Maxwell Cathy - Ucieczka do Szkocji

Cathy Maxwell

Ucieczka do Szkocji

Londyn, sierpień 1816 roku an Campion miał już serdecznie dość klepania biedy. Przemierzając wąskie cuchnące uliczki dzielnicy zwanej Ziemią Świętą, zamieszkanej przez Irlandczyków, którzy gnie­ ździli się tu w niewyobrażalnej biedzie, zastanawiał się, jakim cudem mógł kiedykolwiek wierzyć w to, że uda mu się w tym miejscu stworzyć lepsze warunki życia swojej rodzinie niż te, które mieli w Irlandii. Nie znosił tej ciasnoty budynków, stło­ czonych w nich ludzi i unoszącej się w powietrzu sadzy po­ chodzącej z setek, albo nawet tysięcy, dymiących kominów. Oczywiście, kiedy wcześniej mieszkał w Londynie, jego sytuacja wyglądała zupełnie inaczej. Studiował prawo na Lin­ coln's Inn i był na najlepszej drodze do tego, by stać się człowiekiem niezależnym finansowo. Tamte ulice, po których chodził, różniły się znacznie od tutejszych. Jego przyszłość napawała nadzieją do czasu, kiedy wrócił do Dublina i przez swoją dumę i arogancję zniszczył to wszystko. Ponure myśli przerwała przebiegająca obok niego, w pogoni za szczurem, grupka dzieci ubranych w łachmany. Ich matki siedziały na frontowych schodach i popijały dżin, zaśmiewając się z żartu, który opowiedziała jedna z nich. Nagle zamilkły, spoglądając podejrzliwie na paru bosych marynarzy, którzy

I

najwyraźniej dopiero co zeszli z pokładu statku i chwiejnym krokiem ruszali na podbój dzielnicy burdeli. W tym samym czasie przed wejściem do czegoś, co wyglądało na sklep mięs­ ny, zadowoleni z udanych łowów w bogatszej części miasta kieszonkowcy handlowali skradzionymi rzeczami z „rzeźnikiem". Ian minął grupę marynarzy, którzy wykazali się dobrym wyczuciem i ustąpili mu drogi, tak jak się spodziewał. Był wysokim, atletycznie zbudowanym mężczyzną, który z łatwością mógł wykorzystać te atuty. Szerokie rondo kapelu­ sza, które nosił opuszczone nisko na czoło, dodawało mu nie­ bezpiecznego wyglądu. Jedną dłoń opierał na pasku skórzanego plecaka, który podczas wojny zabrał nieżyjącemu francuskiemu żołnierzowi ponad rok temu. W plecaku miał cały swój dobytek, łącznie z pistoletem, którego posiadanie groziło deportacją, gdyby tylko go przy nim znaleziono. Anglicy nie czuli by się zbyt komfortowo na myśl, że jakiś Irlandczyk spaceruje po ich ulicach z bronią. Poza tym były inne powody, dla których woleliby widzieć Iana, opuszczającego ich kraj. Dziwka siedząca w oknie po drugiej stronie ulicy powitała go głośno. - Proszę, proszę, zobaczcie, któż to wreszcie wrócił do domu! - Wychyliła się tak mocno, że jej piersi niemal wy­ skoczyły z gorsetu. - Hej, Campion, czy tym razem uda ci się mnie zaspokoić? Ian, jak zawsze, zignorował ją, i bez słowa wszedł przez wąskie drzwi do narożnego budynku. Nie zadawał się z dziw­ kami. W jego życiu nie było czasu na kobiety ani na inne przyjemności. Przynajmniej dopóki ma na głowie rodzinę po­ trzebującą pomocy. Wypaczone schody jęknęły pod jego ciężarem, a ich skrzy­ pienie słychać było w całym budynku. Gdzieś zapłakało dziec­ ko. Gdzie indziej mężczyzna kłócił się z kobietą, a ich sprzecz-

kę zakończył gwałtowny odgłos uderzenia. Jakieś drzwi za­ trzasnęły się z hukiem i zapanowała cisza, a potem rozległ się płacz, Ian usunął się z drogi, kiedy po schodach zaczął toczyć się wprost na niego mężczyzna z kanciastą szczęką i prze­ krwionymi od alkoholu oczami. Trzy kondygnacje wyżej łan był już w domu, czyli w miesz­ kaniu, które dzielił z dwiema siostrami i ich dziećmi. Ale to, co zobaczył, zmroziło go. Drzwi do mieszkania były wyłamane z zawiasów. Zostały po nich jedynie zwisające smętnie po obu stronach framugi drzazgi. Zaniepokojony, wpadł do środka z zaciśniętymi pięściami, gotowy do obrony. Tymczasem, zamiast krwawej zbrodni, za­ stał dwójkę maluchów, Johnny'ego i Maeve, siedzących przy stole i odmawiających modlitwę przed kolacją. Jego gwałtowne wejście przestraszyło siostrę Janet, która stała za dziećmi. Z krzykiem upuściła drewnianą tacę. Kiełbaski na kolację poto­ czyły się po podłodze, ale dzieci o to nie dbały. Zeskoczyły z krzeseł z szeroko rozpostartymi ramionami. - Wujek Ian! - zawołały chórem. Johnny przywarł do jego kolan, a mała Maeve wyciągnęła rączki, żeby wziął ją na ręce. - Jesteś kłujący - poskarżyła się, śmiejąc się i pocierając rączkami szczecinę na jego brodzie. - I masz ranę. - Pięcio­ letnia Maeve, słodka i wrażliwa duszyczka, dotknęła blizny biegnącej ponad jego okiem, w miejscu, w którym wylądowa­ ła pięść Tommy'ego Harrigana i rozcięła skórę. - To nic takiego - zapewnił ją, a potem zwrócił się do siostrzeńca. - Johnny, rośniesz tak szybko, że niedługo mnie powalisz. - Nie było go zaledwie niecały miesiąc, ale dzieci zmieniają się w tym wieku bardzo szybko. Jego słowa zachęciły chłopca do natychmiastowego rozpo­ częcia zabawy, Ian nie miał innego wyjścia, jak tylko postawić małą Maeve na podłodze i zaczął mocować się z jej pełnym werwy bratem.

Przerwała im Janet. - Dosyć tego! Witaj w domu, braciszku. - Pocałowała go w policzek w chwili, kiedy druga siostra, Fiona, najstarsza z całej trójki, stanęła w drzwiach. Wszyscy mieli ciemne włosy. Oczy kobiet były błękitne jak migoczące szafiry, za to Ian odziedziczył po ojcu bystre srebrnoszare spojrzenie. - Ian! - Fiona powitała go z nieskrywaną ulgą. - Tak się cieszę, że wróciłeś. - Co się stało z drzwiami? - spytał. - Później - szepnęła, składając na jego policzku siostrzany pocałunek. - Jak już dzieci się najedzą. Wyciągnął na wierzch płócienny woreczek, który nosił za­ wieszony na szyi. Zdjął go przez głowę i podał Janet. - Nie ma tu tyle, ile myślałem, że uda mi się zarobić. Na jarmarku w Birmingham natknąłem się na jegomościa, który był o pół głowy wyższy ode mnie i walił pięścią jak cepem. Skończyło się na tym, że musiałem mu oddać połowę tego, co zamierzałem przywieźć do domu. - Ktoś cię pokonał? - spytał z niedowierzaniem Johnny. - Zawsze znajdzie się ktoś, kto może cię pokonać, chłopcze. Mądry człowiek bardzo ostrożnie wybiera sobie przeciwników - pouczył go Ian. - Więc nie powinieneś był z nim walczyć - odezwała się Maeve. Nie mógł nie przyznać jej racji. - To prawda - zgodził się. - Johnny, nie życzę sobie widzieć ciebie kiedykolwiek jak zarabiasz na życie pięściami. - Kiedy ja chcę być taki jak ty. - A ja chcę, żebyś był lepszym człowiekiem ode mnie. - W tym zdaniu zabrzmiało echo słów, które kiedyś wypowie­ dział jego ojciec, słów, do których się nie zastosował. - A teraz siadajcie do stołu. Janet zebrała z podłogi kiełbaski i usadowiła dzieci przy stole. Głodne dzieci nie marnują jedzenia, nawet jeśli upadło na

podłogę. Poza tym, mimo brudu wokół nich, podłogi u Janet były tak czyste, że mogłaby z nich jeść sama księżna. - Usiądź. - Fiona podprowadziła brata do stołu. - Mamy trochę sera i kawałek tego chleba, który lubisz. Smakuje prawie jak ten, który wypiekała nasza mama. - Na dźwięk słowa „ser" dzieci spojrzały wygłodniałym wzrokiem. - Podziel między wszystkich - powiedział Ian do Janet, wieszając kapelusz na gwoździu. Z plecaka wyciągnął zestaw do golenia, a torbę położył na podłodze. Najpierw w wyszczer­ bionej umywalce zmył brud podróży z rąk i twarzy, szczególnie dużo czasu poświęcając na oczyszczenie paznokci, a potem się ogolił. Zarost nadawał mu podejrzany wygląd, który wprawiał go w zakłopotanie, szczególnie przy dzieciach. Kiedy skończył golenie i ostatni raz przejechał ostrzem po twarzy, zauważył, że w rondelku na stole została jedna kiełbaska. - Gdzie jest Liam? - spytał, wycierając dłonie w ręcznik. Liam był synem Fiony i najlepszym przyjacielem Iana. - Wyszedł - odparła Fiona, ale w jej oczach pojawił się dziwny błysk, a Janet spojrzała na nią z czujnością, która zaalarmowała Iana. Coś było nie w porządku i niewątpliwie miało to związek z wyłamanymi drzwiami. Nie tknął skromnej strawy stojącej przed nim i czekał z nie­ cierpliwością, aż dzieci skończą jedzenie, zostaną odesłane od stołu i pójdą do kąta bawić się lalką i ołowianymi żołnierzyka­ mi, które przywiózł im z Francji. - Co się stało z drzwiami? - spytał zniżonym głosem, kiedy Maeve i Johnny byli już zajęci zabawą. Janet rzuciła zaniepokojone spojrzenie Fionie, ale siostra odpowiedziała spokojnym głosem. - Od czasu, kiedy wyjechałeś, wiele się zmieniło. Liam włóczy się po ulicach ze złymi ludźmi. Szukałam go właśnie, kiedy przyjechałeś.

- On ma tylko dziewięć lat - zauważył łan. - Nie powinien się włóczyć po ulicach. - Spróbuj go powstrzymać - powiedziała Janet, sprzątając ze stołu. - My próbowałyśmy i nic z tego nie wyszło. - Po­ chyliła się nad łanem i cicho dodała: - Martwię się o Johnny'ego. Przez cały czas twojej nieobecności próbował naślado­ wać Liama. Cieszę się, że wróciłeś. Wrócił, żeby co zrobić? - chciał spytać sfrustrowany Ian. Przez ostatnie dziesięć miesięcy używał swoich pięści, żeby zarabiać pieniądze. Za każdym razem, kiedy już zda­ wało się, że odbijali się od dna, spotykało ich jakieś nie­ szczęście, tak jak krup, który niemalże odebrał życie małej Maeve, albo zwykła, lecz nieoczekiwana podwyżka chole­ rnego czynszu. Ostatnio zaczął jeździć po wiejskich jarmarkach i walczyć na gołe pięści. Pieniądze były z tego niezłe, poza tym miał na­ dzieję, że wyrobi sobie nazwisko i będzie mógł walczyć w Lon­ dynie, gdzie można było na tym lepiej zarobić. Jednakże ol­ brzym z Birmingham pokrzyżował mu plany. Nadal chciał wywieźć rodzinę z Londynu. Mężowie sióstr byli żołnierzami tak jak on. Stracili życie w czasie wojny Anglii z Napoleonem, a ich rodziny nie miały, niestety, możliwości, żeby wspomóc wdowy i ich głodne dzieci. Jedyne, czego potrzebował, to odrobina szczęścia, jedna okazja do tego, żeby stanąć na wysokości zadania i uwolnić ich z tego koszmaru, w jaki zamieniło się ich życie. Był to winien siostrom, ponieważ czuł się odpowiedzialny za to, gdzie się teraz znajdowały. Wszystko to wina jego pochopnej decyzji i głupiego nieposłuszeństwa, które kosztowały jego rodzinę utratę majątku i ziemi. - To nie twoja wina - powiedziała łagodnie Fiona, jakby czytając w jego myślach. - Czyżby? - mruknął gorzko. - Gdybym nie był takim głupcem...

Janet przywołała go do porządku, wskazując wzrokiem dzieci. - To już przeszłość. Jeśli nie ty, to Humphriesowie albo Anglicy znaleźliby jakiś sposób na to, by ukraść nasze ziemie. Nawet ojciec tak mówił. Ian jednak w to wątpił. - Ciągłe obwinianie się nie ma sensu - powiedziała stanow­ czo Janet. Przyznał jej rację. Powinien się teraz skupić na ich przy­ szłości. - A co z drzwiami? Odpowiedział Johnny, o którym sądzili, że nie słucha roz­ mowy, co dowodziło, że obawy Janet były uzasadnione. - Przyszedł facet, który szukał Liama. Wielki, groźny typ. Mama nie chciała otworzyć drzwi, więc je wyłamał. Obudził mnie i Maeve. Maeve się rozpłakała, ale ja nie. - Ty też płakałeś - wtrąciła się Maeve. Janet podeszła do dzieci. Złość sprawiała, że łan stawał się niebezpieczny. - Znalazł Liama? - spytał. - Nie, o ile mi wiadomo - odparła Fiona. Jej dłonie opadły głośno na kolana, zdradzając zaniepokojenie, kryjące się pod pozornym spokojem. - Ale ja też nie mogę go zna­ leźć, Ian. - W ogóle nie wrócił do domu? - Nie - powiedziała krótko Fiona. - Gospodarz chce ob­ ciążyć nas kosztami zniszczenia pięciu par drzwi - dodała przez zaciśnięte zęby. Pieniądze, które kryła płócienna sakiewka, zdały się teraz nędzym groszem. - Zajmę się tym - obiecał Ian, starając się panować nad sobą. Gdyby teraz dopadł gospodarza, zadusiłby łajdaka. Nagle dał się słyszeć odgłos kroków na schodach i w drz­ wiach pojawiła się blada twarz Liama. Jego zachowanie wska-

zywało, że chłopak został zmuszony do zbyt szybkiego dorośnięcia. Fiona poderwała się z krzesła i już miała zarzucić synowi ręce na szyję, gdy Ian spytał ostro. - Gdzieś ty był? W odpowiedzi Liam wzruszył ramionami i odepchnął matkę, czego nie zrobiłby jeszcze kilka tygodni temu. - Pewien dżentelmen z sąsiedztwa chciałby się z tobą spot­ kać, Ian - powiedział. - Pytał o ciebie w Boney' s. - Boney's był pubem tuż za rogiem i z całą pewnością miejscem nieodpowied­ nim dla młodych chłopców. W głosie Liama zacierała się łagodna melodyjność wyniesiona z rodzinnego kraju, a na jej miejscu pojawił się nieprzyjemny nalot ulicznego slangu. Ian podniósł się, demonstrując swoje ponad sześć stóp wzrostu. - Czy nie mówiłem ci, żebyś trzymał się z daleka od pubów? Liam zadarł brodę, ale się zawahał i skinął nieznacznie głową, akceptując władzę i przewagę wuja. Ale na jak długo? - Czego chce ten człowiek? - spytał Ian. - Nie wiem - odparł Liam. - Właśnie się do nas wybiera. Jedzie wielkim powozem, a jego konie...! Boże, Ian, musisz je zobaczyć. Para siwków. Nigdy nie widziałem piękniej­ szych. W korytarzu dał się słyszeć jakiś ruch i Ian dostrzegł cień sylwetki. Jego zmysły były wyostrzone dzięki latom spędzo­ nym na wojnie. Przesunął Liama i Fionę za siebie, a sam zwrócił się twarzą w stronę drzwi, akurat w chwili, gdy pojawił się w nich poruszający się bezszelestnie dżentelmen, ubrany w zie­ lony pasiasty płaszcz i wiśniową kamizelkę. Jego kryczoczarne włosy sczesane do przodu okalały loczkami czoło. Kapelusz koloru zielonego idealnie pasował do płaszcza. - Dobry posłaniec z tego chłopaka - odezwał się nieznajo­ my. - W pubie powiedzieli mi, żebym za nim poszedł, jeśli chcę pana znaleźć.

- Czego pan ode mnie chce? - spytał Ian szorstko. - To nie ja pana potrzebuję, tylko mój pracodawca, Dunmore Harrell. Słyszał pan o nim? Któż nie słyszał o „Piracie" Harrellu, Szkocie, który dorobił się fortuny na handlu, ciężko pracując i dość niekonwencjonal­ nie lokując swoje inwestycje, a teraz był szanowany w najwyż­ szych sferach? Harrell poślubił nawet wdowę po księciu. Nie było ani jednego człowieka, który, chcąc samemu się dorobić, nie podziwiałby go. - Czego ode mnie chce? - łan wpatrywał się w niezna­ jomego. - Nazywam się Parker. Mamy dla pana zadanie, panie Campion. Słyszeliśmy, że jest pan człowiekiem z talentem do wyko­ nywania pewnych zadań. - A gdzie to słyszeliście? - spytał nieufnie Ian z pełną świadomością, że wszystkiemu przysłuchuje się Liam. Musiał robić w życiu różne rzeczy, żeby zdobyć pieniądze, ale wolałby, żeby rodzina się o tym nie dowiedziała. Parker wyczuł jego powściągliwość. Spojrzał mu prosto w oczy i powiedział: - Od pana usatysfakcjonowanych pracodawców, oczy­ wiście. Ian ocenił ryzyko. Nie zaszkodzi wysłuchać, co ma do powie­ dzenia ten człowiek. - Moje usługi nie są tanie i nie podejmuję się niczego nielegalnego - oświadczył, mijając się z prawdą. Wymuskany Parker uśmiechnął się. - Nawet przez myśl nam to nie przeszło, sir. W kwestii szczegółów... może zechciałby pan zejść ze mną na dół? Przed domem czeka powóz, który zawiezie nas do pana Harrella. Fiona położyła dłoń na ramieniu Iana. - Uważaj, braciszku - szepnęła. Fiona twierdziła, że ma dar jasnowidzenia, i chociaż Ian często wątpił w jej talent, nie zamierzał ignorować dobrych rad.

- Uważasz, że nie powinienem iść? - Musisz. - Jej nagłe zdecydowanie zaskoczyło go. Ścisnęła jego ramię. - Idź. Musisz iść. Ian miał pewne wątpliwości, ale je zbagatelizował. Cóż niebezpiecznego mogło się kryć w wysłuchaniu tego, co chciał mu zaoferować człowiek taki jak Harrell? Czyż nie marzył właśnie o życiowej szansie? Przykrył jej dłonie swoimi. - Zaraz wracam. - Sięgając po kapelusz, zwrócił się do Liama. - Pilnuj rodziny. A to znaczy, że masz nigdzie nie wychodzić. Chłopak przytaknął z powagą. Zadowolony Ian dodał na odchodnym: - Naprawię drzwi, jak wrócę. Na dole elegancki błyszczący powóz zajmował całą szero­ kość ulicy, a jego połyskujące mosiężne ozdoby i stangred w liberii ze złotymi guzikami przyciągały uwagę wszystkich. Liam miał rację. Siwki były pełnej krwi. Campionowie potrafili bezbłędnie rozpoznać szlachetne rumaki. Parker pomachał przed nosem perfumowaną chusteczką. - Ależ te ulice śmierdzą! Proszę wsiadać. Zdając sobie sprawę, że wszyscy, łącznie z dziwką w ok­ nie, się w niego wpatrują, Ian bez słowa spełnił polecenie. Nigdy w życiu nie siedział w tak wielkim i tak luksusowo wyposażonym powozie z aksamitnymi poduszkami i dre­ wnianym wykończeniem wnętrza. Elegancik wsiadł przed nim, a lokaj zamknął za nimi drzwi i po chwili byli już w drodze. - Z drogi! - pokrzykiwał lokaj na ludzi. - O co w tym wszystkim chodzi? - spytał Ian Parkera. - Wkrótce się pan dowie - usłyszał wymijającą odpowiedź, Ian mruknął coś pod nosem. Nie znosił niespodzianek. Po piętnastu minutach znaleźli się w modnej dzielnicy mias­ ta. Ulice były tu szersze i mniej zatłoczone. Wysłannik Harrella

odsunął od nosa perfumowaną chusteczkę i zaczął bębnić pal­ cami po wewnętrznej stronie drzwi. Powóz skręcił na wybrukowany podjazd bogatej posiadłości. Stangred ściągnął cugle i zatrzymał konie. Majordomus, cały w czerni, w stroju kontrastującym ze złotymi obszyciami liberii pozostałych służących i z krzykliwym surdutem i kamizelką Parkera, zszedł po schodach, by osobiście otworzyć drzwi powozu. - Panie Parker, proszę, żeby natychmiast udał się pan do jaśnie pana. Jest bardzo zniecierpliwiony. Parker bez słowa wyskoczył z powozu i dał znak łanowi, żeby poszedł za nim. Kiedy Ian wysiadł z powozu i szedł po frontowych schodach, zdał sobie sprawę z tego, jak nę­ dznie wygląda. Jego bryczesy z garbowanej skóry i przy­ kurzony płaszcz z postrzępionymi brzegami wyraźnie w tym miejscu raziły. Skrępowany dotknął dłonią fularu, luźno przewiązanego wokół szyi. Pasował do niego taki styl ubie­ rania się, ale w tych okolicznościach był chyba nazbyt nie­ dbały. Główny hol był tak obszerny i wysoki jak poczekalnia w ban­ ku. W wypolerowanych czarnych i białych marmurowych kwa­ dratach podłogi odbijały się zdarte obcasy butów Iana, a posąg jakiegoś antycznego Greka bez ręki i nogi wpatrywał się w nie­ go z niemą dezaprobatą. Dwie pokojówki zajęte czyszczeniem z wosku kandelabrów, nie zauważyły gościa. - Pański kapelusz, sir? - zwrócił się do Iana majordomus. Ian podał go służącemu, który przekazał go innemu lokajowi. Harrell najwyraźniej miał służących, którzy usługiwali jego służącym. Parker kroczył długim korytarzem wyłożonym grubym dy­ wanem. Pachniało tu woskiem pszczelim i olejkiem cytryno­ wym, Ian szedł za Parkerem, podziwiając bogactwo i przepych, które go otaczały - malowidła starych mistrzów, rzeźbione sztukaterie pod sufitem, błyszczące mosiężne kinkiety na ścia-

nach. Na końcu korytarza Parker otworzył bez pukania dwu­ skrzydłowe drzwi. - Pan Campion - zaanonsował i cofnął się. Ian znalazł się w apartamencie wyłożonym drewnem orzechowym. Całe ścia­ ny były zastawione książkami i rzeźbami. Na podłodze leżał indyjski dywan w kolorach błękitnym i czerwonym. Fotele obite skórą, ustawione pod oknami, tworzyły kącik wypoczyn­ kowy, a na środku pokoju stało ogromne rzeźbione biurko. Dunmore Harrell, najbogatszy człowiek w Londynie, pod­ niósł się z fotela za biurkiem. Przed nim w równych stosach leżały księgi rachunkowe. Zdjął okulary, które miał zatknięte na końcu nosa, i podszedł przywitać się z łanem. Był średniego wzrostu, szczupły, a jego włosy, kiedyś czer­ wone jak cegła, wypłowiały do koloru stonowanego brązu. Tak jak jego majordomus, był ubrany na czarno, ale spinki u koł­ nierzyka, które mocowały fular, i guziki zdobionego surduta, połyskiwały brylantami. Gdyby Ian miał ocenić Harrella przed pojedynkiem na ringu, uznałby go za niebezpiecznego przeciwnika. Harrell wyraźnie zdawał sobie sprawę ze swojej siły i swych słabości, i potrafiłby wykorzystać je na swoją korzyść. Uważnie przyjrzał się Ianowi, wprawiającym w zakłopotanie wzrokiem, Ian przyjął jego wyzwanie i odwzajemnił spojrzenie, jednocześnie zaciskając i rozluźniając pięść, czym dał mu do zrozumienia, że nie jest żadnym żółtodziobem. Bystre spojrzenie zielonych oczu Harrella zatrzymało się na zaciśniętej dłoni Iana. Usta wykrzywiły mu się w porozu­ miewawczym uśmiechu. Ruchem ręki wskazał fotel przed biurkiem. - Proszę usiąść. Ian zauważył ślad szkockiej naleciałości w jego wymowie, który skrzętnie skrywał, dzięki czemu mógł spokojnie uchodzić za jednego z dworzan króla. W pokoju znajdował się jeszcze jeden człowiek, ale Ian był

tak skupiony na Harrellu, że nie zauważył jego obecności do momentu, aż zasiadł w fotelu. Spojrzał na dżentelmena, który zajmował fotel z wysokim oparciem naprzeciwko niego. Ły­ siejący, mocno zbudowany mężczyzna robił wrażenie nadęte­ go, Ian pomyślał sobie, że ten człowiek jest jak pies, który bardziej szczeka, niż gryzie i wyraźnie brakuje mu elegancji Parkera. - Oto narzeczony mojej córki - powiedział Harrell bez ogródek - wicehrabia Grossett. - Nacisk, z jakim wypowiedział tytuł, wskazywał, że Harrell jest bardzo zadowolony z wyboru córki. - Pan Ian Campion, żołnierz i najemnik, który, jeśli zechce, może być poplecznikiem samego diabła. Ian nie wiedział, jak zareagować na takie wprowadzenie, i czuł się zakłopotany faktem, że wszystkie te określenia od­ powiadały prawdzie. Wicehrabia oparł się w fotelu, jakby nie chciał w najmniej­ szym stopniu zbliżać się do Iana, i nie podał mu ręki na powitanie. Parker przysunął sobie krzesło, wyraźnie powstrzy­ mując śmiech - albo wywołany dowcipnymi słowami swojego pracodawcy, albo pełnym dystansu zachowaniem wicehrabie­ go. Nie spodobało się to łanowi. - Gratuluję jaśnie panu przyszłego zięcia - powiedział gład­ ko, angielszczyzną tak dobrą jak wszystkich pozostałych w tym pokoju. Jego paznokcie były czyste, czego nie można było powiedzieć o wicehrabim. - Kiedy wypada ten szczęśliwy dzień? - spytał, jakby obaj byli członkami tego samego klubu. Szyja wicehrabiego pokraśniała. Najwyraźniej Ian dotknął drażliwej sprawy. - Mamy nadzieję, że właśnie w tej kwestii będzie pan w sta­ nie nam pomóc, panie Campion - powiedział Harrell, podając łanowi miniaturowy portret. - Mam dla pana zlecenie. Chcę, żeby odnalazł pan młodą kobietę z tego portretu. Ian przez chwilę przyglądał się podobiźnie, zatrzymując dłużej wzrok na nieco bardziej wydętej dolnej wardze i długich

czarnych rzęsach. Widząc jej zielone oczy, nie miał już wąt­ pliwości. To córka Harrella, najbardziej pożądana dziedziczka, którą zamierzał poślubić wicehrabia. Szkoda było takiej pięk­ ności i jej majątku dla takiego pozera. - Rudowłosa - mruknął. - Tak - przyznał z dumą Harrell. - Jej włosy są koloru miedzi. Poza tym niczego nie pragnie tak bardzo jak życia w małżeństwie. Lyssa nie uznaje żadnych półśrodków, a ja chcę, żeby wróciła. - Kto ją porwał? - spytał Ian. - Nie wiem - usłyszał krótką odpowiedź. - Nie było żadnego żądania okupu, żadnego listu, nic. - Harrell pochylił się nad biurkiem. - Ale kiedy ich pan znajdzie, kimkolwiek są, proszę dopilnować, żeby ponieśli odpowiednią karę. Nikomu nie wol­ no bezkarnie wchodzić mi w drogę. Nikomu. Jego słowa odbiły się echem w nagłej ciszy i Ian poczuł, że chyba wszyscy w posiadłości zostali postawieni na nogi. Coś tu było nie w porządku. - Dlaczego właśnie mnie panowie o to proszą? Czy nie lepiej iść z tą sprawą na Bow Street? - Już u nich byłem. Okazali się niekompetentni. Chcieli, żebym im powiedział, gdzie ona jest, a przecież gdybym wie­ dział, sam bym po nią pojechał. Jestem człowiekiem, który oczekuje wyników... i jestem skłonny dobrze za nie zapłacić. Ian zachowywał pozorny spokój, ale czuł ekscytację z powo­ du nadarzającej się okazji. - Czy ma pan jakieś podejrzenia, kto mógł ją porwać? - Żadnych. Nie było żadnych śladów. - Harrell nie należał do ludzi, którzy lubili przyznawać się do porażki. Osunął się w fotelu i nagle wydał się znacznie starszy. - Tylko ona pozo­ stała mi po mojej zmarłej żonie. Ja... - Odwrócił wzrok, jakby

potrzebował chwili, żeby się pozbierać. - Czy ma pan dzieci, panie Campion? - To Irlandczyk - mruknął pod nosem wicehrabia. - Oczy­ wiście, że ma dzieci. - Nie - odparł ian, ignorując kandydata na zięcia. - Ale mam siostrzeńców i siostrzenicę. - Zatem jest pan w stanie zrozumieć moje obawy - powie­ dział Harrell. - Myśl o tym, że Lyssa zniknęła z domu bez śladu już ponad tydzień temu... - Spojrzał na Iana. - Chcę, żeby wróciła. - Kiedy ostatnio ją pan widział? - Tydzień temu, w czwartek. Wyszła ze służącą i lokajem do biblioteki. Kazała im usiąść w holu i czekać, a sama poszła szukać książek w katalogu i już nie wróciła. Zniknęła, jakby zapadła się pod ziemię. Nie miała niczego oprócz tego, co na sobie.

łan zmarszczył brwi. - Czy natrafiono na jakieś informacje? - Nic, żadnych śladów. Zaangażowałem Parkera, który ma chyba najwięcej kontaktów, ale i on wrócił z pustymi rękoma. Ian zawahał się przed zadaniem kolejnego pytania, ponieważ najwyraźniej ten pomysł nie mieścił się w głowie ojca dziew­ czyny. - Czy możliwe, żeby sama zaplanowała ucieczkę? Harrell uniósł brwi, zaszokowany tym pomysłem. - Skądże! Lyssa była zawsze najposłuszniejszym dzieckiem na świecie. Nie miała żadnego powodu, żeby uciekać. Ian nie mógł powstrzymać się przed spojrzeniem na wice­ hrabiego. Gdyby sam był młodą kobietą, nie chciałby poślubić tego mężczyzny, a dziewczyna z portretu, który nadal trzymał w ręku, nie wyglądała wcale na potulną. Szczególnie jeśli odziedziczyła chociaż jedną z niesławnych cech charakteru swojego ojca. Wicehrabia Grossett natychmiast zrozumiał to spojrzenie.

- Co takiego insynuuje m i ten Irlandczyk? - Niczego nie sugeruję, szanowny panie - odparł Ian spokoj­ nym głosem. - On sugeruje, że nasza Lyssa miała pewne wątpliwości co do małżeństwa i, biorąc sprawy w swoje ręce, postanowiła uciec. - Melodyjny kobiecy głos dobiegł ich od drzwi pokoju. Mężczyźni odwrócili się i zobaczyli piękną kobietę stojącą w drzwiach z ręką na klamce. Jej twarz oblała się rumieńcem. - Proszę wybaczyć, że się wtrącam, ale czasami kobieta musi uciekać się do podsłuchiwania, żeby wiedzieć, co się dzieje w jej domu. - Sepleniła w niezwykle czarujący sposób. Dawniej była księżną Lackland, ale po śmierci starego księcia poślubiła Harrella, zapewniając mu tym samym wstęp do towarzystwa. Weszła do pokoju. W jej włosach i na dłoniach migotała biżuteria. Poruszała się lekko mimo zaawansowanej ciąży. Z pewnością tylko pieniądze mogły ją skłonić do wybrania życia u boku człowieka bez tytułu szlacheckiego. Mężczyźni wstali, a Harrell wyszedł zza biurka na jej spot­ kanie, - Moja droga, powinnaś leżeć. - Za bardzo się przejmujesz, Dunmore, a ja chciałam poznać dżentelmena, który ma znaleźć naszą Lyssę. - Spojrzała na Iana i wyciągnęła do niego dłoń. - Odnajdzie ją pan, prawda? Ian ujął jej dłoń. Pochlebiało mu, że traktowała go z szacunkiem. - Dołożę wszelkich starań, żeby ją znaleźć... -Zawahał się, niepewny, jak się do niej zwrócić. Chociaż była żoną człowieka z niższej klasy, wydawało mu się, że nadal zachowała swój tytuł. Słyszał tylko, jak nadal zwracano się do niej per „księż­ no". Harrell był bardzo dumny z pozycji społecznej żony, jednak Ian zdecydował się zaryzykować pomyłkę. - ...pani Harrell - dokończył, a ona skinęła, dając mu do zrozumienia, że wybrał poprawnie.

- Szczególnie jeśli go dobrze opłacę - dodał Harrell, a Ian zastanowił się przez chwilę, czy rzeczywiście wszystkie sprawy z nim związane musiały sprowadzać się do pieniędzy. Pani Harrell uśmiechnęła się. Dwa razy młodsza od męża była dla niego prawdziwą zdobyczą. - Spodziewaliśmy się, że będzie pan trochę inaczej wy­ glądał, panie Campion. Prawda, Dunmore? - Nie czekając na odpowiedź męża, kontynuowała: - Proszę odnaleźć Lyssę, sir, niech ją pan odnajdzie, żeby mogła odkryć szczęście lak jak ja, przy mężu i z dzieckiem. - Wysunęła rękę z dłoni Iana i z dumą położyła ją na brzuchu, Ian był ciekaw, czy to pieniądze, czy miłość skłoniły ją do poślubienia „Pirata". - Zrobi to, zrobi - zapewnił Harrell troskliwym głosem. - A teraz proszę cię, idź się położyć. Nie chcę, żeby cokolwiek stało się mojemu synowi. Pani Harrell zaśmiała się rozbawiona jego troską. Przeniosła swoje fiołkowoniebieskie spojrzenie na Iana. - Mój mąż pragnie syna, ale kocha także córkę. Wicehrabia Grossett także jest... bardzo zaniepokojony. Prawda, sir? - Oczywiście - odpowiedział wicehrabia jak echo, chociaż Ian był pewny, że bardziej troszczył się o ewentualną utratę fortuny panny Harrell niż o jej życie i zdrowie. Ten człowiek nie zachowywał się jak zaniepokojony narzeczony. Wicehrabia spojrzał prowokacyjnie na Iana. - Moja rodzina jest bardzo rada temu małżeństwu. - Nawet twoja matka, mój drogi? - spytała pani Harrell zaczepnie. - Szczególnie moja matka - odparł beznamiętnie Grossett. - Cóż... w takim razie wszystko załatwione. - Pani Harrell ruszyła do wyjścia, ale zatrzymała się. - Wierzę, panie Cam­ pion, że wywiąże się pan z tego zadania. Lyssa jest tak samo uparta jak jej ojciec. - A wierzy pani w jej porwanie? - ośmielił się spytać Ian.

Tajemniczy uśmiech przemknął przez usta pani Harrell. Po­ kręciła głową, a potem wzruszyła ramionami. - Nie mam pewności, ale znając Lyssę, nikomu nie udałoby się zabrać jej siłą, a przynajmniej bez walki. Ona jest jak jej ojciec. I tu, w środku - położyła dłoń na piersi nad sercem - nie czuję, żeby była w niebezpieczeństwie. W końcu zaginęły też jej książki. - Książki? - Ian przeniósł wzrok na Harrella. - Moja córka to intelektualistka, pomijając oczywiście fakt, że woli powieści, wie pan... o miłości. Jest też wielką miłoś­ niczką poezji. - Ostatnie słowo wypowiedział tak, jakby napawało go niesmakiem. - Ale żeby od razu sądzić, że uciekła, tylko dlatego, że brakuje paru książek...? - Pokręcił głową. - Mogła oddać je do biblioteki albo ofiarować przyja­ ciołom. - Nie Lyssa. Książki były jej jedynymi przyjaciółmi - po­ wiedziała pani Harrell i spojrzała na Iana. - Moja pasierbica zawsze zabierała w podróż swoje ulubione książki. Poza tym wolała mieć książkę w ręku niż ewentualnego męża przy boku. -Jej odpowiedź utwierdziła tylko Iana w słuszności jego podej­ rzeń, że to Harrell, a nie jego córka, wybrał wicehrabiego. Czyż rozpieszczana jedynaczka, miłośniczka romansów i poezji nie wolałaby raczej uciec, niż stawić czoło odstręczającemu narze­ czonemu? Ian omal nie powiedział tego na głos. Wyczuwał, że pani Harrell przygląda mu się badawczo, i wiedział, że podziela jego podejrzenia. - Powodzenia, panie Campion - powiedziała i wyszła z pokoju, a Harrell patrzył za nią z tęsknotą zakochane­ go mężczyzny. Niechętnie przeniósł z powrotem spojrzenie na Iana, kiedy za jego żoną zamknęły się drzwi. - Proszę odnaleźć Lyssę, panie Campion, i dopilnować, żeby ci, którzy jej pomogli, ponieśli zasłużoną karę. - Nie jestem mordercą - powiedział cicho Ian. W oczach Harrella pojawiła się nieskrywana irytacja. Spojrzał na Parkera,

który przezornie zachował neutralny wyraz twarzy. Na szczęce Harrella zadrgały mięśnie. - Nie żądam morderstwa, lecz zasłużonej kary - oświadczył. - Nie mam ochoty oglądać pętli wisielca. Prawda, Parker? - Jak pan sobie życzy, sir. - Słyszeliśmy, że jest pan człowiekiem od takiej roboty - powiedział Harrell. - I wierzę, że tak jest. Nie jest pan głupcem i da pan sobie świetnie radę. Służąca Lyssy będzie panu towarzyszyć w podróży. Należy przestrzegać przyzwo­ itości. Nagle Ian zrozumiał, dlaczego Harrell tak uczepił się myśli, że jego córkę porwano, wbrew jej woli. Był człowiekiem z am­ bicjami klasowymi, nie tylko dla siebie, ale i dla swoich dzieci. Wyższe sfery mogą być bardzo surowe dla uciekających mło­ dych kobiet, a szczególnie dziedziczek fortuny nieszlacheckiego pochodzenia. Mimo wszystko, służąca będzie dla niego ciężarem. - Służąca może spowolnić moje poszukiwania. Nie mam pojęcia, dokąd będę zmuszony się udać, żeby zdobyć informa­ cje o miejscu pobytu pańskiej córki. - Jej reputacja musi być za wszelką cenę ocalona - odparł Harrell. - Ona ma zostać wicehrabiną. Jestem przekonany, że wicehrabia Grossett także pragnie, żeby jej dobre imię nie zostało w żaden sposób nadszarpnięte. Ian był przekonany, że wicehrabia ożeniłby się z córką Harrella, nawet gdyby była jednooką i bezzębną wiedźmą, ale uznał, że lepiej będzie nie mówić tego jej ojcu. Jego opinia potwierdziła się, gdy Harrell dodał. - Na prośbę wicehrabiego Grossetta rozpuściliśmy wieści, że Lyssa wybrała się w odwiedziny do wuja mojej żony, który jest ambasadorem w Rzymie. W ten sposób zyskamy trochę czasu, ale nie za wiele. Proszę przywieźć ją jak najszybciej do domu. Chciałbym zobaczyć ją jako mężatkę jeszcze przed narodzinami jej brata.

Patrząc na podobiznę Lyssy, Ian uznał, że odnalezienie zagi­ nionej dziewczyny nie powinno być zbyt trudne. Szczególnie że była posiadaczką tak płomiennierudych włosów. W charak­ terystycznym dla jej ojca sposobie unoszenia podbródka do­ strzegł zawziętość, a w jej oczach błysk inteligencji. Miał nadzieję, że dziewczyna jest bezpieczna i nikt nie wyrządził jej krzywdy. Taką pracę jak ta wykona z przyjemnością. - Moja cena to dwieście funtów. - łanowi ta kwota wydała się astronomiczna i sam był zaskoczony, że odważył się aż o tyle poprosić. Harrell nawet nie mrugnął powieką. - W porządku. Ian pożałował, że nie poprosił o więcej, ale wiedział, że jest już za późno. - Potrzebuję część pieniędzy z góry. - Pięćdziesiąt funtów teraz i reszta po powrocie. - Sto. - Siedemdziesiąt pięć. Ian zdziwił się, że tak pragnący powrotu córki ojciec i czło­ wiek majętny, targuje się... Ale doszedł do wniosku, że widocz­ nie tak postępują bogacze. W myślach skalkulował wydatki, jakie będzie musiał ponieść, żeby przeprowadzić na pewien czas rodzinę ze slumsów Ziemi Świętej, i zgodził się. - Siedemdziesiąt pięć i dwa konie. - Co takiego? I w tej cenie nie ma wliczonego morderstwa? - zdumiał się Harrell, ale machnął ręką. - Żartowałem. Siedem­ dziesiąt pięć i konie. Parker, zapłać mu i przygotuj konie i służącą. Proszę rozpocząć poszukiwania jak najszybciej, panie Campion. Już i tak zbyt wiele czasu minęło. - O ile nie spotkało jej coś gorszego, sir - przypomniał mu ostrożnie Ian. Jej ojciec pokręcił głową ze srogim wyrazem twarzy.

- W tej kwestii zgadzam się z moją żoną. Wierzę, że moja córka żyje i jest zdrowa. Gdyby było inaczej, wiedziałbym o tym. Ian miał nadzieję, że to prawda. - Z pewnością ją znajdę. - Wiem, że się panu uda - zgodził się Harrell. - Ponieważ jest pan człowiekiem, który potrzebuje pieniędzy. Miał rację. Ale nie tylko. Również dlatego, że to będą łatwe pieniądze. W końcu cóż mogło być trudnego w wytropieniu romantycznej dziedziczki targającej stos książek? Nic trudnego.

Sześć dni później

U

cieczka była najlepszym, najbardziej ryzykownym po­ mysłem, na jaki Lyssa Harrell kiedykolwiek wpadła, i ogromnie się z niego cieszyła. Po raz pierwszy w swoim życiu była wolna. Żadnych protek­ cjonalnych lordów ani snobistycznych nowicjuszek wyśmiejących się z niej, kiedy wydawało im się, że tego nie słyszy. Żadnych drwin z tego, że jej ubranie zalatuje handlem, ani żadnych przytyków robionych tylko dlatego, że ktoś uwielbia okazywać innym swoją wyższość. Nikt już nie będzie porów­ nywał jej z elegancką i piękną macochą, która całkowicie wyparła Lyssę z życia ojca. Jednak najbardziej cieszyło ją, że nie ma przy niej nieznośnego Roberta, wicehrabiego Grossetta, który ciągle jej uświada­ miał, jaką to łaskę jej wyświadcza, oferując małżeństwo. Wprost szalała z radości na myśl o tym, że już nigdy nie zobaczy jego wszechwładnej matki hazardzistki. O tak, wolność była wspaniałym uczuciem. Lyssa otuliła się niebiesko-zielonym pledem w szkocką kratę Davidsonów i z uśmiechem wpatrywała w płomienie ogniska. Podróżowanie wozem cygańskim było cudownie romantycz­ nym sposobem dotarcia do celu, który sobie wyznaczyła. Wszy-

slko było takie, jak sobie wyobraziła. Zyskała nowych przyja­ ciół w Abramsie i jego żonie, Duci, oraz macierzyńską mentorkę w osobie matki Abramsa, Madame Lince. Jechała w przepię­ knym kolorowym taborze, w którym nikt jej nie znał ani nie zadawał zbędnych pytań, ponieważ Cyganie nie byli mile wi­ dzianymi gośćmi. Nawet polubiła rolę wyrzutka, bo przecież w elitarnych kołach była nim od wielu lat. Kogokolwiek ojciec najmie do odszukania jej, tutaj jej nie znajdą. 0 tak, swoją ucieczkę zaaranżowała równie precyzyjnie, jak jej ojciec planował swoje harmonogramy dostaw. Za dzień lub dwa dojadą do Amleth Hall w Highlands, siedziby klanu Davidsonów, z którego wywodziła się jej matka. Krewni matki przyjmą ją do siebie, a polujący na jej fortunę Robert będzie mógł pożegnać się z pieniędzmi. Oczywiście odczuwała wyrzuty sumienia z powodu bied­ nego ojca, który na pewno się o nią martwił... ale wierzyła też w jego irlandzką siłę. Najmądrzejsze, co teraz mogła zrobić, to uciec od niego jak najdalej... a może wcale nie będzie za nią tęsknił? Był tak zaabsorbowany swoją „księżną", szczególnie teraz, kiedy nosiła jego syna, że zdawało się, jakby nie dbał już wcale o Lyssę. Miała dwadzieścia trzy lata i powinna pomyśleć o mał­ żeństwie, tak jak sugerowała jej księżna, ale chciała sama wybrać sobie męża. Poza tym brakowało jej dawniej bliskości z ojcem. Jego nowa żona stanęła między nimi. Najpierw nakłoniła ojca Lyssy, żeby zmusił ją do wyjazdu na cały sezon, przez co poczuła się odrzucona. A potem zaaranżowała zaloty Roberta i przeprowadziła całą kampanię, żeby tylko ojciec zgodził się na to małżeństwo mimo protestów córki. I po tym wszystkim oczekiwała jeszcze, że zostaną przyjació­ łkami. Nawet próbowała nakłonić Lyssę, żeby zwracała się do niej po imieniu. Lyssa nigdy by na to nie przystała. Gdyby tak

zrobiła, oznaczałoby to, że godzi się, żeby księżna zajęła miejsce jej matki - a na to Lyssa na pewno by nie pozwoliła. Teraz, kiedy wsłuchiwała się w nocny rechot żab i grani, świerszczy, czuła wreszcie, że ostatnie słowo należy do nie - żadnego ślubu. A przynajmniej nie z wicehrabią Grossettem. ani z żadnym kandydatem wybranym przez macochę. - Czas położyć się spać - oznajmił Abrams, pojawiając się w kręgu światła z ogniska. Zamierzał ułożyć się przy ognisku podczas gdy kobiety miały się gnieździć na legowiskach w po­ malowanym na purpurowo wozie. Duci i Lyssa podniosły się posłusznie, lecz Madame Linka nie ruszyła się z miejsca. Zamiast tego zaciągnęła się dymem z fajki. - Przynieście mi moje karty - odezwała się. Duci spojrzała na nią zaskoczona. - Teraz? - Tak. Muszę odczytać przyszłość Viveki. Najwyższy czas. „Viveka" było imieniem, które Madame wymyśliła dla Lyssy. Duci powiedziała jej, że w ich języku oznacza ono „małą kobietę". Imię to spodobało się Lyssie i chętnie na nie przystała, zwłaszcza że nie chciała, żeby ktokolwiek ją rozpoznał do czasu, aż znajdzie się pod opiekuńczymi skrzydłami klanu Davidsonów. Nawet Abrams i Duci tak się do niej zwracali. - Jest już późno, Madame - zaprotestował Abrams znużo­ nym głosem. - Jutro mamy przed sobą długą drogę. Z pewnoś­ cią to może poczekać. - Nie. Teraz. Powiedziała to tonem nieznoszącym sprzeciwu. Lyssa po­ czuła, jak jeżą jej się włoski na karku i wiedziała, że nie tylko ją przeszedł dreszcz. Duci wytrzeszczyła oczy i nawet Abrams wydawał się zaskoczony. Od samego początku podróży Lyssa błagała Madame Linkę o wróżbę. Nawet zaproponowała jej znaczną sumę pieniędzy, ale spotkała się z odmową. .. Więc czemu nagle teraz Madame chciała wróżyć?

Abrams nie oponował dłużej. - Zaraz przyniosę twój stolik i karty. - Masz ochotę na łyk dżinu, Madame? - kiedy jej mąż wspinał się do wozu, spytała Duci. Stara Cyganka pokręciła głową. - Usiądź tutaj, Viveka. Chcę, żebyś patrzyła na moje ręce, kiedy będę ci kłaść karty. Lyssa zajęła miejsce na pieńku naprzeciwko krzesła Madame. Siedziały możliwie najbliżej ognia, żeby na stolik padał blask płomieni. Abrams z szacunkiem podał Madame karty tarota. Był bardzo dumny z jej daru wróżenia. Opowiedział Lyssie, jak to Madame przepowiedziała mu, że spotka Duci, i wszystkie inne ważne wydarzenia z jego życia. Mówił, że kiedyś nawet wróżyła królowi Hiszpanii, który był tak poruszony tym, co odkryły przed nim jej karty, że podarował jej złoty pierścień, który Madame nosi od tamtej pory zawieszony na łańcuszku na szyi. Madame zdjęła wieczko z pudełka z kartami. - Viveka, potasuj. - Ile razy? - Będziesz wiedziała - padła enigmatyczna odpowiedź. Dłonie Lyssy trzęsły się z podekscytowania. Tarot był czymś więcej niż zwykłe karty. Abrams powiedział jej, że ta talia była w ich rodzie przekazywana z pokolenia na pokolenie. Nikt nie wiedział, ile lat miały karty, a mogła je dostać tylko osoba posiadająca „dar". Średniowieczne postaci na kartach były rę­ cznie malowane, a pozłacane krawędzie, jaskrawe kolory ry­ sunków i objaśnienia w języku francuskim i arabskim wyblakły z upływem czasu. Duże rozmiary kart sprawiały, że ich tasowanie było dość (rudne. Lyssa przełożyła je raz i zaczęła tasować drugi, ale przerwała. Jakiś głos wewnętrzny podpowiedział, że już wy­ starczy. Lyssa odłożyła talię na stół wierzchem do góry. Madame Linka uśmiechnęła się.

- Dobrze. Duci i Abrams przysunęli sobie pniaki i usiedli. Oni tak jak Lyssa, także wstrzymali oddech, kiedy Madame wzięła górną kartę i położyła ją na stole, a obok niej dwie kolejne. - To twoja przeszłość - powiedziała. - A to twoja teraźniej szość. - Ułożyła pod poprzednimi rządek z trzech kolejnyci kart. Potem wyjęła z talii jedną kartę i wcisnęła ją Lyssie do ręki. - To twoja przyszłość. Trzymaj ją mocno i nie patrz na nią. dopóki ci nie powiem. Lyssa skinęła głową świadoma mocy karty w swej dłoni. - Dlaczego nie dałaś jej trzech kart przyszłości tak jak to zrobiłaś z przeszłością i teraźniejszością, mamo? - spytała Duci. - Nie widziałam, żebyś tak wcześniej robiła. - Robię to, czego chcą karty - odparła Madame i odwróciła pierwszą kartę z rzędu symbolizującego przeszłość Lyssy Uniosła brwi i cmoknęła z uznaniem. - Siedem Kielichów. - Ciemnymi oczami wpatrywała się w Lyssę. - Władca Rozpusty. Lyssa spojrzała na rysunek siedmiu kielichów, których zawar| tość wylewała się do czegoś, co zdawało się rzeką wina. - Co to oznacza? - Że w przeszłości byłaś otoczona wieloma przyjemnościami. Przyjemnościami, którym nie ufałaś, a może nawet budziły w tobie lęk. - To prawda - szepnęła prawie bez tchu Lyssa. Rzeczywiście bała się wyższych sfer, ich okrucieństwa, ich podwójne moralności. Mimo bogactwa, wielkiego domu ojca i pięknych ubrań, wolała skromniejsze życie. Książki były dla niej najcen­ niejszą własnością. Dlatego też nie podobał jej się pomysł poślubienia mężczyzny, który myślał wyłącznie o tym, na co wydać pieniądze. Pragnęła mężczyzny podobnego do człowie­ ka, jakim był jej ojciec, który potrafił pielęgnować wspomnie­ nie zmarłej żony. Niestety do czasu, kiedy osaczyła go ta kobieta.

Madame odwróciła drugą kartę. Jej uśmiech ustąpił ponure­ mu wyrazowi twarzy, ale nie była zaskoczona. Dziesięć srebr­ nych buław krzyżujących się na tle żółtopomarańczowych pło­ mieni. Władca Uciemiężonych. Czułaś się sfrustrowana, zła. Chcesz się uwolnić. Chcę odnaleźć swoje korzenie - przyznała Lyssa. - Chcę poznać klan mojej matki. - Pochyliła się. - Uda mi się? To są karty dotyczące twojej przeszłości - odparła Mada­ me i jednym palcem przewróciła ostatnią kartę w tym rządku. Na jej awersie wymalowane było wielkie koło. Postukując paznokciem w kartę, Madame powiedziała: Koło fortuny się toczy, a my śmiertelnicy borykamy się z życiem. - Pokiwała głową. - Nie wiem dlaczego, przecież ziemia obfituje we wszystko, co potrzebne do życia. Ta karta kryje tajemnicę przemian pomyślnych dla ciebie. Oznacza ona to, co zrobiłaś, opuszczając swoją przeszłość. Wielebny Billows mógł sobie głosić, że wróżenie to nonsens albo i herezja, ale Lyssa czuła wielką ulgę, gdy karty zdawały się potwierdzać, że uciekając, podjęła właściwą decyzję. Uśmiechając się, Madame odsłoniła pierwszą kartę z teraź­ niejszości Lyssy i zmarszczyła czoło. Duci wydała stłumiony okrzyk. Śmierć! Abrams przeżegnał się. Lyssie nie spodobał się obrazek uśmiechniętego szkieletu tańczącego na grobie. Co to znaczy? Nic z tego, co sobie pomyślałaś - zapewniła ją pospiesznie Madame. - Śmierć oznacza zmiany w twoim życiu, które odmienią cię na zawsze. Chodzi o to, gdzie jestem teraz - dodała z ulgą Lyssa. Madame pokręciła głową. Nie. W takim znaczeniu śmierć byłaby wśród kart doty-

czących twojej przeszłości. Tutaj ona mówi nam coś zupełnie innego. Zmiana następuje w tej chwili, gdzieś poza naszym obozem. Lyssa rozejrzała się dokoła, widząc za kręgiem światła z og niska tylko ciemność nocy. Czy to jej wyobraźnia, czy rzeczy­ wiście cienie jodeł zbliżyły się? Spojrzała na Madame. - Mój ojciec...? - Wkrótce nas opuścisz. - Madame, nie czekając, odwróciła kolejną kartę. To, co przedstawiała, było jeszcze bardziej niepokojące. - Wisielec... - szepnął Abrams. Karta przedstawiała sylwetkę mężczyzny zwisającego do góry nogami z gałęzi. Ręce miał związane za plecami. Madame Linka przytaknęła. - Jesteś bezbronna, Viveko - powiedziała zachrypłym gło­ sem, który zabrzmiał jak pogróżka. - Musisz zaakceptować wszystko, cokolwiek się wydarzy. Twoje przeznaczenie nad­ chodzi i musisz znaleźć w sobie siłę na spotkanie z nim. Lyssa nie była zadowolona z takiej wróżby... szczególnie że w głębi duszy czuła, że to prawda i ostrzeżenie. Madame odwróciła trzecią kartę teraźniejszości. Naga kobie­ ta siedziała okrakiem na wielkim stworzeniu, które było w poło­ wie lwem a w połowie człowiekiem. Kobieta miała głowę odchyloną do tyłu, jakby przepełniała ją radość, a jedną ręką sięgała w kierunku migoczącej gwiazdy. Na widok karty Lyssa poczuła skrępowanie, gdyż widać było siłę w uścisku ud dziewczyny, którymi unieruchamiała stworzenie. Ta karta zasmuciła też Madame Linkę. Zaczęła coś do siebie mamrotać po romsku i sięgnęła po karty leżące przed nią w stosie z zamiarem ponownego ich rozłożenia. Duci i Abrams zrozumieli, co powiedziała. Wymienili i spojrzenia i Duci dotknęła krzyżyka wiszącego na szyi. - Co to jest? - spytała Lyssa. - Co widzisz? Dlaczego się zmartwiłaś?

Madame spojrzała na nią zaniepokojonymi ciemnymi oczami. Karty mówią coś bez sensu - odparła, a w jej głosie zabrzmiało złowrogie przeczucie. Lyssa sięgnęła po kartę przedstawiającą kobietę. Co oznacza ta karta? Madame szybkim ruchem odepchnęła jej dłoń. Potem z czcią ułożyła kartę w rządku między Śmiercią a Wisielcem. Uniosła dłonie nad kartami, jakby promieniowały one jakąś tajemniczą mocą, którą tylko ona potrafiła wyczuć. W ciemnościach nocy zahuczała sowa. Nagle zerwał się wiatr, który przemknął przez obozowisko, rozniecając ogień. Usłyszeli trzask pękającego w płomieniach świeżego drewna. Lyssa pochyliła się w stronę Madame. - Co znaczy ta karta? - To Pożądanie - odparła Madame. Sposób, w jaki ta naga kobieta siedziała na półczłowieku, półlwie, nagle nabrał innego znaczenia. Lyssa poczuła suchość w ustach. Madame wskazała Śmierć. - Zmiana następuje teraz. Tutaj. Wkrótce. To, co było, już się kończy. - Przesunęła palec wskazujący na Wisielca. Spotkasz się ze swym przeznaczeniem. Musisz być odważna, Viveko. - A Pożądanie? - Musiała poznać znaczenie tej karty. - Musisz użyć swojej mocy - powiedziała Madame. - W tej chwili musisz znaleźć w sobie siłę. Z radością zaakceptować to, co ma nastąpić. Lyssa zacisnęła jeszcze mocniej dłoń na karcie, która miała pokazać jej przyszłość. - A co takiego nastąpi? - Pokaż mi kartę - powiedziała Madame ze śmiertelną po­ wagą, jakby gotowa zaakceptować każdą możliwość. Wyciągnęła rękę do Lyssy, ale ta nie chciała oddać karty.

Zamiast tego, spojrzała na nią pierwsza. Karta przedstawiała galopującego konia z wybałuszonymi oczami. Ucieczka. Na jego grzbiecie siedział rycerz trzymający miecz wysoko ponad głową, jakby gotowy do ataku. - Pokaż mi ją - zażądała Madame ze złością. Lyssa odwróciła kartę, by zademonstrować ją wszystkim. - Rycerz Mieczy - szepnęła Madame, a potem powtórzyła słowa, jakby nie wierzyła w to, co powiedziała. - To nie wróży niczego dobrego. To niebezpieczny człowiek, który jest nie tylko inteligentny, ale do tego sprytny i chytry. Nie poznasz jego prawdziwych zamiarów, dopóki sam ich ci nie wyjawi. - Mówisz, że poznam tego człowieka? - spytała Lyssa. - Tak. Miecz w jego dłoni umożliwi mu dotarcie do serca, ale z czasem nie będziesz czuła się dobrze z tym, co ci wyjawi. Pamiętaj o mrocznym znaczeniu tej karty. Ten mężczyzna może być bezlitosny. To gniewny człowiek, który z sobie tylko zna­ nych powodów poszukuje prawdy. Bądź ostrożna... to czło­ wiek, który widzi wszystko. - Jak mam się bronić, Madame? Oczy wróżki spotkały się z jej oczami. - Nie możesz. - To co mam robić? - Zgodzić się. - Twarz Madame złagodniała. Uniosła kartę z kobietą ujeżdżającą półludzkie stworzenie. - Pożądanie da ci siłę. Stawisz czoło niebezpieczeństwu. Nie wstydź się. Wyko­ rzystaj Rycerza, Viveko. Wykorzystaj swoją kobiecą moc, by skłonić go do zostania twoim obrońcą. Ale postępuj z nim z rozwagą i ostrożnie. Przez chwilę Lyssa nie mogła wydobyć z siebie głosu. Coś ściskało ją w piersiach, jakieś przeczucie nadciągającego nie­ szczęścia... a wszystko zaraz po tym, jak z dumą gratulowała sobie, że tak dobrze jej się układa. - Czy zobaczę Amleth Hall? - Karty nic o tym nie mówią.

Z zielonej gałęzi w ognisku wydobył się dym. Wiatr przywiał go w stronę Lyssy. - Teraz żałuję, że prosiłam o tę wróżbę - wyznała. Madame pochyliła się i delikatnie dotknęła jej policzka. - Nie uciekniesz przed swoim przeznaczeniem, Viveko. Za­ ufaj Rycerzowi, ale strzeż się jego miecza. Lyssa skinęła głową i zaczęła pocierać kciukiem postrzępio ną krawędź karty. - Może lepiej zmieńmy ten ponury nastrój, co? - przerwał im Abrams. Podniósł się i podał rękę żonie. - Przyszłość może poczekać do rana. Teraz potrzebujemy snu. Madame pokiwała głową. - Masz rację, synu. Mądra decyzja. Chodź, Viveko. tej nocy będziesz śniła, a rano opowiesz mi wszystko w najdrobniej­ szych szczegółach. Wtedy, być może, dowiemy się więcej. - Nie wiem, czy zdołam zasnąć - odparła Lyssa. - Trzymaj kartę blisko siebie - poradziła jej Duci. -Twój Rycerz cię obroni. Powiedziała to poważnie, jednak jej słowa zabrzmiały dziwnie, ponieważ to właśnie Rycerza Lyssa się obawiała. Odpędzając od siebie niepokój, zaśmiała się z własnej naiw ności. Ani wielebny Billows, ani jej ojciec nie byliby za chwyceni. Madame wstała z krzesła. Duci zebrała karty, a w tym czasie jej mąż złożył i odniósł stolik do wróżenia. Zdawało się, że nikt nie zauważył, że Lyssa nadal trzymała w ręku Rycerza Mieczy. Rzuciła okiem na kartę, a potem odwróciła się, żeby ukradkiem wsunąć ją za gorset. I wtedy pojawił się on. Wyłonił się z ciemności i stanął w gasnącym świetle ogniska. Przez chwilę Lyssa sądziła, że wzrok ją zawodzi. Żaden mężczyzna nie był tak wysoki i szeroki w ramionach. Dym z ogniska zasnuwał jego umięśnione, silne nogi. Skórzane bry­ czesy, które z pewnością pamiętały lepsze czasy, ciasno opinały

mu uda. Za paskiem miał zatknięty pistolet. Kapelusz przy­ słaniał nieco oczy, które zdradzały, że już wiele w życiu wi­ dział. Oto przybył jej Rycerz. - Panna Harrell? - odezwał się niskim głosem, który za­ brzmiał jak rozkaz. Lyssa uniosła podbródek, chociaż czuła, jak drżą jej kolana. - Czego pan chce? Nieznajomy uśmiechnął się z wyrazem ponurej satysfakcji. - Przybywam od pani ojca, który polecił, żebym przywiózł panią do domu. an był z siebie zadowolony. Miał doskonałe wejście. Szczególnie dobrze wyszło, że poczekał do końca tych karcianych bzdur. Na jego widok nazywający siebie „Cygana­ mi" podkurczyli ogony i uciekli w las. Wiedzieli, że ich gra już się skończyła. Ale najlepsze w tym wszystkim było to, jak uparta panna Harrell patrzyła na niego w tej chwili. Zupełnie jakby ujrzała wcielenie diabła. Doskonale. To zadanie okazało się nawet łatwiejsze, niż się spodziewał. Wręczając parę monet tu i ówdzie, dowiedział się w ciemnych zakamarkach Londynu o bogatej młodej kobiecie, która wynaję­ ła jakichś „Cyganów", żeby przewieźli ją do Szkocji. Przypusz­ czalnie powinna siedzieć ukryta w wozie przez całą podróż, ale po pewnym czasie poczuła się tak bezpiecznie, że zaczęła się pokazywać i dzięki temu łatwo było ją wyśledzić. Niejedna osoba na widok miniatury jej podobizny wyznawała łanowi, że trudno zapomnieć rude włosy tej młodej damy, szczególnie kiedy się je zobaczy wśród ciemnowłosych Cyganów. Teraz sam mógł się przekonać, co mieli na myśli infor­ matorzy. W poświacie gasnącego ogniska gęste, ciemnorude włosy panny Harrell z połyskującymi złotymi pasemkami wy­ glądały, jakby żyły własnym życiem. Miała je ściągnięte z tyłu jakąś spinką, ale i tak burza loków kłębiła się na jej ramionach

I

i opadała aż do połowy pleców. Trzeba by cudu, żeby udało jej się wyjechać niezauważonej do jakiegokolwiek miejsca w Bry­ tanii. A do tego jeszcze jej strój, który w nie mniejszym stopniu przyciągał uwagę. Wyglądała jak tancerka operowa przebrana za Cygankę, pomijając fakt, że jej kostium był wykonany z materiałów najlepszej jakości. Szeroka zielona spódnica z cienkiej wełny kołysała się przy każdym ruchu. Biała muślinowa bluzka przepasana w talii czarnym pasem, pod­ kreślała krągłość jej wydatnego biustu. Musiała zachować resztki skromności, ponieważ odrobinę przysłaniała strój szalem w szkocką kratę, który dumnie zarzuciła na jedno ramię. Ian był zaskoczony, że nie nosiła okrągłych kolczyków. Chociaż przejęta trwogą przez chwilę nic nie mówiła, w koń­ cu odrzuciła do tyłu loki i ignorując jego wyciągniętą rękę, odparła: - Nigdzie z panem nie pójdę. - Ależ pójdzie pani - zapewnił ją. - Pani ojciec zapłacił mi pokaźną sumę za to, żeby zobaczyć panią bezpieczną z po­ wrotem w domu i zamierzam spełnić jego polecenie. A teraz proszę ze mną. Pani służąca czeka w gospodzie przy drodze i ma dla pani przyzwoite ubranie. Jej proste brwi, tak podobne do brwi jej ojca, zbiegły się na czole w wyrazie gniewnej podejrzliwości. - Pan jest Irlandczykiem. Ian zesztywniał. Piekielna mała snobka! Zachował jednak spokój. - Tak, jestem - powiedział to z silnym irlandzkim akcentem, który zwykle starał się skrzętnie ukrywać. - Jestem Irland­ czykiem i jestem z tego dumny. Wyprostowała się. Była wyższa, niż się spodziewał i miała iście królewską postawę. Duma emanowała z całej jej postawy. Prawdziwa córka „Pirata" Harrella.

- Nie wierzę w to, że przysłał pana mój ojciec. On by nigdy nie wynajął Irlandczyka. - Cóż, mnie wynajął - rzucił Ian, rezygnując już z irlandz­ kiego akcentu. Zacisnął dłoń na pasku plecaka, który zwisał mu z ramienia. - Inni nie potrafili pani odnaleźć. Mnie się udało. A teraz, czy zechce pani ze mną współpracować, panno Harrell, czy też będzie mi pani utrudniać wykonanie zadania? Na wypa­ dek gdyby to panią interesowało, pani ojciec zażyczył sobie, żeby przywieźć panią do domu, używając wszelkich środków, jakie uznam za stosowne. Jej oczy błysnęły złotem jak dwa klejnoty. - Nie ośmieli się pan tknąć mnie nawet placem. - Powiedziałem „używając wszelkich środków". Jeśli będę musiał związać panią jak prosię i wynieść stąd na plecach, zrobię to. Jeszcze nikt nigdy nie mówił w ten sposób do panny Harrell. Miała taką minę, jakby nadepnął jej na palce. Ze złości jej policzki nabrały purpurowej barwy. - Nie ośmieli się pan! Abrams i reszta moich cygańskich przyjaciół przyjdzie mi na ratunek. Prawda, Abrams...? - zawo­ łała podniesionym głosem, żeby ją usłyszeli. Ale nie było żadnej odpowiedzi oprócz trzasków płonących drew w ognisku i szumu wiatru między drzewami. - Abrams nie pomoże - wyjaśnił jej uprzejmie Ian - ponie­ waż, po pierwsze, on wie, że nie dałby mi rady. Mam reputację człowieka, który potrafi zrobić użytek ze swoich pięści, panno Harrell, więc nikt nie śmie mi przeszkodzić. A po drugie, ponieważ taki z niego Cygan jak i ze mnie. Prawda, Charley? - zawołał w stronę lasu do Abramsa. - Kto to jest Charley? - zdziwiła się. - Charley Poet, oszust, jeśli rzeczywiście tak się nazywa. Pewnie myśli pani, że Duci to jego żona? - Ona jest jego żoną. Ian pokręcił głową.

- To jego siostra. A pani wróżka jest jego ciotką, Mamą Betty, właścicielką domu publicznego w Londynie do czasu, kiedy przegrała go, uprawiając hazard. - To kłamstwo! - zawołał kobiecy głos. - Ukradziono mi go! - Doprawdy, Betty? - spytał prowokacyjnie Ian. - Wyjdź no z ukrycia i przedyskutujmy tę kwestię. Odpowiedziało mu milczenie. Panna Harrel zbladła, ale nadal nie chciała przyznać się do pomyłki. - Nie wierzę panu. Podróżowałam z tymi ludźmi i są oni tymi, za kogo się podają - Cyganami. Nawet mówią po romsku. - Charley - odezwał się Ian. - Wyłaź stamtąd. Po chwili ciszy zakłopotany Charley pojawił się na skraju lasu. Był drobnej budowy ciała i z szalikiem przewiązanym wokół głowy mógł od biedy uchodzić za Cygana, pomyślał Ian. - Powiedz prawdę pannie Harrell - zażądał Ian. - Nie mieliśmy zamiaru jej skrzywdzić - powiedział Char­ ley bez swojego „cygańskiego" akcentu. - Przywieźliśmy ją do Szkocji. Mieliśmy zamiar zawieźć ją tam, dokąd chciała. Za­ płaciła nam. Nie może pan być na nas zły, panie Campion. - To jej ojca powinieneś się obawiać, nie mnie - odpowie­ dział łan. - I już teraz cię ostrzegam. „Pirat" Harrell chciał, żebym przyniósł mu twoją głowę na tacy. Wyjedź na zachód, Charley, i nie pokazuj się w okolicach Londynu przez rok, to uznam, że nasze rachunki zostały wyrównane. Panna Harrell zrobiła krok naprzód. - Okłamałeś mnie? - powiedziała oskarżycielskim tonem do Charley'a, jakby nie mogła pogodzić się z prawdą. Charley wzruszył ramionami. - Niezupełnie. Mama Betty ma w swoich żyłach odrobinę cygańskiej krwi. Jej dar wróżenia też jest prawdziwy. Ale panny Harrell to nie udobruchało. - Powinnam była wiedzieć, że Cyganie nie piją dżinu! - wybuchnęła.

- Niektórzy tak. - Charley odwrócił się i szybkim krokiem zaczął oddalać się w stronę lasu. - Nie waż się odchodzić! - rozkazała panna Harrell. - Zapła­ ciłam ci, żebyś zawiózł mnie do Amleth Hall, więc powinieneś przeciwstawić się w moim imieniu temu... temu - ze wściekłoś­ cią szukała najlepszego epitetu - ...irlandzkiemu bydlakowi! Ian słyszał już pod swoim adresem gorsze określenia. - Cóż, najwyraźniej były to wyrzucone pieniądze, panno Harrell - odparł filozoficznie - ponieważ wraca pani ze mną do Londynu. A tak przy okazji, nazywam się Campion, Ian Cam­ pion... ale oczywiście może mnie pani nazywać Panem Byd­ lakiem, jeśli dzięki temu poczuje się pani lepiej. Spojrzenie, jakim go obrzuciła, powinno go zabić na miejscu. Na nim jednak nie zrobiło wrażenia. - No dalej, Charley! Teraz ona jest moja. - Campion, to ja w takim razie wziąłbym wóz - powiedział Charley, nieśmiało robiąc krok do przodu. - Proszę bardzo, możesz go... - zaczął Ian, ale panna Harrell przerwała mu, podchodząc bliżej do Charleya. - To mój wóz. Zapłaciłam za niego i jest załadowany moimi rzeczami. Co zamierzałeś zrobić? Ukraść to wszystko, co ze sobą zabrałam? - Ależ, panno Harrell, przecież Duci, Betty i ja byliśmy dla pani dobrzy - przypomniał jej Charley. - Cała wasza trójka mnie okłamywała! A ja wam zaufałam. - My tylko spełnialiśmy pani życzenie, byliśmy tym, kim chciała pani, żebyśmy byli - przypomniał pogodnie Charley. - I dobrze się pani bawiła. Ale teraz, Campion ma rację, powinna pani wrócić do domu i wyjść za mąż za tego wice­ hrabiego, którego wybrał pani ojciec. Gdyby trafiła pani w ręce mniej uczciwych ludzi, mogłaby być teraz w prawdziwych tarapatach. Jej odpowiedź skierowana do Iana miała zabrzmieć możliwie najchłodniej.

- Zapłacę panu dwa razy tyle, co zaoferował mój ojciec, ale niech mnie pan zawiezie do Amleth Hall w zatoce Lorne. Właściwie jesteśmy już niedaleko. - Dwa razy tyle? - upewnił się rozbawiony Ian. - Nie ma pani tyle pieniędzy. - Zapewniam, że mam, sir. - A co z przyzwoitością? Co powiedzą pani krewni, kiedy pojawi się pani w ich progu z Irlandczykiem u boku? Prychnęła zniecierpliwiona. - Możemy wrócić do gospody po służącą, którą pan ze sobą przywiózł... chociaż wolałabym nie marnować na to czasu. Jej zuchwałość zaskoczyła Iana. Zdecydowanie nie była nie­ doświadczoną nowicjuszką, ale jednocześnie nie była aż tak sprytna, jak jej się wydawało, Ian był zaintrygowany, a zarazem odczuwał do niej niechęć. Gdyby była jedną z jego sióstr, chętnie by ją zamknął na klucz. - Zabieram panią do domu - oświadczył. - Już się pani dość popisała głupotą, panno Harrell, a miała pani przy tym napraw­ dę dużo szczęścia, bo do tej pory ktoś by już pani poderżnął gardło albo zrobił coś jeszcze gorszego. Uniosła podbródek. - A jest coś gorszego od poderżniętego gardła? Ian uznał, że jest impertynentką i ma wybuchowy charakter, ale Charley przyszedł jej na ratunek. - Spokojnie, Campion. Ona jest naiwna. Wiesz, jakie są wyższe sfery. Musisz ją traktować jak dziecko i mówić do niej jak do dziesięciolatki. Panna Harrell odwróciła się do niego jakby rażona piorunem. - Wcale nie musieliście mnie rozpieszczać! - Za pozwoleniem, panienko, ale to robiliśmy. Poczuła się zdradzona i zraniona. - Nieprawda - zaperzyła się. - Chuchaliśmy na panią - wyznał Charley. - I najlepiej

będzie, jeśli pojedzie pani z Campionem. Naprawdę nie powin­ na pani włóczyć się z nami jak jedna z nas. Duci i Betty ośmieliły się wyjść z lasu i smutno pokiwały głowami, przyznając mu rację. - Było zabawnie - dodała Duci - ale musisz wrócić do domu. Panna Harrell spojrzała na Betty. - A co z moją wróżbą z tarota? - Viveko, to była prawda. Czyż nie miałam racji? Przyjechał Campion i twoja podróż zmienia bieg. - Ten człowiek nie jest Rycerzem - stwierdziła Lyssa. - A ja nie zamierzam z nim jechać, nawet jeśli będę musiała pieszo przemierzyć drogę do Amleth Hall... Po tym zdecydowanym oświadczeniu odwróciła się i ruszyła szybkim krokiem w kierunku lasu, ale nie zaszła daleko, gdy poczuła, jak czyjaś dłoń chwyta ją mocno za ramię. Ian zatrzymał ją gwałtownie i odwrócił w swoją stronę. - Wygląda na to, że jednak będę musiał panią zanieść. - Nie odważy się pan! - Wręcz przeciwnie, panno Harrell, odważę się. - Lyssa cofnęła się, zaciskając pięści, jakby przygotowywała się do wymierzenia mu ciosu, gdyby tylko się do niej bardziej zbliżył. - Zostaw ją, Campion - błagał Charley. - Daj jej chwilę na uspokojenie się. - Podszedł do nich, żeby pełnić rolę mediatora, kiedy nagle w powietrzu rozległ się odgłos wystrzału. Kula przeleciała ze świstem obok Iana, minęła o kilka centymetrów głowę Lyssy Harrell i utkwiła w boku wozu. Lyssę uratowało to, że przed chwilą cofnęła się o krok. Ian pociągnął ją za sobą i spojrzał na Charleya. - To nie ja, Campion. Ja nie używam broni palnej - zaczął gorączkowo zapewniać Charley. - To pewnie Harrell. Chce cię dopaść, Charley. I to pasowałoby do charakteru „Pirata", żeby kazać śledzić Iana, a potem dopełnić swej zemsty.

- Tak, ale ten strzał był wymierzony we mnie - upierała się panna Harrell. - Nie, on był wymierzony w Charleya - powtórzył Ian, zirytowany tym, że negowała każde jego słowo. - Pani ojciec chce jego śmierci. Następny strzał omal nie trafił Charleya. - Uciekaj! - krzyknął zniecierpliwiony Ian. „Cyganowi" nie trzeba było tego dwa razy powtarzać. Po­ biegł szybko, wzniecając za sobą kurz, a jego towarzyszki poszły w jego ślady. Ian uniósł rękę i odwrócił się w stronę nieznanego napastnika. - Nie strzelaj! Mam córkę Harrella. Jest bezpieczna. W odpowiedzi padł kolejny strzał, tym razem wyraźnie wy­ mierzony w pannę Harrell. - Widzisz? Do mnie strzela! - krzyknęła. - Tak - przyznał i pchnął ją za wóz. - Dlaczego? - Nie wiem. - Trzeci strzał rozłupał drewno narożnika wozu, bardzo blisko jego głowy. - Cholera! - zaklął. - Jest ich kilku. - Osłonił ją swoim ciałem, i wyciągnął zza paska pistolet. - Wejdź do wozu. Schowaj się. - Może powinniśmy biec do drzew? - Wsiadaj... do... wozu - wycedził przez zaciśnięte zęby, ucinając kolejną sprzeczkę. Odwrócił się i wystrzelił w kierun­ ku drzew, nie mając nadziei, że kogoś trafi, ale chcąc uświado­ mić napastnikom, że nie będzie łatwym celem. W odpowiedzi padły kolejne dwa strzały, a panna Harrell nadal się nie ruszyła. Tracąc panowanie nad sobą, Ian złapał ją oburącz za pośladki i, w sposób najmniej przystojący dżentelmenowi, wepchnął do wozu. Po chwili sam wskoczył do środka, czując tylko, jak kule niemal ocierają się o jego stopy. W wozie było bardzo ciemno, a on wylądował na pannie Harrell, która gorączkowo próbowała przygładzić swoje halki

i spódnicę. Znalazł się między jej nogami z ręką na jej piersi. - Przepraszam - mruknął natychmiast. Z trudem się pod­ niósł. Na podłodze było niewiele miejsca, a ściany były za­ stawione półkami tak, żeby wykorzystać każdy centymetr małej przestrzeni, Ian uderzył głową w żelazny czajnik. Schylił się więc i sięgnął do plecaka w poszukiwaniu nabojów i prochu, żeby załadować broń. - Naprawdę nie wie pan, kto do nas strzela? - spytała, łan splunął do prochu strzelniczego. - Myślałem, że to może pani ojciec wysłał kogoś, żeby zabił Charleya. Ale myliłem się. Prychnęła pogardliwie i łan poczuł, że jeszcze mniej ją lubi. Dzięki latom praktyki sprawnie, szybkimi ruchami załadował pistolet. - I uważa pan, że oni musieli śledzić pana, żeby do mnie dotrzeć? - Na to wygląda - powiedział, chowając proch z powrotem do plecaka. - Byłam bezpieczniejsza z Charleyem - odparła cierpko. W tym momencie tuż za nią pojawił się w otworze drzwio­ wym wozu cień czyjejś głowy, Ian nie wahał się ani przez chwilę. Wystrzelił z pistoletu i trafił. Ofiara cicho jęknęła i opadła na ziemię. - Jeden trafiony - powiedział łan z satysfakcją. Na zewnątrz słychać było okrzyki. Ktokolwiek myślał, że Ian będzie łatwym celem, grubo się mylił. Jakkolwiek w obecnej sytuacji, kiedy on i panna Harrell byli w wozie, ich przeciwnicy byli górą. Ian nie znosił uczucia uwięzienia, ale był pewien, że do rana udałoby mu się odeprzeć ataki. A za dnia walka wy­ glądałaby zupełnie inaczej. Załadował pistolet. Skulona, obejmując rękoma kolana, panna Harrell siedziała przerażona. - Wierzy pan, że uda nam się uciec?

- Mam nadzieję, że Charley poszedł po pomoc. - Naprawdę tak pan myśli? - Nie. Zapanowała cisza, Ian nasłuchiwał, wytężając wszystkie zmysły. Nic. Wyczuwał, że jego przeciwnicy przegrupowują się, ale w jakim celu? Jego oczy przyzwyczaiły się do ciemności panujących w wo­ zie. Dotknął ręką ściany, mając nadzieję, że znajdzie jeszcze jakąś inną broń, której będzie mógł użyć. Jednak znajdował tylko książki. Same książki, stosy książek. A wszystko to cenne zbiory panny Harrell. Nie mógł powstrzymać śmiechu. Utknęli w pułapce, walcząc o życie, i gdyby teraz musieli stawić czoło przeciwnikowi, to chyba pozostałoby im rzucanie w niego książkami. Zacząłby od romansów, a potem ciskałby tomikami poezji. - Kim pan jest? - spytała szeptem. - Nie jest pan podobny do ludzi, których zatrudnia mój ojciec. - Wynajął mnie dodatkowo. - Przewiesił plecak przez ramię. - Ale mój ojciec nie lubi Irlandczyków. - Nikt nie lubi. Nie spodziewała się takiej odpowiedzi. Nawet w komplet­ nych ciemnościach był w stanie wyczuć jej wzrok wbity w sie­ bie, jakby go na nowo oceniała. Ale, jak się okazało, była nieodrodną córką swojego ojca. - A skąd mam wiedzieć, że rzeczywiście przysłał pana mój ojciec? Ian chciał spytać, czy gdyby to nie było prawdą, czy służyłby jej za żywą tarczę, ale ugryzł się w język. - Zabrała pani te książki z domu. Są one pani jedynym majątkiem, oprócz ubrania, w którym pani wyszła. - To prawda. - Na chwilę zapanowała między nimi cisza. - Jak pan sądzi, kto do nas strzela? - Nie wiem. Jedyne, co mi przychodzi do głowy to to, że są wysłani przez pani ojca.

- Ale on nie chciałby mojej śmierci - odparła z przeko­ naniem. Ian nie był tego taki pewny. Mężczyzna z piękną młodą żoną nie potrzebuje upartej, krnąbrnej córki, która ucieka z domu, gdy przedstawią jej narzeczonego. - A więc kto? - Nikt. - Najwyraźniej jest pani w błędzie. Wypuściła powietrze z westchnieniem, dając tym odpowiedź mówiącą więcej niż jakiekolwiek słowa, i przysunęła się do niego parę centymetrów. - Boję się. Domyślał się, że musiała się naprawdę bać, skoro wyznała to na głos. - Jeszcze nas nie pokonali - zapewnił ją. Skinęła głową. Siedzieli przez pewien czas bez ruchu, milcząc i nasłuchując, co dzieje się na zewnątrz. Panna Harrell pierwsza przerwała ciszę, ale Ian natychmiast zasłonił jej dłonią usta. Coś się działo. Odczuwał mrowienie między łopatkami, które zwykle sygnalizowało kłopoty. Jak to się stało, że mając zmysły tak wyostrzone przez wojnę, nie zauważył, że ktoś go śledził? Nie miał pojęcia... i to go bardzo martwiło. Instynkt często ratował mu życie. Nie mógł pogodzić się z myślą, że być może teraz zaczął go zawodzić. Minuty ciągnęły się niczym godziny. Co takiego, u diabła, robią te łotry? Zdawało mu się, że nagle usłyszał szelest. Wbił wzrok w czar­ ną ścianę wozu przed sobą, żałując, że nie potrafi przejrzeć jej na wylot. Uniósł pistolet. Drugą ręką ostrożnie pociągnął pannę Harrell, tak żeby była blisko niego. Niech no któryś z łotrów się teraz pokaże. Jego gniew sięgnął zenitu, a łan wiedział, że kiedy jest w takim stanie, ma siłę dziesięciu mężczyzn. Zanim zdołają go dopaść, sprawi, że się dwa razy zastanowią.

Ale kiedy wreszcie zaatakowali, zaskoczyli go. Okazało się, że podłożyli ogień pod wozem. Usłyszeli trzy uderzenia w dach, a potem zapanowała cisza, Ian zmarszczył brwi, niepewny. To panna Harrell, domyśliła się co się dzieje. - Dach. Wzięli drewno z ogniska i rzucili na dach wozu. Jakby na potwierdzenie jej słów, przez niewidoczne szczeli­ ny między deskami sufitu nagle zaczął przesączać się dym. Ian pchnął Lyssę na podłogę i przygniótł ją swoim ciałem, na wypadek, gdyby nagle runął na nich sufit. - Musimy się stąd wydostać. - Będą na nas czekać na zewnątrz. Przytaknął ponuro. - Taki mają plan. - I w jaki sposób może ich teraz prze­ chytrzyć? - Pode mną jest wyjście - powiedziała. - Co takiego? - Nie był pewien, czy dobrze usłyszał. - Klapa w podłodze - wyjaśniła z irytacją w głosie. - W pod­ łodze jest klapa. Ian dotknął dłonią podłogi. Wymacał krawędź klapy. - Dlaczego nie powiedziała pani o tym wcześniej? Zabieraj­ my się stąd. - Powiedziałabym, gdyby nie leżał pan na mnie. Jest pan ciężki. Nie mogę się ruszyć. Ian spojrzał na nią. - Czy kiedykolwiek ktoś pani powiedział, że są takie chwile, kiedy absolutna szczerość nie jest mile widziana? - Często. - Zatem trzeba było posłuchać. - Zsunął się z niej i po­ ciągnął ją za sobą, żeby odsłonić klapę i mieć dostęp do rączki. Wóz płonął jak pochodnia. Płomienie zajęły już cały dach. Sięgnęła za niego po książkę. - Co pani wyprawia? - oburzył się.

- Nie pozwolę, żeby spłonęły moje książki. Szczególnie ta jedna. - Ależ pozwoli pani - odparł i przyciągnął ją do siebie, a potem zacisnął dłoń na uchwycie klapy w podłodze i szarpnął do góry. Bez chwili namysłu przeturlał ich oboje tak, że spadli na ziemię pod wozem.

yssa z pewnością by krzyknęła, ale nie miała na to czasu. Skoczyli przez otwór w podłodze i w ostatniej chwili Irlandczyk przekręcił się tak, że to on pierwszy runął na ziemię i swoim ciałem zamortyzował jej upadek. Cicho jęknął, gdy zaparło mu dech w piersiach. Ale nie tracąc czasu, szybko wyczołgał się wraz z Lyssą spod wozu, żeby jak najbardziej oddalić się od napastników. Kiedy znaleźli się w bezpiecznej odległości Lyssa spojrzała oszołomiona za sie­ bie. Wóz stał w płomieniach, a obok widać było sylwetkę jakiegoś człowieka, który zaglądał do środka, żeby sprawdzić, czy palą się żywcem. Ian błyskawicznie podniósł się z ziemi. W jednej dłoni trzy­ mał pistolet, drugą złapał pannę Harrell i częściowo ją unosząc, a częściowo ciągnąc pognał w stronę drzew. Tam kazał jej biec z taką prędkością, że zdawało się, jakby znał na pamięć każdy skrawek lasu. W kilka sekund dotarli do małej polany. Campion pośliznął się i zamarł w miejscu. - Cholera! - mruknął pod nosem. Puścił rękę Lyssy i odwrócił się z zaciśniętymi pięściami, jakby gotów do ataku. Lyssa z trudem łapała oddech. Stała, przyciskając do piersi swój pled w szkocką kratę.

- Co się dzieje? - wykrztusiła. - Konie. Zabrali konie... Przerwał im krzyk mężczyzny. - Są tutaj! Mam dziewczynę! - Jak spod ziemi wyrósł męż­ czyzna, który biegł wprost na nich z mieczem w dłoni. Nie czekając ani chwili, Ian zasłonił Lyssę sobą i pięścią wymierzył mężczyźnie cios, trafiając go prosto w nos. Rozległ się trzask łamanej kości i mężczyzna upadł. - Czy on nie żyje? - spytała zaszokowana Lyssa. - Mam nadzieję - padła cyniczna odpowiedź. - Dalej, nie możemy tu zostać! Na potwierdzenie tego usłyszeli odgłosy przedzierających się przez las ludzi. - Mason, masz ją? - zawołał męski głos. Irlandczyk złapał ją za nadgarstek i ruszył biegiem. Podążała za nim na ślepo, chcąc jak najszybciej oddalić się od napstników. Zdawało jej się, że biegną już parę godzin, a minęły zaledwie chwile. Zgubił kapelusz, ale nie zawrócił po niego. Lyssa słyszała z tyłu wściekłe okrzyki kamratów powalonego męż­ czyzny, gdy znaleźli jego ciało. Nagle Irlandczyk skręcił w pra­ wo i znaleźli się na stromym zboczu, a potem wpadli do wąskiego strumienia. Woda wdarła się do jej nowych modnych butów ze sztywnej jeszcze skóry. Potykała się, kiedy wspinali się po zboczu wąwozu po drugiej stronie strumienia. Irlandczyk biegł za nią, więc mógł jej pomóc, kiedy traciła równowagę. Zaczepiła pledem o kolczasty krzew. Zatrzymała się, żeby go odczepić i pokaleczyła sobie dłonie. - Zostaw go i biegnij -rozkazał. Ale ona nie mogła go zostawić. Pled był teraz dla niej czymś więcej niż tylko symbolem jej klanu. Był jedyną jej własnością. Zdrętwiała, kiedy uświadomiła sobie, że cenne książki, łącz­ nie z tą, w której wycięła otwór, by trzymać w nim pieniądze,

spłonęły w wozie. Nie miała nic. Palce odmawiały jej po­ słuszeństwa i zdawało się, że pled jeszcze bardziej zaplątał się w krzaki. Irlandczyk rozwiązał problem, odpychając ją i zrywając ma­ teriał z krzewu. - Biegnij! Nie ośmieliła się stawiać oporu. Wspięli się na stromą ścianę wąwozu. Kiedy znaleźli się na górze, zaczęli biec, a Ian trzymał ją za rękę i ciągnął za sobą tak, że pędziła szybciej niż kiedykolwiek w swoim życiu. Podążali wzdłuż kolein zostawionych przez przejeżdżające tędy wozy, ale to wcale nie ułatwiało biegu. Lyssę paliło w piersiach od spazmatycznego łapania oddechu. Bolał ją bok i potykała się o własne nogi, bo jej buty nie były stworzone do tak intensyw­ nego biegu. - Zatrzymaj się! Na ziemię! -rozkazał jej nagle i pchnął pod krzaki. Zanim zdołała cokolwiek pomyśleć, rzucił się za nią przyciskając do ziemi. Zdołał też w ułamku sekundy owinąć ją pledem. Leżeli tak blisko siebie, że czuła przyspieszone bicie jego serca. Była mu wdzięczna za tę wymuszoną chwilę odpoczynku. Kiedy już się uspokoiło jej tętno, zdała sobie sprawę z tego, w jak niewygodnej pozycji leży. Irlandczyk przygniatał ją umięśnioną klatką piersiową, a ich ciała przylegały do siebie jak dwie połówki jabłka. Uwięzione ręce zaczynały już drętwieć. Kamienie i małe gałązki leżące na ziemi wpijały się boleśnie w ciało. Ziemia dokoła wydzielała zapach gnijących liści i mchu. Poruszyła się, starając się znaleźć wygodniejszą pozycję, ale w tym samym momencie on mocniej zacisnął wokół niej swoje ramię. - Nie ruszaj się. - Myślisz, że tu idą? - szepnęła. - Jeśli tak, wolę, żeby krzaki się nie poruszały.

Miał rację, ale Lyssa nadal chciała uwolnić ręce, na co ostatecznie jej pozwolił. Leżąc na brzuchu, wtuliła głowę w ra­ mię i starała się nie myśleć o tych wszystkich insektach, które mogły teraz pełzać dokoła nich. Zaswędział ją nos i odważyła się go podrapać. Noc była cicha i spokojna. Nawet jedna żaba nie zaskrzecza­ ła. Lyssa czekała, że coś się wydarzy, ale nic takiego nie nastąpiło. Wreszcie nie mogła wytrzymać milczenia. - Co my robimy? - Ukrywamy się. Jego lakoniczna i oczywista odpowiedź wzbudziła w niej gniew, uczucie, dzięki któremu mogła odsunąć od siebie inne lęki. Odwróciła się do niego twarzą, żeby przywołać go do porządku, jak na to zasługiwał. Umożliwił to unosząc się na chwilę na rękach, a ona przekręciła się na plecy. Ale kiedy już to zrobiła, zdała sobie sprawę, że niezupełnie o to jej chodziło i że wcale nie chciała znaleźć się w tej pozycji. Między nimi było jeszcze mniej miejsca niż w wozie cygańs­ kim. W dodatku znajdowała się twarzą w twarz z nim... nie wspominając już o tym, że przywierali do siebie w sposób nader intymny. Cała złość ją opuściła, kiedy powoli ogarnęło ją ciepłe uczu­ cie zakłopotania. Nagle serce zaczęło jej walić jak oszalałe. Jego usta znajdowały się o centymetr od jej ust, a jego oddech pachniał jak ciepłe bułeczki świeżo wyjęte z pieca. Ten zapach zawsze zwabiał ją do kuchni i teraz poczuła zakłopotanie, że wiązał się on z jego osobą. Ian jednak najwyraźniej był rozzłoszczony tym jej wierce­ niem się. - Już się umościłaś? - To pytanie było jak policzek. - Staram się - odparła. - Dobrze się bawisz? Zrozumiał, co miała na myśli. Zesztywniał. Uniósł się lekko, by spojrzeć jej w twarz, a ten ruch sprawił, że przywarli do

siebie jeszcze mocniej dolną częścią tułowia. Lyssie zabrakło tchu na skutek tak zuchwałej intymności. Uświadomiła sobie, że prowokowanie tego mężczyzny, który nie miał żadnych zasad ani oporów, to coś całkiem innego niż flirtowanie z wy­ muskanym paniczem na sali balowej. Ale wtedy on ześliznął się z niej tak, jakby ich kontakt nie miał dla niego żadnego znaczenia i przywarł do ziemi. Lyssa poczuła lekkie rozczarowanie. Nie wiedziała jednak, czy to dlatego, że zabrakło jej ciepła i poczucia bezpieczeństwa, jakie dawała obecność jego silnego ciała, czy może dlatego, że go obraziła. Ale kiedy już leżeli obok siebie cicho jak mysz pod miotłą, przypomniała sobie, że nawet tak zwany dżentelmen wykorzys­ tałby kobietę, gdyby poczuł pod sobą jej ciało. Swego czasu zdobyła wiedzę na temat niuansów w zachowaniu mężczyzn i wiedziała, jak ochronić swoją reputację. Zdarzyło jej się nawet kilka razy wymierzyć policzek. Irlandczyk był jednak innym gatunkiem mężczyzny i różnił się bardzo od każdego, którego kiedykolwiek w życiu spotkała. Tym razem to on przerwał ciszę niskim głosem o głębokiej barwie. - Jeśli nas odkryją, chcę, żebyś uciekała tak szybko, jak tylko potrafisz. Nie zastanawiaj się nad tym, dokąd biegniesz. Po prostu nie przestawaj biec. - A co z tobą? Gdzie ty będziesz? - Postaram się ich powstrzymać. Nagle jej złość gdzieś się rozpłynęła. - Nie możesz tego zrobić. Ich jest przynajmniej dwóch, trzech, albo i więcej. I są uzbrojeni. Błysk białych zębów w uśmiechu nadał mu wilczy wygląd. - To teraz się o mnie martwisz? Panno Harrell, mogła pani zaoszczędzić nam wszystkim problemów, zostając w swoim łóżku w Londynie. Ta uwaga trafiła ją celnie, szczególnie kiedy pomyślała

o tym, jak została oszukana przez jej rzekomych cygańskich przyjaciół. Karta tarota, którą miała zatkniętą za gorset, jeszcze bardziej ją rozgniewała. - Wątpię, żebym była dla ciebie takim ciężarem. Jestem pewna, że mój ojciec sowicie cię wynagrodził. - Byłabyś mniejszym ciężarem, gdybyś tyle nie gadała. Lyssa wprost zagotowała się ze złości. Czy on nie wiedział, kim ona jest? Kim jest jej ojciec? Mężczyzna, który go opłaca? Zaraz mu to wszystko wygarnie. Zaraz wstanie i tak mu wygarnie, że... Zasłonił jej usta dłonią. Jedną nogę położył na jej udach i przycisnął ją do ziemi, a w prawej ręce tuż nad jej głową uniósł pistolet. Kciukiem odciągnął kurek. Wystraszona, nasłuchiwała ciszy nocy i wreszcie usłyszała to co on: odgłos przedzierających się przez krzaki mężczyzn. Przysunęła się do niego bliżej. Zdjął dłoń z jej ust i otoczył ją opiekuńczym ramieniem. Po chwili ścigający ich mężczyźni zatrzymali się zaledwie kilka metrów od miejsca, w którym się ukryli. Jeden z nich trzymał w ręku lampę i Lyssa, zbyt przerażona, by się ruszyć, modliła się o to, żeby całe jej ciało przysłonięte pledem było niewidoczne z drogi. Idźcie sobie, idźcie, chciała szepnąć i przez chwilę myślała, że tak zrobią... ale w tym momencie usłyszała dudnienie koń­ skich kopyt na leśnej drodze. Zbliżyło się dwóch jeźdźców, a ona gorączkowo starała się nie myśleć o tym, że tych pięciu mężczyzn zostało wysłanych, żeby ją zabić. Jeszcze mocniej wtuliła się w Irlandczyka. - Widzieliście coś? - spytał jeźdźców jeden z mężczyzn. - Nie. Ale ciemno tu jak w grobie. - Taki wielki facet jak Campion nie mógł się po prostu zapaść pod ziemię - powiedział mężczyzna stłumionym głosem. - Ale to zrobił, do cholery - zaklął jeździec bezradnie. Miał

tak niski głos, że zdawało się, iż wydobywa się z głębokiej studni. Taki głos trudno zapomnieć. Głos Anglika. - I nie tylko to - dodał jego towarzysz na koniu. - Kto by pomyślał, że będzie walczył zamiast podwinąć ogon pod siebie i uciec, zostawiając nam dziewczynę? Kim ona dla niego jest? - Chodzi o pieniądze - odpowiedział pierwszy jeździec. - No dobra, marnujemy tutaj czas. Jak twój nos? - Złamany. Cholerny drań zapłaci mi za to, niech tylko trafi w moje ręce - odparł niski głęboki głos, więc Lyssa wywnios­ kowała, że to Mason. Czyli Irlandczyk go nie zabił. Teraz żałowała, że tego nie zrobił. - Co zamierzasz dalej, Fielder? - spytał inny mężczyzna. - Ty decydujesz. - Wszyscy mieli londyński akcent. Mason warknął, że nie odpuści, dopóki nie załatwią sprawy. - Mogła mnie zobaczyć. Nie mam zamiaru dać się powiesić za próbę morderstwa. I miejcie się na baczności, panowie. Jeśli ja pójdę na stryczek, wy wszyscy też. Nawet Lyssa wyczuła nieprzychylną reakcję pozostałych na te słowa. Nikt nie lubi być zastraszany, a szczególnie mordercy. - Jesteś pewien, że mogą cię rozpoznać, Mason? - spytał mężczyzna nazywany Fielderem. - No pewnie. - Co za pech. - To było jedyne ostrzeżenie, jakie Lyssa, i najwyraźniej sam Mason, usłyszeli, zanim padł strzał. Mason upadł na plecy z głuchym odgłosem, a jego prawa ręka opadła w pobliżu miejsca, w którym leżeli ukryci Lyssa i Irlandczyk. Zobaczyła jego palce w ostatnim spazmatycznym drgnieniu. Miała ochotę krzyknąć, jęknąć, w jakiś sposób zareagować na ten koszmar, Ian w porę ją powstrzymał, znowu zasłaniając usta dłonią i przysuwając się do jej twarzy tak blisko, jakby chciał zdusić w zarodku każdy odgłos, który by z siebie wydała. Oboje czekali, ich ciała były naprężone, zapach prochu strzel­ niczego wisiał w powietrzu.

- Musiałeś go zabijać, Fielder? - odezwał się oskarżającym tonem drugi jeździec. - Nie widziałeś, jak się trząsł? Złamałby się i wydał nas wszystkich. Wy dwaj, zakopcie go tutaj. - Czym mamy kopać? - burknął jeden z nich. - Przy tej drodze dalej jest wąwóz. Wrzućcie go tam i przy­ kryjcie gałęziami. Zgnije zanim go ktokolwiek odnajdzie. Dwaj mężczyźni bezceremonialnie podnieśli za ręce i nogi ciało Masona i zabrali je. - Zaczęliśmy w sześciu, a teraz jest dwóch mniej - powie­ dział jeździec, kiedy został sam na sam z Fielderem - i nadal nie mamy dziewczyny. Campion jest lepszy, niż nam się zdawało. Co zamierzasz zrobić? Dalej przeszukiwać las? - Nie - odparł Fielder. - To strata czasu. Wrócimy do gospody. Campion musi dostarczyć dziewczynę do Londynu jak najszybciej, inaczej nie dostanie zapłaty. Cokolwiek by o nim mówić, to w końcu najemnik. Założę się, że będzie próbował nas wyprzedzić i jak najszybciej dotrzeć do gospody, gdzie czeka służąca i powóz, a potem będzie chciał nam uciec do Londynu. On wie, że będzie nam trudniej ją zabić na angiels­ kiej ziemi. - A co, jeśli uda mu się nas przechytrzyć? - Nie uda mu się - odparł z przekonaniem Fielder. - Będzie­ my obserwować drogi. - Sami? - spytał powątpiewająco jego kompan. - Zatrudnimy kogoś do pomocy - odpowiedział Fielder. - Włosy tej dziewczyny są jak płonąca pochodnia. Ktokolwiek ją raz zobaczy, nie zapomni tego widoku. Pieszo nie uda im się daleko zajść. Dogonimy ich i wtedy zobaczymy, czy Campion rzeczywiście czuje się takim cholernym bohaterem. Kliknięcie, które usłyszała, przypomniało jej niedawny od­ głos i zdała sobie sprawę, że Fielder załadowuje pistolet. Dwaj pozostali mężczyźni podbiegli z tupotem. - Zrobione? - spytał Fielder.

- Tak. - Więc idźcie po konie i jedziemy do gospody. - A co ze służącą? - Zapłacimy jej. Wykonała dobrą robotę, zostawiając znaki na drodze, którą jechali, i zasłużyła na swoje pieniądze. Poza tym jest na tyle mądra, żeby się szybko oddalić i trzymać gębę na kłódkę. Jeden z mężczyzn zainteresował się, co zrobią z końmi Campiona. - Sprzedamy je - zdecydował Fielder. - Nie będą mu już potrzebne. Wybuchnęli śmiechem, jakby opowiedział im świetny dow­ cip i oddalili się. Lyssa słyszała bicie własnego serca i poczuła smak strachu. Irlandczyk się nie poruszał, więc i ona się nie ośmieliła. Zdawało jej się, że czekali parę godzin, ale w rzeczywistości upłynęło zaledwie piętnaście minut, a może i mniej, Ian zdjął dłoń z jej ust i zaczął się podnosić. - Dokąd idziesz? - spytała. - Sprawdzę, czy droga wolna. - Wstał i po chwili podał jej rękę. - Chodź. Jesteśmy bezpieczni. - Pociągnął ją do góry, jakby nic nie ważyła. W roztargnieniu Lyssa przygładziła włosy. Były rozpusz­ czone, w kompletnym nieładzie, a nie miała żadnej szpilki, żeby je jakoś upiąć - dziwna rzecz do zamartwiania się, kiedy na twoje życie czyha banda morderców... Sięgnęła po swój drogocenny pled i obejrzała go dokład­ nie. W jednym rogu miał dziurę, ale był w niezłym stanie. Owinęła ramiona, starając się powstrzymać przeszywający ją chłód. - Kto chce twojej śmierci, panno Harrell? - odezwał się Irlandczyk. Nie wiedziała i nie chciała o tym myśleć. Zamiast tego sama zadała pytanie:

- Którą służącą wziąłeś? - Harriet. Harriet. Dziewczyna, która dopiero co przybyła do Londynu i była tak szczęśliwa i wdzięczna, że Lyssa zechciała ją zatrud­ nić. Ból zdrady przeszył ją głęboko. - Byłeś żołnierzem? - Tak. - Zdaje się, że wiesz, co robisz. - Musiała jakoś zmusić swój umysł do pracy, by odnaleźć sens w tej przemocy, w tym, co się działo. To musiał być żart. Głupia zabawa. Klasnęła w dłonie, starając się opanować dreszcze, które przebiegły jej ciało. - Nie sądzę, żeby ktokolwiek pragnął mojej śmierci. - Najwyraźniej się mylisz. Ktoś zadał sobie bardzo dużo trudu i zaangażował spore środki, by osiągnąć ten cel, łącznie z wykorzystaniem mnie. - Campion zamilkł na chwilę. - To był ich pierwszy błąd. - Zrozumiała, co miał na myśli. Teraz ta sprawa stała się dla niego osobistą. - Myślisz, że to twój ojciec może za tym wszystkim stać? - zaryzykował pytanie. Ta sugestia zdumiała ją. - Nie. Już ci wcześniej mówiłam, że on nigdy nie pragnąłby mojej śmierci. Kocha mnie! Jeśli już, to prędzej moja macocha. - Twoja macocha? - Irlandczyk pokręcił głową. - Morder­ stwo to zuchwała zbrodnia. Spotkałem ją. Nie ma w niej zuch­ wałości. - Oczywiście! - zgodziła się sarkastycznie. - Każdy męż­ czyzna myśli, że moja macocha jest delikatna. Uwierz mi, ona jest znacznie twardsza, niż się wydaje. - Ale co takiego by zyskała na twojej śmierci? - Pokaźniejszy spadek dla swojego dziecka? - zasugerowała Lyssa. - Po co? Ma tyle pieniędzy, ile potrzebuje. - Czy ktokolwiek kiedykolwiek ma tyle pieniędzy, ile mu potrzeba? Jak tylko skończył się okres żałoby po jej pierwszym

mężu, księciu, natychmiast zarzuciła sidła na mojego ojca. Nikt mnie nie przekona, że to była miłość od pierwszego wejrzenia. Weź pod uwagę chociażby różnicę wieku. Wybrała go dla pieniędzy i wielka szkoda, że mój własny ojciec nie jest na tyle mądry, żeby to zauważyć. - Czy ona może być o ciebie zazdrosna do tego stopnia, by posunąć się do morderstwa? Lyssa uniosła obie ręce do góry. - A jakich jeszcze dowodów oczekujesz? Kto inny chciałby mojej śmierci? Nie stanowię dla nikogo zagrożenia. Albo masz rację co do mojego ojca... Przestałam się liczyć, kiedy pojawiła się perspektywa drugiego dziecka. Ale z drugiej strony mój ojciec bardzo chce, żebym wyszła za mąż dla tytułu. Syn mu tego nie da. Irlandczyk schował pistolet do plecaka. - A co z twoim narzeczonym? - Jeszcze nie jesteśmy narzeczeństwem. W każdym razie nie formalnie. - Lyssa nie lubiła myśleć o Grossetcie. Świadoma tego, że Irlandczyk przygląda jej się uważnie, odparła sztywno: - On tylko może zyskać na małżeństwie ze mną. Jeśli chce mojej śmierci, to powinien być trochę bystrzejszy i poczekać, aż zostanę jego żoną. - Nie lubisz go zbytnio? Gardziła nim... ale nie przyzna się do tego przed Irland­ czykiem. - Ojciec go wybrał, nie ja. Nawet w ciemnościach nocy zauważyła, że zmarszczył brwi. - Mogłabyś chętniej udzielać informacji, panno Harrell. To nie jakaś tam gra. Ci mężczyźni chcą cię zabić, i mnie, jeśli wejdę im w drogę. Czyżby ją krytykował? - Rozumiem powagę mojej sytuacji. Powiedziałam ci wszy­ stko, co wiem. Nie mam pojęcia, dlaczego ktoś miałby opłacać ludzi, żeby mnie zabili.

Skrzyżował ręce na piersi, analizując ton jej wypowiedzi. - A zatem zacznijmy od początku. Opowiedz wszystko, co wiesz. Dlaczego uciekłaś? - Mówiłam już. Chcę dotrzeć do Amleth Hall. - Po co? Złościło ją, że jednym słowem potrafił sprawić, że czuła, iż nie ma wyboru i musi udzielić odpowiedzi... I do tego czuła się taka bezwolna, kiedy mu ulegała. Jako córka Dunmora Harrella rzadko musiała się komukolwiek tłumaczyć. - Amleth Hall to siedziba rodziny mojej matki. Była córką właściciela ziemskiego i słynną pięknością. Nazywano ją „klejnotem klanu Davidsonów" i spodziewano się, że dobrze wyjdzie za mąż. Ale kiedy była jeszcze młodsza niż ja teraz, uciekła i potajemnie wzięła ślub z moim ojcem, który w tam­ tym czasie był prostym pasterzem. To był straszny skandal i jej ojciec ją wydziedziczył. Mama nigdy nie żałowała decyzji poślubienia ojca, bo kochała go całym sercem. Wiem jednak, że do dnia swojej śmierci tęskniła za Amleth Hall i Szkocją. A Lyssa tęskniła za matką. - Dlaczego nie poprosiłaś ojca, żeby cię zabrał do Szkocji? Po co ta głupia ucieczka? - Poprosiłam go o to wiele lat temu. Tuż po śmierci mamy. - Lyssa pokręciła głową. - On wyrzekł się Szkocji. Nawet nie chce, żeby ludzie myśleli, że jest Szkotem... szczególnie teraz, kiedy ma swoją „księżnę". Odmówił mi. Irlandczyk ruszył parę kroków, ale po chwili się zatrzymał. - Chwileczkę. W tym musi coś być. „Pirat" Harrell jest znany z tego, że nigdy niczego nie odmawia swojej córce. - A skąd ty to wiesz? - zdziwiła się Lyssa. - Takie krążą plotki. Kiedy dziewczyna jest warta tyle złota, ile sama waży, ludzie zauważają wszystko. Lyssa nie znosiła spekulacji na swój temat, które zawdzięcza­ ła pieniądzom ojca.

- Mój ojciec niczym się nie różni od innych - powiedziała lodowatym tonem. - Chce, żeby jego córka robiła dokładnie to, co jej mówi, a kiedy nie zachowuje się ona jak... - Posłuszna córka i nie chce poślubić wybranego dla niej narzeczonego? - Właśnie - potwierdziła. - Wtedy, tak jak wielu innych ojców, ucieka się do bardziej surowszych metod. Ian zaśmiał się. - Jakich metod? Trzyma córkę o chlebie i wodzie? Zamyka w pokoju i pozwala tylko na kontakt ze służbą? Jego kpiny, niestety, trafiały w dziesiątkę. Spojrzała na siebie jego oczami i zobaczyła próżną, rozpieszczoną córeczkę, która uciekła do Szkocji w przypływie nagłej złości, a teraz wpadła w prawdziwe tarapaty. - Możesz się śmiać, Irlandczyku - odparła sztywno. - Mało wiesz o moim życiu. - Ach, tak. Ale mogę sobie o nim pomarzyć. Nagle nie potrafiła dłużej zapanować nad irytacją. - Pomarzyć o czym? O byciu wyrzutkiem w wyższych sferach tylko dlatego, że twój ojciec jest bogaczem? O byciu zmuszonym do przebywania wśród ludzi, którzy nie chcą mieć z tobą nic wspólnego? Ja śmierdzę handlem, Irlandczyku, i wiele osób z elit nie pozwala mi o tym zapomnieć. Mojemu ojcu nie przeszkadza takie przebijanie się do wyższych sfer, ale mnie tak. I nie podoba mi się fakt, że muszę poślubić mężczyznę, z którym nic mnie nie łączy, tylko dlatego, że ma on tytuł szlachecki. Jestem traktowana niewiele lepiej niż klacz rozpłodowa. Kiedy tylko zapewnię mojemu mężowi spadkobiercę, nie będzie chciał nawet ze mną rozmawiać. Dostanie moje dziecko i moją fortunę, a ja będę dla niego niczym. - Taki bywa los wielu kobiet - zauważył Irlandczyk. - Nie mówię, że to w porządku - dodał pospiesznie - ale takie jest prawo.

- Los mojej matki nie był taki. Ona wyszła za mąż z miłości. Przeciwstawiła się wszelkim konwenansom i sama wybrała sobie drogę życia i partnera. - Tylko mi nie mów, że zamierzasz szukać sobie partnera życiowego w Szkocji - powiedział Ian ze zmarszczonym czołem. - Nie - odparła oschle, podejrzewając, że próbuje się z nią drażnić, i niemal znienawidziła go za to. - Jadę do Amleth Hall, ponieważ, chociaż mam wszystko, czego zapragnę, wszystko, co można kupić za pieniądze mojego ojca, to jednak nie mam tego, co dla mnie najważniejsze, a co mi się wymyka. - A co to takiego, panno Harrell? - Akceptacja, Irlandczyku. Zwykła akceptacja. Jestem zmę­ czona rolą wyrzutka. Drwią ze mnie i obrażają, jakbym była głupia albo nie miała uczuć. Chcę znaleźć dla siebie miejsce pośród krewnych mojej matki, w jej domu. Odeszła tak dawno, ale ja nadal czuję wewnątrz... - Dotknęła dłonią piersi tuż nad sercem. - Muszę tam pojechać. Muszę znaleźć się w miejscu, z którego pochodziła. Nie potrafię wytłumaczyć rozsądniej tej potrzeby. Powiedziała już i tak za dużo. Zdała sobie z tego sprawę, kiedy nagle zapadło milczenie, a ona pożałowała, że nie była bardziej dyskretna. Znowu zdradził ją jej język i temperament! W Irlandczyku było coś takiego, co sprowokowało ją do wypowiedzenia wszystkiego, co leżało jej na sercu. Dlatego tak głupio wyznała mu w ciągu pięciu minut więcej niż komukol­ wiek w całym swoim życiu. Teraz stała przed nim kompletnie bezbronna. Nie mogła znieść tej nagłej ciszy. Przestępując z nogi na nogę, skrzyżowała ręce na piersi. - A zatem? - odezwała się wyzywająco. - Nie masz nic więcej do powiedzenia? Jakiegoś komentarza na temat tego, jaka jestem śmieszna? - Gdzie jest to Amleth Hall?

Lyssa obawiała się, że nie zrozumiała. Owinęła się mocniej pledem. - Niedaleko Appin. Abrams, to znaczy Charley, mówił, że prawdopodobnie zostały nam jakieś dwa dni drogi. - Na północ, prawda? Serce podskoczyło jej gwałtownie. - Tak. - Więc chodźmy. - Nie czekając na jej odpowiedź, odwrócił się i ruszył drogą w przeciwnym kierunku, niż odeszli Fielder i jego ludzie. Lyssa stała jak wryta, zaskoczona tą nagłą zmianą decyzji. Irlandczyk zatrzymał się i spojrzał przez ramię. - Idziesz? Uprzedzam, panno Harrell, że dojście tam pieszo nie będzie łatwe. Lepiej, żebyśmy się pospieszyli i jak tylko to możliwe, zwiększyli odległość dzielącą nas od Fieldera. - Dlaczego? - spytała otępiałym głosem. - Odrzuciłeś pro­ pozycję, kiedy oferowałam ci pieniądze za dowiezienie mnie do Amleth Hall. A mój ojciec nie zapłaci ci, dopóki nie dostarczysz mnie do Londynu. - Tak, ale Fielder i jego ludzie nie spodziewają się, że ruszymy na północ. Jesteś pewna, że nadal masz tam rodzinę? - Tak. - Zatem możemy mieć nadzieję, że pomogą nam dotrzeć bezpiecznie do Londynu. Wiele dróg prowadzi do stolicy. My skorzystamy z tej drogi, na której się nas nie spodziewają. A teraz lepiej, żebyśmy już poszli. Lyssa stała bez ruchu. Było coś jeszcze, co podpowiadała jej kobieca intuicja i chciała wiedzieć, co to. - Czy tylko dlatego zmieniłeś zdanie, żeby uniknąć spot­ kania z Fielderem, Irlandczyku? W świetle księżyca jego oczy błyszczały srebrem, a Lyssa wyczuła, że on widzi wszystko i wszystko rozumie. Jego od­ powiedź zaskoczyła ją. - Rozumiem potrzebę akceptacji, panno Harrell. Rozumiem

cię nazbyt dobrze. A nazywam się Campion, a nie Irlandczyk. Byłbym wdzięczny, gdybyś tak się do mnie zwracała. A teraz naprzód! Nie czekając na odpowiedź, odwrócił się i zszedł z drogi, którą wyżłobiły koła powozów, i zagłębił się między drzewa.

L

yssa patrzyła w osłupieniu za Irlandczy... Zatrzymała się w myślach na tym słowie. Campion. Chciał, żeby nazywała go Campion. Duma pobrzmiewająca w jego głosie nie dawała jej spokoju. Ten człowiek uratował jej życie, ale był bezwzględny. A w tej chwili poszedł sobie, jakby nie martwił się wcale tym, czy ona za nim idzie. Nie. On oczekiwał, że będzie go słuchała. Zrobiła tak ponieważ nie miała innego wyboru. Zgarnęła spódnicę i halki, i poszła za nim, ale w jej głowie toczyła się bitwa. Myślała o tym, co mógł jej zrobić, skoro nie zabiera jej z powrotem do Londynu. Ale przynajmniej nie wyjdzie za mąż za Roberta ani nie spędzi następnych jałowych miesięcy na protekcjonalnych pogaduszkach z tymi, którzy udawali wobec niej sympatię, byle tylko zadowolić jej macochę albo ojca. Była już na to wszystko zbyt dojrzała. Potrzebowała celu w życiu i wiedziała, że znajdzie go tu, w Szkocji, w miejscu, gdzie urodzili się jej rodzice. Przez ten czas wymyśli sposób na to, żeby wszystko załatwić tak, jak powinna to zrobić posłuszna młoda kobieta. W końcu, kiedy wreszcie dotrą do Amleth Hall, a ona odmówi powrotu do

Londynu, Irlandczyk poczuje się oszukany na sporą sumę pie­ niędzy, i pewnie nie zostawi tak tej kwestii. W tej chwili jednak starała się jak mogła dotrzymać mu kroku, ale to była nie lada sztuka. Stawiał duże kroki i poruszał się tak szybko, jakby zamierzał przebyć trasę obliczoną na dwa dni w ciągu jednej nocy. Nie zamierzała narzekać. Życie z oj­ cem nauczyło ją, żeby nie drażnić wściekłego psa. A ten męż­ czyzna przypominał wściekłego psa. Niestety nie pomagało jej to, że miała kompletnie mokre pończochy, bo jej zbyt ciasne buty przemiękły, i pęcherze na stopach. Nie zwracała uwagi na rosnący ból, jaki niósł ze sobą każdy krok, tylko skoncentrowała się na samym marszu. Potknęła się jednak o korzeń wystający z ziemi. Przez ułamek sekundy jakby zawisła w powietrzu, zanim zaczęła spadać na ziemię. Ale Campion odwrócił się z tą swoją niesamowitą umiejętnością przewidywania wszyst­ kiego, co mogło się wydarzyć, i w następnym momencie jej policzek opadł na masywną męską pierś. Postawił ją na nogi. - Nic ci nie jest? - Wszystko w porządku. - Cofnęła się o krok. Nie tylko on miał swoją dumę. - Będzie mi lepiej, kiedy dotrzemy gdzieś, gdzie można wynająć konie. - Nie będziemy wynajmować koni. Ze zdziwienia Lyssa omal znowu się nie potknęła, tym razem o własne nogi. - Nie myślisz chyba, że przejdziemy pieszo całą drogę do Appin? - A jak inaczej mielibyśmy to zrobić? - Z Charleyem i Duci miałam wóz. - Nie mamy pieniędzy na wóz, chyba że ty masz jakieś. Nie miała. Jej pieniądze były ukryte w wozie, który doszczęt­ nie spłonął.

- Jechałeś za mną bez jednego szylinga przy duszy? - Nie potrafiła wyobrazić sobie siebie bez pieniędzy. - Te niewielkie pieniądze, które mam, możemy wydać lepiej niż na wynajmowanie koni. - Szczerze w to wątpię. Jej stanowcza riposta przyprawiła go o wybuch śmiechu. - Daj spokój. Ludzie cały czas przemierzają takie odległości jak przez całą Szkocję i z powrotem, panno Harrell. Nam też się uda. - Ale nie z... - Powstrzymała się w samą porę. Już miała zacząć się skarżyć na bąble na stopach, ale nie da mu tej satysfakcji. Już słyszała nutę satysfakcji w jego głosie, kiedy zmusił córkę bogacza do podróżowania pieszo. Nie, tak jak szlachetna Joanna D'Arc, przysięgnie sobie, że swoje cierpienia zachowa wyłącznie dla siebie. - Nie z czym? - zainteresował się. - Nie z takim towarzyszem - zmyśliła na poczekaniu. - Jestem pewna, że piesza wędrówka w lepszym towarzystwie może być nawet przyjemna. - Nie spodobała mu się jej odpowiedź i nie potraktował jej jak dowcipu, za to jej się spodobało, że trochę mu dopiekła. Nawet jeśli każdy krok był męczarnią. Mimo to szła dalej bez słowa skargi. W końcu byłą córką swojego ojca. Irlandczyk prowadził ją przez las, odciągając nisko zwisające gałęzie, które w przeciwnym razie smagałyby ją po twarzy, i pomagał jej wspinać się na strome wzniesienia, których po drodze było pełno. Ukrywała swoje cierpienie. Za jego plecami kulała jak pies z przetrąconą łapą, ale kiedy tylko się odwracał, zmuszała się, by iść prosto. Prawda była taka, że im dłużej szli, tym stawał się bardziej przyjazny. Kiedy pierwsze promienie słońca zapowiedziały nadchodzący świt, był nawet gotów się uśmiechnąć, dopóki nie zauważył jej kuśtykania.

- Co się dzieje? - spytał stanowczo. - Mam bąbla. Nic takiego. Doszli do równej drogi, która, jak Lyssa miała nadzieję, będzie łatwiejsza do pokonania. Chciała go minąć z wysoko uniesioną głową... ale pęcherze na stopach paliły jak rozżarzone węgle. Wyciągnął rękę i zagrodził jej drogę. - Usiądź na tym kamieniu i zdejmij buty. - Nie mam zamiaru robić żadnej z tych rzeczy. - Przeszłaby pod jego ramieniem i dalej pomaszerowałaby drogą, gdyby nie złapał jej za łokieć i nie zawrócił, tak że stanęła z nim twarzą w twarz. Spojrzał na nią z góry. - Co? Wolisz iść, aż będziesz miała krwiste steki zamiast stóp? - Nic takiego się nie stanie - zapewniła. - Stanie się albo już się stało - mruknął. - Widziałem, jak dorośli mężczyźni tracili wszystkie palce u stóp, bo zbagatelizo­ wali bąble. Lyssa spojrzała na niego z ukosa. To stwierdzenie odebrało jej trochę odwagi, ale nadal nie dowierzała takiej absurdalnej perspektywie. - Żartujesz sobie ze mnie. Pokręcił głową. - Siadaj na tym kamieniu. Szliśmy przez większą część nocy i najwyższy czas odsapnąć. Duma podpowiadała jej, by stać na chwiejnych nogach mimo bólu. Zastanawiała się, czy byłby bardziej skruszony, gdyby rzeczywiście miała krwawe steki zamiast stóp. W końcu zwyciężyła w niej pokusa, żeby usiąść. Miał rację. Szli bez przerwy przez całą noc i z wdzięcznością opadła na okrągły płaski kamień, do połowy zakopany na poboczu drogi. Kto by pomyślał, że siedzenie może być taką rozkoszą?

Przyklęknął przed nią i sięgnął do jej butów , ale Ona cofnęła nogi gwałtownym ruchem. - Co robisz? - Rozluźniam sznurowadło - powiedział. - Jako wysłannik twojego ojca jestem odpowiedzialny za twoje zdrowie. - Sama mogę zadbać o własne stopy - poinformowała go afektowanie skromnym tonem. Wydawało jej się niestosowne, żeby dotykał jej stóp. To było zbyt, zbyt... intymne. Przez chwilę przyglądał się jej bacznie swoimi szarymi oczami. - Tak, jestem pewien, że potrafisz, - przyznał w końcu łagodnie, jakby przemawiał do znarowionych koni. - Jed­ nakże mam trochę doświadczeń z czasów mojej służby w ar­ mii. Więc jeśli pozwolisz... - Nie czekając na przyzwolenie, przyciągnął do siebie jej prawą nogę, a ona dłużej nie pro­ testowała. Może dlatego, że była zmęczona? A może dlatego, że miała słabość do jego irlandzkiego uroku? Tak czy inaczej nie oponowała. Obserwowała, jak zręcznie rozwiązuje sznurowadła. Poranny wietrzyk mierzwił mu włosy. Nie były tak ciemne, jak się jej zdawały za pierwszym razem. Były gładkie, lśniące i drgały na wietrze jak ptasie pióra z rudy­ mi końcówkami, świadczącymi o tym, że spędzał całe dnie na świeżym powietrzu. Przydałoby mu się strzyżenie. U jakiegoś dobrego fryzjera. Zastanawiała się, czy wtedy zaczęłyby mu się kręcić... s

Ściągnął jej prawy but i pokiwał głową. - I to mają być skarpety? Przecież to się nie nadaje do chodzenia. - To są francuskie pończochy - odparła buńczucznie, kiedy zdejmował jej drugi but. - Nie planowałam długich spacerów. - Powinnaś mieć skarpety wełniane albo z dobrej bawełny. - Zawsze noszę jedwabne... Zanim zdała sobie sprawę co zamierza zrobić, już sięgnął jej

pod spódnicę i odpiął podwiązkę, łaskocząc przy tym delikatną skórę pod kolanem. Lyssa opuściła spódnicę i przytrzymała ją, zanim dobrał się do drugiej nogi. - Co ty sobie wyobrażasz? - wybuchnęła, gdyż nikt nigdy nie odważył się wobec niej na taką śmiałość. - Nie obawiaj się - uspokoił ją. - To tylko podwiązka. - Znajdująca się tam, gdzie dżentelmen nie powinien wkła­ dać rąk - odparowała stanowczo. Nawet teraz czuła łaskotanie pod kolanem, które wywołał dotyk jego palców. Uśmiechnął się bez śladu skruchy, unosząc jeden kącik ust, przez co jego twarz nabrała bardziej młodzieńczego, beztros­ kiego wyrazu. - I co mi teraz zrobisz? Uderzysz mnie w twarz za tę zniewagę? - Zaśmiał się. - Spokojnie, panno Harrell, mam siostry. Podwiązki nie są dla mnie żadną tajemnicą ani też nie zamierzam nagle wpaść w szał i rzucić się na ciebie. - Zrolował pończochę i zdjął ją z wprawą godną garderobianej. Lyssa nie wiedziała, czy powinno jej ulżyć po jego słowach, czy może powinna poczuć się znieważona faktem, że najwyraź­ niej nie uważa jej za atrakcyjną. Co prawda miała dwadzieścia trzy lata i księżna ostrzegała ją, że niedługo się zestarzeje... ale dopiero teraz z zaskoczeniem stwierdziła, że po raz pierwszy w życiu obchodzi ją własny wiek. - Nie wyobrażam sobie, żeby jakieś kobiety, łącznie z twoi­ mi siostrami, pozwalały ci na odpinanie podwiązek. - Niektóre pozwalały - mruknął, nie podnosząc na nią wzroku, ale wyraźnie jego myśli krążyły daleko od ich rozmowy. Obejrzał z niezadowoleniem bąble na pięcie i palcach. Wyraz jego twarzy zmienił się, kiedy spojrzał na nią. - Trzeba się tego natychmiast pozbyć - powiedział. - Nie do wiary, że szłaś z czymś takim. Ściągnij drugą pończochę. - Zdjął plecak z pleców, rzucił go na ziemię i zaczął w nim

szperać, aż znalazł puszkę i mały zestaw przyborów do szycia. Trzymając jeszcze w dłoni drugą pończochę, Lyssa dostrzeg­ ła, jak wyciąga z przybornika ostrą igłę. - Co zamierzasz zrobić? - przestraszyła się. - Maść z tej puszki wyleczy wszystko. - Odkręcił wieczko i odłożył na bok. - A igła? - Jeśli jesteś zbyt wrażliwa, to zamknij oczy. - Dlaczego...? - zaczęła, ale zaraz krzyknęła, gdy bez ostrze­ żenia podniósł jej stopę i wbił igłę w jeden z pęcherzy. Chciała być dzielna, ale prawda była taka, że nigdy nie była dobrą pacjentką, zwłaszcza po latach obserwacji, jak medycy leczyli jej matkę. Jednak Irlandczyk uwinął się szybko z pierw­ szą stopą i niezwłocznie wziął się do drugiej. Zanim mrugnęła powieką, operacja była skończona. Ostatni przekłuty bąbel przykrył ciepłą dłonią. - Nie bolało, prawda? Potaknęła, cierpiąc w milczeniu i, dla dodania sobie odwagi, trzymając się kurczowo krawędzi kamienia. Jeśli zauważył, jaka jest spięta, to nie dał tego po sobie poznać, tylko zajął się smarowaniem ran maścią. Powoli zaczęła się rozluźniać. - Pozwolisz? - To było jedyne ostrzeżenie z jego strony, zanim sięgnął po skraj jej halki i zaczął ją drzeć. Lyssa złapała go za rękę. - Co ty wyprawiasz? Zrywasz ze mnie halki? Nawet na nią nie spojrzał. - Trzeba zabandażować stopy, bo inaczej będziesz miała jeszcze większe problemy. Jedwabne pończochy nie są żadnym zabezpieczeniem, a musimy zadowolić się tym, co mamy. - Nie zostawisz na mnie żadnych ubrań. - Jej słowa za­ brzmiały, jakby była obrażona, niewdzięczna albo sugerowała, że zrobił coś niewłaściwego, a wcale nie miała tego na myśli.

On jednak nie zignorował jej nietaktu. - Panno Harrell, pani cnota jest bezpieczna - zapewnił szorstko. Złapała go za przeguby rąk. - Nie o swoją cnotę się martwię, tylko o ubranie. - Ojciec kupi ci nowe. - Ale mnie się podoba to, co mam - wycedziła przez zaciś­ nięte zęby. - W takim razie proszę o wybaczenie, ale to już muszę dokończyć - odparł i bezlitośnie podarł jej ulubioną halkę na wąskie długie pasy, którymi zabandażował rany na jej stopach. Lyssa skrzyżowała ręce na piersi, żeby nie ulec pokusie i nie walnąć go w ucho. Gdzie, u diabła, jej ojciec znalazł tego człowieka? Był bezwzględny, arogancki... i dość atrakcyjny mimo tej fryzury. W jego żyłach musiało płynąć trochę nordyckiej krwi. Zdra­ dzały to zarys szczęki i kształt policzków. Miał długi i prosty nos z wyjątkiem małego garbka, jakby został kiedyś złamany. To burzyło symetrię twarzy i nadawało jej bardziej męski, buntowniczy wygląd. Rzut oka na jego kłykcie utwierdził ją tylko w podejrzeniach, że nieobce mu było używanie pięści. Jednak jego długie, smukłe palce poruszały się z gracją i wyglądały tak, jakby ich właściciel raczej władał mieczem, niż uprawiał walki na pięści. - Zdawało mi się, że Irlandczycy są najczęściej blondynami albo mają rude włosy - powiedziała. Jej słowa miały być swego rodzaju wyciągnięciem ręki na zgodę. Przecież nie chciała się z nim bez przerwy kłócić, skoro mieli spędzić ze sobą tyle czasu. Zdawało się, że on doszedł do tych samych wniosków. - Niektórzy tak - odparł, nie podnosząc na nią wzroku, zajęty bandażowaniem. Potem naciągnął pończochę na opa trzoną stopę. - Ale nie wszyscy. Mówił z ledwo zauważalnym akcentem i potrafił być zdu

miewająco szczery. Nie miała wątpliwości, że przywykł do brutalnej strony życia... ale jednocześnie wyczuwała, że potrafi być dżentelmenem, jeśli tylko ma na to ochotę... Podniósł na nią wzrok i przez chwilę zdawało się, że oceniają się nawzajem, ale bez żadnej złośliwości. We wczesnym świetle dnia zauważyła, że jego oczy nie były całkiem szare. Miał wokół źrenic niebieskawe plamki. Nadal trzymał jej lewą stopę i czuła ciepło jego dłoni na delikatnej skórze śródstopia. - O co chodzi? - spytał. - O czym myślisz? Nie mogła mu odpowiedzieć. Miała dziwne wrażenie, że w tych niezwykłych oczach po raz pierwszy dostrzegła, jaki jest naprawdę. Uczciwość, przenikliwość... i namiętność kryły się w ich głębi. Inteligentny. Sprytny. Wyrafinowany. Przypomnia­ ła sobie zmieniający się wyraz twarzy Madame, kiedy opisywa­ ła Rycerza Mieczy. Nagle zaparło jej dech. Karta tarota nadal tkwiła w jej gor­ secie i w tym momencie jakby zaczęła parzyć jej ciało. - O niczym - odparła cicho. Przez chwilę milczeli oboje, a ona niezupełnie rozumiała tę ciszę. Potem na jego czole pojawiła się zmarszczka. Czując się coraz bardziej niepewnie, postanowiła przerwać tę ciszę i oblizała wyschnięte usta. - Skończyłeś już z moją stopą czy zamierzasz ją tak trzymać przez resztę dnia? - Słowa zabrzmiały ostrzej, niż zamierzała. Raptownie opuścił rękę, a Lyssa szybko schowała obie nogi pod spódnicą i sięgnęła po but. Irlandczyk zaczął pieczołowicie chować igłę i maść z po­ wrotem do plecaka, wyraźnie unikając wzroku dziewczyny. - Pewnie masz tam wszystko, co trzeba? - mruknęła, prag­ nąc naprawić jakoś swoją obcesową reakcję. - Dobrze jest być przygotowanym. - Nadal na nią nie pa­ trzył. Czując się skrępowana, dotknęła ręką rozczochranych włosów.

- Nie masz tam przypadkiem szpilek do włosów? - zażar­ towała. W końcu była mu coś winna. Już teraz czuła ulgę w stopach. - Nie, ale mam rzemyk, jeśli chciałabyś związać włosy. - Obrzucił spojrzeniem jej loki. - Wyobrażam sobie, że ta grzywa może być dość uciążliwa. Przytaknęła, znowu odczuwając, jak coś ściska jej się w pier­ si i przez to nie może złapać tchu. Była podenerwowana jego obecnością. Zdawało się, że jemu nic takiego nie dolega. Poszperał w ple­ caku i wyciągnął z niego trzydziestocentymetrowy rzemyk. Niestety jej włosy były w takim nieładzie, że nie dawały się łatwo związać. Próbowała rozczesać je palcami, a potem zwią­ zać rzemykiem, ale bezskutecznie. - Pomogę ci - zaproponował. - Dam sobie... - zaczęła, ale on wyjął jej z rąk rzemyk. Przyklęknął za nią i jedną ręką zebrał jej włosy, a drugą owinął je fachowo kilkakrotnie rzemykiem. Skoncentrowany na czynności, którą wykonywały jego ręce, nie był świadomy tego, jak blisko siebie są w tym momencie. Natomiast Lyssa czuła, jak jego ciało wypełnia wszystkie jej zmysły... Był mocny jak skała. Ze swoim wyglądem prawdopodobnie oczarował już niejedną kobietę, która była gotowa sama zdjąć dla niego pończochy. A myśl, że ona także nie była odporna na ten urok, podziałała na nią otrzeźwiająco. Ostatecznie był prze­ cież nie do przyjęcia. Ojciec wolałby zobaczyć ją w grobie niż w ramionach tego mężczyzny. - Swoim siostrom też to robisz? - Chciała, żeby jej słowa zabrzmiały ugodowo, a tymczasem ze zdumieniem usłyszała w nich kokieterię. Zignorował podtekst tej wypowiedzi. - Czasami - odparł szczerze. - Mam dwie siostry - dodał, mimo że go o to nie pytała. - Jedną starszą, drugą młodszą ode mnie. I siostrzenicę, która uwielbia się stroić i upiększać.

- Upiększać? - Ona ma pięć lat. - Puścił jej włosy, które opadły kaskadami na ramiona, ale już nie zasłaniały twarzy. - Mam też dwóch siostrzeńców. Moje siostry i ich dzieci mieszkają ze mną. - A twoja żona? - Powietrze między nimi nagle aż zais­ krzyło. Znowu pomyślała sobie, że to nie tak miało zabrzmieć, i wstrzymała oddech w oczekiwaniu na odpowiedź. A Campion uśmiechnął się zarozumiale. Omal go nie znienawidziła, ale mogła za to winić jedynie siebie. - Nie jestem żonaty - powiedział. - Och. - W tym jednym słowie zawarła możliwie najwięk­ szą dawkę lekceważenia. Wiedziała jak to zrobić po mistrzow­ sku. Nauczyła się, tego chroniąc własne uczucia w strojnych wnętrzach salonów. Irlandczyk zareagował tak, jakby wymierzyła mu policzek. Z jego oczu zniknął ciepły blask. Stał niedbale, kołysząc się na piętach. - Pewnie jesteś głodna. - Wyciągnął z plecaka kilka kawał­ ków suszonej wołowiny i rzucił jej na kolana. Potem wyjął metalowy kubek. - Pozwól, że pójdę poszukać wody. - Nie czekając na odpowiedź, odszedł do lasu po drugiej stronie drogi. Lyssa obserwowała jego szerokie plecy, dopóki nie zniknął jej z oczu. Spojrzała w dół na paski wołowiny i nagle poczuła się winna. Przekonywała siebie, że nie zrobiła nic złego. Na salo­ nach obowiązywała pewna hierarchia i nie byłoby roztropne z jej strony zbytnie spoufalanie się z panem Campionem. Pan Campion. Po raz pierwszy, myśląc o nim, użyła jego nazwiska i za­ wstydziła się, że wcześniej tego nie robiła, ponieważ ze wszyst­ kich ludzi to właśnie ona powinna wiedzieć, jak to jest, kiedy traktują cię, jakbyś nic nie znaczyła. Nadal jednak był tylko Irlandczykiem... Włożyła buty. Bandaże, którymi obwiązał jej stopy, stanowi-

ly doskonałą ochronę przed twardą i mokrą skórą. Zauważyła z zadowoleniem, że jest w stanie całkiem sprawnie chodzić. Wzięła soloną wołowinę i zaczęła ją przeżuwać, oczekując na Irlandczyka. Wrócił niebawem z wodą i podał jej kubek. - Dziękuję - mruknęła, nie patrząc na niego, ale wiedząc, że nie może w nieskończoność odsuwać od siebie tej nieprzyjemuej czynności. Upiła więc łyk i zmusiła się do spojrzenia na Campiona. - Dziękuję za opatrzenie stóp. I przepraszam za moją... - przerwała, poszukując odpowiedniego słowa - nieuprzejmość, panie Campion. Przeprosiny okazały się nie tak trudne do wypowiedzenia na głos, jak się obawiała. Jednakże on, zamiast okazać wdzięcz­ ność, warknął coś w odpowiedzi. Warknął. Jak jakiś furman. Po tym, jak ona go przeprosiła! Lyssa rzadko w życiu przepraszała. Oczywiście, nigdy wcze­ śniej nie musiała nikogo przepraszać, więc winą za swoje upokorzenie obarczyła tego aroganckiego Irlandczyka. Wstała raptownie. Miała do wyboru albo tak zareagować, albo wylać mu kubek wody prosto w twarz, a to drugie sprawiło­ by jej dużo większą satysfakcję.

I

an zdawał sobie sprawę z tego, że panna Harrell jest wściekła, ale nie dbał o to. Była dla niego zadaniem do wykonania, niczym więcej, i nie mógł się już doczekać chwili, kiedy się jej pozbędzie, odwożąc do Londynu. Żadna kobieta, żaden mężczyzna nie był w stanie sprawić, żeby Campion poczuł się tak poniżony. Ale jej się udało. I nie miał pojęcia dlaczego. W jednej chwili była ciepła i otwarta, a w następnej, wyniośle zadzierając brodę, albo patrząc na niego lodowato, potrafiła wyrazić dobitniej niż słowami, że nie zwraca na niego uwagi; nawet jeśli w końcu udało jej się łaskawie zniżyć do jego poziomu i zwracać się do niego po nazwisku. Tymczasem on był nią zainteresowany bardziej, niż po­ winien. Oczywiście, jaki mężczyzna by nie był? Te jędrne krągłe piersi aż się prosiły, żeby je dotykać. Ratując ich oboje z tarapatów, nie był w końcu aż tak zajęty, żeby tego nie zauważyć. Jej talia, ściśnięta śmiesznym gorsetem, zdawała się tak wąska, że z łatwością mógłby objąć ją dłońmi. Nogi miała długie. Nic nie mógł na to poradzić, że zauważył ich smukłość, kiedy bezczelnie zdjął jej podwiązkę. Nie był też odporny na jej rozwichrzoną grzywę włosów, rudych jak miedź i pachnących

tak słodko... i na jej błyszczące zielone oczy, w których skrzyła się inteligencja a jednocześnie bezgraniczna naiwność. Boże, chroń go przed zarozumiałymi, egoistycznymi dzie­ wicami. Oczywiście, mądrzej z jego strony byłoby, gdyby żywił do niej urazę, zwłaszcza że muszą spędzać ze sobą praktycznie cały czas, dopóki nie doprowadzi jej całej i zdrowej do domu. „Pirat" Harrell nie byłby zachwycony, gdyby jakiś pospolity Irlandczyk zbezcześcił jego ukochaną córeczkę. Pewnie by wypatroszył i poćwiartował każdego mężczyznę za taką znie­ wagę, a Ian nie miał ochoty upewniać się, jak potężnego miałby w nim wroga. - Gotowa do drogi? - spytał rozmyślnie szorstko. - Oczywiście. - Stanęła dumnie i dostojnie jak królowa w swoim szkockim pledzie na ramionach i odrzuciła do tyłu plątaninę błyszczących loków tak zamaszystym gestem, że niemal uderzyła go nimi w twarz, jakby w ogóle nie zwracała uwagi na jego obecność. O tak, teraz czuł do niej wyłącznie złość. - Więc chodźmy - powiedział. Kiedy ruszyli, upewnił się, jak wyglądają jej pierwsze kroki. Był zadowolony, że poruszała się teraz dużo lepiej, kiedy buty nie obcierały już stóp. Przez następnych kilka godzin szli bez słowa. Zachmurzone niebo nie poprawiało ich nastroju, Ian wiedział, że była zmęczo­ na, ale ona ani razu się nie poskarżyła. Sam był wyczerpany. Wiedział, że potrzebny im łut szczęścia, bo nie dadzą rady tak dłużej iść. Jego modlitwy zostały wysłuchane, kiedy doszli do skrzyżo­ wania dróg i spotkali farmera jadącego wozem zaprzężonym w woły i wypełnionym workami z ziarnem, który zmierzał w tym samym kierunku co oni. Bez chwili zastanowienia Ian poprosił o podwiezienie jego „żony".

- Irlandczyk, tak? - spytał rolnik z silnym szkockim akcen­ tem. - Znałem kiedyś jednego Irlandczyka. - Doprawdy? - podtrzymał rozmowę Ian, starając się pod­ kreślić swój akcent. - Dobry był z niego chłopak, zawsze skory do żartów. Co tu porabiasz ze swoją panią? Ian miał już gotową bajeczkę. - Ona jest Szkotką i wiozę ją w odwiedziny do rodziny. - Potem ściszył głos. - Jest w delikatnym stanie - dodał trochę dla żartu, co spotkało się z piorunującym spojrzeniem panny Harrell. Szkot przechwycił to spojrzenie i niespodziewanie okazał sympatię łanowi. - Przyszła mama? Wsiadajcie na wóz i rozgośćcie się. Ja mam już w domu siedmioro dziatwy i wiem, że to niełatwa sprawa. To twoje pierwsze? Zadał to pytanie pannie Harrell, ale łan odpowiedział na nie gładko i z właściwym w tej sytuacji odcieniem dumy. - Tak, pierwsze. Chodź, kochanie, pomogę ci wsiąść. - Wy­ ciągnął do niej rękę. Odtrąciła ją z większą siłą, niż kiedy pozwolił sobie na odpięcie podwiązki. Przysunęła się do niego bliżej ze sztucz­ nym uśmiechem i wycedziła mu na ucho: - Co to za gierki? Nie jesteśmy małżeństwem! - Wolisz, żebym powiedział mu prawdę? - spytał równie cicho. - Ciekaw jestem, co się stanie, kiedy Fielder dowie się, że po okolicy podróżuje z mężczyzną niezamężna rudowłosa ko­ bieta? - Fielder obserwuje granicę. Sam słyszałeś, jak to mówił. - Nie wierzę we wszystkie zapewnienia moich wrogów. Poza tym - powiedział uspokajającym tonem - co będzie, jeśli ktoś się dowie, że spędzałaś w moim towarzystwie całe dnie? To tylko podstęp i to konieczny. Będziemy udawali kogoś, kim nie jesteśmy, i nikt się nie będzie dopytywać.

Tym ją przekonał. Niechętnie, ale się zgodziła. - Ale mogę iść szybciej, niż te zwierzęta są w stanie ciągnąć wóz. - To prawda - odparł - musisz jednak dać odpocząć swoim stopom. - Ostatnie słowa powiedział głośniej, żeby Szkot je usłyszał i pomyślał, że mają mały kryzys związany z ciążbwymi humorami. - Masz szansę się przejechać. Nie upieraj się. - Zno­ wu podał jej rękę. Tym razem jej nie odtrąciła. Farmer nazywał się William Rae i był poczciwym czło­ wiekiem. - Moja żona nazywa mnie guzdrałą, a ja jej na to, że ona brzęczy jak bąk. Ach, znowu być młodym! - Pokręcił głową, jakby odpędzając wspomnienia, a potem z zapałem zaczął radzić łanowi, jak wychowywać dzieci i postępować z ciężarną kobietą. - Nie powiem, niełatwo nimi kierować, kiedy są w ta­ kim stanie - westchnął, a potem zniżył głos. - A twoja jest ruda. Słyszałem, że takie są najtrudniejsze. - Gdyby tylko znał pan prawdę... - przytaknął gorliwie Ian i niemal poczuł, jak panna Harrell zagotowała się ze złości. Pomyślał sobie, że powinna się przespać. Obydwoje potrze­ bowali snu. Ale ona nie zrobiła tego.. Oczywiście. Leżała na workach z ziarnem, przeszywając go wzrokiem jak sztyletem, co tylko mocniej zainspirowało go do snucia baje­ czki o ich rzekomym szczęściu w pożyciu małżeńskim. Z upo­ dobaniem nazywał ją pieszczotliwie „kochaniem". Rae poinformował go także, czego mogą się spodziewać w tych okolicach w drodze do Appin, gdyż nieraz bywał w tam­ tych stronach. - Ciężka droga, jeśli pogoda ci nie sprzyja. Najpewniej spotka was deszcz, może trochę słońca, a możliwe, że śnieg, a wszystko to w jednej godzinie.

- Musimy zaryzykować - odparł Ian. Niestety zbyt szybko ich drogi się rozchodziły, Ian podzię­ kował mężczyźnie i dał mu monetę za wyświadczoną przy­ sługę. Ledwie farmer skręcił z drogi i zniknął im z oczu, Lyssa zwróciła się do niego. - Myślałam, że nie masz żadnych pieniędzy, kochanie. Wybuchnął śmiechem. - Mam tyle, żeby wystarczyło nam na dotarcie tam, dokąd zmierzamy, a potem na opłacenie podróży powrotnej do Lon­ dynu, jeśli oczywiście będziemy oszczędni. Stłumiła oburzenie, a potem zmieniła temat. - Cóż, przynajmniej tej nocy powinnam móc przespać się w łóżku. Ian już miał zaprzeczyć, ale powstrzymał się. Początkowo sądził, że lepiej będzie, jeśli spędzą noc w drodze albo grzecz­ nościowo w stodole u jakiegoś rolnika. Ale później zmienił zdanie. Przed wyruszeniem do Szkocji miał pełne ręce roboty z przeprowadzką sióstr i ich dzieci. Sam też potrzebował po­ rządnego snu. Poza tym, łatwiej będzie strzec panny Harrell w pokoju w tym samym zajeździe, niż pilnować jej pod gołym niebem. Gdyby udało mu się ulokować w pokoju naprzeciwko niej, może nawet mógłby zmrużyć na chwilę oko. Obliczając w myślach, ile pieniędzy ma w woreczku zawie­ szonym na szyi, oraz ile będą potrzebowali na przedostanie się do Londynu, zdecydował, że mogą sobie pozwolić na nocleg w skromnym zajeździe. - Zobaczymy, co uda nam się znaleźć - odpowiedział i ru­ szył w drogę. Poszła za nim. Szli przez las, poprzecinany rzekami i małymi strumykami, przez góry i kędzierzawe urokliwe wzgórza. Podejrzewał, że koncentrowała się nie tylko na stawianiu nogi za nogą, lecz nad czymś rozmyślała, jednak zaskoczyła go, gdy po godzinie marszu zadała mu pytanie.

- Gdzie jest teraz twoja rodzina? Ian zatrzymał się. - Gdzie...? - Tak. Są w Londynie? Mieszkacie tam czy w Irlandii? - W Londynie. - Po co, u diabła, pytała? A potem, z nie­ znanych sobie powodów, dodał: - Umieściłem ich w przy­ zwoitej gospodzie w Chelsea. To dobre miejsce. Bezpieczne. - Albo tylko miał taką nadzieję, że do jego powrotu będą tam bezpieczni. Czuł jej spojrzenie na sobie i pożałował, że tak się przed nią otworzył. Nie mógł być dumny ze swego życia. Wydłużając kroki, ruszył przed siebie jeszcze szybciej, a ona zamilkła. Po trzech godzinach, kiedy nastał wieczór, doszli do wioski z zajazdem w pobliżu małego jeziora, łan zdawał sobie sprawę, że był już najwyższy czas, żeby się zatrzymać. Panna Harrell była wykończona. Wprowadził ją do środka i z zaskoczeniem stwierdził, że cała karczma jest pełna mężczyzn w różnym wieku. W chwili, kiedy zobaczyli pannę Harrell, nawet tak zmęczo­ ną, wszystkie spojrzenia skupiły się na niej. Ian zaprowadził ją do stolika w rogu i rozejrzał się za obsługą. Nigdzie nie było widać właściciela lokalu, a jedyna karczmarka i chłopak obsługujący beczkę z piwem byli zbyt zajęci, by zwrócić uwagę na nowych gości. Spojrzał gniewnie na gapią­ cych się mężczyzn, a oni niechętnie wrócili do picia i rozmowy. - Siedź tutaj, dopóki nie znajdę właściciela i nie poroz­ mawiam o noclegu - przykazał jej łan. - Zamówię też kolację. Masz jakieś specjalne życzenia? Pokręciła głową, zbyt zmęczona, żeby mówić. Wiedział, jak się czuła. Ale kiedy już miał odejść od stołu, zatrzymała go. - Herbatę. Chciałabym filiżankę herbaty. Keemum, jeśli można. - Kee... co?

Westchnęła rozdrażniona, jakby to pytanie było dla niej zawsze bolączką. - Keemum. Taki rodzaj herbaty - wyjaśniła cierpliwie. Oczywiście, łaskawa pani, miał ochotę powiedzieć i skłonić się jak lokaj, ale ugryzł się w język. - Zobaczę, co da się zrobić. Pokiwała głową, a on poczuł się jak odprawiony sługa. Powstrzymując przypływ złości, skupił się na poszukiwaniu właściciela. Gdy udało mu się dopchać do baru, zamówił dwa dania obiadowe i dwie herbaty. Nawet nie próbował wymieniać specyficznego gatunku herbaty. Właściciel lokalu był w korytarzu obok głównej izby. Tak jak się Ian obawiał, wszystkie pokoje były zajęte. - Dzisiaj niedaleko Douglas była walka i targ koni - powie­ dział właściciel zajazdu. Był to korpulentny mężczyzna o rumia­ nej twarzy, z czarnymi kręconymi włosami. - Jednak masz szczęście. Zatrzymało się u mnie paru chłopaków, Daniel MacGregor i jego brat, obaj rozrabiaki... - Przerwał, żeby splunąć na podłogę po wypowiedzeniu ich nazwisk. - Musiałem ich obu wyrzucić. Więc ich pokój jest wolny. To pokój z frontu, za tamtymi drzwiami. W górę schodami i drugie drzwi po lewej stronie. - Biorę go - powiedział Ian i zapłacił za noc trochę więcej, niż planował. Ruszył z powrotem do karczmy, ale kiedy zoba­ czył pannę Harrell, zatrzymał się na moment. W ciemnym, zadymionym pomieszczeniu jej włosy były tak błyszczące jak światło lampy, a jej delikatne rysy twarzy i smu­ kła sylwetka oraz wrodzona gracja sprawiały, że była niczym księżniczka wśród złodziei. Kiedy tak stał zapatrzony w nią, zbliżył się do niej wysoki szczupły mężczyzna w dobrze skrojonym płaszczu i w butach z kanciastymi obcasami. Powiedział coś, a ona zamiast odesłać go gdzie pieprz rośnie, wyglądała na zadowoloną, że zwrócił na nią uwagę. Zarumieniła się i spuściła wzrok w sposób, jakiego nigdy u niej nie zauważył.

W mgnieniu oka pokonał dzielącą ich odległość. - Czy coś mogę dla pana zrobić? - spytał intruza, z za­ dowoleniem zauważając, że był od niego o parę centymetrów wyższy. - Pytałem właśnie tę młodą damę o jej herbatę - powiedział z przesadną uprzejmością. - Ma niepowtarzalny zapach. - Tak, to prawda- odparł Ian, nie wierząc w ani jedno słowo. - To Keemum. - Spojrzał mężczyźnie prosto w oczy, ostrzega­ jąc go, żeby już nie ciągnął tej gierki. Wzrok nieznajomego prześliznął się z Iana na pannę Harrell, a w jego głosie zabrzmiała nutka żalu. - Dziękuję. - Nie miał wyboru, jak tylko odwrócić się i odejść, skoro Ian był gotów do rozprawienia się z nim w spo­ sób zdecydowanie mniej elegancki. łan usiadł ciężko na ławce pod ścianą, zmuszając Lyssę, żeby się posunęła. - On tylko pytał o herbatę - odezwała się cicho. - Gdybym nie wrócił w porę, byłabyś już z nim na górze, ze wszystkimi swoimi spódnicami na głowie. Nierozważne były to słowa i zaraz pożałował, że wyraził się tak grubiańsko, zwłaszcza kiedy spojrzała na niego z obu­ rzeniem. - Tak samo powiedziałbym do moich sióstr - próbował wytłumaczyć. - A byłyby tak samo urażone, jak ja? - burknęła. - Tak. - Przełknął łyk przeklętej herbaty, która była tak gorzka, że miał ochotę wypluć wszystko z ust. Na szczęście chłopak podający piwo przyszedł z posiłkami, baranimi podudziami i grochem, więc łan mógł zająć się jedze­ niem. Nie było to może wyszukane danie, ale głodnemu smako­ wało. Kończył już swoją porcję, kiedy zauważył, że panna Harrell prawie nie tknęła swojej. - O co chodzi? - spytał. Wzruszyła ramionami, jak to czasem miewają w zwyczaju

kobiety, dając tym gestem do zrozumienia, że coś im się nie podoba, mimo że mówią co innego. - O nic Ian odłożył widelec, zmieszany tym, że tak szybko jadł. Ale w końcu był piekielnie głodny. - Nie smakuje ci? - Nie przepadam za baraniną - mruknęła. Westchnęła cięż­ ko i dodała: - A może to miejsce? Jest takie jakieś... Myślisz, że mają tu czystą pościel? Od kiedy opuścił dom matki, Ian nie przejmował się czystoś­ cią pościeli, aż do teraz, kiedy rozejrzał się dokoła i zaczął czuć się brudny, prostacki, niezdarny, ponieważ w jednej chwili wszystko to do niego dotarło. Nie znosił uczucia żalu. Żalu, że podejmował pochopne decyzje, za które drogo zapłaciła jego rodzina. Żalu, że nic nie było takie, jak sobie zaplanował. Żalu, że był teraz tutaj, a nie w drodze powrotnej do Londynu. Wziął się w garść. To bez sensu rozpaczać nad przeszłością, skoro nie ma na nią wpływu. Zmusił się do odezwania się do panny Harrell grubiańsko: - Jeśli nie zamierzasz jeść swojej porcji, ja chętnie to zrobię. Wzruszając ramionami, pchnęła talerz w jego stronę, a on udał, że sprawia mu to wielką przyjemność. Dlaczego nie miałoby tak być naprawdę? W końcu zapłacił za kolację trzy i pół szylinga, a to więcej niż dobra whisky. Ale nie był zadowolony, kiedy skończył drugą porcję. Czuł się podle i był piekielnie zmęczony. Po co rozmyślnie prowoko­ wać ją do sprzeczki? Albo zastanawiać się nad sprawami, które lepiej zostawić w spokoju? Na szczęście ona miała wyczucie i potrafiła zachować dla siebie swoje opinie, chociaż to, co myślała, na ogół można było wyczytać z jej wyrazistych zielonych oczu. Ian odsunął stół. - Chodź, obydwoje jesteśmy zmęczeni.

Posłusznie wstała i wyszła za nim z karczmy. Zaprowadził ją na górę i otworzył drzwi do pokoju. Umeblowanie było bardzo skromne: łóżko pod oknem, toaletka i krzesło, ale całość wyda­ wała się cudowna. Panna Harrell minęła go, wchodząc do pokoju, jakby to był jej apartament. - Zatem dobranoc - powiedziała szybko i zaczęła zamykać drzwi, zanim zdążył wejść. Przytrzymał je ręką. - Chwileczkę. Ja też tu śpię. Uniosła brwi. - Ależ nie. Nie możesz. Musisz wziąć sobie oddzielny pokój. - Nawet gdyby był jeszcze jakiś wolny pokój, a nie ma, to i tak nie miałbym na niego pieniędzy. Nie martw się, będę spał na podłodze. - Nie obchodzi mnie to - odparła rozgniewana. - Nie powin­ niśmy tu być razem. Co będzie, jeśli właściciel zajazdu się dowie? - Jego to nic nie obejdzie... - Czyżbyś powiedział mu, że jesteśmy mężem i żoną? - wy­ syczała oskarżycielskim tonem, zwężając oczy. - Nie - odparł doprowadzony do wściekłości. - Do jasnej cholery! Powiedziałem mu, że jesteś moją kochanką! Zatrzasnęła mu drzwi przed nosem z takim hukiem, że za­ drżały wszystkie ściany.

Z

atrzaśnięcie drzwi przed nosem panu Campionowi sprawi­ ło Lyssie taką satysfakcję, że miała ochotę to powtórzyć. Jakby sprawdzając jej cierpliwość, zapukał najpierw raz, a potem już natarczywie załomotał w drzwi. Chciała go zignorować, ale nie mogła. Uchyliła więc drzwi zaledwie na kilka centymetrów. - Tak? Wsunął przez szparę puszkę z maścią na bąble. - Nie otwieraj więcej tych drzwi. Nikomu! - powiedział, a potem sam je zatrzasnął. Lyssa poczuła, że zaraz wybuchnie. Dobry Boże, jeden dzień z tym Irlandczykiem, a miała go już powyżej uszu. Tylko ojciec potrafił znaleźć takiego człowieka, który jako jedyny na ziemi potrafił ją tak rozwścieczyć. Miała go dość. Przy kolacji zachował się jak prostak. Mógłby pójść sobie do diabła, i tak by jej to nie obchodziło. Jakby w odpowiedzi na jej myśli, usłyszała, jak sadowił się na podłodze pod jej drzwiami. Westchnął ostentacyjnie. Niemal mogła go sobie wyobrazić, opartego plecami o twarde drewno, gotowego spędzić noc pod jej drzwiami jak dobry strażnik, którym przecież był... i przez chwilę poczuła wyrzuty sumienia, ale szybko odsunęła od siebie takie myśli. Dobrze mu płacono za te trudy.

Zamierzała tej nocy porządnie się wyspać, co by się nie udało, gdyby został w jej pokoju. W jego obecności było coś, co zakłócało jej spokój, coś przytłaczającego. Kiedy był w jej pobliżu, czuła, że jej myśli i zmysły są nim przepełnione... a to sprawiało, że podróż stawała się bardzo trudna. Sfrustrowana wyciągnęła kartę tarota zza gorsetu. Czemu na tej karcie nie było wizerunku kogoś łagodnego i dobrodusz­ nego? Kogoś, kto nie miałby zdolności wywoływania w niej uczucia jednocześnie podenerwowania i podniecenia? Albo kogoś bardziej wrażliwego na jej potrzeby? Rozwiązała sznurówki i zdjęła buty, a potem wsunęła kartę do jednego z nich, żeby ją ukryć. Położyła maść na łóżku, podeszła do toaletki i nalała z blaszanego dzbanka zimnej wody do miski. Rozebrała się aż do podartych halek, powiesiła ubra­ nie na wieszaku i zmyła z siebie kurz i brud. Nie było mydła, ale nawet takie skąpe mycie było przyjemne i odświeżające. Usiadła na łóżku, odwinęła bandaże i posmarowała stopy maścią. Musiała przyznać, że tłusta mikstura była naprawdę skuteczna. W końcu położyła się na łóżku, gotowa odprężyć się i zasnąć, ale po chwili znowu usiadła. Pościel nie była czysta. Spodziewała się tego. Kiedy przypomniała sobie klientelę tego lokalu, nie mogła znieść myśli o tym, kto mógł wcześniej spać w tej pościeli. Więc z powrotem ubrała się we wszystko oprócz pasa i butów, i położyła się, używając pledu jako kołdry. W końcu mogła spróbować zasnąć. Niestety przez drewnianą podłogę dochodziły do niej hałasy z szynku. Wyraźnie słyszała każde niezgrabne stąpnięcie na drewnianych stopniach scho­ dów. Wielu gości obijało się o ściany, spacerując w tę i z po­ wrotem po korytarzu, jakby im było mało tego, co już wypili. W tej sytuacji cieszyło ją, że pan Campion jest pod jej drzwiami. Zastanawiała się, czy udało mu się zasnąć, a może czuwał?

Twardy z niego mężczyzna. Podłoga powinna mu wystarczyć... chociaż nadal mogła jeszcze zgodzić się, żeby spał w pokoju... W pewnej chwili odpłynęła, nie zdając sobie sprawy z tego, że zasnęła, a w jej głowie kołatały się różne myśli i obrazy. Widziała siebie uciekającą przed bezimiennymi napastnikami, którzy chcieli ją zabić, a ona pragnęła jedynie znaleźć jakieś bezpieczne miejsce. I wtedy usłyszała walenie do drzwi, które wyrwało ją ze snu. Usiadła, wystraszona realizmem marzeń sennych. Zdawało jej się, jakby dopiero co zmrużyła powieki, ale musiało już być sporo później, gdyż wokół panowała kompletna cisza. Wytrącona ze snu, już się ponownie kładła, gdy nagle usły­ szała znowu ten sam przeraźliwy łomot, a ściana, przy której stało łóżko, zadrżała jakby czymś w nią rzucono. Z krzykiem sturlała się na podłogę. Campion nie pukał do drzwi, tylko wdarł się do środka w mgnieniu oka. Wszedł na materac, otworzył okiennice nad jej łóżkiem i wyjrzał na zewnątrz. Lyssa podniosła się z podłogi. - Co się dzieje? - spytała roztrzęsiona. - Pijacy - powiedział z niesmakiem. Szybko wskoczyła na materac obok niego, żeby także wyj­ rzeć przez okno. Rzeczywiście, na dziedzińcu stało sześciu mężczyzn. Jeden trzymał lampę, a dwóch innych dzierżyło wielką kłodę drewna, którą się właśnie zamachnęli i po raz kolejny wbili we frontowe drzwi, przy akompaniamencie rados­ nych okrzyków pozostałych. Lyssa była zaskoczona, że drzwi jeszcze się trzymają. - Po co oni to robią? - zwróciła się do Campiona. - A po co pijacy robią różne inne rzeczy? - odparł. Usiadł na łóżku i wypróbował materac, jakby zamierzał na nim spać. Lyssa postanowiła go zignorować, zwłaszcza że zaintereso­ wała ją bardziej scena rozgrywająca się pod oknem. Jeden z mężczyzn, kościsty, z przetłuszczonymi włosami, z twarzy

przypominający szczura, odszedł od kamratów i lekkim irlandzkim akcentem wrzasnął: - MacGregor, wychodź do cholery! Słyszysz mnie? Nie było żadnej odpowiedzi, ale z pewnością wielu ludzi go usłyszało. Z lewej i z prawej strony Lyssy otworzyły się okna i wychyliły się z nich jakieś głowy, żeby zobaczyć, co się dzieje. - W pooorządkuuu - powiedział szczurowaty, przeciągając samogłoski. - W takim razie pójdziemy po ciebie. Na jego słowa zareagowali pijani kamraci, pomrukując coś z akceptacją. Znowu walnęli kłodą w drzwi, a Lyssa odskoczyła do tyłu, niemal lądując na Campionie, który wyciągnął się na łóżku, zajmując większość jego cześć swoim potężnym ciałem. Szybko się wyprostowała. - Czemu ten MacGregor nie wyjdzie, żeby z nimi poroz­ mawiać? - Nie mówisz chyba serio? - powiedział Campion, nawet nie wysilając się, żeby otworzyć oczy. - Nie przestaną walić w te drzwi, dopóki im nie odpowie. - Tak, a wtedy zaczną walić w niego. - Skąd wiesz? - powiedziała wyzywająco. - Pijacy nie zbierają się w środku nocy, żeby się wymieniać przepisami na powidła. Nagle usłyszeli ostry głos właściciela zajazdu. - Ej, wy tam! Co wyrabiacie z tymi drzwiami? Tylko stra­ szycie mi porządnych ludzi, którzy tu śpią. Lyssa przyklękła przy oknie i wyjrzała na zewnątrz. Właś­ ciciel zajazdu ubrany w koszulę nocną, szlafmycę, fartuch i buty, wyszedł na zewnątrz, żeby stawić czoło pijakom. Jego gołe nogi wyglądały blado i chudo w świetle lampy. - Chcemy MacGregora! - krzyknął jeden z pijaków. - Jest nam winien pieniądze i nikt tej nocy nie będzie spał, dopóki nie dostaniemy ich z powrotem. - Daniel MacGregor nie jest gościem mojego zajazdu- od-

powiedział właściciel. - Wykopałem go. A teraz idźcie, skąd przyszliście. Szczurowaty z groźną miną podszedł parę kroków bliżej. - Pozwól, że wejdziemy i sami sprawdzimy. Właściciel zasłonił sobą drzwi wejściowe. - Nie ma mowy. Prowadzę spokojny i czysty zajazd, i nie ma w nim miejsca dla takich jak wy. Nie pozwolę, żebyście prze­ kroczyli próg. A teraz jazda stąd, bo wezwę konstabla! Jego groźba nie odniosła żadnego skutku. - Nikogo nie wezwiesz, dopóki nie porozmawiamy z Mac Gregorem - odparł Szczurowaty i zanim Lyssa się spostrzegła, złapał właściciela, jakby ten ważył nie więcej niż tyle co worek z ziarnem, i zaniósł go do swoich kamratów, którzy odrzucili na bok kłodę drewna i wzięli się za podciąganie koszuli nocnej właścicielowi, a potem wrzucili go do końskiego koryta. Lyssa była tak zaszokowana, że odjęło jej mowę. - Wrzucili go do wody w korycie? - domyślił się Campion. - Skąd wiesz? - mruknęła odzyskawszy głos. A on nawet nie otworzył oczu. - Słyszałem plusk wody. Odejdź już lepiej od okna. Te typki w końcu się znudzą zabawą i pójdą sobie. Ale drzwi do zajazdu znowu się otworzyły. Na zewnątrz wyszedł syn właściciela, chłopak, który w karczmie rozlewał piwo z beczki. Był młody i chudy, a jego głos drżał ze strachu. - Zostawcie mojego ojca! - O, proszę - powiedział Szczurowaty. - Chcesz, żebyśmy przestali to robić? - I dla zilustrowania swoich słów, kiedy karczmarz wygramolił się z koryta, wepchnął go z powrotem do wody. Pijani towarzysze roześmieli się w głos. - Tak - powiedział chłopak drżącym głosem. - Będziesz więc musiał zająć jego miejsce - odparł Szczuro­ waty i zrobił krok w kierunku chłopaka. W tym momencie Campion podniósł się z łóżka. Odsuwając Lyssę na bok, wychylił się przez okno.

- Dotknij tego chłopaka, a połamię ci wszystkie gnaty! Szczurowaty podniósł wzrok w stronę okna. - A kim ty jesteś, żeby tak do mnie mówić? - Jestem człowiekiem, który nauczy cię dobrych manier. - Jestem gotowy do pierwszej lekcji - odparł Szczurowaty. - Już schodzę. - Campion ruszył od okna, ale zatrzymał się w drzwiach. - Nie podziwiasz Szkotów? - spytał obraźliwie. - Wypiją trochę whisky i stają się tacy czarujący. Mój nakaz obowiązuje nadal: nie otwieraj nikomu drzwi! -powiedziawszy to, ruszył korytarzem. Lyssa pobiegła za nim. - Zaczekaj! Co zamierzasz zrobić? - Uporządkować sprawy. To jedyny sposób, żeby się tej nocy wyspać. - Sam? - Zrobiła kilka kroków za nim. - Nie możesz sam walczyć z nimi wszystkimi. - Przekonasz się. - Już miał iść dalej, ale zatrzymał się jeszcze raz. - Wracaj do swojego pokoju i zamknij drzwi. - Po czym zniknął na schodach. Lyssa nie mogła się zdecydować, czy biec za nim, by go przekonywać, czy wracać biegiem do okna, by obejrzeć bójkę. Wróciła do okna. To, co zobaczyła, zagotowało jej krew w żyłach. Jeden z pijanych rozrabiaków złapał chłopaka i rzucił go na ojca, do koryta. Wszyscy ryknęli śmiechem, ubawieni tym kawałem, a Lyssa zacisnęła pięści ze złości. I wtedy pojawił się Campion. Pijacy nie widzieli go, dopóki się nie odezwał. - Mówiłem wam, żebyście zostawili chłopaka w spokoju. Odwrócili się do niego. Lyssa zauważyła, że byli pod wraże­ niem potężnej sylwetki Campiona. Mimo to Szczurowaty po­ stąpił dwa kroki naprzód. - A kto dał ci...? Pięść Campiona była tak szybka, że Lyssa mogła jedynie

wyobrazić sobie jej ruch na podstawie odgłosu uderzenia i sposobu, w jaki Szczurowaty odleciał do tyłu, wpadając na swoich kamratów. Rozległy się odgłosy radości pozostałych gości zajazdu, więc Lyssa wypięła z dumą pierś. Udało mu się! Lecz po chwili, na komendę Szczurowatego: „Brać go!", reszta pijaków rzuciła się jednocześnie na Campiona. Poszły w ruch pięści, słychać było okrzyki bólu. Lyssa zawołała do pozostałych gości zajazdu: - Ludzie, niech ktoś mu pomoże! Proszę! Nikt się nie ruszył. Zaczęli natomiast stawiać zakłady na tego, kto zwycięży, i raczej nie stawiali na Campiona. Nie mogła tego dłużej wytrzymać. Odwróciła się od okna, chwyciła metalowy dzbanek i pobiegła w kierunku schodów. Ian czuł, że da sobie radę. Dobrze znał pijaków. Nie byli tacy twardzi w bójkach, byle ich raz uderzyć. Jeden typek już leżał nieprzytomny albo tylko udawał, co zresztą nie miało znaczenia. Po chwili dołączył do niego drugi. Trzeci już się wycofywał. Końcową sztuczką Iana było podniesienie najlżejszego z nich i rzucenie nim jak pniakiem w pozostałych dwóch, z których jeden był ich zacietrzewionym prowodyrem. Cała trójka upadła, a Ian już zabierał się do ponownego rzucenia chudym, gdy ten podniósł w górę rękę, dając znak, że ma już dość. Ian cofnął się. - Myślę, że najlepiej będzie, jak sobie pójdziecie. - Już idziemy. Już nas tu nie ma - powiedział Szczurowaty. Odwrócił się, żeby pomóc jednemu ze swoich przyjaciół wstać. Pozostali, potykając się, ruszyli w stronę drogi, przy akom­ paniamencie szyderstw i okrzyków gości zajazdu, którzy byli świadkami ich poniżenia. Ian zwrócił się do właściciela zajazdu i jego syna. Obydwaj już zdołali wydostać się z koryta dla koni i drżeli z zimna w chłodnym powietrzu nocy.

Chodźcie, napijemy się po łyczku grogu i wrócimy do łóżek. Dziękujemy, sir. To hałaśliwa banda i, mówiąc szczerze, Cieszę się, że ktoś wreszcie przetrzepał im skórę. Walczyłeś w ringu, prawda, młody człowieku? Trochę - odpowiedział łan. Był zmęczony i potrzebował snu. Niestety właściciel okazał się w gorszym stanie, niż przy­ puszczał. Biedak stracił równowagę i zaczął osuwać się na ziemię, więc łan złapał go za łokieć, by go podtrzymać. W tej samej chwili od drzwi nadciągnęła burza płomiennierudych włosów. Obaj, łan i właściciel zajazdu, odwrócili się zaskoczeni. - Zostaw go! - wrzasnęła panna Harrell i zanim Ian zdał sobie sprawę, co chce zrobić, z całej siły walnęła karczmarza w głowę metalowym dzbankiem. Mężczyzna zesztywniał, a potem przewrócił oczami i z głu­ chym odgłosem padł jak długi na ziemię. - Mój ojciec! - krzyknął chłopak, rzucając się na kolana obok leżącego. - Jego ojciec? - powtórzyła jak echo panna Harrell. - Jego ojciec - potwierdził Ian. Dwie godziny później, mimo użycia wszelkich możliwych sposobów naprawienia błędu, Lyssa i pan Campion zostali bezceremonialnie wyrzuceni z zajazdu w środku nocy. Campion nie był szczęśliwy. W milczeniu szli drogą, którą oświetlało jedynie światło księżyca, a łan stawiał tak duże kroki, że Lyssa musiała bez przerwy podbiegać, żeby za nim nadążyć. Wiedziała, że miał powód, by się złościć. Był zmęczony i widziała, jak co chwilę zaciska i rozluźnia pięści, jakby go bolały. Wreszcie nie mogła już wytrzymać tego milczenia. - Mam puszkę z maścią. Może pomoże na twoją dłoń? Nie odpowiedział.

- Skąd mogłam wiedzieć, że bójka już się skończyła? - za­ częła zaczepnie. - Biegłam, żeby ci pomóc, bo nikt inny się nie kwapił. Przerzucił plecak z jednego ramienia na drugie, nie patrząc na nią. - Nie uważasz, że właściciel zajazdu trochę przesadził? - ciągnęła. - Przecież nie chciałam mu zrobić krzywdy. Campion zatrzymał się tak gwałtownie, że wpadła na jego plecy. W ciemnościach nocy było to jakby zderzenie ze ścianą. Cofnęła się o krok. Jego oczy błyszczały w świetle księżyca. - Roztrzaskałaś głowę temu człowiekowi - powiedział z sil­ niejszym niż zwykle irlandzkim akcentem, co świadczyło, jak bardzo był zmęczony. - Dobre pół godziny zajęło mu dojście do siebie, żeby przestać widzieć podwójnie, a ja zapłaciłem resztę swoich marnych pieniędzy za to, żeby pozszywali mu głowę. Wiem, że nie znasz wagi pieniądza, panno Harrell, ale ja tak. A bez pieniędzy będziemy musieli wykazać się nie lada spry­ tem, żeby przeżyć. - Myślałam, że ci pomagam. - Nie pomogłaś. - Zrobił krok naprzód, a potem zatrzymał się jakby rozważał kolejny zarzut pod jej adresem. - Ponadto, mówiłem ci przecież, żebyś została w pokoju. Zapomniałaś? Zawinęła szczelniej pled wokół ramion. - Nie... - Następnym razem, kiedy będę mówił, żebyś coś zrobiła, zrób to. Przytaknęła, zraniona nieprzyjemnym tonem jego głosu. Czu­ ła się odrzucona. Znowu. Właściwie nie wiedziała, czy kiedyko­ lwiek w swoim życiu czuła się równie samotnie jak teraz. - Tak, Irlandczyku, zrozumiałam cię doskonale. Napięcie między nimi wzrosło. Przekroczyła granicę i już nie będzie mogła cofnąć swoich słów. Silnymi dłońmi chwycił jej ramiona. Pochylił twarz tak, żeby ich oczy znalazły się na tym samym poziomie.

- Jesteś tylko moją pracą do wykonania, panno Harrell. Niczym więcej, niczym mniej - oznajmił, jakby powtarzał sobie bez przerwy to zdanie w myślach. - Zamierzam dowieźć cię bezpiecznie do Londynu i odebrać swoją zapłatę. A potem zapakuję moje siostry i ich dzieci i ucieknę z tego piekielnego kraju gdzieś, gdzie nikt nie będzie nam ubliżał i wytykał nasze­ go pochodzenia. Gdzie będziemy mogli być sobą i będziemy robić to, co zechcemy. Więc ciesz się, że potrzebuję pieniędzy twojego ojca. W przeciwnym razie odwróciłbym się na pięcie i zostawił cię tu samą. - Nie zrobiłbyś tego - szepnęła pełna obaw, że rzeczywiście byłby do tego zdolny. Stali tak blisko siebie, że niemal stykali się nosami. Zacisnął usta, napięły mu się mięśnie szczęki. Przez chwilę mogła do­ strzec, jak bije się z myślami. - Niech mnie szlag trafi za to, że jestem głupcem, ale nie zrobiłbym tego. - Puścił jej ramiona i odwrócił się. Z rozdraż­ nieniem przesunął dłonią po włosach. - Do diabła, szkoda, że nie mam kapelusza... Jeśli jest rzeczywiście jakiś patron rzeczy zagubionych, z chęcią zapaliłbym mu świeczkę w tej intencji. - Mamy poważne kłopoty, prawda? - Wcześniej nawet nie przyszło jej to do głowy. Szczerze mówiąc, przy nim nie mart­ wiła się o drobiazgi. W tym momencie duża kropla deszczu kapnęła jej na ramię, a za nią następna i jeszcze jedna. Księżyc był nadal widoczny na niebie, ale szybko poruszające się chmury zaczynały go za­ słaniać. Campion zaklął pod nosem i nawet nie trudził się odpowie­ dzią na jej pytanie. - Powinniśmy znaleźć jakieś schronienie - powiedział, bio­ rąc ją pod rękę. Na potwierdzenie jego słów deszcz jeszcze się nasilił. Zbiegli z drogi, żeby skryć się pod koronami drzew. Po chwili

ciemność nocy rozjaśniła błyskawica. Lyssa zakryła głowę pledem. Idąc skrajem lasu, natknęli się na polanę, gdy kolejna błys­ kawica rozjaśniła wszystko wokół. - Tam jest szopa. Biegnijmy - zawołał Campion. Dotarli do szopy tuż przed tym, jak deszcz zamienił się w ulewę. Przez chwilę stali w ciemności łapiąc oddech, wdzię­ czni losowi za schronienie. Na ile zorientowała się Lyssa, miało ono powierzchnię nie większą niż metr na dwa. Pierwszy poruszył się Campion, rozpinając kurtkę. - Lepiej zdejmij z siebie przemoczony szal, bo zmarzniesz. Zrzuciła pled, usiadła i zaczęła rozcierać ramiona. - Jak myślisz, gdzie jesteśmy? - W szopie pasterskiej - odparł, siadając na podłodze i opie­ rając się plecami o ścianę. Buty Lyssy były znowu przemoczone. Zdjęła je więc i po­ stawiła obok pledu. Miała zimne palce, więc skuliła nogi i owi­ nęła je halkami. - Myślisz, że długo będzie padało? - ośmieliła się spytać. - Nie wiem. Połóż się i spróbuj zasnąć - dodał po chwili. - Jutro czeka nas długi dzień. - A ty? - Ja będę pilnował. - Ty też musisz się przespać. - Pilnowaniem zarabiam na życie - powiedział. Lyssa wyczuła, że lepiej nie ciągnąć sprzeczki. Położyła się na boku, opierając głowę na ramieniu, ostrożnie, żeby nie dotykać Campiona. Jednakże sen nie nadchodził. Nie znosiła tego napięcia, które między nimi powstawało. Campion potarł twarz i ziewnął. Usłyszała, jak zachrzęścił jego zarost. Usadowił się wygodniej pod ścianą. W końcu odważyła się odezwać. - Zawsze lubiłam odgłos deszczu. Jeśli się dobrze wsłuchać

w dźwięk spadających między gałęziami kropel, można usły­ szeć szepty. Nie spodziewała się, że jej odpowie, więc tym bardziej była zaskoczona, kiedy usłyszała jego głos. - Te szepty, które słyszysz, to wróżki, które narzekają, że zostały zbudzone. Zaśmiała się, rozbawiona taką wizją. Odprężyła się, kładąc na plecach i opierając głowę na skrzyżowanych ramionach, ale jej umysł rozbudził się jeszcze bardziej. Powietrze pachniało deszczem i mokrą ziemią. Zastanawiała się, czy powinna coś powiedzieć... i w końcu, jak zwykle, zwyciężyła w niej cie­ kawość. - Mówiłeś, że opiekujesz się swoimi siostrami i ich dziećmi. A gdzie są ich mężowie? - Nie żyją. Nie owijał w bawełnę i sposób, w jaki wypowiedział te słowa, zmroził ją. Usiadła i odsunęła włosy z twarzy. - Przykro mi. Nie odpowiedział, ale widziała profil jego twarzy, gdy wpat­ rywał się w lejący deszcz. Jedną rękę oparł na kolanie i zauwa­ żyła, że pociera kciukiem o palec wskazujący, co oznaczało, że nie jest tak całkowicie spokojny, jakby mogło się wydawać. Zanim zdołała przemyśleć ten gest, wyciągnęła rękę i dot­ knęła jego ramienia. Zwykły odruch, nic więcej. Powoli odwrócił do niej twarz, a jego rysy znowu okrył mrok. - Kazałem im zostać, ale oni poszli za mną. Obawiali się o mnie i nie potrafili trzymać się z dala. Dokładnie to samo, co ona niedawno zrobiła. - Gdzie byliście? - W Portugalii. Wiedziałem, że walka będzie krwawa. Chciałem, żeby obaj zostali. Nie musieli iść na pierwszy ogień. - Ale ty tam poszedłeś - powiedziała, instynktownie go rozumiejąc. - Jak mogłeś sądzić, że nie pójdą za tobą?

- Ja wiedziałem, co robić - odparł. - Oni nie. Oczywiście to moja wina, że w ogóle się tam znaleźli. -Wstąpili do armii tylko dlatego, że ja to zrobiłem. - Czyż nie byli dorosłymi mężczyznami, którzy potrafią podejmować samodzielne decyzje? - Mieli naturę naśladowców. Cokolwiek robiłem, oni robili to samo. Tak by było przez całe życie. Wiedziałem o tym... i prawda była taka, że nawet ich zachęcałem. Ja musiałem tam iść, ale oni nie. Tylko że nie chciałem iść tam sam, rozumiesz? - Pokręcił głową. - Powinni byli zostać w Irlandii. W jego głosie brzmiało poczucie winy i wstydu. To wyznanie poruszyło ją głęboko. - Czasami nie możemy postąpić rozważnie - szepnęła. - Czasem po prostu musimy rzucić się w wir życia. Westchnął przeciągle. - Czy to dlatego uciekłaś z domu, panno Harrell? Rzucasz się w wir życia? Lyssa nie była pewna, czy ma ochotę na to, żeby rozmowa zeszła na jej temat, szczególnie że rozmówcą był mężczyzna, który skrywał więcej, niż się początkowo zdawało. Ciekawość zwyciężyła. - Dlaczego wyjechałeś z Irlandii? - To moja historia, panno Harrell, której nie opowiadam. Dotknęło ją to upomnienie, zwłaszcza, że otworzyła się przed nim, zdradzając swoje marzenia i motywy działania. Ale nie zamierzała się poddawać. - Więc skoro wyjechałeś z Irlandii i zdecydowałeś się nie mieszkać w Anglii, to dokąd się wybierasz? - Do Ameryki. Do brytyjskiej Ameryki lub do miejsca zwa­ nego Maryland. Wszystko mi jedno. Wyjadę tam, gdzie jest dużo taniej ziemi. Ziemie, które będzie mógł kupić za pieniądze od jej ojca. Zauważyła wiele podobieństw między panem Campionem a oj-

cem. Obydwaj byli mężczyznami, którzy podążają za tym, czego pragną. Niektórzy uważają taką zawziętość za uwłaczają­ cą cechę charakteru, ale nie ona. Ona się na tym wychowała. Deszcz nieco zelżał i jego szum działał uspokajająco. Przez dłuższy czas nasłuchiwała, żałując, że nie jest taka jak Campion i nie podróżuje tam, dokąd zapragnie. Odwróciła się do niego i zauważyła, że zasnął. Nie zamierzała go budzić. Przysunęła się bliżej, żeby przy­ jrzeć się jego twarzy i zaskoczyło ją, że wygląda dużo młodziej, kiedy się nie złości. Z jego gardła wydobyło się ciche chrapnięcie, a głowa osunę­ ła się na bok. W takiej pozycji zaraz by się obudził, a ona tego nie chciała. Potrzebował snu. Rozumiała to doskonale. Jego złość do niej brała się w większości przypadków właśnie z braku snu. Zdecydowała, że sama będzie czuwać. Wtedy on się przeko­ na, że naprawdę jest jej przykro z powodu kłopotów, jakich mu przysporzyła i jakich mu jeszcze przysporzy, kiedy odmówi powrotu do Londynu. Wiedziała, co to znaczy mieć marzenia, i było jej przykro, że spełniając własne, pogrzebie jego. - Nie mogę wrócić z tobą do Londynu - powiedziała cicho. Spał nadal, spokojny... I chciała, żeby takim pozostał. Lekko pchnęła jego ramię i to wystarczyło, by zmęczone ciało, osunęło się na twardą ziemię. Przesunęła się tak, żeby mógł wygodniej wyprostować swoje długie nogi. Był dużym mężczyzną, więc dla niej nie pozostało w szopie zbyt wiele miejsca. Udało jej się umościć sobie miejsce w zgię­ ciu jego kolan. Jeden kosmyk opadł mu na oczy. Przez chwilę miała ochotę go odgarnąć, ale nie zrobiła tego. W rzeczywistości już i tak na zbyt wiele sobie pozwoliła. Nie będzie zadowolony, jak się zbudzi. Ale przecież potrzebu­ je snu.

Objęła kolana ramionami, zamierzając czuwać. Przekona go, że nie jest tak rozpieszczona i zepsuta, za jaką ją uważa. * Ian budził się powoli, niezupełnie rozpoznając otoczenie. Nie zamierzał zasnąć, ale miał przepiękne sny. Śniło mu się. że śpi głęboko przytulony do delikatnej pięknej kobiety. Już bardzo dawno nie był z żadną kobietą, zbyt długo, a jego ciało było boleśnie świadome tego faktu. Teraz, kiedy powoli odzyskiwał zmysły, uświadomił sobie, że przestało padać. Wstawał świt. Ptaki śpiewały, a wiewiórka, która usiadła trzy metry od niego, obserwowała go ciekawie, przekrzywiając łepek. Nie tylko na niego patrzyła. Kobieta okazała się nie tylko snem. Panna Harrell leżała wtulona w niego ufnie jak dziecko, a jego dłoń spoczywała na jej piersiach. Zdał sobie wtedy sprawę z tego, że jego twardy penis dotyka jej pośladków. Cały jego rozsądek wyparował. Nie potrafił się skupić ani ruszyć z miejsca. Była piękna. Rude loki okalały jej twarz, a policzki miała zaróżowione od snu. Westchnęła cicho i zatrzepotała rzęsami, przeciągając się, i otworzyła oczy. Uśmiechnęła się do niego leniwie jak kotka... a potem od­ wróciła się przodem, ocierając biustem o jego pierś. Wstrząsnęło nim wszechogarniające i obezwładniające pożą­ danie. W tej chwili miał tylko jedno pragnienie - by posiąść ją tu i teraz.

an zareagował szybko, zanim pierwotny instynkt wziął nad nim górę. Odsunął się od niej i wstał, pilnując, żeby stać do niej plecami. Wyjrzał na zewnątrz. Deszcz już ustał i poranek pachniał świeżością. Gęsta mgła unosiła się nad ziemią, powietrze było ostre. Walczył sam ze sobą o przywrócenie zdrowego rozsądku. Policzył do stu, wymienił w myślach imiona wszystkich człon­ ków swojej rodziny, tych żyjących i tych zmarłych, a potem zaczął przypominać sobie sześćdziesiąt trzy artykuły wstępne do Wielkiej Karty Swobód, zanim zdał sobie sprawę z tego, że wszystko na nic. Nadal był we władaniu pożądania. - Campion? - Lyssa nie była jeszcze zupełnie rozbudzona i nie wiedziała nic o jego reakcji. Była sennie zmysłowa, ciepła, nęcąca... - Nie ruszaj się. Za chwilę wrócę. Szedł po mokrej trawie. Gęsta mgła świadczyła o tym, że gdzieś tu w pobliżu musiała być woda i jego przypuszczenia sprawdziły się, kiedy minął przecinkę drzew i dotarł do brzegu sporego jeziora. Bez namysłu zrzucił z siebie płaszcz, zdjął koszulę, rozpiął bryczesy i ściągnął pospiesznie buty razem ze skarpetami. Stanął na brzegu kompletnie nagi i wskoczył do jeziora.

I

Woda była lodowata, czyli dokładnie taka, jakiej mu było trzeba. Stanął na miękkim, zamulonym dnie i wynurzył głowę i górną część tułowia, łapiąc powietrze. Wszystkie jego myśli o piersiach panny Harrell, cieple jej ciała, okrągłych pośladkach i jego przemożnym pożądaniu zostały zmyte przez z lodowatą wodę. Przeszył go dreszcz, zanurzył się więc z powrotem i dostrzegł wystające ponad powierzchnię oczy żab pływających po jezio­ rze. Jego ciało przyzwyczaiło się już do lodowatej wody, więc postanowił popływać. Potrzebował wysiłku fizycznego, żeby odświeżyć umysł i przypomnieć sobie, co takiego się właściwie stało. Zasnął podczas czuwania. Nigdy nie zasypiał na straży. Przestraszył się na myśl, co to mogło oznaczać. Tracił czuj­ ność, wytrwałość, a nie mógł sobie na to pozwolić. Nie teraz, gdy ryzyko było tak duże. Był zły, bo zaraz przypomniało mu się, że wszystko, czego się tknął, zawsze się rozpadało, poczynając od jego młodzień­ czych ideałów. Musiał uciekać z college'u, ze studiów, pożeg­ nać się planami na przyszłość, jakie snuł dla niego ojciec. Potem przyszedł czas armii. Ukrywał się w niej przed angiel­ skim wymiarem sprawiedliwości pod samym nosem Anglików. To, czego nie przewidział, to śmierć szwagrów. Była ona niepo­ trzebnym, niczemu niesłużącym nieszczęściem. A on był tak zmęczony. Cholernie zmęczony. Ale nie mógł się poddać. Nie, kiedy potrzebowały go Fiona, Janet i ich dzieci. Skupił się na rytmicznych ruchach rąk. Mógłby tak płynąć bez końca. Zawrócił jednak i skierował się do brzegu, a zło­ wrogie głosy w jego głowie nieco zelżały, żeby znów mógł sam ze sobą żyć. A co z panną Harrell?

Proste zadanie przywiezienia jej z powrotem do ojca nabrało rozmiarów prac Herkulesa i to nie tylko dlatego, że ścigała ją grupa morderców. Nie. To dlatego, że przypomniała mu, jakim człowiekiem mógł być. Mężczyzną, który mógłby zabiegać o jej względy i je zdobyć, nawet jako Irlandczyk. A tymczasem był wyjętym spod prawa, pariasem, wyrzut­ kiem, Nie byłoby to może i takie straszne, gdyby nie fakt, że tym samym splamił honor własnej rodziny. Wyprężył się pozwalając nieść się wodzie bezwolnie. Ojciec zawsze się chwalił, że Ian czuł się w wodzie jak ryba. Nawet teraz zdawało mu się, że słyszy echo głosu ojca wśród mrocznej ciszy jeziora... albo matki, która odpowiadała mu spokojnym głosem. Obydwoje byli tacy z niego dumni, nawet kiedy jego młodzieńcza arogancja kosztowała ich cały majątek. Uciszył jednak te wspomnienia, nie chcąc się nimi znowu torturować. Przeszłość była za nim. Już dawno nauczył się, że nie powinien zastanawiać się zanadto nad minionym czasem, inaczej oszaleje. Miał teraz przed sobą tylko jeden problem. Musi zapewnić bezpieczeństwo pannie Harrell i odebrać za to zapłatę od jej ojca. Pieniądze oznaczały dla niego wolność, a on rozpaczliwie pragnął uwolnić się od przeszłości. Gdzieś na świecie jest takie miejsce, gdzie człowiek może być, kim chce. Ian od­ najdzie je i nie pozwoli, żeby ktokolwiek go odwiódł od tego postanowienia. Dotyczyło to również panny Harrell, tej wyzwolonej kobiety z niepewnością w oczach i z wielkim zapałem do przygód, która pociągała go i kusiła do popełnienia poważnego błędu. Ian Campion wiedział, kim jest. Jest daleki od ideału, ale obiecał sobie dawno temu, że będzie żył i postępował zgodnie z ustalonymi przez siebie regułami. Stanął, odrzucając głowę do tyłu i pozwalając wodzie spły­ nąć strumykami po klatce piersiowej i płaskim muskularnym

brzuchu. Słońce zaczęło już przeświecać przez mgły, rozjaś­ niając wierzchołki drzew otarczających jezioro, Ian poczuł chłód porannego powietrza na rozgrzanych mięśniach i stał się spokojniejszy. Odzyskał już cel... Nagle zorientował się, że ktoś go obserwuje. Dreszcz przebiegł mu po plecach. Wszedł nieco głębiej do wody przez wzgląd na przyzwoitość i powoli odwrócił się w stronę brzegu, a woda ledwie zasłaniała mu biodra. Na brzegu stała panna Harrell z szeroko otwartymi ustami. Ich spojrzenia spotkały się i przez chwilę powietrze mię­ dzy nimi było pełne napięcia, a Ian poczuł, jak poprawia mu się humor. Zdawała się zaszokowana, a on nie wiedział czemu. Przecież ścieżka z porzuconych przez niego ubrań, która ciągnęła się do samego jeziora, była widoczna dla każdego. Postanowił przerwać ciszę. - Zdaje się, zostać tam, gdzie ci każę, to dla ciebie duży problem, panno Harrell. Zalała się krwistym rumieńcem. Zamknęła usta i w tym momencie zdał sobie sprawę, że prawdopodobnie jest pierw­ szym mężczyzną, którego zobaczyła tak, jak go Pan Bóg stwo­ rzył. Kusiło go, żeby zrobić jej pełniejszy pokaz tylko po to, by przekonać się, czy może się jeszcze bardziej zarumienić. - Zobaczyłam, że cię nie ma - powiedziała oburzonym tonem, jakby to była jego wina. - Przybiegłam sprawdzić, czy nic ci nie jest. W tej chwili przyszły mu do głowy setki dowcipnych ripost. Gdyby miał do czynienia z bardziej doświadczoną kobietą, być może powiedziałby którąś z nich i mogliby spędzić poranek w bardzo przyjemny sposób, gdyby oczywiście odpowiednio zareagowała. Ale to była panna Harrell. Panna Harrell, którą miał odwieźć do ojca, za którą mógł zarobić fortunę i lepiej, żeby o tym nie zapominał.

Jednakże nie mógł powstrzymać się, żeby trochę się z nią podroczyć. - Nic mi nie jest - powiedział, rozpościerając szeroko ręce. - Ale chciałbym już wyjść. Woda jest dość zimna. - Zrobił dwa kroki do przodu. Zareagowała tak, jak tylko mógł sobie wymarzyć. Wytrzesz­ czyła oczy i rzuciła się do tyłu tak szybko, że pośliznęła się na mokrej trawie i wylądowała na pośladkach. Natychmiast zerwała się na równe nogi z wypiekami na twarzy. - Przydałoby ci się strzyżenie - rzuciła przez ramię i bie­ giem ruszyła z powrotem, a jej rude loki powiewały przy każdym kroku. Ian powoli zanurzył się pod wodę, tłumiąc śmiech. Lyssa nie zatrzymała się, dopóki nie dobiegła do szopy. W środku chwyciła pled, zarzuciła go na ramiona i przysiadła na kłodzie drewna, którą ktoś tu kiedyś położył. - Idiotka! Co za głupotę powiedziałam! - wyrzucała sobie półgłosem. Campion na pewno się z niej teraz śmieje do rozpuku. Jakim cudem mogła pomyśleć o jego włosach, kiedy stał przed nią nagi? Co gorsza, kiedy jeszcze stał do niej plecami, widziała całe jego nagie pośladki. Oczywiście widziała wcześniej męskie ciało. W końcu była kobietą światową. Mieszkała w mieście. Widziała nagość wiele razy ukazaną w sztuce i w wielu rzeźbach. Nawet czasem zdarzało jej się zobaczyć robotników i marynarzy bez koszul. Nie, męskie ciało nie było jej obce, ale była duża różnica między zimnym kamieniem lub wychudzoną piersią a pięknie umięśnio­ nym Campionem, który wynurzał się z wody jak antyczny bóg. Był istnym dziełem sztuki... i prawdę mówiąc, podążyła szlakiem jego ubrań, powodowana ciekawością. A potem co zrobiła? Gapiła się na niego jak wiejski głupek. Nie potrafiła oderwać od niego oczu.

Złapała się za głowę. Jak zdoła spojrzeć mu w twarz? Jakby w odpowiedzi usłyszała jego gwizdanie. Po chwili wyszedł z lasu. Był do połowy ubrany. Miał na sobie buty i bryczesy, a koszula nie zasłaniała mu piersi. Pod pachą trzymał płaszcz i fular. Mokre włosy związał z tyłu. Wyraźnie posłużył się koszulą jako ręcznikiem, gdyż była wilgotna i przyklejała mu się do ciała. Ponownie uderzyła ją jego elegancja i atletyczny wdzięk. W odpowiednim ubraniu z łatwością mógłby być wzięty za członka dworu królewskiego. Lyssa poczuła się zakłopotana i zakręciła się w miejscu, nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Ian wszedł do ich maleńkiego schronienia, jak gdyby nigdy nic i podniósł plecak. Kątem oka obserwowała go, jak wyciągał z niego czystą koszulę. - Nie zechciałabyś się wykąpać, panno Harrell? Mam kawa­ łek mydła. - Włożył czystą koszulę i powąchał kostkę mydła, którą trzymał w dłoni. - Nie pachnie nadzwyczajnie, ale jest dobrej jakości. Moja siostra je zrobiła, a ona ma talent do mydeł. Mam też - wyciągnął puszkę - proszek do zębów. Kiedy oferował jej te luksusy, czuła się coraz bardziej skrę­ powana. Nadal nie mogła spojrzeć mu w twarz. Zapanowała niezręczna cisza, a potem Ian podszedł do niej bliżej i trącił ją kawałkiem mydła. - Daj spokój i weź to. Nie musisz czuć się zażenowana. Wąż wodny już się ubrał. Irlandzka melodia jego głosu przydała tylko pikanterii tym żartobliwym tonom. Lyssa spojrzała na niego, po czym wzięła mydło i proszek do zębów. - Dziękuję - zmusiła się, żeby to powiedzieć i wstała sztywno. - Masz! -Podał jej koszulę. -Możesz jej użyć jako ręcznika. Nie przyjęła koszuli, ani nie zaszczyciła go słowem, tylko wyszła z szopy z wysoko uniesioną głową.

- Będę stać na straży - zawołał za nią. Zatrzymała się. - Lepiej zostań, gdzie jesteś. - Tak jest, panno Harrell - odpowiedział posłusznie, a ona wiedziała, że dawał jej do zrozumienia, że to ona nie słuchała jego poleceń. Pospiesznie pobiegła do jeziora, czując piekące rumieńce na policzkach. Niespełna godzinę później, po przyjemnej kąpieli, czuła się już dużo lepiej. Miała świeży oddech, a mydło wydawało się luksusowe po dwóch dniach spędzonych w drodze. Była trochę zakłopotana, że zużyła tak dużo i mydła, i proszku. Oczywiście ona nie wskakiwała nago do jeziora tak jak on. Nie, ona za­ chowała się należycie i została w części bielizny. Zimna woda była bardzo nęcąca. Czas spędzony nad wodą przywrócił jej nieco pewności siebie. W końcu poza nagimi pośladkami i piersią nie zobaczyła niczego zdrożnego. To, co najbardziej utkwiło jej w pamięci, to moment przebu­ dzenia się obok niego. Kiedy leżała wtulona w niego i czuła wyraźnie, że jej pragnie. Była zdezorientowana, kiedy się zbudziła. Nie mogła sobie uświadomić, co się stało. Ale kiedy poszła za nim do jeziora, instynktownie pojęła, co takiego uwierało ją w pośladek po przebudzeniu... i nie czuła z tego powodu zgorszenia. Campion był najprzystojniejszym mężczyzną, jakiego kiedy­ kolwiek spotkała. Gdyby należał do wyższych sfer, jego uroda byłaby zauważona przez niejedną kobietę z towarzystwa. Sły­ szała kiedyś od jednej z dam określenie „grzeszna przyjem­ ność" na spotkania z mężczyzną, z którym spędzała czas, kiedy już dała swojemu mężowi dziedzica. Campion mógłby być właśnie takim mężczyzną. Oczywiście Lyssa nie miała wątpliwości, że ojciec by ją zabił, gdyby związała się z biednym Irlandczykiem. Nieważne,

czy przed ślubem czy po nim. Jako człowiek, który pragnął wysokiej pozycji społecznej, był bardzo zasadniczy. Taka bliskość, jaką dzielili tego ranka ona i Campion, była do przewidzenia, wyjaśniła sobie Lyssa w sposób racjonalny. Była zbyt uczciwa żeby pomyśleć że Campion mógłby sobie po­ zwolić na coś więcej. W końcu to ona miała trwać na straży, a on leżał w tym samym miejscu, w którym go ułożyła poprzedniej nocy. Jeśli ktokolwiek, to właśnie ona przysunęła się w czasie snu do niego. Campion wykorzystał czas jej nieobecności na dokończenie toalety, a jego świeżo ogolona twarz sprawiała, że jeszcze wyprzystojniał. Rozpalił małe ognisko, żeby zagotować wodę na herbatę. Wyciągnął ze swojego magicznego plecaka wore­ czek z liśćmi herbaty i zaparzył napar w blaszanym kubku. - Napijesz się? - spytał. - Z przyjemnością. Co mamy na śniadanie? Suszoną wo­ łowinę? - A to ciekawe, że jednak trochę zgłodniałaś - odparł, podej­ mując żartobliwy ton rozmowy i podał jej pasek suszonego mięsa. Pili herbatę z jednego kubka, co było być może nawet bar­ dziej intymnym aktem niż przebudzenie w jego ramionach. Lyssa obserwowała, w jaki sposób jego palce zaciskają się na uszku kubka. Ręce dużo mówią o człowieku. Jego dłonie poru­ szały się z gracją i sprawnością, kiedy rozpalał ognisko i kiedy mył blaszany kubek. I miał czyste paznokcie. Kiedy ruszyli ponownie w drogę, zauważyła z zadowole­ niem, że stopy już jej nie bolą. Maść spełniła swoje zadanie, a buty trochę się rozciągnęły. Droga nie była łatwa do pieszej wędrówki. Po całonocnej ulewie utworzyły się kałuże i z trudem mogli przejść suchą stopą. Zauważyła, że zwolnił trochę kroku, za co była mu bardzo wdzięczna. Niestety nie przejawiał ochoty do rozmów. Jego niefrasobliwość zniknęła, zastąpiła ją 'nieubłagana determina­ cja, by pokonać jak największy odcinek drogi.

W porządku, nie musiała wcale z nim rozmawiać. Jednakże po półgodzinie marszu w milczeniu nie mogła się dłużej powstrzymać i zdecydowała, że rozmowa pozwoli skró­ cić czas. - Myślisz, że uda nam się dojść jutro do Amleth Hall? - spytała. - Raczej nie. Cisza. Szukała w myślach czegoś, co mogłoby skłonić go do pod­ trzymania tematu. - Przepraszam, że zasnęłam poprzedniej nocy. Zamierzałam czuwać. Mięśnie na jego szczęce drgnęły. - To ja miałem czuwać. - Nie możesz podróżować dniem i nocą bez snu i oczekiwać, że twoje ciało się nie zbuntuje. - Starasz się mnie usprawiedliwić, panno Harrell? Jego cyniczny ton można było potraktować jako ostrzeżenie, ale ona wyczuła, że złość nie była skierowana w nią. - Nie, po prostu opieram się na faktach, panie Campion. I uważam, że nic złego nie wynikło z naszej drzemki. - Czy zawsze tak idealizujesz, panno Harrell? Potknęła się. - Słucham? - Idealizujesz - powtórzył. - Nie znam cię zbyt długo, ale, z góry proszę o wybaczenie, zauważyłem pewną prawidłowość. Według mnie, ja postrzegam rzeczy takimi, jakie są. Tylko w ten sposób potrafię funkcjonować. Świat nie jest bezpiecz­ nym ani miłym miejscem, ale nauczyłem się żyć z tą świadomo­ ścią. Za to ty jesteś jak bohaterka jednej z twoich powieści, która poszukuje przygód i okoliczności dopasowuje do własnych wyobrażeń. Wierzysz, że możesz zmienić swój los, że masz kontrolę nad swoim światem oraz że dobro zwycięża nad złem. - W końcu na nią spojrzał. - Ale tak nie jest.

Cały ten wywód i ocena jej osoby zaskoczyły ją. Nie wiedziała, czy ją obrażał, czy też jej pochlebiał. - Uważam, że jestem większą realistką, niż ci się wydaje. - Doprawdy? To dlaczego uciekłaś? Takie dramatyczne posunięcie... A w powieściach oczywiście wszystko kończy się dobrze, prawda? - Stanął na wzniesieniu i złapał ją za łokieć, żeby pomóc jej wejść. - Pomyślmy. Skoro ty jesteś bohaterką ze swoich książek, to wicehrabia Grossett musi być nikczemnikiem, który pozbawia cię - zrobił przerwę dla dramatyczniejszego podkreślenia swoich słów - prawdziwej miłości. - Do czego zmierzasz? - spytała oschle. - Do tego, że w rzeczywistości, panno Harrell, większość zaaranżowanych małżeństw okazuje się szczęśliwsza od tych, które zawarto z miłości. Jesteś majętną, młodą kobietą. Gdybyś była moją córką, nie zostawiłbym niczego przypadkowi. - Czy mój ojciec płaci ci także za prawienie kazań? - spytała ze złością. - A może spodziewasz się ekstra zapłaty? Nic nie wiesz o literaturze, jaką czytuję. Zeskoczył ze skały i wyciągnął ręce, żeby pomóc jej zejść. - Większość mężczyzn zgadza się co do tego. Odtrąciła jego dłoń i sama zeskoczyła. - Czasy się zmieniają, panie Campion. Kobiety oprócz ciała mają także rozum. - Tak, i właśnie ich ciała najbardziej mi się podobają. Ich myślenie, szczególnie kiedy starają się być logiczne, jest jak wrzód na tyłku. - Ruszył drogą, nie czekając na nią. Trzema susami Lyssa dogoniła go i chwyciła za ramię. Pod materiałem rękawa mięśnie jego ramienia wydały się twarde jak stal. Zrobiło to na niej spore wrażenie, ale nie straciła rezonu. Spojrzała mu prosto w oczy. - Nie jestem jakimś tam majątkiem ruchomym, który można sprzedać w zamian za tytuły. Pragnę mężczyzny, którego będę kochać i szanować, a Robert nim nie jest.

- Niestety, wobec prawa jesteś majątkiem - odparł obojęt­ nie - Możesz wnosić o zmianę prawa, panno Harrell, ale powinnaś być na tyle rozsądna, żeby w tym celu zostać w domu. Lyssa była tak zła, że miała ochotę tupnąć nogą. Już chyba wolała, jak milczał! - Dlaczego tak mnie prowokujesz? Ruszył dalej, a ona poszła za nim. - Ja tylko podzieliłem się swoimi spostrzeżeniami. - Tak, i sugerujesz, że ty jesteś rozsądny, a ja nie. O to chodzi w tej rozmowie? Że powinnam zostać w domu, zbierać przepisy kulinarne i szydełkować? - Nie jesteś rozsądna - zgodził się. - Rozsądne kobiety nie zadają się z takimi typkami jak Charley i burdelmama Betty... - Myślałam, że są cygańską rodziną. - Albo chciałaś zostać adoptowana przez rodzinę Cyganów - nie przepuścił możliwości dopieczenia jej. Szła za nim sfrustrowana. Sprzeczał się z nią ze skutecznoś­ cią prawnika. Dopiero po przejściu kolejnej mili znowu się odezwała. - Dlaczego nie miałabym przeżyć w życiu jakiejś przygody? Dlaczego wszyscy oczekują, że będę szczęśliwa, wybierając zwyczajne życie: poślubiając wybranego mi mężczyznę, a po­ tem pozwalając się zamknąć na cztery spusty w jakimś zapyzia­ łym zamczysku i zajmując się wychowywaniem dzieci, licze­ niem obrusów i zastanawianiem się, co podać na obiad? Czy w życiu nie ma nic więcej? Ty jesteś człowiekiem, który żył pełnią życia. Byłbyś szczęśliwy, gdyby czekał cię mój los? - Idealizm to strata czasu, panno Harrell. Niebezpieczna strata czasu. - A skąd ty to wiesz? - rzuciła wyzywająco. - Kiedyś sam byłem idealistą. Lyssa wydłużyła kroki, żeby się z nim zrównać i iść ramię w ramię. - A teraz kim jesteś?

- Pragmatykiem. - Przerzucił plecak na drugie ramię i wziął ją pod rękę, żeby pomóc przeskoczyć przez głęboką koleinę w drodze, po brzegi wypełnioną wodą. Wartki strumień za­ kręcał w pobliżu i prawdopodobnie w czasie nocnej ulewy wystąpił nieco z brzegów. Zamoczyła sobie halki, ale zignoro­ wała to. - Ja też potrafię być pragmatyczna - odparła. - Ale jeśli człowiek może zmienić swoje przeznaczenie, to dlaczego miał­ by nie spróbować? - Ponieważ łatwiej jest płynąć z prądem, niż pod prąd. Wyczuła, że w jego słowach kryło się wiele niewypowiedzia­ nych kwestii. Przyglądała mu się badawczo spod rzęs, starając się wyobrazić sobie młodego, idealistycznego Iana Campiona. Ale przerosło to jej siły. Musiał wyczuć jej wzrok.Odwrócił się i spojrzał na nią, jakby czekając, że wreszcie ośmieli się to skomentować. Przyjęła wyzwanie. - Mówisz tak na podstawie własnych doświadczeń czy może dlatego, że brakowało ci wyobraźni, żeby spróbować zmienić swoje przeznaczenie? Uśmiechnął się blado na tę zniewagę. - A jak myślisz? Przez chwilę się zastanawiała. - Nie wyobrażam sobie ciebie jako marzyciela, panie Campion. - Wszyscy ludzie marzą. - Nie pragmatycy. - Touche- powiedział cicho. A ona mogła jedynie uśmiech­ nąć się z satysfakcją, że wreszcie się z nią zgodził. Poszli dalej. Gdzieś w podświadomości sama siebie ostrzega­ ła przed zbytnim zainteresowaniem tym mężczyzną, które mog­ ło nie wyjść jej na dobre. Ale to nie powstrzymywało jej przed zadawaniem kolejnych pytań. - Więc czego pragniesz?

- Pieniędzy - odparł, burząc jej romantyzm. - I nic poza tym? - Nie potrafiła ukryć rozczarowania. - Pospolite i zwykłe pragnienie. - Żeby kupić ziemię - domyśliła się. - Właśnie - A co konkretnie zrobisz z tymi pieniędzmi? - dopy­ tywała się, mając nadzieję, że kierują nim jednak wyższe motywy. - Kupię farmę. Lyssa westchnęła z niecierpliwością. - To wszystko? Farmę? - Jej ojciec miał kilka farm. Każdy, kogo znała, miał po kilka farm. - Tak, farmę - odparł przedrzeźniając ją. - Farmę z końmi. Taką, jaką miał kiedyś mój dziadek. - Jakie konie hodował? - Wyścigowe. Najlepsze w Irlandii. - A co się stało z jego ziemią? - Została sprzedana na angielskie podatki. Podatki. Jej ojciec też narzekał na podatki. - Rozumiem - mruknęła. - Doprawdy? - powiedział ze zdziwieniem. - Naprawdę rozumiesz? - Zatrzymał się, spoglądając na nią chłodnym m wzrokiem. - Wątpię, żebyś miała chociaż najmniejsze poję­ cie, o czym mówię. Żyłaś w uprzywilejowanym świecie, panno Harrell, ze służącymi, którzy ci się kłaniali i spełniali twoje zachcianki. Jednak dla większości ludzi życie jest cholernie trudne. Jest jak wspinanie się po zboczu pokrytym lodem. Niektórym udaje się wejść, a innym nie. Ja staram się upewnić, że jestem jednym z tych, którym się uda. - Nie bądź taki pewien, że nie wiem, o czym mówisz. Mój ojciec zjadł zęby, postępując w ten sam sposób, a ja jestem jego nieodrodną córką. Jak inaczej wytłumaczyć to, że właśnie po­ stanowiłam samodzielnie zmienić swój los? - Głupotą? - zaryzykował.

Uderzyła go w twarz bez namysłu. Nie wiedziała, kto był tym bardziej zaskoczony - ona czy on. Dłoń zaszczypała ją od tego uderzenia, chociaż wątpiła, żeby jemu sprawiła tym ból. Przez chwilę walczyła ze sobą, żeby nie wybuchnąć płaczem. A potem odezwała się drżącym głosem. - Sama się o siebie zatroszczę. Pamiętam jeszcze czasy, kiedy moi rodzice żyli skromnie. Nie jestem taka, jak wszyscy myślą. Wzruszył ramionami z nieodgadnionym wyrazem twarzy. - Być może. Czy był gdzieś jeszcze na świecie bardziej irytujący człowiek? - Być może co? - spytała wściekle. - Być może zasłużyłem na to. - Rozłożył ręce, jakby chciał pokazać, że się poddaje. - Zadowolona? Nie. Nie była zadowolona. Miała tego wszystkiego powyżej uszu. - Chciałabym, żebyś przestał mówić do mnie jak do dziecka albo do kogoś, kto nie ma żadnego doświadczenia życiowego. Staram się, panie Campion. Staram się. - Cóż, zatem jest w nas obojgu coś, co obnaża w drugim wszystko, co najgorsze. - Złoszczę cię? - spytała zaskoczona. - Nie - mruknął, a potem spojrzał, jakby miał coś powie­ dzieć, po czym ostatecznie zmienił zdanie i zaczął iść. Za­ grodziła mu drogę. - No co? - ponaglała go. - Dajmy temu spokój. Przez chwilę Lyssa nie mogła wprost uwierzyć, że mówił do niej w ten sposób. I znowu była bliska wygłoszennia jakiejś złośliwej uwagi. Ale co by to dało? Zadarła brodę i energicznie ruszyła przed siebie, zdecydowa­ na zostawić go za sobą... i udowodnić jemu i sobie, że poradzi sobie sama.

Ian obserwował jej wyprostowane plecy i sprężysty chód. Wiedział, że jest wściekła. Nawet mu to odpowiadało. Irytując ją, był w stanie powstrzymać rosnący pociąg do niej. Właściwie nie wiedział, czy lubi pannę Harrell, ale był pewien, że go pociąga. Z premedytacją próbował ją rozzłościć, żeby tylko zobaczyć iskierki w jej zielonych oczach. Czy zdawała sobie z tego sprawę, czy nie, stąpali po niebez­ piecznym grancie. Z konieczności byli zdani na siebie. Jednak­ że nie pozwoliłby sobie wykorzystać sytuacji, szczególnie kie­ dy zrozumiał, że mimo swojego wieku panna Harrell nie miała doświadczenia z mężczyznami. Zdawało jej się, że jest do­ świadczona w tej dziedzinie, ale tak naprawdę nie wiedziała, co to flirt. Była jednak ciekawska. Zauważył jej przelotne spojrzenia, kiedy zdawało jej się, że na nią nie patrzy. Nie mógł pozwolić sobie na żaden błąd. Gorzej, że zawsze robił na nim wrażenie idealizm. A kombinacja idealizmu i rudych włosów mogła się fatalnie skończyć. Na szczęście różnice klasowe stawiały między nimi solidny mur. Jej pragnienie pełnego życia było cechą, którą podziwiał. Poza tym była pierwszą kobietą, która ruszyła mu na ratunek. Kiedy wspomniał, jak biegła, wywijając blaszanym dzbankiem, nie mógł powstrzymać uśmiechu. Była też snobką i córeczką tatusia, co dla wielu mężczyzn byłoby kłopotliwe. Ale musiał zgodzić się z nią w jednej kwestii - małżeństwo z wicehrabią Grossettem byłoby strasznie nudne, szczególnie dla kogoś tak żywiołowego jak ona. Marsz stawał się męczący. Panna Harrell musiała zwolnić kroku, więc ją dogonił. Tym razem nie próbowała nawet inic­ jować rozmowy i szła z butnie zadartym nosem. Droga wiła się między wysokimi wzgórzami. Daleko ponad drzewami Ian widział zaróżowione szczyty gór. W tamtym kierunku zmierzali, ale miał nadzieję, że Amleth Hall znajduje się po tej stronie gór.

Nie spotkali po drodze nikogo. Kiedy doszli do szczytu wzgórza, usłyszeli mężczyznę pokrzykującego na konie, które rżały i parskały, wyraźnie przeciwko czemuś protes­ tując. Ian wyprostowaną ręką zagrodził drogę pannie Harrell i ci­ cho nakazał jej zostać w miejscu, a on tymczasem zbada sy­ tuację. Oczywiście nie posłuchała. Na szczęście nie było żadnego niebezpieczeństwa. U stóp wzgórza utknął w błocie wóz wyładowany drewnem. Tylne koła były zanurzone do samej osi. - Może pomóc? - zagadnął woźnicę. Mężczyzna, zajęty karceniem koni, nie zauważył, jak do niego podeszli. - Te konie są jak osły. Nie patrzyły, gdzie lezą, i wypadliśmy z drogi. Zanim się zorientowałem, koła już ugrzęzły w błocie... - Urwał, kiedy zobaczył pannę Harrell. Zdjął z głowy kapelusz i uśmiechnął się do niej, jakby była wcieleniem Wenus. Panna Harrell zdawała się onieśmielona tą nagłą uwagą, co dobrze o niej świadczyło. Iana natomiast zirytowała ta sytuacja. - Mam doświadczenie w takich przypadkach - powiedział, starając się odwrócić uwagę farmera od Lyssy. - W armii zdarzało się czasem, że armata tak utknęła. Wezmę dwie deski i podłożę pod koła, a potem uniosę tył wozu, kiedy pan będzie poganiał konie. To powinno zadziałać. - Mam nadzieję - mruknął farmer. - Obiecałem żonie, że wrócę do domu przed zmrokiem. Mój wuj zmarł i tej nocy czuwają przy nim. Będzie świetny ceilidh, jeśli ktokolwiek przyjdzie, bo w naszej wiosce nie było chyba nikogo, kto by go lubił. Nie chcę tego przegapić. Na wzmiankę o żonie Ian poczuł ulgę. Farmer był przystoj­ nym mężczyzną z włosami koloru złocistego blondu, miał krótki nos i silne ramiona, a jego wzrok bez przerwy wracał do panny Harrell.

- Ceilidhl - spytała, spoglądając ze zdziwieniem na lana. - Zabawa taneczna - przetłumaczył. - Na czuwaniu przy zmarłym? - zdumiała się jeszcze bardziej. - Tak, i to świetna zabawa - dodał farmer, mrugając porozu­ miewawczo do panny Harrell. Ian stanął przed nim, zasłaniając Lyssę. - Gotów do ruszenia wozu? Farmer uśmiechnął się bez cienia skruchy. Wiedział, że Ian uznał go za konkurenta. - Tak jest. Postępując zgodnie z poleceniami Iana, sprawnie wyciągnęli wóz z błota. Farmer podał mu rękę. - Jestem Angus Anderson. Dziękuję za pomoc. Dokąd po­ dróżujecie? - Mówił z melodyjnym akcentem, który prawdopo­ dobnie mógł podsycić romantyczne fantazje panny Harrell o szkockim temperamencie. Miał już odpowiedzieć, kiedy panna Harrell zaszczebiotała radośnie: - Jesteśmy w drodze do Appin, gdzie mieszka mój klan. - O, więc jesteś Szkotką - powiedział Anderson z zaintere­ sowaniem. - Moja rodzina... - zaczęła panna Harrell i dokończyłaby zdanie, gdyby Ian nie wszedł jej w słowo. - Jeszcze się pewnie zobaczymy - powiedział oschle, szyku­ jąc się do odejścia. - Ale jeszcze się nie przedstawiliście - zaprotestował An­ derson. Ian zmarszczył brwi. Co się stało ze Szkotami, którzy mieli opinię bardzo nieprzyjaznych ludzi? Ten człowiek był towarzy­ ski aż do przesady, Ian postanowił ostudzić nieco zapał farmera i przedstawić siebie i pannę Harrell jako małżeństwo. Tak będzie bezpieczniej. - Ian Campion - rzekł niezbyt uprzejmym tonem. - A to moja żo...

- Siostra Lyssa - przerwała mu. - Lyssa Campion. Ian miał ochotę przełożyć ją przez kolano i wymierzyć solid­ nego klapsa. Anderson był wniebowzięty. - Jaką piękną ma pan siostrę, panie Campion. - Dziękuję - odparł Ian rozgniewany, nie patrząc na pannę Harrell. - Musimy już ruszać. - Jadę w stronę Appin - powiedział Anderson, zatrzymując Campiona. - Nie mogę was zawieźć do samego Appin, ale mogę przenocować. Moglibyście nawet przyjść na stypę i ceilidh. Zawsze w tańcu jest mile widziana każda śliczna dziew­ czyna. - Tańczycie w czasie czuwania przy zmarłym? - spytała. - Tak. I robimy wiele innych rzeczy - dodał. Ian nie wiedział, czy kiedykolwiek widział kogoś rzucają­ cego bardziej pożądliwe spojrzenia niż Anderson. Prawie się oblizywał, jak wilk obserwujący stojące przy wodopoju jagnię. Dopiero teraz panna Harrell zrozumiała zagrożenie. Cofnęła się o krok w stronę Iana. - Cóż... Nie wiem... - zaczęła, ale Ian nie zamierzał po­ zwolić jej się z tego wymigać. - Wspaniale - powiedział radośnie. - W końcu nie ma to jak odrobina zabawy i przygody, prawda, siostrzyczko? - Wsko­ czył na tył wozu. - Lyssa, kochanie, ty jedź z przodu z panem Andersonem. - Z wielką przyjemnością zwrócił się do niej po imieniu. - Ale ja wolałabym siedzieć przy tobie na wozie, braciszku - odparła wymownie. - Nie ma mowy - zaprotestował Anderson i objął ją w talii, przyciągnął blisko siebie. - Ze mną będzie dużo wygodniej. - Zanim zdążyła mu się przeciwstawić, posadził ją na wąskim siedzeniu obok siebie. Strzelił lejcami, zmuszając konie do ruszenia z miejsca,

a panna Harrell nie miała innego wyjścia, jak tylko chwycić się krawędzi siedziska, bo inaczej spadłaby z wozu. Ian przeciągnął się, ciesząc się zapachem świeżo ściętego drzewa i faktem, że panna Harrell będzie się teraz musiała sama o siebie troszczyć.

Lyssa zrozumiała, że popełniła poważny błąd w ocenie pana Andersona. Ten farmer najwyraźniej uważał, że był dla kobiet niczym dar losu. Słyszała o takich jak on, ale nigdy żadnego me spotkała. W przeszłości ojciec i jej przyzwoitki trzymali ją z dala od tego typu uwodzicieli. Uważała, że pan Campion postąpił bardzo nieprzystojnie, nie starając się wyratować jej z opresji, ale też prawda była taka, że sama przedstawiła się jako jego siostra. Czyż jednak przyzwoity brat nie stanąłby w obronie siostry przed typkiem pokroju pana Andersona? Jakby w odpowiedzi na to z tyłu wozu dobiegło ją chrapanie. A to drań! Postawiłaby wszystkie pieniądze ojca na to, że nie śpi, tylko udaje, żeby sprowokować Andersona. I powiodło mu się. Dłoń Andersona wylądowała na jej udzie Lyssa zdrętwiała, mając nadzieję, że może przez pomyłkę ją tam położył i żeza moment ją cofnie. Nie zrobił tego. Jak powinna teraz postąpić?

- Przepraszam, czy tu nie za ciasno?- spytała. - Może się

trochę odsunę? - Oczywiście nie było miejsca, żeby się od­ sunąć, ale przynajmniej udała, że to robi. Jego dłoń została tam, gdzie ją położył. Lyssa rozważała możliwość zignorowania tego faktu. I nawet próbowała to

z.robić. Jechali w milczeniu, Anderson cały czas obserwował konie. W końcu nie wytrzymała, chociaż nie chciała urządzać scen. - Pańska żona musi być miłą osobą - zauważyła. - O tak, jest bardzo miła - potwierdził. Więc co twoja ręka robi na moim udzie? Lyssa podener­ wowana pomyślała o tym, żeby założyć nogę na nogę, ale odrzuciła ten pomysł. Zamiast tego podniosła jego dłoń i ostentacyjnie przełożyła na jego nogę. - Nie mogę się doczekać spotkania z nią. - Z pewnością się polubicie - powiedział i z powrotem położył dłoń na jej udzie. Lyssa uchyliła się, przesuwając kolana w jak najdalszą część wozu. Niezrażony Anderson wybuchnął śmiechem. - Jesteś smakowitym kąskiem - stwierdził, mierząc wzro­ kiem jej piersi, więc wiedziała dokładnie, co miał na myśli. Okryła się szczelniej pledem. - Lepiej, żeby pan patrzył na drogę, a nie na mnie. - Rzuciła okiem na Campiona, który wyglądał na pogrążonego w błogim śnie, ale zdało jej się, że widzi na jego ustach kpiący uśmieszek. Pan Anderson pochylił się, by szepnąć jej na ucho: - Wolę patrzeć na ciebie. Konie znają drogę. Lyssa opędziła się od niego jak od komara. Ale on nie poczuł się tym ani urażony, ani zniechęcony. Zaśmiał się. - Ani ty, ani twój brat nie wyglądacie mi na Szkotów. - Oboje nasi rodzice są Szkotami - odparła chłodno. - Davidsonowie. Wzruszył ramionami. - Skoro tak mówisz. Szkoda tylko, że nie nauczyli was celtyckiego. - Znam angielski, francuski i łacinę - powiedziała wyniośle, mając nadzieję, że wytknie mu w ten sposób jego brak wy­ kształcenia i pokaże, gdzie jego miejsce.

- Mogę nauczyć cię celtyckiego - zaproponował Anderson kompletnie niewzruszony. - Ale trzeba mieć do tego zwinny język. Panno Campion, czy masz zwinny język? Chwilę trwało, zanim dotarła do niej dwuznaczność jego pytania. Poczuła gwałtowny przypływ złości. Nikt nie mówił do niej w ten sposób. Nikt. Odwróciła się, by spojrzeć mu prosto w twarz. - Jest pan chamem! Wyglądało na to, że zamiast go urazić, wręcz mu pochlebiła, - Kiedy się tak złościsz, tylko upewniasz mężczyznę, że warto cię dosiąść. - Dla podkreślenia swoich słów wydał prze ciągłe warknięcie z głębi krtani. Zaszokowana zacisnęła pięści, ale zanim zdążyła go uderzyć, Anderson pocałował ją - mokrym, przeciągłym pocałunkiem. Próbowała się bronić i zamierzyła się na niego. Anderson zaśmiał się, jakby się z nim tylko przekomarzała i chwycił ją za nadgarstek. - Dobrze mi zrobiła drzemka - odezwał się Campion, prze­ suwając się na przód wozu. Nie czekając na zaproszenie, we­ pchnął się między nich i usiadł na ciasnym siedzisku, obejmując Lyssę w talii, żeby nie zleciała. Jeszcze nigdy w życiu nie była tak szczęśliwa na czyjś widok, chociaż chętnie by go skarciła za to, że wcześniej nie przyszedł jej na ratunek. Teraz jednak nie był to najlepszy czas na sprzeczkę. - Z przodu jest za mało miejsca dla trojga - mruknął nie­ chętnie Anderson. - Ależ jest wystarczająco - odparł Campion, kładąc umięś­ nione ramię na plecach Andersona w geście przyjaźni, ale i ostrzeżenia. Anderson zrozumiał, a Lyssa ucieszyła się, że dostał po nosie. Oczywiście w tej sytuacji musiała jechać, siedząc praktycznie na kolanach Campiona... ale to jej zupełnie nie martwiło. W za­ sadzie nawet czuła się bezpiecznie tak blisko niego, a jej ramię wpasowało się bardzo wygodnie pod jego ramię.

W przeciwieństwie do Andersona, który cuchnął niemytym samcem i trocinami, Campion pachniał wiatrem i mydłem. Farmer był zmuszony zaprzestać swoich awansów i przez kolejnych kilka godzin podróż upływała im w przyjemnej atmosferze. Poza tym obaj zaczęli się dogadywać, kiedy weszli na „męskie tematy" upraw, koni i zawodów, jakie odbywały się w okolicy. Anderson lubił walki kogutów i kiedy zaczął ten wątek, to już sam ciągnął rozmowę. Jedno, do czego Lyssa musiała się przyzwyczaić, to zwraca­ nie się do Campiona po imieniu. Była w słowie „Ian" jakaś siła. Pasowało do niego. Chociaż wolała nazywać go „bratem", gdyż stwarzało to pewien dystans między nimi. Mówienie mu „Ian" niosło ze sobą ciepło, czułość... intymność. Z drugiej strony on wydawał się zachwycony, mogąc nazy­ wać ją „Lyssą". Anderson także spróbował tak się do niej zwracać, ale jej się co nie podobało, a Campion szybko nakierował go na bardziej właściwy i pełen szacunku zwrot „panno Campion". Zauważy­ ła, że jeśli mężczyzna postury i wyglądu Campiona coś mówił, to inni go słuchali. Po południu Anderson zjechał z drogi i skierował się w stronę wioski położonej u podnóża góry. - To Meadhon - oznajmił z dumą. - Młyn przy strumieniu należał do mojego wuja. To dla niego będzie tej nocy czuwanie. - A co się stanie z młynem po jego śmierci? - spytał Ian. - Zostawił po sobie młodą wdowę, która długo wdową nie zostanie - odrzekł Anderson. - Zresztą małżeństwo nigdy nie powstrzymywało jej od spotykania się z chłopakami, jeśli wiesz, co mam na myśli. - Ostatnie słowa wypowiedział do Campiona szeptem, gdyż najwyraźniej były zrozumiałe tylko dla mężczyzn. Lyssa nie polubiła farmera. Kilkoro ludzi po drodze głośno go witało. Wszyscy spieszyli się z obrządkami, żeby zdążyć na czuwanie. Czuło się w powiet-

rzu atmosferę wyczekiwania. Wszyscy ci ludzie wyglądali na poczciwych i ciężko pracujących. Wielu z nich mówiło do Andersona po celtycku i wszyscy wyrażali zainteresowanie Lyssą i Campionem. Anderson mówił, że są gośćmi zaproszonymi na czuwanie, na co słyszał w odpowiedzi, że goście są zawsze mile widziani, szczególnie na czuwaniu takim, jakie będzie miał młynarz. Nikt nie wyrażał żalu z powodu jego śmierci. Właściwie stypa była traktowana jak długo oczekiwane wydarzenie w wiosce. Pół mili dalej, po drugiej stronie wioski, Anderson zjechał na dziedziniec niewielkiej farmy. Miejsce było ładne i zadbane. Po podwórzu biegały kury i kilka psów. Obok dworku z kamienia stała spora stodoła. Kiedy zatrzymał konie, otworzyły się frontowe drzwi i wy­ biegło z nich czterech jasnoblond chłopców z okrzykiem: „Ta­ ta!". Najmłodszy miał tłuste nóżki i nie nadążał za braćmi. Za nimi pojawiła się zmęczona kobieta o obfitych kształtach, która była w zaawansowanej ciąży. Pojedyncze kosmyki blond włosów wymknęły się z warkocza i okalały twarz, czerwoną od wysiłku. Wyglądało na to, że w każdej chwili mogła zacząć rodzić. Anderson zeskoczył z wozu i ucałował po mężowsku żonę w policzek, najwyraźniej nie mając żadnych wyrzutów sumie­ nia z powodu pocałunku, którym wcześniej obdarował Lyssę. - Cieszę się, że już wróciłeś, Angus -powiedziała kobieta, nie odwzajemniając pocałunku. -Dom jest pełen gości. Przyjechali wszyscy twoi krewni i ich przyjaciele i zatrzymali się u nas na noc. - To było do przewidzenia - odparł Anderson. - A to jest pan Campion i jego siostra, panna Campion. Jadą do Appin. Miałem kłopot z wozem, koła ugrzęzły w błocie, i pan Campion mi pomógł. Zaproponowałem im nocleg. - Ale u nas nie ma już miejsca - powiedziała zaniepokojona żona. Spojrzała przez ramię, bo na schodach pojawiło się już kilkoro krewnych.

- Mamy pokój w stodole. - Anderson spojrzał na Campiona. Powinien wystarczyć tobie i twojej siostrze. Jest tam łóżko i koce. - Wystarczy - powiedział Campion. - No widzisz, załatwione - zwrócił się do żony. - Bardzo mi przykro, że nie możemy wam zaproponować lepszych warunków - powiedziała śpiewnym głosem. - Ale wuj mojego męża nie był uwielbianą osobą. - Jeśli można spytać, dlaczego w takim razie wszyscy chcą brać udział w czuwaniu? - zaciekawiła się Lyssa. - Ponieważ wszyscy się cieszymy, że nie żyje - odparła szczerze pani Anderson. - Nie było nikogo, kogo by James Potter nie oszukał. Nawet w rodzinie. Będzie więc co świętować tej nocy. Ale ja tu gadam, a wy wyglądacie na zmęczonych podróżą. Zaprowadzę was do pokoju. Campion i kilku gości Andersonów zabrali się do wyładowy­ wania drewna z wozu. Lyssa poszła za panią Anderson do stodoły. Zbudowana z kamienia i drewna, wyglądała, jakby pochodziła sprzed stu lat. Przez środek biegło przejście, a po obu stronach znajdowały się boksy dla zwierząt. Większość z nich była pusta. - Latem nie trzymamy tu koni ani krów i owiec - wyjaśniła pani Anderson. - Pokój, z którego będziecie mogli skorzystać, był przeznaczony dla zarządcy stajni, gdybyśmy kiedyś mieli takiego. Rodzina mojego męża była całkiem zamożna, zanim nie poszli na wojnę z Anglikami. Po krwawej bitwie pod Culloden stracili wszystko prócz tego skrawka ziemi. W jej głosie brzmiała gorycz. Otworzyła drzwi do ciemnego pomieszczenia służącego za składzik. Intensywny i wszechobecny zapach garbowanej skóry i różnych mazideł sprawił, że Lyssa odruchowo się cofnęła, żeby jej nos przyzwyczaił się do tych aromatów. Pani Anderson weszła do środka. Jedyne światło padało od otwartych drzwi. Lyssa nie miała wyboru, musiała pójść za nią.

- Niezbyt tu wygodnie - powiedziała gospodyni, wskazując pryczę z drewna, pokrytą płótnem. - Ale na jedną noc powinno wam wystarczyć. Lyssa kiwnęła głową, wciąż jeszcze nie mając odwagi nabrać w płuca powietrza. - Twój brat może spać w jednym z boksów. W niektórych jest siano, więc powinno mu być wygodnie. A tobie przydadzą się drzwi. - Dotknęła dłonią starych desek - Mają haczyk, żeby można je było zamknąć od środka. - Dotknęła delikatnie pal­ cami metalowego haczyka i po namyśle dodała: - Angus miewa w zwyczaju, hm, nocne wypady. Lepiej się, zamknąć. - Zrobię to - zapewniła ją Lyssa. - To dobrze. - Pani Anderson uśmiechnęła się w sposób, który wyrażał jaśniej niż jakiekolwiek słowa, że cieszy się, że się zrozumiały. Lyssa od razu nabrała otuchy i poczuła sympatię do tej kobiety. - A tak przy okazji, jestem Maggie. - A ja Lyssa. - Jak to jest mieć męża, któremu nie możesz zaufać? A czy ona mogłaby ufać Robertowi? Nie. - Przykro mi, że nie możemy zaoferować wam niczego lepszego. Ale tej nocy będzie świetna zabawa. - Nigdy nie uczestniczyłam w czuwaniu przy zmarłym, które byłoby zabawne - powiedziała Lyssa. Maggie zaśmiała się. - Jeśli tylko grono znajomych spotyka się przy whisky, to jest gwarancja dobrej zabawy, nieważne przy jakiej okazji. Będzie­ my gotowi do wyjścia za godzinę. Spotkajmy się przed stodołą. - Dobrze. Dziękuję. - I nie zapomnij zamknąć drzwi - szepnęła Maggie, zanim zostawiła Lyssę samą. Stojąc po środku zagraconego składziku, Lyssa otuliła się mocniej pledem. Nawet najniższy rangą służący w domu jej ojca miał lepsze miejsce do spania niż spróchniała prycza.

Maggie nie dała jej nawet koca. Być może uważała, że pled wystarczy? Trochę to popsuło jej nastrój. Co ona tu w ogóle robi? Romantyczność jej wielkiej przygody szybko się ulotniła wobec braku pieniędzy i środków do przetrwania. Co takiego powiedział Campion? Że aby przeżyć, będą musieli wykazać się nie lada sprytem? Jakby przywołany przez jej myśli, Campion pojawił się w drzwiach i gwizdnął przeciągle. - Nasz przyjaciel Anderson nieszczególnie dba o swój skła­ dzik, co? Zadowolona, że przerwał jej ponure rozmyślania, Lyssa przyznała mu rację. - Gorzej. Jego żona chce, żebym tu spała, bo można tu zamknąć drzwi. Campion rzucił okiem na haczyk. - Powinien wytrzymać. Zapadła cisza. - Nie chcę tu zostawać na noc. Campion zamiast się z nią zgodzić, oparł się o futrynę i skrzy­ żował ręce na piersi. - Nie podoba ci się twoja kwatera? - Wolałabym już spać na ziemi. - Zeszłej nocy mieliśmy szczęście, że udało nam się znaleźć szopę. Jeśli stąd pójdziemy, może grozić nam nocleg pod gołym niebem. Nos Lyssy powoli przyzwyczajał się do powietrza w pomie­ szczeniu, ale nadal się krzywiła. - Nie czuję się dobrze z tymi ludźmi. - O, nareszcie przechodzimy do sedna sprawy - powiedział . Campion ze zrozumieniem. - Co masz na myśli? Pochylił się. - Moja dama nie lubi niższych klas - szepnął.

Żadne słowa nie mogły jej bardziej urazić, szczególnie że było w nich trochę prawdy. Prawdy, której Lyssa nie chciała przyjąć do wiadomości. - Nie wiem, o czym mówisz. A dlaczego miałabym się dobrze czuć w towarzystwie Angusa Andersona? To człowiek prymitywny i ordynarny. - Jesteś snobką. - Nieprawda! - Cofnęła się z gniewnym spojrzeniem. - Wszystko, tylko nie to. Nie zapominaj, że mój ojciec dorobił się swojej fortuny na handlu. Wiem, jak to jest, gdy inni patrzą na ciebie z góry, i nigdy tak nie traktuję ludzi. - Cały czas to robisz w stosunku do mnie. - Jego słowa poruszyły ją do głębi. Miał rację. - Oczywiście ja się tym nie przejmuję - ciągnął dalej, wiedząc, że jego słowa trafiły w sed­ no. - Twoja próżność spływa po mnie jak woda po kaczce. Ale ci ludzie nie wiedzą nic o twoim ojcu ani o twojej przeszłości. Zaprosili cię do swojego domu, ponieważ jest tu zwyczaj, że się przyjmuje nieznajomych. Ich jedynym grzechem jest to, że traktują cię jak swoją. I owszem, Angus Anderson flirtuje z każdą kobietą, jaką napotka, ośmieliłbym się nawet stwier­ dzić, że jest zdolny do czegoś więcej, jeśli tylko kobieta okaże mu przychylność. Ale jego żona i tak by cię nie wyrzuciła. Lyssa zachwiała się pod wpływem tych zarzutów. - Musisz mieć o mnie bardzo niskie mniemanie. Pokręcił głową. - Nie sądzę, żebyś usłyszała kiedykolwiek lepszą opinię. - Słyszałam. - Powietrze w pomieszczeniu wypełnił jego zapach. Już nie czuła woni skóry i mazideł. - Jako córka kupca... Przerwał jej rozdrażniony. - Tak, to, że jesteś córką kupca, jest dla ciebie bardzo wygodną wymówką. I nikt nie może cię wyprowadzić z ró­ wnowagi. Zarzut był oburzający.

- Nie wiem, co sugerujesz. - Doskonale wiesz. - Jego szare oczy patrzyły przenikliwie. - Spójrz na siebie, panno Harrell. Masz wygląd, który powala każdego, i fortunę ojca, która sprawia, że tym bardziej jesteś obiektem pożądania, ale ty tylko narzekasz, że jesteś trak­ towana lekceważąco i czujesz się nieszczęśliwa. Biedna mała bogata dziewczynka - powiedział bez sympatii w głosie. - Nie lubi swojej macochy, tak jak setki innych dziewcząt w jej sytuacji, i do tego nie ma przyjaciół. Bądźmy szczerzy. Jedyni ludzie, którzy cię lekceważyli, to ci, którzy ci najbardziej zazdrościli. Ale ty wykorzystujesz ich głupotę, by zbudować mur między sobą a resztą świata. Nawet nie wybrałaś sobie męża... - Chwileczkę! - wykrzyknęła Lyssa obronnym tonem. - Czy to nie ty pouczałeś mnie o korzyściach płynących z mał­ żeństw kontraktowych? - Ja - przyznał - ale to było, zanim zaczęłaś tak zadzierać nosa... - Nie zadzieram nosa... - Nawet nie zwracasz się do mnie po imieniu, to ci wprost przez gardło nie przechodzi! - Przechodzi! - Ale tego nie robisz. Miał rację. Ale robiła to dlatego, że chciała utrzymać między nimi dystans, ale nie z powodów, które sugerował. Nie. Potrzebowa­ ła tego muru między nimi, ponieważ Ian był zbyt pociągający... zbyt męski, żeby czuła się przy nim bezpiecznie. Ale on jeszcze nie skończył. - Oczekujesz ode mnie, że będę spełniał każdy twój kaprys, a ty będziesz tylko niecierpliwie tupała swoją małą poranioną stópką. Tymczasem powinnaś słuchać moich rad i myśleć. To oskarżenie było niesprawiedliwe. Chodziła za nim jak pies.

- A czego to niby nie posłuchałam? Zaczął wymieniać na palcach jej przewinienia. - Nie chciałaś wracać do Londynu... - Drogę powrotną zablokowali nam mordercy. Mordercy,: którzy śledzili ciebie, jeśli mogę dodać. Zignorował jej docinek. - Kazałem ci zostać w pokoju tej nocy w zajeździe. - Już o tym rozmawialiśmy - broniła się, chociaż było oczywiste, że w tamtej sytuacji powinna była posłuchać jego rady. - I przedstawiłaś nas jako brata i siostrę. - Wycelował w nią palec wskazujący. - Dostałaś dokładnie to, o co się prosiłaś od pana Andersona. Próbowałem cię przed nim uchronić i przed wieloma innymi rzeczami i jestem już zmęczony ciągłą walką z tobą... - My nie walczymy ze sobą. My zaledwie wyrażamy swoje opinie. - Zatem jestem zmęczony twoimi opiniami. I mam już dosyć traktowania mnie, jakbym nie był człowiekiem. Bez względu na twoje wymówki, panno Harrell, muszę od ciebie odpocząć. Zamierzam więc iść na to czuwanie i bawić się na całego z dobrymi, uczciwymi ludźmi, którzy nie mają pieniędzy, żeby kupić wszystko, czego tylko zapragną. Możesz sobie tutaj zo stać i dalej się dąsać, albo iść sobie do Appin. W tej chwili mam serdecznie dość całej tej twojej idiotycznej przygody. Po tych słowach odwrócił się na pięcie i wyszedł. Lyssa stała oszołomiona. Jeszcze nikt nigdy tak do niej nie mówił. Campion potrak­ tował ją w sposób, do jakiego nie przywykła. Ten nonsens o tym, że był już zmęczony jej...? Jeśli ktokolwiek, to właśnie ona była zmęczona nim. Był złośliwy, nieznośny, niesprawiedliwy... ona mu jeszcze wygar nie. Wybiegła z komórki. - Campion!

Nie zatrzymał się. Zrobiła jeszcze trzy kroki. - Campion! Nadal ją ignorował. - Ian! Zatrzymał się i powoli odwrócił. - Tak, Lysso? Wszystko, co chciała mu wykrzyczeć, nagle uleciało jej z głowy. Stali tak, patrząc na siebie w prawie pustej stodole, do któ­ rej światło sączyło się jedynie przez drzwi i małe okienko, a w jego smugach tańczyły drobinki kurzu. Wiedziała, że miał rację. Sama wzniosła mury dzielące ją od świata. Trzy­ mała się kurczowo swoich uprzedzeń wobec niego, ponieważ inaczej nie potrafiła się bronić przed faktem, że bardzo ją pociągał. Jego atrakcyjność nie wynikała tylko z tego, że był przystoj­ ny. Był także mężczyzną, którego podziwiała i zaczynała sza­ nować. Mężczyzną, który nie obawiał się mówić jej szczerze, co myśli. Nagłe uświadomienie sobie tego i wpływu, jaki wywierał na jej zmysły, wystraszyło ją, odbierając całą odwagę. Poczuła się krucha i bezbronna, jak pisklę, które dopiero co wykluło się ze skorupki i jeszcze nie wie, czego chce. I obawiała się tego, czego mogła zechcieć, że to będzie coś, czego nie powinna mieć. Ian zdawał się wyczuwać nie tylko zmianę jej nastroju, ale także zmieszanie. Ale czy wiedział czemu, tak się stało? Boże uchowaj, żeby się domyślił! - Lyssa? - Uniósł brew, spoglądając niepewnie. Zamrugała powiekami próbując odzyskać równowagę i zdała sobie sprawę, że przez cały czas się w niego wpatruje. Z trudem wydobyła z siebie glos.

- Maggie mówiła, żebyśmy za godzinę byli gotowi do wy­ jścia. Mamy się spotkać na zewnątrz i razem ze wszystkimi iść na czuwanie. Przestąpił z nogi na nogę. - Więc jednak idziesz? - Jej kapitulacja najwyraźniej go zaskoczyła, a był mężczyzną, który nie wierzył temu, czego nie rozumiał. - Oczywiście - potwierdziła z wielką satysfakcją. Ian zmarszczył brwi, wyglądał na skonfundowanego. A ona nie mogła wytrzymać i szepnęła najsłodszym głosem, na jaki mogła się zdobyć: - Ian, przepraszam, że byłam taka uparta. Jego zmieszanie przerodziło się w podejrzliwość. - Chyba już wolę twój upór. To coś, na co zawsze mogę liczyć. - Potem, jakby uważał, że powiedział zbyt wiele, mruk­ nął pod nosem: - Muszę się ogolić. - I wyszedł ze stodoły. Ian podszedł do beczki z deszczówką, zrzucił plecak, zdjął płaszcz, fular i koszulę, po czym zanurzył głowę w wodę. Po chwili wyprostował się, wyraźnie zbity z tropu. Co, u diabła, się z nim działo? Wystarczyło, że zielone oczy Lyssy złagodniały i uśmiechnęła się do niego nieśmiało, a on już był gotów paść do jej stóp. Zwłaszcza kiedy powiedziała do niego „Ian". Gdyby nie był dość ostrożny, Lyssa Harrell mogła­ by stać się czymś więcej niż tylko zadaniem do wykonania. Tak się przejął tą myślą, że znowu zanurzył głowę w wo­ dzie i poczekał, aż wróci mu rozsadek. Nie mogła stać się niczym więcej. Nigdy. Pochodzili z dwóch różnych światów. Nie wspominając już nawet o jej ojcu, który prędzej zrobiłby z Iana eunucha, niż dopuścił do tego, by związał się z jego córką. Wyprostował plecy i uniósł głowę. Zauważył, że ma widow­ nię. Trzech synów Andersona i ich przyjaciele obserwowali go

z szeroko otwartymi oczami, jakby nigdy w życiu nie widzieli niczego zabawniejszego niż mężczyzna z głową w beczce. Ian zakończył przedstawienie, nabierając pełne usta wody, a potem tryskając nią w kierunku dzieciaków, które uciekły, wrzeszcząc i piszcząc z uciechy. Ian oparł się o beczkę, mocno ściskając jej krawędzie. Mógł się teraz w spokoju przygotować do eskortowania swojej „siostry" na czuwanie. Ale nie dawała mu spokoju prawda, która dotarła do niego z całą jasnością. Zaczynał zakochiwać się w jedynej kobiecie, której nie mógł mieć. Bóg musi się nieźle bawić.

czepki, a niezamężne dziewczęta, w jej wieku i młodsze, albo miały zaplecione warkocze, albo włosy ściągnięte do tyłu i luź­ no spuszczone na ramionach. Ponieważ jej loki nie nadawały się do splecenia w warkocz, musiała się zadowolić związaniem ich z tyłu rzemykiem, który dostała od Iana. Chociaż nie pogar­ dziłaby siatką na włosy albo przynajmniej wstążką, jakie miały

iedy Lysssa wyszła ze stodoły o wyznaczonej godzinie, . Andersonowie razem z innymi gośćmi już na nią czeka­ li. Zawsze skrępowana w trakcie spotkań z nowymi ludźmi, była mocno onieśmielona, kiedy przedstawiano ją tak wielu krewnym Andersonów i ich sąsiadom, którzy dołączali do nich w drodze do wioski. Nie była w stanie zapamiętać ich imion, ale nikt się tym nie przejmował. Kobiety były zajęte rozmowami o dzieciach, a mężczyźni narzekali na trudy związane z prowadzeniem gospodarstw. A kiedy dowiadywali się, że Lyssa jest „sio­ strą" Iana, ich zainteresowanie stawało się jeszcze wyraź­ niejsze. Ian czuł się jak w domu. Ścigał się z synami Andersona w pogoni za obręczą z beczki. Dorośli śmiali się na widok dorosłego mężczyzny, którego wyprzedzały ich dzieci. Lyssa też była szczęśliwa, że mogła się wtopić w tłum. Jeszcze w składziku, kiedy szykowała się do wyjścia, uświa­ domiła sobie, w jakim stanie jest jej ubranie. Spódnica była z dobrej gatunkowo wełny, ale zarówno ona, jak i bluzka nosiły już ślady długiej podróży. Nie miała niczego, w co mogłaby żeby się przebrać, nawet kapelusza. Jednakże, kiedy zobaczyła, jak były odziane inne kobiety, odetchnęła z ulgą. Żadna nie miała kapelusza. Mężatki nosiły wysokie białe

inne dziewczęta. Ucieszyło ją, że wszyscy, z wyjątkiem Iana, nosili kra­ ciaste pledy i jej własny został bardzo dobrze przyjęty. Ko­ biety miały szale z białymi chustami od spodu. Kilku mę­ żczyzn nosiło kilty, łącznie z Andersonem, który do swojego włożył niebieską marynarkę, wyraźnie wskazującą na jego dawną pozycję i czasy dobrobytu. Niektórzy, tak jak Lyssa, nosili pledy jako okrycia wierzchnie, inni używali ich jako ozdobnej draperii do strojów. Nawet dzieci miały pledy. Jedne - przewiązane wokół talii - inne zarzucone na ra­ miona. Najbardziej zadziwiło Lyssę to, że większość kobiet chodziła boso, czując się przy tym bardzo swobodnie. Dzięki Bogu, ona miała buty. Raczej nie dałaby rady iść boso. Ian podbiegł do niej. - Schowaj mój plecak w swoim pokoju, proszę - powiedział. - Oczywiście. - Lyssa odwróciła się, żeby wrócić do stodoły i z zaskoczeniem stwierdziła, że dwie młode kobiety zaofiaro­ wały się, że z nią pójdą. Zorientowała się, dlaczego to zrobiły, kiedy pierwsza z nich, sąsiadka Andersonów, ładna blondynka o bujnych kształtach, które zachwyciłyby każdego mężczyznę, spytała z melodyjnym akcentem: - Czy twój brat jest żonaty? Doszły już do drzwi jej komórki. - Nie. - Żadnych narzeczonych? - Nic mi o tym nie wiadomo - odparła Lyssa. To właśnie dziewczęta chciały usłyszeć. Zostawiły ją natych-

miast, a kiedy już wyszła ze stodoły, zobaczyła Iana otoczonego wianuszkiem ślicznych młodych dziewcząt. Najwyraźniej nie miał nic przeciwko temu. - Ładna noc na przechadzkę, prawda, moja droga Lysso? - zagadnął Anderson, podchodząc do niej i próbując objąć jej talię. - Tak, to prawda - odparła, zręcznie unikając jego ręki. - Muszę pomóc Maggie przy niesieniu kosza. - Przebywanie w pobliżu jego żony powinno ostudzić jego zapały, chociaż jak się okazało, nie poczuł się specjalnie zniechęcony jej wy­ krętem. - Zarezerwuj dla mnie taniec - zawołał za nią, a ona miała ochotę mu przyłożyć. Jeśli Maggie coś usłyszała, to nie dała tego po sobie poznać. Większość kobiet niosła ze sobą jedzenie. Maggie miała w swoim koszu szynkę i tuzin jajek na twardo. Miała też pudding, którym częstował się właśnie jej najmłodszy syn David. - Jest jak jego ojciec. Lyssa miała nadzieję, że jednak nie. James Potter mieszkał w ogromnym domu tuż przy młynie i tam właśnie miało się odbywać czuwanie. Dom był zbudowa­ ny z takiego samego szarego kamienia jak młyn i reszta pomie­ szczeń gospodarczych. Pośrodku było obszerne podwórze, utwardzone przez wozy, które od wielu lat przywoziły tu zboże. Anderson z towarzystwem nie był pierwszym, który tu przy­ szedł. Dom był tak przepełniony ludźmi, że wielu stało już na zewnątrz. Ustawiono beczkę z piwem i baterię butelek whisky. Lyssa była zaskoczona, widząc, że każdy przyniósł własną szklankę. Maggie pomyślała, żeby wziąć też szklanki dla niej i dla Iana. Panowała atmosfera dobrej zabawy, daleka od nastroju styp, w jakich Lyssa brała udział. Ulżyło jej, kiedy dowiedziała się, że nikt nie mógł się napić, zanim nie wszedł do domu, by oddać

cześć zmarłemu, co i tak było niewielkim poświęceniem ze strony gości, i wyrazić współczucie rodzinie. Sądziła, że od niej nie będą wymagali dopełnienia tego rytuału, ponieważ nigdy w życiu nie widziała zmarłego. Jednak Jean, jedna z ciotek Maggie, radośnie stwierdziła, że ona także właściwie nie znała starego młynarza i że teraz jest tak samo dobry moment jak każdy inny na to, by się przedstawić i pożeg­ nać z nim. Miała około sześćdziesięciu lat i była maleńka jak ptaszek z błyszczącymi brązowymi oczami. Wzięła Lyssę pod rękę i zaprowadziła do domu. Korytarz i pokoje były pełne sąsiadów i przyjaciół, którzy witali się ze sobą i pozdrawiali. Tutaj atmosfera była nieco bardziej poważna. W kuchni wystawiono jedzenie, a pośród dorosłych plątały się też dzieci, które próbowały się bawić, dopóki ktoś ich nie uciszył. - Jest i wdowa. - Jean wskazała ruchem głowy zaskakująco młodą kobietę o złotoblond włosach i niewiarygodnie bujnych piersiach. - Znam ją. Pracowała w tawernie swojego ojca, kilka mil na południe od Meadhon i zawsze była swawolna. Niewiele lepsza od dziwki. Zaciągała każdego do łóżka, dopóki ten baran, James, się w niej nie zadurzył i nie zaofiarował jej swojego nazwiska. A teraz, patrz, jest bogata - powiedziała szeptem. Zbliżając się do kobiety, zmieniła nagle ton. - Mary, co za smutna wiadomość. - On był całym moim życiem - mruknęła wdowa. Czarny kolor pasował do jej cery i Lyssa wyczuła, że kobieta jest tego świadoma. - Tak, tak, to prawda - zgodziła się Jean. Poklepała Mary po ręku i odsunęła się na bok, nie trudząc się, żeby przedstawić Lyssę. - Czy nie powinnam się jej przedstawić? - szepnęła z waha­ niem Lyssa. - Ty ją mało obchodzisz - odparła Jean. - Ale kiedy pozna twojego brata, to będzie zupełnie co innego. Lepiej, żebyś

wtedy miała go na oku. To, że jest wdową, wcale nie oznacza, że będzie chciała tej nocy spać sama. Wiele lat prowadzała się z Angusem. Lyssa była zaszokowana szczerością Jean. - Nie mówisz chyba poważnie? Dlaczego? On jest przecież siostrzeńcem jej męża. - Tak, ale ani ja, ani reszta rodziny nie mamy na niego żadnego wpływu. Wszyscy martwimy się o biedną Maggie, ale ona zdaje się ślepa na wybryki męża. Lyssa zauważyła, że skupiają na sobie uwagę gości. Pod­ chodzący do nich Anderson też to potwierdził. - Goście, szczególnie ci urodziwi, są zawsze mile widziani na uroczystościach. - Zaśmiał się, jakby powiedział żart, i po­ prowadził Lyssę i krzywo spoglądającą Jean do sypialni z nis­ kim sufitem. Lyssa miała nadzieję, że Jean nie pomyślała sobie, że ona zachęcała w jakiś sposób Andersona do wygadywania tych bzdur. Panna Harrell nie była przygotowana na oddawanie czci zmarłemu. A okazało się, że właśnie w tej sypialni złożono zwłoki. Chciała się czym prędzej wycofać, ale uniemożliwił jej to strumień odwiedzających i zanim się spostrzegła, stanęła przed ciałem pana Pottera, siedzącego sztywno w łóżku. Pozycja zmarłego wystraszyła ją do tego stopnia, że dostała czkawki i natychmiast się wycofała. Pozostali zdawali się przy­ zwyczajeni do widoku zmarłych. James Potter był ogolony i ubrany w niebieską marynarkę a na ramionach miał udrapowany pled z czerwono-zielonego tartanu. Kilka siwych włosów na wyłysiałym czubku głowy zaczesano mu na bok. Lyssa pomyślała, że wygląda na niezbyt szczęśliwego uczestnika zabawy. Na jego twarzy nie malował się wyraz „spoczywającego w pokoju", tylko raczej coś na kształt gotowości do przetrącenia komuś karku. - Cały on - mruknął Anderson. - Mój wuj jak żywy. Lyssa zrozumiała, dlaczego nikt go nie lubił. Czując się

Wyraźnie skrępowaną, zaczęła przekładać z ręki do ręki szklan­ kę, którą dostała od Maggie. Anderson poklepał wuja po nodze przykrytej kołdrą. - James, nie będzie nam wcale brakowało kłótni z tobą. - Amen - dopowiedział jakiś mężczyzna, a słowo to odbiło się echem wśród pozostałych żałobników. Jean zwróciła się do Lyssy. - Och, wyglądasz, jakby przydała ci się kapka alkoholu. Chodź, wyjdziemy na zewnątrz. Lyssa z wdzięcznością za nią podążyła, omijając Andersona, którego zatrzymał kolejny żałobnik. Kiedy wyszły przed dom, grupa lokalnych muzyków zaczynała już stroić instrumenty. Nie był to kwartet smyczkowy w rodzaju tych, jakich Lyssa słuchała często na spotkaniach towarzyskich w Londynie. Ci mieli bęben, flet i skrzypce. Po paru minutach rozległa się muzyka. - To jest to - powiedziała Jean z aprobatą w głosie i ruszyła w stronę butelek whisky. Nalała do swojej szklanki sporą porcję alkoholu i zaproponowała to samo Lyssie. - Nie, dziękuję - zaprotestowała dziewczyna. - Nie chcesz whisky? - Jean zareagowała tak, jakby nigdy w życiu nie słyszała odmowy. - Na czuwaniu musisz napić się whisky. To woda życia. Nawet dzieci ją piją. - Na potwier­ dzenie swych słów wskazała grupkę dzieci popijających ze swoich szklaneczek whisky. - Nie, naprawdę dziękuję - powiedziała Lyssa niepewnym głosem. Nigdy wcześniej nie piła mocnych alkoholi, tylko czasem kieliszek wina do obiadu. - No, co ty! - naciskała Jean, napełniając szklankę Lyssy mimo jej protestów. - Jesteśmy gośćmi. Musimy wypić za zdrowie zmarłego. Jak inaczej pójdzie on do nieba, czy piekła, bez naszych toastów? Na szczęście dołączył do nich Ian. - Jakiś problem?

- Żadnych problemów - zapewniła go Jean. - Właśnie się raczymy kapką alkoholu. Chcesz jednego? Nadstawił swoją szklankę, a drugim ramieniem otoczył Lyssę. - Wypij choć łyczek - szepnął jej do ucha. - Odmowę potraktują jak zniewagę. Lyssa podniosła do góry szklankę i zauważyła, że jej rozu­ mienie „kapki" zasadniczo różni się od rozumienia tego słowa przez Jean. Starsza kobieta hojnie napełniła jej szklankę do trzech czwartych i uniosła w górę swoją. - Za Jamesa! - zawołała. Nie było innego wyjścia. Lyssa musiała przyłączyć się do gremialnego toastu ze wszystkimi, którzy stali wokół nich. Przełknęła łyk i zaskoczyło ją, jaki palący smak miała whis­ ky. Zatkało ją, kiedy poczuła ogień alkoholu w żołądku. Do oczu napłynęły jej łzy, chociaż wypiła zaledwie kilka kropel. - Coś nie w porządku? - niepokoiła się Jean. Ian pogłaskał Lyssę po plecach. - Moja siostra nigdy wcześniej nie piła whisky. - A ja myślałam, że jest Szkotką. - Jest - powiedział Ian i w milczeniu wzniósł toast w stronę Lyssy, a potem wychylił szklankę ognistej cieczy. Lyssa obserwowała, jak bursztynowy alkohol znika w jego gardle, i zastanawiała się, jak on to robi. Potem Jean, śmiejąc się, poszła w jego ślady. I mimo że czterdzieści lat starsza od Lyssy, nie miała żadnych problemów z wypiciem sporej porcji whisky. Nawet wychyliła naraz więcej niż Ian. Lyssa nie miała więc wyboru. Musiała pociągnąć drugi ostrożny łyk. Tym razem już nie czuła pieczenia, tylko gładki, łagodny, nie za słodki smak. Nie była pewna, czy jej smakowało czy nie. ale pozwoliła Jean na dolanie alkoholu. A trzeci łyk był nawet jeszcze lepszy. Słońce zachodziło. Wieczorne powietrze zaczynało się robić aksamitne, a na niebie pojawiła się żółta tarcza księżyca w pełni.

Zespół muzyczny skończył pierwszy utwór i zaczął już na całego grać skoczne kawałki. Szybko pojawiły się pary tań­ czących, a pozostali ruszyli do domu po jedzenie. - Oddałaś honory zmarłemu młynarzowi? - spytał Ian, nachy­ lając się do jej ucha. Jean odeszła przywitać się z przyjaciółmi. Lyssa spojrzała na niego. - Byłam zaszokowana, kiedy zobaczyłam go siedzącego w łóżku. Nigdy wcześniej nie spotkałam się z czymś takim. Nigdy też nie widziałam tylu ludzi na stypie człowieka, którego nikt nie lubił, albo może po prostu nie byłam na takiej. A ty oddałeś cześć? - Jak na razie udało mi się tego uniknąć. - Och - powiedziała Lyssa - więc nie poznałeś jeszcze wdowy? - Udała, że się rozgląda dokoła niego w poszukiwaniu blondsąsiadek i innych krewniaczek Andersonów. - A gdzie twój dwór? Nie do wiary, że zostawiły cię na chwilę samego. Uniósł do góry palec i przyłożył go do ust, jakby chciał ją uciszyć. - Zaprowadziłem je do chłopaków w ich wieku. - Co za wspaniałomyślność! - Nie wspaniałomyślność, tylko spryt. Widziałaś te zazdros­ ne spojrzenia na twarzach chłopaków, kiedy się pojawiłem? Rozsądny mężczyzna nie próbuje drażnić swoich gospodarzy. Chodź, zjemy coś. - Położył dłoń na jej plecach, kierując ją w stronę domu. Gest był przyjemny i, być może za sprawą whisky, podobało jej się przebywanie w towarzystwie Iana. Zanim zdążyli dojść do domu, pojawił się Anderson z wdową Marry Potter. - Campion - powiedział dobrodusznie. - Wdowa mówi, że nie miała jeszcze okazji cię poznać. Oho! - mruknęła Lyssa pod nosem. Najwyraźniej przewidy­ wania Jean miały się sprawdzić. Marry Potter stanęła przed Lyssą, jakby ta w ogóle nie istniała, i wypięła swe fantastyczne piersi w stronę Iana.

- Tak się cieszę, że przyszedłeś. Z wielką radością witamy nieznajomych. Szczególnie tych przystojnych, chciała dodać Lyssa. Udało jej się uchwycić spojrzenie Iana i poruszyła znacząco brwiami, ale nagle sama znalazła się w opałach. - Zatańczmy - odezwał się do niej Anderson. Nie czekając na odpowiedź, pociągnął ją w stronę orkiestry. Lyssa próbowała się wykręcić. - Nie znam kroków. - Nie musisz znać, kochana - roześmiał się. - Po prostu się ruszaj. -I miał rację. Zatańczyła jeden taniec z Andersonem, podczas którego cały czas próbował ją do siebie przycisnąć. Kiedy udało jej się wymknąć, ku jej zaskoczeniu, następny młody mężczyzna po­ prosił ją do tańca. A kiedy skończył, był już inny chętny, chociaż jak zwykle do tańca rwało się więcej kobiet niż mężczyzn. Prawdę mówiąc, po raz pierwszy w życiu dobrze się bawiła. Kilka tańców rozpoznała, ale większość była regionalnych, albo zdawała się stworzona tu na poczekaniu. Były podskoki, przytupy, okrzyki i oklaski, i wszelkie inne rodzaje zachowań, które nie były dozwolone na parkietach Londynu, a Lyssa upajała się nimi. Nawet whisky zaczęła jej smakować. Może to jej wyobraźnia albo rzeczywiście tańczyła lepiej niż kiedykolwiek w życiu. Jedyna osoba, z którą nie tańczyła, to Ian. Jego zaanektowała wdowa Marry Potter. A kiedy nie ona z nim tańczyła, inne miejscowe dziewczęta domagały się z nim tańca. Lyssa rozu­ miała dlaczego, Ian był tu najlepszym tancerzem i w odróż­ nieniu od pozostałych mężczyzn, którzy tańczyli, kiedy ich do tego zmuszono, a pili bez żadnej zachęty, on zdawał się napraw­ dę czerpać radość z muzyki. A poza tym, który mężczyzna nie lubiłby być tak rozchwyty­ wany przez kobiety? Od czasu ich ostatniej rozmowy prawie na nią nie patrzył. Był za bardzo zajęty innymi kobietami. Ani

trochę jej to nie obchodziło. W końcu przecież udawała jego siostrę, a który brat będzie prosił do tańca siostrę? Jednak byłoby miło, gdyby chociaż od czasu do czasu rzucił na nią okiem, tylko ze zwykłej troski o to, co się z nią dzieje. Szczególnie w momentach, kiedy nie miała z kim zatańczyć, tak jak na przykład teraz. Oczywiście mogłaby sobie sama znaleźć partnera, gdyby była tak zdesperowana jak te kobiety, które rzucały się na Iana. Jean i Maggie podeszły do niej. - Twój brat robi tu niezłe zamieszanie - zauważyła Jean. - Marry Potter zachowuje się haniebnie - dodała Maggie. - Można by pomyśleć, że nigdy nie była mężatką, tak się ociera piersiami o Iana i każdego innego mężczyznę, który się jej napatoczy. - Myślałaś, że się zmieni tylko dlatego, że jej mąż leży w domu, czekając na pochówek? - zdziwiła się Jean. - Chodź, Lyssa, wyglądasz mi na spragnioną. Lyssa zakryła szklankę dłonią. - Żadnej whisky, bo nie dojdę do domu. - Już i tak zbyt wielu ludzi przeholowało z piciem i stypa przeradzała się w hałaśliwą zabawę. Przed chwilą Lyssa widziała młodego mężczyznę, jak z zasłoniętymi ręką ustami biegł do pobliskiego lasku, poza krąg światła, jaki rzucały lampy rozstawione dokoła podwórka. Parę minut później ten sam mężczyzna wkroczył z powrotem w tłum bawiących się i zaczął znowu pić whisky. Dwaj inni siłowali się w zacienionym rogu podwórza, a pozostali stawiali zakłady. Tu i ówdzie pary wymykały się w ciemność nocy. Jeśli Maggie i Jean zauważały to, nic nie komentowały, a Lyssa nie miała wątpliwości, że nie były tak radośnie zamroczone whisky jak cała reszta towarzystwa. Właściwie to ona i Ian wyglądali na dwoje naj trzeźwiej szych ludzi w tym gronie, chociaż i w tej kwestii Lyssa zaczęła powątpiewać, czy aby na pewno on był taki trzeźwy. W tym momencie jeden z muzyków, rudzielec z szeroką twarzą o imieniu James, złapał Lyssę za rękę i pociągnął ją na

środek, gdzie tańczący już tworzyli dwa koła - w wewnętrznym były same kobiety, a w zewnętrznym mężczyźni. - Potrzebujemy więcej osób do tańca w kole. - Nie znam żadnego tańca w kole - zaprotestowała Lyssa. - Nie musisz znać - odparł James i pociągnął ją za sobą. - Co mam robić? Zatrzymał się. - Kobiety zajmują miejsca w środku, a mężczyźni w swoim kole. Koła poruszają się w przeciwnych kierunkach do czasu, aż ustanie muzyka. Wtedy tańczysz z tym, kto będzie stał przed tobą. Ta gra jest zabawna tylko wtedy, kiedy wszyscy biorą w niej udział. Zanim Lyssa zdołała zadać kolejne pytanie albo zaprotes­ tować, już go nie było. Poszedł do siłujących się mężczyzn, którzy właśnie skończyli pojedynek. - Przepraszam - powiedziała korpulentna dziewczyna z ró­ żowymi policzkami, wpychając się między Lyssę a kobietę stojącą obok niej w kole. Kiedy Lyssa usunęła się, żeby zrobić dla niej miejsce, zrozumiała intencje dziewczyny, Ian znaj­ dował się parę miejsc dalej w kole mężczyzn. Wszystkie kobie­ ty miały na niego oko i chciały z nim zatańczyć, więc tak manewrowały, żeby zająć pozycję jak najbliżej niego, posuwa­ jąc się nawet do wbijania konkurentkom łokci w żebra. Mężczyźni zauważyli już zainteresowanie, jakie wzbudzał Ian, i bynajmniej nie byli tym zachwyceni. Kątem oka Lyssa zauważyła, że James rozmawia z siłaczami. Tamci spojrzeli na Iana z nieskrywaną złością, więc domyśliła się, co sądzą o tym, że Irlandczyk tak łatwo zdobywa względy kobiet. Fakt, że Jamesowi udawało się tak łatwo namówić mężczyzn do udziału w tańcach, sprawił, że Lyssa zaczęła podejrzewać, iż coś się święci. Tańczący zajęli swoje miejsca i zabrzmiała muzyka. Podej­ rzenia Lyssy potwierdziły się. Wszystkie kobiety próbowały znaleźć się naprzeciwko Iana, a mężczyźni mieli dokładnie

odwrotny cel. Ian zauważył, że go spychają, ale z łatwością sobie z nimi radził. Kiedy jego wzrok napotkał spojrzenie Lyssy, wzruszył ramionami, jakby chciał powiedzieć, że nie wie, o co tu chodzi. Oba koła kręciły się zapamiętale, chociaż kobiety starały się zwalniać przed łanem, a mężczyźni energicznie przepychali go dalej. Lyssa próbowała nie zwracać uwagi na ten cyrk. W końcu, co ją obchodziło, kto z kim zatańczy? Muzyka urwała się gwałtownie. Lyssa znalazła się naprzeci­ wko chudego mężczyzny z patykowatymi nogami, który w kilcie wyglądał dość komicznie. Nagle jeden mężczyzna pchnął drugiego i Ian został przesu­ nięty tak, że stanął na wprost niej. Mężczyźni spojrzeli po sobie triumfująco. - No, no - odezwał się jeden z nich do Iana. - Wygląda na to, że będziesz tańczył z siostrą. To stwierdzenie spotkało się z radosnymi okrzykami męż­ czyzn i zawiedzionymi jękami kobiet. Pulchna dziewczyna obok Lyssy odeszła z mężczyzną, który przypadł jej w udziale, ale nie sprawiała wrażenia uszczęśliwionej. Muzyka rozległa się ponownie. Podwórze wypełniły dźwięki szkockiego tańca i wszyscy, oprócz Lyssy i Iana zaczęli się poruszać w jego rytm. Spojrzała na niego. Nocne powietrze przepełniała muzyka i śmiechy i w jakiś sposób jego obecność stała się bardziej intymna, Ian skrzywił się lekko. - Chyba zatańczymy, co? Nie miała wyboru. Wszyscy dokoła już pląsali, przyglądając się im uważnie. Niepewnie położyła dłoń na jego dłoni, on zaś drugą ręką dotknął jej talii. Domyśliła się, że czuje się podobnie skrępowany jak ona, ponieważ próbował trzymać ją możliwie najdelikatniej. Zaczęli tańczyć i dołączyli do podskakujących tancerzy.

Okazało się, że zadziwiająco dobrze pasowali do siebie. Poru szali się płynnie i już po chwili Lyssa zapomniała o udawaniu brata i siostry, a nawet o różnicach klasowych. Znajdowała przyjemność w tańcu z mężczyzną, który potrafił to dobrze robić. Z mężczyzną, który był tak atrakcyjny, że zwracał na siebie ogólną uwagę. Z mężczyzną, który kiedy się roześmiał, gdy pomylili krok, sprawiał, że czuła łaskotanie w brzuchu. Nigdy wcześniej nie czuła łaskotania w brzuchu. I czuła, że nie tylko ona jest poruszona. Dłoń Iana spoczywa­ jąca na jej talii stawała się bardziej zaborcza. Przyciskał ją do siebie mocniej i nie odsunął się, kiedy jej piersi dotykały jego torsu. W pewnym momencie, kiedy oszołomiona tańcem przy­ warła do niego, przytulił ją na chwilę. I to bardzo mocno. Nie zastanawiała się nad tym, tylko upojona doznaniami oddawała się radości tańca. Nie stawiała już żadnych barier i murów między nim a sobą. Godziła się na wszystko, cała oszołomiona muzyką, nocą i obecnością tego mężczyzny. A kiedy muzyka się skończyła, żadne z nich nie odsunęło się od drugiego. Zaraz jednak mężczyźni zaczęli do niego podchodzić i klepać go po plecach, śmiejąc się z żartu, jaki mu zrobili. Kobiety także zaczęły się tłoczyć, próbując zwrócić na siebie jego uwagę. A Lyssa, nadal zafascynowana niepewnie budzącym się prag­ nieniem, została odepchnięta na bok. Nie przeszkadzało jej to. Potrzebowała chwili, żeby poukładać sobie wszystko w głowie. Podeszła do Maggie, która była zajęta wymianą z przyjaciółka­ mi doświadczeń z porodów. Jean plotkowała z jakimiś kobietami. Lyssa dołączyłaby do nich, ale jakiś starszy mężczyzna, ku uciesze swoich przyjaciół, poprosił w tym momencie Jean do tańca. Zaczął się właśnie kolejny taniec i Lyssa zbliżyła się do stołu z whisky, czując się bardzo osamotniona. Przez chwilę miała nawet ochotę napić się jeszcze kapkę, ale uznała że bardziej przyda jej się spacer. Opary whisky najwyraźniej wprowadzały

ją w nastrój samoużalania się. W końcu, co ją obchodziło, z kim teraz tańczy Ian? Upewniła się, czy Anderson jest zajęty tańcem. Nie miała ochoty wpaść na niego w ciemnościach. Widziała go... ale gdzie by Ian? Postanowiła poszukać go poza kręgiem światła. Dokoła prowizorycznego parkietu stały grupki ludzi, których śmiech stapiał się z muzyką. Jeden czy dwóch mężczyzn coś do niej zawołało. Widać po nich było, że nieźle wypili. Zignorowa­ ła ich. Z dala od domu młynarza wioska była spokojna. Przy pełni księżyca z łatwością natrafiła na ścieżkę prowadzącą do stru­ mienia przy młynie. Nie odeszła zbyt daleko, kiedy usłyszała jakieś szepty i rozpoznała niski głos Iana. Zawołała go, ale nagle jakiś głos wewnętrzny kazał jej zamil­ knąć. W ciszy usłyszała chichot kobiety i szelest ubrań. Powinna była się zatrzymać tam, gdzie była. Tak byłoby grzecznie i rozważnie. Ale płynąca w jej żyłach whisky pod­ nieciła kobiecą ciekawość. Po cichu podeszła bliżej miejsca, w którym ścieżka zakręca­ ła. Za zakrętem w cieniu drzewa zobaczyła Iana obejmującego wdowę Potter. Albo raczej to ona go obejmowała. Już zdjęła z niego surdut i zanosząc się śmiechem, próbowała wyciągnąć mu koszulę z bryczesów, a on wyglądał, jakby starał się temu zapobiec, chociaż w tym samym momencie oboje wymieniali gorące pocałunki. Lyssa nie wiedziała, co robić. I pomyśleć, że zaledwie parę minut temu była nim tak oczarowana. Teraz jedna jej część chciała podejść i odciągnąć od niego tę bezczelną wdowę, a druga miała ochotę odwrócić się na pięcie i uciec jak najdalej, szczególnie kiedy zobaczyła, jak jego dłoń ląduje na piersi wdowy. W świetle księżyca widziała to wszystko doskonale. Wdowa zamruczała jak marcowa kotka, a jej nogi zaczęły oplatać jego uda... -Ian?

Gdzieś za plecami Lyssy rozległ się dziewczęcy głos, który wystraszył tak samo ją, jak kochanków, Ian wyswobodził się z uścisku i zaczął wkładać surdut, wdowa w pośpiechu po­ prawiała swój strój. - Nie mogą mnie tak zobaczyć. Nie dzisiejszej nocy! - po­ wiedziała z nieco spóźnioną obawą. Ian mruknął coś w odpowiedzi i poprawił włosy. Lyssa zastanawiała się, czy myliła się co do jego trzeźwości. Nie był podobny do siebie, a na jego czole wyraźnie rysowała się zmarszczka, jakby coś go trapiło. Ukryła się w cieniu i przykucnęła w krzakach przy ścieżce. - Ian? - dziewczyna znowu zawołała i podeszła bliżej, tak, że Lyssa mogła ją zobaczyć. Miała ciemne włosy i była dość atrakcyjna, przez cały wieczór chodziła za Ianem jak cień. Lyssę zastanowiło, czemu wszystkie kobiety tutaj miały piersi większe od niej? Chwilę później dziewczyna wpadła na Iana i wdowę Potter. - Co tu robiliście? - spytała zdumiona. Najwyraźniej uporządkowali swoje stroje, w przeciwnym razie nie zadałaby tego pytania. - Pokazywałam panu Campionowi strumień młyński - od­ parła wdowa. - W nocy? Lyssa była tak dumna z dziewczyny, że omal nie wstała z krzaków i głośno nie przyznała jej racji. - Oczywiście, że w nocy - powiedział łan, przywołując na pomoc cały swój łagodny irlandzki urok. - Szczególnie w świet­ le księżyca. Czy są lepsze okoliczności, żeby podziwiać dwie piękne kobiety? Lyssa musiała aż zakryć usta dłonią, żeby powstrzymać się przed wyrażeniem własnej opinii na tak niewyszukane pochlebstwo. Ale kobiety zachichotały i kolejnym odgłosem, jaki usłysza­ ła, były cmoknięcia, jakby całował je obie.

Nie mogła wytrzymać w ukryciu, musiała wstać, żeby zobaczyć to na własne oczy. Nie myliła się. łan obejmował talie obu kobiet i wtulał twarz w j edną, a potem w drugą. A one mu na to pozwalały! I pomyśleć, że już zaczynała go podziwiać. Nawet zaczęła obdarzać go w myślach wszelkimi przymiotami bohatera. A te­ raz on zalecał się do dwóch kobiet jednocześnie! Wyskoczyła ze swojej kryjówki i ruszyła ścieżką w stronę młyna, łamiąc gałęzie i nie przejmując się hałasem, jaki robiła. - Kto to był? - usłyszała za sobą pytanie jednej z kobiet. Ale nie czekała na odpowiedź, czy ktoś ją rozpoznał. W drodze powrotnej szybko znalazła Maggie, która siedziała z dwójką dzieci śpiących jej na kolanach. - Gotowa do powrotu? - Najwyższy czas - przytaknęła Maggie zmęczonym gło­ sem. - Chodź, pomogę ci. - Lyssa wzięła jedno dziecko na ręce. Nie wiedziała, jak Maggie, w zaawansowanej ciąży, będzie niosła najmłodszego, ale jakoś jej się udało. Jean już zaczęła drzemać na krześle. Maggie potrząsnęła ją za ramię. - Ciociu, chodź. Czas wracać do domu. - A co z resztą? Czy Angus idzie z nami? - spytała Jean. - Wiesz, że Angus jest zawsze ostatni do wyjścia - odparła Maggie. - Sporo ludzi już poszło. Chodź. Przeszły ledwie kilka kroków, kiedy pojawił się w pobliżu Ian, sam. Zobaczył Maggie i Lyssę, podbiegł do nich. - Maggie, daj, ja go poniosę. Maggie z radością oddała mu syna. - Dziękuję. Robi się już za ciężki dla swojej matki. - Odprowadzę was do domu - zaproponował Ian. - Możesz zostać, jak długo ci się podoba - powiedziała lodowatym głosem Lyssa. - Wracam do domu - odparł. Czuła, że na nią patrzy, chociaż sama nie zaszczyciła go nawet jednym spojrzeniem.

Nikt nie chciał, żeby już wracali. Wszystkie kobiety nama­ wiały Iana, żeby został, a mężczyźni błagali Lyssę o to samo. Anderson krzyknął, że właśnie zaczyna się następny taniec i nikt nie powinien teraz opuszczać zabawy. Lyssa jednak była już zmęczona i potrzebowała odpoczynku przed następnym dniem podróży. Oddalili się w ciemność. Ona i Ian nieśli dzieci, a Maggie i Jean wspierały się wzajemnie. Ian zrównał z nią krok. - Jesteś zła. - Niby o co? - spytała chłodno, choć cała kipiała. - Wiesz o co. - O to, że całowałeś się z dwiema kobietami? - Lyssie udało się wzruszyć ramionami, chociaż trzymała na rękach małego chłopca. - Nie obchodzi mnie to, co robisz, panie Campion. - Kłamczucha. Przekrzywiła głowę, żeby na niego spojrzeć. - Co takiego? - spytała głosem, który mógłby skuć lodem całe jezioro. - Oj, skończ już z tym swoim arystokratycznym wzrusza­ niem ramionami. Jesteś zła, tylko o co? O to, że kogoś cało­ wałem? - prychnął pogardliwie. - Jest pełnia księżyca, trochę whisky, dobra muzyka i ochocza dziewczyna. Nie ma niczego złego w całowaniu. Przynajmniej nie tam, skąd pochodzę. - Ochocze dziewczyny - poprawiła go. - Nie uważasz, że byłeś trochę nazbyt zachłanny? - Nie czekając na odpowiedź uznała za stosowane dodać. - To naprawdę nie moja sprawa. Mój ojciec płaci ci za opiekę nade mną i jeśli myślisz, że zaciąganie kobiet w krzaki jest także wliczone w cenę... - Nic ci nie groziło. I bawiłaś się równie dobrze. To była prawda, ale Lyssa nie chciała się do tego przyznać. Z jakichś perwersyjnych powodów, z przekory, z wielkim upo­ dobaniem wszczynała z nim kłótnię. Dobrze było utrzymywać go na dystans.

- Panie Campion, uważam tę rozmowę za skończoną. Proszę mi uwierzyć, kiedy mówię, że nie obchodzi mnie, co robiłeś z tymi kobietami. Mogłeś sobie nawet cudzołożyć - oświad­ czyła dramatycznie, używając najśmielszego słowa, jakie mog­ ła znaleźć w swoim słowniku; słowa, którego nigdy wcześniej nie miała odwagi wypowiedzieć - a mnie by to nie obchodziło. - Zachowujesz się idiotycznie - odparł prosto z mostu. To nie była odpowiedź, której się spodziewała. Zanim jednak dała upust złości, on odsunął się od niej z ponurym wyrazem twarzy. Szedł teraz obok Maggie i Jean, które były zbyt zmęczo­ ne, żeby przejmować się kłótnią między „bratem a siostrą". Po piętnastu minutach doszli do farmy Andersonów. Lyssa i Ian pomogli Maggie położyć dzieci do łóżek. Dwaj starsi synowie mieli przenocować u przyjaciół w wiosce. Lyssa nie czekała, żeby życzyć Ianowi dobrej nocy, tylko poszła do swojego pokoiku, zatrzasnęła drzwi i zamknęła je na haczyk. Światło księżyca oświetlało stodołę, ale w pokoiku było ciemno jak w grobie. Musiała po omacku znaleźć drogę do pryczy. Zdjęła buty i pasek, otuliła się pledem i czekała na sen. Niestety nie nadchodził. A może zdrzemnęła się trochę? Nie była tego pewna. Za to z pewnością nie mylił jej słuch. Usłyszała drapanie w drzwi. - Ian! Ian, wpuść mnie - odezwała się kobieta szeptem. Lyssa leżała bez ruchu, chociaż rozpoznała po głosie wdowę Potter. - Ian? Nadal panowała cisza. Lyssa wytężała słuch. Czy wdowa go znalazła? Wtem usłyszała szepty za drzwiami. Usiadła i odrzuciła na bok pled. To nie jej sprawa, Ian jest dorosły i wie, co robi. Jednak płacono mu za to, żeby zajmował się jej ochroną, a nie flirtowaniem z kobietami i Lyssa stanęła twarzą w twarz z bole­ sną prawdą. Była zazdrosna.

Przez chwilę siedziała w bezruchu, oszołomiona odkryciem nowego dla niej uczucia. A może wcale nie było to nowe uczucie? Po raz pierwszy odkryła, jak bardzo potrafi być zazdrosna, kiedy pojawiła się księżna, którą ojciec wybrał sobie na nową żonę, żeby zajęła miejsce jej matki. Lyssa nie przyznawała się do tamtej zazdrości. Podobnie jak nie chciała się przyznać sama przed sobą, że przez ostatnie trzy lata zachowywała się dziecin­ nie wobec macochy. Odsunęła na bok nieprzyjemne myśli. Jednak to samo uczu­ cie obudził w niej Ian...? Wiedziała, że nie powinna, ale wstała i podeszła na palcach do drzwi. Przyłożyła do nich ucho. Nie słychać już było szep­ tów, lecz inne odgłosy - łagodne westchnienia i kobiecy śmiech, który natychmiast ucichł i przerodził się w okrzyk zaskoczenia. Lyssa próbowała zobaczyć coś przez szpary w drzwiach. Ale nic nie widziała. I nie mogła już dłużej znieść udawania, że nic się nie dzieje. Musiała zobaczyć to na własne oczy. Może w ten sposób pozbędzie się tego głupiego zauroczenia łanem. Włożyła buty, szybko je zawiązała, odblokowała haczyk i ot­ worzyła drzwi. Światło księżyca sprawiało, że w stodole panowała srebrna poświata, ale Lyssa nie widziała nikogo. Usłyszała jednak dziwny rytmiczny odgłos w boksie stajen­ nym tuż obok swojego pokoiku. Ciekawość pchnęła ją naprzód. Po cichu stawiając nogę za nogą, znalazła się w miejscu, z którego widać było wnętrze boksu i zobaczyła nagą wdowę Potter kołyszącą się w górę i w dół na mężczyźnie leżącym na sianie, który miał bryczesy zsunięte do kostek.

rzez chwilę stała i gapiła się jak wiejski głupek, aż wreszcie dotarło do niej, co tych dwoje robi. I wtedy była tak zaszokowana, że zupełnie odebrało jej mowę. Nagie uda mężczyzny były blade jak ciasto, a jego dłonie zaciśnięte na piersiach wdowy, jakby to były uchwyty pługa. Oboje byli tak zajęci sobą, że nadal jej nie zauważyli. Wreszcie Lyssa odzyskała głos. - Kiedy mówiłam o cudzołożeniu, nie spodziewałam się, że od razu się do tego zabierzesz! Nie spodziewała się także tego, że jego głos dobiegnie zza jej pleców. - Nie cudzołożę. Ale uważam, że powinnaś pilnować swoje­ go nosa, Lysso. Odwróciła się i zobaczyła Iana, kompletnie ubranego, stoją­ cego w wejściu do następnego boksu. - Więc kto...? - zaczęła, zanim z przerażeniem odwróciła się, by zobaczyć wdowę Potter z panem Andersonem, wpat­ rujących się w nią nieruchomym wzrokiem. Myślała, że zapadnie się pod ziemię ze wstydu i zakłopotania. Ale zamiast tego, odwróciła się i wybiegła ze stodoły. Zatrzymała się na podwórku. Co robić? Zapukać do drzwi i poinformować panią Anderson o tym, co robi jej mąż? A może usiąść i poczekać, aż skończą i wyjdą?

Z pewnością nie mogła udawać, że nic się nie stało, Ian zaszedł ją od tyłu. Chwycił jej ramię tak mocno, jakby ścisnął je imadłem. - Ani słowa, dopóki nie oddalimy się od domu - powiedział stłumionym głosem i prawie siłą wyciągnął ją z podwórka. - Ale Maggie... powinna wiedzieć - protestowała Lyssa próbując zawrócić. - Nie, nie powinna - padła jego zwięzła odpowiedź. Tak jak Ian przewidział, Anderson wyszedł ze stodoły, zapi­ nając bryczesy. Najprawdopodobniej odetchnął z ulgą na widok gości idących w stronę pastwiska, zamiast do domu, żeby powiadomić jego żonę. Ian zaprowadził Lyssę nad staw w dalekim końcu pastwiska. Kazał jej usiąść na zimnej ziemi pod zwisającymi gałęziami wierzby. Zasłoniła twarz dłońmi. Przysiadł obok niej bez słowa i przyglądał się odbiciu księżyca w gładkiej tafli stawu. - Nie sądziłam, że to się tak robi - odezwała się w końcu, a jej głos brzmiał bardzo poważnie. - To nie wyglądało wcale na przyjemne. Jej słowa rozbawiły Iana. Roześmiał się głośno. - To nie jest śmieszne - powiedziała stanowczo. - Przyłapa­ nie ich było takie poniżające. - Lecz w tej samej chwili, mimo że na jej policzkach widoczny jeszcze był rumieniec zażenowa­ nia, i ona zaczęła się śmiać. Zasłoniła dłonią usta, próbując się opanować. - Pomyśl, jak ja się czułem, kiedy zaczęli to robić w boksie obok - wyznał Ian. - Miałem nadzieję, że cię nie obudzą. - Jakim cudem? Robili tyle hałasu. Oboje wybuchnęli głośnym śmiechem, a łan zląkł się, że głos poniesie się w stronę domu i Anderson ich usłyszy. - Obudzimy wszystkich - ostrzegł, obejmując Lyssę. - Chętnie obudziłabym Maggie - powiedziała. Odwróciła się do Iana, a siedzieli tak blisko siebie, że jej rude loki opadły na jego ramiona. - Powinna się dowiedzieć.

- Ona wie. Anderson z pewnością nie ukrywa swoich ro­ mansów. Lyssa spojrzała w stronę stawu. - Jakież ona ma straszne życie. - Może takie sobie właśnie wybrała? - zauważył spokojnie. - Nie uwierzę, że przed ślubem zachowywał się inaczej. - Ale dlaczego ona z tym nic nie robi? Gdyby on był moim mężem, wychłostałabym go batem. A już z pewnością nie do­ puściłabym go do swojego łóżka. Ian nie wątpił, że tak by postąpiła. Ale Lyssa miała więcej poczucia własnej wartości i dumy niż rozsądku. Właśnie te dwie cechy w niej podziwiał. Cechy, które były dla nich wspólne. - Spójrz na dom, w którym teraz mieszka Maggie - powie­ dział Ian. - Zresztą kiedyś, kiedy się do niej zalecał, był pewnie wesołym chłopakiem z błyskiem w oku i całkiem sporym majątkiem. - Mówiła mi, że jego rodzina była niegdyś dość bogata. - Więc wiesz już, dlaczego za niego wyszła, a z czwórką dzieci i piątym w drodze z pewnością nie byłaby ci wdzięczna za informowanie jej o poczynaniach męża z Marry Potter. Lyssa pochyliła się do przodu i objęła kolana rękoma. Jego ramię nadal opierało się na jej plecach i najwyraźniej jej to nie przeszkadzało. - Miłość nie powinna tak wyglądać - powiedziała bardziej do siebie niż do niego. - Zbyt często jest taka. Nie przypomniał jej o wicehrabim Grossetcie, który czekał na nią i na część fortuny jej ojca. Zamiast tego skupił się na niej samej, na tym, jak jej pragnął. Tak, wcześniej tego wieczoru całował każdą chętną kobietę... ale jedyna, której pragnął, jedy­ na, o której starał się nie myśleć, siedziała teraz obok niego. Jakby zareagowała, gdyby ją teraz pocałował? - Nie wierzysz w miłość? - spytała, spoglądając przez ramię. - Kiedy księżyc jest w pełni, wierzę we wszystko - odparł

lekkomyślnie. - Poza tym jestem Irlandczykiem. A my jesteśmy poetami i głupcami. - Myślałam, że jesteś pragmatykiem - wypaliła szybko, co oznaczało, że już ostatnie opary whisky wyparowały jej z głowy. - Rzeczywistość zweryfikowała mój idealizm - przyznał. - Mojego nie - stwierdziła z dumą. - Ja wierzę w miłość, prawdziwą miłość, która potrafi przezwyciężyć wszystkie prze­ ciwności. I jest warta ceny, jaką trzeba za nią zapłacić. Nawet jeśli musisz żyć w niedostatku. Moi rodzice przeżyli ten rodzaj miłości. Dobry Boże, czy on kiedykolwiek był tak naiwny? Chyba wieki temu. - Dlaczego o tym mówisz? - Ponieważ moja matka rzuciła wszystko dla mojego ojca. On był pasterzem, który szukał pracy. Nie miał domu ani niczego. Davidsonowie zatrudnili go, mieszkał w podłych wa­ runkach. Ale kiedy zobaczył moją matkę po raz pierwszy, wiedział, że się zakochał, a tego uczucia nie mógł się wyrzec, chociaż był biedny jak mysz kościelna. Mama poczuła to samo. Wierzyła, że są sobie przeznaczeni. Dla człowieka, który nic nie miał, jej słowa były jak miód na jego duszę. Ale Ian zbyt dobrze znał świat i rzeczywistość. - Rodzina twojej matki tego nie zaakceptowała? - Oczywiście, że nie. Ojciec mojej matki próbował zamknąć ją w pokoju, ale uciekła i razem z moim ojcem wyjechali do Londynu w poszukiwaniu szczęścia. - Przez chwilę milczała, a potem dodała cicho: - Zabawne, nieprawdaż? Teraz mój ojciec chce, żebym poślubiła człowieka z pieniędzmi i tytułami. - Twoja matka uciekła ze Szkocji, by umknąć przed swoim przeznaczeniem, a ty właśnie tam wracasz. Lyssa wyprostowała się i odwróciła twarzą do niego. - Tak, masz rację - zgodziła się zamyślona. - I ojciec zamiast pozwolić mi wybrać sobie męża, nalega na poślubienie Roberta.

Wkroczyli na grząski grunt, Ian cofnął rękę z jej pleców, ostrzegając samego siebie, by uważał. Lyssa była romantyczką i jeśli twierdziła, że czegoś pragnie, nie zawsze było to tym, czego naprawdę pragnęła... A on, z wyjątkiem jakiejś swojej części, najprawdopodobniej dumy, szukał dla siebie akceptacji. Chciał, żeby ktoś go zaakceptował mimo jego błędów i po­ tknięć. Cóż, może kiedyś i świnie będą latały, pomyślał z goryczą. - Nie ma niczego złego w tym, że ojciec pragnie najlepszego dla swojej córki - powiedział. - To prawda - zgodziła się cicho, a po chwili wyraz jej twarzy się zmienił. -Tylko że mój ojciec przez ożenek z księżną zniszczył pamięć mojej matki i to wszystko, co ich łączyło. Ian wiedział, że nie powinien poruszać tego tematu. W końcu jakie to miało dla niego znaczenie, że Lyssa chciała widzieć w swojej macosze zły charakter? Jednak... - Twoja macocha popełniła mezalians, poślubiając twojego ojca. Może ich też łączy głęboka miłość? Lyssa zmarszczyła brwi i uniosła brodę oburzona. Odsunęła się od niego. - Jak możesz coś takiego mówić? Księżna poślubiła mojego ojca tylko dla pieniędzy. Nigdy nie okazała mu uczucia. Czyż­ byś zapomniał, że to ona stoi za próbą pozbawienia mnie życia? - Tego nie wiemy - odparł Ian, w głębi duszy nie wierząc, żeby to księżna kryła się za tym. - Nie wątpię, że uczucie, które dzielili twoi rodzice, było wyjątkowe. Tak samo było z moimi rodzicami i siostrami, które poszłyby do samego piekła za swoimi mężami. - Ale...? Uśmiechnął się. Zaczynała go poznawać coraz lepiej. - Ale wierzę w to, że istnieje wiele różnych rodzajów miło­ ści. I że jedno uczucie może nie być tak intensywne jak drugie, ale każde jest istotne. - Na przykład?

Oczywiście oczekiwała, że opowie jej o swoich doświad­ czeniach. Zerwał źdźbło trawy, a potem oparł ręce na kolanach. - A zatem, istnieje miłość rodzicielska i miłość dziecka. Obie są ważne, ale się różnią. Jest miłość w przyjaźni. Miałem przyjaciół, za których oddałbym życie, i to uczucie też było inne, chociaż równie silne jak miłość między mężczyzną a ko­ bietą. - Odrzucił źdźbło trawy. - Każdy rodzaj miłości jest ważny. W powtórnym ożenku nie można mówić o tym, że któreś z uczuć było silniejsze, że kochało się bardziej pierwszą czy drugą żonę. Wyobrażam sobie, że twój ojciec kochał w twojej matce to, że trwała przy nim, że była po jego stronie, Wierzyła w niego, kiedy nikt inny w niego nie wierzył. Czy nie mógłby kochać twojej macochy za to samo? Z pewnością dla niego straciła ona nieco na statusie w wyższych sferach. Oczy­ wiście to, co czuł do twojej matki, musiało być znacznie inten­ sywniejsze. Byli młodsi i więcej ryzykowali. Lyssa przyglądała mu się przez chwilę, rozważając jego słowa. - Przedstawiasz swoje poglądy jak adwokat występujący w procesie, w którym trzeba mnie ułaskawić. Intuicyjna trafność jej spostrzeżenia zaskoczyła go. Zaczął się wycofywać, nagle niepewny tego, co przed chwilą wykładał. Jeśli Lyssa zauważyła jego zakłopotanie, nie dała po sobie nic poznać. Oparła się na dłoniach i odchyliła do tyłu, patrząc w niebo. - Żałuję, że nie znałam mamy, kiedy miała tyle lat co ja teraz. Pamiętam ją tylko jako osobę schorowaną. Lekarze nigdy nie mówili nam, co jej dolega, ale nie miała nawet siły, żeby wyjść z pokoju. Zdawało mi się, że to przez urodzenie mnie mama się rozchorowała, ale tata twierdził, że to nieprawda. Spędzałam z nią każdą możliwą chwilę. Tak długo była chora... - Jej głos ucichł tęsknie, a Ian pomyślał, że rozumie jej uczucia. A teraz jej ojciec miał żonę, która była młoda i zdrowa, taką

jak matka Lyssy nigdy nie była w jej wspomnieniach. Nic dziwnego, że jest zazdrosna o macochę. - Pocałowałbyś mnie? - usłyszał. Potrząsnął głową, przekonany, że to wyobraźnia płata mu figle. Lyssa usiadła przed nim i utkwiła wzrok w jego twarz. - Zrobiłbyś to? - nalegała. - Mówisz poważnie? Wyraz je oczu nie nasuwał wątpliwości. - Tak. - Zamilkła na chwilę. - Myślę, że tak. - Dlaczego? - Słowo wymknęło się z jego ust, zanim zdołał się powstrzymać. Policzki Lyssy pociemniały od rumieńca. Spuściła wzrok. - Ponieważ jedyny pocałunek, jaki przeżyłam, to ten strasz­ ny od Andersona. Ian zmarszczył czoło. - Trudno w to uwierzyć. - To uwierz. - Urwała garść trawy i zaczęła splatać ze sobą pojedyncze źdźbła. - To znaczy dostałam całusa albo dwa. Kiedy Robert prosił o moją rękę, a ojciec mu ją przyrzekł, to wicehrabia pocałował mnie w policzek. - I co zrobiłaś? - spytał zaciekawiony Ian. - Początkowo? Nic. - Wyrzuciła trawę i strzepnęła dłonie. - Później umyłam policzek. To była odpowiedź, którą chciał usłyszeć. Lecz nadal, jak wątpiący głupek, pytał: - Więc dlaczego chcesz, żebym cię pocałował? - Bo ty na pewno wiesz, jak to robić. Dziś na zabawie wyglądało na to, że dobrze sobie z tym radzisz. Można to było wywnioskować po zachowaniu kobiet. - Położyła dłoń na jego udzie śmiałym ruchem, który kontrastował z nieśmiałością jej szeroko otwartych oczu. Ian nagle stracił pewność siebie. - Panno Harrell... - zaczął.

- Lysso - poprawiła go. - Tak, Lysso - powtórzył, przeciągając sylaby. Jej palce znajdowały się centymetry od jego pachwiny i miał problem z koncentracją, gdyż zdawało się, że cała krew od­ płynęła mu z mózgu, by wzbudzić jego pożądanie. Jeśli to zauważyła, nie dała po sobie poznać. Za to przysunęła się bliżej. - Mam dwadzieścia trzy lata - szepnęła - i pora już na mnie, jak mówi moja macocha. Po śmierci matki ja i ojciec spędziliśmy trzy lata w żałobie. Ale on się otrząsnął. Ja miałam dwadzieścia lat, Ian. Mama była chora przez większość mojego życia i byłam stara, choć nie wiekiem. I wtedy tata poznał księżną i ożenił się z nią, a ja zostałam zmuszona do wejścia w wyższe sfery. Wiesz, jak niezręcznie się czułam? Było tyle zasad, których musiałam się nauczyć, i wydawało się, że wszystko, co robiłam, robiłam źle. Za to moja macocha wiedziała wszystko i znała każdego. Była pełna wdzięku, wytworna, a ja czułam się staro. - Nie jesteś stara. - Wiele młodszych ode mnie dziewcząt zostało już mat­ kami... - Nie tak wiele. - Ale wystarczająco dużo - odparła. - A ja nawet nie umiem flirtować. - Potrafisz więcej, niż ci się wydaje - powiedział ostrożnie, a serce biło mu tak głośno, że sam je słyszał. - Nie potrafię całować tak, jak ty całowałeś wdowę. W ogóle nie umiem całować, a chcę się nauczyć. - Podkreśliła słowa zwilżaniem warg koniuszkiem języka, a Ian omal nie jęknął na ten widok. Oto pierwszy znak, że zobaczyła w nim wreszcie mężczyz­ nę... A możliwość posmakowania jej ust była tak kusząca... - Proszę - powiedziała cichym głosem i zamknęła oczy. Jedyne, co musiał teraz zrobić, to przysunąć swoje wargi do jej ust i pozwolić, by natura nimi pokierowała. Wiele by oddał

za to, żeby poczuć jej ciało na swoim. Jej sutki stwardniały, a on zapragnął poczuć ciężar jej piersi w swoich dłoniach. Marry Potter była marnym substytutem tego, czego naprawdę pragnął, za czym szalał. Mógł to dostać w tej chwili, gdyby tylko ośmielił się wykorzystać... Ostrożnie zdjął jej dłoń ze swego uda i przykrył swoją dłonią. Dobry Boże, będzie tego żałował. Otworzyła oczy i zatrzepotała rzęsami. Uniosła brwi w wyra­ zie zdziwienia i pytania. - Mam wrażenie, że przemawia przez ciebie whisky, panno Harrell. - Celowo powiedział z wyraźnym irlandzkim akcen­ tem, chcąc przypomnieć jej i sobie o różnicach, które ich dzieliły. Potrząsnęła lekko głową, jakby nie dowierzając. - Nie pocałujesz mnie? Nic nie odpowiedział, wiedząc, że cokolwiek powie, jej reakcja będzie jedna. Jego przewidywanie było trafne. Lyssa poderwała się z miejca z dłońmi zaciśniętymi w pięści. - Pocałowałbyś każdą dziewczynę na tej nocnej zabawie, a mnie odmawiasz?! Nie zapowiadało się to dobrze. Powoli też wstał i stanął przed nią. Było tyle różnych rzeczy, które mógł teraz powiedzieć. Mógł powiedzieć jej prawdę i być może w ten sposób uwikłałby się jeszcze bardziej, albo mógł powiedzieć coś, po czym odwróciłaby się od niego na dobre. Wtedy nie musiałby się przejmować żadnymi komplikacjami sercowymi. - Twój ojciec nie płaci mi za całowanie przemądrzałych dziewic, które chcą eksperymentować. Wyprostował się i zesztywniał oczekując, że za moment Lyssa wybuchnie i wymierzy mu policzek w odpowiedzi na tę impertynencję. Pomylił się jednak. Zamiast złości okazała smutek.

- Tak, tak - powtórzyła. - Masz rację. Wygłupiłam się. Przepraszam... Odwróciła się i pobiegła w stronę stodoły. Zrobił krok, chcąc ruszyć za nią, ale zatrzymał się. Gdy ją dogoni, to co zrobi? Będzie się tłumaczył? Pokłócą się? Czy może pocałuje ją, tak jak tego chciała? Będzie ją cało­ wał, aż mu się cała odda? Aż zawładnie nią i będzie mógł żądać od niej wszystkiego? I czy to wystarczy? Nie, lepiej będzie zostać. Teraz ona go znienawidzi, a dzięki temu jego praca stanie się łatwiejsza. Powinni utrzymać dystans między sobą. Ale wreszcie zobaczyła w nim mężczyznę. Spojrzał na zimną taflę stawu i pomyślał o wskoczeniu do wody, ale w końcu uznał, że wystarczy mu już tej terapii. Postanowił się przejść. Sporo czasu zajęło mu opanowanie się na tyle, żeby mógł spokojnie udać się do stodoły i położyć spać. Lyssa pobiegła do pokoiku w stajni i zatrzasnęła za sobą drzwi. Wdowa i Anderson już dawno poszli. Była więc sama. Uniosła dłoń, dotknęła ust i zaczęła delikatnie przesuwać palcami po ich linii. Poprosiła go, żeby ją pocałował, a on odmówił. Kładąc się na pryczy, rozpięła pasek i zrzuciła go na podłogę. Walczyła z przemożną chęcią rozpłakania się. Ale zamiast tego zasnęła. Parę godzin później obudziła się w ubraniu z nieprzyjemnym smakiem w ustach i dudniącym odgłosem w uszach. Po chwili zorientowała się, że ktoś wali w drzwi. Nie chciała się budzić, więc otuliła się ciepłym pledem. W sennych zakamarkach jej wyobraźni była teraz w ramionach Iana, a jej uda oplatały jego... Usiadła nagle kompletnie rozbudzona. Nie miała pojęcia, skąd wzięły się te erotyczne obrazy, ale przypomniała sobie, jak odmówił pocałowania jej zeszłej nocy.

Zrobiła z siebie idiotkę! Zwinęła się w kłębek, otuliła moc­ niej pledem i marzyła, żeby się gdzieś ukryć. Ale nie mogła i wiedziała, kto stoi za drzwiami. Podniosła się więc i poprawiając ubranie, podeszła do drzwi i otworzyła je. Ian trzymał w ręku kubek parującej herbaty. Wyglądał na odświeżonego i jeszcze przystojniejszego, niż miał prawo być jakikolwiek mężczyzna. - Pomyślałem sobie, że to ci dobrze zrodbi. Maggie zaparzy­ ła ją dla nas. Mając świeżo we wspomnieniach swój sen, Lyssa wzięła od Iana kubek i zatrzasnęła mu drzwi przed nosem. Wiedziała, że wygląda strasznie. Jej twarz była pewnie cała zapuchnięta od spania, a włosy w kompletnym nieładzie. - Nic dziwnego, że nie chce mnie pocałować - mruknęła pod nosem. Znowu zapukał do drzwi. Otworzyła. - Musimy stąd odejść. Lepiej, żeby nas tu nie było, kiedy Anderson się zbudzi. No tak. Nie będzie w stanie spojrzeć mu w twarz, a przynaj­ mniej nie bez wybuchu złości. - Oczywiście. Daj mi parę minut. - Znowu zamknęła drzwi. I naprawdę miała zamiar się przygotować. Wypiła herbatę i włożyła pasek. Kiedy go zapinała, jej wzrok zatrzymał się na plecaku, który schowała pod pryczą. Wiedziała, że powinna zostawić go w spokoju. Nie było czasu na guzdranie się... ale chciała odświeżyć oddech... a w plecaku Ian trzymał proszek do czyszczenia zębów. Jeśli miała jakieś skrupuły przed grzebaniem w jego rze­ czach, to ciekawość je przezwyciężyła. W końcu orientowała się już trochę, jaka była zawartość plecaka - broń, suszona wołowina, blaszana puszka. Ale co jeszcze może tam znaleźć? Jakie sekrety skrywał? W końcu uległa ciekawości. Trzęsącymi rękoma wyciągnęła plecak spod łóżka i otworzyła skórzaną klapę. Od razu natknęła

się na proszek do zębów i przybory do golenia. Zawartość plecaka pachniała mydłem, którego używał Ian. Powinna na tym momencie poprzestać. Ale nie zrobiła tego. Przesunęła na bok pistolet i pojemnik na proch strzelniczy. Znalazła kolejną porcję suszonej wołowiny zawiniętą w płótno, a na dnie plecaka była jeszcze metalowa puszka. Pomyślała, że będzie potrzebowała kubka na wodę i potraktowała to jako wymówkę, żeby pogrzebać w plecaku do samego dna. I wtedy znalazła paczkę listów i krzyżyk. Przez chwilę nie mogła się poruszyć. Wpatrywała się w bur­ sztynowy różaniec. Słyszała o czymś takim wcześniej. Każde angielskie dziecko uczyło się o katolickim bałwochwalstwie. Wiedziała, że nawet w Londynie są katolicy, chociaż osobiście nie znała żadnego. Różaniec był przytwierdzony do listów kawałkiem wstążki. Nie rozwiązując jej, przyjrzała się listom. Pismo zdecydowa­ nie należało do kobiety. Na wierzchnim liście przeczytała: „Mój najdroższy synu". Przejrzawszy wszystkie, uznała, że napisała je jedna osoba. Zadarła róg i zobaczyła podpis: „Matka". Po­ czuła bijący od listów smutek i nie potrafiła powstrzymać się od przeczytania chociaż pierwszego akapitu. Usiadła na podłodze i przyjrzała się tekstowi, który mogła odczytać, nie rozwiązując wstążki: „... Sprawy się polepszyły. Proszę cię, nie obawiaj się o ojca i o mnie. Żadna z tych rzeczy nie była twoją..." Drzwi otworzyły się bez pukania. Powoli Lyssa odwróciła głowę, spodziewając się najgor­ szego. I miała rację. W drzwiach stał Ian patrząc na nią bez słowa. Wcisnęła listy i różaniec z powrotem na dno plecaka. - Ja... tylko... chciałam pożyczyć trochę proszku do zębów. - Znalazłaś go? - Jego głos był matowy, a wyraz twarzy nieodgadniony. Nie potrafiła wyczuć co myśli. - Tak, dziękuję.

Podszedł i zabrał jej plecak. Z jej zawstydzenia wywnios­ kował, że celowo grzebała w jego rzeczach. Nie spojrzał na nią. - Będę czekać na ciebie na zewnątrz. Muszę się ogolić. - Oczywiście. Wyszedł, a ona chciała się zapaść pod ziemię. Wiedziała, że był zły. Nie powinna była grzebać... i żałowała, że znalazła ten krzyżyk i różaniec. Szybko uporała się z poranną toaletą i wkładała właśnie but, kiedy znalazła w nim kartę tarota, którą schowała tam jakiś czas temu. Rycerz wyglądał nieco gorzej po dniach noszenia go pod stopą. Złocenia brzegów już prawie całkiem się wytarły. Lyssa uznała to za znak, że nie powinna była myszkować. Ian był katolikiem. Żałowała, że się o tym dowiedziała. Być może gdzieś w podświadomości przeczuwała to, ale potwier­ dzenie jej podejrzeń trochę ją zaskoczyło. Wetknęła kartę w pasek, rozczesała włosy palcami, jak naj­ lepiej potrafiła, zarzuciła pled na ramiona i wyszła na dwór. Jak na poranek po nocy spędzonej na zabawie godzina była dość wczesna. Nikt nie kręcił się po obejściu. Maggie nie wyszła, żeby życzyć im szczęśliwej drogi. Cała wioska była pogrążona w sennej ciszy, Ian bez słowa napełnił blaszany kubek wodą ze studni i podał jej razem z suszoną wołowiną. Poczucie winy pozbawiło ją apetytu, ale przyjęła poczęstunek. Ruszyli drogą, która miała zaprowadzić ich do Appin i Amleth Hall. Przez dobrą godzinę żadne z nich się nie odzywało. Lyssa obserwowała mięśnie drgające ze złości na twarzy Iana. Wie­ działa, że źle zrobiła, myszkując w jego rzeczach. Ale... czy jej ojciec zdawał sobie sprawę z tego, że zatrudnił katolika? Chociaż milczała, bez przerwy o nim myślała. Łatwiej było jej iść, stąpając po jego śladach, a kiedy tak szła, nie mogła się

powstrzymać od patrzenia na jego silne plecy i podziwiania, jak pracują mięśnie jego muskularnych nóg. Poprzedniego dnia sądziła, że poznała go lepiej niż jakąkolwiek osobę ze swojego otoczenia. Teraz wątpiła, czy w ogóle go zna. Ian milczał tylko w jej towarzystwie. Po drodze spotykali wielu podróżujących i zawsze jako pierwszy się z nimi witał. Pewien kotlarz szedł z nimi przez jakiś czas i jego obecność pomogła nieco załagodzić napięcie. W porze lunchu natknęli się na żonę farmera, która usiłowała złapać uciekającego prosiaka, Ian jakimś sposobem oczarował prosię, które przybiegło do niego truchtem, i kobieta w podzięce poczęstowała ich pasztecikami mięsnymi, które zrobiła tego dnia. Usiedli przy drodze, rozkoszując się posiłkiem, i dopiero wtedy ośmieliła się do niego odezwać. - Chociaż żyjemy wyłącznie z naszego sprytu, dziś udało nam się całkiem porządnie najeść. Wzruszył ramionami. Będzie trudniej, niż myślała. Nie dawał jej wyboru, jak tylko otwarcie postawić sprawę. - Nie chciałam grzebać w twoich rzeczach. - Ugryzła kęs pasztecika. Nawet na nią nie spojrzał. - Owszem, chciałaś. Z pełnymi ustami przytaknęła. Żuła powoli, zastanawiając się. Ian był nieugięty. Jeśli teraz nie okaże skruchy, ich stosunki mogą się raz na zawsze popsuć. Nie podobał jej się dystans, jaki się między nimi wytworzył. - Przepraszam. Nadal milczał. - Twoi rodzice żyją? - ośmieliła się spytać. - Nie. Tylko jedno słowo. Nic więcej. Przyglądała się resztce pasztecika. Urwała palcami kawałek.

- Podejrzewałam to. Inaczej nie opiekowałbyś się siostrami. - Wiedziała, że powinna ten temat zostawić w spokoju. Ale nie mogła. - Różaniec jest śliczny. - Nie patrzyła na niego, wypo­ wiadając te słowa. Jednak czuła jego spojrzenie, kiedy wreszcie odwrócił głowę. - Praktykujesz? - spytała nieśmiało. Nie udawał, że nie zrozumiał jej pytania. - Nie. - Więc po co ci różaniec? - Należał do mojego dziadka. On dał go mojemu ojcu, który przekazał go mnie. Kiwnęła głową ze zrozumieniem. Obracała w palcach ostatni kawałek pasztecika. - Nie jestem zbyt religijna - wyznała. Obawiała się podnieść wzrok i zobaczyć wyraz jego twarzy. Bała się, że może się bardziej rozzłościł. W tej chwili dotknął dłonią jej podbródka i uniósł do góry jej twarz, żeby na niego spojrzała. Gniew zelżał i Ian nie był już taki srogi. Łzy ulgi wypełniły jej oczy, walczyła, żeby je powstrzymać, nie chcąc się ośmieszyć. Nadal skoncentrowany i poważny, dotknął kciukiem jej dolnej wargi. Serce waliło jej jak oszalałe. Czekała, aż się do niej odezwie, mając nadzieję, że zechce się przed nią otworzyć, że zaufa jej. Zamiast tego westchnął, jakby w myślach sam siebie skarcił. - Chodź, cailin, musimy iść dalej. - Cailin? Co to znaczy? - „Dziewczyna". To po irlandzku znaczy „dziewczyna". - W jego głosie zabrzmiała melancholia. Cofnął dłoń i wstał. - Chodź. Musimy już iść. - Pomógł jej wstać. Mur między nimi został naruszony, ale nie było już tak jak przedtem. Przez następnych kilka godzin rozmawiali na ogólne tematy znacznie więcej niż przez wszystkie ostatnie dni razem wzięte,

ale Lyssa boleśnie odczuwała zmianę atmosfery. Otworzyła puszkę Pandory i teraz nie tajemnice ich od siebie oddzielały, ale prawda. O zmierzchu oboje byli już bardzo zmęczeni, Ian zarządził postój. - Jutro w południe powinniśmy dojść do Amleth Hall - po­ wiedział. - Odpocznijmy porządnie. Zeszłej nocy nam się to nie udało. Lyssa z ulgą przywitała jego propozycję. Była wykończona, Ian znalazł miejsce na rozłożenie małego obozu na niedużej polanie osłoniętej zaroślami w pewnej odległości od drogi. Po rozpaleniu małego ogniska przygotował dla Lyssy legowisko z pachących igieł sosnowych, na którym rozłożył jej pled. Na kolację zjedli ostatnie paszteciki, jakie im jeszcze zostały. Lyssa znowu straciła apetyt. Odkryła też, że zamiast odczuwać ekscytację faktem, że zbliżają się do celu, było jej żal, że ta podróż dobiega końca. Ian wyciągnął się na ziemi metr od miejsca, w którym leżała. Chmury zasnuły księżyc i ogień był jedynym źródłem światła, jednak sen nie przychodził. Mimo że była zmęczona, nie po­ trafiła przestać rozmyślać o Ianie. A powinna już dać sobie spokój. - Więc jak? Zamierzasz poślubić Grossetta? - Jego pytanie ją zaskoczyło. - Nie. Nie wyjdę za niego. - To dobrze. Po jego głosie poznała, że się uśmiechał, więc odwróciła się na brzuch tak, żeby go mogła zobaczyć. Nie powie mu, że nie ma zamiaru wracać do Londynu, kiedy już dotrze do Amleth Hall. Tylko do tego momentu może być z nim szczera, przypo­ mniała sobie. - A ty? Co będziesz robił? On też odwrócił się na brzuch i oparł głowę na dłoniach. - Zrealizuję swoje plany.

- Czyli wyjazd z Anglii? -Tak. Nie podobało jej się, że będzie daleko od niej. - Nie musisz wyjeżdżać. Mój ojciec zawsze szuka dobrych ludzi. - Patrzyła na swoje palce, obawiając się, że jej słowa zabrzmiały zbyt śmiało. - Jest właścicielem wielu farm i mógł­ by jedną z nich przekazać ci w dzierżawę. Mógłbyś hodować konie, a twoje siostry i ich dzieci byłyby szczęśliwe. - Oczywiś­ cie, jeśli nie wróci razem z łanem, ojciec będzie wściekły na nich oboje. Ale chciała wierzyć, że wszystko jakoś się ułoży. Musi być jakiś sposób na to, żeby osiągnęła to, czego pragnie. - Nie mogę zostać, Lysso. - Jego głos znowu stał się mato­ wy. - Wyznaczono cenę za moją głowę. Przez chwilę myślała, że się przesłyszała. Usiadła. - Co takiego? - Nagrodę. - Patrzył jej prosto w oczy i nie wiedziała, jak zareagować. - Za co? - ośmieliła się spytać. - Za zdradę.

I

an jeszcze nikomu nie powiedział tego, co w tej chwili wyznał Lyssie. Oczywiście jego rodzina o wszystkim wie­ działa. Przecież przez swoją głupotę zniszczył im życie. Ale musiał opowiedzieć o tym Lyssie. Sprawi, że pozbędzie się tego maślanego spojrzenia. Nawet kiedy łapał uciekającą świnię, patrzyła na niego jak na prawdziwego bohatera. A on nie jest żadnym bohaterem. Kiedy się odezwała, zaskoczyła go. - Dużą nagrodę wyznaczyli? - A co? Zamierzasz ją zgarnąć? Odrzuciła do tyłu swoje bujne loki. - Nie wiem. Myślę sobie, że mężczyźni, którzy pomagają gospodyniom w łapaniu prosiąt na drodze, nie mogą być szcze­ gólnie niebezpieczni. - Lysso, to głupie rozumowanie. Każdy człowiek może być niebezpieczny, kiedy zostanie sprowokowany. - Ale nie ty - powiedziała z głębokim przekonaniem. - Nie skrzywdziłbyś nikogo bez powodu. Jej wiara w niego sprawiła, że zdecydował się wyznać prawdę. - Chciałem dobrze. Chciałem sprawiedliwości. - Więc opowiedz mi tę historię, a ja będę sędzią. - Złożyła dłonie na kolanach.

Ian przesunął dłonią po włosach, nie wiedząc od czego zacząć. - Chodziło o to, że jesteś katolikiem? - zasugerowała. - Niezupełnie. Raczej chodziło o wolność Irlandii i jej samo­ stanowienie. - Kiedy wypowiedział na głos te słowa, dawna pasja obudziła się w nim na nowo z wielką siłą. Lyssa stłumiła ten zapał. - Irlandczycy nie mają do niej prawa - stwierdziła logicznie. - Twój kraj jest częścią Brytanii. - Nie, nie jest. Pokręciła głową. - Obawiam się, że wielu ludzi by się z tobą nie zgodziło. - Już się o tym przekonałem. I to w dość nieprzyjemny sposób - przyznał. Usiadł, opierając łokcie na kolanach. - Ly­ sso, jesteśmy niepodległym państwem. Mamy prawo do włas­ nego parlamentu i własnej religii, jakakolwiek by ona była. - A mówiłeś, że nie jesteś religijny... - Nie jestem - przerwał jej. - Byłem zmartwieniem dla księdza i matki. Jednakże powinienem mieć prawo wyboru. Nie odpowiedziała od razu. Rozumiał, że to, co przed chwilą usłyszała, było zbyt radykalne dla angielskiego umysłu. Nie wiedział, czy Lyssa zdoła to zaakceptować. I tu tkwiło sedno sprawy, gdyż chciał, żeby go zrozumiała. Chciał wierzyć, że uda jej się pojąć głębię pasji, która przywiodła go do takiego szaleństwa. - Czy te poglądy były powodem wyznaczenia nagrody za twoją głowę? - spytała cicho, bawiąc się brzegiem pledu. - Nagroda! - Machnął lekceważąco ręką. - Dziesięć funtów szterlingów. Ledwie starczy, żeby ktokolwiek zechciał się faty­ gować... ale wystarczająco dużo, żeby wysłali mnie do Botany Bay, gdyby ktoś mnie zadenuncjował. Chwilę zajęło jej przyswojenie tych informacji. Westchnęła, zanim zadała kolejne pytanie: - A dlaczego mi o tym mówisz? Bo zakochuję się w tobie.

Ale to byłoby niemądre, gdyby tak odpowiedział. Nie mogła być jego. Nigdy jej nie zdobędzie. - Powinnaś o t y m wiedzieć.

- Chcesz mnie w ten sposób odstraszyć? Jej trafny wniosek zaskoczył go. - Tak. Coś odpowiedziała, ale słowa jakby uwięzły jej w gardle. Żałował, że nie wie, co sobie teraz myślała. Chciał się nią opiekować, kochać ją, chociaż wiedział, że to złe i że nic między nimi nie może zaistnieć. Niestety tym razem nie mógł rozszyfrować jej myśli. - W porządku - odezwała się w końcu, jakby podejmując ostatecznie decyzję, której mogła żałować. - Opowiedz mi wszystko. - Podciągnęła kolana pod brodę, a stopy otuliła spódnicą, jak dziecko przygotowujące się do wysłuchania bajki na dobranoc. - Nie wiem - zawahał się. - To było tak dawno. - O nie. - Pokręciła głową. - Już rozbudziłeś moją cieka­ wość i nadszedł czas na całą opowieść, Ianie Campion. Skoro mi zaufałeś, opowiedz wszystko do końca. Muszę znać prawdę. I Ian poczuł, że rzeczywiście tak jest. Poza tym, dlaczego by nie oczyścić atmosfery? Wtedy, kiedy się rozstaną, tak jak to musi się stać, ona zrozumie, że byłby dla niej najgorszym mężczyzną, i będzie mu wdzięczna za to, że jej nie pocałował, kiedy o to prosiła. - Wszystko zaczęło się, kiedy wróciłem z Londynu. Studio­ wałem tam prawo na Lincoln's Inn. Wiedziała, że była to jedna z czterech królewskich uczelni prawniczych. - Studiowałeś prawo? - Tak. - Zaskoczyłeś mnie. Uniósł brew i popatrzył na nią sceptycznie. - Ponieważ nie jestem takim analfabetą, za jakiego mnie

miałaś? Znam łacinę i grekę oraz twój ulubiony francuski i hiszpański. Oczywiście mówię też po irlandzku. - Nigdy nie przypuszczałam, że... - zaczęła, ale przerwała. Rzeczywiście ubliżała jego inteligencji przy wielu okazjach i teraz to do niej dotarło. Czuła się zakłopotana, a jej policzki .pąsowiały, jednak w tej sytuacji musiała się jakoś bronić. Miałam na myśli, że jestem zaskoczona... To znaczy, nie wiedziałam, że katolicy mieli dostęp do... - Zamilkła. - Edukacji? - dokończył za nią. To będzie długa roz­ mowa. - Katolicy są wykształceni - powiedział stłumionym głosem. - Przyznaję, że żaden uniwersytet w Anglii nas chętnie nie akceptuje, a my nie próbujemy dostawać się na protestanckie uczelnie w Irlandii, ale są inne sposoby na zdobycie wiedzy. Niektórzy z moich przyjaciół wyjechali za granicę, by zdobyć wykształcenie. Mnie na początku uczył ojciec. Był wykształconym człowiekiem i nie miałem prob­ lemów ze swoimi studiami. Nawet szykowałem się do irlan­ dzkiej adwokatury. - Katolik? - Lyssa! Nie jestem praktykującym katolikiem. Ale nawet gdybym nim był, to przecież jest miejsce także dla katolickich prawników. - Prawdę mówiąc, niewiele było takich miejsc, ale jednak istniały. W końcu gdzieś musieli walczyć o swoje prawa. Lyssa już myślami wybiegła dalej. - Domyślam się, że kryje się za tym coś więcej - powiedzia­ ła triumfalnie. - Zaskoczyłaś mnie, kiedy mi zarzuciłaś, że zachowuję się jak prawnik - przyznał, a ona uśmiechnęła się zadowolona. - Kiedyś moja rodzina była zamożna, ale z upływem czasu straciła majątek na skutek represyjnego prawa. Mieliśmy nadal naszą posiadłość i hodowaliśmy konie najlepszych ras w Irlan­ dii, ale nie wiedzieliśmy, Lysso, że nasze dni są policzone. I wtedy usłyszałem Daniela 0'Connella. Ten człowiek potrafił przemawiać. Nawet teraz pamiętam dokładnie jego słowa. Był

prawnikiem i katolikiem, i wiedział, jak przeciwstawiać się Anglikom. Chciałem być taki jak on. Więc z błogosławień­ stwem rodziców wyjechałem do Londynu, gdzie wiodło mi się bardzo dobrze, dopóki nie wróciłem do Irlandii. - Co się stało? - Byłem zbyt pewny siebie. Zaangażowałem się w działal­ ność grapy studenckiej. Byliśmy radykałami. Byliśmy gniewni. - Czy to nie było niebezpieczne? - O, tak - przyznał. - Na początku pisaliśmy tylko pamflety i organizowaliśmy wiece. Jakkolwiek Anglicy zawsze byli dość nerwowi na tym punkcie. - W Irlandii było przecież powstanie. Rząd miał powody, żeby się denerwować. - Nie mieliby żadnych powodów do obaw, gdyby pozwolili ludziom, którzy płacą podatki, na decydowanie o kształcie prawa, któremu byli podporządkowani. Odchylił się do tyłu. Nie ma sensu złościć się na Lyssę. Ona po prostu broni tego, czego ją uczono. Jej postawa uświadomiła mu jeszcze bardziej różnice między nimi. - W każdym razie - kontynuował - pewnej nocy jeden z moich przyjaciół został w drodze na spotkanie pobity przez angielskich żołnierzy. Nie było mnie tam wtedy. Ojciec dowie­ dział się o wszystkim i przyjechał do Dublina, żeby się ze mną spotkać. Przez cztery godziny pouczał mnie i próbował odwieść od dalszego angażowania się w tę działalność, ale było już za późno. Moi przyjaciele wypili trochę za dużo piw i postanowili odpłacić angielskim żołnierzom tym samym. Następnego ranka moje nazwisko pojawiło się wraz z ich nazwiskami na liście przestępców i zaczęło się polowanie na nas. - Ciebie też ścigali? Czy twój ojciec nie mógł powiedzieć im, że nie byłeś zamieszany w tamto zdarzenie? - Być może, gdyby rząd był uczciwy... - Nie ukrywał gory­ czy. - W Irlandii nie ma wolności słowa. Wszyscy, którzy sprawiają kłopoty rządowi, są wieszani albo deportowani, co też

przytrafiło się wielu z moich przyjaciół. Nie było mnie w miesz­ kaniu, kiedy przyszli po mnie Anglicy, więc wyznaczono na mnie nagrodę. Lyssa była wyraźnie zmartwiona, ale nie cofnęła się przed zadaniem kolejnego pytania. - Co się stało potem? - spytała, z góry obawiając się od­ powiedzi. - Nie mogłem się oddać w ręce władz. Byłem jedynym synem moich rodziców i czułem, że mnie potrzebują. Ojciec przyznał mi rację, kiedy jednego z moich przyjaciół znaleziono powieszonego w jego celi. - Popełnił samobójstwo? - Nie on. Donall nigdy by tego nie zrobił. Ktoś mu w tym pomógł. - Nie rozumiem, dlaczego ty musiałeś uciekać przed pra­ wem - oburzyła się Lyssa, przez którą przemawiało silne po­ czucie sprawiedliwości. - Nie miałeś nic wspólnego z pobiciem żołnierzy. - Och, Lysso, ale miałbym, gdybym tam był. Byłem młody, nierozważny i arogancki. Byłem tak samo gniewny jak pozo­ stali. Ale mój ojciec wiedział lepiej. Był mądrym człowiekiem, który większość swojego życia spędził, starając się przechyt­ rzyć rząd. Moja przyszłość w roli prawnika była przekreślona. Nawet katoliccy prawnicy w Irlandii nie byliby w stanie mi pomóc. Wiedziałem, że jeśli zostanę wygnany z kraju, nigdy nie ujrzę swojej rodziny. - Więc co zrobiłeś? - Wstąpiłem do armii brytyjskiej. Ojciec powiedział, że Anglicy nigdy mnie tam nie znajdą, i miał rację. Służyłem im sześć lat i, na ironię, miałem do tego talent. Wiedziałem, jak sobie radzić i potrafiłem walczyć. Przez chwilę siedział w milczeniu, pogrążony we wspomnie­ niach. - W odwiecie zabrali rodzicom ziemie. Twierdzili, że to za

podatki, ale prawda była taka, że protestanccy sąsiedzi, którzy mieli znajomości w rządzie, zagarnęli nasze pastwiska. - A co się stało z twoimi rodzicami? - Przeprowadzili się do Dublina, gdzie mieszkał mój wuj. Dwa lata później oboje zachorowali na ospę i zmarli w odstępie paru tygodni. Ojciec zawsze mówił, że nie jest stworzony do życia w mieście. - I wszystko to odbiło się także na życiu twoich sióstr i ich mężów, prawda? Ian przytaknął. - Nie mieszkali w rodzinnej posiadłości, która zresztą prze­ padła. Cedric, mąż Fiony, był ryzykantem i nie lubił pracować. Sądził, że życie żołnierza jest dużo bardziej interesujące, a ja byłem na tyle samolubny, że nie chciałem iść do armii sam. Mąż Janet, Jamie, nie miał wyboru. Został przyłapany na kłamstwie, kiedy nie chciał wyjawić miejsca mojego pobytu, więc ojcu nie pozostawało nic innego, jak posłać go do wojska tak samo jak mnie. - To nie twoja wina, że zginęli - powiedziała łagodnie Lyssa. - Moja. Ja się zgłosiłem na pierwszą linię ataku pod Talverą. Płacili premię tym, którzy szli w pierwszym szeregu i udało im się przeżyć. Naprawdę nie dbałem o to, co się ze mną stanie. Kazałem im zostać z tyłu i obiecałem, że podzielimy się pienię­ dzmi. Ale nie posłuchali mnie. Obaj dostali po kulce. - I wtedy zmieniłeś swoje podejście do życia. Uśmiechnął się. Mądra dziewczyna. - Tak. Nagle spadła na mnie odpowiedzialność, której się nie spodziewałem. Ale udało mi się przetrwać. Przekrzywiła głowę i spytała. - A zarobiłeś te dodatkowe pieniądze za narażanie życia? - Mhm. Wysłałem je Janet. Wykorzystała je, żeby przenieść się razem z Fioną do Londynu, gdzie na mnie czekały. W Irlan­ dii niczego nie miały. Kiedy straciliśmy rodziców, straciliśmy

wszystko, a dzieci przymierały w Dublinie głodem. Myśleliś­ my, że w Londynie będziemy mieli więcej szczęścia, przynaj­ mniej do czasu, kiedy wrócę z wojska. - I tak było? - Nie - przyznał to z trudem. - Tylko jeszcze bardziej oddzieliliśmy się od naszych korzeni. Dzieci nawet nie znają swojego dziedzictwa. - Pochylił się do przodu. - Wierzę, że pewnego dnia uda mi się odtworzyć to, co straciłem. I nie jest ważne, gdzie to będzie, ważne, że będziemy wolni i będziemy mogli mówić to, co myślimy, i żyć bez strachu. Lyssa zmieniła pozycję i objęła się ramionami, jakby nagle zrobiło jej się zimno. Coś było nie tak. Opowiedział jej całą brutalną prawdę, żeby ją zniechęcić. A jednak... - O co chodzi? - spytał. Uśmiechnęła się lekko do niego. - Mój ojciec dobrze ci płaci za przywiezienie mnie do domu. - Bardzo dobrze. Spuściła wzrok, a on wiele by w tej chwili dał, żeby poznać jej myśli. Mógł się założyć, że nie wróżą niczego dobrego. Przez jedną krótką chwilę wyobraził sobie, że może mógłby ją poprosić, żeby z nim wyjechała. Ale nie zrobił tego, ponieważ nie miał jej nic do zaofiarowa­ nia i ponieważ teraz, kiedy już opowiedział jej swoją historię, ona milczała. Był zbyt dumny, żeby narażać się na odrzucenie. I tak podjął duże ryzyko, opowiadając swoje losy. - No cóż... Dobranoc - powiedział, zaskoczony tym, jaką pustkę wewnętrzną poczuł. Wyjawił jej o sobie wszystko. Jutro będzie musiał jakoś to uporządkować. A dziś w nocy... Cóż, dzisiejsza noc już i tak jest stracona. Lyssa mruknęła „dobranoc", czując jednocześnie, że wycofał się, nie wiedząc jak zareagować. Położyła się i udawała, że śpi.

Wiedziała, dlaczego Ian opowiedział jej swoją historię. Nie tylko dzielił się z nią swoją tajemnicą. Na swój sposób, ostroż­ nie, proponował jej coś więcej. Coś więcej. Te słowa przestraszyły ją. Nie miała pewności. Szczególnie teraz, ponieważ okazało, się, że jest tchórzem. Nie chodziło tu wyłącznie o to, że był dla niej nie­ odpowiednią partią, chociaż bez wątpienia ojciec by ją wydziedziczył. Lyssa nie wiedziała, czy ma wystarczająco dużo odwagi, żeby pokochać Irlandczyka, i do tego katolic­ kiego zdrajcę. Czy ma siłę, żeby przeciwstawić się wszystkiemu, co znała? Żeby stać się wyrzutkiem? Poza tym kochała ojca. Wpatrując się w gasnące płomienie ogniska, zrozumiała, że nie zamierzała nigdy uciec od niego na zawsze. Z nowo osiąg­ niętą dojrzałością uświadomiła sobie, że w głębi duszy wybrała właśnie taką drogę, dzięki której nie odetnie się zupełnie od ojca. On zrozumie jej pragnienie powrotu do domu matki. Może uzna ją za głupią, ale jej wybaczy. Lyssa mogła teraz przyznać, że jej ukryte pragnienie, by ojciec zdał sobie sprawę z tego, jak ważna dla niego jest jego córka, a może ważniejsza od księżnej, nigdy nie miało się spełnić. Jej ojciec miał nową rodzinę. Tak jak mówił Ian, istnieje wiele rodzajów miłości. Ojciec darzył Lyssę jednym rodzajem miłości, a jej macochę innym. Gdyby miał wybierać, nie zrezygnowałby dla Lyssy ze swojej drugiej żony i nienarodzonego jeszcze dziecka. To byłoby niehonorowe. Lyssa poczuła się zakłopotana, że w ogóle w jej głowie zalęgła się taka myśl. Ciekawe, że w wieku dwudziestu trzech lat kobieta nadal może się uczyć i dojrzewać. Nie potrafiła sobie wyobrazić, co by się stało, gdyby powie-

działa ojcu o tym, że macocha usiłowała ją zabić. Stracić dwie kobiety, które się kocha...? Lyssa jednak odkrywała właśnie, że miłość była często zwią­ zana ze stratą. Uniosła głowę i spojrzała na śpiącego Iana. Leżał zwrócony twarzą w stronę dogasającego ogniska, którego słaby blask oświetlał silne męskie rysy jego twarzy. Gdyby wyprostowała rękę, mogłaby dotknąć czubka jego głowy i pogłaskać włosy, żeby sprawdzić, czy rzeczywiście są tak jedwabiste, na jakie wyglądają. - Przydałoby ci się strzyżenie - szepnęła. Był pogrążony we śnie, marząc o miejscu dla swojej rodziny, w którym będą mogli być sobą. Lyssa nie wiedziała, czy jest na tyle silna, żeby stać się częścią tego snu, a Ian zdawał sobie z tego sprawę. Teraz zrozumiała, dlaczego odmówił pocałowania jej, dlacze­ go nie skorzystał z okazji, żeby ją... Poczuła wzbierający smutek. Minęło bardzo dużo czasu, zanim udało jej się zasnąć. Ian podniósł głowę i przyglądał się uważnie dziewczynie leżącej blisko niego, która wreszcie zapadła w sen. Coś ją trapiło. Wyczuwał to napięcie... i oddałby swoją prawą rękę, żeby dowiedzieć się, jaka była tego przyczyna. Lyssa była uparta i jej milczenie nie było typowe. Tej nocy otworzył przed nią duszę, a ona nie powiedziała ani słowa. Za to w jej rudowłosej głowie kłębiły się różne myśli i przeczuwał, że nic dobrego z tego nie wyniknie. Poczuł ulgę, że nie był na tyle głupi i nie złożył jej żadnej romantycznej deklaracji. Ani jej nie pocałował. Wstał, bo nie mógł spać z powodu targających nim wątpliwo­ ści. Być może w innym miejscu, w innym czasie, mógłby się oświadczyć Lyssie. Ale w tym miejscu i w tym czasie nie miał jej nic do zaofiarowania.

Następnego ranka obudził Lyssę zapach pieczonego mięsa, Ian złowił królika i piekł go na patyku nad ogniem, szykując śniadanie. - Dzień dobry, śpiochu - powitał ją jowialnie, chociaż jego oczy nie zdradzały rozbawienia. Był tak przystojny, że nie potrafiła zareagować inaczej jak uśmiechem. Ale zaraz przypomniała sobie decyzję, jaką podjęła zeszłej nocy, i musiała użyć wszystkich swoich sił, żeby utrzy­ mać ten uśmiech na twarzy. - Będziemy dziś w Amleth Hall - powiedział Ian. Lyssa bez słowa skinęła głową. - Coś nie w porządku? Myślałem, że będziesz szczęśliwsza. - Jeszcze się na dobre nie rozbudziłam - mruknęła i prze­ prosiła go na chwilę, odchodząc w ustronne miejsce. Kiedy wróciła do obozowiska, już nad sobą panowała. Obserwowała, jak gasił ognisko i rozsypywał popiół. Powie­ działa sobie, że tak będzie najlepiej. Pochodzili z różnych światów. Ojciec by się z tym zgodził. Przypomniała sobie, że w rzeczach Iana znalazła krzyżyk, i to pomogło jej wytrwać w decyzji, którą podjęła. Stosunek Iana do niej też nie był zbytnio przyjazny. W jego zachowaniu była obojętność granicząca z oziębłością. Dlatego ucieszyła się, kiedy ruszyli w drogę. Nie uszli daleko, gdy natknęli się na pastora George'a z Appin. Był miłym kompanem podróży i ocieplił nieco atmosferę, jaka ciążyła między nimi. Chociaż pastor nie znał Davidsonów ani nie bywał w Amleth Hall, wiedział, gdzie się znajduje ich posiadłość. - Na wybrzeżu - powiedział. - Na północnym brzegu, około mili od portu Appin. Widziałem to miejsce z łodzi. Ma im­ ponujący wygląd i wspaniały widok na Loch Linnhe. Wyo­ brażam sobie, że widać stamtąd także Lismore i Moren. - Davidsonowie tak rzadko pojawiają się w mieście? - spy­ tała Lyssa. - Nigdy ich nie widuję - odpowiedział. Potem jakby zrobiło

mu się żal Lyssy, i dodał: - Ale mam oko na ogiera Davidsonów. Jest przepięknym okazem w swojej rasie. Ma szansę być bardzo szybkim koniem. - Ogier Davidsonów? - wtrącił się Ian. - Tak, właśnie skończył trzy lata. Mówią, że Ramsey Davidson, młody właściciel, nie zgodził się, żeby jako dwulatek wystąpił w biegu. On zna swoje konie i nie chce ich forsować, a ja to popieram. - Pastor pokiwał głową z aprobatą. - Na konia z takim temperamentem stać tylko samego króla, i być może właśnie o tym myśli Davidson. Przechwalaj ą się, że są najlepszymi hodowcami w Szkocji, a może i w Anglii, a nawet na całym świecie. - Nie wiedziałem, że Davidsonowie hodują konie - powie­ dział Ian. - Od pokoleń - zapewnił go pastor. - Ta rasa ogiera po­ chodzi od... - Gealach. - Słowo to samo wypłynęło z ust Lyssy, kiedy przypomniała sobie, jak powtarzała je matka. Zamilkła, ciesząc się wspomnieniami. - Tak, Gealach, „Księżyc" - potwierdził pastor. - Mówią, że była srebrnobiała i potrafiła biec tak szybko, jakby gonił ją kelpie. - Zaśmiał się na własne słowa. - Usłyszałem takie określenie od Johna Islaya, miejscowego farmera, który pije częściej, niż uprawia ziemię. Zawsze bawiła mnie wizja kelpie goniącego konia. - Znowu zaczął chichotać. - Czy ten ogier też jest biały? - Raczej siwy z czarnymi nogami. Dobrze wygląda i jest solidnym biegaczem - odparł pastor. Lyssa była podniecona. Pochyliła się do Iana, zapominając o swojej wcześniejszej powściągliwości.

- Moja mama często opowiadała o Gaelach. Twierdziła, że ta klacz powinna zapoczątkować dynastię. A teraz okazuje się że rzeczywiście tak się stało. - Twoja matka? - zdziwił się pastor. - Nazywała się Isobel Davidson i była córką starego właś­ ciciela. Duchowny zmarszczył czoło. - Nie słyszałem o niej. - Wyjechała dawno temu. Jeszcze zanim się urodziłam. - Mimo wszystko jej imię powinno być kiedyś wspomniane. - Pastor wzruszył ramionami. - Ale Davidsonowie to dziwna rodzina. Ramsey Davidson nie zadaje się z miejscowymi. Tylko bez urazy. - Nie czuję urazy - odparła Lyssa, po czym zmieniła temat, pytając o żonę pastora i jego dzieci. Ale nie zapomniała tego, co powiedział pastor na temat jej rodu. Myślała o tym, kiedy wreszcie doszli z łanem do Amleth Hall. Podjazd był prawie zupełnie zarośnięty krzakami głogu. Las był tu dość gęsty w porównaniu z innymi miejscami w tej okolicy. Gdyby nie wypatrywali uważnie podjazdu, mogliby go niepostrzeżenie minąć. - Gotowa? - spytał Ian, spoglądając na Lyssę. - Tak myślę - odparła. Wziął ją pod rękę. Podjazd miał szerokość rozstawu kół powozu i gdzieniegdzie był wyłożony kamieniami. Lyssa zaczynała czuć się niepewnie. Może to tylko jej wyobraźnia, ale powietrze pachniało tu inaczej. Uświadomiła sobie, że musi tak być z powodu mgły po­ chodzącej znad jeziora Loch Linnhe. A może nie? Nawet barwy roślin i drzew wydawały się ciemniejsze i bar­ dziej wyraziste. - Dobrze się czujesz? - Aż podskoczyła na dźwięk jego głosu i zdała sobie sprawę, że za bardzo pochłonęły ją dziwacz­ ne wyobrażenia.

- Tak. Jestem tylko podekscytowana. Długo czekałam na chwilę, kiedy poznam tych ludzi. - Miejmy nadzieję, że przyjmą nas gościnnie - powiedział. Podjazd miał co najmniej milę długości. Kiedy już zaczęła wątpić w to, że na jego końcu istniał w ogóle jakiś dom, za zakrętem go zobaczyli - Amleth Hall z pociemniałymi od upływu czasu kamiennymi murami. Lyssa zatrzymała się oszołomiona faktem, że wreszcie się tu znalazła. Jakby na powitanie, zza chmur wyszło słońce i od­ bijając się w szybach okien, nadało domowi nieziemską po­ światę. Niezliczone kominy na dachu miały wszelkie możliwe kształty i wysokości. Za domem rozciągało się Loch Linnhe, mieniące się w promieniach słońca. Lyssa starała się zapamiętać każdy najdrobniejszy szczegół tej chwili. - Tak to sobie wyobrażałaś? - spytał Ian. - Jest lepiej - szepnęła. - Dom jest dokładnie taki, jak opisywała go moja mama. Widzisz to okno na pierwszym piętrze z prawej strony? Skinął głową. - Tam był jej pokój. Kiedy powiedziała swojemu ojcu, kogo chce poślubić, zamknął ją w pokoju, a pod drzwiami postawił straże. Mój ojciec wspiął się po tym murze, a potem oboje zeszli na dół tą samą drogą i uciekli. - Wspiął się do niej po murze? - Tak. - Ja nie jestem szczególnym wielbicielem wysokości i spa­ dania na ziemię. - Zawsze mówiła, że nigdy w życiu nie była bardziej prze­ rażona niż wtedy, kiedy tamtej nocy schodziła w ciemnościach po murze Amleth Hall. Ale kochała mojego ojca i nie chciała żyć dłużej bez niego. Udało im się bezpiecznie zejść na dół i uciec maleńką łódką, którą mój ojciec ukrył w zaroślach nad jeziorem.

- Przepłynęli całą drogę do Londynu? - Tak - powiedziała z dumą Lyssa. - Mam nadzieję, że nam także uda się dotrzeć stąd do Londynu - odparł. - Mam niewiele ponad tydzień czasu na to, żeby dostarczyć cię bezpiecznie do domu. Łódź może okazać się najszybszym rozwiązaniem. W tym momencie Lyssa jakby otrzeźwiała i romantyczny nastrój chwili prysnął jak bańka mydlana. Zobaczyła dom ta­ kim, jaki był naprawdę: otoczenie kompletnie zaniedbane, a klom­ by pozarastane. Okna były brudne, a wokół panowała nieu­ chwytna atmosfera opuszczenia. Zaniepokojona zrobiła kilka kroków naprzód. Nie mogła przecież przebyć całej tej drogi i nikogo nie zastać. Przez chwilę pomyślała, że zemdleje. Pokonać taką drogę, przeciwstawić się własnemu ojcu. żeby dotrzeć do miejsca, które tak naprawdę nie istnieje... Ian złapał ją za łokieć i podtrzymał. - Spokojnie - powiedział. - Nie poddawaj się. W tym momencie wąskie frontowe drzwi uchyliły się.

drzwiach stanęła dziewczyna w wieku około szesnas­ tu lat. Nie miała na głowie czepka, a jej włosy były upięte według szkockiej mody i opadały na ramiona. Nie były tak kręcone, ani tak rude jak Lyssy, raczej proste i jasne, ale obie były do siebie tak podobne, że mogły uchodzić za

W

siostry. To była jej rodzina, te więzy, za którymi Lyssa tak tęskniła od czasu śmierci matki. Jej stopy ruszyły z miejsca jakby z własnej woli. Po chwili Lyssa nie szła, tylko biegła. Za nią szybkim krokiem podążał Ian. Dziewczyna wyszła przed dom, zauważyła ich i zawahała się, widząc, że się zbliżają. Lyssa nagle uświadomiła sobie, jak wygląda, i zmusiła się do zwolnienia kroku. Jej strój był niewątpliwie mocno zniszczony, włosy niemiłosiernie splątane przez tyle dni nie tknięte grzebie­ niem. Domyślała się też, że musi mieć straszną cerę od ciągłego przebywania na słońcu bez czepka. Zatrzymała się zakłopotana.. Ian zrównał się z nią. Wyczuwając jej wahanie, wysunął się do przodu i ruszył w stronę młodej dziewczyny. - Nazywam się Ian Campion. Przybyliśmy tu, by złożyć wyrazy szacunku panu Davidsonowi.

Dziewczyna zmierzyła Iana wzrokiem, oceniając go po ko­ biecemu i wyraźnie spodobało jej się to, co zobaczyła. Lyssa zdała sobie sprawę, że jest jednak starsza, niż się jej zdawało. Właściwie była już kobietą, i to nawet może o kilka lat starszą niż Lyssa. - Pan Davidson jest moim kuzynem - powiedziała melodyj­ nym głosem z wyraźnym szkockim akcentem. - Proszę mu powiedzieć, że panna Lyssa Harrell z Londynu, jego krewniaczka, pragnie złożyć swoje uszanowanie. - Nie wiedziałam, że będziemy mieć gości - zdziwiła się kobieta. - Nie byliśmy w stanie się zapowiedzieć - odparł Ian. Wtem wzrok kobiety spoczął ponownie na Lyssie. Ich oczy różniły się kolorem. Lyssa miała zielone, tak jak jej ojciec, a oczy jej kuzynki były krystalicznie błękitne i zimne. Lyssa poczuła pewne skrępowanie, czując na sobie przenikliwe spojrzenie. Zastanawiała się, czy Ian też miał takie i odczucie. - Proszę, wejdźcie - zaprosiła ich do środka kobieta i sama ruszyła po schodach do drzwi. Ian spojrzał na Lyssę, unosząc brwi, jakby chciał spytać, jaka jest jej decyzja. Nie miała wyboru. Przebyła długą drogę, żeby tu dotrzeć i nie zamierzała się teraz wycofać. Poza tym jej obawy były praw­ dopodobnie wynikiem zmęczenia i faktu, że osiągnęła wreszcie cel podróży. Przywołując najbardziej promienny uśmiech, poszła śmiało przed siebie. W drzwiach stanęła oko w oko z nowo poznaną kuzynką. - Jestem córką Isobel. - Czyli wreszcie wróciłaś do domu, tak? - spytała kuzynka, a na jej ustach pojawił się uśmiech, który nie odbił się w ogóle w jej wprawiającym w zakłopotanie spojrzeniu. - Tak sądzę. Przez chwilę kuzynka mierzyła Lyssę od stóp do głów.

- Nazywam się Anice Davidson i jestem córką twojego wuja, Alana. - Miło mi cię poznać, kuzynko - powiedziała uprzejmie Lyssa. Anice uśmiechnęła się i otworzyła drzwi. - Zapraszam do środka. Wnętrze domu nie wyglądało tak, jak się Lyssa tego spodzie­ wała. W wyobraźni miała obraz starej rezydencji z antycznymi meblami, które przetrwały od pokoleń. W głównym holu nie było żadnych mebli ani miejsca na nie, gdyż cała przestrzeń była zajęta trofeami myśliwskimi. Głowy jeleni, kozłów, saren, dzików, nawet reniferów zajmowały każ­ dy wolny fragment ściany. Wypchane kuropatwy, przepiórki i bażanty stały przy ścianach wzdłuż całego korytarza. W naj­ bardziej wyeksponowanym miejscu przy schodach umieszczo­ no rysia walczącego z borsukiem. Lyssa czuła na sobie spojrzenia tych wszystkich nieżyjących już zwierząt. Starając się odpędzić od siebie niepokój, odezwała się: - Ktoś tu najwyraźniej jest prawdziwym myśliwym. Anice uśmiechnęła się. - Wszyscy mężczyźni z rodu Davidsonów są myśliwymi. Kiwając głową ze zrozumieniem, Lyssa zerknęła do jednego z mijanych pokoi. Na czerwonych ścianach wisiały miecze i szable różnej wielkości. Zdawała sobie sprawę z tego, że Ian stał nadal przy drzwiach wejściowych z rękoma skrzyżowany­ mi na piersi. Wiedziała, że podobnie jak ona, nie czuł się tu komfortowo. Z bocznego korytarza po prawej stronie dobiegł ich odgłos kroków i nagle pojawił się przed nimi krępy służący. Miał łysinę i jedyne włosy, jakie mu pozostały, tworzyły dwie kępki nad uszami. Ogromny nos dominował na jego twarzy. - Och, panna Davidson. Nie słyszałem, kiedy pani wróciła. - Miał tak dziwny akcent, że Lyssa z trudem go rozumiała.

- Birdy, powiedz Ramseyowi, że mamy gości i może niech kucharz przygotuje dla nich tacę z przekąskami. Przebyli bar­ dzo długą drogę. Służący przyjrzał się Lyssie i Ianowi w sposób nader zuch­ wały, co Lyssa uznała za niewłaściwe zachowanie. Odwzajem­ niła mu więc spojrzenie, na co Birdy spuścił wzrok. - Tak jest, madame - powiedział, kłaniając się i zniknął w korytarzu, z którego się wcześniej wyłonił. - Przejdźmy zatem do pokoju gościnnego - zaproponowała Anice i, nie czekając na nich, weszła do pomieszczenia z bronią na ścianach. Lyssa spojrzała na Iana. Mięśnie drgały mu na szczęce, co dowodziło, że jest bardzo czujny. Nie czuła się tu dobrze. W domu panował chłód jak w jaskini. Zastanawiała się, czy kiedykolwiek otwierano tu okna, żeby wpuścić powiew świeże­ go powietrza. Panująca tutaj atmosfera przyprawiała ją o gęsią skórkę. Anice usiadła na jednej z dwóch wielkich skórzanych sof, które stały zwrócone do siebie na środku pokoju. Naprzeciwko marmurowego kominka stały też, tyłem do reszty pokoju, dwa duże skórzane fotele. Wskazała Lyssie, żeby usiadła na drugiej sofie, po czym spojrzała wyczekująco na Iana. - Nie przedstawiłaś mi swojego towarzysza, kuzyneczko. Poufałość tego zdrobienia nieprzyjemnie uderzyła Lyssę. - To pan Ian Campion z Londynu - powiedziała. - Jest moim... - zawahała się. Jak powinna go przedstawić, żeby nie wywrzeć złego wrażenia na swoich nowych krewnych? - Opiekunem - wtrącił gładko Ian. - Opiekunem? - Anice spojrzała na niego badawczo. - Jes­ tem pewna, że czułaś się bezpieczna przy boku tak rosłego mężczyzny - powiedziała chytrze, tonem który zabrzmiałby właściwie w ustach wdowy Potter. - Tak, zapewniał mi bezpieczeństwo - potwierdziła Lyssa sztywno.

- Może zechce pan usiąść, panie Campion? - zaproponowa­ ła Anice, poklepując wolne miejsce obok siebie. - Dziękuję, dobrze mi tutaj - odparł z szacunkiem zostając w przejściu między pokojem a korytarzem. Lyssa zwróciła uwagę na to, że podkreślił swój irlandzki akcent i nie rozumiała, czemu to zrobił. Anice przeniosła wzrok na Lyssę. - To Irlandczyk. - Tak. Z Dublina. Kuzynka rzuciła Ianowi powłóczyste spojrzenie. - Zawsze podobali mi się Irlandczycy - stwierdziła. Lyssa wypuściła powoli powietrze, zaskoczona tak otwartą zmysłowością kuzynki, Ian się nie poruszył, nie drgnął mu żaden mięsień. Za to Anice uśmiechnęła się szeroko. Na szczęście dla Lyssy pojawił się Ramsey Davidson, jej kuzyn, który tym samym zmienił tok rozmowy. Był średniej budowy ciała, miał szczupłą twarz i zrośnięte brwi. Lyssa i Anice miały jasną cerę i włosy, on był ich całkowitym przeciwieństwem. Czarnowłosy, ciemnooki ubra­ ny był na czarno. Nawet jego uśmiech był jakiś ciemny... - Kuzynko - powiedział, wyciągając do niej rękę na powita­ nie. Lyssa wstała i podała mu dłoń, a on szarmancko złożył na niej pocałunek. - Witamy w Amleth Hall. - Szczerze doceniam pańską gościnność, sir - odparła Lyssa. - Sir? - zaśmiał się. - Jesteśmy kuzynami. Jestem twoim dalszym krewnym. Mój ojciec to Osgood Davidson. - To prawdziwa przyjemność wreszcie was poznać - powie­ działa z szacunkiem Lyssa. Ramsey spojrzał na Iana. - To jej opiekun - wyjaśniła Anice. - Pan Campion jest Irlandczykiem. - Hmm, Irlandczykiem... - powtórzył Ramsey, jakby nie dotarło do niego od razu znaczenie tych słów. Całą uwagę

skupiał na Lyssie, która poczuła, że się czerwieni pod wpływem jego spojrzenia. Do pokoju wszedł Birdy, niosąc tacę z herbatnikami i czaj­ niczkiem, z którego dzióbka wydobywała się para, i postawił wszystko na stoliku obok Anice. - Może filiżankę herbaty? - zaproponowała Anice. - Z chęcią - odparła Lyssa, siadając z powrotem na sofie. Ramsey zajął miejsce obok Anice, i założył nogę na nogę, a ramiona rozpostarł szeroko na oparciu. Lyssa czuła, że obser­ wuje każdy jej ruch. Ian zbliżył się i stanął za nią, a Anice obsłużyła ich oboje. - Ciekawe, że podróżujesz z opiekunem - zauważył Ram­ sey. - Masz jeszcze jakąś służbę ze sobą? Lyssa właśnie przełykała herbatę, więc Ian odpowiedział za nią. - Po drodze zostaliśmy napadnięci przez złodziei. Była z na­ mi służąca, ale w wyniku napaści zostaliśmy od niej odłączeni. Ramsey wyprostował się. - Co za nieszczęście. Zgłosiliście sprawę miejscowemu konstablowi? - Tak - odparł bez zająknięcia Ian. - Zajęliśmy się wszy­ stkim. - Aha - powiedział Ramsey, przeciągając samogłoski. - To bardzo dobrze. I mamy cię tutaj całą i zdrową, kuzynko. Lyssa uśmiechnęła się, ukrywając się za uniesioną filiżanką herbaty, zadowolona, że Ian wyręczył ją w odpowiedzi na te pytania. Potem zapadła niezręczna cisza, którą wreszcie prze­ rwał Ramsey. - Jesteś bardzo podobna do swojej matki, Lysso. - Skąd wiesz? - dociekała. - Z obrazu. Nie wiedziałaś o jego istnieniu? Lyssa natychmiast odstawiła filiżankę. - Nie. To znaczy, ojciec ma sporo portretów mamy, ale zostały namalowane już po moim urodzeniu. - I po tym, jak

mama zachorowała. Rumieńce na jej twarzy były wyraźnie sztuczne. - Mamy jeden obraz, którego namalowanie zlecił nasz dziadek - powiedział Ramsey. - Chciał mieć taki portret, żeby móc wszem i wobec chwalić się klejnotami, jakie miał do zaoferowania ród Davidsonów. Przyznaję, że ten obraz to dzieło sztuki. Z tego, co mówią, Isobel otrzymała pięć propo­ zycji małżeństwa złożonych na podstawie obejrzenia samego portretu. - Nie znałam tej historii - powiedziała Lyssa. Ramsey nachylił się ku niej. - Nie dziwi mnie, że twój ojciec ci o tym nie wspomniał. Pewnie myślał, że zrobił niezły żart, wykradając nam twoją matkę. To stwierdzenie zachowywało jednak pozory poprawności. - Mój dziadek musiał być zawiedziony - powiedziała Lyssa. - Był oburzony - przyznał Ramsey, ale bez emocji. - Trwało to parę tygodni. Trzeba było jakoś uzupełnić rodzinną kiesę i twoja matka była potrzebna, żeby wydać ją za mąż dla pienię­ dzy. Własnym wyborem męża nie wywiązała się z obowiązku wobec rodziny. - Mojemu ojcu od tamtej pory zaczęło się dobrze powodzić - powiedziała Lyssa obronnym tonem. - Tak, to prawda. - Ramsey uśmiechnął się. - Witaj w domu, kuzynko. Nie wiedziała, jak odebrać ten komentarz. Podobnie jak w przypadku Anice, czuła w wypowiedziach Ramseya ukryte znaczenia, jakby bawił się z nią w jakąś grę. Nie potrafiła powiedzieć, czy wzbudzał jej sympatię. Ale wtedy on spytał: - Chcesz obejrzeć obraz? - Tak, bardzo - odparła bez zastanowienia. Ramsey wstał i wyciągnął do niej rękę. - No to chodźmy.

Lyssa podała mu dłoń i także podniosła się z sofy. Anice dołączyła do nich i razem wyszli z pokoju, a Ian podążył za nimi. Trzymał plecak przewieszony przez ramię, ale Lyssa wyczuwała, że najchętniej wyjąłby z niego pistolet i miał go w pogotowiu. Ramsey spojrzał na niego. - Czy on nigdy cię nie odstępuje? - Nigdy - powiedziała z dumą Lyssa i czuła, że Ian uśmiech­ nął się za jej plecami. Ramsey poprowadził ich do podłużnej galerii na tyłach do­ mu. Na ścianach wisiało jeszcze więcej trofeów myśliwskich, a okna wychodziły na Loch Linnhe. Przez jedno z nich Lyssa zobaczyła szczyty dachów. - To są stajnie - powiedział Ramsey, kiedy zauważył je wzrok. - Słyszałaś o ogierze Davidsonów? - Tak. - Poczekaj, aż go zobaczysz. Nasze klacze są matkami zwy­ cięzców, ale ten ogier to prawdziwy czempion. - To właśnie słyszałam. - Naprawdę? - ucieszył się i ujął jej dłoń. - Jestem za­ skoczony, że sława moich koni dotarła już do Londynu. A może twój ojciec szczególnie interesuje się tą częścią rodziny? - Uścisnął mocniej jej palce. Lyssa nie wiedziała, jak ma rozumieć jego słowa i zachowa­ nie. Próbowała się odsunąć, ale Ramsey trzymał ją mocno za rękę. Nie mogła jej cofnąć, nie urażając go. - Mój ojciec podziwia szlachetne rasy koni - mruknęła, a potem zmieniła temat. - Czy to Loch Linnhe? - Usiłowała wykonać gest dłonią, którą trzymał w uścisku. Jej ruch był niezręczny, ale dzięki temu wyswobodziła się. Uśmiechnął się dobrodusznie. Wiedział, o co jej chodziło. - Tak. Jest tam urwisko, może nie takie strome, ale i tak trzeba na nim bardzo uważać. - Dlaczego? Czy ktoś z niego już spadł?

- W ciągu ostatnich lat straciliśmy jedną czy dwie osoby - odpowiedziała Anice. Lyssa wyjrzała przez okno na gładką powierzchnię wody za urwiskiem i poczuła się trochę nieswojo. - Chodź - powiedział Ramsey i skierował ją do pokoju wypoczynkowego za galerią. Miał ściany pokryte boazerią i był tak mały, że mieściło się w nim jedynie biurko i dwa fotele. Lyssa z łatwością mogła sobie wyobrazić panią domu, która siadała tutaj, żeby przygotować menu i listę obowiązków domo­ wych na cały tydzień. Nad biurkiem wisiał portret. W chwili, kiedy zatrzymała na nim wzrok, zaniemówiła. To była jej matka, jakiej Lyssa nigdy nie poznała. To była kobieta, w której zakochał się jej ojciec, i Lyssa rozumiała dlaczego. Matka miała na tym portrecie alabastrową cerę, a oczy błękit­ ne i błyszczące radością. Lyssa przypomniała sobie teraz, że zanim ciężko zachorowała, ich dom był zawsze przepełniony śmiechem matki. Na portrecie jej włosy były kasztanowe. Siedziała pod roz­ łożystym dębem. Na ramionach miała pled Davidsonów, bardzo podobny do tego, który nosiła teraz Lyssa, a obok niej stał koń srebrzystobiały jak księżyc. Gealach. Dziadek kazał umieścić na tym portrecie wszystko, co miało wartość dla klanu, jego dumę i urodę. Nagle Lyssę ogarnęła tęsknota za domem. Pochyliła się nad biurkiem, jakby chciała przeniknąć na wskroś pociągnięcia pędzla malarza. Prawda była taka, że wzruszyła się do łez, tak bardzo brakowało jej matki. Dla tej jednej chwili jej podróż była warta wszystkich niebez­ pieczeństw i niewygód. To właśnie tego szukała - wizerunku matki sprzed choroby. Takiej, jakiej nie było jej dane znać. Kiedy matka zmarła, Lyssa była pogrążona w żałobie jak dziecko, ale nie uświadamiała sobie tak naprawdę tego, co

straciła. Jej ojciec przebolał stratę, ona nie potrafiła. Nie mogła w żaden sposób i niczym zastąpić obecności matki w swym życiu. Straciła mądrość, troskę, opiekę i zrozumienie. I nieważne, ile czasu upłynęło, Lyssa nie potrafiła niczym wypełnić tej pustki. Miłość matki była niezastąpiona. Nie uważała też, że zdradza jej pamięć, nie robiąc niczego z własnym życiem. Lyssa opadła na fotel przy biurku, złożyła dłonie i pozwoliła łzom płynąć po policzkach. Ramsey i Anice, wyraźnie zakłopotani takim wybuchem uczuć cofnęli się nieco. Za to Ian podszedł do niej. Była mu wdzięczna za jego siłę i wsparcie. Gdyby byli sami, być może nawet ujęłaby jego dłoń. - Jeśli chcesz, mogę podarować ci ten portret - zapropono­ wał Ramsey. - Mógłbyś? - ucieszyła się Lyssa, podnosząc na niego wzrok. - Byłabym ci niezmiernie wdzięczna. Mogłabym nawet za niego zapłacić. Ramsey przyklęknął obok jej fotela i Ian musiał się wycofać. - Nie mógłbym przyjąć od ciebie pieniędzy, piękna ku­ zynko. - Powiedział to szeptem, ale wiedziała, że wszyscy usłyszeli jego słowa. Nie krył męskiego zainteresowania jej osobą. Lyssa była zbyt wdzięczna, żeby się tym przejąć. - Dziękuję. Nawet nie wiesz, ile to dla mnie znaczy. - Każdy z nas stracił kiedyś kogoś lub coś w swoim życiu, a to jest po prostu prezent. - Wstał. - A teraz chodź. Za dwie godziny będzie kolacja, a my jeszcze nie zaprowadziliśmy cię do twojego pokoju, żebyś mogła się odświeżyć. Z pewnością Birdy zajął się już twoim bagażem. - Nie mam bagażu - wyznała Lyssa, po czym uciekła się do kłamstwa, które wymyślił Ian. - Został skradziony, kiedy na nas napadnięto. - Mogła powiedzieć prawdę, ale nie zrobiła tego. Ramsey pokręcił głową.

- Mieliście szczęście, że udało wam się przeżyć. - Tak, to prawda. Ramsey zwrócił się do Anice. - Masz jakąś suknię, która pasowałaby na Lyssę9 - Z pewnością. Przyślę ci jedną lub dwie do pokoju. - Dziękuję, kuzynko - powiedziała z wdzięcznością Lyssa. Jej podejrzenia ulotniły się. Teraz zdawało jej się, że się wy­ głupiła. Wzięła swoich kuzynów za ręce i mając szczery zamiar naprawić swoje postępowanie, powiedziała: - Nawet nie wiecie, jak się cieszę, że tu jestem... i że mogłam zobaczyć ten portret. - Zdawało się, że łzy znowu popłyną jej z oczu. Ale udało jej się je powstrzymać. - Zapom­ niałam tak wiele. Jeśli pozwolicie, chciałabym pójść do swojego pokoju. - Potrzebowała chwili samotności, żeby się pozbierać. - Oczywiście - powiedziała Anice i poprowadziła Lyssę w stronę tylnych schodów. Ian ruszył za nimi, ale Ramsey zagrodził mu drogę. - Poproszę Birdy'ego, żeby zaprowadził twojego opiekuna do pomieszczeń dla służby. Lyssa zatrzymała się. - Nie - zaprotestowała. - Nie? - Ramsey spojrzał na nią zaskoczony. - Mam na myśli to, że mój ojciec chciał, żeby był zawsze blisko mnie. Ramsey uniósł brwi z namysłem. Lyssa spojrzała mu prosto w oczy. - Kuzynie, to mój opiekun. Nic więcej. - Nie miałem zamiaru sugerować czegoś niestosownego - odparł Ramsey, a Lyssa poczuła ciepło rumieńca na poli­ czkach. - Oczywiście. Przez chwilę myślała, że Ramsey będzie ciągnął tę kwestię, ale myliła się.

- Anice, niech Birdy umieści Campiona w białym pokoju - powiedział. - Chodźmy, pokażę wam pokoje - powiedziała Anice, wchodząc na schody. Lyssa i Ian nie mieli innego wyboru, jak tylko pójść w jej ślady. Na pierwszym piętrze, gdzie znajdowały się sypialnie, pro­ wadził od schodów długi kamienny korytarz. Chodnik, leżący na środku, był prawie całkiem wytarty. Ściany były tak grube i solidne, że żadne odgłosy nie rozchodziły się po domu. Całość wyglądała jak ze średniowiecza. W połowie korytarza Anice zatrzymała się przed otwartymi drzwiami i przepuściła przodem Lyssę. Pokój był urządzony w odcieniach błękitu i burgunda, w sty­ lu, który wyszedł z mody już wiele lat temu. Meble były ciężkie i bogato zdobione, a baldachim nad łóżkiem tak zakurzony, jakby wisiał tam co najmniej od stu lat. Jednak pościel wy­ glądała na świeżo zmienioną, a na toaletce w dzbanku czekała gorąca woda i czyste ręczniki. - To bardzo miło z waszej strony - powiedziała Lyssa z uśmiechem. - Pomyślałam, że ci się tu spodoba. Ten pokój należał do twojej matki - odparła Anice. - Mam nadzieję, że będzie ci tu wygodnie. Przyślę moją służącą z sukniami i może z parą pantofli. Zdaje mi się, że nosimy ten sam rozmiar. - Będę bardzo wdzięczna - uśmiechnęła się Lyssa. -I jesz­ cze kąpiel. Jeśli nie byłoby to zbyt dużym kłopotem. - To żaden kłopot - zapewniła Anice. Lyssa zauważyła, że Ian rozgląda się po pokoju, jakby spodziewał się jakiegoś niebezpieczeństwa czyhającego w kątach. - Jak daleko jest pokój pana Campiona? - Biały pokój jest u szczytu frontowych schodów - powie­ działa kuzynka. - Powinno mu być tam wygodnie. No i będzie

blisko. Proszę za mną, panie Campion. - Anice wyszła na korytarz. Ian poprawił na plecach nieodłączny plecak i ruszył za Anice, ale zanim zamknął za sobą drzwi rzucił szeptem przez ramię: - Bądź czujna. Lyssa skinęła głową. Została sama w pokoju matki. Zrzuciła pled z ramion i położyła go na łóżku, a potem podeszła do okna i odsłoniła zasłony. Okna wychodziły na trawnik za domem i Loch Linnhe. Spróbowała otworzyć jedno, żeby wpuścić do środka trochę świeżego powietrza. Okno nie chciało ustąpić i musiała naprzeć na nie z całych sił, ale ostatecznie udało jej się. Przez chwilę cieszyła się powie­ wem wiatru i przyglądała się stajniom, zaskoczona faktem, że tak dobrzeje widzi z tego miejsca. Chłopcy stajenni byli zajęci swoimi codziennymi obowiązkami. Przynajmniej dziesięć koni spacerowało po terenie, ale Lyssa nie widziała nigdzie szarego ogiera Davidsonów. Bliżej domu dostrzegła Birdy'ego rozmawiającego z trzema krzepkimi mężczyznami. Miała nadzieję, że omawiają prace, które powinny być jeszcze wykonane w najbliższym otoczeniu. Dziedziniec mógłby być całkiem ładny, gdyby o niego trochę zadbać. Być może zasugeruje kilka pomysłów Ramseyowi w czasie obiadu? W końcu zamierzała zatrzymać się tu na pewien czas... Wcześniejsze wątpliwości zupełnie ją opuściły. Czuła teraz, że musi tu trochę pobyć. Z dłonią opartą o okiennicę odwróciła się w stronę pokoju i obrzuciła go spojrzeniem, czując przynależność do tego miejs­ ca. Usłyszała pukanie do drzwi. - Proszę - zawołała, spodziewając się, że to służąca Anice. Do pokoju wszedł Ian z plecakiem nadal przewieszonym przez ramię. Ostrożnie zamknął za sobą drzwi. - Musimy się stąd natychmiast wydostać. - Dlaczego?

- Nie czujesz tego? - spytał zaskoczony. - Coś tu jest nie tak. Nie ufam twoim kuzynom. Nie podobają mi się. - Prawda była też taka, że chciał jak najszybciej odwieźć ją do Londynu i odebrać swoje pieniądze. Lyssa podeszła do toaletki i nalała ciepłej wody do miski. Wzięła do ręki mydło i powąchała je. Było domowej roboty, ale nie tak dobre jak mydło siostry Iana. - Nigdzie nie idę - oznajmiła nie patrząc na niego. - Dopiero co przyjechaliśmy i jestem szczęśliwa, że mogę się tu za­ trzymać. - A ja nauczyłem się, że kiedy włosy stają mi dęba na karku, to jest to sygnał, że nadciąga niebezpieczeństwo. Lyssa zaczęła myć ręce, stojąc plecami do niego. - Nie przesadzasz? Ian podszedł, żeby spojrzeć jej w twarz. - Przesadzam? Nie zauważyłaś, że twoi kuzyni nie zacho­ wują się normalnie? Nikt nie wydaje się tu zaskoczony twoim przybyciem... - Anice była zaskoczona. - Nie zdziwił ich specjalnie brak bagażu ani służby... - Wyjaśniliśmy im przecież, że zostaliśmy napadnięci i, prawdę mówiąc, wyglądamy na obrabowanych. - Nie zastanowiło ich też wcale, dlaczego córka Dunmora Harrella wróciła do Szkocji. - Co sugerujesz? Mamy uciec teraz tylnym wyjściem, kiedy wszyscy spodziewają się, że zejdziemy na kolację? - Tak - odparł. - Im szybciej, tym lepiej. Coś mi tu nie pasuje. Wytarła ręce i odłożyła ręcznik. - Nie chcę uciekać. - Nie masz wyboru. Zejdziemy tymi schodami do drzwi. Znajdę jakiś inny sposób na dotarcie do Londynu. - Nie wracam do Londynu. - Wreszcie to powiedziała. Przygotowała się na najgorsze.

Zacisnął mocno zęby, ale nie wyglądał na zaskoczonego. - Musisz wrócić do Londynu; Twój ojciec tego chce. I to jak najszybciej. - Nie jadę - oświadczyła raz jeszcze, doskonale wiedząc, co to dla niego oznaczało. Ale nie mogła inaczej. Nie mogła wyjechać. Jeszcze nie teraz. - Chciałabym, Ian, ale nie mogę. Tu jest moje miejsce. - Nic podobnego. - Złapał ją za ramiona i był tak zły, że chciał nią mocno potrząsnąć, ale się opanował. Spojrzał jej głęboko w oczy. - Czeka cię ślub i mężczyzna, któremu to obiecałaś. A moja rodzina czeka na pieniądze, które mam zarobić. Wyjdziesz stąd ze mną, nawet jeśli miałbym cię wy­ nieść siłą. Znasz mnie dobrze, Lysso, i wiesz, że nie składam próżnych obietnic. - Nie martw się o pieniądze! - wybuchła. - Jestem pewna, że Ramsey wynagrodzi cię sowicie. - Ramsey? - Ian zaśmiał się. - Rozejrzałaś się dokładnie? Oni nie mają żadnych pieniędzy. A jeśli mają, to wydają je na konie. - Dostaniesz swoje pieniądze - obiecała, starając się uspo­ koić własne sumienie. - Dopilnuję, żebyś dostał wszystkie swoje pieniądze. Ale nie wrócę do Londynu. Jeśli mój ojciec chce mnie z powrotem, sam może po mnie przyjechać. Ian puścił ją, jakby zaczęła go parzyć. - Planowałaś to od początku, prawda, panno Harrell? - Jego oczy zaiskrzyły się srebrem. - W porządku. Świetnie. Naciesz się wieczorem swoją rodziną, ale jutro z samego rana wy­ ruszamy. - Nie! - zaprotestowała stanowczo. Ian pokręcił głową. - Nie jestem mężczyzną, któremu można się sprzeciwiać, panno Harrell. I lepiej, żebyś o tym pamiętała. - Wybiegł z pokoju, zostawiając otwarte drzwi i omal nie taranując służą­ cej, która właśnie przybyła z sukniami od Anice.

Lyssa opadła ciężko na fotel przy toaletce. Przeciwstawanic: się I a n o w i nie było łatwe... Szczególnie że wiedziała, iż po­ krzyżowała mu w ten sposób plany. Z a h u k a n a służąca o d e z w a ł a się nieśmiało:

- Panna Davidson prosiła, żebym to pani przyniosła. - W rę­ kach trzymała dwie suknie, jedną niebieską, a drugą jasno­ zieloną. Miała też parę czarnych pantofli. - Tak, dziękuję - powiedziała Lyssa. - Proszę położyć je na łóżku. - Wolałaby, żeby służąca nie natknęła się na Campiona w jej pokoju. Gorzej, że po konfrontacji z nim nadal drżały jej ręce, a Lyssa nie chciała, żeby służąca to zauważyła. Więc przywołała na twarz szeroki uśmiech i zaczęła udawać zachwyt nad sukniami. Jeśli wydaje mu się, że wyjedzie z nim jutro, to się grubo myli. Ian był tak wściekły, że najchętniej by coś roztrzaskał. Wrócił do swojego pokoju i rzucił plecakiem o łóżko z taką siłą, że odbił się on od materaca i upadł na podłogę po drugiej stronie łóżka. Piekielna Lyssa Harrell i jej kłamstwa! Domyślał się, że tak to się skończy. Zeszłej nocy była wyjąt­ kowo spokojna i cicha. Przeczuwał, że coś sobie obmyśla w tej swojej rudowłosej główce. Powinien był zaufać instynktowi i nie przyprowadzać jej tutaj! Kopniakiem zamknął drzwi. Co robić? Czuł się zdradzony. Uważał siebie za jej obrońcę... nawet myślał, że coś dla niej znaczy. Uwierzył, że... Potrząsnął głową i oparł się plecami o drzwi. - Ty biedny, głupi Irlandczyku. Zakochałeś się jak dureń. W chwili, kiedy wypowiedział na głos te słowa, uświadomił sobie, że to prawda. Zakochał się w najbardziej upartej kobiecie na świecie.

A jego wizyta w jej pokoju przed chwilą? Czy rzeczywiście wyczuwał niebezpieczeństwo, czy może tylko był zazdrosny? Od pierwszego wejrzenia nie spodobał mu się Ramsey Davidson. Ten mężczyzna był zbyt opanowany i posługiwał się zbyt gładkim językiem, a przy tym jego obcasy były równie zdarte jak Iana. Był zrujnowany. Każdy półgłówek by to zauwa­ żył, widząc stan domu i posiadłości. Początkowo Lyssa też była nieufna tak jak on. Ale kiedy pokazali jej portret matki, zmieniła nastawienie o sto osiem­ dziesiąt stopni. Ian odsunął się od drzwi i stanął na środku pokoju. Jego pokój nie był tak wymyślnie umeblowany jak Lyssy, ale nie zależało mu na dywanach i zasłonach. Przemierzając pomieszczenie w tę i z powrotem, skupił się na kwestii portretu i reakcji, jaką wywołał w Lyssie. Był pewien, że sama się tego nie spodziewała. Teraz wyłącznie od niego będzie zależało jej bezpieczeństwo. I jeśli będzie musiał, zabie­ rze ją siłą z tego domu. Niestety jego miłość do niej była skazana na klęskę. „Pirat" Harrell nigdy nie pozwoli, żeby jakiś Irlandczyk... zwłaszcza bez grosza przy duszy, poślubił jego drogą córeczkę. Ponadto Lyssa też ma dość rozumu, żeby nie wiązać się z człowiekiem takim jak on. Delikatne pukanie do drzwi przerwało jego rozmyślania. W pierwszym momencie pomyślał, że to Lyssa. Może roz­ ważyła sobie to, co powiedział, i poszła po rozum do głowy. Dlatego bez wahania podszedł do drzwi i otworzył je. Jednak nie była to Lyssa Harrell. Przed drzwiami stało trzech niebezpiecznych szkockich ty­ pów. Dwaj z nich sięgali Ianowi nie wyżej niż do ramienia, ale trzeci był prawie o głowę wyższy od niego. I najwyraźniej nie był to komitet powitalny. Dwóch z nich trzymało pałki, którymi uderzali w dłonie. Największy trzymał worek.

- Pan Campion? - padło pytanie. Ian cofnął się do pokoju. Nie miał zamiaru dobrowolnie dać się stąd wyprowadzić. Szkoci weszli za nim do środka i stanęli gotowi do bójki. Do diabła, nie znosił, kiedy sprawdzały się jego złe prze­ czucia.

rzyglądając się, z jakim trudem służąca przygotowywała dla niej kąpiel, Lyssa doszła do wniosku, że mieszkańcy Amleth Hall nie kąpali się zbyt często. Przyniosła dwa wiadra letniej wody, ale w pokoju nie było żadnej wanny. Więc poszła jej poszukać i wróciła z czymś przypominającym raczej balię. Lyssa wysłała ją po więcej wody, żeby mogła umyć sobie głowę. Sama napełniła balię, zadowolona, że może się czymś zająć. Wszystko, byle tylko przestać myśleć o sprzeczce z Ianem. Przekonywała siebie w myślach, że przecież nie zrobiła niczego, czego sobie wcześniej nie planowała. Nie mogła wró­ cić do Londynu. Nie teraz, kiedy dopiero co tu dotarła. Ojciec nie znosił sprzeciwu, kiedy już coś postanowił. Ona nie chciała żadnego przyjęcia zaręczynowego, w ogóle nie chciała tych zaręczyn. Ale dopilnuje, żeby Ian otrzymał pieniądze. Rozbierając się, natknęła się na kartę tarota, która tkwiła w bezpiecznym miejscu w pasku, i teraz wyciągnęła ją i od­ łożyła na toaletkę, której blat nie był zbyt dokładnie odkurzony. Karta wyglądała naprawdę nędznie od ciągłego noszenia jej blisko ciała. Madame Linka mogła być znana także jako Burdel­ mama Betty, ale wszystko, co jej przepowiedziała, jak na razie się sprawdzało.

Weszła do balii z letnią wodą i poczuła się podle. Spojrzała prawdzie w oczy i stwierdziła, że nie lubiła sprzeczać się z łanem. Oprócz ojca, był on pierwszą osobą, z której zdaniem się liczyła i którą szanowała. Służąca zapukała do drzwi. Tym razem woda była trochę cieplejsza. Lyssa namydliła włosy i poprosiła dziewczynę, żeby pomogła spłukać je świeżą wodą. Żałowała, że nie może z taką samą łatwością oczyścić swojego sumienia. Musi porozmawiać z łanem... I być może opuści to miejsce jutro rano... Nagle uświadomiła sobie, że wzgląd na jednego nieokrzesa­ nego Irlandczyka znaczył dla niej więcej niż jej własne prag­ nienia albo życzenia jej rodziny. Oszołomiło ją, gdy zdała sobie z tego sprawę. - Czy coś się stało, proszę pani? - zaniepokoiła się służąca. Lyssa podniosła głowę i spojrzała na nią przez zasłonę mok­ rych włosów. - Nie... nic. Dobry Boże, zakochała się w nim! Skuliła się w balii. Co robić? Ojciec wpadnie w furię i po­ strada rozum ze złości... ale przecież nie ma innego wyjścia. W pewnym momencie, być może wtedy, kiedy ratował jej życie, walcząc z oprychami, albo kiedy zmusił ją do przyłącze­ nia się do tych tak różnych od niej ludzi, albo kiedy beształ ją przy licznych okazjach, wtedy się w nim zakochała. Jak naiwne dziecko, nie od razu to sobie uświadamiała. A powinna już wcześniej to zauważyć. Oznakami tego były przecież zazdrość, prośba o pocałunek, podziw i szacunek, którymi go darzyła... Kobieca intuicja podpowiadała jej, że jemu także nie była obojętna. W przeciwnym razie dlaczego starałby się ją do siebie zniechęcać? Był tak szlachetny i honorowy, a ona wyszła na zdrajczynię. Wstała, odgarniając z twarzy mokre włosy.

- Poproszę ręcznik - zwróciła się do służącej.: Dostała kwa­ dratowy kawałek płótna. - Dziękuję. To wszystko - powiedzia­ ła, odsyłając dziewczynę. - Sama się ubiorę. - Tak, proszę pani. - Służąca opuściła pokój. W chwili, kiedy drzwi się za nią zamknęły, Lyssa wyskoczyła z balii. Co robić? Ian się na nią rozzłościł. Trzeba go jakoś ułagodzić. Musi z nim porozmawiać. I to natychmiast. Miłość. Słowo, które dźwięczało w jej myślach. To zabawne, ale miłość okazała się czymś zupełnie innym, niż przypuszczała. Spodziewała się, że kiedy się zakocha, bę­ dzie to taka świadomość celu, jaką czuli jej rodzice. Ale ona zastanawiała się, czy przypadkiem jakaś jej część nie zwariowała. Ojciec wybaczyłby jej ucieczkę, ale nigdy nie wybaczy jej, jeśli nie wyjdzie dobrze za mąż. Sama zresztą też zawsze chciała dobrze wyjść za mąż. Nigdy, nawet w najdzik­ szych wyobrażeniach, nie widziała siebie przy boku biednego mężczyzny. Ian miał rację. Była snobką. Jednak i tak nie mogła żyć bez swojego Irlandczyka. Nie chciała żyć bez niego. Wytarła się w pośpiechu. Ręcznik okazał się bezużyteczny, kiedy zaczęła osuszać nim włosy, więc dokończyła dzieła, używając swojej zielonej cygańskiej spódnicy, którą później odwiesiła na kołek, żeby wyschła. Przez ostatni tydzień stała się bardziej zaradna. Wybrała suknię Anice w kolorze szałwi. Srebrzysta zieleń świetnie komponowała się z jej rudymi włosa­ mi i nie mogła nie zauważyć, że materiał był naprawdę najlep­ szej jakości. I nie tylko to. Przeszycia na szwach były kunsztow­ ne, mimo że krój był już raczej niemodny. Lyssa poczuła ulgę. Może podejrzenia Iana były błędne? Anice i Ramsey wyda­ wali pieniądze na coś więcej niż tylko konie. Najwyraźniej mieli dobry gust, jeśli chodź o stroje. Wysoko wcięty gorset i rękawy były obszyte tasiemką w tym samym odcieniu zielonego. Tłoczony materiał był dość ciężki,

ale układał się miękko. Lyssa miała większy biust niż Anice, za to węższą talię. Spoglądając w lustro, pomyślała, że pewnie wygląda w tej sukni lepiej niż Anice i że to doskonały strój, by błagać w nim Iana o przebaczenie. Wilgotne jeszcze włosy, zostawiła rozpuszczone. Włożyła czarne pantofle z koźlej skóry, które także dostała od Anice, i popędziła do drzwi. Otworzyła je ostrożnie, bo nie chciała, żeby ktokolwiek zobaczył ją, jak idzie do pokoju Iana. Rzuciła okiem w obie strony korytarza, który okazał się pusty, i zaczęła nasłuchiwać. Żaden dźwięk nie odbijał się echem w tym domu z powodu grubych ścian. Nie słyszała też żadnych odgłosów kroków na schodach. Musi spróbować przebiec odległość dzielącą jej po­ kój od pokoju Iana i jeśli ktoś ją zobaczy na korytarzu, to powie, że właśnie idzie na dół. Z jednej strony zdawało jej się, że robi z siebie idiotkę, ale z drugiej nie mogła zlekceważyć ostrzeżeń Iana. Popędziła szybko do jego drzwi i zapukała. Odpowiedziała jej cisza. Przyłożyła ucho do drzwi, chcąc usłyszeć jakikolwiek dźwięk dobiegający z pokoju, i znowu zapukała, tym razem mocniej. Nadal żadnej odpowiedzi. Rozejrzała się po korytarzu. Może pomyliła pokój? Chyba nie... Ale coś było nie w porządku. Poczuła, jak włosy stają jej dęba. Otworzyła drzwi. Narzuta, zasłony i ściany były białe. To musiał być ten pokój, ale był pusty, a w powietrzu unosił się lekki zapach octu. Lyssa wśliznęła się do środka i zamknęła za sobą drzwi. Jedyną kolorową rzeczą był tu wypłowiały zielono-złoty indyj­ ski dywan na podłodze. Od drzwi do łóżka wiodła wydeptana ścieżka. Wszystko wyglądało na nietknięte. Pustka w pokoju przytłaczała.

Iana nie było. Ale był tu wcześniej. Tak dużo czasu z nim spędziła, że teraz wyczuwała jego obecność. Przez chwilę bała się, że może wyjechał bez niej, ale zaraz odsunęła od siebie tę myśl. Może inni mężczyźni by tak po­ stąpili, ale nie on. Był wierny danemu słowu i jeśli powiedział, że nie wyjedzie bez niej, to nie zrobi tego. Stanęła na środku i rozejrzała się uważnie, czując, że coś przeoczyła. Szukała jakiejś wskazówki, dowodu na to, że wszy­ stko jest tak jak trzeba. Zauważyła, że cały pokój jest zakurzo­ ny. Nawet pościel była pokryta grubą warstwą kurzu. Obok kredensu dostrzegła miejsce, w którym ściana miała zmieniony kolor. Gdy się bliżej przyjrzała, stwierdziła, że ktoś próbował tu zetrzeć octem plamę, ale bezskutecznie. Na podłodze pod ścianą zobaczyła trzy krople krwi... świeżej. Uklękła przerażona. Dotknęła plamki krwi czubkiem palca. Wtedy zauważyła pasek plecaka, wystający spod łóżka. Ian nigdzie nie ruszał się bez plecaka. Pociągnęła za pasek, wyciągając plecak spod łóżka i wstała. Powoli obeszła pokój dokoła, szukając innych wskazówek, które wyjaśniłyby jej, co zaszło w tym pokoju. Miska i dzbanek na toaletce były suche. Znała swojego Irlandczyka. Jeśli miał szansę się ogolić, zawsze z niej ko­ rzystał. Przez cienką skórę plecaka wyczuwała kształt pistoletu. Mu­ siała wierzyć, że Ian jest cały i zdrowy. Był silnym mężczyzną, i sprytnym. Nie dałby się łatwo porwać. Przez chwilę zagłębiła się w swoje przeczucia. Niemożliwe, żeby nie żył. Z pewnością czułaby, gdyby tak było. Ale musiał być w niebezpieczeństwie! Przysiadła na krawędzi łóżka. Co Ian zrobiłby w takiej sytua­ cji? Jak by się zachował? Wyszedłby z pokoju, zanim ktoś by go tu zastał. Nie zastanawiając się dłużej, poderwała się na równe nogi i podbiegła do drzwi. Korytarz nadal był pusty. Ostrożnie zamknęła za sobą drzwi do białego pokoju, żeby nikt jej nie

usłyszał i wróciła do swojego. Odetchnęła głęboko dopiero, kiedy znalazła się w środku. Kiedy się odwróciła, zaskoczył ją widok Anice stojącej przy toaletce i przyglądającej się karcie tarota. Zamarła. Dopiero po chwili odzyskała zdolność mówienia. - Co tu robisz? - spytała, jednocześnie ostrożnie opusz­ czając plecak Iana na podłogę obok drzwi. Modliła się, żeby spódnica go zasłoniła. Anice nie przeprosiła ani nie wyjaśniła swojej obecności. Zdawało się też, że nie zauważyła plecaka. Zamiast tego spo­ jrzała na Lyssę szeroko otwartymi oczami. - Co to takiego? - Uniosła do góry kartę Rycerza Mieczy. - Karta tarota. - A co to znaczy? - To taki sposób przepowiadania przyszłości. Anice ponownie przyjrzała się karcie, a potem zaśmiała się. - Więc ta karta przepowiada twoją przyszłość? - Moje przeznaczenie. Jest pewna różnica - objaśniła Lyssa, a potem spytała: - Szukałaś mnie? - Przyszłam, żeby towarzyszyć ci na dół na kolację... ale nie było cię w pokoju. Służąca powinna umyć wannę. - Odesłałam ją zanim to zrobiła. Może się tym zająć póź­ niej. - Tak. - Lodowaty uśmiech wykrzywił usta kuzynki. - Gdzie byłaś? Lyssa poczuła, że jej serce stanęło na moment, ale odpowie­ działa ze spokojem: - Szukałam ciebie. Myślałam, że już zeszłaś na dół. Anice uniosła lekko brwi i był to sygnał, że Ian miał co do niej rację. Lyssa nie powinna ufać nikomu w tym domu. - Zatem skoro już się odnalazłyśmy - powiedziała Anice - możemy zejść teraz na kolację. - Ty pierwsza, kuzynko - odparła Lyssa świadoma, że ple­ cak leży tuż obok jej nóg. Jeśli Anice go zauważyła, to nie dała

tego po sobie poznać. Przeszła obok Lyssy, jakby rzeczywiście wypadało by to ona szła pierwsza. Lyssa zamknęła za sobą drzwi w nadziei, że pod jej nieobec­ ność z plecakiem nic się nie stanie. W pokoju pojawi się pewnie służąca, żeby posprzątać po kąpieli. Lyssie pozostało tylko mieć nadzieję, że niezbyt bystra dziewczyna nie zorientuje się, że wcześniej plecaka tam nie było. Ze ściśniętym gardłem zmusiła się do uśmiechu. - Dziękuję, że pożyczyłaś mi suknię. Kuzynka spojrzała na nią krytycznym okiem. - Dobrze na tobie leży. Ale ty pewnie jesteś przyzwyczajona do pięknych strojów, prawda? - Chyba tak. - To musi być bardzo przyjemne mieć tyle pieniędzy, że stać cię na wszystko, czego tylko zapragniesz - westchnęła Anice, kiedy szły w kierunku schodów. Lyssa nie odpowiedziała. Zatrzymała się jednak przed drzwiami do białego pokoju. - Czy nie powinnyśmy poczekać na pana Campiona? - Och, on już jest na dole - odparła Anice, stojąc kilka stopni niżej. -Idziesz? - Oczywiście - powiedziała Lyssa z zaschniętym gardłem. Kiedy schodziły, Lyssa postanowiła podtrzymać rozmowę. - Macie zdolną krawcową w Appin. Ta suknia jest znakomita. - Doprawdy? - Anice zerknęła przez ramię. - Będę musiała jej to powiedzieć. Będzie jej miło, kiedy dowie się, że modna dama z Londynu pochwaliła jej pracę. W słowach Anice nie było za grosz serdeczności. Odpowiadała mechanicznie, jakby jej umysł był zajęty czymś innym. Obawa Lyssy wzrosła, kiedy znalazły się w holu z setkami zabitych zwierząt, gapiącymi się na nią szklanymi oczami. Anice skierowała się do czerwonego pokoju udekorowanego sztyletami i bronią. W kominku płonął ogień. Kiedy Lyssa weszła do środka,

z jednego z foteli zwróconych w stronę kominka wstał Ramsey i odwrócił się, żeby ją powitać. Miał teraz na sobie surdut koloru butelkowej zieleni, świeżo wypastowane buty i bryczesy. Wy­ glądał bardziej angielsko niż jakikolwiek dżentelmen, którego znała z Londynu. Jej wyobrażenie dumnego szkockiego właściciela ziemskie­ go z rodu Davidsonów najwyraźniej było tylko fantazją. Wolała już styl prostego ludu. - Wyglądasz na wypoczętą, kuzynko - powiedział uprzej­ mie. - Może zechcesz napić się sherry przed obiadem? Anice stała już przy stoliku z sherry i wszechobecną w Szko­ cji whisky w szklanej karafce. - Nie, dziękuję - odparła Lyssa, uświadamiając sobie, że na drugim fotelu ktoś siedzi. Zrobiła krok naprzód w nadziei, że to może Ian, ale w głębi duszy wiedziała, że nie. Ian by wstał. A ten mężczyzna się nie ruszył. Nie mogła dostrzec jego twarzy, bo zasłaniał ją wysoki brzeg fotela. Mając się na baczności, cofnęła się w stronę drzwi pro­ wadzących do dużego holu i udała zainteresowanie trofeami myśliwskimi. - Upolowałeś je wszystkie, Ramsey? - spytała, zatrzymując się w drzwiach, gdyż służący Birdy i wysoki, rumiany mężczyz­ na, jeden z trzech, których widziała wcześniej przez okno, weszli z dwóch stron do holu. Zaczęła się zastanawiać, jakie miałaby szanse, gdyby po­ rwała ze ściany jeden z mieczy i zaczęła się nim bronić. - Pochlebiasz mi, kuzyneczko - odezwał się radośnie Ram­ sey - niestety nie. Polowanie to tradycja rodzinna. - Moja mama nigdy tego nie lubiła - powiedziała Lyssa, nagle to sobie przypominając. Matka nie mogłaby mieć z tym nic wspólnego, pomyślała, spoglądając na całe pomieszczenie wypełnione martwymi głowami. Odwróciła się, nie mając już dłużej ochoty na grę i czując, że czasu było coraz mniej.

- Co zrobiliście z panem Campionem? Jej bezpośredniość nieco zaskoczyła Ramseya, ale po chwili się zreflektował. - Bardzo dobrze - powiedział, jakby doszedł właśnie do jakiegoś wniosku. - Moja droga kuzynko, chciałbym, żebyś kogoś poznała. - Odwrócił się do zajętego fotela. Wyłonił się z niego szczupły łysiejący mężczyzna i zwrócił się w stronę Lyssy. Miał zimne niebieskie oczy i nosił czarne rękawiczki do jazdy konnej. - Miło mi panią poznać, panno Harrell - powiedział iro­ nicznie. W chwili, kiedy usłyszała jego charakterystyczny głos, zmro­ ziło ją. - Fielder? - Znasz moje nazwisko i rozpoznajesz mnie? - Pokręcił głową. - To niesłychane. Ty i Campion okazaliście się znacznie sprytniejsi, niż się spodziewałem. Lyssa odsunęła na bok wszelkie obawy o własne bezpieczeń­ stwo. Ze złością zbliżyła się do Fieldera. - Co z nim zrobiliście? Gdzie jest Campion? Odpowiedzi udzielił jej Ramsey. - Spokojnie. Nic mu nie jest... na razie. Jego los zależy od tego, czy okażesz się posłuszna. Lyssa powoli odwróciła się w stronę kuzyna. Powinna od­ czuwać strach, ale wstrząsał nią teraz gniew. - Wiesz, że ten człowiek próbował mnie zabić? - Tak. - Ramsey nie próbował jej oszukiwać. - Wiem także, że później ciebie szukał. Wymyśliłem plan, który zadowoli nas wszystkich. Możemy przedyskutować go przy kolacji? - Nie zamierzam jeść w jego towarzystwie - wybuchnęła Lyssa. - Zatem, jeśli masz coś do powiedzenia, powiedz to teraz. Czego ode mnie oczekujesz w zamian za życie Iana? - To teraz jest on dla ciebie Ianem? - zdziwił się Ramsey, a w jego oczach pojawiło się rozbawienie. - Więc może po-

wiesz mi, czy Irlandczycy są rzeczywiście takimi dobrymi kochankami, za jakich się uważają? Lyssa zignorowała te słowa. - Na czym ma polegać moje posłuszeństwo, kuzynie? - Na naszym małżeństwie - odpowiedział, unosząc do góry kieliszek w toaście.

dpowiedź Lyssy padła natychmiast: - Chyba żartujesz? - Ależ nie, mówię poważnie - zapewnił Ramsey. - Anice wpadła na pomysł, że przydałaby mi się żona, a tu zjawiasz się ty, bogata dziedziczka. I na dodatek taka, która czuje przynależność do Amleth Hall. W końcu w twoich żyłach płynie nasza krew i zadałaś sobie wiele trudu, żeby tu przybyć. - Ale przecież jesteśmy krewnymi. - Dalekimi krewnymi - poprawił ją. Uniosła podbródek, jakby zastanawiała się nad tą kwestią, gdy tymczasem jej umysł był zaprzątnięty obawami o Iana. - Ramsey, jeśli cię poślubię, czy wtedy, Fielder mnie zabije? - Odważna jesteś - powiedział Ramsey z podziwem. - Będzie musiał - włączyła się Anice. - Inaczej możesz w każdej chwili unieważnić małżeństwo. - Dlaczego miałabym to zrobić? - zdziwiła się Lyssa, pró­ bując zatuszować drżenie w głosie. - Ramsey jest przystojnym mężczyzną i miałabym Amleth Hall, a po to w końcu tu przybyłam. - Ona ma rację - zwrócił się do Anice Ramsey. - Po co komplikować sprawy? - Ponieważ stracę sto funtów, jeśli ona przeżyje - wtrącił się

Fielder, stając między kuzynostwem. - Zapłacą mi, jak ona umrze. - Niech pan lepiej uważa, panie Fielder - warknęła Lyssa. - Jest pan tutaj w mniejszości. - Birdy i dragi mężczyzna podeszli do drzwi, najwyraźniej czekając na dalsze rozkazy. - Jeśli będzie pan sprawiał kłopoty, to pana się pozbędą, nie mnie. - Idź do diabła! - burknął Fielder i spojrzał wyczekująco na swoich gospodarzy, ale Lyssa jeszcze z nim nie skończyła. - Skąd pan wiedział, że tu przyjadę? Fielder parsknął z pogardą. - Nietrudno było się domyśleć, skoro wiedzieliśmy, że zmierza pani do Szkocji. Trudniej było znaleźć posiadłość, bo leży na uboczu. - Tak, i tylko nieliczne osoby wiedzą o powiązaniach mojej rodziny z tym miejscem. - Jaśnie pani wiedziała - powiedział Fielder z satysfakcją. - Musiałem jedynie wykazać się sprytem. Ale ani pani, ani Campion nie byliście na tyle przemyślni, żeby mnie wywieść w pole. Teraz już Lyssa miała dowód, którego potrzebowała. Miała rację. To macocha wynajęła zabójców, którzy ją ścigali. Zamiast uczucia triumfu, czuła niesmak. Jej ojciec kochał swoją księżną. Teraz, kiedy Lyssa wiedziała już, co oznacza miłość, wiedziała też, że zdrada może bardzo mocno zranić... i czuła się winna. Nie była miła dla macochy, tak jak powinna. Czasami w dziecinny sposób i z premedytacją robiła wszystko, żeby tylko uprzykrzyć życie Frances i sprawić, by poczuła się niechciana. Jej reakcja na ślub ojca była niedojrzała. Ale czy to wystarczający powód, żeby macocha życzyła jej śmierci? - Tak, jest pan bardzo sprytny, panie Fielder - przyznała mając w pamięci okrutny sposób, w jaki pozbył się jednego ze swoich ludzi. Postanowiła zachować dla siebie to wspomnienie i nie dzielić się nim z kuzynostwem. Niech się sami przekonają, jak niebezpieczne jest wchodzenie w układy z mordercami.

Podeszła do Ramseya i wzięła go za rękę. - Naprawdę pozwoliłbyś, żeby Fielder mnie zabił? - szep­ nęła mu do ucha w sposób, jakiego nauczyła się od wdowy Potter. Osuszył natychmiast swoją szklaneczkę whisky i wzruszył ramionami. - Mógłbym to zrobić. Jeszcze nie podjąłem decyzji. Jesteś ładna, kuzynko, ale nie wiem, czy mogę ci ufać. - A ja mogę ufać tobie? - spytała przewrotnie i otarła się piersiami o jego ramię. W oczach Ramseya pojawiły się iskierki zainteresowania. Pochylił się do niej, jakby chciał ustami musnąć jej ucho. Niezadowolona Anice odciągnęła Ramseya na bok i zwróciła się do Lyssy: - Jak dużo odziedziczysz? Ile pieniędzy ma twój ojciec? - Wiem, że jestem warta tyle złota, ile ważę - odparła Lyssa, powtarzając to, co usłyszała od Iana. - Czy to wam wystarczy? - W zupełności - powiedziała Anice. - Ramsey, oddaj ją Fielderowi. My musimy jechać do Londynu, ale nie możemy jej ze sobą zabrać. Ona będzie tylko musiała listownie wyznać wszystko ojcu, a wiesz, że on nienawidzi Davidsonów... - To nieprawda - wtrąciła Lyssa. - Nienawidzi nas - powtórzyła Anice. - Między Dunmorem Harrellem a naszym dziadkiem nie było ani odrobiny sympatii, szczególnie po tym, jak wysmagał go szpicrutą. Lyssa nie słyszała tej historii i wiedziała, że musiała być bolesna, gdyż ojciec zachował ją dla siebie. Z godnością, która wprawiłaby go w dumę, spytała: - Za co zbił go szpicrutą? Za to, że ośmielił się zalecać do mojej matki? Za to, że obdarzył ją miłością? - Za to, że ośmielił się na nią spojrzeć - odparła Anice pogardliwie. - Był zwykłym pastuchem. Nikt nie rozumiał, co twoja matka w nim widziała. - Musiała dostrzec w nim więcej niż wszyscy inni - odcięła

się Lyssa. - Bo potrafił dojść do czegoś i okazał się szlachetny i wspaniały. - I dlatego też nie da pieniędzy tobie, dziedziczce Davidsonów - stwierdziła Anice, z satysfakcją spoglądając na Ram­ seya. - Ożeń się z nią, a potem ją zabij. Lyssa wzięła głęboki oddech. Powinna być przerażona, ale była po prostu zła. - I wydaje ci się, że mój ojciec tak zwyczajnie odda wam mój posag? - Pokręciła głową. - Nie jest głupcem. Będziecie mnie potrzebowali. Beze mnie zignoruje wasze roszczenia. - A dlaczego miałabyś się z nami sprzymierzyć przeciwko ojcu? - spytał podejrzliwie Ramsey. - Dla pieniędzy. - Czyż żądza pieniędzy nie kierowała wszystkimi w tym pokoju? Uwierzą w takie same pobudki. - Sam nie wiem... - zawahał się Ramsey. - Ale ja wiem - wtrąciła się Anice. - Ramsey, obiecałeś, że wyjedziemy do Londynu. Nic tu nie mamy. Nic! To córka Dunmora Harrella. Możesz jej zaufać? Jego kuzynka znała go lepiej niż Lyssa. - Masz rację - zgodził się niechętnie i spojrzał na Lyssę. - Szkoda, kuzyneczko, bo mi się spodobałaś. Lyssa spojrzała mu prosto w oczy. - Idź do diabła! - Przestała udawać i okazała mu dokładnie to, co do niego czuła. Ramsey cofnął się o krok zaskoczony jej złością. Fielder zaczął się śmiać, początkowo cicho, a potem coraz głośniej. - Mówiłem ci, że z niej niezłe ziółko - powiedział do Ramseya. - Lepiej, jeśli pozwolicie mi wykonać moje zlecenie tej nocy. Pozbędziemy się ich obojga. - Nie możesz tego zrobić tej nocy - odparł Ramsey. - Musi­ my się najpierw pobrać. Roszczenia muszą być uprawomoc­ nione. - W takim razie czeka mnie jeszcze parę tygodni życia

- powiedziała wyzywająco Lyssa - jeśli zamierzasz dać na zapowiedzi. - Nie ma takiej potrzeby, kuzyneczko - odparł. - W Szkocji znacznie łatwiej się pobrać niż w Anglii. Nikt ci o tym nie powiedział? Nie potrzebujemy nawet specjalnego zezwolenia. Ale załatwię pastora, żeby nikt mi nie zarzucił, że nie zrobiłem tego jak należy. - Dlaczego uważasz, że nie będę stawiać oporu? - A dlaczego uważasz, że pastora to będzie obchodzić? Pastor Dunn ma na swoim sumieniu parę... jak by to nazwać... przewinień? I w związku z tym bardzo liczy na moją dyskrecję. Zrobi wszystko, o co go poproszę. - Mój ojciec jest upartym człowiekiem - powiedziała Lyssa. - Nie zaufa ci. Nigdy nie zobaczysz jego pieniędzy. - Nie lekceważ mnie - odparł Ramsey. - Potrafię zmyślić ładną bajeczkę. Już nawet mam początek. Lyssa Harrell obiecu­ je mi swą rękę, ale zostaje porwana przez swojego irlandzkiego opiekuna, który okazuje się jej kochankiem. To może trochę za bardzo sensacyjne, ale przecież już uciekłaś jednemu mężczyź­ nie, więc czemu nie następnemu? - Słyszałeś, że byłam zaręczona? - Oczywiście - przytaknął Ramsey. - Nasz przyjaciel Fiel­ der nam powiedział. Tak, jej macocha zaplanowała wszystko bardzo dokładnie. - Gotowa do kolacji? - spytał Ramsey. - Nie jadam w towarzystwie szumowin - odparła Lyssa tonem grzecznej panienki, ale używając słowa, które zrozu­ miałby jej ojciec. W końcu była jego córką. Zniewaga spłynęła po Ramseyu jak woda po gęsi. Nawet się do niej uśmiechnął. - A to pech. W takim razie jutro rano weźmiesz ślub na głodniaka. Birdy, odprowadźcie z Josephem pannę Harrell do jej pokoju. Zostańcie na straży i pilnujcie jej. Jest dla nas szczególnym gościem.

Birdy skinął głową i wziął Lyssę za ramię, ale ona mu się wyrwała. - Nie dotykaj mnie. Nie zadaję się z mordercami. Zdezorientowany Birdy cofnął się, spoglądając pytająco na Ramseya. Kuzyn zaśmiał się. - Nie dramatyzuj, Lysso. W historii Szkocji aż się roi od morderców. Za pomocą noża zmienia się przeznaczenie. Prze­ cież sama chciałaś poznać prawdziwą Szkocję. Lyssa odwróciła się na pięcie i wyszła z pokoju, nie za­ szczycając go ani jednym słowem. Mogła spróbować rzucić się od razu do drzwi frontowych, ale towarzysz Birdy'ego stanął jej na drodze. Kiedy prowadził ją po schodach jego twarz była bez wyrazu. Lyssa zauważyła to, co powinna była dostrzec na samym początku: ten człowiek miał podbite oko i spuchnięty nos. To on musiał zaatakować Iana. - A teraz nie próbuj żadnych sztuczek - ostrzegł ją Birdy, zanim zamknął ją w pokoju. Był trochę podenerwowany. - Jo­ seph i ja będziemy pilnować drzwi. Lyssa uśmiechnęła się pod nosem. Jeśli myśli, że będzie potulnym więźniem, to się grubo myli... Zwłaszcza jeśli nadal ma w pokoju plecak Iana. Wanna była wyniesiona, a okno zamknięte, ale nikt nie zauważył skórzanego plecaka przy drzwiach. Kiedy została sama, wzięła go i położyła na stole przy oknie. Cienie na zewnątrz wydłużały się, a w pokoju nie było żadnej świeczki ani ogarka, który oświetliłby wnętrze po zapadnięciu zmroku. Wysypała zawartość plecaka na stół i wzięła do ręki pistolet, przypominając sobie, jak Ian go ładował. Usiadła przy stole i oceniła ciężar broni, zastanawiając się, czy wystarczy jej zimnej krwi, żeby go użyć. Będzie miała jeden strzał, nie więcej. Za oknem zauważyła Birdy'ego idącego w stronę dziedzińca przed stajniami. Na spotkanie wyszło mu dwóch krępych męż-

czyzn i wszyscy trzej skierowali się do głównej stajni. Zapano­ wała cisza. Lyssa była pewna, że Ian jest gdzieś w stajni. Upewniła się co do tego, kiedy zobaczyła Birdy'ego i jed­ nego z mężczyzn, jak wychodzą ze stajni, zostawiając trzeciego na straży. Mężczyzna oparł się o ścianę i wyglądał na mocno znudzonego. Spakowała wszystkie rzeczy z powrotem do plecaka Iana i dalej siedziała przy oknie, rozważając ponure scenariusze. Po raz pierwszy żałowała, że w ogóle wyjechała z Londynu. Ona zasługiwała na karę za swoją głupotę, ale Ian nie. Co z rodziną, która na niego czeka? Prawdę mówiąc, na nią nikt nie czekał. Nawet ojciec... a tym bardziej macocha. Oparła łokcie na stole i ukryła twarz w dłoniach. - Mamo, proszę, pomóż mi. Nie było jednak żadnej odpowiedzi. W tej sytuacji mogła zrobić tylko jedno. Rozpłakała się. Lyssa ocknęła się, z przestrachem podnosząc głowę znad stołu. Natychmiast jej zmysły się wyostrzyły. Było już późno. Nasłuchiwała dźwięku, który mógł ją zbudzić. Ale przez masy­ wne mury nie przedostawał się żaden dogłos. Jednak coś ją zbudziło... Wyjrzała przez okno w stronę stajni. Kontrast między jasnym światłem księżyca w pełni a czarnymi cieniami dodawał krajob­ razowi grozy. Nagle zauważyła jakieś poruszenie. Strażnik, ten sam, którego widziała wcześniej, nadal stał przy drzwiach. Ale po chwili ziewnął i wszedł do środka. Powiew chłodnego powietrza dosięgnął Lyssy, poczuła za­ pach róż. To właśnie ten powiew ją zbudził. Okno było jednak zamknięte. - Mama? - to pytanie wymknęło jej się, zanim zdążyła pomyśleć.

Powoli wstała, zaskoczona i niepewna tego, co jej się zdawało. Czyżby była tak przerażona, że wyobraziła sobie obecność ducha? I nagle uderzyła ją ta myśl. Odważny i szalony pomysł. Jakby popychała ją jakaś niewidzialna ręka, Lyssa obeszła stół, otworzyła okno i wyjrzała na zewnątrz. Nawet najlżejszy wiaterek nie poruszał drzewami. Wychyliła się jeszcze bardziej i przyjrzała się murowi, po którym kiedyś zeszli jej rodzice, uciekając z tego samego pokoju. Oczywiście. Wysokość od okna do ziemi nieco odstraszała, ale w świetle księżyca Lyssa dostrzegła, że z muru tu i ówdzie wystają nierówne kamienie... i znowu poczuła zapach róż. Odwróciła się do środka pokoju i triumfalnie oznajmiła: - A jednak tu jesteś! Nie usłyszała żadnej odpowiedzi, ale wiedziała. Nie była sama... Nigdy nie była sama. Obecność matki napełniła ją nadzieją. Przeszył ją powiew świeżego powietrza, ale w sercu nadal czuła ciepło. Prosiła o pomoc i właśnie dostała ją, dostała wskazówkę. Teraz musiała jedynie zebrać się na odwagę. Przebrała się z powrotem w swój cygański strój i zarzuciła na ramiona pled, żeby ukryć pod nim białą bluzkę. Nie chciała niczego od Anice i znacznie lepiej czuła się w swoim ubraniu. Odnalazła skórzany rzemyk, którym związywała, jak mogła najlepiej gęste rude loki. Co prawda z każdej strony sterczały kosmyki, jednak nie przejmowała się tym. Zanim podeszła do okna, rzuciła okiem na toaletkę. Leżała tam karta tarota, która zdawała się przyciągać jej wzrok. Rycerz Mieczy. Nie mogła wyjść bez niego. Chwyciła kartę i schowała ją do plecaka. Wyjrzała przez okno, spraw­ dzając, czy na pewno nikt nie patrzy, i wystawiła nogę na zewnątrz. Niespodziewanie okazało się, że zejście po murze wcale nie

jest takie straszne. Buty, na początku podróży za ciasne, teraz były idealnie dopasowane i wyśmienicie nadawały się do takiej akrobatyki. Musiała zejść tylko dwie kondygnacje. Kamienie wystające ze ściany stanowiły dobre podpory dla stóp i dłoni. Nie miała więc żadnych problemów ze znalezieniem miejsca, w którym powinna postawić nogę. Jedyne, czego potrzebowała w tej eskapadzie, to odwaga. Najtrudniejsza do pokonania była przestrzeń, gdzie znajdo­ wały się drzwi wyjściowe, a obok nich okno pokoju na parterze. Przeszła obok framugi drzwi i w końcu nie miała gdzie postawić stopy, więc na chwilę zawisła na rękach i opuściła się na ziemię. Wylądowała w rozrośniętej kępie bukszpanu, który śmierdział kocimi sikami. Siedziała przez chwilę oszołomiona, zanim się pozbierała, żeby wstać i wyjść z krzaków. Miała podarte pończochy i parę zadrapań, ale szczęśliwie niczego sobie nie złamała. W domu było ciemno. Trzymając się cienia, Lyssa ruszyła w stronę stajni, opracowując w myślach plan działania. Kiedy znalazła się w pobliżu drzwi do stajni, ukrywając się w cieniu jodłowych gałęzi, wyciągnęła z plecaka pistolet i trzymając go w ręku, podeszła do drzwi. Konie były pogrążone we śnie, więc nie powitało jej żadne rżenie. W oddali, przy stawie słychać było rechot żab i odgłos brzęczenia owadów. Blask księżyca, wlewający się przez drzwi do stajni, oświetlał nogi strażnika. Leżał oparty o ścianę pierwszego boksu i spal. Wyglądało na to, że nie było tu nikogo więcej. Stanęła w polu jego widzenia i wyciągnęła przed siebie rękę z pistoletem. - Nie ruszaj się. Mężczyzna drgnął na dźwięk jej głosu i uniósł zaspaną twarz. Oczy mu się rozszerzyły, kiedy zobaczył broń. Lyssa zaciągnęła kurek pistoletu tak, jak to robił Ian, i ucieszyła się, słusząc dźwięk, jaki wydała broń.

- Nie strzelaj - błagał strażnik. - Więc zaprowadź mnie do swojego więźnia. Natychmiast. Jej rozkaz musiał zabrzmieć groźnie, ponieważ bez szem­ rania go wykonał. Ian był w jednym z ostatnich boksów. Jej oczy już przywykły do ciemności, więc od razu zauważyła, że miał związane nadgarstki i nogi, a w usta wepchnięty knebel. - Rozwiąż go - rozkazała. Strażnik posłusznie wykonał polecenie. Ian był obolały. Z trudem poruszał zesztywniałymi rękoma i musiał je najpierw rozetrzeć, żeby przywrócić w nich krążenie, zanim wyciągnął knebel z ust. Tak samo musiał rozetrzeć nogi. Podniósł się z ziemi, wspierając o ścianę. Strażnik odskoczył do tyłu, ale nie był dość szybki. Pięść Iana tylko śmignęła w powietrzu, trafiając go prosto w szczękę. Poleciał do tyłu i zatrzymał się na przeciwległej ścianie boksu, po której osunął się na ziemię nieprzytomny. Ian odwrócił się do Lyssy. - Tak się cieszę, że jesteś cały... - zaczęła, ale szybko zamknął jej usta swoimi wargami. Jego ramiona objęły ją mocno i pocałował ją namiętnie z zaskakującą siłą. Strach i wszelkie obawy natychmiast ją opuściły. Kto by pomyślał, że tak może smakować pocałunek? Niestety skończył się, zanim się na dobre zaczął. - Wiedziałem, że przyjdziesz - powiedział niskim zmys­ łowym głosem. - Wiedziałem. - Wziął od niej pistolet i zdjął jej z ramion plecak. Nadal był ubrany w swój płaszcz, który, jak zauważyła, miał oberwane rękawy. - Chodź. Wydostańmy się stąd. Spodziewała się, że pobiegną od razu do drzwi wyjściowych, ale on zatrzymał się przy jednym z boksów. - Weź to. - Wcisnął jej do ręki pistolet i zniknął w najciem­ niejszym zakątku stajni. Kiedy go znowu zobaczyła, niósł siod­ ło i uprząż.

- Co zamierzasz? - spytała zaniepokojona. - Uciekamy - usłyszała jego krótką odpowiedź. Objął jej talię opiekuńczym gestem. Jego usta były blisko jej ucha. -I już nigdy nie będziemy odwiedzać żadnych twoich krewnych. Odetchnęła z ulgą. - Tak się cieszę, że żyjesz. - Ja też. - Otworzył drzwi do pierwszego boksu i wszedł do środka. Po chwili ukazał się prowadząc srebrzystosiwego konia za uzdę. Ogiera Davidsonów. I zaczął go siodłać. - Nie możesz! - szepnęła Lyssa. - Mogę. Ten łajdak, twój kuzyn, jest mi to winien. - Jego ręce poruszały się zwinnie w ciemności. - Ale to jest ogier Davidsonów. - Najlepszy, najbardziej temperamentny koń, jakiego wi­ działem. Obserwowałem go przez parę godzin. Nie mogłem nic innego robić. Pastor miał rację. Ten koń to skarb, a teraz jest mój, jako rekompensata od twojego kuzyna za to, że próbował mnie zabić. - Fielder jest tutaj, Ian zatrzymał się. - A więc o to chodzi... - powiedział, jakby wreszcie dopaso­ wały się puzzle w jego układance. - To moja macocha go wynajęła. Tak powiedział, Ian włożył koniowi wędzidło. - Nazwał ją po imieniu? - Nie, ale użył określenia „jaśnie pani". - Gdyby mówił o księżnej, powiedziałby „jej wysokość". - Dlaczego mi nie wierzysz? - mruknęła Lyssa z niecierp­ liwością. Zanim zdążył odpowiedzieć, z boksu, gdzie leżał strażnik, dobiegł ich jęk. - Pospiesz się, Ianie - szepnęła. Nagle drzwi do stajni skrzypnęły i stanęły otworem, a do środka wdarło się światło lampy.

- Douglas? - zawołał zaspany męski głos. - Zdawało mi się, że kogoś słyszałem. - Szybko! - ponagliła Lyssa. Ian wyprowadził ogiera do przejścia. W mgnieniu oka wsko­ czył w siodło. - Daj mi rękę. Chłopiec stajenny z lampą pojawił się w drzwiach. - Hej wy tam! Co robicie? - krzyknął, kiedy zobaczył Iana na koniu. Ian wyrwał pistolet z ręki Lyssy i wymierzył broń w chłopca. - Cofnij się. Chłopak natychmiast zrobił to, co mu kazano. Drugą rękę wyciągnął do Lyssy. - Chwyć się. Podciągnął ją, jakby ważyła tyle co piórko. Ale kiedy usado­ wił ją przed sobą, strażnik już odzyskał przytomność i zaczął krzyczeć. Chłopiec stajenny porzucił lampę i skoczył, by za­ mknąć drzwi. - Trzymaj się - przykazał jej Ian ściskając konia piętami. Ogier parsknął i stanął dęba, zanim ruszył przed siebie po drodze zbijając z nóg chłopca stajennego. Po chwili byli już na zewnątrz i mknęli na oślep przed siebie.

an pochylił się nisko na koniu, osłaniając Lyssę swoim ciałem, a łydkami obejmował jej nogi. Pędzili przez dzie­ dziniec w kierunku wolności. Nie zwracał uwagi na wszczęty za ich plecami alarm. Kiero­ wał się do Londynu i nikt nie mógł go powstrzymać. Obej­ mował Lyssę w talii, a drugą ręką trzymał wodze. Koń pędził niczym wiatr. Ramsey nie pomylił się co do ogiera. Rzeczywiście był najlepszy w swojej rasie. Potężne, silne zwierzę stworzone do gonitwy. Miał silne nogi i potężne płuca i uwielbiał się ścigać. Ian musiał tylko trzymać się w siodle i pilnować Lyssy. Jego drogiej, dzielnej Cailin. Drżała, ale już nie musiała się niczego obawiać. Nie pozwoli, żeby ktokolwiek ją skrzywdził. Kiedy leżał związany w stajni, wiedział, że przyjdzie. Błagał o to w myślach, a ona wysłuchała jego milczącego wołania. Wytworzyła się między nimi więź i czuł, że będzie jej zawsze bronić, nawet z narażeniem własnego życia. Dojechali do rozwidlenia dróg i Ian skierował ogiera na wschód, ale nie jechali zbyt długo drogą. Po przebyciu mili zwolnili, zjechali na świeżo zaorane pole i przeskoczyli przez kilka żywopłotów dzielących pola. Prowadziły ich gwiazdy i pragnienie ocalenia życia.

I

Dłoń z pistoletem oparł poniżej piersi Lyssy. Czuł bicie jej serca i wiedział, że jest przerażona. Wyprostował się w siodle tak, żeby i ona mogła siedzieć prosto i oprzeć się plecami o jego pierś. - Nigdy w życiu nie jechałam tak szybko - wyznała. Wszyst­ kie jej halki i spódnice były mocno zadarte do góry, odsłaniając uda. Pozwolił sobie położyć dłoń na jej udzie. Nie mógł się powstrzymać. Podwiązki i pończochy zsunęły jej się poniżej kolan, więc czuł pod palcami jej nagą skórę. Rude loki opadały mu na ramiona i gdyby odwrócił głowę, mógłby pocałować ją w ucho. Poczuł przypływ sił. Mając przy sobie tę kobietę i dosiadając takiego rumaka, czuł, że świat stoi przed nim otworem. Jak wielki Finn MacCumhail, legendarny irlandzki wojow­ nik, który walczył z siłami ciemności i zwyciężał, Ian brał to, czego chciał, i nikt nie miał prawa mu tego odebrać. Był niepokonany. Był odważny i śmiały. Wreszcie czuł się praw­ dziwym mężczyzną. Zwyciężył. I był zakochany. Zwolnił konia do kłusa. - Są za nami? - szepnęła. - Nie martw się, Cailin - uspokoił ją. - Nie pozwolę, żeby cię skrzywdzili. - Ramsey chciał się ze mną ożenić dla pieniędzy, a potem zabić nas oboje. Miał zamiar powiedzieć wszystkim, że byliśmy kochankami i chcieliśmy uciec, Ian, byłam taka przerażona. Zwolnił jeszcze bardziej, rozluźniając cugle i objął ją ramio­ nami marząc, by zawsze móc ją tak obejmować. Zesztywniała. Powoli odwróciła głowę, by spojrzeć mu w oczy. Koń zatrzymał się na środku zaoranego pola, wy­ czuwając zmianę pozycji jeźdźców. Księżyc zawieszony wysoko na niebie odbijał się blaskiem w jej oczach.

- Pocałowałeś mnie - powiedziała niepewnie - kiedy prze­ cięłam twoje więzy. Ian uśmiechnął się do niej z sercem przepełnionym miłością większą, niż by kiedykolwiek przypuszczał. - Byłem z ciebie taki dumny, Cailin. - Moja mama przysłała mnie do ciebie. Byłam w jej pokoju. Czułam... wyczuwałam jej obecność. - Cailin - powiedział pieszczotliwie. - Duchy nie istnieją. To ja ciebie wołałem. Patrzyła na niego z niedowierzaniem, a on skinął głową. - Wyobraziłem sobie ciebie siedzącą w pokoju, czekającą i w myślach wołałem cię po imieniu. - Mówiłeś, że mnie potrzebujesz... - Tak. - I dlatego mnie pocałowałeś? Jego spojrzenie powędrowało do jej ust, tych słodkich ust. - Dlatego, że byłem ci wdzięczny? Przytaknęła, ale na jej czole między brwiami pojawiła się zmarszczka zakłopotania. - Nie wygłupiaj się. Na potwierdzienie swoich słów, znowu ją pocałował. Tylko że ten pocałunek różnił się od poprzedniego. Wtedy Ian okazał radość z tego, że przyszła do niego i że go usłyszała. Teraz próbował pokazać jej głębię własnych uczuć, tego, co czuł do niej i czego sam jeszcze do końca nie rozumiał. Ich usta pasowały do siebie idealnie. W ogóle we wszystkim pasowali do siebie perfekcyjnie. Całował w swoim życiu wiele kobiet, ale żadna nie była tak słodka i kusząca jak Lyssa. Poczuł, jak wzbiera w nim potrzeba spełnienia, jakiej jeszcze nigdy nie doświadczył. Całe życie poszukiwał tego, co mu ofiarowywała, tego, co tylko ona mogła mu dać, ona, która teraz oddawała mu się z taką radością i słodyczą... Stukot kopyt był jedynym ostrzeżeniem. Chwilę później na

pole wpadła grupa czterech mężczyzn na koniach. Na czele jechał Ramsey Davidson, a zaraz za nim mężczyzna w kapelu­ szu nisko nasuniętym na czoło. - To Fielder - powiedziała Lyssa, rozpoznając drugiego mężczyznę. Ian popędził ogiera i znowu rozpoczęła się gonitwa. Skierował konia do linii drzew widocznych w świetle księżyca. Ufał mu - był mądry i miał pewny galop, Ian wyczuwał, że ten koń chciał uciec od Davidsonów tak samo jak oni. Przytulił mocno Lyssę i zaciągnął kurek w pistolecie, na wszelki wypadek przygotowując się do strzału. Dojechali do drzew i popędzili przez spowity ciemnościami las. Ogier sam wybierał drogę, klucząc między drzewami, Ian usłyszał, jak przynajmniej dwóch goniących ich jeźdźców spadło z koni. Ktoś wystrzelił z pistoletu. Kula przeleciała daleko od nich. Tylko głupiec marnuje naboje w takiej pogoni. Pokona ich, nie miał wątpliwości. Znaleźli się na kolejnym polu. Spod kopyt ogiera wytryskiwały grudki świeżo zaoranej ziemi. Przed nimi wyłonił się z ciemności żywopłot i koń bez wahania poderwał się do skoku. Padł drugi strzał. Będąc jeszcze w powietrzu, ogier Davidsonów zarżał, wierz­ gnął kopytami i skręcił się, przerażony. Przednimi nogami sięgnął ziemi, potknął się i runął na kolana. Został postrzelony. Próbował wstać z kolan, ale tylko zarżał rozpaczliwie. Iana ogarnęła dzika furia. Ramsey Davidson krzyknął, a jego głos odbił się echem w lesie. - Do cholery, Fielder! Zastrzeliłeś mojego konia! Zszedł z grzbietu ogiera i pociągnął za sobą Lyssę. - Uciekaj! - rozkazał jej. - Biegnij do drzew. - A ty?

- Ja muszę wyrównać rachunki. - Popchnął ją w kierunku, majaczącego się w oddali lasu, a sam odwrócił się twarzą do napastników. Ale Davidson nie zwracał teraz na niego uwagi. Zatrzymał swojego konia i stanął twarzą w twarz z Fielderem. - Zastrzeliłeś mojego ogiera, idioto! - Chciałem ich zatrzymać i udało mi się! - odkrzyknął Fielder. Był bardzo blisko żywopłotu, za którym czekał Ian. Ten wyciągnął nóż i odrzucił na ziemię plecak. Zęby Fieldera błysnęły w uśmiechu, kiedy zbliżył się do żywopłotu i dostrzegł Iana, ale po chwili padł kolejny strzał. Fielder zamarł w momencie, kiedy jego koń wzniósł się do skoku przez żywopłot. Jego oczy rozszerzyły się ze zdziwienia, po czym zwalił się z grzbietu konia, gubiąc kapelusz. To Davidson strzelił. Ian usunął się z drogi pędzącego konia bez jeźdźca. Zwierzę w popłochu rzuciło się do ucieczki i, o dziwo, podbiegło do leżącego ogiera, jakby u niego szukając ratunku. Lyssa wydała stłumiony okrzyk i Ian nie musiał patrzeć w jej kierunku, żeby być pewnym, że znowu nie posłuchała jego polecenia. Davidson podjechał i spojrzał na mężczyznę leżącego na ziemi. Fielder jęknął. Davidson wyciągnął z siodła drugi pis­ tolet i wystrzelił do niego. Nieprzydatną już broń schował do kabury. - Cholerny łajdak. - Spojrzał na Iana, stojąc nadal po drugiej stronie żywopłotu. - Jeszcze ze sobą nie skończyliśmy - wark­ nął, wyciągnął szablę z pochwy i rozpędził swojego konia. Przystąpił do walki, jaką Ian uprawiał najczęściej i jakiej nauczył się na wojnie przeciwko Francuzom, Ian odbiegł w po­ le, nie chcąc wpaść w pułapkę żywopłotu i odwrócił się, by stawić czoło napastnikowi. Davidson nacierał na niego jak huzar z szablą uniesioną wysoko nad głową. Przeskoczył żywopłot i zbliżał się nieubła-

ganie. Blask księżyca odbijał się w niebezpiecznym ostrzu. Będąc przy nim, zamachnął się szablą, przecinając ze świstem powietrze, Ian wykonał unik, słysząc tylko, jak ostrze opada centymetry od jego ramienia. Lyssa wykonała ruch, jakby chciała do niego podbiec. - Nie! - wrzasnął Ian. - Uciekaj! Tym razem posłuchała go, najwyraźniej zdając sobie sprawę, że nie będzie mógł troszczyć się o nią i jednocześnie walczyć z Davidsonem. Ruszyła biegiem. Jej kuzyn zatrzymał szybko konia i zawrócił go, gotów do kolejnej próby natarcia na Iana, kiedy zauważył Lyssę biegnącą w stronę drzew. Spojrzał na Iana, a potem znowu na Lyssę i uśmiechnął się... - Davidson! Walcz! - krzyknął Ian, chcąc odciągnąć uwagę Ramseya od Lyssy, ale było już za późno. Davidson zasalutował cynicznie szablą w jego stronę i popę­ dził za Lyssą. Teraz Ian wpadł w panikę. Krzyknął ostrzegawczo do Lyssy i pobiegł po konia Fieldera. Zwierzę spłoszyło się, ale Ian w porę złapał się siodła, dosiadł konia i popędził za Davidsonem. Tamten był tak zajęty pogonią za Lyssą, że nie zorientował się w sytuacji, Ian wetknął nóż do buta. Rozpędził konia tak, że za chwilę znalazł się obok Davidsona. Kiedy zwierzęta się zrównały, z całym impetem skoczył na niego. O b a j wylecieli w powietrze, a potem opadli na miękką ziemię i zaczęli się turlać. Wreszcie się zatrzymali, Ian pode­ rwał się na nogi, i uniósł pięści gotowy do walki, ale Davidson się nie ruszał. Leżał na plecach, a jego głowa była odchylona pod dziwnym kątem. Ian ostrożnie opuścił pięści. Lyssa stała w pewnej odległości i przyglądała się, jak macha dłonią przed niewidzącymi oczami Davidsona. Ramsey Davidson złamał sobie kark. Zleciał z konia tak

nieszczęśliwie, że uderzył głową w ziemię i tym samym udał się na spotkanie ze swoim Stwórcą. Ian odetchnął z ulgą i opadł wyczerpany na ziemię. - To koniec - powiedział. Lyssa zbliżyła się powoli. - Zabiłeś go? - Sam się zabił. - Ian wstał i odwrócił się w stronę ogiera, który stał nieopodal z oczami wytrzeszczonymi ze strachu. Zwierzę wyczuwało zapach śmierci. Koń Ramseya uciekł w stronę domu, rozrzucając na boki grudki ziemi, a Fieldera stał, grzebiąc kopytem. - Chodź, koniku - odezwał się Ian, zbliżając się do prze­ straszonego ogiera Davidsonów z wyciągniętą dłonią. Koń nieufnie parsknął. - Na bi buartha - szepnął Ian po irlandzku, co oznaczało „nie bój się". Ogier zastrzygł uszami, przysłuchując się. Ian dotknął ak­ samitnego końskiego nosa. - Nd bi buartha - powtórzył. Ogier pochylił łeb w geście poddania. - Jesteś taki piękny - powiedział łagodnie Ian i zaczął szukać rany na jego ciele, delikatnie przesuwając dłonią po lśniącej sierści. Starał się stać tak, żeby zwierzę cały czas go widziało. - Nic mu nie będzie? - spytała Lyssa. Nie odpowiedział. Znalazł ranę postrzałową na prawym boku konia. Kula tylko go drasnęła, rozrywając skórę, Ian oparł głowę o koński zad i podziękował Bogu. - Czy twoja maść może mu pomóc? - spytała Lyssa. - Zobaczymy. - Podniósł lejce, przerzucił je przez łeb konia i podał Lyssie. - Potrzymaj go, pójdę po plecak. łan odszukał też pistolet. Z plecaka wyjął maść, i nasmarował ranę ogiera, a potem dosiadł kasztanka Fieldera. - Chodź, jedźmy już stąd. - Ian, nie możemy odjechać, zostawiając tutaj mojego kuzy­ na i Fieldera.

- Nie mamy wyboru. Kto wie, kto jeszcze będzie nas gonił A ja nie chcę na nich czekać i liczyć na to, że uwierzą w nasze wyjaśnienia. Ruszyli w drogę, ciągnąc za sobą ogiera. Jego inteligencji objawiła się i tym razem, kiedy posłusznie zaakceptowała nowy porządek. To zwierzę było jak klejnot, królewski klejnot. Ian skierował się na południe, do Londynu. Nie rozmawiał Lyssa była bardzo spokojna, ale on obawiał się, że przeżywał mocno nagły obrót zdarzeń. Kiedy dotarli do płytkiego strumienia, wprowadził do niego konie i szli w ten sposób tak długo, jak się dało. Nie miał wątpliwości, że kiedy ciała zostaną znalezione, podniesie się alarm. Pewnie oskarżą go o zabicie Fieldera i Davidsona. Lyssa mogłaby potwierdzić jego niewinność, ale pozostawała jeszcze kwestia nagrody za jego głowę. Nie miał ochoty narażać się miejscowym władzom, nie teraz, kiedy był tak blisko osiąg­ nięcia tego, czego od dawna pragnął. Lyssa siedziała w jego objęciach, od czasu do czasu zapada­ jąc w sen, a wtedy jej głowa opadała mu na ramię. Okryta była swoim cennym pledem. Nocne niebo stopniowo jaśniało, Ian nie miał pojęcia, gdzie są ani jak daleko odjechali. Dopiero o świcie poczuł, że są bezpieczni. Lyssa budziła się kilkakrotnie w ciągu nocy, a teraz już nie spała, ale była zbyt cicha jak na jego gust. Wiele by dał, żeby wiedzieć, o czym myśli. Obawiał się najgorszego. Widział w swoim życiu wielu mężczyzn, którzy tak się zachowywali po bitwie. Zastanawiał się wtedy, dlaczego nawet twardzi żołnierze byli zawsze zaskoczeni, kiedy odkrywali, że otarli się o śmierć. Zdawało mu się, że on żył cały czas ze śmiercią u boku. Lyssa jednak była inna. Ona potrzebowała bezpiecznego miejsca, w którym mogłaby dojść do siebie po tym, co się wydarzyło.

Modlił się, żeby nie winiła jego. W przyćmionym świetle brzasku wypatrzył opuszczoną pas­ terską szopę. Podróżowali z dala od głównych dróg, wybierając szlaki znane jedynie pasterzom i myśliwym. Szopa była zbudowana z nierównych kamieni poukładanych jeden na drugim. Drzwi trzymały się na jednym poluzowanym zawiasie. Obok wejścia znajdowało się koryto ze słoną wodą. Dach pokrywała wysuszona szara strzecha. Ian zeskoczył z konia i wyciągnął ręce do Lyssy, żeby pomóc jej zsiąść. W oddali usłyszał grzmot. Powietrze było ciężkie i duszne. Koń spłoszył się nagle i Lyssa wpadła wprost w ramio­ na Iana. Zaniósł ją do szopy i położył delikatnie na ziemi. W środku było czysto i sucho. Kamienna podłoga będzie musiała im wystarczyć. Otworzyła oczy zdezorientowana. - Poczekaj tu na mnie - powiedział łagodnie. Skinęła głową. Na zewnątrz konie już skubały trawę. Ian rozsiodłał je i spętał im nogi lejcami. Żaden nie wyglądał, jakby mu to przeszkadza­ ło. Kasztanek okazał się dobrym wałachem i Ian poczuł się ustatysfakcjonowany, kiedy przypomniał sobie, jak Fielder ukradł mu jego konie. Pierwsze duże krople deszczu spadły na ziemię w chwili, kiedy wrócił do szopy, niosąc siodła i uprzęż. Lyssa nadal tkwiła w miejscu, w którym ją położył. - Nadciąga burza - powiedział. Na jej czole pojawiła się zmarszczka. Przekrzywiła głowę, jakby słyszała jego głos, ale nie rozumiała go. Podszedł do niej. - Nic ci nie jest? Zmarszczka na czole pogłębiła się, a Lyssa zacisnęła szczę­ kę. Zdjęła pled z ramion i odrzuciła w kąt. Jej ciało mówiło więcej niż słowa.

Ian podniósł pled i rozwinął go na ziemi, a siodło ułożył zamiast poduszki. - Połóż się tutaj. Potrzebujesz odpoczynku. Nie poruszyła się. - Obaj by żyli, gdybym nie wyjechała z Londynu. Gdyby nie ta moja głupia, pechowa przygoda. Pochylił się, żeby ich oczy były na tym samym poziomie, a dłonie oparł na kolanach. - Może i tak, a może twoi kuzyni próbowaliby zabić kogoś innego? A co do Fieldera nie mam najmniejszych wątpliwości. Nie byliśmy jego pierwszymi ofiarami. - Ale staliśmy się ostatnimi, pomyślał Ian. Nie miał wyrzutów sumienia, widząc tego człowieka martwym. Tak to w życiu bywa... Tymczasem niebo się rozstąpiło i na ziemię lunął deszcz, odgradzając ich od reszty świata. - Może powinniśmy zgłosić się do konstabla? - powiedzia­ ła, nie patrząc na niego. - Ukradliśmy konie. Ian pokręcił głową. - Lysso, najpierw pojedziemy do twojego ojca. On już się wszystkim zajmie. Łatwiej będzie nam się tłumaczyć w Anglii niż tutaj, gdzie Davidsonowie mogą mieć znajomości. - Miałeś rację - powiedziała. - Od samego początku mówi­ łeś mi, że byłam głupia, uciekając z domu. - Ja... - chciał coś powiedzieć, ale mu przerwała. - Wszystko zniszczyłam. Spowodowałam, że macocha mnie znienawidziła, a ty niemal przypłaciłeś to życiem. Wyciągnął do niej dłoń, ale uchyliła się i skrzyżowała ręce na piersi. - To wszystko moja wina - powiedziała. - Wcześniej byłam szczęśliwsza. Nawet poślubiając Roberta, nie czułabym się tak paskudnie jak teraz, kiedy widziałam tych martwych ludzi... Ian przysunął się do niej i objął ją ramionami. Przytulił ją mocno, a brodę oparł na jej głowie. Nadal była sztywna i za-

mknięta w sobie. Próbował ją ogrzać swoim ciałem, przejąć na siebie choć trochę bólu, który ją nękał. - Nie rób sobie wyrzutów - błagał. - W życiu tak czasem bywa, że dzieją się rzeczy, które trudno pojąć. Być może ucieczka była błędem, a może właśnie tak miało się stać, że miałaś się tu znaleźć i to, co się zdarzyło, było gdzieś zapisane. Nie próbuję zrozumieć świata, Cailin. Jedno wiem na pewno, nie można cofnąć czasu. Przeszłość jest za nami. Nie masz już na nią wpływu. - Nie mów tak - szepnęła. - Proszę, nie mów tak. - Przeszłość minęła - powtórzył z naciskiem. Poruszyła się, zmuszając go do rozluźnienia uścisku. Zza paska wyciągnęła kartę, Ian musiał się odchylić do tyłu, żeby ją dokładnie obejrzeć. Był to wizerunek jeźdźca na koniu wyma­ chującego mieczem. - Co to takiego? - spytał zdziwiony. - Rycerz Mieczy. To karta tarota, używana do przepowia­ dania przyszłości. Noszę ją przy sobie od czasu, kiedy Madame Linka przepowiedziała moją przyszłość i spotkałam ciebie. - Nie wierzysz chyba w te bzdury? - Czy ja wiem... - Ale ja wiem. Nikt nie może przepowiadać przyszłości. Uniosła na niego zbolałe spojrzenie. - Więc dlaczego wszystko to się spełniło? - Lyssa... - Chciał ją przekonać, ale nie wiedział jak. Nie była już jego odważną Cailin, ale kobietą, która właśnie poznała swoje słabości, która odkryła, czym jest strach. I wtedy coś w niej pękło. Zmięła w dłoni kartę. Upadłaby na ziemię, zanosząc się spazmatycznym płaczem, gdyby Ian nie trzymał jej mocno. Sam był zdezorientowany. - Lysso, proszę cię. To nie twoja wina - powiedział. Ale ona wycofywała się w miejsce, do którego nie miał dostępu... w któ­ rym była samotna i przerażona.

Nie mógł bezczynnie stać obok. Musiał podjąć walkę o to by ją odzyskać. Więc zrobił to, co jedynie mógł zrobić i czego pragnął Pocałował ją. Dziko, namiętnie i zaborczo. I ku jego zaskoczeniu i przeogromnej radości, ona odwzaje­ mniła jego pocałunek.

la Lyssy pocałunek Iana był niczym koło ratunkowe. Rozumiał ją nawet wtedy, kiedy sama się nie rozumiała. Był jej przeznaczeniem. Zmięta karta tarota wypadła z jej dłoni, kiedy zarzuciła mu ręce na szyję i zaczęła go zapamiętale całować. Dotyk jego języka potwierdzał, że wszystko między nimi się zmieniło. Nie było już żadnych barier i murów dzielących ich, a Lyssa miała ochotę wznieść okrzyk dziękczynny. Cały świat przestał się liczyć. Lęk, wątpliwości i błędy... wszystko to nic nie znaczyło. W jego ramionach czuła, że znajduje się we właściwym miejscu... a to było szokujące doznanie dla kobiety, która zawsze się bała, jakie będzie to jej miejsce w życiu, które odnajdzie. Żadne z nich nie hamowało się w pieszczotach. Wychowanie, brak doświadczenia, pozycja społeczna - nic się nie liczyło. Jedyna rzeczywistość, jak dla niej teraz istniała, to ciało tego mężczyzny przy jej ciele. Odpowiadała pocałunkiem na każdy jego pocałunek i przy­ wierała do niego coraz silniej. Położył ją na pledzie. Kola­ nem rozchylił jej uda, a ona instynktownie mu uległa, pragnąc poznać smak tego, czego jeszcze nie znała i nie rozumiała.

Ian nie odrywał od niej ust. Poczuła głęboko w środku przemożne pragnienie. Chciała więcej i więcej... Złączeni pocałunkiem, zaczęli zrywać z siebie ubrania, szukając gorączkowo zapięć i sekretnych miejsc. Kiedy po raz pierwszy dłonie Iana dotknęły jej nagich piersi, złapała gwałtownie oddech zelektryzowana jego dotykiem. Kiedy się pochylił i wziął do ust jej twardy sutek, zaszokowana wykrzyknęła jego imię, by już po chwili jęczeć z rozkoszy. Jej uda rozchyliły się jakby z własnej woli. Zanurzyła palce w jego włosach, pragnąc, by nie przerywał, by dał jej jeszcze głębsze, pełniejsze doznania. Ian wiedział, czego chciała. Całował i delikatnie kąsał jej nagie ciało, przesuwając się coraz niżej. Zabrakło jej tchu, kiedy jego usta i język zaczęły pieścić jej łono. Już wcześniej zrzuciła z siebie spódnicę i teraz miała na sobie tylko halki zmięte wokół talii. Sama zdarła z Iana płaszcz i surdut, szarpiąc je pod wpływem szaleńczego pragnienia. Z koszulą podciągniętą na piersi, w butach i skórzanych brycze­ sach, podawał się bezwiednie zręcznym palcom Lyssy. I wtedy natrafiła na tę najbardziej męską część jego ciała, o której mówiono, że ma większą władzę nad mężczyznami niż serce i rozum. Poczuła na swoim udzie jego ciężar, natarczywość i śmiałość. Jej dłonie powędrowały w dół do jego bioder i po­ śladków, ale nie ośmieliła się dotknąć go w tamtym miejscu. Jednak, chociaż jej umysł zachowywał jeszcze pozory nie­ śmiałości, to ciało zdawało się nie mieć żadnych oporów i po­ zwalało Ianowi zagościć między jej udami. Wrócił ustami do jej drugiej piersi i zaczął pieścić językiem sutek. Jednocześnie czubkiem swej męskości pocierał jej najintymniejszą część ciała. Lyssie wydawało się, że rozkosz uniesie ją pod samo niebo. Przesuwała dłonie po jego naprężonych, gorących i wilgot­ nych plecach. I w tym momencie Ian połączył się z nią. Dobry Boże!

Miał nabrzmiałe wargi, a zaszklone oczy przybrały kolor ciemnego grafitu. Kim był ten mężczyzna? Ian, którego znała, nigdy nie tracił nad sobą kontroli. A ten mężczyzna był gwał­ towny, szalony... i wrażliwy. - Lyssa... - wyszeptał jej imię jak błogosławieństwo i jed­ nym łagodnym ruchem zagłębił się w niej jeszcze bardziej. Przez chwilę nie mogła myśleć, nie mogła oddychać. Było jej tak cudownie. Tak dobrze. Nie odczuła żadnego bólu. Może lekki dyskomfort, ale nic takiego, co mogłoby zaburzyć satysfakcję z tego, że się ze­ spolili. Stali się jednym. Wielkie nieba! Odchyliła głowę do tyłu, rozkoszując się tą chwilą, czując go w sobie i przyjmując go całą sobą. Ian jęknął z rozkoszy i przyjął to, co mu dawała. Całował jej szyję i ramiona, jedno­ cześnie poruszając rytmicznie biodrami. Oto prawdziwy smak życia. Oto sens jej istnienia. Jej ciało nie należało już do niej, lecz do Iana. Jej zmysły były przepełnione nim, dotykiem jego ciała, ciepłym męskim zapa­ chem i siłą jego mięśni. A on o tym wiedział. Lyssa nie ukrywała satysfakcji, wyginała ciało w łuk i czer­ pała radość z każdego ruchu jego bioder. Ich połączenie zaczęło żyć własnym życiem. Objęła go mocno i poruszała się z nim w jednym rytmie. Oboje zmierzali do czegoś, czego Lyssa nie rozumiała w pe­ łni... Jeszcze. Ale on wiedział i prowadził ją do tego, czego pragnęła. Słyszała bicie własnego serca. Czuła gorąco i gładkość jego skóry. A on napierał coraz mocniej i szybciej, prowadząc ją nieuchronnie do czegoś... I nagle jej świat eksplodował. W ułamku sekundy poczuła, jak rozpryskuje się na drobne kawałki, jak jej zmysły wybuchają niczym milion gwiazd. Więc to było doznanie, które poeci opiewali, dla którego

rozsądni mężczyźni poświęcali wszystko. To było coś ponad wszystkimi romantycznymi powieściami, coś, czego nie byłaby w stanie sobie wyobrazić. To było warte setek książek i tysięcy poematów. Zastanawiała się, czy nadal żyje, a z drugiej strony jeszcze nigdy nie czuła się tak pełna życia. Czas się zatrzymał. Moc życia przeszła z niego w nią i Lyssa poczuła się doskonale spełniona. Znowu stała się całością. Ian rozluźnił się i opadł na nią z jękiem rozkoszy. Dobrze się czuła z ciężarem jego ciała na sobie. Złożył głowę w zagłębieniu jej szyi. Jedną ręką trzymał zaborczo jej biodro, a drugą zatopił we włosach. Nie śmiała się poruszyć. Odgłos deszczu zlewał się z biciem ich serc, które teraz uderzały w takim samym rytmie. - Wszystko w porządku? - szepnął. Nadal nie mogła mówić, więc objęła go ramionami, Ian uśmiechnął się. - Tak, ja też - odpowiedział i przytulił ją do siebie mocno, a potem przeturlali się na bok, a Ian przykrył ich biodra pledem. Potem pocałował jej czoło raz, drugi, trzeci... Umoszczona w jego ramionach, zaspokojona i szczęśliwa zasnęła. Ian tulił w ramionach swoją kobietę. Po latach tułaczki wreszcie jego życie nabrało sensu. A jednak miłość istniała. Powinien czuć się zmęczony, ale był rozbudzony jak nigdy dotąd i świadomy swych zmysłów. Deszcz się trochę uspokoił i przeszedł w mżawkę. Z ziemi zaczęła unosić się mgła, która nawet próbowała wedrzeć się do kamiennej szopy, Ian przeczuwał, że ten dzień będzie pochmur­ ny i ponury. Niezbyt dobry na podróż, ale doskonały, żeby uprawiać miłość. Nie martwił się już o pościg. Reszta klanu Davidsonów mogła nie być zachwycona, gdyby podzielił się swoją wersją

wydarzeń z konstablem. A poza tym, wszystko zależało od skuteczności pościgu. Tymczasem deszcz zmył ich ślady. Gdy­ by Ian zechciał, mogliby zupełnie zniknąć przed światem. Nawet „Pirat" Harrell nie byłby w stanie ich znaleźć... Ian sam był zaskoczony tym, w jakim kierunku podążyły jego myśli. Rzeczywistość nie była przyjemna. Nagle stanął twarzą w twarz z potwornością tego, co się stało. Właśnie przespał się z córką „Pirata" Harrella. Uwiódł ją, pozwalając, by mu się oddała. Pozbawił ją dziewictwa i być może nawet spłodził dziecko, które będzie teraz rosło w jej łonie. Przypomniał sobie o Janet i Fionie, czekających na niego. O pieniądzach, których tak rozpaczliwie potrzebował. Harrell prędzej go zabije, niż mu zapłaci... ale on już sam nie wiedział, czy chce tych pieniędzy. Miał teraz Lyssę i nie pozwoli jej odejść. Nigdy. Lyssa zbudziła się przy boku Iana. Spał, a jego pierś unosiła się powoli i miarowo. Oparła się na łokciu i zaczęła się mu przyglądać. Krótki zarost przydawał mu niebezpiecznego wy­ glądu i Lyssa uznała, że był najprzystojniejszym mężczyzną, jakiego widziała. Wyglądał dokładnie tak, jak powinien wy­ glądać Rycerz Mieczy. Już się go nie obawiała. Ani jego mie­ cza, dodała w myślach z uśmiechem. Przekroczyła pewien próg, ale wcale tego nie żałowała. - Witaj. - Ian otworzył oczy. Lyssa uśmiechnęła się do niego, przepełniona szczęściem. - Witaj - szepnęła. Poruszył nogami i zaczął łaskotać palcami spód jej stopy. - Jak się czujesz? Zakochana, chciała powiedzieć. - Doskonale - odparła. - Doskonale? - W jego zaspanym spojrzeniu pojawiła się radość.

- Dooo-sko-naaa-le - powtórzyła, a on już po chwili zna­ lazł się na niej. Ustami muskał jej czoło, a ona złożyła ręce i oparła je na jego piersi. - Ian? - Mm? - Pocałował jej skroń. Na zewnątrz znowu zaczęło padać. Dziś i tak nigdzie nie pojadą. - Znowu to zrobimy? Przerwał pocałunki. - A chciałabyś? - spytał. W odpowiedzi sięgnęła dłońmi do jego męskości i śmiało jej dotknęła, a potem zaczęła ją głaskać i pieścić. Tym razem ich zbliżenie było jeszcze pełniejsze i bardziej satysfakcjonujące od pierwszego. Pusta szopa stała się ich własnym rajem. A nawet gdyby zamieniła się w najwytworniejszą sypialnię, Lyssa i tak nie mogłaby być bardziej szczęśliwa. Resztę dnia spędzili na wsłuchiwaniu się w deszcz i ko­ chaniu do momentu, aż Lyssa poczuła ból w miejscu, o którym nie wiedziała, że może boleć, a mimo to chciała więcej. Kiedy się nie kochali, rozmawiali o wszystkim, Ian opowiedział o swoich obawach dotyczących siostrzeńca Liama. Ona rozśmieszyła go opowieściami o tym, jakie popełniała faux pas na salonach i jak nie pasowała do życia wyższych sfer. Pocałował ją w nos i zapewnił, że gdyby to jego wpuszczono na salony, z pewnością by ją pokonał w liczbie gaf. Lyssa była bystra i szybko się zorientowała, że Ian nie wspomina nic na temat przyszłości, a ona starała się nie okazywać lęku, który ją trapił. Liczyło się tylko tu i teraz. Chociaż nie padło słowo „kocham", Lyssa i tak wiedziała. Wiedziała, co czuje, chociaż nie miała odwagi pierwsza tego wyznać. Następnego dnia też nie wyruszyli w drogę. Deszcz ustał, ale

niebo zapowiadało ulewę, albo tylko tak się nawzajem przeko­ nywali, a to był powód dobry jak każdy inny, żeby zostać tam, gdzie byli. Ian znalazł nieopodal strumień. Ze swojego magicznego plecaka wydobył haczyk i linkę, i złowił rybę, którą posilili się na obiad i kolację. Upieczona ryba była nie lada przysmakiem po tylu dniach suszonej wołowiny. Wieczorem Lyssa poszła z łanem zająć się końmi, Ian był ubrany tylko w skórzane bryczesy, a Lyssa zrezygnowała z poń­ czoch i butów. Wysoka trawa łaskotała ją w stopy. Jeszcze nigdy nie była taka szczęśliwa. Rana postrzałowa ogiera szybko się goiła dzięki maści Iana. - Z czego jest ta maść? - spytała, wąchając zawartość puszki. - Z kwiatów lobelii - odpowiedział zajęty oglądaniem końs­ kiego boku. - Z czegoś jeszcze? - Gęsiego sadła. -Wyprostował się, strzepując z dłoni końs­ ką sierść, która została mu na palcach. - Dość prosty skład, prawda? Dostałem recepturę od pewnej Portugalki, która po­ trafiła leczyć. W wojsku wszyscy chodziliśmy najpierw do niej, a potem dopiero do wojskowego medyka. Lyssa zamknęła puszkę z maścią. - A jak udało ci się wydobyć od niej ten przepis? - Wyobraź­ nia podsuwała jej oczywistą odpowiedź. Ian objął ją i przyciągnął do siebie. - Uchroniłem jej syna przed kulą. - Wziął od niej puszkę i wrzucił ją z powrotem do plecaka leżącego na ziemi. - Chło­ pak znalazł się tam, gdzie nie powinien i omal nie został postrzelony przez francuskiego snajpera. - Och. - Lyssa odwróciła od niego wzrok. - Czyli nie jestem pierwszą osobą, której uratowałeś życie? - Ale jesteś najważniejszą - odparł, całując ją w skroń. - Posłuchaj, a jak nazwiemy naszego ogiera?

Naszego ogiera? Lyssa odchyliła się, żeby na niego spojrzeć. - Nie wiem. Musi nosić dostojne imię, ale nie jakieś cel tyckie. - Duma Davidsonów nie będzie dobra? - droczył się z nią a Lyssa dała mu kuksańca w bok. - A może Fortuna? Irlandzka Fortuna? Oparł brodę na jej głowie. - Nie wiedziałem, że istnieje coś takiego. - Istnieje - potwierdziła, kładąc dłonie na jego rękach. - Właśnie spotkałam dobrego Irlandczyka, który tworzy coś takiego. I prawda jest taka, że mam słabość do mężczyzn, którzy sami do czegoś dochodzą. Wykonała pierwszy niepewny krok, by wyznać, co kryje się w jej sercu. Wstrzymała oddech, oczekując odpowiedzi. - Chciałbym w to wierzyć - powiedział łagodnie. - Ja też - wyznała. Uścisnął ją mocniej. - Lysso, musimy wracać do Londynu. Poczuła, jak podskoczyło jej serce. - Muszę stawić czoło twojemu ojcu. - Musimy stawić mu czoło - poprawiła go. - Oczywiście. - Nie będzie zadowolony. - Nie. Lyssa obróciła się w jego ramionach. Wiedziała, co miał na myśli, mówiąc to. - Ian, a co będzie, jeśli nas nie pobłogosławi? - Wtedy powiem mu całą prawdę. Że zhańbiłem jego córkę, odbierając jej dziewictwo i że się z nią ożenię bez względu na to, czy mu się to spodoba, czy nie... chociaż wolałbym dostać jego błogosławieństwo. Lyssę ogarnęła niewypowiedziana radości. Zarzuciła mu ra­ miona na szyję. - Kochasz mnie!

- A miałaś wątpliwości? Pokręciła głową, chociaż zaraz przyznała: - Nie mogłam być pewna. - Moja ty słodka, cudna Cailin. Myślę, że zakochałem się w tobie już wtedy, gdy zobaczyłem, jak rozbijasz ten blaszany dzbanek na głowie właściciela zajazdu. - To było straszne. - Nikczemne - zgodził się z nią i uśmiechnął się szeroko, a jej radość nie miała granic. Położyła dłonie tam, gdzie biło jego serce. - Naprawdę poprosisz ojca o moją rękę? - upewniła się. - Tak. Jeśli mnie zechcesz. - Och, co za głupie pytanie. - Wcale nie takie głupie, Lysso. Nic nie mam... Przerwała mu pocałunkiem. - Masz mnie - szepnęła. - I zawsze mnie będziesz miał. - A będziesz potrafiła żyć z myślą, że twój ojciec może nas nie pobłogosławić? - spytał, z nutką wątpliwości. - Tak - odparła z przekonaniem. Ale tym razem Ian się nie uśmiechnął. Zamyślił się. - A wyznamy mu to przed czy po tym, jak oskarżymy jego żonę o próbę zamordowania ciebie? - Już się tym w ogóle nie przejmuję - powiedziała. I korzys­ tając z chwili, wyznała: - Ian, kocham cię. Te proste słowa całkiem zmieniły jej świat. I jego. - Jesteś dla mnie wszystkim - szepnął do niej żarliwie. - Wszystkim. - Cofnął się, nie wypuszczając jej dłoni. - Lysso Harrell, czy zechcesz zostać moją żoną, kochać mnie i być mi wierną aż do końca moich dni? - Czy to nasz ślub? - A czy nie stoimy przed samym Bogiem? - Tak - zgodziła się i serce zaczęło jej bić jak oszalałe. - I tak, biorę cię za męża, Ianie Campion. Będę cię kochać

i szanować... - przerwała, a po chwili jej przekrona natura kazała jej dodać: - I będę ci posłuszna. - W to akurat wątpię - powiedział bliski śmiechu. - Ale nie martwię się niczym, Lysso, i zapewniam cię, że będę wystar­ czająco silny i odważny, by troszczyć się o ciebie przez wszy­ stkie moje dni. Nawet jeśli teraz nie mam ci nic do zaofiaro­ wania. - Masz mnie. Z radosnym irlandzkim okrzykiem chwycił ją na ręce i za­ kręcił się w koło. Kręcili się tak i kręcili, aż w końcu upadli na trawę spleceni w uścisku. Zamilkli oboje. To była magiczna chwila, którą Lyssa chciała zapamiętać na całe życie. Nie chciała, żeby umknął jej nawet najmniejszy szczegół, jak odcień nieba za białymi i srebrzys­ tymi chmurami, albo delikatny powiew wiatru, który czuła na policzku. Chciała na całe życie zapisać w pamięci pełne miłości spojrzenie Iana. Pocałował ją... i wiedziała, że czuje to samo co ona. Ta chwila była magiczna. Była przypieczętowaniem ich wierności i od­ dania sobie. Ich obietnicą związku. Uniosła do góry dłoń, a on splótł palce z jej palcami. Zaczęli się kochać pod szkockim niebem, a Bóg i całe jego królestwo niebieskie było im za świadków. To zbliżenie miało inny wymiar niż poprzednie. Nie było w nim już samej żądzy, była miłość. Każdy pocałunek, każda pieszczota i dotyk wy­ kraczały poza sferę fizyczną. Obiecali sobie nawzajem swoje życie. Połączona z Ianem, Lyssa po cichu podziękowała Bogu. W jego ramionach czuła się wspaniale: tam było jej miejsce. Nie mogłaby ich nigdy opuścić. Jej serce należało do niego. Później, kiedy leżała z głową opartą na jego piersi, oplatając nogami jego biodra, wiedziała, że tak miało być. Modliła się tylko, żeby ojciec się zgodził, ale nie wypowie­ działa głośno swoich wątpliwości. Znała Iana już na tyle dobrze,

żeby wiedzieć, że i on tłumił własne. Wierzyła także, że oboje są na tyle uparci, żeby postawić na swoim i żyć własnym życiem. Następnego ranka wyruszyli w drogę do Londynu. Lyssa dosiadła kasztanka. Była niezłym jeźdźcem, chociaż nie tak dobrym jak Ian, ale z powodzeniem mogła długo wytrzymać w siodle. Mieli dotrzeć do miasta w czasie krótszym niż trzy dni. Nie wiedziała, co ich czeka, ale ufała łanowi na tyle, żeby złożył swoją przyszłość w jego ręce.

o Londynu dojechali późnym wieczorem, Ian rozważał różne możliwości i zdecydował, że naj­ lepiej będzie, jeśli nie spotkają się z Harrellem w jego domu. - Nie ufasz mojemu ojcu? - spytała Lyssa. - Mamy mu wiele do powiedzenia. Najlepiej będzie spotkać się na neutralnym gruncie. Lyssa spuściła wzrok na lejce, które trzymała w dłoniach. Między jej brwiami pojawiła się zmarszczka, która zawsze zwiastowała troskę, Ian pochylił się i położył rękę na jej dło­ niach, żeby dodać jej pewności siebie. - Wszystko będzie dobrze - obiecał. - Jesteś przecież moja. - Każdej nocy po drodze trzymał ją w ramionach. A ostatniej śniło mu się, że Lyssa urodzi mu dziecko. Nic już nie mogło mu jej odebrać. Spojrzała na niego i przytaknęła. - Powiedzieć mu o macosze? - Jak uważasz. Zacisnęła usta. - Wolałabym, żebyśmy nie musieli o tym mówić, ale jaki mamy wybór? Cieszę się, że usunę się z jej otoczenia, ale co będzie, jeśli któregoś dnia ona...? - Nie dokończyła myśli. - Jego życie może być w niebezpieczeństwie. Ian przytaknął. Nie miał jednak złudzeń co do tego, jaka

będzie reakcja „Pirata" Harrella na oskarżenie żony. Harrell nie należał do ludzi, którzy dopuszczali, by ktoś kwestionował ich wybór. I niezależnie od tego, jak bardzo Lyssa próbowała przedstawić łanowi zalety swojego ojca, wiedział, że nie zo­ stanie przez niego zaakceptowany. Największym testem dla miłości Lyssy będzie to, czy po konfrontacji z ojcem, stanie po stronie Iana. W głębi serca wierzył, że to zrobi. Jednak życie pokazało mu już tak wiele swoich brudnych sztuczek, że nie mógł nie brać pod uwagę możliwości zdrady. - Jak myślisz, gdzie powinniśmy się z nim spotkać? - spytała. - Mam przyjaciela, który prowadzi zajazd przy nabrzeżu. To przyzwoite miejsce, chociaż może w nie najlepszej okolicy. - Więc jedźmy tam. - W porządku. Już miał popędzić Fortunę, ale Lyssa wyciągnęła do niego rękę i położyła mu dłoń na ramieniu. - Ian, bez względu na wszystko, zostanę z tobą. Wziął jej dłoń i podniósł do ust, składając na niej pocałunek, a Lyssa uśmiechnęła się. Tak, bardzo chciał w to wierzyć. Po godzinie byli już w zajeździe Pod Wijącym się Wężem. Ian i Roddy, właściciel zajazdu, powspominali sobie wspólne czasy w Irlandii. Przyjaciel był szczęśliwy, że może udostępnić im pokój, i na tyle mądry, by nie zadawać zbyt wielu pytań. Pokój mieścił się na parterze obok sali jadalnej, a jego okna wychodziły na ulicę. Świetnie nadawał się do celów Iana. Kiedy Lyssa pisała list do ojca, w którym informowała go, że jest już w Londynie i prosi go o spotkanie na osobności, Ian zajmował się końmi. Nie miał pieniędzy, więc dał zarządcy stajni pistolet do czasu, kiedy będzie w stanie zapłacić gotówką, wiedząc też doskonale, że do tego czasu pistolet może pójść pod zastaw albo zostanie sprzedany. Ale nie przejmował się tym, gdyż nie zamierzał się nim więcej posługiwać.

Wracając wąską uliczką ze stajni do zajazdu, zdał sobie sprawę ze zmiany, jaka w nim nastąpiła od czasu opuszczenia Londynu zaledwie parę tygodni temu. Zatrzymał się, i rozejrzał dokoła. Wkrótce to wszystko będzie już należało do przeszłości. Kiedyś był człowiekiem, który nie ufał nikomu. Teraz poszuki­ wał dobra i sensu w życiu. Marzenie o wolności, o wybudowa­ niu nowego domu dla swojej rodziny było na wyciągnięcie ręki, a wszystko to dzięki Lyssie. Zastał ją siedzącą przy oknie i czekającą na niego z filiżanką herbaty. Zrzucił nieodłączny plecak na podłogę, przysunął so­ bie krzesło i usiadł obok. - Wysyłamy wiadomość? - Potrzebujemy pieniędzy, które ojciec ci obiecał za od­ nalezienie mnie - odpowiedziała niczym praktyczna żona. - Po­ za tym, już ją wysłałam. Poszedł z nią syn Roddy'ego. Pozostaje nam tylko czekać. Czekać. Nie wiedział, czy wytrzyma. Lyssa, jakby czytając w jego myślach, ścisnęła jego dłoń. - To nie potrwa długo - uspokoiła go. - Może upłynąć kilka godzin. - Nie w przypadku mojego ojca. Miała rację. Po niespełna godzinie lśniący powóz Harrella zatrzymał się pod drzwiami zajazdu. Lyssa zauważyła go przez okno i natychmiast się wypro­ stowała. Drzwi powozu otworzyły się i wyszedł z niego Parker. - Nie przyjechał sam - powiedziała przez ściśnięte gardło, Ian nic nie odpowiedział. Obecność Parkera mogła oznaczać wszystko. Obserwowali, jak Harrell wysiada z powozu, a potem od­ wraca się i wyciąga rękę, by pomóc żonie. - Przywiózł i ją! - Lyssa poczuła się zdradzona. Była księżna poruszała się wolno z powodu swojej zaawan­ sowanej ciąży. Zachowywała spokój, chociaż na jej twarzy malowała się troska, Ian nie potrafił ocenić, czy jej troska była

wynikiem obaw o pasierbicę, czy raczej tego, że niebawem wyjdzie na jaw cała prawda o niej. Za nią z powozu wysiadł Grossett, ale zamiast ruszyć za księżną, zatrzymał się i podał rękę następnej kobiecie. Była jakieś dwadzieścia lat starsza od księżnej i miała na sobie drogi strój, który przy eleganckiej pani Harrell wyglądał zbyt krzyk­ liwie. Ona i Grossett mieli podobne policzki niczym buldogi, i takiego samego zeza. Lyssa spojrzała na Iana. - To matka Roberta. Najniesympatyczniejsza osoba, jaką kiedykolwiek poznałam. Nie znosi mnie. Nie rozumiem, co ona tu robi. Boję się, Ian. - Nie bój się. Nie pozwolę, żeby ci się cokolwiek stało. Stawimy im wszystkim czoło. Chodź, miejmy to już za sobą. - Zwrócili się w stronę drzwi, trzymając się za ręce. Przez chwilę panowała cisza, w której odgłos otwieranych i zamykanych drzwi frontowych zajazdu ginął zmieszany z dźwiękiem szurania i kroków gości. - Ciekawe, czy ojciec zauważy, że się zmieniłam? - Że poznałaś smak miłości? Lyssa zaśmiała się, doskonale rozumiejąc, co miał na myśli, ale po chwili spoważniała. - Mam wrażenie, że opuszczałam Londyn jako dziecko, a teraz wróciłam tu jako kobieta. Tak bardzo dojrzałam, Ianie. Módlmy się, żeby ojciec zauważył pod tymi znoszonymi ubra­ niami i potarganymi włosami, jaka teraz jestem. - Uścisnęła mocniej jego dłoń. Jej słowa odzwierciedlały jego wcześniejsze odkrycie. Ale zanim zdołał odpowiedzieć, z korytarza dobiegł ich głos Harrel­ la, który żądał, żeby Roddy zaprowadził go do córki. Drzwi otworzyły się bez pukania. Lyssa puściła dłoń Iana i zacisnęła pięści. „Pirat" Harrell wkroczył dostojnie do środka. Od stóp do głów był ubrany na czarno.

Przez chwilę on i Lyssa mierzyli się wzrokiem. - Ojcze - odezwała się pierwsza. - Córko - odparł Harrell. Obrzucił ją bacznym spojrzeniem swoich zielonych oczu, tak podobnych do oczu córki. Napięcie wzrosło, ale Lyssa przełamała je, podchodząc do ojca. - Tak mi przykro... Jej słowa jakby zawisły na chwilę w powietrzu, zanim ojciec wyciągnął do niej ręce. Padli sobie w ramiona, a on tulił ją, jakby już nigdy nie miał zamiaru jej puścić. Ian obawiał się najgorszego. Pozostali stłoczyli się w pokoju, a Roddy zamknął za nimi drzwi. Grossett był napuszony jak zwykle - w drogim kapelu­ szu i z kunsztownie ufryzowanymi włosami, Ian zdawał sobie sprawę z kontrastu między nimi, z tego, że sam nie miał surduta, ani płaszcza, bo go wyrzucił po tym, jak w szar­ paninie oderwali mu rękawy. Wyglądał przy nich tak, jakby w ciągu ostatnich paru tygodni stracił resztę swojego mizer­ nego majątku. Pani Harrell przysunęła się do męża i pasierbicy, gdy Parker wyszedł, by załatwić więcej krzeseł i coś do picia. Ian nadał nie bardzo wierzył, że księżna mogłaby być od­ powiedzialna za próbę morderstwa. W końcu Harrell i Lyssa rozluźnili uścisk. - Tak się o ciebie martwiłem. - Byłam bezpieczna, tato. - A skąd mogłem wiedzieć? Bałem się najgorszego. Myś­ lałem, że ktoś cię porwał! - Ale przecież nie było żądania okupu - zdziwiła się Lyssa. - Kto ci w tym pomógł? Kto za tym stoi? - Nikt, tato. Sama to zrobiłam - wyznała. Jej słowa były dla ojca szokiem. - Ale dlaczego? Dlaczego miałabyś się narażać w taki sposób?

- Ponieważ musiałam pojechać do Amleth Hall - odparła łagodnie. - Musiałam. Harrell mruknął coś zniecierpliwiony. - Ale po co? I dlaczego nie poprosiłaś mnie o to, tylko sama wybrałaś się na dziką eskapadę? Lyssa posmutniała. - Prosiłam cię, ale mnie zignorowałeś. Byłeś zbyt zajęty. - Lysso, czy kiedykolwiek odmówiłem ci czegoś? - spytał z pretensją Harrell. Lyssa przeniosła wzrok na macochę, Ian zesztywniał w oczekiwankiu na to, co nastąpi. - Nie chciałeś tego zrobić. Poznałam Davidsonów i rozu­ miem, dlaczego nie miałeś ochoty ich więcej widzieć. I, myślę też, że dla ciebie podróż do Szkocji wiązałaby się z przykrymi wspomnieniami. Ojciec usiadł na krześle, które podsunął mu Parker, i pociąg­ nął Lyssę, żeby zajęła miejsce obok niego. - Mogłaś ze mną o tym porozmawiać. Przygotowałbym wszystko i zapewnił ci ochronę. - Wiem to teraz... ale wtedy... - Westchnęła ciężko i przy­ znała: - Wtedy nie myślałam jasno. - Święte słowa. Wysłałem za tobą pogoń. - Jechałam z Cyganami - wyznała. - Z Cyganami?! - wybuchnął ojciec. Pozostali w pokoju byli tak samo zaszokowani jak on. Kolejnym wyznaniem Lyssa pogrążyła się jeszcze bardziej. - Ale okazało się, że nie byli prawdziwymi Cyganami i mog­ łam wpaść w prawdziwe tarapaty. Pan Campion uświadomił mi moją głupotę. - Skoro nie byli Cyganami, to kim byli...?-Harrell przeniósł przerażony wzrok na żonę. - Uciekła z obcymi ludźmi! Księżna zbliżyła się do męża i położyła dłoń na ramieniu Lyssy. - Ale nic ci się nie stało, prawda?

Lyssa spojrzała na dłoń macochy w rękawiczce. Wtedy też, po raz pierwszy od momentu, kiedy ojciec wszedł do pokoju, popatrzyła na Iana. W jej oczach było błaganie o pomoc. - Była cała i zdrowa, pod każdym względem, kiedy ją znala­ złem - odparł za nią. - Więc nie ma się czym martwić, Dunmorze - stwierdziła pani Harrell. - Mamy Lyssę z powrotem w domu bezpieczną, i tylko to się liczy, prawda, drogi lordzie? - Ostatnie słowa skierowała do Grossetta. - Tak, to prawda - zgodził się wicehrabia. Nadal stał przy drzwiach. Jego wzrok spotkał się ze spojrzeniem Iana i oczy mu się zwęziły. Ruszył na środek pokoju władczym krokiem, ale matka chwyciła go za rękaw, próbując go za­ trzymać. Zignorował ją jednak i podszedł do krzesła Lyssy. - Bardzo się cieszymy, że wróciłaś, moja droga. Ian usłyszał w jego głosie niewypowiedziane wyzwanie. Grossett nie wierzył, że nic się nie stało kobiecie, którą zamierzał poślubić, i jego zwężone oczy wyraźnie to mówiły. Nie uszło to również uwagi Harrella. Ostrym spojrzeniem obrzucił jednego i drugiego mężczyznę, po czym przeniósł domyślne spojrzenie na Lyssę. Wstał z krzesła. - Zatem, Campion - powiedział - dotrzymałeś słowa i jes­ tem ci wdzięczny za przywiezienie mojej córki. Nigdy bym nie pomyślał, że wybrała się do Szkocji. Chociaż prawdę mówiąc, tylko to miało sens. Być może powinienem był rozmawiać z nią więcej na temat przeszłości. Wtedy nie miałaby romantycznych wyobrażeń. Parker, zapłać temu człowiekowi, żeby mógł już odejść. Uznając, że załatwił sprawę z łanem, zwrócił się do córki. - Przeżyłaś niezłą przygodę, Lysso, ale nie wyglądasz tak strasznie jak twoje ubranie. - Zmierzył ją krytycznym wzro­ kiem. - No, może mogłabyś być trochę bardziej czysta. A ten strój? Gdzie, u diabła, podziała się twoja służąca? - Zaginęła - odpowiedział za nią Ian. Parker już wyciągnął

woreczek z monetami i podał go Ianowi, ale ten go nie przyjął. - Znalazłem pańską córkę dzień drogi za szkocką granicą, jakieś dziesięć dni temu... - Dziesięć dni temu?! - zdumiał się Harrell. - Dlaczego więc tak dużo czasu zajęło ci przywiezienie jej z powrotem? - W jego głosie brzmiała ojcowska troska i ostrzeżenie. - Ponieważ odkryłem, że śledziła mnie grupa mężczyzn, którzy próbowali zamordować pańską córkę. Dwukrotnie do niej strzelali, a potem podpalili wóz, w którym się ukryła, i musieliśmy uciekać przed napastnikami do lasu. Później jeden z tych mężczyzn omal nas nie zabił, gdy dotarliśmy do Amleth Hall. Mówiąc to, Ian nie spuszczał wzroku z pani Harrell. Księżna była wyraźnie zaskoczona i zaniepokojona, Ian mógłby przy­ siąc, że nie było to udawane. - Człowiek, który dowodził tymi łotrami, nazywał się Fielder- powiedziała Lyssa, wreszcie odzyskując głos. I też wstała. - Wiedział o nas dużo, tato. Pan Campion obronił mnie i zdecy­ dowaliśmy, że najlepiej będzie, jak pojedziemy do Amleth Hall, w nadziei, że Davidsonowie nam pomogą. - Oni sami są z piekła rodem - stwierdził Harrell. - Teraz to wiem, tato - przyznała cicho. - Ramsey, mój kuzyn, udzielił schronienia Fielderowi. Zaplanował sobie, że poślubi mnie dla pieniędzy, a potem pozwoli Fielderowi zabić mnie i pana Campiona. - Dobry Boże! - wykrzyknął Harrell. - Któż mógłby prag­ nąć twojej śmierci? Lyssa zacisnęła usta. Na jej czole znowu pojawiła się zmar­ szczka i Ian zbliżył się o kolejny krok, gotowy wyznać wszystko, ale Lyssa uniosła dłoń, powstrzymując go. Sama chciała załatwić tę sprawę. - Moja macocha - powiedziała smutnym głosem, nic czując żadnej satysfakcji. - Frances? - upewnił się Harrell z niedowierzaniem.

- To nie j a ! - wykrzyknęła księżna, podrywając się na równe nogi. - Lysso, nigdy bym cię nie skrzywdziła! Lyssa pokręciła głową. - Nie jest mi łatwo cię oskarżać. Ale usłyszałam słowa prawdy od Fieldera. - Ale po co miałabym to robić, Lysso? - zdziwiła się macocha. - Nie wiem - przyznała Lyssa. - Początkowo myślałam, że zrobiłaś to dla swojego dziecka, żeby odziedziczyło wszystko. A może byłaś po prostu zazdrosna o mnie i ojca? Nie wiem, i nie chcę już wiedzieć. Pani Harrell odwróciła się do męża. - Dunmore, ja nie mam nic wspólnego z tą intrygą. Nie mam powodów, by chcieć ją zabić. Ian jej wierzył. Harrell natomiast nie był pewny. Nowina była dla niego zbyt świeża, zbyt szokująca, żeby ją zaakceptować albo odrzucić. Lyssa wyglądała na bardzo przybitą całą tą sytuacją. Za to Grossett robił wrażenie zmieszanego. Patrzył na matkę, która próbowała mu coś przekazać wzrokiem. - Ależ ja nic nie zrobiłam! - broniła się pani Harrell. - Przy­ prowadźcie tu tego Fieldera, żebym mogła się z nim skonfron­ tować. - To niemożliwe - odparł Ian, po czym spojrzał na matkę Grossetta. - On nie żyje. W tym momencie wyraz twarzy lady Grossett się zmienił i Ian zaniepokoił się, że jego domysły się potwierdziły. - A pan, wicehrabio Grossett, nie zna przypadkiem człowie­ ka o nazwisku Fielder? Tym pytaniem trafił celu. Grossett zbladł i odwrócił się do matki, Ian czekał, aż wyprą się tej znajomości. Był więc za­ skoczony, kiedy wicehrabia się odezwał, ocierając pot z czoła. - Łysiejący, wysoki, szczupły mężczyzna? Z niskim gło­ sem?

- To on! - wykrzyknęła Lyssa. - Mamo, nie mogłabyś...? - powiedział Grossett. - Mogłabym - odparła, podnosząc brodę, jakby karciła go za to, że ośmielił się ją skrytykować. - Co tu się dzieje? - zażądał wyjaśnień Harrell. Żadne z dwojga, ani wicehrabia, ani jego matka, się nie odezwało, więc zrobił to Ian. - Sądzę, że to matka jego wysokości próbowała zamordo­ wać pańską córkę. - Dlaczego? - zwrócił się Grossett do swojej matki, a w jego głosie słychać było ból. - Dlaczego chciałaś coś takiego zrobić? - Nie mogłam pozwolić, żebyś zdradził swoje dziedzictwo dla pieniędzy - powiedziała takim tonem, jakby to wyjaśniało wszystko. - Zdradził?! - wykrzyknął Grossett. - Mamo, czyś ty oszala­ ła? Ona była naszą jedyną szansą. Nie mam już czym opłacić twoich długów hazardowych. Jesteśmy skończeni. - Nadal mogę dostać kupony - odcięła się lady Grossett. - Wszystkie kluby zaakceptują kupony ode mnie. Ale drzwi się przede mną zamkną, jeśli ją poślubisz. - Nikt nie naciskał na ciebie, żebyś się wypłacała, bo to mnie doili bez opamiętania! -wybuchnął jej syn. - Zrujnowałaś mnie tym swoim hazardem. Nic już nie zostało, mamo! Nic! - Mamy naszą dumę! - To Harrell ma dumę! On poślubił księżną! -Wyrzucił z siebie Grossett, jakby już wcześniej miał przygotowany ten argument. - Księżną? - parsknęła lady Grossett. - Sprzedała mu się za kupieckie pieniądze. Już nie jest tak szanowana w wyższych sferach. Już nie. Ludzie plotkują za jej plecami, a ja nie pozwolę, żeby to samo nam się przydarzyło! Harrell zamachał rękami podenerwowany. - Czy ktoś mi może wytłumaczyć, co tu się, u diabla dzieje? I kimże ty jesteś - zwrócił się do lady Grossett żeby obrażać moją żonę?

- Zrobiłabym wszystko, żeby uchronić mojego syna przed takimi jak wy - odparła lady Grossett podniesionym głosem. - Nigdy nie pochwalałam tego związku i musiałam zrobić wszystko, żeby do niego nie dopuścić! Jej syn wyglądał tak, jakby za chwilę miał się rozpłakać. - Mamo, rujnujesz nas oboje. - Spojrzał na Harrella. - Nie słuchaj jej. Ostatnio nie czuje się najlepiej. Właściwie to już od dłuższego czasu... - Nie poniżaj się przed nim! - powiedziała jego matka z pogardą. - Jesteś Grossettem! Jej syn jęknął sfrustrowany i zaczął błagać Harrella. - Nie posyłaj po konstanbla. Wywiozę ją z Londynu, daleko stąd. Nie będzie nam przeszkadzać nawet w czasie ślubu z Lyssą. - Nadal chcesz ją poślubić? - Jego matka nie wierzyła własnym uszom. Dunmore Harrell zmarszczył brwi. - Nie oddam ci córki. Ian tylko czekał na te słowa. Ale Grossett nie dawał za wygraną. - Naprawdę zależy mi na twojej córce! - Zależy ci na jej pieniądzach! - wybuchnął Harrell. -I mog­ łem to jeszcze zaakceptować, kiedy chciałem dla córki twojego tytułu. Ale nawet my, kupcy, nie bratamy się z mordercami. Twarz Grossetta stężała. - Och, nie! Nie zabierzesz mi jej! - Robercie...! - zaczęła lady Grossett, ale on jej przerwał. - Zamilcz! Ja jestem głową rodziny. To ja podejmuję decy­ zje. - Przebiegł ręką po rzednących włosach, szukając nowych argumentów na swoją obronę. - Harrell, jak myślisz, kto teraz zechce poślubić twoją córkę? - powiedział. - Włóczyła się po całej Szkocji z jakimś irlandzkim łowcą nagród, bez przyzwoitki. Spójrz na nią. Oczy wszystkich w pokoju zwróciły się na Lyssę.

- Została zhańbiona - powiedział oskarżycielem tonem Grossett. - Zhańbiona przez najgorszego typa, jaki mógł jej dotknąć. Ian zrobił krok naprzód z zaciśniętymi pięściami i jednym ciosem starł z twarzy Grossetta ten pełen wyższości uśmieszek. Wicehrabia padł na ziemię jak długi.

pokoju zapanowała cisza, którą przerwał dopiero krzyk lady Grossett. Zawsze obecny Parker nie tracił czasu. Otworzył drzwi, wypchnął przez nie jej wysokość i pewnym ruchem je zatrzasnął. - Dziękuję ci, Parker - powiedział sucho Harrell. - Nie ma sprawy, sir. Grossett jęknął. - A co z nim? - spytał Harrell. - Jeśli pan Campion mi pomoże...? - zasugerował Parker. - Oczywiście - odparł Ian. Chwycił wicehrabiego za poły płaszcza, a Parker otworzył drzwi, zaskakując tym samym lady Grossett, która już otworzyła usta do krzyku, Ian bezceremonia­ lnie rzucił jej syna u stóp, a drzwi zamknęły się na powrót. - Chyba powinniśmy jednak odwieźć ich do domu - powie­ działa księżna. - Musimy? - spytał Harrell. - Tak - odparła z żalem w głosie. - Zgodziliśmy się, żeby z nami jechali. - Parker...? - Poślę naszego lokaja, żeby wezwał dla nich powóz, sir. - Z tymi słowami osobisty sekretarz Harrella wyszedł z pokoju. Lyssa, Harrell, księżna i Ian zostali sami. Ian wiedział, że wreszcie nadszedł ten moment.

Jakby przeczuwając, że Ian szykuje się, by coś powiedzieć, Harrell rzucił szybko: - Znowu dobra robota, Campion... Dziękuję ci bardzo... Jesteś już wolny... - Chciałbym prosić o rękę pańskiej córki. Po słowach Iana w pokoju zapadła śmiertelna cisza. Księżna uniosła zaskoczona brwi, Lyssa zamarła. Harrell udawał, że nic nie słyszał. Zwrócił się do żony. - Jesteście gotowe, Frances? Lyssa? Musimy już iść. - Nie, tato - powiedziała Lyssa, podchodząc do Iana. - Nie pójdę, dopóki nie odpowiesz panu Campionowi, i już teraz cię ostrzegam, że tylko jedną odpowiedź chcę usłyszeć. Pan Harrell nie mógł dłużej udawać. Spojrzał Ianowi w oczy. - Wołałbym zobaczyć ją w piekle niż jako żonę kogoś takiego jak ty. Lyssa zachwiała się, jakby ją uderzył. Księżna także była zaskoczona. Zrobiła krok naprzód, ale Harrell powstrzymał ją władczym gestem. - Wiem, kim jesteś, Campion. Nie masz nic do zaoferowania mojej córce. - Ja niczego nie chcę, ojcze, oprócz twojego błogosła­ wieństwa! - Ale go nie dostaniesz - odparł gwałtownie. - A teraz dość już tych bzdur. Chodźmy stąd. - Ja z tobą nie idę - powiedziała stanowczo Lyssa. Harrell zmarszczył brwi. - Czy nie zapłaciłem ci wystarczająco dużo? - rzucił retory­ czne pytanie. - W porządku. Zatem podwoję stawkę. - Nie chcę pieniędzy - powiedział spokojnie Ian. - Ależ chcesz - upierał się Harrell. - Wydaje ci się, że trafiłeś niezłą gratkę. Ale to nieprawda. I pozwól, że cos ci doradzę: lepiej już stąd odejdź. - Nie. - Ian nie chciał złościć Harrella, ale jednocześnie nie potrafił wyrzec się Lyssy. - Nie wziąłem nawet zapłaty, którą

mi wcześniej dawał pański człowiek. Tu nie chodzi o pieniądze, panie Harrell. Ja ją kocham. Na chwilę zapanowała cisza, a potem Harrell zaczął się śmiać, jakby usłyszał świetny żart. - Dunmore... - poprosiła pani Harrell. Pokręcił głową. - Powinienem się śmiać albo bić brawo. Mówią, że Irland­ czycy są najlepszymi aktorami. Do tej pory w to nie wierzyłem. - Spojrzał na córkę. - Rozumiem, Lysso. Ciebie też nabrał, ale już wystarczy. Weź swoje pieniądze od Parkera, Campion, i zostaw moją córkę w spokoju. - W jego głosie zabrzmiał nieprzejednany ton. - Ojcze, to nie tak. Ja też tego chcę - nalegała Lyssa. - On uratował mi życie. - Rozumiem, że czujesz wdzięczność - zgodził się ojciec. - Ale małżeństwo nie jest sposobem okazywania wdzięczności. On cię wykorzystuje, Lysso. Chce twoich pieniędzy. - Nie wziął żadnych pieniędzy! - krzyknęła w rozpaczy. - Oczywiście, że nie. Chce twojego posagu. A może chcesz się go wyrzec? To była groźba wydziedziczenia. Lyssa chwilę się zastanawiała, ale wreszcie odezwała się spokojnym głosem. - Chcę swojego posagu. I chcę także twojego błogosławień­ stwa. Ale poślubię tego mężczyznę za twoim pozwoleniem lub bez niego. - Ten człowiek to łajdak - stwierdził Harrell. - Zimny drań. Cholerny Irlandczyk! - Ten człowiek może być ojcem dziecka, które być może w sobie noszę. - Lyssa wytoczyła największe działo. Harrell zbladł, ale po chwili jego twarz stężała i Ian przyciąg­ nął Lyssę do siebie, dla jej bezpieczeństwa. Pani Harrell stanęła między mężem a młodymi, a jej twarz wyrażała obawę i niepew­ ność.

- A więc zrobiłeś to - powiedział Harrell do Iana. - Przeszło mi przez myśl, że mogłeś to zrobić. W końcu jesteś ambitnym człowiekiem. - Jestem też honorowy - odparł Ian, ignorując lekceważące parsknięcie Harrella. - Pańska córka nie była moim celem. - Doprawdy? - spytał ironicznie Harrell. - Naprawdę myś­ lisz, że ci uwierzę? Lyssa nie wytrzymała. - Och, tato, nie udawaj świętego. Sam chciałeś sprzedać mnie za tytuł. - Chciałem użyć twojego posagu, żeby kupić ci bezpieczeń­ stwo! - odciął się Harrell. - Chciałem, żebyś była bezpieczna, i pragnąłem zapewnić ci poszanowanie, tobie i twoim dzieciom. A ty co wyczyniasz? Idziesz do łóżka z tym cholernym zerem! On jest nikim, Lysso. Są i tacy, którzy plują na jego imię. - On jest mężczyzną, którego kocham - odparła ze łzami złości w oczach. Ian miał już tego dosyć. Wziął Lyssę za rękę. - Chodźmy stąd - powiedział i odwrócił się do wyjścia. Nie chciał obiecanej zapłaty, gdyż wiedział, że każdego pensa Harrell by mu później wypomniał. Chwała Bogu, Lyssa zgodziła się z nim wyjść. Jej miłość była prawdziwa, Ian otworzył drzwi. - Zaczekajcie! - zawołał Harrell. Ian się zatrzymał. Nie chciał rozstawać się z ojcem Lyssy jak wrogowie. - Muszę z tobą porozmawiać na osobności, Campion po wiedział „Pirat" Harrell. - Lysso, ty i Frances idźcie do powozu - Nigdzie nie pójdę - powiedziała Lyssa. - Nie? Campion i ja musimy ze sobą szczerze porozmawiać. Jeśli po tej rozmowie nadal będzie chciał mi cię zabrać, wtedy pozwolę na to i dam wam błogosławieństwo. - Zrobiłbyś to? - upewniła się Lyssa.

- Tak.

Wahała się z decyzją. . - Idź. Wszystko będzie dobrze - powiedział Ian. Na czole Lyssy pojawiła się znowu zmarszczka, ale Ian się uśmiechnął. - Przecież chcemy tego błogosławieństwa? - Tak - zgodziła się żarliwie. - Więc pozwól mi wysłuchać tego, co ma do powiedzenia twój ojciec. Być może uda mi się go przekonać, że najbardziej leży mi na sercu twoje dobro. Lyssa zwróciła się do ojca. - Kocham cię, tato, i kocham jego. - Jej słowa były proste i pełne mocy. Otworzyła drzwi i wyszła. Księżna spojrzała zaniepokojona na męża, ale podążyła za Lyssą w milczeniu. Harrell poczekał aż drzwi za nimi się zamkną. Potem pod­ szedł do okna i wyglądał przez nie, dopóki nie zobaczył, że kobiety znikają w powozie. Zasłonił okno. - Masz siostrzeńca, prawda? To pytanie zaskoczyło Iana. Zanim zdołał odpowiedzieć, Harrell kontynuował. - Nazywa się Liam. Sprytny chłopak. Młody, zdolny i trochę narwany. - Można tak o nim powiedzieć - odparł niepewnie Ian. Harrell mruknął coś, przytakując. - Kiedy się spotkaliśmy po raz pierwszy, chłopak wpadł w złe towarzystwo, prawda? - Nie skrzywdziłbyś dziecka. - Zrobię to, co muszę, żeby chronić moją rodzinę - powie­ dział twardo Harrell. - Parker odbył z Liamem długą rozmowę. Całkiem sporo się dowiedział. Och, nie martw się, twój siost­ rzeniec jest bezpieczny w domku w Chelsea, gdzie ich wszyst­ kich umieściłeś. Widzisz, Campion, podziwiam cię. Chronisz swoją rodzinę i nie mam wątpliwości, że dla mojej Lyssy zrobiłbyś wszystko, co w twojej mocy. - Kocham ją. - Jestem pewien, że ją kochasz.

- Ale...? - wtrącił Ian. - Już powiedziałem, co jest moim „ale". Jesteś poszu­ kiwany. Ian zamarł. - Liam uważa, że to ekscytujące - dodał Harrell. - Liam nie wie, co mówi. - Ale w tej sprawie się nie myli. - Harrell usiadł na brzegu krzesła przy oknie. - Poprosiłem Parkera, żeby to sprawdził. Moglibyśmy nawet na ciebie donieść i odebrać nagrodę. - Nie ma znaczenia, co zrobicie - powiedział Ian, ostrożnie dobierając słowa. - Lyssa jest moja. - Tak - zgodził się Harrell, a z jego wyrazu twarzy znikła fałszywa satysfakcja. - Nie cieszy mnie fakt, że miałeś moją córkę, ale nie ma takiej sprawy, której nie dałoby się załatwić. - W jakim sensie? Masz na myśli następnego Grossetta? - Są różne sposoby. - Harrell wstał z krzesła. - Oto moja propozycja. Zostawisz Lyssę, a ja ci szczodrze zapłacę... - Nie chcę pieniędzy. - W taki razie jesteś jedynym człowiekiem w Londynie, który nie potrzebuje pieniędzy. Ale tu nie chodzi wyłącznie o ciebie. Są jeszcze twoje siostry i ich dzieci, o których powinie­ neś pomyśleć. - Szantażujesz mnie? - Tak! I zapewniam cię, panie Campion, że się świetnie do tego nadajesz. - Opanował się i ciągnął dalej: - Obaj wiemy, że twoje siostry i ich dzieci będą bez ciebie przymierać głodem, albo i co gorszego. Natomiast ja oferuję ci transport tam, dokąd zechcesz, i więcej pieniędzy, niż twój biedny irlandzki umysł jest w stanie objąć. - A jeśli nie przyjmę pańskiej oferty? - Zniszczę cię. Doniosę na ciebie władzom, Może nawet zostaniesz powieszony. Wszystko zależy od tego, jak bardzo antyirlandzkie nastroje panują teraz w społeczeństwie, czy tłum będzie żądał przedstawienia. W najlepszym wypadku zo

staniesz wywieziony. Sześć miesięcy pod pokładem statku ku­ pieckiego do Australii, gdzie traktowano by cię niewiele lepiej niż niewolnika. Twoja rodzina popłynie razem z tobą. W końcu przecież cię ukrywali. To był prawdziwy szantaż. - Więc jak będzie, Campion? Jak długo zamierzasz się jesz­ cze upierać przy tej głupiej „miłostce"? Wściekłość zmroziła krew w żyłach Iana. Znowu spotykała go cholerna niesprawiedliwość, a on nie miał żadnego wyboru. - Ona cię za to znienawidzi. - Jakoś to przeżyję - odparł Harrell. - Za to nie darowałbym sobie, gdyby poślubiła ciebie. - Bo jestem Irlandczykiem? - Bo niczego nie masz i nigdy nie będziesz mieć. Ian pokręcił głową. - Ty też kiedyś nic nie miałeś. - Nie jesteś mną - odciął się Harrell. To było to. Ian wiedział, że nie ma wyjścia. Nie mógłby pozwolić, żeby Maeve albo chłopcy zmagali się z trudami podróży do Australii z jego winy. Dorośli może i przetrwaliby tę podróż, ale nie małe dzieci. A przecież jego siostry nie rozstały­ by się z dziećmi. Nie mogłyby ich zostawić w Anglii. Musiał podjąć ciężką decyzję. - Wiesz, że się mylisz? - powiedział do Harrella. - Jestem do ciebie bardziej podobny, niż byś chciał. Gdzie m a m się zgłosić po pieniądze? Lyssa patrzyła, jak ojciec wychodzi z zajazdu, a za nim podąża Parker. Wiedziała już, że Ian odszedł. Jej ojciec wsiadł do powozu i zajął miejsce naprzeciwko niej i macochy. Zastukał w dach, dając sygnał do odjazdu. Księżna w milczeniu wzięła Lyssę za rękę. - On nie mógłby odejść - powiedziała spokojnie Lyssa. - Musiałeś mu zrobić coś strasznego.

- Nie zrobiłem niczego „strasznego" - odpowiedział, nie patrząc na Lyssę. - Obaj zdecydowaliśmy, że najlepiej dla ciebie będzie, jeśli odejdzie. - Nie opuściłby mnie... - powtórzyła Lyssa. - Ale to zrobił. Jej serce pragnęło zaprzeczyć prawdzie jego słów, ale rozum podpowiadał jej, że ojciec nie kłamie. Był zbyt spokojny, zbyt zadowolony. Parker milczał z niespotykaną u niego ponurą miną. W pierwszym odruchu Lyssa chciała krzyczeć, wrzeszczeć z wściekłości i bólu... ale uświadomiła sobie, że oni byli przygo­ towani na taką reakcję. Wzięła się więc w garść, dumna i odważna. - Co będzie, jeśli noszę jego dziecko? - Wtedy zobaczymy, co da się zrobić - powiedział ojciec. - Dunmorze - odezwała się księżna. - Daj jej cokolwiek. Ojciec nie próbował udawać, że nie rozumie. Przeszył Lyssę spojrzeniem zielonych oczu, takich samych jak jej. - Kocha cię - powiedział. I ku zaskoczeniu Lyssy, wystarczyło jej to. Wyczuwała, że ojciec nie jest szczególnie zachwycony swo­ im posunięciem. Być może dlatego, że nie zareagowała tak, jak się spodziewał. Teraz była silniejsza. Bardziej pewna siebie. Bardziej kobieca. Jeśli rzeczywiście nosi dziecko Iana, nie pozwoli, żeby kto­ kolwiek je zabrał. Znajdzie sposób, żeby je chronić. W końcu wszystko na świecie ostatecznie sprowadza się do pieniędzy, Ale jakie znaczenie ma to, że jest się wartym tyle złota, ile się waży, jeśli nie można tych pieniędzy użyć, kiedy są naprawdę potrzebne? Już prawie dojeżdżali do domu, kiedy się odezwała. - W i d z i a ł a m portret mamy, który zlecił namalować jej ojciec, a potem pokazywał go bogatym konkurentom do jej ręki.

Mięśnie twarzy ojca drgnęły, a w jego oczach pojawił się smutek. - Była bardzo piękna, prawda? Lyssa zwróciła uwagę, że nie powiedział: „Była piękna, kiedy była młoda". Dla jej ojca i dla niej, mama zawsze będzie piękna. Ale świeżość młodości i dobre zdrowie były cudow­ nymi rzeczami, które mogła zobaczyć dopiero na portrecie. - Tak samo jak moja macocha - przyznała Lyssa, a słowa te płynęły ze szczerego serca. Wiedziała, że zaskoczyła nimi księżną. Miło zaskoczyła. - Lecz przez jej chorobę tak wiele zapomniałam. - Tak - powiedział ojciec jak echo i odwrócił głowę, by spojrzeć za okno na mijane obrazy. Lyssa wsłuchiwała się w stukot kół na bruku. - Nie zapomnę o nim, tato. - Wiem - padła odpowiedź. - Wiem o tym. Powrót do domu nie był dla Lyssy przyjemny. To, co kiedyś uważała za udogodnienia, teraz wydawało jej się zbyt osten­ tacyjne. Wiedziała, że przywyknie do tego znowu... mimo że tego nie chciała. Pierwszej nocy we własnej pościeli w ogóle nie mogła za­ snąć. Wierciła się, przewracała z boku na bok, a jej ciało tęskniło za łanem. Wreszcie owinęła się sfatygowanym pledem i położyła na dywanie. Sen przyszedł dopiero wtedy, kiedy wyobraziła sobie, że leży w ramionach Iana. Przez następne dwa dni księżna starała się jak mogła, żeby czymś ją zająć i pomóc jej zapomnieć o troskach i bólu. Lyssa czuła się winna, że wcześniej nie zauważała, jak wielkoduszną i serdeczną osobą jest jej macocha. Ojca widywała tylko w południe i przy kolacji. Oboje byli milczący, bo nie mieli o czym rozmawiać. Po kolacji drugiego dnia ojciec odszukał ją w pokoju dzien­ nym, w którym się zaszyła, żeby pobyć przez chwilę sama. Poza

kręgiem światła, jakie rzucała zapalona świeca, w pokoju było ciemno. - Lyssa? Odwróciła się do niego, nie wstając z fotela. - Tak, tato? - Mam dla ciebie prezent. Rozpakowała paczkę i wyciągnęła z niej zbiór wierszy lorda Byrona. - Dziękuję -powiedziała. - Wiem, że potrzebujesz zająć czymś myśli. Wszystkie two­ je książki przepadły w pożarze, a lord Byron był jednym z two­ ich ulubionych poetów. Skinęła głową bez entuzjazmu i otworzyła tomik. Zaczęła czytać na głos fragment, który wpadł jej w oko: O, chciałbym dzieckiem bez troski być, Żyjąc znów cicho w ustroni gór. Błądząc przez ciemny pustyni bór, Płynąc po ciemnej fał toni - śnić. Głos się jej załamał, a oczy wezbrały łzami. Zamknęła książ­ kę. Dłuższą chwilę nie mogła się opanować. - Czy on już wyjechał na dobre z Londynu? Nie spodziewała się, że ojcie powie jej prawdę, więc kiedy się odezwał, była zaskoczona. - Wyjechał o świcie pierwszego dnia. Parker i ja nie daliśmy mu wiele czasu. Spodziewała się tego. - Parker potrafi być bardzo skuteczny. Dokąd wysłałeś Iana? - Do miejsca, które sobie sam wybrał. - Do Maryland? - odgadła.

Jej ojciec zmarszczył czoło. - Skąd wiesz? - Mieliśmy tam jechać razem. -Przytuliła książkę do piersi. Harrell usiadł naprzeciwko Lyssy i położył delikatnie dłonie na jej rękach. - Statek odpłynął, Lysso. On już nie może wrócić. On i ja doszliśmy do porozumienia. - Przerwał na chwilę. - Wiem, że mogę wydać ci się surowy, ale pewnego dnia to zrozumiesz. - Być może. - Pokręciła głową. - A mama by zrozumiała? - To nie fair, Lysso. - Nie, tato. Ja tylko jestem szczera. Powiedz mi przynaj­ mniej, czy dobrze go opłaciłeś. Ojciec parsknął. - Zapłaciłem mu tyle złota, ile on sam waży - odparł, a Lyssa po raz pierwszy od odejścia Iana miała ochotę się uśmiechnąć. - To dobrze. Zarobił te pieniądze. - Pocałowała ojca w poli­ czek. - Dziękuję ci, tato. - Wstała z fotela, gestem powstrzymu­ jąc ojca, i skierowała się do drzwi. - Przykro mi, Lysso. - Nie, nie jest ci przykro - odpowiedziała spokojnie. - Ale pewnie wszyscy rodzice myślą, że wiedzą wszystko najlepiej. Nie czekając na odpowiedź, poszła do swojego pokoju. Pled Davidsonów leżał złożony przy łóżku. Wyciągnęła z włosów szpilki i włożyła koszulę nocną. Owinęła ramiona pledem i usiadła na fotelu przy oknie. Przy świetle świec nie widziała zbyt dobrze, ale musiała przeczytać resztę wiersza i posmakować jego słowa, które nie dawały jej spokoju. Pewnego dnia znowu poczuje się dopełniona. Ale teraz miała wrażenie, jakby straciła połowę swojej duszy, połowę świado­ mości i cel istnienia. Więc kiedy zobaczyła za oknem, wśród gałęzi drzewa, twarz Iana, pomyślała, że z przemęczenia ma omamy. Dopiero kiedy wyciągnął rękę, żeby zapukać w szybę, i omal nie zleciał na ziemię, uświadomiła sobie, że wzrok jej nie myli.

ysso, otwórz okno. Wpuść mnie. To był on. Nie wymyśliła go sobie ze skrawków marzeń i straconych nadziei. Zerwała się z fotela i otworzyła okno. - Ian. - Wypowiedziała jego imię jak błogosławieństwo. - Tak. I nie jestem dobry we wspinaczce. Nie lubię też wysokości. - Sięgnął do skrzydła okiennego, a gałąź, na której siedział, zaskrzypiała ostrzegawczo. - A ta piekielna gałąź chyba nie wytrzyma mojego ciężaru. - Bądź ostrożny - ostrzegła go. - Staram się - odparł i w tym momencie gałąź zaczęła się łamać. W ostatniej chwili pokonał skokiem dzielącą ich od­ ległość i rzucił się w jej ramiona tak, że oboje upadli na dywan. Lyssa objęła go mocno i nabrała powietrza, wdychając woń rozgrzanego mężczyzny zmieszaną z zapachem świeżego po wietrza. Tak pachniał Ian. - Co tu robisz? -spytała radośnie. Powinieneś być teraz na statku płynącym przez ocean. Potarł nosem jej nos. - Nie mogę wyjechać bez ciebie. Próbowała pozbierać myśli. - A co z twoimi siostrami i ich dziećmi?

L

Ian zaczął całować delikatną skórę jej szyi. Ujęła jego głowę w dłonie i spojrzała mu w twarz. - Mój ojciec zmusił cię do wyjazdu, prawda? Zagroził two­ jej rodzinie? - Tak... - Tak przypuszczałam. Postąpił haniebnie. Zastraszanie twoich sióstr i ich dzieci jest karygodne. Nic dziwnego, że zachowuje się jak winowajca. - Dobrze wiedzieć, że ma wyrzuty sumienia - zauważył oschle Ian. - Będzie miał większe wyrzuty sumienia, kiedy się z nim rozmówię - odparła z rosnącą złością. Wstałaby i poszła szukać ojca, gdyby Ian jej nie przytrzymał. - Lysso, posłuchaj mnie. Fiona i Janet są bezpieczne na statku. A my musimy się pospieszyć, jeśli chcemy do nich dołączyć. - Usiadł i Lyssa też usiadła, Ian pocałował ją w nos. - A zatem, jedziesz, Lysso? Jesteś gotowa na przygodę swojego życia, jaka więcej ci się nie przydarzy? - Chcesz, żebym z tobą popłynęła? - powtórzyła osłupiała, nie dowierzając swojemu szczęściu. - Mówiłem ci, że nie wyjadę bez ciebie - odparł ciepło. - Nie mógłbym cię zostawić. Pocałował ją namiętnie, gorąco i czule. A po chwili cofnął się i spojrzał na nią. - Ty płaczesz? Lyssa zarzuciła mu ręce na szyję, a twarz ukryła w jego piersi i zaszlochała. Przynajmniej minutę zajęło jej opanowanie się na tyle, żeby móc cokolwiek powiedzieć. - Nie wiedziałam, czy zdołam żyć bez twoich pocałunków. Czułam się, jakby coś w środku we mnie pękło i miało się już nigdy nie zagoić. A teraz jesteś tu, a twój dotyk i zapach są takie cudowne, i całujesz mnie tak... Ian pocałował ją ponownie, delikatnie odgarniając loki z twarzy.

- Chcę cię tak całować każdego ranka i każdego wieczoru, aż do końca naszego życia - szepnął. Czuła, że rozpłynie się ze szczęścia. - Szybko. Musimy ruszać, bo jeśli twój ojciec mnie tu znajdzie, oboje będziemy skończeni. Nie musiał jej tego powtarzać. Wstała i zaczęła się przebierać w prostą sukienkę. - Potrzebuję bryczesów - powiedziała z głową w szafie, kiedy wyciągała swoje rozchodzone już buty. - Gdybym miała bryczesy, mogłabym się wspinać, jeździć konno. - Byłabyś mistrzynią ucieczek - potwierdził. - Mówię poważnie. Uniósł ręce do góry. - Nie wątpię w ani jedno twoje słowo. Już się tego nau­ czyłem. Przerwała na chwilę wkładanie buta. - Kocham cię - powiedziała żarliwie. W jego oczach błysnęła duma. - I ja cię kocham. A teraz chodź. Pospieszmy się. - Mogę coś ze sobą zabrać? - Wszystko, co tylko uda nam się znieść po drzewie. Lyssa zamarła. - Będziemy schodzić na dół po drzewie? Po tej gałęzi, która właśnie złamała się pod twoim ciężarem? - Nie wiem, jak inaczej moglibyśmy to zrobić przyznał otwarcie. - Nie miałem zbyt wiele czasu do namysłu między pakowaniem dobytku moich sióstr i ich dzieciaków a ładowa niem ich na statek razem z końmi. Podeszła do niego i pocałowała go głośno. - Cieszę się, że miałeś czas pomyśleć o mnie. - Prawie o niczym innym nie myślałem odpowiedział, a jej serce podskoczyło z radości, Ian jest przy niej i wszystko może się dobrze ułożyć. Uda im się tej nocy. Wszystko jest możliwe. Spakowała do małej torby trzy sukienki, wzięła też szczotkę

do włosów i wstążki, proszek do czyszczenia zębów i pachnące mydło i była już gotowa. Jej wzrok zatrzymał się jednak na książce, którą ofiarował jej dzisiaj ojciec. Była cienka, więc nie powinna zająć dużo miejsca. - Kolejna książka? - spytał cicho Ian. - Ojciec dał mi ją, żeby zapoczątkowała moją nową ko­ lekcję. - Mam nadzieję, że to nie „Odyseja" Homera. - Wziął książkę z jej dłoni i otworzył na stronie tytułowej. - Byron. Powinienem się był domyślić. - Zamknął ją i oddał Lyssie. - Och, ale powinieneś przeczytać ten wiersz - powiedziała i już miała otworzyć ją na nowo, by podzielić się z nim wraże­ niami, ale Ian wykazał się zdrowym rozsądkiem. - Lysso, możemy go przeczytać na statku. Właściwie to na statku możemy zrobić wiele interesujących rzeczy, jak chociaż­ by wymyślić własny wiersz. Przez chwilę Lyssa stała, jakby jego słowa rzuciły na nią urok. - Lysso, pakuj tę książkę - przerwał jej rozmyślania. Potrząsnęła głową i wróciła do rzeczywistości. Wcisnęła książkę do torby i oznajmiła, że jest gotowa w chwili, kiedy usłyszeli delikatne pukanie do drzwi. Zamarli. - Lysso, śpisz już? - zabrzmiał głos macochy. Nie mogła odpowiedzieć, bo zupełnie odebrało jej mowę. Nie słysząc odpowiedzi, macocha powoli otworzyła drzwi. - Lyssa? - Księżna spojrzała na łóżko i widząc, że jest puste, rozejrzała się i zobaczyła pasierbicę stojącą obok Iana. - Lys­ sa... - szepnęła przerażona. - Co robisz? - Wyjeżdżam. - Dotknęła ramienia Iana. - Ian przyszedł po mnie i muszę z nim jechać. Powiedz ojcu, że nic mi nie będzie. - Sama nie wiem... - Proszę cię, Frances. Bez niego nie potrafię być szczęśliwa.

- To był pierwszy raz, kiedy Lyssa zwróciła się do macochy po imieniu. Frances prosiła ją o to wiele lat temu, kiedy wychodziła za mąż za ojca Lyssy, ale dziewczyna uparcie jej tego od­ mawiała. Teraz poczuła się zakłopotana, że tak długo zachowy­ wała się jak głupie dziecko. Zwrócenie się po imieniu podziałało na księżnę jak za­ klęcie. Weszła do środka, przytrzymując jedną ręką duży brzuch. - Dobrze to przemyślałaś? - Wiedziałam już, czego chcę, zanim wróciłam do Londynu - odparła Lyssa. - On jest dla mnie wszystkim. - Zaopiekuję się Lyssą - obiecał Ian. - Będzie bezpieczna. - Frances zmarszczyła brwi. - Proszę, należymy do siebie. To ostatnie wyznanie wzruszyło ją. - Tak, to prawda - przyznała łagodnie. - A ja niczego nie widziałam. Nawet mnie tu nie było. Cofnęła się, by wyjść, ale w tej samej chwili drzwi się otworzyły i stanął w nich Harrell. Lyssa krzyknęła wystraszona, ale Ian nie okazał najmniej­ szego lęku. - Co ty tu, u diabła, robisz? - wybuchnął. - Powinieneś być na statku płynącym do Ameryki! - Nie mógłbym wyjechać bez Lissy. - Dobiliśmy targu. - Harrell otworzył drzwi tak szeroko, że światło lamp z korytarza wpadało do środka pokoju. - Nie, ty tylko wydałeś rozkazy - poprawił go Ian. A ja wyjechałem o świcie, ale uświadomiłem sobie, że zapomniałem o czymś bardzo dla mnie ważnym i wróciłem po to. - Nie pozwolę ci, żebyś ją wywiózł. Lyssa odważyła się przeciwstawić ojcu. - Co mu zrobisz, tato? Wychłoszczesz go? Te słowa nim wstrząsnęły. Patrzył na córkę, jakby widział ją po raz pierwszy i uświadomił sobie, że dorosła. - Skąd o tym wiesz?

- Ramsey Davidson przechwalał się tym, ojcze. Śmiał się, kiedy opowiadał tę historię. Ale ja wiem, że ten incydent wystarczył, żebyś zdecydował się przeciwstawić klanowi Davidsona. - Tak było - potwierdził. - Zrobiłem coś samodzielnie i z myślą o twojej matce. A oni, czym są teraz? - Niczym - powiedziała cicho Lyssa. - Masz rację, dziewczyno. - I po raz pierwszy od bardzo dawna Lyssa usłyszała cień dumnego szkockiego akcentu w je­ go głosie. Ale zaraz potem jego wyraz twarzy się zmienił, a oczy zwęziły. - Nie porównuj nas ze sobą, Lysso. Nie jestem taki jak ten irlandzki parweniusz. - Zanim zdała sobie sprawę z tego, co się mogło wydarzyć, ojciec ruszył na Iana z zaciśniętymi pięś­ ciami. Jego zachowanie było tak nietypowe, że obie, Lyssa i jej macocha, stały kompletnie zaskoczone. Dla jego dobra, Ian cofnął się. Byłby w stanie załatwić sprawę jednym ciosem. Lyssa była już tego świadkiem nieraz, Ian tymczasem poczekał, żeby Lyssa i Frances stanęły między. - Dunmore, daj spokój! - zażądała Frances ostro i, ku za­ skoczeniu Lyssy, ojciec posłuchał. Być może z uwagi na dziec­ ko, które nosiła w łonie, a może z innych powodów. - Po­ stradałeś zmysły - powiedziała. - Już się stało. Lyssa wyjeżdża i nie powstrzymasz jej. Harrell spojrzał na żonę, nie wierząc własnym uszom. - Ale my już jej przecież nie zobaczymy. W jego głosie zabrzmiał ból, którego Lyssa nie podejrzewała. Jej zwycięstwo miało więc słodko-gorzki smak. Frances wzięła męża za ręce. - Kochanie, Lyssa już nie należy do ciebie. Tak to już jest na świecie i tak musi być. Masz dziecko, które cię potrzebuje, ale potem ono musi odejść i stworzyć swoje własne życie. Nie możesz trzymać jej przy sobie w nieskończoność... A ona go

kocha. Kocha go tak bardzo, że jest gotowa przeciwstawić się wszelkim zasadom i konwenansom. Tak jak ja kocham ciebie. - Ona jest moim ostatnim ogniwem łączącym z Isobel. - Wiem - powiedziała Frances ze zrozumieniem, jakie może okazać jedynie prawdziwie kochająca żona. - Ale Isobel też by chciała, żeby tak się stało. Harrell, ociągając się, podszedł do Lyssy, która stała z Ianem, obejmującym ją czule. W tym momencie uświadomiła sobie nagle, że ojciec był młodszy niż ona teraz, kiedy podejmował z jej matką ucieczkę z Amleth Hall. - On jest katolikiem. - Jego zarzut, pozbawiony agresji, był wyrazem cichej rezygnacji. - Ale nie praktykującym - odparła. Ojciec strapił się jeszcze bardziej. - Ale pewnego dnia, kiedy będziecie mieli dzieci, on zechce wrócić do swojego kościoła. - Tato, ja go kocham i szanuję. Znajdziemy jakiś kompro­ mis. Z pewnością, kiedy dwoje ludzi kocha się tak bardzo jak my, Pan Bóg może się tylko z tego cieszyć. Przez chwilę ojciec wyglądał, jakby chciał znowu zaprotes­ tować, ale włączyła się Frances: - Dunmore, już pora. Godząc się w milczeniu na to, co miało się stać, Harrell postarzał się w oczach. Frances położyła mu dłoń na ramieniu, a on przykrył ją swoją dłonią. Teraz Lyssa cieszyła się, że w ich życiu pojawiła się księżna. Ona będzie się opiekować ojcem, - Nie pozwól, żeby stała jej się krzywda powiedział Harrell do Iana. - Nie pozwolę - przyrzekł Ian. - Więc idźcie już. - Harrell wykonał szybki ruch głową Lyssa nie zamierzała w ten sposób rozstawać się z ojcem. Wyswobodziła się z objęć Iana, i podeszła do Harrella i uścisnęła go po raz ostatni. Pachniał olejkiem cytrynowym i won nymi korzeniami. Jego ramiona były nadal silne i Lyssa wie

działa, że nic mu nie będzie... ale to i tak nie ułatwiało pożeg­ nania. - Będę myślała o tobie każdego dnia. I zobaczymy się jeszcze. Będę chciała poznać przyrodniego brata. - Ucałowała ojca w oba policzki, a potem uściskała Frances. - Dziękuję ci - wyszeptała, zanim odwróciła się do mężczyzny, którego wybrało jej serce. - Skorzystajmy z drzwi. Nie mam ochoty schodzić po drzewie, zwłaszcza po tej gałęzi, która złamała się już pod twoim ciężarem. Ta wzmianka jakby wzbudziła iskierki życia w oczach Harrella. - Wszedł tu przez okno? - To było bardzo dramatyczne wejście - przytaknęła Lyssa. - Cóż, to chyba cecha irlandzka - powiedział ojciec, a w jego głosie nie było już złości. Ian podniósł z podłogi torbę Lyssy i podał jej dłoń. Wyszli z pokoju. Nie musiała się już za siebie oglądać. - Czeka na nas mały żaglowiec. Powinniśmy dogonić statek jutro rano - powiedział Ian, kiedy schodzili na dół. U podestu schodów natknęli się na Parkera. Przez chwilę patrzyli na siebie w milczeniu, wreszcie Lyssa odezwała się pierwsza. - Do widzenia, Parker. Proszę, pilnuj ojca i mojej macochy. - Będę, panno Harrell. - Spojrzał na Iana. - Najwyraźniej nie tylko ja potrafię organizować szybkie akcje. - To prawda - potwierdził Ian. - Powodzenia, panie Campion - powiedział Parker, a Ian uśmiechnął się do niego. Byli wolni. Tak, jak zapowiedział Ian, czekał na nich żaglowiec. Kiedy odbili od brzegu, stanęli na dziobie i obserwowali oddalający się, pogrążony w mroku nocy Londyn. Wiatr rozwiewał włosy Lyssy, która wreszcie po dniach smutku i rozpaczy czuła pod­ ekscytowanie.

Ian wyciągnął dłoń, w której ściskał kartę tarota. Zmiętą i wytartą od długiego podróżowania z jednego krańca królestwa na drugi. Rycerz Mieczy. Była zaskoczona, że ją miał, gdyż myślała, że zgubiła tę kartę w czasie ich pobytu w kamiennej szopie w Szkocji. - Jesteś gotowa na przygodę? - szepnął. - Tak - potwierdziła, biorąc kartę z jego ręki. - Więc chodź za mną - powiedział i poprowadził ją do swojej kajuty. I rzeczywiście, to była bardzo przyjemna przygoda...

I

an myślał, że rozpadnie się na kawałki, kiedy rodziło się ich pierwsze dziecko. Była noc, burza, z nieba sypały się gromy, które wstrząsały ziemią. Jedną z wielu rzeczy, które polubili w swoim nowym kraju, były potężne burze i oczywiście ich dziecko wybrało sobie właśnie taki moment na przyjście na świat. Fiona i Janet wzięły sprawy w swoje ręce, przykazując Liamowi, żeby zajął czymś wuja. - Nieważne jak, ale nie pozwól mu, żeby wszedł do pokoju, gdzie rodzi Lyssa - powiedziała Janet. - Nie pozwolę - obiecał Liam. Zatarasował drzwi do pokoju niczym nieugięty strażnik w zamku Tower. Chłopak szybko zaaklimatyzował się w nowym otoczeniu. Pomogły mu w tym konie. Bądź co bądź ujeżdżanie miał we krwi. Po okolicznościowych zawodach i zabawach, zaczęły mu się marzyć prawdziwe wyścigi. Irlandzka Fortuna właśnie wygrał swój pierwszy wyścig, zgarniając w ten sposób sporą nagrodę, Ian wiedział, że Liam miał nadzieję wystartować na Fortunie w następnym miesiącu, kiedy to Ian wybierze się na kolejny wyścig w New Jersey. Wyścigi konne w Stanach Zjednoczonych nie były taką dyscypliną jak w Anglii, stawki do wygrania nie były też tak wysokie, ale Ian twierdził, że da się z tego utrzymać, a poza tym

hodowla koni to hodowla koni. Wygrywając kilka gonitw, Fortuna stanie się pożądanym koniem. Ian zaczął nawet znowu studiować prawo i miał nadzieję, że wkrótce dostanie się do marylandzkiej palestry. Maeve i Johnny też przystosowali się do nowych warunków. Ale w końcu to dzieci, które zawsze się łatwo przyzwyczajają do zmian. Od czasu do czasu Ian martwił się o Fionę i Janet, które wciąż tęskniły za domem. Ale i to mogło się wkrótce zmienić. Ich sąsiad, młody zaradny farmer o nazwisku Cartwright, zaczął zalecać się do Fiony, a kilku dżentelmenów z okolicy już ubiegało się o względy Janet. Mówiła, że jeszcze nie jest gotowa, ale Ian przeczuwał, że to tylko kwestia czasu. W tym momencie zza drzwi dobiegł krzyk Lyssy, która wołała męża, a potem jej głos przeszedł w jęk, rozdzierający mu serce. Przerwał nerwowy spacer w tę i z powrotem pod jej drzwia­ mi. Niedawno ukończyli budowę domu i pachniał on świeżym drewnem i farbą. Johnny i Maeve siedzieli na schodach, czeka­ jąc z resztą rodziny. Maeve wstała, podbiegła do Iana i przytuli­ ła się do niego. - Chyba nie jest zadowolona z tego, co jej zrobiłeś - powie­ dział Liam. Ian opadł ciężko na fotel i wziął Maeve na kolana. - Też tak myślę. - Nie jest zadowolona - potwierdziła radośnie Janet, która właśnie wyszła z pokoju i usłyszała ich rozmowę, Poklepała dzieci po głowach i poszła do komórki, by po chwili ukazać się z naręczem czystych ręczników i szmat. - Nic jej nie będzie? - spytał Ian. - Nie, nic, bądź spokojny - rzuciła Janet i z powrotem znikła w pokoju rodzącej, zamykając za sobą dokładnie drzwi. Ian zasłonił twarz rękoma, słysząc następne okrzyki Lyssy, tym razem jeszcze głośniejsze i bardziej rozpaczliwe. Zdawało

mu się, że już dłużej tego nie zniesie. Dobry Boże, nigdy więcej jej nie tknie, jeśli to przynosi jej później tyle cierpienia. Liam położył po męsku dłoń na jego ramieniu i nawet Johnny z poważnym wyrazem twarzy podszedł, by przytulić się do wujka. - Chciałbyś, żeby to się już skończyło? - spytała Maeve. Dotknęła dłonią policzka Iana i natychmiast ją cofnęła. - Jesteś kłujący! Pokłujesz dziecko! Ian potarł ręką twarz i przyznał, że rzeczywiście przydałoby mu się golenie. Tylko tak mógł się czymś zająć. I może, kiedy już się ogoli, to i dziecko się urodzi? Jak to bywa, nie zdążył zrobić kroku, kiedy rozległ się płacz niemowlęcia. Był to najsłodszy dźwięk, jaki kiedykol­ wiek słyszał. Janet otworzyła drzwi, a on wbiegł do środka, zaniepokojony, chcąc zobaczyć żonę i upewnić się, że nic jej nie jest. Na łożu, które zbudował dla nich własnymi rękoma, leżała Lyssa i patrzyła na niego wyczerpana, ale szczęśliwa. Chociaż była ubrana w białą haftowaną koszulę nocną, wyglądała, jakby właśnie stoczyła walkę. Patrząc na jej loki rozrzucone na poduszce, Ian pomyślał, że jeszcze nigdy nie widział jej tak pięknej. - Widziałeś go? - spytała Lyssa. - Jego? - Ian odwrócił się w chwili, kiedy podeszła do niego Fiona i złożyła w jego ramionach niemowlę z czerwoną buźką i wojowniczym nastawieniem do świata. - Gratulacje, braciszku. Liam i Johnny podskakiwali jak szaleni w tańcu radości. Chcieli, żeby urodził się chłopiec. Maeve, chociaż wolałaby dziewczynkę, wcale się nie dąsała, tylko zaczęła się przepy­ chać, żeby też popatrzeć na dziecko.

- Czyż nie jest cudowny? - szepnęła, dotykając maleńkich paluszków niemowlęcia. - Doskonały - zgodził się Ian. Trzymanie w ramionach własnego syna było dla niego nowym doznaniem, które przy­ wróciło mu dawno utracone uczucie spokoju. Wreszcie zaznał tego spokoju, który opuścił go z chwilą, gdy wyjechał z Du­ blina. Jego życie zatoczyło koło. Podniósł wzrok na krzyżyk wiszący nad łóżkiem, który był w jego rodzinie od pokoleń. Lyssa powiesiła go w tym miejscu w dniu, kiedy skończył składać łóżko, Ian nadal nie praktyko­ wał, ale krzyż przypominał mu o jego dziedzictwie, korzeniach i rodzinie. Wiedział, że pewnego dnia pogodzi się z Kościołem. Musi to zrobić. Musi przekazać tradycję synowi. Lyssa wyciągnęła dłoń i pogłaskała pokrytą meszkiem głów­ kę dziecka. - Jak go nazwiemy? - spytała. - Daniel. Jeśli się zgodzisz - dodał dyplomatycznie. - To imię mojego ojca. Daniel Dunmore Campion. Jej uśmiech był dla niego wystarczającą aprobatą. - Daniel - powtórzyła. - Dobre i mocne imię. A co ty mi dasz w zamian za tak doskonałego syna? szepnęła z dumą w głosie. - Tyle złota, ile ważysz - odparł z uśmiechem. - Tyle złota, ile ważysz, najdroższa...

koniec

Oszołomiony maleńkim cudem w swoich ramionach, Ian usiadł na brzegu łóżka. Lyssa wyciągnęła do niego ręce i przy­ ciągnęła go do siebie.

jan+ewa7775