Mass Effect_ Andromeda. Nexus P - Jason M. Hough

Tytuł oryginału Mass Effect Andromeda: Nexus Uprising © 2017 Electronic Arts Inc. EA, the EA logo, Mass Effect, Mass Effect: Andromeda, BioWare and the BioWare logo are trademarks of Electronic Arts Inc. Niniejsza powieść jest fikcją literacką. Imiona, nazwiska, postaci, miejsca i wydarzenia są wytworem wyobraźni autorów i jakakolwiek zbieżność z rzeczywistymi wydarzeniami, miejscami, instytucjami, przedsiębiorstwami lub osobami, żyjącymi bądź zmarłymi, jest całkowicie przypadkowa. Konsultacja redakcyjna Chris Bain, Mac Walters, John Dombrow Przekład Dominika Repeczko | ragana.com.pl Redakcja i korekta Dominika Pycińska oraz Pracownia 12A Konwersja Tomasz Brzozowski Polska edycja: Insignis Media, Kraków 2017 ISBN 978-83-65743-17-6

PROLOG

Nawet najgorszy kac w życiu nie zdołał zetrzeć uśmiechu z twarzy Sloane Kelly. Stała z rękoma założonymi z tyłu, w postawie, jakiej oczekiwano od szefa ochrony, na ceremonialnym podwyższeniu, wzniesionym wewnątrz jednego z licznych doków Nexusa. Do wczoraj jeszcze doki pełne były statków, a te - ludzi, sprzętu, robotników i personelu. Gdy zakończono wszystkie przygotowania, Sloane zebrała swoich oficerów na ostatniej już odprawie i tak długo powtarzała z nimi procedury, do których się przygotowywali, aż zyskała pewność, że będą w stanie wykonać je przez sen. Ćwiczenia były niepotrzebne, zdawała sobie z tego sprawę. Cholernie ciężko pracowała, żeby mieć absolutną pewność, że jej ludzie sprostają żelaznym standardom Inicjatywy, a oni nie zawiedli. Kiedy już ostatni punkt na liście został odhaczony, a gigantyczna stacja kosmiczna uznana za gotową do podróży, załogi ochrony były niczym skała, tak jak sobie Sloane wymarzyła. Lata planowania. Godziny, miesiące i w końcu lata pracy. Setki tysięcy podań i niemal tyle samo ludzi potrzebnych, by je odpowiednio posegregować. Sloane nie widziała dotąd niczego podobnego, a cała ta koncentracja, ten nieustający wysiłek, wszystko to skupiało się na jednym projekcie - Nexusie. Stacja nie dorównywała rozmiarami Cytadeli, ale jej zaawansowanie techniczne i efektywność były wręcz nieprawdopodobne. Nawet połowicznie wykończona, ze złożonymi korytarzami i ramionami, lśniąc, przyciągała wzrok wszystkich bez wyjątku. Kiedy tylko dotrą do Andromedy, budowa stacji zostanie wznowiona i wszystkie ogołocone części Nexusa zmienią się w kwitnące dystrykty i w pełni funkcjonalne doki. Zanim jednak do tego dojdzie, musi ruszyć Inicjatywa Andromeda. I dlatego Sloane stała na podwyższeniu z uśmiechem, którego nie mogła stłumić, i łupiącym pod czaszką bólem głowy. Kac był wystarczająco dotkliwy i przez to realny, by nie musiała szczypać się ukradkiem. To nie był sen. To był cholerny cud. A ona została dyrektorem do spraw bezpieczeństwa. I stała przy jedynym statku, który pozostał w dokach. Ogrom pustej przestrzeni powodował niewyobrażalne wręcz echo, zamieniając szepty w krzyki, a słowa w zniekształconą falę dźwięku. Gdy tylko skończą się żegnać, Hyperion też opuści port, niosąc na swym pokładzie ludzkiego Pioniera i jego załogę. Jien Garson, założycielka Inicjatywy Andromeda, budząca zdumienie i podziw tak samo jak jej projekt, stała o krok przed Kelly. Uścisnęła Aleca Rydera, jakby byli starymi przyjaciółmi, dokładnie tak samo, jak ściskała innych Pionierów przed ich odlotem. Przy Ryderze Garson wydawała się maleńka, głową sięgała

mu zaledwie do ramienia. Nawet Sloane była wyższa, jednakże w żadnym razie nie umniejszało to wrażenia, jakie robiła osobowość Garson. Tamtych dwoje trzymało się jeszcze za ramiona, wymieniając ostatnie słowa pożegnań i życząc sobie nawzajem powodzenia. Z powodu grzmiącego echa Sloane nie rozumiała dokładnie, co mówią, ale doskonale widziała nadzieję i ekscytację malujące się na twarzy Garson. Oraz nieco bardziej zdystansowaną minę Rydera, chociaż u niego mogło to wynikać ze sposobu bycia. W każdym razie Sloane nie zamierzała przejmować się rezerwą Pioniera. Z rozbawieniem obserwowała, jak się zachowują, z wyważoną dyplomacją, profesjonalni w każdym calu, całkowicie skupieni na sprawach służbowych. Zupełnie inaczej niż poprzedniego wieczora na pożegnalnym przyjęciu. Tysiące kolonistów i dwukrotnie więcej ich przyjaciół i krewnych zebrało się po raz ostatni przed rozpoczęciem misji. Ostatnia noc Anno Domini 2185. Dla tych, którzy dołączą do Inicjatywy Andromeda, była też ostatnią, jaką spędzą w granicach Drogi Mlecznej. A kiedy Nexus dotrze do miejsca swojego przeznaczenia, wszyscy ci ludzie, ich przyjaciele i problemy toczące galaktykę od sześciuset lat będą już przeszłością. Niesamowite, gdy się nad tym zastanowić. Przytłaczające i nieco przerażające. Nie, żeby Sloane się bała. Przeniosła ciężar ciała z jednej nogi na drugą i uświadomiła sobie, że próbuje stanąć pewniej. Nie bała się, raczej była... Niespokojna. Nowa galaktyka. Nowy początek. Dla nich wszystkich i dla niej. A jako dyrektor do spraw bezpieczeństwa będzie miała na wszystko o wiele większy wpływ niż szeregowy żołnierz, jakim była dotychczas. Urodzona zbyt późno, by cokolwiek zmienić, za bardzo uzależniona od starców w mundurach, pielęgnujących stare urazy. Tym razem - pomyślała - wszystko będzie inaczej. Decyzje będą podejmowane lepiej. Nie będzie granic wytyczonych między gatunkami. Nie będzie niekończącej się wendetty, pazernego piractwa, żadnych więcej najazdów skylliańskich. Tym razem mieli szansę zrobić wszystko, jak należy, zaczynając na stacji obsadzonej starannie wybranymi kolonistami, których jednoczyło to samo marzenie. Sloane nie była jedyna. Wszyscy członkowie Inicjatywy, wszyscy koloniści zaciągali się z nadzieją na odmianę. Na coś lepszego. Ukrywali to za maską dumy, oddaniem pracy albo czystym entuzjazmem, ale Sloane wiedziała. Po imprezie pożegnalnej zyskają możliwość, by skonfrontować swoje oczekiwania z rzeczywistością. Wszyscy liczyli na niezapomniane przyjęcie. I takie im wyprawiono. Niezapomniane. Poza tymi chwilami nadmiernej euforii, o których akurat woleliby zapomnieć. Sloane zdusiła w sobie chęć pomasowania skroni, rozrywanych łupaniem tętna. Próby złagodzenia objawów kaca w dzień odlotu nie wyglądałyby zbyt profesjonalnie. I w tym wypadku też nie jestem jedyna.

Jien Garson trzymała fason, ale jeśli i jej nie dręczyło dudnienie pod czaszką i palenie w żołądku, to Sloane była gotowa zjeść własną odznakę. Ciężko było jednak odgadnąć, co się dzieje w głowie Garson, nawet tej skacowanej. Jien puściła wreszcie ramię Rydera i zajęła miejsce u jego boku, nie było po niej widać najlżejszych nawet objawów choroby dnia wczorajszego. Spojrzała na zebrane kierownictwo stacji, stojące w szeregu za plecami Sloane, a padające z góry światło ozłociło jej wysokie kości policzkowe i śniadą skórę odcieniami czystej radości. Żadnych oznak bólu głowy czy zmęczenia albo mdłości, które mogłyby przyćmić blask inteligencji w jej otwartym spojrzeniu. Ta kobieta kryła w sobie wiele więcej, niż było to widoczne na pierwszy rzut oka. Więcej, niż Sloane początkowo założyła. O rany, co to był za błąd. Bez względu na to, co mówiła Rada, bez względu na to, co twierdzili inwestorzy z prywatnego sektora, Inicjatywa Andromeda była przede wszystkim misją Garson. To ona opracowała koncepcję, ona przebiła się przez góry opozycji i biurokracji, by ją urzeczywistnić, i dokonała tego czystą siłą woli. Udało jej się nawet przekonać Aleca Rydera, by dołączył do grupy ludzkich Pionierów, a to stanowiło niemały wyczyn, biorąc pod uwagę jego powszechnie znaną obsesję na punkcie całego wachlarza własnych projektów. Ryder był niewątpliwie cholernie cennym nabytkiem dla każdego projektu, zanim jeszcze stracił żonę i został z dwojgiem dzieci do wychowania i pewnie całą armią demonów, z którymi musiał się zmagać. Sloane słyszała, jak członkowie komitetu zakładali się o to, czy Ryder dołączy do projektu, czy nie. Jego status N7 miał ogromną wagę i sam Ryder też. Po kilku spotkaniach z nim Sloane zrozumiała, że tego człowieka nie można lekceważyć. Biorąc pod uwagę, że teraz stał obok Garson z miną wyrażającą coś na kształt zapału, Kelly mogła się domyślić, że kilka osób zbiedniało nieco u progu podróży. No, ale słyszała też, że dzieci Rydera dołączyły do programu. To pewnie wystarczyło, żeby go przekonać do udziału w przedsięwzięciu. A może było na odwrót? Kto wie? Dzieci czy nie, Sloane podejrzewała, że z Ryderem nie będzie pracowało się tak łatwo, jak to sobie wyobrażali członkowie komitetu. Nie musiała być telepatką, by wiedzieć, że nie należał do cierpliwych. Te wszystkie ceremonie musiały mu działać na nerwy. „Skończmy z tym wreszcie - powtarzał przy wielu okazjach. Żebyśmy mogli wziąć się do prawdziwej pracy”. Nigdy nie dość prawdziwej pracy. - No cóż. - Otrzepał ręce i jak na zawołanie dodał: - Czas ruszać! Żebyśmy mogli wziąć się do prawdziwej pracy. Sloane uśmiechnęła się półgębkiem, na co Ryder rzucił jej zagadkowe spojrzenie - nie była pewna, czy zdarzało mu się postrzegać ją inaczej niż jako element tła - i dołożył krótkie skinięcie głową. Odpowiedziała tym samym. Ryder jakby przypomniał sobie o uprzejmości względem pozostałych obecnych i ukłonił się w ten oszczędny sposób reszcie personelu. - Powodzenia nam wszystkim.

Uśmiech Garson był szeroki i szczery. - Do zobaczenia po drugiej stronie. Ku zdumieniu Sloane, mimo zniecierpliwienia Ryder zaśmiał się krótko. Bez względu na to, co go rozbawiało, żadne z nich nie rozwodziło się nad tym ani chwili dłużej. Pożegnania trwały jeszcze kilka minut i nagle było po wszystkim. Ryder wsiadł do ostatniego promu, który bezzwłocznie wystartował. Alec Ryder miał swoją pracę związaną z Inicjatywą, a Hyperion powinien wystartować niedługo po Nexusie. Plan był najprostszy z możliwych. Nexus pierwszy dociera do Andromedy, gdzie następuje ostatni etap konstrukcji i stacja rozkłada się niczym origami, porzucając skompresowaną formę, jaką nadano jej na czas podróży. Pionierzy przybędą niedługo po tym i wprowadzą swoje arki do doków centralnej stacji. Kiedy Nexus zostanie ukończony i osiągnie pełną funkcjonalność, będzie służył jako centrum logistyczne i ośrodek władzy zarządzający kolonizacją nowej galaktyki; będzie Cytadelą Andromedy. Tylko lepszą. Garson nie lubiła, gdy nazywano tak Nexusa, i Sloane rozumiała dlaczego. Z Cytadelą wiązał się niemały bagaż, dla ludzi i innych ras w tym samym stopniu. Cała polityka, wysiłki członków Rady, by wyprowadzić w pole siebie nawzajem albo wspólnie - krogan; wszystkie brednie dotyczące tego, że rasa ludzka jest „zbyt młoda, by udźwignąć odpowiedzialność”. Sloane potrząsnęła głową, jakby mogła w ten sposób pozbyć się irytacji. Lista powodów była zbyt długa, a liczba zgonów przypisywanych zaległościom i opóźnieniom stanowiła jeszcze dłuższy rejestr. Nexus stanie się tym wszystkim, czego nie zdołała osiągnąć Cytadela. Sloane patrzyła, jak brama hangaru zamyka się za promem Rydera, i przeszył ją dreszcz ekscytacji, podnosząc drobne włoski na skórze. To był ten moment. Ostatni wylot z Nexusa, przynajmniej na długi czas. Sloane nie mogła odwrócić wzroku. Zresztą wszyscy stali nieruchomo, patrząc, jak światła odrzutu promu stają się coraz mniejsze i mniejsze. Aż wreszcie brama zamknęła się z ostatecznym, przejmującym „brzęk”. Sloane zamrugała. Rozejrzała się ukradkiem, nie chcąc być tą osobą, która przerwie zapadłą nagle ciszę. Garson nie miała takich oporów. - Teraz odpoczniemy - oznajmiła radośnie, z zamierzoną nonszalancją. Zupełnie jakby wiedziała, co czuje Sloane. Co czuli wszyscy. - Już nie mogę się doczekać tej części. - Naprawdę? - A dlaczego nie? - Przeciągnęła się. - Pośpimy chwilę i będziemy na miejscu. Nie wiem, jak pani - dodała ze śmiechem - ale ja uważam, że zasłużyliśmy na drzemkę. Kilkoro z jej podwładnych zaśmiało się uprzejmie. Inni potakiwali z radością. Naprawdę wyruszali. Naprawdę tego dokonali.

- Nexus gotowy do ostatniej inspekcji - rozległo się z głośników systemu komunikacyjnego. - Członkowie personelu stawią się przy swoich kapsułach. Garson podniosła palec, jakby chciała wskazać rozbrzmiewające w powietrzu echa, powtarzające w nieskończoność gwarne nagle rozmowy, pełne ekscytacji śmiechy i nerwowe westchnienia. - Słyszeliście? - Jej ciemne, brązowe oczy rozbłysły. - Czas udać się tam, gdzie powinniśmy być. Sloane odetchnęła głęboko, żeby się uspokoić. - Powtarzam - odezwał się ponownie bezosobowy głos. - Wszyscy członkowie personelu udadzą się niezwłocznie do swoich kapsuł. Wkrótce rozpocznie się procedura startu. - Do nowego świata - mruknęła Sloane, tak naprawdę do siebie, ale Garson usłyszała i rzuciła Kelly rozbawione spojrzenie. - Do lepszej galaktyki - poprawiła ją. Taa. Okej. Ta opcja też się Sloane podobała. Sloane wraz z innymi przywódcami wyprawy po raz ostatni przeprowadzili oficjalną inspekcję stacji. Wszystko było tak, jak być powinno, i Kelly przepełniała bezbrzeżna duma na widok dotychczasowych efektów ich ciężkiej pracy. Wiedziała o tym od samego początku, a jednak za każdym razem gdy przemierzała te korytarze, myślała to samo: Nexus był cholernym cudem. Po części arka, po części stacja kosmiczna, ustępował jedynie Cytadeli, jeśli brać pod uwagę wielkość i ambitność projektu. Ale w przeciwieństwie do Cytadeli, będącej dlań inspiracją, Nexus został całkowicie zbudowany przez nich. I dla nich. Dla nowej przyszłości. Ludzie, salarianie, asari i turianie. Jedyną rasą na pokładzie Nexusa, która nie miała swego miejsca w Radzie, byli kroganie i klan Nakmor zaciągnął się, zobowiązany warunkami umowy do tego, że zapracuje na swoje prawo do udziału w tym przedsięwzięciu. W każdym razie bez względu na to, czy byli sobie równi, czy też nie, pracowali wspólnie, zjednoczeni wizją Jien Garson. I udało im się. Nexus był niemal gotowy do startu. Sloane stanęła nieco z tyłu, gdy przywódcy podążali do wyznaczonych im kapsuł. Z nich wszystkich bliżej znała jedynie dwie osoby: Garson i kilkusetletnią asari Nuarę, która była piekielnie dobrym doradcą dla całej załogi. Bez względu na to, co robiły asari, Sloane doceniała korzyści płynące z obecności nestorki. Jeśli to przedsięwzięcie miało się udać, potrzebowali mądrości Nuary. I - co Sloane przyznawała, śmiejąc się w duchu - jej zdolności biotycznych. Zaledwie ułamek pasażerów i załogi Nexusa posiadał zdolności biotyczne, przy tym większość biotyków wywodziła się spośród asari. Obecność Nuary poprawiała im samopoczucie. Były to pozostałości gatunkizmu, któremu wyprawa Nexusa

miała położyć kres. Teraz wszyscy jechali na jednym wózku. Nuara i Garson uścisnęły sobie dłonie, widać było, że łączy je przyjaźń, i pożegnały się, dodając sobie nawzajem otuchy. Sloane obserwowała wszystkich uważnie, pilnując, by procedura startu została wypełniona do ostatniego punktu. Kapsuły musiały być poprawnie zamknięte i żaden z odczytów nie mógł odbiegać od normy. Garson, Nuara oraz inni czołowi przywódcy zostaną obudzeni jako pierwsi, gdy już dotrą do Andromedy. Porządek był ściśle ustalony. Najpierw dowództwo najwyższego szczebla, a wśród nich wyszkolony i odpowiednio przygotowany lekarz. Potem najważniejsza część personelu medycznego, po nich Sloane. A wtedy rozpocznie się trud kolonizacji. Krótka drzemka, co? Sloane pokręciła głową, zdumiona tym określeniem. Sześćset lat to jednak trochę dłużej niż trwa przeciętna drzemka. Nie, żeby ktoś z nich miał to odczuć. Czekała, aż pozostali odprowadzani do swych kapsuł wymienią wszystkie pożegnania i słowa otuchy. Zamierzała nadzorować zamykanie kapsuł, zanim sama uda się do komory, gdzie część jej załogi trwała już pogrążona w głębokim śnie. Wkrótce zostały we dwie z Garson, która najwyraźniej nie była w stanie odejść i czekała wraz ze Sloane, aż wszystkie kapsuły zostaną zamknięte, a wszystkie kontrolki zabłysną zielenią, informując, że hibernacja przebiegła pomyślnie. Kelly nie bardzo wiedziała, co powiedzieć. Garson nie miała z tym problemu. - Podobała się pani moja wczorajsza przemowa? - spytała z ożywieniem. - Eee... Gdy uśmiech Garson stał się cierpki, Sloane wyszczerzyła się z zakłopotaniem. - Nie słyszałam. Byłam. - Zamilkła, próbując znaleźć uczciwe wyjaśnienie, które nie brzmiałoby niegrzecznie. „Nie przepadam za przemowami” - raczej takim powodem nie było. - W porządku, dyrektor Kelly. - Garson z wszystkowiedzącą miną postukała w nos czubkiem palca. Ciemne oczy śmiały się z Kelly otwarcie. - To była bardzo pracowita noc. - Pracowita - powtórzyła Sloane. Jeśli Garson tak sądziła, to Kelly była hasającą na golasa quarianką. - Właśnie. Masa przygotowań. Odprawy i w ogóle. - No cóż. - Garson weszła do swojej kapsuły. - Jeśli miałaby pani ochotę posłuchać, to w systemie jest nagranie. Na wypadek gdyby ktoś potrzebował odrobiny inspiracji w ostatniej chwili. Sloane wzruszyła lekko ramionami, ale wiedziała już, że wysłucha przemówienia. - Wszyscy powtarzali, że mowa była świetna - przyznała. - Chyba powinnam wiedzieć, czym się zachwycali moi ludzie. - Dobrze. Proszę to zrobić. - Kolejny uśmiech, tym razem ten charakterystyczny, znamionujący władzę i kontrolę nad sytuacją. Niezmącony, jasny i bez cienia

słabości. Tak jak Garson. Nie dotarłaby przecież tak daleko, będąc popychadłem. Sloane to szanowała. Garson ułożyła się w komorze, poprawiając i wygładzając uniform. Czyżby mogło jej się zrobić niewygodnie? Sloane nie była pewna, jak będzie przebiegała hibernacja, ale doszła do wniosku, że jeśli im majtki wlezą w tyłek na kilka stuleci, to będzie to jeden z paskudniejszych problemów. Wykręciła się jakoś od większości zebrań poświęconych naukowej stronie przedsięwzięcia, ale widziała starannie wynotowane plany Garson, tak zręcznie sformułowane, że nawet laicy wśród załogi Nexusa mogli wszystko zrozumieć. Dane znano już od dawna. Planety nadające się do zamieszkania, gościnna przestrzeń, mnóstwo do odkrycia, do zbudowania, do wyhodowania. Jako pierwsi mieli wyruszyć do innej galaktyki i na bogów, wszystko jedno jakich: dokonają tego. Każdy z nich w to wierzył. Sloane także. Pognieciony w kapsule uniform nie znajdował się wysoko na liście jej priorytetów. Ale jeśli Garson chciała tym sobie zaprzątać swoją pionierską głowę, to Sloane nie miała zamiaru się wtrącać. Wtulona w wygodne wnętrze kapsuły, Garson złożyła ramiona na piersi, ponowne skupiając na sobie uwagę Sloane. - Na drugą stronę - mruknęła bardziej do siebie niż do szefowej ochrony. - Do Andromedy. - Po czym nagle spojrzała Sloane prosto w oczy. - Co ma pani nadzieję tam znaleźć, pani dyrektor? Sloane zamrugała zaskoczona. - Hmm... Nie myślałam o tym zbyt wiele. - Bezczelne kłamstwo. Na widok posmutniałej nagle twarzy Garson Sloane postanowiła dodać drwiąco: - Może lekarstwo na kaca? Odpowiedział jej wybuch śmiechu, perlisty i szczery. - Trzeba mieć nadzieję - stwierdziła rozbawiona Garson, po czym skinęła głową. I to było to skinięcie. Oznaczające, że czas na rozmowy dobiegł końca. Sloane dopilnowała zamknięcia kapsuły. Uśmiechnęła się do przywódczyni Inicjatywy przez niezbyt dużą okrągłą szybę, z przyzwyczajenia poklepała dwa razy pokrywę i odczekała, aż kontrolki potwierdzą, że hibernacja zakończyła się powodzeniem, a kapsuła jest stabilna. - Na drugą stronę - powtórzyła Sloane za Garson i zabrała się do swojej prawdziwej pracy. Próbując krótkim masażem usunąć ze skroni bolesne pozostałości dnia poprzedniego, rozpoczęła inspekcję. Ktokolwiek opracował tę procedurę, uznał, z sobie tylko znanych powodów, że dyrektor Kelly przypadnie ten dziwny zaszczyt ułożenia się do snu jako ostatniej. To ona miała stwierdzić, że stacja jest gotowa do lotu. Była to w zasadzie tylko formalność, o czym przypominała sama sobie co chwila, ale niewielka, upojona podnieceniem część jej umysłu odpowiadała nieustannie, że to Sloane

powierzono władzę zatrzymania projektu. Jeżeli cokolwiek byłoby w jej ocenie nie tak, mogła nie dopuścić do startu Nexusa. To miało znaczenie, czyż nie? - Nie, żeby cokolwiek mogło iść nie tak - powiedziała głośno, idąc jednym z długich korytarzy, w których teraz zostało już tylko echo. Stację budowały najtęższe umysły w całej galaktyce. Wszystko, po najmniejsze kabelki, było efektem długich godzin pracy geniuszy. Gdyby teraz coś poszło nie tak, to niewątpliwie na skutek interwencji jakiegoś solidnie wkurzonego boga. Sloane nie wierzyła w bogów ani w pomijanie elementów procedury. Nie wtedy, gdy stawka była tak wysoka. Ten ostatni spacer po stacji był jednym z niewielu punktów na liście zadań związanych z odlotem, przy których nie wywracała oczami. Prawdę powiedziawszy, nie mogła się doczekać tego etapu od chwili, gdy tylko znalazł się on w planach. Kilka godzin niezmąconej ciszy i samotności w opustoszałych korytarzach stacji - jej stacji. Miejsca, którego przysięgała bronić, którego miała stać się strażniczką na czas tej niesamowitej misji. Miejsca, dla którego zostawiała Drogę Mleczną, swoje dotychczasowe życie. Nawet jeśli nie było zbyt wiele do zostawiania. Nie miała rodziny ani zobowiązań innych niż te względem Przymierza. Niektórzy uczestnicy wyprawy porzucali o wiele, wiele więcej. Gdyby się porządnie zastanowić, to Sloane zostawiała głównie bagaż. Bagaż wielki jak galaktyka. Stare blizny. Wrogów z dawnych frontów i oczywiście dawne urazy przeniesione na arenę polityczną. Oficerów idiotów, których bardziej interesował blask własnych medali niż fakt, że zdobywali je, idąc po trupach żołnierzy. Wezbrał w niej stary, tak dobrze znany gniew. Zacisnęła zęby i raz jeszcze potrząsnęła głową, co tylko wzmogło nieprzyjemne objawy kaca. Dość. Koniec. Dostała najlepszą pracę w całej galaktyce, a niedługo nawet i w dwóch galaktykach. Miała szanse zadbać, by sprawy potoczyły się, jak należy, i to teraz. No dobrze, może wybiegała myślą w przyszłość. Najpierw podróż. Potem zmiany. Co i tak było jej zdaniem duże lepsze niż los tych biednych frajerów, którzy zost awali na Drodze Mlecznej w okowach biurokracji. Sloane sprawdzała wszystkie punkty na liście szczegółowo i z niesłabnącą koncentracją. Nie obchodziło ją, czy potrwa to sześć godzin czy sześć dni - i tak miała zamiar upewnić się, że każde drzwi zostały zamknięte, każdy pojemnik z zapasami jest odpowiednio przechowywany i żaden paskudny „wywrotowy element” nie kryje się w przewodach wentylacyjnych. Głównie sprowadzało się to do chodzenia. Czyli był to doskonały moment, by odtworzyć przemowę Garson przy użyciu omni-klucza. Przemowa, jak i sama Garson, była z pewnością bezpośrednia i wygłoszona bez zbędnych wstępów. „Jutro dokonamy największej ofiary, największego poświęcenia, na jakie się kiedykolwiek zdobyliśmy i zdobędziemy - zaczęła Garson. Śmiałe słowa i przepełnione cholerną pewnością siebie. - Zarazem zaczniemy największą

przygodę naszego życia”. Z tym Sloane się zgadzała. Wprawdzie sama nie była jakoś szczególnie mocno zafascynowana nieznanym, ale podobało jej się uczucie ekscytacji. „Wielu wygłosiło swoją opinię o tym projekcie. W mediach, w plotkach, a nawet w groźbach powiedzieli więcej niż dość. - Rozłożyła ramiona, jakby chciała nimi ogarnąć te godziny spędzone na posiedzeniach wszelakich komisji i komitetów. Niektórzy twierdzili, że tym sposobem po prostu uciekamy z galaktyki, którą przecież pomagaliśmy kształtować, zabierając bardzo kosztowne zabawki.” - Tu Garson uniosła lekko brwi. Sloane zaśmiała się cicho. „.którymi zamierzamy bawić się gdzie indziej. Inni krytykowali nasze plany, nazywając projekt najkosztowniejszą polisą ubezpieczeniową, jaką kiedykolwiek wymyśliły istoty rozumne”. Sloane z przyjemnością użyłaby pięści na tych „niektórych”. Musiała jednak zadowolić się kilkoma niezbyt ładnymi wymruczanymi z pasją określeniami. Przynajmniej nikt nie słyszał, jak gada do swojego omni-klucza. „Załodze Hyperiona powiedziałam to, co chcę teraz przekazać wam. Niedługo wyruszycie w podróż, jakiej nikt dotąd nie próbował się przedsięwziąć. I nie zapominajcie.” Holograficzna Garson zamilkła i przez długą chwilę tylko spoglądała w kamerę. Sloane zwolniła odruchowo, czując, jak dreszcz pełznie jej w górę kręgosłupa i podnosi włosy na głowie. W czasie tej zamierzonej pauzy Jien Garson zdawała się patrzeć prosto na Sloane. Skupiając się na niej. Jakby ją naprawdę zobaczyła. Ją i tysiące innych uczestników wyprawy. „To jest podróż w jedną stronę. Wszyscy ci politycy, przeciwnicy, autorzy gróźb nie rozumieją, że stanęliśmy tu, razem, ramię przy ramieniu, ponieważ wierzymy w coś, w co oni nie wierzą. Że poświęciliśmy nasze wysiłki, że pokładamy naszą wiarę w czymś, czego ci ludzie nawet nie są w stanie zrozumieć. Innymi słowy: oni się mylą” - powiedziała Garson twardo. Sloane kiwnęła potakująco głową. Energicznie. Mocno. Tak, do cholery. „Powody, które doprowadziły do powstania tej zachwycającej stacji, są naprawdę liczne i rozmaite, to prawda. Wszyscy w jakimś stopniu je znamy. Garson uśmiechnęła się blado. Z żalem czy z otuchą, tego Sloane nie umiała powiedzieć. - Nikt z nas nie zna ich wszystkich, nawet ja. Jednak owe powody stanowią jedynie część równania. Wy i ja - wskazała Sloane, publiczność jesteście jego drugą częścią”. Sloane przyłapała się na tym, że znów potakuje. Szepcząc z mocą: „Tak, do cholery!”. Była drugą częścią. Dużą częścią. Miała plany. Idee. Garson dała jej jasno do zrozumienia, że ocenia je pozytywnie. Nowa droga dla nowej nadziei, czyż nie? „Każdy z nas miał własne powody, by się zgłosić do tej misji - kontynuowała Garson. - I tych powodów jest naprawdę wiele. Niektórzy z nas uważają to za

swój obowiązek. Inni obawiają się tego, co niesie nam przyszłość wśród światów Drogi Mlecznej. Uciekamy przed przeszłością. Poszukujemy przyszłości. Chcemy zacząć od nowa. Pragniemy odkryć niepoznane cuda i niewątpliwie nadać nowy kształt temu, co znamy. - Garson się uśmiechnęła. Zachęcająco. Ciepło. - Moim zdaniem każdy z tych powodów jest dobry, istotny, ale nie one są tu najważniejsze. Najważniejsze jest to, byście wiedzieli, byście naprawdę zrozumieli, szykując się do przekroczenia tego oceanu czasu i przestrzeni, najważniejsze jest to.” - Garson na moment wstrzymała oddech. Sloane nie mogła jej nie podziwiać, szczególnie gdy porównała umiejętności Garson z własnymi. Przemowy Sloane były zazwyczaj krótkie i dosadne, w stylu: do roboty albo zlikwidować wszystkich. W stylu, który pozwala przekazać, co trzeba, szybko i jak największej liczbie słuchaczy. Ale kamery kochały Jien Garson. Jej siła woli, jej wiara wręcz z niej emanowały, wypływały każdym porem. „.że żaden z owych powodów nie będzie miał znaczenia - oznajmiła wprost, bez cienia pokory. - Nie dla nas. Bo dla mnie i dla was najważniejsze będzie, co zrobimy, gdy już dotrzemy na miejsce. Kim się staniemy, jak będziemy postępować tam, w Galaktyce Andromedy”. Sloane zatrzymała się, wpatrując się w hologram. Tak. Tak! Garson to rozumiała. I to lepiej, niż Sloane miała nadzieję. „Będziemy podróżować w jednym z najbardziej niesamowitych cudów, jakie stworzył nasz gatunek - przypomniała założycielka Inicjatywy. - Zbudowanym w duchu współpracy, jakiej nie oglądała dotąd nasza galaktyka. Poniesiemy ze sobą, razem, wieki kultury, tysiąclecia rządów, wierzeń, rozwoju języka i sztuki, niewyobrażalny zasób wiedzy, zdumiewające osiągnięcia nauki. Drogo opłacone zdobycze, wyniki niekończącej się pracy, niewyobrażalnego cierpienia i, co najważniejsze, wysiłków miliardów żywych istot z dziesiątków światów na przestrzeni tysiącleci. Poniesiemy to wszystko niczym wypróbowane narzędzia artysty, do naszego wielkiego, nieskazitelnego płótna. Do Andromedy. - Garson złożyła dłonie. - I tam stworzymy arcydzieło”. Kelly oparła się o ścianę, oszołomiona mocą słów tej kobiety. To były tylko słowa, a jednak Sloane wiedziała, bez cienia wątpliwości, że gdyby Garson rozkazała jej pomaszerować na samo dno piekieł, to wykonałaby rozkaz. Bez wahania. Bo na tym właśnie polegała siła Jien Garson. Potrafiła zawładnąć ludźmi. Zrozumieć ich. Wiedzieć, co poruszy ich serca. Na co mają nadzieję. Garson pozwoliła swoim słowom wybrzmieć i raz jeszcze utkwiła głębokie, rozumiejące spojrzenie w swej publiczności. „Chcę wam zatem powiedzieć to samo, co Pionier Alec Ryder powiedział mnie”. Jej uśmiech zdaniem Sloane mógłby zasilić Illium. Kolejna umiejętność dobrego mówcy, której Sloane nigdy nawet nie próbowała posiąść. Bo i po co, skoro ludzie tacy jak Garson mieli to w małym palcu?

„Do zobaczenia po drugiej stronie. - Pauza. Światło dotknęło wysokich kości policzkowych Garson i jej uśmiech stał się szerszy. - Żebyśmy mogli wziąć się do prawdziwej pracy”. Nagranie dobiegło końca. Cisza, która po nim zapadła, była ciężka niczym mgła i nieruchoma jak lód. Na korytarzach powiało chłodem, który miał niepodzielnie panować na stacji przez sześćset lat. Ale Sloane nie czuła zimna. Od dawna była żołnierzem. Tak naprawdę to przez całe życie. Słuchała wystąpień, mających uczcić zwycięstwa, potępić potworności. Tak długo kroczyła ścieżką wojen i znała jedynie żołnierskie życie, że zapomniała, co mowa o nadziei może zrobić z umysłem człowieka. Nowy początek, co? Potrząsnęła głową i zaśmiała się głośno, a śmiech ten wrócił do niej echem z pustych korytarzy. - Andromeda - powiedziała głośno, smakując słowo. „Andromeda” - odpowiedziało echo. Druga strona. Stała tak, opierając się o jedną z miliona grodzi, nie wiedziała nawet, gdzie dokładnie się znajdowała, poświęciła zatem chwilę, by wyczuć gigantyczny statek. Posłuchać jego mechanicznego oddechu, suchego szeptu systemów obiegu powietrza. Niedługo ucichnie, nie ma potrzeby marnować mocy, skoro nikt nie musi oddychać. Sloane też zaraz zaśnie. Na setki lat. A starannie zaprogramowany Nexus ruszy ku swemu przeznaczeniu poprzez wieczność zimnej pustki. Sloane odepchnęła się od grodzi i podjęła obchód. Minęła hydroponiczne farmy, warsztaty, archiwum, miejsca puste i sterylne, które kiedyś zmienią się we wspaniałe place, gdy stacja przybierze swój ostateczny kształt. Miejsca, gdzie miały powstać ośrodki kulturalne i jej kwatera główna sił bezpieczeństwa. Najlepszych - pomyślała zdeterminowana Sloane - najlepszych jakie kiedykolwiek powstały. Upewniła się, że wszystko znajduje się tam, gdzie powinno. I tak właśnie było. Doskonale pod każdym względem. Nexus był doskonały. Sloane odhaczyła ostatni punkt na liście i stacja uruchomiła silniki. Wystartowała. Po prostu. Tak gładko, że Sloane ledwie poczuła ten strat. Uśmiechnęła się szeroko i wróciła do magazynu załogi - tu zostawiła swój omniklucz oraz sprzęt i przygotowała się do hibernacji. Niedługo potem stanęła przy komorze kriostatycznej numer 441. Niewielkie pomieszczenie nie różniło się niczym od innych jemu podobnych na Nexusie. Osiem kapsuł, łóżko zabiegowodiagnostyczne do badań postkriogenicznych, terminale i to wszystko. Ostatni krok. Ułożyła się w kapsule i przyłapała na tym, że poprawia uniform. Zupełnie jak Garson. Prychnęła tylko i zamknęła pokrywę. - Wdrożono procedurę kriostazy - odezwał się automat. - Śpij dobrze,

kolonisto. Drzemka, co? Sloane zamknęła oczy z uśmiechem. Kilka minut później już spała, tak jak wszyscy na pokładzie stacji.

Rozdział 1 Wychodzenie ze stanu kriostazy miało trwać. Łagodnie przechodzić kolejne etapy. Uśpione od stuleci komórki miały być powoli ogrzewane, neurony pobudzone do działania. Syntetyczne płyny powinny zmieszać się w ściśle określonych ilościach z krwią zahibernowanych, a stosunek tych proporcji zmieniać minimalnie, przez kolejne dni, póki ciało nie przekroczy określonego progu i nie zacznie znów funkcjonować jako całość. Parametry życiowe miały osiągnąć pożądaną wartość i wtedy - tylko wtedy - zahibernowanemu powinna zostać podana ostatnia mieszanka leków, i to pod ścisłym nadzorem. Czy jakoś tak. Sloane Kelly nie pamiętała dokładnie wszystkich szczegółów. Ile czasu powinno upłynąć od rozpoczęcia tego procesu do końca - te kwestie zostawiono technikom, którzy budowali kapsuły do kriostazy. Oni wiedzieli najlepiej. A przynajmniej powinni. Bez względu jednak na to, jak wyglądały szczegóły wybudzania, Sloane była cholernie pewna, że nagłe przejście z głębokiej hibernacji do prawdziwego piekła na jawie nie zostało przewidziane w procedurze. Alarm. Światła. Wszystko falowało. Ogłuszający hałas, coś jakby potworny pisk rozdzieranego metalu, zaatakował uszy Sloane i wstrząsnął całym jej ciałem. Otworzyła oczy. Porozrywane kable sypały iskrami za szybą w drzwiach komory, co zmusiło Sloane do ponownego zaciśnięcia powiek, a jej ogłupiały mózg namalował na nich powidoki. Świat zaatakował ją chaotycznym połączeniem kakofonii dźwięków, błysków światła, grzmotów ruchu i adrenaliny. Niewielka kapsuła zawirowała, pęd rzucał Sloane na boki w przyprawiający o mdłości sposób. Zaparła się obiema dłońmi o szybę pokrywy, odruchowo uniosła łokieć i uderzyła w twardy metal. Ból pomknął w górę ramienia i pomógł obudzić zasnuty mgłą umysł. Wyjść, musiała stąd wyjść. Kapsuła przestawała działać. Najwyraźniej wyrwała się z mocowań i teraz toczyła po komorze. Na pewno. Powietrze zakłuło Sloane w nosie i w piersi, jego skład był daleki od doskonałości, temperatura stanowczo zbyt wysoka. Cuchnęło chemikaliami i starym potem. Uderzyła zdrętwiałą stopą w pokrywę kapsuły. - Bezpieczeństwo na wypadek awarii! - wrzasnęła w ciasnym wnętrzu kapsuły, jakby inżynierowie mogli ją usłyszeć w przeszłości i dzięki temu nie zapomnieć uwzględnić w tej cholernej metalowej trumnie dźwigni otwierania awaryjnego. Jak na zawołanie rozległ się łagodny mechaniczny dźwięk, zupełnie

niepasujący do świata chaosu, w jakim obudziła się Sloane. Pokrywa kapsuły, która chroniła Sloane w czasie podróży, teraz odblokowała się z sykiem głośnym niemal jak odgłos klaksonu, sykiem, który wdzierał się do środka przez szczelinę. Sloane poczuła gryząco zimne powietrze z zewnątrz, smakujące bezruchem i stęchlizną. A potem nowy zapach. Popiół. Jej wzrok powoli się stabilizował, przestała widzieć podwójnie i dotarła do niej przerażająca prawda: wokół pełno było dymu. Dostawał się z zewnątrz. Gdzieś po lewej dostrzegła błysk płomieni. Szlag. Czyli nie tylko ja. A to znaczy... Gwałtowne wybudzenie z kriostazy oznaczało, że ciało Sloane musiało momentalnie przypomnieć sobie swoje funkcje. Jej mózg nie dawał rady przetworzyć wszystkich danych. Chciała rzucić się do walki całą sobą, zareagować na wycie alarmów, informujących, że Nexus znalazł się pod ostrzałem, ale napływ adrenaliny do komórek sprawiał jedynie, że jej kończyny podrygiwały w gwałtownych skurczach, w miarę jak wracało do nich czucie. Łapczywie próbując zaczerpnąć powietrza, Sloane uderzyła w przeszkloną pokrywę. Błysnęły czerwone światła. Nexus został zaatakowany. Żadne inne wyjaśnienie nie miało sensu. Ta myśl zdołała się wreszcie uformować w przeciążonym bodźcami mózgu. I pozwoliła Sloane się skupić. To był jedyny powód, dla którego zostałaby w taki sposób obudzona z kilkusetletniego snu. A może to było kilka lat. Do diabła, to mogły być zaledwie godziny. Nie miała jak tego stwierdzić. Jeszcze nie. I jako osoba odpowiedzialna za bezpieczeństwo tysięcy kolonistów, jako dyrektor do spraw bezpieczeństwa samego przeklętego Nexusa musiała wziąć się w garść i sprawdzić. Jej ciało otrzymało już polecenie. Po prostu nie najlepiej zareagowało na rozkaz. Sloane wypadła z kapsuły, zanim pokrywa otworzyła się całkowicie, jej członki były teraz plątaniną podrygującą wskutek nadmiernego mrowienia. Zaczerpnęła powietrza wypełnionego iskrami i dymem. Paliło ją w piersi. Zakaszlała. Oczy ją piekły, łzawiły obficie od popiołów i kwaśnego dymu płonących chemikaliów, ale nie miała tyle czasu, żeby go marnować na duszenie się w komorze. Dźwignęła się chwiejnie i zmusiła ciężkie jak ołów ciało, by ruszyło naprzód. Niewielka kapsuła może i budziła klaustrofobiczne odczucia, ale na zewnątrz było tysiąc razy gorzej. Połowę pomieszczenia skrywał mrok, jedynie gdzieniegdzie rozjaśniany przez mdłe światełka awaryjne, migające i gasnące raz po raz. Oświetlenie awaryjne nie powinno się tak zachowywać. Płomienie i dym kłębiły się w zrujnowanym pomieszczeniu. Sloane zaklęła i zatoczyła się, a właściwie prawie upadła na kapsułę obok,

której wnętrze pozostawało wciąż jeszcze nienaruszone. Dlatego dokładnie widziała turiańską pięść walącą w pokrywę od wewnątrz. Kandros, jeden z jej najlepszych oficerów. - Trzymaj się! - nakazała mu chrapliwym od dymu głosem. Poklepała szybę dwukrotnie i wściekłe walenie ustało. Z wnętrza kapsuły rozległ się stłumiony, ledwie słyszalny głos, ale Sloane wyłapała dość, by zrozumieć przekaz. „Pospiesz się”. Okraszone licznymi przekleństwami. Kapsuły w założeniu miały być otwierane automatycznie po upłynięciu wyznaczonego czasu, nie przewidywano robienia tego ręcznie. A już na pewno nie przez Sloane, która nie miała pojęcia, jak działa ta technologia, no i nie miała wielkiego wyboru, jeśli chodzi o metody. Najbliższy terminal znajdował się gdzieś za kurtyną iskier, a patrząc na poczerniałe szczątki wokół, wiedziała, że i tak pewnie nie byłoby z niego wielkiego pożytku. Sloane nie miała też swojego omni-klucza. Zgodnie z wymaganiami procedury startowej zostawiła go w magazynie. Rzeczy osobiste miały być zwrócone właścicielom dopiero po przebudzeniu, zakończeniu badań i odprawie przeprowadzonej przez dowódców. - Szlag - zasyczała przez zaciśnięte zęby. Wyprostowała się i rozejrzała w poszukiwaniu jakiegokolwiek narzędzia, czegokolwiek, co pozwoliłoby jej otworzyć tę przerośniętą trumnę. Płomienie malowały komorę na piekielnie pomarańczowy kolor, dodając tu i ówdzie trochę czerni i złota. Wśród dymu widać było sylwetki walczących o życie - członkowie personelu stacji uwięzieni w swych kapsułach gorączkowo próbowali się wydostać. Niektóre pojemniki popękały, ale czy ci, którzy w nich spali, zdołali uciec, tego Sloane nie była w stanie stwierdzić. Liczyła się każda sekunda. Co oznaczało, że należało mieć w dupie delikatność. Sloane pospieszyła do powyginanych metalowych prętów i rozbitych kawałków czegoś, czego nie umiała zidentyfikować. Większość pokrywał osad z oleistej sadzy, ale część została oderwana i leżała luzem. Uderzyło w nie coś wielkiego. Pot strumieniami spływał Kelly po twarzy, gdy wlokła ciężki pręt w stronę kapsuły. - Trzymaj się - wychrypiała raz jeszcze, wbijając potrzaskany i osmalony koniec metalowego pręta pod krawędź pokrywy. Gdzieś za nią ktoś krzyknął. Przenikliwie. Nieludzko. Sloane wzdrygnęła się, napierając na prowizoryczny łom. Metal jęknął. Cieniutkie pęknięcia pokryły szybę niczym szron. Kapsuła pozostała jednak zamknięta. - Cholera, no dalej! - warknęła Sloane, chwytając mocniej poszarpany metal gołymi dłońmi i napierając nań z całych sił.

Z drugiej strony trójpalczaste, zbrojne w pazury dłonie przywarły do pokrywy. Sloane usłyszała kolejny, zupełnie niezrozumiały krzyk, ale od razu pojęła, o co chodzi. Zdumiewające - stwierdziła ponuro w duchu - jak sytuacja awaryjna potrafi usunąć barierę językową. - Teraz! - krzyknęła, nawet jeśli tylko do siebie. Z całej siły uwiesiła się na pręcie, podczas gdy turianin naparł na pokrywę od wewnątrz. Zamknięcie puściło z trzaskiem tak gwałtownie, że Sloane upadła na kolana pośród szczątków, a pokrywa pękła na pół. Odłamana część poszybowała w chaos, Kandros zaś wypadł z kapsuły i z głośnym łupnięciem wylądował obok Sloane. Łapczywie wciągał powietrze i sprawiał wrażenie wstrząśniętego, ale poza tym nic mu nie dolegało. Nie bardziej niż Sloane. - Nie ma czasu na świętowanie - oznajmiła z wysiłkiem. Uchwyciła się krawędzi zniszczonej kapsuły i wskazała pozostałe prowizorycznym łomem. - Uratuj, kogo zdołasz. Rozkaz był prosty i stanowczy. Łagodność i serdeczność nie były w stylu Sloane. Jej ludzie byli do tego przyzwyczajeni. - Tak jest - wykrztusił Kandros wśród kłębiącego się dymu i z wysiłkiem podniósł się na nogi. Podobnie jak Sloane miał na sobie tylko uniform, jaki otrzymali wszyscy. Wygodny i chroniący użytkownika w czasie kilkusetletniej drzemki, ale zupełnie do niczego w warunkach zagrożenia. Bez słowa ruszyli w przeciwnych kierunkach. Z każdym krokiem wzmagał się niepokój Sloane. Zostali zaatakowani? Ktoś wszedł na pokład? Czy w ogóle opuścili już galaktykę? Cerberus ich zaatakował? Może piraci? A jeśli tak, to co stało się z eskortą, która miała im towarzyszyć do granic Drogi Mlecznej? I choć wszystkie te pytania były niezmiernie ważne, Sloane musiała odłożyć je na bok, przynajmniej na razie. Podchodziła ze swym prowizorycznym otwieraczem do puszek do każdej kapsuły, jaka znalazła się w zasięgu jej wzroku, i z furią ją rozwalała. Metal jęczał przeciągle przy akompaniamencie stęknięć z wysiłku oraz okrzyków pełnych zaskoczenia, przekleństw i pytań, na które chwilowo Sloane nie miała czasu odpowiedzieć. - Wyciągnij ich - nakazała Talini, jednej ze swych bardziej doświadczonych oficerów. Asari oddaliła się chwiejnie na wciąż jeszcze zdrętwiałych nogach. „Uratuj, kogo zdołasz”. Te słowa stały się cichą mantrą, powtarzaną przez Sloane za każdym razem, gdy wyciągała kolejne osoby z kapsuł. Za mniejszą komorą znajdowała się większa,

w której spali cywile i przypadkowi członkowie personelu. Czy ich życie było zagrożone, tego Sloane umiała stwierdzić. Wokół panował chaos. Deszcz iskier sypał się na asari, która odprowadzała chwiejącego się na nogach człowieka w spokojniejsze miejsce. Za nią szło jeszcze dwóch członków personelu. Jeden podtrzymywał sobie ramię wygięte pod nienaturalnym kątem. Sloane nie była w stanie nadzorować działań ratunkowych. Zaufała swoim podkomendnym, a sama skupiała się na kapsułach, do których mogła dotrzeć. Czternaście z nich poddało się jej wysiłkom - co minutę jedna. Tylko osiem osób się z nich wyczołgało. Zostawiła zamkniętą pokrywę nad zmaltretowanymi szczątkami Cilliana, jednego ze swoich ludzi. Cokolwiek spowodowało tę katastrofę, zalało systemy stacji potężną, zwrotną falą energii. Wszędzie widać było wysadzone kable i dymiące, osmalone konwertery mocy. Wielu śpiących biedaków zostało usmażonych wewnątrz swoich kapsuł. Furia spowodowała, że mięśnie szczęk Sloane drgały nerwowo. Na pokrytych sadzą dłoniach porobiły się pęcherze. Ale kipiał w niej gniew o wiele potężniejszy niż ból, wzbierało jeszcze większe przerażenie. Przelazła przez ponurą trumnę Cilliana, by dostać się do pozostałych, dławiąc się poczuciem niesprawiedliwości, świadomością, jak tragiczne było to, co się wydarzyło. Niewielu zostało. Kandros minął ją, podpierając na wpół przytomnego człowieka. Salarianin z ponurą miną, którego nie rozpoznawała, prowadził przed sobą dwoje przerażonych nastolatków. Grupka przestraszonych cywilów kuliła się, próbując uciec przed dymem, zasłaniając usta, nosy czy inne aparaty oddechowe, czym się dało. Dłońmi, ramionami. Paskami tkaniny wydartymi z uniformów. Dość. Kelly skupiła się na popękanych ścianach, częściowo przesłoniętych dymem, szukając przełącznika. Żeby ręcznie uruchomić systemy przeciwpożarowe. Wypatrzyła go wreszcie, zobaczyła, jak zza panelu raz po raz tryskają snopy iskier, a poniżej, w szafce, o której Sloane całkowicie zapomniała, za przydymionym szkłem połyskuje wesoło gaśnica. Kelly ruszyła w tamtą stronę, nie zwlekając, z całej siły kopnęła w szybę i natychmiast przypomniała sobie, że ciężkie, chroniące stopy buty nie były częścią stroju, w którym kładli się do kapsuły. Jej palec eksplodował bólem, jeszcze zanim popękane szkło sypnęło się na podłogę. Złamane palce? Przynajmniej jeden. Super. Po prostu świetnie. Sloane zignorowała ból, wyrwała gaśnicę z uchwytu i zabrała się do roboty. Krótki strumień na każdy płomień. Mieszanina pod ciśnieniem dławiła ogień i gasiła iskry, a za każdym naciśnięciem zaworu gaśnicy pomieszczenie stawało się nieco ciemniejsze, choć to akurat Sloane nie przeszkadzało. Wokół niej ludzie kaszleli i krzyczeli. Ktoś wrzeszczał rozdzierająco. Ktoś inny osunął się na czworaka i zwymiotował. Z każdym syknięciem gaśnicy do Sloane docierało jednak mniej okrzyków

bólu. Słyszała niepokój, przynaglenia, by zająć się tymi, którzy ucierpieli najbardziej, ale coraz mniej bólu. I każda, najdrobniejsza zmiana tonu dodawała jej otuchy i podtrzymywała determinację. Jakimś sposobem wśród tego chaosu i jęków, zgrzytania metalu i trzasku płomieni wszyscy zebrali się w jednym miejscu. Sloane odrzuciła pustą już gaśnicę na bok. - Trzymajcie się razem – rozkazała. Naparła na niedziałające drzwi ramieniem, aż rozsunęły się na tyle, by mogli przejść. A gdy już ostatni z ocalonych znalazł się po drugiej stronie, pozwoliła, by zamknęły się za nią z hukiem. Pot przylepił jej włosy do czaszki, a uniform do ciała. Od sadzy piekły ją oczy. Gdy oparła się o zamknięte drzwi, czuła ból w całym ciele. Szybkie podsumowanie pozwoliło jej stwierdzić, że ma złamany, bolący palec u nogi, niegroźne poparzenia i zadrapania, ale żadnych obrażeń na tyle poważnych, by mogły ją zatrzymać. Dobrze. Odepchnęła się od drzwi i rozejrzała. Wokół panowała cisza, jakby piekło za progiem tylko się im przyśniło. Za kolejnymi drzwiami znajdowało się wyjście. I pewnie jeszcze więcej niebezpieczeństw. Popatrzyła po osmolonych, wykrzywionych przerażeniem twarzach otaczających ją ludzi i zrozumiała, że mniej niż połowa wyszła z kapsuł. Wielu w nich zostało. Zbyt wielu. Teraz jednak nic już nie byli w stanie na to poradzić. Sloane mogła tylko zaprowadzić ocalałych w jakieś bezpieczne miejsce i zamknąć tę zasraną śluzę. Później przyjdzie czas na żałobę. Kandros otarł podbródek rozdartym rękawem uniformu, opierając się na swym prowizorycznym otwieraczu kapsuł. Metalowy pręt nie wyglądał najlepiej. Turianin też nie. - No więc - zaczął, przekrzykując wizg alarmu - co się stało!? Wszyscy popatrzyli po sobie, a potem na Sloane. Chciałaby znać odpowiedzi. - Nie wiem - przyznała, ale wiedziała, że to niczego nie zmieni, więc uniesionym kciukiem wskazała wyjście. - Dowiedzmy się, do cholery. - Taaa. - Turianin zarzucił sobie kawał metalu na ramię. - Tak myślałem, że to pani powie.

Rozdział 2 Korytarz za drzwiami oberwał gorzej. Wiązka pozrywanych kabli zwisała z wygiętego sufitu, plując niebieskobiałymi iskrami, które wypalały w podłodze czarne ślady. Po suficie pełzał gęstniejący dym i z każdą chwilą sięgał niżej. Z tego, co Sloane widziała, zniszczenia ciągnęły się przez całą długość korytarza. - Wentylacja wyłączona - zauważyła. Starała się, by zabrzmiało to jak stwierdzenie faktu, ale ledwie udało jej się osiągnąć szorstki ton. - Systemy przeciwpożarowe też. Jak się domyślam, łączność oberwała. - Po całości - ocenił Kandros. Wymienili spojrzenia. Widziała odbicie własnej oceny sytuacji w oczach swego oficera. Zniszczenia sięgały daleko poza granice komór hibernacyjnych, co mogło oznaczać jedno z dwóch: albo wyjątkowo paskudny wypadek, albo atak. Może nawet atak od wewnątrz. Coś takiego wzbudziłoby z pewnością panikę. - Zrobimy tak - oświadczyła, podnosząc głos, żeby wszyscy mogli usłyszeć. Kandros, zabierz tych ludzi ze sobą. Do jakiegoś bezpiecznego miejsca. - Na przykład? Zastanowiła się chwilę. - Do Korpusu Kolonizacyjnego - odpowiedziała ciszej. - Nie do biur, tylko do hangaru, gdzie są promy. Przynajmniej będziecie mieli szansę, by się stąd zabrać, jeśli sytuacja się pogorszy, a nawet jeśli nie, to systemy podtrzymywania życia na tych promach mogą być bardziej stabilne. - Dobry wybór. Pójdzie pani ze mną? Sloane zerknęła na prawo, w kierunku Centrum Operacyjnego. - Spróbuję się dowiedzieć, co się stało. Bez względu na to, co tu się dzieje, to coś poważnego. Bądźcie ostrożni, słyszysz mnie? Spojrzała na jego dłonie, w których powinien być pistolet, a nie metalowy pręt. Sama też nie dysponowała niczym lepszym. Musiała im wystarczyć pozgniatana, obita rura i kawał metalu. Kandros zmrużył lekko oczy, doskonale świadomy tego, co działo się w jej umyśle, i skinął głową. To w nim lubiła. Czas spędzony wśród turian i przyjaźń z tym konkretnym pozwoliły jej cholernie dobrze poznać ich mimikę i znaczenie drobnych ruchów szczęk oraz innych części egzoszkieletu twarzy. Kandros doceniał tę wiedzę, a Sloane doceniała zaufanie turianina. Tworzyli naprawdę dobrą ekipę. - Pójdę do Centrum Operacyjnego - dodała. - Znajdź jakiś sprawny komunikator i trzymaj się w okolicy. Skontaktuję się z tobą, jak tylko dowiem

się, co jest grane. - Tak jest. Jeden z tych dobrych. Wiedziała lepiej niż większość ludzi, jak cenne jest takie oddanie. Sloane klepnęła przyjaciela po pancerzu wyrastającym z barków i turianin odmaszerował. Idąc, starała się trzymać blisko ściany, ignorując mijane drzwi. Wszystkie były zamknięte i jak na razie Sloane uznała to za plus. Sprawdzała tylko status na panelu umieszczonym przy drzwiach. Na każdym wyświetlało się to samo, jedno połyskujące słowo: „offline”. Ten komunikat mocno Sloane zaniepokoił. Cud techniki, jakim niewątpliwie był Nexus, został stworzony przez więcej komisji, niż Sloane uznałaby za możliwe. I, kurwa mać, jak one uwielbiały nadmiar! Każdy panel powinien mieć trzy, może nawet cztery połączenia z systemami stacji. To, że były nieaktywne, potwierdzało rosnące obawy Sloane: stało się tu coś albo bardzo złego, albo precyzyjnie wymierzonego. Potrzebowała informacji, i to szybko. Popędziła korytarzem do następnego skrzyżowania. Drzwi grodzi awaryjnej próbowały odciąć dalszą część stacji, ale zostały zablokowane i teraz tylko bezradnie sypały iskrami. Jedno spojrzenie wystarczyło, by zidentyfikować blokadę. W przejściu utkwiło ciało. Drzwi otwierały się, zamykały i zacinały na zmasakrowanych szczątkach, by otworzyć się ponownie. Znów zamknąć. I od nowa. Ciało było spalone tak bardzo, że nie sposób było go rozpoznać. Leżało przysypane jakimiś szczątkami: kawałkami urządzeń, kabli, które spadły sufitu. Od samego zapachu Sloane zachciało się rzygać. Słodki i odrażający zarazem, smród zepsutego ciała i zwęglonych kości. Ale dla Kelly nie był to pierwszy raz. Przełknęła zebraną w gardle żółć, przyklęknęła przy zwłokach i sprawdziła uniform. Podniosła lekko nieboszczyka, by sprawdzić wyszyte na piersi nazwisko, ale ogień lub może jakieś chemikalia całkiem je zatarły. Delikatnie opuściła zwłoki na podłogę, po czym przeszła nad nimi na drugą stronę. Musiała zostawić nieszczęśnika tam, gdzie go znalazła, w przeciwnym razie drzwi by się zamknęły i automatycznie zablokowały, a ona zostałaby uwięziona po tej ich stronie, cholera wie z czym jeszcze. Ciepło dmuchnęło jej w policzek i zmusiło do zmrużenia oczu. Po przeciwnej stronie z rury, która przebiła się na zewnątrz ściany, strzelał żywy ogień, zapewne wzniecony przez którąś z iskier. Powietrze cuchnęło gazami, jakimi człowiek nie powinien oddychać. Ale obecność płomieni oznaczała tlen, a to z kolei znaczyło, że w tym korytarzu było ciśnienie i atmosfera, czego nie przewidywano na czas długiego lotu między galaktykami. Zatem albo nie opuścili jeszcze Drogi Mlecznej, albo już dotarli do Andromedy.

Sloane nie dostrzegała nic pocieszającego w żadnej z tych opcji. No, może tylko tyle, że nie byli uwięzieni w pustce pomiędzy jedną galaktyką a drugą. Z gęstniejącego dymu wyłoniła się jakaś postać. Sloane pozbawiona broni natychmiast przyjęła postawę bojową. Nie, żeby miała jakieś szanse w konfrontacji z uzbrojonym napastnikiem. Człowiek, który wyłonił się z chmury dymu, miał na sobie uniform uczestnika wyprawy. Zatoczył się, gorączkowo machając jedną ręką przed twarzą, próbował odegnać dławiące opary, na próżno. Uniform, nawet podarty, nie oznaczał jednak, że Sloane miała do czynienia z przyjacielem. - Ani kroku dalej! - szczeknęła ostro. - Nazwisko i stopień, już! Tamten zatrzymał się natychmiast, podnosząc obie ręce do góry. Ze spuchniętych dłoni ciekło osocze, obie były przypalone na krzyż. Współczuła mu, ale takie obrażenia mogło spowodować niemal wszystko: zarówno otwieranie rozgrzanej kapsuły, jak i odrobina sabotażu, który nie do końca poszedł, jak trzeba. Sloane musiała się dowiedzieć, która to była opcja. Na tym polegała jej praca. Mężczyzna dygotał wyraźnie. - Co się stało? Ktoś nas zaatakował? - Tego właśnie próbuję się dowiedzieć - odpowiedziała sucho. - A teraz gadaj, kto jesteś, do cholery? - Chen. Jestem, jestem młodszym kontrolerem - dodał, ale zaraz rozkaszlał się spazmatycznie. Sloane nie kojarzyła tego imienia. - Z jakiego działu? Medycznego? Proszę, powiedz, że z medycznego. - Sanitarnego. - Doskonale. Po prostu, kurwa, doskonale. - Potrząsnęła głową. - Słuchaj, tu nie jest bezpiecznie. Wracaj do swojej kapsuły. - N-nie! - Wzdrygnął się potężnie i widać było, że aż targnęły nim mdłości. - Nie mogę! - Trząsł się cały. - Tam jest strasznie, wszyscy nie żyją. Tak sądzę. Musiałem uciekać. Bo był ogień i. kapsuły były. po prostu. Taa. Wiedziała, o co mu chodzi. Złapała go za ramię, ignorując dotkliwy ból we własnej dłoni. - Słuchaj - powiedziała, zmuszając, by stanął spokojnie. - Jestem dyrektorem do spraw bezpieczeństwa, Sloane Kelly. - Bezpieczeństwa? - Jego oczy łzawiące od dymu spojrzały na nią z namysłem. Zostaliśmy zaatakowani! Na pewno! Ponieważ inna możliwość była dużo gorsza. Sloane się skrzywiła. W ustach miała smak popiołu. W gardle nieprzyjemnie ją drapało. Miała wrażenie, że nie piła i nie jadła od stuleci, co w sumie mogło być prawdą. Ale Chen nie wyglądał lepiej niż ona i raczej nie nadawał się na sabotażystę. Chyba że miałby wrzucić petardę do toalet personelu Nexusa. Miała ochotę westchnąć. Ale się powstrzymała.

- Nie wiem, co się dzieje, tak? Próbuję to wyjaśnić. Pokaż mi, gdzie jest twoja kapsuła. - Nie wrócę tam! Nie mogę. - Machnął ręką w kierunku, z którego przyszedł. Jak chcesz tam iść i na to patrzeć, proszę bardzo, ale nie. - w jego głosie narastał szloch. Zwiesił głowę i grzbietem dłoni otarł twarz. - Wszystko jest zamknięte. Ledwie udało mi się wyjść. Nie wiem. Wciąż nie mogę. Ramię, które trzymała Sloane, zadygotało gwałtownie. Obrzuciła Chena taksującym spojrzenie. Sanitarny, co? Przeczucie jej podpowiadało, że natychmiast złożyłby się na pół w obliczu czegoś czegokolwiek straszniejszego niż zatkany odpływ. - Okej. Okej. Słuchaj, musisz dojść do hangaru Korpusu Kolonizacyjnego, rozumiesz? - Nie mogę zostać z tobą? - błagał przerażony. Ledwie udało jej się powstrzymać ponury uśmiech. To mu się nie spodoba. - Jasne, Chen. Tylko że idę sprawdzić twoją komorę hibernacyjną. Odwrócił się tak szybko, że dłoń Sloane ześlizgnęła mu się z ramienia i złapała powietrze. - Właściwie to ten hangar nie brzmi najgorzej - oświadczył Chen pospiesznie. Mówiłaś, że droga jest czysta? Tak myślałam. - Uważaj na luźne kable - powiedziała tylko. - I idź już. Inni też tam są, będziesz bezpieczny. - Dzięki. Dziękuję. - Zawahał się. Zrobił krok w jej stronę, a potem drugi w przeciwnym kierunku. Wreszcie z nieco obłąkanym uśmiechem dodał: - Proszę na siebie uważać. Pani dyrektor. - Wykonał jakiś niezdarny gest i oddalił się chwiejnie. Mniej więcej we właściwą stronę. Sloane odprowadziła go wzrokiem. Da radę. Prawdopodobnie. To ona miała ruszyć przez bardziej zniszczoną część stacji, nie on. - Nadmierna ostrożność nie przynosi rezultatów - mruknęła pod nosem. Sprzątacz nie przesadzał. Najpierw znalazła drzwi, leżące w korytarzu naprzeciwko miejsca, gdzie powinny być zamocowane. Samo pomieszczenie wyglądało jak strefa wojny. Kapsuły powywracane niczym śmieci, wiele było otwartych. Sloane mnóstwo razy w życiu widziała śmierć, ale na ten widok zasłoniła dłonią usta z przerażenia. Ciała były wszędzie. Dziesiątki. Wiele z nich nosiło ślady ognia, niektóre leżały skulone pod ścianami albo meblami, wyrwane ze snu kriogenicznego po to, by zasnąć na wieczność. Część zwłok została zmiażdżona przez wywrócone kapsuły, spod których wystawały jedynie ręce lub nogi. I wszędzie panował bezruch i cisza, jeśli nie liczyć syku dobywającego się ze zniszczonych urządzeń i trzaskania iskrzących kabli. - Jest tu kto!? - zawołała Sloane. Nie miała nadziei, że znajdzie kogoś żywego, ale nie wybaczyłaby sobie, gdyby

nie spróbowała. Nikt jej jednak nie odpowiedział. Nikt nawet nie jęknął. Wokół byli jedynie martwi, ofiary jakiejś gigantycznej pomyłki, a może czyjejś dumy. A myślała, że takie widoki już za nią. Odwróciła się, walcząc z szarpiącą trzewia grozą. Przy komorze znajdowała się poczekalnia. Teraz Sloane przypomniała sobie rozkład pomieszczeń statku. Komory kriostazy były rozmieszczone w gigantycznej przestrzeni stacji i przyłączone po kilka do specjalnych pomieszczeń, gdzie dopiero co obudzeni członkowie załogi mieli się odprężyć i zaaklimatyzować, czekając, aż ich oficerowie i przełożeni przyjadą powitać ich w pełnej cudów galaktyce. W tym samym czasie ktoś z zespołu medycznego miał ocenić ich stan zdrowia i psychiki, upewniając się, że w czasie snu nie pogubili klepek. Miała być przy tym obecna osoba oddelegowana przez Sloane, na wypadek gdyby ktoś jednak klepki pogubił i wraz z nimi stracił chęć do współpracy. Tak to miało się odbyć - w każdym razie. Oczywiście uczestnicy wyprawy zostali przeszkoleni również na wypadek jakiejś awarii, ale chyba nikt nie przewidywał, że zawiedzie. Wszystko. Poczekalnia byłaby całkiem sympatycznym miejscem, gdyby nie dźwigar, który spadł dokładnie pośrodku pomieszczenia, miażdżąc kanapy i stoły. Sloane mogła sobie wyobrazić poczekalnię zapełnioną członkami personelu, pogrążonymi w pełnych podniecenia rozmowach, wszystkich aż kipiących od ambicji, które zręcznie rozdmuchiwała w nich Garson. Niewielkim szczęściem w nieszczęściu było to, że do katastrofy doszło, gdy przestronne pomieszczenia, promenady, place i parki były wciąż jeszcze puste. Długi, wstrząsający do głębi jęk metalu rozległ się w całej chyba stacji. Sloane zmarszczyła brwi. - To nie może być nic dobrego. Nagle jej wzrok przyciągnął prostokątny panel ścienny na przeciwległej ścianie. Zwisał odgięty, odsłaniając stojący za nim terminal. Na ekranie komputera widniało wyświetlone logo Inicjatywy. Przeskoczyła przez kanapę leżącą do góry nogami i zaczęła kluczyć między powywracanymi stolikami i krzesłami. Była w połowie drogi, gdy głośne stuknięcie uruchomiło w niej instynkt samozachowawczy, wyostrzony w stanowczo zbyt wielu bitwach. Zanurkowała pod osłonę. Z sufitu posypał się deszcz iskier. Pomieszczenie ogarnęła ciemność, paliły się jedynie światełka awaryjne przy podłodze wzdłuż ścian i ekran za oderwanym panelem. Pod nim Sloane dostrzegła ciało. Asari leżała rozciągnięta na podłodze, unieruchomiona pod kawałkami instalacji świetlnej. Upewniwszy się, że to koniec eksplozji, Sloane opuściła prowizoryczną kryjówkę i zbadała ciało. Asari nawet nie drgnęła. Nie odetchnęła. Nie dała znaku życia. Sloane podniosła wzrok na ekran, powtarzając sobie w duchu, że najwyższy

czas zdobyć raport sytuacyjny. Ale logo zniknęło, zastąpione przeklętym, czerwonym „offline”. Sloane miała ochotę wrzeszczeć z frustracji. Zamiast tego jednak sprawdziła ciało, choć doskonale wiedziała, co znajdzie. W jej myślach asari to już były zwłoki. Chaos kolejnego pola bitwy. Ogień. Popiół. Zniszczenie. Wszystko to do niej wróciło, gdy dotknęła zimnej szyi zmarłej. Ta kobieta poświęciła wszystko, by tu się znaleźć. Wszyscy tak zrobili. I co zyskali? Stratę. Rozczarowanie. Śmierć. Sloane zacisnęła zęby. Obca asari była dla Sloane przyjacielem tylko dlatego, że zjednoczył je ten sam cel, że to samo obie poświęciły. Jakie były ostatnie myśli zmarłej? Strach, jak podejrzewała Sloane. Może gniew. Misja zakończyła się niepowodzeniem. Owa druga strona okazała się bardzo odległa od tego, co sobie wyobrażali. Nagle ciszę rozdarło wilgotne kaszlnięcie. Sloane ponownie skupiła się na asari, której pierś uniosła się teraz z wysiłkiem, a po brodzie spłynął strumyczek świeżej krwi. Do jasnofioletowych oczu wróciła słaba iskierka życia. - P-pomocy. Sloane wsunęła rękę pod barki asari i przytrzymała ją. - Wyjdziesz z tego. Być może ktoś nas zaatakował, oszczędzaj siły i. - Ja nie. - zaświstała asari, a na jej wargi wystąpiła różowa piana. - Umrę. z-zzaraz. - Gasnące oczy zwróciły się w stronę terminala. - Inicja. Sloane przytrzymała asari, jak mogła najmocniej, gdy wypełniające się krwią płuca umierającej zamieniły jej słowa w atak kaszlu. Zacisnąwszy zęby, asari chwyciła Sloane za rękaw zakrwawionymi palcami. - Nie atak. - Każde słowo kipiało bąbelkami krwi. - Zniszczenia są. fsz. wszech. stronne. Sloane usiadła, starając się ze wszystkich sił trzymać ranną nieruchomo. Próbowała zarazem jakoś zebrać myśli. - Uderzyliśmy w coś. - Nie. - Asari odsłoniła zakrwawione zęby, walcząc z paroksyzmem bólu. - Zbyt. równo. Zbyt. uch. - Spokojnie - przerwała jej Sloane, nakrywając ręką dłoń rannej, zaciśniętą na materiale uniformu. - Zostań ze mną. Powiedz, co wiesz. Sabotaż? Mimo że asari zmagała się z bólem, poczucie humoru okazało się silniejsze niż cierpienie i wezbrało chrapliwym śmiechem. - Znaczy. że ty? - Krew i płatki piany stworzyły nierówny wzór. Asari przymknęła oczy i łza spłynęła jej po policzku, ale kobieta nie przestała się uśmiechać. Sloane zmarszczyła brwi. - Fizyka - szepnęła asari. - Czujniki. D-dane. Sloane zastanowiła się szybko, co powinna teraz zrobić. Potrzebowała odpowiedzi. I przywódcy. - Moim priorytetem jest bezpieczeństwo Jien Garson. Rady.

- K. komora 00 - odpowiedziała zdławionym szeptem asari, potwierdzając informacje, które Sloane już miała. Asari konała. Żołnierze z takimi objawami nie wracali już z pola walki bez pomocy lekarza, a Sloane nim nie była. - Jak się nazywasz? Poczuła, jak palce zaciśnięte na jej kurtce rozluźniają chwyt. Nikt nie zostanie zapomniany. - Jak się nazywasz? - powtórzyła z naciskiem. Mogła jednak co najwyżej przeczytać wyszyty na piersi rannej napis: „T’vaan”. To wszystko. Bulgoczący oddech asari ustał. Dłoń opadła, drgnęła jeszcze po raz ostatni. Sloane pochyliła głowę na moment, bo tylko tyle mogła poświęcić, gdy stacja wokół niej rozpadała się na części. Delikatnie ułożyła T’vaan. nie, nie T’vaan, tylko ciało, na podłodze. Zaciśniętą z całej siły pięść wparła w podłogę i wstała. Błędem byłoby myśleć o tych wszystkich, którzy tu zginęli, jak o przyjaciołach. W tych kapsułach spało tysiące członków załogi stacji, a część z nich, może nawet większość, z radością porzuciła poprzednie życie. Garson sama to powiedziała: bilet w jedną stronę. Musieliby być chyba nieskończenie naiwni, gdyby spodziewali się, że obejdzie się bez strat. - Komora kriostazy 00 - powtórzyła Sloane, czerpiąc z tych słów siłę. - Dziękuję. Gdy ruszyła truchtem przez zawalone szczątkami pomieszczenie, jej obrażenia pulsowały, szczypały, piekły lub - w wypadku złamanego palca u nogi wrzeszczały wielkim głosem, ale najbardziej nękała ją myśl: co z członkami rady? Biorąc pod uwagę okoliczności, musieli, Garson musiała, wyjść z tego cało. Proszę - powtarzała Sloane w myślach, akcentując każdą sylabę pełnym bólu krokiem. - Proszę. Korytarze zaczęły się ze sobą zlewać. Sloane mijała jeden pociemniały, zniszczony tunel po drugim. Kolejne komory kriostazy, obok których przechodziła, pozostawały zapieczętowane. Stan pasażerów nieznany. Nie miała innego wyboru, jak tylko je tak zostawić. Ocalenie członków załogi Nexusa z jednego pomieszczenia nie miało większego znaczenia, jeśli niebezpieczeństwo groziło całej stacji, a im więcej Sloane widziała, tym bardziej się przekonywała, że tak właśnie jest. Skręciła w wąski korytarz i zmiana oświetlenia kazała jej zwolnić kroku. Czyżby wracało zasilanie? Nie, tak się spieszyła, że nie zauważyła nawet, że jedna ze ścian była właściwie wielkim oknem. I gdy Sloane to sobie uświadomiła, dotarło do niej, co widzi. Na chwilę stanęła jak skamieniała. Okruchy oglądanej sceny powoli utworzyły w jej oszołomionym umyśle wir światła i mroku, usiany barwnymi kontrapunktami. Za oknem widać było plac, jedną z większych instalacji, dzięki której ramiona stacji mogły złożyć się na czas podróży. Miejsce, gdzie ludzie

mieli spacerować albo omawiać istotne szczegóły dotyczące kolonizacji nowej galaktyki. Teraz była to ruina. Z miejsca, w którym się znalazła, Sloane mogła sięgnąć spojrzeniem aż po krawędź jednego z ogromnych ramion Nexusa. Kilka kilometrów starannie zaprojektowanego i skonstruowanego habitatu. Fabryki, warsztaty, farmy hydroponiczne, szpitale, wszystko, czego potrzebowali mieszkańcy. Wszystko, co pozwoliłoby im przetrwać. Tylko że teraz Sloane widziała jedynie płomienie, kłęby gazów, ściany porozdzierane tak, że odsłonięte zostały belki i dźwigary. Zniszczenie na niewyobrażalną skalę. A dalej: nierozpoznawalne konstelacje nieruchomych gwiazd. To nie była Droga Mleczna. Sloane by ją rozpoznała. Niezliczone godziny spędzone na wgapianiu się w okna na statkach kosmicznych sprawiły, że tamta galaktyka stała się dla Sloane znajoma i w jakiś sposób bliska. Palaven, Thessia, do diabła, Kelly cieszyłaby się nawet, widząc niebo nad Omegą. Teraz jednak z rosnącą dezorientacją spoglądała na lśniące skupiska czerwonych, niebieskich i białych gwiazd połączonych pasmami niesamowicie barwnych gazów i gwiezdnego pyłu. To nie był dom. Ale może tak właśnie wyglądał ten nowy? Tego Sloane nie była w stanie stwierdzić. Pobiegła. Pędziła, wybijając stopami rozpaczliwy rytm, ignorując szarpiący ból płynący ze złamanego palca, mgłę kaca postkriogenicznego, która wciąż jeszcze spowijała umysł. Wiedziała, że przyjdzie jej za to zapłacić później. O ile była szansa na jakiekolwiek później. Sloane miała nadzieję, że nastąpi owo później. To, o którym ona i członkowie rady będą mogli porozmawiać przy drinku. Przy całym morzu drinków. Mijała kolejne korytarze, aż wreszcie dotarła do drzwi, których szukała, oznaczonych zwykłym „00”. Były otwarte na oścież. Zatrzymała się przed progiem, ciężko oddychając. Chwila na wzięcie się w garść, odzyskanie panowania nad sobą - i Sloane weszła do komory. Pomieszczenie niczym nie różniło się od pozostałych. Było identyczne jak to, z którego Sloane się wydostała z wysiłkiem. Jedyną różnicę stanowił zakres zniszczeń. I liczba ciał. Tu nie było żadnych. Kapsuły zostały otwarte. Jednak żadnych trupów, uszkodzeń, płomieni czy śladów awarii. Wystarczyło jedyne spojrzenie, by stwierdzić, że pomieszczenie jest puste. Pogrążone w całkowitej ciszy. Przynajmniej Sloane nie znalazła zwłok. Na tym etapie była gotowa cieszyć się nawet z najmniejszego plusa. Ale poczucie ulgi z uporem nie nadchodziło. Musiała znaleźć Garson, żeby usłyszeć rozkazy. I

zanieść dobre wieści ocalałym. Przynajmniej tak powinno być. Odwróciła się na pięcie, od razu przechodząc w myślach do planu awaryjnego, gdy usłyszała słabe kaszlnięcie. Zatrzymała się i raz jeszcze rozejrzała po pomieszczeniu. - Halo? Nic. I nagle kolejne kaszlnięcie, a po nim słowa wypowiedziane słabym głosem: - Halo? Jest tu kto? - Ja - odpowiedziała, zawracając w głąb pomieszczenia i czujnym spojrzeniem przeszukując wszystkie ciemne kapsuły. - Gdzie jesteś? - Tutaj. Nad blatem metalowego stołu ukazała się ręka. Sloane natychmiast skierowała się w tamtą stronę i osunęła na kolana przy kobiecie leżącej płasko na plecach. Krew z rany na czole zalała tamtej nos i policzek, a oczy nie do końca patrzyły w tę samą stronę. - Bardzo oberwałaś? - Sloane przesunęła spojrzenie z rany na nazwisko wyszyte na piersi zakrwawionego uniformu. Addison. Foster Addison. Wyższy stopniem członek załogi stacji, jak Sloane. Z Korpusu Kolonizacyjnego, o ile Sloane dobrze zapamiętała. Addison uniosła dłoń do czoła i delikatnie zbadała ranę. Krew zaczynała już krzepnąć, choć teraz, pod wpływem dotknięcia, popłynęła świeżym strumyczkiem. Kobieta skrzywiła się boleśnie. - Dam radę, jestem tylko trochę oszołomiona. Trochę? Taa, jasne. Sloane cofnęła się do panelu ze środkami medycznymi, który na ich szczęście przetrwał, tak jak ta dziwnie nienaruszona komora. W środku Sloane znalazła pakiety medi-żelu. Wróciła do Addison, otworzyła pakiet i chlasnęła żelem na rozbite czoło rannej. - To powinno pomóc. Addison znów się skrzywiła, zaciskając powieki. - Domyślam się, że nie zbierała pani pochwał za delikatność przy łóżku pacjenta. - Nie ma tu łóżek - wytknęła jej Sloane. Siedziała już i ściągała but ze zranionej nogi. - Nie ma pacjentów, to i nie ma sensu. - Nałożyła mazidło na pulsujący bólem spuchnięty palec i dodatkowo zabezpieczyła go żelem. - Fuj. Sloane zignorowała Addison, odczekując chwilę, by zadziałały substancje znieczulające. Nadal bolało, gdy z powrotem wkładała but, ale nawet nie w połowie tak bardzo jak wcześniej. - No, dobra. Koniec przyjemności. Kiedy podniosła wzrok, Addison zdołał stanąć prosto, choć opierała się o

kapsułę. Rozejrzała się, a potem nieznacznie zmarszczyła brwi, spoglądając na Sloane. - A pani powinna tu być? To pytanie Kelly postanowiła uznać za przejaw wstrząśnienia mózgu. I w związku z tym je zignorowała. - Gdzie pozostali? Garson? Rozejrzała się raz jeszcze dla pewności. Wszystkie kapsuły w pomieszczeniu świeciły pustkami, co znacznie zwiększyło nadzieje Sloane. Addison zacisnęła powieki, a kiedy je podniosła, jej spojrzenie stało się jakby nieco mniej zamglone. Żel na czole zaczął już matowieć, zamykając ranę. - Byliśmy wszyscy w Centrum Operacyjnym. Bo. - Potrząsnęła minimalnie głową, jakby chciała uwolnić myśl. - Bo przybyliśmy. „Przybyliśmy”. Zostali obudzeni, ponieważ dotarli do celu. Ta informacja wydała się Sloane zupełnie nierzeczywista w zestawieniu z panującym wokół chaosem. - To znaczy. - Sloane wpatrywała się w Addison. - Udało nam się? Ranna skinęła głową i szeroko otworzyła oczy. - Tak. - To co się, do cholery, stało? Zastaliśmy zaatakowani? Addison znieruchomiała. I jakby nagle dodała dwa do dwóch, wbiła niespokojne spojrzenie w Sloane. - Kim pani jest? Wygląda pani znajomo. Dwa do dwóch najwyraźniej dało w rezultacie pięć - uznała z irytacją Sloane. - Dyrektor do spraw bezpieczeństwa Sloane Kelly - wyjaśniła cierpliwie. - Już się poznałyśmy. - A tak. Ochrona. Nic dziwnego, że dochodzi pani do takich wniosków. Addison kaszlnęła i znów zamknęła oczy, dwoma palcami lekko uciskając opuchnięte okolice rany. Żel najpewniej zdołał już pozbawić te miejsca czucia. Palec u nogi Sloane teraz tylko pobolewał, podobnie jak poparzone dłonie. - Może nie zakładajmy ataku - mówiła dalej Addison. - Nie przybyliśmy tu, by toczyć wojnę z mieszkańcami galaktyki, o ile takich odkryjemy. - Tak, tak, pokojowo i przyjaźnie, znam treść przemowy. Co nie znaczy, że tubylcy też ją słyszeli. - Jednakże T’vaan też nie wierzyła w atak, umarła w ramionach Sloane, mówiąc coś o czujnikach. - Co w takim razie się stało? - Nie mam pojęcia - głos Addison się załamał. - Ale - dodała już mocniej powinnyśmy sprawdzić. Przez chwilę Sloane chciała zostawić kobietę i iść sama, ale zrezygnował z tej opcji. Jeśli Centrum Operacyjne wyglądało tak źle jak komory kriostazy, będzie jej potrzebna każda możliwa pomoc. Wyciągnęła dłoń ku Addison. - Może pani iść? Kobieta potaknęła słabo i ignorując wyciągniętą rękę, zrobiła kilka niepewnych kroków.

Nie wywróciła się, więc Sloane cofnęła dłoń. Pilnowała tylko, by trzymać się na tyle blisko, żeby w razie konieczności podtrzymać swą nieoczekiwaną towarzyszkę. Na wszelki wypadek. Kawałek szły w milczeniu. Ale gdy Sloane wpatrywała się w wyprostowane plecy Addison, przyszło jej do głowy pytanie: - Dlaczego nie było pani w Centrum? Kobieta rzuciła jej spojrzenie przez ramię. - Wyszłam na chwilę, żeby znaleźć Jien. - Znaleźć Jien? - Sloane odruchowo złapała towarzyszkę za ramię. - Ona żyje? - Kiedy ostatnio sprawdzałam, to tak - odpowiedziała Addison, patrząc spod zmarszczonych brwi na zaciśnięte na jej ramieniu palce Sloane. - Zanim protokoły wybudzania zostały oficjalnie uruchomione, zespół naukowy chciał jeszcze sprawdzić ostatnie odczyty. Jien musiała wyjść, więc kiedy już byliśmy gotowi, poszłam po nią. - Nie mieliście łączności? - Nie sądziłam, że będzie potrzebna. Sloane wskazała kciukiem kierunek, gdzie znajdowała się opustoszała komora. - Sądziła pani, że tam znajdzie Jien? Tym razem pani dyrektor do spraw kolonii umknęła spojrzeniem i uwolniła ramię z uścisku Sloane. - Nie. Zajrzałam tam tylko na chwilę. - Dlaczego? - Żeby skorzystać. z toalety. - Co? Nie ma wychodka w okolicy Centrum? Addison patrzyła przed siebie, ale Sloane dostrzegła drganie mięśnia w zaciśniętych nagle szczękach. - Proszę darować sobie te niegrzeczności, pani dyrektor. Coś mocno defensywna postawa. - Przepraszam, pani dyrektor, czy moje pytania panią denerwują? Addison rzuciła Sloane kolejne spojrzenie, tym razem chłodne. - Jeśli nie prowadzą do jakiegoś objawienia albo oskarżenia o zaburzenie funkcji fizjologicznych, to może skoncentrujmy się na rzeczach ważnych? Ech. No tak. Sloane przypomniała sobie, dlaczego nigdy nie zadała sobie trudu, by zacieśnić znajomość z szefową Korpusu Kolonizacyjnego. Pięć minut w jej towarzystwie i miało się dość na całe tygodnie. Uśmiechnęła się zaciśniętymi wargami. - Jasne. - I zamiast patrzeć na panią dyrektor, zaczęła uważniej rozglądać się po korytarzach, przez które przechodziły. Z pewnością prezentowały się dużo czyściej i były mniej, no cóż, porozrywane na strzępy niż te, które opuściła. - A w końcu znalazła pani Garson? Addison pokręciła przecząco głową, aczkolwiek niechętnie. - Szłam właśnie do Centrum, żeby się przekonać, czy Jien wróciła, i wtedy cały

statek się zatrząsł. To było jak turbulencje w trakcie lotu w atmosferze, tylko o wiele gorsze. Podłoga uciekła mi spod nóg i chyba uderzyłam się w głowę, gdy leciałam do góry, a może gdy spadałam. Tak naprawdę to nie pamiętam. Zmarła asari mówiła coś o fizyce. Sloane miała za sobą niejeden desant pojazdem z orbity lub górnych warstw atmosfery, w czasie których zdarzały jej się identyczne odczucia. Może o to chodziło? Odłożyła tę kwestię na później razem z innymi. Teraz miała zbyt wiele kawałków układanki i żadnego zarysu ostatecznego obrazka. - A w Centrum Operacyjnym widziała pani coś, cokolwiek, co mogłoby to wyjaśnić? - Coś jak wrodzy żołnierze zjeżdżający na linach i wdzierający się przez okna? - Zakładam, że to by pani zauważyła - odparła sucho Sloane. - Gdyby akurat była pani na posterunku. Addison zesztywniała. - Niczego takiego nie było. Żadnych statków, żadnej wrogiej floty, nic, do czego mogłaby pani strzelić, dyrektor Kelly. Przykro mi, że muszę panią rozczarować. Irytacj a Sloane sięgnęła szczytu. - Tak się składa, że mamy nieliche kłopoty, gdyby pani nie zauważyła. Byłabym wdzięczna za jasne i proste odpowiedzi, udzielane bezzwłocznie, i darowanie sobie oceny mojej roli na tej stacji - powiedziała tonem tak lodowatym, że Addison szerzej otworzyła oczy. - Więc kiedy mówię: „cokolwiek”, to mam na myśli dowolną rzecz. Dane z czujników. Śmieci na naszej trajektorii. Wielgachne jebane potwory kosmiczne. Cokolwiek. Foster Addison nie kazała jej się odpieprzyć. Nie odwróciła wzroku, nie spuściła głowy, ale Sloane widziała, że reprymenda zabolała jej rozmówczynię. I dobrze. No, prawie dobrze. Addison uniosła swój brudny od krwi podbródek. - Nie ma powodów do takiej uszczypliwości, pani dyrektor. Przywalenie jej nic nie da, przekonywała samą siebie Sloane. A do tego byłaby to reakcja niewspółmierna do okoliczności. Na szczęście dla Addison. - Dotarliśmy we właściwe miejsce. Gwiazdy w okolicy odpowiadały tym na naszych mapach. Pojawiły się. pewne obawy wśród doradców naukowych względem niektórych odczytów. Uznali, że sześćset lat mogło odbić się negatywnie na wyposażeniu. Chcieli mieć trochę czasu, by przeanalizować dane. Wtedy wyszłam, żeby. - Się odlać. - Znaleźć Jien - poprawiła ją Addison lodowato. - Nie znając odczytów? Addison wyrzuciła ręce w górę. - Na litość, nikt nie potrzebuje odczytu z czujników zewnętrznych, by skorzystać z wyposażenia wewnętrznego! A teraz może czas już, jeśli łaska,

skończyć z pytaniami na temat absolutnie zwyczajnych wydarzeń i poszukać rzeczywistych problemów? - Gestem zachęciła Sloane, by ruszyła w stronę drzwi. Dobrze. W sumie lepiej szukać odpowiedzi niż snuć spekulacje z pracownikiem socjalnym ze wstrząśnieniem mózgu. Sloane odetchnęła głęboko, w ten milczący sposób dając upust przepełniającym ją odczuciom, i ruszyła w stronę drzwi. Zdołała zrobić jedynie kilka kroków, gdy Nexus zaczął drżeć.

Rozdział 3 Co to jest, do cholery!? Sloane nie znała odpowiedzi. Statek drżał i dygotał wokół nich, unosił się i opadał, jakby był rozciągany w zbyt wielu kierunkach naraz. Obie kobiety straciły równowagę i zderzyły się, zanim udało im się ją odzyskać. Niesamowity jęk dartego metalu huknął echem w korytarzach. Addison skuliła się, osłaniając głowę ramieniem. Sloane stanęła mocniej, w lekkim rozkroku, szykując się na mocniejsze kołysanie, gdy nagle wszystko ustało. Ponownie zajęczał rozciągany metal, wypełniając upiornie ciche pomieszczenie zawodzącym echem. Kiedy i ono ucichło, obie kobiety popatrzyły na siebie w milczeniu. Przez chwilę wszystko trwało w bezruchu. One. Stacja. Wreszcie Sloane wypuściła powietrze i dopiero wtedy uświadomiła sobie, że wstrzymywała oddech. - Nie ma wstrząsów następczych - stwierdziła. - To dobrze, a przynajmniej nie tak źle. - Co to było? Kolejna eksplozja? - Wątpię. - Niby dlaczego? Sloane oparła dłoń na przechylonym filarze i spojrzała w górę na wręgę, po części spodziewając się, że popękała i za chwilę zwali im się na głowy. To by była paskudna śmierć. - Bo eksplozję czułybyśmy inaczej - stwierdziła z mocą. - Bez względu na to, co to jest, oddziałuje na całą stację jak. trzęsienie ziemi. - Trzęsienie ziemi w przestrzeni kosmicznej? - No i kto teraz jest uszczypliwy? - odparowała Sloane. - Doszłam do wniosku, że najlepiej porozumiemy się na pani poziomie mruknęła Addison, a w tym szyderstwie dało się wyczuć więcej niż jedynie odrobinę wyższości. Sloane odpowiedziała jej twardym spojrzeniem. - Mówię tylko - podjęła, uciekając się do swej nadwerężonej już cierpliwości - że nie czuję w kościach, żeby to był atak, a one wiedzą, co znaczy „jesteśmy atakowani”, i to by się zgadzało z tym, co mówiła technik, którą znalazłam po drodze. - Ku niezadowoleniu Sloane. Poniekąd atak byłby mniejszym problemem. Chronić stację, zabić intruzów. - Jaka technik? - T’vaan, chyba. Asari.

Addison wlepiła w Sloane spojrzenie szeroko otwartych oczu. - Nic jej nie jest? Nadzieja brzmiąca w tych słowach, pytająca intonacja wystarczyły, żeby Sloane boleśnie zakłuło sumienie. Bez słowa pokręciła głową. Posmutniała Addison zgarbiła się, jakby uszło z niej powietrze, i odsunęła się nieco od towarzyszki. - Była członkiem zespołu naukowego. Taa, tego Sloane domyśliła się sama. Kiwnęła głową i raz jeszcze skupiła się na pustym pomieszczeniu. Sufit wytrzymał wstrząsy. - No cóż, powiedziała to samo. Czujniki wykazały coś dziwnego. Więc którędy stąd do Centrum? Znajdźmy je. - Obok Centrum Wymiany Kulturowej i wzdłuż podstawy ramienia odpowiedziała Addison. - Chyba że droga jest zablokowana - dodała bardziej ponurym tonem. - No to chodźmy - zadecydowała Sloane. - Zanim coś jeszcze się zawali. W tej kwestii były zgodne. Sloane jednak nie zamierzała biec. Złamany palec nadal ją bolał, a do tego nie podobał jej się siniak wyłażący spod medi-żelu na czole Addison. Wstrząśnienie mózgu jak nic. Obserwowała swą towarzyszkę czujnie, próbując ją zarazem rozgryźć. Zeszła z mostka!? I to, żeby odszukać Garson. Zawiodła, ale może to akurat był zbieg okoliczności. Może udała się na poszukiwania chwilę przed tym, jak Garson wróciła na mostek. Gdyby została, to czy miałaby jakiekolwiek wyjaśnienia tego bałaganu? Może. A co, jeśli stchórzyła? Sloane nie chciałaby być w skórze Addison, gdy ten raport trafi na czyjeś biurko. Opuścić posterunek w chwili, gdy wszystko diabli wzięli? Nieszczególnie to wyglądało. Nawet w wypadku dyrektora. Nie, nie na czyjeś biurko, na biurko Garson. To była bezpośrednia przełożona Addison, tak jak i przełożona Sloane. Aczkolwiek znając politykę i dążenia Inicjatywy, to na pewno wyznaczono by jakąś komisję, by sporządziła raport na temat niewłaściwego zachowania Addison. Mimo głęboko zakorzenionej awersji do biurokracji i własnych doświadczeń z komisjami dyscyplinarnymi Sloane pokładała wiarę w dowództwie Nexusa. Garson niewątpliwie podjęłaby właściwą decyzję, nawet jeśli potrzebowałaby do tego celu komisji. Zakładając, że Addison mówiła prawdę - szepnął podejrzliwy głosik dociekliwej natury Sloane. Na razie musiała odłożyć ocenę prawdomówności szefowej Korpusu. W tej chwili była gotowa każdego podejrzewać o sabotaż. Najpierw dowody, później domniemania. Głośny klekot wyrwał ją z zamyślenia. Gwałtownie odskoczyła. Puls walił jej jak

szalony. Nigdy dotąd tak bardzo nie brakowało jej broni. Ściana przed nią pękła, wylewając swoje wnętrzności na korytarz. Ze szczeliny wypadły rury, dziko sycząc i wypluwając rozgrzaną parę. I to by było tyle, jeśli chodzi o mniejsze zniszczenia w tej strefie. Fontanna iskier rozjaśniła ciemność za miotającymi się rurami. Zniszczenia widoczne w tym migoczącym świetle wydawały się cholernie dziwne, szczególnie w porównaniu z nietkniętym kawałkiem korytarza, gdzie stały obie kobiety. Przynajmniej ta druga nie wrzasnęła. Sloane kazała Addison poczekać, głównie po to, by dać jej szansę na odzyskanie tchu. Sama postąpiła krok do przodu i wciągnęła ostrożnie powietrze. Przynajmniej żadnych szkodliwych oparów. Trzeba być wdzięcznym za te niewielkie uśmiechy losu. Żadnych płomieni. Tylko zepsuty statek. Zniszczone kable. Zniszczone plany. - Cholera - szepnęła Addison. - Mam nadzieje, że to nie było nic ważnego. - Kolejna pęknięta rura - stwierdziła Sloane. - Jedna z tysięcy. Lepiej się skupmy. Wytarła czoło mokre od pary i adrenalinowego potu. Później, może kiedy już najgorsze zostanie za nimi, będzie się martwić o jedną pękniętą rurę. Albo o tysiąc. Zaczęła ostrożnie przechodzić nad wijącymi się mackami. Skrzywiła się, gdy kilka z nich podskoczyło i plunęło zawartością. Krople cieczy chłodzącej poleciały na ścianę wysokim łukiem. - Niezbyt gorące! - rzuciła przez ramię. - Proszę tylko trzymać się z daleka od tych aktywnych. Addison ruszyła w stronę rur, marszcząc nos. Mimo swej pierwszej reakcji zaczynała brać się w garść. - Zupełnie jakby coś się przetaczało i tak. - machnęła brudną dłonią - wyrywało kawałki to tu, to tam. - Niech się pani skupi - powtórzyła Sloane pospiesznie. - W końcu wszystko jakoś się ponaprawia. - Proszę mi wybaczyć, że nie podzielę pani optymizmu, ale „w końcu” niczego nie załatwi. I tak mieliśmy w planach ogrom zadań, by rozpocząć naszą misję. Ale to. Nastała cisza, przerywana jedynie sykiem kołyszących się rur, które kobiety zostawiły za sobą. Sloane zakłuło sumienie. - Garson będzie miała plan - stwierdziła, nie odwracając się. - Było nie było, dotarliśmy do Andromedy. Jesteśmy po drugiej stronie, udało się. Może te słowa zaskoczyły nastawioną niechętnie towarzyszkę Sloane, a może Addison po prostu chciała to usłyszeć. - No tak. Zgodziła się z niejakim oporem. Ale przynajmniej się zgodziła.

Przez jakiś czas szły w milczeniu. Nawet kiedy musiały przejść obok kolejnych czterech ciał, Addison nie odezwała się ani słowem. Zapewne czuła się odrętwiała. Naprawdę cholernie dużo musiały ogarnąć. - Proszę mi dać znać, gdy będzie pani potrzebowała odpoczynku - spróbowała Sloane. - Jesteśmy dwie sekcje od celu - odpowiedziała Addison i po raz kolejny docisnęła żel pokrywający jej czoło. - Jien miała zamiar zrobić odprawę, zanim. Kolejna fala wibracji, łagodniejsza niż poprzednie, wprawiła w drżenie całą stację. Addison skrzywiła się, stając na szerzej rozstawionych nogach, by przeczekać wstrząsy. Kiedy się skończyły, uśmiechnęła się ponuro, a grymas ten wyglądał niczym rana. - Przed tym wszystkim. Sloane zacisnęła zęby i ruszyła szybkim krokiem. Tempo z pewnością nie było bezpieczne, ale dzięki niemu miały przynajmniej szansę szybciej otrzymać odpowiedzi. W przeciwnym razie istniało spore prawdopodobieństwo, że ta huśtawka od nadziei do strachu przez krańcowe zdenerwowanie ją wykończy. Miała nadzieję, że usłyszy odpowiedzi, których oczekiwała. Szlag. Znowu to słowo. „Nadzieja”. To napędzało ich wszystkich. Każdego z tych, którzy wciąż jeszcze spali w kapsułach, każdego mężczyznę, kobietę czy dziecko, zarejestrowanych w Inicjatywie Andromeda, każdy gatunek, począwszy od ludzi, poprzez turian i salarian po asari. Do diabla, nawet kroganie, szukając drogi ucieczki ze swego zniszczonego świata, zaciągnęli się na tę wyprawę właśnie z powodu nadziei. Sloane i Addison z każdym krokiem, który wiódł je do Centrum Operacyjnym, z każdą przeprawą obok zniszczonych ścian, zwisających rur i kabli, ryzykowały bolesną śmierć w płomieniach. Panele na ścianach, tak ciepłe i lśniące, gdy Sloane szła tędy po raz pierwszy, teraz łuszczyły się i rozpadały, zaścielając podłogę szczątkami. W powietrzu czuć było jedynie spaleniznę. Wszechobecne zniszczenie. „I tam stworzymy arcydzieło”. Jeśli ktokolwiek był w stanie przywrócić właściwy bieg spraw, to tylko Garson. - O nie. - Sloane usłyszała głos Addison. Zdławiony wysiłkiem, a może wstrząśnieniem mózgu, zduszony do szeptu. Dyrektor Korpusu Kolonizacyjnego zamarła w pół kroku i przycisnęła dłoń do ust. Sloane oderwała się od rozważań na temat ulotnych splotów przyszłości i odruchowo wyciągnęła rękę, żeby podtrzymać towarzyszkę. Niepotrzebnie. Addison stała pewnie, tylko oczy niemal wyszły jej z orbit, twarz wykrzywił szok, a może przerażenie albo jeszcze coś gorszego. - Drzwi. Jedno słowo, króciutkie, a jakimś sposobem powiedziało Sloane wszystko. Czasem nadzieja to za mało. Wzmocnione drzwi, na które gapiła się Addison, zwisały wyrwane z zawiasów, co właściwe nie powinno być możliwe, biorąc pod uwagę ich budowę. Jakby coś

przedarło się bezpośrednio przez nie, wypchnąwszy metalowe panele na zewnątrz tak, że utworzyły kwiat o poszarpanych ostrych płatkach. Sloane odruchowo sięgnęła do boku po broń, której nie miała. Cholera jasna. Ze starych nawyków nie było żadnego pożytku, gdy wszystko wokół diabli brali. Wyprostowawszy się energicznie, Sloane podeszła do drzwi, czy raczej do tego, co z nich zostało. Addison trzymała się tuż za nią i gdy ciemność ustąpiła upiornemu światłu, obie gwałtownie wciągnęły powietrze. Sloane odezwała się pierwsza: - O kurwa. Tym razem Addison jednak się zachwiała. Sloane instynktownie szarpnęła się w tył, czuła na całej skórze mrowiące igiełki przejmującego strachu. Część rozległej frontowej ściany Centrum Operacyjnego i znajdującej się za nią pokrywy kadłuba stacji została oderwana i zastąpiona przeźroczystą pneumatyczną grodzią, jaką stworzyły automatyczne systemy awaryjne. Na pierwszy rzut oka wyglądało to tak, jakby ściany w ogóle nie było. A dalej rozciągało się coś jeszcze bardziej przerażającego. Zewnętrze. Na ciemnym tle z rozpylonymi zimnymi gwizdami rozlewały się poskręcane czarno-szare macki, zwijające się nieustannie pasma poznaczone iskrami pomarańczowego i żółtego blasku. Dziwaczna antymgławica rozwijała się jak pęk postrzępionych wstążek, które niczym synapsy rozpościerały się na wszystkie strony, budząc upiornie anatomiczne skojarzenia. - Co to jest!? - zdołała wyszeptać Addison. Sloane zmuszała swój mózg do działania, do odblokowania skamieniałych kończyn. Nie musiała się obawiać, że w najbliższym czasie ona i Addison wylecą w przestrzeń. Ani że się uduszą z braku tlenu. Co więcej, wszystko wskazywało na to, że protokoły na wypadek sytuacji kryzysowej zadziałały. Stworzona bariera ocaliła Centrum. Przynajmniej w części. - Nie wiem - tylko tyle Sloane była w stanie z siebie wykrztusić. Nigdy jeszcze nie widziała czegoś podobnego. Dziwne pasma zdawały się unosić w pustce, a zarazem były od niej odseparowane. Znajdowały się tam, ale nie stanowiły integralnej części przestrzeni poza statkiem. Jak. Jej umysł uporczywie szukał właściwego porównania. - Jak kłąb splątanych włosów w basenie - powiedziała wreszcie głośno. - Ohyda - mruknęła Addison. Sloane przytaknęła, przyglądając się zarazem jednej długiej macce, zafascynowana mrugającymi w niej kropkami żółci i oranżu. Prześledziła wzrokiem całą długość pasma, aż rozmyło się ono całkowicie na czarnym płótnie kosmosu. I zostało zasłonięte przez nagły obrót jakiegoś potężnego metalowego kształtu, który wpłynął w pole widzenia obu kobiet. Sloane wytrzeszczyła oczy. - Czy to...?

- Część Nexusa - potwierdziła Addison zdławionym szeptem. - Ale jak.? Pytanie za milion punktów. Nawet jeśli szefowa Korpusu Kolonizacyjnego chciała powiedzieć coś jeszcze, to z jej ust wyrwał się tylko rozpaczliwy jęk: - O nie, nie, nie. - Zrobiła sztywno krok naprzód. - Nie, nie, nie. Nie patrzyła już na ten niesamowity widok co wcześniej. Sloane również oderwała wzrok od mrocznych wstążek oraz bryły zimnego metalu i skupiła się na tym, co znajdowało się wewnątrz pomieszczenia. Ciała. Pół tuzina, co najmniej, na środku. Więcej wśród poprzewracanych biurek i innych mebli. Dowódcy Nexusa. - O kurwa. - wyszeptała Sloane. Spojrzała uważniej na najbliższe ciała, mając nadzieję, że nie zobaczy wśród nich Jien Garson. Stała jednak zbyt daleko, by mogła rozpoznać kogokolwiek. Nadto ciała były zbyt zmasakrowane, by identyfikacja poszła łatwo. Najbliższe zwłoki miały błękitną skórę asari. Nuara. Kiedy Sloane widziała ją po raz ostatni, asari ściskała Garson na pożegnanie. Kładła się do swojej kapsuły jak na krótką drzemkę, po której wszyscy mieli się obudzić zadowoleni i wolni i z radością zabrać się do pracy. Nic z tego. Teraz asari leżała skulona przy krawędzi oderwanego korytarza, tuż obok grodzi awaryjnej. Z ułożenia ciała i z tego, że w przestrzeni nie było zwłok, Sloane wydedukowała, co się stało. Nuara osłoniła pomieszczenie, jak umiała najlepiej, póki nie zadziałały systemy awaryjne. Pneumatyczna gródź nie zdołałaby utrzymać powietrza wewnątrz, zanim nie zostałaby całkowicie zainstalowana, i w efekcie nie wypełniłaby swego zadania. Jednak asari udało się utrzymać przy życiu personel po właściwej stronie grodzi. Krwawe szczątki wokół pozwoliły Sloane wywnioskować, że rozdarcie kadłuba nie było najgorszym z problemów, jakim musieli stawić czoła ludzie na mostku. Ogień. Chaos. Nic nie mogło ich uratować. - Cholera - zaklęła znów Sloane. Addison odetchnęła głęboko. Wyraźnie widać było, jak bierze się w garść. - Nic nie możemy dla ich zrobić. Odwróciła się i ruszyła przeczesywać pozostałą część pomieszczenia. Ostrożnie przechodziła nad porozbijanym wyposażeniem, kawałkami metalu. Ramiona wyciągnięte w obronnym geście. Członkowie załogi, współtowa-rzysze, spaleni i połamani. Sloane z niechęcią przyznała, że Addison postępuje słusznie. Jeśli ktokolwiek przeżył, będzie gdzieś głębiej. Rozejrzała się po tej części ogromnego pomieszczenia, która się zachowała. Przestronne, największe chyba, najwspanialsze w obrębie całej stacji, teraz było

nie do poznania. Gigantyczny ekran zawieszony pod sufitem pękł na pół i spadł na konsole, które otaczały przednią część pomieszczenia. Pociemniałe i rozbite, nie nadawały się nawet do naprawy, ale uwagę Sloane zwróciły przede wszystkim fotele. Zostały zmiażdżone. Dosłownie rozpłaszczone. Podłogę zaścielały resztki rozbitego sprzętu. Szerokie schody prowadzące na pokład obserwacyjny powyżej całkiem się zapadły albo zostały zniszczone przez coś, co spadło z góry. Ciężko było stwierdzić, bowiem wstrząsy wielokrotnie wszystko wymieszały. Sloane z trudem dawała radę objąć umysłem rozmiary katastrofy. Porzuciwszy rozważania, ruszyła ku najbliższej bryle rumowiska. Była to część balustrady z pokładu powyżej, poskręcana i niemal wprasowana w ławkę. Kelly podniosła połamane resztki i odrzuciła na bok, potem opadła na kolana i zajrzała pod ławkę. Prosto w martwe oczy. Ciemnoskóry mężczyzna miał usta otwarte w niemym krzyku. Starszy technik mostkowy Marnell Phelps, Sloane go pamiętała. Dobry człowiek. Zakrzepła krew wyrysowała linię z kącika jego ust do niewielkiej kałuży na podłodze. Oczy miał zmętniałe i nieruchome. - Jien!? - zawołała Addison. Obchodziła pomieszczenie, powtarzając wezwanie, i za każdym razem w jej głosie mocniej dźwięczał strach. - Jien! Sloane odrzuciła na bok zmiażdżony fotel i podniosła pulpit, ignorując ból, gdy połamany ekran spadł i wylądował na palcach jej zdrowej stopy. Zaklęła tylko, dochodząc do wniosku, że nie bolało nawet w połowie tak bardzo jak wtedy, gdy złamała palec. - Po prostu zajebiście - syknęła na zakończenie swej diatryby, karbując sobie przy tym w pamięci, że musi znaleźć więcej medi-żelu. Ale gdy spojrzała za pulpit, zobaczyła kolejne ciało i wszystko inne przestało się liczyć. - Znalazłam kogoś! - zawołała. - To człowiek. Na pierwszy rzut oka nie można go było zidentyfikować. Ciało zostało okrutnie zmiażdżone. Sloane spojrzała na lewą pierś, gdzie powinno znajdować się wyszyte nazwisko. Było zaplamione krwią, ale czytelne. - Parker - dodała, podnosząc wzrok. Addison zaprzestała swoich wysiłków chwilę wcześniej, czekając na informacje od Sloane. Teraz zamknęła oczy. - Miles Parker, wicedyrektor działu hydroponiki. Sloane ostrożnie odsunęła ciężki pulpit, który przygniótł nieszczęśnika. Na myśl o jego straszliwej śmierci żołądek jej się ściskał, ale to słowo „hydroponika” uderzyło ją niczym obuchem. Jeśli skarbiec z nasionami został uszkodzony. Skup się. Nie mogła sobie pozwolić, by się tym martwić. Nie teraz. Szukały dalej. Znajdowały kolejne ciała, a każde takie odkrycie było ciosem dla Sloane, nie natknęły się jednak na zwłoki Garson. Minęła godzina, zanim obeszły całe pomieszczenie, a przynajmniej tak im się wydawało.

- Tu jej nie ma - stwierdziła Addison spokojnie, ale wystarczyło spojrzeć na jej twarz, by się przekonać, że daleko jej było do opanowania. - Co teraz? Dobre pytanie. Nikt z nich nie przygotowywał się na taki scenariusz.

Rozdział 4 - Ekipa poszukiwawcza - stwierdziła Sloane. - Musimy odnaleźć Garson i wszystkich innych ocalałych. Addison przecząco pokręciła głową, choć widać było, że niechętnie. - Mamy protokół sukcesji. Musimy przyjąć, że stało się najgorsze. Jeśli zginęła. - Zamilkła i jej spojrzenie powędrowało do tymczasowego zabezpieczenia w czołowej części Centrum. - Mogła pójść się odlać - zaoponowała Sloane. - Pani poszła. Addison nie chwyciła przynęty. Nie tym razem. Ale irytacja pozwoliła jej odzyskać siły do walki. Spojrzała wyzywająco na Sloane. - Jien zaginęła. Mamy jasne procedury. - Pieprzyć je - warknęła Sloane - nie jesteśmy. - Zreflektowała się. Zapanowała nad gniewem. - Proszę posłuchać, doceniam. Addison, bez urazy, powinnyśmy. Ostry, chrzęszczący dźwięk sprawił, że dalsze słowa zamarły Sloane na ustach. Dźwięk powtórzył się raz jeszcze i Kelly natychmiast pomyślała, że zaczyna zawodzić przegroda utrzymująca powietrze w pomieszczeniu. Cofnęła się o krok. Addison zrobiła to samo, tyle że szybciej i dalej. Dźwięk rozległ się po raz trzeci, tym razem głośniej. I - co Sloane uświadomiła sobie z ulgą - nie dochodził od strony bariery, ale od strony drzwi. Kelly odruchowo sięgnęła do biodra, po raz kolejny próbując chwycić za pistolet, którego tam nie było. Zaklęła, obróciła się na lekko ugiętych nogach, gotowa rzucić się do ucieczki albo walki, w zależności od tego, co przejdzie przez drzwi. W szparze pojawiły się dwie dłonie, krótkie, grube palce złapały za drzwi i pchnęły z całej siły, otwierając je na oścież. Do pomieszczenia weszła postać o niewątpliwie gadzim wyglądzie, mocnych barkach, wielkiej głowie i szeroko rozstawionych oczach. Kroganin. A dokładniej kroganka, z brwiami zmarszczonymi tak mocno, że można by się pod nimi schować. Sloane doskonale znała ten wyraz twarzy. Wyprostowała się i wyszła tamtej na spotkanie, nie kryjąc uśmiechu szczerej ulgi. - Kesh. Cholernie dobrze cię widzieć - powiedziała. I naprawdę tak myślała. Po raz drugi od chwili, gdy wyszła z kapsuły, poczuła przypływ nadziei. Nakmor Kesh znała Nexusa od podszewki, lepiej niż którykolwiek z członków załogi, bo nadzorowała jego budowę. Jeśli Garson była przywódcą Nexusa, to Kesh była jego kwatermistrzem. Kroganka ruszyła raźnym krokiem, rozglądając się na boki. - Dyrektor Kelly. W pełni odwzajemniam to uczucie. - Szerokim gestem wskazała szczątki sprzętu i ciała załogi. - Ale po tym wszystkim dobrze zobaczyć

kogokolwiek, kto jeszcze oddycha. Gdzie Jien Garson? - To jest pytanie za milion punktów - stwierdziła Sloane. - Jedno z wielu - dodała Addison, robiąc krok do przodu. - Jien zaginęła. Sloane pospiesznie przekazała krogance streszczenie tego, czego zdołała się dowiedzieć. W tym czasie śladem potężnej inżynier do Centrum weszło kilku innych członków załogi niższego szczebla. Oszołomieni i poranieni wyglądali jak chodzące trupy. Wszyscy byli jednak sprawni i wszyscy byli członkami Inicjatywy - mimo straszliwych okoliczności Sloane widziała blask w ich oczach. Chcieli działać, chcieli pomóc. Płonął w nich niegasnący ogień przetrwania. - Musimy zorganizować ekipę poszukiwawczą - powtórzyła, mając na uwadze nowo przybyłych. - Ważniejsze jest. - zaczęła Addison, ale Kesh już kiwała potakująco gadzią głową. - Najpierw musimy ocalić, kogo tylko się da - zgodziła się, przerywając Addison w pół słowa. To nie było niegrzeczne, uznała Sloane, nie. Tylko stanowcze. Taka właśnie była Kesh. Rozsądna jak na krogankę i zaangażowana. Addison wzięła to pod uwagę. - Zajmę się tym - powiedziała, kręcąc głową z niezadowoleniem. - Zobaczymy, co się da zrobić. Może wy dwie zdołacie odpowiedzieć na pytanie, co się stało. Odeszła, nie czekając na odpowiedź. Sloane patrzyła, jak Addison organizuje z nowo przybyłych dwuosobowe zespoły poszukiwawcze. - Jest bardzo towarzyska i kontaktowa, prawda? - Kiedy się jej pozwoli - odparła Kesh, odwracając się. - Mogę spytać, co Addison uważała za ważniejsze od poszukiwań? - Protokół sukcesji. - Aha. - Kroganka wróciła spojrzeniem do szefowej Korpusu Kolonizacyjnego i ocalałych. Pary ruszyły już ku pogrążonym w cieniu kątom pomieszczenia, z trwogą przeszukując rumowisko. Tyle śmierci. Sloane wcale nie dziwiła się obawom poszukiwaczy. - Hej, Addison! Zawołana podniosła wzrok. Ponura mina Sloane, zmarszczone czoło, wykrzywione lekko usta przekazywały więcej treści niż same słowa. - Zróbcie listę tych. - Kelly zamilkła i starannie dobrała słowa - nazwisk tutaj. Addison kiwnęła głową z równie ponurą miną i wróciła do swego makabrycznego zadania. Sloane podeszła do kroganki. - Jesteśmy po uszy w kłopotach, co? - spytała na tyle cicho, by tylko Kesh mogła ją usłyszeć. Inżynier spojrzała Sloane w oczy z otwartością, na jaką stać było chyba tylko

krogan. - Witamy w Andromedzie - mruknęła chrapliwie. - Istotnie, po drugiej stronie. Kesh otrzepała dłonie, jakby właśnie skończyła diagnozować przyczynę wycieku chłodziwa. - Wolałabym znać fakty. Czy któryś z tych terminali działa? - Z tego, co widziałam, to nie - odparła Sloane, nieoczekiwanie czując się bezużyteczna. Oficer bezpieczeństwa w środku inżynieryjnego koszmaru. - No dobrze. - Kesh rozluźniła szerokie ramiona. - Sprawdźmy, czy zdołam któryś naprawić. Ruszyła przez rumowisko niczym dziwne echo ruchów Addison i jej poszukiwaczy, ignorowała przy tym biologiczne ofiary, badała jedynie stan tych mechanicznych. Przez jakiś czas Sloane próbowała jej pomagać, ale tylko spowalniała krogankę. Po chwili zatem zostawiła Kesh samą i dołączyła do Addison nieopodal miejsca, gdzie w normalnych okolicznościach siedziałby dowódca Nexusa, spoglądając nad rozległą stację z kubkiem herbaty w ręku. Komandorski fotel został wyrwany z podwyższenia i przepchnięty kilka metrów dalej, do tego płomienie nadgryzły nieco tapicerkę. - Znaleźliście jakieś ślady Garson? - spytała Sloane, choć widziała odpowiedź wypisaną na twarzy Addison. - Znaleźliście kogoś żywego? Tamta tylko pokręciła głową, zbyt otępiała, by coś powiedzieć. Pociągnęła głośno nosem i otarła oko grzbietem dłoni. Łzy albo pył. Sloane była gotowa się założyć, że gdyby spytała Addison, ta upierałaby się, że coś jej wpadło do oka. Dlatego też Kelly milczała. Addison podniosła datapad tak, by Sloane mogła zobaczyć ekran, na którym migały pospiesznie wprowadzone nazwiska. - Wszyscy, którzy zostali obudzeni w związku z przybyciem. Sloane bezwiednie otworzyła usta. Potrzebowała całej siły woli, by ponownie je zamknąć. Z wysiłkiem przełknęła ślinę. Tylko dwa nazwiska nie zostały wykreślone: Addison i Garson. - Czuję się taka bezużyteczna - powiedziała Addison głucho. Już nie patrzyła na Sloane. Ani na ciała. Sloane nie była w tej materii specjalistą, ale w jej odczuciu Addison miała puste i nieruchome spojrzenie kogoś, kto przebył tysiąc lat świetlnych i za chwilę wyłączy się emocjonalnie. Klepnęła Addison w ramię, na co tamta wzięła rwący się oddech i otrząsnęła się nieco. - Nie pękaj. Mamy mnóstwo do roboty. Musimy znaleźć jakieś miejsce, gdzie złożymy ciała. Pomóż mi. - Mam na myśli: tutaj - przerwała jej Addison zdecydowanie. Roześmiała się sucho, ironicznie. - W nowej galaktyce. Dyrektor do spraw kolonii. Co za bzdura. Będziemy mieli szczęście, jeśli uda nam się skolonizować pomieszczenie obok. - Hej! - Sloane zmarszczyła gniewnie brwi. - Dość tego. - A co? Powiesz mi, że wszystko będzie dobrze? Że to tylko drobne przeszkody? Rozejrzyj się. Z tego się nie podniesiemy. To koniec. Bez Jien, bez przywódców. - Ten - szczeknęła Kesh z drugiej strony pomieszczenia. Klęczała przed

terminalem, który miał popękany ekran i był nieco osmalony, ale poza tym wyglądał na względnie nietknięty. - Tak sądzę - dodała i znów zamilkła. Zmrużyła oczy taksująco. - Chyba. Do diabła, Sloane na tym etapie gotowa była cieszyć się z tego „chyba”. Poklepała Addison po ramieniu, tak jakby poklepała każdego ze swoich podkomendnych. - O tym możemy pogadać później, ale nie miałam zamiaru słodko bredzić, jakbym się nawąchała gazu rozweselającego, okej? Chciałam powiedzieć, że nadal możesz pomóc. - Nibyjak? - A jak planowaliście skolonizować te światy wokół nas? - To jest właściwie zadanie ark. Ale mamy promy. My. - Statki, no właśnie, i jeśli będziemy musieli ewakuować stację. - Umilkła, gdy w oczach Addison błysnęło zrozumienie. Znała te statki, ich rozmiary i możliwości lepiej niż ktokolwiek inny. - Chodź, zobaczymy, co znalazła Kesh. Addison skinęła głową i poszła za Sloane. Przynajmniej teraz sprawiała wrażenie bardziej przytomnej i skupionej. Przy akompaniamencie pełnych zniecierpliwienia pochrząkiwań i stęknięć kroganka przeprowadzała operację na wnętrznościach komputera, który nie został całkowicie zniszczony. Sloane jedynie stała i przyglądała się bezczynnie. Odrętwienie niczym lód skuwało ją od środka coraz mocniej, ogrom tej katastrofy był przytłaczający. Ale nawet jeśli jedyne, co mogła zrobić, to skłonić innych, by wytrwali w swoich zadaniach, to było już coś. Usłyszała stuknięcie i komputer plunął iskrami. Kesh zaklęła siarczyście. Kolejna porażka. Kolejna rzecz do naprawienia. - Pomoże, jak go walnę pięścią? - spytała Sloane z goryczą. Kesh wlepiła w nią nieruchome spojrzenie, które nawet Addison wprawiło w zmieszanie. Po czym bez słowa zwinęła potężną dłoń w pięść i rąbnęła w terminal. Ekran zamigotał i ożył. Zapełnił się danymi. - Nie wierzę, że to zadziałało - oznajmiła Sloane tonem pełnym wątpliwości. Kroganka uśmiechnęła się szeroko i klepnęła Kelly w ramię. - Sprawdźmy, czego zdołamy się dowiedzieć! Obie kobiety stanęły przy Nakmor Kesh, która manipulowała oknami, ze zniecierpliwieniem odgarniając na bok wyskakujące ostrzeżenia. - Hmm. - Co się dzieje? - spytała Addison. - Nie pozwala mi wejść. - Wiesz, j ak tego używać? Kesh mruknęła gardłowo z irytacją, ale nie odwróciła się od ekranu. - Protokoły stanu wyjątkowego zostały w pełni wdrożone. - Kroganka dopiero teraz obróciła masywną głowę i popatrzyła na Addison i Kelly. - Garson musi

potwierdzić status i odwołać alarm, a tego nie zrobiła. - Zaginęła - wtrąciła się Addison obronnym tonem. - Ale system tego nie wie. - Do czego zmierzasz, Kesh? - spytała Sloane. Kroganka skinęła dłonią w stronę ekranu. Kiedy się odezwała, brzmiało to, jakby cytowała przepisy, i Kelly była gotowa się założyć, że tak właśnie było: - W razie sytuacji kryzysowej obejmującego całą stację, jeśli dowódca nie dokona potwierdzenia w określonym czasie, następuje zamknięcie wszystkich grodzi, póki osoba o stosownych uprawnieniach, wyznaczona zgodnie z protokołem sukcesji, nie zostanie wezwana, by przejąć obowiązki dowódcy. - No, dobra - zgodziła się Sloane. - To jest Addison, tak? Niech ona to zrobi. - Możliwe. - Kesh z uwagą studiowała panel. - Ale procedura jest jasna i dokładna. Musimy to zrobić zgodnie z listą i wykreślić wszystkich. niezdolnych do przejęcia obowiązków, póki Garson nie zostanie zlokalizowana. Addison przekazała krogance swój datapad - z pewnym oporem, co nie umknęło uwadze Kelly. Przeczekały manipulacje Kesh, wykreślającej kolejne nazwiska w łańcuchu dowodzenia. Zanim dotarły do nazwiska Addison, w protokole pojawiło się jeszcze jedno. Tego nazwiska nie było na liście zmarłych ani wśród tych, którzy zostali obudzeni, gdy Nexus dotarł do celu. Addison wpatrywała się w ekran spod zmrużonych powiek. - Moment. - Wskazała wyświetlony tekst. - Kim, co cholery, jest Jarun Tann? - Jarun Tann - przedstawił się salarianin. - Wicedyrektor do spraw zarzadzania przychodami. - Super - mruknęła Sloane, potrząsając głową. - Po prostu zajebiście. Komora, w której znajdowała się kapsuła salarianina, nieznacznie tylko ucierpiała w trakcie „zdarzenia”, jak Addison określała teraz katastrofę. Tann wraz z innymi trwał pogrążony we śnie i obudził się tylko dzięki temu, że Kesh w repertuarze technicznych sztuczek miała też taką, która zapewniała dostęp do obejść serwisowych. Nakmor Kesh jako jedyna. Przynajmniej jeśli brało się pod uwagę ocalałych i odnalezionych. Salarianin usiadł od razu, niemal radosny, zapewne założywszy, że obudzono go zgodnie z planem po sześciuset latach snu i będzie mógł się teraz zabrać do liczenia fasolek czy co tam, do cholery, miał w zakresie obowiązków. Usłyszawszy ton głosu Sloane, zmienił się na twarzy. Przyjrzał się uważnie najpierw jej, potem Addison, aż w końcu Nakmor Kesh. Na widok pochylającej się nad nim kroganki wzdrygnął się odruchowo i spróbował odsunąć. - Co tu się dzieje? Nie jesteście zespołem medycznym. - Sloane Kelly, dyrektor do spraw bezpieczeństwa. - Zostaliśmy zaatakowani? Kelly pokręciła głową. - Doszło do potwornego wypadku. Stacja znalazła się w poważnych tarapatach. Dlatego też obudziłyśmy. - ledwie była w stanie wypowiedzieć te słowa i nie parsknąć przy tym straszliwym, obłąkanym śmiechem. Oddychaj głęboko,

oddychaj głęboko, powtarzała sobie. - Dlatego cię obudziłyśmy. - Wypadek? Związany z funduszami? Jego spojrzenie jakby mimowolnie popłynęło do Kesh, ale zaraz wróciło do Sloane. Podatkowy mól zaczął się wiercić wewnątrz kapsuły. - Jeśli to jest jakiś głupi kawał. - Żaden kawał - ucięła Sloane. - Chciałabym, żeby to był tylko żart, wierz mi. - Nie rozumiem. Addison westchnęła ciężko. - W tej chwili jest pan najstarszym rangą członkiem załogi, którego miejsce pobytu znamy. Zapadła cisza. Tann wpatrywał się w Addison. Uśmiechnęła się niewesoło. - Zgodnie z protokołem sukcesji w sytuacjach kryzysowych Nexus należy do pana. To do niego dotarło. - Co!? Echo nie skończyło jeszcze powtarzać za nim, gdy odezwała się Kesh: - Póki oczywiście nie znajdziemy Jien Garson - wycedziła. Niepewna sytuacja zmieniła się teraz w prawdziwą pułapkę. Jarun Tann był niewiadomą, nowym. Nic o nim nie wiedzieli, a on miał pełnić obowiązki ich dowódcy. No i salarianin w pobliżu kroganina - to nie mogło się skończyć dobrze. Sloane usłyszała wyraźną nutę groźby w głosie krogańskiej inżynier. A sądząc po rozszerzonych nagle oczach Tanna, on również to usłyszał.

Rozdział 5 Kesh wróciła za resztą do Centrum Operacyjnego, odczekała w milczeniu, aż Jarun Tann dokładnie przestudiuje wyświetloną na datapadzie listę, według której był teraz tymczasowym dowódcą Nexusa. Kelly stała obok niego z ramionami splecionymi na piersi. Addison dąsała się kawałek dalej. Nie, nie dąsała się, to nie było właściwe określenie. Ona gotowała się ze złości. Najwyraźniej spodziewała się, że w tej sytuacji będzie następna w kolejce do fotela dowódcy. Zamiast tego z powodów, których nikt z nich nie mógł pojąć, ten średniego szczebla urzędnik do spraw finansów znalazł się wyżej na liście. Salarianin stał, drapiąc się bezmyślnie po karku, raz po raz czytając własne nazwisko na ekranie datapada, jakby chciał odszyfrować ukryte w nim wyjaśnienie. Kesh zatrzymała się przy drzwiach z rękoma luźno opuszczonymi po bokach. Ten awans ją zabolał. Mocno. To przecież salarianie wynaleźli genofagium, które wysterylizowało krogan. I nawet teraz, stulecia po tym fakcie, salarianie wciąż uważali się za lepszych od walczących o przetrwanie krogan. I każdy z nich miał tendencję do przypominania o tym przy wszelkich okazjach. Podobnie jak do spoglądania na krogan z góry. Kesh miała nadzieję, że się od tego odetnie. Że będzie mogła pracować w atmosferze wspólnego wysiłku, z przedstawicielami ras gotowych docenić zalety krogan, szczególnie w nowych okolicznościach. I może po części zabolało ją właśnie to, że nie została doceniona. Jej oburzenie zabarwiło się nieco poczuciem zdrady, bo była przecież inżynierem. Do szpiku kości. Już szykowała w głowie listę niezbędnych napraw. Sytuacja na Nexusie nie poprawiała się ani trochę w czasie, gdy oni tu zwlekali. Bez względu na to, czego spodziewał się salarianin, Kesh znała się na swojej robocie. I Tann jakby uświadomił sobie wreszcie, co się dzieje, bo bez dalszej zwłoki dokonał niezbędnych operacji. Podał swoje nazwisko i żałośnie nieimponujący tytuł, by wyzerować protokół prewencyjny. Ekran zamigotał i wyświetlił nowe informacje. Kesh nie była w stanie się powstrzymać, przeszła przez pomieszczenie i stanęła za plecami tamtej trójki. Przy nazwisku Tanna pojawiał się informacja: „Protokół awaryjnego WKS (wybudzenia z kriostazy)”, a na ekranie zamigotały dwa kolejne, co istotniejsze, z uaktualnionym opisem pełnionych funkcji: „Dyrektorzy Foster Addison i Sloane Kelly, doradcy tymczasowego dowódcy”. Kesh nie było na liście. Ani żadnego z dwudziestu obudzonych, którzy znajdowali się z nimi w Centrum.

Nie powinna odczuwać zaskoczenia. Nie powinno ją to zaboleć. Owe dane potwierdzały jedynie to, co Kesh podejrzewała. Nie została obudzona z uwagi na niespodziewany i dotkliwy brak przywódców. Nie wymieniono jej pośród tych, którym powierzono dowodzenie. Kroganie nie byli do tego przeznaczeni. Nawet tu, gdzie wszyscy nieustannie powtarzali hasła o „zaczynaniu od nowa” tak, jakby wiedzieli, co to znaczy. Nie mieli pojęcia. Nie tak jak ona i jej klan. Nakmor Kesh, znająca Nexusa lepiej niż ktokolwiek inny, należąca do najważniejszych budowniczych stacji, która teraz rozpadała się wokół nich, została obudzona, żeby posprzątać bałagan. Wpatrywała się w tył głowy salarianina i zastanawiała się, dlaczego to jego właśnie wyznaczono do pełnienia funkcji dowódcy. Nie bacząc na własne predyspozycje do tego zadania, Kesh doszła do wniosku, że w najgorszym razie to dyrektor Sloane Kelly powinna dowodzić w tych okolicznościach. Ale w rzeczywistości Kesh wiedziała, dlaczego tak się stało. Polityka. Polityka Rady, polityka antykrogańska i biurokracja. Bez względu na nazwę to właśnie musiała być przyczyna. Nowy początek narodzony ze starych, destrukcyjnych nawyków. Prawda była bolesna. Kesh zdecydowała się na udział w tej misji, miała bowiem nadzieję, że zostawią, tak naprawdę zostawią, Drogę Mleczną za sobą. Te wszystkie uprzedzenia, stare, zapiekłe urazy. Innymi słowy, miała nadzieję, że rasa krogańska otrzyma szansę, by zacząć od nowa, jako równi partnerzy w stosunku do pozostałych gatunków. Nie dlatego, że im się to należało, ale dlatego, że zdołali pokazać przedstawicielom innych gatunków, że byli dokładnie tak samo kompetentni, pracowici i zdeterminowani. W trakcie pożegnalnego przyjęcia zwierzyła się ze swych nadziei Nakmor Gordzie. Weteranka wielu bitw ryknęła śmiechem i długo jeszcze natrząsała się z głupiego idealizmu swojej inżynier. Na samo wspomnienie Kesh poczuła zażenowanie i gniew. Miała prawo marzyć o lepszym życiu. O integracji. Nie była naiwną młódką. Ale Gorda różniła się od niej diametralnie. Był twardsza, brutalna, gdy zachodziła konieczność - nie bez przyczyny stanęła na czele klanu. Kesh jakoś nie czekała na dzień, kiedy przywódczyni klanu Nakmor obudzi się w tak zwanej nowej galaktyce. - Moment. - Kelly wskazała ekran. - W mojej komorze wszyscy zostali obudzeni, podobnie w przyległej. Skąd wiadomo, że byłam częścią tego. protokołu czy jak mu tam? Kesh mruknęła z odrobiną zniecierpliwienia. - Logi nie kłamią - powiedziała stanowczo. Nieproszona postąpiła do przodu, odsuwając salarianina na bok samą swoją bliskością, i uniosła ekran odblokowanego komputera. - Pozostałe kapsuły zostały uszkodzone, ale ta nie. O tu. Ta grupa i te trzy. Uszkodzenie kapsuły. Gdyby nie to, pewnie wciąż by spali albo coś gorszego. Ale tu: wdrożono protokół.

- Ale ja pamiętam, że została uszkodzona. - Po tym jak rozpoczęło się wybudzanie. - Kesh grubym palcem dziabnęła właściwą linijkę tekstu. Kelly otworzyła usta, chciała coś powiedzieć, ale najwyraźniej przemyślała sprawę i zamknęła je bez słowa. - Wychodzi na to - Tann zwrócił się do obu kobiet - że nasza trójka spędzi razem mnóstwo czasu. - Póki Garson się nie odnajdzie - zaznaczyła Kesh. Choć równie dobrze mogłaby być nieobecna. Część niej, ta mało dyplomatyczna krogańska część, która przeżyła całe dekady konfliktów, miała ochotę walnąć pięścią w sam środek płaskiej, paskudnej twarzy salarianina. Ale szefowa ochrony zaoszczędziła jej tego wysiłku. Z ponurą miną Kelly potrząsnęła przecząco głową. - Taa. Nie ma mowy. - Co? - Nie będę żadnym zasranym doradcą. Póki sytuacja się nie unormuje, to ja będę decydować. - Nie zwracając uwagi na to, że Addison już nabiera powietrza, by zaoponować, a Tann zaniemówił i mruga gwałtownie, Kelly mówiła dalej: - To jest sytuacja kryzysowa, i prawdopodobnie wszyscy jesteśmy w śmiertelnym niebezpieczeństwie, więc ostatnie, czego nam trzeba, to wykłócanie się o koszty z urzędnikiem do spraw finansów, bez urazy. Kesh zdusiła złośliwy śmieszek. Salarianin spojrzał jej w oczy, zaciskając wargi, po czym skupił się już wyłącznie na dyrektor Kelly. - Rozumiem pani obawy, ale procedura protokół misji. - Pieprzyć protokół! Rozejrzyj się, Tann! Będziemy mieli szczęście, jeśli przeżyjemy następną godzinę. I wiesz co? Pieprzyć całą tę misję. Oczy Addison błysnęły zdumieniem i gniewem. - Będę martwić się o misję, jak już ugasimy ostatni ogień - dokończyła Kelly. Salarianin cofnął się, ale zamarł, gdy Kesh dźwignęła się od komputera. - Dyrektor Kelly ma racje. - Proste słowa. Jasny ton. Nie uspokajała dziecka. Kobieta skrzywiła się lekko. - Mów mi Sloane, dobrze? Od tytułów dostaję migreny. To życzenie akurat Kesh mogła spełnić. - Sloane - poprawiła się - ma rację. Tann zmrużył wielkie ślepia. - Wezmę pod uwagę tę opinię. Równie dobrze mogłaby zasugerować, by przemalować Nexusa na różowo dokładnie tyle samo uwagi poświęciłby takiej propozycji. - To fakt. Nie opinia. - Wygłoszenie tych słów bez irytacji wymagałoby o wiele więcej sił, niż miała Kesh. - Systemy podtrzymywania życia padają. Każdy system stacji: od zasilania po wymianę powietrza, jest obciążony ponad normę, bo Nexus stara się kompensować sobie te zniszczenia.

Wpatrzyli się w nią, a na twarzach malowały się im w różnym stopniu dociekliwość i konsternacja. W wypadku salarianina natomiast było to czyste zniecierpliwienie. Nie miała na to czasu. - Nexus umiera - warknęła, podnosząc głos. W niektórych wypadkach działa tylko brutalna szczerość. Troje tymczasowych dowódców otrząsnęło się, aczkolwiek w opinii Kesh nie zareagowali na tę informację ze stosownym ogniem. Tann spojrzał na Addison. Addison spojrzała na Kelly. Ta zaś zmrużyła oczy i zamyślona wpatrzyła się w jedyny działający ekran. Kesh niemal widziała obracające się w ludzkiej głowie tryby. Salarianin otrzepał rękawy z pyłu. - No cóż, w takim razie sugeruję. Sloane przerwała mu, podnosząc dłoń: - Kto odpowiada za systemy podtrzymywania życia i wciąż jeszcze żyje? Spojrzała na Kesh. Kroganka nie musiała się nawet zastanawiać. Turianin podlegał jej bezpośrednio. Stuknęła w ekran i przewinęła listę. - Calix Corvannis. Kompetentny, chociaż trochę. turiański. Zauważyła drgnięcie warg Sloane. Czyli kobieta ją zrozumiała. Domieszanie typowej turiańskiej arogancji do tego zespołu będzie fascynującym cierniem w boku Jaruna Tanna, nie wspominając już o wyjątkowej wierze tej rasy w merytokrację. Jeden głupi błąd i wszyscy o tym usłyszą. A w zależności od tego, który turianin będzie komentował, tyle też w tym komentarzu będzie szacunku. Calix był dobrym inżynierem, chociaż miał zwyczaj nie pokazywać kart. Kesh nauczyła się respektować granice jego osobistej przestrzeni, a on jej rozkazy. Jak to zadziała w całkowicie nowych okolicznościach, jedynie czas mógł pokazać. - Nadal jest w kriostazie - zauważyła. - Status. zagrożony, ale tylko nominalnie. Wszyscy mają taki sam status. - Obudź go. - Co? - skrzywił się salarianin. - Jego zespół też - dodała Sloane, ignorując tymczasowego dowódcę. - Chwileczkę - zaoponował Tann głośnej. Uniósł obie ręce, ale czy po to, by zwrócić uwagę Sloane, czy raczej powstrzymać Kesh przed wykonaniem polecenia, nie sposób było stwierdzić. - To nie wydaje się mądrym posunięciem na tym etapie. Sloane błyskawicznie obróciła się w jego stronę. - Mam rozumieć, że naprawa naszych systemów podtrzymywania życia jest niemądrym posunięciem!? Naprawdę!? Salarianin jednak nie uległ, Kesh musiała mu to przyznać, choć niechętnie. - Pytam, czy to mądre w naszej sytuacji zwiększać liczbę ciał zużywających tlen i produkujących odpady - wyjaśnił sztywno. - System podtrzymywania życia niewątpliwie wymaga natychmiastowej naprawy, ale już w tej chwili ledwie daje

radę zapewnić nam powietrze, którym da się oddychać, czyż nie, Nakmor Kesh? Kroganka zerknęła na ekran. - Powietrze stanie się toksyczne najpierw dla ludzi, za jakieś. czterdzieści trzy minuty. - No i proszę - oświadczył Tann takim tonem, jakby właśnie odniósł zwycięstwo. - Widzi pani? Obudzimy tego Calixa Crovannisa i kogo tam jeszcze nam przyjdzie do głowy i doprowadzimy do tego, że system, który mieliby naprawiać, natychmiast przestanie działać. Sloane Kelly zamknęła oczy i przycisnęła palce do skroni. - Jaką mamy alternatywę? - spytała. - Pozwolimy, by system podtrzymywania życia przestał działać powoli, bo próby naprawienia go mogą doprowadzić do tego, że przestanie działać szybciej? Tann się uśmiechnął. - Niczego jeszcze nie zaproponowałem, bo mi pani przerwała. Sloane obnażyła zęby, jakby miała zamiar kąsać. - Uspokójcie się oboje. - Forster Addison stanęła między nimi. - Niech pan mówi, Tann, byle szybko. Salarianin wziął się w garść, obciągając rękawy. - Obudźcie jedynie tego Calixa i niech on zdecyduje, czy w zaistniałej sytuacji będzie potrzebował asysty zespołu. Jest ponoć ekspertem. Być może będzie w stanie dobrać sobie do pomocy kogoś z nas, zamiast zwiększać liczbę obudzonych. Rudowłosa kobieta nie wahała się ani chwili. - Popieram. - Spojrzała na Kesh, jakby decyzja już zapadła. Sloane wbiła wściekłe spojrzenie w salarianina, po czym też odwróciła się do Kesh. - W takim razie obudź Calixa. Razem pójdziemy do jego kapsuły, wprowadzimy w sytuację i pomożemy, jeśli będzie to konieczne. Słowo „pomożemy” wymówiła z taką zgryźliwością, jakiej Kesh nie spodziewałaby się po człowieku, jednak to już było tylko na pokaz. Nawet kroganka dostrzegała, że salarianin ma rację. Skinęła głową, wskazując Sloane wyjście, i ruszyła ku niemu. Kobieta poszła za nią bez słowa. - Co mamy robić, gdy was nie będzie?! - zawołała za nimi Addison. - Znajdźcie Garson, zanim zwariuję - mruknęła szefowa ochrony. Kesh milczała. - Spróbujcie nie dopuścić, żeby reaktory osiągnęły stan krytyczny! - zawołała Sloane przez ramię, już głośniej. - Poza tym gdybyście uruchomili łączność, cholernie dużo by to uprościło. Czy zgadza się pan ze mną, wicedyrektorze do spraw zarządzania przychodami? - Wygląda to na roztropne. - Dobrze. Kesh poprowadziła Sloane Kelly spękanymi korytarzami konającego Nexusa,

zadowolona, że nikt nie widzi, jak wisielczy humor przyprawia ją o skurcze mięśni twarzy. Wszyscy kroganie kochali walkę, czy to z żywiołami, czy żywymi istotami. I Kesh wiedziała, że cokolwiek na nie czekało, nie będą się nudzić.

Przyspieszyła kroku i pobiegła. Sloane kulała lekko, ale trzymała tempo. Walczyły ze starym i nieustępliwym wrogiem. Z czasem. I jak zauważyła Kesh, przegrywały tę walkę. - Wiesz na pewno, dokąd idziemy? - spytała Sloane. Kesh przetoczyła się pod belką, która zagradzała im drogę po przekątnej. Wstała, przeskoczyła przez łóżko. Część ich trasy pogrążona była w ciemnościach, ale niewielkie światełko awaryjne rozjaśniało okolicę wystarczająco, by mogły posuwać się naprzód. Wszechobecny chaos nie zbijał kroganki z tropu. Łóżko tutaj? To był tylko przykład niesamowitego działania fizyki. - Zbudowałam tę stację - odpowiedziała między jednym susem a drugim. - Jak to mówicie wy, ludzie, znam Nexusa jak własną kieszeń. - Zastanowiła się przez chwilę. - Chociaż nigdy nie spotkałam człowieka, który naprawdę znałby własną kieszeń. Sloane ze stęknięciem przedostała się pod przeszkodą. Godne podziwu, zostawała w tyle zaledwie kilka kroków. Wreszcie przy kolejnym skrzyżowaniu Kesh zatrzymała się gwałtownie i skręciła w lewo. - To tu. - Czekaj! - zawołała za nią Sloane. Kesh odwróciła się i zobaczyła, jak kobieta wystukuje coś na niewielkiej klawiaturze na ścianie, jednej z nielicznych, które jeszcze funkcjonowały. Obok klawiatury znajdowały się oznaczenia ochrony. Sloane przesunęła panel i odsłoniła niewielką skrytkę z awaryjnym zaopatrzeniem. Zignorowała pakiety medyczne i od razu ujęła lśniący pistolet firmy Kessler. Sprawdziła, czy jest nabity, i aktywowała broń. - Wierzysz, że będzie ci to potrzebne? - Środek ostrożności - Sloane wzruszyła ramionami. - Poczucie komfortu. - Nie możesz zastrzelić przestrzeni, Sloane. - I nie zamierzam - odpowiedziała z półuśmiechem na ustach. Była zauważalnie mniej spięta w oddaleniu od pozostałych. Bardziej skupiona. - Kiedy ja zostałam obudzona z kriostazy, obudziło się też kilku cywilów. Spanikowali i nie można było ich uspokoić. Nie mamy teraz czasu użerać się z takim gównem. Jeśli Calix się obudzi i zeświruje, wszyscy zginiemy. - Słuszna uwaga. Ale czy mogłabyś coś dla mnie zrobić? - Nie obiecuję. - Calix jest jedyną osobą na pokładzie, która zna systemy podtrzymywania życia na wylot. - A ty nie?

Kesh nie zamierzała chwycić tej przynęty. - Znam, ale moje wyjątkowo zdolne ręce i tak są pełne roboty. Jeśli więc będziesz musiała do niego strzelić, celuj w nogi. Sloane roześmiała się na całe gardło. Ów dźwięk powiedział Kesh wszystko, co chciała wiedzieć na temat poczucia humoru tej kobiety. Zbliżone było do krogańskiego albo turiańskiego. - Zgoda - odpowiedziała Sloane wciąż rozbawiona. - Ale nie planuję strzelać do nikogo. Nazwijmy to narzędziem do przykuwania uwagi. Wsunęła do kieszeni kilka zapasowych magazynków i pakiet pierwszej pomocy, przez ramię przerzuciła torbę z maską tlenową. Kesh też chwyciła jedną i nie zwlekając, pobiegły dalej. Były w połowie długości kolejnego korytarza, gdy czerwone światła awaryjne mrugnęły i ożyły przytłumionym blaskiem. Nad głowami Sloane i Kesh zapłakał alarm i umilkł chwilę później. Kesh położyła dłoń na ścianie. Jej gruba skóra przejęła niemal niewyczuwalną wibrację stacji. - Wraca z samej krawędzi. Sloane odpowiedziała prychnięciem pełnym rozbawienia i bez słowa pobiegła przodem. - W lewo - poleciła jej Kesh na następnym skrzyżowaniu. - Komora D-14 po prawej. Korytarz, w którym się znalazły, wyglądał tak, jakby tu skupiły się wszystkie pożary. Złudzenie. Kesh wiedziała doskonale, że inne sekcje stacji zostały zniszczone w większym stopniu. Nie zmieniało to jednak faktu, że musiały przeprawić się przez rumowisko właśnie w tym miejscu. Podłoga się wybrzuszyła, spomiędzy popękanych metalowych płytek wyłaziły wiązki przewodów i rur, przywodząc na myśl połamane kości przebijające cienką ludzką skórę. Parująca pomarańczowa ciecz wypływała z rozerwanych rur i rozlewała się po podłodze niczym lawa. Lampy zwisał na kablach, które powinny mocować oświetlenie do sufitu. - Co za pieprzony burdel - mruknęła Sloane. - Jesteś pewna, że Calix nadal jest w kriostazie? - Przynajmniej był dziesięć minut temu. Wspięły się na niewielką górę z płytek podłogowych i przeprawiły przez cuchnącą pomarańczową rzekę. Jakimś cudem drzwi komory D-14 pozostały nietknięte. A ponieważ działało tu zasilanie awaryjne, Sloane wstukała kod i cofnąwszy się o krok, poczekała, aż drzwi się rozsuną. Za progiem czekała na nie pogrążona w ciszy, nieskazitelna komora, oświetlona przytłumionym blaskiem czerwonych lampek umieszczonych na wysokości podłogi. Na podobieństwo trumien w starożytnej krypcie osiem kapsuł stało zwróconych w stronę łóżka zabiegowo-diagnostycznego na obrotowym

podwyższeniu. Szybę każdej pokrywał od wewnątrz szron. Kesh omiotła spojrzeniem wszystkie kapsuły, na każdej znalazła zielone światełko. Nareszcie. Choć raz coś poszło, jak pójść powinno. Przepchnęła się przed Sloane i pochyliła nad kapsułą Calixa. Sprawdziła dane na wyświetlaczu i poczuła kolejną falę ulgi. - Integralność potwierdzona. Nic mu nie jest. - Nareszcie - odetchnęła Sloane niczym echo myśli Kesh. - Obudź go. I nie musisz być delikatna, nie ma na to czasu. Podczas gdy Kesh wklepywała polecenia, Sloane podeszła do łóżka i spróbowała je aktywować. Słuchając jej przekleństw, można się było bez trudu domyślić, że wysiłki spełzły na niczym. - Sprawdź komunikator - podsunęła Kesh. Sloane podeszła do niewielkiego urządzenia przy drzwiach. Pacnęła przycisk. Dźgnęła go palcem. Kątem oka Kesh dostrzegła, jak Kelly zaciska pięść i wali, choć dla kroganki właściwie było to miłosne głaśnięcie. Ludzie nie mieli do tego talentu. - Martwy - oznajmiła Sloane. - No cóż, lepiej szykuj swoją broń, bo rozmrażanie prawie zakończone stwierdziła Kesh. - Parametry życiowe wyglądają dobrze. Stanęły ramię przy ramieniu przed kapsułą. Minęła minuta i nic się nie działo, jedynie szron na wewnętrznej stronie pokrywy spłynął kroplami. A potem nagle czyjaś dłoń rozpłaszczyła się na szybie, rozmazując wilgoć. Kesh pochyliła się i otworzyła kapsułę, wykorzystując sobie tylko znane obejście. Pojemnik rozszczelnił się z głośnym sykiem, wypuszczając zatęchłe, śmierdzące powietrze. Kroganka uniosła pokrywę. Turianin w środku leżał nieruchomo, z zamkniętymi oczami, wilgotny uniform przylgnął do jego ptasiej sylwetki. Po kilku sekundach odezwał się, wciąż nie otwierając oczu: - Dlaczego tu tak cicho? Turianie brzmieli specyficznie, jakby dwa głosy toniczne wydobywały się z jednego gardła. Kesh uważała, że dźwięk ten jest miły dla ucha, ale znała ludzi, którzy myśleli wręcz przeciwnie. Po brutalnej pobudce, jaką mu zaserwowała, głos Corvannisa brzmiał głębiej, mniej pewnie. Kesh zerknęła na Sloane. Dyrektor przyglądała się badawczo inżynierowi. Niezależnie od tego, co zobaczyła, wynik najwyraźniej dodał jej otuchy. - Mamy kłopoty. Potrzebujemy twojej pomocy. Te słowa niewątpliwie zyskały uwagę turianina. - Co ty powiesz. A jakie kłopoty? - Calix zamrugał kilkakrotnie, za każdym razem oczy miał mniej załzawione, wreszcie uniósł lekko głowę, skrzywił się i zaraz położył z powrotem, wciskając kościany grzebień w wyprofilowane poduszki. Stać go jednak było na żarty: - Biorąc pod uwagę sposób, w jaki zostałem obudzony, przyjacielskie powitanie z bronią w ręku - Sloane opuściła

lufę pistoletu, ale tylko trochę - i nieobecność zespołu medycznego, zgaduję, że to kłopoty z gatunku krytycznych. - Zgadza się - potwierdziła Sloane. - Wyjaśnimy po drodze. Musisz wstać. Calix jęknął głośno. Zdołał uwolnić ręce i przetarł oczy pięściami. A kiedy wyciągnął rękę, Kesh złapała go za smukłe ramię i pomogła uwolnić się z uścisku poduszek. Potrzebował jej wsparcia, by stanąć. - Nakmor Kesh - powiedział, gdy już wreszcie wygrzebał się z kapsuły. - Dobrze cię widzieć. - Ciebie też - odpowiedziała - szczególnie żywego. - No to po co przyniosła ten pistolet? - spytał, wskazując głową w stronę Sloane. - Środek ostrożności - odezwała się Sloane. - Na wypadek gdybyś nie był w nastroju do współpracy. - Spodziewałaś się tego? - Miałam okazję poznać kilku turian - stwierdziła, ale opuściła broń. Kesh nie miała jej za złe tej ostrożności. Turianie nie słynęli ze ślepego posłuszeństwa i bezwolnego wykonywania rozkazów. Calix jednak nigdy nie dążył do tego, co jego pobratymcy: chwały, uznania, pozycji. To, czego chciał, to zaufanie. I po jakimś czasie Kesh była skłonna mu je ofiarować. Znał się na swojej pracy i znał swój zespół. Teraz wypuścił ramię Kesh z uchwytu trójpalczastej dłoni i skinął Sloane głową. - Coś o tym słyszałem - rzucił, uzyskując w odpowiedzi gniewne spojrzenie. Być może zatem mogłabyś mi dać kilka minut, żebym odzyskał humor. - Nie. System podtrzymywania życia przestanie działać za trzydzieści dwie minuty. Musisz go naprawić, i to już. Kesh poczuła, jak turianin sztywnieje, mimo że akurat stłumił rozpaczliwe ziewnięcie. - Nie ma innych nadających się sekcji? - System podtrzymywania życia całego Nexusa. To były właściwe słowa. Wyglądało na to, że Calix wreszcie się skupił. Zdumione spojrzenie skierował na człowieka. - Żartujesz. - Chodź i sam zobacz - zaproponowała Kesh, potrząsając przecząco głową. Jeśli to dowcip, to chyba najgorszy w galaktyce. - Dobra. - Nie odrywał wzroku od Sloane. Znając turian - znając tego turianina - Kesh była pewna, że Calix próbuje znaleźć jakiś słaby punkt pani dyrektor. O ile taki istniał. Fakt, że turianin nie okazywał niepokoju ani przejęcia sytuacją, Kesh przypisała temu, że umysł Calixa wciąż jeszcze wygrzebywał się z otchłani sześćsetletniego snu. Przełożyła sobie ramię Corvannisa przez kark i pomogła mu dotrzeć do łóżka zabiegowego, gdzie w normalnych warunkach obudzony otrzymałby kilkugodzinną terapię pomagającą zwalczyć atrofię mięśni oraz całą serię testów

i pobudzających zastrzyków. Zobaczywszy zniszczenia w korytarzu, Calix gwałtownie wciągnął powietrze z mieszaniną bólu i zdumienia. - Wygląda, jakby przewaliło się tędy krogańskie wesele. - Nie urządzamy wesel - prychnęła Kesh. - Teraz rozumiem dlaczego - odparował, najwyraźniej odzyskując już swój cięty język. Ten dowcip nie rozbawił Sloane. - Nie ma czasu na żarty - warknęła. Calix uniósł dłoń w obronnym geście. Sloane rzuciła mu spojrzenie spod zmarszczonych brwi, odwróciła się bez słowa i wskoczyła na szczyt wybrzuszonej podłogi. - Dokąd idziemy? - Do Centrum. Calix potrząsnął głową, na co Kesh się zatrzymała. - Strata czasu - oznajmił. - Jeśli cały Nexus tak oberwał, musicie zaprowadzić mnie do warsztatów. Poza tym to i tak bliżej. Sloane spojrzała pytająco na Kesh. A otrzymawszy w odpowiedzi twierdzące skinienie głowy, nie zamierzała marnować śliny i czasu na kłótnie. - Dobrze. Prowadź. - Powiem ci coś - odparł Calix na poły z rozbawieniem. - Ty prowadź, a ja się powlokę na ramieniu Kesh i wszyscy będziemy mogli udawać, że prezentuję się lepiej niż wór martwych vorchów. Zupełnie jakby nie był w stanie się opanować - pomyślała Kesh. Sloane uśmiechnęła się, choć nie za wesoło, i odpowiedziała po prostu: - Zgoda. Może to nie był najlepszy moment na żarty. Jednak nawet w tych trudnych okolicznościach Kesh nie mogła nie zauważyć, że człowiek wykazywał więcej swobody w towarzystwie kroganki i turianina niż przedstawicieli własnego gatunku. Czy salarianina, jeśli już o tym mowa. Co akurat dla Kesh było oczywiste. Szli, jak mogli najszybciej. Calix mówił im, w który korytarz skręcić. Pozostał niewzruszony, gdy musieli cofnąć się i nadłożyć drogi, żeby ominąć przeszkodę, a dokładniej: dziurę w korytarzu prowadzącą prosto w pustkę kosmosu. Spory kawał, o średnicy około trzech metrów, został wyrwany z kadłuba. Systemy awaryjne zamknęły tę część, podobnie jak to miało miejsce w Centrum. Kesh próbowała prowadzić na bieżąco rejestr wszystkich niezbędnych napraw. Ale zanim doszła do punktu „rozdarty kadłub w dolnym korytarzu”, po prostu się poddała. Naprawy wymagało wszystko. Nawet te rzeczy, które na pierwszy rzut oka

wydawały się nieuszkodzone, należało sprawdzić. Miesiące pracy. Może nawet lata. I wszystko to bez dodatkowych załóg remontowych, magazynów i hangarów pełnych części zamiennych. - Nie powiedziałyście mi, co się tu właściwie stało - przerwał milczenie Calix. Zostaliśmy zaatakowani? - Czujniki nie działają, jak wszystko inne zresztą, ale chyba w coś uderzyliśmy. - Statek? Czy jakiś naturalny obiekt? - Nierozstrzygnięte - odpowiedziała mu Sloane lakonicznie. - Im szybciej załatwimy naszą sprawę, tym szybciej będziemy mogli sprawdzić. Kesh nie mogła niczego dodać w tej kwestii. Turianin nie należał do osób, które marnują czas na próżne gadanie. Zamilkł i skupił się na przywracaniu jako takiej sprawności ociężałym od snu kończynom. Z chwili na chwilę Kesh czuła, jak Calix lżej się na niej opiera i pewniej stawia kroki. Ale gdy zyskała pewność, że zdoła iść sam, turianin odchrząknął i się zatrzymał. - Tutaj. - Ruchem głowy wskazał drzwi, na których widniał napis: „System podtrzymywania życia, centralny monitoring”. Panel przy drzwiach nie działał, więc Kesh na siłę rozsunęła je, tak by Calix mógł przejść. Sloane chciała iść za nim, ale zatrzymała się na widok podniesionej dłoni turianina. Nie patrzył na nią, tylko w głąb pomieszczenia. Jak wszędzie, tak i tu panował chaos. - Ile mamy czasu? - spytał Calix. - Dwadzieścia cztery minuty - odpowiedziała natychmiast Sloane. - Musisz obudzić resztę mojego zespołu. Sloane zesztywniała. - Nie ma czasu. - Potrzebuję ich, natychmiast - przerwał jej. - Masz tysiące oddycharek pod ręką? Sloane zerknęła na Kesh, która mogła tylko wzruszyć ramionami. Wahanie pani dyrektor trwało tylko sekundę dłużej i Calix odszedł w tę samą stronę, z której przybyli. - Zostańcie tu - rzucił przez ramię i zniknął za rogiem. Szefowa ochrony patrzyła za nim przez chwilę. - Zawsze jest taki? Śmiech Kesh odbił się echem od ścian pomieszczenia. - Calix Corvannis jest jak inni turianie. Z tym wyjątkiem, że ani chwała, ani chęć zdobycia pozycji nie skłoniłyby go do przejęcia w ten sposób kontroli. - Nie jest fanem merytokracji? Kesh wzruszyła ramionami. - Nie znam jego przeszłości. Nie ze szczegółami. Nigdy nie miałam potrzeby o to pytać. Mogę z całą pewnością stwierdzić, że jest utalentowanym inżynierem, że naprawdę rzadko wpada w złość i bardzo dba o swoich, czyli wszystkich, których nadzoruje. Dotyczy to zarówno systemów, jak i personelu.

Sloane uniosła brew. - I pozwalasz mu podejmować takie decyzje? Kesh ponownie uniosła swe szerokie barki. - W przeciwieństwie do większości nie wątpię w kompetencje swojego zespołu. Kiedy Calix działa na podstawie własnych decyzji, robi to nie bez powodu. I po to, by osiągnąć jak najlepsze rezultaty. - Ufasz mu. - Wystarczająco, żeby pozwolić mu na zaimplementowanie całego systemu kriostazy. Sloane gwizdnęła przeciągle. - Będzie potrzebował pomocy przy zbieraniu zespołu? Na to pytanie Kesh nie umiała odpowiedzieć. - Spędziłaś dużo czasu w towarzystwie turian - odparła. - Sama mi powiedz. Ale niezależnie od tego, co myślała Sloane, oczywiste było, że nie zamierza się tym podzielić. Gdy jeszcze byli na Drodze Mlecznej, plotki łączyły tę kobietę z innym turianinem. Kaetusem - o ile Kesh dobrze pamiętała, a zazwyczaj tak było. Nikogo zatem nie zdziwiło, że Kaetus znalazł się na pokładzie Natanusa, turiańskiej arki, która wkrótce miała zadokować w porcie Nexusa. Czy to przyjaźń kazała mu ruszyć śladem Sloane do Andromedy, czy też, jak sugerowały plotki, coś więcej, nie interesowało Kesh w najmniejszym stopniu. Podobnie jak istnienie wspomnianego turianina. Dla niej ważne było to, że Sloane znała turian na tyle dobrze, by pozwolić Calixowi robić to, co umiał najlepiej. I Sloane istotnie pozwalała, przynajmniej na razie. Na razie Kesh była więc gotowa na tym poprzestać. Zarówno ona, jak i Calix zaskarbią sobie zaufanie niezbędne, by działać w tych katastrofalnych warunkach. A to, że Sloane najwyraźniej faworyzowała ich rasy, tylko im w tym pomoże. - Okej - powiedziała z ożywieniem, klasnąwszy mocno. - My też możemy się wziąć do roboty. - Chyba tak - westchnęła Sloane. Przeciągnęła się, rozluźniła ramiona i ruszyła do pracy. Wkrótce powywracany sprzęt został ponownie ustawiony, a z ekranów kontrolnych zniknęły śmieci. W rekordowym czasie Calix powrócił z grupą siedmiu czerwonookich inżynierów niższej rangi. Niższej, bowiem - jak Kesh wiedziała - odrzucili awans, który wyniósłby ich ponad szefa zespołu. Rzucili się do pracy, jakby nie potrzebowali żadnych wskazówek. Co nie znaczyło, że Calix zachował milczenie. Wyszczekiwał rozkazy od czasu do czasu, używając określeń i skrótów, których Kesh nie umiała rozszyfrować. Doskonale znał członków swojego zespołu. Od dawna razem pracowali. Kesh pamiętała, że zaciągnęli się na Nexusa jako grupa. Coś się wydarzyło w poprzednim miejscu pracy Calixa, jakiś spór z pracodawcą, z notatek, jakie Kesh

otrzymała z raportem, wynikało, że Calix sprzeciwił się poleceniom dla dobra swojej załogi. Nie znała szczegółów, bo sam Corvannis był zbyt skromny, aby o nich rozmawiać. W każdym razie jego załoga po tych wydarzeniach stała się wobec niego niezłomnie lojalna - aż do przesady, jak sam stwierdził. - Powiedzieli, że pójdą za mną wszędzie - oświadczył sucho. - Pomyślałem więc, że to sprawdzę i zgłoszę się do podróży do Andromedy. Okazało się, że mówili serio. Kesh spytała go wtedy, czy poczuł się usatysfakcjonowany ich reakcją. - Nie zmuszam nikogo, by robił cokolwiek wbrew swojej woli - odpowiedział, kiwając głową w stronę swych pracujących podkomendnych. - Jeśli zechcą odejść, mogą to zrobić w każdej chwili. Ale oni też widzieli specyfikacje Inicjatywy, słyszeli mowy, jak i ja. Są tu, bo chcą tu być. I będą ciężko pracować. Kesh nigdy nie miała powodu w to zwątpić. I gwiazdom niech będą dzięki. Teraz potrzebowali każdego z nich. Na zwięzłe polecenie turianina dwie osoby z jego zespołu zgodnie pognały naprawić zablokowany zawór pokład niżej i trzy dalej. Kesh stała, walcząc z ochotą zerkania na zegarek. Nie, żeby musiała, bynajmniej, Sloane uznała za stosowne informować ich wszystkich o każdej upływającej minucie. Piętnaście. Potem było ich tylko dziesięć. Pięć. Inżynierowie pracowali gorączkowo, ale zarazem ze spokojem, jaki rodzi się zwykle w wyniku nieustannych powtórzeń. - Dwie minuty - ogłosiła Sloane, ale już mniej energicznie. Jej głos brzmiał ciszej i bardziej chrapliwie. Powietrze miało smak spalonych chemikaliów. Śmierdziało jeszcze gorzej, i to dla kroganina. Kesh mogła sobie jedynie wyobrazić, jakie doznania musiały towarzyszyć ludziom. I rzeczywiście, pani dyrektor naciągnęła na twarz maskę oddycharki i usiadła ciężko. Kesh nie pytała, czy Sloane dobrze się czuje. Widać było, że nie. Pozostało im tylko czekać, aż upłynie czas. I upłynął, w tej samej chwili, gdy Calix zawołał: - To powinno załatwić sprawę! Zgadza się? Sloane i Kesh w napięciu słuchały, jak członkowie ekipy Calixa potwierdzali pozytywne wyniki operacji, którą właśnie przeprowadzili. - Poziom tlenu się stabilizuje - oznajmił jeden z nich. - Filtracja na poziomie jedenastu procent - odezwała się druga, asari. - Teraz dziesięć. dziewięć. Nie, moment. Utrzymuje się na poziomie między dziesięć a dziewięć. Napięcie rozwiewało się powoli. Zgromadzeni w pomieszczeniu inżynierowie zaczęli się do siebie uśmiechać. - Sukces? - upewniła się Sloane głosem zduszonym przez maskę. Calix odetchnął głęboko i podniósł swojej długie ręce, by się przeciągnąć.

- Powiedzmy, że kupiliśmy sobie kolejne dwadzieścia cztery godziny. Może więcej. Sloane powiedziała coś, co było chyba wyjątkowo obelżywą frazą, używaną, by wyrazić wdzięczność. Kesh nie usłyszała wyraźnie, dyrektor sięgnęła do maski, ale zamarła w pół ruchu, widząc ostrzegawczy gest Calixa. - Lepiej zostaw maskę. Powietrze tutaj wciąż jest trujące i jeszcze przez chwilę takie będzie. Sloane, oddychając płytko i z trudem, opuściła dłoń. - Nie zdołamy naprawić tych wszystkich zniszczeń, jeśli nikt nie będzie mógł oddychać. - Sir? - odezwała się inżynier asari. Calix odwrócił się ku niej. - Mów, Irida. - Jeśli przywrócimy próżnię w nieużywanych częściach Nexusa i wykorzystamy membrany półprzepuszczalne. - ...zdołamy stworzyć enklawę z normalną atmosferą. Dobra myśl, inżynierze. Asari Irida rozpromieniła się na tę pochwałę. Sloane ponownie pomasowała sobie skronie. - Wyjaśnicie? - Zbierzemy dobre powietrze tu, złe przeniesiemy gdzie indziej, a większość Nexusa zostawimy bez powietrza. - Dla mnie to brzmi jak gra w trzy kubki - stwierdziła Kelly. Calix zrozumiał tę archaiczną analogię. - Bo tak jest. - Turianin samym gestem uciszył kolejne obiekcje Sloane. - To nam da sekcję, może dwie, całkowicie bezpiecznego powietrza. Jak je sobie sprytnie przekierujemy, to możemy właściwie przenieść dobre powietrze tam, gdzie będzie akurat potrzebne. Kesh odciągnęła Sloane na bok, pochyliła się ku kobiecie i zapobiegawczo ściszyła głos. - Nadal nie wiemy, gdzie jest Jien Garson. Jeśli się zabłąkała. - Nie mogła odejść tak daleko. - To ryzykowne. - Nie mamy zbyt wielkiego wyboru, Kesh - przypomniała jej Sloane i głośniej już zwróciła się do Calixa: - Zrób to. Kesh przyglądała się badawczo człowiekowi. - Nie chcesz tego najpierw skonsultować z Tannem? - Tann mnie może cmoknąć. - Powstrzymała się. Postęp, jak uznała Kesh. Wybór pomiędzy jednym złem a drugim najwidoczniej w pewnej mierze okiełznał emocje Kelly. - On zrozumie. Poza tym lepiej prosić o wybaczenie niż żałować, że się czegoś nie zrobiło, prawda?

Rozdział 6 Jarun Tann siedział ze skrzyżowanymi nogami na podłodze gabinetu Jien Garson - swojego gabinetu, przynajmniej na jakiś czas. Trzymał w dłoniach szklankę miodu asari, w gardle czuł jeszcze mrowienie po pierwszym łyku, a we wnętrznościach rozchodziło mu się przyjemne ciepło. Przez imponujące okno sięgające od sufitu do podłogi oglądał jedno z ramion Nexusa ciągnące się na kilometry i niemal udawało mu się przekonać samego siebie, że wszystko będzie dobrze. A potem uśmiechnął się krzywo, rozbawiony i zirytowany zarazem, że jego umysł próbował przyswoić sobie tak skończenie ludzki sposób myślenia. Ta niezwykła ludzka zdolność do filtrowania i przekręcania rzeczywistości była dlań nie do pojęcia, a jednak im więcej z nimi przebywał, tym częściej miał wrażenie, że doświadcza właśnie czegoś takiego. Czy może raczej, że grozi mu doświadczanie czegoś takiego. Będzie musiał się nad tym zastanowić, kiedy sytuacja się nieco uspokoi. Jeśli się uspokoi, a nie kiedy - poprawił sam siebie. „Kiedy” sugerowało pewność sukcesu, to, że stanowił jedynie kwestię czasu. „Kiedy” znajdą Garson, nie „jeśli”. On miał wątpliwości, zrodzone z poczucia realizmu, ale nie był gotów ich jeszcze wygłosić. Niech Sloane Kelly i Foster Addison mówią w kategoriach „kiedy”. To użyteczne narzędzie, gdy zbiera się załogę. Garson sama mówiła: „Kiedy dotrzemy do Andromedy.”. Jarun niczego nie zakładał. „Jeśli” było realistyczne. „Jeśli” dopuszczało możliwość niepowodzenia, a co za tym idzie przygotowania jakiegoś planu na taką okoliczność. Jeśli dotrzemy do Andromedy. Jeśli zdołamy naprawić systemy podtrzymywania życia. Jeśli Garson jest. - System podtrzymywania życia został ustabilizowany - oznajmiła Addison. Jarun spojrzał na nią. Nawet nie zauważył, gdy wróciła do pomieszczenia. Wyjęła mu z dłoni naczynie z miodem i pozwoliła sobie upić całkiem spory łyk. - Udało im się - dodała i upiła kolejny. Ludzie. - No tak, to wspaniała wiadomość - powiedział głośno. Addison stanęła przy oknie. Jarun przyglądał się odbiciu jej twarzy, przeźroczystej masce nałożonej na tło z gwiazd. I pasmo czerni, którego żadne z nich nie umiało zidentyfikować. Strach, który dręczył wszystkich, nie do końca zniknął z twarzy i spojrzenia Addison, ale został w znacznej mierze stłumiony. Wątpliwości zastąpiła determinacja, sukces najwyraźniej pozwolił jej odeprzeć obawy, które w sobie nosiła.

Jarun żałował, że nie przewidział tej sytuacji, tych okoliczności. Że nie miał podstaw, by zebrać informacje na temat komitetu przewodzącego Inicjatywie. Ignorancja w tej materii bardzo go irytowała. Addison upiła jeszcze trochę miodu i skinęła głową, jakby utwierdzała w czymś samą siebie. - To jest diabelnie dobre. Gdzie pan to znalazł? Wskazał jej otwarty bok biurka Garson. Ukryta szafka otworzyła się w trakcie katastrofy, odsłaniając naprawdę imponujący zestaw trunków. Niektóre się powywracały, ale jakimś cudem żaden się nie rozbił. Addison uśmiechnęła się na ten widok. - Jien będzie wściekła, że jej zapasy zostały naruszone. - Biorąc pod uwagę okoliczności, jestem pewien, że mi wybaczy - odparł ze spokojem. Addison osuszyła szklankę i jakby przepełniał ją nadmiar energii, wróciła do dużego biurka i obeszła je dookoła. Wydawało się, że zamierza usiąść w dużym fotelu za masywnym marmurowym blatem. Ta taktyka zdumiała Jaruna. Addison jednak tylko odstawiła naczynie i odwróciła się w stronę Tanna. - Myśli pan, że zdołamy ocalić misję? Salarianin uśmiechnął się do niej. - To tylko kwestia „jeśli” - powiedział zadowolony z gry słów. Nie „kiedy”, lecz „jeśli”. Addison zmarszczyła brwi. Otworzyła usta, najwyraźniej chcąc pytać dalej, ale chyba uznała, że lepiej tego nie robić. - Jakieś postępy z łącznością? - Tamten ekran. - Gestem nakazał jej się odwrócić. - Uruchomiłem program testujący, żeby sprawdzić, które przyłącza, transmitery i odbiorniki nadal się zgłaszają, z poleceniem stworzenia nowej siatki na podstawie otrzymanych rezultatów. Część, khm. mniej istotnych obwodów została ponownie wykorzystana w miarę potrzeb. - Sam pan to zrobił? - Jej zdumienie go zirytowało. - Myślałam, że zajmuje się pan księgowością. Uznał, że pozwoli jej tak myśleć. Chwilowo to nawet odpowiadało jego potrzebom. - No cóż - zaczął z fałszywą skromnością - program już istniał. Wiem, bo sam aprobowałem budżet przeznaczony na jego stworzenie, i pamiętam bardzo wyraźnie, jak ów budżet został zbilansowany. Addison spojrzała na niego podejrzliwie. Nie nadążała? Zdusił westchnienie. - Wybrałem program - wyjaśnił cierpliwie - i nacisnąłem wielki guzik z napisem „start”. - Rozprostował palce, jakby był jakimś mistrzem naciskania guzików. Ale Addison chyba nie miała nastroju do żartów, aczkolwiek kącik ust drgnął

jej w zapowiedzi uśmiechu. - Brawo - mruknęła. - Hm? - A przez mniej istotne obwody rozumie pan.? Tann obrócił się w jej stronę. - Wiedziała pani, że medyczny, mam na myśli całą sekcję, otrzymał pierwszej klasy system nagłaśniający? - Nagłaśniający? - Dźwięki uspokajają pacjentów. Uniosła lekko brwi. - Nieźle. - Właśnie. Najwyższej klasy, niesamowicie dobrze zaprogramowany. Najtęższe umysły zebrały się, by połączyć sztukę dźwięku z nauką. Żadna stacja dotąd nie miała czegoś podobnego. - Coraz szerzej otwierała oczy i coraz więcej było w jej spojrzeniu sceptycyzmu. Tann pozwolił sobie na przelotny uśmiech. - No, w każdym razie był najwyższej klasy. Obawiam się, że teraz będą musieli inaczej uspokajać pacjentów. Kiedy Addison się śmiała, śmiała się na całe gardło. Nie było w tym cienia nieśmiałości. - Nieźle - powtórzyła. Wzruszył ramionami. - Pomyślałem sobie, że lepiej, jeśli odzyskamy łączność. Dobry humor pani dyrektor zgasł, gdy Jarun jej się przyglądał, zupełnie jakby odtwarzała w głowie jakieś wspomnienie. Nie rozumiał, póki nie mruknęła półgłosem: - „...dokonamy największego poświecenia, na jakie się kiedykolwiek zdobyliśmy i zdobędziemy”. Ten cytat go otrzeźwił. Po chwili ciszy odstawił szklankę na blat i odezwał się z niejakim wahaniem: - Może doskonały system nagłaśniający to nie od końca to, co miała na myśli, ale... Ale co? Ale przynajmniej zyskali na tę okoliczność nieco powodów do śmiechu. I częściowo działającą łączność. Addison chyba to rozumiała, jednak zbyła go gestem. Rozległ się dzwonek. Uratowany przed bolesnymi wysiłkami, z jakimi wiązała się konwersacja, Tann wstał i podszedł do terminala. Dyrektor dołączyła do niego niemal natychmiast. - Zobaczmy, co tu mamy. Widok nie zachwycał. Tann przygryzł dolną wargę, analizując plątaninę linii i baniek. Spore rejony stacji zostały pozbawione łączności całkowicie, a w pozostałych funkcjonowała ona bardzo słabo. Były takie korytarze, gdzie na jednym końcu wszystko działało, jak należy, a na drugim, ledwie dziesięć metrów dalej, nie działało nic. Laboratoria, w których na skraju pomieszczeń

komunikacja była możliwa, ale ktokolwiek stanął pośrodku, był całkowicie odcięty. W sumie tych ciemnych rejonów było znacznie więcej niż jasnych. - Hmm - Addison najwyraźniej nie była pod wrażeniem. - Chyba należałoby tu powiedzieć: lepsze to niż nic - zasugerował Tann. - W istocie, to podsumowuje sytuacje. - Wnioskuję, byśmy zapoczątkowali zmianę tej konfiguracji. - Spojrzał na nią krzywo. - Wszyscy za? - Zyskał przelotny uśmiech. - Nie potrzebuje pan mojego głosu, dyrektorze. Tann pokręcił głową przecząco. - Wierzę we wspólny sukces. - Zamilkł na moment, by zaraz powtórzyć: Wszyscy za? Wzruszyła ramionami. - Za. Ale poczucie zwycięstwa najwyraźniej szybko zastąpiło poczucie winy. - Nie wierzę, że to się dzieje - szepnęła. - Przypuścimy. przypuśćmy, że Jien. Co, do cholery, mam robić!? - Przetrwać. Obcesowa odpowiedź na oczywiste pytanie. Tym razem to ona zerknęła na niego, szukając spojrzeniem jego oczu. - Ale to nie wystarczy, prawda? Misja. - Miałem na myśli misję. Misja musi przetrwać. Przede wszystkim. - Jeśli Pionierzy tu dotrą i odkryją, że nie ma Nexusa. Niezręcznie położył dłoń na jej ramieniu. - Jedna rzecz naraz. Zgadzamy się oboje, że misja jest naszym priorytetem. Dobrze. Ale żeby ją wypełnić. - spojrzał przez wielkie okno na zrujnowaną stację - .będziemy musieli dość mocno się napracować. Podejmować trudne decyzje. Zapewne będziemy musieli radzić sobie z kolejnymi straconymi istnieniami i bólem. Ciała za burtę, zanim choroby. Foster Addison parsknęła śmiechem. - Co? - spytał. - Nic - zapewniła go. - Tylko może ja powinnam zajmować się przemówieniami motywacyjnymi. - Kolejny punkt - przyznał - co do którego niewątpliwie się zgadzamy. Przez chwilę patrzyła na zniszczenia za oknem. Tann gorączkowo przerzucał w myślach rozmaite manewry konwersacyjne, aż wreszcie doszedł do wniosku, że nie ma żadnego stosownego otwarcia. Logika nie do końca do niej przemawiała, a nie był pewny, jak wykorzystać współczucie. Poczekał więc, aż Addison otrząsnęła się z mrocznych myśli i zwróciła w jego stronę. Rysy jej twarzy, co zauważył z ulgą, stwardniały. Wróciła determinacja. Tak wolał. Z tym mógł działać. - Możemy sprawdzić komunikatory? - Podniosła rękę, pokazując nadgarstek. Nie zrozumiał, o co jej chodzi, musiała to powiedzieć wprost: - Może moglibyśmy zlokalizować Jien poprzez jej omni-klucz.

Nie najgorszy pomysł. Obudzony w pierwszej kolejności personel stacji najpierw pobrał sprzęt, czego dowodził omni-klucz na ręce Addison. Wiotką dłonią przesunął po panelu komunikatora. - Z przyjemnością. Bez trudu zaprogramował komputer, by zainicjować nową matrycę połączeń, proces zajął zaledwie kilka sekund. Większość kontrolek błysnęła zielenią, ale kilka niemal natychmiast zmieniło kolor na czerwony albo gorzej jeszcze: zgasło. Kable do wymiany, anteny do ponownego podłączenia. Tann postanowił chwilowo zignorować ten problem. Jego długie palce zatańczyły na wyświetlaczu, wywołał mapę, a potem przesuwał, naciskał i obracał. - Hmm. - Pomyślał kwaśno, że ostatnio to bardzo popularny w tej okolicy dźwięk. Addison zerknęła na cyfrową plątaninę. - Gdzie są wszyscy? - To właśnie mnie martwi. Wychodzi na to, że lokalizacja biometryczna nie działa. Może baza danych uległa uszkodzeniu. Kolejna rzecz, którą trzeba będzie naprawić. ale nieważne - uciął gwałtownie. - Sprawdźmy, czy ktoś nas słyszy. - Włączył transmisję. - Tu Jarun Tann. Jeśli mnie słyszycie, znajdźcie najbliższy komunikator i odpowiedzcie. Jeśli najbliższy nie działa. cóż, mam nadzieję, że wiecie, na czym polega proces eliminacji. Słyszał własny głos dochodzący ze znajdującego się za progiem Centrum Operacyjnego i wracający echem z pobliskich korytarzy. Dobry znak. Był zadowolony. Mijały kolejne minuty ciszy. Tann czekał. Za jego plecami Addison przestępowała z nogi na nogę. I gdy Jarun miał już powtórzyć swój apel, włączył się komunikator. - Tu Sloane Kelly - z głośników w gabinecie popłynął znajomy głos. - Dobrze się sprawiliście we dwoje. - Nawzajem - odparł Tann. - Nie mogłem nie zauważyć, że nie udusiliśmy się w kosmicznej próżni. Addison rzuciła mu spojrzenie spod uniesionych z niedowierzaniem brwi. No cóż, wszystko jedno. Wiedzieli przecież, co miał na myśli. - To całkowicie zasługa Calixa i jego zespołu - odpowiedziała dyrektor do spraw bezpieczeństwa. Pomyślał, że to zaskakująca skromność. - Zaczęli już usuwać zniszczenia, ale to zajmie trochę czasu. „I jego zespołu”, tak? Te słowa zaniepokoiły go odrobinę, nie tylko z uwagi na dodatkowych użytkowników powietrza, ale i z powodu przejawów niewielkiego buntu, jakie dostrzegł w tym działaniu. Na razie jednak możliwość swobodnego oddychania cieszyła go na tyle, by nie kwestionował decyzji Kelly. Przynajmniej nie głośno. Po cichu natomiast zastanawiał się, czy w ogóle spróbowali rozwiązać problem przy pomocy samego Calixa. Sloane Kelly sprawiała wrażenie znakomitego oficera ochrony, a z doświadczenia Jaruna wynikało, że jej domyślną reakcją na

dowolny problem będzie przytłaczająca siła ognia. Mówiąc metaforycznie. Trzeba to będzie mieć na uwadze. Doszedłszy do tego wniosku, uświadomił sobie, za późno niestety, że w tym momencie wymiany zdań powinien coś powiedzieć. Addison zrobiła to za niego: - Proszę, podziękuj im za wysiłki. - Tak zrobię. Garson się pojawiła? - Niestety nie - odparł Tann. - A biolokalizacja nie działa. - No pewnie, że nie. Mało co działa. - Sloane zamilkła na chwilę. - Szlag. No dobra, gdy tylko ktoś będzie wolny, wyślę go na poszukiwania. Zaczęliśmy przenosić ciała do tymczasowej kostnicy w laboratoriach. - Zrozumiano. Wracajcie do Centrum. - W ciągu nanosekundy uświadomił sobie, że zabrzmiało to jak rozkaz. Za wcześnie, biorąc pod uwagę oczywiste wątpliwości Kelly co do jego przywództwa. - Jak tylko będziecie mogli - dodał. Mamy wiele do omówienia. - To chwilę potrwa - po głosie było słychać, że Kelly się zjeżyła. - System podtrzymywania życia był zaledwie pierwszym z naszych problemów. Jeszcze nie wyszyliśmy na prostą. - Addison i ja rozumiemy, ale... - Bez odbioru. I połączenie zostało zakończone. Cóż, próbował. Jarun nie westchnął. A przynajmniej nie głośno. Sloane podniosła palec z ekranu. - Calix ma tu wszystko pod kontrolą - odezwała się Kesh, która stała tuż za plecami Kelly, gdy ta rozmawiała z Tannem. - Sprawdzę resztę krogan, upewnię się, że ich kapsuły nie zostały uszkodzone. Sloane westchnęła. Rozumiała pragnienia Kesh, niczego nie pragnęła bardziej niż sprawdzić, czy jej podkomendni wyszli cało z katastrofy. - Zasilanie jest niestabilne. Czujniki nie działają. Tak samo osłony. Kto wie, ile pieprzonych radów wchłaniamy, stojąc tu. Nakmor Kesh potakująco skinęła głową. - Prawda. I tak jak system podtrzymywania życia, wszystko to muszą naprawiać wyszkolone zespoły. A to oznacza krogan, w wielu wypadkach. Muszę się upewnić, że są bezpieczni. - Może być inny sposób - powiedziała Sloane, układając sobie wszystko w myślach. - Poczekaj chwilę. Kesh patrzyła, jak Sloane uruchomiła panel komunikatora i zweryfikowała swoją tożsamość. System łączności rozpoznał ją, ale niestety nie dało to takich rezultatów, na jakie Kelly liczyła. W normalnych okoliczność powinna być w stanie zlokalizować swoją załogę bez względu na to, gdzie przebywali poszczególni członkowie. Teraz jednak ta funkcja nie działała. Sloane nadal jednak mogła się komunikować. Wprawdzie kanałem otwartym, ale zawsze to coś. - Sloane Kelly do Kandrosa. Zgłoś się.

Nie otrzymała odpowiedzi, więc powtórzyła wezwanie. Za drugim razem odpowiedź przyszła po kilku sekundach. - Tu Kandros razem z Talini i sześcioma innymi ocalałymi. Poza ewidentnie dobrymi wiadomościami ten spontaniczny raport sytuacyjny uzmysłowił Sloane, że ma słuchaczy i powinna uważać na słowa. Kandros nie wie, że kanały komunikacji nie zostały zamknięte. Jeszcze nie. Powie mu później. - Melduj. - Poszliśmy szukać statków, ale wyniki się pani nie spodobają. Skrzywiła się. - Mów. - Nie ma odkrywców, zniszczone. A przynajmniej większość z nich. Coś przedarło się przez doki niczym miażdżypaszcza przez piach. Statki Pionierów oberwały najgorzej. - Jasna cholera. - Sloane potarła czoło. Przez jej myśli gdzieś w tle przepłynęło dryfujące wspomnienie fragmentu Centrum Operacyjnego. Kesh mruknęła z namysłem: - Powiedziałeś: większość? - Tak jest. Po pozostałych nie ma śladu. - Sekunda przerwy. - Tylko wielka cholerna dziura. Po prostu świetnie. Kandros jednak jeszcze nie skończył: - Mam też lepszą wiadomość. Schowaliśmy się w jednym z promów w hangarze drugim. Miejsca mało, ale sytuacja jest ustabilizowana. - Mądrze - mruknęła z aprobatą Kesh. - Niezależne środowisko, zaopatrzenie, system podtrzymywania życia, nawet ambulatorium. Bardzo mądrze. Sloane kiwnęła głową, zgadzając się z tą oceną, ale informacje zostawiła sobie do przemyślenia na potem. Jeszcze nie osiągnęła etapu, w którym każe wszystkim wycofać się do bezpiecznego obszaru. - Przekaż dowodzenie promem Talini - poleciła Kandrosowi. - Mam dla ciebie inne zadanie. - Gotów do działania. Sloane uśmiechnęła się szeroko, podbudowana tą postawą. - Idź do komór kriostazy. - Rzuciła Kesh spojrzenie spod uniesionych brwi. Kroganka natychmiast wyrzuciła z siebie całą serię wskazówek, zapewne określających sekcje, gdzie znajdowała się znaczna część krogańskiej populacji. Sloane powtórzyła wszystkie dane, na wypadek gdyby Kandros nie zapamiętał ich od razu. - Masz? - Tak jest - odparł. - Na czym polega zadanie? - Potrzebuję raportu na temat statusu. Ilu przetrwało, ilu... sam wiesz. - Zrozumiano. Coś jeszcze.

- Uważaj na siebie. Prawie mogła usłyszeć ten uśmieszek absolutnej pewności siebie. - Zawsze. Bez odbioru. Sloane zdjęła dłoń z ekranu. - Proszę, teraz ja mam informacje o drugiej połowie swojej ekipy, a wkrótce ty też dowiesz się tego, co chcesz wiedzieć. Każdy wygrywa. - Dziękuję, Sloane Kelly. - Ton Kesh był tak poważny, że aż przygnębiający. Sloane zbyła krogankę machnięciem dłoni. - Każda z nas dostała, czego potrzebowała. Nie ma za co dziękować. Kesh spojrzała na nią badawczo. - Ale ty chcesz czegoś jeszcze. To nie było pytanie. Spostrzegawcza - pomyślała Sloane. I ma rację. - Owszem - potwierdziła. - Czego? - To nic wielkiego. - Nie mogła się powstrzymać, by nie podrażnić kroganki. Tylko rdzeń reaktora w pierwszej fazie topnienia. Zauważyłam alarm, gdy wychodziliśmy z Centrum, i uznałam, że lepiej chwilowo nie budzić paniki. Kesh zawarczała gardłowo i Sloane nie miała wątpliwości, że gdyby kroganie mieli sierść, stanęłaby ona na grzbiecie inżynier dęba. - I czekałaś do tej chwili, żeby mi to powiedzieć? Sloane nie próbowała się wykręcać. Owszem, był w tym pewien wisielczy humor, ale wtedy nie miała wielkiego wyboru. W tej sytuacji - dzięki wysiłkom Calixa i jego załogi - miała lepszy. - Teraz, kiedy już wiem, że się nie podusimy, owszem. Kroganka stała nieruchomo niczym ściana. Wpatrywała się w Sloane bez zmrużenia oka. Kelly zrozumiała, że prowokowanie krogan nie bez powodu było przedmiotem krwawych zakładów. - Mam nadzieję, że to chwila, w której mówisz mi, że zaraz to naprawimy podsunęła. Kesh potrząsnęła głową. - Nie można naprawić topiącego się rdzenia - warknęła. - Wywalasz go z burtę i starasz się znaleźć j ak naj dalej. Sloane otworzyła usta. Zamarła. Zaryzykowała swoją przyszłość i zwróciła się do Kesh z pomocną wskazówką. - Ale silniki nie. - Jedna rzecz naraz - syknęła Kesh, z frustracją wyrzucając w górę ramiona. Sloane pracowała wraz z Kesh przez dwadzieścia sześć godzin. Wśród potu, krwi i ogromu multikulturalnych przekleństw rdzeń został ręcznie wywalony za burtę i dzięki przebłyskowi geniuszu Addison odciągnięty na bezpieczną odległość za pomocą na wpół sprawnego drona towarowego. Teraz tylko obudzeni członkowie załogi Nexusa musieli skryć się jak najgłębiej w trzewiach stacji, by przeczekać wybuch. Ale wszystko zadziałało.

Trzykrotnie w ciągu tego całkiem zwariowanego dnia Tann albo Addison kontaktowali się ze Sloane, nalegając, by wróciła do Centrum na naradę. Naradę! Kiedy Nexus dosłownie walił się wokół nich. Nic z tego. Ledwie udało im się zażegnać jeden kryzys, pojawiał się następny, a wydajność systemu podtrzymywania życia zatrzymała się na dziesięciu procentach, co wykluczało obudzenie kolejnych ekip do pomocy. Sloane i Kesh pędziły z jednej sekcji do drugiej, póki Sloane wreszcie nie padła wyczerpana na w połowie spaloną kanapę w lobby ambasady, która teraz wydawała się tak komicznie niepotrzebna, że Kelly parsknęła śmiechem, zanim odpłynęła w niespokojny sen. Czwarty sygnał komunikatora rozległ się akurat wtedy, gdy Sloane twardo zasnęła. Skuliła się, opierając głowę na ramieniu, i w tej samej chwili irytujący dzwonek zmusił ją do otwarcia oczu. Siadła gwałtownie, szykując się, by powiedzieć salarianinowi, gdzie może sobie wsadzić swoje „dyskusje”. Ale zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, Tann wszedł jej w słowo: - Potrzebujemy pani w dziale hydroponiki. Obawiam się, że mam kolejne złe wieści. - To Garson? Znaleźliście ją? - Chciałbym - w jego głosie zadźwięczała ponura nuta. - Chodzi o coś innego. Przykro mi, pani dyrektor, ale musi pani to zobaczyć.

Rozdział 7 - Zjawimy się tam z Kesh tak szybko, jak to tylko możliwe. Jarun Tann zerknął na swoją towarzyszkę, ale mina Addison była nieprzenikniona. No cóż. - Nie ma potrzeby odciągać Nakmor Kesh od jej zadań - powiedział. - To nie jest. khm. problem techniczny. Jak się spodziewał, dyrektor do spraw bezpieczeństwa nie najlepiej zareagowała na tę subtelną sugestię. - Wezmę to pod uwagę. I jak to było do przewidzenia w wypadku Sloane Kelly, połączenie zostało nagle przerwane. Tann stał przez chwilę w milczeniu, przestępując z nogi na nogę. - Powinienem być bardziej stanowczy - stwierdził z namysłem. - Będzie dobrze - odpowiedziała Addison. Siedziała na ławce, kolana miała złączone, ręce złożone na udach. Ławka stała krzywo, bowiem bolce, które trzymały ją na miejscu, zostały wyrwane w trakcie katastrofy. Teraz stała po części na płytach alejki, a po części na gąbczastej syntetycznej glebie, do której miała stać przodem. A gdyby wszystko poszło zgodnie z planem, to w chwili, gdy Tann się obudził, gleba powinna być porośnięta intensywnie zieloną trawą. - Jeśli Kesh jest z nią, damy radę. Może to nawet lepiej. Jej znajomość stacji jest. - … niezrównana - wszedł jej w słowo Tann z odrobiną zgryźliwości słyszalną mimo uśmiechu. - Tak. Wiem. Ale protokół stanowi jasno. Pani i dyrektor Kelly macie doradzać. - Protokół - westchnęła Addison. - No naprawdę. Proszę się rozejrzeć. Protokoły i procedury powinny być naszym najmniejszym zmartwieniem. Być może. Po części. Zaczął chodzić niespokojnie tam i z powrotem. Śmieci pryskały mu spod stóp, stukocząc po podłodze. Dział hydroponiki, jak wszystko wokół, przywodził na myśl starożytne, dawno opuszczone miejsce, cień wyidealizowanego, perfekcyjnie zaprojektowanego cudu, jakim być powinien. Może nieco cichszy, ale na pewno nie mniej zdewastowany. To dlatego ten moment był tak ważny. Nie. To Jarun miał rację, nie Addison. - Nie zgadzam się - oznajmił. - Wiele niezwykle inteligentnych osób spędziło niezliczone godziny, opracowując każdą sytuację, z jaką moglibyśmy mieć do czynienia po obudzeniu, układając całą listę planów awaryjnych. Popełnimy ogromny błąd, odrzucając to wszystko i uciekając się do decyzji podejmowanych na gorąco przez kogoś, które akurat znajdzie się pod ręką.

Dotarł do ściany i zawrócił. - Tak nie można niczym zarządzać - dodał i podjął marsz. Addison milczała. Milczała tak intensywnie, że Jarun przerwał okrążenie i zatrzymał się przed nią. - Niewątpliwie przyzna mi pani rację? - Chyba tak. Znów zamilkła. Nie poparła go z gorliwością, na jaką liczył. Ale przynajmniej słuchała. Znów zaczął chodzić. Każdy krok dostarczał mu nowych przemyśleń, kolejnej możliwości, którą należałoby wziąć pod uwagę. A jednak wciąż wracał do tego samego. Jien Garson, wybitny umysł, nadzorowała utworzenie protokołu zakodowanego w systemach Nexusa, który doprowadził do wybudzenia Jaruna z kriosnu. Jego obecność, powierzona mu rola tymczasowego dowódcy były wynikiem jej bezpośredniego rozkazu i zamierzał to uszanować, wypełniając nałożone nań obowiązki najlepiej, jak umiał. Dyrektor Addison może czuć się rozgoryczona, że to nie ona została wybrana na to stanowisko, ale to nie była wina Jaruna. Nie był też za to odpowiedzialny. Tylko Jien Garson mogła wyjaśnić, jakie były powody takiej decyzji. Jeśli się pojawi. Ściana i znów w tył zwrot. Znów marsz. Znów natłok myśli. Jien Garson nigdy by nie zgadła, że jej misję spotka katastrofa na taką skalę. Prawdę powiedziawszy, protokół mógłby równie dobrze postawić na czele dwóch ludzkich sprzątaczy i krogańskiego dentystę (niewątpliwie najgorsza funkcja w całym wszechświecie), gdyby akurat oni okazali się najstarsi rangą wśród ocalałych członków załogi. Zwrot. Marsz. Myśli. Ten najgorszy możliwy scenariusz oczywiście się nie wydarzył. Zgodnie z protokołem sprawdzono kolejne nazwiska na liście, aż dotarto do niego, Jaruna Tanna, całe siedem szczebli poniżej rangi Jien Garson. Addison i Sloane miały mu doradzać, tak jak doradzałyby jej. Nie prosił o to. Nie przygotował przewrotu. Był tu, by wykonać swoją pracę, bez względu na to, czego od niego oczekiwano, i jeśli miało to być dowodzenie, w takim razie właśnie to będzie robił. Misja była ważniejsza niż wszystko inne. Zwrot. Krok. Zastygnięcie. Buty. Jak długo tu stały? Podniósł wzrok i spojrzał prosto w zmęczone i zaczerwienione oczy Sloane Kelly. - Pospieszcie się - zażądała, nie siląc się na najskromniejszy nawet wstęp. Jestem zajęta. - Też się cieszę, że panią widzę. - Nagle zdał sobie sprawę, że zatrzymał się niemal w progu drzwi i blokuje przejście. - Proszę, proszę. - Gestem wskazał tereny działu hydroponiki i podążył za dyrektor Kelly.

Sloane przywitała się z Addison i usiadła na jednej z ławek, która wydawała się trzymać na słowo honoru. Ponieważ kobiety zajęły jedyne miejsca siedzące, Tann mógł tylko stanąć obok, a ponieważ nie miał się o co oprzeć, więc splótł ręce za plecami i czekał. Addison milczała, zatem Kelly musiała przerwać ciszę. - Co to za pieprzony kryzys? - spytała stanowczo. - Nie widzę nigdzie ognia. Żadnych ciał. Zatem. o co chodzi? - Żadnych pożarów - zgodził się z nią Tann. - Ani ciał, to prawda. A zauważyła pani, że czegoś jeszcze nie ma, dyrektor Kelly? - Nie mam sił na zagadki, tymczasowy dyrektorze Tann. Mów, w czym rzecz. Tann był pewien, że waga informacji wystarczy, by usunąć jad, z jakim Kelly wymawiała jego tytuł. - Dobrze. - Wskazał na najbliższy stojak. - Nie ma też zasiewów - wyjaśnił, dobitnie akcentując każdą sylabę. Ale Sloane tylko siedziała i wyglądała na wyczerpaną. Może nie wypowiedział się wystarczaj ąco j asno? Nieoczekiwanie Kelly wzruszyła ramionami. - No i? Dopiero co tu dotarliśmy. Trzeba czasu, żeby roślina urosła. - Powinny być zawiązki - wyjaśniła Addison. Niszcząc jego wspaniałą pointę. Ludzie. Zero szacunku dla finezji. - Kilka tygodni przed dotarciem do celu pierwsze nasiona zostały zasiane przez zautomatyzowane systemy, żeby w chwili gdy załoga zostanie obudzona, uprawy były już rozpoczęte. Tann podszedł do jednego z automatycznych ogrodników i usunął torbę, którą umieścił tam trzydzieści minut wcześniej. Zaniósł do Kelly i położył jej u stóp. Wewnątrz znajdowały się pokurczone i spalone resztki kilkuset roślinek. - Napromieniowane - stwierdził. - Co do jednej. Dyrektor Kelly przez chwilę przyglądała się szczątkom roślin, wreszcie rozłożyła ręce. - Posadzimy następną partię, tak? Kiedy zajdzie konieczność. Mamy zapasy. Nie jestem botanikiem, ale. - Właśnie - przerwał jej Tann, natychmiast wykorzystując okazję. - Nie jest pani botanikiem. Ja też nie. Podobnie dyrektor Addison. A właśnie tego potrzebujemy. Botanika. Całej ekipy botaników. - Tann. - Kelly zmarszczyła brwi. - Rozmawialiśmy o tym. Nawet miałeś okazję krytykować ten pomysł. W tych okolicznościach ostatnie, czego nam trzeba, to więcej osób biegających dokoła. Ledwie udaje nam się utrzymać wszystko w obecnym stanie. Dodatkowe obciążenie systemów podtrzymywania życia to zły pomysł. - Nowe dane - stwierdził stanowczo. - Co znaczy, że decyzja powinna zostać zrewidowana. W tym wypadku nie zgadzam się z pani oceną, dyrektor Kelly. Uniósł ręce w obronnym geście, powstrzymując jej odpowiedź, niewątpliwie pełną nieprzyzwoitego słownictwa. - Proszę mi pozwolić wyjaśnić. Być może to słowo „proszę” zadziałało. Sloane Kelly jakby nieco oklapła.

Spojrzała na Addison, zapewne szukając poparcia, ona jednak czekała w milczeniu. - No dobrze - westchnęła Kelly. - Jak brzmią te wyjaśnienia? Tann przechylił głowę. - Nasza sytuacja nadal jest krytyczna - zaczął. - Ale bezpośrednie zagrożenie zostało zażegnane. - Nie wiesz tego - zaoponowała pospiesznie. - Do diabła, nie wiemy nawet, czym jest to zagrożenie, a zakładanie, że potrafisz to ocenić, jest niebezpieczne. - Chcę tylko powiedzieć - podjął Tann powoli i dobitnie - że ugasiliśmy pożary. Wyrwy w kadłubie zostały zapieczętowane. Zgadzam się, że nadal grożą nam wstrząsy następcze albo kolejne ataki, jak tam je nazwiemy, ale równie dobrze mogą nie nastąpić, prawda? Czy przynajmniej w tej kwestii się zgadzamy? Addison skinęła głową. Kelly wzruszyła ramionami. - No, proszę. Postęp. Przy tym założeniu uważam, że czas, byśmy skupili uwagę na misji. - Chyba żartujesz! - Kelly nie odrywała wzroku od jego twarzy, która, jak Tann miał nadzieję, wyrażała spokojną pewność. - Jasna cholera! Nie żartujesz! Mówisz poważnie. Zachowaj te brednie dla Garson, nie ma potrzeby. Tann znów podniósł obie ręce. - Proszę, dyrektor Kelly, proszę pozwolić mi skończyć. Mam nadzieję, jak chyba wszyscy, że nasza przewodniczka i wizjonerka odnajdzie się niedługo żywa i zdrowa. Przypomnę, że nie prosiłem o to, by zająć jej miejsce. Kelly potrząsnęła głową. Nie wierzyła w jego szczerość ani motywy, co do tego nie było wątpliwości, brakowało jej jednak pomysłu, jak je zdyskredytować. Albo zwyczajnie zastanawiała się, jakiego wulgaryzmu użyć najpierw. Jarun kontynuował swoją wypowiedź, zanim Kelly zdążyła otworzyć usta: - Musimy uzgodnić cele bezpośrednie. Zmienić kierunek koncentracji naszych wysiłków. Z przetrwania na odzyskanie sił. Wierzę, że cel nadrzędny i ostateczny, czyli wsparcie dla działań Pionierów, nadal jest osiągalny. A dokładnie mówiąc: nie tyle osiągalny, ile decydujący. Nie możemy dopuścić do tego, by dotarli tu i odnaleźli Nexusa. - szerokim gestem objął pomieszczenia działu hydroponiki w takim stanie. - I masz plan, jak to osiągnąć? Miał, ale miał też mocne postanowienie ukryć go pod pozorami. - Wszyscy mamy, świadomie bądź nie. Omówmy opcje i wtedy zdecydujemy. - Zdecydujemy - prychnęła Kelly sarkastycznie. - To dlatego nie chciałeś tu Kesh. - To nie jest takie proste - zaprzeczył. - Och, nie zgrywaj obrażonego - prychnęła. - Właśnie, że to jest takie proste. - No dobrze, istotnie - odparł wyprowadzony z równowagi ogromem jej nieufności. I uwagami. - Jest tak, ale nie z powodów, o których bez wątpienia myślisz.

Teraz Kelly roześmiała się głośno. - Jesteśmy w Andromedzie, Tann! Nie pamiętasz, co mówiła Garson? Zostawcie to stare gówno za drzwiami. - Nie przypominam sobie, żeby mówiła coś równie wulgarnego. - Parafrazuję. To miała na myśli. Tu nie ma miejsca na żadne z naszych starych zadrażnień albo durnych i niesprawiedliwych uprzedzeń. - Jak już wspomniałem, to nie jest powód mojego niepokoju. Uważam po prostu, że protokół. Sloane teatralnie zamachała rękami. - Prawda, prawda. Protokół, który tak zgrabnie zrobił z ciebie szefa. Westchnęła ciężko, już nie z rozbawieniem, ale czystą frustracją. - Skończmy z tym tutaj. Cała stacja chwieje się na krawędzi całkowitego zniszczenia, a ty i tak masz już jakąś propozycję. Widzę to po tej twojej aerodynamicznej facjacie. Tann przechylił lekko głowę. - Hydrodynamicznej. Nie jesteśmy gatunkiem dostosowanym. - Wszystko. Jedno. Zastanawiał się, czy kiedykolwiek uda mu się doczekać pozytywnej reakcji ze strony Sloane Kelly. Jak na razie wydawało się to niemożliwe. Choć ostatecznie nie miało to znaczenia. Póki popiera go Foster Addison, jego decyzje będą prawomocne. Może nie zostaną zatwierdzone jednogłośnie, ale większością, i tak naprawdę tylko tego potrzebował. - Dobrze. Sugeruję, żebyśmy obudzili znaczniejszą część populacji - wyjaśnił. Ekspertów od wszystkich systemów. System podtrzymywania życia ogarnęliśmy. - Jak na razie nie było protestów ani oskarżeń. - Przyszedł czas na specjalistów od hydroponiki, zasilania, medycyny, łączności, higieny, czujników, astronawigacji i wszystkich tych dziedzin, które zostały wyłączone albo znajdują się w krytycznej kondycji i w takiej pozostaną, chyba że obudzimy fachowców niezbędnych do usunięcia tych problemów. Ta uciążliwa kobieta już kręciła przecząco głową. - Nie ma mowy. Nie wystarczy nam powietrza. Ani jedzenia. Ani wody. Powiedziałeś, że chcesz przejść od przetrwania do powrotu do poprzedniej kondycji, ale jeśli rozpoczniemy „uzdrawianie”, to przetrwanie stanie się niemożliwe. Te słowa były echem argumentów, które on sam jej podał. Był na tyle bystry, żeby to zauważyć, jak również by się z tym zmierzyć. W tym momencie Addison powinna się włączyć do dyskusji. Istotnie, jakby wezwana do odpowiedzi, przestała milczeć: - Zapasy można powiększyć. - Jak? - spytała Kelly. - Z pobliskich planet. Do tego byli szkoleni moi ludzie. Słyszałam rozmowę z twoim oficerem - dodała Addison. - Jakieś dwadzieścia parę godzin temu? - Dwadzieścia sześć - wtrącił Tann, a gdy Kelly rzuciła mu spojrzenie pełne niedowierzania, postanowił ograniczyć się do przybliżonej wartości - I kilka

minut. Trzydzieści siedem minut, dokładnie mówiąc. Nie, żeby ktoś tu był w stanie docenić niesamowitą pamięć salarian. - Wiem, że brak statków zwiadowczych Pionierów to cios - mówiła dalej Addison - ale myślałam o tym. Możemy wysłać promy, by dokonać zwiadu w najbliższych światach. Może wrócą z powietrzem, wodą czy nawet jakąś żywnością. Może nawet znajdziemy pomoc. Przyznaję, że szanse są niewielkie, ale jakieś są. - Cholera, Addison, tego też nie możemy zrobić. - Sloane zmarszczyła brwi, opierając podbródek na splecionych dłoniach, co, jak zauważył Jarun, pozwalało jej złożyć ciężar zmęczonego ciała na łokciach spoczywających na kolanach. Kelly spoglądała na nich ponuro. - Odmawianie wam obojgu stawia mnie na pozycji tego złego, ale trudno. Słyszeliście Kandrosa. Nie mamy statków. Jeśli nastąpi kolejny „incydent” albo nagle system podtrzymywania życia odmówi współpracy, te promy będą nam potrzebne, żeby ewakuować się z Nexusa. - Jakie są szanse, że tak będzie? - spytała Addison zaniepokojona. - Ewakuacja jest całkiem realną opcją - opowiedziała Kelly. - Szczególnie że nie wiemy, co spowodowało katastrofę. Jeśli powinniśmy coś omawiać, to to jak ewakuujemy w pośpiechu setki tysięcy kapsuł i dokąd je wyślemy, jeżeli będziemy mogli je wysłać. - Wiemy o istnieniu planet nadających się do zamieszkania. - Nie mamy sił zdolnych do walki z tutejszymi wrogimi gatunkami - przerwała Kelly ponuro. Addison spochmurniała natychmiast. - Nie przybyliśmy tu walczyć, Sloane. Negocjacje mogą. - Tak, tak, pamiętam przemowę - ucięła Kelly. - Ale póki nie mamy kopii tej mowy, które moglibyśmy rozesłać wśród inteligentnych form życia w tej galaktyce, nie liczę za bardzo na pokojowo nastawiony komitet powitalny. Addison zacisnęła zęby. Zesztywniała. Tann uznał, że powinien interweniować, zanim ta wymiana zdań zmieni się w coś. gwałtowniejszego. To prawda, nie pomyślał o możliwej ewakuacji, ale nie była to żadna niepokonana przeszkoda. - Zwróciła nam pani uwagę na istotną kwestię - zaczął i zawiesił głos, póki Kelly nie wymamrotała czegoś, co brzmiało jak: „O rany, dzięki”. Gdyby sarkazm był bronią, ta kobieta stałaby się zabójcą nieznającym pojęcia przypadkowych strat. Jego poparcie dla niebezpodstawnych obaw Kelly najwyraźniej zniweczyło zaufanie, jakie pokładała w nim Foster Addison. A przynajmniej podkopało je na tyle, że teraz patrzyła wrogo na niego, a nie na Kelly. Zdusił westchnienie. W myślach odnotował, by do listy osób, które należy obudzić, dodać przynajmniej jednego psychologa. A może cały zespół, z różnych ras, żeby pomogli załodze wyjść z szoku. Tak, to z pewnością dobry pomysł.

Założył ręce za plecy. - Jeśli nie ma miejsca na kompromis, znajdujemy się w impasie. - Zaczął spacerować tam i z powrotem. - Problem w tym, że nie mamy odpowiedniego personelu, by zlikwidować uszkodzenia stacji w jakimś rozsądnym terminie. Załoga w obecnym szczątkowym stanie może w najlepszym razie zadbać, by Nexus kuśtykał jak dotąd, aczkolwiek chyba możemy się zgodzić co do tego, że taki scenariusz nie przewiduje zbyt świetlanej przyszłości ani dla nas, ani dla naszej misji? Addison skinęła stanowczo głową. Kelly też, choć niechętnie. - Nie możemy też wysłać naszych promów - podjął Tann, nie przerywając spaceru - bowiem są tu potrzebne na wypadek awarii obejmującej wszystkie systemy stacji, a to bardzo prawdopodobny rozwój wypadków, jak dyrektor Kelly. - Sloane. - ...jak Sloane - poprawił się - zwróciła nam uwagę. Kobiety ponownie odpowiedziały twierdzącymi skinieniami, choć tym razem to Addison się zawahała, a Sloane potwierdziła z całą mocą. Czyli wiedzieli, na czym stoją. Dobrze. - W takim razie nadal uważam swoją początkową propozycję za najlepszą oświadczył z mocą. - Obudzimy zespoły niezbędne do dokonania napraw, poinstruujemy, by działali szybko i efektywnie, a do tego maksymalnie oszczędzali zasoby. Statki pozostaną gotowe na wypadek ewakuacji całego personelu, obudzonego bądź nie, w zależności od sytuacji. Ku zdziwieniu Tanna Sloane Kelly już nie marszczyła brwi. Z jakiegoś powodu uśmiechała się szeroko. Nie widział, co o tym myśleć. - O co chodzi? - spytał ostrożnie. - Powiedziałem coś śmiesznego? - Nie - odparła Sloane. - Po prostu zespoły, których będziemy potrzebować do przeprowadzenia tych napraw, to głównie siła robocza. - Jej uśmiech stał się jeszcze szerszy. - Pobratymcy Kesh. - Zamilkła na moment. - Wiesz. Kroganie. Jarun zatrzymał się. - Powinniśmy sporządzić listę - mówiła nadal, zbyt żywo, zważywszy okoliczności. - Wszystkich krogańskich robotników, którzy będą nam potrzebni. - Ja. - Tann przełknął nerwowo, jego umysł podsuwał mu wizję Nexusa pełnego krogan. Aż się wzdrygnął na tę myśl. Ale za późno. Mógł już tylko próbować j akoś nad tym zapanować. - Mam pomysł w kwestii tego, kogo będziemy potrzebować. Może należałoby też zwiększyć siły ochrony. Sloane tylko uśmiechnęła się szerzej. Najwyraźniej ta uciążliwa kobieta była rozbawiona dyskomfortem Jaruna. - Jest kilka osób, których i ja bym potrzebowała - odezwała się Addison. - Mój asystent William Spender na początek, plus kilku wybranych członków Korpusu,

żeby zbadali ocalałe promy. Z tego, co wiemy, one także ucierpiały w trakcie katastrofy. - Tak jak powiedziałam, przygotujcie listę. Sprawdzę ją pod kątem bezpieczeństwa. - Sloane popatrzyła najpierw na Tanna, a potem na Addison, upewniając się, że oboje słuchają. - A skoro już jesteśmy przy temacie: co się stanie, jeśli obudzimy jakiś zespół i odkryjemy, że systemy podtrzymywania życia są przeciążone? - Wrócą do swoich kapsuł - odparł Jarun. Była to oczywista odpowiedź na to pytanie, a jednak Sloane miała minę pełną wątpliwości. Tym razem jednak nie naciskała. Wstała i minęła Jaruna, kierując się do wyjścia. Po drodze klepnęła go w plecy. Mocno. Tann zachwiał się, krzywiąc się z zaskoczeniem i irytacją zarazem. - Wszyscy się zgadzamy - podsumowała krótko. - Poinformuję Kesh o naszej decyzji. Spotkanie uważam za zakończone. I tak jak przyszła, tak i oddaliła się, kiedy uznała za stosowne. Klepnięcie bolało Jaruna, nawet gdy za Kelly zamknęły się drzwi. Jednak uśmiechnął się, bo czuł się zaskakująco dobrze. Udało mu się coś osiągnąć. Niewiele, to prawda, ale był to jakiś początek. A gdy się miało początek, to było bardziej prawdopodobne, że „jeśli” zmieni się w „kiedy”. Sloane odszukała najbliższy komunikator i wstukała identyfikator swego pierwszego oficera. Na szczęście zdołały z Kesh zabezpieczyć system łączności i nie musiała się obawiać, że ta rozmowa ryknie ze wszystkich głośników, a potem zostanie jej przypomniana przez salarianina, gdy ten będzie czegoś chciał. - Kandros, odbiór - usłyszała chwilę później. - Tu Sloane, możesz rozmawiać? - spytała. Z drugiej strony dobiegło ją szuranie i kliknięcie zamykanych drzwi. - Tak. Słucham. Upewniła się dwukrotnie, że ani Tann, ani Addison nie pojawili się za nią w korytarzu, i zadowolona, że znalazła się w miejscu, które umożliwiało obserwowanie całego korytarza, zniżała głos: - Zbierz zespół oficerów pod dowództwem Talini. Godnych zaufania powiedziała, starannie dobierając słowa. - Ilu? - Tylu, by mogli pilnować dostępnych pomieszczeń z zapasami. Magazyny porozmieszczano na całej stacji, ale większość była teraz pozbawiona powietrza i zabójczo zimna z powodu zniszczeń. Tych Sloane nie zamierzała pilnować. Przynajmniej nie w tej chwili. - Mamy jakiś problem? - spytał Kandros. - Nie - odpowiedziała szybko. - Ale dopiero wtorek, sam wiesz. - Taa. Wiem.

- Dobrze. Rozłączam się. - Przerwała połączenie i poszła szukać Nakmor Kesh. Mijała kolejne korytarze pełne pozostałości po katastrofie, potem mieszkania z oknami wychodzącymi na jedno z wielkich ramion stacji. Drzwi do apartamentów, mniej solidne niż te do komór kriostazy, zostały wyrwane z futryn i leżały teraz pod przeciwległą ścianą w dziwnie schludnym rzędzie, jakby zespół budowniczych ułożył je tam w przygotowaniu do instalacji. Powodowana kaprysem zatrzymała się na jednym z progów i zajrzała do środka. Była to niewielka kwatera, wewnątrz ledwie mieściło się łóżko, stół i krzesło. Żadnych rzeczy osobistych, te znajdowały się w magazynie, miał je tu przynieść dopiero ten, komu lokal został przydzielony. O ile jeszcze żył. Do diabła, Sloane po przebudzeniu nie była nawet w swojej kwaterze, błyszczącej i nowiuśkiej. Nie wiedziała nawet, czy tamta część stacji w ogóle przetrwała. Ta myśl zakłuła ją w piersi. I to by było na tyle, jeśli chodzi o własne biuro. Nie wspominając nawet o łóżku. Westchnęła, odwracając się plecami do pustego pokoju. Doszła do końca korytarza, skręciła i maszerowała dalej obok zasłoniętych żaluzjami okien działów transportu i imigracji. Szanse, by którekolwiek z biur zostały w ogóle obsadzone personelem, wydawały się tak odległe, że Sloane zastanawiała się, czy nie lepiej byłoby wykorzystać te pomieszczeni a na noclegownie. Usłyszała dźwięk za plecami. Dobyła broni, obracając się jednocześnie, i wycelowała. - To tylko ja, tylko ja! - zawołał natychmiast Jarun Tann, podnosząc ręce. Spojrzała na niego, mrużąc powieki. - Chodzisz za mną? - Oczywiście - odparł. I niemal w tym samym momencie zastanowił się nad znaczeniem swoich słów. - To znaczy nie w tym sensie. - A jest jakiś inny sens? Salarianin wyszedł z cienia. - Taki niezręczny sens, gdy dwie osoby skończyły rozmowę, ale udają się w tym samym kierunku. Przyglądała mu się intensywnie, ale wiedziała, że prędzej ją szlag trafi, niż zdoła odczytać wyraz twarzy salarianina. Turiańskie twarze to co innego, w amfibiotycznych salariańskich gębach nie było dość. Sama nie wiedziała, jak to określić. Nie dość linii, nie dość zmarszczek, nie dość wyraźnych cech. Jasne, mieli te charakterystyczne rogi i wielkie owalne oczy. Ale mieli je wszyscy. W każdym razie, niezależnie od przyczyn, jakoś nie była w stanie mu wierzyć. Tann zinterpretował jej milczenie jako brak zrozumienia. - Miałem zamiar wrócić do Centrum, ale pomyślałem, że puszczę cię przodem i pozwolę oddalić się na stosowną odległość, żeby uniknąć. uniknąć wspomnianej wyżej niezręczności. A ty wyszłaś z mieszkania kilka metrów ode mnie.

Pomyślałem, że to będzie dziwne tak stać i czekać, aż się oddalisz, więc. - Dobra, Tann. Rozumiem. - To może mogłabyś przestać do mnie celować? Spełniła jego prośbę, starając się ze wszystkich sił ukryć uśmiech. Uświadomiła sobie, że śmiertelnie go wystraszyła i że wcale nie jest jej przykro z tego powodu. Nieco strachu może być całkiem zdrowe. - Zatem Centrum, tak? Co masz teraz w planach? I podejdź tu, do licha, przecież nie gryzę. Salarianin naprawdę starał się sprawiać wrażenie swobodnego, gdy pokonał dzielący ich dystans. Przez chwilę szli w milczeniu. Nie dlatego, że brakło im słów, jak stwierdziła Sloane po chwili. Salarianin mruczał coś pod nosem w zadumie. Ten mól rachunkowy był myślicielem. I to takim, który ważył każde słowo. Co wcale nie czyniło go bardziej godnym zaufania. - Ciężko jest ustalać priorytety, gdy borykamy się z tak wieloma problemami stwierdził w końcu. - Taa. Tu zaprzeczyć nie mogę. Skinął głową. - Po naszym spotkaniu doszedłem do wniosku, że wreszcie mam wolną chwilę, i pomyślałem, by sprawdzić coś, co mnie niepokoi. - Tylko jedna kwestia? Tann rzucił Sloane spojrzenie pełne namysłu i ostrożnego rozbawienia. Przynajmniej tak je odebrała. - Nie - powiedział, uśmiechając się lekko. - Ale skupmy się na jednej rzeczy. - Na jakiej? - Dokładniej: na tej rzeczy, na którą wpadliśmy. Cokolwiek to jest, jest nam obce, w przeciwnym razie czujniki by to wyłapały i kogoś zaalarmowały. - Czujniki zostały uszkodzone - przypomniała mu. - Czyżby? - Splótł wiotkie dłonie i schował je w rękawach stroju. - Czy technicy uznali, że zostały uszkodzone, bowiem nie mogły przetworzyć danych? Uniosła brwi. - A jeśli nawet? To przecież niczego nie zmienia. - Nie - przyznał. - Ale za to budzi moje obawy, że nie było to jednorazowe wydarzenie. - Aha. Też o tym myślała, szczególnie wtedy, gdy próbowała zasnąć. Ale w obliczu tak wielu problemów znanych zamartwianie się nieznanymi wydawało się bez sensu. Teraz jednak, gdy Tann poruszył tę kwestię, znów się nad nią zastanowiła. - Kiedy po raz pierwszy dotarłam do Centrum, nastąpił potężny wstrząs, cała stacja zadygotała i rozległ się dźwięk, jakby coś rozdzierało kadłub. - Waląca się osłabiona konstrukcja? - Przechylił głowę, spoglądając na Sloane. Czy kolejne spotkanie stacji z czymś, w co uderzyła wcześniej? - O ile w coś uderzyła - wytknęła mu. - Nie widziałam żadnych innych statków. -

Słowa zamarły jej na ustach. Nogi skamieniały i zastygła nieruchomo pośrodku korytarza. - Widziałaś coś? - Rzucił jej spojrzenie szeroko otwartych oczu, pytające, jak uznała. - Może. - Zmarszczyła brwi i ścisnęła palcami grzbiet nosa. - Byłam wtedy strasznie naładowana adrenaliną. - Aha. - Ostrożnie poklepał ją po ramieniu, co było chyba wyrazem współczucia. - Rozumiem. Ewolucja ludzi jest zasadniczo przeobrażeniem ofiary w drapieżcę, jednak człowiek nigdy nie osiągnął etapu przemiany zbędnych systemów w efektywne procesy. - Tann. Zamilkł. Odchrząknął. - Adrenalina może osłabić proces logicznego myślenia - dodał zwięźle. Z tym mogła się zgodzić. Ruszyła, a salarianin dotrzymywał jej kroku. - Najwyraźniej pamiętam ten obłok. A może to była jakaś fala energii? Widziałam, jak unosi się przy tej części stacji, która. nie wiem. została oderwana? - Jedynie zgadywała i była tego świadoma. - Nie jestem astrofizykiem, więc jak sam uważasz. Ale nie mogę pozbyć się wrażenia, że tam coś jest. Coś, czego jeszcze nie widzieliśmy. - Albo przegapiliśmy. - Bez czujników nie mamy jak tego sprawdzić. Aczkolwiek pomyślałem, że gdybyśmy przestudiowali dane zebrane przed uderzeniem w ten. Wierzysz, że ten nietypowy obłok jest kluczem do zagadki? - Tylko to widziałam - wzruszyła ramionami. - A biorąc pod uwagę, jak jest blisko, naprawdę bym się zdrowo wkurzyła, gdybyśmy go teraz zignorowali, a potem znów na niego wpadli. - Słuszna uwaga. Powinniśmy zaznaczyć tę teorię jako pierwszą do sprawdzenia - powiedział Tann tak zgodnie, że Sloane odruchowo rzuciła mu pełne podejrzliwości spojrzenie. - Prawdę powiedziawszy, cieszy mnie możliwość dowiedzenia się czegoś więcej o naszej nowej galaktyce. - Ciebie? - Oczywiście - odparł. - Kto inny mógłby teraz odszyfrować zapisy z czujników? Nawet w szczątkowych rejestrach ukryty jest ogrom informacji. - Chyba istotnie diabeł tkwi w szczegółach. Ku zaskoczeniu Sloane Tann zachichotał. - Jeden z moich ulubionych idiomów ludzi. Właśnie, w szczegółach. Nawet jeśli nasze systemy nie rozpoznały zagrożenia, to i tak mogły je zarejestrować. - I będziesz w stanie znaleźć na to dowody? - spytała. Uznała, że musi przynajmniej uczciwie spróbować. Biorąc pod uwagę okoliczności, technik specjalista od danych z czujników byłby mniej uciążliwy niż „pełniący obowiązki dyrektora” salarianin. - Myślałam, że twoją specjalizacją jest księgowość. Na te słowa Tann wyprostował wąskie barki. Ciężko było stwierdzić na pewno, ale Sloane miała wrażenie, że zdołał nawet nieco wypiąć chudą pierś.

- Moją specjalizacją jest matematyka - oświadczył. - A dane z czujników nie różnią się znowu tak bardzo od zestawień kosztów. Ha! - No skoro tak mówisz. Przechodzili przez jeden z obszarów wspólnych, który powinien być wypełniony podekscytowanymi kolonistami, wznoszącymi toasty kieliszkami szampana. Tymczasem okolica przypominała raczej miejsce, gdzie wyrzuca się niechciane meble. Ruina jak wszystko inne. - Ale - zaczęła rozważać - co się stanie, jeśli to coś, wiesz. rzeczywiście stoi nam na drodze? Nie możemy się ruszyć, nie możemy zestrzelić niewidzialnego celu. - Stąd moja uwaga o priorytetach - powiedział. - Czy najpierw zajmiemy się uprawami, żebyśmy mieli co jeść w nadchodzących tygodniach, a może miesiącach, czy jednak najpierw usprawnimy silniki manewrowe, żeby uniknąć kolejnej kolizji? Do tego dochodzi jeszcze możliwość, że to coś jest bardziej rozpowszechnione. Może będziemy musieli zaalarmować Pionierów. Ze wszystkich kwestii, które zaprzątały nieustannie jej myśli, zabierały sen, Pionierzy byli tą stanowczo odłożoną na później. Aż do teraz. Jeśli pogrążeni w kriostazie wpakują się prosto w ten bałagan. Znów potarła grzbiet nosa. - Tann, przez ciebie łeb mi pęka. - To jest różnica między nami, jak sądzę - opowiedział. - Wybacz przypuszczenie, ale ty wolisz zdefiniowane problemy. Cokolwiek wybija się na prowadzenie w danym momencie, zyskuje całą twoją uwagę, a kiedy już załatwisz ten problem, przechodzisz do kolejnego. - A ty jesteś gościem, który postrzega sprawy z szerokiej perspektywy, to próbujesz powiedzieć? - Kolejna piękna fraza. Zatrzymała się. Dotarli do drzwi Centrum, czego salarianin chyba nie zauważył. - Do czego zmierzasz, Tann? - Tylko rozmawiamy - zapewnił, wpatrując się w nią szeroko otwartymi oczami. - Jasne. Westchnął. - No dobrze, twoje umiejętności śledcze pozwoliły ci przejrzeć mój niecny plan. Tym razem Sloane się zaśmiała. Ta kapitulacja była wyjątkowo oczywistym oszustwem, nawet w wykonaniu salarianina. Gestem zachęciła go, by mówił dalej. - Próbuję powiedzieć, dyr. Sloane, że jeśli, dajmy na to, odkryję, że potrzebujemy zdolności manewrowania, i to jak najszybciej, i zasugeruję to tobie i dyrektor Addison, to chciałby, żebyś miała na uwadze moją metodologię. Innymi słowy, jeśli poproszę o silniki, to dlatego, że z matematyki wynika, że potrzebujemy ich bardziej niż nasion.

- To coś więcej niż matematyka. - Sloane spod zmarszczonych brwi wpatrywała się w pusty korytarz. - Mamy rannych, ofiary śmiertelne. Czy chcesz mi powiedzieć, że jeśli przyjdziesz do mnie z żądaniem naprawienia silników zamiast, bo ja wiem, systemu podtrzymywania życia, to powinnam zaakceptować przeklętą matematykę i nie podważać twojej opinii? - Proszę tylko o trochę zaufania. Jeśli według danych naprawienie systemu podtrzymywania życia ocali dziesięć istnień, a naprawa silników wprawdzie będzie kosztowała tych dziesięć, ale później ocali dziesięć tysięcy, to powinniśmy jednak naprawić silniki. - Cholera. To jest podejście wyprane z emocji, nawet w wydaniu salarianina. - Podobnie jak wszechświat, w większości wypadków. Jednak - mówił takim tonem, jakby zamawiał dodatkowe danie w restauracji - zapewniam cię, że podczas gdy pracowicie określam nagłość sytuacji, stosując wartości matematyczne, to pozostałe części mojego prężnego intelektu eksperymentują z innymi możliwościami. - Wykrzywił się do niej, chyba w salariańskiej wersji szerokiego uśmiechu. Może wszyscy salarianie sprawiali wrażenie przebiegłych. A może tylko ten jeden. Sloane potrząsnęła głową, jej dobra wola słabła z minuty na minutę i sprawiła, że Kelly była równie zimna co kalkulacje Tanna. - Czyli mówisz, że powinnam zaufać ci dwukrotnie - powiedziała powoli z rosnącym niedowierzaniem. - Raz, że twoje obliczenia są absolutnie solidne, a drugi, że znajdziesz lepsze rozwiązanie dla danego problemu. - Parsknęła śmiechem. - Masz rację, Tann. Między nami jest różnica. Pozwól zatem, że podsunę ci kolejny fragment danych do analizy. - Dźgnęła powietrze palcem, zatrzymując go o cal od chudej piersi salarianina. - Pełniący obowiązki dyrektora czy nie, jeśli z twoich obliczeń będzie wynikało, że należy wykonać czynność X dla przyszłych korzyści, a moje przeczucie każe mi ratować czyjeś życie w danej chwili, to moje przeczucie wygra za każdym razem, czy to jasne? Przyglądał się jej przez chwilę, ponownie chowając dłonie w rękawach uniformu. - Absolutnie. Drzwi Centrum Operacyjnego otworzyły się z sykiem i wyłoniła się zza nich Nakmor Kesh. Nieprzygotowany na tak nieoczekiwane towarzystwo Tann niemal się wywrócił, uskakuj ąc jej z drogi. Sloane nawet nie próbowała zdusić pogardliwego prychnięcia. Ale gdy tylko spojrzała w oczy kroganki, natychmiast o tym zapomniała. - Oż cholera, co tym razem? Wielka głowa Kesh zwróciła się w stronę Tanna, który próbował ze wszystkich sił odzyskać godność. Jednak ciężar wymownego milczenia Kesh nakazał mu przerwać bezowocne wysiłki. - Co się stało?

- Jien Garson. - Głos kroganki był ponury i ochrypły. Potrząsnęła głową, zanim jeszcze padło pytanie. - Znaleźli ją. Tymczasową kostnicę urządzono w jednym z laboratoriów biologicznych. Kesh poprowadziła tam milczących Sloane i Tanna. - Zebrali już niemal setkę rannych - wyjaśniała po drodze. - A ponieważ system biometryczny nie działa, a zwłoki. widzieliście przecież. Wiecie, jak to jest. - Nie wiedzieli, że ją znaleźli - powiedziała Sloane głośno. Puste wyjaśnienie, paskudne, ale sensowne. - Właśnie. Kesh weszła do chłodnego pomieszczenia i skierowała się od razu do biurka, przy którym stało dwóch techników z załogi Calixa. Na blacie spoczywały zwłoki, widok, który Sloane niejednokrotnie miała okazję oglądać w trakcie swojej kariery. Jedno ciało. Jeden plastikowy worek. Sloane nigdy nie przypuszczała, że zobaczy w takim worku zwłoki Jien Garson. - Gdzie ją znaleziono? - spytała Kesh. - W jednym z apartamentów w okolicy Centrum - padła odpowiedź, ale nie ze strony kroganki, tylko jednego z techników, chudego mężczyzny o zmęczonych oczach. - Sprawdzaliśmy wszystkie pomieszczenia po kolei, zbierając zabitych. - Obrażenia są takie jak u pozostałych - dodał drugi technik. - Ciężkie uszkodzenia ciała. Poparzenia. To. to nie jest ładny widok. Drzwi otworzyły się i do pomieszczenia wpadła Foster Addison. Wystarczyło jej jedno spojrzenie na twarz Sloane i w jej oczach zgasła ostatnia iskierka nadziei. Sloane poczekała, aż Addison dołączy do niej przy stole, i rozchyliła plastik. Początkowo nie była w stanie rozpoznać żadnych charakterystycznych cech umożliwiających identyfikację. Większość twarzy zmarłej pokrywała czarna, spalona skóra. Zapach był potworny, spuchnięte, spalone ciało przez nie wiadomo ile czasu leżało, gnijąc. Ale Sloane zmusiła się, by zachować spokój. Tylko nie zacznij się dławić. Zebrani stali w ponurej ciszy. Sloane miała w głowie nawałnicę myśli. Zbyt wiele ich było, by którąś pochwycić. Ubrać w słowa. Zakryła ciało. Addison złapała za brzeg stołu. Kłykcie jej pobielały. - Musimy zorganizować pogrzeb - wychrypiała. - Absolutnie nie - ucięła Sloane, zanim ten pomysł zdążył urosnąć w coś większego, z czym nikt nie zdołałby sobie poradzić. Jej słowa były okrutne, ale konieczne. - Zgadzam się z dyrektor Kelly - odezwał się Jarun Tann. - Nie pytałam cię o zdanie - warknęła, ale zaraz zdusiła gniew. Tak naprawdę nie był skierowany do salarianina, bez względu na to, czy Tann był wyrachowany, czy nie. Poza tym jego pozycja przywódcy właśnie się umocniła. Nie można go już będzie unikać w nadziei, że Garson się pojawi i uratuje sytuacje. - Addison, bez urazy, ale pogrzeb to najmniejszy z naszych problemów. I nie

mamy ani czasu, ani ludzi. - Ani - zadudniła Kesh - odpowiedniego miejsca. - Powinniśmy zatrzymać ją tutaj - mówiła Sloane, wdzięczna krogance za poparcie - razem ze wszystkimi innymi, póki. - Póki nie będziemy mogli zrobić tego, jak należy - wtrącił Tann zaskakująco stanowczo. - Zasługuje na tyle. - Oni wszyscy zasługują - poprawiła go Sloane. Nie mogła się powstrzymać. Niemal sto ofiar spoczywało w tym pomieszczeniu i każda z nich zasługiwała na szacunek właściwego pożegnania. Nikt nie zaprotestował. Nikt się nie poruszył ani nie odezwał. Poza Kesh, która położyła swoją wielką rękę na zasłoniętym czole Garson. Gest pełen czułości, ale nie zaskakujący. Garson przenosiła przysłowiowe góry, żeby zabrać klan Nakmor w tę podróż. To Tann w końcu przerwał milczenie: - Wszyscy chcemy pogrążyć się w żałobie, ale mamy jeszcze wiele do zrobienia. Ośmieliłbym się powiedzieć, że nasza błyskotliwa założycielka chciałaby, byśmy zrobili, co w naszej mocy, by ocalić misję. To były słowa z rodzaju tych, z którymi nie można się kłócić, wypowiedziane w doskonałym tonie i z pełnym zrozumieniem. Sloane skłoniła głowę na znak szacunku, a Tann odpowiedział tym samym. Nie mogąc powiedzieć nic ponad to ani nic zrobić dla Jien Garson, Sloane wyszła z kostnicy. W istocie mieli mnóstwo pracy. Powodzenie misji zależało teraz od nich. I tylko od nich.

Rozdział 8 Stali we troje przed wyjątkowo dużą kapsułą. W pomieszczeniu wiało chłodem i nie miało to wiele wspólnego z temperaturą powietrza. Nie może wiać - myślała Sloane. - System wentylacyjny ledwie działa. Nie, ten chłód emanował z Nakmor Kesh, która stała zwrócona twarzą do kapsuły. Nie poruszała się ani nie odzywała od kilku minut. Najlepiej zaczekać - zdecydowała Sloane. Niech kroganka to przetrawi, w końcu to była jej decyzja. Sloane zerknęła na trzecią osobę w pomieszczeniu, Calixa, który oparł się o stół naprzeciwko, z ramionami splecionymi na piersi i opuszczoną głową. Turianin wyglądał, jakby spał na stojąco. Zresztą kto mógłby go winić, gdyby istotnie tak właśnie było? Jego zespól walczył z systemem podtrzymywania życia od wielu dni i jak na razie nie mógł się pochwalić większym zwycięstwem niż stan dający się opisać słowami „nie do końca zepsute”. Z drugiej strony, biorąc pod uwagę ogrom zniszczeń stacji, i tak było to cholerne osiągnięcie. Wieść o śmierci Garson przytłoczyła wszystkich. Głęboki cień padł na Nexusa i Sloane wciąż zadawała sobie pytanie, czy to kiedykolwiek się zmieni. Wreszcie kroganka poruszyła się i odwróciła. - Niech śpi - oznajmiła. Sloane spojrzała na nią badawczo. - Jesteś pewna? Kesh skinęła głową. Raz. Decyzja została podjęta. Przywódczyni klanu Nakmor pozostanie uśpiona. Sloane nigdy jej nie spotkała, ale słyszała niejedno. Opowieści barowe. Opowieści wojenne. Opowieści pełne przemocy i brutalności, jakich oczekuje się po kroganinie, który zaszedł tak w ysoko i zyskał taką sławę. Chociaż Gorda przewodziła klanowi, to w kwestiach związanych z budową i utrzymaniem stacji przekazała władzę Kesh. I tak de facto Kesh stałą się przywódczynią, w czasie gdy Gorda spała. Gorda najwyraźniej nie miała ochoty na kontakt z innymi rasami gdzie indziej niż na polu walki. Choć może to założenie nie do końca było sprawiedliwe. Ale Sloane umiała czytać między wierszami, gdy zachodziła taka konieczność. Oficjalnie Gorda wyznaczyła Kesh na ambasadora klanu Nakmor w obrębie Nexusa. A nikt nie delegował tego typu obowiązków, jeśli nie chciał się od nich trzymać jak najdalej. Jednakże decyzje dotyczące klanu pozostały - jak to wyjaśniła Kesh - w gestii Gordy. Kiedy już przywódczyni się obudzi, by je podejmować. - Jestem pewna - powiedziała Kesh z ciężkim westchnieniem. - Nie chciałaby

sobie zawracać tym głowy. Wymagałaby to za wiele współpracy. Calix prychnął śmiechem i niezręcznie próbował zamaskować go atakiem kaszlu. Kesh jednak chyba tego nie zauważyła. - Jeśli się okaże, że musimy się tu zmierzyć z jakimś nowym wrogiem - dodała wtedy sytuacja będzie wyglądała zupełnie inaczej. I bez wątpienia z tego będzie się cieszyć. - No dobra. - Sloane odepchnęła się od biurka, o które się opierała. - Nie mam nic przeciwko, jeśli wy nie macie. Obudźmy innych. Kolejna komora była pusta, już wypatroszona. Kapsuły przestały działać wskutek pęknięcia w ścianach i pokrywach, co niestety zabiło śpiących wewnątrz krogan. Kesh wypełniła związane z tym ponure obowiązki. Ruszyli do trzeciej komory. Calix rozpoczął proces wybudzania. Ponieważ baza danych biometrycznych pozostawała niedostępna, konieczny był specjalny kod, którego Sloane nie znała. Na razie jedynie Calix i jego przełożona Kesh mogli manualnie rozpocząć wybudzanie z kriostazy. Sloane była z tego zadowolona. Calix wcisnął kilka klawiszy i odsunął się o krok. - To chwilę potrwa. Kapsuła zaczęła się nagrzewać, gdy przez tysiące ukrytych w jej wnętrzu rurek i przewodów popłynęła ciecz, kryształki lodu na wewnętrznej stronie pokrywy zawibrowały i jak na komendę wszystkie zmieniły się w kropelki wody. Mijały minuty. - Parametry życiowe wyglądają nieźle - stwierdził Calix. Dejä vu. - Przejdę do kolejnego - poinformowała ich Kesh. I nie czekając na odpowiedź, zabrała się do pracy z niezmiennie ponurą miną. Calix zerknął na Sloane. - Czy to mądre? Sloane wzruszyła ramionami. - Zgodnie z listą mamy obudzić setki osób. Nie wiem jak ty, ale ja mam lepsze rzeczy do roboty. - Wszyscy mamy. - Przeszedł do kolejnej kapsuły. - Przynajmniej oni zostaną obudzeni łagodniej. Stosunkowo. Sloane wbiła gniewne spojrzenie w jego grzebień na tyle czaszki. - Co mi przypomina, że żaden z was, mądrali, nie wpadł na to, by w środku umieścić jakąś dźwignię otwierania awaryjnego. - Pomyśleliśmy. - Nawet na nią nie spojrzał, ale w jego głosie zawibrowało rozbawienie. - Tylko nie uważałaś na zajęciach. - To. - Sloane zamilkła w pół słowa i zastanowiła się chwilę. - Okej, masz rację przyznała. Wolała ćwiczenia symulacyjne i logistykę związaną z ochroną stacji niż wykład na temat nieistotnych, jak założyła, szczegółów dotyczących urządzenia, w którym będzie tylko spała.

I teraz miała okazję się przekonać, jaka to była mądra. Skupiła się na kapsule przed sobą. Proces wybudzania niemal dobiegł końca. Kroganin wewnątrz zaczynał się poruszać. Sloane odruchowo sięgnęła do pistoletu na biodrze. Za plecami usłyszała ciężkie kroki Kesh. - Może ja powinnam dopilnować tej części - powiedziała inżynier. - Tej krogańskiej części. - Czy to mądre? - spytała tym razem Sloane. To zamierzone powtórzenie doczekało się rozbawionego mruknięcia ze strony turianina. Kesh machnięciem dłoni zbyła zastrzeżenia kobiety. - Bez urazy, Sloane, ale jeżeli któryś z członków mojego klanu obudzi się w paskudnym nastroju, to tylko pogorszy sytuację, jeśli jakiś człowiek spróbuje go sobie podporządkować. Sloane rzuciła jej teatralne spojrzenie szeroko otwartych oczu. - Oj. W takim razie powinnyśmy dać kody Tannowi i pozwolić jemu załatwić robotę. - Bardzo śmieszne. - Dużo bym zapłacił, żeby to zobaczyć! - zawołał Calix. Tym razem Kesh się roześmiała. Był to niski, dudniący dźwięk, który wstrząsnął całym jej ciałem. Sloane uśmiechnęła się szeroko, cofając się zarazem. Dobrze było pozwolić sobie na chwilę beztroskiej wesołości w całym tym bałaganie. - W porządku, Kesh. Tylko wyjaśnij im całą sytuację przed, w trakcie czy po całej tej krogańskości. - Oczywiście. - I jeśli którykolwiek będzie cierpiał na skutek. - Dam radę - zapewniła Kesh stanowczo. - Idź obudzić swoich i zabierzmy się do reszty. Puściły uszczelki, zasyczało zepsute powietrze i pokrywa kapsuły poleciała na bok. Ze środka wyskoczył bardzo mokry i bardzo wściekły kroganin, prężąc wszystkie mięśnie. - Kto się ośmiela. - zaczął. Kesh walnęła go czołem w twarz, siła uderzenia cisnęła kroganina z powrotem do kapsuły. Sloane zamrugała oszołomiona. - Poradzę sobie - zapewniła ją Kesh. Obudzony kroganin zaryczał. Z szoku, bólu albo. Sloane nie chciała się nawet zastanawiać, jaki jeszcze mógłby być powód tego ryku. - Taa - powiedziała, cofając się do drzwi. - Faktycznie, chyba sobie poradzisz. Calix skończył inicjować sekwencje wybudzania w czterech wyznaczonych kapsułach w pomieszczeniu i teraz dołączył do Kelly.

Mniej więcej połowę listy stanowili krogańscy robotnicy, wszyscy z klanu Nakmor. Sloane miała nadzieję, że nad resztą łatwiej będzie zapanować. Poprowadziła Calixa korytarzami do kolejnej grupy i z każdym krokiem nabierała więcej pewności. Mając zespół krogan, mogła liczyć, że zostanie wykonane więcej napraw. Następną grupą byli członkowie jej zespołów. Ta kwestia nie podlegała negocjacjom, nie pomogły nawet protesty Tanna, że reszta załogi będzie mniej skłonna do paniki, jeśli nie obudzą się, spoglądając w lufę broni. - Żadnej broni - zapewniła go Sloane. - Tylko zapewnienie, że wszystko jest pod kontrolą. Pamiętaj, co ci ludzie poświęcili, by dołączyć do tej misji, i o czym marzyli, zasypiając, co spodziewali się zobaczyć po przebudzeniu. Zniszczymy im te marzenia, Tann, musimy więc być gotowi na każdą reakcję. Salarianin był głęboko skonsternowany jej argumentami, na szczęście parcie Addison przechyliło szalę na stronę Sloane. Pracowali z Calixem metodycznie. Obudzili ośmiu weteranów Sloane. Parametry życiowe jednego z nich budziły wątpliwości, proces wychodzenia z kriostazy został zatem zatrzymany do chwili, gdy lekarz będzie mógł wszystko nadzorować. Podczas gdy zespół ochrony się aklimatyzował, Sloane i Calix przeszli do kolejnych komór z zamiarem wybudzenia z kriostazy kolejnej część podkomendnych turianina. Tym razem wszystko poszło jak z płatka. Sloane zebrała obie grupy i wyjaśniła im sytuację, w jakiej której się znaleźli, jak również nakreśliła plan działań ze wsparciem Calixa w kwestii techniki i technologii. Później proces potoczył się siłą rozpędu. Calix stał się nie tyle ekspertem te chnicznym, ile gońcem, który biegał od kapsuły do kapsuły, używając swoich kodów do obejścia zabezpieczeń. Kiedy zaczynali pracę, Sloane zastanawiała się nawet, czy nie poprosić o tę możliwość. Im więcej ludzi dysponowałoby kodami, tym szybciej poszłoby wybudzanie wyznaczonych zespołów. Poza tym gdzieś w głębi duszy nie podobało jej się, że tylko dwie osoby dysponują taką możliwością. Ta sytuacja była raczej ryzykowna, gdy wzięło się pod uwagę niebezpieczeństwo, w jakim wszyscy się znajdowali. Jednak minusy upowszechnienia kodów definitywnie przeważały nad plusami: ludzie mogliby zacząć budzić, kogo by chcieli, bez żadnego nadzoru, co mogłoby zakończyć się katastrofalnym przeludnieniem. Lista osób, które miały dołączyć do aktywnej załogi, była wystarczająco długa. Osiem zespołów ruszyło pod przewodnictwem Calixa. W każdym znajdował się oficer ochrony i specjalista od systemów podtrzymywania życia. Ich zadaniem było zająć się oceną stanu zdrowia i poinformować nowo obudzonych o sytuacji na Nexusie. W pierwszej kolejności mieli zostać obudzeni lekarze i pielęgniarki, potem zespoły inżynierów odpowiedzialne za całą skomplikowaną maszynerię i technologie stacji, a na koniec rozmaici asystenci i inni, przypadkowi raczej członkowie załogi, których obecności domagali się Tann i Addison.

Po jakimś czasie operacja stała się samowystarczalna. Przynajmniej póki nie osiągnięto końca listy. Wtedy nadszedł czas, by zaprząc wszystkich do pracy. Tego wieczoru Sloane, słaniając się na nogach ze zmęczenia, zostawiła swoich ludzi pod komendą Kandrosa i w jednym z obszarów wspólnych znalazła kanapę, na którą mogła się zwalić niemal bez życia. Ledwie zamknęła oczy, pojawili się obok niej Tann i Addison. No, bez przesady. - Aha, tutaj jest - powiedział Tann, podchodząc bliżej. Sloane usiadła i oparła się o poduszki kanapy. - Co tym razem? - Nic, chciałem tylko spytać o najnowsze informacje. - Tann uśmiechnął się szeroko. Prawdopodobnie ten uśmiech miał być pełen zrozumienia, może nawet zachęcający, ale Sloane dostrzegała w nim jedynie wyższość i samozadowolenie. - Ale możemy pozwolić ci spać. I ryzykować ich uwagi? - Nie trzeba. Przetarła twarz dłonią i zamrugała. Była zbyt zmęczona, by im wytknąć, że nie mieli na co jej „pozwalać”. W jej dłoni pojawiła się szklanka wody, którą Sloane opróżniła pospiesznie. Dopiero wtedy zrozumiała, że to Alison podała jej naczynie. Podziękowała mrukliwie. Podsumowanie, no tak. - Wszyscy dowódcy zespołów zajmujących się systemami o krytycznej wadze zostali obudzeni. Wraz z niektórymi swoimi podwładnymi. W sumie jakieś sto pięćdziesiąt osób. Niestety czternaście osób z listy zmarło jeszcze w kapsułach, które przestały działać prawidłowo z powodu. no cóż, doskonale wiemy, z jakiego. Zostawiliśmy ciała. Nie było potrzeby wlec ich do kostnicy, skoro znajdowały się w zamkniętych pojemnikach. - Straszne. - Potworne - zgodził się Tann. - Ale i tak odsetek osób martwych był niższy, niż zakładałem. Sloane mogła tylko skinąć głową. Gdyby miała możliwość się trochę przespać i coś zjeść, byłaby w stanie rozerwać go na strzępy za chłód i obojętność, ale teraz chciała się tylko ich pozbyć i znów zasnąć. - Kesh obudziła mniej więcej tyle samo krogan, dotarliśmy więc do połowy listy. - Jakieś ofiary śmiertelne wśród nich? - spytał Tann. - Kilka. Ale wyszli z tego stosunkowo obronną ręką. - To. dobrze - rzuciła Addison niezręcznie. - Owszem - zgodził się Tann. - Wspaniała wiadomość. Jednak sądziłem, że do tego czasu uporacie się już z całą listą. Jasne. Tak jakby on był w stanie zrobić to lepiej. Sloane rzuciła mu spojrzenie spode łba.

- Każda budzona osoba wymaga, by się nią zająć przez chwilę, zdiagnozować i poinformować o bieżącej sytuacji. - A jednak nasze możliwości w tym względzie powinny rosnąć w postępie geometrycznym, czyż nie? - Bez znaczenia, ile osób zostało obudzonych. Tylko Kesh i jej szef od podtrzymywania życia mają kody umożliwiające obejście zabezpieczeń kapsuł. Uniosła dłoń. - I zanim zapytasz: nie udostępniamy ich, ponieważ nie życzę sobie żadnych błędów ani obudzenia większej liczby osób, niż zdołalibyśmy ogarnąć. Nawet ja nie mam tego kodu. Tann nie zareagował zbyt entuzjastycznie na jej słowa, czy to dlatego, że nie podzieliła się z nim wcześniej tą informacją, czy dlatego, że nie zawierała liczb. - W porządku - stwierdził tylko sceptycznie. Postanowiła więc jego spytać o odniesione sukcesy: - Jakieś wieści na temat tego, co spowodowało katastrofę? Tann splótł dłonie i spojrzał na Addison. Kobieta potrząsnęła głową z wyraźną frustracją. - Nadal jesteśmy niewidomi. Zapisy czujników to jedna wielka plątanina śmieci i fałszywych alarmów. - Czujniki zostały w istocie zniszczone w trakcie lotu, ale nie do tego stopnia, który sugeruje zawartość rejestrów - dodał Tann. Sloane zauważyła od razu, że komu innemu zostawił przyznanie się do winy, podczas gd y sam w odpowiedniej chwili zaprezentował przysłowiowe „szczęście w nieszczęściu”. Biurokraci. Wszyscy byli tacy sami, po jednych pieniądzach. Sloane ledwie zdobyła się na kiwnięcie głową i ziewnęła. - Okej. Powiedzieliście mi, czego się dowiedzieliście. Czy teraz mogę już spać? - Oczywiście - zapewnił ją Tann pospiesznie, podczas gdy Addison jedynie klepnęła w ramię. - Odpoczywaj, kiedy masz okazję. Opadła na kanapę, zamknęła oczy i zasnęła natychmiast. Śniła o Elizjum, potwornościach, których była świadkiem w trakcie najazdu skylliańskiego. Napaści pirackie nigdy nie były niczym przyjemnym, ale ta na Elizjum stanowiła odrębną kategorię. Maleńki kontyngent sił Przymierza na daleko wysuniętej placówce nie miał żadnych podstaw przypuszczać, że przyjdzie mu stawić czoła całej flocie. A co dopiero flocie walczącej „za sprawę”. Niektórzy żołnierze wynieśli z tego starcia całą karierę. Zostali bohaterami, mogli wybierać, gdzie będą służyć. Naznaczeni krwią mężczyźni i kobiety, którzy w oczach mieli wypaloną pustkę, jaką zostawia po sobie prawdziwa bitwa. Niektórych jednak to złamało. Sloane nie umiała powiedzieć, do której grupy się zalicza, chyba tkwiła gdzieś pomiędzy naznaczonymi krwią a złamanymi. Pewne było jednak, że nigdy nie zapomni tych długich dni. Najgorszych dni w swoim życiu. I nieważne, ile bitw przyszło jej jeszcze stoczyć później. Ilu piratom stawić czoła w Trawersie Attykańskim.

To z powodu najazdu skylliańskiego dołączyła do Inicjatywy Andromeda. Od takich bitew chciała uciec. Ale coś jeszcze pozostało Sloane po tym doświadczeniu, coś poza bliznami. Instynkt, który cyzelowała jeszcze w kolejnych bitwach. Ów instynkt obudził ją teraz i kazał poderwać się z pistoletem wycelowanym w intruza. Potrzebowała kilku sekund, żeby przypomnieć sobie, gdzie jest. Na kanapie stojącej w przestrzeni publicznej. Wokół spali też inni, tam, gdzie udało im się znaleźć jakieś miejsce. Jeszcze inni nie spali wcale, tylko jedli swoje racje żywnościowe albo rozmawiali szeptem. Kilkoro płakało albo siedziało nieruchomo wciąż w głębokim szoku, albo jedno i drugie. Na kanapie naprzeciwko przysiadł nieznany jej człowiek i czekał. Wpatrywał się w nią szeroko otwartymi oczami i powoli unosił ręce do góry. Poddawał się. Sloane uświadomiła sobie, że celuje mu między oczy. Opuściła broń. - Kto ty jesteś? - William Spender. - Znam to nazwisko - odpowiedziała Sloane, próbując otrząsnąć się z resztek snu i zmęczenia. - Skąd ja je znam? - Korpus Kolonizacyjny. Jestem zastępcą Foster Addison. - Sekunda ciszy. Wicedyrektor Spender. - Aha. Następny biurokrata pierdzistołek. Cudownie. Wsunęła broń do kabury i przetarła oczy. Ten cały Spender wziął ze stolika kubek i podał Sloane. Ze środka unosiła się para. Może nie był takim znowu pierdzistołkiem. Humor Sloane nieco się poprawił. - Kawa? Mężczyzna zamarł, zajrzał do kubka i skrzywił się lekko. - Owsianka - powiedział. - Nienawidzę cię. Tak jak się humor szybko prawił, tak się teraz pogorszył. Sloane wzięła jednak kubek. Nie miała łyżki, więc po prostu napiła się prosto z naczynia. Ciepła maź nie została posłodzona, ale smakowała zaskakująco dobrze. - Mogę spróbować poszukać jakiejś kawy - zaproponował Spender. - Nie trzeba - odpowiedziała z pełnymi ustami. - Wcale cię nie nienawidzę. Uśmiechnął się. - Tylko kocha pani kawę? Nie odpowiedziała. Jedynie wzruszyła ramionami. William Spender, wicedyrektor, miał taką twarz, że aż się chciało w nią przywalić, twarz nadgorliwego stażysty polityka. Brązowe włosy, które zdążył jakimś cudem uczesać, i wielkie, zbyt szczere - by były szczere - oczy. Wpatrzone w Sloane sygnalizowały: „Proszę, pozwól sobie pomóc, żebym wyglądał na kogoś, kto jest pomocny”. Sloane stłumiła rozbawienie i dokończyła owsiankę. Spender ani drgnął, póki nie skończyła.

Rzuciła mu spojrzenie spod uniesionej brwi. - Wciąż tu jesteś. Co znaczy, że za tę owsiankę będę musiała jakoś zapłacić. Dobrze się domyślam? Spender wzruszył ramionami. - Chodzi zasadniczo o kwestie bezpieczeństwa. Mgła snu rozwiała się natychmiast. - Co się stało? - Och, nie, nie! - uniósł dłonie w uspokajającym geście. - Nic się nie stało. Tylko Foster powierzyła mi kwestię konsolidacji naszych zapasów. Skatalogowanie tego, co przetrwało. khm. incydent. I tego typu kwestie. Powinniśmy współpracować przy wyborze lokalizacji, by to wszystko przechować. Druga brew Sloane dołączyła do pierwszej. - Dobra. Pytanie: a co mnie to obchodzi? - Ponieważ - wyjaśniał cierpliwie Spender - to musi być jakieś bezpieczne miejsce. - Aha. - Sloane postawiła kubek po owsiance na pobliskim stoliku. Po czym tknięta myślą spojrzała z namysłem na wicedyrektora. - Moment. Czyżby Addison obawiała się kradzieży? - Dyrektor Tann zasugerował, że niektórzy mogą nie pochwalić naszej chęci zachowania zapasów, zważywszy okoliczności. - I znów ten uśmiech. - Foster i ja się zgodziliśmy. O, do diabła - pomyślała Sloane. Dokładnie wiedziała, co za „niektórzy” niepokoili Tanna, i miała ochotę udusić go za tę zacofaną postawę. Jednak, choć okrężną drogą, Tann dotarł do istotnej kwestii. Broń i inne rzeczy niezbędne do przetrwania powinny być przechowywane w jakimś bezpiecznym miejscu. - Czy stacja nie ma sekcji magazynowej? - Nawet kilka. Ale jedyna w pobliżu jest niedostępna. Żadna niespodzianka. - A co z hangarami? Tylko w jednym są statki, reszta miała się zapełnić później. Ta sugestia sprawiła, że Spender się rozpromienił, jakby w ogóle o tym nie pomyślał. I może rzeczywiście tak było. Ale nawet to, jak skinął głową, po części usatysfakcjonowany, po części ośmielony, zrobiło na Sloane wrażenie przerysowania. - To się może udać - powiedział z namysłem. - Tak, myślę, że hangary będą idealnym miejscem. - Cieszę się, że mogłam pomóc - odparła znużona. - Proszę zwrócić się do sierżant Talini. Ona może dopilnować, żeby wszyscy pochwalili naszą chęć zachowania zapasów. Spender znowu kiwnął głową, tym razem z porozumiewawczym półuśmieszkiem. - Przedstawię nasz plan pozostałym dyrektorom, żeby mieć pewność, że wszyscy go popierają. - Taa, dobrze, wszystko jedno.

I nagle to „nasz” plan - pomyślała zirytowana. - Co za cwaniak. Zbyła go gestem. - Jak będzie trzeba im powiedzieć, żeby go poparli, proszę dać mi znać. A na razie każę swoim ludziom sprawdzić hangary pomocnicze i wybrać jakiś odpowiedni. Mężczyzna wstał. Przynajmniej wiedział, kiedy rozmowa dobiegła końca. Sloane położyła się z powrotem i zasłoniła oczy przedramieniem. Jej ciało domagało się snu. Albo kawy. Z pewnością nie chciało kolejnego dnia gaszenia pożarów. Mogła się jednak założyć, że właśnie to ją czeka. Ale skoro on już tu był. - Gdybyś znalazł jednak trochę kawy, Spender.! - zawołała za nim. Zawiesiła głos i zamiast mówić dalej, wskazała na swoje usta. Usłyszała, jak się śmieje gdzieś od strony drzwi. - Zrozumiałem! - zapewnił. Sama myśl o kawie najwyraźniej złagodziła nieco stan wyczerpania. No i Sloane nie mogła się zmusić, by przestać myśleć. Te zakamarki jej umysłu, gdzie zwykł czaić się głęboki odpoczynek, teraz nabrzmiewały pytaniami. Ilu już obudzono? Czy wystąpiły jakieś problemy? Czy Kesh potrzebowała pomocy? Wreszcie myśl, że teraz Tann ustala priorytety robotników, zmusiła ją, by dźwignąć się z kanapy przy wtórze bolesnego jęku. Czuła się obolała, spragniona i znów głodna. Miała wrażenie, że do każdej kończyny przywarł pijany volus i razem ciągną ją ku ziemi. Może to brak kawy. Jednak nie mając innej opcji, Sloane uciekła się do tego, co mogło jej pomóc. Wyciągając nogi, ruszyła truchtem przez coraz gęściejszą falę ludzi wypełniającą obszary wspólne. Poranne bieganie. Musi wystarczyć. Póki nie znajdzie się kawa. Godzinę później, wciąż desperacko spragniona kawy, z dojmującym bólem głowy usadowionym za oczami, Sloane stała na blacie biurka przed załogą Nexusa liczącą sobie sześć setek. Pomieszczenie nie było przewidziane na takie zgromadzenia. To miała być przestrzeń biurowa, przeznaczona dla pracowników administracji. Miała być, powinna, mogłaby. Gdyby te słowa były czarnymi ziarnami, kawy nie zabrakłoby miesiącami. Większość zebranych stała, tylko niektórzy przysiedli na stołach albo zbyt dużych fotelach. Część siedziała też na podłodze, wciąż jeszcze oszołomiona gwałtownym wyjściem z kriostazy. „Kriochandra”. Sloane słyszała to określenie kilkakrotnie. Nazwa rozprzestrzeniała się równie szybko co wieści o tragicznej śmierci przywódców. Pomieszczenie wypełniały odgłosy nerwowych rozmów. Sloane udało się pochwycić zdanie albo dwa.

- Co teraz będzie z misją? - Możemy wrócić? Czy to w ogóle możliwe? - Pionierzy nas uratują. - To musiał być atak. Dlaczego nam tego nie mówią? - Tak wielu krogan. Nawet nie starała się zignorować tych słów. Wolała je wchłonąć, pozwolić im się obmywać. Bo były lepsze niż masowa panika, do której jak na razie było zebranym daleko. - Zacznijmy! - zawołała tak głośno, jak mogła. Uniosła ręce nad głowę, gestami prosząc o ciszę. Niektórzy zauważyli. Inni nie. Sloane splotła dłonie na ciemieniu i popatrzyła w sufit. - Nie każcie mi krzyczeć! - powiedziała bardziej do siebie niż do nich. Nie musiała. Kesh walnęła pięścią w najbliższy stolik. Huk przetoczył się w rozległej przestrzeni, a gdy powrócił echem, uwaga zebranych była bez reszty skupiona na Sloane. - Dzięki - mruknęła Kelly do inżynier. Kroganka posłała jej uśmiech pozbawiony choćby cienia skruchy, a wszyscy zebrani kroganie natychmiast poszli w jej ślady. - To nie będzie przemowa - zaczęła Sloane. - Ani żadna gadka motywacyjna. Nie mamy czasu na takie pierdoły. To będzie, ni mniej, ni więcej, tylko plan bitwy. W tłumie rozległy się pomruki. Sloane zamilkła na chwilę, pozwalając swym słowom zapaść w umysły zebranych. Sama natomiast skupiła się na tym, by skłonić kolejną szpilę bólu przeszywającego czaszkę do odwrotu. - Większość z was ma świadomość tego, co się wydarzyło - wszedł jej w słowo nieproszony Jarun Tann. Sloane rzuciła mu niechętne spojrzenie, krzywiąc się przy tym. Nawet nie zauważyła, jak wspiął się na biurko obok niej. I najwyraźniej miał mnóstwo czasu na pierdoły. Tann podniósł nieco głos: - Jednak pozwólcie, proszę, że wyjaśnię, żeby nie było już wątpliwości ani niepotrzebnych plotek. - Chciał wykluczyć pogłoski, ale przecież sami mieli tylko tyle. Pogłoski. Omawiane przez dyrektorów. Świetnie. - Z tego, co wiemy, nie doszło do żadnego ataku. Kiedy czujniki znowu zaczną działać i zespoły naukowców będą mogły przeprowadzić szczegółowe badania, będziemy wiedzieć na pewno, ale mogę wam już powiedzieć, że przybywszy tu, Nexus zderzył się z czymś, co najwyraźniej jest zjawiskiem naturalnym. Zaraz, zaraz. Jak na razie to były czyste spekulacje. - Długie wici ciasno upakowane cząsteczkami - kontynuował Tann. - To. ta plaga, czymkolwiek jest, dokonała potężnych zniszczeń na stacji. Szlag. Teraz za późno już było się z tego wycofać. Nawet jeśli ich przeczucia były słuszne, to mogła już tylko skupić uwagę członków załogi na tym, co działo się w obrębie stacji, a nie poza nią. Ludzie nie zawsze musieli znać wszystkie szczegóły.

Z gniewnym grymasem weszła Tannowi w słowo: - Dlatego zostaliście obudzeni. - W jej głosie dźwięczała irytacja, ale Sloane nie obchodziło, czy Jarun Tann to słyszy. - Jesteście ekspertami od rozmaitych systemów Nexusa. Potrzebujemy was, żebyście robili to, co umiecie najlepiej: analizowali, stabilizowali, naprawiali. Naszym najważniejszym celem jest usprawnić działanie stacji tak, byśmy mogli tu żyć. Kolejnym zaś: przygotowanie sobie ewakuacji na wypadek dalszych zniszczeń. - Ewakuacji? - powtórzył ktoś pełnym niepokoju głosem. - Czy jesteśmy w niebezpieczeństwie? - Dlaczego od razu się nie ewakuujemy!? - krzyknął ktoś inny. - Nie będziemy się ewakuować - warknęła Sloane. - Czy zapomnieliście już, po co tu przybyliśmy? Niektórzy z zakłopotaniem spuścili oczy. - Zapomnieliście już o ryzyku? Kiedy się zapisywaliście, wszystko wyglądało kolorowo, wielkie spełnione marzenie, ale teraz, gdy jesteśmy na miejscu, chcecie rzucić wszystko na pierwszą oznakę kłopotów? Tłum zafalował. - Co się z wami dzieje, do cholery!? Tann uspokajającym gestem położył jej dłoń na ramieniu i ponownie jej przerwał: - Dyrektor Kelly chciała powiedzieć, że nie wiemy jeszcze, czy Nexusowi nic nie grozi. I póki nie zyskamy pewności, że jest bezpiecznie, musimy pozostać czujni i zrobić wszystko, co w naszej mocy, by naprawić nasz statek. Misja nie uległa zmianie, wszyscy mamy obowiązek. - A kim ty, do cholery, jesteś!? - ktoś krzyknął. Sloane nie była pewna, ale to chyba był turianin w uniformie zespołu hydroponicznego. Salarianin drgnął. Mimo irytacji Sloane doskonale to poczuła. Właśnie: kim, do cholery? Ale Tann nie należał do osób, które tracą twarz wobec tłumu. - Rozumiem wasze zmieszanie - odparł, nadal trzymając dłoń na ramieniu Sloane. Może miała być to demonstracja solidarności. - Nazywam się Jarun Tann i obecnie pełnię obowiązki dyrektora stacji. Na mocy protokołów kryzysowych zostałem. Sloane potrząsnęła głową. - Nie ta melodia - mruknęła i podnosząc głos, zwróciła się do tłumu: Znaleźliśmy się w gównianej sytuacji, a to oznacza zmiany. Tann zastąpił Garson. Ja zajmuję się ochroną i bezpieczeństwem. - Gestem nakazała trzeciemu członkowi ich niewielkiej rady wejść na blat. - To jest Foster Addison, Korpus Kolonizacyjny. - I doradca pełniącego obowiązki dyrektora - dodała Addison sama z siebie, uprzejmiej, niż Sloane uznała za stosowne. No dobrze. W porządku. Jeśli każdy chciał wykroić dla siebie kawałek tortu,

równie dobrze można było to zrobić tu i teraz. Sloane skinęła głową ku Addison i popatrzyła po zebranych. - Nasza trójka jest najwyższa rangą na stacji. Zostaliście obudzeni, ponieważ Nexus potrzebuje waszej pomocy. To wszystko. Tak wygląda sytuacja. A teraz bierzcie się do pracy, bo ja chcę żyć. I jak wy wszyscy pragnę, by nasza misja zakończyła się sukcesem. Pomieszczenie ogarnęła martwa cisza. Sloane zacisnęła pięści, czekając tylko, aż Jarun Tann raz jeszcze spróbuje wciskać zebranym te swoje gówniane gadki. Ale chociaż raz instynkt nakazywał mu to samo co Sloane. Salarianin milczał. Turianin, który zadał pytanie, przez chwilę patrzył Sloane prosto w oczy, po czym skinął głową. Powoli. Zaszemrały rozmowy. Sloane nie słyszała w głosach sprzeciwu, raczej ogólną nutę namysłu, ton rozważań. Co należy zrobić. Które punkty na liście odhaczyć. I dobrze. Addison przyglądała się im wszystkim. Z nich trojga chyba ona właśnie powinna wygłosić te łagodne słowa: - Wszyscy pamiętamy, co powiedział Alec Ryder - odezwała się i zebrani zaczęli potakiwać. - Dotarcie tutaj to był dopiero początek. Wszyscy wiemy, co jest dalej. Oczy salarianina rozszerzyły się nagle - Sloane uznała, że to równie czytelny znak jak żarówka rozbłyskująca nagle nad głową. Tann strzelił palcami. - Teraz - powiedział bardziej teatralnie, niż to było konieczne - zaczyna się prawdziwa praca. Odpowiedzią było jeszcze więcej potakiwań i niemało śmiechów. Kilka prychnięć. Całkiem dużo stanowczego przyznawania racji. Nawet lepiej. Wyszło o wiele lepiej, niż Sloane się spodziewała. - Znacie systemy stacji! - powiedziała, przekrzykując szmer licznych głosów. Zróbcie, co trzeba, by je ustabilizować! Teraz musimy skupić się tylko na tej części Nexusa. Reszta pozostaje bezludna, poza tym i tak nie ma tam atmosfery. Wśród zebranych pojawiły się pierwsze grupki specjalistów, którzy od razu zaczęli omawiać strategie. Sloane musiała podnieść głos: - Jeśli potrzebujecie pomocy, oczyszczenia korytarza, usunięcia zablokowanych drzwi, Nakmor Kesh ma pod swoją komendą zespoły budowniczych, jest ich łącznie kilkaset, w pełni gotowych udzielić wam wsparcia! Wykorzystajcie to! Grupa krogan stojących przy Kesh zaczęła głośno i zupełnie niepotrzebnie wiwatować. Tann wzdrygnął się zaskoczony, a Sloane ukryła uśmiech, nie mogła jednak nie zauważyć, że ryk krogan nie wywołał ogólnej paniki. Nie trzeba było niczego więcej. Wszyscy znali swoje zadania. Przełożeni poszczegó lnych zespołów zadbają o porządek. Sloane zeszła z biurka. Zebrani zaczęli się rozchodzić, w całym pomieszczeniu

zagrzmiało od rozmów. - Powodzenia wszystkim - powiedział Tann najdonośniej, jak umiał, ale jego głos był niczym bryza w obliczy sztormu. Odwrócił się zatem i zszedł z biurka. Sloane podała rękę Addison, która ujęła ją bez wahania i zeskoczyła z blatu. - No i proszę - mruknęła. Sloane uśmiechnęła się do niej z pewnym zmieszaniem. Addison wzruszyła ramionami. - Bez względu na to, czym stanie się Korpus Kolonizacyjny - odpowiedziała cicho - ja się nigdzie nie wybieram. Może była to postawa pesymistyczna, ale Sloane nie mogła winić Addison za pesymizm. Teraz zakładanie kolonii wydawało się odległe o lata świetlne. I może to właśnie dręczyło Foster Addison. Jej praca. Jej rola. Czy mogła się zadowolić stanowiskiem doradcy? Sloane by nie mogła. Ale sama miała mnóstwo roboty w ochronie. Uścisnęła ramię Addison, dodając jej odwagi, i puściła. Ruszyły do wyjścia, Tann za nimi. - To był wspaniały moment - stwierdził tonem tak pełnym zadowolenia, jakby to on wszystko zaplanował. - Jeśli tylko uda nam się ponieść owo chwilowe zjednoczenie w przyszłość, damy sobie doskonale radę. Ta odrobina optymizmu, którą Sloane zdołała w sobie zebrać, teraz sklęsła całkowicie. Spender czekał nieopodal z uruchomionym wyświetlaczem omni-klucza, gotów robić notatki. - Poszło bardzo dobrze - powiedział żywo. Sloane przepchnęła się obok niego z ponurą miną. - Znajdź mi kawę - zawarczała. - Wtedy dopiero pogadamy o „dobrze”. Przezornie usunął jej się z drogi.

Rozdział 9 Większość prywatnych kwater znajdowała się w obszarze próżni, więc Jarun Tann zamieszkał w laboratorium badawczym. Wątpił, by kiedykolwiek poprowadzono tu jakiekolwiek badania. Na pewno nie w najbliższym czasie. Laboratorium przylegało do kadłuba w miejscu, gdzie jego znaczna część została oderwana przez Plagę. Zauważył, że to określenie stawało się coraz bardziej popularne, po tym jak użył go w trakcie odprawy. Tydzień powtarzania i jedno niefortunne spotkanie z wiciami ugruntowało nazwę, co Jarun zaważył z przyjemnością. Aczkolwiek wolałby, żeby nie wypaliła swej zasadności w trzewiach stacji. Sam termin był dobry, ale efekty Plagi wciąż jeszcze utrzymywały się wśród pracujących członków załogi. Kolejny z powodów, który skłonił Tanna do oddalenia się na moment, do poszukania jakiegoś cichego i odizolowanego miejsca. Jak najdalej od tego, co określał jako zbiorczy ciężar mas. Zmartwień, skupienia, wysiłków i. frustracji. Tu, w tym porzuconym laboratorium, miał miejsce dla siebie. Miał - nie mógł powstrzymać się od gry słów - przestrzeń. Większość sprzętów z pomieszczenia zostało wyssanych przez wyrwę w kadłubie, zostawiając długi i wąski obszar bez mebli czy czegokolwiek innego. Podobnie jak w Centrum Operacyjnym tymczasowa bariera zamknęła wyrwę, zapewniając zarazem niesamowity widok. Na gwiazdy. Na poszarpane krawędzie stacji. Na energetyczne macki Plagi, lśniące ognistymi punktami światła. Doskonałe miejsce, by Jarun mógł przechadzać się tam i z powrotem i myśleć. Było tu cicho, z dala od miejsc, gdzie sypiała większość załogi. Oni znajdowali ukojenie w grupie, poczucie komfortu czerpali z obecności innych, z cichych rozmów czy nawet tylko odgłosów świadczących o obecności innych. W normalnej sytuacji Tann pewnie podzielałby ich odczucia, ale sytuacja, ta cała katastrofa, nie była w żadnej mierze normalna. Wymagała koncentracji. Ostrożnych przemyśleń. Jarun znał siebie, znał własne ograniczenia. Przez całe życie zmagał się z niemożnością zignorowania dystrakcji. Kiedy musiał pomyśleć, tak naprawdę pomyśleć, potrzebna mu była absolutna cisza. Brak ruchu, poza niezmiennie rytmicznymi krokami jego własnych stóp. I może kawałek gładkiej podłogi, która pozwalałaby mu na utrzymanie tego rytmu. Dlatego też zostawił swój omni-klucz przed wejściem do laboratorium. Zazwyczaj był zadowolony z ciągłych komunikatów, wolał być informowany niż nieinformowany, jednak nie wtedy, kiedy potrzebował przestrzeni, by pomyśleć. Wiele wydarzyło się w minionym tygodniu. Nexus osiągnął stabilizację, Plaga, dotknąwszy ich po raz ostatni jedną ze swych macek, została za nimi. Tak

przynajmniej się wydawało, bowiem nikt nie mógł być tego pewien, póki nie zostaną naprawione czujniki. A ten projekt borykał się opóźnieniami i niemalże niedorzeczną liczbą klęsk. Czujniki, czujniki - powtarzał w myślach Jarun. Może i Nexus leciał na ślepo, ale promy w hangarach Korpusu Kolonizacyjnego niewątpliwie miały jakąś zdolność w tym zakresie. Może Addison miała rację. Może należy wystrzelić kilka, choćby tylko po to, by dały nam odczyty tego, co znajduje się w najbliższej okolicy. Może nawet zdołają nawiązać kontakt z arkami Pionierów i wezwać ich na pomoc. Pionierzy. Z pewnością mogli... Nie, nie, nie. Okropny pomysł. Natychmiast zrezygnował z tego kierunku rozmyślań. Każdy z tych promów będzie potrzebny, jeśli zawiedzie kolejny system stacji albo gorzej: natkną się na jeszcze jedną żyłę tajemniczej Plagi. W razie ewakuacji będą potrzebowali każdego centymetra kwadratowego miejsca, tak wielu obudzili. Oczywiście załoga wyprowadzona z kriostazy stanowiła zaledwie jedną piątą całości personelu, jednak została zamknięta w ułamku przestrzeni, jaką oferowała swym mieszkańcom stacja. Większość Nexusa, tak jak i większość jego załogi, pozostała zamrożona. Z punktu widzenia Jaruna wszystko zasadzało się właśnie na kwestii populacji. Każdy obudzony członek załogi stawał się „worem potrzeb”, jak to określił któryś z turian. Im łatwo było to mówić, pozwalała im na to ich niezwykła zależność od dekstroaminokwasów. Ludzie, kroganie, asari i salarianie musieli czterokrotnie bardziej martwić się o zapasy. Z drugiej strony jednak ogólna ilość zapasów dla turian była jednak mniejsza. Wory potrzeb, co? Każdy członek załogi miał żołądek, który trzeba było zapełnić, potrzebował powietrza do oddychania, no i posiadał umysł, rodzący opinie na temat mądrości ich tymczasowego lidera. Ciężar. Ogromny ciężar. Wiedział, że przyrost populacji oznacza stabilizację dla Nexusa. Ale wiedział też, że niewielu, o ile w ogóle komuś, spodoba się pomysł ponownego uśpienia. Wybudzenie się z kriostazy traktowali jak ponowne narodziny. Mistyczne wyklucie się na świat. W myślach analizował każdy możliwy scenariusz. Poza tymi pozytywnymi. Jeśli wszystko poszłoby, jak trzeba, wznosiłby teraz z innymi toast, by uczcić ciężką pracę, która ocaliła misję. Wątpił, by ktoś wzniósł toast za całe to myślenie i planowanie, ale z tego akurat mógł zrezygnować. Był przyzwyczajony. Wciąż jednak musiał rozważyć scenariusze, w których sprawy nie układają się zgodnie z oczekiwaniami. A takich było milion, mówiąc delikatnie. Wszystko sprowadzało się do zapasów. Zaspokajania głodu i gaszenia pragnienia, pozbywania się odpadów. Życie można było określić na wiele sposobów, nazywać różnymi imionami, ale nie można było przeoczyć niesamowitej zdolności istot żywych do zmiany pokarmu w odchody i ten prosty proces stanowił podstawę wszystkich zmartwień Jaruna.

Zapasy. Zasoby malały zbyt szybko, by nie budziło to jego niepokoju. Przewidział już pierwsze doniesienia o kradzieżach. Proste pytanie, które padło w którymś z korytarzy na temat pozostawionej tam skrzyni: „Myślałem, że ją tu zostawiłem”, spotykało się z: „Nie wiedziałem, jesteś pewien?”. Gdzieś w tym rozległym, a zarazem niewielkim zakątku Nexusa kryli się ci sprytni. Oni dostrzegli już majaczące w przyszłości problemy i świadomie bądź nie zaczęli realizować swoje plany. Trudno było orzec, czy takie zachowanie było z gruntu złe, Tann to rozumiał, chodziło o prosty instynkt przetrwania. Kiedy ktoś widzi kłopoty na horyzoncie, to przecież zaczyna się przygotowywać. Co zatem robić? Chodził i chodził, mając niewyraźną świadomość, że omni-klucz pozostawiony przed laboratorium brzęczy niecierpliwie, domagając się uwagi. Pewnie Spender albo Addison. Chcieli zasięgnąć jego opinii albo regularnie przekazywali wieści. Z kolei Sloane Kelly i Nakmor Kesh musiały jeszcze pogodzić się z tym, że to on został dyrektorem, po tym jak odkryli zwłoki Garson. Zawsze musiał ich szukać, gdy były potrzebne. Zawsze on musiał je prosić albo o coś pytać. Z tym też się pogodził. W końcu to był dopiero początek. Kelly powoli przestawała myśleć w kategoriach reagowania kryzysowego. Kesh, no cóż. Kesh była kroganką, czyż nie? Działa tak, jak nakazywała jej zakodowana w genach skłonność do agresji i przemocy. Tak zachowywali się kroganie. Dlatego Jarun nie kłócił się z Kelly, gdy ta domagała się, by obudzić jej podkomendnych. Kolejne żołądki do zapełnienia, to prawda, ale wśród nich nie było krogan. Kiedy przyjdzie sięgać po rozwiązania ostateczne, a z agresywnymi gatunkami zawsze, prędzej czy później, do tego dochodziło, mógł liczyć, że załoga Kelly położy kres kłopotom. Ale do tego potrzebował, aby Sloane Kelly mu zaufała. Albo przynajmniej spróbowała zaufać. Widział dowodzenie Nexusem jako triumwirat, na dobre i złe. On, Addison i Kelly. Nie miał wątpliwości co do tego, że jeśli zacznie podejmować decyzje sam, znajdą bez wątpienia sposób, by usunąć go ze stanowiska i raczej nikt nie stanie w jego obronie. Wtedy będą podejmować własne decyzje oparte na krótkowzrocznym postrzeganiu spraw. To by było problematyczne i Jarun czuł, że Jien Garson to rozumiała. Niemal na pewno to dlatego jego imię pojawiło się na liście. Nieulegający emocjom, o wyjątkowo perspektywicznym spojrzeniu na świat. Potrzebowali go, ale on tak samo potrzebował ich. Niech więc tak będzie. Addison często, choć niechętnie, przyjmowała rolę arbitra. I właśnie owa niechęć najbardziej niepokoiła Tanna. Addison gorzej niż inni przyjęła katastrofę. Błąkała się bez celu, mówiła niewiele, a jeśli już, to tak opryskliwie,

że dorównywała Kelly w jej dobre dni. W tych rzadkich momentach, gdy dowództwo spotykało się osobiście, by coś omówić, Addison tylko przysłuchiwała się rozmowie i opowiadała się za tym, kto w jej odczuciu był bliższy słusznego rozwiązania, ale czyniła to bez entuzjazmu. Raz się ożywiła, na chwilę, kiedy przekonywała ich o słuszności eksplorowania pobliskich światów do znalezienia alternatywnej lokalizacji dla misji, jeśli Nexus nie zdołałby zapewnić przybyszom stosownego zaplecza. Jarun żałował, że w żaden sposób nie podtrzymał tej iskry, powinien był to zrobić, zamiast tego jednak opowiedział się po stronie Sloane. Misja była najważniejsza. A promy potrzebne były na stacji. Może jednak nie przewidział w pełni konsekwencji tamtej chwili. Powinien był położyć kres kłótni i wtedy być może zyskałby sojusznika bardziej godnego zaufania. Tymczasem stosowny moment minął, a niegdysiejsza szefowa Korpusu Kolonizacyjnego utwierdziła się w przekonaniu, że jeśli chodzi o cel, o uzasadnienie jej obecności na stacji, to wszystko zostało zredukowane do „kiedyś do tego dojdziemy”. Problematyczne. Bardzo problematyczne. I do tego obarczone nieprzewidzianą konsekwencją, jaką było odebranie Addison motywacji. Teraz jej decyzje były w najlepszym razie przypadkowe, a to znaczyło, że wszystkie rozważania Jaruna stanowiły po prostu stratę czasu. A to znaczyło. Zatrzymał się. W pół kroku, a pomysł rozkwitł mu w myślach niczym nokturnik z Sur ’Keshu. - Ha! Przerwał niekończący się spacer tam i z powrotem i ruszył do drzwi. Na korytarzu podniósł z podłogi omni-klucz i przymocował do nadgarstka. Miał kilka nieprzeczytanych wiadomości od Williama Spendera, który informował o bieżącym statusie rozmaitych projektów. Tann nie prosił o te aktualizacje, ale doceniał pracę podwładnego Addison. Najwyraźniej wicedyrektor też nie zdołał w żaden sposób wpłynąć na zważony humor swojej przełożonej, postanowił zatem być pożyteczny w inny sposób. Nie należało zniechęcać ludzi do takich postaw. Jarun zamierzał wykorzystać wszystko, co tylko mógł. Ale to później. Na razie zignorował wiadomości. Wyrażając w duchu wdzięczność za połączone wysiłki własnego geniuszu i specjalistów od łączności, którzy wzmocnili sygnał, posłużył się tym i skontaktował z Kelly, korzystając z pojedynczego, bezpośredniego łącza. Odebrała po kilku sekundach, ale tylko połączenie głosowe, co weszło jej już w zwyczaj. - Jestem zajęta - oznajmiła. Kolejny zwyczaj. Podzwanianie metalu i odgłosy pracujących narzędzi stanowiły dźwiękowe tło dla jej głosu. Dzisiaj mieli skoncentrować się na dziale hydroponiki. Nie na

uprawie roślin, która stała pod wielkim znakiem zapytania, gdy wzięło się pod uwagę stan nasion i sadzonek, ale na o wiele mniej seksownych, jak to określiła Kelly, kadziach z bakteriami. Bakterie były niezbędne do normalnego funkcjonowania stacji, nie tylko dlatego, że umiały zmieniać odpady w nawóz, ale również dlatego, że produkowały przy okazji wodę pitną. Efekty ich pracy były bardzo potrzebne na Nexusie. - W pełni doceniam - powiedział Jarun. - Chciałabym cię prosić o osobistą przysługę. - Nie wciskasz mi gówna? - Zakładam - odparł sucho - że tego masz akurat pod dostatkiem tam, gdzie jesteś. Szedł, mówiąc, kierując się do głównego rozgałęzienia korytarza, skąd można było przejść do części Nexusa, gdzie znajdowały się magazyny. Od niemal dwóch tygodni Kesh i jej zespół koncentrowali się na tym kawałku, próbując oczyścić drogę. Dlatego też Jarun rozglądał się czujnie, by niemądrze nie stanąć na drodze któregoś z robotników. Prychnięcie Kelly było chyba oznaką rozbawienia. Tak często uciekała się do rozmaitych prychnięć, że miewał problemy z ich interpretacją. - Jeszcze nie, mądralo. Nad tym właśnie pracujemy. - W porządku. Co do wyjaśnienia powodów mojego kontaktu, zastanawiałem się, czy nie mogłabyś porozmawiać z Addison. Sekunda ciszy. - O? - Ta kwestia może wymagać odrobiny dyskrecji. Nawet przez niewielki głośnik omni-klucza słyszał, jak Kelly się śmieje. - Tylko mi nie mów, że chcesz, żebym jej przekazała liścik w trakcie lekcji. Rozważył jej słowa, ale nie znalazł w tej propozycji ani odrobiny sensu. - Nie mamy żadnych lekcji - odpowiedział, zerkając na swój nadgarstek, jakby tam mógł znaleźć wyjaśnienie. Nie widząc twarzy Kelly, która mogłaby stanowić jakąś podpowiedź, nie bardzo wiedział, jak poprowadzić tę rozmowę. - Ale jeśli uznasz, że liścik będzie pomocny? - Och, na. Nieważne - Teraz już w jej głosie brzmiało wyraźnie rozdrażnienie. To taki żart. O czym z nią mam rozmawiać? Aha. Żarty Kelly były równie nieprzewidywalne co jej duch współpracy. Jarun wzruszył ramionami. - Niepokoi mnie jej pogarszający się nastrój. Nie jestem lekarzem ani psychologiem, ale za to jestem przekonany, że Addison cierpi na depresję. Po tych słowach nie nastąpiła odpowiedź: „aha!”, na którą w sumie liczył. - Co ty powiesz - mruknęła Kelly. - Jak się okazuje, nawet taka idiotka jak ja jest w stanie to dostrzec, Tann. No i proszę. Nieprzewidywalna. Westchnął. - Nie zmierzałem sugerować, że jesteś idiotką, Sloane.

- Taa? A co zamierzałeś? - Pomyślałem sobie, że jako ludzka kobieta możesz mieć przewagę w tym. Przerwał, szukając właściwego słowa. - Nawiązywaniu więzi? Takiej między osobami, które coś łączy, nie chodzi o związek - dodał na wypadek, gdyby nie zrozumiała. Interakcje międzygatunkowe były jego mocną stroną, tylko gdy chodziło o politykę. Związki między przedstawicielami innych gatunków były całkowicie poza jego zdolnościami pojmowania. Ale gdy Kelly nie odpowiedziała od razu, dodał pospiesznie: - No, chyba że żywisz taką skłonność, w takim razie masz moje pełne poparcie. W tym momencie Sloane się roześmiała, donośnie, ale nie zimno. - Wyluzuj - powiedziała. - Wiem, co miałeś na myśli. Przepraszam, spałam tylko dwie godziny. Chcesz, żebym ja, jako ludzka kobieta, porozmawiała z Addison i wyrwała ją z tej chandry, tak? Ulga. - Właśnie tak. Tego typu kwestie nie są moją mocną stroną - dodał po sekundzie. Odrobina prawdy, żeby złagodzić ukłucie. - Moją też nie - odparła Kelly. - Marny ze mnie terapeuta. Ale masz rację. I wykazałeś naprawdę cholerną troskę. Ulga ustąpiła miejsca zaskakującemu doznaniu. co to było? Przyjemność? Po otrzymaniu rzadkiej pochwały? Tann otworzył już usta, by podziękować, ale Kelly mówiła dalej: - Myślę. Tak, dobra, mogę spróbować. Poszło niespodziewanie łatwo. I przede wszystkim zaskakująco. - Dziękuję, Sloane. - Ale najpierw uporam się ze sprawami tutaj - dodała, a ton jej głosu sugerował, że spodziewała się jego sprzeciwu. Nie zamierzał protestować. - Oczywiście. - Coś jeszcze? Jarun w istocie myślał o czymś jeszcze, ale zdecydował, że mimo tego zaskakującego kroku naprzód w budowaniu zespołu tę kwestię lepiej pominąć milczeniem. - Nie. Proszę, wracaj do. - Bez odbioru - Kelly zakończyła połączenie. Typowa Sloane Kelly, do samego końca. Ale może - może - taka była w stosunku do wszystkich. Będzie miał nad czym myśleć po drodze. Czy ta odrobina wysiłku była słusznym posunięciem? Oczywiście tak naprawdę tylko czas to pokaże, ale jeśli jego ocena sytuacji była właściwa, nie tylko poprawi się paskudny nastrój Addison, ale i impuls do zmiany dla Sloane. Nie był pewien, jak to zmieni stosunek Addison do Kelly, ale być może dyrektor do spraw bezpieczeństwa łaskawiej na niego spojrzy. Niewielkie, niezauważalne pchnięcie w stronę jedności. Gdyby tylko mogli mu

po prostu zaufać, Jarun był pewien, że w chwili przybycia Pionierów sprawy toczyłyby się już właściwym torem i mogliby wypełnić misję, kolonizując Andromedę. „Stworzyć arcydzieło”, jak to pięknie ujęła Jien. A teraz do następnej sprawy na liście. Zebrał się w sobie, było bowiem wielce prawdopodobne, że owa sprawa nie potoczy się równie gładko. Żadnego omni-klucza. Osobista wizyta będzie z pewnością lepszym wyjściem. Okazją, by jasno stwierdzić, że pełniący obowiązki dyrektora Jarun Tann nie jest już przywódcą tymczasowym. Ruszył na poszukiwanie Nakmor Kesh.

Rozdział 10 Nexusa ciągle można było nazwać wrakiem - do takiego wniosku doszedł Jarun Tann. To jeszcze przez jakiś czas nie ulegnie zmianie. A jednak gdy salarianin przemierzał korytarze stacji, czuł wzbierającą w nim nadzieję, nie mógł temu zaprzeczyć. Absolutnie zdumiewająco wiele osiągnęli w ciągu zaledwie tygodnia. Mimo że Plaga raz jeszcze przysporzyła Nexusowi zniszczeń. A może właśnie dlatego, zastanawiał się Tann. Mało co motywuje do działania równie mocno jak bezpośrednie zagrożenie życia. Zaledwie dwa dni wcześniej, żeby przejść z laboratoriów badawczych do Centrum Operacyjnego, Tann musiałby zejść dwa pokłady niżej, przejść przez zakłady Kassa Fabrication, wspiąć się po rampie, jaką przypadkowo stworzyła zawalona część sufitu, przeleźć pod pękiem cuchnących i porozrywanych rur i na koniec wspiąć się dwa poziomy wyżej po drabinie przymocowanej na zewnątrz nieczynnego szybu windy. I choć nadal musiał iść do celu okrężną drogą, to rury przestały już ciec. Ktoś zaspawał je wyciągniętymi z rumowiska kawałkami metalu. Takie drobiazgi składały się na ogólne poczucie optymizmu. Chociaż zajmował stanowisko w księgowości, Tann nie zagrzebał się tak głęboko w swoich liczbach, żeby zaniedbać zasady zdrowego trybu życia, w tym ćwiczenia. Trasy takie jak ta tylko potwierdzały, że należało dbać o kondycję. Jarun najbardziej czuł to, gdy musiał wspinać się w nieczynnym szybie windy. Wprawdzie dbał o kondycję, ale żołnierzem nie był. Na górze położył się na niezbyt czystej podłodze i czekał, aż oddech wróci do normy. Tym razem trwało to dłużej, niż powinno, dłużej nawet niż wtedy, gdy pokonywał tę trasę zmęczony. Płuca mu płonęły i chyba nawet słyszał jakieś świsty, za każdym razem gdy zaczerpnął powietrza. Bez wątpienia powodem były te wszystkie toksyny, które wdychał z powodu katastrofy. Systemy wentylacyjnie nie przekroczyły pięćdziesięcioprocentowego progu wydajności mimo postępów poczynionych przez specjalistów. Kiedy już mógł oddychać normalnie, przetoczył się i wstał z podłogi. Nie spotkał nikogo po drodze. Centrum świeciło pustkami. Ciała nieszczęsnych przywódców zostały usunięte i umieszczone w zaimprowizowanej kostnicy do czasu, gdy będzie można urządzić odpowiednią ceremonię pogrzebową. Ktoś posprzątał nawet krew, rumowisko i poustawiał poprzewracane meble. Jeśli nie liczyć tymczasowej ściany i tego, że wszystkie monitory pozostawały wyłączone, to właściwie pomieszczenie wyglądało stosunkowo normalnie. Niemal tak samo jak przed opuszczeniem Drogi Mlecznej. Tylko teraz więcej tu duchów. Ta myśl była tak nieoczekiwana, że Jarun poczuł się zaskoczony. Salarianie, a już on szczególnie, nie przyswoili sobie koncepcji istnienia

duchów. - Dlaczego opuściłeś? Głos potoczył się hukiem w pustym pomieszczeniu, wbił się w kanały słuchowe i obrócił Jaruna szarpnięciem. Szeroko otwartymi oczami rozejrzał się po pustej. Nie. Już nie pustej sali. Nakmor Kesh znalazła się za nim, zupełnie jakby go śledziła. Minęła go, zanim jeszcze ucichło echo jej głosu. - Przepraszam? - zapytał sztywno. - Słyszałeś. Nie odwróciła się, żeby rozmawiać, patrząc mu w oczy. Przyglądał się, jak podchodzi do rzędu monitorów na przeciwległej ścianie i siada na podłodze. Bez ceregieli zaczęła wyrywać popalone tablice systemowe z wnętrza terminali. Oczywiście, że usłyszeć to ją usłyszał. Nie zrozumiał jednak, o co pytała. - Co opuściłem? - Ostrożnie podszedł nieco bliżej. Nie dlatego, że chciał znaleźć się w zasięgu krogańskich pięści, ale dlatego, że uważał za konieczne utrzymanie odpowiedniej postawy, skoro już przed nimi stał. - Drogę Mleczną. - Mówiła do kabli i przewodów, i popalonych drutów. Nie do niego. - Każdy miał jakieś powody. Jakie były twoje, Jarunie Tann? - Aha. - Był to popularny temat wśród członków załogi. Niejednokrotnie słyszał, jak rozmawiali o tym między sobą, przypominając sobie nawzajem, co poświęcili, w ramach techniki motywacyjnej opartej na wspomnieniach. Sposób radzenia sobie z rzeczywistością. Po raz pierwszy jednakże ktoś zapytał o to Tanna. Zrobił się nerwowy. Przewidywanie pytań, jakie padną pod jego adresem, i przygotowywanie naturalnie brzmiących, a jednak starannie przemyślanych odpowiedzi było dla Jaruna czymś w rodzaju hobby. Nigdy nie potrafił improwizować, aczkolwiek nie dlatego, że się nie starał. Czas, wszystko sprowadzało się do odpowiednio wybranego momentu. Który to moment właśnie przegapił, co dotarło do niego, gdy kroganka westchnęła ciężko i przysiadłszy na piętach, rzuciła mu niezbyt przyjazne spojrzenie. - Musiałeś mieć jakieś inne powody niż tylko tę salariańską potrzebę wciskania swoich paluchów we wszystko, w co tylko się da - powiedziała ciężkim tonem. W wypadku przedstawiciela każdej innej rasy to mógł być rzucony ze swobodą żart, ale nie w ustach kroganki. - Nie ma potrzeby prawić złośliwości - warknął, sztywniejąc. - Skoro musisz wiedzieć, opuściłem Drogę Mleczną, bo zawsze chciałem być odkrywcą. Tak dodał zirytowany - szczerz się, ile chcesz, ale taka jest prawda. Chciałem przemierzać wszechświat, odkrywać gwiazdy. Trzeci asystent zastępcy dyrektora administracyj nego do spraw prognozowanych przychodów to było zejście z kursu. W Inicjatywnie dostrzegłem szansę, by wybrać raz jeszcze. - Dlaczego? Dlaczego!? Spojrzał na nią z góry. A przynajmniej próbował. Kroganie byli zbyt

wielcy, by dało się łatwo okazać im lekceważenie. - Chociaż należymy do gatunków najbardziej zawansowanych pod względem inteligencji i rozwoju w całej gala. - złapał się na niewłaściwym określeniu - w przestrzeni Drogi Mlecznej, to my, salarianie, żyjemy stosunkowo krótko. Kesh parsknęła, odwracając się z powrotem do umarłych terminali. - To właśnie najbardziej lubię w salarianach. Kolejny żart, który w ustach kroganki nabierał ponurego wydźwięku. I to kroganki, której nie mógł w żaden sposób usunąć za to, że egzystowała z tak bezczelną pewnością siebie na jego stacji. Nakmor Kesh piastowała wśród swego ludu pozycję, która w żadnym razie nie była do pozazdroszczenia. Była zarówno łącznikiem z innymi rasami, jak i tłumaczem w kwestiach kulturowych oraz ambasadorem. To nie była rola, za którą każdy kroganin byłby gotów zabić, już prędzej zabiłby, żeby się z niej wykręcić. A fakt, że Kesh zdawała się czerpać z tej funkcji przyjemności, tylko naruszał poczucie przyzwoitości Jaruna. Niefortunnie dla nich obojga kontakt z przywódcami Nexusa należał do jej obowiązków. Szczególnie z Jarunem Tannem, dyrektorem Nexusa. Bądź ostrożny - napomniał się w myślach. Potrzebował Nakmor Kesh, wszystko jedno, czy była kroganką, czy nie. Zagra więc w jej grę. - A ty? - zapytał tak uprzejmie, jak mógł. - Dlaczego ty dołączyłaś do Inicjatywy, Nakmor Kesh? Inżynier położyła się na plecach, wsunęła pod blaty pod zepsutymi monitorami i zaczęła wyrywać spalone przewody i rzucać je na stos przy swoim kolanie. Tannowi nie umknęła wymowa tego pokazu. Popatrz, jak silny może być kroganin. Salarianie nie wywracali oczami. W każdym razie nie na znak pogardy. Mogli to robić i Tannowi też się to zdarzało, ale tylko wtedy, gdy cieniutkie membrany ochronne wymagały dodatkowego wsparcia, by chronić oczy przed wysuszeniem czy podrażnienie m. Jednak w tej chwili nie mógł przestać sobie wyobrażać, jak by to mogło wyglądać, gdyby zrobiła to Kelly. - Zaprosili nas. Słowa kroganki, stłumione nieco przez blat nad nią, oderwały Jaruna od rozważania hybrydowych metafor. Skupił wzrok na tych zgiętych krogańskich kolanach. Bulwiastych, w jego odczuciu straszliwie zniekształconych. Aczkolwiek ciasno opakowanych mięśniami. Podobnie jak krogańskie czaszki. Postarał się przywołać na twarz wyraz uprzejmego zainteresowania. - Zaprosili, mówisz? Mruknęła gardłowo. - Klan Nakmor zbudował to miejsce własnymi rękami. Kiedy już było blisko końca, otrzymaliśmy zaproszenie. Jarun wiedział o tym wszystkim. Jednakże uznał ten temat za całkiem

przydatną ścieżkę wiodącą do społecznego kompromisu. - Z tego, co jest mi wiadomo - powiedział tak dyplomatycznie, jak to tylko było możliwe - kroganie nie są rasą, która skakałby z galaktyki do galaktyki. Tym razem stłumione mruknięcie brzmiało jak śmiech. - A która rasa jest? Słuszna uwaga. W końcu to oni pierwsi wyruszyli w tak daleką podróż. - Klan Nakmor ma wyższą odporność na genofagium - podjęła Kesh teraz już dużo chłodniejszym tonem. Aha, genofagium. Jarun cofnął się ostrożnie o krok. Rozmowy dotyczące stworzonego przez salarian, a rozprzestrzenionego przez turian wirusa powodującego drastyczny spadek możliwości reprodukcyjnych krogan nigdy nie kończyły się dobrze. Kesh jednak nie straciła panowania nad sobą i nie zaczęła prężyć mięśni. - Jien Garson uznała, że jesteśmy twardsi. - Rozumiem. Jarun Tann nie wiedział o genetycznej odporności klanu, zastanawiał się, czy dalatrasy wiedziały, czy może jednak był to ściśle strzeżony sekret wśród przedstawicieli klanu Nakmor w obrębie Drogi Mlecznej? Jak zatem dowiedziała się Jien Garson? Chyba w drodze badań genetycznych. Wszyscy członkowie Inicjatywy przechodzili bardzo skrupulatne i rygorystyczne testy. Może natknęła się na coś, czego salarianie nie zdołali odkryć. Być może klan Nakmor wiedział o tym cały czas. Jeśli tak, byłby pierwszym klanem, który zdołał ukryć tak istotne informacje przed matriachiniami salarian i ich najzdolniejszymi szpiegami. Jarun oczywiście też nie wiedział. Nie miał również jak zawiadomić o tym odkryciu dalatras, więc po prostu zakonotował sobie ową informację genetyczną i odłożył sprawę na bok. Być może - pomyślał ponuro - tę kwestię będzie trzeba skorygować później. W końcu kroganie byli ewolucyjnie przystosowani mnożyć się jak varreny, o ile nikt ich nie pilnował. Teraz problem ten był jednak nieistotny. A ponieważ Kesh znajdowała się najwyraźniej w nastroju do rozmowy, postanowił popytać dalej: - Ale to nie tłumaczy, dlaczego ty zaakceptowałaś zaproszenie. Samo zaproszenie to jeszcze nie powód. Tym razem zaśmiała się głośniej i pobrzmiewały w tym śmiechu chrapliwe, mroczne nuty. - To do ciebie niepodobne, Tann - stwierdziła, wyrywając całą plątaninę poczerniałego sprzętu spod blatu, po czym odrzuciła ją na bok. - Żeby nie dostrzegać rzeczy oczywistych. Zaplótł ramiona na piersi i spojrzał na nią nieco gniewnie. I wtedy do niego dotarło. Nie chodziło o to, że przegapił oczywistość. Raczej o to, że podążył w swych rozmyślaniach oczywistym torem, nie tym, który przewidywał, że kroganie mogą mieć jakiś plan, jakiś zamysł.

Zabezpieczenie przed kolejnym genofagium. Albo może przeciwko wszelkim próbom kontrolowania ich gatunku. Zatem wymyślili, że zdołają zmienić jakoś obraz swojej przyszłości. Nie mógł winić ani Kesh, ani reszty jej klanu za takie podejście. Ale mógł to zapamiętać. - Rozumiem - odparł, tym razem pozwalając, by w tonie słychać było, ile w istocie pojął. Lepiej, żeby była przekonana, że zaakceptował tę informację i że temat został zamknięty. Jej mruknięcie sugerowało chyba, że tak właśnie się stało. Kesh wyszła spod wypatroszonej konsoli i dźwignęła się na nogi, wytarła umazane smarami ręce w uniform i ruszyła do wyjścia. Każdy krok robiła z niezachwianą pewnością. Nie szła do niego. W ostatniej chwili zrozumiał, że zamierzała przejść przez niego, jeśli się nie odsunie. Zszedł jej z drogi, wykonując przy tym zamaszysty gest, jakby pozwalał jej wyjść. Zrozumiał przekaz. Minęła go bez słowa, więc ruszył za nią. A ponieważ uprzedni temat został zakończony, uznał, że najwyższy czas wyjawić swój cel: - Właściwie to przyszedłem tu, szukając ciebie. - O? No to jestem. Przynajmniej tę część rozmowy Jarun zdołał wcześniej przećwiczyć. - Buduję bazę danych. Na wypadek przyszłych sytuacji kryzysowych. Chodzi mi o to, że centralny system pozostaje offline i nie wiadomo w ogóle, czy da się go ponownie uruchomić. - Bazę jakich danych? - Informacji istotnych dla naszego przetrwania. Takich, które teraz znajdują się tylko w nielicznych głowach. Gdybyśmy musieli borykać się z nagła utratą, no cóż, ze zmniejszeniem stanu „żywych”, ryzykujemy też utratę bardzo istotnych informacji. - Chcesz usłyszeć historię mojego życia? - Schyliła się, przechodząc pod dekoracyjnym drzewkiem, które zostało ciśnięte przez całą szerokość sekcji i wbite w poszycie statku. Wielki garb na plecach kroganki niemal dotknął gałęzi. Tann uchylił się z przyzwyczajenia, jednak choć salarianie z natury byli wysocy, to masa krogan czyniła ich dwukrotnie większymi. Jarun pobiegł za oddalającą się inżynier. - Nie, nic w tym rodzaju. Chciałbym przede wszystkim zachować pewne specyficzne kody serwisowe. Technika, którą ty i twój podwładny. - Calix. - Tak. Calix. Techni. - Corvannis - dodała. Tann zdusił w sobie ostrą ripostę. - Calix Corvannis, tak. Turianin. Dokładnie mówiąc, rozsądnie byłoby zarejestrować gdzieś szczegóły techniki, która pozwala wam ręcznie budzić

członków załogi z kriostazy. Choćby tylko po to, by. - Nie. - Jedno słowo. Jedna sylaba. Wygłoszona chrapliwym głosem Kesh. Tann to przewidział i od razu zdecydował, że zaapeluje do jej poczucia obowiązku: - Nakmor Kesh, jestem pewien, że zdajesz sobie sprawę, że jeśli coś stanie się tobie i Calixowi Corvannisowi, nie będziemy mieli żadnych możliwości obudzenia pozostałych. W kapsułach wciąż jest kilka tysięcy osób. W takim wypadku nasze szanse na sukces zostałyby bezpowrotnie przekreślone! Kroganka wzruszyła ramionami. - Jedyna osoba, która powinna mieć ten kod, to osoba dopowiedziana za ochronę, a dyrektor Kelly już odmówiła. To go zaskoczyło. - Na jakiej podstawie? - Sam ją spytaj. - Pytam ciebie. Kesh dotarła do drzwi, do których najwyraźniej zmierzała. Odwróciła się teraz i zmierzyła Tanna spojrzeniem od stóp do głów. Od czubka idealnie wyprofilowanych rogów po czubki standardowych dla załogi Nexusa, dobrze utrzymanych butów. Jednakże kroganka nie wydawała się pod wrażeniem. - Sloane nie chciała odpowiedzialności - powiedziała wreszcie. - Ty też nie chcesz. Jarun wyprostował się na całą swoją surową wysokość. - Nie masz prawa, żeby czynić takie założenia. Ale ona już kręciła przecząco głową. Oparła się jedną dłonią o ramę drzwi i pochyliła, przez co jej twarz znalazła się bardzo blisko twarzy Tanna. - Nie rozumiesz. Co pół godziny ktoś przychodzi do mnie prosić, błagać, rozkazywać, bym obudziła przyjaciela, ukochanego czy kogoś, kogo uważa za niezbędnego do realizacji zadań. - Z radością zarządzałbym. Usta Kesh wykrzywił grymas. - Oczywiście, że tak. Tyle władzy skupionej w jednych rękach, decydowanie, kto będzie żył, a kto nie. - Wszyscy oni żyją - sprzeciwił się natychmiast. - To nie jest moim zamiarem. - Jestem pewna, że nawet ci to przez myśl nie przeszło. Dobrze. Tann uniósł podbródek. Taki obrót spraw też przewidział, ale nie sądził, że Kesh dojdzie do tych wniosków tak szybko. - Zaczynam mieć wrażenie - powiedział uprzejmie - że zaczęliśmy naszą znajomość niezbyt szczęśliwie. W krzywym uśmiechu Kesh teraz błysnęły zęby. - Historia to wredna suka, co? - Obróciła się do niego plecami, ale zaraz zatrzymała się i spojrzała na Jaruna przez ramię. - Poproszę Calixa, by umieścił kody w zastrzeżonym pliku, który rozkodować

będzie mogła tylko Sloane Kelly. Na nic więcej się nie zgadzam. - Ale. - Do zobaczenia. - Lawina zabrzmiałaby mniej ostatecznie. Drzwi rozsunęły się przed nią i za progiem Jarun ujrzał pomieszczenie pełne krogan, których nadzorowała garstka innych członków załogi. Pracowali nad jednym z ogromnych silników Nexusa, niezbędnym elementem przetrwania, jeśli raz jeszcze natkną się na Plagę. Tann pospiesznie wycofał się na z góry upatrzone pozycje, stosowne z politycznego punktu widzenia. Ostatecznie uznał wynik tej rozmowy za niewielkie zwycięstwo. Jeśli dojdzie do sytuacji wymagającej ciężkich decyzji związanych z populacją stacji, będzie mógł negocjować z jedną osobą więcej. Sloane Kelly. Jak na razie była czymś w rodzaju jokera. Łatwiej chyba byłoby przewidzieć, co zrobi w danej kwestii, rzucając kośćmi. I fakt ten Jarun uważał za wyjątkowo frustrujący. Aczkolwiek była jeszcze jedna osoba w tym równaniu, ktoś, z kim jak dotąd prawie nie rozmawiał. Jarun uznał, że odrobina hazardu bez kości była w tej sytuacji jak najbardziej na miejscu. Tym razem zdecydował się na podejście bardziej oficjalne. Znalazł nieużywane, ale stosunkowo czyste biuro niedaleko Centrum Operacyjnego, usadowił się w fotelu i czekał. Minęło trzydzieści minut, zanim ktoś zapukał w drzwi. Sygnał dźwiękowy był zepsuty. - Wejść! - zawołał Tann. Wolałby sprawiać wrażenie zajętego. Mieć jakieś papiery do przekładania, może terminal albo ekran, w który mógłby się wpatrywać z napięciem. Niestety musiał zadowolić się manipulacjami przy własnym omni-kluczu, ostentacyjnie wyłączając narzędzie, gdy turianin wszedł do pomieszczenia. - Calix Corvannis. Proszę usiąść. Turianin rozejrzał się, jakby spodziewał się jeszcze kogoś. Zapewne Kesh. Przymierze co najmniej nietypowe. Kroganie i salarianie z zasady trzymali się z dala od siebie nawzajem, ale kroganie nie zapomnieli też roli turian w powszechnej sterylizacji ich ludu. Calix założył ramiona na piersi, pazury miał schowane. - Wolę postać, jeśli nie ma pan nic przeciwko temu. - Rozumiem, że jest pan zajęty. Calix potrząsnął głową, a chitynowa twarz zalśniła lekko. Metal. Pochodzący ze środowiska, w którym jego lud ewoluował, mówiąc najoględniej. Egzoszkielet każdego turianina nosił takie czy inne ślady metali. Pozostałości po ubogim rdzeniu ich planety. - Zajęty, tak - odparł turianin - ale również serdecznie zmęczony siedzeniem. Dopiero co skończyłem naprawdę długą i żmudną kalibrację. Z chęcią rozprostuję kończyny. - Aha, rozumiem. - Jarun, jak większość przedstawicieli innych ras, nie

opanował sztuki odcyfrowywania mimiki turiańskiej twarzy. Calix sprawiał wrażenie rozsądnego. Zatem Jarun na razie będzie mu wierzył na słowo. - Mogę coś panu zaproponować? - Nie, o ile nie ma pan tu gdzieś ukrytego tupari. - Zanim jednak Tann zdążył odpowiedzieć, Calix dodał: - Nie, dziękuję. Byłoby natomiast miło, gdybyśmy mogli załatwić to jak najszybciej. Mam jeszcze mnóstwo niezwykle istotnej pracy. - Zamilkł i rozejrzał się. O co właściwie chodzi? Tann pozwolił sobie na kilka sekund milczenia. Odchylił się na oparcie fotela i przyglądał się turianinowi badawczo. Uniform Calixa był poplamiony, niechlujny. Nic dziwnego, biorąc pod uwagę okoliczności, a jednak ku zdumieniu Jaruna turianina otaczała szczególna aura. nie wyższości, niedokładnie. Tann miał swego czasu do czynienia z prymarchami. To był ten rodzaj wyższości. Calix Corvannis emanował pewnością. Wszystko w jego tonie głosu, w jego postawie sugerowało całkowitą swobodę. Bardzo interesujące. Jarun zastanawiał się, czy Corvannis zawsze był tak rozluźniony w obecności ważnych osób, czy też może nie uważał Tanna za nikogo ważnego. A może jedno i drugie. Zauważył też nieobecność Kelly i Addison. Bystre jak na prostego technika. - To sprawa mniejszej wagi, szczerze mówiąc, i owszem, będę mówił krótko. I nie mam - dodał sucho - tupari pod ręką, i uważam, że to lepiej dla wszystkich. Calix się uśmiechnął, przynajmniej Jarun uznał to za uśmiech. Jego szczęki drgnęły. Ten. jakby postrzępiony, podobny zębom egzoszkielet wokół ust wyraźnie się poruszył. Ale poza tym turianin czekał, splótłszy ręce za plecami niczym żołnierz na wojskowej od prawie. Kiedy potrząsnął lekko głową, Jarun uznał to za wyraz nie tyle lekceważenia, ile znudzenia. Tann zaczynał czuć się niezręcznie, czego się nie spodziewał. Rozpoczynanie dyskusji, do której się nie było całkowicie przygotowanym, to jedno, ale podejmowanie takiej rozmowy, gdy nic właściwie nie wiedziało się o interlokutorze, to już zupełnie co innego. Znaczenie gorszego. No cóż, nadszedł moment, żeby dać z siebie wszystko. Nie zwlekając dłużej, Jarun wygłosił przed turianinem tę samą mowę, która uraczył Kesh. Argumenty w niej przedstawione były przecież absolutnie prawdziwe. Informacje niezbędne do przetrwania personelu stacji nie powinny znajdować się w rękach tak nielicznych, byłoby to niebezpieczne nawet w normalnych warunkach. Przy obecnym stanie Nexusa, uszkodzonej bazie danych biometrycznych i nieznanym stanie kopii zapasowych tych danych pozostawienie kodów do ręcznego wybudzania z kriostazy w dwóch zaledwie głowach zakrawało na kryminalne wręcz zaniedbanie. - Mam nadzieję uniknąć ewentualnych konsekwencji płynących z takiego stanu rzeczy - zakończył uprzejmie. Calix przyglądał mu się uważnie.

- Więc chce pan, żebym je panu udostępnił? - zapytał. Jarun pochylił się do przodu. Ot, takie drobne zagranie, sugerujące, że w końcu obaj są po tej samej stronie. - Chcę jedynie zapisać tę wiedzę. - Dlaczego nie poprosił pan Kesh? No i proszę, znów mi przerwano. Jarun zaczynał odbierać to wchodzenie w słowo jako znak, że nikt nie uważa, by warto było salarianina wysłuchać do końca. Niemniej odpowiedział: - Prosiłem. - No i? - chciał wiedzieć turianin. Jarun podejrzewał, że Corvannis już zna odpowiedź, po prostu chce ją usłyszeć. Dobrze. Dajmy mu zyskać punkt. - Odmówiła. Ponownie drgnięcie szczęk, które mogłoby być uśmiechem. Nieznaczny ruch wypustek egzoszkieletu, nieco mniej napięta skóra wokół oczu. Calix rozejrzał się po pomieszczeniu. - Kwintesencja zakulisowej polityki. Jarun był gotów zgodzić z tą oceną, ale najpierw musiał skłonić turianina, by ten zrozumiał dlaczego. - Niech pan posłucha, Calix, Nakmor Kesh z zasady mi nie ufa, nie ufa żadnemu salarianinowi. - Zasłużyliście sobie na to. - Podobnie jak wy. Teraz inżynier wbił w Jaruna spojrzenie pełne namysłu. - Ani jedno, ani drugie nie wymaga chyba debaty. Co nie zmienia faktu, że czasami w. wypadku dynamicznego przywództwa należy przyjąć postawę, która pozwoli uniknąć wprowadzania takich uprzedzeń jako składowych części równania. Calix potarł szczękę. - I uważa pan, że będę skłonny przeciwstawić się decyzji swojej przełożonej, głównej inżynier. - Woli pan sprzeciwić się decyzji dyrektora całej Inicjatywy? - spytał Tann, była to jednak przemyślana riposta. Chciał dać turianinowi coś do przeżucia. Czy turianie w ogóle żuli? Calix raczej nie potrzebował na to czasu. - Zdaje pan sobie sprawę, że podlegam bezpośrednio Kesh? - W pełni. - A co, jeśli do niej pójdę i opowiem o tym spotkaniu? Jarun rozłożył ręce. - Tylko utwierdzi pan ją w opinii na temat mojej osoby. Nie zbliży mnie to do celu, ale przynajmniej będę mógł powiedzieć, że próbowałem. Z kolei pan z pewnością nie zostanie tym inżynierem, z którym będę skłonny omawiać sprawy najwyższej wagi. - Zamilkł na chwilę, ostentacyjnie zastanawiając się nad tą koncepcją. - Może ten drugi turiański inżynier. Jak mu na imię?

- Jej - poprawił Calix krótko i oschle, po czym oparł dłonie na blacie biurka i pochylił się nad Jarunem. - A jakiż jest ten cel? Tak naprawdę? I proszę nie opowiadać mi tu bzdur o katalogowaniu istotnej wiedzy. Jarun pochwycił badawcze spojrzenie inżyniera. Czy zadziałała wzmianka o drugim turianinie? Możliwość utraty przywództwa? Postanowił uważnie dobierać słowa. - Zdaję sobie sprawę, że w niedalekiej przyszłości możemy znaleźć się w sytuacji, w której trzeba będzie podjąć trudne decyzje. - Proszę mówić. Jarun odchylił się na oparcie fotela, starając się emanować swobodą i poczuciem pewności, by ruch ten nie został odebrany jako oddanie pola. Jedną rękę trzymał na podłokietniku, drugą - na blacie biurka. Otwierał się na ewentualny atak. Nie, żeby się go spodziewał, chciał po prostu pokazać turianinowi, że nie wznosi między nimi żadnej bariery. - Obawiam się, że pozostali przywódcy nie są w stanie podjąć takich decyzji. Calix skinął głową, bardzo powoli. - Zgadzam się co do tego, że taka chwila może nadej ść - powiedział równie wolno. Przez chwilę Tann myślał, że zwyciężył. Przebił się. I wtedy turianin odepchnął się od biurka i zrobił krok w stronę drzwi. - Przykro mi, dyrektorze, nie pomogę panu. Nie w taki sposób, w jaki pan tego oczekuje. Cios. Tann wstał, opierając się jedną dłonią o biurko. - Dlaczego? Turianin obrzucił go spojrzeniem i Jarun był gotów niemal przysiąc, że w tym wzroku czaiła się litość. Poczuł, jak skóra mu się napina, a ciało tężeje od furii kipiącej pod pozorami opanowania. - Ponieważ - wyjaśnił turianin po prostu - wierzę w takie stare ziemskie powiedzenie: „Władza absolutna korumpuje absolutnie”. I o to chodziło? Calix Corvannis nie chciał podzielić się z nim tą informacją z powodu jakiegoś strachu? - Ale przecież chyba ma pan świadomość, że są dalatrasy, prymarchowie - dodał pospiesznie, odwołując się do reguł turiańskiego społeczeństwa - którzy mają jej znacznie więcej. - Owszem. Właśnie dlatego - ton Calixa był ostry niczym wymierzony z rozmysłem policzek. - Powiem panu, co jestem gotów zrobić. Ta rozmowa zostanie między nami, a ja uznam pańskie altruistyczne motywy za dobrą monetę. Jeśli będzie pan potrzebował obudzić kogoś z kriostazy, a sytuacja będzie zbyt delikatna, by zabiegać o konsensus, proszę do mnie przyjść. Tann usiadł przy akompaniamencie skrzypienia sprężyn. - Żeby mógł mi pan powiedzieć, bym poszedł i uzyskał zgodę Kesh? - spytał kwaśno. - Nie zrobię tego. Nawet gdybym bardzo chciał. Bowiem w rzeczy samej

rozumiem złożoną naturę międzygatunkowej dynamiki. Jeśli pańskie argumenty okażą się przekonując e, osobiście wprowadzę kody do kapsuły. Wystarczy? To było. do przyjęcia. Jarun wiedział, kiedy trzeba było skończyć negocjacje i dobić targu. - Wystarczy. - Świetnie. Zatem jeśli to wszystko, to mam tu stację do uratowania. Nie czekał nawet, aż Tann pozwoli mu odejść. Zresztą nikt nie czekał. Gdy za turianinem zamknęły się drzwi, Jarun Tann siedział za biurkiem jeszcze kilka długich minut. Bez ruchu. Patrząc gdzieś w przestrzeń. Przypadkowy obserwator mógłby uznać, że Tann śpi albo jest w transie. Ale jego umysł pracował na pełnych obrotach. Należało zmienić ogólne założenia i oczekiwania w pewnych kwestiach. Większość potrafił przewidzieć ze stosowną dokładnością, ale Calix Corvannis, zwykły pionek na szachownicy, właśnie udowodnił, że jest czymś znacznie więcej. Turianin, który bez trudu zawarł przyjaźń z kroganinem. Który nie podskoczył na samą myśl o awansie. Interesujący joker w talii. Choć nadal joker. Wreszcie Tann potrząsnął głową. Potrzebował snu. Niemal tak bardzo jak przyjacielskiej pogawędki. Zrozumiał, że nie podoba mu się nieustanne odgrywanie roli tego złego.

Rozdział 11 Sloane osunęła się nieco w swoim fotelu biurowym, zasłaniając twarz obiema dłońmi. Każda kość w jej ciele domagała się odpoczynku. Każda komórka, każde pasmo włosów. Ile to już dni minęło od czasu, gdy przespała choćby część nocy? Śmiech nawet w jej własnych uszach zabrzmiał chropawo. - Nie ma szans - powiedziała swoim dłoniom. Przyciskanie ich do oczu niewiele dawało. Przynajmniej teraz miała chwilę oddechu. Do następnego spotkania. Albo kryzysu. Czy czego tam jeszcze. Sloane nie rozumiała w pełni technologii Nexusa ani też technicznych problemów, z jakim borykała się stacja. Ale potrafiła rozpoznać prowizorkę, gdy ją zobaczyła. Jeśli nie napotkają jakichś poważniejszych problemów po drodze, to i tak zdarzy się następna usterka, następny pożar, znowu zapasy dostaną nóg albo coś się zepsuje. Będzie trzeba ominąć kolejne wici zabójczej Plagi. I tak Sloane, Addison, Tann i nawet Kesh bawili się w dom, żonglując tysiącami istnień. W myślach wciąż słyszała powtarzający się refren: „najważniejsze będzie, co zrobimy, gdy już dotrzemy na miejsce .”. Wystarczająco dużo powodów, by człowiek chciał się napić. Sloane uznała, że zadowoli się drzemką. Opuściła dłonie i odchyliła się, tak by oparcie podtrzymywało ciężar jej głowy. Chwilowo mieszkała w kwaterach gościnnych w Centrum Wymiany Kulturowej, z dala od chaosu, żeby mogła choć na moment odetchnąć od ciągłej presji. Lepiej tu było niż w przestrzeni publicznej. Foster Addison przypisała Sloane tę kwaterę, nie pytając jej nawet o zdanie. Osobiście Sloane uważała, że Addison chciała zapewnić jej miejsce, gdzie dyrektor do spraw bezpieczeństwa będzie mogła pójść i poprzeklinać, gdy sytuacja stanie się zbyt napięta. Miły gest, zważywszy okoliczności. Ostatnie dwa tygodnie obfitowały w równej mierze w postępy, jak i w przeszkody. Z niektórymi Sloane radziła sobie bez nadzoru ze strony pełniącego obowiązki dyrektora, aczkolwiek po fakcie Tann zawsze łypał na nią gniewnie. Inne kwestie wymagały omówienia. Debat. Sloane nie miała za dużo czasu dla siebie. Cały spędzała ze swoją załogą, z grupami krogańskich inżynierów albo z Tannem i Addison. I oczywiście z tym oślizgłym asystentem Addison. Szlag, ci specjaliści od kopiowania informacji z pliku do pliku działali jej na nerwy. Niemal nieustannie Sloane musiała radzić sobie z czymś lub z kimś. Dziesiątki ludzi, każdy z nich skupiony na swoim zadaniu, a każde zadanie wplecione w sieć, która obejmowała całą stację.

Każdy sukces zwiększał ich ogólne szanse na uczynienie z Nexusa centralnego punktu działań Pionierów, którym zresztą miał być w założeniu. Ale i każda porażka odczuwalna była w całej sieci. Gdy jeden system padał, powodował uszkodzenia w innych, zapadnięte korytarze odcinały drogę do niezbędnych urządzeń. I coraz częściej wyglądało na to, że to Nexus będzie potrzebował pomocy Pionierów, a nie odwrotnie. Personel stacji pracował niestrudzenie. Niepokój sprawiał, że wszyscy znajdowali się pod nieustającą presją. Ci, którzy schodzili ze zmiany albo zajmowali się mniej istotnymi systemami, koczowali w promach zamkniętych w hangarach Korpusu Kolonizacyjnego. KK miał całą flotę statków, czekających tylko, by się przydać. Teraz były ulepszonymi noclegowniami, bo takie rozwiązanie zdawało się najbardziej sensowne. W sektorach o znaczeniu krytycznym robotnicy sypiali na zaimprowizowanych kojach nieopodal miejsca pracy. I nikt nigdy nie przebywał tam, gdzie powinien. Kroganie nie wszczęli ani jednej bójki. W każdym razie takiej na serio. Czasem zdarzał y się tylko ich zwyczajowe przepychanki dotyczące dominacji w grupie, zderzanie się czaszkami i wrzaski, ale może był to dla nich pewnego rodzaju sposób okazywania przywiązania. Sloane otworzyła oczy i zamrugała, by pozbyć się mroczków zmęczenia. W tej samej chwili brzęczenie komunikatora wwierciło się w jej ciężko zarobioną ciszę. - Dyrektor Kelly, jest pani dostępna? Dwoma palcami ścisnęła z całej siły nasadę nosa, próbując w ten sposób odegnać zmęczenie. - Teraz już jestem. Czego ci trzeba, Spender? Usłyszał irytację w jej głosie. - Przepraszam, że zawracam pani głowę w trakcie przerwy, ale natknąłem się na pewne informacje i pomyślałem: wow, dyrektor Kelly musi. - Oderwij usta od mojego tyłka, Spender, i powiedz, w czym rzecz. - Oczywiście - odparł, ale w jego głosie słychać było nową nutę, którą podchwycił niewątpliwie od Tanna. Nutę urażonej godności. Wyraz pogardy, którego nie mógł do końca ukryć. Ten facet tyle samo czasu spędzał z Tannem, co z Addison, żonglując zadaniami administracyjnymi dla obojga z dużą wprawą i umiejętnością, co Sloane musiała przyznać. Nie chodziło o to, że mu nie ufała. Ani trochę. Dla niej Spender był kolejnym głosem po stronie biurokratów, sprzeciwiającym się w kwestiach, które ona uważała za wymagające rozwiązania. Oczywiście mogła postrzegać Spendera przez pryzmat własnych uprzedzeń. - Przygotowywałem raporty postkriogeniczne dotyczące personelu obudzonego wcześniej - powiedział asystent. Komunikator zatrzeszczał jedynie raz. W tej kwestii Tann naprawdę wiele osiągnął. Kesh i jej technicy byli nieskończenie genialni. - I jeden z nich przykuł moją uwagę. - Mów dalej.

Spender mówił, a Sloane zalogowała się do terminala, korzystając z dostępu ochrony. Większość plików była dla niej niedostępna, ukryta za firewallami. Tylko Garson miała dostęp wszędzie. Na wszelki wypadek. Po tragicznej śmierci pierwotnych przywódców Sloane i kilku innych uzyskało dostęp do części danych, ale nikt do całości. Nie miała pewności, czy Spender powinien być wśród tych, którzy ów dostęp otrzymali, ale jako że pracował naprawdę blisko z Addison i Tannem, nie miała pewności, czy nie było mu to niezbędne do pracy. - Nazywa się Falarn - powiedział Spender. - Priote Falarn. Wysyłam pani jego dane. Zdążyła zaledwie mruknąć „mhm” i informacje pojawiły się w jej poczcie. - Salarianin - odczytała głośno. - Jeden z naszych specjalistów pozyskanych z Sur ’Kesh. - Gwizdnęła, przeglądając listę referencji dołączoną do pliku. - Wyszkolony w zakresie łączności i anten. To jeden z waszych, prawda? Z KK. I co z nim? - Będę szczery. On śmierdzi. - Powinieneś skontaktować się z kimś z medycznego. - Chodzi mi o to, że mam powody go podejrzewać. Świetnie. Teraz Spender zaczął nawet gadać jak Tann. Sloane skrzywiła się i włączyła przekaz wideo. Ekran wypełniły naznaczone dumą rysy doradcy. Oczy Spendera rozszerzyły się gwałtownie, jakby nie spodziewał się rozmowy twarzą w twarz, ale zaraz uśmiechnął się na poły przepraszająco i skinął głową. Sloane też skinęła, z przyzwyczajenia. - Dobra. Mów. - Zanim wyruszyliśmy, kilka osób z naszego personelu przechodziło jeszcze kilka ostatnich badań. Większość przeszła testy pomyślnie. Rzuciła mu spojrzenie spod groźnie zmrużonych powiek, więc Spender dodał pospiesznie: - W tym Falarn. - No i? - Więc pomyślałem, że to błąd, i to nie tylko ja. Wydział klasyfikacyjny też na coś wpadł i otworzył sprawę, jednak zanim zdążyliśmy przekazać cokolwiek dyrektor, stało się coś dziwnego. - Spender, streszczaj się. Zmarszczył brwi. - Większość cyfrowych dowodów zniknęła. Nie została zniszczona, tylko. Rozcapierzył dłonie. - Puf. Zniknęła bez śladu. Próbowałem je odtworzyć, ale. Cierpliwość Sloane nie znosiła dobrze takiego gównianego gadania. Kelly oparła oba łokcie na blacie. - Masz trzydzieści sekund, żeby przejść do podsumowania. - Ktoś z wewnątrz zniszczył dowody i Falarn był najbardziej prawdopodobnym podejrzanym.

- Spender - powiedziała powoli, przeciągając głoski jego nazwiska, jakby był małym dzieckiem - czy ten salarianin zrobił coś złego, czy nie? Wicedyrektor się zawahał. - Widziałem go w miejscach, w których nie miał zupełnie potrzeby przebywać. Z rejestrów wynika, że używał terminali, do których dostęp był mu zbędny. Tak, to przeczucie, przyznaję. Ale jeśli wziąć pod uwagę nasze zastrzeżenia przed wylotem i fakt, że mamy doniesienia o zaginionych zapasach, pomyślałem. nazwijmy to podejrzaną działalnością. Sloane nie walnęła czołem w biurko. Co uznała za osobiste zwycięstwo. - Dobra - westchnęła. - Sprawdzę tego gościa. Gdzie teraz przebywa? Spender stuknął w kilka klawiszy, widziała, jak oczy mu się poruszają, gdy odczytywał dane. - Według logów wchodził i wychodził z Centrum Operacyjnego. I był w Centrum Łączności. - Cudownie. Po prostu, kurwa, doskonale. Musiała Spenderowi przyznać: nawet się nie skrzywił. Jeśli już, to jego uśmiech stał się mniej układny, a bardziej ironiczny. - Pójdę i zobaczę, czego się dowiem. - Dziękuję, dyrektor Sloane. Tytuł wciąż ją irytował. Ale przynajmniej Spender użył jej imienia i naprawdę podziękował, wysyłając ją na szukanie wiatru w polu. Sloane westchnęła i obrzuciła ścianę gniewnym spojrzenie. - Naprawdę - zaczęła powoli i spokojnie, podnosząc głos z każdym słowem - ale to naprawdę potrzebuję tej pieprzonej kawy! Ściana nie zareagowała. Ktoś zdołał ocalić nieco. Sloane nie nazwałaby tego muzyką jako taką, ale jakoś dawało się tego słuchać w tymczasowym miejscu pracy. Gdyby miała zgadywać, powiedziałaby, że zebrali nieco techno z baru Flux na Cytadeli i przywieźli ze sobą powodowani nostalgią. Sześćsetletnią nostalgią, dokładnie, i to za czymś, co w tym wypadku lepiej było zostawić za sobą. Dlaczego ktokolwiek miałby chcieć pamiętać, co działo się we Fluxie? No i technicy przecież nie urządzali imprezy przy dźwiękach tej muzyki. Wewnątrz ciągle jeszcze wypatroszonego pomieszczenia ciężki basowy bit w żaden sposób nie zakłócał milczenia skoncentrowanych na pracy członków załogi. Tylko jeden z nich podniósł wzrok, gdy Sloane weszła do środka. Człowiek, którego nie znała. Ograniczyła uprzejmości do skinienia głową i gestu. - Przepraszam, że przeszkadzam, ale potrzebuję twojej uwagi na minutę. Człowiek podszedł, przecierając jednocześnie dłonią twarz o rysach naznaczonych zmęczeniem. - W czym mogę pomóc, pani dyrektor? - spytał, podnosząc głos. Bum. Bum. Muzyka nadal bumcała.

Mężczyzna ziewnął rozpaczliwie, ale gdy kolejni technicy unieśli głowy, Sloane uznała, że mimo zmęczenia sprawiają wrażenie bardziej zadomowionych niż tydzień temu. Znaleźli rytm. - Falarn? - spytała krótko. - Jest tu? Technik pokręcił głową. - Skończył zmianę. Z tego, co ostatnio słyszałem, zamierza spać aż do kolejnej awarii. - Też bym chciała. Gdzie spać? - Tam, gdzie znajdzie miejsce - oparł mężczyzna, wzruszając ramionami. - Jak my wszyscy. Taa, chcesz ponarzekać, weź numerek. - Gdzieś na wspólnym czy w hangarze? Mężczyzna zastanowił się chwilę, spojrzał na swych kompanów i znów wzruszył ramionami. - Większość z nas kładzie się pod którymś z biurek w HQ2. - Co to takiego? - Pomieszczenie po drugiej stronie korytarza. Kiedy Sloane uniosła pytająco brwi, technik natychmiast przyjął postawę obronną. - Nikt go nie używa, a my mieliśmy już dość łażenia tam i z powrotem do tymczasowych kwater w hangarze. - Hola, zwolnij, człowieku. Nic się nie stało. - Kciukiem wskazała drugi koniec korytarza. - A Falarn tam sypia? Widziałeś go? - Yyy, nie wiem. Przykro mi. Tak myślałam. - Dzięki. Wracajcie do swoich zajęć. - Tak jest - odpowiedział i wrócił do reszty zespołu. Nie umknęło jej nieznaczne wzruszenie ramionami, jakim odpowiedział na spojrzenie jednego z techników. Sloane ruszyła przez korytarz, od razu układając w głowie słowa rozmowy: „Tak wiem, że spałeś, przepraszam, że cię obudziłam. Mam tylko kilka pytań na temat.”. No właśnie, na jaki temat? Podejrzanej działalności. Skrzywiła się, próbując sobie przypomnieć, dlaczego się na to zgodziła. Może, żeby choć raz wykonać zadanie właściwe dla ochrony. Choć pewnie to i tak nie będzie miało znaczenia. Ludzie ze wszystkich działów używają terminali. Jeśli powinna wszcząć śledztwo w sprawie któregoś z nich, to chyba Spendera, za marnowanie jej czasu. Tymczasowa kwatera znajdowała się istotnie po drugiej stronie korytarza, w pokoju przeznaczonym do jakichś innych celów. Sloane nie potrafiła powiedzieć dokładnie do jakich, ale niewątpliwie było to coś technicznego i zbędnego w tej chwili. Wpisała ręcznie kod dostępu. Od czasu do czasu czujniki nadal odmawiały

współpracy i zostawiały drzwi otwarte albo uporczywie zamknięte. Najlepiej było otwierać wszystko manualnie, w ten sposób unikało się posiniaczonej dumy i zakrwawionego nosa. Sloane przeklęła swój zmęczony mózg. Jak miała prowadzić jakiekolwiek śledztwo w takim stanie? Nie mogła do końca winić Spendera. Powtarzała wielokrotnie i dobitnie, że chce mieć możliwość sprawdzenia wszelkich podejrzanych spraw. Miał rację, że zwrócił jej uwagę na Falarna. Ale nie podobało jej się, że w całą tę kabałę pakowała się właściwie na ślepo. W pomieszczeniu zaadaptowanym na noclegownię było ciemno, światła przyciemniono, żeby można tu było spać. Było też, co Sloane zauważyła już od progu, całkowicie pusto. Prycze ustawione rzędem, koce schludnie zwinięte, poduszki ułożone dla tych, którzy ich potrzebowali. Ani śladu śpiącego salarianina. Nikogo. Sloane przechyliła głowę. No dobrze, może był w hangarze, gdzie miał wyznaczoną kwaterę. Każdy z promów miał swój własny system podtrzymywania życia, więc doskonale nadawał się na awaryjne pomieszczenia mieszkalne. Odszukanie tego, do którego przypisano Falarna, będzie prawdziwym wrzodem na tyłku, ale i niczym, z czym Sloane nie mogłaby sobie poradzić. Tylko że nikt, z kim rozmawiała, nie potrafił powiedzieć, gdzie dokładnie salarianin się znajduje. Jego kolega z pryczy obok był przekonany, że Falarn wrócił do Centrum Operacyjnego. Gość z Centrum, z którego Sloane przepytywała, zasugerował, że salarianin przebywa na obszarze wspólnym. Ale nikt go nie widział. Może umówił się na randkę i wszyscy go kryli. Czy salarianie w ogóle umawiali się na gorące randki? - Chyba z asari - mruknęła pod nosem, na co przechodzący obok człowiek rzucił jej podejrzliwe spojrzenie. Zanim w Sloane uruchomił się instynkt, obeszła kilka razy działające sekcje Nexusa. Nawet jej podwładni nie byli w stanie zlokalizować Falarna. Świetnie. Kiedy jej komunikator ożył z trzaskiem, zostało w niej tylko tyle manier, by warknąć: - Lepiej, żeby to były dobre wieści. - Nie obiecuję - rozległ się znajomy już głos Calixa. - Czy dałaś jakiemuś durnemu informatykowi autoryzację na wejście do moich systemów? - W jakim sensie: autoryzację? - W takim: czy ktoś z ochrony wpakował w moją kolejkę podrobione autoryzacje na wybudzenie? Może testowałaś jakieś protokoły czy procedury? - Absolutnie nie. - Zamilkła i zatrzymała się w połowie korytarza, żeby aktywować wyświetlacz omni-klucza. - Cholera. Daj mi chwilę.

- Nie wiesz!? - Zamknij się - burknęła, a turianin zaśmiał się sucho. Calix doskonale rozumiał bałagan, jaki powodowała biurokracja, szczególnie gdy Tann lub Addison byli zaangażowani w jakąś sprawę. Co nie znaczyło, że zamierzał oszczędzić Sloane złośliwości. Przewinęła logi z ostatnich rozmów. - Nie - powiedziała powoli. - Nic w tym stylu. A to, że pytasz, budzi we mnie paskudne przeczucia. - Wspaniale. - Głos był suchy jak pył Tuchanki. - No to powinnaś chyba wiedzieć, że dziewięć kapsuł zostało otwartych na podstawie tego sfałszowanego rozkazu. Wysyłam ci listę. - Kto je otworzył? - Ja, bo rozkaz zaaprobowała dyrektor Addison. Sloane zgrzytnęła zębami. - Ale ona niczego nie aprobowała. - Nie. Potwierdzenie wykonania polecenia zostało do niej wysłane i na szczęście wyłapała fałszerstwo. - Sprawdziłeś Kesh? Czy jest możliwe. - Nie jest. Sloane skrzywiła się boleśnie. - Musiałam się upewnić. - Patrzyła na listę, którą przysłał jej Calix. - Handel? Służba celna? Nikt z tej listy nie jest niezbędny w obecnej sytuacji. - Też tak pomyślałem - odparł Calix. - Z rejestru wynika, że to było dwie godziny temu czasu standardowego. - Akurat tyle trzeba, by się zaaklimatyzować - zauważyła. - Jak sprytnie. - Taa. - Wręcz było słychać, jak turianin wzrusza ramionami. - I wystarczająco dużo czasu, by mogli dotrzeć dosłownie wszędzie. Bez względu na to, jaki mają cel, pomyślałem, że powinnaś to wiedzieć. Zostawiam to tobie, Sloane, niewątpliwie najlepiej sobie z tym poradzisz. - Dzięki. Zawróciła i niemal pobiegła korytarzem. Obudzeni z kriostazy potrzebowali w pierwszej kolejności jedzenia i ciepła. Połączyła się z Kandrosem. - Znajdź mi wszystkie logi dostępu użytkownika Priote’a Falarna i Foster Addison - powiedziała, zanim Kandros miał choćby szansę się odezwać. - Kim, do cholery, jest Priote Falarn? - Znajdź te logi. - Tak jest - odpowiedział błyskawicznie Kandros. Przerwała połączenie, by nawiązać kolejne: z Addison. Kiedy biegła, niemal wszystkie głowy obracały się w ślad za nią, ale Sloane ignorowała tę ciekawość, skupiwszy się całkowicie na tym, by nie uderzyć w jakąś przeszkodę. Komunikator ożył połączeniem. - Właśnie próbowałam się z tobą skontaktować - powiedziała Addison.

Pospiesznie wyrzucane słowa. Głos pełen napięcia. - Mamy problem - powiedziała Sloane. - I to więcej niż jeden - odparła Addison i po raz pierwszy od dawna Sloane usłyszała stalową nutę w jej głosie. Ale było też w nim coś jeszcze. Niepokój. - Niech zgadnę. Wiesz, kto sfałszował rozkazy i w twoim imieniu obudził zbędny personel. - Salarianin, niejaki Falarn. Sloane skinęła głową. - I? - I - Addison westchnęła - ten drań oraz jakichś dziesięciu jego przyjaciół wpadli do hangaru i otoczyli prom. Domagają się, żebyśmy wpuścili ich na pokład i opróżnili hangar albo zaczną strzelać.

Rozdział 12 Kandros czekał na Sloane przy drzwiach hangaru razem z czteroosobowym zespołem, w którym była też Talini. Dobrze. Jej zdolności biotycznie niewątpliwie się przydadzą. Wszyscy zjawili się przygotowani. W posiadających certyfikat Inicjatywy pancerzach Elanus Risk Control Services i z taką siłą ognia, że mieli szansę rozprawić się z problemem, nie ryzykując ofiar po swojej stronie. - Rozmawiałaś z naszymi informatykami? - spytała Sloane Talini. - Tak jest - zasalutowała asari. - I? - Już się tym zajęli. Sloane kiwnęła głową w milczącym podziękowaniu. Jej prośba do działu cybernetyki pewnie zdrowo wkurzy Tanna, nie mówiąc już o Addison i innych, ale ochrona była jej działką. I od tej chwili, póki wszystko nie wróci do normy, każde logowanie się do zabezpieczonej części sieci będzie rejestrowane. Obraz, głos, wszystko. Jeśli nic z tego się nie wyniknie - świetnie. Ale jeśli jednak coś. Coś takiego jak to? Następnym razem nie dopuści, by problem rozwinął się do tego stopnia. Wolała już borykać się z pretensjami o naruszanie prywatności niż z koniecznością odbijania zakładników. Kandros spojrzał na drzwi przez zmodyfikowaną osłonę Kuwashii, która zapewniała mu wystarczająco wiele danych, by strzelał zawsze celnie i był na bieżąco z informacjami dotyczącymi danej sytuacji. - Informatycy twierdzą, że porywacze rozstawili się wokół statku, a zakładników trzymają w środku. Wszyscy inni zostali ewakuowani z obszaru. - To nam zaoszczędzi czasu. Kandros skinął głową. - Ruszamy na pani rozkaz. Adrenalina płynąca strumieniem w żyłach Sloane pozwalała jej myśleć jasno i szybko. - Strzelać, żeby obezwładnić - zakomenderowała. - Ale priorytetem jest zapewnienie bezpieczeństwa misji. Zróbcie, co będzie trzeba. Chcę, żebyście stali na własnych nogach, gdy uporamy się już z tymi draniami. W ogóle jej nie obchodziło, ilu niedoszłych złodziei będzie stało na własnych nogach, ale nie mogła tego głośno powiedzieć. Jeśli ci zdrajcy mieli zamiar wyrządzić krzywdę innym członkom załogi, kolonistom jak oni sami, to zasługiwali na to, co ich czekało. Jej podkomendni milcząco potwierdzili przyjęcie rozkazu. Szczęki Kandrosa uniosły się w wyrazie akceptacji.

Turianie. Zupełnie jakby mieli słabość do kobiet dowódców. Jeszcze nie spotkała takiego, który nie robiłby do niej turiańskiej wersji maślanych oczu, gdy tylko zaczynała wykrzykiwać rozkazy. No, może poza Kaetusem, ale on dołączył do załogi jednej z ark. Wywróciła oczami i spojrzała na Talini. - Uruchomić tarcze, gdy tylko otworzymy drzwi. Znajdź jakąś osłonę i wal w nich, czym się da. - Tak jest - odpowiedziała niebieskoskóra komandos. I zatarła nagie dłonie z radością. - Wystarczy słowo, pani dyrektor. Sloane obrzuciła członków swojej ekipy badawczym spojrzeniem. Wszyscy stali zwróceni w kierunku drzwi, z bronią w pogotowiu. Za osłonami widać było poważne, skupione twarze. - Ocalcie statek. Uratujcie zakładników. - I ostatkiem tchu dodała słowo, na które wszyscy czekali: - Ruszać. Zhakowanie drzwi zajęło zaledwie ułamek chwili. Gdy rozsunęły się z szelestem, falująca osłona energii biotycznej zaabsorbowała pierwsze strzały. Sloane nigdy nie przyzwyczaiła się do spoglądania przez biotyczne tarcze, wszystko wydawało się wtedy niewyraźne i lekko przesunięte, ale tarcze spełniły swoje zadanie i właściwie tylko tego potrzebowała. Jej podkomendni rozproszyli się, znajdując osłony za skrzyniami i stosami najrozmaitszego wyposażenia, które wyciągnięto ze statków, by zrobić w nich miejsce na kwatery. Sloane schowała się za kanciastymi przedmiotami owiniętymi brezentem. Kandros przywarł plecami do wysokiej wieży skrzyń. Tarcza przed nimi zafalowała. Rozdzwoniły się okrzyki. - Brać ich! - Osłaniać statek! Huk karabinów szturmowych przetoczył się przez hangar gromkim echem. Sloane wyjrzała zza swojej osłony i zobaczyła Falarna z oczyma jak spodki i karabinem, który wypluwał nierówne strumienie ognia. Najwyraźniej salarianin nie był szkolony do walki. - Padnij - usłyszała któregoś ze swoich. Za późno. Zabłąkany pocisk uderzył ją w ramię i uruchomił tarcze. Schowała się, nie będąc w stanie odpowiedzieć przeciwnikowi ogniem. Zamiast tego uruchomiła komunikator. - Talini, zrzuć niespodziankę na ten rząd z tyłu. Kandros, weź Gonzalez i idźcie od prawej. Chcę mieć to tylne wejście osłonięte. Trzymajcie ich z daleka od zakładników wewnątrz promu. I niech ktoś zrobi zaporę ogniową. - Ja ich przyduszę. Sloane kiwnęła głową ochotnikowi. - Wykonać. - Odczekała, póki nie usłyszała salw ognia zaporowego. - Ruszać! Ruszać! - zawołała do komunikatora, wyskakując zza osłony. W tej samej chwili obszar za złodziejami zagiął się do środka, odkształcił i pękł, tworząc ranę w czasie i przestrzeni. Twarz Falarna wykrzywiła czysta

panika, gdy wir utworzony przez biotyczne zdolności Talini zassał go i oderwał od podłogi. Jeszcze dwóch zaczęło krzyczeć, gdy zderzyli się z wirującym zniekształceniem. Sloane nie mogła się nie uśmiechnąć, gdy usłyszała w słuchawce, jak Talini krzyczy: „Posmakujcie tego!”. Sama wylądowała ciężko. Już z wycelowanym Mścicielem. Palec raz po raz naciągał spust. Krótkie serie, tylko tego było jej trzeba. Ci szczęśliwcy, którzy umknęli przed osobliwością asari, rozpierzchli się w poszukiwaniu osłony. Wielu ukryło się za elementami promu. Sprytnie. Wiedzieli, że statek był równie cenny co uwięzieni w nim zakładnicy. - Bierzcie zakładników! - krzyknął ktoś. Kątem oka Sloane zobaczył, jak niedoszły złodziej w uniformie stacji rzucił się biegiem w stronę promu. Kandros był zbyt daleko. Talini - zajęta. Sloane machnęła bronią i puściła krótką serię. Bryznęła krew, a człowiek się wywrócił. Dostał w nogę i bok. Prawdopodobnie nie śmiertelnie. Prawdopodobnie. Ale przynajmniej nie zbliży się do zakładników. - Mogłem sam to załatwić - usłyszała w słuchawce. - Za wolno, Kandros. Uśmiechnęła się szeroko, słysząc jego prychnięcie, i zanurkowała gwałtownie pod opadającą łukiem kolbą karabinu. Milisekundę później usłyszała ostry krzyk Gonzalez. - Oberwałam! - Mamy nieprzyjaciół z tyłu - powiedział Kandros. I jednego z przodu - właściciela kolby. - Zajęta - warknęła Sloane przez zaciśnięte zęby, gdy wielka kobieta o grubym karku, zbudowana z samych chyba mięśni, opuściła ciężkie łapsko na hełm Sloane. Zanim Kelly zdołała się uwolnić, paluchy napastniczki znalazły szczelinę przy szyi i potrząsnęły. Naprawdę mocno. Mściciel wyleciał w powietrze. Sloane straciła poczucie równowagi w fali mdłości, gdy została szarpnięta w górę. Poczuła dojmujący ból w plecach, gdy napastniczka cisnęła ją na pakunki, za którymi Kelly wcześniej szukała osłony. Tarcze kinetyczne nie zapobiegały obrażeniom w walce wręcz. Napastniczka dźwignęła Sloane w górę i rzuciła nią o coś. O co, Kelly nie wiedziała. Wiedziała jedynie, że w głowie huknął jej gong. Że od uderzenia nadwerężyła sobie kark i jutro będzie pokryta sińcami od kolan po żebra. Klnąc, ile wlezie, uderzyła w mocowania hełmu, gdy przeciwniczka stęknęła z wysiłku. I gdy świat właśnie przyspieszył i osiągnął pęd, hełm Sloane się poddał. Poleciała na łeb na szyję, ledwie pamiętając, by jakoś osłonić pozbawioną ochrony głowę, i z impetem zatrzymała się na burcie promu. To też zabrzmiało jak huk gongu. Wielkiego. Nawet gdyby chciała coś powiedzieć, i tak słowa zmieniłyby się w jeden jęk, gdy zwaliła się na podłogę w rozdygotanej plątaninie obolałych kończyn. Na szczęście jej przeciwniczka nie spodziewała się, że ciężar ciała Sloane wymknie

się jej z rąk tak nieoczekiwanie. Zanim odzyskała równowagę, Kelly już stanęła na nogi i rzuciła się do ataku. Zbroja zderzyła się z mięśniami, tak twardymi - jak pomyślała Sloane, gdy ból targnął jej ciałem - że same mogłyby stanowić zbroję. Kobieta stęknęła z wysiłkiem. Sloane też. Stała na szeroko rozstawionych nogach, ramionami oplatając przeciwniczkę w pasie. Próbowała podnieść przeciwniczkę. Rzucić nią. Ale nie mogła jej ruszyć. Wtedy ta niesamowicie ciężka złodziejka uniosła pięść i rąbnęła Sloane między łopatki. Tarcze przyjęły uderzenie, ale nie zniwelowały jego siły. Sloane zatoczyła się i pocałowała podłogę hangaru. - Szlag, ale jesteś wielka - sapnęła. Otarła grzbietem dłoni pot z podbródka. Czym ty się, do cholery, zajmujesz? - Ładowaniem towarów. - Tamta poruszyła szerokimi ramionami, rozluźniając mięśnie, wargi rozciągnęły się w szerokim, pełnym zębów uśmiechu. - Siedem lat. Na uniformie miała wypisane: Graves. Sloane westchnęła ciężko. Najwyraźniej nie była to łatwa robota, polegająca tylko na obsłudze podnośników hydraulicznych. - Może pomóc? - zapytała uszczypliwie Talini. Sloane nie potrzebowała pomocy ani przytyków. Nie spuszczając oka z umięśnionej przeciwniczki, przechyliła lekko głowę. - Zabierzcie stąd zakładników i zamknijcie prom. - Dołączam do Kandrosa - odparła Talini służbiście, ale w jej głosie słychać było nutę rozbawienia. - Czterech zaszyło się na rampie - dodał Kandros. - Przyjęłam. - Teraz. - Sloane skoncentrowała się całkowicie na Graves. - Twoja grupa zostaje zlikwidowana właśnie w tej chwili. - Nie dbała o to, czy w jej głosie słychać bardziej wysiłek niż groźbę, miała nadzieję, że przeciwniczka tego nie zauważy. Graves nawet się nie rozejrzała, tylko zacisnęła pięści. - Nie zostaniemy w tej pułapce na śmierć - odpowiedziała. - I nie możesz nas powstrzymać. - Mam dla ciebie wiadomość, kochana. - Sloane kciukiem wskazała kierunek, skąd dochodziły strzały i krzyki. - Potrzebujemy tych promów. I potrzebujemy wszystkich, którzy wiedzą, co robią, ty też powinnaś zaliczać się do tej kategorii. Kobieta zacisnęła niemałe szczęki. - Ale skoro nie zamierzasz nam pomóc zbudować tej przyszłości. - Sloane przechyliła lekko głowę, naciągając mięśnie karku, aż strzeliły kręgi. Rozluźniła się nieco, tak, by zyskać pozycję, na jakiej jej zależało. - I do góry! - krzyknęła Talini z drugiej strony pomieszczenia. Graves drgnęła i cofnęła się, uchylając, gdy dwóch wrzeszczących złodziei popłynęło w jej stronę bezładnie. Sloane skoczyła, celując barkiem w odsłonięty tors przeciwniczki. Tamtych

dwóch zwaliło się na skrzynie, akurat gdy Sloane przypadła do podłogi i złapała Graves za kostki. Kobieta się spięła, szykując na atak, ale w niewłaściwym miejscu. Chciała skrętem zejść Sloane z drogi, jednak zrobiła zwód zbyt późno i już pozbawiona równowagi. Przypadkowy cios kolanem Sloane pozbawił Graves oddechu. Mniej przypadkowe zderzenie z dwoma złodziejami załatwiło sprawę. Graves wylądowała na dwóch ofiarach Talini, przygważdżając je do podłogi. Sloane przetoczyła się i przez chwilę leżała na plecach. Bark miała zdrętwiały. Wokół nadal słychać było odgłosy walki. - Zdjęliśmy ostatniego - zameldował Kandros przez komunikator. - Dwóch nie żyje - dodał ponuro. Nad głową Sloane coś zaiskrzyło. Jeszcze więcej pracy dla załóg naprawczych. Mogło być gorzej. Sloane uniosła rękę i spod zmrużonych powiek spojrzała na wyświetlacz omni-klucza. - Kelly do Addison. Szefowa Korpusu odpowiedziała natychmiast: - Dopadliście ich? Sloane nabrała powietrza i miała wielką ochotę wyrzucić z siebie stek przekleństw. Ograniczyła się jednak do zgrzytnięcia zębami. - Tak - powiedziała. - Jakieś ofiary? - spytała Addison napiętym tonem. - Nie - odparła Sloane i przerwała połączenie. Naprawdę chętnie by się napiła. W tej chwili - albo kawy, albo alkoholu. - To katastrofa - oznajmił Tann, chodząc tam i z powrotem. Znajdowali się na obszarze wspólnym, w części wyznaczonej dla oficerów. - Całkowita katastrofa. Jak mogłaś pozwolić, by do tego doszło? - To nie była wina Sloane - ucięła ostro Foster. Stała przy oknie, patrząc to na drepczącego salarianina, to na Sloane wyciągniętą w jednym z wyściełanych foteli, prawdopodobnie z sali konferencyjnej. Dyrektor do spraw bezpieczeństwa nie wyglądała źle, jeśli nie brało się pod uwagę paskudnego sińca na karku i zimnego żelowego opatrunku na ramieniu. Foster Addison obejrzała nagranie i wiedziała, jak Sloane dorobiła się tych sińców. Sama jednak nie chciałaby czegoś takiego doświadczyć. Ochrona Nexusa uporała się z kryzysem, jak przystało na świetnie wyszkoloną załogę. Addison nie mogła dopatrzyć się żadnych błędów w ich reakcji i działaniach. A to znaczyło, że Tann przesadza. Znowu. Sloane nic nie mówiła, zupełnie jakby potrzebowała chwili, żeby ochłonąć. Powstrzymała się najwyraźniej przed tym, co chciałaby powiedzieć salarianinowi. Z gniewną miną Tann popatrzył na Addison. - Kolejne dwa ciała w chłodni. Osiem osób zamkniętych. - Zawahał się. - Gdzie ich umieściliście?

Sloane mruknęła pod swoim okładem. - W twojej. - W tymczasowej celi - przerwała jej pospiesznie Foster. Rzuciła Kelly spojrzenie, które miało być twarde, ale wypadło raczej rozpaczliwie. Sloane zmarszczyła nos, sygnalizując, że zrozumiała. - W odpowiednim miejscu. Nie mają dostępu do żadnych terminali, za to mnóstwo miejsca, żeby odpocząć, zanim zdecydujemy, co z nimi zrobić. - Wywalić za burtę - mruknęła Sloane. - To zdrajcy. Foster zignorowała ten komentarz. Dyrektor Kelly mogła żartować, ale istniało spore prawdopodobieństwo, że impulsywna kobieta mówi poważnie. Foster nie zamierzała ryzykować. - W takim razie sąd. - Tann podjął swój marsz. - Odpowiednio zorganizowany, publiczny, żeby wiedzieli. - To nie jest cyrk - zaoponowała Foster. Cofnęła się od okna, automatycznie kładąc dłonie na biodrach. - Należy załatwić to po cichu. Jeśli zrobicie z tego przedstawienie, jedynie pogorszy to nastroje i stworzy animozje. Nie tylko ta grupa w celi przybyła na Andromedę, uciekając przed burzliwą przeszłością. - Animozje - powtórzył Tann, rozdymając niewielkie nozdrza. Gwałtownym gestem wskazał drzwi, a w domyśle niedoszłych złodziei. - Próbowali ukraść promy! Wzięli zakładników! Nie możemy ich potraktować łagodnie, bo to tylko zachęci innych do takich zachowań. Sloane milczała. Foster zastąpiła Tannowi drogę. - Więc potraktujemy ich z całą surowością. Morale na stacji i tak jest fatalne. Nie sugeruję, żeby im wybaczyć i odpuścić. Tyle tylko, że taki pokazowy sąd to nie jest najlepsze rozwiązanie; to nie najlepsza reakcja na pierwsze wykroczenie na stacji. Sloane odrzuciła żelowy okład, odsłaniając rozdarty uniform i widoczny pod nim siniec o intensywnej barwie, pochyliła się, opierając łokcie na kolanach i splatając palce, po czym zmierzyła swoich rozmówców nieustępliwym spojrzeniem. - Słuchajcie. Wiem tylko tyle, że na tej stacji nie wszyscy są szczęśliwi i radośni, nie możemy dłużej udawać, że jest inaczej. Mogli zginać niewinni. Dwóch moich podkomendnych trafiło w ręce lekarzy. Addison ma rację co do jednego. Całkiem spora część załogi Nexusa ma, jak to się mówi, barwną przeszłość. Garson wierzyła w drugą szansę. - Tak samo jak w dużą i doskonale zaopatrzoną ochronę - zauważył Tann. - Zgada się, w ochronę, która rozwiązała ten problem. Zrobiliśmy, co do nas należało. Teraz wy zróbcie, co do was należy. Wywalcie tych kryminalistów w przestrzeń, zanim. - Czy twoja praca nie polega przypadkiem na tym, żeby zapobiegać takim sytuacjom? - spytał zimno Tann. - Gdybyś tylko przestał przeszkadzać i pozwolił mi dowodzić.

- Nie dojdzie do tego za mojego. za czyjegokolwiek życia - odciął się Tann. Foster poczuła, jak jej tętno przyspiesza, nie chciała swego stanu określać jako „gniew”, ale powoli zaczynało brakować jej innych możliwości. Dobrze. Zgoda. Źle to wszystko zniosła. Utratę Jien, wyznaczenie Tanna na jej miejsce, zniszczenie stacji. Nawet nie opłakała Garson. Nie mogła. Nie, póki stacja, dziedzictwo Jien i nadzieja tysięcy, była w takim stanie. Nie, póki nie dotrą tu Pionierzy. Zacisnęła dłonie i odezwała się głosem wyższym o oktawę, dając tamtym sygnał, by się wreszcie zamknęli. - Rzecz w tym - zaczęła głośno - że musimy zdecydować, co zrobić z kryminalistami i jak postępować w takich sytuacjach. Nie wywalimy ich w przestrzeń! - dodała, rzucając Sloane gniewne spojrzenie. Kelly milcząco wzruszyła ramionami. - Zamknijmy ich z powrotem w kapsułach - zasugerowała Foster. Kelly pokręciła głową z wyrazem absolutnego niedowierzania. - Hmm. Odłożyć werdykt na właściwszy moment. Mądre - podsumował Tann. Może zadziałać. Wprawdzie sugeruje, że nie posiadamy odpowiednich pełnomocnictw do wydania wyroku, ale może morale się poprawi, jeśli wstrzymamy się od egzekucji. - Te ostatnie słowa skierowane były do Kelly. - Zaatakowali ochronę Nexusa - odpowiedziała tonem ostrym jak nóż. Praktycznie zachęcacie ludzi, by tak postępowali, i wystawiacie życie moich podwładnych na ni ebezpi eczeństwo. - Czy to nie jest wasza praca, pani dyrektor do spraw bezpieczeństwa? Odsłoniła zęby we wściekłym grymasie. - Przynajmniej to jest moja praca, panie pełniący obowiązki dyrektora. - Dość! - Addison jednym susem znalazła się między nimi, szeroko rozkładając ramiona. Tann spojrzał na nią ze złością, ale przynajmniej powstrzymał się od wszelkich reakcji. Nie miała wątpliwości, że będą się jeszcze o to kłócić. - Podjąłem decyzję - powiedział cierpliwie, ale tonem wykluczającym wszelkie dyskusje. - Przygotujcie wszystko, żeby więźniowie mogli wrócić do kapsuł, do czasu aż nie będziemy mogli właściwie ich osądzić. - Zaczekał na sprzeciw Sloane, ale dyrektor wreszcie litościwie zdecydowała się milczeć. - Wszystko udokumentujcie jak w każdym innym wypadku, żeby można było to poddać bezstronnej ocenie, gdy nadejdzie właściwa chwila. Sloane wykrzywiła się pogardliwie. - Jeśli sądzisz, że zrobię coś, ponieważ. - Nie powiedziałem tego - uciął Tann. - Chcę tylko, by wszystko było jasne. - Jasne - potwierdziła Addison i spojrzała na Kelly. - Taa, dobra - burknęła Sloane. - Jasne. Foster mogła odetchnąć.

- Prawdziwe pytanie brzmi: jak zdołamy zapobiec takim sytuacjom? Kelly pochyliła głowę, z zaskakującą szybkością odpuszczając sobie tę kłótnię. - Ponownie zakodujcie dostęp, zanim ktoś jeszcze, kogo nie zatwierdziliśmy, znajdzie sposób, by dostać się do obszarów krytycznych dla powodzenia misji. - Zgadzam się - poparła ją Foster. - A jeśli chodzi o hangar, niech zespół Kesh go naprawi i wzmocni. Długie palce Tanna stukały jeden o drugi, gdy salarianin dokonywał obliczeń. - Możemy przeznaczyć do tego robotników, ale naprawy będą wymagały czasu i surowców. A tego nam brakuje. - Znajdziemy sprzęt - przypomniała mu Foster. - Kesh będzie wiedziała, gdzie szukać. Sloane odchyliła się na oparcie. - Zaczniemy piesze patrole. Za bardzo beztroscy byliśmy - dodała. Jej spojrzenie mówiło wyraźnie, że winą za to obarcza Tanna. - Musimy przestać zakładać, że każdy tu zgadza się w stu procentach, że najważniejsza jest misja. Jak na przykład te dupki próbujące zwinąć nam prom. - Widać było, że jest głęboko niezadowolona. Nie wiadomo tylko: z siebie czy z okoliczności. - Nie zorientowaliśmy się, co zamierzają zrobić, wystarczająco szybko. A powinniśmy to wychwycić. Salarianin zmarszczył się lekko, ale nie zaprotestował. - Jeśli na stacji jest więcej. - Kelly zawiesiła głos, szukając odpowiedniego określenia - niezadowolonych, należy sobie z nimi poradzić. Sęk w tym, żeby ich znaleźć. - Taktownie, mam nadzieję - przypomniał jej Tann. - Jeśli będzie brakować środków. - Bardzo dobry pomysł - odezwała się Foster, znów zbyt głośno. A kiedy tamci dwoje patrzyli na nią, zadbała, by dostrzegli błysk stali w jej uśmiechu. - Wiemy, co mamy robić. Bierzmy się do roboty. Może to jej słowa zadziałały. A może wystarczyło im przypomnieć, co była stawką. - Spotkanie zakończone. - Tann odwrócił się w stronę drzwi. - Nie straćmy z oczu naszego ostatecznego celu. - Tak - powtórzyła Kelly, odprowadzając go wzrokiem. - Nie straćmy. Foster z trudem zdławiła cisnące się na usta przekleństwo. Może była po prostu otoczona przez osoby o tak twardych głowach, że nawet kroganin by im pozazdrościł.

Rozdział 13 Sprawy toczyły się najlepiej, jak można było oczekiwać. System podtrzymywania życia nie zawiódł, a załoga Nexusa powoli uczyła się polegać na zespole Calixa, ufając, że to się nie zmieni. Kroganie zdołali oczyścić wystraczająco dużo przestrzeni do pracy, by technicy nie wpadali na siebie za każdym razem, gdy wezmą głębszy oddech. Staranny serwis prowadzony z ostrożnością i kalibracja co do milimetra sprawiały, że najbardziej podstawowe zabezpieczenia na wypadek awarii nie odmawiały posłuszeństwa w razie spadku mocy. Gdy walczyli z chaosem zniszczonych matryc i układów, Calix Corvannis nie spuszczał ze swego zespołu czujnego oka. Byli wyczerpani, umęczeni do cna, pomrukiwali niezadowoleni coraz częściej i głośniej. Miał już kiedyś okazję obserwować identyczny rozwój sytuacji z udziałem tego samego zespołu. Identyczna sytuacja. Inny statek. Fregata o nazwie Warszawa. Łańcuch złych decyzji podejmowanych przez upartego dowódcę niemal doprowadził do zagłady całego statku. Wskutek rozkazów dowódcy zespół Calixa pracował niemal do całkowitego wyczerpania, a nawet i dłużej. Musieli wykonać zadania bez względu na cenę. W końcu zrozumieli, że celem nie była naprawa statku, ale doprowadzenie do tego, by Calixa i jego podwładnych można było obciążyć winą za stan Warszawy. Calix odmówił wykonania rozkazu. Jego postawa graniczyła z buntem, ale wygrał. Kapitan musiał ustąpić, w przeciwnym razie groziło mu, że straci cały zespół. Calix zdobył też bezwarunkową lojalność swoich ludzi. Tamta afera skończyła się dla niego „zwolnieniem z przyczyn administracyjnych” z Warszawy, gdy tylko fregata znalazła się w porcie, ale nie żałował. Odszedł bez wahania. Nie spodziewał się tylko, że cały jego zespół zrobi to samo. Odejdzie z Warszawy i zaciągnie się do Inicjatywy. Mogli zostać. Mogli pozwolić, by wina spadła jedynie na niego. Mogli dokonać najróżniejszych wyborów, korzystając ze zdobytej niezależności. Jednak zdecydowali się za nim podążyć. Ciężko pracujący, zwyczajni, prostolinijni. Jedno tylko uznawali ponad wszystko: lojalność. Powiedzieli, że pójdą za nim wszędzie. Prawda zresztą była taka, że nikt inny by ich nie wziął. Zeszli z posterunku, protestując przeciwko zwolnieniu Calixa, i tego wpisu w ich papierach żaden pracodawca nie byłby skłonny przeoczyć. Poza Kesh. Oczywiście fakt, że sprawy układały się najlepiej, jak można by tego oczekiwać, nie oznaczał, że układały się dobrze. Lecz zaledwie tyle, że udawało im się

utrzymać na powierzchni. Jego zespołowi, Nexusowi i całej przyszłości. - Rezerwa amoniaku: trzydzieści procent. Calix spojrzał na człowieka, który to powiedział. Nnebron. Lawrence Nnebron. Z zasobów Przymierza, rodowity Ziemianin, wyszkolony i zdolny. Ale bardzo młody. Palce Calixa zanurzyły się w strukturze systemu. Trzydzieści procent. Za mało. Nie dość, by mógł zachować spokój. - Możemy przerzucić na elektrykę? - spytał. - I tak znaleźliśmy się niebezpiecznie blisko zamknięcia całych części sieci. Taki dodatkowy pobór może spowodować wyłączenie prądu. - No tak - Calix się zamyślił - a nie chcielibyśmy być za to odpowiedzialni. Liliowoskóra Irida Fadeer podniosła wzrok znad swoich obliczeń. - Nie, nie chcielibyśmy - mruknęła. - Żeby nie wpadły tu ich królewskie wysokości. Calix nawet na nią nie spojrzał. Obawiał się, że zobaczy irytację wymalowaną na jasnofioletowej twarzy, gniew połyskujący gdzieś pod całym tym zmęczeniem. On też był zmęczony. Niezliczonymi godzinami pracy. Przekazywanymi w dół kolejnych stopni komicznej hierarchii rozkazami, z których każdy podważał poprzedni. Przy czym nie mógłby mieć nikomu za złe tego gniewu. Już gwałtowna pobudka z kriosnu była szokiem, łagodnie mówiąc. Mógł sobie tylko wyobrazić, co czuli pierwsi z ocalałych, wyrzuceni z kapsuł bez żadnego ostrzeżenia. To musiał być wstrząs. Dlatego teraz Calix chciał dopilnować, by kolejni obudzeni otrzymali wszystko, na co zasługiwali. Wszystko, czego nie otrzymał on ani jego wyczerpany zespół. Tik poniósł gwałtownie środek jego brwi. Dokładnie szczyt łuku nad okiem. Ta część nie powinna się tak poruszać. Potarł to miejsce z ponurym przeświadczeniem, że żaden masaż nie zniweluje stresu. - Jak wygląda stabilność? - spytał. Irida podała mu tablet. Wystarczyło jedno spojrzenie. - Dobrze. Na razie wytrzyma. Odpocznijcie, odprężcie się nieco - dodał, umieszczając tablet poza zasięgiem rąk asari. - Ale. - próbowała zaoponować. - Zajmę się ewentualnymi konsekwencjami - zapewnił stanowczo. - Pracujecie tak ciężko, jak tylko jesteście w stanie, i dokonujecie tu cudów. Zróbcie sobie zasłużoną przerwę. Irida spojrzała pytająco na Nnebrona, ten zaś wzruszył ramionami. - Skoro szef tak mówi. Reszta zespołu była zbyt zmęczona, by stać ich było na coś więcej niż tylko odczłapanie od swoich stanowisk. - Gotowanko na wspólnym! - rzucił jeden z nich, co reszta poparła niemrawymi wiwatami. Irida łypnęła na nich nieufnie. - Gotowanko, co?

Calixa rozbawiło, jak asari marszczy nos. - Hej, nie psuj zabawy. Nic nie przebije odrobiny grillowania w ciężkich czasach. - Uhm. - Nie było to słowo, ale i tak dźwięk oddawał cały ogrom sceptycyzmu. Czy na taki grill nie trzeba przypadkiem mięsa i warzyw? - No cóż. - A one nie są trzymane, no wiesz, na zewnątrz? - No cóż - powtórzył Calix, wzruszając ramionami z jeszcze większym rozbawieniem. - Masz swoje racje i przy odrobinie szczęścia trochę klubowej muzyki. I musi ci to wystarczyć. To się nazywa improwizacja. Nie przestała marszczyć nosa, nawet gdy podążała za pozostałymi członkami zespołu. Rozbawienie zbladło, zmęczenie zalało Calixa potężną falą. Oparł się na chwilę o ściankę i pomasował kark. Nawet grzebień go bolał. Czego, na wszystkie gwiazdy, oczekiwali od niego i jego zespołu? Nie mogli obudzić nikogo więcej. Kroganie byli niezastąpieni przy ciężkich pracach i do niczego przy finezyjnych - w wyjątkiem Kesh, co Calix musiał przyznać. A jeśli jego grupa popełni nawet drobny błąd, zapłacą za to tysiące. Stres? Cała stacja stresu. Tyle stresu, że starczyłoby na pokolenie. Umiejscowiony gdzieś między oczami ból był nieodłącznym towarzyszem Calixa w ciągu minionych kilku dni. Za każdym razem gdy Corvannisa nachodziły takie myśli, powtarzał sobie, że to lepsze niż turiańska merytokracja. Że na Nexusie byli prawdziwi myśliciele, planiści, a w Centrum Operacyjnym ludzie, którzy potrafili przemienić te genialne myśli w czyn. Że nie przewodziło im kilku drani, którzy mieli szczęście i przeżyli. Tylko że. Tylko że dokładnie tak właśnie było. Czyż nie? Komunikator zasygnalizował przychodzące połączenie. - Szefie, szef idzie? Nnebron. - Będę za pięć minut - odparł Calix i rozłączył się, żeby młodzik nie usłyszał westchnienia. Turiańska merytokracja zdaniem Calixa nie zapewniała wykwalifikowanego przywództwa, ale tak samo nie zapewniał go jakiś niedorobiony algorytm oparty na strukturze sprawozdawczości. Jedynie pozwalał głupcom zajmować miejsca osób prawdziwie utalentowanych. Foster Addison nadawała się na dyrektora Korpusu Kolonizacyjnego. Była opanowana. Zazwyczaj. Calix widział w niej jednak bardziej organizatora niż przywódcę. Miała ten typ umysłu, który układał poszczególne kwestie w plany, a potem przekazywał je osobom bardziej subtelnym, tudzież bardziej przekonującym, by owe plany wykonały. Korpus Kolonizacyjny był dla niej

odpowiednim miejscem. Ale zarządzanie całą stacją bez Garson? To już raczej nie. Z drugiej strony Jarun Tann nie był ani przekonujący, ani subtelny. Miał zwyczaj spoglądać na Calixa i jego podkomendnych z pogardą, co wciąż irytowało Corvannisa. No i to Tann miał tytuł pełniącego obowiązki dyrektora. W teorii mógł podejmować samodzielne decyzje, choć Calix nie był pewien, co by się stało, gdyby salarianin spróbował. Pewnie nic dobrego. Calix mruknął, ruszając korytarzem, i rozluźnił uniform wokół szyi. Teraz przynajmniej miał wrażenie, że może swobodniej oddychać. Niewiele osób zapuszczało się w te okolice. Minęło go dwóch krogan, pomrukując coś, co zapewne miało być powitaniem. Skinął głową, ale się nie odezwał. Był zbyt zmęczony. Już dawno stracił ochotę do wymiany uprzejmości. W tym był podobny do Sloane. Nie spodziewał się, że polubi towarzystwo człowieka, ale prostolinijna osobowość tej kobiety, jej brak ukrytych motywów przemawiały do turianina najbardziej, jeśli chodziło o troje przywódców stacji. Przynajmniej mógł ufać, że dyrektor Kelly będzie rozwiązywać problemy w staromodny sposób. Do licha, byłaby z niej niezła turianka, biorąc pod uwagę to, w jaki sposób ucina wszelkie brednie. Oczywiście turianie też politykowali. Calix przekonał się o tym aż za dobrze. Ale nie knuli jak salarianie i nie musieli wszystkiego nadzorować jak asari. Oczywiście ludzie niekoniecznie byli lepsi od tamtych dwóch ras. Dowiodła tego wojna pierwszego kontaktu. Ale teraz z punktu widzenia Calixa Sloane Kelly była krokiem naprzód. Jedna z trojga - to nie najgorzej. Gdy Calix był już niemal na miejscu, korytarz zaczął rozbrzmiewać głosami. Światła były przyćmione, żeby oszczędzać zasoby, ale muzyki nikt nie wyłączył. Techno bit przeplatał się z odgłosami zabawy i radosnymi okrzykami. - No, dobra, Corvannis - mruknął Calix do siebie z wisielczym humorem. - Zrób odpowiednią minę. Gdyby jego podwładni dowiedzieli się, jak bardzo czuł się pokonany, toby ich przybiło. Jeśli on będzie ożywiony, to i oni się ożywią. Pomasował szczęki, starając się nadać twarzy mniej ponury wyraz. Nie był to uśmiech, nawet według turiańskich standardów, ale nic więcej Calix nie zdołał z siebie wykrzesać. Nie mógł usunąć śladów ogromnego wyczerpania. Był gotów na grill w wersji, jaką udało się zorganizować jego zespołowi, ale nie spodziewał się, że głosy, które słyszał z daleka, okażą się gniewnymi okrzykami. Wyszedł zza rogu i słowa powitania zamarły mu na ustach. Czworo z jego zespołu zebrało się wokół czegoś, co wyglądało w oczach Calixa, laika, na aparat destylacyjny. Nie patrzyli jednak na ciecz wewnątrz aparatu, lecz byli zwróceni ku przeciwległej stronie pomieszczenia, gdzie rząd jasnych lampek oświetlał konfrontację między młodym Nnebronem a nerwowym asystentem Addison. Okrzyki rozlegały się od strony obserwatorów, a napięcie w pomieszczeniu było

tak wyczuwalne, jakby w powietrzu zawisła kurtyna. Pyłu. Calix natychmiast porzucił maskę dobrego humoru. - Co się tu dzieje? Niewielki tłumek natychmiast się uciszył. William Spender odsunął się od Nnebrona na tyle, by jasno dać do zrozumienia, że młody inżynier jest dlań osobą bez znaczenia. - A, to pan zarządza tą menażerią? - spytał polityk. Calix już miał unieść ręce, by zapiąć uniform, ale się powstrzymał. Spotkali się już wcześniej. Najwyraźniej pan asystent nie cenił techników zbyt wysoko. - Calix Corvannis - przedstawił się spokojnie, mijając członków swego zespołu, i ignorując aparat destylacyjny, zajął miejsce między Spenderem a resztą. Miła, sympatyczna bariera. - Inżynieria. Spender zmarszczył brwi. Przełożył tablet z jednej ręki do drugiej i zamachał nim urzędowo. - Widzę po uniformie. W każdym razie nie o to pytałem. Pan tu dowodzi? - Tak - odparł krótko i spojrzał na Nnebrona, pomijając Spendera. - Co się dzieje? Nnebron się wyprostował. - Szykowaliśmy grill, sir, kiedy ten tu. - Za jego plecami Irida chrząknęła ostrzegawczo. Nnebron ugryzł się w język. - Kiedy ten gość przyszedł i zaczął wsadzać nos w nie swoje sprawy. Zanim Calix zdążył zadać kolejne pytanie, Spender odwrócił się w stronę młodego inżyniera. - Jestem doradcą pełniącego obowiązki dyrektora Nexusa i wicedyrektorem Korpusu Kolonizacyjnego, więc radzę uważać, kiedy odzywasz się do wyższych rangą. Calix zobaczył, jak Nnebron już otwiera usta, zauważył błysk w ciemnych oczach człowieka. - Nnebron, dołącz do reszty. - Nie pozwolił chłopakowi odpowiedzieć. Jedno spojrzenie. Jedno. Ale trzeba było oddać młodemu, że nie zaprotestował. Potrząsnął tylko głową i podszedł do reszty załogi. Okej - pomyślał Calix. - Dobrze. Jedna bomba rozbrojona. Odwrócił się do Spendera i na widok miny polityka aż się zagotował ze złości. Pełen wyższości uśmieszek zwycięstwa. - No dobrze - powiedział spokojnie. - Po raz trzeci zapytam. Ale nie musiał. Tym razem odezwała się Irida: - Było tak, jak powiedział Nnebron, sir. Przygotowaliśmy jedzenie, a wtedy on wskazała Spendera - przyszedł i zaczął pytać o pozwolenia i zapotrzebowania. - I wtedy? Irida spojrzała na swoje stopy, co tylko potwierdziło podejrzenia Calixa. Zaczęli się awanturować. Asari skrzywiła się lekko. - Wyciągnął wtyczkę z. - zawiesiła głos. I znów się skrzywiła. - Jak to się nazywa?

- Grill - podsunął Nnebron ponuro. Rzucił biurokracie mordercze spojrzenie. - Nielegalne wykorzystanie zasobów Nexusa - wtrącił się Spender z mocą. - W żadnych okolicznościach racje żywnościowe i zasoby nie powinny być używane do tego. wszystko jedno, jak tam nazywacie ten nonsens. Calix nie odrywał wzroku od Iridy, nie musiał patrzeć na Spendera, by wiedzieć, że tamten macha rękami. Wyglądał na takiego machającego. Nnebron wykrzywił się w pogardliwym grymasie. - Nie robiliśmy nic złego! Zmęczenie zaczynało brać górę nad cierpliwością Calixa. - Spender, tak? - Corvannis odwrócił się do asystenta. Ten odpowiedział energicznym skinieniem głowy. - Proszę posłuchać. Ten zespół pracował całymi dniami, bez przerwy. Zasłużyli sobie na chwilę relaksu. Polityk postąpił kilka kroków do przodu, unosząc tablet, jakby to dawało mu przewagę. - To nie o ich czas wolny się martwię - odparł. - Ale suche zapasy? Nawodnione ponownie racje? I to! - wskazał aparat destylacyjny. - Tego nawet nie obejmują regulaminy! Puknął w ekran tabletu, ale nie pokazał go Calixowi. - To jest częściowa lista zapasów - mówił - jakie udało nam się zinwentaryzować. Ponieważ nie wiemy, jak długo potrwają naprawy, jest niezwykle istotne, byśmy pilnowali zarachowania ilości i dostępności racji. Pomruki za plecami Calixa doskonale odzwierciedlały także jego odczucia. - Nie było żadnego zakazu, o którym byśmy wiedzieli - stwierdził. - Z czyjego polecenia wprowadzono te restrykcje? Z niczyjego. Calix był tego pewien. Spender wytrzymał spojrzenie Corvannisa. - Z mojego. Dyrektor Tann wyznaczył mnie do tego zadania. I ja decyduję, co możecie. - kiwnął głową w stronę sprzętu do gotowania - a czego nie możecie używać. Twarde słowa, ale Calix wiedział, że za nimi nie kryje się prawdziwy autorytet. Jego ludzie na pierwszy rzut oka rozpoznawali wazeliniarza. To było dla nich coś w rodzaju zabawy. No dobrze, musiał jakoś utrzymać całą tę sytuację w sekrecie. Plotki były dobre, ale nie wtedy, gdy rozsiewali je przeciwnicy. Postanowił użyć innej taktyki. - Proszę posłuchać - zaczął z całą polubowną przymilnością, na jaką było go stać, rozkładając przy tym trójpalczaste dłonie. - Moja załoga pracowała bardzo ciężko, żeby utrzymać wszystkich przy życiu. Zasłużyli sobie na ten wspólny posiłek. Jeśli się nie odprężą, nie zrobią czegoś, żeby poprawić sobie nastrój, zaczną w końcu popełniać błędy, a tego nikt nie chce, naprawdę. Asystent nie przestawał postukiwać palcem w ekran. - Życzę sobie rozmawiać z waszym przełożonym. Z kierownikiem całego

działu. Calix gapił się na polityka przez moment. - Poważnie? - Bardzo. Westchnął. - Irida. Asari odezwała się natychmiast zaskakująco spokojnym tonem: - Tak, Calixie? - Powiedz szefowi, że William Spender, wicedyrektor do spraw kolonialnych, chce się z nim widzieć - polecił, nie patrząc Spenderowi w przymrużone gniewnie oczy. Pierwsze oznaki niezadowolenia objawiły się drgnięciem kącików zaciśniętych poważnie ust pana asystenta. - Jasne - odpowiedziała grzecznie Irida. - Hej, Nnebron! - Co jest, Fiołku? - Powiedz szefowi, że jakiś Spender, wicedyrektor czy jakoś tak, chce się z nim widzieć. Spender znów zaczął postukiwać w tablet. - Spoko. Nastąpiła chwila ciszy, po czym Calix, desperacko starający się ukryć swoje rozbawienie, usłyszał Nnebrona ponownie: - Hej, Nacho! Salarianin westchnął ciężko. - Mam na imię Na’to. - Wszystko jedno. Powiedz szefowi, że jakiś facet jest. Spender mruknął z irytacją. Na’to nigdy nie przegapiał okazji. - Nie jestem sekretarką - mruknął kąśliwie, ale zaraz podniósł głos i zawołał: Panie Corvannis, jakiś człowiek do pana! - Ach tak? - spytał Calix teatralnie. - A czego chce? Wzruszenie ramion Na’to słyszalne było w jego głosie. - Nie wiem, Nnebron nie mówił. - Rozumiem - odparł Calix, patrząc, jak skóra Spendera robi się czerwona przy frędzlach. Czy linii włosów. Wszystko jedno. Calix stał nieruchomy. Ani drgnął. Odczekał na tyle długo, by dobitnie podkreślić swój punkt widzenia, a potem odezwał się radosnym tonem: - Calix Corvannis, kierownik działu systemów podtrzymywania życia. Co mogę dla pana zrobić? Członkowie jego załogi zasłaniali uśmiechy dłońmi, próbowali zamaskować rozbawienie kaszlem albo chrząkaniem. Calix spodziewał się wybuchu. Przekleństw, walki czy co tam Spender miał w zwyczaju, gdy puszczały mu zawory. Nie spodziewał się natomiast, że teraz będzie ugłaskiwany. Ponure spojrzenie, zacięte wargi, wszystko to zmieniło się w jednej chwili.

Transformacja była tak gwałtowna, że Calix po prostu musiał podziwiać zmyślność Spendera. Niemalże widział polityczne kalkulacje za tymi koralikowymi oczkami, siłę woli, która wymazała apoplektyczne oznaki gniewu. Twarz Spendera normalnie się rozjaśniła. - Wie pan co? Ma pan rację. Byłem stanowczo zbyt surowy i niesprawiedliwy w stosunku do pańskiej załogi. Bardzo przepraszam za nieporozumienie, panie Corvannis. - Uhm. - Calix stracił część chęci do potyczki. Nawet jego zespół przestał się śmiać. Nnebron też. A to już coś znaczyło. Dzieciak nie należał do dyplomatów. Spender rozłożył szeroko ręce. - Powinienem wam dziękować. Z jednej strony wy, którzy cały czas trzymacie nas przy życiu, a z drugiej ja, gość, który może wam załatwić, czego potrzebujecie, bez potrzeby ciągłego stawania na baczność. Wydaje mi się, że powinniśmy zostać przyjaciółmi. Calix się nie odprężył. Jedynie zaśmiał się sucho, ze zrozumieniem. - Zaczęliśmy od niewłaściwej strony, tak? - Właśnie - powiedział Spender. - Właśnie. Zmęczenie, nieustanna obawa przed Plagą, to wszystko sprawia, że bywamy kąśliwi, czyż nie? Zapomnijmy więc o tym, co powiedziałem. Bawcie się dobrze na swojej imprezie. Calix wyczuł poruszenie w zespole zebranym za plecami. Poczuł, jak ktoś trącił go w pancerz na plecach. Pewnie łokciem. Nnebron, jak nic. Zrozumiawszy wskazówkę, założył ręce na piersi. - Bawilibyśmy się lepiej, gdybyśmy mieli coś dobrego do picia - zauważył przyjacielskim tonem. Jak bardzo facet chce być ich zaufanym przyjacielem? Najwyraźniej „coś dobrego do picia” nie było prośbą zbyt wygórowaną. Spender podniósł rękę i strzelił palcami, po czym wskazał jednym Calixa. - Mam coś odpowiedniego. Skrzynkę czegoś naprawdę dobrego, co odłożyłem na bok. Zaraz każę przynieść. - To bardzo miło z pana strony. I niegłupio, żeby takie rzeczy odkładać. Calix odnotował sobie w pamięci to interesujące stwierdzenie. Spender najwyraźniej nie był taki praworządny, jakiego udawał. - No, proszę - powiedział teraz, klepiąc Calixa po ramieniu. - Nie ma żadnego powodu, byśmy nie mogli pomóc sobie nawzajem od czasu do czasu. Bark Calixa się nie poruszył, w przeciwieństwie do ramienia Spendera, które jakby się odbiło od turiańskiego pancerza. - Nie ma powodu - powtórzył z miną, która wśród turian uchodziła za uśmiech. Choć wiedział, że w żaden sposób nie złagodził tonu czy postawy. Asystent wycofał się, potrząsając ręką. - Pamiętajcie o mnie, gdy sytuacja zrobi się napięta! - zawołał, odwracając się, i

odszedł. Irida stanęła u boku Calixa, gdy asystent zniknął za rogiem. - No cóż, to było miłe. - Raczej dziwaczne. - Może. Ale też wymowne. Bez żartów. Nagła zmiana, gdy Spender zorientował się, że to Calix stoi na czele działu, nie była w żadnej mierze subtelna. Popatrzył na asari, wzruszając ramionami. - No cóż, bez względu na to, co to było, dziękuję, że nie wyrzuciliście go za drzwi głową naprzód. Asari uśmiechnęła się szeroko. - Dzięki, że stanąłeś w naszej obronie. Znowu. Dwie osoby pochylały się nad plątaniną kabli i palników, żeby ponownie uzyskać ogień. Trzy kolejne stukały w destylator, który, co Calix uświadomił sobie dopiero teraz, zużywał kolejne zapasy. Być może zastrzeżenia Spendera nie były tylko czczą gadaniną pijanego władzą człowieka. Ta myśl wzbudziła w Calixie niepokój. A jeśli Spender mimo wszystko miał rację? Zrobił sobie na boku zapas towarów, martwił się o racje. Co, jeśli problemy z zapasami stały się faktem? Skrzywił się, ale na razie odsunął tę myśl na bok. Na razie. Nnebron rozluźnił ramiona, nadal gniewnie patrząc za Spenderem. - Urzędniczyna - mruknął. - Przychodzi tu, jakby to miejsce należało do niego. Jakby był naszym właścicielem. - Wyluzuj - Irida klepnęła go po ramieniu. - Politykom płacą, żeby się tak zachowywali. Wszystkim, co do jednego. - To wciąż nie w porządku. - Może i nie - odezwał się Calix z namysłem. Popatrzył na zespół. Na swoją załogę. Każdy z nich ciężko pracował. Siedzieli w systemie podtrzymywania życia całymi dniami, nieustannie świadomi, że zależy od nich tysiące istnień. Najpierw stracili Garson. Potem stracili możliwość pracy jako załoga, musieli podzielić się na zmiany. Teraz jakiś polityk średniego szczebla każe im racjonować zapasy? Oszczędzać? Po co? Może przywódcy wiedzieli coś, czego nie ujawnili reszcie. Coś na temat ark albo tej tajemniczej Plagi. Po drugiej stronie pokoju rozległ się radosny okrzyk, gdy gazowy płomyk znowu ożył. Nastrój w pomieszczeniu zauważalnie się poprawił. Irida trąciła Calixa w bok. - Coś ci chodzi po głowie, szefie? Calix poruszył szyją i ramionami, ale nie mógł pozbyć się napięcia w barkach. - Tak tylko myślę - powiedział powoli. - Dlaczego ten Spender zaczyna robić aferę o zapasy, zanim z Centrum wypłynął jakikolwiek rozkaz?

Nnebron zaplótł ramiona na piersi, a jego czarne brwi połączyły się nad nosem. - Myślisz, że coś się dzieje? Calix się zawahał. - Nie jestem pewien - przyznał z lekkim wzruszeniem ramion. - Ale może byłoby nie najgorszym pomysłem pilnować naszych własnych zapasów. I zadbać o dobre układy ze Spenderem - dodał w myślach. Asari przechyliła głowę, zamyślona i nagle ostrożna jak Corvannis. - Załatwione, szefie. - Nnebron opuścił ręce. - A teraz chodźmy nałapać robaków, zanim ich zabraknie. - Robaków!? - powtórzyła wstrząśnięta asari. - Chyba żartujesz! - To przenośnia - Calix uspokoił przerażoną inżynier. - Jasne. - Skrzywiła się raz jeszcze i kiwnąwszy głową, poszła za dzieciakiem. Ucieleśnienie gracji i tyczka. Calix przyglądał im się przez chwilę i zastanawiał się, czy w ogóle powinien był coś mówić. Nie chciał prowokować kłopotów. Tylko upewnić się, że jego ludzie zostaną właściwie potraktowani. Wiedział z praktyki, jak często niedoświadczeni przywódcy zapominają o załodze, której zwykle nie widują - technikach, służbach sanitarnych - jak często wydaje im się, że niektóre rzeczy działają same z siebie. Bo żeby zobaczyć tych niewidzialnych, musieliby zejść poniżej pokładu trzeciego. A fakt, że Spender dotarł aż tutaj. Calixowi się to nie podobało. Coś się kroiło w Centrum. Coś, o czym wiedziała góra, ale reszta Nexusa nie. Czy Kesh miała tego świadomość? Raczej nie. Tann by do tego nie dopuścił. No to może Sloane? Calix zamierzał ją zapytać. Znaleźć moment, kiedy nie będzie przy niej Spendera ani pozostałych. Ale do tego momentu jego priorytetem będzie dbanie o wszystkich tu obecnych. - Bohater chwili dostaje pierwszą porcję! Potrząsając stanowczo głową, Calix zrobił minę mówiącą: „wszystko jest w jak najlepszym porządku”, i dołączył do Nnebrona przy zaimprowizowanym grillu. - Dobrze, już dobrze. Co to właściwe jest? - Nie mamy pojęcia - odparł ktoś z radością. Andria podała mu talerz pełen poskręcanych, dymiących mięsopodobnych rzeczy, oblanych ciemnoczerwonym sosem. Pachniały ostro i jakby octem. zdumiewająco, jak uznał Calix natychmiast. Ale wiedział, że gdy tylko to zje, jego organizm natychmiast odrzuci potrawę. - Pachnie wspaniale - powiedział taktownie. - Ale jeśli to nie dekstro. Wszyscy zamarli. Popatrzyli po sobie. I ryknęli gromkim śmiechem. - Mamy cię! - krzyknął Nnebron. Szeroko uśmiechnięty Na’to podsunął Calixowi talerz czegoś, co pachniało równie dobrze, a do tego Calix nie czuł bolesnych skurczów na samą myśl o

skosztowaniu potrawy. Wepchnięto mu talerz w dłonie. - Kto wygrał zakład? - spytał Calix, śmiejąc się razem ze swoją załogą. - Czy będziesz na tyle głupi, żeby udawać miłego i jednak zjeść? - zakpiła Irida, poddając mu butelkę z nalepką oznaczającą żywność dla turian. W środku był jakiś sos. - Ja stawiałem, że zjesz - przyznał Nnebron. - A ja, że jesteś na to za mądry, szefie - śmiała się rudowłosa kobieta, podnosząc rękę. Calix wykonał niby-toast butelką z sosem. - Dziękuję ci, Andria, przynajmniej ktoś we mnie wierzy. Załoga zatonęła w fali ulgi i rozluźnienia, a co najważniejsze: w odpoczynku. Większość nie usłyszała nawet szczęknięcia od strony drzwi, ale Calix obrócił się natychmiast i zobaczył Spendera, który już wychodził, machając przez ramię. - Hej, możesz to przynieść? - poprosił Nnebrona. Młody człowiek podszedł do paczki i otworzył ją zaciekawiony. - O cholera! Sos barbecue z Ziemi! - krzyknął. - Garniak nie kłamał! - Ciekawe, skąd to wziął - zastanowił się mimowolnie Calix. - Niech szef nie pyta - ostrzegł go Nnebron, zabierając podarunek do stołu. - Bo jeszcze szef zapeszy. Nie wolno nawet myśleć, ile lat to leżało, tylko siedzieć cicho i jeść. Calix się zaśmiał. - No to się częstujecie. - Uniósł talerz z niejadalnym dla niego poczęstunkiem. Niech się nie zmarnuje. Póki jeszcze mogli.

Rozdział 14 Kroganie nie odpoczywali. Nie przestawali pracować. Pracowali, pracowali i pracowali, i nawet gdy co mniej wytrzymałe załogi dostawały wolne, klan Nakmor nie przestawał pracować. Dlaczego? Bo tak właśnie robił klan Nakmor. Ale czy ktoś im podziękował? Nie. Bo tego właśnie nikt nie robił. To samo gówno. Inna galaktyka. Arvex jedną ręką podniósł pospawany stalowy panel i podrzucił go w górę, żeby lepiej chwycić, po czym od niechcenia cisnął go ku przeciwległej ścianie. Panel nie poleciał tak szybko, jak Arvex się spodziewał, ale był to problem związany z obszarem, a nie siłą mięśni kroganina. Grawitacja w tej części stacji osiągała minimalne wartości. Ustawienia zastosowano dla oszczędności energii. Niemniej mimo że metalowa płyta wykreśliła w powietrzu zgrabny łuk, i tak uderzyła w ścianę z wyraźnym „brzęk”. Dwóch towarzyszy Arvexa pochylało się nad gniazdem splątanych i powyginanych rur - poderwali się teraz z pomrukami zaskoczenia. Panel odbił się od ściany i uderzył tego, który stał bliżej, Kaje, w skroń. Kroganin krzyknął z bólu. - Co to za pomysły?! - ryknął Wratch. Arvex warknął w odpowiedzi, stawiając stopę z głośnym tupnięciem, jakby szykował się do szarży. Arterie zaczęły pompować krew do organów. - Mam dość czekania! - zagrzmiał, zaciskając pięści z furią. - Nakmor nie zaciągnął się na ten dryfujący wrak, żeby sprzątać! Nie on jeden to czuł. Nie on jeden się awanturował. Niecierpliwość, frustracja i przez stulecia doskonalony instynkt wojownika. I godzina oczekiwania na techników, którzy mieli ponoć przyjść, by naprawić niesprawne przewody. I rezultatem była kolejna bijatyka między braćmi z klanu. Kaje przepchnął się obok Wratcha, by powoli i z wysiłkiem w niskiej grawitacji podążyć do zapieczętowanych drzwi. - Możemy wrócić do spawania czy nie? - spytał z naciskiem. Znał odpowiedź, zanim ją usłyszał. Arvex i tak rzucił mu ponure spojrzenie. - Nie, póki matoły z podtrzymywania życia tu nie przyjdą. A teraz przestań miauczeć i weź się do zdzierania tych popalonych płyt. Znajdowali się w jednej z ładowni, próbując jakoś uporządkować plątaninę, jaką tworzyły pojazdy naziemne wymieszane niczym pyjaki w pudełku. Te, które przetrwały katastrofę. Nie dalej jak trzy metry od miejsca, gdzie stał Arvex,

ładownia i pojazdy stojące po tej stronie zniknęły. Pozostała po nich jedynie poszarpana krawędź metalu, wiszące przewody i dryfujące śmieci. Za grodzią awaryjną rozciągał się bezmiar czerni i błękitu, lśniący innymi wyszukanymi kolorami, na które pozostałe rasy lubiły spoglądać. Arvex nie dbał o nie. Przestrzeń to przestrzeń. On urodził się jako Nakmor, Tuchanka go wykuła, a życie najemnika zahartowało. Czy to była ta galaktyka, czy Droga Mleczna, jej wygląd obchodził go tyle co varrenie gówno. Obchodziło go to, co i wszystkich członków klanu Nakmor, i tego też pragnął. Nowego terytorium, ukształtowanego przez siłę i chwałę, godnego, by broniły go pierwsze z krogańskich kobiet, które dadzą życie nowym pokoleniom. I choć Kaje i Wratch prężyli mięśnie i ryczeli wściekle, to myśleli dokładnie to samo. Arvex był gotów postawić na to własne życie. Dość strat. Dość martwych. Genofagium odebrało już kroganom wystarczająco wiele ich ducha. Biorąc pod uwagę te wszystkie nakłuwania, badania, sondowania związane z genetyką, jakim musieli się wszyscy poddać na rozkaz przywódczyni klanu, była szansa, możliwość, że każdy z nich mógł być płodny. Może byli w stanie jakoś obejść zaprojektowaną przez salarian plagę, która miała ich zastraszyć. Arvex przykucnął nieopodal poszarpanej krawędzi, wpatrując się ponuro w rozległą przestrzeń kosmosu. Nie było już widać oderwanych części stacji. Bez względu na to, co rozszarpało Nexusa, nic z tego nie pozostało na kursie, jakim dryfował. No, może poza tym dziwnym supłem energii. - Plaga, hm? - słowa zadudniły mu w piersi najbardziej zadumanym tonem, na jaki było go stać. Wratch usłyszał. Rzucił kawał wręgi na stos innych, każda z nich była poskręcana, jakby coś podgrzało ją do bluźnierczej temperatury, przez co powyginała się pod własnym ciężarem. Rzucona sztaba odbiła się kilkakrotnie, dzwoniąc za każdym razem. - Słyszałem, jak mówili, że zniszczyła czujniki - stwierdził Wratch, nie czekając, aż brzęk metalu ucichnie. - Tak to się kończy, kiedy ktoś słucha byle czego - podsumował sarkastycznie Kaje, odsuwając się od drzwi. - Czujniki jej nie widzą. Bo jest inna. - Taa - burknął Wratch - jak twój paskudny ryj. - Weź possij hanara, Wratch. - Żadnego nie ma w okolicy. W odpowiedzi Kaje kłapnął wściekle zębami. Czymkolwiek była ta poskręcana, niszcząca stację, upstrzona błyskami sieć zniszczenia, to na pewno nie czymś, co kroganin mógłby zastrzelić, powalić w walce albo spalić. Arvex zmrużył oczy, wpatrując się w rozbłyski kolorów zapalające się wśród wici.

Za jego placami rozlegały się odgłosy ciężkiej pracy. Arvex jednak ani drgnął, próbując osądzić, czy przeklęte macki się poruszały, czy też wpatrywanie się w głębię kosmosu oszukało jego oczy i tylko wydawało mu się, że Plaga się poruszyła. Do tego w przestrzeni unosiło się sporo szczątków i śmieci kawałków stacji - dość, żeby utrudnić zobaczenie czegokolwiek. Kiedy brzęknął komunikator w jego hełmie, odebrał połączenie, warcząc: - Arvex. - Calix Corvannis z tej strony - usłyszał jedwabisty głos. - Jak rozumiem, potrzebujecie kogoś z mojego zespołu? Irytacja poderwała Arvexa na równe nogi. Nie wrzasnął jednak. Tyle Kesh wbiła mu już do głowy. Większości z nich. Najtwardszy łeb po Nakmor Gordzie. No i może po Draku. Przeklęta kobieta wzięła krew po jednym ze swoich dziadków z piekła rodem. Zamiast więc ryzykować kolejne „spotkanie” z Kesh, warknął tylko do komunikatora: - Spóźniłeś się. - Bardzo przepraszam - odpowiedział męski głos. Z rezonansem. Turianin. Ech. Troje członków mojego zespołu jest dostępnych. Przygotowaliście miejsce? Arvex rozejrzał się, popatrzył na poszarpane wstęgi oddartego kadłuba. Nie dbał o to, czy jego śmiech brzmiał jak wyzwanie. - O, tak - odpowiedział, splatając ramiona na potężnej piersi. - Jest przygotowane. Turianin się zawahał. A potem dodał ze szczerością, którą Arvex natychmiast rozpoznał: - Zostawiam swoich inżynierów w twoich rękach, Nakmor Arvexie. Tak, tak. Niemal przerwał połączenie bez słowa, ale uznał, że lepiej tego nie robić. Odrobina szacunku dla turianina była chyba niezłym pomysłem na uniknięcie pretensji ze strony Kesh. - Dopilnujemy, żeby ich delikatne stópki pozostały na płytach pokładu. Bez względu na to, co odpowiedział na to Calix Corvannis, Arvex nie miał ochoty tego słuchać. Obiecał i się rozłączył. - Wratch! Potwierdzające mruknięcie. - Kaje! - Czego? Mięsiste wargi Arvexa rozciągnęły się w zębatym uśmiechu. - Wyłóżcie maty, chłopcy. Mięczaki idą. - Pewien jesteś? - Niepokój Na’to słychać było wyraźnie nawet poprzez komunikator i widać w ułożeniu drobnych ramion salarianina. Reg śmiał się szczerze na całe gardło, przez osłonę twarzy nie było wprawdzie tego dobrze widać, ale dźwięk słychać było doskonale. - Wyluzuj, Nacho. To tylko kilku krogan. Jacy oni mogą być straszni? - Przerażający - wymamrotał Na’to.

Stanęli przed zamkniętymi drzwiami, ustawiając się w klin, i jakimś sposobem Na’to znalazł się na przedzie. To Reg ze swoją przerośniętą ludzką muskulaturą i twardą czaszką powinien pierwszy stawić czoła kroganom po drugiej stronie. Z tyłu po prawej Na’to słyszał stłumiony śmiech Andrii. Nerwowy śmiech, jak zauważył. Czyli nie on jeden się niepokoił. Niemniej wszyscy najwyraźniej postanowili się zachowywać, jakby było to coś najzupełniej normalnego. Czy to z uwagi na niego, czy aby uspokoić samych siebie - nie wiedział. Mógł jednak zrobić to samo. - I na imię mi Na’to - dodał. - Jak tam sobie chcesz. Na’to poprawił narzędzia przypięte do pasa i zebrał się w sobie. Żadna sytuacja nie rozwijała się zgodnie z oczekiwaniami, ale salarianin nie czuł się tym zaskoczony. Sprawy rzadko trzymały się planów. Planiści powinni przynajmniej przewidzieć liczne plany awaryjne. To właśnie przez brak planu awaryjnego doczekali się krogan - uznał w duchu, widząc w iluminatorze zarys potężnej sylwetki. Zatrzymali się przed drzwiami, wklepali częstotliwość swoich komunikatorów i czekali, aż ci po drugiej stronie potwierdzą. Potwierdzili. Przynajmniej jeden. Głównie warcząc gardłowo. - Taa, taa, wstrzymajcie swoje miękkie. Nie dowiedzieli się, co mieli wstrzymać, bowiem komunikator zamilkł niespodziewanie. Na’to przechylił głowę tak, by spojrzeć na swych towarzyszy, miał przy tym nadzieję, że jego mina „a nie mówiłem” jest doskonale czytelna również przez osłonę. W odpowiedzi otrzymał jednak tylko odbicie własnej twarzy. I wzruszenie ramionami. - I to by było na tyle, jeśli chodzi o świetny początek - stwierdził kwaśno. - Mężczyźni - mruknęła Andria. Przy wtórze wysilonego stęknięcia i długiego zgrzytu drzwi się otworzyły. Zerknięcie przez szparę pozwoliło Na’to zobaczyć to, czego się spodziewał: surowość, nagość, zniszczenie i. - Dobry boże - rozległ się głos Andrii pełen przerażenia. - Taa. - Kroganin otwierający drzwi przez chwilę sprawiał wrażenie stanowczo za bardzo uradowanego. Popatrywał nie na inżynierów, ale raczej na widok, który się przed nimi rozpościerał. Przestrzeń. Ogromna przestrzeń. I miliony, miliardy gwiazd na tle czerni i gazowych obłoków. - Robi wrażenie, nie? Robiło wrażenie. Bo to była śmiertelna pułapka. Same tylko dryfujące śmieci mogłyby stworzyć problem, jeśli kadłub stacji nie byłby osłonięty tarczami. A Na’to wiedział, że tarcz nie było. - Przede wszystkim - powiedział szybko, wchodząc do pomieszczenia przesadnie ostrożnym krokiem - to coś, z czym trzeba sobie poradzić. Ja. - O ile twoje następne słowa nie miały brzmieć: ja tu jestem, żeby wykonać

swoją robotę - zadudnił głęboki głos kolejnego kroganina - to mamy to gdzieś. Mięśniak machnął ręką w stronę krawędzi, gdzie awaryjna gródź oddzielała ich od przestrzeni. - Arvex czeka. - No cóż - Na’to odwrócił się do Rega i Andrii, teatralnie wzruszając do nich ramionami - lepiej się zabierzmy do roboty. Andria, o wiele mniejsza niż Reg czy kroganin, nie tyle szła, ile raczej z wysiłkiem skakała ku krawędzi. Niewielka grawitacja nie pozwala właściwie na kroki. Andria uderzyła barkiem w nadgarstek kroganina, który nawet nie drgnął. Rysy kroganina były dobrze widoczne za szybą hełmu dostosowanego do potrzeb jego rasy. Na’to zauważył więc, jak tamten łypnął na kobietę. - Ooo, ta to się będzie stawiać. Reg i Na’to poszli za urażoną inżynier, ignorując wyszczerzonego kroganina. - Spacer po kadłubie - burknął Reg. - Super. - Nie wiem, dlaczego narzekasz - odpowiedziała Andria, zrzucając ciężki plecak na metalową podłogę. - Na’to wyjdzie na zewnątrz. Salarianin miał tego świadomość. Teraz z niepokojem zerkał na fascynujące wstążki nieznanej energii, podczas gdy jego towarzysze raz jeszcze sprawdzali sprzęt, który pozwoli mu wyjść za poszarpaną krawędź prosto w czerń usianą gwiazdami. Nieznana energia unosiła się w pustce, tworząc niepokojącą mieszaninę czerni i szarości z plamami żółci i oranżów. Nie była na tyle blisko, by musiał się martwić, że któraś z wici go dosięgnie. Ale nie tak daleko, by mógł w ogóle o niej nie myśleć. - W porządku, Nacho? - Mhm - mruknął, znów patrząc w czerń. Spojrzawszy na swych kompanów, uświadomił sobie, że tak naprawdę nie powiedział ani słowa. - Wydaje się dość odległa i raczej nie zanosi się, by w nieprzewidziany sposób zmieniła trajektorię, chyba tak zostanie. Kroganie popatrzyli po sobie i jak na komendę wzruszyli ramionami. - To jest coś dziwnego - stwierdził jeden z nich. - Taa - dodał drugi. - Jak zwierzątko miażdżypaszczy. - Co? - Myślę, że chodzi o to, że jest nieprzewidywalne - przetłumaczył Na’to powoli. - W takim razie bierzemy się do roboty i załatwiamy sprawę w rekordowym tempie. Na’to nic już nie powiedział, zwinął dość liny, by Reg pozostał czujny, i ruszył do włazu awaryjnego, który jakimś cudem oparł się zniszczeniu. - No cóż - zaczął z udawaną wesołością, testując łączność i czekając, aż niewielka śluza zamknie się za nim szczelnie - zawsze mogłoby być gorzej. - Tak? - głos Andrii wydawał się młodszy w komunikatorze niż w rzeczywistości. Kiedyś Na’to zwrócił jej na to uwagę i za to zapłacił. - Niby jak? Zewnętrzny właz uchylił się wreszcie, odsłaniając przestrzeń i niemal nic więcej. Wprawdzie co chwilę dryfował w poprzek włazu jakiś śmieć, ale nic na

tyle dużego, żeby przesłonić zapierający dech widok. - Mógłbym jeszcze siedzieć tam na dole i wąchać krogan. Jeden z krogan mruknął, zdaniem Na’to mógł to być w zasadzie śmiech. - Nie martw się - zahuczał któryś ochryple, wciąż rozbawiony. - Tu też mogłoby być gorzej. - Taa? - spytał Reg, a w jego głosie słychać było skupienie. Na’to wiedział, że zwój liny asekuracyjnej znajduje się w dobrych rękach. - Jak do tego doszedłeś? Kątem oka Na’to zobaczył wielki, zwalisty kształt przesłaniający gwiazdy. - Ponieważ. - głos był głębszy i bardziej wredny niż pozostałych krogan. Na’to odwrócił się powoli, starannie przestawiając stopy w butach grawitacyjnych, i spojrzał prosto w osłonę kroganina, którego wielki garb górował nad głową inżyniera. Mimo że kroganin był wielki, Na’to widział jedynie rząd poszarpanych zębów. - ...mogliby tu utknąć ze mną. - Aha. - Na’to się zatrzymał, choć nadal lekko się kołysał, próbując jakoś przyzwyczaić się do zerowej grawitacji, której przeciwdziałały jedynie ciężkie buty. - Ty musisz być Arvex. - A ty musisz być tym mechanikiem, który ma zabezpieczyć ten kawałek gówna, żebym mógł wrócić do pracy. - Arvex schylił się, żeby na niego popatrzeć. Zabawne. Nie pomyślałbym, że przyślą salarianina. Na’to westchnął, odmawiając w myślach krótką modlitwę do dalatrasy, która dała mu życie. - Zabawne - odpowiedział tym samy tonem. - Nie spodziewałbym się, że kroganin pomyśli. W komunikatorach zapanował absolutna cisza. Na’to słyszał jedynie szum własnego oddechu i wyimaginowany pomruk napięcia, które rosło w próżni między nimi. Arvex ryknął śmiechem. - Chodź. Obrócił się i ruszył powoli po kadłubie. Każdy krok stawiany z mocą dało się wyczuć w drganiach metalu. Obok delikatny obłok tajemniczych macek zdawał się unosić w przestrzeni bez konkretnego kształtu i celu. Blisko. Na’to miał wrażenie, że wystarczy tylko wyciągnąć rękę, by dotknąć niesamowitego zjawiska. Złudzenie. Różnica między tym, co postrzegały jego oczy, a głębią, jaką tworzyła Plaga w przestrzeni, do tego światło, jakie rozpraszał sunący przez pustkę Nexus, i fascynacja Na’to nieznanym zjawiskiem zaburzała postrzeganie. Maszyneria pod klapą natomiast to było coś, w czym salarianin mógł zanurzyć ręce. Przynajmniej na początek. Arvex zatrzymał się pierwszy, założył ręce na piersi i z ponurą miną spojrzał na jasno oświetlone wnętrze. - To tu. Rób, po coś tu przyszedł, żebyśmy mogli zleźć stąd w cholerę.

Oświetlone kable i złączki połyskiwały w idealnym stanie. No, prawie idealnym. - Aha - szepnął. Zrobił tych kilka ostatnich kroków z oczyma utkwionymi w sprzęt. - To niewątpliwie pomocniczy - zameldował, delikatnie unosząc pęk przewodów. - Nie widzę źródła problemu, jeszcze nie, ale to... i to... - Jakie znowu „to”? - spytał Rag, ale nie Na’to, tylko Andrię. Miała podgląd obrazu z kamery salarianina. - Zasilanie systemu podtrzymywania życia. Pomocnicze źródło mocy, no i, jak się domyślam, nie przewidziano w projekcie, że będzie tak obciążone jak w tej chwili. Kroganin za plecami Na’to coś mruknął, ale inżynier nie zwrócił na to uwagi. - Andria? - odezwał się Reg. - Taa, też się martwię. - odparła cicho. - Na’to, słuchaj, od widoku tej Plagi mam ciarki. Z tej strony jest bliżej niż od strony zamieszkanej. Na’to mruknął zamyślony, ale większość jego umysłu była zajęta obliczeniami poboru mocy i wartościami matematycznymi. - On cię nie słyszy - wtrącił się do rozmowy Arvex. - Typowy salarianin. - Typowy Nacho - odpowiedział Reg z westchnieniem. - Lepiej obserwujmy to coś, żeby mieć pewność, że się nie rusza. Mambo! Jumbo! Stańcie po obu stronach grodzi i nie odrywajcie od tego czegoś oczu. - Co ty sobie myślisz. Stopa zadzwoniła o krawędź luku. - Róbcie, co mówi! - ryknął Arvex. Na’to poczuł ciężar spojrzenia kroganina, usłyszał, jak tamten zmienia pozycję i kuca obok. - Słyszałeś, przystawko? Postaraj się, by to stare gówno śmigało jak nowe, zanim wszystko szlag trafi. Stare? Nie, nie. Nowe. Najnowsze. Zawodzi, może. Bezpieczniki lekko osmalone. Przegrzewa się może. Napięcie, niewątpliwie. Salarianin zignorował kroganina, pochylił się i włożył niemal całą twarz pod pokrywę. Żałował, że nie może zdjąć hełmu, użyć wszystkich swoich receptorów i konektorów i... i po prostu wyczuć, co robi urządzenie. Dlaczego sobie nie radzi. Ale to byłoby zbyt proste. Głosy ucichły i stały się niewyraźnym tłem, a Na’to skupił się na tym, co było jego największą miłością. - Nie rozumiem tego - burknął Arvex. - My też nie - odpowiedziała Andria - ale pozwalamy, by robił ten swój myk. Chwila ciszy. Potem zadzwoniły obute w metal stopy kroganina, gdy ustawił się, by pełnić swoją wartę nad głową salarianina. - Jego myk jest dziwny - powiedział stanowczo. Na’to uśmiechnął się lekko do siebie. Nie musieli rozumieć. Musieli tylko

pozwolić jego niesamowitemu intelektowi pracować w spokoju. Emory zakończył rozmowę przez komunikator z westchnieniem irytacji i rezygnacji zarazem. Wiedział, na co się pisze, poślubiając inżyniera, ale nieustannie borykał się z chaosem, w jaki zmieniała się każda próba stworzenia normalnego rozkładu dnia. Nie, żeby ich sytuacja była w jakimkolwiek stopniu normalna. Nexus był wrakiem, próby rozpoczęcia upraw kończyły się porażką i Emory był pewien, że następnym krokiem będzie racjonowanie żywności. Inny scenariusz nie miał sensu. Doktor Emory Wilde był oczywiście naukowcem. Botanikiem, mówiąc dokładnie, zdobywcą wielu nagród w dziedzinie astrobiologi i ksenobotaniki i specjalistą, jak się okazało, od kłótni z mężem. Jedynie dwie pierwsze specjalizacje mogłyby pomóc Nexusowi. Trzecia mogła pomóc Reggiemu, ale tylko jeśli uparty muł by na to pozwolił. Emory uświadomił sobie, że tyle godzin spędził zgarbiony nad mikroskopem, że plecy zaczęły mu się mimowolnie zaokrąglać. Zupełnie niepotrzebnie, bo siedział w jednej ze stołówek, a nie w laboratorium z resztą specjalistów z zespołu hydroponicznego. Tu nie miał czego studiować, no, chyba że racjonowaną owsiankę. Jednak biorąc pod uwagę, jak wyglądał bezkształtny glut, Emory jakoś nie miał ochoty na badania. Krzesło po drugiej stronie stolika skrzypnęło, zapowiadając nieproszonego towarzysza. Emory podniósł wzrok i rozpoznawszy Williama Spendera, pomocnika dyrektorów, przywołał na twarz uśmiech. - Dzień dobry albo może. - Dobry wieczór - odparł jowialnie Spender. Był bardzo szczupłym mężczyzną, z rodzaju tych, co to nigdy nie przysiądą na dłużej. Niczym kot albo nawet jakiś gryzoń nieustannie się rozglądał, sprowadzając okolicę. Emory uświadomił sobie ponuro, że ostatnio widywał takie zachowanie nie tylko u Spendera. Coraz więcej członków załogi zdradzało podobne objawy. Niepokój. Nerwowość. Zdawali się niemal udręczeni. Coraz częściej widywał ten wyraz na twarzy Reggiego. Przynajmniej wtedy, gdy jego szef pozwalał mu na chwilę odpoczynku. Emory przestał się uśmiechać i spojrzał na Spendera ze współczuciem. Może i był ksenobotanikiem, ale nadal człowiekiem. Doskonale rozumiał cenę wysiłku. - Wygląda pan na wyczerpanego. Spender oparł splecione przedramiona na blacie. - Czuję się wyczerpany - przyznał. - Mam wrażenie, że jeden kryzys następuje po drugim. Emory mógł tylko zgadywać, na ile prawdziwe było to stwierdzenie. - W hydroponice - odparł ze stosownym w jego mniemaniu zrozumieniem skupiamy się na jednym zadaniu, jakim jest wyhodowanie żywności. Jak rozumiem, pan ma o wiele więcej na głowie.

Wokół oczu Spendera pojawiły się zmarszczki, ale nie od uśmiechu, raczej od grymasu rezygnacji. - Ledwie ugaszę jeden pożar, wybucha kolejny. - Przenośnie i dosłownie. - W rzeczy samej, przyjacielu. Emory uśmiechnął się smutno i podsunął Spenderowi swoją miskę z owsianką. - Proszę, jeśli ma pan ochotę. Z miny Spendera wynikało, że wolałaby zjeść wszystko, byle nie tę beżową papkę, ale kiedy spojrzał na Emory’ego, w jego oczach błysnął żal. - Nie, nie mogę, zapewne wie pan, jak wygląda sytuacja z żywnością. Aha. Emory wiedział. Jak najbardziej. Jego mąż często mówił, że czuje n a swych barkach ciężar istnień zależnych od jego pracy w systemach podtrzymywania życia. Emory czuł ciężar istnień, które widział codziennie. Dobrych mężczyzn i kobiet wszystkich ras. Wszyscy potrzebowali jedzenia. A napromieniowane resztki ich zapasów nie chciały współpracować. Emory splótł dłonie i zacisnął je, aż pobielały kłykcie. - Wiem - potwierdził. - I martwię się, panie wicedyrektorze. Postęp z nasionami. - Właśnie, postęp. - Spender pochylił się nad blatem i zniżył głos do szeptu: Proszę mi powiedzieć: zbliżacie się może do przełomu? Wokół nich personel Nexusa siadał do posiłku, brzęczały rozmowy, szurały krzesła. Mało kto zwracał uwagę na dwóch rozmawiających mężczyzn. - Czy przez „zbliżacie się” rozumie pan najbliższe dwa tygodnie? Raczej niewykonalne. Próbki potrzebują czasu, żeby się rozwinąć, a my badamy zniszczenia genetyczne. - Rozumiem, rozumiem. Jest postęp - Spender przerwał mu ponownie, z uśmiechem i zachęcającym kiwnięciem głową. - A jak zespół? Kolejna chwila ciszy. Emory przyglądał się twarzy Spendera, szukając motywu kryjącego się w tych pytaniach. Ludzie nie byli jego mocną stroną, inaczej niż rośliny. Ale Spender wydawał się zainteresowany ponadprzeciętnie. Jako asystent dyrektorów Tanna i Addison właściwie powinien być. Emory rozłożył ręce, rozluźnił dłonie, zanim zdążył zrobić sobie krzywdę powodowany niepokojem. - Zmagają się z sytuacją - przyznał. - Nie jesteśmy tak głęboko we wnętrzu stacji, żebyśmy mogli choć na chwilę zapomnieć o Pladze. Spender zachęcił go ruchem głowy. - Wszyscy jesteśmy przepracowani, wiem, musimy dać z siebie wszystko dodał Emory - ale wyczerpanie i strach to marni towarzysze. - Oczywiście, oczywiście. - Spender popatrzył na oferowaną mu wcześniej paćkę. Jednym palcem przesunął miskę ku Emory’emu. - Lepiej niech pan to zje - powiedział smutno. - Mam wrażenie, że to wszystko, co będziemy dostawać przez jakiś czas. - Racje? - Emory przełknął ślinę i uściślił: - Pytam, czy nasze jedzenie będzie

całkowicie racjonowane. - Racjonowane? - Spender pokręcił głową i zbył pytanie uśmiechem. - Jeszcze nie, przyjacielu, jeszcze nie. - Wstał, po czym zatrzymał się, jakby właśnie sobie coś przemyślał, ale tylko uścisnął Emory’emu dłoń i powtórzył: - Jeszcze nie. Po tych słowach William Spender opuścił stołówkę. Emory odprowadził go spojrzeniem, czując, jak poza niepokojem wypełniają go wątpliwości. Tęsknił za domem. Za starym laboratorium też, za wygodą, jaką sobie z Reggiem wypracowali. Domem, do którego Reggie mógł wrócić między jednym dyżurem a drugim. Miejscem, gdzie można było odpocząć od ciężaru świata złożonego na ich barki. Tutaj wydawało się, że nie mieli nic innego poza tym ciężarem. Najpierw ciężar istnień zawieszonych w kriostazie. Teraz ciężar istnień tych wszystkich ludzi, którzy niedługo będą bardzo, bardzo głodni. „Jeszcze nie” - powiedział Spender. Ze smutkiem, jakby było to nieuniknione. Emory ponownie splótł dłonie i oparł na nich czoło. Ale najbardziej tęsknił za swoim mężem. Bardziej niż kiedykolwiek marzył, żeby Reggie miał przerwę i przyszedł się z nim zobaczyć, żeby mógł podzielić się tym nowym zmartwieniem. Pogadać na ten temat. By razem mogli mu stawić czoła. Ale na razie mógł tylko wziąć się w garść, sięgnąć do odwagi, do rezerw siły, otrząsnąć się ze zmęczenia, z chandry i zdobyć się na kolejny wysiłek w dziale hydroponiki. Wysiłek, który poprowadzi do kolejnego. Do całych dni pełnych wysiłku. Jeden przełom. Tylko tego potrzebowali. Ponieważ plotki już się rozprzestrzeniały: „Zapasy się kurczą”. Spender to wiedział. A skoro Spender wiedział, to dyrektorzy na pewno też, Emory był o tym przekonany. Wymyślą coś.

Rozdział 15 - Na’to nareszcie skończył! - No, to śpiewajmy pieśni czy co tam - rozległo się w komunikatorze warknięcie Arvexa. Brzmiał coraz bardziej opryskliwie, a fakt, że zmieniał się z dwoma pozostałymi górami mięśni, nie poprawiał jego nastroju. Teraz to on zajął miejsce na poszyciu, a inny kroganin, Wratch - jak dowiedziała się Andria ustawił się tuż przy klapie. Irytacja krogan rosła. Godziny mijały, salarianin mamrotał coś do siebie od czasu do czasu, a kroganom skończyły się pomysły na złośliwe żarty z Na’to, Reggiego, a nawet Andrii. Skończyły im się również pomysły na dokuczanie sobie nawzajem. Arvex brzmiał tak, jakby był gotów ukręcić salarianinowi łeb, byle wydostać się ze str efy zagrożenia, w jakie zniósł ich powolny dryf Nexusa. Pasma Plagi sięgały coraz dalej. Przez ostatnie parę godzin, jakby napędzane niewidzialną mocą, stawały się coraz dłuższe. Niepokojące. - Dobra nowina - powiedziała, dotykając komunikatora - jest taka, że prawie skończyliśmy stabilizować pomocnicze źródło zasilania. - A zła? - zapytał zza jej pleców Reg. Była aż nadto świadoma tego, że skupiła się na niej uwaga wszystkich trzech krogan. Nawet jeśli dwaj pozostawali poza śluzą powietrzną. - Cóż - podjęła powoli. - Zła to taka, że jak tu skończymy, nasza trójka pójdzie na kolację. Sekunda ciszy. - I co w tym złego? - zdziwił się Reg. - Chyba nie patrzysz, co masz na talerzu - rzucił Kaje. Zrobił sobie przerwę między zmianami i stanąwszy przy Regu, grał w Zastrzel Śmiecia. Andria ukryła uśmiech. - No raczej. - Hej, jeśli zjem tę kolację z Emorym, mam to gdzieś - bronił się Reg. - No tak. Gołąbeczki. - Andria wydała odgłos obrzydzenia. - Zazdrośnica. - Ajakże. - O czym tam paplacie, ludzie? - W komunikatorze rozległ się głos Na’to, zmęczony, ale tryumfalny. - Wystarczy na minutę spuścić was z oka, a natychmiast wdajecie się w bitwę na słowa? - Minutę!? - wtrącił Wratch. Z absolutnym niedowierzaniem. - Co za salarianin traci poczucie czasu!?

- Genialny salarianin - odparł skromnie Na’to. Andria obserwowała, jak obraz przekazywany przez kamerę przyjaciela podskakuje, kiedy Na’to odepchnął się od klapy. Przewody, bezpieczniki i płytki, którymi był przymocowany, przepłynęły, zlewając się w rozmazane pasmo. - Eeee. - Daj spokój, Wratch. Jakbyś sam nigdy nie stracił poczucia czasu na walkach varrenów - zaśmiał się Kaje. - To co. Uwagę Andrii przykuł jakiś szczęk. Potem rozległ się kolejny. Rozejrzała się i zobaczyła, że Reg robi to samo. A potem Kaje zerwał się na równe nogi i wskazał na gródź awaryjną. - Porusza się! - Cholera! - syknęła Andria, natychmiast przerzucając częstotliwość w omnikluczu. - Szlag, szlag. Mostek, tu załoga techników, widzę pasmo Plagi tuż przy ładowni 7B. - Przyjmuję - odezwał się czyjś głos. Nie znała nikogo na mostku, nie miała pojęcia, z kim rozmawia i jaki ten ktoś ma stopień. - Zbliżony rozmiar? - Skąd mam, do cholery, wiedzieć! - Wpatrywała się w czerń, ufając, że Reg pilnuje liny przyjaciela. - Jest wszędzie, jeden nieodpowiedni ruch i. W pole widzenia wpłynął ogromny cień. Jasne pasma złotej i czerwonej energii smagnęły ich na wskroś, jakby przez poszycie przeniknęło coś niesamowicie rozgrzanego. Andria otworzyła usta. Kaje złapał ją za ramię, przyciągnął do siebie i przybliżył jej hełm do swojego. - Odkrywcy, statki wyssane z doku 11, pamiętasz? - warknął w mikrofon. Wracają! Addison natknęła się na Kelly wychodzącą z jednego z pomieszczeń w przestrzeni publicznej. Szefowa ochrony miała we włosach sztuczne pierze, a na jej zwykle ponurym obliczu malował się wyraz niepewnego rozbawienia. - Hej - powitała ją, ściągając brwi. - Zastrzeliłaś właśnie gigantycznego kurczaka czy co? Kelly spuściła wzrok na trzymanego w ręku Mściciela, a potem spojrzała na Foster, nadal z tą dziwną miną. Zupełnie jakby wpadła przypadkiem do alternatywnej rzeczywistości i nie bardzo wiedziała, jak się zachować. - Cześć, Addison. - Pauza. Wyciągnięta ręka. - Możesz mnie uszczypnąć? Foster zamrugała zaskoczona, ale kiedy Sloane nie opuszczała ręki, spełniła prośbę. Mocno. - O kur... Dzięki - syknęła Sloane, gwałtownie cofając rękę. Obejrzała się przez ramię, a wtedy Addison zdała sobie sprawę, że słyszy coś jakby krzyk. - Nie, Sloane, nie zrobiłaś tego. - powiedziała, otwierając szeroko oczy. Kelly, potrząsając uszczypniętą ręką, odsunęła się od wejścia. - Sama zobacz. Po pierwsze nie ma tam żadnych kurczaków, chyba żeby zaliczyć do ptactwa turian.

Addison chrząknęła ostrzegawczo. - A po drugie - ciągnęła Sloane - do niczego nie strzelałam. Oni tam. - Zamilkła. Addison rozłożyła ręce, unosząc brwi. - No co? Bo brzmi to, jakby kogoś jedli żywcem. A ty trzymasz broń. Ku jej zdumieniu wargi Sloane wygięły się w półuśmieszku. Szefowa ochrony wykonała nieuzbrojoną ręką zapraszający gest w stronę drzwi. - Sama zobacz. Choć nie radzę. - Czemu? - Bo to prawdziwa jatka. - Sloane! Tym razem, kiedy Kelly się roześmiała, Addison wyrzuciła ręce w górę. Pomaszerowała do drzwi, machając gorączkowo rękoma, gdy krzyki przybrały na sile. Drzwi rozsunęły się, ukazując. Sztuczne pierze. A konkretnie pokrytych nim dwóch ludzi i kolejkę drinków szykowaną dla pięciu. Delikwentów otaczał wymachujący pięściami, wykrzykujący zakłady tłumek. - Pijackie zawody? W których przegranych tarzano w syntetycznym puchu. A zwycięzcy pili dalej. A stawki rosły. Addison wycofała się powoli, pozwalając, by drzwi się zasunęły. Śmiech Kelly nabrał histerycznych nut. - I wiesz. wiesz co? - wykrztusiła. Addison odwróciła się, nadal usiłując przetrawić to, co zobaczyła. - Tam jest przynajmniej pół setki ludzi. Sloane skinęła głową i ten ruch pozbawił ją równowagi. Pozbawiona sił oparła się o ścianę, tuląc do piersi Mściciela. - Pijących. Znów skinienie. Po policzkach Sloane płynęły strumienie łez, a ona ledwie łapała oddech. Addison zakryła dłonią otwarte ze zgrozy usta. - A ty wpadłaś tam, wymachując pukawką, tak? Sloane zawyła z uciechy i klapnęła bez siły na jedną z ozdobnych ławek ustawionych na stacji. Śmiech zaczął przesączać się przez grozę i irytację Addison. - Sloane - zaczęła szorstko, ale poczucie humoru popsuło jej szyki. - Wiem! - wykrztusiła Sloane. - Z karabinkiem! Szefowa ochrony podniosła broń, ledwie utrzymując ją w dłoni. - Wiem! - Mogłaś sprawdzić na monitoringu! Ale Addison nie mogła już powstrzymać śmiechu, a kiedy Sloane pogrążyła się całkiem w ataku histerycznej głupawki, Foster też przestała się starać i dała ujście wesołości. Dawno już się nie śmiała ani nie słyszała takiego śmiechu - od popijawy na imprezie pożegnalnej.

Całe miesiące. lata. całe wieki temu. Wtedy po raz ostatni widziała się z innymi dyrektorami. Niestosowne, owszem. Niefortunne. Reakcja niewspółmierna do okoliczności. Jednak gdy drzwi się rozsunęły i ze świetlicy wytoczyło się dwóch ludzi, a za nimi buchnęły wrzaski, zawodzenia przegranych i radosne wiwaty, korytarz rozbrzmiewał salwami śmiechu. - O, panie dyrektorki, cześć! - powitał je wesolutki człowiek. Sloane zdołała tylko machnąć ręką. - Niech sobie piją - powiedziała do Addison, chichocząc. - Niech upuszczą pary. Jeśli zrobi się gorąco, przyślę tu kilku krogan. - Może lepiej kawę zamiast krogan? - skrzywiła się Addison. - No mo. Głośniki wokół przebudziły się do życia z trzaskiem. - Uwaga! Przygotować się na zderzenie! - rozległo się ostrzeżenie i odgłosy zabawy umilkły jak nożem uciął. Sloane złapała Addison za ramię, a ta z kolei mocniej przytrzymała zataczającego się imprezowicza. W samą porę. Stacją wstrząsnęło. A potem zakołysało. Na’to aż jęknął, kiedy wielka łapa złapała go za przód skafandra i odciągnęła od klapy. Poczuł, jak podeszwy butów przyczepiają się do czegoś, usłyszał szczęk. - Uważaj! - wykrzyknął i już się odwracał, aby sprawdzić rozmiar zniszczeń. - Zostaw to! - głos Arvexa, zawsze ostry, teraz przytłoczył go intensywnością. Wracaj do śluzy, szybko! Na’to gwałtownie zamachał rękami, kiedy kroganin postawił go z impetem na płycie poszycia. Na chwilę zapomniał, że wyłączył magnesy w butach, żeby spokojnie pracować w czułym środowisku przekaźnika mocy. Gdy przytrzymująca go dłoń puściła skafander, poczuł, że jego podeszwy znów odrywają się od podłoża. - Pomocy - powiedział, a potem powtórzył głośniej: - Pomocy! - Pustogłowy salarianin! Włącz te buty! Tym razem łapsko chwyciło go za przód hełmu, okręciło i znów z rozmachem postawiło na poszyciu. Arvex poczekał, aż podeszwy butów Na’to przylgną do kadłuba. Upewniwszy się, że inżynier nie odleci w przestrzeń, popchnął go ku drugiemu kroganinowi. Wratch - przypomniał sobie Na’to oszołomiony. - Nie gap się, Nacho! - wrzasnął Reg, a lina kotwicząca jego przyjaciela do stacji napięła się mocno. Tuż za plecami salarianina runął grad pocisków. Mózg Na’to - wciąż jeszcze pochłonięty kwestiami bezpieczników, synaptycznych przewodów i splątanych kabli, które układał, jak należy, jeszcze chwilę wcześniej - nie nadążał z przetwarzaniem tego, co działo się wokół. Przynajmniej dopóki pierwszy z odłamków nie uderzył Na’to w ramię.

Nie bolało. Nie bardzo. Okruch był na to za mały. Na’to strząsnął go ręką i oderwał namagnetyzowane podeszwy, kierując się ku śluzie. Odłamek odleciał, wirując - to był jakiś dysk rotacyjny czy coś podobnego. Nie moja działka pomyślał salarianin. Nie parał się konstrukcjami. - Na’to - powiedziała Andria ostrzegawczo. Jej głos był wyższy niż zazwyczaj, przez co brzmiał jeszcze młodziej. - Skup się! Potrząsnął głową, koncentrując się z powrotem na poszyciu, po którym szedł. I na wirtualnej bombie odłamkowej nad głową. Niektóre fragmenty były małe. Inne średniej wielkości. A jeszcze inne bardzo, bardzo duże. Wszystkie uwięzione przez efemeryczne kosmyki czerni, oranżu, żółci i... - Poruszyła się! - krzyknął tak zafascynowany, że na chwilę przestał uciekać. Z tyłu rozległ się jakiś dźwięk, który ponownie ściągnął uwagę Na’to do klapy. Klęczał tam Nakmor Arvex i stękając z wysiłku, zamykał ją i zabezpieczał. Unoszące się w górze odłamki zawirowały i skupiły się we wściekły bicz. Czy to przez pasma energii obracające duże kawałki w mniejsze, czy przez to, że zderzały się ze sobą, łączyły i rosły, czy też przez pociski, którymi siali kroganie, by usunąć im odłamki z drogi - wszystko to zdawało się jedynie pogarszać sytuację. Akcji towarzyszy reakcja. Suma tempa ruchu zwiększona o dodatkową energię dostarczaną przez strzelających krogan i oceniona na oko odległość do śluzy powietrznej. W zasadzie nic z tego nie miało znaczenia. - Kurwa! - szepnęła Andria. - Kurwakurwakurwa. - Ładuj swój oślizgły zewłok do środka! - zagrzmiał Arvex. Na’to próbował. Dysząc ciężko, z trudem kontrolując szczupłe ciało i ciężki, magnetyczny chwyt butów, starał się sadzić susy po kadłubie. Przybliżające do śluzy. Do bezpieczeństwa. Gdzieś z tyłu Arvex przeklinał - albo wrzeszczał, albo go zagrzewał do wysiłku. Na’to nie był pewien, wszystko to brzmiało tak samo krogańsko. Był natomiast pewien, że różnica pędu pomiędzy wirem rozszalałych odłamków i jego ociężale poruszającym się ciałem nie daje mu szans na dotarcie do celu na czas. W komunikatorze rozbrzmiewały liczne głosy, krzyki, wrzaski, prośby i zachęty. Na’to spojrzał w górę. Nic nie zobaczył, ale skądś wiedział. Szarpnął się w bok, odrywając buty od powierzchni. Gwałtowność ruchu pozbawiła go równowagi, chwiejąc się, zrobił płynny unik, ale jednocześnie odpadł od poszycia. Dokładnie w chwili, kiedy rozpalone do czerwoności wici przecięły skorupę stacji. - Wynosić się! - ryknął Wratch w komunikatorze. - Zamknąć ładownię! - Ale Na’to. - Trzymam go - uciął Reg. Lina asekuracyjna Na’to napięła się, a on sam, miotając się, zaczął dryfować w

bok prosto na wielki odłam skrzydła. Zderzenie odczuł we wszystkich kościach. Czarne rozbłyski pod powiekami zmieniły się w oślepiająco białe, kiedy przywarł do kawału metalu. - Tutaj! Ciągnij! - wydusił. - Nie! - krzyknął Arvex, ale za późno. Reg szarpnął linę. Na’to wczepiał się palcami w skraj blachy skrzydła, szarpnięcie wydarło mu dech z piersi, ale poczuł, że się porusza. A wraz z nim kawał metalu. - Nie - wymamrotał, a potem, siłą rozwierając błony osłaniające oczy, wrzasnął głośniej: - Nie! Puść.! Przy wtórze przekleństw kroganina Na’to wpatrywał się ze zgrozą w powierzchnię stacji. Z tej pozycji rozciągał się szerszy widok, dużo szerszy niż z powierzchni kadłuba. Przestrzeń kosmiczna, mieniąca się czernią, błękitem, czerwienią, bielą i każdą inną możliwą barwą, ciągnęła się w niezgłębioną nieskończoność. Ujęta, jak się zdawało, w idealną sferę poszarpanego obłoku. - Puść - nakazał mu Arvex. Oszołomiony Na’to posłuchał. Jego palce rozwarły się gwałtownie, a ostry odłamek metalu oderwał się i popłynął, zaś inżynier został szarpnięty w przeciwną stronę. - W drugą! W drugą! - Reg! Na’to nie widział, co dzieje się wewnątrz ładowni. Nie potrafił umiejscowić krawędzi kadłuba czy fragmentu poszycia, na którym stał. Okręcił się bezwładnie w powolnym obrocie. Ale trajektoria skrzydła się nie zmieniła. - Przygotuj się na zderzenie. On ma się przygotować? Ha. Tyle że Na’to nie mógł tego zrobić. Nie tutaj. Bezradnie obserwował zbliżającą się nieuchronnie katastrofę, która nadchodziła w boleśnie wręcz powolnym tempie. Lina, do której był przypięty, poluzowała się. Jego własny oddech grzmiał pod hełmem. A pod nim, zaledwie metry poniżej miejsca zderzenia odłamków z kadłubem, Arvex trzymał linę obiema rękami, zapierając się z całej mocy nogami o poszycie. Oddech kroganina stanowił chrapliwe echo oddechu inżyniera. Salarianin rozłożył ręce. - Puść - rzekł spokojniej, niż mógłby się tego po sobie spodziewać. Jego umysł mknął tysiące kilometrów na sekundę, nie, na nanosekundę. Wiedział, jak to wygląda. Wiedział, jak to się skończy. Skrzydło miało wyrządzić więcej zniszczeń, niż mogła znieść naruszona już konstrukcja. Reszty dokończy Plaga. Jakimś cudem Na’to nie wydryfował w największe skupisko, wyłaniające się niczym czarne słońce zza wyrwy w kadłubie. Nie, to nie cud - pomyślał. To kroganin. I jeśli nie przestanie, zginą obaj.

- Puść! - powtórzył głośniej. Owinął sobie linę wokół przegubu i pociągnął. Ale jego siła była niczym wobec mocy rozwścieczonego kroganina. - Na’to! - krzyknęła Andria. - Ja ci puszczę! - ryknął Arvex, ciągnąc z całej siły. - Powiedziałem, że będę trzymał twoje buciory na tym żelastwie, a Nakmor dotrzymuje słowa! Pozbawiony punktu oparcia Na’to nie miał szans powstrzymać zapędów twardogłowego gadziego pomiotu. Tak kończy się bohaterstwo, pomyślał, podczas gdy wszystko zmierzało do nieuchronnego rezultatu. Bohaterstwo krogan, salarian. Tych, którzy walczyli, by odbudować to, co zostało już stracone. Gigantyczna masa odłamków zderzyła się z kadłubem w snopach złotych iskier. Lina asekuracyjna, którą Arvex owinął sobie wokół przedramienia, stała się grubsza, a gwiazdy i iskry odbijały się od szyby hełmu kroganina. Na’to uśmiechnął się. - Andria. Reg. Zabezpieczcie zewnętrzny korytarz. Kadłub odkształci się o jakieś czternaście stopni. - Nie! Do cholery! Arvex syknął przeciągle, kiedy poszycie pod jego stopami zazgrzytało. Wygięło się i zwinęło tak, jak żaden metal zwijać się nie powinien. Skupisko pozornie niegroźnych pasemek pojawiło się w polu widzenia Na’to. Wąsy musnęły odłamek, przecinając go na części. Stworzyły więcej fragmentów, które zasypywały stację. Na’to obserwował, jak się zbliża. - Jeśli nie chcesz do mnie dołączyć, puść linę, kroganinie. Za późno. Za słabo. Wygięte poszycie kadłuba odbiło, ciskając kroganinem, zrywając magnetyczny chwyt jego butów. Krzyk Arvexa utonął w fali hałasu komunikatora, głosów, oddechów. Jęków. Wrzasków. Na’to pochłonęła jedna myśl. Jedyna. - Powiedz im - powiedział cicho, odpływając od stacji. - Powiedz im, że Plaga to trafna nazwa. Poetycka. Nadana przez salarianina i taka adekwatna. Cokolwiek jeszcze powiedział, cokolwiek mógłby usłyszeć, nie zostało przekazane, gdy przesunęło się pierwsze pasmo. Wszystko umilkło, systemy elektroniczne jego skafandra padły. Komunikator. Regulatory powietrza. Nowa technologia. Stara technologia. Najwyraźniej nie miało to żadnego znaczenia. Plaga rozerwała wszystko.

Rozdział 16 Kończył się jeden kryzys, a następny zaraz się zaczynał. Postęp osiągnięty przed utratą członków załogi tracił znaczenie w obliczu tego, co wynikało z ich śmierci. Kesh nie mogła zaoferować Calixowi żadnego pocieszenia poza kilkoma suchymi krogańskimi słowami. Stał w jednym z tych miejsc, w których Kesh wolała odbywać tego rodzaju spotkania, położonym na uboczu gabinecie, na który rzadko ktoś natrafiał, a jeszcze rzadziej doń wracał. Calix patrzył na zewnątrz, w przestrzeń, która miała być swego rodzaju dziedzińcem, jednak pozostawała zamknięta i nieoświetlona. Pogrążona w ciszy. Kesh położyła mu dużą, ciężką rękę na ramieniu. Ścisnęła. - To była dobra śmierć, Calixie. Zginął chwalebnie, nawet wedle uznania krogan. - Taa, nie wątpię - rzekł turianin bezbarwnym tonem. Nie obruszyła się na brak szacunku w jego głosie. Wiedziała dobrze, co czuje. Kroganie dobrze znali śmierć, ale utrata człowieka z powodu czegoś tak bezwzględnego, tak nieprzewidywalnego jak ta Plaga. Westchnęła ciężko. - Przynajmniej potwierdził nasze podejrzenia - powiedziała, cofając rękę. Energia, która utrzymuje się wokół nas, nie jest nieszkodliwa. - Gorzej - mruknął. - Jest głodna. - Możliwe. - Kesh odwróciła się i ruszyła powoli do drzwi. - Bardziej tak jak my. Przez tę niecierpliwość w odbudowie zaniedbaliśmy prawdziwe priorytety. Wracaj do swojej jednostki, Calixie. - Przystanęła przed wyjściem, wsparła wielką rękę o framugę i spojrzała przez ramię na turianina, stojącego ze spuszczoną głową. - Zasilanie, które mieli naprawić, działa, Calixie. Uderzenie w kadłub nie uszkodziło rdzenia. Na tym powinniśmy się skupić. Nie odpowiedział. Milczał. Skinął tylko powoli. Ze znużeniem. Współczucie i determinacja są stworzone dla trudnych przyjaźni. Nie mając nic lepszego, Kesh uderzyła w ostry ton: - Dopilnujmy, żeby już nikogo więcej nie stracić. Calix nadal milczał. Zostawiła go pogrążonego w ciszy i mroku, mając nadzieję, że jest tak silny, jak trzeba. Że pozbiera się z żalu i smutku i będzie parł naprzód. Jego zespół go potrzebował. Stacja go potrzebowała. A wszyscy potrzebowali życia, które podtrzymywał Calix ze swoją załogą.

Rozdział 17 Sloane spodziewała się, że wydarzenia potoczą się niczym kolejka górska po swoich torach, ale wzloty i upadki ostatnich tygodni zaczynały się jej dawać we znaki. Gdy jechali w górę, robota była wykonywana. Robili postępy, i to całkiem spore. Kroganie Kesh działali skutecznie i byli praktycznie niezmordowani. Jeśli nawet narzekali, to nie dało się tego marudzenia odróżnić od ich powszedniego ponuractwa, zatem nie kwalifikowali się do obserwacji przez ochronę. Nawet śmierć jednego z nich nie zachwiała ich etosem pracy. Może stali się zimniejsi. Ale Sloane nie była pewna, czy to nie ich zwyczajowa postawa. Kroganin zginął. To było przecież nieodłącznym elementem tego, jak żyli. Niebezpiecznie, całą pełnią, krwawo i w końcu ginęli. Tak więc pracowali nadal. W tym okresie, po zderzeniu z Plagą, nikt nie usiłował znów porwać statku, brać kolejnych zakładników czy wpadać w morderczy szał. A nawet jeśli, ukryte kamery, które kazała zainstalować zespołowi swoich informatyków, były już na miejscach i działały. Potrzebne czy nie, funkcjonowały. A jeśli miałyby się nigdy nie przydać? Tym lepiej. Tann nie wypytywał o szczegóły, a Sloane się nad nimi nie rozwodziła. Czuła, że salarianin nie przystałby na coś, co pewnie określiłby szpiegowaniem, a co Sloane nazywała cholernym zdrowym rozsądkiem. Ale gdy kolejka mknęła w dół. Calix. Na widok jego miny podczas spotkania, koszmarnego spotkania na temat poboru mocy i rezerw energii, serce jej się krajało. Widywała, jak turianie wydźwigają się ze strasznego żalu i bólu. Kaetus wyjaśnił jej kiedyś na swój oschły sposób, że turianie nauczyli się traktować stratę jako część życia. Zwycięstwa odnosiło się, idąc po trupach tych, którzy ich nie doczekali. To sprawiało, że wygrane zyskiwały większą wartość. Większe znaczenie. Sloane to rozumiała. Nie osiąga się sukcesu, nie tracąc niczego po drodze do niego. Ale jej obowiązkiem, do cholery, było ograniczenie tych strat do minimum. Nie, żeby mogła zaradzić coś na Plagę. I tak miała przez nią pełne ręce roboty. W przestrzeni publicznej wybuchła panika, więcej niż parę osób zostało rannych. Wstęga, dzięki bogom, jeśli jacyś jeszcze pozostali na tym dryfującym wraku, nie przetoczyła się przez całą stację, ale wstrząsy sprawiły, że ludzie chodzili przerażeni jeszcze przez wiele dni. Calix nie panikował. Parę tygodni od śmierci Rantana Na’to jego twarz nadal

była naznaczona żałobą. Cała jego ekipa to przeżywała. Byli w szoku. Dwoje inżynierów wzięło kilka dni wolnego. Sloane nie wiedziała, dokąd się udali, ale zakładała, że w jakieś miejsce, gdzie wciąż płynął alkohol. Calix jednak parł do przodu. Ona również. Jak cała reszta. I według Calixa systemy podtrzymywania życia były już znacznie bardziej stabilne. Dzięki salarianinowi z jego ekipy. I kroganinowi, który próbował go chronić. Nakmor Arvexowi. Salarianin i kroganin poszli w kosmos, żeby dokonać napraw... Dowcip nie powinien kończyć się śmiercią. Kto mógł przypuszczać, że Plaga weźmie ich tak z zaskoczenia? Bez czujników byli naprawdę ślepi. A te cholerstwa odmawiały działania. Nie była w stanie nic zrobić. Dzięki tej tragedii zyskali jednak potwierdzenie. Plaga się poruszała. Rozwalała też obiekty. Konkretnie: Nexusa. I wszystko inne, co znalazło się na jej drodze. Jak to się działo? Dlaczego? Tę zagadkę musieli wyjaśnić naukowcy. Jej zadanie polegało na dopilnowaniu, żeby nikt nie panikował. I było to prawdziwie gówniane zadanie. Kiedy wszystko wróciło do jako takiej normy, nadszedł czas na zebranie myśli, co z kolei zaowocowało nagłym wysypem opinii. Każdy, z kim ostatnio rozmawiała, zdawał się wiedzieć dokładnie, jakie powinny być priorytety załogi. Kogo koniecznie trzeba wybudzić. Powinni opuścić stację i założyć kolonię na jednej z pobliskich planet. Va banque. Powinni rozproszyć się po całej stacji, na wypadek gdyby rdzeń uległ kolejnej katastrofie. Powinni przetestować jakąś broń na Pladze. Powinni zawrócić i udać się z powrotem do Drogi Mlecznej. Powinni zainstalować stoły bilardowe w świetlicy numer 4. Z tym ostatnim Sloane się zgadzała. Z całą resztą, cóż. Nie za bardzo. Siedziała w przestrzeni przeznaczonej na park, korzystając z chwili ciszy i spokoju, podczas gdy wszyscy inni zajmowali się. tym, żeby mieć jakieś zajęcie. Ostatnie dni dowiodły jednego: nieważne, ile kto miał do zrobienia, każda próba wypoczynku kończyła się paniką. Plaga, Pionierzy, śmierć, kolejne zderzenie. Gdy zaś wymiana opinii przeradzała się w panikę, strach, gniew, to jakby wszyscy nagle nie mogli się obyć bez Sloane. Żeby nawrzeszczeć. Prosić. Domagać się. Chciała dowodzić. Pragnęła coś zmienić. Tu, na Nexusie, ludzie na nią patrzyli, rozmawiali z nią, mieli pewne oczekiwania. Widziała lęk na ich twarzach, kiedy sama miała ponurą minę, bez względu na to, czy powodem tej miny była awaria reaktora, czy też problemy gastryczne. Jedno niefortunne skrzywienie i efekt rozprzestrzeniał się niczym kręgi na wodzie. Nigdy nie przypuszczała, że praca polityka może być tak trudna. Wydawało jej się, że to tylko sztywny chód, szczerzenie zębów oraz sypanie frazesami i

bredniami jak ryżem na ślubie. A było trudno, ciężko. Przyznawała to teraz sama przed sobą. Oczywiście nie było sensu dzielić się z Tannem tym objawieniem. No i - jakby wywołała wilka z lasu - rozległ się sygnał jej omni-klucza. Tann? A jakże. Ostatnio szczęście ją opuściło. - Czemu zawdzięczam tę przyjemność? - zapytała. - Musimy się spotkać - powiedział Tann stanowczo. - Jeśli oczywiście masz chwilę. Wiedział, że ma. Wiedział dokładnie, gdzie się znajduje i co robi, a wszystko dzięki urządzeniu na przegubie, które działało mniej lub bardziej zgodnie z założeniami, choć miało ograniczony zasięg. Sloane odetchnęła powietrzem z obiegu zamkniętego. - To ważne? Irytacja Tanna - i w tym mogła się z nim solidaryzować - wynikała ze zmęczenia. - Jak zawsze. Wporządku. Niech będzie. Rozprostowała obolałe barki. - Zaraz będę. Spotykali się w pokoju konferencyjnym tuż przy Centrum. Kiedy Sloane weszła, Tann i Addison już na nią czekali. Jak zwykle. Zdawało się, że jest skazana na wieczne spóźnian ie się, i nawet nikt jej już tego nie wytykał. - Od ostatniego spotkania minęło trochę czasu - zaczęła Addison. Pomyśleliśmy z Tannem, że to dobry moment na podsumowanie. - W porządku. - Sloane okręciła krzesło, żeby usiąść na nim okrakiem. Wsparła dłonie na oparciu i splotła palce. - Podsumowujmy. - Chcesz zacząć? - zapytał ją Tann. - Nie. - Czy ty miewasz w ogóle lepszy nastrój? Sloane parsknęła śmiechem. - Zazwyczaj na jakieś dwadzieścia sekund przed tym, nim odezwie się mój omni -klucz. - Wybacz, jeśli popsułem ci plany - skwitował Tann kwaśno. - Nie chodzi o ciebie, Tann. To przez te spotkania. - Wbiła wzrok w środek stołu. - Nienawidzę narad. - Pomyśl o tym jak o pogawędce - zaproponowała Addison, nie całkiem panując nad irytacją. - Od zebrań gorsze jest tylko jedno - rzekła Sloane. - Zebrania bez wytyczonego porządku. Czytaj: pogawędki. Ale w porządku, postaram się. Naprawdę. Pogawędźmy. Addison i Tann wymienili charakterystyczne spojrzenie. To, które bywało wymieniane od pierwszego zebrania plemiennego jaskiniowców wokół ogniska, kiedy trzeba było zadecydować, co począć z uzbrojonym we włócznie plemieniem z sąsiedniej doliny. Spojrzenie: „Ty zaczniesz czy ja?”. Sloane skupiła się na tym, by się odprężyć. Koniec końców minął miesiąc. Może mały

wgląd w postępy prac nie zaszkodzi. Zaczął Tann: - Jest jedna kwestia, którą chciałbym omówić - rzucił swobodnym, konwersacyjnym tonem. - Zapasów. - Zapasów - powtórzyła Sloane. - Mam wrażenie, że dyskutujemy tylko o tym. - Na bieżąco. W skali mikro, nie makro. Musimy omówić prognozy długoterminowe. Ta pogawędka mogła okazać się całkiem konkretna, jak uznała niechętnie Sloane. Może nawet będzie uczciwą naradą. Sprawa zapasów wisiała nad nimi niczym spóźniające się trzęsienie planety, którego wszyscy się spodziewali, jednak nikt nie chciał jakoś mu zaradzić. Poza Tannem oczywiście. Tak naprawdę nie umiała odmówić mu racji. - Dział hydroponiki ma opóźnienia - podjął Tann, uznając milczenie towarzyszek za zachętę. - Powiadomiono mnie, że pierwsze plony możemy uzyskać dopiero za cztery miesiące, i to przy sporym wydatku naszych obecnych zasobów. - Cztery miesiące!? - powtórzyła Sloane. Ostatnio spece od upraw mówili o trzech, czterech tygodniach. Góra miesiącu. - Pierwsze słyszę. Natychmiast pożałowała tych słów. Były niemalże przyznaniem się do tego, że nie zwracała większej uwagi na pewne kwestie, co zasadniczo było prawdą. - Poprosiłem Spendera o zrobienie pewnych wyliczeń - ciągnął Tann. - Przy obecnym tempie zużycia zasobów starczy nam ich na mniej więcej dwa miesiące. - Tak krótko? - zdziwiła się Addison. Cóż, przynajmniej nie ja jedna przestaję słuchać - pomyślała Sloane. No, chyba że co wydawało się równie możliwe - asystent Addison nie informował na bieżąco swojej przełożonej. - To jeszcze nie jest najgorsze - Tann nabierał wiatru w żagle. - Woda skończy się wcześniej. Odzyskiwanie i filtracja nie nadążają. Nie zdawaliśmy sobie sprawy, jak rozległe są zniszczenia na dole. A i te prognozy zakładają, że będzie już spokój z Plagą, co, jak wiadomo, jest myśleniem życzeniowym. Twarz Addison odzwierciedlała zaskoczenie, które czuła Sloane. - Jak to się stało, że ty o tym wiesz, a my nie? - zapytała. Bała się odpowiedzi, ale musiała wiedzieć. Zebrała się w sobie, gotowa wysłuchać pretensji, że nie czyta raportów i unika spotkań. Spodziewała się też jakiegoś protekcjonalnego stwierdzenia typu, że Tann, jako pełniący obowiązki dyrektora, musi takie rzeczy wiedzieć. Tymczasem odpowiedź była dla niej kolejnym zaskoczeniem. - Spaceruję. - Co proszę? - Spaceruję. Włóczę się korytarzami. No, zazwyczaj chodzę po swoim laboratorium, ale czasami zmiana otoczenia pomaga mi myśleć, więc robię sobie

dalsze spacery. A kiedy tak wędruję po stacji, wiele widzę. I słyszę. Spodziewam się - dodał z żalem - że jeszcze dzisiaj zostaniemy oficjalnie poinformowani przez Nakmor Kesh, że prace nad tymi dwoma istotnymi projektami nie idą dobrze. - To nie jej wina - wtrąciła szybko Addison. - A czy ja twierdzę, że tak jest? - zapytał Tann obojętnie. - Absolutnie nie. Aczkolwiek twoja reakcja może wydawać się warta zastanowienia. Cokolwiek Addison chciała powiedzieć - tak samo jak stek przekleństw, którego Sloane nie miała serca dorzucić - Tann zbył jednym gestem wiotkiej dłoni. - Tego rodzaju informacje filtrują się przez jakiś czas, zanim do nas dotrą, ja zaś wyłapuję je wcześniej podczas przechadzek. Zbieram strzępy, łączę kropki. Ale nie to jest istotne. Najważniejszą kwestią są zapasy i na nich powinniśmy się skupić. - Nie podoba mi się, dokąd to wszystko zmierza - oświadczyła Sloane. - O? - Tann spojrzał na nią bacznie. Sloane nabrała tchu, nadymając się trochę. - Rozwiązanie problemu zasobów nie jest wymarzonym scenariuszem dla szefa ochrony. Najedzeni ludzie to zadowoleni ludzie. A prysznice są generalnie docenianą rzeczą i cholernie ważną dla morale. - Rozumiem - powiedział Tann i zaraz dodał: - Zaczniemy od omówienia racjonowania. - Jest jakaś alternatywa? - Myślę, że tak, ale zacznijmy od tego. - Powiódł wzrokiem po towarzyszkach. Uczyniliśmy błąd, pozwalając swobodnie korzystać z zapasów. Z początku poczucie wspólnego celu naturalnie skłaniało ludzi do świadomego korzystania z zasobów. - No - zgodziła się Sloane. - Ale teraz to się skończyło. - Właśnie - zgodził się Tann. - Załoga przywykła do sięgania po to, co jest jej potrzebne, i za każdym razem, kiedy jest potrzebne. Z czasem, gdy nasza codzienność stała się bardziej rutynowa, a bezpośrednie zagrożenie zostało zminimalizowane, ta beztroska przywiodła nas do. Nie chcę nazywać tego obżarstwem, ale co poniektórzy zachowują się jak. Jakie t o słowa? - Dupki? - Nie. - Samolubne fiuty? - Nie. - Bezmyślne cipy? - Co to.? - Krótkowzroczni ignoranci? - wtrąciła pospiesznie Addison. Tann pstryknął palcami. - Tak! Właśnie tego słowa mi brakowało. Dziękuję, Addison. I tobie też, Sloane, za barwne komentarze. Jak zawsze, khm. lingwistycznie fascynujące. Niektóre z

określeń będę musiał sprawdzić w bazach. - Nie żałuj sobie - podsumowała Sloane. - Ale do zderzenia z Plagą doszło przecież dość niedawno. Czy odnotowaliśmy spadek w zapotrzebowaniu na żywność? Tann ponuro potrząsnął głową. - Wprost przeciwnie. Jakby ludzie, przywykli, że nie ma ograniczeń, w gorszych czasach zaczęli czerpać jeszcze więcej. - Cóż - Addison zatoczyła gest wskazujący na wszystko znajdujące się poza pokojem - skoro ludzie zapominają, jaki jest cel naszej misji i obowiązki, powinniśmy im o tym przypomnieć. Tann podparł dłonią brodę i zastukał długim palcem w policzek. - Co masz na myśli? - Mam kilka pomysłów. Może podczas dzisiejszej kolacji włączymy nagranie z mową, którą Jien Garson wygłosiła przed odlotem? Potrafi, przepraszam, potrafiła, zmotywować ludzi lepiej niż którekolwiek z nas, a mogłoby to przejść jako wspominki. Tym bardziej - dodała znacząco - że jeszcze nie zakończyliśmy żałoby. - Hm. - Zapatrzony w przestrzeń Tann nie przestawał ostukiwać twarzy. - To całkiem niezłe. Może to odpowiednia pora. - Jasne - wtrąciła Sloane. - A jak tylko nagranie się skończy, powiemy, że już po obiedzie i że powinni przestać się obżerać. Addison spiorunowała ją wzrokiem. Sloane nie potrafiła się powstrzymać. Brnęła dalej. - Będę miała na podorędziu swoją ekipę, w razie gdyby trzeba było stłumić zamieszki, które wywołacie. - To wcale nie jest przesądzone - zauważył Tann. - Nie? - Sloane się skrzywiła, siadając prosto. - Jak sam mówiłeś, nie racjonowaliśmy żywności i owszem, to było głupie. Ale to oznacza, że jeśli teraz zaczniemy, ludzie się zdenerwują. Zacznie się wytykanie palcami, oskarżenia o gromadzenie zapasów i niesprawiedliwy podział, pełen wachlarz. Uwierz mi. Widziałam już coś takiego. - Wiem - przyznał Tann. - Tak? - Czytałem twoje akta. - Pieprzysz? - Nie pie. eee, naprawdę. - Pauza. - To dla ciebie zaskoczenie? Przeczytałem już akta prawie wszystkich. To znaczy tych wybudzonych. Także ze względu na incydent z Falarnem. Sloane gapiła się na niego przez chwilę, po czym pokręciła głową. - Mówię tylko, że racjonowanie zapasów popsuje atmosferę, i to właśnie teraz, kiedy ludzie zaczęli uspokajać się po zderzeniu z Plagą. Moja ekipa będzie musiała poświęcić cały czas na pilnowanie reszty zapasów, zanim zaczną czarodziejsko znikać.

- To już się dzieje - zauważyła Addison. Tann i Sloane spojrzeli na nią. - Miałam zaraz o tym mówić. Mam to w ostatnim raporcie Spendera. Niektórym rzeczom wyrosły nogi. Tann zesztywniał, a jego oczy zrobiły się jak spodki. - Mamy problem z jakimś czynnikiem biologicznym!? Kosmiczną infekcją metamolekularną!? - Nie, nie! - zapewniła go szybko Addison. - Tak się tylko mówi. Rzeczy znikają, jakby miały nogi i same wyszły. - Aha - odetchnął salarianin. - Rozumiem. - W jego głosie zabrzmiało coś jakby rozczarowanie. - Nikomu nie przyszło do głowy, żeby poinformować o tym ochronę? - zapytała Sloane. - Jak już wspomniałam, właśnie miałam o tym mówić. Spender złożył mi raport dzisiaj rano. - O działalności przestępczej wolałabym dowiadywać się na bieżąco, nie z jakichś pieprzonych raportów! Addison zignorowała dosadną naganę. - To nie tak. Nazwał to lekkim zaniepokojeniem. Możliwe, że to „błąd zaokrąglenia”, ale podejrzewa, że to coś więcej. Sloane niechętnie odpuściła. - W porządku. Porozmawiam z nim, wyślę kogoś, żeby to sprawdził. - Dobrze - zgodziła się Addison. Sloane przeniosła uwagę z powrotem na Tanna. - Mówiłeś, że jest inna opcja poza racjonowaniem. - Cóż, tak. To raczej oczywistość. - Ponieważ żadna z kobiet nie chwyciła przynęty, kontynuował: - Uważam, że nadszedł czas, by większość siły roboczej powróciła do kriostazy. Addison zagapiła się na niego bez słowa. Sloane zaśmiewała się przez dobre dziesięć sekund. Jarun Tann przyjął to jak zawodowiec, za jakiego się najwyraźniej uważał. - Zostali wybudzeni, aby pomóc odsunąć bezpośrednie niebezpieczeństwo, i to zadanie zostało wykonane - podjął, gdy Sloane przestała się już śmiać. - Co do tego jesteśmy zgodni. Pogrążenie ich w kriostazie do czasu pierwszych zbiorów jest rozwiązaniem całkowicie zdroworozsądkowym. - Łypnął na Sloane. Zupełnie nie pojmuję, co w tym takiego zabawnego. - Ostatnio wprowadziliśmy ludzi w kriostazę w ramach kary. Za poważne przestępstwo. - Nie widzę związku. - Tann, może i panuje teraz względny spokój, ale i tak siedzimy po uszy w gównie. Wierz mi, nikt nie chce zostać odesłany z powrotem do komory z nikłą nadzieją na ponowne wybudzenie. Teraz nie śpią. I będą chcieli, żeby tak zostało. Jeśli mielibyśmy ich zahibernować, to tylko siłą.

- Poprosimy, żeby zgłaszali się na ochotnika. - Byłabym zszokowana, gdybyś zebrał dziesięciu na ten tysiąc, który obudziliśmy. Tann wstał i zaczął krążyć po pokoju. Nie było to łatwe zadanie w maleńkim pomieszczeniu konferencyjnym. - Może i tu pomoże pomysł Addison? Przemowa Garson może przypomnieć im o ofiarach, jakie ponieśli, by się tu znaleźć. Raz już zostali umieszczeni w kriostazie i przeżyli, to też argument. - Taa, jasne - prychnęła Sloane sarkastycznie. - Sto procent żyjących przeżyło. - Wiesz, co mam na myśli. Zapadła krótka chwila milczenia, którą przerwała Addison. - Nie szkodzi przecież zapytać, prawda? - Owszem. - Sloane wstała. - Owszem, szkodzi. Wierzcie mi, to się nie skończy dobrze. A jeśli jeszcze damy do zrozumienia, że za pytaniem czai się groźba racjonowania zapasów, do głosu dojdzie instynkt przetrwania. Jakiś czas milczeli. Tann nawet przestał krążyć. Przystanął i oparł się o ścianę. - Myślę - zaczęła Sloane z wyraźnym oporem - że alternatywą jest bezpośrednie przejście do racjonowania, a to nie zadziała. - Pomasowała skroń. - Zwrócenie się do ochotników przynajmniej posłuży nam za wprowadzenie. Tann skinął przytakująco. - Zgoda. Podjąłem decyzję. Wieczorem pozwolimy Jien Garson przypomnieć ludziom, po co tu są i ile poświęcenia to wszystko kosztowało. Potem wezwę ochotników do zgłaszania się do mnie. - Brzmi, jakbyś sam siebie próbował przekonać. Tann zamrugał. - Może wszystkim nam przyda się przypomnienie, po co tu jesteśmy, nie sądzisz? Sloane pojawiła się w jednej ze świetlic, gdzie przysiadła się do pierwszej lepszej grupki i zjadła z nią kolację, nie zaś jak zazwyczaj ze swoją ekipą. Jej towarzysze okazali się barwną kompanią. Dwóch z klanu Nakmor, specjalista od systemów sanitarnych i cicha asari, która niemrawo grzebała w talerzu. Przyciśnięta asari, doktor Aridana, przyznała, że usiłowała naprawić czujniki główne, ale podejrzewa, że nie uda jej się to, dopóki nie przybędą arki z częściami zamiennymi. - O ile nie są w takiej samej, a może i gorszej sytuacji jak my. Skończywszy jeść, Sloane podeszła bliżej wejścia, gotowa wezwać ochronę przy pierwszej oznace kłopotów. Jeszcze zanim dotarła do celu, ekrany w sali ożyły, ukazując twarz Jien Garson. W sali ucichło i w tej pełnej powagi ciszy słowa przywódcy słyszał każdy z obecnych. To jedno z najlepszych przemówień w historii, zadumała się Sloane. Inspirująca, głęboka, a mimo to „dawała czadu”, jak mawiał jej dawny szef. Niezależnie od wszystkiego, każde słowo w przemowie Garson wybrzmiewało prawdą.

A potem na ekranach pojawił się Tann. - Mądre słowa z ust naszej mądrej przywódczyni - zaczął skrępowany. - Może oklaski? Sam zaczął klaskać. Nikt nie poszedł za jego przykładem, ale o tym Tann nie wiedział. Biedak klaskał tak całą minutę, zanim zaczął mówić dalej: - Poprosiłbym Jien Garson, by się do was teraz zwróciła, ale, cóż, Jien nie żyje. Jasna dupa. Na sali panowała niezręczna cisza. - A jeśli nie będziemy rozsądni, zginie nas więcej - brnął Tann. - O rany, Tann, co ty, do diabła, wyprawiasz.? - wymamrotała Sloane i ukryła twarz w dłoniach. - Więcej z nas umrze, jeśli skończą nam się zapasy. - Tann przez chwilę gapił się w kamerę. - W ciągu ostatnich kilku tygodni poczyniliśmy niesamowite postępy i z radością informuję, że stan podwyższonej gotowości zostaje odwołany. W związku z tym, a także z powodu drastycznie topniejących zapasów, jako tymczasowy przywódca proszę, abyście zgłaszali się na ochotnika do powrotu w stan kriostazy. - Po chwili dorzucił: - Chyba zasłużyliście na odpoczynek, prawda? Dosyć. Nie dam rady tego słuchać. Sloane wątpiła, żeby nawet odpowiednio dobranymi słowami Tann mógł przekonać ludzi. Prośba wyrażona w tej formie w najlepszym razie zostanie zignorowana, w najgorszym - wyśmiana. Już tu i ówdzie dało się słyszeć chichoty. Sloane chwyciła jakąś butelkę z „drastycznie topniejących zapasów” i ruszyła prosto do swojej kwatery. Po prysznicu, nafaszerowana lekami, Sloane włożyła świeższy mundur i wsunęła na rękę omni-klucz. Poprzedniego wieczoru odmeldowała się, i to z przytupem, a potem piła, dopóki nie uznała, że zapiła wspomnienie tej koszmarnie niezręcznej sytuacji, której była świadkiem. Zadziałało tylko częściowo. Teraz, gdy na ekranie wyświetliło się szesnaście wiadomości, mogła sobie jedynie wyobrażać, co przegapiła. Zignorowała je wszystkie i kliknęła w czekające połączenie od Tanna. Równie dobrze mogę mieć to od razu z głowy. Zastanawiała się, ile osób dostrzegło wyspę logiki ukrytą w oceanie jego kiepsko dobranych słów. - Dzień dobry - odezwał się salarianin tonem, który wyjaśnił jej wszystko. - Aż tak źle? - zapytała mimo to. - Aż tak. - Ilu ochotników? Milczenie. - Żadnego. - Żadnego? - Tak, jak przewidywałaś, nikt nie zgłosił się na ochotnika, by wrócić do kriostazy. Nikt.

- Niech to. - No, w sumie był jeden. - Hm? - Kobieta. Twierdzi, że wybrała opcję przez przypadek, i już ją zmieniła. Tym razem Sloane nie wiedziała, co powiedzieć. - No dalej, możesz tryumfować. - Nie, nie - zaprzeczyła Sloane. - Wcale nie zamierzam. Przeczuwałam, że tak się stanie, ale nie będę przypalała ci tym pięt. Może następnym razem poproś kogoś, żeby pomógł ci z przemową. Ta była. nie najlepsza. - Sloane upiła łyk kawy. - Spender ją dla mnie napisał. Sloane aż się opluła kawą. - Chyba żartujesz? - Skąd. Myślałem, że jest dobra. - Tann, ta przemowa była. Fachowo to się nazywa chyba „gówno w pazłotku”. Za wymyślenie tego powinieneś wyrzucić Spendera przez śluzę powietrzną, a potem wyskoczyć za nim za to, że się nie zorientowałeś. Oczy Tanna zaokrągliły się ze zgrozy. - Taka kara chyba nie. - Żartuję, Tann. Ale. zresztą, nieważne. Następnym razem niech przemowy wygłasza Addison, okej? - Wydaje się, że załoga słucha ciebie. - Tak, ale ja muszę kupić pomysł, zanim sprzedam go innym. - No i znów znaleźliśmy się w punkcie wyjścia - westchnął salarianin sfrustrowany. - Nie - zaprotestowała Sloane. - Jest dużo gorzej, niż było. Zasiałeś ziarno, ziarno pod tytułem „kończą się zapasy”. - A tak, jeśli o to chodzi. Powinniśmy nakreślić plan racjonowania. - Tak właśnie zrobimy. - Masz teraz czas? Sloane zerknęła na zegarek i zaburczało jej w brzuchu. - Daj mi zjeść śniadanie. Duże - pomyślała. Do wypęku, zanim trzeba będzie zacisnąć pasa. A potem rozwali parę łbów, jeśli będzie trzeba, puści kilka wiązek przekleństw w razie czego i już będzie mogła spokojnie czekać na eksplozję stacji. A kto wie, może wszyscy przyjmą to spokojnie. Nie. Czuła, że takiego szczęścia to ona nie ma.

Rozdział 18 Sloane miała rację, jak doszła do wniosku Addison. Na początku po prostu mieli szczęście. Być może dlatego szefowa ochrony zgłosiła się, by dołączyć do zespołu Kesh, który ruszał, by oczyścić drogę do najbliższego doku przeznaczonego dla arki. Mieli nadzieję znaleźć tam zapasowy zestaw matryc czujników. Addison nie mogła jej winić. Sloane odczekała cały dzień, upewniła się, że po ogłoszeniu Tanna nie dojdzie do aktów przemocy, po czym zostawiła na miejscu kompetentną załogę. Gdyby miały miejsce jakiekolwiek gwałtowne reakcje, to Sloane by została, Addison była tego pewna. Tak naprawdę sprawy miały się nie najgorzej. Padło kilka nieprzyjemnych słów, kilka ciosów, ale zadanych bez przekonania, a potem wszyscy przyjęli ogłoszenie z przygnębieniem i postawą w rodzaju: „no i co jeszcze może pójść źle”. A skoro sytuacja wyglądała całkiem nieźle, Sloane przyjęła propozycję ciężkiej, fizycznej pracy i udała się z Kesh na swoją wersję wakacji. To było dwa dni temu. Może trzeba było tych paru dni, żeby informacja tak naprawdę dotarła do członków załogi stacji. Kilku dni wydzielania racji, by uświadomić, że zapasy ich żywności są na wyczerpaniu. Nastroje na Nexusie zmieniły się drastycznie. Addison spacerowała korytarzami zgodnie z sugestią Tanna, ale tylko czuła się bardziej bezużyteczna. Nadzorowała kwestie związane z koloniami, których nie założyli, była doradcą „pełniącego obowiązki” przywódcy. Niedługo ludzie zaczną pytać, na czym dokładnie polega to „pełnienie obowiązków”. Nagranie z Garson miało nieprzewidziany skutek. Przypomniało wszystkim, na co się pisali, a co otrzymali. Unikała rzucanych z ukosa spojrzeń ludzi, których mijała po drodze. Widocznego w ich oczach głodu, pragnienia i oskarżenia, że zaistniała sytuacja była winą Addison. Nie było to sprawiedliwe, ale politycy zawsze byli obwiniani, gdy jakaś katastrofa dotknęła ludzi z zaskoczenia. Oskarżającym spojrzeniom towarzyszył głos rozlegający się w głowie Foster. Jak mogliście tego nie przewidzieć? Zaufaliśmy wam. Poświęciliśmy wszystko, bo wierzyliśmy w wasz plan. Sprawiedliwe czy nie, takie właśnie słowa słyszała, gdy na nią patrzyli. W rzeczywistości nie była zbytnio zaangażowana w planowanie związane z ewentualną katastrofą. Skupiła się, niczym laser, tylko na swojej pracy, opracowując kolejne scenariusze pierwszego kontaktu z gatunkami, które mieli spotkać po drugiej stronie. Och, jak marzyła o tych chwilach! Obce rasy, niepodobne do tych spotkanych w

obrębie Drogi Mlecznej. Te możliwości, te wyzwania. Wyobrażała sobie, jak siedzi za elegancko zastawionym stołem, popija wino asari, po lewej ma Jien, a po prawej przedstawiciela jakiejś pokojowej i mądrej rasy. Zamiast tego spała na podłodze, gotowała wodę, żeby ją oczyścić, zupełnie jakby była na jakimś szkoleniu obejmującym techniki przetrwania. Zatrzymała się w korytarzu łączącym dwie sekcje, ogromne okna po obu stronach zapewniały niesamowity widok. Jeszcze kilka dni temu, gdy tędy przechodziła, musiała właściwie przepychać się przez „obserwatorów”, grupę, która na ochotnika pełniła straż, starając się zastąpić niedziałające czujniki, żeby Nexus nie był całkowicie ślepy. Stali tu - bądź siedzieli - w dzień i w nocy, wypatrując jakichkolwiek znaków zbliżającej się Plagi. Albo płynących przez kosmos ark z Pionierami. Niczego na razie nie wypatrzyli poza obcymi gwiazdami. A gdy otrzymali informację o racjonowaniu zasobów, uznali, że mogą znaleźć sobie lepsze zajęcie. Dziś korytarz był pusty. Foster przysiadła pośrodku, na ławce, i złożyła dłonie na kolanach. Przez chwilę nawet się nie ruszała, spijając ciszę, zakłócaną jedynie niecichnącym szumem systemów podtrzymywania życia, które pracowały bez zarzutu, od kiedy ten turianin i jego załoga usunęli najbardziej palące usterki. Pracowali przez okrągłą dobę, by system choćby kuśtykał naprzód, ale i tak było to zaskakujące osiągnięcie. Pomyślała, że to musi być miłe czuć się użytecznym. Pokręciła głową. To nie było zdrowe podejście. Wiedziała o tym. Omni-klucz zaćwierkał. Z pewnością nie było to połączenie od Sloane, jej zespół był za daleko, żeby obejmowała go sieć komunikatorów. Odebrała i odchyliła się lekko, gdy w powietrzu przed nią pojawiła się twarz Tanna. - Jakieś wieści od Sloane? - spytał. - Nie - odpowiedziała. - Dziś rano przybył goniec z ich grupy. Mówił, że pytał Sloane, czy chce przekazać jakąś wiadomość, ale ona tylko się śmiała. - To do niej podobne - stwierdził Tann. - Goniec twierdzi, że oczyszczą przejście dziś wieczór i wtedy się dowiemy, czy będziemy mieli czujniki. - Hmm - Salarianin stukał palcem w brodę. - Trwa to dłużej, niż się spodziewałem. Addison mogła tylko wzruszyć ramionami - wszystko trwało dłużej, niż się spodziewali, od chwili gdy upubliczniono wiadomość o niedostatku zapasów. - No cóż - podjął Tann. - Chociaż cenię sobie jej porady, te decyzje trzeba podjąć tak czy inaczej. Foster milczała przez moment, rozważając jego słowa. Czuła ostrożność i ekscytację, ale przede wszystkim? Chwyciłaby się czegokolwiek, by mieć jakieś zajęcie. A ostatecznie sprawy musiały zostać załatwione, problemy rozwiązane, decyzje podjęte. Bez względu na wszystko. - Co ci chodzi po głowie?

Salarianin się uśmiechnął. - Tak długo, dopóki mi doradzasz przy podejmowaniu decyzji, nie są to właściwie decyzje podjęte jedynie przeze mnie, prawda? - Prawda. - I sama wiesz, jak bardzo irytuje się Sloane, kiedy pytamy ją o zdanie w mniej istotnych kwestiach? - To też prawda - powtórzyła, widząc już, do czego zmierza salarianin. - Myślę, że powinniśmy sprawdzić, ile pomniejszych spraw możemy skreślić z naszej listy, zanim Sloane wróci. To jest chyba sytuacja, w której, jak mówicie, wilk jest syty i owca cała. Nie tylko decyzje zostaną podjęte, ale Kelly zostanie oszczędzona monotonia procesów decyzyjnych. - Pomniejsze sprawy - powtórzyła po nim Addison. - Na przykład jakie? - Miałem pomysł, żeby może zmienić przeznaczenie jednego ze zbiorników z chłodziwem i wykorzystać go do oczyszczania wody. Załoga mówi, że to możliwe przy użyciu materiałów, które są nam dostępne, i skutkiem będzie jedynie niewielki wzrost temperatury w obszarach zamieszkanych. W rezultacie natomiast otrzymamy dość świeżej wody, by pozwolić wszystkim na prysznic co drugi dzień. - O - odpowiedziała Foster. Gorący prysznic to brzmiało jak jakiś niesamowity luksus. Skóra zaswędziała ją na samą myśl. - Zdefiniuj słowo „niewielki”. - W granicach ludzkiej tolerancji. - Tann. - Średnio dwa, trzy stopnie Celsjusza. - Tak lepiej, dziękuję. Hm, tak, sądzę, że to dobry pomysł. - No, proszę, widzisz? Decyzja podjęta, nasza dyrektor do spraw bezpieczeństwa będzie miała o jedno zmartwienie mniej, gdy tu wróci. - Co jeszcze mamy? - spytała Foster. Nieco za szybko, ale już o to nie dbała. Robiła coś, co wreszcie dawało jej poczucie, że do czegoś zmierza, i było jej z tym zbyt dobrze, by się zastanawiała. - Spotkajmy się w Centrum i przejrzyjmy listę. - Doskonale. Już idę. Po drodze minęła grupę krogan, którzy spawali skomplikowany, trochę rozpadający się układ belek podporowych. Była to tymczasowa naprawa sufitu, nadmiernie obciążonego tym, co było wyżej. Żaden z nich nie zwrócił uwagi na Foster, byli absolutnie skupieni na swojej pracy. A jednak mijając ich, miała wrażenie, że wyczuwa coś płynącego z ich strony. Nie żadną nienawiść czy nawet niechęć, odczucia, jakie często emanowały z przedstawicieli innych ras. Nie, to było coś zupełnie innego. Ich mowa ciała, to ostentacyjne wręcz skupienie na pracy, brak kontaktu wzrokowego, jakby siłą woli zmuszali się, by dać jej chwilę wytchnienia od oskarżycielskich spojrzeń. Zdawali się mówić: „My się tym zajmiemy, ty idź rozwiązywać większe problemy”.

Foster zatrzymała się na końcu krótkiego korytarza i odwróciła się w stronę krogan. - Dziękuję - powiedziała. Popatrzyli na nią zaskoczeni. Potem na siebie nawzajem, jakby próbowali zgadnąć, do którego z nich mówiła. - Dziękuję - powtórzyła Foster. - Za całą waszą ciężką pracę. - Jasne, nie ma sprawy - odpowiedział jeden z nich i wszyscy wrócili do pracy. Foster ruszyła dalej, w głowie kłębiło jej się od natłoku myśli. Tyle pytań, obaw, możliwości. Odpowiedzi były zaledwie przebłyskami gdzieś na granicy tej umysłowej mgły i gdy tylko próbowała je pochwycić, rozwiewały się w nicość. I nagle jedna nie umknęła. Trwała nieruchoma, wyraźna, gdy Foster starała się do niej dotrzeć. Odkryła drogę, w pewnym sensie, i z każdym krokiem odzyskiwała nieco swej dawnej pewności siebie. Poczucia celu. To było coś słusznego. Pomysł, na który Foster długo czekała. Tak prosty, że sklęła się w duchu, że nie pomyślała o tym wcześniej. To była cena za to, że Addison pozwoliła sobie osunąć się w psychiczny dołek, ale teraz to naprawi. Na ostatniej prostej opracowała w głowie podstawy koncepcji. Zdusiła chęć połączenia się ze Spenderem i zlecenia mu dopracowania szczegółów. Ostatnio robił to zbyt często. Nie, tym razem sama musiała zacząć. Na pomoc przyjdzie czas później. Weszła do Centrum z uniesioną głową, ze skupieniem, jakiego nie czuła od ataku Plagi. Dwoje członków załogi siedziało przy głównej konsoli, czuwając w nadziei, że może coś zacznie działać albo jakiś sygnał się przebije. - Jakieś wieści o arkach? - Żadnych - odpowiedzieli chórem. Zawsze identyczna odpowiedź. Tann stał za ich plecami i spoglądał na datapad. - Mam propozycję - powiedziała, nim zdążył otworzyć usta. - Eee. dobrze! - odparł z więcej niż odrobiną zwątpienia w głosie. Zdążył wyświetlić już swoją listę i teraz zlikwidował ją jednym dotknięciem palca. - Możemy poświęcić osiem statków - powiedziała twardo. - Obliczyłam wszystko. Reszta wystarczy do ewakuacji. Już czas, Tann. Nie możemy czekać na Pionierów. Musimy zbadać najbliższe światy i sprawdzić, czy w pobliżu jest coś, co moglibyśmy wykorzystać. Miejsce na jakąkolwiek kolonię, zasoby naturalne, coś, co możemy zebrać albo wykopać. - Hmm - odpowiedział. Gdybym tylko mogła go przekonać . - myślała. - Nie możemy się tu tłoczyć w nadziei, że problem z zapasami zostanie magicznie rozwiązany. Że odnajdą nas Pionierzy i uratują. Powinni już tu być.

Wszyscy to wiemy. Najwyższy czas, byśmy pogodzili się z prawdą. - Addison. - Daj mi skończyć! Tann aż się cofnął, wyraźnie zaskoczony. - Racjonowanie zapasów tylko odwleka to, co nieuniknione. Nie trzeba będzie następnego spotkania z Plagą, by nas zabić. Wystarczy, że coś jeszcze pójdzie źle w hydroponice, i po nas. Jesteśmy skończeni. - Masz rację - odparł Tann. - Zgadzam się. - Mój plan się powiedzie, jeśli obsadzimy. - nie odpuszczała. - Czekaj, co? - Zgadzam się. - Poszło łatwiej, niż się spodziewałam. Zrozumiał jej zmieszanie. - Moja próba przekonania ludzi, by dali się ponownie zamrozić, skończyła się porażką - wyjaśnił. - Racjonowanie odbiło się negatywnie na morale, co z kolei wpłynęło na postęp napraw. Zatem tak, zgadzam się. - No - zaczęła Foster - cholera, Tann, cieszę się, że to słyszę. - Sloane to się nie spodoba - dodał salarianin. - Ale realizuj projekt. Mówiłaś coś o obsadzie? Niemal się pogubiła. Niemal. Wczoraj z pewnością straciłaby przerwaną myśl, ale dzisiejsze skupienie zdziałało cuda. Znów czuła się sobą. - Początkowo myślałam, że pierwsze loty należałoby wykonać przy minimalnej obsadzie. Pilot i drugi pilot. Żeby nie odciągać sprawnego personelu od działań na stacji. Może nawet niech pierwszy zwiad będzie automatyczny, użylibyśmy statków jak gigantycznych sond. Ale teraz dochodzę do wniosku, że nie tylko możemy, ale wręcz musimy obsadzić statki w pełni. Rozpocząć prawdziwe misje zwiadowcze. Nie tylko rezultaty będą lepsze, ale też zredukujemy zużycie zapasów na pokładzie Nexusa. - Bardzo interesujące. - stwierdził Tann. Wstał i dołączył do niej przy stole. Uruchomił wyświetlacz pokazujący pobliski system. Mapę stworzoną z użyciem staromodnych metod pomiarowych, na podstawie obserwacji wizualnych. Była orientacyjna, prymitywna, niemalże bezużyteczna, ale niczym innym nie dysponowali. Tann manipulował przy interfejsie. - Może te? - wskazał. - Taa - zgodziła się Foster. - Te by się nadały. - Hipotetycznie: jaki byłby skład załogi? Addison już to sobie przemyślała, ale postanowiła dać Tannowi szansę, by miał poczucie, że uczestniczy w projekcie. Poza tym mógł akurat na coś wpaść. - Piloci i drudzy piloci to akurat łatwe, obudziliśmy już odpowiednie pary. Poza tym w każdej załodze powinien znaleźć się specjalista od czujników. - A nie potrzebujemy ich tutaj, żeby naprawili nasze? - Nie - zapewniła go Foster. - Żeby je później skalibrowali, owszem, ale na razie tylko czekają. Zostali tymczasowo skierowani do innych zadań.

- Rozumiem. Kto jeszcze? Foster wymieniała po kolei. Ksenobiolodzy, astrogeolodzy, inżynierowie, personel medyczny i ochrona. - Ochrona? - Tann nie był przekonany. - Myślę, że to by złagodziło obawy Sloane. Na wypadek gdyby ktoś przeszedł załamanie nerwowe albo któryś z członków załogi postanowił zabrać statek i zostać kowalem własnego losu. - Żadna z tych opcji nie wydaje mi się prawdopodobna - zauważył Tann. - A jednak Sloane martwi się o takie rzeczy i jej zespół jest. aż nadto liczny Foster obstawała przy swoim. - Myślę, że można to uczciwie powiedzieć. - Póki nam się jedzenie nie skończy - odparł Tann. - Wtedy będziemy potrzebowali wszystkich. - No cóż, owszem, ale te działania mają odsunąć taki dzień w czasie. Poza tym wybrane przez nas systemy są na tyle blisko, że każdy ze statków może wrócić, zanim zapasy osiągną krytycznie niski poziom. Tann wpatrywał się w wyświetlacz, wodząc wzrokiem po mapie. Foster podejrzewała, że ustawia w myślach klocki, które zamierzali wykorzystać. - Póki któryś z nich nie napotka jakichś problemów - mruknął do siebie. Usterki mechanicznej, Plagi czy czegoś, czego jeszcze nie widzieliśmy. - Owszem, jest takie ryzyko - Foster skinęła głową - ale nie wybrniemy z tego, nie ryzykując choćby trochę. - Hmm. Tann wstał i zaczął spacerować, Addison zrozumiała, że zdołała go przekonać. Pozostały już tylko szczegóły. Wysłała wiadomość do Spendera: „Przyjdź do Centrum jak najszybciej”. Ręce trochę jej się trzęsły, gdy pisała: „Korpus Kolonizacyjny wrócił do gry”. Spender zajął się tworzeniem wstępnych list załogi dla ośmiu statków badawczych. W tym samym czasie Addison udała się do hangaru Korpusu i osobiście przeprowadziła inspekcję wszystkich promów. Wiele z nich wykorzystywano jako tymczasowe noclegownie. Ale nie wszystkie, i przemieszczenie lokatorów, tak by całkowicie opróżnić osiem statków, nie zajmie więcej niż kilka godzin. Poważniejszym problemem, który wprawdzie przewidywała, ale nie doceniła jego powagi, były zapasy. Tymczasowi lokatorzy bez ograniczeń korzystali z tego, co znaleźli na promach, wychodząc z założenia, że skoro statki stały się ich domami, to wszystko w środku jest ich własnością. Rozmowy na ten temat osiągnęły temperaturę wrzenia, ale Addison po cichu wezwała ochronę, by ta „oczyściła powietrze”, i podkomendni Sloane szybko zajęli się protestującymi. - Dziękuję - powiedziała Kandrosowi, który przewodził grupie. - To moja praca. Podziękowania nie są konieczne. Addison przeszła do kolejnego statku. - A co to za zamieszanie? - spytał turianin, idąc za nią.

- Zdecydowaliśmy się na wysłanie zwiadu. Żeby skatalogować pobliskie światy, mamy nadzieję znaleźć jakieś zasoby, które będziemy mogli wykorzystać, albo może nawiązać kontakt z arkami. - Dyrektor Kelly się na to zgodziła? - spytał z powątpiewaniem. Aha - pomyślała Foster. - Sloane nie zgłosiła zastrzeżeń - odpowiedziała, obserwując uważnie jego reakcję. Tylko skinął potakująco głową, stając przy najbliższym z pojazdów. - Mam niejakie doświadczenie w tej dziedzinie. Addison zatrzymała się i odwróciła w jego stronę. - Naprawdę? Turianin wzruszył ramionami. - Poniekąd dlatego zgłosiłem się do Inicjatywy. Po drodze jakoś dołączyłem do ochrony, ale wcześniej byłem antyterrorystą. Foster nie znała go, dobrze, że pamiętała, jak mu na imię, ale widziała w jego oczach to, co dostrzegała w swoich w lustrze. - Spender zajmuje się listami - powiedziała - jeśli jest pan zainteresowany. Przez długą chwilę turianin patrzył na smukły kadłub, potem spojrzał na Addison i się uśmiechnął. Po czym odwrócił wzrok i odszedł, nie mówiąc już ani słowa. Foster wystukała krótką informację dla Spendera: „Kandros z ochrony doskonały do misji zwiadowczej, jeśli potrzebujesz jeszcze jednego”. Odpowiedź przyszła na jej omni-klucz minutę później: „Porozmawiam z nim. Dzięki!”. Foster Addison uśmiechnęła się do siebie. Wysokie morale to potężna siła pomyślała. Wieczorem pierwszy ze zwiadowców wymknął się z cienia Nexusa, by zanurzyć się w bezkresie pustki. Addison i Tann obserwowali ten lot z Centrum, w którym wciąż brakowało jednej ze ścian i dzięki temu widok, nawet jeśli trochę przerażający, był wspaniały. Zakładając - myślała Foster - że patrzy się tylko do przodu. Co jej akurat odpowiadało. Wznosili toasty przy każdym odlocie, życząc dowódcom pomyślnych łowów, gdy ci zbliżali się do granicy zasięgu systemu łączności. Kandros dowodził Bezkresnym, obiecał, że wrócą szybko. - Powiedzcie Sloane, żaby trzymała dla mnie miejsce przy kartach - dodał na sekundę przed tym, nim połączenie zostało przerwane. Foster nie mogła sobie przypomnieć, ile już razy uśmiechnęła się tego dnia, ale ten uśmiech wydawał jej się najlepszy.

Rozdział 19 Tak ciężko Sloane Kelly nie pracowała od lat. Wróciła z ekipą robotników, słaniając się na nogach ze zmęczenia, głodna i z zaczerwienionymi oczami. Nie wiedziała nawet, która jest godzina. Nie wiedziała, gdzie znajdują się jej koledzy dyrektorzy, i bardzo ją to cieszyło. Mogła wślizgnąć się do swojego pokoju i przespać się chwilę, zanim zorientują się, że wróciła. Kolejnych osiem godzin bez tego całego srania w banię - to brzmiało niemal zbyt pięknie, nie zamierzała tego niszczyć. Co więcej, mogła w ten sposób opóźnić nieco złożenie raportu, że misja tylko częściowo zakończyła się powodzeniem. Wielki korytarz został uprzątnięty na tyle, by można było dostać się na jego drugi koniec, ale nie znaleźli tam żadnego pojemnika z zapasowymi częściami czujników. Zatem Nexus miał pozostać ślepy jeszcze przez jakiś czas, co z pewnością nikogo nie ucieszy. Sloane trzymała się planu. Uniknęła wszystkich. Zignorowała czekające na nią wiadomości. Ta od Kandrosa była kusząca, ale nie została oznaczona jako pilna, mogła więc poczekać. Poczeka. Osiem godzin, mogli dać jej choć tyle. Zasłużyła sobie, prawda? Sloane spała jak kamień. Kamień, który trącony później nieuważną stopą, dał początek lawinie. Obudziła się po ośmiu godzinach, obolała i głodna jak wilk. Miała za sobą kilka naprawdę długich dni na „złomowisku” z Kesh i jej załogą. Takim terminem określali nieodwiedzane części Nexusa. Używali tej nazwy tylko między sobą, żeby - jak wyjaśniła Kesh - nie obrazić ani nie zdenerwować nikogo, kto nie należał do krogańskiej załogi. Fakt, że dopuścili Sloane do swego slangu, był czymś w rodzaju honorowej odznaki. A ona już dawno się nauczyła, że gdy kroganie czynili komuś honory, nie należało tego lekceważyć, nieważne, jak drobny był to gest. Pracowała ramię w ramię z nimi, likwidując rumowiska, dociągając kable, prezentując takie samo konkretne podejście do problemów. Kroganie nie potrzebowali ochrony. To Sloane potrzebowała tej pracy. By się w niej zatracić. By. Nagle przypomniała sobie wiadomość od Kandrosa. „Do zobaczenia wkrótce” brzmiał tytuł. Poczuła, jak wnętrzności wiążą jej się w bolesny supeł. Jak dotąd turianin nigdy nie przejawiał jakichś skłonności samobójczych, ale te słowa do niego nie pasowały, do tego Sloane najbardziej się obawiała, że wydarzy się właśnie coś takiego. Spadła z pożyczonej kanapy i zaczęła szukać swojego omni-klucza. Znalazła i niemal natychmiast dwukrotnie go upuściła, próbując uruchomić. Drżącymi palcami weszła w menu i odszukała wiadomość.

- „Przepraszam, że nie zdążyłem się pożegnać - przeczytała szeptem. Powinienem wrócić za kilka miesięcy. Dzięki za tę możliwość”. I to było wszystko. - Co... Do...Kurwy - dodała, nie zwróciwszy uwagi, że w każdym kolejnym słowie więcej było gniewu. Oparła się o poduszki kanapy i zapatrzyła w ścianę. Miesiące czego? Za jaką pieprzoną „możliwość”!? Kandros nie podawał żadnych szczegółów. Czyli był przekonany, że ona wie, o co chodzi. Wstała i z zaciśniętymi pięściami pomaszerowała do Centrum. Wpadła tam i minęła dwóch techników przy konsoli w trakcie całkowicie bezproduktywnej warty. - Jakieś ślady ark? - spytała, ale nie czekała na odpowiedź, bo zawsze była ona taka sama. - Nie - odpowiedzieli jednocześnie. Roześmiała się sarkastycznie. Tann był przy głównym stole nawigacyjnym, pochylał się nad mapami, oparł podbródek na dłoni i postukiwał jednym palcem. Podniósł swoje wielkie oczy, a gdy zobaczył Sloane, jego twarz się rozjaśniła. - Witaj z pow. - Gdzie jest Kandros? - Ja. eee. Jej ton, tak jak na to liczyła, skłonił Tanna, by się cofnął. - Gdzie. Kurwa. Jest. Kandros? - Na pokładzie promu o nazwie Bezkresny - oparł Tann. - Zatem zakładam - odpowiedziała - że jeśli pójdę do hangaru Korpusu Kolonizacyjnego, to tam go znajdę? - No więc, nie, oczywiście nie. Salarianin wskazał stół i Sloane wreszcie zwróciła uwagę, co takiego Tann studiował zajadle, gdy weszła. Trójwymiarowa mapa przestrzeni wokół nich, bardzo niedopracowana, ale znajdujący się pośrodku Nexus pozwalał się zorientować, jaką część kosmosu przedstawia. Tann pokazał niewielką świecącą ikonkę w pewnej odległości od stacji. - Są teraz tu. Mniej więcej oczywiście. Nie mamy możliwości określić ich dokładnego położenia. Sloane obeszła stół i złapała salarianina za podbródek. Ścisnęła mocno. - Dlaczego nie ma statku i dlaczego mój oficer znajduje się na jego pokładzie? Tann nie mógł wymówić słowa. Sloane poluzowała chwyt, ale tylko odrobinę. - Spender. - Spender - powtórzyła. - Nie chcę słyszeć nic więcej. - Poklepała Tanna po policzku i wyszła. William Spender. Nazwisko wiło się w jej myślach niczym robal, gdy maszerowała do jego kwatery. Zajął ulepszony gabinet obok jednego z pustych hangarów, który przerobili na magazyn. Według jej omni-klucza był u siebie.

Mogła go wezwać do Centrum, ale jakoś miała wrażenie, że osobista wizyta będzie bardziej na miejscu. Nadto omni -klucz wyjawił jej też inne rzeczy. Nie tylko Kandros odleciał. Ośmiu jej oficerów opuściło Nexusa. Stanęła przed drzwiami do niewielkiej jaskini Spendera i załomotała w nie pięścią. - Co znowu? - rozległ się ze środka zirytowany głos. - Otwieraj - warknęła. - Czy mam wykopać drzwi? - O, pani dyrektor. Myślałem, że to ten zbir z podtrzymywania życia. Nnebron. - Przykro mi, że cię rozczarowałam, a teraz otwieraj. - Chwileczkę. - Nie. Natychmiast. - Słyszała, jak coś szeleści. - Masz pięć sekund, potem zamierzam sprawdzić, jak mocne są te drzwi. Ledwie zdążyła wymówić ostatnie słowo, gdy drzwi się uchyliły. Spender wyślizgnął się na zewnątrz przez szparę z pogrążonego w absolutnej ciemności pomieszczenia i zaraz zamknął za sobą drzwi. - Przepraszam, mam straszny bałagan. Może pogadamy gdzieś na obszarze wspólnym? Zrobił krok w tamtą stronę, starannie unikając jej spojrzenia. Sloane walnęła pięścią w ścianę, o centymetr zaledwie mijając jego nos. Spender powoli spojrzał jej w oczy. - Dobra, tu też możemy. - Chcę, żebyś mi wyjaśnił, dlaczego Kandros i siedmiu innych oficerów pozostających pod moim dowództwem nie znajduje się już na pokładzie Nexusa. - Wyruszyli na misję zwiadowczą. - Jaką misję zwiadowczą? Spender zamrugał i zmarszczył nieznacznie brwi. - Nie wie pani? - Najwyraźniej nie. - No to wydaje mi się, że powinna pani porozmawiać z Tannem albo Addison. - Ale jestem tu i rozmawiam z tobą. Zacznij mówić. Miał minę, jakby połknął właśnie kęs zgniłego mięsa. Sloane nie mrugnęła, nie odwróciła wzroku i Spender załamał się pod tym spojrzeniem. - Zostało zdecydowane, że osiem statków. - Zdecydowane przez kogo? - Przez Tanna. z poparciem pani i dyrektor Addison, oczywiście. Sloane wiedziała już, w czym rzecz. Mogła domyślić się reszty, ale widok wijącego się Spendera był dziwnie satysfakcjonujący. Kiwnęła palcem. Mów dalej. Ku jej potężnej irytacji Spender uśmiechnął się szeroko. - Nie skonsultowali tego z panią - powiedział właściwie bardziej do siebie niż do niej. A potem zerknął na jej pięść. - Nie mogę powiedzieć, że jestem

zaskoczony. - Spender, za chwilę wyślę cię na misję zwiadowczą w pojedynkę. Bez kombinezonu. Jeśli nie powiesz mi tego, co chcę wiedzieć. Lisi uśmiech asystenta zbladł zaledwie odrobinę. - Zostałem poinformowany, że zdecydowaliście, iż najwyższy czas wysłać kilka statków KK do najbliższych systemów. Żeby poszukać zapasów, wie pani? Pochyliła się tak, że jej nos niemal dotykał jego. - Przestań zakładać, że wiesz, co ja wiem. Mów. - Dobra, dobra, o rany. - Oblizał nerwowo usta. - Addison poinformowała mnie o wszystkim. O decyzji. O planach. - I powiedziała, że ja się zgodziłam? - Nie pamiętam dokładnie, jakich słów użyła. Nie powiedziała, że się pani nie zgadza. Ja nie pytałem. Ta zgoda jakoś tak wynikała sama z siebie. Sloane zmarszczyła brwi. - Mów dalej. - No więc powiedzieli, że chcecie. że chcą wysłać osiem promów z pełną załogą i że mam zrobić listy, kto poleci. - Zanim zadała pytanie, podniósł ręce w obronnym geście. - Myślałem, że pani to zatwierdziła. W porządku? - Dlaczego Kandros? Wiesz, jak bardzo na nim polegam. - Addison - zaczął. - Nie. Moment. Nie może pani winić pani dyrektor. - Będę sobie winić, kogo, kurwa, będę chciała. Podaj mi fakty. - Gdy przygotowywałem listy, dyrektor Addison wysłała mi wiadomość. Że Kandros doskonale by się nadawał na przywódcę jednego ze statków. Sloane nie mogła zaprzeczyć, ale nie o to chodziło. - Myślałem, że ona to z panią wyjaśniła. Znaczy, poszła pani z kroganami, to skąd miałem wiedzieć? A tak w ogóle to jak poszło? - Co? Co jak poszło? - No, z kroganami. - Nie zmieniaj tematu. To ja tu zadaję pytania. - Opuściła jednak pięść. Jej gniew zmienił się z oślepiającej furii w coś bardziej przemyślanego. To Addison i Tann to zrobili. Spender był tylko narzędziem, ich młotkiem, w każdym tego słowa znaczeniu. - Zejdź mi z oczu. Poprawił kurtkę, obrzucił Sloane spojrzeniem od stóp do głów i odszedł. Została sama, wpatrując się w drzwi do jego kwatery, z której wylazł niczym wąż ze swej nory. Stała tak długo, to zaciskając, to rozprostowując palce. Po części chciała wrócić do Centrum, rzucić Tanna na ścianę, złapać za nogi i uderzyć nim w Addison. I patrzeć, jak walą się oboje na ziemię. Ale jednocześnie zastanawiała się, co jej to da. Zawarli pakt przeciwko niej. Łatwo było dojść do takiego wniosku. Spender doszedł. Ale przypuszczenia były czymś nie do końca bezpiecznym, Sloane też mogła snuć swoje. Słyszała, jak Tann tłumaczy, jak zawsze nonszalanckim tonem:

„To ty zeszłaś ze stanowiska, odstąpiłaś od obowiązków. Wiedziałaś, że będę podejmował decyzje, z twoją radą czy bez niej, więc jaka to właściwie różnica? Robiliśmy tylko to, co do nas należało. Myśleliśmy, że się ucieszysz”. Jednak ta część z Kandrosem - to ją wyprowadziło z równowagi. Reszta? No, dobra, wysłali kilka promów, to jeszcze nie koniec świata. Ale rozmyślnie czy nie, zabrali jej jednego z najlepszych oficerów, i to na całe miesiące, jak napisał. Wiedziała, a przynajmniej miała taką nadzieję, że nie zgodziłby się na to, gdyby nie był przekonany, że ona popiera cały ten pomysł. A nie pomyślałby tak, gdyby Spender czy ktoś inny by mu tego nie powiedział. Krętacz - pomyślała kwaśno. I znów uderzyła w ścianę. Miała ochotę wykopać mu drzwi tak czy inaczej, choćby po to, żeby poprzewracać w pokoju, jak to robili w wypadku podejrzanych, których nie byli w stanie przygwoździć, ale chcieli im wysłać czytelną wiadomość. Problem w tym, że póki nie porozmawia z Kandrosem, nie dowie się, kto mu powiedział, kiedy i gdzie, nie będzie wiedziała, co właściwie zaszło. Na razie będzie zatem musiała to przełknąć. Udać, że wcale jej to nie obchodzi, nawet jeśli tylko po to, by potem przypomnieć im to z większą przyjemnością. A na razie będzie ich uważnie obserwować. Bardzo uważnie. Bo całkiem odpuścić byłoby zbyt niebezpiecznie.

Rozdział 20 - Hej, Reg? Lepiej chodź, szybko. Reg uniósł sklejoną powiekę, spodziewając się ujrzeć puste miejsce w łóżku, które dzielił z mężem. Tak było zazwyczaj. Emory przeważnie wychodził, zanim Reg wstał, a Reg kładł się za późno jak dla Emory’ego. Tym razem, pogrążony w półmroku słabej błękitnej poświaty, czuł u boku ciało męża i jego oddech na ramieniu. To oznaczało, że jest pora pomiędzy jego pójściem spać a obudzeniem się Emory’ego. Spojrzał ciężko na winowajcę. Współlokator. Jeden z kilku, którzy wychodzili i wracali w systemie zmianowym. Jak ten się nazywał? Aldrin. Alder. Coś w tym stylu. - Co jest? - mruknął cicho, żeby nie obudzić swojego botanika. Facet uniósł lampę wyżej, oświetlając drogę do drzwi. - Coś z twoją ekipą - szepnął. - Ta asari. Rozwala świetlicę. Cholera. Znowu Irida. Tylko nie to. Zmęczenie przylgnęło mu do mięśni i drażniło piaskiem w oczach. Marzył tylko o tym, żeby położyć się z powrotem, przytulić do towarzysza i przespać tych parę godzin, które jeszcze mieli. Wiedząc jednak, że nie ma wyjścia, ostrożnie wysunął rękę spod bezwładnego Emory’ego. Koja zaskrzypiała, kiedy się dźwigał i opuszczał nogi na podłogę. - Mmm? - wymamrotał Emory. Reg skrzywił się i pogłaskał go po jasnobrązowych włosach. - Śpij, śpij, kochany - wyszeptał i pocałował go w czoło. - Zaraz wrócę. - Mmm. Przy odrobinie szczęścia Emory nawet tego nie zapamięta. Był tak samo zmordowany jak Calix i jego zespół. I jak Reg. I Irida. Fatalnie znosiła śmierć Na’to. Mamrocząc pod nosem, Reg wciągnął wymiętoszony kombinezon na bokserki i koszulkę, świadomy, że całej jego garderobie przydałoby się porządne pranie. Ograniczenia w użytkowaniu zapasów oznaczały rzadsze pranie, dłuższe noszenie ciuchów. Nic przyjemnego, ale co robić? Kiedy opuścił sypialnię i dołączył już do mężczyzny - Aldena, tak, na pewno Aldena - był już przytomniejszy. I bardziej pogodzony z losem. - Niech zgadnę - powiedział, kiedy zmierzali do świetlicy. - Znów rzuca, czym popadnie? - Głównie tarczami. - Co!? - Reg aż zamrugał. Alden pokręcił głową. - Stary. Sam zobaczysz.

I Reg zobaczył. Trudno byłoby coś takiego przeoczyć. Na granicy przestrzeni publicznej kręciła się grupa ludzi w różnych fazach wkurzenia, a druga, mniejsza, skupiła się przed wejściem. Reg słyszał dochodzące stamtąd krzyki. Wrzaski. Przekleństwa. Rumor. Stoły, domyślił się Reg. Naczynia. Sprzęty, wszystko, co znajdowało się na obszarze wspólnym, a czym dało się rzucać. Z westchnieniem rezygnacji zaczął rozpychać gapiów, z których żaden nie zaryzykował konfrontacji. Przynajmniej tyle dobrego z postury Rega. Był masywny. Krzepki. I nie wahał się korzystać ze swoich przymiotów. Z tego powodu tworzyli dość zaskakujący duet z drobnym „mózgowcem” Emorym, ale Reg był zadowolony, że w razie czego jest w stanie obronić męża. Tak samo pragnął chronić swój zespół. Szczególnie tych - dumał, przepychając się do świetlicy - którzy nadal cierpieli po stracie Na’to. Irida, zgodnie z zapowiedziami Aldena, zabawiała się tarczami biotycznymi. Dwie osoby wisiały w powietrzu uwięzione w kulach osłon, przeklinając, na czym świat stoi, a trzecia właśnie przetaczała się po podłodze. Irida siedziała na stole pośrodku sali i bałaganu, jaki tworzyły zepchnięte pod ściany, powywracane meble i porozlewane napoje, z których unosiły się słodko-kwaśne mocno alkoholowe opary. Reg skrzywił się, przestępując kałużę krogańskiego trunku. Znał ten zapach. Wratch i Kaje wyciągnęli go na popijawę „z okazji” śmierci Arvexa i Na’to w pasmach Plagi. Ledwie uszedł z całymi flakami z tej imprezy. Dwa mięśniaki z klanu Nakmor siedziały w kącie, niezbyt ostrożnie tuląc do piersi swoje napitki. Jeśli pokaz asari robił na nich wrażenie, nie okazywali tego. Irida łypnęła na Rega. - Patrz! Zwierzaczki! - Ruchem ręki zderzyła o siebie dwie bańki osłon biotycznych. Reg skrzywił się, kiedy tkwiący w nich więźniowie jęknęli. Wrzasnęli. Powoli uniósł rękę i wszedł pomiędzy asari i jej zabawki. Irida przytknęła do ust trzymaną w drugiej dłoni butelkę. - Irida - westchnął. - Daj spokój, sama wiesz, że kiepsko się upijasz. - Upijam się bardzo porządnie - oświadczyła szorstko. Łup! Stół. Jedna z osłon zamigotała i zgasła. Kolejny nieszczęśnik runął na łeb na szyję i potoczył się pod wejście, gdzie legł ogłuszony. - Wezwijcie ochronę! - Nie, nie wzywajcie nikogo! - krzyknął przez ramię Reg. - Dziewczyna jest tylko. pijana. - Pijana. Zrozpaczona. W żałobie. - Da radę. Mam już wszystko pod kontrolą. - Ahaaaa - wybełkotała asari, pochylając się naprzód. Z przechylonej butelki polał się napój. Piwo krogańskie. Niech to.

Reg podszedł i delikatnie objął palcami butelkę, która prawie zniknęła w jego dłoni. - Chodź, Fiołku. Rozchodzimy to. - Nie! - Szarpnęła się. Wrzask i kolejna bańka osłony pękła gwałtownie, uwalniając więźnia, który niezgrabnie pozbierał się z podłogi i uciekł. Regowi serce krajało się na widok dziewczyny. Nieważne, ile lat była od niego starsza, nie musiał być prastary, by widzieć, że Irida sobie nie radzi. Ekipa trzymała się razem od dawna. Pracowali razem. Walczyli ramię w ramię. Spróbował logiki. - Daj spokój. Wiesz, że wprowadzili racje. Nie utrudniaj moczymordom życia. - Racje - prychnęła. - I po co? - Próbowała wyrwać butelkę, ale ta prawie nie drgnęła w zaciśniętej dłoni Rega. - Żadne racje go nie ożywią. Aż nim szarpnęło. - Wiem, Fiołku - przytaknął ze smutkiem w głosie. - Wiem. Ale Na’to nie chciałby, żebyś doprowadzała się, tudzież obszar wspólny, do - rozejrzał się i dodał: - takiego stanu. - A skąd wiesz? - Łypnęła na niego wielkimi wilgotnymi jasnofioletowymi oczyma. - Skąd ktokolwiek może to wiedzieć? - O cholera! - mruknął ktoś z tyłu. - Ale się załatwiła. Reg spojrzał przez ramię. Nnebron się do nich przepchnął. Uśmiechał się niewesoło. - Fakt - powiedział Reg. - Zabierzmy ją w jakieś spokojniejsze miejsce. Nnebron podszedł od lewej i wyłonił się z uśmiechem zza szerokich pleców Rega. - Cześć, Fiołku, mogłabyś mi w czymś pomóc? Popatrzyła na niego speszona. Kiwała się lekko. - Może. - Nie sprzeciwiła się, gdy Reg otoczył ją ramieniem. - Będę do tego potrzebowała swoich skór. - Czego? - Skór komandosa - mruknął półgębkiem do Nnebrona. Dzieciak gapił się na niego skonsternowany. - Nie - powiedział Reg do Iridy. - Nie dzisiaj. Irida skinęła i pozwoliła się ściągnąć ze stołu. - To kiedy indziej, bra? - Tak, kiedy indziej - rzekł Nnebron stanowczo. - Dzisiaj potrzebuję bardzo pomocy w, yyy. - Pauza. - W, yyy. - Nnebron potrzebuje pomocnika - zareagował szybko Reg. - Nie może sobie poradzić z jednym z peszli. Pomożesz? Irida wzruszyła ramionami. Szła prowadzona przez mężczyzn, wodząc półprzytomnym wzrokiem spuchniętych, załzawionych oczu po zgromadzonych ludziach. - Tchórze - splunęła, krzywiąc się pogardliwie.

- Spokojnie! - Nnebron objął ją w talii, podtrzymując, podczas gdy Reg parł naprzód, roztrącając pomrukujących nieprzyjaźnie gapiów. - Oni. Oni stali. Stali i patrzyli, jak. - Daj spokój - głos Nnebrona zadrżał. - Chodź, zalejemy tego robaka. - Ja im jeszcze pokażę - odgrażała się, kiedy na wpół prowadzili, na wpół wlekli ją korytarzem. Odwróciła się przez ramię, krzywiąc się z goryczą. - Jeszcze wam pokażę! Nie rozumiecie. Zobaczycie, co teraz będzie, co zaczęli! - W porządku, Irida - mruknął Reg, wymieniając spojrzenie z Nnebronem. - Najpierw giną ludzie! - krzyknęła, zataczając się. Reg ją podtrzymał. - Teraz racje! Na tym się nie skończy! Nnebron i Reg wiedzieli. Przeżyli to. Śmierć. Głód. Przywódcy gotowi zrobić wszystko, by ratować własne tyłki. - Musimy coś zrobić - powiedziała Irida żałośnie. Nnebron i Reg chwycili ją mocniej i już prawie nieśli, oddalając się od milczących gapiów. - W porządku - powiedział Nnebron cierpliwie. - Dobrze, ale najpierw może napijemy się, żeby uczcić pamięć jednego z najlepszych salarian, jakiego znaliśmy. Reg kiwał potakująco, aż Irida, dostrzegłszy to, skinęła za jego przykładem. - Dobry pomysł, nie? Napijmy się za Nacho. - Za Nacho - powtórzyła Irida. Uśmiech Nnebrona nie sięgnął oczu. - Za Nacho. - Jeszcze zobaczą - szepnęła asari. - Wszystko będzie dobrze. Tygodnie. Całe tygodnie bacznego obserwowania pary dyrektorów, dostosowywania grafiku patroli i łatania zmian przy ekipie pomniejszonej o ośmiu ludzi i coraz więcej incydentów związanych z racjonowaniem. Powody nie miały znaczenia, każdy był dobry. Ludzie byli nerwowi. Przestraszeni. Głodni. Kończyła się woda. Jedno nieodpowiednie słowo, spojrzenie, gest. Obudziła się ledwie kwadrans temu, a już musiała interweniować z powodu bijatyki pomiędzy kroganinem a jakimś idiotą, który nie rozumiał śmiertelnej różnicy między kategoriami wagowymi przeciwników. Bolała ją głowa. I po co to wszystko? W imię wątłej nadziei, że zwiadowcy znajdą gdzieś w pobliżu ogród obfitujący w smakołyki? Że Pionierzy nie wpadną na Plagę, która rozedrze ich na strzępy, zanim którykolwiek z nich przebudzi się i dowie o niebezpieczeństwie? Ponura perspektywa, nawet jak dla Sloane. Napięcie w Nexusie było namacalne, czuło się wokół niknącą nadzieję i rosnącą rozpacz. Kelly wyczuwała je na korytarzach, w kambuzie, mesie, salach

gimnastycznych, w których jej podkomendni rozładowywali stres. Racje malały. Z dnia na dzień. Mimo to wiara Addison w statki zwiadowcze pozostawała nienaruszona - nikły płomyk nadziei powoli wykańczający tych, którzy nieśli jej kaganek. Wiara i determinacja były napięte do ostateczności. Podobnie jak nerwy wszystkich. A już na pewno Sloane. Krążyła po halach hydroponicznych, bo zarodki zielonej nadziei na pożywienie uspokajały ją bardziej niż nagie metalowe pancerne ściany korytarzy Nexusa. Kroganie byli wszędzie - dokonywali najpotrzebniejszych napraw, odbudowywali ramy hydroponiczne, przecinali zniszczone grodzie. Sloane musiała, chcąc nie chcąc, przyznać - nawet jeśli nadal towarzyszyły jej uprzedzenia - że załoga Kesh naprawdę ratowała im życie. I to dosłownie. Jednak byli wielcy nie tylko rozmiarem, ale i liczebnością. Jak dotąd pracowali ciężko mimo zmniejszonych racji, ale jak długo jeszcze zachowają spokój? Nie żywili się światłem. Kolejny kamyk do ogródka zmartwień Sloane, jedna z wielu priorytetowych kwestii. Kroganie. Tann coraz częściej ignorował jej rady, o ile w ogóle kiedykolwiek brał je pod uwagę. Ciągłe sprzeczki, kłótnie, szarpanina. Sytuacja mogła się szybko pogorszyć i co wtedy? Sloane przystanęła przy jednej ze zniszczonych ram uprawowych i zagapiła się, obracając w głowie pytanie. Po drugiej stronie kroganin burknął coś do towarzysza - towarzyszki? - który przyniósł mu panel do zespawania z ramą. Omni-klucz zasyczał i jaskrawy pomarańczowy blask iskier zalał ich dziwacznym blaskiem, migoczącym niczym szalony stroboskop. Sloane zmarszczyła czoło. Pomyślała, co stałoby się, gdyby podkomendni Kesh uznali, że mają dość, że nie chcą tak ciężko pracować za nic albo że potrzebują więcej jedzenia, jeśli mają utrzymać to zabójcze tempo. Usiłowała wyobrazić sobie swoich ludzi stających przeciwko hordzie wściekłych krogan i aż się wzdrygnęła. Gdyby sprawy zaszły za daleko, nie będzie miała wyboru, będzie musiała użyć siły. Na samą myśl o tym zrobiło jej się niedobrze. Przycisnęła pięść do splotu słonecznego i skrzywiła się. Piekąca od tygodnia zgaga przypuściła atak. Addison powtarzała jej, że za bardzo się stresuje, że potrzebuje wypoczynku. Może tak było. A może jednak stresowała się na tyle, na ile należało. Tak czy owak, nie miało to znaczenia. Na tym polegała praca Sloane - i wbrew temu, co złośliwe gryzipiórki sądziły o jej radykalnych metodach załatwiania spraw, Sloane Kelly nie lubiła wykorzystywać swoich ludzi jako aparatu zastraszania. Nie można było winić załogi. Byli tylko ludźmi, głodnymi, przestraszonymi. Ale to też nie wymówka dla agresywnych zachowań. Jakoś trzeba było podnieść morale.

Ale jak, do diabła? Sloane fuknęła pod nosem, okręciła się na pięcie i skierowała w stronę jednej z najodleglejszych sekcji uprawnych. Bił od niej ciepły blask światła stymulującego wzrost roślin. Wszystkie nadzieje w galaktyce pokładano w tych małych, delikatnych zielonych kupkach. W nich i Addisonowych statkach zwiadowczych. Prognozy? Kiepskie. W dodatku po raz pierwszy w życiu Sloane nie mogła obwiniać za sytuację dowództwa, bo ona była jednym z przeklętych dowódców. - Cholera - syknęła, machinalnie zaciskając pięść. Miała ochotę w coś przywalić. W cokolwiek. I jak by to wyglądało? Kto wie, jak zareagowaliby ludzie. Sloane nie chciała zostać iskrą zapalającą lont. Bez względu na to, jak wielką miała teraz ochotę na porządną bijatykę. Na szczęście dla jej skołatanych nerwów ten idealny moment wybrała sobie Talini. Przychodzące połączenie przerwało potok ponurych myśli Kelly. - Czego? - burknęła Sloane, nie dając asari czasu na pojawienie się wizji, a co dopiero na powitania. Niestety pechowo dla nerwów Sloane mina Talini zwiastowała raczej złe wieści. - Potrzebujemy twojej interwencji na pokładzie ósmym. - Ponuro. Beznamiętnie. - Zdarzył się wypadek. Poza zdigitalizowanym napięciem w głosie Talini Sloane wychwyciła w tle krzyki. Bólu. Gniewu. Czyżby pieprzony wybuch? Już? - Zaraz będę - potwierdziła Sloane, szybko odwracając się do wyjścia. O tym, że kroganie zauważyli jej wyjście, świadczyła chwilowa zmiana w rytmie stukotu, który towarzyszył ich pracom. Pierwsza oznaka kłopotów powitała Sloane natychmiast, kiedy rozsunęły się z sykiem drzwi windy. Część korytarza pogrążona była w ciemnościach, druga - w półmroku drgających światłem lamp zmagających się z niedoborem mocy. Gdzieniegdzie świeciły na czerwono działające światła awaryjne i słabo migotały te uszkodzone. Dwóch ratowników siedziało przy noszach w korytarzu. Na noszach leżał salariański technik ochrony. Zielona krew plamiła bandaż, którym miał obwiązaną szyję, ramię i tors. Uśmiechnął się słabo na widok Sloane, zasalutował nawet, krzywiąc się z wysiłku. - Nie ruszaj się, Jorgat - nakazał mu stanowczo ratownik i skinął na powitanie Sloane. - Co z nim? - Miał szczęście. - Szorstkość w głosie ratownika powiedziała jej więcej o stanie rannego niż co innego. - Wyliżę się - wyrzęził Jorgat i wydał charczący dźwięk, który Sloane bardzo się nie spodobał. Położyła dłoń na noszach, zatrzymując je w pół drogi do windy. Drzwi dźwięknęły protestująco.

Medycy zmarszczyli brwi. - Czyja to sprawka? - zapytała, ignorując ratowników, skupiona całkowicie na salarianinie o załzawionych oczach. Pochyliła się, żeby nie musiał głośno mówić. - Co się stało? Zakaszlał, a zielone krople upstrzyły jej mundur. Wreszcie udało mu się słabo, bulgotliwie zaśmiać. - Byłem głupi - wymamrotał. - Dałem się zdekoncentrować. - Wypadek? - zapytała Sloane cicho, żeby w razie czego nie dopuścić do rozprzestrzeniania się plotek. Musiała szybko zapanować nad sytuacją, bez względu na przyczyny. Jorgat pokręcił słabo głową. Zrozumiała. Sabotaż. Jeden z techników dotknął jej ramienia. - Pani dyrektor. - Idźcie - powiedziała, puszczając nosze i usuwając się z drogi. Wielkie oczy salarianina zamknęły się z bólu. - Zajmijcie się nim dobrze - dodała. - Proszę się nie martwić - odparła kobieta, która szła z tyłu noszy. Drzwi windy zamknęły się, odcinając odgłosy kaszlu. Czy płuca salarian zapadają się tak jak ludzkie? Jeśli tak, to tłumaczyłoby rzężenie. Nic, z czym medycyna i czas nie dałyby sobie rady, a mimo to Sloane poczuła, jak w mózg wbija jej się szpila gniewu. Zacisnęła pięści. Nieważne, że z tego wyjdzie. Coś takiego nie powinno się w ogóle stać. Sabotaż. Ktoś skrzywdził jej podkomendnego. Skrzywdził nie tylko Jorgata, uznała Sloane, idąc korytarzem. Z każdym krokiem rosło w niej uczucie pustki. Migotliwe lampy oświetlały leżących pod ścianami ludzi, skulonych w różnych pozycjach, trzymających się za poranione kończyny i palce. Głównie oparzenia. Chemiczne? Elektryczne? Talini czekała przy wielkich drzwiach z datapadem w ręku. Machnęła nim gwałtownie, zatrzymując Sloane. Asari w zasępieniu marszczyła czoło, ale wystarczył rzut oka, by stwierdzić, że nie było jej tu, kiedy zdarzyło się to, co się zdarzyło. Czysty mundur, żadnych ran. Sloane przesunęła ręką po twarzy, odgarniając z oczu kosmyki włosów. - Mów - rzuciła krótko. Asari wskazała na grupę techników wchodzących i wychodzących przez na wpół otwarte drzwi. - Pękła rura doprowadzająca chłodziwo do jednej z serwerowni. Jakiś kwadrans temu. Sloane obrzuciła wzrokiem rannych. - Sporo zniszczeń jak na pękniętą rurę. - Wysokie ciśnienie - wyjaśniła Talini. Przekręciła datapad, wywołując informacje, które zarejestrowała. - To jeden z głównych procesorów. Ze zrozumiałych względów musiał być

mocniej chłodzony, ale przewody wysokiego ciśnienia zostały wykorzystane, ponieważ. - Są wydajniejsze - dokończyła Sloane sucho. - Wiem, słyszałam tę śpiewkę. Asari pokazała jej dane. Niewiele jej mówiły, ale z grubsza Sloane wykoncypowała, że w krytycznym momencie odczyty ciśnienia wyszły poza wykres. - Istniały wątpliwości co do wartości ciśnienia, przy którym chłodziwo pozostanie płynne, ale zostały rozwiane. - Ale...? - Ale czujniki można było obejść ręcznie - westchnęła Talini. Sloane uśmiechnęła się gorzko półgębkiem. - Tak. Jorgat wspominał, że coś odwróciło jego uwagę. Asari przytaknęła. - Mówił, że właśnie zaczęła się zmiana obsługi serwera. Zna prawie całą ekipę, przynajmniej z twarzy, bo pracował tu od dłuższego czasu. Sloane spojrzała w głąb korytarza, gdzie lampy migotały tak samo jak te za jej plecami. - Czyli zobaczył kogoś obcego? - Nie. - Talini ruszyła w stronę serwerowni i przywołała gestem Sloane. - W trakcie zmiany, kiedy technicy witali się i żegnali, usłyszał ponoć coś dziwnego w pomieszczeniu. Wszedł, żeby sprawdzić. Sloane aż zatchnęło, kiedy weszła do środka. Jej oddech zamieniał się w parę, a ściany, podłogę i tablice rozdzielcze pokrywały kryształki lodu. Choć szkody generalnie wydawały się niewielkie, Sloane szybko dostrzegła miejsce najpoważniejszych zniszczeń. Spory fragment porysowanego, pogiętego, rozdartego metalu. - Jak widzisz - ciągnęła Talini - okładzina nie wytrzymała. - Rura też nie. Sloane przyjrzała się śladom, które biegły aż do ściany wydętej pod wpływem ciśnienia chłodziwa. Dopływ został odcięty, co z pewnością narażało serwery, ale to nie był chwilowo najpilniejszy problem. Szron pokrywający wszystko wokół i oparzeni zimnem technicy w korytarzu dowodzili, o jak niskie temperatury chodziło. Sloane dotknęła obrzeża ziejącej w ścianie dziury. Materiał wokół nadal był lodowaty, a krawędzie metalu wygięły się do wewnątrz pomieszczenia, tworząc kształt kwiatu. Kawałki rury i innych wnętrzności wystrzeliły do środka niczym szrapnel. Sloane obejrzała się przez ramię, tworząc w wyobraźni mapę zdarzenia. Jorgat musiał stać tam, gdzie teraz Talini. Dokładnie na linii wybuchu. Do diabła, ratownicy mieli rację. Miał ogromne szczęście. Sloane zmarszczyła czoło, a wściekłość i frustracja zamieniły ją w chodzące wkurzenie. - Co to był za dźwięk, który usłyszał? - zapytała przez ramię. Asari przekrzywiła głowę, sprawdzając informacje.

- Powiedział, cytuję: „Coś jak implozja, jakby »łump«, tylko wstecz”, koniec cytatu. - Mhm. - Sloane przeniosła spojrzenie na asari, mając nadzieję, że nie widać po niej wściekłości, która wrzała jej w piersi. - Bądź tak miła, sierżancie. Wypuść jeden z tych swoich wirowych cosiów. - Wskazała w górę. - Na sufit. Talini nie była żadną słodką idiotką. Sloane wyszczerzyła się na widok olśnienia odbijającego się na jasnobłękitnej twarzy asari. - Tak jest. Talini zebrała, czy co tam biotycy robią, swoją energię. Sloane nie wiedziała, jak to działa. Na szczęście nie była biotyczką. Z tego, co wiedziała, ludzie biotycy cierpieli na jakieś zabójcze efekty uboczne przynajmniej dawniej. Z upływem czasu i z pomocą coraz nowocześniejszej technologii wszystko uległo poprawie, ale Sloane była tradycjonalistką. Asari natomiast były jakby do tego stworzone. Talini wypuściła osobliwość z, hm, czegoś tam, tworząc w rzeczywistości rozpadlinę, która wydała dźwięk jakby. odwrotnego wystrzału. Sloane skinęła zadowolona. - Czy to brzmiało jakby odwrotna eksplozja? Fioletowe i niebieskie pasma energii biotycznej zawirowały i nawet z tej odległości Sloane poczuła, jak kosmyki jej włosów unoszą się do góry. Pasma znajdowały się zbyt daleko, żeby odczuła efekty zniekształconej grawitacji, ale i tak przez moment miała dziwne wrażenie. - Tak, to mogło być to. - Talini spojrzała spod zmarszczonych brwi na szczelinę. - Biorąc pod uwagę ciśnienie i substancje chemiczne w chłodziwie, poddane działaniu energii biotycznej mogły wytworzyć zwężenie, które mogło spowodować to wszystko. - Czyli biotyk. Asari? - Albo człowiek z implantem - mruknęła Talini. - Nie przypominam sobie, żebyśmy jakiegoś wybudzali, a ty? - Nie. A przynajmniej nikogo na tyle silnego - przyznała asari. - Na wszelki wypadek trzeba przejrzeć dane załogi. - Ale uważasz, że to asari? - Chyba że znasz tu jakiegoś kroganina rzucającego ładunkami biotycznymi? spytała drwiąco Sloane. Talini zamyśliła się. Całkiem na serio. - Nie, żadnego z mistrzów wojennych tutaj nie ma. Słyszałam tylko o jednym, z klanu Urdnot. Mówiła poważnie. Sloane przez chwilę gapiła się na nią zdumiona, a potem zmieniła temat: - I tak lepiej przejrzeć te zapisy - stwierdziła. Talini skinęła i postukała w datapad. Ekran zajaśniał, kiedy opuściła go i rozejrzała się po wielkiej serwerowni. - Nasuwa się pytanie: dlaczego tutaj?

Sloane też się nad tym zastanawiała. Niestety odpowiedź również nasuwała się sama. - Serwery. Informacje. - Ruszając w stronę wyjścia, wskazała kciukiem na dziurę w ścianie. - To wybieg. Odwrócenie uwagi, jak mówił Jorgat. Znajdź jakichś techników, którzy przejrzą zapisy wejść. Chcę, żeby to miejsce zostało zbadane pod każdym możliwym kątem. Ty znajdź kogoś z naszej ekipy technicznej i przejrzyj z nim nagrania. Tylko dyskretnie, Talini. Ostatnia rzecz, jakiej nam tu trzeba, to plotki o szpiegostwie czy sabotażu. - Tak jest - odpowiedziała bystro asari. Odwróciła się i wyszła za Sloane. Hydrauliczny napęd drzwi sapnął, zadrżał, ale nie zamknął skrzydeł. Jorgat uderzył w jedno z nich, wybijając je z szyny. Sprawca wysłał jednego ze swoich współtowarzyszy do szpitala i wystawił na niebezpieczeństwo życie jej podkomendnego. Pięści Sloane znów się zacisnęły. Talini nie zasłużyła sobie na wysłuchiwanie słów, które szefowa ochrony zdusiła za zaciśniętymi zębami. Odnajdzie sprawcę. Już nikt nie zginie na Nexusie. Żaden cywil, żaden technik, nikt. To była jej stacja. Umrze, a ochroni tych ludzi. Szczególnie przed nimi samymi. Irida Fadeer może i zamieniła mundur komandosa na uniform inżyniera, ale nie oznaczało to, że straciła umiejętności. Włamanie nie stanowiło problemu. Jeszcze parę dekad wcześniej wykorzystałaby brutalną siłę, ale wiedza techniczna i doświadczenie ułatwiły jej sprawę. Wychodząc z sypialni inżynierów, musiała przyznać w duchu, że nie obyło się bez ofiar. Starała się, ale jak to ludzie mawiają, nie da się zrobić posiłku, nie rozbijając jaj. Na szczęście nikt nie zginął. To duży plus na jej koncie. Kolejny wielki plus to dane, które zdobyła. Calix kazał im pilnować zapasów, ale to za mało. Racjonowanie, rosnące napięcie na stacji - Irida wiedziała, że coś się wreszcie posypie. Wszyscy zdawali sobie z tego sprawę. Na razie Calix był do przodu w tej grze, ale w najgorszym razie skończyliby z zapasami, lecz bez informacji. A informacje decydowały w takich sytuacjach o wszystkim. Szczególnie takie, jakie zdobyła. Chronione dane. Ukrywane przed wszystkimi. Nie w pełni ogarniała zawartość zdobyczy, ale wystarczyło, by zorientować się, że jest wiele warta. Trasy patroli. Umiejscowienie kamer. I wiele więcej. Z taką wiedzą Calix mógł zrobić bardzo dużo. Mogli obronić siebie, zapasy i ludzi przebywających w kriostazie. Nie mogła powstrzymać uśmiechu. Miała poczucie, że uczyniła coś, by zapewnić bezpieczeństwo swojej jednostce, swoim ludziom. Calix na to zasługiwał. I na wiele więcej. Wstawił się za nią, za nimi wszystkimi. I zrobi to znów, a wtedy ona będzie jego wsparciem. - Zadowolona z siebie?

Irida zamarła na dźwięk nonszalanckiego głosu szefowej ochrony, dobiegający z korytarza przed nią. Sloane Kelly wyszła zza zakrętu z pustymi rękami i spojrzeniem ostrym jak uśmiech vorcha. Irida zamrugała. Flaki jej się przewróciły, ale uśmiechnęła się szerzej i skinęła z szacunkiem na powitanie. - Pani dyrektor? - powiedziała. Swobodnie. Powitalnie, odrobinę pytająco. Ale za plecami wyczuła raczej, niż usłyszała, kolejnych ochroniarzy. Niech to szlag. A więc nie była tak ostrożna, jak jej się wydawało. Czyżby salarianin jednak ją zobaczył? Może lepiej było go zabić, kiedy miała okazję. Dla pewności. Teraz już za późno. Sloane skradała się ku niej. Nie było na to innego określenia, w każdym razie Irida nie była w stanie wymyślić innego. Rozumiała, dlaczego Calix darzy tę kobietę szacunkiem, ale to stawiało ich w kiepskiej sytuacji. - Irido Fadeer - zaczęła szefowa ochrony - jesteś aresztowana za włamanie, zniszczenie własności Nexusa. - Nie wspominając o własności asari, salarian i turian - rozległ się głos za plecami Iridy. Znajdowała się w pułapce. Świetnie. Na wyeliminowanie tej drugiej miała jeszcze mniejsze szanse. Widziała już w akcji asari z ochrony. - Zniszczenie własności Nexusa. - powtórzyła Sloane głośniej, a tik pod jej okiem zrobił na Iridzie wrażenie większe niż cokolwiek innego. Zmarszczyła brwi i cofnęła się o krok. - Chwileczkę, pani dyrektor, co miałabym niby. Sloane nie pozwoliła jej skończyć. Z zaskakującą szybkością i siłą, której Irida się nie spodziewała, kobieta zamachnęła się i grzmotnęła ją pięścią w twarz. Irida aż jęknęła, odbiła się od ściany i runęła jak trzęsąca się kukła u stóp oddziału ochrony. Zobaczyła gwiazdy. Dziwne mrowienie w policzku zmieniło się nagle w straszliwy ból. Potrząsnęła głową. Nic to nie dało. Powinna była się tego spodziewać. Do diabła, powinna była się na to przygotować, ale całe doświadczenie najemnika nie przygotowało Iridy na to, że człowiek, oficer Przymierza, może złamać protokół. - ...a także za wyrządzenie szkody cielesnej jednemu z moich podkomendnych oraz czternastu innym członkom załogi Nexusa - warknęła Sloane, dysząc ciężko. Irida nie znała za dobrze tej kobiety, ale kiedy ludzie z ochrony zacisnęli jej palce na ramionach i postawili ją na nogi, jedno wiedziała na pewno: nikt z Przymierza, nawet Sloane Kelly, nie zaatakowałaby kogoś, nie mając całkowitej pewności co do faktów. Została złapana. Była wściekła, głównie na siebie. - Zabierzcie ją do aresztu - warknęła Sloane. - Przygotujcie przesłuchanie. I przeszukajcie jej koję - dodała ostro, odwracając się, i odeszła. Irida pociągnęła nosem. Niebieska krew pociekła jej na koszulę. Zatoki

rozrywał ból. Policzek płonął. To tyle. Koniec. - Masz coś do powiedzenia? - zapytał trzymający ją człowiek. Irida spojrzała na asari, która ściskała jej drugie ramię. Nic. Żadnej pomocy, zero współczucia. Cóż. To tyle, jeśli chodzi o siostrzaną solidarność. - Nie. - Splunęła na podłogę podbarwioną na niebiesko plwociną. Przynajmniej nie pociągnie nikogo za sobą. O tyle zadbała na pewno. Calix nie miał o niczym pojęcia, nie dopuściłaby - nie dopuściła - żeby został w to wplątany. Irida okopała się mentalnie. Inicjatywa nie skaże jej na śmierć - nie odważyliby się. W najgorszym razie wpakują ją z powrotem w kriostazę, tak jak tamtych, którzy usiłowali ukraść prom. A kto mógł obejść kody kapsuł? Przynajmniej, jak pomyślała eskortowana w szybkim tempie do windy, porządnie się wyśpi. Uśmiechała się, kiedy drzwi windy się zasunęły.

Rozdział 21 Eos wisiała przed nimi martwa. Upiorny sierp na tle żył Plagi i widocznych przez nie kropel gwiazd. - Macie coś? - spytał kapitan oficera naukowego. Turianin w milczeniu potrząsnął głową. - Jak to możliwe!? Prawie na nim siedzimy, kurwa mać! Mostek na niewielkim promie był zatłoczony, nawet gdy brakło na nim dwóch osób, które teraz leżały uśpione w kojach. Kolejne ofiary Plagi, zapewne nie ostatnie. Teraz jednak kapitan Marco nie martwił się o obrażenia załogi, tylko o cholerne czujniki. Plaga sprawiała, że maleńki prom podskakiwał niczym wyrzucona na brzeg ryba, a jednocześnie zjawisko wymykało się wszelkim próbom pomiaru. Każdy skan dawał inne wartości. Albo nie dawał ich wcale. I choć doskonale widzieli Eos, najbliższy świat nadający się do zamieszkania, z odczytów wynikało, że jest tam tylko pusta przestrzeń albo pole asteroid, albo kilka księżyców, albo flota quariańskich statków, w zależności od tego, kiedy spojrzało się na ekrany. Prom był właściwie ślepy. Danym nie można było zaufać. A tymczasem wszyscy na mostku cały czas widzieli rosnącą planetę. Marco musiał podjąć decyzję, i to zaraz. Wystarczyło jedno spojrzenie na zabiedzoną załogę, żeby odgadnąć, za czym by głosowali: wracać do domu. Dość znaczy dość. Jednak Marco nie miał zamiaru wracać. Jeszcze nie. Nexus nie mógł pozwolić sobie na to, by załogi zwiadowcze wracały z pustymi rękoma. Ludzie Marca o tym wiedzieli. Byli po prostu przerażeni i nikt nie mógłby ich za to winić. - Kapitanie - odezwał się nawigator. - Za szesnaście sekund nie będziemy już mogli wydostać się z pola grawitacyjnego planety. Jeśli przyspieszymy teraz, możemy się prześlizgnąć i zawrócić do Nexusa. Powiadomić ich. - Odmawiam - uciął Marco. - Nie wrócimy z pustymi rękami. Nikt się nie odezwał. Upiorne wycie zaczęło się gdzieś w okolicy dziobu statku i powędrowało w górę kadłuba. Połączenia poszycia zazgrzytały protestująco, gdy wici Plagi poczęły się z nimi bawić. - Nawigator, przyspiesz, ale nie omijaj planety. - Chyba nie zamierza pan lądować bez czujników!? - Nie - zgodził się kapitan. - Nie lądować, ale zanurzyć się w atmosferę i zobaczyć, co się da. Eos spowita była gęstą warstwą chmur, przesłaniającą dokładnie ewentualne zdobycze czekające na odkrywców na powierzchni. Skany zrobione, do licha

ciężkiego, przed kilkoma stuleciami pokazywały planetę pełną życia i wody. Idealne miejsce do założenia kolonii. Teraz odczyt z czujników był całkowicie niezrozumiały. Musieli zatem załatwić sprawę starą metodą: zobaczyć Eos na własne oczy. I tym razem nikt z załogi nie zaprotestował. Wiedzieli, na co się decydują, zgłaszając się do tej misji. Co nie znaczy, że lepiej się z tym czuli. Manewr należał do cholernie niebezpiecznych, szczególnie gdy mogli polegać jedynie na tym, co widzieli, no i może czerpać dodatkową wiedzę z żałosnego zawodzenia poszycia statku. Silniki ryknęły. Eos przed nimi zakołysała się, gdy niewielki prom ustawił się osłoniętym tarczami bokiem do zielonoszarej pokrywy chmur. Marco nie musiał nakazywać zapięcia pasów. Nie opuścili foteli od czasu pierwszego miłosnego klepnięcia, jakie wymierzyła im Plaga, jakiś milion kilometrów od Nexusa. Wtedy poobijana stacja znajdowała się już poza zasięgiem komunikatorów. Turbulencje szybko ucichły, jakby rzucając im wyzwanie, by polecieli dalej. Planeta zmieniła się w kleks między gwiazdami a postrzępionymi sznurami kończyn Plagi. Czujniki nie odkryły niczego nowego na temat tego fenomenu. Odczyty były bezużyteczne, żadnemu nie można było zaufać. - Łączność - odezwał się kapitan. - Jest - odparła inżynier. Nie była wyszkolonym oficerem łącznościowym, ale całkiem nieźle radziła sobie z obowiązkami. - Wywołuj Nexusa i arki na wszystkich pasmach i częstotliwościach. Nie przestawaj. - Wiem. - W jej głosie nie było zniecierpliwienia. Już wcześniej wydawał jej ten rozkaz i za każdym razem wypełniała zadanie, jak należy. - I przesyłaj wszystko, co widzimy, zrozumiano? Nieważne, czy sygnał pozostanie czytelny. Może jakoś dojdą do tego, jak go odszyfrować. Musimy spróbować. - Zrozumiano - odpowiedziała i tym razem usłyszał, że mówi przez ściśnięte gardło. Jego słowa zabrzmiały bardziej twardo, niż zamierzał, ale teraz już nic nie mógł na to poradzić. Prom zatrząsł się gwałtownie, tym razem nie z powodu Plagi. Atmosfera Eos zaczęła szorować po kadłubie statku. Marco widział jedynie ognistą burzę, bowiem płomienie zaczęły lizać i omiatać dolną część promu. Statek dygotał od napięć. Czerń kosmosu zaczęła zmieniać się w brązowe kłęby pyłu. W ciągu sekund chmury ogarnęły ich całkowicie, pozbawiając wszelkiej widoczności. Marco wczepił dłonie w podłokietniki fotela, aż pobielały mu palce. I nagle wszystko się skończyło. Chmury zostały za nimi. Teraz groziło im, że zejdą zbyt nisko.

- Silniki! - krzyknął Marco. - Obróć nas! Statek skoczył naprzód, w tej samej chwili poczynając się obracać. Marco pochylił się do przodu, oddech uwiązł mu w piersi. Eos miała być światem ogrodów. Bujnym, o długich, wijących się rzekach i płytkich morzach. Tak przynajmniej wynikało ze skanów zrobionych na długo przed tym, nim Nexus dotarł do Andromedy. Marco nie widział dość dobrze. I choć wiedział, że nie powinien tego robić, rozpiął pasy i pochylił się, jak mógł najbliżej okna, niemal przyciskając do niego twarz. Nie zobaczył ogrodów. Ani lasów. Żadnych dżungli ani rozłożystych koron wielkich drzew. Zobaczył jałową ziemię. Pustynię. Pył. I coś jeszcze. Masywny monolit, który górował nad okolicą niczym wbity w ziemię odłamek kryształu. - Co. co to? - zapytał głośno, z wysiłkiem dobywając słów. - Pustkowie - szepnął ktoś i Marco nie wiedział, czy ów ktoś miał na myśli Eos, czy może całą Andromedę. Jakiś ruch zwrócił jego uwagę. Czarna łodyga kipiąca tysiącami maleńkich eksplozji przedarła się przez atmosferę, skręcając się i wyginając, jakby czegoś szukała. Jakby. Długi palec Plagi zgiął się i uderzył w prom z mocą huraganu. Statek zakołysał się gwałtownie. Ktoś krzyczał. Marco pomyślał, że być może to on sam. Jego głowa walnęła w ramę okna i wszystko zatonęło w czerni. Pamiętał jeszcze, jak spadał, oraz ból i słowa, które zdawały się dochodzić z bardzo daleka: - Zabierz nas stąd - mówił ktoś. - Zabierz nas stąd! - Jest gotowa na przesłuchanie. Sloane wzięła tablet z rąk Talini. Jak zawsze biurokracja pętała wszystko. Po krótkiej i irytującej rozmowie z Tannem Sloane uzyskała tyle, że przynajmniej tym razem cała ta papierologia stosowana działała na jej korzyść. Tann domagał się, by dyrektor do spraw bezpieczeństwa „zajęła się” sytuacją, i Sloane miała szczery zamiar to zrobić, ale po swojemu, a nie według koncepcji salarianina. Tann uznał, że wrzucenie Fadeer do kapsuły kriostazy całkowicie wystarczy. W końcu w wypadku przestępców, którzy próbowali ukraść prom i wzięli zakładników, ponowne zamrożenie okazało się doskonałym rozwiązaniem. Kara bez procesu. Sloane miała inną koncepcję, taką, która wymagała poznania motywów Fadeer. Jej zamiarów. I jej wspólników. Akta asari prezentowały się naprawdę nieźle. Miała doskonałe referencje. Calix osobiście za nią poręczył, otrzymała też wspaniały list polecający z poprzedniego miejsca zatrudnienia, z czasów gdy służyła na Warszawie. Sloane zastanowiła się nad tym. Cały zespół Calixa, a przynajmniej jego najistotniejsza część, służył z turianinem na tej fregacie. I wszyscy podążyli za nim do Inicjatywy.

Interesujące. Powody, które skłoniły Iridę do sabotowania Nexusa, do działania na szkodę personelu stacji, nie mogły być tak proste, jak Tann tego chciał. Sloane musiała wiedzieć na pewno. Oddała datapad Talini. - Powiedziała coś? - Poprosiła o wodę. Odniosłam wrażenie, że to miała być ironia. - Bardzo sprytne. - Sloane pokręciła głową. - Coś jeszcze? - Że wniesie zarzuty o pobicie. Sloane prychnęła gniewnie. Asari uznała to za wystarczającą odpowiedź. - Muszę też panią ostrzec, że naciskają na nas technicy, którzy odnieśli obrażenia wskutek sabotażu. - I czego chcą? - Odpowiedzi, jak sądzę. - Rozłożyła długie błękitne palce w powszechnie zrozumiałym geście: kto wie. - Jedni chcą odwetu, inni rekompensaty. Sloane ściągnęła wargi w nieprzyjemnym grymasie. - Łobuzy. Nie jesteśmy na Omedze. - Poruszyła barkami, usłyszała, jak stawy trzeszczą od napięcia. - Powiedz im to co zawsze. Jeśli usłyszę choć jeden wybuch emocji, to ich też znokautuję. - Tak jest. Sloane wiedziała, że asari poradzi sobie z administracyjnymi bredniami, podczas gdy ona będzie mogła skupić się na Iridzie Fadeer. Pokręciła się po korytarzach, póki nie wypalił się częściowo jej gniew. Czuła jednak, że sporo go jeszcze zostało, przyczajonego gdzieś w piersi. Strażnik przy drzwiach celi zobaczył nadchodzącą Sloane i otworzył pomieszczenie. - Pani dyrektor - mruknął. Aresztowana siedziała na wąskiej pryczy, z dłońmi złożonymi na udach, nadgarstki miała skute kajdankami odpornymi na działanie biotyki. Sprawiała wrażenie spokojnej i opanowanej. Krew rozmazana na policzku trochę psuła ten wizerunek. Na tyle, by wywołać grymas na twarzy Sloane. No dobrze, za to może ją spotkać kilka przykrych słów. Nie pierwszy raz. - Pani dyrektor - przywitała ją Fadeer, tym razem bez udawanego uśmiechu. Spowijał ją tylko ten nimb tajemnicy, który tak cholernie dobrze kreowały wszystkie asari. Sloane zatrzymała się tuż za progiem. Drzwi zamknęły się za nią z głośnym łupnięciem. Fadeer nawet nie drgnęła. Już samo to wystarczyło, by Sloane miała ochotę w coś przywalić. - Zacznij. Gadać. - Bez prawnika? Jakiś chyba jest w kapsułach - stwierdziła asari. - To nieoficjalna pogawędka. Fadeer zmarszczyła nos. - W takim razie może obie uzyskamy jakieś odpowiedzi. Wydaje się pani

pewnie, że to ja jestem sprawcą. Skąd pani wie? - Sama mi powiedz, mądralo. - Sloane założyła dłonie za plecami, wojskowa postawa „spocznij”, tylko że nic w niej nie było w stanie spoczynku. Ani mięśnie, ani wnętrzności, ani emocje. Asari przestała marszczyć nos i uśmiechnęła się lekko. - Jestem pewna, że ochroniarz salarianin mnie nie widział. Żaden z techników mnie nie zauważył. To zostawia jedynie nagrania z kamer systemu bezpieczeństwa. - Przechyliła lekko głowę i światło prześlizgnęło się po wypukłościach wyrostków na jej głowie. - Tylko że ominęłam wszystkie kamery. Sloane nie podobał się kierunek, w jakim zmierzała ta rozmowa. Zrobiła krok naprzód. - Czego szukałaś w bazie danych? Co zabrałaś? Fadeer przez chwilę przygryzała wargę, przyglądając się badawczo szefowej ochrony. Chęć, by uderzyć ją ponownie, niemal przepaliła Sloane na wylot, a podwoiła się jeszcze, gdy w oczach asari błysnęło zrozumienie. - Wzmocniła pani ochronę, prawda? Jak? - Uśmiechnęła się. - Ukryte kamery? Automatyczna rejestracja każdego, kto korzysta z sieci? Szlag. Sloane milczała, ale gniewny wyraz jej twarzy mówił wszystko. Irida najwyraźniej nie potrzebowała innej odpowiedzi. Uniosła brwi. - Pani dyrektor - zaczęła chłodno - nie wydaje mi się, żeby ogół zgodził się na taki nadzór, nie zostaliśmy też o nim poinformowani. - No cóż, ogół to ucierpiał w wyniku twojego numeru - warknęła Sloane. Gwałtownym gestem objęła całego Nexusa poza celą. - Dzięki tej wzmocnionej ochronie złapaliśmy cię na gorącym uczynku. I ogół może sobie wrzeszczeć pod moimi drzwiami jak dzień długi, o ile ja będę w stanie ujmować przestępców takich jak ty. - Oho. - Asari rozłożyła skute dłonie, na ile pozwalały jej unieruchomione nadgarstki i powiedziała z odrobiną rozmarzenia: - Ciekawe, jak to się rozwinie. - Znów spojrzała przed siebie, kładąc ręce na udach. - Powodzenia. Sloane patrzyła na nią z wściekłością. Uderzyć kogoś pod wpływem emocji to jedno. Nie po raz pierwszy by jej się to zdarzyło i pewnie nie po raz ostatni. Ale teraz nie mogła strzelić Iridzie kopa w zęby i uniknąć konsekwencji. - Dane, Fadeer. Co pozyskałaś? Nic. - Calix Corvannis brał w tym udział? Wiedział o tym? I proszę. Drgnięcie. Nieznaczny ruch brwi. - Nie. - No to dlaczego? I kto ci pomógł? - Działałam sama. - Gówno prawda. Ale asari milcząco zapatrzyła się przed siebie, jakby miała do dyspozycji cały czas tego świata. To by było na tyle. Skończyła rozmawiać, a to znaczyło, że Sloane miała teraz dwa problemy. Nadal nie zrozumiała motywów, jakie

kierowały sabotażystką, a do tego Irida wiedziała o dodatkowej ochronie. Sloane nie powiedziała nawet Tannowi ani Addison. Szlag by to. Odwróciła się i zabębniła w drzwi. Strażnik otworzył jej i natychmiast zamknął celę, gdy tylko Kelly znalazła się za progiem. Udało mu się nie podskoczyć, gdy Sloane obróciła się i uderzyła pięścią w drzwi. Na jej twarzy na moment błysnęła satysfakcja, gdy asari po drugiej stronie drzwi drgnęła nerwowo. - Jakieś rozkazy, pani dyrektor? - spytał strażnik. Sloane rzuciła mu spojrzenie, które sprawiło, że zaczął szykować się na cios. - Powiedz Talini, że poszłam zobaczyć się z turianinem w sprawie zdrajcy. - Eee. - Zrozumie - ucięła Sloane i szybkim krokiem oddaliła się z miejsca, które stało się sceną jej frustracji. Może szef Fadeer będzie miał jakiś pogląd na tę kwestię. Może będzie miał jakieś odpowiedzi. A może to ona będzie musiała zaaresztować jego i cały zespół od podtrzymywania życia. Świetnie, kurwa. Calix najchętniej przebywał w pomieszczeniach systemu podtrzymywania życia, co było oczywiste, jeśli wziąć pod uwagę, jak często tam właśnie Sloane go znajdowała. Drugim jego ulubionym miejscem były pewnie apartamenty Metresy, co rozumiało się samo przez się i Sloane bynajmniej nikomu nie miała tego za złe. Apartamenty Metresy asari były lubiane przez wielu gości Cytadeli. Jednak skoro na Nexusie nie było ani Metresy, ani jej pokoi, a Sloane nie znalazła Calixa w miejscu pracy, postanowiła poszukać go w przestrzeni publicznej. Było późno. Tak późno, że ci, którzy przebywali jeszcze w obszarze wspólnym, starali się odprężyć i wyciszyć przed snem, używając tego, co tam komu służyło. Książek, cichej muzyki, przyćmionych świateł albo - jak w wypadku Calixa szklaneczki turiańskiej whiskey. Inżynier nie sprawiał wrażenia kogoś skłonnego ryzykować konsekwencje wynikające z picia czegokolwiek innego. Dekstroaminokwasy były składowane i stosownie przygotowywane dla turian na pokładzie, co tylko dodatkowo utrudniało całą kwestię racjonowania zapasów. Nie zmieniało to jednak faktu, że turianie nie mogli jeść tego, co ludzie. Na widok Sloane Calix uniósł rękę ze szklaneczką. Przytłumione światło sprawiało, że metaliczny pancerz inżyniera lekko połyskiwał. - Dyrektor Sloane. Napij się ze mną. - W sumie chętnie, ale nie tego - odpowiedziała, podchodząc. - Mam już dość gówna, z którym się muszę użerać, nie potrzebuję dodawać dosłownie. - Rozumiem - przerwał jej sucho. W jego oczach zapalił się błysk. - Wyglądasz, jakbyś miała naprawdę piekielny dzień. Przyglądał się, jak przynosi sobie butelkę piwa. Przechylił lekko głowę. Przypominał nieco ptaka, przez co wydawał się niegroźny.

Sloane zastanawiała się, jak bardzo zgodne z prawdą było to wrażenie. Usiadła okrakiem na najbliższym krześle. - Masz chwilę na małą wymianę? Turianin patrzył na nią zaskoczony. - Chcesz rozmawiać o. handlu? Nie mam nic przeciwko, ale wydaje mi się, że to trochę za wcześnie. Sloane przypomniała sobie, że zarówno turianie, jak i salarianie, którzy nie zadali sobie trudu, by poczytać o ludzkiej kulturze, mieli skłonności do dosłownego traktowania każdej metafory. - Chodziło mi o to - powiedziała, czując, że się uśmiecha, właściwie wbrew sobie, bo w środku nadal przepełniała ją frustracja - czy masz chwilę, by porozmawiać o sprawach związanych z Nexusem. Odprężył się, a szczęki poruszył mu śmiech. - Ach, tak. Jasne, Sloane. Czy raczej powinienem mówić: pani dyrektor? Skrzywiła się. - Sloane. - Rozumiem. - Upił trochę drinka w ten charakterystyczny dla turian sposób, a Sloane skorzystała z okazji, by mu się poprzyglądać. W przestrzeni publicznej obowiązywał limit jednego drinka. Sloane musiała wykorzystać to, jak umiała najlepiej. Calix nie wyglądał na turianina zarządzającego grupą przestępców. Był odprężony - chyba po raz pierwszy widziała go tak zrelaksowanego - aczkolwiek mocno zmęczony. Wszyscy zresztą byli wyczerpani. Nie odrywała od niego uważnego spojrzenia, gdy, metaforycznie mówiąc, zerwała plaster jednym ruchem: - Irida Fadeer została aresztowana. - Irida? - Mrugnięcie. - Za co? - Sabotaż. Nielegalny dostęp do zastrzeżonej sieci, kradzież tajnych informacji - wyliczała na placach. - Spowodowanie sporych przypadkowych ofiar i zniszczeń. - Ktoś zginął? - Nie, ale nie dlatego, że się nie starała - odparła Sloane gorzko. - Połowa zmiany została wyłączona, a w medycznym mamy salarianina w stanie krytycznym. Być może rano dodamy do zarzutów morderstwo zamiast usiłowania. - Cholera, przykro mi. - Potarł grzebień, spoglądając w sufit. - Nie wiem, co powiedzieć. - Byłeś w to zamieszany? Stężał, słysząc to oskarżenie. Sloane nie przestawała go obserwować, czujnie wpatrywała się w każdą linię jego twarzy. Niektórzy mówili, że ciężko odczytać coś z mimiki turianin, ale to nie była prawda. Sloane spędziła z nimi dość czasu, by umieć to zrobić. Calix był zmartwiony, ale czy jej oskarżeniem, czy ofiarami sabotażu, czy może rozczarowany Iridą? Sloane nie potrafiła powiedzieć. Jednak

spojrzał jej w oczy z otwartością, która jakoś dodała jej otuchy. - Nie miałem z tym nic wspólnego. Ani - dodał cicho - nikt z mojej załogi. Gotów jestem postawić na to swoją pracę. Sloane odetchnęła z ulgą. Nie wiedziała, dlaczego właściwie mu uwierzyła, ale uwierzyła. Nie stosował żadnych uników, nie próbował wykręcić się od odpowiedzi, nie uciekał spojrzeniem w bok. Odprężyła się odrobinę i podniosła butelkę do warg. Piwo spieniło się lekko, spływając jej do ust. - Co zabrała? - spytał. - Mówiłaś, że to tajne dane. Sloane spojrzała w głąb wąskiej szyjki butelki. Tak naprawdę grała na zwłokę, próbując podjąć decyzję w kwestii tego, ile powiedzieć. Postanowiła obdarzyć go zaufaniem, przeciągnąć na swoją stronę w tej sprawie, o ile lojalność względem Iridy nie stanie na przeszkodzie. - Bazę danych. Pełną danych serwisowych, rozmieszczenia sprzętu i tego typu rzeczy. Nie rozumiem dlaczego. - Nie rozumiesz? Te słowa przykuły jej uwagę. Podniosła wzrok, by popatrzeć mu w oczy. - Wyjaśnij. Turianin westchnął głęboko. Poprawił się na krześle i postawił szklankę z whiskey na kolanie. - Pomyśl tylko - powiedział powoli. - Czujesz napięcie w powietrzu, prawda? Ludzie się niepokoją. - Wiem. - Zrobiła kwaśną minę. - To tylko pogłębia prawdziwe problemy. - To jest prawdziwy problem - poprawił ją. - Najpierw obudziliśmy się w totalnym chaosie, potem dowiedzieliśmy, że nasi przywódcy nie żyją. - Wskazał na nią. - Nagle okazało się, że dowodzą trzy osoby, których właściwie nikt nie znał. Bez urazy, jeśli chodzi o ciebie i Addison, no, może Tann mógłby poczuć się nieco urażony, ale tak naprawdę to Garson była sercem i duszą tej misji. - Dziękuję za wytknięcie mi braku serca i duszy - wtrąciła sarkastycznie. Oczy Calixa błysnęły rozbawieniem, ale nie odniósł się do żartu Sloane. - Obudziliście mnóstwo ludzi, żeby jakoś przywrócić porządek, a oni widzą bałagan i brak zapasów pożywienia, że nie wspomnę o tajemniczej i niebezpiecznej Pladze zagrażającej nam wszystkim, a teraz prosicie ich, by wrócili do kapsuł i zasnęli, wierząc, że wszystko będzie w porządku. A kiedy się nie zgadzają, to zaczyna im się racjonować jedzenie. Racje są coraz mniejsze i wszyscy są coraz bardziej głodni. Chcą odpowiedzi. Nadziei. Czy statki zwiadowcze wrócą? Czy Pionierzy w ogóle tu dotrą? Czy Plaga nas zniszczy? Cierpliwość topnieje z dnia na dzień. Ta lista ją zirytowała, głównie dlatego, że Calix miał rację. Pochyliła się, ujmując butelkę obiema dłońmi, i z ponurą miną oparła łokcie na kolanach. - Nie jestem zainteresowana usprawiedliwieniem. Tylko motywem. - Wy, ludzie, macie takie powiedzenie - odparł niewzruszony irytacją, której Sloane nawet nie kryła. - Cisza przed burzą. - No, może.

- Załoga Nexusa trafia na przeszkodę za przeszkodą. - Gestem ogarnął przestrzeń publiczną. Zwodniczo cichą, jeśli wziąć pod uwagę temat ich dyskusji. - Napięcie rośnie coraz bardziej. Każdy kryzys, wypadek, porażka sprawiają, że wszyscy czują się bardziej wystawieni na atak. Mniej bezpieczni. A do tego dowódcy traktują ich jak dzieci, które można położyć do łóżka. Nie zdołała powstrzymać prychnięcia. - Nie jesteś rodzicem, co? Roześmiał się głośno, przecząco kręcąc głową. - No, dobrze, może to nie było zbyt szczęśliwe porównanie. Rzecz w tym, że w ich odczuciu dowództwo wydaje się oczekiwać, że będą zachowywać się jak WI, uruchamiać na żądanie, a gdy przestają być potrzebni, to dawać się wyłączyć. Grzeczne maszyny. - Wzruszył ramionami. - Oni się boją, Sloane. Uważają, że nikt ich nie obroni, kiedy burza już się rozpęta. Nie chcą być bezradni, pogrążeni w kriostazie, gdy ten moment nastąpi. Teraz to dostrzegła. - Kradnąc informacje - zaczęła powoli, rozważając jeszcze jego słowa - Irida mogłaby być przygotowana na wypadek burzy, wiedziałaby, gdzie wszystko jest, i może nawet, jak to zdobyć. Ale po co? Na wypadek oblężenia? Czy żeby grozić? - Nie - powiedział Calix po cichu. - Pomyśl o tym od drugiej strony. To przepustka do jakiejś wolności. Może chciała się upewnić, że znajdzie się jakieś miejsce, gdzie ona i inni jej podobni będą mogli poczuć się bezpieczni. - Świetnie. - Sloane potarła czoło i ścisnęła nos u nasady. - A tymczasem wynika z tego zagrożenie dla wszystkich na pokładzie. Jakie jest prawdopodobieństwo, że przekazała komuś te dane? - Tylko ona i osoba, z którą rozmawiała, o ile jest ktoś taki, mogą to wiedzieć. Prawdziwe pytanie jednak brzmi, co zrobimy, żeby zapobiec tej burzy. To było doskonałe, znakomite pytanie. Jak zapewnić głodnych, przerażonych ludzi, że wszystko będzie dobrze? Jak podtrzymać nadzieję na przybycie Pionierów? Zwiadowców? Jak przekonać ich o powodzeniu hydroponiki? Czy słowa „wszystko będzie w porządku” w ogóle mają jeszcze jakikolwiek sens? Sloane nie miała za cholerę pojęcia. Może Addison by wiedziała. Może nawet Tann wymyślił coś, co nie zakładało usypiania wszystkich na siłę. - Jeśli nie masz nic przeciwko - zaczął Calix ostrożnie - to chciałbym powiedzieć, że może należałoby zacząć od tego, jak potraktujesz Iridę. Spojrzała na niego spode łba. - Wiem, wiem, należy do mojego zespołu i oczywiście chciałbym, by została potraktowana jak najlepiej, ale jeśli wyleci przez śluzę, jeśli jej kara będzie postrzegana jako ostrzeżenie dla innych. Spojrzała na niego spod przymrużonych powiek, myśląc o tym, jak się zachowała w trakcie aresztowania. O ciosie, jaki wymierzyła Iridzie, o tym, co powiedziała. Ale przede wszystkim o karze, za którą sama optowała, kiedy

terroryści próbowali ukraść prom. - Uważasz, że wywaliłabym kogoś w kosmos z uwagi na różnicę zdań? Tak się roześmiał, że musiał dłonią nakryć szklankę, by nie rozlać drinka. - Ty? Niee. Ty jesteś twardą kobietą, Sloane, ale nie pozbawioną serca. Skrzywiła się, a wtedy on znowu przechylił po ptasiemu głowę. - Dlaczego nasz pełniący obowiązki dyrektora rozsiewa plotki? - Pewnie, żeby umocnić swoją pozycję. - Teraz skrzywiła się z niesmakiem. Ech, nie powinnam mówić czegoś takiego. Nie mam dowodów. - Pewnie żadnych nie potrzebujesz - powiedział z nutą sarkastycznego humoru. - Wyjątkowy z niego przypadek, co? Śmiech zakłuł Sloane w piersi. - Żeby tylko. - No cóż, ocena wydaje się adekwatna. - Bo jest salarianinem? - To tylko luźna obserwacja. - Calix pochylił się ku niej. - To typ od cyferek. Z rodzaju tych „za wszelką cenę”, prawda? Dla niego ważne jest, żeby zawsze mieć dobre karty, gdy gra toczy się o władzę. W końcu władza to pieniądze. Powiedzenie powinno brzmieć: „Pieniądze to władza”, ale turianin miał całkowitą rację. Tann, co przyznawała w duchu, stanowczo wolał mieć władzę. - O ile cokolwiek mu to da na tym dryfującym wraku. Środkowy palec dłoni turianina odwinął się ze szklanki i wskazał na Sloane. - Da mu, da, i to sporo. Chociażby prawo do decydowania o każdej operacji. Założę się, że chce mieć udział we wszystkim. Sloane roześmiała się pod nosem - czuła się niezręcznie, bowiem rozmowa zaczęła się toczyć w tonie wręcz intymnym, ale zarazem nie chciała tego przerywać. Wspaniale było porozmawiać z kimś, kto rozumiał, jakim szambem stała się ta cała rada. Calix najwyraźniej to pojmował. - Przykro mi, że nie mogę powiedzieć nic podnoszącego na duchu, Sloane. Sprawy nie wyglądają najlepiej. - Sprawy wymknęły się spod kontroli - odpowiedziała. - Dlaczego tu jesteś? - Z powodu Fadeer. I żeby się napić. - Podniosła butelkę w parodii salutu. Przyglądał jej się i wolno kręcił głową. - Pytałem, dlaczego ty, Sloane Kelly, dyrektor do spraw bezpieczeństwa, jesteś tu, w Andromedzie. - Żeby zacząć od nowa - odpowiedziała odruchowo. Ale Calix był zbyt inteligentny, by dać się zbyć w ten sposób, a ona właściwie nie miała nic przeciwko, by odpowiedzieć. - Bo niczego nie zostawiłam za sobą. Bo to była szansa, żeby zrobić wszystko, jak należy, choć raz. Żeby sprawić się lepiej. - Mogłaś być lepsza tam, w domu. - To jest dom. - Wiesz, o co mi chodzi. Odwróciła wzrok, zbierając myśli.

- Ciężko jest coś poprawić, ulepszyć, kiedy siła rozpędu już popycha wszystko w określonym kierunku. Tysiące lat uprzedzeń, przez całe wieki stosowanych praw, co do których nikt już nie pamięta, dlaczego powstały. Regulaminów i zasad, obowiązujących nieustannie, bo przecież zawsze tak właśnie było. Calix przechylił głowę, zgadzając się z tym, co mówiła, a zarazem zachęcając, by kontynuowała. - Cały ten syf doprowadzał mnie od szału - mówiła dalej, choć sama nie wiedziała dlaczego. - Nie, problem z tym, co było „w domu”, polegał na tym, że nawet gdyby się udało zostać katalizatorem jakiejś zmiany, to i tak co najwyżej można było coś zacząć i mieć nadzieję, że ileś tam lat po twojej śmierci zmiana stanie się faktem. - Mogłaś ubiegać się o przydział do jakiejś kolonii, z dala od Cytadeli. Z pewnością nie brakuje takich miejsc, na uboczu wszystkich tras, gdzie twoja ranga uczyniłaby cię przywódcą. - Prawda - przytaknęła odruchowo. - Myślałam o tym, ale byłby to nowy początek jedynie dla mnie, a ostatecznie i tak kolonia zostałaby wciągnięta do reszty. W każdym razie dzień nie okazał się tak do końca stracony. Zaśmiał się sucho. - Powiedziałbym, że jesteś przemęczona, ale to by było niedopowiedzenie. - No cóż - mruknęła i umilkła na chwilę. - Dzięki za drinka, Calix. - Nie ma sprawy. Osuszyła butelkę i rzuciła ją do śmietnika. Calix patrzył, jak naczynie wykreśla łuk w powietrzu. Zadzwoniło, odbijając się od krawędzi kosza, i zniknęło w jego wnętrzu. - Odrobina w lewo - mruknął - a musiałabyś sprzątać odłamki. - Tak wygląda całe moje życie, przyjacielu. - Pokazała w uśmiechu zęby i dźwignęła obolałe ze zmęczenia ciało. - Całe moje pieprzone życie. Turianin uniósł szklankę w geście zrozumienia, współczucia i na szczęście. Będzie potrzebowała tego wszystkiego, zanim ta sprawa dobiegnie końca. Wróciła do biura ochrony, wlokąc nogę za nogą, z czego zdawała sobie sprawę. Kiedy siadła ciężko na najbliższym krześle, musiała pogodzić się z faktem, że Calix nie dał jej żadnej odpowiedzi. Co najwyżej więcej pytań i metaforyczną burzę. Czy Irida Fadeer pracowała sama? Szukała czegoś konkretnego? Racji? Innych zasobów? Czy był w to zamieszany ktoś jeszcze z personelu Nexusa? Jeśli tak, to kto? Ile osób? Talini podniosła wzrok znad tymczasowego biurka i delikatnie odłożyła tablet. - Dowiedziała się pani czegoś od Corvannisa? - Tak. i nie. Asari oparła podbródek na dłoni. - Niech zgadnę. Więcej pytań? - Jak ty to robisz, do cholery? - mruknęła Sloane. - Zupełnie jakbyś wiedziała. - Domyśliłam się. Monitorując łączność, nie wychwyciliśmy niczego, co by

sugerowało istnienie współsabotażystów. Członkowie załogi oczywiście rozmawiają o Iridzie, ale nie usłyszeliśmy nic obciążającego. Martwią się o nią i wściekają na nas. Typowe. Z monitoringu wynika, że działała w pojedynkę, jeśli to ma jakieś znaczenie. - Czy to za wiele: mieć nadzieję, że to była jej akcja, niezależna? Talini wzruszyła ramionami. - Wszystko jest możliwe. - Nawet scenariusz, w którym bunt jest usprawiedli-wiony? Smutny uśmiech asari był odpowiedzią na pytanie Sloane. Kelly zaklęła siarczyście. I potem jeszcze raz. A kiedy Talini pokręciła głową, Sloane dodała jeszcze kilka turiańskich przekleństw. Dla kolorytu. Skończyła i odchyliwszy się na krześle, wbiła wzrok w sufit. Jej umysł nieustannie obracał wszystkie fakty. Calix powiedział jej więcej niż tylko to, o co pytała. Rzucił jej w twarz, że personel stacji żyje w strachu. Czuła, że ludzie się boją, ale zupełnie czym innym było usłyszeć to od kogoś innego. Potarła obolały kark, zastanawiając się, dlaczego powiedziała aż tyle. Chyba zdecydował instynkt. Ta wewnętrzna umiejętność rozpoznawania osobników godnych zaufania i lojalnych. Turianin nieraz udowodnił, że będzie pracował dla Nexusa do ostatniej kropli krwi. Tak samo jego zespół. Co zatem sprowokowało Iridę Fadeer? Niewielki kubek ciemnej, parującej cieczy stuknął cicho w blat tuż przy jej łokciu. Sloane zerknęła w jego stronę i westchnęła niemal z ekstazą, gdy bogaty aromat kawy dotarł do jej nozdrzy. - Poszperałam w zapasach - przyznała się Talini, przesuwając kubek bliżej Sloane. - Sprawiasz wrażenie osoby, która tego właśnie potrzebuje. Do diabła. Sloane nie mogła zaprzeczyć. - Dzięki. Podniosła kubek i przez chwilę trzymała go w stwardniałych od pracy dłoniach, delektując się ciepłem i aromatem. Talini położyła jej dłoń na ramieniu w geście zrozumienia. - Trzymaj się. - Najlepiej, jak się da. - Łypnęła do wnętrza kubka. Sześćsetletnia kawa. Pieprzona tragedia. Kawa starzała się lepiej niż oni wszyscy. Sloane westchnęła. - No dobra. Bierzmy się do roboty.

Rozdział 22 W ciszy zalegającej pomieszczenie upadek szpilki huknąłby niczym grom. Foster Addison stała przy głównej konsoli znajdującej się za parą techników siedzących przed dwoma działającymi jeszcze ekranami. Za jej plecami krążył Tann. Sloane Kelly ze skrzyżowanymi na piersi ramionami podpierała ścianę. Addison czuła narastające napięcie szefowej ochrony, która przypominała balon pęczniejący od powietrza, tuż na granicy pęknięcia. Poza tym skromna kontrola lotów w sekcji Korpusu Kolonizacyjnego została oczyszczona z personelu. Ze względów bezpieczeństwa. Addison wpatrywała się w ekran, usiłując okiełznać zarówno rosnące nadzieje, jak i rosnącą kulę strachu, która ciążyła jej w żołądku. Sześć z ośmiu ekspedycji wróciło z niczym. Planety odwiedzone przez zwiadowców były spustoszone, najwyraźniej przez te same pasma energii, które omal nie zniszczyły Nexusa. Ochrzczone przez Tanna mianem Plagi. Dwa ze statków, poważnie uszkodzone, ledwo co dowlokły się z powrotem na stację. W jednym zawiódł reaktor, kiedy Plaga gniewnie sięgnęła ku niemu swoją wicią. Cała załoga wylądowała w szpitalu, bliska śmierci z powodu napromieniowania. Drugi ze statków podjął próbę przedostania się na obiecująco wyglądający księżyc lokalnego systemu gwiezdnego, Zheng He, po to tylko, by odkryć, że jedno z większych pasm Plagi owinęło się wokół globu niczym wąż duszący ofiarę. Czujniki nie były w stanie przebić się przez tajemniczą przeszkodę, kapitan statku uznał więc, że lądowanie byłoby zbytnim ryzykiem. Załogi pozostałych czterech statków uzyskały podobne rezultaty. Światy, które miały być oazami życia, okazały się zatrutymi pustkowiami niezdatnymi do niczego. Addison przygryzła wargę. Nie tylko nie udało się im znaleźć źródła zasobów albo choćby miejsca, gdzie można by ewakuować Nexusa, to jeszcze w trakcie poszukiwań zużyto spore zapasy zabrane ze stacji. Każdy z powracających statków był prawie pusty i przed kolejną podróżą trzeba by wszystkie zaprowiantować raz jeszcze. Nadto dwa z nich wymagały napraw i nawet nie wiadomo było, czy uda się je doprowadzić do stanu używalności za pomocą części zamiennych, którymi dysponowali. Zostały już tylko dwa. Foster nie była w stanie spojrzeć na Sloane Kelly. Jednym z tych statków leciał Kandros. I to ona, dyrektor Korpusu Kolonizacyjnego, ponosiła po części odpowiedzialność za wysłanie go w nieznane. Dała się ponieść ekscytacji, że pomysł, plan, który hołubiła w sercu, został wreszcie wzięty na poważnie.

To nie jej wina, że wtedy Sloane znajdowała się daleko, poza zasięgiem komunikatorów. A mało kto mógłby podważyć kwalifikacje Kandrosa. Idealnie nadawał się na przywódcę misji zwiadowczej. Mało kto - jednak wystarczyła jedna osoba. Szefowa ochrony nie przyjęła dobrze nowiny o nowym przydziale swojego zastępcy. Teraz, z perspektywy czasu, Addison rozumiała dlaczego. - Hmm - mruknął jeden z techników, Sascha, człowiek, starszy, o przyprószonych siwizną skroniach, ze spokojem podchodzący do swoich obowiązków. Od ponad tygodnia, odkąd zaczęły napływać meldunki, nie wychodził ze sterowni, ale i się nie skarżył. Podobnie jak siedząca po jego lewej asari. Oboje zobligowano do zachowania ścisłej tajemnicy. Od aresztowania Iridy Fadeer zobowiązania takie traktowano bardzo poważnie. Jednak mimo powziętych środków zapobiegawczych plotki zaczęły się rozprzestrzeniać. To nie ma znaczenia - myślała Addison. I tak to jedynie kwestia czasu, kiedy będą musieli wydać oficjalny komunikat. Pytanie tylko, czy będą potem świętować, czy nastąpi coś znacznie mniej przyjemnego. - Hmm. - O co chodzi, Sascha? - Sygnał. - Sygnał? - powtórzyła Sloane. Sascha pochylił się nad ekranem, wskazując znacznik. Addison znała już na pamięć obrazy na monitorach. Wpatrywała się w nie z nadzieją całymi godzinami. Pulpit został sklecony z wyżebranych, gdzie się dało, części i Addison żałowała, że wie, jaką łataniną i strzępami kodów złożono to wszystko do kupy. Czujnik informujący ekipę sprzątającą stację o konieczności zebrania prania został wykorzystany do nasłuchiwania częstotliwości transpondera statków zwiadowczych. Na mgnienie oka coś wyłapał. A potem umilkł. Sascha odchylił się i westchnął leciuteńko, dając upust zniecierpliwieniu i znużeniu. - Strata czasu - odezwała się Sloane. - Czujniki ledwie są w stanie wyłowić nasz własny kadłub w tym chaosie. Więcej zdziałalibyśmy, patrząc przez lornetkę. Światełko mrugnęło znowu. - Jest! - powiedział Sascha. - Teraz też ich mam - potwierdziła siedząca obok niego asari. Nazywała się Apriia, a choć brakowało jej siły spokoju, którą dysponował towarzysz, nadrabiała uważnością. Natychmiast, gdy tylko ekran pokazał obecność statku, jej dłonie zaczęły tańczyć nad interfejsem. - Który to? - dopytywała się Sloane. - Ściągnij odczyt, zanim zniknie. Addison się skrzywiła. Znała już odpowiedź, ale nie mogła się przełamać, by ją wyjawić. Czuła, że zrzucanie tego na Apriię to zdrada, słabość, jednak milczała. - To Z7 - rzekła asari. - Statek Marco. Celem jego misji była planeta. Eos. Sloane nie zareagowała. Nie był to prom Kandrosa, czyli że dostaną od nich

sygnał na samym końcu. - Postaraj się nawiązać połączenie - ponaglała asari Foster. - Szybko! - Gotowe - odezwał się Sascha. Tann porzucił nerwowe spacery i stanął przy Addison. Tkwili w tym oboje. Przypomniał jej o tym, zaraz gdy zaalarmowano ich o powrocie pierwszego ze statków zwiadowczych. Wtedy jednak Foster podejrzewała, że miało to coś wspólnego z chęcią udziału w sukcesie. Fakt, że był przy niej pomimo sześciu porażek, świadczył o jego charakterze. Mógł się odciąć. Mógł twierdzić, że wywierała na niego presję w sprawie rozesłania zwiadu, i nie byłoby to dalekie od prawdy. Ale nie, Tann stał przy niej murem. Zgodzili się na to, skutecznie odcinając Sloane od udziału w procesie decyzyjnym, teraz więc musieli ponieść konsekwencje swoich działań, pozytywne czy też negatywne. Rozległ się głośny trzask i Foster zatoczyła się w tył, osłaniając twarz dłońmi przed deszczem iskier. Sascha runął z krzesła. Apriia zerwała się i odskoczyła przed płomieniami wydostającymi się z czarnej dziury w jednym z pożyczonych urządzeń. Addison zamrugała i już miała się odwrócić, żeby zaalarmować ludzi, gdy została odepchnięta przez Sloane. Szefowa ochrony spryskała ogień gaśnicą, którą chyba wyczarowała. Ugasiwszy pożar, odrzuciła zużyty sprzęt i klęczała już przy Saschy, zanim do Addison dotarło, co się stało. Drżącym palcem wystukała wiadomość na omni-kluczu i wysłała ją bezpośrednio do Nakmor Kesh z oznaczeniem priorytetowym: „Ekipa naprawcza z certyfikatem bezpieczeństwa, KK, natychmiast. Pilne!”. Odpowiedź nadeszła sekundy później: „W drodze”. - Technicy już idą - oznajmiła Addison. - Wezwać medyków? - to ostatnie skierowała do Sloane. Szefowa ochrony pokręciła głową i pomogła Saschy wrócić na miejsce. Parę minut później przybyła czwórka krogan. Addison obserwowała, jak Sloane sprawdza ich tożsamość z listą przysłaną przez Kesh. Wszystko się zgadzało, weszli więc do środka. - Tutaj - wskazał Sascha. Nie musiał tego robić, bo ze spalonej części unosiła się smużka dymu. Dwóch techników postawiło na podłodze wielkie torby i otworzyło je. Jedna kryła w sobie różne części i kable, druga zaś - narzędzia. Zawartość obu natomiast wyglądała jak śmieci. To się nie uda. Myśli Addison pędziły w gorączkowym tempie. Musi być inny sposób nawiązania kontaktu. Tyle że innego sposobu nie było. Tann zbliżył się do niej chyłkiem. - Nawet bez tej ostatniej. usterki czujniki nie były zbyt dobre - zauważył. Możliwe, że będą tu, zanim zdołamy nawiązać kontakt. Powinniśmy przygotować pusty hangar i wysłać tam ekipę z jedzeniem i wodą. Przysadzisty kroganin - przysadzisty jak na kroganina - łagodnie, ale stanowczo

odsunął ich od pulpitu, robiąc sobie miejsce. Wczołgał się pod spód i zaczął maltretować konsole i nie wiadomo co jeszcze. - Tam nic się nie stało - warknął Tann. - Wszystko jest połączone - odciął się technik. Tann pochylił się ku niemu. - Nawet jeśli, to pilne. Ma działać przez dziesięć minut, nie przez wieczność. - Daj im robić, co do nich należy - odezwała się Sloane. Wróciła na swoje miejsce pod drzwiami, ale jej głos brzmiał władczo. - Do nich należy robić to, co im powiemy - odwarknął Tann. Taki wybuch był zupełnie niepodobny do salarianina, który już w następnej chwili z zakłopotaniem wygładził gors munduru. - Wybacz - zreflektował się. - Wszyscy jesteśmy pod presją, postarajmy się zachować spokój. Sloane wzniosła oczy ku górze i pokręciła głową. Tann odciągnął Foster na bok. - Musimy się zastanowić, co jeśli żaden z tych dwóch ostatnich statków nie przyniesie dobrych wieści. Mówił cicho, ale Addison zerknęła ukradkiem na Sloane. Nie wyglądało na to, by szefowa ochrony coś słyszała. - Jeden na pewno wróci z dobrą nowiną - stwierdziła Foster. - Musi. - Myślenie życzeniowe to niezbyt skuteczna taktyka rządzenia. - Cóż, pewnie dlatego właśnie to ty tu rządzisz. Tann zagapił się na nią, trawiąc jej słowa. W tym momencie Foster Addison nie pragnęła niczego bardziej niż być sama. W pewnym sensie i tak była. Odwróciła się od salarianina i znów stanęła przy pulpicie, nie zwracając uwagi na wystające stopy kroganina. Tann oczywiście miał rację. Powinni opracować jakiś plan awaryjny. Problem w tym, że każdy pomysł, który przychodził Addison na myśl, kończył się niestety tym samym - opuszczeniem Nexusa. Zakończeniem misji. Odwróceniem się plecami do całego ich poświęcenia i nadziei. Do diabła, równie dobrze możemy od razu zacząć . - Mam - stęknął kroganin. Wygramolił się spod konsoli i stanął przed Addison, nim dotarły do niej jego słowa. - Masz? - powtórzyła tępo. - Znaczy, naprawiłeś? - Tak sądzę. Trzeba sprawdzić. Zanim zdążyła coś powiedzieć, Sascha i Apriia już siedzieli na miejscach i przesuwali dłońmi nad ekranami. Kroganie stanęli nieco dalej, ze spakowanymi już narzędziami, obserwując, czy ich praca przyniosła spodziewany efekt i czy mogą wracać do tego, od czego ich oderwano. Z głośników buchnęły trzaski, a potem z szumów dało się wyłowić słowa: - .ranni. Potrzebujemy. po wylądowaniu. - Powtórz, Zwiadowco 7 - powiedział Sascha. - Plaga zakłóca transmisję. Powtórz. - Dobrze was słyszeć, Nexus - odezwała się oficer łączności. Jej słowa nadal były

zniekształcone, ale nie na tyle, by nie dało się ich rozróżnić. - Musimy wiedzieć, co znaleźliście - włączyła się Addison. - Czekamy na informacje. - Obawiam się, że nic dobrego - odpowiedziała kobieta. Addison musiała wytężać uwagę, żeby zrozumieć, co mówi. - Marco został poważnie ranny. Mamy nadzieję, że innym. powiodło się lepiej. - Szczegóły proszę - rzuciła Addison. - Przyjęłam. Eos nie nadaje się do zamieszkania. Skażona przez Plagę. W atmosferze wysokie napromie-niowanie. powyżej norm. Żadnych śladów życia. Addison przestała słuchać. Słyszała to samo wcześniej. Sześć razy. Dokładnie to samo. Łącznościowiec podawała różne odczyty i dane nieświadoma, że każdy ze statków zwiadowczych, który powrócił wcześniej, napotkał tę samą sytuację. Teraz został tylko jeden. Jeden. Kroganie pozbierali sprzęt i zaczęli opuszczać pomieszczenie. Sloane ruszyła za nimi. - ...pozwolenie na uzupełnienie zapasów i powrót w celu wznowienia poszukiwań Bezkresnego. - Chwileczkę - Addison ledwie kontrolowała głos. - Powtórzcie. - Bezkresny - powtórzyła kobieta. - Zwiadowca 8. Prosimy o pozwolenie na poszukiwania. - O czym wy mówicie? Sascha i Apriia gapili się na nią z twarzami ściągniętymi w przerażeniu, zaskoczeniu lub mieszaninie obu tych emocji. Foster nie zwracała na nich uwagi. Przegapiła coś i nie mogła już tego odkręcić. - ...byli za nami - powtórzyła kobieta w głośniku ze zniecierpliwieniem. Kandros zgłosił. nie nadaje się do zamieszkania. A potem wysłali sygnał SOS. Straciliśmy połączenie kilka sekund później. Sloane znalazła się przy pulpicie. Odepchnęła Addison. - Powtórz! - Bezkresny zgłosił anomalię, a potem. zniknął. Chcemy po nich wrócić. - Czemu, do diabła, nie zrobiliście tego od razu!? - ryknęła Sloane do mikrofonu. Głos z promu odpowiedział z niezmąconym spokojem: - Zawróciliśmy. Natychmiast zatoczyliśmy koło, ryzykując życie całej załogi. Szukaliśmy tak długo, jak się dało. Ale Marco. krytycznym. Nie mamy jedzenia. Zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy. Nie było śladu. Przykro mi. Zgodziliśmy się jednak, że chcemy wrócić. - Rozumiemy, Zwiadowco 7 - przerwał jej Tann. - Gówno prawda! - syknęła na niego Sloane. I Foster znów poczuła się między młotem a kowadłem. Tym razem ogłuszyły ją dwie straszliwe prawdy jednocześnie. Razem z Tannem wysłali najlepszego oficera Sloane możliwe, że na śmierć, a

do tego każdy ze statków zawiódł. Nie ma innego źródła pożywienia. Nie ma żadnego raju do zasiedlenia. Nie ma gdzie uciekać w razie krytycznej awarii Nexusa. Addison bez sił oparła się o ścianę. Ich misja była skazana na niepowodzenie.

Rozdział 23 Frustracja paliła Calixa w piersi. Minęły dwa tygodnie od aresztowania Iridy. Dwa tygodnie kontrolowania i sprawdzania. Sloane Kelly i jej załoga wyczyścili wszystko i zajrzeli wszędzie, próbując dojść do tego, czy Irida komukolwiek udostępniła skradzione kody. Oczywiście Calix czuł się odpowiedzialny. W liściku, który zostawiała ze skradzioną bazą danych, Irida usprawiedliwiła się, że „zabezpieczyła się przeciwko racjonowaniu”. Posunęła się za daleko. Za szybko, ale z upływem dni. Calix nie wyjaśnił jeszcze swojej załodze, dlaczego ochrona zabrała Iridę. Na pytania odpowiadał, że wie tyle, co i oni. Że Sloane powiedziała mu, jak to asari znalazła się w niewłaściwym miejscu w niewłaściwym czasie i zatrzymali ją do wyjaśnienia. Wymówka ta z każdym dniem stawała się mniej wiarygodna, ale obawiał się, że gdyby powiedział im prawdę, mogliby wpaść na zwariowany pomysł, żeby ją wyciągnąć. Sytuacja była fatalna i pogarszała się z każdą chwilą. Wszyscy zachowywali się tak, jakby spodziewali się, że lada moment naskoczy na nich ochrona albo kroganie, albo nawet ich przyjaciele czy współpracownicy. Między członkami personelu zaczynały wybuchać bijatyki. Wciąż gdzieś coś ginęło. Nawet ekipa Calixa zaczęła gromadzić rzeczy. Narzędzia. Turiańskie racje. Ludzkie racje. Co się dało i kiedy tylko się dało. Calix udawał, że tego nie widzi, a jego załoga, że nie widzi, jak on udaje, że nie widzi. Uświadomił sobie, że podwładni uznali jego zachowanie za wyrażenie zgody na swoje działania. Tymczasem Irida wciąż czekała w celi. Na jego pomoc? Na ratunek? Na. jakąś zmianę. Calix siedział na rogu metalowej skrzyni, przyglądając się kroganom, którzy praco wali nad zniszczoną ramą systemu hydroponicznego. Bardziej finezyjni technicy przyszli już i poszli, zgłosiwszy usterki w samej strukturze. Sadzonki były zbyt delikatne, by rozwijać się w warunkach, które choć odrobinę odbiegały od optymalnych. To oznaczało, że zostały im tylko dwie w pełni funkcjonalne ramy, co w żaden sposób nie łagodziło obaw związanych z racjonowaniem żywności. Tym bardziej że na oko Calixa rośliny w jednej wyglądały na słabsze od tych w drugiej. Kroganie, szeregowi z klanu Nakmor, Kaje i Wratch, pracowali we dwóch. Obelgi, jakimi się nawzajem obrzucali, miały być raczej wyrazem otuchy niż gniewu, aczkolwiek rywalizacja była zawsze wyczuwalna w relacjach między kroganami. - Spawasz jak pijany vorch - burknął Kaje. Drugi kroganin prychnął głośno. - Przynajmniej nie wyglądam jak jeden z nich.

- A kto tak powiedział? Twój ludzki koleżka? - Twoja matka - odparł Wratch. Dokuczali sobie nawzajem, całkowicie ignorując obecność Calixa. Zaśmiał się cicho. Podobało mu się to podejście. Miło było posiedzieć sobie w półmroku i po prostu być. Takie chwile stawały się coraz rzadsze. Jego śmiech zwrócił uwagę Wratcha. Wielki kroganin z rozmachem umieścił metalową sztabę na panelu i bez wysiłku przytrzymując ją jedną ręką, rzucił turianinowi spojrzenie spode łba. - Co jest takie zabawne? - warknął. Kroganie wiecznie warczeli. Calix nie brał tego do siebie. - Po prostu cieszę się towarzystwem, chłopcy. Omni-klucz Kaje zalśnił w trakcie spawania, ale skwierczenie i syk metalu uniemożliwiły jakąkolwiek rozmowę. Kiedy wszystko ucichło, Kaje też spojrzał na turianina. - Jesteś jednym z inżynierów, prawda? - Też miał chrapliwy głos, z wielkich krogańskich gardeł dobywały się niskie głosy, nawet nieliczne kobiety, które spotkał Calix, miały głosy niezwykle głębokie, choć nieco wyższe od mężczyzn. Jak wielgachne wiertło. Wgryzające się w granit. - Systemy podtrzymywania życia i kapsuły kriostazy - odparł Calix. Położył dłoń na udzie, wystawiając łokieć na zewnątrz, dla równowagi oparł stopę o metalową skrzynię. W ten sposób lepiej widział obu techników. - Pilnuje, by przywódczyni dalej spała - powiedział Wratch swojemu towarzyszowi. Drugi kroganin mruknął coś, co mogło być podziękowaniem. Albo jedynie stwierdzeniem faktu. W każdym razie nie była to groźba. - Wysłał przystaw. - Kroganin zamilkł, po czym dodał ponuro: - Salarianin pracował razem z nim. - Racja. - Kolejne kiwnięcie głową. Tym razem przeznaczone dla Na’to. I Nakmor Arvexa. - Obaj wydajecie się mieć dobry humor - stwierdził Calix z namysłem. Zaskakujące w tych okolicznościach. - Niedostatek jedzenia, jałowe otoczenie, nie? - zaśmiał się Kaje; dźwięk przypominał ten wydawany przez trące o siebie głazy. - Zupełnie jak w domu. Kolejne głośnie brzęknięcie przetoczyło się przez pomieszczenie i odbiło echem w mroku. Kaje roześmiał się bardzo, bardzo szeroko, demonstrując wszystkie zęby. Wratch dołączył i Calix też nie mógł powstrzymać śmiechu. W sumie mieli rację. - Przynajmniej niedługo powinniśmy usłyszeć coś o statkach zwiadowczych powiedział. Kroganie wymienili ponure spojrzenia. - Oho - zadudnił Kaje. - Oho - niczym echo zahuczał Wratch i spojrzał na Calixa, opierając splecione

ramiona na belce, którą właśnie przyspawał. - Nic nie wiesz, co? Calix zamarł. - Nie wiem? Czego nie wiem? - Niepokój, który cały czas fermentował w jego żołądku, zmienił się w lodowaty szron. Kaje uderzył Wratcha w ramię. Naprawdę mocno. - Trzymają to w sekrecie, debilu. Wratch otrząsnął się, kłapnął ze złością zębami i znów odwrócił się w stronę Calixa. - Zwiadowcy już wrócili. - Co!? Kiedy? - Większość wróciła - poprawił Kaje. - Kiedy? - powtórzył Calix. Czuł, jak tężeją mu mięśnie szczęk. Obaj kroganie zgodnie wzruszyli ramionami. - Kilka tygodni temu. Przez dobrą chwilę Calix nie mógł nawet znaleźć słów. Nie był w stanie powiedzieć, co czuje. Szok. Gniew. Że został zdradzony. Kroganin nie zauważył. - Słyszałem od Botchy - mówił dalej Kaje. Wyszedł z cienia, rozprostowując wielkie sękate ręce. Jego skóra marszczyła się przy każdym kroku. - Botcha był w Centrum Operacyjnym, żeby naprawić przetwornik, kiedy przyszły wieści. - Jakie wieści? - zapytał Calix ostro. Potrzebował całej siły woli, by nie poderwać się ze skrzyni i nie potrząsnąć, nie próbować potrząsnąć, kroganinem. A najlepiej oboma. - Żadnych planet - burknął Wratch, uderzając lekko w płyty metalu. Odpowiedziały mu brzęknięciem. - Żadnych zapasów. - Plaga je zniszczyła - dodał Kaje. - Są bardziej martwe niż Tuchanka. - Prawie. - Taa. I bez turian. - Jak na razie. Kroganie znów wymienili spojrzenia i ryknęli śmiechem. Calix nie mógł jednak się do nich przyłączyć. Nie tym razem. Nexus nie dostanie żadnych zapasów. Zwiadowcy nie przyniosą dobrych wiadomości. - A Pionierzy? Kaje wzruszył ciężko ramionami. - Ani śladu. Ani śladu Pionierów. Dowództwo o tym wiedziało, ale postanowiło zachować informacje dla siebie. I od samego początku powtarzało ten sam tekst: „Zwiadowcy wrócą, zapasy zostaną uzupełnione, planety będą terraformowane.”. Kłamstwa. Co do słowa. Może nie od początku, ale od kilku tygodni na pewno. Kroganie nadal obrzucali się wyzwiskami, gdy Calix odrętwiały z poczucia zdrady podniósł się ze skrzyni i wyszedł z działu hydroponiki.

Hydroponiki, gdzie algi zapuściły korzenie w dwóch zaledwie zbiornikach. A w jednym i tak wyglądały, jakby miały zaraz zemrzeć. Wszystko to wyglądało dramatycznie niepokojąco, ale dowództwo powtarzało nieustannie, że dział hydroponiki rozwinie się gwałtownie, gdy tylko otrzyma zasoby z kolonii. Że zwiadowcy przywiozą nowe ziarna, nową nadzieję na żyzny grunt. Bez nowych dostaw Nexus miał do dyspozycji dwie sprawne ramy systemów hydroponicznych. Dwie. Nie zdołałyby wyżywić jednej sekcji, co dopiero cały obudzony personel stacji. Trzeba było przeformułować priorytety, informacje powinny być powszechnie udostępnione. Jak inaczej mieli przetrwać? Nic z tego nie miało sensu. Jak bardzo pomyliłem się w ocenie Sloane Kelly? Calix uruchomił omni-klucz i niemal się z nią połączył. Niemal. Jednak ostatecznie ograniczył się do krótkiej wiadomości: „Jakieś wieści o zwiadowcach?”. Odpowiedź nadeszła dwadzieścia sekund później. „Żadnych”. Wpatrywał się w to słowo długo, czując, jak gniew wrze w nim, kipi i zamienia się we wściekłość. Bezczelne kłamstwo. Zakładając, że Calix mógł ufać słowom tych dwóch krogan, ale nie widział powodu, dlaczego mieliby wymyślać taką historię. A to oznaczało. Wściekłość przyniosła go do działu technicznego w rekordowym tempie. - Zbierać się - rzucił, przerywając powitania swojego zespołu. Rozdrażnienie w jego głosie skłoniło ich do tego, by błyskawicznie wykonać polecenie. Nie dlatego, że się go obawiali, wiedział przecież. Dlatego, że dobrze go znali. Nieczęsto coś wyprowadzało Calixa z równowagi. Gniew w jego głosie, napięcie w postawie - tyle tylko wystarczyło, by wiedzieli, że coś się święci. W kilka chwili wstrzymali pracę i otoczyli szefa w różnym stopniu zaciekawieni. Gdy Calix popatrzył po twarzach swoich inżynierów, podwładnych, ale i przyjaciół, poczuł żal, że nie ma między nimi Iridy. Ona była w jego zespole dłużej od pozostałych. Oddana pracy, zdolna. Lojalna. Czy przewidziała, że sprawy przybiorą taki obrót? Dlatego przekazała mu te dane? Zawsze była dobra w planowaniu na takie właśnie okoliczności. To ona pierwsza wyczuła, że kapitan Warszawy próbuje zatuszować swoje błędy. Może to właśnie była cecha inteligencji asari? Irida spoglądała na świat bardziej realistycznie niż on. W każdym razie Calix dysponował tym, co mu dała. Zespół był gotów wysłuchać, co szef ma do powiedzenia. A on nie zamierzał ich zawieść. - Wszyscy wiecie, z czym się tu borykamy - zaczął. - Jaka jest sytuacja na Nexusie. Założył ręce za plecami, a jego podwładni mimowolnie i nie do końca świadomie zrobili to samo. Szkolenie wojskowe i w Przymierzu. Nawet

kontrahenci podłapywali te ruchy i gesty, jeśli współpraca z nimi trwała wystarczająco długo. Nnebron zmarszczył brew. Bystrzacha. Jak Irida, ale ma mniej taktu. - Racje są niewielkie - mówił Calix. Ten i ów skinął głową. - Stacja potrzebuje więcej napraw, niż jest w stanie przeprowadzić obudzona dotychczas załoga. Kolejne potakiwania, kilka pomruków pełnych zrozumienia. - I gdy tylko prosimy o nowe informacje, dostajemy w odpowiedzi tę samą piosenkę, ten sam taniec co zwykle. Zwiadowcy wrócą już niedługo z koordynatami nowych planet. Skończy się racjonowanie. Pionierzy nas znajdą. Popracujci e jeszcze trochę ciężej, trochę dłużej, a wszystko dobrze się skończy. Nowe domy. - Zaczął chodzić tam i z powrotem. - Nowa żywność, nowe zasoby. Szansa, by stworzyć nam nowe życie, jakie mieliśmy obiecane. Z dala od wszelkich uprzedzeń, od katastrof starego świata, z których się narodziły. Świata, który zostawili za sobą. W pyle sześćsetletniej podróży. Calix musiał przerwać na chwilę. Położył dłoń na ramieniu Nnebrona i przełknął nagłe ukłucie tęsknoty za domem. Nawet nie był świadom, że tęsknił, póki nie zobaczył tego uczucia na twarzach swoich podkomendnych. Swoich przyjaciół. Jego szczęki poruszyły się mimowolnie. Zamarł na chwilę. A potem powiedział to, czego nikt powiedzieć nie chciał: - Wiemy wszyscy, dlaczego wyruszyliśmy w tę podróż. Z powodu gówna, które miało miejsce na Warszawie. Nnebron przytaknął, usta miał zaciśnięte w wąską linię. - Dowódcy, którzy zmuszali nas do tuszowania własnych błędów, albo i czegoś gorszego, ukrywali przed nami prawdę, kazali nam się trudzić, podczas gdy sami szykowali plan ucieczki. Skinął głową, widząc zaskoczenie w ich szeroko otwartych oczach. - Myśleliśmy, że w Andromedzie będzie inaczej. Że zostawimy za sobą tamte sprawy. A potem straciliśmy Na’to. - Szefie? - Nnebron postąpił krok naprzód. W jego ciemnych oczach można było wyczytać wszystko. Echo tych uczuć malowało się na każdej z twarzy przed Calixem. - O co chodzi? O Iridę? Corvannis zamknął oczy i odetchnął głęboko. - Tajemnice - powiedział, akcentując każdą sylabę - toczą dowództwo Nexusa jak choroba. Są jak narkotyk, jak przyzwyczajenie, którego nie można przełamać. - Otworzył oczy. Przyszedł czas na ruch, którego już nie będzie można cofnąć. - Powiedzieli nam, że mamy nowe planety. - Zacisnął dłonie. - To kłamstwo. Od tygodni wiedzą, że planety wokół nas są martwe. Andria zbladła. - Jak to martwe!? Kiwnął głową. Andria była przy śmierci Na’to. Razem z Regiem wzięli potem kilka dni wolnego, żeby się pozbierać. Reg wrócił pierwszy.

Ton Andrii natychmiast skupił uwagę wszystkich członków zespołu. Zaczęli powtarzać jej pytanie. - Martwe - potwierdził Calix. - Zniszczone przez tę samą Plagę, która niemal pokonała nas. Andria wzdrygnęła się, robiąc ruch, jakby zamierzała schować twarz, na której malował się strach. Nnebron położył jej rękę na ramieniu. - Kłamali - powtórzył głucho, po czym zaklął. - Tygodnie? - szepnęła Andria, spoglądając na Calixa. Jej piegi stały się niemal niewidoczne. - Wiedzą od tygodni? - Na to wygląda. Wypuściła drżący oddech i wcisnęła ręce w kieszenie spodni. - Ja. nie. nie wierzę. - Uwierz - odpowiedział Nnebron z goryczą. Odwrócił się do reszty swoich kolegów z zespołu, wąskimi plecami do Calixa, i mówił, gestykulując: - Jak długo pracujemy tu, na dole, jak długo łykamy każde słowo, które nam przysyłają z góry? Jakbyśmy byli jakimiś sierotami błagającymi o ochłapy. - Gniew w jego głosie stawał się coraz wyraźniejszy. - My też jesteśmy częścią Nexusa! - Nnebron, nikt nie mówi, że nie istniejemy. - Calix przechylił lekko głowę. Tylko że. - Że nie jesteśmy ważni - weszła mu w słowo Andria. Bladość na jej policzkach zastąpił rumieniec gniewu. I Calix zrozumiał, że nie może jej zawieść. Że nie może zawieść żadnego z nich. - Planety nas nie uratują - dodał, podnosząc głos. - Ani Pionierzy. Potrzebujemy nowego kierunku. Nowych przyjaciół. Nowych planów awaryjnych. Nowej drogi. - I nowych przywódców! Calix nie zauważył, kto to powiedział, ale te słowa wznieciły ogień. Andria wyskoczyła zza Nnebrona i złapała Calixa za ramię. Boleśnie. - Ile czasu? - spytała gwałtownie. - Zanim skończą się zapasy? Pozwolą nam potem umrzeć z głodu? Zaraz, zaraz. Nie spodziewał się, że sprawy potoczą się tak szybko. Nakrył jej dłoń swoją, przyciskając palce do swego ramienia w sposób, jak miał nadzieję, stanowczy i uspokajający. Miewał czasem problemy, jeśli chodzi o pocieszanie istot ludzkich. - Spokojnie - powiedział łagodząco. - Nie umrzemy z głodu. - Nie ma mowy, żeby szef pozwolił nas zagłodzić - dodał Nnebron. - Tak. Właśnie - poparli go inni, spoglądając na Calixa. Napięcie było niemal namacalne. - Plany - powtórzył ktoś. - Priorytety. musimy zamknąć zapasy. - Musimy wszystkim powiedzieć! Andria patrzyła na Calixa błagalnie. - Nie możemy pozwolić, by inni umierali z głodu. Co z Regiem? Emorym? Niektórzy z nas mają przyjaciół.

- Nie pozwolimy - powiedział, zanim zdążył uświadomić sobie wagę własnych słów. I zobaczył w twarzy Andrii, jak zapadają w jej świadomość, jak tworzą wir zaufania i wiary. Nie przypuszczał nawet, że mógłby zainspirować coś takiego. I nagle stał otoczony przez swoją załogę i wszyscy wyciągali ręce, by dotknąć jego pleców, ramienia. Klepali go, żeby wyrazić swoją wiarę w niego. Dumę. I wsparcie. - Trzeba uwolnić Iridę - usłyszał. - Musimy zabezpieczyć racje - dodał ktoś inny. - A co z ochroną. - Pieprzyć ich! - zawołał ktoś szyderczo. Ta niesamowita mieszanka złości, ulgi i zaufania przyspieszała, zataczając kolejne kręgi. I to wszystko z jego powodu. Patrzyli na niego jak na przywódcę. Wyprostował się. Ścisnął dłoń Andrii i cofnął się o kilka kroków, tak by znów objąć ich wszystkich spojrzeniem. - Trzeba zacząć od najważniejszego - powiedział, podnosząc głos, by mogli go usłyszeć we wrzawie. Zamilkli wszyscy. Patrzyli. Słuchali. Naprawdę słuchali. Uderzała do głowy ta władza. Przyzwał każdą uncję merytokratycznej pewności siebie, nawet nie wiedział, że jest w nim coś takiego. Ale zamiast rozkazywać, zamiast zmuszać ich do posłuszeństwa, potraktował ich jak równych sobie. Jakich przyjaciół. Rozłożył ręce. - Musimy mieć plan. Uśmiech Nnebrona sięgnął uszu. - Myślę, szefie, że możemy w tym pomóc.

Rozdział 24 - Kurwa, co za bałagan - stwierdziła Sloane. Słowa nie były skierowane do Tanna, chodzącego tam i z powrotem za swoim biurkiem w Centrum Operacyjnym. Ani do Addison, która siedziała pod ścianą, ściskając głowę oburącz. Najdalej od Sloane, jak to tylko możliwe, zostając w tym samym pomieszczeniu. Nie. Słowa Sloane były skierowane do podłogi. Do całej tej cholernej stacji. Dała się ponieść wściekłości przed tygodniami. Wypadła z zatłoczonego pomieszczenia kontroli lotów i ruszyła przez stację, szalała jak jakiś żałosny tyran, robiąc wszystko, co się dało, by nie myśleć o Kandrosie. Porażka zwiadowców sama w sobie była czymś okropnym, ale Sloane nie mogła przejść do porządku dziennego nad faktem, że zwiad kosztował ją najlepszego pierwszego oficera, jakiego kiedykolwiek miała. Nie znaleziono jego statku. Kandros nie dał znaku życia. Jedni chcieli uznać go za zaginionego i położyć kres wykorzystywaniu topniejących zasobów na poszukiwania. Sloane jednak nie zamierzała tego słuchać. Czas mijał, a sytuacja stawała się coraz gorsza. - Tak dłużej być nie może, drodzy przyjaciele - powiedział Tann. - Została nam tylko jedna opcja. To jest to - pomyślał Sloane, czując, jak usta wypełnia jej gorycz. Koniec z zaprzeczaniem. Jarun Tann, skupiony na zadaniu, typowe dla niego. - Jeśli sugerujesz, żebyśmy zawrócili i polecieli do Drogi Mlecznej. - Nie. - Słowo cięło niczym nóż. Niezwykłe. Sloane wyprostowała się mimowolnie. Odruchowa reakcja żołnierza na taki ton. - Jeszcze nie jestem gotów się poddać - dodał, wodząc spojrzeniem od Addison do Sloane. - Żadne z nas nie powinno być na to gotowe. Powoli, niczym marionetka, Addison uniosła głowę i zamrugała. - Jaka opcja? - Kriostaza - odparł Tann. Sloane się roześmiała. Czy raczej roześmiałaby się. Chciała, ale z jej ust nie wydobył się żaden dźwięk. Zdała sobie sprawę, że Tann miał rację. - Wszyscy wracają do kapsuł - kontynuował salarianin - zostaje jedynie niezbędna załoga. Czekamy i mamy nadzieję, że znajdą nas Pionierzy. Że nie wpadniemy po raz kolejny na Plagę. Tylko tyle możemy zrobić. - Ryzykowny ruch - stwierdziła Addison, ale w jej słowach nie było słychać przekonania. Ona też wiedziała, że Tann miał rację. - Całkowicie - zgodził się Tann - ale co teraz nie jest ryzykowne? Słowa spłynęły na nie. Niczym koc na trupa - pomyślała Sloane. Przez długą chwilę nikt się nie odzywał.

- Ja to zrobię - oświadczyła Addison. - Ja ogłoszę. - Jesteś pewna? - spytał Tann, najwyraźniej myśląc to samo co Sloane: że Addison się do tego nie nadaje. Jej stan wewnętrzny był. skomplikowany, mówiąc oględnie. - No, ty tego nie możesz zrobić - odpowiedziała, niemal się śmiejąc. Pamiętasz, jak wezwałeś ludzi, by wracali do kapsuł na ochotnika? - Ciągle staram się o tym zapomnieć. - Zmarszczył czoło. - Dlaczego nie Sloane? - Pieprzyć to - warknęła Sloane. - Ty nas w to wpakowałeś, pełniący obowiązki dyrektora. - To niesprawiedliwe - odpalił natychmiast. - Ze wszystkich sił starałem się konsultować z wami dwiema każdą swoją decyzję. - Chcesz powiedzieć: z tą, której zgoda była bardziej prawdopodobna. Addison wstała. - To chyba oczywiste, prawda? Nikomu to się nie spodoba. Sloane nie może wygłosić oświadczenia, bo w tym czasie będzie ze swoimi podwładnymi szykować się na reakcję załogi. - Spojrzała badawczo na oboje dyrektorów. Dlatego nic nie zrobiliśmy przez ostatnie dwa tygodnie, by tego uniknąć. Ludzie nie pójdą do kapsuł dobrowolnie. - Muszą - powiedział Tann. - Ale nie pójdą - powtórzyła twardo Addison. - Nie, o ile nie zostaną. przymuszeni. Sloane Kelly zacisnęła zęby i potrząsnęła głową. - Co za pieprzony burdel - mruknęła. Jednak Addison miała rację. Z tym nie można się było kłócić. - Kiedy chcesz to ogłosić? - Naj szybciej, jak to możliwe. - Dobra. Dobra. - Sloane błyskawicznie układała w myślach listę koniecznych przygotowań. Jej załoga i tak była niewystarczająco liczna i nic nie można było poradzić w tej sprawie. Zbierze ich wszystkich, zrobi odprawę i przygotują się na przyjęcie. Calix. Musiała porozmawiać z Calixem. Kurwa, to było dokładnie to, przed czym ją ostrzegał. No cóż, będą mogli teraz za to wypić. Jego zespół pójdzie do kapsuł jako ostatni, żeby mogli pomóc reszcie. Zastanawiała się, na ile chętnie ta banda twardzieli udzieli jej pomocy. Teraz wszyscy na nią patrzyli z wypisanym na twarzach: „To ty uwięziłaś Iridę”. Sloane podeszła do drzwi. - Dajcie mi godzinę - powiedziała, wychodząc. Dokładnie godzinę później zebrała całą swoją załogę w kwaterze głównej, która prezentowała się zaledwie nieco lepiej od całkowitej ruiny. Za każdym razem gdy Kesh proponowała, że przyśle tu ekipę remontową, Sloane ją zbywała. Zbyt wiele miejsc było istotniejszych od tego. Poza tym, jeśli nie liczyć sporadycznych aresztowań, podkomendni Sloane rzadko się tu pojawiali.

Dziwnie było widzieć tu tyle twarzy. Jeszcze dziwniej - nie widzieć Kandrosa w pierwszym szeregu. Sloane zakończyła już odprawę i teraz czekali wszyscy na obwieszczenie. Kelly mogła rozparcelować siły ochrony jeszcze przed wystąpieniem Addison, żeby były obecne „na ulicach”. Stare zagranie z podręcznika tyrana. Ale ostatecznie uznała, że lepiej będzie tego nie robić. Coś w rodzaju psychologii odwróconej. Nich personel stacji myśli, niech podświadomie uzna, że ochrona nie czuje nawet niepokoju. Że to absolutnie zwyczajny krok w procesie odradzania się stacji. Głównie jednak chciała być szybka. Wysłać załogi tam, gdzie reakcje, o ile takie będą, okażą się najbardziej ekstremalne. Załagodzić sytuację, uspokoić nastroje, zanim zaczną wpychać wszystkich do kapsuł. Głośniki publicznego węzła zatrzeszczały i huknął z nich głos Addison, przetaczając się echem po korytarzach. - Mówi dyrektor Addison - zaczęła. - Jak wiecie, dziesięć tygodni temu Korpus Kolonizacyjny wysłał flotę zwiadowczą do najbliższych światów, tych, które mogły okazać się zdatne do zamieszkania albo też mieć zasoby, którymi moglibyśmy uzupełnić nasze topniejące zapasy. Jak również by znalazły miejsce, gdzie moglibyśmy przenieść naszą populację, na wypadek gdyby stacja nie mogła dłużej nam służyć. Z przykrością i smutkiem chcę ogłosić, że misje te zakończyły się porażką. Światy, które zidentyfikowaliśmy z oddali, okazały się dotknięte tym samym zjawiskiem, które tak okrutnie zniszczyło Nexusa, zjawiskiem, które zwykliśmy nazywać Plagą. Niezły początek, biorąc pod uwagę okoliczności - pomyślała Sloane. Patrzyła na swoich podkomendnych. Widziała zdecydowanie i, co ważniejsze, chłodne opanowanie na każdej twarzy. - Jeden z naszych statków nie powrócił, wciąż trwają poszukiwania. I choć wszyscy mamy nadzieję, że członkowie tej misji wrócą do nas cali i zdrowi, musimy skoncentrować się na przetrwaniu Nexusa i jego mieszkańców. Przez ostatnie miesiące wszyscy wykonaliście nadzwyczajną robotę. Najbardziej palące problemy zostały zażegnane. Stacja nadal wymaga ogromnego nakładu pracy, zanim Nexus będzie mógł wykonać to, do czego został zaprojektowany, ale w tej chwili sytuacja jest stabilna. Powinniście być z siebie dumni! Kolejna pauza. Cisza przed burzą. - Naszym największym problemem są teraz zapasy - podjęła Addison. - Po prostu nie mamy zasobów, by utrzymać taką populację. A biorąc pod uwagę brak światów nadających się do zasiedlenia i nieustanne problemy nękające nasz dział hydroponiczny, nie mamy innego wyboru, jak tylko czekać, aż można będzie zebrać plony upraw i zrobić zapasy. Może też odnajdą nas Pionierzy i pomoc przyjdzie z ich strony. Przed kilkoma tygodniami prosiliśmy, by zgłosili się do nas ochotnicy skłonni powrócić do kapsuł. Żadne z was nie chciało tego robić i rozumieliśmy dlaczego. Niestety teraz zabrakło nam innych możliwości. Muszę prosić was, byście pamiętali o słowach Jien Garson: „dokonamy

największej ofiary, największego poświęcenia, na jakie się kiedykolwiek zdobyliśmy i zdobędziemy”. Nadszedł czas na obowiązkowy powrót do kapsuł kriostazy dla wszystkich, którzy nie zaliczają się do niezbędnego personelu. Kolejna chwila ciszy, by słowa dotarły do adresatów. - Przywódcy poszczególnych zespołów zostaną wkrótce poinformowani o szczegółach. W ciągu najbliższych dwudziestu czterech godzin skontaktuje się z wami ochrona, by eskortować was do waszych kapsuł, gdzie będzie nadzorować cały proces. Czekamy na waszą współpracę w ratowaniu misji Nexusa. Dwadzieścia cztery godziny i będzie po wszystkim - myślała Sloane. Wtedy ona będzie musiała dopilnować usypiania swojej załogi. Dopilnować, by zapadli w kriośpiączkę na stacji trzymającej się kupy dzięki taśmie klejącej, ślinie i przekleństwom. Otoczonej przez tajemnicze zjawisko, które zdawało się niszczyć wszystko, czego dotknęło. Oczywiście Sloane pozostanie przytomna. Oczywiście. Czy nie tak przywódcy zaws ze załatwiali wszystkie problemy? Inni muszą dokonywać ofiar. Ale my? Nie, nie, my jesteśmy zbyt, kurwa, ważni. Sloane czekała na kolejne słowa, ale Addison najwyraźniej skończyła. Dziwne, nie dodała żadnych podziękowań ani uwag o bożej pomocy, ani niczego w tym guście. No cóż, żebracy nie mogą wybrzydzać. Przynajmniej to nie Tann przemawiał ani Spender nie przygotowywał przemówienia. Sloane skrzywiła się na wspomnienie i pomyślała, że będzie się chyba tak krzywić do końca życia. - Słuchajcie - zwróciła się do swoich podkomendnych. Niepotrzebnie, bo jej oficerowie już słuchali. - Trzymajmy się planu, dobrze? Nie mamy pojęcia, jak to się potoczy, ale musimy postępować tak, jakbyśmy mieli do czynienia z kolonistami, którzy nie chcą opuścić swojej skazanej na zagładę planety. Niektórzy z nas pełnili już służbę w takich okolicznościach i to nigdy nie jest nic przyjemnego. Pamiętajcie, że ratujemy życie, ich życie, nawet jeśli oni widzą to inaczej. Oni mają na uwadze tylko swoje dobro, naszym zadaniem jest przypomnieć im szerszy kontekst. Zrozumiano? Powszechne kiwanie głowami. - W porządku. Miejmy to już za sobą. - Jej omni-klucz ćwierknął. Kesh. Sloane podniosła palec, nakazując swojej załodze poczekać, i wyszła na korytarz. - Hej, jak tam sytuacja? Kroganie godzą się na to wszystko? - Nie martwię się o swój klan - odpowiedziała Kesh. - Ale jest problem. - Jak może już być problem!? Od ogłoszenia minęło jakieś trzydzieści sekund! - Nie mogę się skontaktować z Calixem. Puls Sloane przyspieszył. W ustach natychmiast jej zaschło. Calix był niezbędny do powodzenia tego planu, być może nawet ważniejszy niż ona sama. - W porządku. Nie panikuj. Kto jest jego zastępcą? - W tym rzecz - powiedziała Kesh. - Nie mogę wywołać nikogo z jego zespołu. A bez nich. - ...żadna z kapsuł nie będzie gotowa do aktywacji. - Właśnie. Ja bym to mogła zrobić, ale nie jestem przeszkolona, jeśli chodzi o

nadzorowanie procesu. - Rozumiem. Zachowajmy tę opcję jako plan B, przynajmniej na razie. Sprawdzę, czy uda mi się namierzyć Calixa. Może być w osłoniętym obszarze, przygotowując infrastrukturę do podłączenia kapsuł. - Jednak Sloane nie wierzyła we własne słowa. Jakiś zmysł, intuicja oficera ochrony, powiedział jej, że niewątpliwie coś jest na rzeczy. I to nic dobrego. Bo jeśli ktoś chciał uniknąć powrotu do kapsuły kriostazy, to wyłączenie z gry Calixa i jego zespołu było na to cholernie dobrym sposobem. - Dobra - zaczęła, wróciwszy do swojej załogi. - Potrzebuję czterech ochotników. Zaginęło kilka osób i. Głośniki znów zatrzeszczały. Sloane umilkła. Może jednak Addison miała coś jeszcze do powiedzenia. Ale to nie głos szefowej Korpusu Kolonizacyjnego wypełnił korytarze stacji. Tylko głos turianina. Znajomy. - Tu Calix Corvannis - zahuczał. - I mówię wam: nie zgadzajcie się. Zaprotestujcie! Nie zgadzajcie się na powrót do kapsuł. O kurwa. Nie! Omni-klucz Sloane ćwierknął ponownie. Spender. - Nie teraz - warknęła do niego. - Nie ma sprawy, pomyślałem tylko, że może będzie pani chciała wysłać kogoś do arsenału. - A ty, do cholery, myślisz, że kim jesteś, żeby mi mówić, gdzie. - Wtedy dotarło do niej, co powiedział, i gniew się gdzieś ulotnił. - Dlaczego do arsenału? - No, tak jakoś przechodziłem właśnie tamtędy przypadkiem i zobaczyłem otwarte drzwi. Na oścież. I żadnych strażników. - Jak, do kurwy...? Kolejny alarm rozdzwonił się przy jej nadgarstku. Ten był zautomatyzowany. Pochodził bezpośrednio z systemów awaryjnych stacji. - Pożar w dziale hydroponiki - odczytała, nie wierząc własnym oczom. Wybiegła z pomieszczenia z bronią już w ręku, a za nią wszyscy jej podkomendni.

Rozdział 25 - Zachowuj się naturalnie - rzekł Calix do Lawrence’a Nnebrona. Niestety Nnebrona chyba nie było na to stać. Wiercił się, wpatrywał przeszywająco w strażników i nie odwrócił wzroku nawet wtedy, gdy ci go zauważyli. Najmocniej z zespołu przeżył aresztowanie Iridy i wyraźnie aż się palił, żeby się odegrać. Oczywiście nie miał pojęcia, dlaczego tak naprawdę ją pojmano, ale to nie był czas ani miejsce, aby się w to zagłębiać. Calix chwycił Nnebrona za ramię i lekko pociągnął w swoją stronę. - Nasz cel znajduje się w środku - stwierdził. - To, co zrobili, jest nie w porządku - wymamrotał młodzik, wpatrując się w ziemię. Przynajmniej zdawał sobie sprawę z tego, jak infantylnie się zachowuje. To dobry początek. - Zgadzam się - odparł Calix. - Ale nie możemy teraz ściągać na siebie uwagi. Zrobimy to w odpowiednim momencie. Nnebron udał, że kopie niewidzialny kamyk, rysując jednocześnie po podłodze krawędzią podeszwy. Calix popatrzył na resztę zespołu. Ot, grupa przyjaciół umilających sobie czas, nieco odpoczynku i rekreacji, zanim wrócą pracować przy naprawie. Nnebron był jedynym, który wypadł z roli, co być może nie było takie złe. Przynajmniej Calix miał o czym rozmawiać z dwoma ochroniarzami. - Zostańcie tu, zaraz wrócę - stwierdził nagle i ruszył w stronę strażników, zanim ktokolwiek zdążył go o coś zapytać. Przywołał na twarz najlepszy z turiańskich uśmiechów, jakie miał w zestawie. - Jak tam, panowie? - Co jest nie tak z twoim kolegą? - zapytał jeden z nich, ruchem podbródka wskazując Nnebrona. Na piersi poplamionego munduru widniał napis „White”. Był człowiekiem, niemłodym, ale krępym i potężnie zbudowanym, z paskudnym raczej cienkim wąsikiem, krzaczastymi brwiami i przerośniętymi bokobrodami. - Właśnie - poparła go towarzyszka. - Nie jest nami zbytnio zachwycony. Też była istotą ludzką, a jej wzrost i chuda, pozbawiona zarostu twarz stanowiły wręcz komiczny kontrast dla White’a. Kobieta nazywała się Blair. - Nie przejmujcie się nim - odparł Calix. - Jedna z jego przyjaciół została niedawno aresztowana i wciąż ma wam to za złe. Chciałem tylko przeprosić, gdyby jego, ehm, zachowanie wam przeszkadzało. - Jeżeli mu przeszkadzamy - odezwał się White - to może lepiej będzie, żebyście wszyscy poszli gdzie indziej. - Nie ma problemu, za parę minut wracamy do pracy. Swoją drogą, wyglądacie, jakbyście kończyli długą zmianę. Potrzebujecie czegoś? Wody, jedzenia? Blair nagle skupiła na nim wzrok.

- Racje na ten tydzień zostały już przydzielone - powiedziała, mrużąc oczy. Jeżeli sugerujesz, że jesteś w stanie zdobyć je w jakiś inny. - Nie, nie, skądże znowu - odparł szybko Calix, unosząc ręce do góry w obronnym geście. - Po prostu trochę mi zostało i z chęcią się podzielę dokończył, wyciągając z torby butelkę pełną krystalicznie czystej wody. - Nie trzeba, dzięki. White także odmówił. - Powinieneś dołączyć do swoich, jesteśmy tu na służbie. - Oczywiście - odparł Calix. - Przepraszam, jeśli w czymś przeszkodziłem. Potem jeszcze raz rzucił okiem na znajdujące się za ochroniarzami grube drzwi, które na framudze miały wyciśnięte niewielkie literki, oznaczenia serwisowe. Po czym wrócił do swojej załogi. Nnebron spojrzał na niego z zaciekawieniem. A może to była podejrzliwość? - Czemu proponujesz wodę tym palantom? - zapytał. Calix, odwrócony teraz plecami do strażników, wylał całą butelkę płynu do doniczki z rośliną. Oczywiście była sztuczna. Ziemia w donicy też. W alternatywnej rzeczywistości, gdzie Nexus nie był wrakiem, sztuczną roślinę zastępowała prawdziwa z hydroponiki. - Co jest!? - obruszył się Nnebron. - Ja się mogłem napić. - Nie sądzę - odparł Calix. - Chyba że chciałbyś zasnąć na tydzień. Nnebron zamrugał niepewnie, po czym znów spojrzał na Calixa z podziwem, podobnie jak reszta zespołu, która właśnie zebrała się wokół. W rzeczywistości woda była tylko wodą, a celem Calixa było jedynie odwrócenie uwagi strażników, tak aby móc przeczytać kod na drzwiach. Nie przewidział jednak, jak ten gest będzie wyglądał w oczach jego podwładnych. Od momentu długiej rozmowy Calixa ze Sloane Kelly byli wobec niego odrobinę podejrzliwi. Oczywiście nikt tych podejrzeń nie formułował na głos, ale wiedział, że bacznie się mu przyglądają. Teraz jednak, patrząc na ich twarze, uświadomił sobie, że rozwiał podejrzenia i wręcz odwrócił sytuację. Nie tylko nie zaoferował wody wrogowi, ale chciał go wręcz pozbawić przytomności. Calix nie widział w tym przekonaniu niczego nagannego. - Musimy podejść do tego w inny sposób - powiedział. Wszyscy przytaknęli, wpatrując się w niego i czekając, aż dokończy. „Po prostu powiedz nam, co mamy robić” - mówiły ich oczy. - Odmówili wody - kontynuował, czując, że wykreowana przez niego fikcja już go nieco ogranicza. - Musimy znaleźć inny sposób, by odeszli od drzwi. - Dywersja - powiedział ktoś. - To powinno być łatwe - odparł Nnebron. - Wiem, jak to zrobić. W jego głosie zabrzmiał niepokojąco złośliwy ton. Jednak entuzjazmu nie można było chłopakowi odmówić. - Kolejny grill? - zasugerował po krótkim namyśle Calix. - Otwarty pożar z pewnością wymusi jakąś reakcję. - Możesz na mnie liczyć - odparł Nnebron.

Gestem przywołał dwóch innych członków ekipy i cała trójka oddaliła się, rozmawiając przyciszonymi głosami. Calix odprowadził ich spojrzeniem. Miał wątpliwości, czy dobrze zrobił, powierzając młodemu to zadanie. Nnebron był w gorącej wodzie kąpany, a aresztowanie Iridy z pewnością nie wpłynęło na niego pozytywnie. Cóż - pomyślał Corvannis. - Teraz już nic się z tym nie da zrobić. Popatrzył po twarzach tych, którzy przy nim zostali. Oczekiwali, że ich poprowadzi, ale wyraźnie zamierzali coś zrobić, bez względu na to, czy on zaakceptuje rolę przywódcy, czy też nie. Potrzebowali zmiany. Potrzebowali pewności, że ich życie nie będzie tak zawsze wyglądało. Że nie będą musieli zapracowywać się na śmierć na stacji, która powinna zostać porzucona miesiące temu, a to wszystko dla trojga niewykwalifikowanych dowódców, podejmujących na każdym kroku co najmniej wątpliwe decyzje. Dowódców wciąż uwikłanych w uprzedzenia i politykę, które reszta załogi chciała zostawić za sobą. Przybyli tu, aby zacząć od nowa, a nie pielęgnować starą bigoterię. Nagle w głośnikach odezwał się trzask, a potem głos Foster Addison rozszedł się po całej stacji: - Jak wiecie, dziesięć tygodni temu Korpus Kolonizacyjny wysłał flotę zwiadowczą do najbliższych światów. Calix i grupka jego zwolenników słuchali tego bez słowa. Zauważył, jak dwóch strażników niespokojnie przestąpiło z nogi na nogę, rzucając czujne spojrzenia ku osobom przebywającym w przestrzeni publicznej. Ciekawe, czy wiedzieli, o czym będzie ta przemowa. Aktywował swój omni-klucz i zagłębił się w niezliczonych plikach i folderach, by dotrzeć do tego jednego, ukrytego gdzieś głęboko - najważniejszej z informacji, które wykradła Irida. Głos Addison nadal odbijał się echem po rozległych korytarzach i pomieszczeniach stacji. - Z przykrością i smutkiem chcę ogłosić, że misje te zakończyły się porażką dokończyła. Słuchający gwałtownie nabierali powietrza. - Nie mogę uwierzyć, że trzymali to w zanadrzu tygodniami - powiedział Ulrich, jeden z członków ekipy Calixa. Tęgi i dobrze zbudowany człowiek, przez jego aparycję boksera chuligana nigdy nie doceniano jego umiejętności. A był jednym z najlepszych inżynierów, jakich Calix poznał w swoim życiu. I od samego początku należał do załogi - jako jeden z pierwszych dołączył też do misji Nexusa. - Spokojnie, spokojnie - powiedział Calix. Nie miał pojęcia, że Addison wystąpi z ogłoszeniem w tym samym momencie, w którym on i jego ludzie mieli zacząć działać. Stworzyło to jednak okazję, której nie mógł przepuścić. Niech myślą, że wszystko zaplanował. Mam! Znalazł ukryty plik. Kody obchodzące systemy zabezpieczeń. Wciąż nie był pewien, dlaczego je zatrzymał ani dlaczego ukrył je przed Sloane, jedyną

spośród dowódców wartą szacunku. - Plan jest taki. - Calix podniósł głos. W tej samej chwili rozległ się alarm. Ktoś krzyknął: - Pożar! Dźwięk dochodził z korytarza obok. Tego samego, w głąb którego niedawno udał się Nnebron i jego towarzysze. Kolejny krzyk. - Pożar w hydroponice! Na ekranie Calixa zamigotała wiadomość: „Teraz odwróciliśmy ich uwagę”. Do cholery, Nnebron, coś ty zrobił!? Dwóch strażników opuściło swój posterunek i rzuciło się biegiem w tamtym kierunku, odpychając Calixa na bok. Jeżeli chodzi o dywersję, pożar w hydroponice był najlepszym, czego Calix mógł sobie zażyczyć - tyle że o niego nie prosił. Nie o to mu chodziło. Jeżeli Nnebron uszkodził zapasy żywności. Nawet nie chciał o tym myśleć. Teraz musiał działać, póki nigdzie nie ma straży. Zostawili drzwi bez ochrony, tyle wiedział. Nic dziwnego, w końcu tylko oni mogli je otwierać - jako jedyni mieli kod. Przeskanował skradzioną listę Iridy, znalazł identyfikator, który zapamiętał wcześniej na drzwiach, i wybrał odpowiedni szereg cyfr. Rozległ się ciężki metaliczny dźwięk i drzwi się otworzyły. - Szybciej - zwrócił się do pozostałych. - Nie mamy za dużo czasu. - Co jest w środku? - zapytał Ulrich, jak gdyby nagle zwątpił. - Arsenał - odparł Calix. Nie musiał ich już poganiać. William Spender oglądał z daleka, jak Calix i jego niewielka banda kierują się do arsenału. Widział także, jak drzwi otwierają się na oścież, witając ich, jak gdyby byli starymi przyjaciółmi. - Interesujące - powiedział do siebie, po czym rozejrzał się dookoła, upewniając się, że nie jest obserwowany. Powinien był to zgłosić ochronie. Miałby niezłe problemy, gdyby tego nie zrobił. Ale William Spender nie przepadał za Sloane Kelly, a jeszcze mniej za polityczną sceną bez możliwości wyboru strony. Owszem, zgłosił incydent, ale najpierw dał Calixowi pełną minutę w arsenale. Może nawet dwie. Nawet głęboko w arsenale Calix wciąż mógł słyszeć głos Foster Addison. Nieustannie mówiła o misji i o konieczności dążenia do celu bez względu na koszty. I to właśnie był jej błąd. Ciągłe i nieracjonalne utrzymywanie wiary w nierealne marzenie. Zginą przez nich wszyscy poza nimi samymi, tylko dlatego, że nie mogą dojrzeć prawdy. Jien Garson była martwa, a jej wizja umarła razem z nią. Calix uznał za nieco zabawne i więcej niż tylko lekko frustrujące to, że według

założeń przywódców Nexusa on i zespół odpowiedzialny za podtrzymywanie życia mieli zgodzić się na ten plan. Wziąć udział w tym bezcelowym wysiłku. Oczywiście nikt nawet nie zapytał go o zgodę. Ciekawe, czy zapytali Kesh. Biorąc pod uwagę, że salarianin był u władzy, raczej nie. Wszyscy wokół niego nerwowo pakowali broń znajdującą się w zasięgu wzroku. - Bierzcie, co się da! - zawołał do nich. Ale nie musiał tego mówić. Działali już na autopilocie. Zaspokajali głód broni. Calix zakładał, że schowają ją w innym, dobrze ukrytym miejscu. To wyrównałoby trochę szanse, dałoby mu kartę przetargową w negocjacjach. Mógłby wymagać zmiany przywództwa i bardziej różnorodnej ochrony. Oraz nowego planu. A przede wszystkim oczywiście całkowitego ułaskawienia jego i całego zespołu. I dopiero wtedy wyjawiłby, gdzie ukryli broń. Ale stojąc tutaj, widząc, jak jego pełna gniewu załoga pakuje narzędzia szerzenia przemocy do toreb taktycznych tak już ciężkich, że ledwie je dźwigali z podłogi, wiedział, że nie ma takiej możliwości, by zgodzili się oddać zdobytą broń. Wariactwem było tak myśleć. - Wystarczy - stwierdził. - Ochrona zaraz wróci, nie może nas tu wtedy być. - Gdzie teraz? - zapytał ktoś. Calix musiał natychmiast coś wymyślić. Nie spodziewał się, że wypadki potoczą się tak szybko. Ani że przybiorą taki obrót. Przez chwilę poczuł się, jak gdyby dryfował bystrym nurtem rzeki na tratwie, do której z niewiadomych przyczyn wszyscy wokół postanowili się przyczepić. - Po tym, co właśnie powiedziała Addison - odparł - myślę, że powinniśmy zebrać tyle zapasów, ile się da, zanim rada je zabarykaduje. O ile już tego nie zrobili - dodał w myślach. - Nawet gdyby tak było, barykady nas nie zatrzymają - rzucił jeden z jego podwładnych z wilczym uśmiechem. - Być może - przyznał Calix. - Ale wolę ich bronić niż atakować. - Mądrze pomyślane. Wszyscy się z nim zgadzali. Znowu. Calix miał nadzieję, że będą choć przez chwilę myśleć samodzielnie, ale to nie był moment, by ich do tego zachęcać. Taki jeszcze długo nie nadejdzie. Nie, Calix coś zaczął i teraz już nie ma opcji, by się wycofać. Zresztą w całej Andromedzie nie było miejsca, dokąd mógłby się udać. Gdy uciekali z arsenału, każdy z nich miał w rękach po dwie torby pełne broni, a trzecią przerzuconą przez plecy. Calix próbował wyobrazić sobie ten moment z perspektywy mijanych członków personelu. Stali pod ścianami z wyciągniętymi rękami i otwartymi ustami i patrzyli, jak grupa przypadkowych techników wychodzi z pomieszczeń ochrony, dźwigając ogromne ilości broni. Mimo słów Addison, które wciąż odbijały się echem od ścian stacji, widzie li w Calixie i jego podwładnych zwykłych złodziei. Musiał coś z tym zrobić - i to szybko. Bo za chwilę on i jego towarzysze otrzymają etykietę terrorystów. Gdy zbliżali się do celu, omni-klucz Calixa bez przerwy wydawał z siebie

piskliwe dźwięki powiadomień. Sloane, Sloane, Kesh, Sloane. Zastanawiał się, czy mogą go jeszcze namierzyć. Wyłączył tę funkcję jakiś czas temu, ale ochrona może mieć możliwość zdjęcia blokady. Nie mógł się pozbyć omni-klucza, potrzebował go, by obejść zabezpieczenia grodzi. Obejść zabezpieczenia. No właśnie! Calix rzucił torby na ziemię i ukląkł. Jego banda złodziei zebrała się w ciszy obok niego. Od razu wiedzieli, że coś się szykuje. Po raz kolejny przerzucał opcje w menu, lecz tym razem znacznie szybciej - ponieważ zapamiętał wcześniejszą drogę. - Jak tylko to zrobię, będziemy musieli się nieźle pospieszyć - zapowiedział, po czym wybrał komendę i zatwierdził. Wykorzystał jedno z nielicznych uprawnień, jakie dawał mu status kierownika. Aktywował domenę publiczną działającą na obszarze całej stacji. - Tu Calix Corvannis - jego głos rozległ się na całym statku, tak samo jak niedawno głos Addison. - I mówię wam: nie zgadzajcie się. Zaprotestujcie! Nie zgadzajcie się na powrót do kapsuł. Przekaz był jasny i wyraźny. Miał nadzieję, że mu się udało. Był stanowczy i surowy, a zarazem racjonalny i opanowany. Tuż po tym, jak skończył mówić, komenda, którą wpisał, zadziałała. Każda ze szczelnie zamkniętych grodzi w zamieszkanych strefach Nexusa zaczęła się otwierać. Calix wstał i ruszył naprzód. Przywołał na twarz wyraz zaniepokojenia i starał się unikać kontaktu wzrokowego z kimkolwiek, kto ich mijał. Z hydroponiki wciąż buchał gęsty dym. Calix przeszedł obok wyjścia, nawet nie spoglądając w jego kierunku. Nie chciał, by zauważyła go ochrona, ale jeszcze bardziej nie chciał wiedzieć, jak wielkie były straty. Istniało ryzyko, że Nnebron zniweczył cały plan i uśmiercił ich wszystkich. Mogli tylko liczyć na to, że wyrządzone szkody były powierzchowne, a ogień szybko został stłumiony. To miała być dywersja, a nie nikczemny sabotaż. Skręcił w długi korytarz, za nim zaś podążyła reszta grupy, wyglądająca jak gang wynajętych bandziorów. Co ja zapoczątkowałem? Chwilę myślał nad tym, jednak ostatecznie uznał, że nie chce znać odpowiedzi. Teraz liczyło się tylko to, jak się to wszystko skończy. Ponownie włączył opcję przemowy publicznej, chcąc zdążyć przed wyłączeniem mu dostępu do tej funkcji. Nie zatrzymując się ani na chwilę, zaczął mówić: - Nie wracajcie do kapsuł. Nie jesteśmy robotami, które można tak po prostu wyłączyć, gdy stajemy się dla kogoś niewygodni. Ta stacja jest nasza, nas wszystkich, i nikt poza nami nie jest w stanie jej naprawić. Nikt nie przyjdzie nam na ratunek. Żadna planeta na nas nie czeka. Addison mówiła prawdę. Ale nie powiedziała wam, że dowództwo wie o tym od dwóch tygodni. Dwóch tygodni! Nexus nie potrzebuje śpiących. Potrzebuje was przy waszych

stanowiska, pracujących nad tym, po co tu przybyliście. Potrzebujemy zbiorowego wysiłku, by naprawić ten statek! Wielkim. Zablokowano mu dostęp do głośników. Jego omni-klucz wciąż działał, ale połączenie zostało przerwane. - Cóż - stwierdził. - Widocznie komuś nie podobało się to, co mówię. Wzbudził tym śmiech swojego „gangu”. Spojrzał na nich przez ramię. Byli ruchem oporu. Powstaniem. Calix nie był w stanie sprecyzować, w jaki sposób został przywódcą tego buntu. Początku należałoby chyba szukać w innej galaktyce, w Drodze Mlecznej. Kiedy sprzeciwił się kapitanowi Warszawy. Co pewnie zrobiłby każdy na jego miejscu. A jednak tamten sprzeciw był początkiem tego, co działo się teraz, urósł do rozmiarów niepowstrzymanej lawiny, uczynił z niego jakąś legendę. Otrzymał rolę, jaką ewidentnie wybrało dla niego przeznaczenie. Niech tak będzie. Miał nadzieję, że Kesh to zrozumie. Spodziewał się, że tak. Kto jeśli nie kroganin miałby zrozumieć powstanie przeciwko ciemiężycielom? Calix zatrzymał się w niszy, tuż za rogiem przy hangarze, który Spender wyznaczył na tymczasowy magazyn. - Weźcie broń do ręki - polecił otaczającej go grupie. Położył torbę na ziemi i wybrał pierwszą lepszą broń. Karabin szturmowy Motyka, przynajmniej tak mu się wydawało. Broń nie była jego specjalnością. Ale to bez znaczenia, nada się cokolwiek. - Jak tylko zabezpieczymy pomieszczenie, będziemy potrzebowali trzech osób do wniesienia tych toreb do środka. Potem użyjemy palet antygrawitacyjnych i przetransportujemy wszystko do portu dokującego arki. Podał miejsce z taką pewnością, jak gdyby zaplanował to wszystko tygodnie temu, a tak naprawdę wpadł na to dopiero teraz. I tylko dlatego, że usłyszał, jak jakiś kroganin mówił, iż niedawno oczyścili tam drogę. Póki co przestrzeń była wolna od jakiegokolwiek ekwipunku czy wyposażenia i Calix miał mocne przeczucie, że to się w najbliższym czasie nie zmieni. Zespół przytaknął, tak jakby to, co powiedział, było radą mędrca. I zdał sobie sprawę, że mieli rację. Wybrał najlepsze możliwe miejsce, perfekcyjne. Gdyby tylko udało się im tam dostać i zabezpieczyć. - Jakich palet? - zapytała Andria. No tak. - Na pewno będą gdzieś w środku - odparł. Miał nadzieję, że się nie myli. W przeciwnym razie cała ta rebelia zmieniłaby się w bardzo krótkie oblężenie. Jak tylko wszyscy wybrali broń, skinął głową i raz jeszcze stanął na czele grupy. Szedł wolno, zmagając się z głosem, który krzyczał mu w głowie, nakazując zatrzymać się natychmiast i zawrócić. Calix wiedział, że jeśli wyjdzie zza rogu, nie będzie odwrotu. Tam czekała przyszłość zdrajcy, buntownika, a za nim szło sześciu ciężko uzbrojonych, przepracowanych i niedożywionych techników, którym krew szumiała w uszach. Teraz, tutaj obawiał się ich bardziej niż tego, co czekało za rogiem. Jeżeli

wszystko dobrze pójdzie, powinni zaraz zdobyć pozostałe zapasy żywności i zyskać odpowiednią pozycję do negocjacji z dowódcami. Do ocalenia załogi od ponownego zamrożenia. I jeżeli będą musieli, przeszukają także resztę stacji. Musiało istnieć jakieś wyjście. Znalezienie go wymaga po prostu innego sposobu myślenia. Wyszli zza rogu. Trzech członków straży stało przed otwartą grodzią i rozmawiało ze Spenderem. - Musicie się odsunąć! - zawołał stanowczo Calix. - I ręce do. Jeden ze strażników skoczył w bok, błyskawicznie dobywając broni. Technicy Calixa otworzyli ogień, kładąc kres wszelkiej iluzji, że sytuacja znajduje się pod kontrolą. - Skoncentrować atak! - krzyknął ktoś wściekle. Strażnik, który wyskoczył w powietrze, zadygotał, kiedy pociski uderzyły w jego tarczę kinetyczną. Fale energii rozpełzły się po powierzchni, gdy osłona przejmowała tyle energii, ile była w stanie. Tarcza zgasła. Następny pocisk trafił strażnika prosto w czoło. Ochroniarz zwalił się bezwładnie. Spender pochwycił wzrok Calixa. Jedno spojrzenie. Biurokrata rzucił się do ucieczki, zasłaniając uszy rękoma. Przebiegł przed strażniczkami. Jedną potrącił łokciem, przez co chybiła. Przypadek? Calix zanotował to w pamięci. Chwilę później polityk znalazł się poza zasięgiem ognia. Calix przestał zwracać na niego uwagę. Zdał sobie sprawę, że podniósł broń, a jego palec zacisnął się na spuście. Broń zaterkotała. Ogień z lufy niemal oślepił Corvannisa. Huk strzałów dzwonił mu w uszach. Calix schylony instynktownie posuwał się zygzakiem, mimo że nie było tu żadnej osłony. Jeden z inżynierów dostał w brzuch. Zgiął się wpół, wyjąc z bólu. Jego broń upadła z trzaskiem. Może i byli uzbrojeni, ale brakowało im pancerzy, jakie nosili funkcjonariusze Sloane. Ochroniarze, wciąż strzelając, cofnęli się w głąb hangaru. Strażniczka zadygotała pod skoncentrowanym ostrzałem. Wrzasnęła i upadła na ziemię, gdy jej kolano eksplodowało krwią. Calix to zrobił. Wystrzelił pocisk, który ją zranił. Zrozumiał to sekundę później. Postrzelił kogoś. Zmasakrował mu nogę. Okaleczył. Kolejny strzał trafił powaloną strażniczkę także w szyję. Jej krzyki przeszły w charkot. Ostatnia funkcjonariuszka skoczyła za osłonę. Ukryła się za najbliższą skrzynią, by zaraz wychylić się i opróżnić magazynek. Calix stał nieosłonięty. Całkowicie odrętwiały na widok tego, co rozgrywało się przed jego oczyma. Miał świadomość niebezpieczeństwa, w powietrzu świstały kule. Jedna drasnęła go w nogę, szarpnęła za nogawkę. Ledwie poczuł cokolwiek. Któryś z techników przewrócił go na ziemię. Calix upadł. Ktoś zwalił się na niego. Już się przeciwko mnie obrócili - pomyślał. Poczuł ciepło. Pomacał się po boku.

Dłoń miał całą we krwi. Krwi tego, który go przygniótł. Martwego. Pocisk odbił się od podłogi. Rykoszet minął Calixa o dłoń. Iskry poleciały mu na twarz. Calix nie miał teraz czasu, aby opłakiwać śmierć towarzysza. Nawet nie był w stanie stwierdzić, kto to był. Zrzucił trupa z siebie i schował się za nim, tworząc sobie prowizoryczną osłonę. Wtedy zobaczył jego twarz. To był Ulrich. Calix spojrzał przyjacielowi w oczy. Tliło się w nich życie. Ulrich mrugnął. - Ja. - wykrztusił z bąbelkami krwi. I nagle seria pocisków rozdarła mu plecy. Trzy głuche odgłosy. Każdy gasił trochę życia w tych oczach. Wreszcie zgasły, zmętniały. Poczuł ciepło ostatniego tchnienia przyjaciela. Ulrich ocalił Calixowi życie, a on w zamian za to użył go jako żywej tarczy. To była zapłata za lata lojalności i koleżeństwa. - Przepraszam, przyjacielu - szepnął. Trup nie odpowiedział. Calix poczuł, jak zalewa go fala wściekłości. Śmierć Ulricha była wynikiem całego łańcucha złych decyzji podejmowanych na każdym kroku przez dowódców Nexusa. Nie tylko teraz, ale jeszcze zanim w ogóle wyruszyli w tę podróż, kiedy pieprzeni biurokraci rozplanowali cały ten idiotyczny system sukcesji, nie biorąc pod uwagę, kto taką drogą dojdzie do władzy. W ostateczności wybrana została osoba zajmująca najwyższe w danej chwili stanowisko, jak gdyby tylko to się liczyło. I tak kluczowe decyzje w imieniu tysięcy podejmował nieudolny kretyn, dusigrosz i ambasador z depresją. Sloane przynajmniej wiedziała, co z tym gównem począć, ale jego zdaniem znalazła się wśród przywódców przez szczęśliwy traf, a nie zamierzone działanie. A wszystko to sprowadzało się do jednego momentu: śmierci niewinnego, ciężko pracującego człowieka, lojalnego wobec misji i Calixa Corvannisa. Turianin wstał z trudem i zaczął podążać w stronę hangaru z bronią uniesioną w gotowości. Strażniczka zza skrzyni nawet się nie ruszyła. Calix podszedł do niej i strzelił z przyłożenia. Pociski rozprawiły się z tarczą kinetyczną w ciągu kilku sekund. Kobietą szarpnęły konwulsje, a jej usta uformowały się w „o” i pozostały tak aż do ostatniej chwili, póki nie uszło z niej życie. - Bierzcie, co się da - rzucił do wszystkich i do nikogo zarazem. - Palety są tutaj. Wskazał na rząd lewitujących platform zaparkowanych w równej linii pod ścianą. Następnie poszedł po Williama Spendera. Mężczyzna schował się w schowku nieopodal rozległego hangaru, parę metrów w głąb korytarza, i zamknął się od środka. Calix spróbował użyć swojego omniklucza, lecz zaraz przypomniał sobie, że odebrano mu wszelkie uprawnienia. Zapukał mocno. - Jesteś tam, Spender? Mówi Calix, otwórz drzwi.

- Nikt nie może widzieć, że z tobą rozmawiam - odezwał się znajomy, przytłumiony głos. - Czemu nam pomogłeś? - Pomogłem? Calix zawahał się, ale tylko na chwilę. Chciał usłyszeć, co tamten ma do powiedzenia, niezależnie od tego, jak bardzo będzie to niejasne. Musiał wiedzieć, czy miał kogoś w kręgach decyzyjnych, kto popiera jego cel. - Jeżeli jesteś z nami, po prostu powiedz. Mogę cię ochronić. - Nie jestem z nikim - odparł gwałtownie. - Spender. - Powinieneś chyba już iść. Mam obowiązek zgłosić to zajście. Calix westchnął. - Porozmawiamy o tym później. Stłumiony, pojedynczy i krótki śmiech wydobył się ze środka. - Tak, kto wie, może zobaczymy się po drugiej stronie. Następnie Calix usłyszał ściszony głos Spendera zgłaszającego starcie, które przed chwilą pomógł im wygrać. Mógł tylko pokręcić głową i oddalić się jak najszybciej.

Rozdział 26 Sloane biegła ile sił, gdy tylko arsenał znalazł się w jej polu widzenia. Zatrzymała się kilkanaście kroków przed grodzią, schowała za barierkę i szybkim spojrzeniem obrzuciła scenę poniżej. Ciała. Rozbryzgi krwi. Czuła w brzuchu bolesny supeł. To byli jej ludzie. Jej rodzina. Zarąbani. I to przez Calixa, do kurwy. Wiedziała, że turianin był bystry. Otrzaskany w polityce. Ale to? Tę stronę dobrze ukrywał. - Mamy przynajmniej dwóch rannych - stwierdziła. - Kto jest uzbrojony? Zgłosiło się kilkoro z jej zespołu. Nie musiała wydawać im rozkazu, by ruszyli do przodu, podczas gdy inni zajęli pozycje z tyłu. Sloane wskazała dwóch, a potem na prawą stronę: wej ście do arsenału. Wiedziała, że reszta podąży za nią na lewo. Pobiegła z bronią w dłoni, przygięta, z oczyma utkwionymi w drogę przed sobą. Jej załoga poruszała się niczym fala, płynnie od osłony do osłony, by przedrzeć się przez otwarty teren i podpłynąć do grodzi. Sloane się nie wahała. Skinęła głową do żołnierza po drugiej stronie drzwi i oboje wysunęli się zza framugi niemalże równocześnie. Omiotła lufą pomieszczenie, sprawdzając najbardziej oczywiste kryjówki, nie zdejmując palca ze spustu. - Calix! - zawołała. - Poddaj się teraz, to zostaniesz łagodnie potraktowany. Masz na to moje słowo. - Nie była pewna, czy mówi szczerze, ale wiedziała, że nikt z jej podkomendnych w to nie uwierzy. Widzieli już, jak używa tej obietnicy, by wyciągnąć przeciwnika z kryjówki. Może i tym razem było to jedynie zagranie taktyczne. W pomieszczeniu nic się nie poruszyło. Pozostało równie ciche jak leżące w nim ciała. Podeszła do najbliższego, pochyliła się, by poszukać pulsu. Nie znalazła. Przeszył ją dojmujący ból, no i strach. Bez względu na to, jaki był powód tego wszystkiego, jaka była motywacja Calixa, krew została przelana. Krew ludzi z ochrony. Jej podkomendni będą chcieli zemsty. Zastanawiała się, czy nie wygłosić mowy, jak to już robiła nieraz w trakcie swojej kariery. O potrzebie zachowania profesjonalizmu. O przestrzeganiu litery prawa. Niewinny, póki bla, bla, bla. Z jej doświadczenia wynikało, że członkowie ochrony zawsze reagowali tak samo. Potakiwali, popierali, a potem nagle wszystko to brało w łeb, gdy tylko zobaczyli sprawcę. Pieprzyć to. Tu nie chodziło o jakieś nieporozumienie. Napadli na arsenał. Ukradli broń.

Rozejrzała się - nie musiała robić inwentaryzacji, żeby to wiedzieć. Półki świeciły pustkami. W tym pomieszczeniu zgromadzono wszystko, czego Nexus potrzebował na wypadek nieprzewidzianych okoliczności, i dziesięciokrotnie tyle wyposażenia dla ochrony tyle, ile Sloane uważała za konieczne w razie sytuacji kryzysowej. Dość, by zaopatrzyć niewielką armię. - Przeszukać pomieszczenie - poleciła. Calix i jego banda zniknęli już dawno, ale Sloane musiała pomyśleć. Jej załoga rozpłynęła się między regałami. Sloane podniosła rękę, uruchomiła omni-klucz. - Przynieście worki na ciała - zleciła służbom medycznym. Zgłosiła śmierć trzech ochroniarzy i jednego technika z zespołu podtrzymywania życia. - Sir? Podskoczyła mimowolnie. Jedna z jej podwładnych przyszła od strony szafek z bronią. Ci, którzy wcześniej służyli w armii, nieodmiennie zwracali się do niej „sir ”. Zignorowała to. - Mów. - Wykazali się bystrością - powiedziała kobieta. - Zabrali tylko broń, która nie miała systemu namierzania. Nie znajdziemy ich dzięki czujnikom. - Nie jestem zaskoczona - odparła Sloane, potrząsając głową. Calix wiedział, co robi - albo któryś z jego ludzi. Ciekawe, czym jeszcze ją zaskoczy. Zastanawiała się też, jak długo to planował. Przypomniała sobie fragmenty ich rozmowy po aresztowaniu Iridy. Poszła wyciągnąć informacje od niego, a jakimś sposobem powiedziała mu o wiele więcej, niż powinien wiedzieć ktoś na jego szczeblu. Miał w sobie coś. Wzdrygnęła się na to wspomnienie, czuła się jak ofiara oszusta. Myślała o tym, jak cała jego załoga przyszła do Inicjatywy za nim, rezygnując z poprzedniej posady, i frazy takie jak „kult jednostki” zaczęły krążyć jej po głowie. Członkowie ochrony skończyli przeszukanie. Wystarczyło jej jedno spojrzenie na ich twarze, by potwierdzić to, co podejrzewała od początku. Podejrzani się oddalili. - Wyśledzenie tej broni to nasz priorytet - powiedziała. - Uzbrójcie się, jak najlepiej możecie, w to, co zostało. Dwóch z was musi tu zostać, drzwi mają być zamknięte i zablokowane. Minch, Kwan, wy się tym zajmiecie. Nikt nie wchodzi, jeśli tego ze mną nie uzgodnicie. Jasne? Obaj skinęli głowami. Ktoś podał Sloane karabin. Wzięła broń, sprawdziła, czy jest naładowana, i odbezpieczyła. - Reszta za mną. - Musimy zamknąć to pomieszczenie - oznajmił Tann. Zignorował Addison, która z zaskoczenia ze świstem wciągnęła powietrze. Też dojdzie do tego wniosku, wystarczająco prędko. Teraz nie mieli czasu dyskutować. Zostawił ją przy konsoli i ruszył do drzwi.

Spender stał przy ścianie, spokojnie przeglądając nie wiadomo co w plikach omni-klucza. Zapewne kolejne raporty o kradzieżach i strzelaninach. Kilka minut wcześniej sam znalazł się w ogniu walk i z jego opowieści wynikało, że ledwie uszedł z życiem. Mijając go, Tann skinął głową. - Pomóż mi zabezpieczyć drzwi. Przed wejściem do Centrum Operacyjnego nie było straży. Nawet na chwilę, od momentu gdy Plaga uderzyła w Nexusa. Teraz Tann się temu naprawdę dziwił. Mimo wszystkiego, co się wydarzyło, ani razu nie pomyślał, by ustawić tu straż. Bez względu na niezadowolenie załogi, bez względu na to, jak je wyrażała, nie wierzył, że może dojść do czegoś takiego. Błąd, jakiego nie zamierzał popełnić po raz wtóry. Spender pomógł mu zamknąć drzwi. Do Centrum prowadziły trzy drogi, ale dwie pozostawały zablokowane. Jarun dopilnował jednak, by i te drzwi zostały starannie zamknięte. Czas na lekceważenie ochrony i ryzykowanie definitywnie się skończył. - W dziwny sposób - zaczął, wróciwszy do Addison - te wypadki będą usprawiedliwieniem dla naszych działań. Jeśli załoga nie zechce wrócić do kapsuł z własnej woli, wtedy. - Jak możesz mówić o czymś takim!? - w głosie Addison brzmiała nieskrywana odraza. - Troje ludzi zginęło w arsenale. Nie wiadomo nawet jak wielu w hydroponice. - O tym właśnie mówię. - Jarun był wyraźnie skonfundowany jej oporem. - Ich ciała jeszcze nie ostygły, a ty już próbujesz doszukiwać się w tym jakichś korzyści. Wzruszył ramionami. - Oczywiście. Każde wydarzenie musi stać się elementem przyszłych decyzji. Naturalnie. - Nie mogę teraz tego słuchać - ucięła, odchodząc. Przez chwilę Jarun rozważał pójście za nią, podjęcie jakiejś próby wyjaśnień, ale pochwycił spojrzenie Spendera. Asystent uniósł dłoń i zrobił minę typową dla przedstawicieli rodzaju ludzkiego, mówiącą: „Ja się tym zajmę”. Niech zatem tak będzie. Tann wrócił do konsoli. Wciąż nie działała, jak należy, ale przynajmniej Jarun miał dzięki niej dostęp do kamer na stacji. Nie do wszystkich, ale miał nadzieję, że do wystarczająco wielu. Każda pokazywała to samo. Członków personelu biegnących korytarzami, zbitych w grupki i pogrążonych w gorących dyskusjach, niektórzy zdawali się o krok od przemocy. Panika i chaos. Dokładnie to, czego niewątpliwie chciał Calix Corvannis. Tann pogładził podbródek. Wbrew sobie był pod wrażeniem. Nie docenił turianina. Czy raczej nie widział powodu, by w ogóle go oceniać. Calix należał do kierownictwa średniego szczebla. Był specjalistą od systemów podtrzymywania życi a i dobrym przywódcą swego zespołu. Tann zastanawiał się, jakie doświadczenia mogły sprawić, by ktoś taki jak Calix wykazał się zręcznością

polityczną na takim poziomie. Otworzył folder z informacjami o turianinie. Nic tu się nie wyróżniało. Corvannis pełnił służbę na różnych statkach, osiągając kierownicze stanowisko na rok przed tym, jak ogłoszono nabór do Inicjatywy. Co ciekawe, złożył aplikację stosunkowo późno, ale nie zrobił tego sam. Cała jego załoga zrobiła to samo. W swojej aplikacji Calix zaznaczył, że albo dołączą razem, albo wcale. Jarun dumał nad tym przez chwilę, a potem przysunął sobie krzesło i usiadł. Popijając wodę, wyciągnął akta wszystkich podwładnych Calixa. Zaczął czytać. Trzy poziomy poniżej Centrum Operacyjnego grupa uzbrojonych cywilów wkroczyła do części przestrzeni publicznej zajmowanej głównie przez niekrogan. Calix liczył, że obszar wspólny będzie pusty, że wszyscy będą woleli pozostać w swoich kwaterach, póki sytuacja się nie uspokoi. Zupełnie nie wziął pod uwagę faktu, że większość z nich nie miała kwater. Zazwyczaj sypiali gdzieś w przestrzeni publicznej, z konieczności i może dla towarzystwa. I teraz też tu byli. Pozbijali się w niewielkie grupki, dyskutowali z napięciem przyciszonymi głosami. Zamilkli wszyscy na widok Calixa i jego. gangu? Gdzieś po drodze Calix zaczął w ten sposób myśleć o swoich towarzyszach i teraz w szeroko otwartych, nieruchomych wręcz oczach innych członków personelu zobaczył wyraźnie, że to określenie było jak najbardziej słuszne. Jak my musimy wyglądać - przyszło mu do głowy - wpadamy tu z karabinami w dłoniach, ubrudzeni krwią. Przez moment myślał, że członkowie personelu zastąpią mu drogę. A potem odniósł dziwne wrażenie, że mogą zacząć klaskać. Pogratulować mu, że stanął w obronie ich praw. Stało się i jedno, i drugie. Okrzyki poparcia zmieszały się z szyderstwami. Tłum podzielił się na dwa obozy, w zależności od opinii, i wszystko utonęło w chaosie. Wybuchły bijatyki, niektórzy padali na podłogę, inni uciekali w bezpieczne miejsca. Calix znalazł się w centrum, sam nie wiedział jak, otoczony przez krąg wymachujących bronią, niemal perwersyjnie lojalnych członków swojego zespołu. Jego gang. Tak, pomyślał, to w istocie najbardziej stosowne określenie. Większość była przy nim od lat. Grupa wyrzutków, których zdołał jakoś ujarzmić, jednego po drugim. Po wydarzeniach na Warszawie powiedzieli, że pójdą za nim wszędzie. Nie zamierzał poddawać ich próbie, ogłaszając, że zaciągnął się do Inicjatywy. Prawdę mówiąc, miał nadzieję odciąć się od starego życia, zacząć od nowa. Ale oni dotrzymali słowa i zanim zdążył zdać sobie z tego sprawę, zdecydowali za niego, że aplikacja będzie dla całego zespołu. Decyzja ta zrodziła się bardziej z potrzeby opuszczenia statku pod fatalnym dowództwem niż z czegokolwiek innego. Wątpił wtedy, tak jak i teraz właściwie, że w pełni rozumieli, co znaczyło dołączenie do Inicjatywy. Po prostu chcieli być częścią czegoś. No i dostali, co chcieli, i jeszcze trochę do tego - pomyślał. Zatrzymał się pośrodku pomieszczenia. Podniósł ręce, prosząc o ciszę, a jego uzbrojona eskorta wciąż

otaczała go zwartym kręgiem, najeżonym lufami niczym włóczniami. Przepychanki wokół nich trwały nadal, zyskiwały wręcz na temperaturze. Calix chciał raz jeszcze poprosić o ciszę, ale zanim zdążył otworzyć usta, jeden z jego towarzyszy wystrzelił kilka pocisków w sufit. Tłum zamarł, a wszystkie oczy skierowały się na Calixa. Corvannis odczekał, aż opadnie pył. - Wszystkich nas wybudzono z kriostazy z jakiegoś powodu - zaczął. - Byśmy naprawili Nexusa. To nie jest jakiś tam statek, na który dostaliśmy przydział. Tylko na jakiś czas. Nexus to nasz dom. Nasze schronienie. Nasze dowództwo mówi o Pladze, ale jak na razie nie ma nic poza nazwą dla tego czegoś. Wiedział, że zdobył ich uwagę. Nie zamierzał tego zmarnować. - Teraz dowiadujemy się, że ta Plaga zniszczyła wszystkie pobliskie planety. Jeden z naszych statków zwiadowczych w ogóle nie wrócił. Kolejne ofiary. Ta nieznana siła może uderzyć w nas raz jeszcze w dowolnym momencie i nawet nie będziemy tego świadomi, bo czujniki nadal są zepsute i nie ma wielkiej nadziei, że uda się je naprawić. - Może trzeba zastąpić zespół odpowiedzialny za czujniki! - krzyknął ktoś. - Nie możemy naprawić niczego bez części zamiennych - odpowiedział ktoś inny natychmiast. - To produkcja nie jest w stanie. - Produkcja robi wszystko, żeby nadążyć - dołączył jeszcze inny. - Ale jak tylko zaczynamy coś produkować, każą nam przestać, bo jest coś ważniejszego. Potakiwania. Okrzyki, że to gówno prawda. Oskarżenia spotykały się z oskarżeniami. Calix podniósł ręce. - Wszyscy ciężko pracowaliśmy. Jeśli mamy kogoś winić, to naszych tymczasowych dowódców. Nie zostali wybrani do tej roboty i najwyraźniej sobie z nią nie radzą. Tym razem reakcje były mieszane, ale przeważało poparcie. Dobrze. Wystarczy taka przewaga. - Złe decyzje - mówił dalej. - Nieustanna zmiana kierunku działań i priorytetów. Zwyczajne kłamstwa i oszustwa. A nadto możliwość, że znów uderzy w nas Plaga. I w tych okolicznościach podejmują decyzję, że mamy wrócić do kapsuł. Jeszcze więcej słuchaczy potakiwało. Nabrał rozpędu. - To jest ich plan? Że położymy się spać i im zaufamy? No więc nie - podniósł głos. - Moja załoga nie będzie brała w tym udziału. Nie zgadzamy się uruchamiać kapsuł. Chcemy wyborów, przywódców uczciwych, umiejących podejmować decyzje. A przede wszystkim takich, którzy rozważą wszystkie możliwe rozwiązania, w tym porzucenie misji, by zapewnić nam przetrwanie. Wyliczone ryzyko. Calix zamilkł, by zobaczyć, co się stanie. Jego własna załoga mogła się obrócić przeciwko niemu, choć nie było to bardzo prawdopodobne. Tłum mógł go teraz rozerwać na strzępy za to, że sprzeciwił się wizji Garson. Jego towarzysze ani drgnęli. Czekali.

A tłum podzielił się niczym rozłupane polano i eksplodował przemocą.

Rozdział 27 Usłyszała odgłosy zamieszek i natychmiast pognała w tamtym kierunku. Za nią biegło pięćdziesięciu podkomendnych, ich buty łomotały na podłogach korytarzy niczym przetaczający się grom. Sloane zacisnęła zęby i odtwarzała w myślach kolejne scenariusze. Otoczyć. Co? Jak należałoby określić Calixa i jego grupę? To nie był zwyczajny protest sugerowała to jego przemowa. Opór przeciwko powrotowi do kapsuł z definicji chyba robił z Calixa i jego podwładnych ruch oporu? A to oznaczało bunt, czyż nie? Rebelię? Czy pieprzona semantyka w ogóle miała znaczenie? Według Sloane miała, szczególnie gdy przychodziło do wymierzania kar. Niewykonanie rozkazu mogło skończyć się ostrzeżeniem, ewentualnie krótkim pobytem w pace. Bunt jednak oznaczał karę śmierci. Krótką wycieczkę do najbliższej śluzy i długi lot ku najbliższej gwieździe. Ruch oporu, zdecydowała Sloane. Chwilowo. Po części wciąż chciała interpretować wątpliwości na korzyść Calixa. Po tym, co usłyszała od niego w trakcie ich rozmowy, i mając przy tym świadomość, jak wiele pracy włożył w to, by utrzymać ich wszystkich przy życiu, przynajmniej tyle była mu winna. Pierwsza dotarła do granic przestrzeni publicznej. Kilkaset osób kłóciło się i przepychało zawzięcie, niektórzy przeszli już do rękoczynów. Asari uderzyła człowieka w szyję kantem dłoni, a ten padł na podłogę, krztusząc się i dławiąc. Jakiś turianin okładał pięściami swego pobratymca, który nie pozostawał mu dłużny. A pośrodku wyraźnie widać było ciasno zbitą grupę, poruszającą się w pełnej synchronizacji. Jej członkowie utworzyli krąg, zwracając się plecami do tego, co chronili. Może ktoś leżał tam ranny i ci, którym została jeszcze odrobina przyzwoitości, starali się go uchronić przed kolejnymi obrażeniami. Nie, Sloane wiedziała, jak było naprawdę. Zobaczyła uniformy. zespołu podtrzymywania życia. Ale nie musiała patrzeć na ich ubrania, wystarczyło jedno spojrzenie na twarze. Ten wyraz, który znała tak dobrze, który dziesiątki razy oglądała na nagraniach, a jeszcze częściej widywała osobiście. Taki wyraz twarzy mieli przestępcy, gdy realizowali swoje cele. I nagle zobaczyła Calixa. W samym centrum ochronnego kręgu. Czyli tamci nie bronili rannego towarzysza. Bronili swojego przywódcy. Na ułamek sekundy ich spojrzenia się spotkały. Wiedziała, że jej pytało: „Dlaczego?”. Jego zdawało się mówić: „Zmusiłaś mnie do tego”. Nie było w nim skruchy ani nawet cienia sugestii, że całe to zamieszanie może skończyć się pokojowo. Calix i jego ekipa nie zamierzali złożyć broni. - Zbyt wielu cywilów wokół! - krzyczał jeden z oficerów. Sloane skupiła się na swoim bezpośrednim otoczeniu. Jakiś mężczyzna

napompowany adrenaliną odwrócił się ku niej gwałtownie i zaatakował, zanim zdążył uświadomić sobie, kogo ma przed sobą. W następnej sekundzie spróbował zatrzymać cios, ale za późno. Sloane dostała w szczękę. Drań był wielki i choć w ostatnim ułamku sekundy stracił zapał, to i tak wcześniej włożył w uderzenie dość siły, by Sloane odrzuciło w tył. Poczuła, jak jej usta wypełniają się żelazistym ciepłem, i splunęła. Jeden z jej ludzi, Martinez, ruszył naprzód i wziął rozmach do uderzenia. Chciała go powstrzymać, ale zamiast krzyknąć, rozkaszlała się tylko, plując krwią. Martinez uderzył wielkoluda kolbą w brzuch. Sloane słyszała, jak powietrze ze świstem wyrwało się z płuc mężczyzny, a on sam zwinął się z bólu na podłodze. Nie tak! - chciała krzyczeć. Ktoś w tłumie zobaczył ostatnie uderzenie, ale najwyraźniej nie widział, że Sloane została zaatakowana najpierw. - Ochrona jest przeciwko nam! - krzyknął. - Nie dajcie się! Sloane chciała złapać Martineza za ramię, powstrzymać go, wezwać, by się opamiętał. Ale jej palce chybiły. Samymi opuszkami musnęła materiał rękawa, a Martinez rzucił się prosto w ciżbę. Uderzył tego, który krzyczał, barkiem i obaj zwalili się na ziemię. Tłum w mgnieniu oka zamknął się nad nimi i tak po prostu nie było już Martineza. Chaos wokół zaczął zmieniać formę, żył już własnym życiem i przekształcił się w powszechną bijatykę. Sloane znała ten moment z wcześniejszych doświadczeń. Już nie było co liczyć, że wszyscy jakoś odzyskają rozsądek. Nie, to skończy się tylko wtedy, gdy jedna ze stron zostanie pięściami zmuszona, by się poddać albo wycofać. Jedynym rozwiązaniem było dążyć do tego stanu jak najszybciej i mieć nadzieję, że w czasie pomiędzy teraz a chwilą docelową nikt nie sięgnie po broń. Calix i jego krąg przedzierali się w stronę grodzi po przeciwnej stronie. Sloane kopnięciem usunęła z drogi asari i zbliżyła się do techników, unikając czyjejś pięści i oddając cios. Ona nie chybiła. Nos pękł pod uderzeniem jej dłoni. Nie zatrzymała się ani na chwilę. Pamiętała mgliście, by nie oddalać się za bardzo od swojej załogi. Po raz tysięczny żałowała, że nie było tu z nią Kandrosa. On rozpoznałby sytuację, wiedziałby, jak stanąć po jej stronie. - Idą do grodzi! - krzyknęła kobieta. Funkcjonariuszka. Sloane zrozumiała, że te słowa były skierowane od niej. - Wiem! - odkrzyknęła. - Musimy odciąć im drogę! I wtedy kobieta stanęła u boku Sloane, tak jak zrobiłby to Kandros. Kolejna z funkcjonariuszek pojawiła się po jej lewej ręce. - Użyj omni - powiedziała. - Zamknij gródź. No jasne! Sloane przyklękła, na moment zapomniała o walce wokół. Ktoś ją potrącił, niemal nadepnął na dłoń, gdy próbowała zachować równowagę. Wreszcie zyskała bezcenną sekundę spokoju. Z furią odpaliła omni-klucz, wdarła się do menu, znalazła marker oznaczający jej lokalizację na mapie, potem drzwi i uruchomiła zamykanie.

Podniosła wzrok. Drzwi ani drgnęły. Calix i jego grupa już niemal do nich dotarli. - Co, do. - mruknęła. Przymrużyła oczy, wytężając wzrok. Dostrzegła błysk omni-klucza na ramieniu Calixa i zrozumiała. Baza danych skradziona przez Iridę. Zawierała między innymi kody do obejścia zabezpieczeń wszystkich grodzi. Calix twierdził, że nie ma pojęcia, co się stało ze skradzionymi danymi. Ale jak się okazało, doskonale wiedział. Tak się dostał do arsenału. To dlatego wszystkie drzwi były otwarte. Dlatego wszyscy zyskali nieograniczony dostęp do wszystkiego. A ona zostawiła straż tylko przy arsenale. Z rozmysłem trzymała swoje siły w kwaterze głównej, by ich nieobecność na korytarzach skłoniła personel stacji do zachowania pokoju. - Ale ze mnie idiotka – mruknęła. W myślach już przeglądała listę wszystkich wrażliwych punktów. Centrum Operacyjne. Biura ochrony. Hangar Korpusu Kolonizacyjnego. Zbiorniki wody, urządzenia do stabilizacji temperatury. Wciąż jeszcze zamknięte kapsuły. Rozległe, nieodwiedzane części Nexusa. Za tunelem, który sama pomagała oczyścić. Calixowi nie groziło, że zostanie schwytany w pułapkę, to Sloane i reszta powinni obawiać się, że zamknie ich w niewielkiej części rozległej stacji. O kurwa. Patrzyła, jak Calix i jego banda wraz z niewielką armią neofitów znikają w tunelu, gdzie czekała na nich cała flotylla palet anty-g, załadowanych racjami żywnościowymi, wodą i kto wie czym jeszcze. Pilnowali ich technicy Calixa. Teraz drzwi się zamknęły - na polecenie turianina. Sloane Kelly dała sygnał do odwrotu. Ruszyła do Centrum, nieustannie wysyłając gorączkowe wiadomości do Kesh. Kroganka jak na razie nie odpowiadała. Sloane nie mogła przestać myśleć o tym, jak na to wszystko zareagują członkowie klanu Nakmor. Oni raczej też nie będą chcieli wskoczyć do kapsuł. Z drugiej strony znajdowali się na końcu listy. A poza tym Kesh zawsze mogła zagrozić im gniewem Nakmor Gordy, jeśliby protestowali. Mają szczęście, że Gorda śpi - stwierdziła w duchu. - Choć właściwie to wszyscy mamy szczęście, że Gorda śpi. Calix zdradził również Kesh. Technicznie pracował dla niej, jego zespół był jedną z nielicznych załóg nie-krogańskich, które podlegały Kesh. Czy w ogóle omówił z nią to, co zamierzał zrobić? Współpracowali w tej kwestii? Sloane westchnęła z obawą. Nie wierzyła. Nie chciała w to uwierzyć. Kesh była lojalna względem misji, mimo że miała inne poglądy niż dowództwo, niż Tann w szczególności. Ale jednak. cholera, jeśli kroganie byli częścią tego, co się działo, jeśli był to zaplanowany przewrót, który miał zmienić polityczne oblicze Andromedy, zanim jeszcze stare uprzedzenia wezmą górę. - Mamy przerąbane - powiedziała do siebie.

Cała ochrona, bez względu na to, jak dobrze wyszkolona, niezależnie od wsparcia, jakie otrzymałaby od cywilów, nadal nie była poważnym przeciwnikiem dla zorganizowanego oporu krogan. Sloane zerknęła na swój omni-klucz. - No dalej, Kesh, odpowiedz. Mijali grupki personelu Nexusa. Część z nich zbierała się przy szeroko otwartych drzwiach rozmaitych pomieszczeń, najwyraźniej mając zamiar bronić tego, co było za nimi. Ich pracy, może własności, przynajmniej Sloane miała nadzieję, że właśnie tego. Choć sądząc po tym, co widziała w oczach niektórych, ich intencje nie były wcale tak czyste. - Co jest nie tak z tymi drzwiami!? - krzyknął ktoś do niej. - Dlaczego się nie zamykają? - Pracujemy nad tym! - odkrzyknęła, nie zwalniając kroku. Nie mogła oddelegować sił do ochrony tych otwartych pomieszczeń. I Calix to wiedział, inteligentny drań. Dotarła do promenady, biegnącej równolegle do jednego z długich ramion stacji. Widok stąd miał być w założeniu wspaniały. Sama promenada też miała olśniewać. Bujne ogrody. Barwne strumienie prywatnych pojazdów. Spacerujący mieszkańcy, którzy robili zakupy, udawali się do restauracji czy po prostu spędzali czas z przyjaciółmi. Ale promenada została zniszczona przez Plagę. Część wyższego pokładu zapadła się, przesłaniając widok. Z jednej strony alei wciąż ciągnęły się sklepy wypakowane towarem, druga stanowiła jedno rumowisko. Huknęły strzały. Sloane padła na ziemię, zanim jeszcze dźwięk wybrzmiał do końca. Instynkt doskonalony przez lata. Podpełzła do przodu, by schować się za długim dekoracyjnym kwietnikiem, podczas gdy pociski z karabinu świstały w powietrzu i znaczyły jej ślad iskrami. Ogień umilkł na chwilę i Sloane zyskała szansę, by wyjrzeć zza osłony. Zobaczyła jednak tylko ciemne witryny sklepowe. Im dłużej szli, tym bardziej rozpraszała się grupa funkcjonariuszy, dlatego teraz Sloane towarzyszyło zaledwie kilku. Reszta była jedynie cieniami w długim korytarzu. - Ktoś widział strzelca? - spytała. Nikt. - Rozproszcie się - poleciła. Grupie, która stanęła u wejścia do tunelu, gestem nakazał się zatrzymać. Z czwórki, która jej towarzyszyła, troje odpełzło gdzieś dalej, szukając jak najlepszych pozycji. Jedna osoba ani drgnęła, nawet na rozkaz. Na widok nieruchomego, skulonego ciała Sloane poczuła zbyt znajomy ucisk w brzuchu. Zaterkotały kolejne serie, tym razem pociski uderzyły w ściany u wylotu tunelu. Podwładni Sloane natychmiast cofnęli się w cień. - Za dziesięć sekund chcę mieć ogień zaporowy - poleciła na tyle głośno, by

usłyszało ją tych troje najbliżej. - Amunicja dysrupcyjna dla dodatkowego efektu, jasne? Celować wyżej. Przygwoździć ich. Poczołgała się na drugi koniec kwietnika i przygotowała własną broń. Pilnując, by nie unieść pleców zbyt wysoko, bo kwietnik miał jedynie pół metra, Sloane podciągnęła jedną nogę pod siebie, szykując się do sprintu. Dokładnie dziesięć sekund po tym, jak wydała rozkaz, jej podkomendni zaczęli strzelać w kierunku witryn. Sloane odwróciła się i krzyknęła w stronę tunelu: - Sanitariusz! Dawaj tu! Jeden ranny, unieruchomiony! Nie czekając na odpowiedzieć, odepchnęła się od podłogi i wystartowała biegiem. Skręciła do najbliższego sklepu i wcisnęła się do środka, w półmrok. Jeśli miała odrobinę szczęścia, ostrzeliwany przeciwnik nie zauważył jej manewru. Wymiana ognia nie cichła ani na chwilę i dzięki temu Sloane zdobyła nowe informacje. Naliczyła czterech rabusiów. Jeden był w sklepie obok, trzech nieco dalej. Ostrożnie przemieszczała się między rzędami półek w ciemnym sklepie, nie zapaliła światła, wolała, by oczy przyzwyczaiły się jej do ciemności. Lufą omiatała każdy kąt. Nikogo jednak nie znalazła. Zresztą nic dziwnego, kto miałby tu być, skoro sklep świecił pustkami. Podobnie zaplecze. Z tego, co pamiętała, cały ten rząd był pusty. Dlaczego więc uzbrojeni rabusie tu się zaszyli? Przez drzwi dla personelu dostała się do labiryntu tuneli, który pozwalał pracownikom sklepu przychodzić i wychodzić, dostawcom przywozić towary, a wszystko to bez zakłócania przepływu klienteli. Zatrzymała się, wychwyciwszy jakiś ruch z przodu. Usłyszała stłumione głosy i dźwięki, jakie wydaje składany albo przemieszczany sprzęt. - Stałeś się zbyt zachłanny - powiedział ktoś. - Zamknij się i pomóż - odpowiedział ktoś inny. Obejrzała się na wszelki wypadek, choć tylko potwierdziła w ten sposób swoje przypuszczenia. Była tu sama. Powoli ruszyła przez ciemność. Odgłos strzałów stał się stłumiony, niewyraźny, niczym odległa burza. Przed nią ktoś zaklął, coś uderzyło o ziemię z hałasem. Sloane nie przegapiła tej szansy, przyspieszyła. Weszła do niewielkiego magazynu, pustego, jeśli nie liczyć dwóch mężczyzn w uniformach zespołu podtrzymywania życia. Próbowali wspólnie załadować wór czegoś na paletę anty-g. - Odsuńcie się od tego i podnieście ręce tak, bym je widziała - rozkazała. Upuścili wór. Dziesiątki tysięcy czegoś maleńkiego i bladego posypało się na podłogę, podskakując lekko. Nasiona - zrozumiała Sloane. Żaden z mężczyzn nie zamierzał się poddać. Kiedy ich zdobycz się rozsypała, obaj odwrócili się i rzucili biegiem do drzwi naprzeciwko tych, którymi weszła Sloane. Ruszyła za nimi, naciskając zarazem spust. Celowała nisko w nadziei, że trafi któregoś w nogę, może w udo i w ten sposób uniemożliwi ucieczkę, ale

postawiła stopę na kobiercu z niewielkich ziarenek i się poślizgnęła, co prawda nieznacznie, niemniej to wystarczyło. Lufę poderwało jej lekko do góry i pierwszy pocisk trafił jednego z uciekających w plecy. Mężczyzna zwiotczał i wywrócił się ciężko. Jego towarzysz zniknął za rogiem w kolejnym sklepie. Sloane zignorowała rozsypane nasiona, choć zdawała sobie sprawę z ich wartości dla przetrwania Nexusa, nic jednak nie była w stanie z nimi zrobić. Uważała tylko, by na nie ponownie nie nadepnąć. W kilka sekund znalazła się po drugiej stronie pomieszczenia. Przeszła nad martwym technikiem. Jeszcze więcej przelanej krwi. Obawiała się, że to dopiero początek. Korytarz się rozgałęział. Mogła iść naprzód albo w górę wąskimi schodami, prowadzącymi pewnie do jakiegoś biura. Nie miała już przewagi zaskoczenia, więc włączyła latarkę i uważnie obejrzała podłogę. Na schodach dostrzegła odrobinę zmiażdżonych ziarenek. Ruszyła, przeskakując po dwa stopnie, stąpając na samych palcach, by poruszać się jak najciszej. Kiedy dotarła już prawie na szczyt, wokół eksplodowało oślepiające światło i huknęło ogłuszająco. Rozbłysk. Zachwiała się, oślepiona i głucha. Niemal spadła ze schodów, jakoś jednak zdołała się utrzymać. Nic nie widziała i nie słyszała, ale w wąskim przejściu nie sposób było się zgubić. Puściła na ślepo w stronę pomieszczenia na szczycie schodów automatyczną serię. Broń ustawiona była tak, by strzelać na zmianę pociskami penetrującymi i zapalającymi. Uszy bolały ją od nieustającego hałasu, wreszcie jednak odzyskała wzrok. Nie do końca, ale wystarczająco. Wspinała się, strzelając nieustannie, nie dając przeciwnikowi szansy, by odpowiedział ogniem. Na szczycie schodów weszła do biura, nie przestając strzelać. Stoły i krzesła zmieniły się w stertę drzazg i kawałków metalu. Okno po przeciwległej stronie pomieszczenia, wychodzące na promenadę, gdzie ona i jej podwładni zostali ostrzelani, teraz miało w sobie rząd dziur o osmalonych krawędziach. Ale to najdalej na prawo było otwarte i Sloane dostrzegła nogę uciekiniera, który wspiął się na szyld i zniknął za ścianą. Puściła się biegiem, gotowa kontynuować pościg, ale jakiś instynkt kazał jej się zatrzymać. Ostrzegał przed niebezpieczeństwem. Zwolniła. Za późno. Cios w golenie pozbawił ją równowagi. Karabin z hałasem wpadł w stos połamanych mebli. Wykręciła się, ignorując ból, i poderwała się na nogi. Pięść. Sloane zrobiła unik. Cios zaledwie musnął czubek jej głowy. Odpowiedziała uderzeniem prosto w brzuch przeciwnika. Mężczyzna jęknął, złożył się wpół i z bliska zobaczył kolano Sloane. Ostrość wzroku wróciła jej na tyle, by mogła zobaczyć fontannę krwi z jego ust. Zatoczył się w tył. Ruszyła za nim, unosząc pięści, ale zatrzymała się natychmiast, gdy zobaczyła jego dłoń. Próbował dobyć pistoletu i teraz mu się to udało. Obróciła się i skoczyła w stronę połamanego stołu, żeby odzyskać własną broń. Wykonała półobrót,

lądując ciężko na plecach. Pociski z jękiem odbiły się od metalowego blatu. - To twój koniec - wybełkotał mężczyzna ustami pełnymi krwi. - Calix ma plan i już wyprzedza cię o jakieś dziesięć kroków. Poddaj się, to będziesz żyć. Dalsze słowa utonęły w straszliwym krzyku. Sloane usłyszała, jak ciało upada na podłogę. Cichy trzask biotycznego ataku. Ostrożnie wyjrzała zza blatu. Talini stała nieopodal, a jej błękitna skóra zdawała się mienić w przyćmionym świetle. - Wszystko w porządku? - spytała. - Taa - stęknęła Sloane. - Choć gdybyś się spóźniła o sekundę. Czego użyłaś? - Lancy. - Nie bawisz się w półśrodki - podsumowała Sloane. Talini lekko uniosła podbródek. - Myślę, że ten etap mamy za sobą. Dziesięć minut później Sloane Kelly znalazła się pod drzwiami Centrum Operacyjnego. Były zamknięte, dobry znak. Jedyne zabezpieczenie, którego nawet Calix nie zdołał obejść. Zapowiedziała się Tannowi i Addison prywatnym kanałem. Kilka sekund później drzwi się otworzyły. Niemal zderzyła się ze Spenderem. Musiał czekać po drugiej stronie. - No i? - spytał dziwnie cicho. - Złapała ich pani? - Obawiam się, że nie - odpowiedziała, choć ciężko było jej to przyznać. Niemal zaczęła się tłumaczyć, ale Spender tylko skinął jej głową i odstąpił na bok, pozwalając przejść, jakby całkiem stracił zainteresowanie. - No, no. Nasza szpiegmistrzyni powraca - przywitał ją salarianin. - Nie teraz, Tann. - Mogłaś nam powiedzieć, że instalujesz ukryte kamery. Przedyskutowalibyśmy implikacje. - Powiedziałam, że wzmocnię ochronę, podejmę dodatkowe kroki. - Ale ich nie określiłaś! - Słuchaj - syknęła - to musi poczekać na inną okazję. Mamy bunt, z którym musimy się uporać, jeśli jeszcze tego nie zauważyłeś. Jego pełne potępienia spojrzenie nie zmieniło się nawet odrobinę, ale pozwolił jej wejść. Zgodnie z niepisaną umową jej załoga została za drzwiami. Talini nieznacznie skinęła Sloane głową, gdy drzwi już się zamykały. Był to drobny ruch, ale mówił wiele: „Może nie będzie nas tam z tobą, ale wszyscy z tobą jesteśmy”. Śmielej już Sloane odwróciła się w stronę salarianina. Oślizgły Spender pozostał z tyłu, jakby w ogóle nie był zainteresowany rozwojem wydarzeń. - Ograbili arsenał - powiedziała bez ogródek, bo wydało jej się to najlepszym sposobem. - Teraz mogą być lepiej uzbrojeni od nas. - Jak mogło do tego dojść? - Tann domagał się odpowiedzi. - Jedyne pomieszczenie na stacji, które powinno być absolutnie zabezpieczone, a z tego, co mówi Spender, Calix i jego przestępcy weszli do środka jak do siebie.

- Ma kody pozwalające obejść zabezpieczenia. Były wśród danych skradzionych przez asari. Nie wiem, dlaczego nie pomyślałam. - Byłem przekonany, że przestępczyni, którą uwięziłaś, nie przekazała tej informacji. - Tak twierdził Calix. - A ty nie zmieniłaś tych kodów!? - spytał Tann, podejmując już swoją wędrówkę tam i z powrotem. - Mimo okoliczności!? - Ja. - Zamilkła, uspokajając oddech. - Jestem przekonana, że to będzie kurewsko krótkie zebranie, jeśli będziesz próbował zwalić wszystko na mnie.

Rozdział 28 Tann chodził, stawiał kolejne kroki z taką siłą, że Sloane wręcz wypatrywała wyraźnego śladu na podłodze. - Doniesienia o grabieżach docierają z całej stacji - gardłował. - W przestrzeni publicznej wciąż wybuchają walki. Dział hydroponiki zrujnowany, być może na zawsze. Sloane słuchała jego tyrady jednym uchem. - Musimy pozamykać te drzwi - podsunął Spender. - Teraz stacja stoi otworem, co tylko umożliwia takie zachowanie. - Zgadzam się - odpowiedział mu Tann. - Więcej nawet, zupełnie nie rozumiem, dlaczego jeszcze to nie zostało zrobione. To było skierowane do Sloane. - Ponieważ Calix dopilnował, żeby nikt tego nie zrobił. Nie bez pełnego zresetowania wszystkich funkcji. - No to zresetujmy te funkcje - odparł salarianin. - Na co czekamy? - Taki reset wymaga czasu, a kiedy zaczniemy, to jeszcze więcej drzwi będzie ni ezabezpieczonych. - No to zamknij je ręcznie. - W takim wypadku do każdych trzeba będzie wysłać funkcjonariuszy, którzy będą pilnować drzwi w trakcie resetu konfiguracji. Tann tylko burknął coś niewyraźnie, ponieważ ten argument przynajmniej zrozumiał. Manualne zamknięcie wszystkich drzwi wymagałoby znacznych zasobów siły roboczej, a to oznaczało krogan. Tymczasem nikt nie był w stanie ich zlokalizować. Podobnie jak Kesh. Ani Addison. Nie widziano jej od kilku godzin. Pewnie znalazła jakiś ciemny kąt, żeby się schować - pomyślała Sloane, ale nie powiedziała tego głośno. - Spender? - zaczął Tann. - Sir? - Jaki przydział mieli kroganie, gdy to wszystko się zaczęło? Gdzie byli? Spender nawet nie musiał tego sprawdzać. - Wymieniali zerwane przewody zasilania pomiędzy pokładami dziewiątym a dziesiątym. - A Kesh była z nimi? - Kto wie. Ona wszędzie wypcha ten swój wielki pysk. - No, no - zmitygował go Tann, choć bez przekonania. Spender ledwie tolerował Kesh i było to uczucie odwzajemnione. Pewnie dlatego ich ścieżki tak rzadko się przecinały. Zapewne kryła się za tym jakaś historia, ale Sloane nie zdążyła zapytać o to żadnego z nich. - Odpowiedz na pytanie - poleciła Spenderowi.

- Nie mam pojęcia, czy Kesh jest z nimi - odpowiedział butnie. Sloane już widziała, dokąd to zmierza. - Pójdę tam i poszukam. - Wyślij ekipę - polecił Tann. - Niewielką. Ty powinnaś zostać tutaj. Jesteś twarzą ochrony. Załoga musi cię tu widzieć. jak ochraniasz. Rzuciła mu gniewne spojrzenie. - Z całym szacunkiem, to ja podejmuję decyzje, jak wykorzystać swoją osobę i swoich podkomendnych. Tann zatrzymał się w pół kroku i obrócił w jej stronę. Nic nie powiedział. - Calix pracował dla Kesh - kontynuowała Sloane. - Nie wiemy, jakie. stanowisko zajmie Kesh w stosunku do ostatnich wydarzeń. - Sugerujesz, że biorą w tym udział? Że kroganie są częścią tego buntu? - Nawet tak nie myśl - zaprzeczyła szybko. Ostatnie, czego potrzebowała, to żeby wrodzony brak zaufania do krogan, jaki przejawiał Tann, wpłynął na rozwój wydarzeń. Bardziej, niż już wpływał. - Kroganie wykazali się niezłomną lojalnością wobec misji. - Tak samo nasz zespół specjalistów od podtrzymywania życia. - Nie mamy powodu, by uznać, że kroganie zwrócili się przeciwko nam. Obawiam się raczej tego, że Calix już o tym pomyślał. I wybrał moment, gdy kroganie będą daleko i poza zasięgiem komunikatorów. Tann skinął głową z namysłem. - Mógł nawet coś zrobić, żeby sabotować ich powrót. - No, tak daleko bym nie szła. - A ja tak. Sloane westchnęła. - Wiesz, nikt jeszcze nie zasugerował najbardziej oczywistego podejścia. Mogłabym spróbować porozmawiać z Calixem. Salarianin patrzył na nią, jakby mówiła nieznanym językiem. - Pani!? - Brwi Spendera niemal dotknęły linii włosów. - To okropny pomysł! - Masz kogoś innego na myśli? Roześmiał się z wyższością. - Kogoś nieco bardziej wyrobionego politycznie. Z przyjemnością porozmawiam z Calixem. - A może posłuchamy przemowy, którą napisałeś dla Tanna? Jako przykładu tego wyrobienia? - Ta dyskusja jest zbędna - warknął Tann. - Nie negocjujemy z terrorystami. Sloane podeszła do niego i zajrzała mu w twarz. - Skończyłeś już słuchać swoich doradców? Musiała mu oddać: wytrzymał jej spojrzenie. Nie cofnął się. - Wybacz - powiedział powoli - wydawało mi się, że ty przede wszystkim będziesz popierać taką politykę. - Ależ popieram, popieram - odpowiedziała. - Nie jestem tylko pewna, czy określenie „terroryści” ma tu zastosowanie.

- No to może czas, żebyś jednak zastanowiła się nad swoją definicją tego słowa - stwierdził Tann, okazując zaskakująco wiele charakteru. - Ograbili arsenał. Zabili strażników, których ty tam postawiłaś! Spalili dział hydroponiki. Mógłbym wymieniać dalej, ale czy to nie wystarczy? Sloane uświadomiła sobie, że nie może dyskutować z jego argumentacją, nie chciała mu jednak przyznać racji. Zacisnęła zęby i tylko patrzyła na salarianina twardo. Tann uniósł obie ręce. - Posłuchaj, znajdź Kesh. Może i Addison, skoro już o tym mowa, ale główne siły ochrony zostaną tutaj. Widoczne. Musimy przywrócić porządek, tak samo jak musimy powstrzymać Calixa, bez względu na to, jaką metodę uznamy w końcu za stosowną. Sloane wysłuchała Tanna, nawet przyznała, że salarianin ma rację, ale i tak przeniosła spojrzenie na Spendera i z wściekłością wpatrywała się w niego przez kilka sekund. - Kiedy to się skończy - powiedziała do tego krętacza - kilka rzeczy się tu zmieni. I z tymi słowy obróciła się i wyszła. Za drzwiami czekali na nią podkomendni, ustawieni tak, jakby spodziewali się, że z Centrum Operacyjnego wymaszeruje armia. Sloane od razu zebrała się w sobie. - Talini. Asari uniosła głowę. - Weź trzech ochotników. Znajdź Foster Addison i przyprowadź ją tutaj, całą i zdrową. Zacznij od biur KK i hangaru. - Zrozumiałam. Sloane popatrzyła na pozostałych. - Potrzebuję trzech z was. Kesh i jej kroganie są poza zasięgiem komunikatorów, chcę ich mieć tutaj do zabezpieczenia drzwi. W odpowiedzi podniosło się sporo rąk, więc na chybił trafił wskazała trzy. - Dwie osoby zostają tu, reszta: rozproszyć się - poleciła. - Nie możemy bronić Centrum kosztem reszty stacji. Zacznijcie od sąsiednich obszarów, upewnijcie się, że wasza obecność została zauważona, przywracajcie porządek. - Zamilkła na chwilę. - Postarajcie się do nikogo nie strzelać, zrozumiano? Ci ludzie się boją, są na krawędzi załamania i nic dziwnego. Jeśli będziemy zachowywać się jak oni, to tylko wszystko pogorszy, jasne? W tym wypadku my musimy być tymi rozsądnymi. Pokiwali potakująco głowami. - Dobra - zakończyła. - Ruszamy. Ruszyła przez obszar wspólny, przy Centrum, podniesiona na duchu obecnością swojej załogi. Wkrótce funkcjonariusze utworzyli dwie kolumny. Formacja wywoływała mieszane uczucia na twarzach tłumu, który ruszył ich śladem. Niektórzy sprawiali wrażenie spokojniejszych, inni wyglądali, jakby spodziewali się bicia.

- Zostańcie w swoich kwaterach - poleciła im Sloane. - Albo tu, w przestrzeni publicznej. Każdy, kto będzie dopuszczał się grabieży albo zakłócał porządek publiczny, zostanie potraktowany odpowiednio, zgodnie z prawem Nexusa powiedziała głośno. Przede wszystkim chciała, by usłyszeli ją jej podwładni. Musieli wiedzieć, jakich słów używać. Te będą powtarzane raz za razem, gdy funkcjonariusze będą przemieszczać się z sekcji do sekcji. W każdym następnym obszarze kolejni odłączali się od głównej grupy, by zapobiec rabunkom albo kłótniom. Sloane zdusiła nerwowe wzdrygnięcie, gdy pecyna zgniłego jedzenia uderzyła ją w kark. Zignorowała nieprzyjemne odczucie, doszedłszy do wniosku, że zgarnie resztki żywności, gdy tylko opuszczą obszar. Ale nie wcześniej. Minęli rząd sklepów, oczyszczonych już z buntowników, których Calix zostawił za sobą. Sloane ponownie zobaczyła poruszające się w sklepach cienie, ale tym razem wiedziała, że to obywatele, zabierający wszystko, co zdołali znaleźć. Gestem wysłała tam kilku ostatnich funkcjonariuszy. - Bądźcie ostrożni! - rzuciła za nimi. - Mają przewagę liczebną. Widziała, że niektórzy z jej podkomendnych się boją, ale ci nie zwolnili, nie zmylili kroku. W cieniach poruszały się sylwetki, przemykały pod ścianami niczym szczury, ukrywały się, gdy Sloane się zbliżała. Kiedy tylko się oddalała, jej śladem leciały okrzyki nawołujące do zmiany przywództwa albo mantra, którą najwyraźniej podchwycili wszyscy: „Zero krio! Zero krio!”. - Szybciej - nakazała Sloane swoim funkcjonariuszom. Było ich zaledwie czworo i mieli przed sobą długą drogę, zanim dotrą do Kesh. - Od teraz się nie angażujemy, nie rzucamy się w oczy, niech nas nie widzą, jeśli nie trzeba. - Zrozumiano. Sloane ominęła następny korytarz. Zbyt wiele czaiło się w nim sylwetek. Poprowadziła swoją niewielką grupkę na promenadę, przed sklepy, do barierki na krawędzi. W suficie niższego poziomu była niewielka wyrwa, część zapadła się po przekątnej, odsłaniając widok na ramię stacji. Ściana za barierką wznosiła się pod kątem. Sloane przeskoczyła przez barierkę i nie wypuściła jej z rąk, póki jej ciało nie znalazło oparcia na ścianie, wtedy zaczęła się przesuwać, szukając szczeliny. W tej samej chwili usłyszała krzyk: - Zatrzymajcie ich, zanim nas zamrożą! Zawtórowały mu inne, wyrażające zachętę i poparcie. Sloane uświadomiła sobie, że tłum już się podzielił na tych lojalnych wobec misji i na tych złamanych strachem i zachęconych sukcesem Calixa. Patrzyła, jak ta druga część biegnie ku nim. Ich zamiary były oczywiste. Rozważała, czy nie przełożyć ręki z pistoletem nad barierką i nie strzelić kilka razy, żeby ich spowolnić. Nie - odpowiedziała sobie w myślach. - Nie angażować się, to nas tylko opóźni. Puściła barierkę i zaczęła ześlizgiwać się w dół. Jej towarzysze zrobili to samo.

Zjeżdżali, zbiegali, a nawet staczali się na niższy poziom. Zatrzymali się na nieużywanym balkonie, wciąż jeszcze pokrytym osadem z systemów przeciwpożarowym. Nikt tu jeszcze nie dotarł. Sloane wylądowała ze stęknięciem, przetoczyła się od razu, próbując zminimalizować siłę upadku. Niewiele to dało. Bolało jak cholera. Jej podwładni wylądowali podobnie, ale już po chwili wszyscy stali na nogach, gotowi iść dalej mimo bólu. Rozgniewani obywatele z wyższego pokładu najwyraźniej zadowolili się tym, że wystraszyli kilku funkcjonariuszy ochrony, i nie zdradzali chęci, by kontynuować pościg. Cieszcie się swoim zwycięstwem, dranie. Sloane popatrzyła na podwładnych. - Idziemy dalej, ale już nie tym sposobem, nie wytrzymam drugiego takiego lądowania. Ulga w ich oczach dorównywała temu, co czuła Sloane. Poprowadziła ich z balkonu na balkon, przeskakując niskie ścianki między nimi. Kierowali się do środkowej, podłączonej części Nexusa i choć żadna z wind jeszcze nie działała, dzięki Calixowi wszystkie drzwi stały przed nimi otworem, a wszystkie szyby były wyposażone w drabiny na wypadek awarii. Gdy dotarli do ostatniego balkonu, Sloane weszła do środka mieszkania. Przywitały ją ciemność i woń kurzu. Uruchomiła latarkę zamontowaną na broni i pobiegła przez ciemne pomieszczenia, kołysząc lufą tak, by promień światła omiótł wszystkie kąty. Nikogo nie znalazła. Wyszli frontowymi drzwiami. Sloane ruszyła w lewo, licząc, że któryś z jej towarzyszy obstawi prawą stronę. Nie zawiodła się. Pozostała dwójka od razu przeszła na drugą stronę korytarza. Sloane gestem nakazała im prowadzić. Gdzieś niedaleko rozległ się wybuch śmiechu. Potem bardziej odległy krzyk bólu. Echo powtarzało oba dźwięki niemal bez końca. - Co za koszmar - szepnął funkcjonariusz za nią. - Cicho - syknęła, choć zgadzała się całkowicie z jego opinią. Minęli następny obszar wspólny. Sloane zerknęła w tamtą stronę - to tam uciekł Calix i jego grupa, gdy zamknęli za sobą gródź. Teraz przestrzeń pogrążona była w ciemności. Światła wyłączono, a może nawet zniszczono. Promień latarki prześlizgiwał się po jakichś kształtach. Ciała. Poczuła, jak w środku coś skręca się w niej boleśnie na ten widok. Calix na pewno tego nie chciał. Nie optował za takim rozwiązaniem. Nie nakazał czegoś takiego. Nie ma mowy. To nie ten turianin, z którym rozmawiała po aresztowaniu Iridy, z którym pracowała ramię w ramię całe miesiące. Przesłuchanie Iridy natomiast. Sloane może nie dostrzegała tego w Calixie, ale Irida na pewno była do tego zdolna. A to by znaczyło, że Calix całkowicie i bardzo sprytnie ukrył przed Sloane sporą część osobowości. Albo zupełnie nie doceniał władzy, jaką miał nad ludźmi. Zastanawiała się teraz, co takiego wydarzyło się w ich poprzednim miejscu pracy, że Calix zaskarbił sobie tak niezłomną lojalność swojej załogi.

Dotarli do windy bez żadnych przeszkód. Sloane się zawahała. Spojrzała raz jeszcze w stronę ciemnego pomieszczenia, które zostało przekształcone w cmentarzysko. - Kesh i jej załoga są sześć poziomów niżej - szepnęła. - Znajdźcie ich i wyjaśnijcie, co się stało. - Nie idzie pani, pani dyrektor? - Nie. Jest coś innego, czym muszę się zająć. Czuła emanujące z nich wahanie. - Słuchajcie - dodała. - Wątpię, czy zszedł tam ktoś jeszcze. Kesh jest rozsądna i po naszej stronie. - Mam nadzieję. - Wyjaśnijcie jej, co się stało, i przyprowadźcie ją tu, gdzie będzie miała zasięg omni-klucza. Niech porozmawia z Tannem. - A pani gdzie idzie? - Muszę kogoś znaleźć. Popatrzyli po sobie powątpiewająco. - Ściśle tajne, zrozumiano? - to już powiedziała ostrzejszym tonem. - Wydałam wam rozkaz i spodziewam się, że zostanie wykonany. - A jeśli Kesh zachowa się nierozsądnie? Albo. No, nie wiem, padli ofiarą sabotażu albo coś. - Wtedy się nie angażujcie. Wróćcie tu i zameldujcie. Będę w zasięgu. - Nie wiedziała, czy to ostatnie było prawdą, ale musiała to powiedzieć. Nie mogła prosić żadnego z nich, by jej towarzyszył. - Ruszać. Posłuchali niechętnie. Zaczęli schodzić po drabinie w głąb trzewi Nexusa. Sloane odczekała, aż znajdą się trzy poziomy niżej, i wtedy sama szybko zeszła dziesięć szczebli w dół i stanęła na chłodnej podłodze niższego poziomu. Przyklękła i włączyła latarkę na karabinie. Promień wyłowił z mroku jedynie puste kąty. Ale w kurzu na podłodze widać było ślady stóp. Ruszyła przez ciemność, nastawiając uszu, wszystkie zmysły miała napięte. Była tu kilka miesięcy temu, szukając możliwości obejścia zawalonego tunelu, który potem pomagała odgruzować. Spędziła godzinę, badając zniszczony, pozornie niekończący się labirynt, i kiedy już znalazła obiecującą trasę, aczkolwiek wyjątkowo trudno dostępną i wąską jak wszyscy diabli, Kesh zarządziła koniec zwiadu, informując, że odkryli drogę naprzód. Przejście znalezione przez Sloane było mniej dogodne i zostało porzucone na rzecz wygodniejszego, ale ona je zapamiętała. A przynajmniej tak jej się wydawało. Chyba była właśnie w tym laboratorium, niestety podobnych pomieszczeń było na stacji setki. Pamiętała wgniecioną podłogę. I trafiła na wgniecione płytki. Stos stołów i blatów, który tworzył dziwną piramidę w kącie, a nad jej szczytem widniało pęknięcie w ścianie, wiodące tam, dokąd właśnie zmierzała. Hmm - pomyślała - teraz już nie widzę tych mebli. - No i gdzie, do cholery, jesteście? - spytała ciemność. Ku jej zdumieniu ta odpowiedziała. - Podaj swój cel - rozległ się chrapliwy głos o silnym akcencie.

Sloane go nie rozpoznała. Nic dziwnego, w końcu znała jedynie ułamek obecnej populacji Nexusa. - Mogłabym zapytać o to samo. - To my tu zadajemy pytania. Ruch po lewej i po prawej stronie. Cienie wśród cieni. Sloane zmusiła się, by zachować spokój. Jeśli wejdzie tu siłą, niczego nie wskóra. - Nie przyszłam walczyć - oznajmiła. - To po co? - Chcę porozmawiać z Calixem Corvannisem. - Nie znam. - A więc wasza trójka przypadkiem znalazła się tu na dole, w ciemności, strzegąc nieużywanego laboratorium, które całkiem przypadkiem ma dziurę w ścianie, prowadzącą do sekcji, w której Calix Corvannis założył kwaterę główną swojej rebelii. Czysty zbieg okoliczności, tak? Zgadywała, i to mocno, ale gdy odpowiedziała jej cisza, Sloane nie zdołała powstrzymać uśmiechu. - No dobrze, to może odpuścimy sobie te gadki w stylu macho i przejdziemy do konkretów. Albo powiecie Calixowi, że dyrektor do spraw bezpieczeństwa Sloane Kelly przyszła tu, sama, by z nim porozmawiać, albo przemaluję ściany tego pomieszczenia waszymi flakami i pójdę sama dalej. Jak będzie? Cień przed nią przybrał konkretną formę, gdy mężczyzna stanął w świetle latarki. Wysoki, potężny, sprawiał wrażenie, jakby czas wolny spędzał, podnosząc krogan dla zabawy. - A ja myślę, że spróbujemy opcji numer trzy - powiedział. - Odłożysz broń, a my powleczemy cię do Calixa w kajdankach. Żebyś wiedziała, jak się czuła Irida, pani dyrektor. Czas grać va banque - powiedziała sobie. I poddać się teraz, żeby dotrzeć do celu. Musiałaby tylko mieć pewność, że szeregowcy nie zrobią niczego bez zgody swojego przywódcy. I właściwie mogła zrobić takie założenie. Nie sądziła, by Calix wydał jakieś rozkazy dotyczące jej konkretnie, raczej ogólne dyrektywy odnośnie do intruzów jako takich. A to znaczyło, że musieli go zapytać, zanim ją pobiją albo zrobią coś gorszego. Położyła karabin na podłodze, założyła ręce za plecy i czekała. Nie byli delikatni, ale mimo nieusprawiedliwionego pragnienia zemsty za swą aresztowaną koleżankę w żaden sposób nie skrzywdzili Sloane. Poprowadzono ją pod lufami broni, przepchnięto przez wąskie i kręte przejście, by po dwudziestu minutach wyprowadzić na korytarz, który ona wraz z klanem Nakmor oczyściła przed miesiącami. Jedna z głównych arterii Nexusa była oczyszczona jedynie w najogólniejszym znaczeniu tego słowa. Nadal było tu rumowisko, walało się pełno poniszczonego sprzętu, który tylko z grubsza zgarnięto pod ścianę. Sloane teraz żałowała tej decyzji. Najprościej byłoby otworzyć korytarz, ale cały ten śmietnik służył

Calixowi i jego prowizorycznej armii za osłonę. Za każdą skrzynią czy zepsutym klimatyzatorem czaił się jeden albo i dwóch buntowników, uzbrojonych po zęby po wypadzie do arsenału. Wszelkie wątpliwości na temat wyprawy w pojedynkę do obozu wroga rozwiały się na ten widok. Gdyby wdarła się tu siłą na czele swoich oddziałów, doszłoby do rzezi, nieważne, która strona by zwyciężyła. Ta banda dupków może i nie miała szkolenia, ale za to było ich zaskakująco wielu, i do tego mogli kryć się, jak długo zachodziła taka potrzeba. - Wygląda na to, że czujecie się jak u siebie - stwierdziła do osiłka idącego przed nią. - Nie gadać - burknął. Bardzo oryginalne. Westchnęła i wróciła do liczenia przeciwników, tworząc w umyśle niewielką bazę zawierającą ich rozmieszczenie, rodzaj posiadanej broni i inne użyteczne szczegóły. Miała nadzieję, że nie będzie potrzebować tych informacji, ale i tak było to lepsze niż próby rozmowy z chodzącą barykadą. Zaprowadzili ją do nieczynnej fabryki, gdzie potężne maszyny spoczywały uśpione pod ochronnymi pokrowcami. Otoczone były rzędami regałów i warsztatów, poskręcanych i zniszczonych wskutek uderzenia Plagi. Kolejne osłony i mnóstwo miejsca dla buntowników. Dalej, o ile Sloane dobrze pamiętała, znajdował się pusty hangar. Stąd Calix i jego banda mieli dostęp do dziewięciu dziesiątych stacji, że nie wspomnieć o ich doświadczeniu i możliwościach obudzenia każdego, kogo akurat by potrzebowali. Sloane nie mogła już dłużej nie dostrzegać, jak błyskotliwa to była akcja. Calix nie był na pewno uprzejmym i spokojnym przełożonym techników. - Dyrektor Kelly - jego głos rozległ się z niewielkiego biura przylegającego do pomieszczeń fabrycznych. Sloane obróciła się i zobaczyła, jak staje wśród swoich specjalistów od podtrzymywania życia. Niewątpliwie był to krąg zaufanych doradców. Takie zrywy rozgrywały się według tego samego scenariusza. - Calixie. - Skinęła mu głową. - Nie jestem pewna, jaki teraz masz tytuł. Niestety. Ruchem podbródka przekazał swoje życzenie osiłkowi. Kilka sekund później Sloane miała już wolne ręce. Natychmiast zaczęła rozcierać zdrętwiałe palce. - Nie potrzebuję tytułu - stwierdził. - Tylko lepszych decyzji dowodzących. - Tann robi, co może. Wszyscy robimy, co w naszej mocy. Zaśmiał się sarkastycznie. Jego zwolennicy natychmiast to podchwycili. Trochę za bardzo na siłę - pomyślała Sloane. - Typowe. - Możemy porozmawiać? - spytała. - W cztery oczy? - To zależy. To tylko dywersja? Odciągnąć mnie z frontu i wtedy uderzyć? - Nie ma żadnego uderzenia, Calixie, potrzebujemy ciebie, was wszystkich, na stanowiskach. - Potrzebujecie nas uśpionych - poprawił ją. - A zanim do tego dojdzie,

potrzebujecie nas, by uśpić wszystkich innych. Ale do tego nie dojdzie. - Mówił to na pożytek swoich zwolenników. Sloane doskonale znała tę taktykę. - Nikt nie szykuje ataku. Przyszłam, żeby porozmawiać. Chcę zrozumieć. - Co niby? - To wszystko. - Gestem wskazała grupę łajdaków o szalonych oczach, których ten turianin jakoś przekonał do swoich racji, jakiekolwiek by one były. Dlaczego to zrobiłeś, Calixie? Ludzie zginęli. Wielu jest rannych. Resztki zapasów, jakie nam pozostały, zostały rozgrabione albo zniszczone. Przez kilka sekund tylko na nią patrzył, jakby wciąż zastanawiał się, czy może jej zaufać. Jeśli nawet czuł żal na myśl o poległych, to nie pozwolił, by odbiło się to na jego twarzy. - Zabierz jej omni-klucz, Reg - zwrócił się do osiłka. Odczekał, aż odebrano jej urządzenie, wyłączył je i odrzucił na bok. Posłał osiłkowi oskarżycielskie spojrzenie i Sloane zrozumiała, że popełnili błąd, nie zabierając jej omni od razu. Zapamięta to. Nie zdążyła wprawdzie przesłać nikomu informacji o tym, gdzie się znajduje, ale mogła utrzymywać, że było odwrotnie. - Dobrze - powiedział Calix. - Porozmawiajmy. I zawrócił do biura. Osiłek Reg pchnął Sloane w stronę drzwi.

Rozdział 29 Mijały godziny, a wieści od Addison czy Kesh nadal nie było. Tann czekał, oglądał przekaz z kamer, buntowników na korytarzach, grabiących, co popadnie, zostawiających po sobie tylko rannych. Im dłużej na to patrzył, tym bardziej podejrzewał nieuczciwość ze strony swych partnerek w zarządzaniu. A im bardziej podejrzewał, tym mocniej kipiał jego gniew, skierowany szczególnie w stronę jednej osoby. Rozumiał potrzebę, by iść pod prąd, nawet jeśli ten prąd reprezentował fundamenty praw i porządku. Każde stworzenie bez względu na gatunek schodziło z wytyczonej drogi. To było naturalne. Wręcz uzasadnione biologicznie. Imperatyw obecny w każdej formie inteligentnego życia. Tann nie był nieczuły. Rozumiał. Gdyby chodziło o coś mniej istotnego, mniej ważnego niż przyszłość Nexusa, może nawet zgodziłby się na wysiłki Sloane odnośnie do problemu rebelii. W końcu okazję można dostrzec w najróżniejszych okolicznościach, nawet takich. Ale w chwili gdy załoga stacji podniosła bunt przeciwko nim, Tann nie mógł ryzykować. Stawka była zbyt wielka. Pomiar czasu na jego omni-kluczu zbliżał się nieuchronnie do wyniku „zbyt długo”. Jarun zaczął więc układać plany. Plany awaryjne, plany zapasowe, plany na wypadek kryzysu. Ktoś musiał zająć się tym szambem, jak to barwnie określała Sloane. - Spender! - Tak jest! - Mężczyzna wyprostował się ze swojego permanentnego już chyba przygięcia nad konsolą, na której coś obserwował, i całą uwagę skupił na Jarunie. Bystry człowiek. Łatwy we współpracy, Tann to czuł, szczególnie gdy przychodziło do załatwiania rozmaitych spraw. A teraz właśnie Jarun chciał coś załatwić. - Zostawcie nas - rzucił przez ramię do kilku osób, które znajdowały się w Centrum. Para wyznaczona do obserwowania danych napływających z niesprawnych czujników, wypatrująca oznak przybycia arek, wymieniła się spojrzeniami. - Ale co jeśli sygnał. - Czy chociaż raz pojawił się jakiś sygnał? - Nie. - Zatem możecie sobie pozwolić na przerwę. Idźcie już. - Yyy. ale dokąd, sir? Tann spojrzała na nich wielkimi oczami spod przymrużonych powiek. - Znajdźcie sobie coś - powiedział lakonicznie. - Ponoć jesteście istotami inteligentnymi. Wycofali się bez dalszych sprzeciwów, mrucząc coś pod nosem, gdy wychodzili. Dobrze.

Przynajmniej ktoś poza Spenderem zrobił to, o co Tann prosił. Kiedy już oddalili się na tyle, że Jarun miał szansę na prywatną rozmowę, odwrócił się do asystenta i oparł o konsolę obie dłonie o długich palcach. Dla efektu, nie dlatego, że musiał się o coś oprzeć. - To trwa już zbyt długo. Najpierw Addison i Kesh, teraz Sloane znalazła się poza zasięgiem. Zostaliśmy sami. Musimy działać, zanim wszystko stracimy. - Działać to znaczy: co robić? - spytał Spender, a potem w jego oczach błysnęło zrozumienie. - Zbroić się. Tann skinął twierdząco głową. - Nagrania z kamer udowadniają przynajmniej jedną rzecz: ci rebelianci reagują tylko na jedno. Nadszedł czas, by położyć temu kres. - Nie bez nas. Głos rozległ się za plecami Tanna. Spender zmarszczył brwi i rzucił błyskawiczne spojrzenie ponad ramieniem salarianina. Jarun nie miał wątpliwości, co zobaczył asystent. Odwrócił się w stronę Addison i Kesh, zmierzających ku niemu szybkim krokiem. Wartownicy, którzy je wpuścili, spoglądali na Tanna nieco przepraszająco. - Gdzieście były!? - warknął salarianin. Najlepsza obrona ze wszystkich. Oczy Addison błysnęły niebezpiecznie spod firanki rzęs, ale to wysunięta warga Kesh przykuła natychmiast uwagę Tanna. - Wpadłyśmy na przeszkody - oznajmiła kroganka, nie wdając się w szczegóły. Zresztą, biorąc pod uwagę to, co działo się na stacji, Jarun ich nie potrzebował. Kolejne walki. Jeszcze więcej przelanej krwi. Nie mógł przesadzić z naganą. - Dobrze, że nic wam nie jest. Kesh przechyliła głowę, biorąc jego słowa za dobrą monetę. Addison spoglądała na Tanna chłodno. - Znowu samodzielnie podejmujemy decyzje? - Myślałem, że zostałem zupełnie sam - odparł spokojnie. Widział naczynie krwionośne pulsujące na czole Addison. To w końcu ona gdzieś wyszła, o co teraz ten raban? - A skoro już o tym mówimy: gdzie jest Sloane? Poszła, żeby cię poszukać, Kesh. - Nie spotkałyśmy się. Znaleźli mnie jej ludzie i powiedzieli, że Sloane musiała zająć się czymś innym. - Gdybyście nie oddalali się od Centrum, nie mielibyśmy tych wszystkich problemów - ostentacyjnie wszedł jej w słowo Tann. - Raporty z porażek zostawmy sobie na potem. Teraz nadszedł czas na działanie. Przede wszystkim musimy położyć kres temu szaleństwu. - To nie szaleńcy, tylko załoga tej stacji, Tann. - Addison patrzyła z gniewem zarówno na niego, jak i na Spendera. - To nasza załoga. I zwyczajnie się boją. - To może by podziałało kilka tygodni temu - odpowiedział. - Ale sama słyszałaś Corvannisa. Nie mamy do czynienia z wystraszonymi protestującymi. Przelali krew, a my ich wciąż nie doceniamy. Nie możemy już dłużej tłumaczyć

wątpliwości na ich korzyść. - Chodziło mi po prostu. - Według mnie mamy dwie opcje - Tann przerwał jej protesty. Kesh oparła się o konsolę po stronie Addison. Jej uniform miał kilka paskudnych rozdarć o pociemniałych brzegach, spod których wyglądały opatrunki. Tann zamarł zaskoczony. Wytoczenie krwi z kroganina wymagało sporej siły ognia. Tym bardziej musiał nalegać. Spojrzał Addison w oczy. - Albo wyślemy całe siły ochrony, by zmiażdżyły wszelkie ogniska buntu, co będzie nas kosztować setki ofiar. - Nie do przyjęcia - ucięła Addison, wciąż patrząc na Jaruna przez szparki powiek. No właśnie. Przeniósł spojrzenie na Kesh. - ...albo obudzimy Nakmor Gordę. Przez długą, długą chwilę nikt się nie odezwał. Jarun czekał. - Gordę - powtórzyła powoli Kesh. Jej szeroka twarz i poważnie spoglądające oczy nie zmieniły się prawie wcale. Jarun nie potrafił jej przejrzeć. W ogóle nie umiał czytać z krogańskich twarzy. Pieprzone wielkołbe, gruboskóre pnie. A jednak to właśnie te wielkie łby i gruba skóra pomogą zakończyć całe to zamieszanie raz na zawsze. Tann kiwnął głową z całą powagą, jakiej wymagała sytuacja. - Wyślemy Nakmor Gordę przeciwko Corvannisowi - potwierdził. - Zakończymy to szybko i stanowczo. - I co dalej? - zapytała kroganka przenikliwie. Nie sugerowała żadnej odpowiedzi, żadnego kursu zdarzeń, zatem Tann musiał to zrobić. - Wtedy zwołamy zebranie. - Super - prychnęła Addison. - Bo to się nam świetnie sprawdziło. - ...na które zaprosimy wszystkich i wysłuchamy ich pretensji - kontynuował twardo. Kobieta popatrzyła na niego zaskoczona. Spender entuzjastycznie kiwał głową. - I dopasujemy do nich nasz plan na przyszłość, biorąc pod uwagę to, co wiemy o stanie galaktyki. - Właśnie - dokończył Tann. - Jaki plan? - chciała wiedzieć Kesh. - Plan, który sformułujemy, gdy już nie będziemy przelewać swojej krwi na korytarzach - odparł Tann. - Jestem przekonany, że zostawia nam to sporo miejsca do manewru, czyż nie? - Zamilkł, czekając. Kiedy już ich troje przytaknęło z rozmaitym entuzjazmem i przekonaniem,

Jarun wiedział, że dokonał właściwego wyboru. Kluczem była przyszłość. A nie będzie żadnej, jeśli nie zapanują nad sytuacją. Tann zwrócił się do Spendera: - I dlatego chciałbym, żebyś obudził Nakmor Gordę i poprosił ją o pomoc w kwestii Corvannisa. - On!? - prychnęła Kesh, nie kryjąc wcale, jak niepochlebną opinię ma o wyborze Tanna. Spender zamrugał. Otworzył usta. Zamknął. Zerknął na Kesh. - Nie, żebym się wzdragał, ale dlaczego ja? Uważaj na słowa - pouczył się w duchu Jarun. To musiało być właściwie rozegrane, bowiem najlepszym wyborem byłaby Kesh, ale ostatnie, czego chciał, to pozwolić Gordzie na wrażenie, że kroganie mieli tu coś do powiedzenia. Ze smutkiem wskazał na siebie. - Podejrzewam bowiem, że bezpośrednie negocjacje pomiędzy salarianinem o mojej pozycji a kroganką o jej nie przebiegną najlepiej. Bez urazy, Kesh. - Nie czuję się urażona - odparła poważnym tonem. - Ale o wiele więcej sensu miałoby wysłanie mnie. - Z całym szacunkiem, Kesh, ale zakładam, że potężna przywódczyni klanu, jaką jest Nakmor Gorda, nie przyjmie dobrze wiadomości, że zostawiono ją pogrążoną we śnie, podczas gdy obudzono siłę roboczą. Usta Kesh utworzyły wąską linię. Mam ją. - Posyłając mojego pomocnika. - Mojego pomocnika - przerwała mu Addison, spoglądając na Spendera spod zmarszczonych brwi. - Aczkolwiek wydaje mi się, że zupełnie zapomniał o tym fakcie. - Starałem się jedynie pomóc - odparł Spender równie ostro. - Gdziekolwiek moja pomoc mogłaby być przydatna. Jarun przechylił głowę. - Pan Spender był niesamowicie pomocny i co ważniejsze, bardzo elastyczny, jeśli chodzi o poświęcanie swego czasu. Dlatego też zyskał reputację osoby przemawiającej w moim imieniu. Addison zrobiła minę, której Jarun nie umiał do końca zinterpretować: coś pomiędzy skrzywieniem się a nerwowym drgnięciem. Może jedno i drugie? Ludzkie twarze były takie miękkie i plastyczne. - Czy Sloane popiera plan z obudzeniem Gordy? - spytała Addison. - Gdyby nie zniknęła, na pewno bym się z nią skonsultował. Rzuciła mu spojrzenie z ukosa. - Może powinniśmy na nią zaczekać? Cokolwiek robi, musi być to coś ważnego. Jarun zastanawiał się już, co to mogło być takiego, jednak doszedł do wniosku, że odpowiedź jest nieistotna. - Musimy mieć nadzieję, że jest bezpieczna - powiedział. - Ale nie możemy czekać. Osobiście wątpił, by Sloane poparła ten plan. Rzadko kiedy się z nim zgadzała.

Poza tym naprawdę nie mogli już zwlekać. Odchrząknął leciutko. - Jak mówiłem, wysyłając pana Spendera, okazujemy Gordzie szacunek, na jaki zasługuje. - Wysyłając kukłę? - spytała Kesh bez ogródek. - Bez urazy - dodała w stronę Spendera beznamiętnie. - Nie czuję się urażony - odparł, powtarzając jej wcześniejsze słowa, ale Tann dostrzegł drgnięcie jego ust. Kesh mruknęła gardłowo. - Tylko ja mogę manualnie uruchomić proces wybudzania. Jarun poczuł nagle, jakby znalazł się na krawędzi klifu. Zapomniał o tym drobnym szczególe i teraz po raz pierwszy, odkąd weszła do pokoju, naprawdę spojrzał na Kesh. - Zrobisz to? - spytał. - Dla Spendera? Zdaję sobie sprawę, że nie przepadacie za sobą, ale musisz wiedzieć, że mam rację w tej kwestii. - Niechętnie zgadzam się, że to dobry plan. - A Gorda? Wysłucha Spendera? Asystent otworzył usta, by coś powiedzieć, ale Tann uciszył go szybkim gestem. Niech to będzie pomysł Kesh - starał się przekazać spojrzeniem. Kesh przestąpiła z nogi na nogę, myśląc nad czymś intensywnie. - Wysyłając przedstawiciela, który ma pozycję znacznie niższą od niej, ale wyższą od mojej w politycznej hierarchii, pokazujesz jej wagę swojej prośby. Zasłoniła dłonią poczerniałe rozdarcia uniformu, jakby rany ją bolały. - Gorda będzie z tego zadowolona i również ucieszy ją możliwość zastraszenia kukiełki. Jej uśmiech odsłaniał mnóstwo zębów i skierowany był do Spendera. - Potraktuj ją jak każdego innego kroganina, a będzie sobie wydłubywać twoje kości spomiędzy zębów. Spender odpowiedział uśmiechem. Wysilonym. Tych dwoje z pewnością się nie kochało. - Dobrze - powiedział Jarun głośno, klaskając. - Zatem decyzja podjęta. Spender pójdzie negocjować z przywódczynią klanu Nakmor i uzyskać jej pomoc w tej delikatnej sprawie. Wkrótce Gorda zajmie się przywódcą buntu i my - podkreślił słowo, wskazując na Addison i Kesh - będziemy mogli zastanowić się, jak odnieść się do niepokojów personelu. Spender już kiwał głową. - A co ze Sloane? - Kesh przyglądała się Tannowi w ten swój powolny, uważny sposób. To akurat było łatwe. - Powiemy kroganom, by jej wyglądali - odpowiedział Tann natychmiast. - I jeśli to będzie możliwe, odeskortowali bezpiecznie do Centrum, żeby mogła dołączyć do naszych dyskusji. - Dobrze. - Brwi Addison były rudą plątaniną wśród zmarszczek, ale szefowa

Korpusu potakiwała niepewnie. - Wolałabym, żeby ta sytuacja została rozwiązana, zanim zginie ktokolwiek inny. - Oparła opuszki palców na krawędzi konsoli i przygwoździła Spendera twardym spojrzeniem. - Nie irytuj krogan, Spender. Gorda jest. no cóż, sam wiesz. - Proszę mi wierzyć - Spender wygładził kurtkę z zapałem, jakiego Tann jeszcze u niego nie widział. - Wkurzenie bandy krogan to ostatnie, na co mam ochotę. Jarun poklepał człowieka po plecach i odprowadził do drzwi. - Zdaję sobie sprawę, że proszę o wiele. Doceniam. - Szef personelu - zażądał Spender. - Co? - Zostanę szefem personelu. Jeśli Gorda się zgodzi, chcę pracować bezpośrednio pod panem, a nie robić za jakiegoś gońca. Jarun spojrzał mu prosto w oczy i zobaczył głód, jakiego nie widział w oczach Addison czy Kelly. - To się da załatwić - odparł. - Jeśli Gorda się zgodzi.

Rozdział 30 Dłonie Spendera były wilgotne od potu, gdy otrzymał wreszcie wiadomość, że Gorda została odmrożona. Kesh zainicjowała proces dziesięć minut wcześniej i odeszła, kiedy tylko wszystkie kontrolki błysnęły na zielono. Zaśmiała się, mijając go, i ten dźwięk wciąż brzmiał mu w uszach. Standardowa kapsuła nie była zbyt duża. Z konieczności. Na tyle tylko, by wygodnie mógł się w niej ułożyć osobnik, dla którego została przeznaczona. Zmiana projektu kapsuły nastąpiła, gdy nieoczekiwanie do Inicjatywy dołączył pełen zestaw krogan z klanu Nakmor. Dla nich kapsuły musiały być odpowiednio większe. O wiele większe. I podczas gdy Spender nie miał żadnych złudzeń co do rozmiarów kroganki, to reputacja Nakmor Gordy rzucała długi cień. Czekając, aż jedyny dostępny technik z działu medycznego podda Gordę stosownym badaniom, asystent Addison uświadomił sobie, że nieustannie podryguje z nerwów. Nakmor Gorda. Z informacji w jej aktach, które przyswoił sobie w drodze do strzeżonego pomieszczenia łączności, wynikał ponury obraz. Była kroganką, samicą stojącą na czele klanu, a to mówiło wiele o jej umiejętnościach. Przywódca klanu Urdnot na Tuchance nie tolerował głupców i Spender dowiedział się kanałami dyplomatycznymi, że jeśli ktoś robi wrażenie na Wrexie, to cholernie przeraża każdego innego. Wszystko wskazywało na to, że Nakmor nie był klanem łagodnym, jego członkowie byli brutalni, niecierpliwi i agresywni. Mieli wszystkie te cechy, które kroganie sobie cenili i przez które Spender chciał mieć to spotkanie za sobą tak szybko, jak to tylko możliwe. Właściwie było pewne, że Gorda będzie zła. Nagle usłyszał podniesione głosy. Brzmiała w nich niebezpieczna nuta oznajmiająca kroganina na wojennej ścieżce. Spender zebrał się w sobie, na ile mógł. Drzwi otworzyły się z rozmachem, uderzyły w ścianę z głośnym i fałszywym „brzęk”. Gong, jakim przywódczyni klanu Nakmor ogłaszała swoje nadejście. Jakby sama w sobie nie była wystarczająco imponująca. Może nawet bardziej, niż sugerowały plotki, a sugerowały niemało. Jej oczy płonęły furią. Ich spojrzenie zatrzymało się na Spenderze. - Gdzie jest mój klan!? - huknęła głosem, w którym słychać było granit i tłuczone szkło. - Bezpieczny - odparł Spender natychmiast i przypomniał sobie, że słowo „bezpieczny” raczej nie występowało w słowniku krogan. - Eee. czeka na

rozkazy! Gorda poruszała się jak czołg. Jej siła i potężne mięśnie tworzyły kafar, który spychał na boki wszystko, co stało jej na drodze. Spender zesztywniał niczym porażony, gdy ruszyła ku niemu, nie zwalniając nawet odrobinę. Niewiele brakowało, a by go stratowała. Nie zdołał nad sobą zapanować. Skulił się. Pół sekundy później nadal jednak oddychał. Otworzył jedno oko i odkrył, że twarz Gordy znajduje się o kilka milimetrów od jego twarzy. Całkowicie przesłaniała mu widok. - Kim jesteś? - warknęła. - Gdzie jest Kesh? Albo Garson? Jeśli nie mogę rozmawiać z Kesh, to ścierpię jedynie rozmowę z Garson. Spender miał tak sztywne plecy, że groziło mu niedokrwienie kręgosłupa. Zmusił się, by stanąć prosto i spojrzeć krogance w oczy. - Nazywam się William Spender i jestem szefem personelu przy dowództwie Nexusa. - No, zostanie szefem, jeśli ona się zgodzi. A jeśli się nie zgodzi, nie będzie to miało żadnego znaczenia. - Jien Garson nie żyje. To długa historia dodał, gdy zobaczył, jak kroganka rozdyma nozdrza. Zbliżyła twarz j eszcze bardziej. - Jest tylko jeden człowiek we wszechświecie, którego uważam za przyjaciela. I to właśnie Jien Garson. Opowiadaj. Już. Opowiedział. Skróconą wersję wprawdzie. Gorda patrzyła nań nieruchomym wzrokiem. Nawet nie mrugała. Milczała. Doszedł do końca relacji. Wciąż milczała. Cisza rozciągała się na kolejne sekundy, wypełniając przestrzeń międz y człowiekiem a kroganką, aż w końcu Spender był pewny, że dzwoni mu w uszach. - Kesh i rada zdecydowali się obudzić pewne jednostki - powiedział, przerywając to milczenie - za priorytet przyjmując umiejętność odbudowy. Kroganka groźnie zmrużyła oczy. Po czym nagle cofnęła się o krok, by zrobić sobie miejsce na wdech, i roześmiała się gardłowo. Trąciła Spendera sękatą ręką. - Odbudowy! - parsknęła, poważniejąc. - Odbudowy! I spójrz tylko na siebie. Obróciła się, wskazując rozwalone drzwi i oczywiste ślady starcia widoczne za nimi. Spender zrozumiał, o co jej chodziło. - I jak idzie ta odbudowa, człowieku? Pytanie retoryczne, uznał Spender. Westchnął. - Tak, popełniono błędy. Kolejny wybuch śmiechu. Spender odetchnął głęboko, żeby się uspokoić, nie zrobić niczego głupiego. Żeby nie dać się na przykład zabić. Kiedy przestała rechotać, spróbował raz jeszcze: - Przywódczyni, prosimy o twoją pomoc w uciszeniu buntu, zanim sytuacja bardziej wymknie nam się z rąk. Śmiech i wszelkie oznaki rozbawienia kroganki nagle znikły. - Dlaczego wasza ochrona sobie z tym nie poradzi? - spytała bez wstępów.

Nie chciał jej mówić, że siły pod dowództwem Sloane były zbyt małe. Że nie mieli alternatywy. Z drugiej strony nie wiedział, co powiedzieć. Wyczytała prawdę z jego twarzy. - Zatem wasze żałosne siły nie są w stanie sobie z tym poradzić. Otworzył usta, żeby zaprotestować, ale Gorda przyszpiliła go spojrzeniem. - Czy może nie chcecie wysyłać ich przeciwko swoim? Dobre, zaskakująco przenikliwe pytanie. Spender myślał pospiesznie. - Chcemy zakończyć to tak szybko, jak tylko możliwe. Prawda jest taka, że wysyłając oddziały krogan, twoje oddziały - poprawił się szybko - mamy większe szanse uniknąć długiego konfliktu, nie wspominając nawet o tym, że cały czas giną członkowie personelu stacji. - I chcecie rzucić twarde krogańskie mięso przeciwko tym buntownikom, zmusić ich do poddania się bez walki? Czy chcecie zakazać walki? - Nie - zapewnił pospiesznie. - Wcale nie. Rozlewu krwi należałoby uniknąć, ale jeśli zajdzie potrzeba. to sytuacja powinna określić sposób postępowania. Otrzymacie w tej kwestii wolną rękę, by zrobić, co będzie konieczne dla dobra misji. Gorda założyła ramiona na szerokiej piersi, spoglądając na Spendera z góry, co wcale jakoś nie było mnie przerażające, niż gdy robiła to z odległości milimetrów. Zmiażdżyłaby mu głowę w ułamku sekundy. Czy może raczej miał tak właśnie myśleć? Jeśli tak, to się udało. Myślał. Odchrząknął i cofnął się pod pozorem przygotowywania danych, jakie zebrał do tej „misji dyplomatycznej”. Oddzielenie się od Gordy stołem konferencyjnym niewiele dawało, ale Spender poczuł się lepiej. - W skrócie - przeszedł do podsumowania - ten cały bunt jest poważnym zagrożeniem dla istnienia stacji i powodzenia misji, w tym - dodał, gdy zobaczył oznaki znudzenia na jej twarzy - dla rozwoju klanu Nakmor. W odpowiedzi usłyszał warknięcie zza zaciśniętych zębów. Teraz udało mu się zwrócić jej uwagę. - Żeby było jasne - powiedziała tym twardym tonem, którego nie umiała zmienić, przynajmniej zdaniem Spendera - utrzymywaliście mnie w niewiedzy, we śnie, żeby móc użyć mego klanu, jak wam pasowało, a teraz, gdy twoi zachowują się nieodpowiednio, chcecie mojej pomocy? Krwi mego klanu? Spender czuł, jak krew odpływa mu z twarzy. Kroganka się nie poruszyła, nie zrobiła kroku, ale wściekłość widoczna w jej oczach, postawie, falowaniu skóry była aż nadto wyraźna. - My... my... - otarł spocone dłonie o uda, mając nadzieję, że Gorda tego nie zauważy - jesteśmy gotowi wynagrodzić to klanowi Nakmor. Pochyliła się ku niemu. - Jak.

To nie było pytanie. To było żądanie. - Ja. znaczy my - poprawił się - jesteśmy gotowi publicznie uznać zasługi klanu Nakmor, a nawet wznieść rzeźbę. - Pieprzę wasze posągi - zawarczała Gorda. Uderzyła w blat pięścią, a schludnie ułożone dokumenty rozsypały się po nim niczym karty do gry. Ledwie zdołał powstrzymać się, by nie podskoczyć, ale jego żołądek najwyraźniej nie czytał okólnika, bo jednym susem znalazł się w gardle, a potem opadł w skamieniałą dziurę gdzieś pod splotem słonecznym. - Każdy kroganin zna tę historię - warknęła. - Te wasze tak zwane cywilizowane gatunki wpakowały się w kłopoty po uszy i błagały nas, krogan, o pomoc. Przelaliśmy za was krew, a wy dziękowaliście jedną ręką, drugą wprowadzając sankcje. Myślisz, że my się nie uczymy? Spender otworzył usta. - J-ja... znaczy... to było. - Kupa gówna. - Gorda pochyliła się ku niemu i mógł myśleć tylko o jej wielkiej paszczy i jeszcze większych zębach, tak blisko, że mogły odgryźć mu twarz, jeśli tylko Gorda miałaby na to ochotę. A wydawała się mieć. - Wojny rachnii dały nam nauczkę, której nie zapomnimy - zawarczała nisko. - Wynosicie nas na pomniki, gdy umieracie, a gdy ratujemy wasze kolektywne dupska, odpłacacie nam, okaleczając nasz lud. Mordując nasze dzieci! I co chcecie nam dać w zamian? Pieprzoną rzeźbę!? - Opierała się tak mocno na stole, że zatrzeszczał pod jej ciężarem. Alarmująco. - Inne czasy, inna wojna. Ale my się uczymy. Błysnęła zębami, wymawiając słowa z naciskiem. - Postaraj. Się. Bardziej. Spender darował sobie wstępy. Przekroczył już dawno zakres uprawnień, jakie dał mu Tann, ale liczyły się tylko rezultaty. Rezultaty prowadziły do władzy, do uznania. Z Calixem zaryzykował i teraz miał szansę podwoić wygraną. - Jesteśmy gotowi zaoferować przedstawicielowi klanu Nakmor miejsce w radzie - słowa popłynęły zaskakująco łatwo i z legendarną pewnością siebie Jien Garson. Nie powiedziałby tego lepiej, nawet gdyby ćwiczył setki razy. - Kroganom odmawiano miejsca w radzie przez pokolenia - powiedziała Gorda powoli. Podejrzliwie. Patrzyła na niego przez szparki powiek, groźnie. - Nie pogrywaj sobie z klanem Nakmor, człowieczku. Bo cię pożremy. Tak podobne to stwierdzenie było do słów Kesh, że Spender niemal się roześmiał. Niemal. Jednak nastrój w pomieszczeniu uległ wyczuwalnej zmianie. Odetchnął głębiej. Specjalnie. - Oferta jest legalna. - Albo raczej będzie, gdy Spender przekona do niej Tanna. A jak już kroganie rozdepczą ten bunt na miazgę, Spender nie wątpił, że uda mu się namówić salarianina, by honorował obietnicę. Gorda spoglądała spode łba. - Czy cały klan został wybudzony? - Tylko robotnicy - odparł Spender. - Muszę mieć u boku swoich wojowników, by z nimi dzielić chwałę. Obudź ich. - Oczywiście dopilnuję tego.

- Co do oferty - powiedziała, a Spender poczuł jej gorący oddech na twarzy potrzebujemy świadków. - Oczywiście. - Z twojego ludu i mojego. - Oczywiście - zapewnił. Uruchomił omni-klucz i korzystając z częstotliwości o bliskim zasięgu, wezwał najbliższy personel. W pokoju zapadła niespokojna cisza. Głośne kroki poprzedziły wejście pięciu osób. Dwóch krogan i dwóch ludzi znalezionych gdzieś na korytarzach. Trzeci kroganin szedł za nimi. Spender nie rozpoznał żadnego z nich. Nie z twarzy, przynajmniej w wypadku ludzi. Za to Gorda złapała jednego z krogan za zbroję na piersi. - Wratch – zawarczała. Spender nie usłyszał odpowiedzi, bo przywódczyni klanu szarpnęła kroganina do siebie i uderzyła weń czołem. Huk zderzających się kości rykoszetował od ścian pomieszczenia. Nie - kroganie zamarli. Wratch zaklął, łapiąc się oburącz za głowę. - Ja jestem wodzem twojego klanu! - ryknęła Gorda. Spender drgnął, ale tylko wewnętrznie. - Tak jest, wodzu! - ryknął w odpowiedzi kroganin, nie zważając na niejakie problemy z równowagą. Gorda zwróciła się ku całej trójce z szeroko otwartymi oczami i wargami wykrzywionymi w dzikim grymasie. - Ja prowadzę klan do wszystkich bitew. - Tak, wodzu. - No to zapamiętajcie sobie. Ruszamy na krwawe pole, Nakmor. Pamiętajmy, dlaczego tu jesteśmy. - Podniosła pięść do twarzy i zacisnęła tak mocno, że słychać było, jak strzelają kości. - I po co tu jesteśmy. Spender, przepełniony odrazą, a zarazem zafascynowany, przyglądał się, jak Nakmor Gorda zmusza swych krogan do całkowitego posłuszeństwa, w żadnym razie nie umniejszając żadnego z nich. Uderzyli się w piersi w ramach jakiegoś prymitywnego salutu - Spender nie miał pojęcia, co to było - po czym w milczeniu ustawili się za swoją przywódczynią. Gorda odwróciła się do świadków ludzi. Jeden, wyglądający na księgowego, zrobił dwa kroki do tyłu. - Pójdziemy walczyć w waszej bitwie - oznajmiła Gorda. - Zakończymy bunt, odrywając jego łeb. A kiedy zwyciężymy - dodała groźnie - dotrzymacie słowa. Dźgnęła człowieka paluchem. Spender skinął głową. - Zatem ustalone. Gorda uderzyła pięścią w drugą dłoń. - Powiedz to.

Spender chciał znaleźć w sobie ponownie tę Garsonową pewność siebie, ale udało mu się to tylko po części. - Jeśli zakończycie bunt, damy twemu gatunkowi miejsce w radzie, Nakmor Gorda. Jeden z ludzi za jego plecami gwałtownie nabrał powietrza. Spender się nie odwrócił. Gorda pochwyciła jego spojrzenie i stała tak, aż ból w jego napiętym kręgosłupie zmienił się w przeszywający krzyk, a w oczach stanęły mu łzy. Za plecami Gordy kroganie coś mamrotali, co pewnie uchodziło u nich za okrzyki zwycięstwa, i walili się pięściami. Nawet ten, który spoglądał krzywo spod wgniecenia, jakie Gorda zrobiła mu w czaszce. Wreszcie, wreszcie Gorda skinęła głową. Raz. Krótko. Energicznie. - Załatwione. Odwróciła się, a kroganie natychmiast się rozstąpili, pozwalając jej przejść. I wszyscy ruszyli szykować się do bitwy. Gdy kroki krogan ucichły, Spender odwrócił się do ludzi sprowadzonych w charakterze świadków. - Wracać do roboty - warknął. Popatrzyli po sobie nawzajem i wyszli szybko, mądrze korzystając z innych drzwi niż kroganie. William Spender odprowadził ich spojrzeniem, a potem stał przez chwilę, czekając, aż oddech mu się uspokoi. - Nic więcej do zrobienia - powiedział do pustych ścian - pozostaje tylko patrzeć, w którą stronę zawieje wiatr.

Rozdział 31 Sloane pchnięto na krzesło po drugiej stronie wąskiego stołu, za którym stał Calix. Związano jej ręce na plecach paskiem plastiku i przymocowano do oparcia krzesła. - To naprawdę niepotrzebne - powiedziała, pilnując, by w jej głosie nie zadźwięczał ból. Reg tylko mruknął. Stanął za jej plecami, jakby chciał pokazać, że skręci Sloane kark przy pierwszej oznace nadciągających kłopotów. Calix usiadł naprzeciwko. Spojrzał na swojego osiłka i ruchem brody wskazał mu drzwi. Reg wyszedł bez słowa, a turianin dotknął wyświetlacza swojego omni-klucza. Sloane usłyszała, jak drzwi zamykają się posłusznie. - Przepraszam za niego - powiedział Corvannis. - Obawiam się, że dowództwo nie ma obecnie zbyt wysokich notowań wśród obywateli stacji. - Pochylił się ku niej. - Nie powinnaś przychodzić, Sloane, to niczego nie zmieni. - Twoi ludzie są w stosunku do ciebie bardzo lojalni. - Teraz do tego doszłaś? - Dowiedziałam się od Iridy. Ukradła te dane dla ciebie, prawda? Ale to. Gdyby nie miała związanych rąk, skinęłaby teraz ku niewielkiej armii po drugiej stronie drzwi. - Nigdy nie sądziłam, że posuną się do tego. Ani że ty się posuniesz. - Szczerze powiedziawszy, ja też nie sądziłem. - Umknął spojrzeniem w bok, zamyślił się, chyba wspominał. - Zaczęło się jeszcze w Drodze Mlecznej, na Warszawie. Nie spodziewałem się, że zostanę ich przywódcą albo ich bohaterem. Chyba nawet próbowałem odciąć się od nich, wstępując do Inicjatywy. - Co się więc stało? - Nalegali, a ja nie umiałem odmówić. Umilkł. Z zewnątrz dobiegały odgłosy wznoszonych barykad i nerwowe rozmowy ludzi, czekających bezczynnie, aż ich los się dopełni. - Tak samo było z Iridą - powiedział Calix tonem zwyczajnej rozmowy. - Wierz albo nie, ale ona sama zdecydowała się na kradzież danych. Zupełnie sama. Bo doszła do wniosku, że będziemy ich potrzebować, gdy nadciągnie burza. - Okłamałeś mnie - Sloane uniosła odrobinę podbródek. - Chyba tak. - Nie przepraszał, nie był też jednak z tego dumny. - Ale i ty mnie okłamałaś. - Irida była traktowana. - Mówię o statkach zwiadowczych - wszedł jej w słowo, spoglądając z rozczarowaniem. Zamilkła.

- Spytałem cię wprost, Sloane. Pamiętasz? Wysłałem wiadomość. Czy są wieści o zwiadowcach. A ty odpisałaś, że żadnych. To była ta iskra, wiesz? - Chcesz mnie winić za to wszystko!? - Iskra - powtórzył Calix. - Nie sposób powiedzieć, czyja to wina. To wynik setki zdarzeń, decyzji, dobrych, złych, różnie, ale nie można ich przypisać jednej osobie. - Pochylił się jeszcze bliżej. - Liczy się to, co zrobimy teraz, Sloane. Nie to, co zrobiliśmy. W myślach raz jeszcze zobaczyła cały ten bałagan. Wydarzenie po wydarzeniu. Plagę, Garson, obudzenie Tanna. Wszystko. I uświadomiła sobie, że to, co złe, zdawało się mieć wspólny mianownik. Dostrzegła to pod wpływem słów Calixa. Każda wielka decyzja była podejmowana dla dobra misji, a nie dla dobra załogi. Teraz to widziała. I w przeciwieństwie do wszystkich tych chwil zwątpienia i zmęczenia, jakich doświadczała wcześniej, tym razem nie chciała ignorować tej świadomości ani odwracać się i odchodzić. - Straciłem panowanie nad sobą, przyznaję - mówił Calix. - Poszedłem do swojego zespołu i powiedziałem im o kłamstwach i o zwiadowcach. Chyba powinienem wiedzieć, że to wszystko rozdmuchają, a potem zmienią w wezwanie do działania. - Przyglądał się Sloane, stukając palcami w blat biurka. Nie mogę przestać myśleć o tym, jak bardzo wszystko wyglądałoby teraz inaczej, gdyby wiadomości o zwiadowcach upubliczniono od razu. Chodziło o te tygodnie, Sloane, tygodnie ukrywania informacji, to mnie naprawdę ruszyło. Wtedy wszyscy zdaliśmy sobie sprawę, że wy, nasze dowództwo, planujecie coś, co może nie być w naszym najlepszym interesie. - Tann i Addison chcieli zaczekać, aż ustalimy nowy plan - odpowiedziała odruchowo. - Aż będziemy gotowi poradzić sobie z reakcją załogi. - A ty się na to zgodziłaś - stwierdził. Nie pytał. - Myślałem, że jesteś lepsza, Sloane. Że należysz do tych, którzy sprzeciwiliby się czemuś takiemu. - Jestem. Byłam. Kurwa, co ja sobie myślałam? - Zatem się ze mną zgadzasz. Spojrzała mu w oczy. - Tak. Tak, zgadzam się, kurwa! Ale to, co się wydarzyło od tamtej chwili, Calix! To zaszło za daleko! Kradzież broni. Zabójstwa! - Nie udało się uniknąć rozlewu krwi. Żałuję, że tak się stało, ale. co mogę powiedzieć? Twoi ludzie też są lojalni. Dobrze walczyli. Zdusiła wzbierający gniew, zrodzony z poczucia straty i winy i z pragnienia, by bronić swoich. Gniew nie mógł zakończyć tego wszystkiego, gniew nie mógł naprawić Nexusa. - Musimy znaleźć jakieś wyjście z tej sytuacji! Rozwiązanie, które nie zniszczy nas wszystkich. Jak tylko zorientują się, że zniknęłam, wyślą tu cały oddział ochrony. - Stąd napad na arsenał - odparł. - Na Nexusie była jedna uzbrojona grupa, teraz są dwie, o podobnej sile. Jeśli czegokolwiek historia nas nauczyła, to tego, że nic nie będzie z rozmów, póki obie strony nie mają równych szans.

- Zatem pogadajmy. Wymyśl coś, a ja przedstawię to Tannowi. Zaczął kręcić przecząco głową, zanim w ogóle padło imię salarianina. - I w tym jest problem. - Tann mnie posłucha. Ufa mi. - Chyba. Calix nie przestawał bębnić w stół, przyglądając się jej badawczo. - Wiesz, że Tann przyszedł do mnie i próbował uzyskać kody umożliwiające manualne wybudzanie z kriostazy? - Co!? - Tak było. Kilka miesięcy temu. W każdym razie jeszcze przed aresztowaniem Iridy. Nie z uwagi na, powiedzmy, obawy ostatnich dni. Po prostu chciał je mieć. Bez powodu. Na wypadek gdyby chciał zrobić, co by uznał za konieczne. Niewątpliwie, żeby „poprawić sytuację”. - Jad zawarty w tych słowach mógłby przepalić poszycie Nexusa. Sloane pamiętała, że Tann podniósł tę kwestię na którymś spotkaniu. Twierdził, że obawia się, że wiedza przepadnie, jeśli coś złego spotkałoby Calixa albo Kesh. - Dlaczego nie poszedł do Kesh? - Poszedł - odparł Calix. - Odmówiła. I to nie wystarczyło, żeby go powstrzymać. Kurwa! Nawet gdyby bardzo się starała, nie mogła tego przypisać normalnym napięciom na linii salarianinkroganin. To było coś innego. Zwyczajne oszustwo, bez dwóch zdań. Spojrzała na Calixa. - Ja też odmówiłam. - Próbowała to sobie poukładać. - Nie wiedziałam, że pójdzie bezpośrednio do ciebie. - Co sprawia, że zastanawiam się, czego jeszcze nie wiesz. No to jest nas dwoje. - Czasem myślę, że powinnam trzymać się tego, co mi na początku podpowiadał instynkt. - To znaczy? - Objąć przywództwo - powiedziała i poczuła, jak z tym wyznaniem spada jej z ramion ogromny ciężar. - Dowiedzieliśmy się, że Tann był ósmy z kolei na miejsce Garson. Może powinnam wtedy ogłosić stan wyjątkowy. Już prawie to zrobiłam. Calix nic nie powiedział. Siedział smutny. Uświadomiła sobie, że ten wyraz rzadko widywała na turiańskich twarzach. - Powinnam była się sprzeciwić budzeniu go - mówiła dalej. - I niech diabli wezmą protokoły. Nigdy nie wyobrażałam sobie, że ktokolwiek inny niż Garson będzie dowodził Nexusem. Nie wyobrażałam sobie, że może dojść do czegoś takiego. - A kto sobie wyobrażał? - Cholera, trzeba było dać tę robotę Kesh. Byłaby idealna. A przynajmniej zrobić ją doradcą. Trzymałaby Tanna w ryzach, to na pewno. Cholera, ciebie mogliśmy zrobić dowódcą.

- Mnie? Wydawał się szczerze zaskoczony sugestią. Sloane rzuciła pomysł, nawet się nad nim nie zastanawiając, ale im dłużej o tym myślała, tym bardziej była przekonana, że to słuszne rozwiązanie. - Tak - potwierdziła. - Dlaczego nie? Zobacz, jak ludzie zgromadzili się wokół ciebie. Wciąż jeszcze mamy szansę. Porozmawiam z Addison, z Kesh, jeśli Tann nie posłucha. Może to jest właściwa droga, żeby się z tego wyplątać. Zostaniesz doradcą, będziesz reprezentował załogę. - A Kesh? Ona na to bardziej zasługuje. - Tann nigdy się na to nie zgodzi. Calix potrząsnął głową, był wyprowadzony z równowagi, niemal zły. - Myślisz, że zaakceptuje mnie, turianina, który zdradził, spowodował śmierć i zniszczenie, a nie lojalną i kompetentną krogankę? Coś takiego właśnie powinniśmy zostawić za sobą, Sloane, i ty o tym wiesz. Tu nie ma miejsca na takie uprzedzenia. Nie mają sensu. - Zgadzam się - pasja w tych słowach zaskoczyła Sloane tak samo jak Calixa. Turianin siedział w milczeniu. Myślał. Ktoś zapukał do drzwi. Trzy razy i mocno. Calix otworzył, używając omniklucza. - Idą - oświadczył Reg. Sloane wstała, nie bacząc na to, że krzesło podniosło się razem z nią. - Ja z nimi porozmawiam. To ochrona, posłuchają mnie. Wytłumaczę. - To nie ochrona. Są zbyt liczni. - Zatem kto? - zapytał Calix. - Nie wiem, ale nie przyszli tu rozmawiać. Myśli Sloane pomknęły z punktu, gdzie istniała jeszcze szansa na pokojowe rozmowy, do bardzo, bardzo mrocznego miejsca. - Calix, powiedziałeś, że na Nexusie są dwie uzbrojone grupy. Równe sobie. Ale to nieprawda. - To znaczy? - Jest jeszcze trzecia. I zobaczyła w jego oczach błysk zrozumienia, który natychmiast zastąpił. nie, nie strach. Pełna uporu rezygnacja. - Nakmor - powiedział cichym, strasznym głosem. Sloane odwróciła się tyłem do wielkoluda w drzwiach i wyciągnęła spętane ręce, u których wisiało krzesło, przyprawiając ją o męki. - Rozwiąż mnie i daj mi mój omni-klucz. Kesh mnie posłucha. - Kesh z nimi nie ma - odparł Reg. Powoli odwróciła się ku niemu. - A kto jest? - Nie mam pojęcia. - Niech wszyscy idą na barykady - polecił Calix, ruszając do drzwi. - Uwolnij mnie! - krzyknęła za nim.

Już z jedną nogą za progiem Calix zatrzymał się, odpiął od pasa jakieś narzędzie i rzucił w jej stronę. Niewielki składany nóż. Nie mogła go złapać, pozwoliła, by odbił się od jej klatki piersiowej i upadł na podłogę. - Czekaj - zwołała - czekaj! Co zamierzasz robić!? Calix spojrzał jej w oczy. - Zamierzam bronić swojej załogi. Zawsze tylko to robiłem - powiedział twardo głosem pełnym pasji. - Nie rób tego. Nie walczcie. Jak zaczniecie. - Wysłali krogan, Sloane, trudno o bardziej ostateczne zagranie. Czas rozmów minął. - To nie jest właściwa droga - nie odpuszczała. - Calix, jeśli się teraz poddacie. Turianin roześmiał się z goryczą. - I co, myślisz, że Tann po prostu przyjmie nasze przeprosiny i sam też przeprosi za swoje błędy? - Potrząsnął głową stanowczo. - Próbowaliśmy, Sloane. Teraz czas postąpić, jak należy. Bez względu na koszty. Gapiła się na niego ogłuszona. Wyszedł bez słowa. Drzwi pozostały otwarte. Cholera. Upadła na kolana, przetoczyła się, żeby dostać się do noża, a potem z powrotem na bok. Niezgrabnie obracała rękojeść w zdrętwiałych palcach, aż wreszcie udało jej się otworzyć krótkie ostrze. Na zewnątrz rozległy się strzały. Setki głosów, nakazujących szukanie osłony, odpowiadanie ogniem, ucieczkę. Czyli wszystkie znaki szczególne niezorganizowanej hałastry. Uderzenie biotyków wstrząsnęło ścianami. - Nie, nie! - krzyczała Sloane. Była tak blisko. Na pewno znaleźliby rozwiązanie. Nikt nie musiał umierać. Palce jej się ześlizgnęły i zacięła się w ramię, zignorowała ból, nie przestając piłować głupiego kawałka plastiku. Piłowała i piłowała. Cholera, ależ to twarde. Sloane krzyczała z frustracji i bólu, nie przestając przesuwać ostrza. Cichy dźwięk, ledwie słyszalny przy tym, co działo się za drzwiami, był oznaką, że wreszcie odniosła sukces. Pasek spadł. Poderwała się na nogi i rzuciła do drzwi. Krew napłynęła jej do wnętrza dłoni. Z każdym krokiem zaciskała pięści, by zaraz rozprostować palce. Bolało jak cholera, ale to znaczyło, że wraca jej pełne czucie, z radością przywitała ból. Pomagał jej skupić myśli. Na zewnątrz zatrzymała się gwałtownie. Widziała niejedno starcie w swoim życiu. Niejedną bijatykę zakończyła, jeszcze więcej zaczęła. Broniła placówki badawczej, póki nie został w niej nikt poza nią, dopiero wtedy wsiadła do statku. Widziała masakry i brała w kilku udział. Do dziś nigdy nie otwierała tych drzwi w umyśle. Ale czegoś takiego jeszcze nie widziała. Rebelianci Calixa mieli dobre pozycje do obrony, byli dobrze uzbrojeni i pełni

idealizmu. Mieli odpowiednią liczebność, amunicję i już przekroczyli ten Rubikon zwany uciekaniem się do przemocy. Mieli naprawdę potężne pragnienie, za które mogli walczyć. Ale nie byli kroganami. Kroganie nie byli idealistami. Nie musieli. Przepełniała ich radość. Radość walki. Przestrzeń fabryczna stała się miejscem najpaskudniejszej, najpodlejszej, największej bijatyki, jaką Sloane kiedykolwiek widziała. - Tann, ty kupo gówna, coś ty rozpętał? - szepnęła. Właściwie to nawet nie pytała, bo odpowiedź była bardziej niż oczywista. Kroganie mieli siłę tarana i nie zjawili się tu na rozmowy. Kilku rebeliantów Calixa zwisało z barykad, które sami wznieśli, i nie każdy był w całości. Mózg Sloane przełączył się w tryb taktyczny. Z szerszej perspektywy wszystko wymykało się spod kontroli, ale tam, przed nią. Krogański wojownik kopnął oderwane ramię, potem ruszył wprost pod lufę karabinka szturmowego. Jednym ciosem zbił broń na bok, drugim uderzył rebeliantkę asari w szczękę i posłał ją wprost na uśpioną pod pokrowcem maszynę. Postąpił naprzód, gotów zmiażdżyć asari opancerzoną stopą. A wtedy Sloane zstąpiła mu drogę z nożykiem od Calixa i wbiła niewielkie ostrze w oko kroganina, zanim w ogóle zdążyła pomyśleć, co robi. Tylko go rozzłościła. Wiedziała, że nie ma co się zatrzymywać i przepraszać, prosić o zachowanie spokoju. Ten moment dawno już minął. Nie było sensu biegać i apelować o rozsądek. Nie, teraz trwała już bitwa, a kroganie wreszcie robili to, co kochali. Wkrótce wpadną w szał krwi. A jeśli do tego dojdzie, masakra będzie bezlitosna i do ostatniego przeciwnika. Jakby widziała siebie z zewnątrz, z dystansu. Wytrącony z rąk asari karabinek jakoś znalazł się w dłoniach Sloane i obrócił się, by zaszczekać swoim wspaniałym głosem na kroganina, którego zraniła chwilę wcześniej. Potężny wojownik oszalały z wściekłości szedł, nawet gdy kule rozrywały jego ciało. Upadł wreszcie przy stopach Sloane. Wtedy zobaczyła grupę kilkunastu kolejnych. A pośrodku kogoś, kto natychmiast przykuł jej uwagę. Przywódcę. Ale nie Kesh. Niedowierzanie skrzepło w niej jak krew w kałużach na podłodze. - Gorda. - szepnęła Sloane. Tann obudził Gordę. To musiał być on. Kesh by się na to nie zgodziła, przyszłaby tu sama ratować sytuację. Gorda. Kurwa. To nie skończy się dobrze, a Sloane, działając instynktownie, bez namysłu, opowiedziała się po stronie wroga. Nakmor Gorda stała pośrodku nowego oddziału wojowników wlewających się przez wyrwę, jaką zrobili w barykadzie. Jeśli rozpoznała Sloane Kelly, nie dała

tego po sobie poznać. Nie tylko przywódczyni pojawiła się na polu bitwy, także jej elita wojowników. Gorda uniosła rękę, a jej przyboczni rzucili się do walki bez namysłu. - Nakmor Gorda! - krzyknęła Sloane. Przywódczyni klanu spojrzała w jej stronę. - Przestań! Nie ma powodu. Ale Gorda tylko pokręciła głową. - Jesteś po niewłaściwej stronie barykady, Kelly! - Nie ma właściwej - warknęła Sloane i nie zrobiła ani kroku. Gorda patrzyła na nią ze złością. I nagle nastał ten dziwny moment ciszy, który czasem zdarza się w zatłoczonych miejscach. W samym centrum walki, pośród terkotania karabinów, ryku krogan - sekunda ciszy. Nie padło ani słowo. Oczy Gordy mówiły: „Czas wybrać, Kelly: z nami czy z nimi”. Sloane czuła spojrzenia buntowników. Przynajmniej niektórych. I niektórych krogan. Czekających przez ułamek sekundy, by poznać jej decyzję. Sloane potrząsnęła głową i uniosła broń. Nakmor Gorda uśmiechnęła się szeroko. Kakofonia przemocy wróciła na pole bitwy razem z chaosem. - Wycofać się! - krzyknął ktoś. Może Calix. Okrzyk podjęli inni buntownicy. Sloane nie wiedziała, kto pierwszy wydał ten rozkaz. Ktoś, kto niewątpliwie nie znał krogan. Odskoczyła w tył, cały czas strzelając. Ani razu nie odwróciła się, by uciekać. To by tylko pchnęło krogan w szpony prawdziwie katastrofalnego szału krwi. Ale jej wysiłki niczego nie zmieniły. Pozostali buntownicy rzucili się do ucieczki. Musiała pójść w ich ślady albo zostać tu sama, na ziemi niczyjej, przeciwko setkom napastników. Rozerwaliby ją żywcem. Wiedziała o tym. Pobiegła zatem. Szybko prześcignęła najwolniejszych z buntowników. Fala krogan uderzyła w nich od tyłu. Sloane słyszała krzyki, trzask pękających kości i wycie orgazmicznej wręcz rozkoszy kilka metrów za plecami. Symfonia przemocy. Przeskoczyła nad długim regałem z półkami na sekundę przed tym, nim jakiś kroganin złapał go i rozbił jej na plecach. Wytoczyła się spod niego, a krogański wojownik pochylił się nad nią z pięścią wzniesioną do ciosu. Pocisk zapalający trafił go w głowę. Krew i kawałki mózgu chlapnęły Sloane na twarz. Przetoczyła się na bok, intensywnym mruganiem próbując pozbyć się krwi z oczu. Ciało nad nią zadygotało rozrywane nawałem pocisków. Rebelianci zmienili sposób walki. Bez względu na to, co powstrzymywało ich przed zastosowaniem tej taktyki wcześniej, teraz chyba przestało mieć znaczenie. Pierwszą linię krogan zasypał deszcz pocisków wstrząsowych. I tak jedna strona pomieszczenia zamieniła się w długi, dygocący i ryczący strasznym głosem mur śmierci i zniszczenia. Kroganie i rebelianci ginęli pochłaniani przez fale wstrząsowe, szatkowani pióropuszami szrapneli.

Taktyka zadziałała. Zatrzymała krogan. Sloane chwiejnie dołączyła do linii rebeliantów, przechodząc nad umazaną krwią skrzynią. Nikt nie zwrócił na to uwagi. Teraz była już jedną z nich. Pewnie nie umieliby powiedzieć, skąd to wiedzieli ani jak do tego doszło, ale wiedzieli. Gorda kazała jej wybrać. Stronę buntowników walczących o swoje prawo do równego traktowania? Do podejmowania własnych decyzji? Czy może jednak stronę manipulantów, którzy napuścili krogan na swoich? Dobrze. No to, kurwa, wybrała. Korzystając z chwili spokoju, rozejrzała się w poszukiwaniu broni. W którymś momencie zgubiła karabin. Nóż też. Pomyślała o tych wszystkich poległych, których minęła wcześniej, o broni, która wysunęła się z martwych rąk. Kroganie nie przybyli uzbrojeni, przynajmniej nie wszyscy. Być może dlatego, że brakowało zapasów. Albo może pragnęli większego wyzwania. Sloane zastanawiała się, czy Tann miał świadomość, co tak naprawdę znaczył jego rozkaz, i czy Addison była tego częścią. Kesh nigdy by się na to nie zgodziła, choć w stylu Tanna byłoby załatwić to za jej plecami. Prosto do przywódcy klanu, obudził ją i powiedział tylko tyle, by osiągnąć pożądany rezultat. Zadziałało, nawet w wykonaniu salarianina. Poczuła czyjś bark przy swoim. Calix. Ich oczy się spotkały. - Dlaczego dałeś mi nóż? - Żeby zobaczyć, co zrobisz. - Zmusił się do uśmiechu. - To niesamowicie pouczające, jak działamy, gdy nie mamy czasu do namysłu. Dobrze zgadłem, Sloane. Myślałem, że możesz. Nad barykadą huknął strzał. Mózg Calixa opuścił ciało w niewielkiej eksplozji szarej tkanki po lewej stronie głowy. Jego oczy stały się nienaturalnie wielkie. Opadł na kolana i osunął się na Sloane. Kobieta obróciła się zszokowana. Kroganie nadciągali ponownie. Spadli na linie wyczerpanych rebeliantów jak burza. Ale kroganie nie mieli karabinów. Zobaczyła inne sylwetki tuż przy rozbitej barykadzie, gdzie wszystko się zaczęło. Nowo przybyli mieli takie uniformy jak Sloane. Któraś z nich opuszczała właśnie karabin snajperski. Zobaczyła Sloane w celowniku. Jedna z jej funkcjonariuszek. Ich spojrzenia spotkały się na chwilę i kobieta zniknęła, żeby zameldować to, co zobaczyła: „Sloane jest z nimi. Przeszła na drugą stronę. A może nawet była z nimi od samego początku”. Gdy rozwścieczeni kroganie rzucili się na rebeliantów, Sloane padła na kolana. Obróciła Calixa i raz jeszcze spojrzała w jego mądre oczy. Ostatni raz. Nie mogła znieść więcej. To była kropla, która przepełniła czarę. Nie po to tu przyszła. Nie tak miało się to skończyć. - Co robimy? - spytał ktoś. Po sekundzie do Sloane dotarło, że pytanie skierowane zostało do niej.

Podniosła wzrok i zobaczyła Rega, osiłka, który tak nielitościwie pętał jej ręce, który zgodnie ze słowami Calixa nie miał dla niej ani cienia pozytywnych uczyć. - Co? - spytała odrętwiała. - Co robimy? - powtórzył. Pytał ją. Po prostu. Bez Calixa ta banda nie miała przywódcy i buntownicy dobrze o tym wiedzieli. - Umrzemy - powiedziała po prostu. - Nie zatrzymają się, póki wszyscy nie będziemy martwi. Osiłek podał jej rękę. - No to umrzemy, walcząc. Przyjęła oferowaną dłoń. Ktoś rzucił jej karabin. Spojrzała na broń, jakby widziała coś takiego pierwszy raz w życiu, choć mogłaby rozłożyć ją i złożyć z zawiązanymi oczami. - Może kiedy indziej - powiedziała. - Umrzyjmy na własnych warunkach. A na razie wycofajmy się głębiej. Zejdźmy do podziemia. Nadął się. Człowiek ściana. - Ja j estem gotów umrzeć tutaj. - A jesteś gotów, żeby sprawa, o którą walczysz, umarła razem z tobą? To mu dało do myślenia. - A co z twoją rodziną? - naciskała. - Co z przyjaciółmi? Co z dokonaniem pieprzonego wyboru, który będzie miał znaczenie? Spojrzał na nią. Zamknął oczy. A potem nieoczekiwanie skinął potakująco: - Emory mi nie wybaczy, jeśli tu zginę. Bitwa zamknęła się wokół nich. Sloane klepnęła Rega w ramię. - Dobra, postarajmy się, żeby ten wybór miał znaczenie, tak? Dla Calixa. Kolejne kiwnięcie głową. - Odwrót! - krzyknęła Sloane i zaczęła oddalać się od Gordy, wchodzić głębiej między nieruchome maszyny. Powtarzała swój rozkaz nieustannie. Reg też krzyczał. Dołączyli do grupy buntowników na tyłach pomieszczenia, uzbrojonych w karabiny o dużo większym zasięgu, dowodził nimi ktoś, kogo nazywali Nnebron. Wycelował broń w Sloane, gdy ją zobaczył, ale Reg go powstrzymał. - Ona teraz jest z nami - powiedział. Coś w jego głosie przekonało pozostałych. Okazali zaufanie. Nie jej, ale jemu. Wycofali się do kolejnego pomieszczenia, nieustannie strzelając do hordy podążającej ich śladem. Sloane starała się ignorować krzyki tych, którzy nie wycofywali się dostatecznie szybko i znaleźli się w centrum krogańskiej nawałnicy. Pozwoliła Regowi prowadzić. Chyba wiedział, dokąd idzie. Może sprawdzał te pomieszczenia dla Calixa, pomagając sporządzić plan ich wyjść. A może był ślepy jak reszta z nich. Za ich plecami coś gruchnęło głośno i w mgnieniu oka przeciwległa ściana zapłonęła ogniem walki. Przed sobą Sloane dostrzegła drzwi. Reg pochylił się i jednym ruchem zmiótł

im z drogi regał pełen części zamiennych. Sloane ominęła bałagan szerokim łukiem. Usłyszała, jak ktoś za nią poślizgnął się i przewrócił. A może to snajper go dostał. Ciężko było powiedzieć na pewno. Reg był pięć metrów od drzwi, gdy eksplodowały do wewnątrz. Odłamki przeszyły go na wylot. Osunął się na kolana bez życia i wpadł w chmurę dymu i szczątków. Sloane chciała się zatrzymać, ale ci za nią jej nie pozwolili. Woleli stawić czoła nieznanemu niż kroganom za plecami. Sloane zobaczyła obok Nnebrona. Jak wszyscy miał oczy utkwione w drzwiach, które były ich celem. - Dość! - krzyknął jakiś głos. Jedyny w całej stacji, który mógł doprowadzić do tego, by każdy się zatrzymał. Nakmor Kesh wyłoniła się z chmury dymu. Za nią Sloane zobaczyła funkcjonariuszy ochrony. Znajome twarze. Przynajmniej kilka z nich. Widziała oskarżenie w ich oczach, niewiarę i wreszcie rosnącą nienawiść. - Dość! - powtórzyła Kesh, tym razem do Sloane, tonem pełnym rozczarowania. Sloane w odpowiedzi natychmiast podniosła ręce, pozwalając karabinowi upaść na podłogę. Ci wokół niej byli mniej chętni do współpracy, ale jakimś sposobem Sloane stała się ich przywódcą, więc po kilku pełnych napięcia sekundach poszli w jej ślady. Nnebron rzucił broń ostatni. W jego wzroku oskarżenie mieszało się z odrazą, jakby chciał powiedzieć: „To wszystko twoja wina”. Sloane Kelly zaczęła się śmiać. Aczkolwiek nikt inny nie chwytał żartu. Nie wiadomo jak stała się zarazem przyczyną rebelii i jej przywódcą. I to przegranym. No, czy to nie doskonałe?

Rozdział 32 Cały ogień zgasł w rebeliantach z chwilą, gdy poległ ich przywódca. Mimo że nie przestali walczyć, mimo że parli naprzód z większą jeszcze desperacją, nie miało to żadnego znaczenia. Calix był ich sercem. A jeśli chodzi o przeciwnika, to trudno byłoby znaleźć bardzi ej przerażaj ącego. Nadzieja zmieniła się w strach, strach stał się motorem rewolucji, niewątpliwie zwycięskiej, jak sądzili rewolucjoniści. Sloane widziała to wszystko. Rozumiała. Czuła ból w piersi, gdy mózg i krew Calixa obryzgały wszystko wokół. Nie znaczyło to jednak, że była chętna zaakceptować rolę chłopca do bicia. Lawrence Nnebron, człowiek na krawędzi, żylasty i gniewny, nie miał ochoty odpuszczać czegokolwiek. Gdy tylko Sloane weszła do zatłoczonej celi, rzucił się na nią niczym straceniec, z wargami ściągniętymi w grymasie odsłaniającym zęby i z mordem w oczach. Odchyliła się, unikając ciosu, złapała go za nadgarstek i wykręciła mu ramię, i nagle zobaczyła kogoś o wiele młodszego. O wiele mniej pewnego siebie. Kogoś, kto poniósł rozdzierającą duszę stratę. Przyjaciół. Siebie. Swojego miejsca we wszechświecie. Panele na ścianie zadzwoniły, gdy go na nie rzuciła, unieruchomiła mu głowę i uniosła wykręcony nadgarstek na tyle wysoko, żeby nawet nie myślał o tym, by się ruszyć. Krzyknął, siedmiu innych rebeliantów zawtórowało mu niczym echo. Jedna cela z wielu. A z korytarza dochodziły Sloane dźwięki z kolejnych. Kłótnie, obwinianie, ból po dojmującej stracie. - Nawet nie drgnij - nakazała chłopakowi. Talini patrzyła na to z korytarza. - Nic pani nie będzie? Tak długo, jak sierżant asari stała pod drzwiami, było pewne, że współwięźniowie nie zaatakują Sloane. Ale też nie zaczną gadać. Nieważne, że Talini nie przyszła tu pomóc Sloane. Przyszła zamknąć swą przełożoną za bunt. Ironiczne jak jasna cholera, prawda? A jednak fakt, że sierżant czekała na tyle długo, by upewnić się, że ze Sloane wszystko w porządku, mówił sam za siebie. Sloane posłała jej ponury uśmiech, coś w rodzaju podziękowania, milczące świadectwo tego wszystkiego, czego nie mogła powiedzieć głośno. Asari nie odwzajemniła uśmiechu, z zaciętymi ustami odwróciła się i zamknęła drzwi celi. Przez długą chwilę jedynym słyszalnym dźwiękiem był ciężki oddech Nnebrona i szuranie nóg pozostałych więźniów, którzy nie mogli podjąć decyzji co do kolejnego kroku. Byli zmęczeni, posiniaczeni, zakrwawieni, bo założone byle jak opatrunki nie tamowały krwi. I jak Sloane cierpieli.

Ale w przeciwieństwie do Sloane nie mieli tyle dumy, by to ukrywać. Westchnęła. - Miejmy to za sobą. Nie przyszłam tu walczyć. Nnebron się szarpnął, ale napiął przez wykręcone ramię, więc zamarł. - No to zleź ze mnie - warknął. - Nie, póki się nie uspokoisz. - Pieprz się - zgrzytnął zębami. - Psie! Urocze. Sloane nie przestała pilnować niewyraźnych kształtów na granicy pola widzenia, ale pozostali więźniowie najwyraźniej zadowolili się obserwowaniem wydarzeń z daleka. Bez silnego przywódcy stracili poczucie kierunku. Bez Calixa nie mieli już serca. Sloane uważała, by nie wykręcić zbyt mocno ramienia inżynierowi, nie chciała mu złamać ręki, ale nie zamierzała go puścić. - Nie jestem tu jako ochrona - pouczyła go. - Mam takie same kłopoty jak ty. Jak wy wszyscy - dodała, spoglądając przez ramię na pozostałych. Widziała w ich oczach mieszaninę podejrzliwości i niedowierzania, więc spojrzała przez drugie ramię, żeby mogli dokładnie jej się przyjrzeć. - Jestem tu z tych samych powodów co wy. Calix w was wierzył. Pozwolicie, by to się zmarnowało? Pot zrosił brew Nnebrona. Chłopak zacisnął powieki i spróbował uwolnić się z jej uścisku, ale tylko jęknął z bólu i wściekłości. - Daj spokój, Nnebron. - Tak naprawdę mówiła do wszystkich. - Chwyciliście za broń, żeby walczyć z niesprawiedliwością, i wasza strona przegrała. Żadne z nas się z tego nie wywinie. - Ale. - Zrobiłam, co mogłam, żeby was ocalić przed kroganami - przerwała mu cicho. I ostro. - Nie zdołałam ocalić Calixa i bardzo tego żałuję. Naprawdę. Ale on zginął, a wy żyjecie. I chciałabym mieć pewność, że tak zostanie, rozumiecie? - A co z resztą naszej załogi? - Jak na kogoś w tak niekorzystnym położeniu Nnebron nieźle sobie radził, ani na chwilę nie przestawał być zacięty i zdeterminowany. Sloane musiała go podziwiać, przynajmniej za to. - Co z Regiem? Zginął. Ulrich, Calix. - Szarpnął się. - Mąż Rega gdzieś tam ciągle jest, nie możemy. - Takich dokonaliśmy wyborów - złość zmusiła ją do podniesienia głosu. Pochwyciła jej publiczność, wydusiła z Nnebrona pomruk zaskoczenia. Zrozum to wreszcie! Nie pomogę nikomu, siedząc tutaj, czy to do ciebie, kurwa, nie dociera? Musimy teraz grać wedle reguł systemu. Każda szansa na wyjście z celi będzie też szansą na dokonanie nowych wyborów. Wierzyła w system od chwili, gdy obudziła się po pierwszym zderzeniu z Plagą. Wykonywała obowiązki, przestrzegała protokołów Inicjatywy. Próbowała wszystkich zadowolić i proszę, gdzie ją to doprowadziło. Siedziała w celi, pozbawiona jakichkolwiek opcji. Nawet współwięźniowie widzieli w niej wroga.

Dość. - Ciężko ranni, którzy nie mogli z nami tu siedzieć, są pod nadzorem w laboratoriach medycznych, gdzie otrzymają właściwą opiekę - powiedziała twardo. Talini jej to obiecała. - My mamy teraz tylko siebie. Ty i ja, Nnebron. Ludzie w tych celach. To wszystko. Co więc zamierzasz z tym zrobić? Poruszył nadgarstkiem, jakby zamierzał wyrwać się z jej chwytu, ale kiedy się na to przygotowała, on nawet się nie ruszył. Tylko patrzył wrogo. Może zrozumiał. Czas się przekonać. Zaryzykować. Rozluźniła palce. Cofnęła się na tyle, by mógł odkleić się od ściany, ale wciąż trzymała go za nadgarstek. Wymownie. - Skopanie ci dupy nie jest poniżej mojej godności - oświadczyła sucho. - Ale nie chcę tego robić. To się mija z celem. Chłopak cofnął rękę, ale tylko po to, by poruszyć nadwerężonym ramieniem. Wpatrywał się ponuro w swoje stopy. Zmieszany chyba. Albo zażenowany. Albo po prostu zagubiony. Cofnęła się, żeby zrobić mu miejsce, ale sama nie miała go zbyt wiele. W końcu oparła się plecami o drzwi, skąd mogła obserwować Nnebrona i pozostałych. Patrzyli wszędzie, byle nie na nią. Głównie w ziemię. W powietrzu czuło się nie tyle napięcie, ile ciężką, przytłaczającą rozpacz. Poddali się. Wszyscy. Nawet ta chudzina Nnebron, który jeszcze próbował osiągnąć coś, co choćby przypominało zwycięstwo. Cholera. Miała ochotę się obrócić i walnąć w drzwi. Wrzeszczeć na wszystkich podejmujących decyzje, te, które ich tu doprowadziły. A obudzenie Gordy było najgorszą z nich. To było sięgnięcie po bombę atomową, podczas gdy przeciwnik uzbrojony był tylko w kije. Chciała złapać Tanna za tę jego chudą szyjkę i zacisnąć dłonie tak mocno, by salarianin poczuł cały ból, jaki sprawili innym kroganie. A przede wszystkim chciała przestać odtwarzać w myślach śmierć Calixa, to, jak rozszerzyły mu się oczy, jak nagle zgasło w nich życie. Chciała wielu rzeczy. Ale miała jedynie obszarpane resztki załogi i pewność, gorzką i bolesną, że dowództwo, dla którego pracowała, któremu doradzała, zdradziło ją bez wahania. Zdradziło ich wszystkich. Musiała jakoś się przebić. Calix wierzył w tę grupę. Teraz Sloane musiała sprawić, że grupa uwierzy w nią. Czy jej się to podobało, czy nie. Zaczęła od tego, co rozumiała najlepiej. - Powiem wam, jak to działa. W przeciwieństwie do plotek nie ma mowy, by znalazł się ktoś, kto będzie chciał wyrzucić nas w próżnię. - Żałowała, że sama kiedyś sugerowała coś podobnego. To była chwila czystej frustracji i pragnienie, by rozwiązać choć jeden z problemów Nexusa, a nie odłożyć go na później. Teraz to oni byli takim problemem. - Najgorsze, co może nas spotkać, to to, że zrobią z nas przykład, zorganizują jakiś publiczny cyrk.

Jedna z kobiet oplotła się posiniaczonymi ramionami. - Czeka nas egzekucja? - Nie! Kobieta aż się skuliła, a Sloane zacisnęła zęby. - Nie - powtórzyła stanowczo, ale nie z taką gwałtownością. Zmusiła się, by pamiętać, kim byli ci ludzie. Technikami, inżynierami, pracownikami fizycznymi. Ciężko pracujący i twardzi, ale nie byli wojownikami, mimo że widzieli walkę z bliska, i to w jej najgorszym wydaniu. To nie czyniło z ich jednak wyszkolonych żołnierzy. Zastanawiała się, ilu z nich zostawiło za sobą burzliwą przeszłość, jakie sekrety zostawili w odległej galaktyce, starannie wymazane z ich akt. Te kwestie odłożyła na inny czas. - Misja jest zbyt ważna, by poświęcić dla niej kolejne istnienia. Nawet oni to wiedzą. Ale nie unikniemy konsekwencji. Pozostaje pytanie, czy chcecie się z nimi zmierzyć. Stopy zaszurały. Oczy patrzyły w ziemię. Nnebron uniósł podbródek. - A ty? - spytał z wyzwaniem w oczach. Głębiej czaiło się też oskarżenie. Zupełnie jak wcześniej: „Nie jesteś jedną z nas”. Może to było prawdą. Kiedyś. Sloane założyła ręce za plecami i spojrzała na niego twardo. - Co chcesz usłyszeć, inżynierze? Że nikogo nie obchodzi, że ty i twoi koledzy wznieciliście bunt, który zabił dziesiątki obywateli Nexusa? Dzieciak się skrzywił. - Że puszczą was z pouczeniem, pogrożą palcem i każą tego więcej nie robić? A co z mężem Rega? Tym razem chłopak się skulił. Dokończyła zatem, prosto w cel: - Chcesz mi powiedzieć, że on po prostu poklepie cię po plecach i powie, że w sumie to chciałeś dobrze? Kiedy Nnebron zamrugał gwałtownie, uznała, że zwyciężyła. - Tak się nie stanie. Będą konsekwencje i jeśli chcesz mieć jakiekolwiek życie w tej galaktyce, to zaciśniesz zęby i stawisz im czoła. Od zaraz. - A co z kroganami? - spytał ktoś. Oczy Nnebrona znów błysnęły furią. - No właśnie, co z nimi? Nawet się nie zatrzymali, by negocjować, tylko zaczęli zabijać. Sloane nie umiała na to odpowiedzieć. Rzeczywiście, tak się stało. Był to idealny przykład tego, czego była w stanie dokonać „siła robocza”, szczególnie krogańska. Przyznać, że krogan wypuszczono specjalnie, było doskonałym sposobem na to, by ponownie rozpalić bunt w tych ludziach. Wiedziała, na co liczył Tann, budząc Gordę. To, że ktokolwiek z rebeliantów uszedł z życiem, zakrawało na cud. Niezależnie od tego, czy się poddali, czy nie. Teraz musiał sobie z nimi radzić.

Potrząsnęła głową po raz kolejny, co skłoniło Nnebrona do zmarszczenia mocnych brwi. - Kroganie położyli kres rebelii - powiedziała. Bez słodzenia. Bez omówień. Została jej już tylko brutalna szczerość. - Nie zostaną ukarani, tylko nagrodzeni. Czy wam się to podoba, czy nie. Wasze powstanie upadło - dodała. Nnebron nie odpowiedział od razu. Inni rzucali jakieś propozycje, ale nie miało to znaczenia. Bez Calixa zabrakło im wspólnego celu. Nie mieli do czego dążyć. Rzucili się na barykadę i zostali dotkliwie pobici za swoje wysiłki. Tylko ona stała między nimi a pokrętną logiką Tanna. Decyzja została podjęta. Widziała to w przygarbionych plecach Nnebrona. W pochyleniu jego głowy. - Dobra - mruknął. Reszta znieruchomiała, słysząc to słowo. Sloane z bólem obserwowała, jak próbują się pogodzić z istnieniem wszechświata, którego się nie spodziewali. Tego, w którym przegrali. Nie będzie troskliwych przywódców. Nie będzie sprawiedliwości. Tylko konsekwencje i wstyd. Skinęła głową. - Dobra - powtórzyła. Tylko tyle mieli. I ostatecznie ona też nie miała nic więcej.

Rozdział 33 - To jest jakiś koszmar - oznajmiła Addison. Słowa te były jej salwą otwierającą, wystrzeloną, gdy tylko Foster przekroczyła próg biura. Urwawszy wypowiedź w pół zdania, otoczony swoimi pomocnikami Tann podniósł wzrok i skrzywił się niezadowolony. - Jestem pewien, że wyraźnie zaznaczyłem, żeby mi nie. - Wiem, co zaznaczyłeś. - Spojrzała na personel Tanna i uniesionym kciukiem wskazała im drzwi. Nawet nie popatrzyli na swojego szefa, nie czekali na jego potwierdzenie, co niewątpliwie zostanie im później wypomniane. Wyszli pospiesznie, unikając wzroku Addison. Tann usiadł w swoim fotelu, ocalonym z sali konferencyjnej, i przyglądał się poruszonej dyrektor. - Co takiego jest problemem? - Nie pieprz mi tu - odpowiedziała ostro. Nie usiadła, tylko odwróciła jedno z krzeseł i się o nie oparła. Był to typowy ruch Sloane, ale najwyraźniej Addison też go sobie przyswoiła. Tann mógłby nawet podziwiać tę furię, gdyby nie była skierowana przeciwko niemu i jego pomocnikom. - Mamy rannych w laboratoriach medycznych, zmarłych, którymi trzeba się zająć, kilkuset powstańców, z którymi trzeba się rozprawić, w pomieszczeniach, które nigdy nie miały być celami więziennymi - mówiła, podnosząc głos z każdym słowem - a wśród nich naszą pieprzoną dyrektor do spraw bezpieczeństwa, jedną z nas, Tann! Tann przymknął lekko powieki, splótł długie palce, opierając łokcie na podłokietnikach. - Nie ma powodu, by się tak nakręcać - powiedział chłodno. - Martwi mogą poczekać, aż będziemy mieli czas się nimi zająć, a personel medyczny robi, co się da, dla tych, którzy jeszcze żyją. Byłby gotów przysiąc, że jedno z nozdrzy Addison drgnęło. Fascynujące. - To jest wyjątkowo lekceważące podejście do zmarłych - powiedziała, niemal sycząc. Wzruszył ramionami. Miał rację i wiedział o tym. - Ze wszystkich spraw, którymi musimy się zająć, zmarli są najmniej pilną zwrócił jej uwagę. - Raczej nie zaczną pukać do niczyich drzwi, w przeciwieństwie do bardzo żywych kobiet i mężczyzn, którymi musimy zająć się natychmiast. - Co zrobimy z powstańcami? - spytała z naciskiem. - Najprostsze rozwiązanie. - Do cholery.

- Dyrektor Addison, proszę. - Uniósł dłoń w najbardziej uspokajającym geście, na jaki potrafił się zdobyć. - Przynajmniej mnie wysłuchaj. - Wskazał na krzesło, o które się opierała. - Usiądź, proszę. Addison spojrzała na niego spod zmarszczonych brwi. - Postoję - zbyła go. - I słucham. I tak zachowywała się lepiej niż Sloane przez większość dni. Postanowił pozwolić kobiecie na ten niewielki bunt, nie komentując już więcej. - Podyskutujmy jak istoty racjonalne - powiedział tylko. - Co było naszym głównym zmartwieniem, od kiedy się obudziliśmy? - Przetrwanie. - Prawda. I co jeszcze? Addison zastanowiła się chwilę. - Misja. - Właśnie. - Uśmiechnął się do niej zadowolony, że mimo straszliwych wypadków, jakie miały miejsce w ciągu ostatnich kilku godzin, zachowała bystrość umysłu. Oczywiście po dyrektor Korpusu Kolonizacyjnego nie spodziewałby się niczego innego. W pewien dziwny sposób dobrze było widzieć, że umiała mu się w końcu postawić. Pokazać nieco emocji, pasji, które miały być dla niej charakterystyczne, według tego, co mówiły jej akta. Obawiał się, że Plaga zabiła w niej te cechy. - W chwili gdy członkowie załogi odmówili powrotu do kapsuł, zaczęliśmy tracić grunt pod nogami. Mieliśmy zbyt wiele gąb do wykarmienia, za mało zasobów oraz czasu i energii, by to wszystko zbalansować, kosztowali nas więcej, niż mogliśmy sobie pozwolić. - Oni nadal są częścią ekosystemu Nexusa. - Waśnie - zgodził się Tann. - Właśnie. - No i? - Założyła ramiona na oparcie krzesła, opierając się w sposób, który sprawiał mniej groźne wrażenie. - No i - powtórzył, przeciągając głoski - żeby rozwiązać kwestię powstańców, musimy dać im do wyboru dwie opcje. - Dwie? - Dla uproszczenia. - Dobrze - uniosła brwi. - Proszę, nie mów tylko, że ich wywalimy za burtę. Tann się zaśmiał. Nie zdołał się opanować. - Jak to proponowała nasza była dyrektor do spraw bezpieczeństwa? To byłoby wyjątkowo ironiczne, biorąc pod uwagę, że teraz jest jedną z nich, ale nie, oczywiście, że nie. Aczkolwiek warto chyba skorzystać z dość szczególnych sposobów radzenia sobie z rozmaitymi sytuacjami, jakie miała w swoim arsenale Sloane. - Niby z jakich? Dać im do wyboru straszne rozwiązanie, a potem jakieś rozsądne? - Właśnie - skinął głową. - Opcja numer jeden: dajemy im promy. - Nie możemy sobie.

- Proszę, pozwól mi skończyć. Addison westchnęła. - Dobrze, mów. - Oferujemy im promy - powtórzył stanowczo - i zapasy, by mogli przetrwać jakiś rozsądnie określony czas, ale nie nierozsądnie rozsądny. Życzymy im wszystkiego najlepszego w podróży do świata, który uznamy za odpowiedni. - Wygnanie. - W istocie. - W zakątku Andromedy nawiedzonym przez jakiś obłok z piekła rodem, gdzie nasi zwiadowcy albo zawiedli, albo niczego nie znaleźli, albo zaginęli, próbując? Cholera, Tann, wywalenie ich za burtę byłoby mniejszym okrucieństwem. - Owszem. - Jarun uśmiechnął się szerzej. - I oni też to wiedzą, a przynajmniej Sloane wie. Dlatego opcja numer dwa będzie wydawała im się daleko bardziej kusząca. - A ta opcj a to? - Kriostaza. O co tak naprawdę prosiliśmy ich na samym początku. Oczywiście po wybudzeniu będzie ich czekał sąd, ale przynajmniej odbędzie się to w mniej naglących okolicznościach. Przy chłodniejszych głowach, że tak powiem. Natychmiast zrozumiała, do czego zmierzał. - Możemy wówczas zająć się wszystkim zgodnie z planem, będziemy mieli infrastrukturę i skończy się problem zasobów. - Spojrzała na niego uważnie, ostro. - Innymi słowy, schowamy cały ten bałagan do szuflady i wrócimy do niego w innym terminie. - To dość spore uproszczenie, ale tak, mniej więcej - zgodził się. - Nie mamy ani czasu, ani możliwości, by poświęcić nasze zasoby dla bandy przestępców, którzy dowiedli, że nie można im ufać, jeśli chodzi o zachowanie porządku. - Wykonał dłonią nieokreślony gest. - Albo odejdą, albo zostaną uśpieni. Nikt przy zdrowych zmysłach nie opuści Nexusa. Nie w obecności Plagi. Nie po tym, co spotkało innych. - A gdy już odbędą karę, to co zrobimy? Wcielimy z powrotem w szeregi personelu? - Czy zapomniałaś już o tym, jak podjęli próbę przejęcia kontroli nad Nexusem? - spytał. Uderzył dłonią w blat biurka. - Nie, kiedy już zasmakowali buntu, nie ma odwrotu! Nie przy tak skąpych zasobach, jakimi dysponujemy. Zastanawiała się. Widział wręcz, jak obracają się tryby za jej oczami, pewnie rozważała za i przeciw. Dobrze. Nie miał wątpliwości, że Addison dojdzie do tych samych wniosków, bo były to jedyne słuszne konkluzje. Przemyślał to dokładnie. Nikt nie miał takich skłonnośc i samobójczych, by udać się na wygnanie w pustkę skażoną Plagą. Wprowadzenie populacji w stan kriostazy było najlepszą opcją, jaką Nexus miał do zaoferowania. Gdyby posłuchali za pierwszy razem, nie doszłoby do tego w ogóle. Było to ironiczne, ale słuszne, i ta decyzja dawno już powinna zostać wprowadzona w życie.

Wreszcie Addison skinęła głową. - Dobrze. Skontaktuję się z Kesh. - Przykro mi, ale nie. Nie potrzebujemy więcej zaangażowania ze strony krogan - przerwał jej płynnie. - Zrobili, co do nich należało. Teraz czas na nas, byśmy wykonali swoją pracę. Tym razem nie zaprotestowała. Tann wiedział, że mogłaby się z nim kłócić, ale nie w tej kwestii. To był dobry plan. Chciał myśleć, że Sloane też by go poparła, nawet jeśli najpierw zastosowałaby te swoje przerażające zagrania. Zagroziła, że wyrzuci ich na pastwę Plagi, albo coś równie bestialskiego. Tann rozkoszował się faktem, że Sloane znalazła się teraz na przeciwnym krańcu procesu decyzyjnego, gdzie, jego zdaniem, zawsze było jej miejsce. A on nie był brutalny.

Rozdział 34 - Jeden nieprzemyślany ruch albo wybuch gniewu - zapowiedziała Sloane grupie, gdy pod drzwiami cel zjawili się strażnicy - i osobiście nakarmię winowajcę jego własnymi zębami, czy to jasne? - Mówiła cicho, ale ton nie pozostawiał wątpliwości, że bardzo poważnie. Wszyscy ponuro pokiwali głowami. Nawet Nnebron, którego ciemna skóra nabrała ziemistego odcienia. Nerwy, uznała Sloane. Wszyscy byli zdenerwowani nagłą świadomością, że nikt nie obroni ich przed karą, jaką rada im wymierzy. Nikt poza Sloane, co sama sobie przypomniała i po raz kolejny złożyła w duchu obietnicę, że będzie walczyć ze wszystkich sił, by utrzymać tych ludzi przy życiu i zapewnić im jakąś przyszłość. Cokolwiek mniej byłoby gorsze niż ich całkowicie porzucić. Oznaczałoby utwierdzenie rady w jej przekonaniu, że buntownicy nie mieli powodów, by zrobić to, co zrobili. Że nie mieli powodów, by walczyć. Sloane wiedziała, że mieli. Calix jednak pozwalał im na zbyt wielką swobodę, jeśli chodziło o wyrażanie emocji. Żeby przetrwali następnych kilka chwil, musieli się zamknąć i pozwolić jej mówić. Już to przedyskutowali. Sloane zapowiedziała, że stanie do walki o nich, ale tylko jeśli zrobią to, co im zaleciła. Musieli, w przeciwnym razie tracili tylko czas, a Sloane nie miała cierpliwości, by na siłę zmuszać ludzi do tego, żeby robili, co dla nich najlepsze. Drzwi się otworzyły. Talini weszła do środka, towarzyszyło jej dwóch funkcjonariuszy, ekspodwład-nych Sloane. Więźniowie poruszyli się zaniepokojeni i skrępowani, nie chcieli nawet patrzeć na ochroniarzy ani na byłą szefową ochrony. - Wychodzić pojedynczo - rozkazała Talini. - Ręce na głowy. Nie odzywać się, nie wychodzić z szeregu. Sloane skinęła głową załodze. - Idźcie. Wychodzili pojedynczo, z ponurymi minami, zaciśniętymi ustami i rękoma na głowach. Funkcjonariusze, ściskając w dłoniach karabiny, ustawiali buntowników parami. Kiedy w pomieszczeniu została już tylko Sloane, Talini spojrzała na nią, a w oczach asari kryło się całe morze niewypowiedzianego niepokoju. - Jak jest źle? - spytała Sloane cicho. - Nie wiem - odpowiedziała asari. - Byli bardzo skryci. - Pewnie obawiają się, że wciąż jesteś lojalna w stosunku do mnie - stwierdziła Sloane z wisielczym humorem. - Ale chyba mnie przeceniają.

Talini skrzywia się lekko. - Przykro mi, Sloane. - Taa. - Kelly poruszyła ramionami, żeby je rozluźnić, a potem splotła dłonie na potylicy, patrząc przed siebie. - Mnie też. Wyszła z celi. Pozostali więźniowie stali w długim szeregu. Nikt się nie odzywał. Dobrze ponad sto osób, oceniła Sloane. Ducha walki zabiła w nich świadomość, że nadszedł czas kary. - Marsz - rozkazała Talini, stając na czele kolumny. Było to ostatnie słowo, jakie padło w trakcie długiego marszu do Centrum Operacyjnego. Po drodze dołączali do nich kolejni więźniowie, ci, których rany nie były na tyle dotkliwe, by pozostawić ich pod opieką lekarzy. Wreszcie przeszli przez ostatnie drzwi. Sloane nie była zdziwiona, widząc pierścień funkcjonariuszy ochrony. Addison i Tann siedzieli w samym środku tego kręgu. Kesh stała odrobinę dalej, pogrążona w pełnej napięcia rozmowie z Gordą, Wratchem i jeszcze jednym kroganinem o skórze jaśniejszej niż u większości jego pobratymców, poznaczonej bliznami. Od razu było widać, że jest znacznie starszy od rozmówców. Wiekowy nawet jak na standardy krogan. Gorda nie poświęciła Sloane wielkiej uwagi, obrzuciła ją jednym spojrzeniem i skomentowała obecność mruknięciem, podnosząc szeroką głowę. Kesh też uniosła wzrok, jej spojrzenie było naprawdę poważne. Nakmor Gorda uderzyła inżynier w ramię, mocno, i powiedziała coś niskim, dudniącym głosem. Sloane nie wiedziała, co zaszło między tymi dwiema, ale westchnienie Kesh przetoczyło się przez pomieszczenie niczym zapowiedź nadciągającej burzy. Tann odchylił się, rzucając krogance zaskoczone i zarazem zaniepokojone spojrzenie, co pozwoliło Addison zabrać głos jako pierwszej: - Dziękuję, możecie opuścić ręce. Tann otworzył usta zdumiony. - Czy nie. - Możemy przynajmniej zachować się wobec nich z szacunkiem - powiedziała Addison, niby na stronie, ale i tak wszyscy słyszeli. - Szacunku? Ci ludzie. - Przestań pieprzyć - przerwała mu Sloane, opuszczając ręce i przepychając się na przód grupy więźniów. - Wszyscy wiemy, po co tu jesteśmy. Tann rzucił jej spojrzenie spod zmrużonych gniewnie powiek. - Ani kroku dalej. - Taa, jakbym chciała ryzykować, że zarobię kulkę, tylko po to, żeby ci skręcić kark - odpowiedziała, ale się zatrzymała. Tych dwoje wypuściło Gordę i jej wojowników na cywilnych obywateli Nexusa, dało rozkaz snajperowi, by zastrzelił Calixa. To jeden z funkcjonariuszy Sloane pociągnął za spust. Świadomość tego bolała, chyba najbardziej ze wszystkiego. - Jaki tym razem jest twój oszołamiająco błyskotliwy plan, co? - zakończyła twardo.

Spojrzenie Addison straciło na łagodności. - A może choć raz się zamkniesz i posłuchasz? - A może choć raz dasz radę przyjrzeć się faktom? - odcięła się Sloane. Kciukiem wskazała grupę za plecami. - Naprawdę uważasz, że oni zasługują na to, co jego zdaniem powinni otrzymać? Kilka głosów odezwało się za jej plecami. - To jego wina, że jesteśmy głodni - mruknął Nnebron na tyle głośno, by wszyscy go usłyszeli. Na tyle cicho, by nie znaleźć się w centrum uwagi. Ale Sloane zobaczyła, jak napina się skóra wokół wielkich oczu Tanna. - Jesteście tu, bowiem wzięliście udział w rebelii, która naraziła przyszłość Nexusa - powiedział stanowczo, odchrząknąwszy. - Proszę - warknął Nnebron. Sloane rzuciła mu ostrzegawcze spojrzenie przez ramię, ale akurat na nią nie patrzył. Oczy miał utkwione w salarianinie, a wśród kipiącej w nich furii połyskiwała nienawiść. - To ty podjąłeś decyzję, by ukryć przed nami prawdę! Ty miałeś zamiar pozwolić, byśmy poumierali z głodu z powodu twojego niezdecydowania. Gniew wraz z poparciem dla tych słów rozlał się po członkach załogi Calixa. Sloane wyciągnęła rękę, jakby ta bariera miała ich wszystkich powstrzymać. - Jak widzisz, Tann! - powiedziała, przekrzykując rosnące zamieszanie - też nie jesteś tak całkiem bez winy. Nikt z nas nie jest - dodała wymownie i jeśli jej spojrzenie zatrzymało się na przywódczyni klanu Nakmor, to Gorda doskonale wiedziała dlaczego. Uśmiech potężnej kroganki nie był zbyt przyjazny, ale Sloane była pewna, że Gorda nie będzie chować urazy. W końcu to oni wygrali. Ponieważ Sloane się poddała. - To jest całkowicie niesprawiedliwe - zjeżył się Tann. - Ona ma rację - odezwała się nieoczekiwanie Kesh. Założyła ramiona na piersi, patrząc gniewnie na Addison i Tanna. Salarianin obrócił się w jej stronę. - Wystarczy tego udziału stron trzecich, jeśli można. Kroganie zrobili już dość i. - Zabili Calixa! - krzyknął ktoś z tyłu. Irida. Cholera. Sloane nie wzięła pod uwagę zwyczaju wtykania palucha w metaforycznie zainfekowane rany, jaki najwyraźniej miała asari. Sięgnęła do tyłu, złapała najbliższą osobę, turiankę ze spuchniętym okiem i świeżymi ranami na policzku, i przyciągnęła ją bliżej. - Każ jej się zamknąć - mruknęła. Turianka skinęła głową i zaczęła przepychać się na tył grupy. - Wszystkie strony - mówiła Kesh, najwyraźniej nieporuszona tym drobnym zamieszaniem - posmako-wały śmierci. Popełniły błędy. I jeśli zamierzamy rozliczać ich, a powinniśmy, to powinniśmy przyznać się do własnych. Za jej plecami Gorda prychnęła. Zabrzmiało to niemal, jakby coś powiedziała. Coś jak „miękka”. Po czym dodała wyraźnie i kwaśno:

- Ty powinnaś się rozliczyć z własnych błędów, Kesh. Sloane uniosła pytająco brwi, gdy Kesh obróciła się w stronę przywódczyni klanu. Zaczęły już mierzyć się wzrokiem, gdy wiekowy kroganin stanął między nimi. - Jeden cel naraz - powiedział. Jeden krok, niemal lakoniczny komentarz, a obie kroganki ustąpiły. Nagle Addison podniosła rękę. - Sloane Kelly, co masz do powiedzenia jako dyrektor do spraw bezpieczeństwa? Buntownicy zamilkli. Nawet Irida przestała mamrotać. O cholera. Sloane nawet się nad tym nie zastanowiła. Ignorując ochronę - jej ochronę - zrobiła trzy kroki do przodu, by stanąć dokładnie pomiędzy radą a załogą Calixa. Nie była głupia. Wiedziała, że przynajmniej kilku jej byłych podwładnych wzięło ją na cel w tej samej chwili. Czy strzelą, jeśli ich sprowokuje? No, lepiej, żeby strzelili. Nie szkoliła ich, by się wahali. - Mam wiele do powiedzenia we własnym imieniu - odpowiedziała. Założyła ręce za plecami, stanęła w lekkim rozkroku i spojrzała Tannowi prosto w oczy. W przeciwieństwie do niektórych mam też sporo do powiedzenia w imieniu innych. - Teraz już. - Mówię w imieniu ludzi za mną - nie dała mu dojść do słowa. - Byli głodni i przerażeni, zanim jeszcze się dowiedzieli, że dowództwo ich okłamuje. - Głośno. Z rozmysłem. - Mówię w imieniu Calixa Corvannisa, który zobaczył, jak pogarsza się zła sytuacja, i zrobił, co uznał za najlepsze, by przywrócić nadzieję tej rozpadającej się stacji. Oczy Tanna były już tylko szparkami pełnymi nienawiści. - Mówię w imieniu Jien Garson i prawdziwego dowództwa, jakiego oczekiwała ta stacja. Wargi Addison pobladły. Kesh gwałtownie wypuściła powietrze, co właściwie ilustrowało napięcie, jakie wzbudziły słowa Sloane. - Ale przede wszystkim - Kelly uderzyła się w pierś - mówię w imieniu pieprzonego zdrowego rozsądku, który nakazuje: nie okłamujemy swoich ludzi, nie zabawiamy się w bezlitosną grę, kto będzie żył, a kto nie, bo jesteśmy zasranymi tchórzami, którzy boją się przyznać do własnych błędów - rzuciła wściekłe spojrzenie nie na Gordę, która zasłużyła sobie na swój przydział wściekłości Sloane, ale na Tanna. - I pod żadnym pozorem nie wysyłamy swoich przeciwko swoim. Salarianin wyprostował się gwałtownie. - A co ty byś zrobiła? - zapytał ze złością. Głos mu drżał. - Co ty, wielka pani dyrektor, zrobiłabyś inaczej, by przywrócić porządek!? Sloane potrząsnęła głową.

- Już to robiłam, Tann. Byłam tam, próbowałam rozmawiać, próbowałam przekonać Calixa do. kto wie czego. Już się nie dowiemy, prawda? - Palec skierowany w jego stronę mógł być równie dobrze brzytwą, sądząc po tym, jak Tann się wzdrygnął. - Ktoś poszczuł na nas armię krogan, zanim w ogóle doszliśmy do czegokolwiek. Addison pokręciła głową. - Nie mieli od razu atakować. - Nieprawda - wtrąciła się Gorda, a w jej głosie zgrzytnęła bardzo niebezpieczna nuta. - Mieliśmy tam pójść i jak powiedział chudy szczur piaskowy, zrobić wszystko, co zapewni powodzenie misji. Nie próbujcie zwalać teraz winy na nas. Tann westchnął głośno. - Oczywiście tylko kroganie mogli pomyśleć, że to oznacza zabić wszystkich. Kesh wyrzuciła ramię w bok tak szybko, że zderzyło się z opancerzoną piersią Gordy z głośnym łupnięciem, które poniosło się echem nad głowami zebranych. Sloane spięła się natychmiast, a każdy członek ochrony sięgnął po broń. Przywódczyni klanu pozwoliła Kesh zatrzymać się w pół ruchu. - Jeszcze porozmawiamy - obiecała Gorda. - Możesz być pewna. Ale Tann tylko potrząsnął głową, jakby chciał dać do zrozumienia, że woli myśleć o czymś innym. Zadowolony z siebie drań. Całą uwagę znów skierował na Sloane. - W każdym razie pogwałciłaś wszystkie przepisy związane ze swoim stanowiskiem. Zabiłaś członków klanu Nakmor. - Zaatakowali nas! - Sam fakt, że tam byłaś, jest już wyjątkowo znaczący i wiele mówi o twojej lojalności, czyż nie? Sloane zacisnęła pięści. - Próbowałam negocjować, ty nadęta przynęto na ryby! - Wbrew rozkazom - przypomniał jej i Sloane nie miała już na to żadnego argumentu. Poszła do obozu rebeliantów wbrew poleceniu, by poczekać. Z drugiej strony jednak, czy czekanie powstrzymałoby krogan przed wymordowaniem wszystkich? - Nie żałuję swoich decyzji - oznajmiła z grymasem odrazy. - I zostaniesz z nich rozliczona - zapewnił ją salarianin. - Poniesiesz konsekwencje. Sloane nie spodziewała się niczego innego. Pytanie brzmiało natomiast, co takiego Tann zaplanował. - Najpierw jednak - mówił, przeniósłszy uwagę na resztę rebeliantów zajmiemy się wspólnikami Calixa Corvannisa. Nnebron zacisnął zęby. - Możesz. - Zamknij się - warknęła Sloane. Chłopak zacisnął pięści, ale zmienił treść swojej wypowiedzi:

- Walczyliśmy. Przegraliśmy. Co teraz? No cóż, z pewnością nie wygrałby żadnej nagrody za dyplomację, ale Sloane doceniała jego odwagę. Tann i Addison wymienili spojrzenia. To nigdy nie znaczy nic dobrego. - Macie dwie opcje - oświadczyła Addison. - Możecie otrzymać to, czego się domagaliście. Możliwość załatwiania wszystkiego po swojemu - podjął Tann. Nnebron uniósł brwi. Sloane też, jedną. - Jesteśmy gotowi dać wam promy. - Addison założyła ramiona na piersi. - Z zapasem paliwa i żywności. Możecie zabrać wszystkich niezadowolonych i ruszyć swoją drogą. - Poważnie? - zdumiał się Nnebron. - Tak. - Wygnanie? - spytała Irida, przepychając się do pierwszego rzędu. Sloane zdusiła przekleństwo, widząc, jak lufy broni kierują się teraz na asari. - Fadeer, nie spiesz się tak zginąć - rzuciła i odwróciła się do Tanna, spoglądając na niego z namysłem. - To nie-oferta. Irida wykrzywiła się do niej pogardliwie. - A to znaczy? Sloane czytała w twarzy Tanna, wiedziała dokładnie, jaką prowadził rozgrywkę. - To znaczy, że on wie, że się nie zgodzimy - powiedziała, patrząc mu w oczy. - A on wychodzi na hojnego i uczciwego, wiedząc przy tym, że nie przyjmiemy tej propozycji. - A dlaczego nie? - spytała Irida. Gniew pochłaniał ją zbyt mocno, by mogła jasno myśleć. - Bo to nic prostego - wtrąciła Kesh - udać się na wygnanie na pustkowia Plagi. Słyszeliście przecież. Najbliższe planety nie nadają się do zasiedlenia. Zapadła cisza. - Jest jeszcze druga opcja - dodał Tamm. - Wykrztuś wreszcie - cierpliwość Sloane się wyczerpywała, i to szybko. Tann mimo całego zadowolenia z siebie i okazywanej wyższości najwyraźniej rozumiał, że czas się kończy. Złożył wiotkie ręce z klaśnięciem. - Wrócicie do kapsuł - powiedział z pewnym ożywieniem. - Do czasu aż Nexus zostanie naprawiony i odzyska pełną sprawność. - Co? - Nie ma mowy...! Niektórzy buntownicy zareagowali gwałtowniej, co zmusiło ochronę do ponownego uniesienia karabinów. Sloane rzuciła Talini twarde spojrzenie. Kiwnięcie głowy asari było tak nieznaczne, że Sloane nie miała pewności, czy w istocie coś znaczyło. Ale nikt nie strzelił, a to już było coś. - Nie ma mowy! - powtórzył Nnebron o oktawę wyżej. Zrobił krok do przodu,

przez co znalazł się w zasięgu Sloane. Zebrała się w sobie. - Próbujesz nas uśpić od chwili, gdy zdecydowałeś, że sprawiamy za wiele kłopotów. - Skąd mamy wiedzieć, czy kiedykolwiek nas wybudzicie? - dodała z pasją Irida. - Łatwiej nas kontrolować, gdy jesteśmy zamrożeni! - Nie wybudzi nas - podjęła jakaś kobieta. - Nigdy nie wypuszczą nas z kapsuł. - Nie ma mowy. Sloane odetchnęła powoli, ale w żaden sposób nie uspokoiło to serca, które dudniło jej w piersi. Tann przyglądał się im wszystkim. - Zatem - powiedział, przeciągając słowo - wybieracie wygnanie? - Jak cholera! - krzyknął Nnebron, wyrzucając pięść w powietrze. Sloane zamknęła oczy. - Lepsze to niż wieczność w zamrożeniu i zapomnienie - dodała Irida. - Poradzimy sobie sami! - Przynajmniej możemy sobie ufać! Addison szukała wzroku Sloane. Kelly nie zdołała uniknąć spojrzenia rudowłosej, gdy otworzyła oczy, spojrzenia, w którym odczytała przeprosiny. Niepokój. Gniew. Taa, no cóż. Musiała poradzić sobie tylko z jednym. Salarianin wzruszył ramionami i przeniósł uwagę na Sloane. - Zdumiewające - powiedział i w jego głosie brzmiało szczere zdumienie. Stracisz wszystko dla bandy wyrzutków. - Tann! - ostrzegawczy krzyk zszokowanej Addison zabrzmiał za późno. Uśmiech Sloane był równie zębaty i groźny jak Gordy. Ignorując swoją załogę, swoje imię wysyczane przez Talini, Kelly pokonała dystans i wymierzyła sierpowy, o którym marzyła od tygodni. Kości salarian były cienkie, ale twarde. Sloane poczuła to uderzenie w całym ramieniu. Tann zaskrzeczał alarmująco i boleśnie zarazem, po czym stracił oddech, gdy siła ciosu rzuciła go na konsolę. Szeroka dłoń Kesh uderzyła Sloane w twarz. Policzek był niemal tak głośny jak wiwaty rebeliantów. Jakimś cudem żaden z funkcjonariuszy ochrony nie nacisnął spustu. Addison zaklęła płynnie, przez co zyskała nieco niechętnego szacunku Sloane, i pochyliła się, by podtrzymać Tanna. - Pieprz się - warknęła Sloane przez zaciśnięte zęby. Potrząsnęła ręką. - Pieprzyć tę stację i pieprzyć całe to kastowe gówno. Zmieniłeś to wszystko w ponure piekło i to dostaniesz. Wybieramy wygnanie. Na sekundę zapadła cisza. Wszyscy wstrzymali oddech. Tann trzymał się za szczękę, w wielkich oczach płonęła furia i - tak, Sloane była pewna - odrobina strachu. Dobrze. Ostatnie słowo należało jednak do Addison: - Dobrze. - Rzuciła Sloane gniewne spojrzenie. - Dostaniecie swoje promy. Spender dopilnuje ich zaopatrzenia. - Zamilkła na ułamek chwili. - Życzę ci

wszystkiego najlepszego. Naprawdę. - Taa, no cóż. - Sloane odwróciła się od nich. Złapała spojrzenie Talini i skinęła jej lekko głową w podziękowaniu. - Założę się, że znajdziemy sobie jakieś miejsce, zanim wy zdołacie wyciągnąć głowy z czyjejś kloaki. Nikt się nie odezwał, gdy stanowczym krokiem ruszyła do drzwi, a buntownicy, nie, wygnańcy, poszli za nią. Jej cierpliwość się wyczerpała. Zamierzała teraz zaryzykować u boku tych, którzy wierzyli w tę nową galaktykę. Wierzyli na tyle głęboko, by przelewać za to krew. Kiedy w końcu spotka Calixa w piekle, za cholerę nie powie mu, że ich opuściła. Talini i jej ochrona eskortowali grupę Sloane do wyjścia.

Rozdział 35 Ledwie wszystko się uciszyło, kolejne kłopoty dopadły Tanna w dziale hydroponiki. Jarun pragnął zaszyć się w miejscu ciepłym i odosobnionym, by móc usiąść i pielęgnować swą urażoną dumę, z dala od czegoś, co wymagałoby jego uwagi. Obserwowanie sadzonek, walczących, by urosnąć, było w pewien sposób uspokajające. Czterech krogan prowadzonych przez przywódczynię klanu z łomotem podążało ku Jarunowi. Wstał, nie chciał bowiem rozmawiać z wysokimi wojownikami na siedząco. Gorda utkwiła w nim intensywne spojrzenie - od razu zrozumiał, że coś się święci. Sytuacji nie poprawiło też połączenie od Spendera. - Sir, Nakmor Gorda pana szuka. - Znalazła - odparł Tann, nie patrząc na twarz asystenta na wyświetlaczu. Nie odrywał wzroku od nadciągającej burzy. - Przyślij Kesh do hydroponiki. Szybko. Spender się rozłączył. Jarun przechylił głowę, gdy klin pokrytych skorupą brutali zatrzymał się przed nim. Uznał, że odrobina dyplomacji nie zaszkodzi. A przynajmniej będzie mniej bolesna niż kolejny cios. - Przywódczyni klanu. Jeśli chciałabyś coś przedyskutować, możemy zwołać. - Teraz, kiedy już osądziłeś wygnanych, czy sprawy na stacji toczą się trybem, jaki uznajecie za normalny? - Gorda jak zawsze spoglądała gniewnie, założywszy potężne ramiona na piersi. - Tak. - wykrztusił zaskoczony. Owszem. Promy są właśnie zaopatrywane, wygnańcy i ci, którzy podzielają ich poglądy, szykują się do odlotu. Spodziewamy się, że opuszczą stację za kilka godzin. - A Kesh? Jarun się zawahał. - Co Kesh? - Czy wypełnia swoje obowiązki, jak się tego oczekuje od osoby o jej doświadczeniu? To była dziwnie formalna wypowiedź jak na kroganina. A już w ogóle jak na Gordę. Tann miał wrażenie, że traci równowagę. Coś tu było nie w porządku. - Owszem - potwierdził ostrożnie. - Ona i jej załoga pracują bez zarzutu, jeśli nie liczyć ostatniej zdrady popełnionej przez członków jednego z jej zespołów. Gorda zmrużyła oczy. - To już sprawa pomiędzy nią a tobą. Nie mam wpływu na dyscyplinę twoich podwładnych. Ale - dodała kwaśno - Kesh nie powinna być tak ufna. - Zgadzam się - powiedział Jarun ponownie zdziwiony. Czy raczej cały czas. Dokąd zmierzała ta rozmowa? - W każdym razie, co się stało, to się nie odstanie. Spojrzał za niewielką formację krogan, zobaczywszy Kesh nadchodząca z tej

samej strony. Za nią szedł wiekowy kroganin. Nakmor Drack, o ile Jarun właściwie zapamiętał jego imię. Dziadek Kesh, obudzony razem z Gordą. Starzec jak na razie wydawał się nieporuszony stanem rzeczy na Nexusie, ale niewiele się odzywał. Jarun poczuł ulgę na widok wsparcia. - ...i zamierzamy zamknąć już ten rozdział - podjął pewniej - i zmienić tę stację w błyskotliwy symbol współpracy i przyjaźni między gatunkami. - Dobrze to słyszeć - mruknęła Gorda. - Kesh. - To było niewątpliwe powitanie. Bądź świadkiem jako przedstawiciel klanu Nakmor na Nexusie. Kesh rzuciła Jarunowi zaskoczone spojrzenie, ale skinęła głową. - Jak sobie życzysz. Bez względu na to, do czego zmierzała ta rozmowa, Jarun zaczynał czuć kwaśny posmak z tyłu gardła. Zanim jednak zdołał coś powiedzieć, Gorda zrobiła krok do przodu i się pochyliła. Zgięła. W pasie. Niczym w ukłonie. Jarun otworzył oczy tak szeroko, że aż go zapiekły wewnętrzne powieki. - Klan Nakmor wywiązał się z obietnicy i teraz oficjalnie przyjmuje zaoferowane miejsce w radzie dowodzącej Nexusem. Przez długą chwilę w pomieszczeniu nie rozległ się najlżejszy nawet dźwięk. Wreszcie Gorda, prawdopodobnie czując niewygodę tak nietypowej pozycji, spojrzała w górę. - Co ona robi? - spytał Jarun gwałtownie. Kesh patrzyła spod czoła pofałdowanego zmarszczkami. - Nie wiem. - Spojrzała na Gordę. - Co robisz? Przywódczyni warknęła głucho, prostując ramiona. Pokora nie wychodziła jej najlepiej. - Przyjmuję miejsce w radzie zaoferowane nam w zamian za uciszenie buntu. Teraz pytające spojrzenie Kesh powędrowało do Tanna, który zrobił wielkie oczy ze zdziwienia: - C... Co!? Frustracja Gordy rosła z każdą chwilą, co widoczne było w grymasie odsłaniającym zęby. - Miejsce w radzie! - powtórzyła głośno, jakby miała do czynienia z głupcem. Twój szczurowaty ambasador zaoferował nam w twoim imieniu miejsce w radzie Nexusa w zamian za naszą lojalność i rozprawienie się z buntownikami. - Spender. Tylko tyle udało się Tannowi wyłowić z chaosu myśli. William Spender udał się do krogan, a Jarun trwał w przekonaniu, że warunki współpracy zostały jasno określone. Wstrząśnięty pokręcił głową i podszedł bliżej. Miał tylko nadzieję, że nie za blisko. - To niemożliwe - wykrztusił. - Nie zezwoliłem mu na to. Nie autoryzowałem tej propozycji. W ogóle nie było o tym mowy!

Za plecami Gordy jeden z wielkołbych osiłków uderzył pięścią w drugą dłoń. - To złe! - ryknął. Kesh wodziła spojrzeniem od Jaruna do Gordy i z powrotem. - Spender powiedział, że dostaniesz miejsce w radzie, jeśli ugasisz bunt? - Czy właśnie tego nie powiedziała!? - zawarczała Gorda. - Byli świadkowie. Wskazała na krogan za swoimi plecami. - I ze strony ludzi też, już się o to postarałam. Tann nadal kręcił głową. - Obawiam się, że zaszło jakieś nieporozumienie - powiedział stanowczo. Żaden z gatunków nie może w dowolny sposób otrzymać miejsca w radzie. Szczególnie nie może o tym zadecydować jednostka nieposiadającą uprawnień. To niedorzeczne i sprzeczne ze wszystkim, co chce osiągnąć Inicjatywa. Gorda znieruchomiała wpatrzona w salarianina z wściekłością. Zła, absolutnie onieśmielająca i przerażająca. Kolejny argument za tym, by kroganie nigdy nie dostali miejsca w radzie. Za bardzo byli konfliktowi. Mimo strachu Jarun zdecydował się odezwać. Uniósł lekko ręce w geście nawołującym do zachowania spokoju. - Nigdy nie należało składać takiej oferty - oświadczył. - Przykro mi, Nakmor Gorda, ale nic nie możemy zrobić w tej kwestii. Spender otrzyma naganę za swój błąd. - Stawiłby swoją hydrodynamiczną głowę, że nie był to żaden błąd. - A teraz, jeśli mi wybaczycie, muszę porozmawiać z personelem i sprawdzić, czy możemy przyznać wam jakąś bardziej stosowną nagrodę za wasze wysiłki. Zanim przywódczyni klanu zdążyła odpowiedzieć, Kesh stanęła przed nią, a Tann skorzystał z okazji i umknął. Jeszcze za drzwiami słyszał wściekły ryk Gordy i jej wojowników odpowiadających niczym echo, a także głośne próby uspokojenia pobratymców, jakie podejmowała Kesh. Dźwięki te biegły za Jarunem do windy. Furia, jakiej dotąd nie doświadczył, kipiała mu w piersi. Jej celem był William Spender. Strach Jaruna przed Nakmor Gordą tylko podsycał tę wściekłość. Uczucie było tak intensywne, że Tann ledwie mógł myśleć. Chodził tam i z powrotem w niewielkiej klatce. Spender... co z nim począć? Uzyskał rezultat, ale stosował metody pozbawione jakichkolwiek skrupułów i, szczerze powiedziawszy, kompletnie szalone. Oferować miejsce w radzie Nakmor Gordzie - co on, do cholery, myślał? Jarun był gotów uznać, że jakiś niewielki okruch winy spada i na jego głowę. Wysłał z tym zadaniem człowieka i poinstruował go, by zdobył poparcie klanu za wszelką cenę. Jarun powinien był ostrożniej dobierać słowa, ale teraz już nic nie można było zrobić w tej kwestii. Nie mógł honorować oferty Spendera. To przede wszystkim. Pozostawało pytanie, jak uniknąć gniewu Gordy. Ochrona z pewnością nie poradzi sobie, jeśli kroganie przestaną współpracować. - Hmm. - mruczał, wciąż chodząc we wznoszącej się windzie. Gorda zupełnie nie nadawała się na członka rady Nexusa. Kesh prędzej, po

długim procesie próbnym i tylko jeśli zebrałaby głosy większości, ale Gorda!? Niemożliwe. Nie była w stanie radzić sobie z problemami, podejmować trudnych decyzji, nie radziła sobie nawet z nudą, tak, z nudą. Orzeczenie za orzeczeniem, otępiający labirynt przepisów i regulaminów. Nie, rada potrzebowała chłodnych, spokojnych umysłów, członków gotowych, chętnych nawet, by radzić sobie z codziennymi drobiazgami związanymi z utrzymaniem kontroli nad stacją. To nie miało nic wspólnego z uprzedzeniami. Chodziło jedynie o zdrowy rozsadek. Zanim dotarł do Centrum Operacyjnego, niemal sam siebie przekonał. Gorda nie stanęła na czele klanu dlatego, że była miękka. Naparła na Kesh z rykiem, zmuszając tamtą, by cofnęła się o kilka kroków. - Nie możesz atakować kogo popadnie! - wrzasnęła Kesh, stając z Gordą nos w nos. Gorda zawarczała ogłuszająco. - Domagam się satysfakcji! Domagam się, by traktowali nas z szacunkiem, na jaki sobie zasłużyliśmy! - Rozumiem, wodzu. - Kesh stała z rozłożonymi ramionami, spoglądając spode łba. Choć była inżynierem, była też w każdym calu kroganką. Gorda szanowała ją na tyle, by wiedzieć, że próba sił skończy się rozlewem krwi i sińcami. I obie stracą po kilka zębów. A Kesh i tak się nie cofnie. - Ludzki pomocnik się pomylił - naciskała Kesh. - To idiota. przekroczył swoje uprawnienia! - Pomocnik - splunęła Gorda. - Przedstawił się. jak tam to szło. jako szef personelu? Kesh prychnęła pogardliwie. - Przeszarżował - powiedziała twardo. - Ale to nie powód, by rozrywać salarianina na strzępy. Chcesz rozpocząć wojnę z całym Nexusem? Gorda wyprostowała się dumnie. - Ja jestem Nakmor Gorda, wódz krogan z klanu Nakmor, nie ugnę się przed groźbą wojny. - Ale ona i tak nas zniszczy - odparła Kesh. - Jesteśmy w nowej galaktyce, otoczonej przez Plagę, która rozrywa całe statki. Musimy działać razem, nawet jeśli to ci się nie podoba. Chyba że chcemy utopić to marzenie, to arcydzieło, we krwi? - Zasługują na rozlew krwi! - wrzasnął Wratch. - Po tym jak się napracowaliśmy - sapnął Kaje. - Powinniśmy rozwalić stację - dodał Wratch, kiwając głową zajadle. - W końcu to my ją zbudowaliśmy. I odbudowaliśmy. Drack od niechcenia uniósł wielką pięść i grzmotnął Wratcha w pierś. - Miarkuj, co gadasz, smarku. - Wbił w kroganina ostre, pobliźnione spojrzenie i zmusił Wratcha do odwrócenia wzroku. - Zniszczyć stację to strata.

- Lepiej ją przejąć - dodał Kaje - dla wszystkich krogan. - Moich krogan - poprawiła go Gorda, ale wciąż patrzyła na Kesh. - Czy ty się do nich zaliczasz, czy nie? Kesh sapnęła ciężko. - Wodzu, jeśli przejmiemy te stacje, będziemy cieszyć się zwycięstwem w jednej bitwie, ale też skażemy nasz gatunek na nienawiść, jak tych zostawionych na Tuchance. Potrzebujemy sprzymierzeńców. Potrzebujemy innych ras. Gorda gapiła się na nią. Ta inżynier miała tupet. Zawsze była bystra, zbyt bystra, i Gordzie nie podobało się, jak Kesh rozdziela swą lojalność. Kesh należała do Nakmor. Ale się nie myliła. Gorda popatrzyła w stronę korytarza, w którym zniknął salarianin. Wysłał jakiegoś szczura o niskiej pozycji, by za niego mówił, by obiecał, nie, by okłamał bezczelnie Gordę i zdobył jej poparcie. Wykorzystano jej klan jako broń. Zawsze tak postrzegano i traktowano krogan. A oni przelali krew za tę farsę. Ale przelać jej jeszcze więcej. Gorda obróciła głowę. Kroganie, którzy z nią przyszli, patrzyli na nią bez słowa. Nawet Wratch, ten głupi pyjak, przestał szczerzyć kły na myśl o krwi. Kesh złożyła ręce. - Wodzu - spytała cicho - czy zamierzasz odpuścić? Gorda spojrzała na nią i zgrzytnęła zębami. - Nie. O jeden raz za dużo powtórzyło się to samo, a obiecywano nam nowe życie. Kesh poważnie skinęła głową. - Zatem mam dla ciebie alternatywę, jeśli zechcesz mnie wysłuchać. Gorda się zawahała, a wtedy przemówił mądry Drack. Ciężar przeżytego tysiąca lat przydał jego głosowi rezonansu: - Posłuchaj jej, Gordo. Ona ma doświadczenie z tymi dwulicowymi doradcami. Istotnie, była to słuszna uwaga. Przywódczyni klanu kiwnęła Kesh głową. - Trudne warunki nie są dla krogan nowością - zaczęła inżynier. Skinęła dłonią w stronę iluminatorów, za którymi kołysały się eteryczne wici śmierci. Okiełznaliśmy Tuchankę, okiełznamy i Andromedę, ale może. może kroganie muszą odnaleźć własną drogę, nie zawdzięczać niczego nikomu. Może kroganie zasługują, by znaleźć to, co nam pasuje, po tej tak zwanej drugiej stronie. Niegłupie - zamyśliła się Gorda. - Niegłupie i śmiałe. Może nie zawsze zgadzała się z Kesh, jeśli chodziło o sprawy dotyczące krogan w połączeniu z Nexusem, ale osobno. - Byłoby ciekawie - zahuczał Kaje zamyślony. Wratch znowu uśmiechał się od ucha do ucha. - Byłaby zabawa. Sekunda ciszy. - Mniej turian - prychnęli obaj. Gorda nie zwróciła na nich uwagi.

- A ty? Kesh wytrzymała jej spojrzenie. - Ja zostanę. - Dlaczego? - Nie popieram tego, co uczyniono klanowi Nakmor - odpowiedziała inżynier niezłomnie. - Ale przelałam w tę stację krew obu mych serc. Ktoś z klanu musi zostać, upewnić się, że kroganie będą mieli sojuszników. I ja zgadzam się być tym kimś. Gorda obracała jej słowa w myślach. Nie zamierzała kłamać - pomysł, by okiełznać tę śmiercionośną galaktykę, która tak przerażał salarianina i jego radę, perwersyjnie ją cieszył. A Kesh mimo swego oporu, jeśli chodziło o opowiedzenie się po jednej ze stron, w tej kwestii miała słuszność. Gorda postąpiła krok do przodu, złapała Kesh za kołnierz i szarpnęła ku sobie. Nie uderzyła jej jednak głową, tylko zajrzała w oczy. - Nie zapomnisz, komu jesteś winna lojalność, Nakmor Kesh. - Nigdy - odpowiedziała inżynier. Gorda wpatrywała się w nią jeszcze chwilę, po czym ze stęknięciem odepchnęła Kesh i odwróciła się plecami. Do niej. Do tego pełnego uprzedzeń nadętego salarianina. Do całego Nexusa. - Zacznijcie niezbędne przygotowania! - ryknęła, odchodząc, a dudnienie jej kroków przywodziło na myśl polującą batariańską bestię wojenną. - Odejdziemy razem z wygnańcami! Usłyszała jeszcze, jak Kesh głośno wypuszcza wstrzymywane powietrze. Gorda zdecydowała się zakończyć rozmowę w tym miejscu, zostawić Kesh samą sobie, bez względu na to, jak bardzo wydawała się przez to bezduszna. Kesh wiedziała doskonale, ile kosztowała krogan jej propozycja i ile kosztowało Gordę jej zaakceptowanie. Klan Nakmor pozostanie zwycięski, z Nexusem czy nie. Wyglądało na to, że pewne kwestie po tej tak zwanej drugiej stronie wyglądały dokładnie jak po starej. Trzeba było pokoleń, żeby urzeczywistnić marzenie. Godzin, by je zniszczyć. Tann oparł się o grubą ramę iluminatora. Za szybą widział duży hangar tętniący aktywnością. Kolejne szeregi krogan znikały w niewielkich promach. Nakmor Gorda założyła ramiona na piersi w postawie znamionującej upór i zdecydowanie i nadzorowała exodus. Co jakiś czas podnosiła spojrzenie i wwiercała je w Tanna, póki on nie odwracał wzroku. W głębi hangaru, za kroganami, w promach znikali wygnańcy. Sloane Kelly i jej banda przestępców razem z poplecznikami, którzy wybrali powolną śmierć w przestrzeni Plagi w miejsce życia na stacji. Ciężko było myśleć o nich w ten sposób, ale Tann nie mógł zamykać oczu na prawdę.

Ci byli mniej zdyscyplinowani, ale równie nieustraszeni. Otoczeni przez oddziały ochrony, też udali się w stronę wyznaczonych im statków. Objuczeni torbami, popychali palety anty-g wyładowane zapasami. Jedzenia i wody na dwa tygodnie, jak oznajmił Spender. Jarun opuścił głowę. Łatwo patrzyło się, jak ci wszyscy nieudacznicy i malkontenci opuszczają stację na dobre. Ciężej było stawić czoła prawdzie. Ta grupa stanowiła sporą część populacji Nexusa. Budowniczy i znaczna część załogi podtrzymywania życia. Może i Tann zwyciężył, pokonał powstańców, ale koszt tego zwycięstwa był straszliwy. Nie mógł temu zaprzeczyć. Bałagan - pomyślał i potrząsnął głową, patrząc, jak Sloane wchodzi na pokład promu, nie spojrzawszy w stronę Jaruna ani razu. Tylu oddało swą wiedzę, czas, siłę ciał i wysiłki w rozmaitej formie, by urzeczywistnić marzenie o Nexusie. Tylu związało swe nadzieje z nim, z wyprawą do Andromedy. Podniósł wzrok - za dokami, za całymi sekcjami czekającymi na naprawę widać było upiorne kolory Plagi. Unosiła się. Czekała. Dryfowała. Gdzieś tam kryły się zniszczone przez nią planety. I kości umarłych cywilizacji, jeśli wierzyć zwiadowcom. Zaplótł ramiona na piersi, starając się ignorować fakt, że był to raczej gest osłaniający jego wypełnione bólem wnętrze, a nie swobodna postawa. Usłyszał ciche stuknięcie za plecami, ale było za późno, by przybrać zwykłą maskę spokojnej logiki. Przynajmniej to tylko Addison. Było coś w sposobie, w jaki się poruszała. Charakterystyczny krok. - Hej - powiedziała. Tann się nie odwrócił. Nie musiał, ona też tego nie potrzebowała. Była spostrzegawczym człowiekiem. Zresztą i tak nie wiedział, jak teraz ukryć swą niepewność. - Cały ten czas. - zaczął, nie odpowiadając na jej powitanie, ale nie mógł inaczej. - Wszystkie te plany, nadzieje, marzenia. Arcydzieło, które mieliśmy stworzyć. Kątem oka widział, jak Addison podchodzi do dużego okna i zajmuje podobną pozycję jak on. - Jien Garson umiała przedstawić to tak, by brzmiało j ak wielka przygoda. - Przygoda - powtórzył z goryczą. - Wielka galaktyka pełna niezliczonych płodnych planet, które dadzą nam wszystko, czego byśmy potrzebowali. Zamknął oczy, pochylił głowę, aż stuknęła o grubą szybę. Jego drżący oddech przylgnął do tafli plamą mgły. - Nie wiem, Foster. Nie wiem, czy dokonałem właściwego wyboru. - Którego? - Wszystkich - przyznał cicho. - Chciałem tylko, by Nexus zakwitł, by od samego początku wypełniał swoje zadanie. Przysięgam, każdego wyboru dokonywałem, mając tylko to na uwadze.

Addison milczała, co było chyba najbardziej potępiającą reakcją, jakiej mógł się spodziewać. Roześmiał się, ale śmiech brzmiał fałszywie nawet w jego uszach. - Ofiara - powiedział z dojmującą goryczą. - Jien Garson mówiła o ofierze. Wyruszenie w tę podróż miało być największą ofiarą, na jaką się zdobędziemy. - Coś mi mówi, że w najlepszym razie był to przejaw optymizmu - stwierdziła Addison półgłosem. - W najgorszym: kłamstwo. - Otworzył oczy i uniósł głowę, gdy statki odpaliły swe silniki. Fale barw. - Myślisz, że wiedziała? - Co wiedziała? - Że wszystko, co mówiła, było kłamstwem? A w najlepszym razie dobrym marketingiem? Śmiech Addison trwał tyle co bardzo krótki oddech. - Myślę, że Jien Garson czuła to co my. - Wyprostowała się i podeszła do Tanna, może chciała razem z nim patrzeć na odlot promów. - Nadzieja jest bardzo potężnym uczuciem. Dla błyskotliwej i ambitnej kobiety jak Jien, dla rządów, dla zwyczajnych prostych ludzi. - W jej głosie pojawiła się nikła nuta rozbawienia. - Nawet dla logicznych salarian. - Być może. - Nie był w stanie się uśmiechnąć, nawet wtedy, gdy dłoń Addison spoczęła na jego ramieniu, w geście współczucia czy może wsparcia, nie wiedział. Chętnie przyjął i jedno, i drugie. - Mogę cię o coś spytać? Jej twarz była niezwykle blada w świetle sączącym się przez grube szyby. Wyjątkowo wyraźnie widział, jak jej brwi się unoszą, jak powoli opuszcza głowę w milczącym: tak. Nie wiedział, dlaczego miał wrażenie, że jego serce znalazło się teraz w gardle. Ani dlaczego w środku czuł taką pustkę. Jedyne, co mógł powiedzieć na pewno, to to, że zżerały go wątpliwości. Odwrócił wzrok, znów patrzył na doki. - Myślisz, że podjęłaby te same decyzje? Jien? Addison powoli nabrała powietrza. - Nie wiem - odparła i równie wolno je wypuściła. Tann skinął głową. Tego się spodziewał. - Myślę - podjęła cicho - że Jien Garson nie dopuściłaby, byśmy znaleźli się w tej sytuacji. Z trudem to przyznaję, ale wszyscy, co do jednego, znaleźliśmy się w zupełnie obcym nam środowisku. Wypłynęliśmy na nieznane wody. Wszyscy. Tann nie mógł się nie zgodzić. - Zrobiliśmy, co w naszej mocy - dodała. - Nawet Sloane. Wierzę w to. - Może. Ale nigdy nie będą wiedzieli na pewno. Misja kosztowała życie fundatorki, zanim ta jeszcze zdążyła zostawić jakikolwiek ślad w galaktyce, która miała być jej arcydziełem. „Ofiara” - powiedziała. Tannowi wydawało się, że był przygotowany na ofiary. Może jednak Jien Garson się myliła.

- Myślę - powiedział jeszcze ciszej niż wcześniej - że największą ofiarą nie było wcale przybycie tutaj. - Nie? Potrząsnął głową, ale nie wyraził swych myśli. Nie był w stanie. Wystarczająco ciężko było przyznać, że się mylił. Addison ścisnęła jego ramię. I w milczeniu zostawiła go wpatrzonego w kolorowe światełka odległych konsol, przygotowania w dokach i upiorną groźbę Plagi w oddali. Wiedział, w jakiś sposób był pewien, że nic z tego nie wydarzyłoby się, gdyby Jien Garson rządziła Nexusem. To bolało. I dowodziło tego, czego obawiał się od chwili, gdy obudzono go wśród pożarów i strachu. Do zobaczenia po drugiej stronie. Największą ofiarą nie było zostawienie Drogi Mlecznej - największą ofiarą była utrata Jien Garson.

Rozdział 36 W zimnej pustce kosmosu statki dryfowały poprzez sieci Plagi ku nieznanym gwiazdom. Najpierw leciały razem niczym stado. Potem, jakby żegnały się w milczącej harmonii, podzieliły się na dwie grupy. Silniki wyrzucały błękitnobiałe płomienie, a kroganie i wygnańcy oddalili się poza zasięg czujników, poza zasięg komunikatorów. Oficjalnie opuścili Nexusa i być może nigdy nie mieli powrócić. Kesh nie zdawała sobie sprawy, że opiera spracowaną dłoń o okno, póki ta nie zwinęła się w pięść i kostki nie naparły boleśnie na szkło. Już jej brakowało ciężkich kroków krogańskich stóp w pustych korytarzach. Tęskniła za głośnym, często dzikim śmiechem. Za walkami, za żartami. Za poczuciem jedności. Braterstwem. Za rodziną. Bo kroganie przede wszystkim byli jej rodziną, bardziej niż jakakolwiek z ras. W końcu przez długie lata mieli tylko siebie. Pomyślała smutno, że druga strona jest pełna samotności. I uprzedzeń zapomnianych jedynie w połowie, i konfliktów, które wybuchały bez ograniczeń. Czy Garson się tego spodziewała? Kesh nie była idealistką. Urobiła sobie ręce na tej stacji, dla Inicjatywy, i odkryła, że była gotowa oddać za nią życie. Albo, jak się okazało, opuścić swój klan. Misja obiecywała rozwiązanie konfliktów, nowy początek, szanse na pokój. a jednak kosztowała ich krew. Stratę. Wszystko, co zyskali, więzi, jakie tworzyły się między nimi bez względu na gatunek przyszłych osadników Andromedy, zaczęły niszczeć, gdy Jien Garson i jej doradcy zginęli. Może kroganie znajdą nową drogę po tej stronie, może przetrwają, może nawet klan będzie kwitł. Kesh wierzyła w Gordę. Wierzyła w szczere wysiłki dowódców Nexusa, by poprowadzić ich wszystkich jak najlepiej. I powodowana tą nadzieją została, podczas gdy nasiona Inicjatywy, podlane krwią, zahartowane ogniem, rozsypały się po Andromedzie. Czym się staną, jaką formę przyjmą, będzie zależało tylko od nich. Kesh zostanie tutaj, na stacji, którą pomogła zbudować, i będzie czekała na ich powrót. Ale najpierw trzeba było opłakać poległych. Pocieszyć rozgniewanych i pogrążonych w smutku, ocalałych. To było zadanie dla tych, którzy dysponowali delikatniejszym dotykiem niż ona. Jej zadaniem było odbudować. Przygotować Nexusa - pomyślała, odwracając się od okna - na ewentualny pokój. Sloane patrzyła, jak kanciaste linie pobliźnionej stacji oddalają się coraz bardziej. Kiedy - nie jeśli - Nexus kiedyś zbierze się do kupy, naprawi

zniszczenia, ukończy konstrukcje, będzie niesamowitym miejscem. Miejscem, którego ona nigdy nie zobaczy. Tylko tego żałowała. Wpatrywała się w upiorny poblask rzucany przez odległy obłok Plagi. Nnebron odwrócił się plecami do okna, skulił się, obejmując kolana, był wyczerpany. I przerażony, jak domyśliła się Sloane. Wiele się wydarzyło. Wszyscy wiedzieli, czego się tu spodziewać, albo raczej czego się nie spodziewać. Żadnych planet. Żadnego jedzenia. Żadnej nadziei. Niech szlag trafi Garson. To była druga strona, a arcydzieło idealistki okazało się malowane krwią. Starannie wyszywane nienawiścią. I głupią dumą kilkorga. Dotknęła okna w niemym pożegnaniu. I odwróciła się od Nexusa, już na zawsze. - No dobrze - powiedziała żwawo, głośno klaszcząc. Niejeden z wygnańców podskoczył. Nnebron mruknął coś, czego Sloane nie chciała usłyszeć wyraźniej. Zignorowała go, porzuciła ostatnie przejawy nadziei i nastawiła swój kompas na kierunek, w którym powinna dążyć od samego początku - przetrwanie. Jej i ludzi, którzy na niej polegali, od chwili gdy ich obudzono. To właśnie powinna była zrobić na samym początku. - Może nie mamy stacji - powiedziała stanowczym tonem. Nieruchomym spojrzeniem lustrowała załogę. - Może nie mamy misji, ale to, co wciąż mamy, to siebie nawzajem. I siłę, i determinację, by to przetrwać. Irida opierająca się o ścianę wzruszyła ramionami. - To śmiercionośna pułapka. Co twoim zdaniem możemy zrobić? - Zdechnąć z głodu - odpowiedział ponuro Nnebron. - Przestańcie. Gwałtownym gestem odtrącił pocieszającą dłoń rudowłosej kobiety. - Taka jest prawda, Andria. Mamy racje na dwa tygodnie i spodziewamy się znaleźć miejsce, którego nie odkryli doświadczeni zwiadowcy? - roześmiał się z goryczą. - Może lepiej od razu się zastrzelić. Strach panujący na statku przybrał na sile. Sloane spojrzała na Iridę. Potem na Nnebrona. Nawet Andria się skupiła przerażona. Wokół Sloane widziała tylko rozpacz i przygnębienie. Czyli tak to teraz będzie? Rozważyła możliwości. Dobry dyrektor do spraw bezpieczeństwa usiadłby przy nich. Zgodził się z nimi. Wysłuchał. Dodał otuchy. Grał wedle reguł. Pieprzyć to. Reguły doprowadziły ich tutaj. Wybrała Iridę. Asari uniosła wojowniczo podbródek, ale nie spodziewała się dłoni zaciśniętej na gardle. Sloane złapała Iridę za ubranie na gorsie i cisnęła ją na ścianę z taką siłą, że wszyscy, którzy się o nią opierali, podskoczyli

wystraszeni. - Co ty, do.! - Zamknij się - powiedziała Sloane przez zaciśnięte zęby, zbliżając twarz do twarzy asari tak bardzo, że mogła się przejrzeć w jej źrenicach. - Myślisz, że skoro wszyscy zaciągnęli się do Inicjatywy formalnie i zgodnie z regułami, to możesz mówić, co ci przyjdzie do głowy? Robić, co będziesz chciała? Irida złapała Sloane za nadgarstek, ale ta tylko mocniej przycisnęła asari do ściany. Wciskając jej pięść w gardło. Nnebron poderwał się na nogi. - Hej! - Cicho - warknęła Sloane, rzucając mu wściekłe spojrzenie. Im wszystkim. Nie jesteśmy już na Nexusie. I to, że nie byliście w stanie kontrolować własnego gówna, nas tu doprowadziło. Dlatego Calix nie żyje. Irida zdołała obnażyć zęby. - I co nam zrobisz? Wywalisz za burtę? - Jeśli będzie trzeba. Irida najpierw wykrzywiła się szyderczo. Ale gdy palce Kelly zwiększyły nacisk, zakrztusiła się, zrozumiawszy, że Sloane Kelly mówi cholernie poważnie. - Mamy tylko jedną szansę - powiedziała Sloane twardo. Do diabła z otuchą. Jedno życie. Spieprzymy, zginiemy. Nie wiem jak wy, ale ja zamierzam przetrwać. Zamierzam dopilnować, by nam się udało. - Rozluźniła chwyt. - Z wami albo bez was - dokończyła tym samym tonem. Irida nabrała powietrza, jej fioletowa skóra pobladła nieco. Potarła tył głowy i łypnęła na Sloane z ostrożnością. - Na boginie, dobrze - wychrypiała. Lepszej kapitulacji Sloane nie mogła się spodziewać. Nnebron aż się cofnął, gdy Sloane na niego skierowała całą siłę swego zniecierpliwienia. Wyrzucił obie ręce w górę i zapewnił ją szybko: - Spokojnie, jestem z tobą. - I ja - powiedziała cicho Andria. Zamknęła oczy i zwiesiła głowę. - Dla Na’to. Dla Rega. Za cholerę nie wiem, dlaczego jeszcze. Bo chcę żyć. Dla Sloane był to powód dobry jak każdy inny. Obejrzała się, spoglądając badawczo na każdego z członków swojej nowej załogi. Odpowiadali jej, potakując milcząco, niektórzy nawet się uśmiechali i pokazywali uniesione kciuki. Też kiwnęła im głową. - Dobrze. Dobrze - powtórzyła głośniej. - Myślą, że tu zginiemy? Niech myślą. Zostawiła Iridę wciąż opartą o ścianę, świadoma, że wściekły wzrok asari wwierca jej się w plecy. Zignorowała to. Nawet jeśli Irida zrobi jakiś ruch, stanie się przykładem dla innych. - Teraz rozpoczynamy nowe życie. Nowe zasady. Nie jesteśmy już poszukiwaczami przygód pełnymi ideałów. - Już nie. Może już nigdy więcej - pomyślała, idąc do kokpitu. - Odpocznijcie, wygnańcy. - Jaki mamy plan, szefowo?

Zatrzymała się, opierając się o ścianę, i spojrzała przez ramię. Nnebron gestem wskazał pozostałych. Zmęczonych, przerażonych. Rannych. I głodnych. - Opatrzcie rany - poleciła. - Skatalogujcie zapasy. Spotkamy się za godzinę, żeby porozmawiać o logistyce. - Tak jest. Sloane miała ochotę się roześmiać, ale wróciła do kokpitu i dodała jakby od niechcenia: - I jeśli przyłapię kogoś na kradzieży zapasów, będzie żałował, że nie zginął na Nexusie. Kątem oka dostrzegła, że większość potakuje. Żadnych idealistów. Świetnie. Usiadła obok jedynego wygnańca, który umiał pilotować statki. Salarianina. Skinął jej głową w milczeniu. Już był tysiąc razy lepszy od Tanna. - No, dobrze - powiedziała, siadając wygodnie. Otwarta przestrzeń kosmosu, obce gwiazdy i upiornie śliczne wstążki Plagi. Nowa galaktyka. Nowe zasady. Nowe życie. Ich własne. Patrzyła na ulotny blask i uśmiechnęła się szeroko, pokazując zęby. - Zobaczmy, czy uda nam się okiełznać tę drugą stronę.

KONIEC

PODZIĘKOWANIA Chcielibyśmy podziękować Nickowi Landauowi, Vivian Cheung, Laurze Price, Becky Peacock, Julii Lloyd, Sarze Marchington, Steve’owi Saffelowi i całemu zespołowi Titan Books za ich ciężką pracę, która zaowocowała narodzinami tej książki. Wielkie podziękowania dla gangu Mass Effect w Bioware, szczególnie dla Chrisa Baina, Joanny Berry, Johna Dombrowa, Bena Gelinasa, Amandy Klesko, Maca Waltersa i Courtney Woods. Jesteśmy ogromnie wdzięczni za ich pomoc i współpracę. Dziękujemy też naszym agentom Sarze Megibow i Lisie Rodgers za ich nieustanne wsparcie. I dziękujemy też czytelnikom i społeczności graczy Mass Effect. Jason chciałby podziękować (porządek przypadkowy): Nancy Hough, Jerry’emu Kalajianowi, Wayne’owi Alexandrowi, Jake’owi „Odd Job” Gillenowi, Teddy’emu Lindseyowi, Felicii Day, grupie cosplayowej Mass Effect z Seattle i swojej współautorce Kace, która absolutnie rządzi. K.C. wysyła podziękowania do Ali O’Brien, Stephena Blackmoore’a, Jasona M. Hougha (ćśś, nie mówicie mu) i Jordana Neuhausera, najlepszego paskudnego asystenta, jaki istnieje. Każdego, kto powołał do życia Mass Effect: jesteście wielcy!