Posłuchaj, kochanie. Widzę, że masz kłopoty, jednak nie możemy tak po prostu przyjąć twojego dziecka. – Dlaczego nie? To w końcu sierociniec, prawda? – Oczywiście, że tak, ale… – Proszę, nie zmuszaj mnie, żebym błagała. Wendy Jennings wzdrygnęła się, słysząc jej ton. W głosie dziewczyny brzmiała nuta rozpaczy, lecz też wściekłości. – Nie obchodzi mnie już – ciągnęła dalej. – Widzę to i rozumiem, naprawdę, ale trzeba zachować pewne zasady. Istnieją odpowiednie procedury. Po pierwsze, musimy wezwać opiekę społeczną. – Żadnej opieki społecznej. – W takim razie karetkę. Niech jakiś lekarz na ciebie spojrzy, a potem możemy porozmawiać o twoim dziecku. To pułapka. To musiała być pułapka. Dziewczyna miała nadzieję, że znajdzie tu kogoś życzliwego, komu będzie mogła zaufać, jednak najwyraźniej nic tu po niej. Obróciła się na pięcie. – Gdzie idziesz?! – zawołała Wendy. – Proszę, zostań. Porozmawiajmy o tym. Żadnej odpowiedzi. – Nie zrobię ci niczego złego. – Bo ci uwierzę, cipo. Zawahała się, a potem odwróciła się, zrobiła duży krok do przodu i splunęła w twarz Wendy Jennings. – Powinnaś się wstydzić. Pomaszerowała ulicą, nie patrząc za siebie i przyciskając niemowlaka do piersi. Łzy płynęły jej po policzkach – łzy gniewu i bezsilności. Ostatnia szansa zaprzepaszczona. Jej ostatnia próba odkupienia win. Teraz została już tylko śmierć.



089/121 Nie było już nadziei. Może i policja nakazała dziennikarzom się odsunąć oraz przypomniała im ich obowiązki, ale kiedy tylko funkcjonariusze odjechali, wszystko zaczęło się od nowa. Walenie w drzwi, wykrzykiwanie pytań przez szparę na listy. Kilku pismaków próbowało swojego szczęścia na tyłach posesji, wspinając się na ogrodzenie i dobijając do drugich drzwi. Zaglądali przez okno oranżerii jak ghule. Robert i jego rodzice mieszkali teraz na górze, w wiecznych ciemnościach. Z początku myśleli, że nikt ich tutaj nie dojrzy, jednak później zauważyli fotoreportera w oknie na piętrze domu po drugiej stronie ulicy i musieli zaciągnąć zasłony. Teraz zachowywali się jak zwierzęta nocne, skrywając się w mroku, jedząc z puszek i paczek – wegetując raczej niż żyjąc. Z początku Robert starał się trzymać z dala od Internetu, ale kiedy to twoje jedyne okno na świat, trudno się opanować. A gdy już wszedł do sieci, nie potrafił się oprzeć. Media ogólnokrajowe miały używanie, przypominając Marianne, kobietę-potwora, w całej jej okazałości. Chłopak nie chciał, żeby rodzice to widzieli, pragnął oszczędzić im bólu, więc zamknął się w sypialni, by czytać i czytać. Wejść w umysł własnej matki. Z zaskoczeniem zauważył, że nieco jej współczuł – niewątpliwie wiele wycierpiała przez molestowanie i brak opieki – ale jej zbrodnie wzbudzały przerażenie Z całą pewnością była inteligentna – może nawet bardziej niż on? – ale nie na tyle, by zawrócić znad krawędzi przepaści. Jej życie skończyło się w obrzydliwy i ponury sposób. Zgodnie z relacją „National Enquirer” kula przebiła jej serce, a Marianne wykrwawiła się w ramionach siostry. Po tych wydarzeniach życie Helen stało się pożywką mediów, podobnie jak teraz jego. Każdy oblany egzamin, każde potknięcie, każde otarcie się o policję zostało wywleczone na światło dzienne przez prasę. Chcieli sportretować go jako przegranego, wykolejonego i agresywnego chłopaka. Diabelskie nasienie. Tak zirytowała go ocena, jaką wystawiono jemu i jego rodzicom, że kiedy Helen Grace przysłała mu wiadomość, odpisał krótko i nieprzyjemnie. Może dziennikarze potrafią zajrzeć do jego komórki, a może nie. Miał to gdzieś. Musiał coś zrobić. To jedno stało się jasne. Jego rodzice cierpieli potwornie, nie mogąc porozmawiać z przyjaciółmi, skażeni powiązaniem z jego osobą. Robert wiedział, że musi odwrócić uwagę dziennikarzy, dać im jakieś inne zajęcie. Był to winny małżeństwu, które go wychowało. Bawił się bandażem na swej zranionej ręce. Owijał go wokół dłoni, warstwa po warstwie. W jego głowie nabierał kształtów pewien plan. Był desperacki i oznaczał koniec wszystkiego, ale

co innego mógł robić? Zagonili go w kozi róg i nie miał dokąd uciec.



090/121 Tony nie mógł się nadziwić jej transformacji. Wiedział, że Melissa poprosiła o świeże ubrania i przybory do makijażu, ale mimo to nie spodziewał się zobaczyć jej tak odmienionej. Do tej pory widział ją tylko w stroju roboczym prostytutki, składającym się z krótkiej spódniczki i mocno wyciętej koszulki. Teraz, ubrana w dżinsy i bluzę, z włosami spiętymi w luźny kucyk, wyglądała na zrelaksowaną i szczęśliwą. Przywitała go nieśmiało, jakby nie wiedziała, czego się spodziewać po krótkiej chwili rozłąki. Szczerze mówiąc, Tony sam nie był pewien, jak to rozegrać, jednak kiedy już pojawił się na miejscu, objęcie Melissy wydawało się najnaturalniejszym odruchem na świecie. Bojąc się, że ktoś ich nakryje, szybko zaciągnęli zasłony, lecz tym razem nie chodziło o namiętność. Po prostu położyli się obok siebie na łóżku, trzymając się za ręce i patrząc w sufit. – Przepraszam, że narobiłam ci kłopotów – powiedziała cicho Melissa. Oczywiście domyśliła się, że Tony jest żonaty, chociaż jego obrączka została na szafce nocnej w domu. – Nie chciałam. – To nie twoja wina, nie powinnaś mieć wyrzutów sumienia… To moja działka. Udało mu się wykrzesać nieznaczny uśmiech, a Melissa odparła: – Nie chcę, żebyś był przeze mnie nieszczęśliwy, Tony. Nie po tym, co dla mnie zrobiłeś. – Nie jestem nieszczęśliwy. – To dobrze. Myślałam o tym, co powiedziałeś. I masz rację. Chcę zmienić swoje życie. Tony nic nie odrzekł, nie wiedząc, do czego to wszystko zmierza. – Jeśli pomożesz mi dostać się do odpowiednich programów i na odwyk, zrobię to. Nie chcę wracać na ulicę. Nigdy. – Oczywiście. Zrobimy wszystko, co w naszej mocy. – Jesteś dobrym człowiekiem, Tony. Zaśmiał się. – Ani trochę. – Ludzie cierpią, Tony. Tak wygląda życie. To nie znaczy, że jesteś zły. Dlatego przestań się zadręczać. Ty i ja… zrobimy, co mamy zrobić, a potem możesz wrócić do swojej żony, żaden problem. Nie będę cię zatrzymywać, obiecuję. Tony pokiwał głową, ale nie czuł przy tym żadnej satysfakcji ani ulgi. Czy tego właśnie pragnął? Powrotu do normalności?

– No, chyba że mnie zechcesz, oczywiście – ciągnęła dalej z uśmiechem. – Wszystko zależy od ciebie. Ja nie mam nic, ty masz wszystko. Na twoim miejscu wróciłabym do żony. Zapadła cisza, a Tony i Melissa wrócili do patrzenia w sufit. Policjant właśnie otrzymał nową szansę. Oczywiście skorzystanie z niej byłoby szaleństwem, jednak nie opuszczało go dziwne przeczucie, że to słuszna droga. Czy będzie miał dość odwagi?



091/121 Grounds stał i nie mógł się napatrzeć. Nigdy wcześniej nie widział nic równie makabrycznego. Anton Gardiner okazał się równie tajemniczy w śmierci, co za życia – lubił cały czas zmieniać miejsce pobytu, żeby umykać przed policją i konkurentami. Nie posiadał żadnych nieruchomości, preferując krótkoterminowy wynajem. W ten sposób w razie gdyby musiał nagle zniknąć, nic by nie stracił. I właśnie to ostatecznie pozwoliło Bridgesowi i jego zespołowi dokonać przełomowego odkrycia, którego tak bardzo potrzebowali. Anton Gardiner płacił wyłącznie gotówką, nie lubił zostawiać po sobie śladów w postaci czeków i kart kredytowych, więc po kilku godzinach dzwonienia po właścicielach budynków pod wynajem i wypytywania o klientów, którzy w ciągu ostatnich dwunastu miesięcy zapłacili za mieszkanie w taki właśnie sposób i pasują do rysopisu Antona, wreszcie mieli wyniki. Gospodarz z radością im pomógł, otwierając drzwi do znajdującego się w piwnicy lokalu na Castle Road. Okazał się jednak równie mocno zszokowany widokiem, jaki zastali za progiem. Połamane krzesła, przewrócone stoły, łóżko leżące dołem do góry na podłodze, z poszarpanym materacem na wierzchu – zupełnie jakby ktoś wypowiedział wojnę mieszkaniu i nie okazał żadnej litości. W sypialni pod wywróconym łóżkiem znaleźli brudną, brązową plamę, która tworzyła nieregularny okrąg o co najmniej metrowej średnicy. Grounds nakazał jednemu ze swoich ludzi wezwać techników, ale sam doskonale wiedział, że ma przed sobą zaschniętą krew. Ktoś wykrwawił się na śmierć w tym obskurnym pokoju. Nawet to niewielkie pomieszczenie zostało wywrócone do góry nogami – połamano szafę i podniesiono rogi poplamionego dywanu. Rozglądając się po pozostałych pokojach, Bridges próbował przetrawić nowe ustalenia w sprawie. Dwa wnioski zdawały się narzucać same. Po pierwsze ktoś – zapewne Gardiner – został tutaj zaatakowany i zabity. Po drugie, czegoś tutaj szukano. Ale czego? I dlaczego było warte czyjegoś życia?



092/121 – Jesteś absolutnie pewna? Helen zdawała sobie sprawę, że podniosła głos – kilka głów w centrum operacyjnym odwróciło się w jej stronę – więc opanowała się i zamknęła drzwi do swojego biura, żeby kontynuować rozmowę. – Na sto procent – powiedział głos po drugiej stronie linii. Należał do Meredith Walker, szefowej Zakładu Medycyny Sądowej w Southampton. – Porównaliśmy materiał genetyczny ze śliny na twarzy Garetha Hilla z dwiema próbkami krwi znalezionej na ciele Antona Gardinera. Nie pasują do siebie. Jeśli krew pod paznokciami Gardinera należy do zabójcy, morderstwa dokonał ktoś inny. – Nie Angel? – Na to wygląda. Wklepaliśmy dane do bazy i zobaczymy, czy uda nam się coś ustalić. Dam ci znać, gdy tylko dostaniemy ostateczne wyniki wyszukiwania. Helen zakończyła rozmowę. Śledztwo po raz kolejny zupełnie zmieniło tor. Za każdym razem, kiedy zdawało im się, że są już blisko Angel, ona wymykała im się z rąk. Inspektor Grace wymaszerowała ze swojego biura i zawołała Charlie. Policjantka nie miała lepszych wieści – wciąż nie posunęli się nawet o krok w sprawie zidentyfikowania pozostałych użytkowników forum Bitchfest. Co oznaczało, że mieli już tylko jedno wyjście. – Poproś Sanderson o koordynowanie poszukiwań i chodź ze mną – powiedziała Helen do Charlie. – Musimy się spotkać z pewnym kłamczuchem.



093/121 – Cześć, Młocie. Jason Robins obrócił się gwałtownie i zobaczył Helen oraz Charlie wchodzące do jego biura. Wstał zza biurka i podbiegł, żeby je wyminąć i cicho, ale szybko zamknąć drzwi. – Kto was wpuścił? – zapytał z naciskiem. – Nie potrzebujecie nakazu czy czegoś takiego? – My tylko wpadłyśmy na pogawędkę. Powiedziałyśmy paniom sekretarkom, że musimy porozmawiać z tobą w pewnej pilnej policyjnej sprawie, a kiedy zobaczyły nasze legitymacje, z radością wpuściły nas do środka. Jason spojrzał na sekretarki, które teraz plotkowały przy biurkach. – Mógłbym was podać do sądu za nękanie. Ta jedna – powiedział, wskazując palcem na Charlie – pisze i dzwoni do mnie dzień i no… tak się nie robi. – Cóż, przykro mi bardzo, ale „ta jedna” ma do ciebie jeszcze kilka pytań – odparła Charlie. – Kilka pytań o Angel. – Tylko nie to, znowu! – Mam rysunek, na który powinieneś spojrzeć. – Mówiłem już, że nie znam tej całej Angel… – Patrz tutaj – ciągnęła dalej Charlie, ignorując protesty mężczyzny i wyciągając portret pamięciowy Lyry. Jason sięgnął po niego z ociąganiem. – Rozpoznajesz tę kobietę? Czy to Angel? Jason popatrzył na Helen. Na jego czole było widać krople potu. – Powtórzę to po raz ostatni: nigdy nie korzystałem z usług Angel. Nigdy jej nie spotkałem. Stałem się ofiarą kradzieży tożsamości. Ktoś skopiował moją kartę kredytową i wykorzystał ją, żeby… – W takim razie dlaczego tego nie zgłosiłeś? – warknęła Helen, gdy irytacja nie pozwoliła jej zachować profesjonalizmu. – Słucham? – Rozmawialiśmy z pracownikiem twojego banku. Okazało się, że nie zgłosiłeś im żadnej nieuprawnionej transakcji na swojej karcie kredytowej. Co więcej, nadal korzystałeś z niej od czasu naszej ostatniej rozmowy. W Morrisons, w Boots, mam kontynuować? Po raz pierwszy Jason nie miał nic do powiedzenia. – Dam ci ostatnią szansę, Jason. Jeśli nie przestaniesz pieprzyć i nie zaczniesz gadać o Angel, aresztuję cię za utrudnianie śledztwa – ciągnęła dalej Helen, podnosząc głos. – Wyprowadzę cię

prosto z biura na oczach wszystkich współpracowników, zadbam też o to, by Brooks została i z nimi porozmawiała. Kilka właściwych pytań i żaden z nich nie będzie miał wątpliwości, że ich szef lubi sypiać z prostytutkami, a potem chwali się tym przed innymi żałosnymi kolesiami w Internecie. Możemy nawet niechcący naprowadzić ich na twoje wpisy. Z pewnością chcieliby dowiedzieć się więcej o wielkim kutasie… – Dobra, dobra, nie musisz mówić tak głośno – prosił Jason, posyłając kolejne spojrzenie w stronę współpracowników po drugiej stronie szyby. Część z nich otwarcie się na niego gapiło. – Możemy porozmawiać o tym gdzie indziej? – zapytał. – Nie. Zacznij wreszcie gadać. Jason wyglądał, jakby miał zamiar zaprotestować, ale potem opadł ciężko na fotel. – Nigdy nie skorzystałem z jej usług. – Słucham? – Nigdy nie uprawiałem z nią seksu. Tak naprawdę spotkałem ją tylko raz. – Ale z twoich postów na forum wynika, że robiłeś to wielokrotnie – wtrąciła Charlie. – I podobno pozwalała ci „na wszystko”. Na długą chwilę zapadła cisza. Mokra od potu twarz Jasona teraz stała się również purpurowa ze wstydu. – Kłamałem. Nigdy z nią nie spałem. Nigdy nie spałem z żadną prostytutką. – Wszystko to zmyśliłeś? – wychrypiała Helen, nie dowierzając. Charlie zwiesiła głowę. – Mówiłem pozostałym, co chcieli usłyszeć. – Pozostałym kolesiom z forum? – Tak, chciałem pasować do reszty grupy. Chciałem, żeby mnie lubili. Helen spojrzała na Charlie. Samotność Jasona była tragiczna; po raz pierwszy wzbudził w niej współczucie. – Kiedy spotkałeś Angel? – Cztery dni temu. Jeden z chłopaków powiedział mi, gdzie ją znajdę, więc ruszyłem w miasto. I udało się. – Co się potem wydarzyło? – Zabrałem ją do wozu i zawiozłem w stronę Common. – I? – Chciała pogadać. Wypytywała mnie o różne rzeczy. No wiecie, tak z uprzejmości. Wtedy… zapytała mnie, czy jestem żonaty. I wiecie co, poczułem się wtedy, jakbym dostał obuchem w głowę. – Co masz na myśli? – To było niewinne pytanie, ale wytrąciło mnie z równowagi i… – Jason zawahał się. Wspomnienie wciąż wywoływało w nim emocje. – I zacząłem płakać. Wreszcie uniósł wzrok. Helen nie mogła się nadziwić rozpaczy, jaką miał wymalowaną na twarzy.

– Powiedziałem jej o wszystkim. O tym, jak tęsknię za żoną. Jak mi brakuje Emily. – Co zrobiła? – Niewiele. Nie spodobało jej się to. Rzuciła kilka frazesów w stylu „dasz sobie radę”, a później poprosiła, żebym zatrzymał samochód… i wysiadła. Wysiadła i sobie poszła. Nigdy więcej jej na oczy nie widziałem, przysięgam. Helen kiwnęła głową. – Wierzę ci, Jason. I wiem, że ciężko ci o tym mówić. Prawda jest taka, że miałeś ogromne szczęście. To spotkanie mogło się naprawdę źle skończyć. – To ona… tych wszystkich kolesi z gazet? – Tak, dlatego musimy ją znaleźć. Przyjrzyj się uważnie portretowi i powiedz mi, czy to Angel. Jason sięgnął po rysunek. Patrzył na niego dłuższą chwilę, a potem powiedział: – Nie. Charlie rzuciła Helen spojrzenie pełnie niepokoju, ale została zignorowana. Grace czuła, jak elementy układanki wskakują na swoje miejsca. – Popatrz jeszcze raz. Lyra Campbell to nasza najważniejsza podejrzana, a ten portret bardzo dobrze ją przedstawia. Jesteś pewien, że nie przypomina Angel? – Zdecydowanie. W ogóle nie jest do niej podobna. I w tej chwili Helen zrozumiała, że muszą zacząć od początku.



094/121 Helen gorzko przeklinała się w duchu. Stało się jasne, że razem z resztą zespołu padła ofiarą perfidnej gry. Wysłała Charlie z powrotem na komisariat, żeby zebrała niezbędne dowody, a sama w towarzystwie dwóch policjantów w cywilu pojechała prosto do bezpiecznej kryjówki Melissy. Aż do tej chwili traktowali prostytutkę po królewsku – Helen zastanawiała się, jak dziewczyna zareaguje, gdy ją skują i wsadzą na tylne siedzenie radiowozu. Z początku wydawało się, że nikogo w środku nie ma. Helen waliła wściekle w drzwi – czyżby Melissa zwęszyła sprawę i zdążyła uciec? Funkcjonariusze na zewnątrz upierali się, że nie wychodziła z budynku, ale tego nigdy nie można być w stu procentach pewnym. Wreszcie w judaszu pojawiło się czyjeś oko i zza drzwi dobiegł chrapliwy głos Melissy, która pytała oskarżycielsko, czego od niej chcą. Z zaskoczeniem zobaczyła, że to Helen. Pół godziny później była jeszcze bardziej zdumiona – a nawet niezadowolona – gdy trafiła do pokoju przesłuchań na komisariacie i znalazła się w ogniu pytań. – Dlaczego to zrobiłaś, Melisso? – Co zrobiłam? Co niby takiego zrobiłam? Wyrzuciła z siebie to pytanie, jakby obraziła ją sama sugestia nagannego postępowania. Wyraźnie była nie w humorze. – Dlaczego zabiłaś Antona Gardinera? – Zlituj się! – Zrobił ci jakąś krzywdę? Potrzebowałaś pieniędzy? – Nie tknęłam go nawet palcem. Helen patrzyła na nią intensywnie. Sięgnęła ręką na prawo i wyciągnęła kartkę papieru z akt. – Właśnie otrzymaliśmy pełną analizę krwi znalezionej na ciele Antona Gardinera. Jak można się było spodziewać, znaleziono jej bardzo dużo. Nic zaskakującego, zważywszy na to, jaki spotkał go los. Jednak nie cała krew należała wyłącznie do niego. Pewne ślady znalazły się też pod paznokciami Antona, a nawet między jego zębami, co oznaczałoby, że zadrapał, a nawet ugryzł swojego napastnika, żeby się bronić. Helen pozwoliła, by Melissa przyswoiła te informacje, a potem stwierdziła: – Krew należy do ciebie. – Gówno prawda. – Powinnam w tym momencie uprzedzić, że może ci się przydać obecność adwokata… – Nie potrzebuję adwokata. Kto rozpowiada kłamstwa na mój temat?

– Mamy potwierdzoną zgodność, Melisso. Porównaliśmy materiał genetyczny z bazą policyjną i pokazało nam się twoje nazwisko. Dziewczyna patrzyła spode łba, do niczego się nie przyznając. Helen mówiła dalej, wyciągając kolejne kartki z dokumentacji. – Trzy lata temu posprzeczałaś się z koleżanką po fachu, Abigail Stevens. Poszło o klienta. Oskarżyła cię o pobicie, ty zrobiłaś to samo, jak to zazwyczaj bywa w takich przypadkach, i obu wam pobrano próbki materiału genetycznego, a konkretnie śliny. Standardowa procedura policyjna, która zakłada przetrzymywanie uzyskanych danych w bazie przez dziesięć lat. Helen zamilkła na chwilę, by Melissa przetrawiła jej słowa. – Może uznałaś, że już się ich pozbyliśmy, a może w ogóle zapomniałaś o całym zajściu, nieważne. Liczy się tylko to, że krew należy do ciebie. Melissa już miała coś powiedzieć, ale Helen jej na to nie pozwoliła. – Zabiłaś Antona Gardinera i pogrzebałaś go w starym kinie. Potem usłyszałaś, że budynek ma zostać wystawiony na aukcję. To stwarzało problemy, więc kiedy pojawiła się szansa, żeby wrobić w morderstwo kogoś innego, skorzystałaś z niej. Anton nigdy nie padł ofiarą Angel. To ty go zabiłaś. – Lepiej żebyście mieli dowody, inaczej pożałujecie. – Jeden z moich funkcjonariuszy przeszukał dzisiaj mieszkanie w Bitterne Park. Ostatni raz widziano Antona blisko mieszkania w piwnicy, które wynajął na Castle Road. Miejsce zostało dosłownie wywrócone do góry nogami, a w sypialni znaleźliśmy stare plamy zaschniętej krwi. Mnóstwo krwi. Twojej czy Antona? Niedługo powinniśmy mieć wyniki badań. Melissa zmarszczyła brwi, jednak Helen zauważyła jej reakcję na wspomnienie Castle Road i wiedziała, że ma ją w garści. – Anton nie lubił zapuszczać korzeni, prawda? Był człowiekiem, który wolał przemieszczać się z miejsca na miejsce, przydając sobie nieco tajemniczości. Krążyła też plotka, że wszędzie woził ze sobą gotówkę. Nie ufał bankom, prawda? I zawsze spał z nożem pod poduszką. Widocznie dodałaś dwa do dwóch albo usłyszałaś co nieco od koleżanek. W każdym razie potrzebowałaś pieniędzy, nieprawdaż? – Wszystko zmyślasz. – Zostałaś wyeksmitowana z mieszkania za niepłacenie czynszu i popadłaś w długi u swoich dilerów. Potrzebowałaś gotówki. A kasa Antona pozwoliłaby ci wszystko uregulować. Ile udało ci się zwinąć? Melissa już miała odpowiedzieć, ale powstrzymała się. Najwyraźniej za mało, pomyślała Helen, o ile legendarna gotówka w ogóle istniała. Czyżby kobieta torturowała i zabiła swojego alfonsa na próżno? Nastała długa chwila ciszy, a potem wreszcie Melissa oznajmiła: – Bez komentarza. – Sugeruję krótką przerwę, w czasie której będziesz miała szansę zadzwonić po prawnika, co ci gorąco polecam. Kiedy wrócę, zostaniesz oficjalnie pouczona o swoich prawach

i aresztowana ze względu na podejrzenie popełnienia morderstwa, poważnego uszkodzenia ciała, bezprawnego pozbawienia wolności, kradzieży oraz utrudniania śledztwa. Nie wspominając o marnowaniu czasu policji. Co ty na to? Gniew Helen wreszcie dało się słyszeć w jej głosie. Melissa gwałtownie wstała, wskazując palcem policjantkę siedzącą po drugiej stronie stołu. – Przyprowadź Bridgesa. – Przykro mi. – Przyprowadź Tony’ego Bridgesa, on to załatwi. – Co masz na… – Przyprowadź go. TERAZ! Kiedy Helen wróciła do centrum operacyjnego, tuzin różnych scenariuszy krążył jej po głowie, jeden gorszy od drugiego. Co miała na myśli Melissa? Co zrobił Tony? Dlaczego była taka pewna, że on wszystko załatwi?



095/121 Otworzyła drzwi zamrażarki i przyłożyła czoło do zimnego wnętrza. W głowie jej huczało, otarcia na twarzy pulsowały, a do tego robiło jej się niedobrze. W zamrażarce przez zaniedbanie zebrał się lód i teraz dziewczyna miała wrażenie, że jej głowę otacza duża, zimna dłoń. Przez chwilę czuła spokój, ale potem usłyszała płacz i rzeczywistość wróciła do niej ze zdwojoną siłą. Otworzyła drugie drzwiczki i wyciągnęła puszkę coli. Wypiła wszystko duszkiem, a potem odwróciła się i wyszła z kuchni, nie zamykając lodówki, której słaba żarówka nadawała brudnemu wnętrzu pomieszczenia obrzydliwie żółtawy odcień. Amelia leżała na łóżku, wrzeszcząc z głodu. Dziewczyna patrzyła przez chwilę na niemowlaka, nienawidząc tego, jak jest od niej zależny. Dlaczego od niej? Dlaczego dziecko nie mogło się urodzić komuś porządnemu, tylko zabójczyni i prostytutce? W ten sposób została przeklęta na samym starcie. Głowa rozbolała ją jeszcze bardziej, kiedy dziecko zapłakało głośniej, więc szybko podniosła niemowlaka i zwinnym ruchem obnażyła pierś, by przystawić do niej usta Amelii. Kiedy maleństwo zaczęło się pożywiać, dziewczynie zrobiło się słabo. Zeszłej nocy w ogóle nie spała, pogrążona w rozpaczy i wściekłości, a teraz zupełnie opadła z sił. Ułożyła Amelię na zgiętej ręce i powoli ruszyła w stronę łóżka, żeby móc przez chwilę odpocząć. Niemowlę nie wypuściło sutka z ust, pogrążone w błogiej niewiedzy o cierpieniu matki. Kiedy dziewczyna budziła się jakiś czas później, Amelia wciąż leżała w jej ramionach, najedzona i śpiąca, z błyszczącymi od resztek mleka ustami. W nocy zastanawiała się nad różnymi sposobami pozbycia się problemu. Z początku rozważała zostawienie Amelii na schodach szpitala albo nawet oddanie jej przypadkowej osobie na ulicy, ale wiedziała już, że nie chce, by dziecko trafiło do obcych. Straciła wiarę w dobro człowieka. Kto wie, co by zrobili z dzieckiem? Na jakie cierpienia skazałaby je w ten sposób? Nie mogła oczywiście wrócić do rodziny. Musiała liczyć wyłącznie na siebie. Kiedy to ustaliła, pozostało już tylko pytanie, w jaki sposób to zrobi. Nie mogła jej uderzyć. Nie potrafiła też znieść myśli o uduszeniu małej poduszką. Mimo wszystko zdawała sobie sprawę, że straciłaby zimną krew. Lepiej dokonać tego w czasie karmienia. Amelia dość dobrze tolerowała butelkę, więc gdyby tak skruszyć kilka pigułek… Niedługo otworzą aptekę; tam zdobędzie to, czego potrzebuje. A potem wreszcie wszystko się skończy. To takie proste. A jednak wiedziała, że nigdy nie musiała zrobić niczego równie trudnego.

Wiedziała, że przyniesie dziecku ukojenie, dlaczego więc tyle bólu przynosiło jej rozmyślanie na ten temat? Przecież zabijała już z zimną krwią, z radością eksterminując te parszywe łachudry, które nazywają się ojcami i mężami. Pyk, pyk, pyk. Teraz jednak wahała się. Nie chodziło tylko o to, że musiała zabić własną córkę – problemem były jej uczucia. Od miesięcy próbowała je zdusić w sobie, zmuszając się do nienawiści, ale nie mogła się dłużej oszukiwać. Było jej żal Amelii. A tego uczucia nie znała od bardzo, bardzo dawna.



096/121 – Ułatwię ci to, Helen. Tony Bridges przesunął po blacie barowego stolika kopertę. Helen nie przerwała kontaktu wzrokowego, próbując spojrzeć w głąb człowieka, któremu zawsze ufała. – To wymówienie – ciągnął dalej Tony. Helen zawahała się, a potem wreszcie spuściła wzrok. Wyjęła zawartość koperty i zaczęła czytać dokument. – Tony, jest jeszcze za wcześnie. Spieprzyłeś sprawę, ale może uda nam się to jakoś załatwić. Zdejmiemy cię z pracy w terenie, dostaniesz robotę przy biurku… – Nie, muszę odejść. Tak będzie dla mnie najlepiej. I dla ciebie też. Muszę… muszę zająć się Nicolą. Muszę powiedzieć jej, co się wydarzyło. I przekonać się, czy mogę liczyć na jej wybaczenie. Nadszedł czas, żebym dla odmiany zadbał przede wszystkim o jej potrzeby. Helen widziała, że podjął już decyzję. Nienawidziła myśli, że traci jednego ze swoich najlepszych ludzi – i najbliższych przyjaciół w komisariacie – ale on już nie zmieni zdania i nie było sensu go przekonywać. – Wiedziałem, że będziesz próbowała wybić mi to z głowy, więc na wszelki wypadek po drodze zostawiłem kopię wypowiedzenia w biurze Harwood. Helen mimowolnie się uśmiechnęła. Typowy Tony – skrupulatny do końca. – Jak do tego doszło? Odpowiadając, spojrzał jej prosto w oczy, nie zamierzał uciekać od odpowiedzialności. – Byłem słaby. Pragnąłem jej i… Choć to żadna wymówka, moje życie było takie… jałowe. Puste. A ona dała mi coś, czego nie miałem. Prawda jest taka, że pewnie wciąż bym nie odszedł, gdyby nie… Musiałem to zrobić. Musiałem przypomnieć sobie, co jest najważniejsze. Co kocham. Teraz wiem, że pragnę Nicoli. Chcę, żeby była szczęśliwa, żebyśmy oboje byli szczęśliwi. Odłożyłem trochę pieniędzy, więc… spędzę nieco czasu sam na sam z żoną. Helen była pod wrażeniem jego determinacji. Jak na człowieka tak zagubionego, który tak potężnie spieprzył sprawę, Tony wydawał się po prostu doskonale rozumieć, co należy zrobić. Ta siła była godna podziwu, a jednak jego odejście stanowiło niepowetowaną stratę. – Wiem, że mógłbym spróbować jakoś umknąć przed odpowiedzialnością, ale zdradziłem żonę i zdradziłem policję. Kiedy pierwszy raz usiadłem obok Melissy, powiedziałem jej wszystko, co wiemy i czego nie wiemy o Angel, a ona tylko uzupełniła braki. Mówiła mi to, co chciałem usłyszeć. Nie udałoby jej się tak długo wodzić nas za nos, gdybym nie zdradził jej

tajemnic śledztwa. Dałem się nabrać na najstarszy numer świata. Dla twojego dobra i dla dobra zespołu lepiej, żebym odszedł. Helen chciała coś powiedzieć, lecz Tony jeszcze nie skończył. – Jeśli ci to nie przeszkadza, wolałbym nie wracać już na komisariat. Chcę, żeby ludzie pamiętali mnie z lepszych czasów. – Oczywiście. Załatwię wszystko w dziale kadr i zapewne odezwą się do ciebie. Postaram się, żebyś dostał jak najlepsze warunki, Tony. – I tak już dość mi pomogłaś. Przepraszam, że sam tak niewiele zdziałałem. Po tych słowach wstał, nagle przygnieciony ciężarem emocji. Wyraźnie chciał już uciec, a Helen go nie zatrzymywała. – Trzymaj się, Tony. Uniósł rękę, odchodząc, jednak się nie odwrócił. Kiedyś był jednym z jej najbardziej obiecujących funkcjonariuszy. Teraz to już przeszłość. Angel wciąż pozostawała na wolności, a Helen poczuła się bardziej samotna niż kiedykolwiek.



097/121 – To, co zamierzam powiedzieć, musi pozostać między nami. Nie możemy sobie pozwolić na żadne niepotrzebne rozpraszanie uwagi. Ta informacja nie może wyciec. Dlatego nie rozmawiajcie na ten temat z przyjaciółmi czy partnerami. Zarządzam całkowitą ciszę. W centrum operacyjnym zebrano na szybko cały zespół, prócz Fortune’a, którego nikt nie mógł znaleźć. Helen nie miała najmniejszej ochoty przekazywać wieści pod niczyją nieobecność, jednak nie pozostawiono jej wyboru. Musiała zdusić wszystko w zalążku. – Z pewnością słyszeliście już plotki i bardzo mi przykro, ale są prawdziwe. Tony Bridges miał romans z Melissą Owen i naraził śledztwo na szwank. Najwyraźniej wszyscy już znali te pogłoski, lecz potwierdzenie ich było dla nich prawdziwym ciosem. – Poszukiwania Lyry Campbell to ślepy zaułek, a Melissa zmyśliła tę historyjkę, żeby zrzucić na kogoś winę za zabójstwo Antona Gardinera. Myślała, że może wykorzystać Tony’ego, by ten załatwił sprawę. Jedyny pożytek z tego taki, że dziewczyna odpowie za swoją zbrodnię. Natomiast Tony… Tony już nie wróci. Złożył dzisiaj wypowiedzenie. Charlie przejmie jego obowiązki. Helen zerknęła na Brooks, ale policjantka nie potrafiła spojrzeć jej w oczy. Wytrąciła ją tym z równowagi. Grace dopiero po chwili zaczęła mówić dalej. – Musimy zaczynać od początku. Kilka osób zwiesiło głowy, więc Helen szybko rzuciła: – Mamy nowe informacje, które mogą się okazać pomocne. Technicy przebadali krew znalezioną na placu załadunkowym. Na kontenerach i ziemi znaleziono mnóstwo krwi grupy 0, należącej do kobiety uzależnionej od alkoholu, środków uspokajających i kokainy. Co ciekawe, ustaliliśmy też wysoki poziom prolaktyny, co wyraźnie sugeruje, że poszukiwana karmi piersią. Ktoś głośno wciągnął powietrze. Zaskakująca informacja, która mocno podniosła stawkę w śledztwie. – Angel albo ma dziecko, albo właśnie oddała je do przytułku, ale w obu przypadkach ktoś gdzieś miał z nią bliski kontakt. Może lekarz, może klinika położnicza, może sierociniec, opieka społeczna czy po prostu miejscowy sklep z rzeczami dla dzieci. Dzięki Jasonowi Robinsowi mamy już nowy portret pamięciowy ze szczegółowymi rysami twarzy. McAndrew zaraz je rozda. Wszyscy, i mam na myśli naprawdę wszystkich, mają ruszyć w miasto i zacząć zadawać odpowiednie pytania w odpowiednich miejscach.

Już mieli się rozejść, kiedy zatrzymało ich nagłe pojawienie się Fortune’a. – Wezwałam wszystkich, Fortune – strofowała go Helen. – Wiem i bardzo przepraszam – odparł młody funkcjonariusz, rumieniąc się – ale pracowałem z chłopakami nad komputerowym tropem i myślę, że udało nam się coś znaleźć. Wszyscy na powrót usiedli, czekając na wieści. – Próbowaliśmy ustalić adresy IP pozostałych użytkowników forum Bitchfest. Chcieliśmy sprawdzić, czy uda się zlokalizować pozostałych mężczyzn, którzy mieli kontakt z Angel. Nie udało nam się niczego konkretnego dowiedzieć, ale kiedy przeglądałem posty, zauważyłem pewną prawidłowość. Powtarzane frazy i sposób zapisu. Udało mu się przykuć uwagę Helen. Wydawało jej się, że wie, dokąd zmierza ta opowieść. A jeśli miała rację, wszystko miało się zaraz zmienić. – Kilku mężczyzn korzystało z forum bardzo często. Anonimowi użytkownicy typu „WladcaCipek”, „bierzcochcesz”, „Niebezpieczny” czy „CzarnaStrzala” opisywali swoje kontakty seksualne i zachęcali pozostałych, w tym Simona Bookera, Alana Matthewsa i Christophera Reida, do poszukiwania Angel. Informowali ich, gdzie można ją znaleźć i co może dla nich zrobić. Kiedy informatycy robili swoje, przeczytałem jeszcze raz wszystkie posty i wielokrotnie zauważyłem w postach „WladcyCipek” tę samą frazę, „rozerwać tę dziwkę”. Pamiętałem przy tym, że „CzarnaStrzala” używał tego samego określenia. Oprócz tego nieustannie zamiast „seks” pisali „sex”, podobnie jak „extaza” zamiast „ekstaza”. Identycznie robił „bierzcochcesz”. Dlatego wyszukałem wszystkie posty całej trójki i… ortografia, interpunkcja i typowe zwroty są identyczne. – Czyli cały czas próbowaliśmy wyśledzić trzech kolesi, a tymczasem… – To jedna i ta sama osoba – dokończył za nią Fortune. – To Angel – mówiąc to, poczuła, jak kręci się jej w głowie. – Wabiła do siebie ofiary. Zespół wydawał się zupełnie zdumiony. Wszyscy zrozumieli, dlaczego nie potrafili wyśledzić klientów Angel – ci nie istnieli. Jak mogli być tak ślepi? – Dobra. Musimy natychmiast się tym zająć – ciągnęła dalej Helen, próbując pobudzić zszokowanych funkcjonariuszy. – Możemy założyć, że błędy ortograficzne na pudełkach od kuriera były celową zmyłką zabójczyni, która próbowała udawać słabo wykształconą bądź cierpiącą na dysleksję. W rzeczywistości ma bogate słownictwo, świetnie radzi sobie z komputerami i Internetem, a do tego ma fenomenalne zdolności planowania i dokonywania zbrodni przy minimalnym ryzyku. Nie jest głupia, a przebiegła, inteligentna i odważna. Zespół wsłuchiwał się w każde jej słowo, tworząc w wyobraźni szczegółowy obraz zabójczyni. – Dużo pije i bierze narkotyki, a do tego niedawno urodziła dziecko. Zapewne ma za sobą doświadczenie w pracy jako prostytutka, ale dotychczas nie została aresztowana; jej DNA nie znalazło się w bazie danych policji. Dlatego może być relatywnie nowa w zawodzie. Zakładamy, że jest mocno posiniaczona, a może nawet poraniona po ostatnim napadzie. Mamy już dużo informacji, a także portret pamięciowy, jednak musimy dobrze przemyśleć następne kroki.

Najpierw zajmijmy się dziewczynami pracującymi dla nieco bogatszej klienteli, weźmy pod uwagę również to, w jakich rejonach dochodziło do ataków. Założę się, że zabójczyni ukrywa się w środkowej albo północnej części miasta, więc chodźmy jej tam poszukać. Wszyscy wstali, zabrali portrety pamięciowe i z nową determinacją ruszyli zakończyć śledztwo. Jedyną osobą, która nie pobiegła do pracy, była Charlie. A Helen chciała wiedzieć dlaczego.



098/121 Charlie opuściła komisariat szybko, ale nie dość szybko. Helen dogoniła ją, zanim policjantka zdążyła przejść na drugą stronę ulicy. Nie owijała w bawełnę. – Co się dzieje, Charlie? – Słucham? – Normalnie od razu ruszyłabyś w teren, lecz najwyraźniej coś się stało. Charlie spojrzała na swoją szefową. Nie było sensu kłamać. Te czasy miały już za sobą. – Chodzi o Steve’a. Chce, żebym odeszła ze służby. – Rozumiem – odparła Helen. Nie była zaskoczona. – Przepraszam, jeśli przeze mnie wasze relacje się pogorszyły. Mogłam się zachować inaczej. – To nie twoja wina. Czekałam na ten moment, odkąd… Nie musiała mówić tego na głos. – Rozumiem. Potrzebujemy cię, wiesz o tym, ale ostatecznie musisz brać pod uwagę przede wszystkim własne dobro. Nie stanę ci na drodze do szczęścia i poprę każdą twoją decyzję, okej? Helen położyła rękę na ramieniu Charlie. – Dziękuję. – A jeśli będziesz chciała pogadać… – Jasne. Helen odwróciła się, by odejść. – A jak ty się trzymasz? Helen zawahała się, zaskoczona pytaniem Charlie. Wbiła wzrok w kiosk stojący po drugiej stronie ulicy i reklamę „Evening News”, obiecującą nowe rewelacje na temat Roberta i Marianne. Nietrudno było zgadnąć, dlaczego Charlie interesowała się samopoczuciem Helen. – Nie wiem, jak ona to robi. – Kto? – Garanita. Wie, gdzie chodzę, co robię. Z kim się widuję. Ona wie wszystko. Jakby potrafiła czytać mi w myślach… Nie mam pojęcia, jak jej się to udaje. – Kret w zespole? – Nie… Tu nie chodzi tylko o śledztwo. W grę wchodzą moje osobiste sprawy. Jest jak duch, który łazi za mną i zagląda do każdego kąta. Helen nie podobało się, że pokazuje Charlie swoje zagubienie, jednak nie było sensu ukrywać bólu przed kimś, kto i tak przeszedł z nią piekło.

– Pokonywałaś gorsze przeciwności. Nie możesz pozwolić, żeby wygrała. Helen kiwnęła głową. Wiedziała, że Charlie ma rację, ale trudno o optymizm w obliczu tak wielu przeciwności losu. – Ona jest robakiem – ciągnęła dalej Charlie. – Nie zasługuje na to, by stanąć na tej samej ulicy co ty. Cokolwiek ma w zanadrzu, ty jesteś Helen Grace, bohaterką. Nikt nie zdoła tego zniszczyć. Ja w ciebie wierzę, więc i ty powinnaś. Helen uniosła wzrok, wdzięczna za wsparcie. – A jeśli chodzi o Emilię Garanitę – dodała jeszcze policjantka – wkrótce dostanie za swoje. Tacy jak ona zawsze źle kończą. Charlie uśmiechnęła się, a Helen odpowiedziała tym samym. Chwilę później dwie kobiety rozstały się. Wracając na komisariat, Helen czuła się podniesiona na duchu i zadowolona, że usłyszała słowa wsparcia od osoby, którą kiedyś tak usilnie próbowała od siebie odsunąć. Kiedy dotarła do atrium, zdała sobie sprawę, że nie uruchomiła z powrotem telefonu od chwili, gdy rozeszły się wieści o prawdziwej tożsamości Roberta. Włączyła urządzenie i od razu otrzymała długą listę wiadomości głosowych oraz SMS-a od samego siostrzeńca. Liczył sobie tylko dwa słowa: „Pierdol się”.



099/121 Było już późno, kiedy Charlie dotarła do domu. Wybiła już jedenasta wieczorem, a w jej mieszkaniu panowała cisza. Nic nie wskazywało… – Cześć. Charlie aż podskoczyła na dźwięk głosu Steve’a. Odwróciła się i zobaczyła swojego chłopaka siedzącego w ciemnym pokoju. Przeszła na drugą stronę pomieszczenia i włączyła światło. Steve zmrużył powieki, oślepiony. – Czekam na ciebie od kilku godzin; najwyraźniej musiałaś zostać dłużej. Powiedział to neutralnym tonem, bez śladu goryczy, jakiej spodziewała się Charlie. Mimo to zaniepokoiła się powagą w jego głosie. – Gdzie się podziewałeś? – zapytała. Miała wrażenie, że zaraz zostanie powiedziane coś bardzo ważnego – złego? – a mimo to czuła ogromną ulgę, że jej chłopak wrócił do domu. – Byłem u Richarda. Swojego najlepszego przyjaciela. Charlie dzwoniła do niego, gdy szukała Steve’a, a on skłamał. Nawet jej to nie zdziwiło. – Dużo myślałem. I podjąłem pewną decyzję – ciągnął dalej Steve. Charlie napięła się, ale nie powiedziała nawet słowa. – Chcę mieć dziecko. – Teraz była jego kolej na rozdrażnienie. – Niczego tak w życiu nie pragnę, jak dziecka z tobą. Nie możemy się jednak na nie zdecydować, jeśli nadal będziesz tak pracować, każdego dnia podejmując ryzyko. Nie mogę znowu przez to przechodzić. Rozumiesz? Charlie kiwnęła głową. – Proszę cię, żebyś odeszła. W ten sposób będziemy mogli żyć tak, jak zawsze chcieliśmy. A jeśli nie możesz tego zrobić… nie wydaje mi się, żebym mógł z tobą być. Zbierał się do tego ultimatum osiemnaście miesięcy i wreszcie je usłyszała. Taką otrzymali spuściznę po Marianne.



100/121 Minęła już północ i w centrum operacyjnym nie było żywej duszy. Funkcjonariusze niepracujący nad śledzeniem tropów spali smacznie w swoich łóżkach, zdając sobie sprawę, że jutro czeka ich kolejny ciężki dzień. Helen zebrała akta sprawy i szukała jakiegoś miejsca, w którym mogłaby je rozłożyć. Nie powinna zabierać ich z komisariatu, jednak wolała przyjrzeć im się w domu, na świeżo. Po raz kolejny przeklinała się w duchu za to, że tak łatwo dała się zaprowadzić w ślepą uliczkę. Stuk. Stuk. Stuk. Ktoś maszerował pustym korytarzem. Nadinspektor Ceri Harwood. Helen natychmiast cała się spięła. Nie widziała ani nie słyszała swojej przełożonej przez jakiś czas i nagle jej obecność ją zaniepokoiła. – Czyżby praca do późna? – zapytała Harwood. – Właśnie kończę. Pani nadinspektor również? – Tak, ale właściwie nie po to tak długo zostałam. Chciałam porozmawiać z tobą sam na sam, a wygląda na to, że środek nocy to idealna pora, żeby cię tu znaleźć. Niedbale rzucony przytyk. Helen miała paskudne przeczucie, że właśnie wpadła w zasadzkę. – Nie chciałam tego robić w obecności całego zespołu. Takie sprawy trzeba załatwiać… subtelnie. – Czyli? – odparła Helen. – Odsuwam cię od śledztwa. Wreszcie powiedziane otwarcie. – Na jakiej podstawie? – Na takiej podstawie, że pokpiłaś sprawę, Helen. Nie mamy podejrzanej, nie dokonaliśmy żadnego aresztowania, ale za to pochowaliśmy już pięciu ludzi. A do tego inspektor jest tak zajęta ochroną swojego niepokornego siostrzeńca, że nie dopilnowała własnego zastępcy, który pieprzył się z głównym świadkiem. – Uważam, że to niesprawiedliwe. Popełniliśmy pewne błędy, jednak teraz jesteśmy bliżej odnalezienia Angel niż kiedykolwiek. Wchodzimy w ostatni etap i z całym szacunkiem, ale sugerowa… – Nie udawaj, że darzysz mnie choćby krztyną szacunku, Helen. Wiem, co sobie myślisz, i gdybyś choć trochę próbowała ukryć swoją… pogardę, może nie doszłoby do tego. Niestety prawda jest taka, że przynosisz pecha. Rozsiewasz zarazę; straciłam już zaufanie do twoich

umiejętności przywódczych. Dlatego musiałam zgłosić się do komisarza. – Kto przejmuje prowadzenie śledztwa? – Ja. Helen uśmiechnęła się gorzko. – Czyli kiedy wreszcie jesteśmy bliscy rozwiązania sprawy, ty wskakujesz na moje miejsce? Tak to działa? Właśnie w ten sposób wspięłaś się tak wysoko, nie robiąc właściwie nic? – Uważaj, co mówisz, Helen. – Jesteś złodziejem sukcesu. Pasożytem. – Nazywaj mnie, jak chcesz, ale ty odchodzisz, a ja przejmuję sprawę. Harwood zamilkła, przez chwilę rozkoszując się swoim triumfem. – Sama zajmę się prasą. – W to nie wątpię. – A zespół dowie się o wszystkim jutro z samego rana. Może posprzątasz tutaj i weźmiesz tydzień wolnego? Po twoim powrocie znajdziemy ci jakieś zajęcie. Może dokończysz sprawę morderstwa Alexii Louszko? – Nie licz na to, że jeszcze mnie tu zobaczysz. – To wyłącznie twoja decyzja, Helen. Powiedziała już to, co miała do powiedzenia, więc rzuciła „dobranoc” przez ramię i wyszła. Helen patrzyła na plecy przełożonej, czując, jak buzują w niej emocje. Zdała sobie sprawę, że jej kariera właśnie legła w gruzach i nic nie mogła już na to poradzić.



101/121 Nie chciała na niego spojrzeć. Ile by nie błagał, nie chciała na niego patrzeć. Wbijała wzrok w okno, a kiedy Tony przeszedł na drugą stronę łóżka i pojawił się w zasięgu wzroku, spojrzała w przeciwnym kierunku. Przez cały czas łzy ciekły jej po policzkach. On również płakał. Zaczął szlochać jeszcze zanim zakończył swoje przyznanie się do winy. Ogromne poczucie wstydu sprawiło, że w czasie spowiedzi głos mu się łamał i drżał. Na początku w oczach Nicoli widział niepokój – obawiała się zapewne, że ktoś z rodziny umarł albo mąż stracił pracę – ale powoli jej wzrok stawał się bardziej surowy, gdy prawdziwa natura jego zbrodni ujrzała światło dzienne. Dlatego w tym niewielkim pomieszczeniu dzieliła ich przestrzeń tak ogromna, jak nigdy dotąd w ich małżeństwie. Co mógł jej powiedzieć? W jaki sposób mógł to naprawić? Szukał w ramionach innej kobiety czegoś, czego jego żona nigdy nie będzie mogła mu dać. – Wiem, że pewnie mnie nienawidzisz i jeśli chcesz, żebym odszedł, nie będę próbował cię przekonać. Tylko że ja naprawdę chcę zostać. Odszedłem ze służby, żeby móc naprawić krzywdę, którą wyrządziłem. Chcę zmienić nasze życie i zostać mężem, na którego zasługujesz. Nicola w dalszym ciągu uparcie wpatrywała się w otwarte drzwi. – Chcę, żeby było jak wcześniej. Jak w czasie naszych pierwszych dni, kiedy nie mogliśmy się rozstać nawet na chwilę. Popełniłem… popełniłem ogromny błąd i chociaż nigdy ci tego nie wynagrodzę… chciałbym, żeby ten błąd stał się dla mnie i dla nas nowym początkiem. Tony zwiesił głowę, raz jeszcze przerażony wizją, że Nicola zrezygnuje z ich małżeństwa i wyrzuci go na ulicę. Dlaczego był tak głupi? Tak samolubny? Nicola w dalszym ciągu nie reagowała. Normalnie w trakcie rozmowy mrugała raz na „tak” i dwa razy na „nie”, ale teraz nie doczekał się żadnej odpowiedzi. Policzki miała zupełnie mokre, więc Tony sięgnął po chusteczkę, żeby je wytrzeć. Nicola zamknęła oczy i nie chciała patrzeć na niego, gdy dotykał jej twarzy. – Może już nigdy mnie nie zechcesz, jednak i tak chciałbym spróbować to naprawić. Naprawdę tego pragnę. Nie zamierzam cię do niczego zmuszać i jeśli zdecydujesz, że mam teraz odejść i zawołać twoją matkę, by opowiedzieć jej o wszystkim, zrobię to. Jeśli jednak mnie kochasz, pozwól mi naprawić nasze małżeństwo. Nigdy więcej nie będziemy spędzać oddzielnie nocy i zaczniemy spędzać ze sobą więcej czasu. Żadnych opiekunek, żadnych

obcych. Tylko ty i ja… i Charles Dickens. Podszedł do głowy łóżka i po raz pierwszy tego dnia Nicola nie odwróciła wzroku. – Wszystko zależy do ciebie, kochanie. Jestem w twoich rękach. Dasz mi szansę? Cisza w pomieszczeniu była obezwładniająca – Tony słyszał bicie własnego serca. Czuł się, jakby miał zaraz wybuchnąć, ale wtedy wreszcie powieki Nicoli się poruszyły. Opadły raz i już się nie podniosły.



102/121 Centrum Doradztwa dla Studentów znajdowało się w zaniedbanej części Highfield Road w Portswood. Stało blisko campusu Uniwersytetu w Southampton, jednak służyło również studentom z Uniwersytetu Solent i Narodowego Centrum Oceanografii – jeśli tylko chciało im się jechać tak daleko na północ. Sanderson stała teraz przed wejściem, przestępując z nogi na nogę w oczekiwaniu na Jackie Greene. Studenci to nocne marki i doradcy często muszą pracować do późna; mimo to Greene zirytowała policjantkę swoim spóźnialstwem. To w końcu dorosła kobieta, do tego szefowa centrum i najbardziej doświadczona pracownica, więc chyba potrafi stawić się na czas, gdy poprosi ją o to policja? Kiedy pulchna panna Greene wreszcie pojawiła się przed budynkiem, powód jej spóźnienia stał się jasny. Kobieta naprawdę nie lubiła policji. Czy to ze względu na lewicowe poglądy (na jej komputerze Sanderson zobaczyła naklejki NUS i Greenpeace), czy na solidarność ze studentami, którzy jej zdaniem zostali źle potraktowani podczas ostatnich demonstracji przeciwko cięciom budżetu uczelni? Pewne było tylko to, że niechętnie podchodziła do współpracy. Jednak Sanderson nie miała nic przeciwko. Była w kiepskim humorze i z chęcią podjęła wyzwanie. – Skupiamy się na studentkach, które pracują bądź pracowały w seksbiznesie. Podejrzewamy, że nadużywa alkoholu i bierze narkotyki, może też być agresywna. Oprócz tego prawdopodobnie niedawno urodziła dziecko. – To dużo różnych „może” i „prawdopodobnie” – odparła nieżyczliwie Greene. – Rozmawiała pani z miejscowymi położnymi? – Oczywiście, lecz wasza organizacja zajmuje się wszystkimi studentami w mieście i dlatego właśnie pani może nam najbardziej pomóc – stwierdziła Sanderson, nie pozwalając Greene na odesłanie jej gdzie indziej. – Dlaczego uważa pani, że to studentka? – Nie mamy co do tego pewności, ale to młoda, inteligentna i bardzo dobrze zaznajomiona z komputerami dziewczyna. Nie mamy do czynienia z głupiutkim dzieciakiem, który nie skończył szkoły. Szukamy kogoś, kto miał albo ma sobą wiele do zaoferowania, niestety spotkał go paskudny los. Jeśli pod jej opieką znajdowało się lub wciąż znajduje się dziecko, musimy ją jak najszybciej odnaleźć. Dysponujemy już portretem pamięciowym i chciałabym, żeby pani na niego spojrzała i sprawdziła, czy kogoś pani nie przypomina. Jackie Greene sięgnęła po wydruk. – Może mieć siniaki albo rany na twarzy po ostatniej walce. Jeśli ktoś pasujący do rysopisu

zgłosił się do pani… – Nie rozpoznaję jej. – Proszę spojrzeć jeszcze raz. – Po co? Już raz powiedziałam, że jej nie rozpoznaję. Jeśli wątpi pani w moje słowo… – Nie jestem pewna, czy zdaje sobie pani sprawę z powagi sytuacji. Zginęło już pięć osób i zginą kolejne, o ile nie złapiemy tej kobiety. Dlatego proszę się zastanowić. Czy zgłaszała się do państwa studentka parająca się prostytucją, która pasuje do tego opisu? – Boże, pani naprawdę nie ma o niczym pojęcia, prawda? – odparła Greene, kręcąc głową. – Słucham? – Całe tuziny dziewczyn pasujących do tego opisu dzwoni do nas co tydzień. Zdaje sobie pani sprawę, ile teraz kosztuje zdobycie dyplomu? Zapewne nie. Sanderson puściła tę uwagę mimo uszu. – Proszę mówić dalej. – Nie podam żadnych nazwisk. Wszystkie sesje są całkowicie poufne, powinna pani o tym wiedzieć. – A pani powinna wiedzieć, że w wyjątkowych sytuacjach, a ta się zdecydowanie kwalifikuje, mogę zdobyć nakaz sądowy i będą państwo zmuszeni pokazać nam swoje akta. A wtedy moglibyśmy godzinami rozczytywać się we wszelkich szczegółach na temat każdego studenta, który kiedykolwiek się z wami skontaktował. – Może mi pani grozić, ile sobie pani zechce. I tak nie podam nazwisk. – Zapytam jeszcze raz. Czy ktoś pasujący do opisu kontaktował się z centrum? – Pani jest głucha, czy co? Zgłosiła się do nas cała masa takich dziewczyn. Brakuje im pieniędzy, idą pracować na ulicy, nie mogą sobie z tym poradzić, ale wtedy jest już za późno. Dlatego piją i ćpają, a wiele cierpi z powodu przemocy, gwałtów i obaw przed niechcianą ciążą. Niektóre z nich studiują sześć, a nawet siedem lat, tatuś i mamusia nie mogą zapłacić, a rząd nie zamierza im pomóc, więc co mają robić? Sanderson poczuła dreszcze, gdy w głowie zaświtała jej pewna myśl. – Wróćmy do jednej kwestii. Zgodziłaby się pani, że dziewczyny na dłużej trwających kierunkach częściej decydują się na prostytucję? – Oczywiście. To logiczne, nieprawdaż? Całe studia kosztują fortunę, a dziwka zarabia więcej niż barmanka, więc… – A które kierunki trwają najdłużej? – Weterynaria, niektóre inżynierskie, głównie jednak kierunki medyczne. – A czy w ostatnim czasie kontaktowała się z wami studentka medycyny, która pasuje do opisu? – Więcej niż jedna, jednak, jak już wspomniałam, nie podam żadnych nazwisk. Jackie Greene siedziała na swoim fotelu ze złożonymi rękami i patrzyła na Sanderson wyzywająco. Policjantka oczywiście mogłaby się zgłosić do sądu po nakaz, ale właśnie wpadła na inny pomysł zdobycia potrzebnych informacji. Wyszła z centrum i ruszyła w stronę głównego

budynku administracji uniwersytetu. Chciała jak najszybciej sprawdzić, co trzeba. W końcu która młoda dziewczyna sprawniej wytnie serce niż była studentka medycyny?



103/121 Powinna była odejść już kilka godzin temu, ale jakoś nie mogła się na to zdobyć. Prawie wybiła dziewiąta rano i niedługo w centrum operacyjnym zaczną się zbierać funkcjonariusze, a Harwood z pewnością poczeka, żeby ogłosić zmiany w obecności wszystkich. Doskonale potrafiła odpowiednio wyczuć czas, by osiągnąć jak najlepszy efekt. Najpierw każe któremuś ze zdumionych policjantów podsumować najnowsze ustalenia w sprawie, a potem przydzieli zadania. Wszystko to oznaczało, że Helen ma godzinę, maksymalnie dwie, zanim zostanie odsunięta na dobre. Wyniosła akta śledztwa z centrum operacyjnego i zaszyła się w wilgotnym pokoju przesłuchań, którego zazwyczaj unikano. Przez całą noc przeglądała bogatą dokumentację zebraną w grubych teczkach, próbując przekopać się przez ogrom szczegółów i znaleźć znaczące powiązania. Poczynając od najnowszego, najbardziej paskudnego morderstwa, systematycznie przebijała się do tych wcześniejszych, łowiąc zbiegi okoliczności, korelacje i podobieństwa, szukając wskazówek, które mogłyby jej pomóc ustalić motywy Angel i przewidzieć jej następny krok. Czy ofiary miały coś wspólnego ze społecznością studentów? Czy korzystały z agencji towarzyskiej oferującej „lepsze” dziewczyny? Co sprowokowało morderczynię? Na kogo się wściekła? Pytania, pytania, pytania. Kiedy wstało słońce, a Helen wciąż nie zrobiła żadnych postępów, postanowiła wrócić do podstaw. Kim była Angel i co wydarzyło się tu przed serią zabójstw? Jaka iskra rozpaliła ten ogień? Otworzyła akta Alana Matthewsa i po raz setny przeczytała wszystkie detale. Była już tak zmęczona, że literki tańczyły jej przed oczami. Wlała w siebie kolejną filiżankę kawy i przeszła do zdjęć z miejsca zbrodni. Widziała je już wielokrotnie, ale mimo to otwarty i wystawiony na pokaz tułów wciąż wywoływał w niej mdłości. Na pokaz. Wyrażenie to odbiło się echem w jej głowie, gdy patrzyła na ciało Alana Matthewsa. Nagle jej wzrok padł na worek, który założono mu przed śmiercią. Helen zawsze uważała, że Angel po prostu chciała ukryć swoją tożsamość przed ofiarą, na wypadek gdyby poszło coś nie tak i mężczyzna uciekł. A jeśli tak naprawdę służył czemuś innemu? Przy pozostałych zabójstwach nie śpieszyła się – krzyczała na swoje ofiary i rozcinała ich ciała pewną ręką, czerpiąc z tego przyjemność. Torakotomia przeprowadzona na tym mężczyźnie była bardziej szarpana, brutalna. Czy to z powodu niedostatku umiejętności, czy chodziło o coś

innego? Może o nerwy? Helen zerknęła na zegarek. Minęło już wpół do dziesiątej, jej czas prawie się skończył. A jednak poczuła, że wpadła na trop, że elementy układanki zaczęły wskakiwać na swoje miejsce. Nie mogła teraz przerwać; musiała mieć nadzieję, że nikt jej nie odnajdzie. Telefon zaczął wibrować, ale zignorowała to. Nie było czasu na rozpraszanie uwagi. Worek. Skup się na worku. To jedyna rzecz, która wyróżniała pierwsze morderstwo. Angel mogła chcieć ukryć swoją tożsamość na wypadek ucieczki ofiary, lecz równie dobrze mogła zrobić to, ponieważ… nie chciała patrzeć mężczyźnie w oczy, kiedy dokonywała zabójstwa. Bała się go? Bała się, że nie starczy jej zimnej krwi? Znała Alana? Worek nie został założony po to, by udusić ofiarę; pozostałym nie zakryto twarzy. Co wyróżniało więc pierwszego mężczyznę? Miał nad Angel jakąś władzę? Dlaczego Alan Matthews był wyjątkowy? To hipokryta i dewiant, który udawał świętoszka i lubi pastwić się nad swoją rodziną… Echo wspomnienia. Coś przywoływało Helen. Nagle rzuciła dokumenty na bok i spojrzała na raport z obserwacji Matthewsów, spisany przez Fortune’a i jego zespół. Znalazło się w nim mnóstwo trywialnych szczegółów, które mogłyby pomóc, jednak Helen je zignorowała i zamiast tego przyjrzała się zdjęciom z pogrzebu. Sama brała w nim udział, na Boga – czy to możliwe, żeby odpowiedź przez cały ten czas znajdowała się tuż pod jej nosem? Fotografie karawany odjeżdżającej spod domu, żałobników i rodziny wychodzącej z kościoła. Wszystkie nasuwały jedno pytanie. Na zdjęciach widać Eileen, wspartą o starszą córkę, Carrie. Zaraz obok bliźniaki w eleganckich ciemnych garniturach. A gdzie Ella? Za życia Alan Matthews udawał dumnego ojca czwórki dzieci, głowę zżytej, zdyscyplinowanej i pobożnej rodziny. Gdzie zatem podziała się jego młodsza córka? Dlaczego nie pojawiła się na pogrzebie? Co więcej, dlaczego nikt z Matthewsów nie wspomniał o niej ani w czasie przesłuchania, ani w przemówieniach podczas ceremonii? Dlaczego Ella została wymazana z portretu rodziny? Kiedy ta myśl zaświtała jej w głowie, kolejna natychmiast podążyła jej śladem. Serce. Pozostałe serca zostały chyba wysłane do miejsc, w których pracowały ofiary, ale w przypadku Alana Matthewsa tak się nie stało. Jego organ trafił do rodzinnego domu. To musiało mieć znaczenie. Telefon Helen znowu zaczął wibrować. Już miała odrzucić połączenie, spodziewając się zirytowanej Harwood. Jednak wystarczył rzut oka na wyświetlacz i wybrała zieloną słuchawkę. – Grace, słucham? – Cześć, szefowo, to ja – powiedziała Sanderson. – Jestem właśnie w biurze do spraw rekrutacji uniwersytetu i chyba mam coś dla ciebie. Właśnie przeglądam listę studentów, którzy odpadli w zeszłym roku, i skupiałam się głównie na studentkach medycyny. Pojawiło się znane nam nazwisko. – Ella Matthews? – Ella Matthews – potwierdziła Sanderson, zdziwiona domyślnością Helen. – Przez pierwszy

rok świetnie sobie radziła, niestety potem nagle zaczęła oddawać prace po terminie, przychodzić na zajęcia pijana albo naćpana, odnosić się agresywnie do pozostałych studentów. Pracownicy biura opieki społecznej podejrzewali, że pracowała na ulicy, bo nie mogła liczyć na wsparcie rodziców. Dziewczyna zupełnie sobie nie radziła, a pół roku temu całkiem zniknęła. – Świetna robota, nie przerywaj. Znajdź jej przyjaciół, wykładowców, kogoś, kto mógłby udzielić nam dodatkowych informacji na temat jej ulubionych miejsc: gdzie czuła się bezpieczna, gdzie kupowała narkotyki, cokolwiek. To nasza główna podejrzana, więc nie przeocz żadnego śladu. Sanderson rozłączyła się. Helen wiedziała, że nie ma żadnego prawa jej rozkazywać, jednak wreszcie mieli sensowny trop; nie zamierzała pozwolić Harwood tego spieprzyć. Czuła, że to śledztwo należało do niej i nie była jeszcze gotowa, by oddać je komuś innemu. Wrzuciła dokumenty do torebki i wyszła szybko z pomieszczenia. Miała mało czasu, ale wiedziała, kto może wyjawić jej prawdę. I zamierzała go właśnie teraz odwiedzić.



104/121 Minęła już dziesiąta. Każde z nich od dawna powinno być w pracy, lecz zamiast tego leżeli szczęśliwi w błogim seksualnym spełnieniu, nie poruszając żadnym mięśniem. Po wszystkich emocjach ostatnich kilku godzin miło było tylko leżeć i nic nie mówić. Kiedy Steve wygłosił swoje ultimatum, Charlie początkowo chciała odpowiedzieć atakiem. Nienawidziła, gdy ktoś zmuszał ją do wybierania między byciem matką a byciem policjantką. Nawet wygłaszając swoje oskarżenia o łamanie danego jej słowa, zdawała sobie sprawę, że jest z góry skazana na porażkę. Jeśli naprawdę musiała wybierać między pracą a nim, Steve wygrywał w przedbiegach. Charlie uwielbiała pracę w policji. Zawsze chciała zostać policjantką i zapłaciła wysoką cenę za swoje ambicje. Jednak nie potrafiła wyobrazić sobie życia bez Steve’a, a on miał rację. W ich życiu powstała dziura, która przybrała kształt nienarodzonego dziecka, straconego w trakcie porwania. Krążyli wokół tego tematu przez długie godziny, ale wreszcie Charlie obiecała odejść z pracy. Wtedy Steve się rozpłakał. Jego dziewczyna chwilę potem również. Nie minęło wiele czasu, kiedy wylądowali w łóżku, gdzie kochali się z pasją i oddaniem, które zaskoczyło ich oboje. Porzucili środki antykoncepcyjne, bez słów potwierdzając, że nastąpiły nieodwracalne zmiany. Tak miło było leżeć z nim w łóżku. Charlie wyłączyła telefon i odrzuciła myśli o Helen i reszcie zespołu; z pewnością zastanawiali się, gdzie się podziewa. Zadzwoni do Grace później i wyjaśni wszystko. Poczuła wyrzuty sumienia, więcej nawet, jednak zignorowała je. Podjęła już decyzję.



105/121 Helen była pewna, że Eileen Matthews zatrzaśnie jej drzwi przed nosem, jednak choć raz los jej sprzyjał. Gościa przyszedł powitać jeden z bliźniaków, a widząc legitymację, od razu wpuścił policjantkę do środka. Kiedy chłopiec pobiegł na górę zawołać matkę, Helen przeszła do salonu. Wszystko, co tam zobaczyła, tylko potwierdziło jej przypuszczenia. Eileen Matthews wmaszerowała do pokoju. Wyraźnie miała już przygotowaną przemowę, ale inspektor Grace nie zamierzała wysłuchiwać kazania. – Gdzie jest Ella? – warknęła, wskazując na ramki ze zdjęciami wiszące na ścianach pomieszczenia. – Słucham? – zdziwiła się Eileen. – Widzę dużo zdjęć twoich i Alana. Mnóstwo zdjęć bliźniaków. Także Carrie na bierzmowaniu, ślubie i z pierwszym dzieckiem. Za to nigdzie nie ma Elli. Ty i twój mąż bardzo ceniliście sobie rodzinę. Dlatego zapytam raz jeszcze: gdzie się podziała Ella? Eileen wyglądała, jakby właśnie dostała w twarz. Przez chwilę nie mogła nic z siebie wykrztusić, oddech miała płytki i szarpany. Helen wydawało się, że zaraz będzie musiała ją cucić, jednak wreszcie usłyszała: – Nie żyje. – Kiedy umarła? – rzuciła inspektor Grace, nie dowierzając. Kolejna chwila ciszy, a potem Eileen doprecyzowała: – Umarła w naszych oczach. Helen pokręciła głową pod wpływem frustracji, jaką napełniała ją ta głupia, zakłamana kobieta. – Dlaczego? – Nie muszę odpowiadać na te py… – Musisz i jeśli nie zaczniesz mówić, wyprowadzę cię z domu w kajdankach. Na oczach chłopców, na oczach sąsiadów… – Dlaczego nam to robisz? Dlaczego wszystko… – Ponieważ uważam, że to Ella zabiła twojego męża. Eileen zamrugała dwa razy, a potem powoli opadła na kanapę. W tamtej chwili Helen zrozumiała, że nawet jeśli Eileen jeszcze coś przed nimi ukrywała, nigdy nie przyszło jej do głowy, że córka mogła mieć coś wspólnego ze śmiercią Alana. – Ja nie… czy ona w ogóle jest w Southampton? – zapytała w końcu.

– Uważamy, że mieszka w Portswood. Kobieta pokiwała głową, chociaż trudno było powiedzieć, ile z tego rozumie. Zapadła długa chwila ciszy, nagle i nie w porę przerwana sygnałem telefonu Helen. Odrzuciła połączenie, a potem całkiem wyłączyła komórkę i usiadła na kanapie obok Eileen. – Powiedz mi, co się wydarzyło. Nie uzyskała odpowiedzi od wciąż pogrążonej w głębokim szoku kobiety. – Choć nie wrócimy Alanowi życia, możemy zapobiec kolejnym zabójstwom. Ty możesz im zapobiec, Eileen, jeśli tylko wszystko mi wyjaśnisz. – Zawsze była… diabelskim nasieniem. Helen wzdrygnęła się, słysząc to określenie, lecz nic nie powiedziała. – Jako mała dziewczynka była urocza, ale zmieniła się jako nastolatka. Nie chciała nas słuchać. Ani mnie, ani swojego ojca. Była buntownicza, zepsuta i agresywna. – Agresywna w stosunku do kogo? – Do swojej siostry, swoich braci i dzieci mniejszych od niej samej. – I co robiliście w związku z tym? Cisza. – Co się z nią działo po tych incydentach? – naciskała Helen. – Była uczona dyscypliny. – Przez kogo? – Przez Alana, oczywiście – odparła, jakby pytanie ją zdziwiło. – Dlaczego nie przez ciebie? – Ponieważ on jest moim mężem. Głową rodziny. Ja mu służę pomocą, wspieram go najlepiej, jak tylko potrafię, jednak do niego należy karcenie nas, jeśli postępujemy niegodnie. – „Nas”? Ciebie też dyscyplinował? – Oczywiście. – Oczywiście? – Tak, oczywiście – odparła twardo Eileen. – Nowoczesny świat krzywo patrzy na bicie, ale razem z pozostałymi członkami naszego zboru zawsze wierzyliśmy, że kara cielesna jest niezbędna, żeby się nauczyć… – I właśnie tak dyscyplinował Ellę? Solidnym laniem? – Na początku. Niestety ona niczego nie rozumiała. Jako nastolatka wdawała się w bójki, chodziła z chłopakami, piła… – I co się wtedy z nią stało? – Wtedy Alan dyscyplinował ją bardziej stanowczo. – To znaczy? – To znaczy, że ją bił. Z moim błogosławieństwem. A jeśli nadal odmawiała posłuszeństwa, Alan zabierał ją do piwnicy. – I co tam się działo? – Dbał o to, by otrzymała odpowiednią karę.

Helen nie mogła uwierzyć w to, co słyszy. – Może sobie pani kręcić głową – wybuchnęła nagle Eileen – ale mamy trójkę zdrowych, posłusznych dzieci, które odróżniają dobro od zła dzięki swojemu wychowaniu. Nauczyliśmy je szanować swojego ojca i poprzez to… – Czy Alan lubił karać dzieci? – Nigdy nie unikał swoich obowiązków. – Odpowiedz na pytanie, do cholery. Eileen zawahała się, zaskoczona gwałtownością Helen. – Czy twój mąż lubił karać swoje dzieci? – Nigdy nie narzekał, że musi to robić. – A ciebie też lubił bić? – Nie wiem. Nie chodziło w tym o przyjemność… – Zdarzyło mu się przesadzić? Karząc ciebie? – Ja… nie… – Czy był taki moment, w którym poprosiłaś go, żeby przestał, a on tego nie zrobił? Eileen zwiesiła głowę i nic już nie powiedziała. – Pokaż mi piwnicę. Kobieta z początku się ociągała, jednak nie miała już siły walczyć, więc po kilku minutach razem z policjantką stanęły w lodowatym pomieszczeniu. Było tu pusto i ciemno, a między czterema surowymi ścianami z cegieł stało krzesło i zamknięta plastikowa skrzynka w kącie. Helen zadrżała, ale nie z powodu zimna. – Do czego służy krzesło? Eileen zawahała się, a potem odparła: – Alan krępował na nim Ellę, żeby się nie ruszała. – Jak? – Kajdankami zapinanymi na kostkach i nadgarstkach. Potem wyciągał bicz albo łańcuch ze skrzynki. – Urządzał jej lanie, żeby zmądrzała? – Czasami. – Czasami? – Musisz zrozumieć, jaka ona była. Nie chciała go słuchać. Dlatego czasami musiał korzystać też z innych metod. – Jakich? Eileen zastanowiła się przez chwilę. – To zależało od tego, co zrobiła. Jeśli bluźniła, kazał jej jeść ekskrementy. Jeśli coś ukradła, napełniał jej usta monetami i kazał je połknąć. Jeśli chadzała z chłopakami… bił ją między nogami, żeby więcej tego nie robiła… – Torturował ją? – warknęła Helen. – Dyscyplinował ją – poprawiła Eileen. – Nie rozumiesz, ona była dzika. Nieposłuszna.

– Przeżyła traumę, którą zaserwował jej zwyrodniały ojciec. Dlaczego nie interweniowałaś, na Boga? Kobieta nie mogła już patrzeć Helen w oczy. Choć wcześniej tak silnie broniła swoich racji, bez męża niczego nie była już pewna. Helen kontynuowała rozmowę bardziej pojednawczym tonem: – Dlaczego tylko ją tak karcił? – Bo pozostali słuchali jego poleceń. – Ile lat miała Carrie, kiedy wzięła ślub? – Szesnaście. Skończyła szkołę i wyszła za porządnego mężczyznę. – Ze zboru? Eileen znowu kiwnęła głową. – Ile lat miał jej mąż w dniu ślubu? – Czterdzieści dwa. Kobieta wreszcie uniosła wzrok, szukając na twarzy policjantki oznak dezaprobaty. – Młode dziewczyny potrzebują dyscypliny… – Już wspominałaś – przerwała jej twardo Helen. Zapadła cisza. To pomieszczenie swego czasu napełniało się cierpieniem, jadem, nienawiścią i brutalnością. Jak bezsilna musiała się czuć młoda dziewczyna zostawiona tu sam na sam z ojcem sadystą, który zadawał jej ból fizyczny i psychiczny? Helen przywodziło to na myśl jej własne dzieciństwo, tak długo pogrzebane w odmętach pamięci. Szybko skupiła się na czymś innym. Bliźniaki zaczynały się niepokoić i wołać matkę. Eileen odwróciła się do wyjścia, ale Grace złapała ją za rękę i zatrzymała w pół kroku. – Dlaczego odeszła? – Ponieważ się zagubiła. – Bo nie chciała rzucić szkoły i wyjść za mąż za kogoś w wieku jej ojca? Eileen wzruszyła ramionami, niemile dotknięta obecnością i wyrzutami policjantki. – Chciała studiować, prawda? Chciała zostać lekarką. Tak wiele wycierpiała, a mimo to wciąż pragnęła pomagać ludziom… – To wszystko wina szkoły. Wbijają tam dziewczynkom złe rzeczy do głowy. Wiedzieliśmy, że to się źle skończy i mieliśmy rację. – Co masz na myśli? – Porzuciła nas. Nie posłuchała ojca i stwierdziła, że sama znajdzie sposób, by zdobyć pieniądze na „studia”. Wszyscy wiedzieliśmy, co to tak naprawdę oznacza. W głosie Eileen dało się teraz usłyszeć złośliwą satysfakcję. – Co się z nią stało? – Została prostytutką. Brała pieniądze od obcych mężczyzn, którzy… – Skąd to wiesz? – Sama nam powiedziała. Kiedy przyszła tutaj, spodziewając się bękarta.

Helen wypuściła głośno powietrze, gdy przed jej oczami zaczął malować się pełny obraz tragedii dziewczyny. – Czyje było to dziecko? – Nie wiedziała – odparła Eileen, lecz teraz nie było już śladu samozadowolenia w jej głosie. – Dlaczego? – Bo… bo wpadła w kłopoty. Paru mężczyzn zwabiło… zwabiło ją do swojego mieszkania. – I zgwałciło ją? Nagle kobieta zaniosła się płaczem i zwiesiła nisko głowę. Jej ramiona trzęsły się delikatnie. Mimo religijnej indoktrynacji w głębi duszy pozostała matką. – Eileen? – Tak. Ci… ci mężczyźni trzymali ją tam przez dwa dni. Helen zamknęła oczy. Najchętniej uciekłaby przed straszliwym losem Elli, ale obrazy same pojawiały się przed oczami jej wyobraźni. – Po wszystkim powiedzieli, że poderżną jej gardło, jeśli coś wygada – dodała Eileen łamiącym się głosem. – A ona przyszła do domu, kiedy odkryła, że jest w ciąży? Kobieta pokiwała głową. – I co się wtedy stało? – Alan kazał jej wyjść. Co innego miał zrobić? Uniosła błagalnie wzrok, jakby prosiła o zrozumienie. Helen miała ochotę na nią nakrzyczeć, lecz zdusiła gniew. – Kiedy to było? – Pół roku temu. – I po tym wszystkim została usunięta z rodziny? Kiwnięcie głową. – Wcześniej Alan mówił ludziom, że Ella pracuje za granicą… w organizacji charytatywnej pomagającej chorym. Po tym wszystkim zaczął opowiadać, że umarła. – A zdjęcia? – zapytała Helen w nadziei, że zdobędzie fotografię zabójczyni. Eileen zawahała się, a potem jeszcze raz spojrzała na policjantkę ze łzami w oczach. – Spalił wszystkie.



106/121 Helen pobiegła do swojego kawasaki, po drodze znowu włączając telefon. Siedem nagranych wiadomości. Wszystkie zapewne od Harwood, jednak nie miała teraz na to czasu. Wybrała numer Sanderson. Policjantka długo nie odbierała; wreszcie w słuchawce zabrzmiało: – Słucham? – Sanderson, możesz rozmawiać? Nastała chwila ciszy, a potem: – Cześć mamo. Daj mi sekundkę. Cwana dziewczyna. Helen musiała poczekać jeszcze chwilę, słysząc dźwięk zamykanych drzwi. – Nie powinnam w ogóle z tobą rozmawiać – stwierdziła Sanderson ściszonym głosem. – Harwood się wściekła i wszędzie cię szuka. – Wiem i głupio mi prosić cię o przysługę, ale… musisz znaleźć Carrie Matthews. Dowiedz się, co wie o poczynaniach siostry i sprawdź, czy uda ci się wydobyć od niej zdjęcie. Jeśli nie ma żadnego, próbuj szczęścia na uniwersytecie. Alan Matthews zniszczył wszystkie pamiątki po córce, kiedy ta pojawiła się w domu w ciąży po zbiorowym gwałcie. Ella Matthews to nasza zabójczyni. Jestem tego absolutnie pewna. Teraz priorytetem dla was będzie złapanie jej, zanim znowu zaatakuje. – Już się robi. Zadzwonię, gdy będę miała jakieś wieści. Wspinając się po schodach do mieszkania Jake’a, Helen czuła mieszankę paniki i ulgi. Ulgi, że go wreszcie zobaczy, lecz także niepokoju z powodu mroku, jaki w niej wzbierał. Chociaż miała w sobie dużo siły, bywały chwile, gdy sobie z nim nie radziła. Świat jest pełen zła i czasami zmuszał ją do powrotu do okresu, w którym służyła za worek treningowy, kiedy razem z siostrą dźwigały wszystkie grzechy ludzkości. Była teraz nerwowa, nie mogła poradzić sobie z rosnącą obawą, że w każdej chwili przeszłość może powrócić. Jake miał ochotę ją objąć, jednak nie pozwoliłaby mu na to. Przypięła się łańcuchem i kazała swojemu panu rozpocząć sesję. Wiedziała, że jest nieuprzejma i agresywna, ale naprawdę tego potrzebowała. – Teraz. Jake zawahał się.

– Proszę. Wreszcie się poddał. Sięgnął po średniej wielkości szpicrutę ze swojego arsenału, uniósł rękę i smagnął Helen mocno po nagich plecach. – Jeszcze raz. Znowu przygotował szpicrutę. Tym razem nie robił tego już tak niechętnie – czuł, jak z ciała Helen umyka niepokój. Uderzył ją ponownie, a potem jeszcze raz, gdy w jego ciele wzmagało się podniecenie, zgodnie z rytmem bicia. Jego poddana zaczęła jęczeć, domagając się więcej bólu. Jake podarował jej go… szybciej i szybciej. Wreszcie tempo smagnięć zwolniło, a Helen powoli się relaksowała; nie minęło wiele czasu, kiedy wszystko się uspokoiło. Cieszyła się tą chwilą ukojenia. Jej życie było najeżone przeciwnościami i wymykało się spod kontroli, jednak zawsze mogła przyjść tutaj. Jake był remedium na mrok, który ją otaczał. Nie kochała go, ale potrzebowała. Może to dopiero pierwszy krok. Miała szczęście. Znalazła kogoś. Elli się to nie udało. Stała się zabawką w rękach brutalnych mężczyzn, czerpiących przyjemność ze sprawowania władzy nad kobietami. Najpierw jej ojciec z upodobaniem do sadyzmu, przemocy i okrucieństwa. Potem grupa mężczyzn, którzy z radością więzili i torturowali bezradną młodą kobietę. Została z traumą i niechcianym dzieckiem. Samotna dziewczyna wychowująca niemowlę będące pamiątką po gwałcie. W jej myślach znienacka pojawił się Robert. A razem z nim, jak zawsze, Marianne.



107/121 To niesamowite, jaki spokój ogarnia człowieka, kiedy wie, że koniec jest już blisko. Odkąd Ella podjęła decyzję, zaczęła rozpierać ją radość. Śmiała się i śpiewała Amelii piosenki, zachowując się jak beztroskie dziecko. Wciąż czaił się w niej gniew, szukając okazji do ucieczki i przejęcia nad nią kontroli, ale tego ranka nie potrzebowała go. Kilka dni wcześniej ukradła ze sklepu kilka ładnych ubranek dla małej. Teraz cieszyła się, że to zrobiła. Chciała, żeby Amelia wyglądała ślicznie, gdy ją znajdą. Odkąd urodziła, sama i przestraszona w brudnym mieszkaniu, nie miała pojęcia, co powinna do niej czuć. Stała się symbolem ceny, jaką przyszło jej zapłacić za grzechy, prezentem od gwałcicieli, przypominającym jej nieustannie o okrucieństwie tego świata. Z początku miała ochotę udusić wrzeszczący gałganek. Już miała to zrobić, lecz… dziewczynka bardzo ją przypominała. Napastnicy mieli ciemną karnację, gęste i czarne owłosienie. Amelia miała blond czuprynkę i słodki, malutki nosek. Potem Ella uznała, że będzie ignorować dziecko, karząc je głodem za samą obecność. Jednak poczuła mleko płynące z piersi i wiedziała, że nie do niej należy decyzja. Dlatego nakarmiła niemowlę. Od czasu do czasu tylko muskała sutkiem usta dziecka, a potem odsuwała pierś, męcząc dziewczynkę niezaspokojonym głodem. Jednak po jakimś czasie wydało jej się to okrutne i głupie, dlatego z chęcią zaczęła ją karmić. Zauważyła, że dbanie o maleństwo sprawia jej przyjemność, a te krótkie chwile, gdy były ze sobą połączone, pozwalały jej zapomnieć o wszystkim innym, o przemocy, hipokryzji i gniewie. Pewnego dnia zdała sobie sprawę, że nie chce, by dziecko cierpiało, że pragnie je ochronić. Dlatego kiedy wychodziła na noc, dolewała do jej mleka syropu, po którym spała aż do powrotu mamy. Czuła ogromny smutek, ale musiała go jakoś zdusić. Podjęła decyzję; nie czas na wyrzuty sumienia. Tabletki czekały na nią w kuchni. Musiała już tylko rozrobić dziecku mleko… i gotowe. Nie było drogi odwrotu.



108/121 Dwie kobiety patrzyły na siebie i żadna nie zamierzała odpuścić. Charlie ogłosiła swoją decyzję i Harwood rozkręciła się na dobre, rugając dziewczynę za brak odpowiedzialności. Brooks właśnie rezygnowała ze służby ze skutkiem natychmiastowym. Nadinspektor, z naturalną łatwością ambitnych ludzi, po chwili namysłu wypluła z siebie potok słów. Nie zamierzała przyjąć rezygnacji Charlie. Da jej czas na powtórne rozważenie decyzji i wycofanie się z zamiaru popełnienia tak poważnego błędu, by mogła podążyć za swoim przeznaczeniem, jakim jest służba w policji. Charlie zastanawiała się, czy Harwood obiecała komisarzowi, że właśnie ona zastąpi Helen, żeby ich bardzo medialne śledztwo nie ucierpiało na nagłym odejściu Grace. – Charlie, potrzebujemy cię. Zespół cię potrzebuje – ciągnęła dalej Harwood – dlatego proszę, żebyś na razie o tym zapomniała. – Nie mogę. Obiecałam. – Rozumiem, jednak może mogłabym porozmawiać ze Steve’em? Wiem, że miał problem z Helen, ale to już przeszłość. – Dla mnie nie. I właśnie dlatego… – Rozumiem lojalność, naprawdę, ale najwyraźniej nie dostrzegasz szerszej perspektywy. Za chwilę podejmiemy się aresztowania zabójczyni i potrzebuję każdego funkcjonariusza. Dla dobra wszystkich. Dla dobra twojej kariery, pomyślała Charlie, lecz nie odezwała się. – Spodziewam się, że przynajmniej będziesz pracować do końca czasu wypowiedzenia. Wiesz, jak dział kadr reaguje, gdy ludzie łamią zapisy umowy. Zrób to dla mnie i pomóż nam zakończyć śledztwo. Charlie poddała się wkrótce po tych słowach. Prawda była taka, że faktycznie czuła się źle, porzucając Sanderson, McAndrew i resztę zespołu w tak kluczowym momencie. Niemniej jednak przedziwnie było zająć swoje miejsce w centrum operacyjnym. Bez Helen wszystko wyglądało zupełnie inaczej. Sanderson streściła Harwood wszystkie najnowsze ustalenia. Nadinspektor zajęła się przydzielaniem zadań, a Charlie odpłynęła myślami gdzieś indziej; doskonale znała protokoły, które zamierzała wykorzystać Harwood. Choć nie udało im się jeszcze wyśledzić Elli, teraz była to już tylko kwestia czasu – mieli zbyt wiele informacji na jej temat. Harwood przechodziła do konkluzji i gdy wyszczerzyła zęby, Charlie wróciła myślami do zebrania.

– Naszym priorytetem jest aresztowanie Elli Matthews najszybciej, jak to tylko możliwe – oznajmiła nadinspektor. – Dziewczyna popełniła wielokrotne morderstwo i zabije jeszcze nie raz, o ile jej nie powstrzymamy. Dlatego złożyłam podanie do sądu i otrzymałam pozwolenie na użycie wszelkich środków. Mobilizujemy funkcjonariuszy wsparcia taktycznego, którzy dołączą do akcji, gdy będzie to konieczne. Charlie spojrzała na pozostałych członków zespołu, którzy wydawali się zaskoczeni i skrępowani. Mimo to Harwood ciągnęła dalej: – Zostało nam jedno proste zadanie. Musimy złapać Ellę Matthews. Żywą lub martwą.



109/121 Zbliżyła się do budynku z wyjątkową ostrożnością i z zaskoczeniem – oraz niepokojem – przekonała się, że niepotrzebnie. Dziennikarze z jakiegoś powodu opuścili pobliże domu Roberta. Spokój wrócił do tego cichego zaułka, jednak nastrój panował żałobny – w deszczu skromne domki jednorodzinne wyglądały na samotne i opuszczone. Helen stanęła w bezruchu, żeby rozważyć następny krok, z każdą sekundą moknąc coraz bardziej. Bardzo chciała na własne oczy przekonać się, przez co przechodził Robert, i dlatego przyjechała na Cole Avenue, ale stało się jasne, że coś się wydarzyło. Coś sprawiło, że hieny porzuciły swoją ofiarę. Wciąż stała i rozmyślała, gdy drzwi frontowe otworzyły się. Kobieta w średnim wieku rozejrzała się, jakby spodziewając się ataku, a potem pośpieszyła w stronę małego, pięciodrzwiowego samochodu stojącego na ich podjeździe. Wstawiła do tyłu walizkę, a potem odwróciła się w stronę domu. Widząc stojącą w bezruchu piękną kobietę w skórzanym stroju, zamarła na moment. Najpierw spojrzała na nią podejrzliwym wzrokiem, potem na twarzy Moniki pojawiło się zrozumienie. Nagle i niespodziewanie pomaszerowała prosto do Helen. – Gdzie on jest? – rzuciła Grace. – Co zrobiłaś? – warknęła w odpowiedzi Monica głosem drżącym z wściekłości. – Gdzie on jest? Co się stało? – Odszedł. – Dokąd? Monica wzruszyła ramionami i odwróciła wzrok. Wyraźnie nie chciała, żeby Helen zobaczyła jej łzy. – Dokąd? Mimo wstydu ton Helen był pełen gniewu i niecierpliwości. Monica popatrzyła na nią surowo. – Musiał wymknąć się wczoraj w nocy. Rano znaleźliśmy jego list. Napisał… napisał, że zapewne nigdy już się nie zobaczymy. I że tak będzie le… Załamała się. Helen chciała ją pocieszyć, ale została odepchnięta. – Bądź przeklęta za to, co mu zrobiłaś. Pomaszerowała z powrotem do domu i zatrzasnęła za sobą drzwi. Helen stała w deszczu, nie ruszając się. Oczywiście kobieta miała rację. Helen chciała uratować Marianne. Chciała uratować Roberta. Jednak obojgu przyniosła nieszczęście.



110/121 Dłonie Carrie Matthews drżały, gdy podawała policjantce zdjęcie. Znajdowała się na nim Ella. Dziewczyna sama je sobie zrobiła i wysłała mailem siostrze jako pamiątkę i znak solidarności. Kiedy Sanderson pojawiła się w domu Carrie w Shirley, jej mąż, Paul, próbował przejąć kontrolę nad przesłuchaniem, zmuszając młodą żonę do grania roli tła. Paul był członkiem rady parafialnej zboru i jednym z założycieli Domowej Dyscypliny Chrześcijańskiej. Sanderson z ogromną przyjemnością kazała mu wyjść z pokoju, grożąc mu publicznym aresztowaniem, jeśli nie zastosuje się do polecenia. Wydawał się zszokowany – choć „zbulwersowany” byłoby chyba lepszym określeniem – ale ostatecznie zrobił to, o co go poprosiła. – Proszę, znajdźcie Ellę i pomóżcie jej – błagała Carrie, wyciągając zdjęcie ze skrytki w szafie i przekazując je policjantce. – Nie jest taka, jak wszyscy o niej myślą. – Wiem – odparła Sanderson. – Robimy wszystko, co w naszej mocy. Jednak nawet mówiąc te słowa, policjantka wiedziała, że istnieją niewielkie szanse, by wszystko dobrze się skończyło. Harwood zamierzała powstrzymać Ellę za wszelką cenę, a dziewczyna zapewne zbyt głęboko pogrążyła się w swoim gniewie, by bać się śmierci. Uspokoiła Carrie i wyszła, w progu informując młodą kobietę, że istnieją organizacje, które mogłyby jej pomóc, gdyby zaszła taka potrzeba. Ledwo zamknęła za sobą drzwi, odezwało się radio. Kobieta pasująca do rysopisu Elli przed chwilą została przyłapana na kradzieży w sklepie z artykułami dla dzieci. Udało jej się uciec przed ochroną i schować gdzieś na Fairview. Sanderson natychmiast wsiadła do samochodu i w ciągu paru sekund już przeciskała się przez ruch na sygnale. Wreszcie nadszedł ten moment. Wreszcie zbliżał się finał. A Sanderson nie zamierzała go przegapić.



111/121 Wślizgnęła się do pokoju jak złodziej. Czuła się niezręcznie, będąc tutaj, chociaż przez wiele lat przewodziła zespołowi. Teraz stała się kimś obcym, niepotrzebnym i niemile widzianym. Po konfrontacji z matką Roberta Helen rozpadła się na kawałki; nie mogła znieść ciężaru nieszczęścia, jakie przyniosła rodzinie Stonehillów. Zadzwoniła do Jake’a, ale właśnie miał klientkę. Poczuła, że trafiła na ścianę. Nie wiedziała już, do kogo zgłosić się po pomoc. Powoli udało jej się ukoić nerwy i zapanować nad sytuacją. Pozostawała jedna rzecz, którą mogła zrobić. Chociaż odsunięto ją od sprawy, wciąż miała większość akt ze sobą, a poza tym musiała uporządkować swoje odkrycia na temat Elli dla Sanderson, Harwood i innych. Jeśli dziewczyna kiedyś trafi przed sąd, będą musieli mieć wszystko dopięte na ostatni guzik. Nie mogła sobie pozwolić na żaden błąd, inaczej okradliby rodziny ofiar ze sprawiedliwości, która im się należała. Dlatego zbierając ostatki własnej determinacji, Helen ruszyła na komisariat, żeby wypełnić swój obowiązek. Funkcjonariusz w recepcji myślał, że jest na urlopie, i jej widok go zaskoczył. – Ani chwili spokoju, prawda? – rzucił radośnie. – Papierologia – odparła beznamiętnie Helen. Wpuścił ją do środka. Wjechała windą na siódme piętro. Wiele razy pokonywała tę trasę, ale nigdy jako wyrzutek. Kiedy znalazła się w swoim biurze, spisała raport i zostawiła go na biurku Harwood razem z aktami. Już miała wyjść, kiedy zaskoczył ją hałas. Zdziwiła się, bo cały zespół był w terenie. Wtedy jednak zobaczyła Tony’ego Bridgesa, drugą ofiarę ostatnich wydarzeń. Gapili się na siebie przez chwilę, a potem Helen zapytała: – Słyszałeś? – Tak. Przykro mi, Helen. Jeśli to miało jakiś związek ze mną, mógłbym… – To nie ma nic wspólnego z tobą, Tony. To sprawa osobista. Harwood chce mnie wykopać. – Idiotka. Helen uśmiechnęła się. – Tak czy inaczej, jest tutaj szefem, więc… – Jasne. Chciałem tylko oddać ci… jej… mój raport. – Wielkie umysły myślą tak samo – stwierdziła Helen, raz jeszcze się uśmiechając. – Zostaw na jej biurku. Tony podniósł żałośnie brew, a potem ruszył w stronę gabinetu Harwood. Patrząc za nim,

Helen pomyślała, jak ogromną ponieśli stratę. Miała przed sobą policjanta obdarzonego pasją i talentem, którego zniszczyła chwila słabości. Głupio się zachował, ale czy faktycznie zasłużył sobie na to wszystko? Melissa wykorzystała sytuację i uczucia Tony’ego do własnych niecnych celów. Przekonali się już, że „Lyra” to wytwór jej wyobraźni. Helen wściekała się na siebie, że dała się tak wykiwać. Melissa z łatwością ich wszystkich oszukała. Wystarczyły słowa jednej osoby, by zapędzić policję w ślepy zaułek i utrudnić prowa… Helen zakończyła swoją wewnętrzną tyradę w pół słowa i zamarła, gdy w głowie zaświtała jej pewna myśl. Melissa nie była jedyną osobą, która „znała” Lyrę. Ktoś inny również spotkał tę fikcyjną postać. Młoda kobieta. Młoda kobieta z dzieckiem. Oczami wyobraźni znowu zobaczyła tamtą prostytutkę, która siedziała naprzeciwko niej w trakcie wywiadu, niezgrabnie trzymając swoje wierzgające maleństwo. Powiedziała im, że „znała” Lyrę. Mówiła monosylabami i wydawała się mało inteligentna, jednak teraz Helen dostrzegła w niej coś więcej. Zgolona głowa i liczne kolczyki miały ukryć tożsamość dziewczyny, ale dało się zauważyć coś w kształcie jej twarzy. Patrząc na najbardziej aktualne zdjęcie Elli, które Sanderson przypięła do tablicy, Helen natychmiast zrozumiała, że tamta młoda matka – z wyraźnie zarysowanymi kośćmi policzkowymi i szerokimi, pełnymi ustami – to córka Matthewsa. Obudziła się z zamyślenia i zobaczyła, że Tony się na nią gapi. Wydawał się zaniepokojony. – Wszystko w porządku, szefowo? Helen patrzyła na niego przez chwilę, ledwo mogąc uwierzyć w to, do czego właśnie doszła. Potem stwierdziła: – Mamy ją, Tony. Mamy ją.



112/121 Inspektor Grace pędziła przez centrum miasta w stronę północnej części metropolii. Rażąco przekraczała ograniczenie prędkości, lecz zupełnie się tym nie przejmowała. Wiedziała, jak panować nad swoim kawasaki i mogła łatwo wyprzedzić każdy radiowóz. Napędzała ją wizja złapania zabójczyni. Tony wcześniej próbował ją powstrzymać, ale rzuciła mu tylko: – W ogóle mnie tu nie widziałeś. Zamierzała zrobić coś niebezpiecznego, złamać wszelkie zasady. Gdyby Tony w jakikolwiek sposób został powiązany z jej uczynkiem, straciłby prawo do emerytury, przywilejów, wszystkiego. Nie mogła mu tego zrobić. Poza tym, im więcej osób wiedziało, tym większe istniało prawdopodobieństwo, że ktoś dotrze do Elli przed nią. A Helen za nic nie chciała na to pozwolić. Nie miała pojęcia, jak postąpić. Wiedziała tylko, że wszystko zmierza do potwornego finału i że musi zrobić wszystko, co w jej mocy, żeby nie dopuścić do rozlewu krwi. Na szali znalazło się życie małego dziecka. Elli również. Chociaż dziewczyna dokonała potwornych rzeczy, Helen współczuła jej i chciała aresztować ją z zachowaniem bezpieczeństwa. Wkrótce dotarła do Spire Street. Zatrzymała się przed zniszczoną czynszówką, wyłączyła silnik i zeskoczyła z kawasaki jednym płynnym ruchem. Rozejrzała się; nie zauważyła żadnych oznak życia na tej zapomnianej ulicy. Wyciągnęła pałkę zza paska i weszła do budynku. Na klatce schodowej panował chłód, a po podłodze walały się śmieci zostawione przez ćpuny palące tu zeszłej nocy crack. Zrujnowany budynek miał zostać zburzony w przyszłym roku, do tego czasu pomieszkiwali w nim squattersi i narkomani. Wydawali się nie przejmować, kto i kiedy wchodził i wychodził, więc nietrudno było się dostać do mieszkania na trzecim piętrze. Helen widziała tu Ellę po raz ostatni cztery dni wcześniej, siedzącą na brudnej kanapie razem z innymi prostytutkami i ćpunkami. Doborowe towarzystwo. Teraz jej tu jednak nie było. Na widok legitymacji policyjnej śmierdzący wyrzutek będący „właścicielem” mieszkania powiedział, że Ella zajmowała miejscówkę na ostatnim piętrze, gdzie siedziała sam na sam ze swoją córeczką, z dala od ciekawskich spojrzeń pracowników socjalnych. W tego rodzaju budynku nikt nie zadawał pytań; idealnie pasował na kryjówkę dla niewidzialnego zabójcy. Helen zawahała się przed drzwiami, a potem ostrożnie nacisnęła klamkę. Zamknięte na klucz. Przycisnęła ucho do drzwi, nasłuchując odgłosów czyjejś obecności wewnątrz. Nic.

Potem cichy płacz. Jeszcze bardziej wytężyła słuch. Teraz jednak znowu zapadła cisza. Policjantka wyciągnęła kartę kredytową z kieszeni i wsunęła w szparę między drzwiami a framugą. Zamek był stary i słaby, więc otwarcie go zajęło dwadzieścia sekund. Helen mogła wejść do środka. Zamknęła za sobą ostrożnie drzwi i stanęła w bezruchu. Cisza. Ruszyła powoli do przodu. Stare deski podłogowe zaprotestowały, więc przysunęła się do ściany. Zatrzymała się w progu kuchni. Szybko rozejrzała się dokoła, ale w pomieszczeniu zobaczyła tylko brudny zlew i wielką, radośnie buczącą lodówkę. Helen powoli szła w stronę salonu, a raczej czegoś, co udawało salon. Czuła, że znajdzie Ellę właśnie tam, jednak kiedy przekroczyła próg, pomieszczenie okazało się puste. Wtedy znowu usłyszała płacz. Strach wygrał z ostrożnością; Helen wyciągnęła pałkę, a potem przemaszerowała przez pokój i pchnęła drzwi do sypialni. Spodziewała się ataku w każdej chwili, lecz tutaj również było pusto – nie licząc starego, rozlatującego się tapczanu i łóżeczka dla dziecka, w którym wierciło się niemowlę. Helen spojrzała za siebie, czekając na napaść, ale wszędzie panował spokój, więc weszła szybko do środka. Czyli tak właśnie wygląda dziecko, którego Ella nigdy nie chciała i którym mimo to się opiekowała. Helen słuszne tu przyjechała. Odłożyła pałkę na łóżko, a potem schyliła się i podniosła kruszynkę, która przetarła zaspane oczka maleńkimi piąstkami. Rozczulający widok sprawił, że Helen się uśmiechnęła, a dziecko odpowiedziało tym samym. Kto wie, co widziało to maleństwo i czego doświadczyło… a mimo to potrafiło się uśmiechać. Pozostało w nim jeszcze trochę niewinności. – Co ty tu robisz, do cholery? Helen odwróciła się i zobaczyła Ellę, stojącą raptem trzy metry dalej, w salonie. Na twarzy dziewczyny malowała się raczej irytacja niż złość, lecz kiedy tylko Helen się odwróciła, jej wyraz się zmienił. Ella rozpoznała Grace, upuściła torby z zakupami i uciekła. Helen spodziewała się usłyszeć odgłos zatrzaskiwanych drzwi, jednak zamiast tego dziewczyna wysunęła gwałtownie szufladę. Kilka sekund później wróciła z ogromnym nożem rzeźnickim w ręce. – Odłóż dziecko i spieprzaj stąd. – Nie mogę tego zrobić, Ella. Dziewczyna skrzywiła się, słysząc swoje imię. – ODŁÓŻ JĄ! – krzyknęła. Niemowlę zaczęło płakać, przestraszone hałasem. – Ella… To koniec. Wiem, przez co musiałaś przejść i jak wiele wycierpiałaś. To już koniec. Dla twojego dobra i dla dobra twojej córeczki, nadszedł czas, żebyś oddała się w ręce policji. – Masz mi ją natychmiast oddać, albo wbiję ci ten nóż między oczy, dziwko. Helen przycisnęła niemowlę mocniej do piersi, a Ella zrobiła krok do przodu. – Jak się nazywa? – zapytała Grace, cofając się, lecz nie spuszczając dziewczyny z oczu.

– Nie zadzieraj ze mną. – Powiedz mi, jak się nazywa, proszę. – Oddawaj. W jej głosie brzmiała groźna i niepokojąca nuta, ale nie podeszła bliżej. Jej wzrok przesuwał się z dziecka na Helen i z powrotem, jakby Ella ważyła swoje szanse. – Nie zrobię tego. Najpierw będziesz musiała mnie zabić. Jedyne, co mnie teraz interesuje, to dobro twoje i twojego dziecka. Nie jest z tobą dobrze i zasługujesz na lepsze miejsce niż ta ruina. Pozwól, żebym ci pomogła. – I myślisz, że co się niby stanie? Jak tylko zrobię krok na zewnątrz, zakują mnie w kajdanki i więcej jej nie zobaczę. – Wcale nie… – Myślisz, że ci uwierzę? Zapomnij. Dziecko zostaje i ty razem z nim. Ella ruszyła do przodu, a Helen obróciła się, żeby uchronić niemowlę przed atakiem. Dziewczyna dyszała z wściekłości i patrząc w jej czarne oczy, Grace zrozumiała, że popełniła błąd.



113/121 Charlie szybko uciekła z Fairview, próbując dogonić swoją przełożoną. W Harwood aż się gotowało, tak była wściekła, że ich „trop” okazał się stratą czasu. Ruszyli do Fairview w pełnym rynsztunku, ze wsparciem taktycznym i większością funkcjonariuszy z komisariatu, a wszystko to, by znaleźć zaskoczoną szesnastolatkę, która chowała się w mieszkaniu kumpla po niezdarnej próbie kradzieży przyborów do makijażu. Faktycznie przypominała nieco Angel, ale była zdecydowanie zbyt młoda, a poza tym jej czarne włosy okazały się sztuczne. Kiedy ona i jej kolega otrząsnęli się z szoku, zaczęli rzucać kąśliwe uwagi, pytając, czy policja zawsze wzywała antyterrorystów na nastolatki. Nie poprawiało to i tak wisielczego humoru Harwood. W innych okolicznościach może byłoby to zabawne, jednak w tym śledztwie stawka była już zbyt wysoka. Charlie ruszyła za przełożoną z duszą na ramieniu. – Co on tu robi, do cholery? Charlie obudziła się z zamyślenia i zobaczyła, jak Harwood pokazuje na Tony’ego, rozmawiającego po przyjacielsku z mundurowym. Nadinspektor spojrzała podejrzliwie na podwładną, ale ta tym razem była niewinna. – Nie mam bladego pojęcia. Szybko podeszły w jego stronę. – Nie wolno ci tu przebywać – oznajmiła Harwood bez zbędnego wstępu. – Jeśli wydaje ci się, że możesz coś zyskać, przychodząc… – Zamkniesz się wreszcie? – warknął Tony, natychmiast ją uciszając. W jego oczach dało się zauważyć coś, co ucinało wszelką dyskusję. – Helen wie, gdzie jest Ella. Pojechała ją odnaleźć. – Słucham? – Nie chciała mi powiedzieć, gdzie się wybiera ani gdzie spodziewa się znaleźć dziewczynę. Myślę jednak, że może być w niebezpieczeństwie. Musimy jej pomóc. Słowa wylewały się z niego wartkim strumieniem; kierował nim niepokój. – Skąd niby o tym wie? – Nie chciała powiedzieć. Przyszedłem na siódme piętro, żeby złożyć raport, a wtedy ona… Kazała mi zachować to dla siebie… ale nie mogę jej tego zrobić. – Zbierz mundurowych. Chcę wiedzieć, czy ktoś widział ją albo jej pieprzony motor. Sprawdźcie monitoring, może uda się ją namierzyć. – Teraz Harwood zwróciła się do Charlie. – Weź McAndrew i jedźcie z powrotem na komisariat. Przeczytajcie raport Helen i poszukajcie

tam wskazówek. – A co z jej telefonem? Gdyby udało się go namierzyć… – Śmiało. Charlie przyśpieszyła kroku, a Harwood ruszyła jej śladem. – A co ze mną? W jaki sposób mogę pomóc? – zapytał Tony. Harwood zatrzymała się, a potem stwierdziła: – Możesz się wypchać.



114/121 Znalazła się w pułapce. Helen wycofała się do niewielkiej sypialni, żeby uciec przed Ellą, ale teraz została zapędzona w kozi róg. Tak długo modliła się o moment, w którym będzie mogła stanąć twarzą w twarz z zabójczynią… Gdy wreszcie nadszedł, wszystko wskazywało na to, że spotkanie skończy się jej śmiercią. Helen przycisnęła mocniej dziecko do piersi, a Ella zrobiła kolejny krok w ich stronę. Tylko okłamywała się, wierząc, że będzie w stanie uratować dziewczynę? Że zostały w niej resztki człowieczeństwa? Musi ją jakoś skłonić do rozmowy. Zignorować widoczne szaleństwo i sięgnąć głębiej. – Zabijesz mnie, i co wtedy? Cała policja cię szuka. Znają twoje nazwisko i wiedzą, jak wyglądasz. Wiedzą też o dziecku. Brudas na dole pamięta mnie i kim jestem; nie możesz tutaj zostać. Co zrobisz? Uciekniesz z niemowlęciem? – Ona nie pójdzie ze mną. – Co masz na myśli? – Nie wiem, co się ze mną stanie, lecz dla niej to koniec. I tak dość już przeszła. – Nie mówisz poważnie. – A myślisz, że po co mi mleko w proszku? – krzyknęła Ella w odpowiedzi. – Mam pigułki. Miałam je podać jej dzisiaj. Wszystko mogło się skończyć… dobrze. – Przecież to maleństwo. Chryste, Ella, stać cię na więcej. – Przestań wymawiać to imię. Ella nie żyje. Dzieciak do niej dołączy i jeśli mam zabić też ciebie, żeby się do niej dostać, nie zawaham się. Postąpiła krok do przodu. Znajdowała się już tylko pół metra od Helen, która spodziewała się ataku w każdej chwili. – A więc zrób to. Pomogę ci. Helen schyliła się i położyła Amelię na łóżku. – Jeśli naprawdę chcesz ją zabić, proszę bardzo. Śmiało. Zaskoczona dziewczyna patrzyła to na Helen, to na niemowlę. Dziecko wierzgało nóżkami i zaczęło płakać, gdy zabrakło ciepłych objęć policjantki. – ZRÓB TO! – wrzasnęła nagle inspektor Grace. Mimo to Ella się wahała. Helen cała się spięła, gotowa skoczyć na dziewczynę, gdyby ruszyła się choć o centymetr w stronę dziecka. Jednak nic się nie działo. I w tamtej chwili Grace zrozumiała, że wciąż ma szansę.

– Posłuchaj mnie. Ja wiem, dobra? Wiem, że przeżyłaś piekło i czujesz, że cały świat jest przeciwko tobie, że jest w nim pełno złych, brutalnych mężczyzn, którzy tylko czekają, żeby cię skrzywdzić. I masz rację. Tak jest. Dziewczyna obrzuciła ją podejrzliwym spojrzeniem, węsząc podstęp. Helen wzięła głęboki wdech i ciągnęła dalej: – Jako młoda dziewczyna zostałam zgwałcona. Więcej niż raz. Miałam szesnaście lat i próbowałam uciec z sierocińca, lecz popełniłam kilka błędów. I zapłaciłam za nie. Wciąż płacę. Dlatego wiem, jak się teraz czujesz. Wiem, że nie widzisz wyjścia z sytuacji… lecz ono istnieje. Ella zawahała się, wpatrując się intensywnie w policjantkę. – Wszystko zmyślasz. – Spójrz na mnie – odparła Helen z nagłym gniewem. – Cała się trzęsę… Nigdy nikomu o tym nie powiedziałam, nikomu. Dlatego nie oskarżaj mnie o kłamstwo. Dziewczyna nie odwróciła wzroku. Zaciskała mocno dłoń na trzonku noża. – Nie mogę udawać, że cię znam – kontynuowała Grace. – Nie wiem, co zrobili ci ojciec i tamci mężczyźni, ale wiem, że to nie musi być koniec. Możesz to przetrwać. Cokolwiek zrobiłaś, miałaś ku temu powód, a kiedy mała podrośnie, będzie potrzebować matki. Będzie potrzebować ciebie. Proszę, nie porzucaj jej, Ella. Błagam. Ella po raz pierwszy spuściła wzrok i spojrzała na swoją córkę. – Wiem, że masz jeszcze w sobie dobroć. Wiem, że potrafisz zadbać o swoje maleństwo. Dlatego pozwól sobie pomóc. Dla niej. Helen wyciągnęła do niej rękę. W tamtej chwili zrozumiała, że wszystko od tego zależy. Ma ostatnią szansę na odkupienie. Ostatnią szansę na uratowanie Elli.



115/121 Brnęli przez mrok, nieszczęsne postaci szukające po omacku oparcia dla stóp, spod których wciąż osuwała im się ziemia. Śpiesząc z powrotem na komisariat, Charlie przejęła dowództwo. Harwood może i jest jej szefową, ale nie miała doświadczenia potrzebnego w pracy w terenie, a dziewczyna nikomu nie ufała na tyle, by oddać sprawę w jego ręce – stawka była zbyt wysoka. Mimo to niczego nie osiągnęli. McAndrew przeczytała raport Helen już dwukrotnie i nie odkryła żadnych wskazówek co do miejsca przebywania zabójczyni. Próbowali namierzyć sygnał telefonu Helen, jednak okazało się, że jest wyłączony. Ostatni raz korzystała z niego sześć godzin wcześniej, kiedy była jeszcze na komisariacie, więc ta informacja nic im nie dała. Kamery monitoringu ulicznego nagrały kawasaki Helen, gdy pędziła na północ, ale stracili ją z oczu, kiedy wyjechała z centrum. Gdzie się podziewała? Co takiego zobaczyła, czego nikt inny nie potrafił dostrzec? Charlie pomaszerowała korytarzem, a potem zeszła na dół i opuściła komisariat. Zespół miał kontynuować poszukiwania według poleceń, lecz ona poczuła, że musi spróbować czegoś innego. Podchodząc do samochodu, zwolniła kroku. W jej głowie formowała się właśnie idea, wspomnienie odbytej jakiś czas wcześniej rozmowy. Wreszcie myśl przybrała ostateczny kształt i Charlie wskoczyła do auta. Już wiedziała, gdzie powinna się udać. Głowy wszystkich zwróciły się ku niej, gdy szła między biurkami, kierując się ku niewielkiemu pomieszczeniu w kącie. Ochrona i recepcjonistki, których protesty zignorowała, śpieszyli jej śladem, ale Charlie dotarła do Emilii, zanim ją dorwali. Zatrzasnęła za sobą drzwi i wsunęła krzesło pod klamkę, a potem spojrzała na zaskoczoną dziennikarkę. – Gdzie ona jest? – zapytała z naciskiem. – Kto? – Helen Grace. – Nie mam pojęcia i, szczerze mówiąc, nie jestem pewna, co sobie… – Jak to robisz? – Co takiego robię? Nie rozumiem… – Wiesz, gdzie jest, z kim rozmawia… – Na Boga, dlaczego miałabym… Charlie skoczyła na drugą stronę pokoju, zanim Emilia zdążyła dokończyć zdanie. Złapała ją za gardło i przycisnęła do ściany.

– Posłuchaj mnie bardzo uważnie, Emilio. Życie Helen jest w niebezpieczeństwie i obiecuję ci, że jeśli nie wyśpiewasz mi wszystkiego, rozbiję ci łeb o ścianę. Kobieta zaczęła się dusić, gdy ręce policjantki zacisnęły się mocniej na jej gardle. – Za dużo przeszłam, żeby ją teraz zawieść, więc gadaj, jak to robisz. Podsłuchujesz jej rozmowy? Weszłaś na jej skrzynkę mailową? Emilia pokręciła głową. Charlie przycisnęła ją mocniej do ściany. – GADAJ! Dziennikarka zacharczała, jakby chciała coś powiedzieć, więc Brooks poluźniła nieco chwyt i usłyszała mamrotanie. – Słucham? – Jej motor – wychrypiała Emilia. – Co z jej motorem? – zapytała z naciskiem Charlie. – Zamontowałam na nim nadajnik. A więc tak. – Jak ją śledzisz? – Nadajnik jest połączony z moim telefonem. Póki Helen jest w promieniu ośmiu kilometrów, mogę ją odnaleźć. – Świetnie – stwierdziła policjantka, puszczając swoją ofiarę. – Zabierz mnie do niej.



116/121 Dziecko darło się z całych sił na łóżku, powoli wpadając w prawdziwą gorączkę. Żadna z kobiet nie ruszyła się, by ukoić jego płacz. Zamarły w bezruchu, na krawędzi ocalenia lub zniszczenia. Helen wbijała wzrok w Ellę, która uparcie nie chciała odłożyć noża. Patrzyła tylko na wrzeszczące niemowlę, jakby próbowała rozwikłać nierozwiązywalną zagadkę. Grace zastanawiała się, czy zdołałaby rozbroić dziewczynę, gdyby skoczyła wystarczająco szybko, jednak bała się podjąć ryzyko, nawet teraz, gdy uwaga Elli wydawała się rozproszona. Poza tym była tak blisko przekonania jej… – Nie chciałam, żeby tak wyszło. Helen zdumiała się, słysząc słowa dziewczyny. – Wcale tego nie chciałam. – Wiem. – To jego wina. – Wiem, że twój ojciec był okrutnym człowiekiem… – Zrobiłam rodzeństwu przysługę. Uwolniłam ich. – Masz rację, Ella. Alan był sadystą. – I pieprzonym hipokrytą. Wiesz, co mi powiedział? Że jestem zła. Brudna. Że mam czarne serce. – Nie miał racji. – Kiedy ci kolesie… zrobili, co zrobili… chlałam i ćpałam, co tylko mi wpadło w ręce. Zabijałam się… poprzysięgłam, że nigdy nie zwrócę się znowu do rodziny. Nienawidziłam go. I jej. Zerknęła na Amelię. – Ale byłam już w siódmym miesiącu. I w końcu… błagałam ich o pomoc. Błagałam, żeby znaleźli dla niej dom. Zabrali daleko ode mnie. A oni zatrzasnęli mi drzwi przed nosem. Powiedzieli, że zasłużyłam sobie na gwałt. Ostatnie gorzkie słowa wręcz wykrzyczała. – Patrzył mi w oczy… i mówił najgorsze rzeczy, a potem… a potem… – Zobaczyłaś go ponownie, prawda? Później? Zobaczyłaś, jak dobija targu z prostytutką? Ella odwróciła się i Helen zobaczyła w jej oczach wściekłość. – Minęło raptem kilka tygodni… I dobrze się znali. Był jej pieprzonym stałym klientem. I wtedy to zrozumiałam. Każdego czwartku do późna w nocy on… Po tym wszystkim, co

mówił, po tym wszystkim, co robił… – Okłamał ciebie i twoją matkę. – Kiedy go zabijałam, nawet mnie nie poznał. Wystarczyła pierdolona czarna peruka i kilka kolczyków… równie dobrze mogłabym założyć swój mundurek szkolny i uśmiechać się do niego, a on i tak myślałby tylko o tym, co Angel pozwoli mu zrobić. Ta świnia dostała to, na co zasłużyła. Helen nic nie powiedziała. Amelia zaczynała męczyć się łkaniem, zanosiła się kaszlem. – Musimy ją uspokoić, Ella. Ty musisz ją uspokoić. Ella obudziła się z zamyślenia i spojrzała podejrzliwie na policjantkę. – Nie możemy pozwolić, żeby tak płakała. Udusi się. Wrzaski niemowlaka wzmogły się na moment, a potem dziecko znowu zachrypło. Ella się zawahała. – Proszę, odłóż to i podnieś dziecko, a potem wyjdźmy stąd razem. Dziewczyna spojrzała na Amelię, potem na ostrze w dłoni. Nadszedł czas wyboru: zabij albo zgiń. – Skończmy to.



117/121 W górę, w górę, w górę. Funkcjonariusze wsparcia taktycznego wspinali się po schodach z zawrotną szybkością, żeby zająć pozycje na ostatnim piętrze walącego się budynku. Stopnie okazały się zniszczone i niestabilne, a Harwood musiała stąpać ostrożnie, wlokąc się za pozostałymi. Za plecami usłyszała, jak deska łamie się pod głośno przeklinającą McAndrew. – Chryste, cisza ma być! – syknęła do niej Harwood. Szybko znaleźli się na miejscu. Nadinspektor spojrzała w dół i zobaczyła kawasaki Helen, stojące przed budynkiem naprzeciwko. Charlie była już w środku; squattersi potwierdzili, że Ella Matthews mieszka na samej górze. Funkcjonariusze wsparcia taktycznego rozlokowali się na miejscu i właśnie szukali swojej zwierzyny. – Co mamy? – zapytała Harwood głosem pełnym napięcia. – Dwie kobiety. – Grace? – I jeszcze jedną. – Co się dzieje? Chwila ciszy. – Nie widzę. Stoją bardzo blisko siebie. Trudno stąd się dobrze przyjrzeć. – Nie mamy lepszego punktu obserwacyjnego, więc musicie sobie poradzić. Widzisz jakąś broń? – Nie. – Masz czyste pole do strzału? – Nie. – To co masz, do cholery? – Jeśli chcesz się potem tłumaczyć w sądzie, śmiało – odparł zirytowany snajper. – Ale dopóki nie będę miał czystego pola, nie zamierzam nic robić. Jeśli lepiej się znasz na mojej robocie, możemy się zamienić. Wypluł te słowa, nawet raz nie unosząc wzroku na Harwood, cały czas obserwując dramat rozgrywający się w budynku naprzeciwko. Nadinspektor jęknęła w duchu. Wiedziała, że mężczyzna ma rację, ale nijak nie poprawiało to jej nastroju. Od tego śledztwa wiele zależało; lepiej, żeby wszystko poszło po jej myśli. Co tam się dzieje, do cholery?



118/121 Helen nie zamierzała spuścić wzroku, choć stały z Ellą oko w oko. Grace czuła nieświeży oddech dziewczyny i zimną stal przyciśniętą do własnej nogi. Mimo to Ella nie chciała odpuścić. – Dlaczego chcesz mnie uratować, Helen? – zapytała nagle. – Bo uważam, że stałaś się ofiarą i świat musi ci to wynagrodzić. – Myślisz, że jestem w głębi duszy dobra? – warknęła. – Jestem o tym przekonana. Ella uśmiechnęła się gorzko. – No to posłuchaj. Mam ci coś do powiedzenia. Już miała zacząć, ale zawahała się, gdy jej uwagę odwrócił cichy odgłos z salonu. Skrzypnięcie deski. Helen natychmiast zrozumiała, że mają towarzystwo. Charlie? Tony? Wsparcie techniczne? Miała ochotę wrzasnąć, żeby się odpieprzyli, lecz pozostała w bezruchu, nie odwracając wzroku, nie oddychając. Ella jeszcze chwilę się wahała, a potem pochyliła się bliżej. – Niczego nie żałuję, Helen. Cokolwiek powiem po tym wszystkim, ty musisz wiedzieć, że niczego nie żałuję. Grace nie odpowiedziała. Dziewczyna miała rozszerzone źrenice i nierówny oddech. – Ci kolesie… ci hipokryci… zasłużyli sobie na swój los – ciągnęła dalej. – Z radością afiszowali się obrączkami, grając kochanych mężusiów i tatusiów. Ale nie chcieli, żeby ktoś zobaczył ich w towarzystwie takiej dziewczyny jak ja. Cóż, zmieniłam to. Pokazałam wszystkim, jacy są naprawdę. Czasami świat potrzebuje nieco otrzeźwienia, prawda? Patrzyła przez chwilę na Helen; w jej oczach płonął ogień, który po chwili jakby przygasł. – Ale chcę dobrze dla Amelii. Dlatego ci zaufam. Mogę ci zaufać? – Masz moje słowo. Nie zawiodę cię. – Dziękuję. Powoli odwróciła nóż w dłoni, oddając go Helen trzonkiem do przodu. W tym samym momencie usłyszały ostry trzask i Ellą szarpnęło na bok, po czym wylądowała na szafie. Helen na chwilę zamarła, nie dowierzając. Kiedy otrząsnęła się z szoku, podbiegła do dziewczyny. Kucnęła, ale już widziała, że jest za późno. Pocisk trafił w skroń i Ella umarła od razu. Charlie wpadła do środka, lecz było już po wszystkim. Helen trzymała w ramionach ciało

zabójczyni, a na łóżku leżało płaczące, opryskane krwią niemowlę.



119/121 Helen wyszła z budynku, przyciskając Amelię do piersi. Koledzy natychmiast podbiegli, by jej pomóc, reporterzy kręcili się dokoła, ale Grace nikogo nie widziała. Odepchnęła wszystkich i szła dalej, zamierzając jak najszybciej oddalić się od miejsca masakry. Ludzie wołali za nią, lecz dla Helen ich głosy były tylko bezsensownym hałasem. Jej ciało drżało od traumy, jaką dopiero co przeżyła, a mózg nieustannie odtwarzał na nowo świst kuli snajpera. Tak bardzo starała się uratować Ellę, ocalić jej zrujnowane życie. Niestety zawiodła; znowu miała krew na rękach. Mijając radiowóz, Helen zauważyła swoje odbicie w szybie. Wyglądała jak potwór – z szaleństwem w oczach, potarganymi włosami i poplamionym ubraniem. Nagle zrozumiała, że Charlie prowadzi ją do ratowników medycznych, delikatnie sugerując, że razem z dzieckiem potrzebują pomocy. Pozwoliła się wsadzić do karetki, ale w środku już nie chciała współpracować. Mimo nieustannych próśb ratowników inspektor Grace wciąż ściskała Amelię, która teraz uspokoiła się i trzymała Helen swoimi maleńkimi, delikatnymi rączkami. Policjantka polizała kciuk i zaczęła ścierać krew z twarzy niemowlęcia. Dziecko uśmiechnęło się, jakby podobały mu się te łaskotki. Helen słyszała rozmowy toczące się wokół niej. Wszyscy zakładali, że wciąż jest w szoku i nie myśli trzeźwo, jednak nie mieli racji – doskonale wiedziała, co robi. W jej ramionach małej Amelii nie mogło się przytrafić nic złego. Przynajmniej na krótką chwilę była w stanie ją ochronić przed mrocznym i bezlitosnym światem.



Epilog Helen zatrzymała się przed Guildhall i wyjęła lusterko kompaktowe z torebki, żeby sprawdzić, jak wygląda. Minęły dwa tygodnie od śmierci Elli i chociaż twarz Grace nosiła ślady zmęczenia i smutku, straciła już wyraz przerażenia, który towarzyszył jej przez długie dni. Przez ten czas rzadko wychodziła z mieszkania i teraz było jej niedobrze z nerwów. Guildhall zazwyczaj gościło zespoły i komików, ale dzisiaj wypełniło się najlepszymi policjantami w Hampshire, zebranymi, by przyznać wyróżnienia, w tym także Helen. Do głowy przychodziły jej łatwiejsze sposoby na powrót do normalnego życia, a instynkt wręcz podpowiadał jej, żeby odwrócić się i uciec. Jednak wystarczył jeden krok za próg budynku, żeby natychmiast otoczyła ją fala serdeczności. Uśmiechy, przyjacielskie poklepywanie po plecach, oklaski. Zespół z siódmego piętra okrążył swoją szefową, witając ją z powrotem w rodzinie. Najwyraźniej wcześniej się o nią martwili, obawiając się być może, że już skończyła z policją, a Helen wzruszyła ich troska. Przyjmując od nich gratulacje, zdała sobie sprawę, że nawet jeśli sama nieustannie wyrzuca sobie niepowodzenia, w oczach Charlie, Sanderson i reszty jest bohaterką. Z każdą nagrodą zdenerwowanie Helen rosło, a potem wreszcie przyszła jej kolej. Specjalne wyróżnienie przyznał jej osobiście sam Zastępca Szefa Policji. Obok niego stała nadinspektor Harwood, cierpliwie czekając na chwilę, gdy będzie mogła uścisnąć dłoń uhonorowanej. – Świetna robota, Grace. Helen kiwnęła głową w podziękowaniu i zeszła ze sceny. Wracając do swojego krzesła, poczuła cichą satysfakcję. W ciągu ostatnich dwóch tygodni prasa rozpisywała się na temat sprawy Elli, a zdjęcia Helen z Amelią w ramionach obiegły cały kraj. Zespół z dumą umieścił wycinki na ścianie, najważniejsze miejsce rezerwując na notki z „Southampton Evening News”, w których wychwalano charakter i uczynki Helen. Nazwisko Harwood nie pojawiało się w mediach, zupełnie zapomniane. Może istniała na tym świecie jeszcze jakaś sprawiedliwość. Zespół dosłownie wyniósł Helen z Guildhall na rękach. W nagrodę zrobili sobie dłuższą przerwę na lunch i zaprowadzili swoją szefową do Papugi, żeby świętować zakończenie ważnego śledztwa. Policjanci to dziwne bestie – chociaż wiedzieli, że Helen nie wypije, nie było mowy, żeby iść gdziekolwiek indziej niż do znanego im już lokalu. Grace nie miała nic przeciwko, bo swojskość tego miejsca działała na nią kojąco, a poza tym z przyjemnością patrzyła na swój zespół, znowu szczęśliwy i beztroski.

Dokończyła napój i wyszła do toalety, żeby przez chwilę pobyć z dala od schlebiających jej ludzi. Jednak nie dana jej była chwila samotności. – Zgoda? Emilia Garanita. Pojawiła się na ceremonii wręczania wyróżnień i teraz także w pubie. Niczym cień Helen. – A ty co tak lubisz przesiadywać w kiblu? – rzuciła Helen. – Trudno się z tobą spotkać sam na sam. Grace zostawiła to bez komentarza. Bezpośrednio po zakończeniu śledztwa zawarła pakt ze swoją nemesis, zgadzając się nie oskarżać jej o próbę szantażu policjantki na służbie w zamian za obietnicę, że Garanita nie ujawni prawdziwej tożsamości małej Amelii, gdy ta rozpocznie nowe życie. Helen wiedziała, że o rodzinie Matthewsów jeszcze wiele zostanie napisane – sadyzm Alana już stał się głównym tematem wielu artykułów – ale chciała ochronić niewinne dziecko. Emilia dotrzymała umowy, trzymając się twardo postaci Alana Matthewsa, a do tego jednocześnie wychwalała inspektor Grace i jej zespół w długich tekstach, ale niewiele udało jej się tym ugrać w oczach policjantki. Helen zaproponowała ugodę z czysto pragmatycznych powodów. Jeśli zaś chodzi o resztę – zwłaszcza okrutne zniszczenie życia Roberta – nigdy jej nie wybaczy i nigdy nie zapomni. – Cieszę się, że udało nam się dojść do porozumienia – ciągnęła dalej Garanita, przerywając ciszę. – Chciałabym również, żebyśmy potrafiły współpracować w przyszłości. – Nie wylatujesz do Londynu? – Pracuję nad tym. Temat podchwycony przez Emilię nie zdobył dla niej przepustki do wymarzonej pracy. Helen zdusiła w sobie chęć wbicia jej kolejnej szpili. – Powodzenia. Miała już wyjść, ale Emilia ją zatrzymała. – Chciałabym, żebyśmy zaczęły od nowa… i, cóż, przepraszam. – Za śledzenie mnie? Czy groźby? A może zrujnowanie życia młodego człowieka? – odparła Helen. – Za brak profesjonalizmu. Typowa Emilia, pomyślała Helen. Nawet jej przeprosiny były bezczelne. – Przykro mi i obiecuję, że to się więcej nie powtórzy. Niewielkie słowa, lecz Grace zdawała sobie sprawę, że dużo ją kosztowały. Policjantka przyjęła przeprosiny i wyszła. Emilia chciała postawić jej drinka, żeby scementować zgodę, ale Helen odmówiła. Nie należała do wielbicieli przesiadywania w pubach, zresztą i tak nie miała ochoty na świętowanie. Musiała odwiedzić jeszcze jedno miejsce.



121/121 Ściskając bukiecik kwiatów, Helen maszerowała szybko ścieżką. Wszędzie dokoła leżały opadłe liście, a ich gruby czerwono-złoty dywan wydawał się dziwnie piękny. Nawet słońce tego ranka wychyliło się zza chmur, by dodać scenerii ciepłego światła. Na cmentarzu praktycznie nikogo nie było. Niewielu ludzi wiedziało o jego istnieniu – znajdował się na obrzeżach miasta i nie chowano tu ludzi konkretnego wyznania. Najczęściej trafiali tu ci niechciani, do których nikt nie chciał się przyznać. Ella Matthews doskonale tu pasowała. Matka i większość rodziny porzucili ją w śmierci, podobnie jak za życia. Wyprowadzili się, przegonili dziennikarzy i próbowali udawać, że nie są w żadnym stopniu odpowiedzialni za to, co się stało. Helen wiedziała swoje i nienawidziła Matthewsów za ich tchórzostwo. Ale jedna osoba nie zapomniała. Jedna osoba nie chciała tak łatwo porzucić ukochanej siostry. Carrie Matthews rozejrzała się dokoła i na widok Helen uśmiechnęła się nieśmiało. Przez chwilę stały razem w ciszy, przyglądając się anonimowemu krzyżowi z drewna, a każda rozmyślała o blaskach i cieniach siostrzanej miłości. One przynajmniej nigdy nie zapomną. Kilka metrów dalej między szarymi pomnikami z kamienia stał wózek dziecięcy. W środku spała smacznie Amelia, nie zważając zupełnie na otoczenie. Po śmierci Elli maleństwo trafiło tymczasowo w ręce rodziny zastępczej, a w międzyczasie szukano rozwiązania na stałe. Jak zawsze, w pierwszej kolejności zgłoszono się do najbliższej rodziny, ale nikt nie chciał przyjąć niewinnego dziecka, dopóki nie odezwała się Carrie Matthews. Sama nie mogła urodzić, więc nie wyobrażała sobie, żeby siostrzenica wychowywała się w sierocińcu. Helen wzruszyła się, słysząc tę wiadomość. Nie potrafiła wyrazić słowami, jak wielką ulgę poczuła na wieść, że Amelia uniknie losu Marianne i jej samej. Czekało ją w życiu wiele wyzwań, ale na razie była bezpieczna na łonie rodziny. Carrie zamieniła kilka słów z Helen, a potem położyła kwiaty na grobie i ucałowała krzyż. Sprzeciwiła się woli męża, chcąc w odpowiedni sposób upamiętnić siostrę. Chociaż doskonale zdawała sobie sprawę z możliwych konsekwencji, i tak przyjechała na cmentarz. Przyglądając się jej, Helen odniosła wrażenie, że w Carrie Matthews już coś się zmieniło – na jej twarzy malowały się siła i determinacja, by zadbać o Amelię. Może tak będzie wyglądała spuścizna po Elli. Może mimo wszystko, pomyślała Helen, nadzieja nie umarła.



O autorze M. J. Arlidge przez piętnaście lat pracował dla telewizji, specjalizując się w produkcjach spod znaku dramy. Ostatnie pięć spędził przy produkcji kilku seriali kryminalnych dla ITV, emitowanych w godzinach najlepszej oglądalności, w tym The Little House, Undeniable oraz znanych ze stacji Tele 5 Rozdartych. Aktualnie pisze scenariusze do Milczącego świadka (w Polsce dostępnego na BBC Entertainment). Prawa do jego debiutanckiej, bestsellerowej powieści Ene, due, śmierć, w której po raz pierwszy pojawia się inspektor Helen Grace, zostały sprzedane do 25 krajów.

Fot. © Bill Waters 2014



Polecamy również Remigiusz Mróz

KASACJA W dalszej części znajdziecie Państwo fragment publikacji







Prolog Joanna Chyłka weszła do pokoju widzeń i usiadła naprzeciw swojego klienta. Przez chwilę patrzyła na niego w milczeniu, myśląc o grożącej mu karze. Dożywocie z możliwością warunkowego zwolnienia po dwudziestu pięciu latach. Nie brzmiało to dobrze. Szczerze mówiąc, lepiej brzmiałaby diagnoza o nieuleczalnej chorobie. Godzina w więziennej celi to sporo, ale całe życie? Gdyby w polskim porządku prawnym wciąż funkcjonowała instytucja kary śmierci, ten facet stałby już pod szubienicą. I pewnie byłby za to wdzięczny. Chyłka bacznie go obserwowała, starając się ocenić, z kim ma do czynienia. Pierwsze spotkania zawsze są trudne – oskarżeni z urzędu nie ufają prawnikom, przynajmniej dopóty, dopóki nie pojawi się iskierka nadziei, że obrońca naprawdę zrobi wszystko, by wyciągnąć ich z bagna, w którym się znaleźli. Wchodząc do pokoju widzeń, była przygotowana na najgorsze. Nie przypuszczała jednak, że będzie aż tak źle. Broniła już wielu socjo-, psycho- i innych -patów, ale do tej pory nie trafiła na kogoś, kto sprawiałby tak niepokojące wrażenie. – Widzę, że żadne z ciebie niewiniątko – odezwała się, przeglądając rozłożone na stole dokumenty. Postawiono mu zarzut z artykułu sto czterdziestego ósmego, paragrafu drugiego – zabójstwo ze szczególnym okrucieństwem. I jeśli kiedykolwiek Chyłka mogła zgodzić się z literalnym brzmieniem przepisu, to właśnie w tym przypadku. Choć może bardziej adekwatny byłby zapis „ze szczególnym okrucieństwem i wyjątkowym skurwysyństwem”. Sprawca patrzył na metalowy blat stolika, nie odpowiadając. Dopiero po chwili powoli podniósł wzrok. Gdy spojrzał jej w oczy, odniosła wrażenie, jakby spozierało na nią zło w czystej postaci. Był winny jak ocet. Bez dwóch zdań. – Co chcesz osiągnąć? – zapytała, odsuwając papiery. Wciąż cisza. – Przypuszczam, że nie orzeczenie niewinności czy zmniejszenie kary, bo choć trochę byś się postarał. Nadal nie odpowiadał. – Słyszysz mnie w ogóle? – Słyszę. W jego głosie też było coś niepokojącego. Chyłka poczuła się, jakby ktoś drapał po jej duszy postrzępionymi paznokciami. Była jednak zadowolona, że mężczyzna w końcu się odezwał. – Wiesz, ile kosztuje godzina mojej pracy? – Jestem pewien, że więcej, niż powinna. Dopiero teraz na dłużej zatrzymał spojrzenie na jej twarzy. Joanna poczuła, jak oblewa ją fala gorąca.

– Ale ty się tym nie przejmujesz – zauważyła. – Wszystkie rachunki płaci tatuś, prawda? Nie odpowiedział. Jego ojciec oficjalnie był szanowanym biznesmenem i bezwzględnym graczem na arenie gospodarczej. Prywatnie natomiast pijusem, który nie wiedział, kiedy przestać. Tylko Chyłce zawdzięczał to, że nigdy nie skazano go za szereg seksualnych zabaw z dziewczynami przekraczającymi rosyjsko-polską granicę w mazurskich lasach. – Musi być z ciebie dumny – dodała. – Na pewno. – Wyrzekł się ciebie na oczach kamer co najmniej pięciu stacji telewizyjnych. I mimo to płaci za twoją obronę. Dlatego tracimy czas? Chcesz mu w ten sposób dać prztyczka? Słabo, chłopie... słabo. Odpowiedziała jej cisza. Prawniczka uzmysłowiła sobie, że takimi tanimi chwytami nie zmusi go do mówienia. Innymi zresztą też nie. Zwyrodnialec, który zabił młodą dziewczynę i jej chłopaka, a potem siedział wraz z trupami w mieszkaniu przez dziesięć dni, nie był podatny na manipulacje. Nie chodziło o to, że miał mocną psychikę. Taki człowiek żył we własnym świecie, gdzie konwencjonalne metody się nie sprawdzały. – Dobra, skończmy to pierdolenie – zaproponowała wreszcie. – Jest jednostronne. Przełknęła ślinę. – Czego ode mnie oczekujesz? – zapytała, splatając dłonie na stole. Wysunęła nieco głowę w jego kierunku, by pokazać, że nie ma żadnych obaw. – Wiesz, że jestem tutaj, żeby wykonać pewną robotę. I tylko od ciebie zależy, jaką drogą pójdziemy. – Wykonaj robotę pod stołem – powiedział, odginając się do tyłu i opuszczając wzrok na swoje krocze. Niespecjalnie ją to zdziwiło. Praktykowanie prawa karnego wiązało się z systematycznym wysłuchiwaniem aluzji seksualnych wszelkiej maści. Mówiło się, że to prokuratorki muszą mieć grubą skórę, by dzień w dzień oglądać rozkładające się zwłoki, ale zdaniem Chyłki to adwokatki miały prawdziwie gównianą robotę. Zobaczyć trupa, pójść do domu i zapomnieć – żaden problem. Wystarczyło otworzyć dobre wino i zalać te wspomnienia. Z autopsji jednak wiedziała, że kiedy oskarżony pluje na swoją obrończynię albo zaczyna onanizować się, patrząc jej prosto w oczy, niełatwo wymazać to z pamięci. Oprócz tego trzeba było nasłuchać się najbardziej pomysłowych synonimów słów „penis”, „pochwa” i „spółkowanie”. A następnego dnia wrócić do tego samego gościa i uśmiechać się od ucha do ucha, bo w końcu jest klientem. – Jak tak dalej pójdzie, to ty będziesz wykonywał robotę pod stołem – odezwała się po chwili. – Słyszałam, że na Białołęce jest sporo takich, którzy chętnie się tobą zajmą. Milczał. Ten argument też do niego nie trafił. – Nie chcesz opowiedzieć światu, dlaczego ich zabiłeś? Joanna chwyciła się ostatniej deski ratunku. Każdy psychol lubił się chełpić swoimi czynami i przypisywać im drugie dno. Ten jednak nadal po prostu na nią patrzył. – Musiałeś wpaść w prawdziwy szał, co? – zapytała, wypstrykując papierosa z paczki. Obróciła ją do oskarżonego. – Wiesz, że dziennikarze nadal szukają motywu? Krążą tylko czyste spekulacje. Prokuratura nic nie ma, o policji nie wspomnę. Twój ojciec twierdzi, że nie zna tych ludzi. Nic cię z nimi nie łączyło. – Zrobiła pauzę. – Nic, prócz twoich odcisków palców na narzędziach zbrodni i śladów biologicznych na ciałach. Przeszły ją ciarki, gdy użyła liczby mnogiej. Zazwyczaj zabójcy używali jednego rodzaju broni – jeśli kłuli, to rzadko zdarzało się, by robili na moment przerwę i zmieniali nóż. Jeśli dusili, to nie zostawiali ofiary na kilkadziesiąt sekund, by mogła poluzować więzy, a potem nie wracali

i nie walili młotkiem w jej tchawicę. W tym przypadku jednak tak było. Zabójca na przemian dusił, dźgał, miażdżył i bił swoje ofiary. Nie miało to nic wspólnego z torturami – według patologów każde z tych działań miało odebrać nieszczęśnikom życie. Oprawca jednak kilkakrotnie przerywał w ostatniej chwili, jakby się rozmyślił... jakby był niezadowolony z efektu i chciał czegoś więcej. – Pieprzony psychol z ciebie. – Niewątpliwie. Chyłka wiedziała, że tego dnia nic już nie wskóra. Tylko czas mógł rozwiązać oskarżonemu język. Musi spokojnie posiedzieć w areszcie wydobywczym, podumać trochę nad parszywością swojego losu, a potem... nie, na żadną metamorfozę nie liczyła. Tacy jak on podejmowali współpracę z adwokatem tylko z dwóch przyczyn: albo byli dumni ze swoich osiągnięć i chcieli pomocy w ich nagłośnieniu, albo pragnęli uniewinnienia, by wyjść i znów zabijać. Niestety, jej zadaniem było doprowadzić do drugiej ewentualności.



Rozdział 1 1 Młody mężczyzna stał pod biurowcem Skylight, tocząc wzrokiem po przeszklonej fasadzie. Pociągnął łyk latte, które chwilę wcześniej wziął na wynos w Coffeeheaven. Potem zaciągnął się papierosem, piątym w ciągu godziny, jeśli jego szacunki były trafne. Kordian pamiętał, jak niegdyś niezagospodarowany teren naprzeciw Pałacu Kultury straszył pustką i stanowił namacalny dowód marnotrawienia miejsca w samym sercu Warszawy. Teraz do stojącego tu biurowca ściągały największe polskie i międzynarodowe firmy – każda chciała mieć siedzibę obok centrum handlowego, przez które każdego dnia przewijały się tysiące osób. Jedną z tych korporacji była kancelaria prawna, w której tego dnia Kordian Oryński miał zacząć aplikację. Żelazny & McVay powstała jako spółka komandytowa, owoc współpracy polsko-brytyjskiej. Jak to zwykle bywa, kilka innych firm musiało przestać istnieć, by ta zajęła swoje miejsce na dwudziestym pierwszym piętrze biurowca Sky​light. Od jakiegoś czasu nie spadała z piedestału w rankingach – plasowała się zazwyczaj zaraz za Dentons oraz Domańskim Zakrzewskim Palinką. Wedle obiegowej opinii obowiązywały w niej najwyższe standardy, a właściciele już zacierali ręce, by w nadchodzącym roku zdetronizować pozostałe warszawskie korporacje. Oddziały kancelarii znajdowały się w dziesięciu innych miastach wojewódzkich, zaś liczba zatrudnionych prawników znacznie przekraczała setkę. Przed wstąpieniem w progi biurowca Skylight każdy szczęśliwiec aplikancki powinien zostać poinformowany o wszystkich tych faktach... a dodatkowo otrzymać broszurę na temat tego, jak pracować dwanaście godzin na dobę i nie uzależnić się od amfetaminy czy innych wspomagaczy. Po prawdzie, Kordianowi takie informacje drukiem nie były potrzebne. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, co wiąże się z tą robotą. Gdy wypije swoje latte i dopali papierosa, wejdzie w zupełnie inny świat. Bezwzględny, brudny i niebezpieczny. Świat manipulacji, wielomilionowych machinacji pieniężnych i innych machlojek. Tyle, jeśli chodzi o teorię. W praktyce spodziewał się, że dostanie stertę starych dokumentów, zamknie się w jakiejś klitce, a potem będzie wdychał kurz z archiwów przez kilka godzin. A mimo to nie mógł doczekać się początku swojej zawodowej przygody. – Tu się nie smrodzi – dobiegł go zza pleców kobiecy głos.

– Słucham? – zapytał, odwracając się. – Mówiłam, że tu się nie smrodzi – powtórzyła około czterdziestoletnia kobieta, którą Kordian mimowolnie otaksował wzrokiem. Mocno taliowany żakiet i obcisła spódnica nie pomagały w oderwaniu od niej spojrzenia. – Nie widziałem zakazu – odparł. – Stoi przed tobą. Ku zdumieniu chłopaka, nieznajoma wyciągnęła paczkę marlboro i sama zapaliła. Zaciągnęła się z lubością, po czym wypuściła dym w jego kierunku. Oryński przez moment zastanawiał się, czy nie trafił w okolicę szpitala psychiatrycznego. – Coś ci nie pasuje? – zapytała. – Co pani... – Dokąd idziesz? – przerwała mu. – Nie srasz pod siebie, więc... czekaj, nie mów, niech się zastanowię. Na pewno nie wchodzi w grę żadna poważna firma. Może do tych cieciów od materiałów izolacyjnych? Albo nie, wiem. – Znów zaciągnęła się głęboko, patrząc na niższe piętra budynku. – Jesteś nowym praktykantem w ambasadzie Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Kordian milczał. – Allahu akbar? – dodała kobieta, porozumiewawczo kiwając głową. – Coś takiego się tu mieści? – zapytał oszołomiony. – Aha – potaknęła, po czym ściągnęła brwi. – To może... EDF? – Nie, Żelazny & McVay. Próbował ukryć dumę w głosie, ale zadanie go przerosło. Kobieta najpierw uśmiechnęła się szeroko, a potem z namaszczeniem skinęła głową. Po chwili Kordian uświadomił sobie, że uśmiech jest pobłażliwy, a rozmówczyni najpewniej pracuje w kancelarii. Kiedy zorientował się, że patrzy na niego z politowaniem, zyskał pewność, że tak właśnie jest. Koszula momentalnie przylgnęła mu do pleców, choć temperatura nie przekraczała kilkunastu stopni. – Weź to swoje mleczko i chodź – poleciła prawniczka, patrząc spode łba na parujące latte. Kordian mógł się tylko cieszyć, że nie wybrał mokki z białą czekoladą, która kusiła go najbardziej. Czym prędzej zgasił papierosa pod podeszwą nowo zakupionego buta i ruszył za kobietą. W niewygodnym milczeniu wjechali windą na dwudzieste pierwsze piętro. Kordian nie podejmował rozmowy, przekonany, że tylko pogorszyłoby to pierwsze wrażenie. Wyszedłszy z kabiny, odetchnął z ulgą i potoczył wzrokiem po wąskim korytarzu. Długi rząd plakietek z imionami, nazwiskami i funkcjami pracowników kancelarii Żelazny & McVay informował, że przybył na miejsce. Pas startowy kariery, pomyślał. – Przyjęliśmy cię już? – Słucham? – wypalił. – Tak, tak, zostałem przyjęty. Rozmawiałem z panem Żelaznym. Robię aplikację przy izbie warszawskiej i... – Domyśliłam się, że nie przyjechałeś z Gdańska – odburknęła prawniczka, stając przy drzwiach ze złotą plakietką, na której widniał napis: „Joanna Chyłka, Senior Associate”. – Wiesz, co robić? – Tak, proszę pani – odparł Oryński tak usłużnie, że sam miał ochotę zdzielić się po twarzy. – To znaczy... nie, niespecjalnie. – To tak czy nie? – zapytała, kręcąc głową. – Idziesz do recepcji, o tam. – Wskazała kierunek. – Od Anki bierzesz talon na kurwę i balon, a potem idziesz do...

– Przepraszam... Co biorę? – zapytał Kordian. Przesłyszał się czy nie? Chyba nie, ale kobieta miała minę tak grobową, że może jednak... – Talon na kurwę i balon – powtórzyła, otwierając drzwi do swojego biura. – To taka nasza tradycja dla nowo przybyłych. Dostajesz świstek papieru i kładziesz go na biurku. Jak przyjdzie co do czego i będziesz miał zebrać burę, pojawi się twój opiekun i zrealizuje talon na kurwę. Jak zasłużysz na jakiś bonus, spienięży ci talon na balon. Jasne? Nic nie było dla niego jasne. Miały być najwyższe standardy, moda jak z nowojorskich kancelarii albo wprost z serialu „Suits”. Tymczasem miał przed sobą bardziej absurdalną wersję „Boston Legal”. Nic, na co się pisał. – Jasne – przytaknął. – To zbieraj dupę w troki i idź do recepcji – poradziła Joanna i weszła do swojego biura. – A potem módl się o to, żebyś nie trafił na patrona tak upierdliwego, jak ja.

2 Stanąwszy przed biurkiem Anki z recepcji młody zastanawiał się, czy zaryzykować zrobienie z siebie idioty. Gra toczyła się o niemałą stawkę – w razie zwycięstwa otrzymałby łatkę człowieka świetnie przygotowanego, bo znającego kulturę organizacyjną w kancelarii Żelazny & McVay. Sytuacja aż prosiła się o to, by powiedzieć „Dzień dobry, poproszę talon na kurwę i balon”. Potem opowiadano by, jak to chłopak antycypował tutejsze zwyczaje i opanował je, zanim jeszcze usadził się na swoim stołku. Ale z drugiej strony, jeśli Chyłka raczyła drzeć sobie z niego łacha, kompletnie by się skompromitował. – Dzień dobry, byłem tu wczoraj – odezwał się, po cichu licząc, że to wszystko wyjaśni. Zrezygnował z wejścia smoka. Recepcjonistka zmrużyła oczy i zmarszczyła nos. Dopiero teraz Kordian uzmysłowił sobie, że otwierając usta, za każdym razem musi rozprowadzać po korytarzu zapach wypalonego przed momentem davidoffa. Wypadałoby pomielić po drodze jakąś mocniejszą gumę – najlepiej z gatunku tych, które wypalają przełyk – ale był tak zaaferowany tamtą stukniętą kobietą, że nawet o tym nie pomyślał. – A, tak – odparła Anka z recepcji bez większego zainteresowania, a potem zamilkła. Zastanawiał się, ilu takich jak on pojawia się tu tygodniowo. Pewnie około dziesięciu, z czego wytrzymuje może jeden lub dwóch. Cała reszta uznaje, że nie warto dawać sobą pomiatać i pracować od świtu do zmierzchu. Odchrząknął, uznając, że chyba powinien coś powiedzieć, bo kobieta milczała, a jej i tak nikłe zainteresowanie topniało coraz bardziej. – Przyszedłem po talon – odezwał się konspiracyjnie. – Co takiego? – zapytała Anka z recepcji, krzywiąc się. – Idź do drugiego pokoju po prawej, tego z tabliczką HR. Tam dopełnisz formalności. Skinął głową i uśmiechnął się, choć wydawało mu się, że całą papierologię załatwił już wczoraj. Ruszył we wskazanym kierunku, zadowolony z siebie, że jednak nie wyskoczył

z tekstem o kurwie i balonie. Wybrał drogę pośrednią – i chyba właśnie to było sposobem na przeżycie w tym miejscu. Stanął przed drzwiami wskazanego pokoju i zapukał. Gdy nikt nie odpowiadał, omiótł wzrokiem korytarz i szybko stwierdził, że jest tu jasno jak w szpitalu – wszystko w kolorze écru, czyli generalnie bez koloru. Tu i ówdzie stała donica z jakimiś badylami; żadnych kwiatów nie dostrzegł. Dodatkowo korytarz wypełniało światło słoneczne – gdzie nie spojrzeć, wzrok natrafiał na niemal całkowicie przeszklone ściany, które potęgowały wrażenie oślepiającej jasności. Dopiero po kilku minutach drzwi się otworzyły. Kordian spodziewał się, że po drugiej stronie znajduje się siedlisko zła, gdzie urzędują ludzie, których głównym zadaniem było wymyślanie zawoalowanych sposobów na wyrzucanie innych ludzi z roboty. W firmie prawniczej stanowiło to o tyle duże wyzwanie, że pracownik z zasady orientował się w prawie pracy. Każdy wiedział, że na dobrą sprawę wystarczyło udawać, że nie widzi się wypowiedzenia – niedostarczone, nie miało mocy prawnej. Młody przypuszczał, że w korporacjach takich jak Żelazny & McVay outsourcinguje się takie usługi, zatrudnia zewnętrzną firmę i po sprawie. Najwyraźniej jednak szefowie lubili mieć bezpośrednią kontrolę również nad tą sferą korporacyjnego życia. – Oryjski? – zapytał mężczyzna w garniturze tak obcisłym, że aż wystawały mu żebra. Twarz miał zapadniętą i gdyby nie to, że był chodzącym krzykiem mody, mógłby pojawić się na zdjęciu z Auschwitz-Birkenau, perfekcyjnie wpasowując się w tłum więźniów. – Oryński – poprawił go młody. – Wchodź i siadaj. Nie mam całego dnia. Kordian uznał, że najwyższa pora wziąć się w garść. Tamta prawniczka mogła go musztrować, ale z pewnością nie pozwoli na to temu facetowi. Usiadł na krześle przed biurkiem, a potem założył nogę na nogę. Skrzyżowawszy dłonie, spojrzał wyczekująco na rozmówcę. Haerowiec znał ten wzrok nader dobrze – pojawiał się w oczach wszystkich tych chojraków, którym wydawało się, że złapali pana Boga za nogi. Wreszcie skończyli studia, zaczęli aplikację, świat stanął przed nimi otworem. Może i była to prawda... dziesięć lat temu, gdy zajęcie się prawem gospodarczym, energetycznym czy nowoczesnymi technologiami cokolwiek gwarantowało. Teraz nie było już żadnej niszy do zagospodarowania. – Podpisz tu, tu i tu – powiedział, podsuwając młodemu kilka dokumentów. – Okej – odparł Kordian, nachylając się nad pierwszą z kartek. Rozmówca uniósł brwi. – Co robisz? – zapytał. – Czytam. – Miałeś podpisać, a nie czytać – zaoponował haerowiec, podnosząc kubek ze Starbucksa. Pociągnął łyk kawy, odstawił pojemnik, a potem spiorunował wzrokiem milczącego chłopaka. – Oj, załatw to szybko, człowieku, bo i tobie się śpieszy, i mnie. – Muszę się zapoznać z treścią tego, co podpiszę – odrzekł bez przekonania Oryński. Rozmówca pokręcił głową i westchnął. Przez moment trwali w milczeniu. Nie chcąc się zbłaźnić, po chwili Kordian machnął podpisy w odpowiednich miejscach. Gdyby skupił się na treści, zauważyłby, że jego patronem miała być mecenas Joanna Chyłka. Może udałoby mu się jakoś zmienić przydział... Może zastanowiłby się dwa razy nad podpisaniem cyrografu. Może los sprawiłby, że jakimś cudem uniknąłby wpadnięcia w wir wydarzeń, które miały zmienić jego życie.

– Super – bąknął haerowiec, zbierając kartki w cienki plik. Stuknął nim kilkakrotnie o blat, a potem schował do teczki z nazwiskiem Kordiana. – Będziesz pracował w pokoju dla stażystów i praktykantów. – Słucham? – Normalnie aplikantów umieszczamy w gabinetach opiekunów albo obok, ale twoja patronka nie życzy sobie takiej sytuacji. – Mam siedzieć... Czekaj, czekaj, to jakiś błąd – zaoponował Kordian. Przez myśl przemknęły mu same czarne wizje. Składały się z reminiscencji długich godzin spędzonych na zakuwaniu do niezliczonych egzaminów, zarwanych nocy, wspomagania się wszystkim, co mogło pomóc, zdawania na aplikację... I wszystko po to, żeby siedzieć z praktykantami? Lepiej już było iść do małej kancelaryjki radcowskiej na Bródnie i mieć święty spokój. Wybrał kancelarię Żelazny & McVay, bo ten prawniczy moloch oferował coś, co było na rynku unikalne – martwy przepis przekuwał w rzeczywistość. Teoretycznie każdy aplikant miał swojego patrona, w praktyce jednak ten wielki i szacowny mentor najczęściej ledwo orientował się, jak wygląda jego pupil. Aplikanci zwykle niewiele mieli wspólnego z osobą, pod której skrzydłami formalnie się znajdowali. Tutaj miało być inaczej – obiegowa opinia głosiła, że w „Żelaz​nym Makweju” naprawdę funkcjonuje współpraca na linii patron – pupil. Naraz uzmysłowił sobie, kto został jego opiekunem. – Dostałem Chyłkę? – O proszę, już się co nieco orientujesz – odparł z zadowoleniem haerowiec. Odchrząknął, otworzył szufladę, a potem wyciągnął kolejny świstek papieru, który zamaszyście położył przed Kordianem. – Talon na kurwę i balon. A teraz do roboty. Macie podobno jakiegoś psychopatycznego klienta.



Spis treści 001/121 002/121 003/121 004/121 005/121 006/121 007/121 008/121 009/121 010/121 011/121 012/121 013/121 014/121 015/121 016/121 017/121 018/121 019/121 020/121 021/121 022/121 023/121 024/121 025/121

026/121 027/121 028/121 029/121 030/121 031/121 032/121 033/121 034/121 035/121 036/121 037/121 038/121 039/121 040/121 041/121 042/121 043/121 044/121 045/121 046/121 047/121 048/121 049/121 050/121 051/121 052/121 053/121 054/121 055/121 056/121

057/121 058/121 059/121 060/121 061/121 062/121 063/121 064/121 065/121 066/121 067/121 068/121 069/121 070/121 071/121 072/121 073/121 074/121 075/121 076/121 077/121 078/121 079/121 080/121 081/121 082/121 083/121 084/121 085/121 086/121

087/121 088/121 089/121 090/121 091/121 092/121 093/121 094/121 095/121 096/121 097/121 098/121 099/121 100/121 101/121 102/121 103/121 104/121 105/121 106/121 107/121 108/121 109/121 110/121 111/121 112/121 113/121 114/121 115/121 116/121 117/121

118/121 119/121 Epilog 121/121 O autorze Polecamy również