Manifest normal

„Jako kobieta nie mam ojczyzny. Jako kobieta nie chcę ojczyzny. Moją ojczyzną jest cały świat” jak powiedziała Virginia Woolf. Tak jak ona, ponad 80 lat temu, tak i my widzimy, że państwo oparte na nierównościach i hierarchii bezpośrednio łączy się z nacjonalizmem, militaryzmem i wojną. A wojen toczy się na całym świecie wiele – żadna z nich nie jest w naszym imieniu, choć to my płacimy najwyższą cenę. Zwykli ludzie są zabijani przez bomby, uciekają z miejsc, które dotychczas nazywali domami, zwykłe osoby są gwałcone w ramach „strategii wojennej”. Mimo oficjalnej propagandy niesienia pokoju wiele państw czerpie realne korzyści z konfliktów zbrojnych w różnych częściach świata, sprzedając broń lub utrzymując kontrolę nad cennymi surowcami. Przypomina mi się taka stara piosenka nielegalnej „Czerwonej Latarni”: Niech żyje wojna! | Muzyczka marsza rżnie | Wojna! | Pieniążki sypią się | Wroga bij w imię Boga | Za cudzą kieszeń oddaj młode życie swe! Od 38. Niewiele się zmieniło. Coraz więcej pieniędzy przeznacza się na armię i zbrojenia kosztem opieki, edukacji, służby zdrowia i innych usług społecznych. To jest patriarchalny militaryzm! Nasze siostry z Global Women’s Strike niedawno wołały: „Inwestujmy w opiekę, nie w zabijanie!”. My powtarzamy dzisiaj ten feministyczny postulat. Ale formułując krytykę wojny, nie chcemy postulować po prostu pacyfizmu. Jak trafnie ujęła to Emma Goldman: „nie jest wystarczającym dołączyć do burżuazyjnych pacyfistów, którzy głoszą pokój między narodami, jednocześnie przyczyniając się do utrwalenia wojny między klasami, wojny, która w rzeczywistości jest podstawą wszystkich innych wojen”. Patriarchalna przemoc i wojna stanowią nierozerwalne połączenie z kapitalistyczną przemocą i doświadczanym przez nas codziennie wyzyskiem. Oba wymiary represji wzajemnie się wzmacniają. Tak samo jest z hierarchiczną wizją społeczeństwa: z rządzącą elitą oraz podporządkowanymi jej zwykłymi ludźmi. To wizja państwa narodowego opartego na nierównościach społecznych i wyzysku. Patriarchalny militaryzm wspiera również mitologizacja wojen i zbrodni wojennych. Wojna została wydana także kobietom. Dominująca prawicowa polityka widzi w nas zakładniczki narodu. Odbiera się nam kolejne prawa do samostanowienia: mamy coraz mniej do powiedzenia w kwestii tego, czy, kiedy i jak chcemy mieć dzieci. Wszystko w imię nacjonalistycznej narracji o budowaniu potęgi za pomocą wskaźników demograficznych, za to ze znikomym wsparciem socjalnym ze strony państwa. Państwo narzuca nam jeden prawidłowy model życia – heteroseksualnej, prawnie usankcjonowanej rodziny posiadającej dzieci. Pary jednopłciowe, związki bezdzietne, samodzielne matki, singielki... nie pasują do tego modelu. Tak jak nasze siostry z różnych stron świata powtarzamy, że zamiast hierarchii, przemocy i nierówności chcemy spełnienia feministycznych postulatów politycznej i społecznej samoorganizacji w imię równości, sprawiedliwości i pokoju a przede wszystkim – w imię solidarności. Dlatego z okazji Międzynarodowego Dnia Kobiet powracamy do antywojennych korzeni ruchu feministycznego. Zwłaszcza dzisiaj, w czasach zbrojenia się państw, kryminalizacji migrantów i migrantek oraz rasistowskiej selekcji na granicach, chcemy pokazać naszą niezgodę na militarne interwencje państw na zewnątrz i wojnę ze społeczeństwem wewnątrz. Jak pisała Bell Hooks: feminizm może zmienić – a my wiemy, że zmieni – relacje międzyludzkie tak, że alienacja, konkurencja i odczłowieczenie […] zostaną zastąpione poczuciem bliskości, wzajemności i koleżeństwa. Dlatego dzisiaj wołamy: feminizm zamiast wojen!