McGarry Katie 2 Crossing The Line 2

Przekraczając granicę – McGarry Katie Katie McGarry podbiła serca czytelników swoim "przykuwającym uwagę i emocjonalnym" debiutem - Pushing The Limits. W tej zachwycającej noweli przedstawia historię Lili i Lincolna, którzy odkrywają, że czasem warto przekroczyć granicę dla miłości... Lila McCormick najlepsza przyjaciółka Echo z „Pushing The Limits”, po raz pierwszy spotkała Lincolna Turnera kiedy tragedia spotkała ich obojga. Ale nigdy nie spodziewała się, że to spotkanie doprowadzi do dwuletniej wymiany listów - albo do tego, że zakocha się w chłopaku, którego spotkała tylko raz. Ich związek jest tajemnicą, ale Lila czuje że Lincoln jest jej bliższy niż ktokolwiek inny. Do dnia w którym dowiaduje się, że skłamał jej w rzeczy w której najbardziej na nim polegała. Zranienie Lili jest ostatnią rzeczą, której Lincoln pragnie. Przez ostatnie dwa lata, jej listy były jedyną rzeczą utrzymującą go w ciągu dnia. Wyznanie jej swoich uczuć byłoby przekroczeniem granic, której nigdy wcześniej nie odważył się naruszyć. Ale Lincoln zrobi wszystko by tylko naprawić swoje błędy i uzyskać wybaczenie Lili - i ostatecznie wygrać szansę by być z dziewczyną którą kocha.

1

Listy

Drogi Lincolnie, Zobaczyłam tą kartę dzisiaj i pomyślałam o Tobie. Wiem, że nie byłam tą, która przyszła na spotkanie, ale cieszę się, że mieliśmy okazję porozmawiać. Mimo że jestem tylko najlepszą przyjaciółką jego siostry, nadal czuję jakby Aires był też moim bratem. Tak między nami, nadal się uśmiecham, jak myślę o wyrazie twojej twarzy, kiedy zdecydowaliśmy się wymknąć tak, by nikt nas nie złapał. To była dziwna, pokręcona noc i cieszę się że tam byłeś, by pomóc mi ją przetrwać. Wiem, jak bardzo tęsknię za Aires’em i mogę sobie tylko wyobrazić, jak ty tęsknisz za Josh’em. Po prostu pamiętaj, że myślę o Tobie. Mogę napisać do ciebie ponownie? Odpiszesz mi? Mam nadzieję, że tak. Czuję się, jakby nasze spotkanie było przeznaczeniem. ~ Lila

Droga Lilu, Dziękuję za kartkę. Przyznaję, że nie jestem facetem przepadającym za kociakami, ale doceniam, że o mnie pomyślałaś. Poważnie, doceniam Twój list. Tak, zgadzam się, że noc pogrzebu Aires’a, była nieźle pokręcona. Mama z tatą myśleli, że jeśli spotkamy się z rodziną Aires’a, to pomoże nam to pogodzić się ze stratą Josh’a. Myślę, że mama i tata w pewien sposób to znieśli. Ale to nie spotkanie z rodziną Aires’a mi pomogło, a rozmowa z Tobą, więc dzięki. I nie, nie mam nic przeciwko, abyś do mnie ponownie napisała. Nawet jeśli to zrobisz na jednej z tych kartek przedstawiających kociaki. ~Lincoln

2

Lincoln Czy to dziwne, że czuję, że jesteś blisko, nawet jeśli znajdujesz się setki kilometrów ode mnie i spotkaliśmy się tylko raz? Mam nadzieję, że nie. Cieszę się że jesteś w moim życiu. ~Lila

Na ekranie komputera pytanie „Dlaczego” wpatrywało się we mnie praktycznie oskarżycielsko. Ta rozmowa między mną, a Lilą złamała właściwie wszystkie niewypowiedziane reguły o naszym związku. Nigdy nie połączyliśmy się w ten sposób. Nigdy. Nie żeby część mnie nie pragnęła szybszego połączenia z nią. Połączenie poza listami było dobre, ale było coś takiego w słowie pisanym, co sprawiało, że nasz związek był bezpieczny. A teraz przekraczaliśmy granicę. Jedyny związek, którego potrzebowałem, jedyny związek, od którego zależałem… ja zniszczyłem go. Posiadałem naturalna zdolność do niszczenia wszystkiego dobrego. Moja siostra powtarzała mi, że to było genetyczne. Każdy kto dzielił z nami więzy krwi był na to z natury skazany. -Powinnaś ze mną porozmawiać, zanim to kupiłaś! –Krzyknął mój tata na mamę w kuchni.– Stworzyłem budżet. Mój dom był wulkanem, stałym bulgotaniem lawy na krawędzi wybuchu. Staram się ignorować moich rodziców, ale to trudne. Mamy w domu jeden komputer i na dodatek znajduje się w pokoju rodzinnym. Kątem oka widziałem, jak ręka taty trzęsie się ze złości i jak policzki mamy zabarwiają się na szkarłat z frustracji.

3

-Dlaczego miałabym cię prosić o pozwolenia na cokolwiek! –Krzesło uderzyło w drewniany stół, a wysokie obcasy mamy zastukały od podłogę.– To są też moje pieniądze. A co do budżetu, to nigdy mnie nie pytałeś, co ja bym chciała.

Zapytałam cię, dlaczego. Słowa Lili pojawiły się w wiadomości na naszej bezpośredniej rozmowie. Potarłem linie na czole, a napięcie sparaliżowało moje palce nad klawiaturą. Nie wiedziałem, dlaczego to zrobiłem. To kłamstwo. Wiem dlaczego, ale nie wiedziałem, jak miałem jej to powiedzieć. Nie wiedziałem, jak to uratować.

Przepraszam. Odpowiedziałem. Nie prosiłam o przeprosiny. Ponownie szybko napisała. Pytałam DLACZEGO! Ponieważ cię kocham. To tak, jakby ktoś położył obie ręce na moim sercu i zaczął je dusić. Kochałem ją. Zakochałem się w dziewczynie, którą spotkałem tylko raz, w dziewczynie, z którą wymieniałem listy przez dwa lata. Nie było mowy, żeby czuła do mnie to samo. Te słowa mogłyby pchnąć ją na krawędź. Chciałem ją zatrzymać, ale co miałem powiedzieć? Co mogłem zrobić? Podobnie jak drżenie ostrzegające przed erupcją, kłótnia moich rodziców stała się bardziej gwałtowna. Mama włączyła mikser, żeby zagłuszyć tatę. W odpowiedzi tata zaczął krzyczeć głośniej i walił ręką w stół, sprawiając, że porcelana zaczęła uderzać o szklankę wody. Dziecko, które jeszcze przed chwilą spało, mój siostrzeniec, zaczęło płakać. Nie, to nie był płacz, to był wrzask, który sprawił, że moja skóra odwinęła się z moich kości. Te hałasy naciskały na moją czaszkę, rozpraszały mój i tak popieprzony tok myśli w większy bałagan.

Mogę wyjaśnić. Wpisałem. Chociaż nie byłem pewny, czy potrafiłem.

4

Więc WYJAŚNIJ. Była szybkim pisarzem. Zbyt szybkim. Moje serce waliło w moich uszach. Psychicznie zatrzymałem chaos wokół mnie i modliłem się, by Lila… co? Czego się po niej spodziewałem, że zrobi? -Gdzie do diabła jest Meg! –ryknął mój ojciec.– To dziecko jest jej odpowiedzialnością. Nigdy nie godziłem się na bycie niańką. –Nigdy również nie zgodził się na zostanie dziadkiem w wieku czterdziestu czterech lat. Moje oczy błyskawicznie przesunęły się od ojca ubranego w koszulkę polo i spodnie przygotowane na moje ukończenie szkoły, do dziecka ubranego w niebieskie śpioszki,

wyciągającego

się

w

górę

kojca

umieszczonego

pośrodku

przestronnego salonu. Cała jego twarz była czerwona. Ślina kapała z jego małych, rozchylonych ust. Zajęczał ponownie, a dźwięk, który wydał podobny był do syreny ostrzegającej o tornadzie. -Meg wyszła –krzyknęła mama ponad mikserem, nadal się nim tucząc. Meg właśnie skończyła siedemnaście lat i zniknęła – o ósmej rano, co oznacza, że w ogóle nie wróciła do domu na noc. Zostawiła Juniora z nami. Ze mną. Ja również nigdy nie godziłem się na zostanie niańką. Jak na zawołanie przednie drzwi kliknęły otwarte. Imponujące. Moja siostra wróciła przed południem. Może dzisiaj potrzyma swojego syna. Nie osądzałem Meg. Nie spojrzałem nawet na nią. Zamiast tego skupiłem się na kursorze migającym na ekranie. Miałem sekundę zanim całkowicie stracę Lilę.

Popełniłem błąd. Wpisałem. Ja... Ekran zamigotał na czarno. -Co do diabła!

5

-Potrzebuję tego –powiedziała Meg, prostując się, gdy zresetowała komputer. Wcisnęła swoje świeżo ufarbowane na niebiesko włosy sięgające podbródka za ucho.– Wynoś się stąd. Jej nowy facet, ten który nie był ojcem dziecka i ten który nienawidził dzieci, stał w drzwiach z rękami schowanymi w kieszeniach jeansów. -Meg! –Mama wypadła z kuchni. Czy wiedziała, że zostawiła chodzący mikser? Czy ktokolwiek zauważył, że dziecko wciąż wyje?– Gdzie byłaś! Ceremonia rozdania świadectw Lincolna jest za godzinę… -Co zrobiłaś?! –wyszeptałem, gdy przyciskałem palce do mojej głowy. Lila. Straciłem Lilę. Jedyną rozsądną osobę w moim życiu. -Dlaczego miałabym iść? –Meg opuściła ręce po swoich bokach, ledwo mijając głowę swojego własnego dziecka.– To nie moje rozdanie świadectw. -Co zrobiłaś?! –powiedziałem głośniej. Złość wydrążyła tunel w moim krwiobiegu. Tata przewrócił krzesło w salonie. -Podnieś swoje dziecko! Podnieś je! Ono jest twoją odpowiedzialnością. Głos mamy został stłamszony przez Meg krzyczącą w kółko, że nie weźmie udziału w moim zakończeniu roku. -Co ty zrobiłaś?! –Krzyknąłem ponad nimi i uderzyłem rękami w biuro, na którym stał komputer. Zamilkli. Mama. Tata. Meg. Wszyscy oprócz dziecka. -Niech ktoś je podniesie!

6

Nikt tego nie zrobił. Wszyscy kontynuowali wpatrywanie się we mnie z szeroko otwartymi oczami, ponieważ wiedzieli, że pękłem. Ja nigdy nie krzyczałem. Ani razu od osiemnastu lat nie byli świadkami, jak traciłem swoje opanowanie. Byłem tym dziwnym, tym stabilnym. Tym niewrażliwym. Tym, który nie płakał na pogrzebie brata. Tym, który nigdy nie żądał nikogo ani niczego – nawet od siebie. Płacz osiągnął wyższy poziom. W szybkim ruchu wysunąłem dzieciaka z jego więzienia, a on szybko ułożył głowę na moim ramieniu i wsadził bezpieczny kciuk w usta. Słodki zapach mleka dla niemowląt i pudru dla dzieci podryfował do mnie z jego malutkiego ciałka. Musieliśmy wyglądać ironicznie: piętnastofuntowy wcześniak owinięty wokół wysokiego na sześć stóp i ważącej siedemdziesiąt – pięć funtów skały pokrytej mięśniami. Część mnie nienawidziła tego, że się dla mnie uspokoił, ponieważ to sprawiało, że był ciężarem. Druga część… czuła się lepiej, ponieważ mogłem komuś pomóc. Spojrzałem na wyłączony komputer. Lila. Moja ręka objęła plecy dziecka, jakby szukała pocieszenia. Straciłem Lilę. Nie było teraz mowy, by znów połączyła się ze mną online. Nie było wystarczająco czasu, żebym czekał, aż odpisze na mój list. Aby zobaczyć, czy da mi jeszcze jedna szansę. -Weź swoje dziecko –powiedziałem do mojej siostry. Jej oczy rozszerzyły się, gdy jej głowa wstrząsnęła się w malutkim ruchu oznaczającym nie. -WEŹ. SWOJE. DZIECKO. –Myliłem się. Mój dom nie był wulkanem. Ja i ostatnie dwa lata stworzyły olbrzyma, który już dłużej nie mógł tolerować bycia ignorowanym. Byłem tym zmęczony. Byłem zmęczony tym, jak wszyscy obsesyjnie dbali tylko o siebie, szaleni w chwili tak, że przestaliśmy się troszczyć, co się dalej stanie. Byłem tak samo winny i ten upadek doprowadził

7

do zranienia Lili. Wkrótce ta sama błędna decyzja doprowadzi też do zniszczenia tej rodziny. Boże, jestem kretynem. Pracowałem ciężko, aby utrzymać delikatny głos, bo to nie była wina dziecka, że przyszło na świat, ani że jego matka była tak popieprzona, że nigdy nie trzymała go w ramionach, ani że jego dziadkowie byli tak skoncentrowani na wygraniu kłótni, że nie byli w stanie zrozumieć, co się dzieje z ich przyszłością. -Mamo –poruszyłem na nią oczami tak, by wzięła ode mnie teraz już śpiące niemowlę. Krzątała się jak ruchliwy ptak, którym była i wyjęła go z mojego uścisku. Jak do diabła miałem naprawić błędy, które popełniłem w ciągu ostatnich dwóch lat. Moja rodzina nadal patrzyła na mnie jak na jelenia czekającego na śmiertelny strzał. Powinienem zacząć od powiedzenia im prawdy, ale słowa mi uciekły. Nie, nie uciekły. Po prostu nie mogłem przestać myśleć o Lili. Jeśli ona znajdzie sposób, żeby mi wybaczyć, wtedy ja będę mógł znaleźć sposób, by to wszystko naprawić.

8

Lila Nie, to nie dziwne, że czujesz, jakbym był ci bliski. Szczerze? Czasami wiedza, że dostanę list od Ciebie jest jedyną rzeczą, która pozwala mi przetrwać

kolejny dzień. ~Lincoln

W chwili, gdy otworzyłam drzwi od razu pożałowałam, że nie posłuchałam rady na żółtej karteczce samoprzylepnej wiszącej w pobliżu okrągłej dziurki: „Lila. Zanim otworzysz drzwi spójrz przez wizjer. Nigdy nie wiesz, kto może

być po drugiej stronie.” W tłumaczeniu: seryjni zabójcy zawsze pukają przed atakiem. Oglądam CSI. To się naprawdę dzieje. Stojący przede mną nie jest seryjnym zabójcą, ale innym rodzajem koszmaru. Stephan, chłopak z którym się umawiałam od pierwszego roku, przechylał głowę w sposób zbyt dumny z tego, że jestem zainteresowana jego wyrazem twarzy. -Wszystko w porządku? –zapytał. Pociągnęłam nosem i użyłam zmiętej chusteczki do nosa, by wytrzeć katar. Zobaczmy: obrzęk, czerwone napuchnięte oczy z ciemnymi kręgami? Nie, nie jest dobrze. I teraz jest jeszcze gorzej, bo myśli, że płaczę przez niego. -W porządku. Co ty tutaj robisz? -Sprawdzam, co z tobą – zielone oczy przeszukały salon za mną.– Wiem, że twoi rodzice i brat pojechali wczoraj na wakacje. Chciałem się upewnić, czy poradziłaś sobie ze swoją pierwszą samotną nocą.

9

Pierwsza samotna noc – w życiu. Epicko ściemniał. Miałam sześć dni samotności przed sobą, a potem nadejdzie reszta mojego życia. -Przetrwałam. Stephan zbadał mnie wzrokiem z wysoko uniesionymi brwiami, co mówiło mi, że wie, iż nie spałam. Czego nie zrobiłam bo byłam zbyt zajęta byciem przerażoną. Moja wyobraźnia wsiadła do pociągu na południe do Crazyville i przekonała mnie, że ktoś drapał w okna. Gorący czerwcowy wiatr przydryfował do domu, przynosząc ze sobą zapach słodkiego żelu, którego używał, by jego w brązowe włosy pozostawały w stylowym bałaganie. -Mogę wejść? –Zapytał, gdy stało się oczywiste, że mu tego nie zaoferuję. Nie. Westchnęłam. -Jasne. Stephan wszedł i palcem dotknął fioletowej karteczki samoprzylepnej na telefonie, przypominającej mi, bym zawsze sprawdzała, kto dzwoni. Kiedy wczorajszego ranka obudziłam się, znalazłam notatkę przy wizjerze i około stu różnych notatek przylepionych w różnych miejscach w całym domu. Wszystkie z nich były desperackimi próbami mojej matki, nauczenia mnie jak żyć samodzielnie, więc byłam przygotowana, kiedy znajdę się czternaście godzin od domu na Uniwersytecie Floryda. -Możesz do mnie zadzwonić, jeśli boisz się być sama w nocy –powiedział.– Przyjdę. Parsknęłam. -Jestem pewna, że przyjedziesz.

10

Stephan był moim pierwszym… i ostatnim. Kiedy oddałam mu moje dziewictwo, myślałam, że go kocham i może w pewien sposób go kochałam, ale wtedy wszystko się skomplikowało. Nie wszystko – ja. Ja stałam się skomplikowana i już więcej nie chciałam uprawiać seksu. Stephanowi brakowało współczucia. A potem pojawił się Lincoln… Moje usta zadrżały, a nowy basen ciepłych łez napłynął mi do oczu. Stephan odwrócił się w moim kierunku z otwartymi ustami, żeby wygłosić kolejną dowcipną propozycję. Zniknęła zaraz, gdy zobaczył wyraz mojej twarzy. -Wow. Lila, w porządku? Nie było. Moje kości nagle ważyły zbyt wiele dla mojego ciała i opadłam na kanapę. Tkanka w moich pięściach zmieniła się nagle w kamień. -W porządku. Jestem tylko zmęczona. To tylko złamane serce. Lincoln tego ranka mnie okłamał, a potem się rozłączył. Tak jakby ostatnie dwa lata listów nic dla niego nie znaczyły. Listy – nie e-maile, nie teksty – listy. To było to, co sobie obiecaliśmy, gdy się spotkaliśmy. Ponieważ listy w jakiś sposób sprawiały, że nasz związek był prywatny… inny… prawdziwy. Wpatrzyłam się w czerwone i czarne wzorki ameb na orientalnym dywanie leżącym na twardej, drewnianej podłodze. Mój brzuch zabolał, kiedy zobaczyłam projekt, który zaczęłam i który zakończył wszystko; w zależności od tego, jak na niego patrzyłam, zerkał na mnie spod wiśniowego stołu. Wytrzymały papier ścierny reprezentował godziny wycinania, klejenia i pielęgnacji, oznaczającej świętowanie.

11

Rozdanie świadectw w szkole Lincolna. Płatki z suszonych liliowych róż. Lincoln wysłał mi je na moje rozdanie świadectw w zeszłym tygodniu, tworząc granicę. Jestem tak niewiarygodnie głupia, że zakochałam się w chłopaku, którego spotkałam tylko raz. Głupia, ponieważ miłe chłopaki znajdują się tylko w kraju Na Niby. Ramię kanapy ugięło się, gdy Stephan na nim przysiadł. Jak wiele razy moja mama prosiła go, by tego nie robił? Stephan polizał kciuk i starł bród ze swojego nowego skarbu: butów atletycznych za dwieście pięćdziesiąt dolarów, po które stał w kolejce całą noc. -Poważnie Lila –jeszcze raz polizał palec. Jeszcze raz je potarł.– Zostanę z tobą w tym tygodniu. Bez żadnych zobowiązań. Wydmuchałam wystarczająco dużo powietrza, by moje włosy się poruszyły. Nie byłam fair. Stephan był dobrym facetem. To była moja wina, że zakochałam się w kimś innym. W kimś, kto tak naprawdę nie istniał. -Wiem i dziękuję. Ale muszę sobie z tym sama poradzić. Jak w ogóle mogę myśleć o samodzielnej przeprowadzce na Florydę, skoro nie mogę spędzić nocy sama we własnym domu? Stephan podrapał się w brodę, wskazując na to, że znienawidzę to, co zaraz wypadnie z jego ust. -Spójrz, znam cię lepiej niż ktokolwiek inny i jest jedna rzecz… nie jesteś tak silna, jak chcesz, by wszyscy myśleli. -O. Mój. Boże. –Połączenie gniewu i bólu pękło w moim brzuchu, gdy wycofałam ramiona.– Czy ty naprawdę powiedziałeś to do mnie?

12

-Posłuchaj –rzekł w pośpiechu.– Twoja mama powiedziała mojej mamie, że odrzuciłaś całkowicie oferty z Uniwersytetu Louisville. Musiałaś o tym jeszcze raz pomyśleć, więc nie mówię niczego, o czym byś wcześniej już nie myślała. Moje gardło zacisnęło się i uniknęłam kontaktu wzrokowego, wstydząc się, że jestem tak blisko zaprzepaszczenia swoich marzeń przez strach. -Zostań w domu –powiedział łagodząc ton.– I nie będziesz musiała się już bać. Echo zostaje. Grace i Nathalie zostają –przerwał i spojrzał na podłogę.– Ja tu będę. Przygryzłam moją dolną wargę – pół szalona, w połowie emocjonalny kłębek nerwów. Uniwersytet na Florydzie zawsze był moim celem, ale byłam przerażona zostawieniem domu. Przerażona zostawieniem wszystkiego i wszystkich, których znałam. Ale byłam też zmęczona tym, że każdy przedstawiał mi swoje 1001 powodów, dlaczego nie powinnam tam iść. Kiedy nie odpowiedziałam, Stephan kontynuował. -Wiem, że to dlatego zerwałaś ze mną w zeszłym miesiącu. Myślisz, że nie jesteśmy w stanie przetrwać związku na odległość. Więc zostań. Nie, to nie dlatego z nim zerwałam, ale to był powód, który mu podałam. Dwa miesiące temu Lincoln przesłał mi niesamowity list i wstrząsnął mną do głębi. Właściwie, każdy list, który mi przysyłał był niesamowity, ale to w końcu uderzyło mnie, dlaczego ja i Stephan nie możemy być razem. To dlatego, że oddałam swoje serce Lincolnowi. Nie chciałam ranić Stephana wtedy i nie chciałam ranić go teraz. Zwłaszcza, że zdałam sobie sprawę jak głupia byłam. Zamknęłam oczy, nie wiedząc jak strawić to, co prawdopodobnie odrzuciłam razem ze Stephanem. -Nie wiem. 13

Porażka miażdżyła mnie w taki sposób, że kanapa już dłużej nie mogła poradzić sobie z moim ciężarem. Może wszyscy mieli rację. Może moje wszystkie marzenia o wyprowadzce były głupie i szalone. Może tylko mi się wydawało, że jestem w stanie być ponad to, kim teraz byłam: nie silną osobą, a domatorką. Cała moja siła i energia uleciały ze mnie prosto do Stephana. Zeskoczył z ramienia kanapy. -Idź do collegu tu, do Louisville, Lila. Będzie jak w szkole średniej. Chad zostaje, więc Luke też. Wszyscy znów będziemy razem, chodząc do tej samej szkoły, a ty i ja będziemy mogli zacząć od nowa. Moja głowa podskoczyła. Ale ja nie jestem w tobie zakochana. Te słowa chciały wyskoczyć z moich ust. Jego zielone oczy zabłyszczały, a jego twarz zupełnie zapłonęła. Tak szczerze, to co ja wiedziałam o miłości? Oczywiście nic poza tym, co się stało z Lincolnem. -Nie wiem. Dlaczego było tak, jakbym była w stanie wypowiedzieć tylko to jedno zdanie? Rozszerzył palce, gdy uniósł dłonie do góry. -To mi wystarczy. Na razie. Spójrz, muszę iść do pracy, ale poważnie, jeśli będziesz przerażona siedząc sama, zadzwoń. Mamę i tatę nie będzie obchodziło, że zostaje z tobą. Zassałam powietrze, próbując mu wytłumaczyć to, że muszę to zrobić sama, ale zanim mogłam sformułować pierwsze słowo, Stephan dał mi całusa w policzek i skierował się wprost do drzwi. Mrugnęłam kilka razy, próbując przetworzyć całe zdarzenie. 14

-Cholera. W odstępie minuty, Stephanowi udało się sprowadzić mnie z powrotem do szkoły średniej. Czy ten dramat się nie skończył, gdy odebrałam dyplom? Trzy szybkie stuknięcia do drzwi i fala adrenaliny przetoczyła się w moich żyłach. Dobrze. Wrócił. Teraz naprawdę mogę mu powiedzieć, co myślę o nim zostającym na noc i jego sugestii, że nie jestem silna. Zapominając o fakcie, że prawdopodobnie ma rację. Żaden facet nie powinien nazywać mnie tchórzem. Z mocnym szarpnięciem otworzyłam drzwi i krzyknęłam: -Ty naprawdę jesteś kretynem, wiesz?! Całe powietrze wypadło z moich płuc z głośnym sykiem. To nie był Stephan. Nie. W ogóle. Ten chłopak miał włosy koloru północy. Był wysoki i zbudowany jak facet, z jakim nigdy dotąd się nie umawiałam, posiadał miękkie niebieskie oczy, które już mnie zachęcały, abym go złapała. I trzymał bukiet. Róż. Tych fioletowych. Coś kliknęły z tyłu mojego mózgu. Potem przypomniałam sobie, że jestem zobowiązana, by coś powiedzieć. -W czym mogę pomóc? Przestąpił z nogi na nogę, wpychając dłoń do kieszeni wyblakłych jeansów. -To ja, Lila. Ja? -Słucham? -Lincoln. Naprawdę powinnam przyjąć radę mojej mamy i spoglądać przez wizjer. 15

Lincoln Wiem, że powinnam przestać mówić o kartce, którą przesłałeś mi na urodziny, ale nie mogę. Widzisz, Stephan zapomniał o moich urodzinach. Jest w porządku. Naprawdę. Ostatecznie sobie przypomniał i kupił mi róże, ale muszę sobie ponarzekać. Wiem, że będę brzmieć jak smarkacz, ale on mi dał czerwone róże. Czerwone. Kiedy tylko widzę czerwone róże, myślę o pogrzebie mojej babci i wtedy chce mi się płakać. Powiedziałam mu to – dwa razy. Podpowiedziałam mu, że fioletowe są moimi ulubionymi. Oczywiście, powiedziałam mu, że kocham jego prezent i zachwalałam je, ale co innego miałam zrobić? Wytatuować to na moim czole? Fioletowe!!! Albo przynajmniej nie czerwone. A tu jest powód, przez który nie dbam o to, że Stephan zapomniał: to ty sprawiłeś, że moje urodziny były specjalne. Nikt nigdy wcześniej nie zrobił mi kartki. Więc, dzięki Lincoln. Czasami myślę, że jesteś moim najlepszym przyjacielem. ~Lila

Ona jest oszałamiająca. Tak, była śmiertelnie wspaniała dwa lata temu, ale teraz… Gapiłem się na nią i musiałem przestać, ale jej widok hamował funkcjonowanie mojego mózgu. Dziewczyny tego nie wiedzą, ale stanie przed taka pięknością upośledza facetów. A przynajmniej mnie to osłabiało. Pieprzyć to. To była Lila. Lila mnie osłabiała. Końce jej złotych włosów zwiały się przy jej ramionach. Obcięła je i podobał mi się jej nowy styl. Bardzo. Kiedy poznałem Lilę, była między – dość dziewczyną, ale nie do końca kobietą. Z tymi krzywiznami zostawiała pomiędzy daleko za sobą. Wtedy byłem wyższy 16

od niej tylko o kilka cali. Ja urosłem. Ona pozostała taka sama. Lila perfekcyjnie weszłaby pod moje ramię, chowając się blisko mojego ciała. W nocy, kiedy się poznaliśmy pozwoliła mi potrzymać się za rękę, a ja nigdy nie zapomniałem, że jej skóra była w dotyku jak satyna. Miałem nadzieję, że znów pozwoli mi się dotknąć. To znaczy, jeśli będzie potrafiła mi wybaczyć. Jej oszołomione niebieskie oczy wędrowały wzdłuż mojej twarzy, ramion i klatki piersiowej. Purpurowe plamy pojawiły się na jej policzkach, kiedy powstrzymała się od sprawdzenia, co jest poniżej. Odchrząknąłem, aby ukryć chichot. Chciało mi się śmiać, bo wyglądała tak cholernie słodko, ale ona nie zrozumiałaby tego w ten sposób. Pomyślałaby, że próbuję ją poniżyć. Lila nie tolerowała facetów, którzy traktowali kobiety z góry. Dom Lili znajdował się pośrodku pustkowia. Jego kod pocztowy istniał w mieście Louisville, ale z trzech stron graniczył z parkiem narodowym. Jedynym świadkiem mojego błagania jej o przebaczenie byłyby świerszcze znajdujące się na werandzie i Bóg. W ten sposób było lepiej. Nie byłem zbyt towarzyską osobą. Jej błogosławione różowe usta zmarszczyły się tworząc W, a następnie się spłaszczyły. Powtórzyła to trzy razy, zanim w końcu zdecydowała się na słowo na J. -Jak mnie znalazłeś? -Przez Google. Znowu posłała mi to szalone spojrzenie. -Mapy –bardzo niezręczne milczenie.– Znam twój adres na pamięć. Zmarszczki zmartwienia na jej czole zniknęły, gdy włączyła się żarówka. -Ale ty żyjesz… -Dziesięć godzin stąd. Tak, wiem. 17

-Właściwie dwanaście – dodała. Mój świat na sekundę zniknął. Czy to znaczyło, że ona też obliczała odległość między nami? -Niespecjalnie stosowałem się do przepisów zalecanych dla pojazdów silnikowych. Jej usta drgnęły: była świadoma, że nigdy nie byłem fanem przestrzegania zasad. -Pędziłeś. -Przekroczyłem sugerowane granice. Rumieniec zniknął, zostawiając jej policzki blade. -Czy to tak, chciałeś zobaczyć, co mi zrobiłeś? Ręka w której trzymałem róże, zaczęła się pocić. -To dla Ciebie. Cisza. -To róże. Fioletowe –mów dalej stary.– Twoje ulubione. Lila założyła ręce na piersi i wysunęła biodro do przodu. Głupi, skretyniały idiota. Dziewczyna miała oczy i wysokie IQ. Czy nie osiągnęła na swoim teście ACT dwudziestu siedmiu punktów? Myśli wystarczająco szybko, by zorientować się, co trzymam w ręce. -W każdym razie masz rację. -Co? –jej oczy się zwęziły. -Kiedy otworzyłaś drzwi, nazwałaś mnie idiotą. 18

-Nie ciebie. Stephan był. Jest –zamknęła oczy, a gdy ponownie je otworzyła:Cofam to. Jesteś idiotą. Moja głowa zabolała. Stephan? Jej były chłopak? Ten dzieciak się nie poddawał i jeśli chodziło o Lilę, miał już na swoim koncie zwycięstwa. To już był trzeci raz, gdy zerwali. Poprzednie dwa razy płaszczył się przed nią, a ona przyjęła go z powrotem. Kiedy po raz pierwszy zaczęliśmy pisać, nie przeszkadzało mi to. Lila i ja byliśmy przyjaciółmi. Ale wtedy zakochałem się w niej i Stephan stał się ciężarem uwierającym mnie. Wyrzuciłem z głowy wszystkie pytania, które miałem na temat Stephana i wyglądu jej domu i skupiłem się na tym, co najważniejsze: Lili. -Przepraszam. -Ty. Skłamałeś. -Wiem –przesunąłem rękę wzdłuż moich wilgotnych włosów. Na zewnątrz było trzydzieści stopni, chociaż to mogło być też jej uważne spojrzenie, które sprawiało, że się pociłem. – Mogę to wyjaśnić. Jej głowa opadła. -Boże, Lincoln. Gdybyś przyjechał tu dwa dni temu lub w zeszłym tygodniu, albo miesiącu, byłabym zachwycona. Ale teraz? Myślałam, że cię znam. Zrobiłem krok do przodu, gdy moje serce chciało się wyrwać z klatki piersiowej. -Znasz mnie. –I znała. Lepiej niż ktokolwiek inny.– Tak, skłamałem. Ale wszystko inne jest prawdą. Sposób, w jaki zassała dolna wargę, gdy potrząsała głową, jakby mówiła mi, że wszystko jest przeciw mnie. 19

-Nie wierzę ci –powiedziała. – Dla wszystkich jesteś seryjnym zabójcą, przed którym ostrzegała mnie karteczka samoprzylepna. -Co? –Nieważne. To nie ma znaczenia.– Lila, jesteś jedyną osobą, która mnie zna. Przysięgam ci. Skłamałem ci o jednej rzeczy. W jednym drobiazgu. -Drobiazgu! –Jej oczy przedefiniowały pojęcie chłodne. Cofnąłem się o krok. Zły dobór słów. -Drobiazg to niedopowiedzenie. -Niedopowiedzenie! –krzyknęła.– Nie ukończyłeś szkoły średniej, Lincoln! I nie miałeś jaj, by mnie okłamać w tej sprawie! -Lila wysunęła się do przodu i wbiła w moją pierś mały różowy paznokieć. Każde uderzenie przypominało mi o błędzie, który popełniłem. -Ja… liczyłam… na… ciebie. -Nadal możesz. Naprawię to. -Idź do diabła. Podmuch powietrza uderzył w moje policzki, gdy zamknęła drzwi przed moją twarzą. Moja ręka opadła i wydała mały szelest, gdy róże uderzyły w bok mojego uda. Kilka płatków opadło na drewniany parkiet werandy. Z ciężkim westchnieniem usiadłem na schodkach. Nie żebym kiedykolwiek chciał to wiedzieć, ale to tak musiałem czuć się płonąc – wszystko owiane było agonią. Jeśli ja czułem się w ten sposób, to jak musiała się czuć Lila? Spojrzałem w lewo, potem w prawo. Zdezorientowany. Zagubiony. Nie wiedzący, w którą stronę jest dom. Ale to już było problemem od początku. Korzeniem całego mojego zła.

20

Lila Więc, szkolny doradca zawodowy zapytał mnie co chcę robić w życiu. Odpowiedziałem – wspinać się. On powiedział, że to nie zawód i żebym był poważny. Że jeśli chcę się dostać do przyzwoitej uczelni już teraz muszę rozesłać podania. Powiedziałem mu, że jestem poważny. Że kocham wspinaczki. On powiedział, że to tylko hobby i że muszę stać się poważny co do moich „celów”. Powiedziałem mu, że to nie moja cholerna wina, że spieprzył swoje życie, by zarabiać trzydzieści kawałków rocznie i pić tanią kawę. I wtedy poprosiłem go, aby łaskawie przestał hamować moje marzenia. Dał mi dwa dni aresztu. Czy wspominałem, że facet jest dupkiem? Wiesz kiedy ostatnio miałem areszt? Nigdy. Nie jestem święty, ale trzymam język za zębami i głowę w dół. Zasady są do bani. Społeczeństwo jest do bani. Josh podążał za zasadami i teraz jest martwy. Lubił jazdę konną. Może gdyby spojrzał temu cholernemu doradcy w oczu i powiedział: „Chcę jeździć konno przez resztę mojego życia”, może wtedy mój brat wciąż by żył. ~Lincoln

Siedząc po turecku na swoim łóżku, odwróciłam w dłoniach list od Lincolna. Moje palce ślizgały się po głębokich wcięciach jego słów napisanych w oczywistym wzburzeniu. Słowa napisane tak szybko, że nie byłam w stanie rozszyfrować większości z nich, jeśli nie byłabym już wcześniej zaznajomiona z jego charakterem pisma. Wysłał mi ten jeden list, tydzień po tym jak rozpoczął swój ostatni rok. Lincoln nienawidził swojego doradcy zawodowego. To on był tym, który przekonał

21

brata Lincolna, żeby dołączył do Marines zaraz po szkole średniej. To z powodu tej fatalnej decyzji spotkałam Lincolna. -Lila –powiedziała Echo, jej głos brzmiał nieco chaotycznie z głośnika.– Jesteś tam? -Tak –odpowiedziałam i spojrzałam na telefon leżący obok mnie na łóżku. Moja najlepsza przyjaciółka była w cholernym Iowa z cholerną miłością swojego życia w swojej drodze do cholernego stanu Colorado. Właśnie teraz gardziłam szczęśliwymi ludźmi. -Jak tam w Iowa? -Kansas –poprawiła mnie. -Cokolwiek, jest tam płasko i mają tornada –wybrałam jeden z leżących listów od Lincolna zaśmiecających moje łóżko i z łatwością znalazłam ten, którego szukałam. Ten, w którym mi obiecał, że pójdzie razem ze mną na Florydę. Zaśmiecanie nie było właściwym słowem. Nic u mnie nie jest bałaganem. Każdy stos reprezentował miesiąc, w którym list został wysłany, a każdy list był ułożony względem daty na znaczku pocztowym. Moje ulubiony listy były oznaczone

różowym

znaczkiem

na

boku.

Całe

moje

życie

było

usystematyzowane w ten sposób. Moje listy były ułożone alfabetycznie wobec autora na mojej wiśniowej półce. W ramach dopasowania do szkła, małe cenne figurki było ułożone wobec daty, kiedy je otrzymałam. Moje materiały były zapakowane w pudełka Tupperware. Lubiłam wszystko planować i organizować, a nie chłopców, którzy obiecywali pójść ze mną na Uniwersytet Florydy, a potem spieprzali to nie kończąc szkoły średniej. -Lila –rzekła Echo. Przerwała na bardzo długą chwilę.– Czy dałaś mu szansę, żeby wszystko wytłumaczył?

22

-Koperta w mojej dłoni zmięła się. -Nie ukończył szkoły średniej Echo i nie powiedział mi o tym. Wiesz, jak się czułam, kiedy sama dowiedziałam się, że mnie okłamał? Dowiedziałam się tego przez przypadek, kiedy szukałam online w jego lokalnej gazecie wykazu osób kończących szkołę w tym roku, by skompletować stronę albumu, który zrobiłam dla Lincolna jako prezent. Jego nazwisko nie zostało podane

wśród

stu

pięćdziesięciu

absolwentów.

Powinnam

wiedzieć.

Sprawdzałam trzy razy. Westchnęła przez telefon. -Może powinnaś z nim porozmawiać. -Jesteś stronnicza –warknęłam.– Jesteś po stronie Lincolna przez Aires’a. Starszy brat Lincolna, Josh i starszy brat Echo, Aires, byli częścią tej samej wojskowej jednostki. Nikt nie znał całej historii, ale dwa i pół roku temu obaj umarli w Afganistanie podczas przydrożnego bombardowania. Spotkałam Lincolna na pogrzebie Aires’a. -Jeśli dobrze pamiętam –Echo mówiła z postawą, która wychylała się bardzo rzadko w czasie ostatnich dwóch lat.– To ja jestem tą, która mówiła ci, że nie powinnaś pisać do nieznajomego i to ja jestem tą, która kazała przestać ci z nim pisać, ponieważ się w nim zakochiwałaś. Byłam przytłoczona chęcią uderzenia w coś – mocno, ponieważ… -Wiem. Przepraszam. To nie było fair. -Nie, nie było. Byłyśmy cicho przez kilka chwil. Przekroczyłam linię, włączając do kłótni Aires’a. Przygryzłam mój paznokieć. Od urodzenia byłyśmy najlepszymi

23

przyjaciółkami i nigdy nie byłyśmy na siebie złe zbyt długo, ale nie chciałam się rozłączać z nią złą na mnie. A przynajmniej nie dzisiaj. -Hotel, motel czy namiot? –wypowiedziałam ostatnie słowo jak przekleństwo. Więcej ciszy, a potem szelest pościeli. Proszę, proszę, proszę graj dalej Echo. Potrzebuje mojej najlepszej przyjaciółki. -Motel. Spaliśmy w namiocie przez kilka ostatnich nocy –odparła w lekkim tonie, który wywołał u mnie uśmiech. Tak, nienawidziłam szczęśliwych ludzi, ale Echo zasługiwała na to, by być szczęśliwa.– Noah jest pod prysznicem. -Więc… -przeciągnęłam słowo.– Uprawialiście seks? -Nie –zadławiła się. Na Boga, ona się dusiła. Zachichotałam, gdy ona kaszlała. -Cóż, więc jeśli będziesz –powiedziałam, kiedy wyszła już ze swojego ataku.– Nie pozwól, żeby twój pierwszy raz odbył się w namiocie. To byłoby okropne. -Myślę, że namiot byłby romantyczny. -Zdrajca –rzuciłam. Echo kiedyś była w obozie jedynie-jeśli-jest-pokój jak ja, ale potem pozwoliła gorącemu i tajemniczemu Noah, by przeciągnął ją na ciemną stronę.– Bród, robaki i węże Echo. Tylko tyle mam do powiedzenia. W tle usłyszałam głęboki głos Gorącego i Tajemniczego. Echo poszperała przy telefonie, gdy mu odpowiedziała. Sprawdziłam zegarek na mojej szafce nocnej. Północ. Moje usta wyschły, gdy przygładziłam moje włosy. Kolejna samotna noc. Nie było żadnego księżyca, więc świat za moim oknem był czarny jak smoła. Gdy Echo się rozłączy, znowu będę sama w tym wielkim, pustym domu. Część mnie nienawidziła Noah. Gdyby nie on, nie byłoby jej w Iowa lub Kansas lub gdziekolwiek indziej i zamiast tego byłaby tutaj ze mną. Nie spędzałaby z nim i jego przyjaciółmi całego wolnego czasu: z tym Wytatuowanym Chłopakiem i Motocyklistką Beth. Wytatuowany Chłopak i Motocyklistka Beth 24

również żyli z rodzicami zastępczymi Noah i byli rok młodsi ode mnie i Echo. Echo mówiła, że nie są parą, ale założę się o nową parę obcasów, które dostałam na zakończenie roku, że nią są. Gdyby nie było Noah, bardziej by mnie potrzebowała… nadal byłaby niepewna, nadal wariowałaby na punkcie swoich blizn na ramionach. I prawdopodobnie nie odzyskałaby pamięci o nocy, w której je dostała. Gdyby nie on, ona nie ruszyłaby dalej ze swoim życiem. Cholera go, że był takim świetnym facetem. -Zgaduję, że powinnam się rozłączyć. –Tak, powiedziałam to w sposób w jaki nie chciałam tego robić. -Zostanę –rzekła.– Możemy zostać w kontakcie przez całą noc. Tak jak robiłyśmy, gdy byłyśmy w szkole podstawowej. – tylko, że wtedy to były telefony stacjonarne. Mogła to zrobić, ponieważ to była rzecz, którą robiły najlepsze przyjaciółki. Przysięgam, że usłyszałam jak Noah jęczy w agonii. Zgaduję, że nie lubił gdy BFF jego dziewczyny zabierała mu czas z nią. -Nie, dam sobie radę. –To było kłamstwo. Spojrzałam na stronę albumu, który przyniosłam z powrotem do pokoju i zastanowiłam się, gdzie dzisiejszej nocy śpi Lincoln. Przypuszczam, że dzisiejszej nocy mogłabym zasnąć, ale zmęczenie tylko pogłębiało moje przerażenie… i pogłębiało mój smutek z powodu Lincolna. Powinnam go wysłuchać. Dlaczego nie słuchałam? -Myślę, że powinnaś porozmawiać z Lincolnem –oznajmiła Echo, jak zawsze czytając mi w myślach.– Może poczekaj, aż wróci do domu, na przykład do jutrzejszego wieczora i odezwij się ponownie. Mój paznokieć pstryknął, kiedy go przygryzałam. -Myślałam, że chcesz, żebym trzymała się od niego z daleka. -Tak, więc ty już się w nim zakochałaś. Teraz tylko nie chcę, abyś żałowała. 25

Żal. W chwili, gdy usłyszałam trzask drzwi, które przed nim zamknęłam, pożałowałam tego, a potem w pełni pożałowałam, kiedy uruchomił silnik i ruszył w drogę. Nienawidziłam myśli, że nie będzie go na Florydzie tej jesieni. Nienawidziłam tego, że będę sama w dziwnym collegu w dziwnym stanie, nie znając nikogo. Będę kompletnym outsiderem. Ale to, czego najbardziej nienawidziłam to to, że już nigdy nie dowiem się, czy ja i Lincoln moglibyśmy być czymś więcej niż tylko przyjaciółmi. Nawet z kłamstwem, że nienawidzę Lincolna. Echo została ze mną przy telefonie dopóki nie zamknęłam każdego okna w domu i każdych drzwi. To wtedy, gdy sięgnęłam, by zamknąć frontowe drzwi i spojrzałam na ganek, pozwoliłam jej rozłączyć się. Moje serce śmiesznie się wywróciło. Lincoln upuścił róże i kopertę. Powinnam zatrzymać Echo na linii i prawie nacisnęłam POŁĄCZ ponownie, ale przeklęłam siebie. Jeśli nie mogę otworzyć drzwi i chwycić kwiatków i koperty, równie dobrze mogę pożegnać się z Florydą. Cofnęłam blokadę ze słyszalnym kliknięciem. Myśli o każdej miejskiej legendzie i horrorach, które znałam zalały mój umysł. Moja ręka zawahała się nad klamką, a adrenalina wpompowała się w moją krew. O mój Boże, byłam takim mięczakiem. Z obrzydzeniem otworzyłam drzwi i wyszłam w wilgotną noc. To nie była koperta, ale kawałek kartki z napisem: „Przepraszam. Nie poddałem się co do Florydy. Przysięgam. Lincoln”. Pod swoim imieniem zapisał mi numer telefonu. Zrobiłam kolejny krok i podniosłam róże. Nawet w upale, płatki były jedwabiste i chłodne. Lincoln jest jedynym chłopakiem, który kupił mi fioletowe róże. Pewnie, chłopaki kupowali mi mnóstwo czerwonych, ale nie fioletowych. Nie moich ulubionych. Czy to możliwe, żeby znał mnie tak dobrze? Szarpnęłam głową w kierunku szelestu w grubym ogrodzeniu przy podjeździe. Całe moje ciało zapulsowało. Część mnie spanikowała i błagała bym wbiegła 26

do środka, ale ta sfrustrowana część uparcie trwała na drewnianych schodkach. Siedziałam tu niezliczona ilość razy w środku nocy. To prawda, w tym czasie moi rodzice spali w środku, ale dlaczego teraz miałoby być inaczej? Przełknęłam i odkopałam głęboko ukrytą odwagę: ukrytą w mojej żałosności. Z westchnieniem, wbiłam numer Lincolna w telefon. Tak, była północ, ale pewnie prowadził samochód, albo gdzieś spał. Gdyby było inaczej zostawiłabym wiadomość. Telefon zadzwonił raz, ale wtedy usłyszałam kroki: tarcie gumy o podjazd. Moja ręka obniżyła się do uchu, gdy próbowałam dojrzeć coś na ciemnej drodze. Dźwięk stał się głośniejszy, wskazując na to, że się zbliża. Stałam, moje ręce trzęsły się po moich bokach. Moje serce waliło jak bęben w mojej klatce piersiowej. I wtedy to zobaczyłam: sylwetkę, cień…uformowaną ciemność. I wtedy usłyszałam oddech. Zaczęłam krzyczeć.

27

Lincoln …i będziemy godzinę drogi od plaży, dlatego myślę, że powinniśmy jeździć tam w każdy weekend. Oh, Lincoln!!! Też idziesz na Uniwersytet Florydy!!! To sprawia, że wszystko jest lepsze. Powiem ci coś, co wie bardzo niewiele osób. Właściwie, co wiedzą tylko dwie osoby: Myślałam o wycofaniu się z Florydy. Myśl, że będę poza domem nie znając nikogo, przeraziła mnie. Ale teraz już nie muszę się bać. Mam CIEBIE !!!! ~Lila

Każde słowo z listu, który przesłała mi ostatniej jesieni wbijało mi się w mózg. Od chwili, gdy zostawiłem całą moje rodzinę w salonie z ustami otwartymi w szoku, starałem się stworzyć plan, który naprawiłby wszystkie błędy, które doprowadziły do tego, że nie ukończyłem szkoły. Gdybym posprzątał ten bałagan i w jakiś sposób dostał się na Florydę, wtedy może Lila wybaczyłaby mi. Przednia szyba samochodu posłużyła mi za fotel, gdy rozciągnąłem nogi na masce samochodu. Moje złożone ręce służyły jako poduszka. Powietrze nie poruszało się. Pozostawało w stagnacji i owijało mnie niczym koc. Pot spływał wzdłuż moich pleców, gdy cykady celebrowały ciepło w lasach. Wśród kilku kampingów, dzieci chichotały przy trzaskającym ognisku. Josh, Meg i ja śmialiśmy się, gdy smażyliśmy na ognisku pianki. To było zanim mama i tata zaczęli kłócić się o pieniądze, zanim Josh poszedł do wojska, zanim Meg zaszła w ciążę, zanim ja zacząłem unikać szkoły. Dzisiejszy dzień był popieprzony. Zostawiłem rodzinę i przyjechałem do Lili, by ona zatrzasnęła mi drzwi przed nosem. Zdobyłem lekcję: następnym razem muszę mówić szybciej. Albo pisać szybciej. Albo ogólnie: po prostu być szybszym.

28

Moi rodzice pozostawali nieświadomi, że nie ukończyłem dzisiaj szkoły i gdzie w ogóle teraz jestem. Ale nie byłem aż takim złym synem. Zadzwoniłem, więc przynajmniej wiedzieli, że żyję. Na masce obok mnie, mój telefon zadzwonił i zawibrował. Spojrzałem na niego i praktycznie się zsunąłem, gdy rozpoznałem numer kierunkowy. Lila! Maska zatrzeszczała gdy chwyciłem telefon. Ten wymknął się z mojego uścisku i upadł na ziemię z głuchym łoskotem. -Cholera! Nadal brzęczał. Opadłem na kolana i zacząłem go szukać wśród brudu i trawy. Znalazłem go za oponą i szybko wcisnąłem guzik AKCEPTUJ. -Lila, przepraszam. Gdy wziąłem oddech, żeby powiedzieć jej, co się stało i wyjaśnić plan naprawy tego, usłyszałem piskliwy krzyk. Dreszcze rozeszły się wzdłuż mojej skóry, gdy lód opanował cały mój krwioobieg. -LILA! Szlochała błagając Boga o pomoc. Moje ręce zakopały się w kieszeni spodni wyszarpując kluczyki. -Mów do mnie! Mój silnik zawarczał, a ludzie na sąsiednim kampingu zasłonili oczy przed moimi reflektorami. Kamień uderzył w spód samochodu, gdy wyjeżdżałem z kampingu. -Lila! Uderzenie na drugim końcu linii z powrotem zwróciło moja uwagę. Nadal płakała. Zalała mnie panika. Lila była sama. Jej list z zeszłego tygodnia mówił,

29

że jej rodzice wyjeżdżają, a ona jest przerażona, bo ma zostać w pustym domu. A ja ją opuściłem. Wtedy już nie było hałasu. Brak stukania. Brak płaczu. Cisza. Rzuciłem okiem na moją komórkę, a moje wnętrzności zostały rozdarte. Połączenie rozłączone. Samochód zatrząsnął się gwałtownie, gdy skręciłem w leśną drogę. Szarpnąłem kierownicą do prawej strony. Moje oczy kurowały między żwirem na drodze a telefonem, gdy próbowałem połączyć się z nią ponownie. Jej telefon ciągle dzwonił. Wesoły głos Lili wypełnił linię. Ale to było tylko nagranie. Cholerne nagranie. -Cholera! –Uderzyłem ręką o kierownicę. Co do diabła było ze mną nie tak? Zostawiłem ją tam – bezbronną. W pobliżu zjazdu do campingów, strażnik parku zamachał na mnie, żebym się zatrzymał. Kiedy otworzył usta, by wyjaśnić mi zasady campingu, wyplułem: -Dzwoń po policję! Teraz! *** Czerwone i niebieskie światła stały się boją naprowadzającą mnie do celu. Moje palce bębniły o kierownicę, gdy wjeżdżałem na jej podjazd. Strach wstąpił we mnie gdy zobaczyłem karetkę, ale wtedy moje postrzępione nerwy eksplodowały ze strachu. A co jeśli karetka już ją zabrała? Co jeśli ona nie żyje? Nudności rozprzestrzeniły się we mnie wywołując zawroty głowy. Nie mogłem stracić kolejnej osoby, którą kocham. Nie mogłem. Proszę, Boże, niech z Lilą będzie wszystko w porządku. Wypadłem z samochodu, wspomnienie moich rodziców przekazujących mi wieści o śmierci Josha odtwarzały się w moim umyśle niczym chory film. Gdy tylko przestąpiłem frontowe drzwi. Po prostu zobaczyłem ich tam, zwiniętych w kłębek na podłodze w salonie. Mój ojciec

30

trzymał moją mamę. Moja mama trzymała ojca. Twarze ich obojga były zalane łzami. W tamtym momencie wiedziałem już że mój brat umarł. Moja klatka piersiowa zacisnęła się, a szalona panika spowodowała, że moje ręce zaczęły się trząść, a nogi przyśpieszyły kroki. Nie Lila. Nie Lila. Policjant zauważył mnie i odwrócił głowę jakby chciał coś powiedzieć, ale przyśpieszyłem jeszcze bardziej – moje nogi uderzały w drewniane schody, moje dłonie przekręciły nagrzaną słońcem klamkę, moje ramiona zmusiły się, by otworzyć drzwi. Moje nogi zachwiały się, gdy zobaczyłem stojącą ją w salonie i gdyby nie było tam dwóch policjantów, opadłbym na kolana. Przesunęła ręką wzdłuż potarganych włosów, a drugie ramię owinęła wokół swojego brzucha. Nawet mimo ciepłego powietrze dochodzącego z klimatyzatora, na ramionach miała gęsią skórkę. Miała na sobie tylko podkoszulek i szorty. -Lila –powiedziałem, starając się pozbyć myśli, że tylko śnię. Zarówno ona jak i oficerowie policji, którzy rozmawiali z nią cichym kojącym głosem spojrzeli na mnie. Ulga wygładziła linie na jej czole, a jej ramiona opadły po jej bokach. -Lincoln –moje imię opuściło jej usta z ulgą, pośpiechem, jakby się cieszyła, że mnie widzi. Jakby chciała mnie zobaczyć. A te wspaniałe niebieskie oczy wpatrywały się we mnie jakbym był jej mężczyzną. Moje serce się zacisnęło. -Wszystko w porządku? –Zapytałem. Przygryzła dolną wargę, gdy skinęła głową. Nie mając pojęcia co powiedzieć, podrapałem się w tył głowy. -Ja… -I nie skończyłem. Lila potykając się, wpadła na moje ciało. Fakt, że dotykała mnie, trzymała mnie, powodował, że traciłem równowagę. Szybko doszedłem do siebie, gdy jej ramiona owinęły się niczym stalowe obręcze

31

wokół mojej talii. Westchnąłem próbując dowiedzieć się, co robić. Do diabła pachniała jak swoje listy: jak lawenda. Przycisnąłem policzek do jej jedwabistych włosów i ułożyłem dłoń na jej plecach, podczas gdy druga obejmowała jej ramiona. Lila sprowadziła na mnie spokój, jakbym wylądował na łóżku z piór. Była ciepła i miękka, wszystkie krzywizny i łagodności – żyły, wpasowując się idealnie w moje ciało. -Najlepiej byłoby, gdyby panna McCormick nie była dzisiejszej nocy sama. Czy zostanie pan z nią dzisiaj? –Zapytała oficer policji, ale sposób, w jaki przechyliła głowę i spojrzała na swojego partnera powiedziało mi, że wie, co odpowiem. -Tak –odpowiedziała Lila za mnie, gdy wynurzyła czoło z mojej piersi. Jej uścisk zacieśnił się.– Znam go. On zostanie. Wszystko zamarło. Nigdy nie słyszałem słodszych słów. Znała mnie i chciała, żebym został. Nie byłem dla niej nieznajomym. Nie jakimś facetem, którego ledwie rozpoznawała. Ona mnie znała. -Proszę pana? –Zapytał oficer policji. -Tak –odpowiedziałem.– Zostanę. –Przesunąłem ręką wzdłuż krzywizny kręgosłupa Lili.– Jesteś pewna, że wszystko w porządku? Jej nos poruszył się po mojej klatce piersiowej, gdy skinęła głową. -Tak. Po prostu jestem przerażona –przerwała.– Przepraszam, że cię odesłałam. Lila spojrzała na mnie, a ja posłałem jej półuśmiech. -Zasłużyłem na to. Przez ułamek sekundy światło zaświeciło w jej oczach.

32

-Tak trochę. Oficer policji odchrząknęła, a Lila się ode mnie odsunęła. Moje ramiona były puste bez niej. To jest szalone. Umawiałem się z więcej niż kilkoma dziewczynami i nigdy tak nie reagowałem. -Czy teraz wszystko już w porządku, panno McCormick? –Spytał oficer. -Tak –odpowiedziała.– Dziękuję za przybycie. Oficerowie przesunęli się w stronę drzwi, ale zablokowałem im drogę. -Wow. Czekajcie. Wychodzicie? -Lincoln –Lila potarła swoje ramiona. Jej usta wykrzywiły się w prawo, zwracając moją uwagę na nie.– Uhh… ja zadzwoniłam do ciebie… bo… myślałam, że kogoś zobaczyłam, a ty odpowiedziałeś akurat gdy krzyczałam… i ja upuściłam telefon… wtedy się wyłączył… i przyjechała policja i powiedziała, że to ty ich wezwałeś… i tak. I tak? Nie kupowałem tego. -Mrożący. Krew. Krzyk. Jej oczy powędrowały do policjantów, a potem odwróciła wzrok. -Cóż. Myślałam, że coś zobaczyłam, ale najprawdopodobniej się myliłam – potem spojrzała na mnie proszącymi, błagającymi oczami, żebym porzucił temat. Mięśnie na moim karku zesztywniały. -Przeszukaliśmy

nieruchomość

–rzekł oficer,

spoglądając na

Lilę

z

politowaniem.– I nikogo nie znaleźliśmy. Panna McCormick wie, że może do nas zadzwonić jeśli będzie miała problem. 33

Oni myśleli, że to była jej wyobraźnia, ale ja słyszałem jej krzyk. Ten typ krzyku nie może być stworzony przez wyimaginowany strach. To śmierć unosząca się przed tobą i dzierżąca zakrwawione ostrze. Lila podziękowała oficerom i odprowadziła ich. Z kliknięciem zamknęła drzwi i po raz pierwszy w życiu byłem zupełnie sam w pokoju z dziewczyną, w której byłem zakochany. Co do diabła miałem teraz zrobić? Powinienem powiedzieć jej natychmiast, co się stało ze szkołą. Powinienem powiedzieć jej mój plan jak wszystko naprawić, to, że jak wrócę do domu zapiszę się do wakacyjnej szkoły. Powinienem jej powiedzieć, że myśl o jej utracie paraliżuje mnie. Zamiast tego podążyłem za moim instynktem. -Widziałaś kogoś, prawda? Lila opadła zdziwiona, a jej twarz stała się mieszaniną wszystkich kolorów. -Ta. Nie. Nie wiem. -Jej głowa pochyliła się do przodu.– Nie mogę tego udowodnić. Policja myśli, że jestem szalona. A dziewięćdziesiąt procent mnie myśli, że wszystko jest w porządku, bo jeśli na zewnątrz ktoś był, mógł mnie zranić. Ale dziesięć procent mnie myśli, że ten ktoś próbuje ze mną pogrywać. Złożyłem ręce na klatce piersiowej, nie lubiąc myśli, że ktoś wkręcał Lilę. -Co masz na myśli? Wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się w tym samym czasie, dając mi do zrozumienia, że nie wierzy w to, co mówi. -Może mam prześladowcę. Może? Wiedząc co zrobić, aby uspokoić jej nerwy, wyciągnąłem rękę. -Zacznij mówić, ponieważ nie wyjadę dopóki nie będę wiedział, że jesteś bezpieczna. 34

Lila Na początku, kiedy Josh umarł, moi rodzice zamknęli się w sobie, ale kiedy mijał czas, po prostu rozdzielili się. Najgorsze chwile są wtedy, gdy cała moja rodzina jest w jednym pokoju. Z ludźmi, których powinienem kochać najbardziej, z ludźmi, którzy mnie otaczają, czuję się najbardziej samotny. ~Lincoln

Lincoln przyglądał się pomarańczowej karteczce samoprzylepnej przypominającej mi jak przegotować mleko nad kuchenką. Od sekundy, gdy splótł swoje palce z moimi w salonie i przyprowadził mnie do kuchni, zorientowałam się, że to dla mnie niemożliwe oderwać od niego oczy. Urósł – oszałamiająco dużo. Stał się wyższy. Grubszy. Jego oczy mówiły, że jest starszy, niż w rzeczywistości był, ale kiedy się do mnie uśmiechał, stawał się beztroski i wyglądał na swój wiek. -To wszystko? –zapytał. -Tak –odpowiedziałam.– Pobrałam wszystko z wyjątkiem tego, że nie posyłał mi upokarzającego protekcjonalnego spojrzenia, albo nie dawał wykładu o nadczynności wyobraźni. Opowiedziałam mu o wczorajszej zarysowanej szybie, o dzisiejszym dźwięku kroków na chodniku, cieniu podchodzącym do mnie i o dźwięku jego oddechu. Policja nie potraktowała mnie serio, ale po napiętych ramionach Lincolna mogłam powiedzieć, że mi wierzy. -Dlaczego? –zapytałam. -Co dlaczego? –opróżnił parujący płyn z kubka. 35

-Dlaczego mi wierzysz? Lincoln wsunął kubek w moje ręce. Jego palce przypadkowo dotknęły moich. Uczucie podekscytowania. Niepowtarzalny dreszcz przebiegł wzdłuż mnie, aż osiągnął końce moich palców. -Nie lubisz kłamców i nie jesteś wielkim hipokrytą –odparł. To były słowa, które do niego napisałam, gdy kilka miesięcy temu jedna z moich jakby przyjaciółek – Grace, dręczyła Echo. Lincoln i ja dzieliliśmy uśmiech spoglądając sobie w oczy. Świat zniknął oddalony, byłam tylko ja, on i kubek parującej czekolady w moich dłoniach. Lincoln przerwał połączenie zabierając swoje palce. Oddałabym wszystko, by dotknął mnie jeszcze raz. Ale najpierw… -Musisz mi coś wyjaśnić –oznajmiłam.– Na przykład to, dlaczego nie ukończyłeś szkoły. Odwrócił się i zaczął myć garnek w zlewie. -Dowiedzmy się czegoś najpierw o twoim problemie. Potem przejdziemy do mojego –woda uderzyła w garnek.– Nadal jesteś na mnie zła? Mój palec okrążył brzeg kubka. Zraniona byłam nadal. Zła? -Nie -jak mogłam być zła na faceta, który jechał dziesięć godzin, żeby się ze mną zobaczyć i wrócił po tym, jak go odrzuciłam?-Więc wierzysz mi? Że ktoś był na zewnątrz. -Słyszałem twój krzyk. Niczyja wyobraźnia nie działa tak dobrze. Chwycił ścierkę do naczyń i wysuszył garnek, zanim powiesił go z powrotem na haku na ścianie. Lincoln był bardzo wydajny, jak na faceta który omijał zasady. Skrzypiąc podłogą, odsunął krzesło, które było ustawione naprzeciwko mojego. 36

-Żeby było jasne, prześladowca sugeruje wielokrotne włamanie w krótkim okresie czasu. Myślę, że to bardziej żart. Skóra między moimi oczami złączyła się, gdy się zmarszczyłam. -Żart? Naprawdę? Lincoln odprężył się na krześle, wyciągnął długie nogi, jego ramiona spoczywały na stole. Czułam się przy nim jak karzeł. Stukał palcami o stół, powodując, że skupiłam się na jego dłoniach. Skóra na nich była twarda, bardziej szorstka niż na dłoniach facetów, z którymi się umawiałam. Nie była to niedoskonałość, ale przypomnienie na jak wiele wspiął się skalnych ścian. Zastanowiłam się, czy kiedykolwiek pozwoliłby mi obserwować jak się wspina, albo czy nauczyłby mnie tego. W moim brzuchu coś załaskotało, jakby skakały tam tuziny króliczków. Czy złapałby mnie tymi silnymi dłońmi, gdybym upadła? -Jesteś słownikiem CSI- odpowiedział.– Czy któryś odcinek nie mówił, że każdy prześladowca ma swój wzór postępowania, albo coś w tym stylu? -Zacząłeś oglądać CSI? –uśmiechnęłam się od ucha do ucha, a jego policzki poczerwieniały w odpowiedzi. Duży, silny facet, który uwielbia wspinaczki, złożył ręce na piersi i wbił wzrok w podłogę. To był mój ulubiony serial i napisałam do niego kilka listów szczegółowo opisujących poszczególne odcinki. Niechlujnie wzruszył jednym ramieniem. -Obejrzałem kilka odcinków tu i tam. Nie wiem dlaczego, ale to, że okazał zainteresowanie tym co lubię, wprawiło mnie w zawroty głowy. Pomieszałam gorącą czekoladę w kubku i podmuchałam w nią, aby ukryć radość. 37

-Co sprawia, że myślisz, że to żart? -Sama to powiedziałaś. Gdyby ktoś chciał cię skrzywdzić już by to zrobił. Twoich rodziców nie ma i założę się, że ktoś myśli, że straszenie cię jest zabawne. Zmarszczyłam się na myśl, że ktoś celowo chciałby mnie przerazić. -Dlaczego? –zapytałam ponownie. -Ponieważ ludzie są głupi. Prawda. Zmęczona myśleniem o tej sprawie, zmieniłam temat. -Gorącej czekolady? -Robiłem ją co noc dla Meg, gdy dowiedziała się, że jest w ciąży. Pomagało jej się to uspokoić, kiedy przychodziła zmęczona. W tłumaczeniu? Myślał, że zaraz się załamię. Moje serce biło trochę szybciej, gdy odtwarzałam w myślach obraz cienia podchodzącego do mnie. Może się nie mylił. -Jeszcze nie trzymała dziecka na rękach? Lincoln delikatnie potrząsnął głową. -Zastanawiam się jak bardzo dziecko będzie popieprzone, skoro matka przenosi na nie swoje wszystkie problemy. Sposób, w jaki jego niebieskie oczy pociemniały z bólu, spowodowało ból w mojej klatce piersiowej. Wyciągnęłam rękę i oparłam ją o jego ręce założone na klatce piersiowej. Lincoln splótł nasze dłonie razem. Oboje wpatrywaliśmy się w nasze złączone palce. Boże, jego dłonie były ciepłe – silne – i przełknęłam, gdy wyobraziłam sobie jakby pieściły moją twarz. 38

-Jak tam Echo? –spytał. -Dobrze. Jest w Kansas, Iowa, albo jeszcze gdzieś indziej. –A nie tuta, ze mną i to było do bani. Już dłużej mnie nie potrzebowała tak jak ja jej.– Jest z Noah. -Więc ruszyła dalej –powiedział prawie szeptem. Ode mnie? Tak. Ale nie ruszyła w sposób, jaki Lincoln sugerował. Smutek ogarnął mnie jak chmura. Byłam świadkiem, jak Echo rozpaczała po swoim bracie. Do diabła, ja nadal rozpaczałam po Aires’ie. Dla mnie też był jak brat. -Ona żyje. A nie zapomina. Lincoln cofnął rękę, żeby potrzeć twarz. Zostawiłam rękę na stole na sekundę, mając nadzieję, że ponownie owinie ją wokół mojej. Kiedy zamiast tego opuścił ją na swoje kolana, owinęłam ramię wokół mojego ciała – nienawidząc odrzucenia, braku jego ciepła. Ale nie byłam zła na niego. Widziałam, że straciłam go przez wspomnienia. Echo sama wykonywała to mentalne wycofywanie się kilkakrotnie. Oboje milczeliśmy, przetwarzając ostatnie kilka godzin. Cisza była wygodna jak stara kołdra, a ja się nią upajałam. Ale wtedy moje oczy rzuciły się na niego. A co jeśli jemu nie było wygodnie? Co jeśli połączenie, jakie mieliśmy tyczyło się tylko listów? Co jeśli nie zapalimy prawdziwej dożywotniej iskry? Co to oznaczało od chwili, gdy mnie okłamał? Musieliśmy o tym porozmawiać, ale nie teraz. Nie kiedy ledwo spałam od prawie dwóch dni, a mój umysł był zdezorientowanym bałaganem. Mógł mi podać zwykłe wyjaśnienie, a ja śliniłabym się jak idiotka. Sen – pragnęłam go, ale czy mogłam go mieć? Może myśli znów powędrowały do idei kogoś żartującego sobie ze mnie. -Kto chciałby mnie przestraszyć?

39

-Ty mi powiedz –przetarł oczy, a ja po raz pierwszy zauważyłam pod nimi czarne kręgi. On też jest zmęczony. Gdy wzięłam łyk ciepłego napoju, uświadomiłam sobie, że moje zmęczenie jest zaraźliwe. -Nie mam pojęcia. I to ta niewiedza tak mnie przerażała.

40

Lincoln To szalone jak przedstawiasz uczucie samotności. A ja bardzo czuję się samotna. Wystarczające dziwne jest to, że najbardziej samotna czuję się w pokoju pełnym ludzi. Wszyscy, których znam, zmieniają się. Echo jest odległa. Grace chce nowych przyjaciół. Nawet Natalie rozwija skrzydła. Będąc szczerą, ja też się zmieniam. Czasami czuję, jakby moja skóra była dla mnie za ciasna. Cały czas walczę z pragnieniem, by obciąć włosy i kupić nowe ubrania. Mam na myśli, w kogo dokładnie się zmieniam? Nadal jestem mną, ale nie do końca. ~Lila

Paznokcie Lili szybko stukały o blat stołu, jak karabin maszynowy szybko wypuszczający nowe serie. -Jestem zbyt zmęczona, aby radzić sobie z tym teraz –uderzyła ręką w stół, uciszając jakąkolwiek dyskusję na temat potencjalnego żartownisia. Wstała, a ja podążyłem za nią zastanawiając się, czy strażnik parku pozwoli mi wrócić na kamping. W przeciwnym razie byłem skończony. -Mogę wrócić jutro rano? -Wtedy przypomniałem sobie, która jest godzina.– Późnym rankiem? Popołudniem? Lila zamarła tak jak Meg, gdy tylko znajdowała się w pobliżu dziecka. Do diabła, Lila mnie nienawidziła. -Zostaniesz? Powiedziałam policji, że tak. Ty tez powiedziałeś policji, że zostaniesz. Jeśli odejdziesz, to byłoby jak złamanie prawa czy coś, więc musisz zostać. 41

Uniosłem brew, słysząc jej logikę – lub brak logiki – ale nie było mowy, żebym przegapił okazję. -Zostanę. -Dobrze. Ponieważ musisz. Lila zaprowadziła mnie z powrotem do salonu i wymruczała, abym się nie ruszał. Jej kroki odbiły się wzdłuż korytarza. Jednopiętrowy dom miał rozmiar rezydencji i urządzony był jak jeden z lepszych domów z magazynu mamy Domy i Ogrody. Wszędzie było miłe i łamliwe gówno. Po kilku nagłych odgłosach, które wskazywały na to, że Lila siłuje się z aligatorem, pojawiła się z kocami i poduszką. -Nie masz nic przeciwko spaniu na kanapie? –zapytała. Spałbym na paznokciach, byle tylko być bliżej niej. -Nie. Wręczyła mi części mojego tymczasowego łóżka. -Dzięki –powiedziałem. -Proszę bardzo. –Palce Lili przesuwały się wzdłuż rąbka jej bezrękawnika i przypomniałem sobie, żeby odetchnąć, gdy spostrzegłem opaloną skórę jej płaskiego brzucha. W sekundzie, gdy pociągnęła rąbek materiału, jej brzuch zniknął zakryty. -W takim razie, dobranoc –rzekła chowając złociste włosy za ucho. -Dobranoc –odpowiedziałem. Powinienem ją przytulić? Pocałować? Potrząsnąć jej dłoń? Upaść na kolana i zacząć błagać o przebaczenie? Przestąpiła z nogi na nogę. 42

-Łazienka jest w dół korytarza. -W porządku. -Możesz wziąć prysznic jeśli chcesz. -Dzięki –odparłem. -Nie ma za co. –Już mieliśmy tą rozmowę. Lila pociągała nosem, jakby przeszkadzała jej alergia i zniżyła głowę. Chciałem ją pocieszyć, ale nie miałem pojęcia jak wkroczyć na jej terytorium. -Wszystko w porządku? -Nie chcę być sama –wyszeptała.– Nawet sama w pokoju. Czy to nie żałosne? -Ty nigdy nie będziesz żałosna –stwierdziłem. Nie dziewczyna, którą pokochałem z listów. Dziewczyna, która obroniła swoją najlepszą przyjaciółkę nawet kosztem innej przyjaźni. Dziewczyna, która powiedziała mi, co naprawdę o mnie myśli, nawet jeśli prawda bolała. Dziewczyna, która marzy o byciu kimś więcej – dziewczyna, która marzy o Florydzie. Jej dolna warga zaczęła drżeć. -Jeśli tak myślisz, to nie znasz mnie za dobrze. –Znałem ją lepiej niż była tego świadoma. Wiedziałem, że listy, które pisała do mnie nocą były bardziej emocjonalne niż te pisane w ciągu dnia, jakby brak snu hamował rozumowanie. Zarzuciłem koce i poduszkę na ramę kanapy i opadłem na poduszki. -Chodź tutaj. Jej spojrzenie przesunęło się między kanapą a mną. -Nie rozumiem.

43

Chwyciłem poduszkę i położyłem ją na moich kolanach. -Śpij tutaj. Lila obciągnęła rąbek koszuli na swoich biodrach, gdy ruszyła w moim kierunku. Kiedy usiadła, jej uda stopiły się z moimi. Jej ciepło promieniowało przez moje jeansy do mojej skóry. Każda komórka w moim ciele zaczęła skwierczeć przywołana do życia. Rozegraj to dobrze, Lincoln. Zasługuje na

mężczyznę, nie na chłopca. Bez słów Lila oparła głowę na poduszce i rozciągnęła nogi na kanapie. Zasłoniłem jej ciało kocem i pokochałem sposób, w jaki odwraca ciało kuląc się w pozycji embrionalnej. Jej powieki zatrzepotały, gdy powiedziała: -Przepraszam, że zatrzasnęłam ci drzwi przed twarzą. Odgarnąłem jej włosy z policzka. Nie powinienem, ale i tak to zrobiłem. Z tą samą troską jakiej używałem, gdy opiekowałem się siostrzeńcem, wsunąłem jej jedwabiste kosmyki za ucho. Oddałbym moje lewe ramię, by tylko móc przesuwać palcami przez jej włosy aż nie zaśnie. -Zasłużyłem na to. Jej klatka piersiowa powiększyła się, gdy ziewnęła. -Dlaczego nie ukończyłeś szkoły? -Ponieważ byłem głupi –w moich wnętrznościach pojawiły się mdłości. Głupi – to tak Lila musiała o mnie myśleć. Kretyn, który nie może złożyć dwóch słów razem, by stworzyć zdanie, kretyn, który nie umie dodawać, kretyn, który nie ukończył szkoły. Ale to nie to się stało. Nie ukończyłem szkoły, bo przestała mnie obchodzić. Lila zamknęła oczy i leniwie wymruczała. 44

-Nie jesteś głupi. Przeczytałam wszystkie twoje listy – kilka razy. Jesteś dobrym pisarzem. I uzyskałeś dwadzieścia dziewięć punktów na teście ACT. Nie jesteś głupi –przerwała.– Nie, chyba że to też było kłamstwo. -Nie było –odpowiedziałem.– Skłamałem tylko o rozdaniu dyplomów. -A co z dostaniem się na uniwersytet Floryda? –zapytała.– Powiedziałeś mi, że zaakceptowali cię na wstępne przesłuchanie. -Tak było –odpowiedziałem.– Ale wstęp był zależny od rozdania dyplomów. – Walczyłem, aby odnaleźć właściwe słowa. Jak mam jej udowodnić, że nie kłamię?– Wyślę ci moje oficjalne wyniki testu ACT. Wyślę ci mój list z akceptacją. Wszystko, czego potrzebujesz, aby mi uwierzyć. -Wierzę ci –pozostała nieruchomo na tyle długo, że zacząłem myśleć, iż usnęła. Potem klepnęła mnie w kolano szepcząc.– Powiedz mi co się stało. Lila cofnęła rękę, ale moje ciało wciąż płonęło od jej dotyku. Wierzyła mi. Może któregoś dnia, zaufa mi. Wsparłem łokieć na poręczy kanapy i oparłem głowę na pięści. Drugie ramię powinienem oprzeć na oparciu kanapy. Zamiast tego poddałem się pokucie i owinąłem je wokół jej ciała. W odpowiedzi przysunęła się bliżej mnie. Jak na dziewczynę, która była tylko moją przyjaciółką – tylko kumplem – czułem się nieprawdopodobnie dobrze. -Lincoln? –nalegała. -Powinniśmy poczekać do rana –odpowiedziałem. -Jest już rano, a ja jestem niecierpliwa. Zaśmiałem się. Tak, była niecierpliwa. Lila informowała mnie o tym swoim nieszczęściu jak tylko mój list do niej dotarł. Wziąłem głęboki oddech i podskoczyłem. 45

-Zacząłem wagarować jesienią i przegapiłem więcej dni niż powinienem. Zanim to sobie uświadomiłem, nie miałem wystarczającej ilości zajęć, by ukończyć szkołę i wszystko spieprzyłem. Jej oczy zamigotały otwarte. -Wagarowałeś, bo tęskniłeś z Joshem? Słysząc jego imię w jej ustach coś wewnątrz mnie się szarpnęło. Znajomy, niechciany ból rozciągnął się od mojego serca do mózgu. Nigdy go nie pozna. Nigdy go nie spotka. -Tak, Josh. I wszystko inne. W kilku listach powiedziałem jej, że wagarowałem. Kiedy budziłem się rano po śmierci Josha i czułem pustkę, ciężar karmienia dziecka, złość z powodu słuchania kłótni rodziców. Wtedy czułem, że jeśli się nie uwolnię, eksploduję. Więc jeździłem do stanowego parku i wspinałem się do momentu, aż moje palce krwawiły. Jej głowa uderzyła w moje kolana. -Powinnam wiedzieć, że to nadchodzi. -Wiedzieć, ze co nadchodzi? -To, że kiedy nie możesz utrzymać ciężaru rzeczy, uciekasz. –Tak samo mnie skrytykowała w listach, gdy powiedziałem jej, że zrywałem się ze szkoły. -Nie uciekam –odpowiedziałem. Jej jedna odpowiedzą było powietrze wypuszczane przez usta. -Nie uciekam –powtórzyłem z uporem psa przeżuwającego but. Lila bawiła się postrzępionym rogiem koca.

46

-Dzisiaj był dzień twojego zakończenia szkoły i przyjechałeś tutaj, by się ze mną zobaczyć. -I co z tego? Wzruszyła ramionami. -Tylko podaję dowody. -Przyjechałem tu dla ciebie. Napięcie w moich mięśniach nalegało na zmianę pozycji, ale jeślibym się poruszył, dałbym Lili wymówkę do przesunięcia się. -Byłaś na mnie zła. Dręczące wyrzuty sumienia spowodowały, że wyprostowałem kręgosłup. To co powiedziałem nie było kłamstwem. Przyjechałem tutaj dla Lili. Ale wtedy przypomniałem sobie kłótnię mamy i taty, spanikowaną Meg, gdy poprosiłem ją, by wzięła dziecko i nudności, kiedy rozważałem opowiedzenie moim rodzicom o mojej porażce. Wtedy mój mózg przekierował się na to, że wakacyjna szkoła zaczyna się za 48 godzin – od poniedziałku. Jechałem tutaj z zamiarem powiedzenia Lili, że wszystko naprawię, ale tak naprawdę chciałem naprawić wszystko między nami. Potarłem dłonią głowę. Czy Lila miała rację? Czy naprawdę uciekałem od problemów z moim życiem? -Nie uciekam –powiedziałem jeszcze raz. Nawet jeśli zauważyłem wątpliwości w moim głosie. -Jak tam chcesz –wymruczała, jej głos nadal był wyczerpany.– Dlaczego mi nie powiedziałeś?

47

-Ponieważ … -ponieważ byłaby mną zawiedziona. Ponieważ sam sobą byłem zawiedziony. Ponieważ jej marzenia stały się moimi marzeniami, a ja zawiodłem nas oboje. Ponieważ byłem tchórzem. Dwa lata temu, Lila zaczęła pisać o Uniwersytecie Floryda. Mówiła o nim wystarczająco dużo, bym sam sprawdził. Zanim zakochałem się w Lili, zakochałem się w pomyśle pojechania do szkoły w innym stanie. Aby ewentualnie zdobyć dyplom z zasobów leśnych i ich ochrony: by żyć ze wspinania się po skałach. Jak do diabła mogłem stracić z oczu moja przyszłość? Moja prawa noga zaczynała swędzieć i wszystko, o czym mogłem myśleć, to wstanie i udanie się z powrotem do kampingu, badanie śladów – nawet w ciemności – i znalezienie skalnej ściany. Potem spojrzałem w dół na piękność przytuloną do mnie. Jej oddech stał się lżejszy, a ona wzdrygała się we śnie. Dziecko robiło tą sama rzecz, gdy wchodziło w sen REM. Owinąłem koc wokół niej jeszcze raz i pozwoliłem sobie na dotknięcie jej włosów. Nie, nie uciekałem. Nie tym razem. Będzie miała więcej trudniejszych pytań, a ja miałem zamiar odpowiedzieć na nie wszystkie – patrząc wprost na nią. Nadszedł czas, by zmierzyć się z problemami w moim życiu zamiast ich unikać. Nadszedł czas, by stworzyć plan i podążać nim. I miejmy nadzieję, Lila wybaczy mi i będzie stać u mojego boku, jak będę parł do przodu. -Nie chciałem, żebyś mnie nienawidziła –wyszeptałem jako odpowiedź na jej ostatnie pytanie. – Ponieważ się w tobie zakochałem.

48

Lila Myślałem dzisiaj o Tobie, gdy się wspinałem. Powinnaś kiedyś tego spróbować. Myślę, że spodobałby ci się ten dreszczyk emocji. ~Lincoln

Całe moje ciało zacisnęło się na dźwięk walenia w drzwi. Podskoczyłam, młócąc rękami i wtedy wreszcie uderzyłam o podłogę, niczym rozczochrany bałagan. To pęknięcie musiało być moją kością ogonową. -Au. Zamrugałam kilka razy, gdy masowałam dolną część pleców. Co ja robiłam w salonie? -Wszystko w porządku? –zgrzytliwy, senny głos spowodował, że moje serce podskoczyło jeszcze raz. Moje oczy zatrzymały się na kanapie. Lincoln rozciągał ręce za głową. Absolutnie niesamowity. Spał siedząc i trzymając mnie, całą noc.– Dzień dobry. Jego wspaniałe oczy opadły na mnie, a moje policzki zaczerwieniły się, gdy kąciki jego ust uniosły się. Echo wyśmiałaby mnie za głupi uśmiech, który formował się na mojej buzi. Czując się nagle nieśmiała i zakłopotana, przeczesałam włosy ręką. O do diabła, kołtuny. Dlaczego, dlaczego, dlaczego zawsze musiałam budzić się z włosami jak u trolla? -Hej.

49

Dzwonek do drzwi zadzwonił kilka razy i ponownie rozległo się walenie. Promienie słońca przedostawały się przez żaluzje. Blask z pewnością napomykał bardziej popołudnie niż ranek. -To prawdopodobnie Stephan –powiedziałam. Lincoln szarpnął głową. -Twój ex? Potwierdziłam. Patrzył na mnie jak wkurzony samiec alfa. Zebrałam się z podłogi i pognałam do drzwi, po raz pierwszy słuchając rady mamy z karteczki samoprzylepnej i sprawdzając przez wizjer, kto jest po drugiej stronie. I nie, to nie był mój były. Co było dobre, odkąd Lincoln wyglądał, jakby miał zamiar go posiekać na kawałki. -Lila? –Grace krzyknęła.– Jesteś tam? -Tak –zawołałam do mojej byłej najlepszej przyjaciółki.– Daj mi chwilę, Grace. Odwróciłam się do Lincolna, żeby wyjaśnić mu, że to Grace, ale uderzyłam w jego klatkę piersiową. Złapał mnie za ramiona, by pomóc mi utrzymać stabilność. -Myślałem, że wy dwie nie rozmawiałyście ze sobą po tym co się stało z Echo? -Nie rozmawiałyśmy. I dlatego muszę odpowiedzieć. Na świat musiała spaść apokalipsa zombie skoro ona tu jest. Jego uścisk na moich ramionach zmienił się w masaż, który spowodował, że zamknęłam oczy. Mógł mnie tak dotykać przez resztę życia, a ja nigdy bym się nie poruszyła. -W takim razie odpowiedz –rzekł.

50

Mój żołądek związał się w wielką kulę przerażenia. Wyraz twarzy Lincolna krzyczał, że właśnie stoczył się z łóżka, a ja byłam w mojej piżamie, moi rodzice byli za miastem, a Grace jest wielką plotkarą. -Cholera! -Mogę się ukryć –powiedział, jakby czytał mi w myślach. Jego ręce zsunęły się z moich ramion, a ja musiałam walczyć z pragnieniem obrażenia się na niego.– Ale będziesz musiała wytłumaczyć mój samochód. Rozjaśniłam się na dwie sekundy, a potem wypuściłam powietrze. -Nie jestem aż tak kreatywna. -Dam ci kilka minut sam na sam z nią. Może nie zauważy samochodu. – Lincoln ruszył w dół korytarza, potem zatrzymał się i spojrzał na mnie w sposób, jakby moje ubrania podjeżdżały do góry. -Wyglądasz teraz dobrze. Cała zmierzwiona i senna. Mój kark eksplodował ciepłem i szybko skupiłam się na muskułach na jego bicepsie. Na ustach Lincolna błysnął zalotny uśmiech, gdy chwytał dodatkową parę jeansów ze swojego plecaka, który leżał oparty o drzwi do mojego pokoju i zniknął w łazience. Dobry Boże, był gorący. Niegrzeczne myśli o naszej dwójce splątanej w uścisku nawiedziły mój oszołomiony mózg. Dotykał mnie i rozmawiał ze mną, jakbyśmy znali się od zawsze. Czy to możliwe, że on tez był we mnie zakochany? Tak, jakbyśmy byli czymś więcej niż tylko przyjaciółmi? Grace wznowiła swoje walenie. Przygładziłam włosy sterczące mi na czubku głowy i otworzyłam frontowe drzwi. 51

-Hej –w wojskowej spódnicy, która sięgała jej do kolan i białą koronkową bluzką, Grace wskazała kciukiem na samochód. -Masz gościa? –rzuciła okiem na moje ubranie.– Który tu nocował? Niezainteresowana graniem w jej gierki, odpowiedziałam: -Tak.–szok i roztrzepanie wybuchły na jej twarzy. -Naprawdę! Kogo? Dawno, dawno temu, powiedziałabym jej. Znała wszystkie moje sekrety – włączając mój pisemny związek z Lincolnem. To znaczy, dopóki nie wybrała swoich nowych przyjaciół ponad Echo. Echo i ja zawsze byłyśmy w pakiecie. Do bani było to, że tęskniłam za Grace. -Zgaduję, że chcesz wejść. Ona praktycznie posikała się w majtki, gdy zobaczyła poduszkę i koc na kanapie. -Facet spędził tu noc! –zapiszczała. Machnęłam rękami, by ją uciszyć. Zakłopotanie skradało się po mojej skórze. Lincoln musiał się ze mnie teraz naśmiewać. -Skąd wiesz? To mogła być dziewczyna. -Twoje koleżanki śpią w twoim pokoju. Więc kto to jest? -To jest… -nie mogłam wymyślić niczego wiarygodnego, ponieważ sama prawda była niewiarygodna.– Lincoln. I lepiej zatrzymaj to dla siebie. To jest prywatna sprawa, Grace i mam to na myśli. Chwyciła moją dłoń tak, jakby nasza przyjaźń nie rozpadła się w deszczu płomieni miesiąc temu. 52

-Lincoln? Kolega Lincoln? O. Mój. Boże. To jest takie… takie… jest gorący? To za tym tęskniłam u Grace: za jej pasją, entuzjazmem. A kiedy chciała, mogła być wspaniałą przyjaciółką. Uścisnęłam jej dłoń. -Cholernie. Miałam ochotę zadzwonić do Echo i Natalie i zmusić naszą czwórkę do bycia tym, kim byłyśmy wcześniej – nierozłącznymi. -Jak długo zostaje? –zapytała Grace. Moja energia wyblakła, a ja ją uwolniłam. -Nie wiem. Czy Lincoln wkrótce wyjedzie? Czy roztrwoniłam czas, który dostaliśmy razem? Pamiętając rozmowę z ostatniej nocy, przypomniałam sobie, że wyjazd Lincolna będzie sposobem ucieczki. Telefon Grace zapiszczał, wskazując, że przyszła jej wiadomość. Przeczytała ją, a potem schowała telefon do torebki. -Muszę wracać, ale jest coś co muszę ci powiedzieć. To dlatego przyszłam. Zachęciłam ja dłonią, by kontynuowała. -Podsłuchałam jak Stephan, Chad i Luke zamierzają pojawiać się tu nocą, chcą cię przestraszyć, skoro twoi rodzice wyjechali na wakacje. Otworzyłam usta i całkowicie zdrętwiałam, dopóki gniew nie zapłonął w moim krwiobiegu. -Słucham?

53

-Wiem. Głupie prawda? Stephan myśli, że jeśli się przestraszysz, zadzwonisz do niego i może wtedy wszystko się ułoży –wzrok Grace skierował się do koca na kanapie.– Zgaduję, że nie wziął pod uwagę czarnego konia startującego późno w wyścigu. Zdezorientowana oparłam się o kanapę. Cholera jasna, nie byłam szalona. Ktoś ze mnie żartował. Ale ulga była krótkotrwała. Straciłam ze Stephanem swoje dziewictwo. Był pierwszym chłopakiem, któremu powiedziałam, że go kocham. I on w taki sposób mnie zdradzał? Próbował mnie przestraszyć? Czym on się stał? Moje oczy błyskawicznie się poruszały, nawet jeśli nie szukałam w pokoju niczego konkretnego. Mój umysł próbował podporządkować sobie gniew, zmieszanie i dziwną pustkę. Byłam zła na Stephana – dobra, to było nieporozumienie stulecia. Następnym razem, gdy go zobaczę, spróbuję go usmażyć jak suma, którego mój brat złapał w jeziorze, ale było nic w porównaniu z epickim poczuciem zdrady, ogromnym ukłuciem bólu, emocjami, które doświadczyłam zeszłej nocy, ponieważ Lincoln mnie okłamał. To znaczy, ja i Stephan byliśmy razem przez dwa lata. To powinno coś znaczyć, prawda? -Lila? –Grace przeniosła moja uwagę na siebie.– Wszystko w porządku? -Ten drań będzie wisiał na swoich paznokciach, ale tak, wszystko w porządku. Zadziwiająco tak. Grace obracała swój pierścionek na palcu. -Nie pozwól mu dowiedzieć się, że to ja ci powiedziałam, dobrze? -Tak. Dobrze. Pewnie. –Grace i Chad byli razem. Pracowała ciężko przez ponad rok, żeby zatwierdzić go jako swojego faceta. -Tak poza tym, dlaczego mi to powiedziałaś? 54

Ogień, który zawsze pochłaniał Grace, rozpuścił się. -Ponieważ chcę, żebyśmy znowu były przyjaciółkami. Popełniłam kilka złych wyborów i przepraszam za to. Ty wyjeżdżasz na Florydę i jeśli nie naprawimy tego teraz, to już nigdy nie zostanie to naprawione. Tak jak pewne rzeczy już nigdy nie zostaną naprawione między nią a Echo. Nie powiedziała tego, ale to tam było, wisząc w powietrzu jak smród zatęchłych ryb. Dużo złej krwi zostało przelanej, ale może ludzie mogą się zmieniać. Tak bardzo, jak cieszyła mnie ta myśl, tak również mnie zasmucała. Nieważne co, moja przyjaźń z Grace nie będzie już taka sama. -Dzięki, że dałaś mi znać. Grace stała tam, patrząc na mnie jak cholerny szczeniaczek zamknięty w klatce. Niestety ja miałam słabość do uwięzionych zwierząt. -Może kiedyś mogłybyśmy iść razem na zakupy. Na jej ustach pojawił się uśmiech. -Tak, byłoby świetnie. Zamknęłam drzwi za Grace i poszłam do pokoju. Po drugiej stronie korytarza woda uderzała o wannę, gdy Lincoln brał prysznic. Czarna koszulka wystawała z plecaka Lincolna, który nadal leżał oparty o drzwi do mojego pokoju. Ostatniej nocy powiedziałam mu, żeby zostawił plecak w moim pokoju, gdy przygotowywałam gorącą czekoladę, ale nie pomyślałam sobie, co może zobaczyć, gdy do niego wejdzie: stos listów leżących na łóżku i stronę do albumu, którą zrobiłam na jego rozdanie dyplomów. Opadłam na róg łóżka i rozejrzałam się po pokoju, jakbym nigdy go nie widziała. Wszystko się zmienia. 55

Moje związki się zmieniają, moja przyszłość się zmienia, moje uczucia się zmieniają. Moje życie jest jedną wielką, ciągłą zmianą. Dorastałam, bojąc się pająków, pszczół i ciemnych kątów w słabo oświetlonych piwnicach. Ale ten nieprzyjaciel… zmienił się… terroryzował mnie jak nigdy wcześniej. Po raz pierwszy w życiu pragnęłam nie dorastać.

56

Lincoln Dreszczyk emocji? Wysokość i skały brzmią jak ogromne ryzyko. Ale jeśli byś tam był, myślę, że rozważyłabym wspinaczkę. ~Lila

Kiedy wyszedłem z łazienki powitało mnie piskliwe skrzypienie odsuwanych szuflad. Po drugiej stronie korytarza Lila wyszarpywała szary papier z biurka, a potem rzucała go na podłogę. Papiery rozsypały się z teczki, jakby zostały potraktowane wiatrakiem. -Lila? –zapytałem wchodząc do jej pokoju.– Co się dzieje? -Nie mogę go znaleźć –trzaskając zamknęła szufladę, otworzyła dolną z taką siłą, że ta wypadła z biurka.– Nie mogę znaleźć tego cholerstwa! Moje listy do niej nadal leżały na łóżku ułożone. Moja klatka piersiowa ponownie ścisnęła się na ich widok. Nie mogłem w to uwierzyć. Trzymała wszystkie moje listy – tak jak ja trzymałem jej. Pokój reprezentował Lilę idealnie – kolejność i dyscyplina. Tak, wszystko idealnie pasowało, oprócz złotowłosego chochlika robiącego dookoła bałagan. -Nie możesz znaleźć czego? -Listu przyjmującego mnie na Uniwersytet Louisville. Ten, który miałam zwrócić. Włożyłam go do teczki. Oznaczyłam go. Położyłam go wśród innych listów z uniwersytetów ułożonych alfabetycznie, ale go tu nie ma. Gorączkowo szukała wśród papierów. Raz. Dwa. Za trzecim razem. Lila uderzyła dłońmi o podłogę.

57

-Gdzie to jest! Zbliżyłem się do niej powoli. W sposób, jaki zbliżyłem się do Meg, kiedy dowiedziała się, że jest w ciąży. Zgiąłem kolana i przykucnąłem przy niej. -Po co ci ten list? Lila przechyliła głowę, jakby po raz pierwszy mnie zauważyła. Jej oczy były zbyt rozszerzone jak dla jej delikatnej twarzy. -Zamierzam go zaakceptować. Zamrugałem. -Zaakceptować? –zassałem powietrze, żeby się uspokoić. To było tak, jakby ta dziewczyna walnęła mnie kijem w żołądek.– A co z Florydą? -To Stephan robił sobie ze mnie żarty –te słowa uderzyły we mnie, gdy przycisnęła dłoń do swojej piersi.– Chciał mnie przestraszyć i to zadziałało. Byłam przerażona. Przerażona! Nie mogę tego zrobić. Zakrztusiła się szlochem -Nie mogę iść na Florydę. Nie sama. Wyprostowałem się. Gniew wybuchł we mnie – erupcja wulkanu w pełnej okazałości. Drań nie żyje. Bez wątpienia. -Powiedz mi, gdzie on jest. Złączyła brwi. -Kto? -Dupek, który sprawił, że zaczęłaś w siebie wątpić. Dupek, który cię przestraszył. Stephan. 58

Lila zerwała się na równe nogi. -Wszystko, co zrobił to jedynie wskazał mi to, co już wiedziałam. To, że nie poradzę sobie będąc samą. -To skurczybyk –w przeciwieństwie do wczorajszego ranka, nie krzyczałem. Przez emocje zagnieżdżone we mnie byłem niesamowicie, śmiertelnie spokojny. Od śmierci Josha byłem przyzwyczajony do znieczulenia, ale listy Lily było wystarczająco silne, by przebić się przez moje ściany. Odkąd sobie uświadomiłem że mogę stracić z nią kontakt, czułem gniew, rozpacz, poczucie winy, miłość i teraz czystą, bez żadnych domieszek wściekłość. -Przed żartem byłaś gotowa udać się na południe –powiedziałem.– Cały twój ostatni list był wypełniony tym, że nie możesz się doczekać przekroczenia granicy stanu. -Ale to było wcześniej! –Opuściła ramiona.– To było wtedy kiedy myślałam, że będę kogoś mieć. Gniew się rozproszył – zniknął w mgnieniu oka – pozostawiając po sobie tylko pustkę. -Masz mnie. -Nie. Nie mam –jej rzęsy stały się mokre, gdy nimi zatrzepotała.– Miałeś być tam razem ze mną, a teraz cię nie będzie. Myślałam, że będę w stanie przekonać Echo, by poszła razem ze mną, ale wtedy ona znalazła Noah. Jestem teraz sama. Nie mogę tego zrobić. Nie jestem w stanie iść sama na Florydę. Potarłem zarost formujący się na mojej szczęce, gdy ona ocierała łzy spływające strumieniem z kątów jej oczu. Lila odwróciła wzrok, a ja poczułem się chory. Polegała na mnie, a ja wszystko spieprzyłem dla niej. Dla mojej rodziny. Dla mnie. 59

Ogarnęło mnie przytłaczające pragnienie skierowania się do domu – do porozmawiania z rodziną, doradcą w szkole, do wypełnienia formalności rekrutacyjnych na Florydę, które dał mi doradca, by zmotywować mnie w uczęszczaniu do szkoły letniej. Odkąd umarł Josh, wszystko, co robiłem polegało na ignorowaniu życia, mojej przyszłość – tak jak Meg ignorowała swoje dziecko. Tak, powrót do domu byłby jak ucieczka, ale nie w sposób, jaki to robiłem przez ostatnie dwa lata. To byłaby ucieczka do przodu. Kiedy opuściłem dom, by znaleźć Lilę, poczułem pierwsza iskrę świadomości, że niektóre rzeczy muszą się zmienić, ale widząc jak Lila w siebie wątpi, wycofuje się, oczyściło moją wizję tego, co muszę zrobić. Mój dziadek powiedział mi kiedyś, żeby nie prowokować rannego niedźwiedzia, zwłaszcza gdy ten pielęgnuje swoje rany, ale czasami niedźwiedź potrzebuje, aby ktoś go szturchnął. -Kto teraz ucieka? Dreszcz strachu przesunął się wzdłuż mojego kręgosłupa, gdy jej lodowato zimne oczy przeszyły mnie. -Słucham? Miałem nadzieję, że wiem co robię. -Przyjechałem tu dla ciebie, Lila. Dla dziewczyny, która nigdy nie pozwala wejść sobie w drogę. Dla dziewczyny, której nie przeszkadzałoby to, że ktoś sobie z niej żartuje. Może ja nie byłem jedynym, który skłamał. Może wymyśliłaś dziewczynę z listów. Otworzyła usta, jej policzki poczerwieniały jakbym rzeczywiście ją uderzył. -Jesteś kretynem! 60

-Jesteś na mnie zła? -Tak! -Dobrze. Teraz przestań się skupiać na tym, czego nie możesz kontrolować, a skup się na tym co możesz. –Jak szkoła letnia, praca na rzecz uczelni, ubieganie się o przyjęcia w czasie wiosny, a nie na rodzicach, siostrze, siostrzeńcu… śmierci brata. Lila potrząsnęła głową, jakby budziła się ze snu. Wsparła się na biurku i przesunęła dłońmi przez włosy. -Masz rację. To była dziewczyna, którą znałem: sto procent lub w ogóle. Żadnego gadania. Dziewczyna, która traktował życie jakby była pociskiem zmierzającym do celu. Jej oczy powędrowały na mnie i zdezorientowałem się ustawieniem jej ust. -Lincoln? –spytała, gdy jej głupi uśmiech rósł. -Tak? -Nie masz na sobie koszulki. Zawstydzenie ogarnęło całe moje ciało, rękoma sięgnąłem do piersi i poczułem jedynie naga skórę. -Przykro mi. Coś w jej niebieskich oczach się zatliło. -A mi nie. Ale teraz możesz się ubrać.

61

Lila …a co do wspinaczki, to myślę, że nie doceniasz siebie. ~Lincoln

Lincoln idzie ze mną przez otwarte pole w stronę linii trzech drzew. Stawia szerokie kroki, a ja staram się dopasować mój chód do jego kroków. Znowu ma na sobie koszulkę, co jest grzechem. Z pewnością mógł wygrać z facetem Echo pod względem wielkości mięśni. Przy drewnianej szopie, gdy przekręciłam odpowiednią kombinację cyfr w prawo i lewo i z powrotem w prawo. Z kliknięciem odblokowałam zamek i otworzyłam drzwi. Promienie słońca spowodowały, że kurz zatańczył na drewnianych belkach. -Zechcesz mi powiedzieć, co my tutaj robimy? –pyta. -Odzyskujemy moją dumę. –Głupi Stephan i głupia ja. Ostatnie sześć miesięcy naszego związku przeleciało mi przez głowę jak pokaz źle zmontowanych slajdów: to jak mówiłam mu, że idę na Florydę, to jak się wzdrygnął i zaczął mówić o tym jak przestraszona będę, gdy się przeprowadzę. Pogrywał sobie ze mną. Pogrywał ze mną tak dobrze, że prawie porzuciłam moje marzenia. Jeśli mam być cholernie szczera to dowcip Stephana był tylko wymówką, której szukałam, by porzucić myśl o pójściu na Florydę. Do tego mogłam włączyć mój niepokój o wyjeździe Echo i myśl, że Lincoln nie idzie na Florydę tej jesieni do żałosnej kategorii. Prawda jest tak, że wątpiłam w to, że pójdę tam do szkoły, bo wątpiłam w samą siebie. Bałam się bycia samą. Nie wiedziałam, jak naprawić mój strach, ale wiedziałam, co zrobić ze Stephanem. Kiedy moje oczy dostosowały się do ciemności szopy, weszłam tam i chwyciłam pistolety do paintballa mojego brata. Lincoln miał całkowitą rację. Nadszedł 62

czas, aby przestać się bać i przyjąć aktywną postawę. Nadszedł czas, by odwrócić role i nauczyć czegoś tego śliskiego drania. Rzuciłam Lincolnowi jeden z pistoletów. Uniósł brew, gdy uświadomił sobie, co trzyma w ręku. -Strzelaj w ich nogi. –Mówię.– Ich buty kosztowały prawie dwieściepięćdziesiąt dolarów i byliby wkurzeni, gdyby zostały poplamione. Odpowiedział mi złośliwym uśmieszkiem, gdy zrozumiał plan i się do niego przyłączył. -Czy kiedykolwiek korzystałaś z takiego? -Tak. –Ale to było nic w porównaniu z tym, co transmitowali na całym świecie.– A ty? -Minęło trochę czasu. Dobra. -Mamy trochę czasu do zachodu słońca, a potem ruszamy. Spojrzenie Lincolna wędrowało po moim ciele, zatrzymując się na moich krzywiznach. -Myślę, ze się zakochuję. Na słowo miłość, moje wnętrzności zatrzepotały. Wsunęłam włosy za ucho, próbując sobie wyobrazić jak seksowna mogłam być w parze znoszonych jeansów, koszulce i tuląc do siebie broń. A potem wyobraziłam sobie jakby to było, gdyby naprawdę się we mnie zakochał, ponieważ rzeczywisty Lincoln był o wiele bardziej intensywny, niż ten Lincoln z listów… a ja poważnie zakochiwałam się w nim.

63

Lincoln Wyjdziesz na zewnątrz 28 i będziesz obserwować deszcz meteorów? Wiem co myślisz o trzeciej nad ranem? Myślę, że będzie pięknie. Poza tym będzie fajnie wiedzieć, że obserwujesz niebo w tej samej chwili co ja. ~Lila

Przez szparę w drzwiach do pokoju Lili patrzyłem, jak ta suszy włosy ręcznikiem. Wcześniej byłem świadkiem jak Lila trafiła dziesięć na dziesięć strzałów z pistoletu do paintballu. Ta dziewczyna się nie bawiła. Doświadczenie jej strony Rambo wzbudziło we mnie pewien strach. Zachichotałem do siebie. Ja też wzbudziłem w sobie tą stronę. Późnym popołudniem słońce świeciło wprost do jej sypialni. Mieliśmy jeszcze kilka godzin zanim zapadnie zmrok. Będąc naturalnym wspinaczem, zająłem pozycję wysoko na drzewie. Lila planowała pozostać na ziemi. Wrzuciła ręcznik do kosza na pranie i przeczesała włosy grzebieniem. -Kiedy będziesz musiał wyjechać? –zapytała. -Dzwoniłem do rodziców, kiedy byłaś pod prysznicem. Powiedziałem im, że będę w domu w poniedziałek rano. –Powiedziałem im też, że mają się spodziewać zasadniczych zmian, kiedy w końcu wrócę do domu – teraz miałem zamiar skupić się na mojej przyszłości, a nie przeszłości. Nie byli zadowoleni, że wyjechałem i że nie ukończyłem szkoły, ale nie byli rozgniewani. Przygryzła dolną wargę i zatonęła w łóżku. -Więc jutro wyjeżdżasz. -Tak. -Ciszę się, że przyjechałeś –powiedziała. 64

-Ja też. –Nasze spojrzenia się spotkały i to był najwygodniejszy moment ze wszystkich, gdy wpatrywałem się w kogoś oczy.– Dasz sobie radę sama? Skinęła głową. -Prawdopodobnie będę budziła się na każdy najmniejszy dźwięk, ale dam sobie radę. -To moja dziewczyna –moje oczy się rozszerzyły, kiedy uświadomiłem sobie, co powiedziałem. Lila nie była moją dziewczyną. Chciałem, żeby nią była, ale…- To znaczy… -Nie. Podoba mi się to, co powiedziałeś. –Lila odwróciła wzrok, jej włosy zakołysały się przy twarzy. Czy to było możliwe, by czuła to samo co ja? Lila i ja kiedyś byliśmy tylko nieznajomymi, którzy spotkali się na pogrzebie. Przez listy staliśmy się przyjaciółmi związanymi wspólnym marzeniem o studiach w innym stanie i wtedy się w niej zakochałem. Czy ona też mogła się we mnie zakochać? Za kilka godzin miałem wrócić do domu i jedyną lekcją jaką dostałem po śmierci Josha było to, że przyszłość nie jest gwarantowana. Miałem z nią tylko jedną szansę i zamierzałem ją wykorzystać. -Ostatniej jesieni powiedziałaś mi, że jestem ci bliski, mimo że dzielą nas setki kilometrów. -Oczy Lili podskoczyły do moich, zaszokowane tym, że pamiętam te słowa.– Więc… -kontynuowałem.- …ja czuję to samo względem ciebie. Nigdy nie dzieliłem moich prywatnych myśli z kimś innym niż ty i nie mogę sobie wyobrazić dzielenia ich z kimś jeszcze. Przerwałem zbyt przerażony, by kontynuować. Jeśli się myliłem, mogłem zniszczyć przyjaźń, którą dzieliliśmy. Lila bawiła się kosmykiem swoich

65

mokrych włosów i trzymała swoje niewinne oczy umieszczone na mnie. Nie, zakochałem się w niej i będę żałował, jeśli zaprzepaszczę ten moment. -Lubię cię Lila. Bardziej niż tylko przyjaciółkę. Budzę się rano i myślę o tobie. Idę nocą do łóżka, a myśl o tobie jest moją ostatnią. Śnię o tobie. Najlepszymi dniami w tygodniu są te, kiedy dostaje twoje listy. -Zamrugała i zamarła. Coś w moim brzuchu strasznie mi zaciążyło.– Ale jeśli nie czujesz tego samego do mnie to w porządku. Przysięgam… -Lincoln –rzekła zanim skończyłem.– Czuję to samo do… ciebie. Wciągnęłam powietrze, jakby to był pierwszy oddech, jaki kiedykolwiek wziąłem. Lila troszczyła się o mnie. Wszedłem do jej pokoju i zatrzymałem się przy niej. -Mogę usiąść? –Ponieważ to było jej łóżko i nie było mowy, żebym pozwolił sobie na zajęcie tak świętego miejsca. Przesunęła się, tworząc dla mnie miejsce. Zniżyłem się, by usiąść, a moje serce przyśpieszyło. Potarłem ręką jeansy i powoli wypuściłem wstrzymywane powietrze. -W poniedziałek zaczynam szkołę letnią. Lila odgięła ciało w moją stronę i to był pewny znak, że zwróciłem jej uwagę. -Mój doradca powiedział, że mam dużą szansę na zostanie przyjętym na Uniwersytet Florydy w wiosennej rekrutacji, bo moje wyniki z testów SAT i ACT były wysokie, tak samo jak moje oceny. Myśli, że jeśli skupię się na szkole letniej i napiszę zajebisty esej o tym, czego się nauczyłem na moim błędzie, komisja rekrutacyjna wybaczy mi moje błędy. Przyznaję, że zanim tu przyjechałem, wciąż ignorowałem to, co muszę zrobić. Wiedziałem, że muszę naprawić to, co jest między nami, ale patrzenie jak ty pokonujesz swój strach,

66

pomogło mi uświadomić sobie, że muszę zająć się swoim. Popełniłem kilka błędów i mam zamiar je naprawić. Jej delikatne, cienkie palce spoczęły na jej kolanie. Dwa i pół roku temu Lila i ja siedzieliśmy przed domem pogrzebowym, a ona miała odwagę, by do mnie dotrzeć, kiedy jej opisywałem mój związek ze starszym bratem. Nie, nie płakałem na pogrzebie Josha, ale to, czego nigdy nikomu nie powiedziałem to to, że płakałem jak dziecko przy dziewczynie, której nigdy wcześniej nie widziałem… przy Lili. Wymuszając tą samą siłę co ostatniej nocy, położyłem rękę na jej. Lila natychmiast splotła swoje palce z moimi. Kontynuowałem. -Powinienem wcześniej powiedzieć ci prawdę o tym, że nie ukończyłem szkoły, ale nie chciałem, żebyś była mną zawiedziona. Nie chciałem się przyznać, że zawiodłem. Wiem, że będę semestr później, ale pójdę na Florydę Lila i przysięgam, że już nigdy cię nie zawiodę. Na jej ustach pojawił się czuły uśmiech. -A ja tam będę, czekając na ciebie. Moja klatka rozszerzyła się, gdy pochyliłem się w jej stronę. Ogarnął mnie jej lawendowy zapach, a te błękitne oczy wciągały mnie do środka. -Lubię cię –wyszeptałem, gdy przesunąłem nosem po jej policzku. Bardziej niż lubię, ale nie chciałem się śpieszyć. Lila przechyliła głowę i wyszeptała tuż przy moich ustach. -Też cię lubię. Jej pocałunek był ciepły, miękki i zapraszający. Oboje się badaliśmy w niepewnym tańcu, gdy prześlizgnęliśmy się przez granicę, której żadne z nas 67

nie spodziewało się, że kiedykolwiek ją przekroczymy. Puściłem jej ręce i odepchnąłem włosy z jej twarzy. Moje palce prześledziły jej kości policzkowe, a następnie podryfowały do karku. Moja skóra zawibrowała, gdy z jej ust wydostało się kobiece westchnienie – dźwięk akceptacji, dźwięk tęsknoty. Lila przesunęła się, a ja skorzystałem z okazji i owinąłem ramiona wokół jej ciała. Ona wplotła palce w moje włosy i przysunęła mnie bliżej. Moja krew podgrzała się tak, jak nasz pocałunek. Zassałem jej dolną wargę, a gdy otworzyła usta nasze języki spotkały się. Dłonie – moje dłonie, jej dłonie – wędrowały. Na ramionach, plecach zapamiętując krzywizny, zbliżając się do krawędzi koszulek. Całowaliśmy się, dotykaliśmy się i znów całowaliśmy. Z mocno bijącym sercem i oddechem trudnym do złapania, przycisnęliśmy usta razem po raz ostatni, a potem oderwaliśmy się od siebie. Tak, przekroczyliśmy dzisiaj linię, ale były pewne granicę, których żadne z nas nie chciało dzisiaj naruszyć. Oczy Lili błyszczały, zatwierdzając wybór naszej nowej drogi, a na tej drodze mieliśmy czas na pocałunki i mieliśmy czas do końca świata, by się w sobie zakochać.

68

Lila Całe niebo wybuchło w setkach smug światła. Nigdy nie czułem się tak żywy. Chciałbym, żebyś była tam ze mną albo ja z Tobą. Choć myślę, że byłaś ze mną. Nazwij mnie szaleńcem, ale była taki moment Lila i cieszę się, że dzieliłem go z Tobą. Nawet jeśli byliśmy kilka setek mil od siebie. ~Lincoln

-Potrzebuję kryptonimu –powiedział Lincoln przez walkie-talkie, które skonfiskowałam mojemu młodszemu bratu z pokoju. Było po północy i nasza dwójka była ukryta na naszych pozycjach od dziewiątej. Jeśli zrobiłabym zeza i wpatrywała się tak dość długo, mogłam rozszyfrować cień Lincolna piętnaście metrów w powietrzu, na dużym dębie w pobliżu domu. Wyglądało to tak, jakby drzewo miało nowotwory wyrastające z siebie. Przez pierwszą godzinę martwiłam się, gdy zwisał tam, ale potem odkryłam, że Lincolnowi jest tam tak dobrze jak mi na wyprzedaży u Macy’ego. -Co masz na myśli? –zapytałam. Za rządkiem krzaków i pniem wierzby płaczącej, zlustrowałam nocny horyzont. Niebo było czyste. Piękne białe gwiazdy migotały nad nami, ale nie było dzisiaj księżyca. Plusem było to, że Stephan i jego podróżująca banda hien nie miała szans, by nas zobaczyć. Złą, że my nie mogliśmy dostrzec ich. -Coś niebezpiecznego, jak Brzytwa lub Ostrze. Słysząc złośliwość w jego głosie, zaakceptowałam przynętę. -Co myślisz o kryptonimie Abe1? Albo Uczciwy? Brzmią jak idealne kryptonimy.

1

Chodzi o Uczciwego Abe’a – Tak nazywano Abrahama Lincolna.

69

-Bardzo śmieszne. Co ty na to, żebyś opowiedziała kawał o prezydencie, którego nigdy wcześniej nie słyszałem? Tak nam mijały ostatnie trzy godziny – na komfortowej stałej rozmowie. Wcześniej Lincoln całował mnie… a ja całowałam jego. Przed zajęciem naszych pozycji, spędziliśmy kilka godzin w swoich ramionach na łóżku, na przemian rozmawiając i całując się. Moje serce bolało, gdy myślałam o tym, że rano wyjeżdża, ale mieliśmy plan i oboje skłanialiśmy się do tego, by nim podążać. -Kiedy wiedziałeś? –zapytałam.– Że coś do mnie czujesz? Zamarł po drugiej stronie. Cholera. Może poszłam za daleko. -Nie wiem –odparł. –To dorastało cały czas. Myślę, że po raz pierwszy wiedziałem, że coś jest na rzeczy, kiedy chciałem wymazać imię Stephana z twoich listów. Zachichotałam, całkowicie niezawstydzona tym, że podoba mi się to, że był o mnie zazdrosny. -Chociaż szczerze… Odpisałaś mi zanim zaczęła się szkoła, a ja wziąłem ten list na jedną z moich wycieczek. Na szczycie skały przeczytałem go i uświadomiłem sobie, że chciałbym, abyś dzieliła ze mną ten widok. Moje usta uniosły się na jego słowa. -O czym był ten list? Zaśmiał się. -O niczym. To jest właśnie dziwne. Wysyłałaś mi listy o Echo i Stephanie, Grace, o swojej rodzinie, o Florydzie, a ja pokochałem te listy. Wiedziałem, że

70

dzielisz ze mną duszę. Ale w tym jednym liście mówiłaś, że leżysz na podwórku i patrzysz jak spadają liście. Kiedy skończyłem go czytać, znalazłem w kopercie czterolistną koniczynę. Wiedziałem wtedy, że chciałbym dzielić z tobą najlepsze chwile i co ważniejsze, te mniejsze również. Chciałem się z tobą wspinać na skały, Lila, a potem spędzić kilka spokojnych chwil dzieląc się z tobą widokiem. Ciepło owinęło się wokół mojego serca. Chciałam dokładnie tych samych rzeczy. -Wysłałam ci koniczynę, żeby powiodło ci się na rekrutacji. -Więc zadziałała –powiedział. – I zadziała znowu. -Więc muszę znaleźć kolejną koniczynę? –podrażniłam się. -Nie. Nadal mam tą pierwszą w moim portfelu. Lubię mieć coś od ciebie blisko siebie. Przytłoczona, poczułam jak moje gardło się zaciska. Zatrzymał prezent, który mu dałam. W portfelu. To było niewiarygodnie słodkie. -A co z tobą? –zapytał niepewnie.– Kiedy ty wiedziałaś? -W noc deszczu meteorów –odpowiedziałam automatycznie.– I po liście, który mi potem przysłałeś. –Myślałam o setkach gwiazd tańczących na niebie.– Wiedziałam, że patrzysz. Wiem, że to brzmi głupio, ale czułam, jakbyś był tam ze mną, a kiedy przysłałeś mi list opisujący tą noc… -przerwałam, niezdolna do znalezienia odpowiednich słów opisujących tą noc. Lincoln wyratował mnie. -Wiem, ja też.

71

Siedzieliśmy w ciszy przez kilka sekund, oboje ciesząc się chwilą. W końcu odchrząknęłam i zapytałam: -Jak wiele godzin jest od ciebie na Florydę? Mieliśmy zamiar na zmianę się odwiedzać w weekendy i rozmawiać przez telefon, Skype i oczywiście pisać listy. -Około czterech, jeśli będę przestrzegał sugerowanej prędkości. -Takie jest prawo –przypomniałam mu.– Jak weź-bilet-jeśli-zamierzaszzłamać- typ-prawa. -Sugestia? – odpowiedział. Moja klatka piersiowa się zacisnęła. Byli tutaj. Moje oczy omiotły podwórko dookoła domu, a mój puls zaczął bić w moich uszach. Wytarłam ręce w moje jeansy, by osuszyć je z potu i położyłam się płasko na ziemi. Kątem oka zauważyłam ruch. Trzy cienie czaiły się przy ścianie domu. Jedna z nich podniosła rękę, machając na pozostałą dwójkę, aby szli w stronę ganku. Pojedynczy cień skradł się tuż przy moim oknie. Dupek. To musiał być Stephan. Przygotowałam pistolet do paintballu, zbiornik ukryty był pod moim ramieniem. Wyrównałam mój wzrok i wycelowałam w buty, uspokajając serce. Zobaczymy jak się poczuję, gdy zatopię w nich kilka strzałów. Lincoln dostał ścisłe instrukcje – będzie strzelał, jedynie po tym jak ja to zrobię i Stephan był mój. Po kilku sekundach Stephan uniósł dłoń i przejechał ręką po moim oknie. Stary, dzisiaj nie jest twoja noc. Ostatniej nocy byłam przerażona. Teraz czułam się pełna mocy. Pociągnęłam za spust. Pop. Pop. Pop. Pop.

72

Figura zaczęła krzyczeć i pochyliła się do przodu, gdy pociski uderzały w jego ciało. Krzyki z przodu domu, powiedziały mi, że Lincoln znalazł swoje ofiary. -Są w ruchu. W ruchu –głos Lincolna zaszeleścił w radiu. Jego sylwetka zakołysała się, gdy zeskoczył z drzewa z wrodzoną gracją i gdy tylko był na ziemi ruszył na przód domu. Ja skupiłam się na Stephanie. Jego głowa poruszała się w przód i tył, szukając napastnika w krzakach. -Kto tam jest? Podniosłam się z ziemi. Wciąż ukryta w deszczu pnączy wierzby płaczącej, strzeliłam dwoma pociskami w ziemię, tuż obok jego stóp. -Hej! – krzyknął, gdy odskoczył od farby. W mgnieniu oka potrząsnęłam moją latarką i skierowałam ją na jego twarz. Położył ręce nad oczami w wysiłku, by zobaczyć, kto do niego podchodzi. Farba zamazywała jego ulubioną koszulkę i jeansy. Dobrze. Celowałam zbyt nisko, choć ledwie zaplamiłam jego dwustupięćdziesięcio dolarowe buty sportowe. Rzuciłam latarkę na ziemię w jego pobliżu. Zamrugał dwa razy, kiedy mnie poznał. -Lila? –Szok rozprzestrzenił się w jego oczach.– Mogę wszystko wyjaśnić. Tym razem wycelowałam bezpośrednio w jego buty. Pop. Pop. Niebieskie pociski poplamiły jego wcześniej białe buty. -Idę na Florydę, Stephan. Masz z tym problem? Na podjeździe zamigotały światła. -Stephan! –krzyknął Luke z siedzenia kierowcy.– Chodźmy.

73

Kiedy Stephan się zawahał, Luke zatrąbił i uderzył dłońmi w drzwi swojego samochodu. Stephan spojrzał na mnie jeszcze jeden raz. -Lila… -Na twoich butach są jeszcze czyste miejsca –ponownie spojrzałam na jego obsesję. -Zadzwonię do ciebie kiedy już odzyskasz zdrowie psychiczne. –Obraził się i skierował do swoich debilnych przyjaciół. -Strzelałam do ciebie o północy z pistoletu do paintballu! –Krzyknęłam za nim.– Myślę, że zdrowie psychiczne zastawiliśmy za sobą już kilka dni temu. Kiedy czerwone tylne światła samochodu Luke’a zniknęły, rzuciłam broń do paintballu na ziemię, opadła obok niego i objęłam ramionami kolana. Z przodu domu wyłonił się cień. Wczoraj bym zatraciła się , gdybym zobaczyła czarną figurę wyłaniającą się z ciemności. W rzeczywistości, wczoraj to zrobiłam. Zabawne, jak dużo może się zmienić w ciągu dwudziestu czterech godzin. -W porządku? –zapytał Lincoln. Zobaczmy, moja najlepsza przyjaciółka wyprowadza się, właśnie zmierzyłam się ze strachem wyprowadzki, postrzeliłam mojego byłego chłopaka żartującego sobie ze mnie i jestem sama z chłopakiem, który sprawia, że moje serce się trzepocze. -Tak, jest świetnie. I to miałam na myśli. Właśnie to sobie uświadomiłam: zawsze będzie coś, czego będę się bała – pająki, ciemność, samotność – ale nie muszę pozwalać, aby ten strach mnie kontrolował. 74

* -…a kiedy wyszedłem zza rogu, pobiegł do drzwi samochodu i zatrzasnął je za sobą. –Ramiona Lincolna trzęsły się ze śmiechu, gdy robił podsumowanie dzisiejszych wydarzeń, a ja chichotałam wraz z nim. Leżeliśmy obok siebie na łóżku: ja w piżamie składającej się z podkoszulka i spodenek, a Lincoln w świeżej parze jeansów i koszulce. Nasz śmiech wyblakł, gdy oboje wpatrzyliśmy się w ciemność. Cykanie świerszczy po drugiej stronie okna wypełniało ciszę. Moje mięśnie miały się dobrze, mimo tego, że przez zmęczenie były galaretowate. Jest druga nad ranem i chociaż jestem tak zmęczona, że chcę iść spać, to nie jestem gotowa zrezygnować z cennego czasu, który mi pozostał z Lincolnem. Jak gdyby czytał mi w myślach, odwrócił w moją stronę głowę. -Jesteś zmęczona? -Nie. –Odwróciłam się do niego i wtedy zdradziecko ziewnęłam. Lincoln zaśmiał się i odzwierciedlił moją pozycję. Przebiegł palcami po moim ramieniu, począwszy od początku mojego topu, aż do końca łokcia. Zamknęłam oczy na wyśmienite łaskotanie. Zbliżyłam się do niego o cal i westchnęłam szczęśliwie,, gdy chwycił krzywiznę mojej talii. Ta ciężka, ciepła masa sprawiała, że czułam się chroniona. -Powinnaś iść spać, Lila. –Dobry Boże, jego głos był piękny – głęboki i gładki. Potrząsnęłam głową. -Mogę spać jutro i pojutrze. Mam cię jeszcze tylko na kilka godzin. –Mój brzuch zatonął i otworzyłam oczy.– Ale ty powinieneś spać. Masz przed sobą długie godziny jazdy.

75

-Powinienem –Lincoln przesunął swoją głowę tak, że jego usta były niegodziwie blisko moich. Oblizałam usta i westchnęłam, by ustabilizować mój oddech. Od tego popołudnia całowaliśmy się już trzy razy. Za każdym razem hipnotyzował mnie tak, że byłam chciwa, by zostać tak zauroczoną jeszcze raz. Kiwnęłam głową. -Powinieneś –ale nie chciałam by szedł spać – jeszcze.– Śpij. Jego ręka zsunęła się w dół moich pleców i przycisnął mnie tak, że teraz nasze ciała się dotykały. Powietrze uciekło z moich płuc. Jasna cholera, był twardy jak skała. Pozwoliłam jego ręce przesunąć się wzdłuż moich pleców, a Lincoln uśmiechnął się, gdy mnie pieścił. -Będę –powiedział. Moja skóra zaświerzbiła, gdy jego usta wyszeptały przy moich.– Spać. Ale nie teraz. -Nie? – spróbowałam zapytać niewinnie. -Nie –przesunął nosem wzdłuż linii mojego karku, a ja niemal jęknęłam z frustracji. Chciałam pocałunków, mnóstwa pocałunków, ale uwielbiałam też powolne spalanie. Lincoln miał talent, a moje serce przyśpieszało, gdy myślałam o sposobach, w jakie moglibyśmy spędzać nasze wieczory. Powoli skierował się w dół mojego policzka, a kiedy byłam na skraju żebractwa jego usta, w końcu zbliżyły się do moich, abym poczuła motylki budzące się do życia w moim brzuchu. To jest jedna z moich ulubionych chwil: sekunda przed pocałunkiem. To było jak zwisanie na półce skalnej z grawitacją sciągającą cię w dół i wiatrem prowokującym do tego, by się puścić i polecieć. Lincoln zrobił wdech a ja wydech. Zsynchronizowany ruch spowodował, że się odłączyłam, a moje myśli odpłynęły. Posunął się naprzód, ja przechyliłam głowę i zatonęliśmy. Jego gorące usta są na moich, a moje dłonie w odpowiedzi są

76

zaplątane w jego włosy. Nasze wargi i nasze języki zsunęły się razem w pysznym powolnym ruchu, który sprawił, że chciałam mruczeć jak kot. Wcześniej pozwoliliśmy, by nasze pocałunki były tylko tym, czego potrzebowaliśmy: prostym znakiem zaufania, znakiem tego, co nadchodzi, ale to było coś więcej. Po słowach, które każde z nas wypowiedziało dzisiejszej nocy, miałam ochotę na więcej, ale nie chciałam stracić tego powolnego spalania się. Lincoln chwycił moją dolną wargę między swoje, uwalniając ją, a potem przechylając głowę. Ciepło i szczerość w jego oczach powiedziały mi, że też nie jest gotowy na zostawienie powolnego spalania za nami. To dlatego byłam z nim, ponieważ Lincoln mnie posiadał, rozumiał, prawdopodobnie bardziej niż ja sama się rozumiałam. -Co myślisz o jeszcze jednym pocałunku? –zapytałam.– Albo kilku. -Kilka –zgodził się. Wtopił się we mnie, gdy nasze usta spotkały się ponownie – w ciepłym, budującym pocałunku, który spowodował, że wygięłam się w łuk. Pod jego masywnym ciałem czułam się mała, krucha i chroniona. Nigdy nie czułam się tak kobieco, tak w porządku. Nasze ruchy są miękkie i celowe. Palce badają skórę, usta poruszają się o czasie, nogi ocierają się o siebie. Dopóki nie stanie się to nasz ostatni pocałunek. Dopóki to nie był nasz ostatni pocałunek. Ten, który zapisze się w mojej pamięci i będzie mnie ciągle przenosił w jego ramiona. Lincoln przyłożył swoje czoło do mojego, głaszcząc mój policzek. Moje palce prześledziły zagłębienie w jego szyi, a ja cieszyłam się słyszalnym biciem jego serca w klatce piersiowej. -Powinniśmy spać –powiedział. Niezdolna, by coś powiedzieć, skinęłam głową. Lincoln przetoczył się na plecy i przyciągnął mnie tak, że tuliłam się do niego. Pocałował czubek mojej głowy i przeczesał palcami moje włosy. 77

-Dziękuję ci, Lila. Słowa nadal były trudne, ale znalazłam energię i zapytałam: -Za co? -Za to, że pomogłaś mi odnaleźć się ponownie. Owinęłam się wokół niego i zastanowiłam, jak będzie wyglądać nasza przyszłość. Pewnego dnia odległość nie będzie już dłużej problemem i będziemy mieli więcej niż tylko listy – będziemy razem. Kto wie… może na zawsze. -Zawsze tu byłeś. Po prostu nie szukałeś w dobrym miejscu –przerwałam. On nie był jedynym, który w ten weekend odkrył się na nowo. – Żadne z nas nie szukało. -Prawda –zgodził się i przysunął bliżej.– Ale już o tym wiemy. Zamknęłam oczy i przytuliłam moje ciało do jego. Dwa lata listów, dwa lata ponownej redefinicji i dwa lata zakochiwania się w przyjacielu. Gdy przytuliłam się do Lincolna wiedziałam, że byłam gotowa przeżyć to wszystko jeszcze raz.

78

Lincoln Czasami myślę, że rzeczy, których nie lubimy dzieją się, abyśmy mogli je docenić. Jak na przykład, czy mogłabym docenić wchód słońca bez doświadczenia mroku nocy? Bez swojej przeszłości, Echo nigdy nie spotkałaby Noah, a bez utraty Aires’a, ja nigdy nie spotkałbym Ciebie. Więc tak, mam na myśli to, co napisałem w ostatnim liście. Jesteś jak wschód słońca w moim życiu. ~Lila

Wyciągnięta na brzuchu z twarzą zwróconą w moją stronę, spała Lila. Jej potargane włosy opadały jej na ramię, na jej policzek. Nie spałem już od godziny, obserwując ją. Uśmiechała się, kiedy śniła. Dwa razy między jej brwiami pojawiła się cienka linia i musiałem się powstrzymywać, by jej nie wygładzić. Była zbyt piękna, żeby nosić smutek. Zrobiłbym wszystko, by zapewnić jej szczęście. Za oknem Lili ptaki zaczęły ćwierkać – ostrzegając o zbliżającej się chwili. Wkrótce będę musiał się pożegnać. Mam przed sobą długą drogę do domu i dużo pracy, by dogonić Lilę. Po spędzeniu czasu z nią, powrót do listów będzie trudny, ale zgodziliśmy się też na dzwonienie do siebie, Skype’a i weekendowe odwiedziny. Przejechałem palcem po miękkiej skórze jej policzka, a jej głowa wygięła się pod moim dotykiem. Jej oczy zatrzepotały, a usta wygięły się, gdy mnie zobaczyła. -Hej. -Hej –odparłem. Kiedyś nauczę ją jak wspinać się na skalną ścianę, przedstawię ją moim rodzicom, dam jej potrzymać mojego siostrzeńca i wyznam jej moją miłość. Lila podniosła się i wygładziła włosy w pobliżu mojego ucha. 79

-Czuję się, jakbym znała cię od zawsze. -Ja tak samo. -Naprawdę cię lubię –powiedziała niskim, seksownym głosem. A ja go rozpoznałem, tak jak iskrę w jej oczach. To było coś więcej niż tylko przyciąganie. -Ja też. Jej dłoń sunęła w dół mojej piersi i zatrzymała się na moim sercu. Kiedy nasze oczy się spotkały, wiem, że zauważyła w nich iskrę. Przykryłem jej rękę i przytrzymałem ją przy mojej klatce piersiowej, gdy pochyliłem się do pocałunku. -Nadal spodziewam się dwóch listów tygodniowo. Nasze usta poruszyły się przy sobie, a ja między oddechami zdążyłem wyszeptać: -Będę wysyłał ci trzy.

KONIEC

80

81