Miedzy niezaleznoscia a pozadaniem

Janice Maynard

Między niezależnością a pożądaniem Tłu​ma​cze​nie: Anna Sa​wisz

ROZDZIAŁ PIERWSZY – Chcę tyl​ko, że​byś dał mi szan​sę. Udo​wod​nię ci, że so​bie po​ra​dzę. Pa​trick pa​trzył na sie​dzą​cą po dru​giej stro​nie biur​ka ko​bie​tę. Lib​by Par​khurst nie na​le​ża​ła do osób wy​róż​nia​ją​cych się tłu​mie. My​sie wło​sy, zwy​czaj​ne rysy twa​rzy, zwi​sa​ją​ce ubra​nia skła​da​ły się na god​ne po​ża​ło​wa​nia okre​śle​nie: prze​cięt​na. Wy​ją​tek sta​no​wi​ły oczy. Zie​lo​ne, w od​cie​niu mchu, ema​no​wa​ły spo​ko​jem ni​czym las w środ​ku lata. – Do​ce​niam two​je chę​ci – od​rzekł – ale chy​ba obo​je wie​my, że to pra​ca nie dla cie​bie. Char​li​se, jego za​stęp​czy​ni, wy​bie​ra​ła się na pół​rocz​ny urlop ma​cie​rzyń​ski, więc pil​nie po​trze​bo​wał ko​goś na za​stęp​stwo. Po​nie​waż ocią​gał się z szu​ka​niem, jego mat​ka wzię​ła spra​wy w swo​je ręce i za​pro​po​no​wa​ła cór​kę swo​jej naj​lep​szej przy​ja​ciół​ki. Lib​by wy​pro​sto​wa​ła się, za​ci​snę​ła ręce na ko​la​nach i przy​bra​ła po​waż​ny, może nie​co zde​spe​ro​wa​ny wy​raz twa​rzy. – Ma​eve wpro​wa​dzi​ła mnie w szcze​gó​ły – oznaj​mi​ła. – Pro​szę tyl​ko, że​byś spraw​dził, czy się na​da​ję, za​nim po​ja​wi się pierw​sza gru​pa. Fir​ma Pa​tric​ka Ka​va​na​gha, Si​lver Re​flec​tions, ofe​ro​wa​ła wy​po​czy​nek dla osób cier​pią​cych na wy​pa​le​nie za​wo​do​we oraz po​by​ty in​te​gra​cyj​ne dla kadr kie​row​ni​czych – ćwi​cze​nia wspi​nacz​ko​we, tre​kin​gi, kil​ku​dnio​we wy​pra​wy. Za​ję​cia w te​re​nie były wy​czer​pu​ją​ce i wy​ma​ga​ły znacz​nych umie​jęt​no​ści. Choć Pa​trick do​ce​niał de​ter​mi​na​cję Lib​by, miał po​waż​ne wąt​pli​wo​ści co do tego, czy po​do​ła obo​wiąz​kom. – Lib​by… – ode​zwał się z wes​tchnie​niem. Nie​pro​szo​ny gość po​chy​lił się do przo​du, ści​ska​jąc dłoń​mi blat biur​ka. – Po​trze​bu​ję tej pra​cy. Wiesz o tym. I tu mnie masz, po​my​ślał. Znał prze​cież bo​le​sne wy​da​rze​nia, tak jak i inni, dzię​ki ta​blo​idom. Naj​pierw jej oj​ciec zna​lazł się w wię​zie​niu z po​wo​du wie​lo​mi​lio​no​wych oszustw po​dat​ko​wych, po​tem, po kil​ku mie​sią​cach nę​ka​nia przez pra​sę, roz​chwia​na emo​cjo​nal​nie mat​ka po​peł​ni​ła sa​mo​bój​stwo. Od jej śmier​ci mi​nę​ły dwa mie​sią​ce. I tak w jed​nej chwi​li Lib​by z wy​chu​cha​nej dzie​dzicz​ki sta​ła się ko​bie​tą wła​ści​wie bez środ​ków do ży​cia. Wy​kształ​ce​nie pan​ny z do​bre​go domu spraw​dza​ło się, gdy peł​ni​ła rolę go​spo​dy​ni pod​czas przy​jęć ojca, ale Lib​by nie mia​ła żad​ne​go do​świad​cze​nia w pra​cy. – Nie spodo​ba ci się. – Za​czy​na​ło mu bra​ko​wać ar​gu​men​tów, by w uprzej​my spo​sób dać jej do zro​zu​mie​nia, że nie chce po​wie​rzyć jej tej pra​cy. Lib​by unio​sła gło​wę. Po​pra​wi​ła się na krze​śle, wy​pro​sto​wa​ła. Roz​go​ry​cze​nie ma​lu​ją​ce się w jej oczach świad​czy​ło o tym, że spo​dzie​wa​ła się od​mo​wy. – Wiem, że two​ja mat​ka zmu​si​ła cię do spo​tka​nia ze mną – stwier​dzi​ła. – Daw​no mi​nę​ły cza​sy, kie​dy mama mó​wi​ła mi, co mam ro​bić. Tyl​ko czę​ścio​wo mi​jał się z praw​dą. Ma​eve bez​kon​ku​ren​cyj​nie po​tra​fi​ła bo​wiem

wzbu​dzać w nim po​czu​cie winy. – Nic już nie mam do stra​ce​nia – po​wie​dzia​ła spo​koj​nie. – Ani domu, ani ro​dzi​ny, ani fun​du​szu po​wier​ni​cze​go. Wszyst​ko prze​pa​dło. Po raz pierw​szy w ży​ciu mu​szę sta​nąć na wła​snych no​gach. Chcę i po​tra​fię to zro​bić. Ale ktoś musi dać mi szan​sę. Do dia​bła! Jej peł​na god​no​ści po​sta​wa ro​bi​ła na nim wra​że​nie, ale dla​cze​go to ma być jego pro​blem? Co mat​ka so​bie my​śli?! Za oknem cią​gnę​ły się ogo​ło​co​ne z li​ści drze​wa. Pod ko​niec stycz​nia w za​chod​niej czę​ści Ka​ro​li​ny Pół​noc​nej zima na​dal da​wa​ła się we zna​ki. Pierw​sze gru​py przy​ja​dą do​pie​ro za osiem ty​go​dni. Do tego cza​su Lib​by na pew​no opa​nu​je obo​wiąz​ki zwią​za​ne z ob​słu​gą ho​te​lu: przyj​mo​wa​nie re​zer​wa​cji, spra​wy mel​dun​ko​we, do​glą​da​nie go​ści. Jed​nak je​śli po​dzie​li obo​wiąz​ki Char​li​se, bę​dzie mu​siał zna​leźć ko​goś do pra​cy na pół eta​tu w te​re​nie, co nie bę​dzie ła​twe. Gdy​by cho​dzi​ło tyl​ko o emo​cje, Lib​by by wy​gra​ła – bła​gal​nie pa​trzy​ła na nie​go ni​czym głod​ny psiak. Spró​bo​wał in​ne​go ar​gu​men​tu. – Pra​cu​je​my z klien​ta​mi naj​wyż​szej kla​sy. Po​trze​bu​ję ko​goś, kto bę​dzie od​po​wied​nio wy​glą​dać. Cho​ciaż się za​czer​wie​ni​ła, nie ustą​pi​ła pola. – Or​ga​ni​zo​wa​łam spo​tka​nia to​wa​rzy​skie w pen​tho​usie z wi​do​kiem na Cen​tral Park. My​ślę, że zdo​łam speł​nić wy​mo​gi mody. Spoj​rzał na jej wor​ko​wa​te ubra​nie i tyl​ko zmarsz​czył brwi. Po raz pierw​szy Lib​by opu​ści​ła wzrok. – Chy​ba nie zda​wa​łam so​bie spra​wy, ja​kie ro​bię wra​że​nie – wy​szep​ta​ła. – Tak dłu​go uni​ka​łam dzien​ni​ka​rzy, że prze​bra​nie sta​ło się dla mnie czymś nor​mal​nym. Pa​trick po​czuł wstyd, że ją zra​nił. Po​sta​no​wił za​ła​go​dzić sy​tu​ację. – Pro​po​nu​ję ci okres prób​ny. Ni​cze​go nie obie​cu​ję – do​dał szyb​ko. – Przyj​mu​jesz mnie? – spy​ta​ła zdzi​wio​na. Ra​dość w jej oczach świad​czy​ła o tym, że uda​ło mu się na​pra​wić nie​takt. – Tym​cza​so​wo – pod​kre​ślił. – Char​li​se od​cho​dzi za dwa ty​go​dnie. Do tego cza​su wpro​wa​dzi cię w spra​wy ośrod​ka. Kie​dy się tro​chę ocie​pli, po​ka​żę ci, jak wy​glą​da​ją za​ję​cia w te​re​nie. Pod ko​niec lu​te​go zo​ba​czy​my, na czym sto​imy. Znał Lib​by przez więk​szość ży​cia, choć ich ścież​ki rzad​ko się prze​ci​na​ły. Miał trzy​dzie​ści lat, ona była o sie​dem lat młod​sza. Ostat​ni raz wi​dział ją, gdy z mat​ką i brać​mi po​je​chał do No​we​go Jor​ku na mecz ho​ke​jo​wy. Był wte​dy w ta​kim wie​ku, że tyl​ko ski​nął gło​wą w jej stro​nę. Lib​by pod wpły​wem uśmie​chu po​ja​śnia​ła. – Nie bę​dziesz ża​ło​wać, przy​się​gam. Jak mógł po​my​śleć, że jest ni​ja​ka? Żeby ukryć za​sko​cze​nie, po​chy​lił się i skre​ślił kil​ka cyfr na ka​wał​ku pa​pie​ru. Prze​su​nął kart​kę w jej stro​nę. – Oto wy​na​gro​dze​nie. Mo​żesz za​cząć w po​nie​dzia​łek. – Za​dbał, by jego głos brzmiał neu​tral​nie. Gdy zo​ba​czy​ła kwo​tę, drgnę​ła. – Nie​du​żo, ale my​ślę, że to uczci​wa pen​sja. Przy​gry​zła war​gę. – Oczy​wi​ście, że uczci​wa. Po​my​śla​łam tyl​ko o tym, jak dużo pie​nię​dzy wy​da​wa​li​śmy.

– Musi być ci trud​no? – za​py​tał spo​koj​nym gło​sem. – Tak, ale nie w tym sen​sie, co my​ślisz. – Scho​wa​ła kart​kę do kie​sze​ni. – Trud​ne było od​kry​cie, że nic nie wiem o świe​cie. Ro​dzi​ce chro​ni​li mnie… psu​li. Moż​na po​wie​dzieć, że w grun​cie rze​czy by​łam bez​u​ży​tecz​na. Po​czuł, że robi mu się go​rą​co. In​stynk​tow​nie się​gnął po jej rękę i ją uści​snął. – Nikt nie jest bez​u​ży​tecz​ny, Lib​by. Masz za sobą strasz​ny rok. Bar​dzo mi przy​kro z po​wo​du two​jej mat​ki. Lek​ko się skrzy​wi​ła, ale jej rysy po​zo​sta​ły twar​de. – Dzię​ku​ję. Jej śmierć nie była dla mnie cał​ko​wi​tym za​sko​cze​niem. Ty​go​dnia​mi wo​zi​łam ją na te​ra​pię. Po pro​ce​sie ojca dwu​krot​nie pró​bo​wa​ła po​peł​nić sa​mo​bój​stwo. Nie wiem, czy to on był po​wo​dem, czy ostra​cyzm śro​do​wi​ska, ale cier​pie​nie oka​za​ło się sil​niej​sze niż pra​gnie​nie ży​cia ze mną. – Sa​mo​bój​stwo nie jest roz​wią​za​niem. Je​stem pe​wien, że mat​ka cię ko​cha​ła. – Dzię​ki za wspar​cie. Był pod wra​że​niem. Lib​by na​praw​dę mia​ła po​wo​dy, by się uża​lać, ale nie roz​tkli​wia​ła się nad sobą. Co wię​cej, ro​bi​ła, co mo​gła, by się po​zbie​rać. – Moja mat​ka świa​ta poza tobą nie wi​dzi. My​ślę, że za​wsze chcia​ła mieć cór​kę. – Nie wiem, co bym bez niej zro​bi​ła. Na​gle za​pa​dła ci​sza. Obo​je mie​li świa​do​mość, że je​dy​nym po​wo​dem, dla któ​re​go Pa​trick zgo​dził się na to spo​tka​nie, były na​le​ga​nia mat​ki. Nie za​mie​rzał jed​nak cof​nąć sło​wa. Lib​by szyb​ko się prze​ko​na, że nie na​da​je się do fi​zycz​nych wy​zwań zwią​za​nych z tą pra​cą. O ile Char​li​se była wy​spor​to​wa​na i więk​szość ży​cia spę​dzi​ła w te​re​nie, o tyle Lib​by to de​li​kat​ny kwiat, któ​ry nie​chyb​nie zmar​nie​je pod wpły​wem pre​sji. W cią​gu na​stęp​nych dwóch ty​go​dni Pa​trick na​brał wąt​pli​wo​ści co do swo​jej oce​ny. Lib​by z en​tu​zja​zmem uczy​ła się no​wych obo​wiąz​ków. Od razu do​ga​da​ła się z Char​li​se, choć nie​wie​le je łą​czy​ło. Char​li​se za​chwy​ci​ła się na​tu​ral​no​ścią, za​an​ga​żo​wa​niem i by​stro​ścią no​wej ko​le​żan​ki. W pią​tek, gdy nad​szedł dzień wy​pła​ty, Pa​trick od​na​lazł Char​li​se w jej biu​rze. – No i jak? Da so​bie radę? – za​py​tał. Char​li​se wy​cią​gnę​ła się w fo​te​lu ob​ro​to​wym. Jej za​okrą​glo​ny brzuch pa​so​wał do ra​do​sne​go na​stro​ju. – Ma na​tu​ral​ny ta​lent. Czte​rech za​do​wo​lo​nych klien​tów do​ko​na​ło po​wtór​nej re​zer​wa​cji. Szcze​rze mó​wiąc, od​cho​dzę z czy​stym su​mie​niem. – A co z pra​cą w te​re​nie? – No cóż, w tym przy​pad​ku może nie do koń​ca jest ono czy​ste. – Pro​wa​dze​nie ho​te​lu to jed​no. Wiesz, jak ha​ru​je​my, kie​dy bie​rze​my gru​pę w góry. – Praw​da, ale Lib​by jest peł​na en​tu​zja​zmu. To po​ma​ga. – Jesz​cze rok temu cha​dza​ła na pe​di​kiur do dro​gich sa​lo​nów przy Park Ave​nue i za​da​wa​ła się z szy​cha​mi, któ​rzy współ​pra​co​wa​li z jej oj​cem. Char​li​se po​sła​ła mu prze​cią​głe spoj​rze​nie. – Je​steś w czep​ku uro​dzo​ny, Pa​trick. Si​lver Re​flec​tions to two​je dziec​ko, ale mógł​byś rzu​cić fir​mę i po pro​stu nie pra​co​wać. – Słusz​nie. – Po​dra​pał się w pod​bró​dek. – Jest jesz​cze je​den pro​blem. Po​wie​dzia​-

łem Lib​by, że musi od​po​wied​nio ubie​rać się do pra​cy. Na​dal nosi te nie​gu​stow​ne spód​ni​ce i swe​try. To ja​kaś ma​ni​fe​sta​cja nie​za​leż​no​ści? Czy po​peł​ni​łem faux pas, po​ru​sza​jąc te​mat ubrań? – Bie​dak wo​dzo​ny za nos przez ko​bie​tę. – Dla​cze​go nie trak​tu​je się mnie tu z sza​cun​kiem? Char​li​se zi​gno​ro​wa​ła py​ta​nie. – Ma​eve za​pro​po​no​wa​ła Lib​by, że kupi jej od​po​wied​nią gar​de​ro​bę, ale two​ja nowa pra​cow​ni​ca jest, mó​wiąc de​li​kat​nie, nie​za​leż​na. Cze​ka na wy​pła​tę. – Do cho​le​ry! – Wła​śnie. – Chwi​lecz​kę, dla​cze​go nie może no​sić sta​rych ubrań? Na pew​no ma całą sza​fę szy​tych na mia​rę stro​jów. – Mia​ła – od​par​ła Char​li​se. – Sprze​da​ła, żeby za​pła​cić za le​cze​nie mat​ki. Naj​wy​raź​niej wszyst​ko, co w tej chwi​li po​sia​da, mie​ści się w dwóch wa​liz​kach. Pa​tric​ka rzad​ko drę​czy​ło po​czu​cie winy, sta​rał się bo​wiem żyć zgod​nie z ko​dek​sem ho​no​ro​wym, któ​ry Ma​eve za​szcze​pi​ła sy​nom. Wła​ści​wie po​stę​po​wać, być uprzej​mym, ni​g​dy nie po​zwo​lić, by am​bi​cja wzię​ła górę nad kon​tak​ta​mi z ludź​mi. Za​trud​nił Lib​by. Te​raz nad​szedł czas, żeby dać jej wspar​cie. Była w siód​mym nie​bie. Po mie​sią​cach nie​pew​no​ści i roz​pa​czy mia​ła po​wód, by rano wstać. Dzię​ki temu od​na​la​zła coś, co utra​ci​ła… pew​ność sie​bie i spo​kój. W cią​gu dwóch ty​go​dni pra​cy rzad​ko spo​ty​ka​ła Pa​tric​ka. To Char​li​se szko​li​ła ją i wpro​wa​dza​ła w obo​wiąz​ki. W jej to​wa​rzy​stwie czu​ła się kom​for​to​wo. Było więc jej smut​no, że to już ostat​ni ich wspól​ny dzień. Tuż przed pią​tą we​szła do biu​ra z pa​czusz​ką owi​nię​tą w nie​bie​ski pa​pier z na​dru​kiem w sa​mo​lo​ci​ki. – Chcia​ła​bym dać ci coś, za​nim wyj​dziesz. Char​li​se prze​rwa​ła pa​ko​wa​nie rze​czy. W oczach mia​ła łzy. – Nie mu​sia​łaś tego ro​bić. – Chcia​łam. By​łaś taka cier​pli​wa, do​ce​niam to. Czy wszyst​ko w po​rząd​ku? – Nie. Nie wiem, dla​cze​go tak ła​two się roz​kle​jam. Cze​kam na dziec​ko, ale ko​cham fir​mę. Trud​no mi so​bie wy​obra​zić, że nie będę tu co​dzien​nie przy​cho​dzić. – Zro​bię, co się da, żeby wszyst​ko spraw​nie to​czy​ło się pod​czas two​jej nie​obec​no​ści. – Co do tego nie mam wąt​pli​wo​ści. Je​steś by​stra, Lib​by. Bez obaw zo​sta​wiam ośro​dek w two​ich rę​kach. – Mam na​dzie​ję, że wpad​niesz do nas z dziec​kiem, gdy zro​bi się lep​sza po​go​da. – Masz to jak w ban​ku. – Ostroż​nie otwo​rzy​ła pre​zent. – Och, Lib​by, to jest pięk​ne i chy​ba bar​dzo dro​gie. Lib​by skrzy​wi​ła się. Szcze​rze opo​wie​dzia​ła Char​li​se o swo​jej sy​tu​acji fi​nan​so​wej. – To za​byt​ko​wy ze​staw. Przy​ja​ciel ro​dzi​ny po​da​ro​wał go moim ro​dzi​com, kie​dy się uro​dzi​łam. Wy​gra​we​ro​wał li​te​rę L. Gdy usły​sza​łam, że chło​piec bę​dzie na​zy​wać się Lan​der, wie​dzia​łam, że chcę ci go dać. – Ale on za​wsze na​le​żał do cie​bie. Mu​siał być dla cie​bie waż​ny. Gdy Lib​by pa​trzy​ła na srebr​ną fi​li​żan​kę, mi​secz​kę i ły​żecz​kę, po​czu​ła ucisk w ser​cu.

– Był. Ale już go nie po​trze​bu​ję. Te​raz pa​trzę w przy​szłość. Bę​dzie mi miło, że twój syn go uży​je. Char​li​se moc​no uści​snę​ła Lib​by. – Będę ten pre​zent chro​nić. – Mogę cię jesz​cze o coś spy​tać? – Oczy​wi​ście. – W jaki spo​sób do​sta​łaś tę pra​cę? – Mój mąż i brat Pa​tric​ka, Aidan, są przy​ja​ciół​mi. Gdy Pa​trick wy​znał, że za​kła​da fir​mę, Aidan nas skon​tak​to​wał. – A za​ję​cia w te​re​nie? Char​li​se wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Za​wsze by​łam chłop​czy​cą. Ła​zi​łam po drze​wach, bra​łam udział w wy​ści​gach go​kar​tów. Mia​łam po​ła​ma​ne ręce i nogi, za​nim po​szłam do col​le​ge’u. Na szczę​ście nie wszyst​kie na​raz. – Do​bry Boże! – Lib​by po​my​śla​ła o swo​im okre​sie do​ra​sta​nia. – Na​praw​dę my​ślisz, że dam so​bie radę? Char​li​se znie​ru​cho​mia​ła z ręką wy​cią​gnię​tą nad do​nicz​ką z be​go​nią. – Ujmę to w ten spo​sób. – Wło​ży​ła ro​śli​nę do pu​deł​ka. – My​ślę, że dasz radę, je​śli uwie​rzysz w sie​bie. – Co chcesz przez to po​wie​dzieć? – Pa​trick cię onie​śmie​la. – No cóż… – Lib​by za​mil​kła, nie mo​gąc wy​my​ślić wia​ry​god​ne​go kłam​stwa. – Tak. – Nie po​zwól mu na to. Może wy​da​je się twar​dy i za​sad​ni​czy, ale w głę​bi du​szy jest mi​lut​ki. Syl​wet​ka męż​czy​zny wy​peł​ni​ła otwór w drzwiach. – Chy​ba wła​śnie zo​sta​łem ob​ra​żo​ny.

ROZDZIAŁ DRUGI Lib​by czu​ła za​że​no​wa​nie, że zo​sta​ła przy​ła​pa​na na ob​ga​dy​wa​niu. Char​li​se się ro​ze​śmia​ła. Pa​trick pod​szedł do niej i po​ca​ło​wał w po​li​czek, a rękę po​ło​żył na brzu​chu. – Prze​każ mę​żo​wi, żeby za​dzwo​nił, jak tyl​ko tra​fisz do szpi​ta​la. I daj znać, gdy​byś cze​goś po​trze​bo​wa​ła. W oczach Char​li​se po​ja​wi​ły się łzy. – Dzię​ki. – Bez cie​bie to miej​sce nie bę​dzie ta​kie samo. – Prze​stań, bo się roz​pła​czę. Lib​by wszyst​ko wie. Jest oso​bą, któ​rej po​trze​bu​jesz. Przy​się​gam. Pa​trick uśmiech​nął się. – Wie​rzę. – Od​wró​cił się do Lib​by. – Co po​wiesz na ko​la​cję? Po​sta​no​wi​łem trzy​mać się z boku, kie​dy Char​li​se wpro​wa​dza​ła cię w obo​wiąz​ki, ale te​raz do​brze by​ło​by tro​chę le​piej się po​znać. Co o tym są​dzisz? Lib​by po​czu​ła, że się czer​wie​ni, jak​by to mia​ła być rand​ka. Pa​trick, wy​so​ki i szczu​pły, był bar​dzo atrak​cyj​ny i mę​ski. Miał sza​ro​nie​bie​skie oczy o in​ten​syw​nym spoj​rze​niu. Czar​ne wło​sy pro​si​ły się o grze​bień, a może pal​ce ko​chan​ki? Ser​ce moc​niej jej za​bi​ło. – By​ło​by miło – od​rze​kła. Świet​nie. Za​brzmia​ło to, jak​by dzię​ko​wa​ła za za​pro​sze​nie do bab​ci na her​bat​kę. Char​li​se wzię​ła to​reb​kę i pu​deł​ko. Pa​trick pod​niósł więk​szy kar​ton. Lib​by ru​szy​ła za nimi. Na dwo​rze po​wie​trze było rześ​kie. Pa​trick scho​wał rze​czy do ba​gaż​ni​ka i uści​snął Char​li​se. Było wi​dać, że są do sie​bie przy​wią​za​ni. Chy​ba jej mąż musi być rów​nie przy​stoj​ny jak ich szef, je​śli się nie sprze​ci​wia tej pra​cy, po​my​śla​ła Lib​by. Char​li​se wła​śnie usia​dła za kie​row​ni​cą, za​mknę​ła drzwi i ski​nę​ła na nią ręką. Za​dzwo​nił te​le​fon Pa​tric​ka. – Nie po​zwól, żeby tobą po​nie​wie​rał. – Mó​wi​ła ści​szo​nym gło​sem. – Cza​sem je​steś zbyt miła. Po​staw się, je​śli nada​rzy się oka​zja. – Dla​cze​go mia​ła​bym to ro​bić? Jest sze​fem. Char​li​se sze​ro​ko się uśmiech​nę​ła i włą​czy​ła sil​nik. – Po​nie​waż jest nie​sa​mo​wi​cie aro​ganc​ki, jak wszy​scy męż​czyź​ni z tej ro​dzi​ny. Są tak​że bar​dzo sek​sow​ni, ale my, ko​bie​ty, mu​si​my wy​zna​czyć gra​ni​ce. Sam​ce alfa wy​czu​wa​ją strach. Mu​sisz ema​no​wać pew​no​ścią sie​bie, na​wet je​śli jej nie masz. – Te​raz to do​pie​ro za​czy​nam się bać – za​żar​to​wa​ła Lib​by, choć nie do koń​ca szcze​rze. – Znam Pa​tric​ka od daw​na. Ceni od​wa​gę i de​ter​mi​na​cję. Bę​dzie cię sza​no​wał. I nie martw się o za​ję​cia w te​re​nie. Co złe​go może się tam zda​rzyć?

Lib​by pa​trzy​ła na od​jeż​dża​ją​cy sa​mo​chód. Mia​ła wra​że​nie, że jej je​dy​na przy​ja​ciół​ka zo​sta​wia ją na ja​kimś strasz​nym od​lu​dziu. Gdy od​wró​ci​ła się, świa​tła z głów​ne​go bu​dyn​ku rzu​ca​ły zło​wiesz​czą po​świa​tę. Pa​trick wciąż roz​ma​wiał, wró​ci​ła więc do biu​ra i wy​dru​ko​wa​ła li​stę pra​cow​ni​ków. Za​mie​rza​ła ją prze​stu​dio​wać w trak​cie week​en​du, po​znać szcze​gó​ły na te​mat wszyst​kich, od eki​py sprzą​ta​ją​cej do kom​pu​te​row​ca, któ​ry zaj​mu​je się sie​cią. Pa​trick po​ja​wił się dwa​dzie​ścia mi​nut póź​niej. – Go​to​wa? Chy​ba le​piej po​je​chać dwo​ma sa​mo​cho​da​mi. Ośro​dek le​żał w gó​rach, kil​ka​na​ście ki​lo​me​trów od mia​sta. W prze​ciw​nym kie​run​ku je​cha​ło się do Si​lver Be​eches Lod​ge, wspa​nia​łe​go ho​te​lu na szczy​cie góry, któ​ry na​le​żał do mat​ki Pa​tric​ka i jego naj​star​sze​go bra​ta, Lia​ma. Lib​by za​wa​ha​ła się przed udzie​le​niem od​po​wie​dzi. – Na pew​no masz lep​sze rze​czy do ro​bo​ty w week​end. Poza tym nie je​stem od​po​wied​nio ubra​na. Oczy Pa​tric​ka po​ciem​nia​ły z nie​za​do​wo​le​nia. – Po​li​czę ci tę ko​la​cję jako nad​go​dzi​ny, gdy​byś dzię​ki temu po​czu​ła się le​piej. A co do ubra​nia, nie musi być wy​szu​ka​ne. Po​je​dzie​my do Si​lver Dol​lar. Brat Pa​tric​ka, Dy​lan, był wła​ści​cie​lem tego po​pu​lar​ne​go pubu w mie​ście. – Do​bra – od​rze​kła. Za​pro​sze​nie Pa​tric​ka było ra​czej po​le​ce​niem. – Spo​tka​my się na miej​scu. Pod​czas dwu​dzie​sto​mi​nu​to​wej jaz​dy zdo​ła​ła się uspo​ko​ić. Ma już pra​cę. Pa​trick na ra​zie jej nie zwol​ni. Musi tyl​ko za​cze​kać na za​ję​cia w te​re​nie, by udo​wod​nić mu, że da so​bie radę. Ten pod​trzy​mu​ją​cy na du​chu mo​no​log we​wnętrz​ny to​wa​rzy​szył jej przez całą dro​gę. Na par​kin​gu przy knaj​pie sta​ły głów​nie pic​ku​py, ale były też le​xus, mer​ce​des i luk​su​so​wy sa​mo​chód spor​to​wy. W cią​gu ostat​nich lat Lib​by ze dwa razy od​wie​dzi​ła z mat​ką Si​lver Glen, ele​ganc​ki tu​ry​stycz​ny ośro​dek gór​ski o al​pej​skim cha​rak​te​rze. Wi​dy​wa​no tu gwiaz​dy kina, słyn​nych mu​zy​ków prze​cha​dza​ją​cych się w dżin​sach i bejs​bo​lów​kach. Więk​szość z nich wpa​da​ła do Si​lver Dol​lar na piwo i bur​ge​ry ze spe​cjal​nej wo​ło​wi​ny. Nie​skrę​po​wa​na at​mos​fe​ra mia​stecz​ka była zu​peł​nie inna niż na jej ro​dzin​nym Man​hat​ta​nie, ale uwiel​bia​ła to miej​sce. Po​na​gla​na przez Ma​eve zre​zy​gno​wa​ła z miesz​ka​nia w No​wym Jor​ku, na któ​re zresz​tą nie było jej stać, i przy​je​cha​ła tu, by roz​po​cząć nowe ży​cie. – Chodź​my po​szu​kać sto​li​ka – rzekł Pa​trick. – Uprze​dzi​łem Dy​la​na o na​szym przy​jeź​dzie. Już po chwi​li sie​dzie​li przy sto​li​ku. Lib​by za​mó​wi​ła colę, Pa​trick im​por​to​wa​ne piwo. Dy​lan przy​szedł się przy​wi​tać. Uśmiech​nię​ty przy​stoj​ny wła​ści​ciel był dru​gim z sied​miu bra​ci. Pa​trick był przed​ostat​nim. – Pa​mię​tasz Lib​by Par​khurst? Za​stę​pu​je Char​li​se. Dy​lan uści​snął rękę Lib​by. – Pa​mię​tam. – Spo​waż​niał. – Przy​kro mi z po​wo​du two​jej mamy. Mam tu na pię​trze miesz​ka​nie. Bę​dzie mi miło, je​śli za​miesz​kasz w nim bez opłat, za​nim nie sta​niesz na nogi. – Czy two​ja pro​po​zy​cja ma coś wspól​ne​go z two​ją mamą? – Lib​by zmru​ży​ła oczy. Dy​lan po​czer​wie​niał.

– Skąd ta myśl? Dla​cze​go męż​czy​zna, któ​ry spon​ta​nicz​nie robi coś mi​łe​go, od razu bu​dzi po​dej​rze​nia? Lib​by pa​trzy​ła to na jed​ne​go bra​ta, to na dru​gie​go. Naj​wy​raź​niej sta​ła się pro​jek​tem ro​dzin​nym. – Sko​ro sam mi to pro​po​nu​jesz… – od​par​ła wol​no. – Od​kąd przy​je​cha​łam, miesz​kam w ho​te​lu Ma​eve, ale pew​nie by wo​la​ła, że​bym za​miesz​ka​ła tu​taj. Dy​lan za​prze​czył. – Mama jest za​chwy​co​na, wierz mi, ale uwa​ża, że może po​trze​bu​jesz tro​chę pry​wat​no​ści. Dy​lan po​szedł do baru, by roz​wią​zać ja​kiś pro​blem. Pa​trick wpa​try​wał się w twarz Lib​by, gdy roz​wa​ża​ła kon​se​kwen​cje zmia​ny lo​kum. – Opo​wiedz mi, co się zda​rzy​ło. Cza​sem roz​mo​wa z kimś po​ma​ga – ode​zwał się pod wpły​wem im​pul​su. Lib​by są​czy​ła colę, ob​ser​wu​jąc tłum, któ​ry za​wsze tu by​wał w piąt​ko​we wie​czo​ry. Tym​cza​sem Pa​trick stu​dio​wał jej pro​fil. Mia​ła wy​su​nię​tą bro​dę wska​zu​ją​cą na upór, poza tym spra​wia​ła wra​że​nie de​li​kat​nej. Był nie​mal pe​wien, że po nocy w le​sie przy​zna, że pra​ca u nie​go ją prze​ra​sta. Jej pięk​ne oczy ro​bi​ły jed​nak wra​że​nie, ale szyb​ko stłu​mił tę myśl. Mat​ka urwa​ła​by mu gło​wę, gdy​by za​darł z jej pro​te​go​wa​ną. Zresz​tą Lib​by nie była w jego ty​pie. Usta Lib​by wy​krzy​wi​ły się w smut​nym uśmie​chu. – Ostat​ni rok był trau​ma​tycz​ny i dość po​ucza​ją​cy. Na szczę​ście mama mia​ła tro​chę ak​cji i ob​li​ga​cji. Uda​ło nam się zna​leźć miesz​ka​nie, na któ​re było nas stać, choć nie​ste​ty okrop​ne. Za​mie​rza​łam szu​kać pra​cy, ale mama chcia​ła, że​bym była przy niej. My​ślę, że czu​ła się bez​bron​na. – A oj​ciec? – Prak​tycz​nie nie mia​ły​śmy z nim kon​tak​tu. Czu​ły​śmy się zdra​dzo​ne, więc nie cho​dzi​ły​śmy na wi​zy​ty. Mó​wię chy​ba jak zgorzk​nia​ła ego​ist​ka. Pa​trick po​trzą​snął gło​wą. – Wca​le nie. Obo​wiąz​kiem męż​czy​zny jest trosz​czyć się o ro​dzi​nę. Oj​ciec za​wiódł wa​sze za​ufa​nie. Prze​cią​gle na nie​go po​pa​trzy​ła. – Mó​wisz z do​świad​cze​nia? Po​ża​ło​wał, że po​ru​szył ten te​mat. Jego oj​ciec, Reg​gie Ka​na​vagh, chciał od​na​leźć le​gen​dar​ną ko​pal​nię sre​bra. Szu​ka​niu jej po​świę​cił lata. Kosz​ty tej ob​se​sji po​no​si​ła ro​dzi​na. – By​łem dziec​kiem – wy​ja​śnił. – Liam ma gor​sze wspo​mnie​nia. Ale… ro​zu​miem. Moja mat​ka mia​ła pra​wo czuć się roz​go​ry​czo​na i zła, choć so​bie po​ra​dzi​ła. Lib​by zbla​dła, jej oczy wy​ra​ża​ły udrę​kę. – Chcia​ła​bym móc to samo po​wie​dzieć, ale nie każ​dy jest tak sil​ny jak Ma​eve. Za​klął ci​cho. Nie chciał, by jego sło​wa ją za​bo​la​ły. – Nie zo​sta​ła jed​nak po​zba​wio​na środ​ków do ży​cia. – Praw​da, ale jest też ule​pio​na z twar​dej gli​ny. Moja mama ni​g​dy nie była sil​na. – Przy​kro mi Lib​by. Rzu​ci​ła mu po​sęp​ne spoj​rze​nie.

– Ro​dzi​ny się nie wy​bie​ra. Na​gle do​tarł do nie​go emo​cjo​nal​ny aspekt zwią​za​ny z pra​cą, któ​rą jej za​pro​po​no​wał. Gdy Lib​by zro​zu​mie, że nie po​ra​dzi so​bie w te​re​nie, po​czu​je się zdru​zgo​ta​na. Le​piej żeby oka​za​ło się to jak naj​szyb​ciej. Jest prze​cież in​te​li​gent​na, do​brze zor​ga​ni​zo​wa​na i ma in​tu​icję. Na pew​no znaj​dzie so​bie gdzieś miej​sce. Bęb​nił pal​ca​mi o blat. – Spraw​dza​łem pro​gno​zę po​go​dy. Po week​en​dzie po​win​no być dość cie​pło. – Tak, wiem. Ma​eve mó​wi​ła mi o przed​wio​śniu w gó​rach. – Może wy​ko​rzy​sta​my sprzy​ja​ją​cą tem​pe​ra​tu​rę i po​je​dzie​my w te​ren? Lib​by, wy​rwa​na z za​du​my, znie​ru​cho​mia​ła z prze​ra​że​nia. – Tak szyb​ko? – Tak. Mo​gli​by​śmy wy​je​chać w po​nie​dzia​łek rano i wró​cić we wto​rek po po​łu​dniu. – Czuł się win​ny, że na​ci​ska, ale Lib​by musi uzmy​sło​wić so​bie praw​dę. Wi​dział, jak ner​wo​wo prze​ły​ka śli​nę. – Nie mam wła​ści​we​go stro​ju. – Mama ci po​mo​że. Moje szwa​gier​ki też mogą ci coś po​ży​czyć. Nie ma te​raz sen​su ni​cze​go ku​po​wać. – Po​nie​waż uwa​żasz, że nie dam so​bie rady. – Rzu​ci​ła mu ostre spoj​rze​nie. – Może się oka​zać, że pra​ca dla mnie nie jest tym, o czym ma​rzysz. – Już po​sta​no​wi​łeś, praw​da? Ze zdzi​wie​niem stwier​dził, że Lib​by ma tem​pe​ra​ment. – Nie. – Czy jest szcze​ry? – Obie​ca​łem ci test w te​re​nie. Z po​wo​du po​go​dy nie​co prze​su​ną​łem datę. Lib​by świ​dro​wa​ła go wzro​kiem. – Dasz mi ja​kąś li​stę czy mam zwró​cić się do two​jej mat​ki? – Prze​ślę ci spis mej​lem, ale mama ma do​bre ro​ze​zna​nie. Gwał​tow​nie wsta​ła. – Chy​ba jed​nak nie je​stem głod​na. Dzię​ku​ję za colę, pa​nie Ka​va​nagh. A te​raz pro​szę wy​ba​czyć, oka​za​ło się, że mam spo​ro do zro​bie​nia w cią​gu week​en​du. Po​tem od​wró​ci​ła się i wy​szła z sali. Dy​lan prze​jął wol​ne krze​sło; jego sze​ro​ki uśmiech każ​de​go by zi​ry​to​wał. – Daw​no nie po​nio​słeś tak spek​ta​ku​lar​nej po​raż​ki, bra​cisz​ku. Co ją tak roz​wście​czy​ło? – To nie była rand​ka – od​parł Pa​trick. – Pil​nuj swo​je​go nosa. – Nie​wąt​pli​wie stać ją na ko​goś lep​sze​go. Pod tymi nie​co eks​cen​trycz​ny​mi ciusz​ka​mi wy​czu​wam świet​ne cia​ło. Świet​na syl​wet​ka, ak​cent z kla​sy wyż​szej. I te oczy… Do dia​bła, gdy​bym nie był żo​na​ty, spró​bo​wał​bym szczę​ścia. Pa​trick usi​ło​wał się opa​no​wać, zda​jąc so​bie spra​wę z tego, że Dy​lan za​cho​wu​je się jak pies ogrod​ni​ka. – To nie jest za​baw​ne. – Py​tam se​rio. Co jej po​wie​dzia​łeś, że ucie​kła? – To skom​pli​ko​wa​ne. – Cała noc przed nami. Pa​trick po​pa​trzył na nie​go prze​cią​gle. – Je​śli mu​sisz wie​dzieć, mama we​pchnę​ła ją na miej​sce Char​li​se. Ra​dzi so​bie z ob​-

słu​gą ośrod​ka, ale chy​ba nie spraw​dzi się w te​re​nie. Po​pro​si​ła mnie o szan​sę. Za​uwa​ży​łem, że na po​cząt​ku ty​go​dnia bę​dzie cie​pło, więc mo​że​my udać się na prób​ny tre​king. – I to ją tak roz​wście​czy​ło? – Pew​nie za​kła​da, że spo​dzie​wam się po​raż​ki. – By​stra pan​na. – Dla​cze​go to ja mam być złym fa​ce​tem? Tyl​ko pro​wa​dzę fir​mę. Nie stać mnie na to, żeby opie​ko​wać się dzi​wacz​ka​mi mamy. W cią​gu se​kun​dy roz​ba​wie​nie Dy​la​na zmie​ni​ło się w kon​ster​na​cję. Na​gle ci​szę prze​rwał ci​chy głos Lib​by. – Za​po​mnia​łam swe​tra. Prze​pra​szam, że prze​szka​dzam. A po​tem znów zni​kła. Pa​trick gło​śno od​chrząk​nął. – Sły​sza​ła? Dy​lan skrzy​wił się. – Tak, przy​kro mi. Nie zdo​ła​łem cię ostrzec. Nie za​uwa​ży​łem, że nad​cho​dzi. – No to su​per. Po​ja​wi​ła się kel​ner​ka, żeby przy​jąć za​mó​wie​nie. – Na co się sku​si​cie? – za​py​ta​ła. Dy​lan po​krę​cił gło​wą. – Przy​nieś nam bur​ge​ry. Bra​ci​szek po​trze​bu​je cze​goś na po​pra​wę hu​mo​ru. To bę​dzie dłu​ga noc.

ROZDZIAŁ TRZECI Po raz pierw​szy od cza​su aresz​to​wa​nia ojca Lib​by po​czu​ła się upo​ko​rzo​na. Są​dzi​ła, że Pa​trick ją lubi i jest za​do​wo​lo​ny z jej pra​cy. A tym​cza​sem on uwa​żał, że zo​sta​ła mu na​rzu​co​na, że wtar​gnę​ła na jego te​ren. Czu​ła ból w pier​si. Gdy wró​ci​ła do po​ko​ju w luk​su​so​wym ho​te​lu, upa​dła na łóż​ko i wy​buch​nę​ła pła​czem. Po​tem przez chwi​lę klę​ła i znów pła​ka​ła. Nie chcia​ła wię​cej wi​dzieć Pa​tric​ka, a jed​no​cze​śnie pra​gnę​ła go za​wsty​dzić, oka​zać się naj​lep​szą spe​cja​list​ką od su​rvi​va​lu, jaką znał. Był to jed​nak bar​dzo nie​praw​do​po​dob​ny sce​na​riusz, więc może le​piej po​in​for​mo​wać Ma​eve, że pra​ca nie wy​pa​li​ła? Oczy​wi​ście wte​dy po​sy​pa​ły​by się py​ta​nia. Mia​ła wo​bec Ma​eve ogrom​ny dług wdzięcz​no​ści i nie chcia​ła ucho​dzić za nie​wdzięcz​ną. I tak wpa​ko​wa​ła się w sy​tu​ację bez wyj​ścia. W so​bo​tę rano obu​dzi​ła się z za​puch​nię​ty​mi ocza​mi i bó​lem gło​wy. Do​pie​ro po trze​ciej ka​wie po​czu​ła się le​piej. Śnia​da​nie nie wcho​dzi​ło w grę. Czu​ła się zbyt obo​la​ła i zgnę​bio​na, nie chcia​ła też ry​zy​ko​wać na​wet mało praw​do​po​dob​ne​go spo​tka​nia z Pa​tric​kiem. Wzię​ła prysz​nic, wło​ży​ła dżin​sy, wor​ko​wa​ty swe​ter i wy​sła​ła do Ma​eve ese​me​sa z proś​bą, by w wol​nej chwi​li do niej wpa​dła. Po​tem obej​rza​ła czek z wy​pła​tą. Mia​ła za​miar ku​pić ubra​nia do pra​cy, ale je​śli zo​sta​nie zwol​nio​na, nie mia​ło​by to sen​su. Gdy oko​ło je​de​na​stej roz​le​gło się pu​ka​nie, Lib​by wzię​ła głę​bo​ki od​dech i otwo​rzy​ła drzwi. Ma​eve uści​ska​ła ją na po​wi​ta​nie. – Opo​wia​daj o pra​cy – po​wie​dzia​ła, pro​mien​nie się uśmie​cha​jąc. – W śro​dę spo​tka​łam Char​li​se w mie​ście. Mó​wi​ła, że je​steś nie​sa​mo​wi​ta. Lib​by zdo​by​ła się na sła​by chi​chot. – Jest bar​dzo miła. Usia​dły w fo​te​lach koło ga​zo​we​go ko​min​ka. Ma​eve przy​gła​dzi​ła nie​ist​nie​ją​ce za​gnie​ce​nie na wy​pra​so​wa​nych czar​nych spodniach. W pa​su​ją​cym do nich ble​ze​rze i je​dwab​nej bluz​ce w ko​lo​rze fuk​sji wy​glą​da​ła mło​do, na pew​no nie na mat​kę sied​miu do​ro​słych sy​nów. – Jak ci się pra​cu​je z Pa​tric​kiem? – za​py​ta​ła. – Więc… – Lib​by za​wa​ha​ła się. Nie umia​ła kła​mać, za​tem musi ina​czej z tego wy​brnąć. – Więk​szość cza​su spę​dza​łam z Char​li​se. Wszy​scy bar​dzo go chwa​lą. – Ale co ty my​ślisz? Jest przy​stoj​ny, praw​da? Wresz​cie uśmiech Lib​by stał się szcze​ry. – O tak. Pa​trick to ła​ko​my ką​sek. – Wiem, że nie je​stem obiek​tyw​na, ale uwa​żam, że wszy​scy moi sy​no​wie wy​szli na lu​dzi. – Nic dziw​ne​go, że je​steś dum​na, masz po​wo​dy. – Już pię​ciu z nich ma wspa​nia​łe żony. Cał​kiem do​brze so​bie ra​dzą.

– Ma​eve, pro​szę, tyl​ko nie baw się w swat​kę. To by​ło​by dla mnie nie​zwy​kle przy​kre. – O co ci cho​dzi? – Ma​eve zmarsz​czy​ła czo​ło. – Za​czy​nam od zera – wy​ja​śni​ła Lib​by. – Mu​szę na​uczyć się sa​mo​dziel​no​ści. Ro​mans nie jest moim prio​ry​te​tem. Zresz​tą mie​sza​nie ży​cia za​wo​do​we​go i pry​wat​ne​go ni​g​dy nie wy​cho​dzi na do​bre. Na​wet ja to wiem. – Są​dzi​łam, że do​ce​niasz moją po​moc – od​par​ła na​dą​sa​na Ma​eve. – Ależ tak – za​pew​ni​ła Lib​by. – Opie​ko​wa​łaś się mną w naj​gor​szym mo​men​cie mo​je​go ży​cia. Po​mo​głaś mi po śmier​ci mamy, przy​ję​łaś mnie pod swój dach. Ni​g​dy nie zdo​łam ci się od​wdzię​czyć. Ale mu​sisz po​zwo​lić mi na do​ko​ny​wa​nie wła​snych wy​bo​rów, po​peł​nia​nie błę​dów. Ina​czej nie zy​skam pew​no​ści, że dam so​bie radę. – Chy​ba masz ra​cję. Z tego po​wo​du chcia​łaś się ze mną wi​dzieć? Po​wie​dzieć, że​bym zo​sta​wi​ła cię w spo​ko​ju? Lib​by uśmiech​nę​ła się z ulgą, wi​dząc, że Ma​eve nie jest ob​ra​żo​na. – Nie. Wła​ści​wie to po​trze​bu​ję two​jej po​mo​cy. Pa​trick chce wy​ko​rzy​stać ład​ną po​go​dę, żeby po​ka​zać mi, co po​win​nam ro​bić pod​czas tre​kin​gów. – Tak szyb​ko? Prze​cież gru​py przy​jeż​dża​ją do​pie​ro na po​cząt​ku kwiet​nia. – My​ślę, że chce być pe​wien, że po​do​łam tym wy​pra​wom fi​zycz​nie. – Lib​by mó​wi​ła spo​koj​nym gło​sem, ale sło​wa Pa​tric​ka na​dal brzmia​ły jej w gło​wie. – Za​pisz swo​je roz​mia​ry – rze​kła Ma​eve po na​my​śle. – Przy​go​tu​ję wszyst​ko, co po​trze​ba. Wpad​nę ju​tro oko​ło pierw​szej. – Będę ci bar​dzo wdzięcz​na. – Je​stem umó​wio​na na lunch. – Ma​eve wsta​ła. – Dasz so​bie radę, Lib​by. Wiem, że je​steś sil​na. – Psy​chicz​nie czy fi​zycz​nie? – Jed​no wią​że się z dru​gim. Mo​żesz sama sie​bie za​sko​czyć, ko​cha​na. I mo​żesz za​sko​czyć Pa​tric​ka. Wsty​dził się, że z po​wo​du iry​ta​cji po​wie​dział coś głu​pie​go. Ale do dia​bła, roz​ma​wiał z bra​tem i chciał się wy​ła​do​wać. Prze​cież nie ko​pał psia​ków i nie zry​wał kwiat​ków – był mi​łym fa​ce​tem. Cho​ciaż co naj​mniej jed​na oso​ba tak nie my​śli. Pod​czas week​en​du ze​brał po​trzeb​ny sprzęt. W cza​sie wy​praw dzie​li​li się z Char​li​se obo​wiąz​ka​mi: nad​zo​ro​wa​niem pra​cow​ni​ków do​star​cza​ją​cych po​sił​ki, pro​wa​dze​niem i tre​no​wa​niem gru​py, na​ucza​niem no​wych umie​jęt​no​ści. Char​li​se jed​nak mia​ła duże do​świad​cze​nie. Za​sta​na​wiał się, któ​re obo​wiąz​ki mógł​by wziąć na sie​bie, co nie by​ło​by do​bre. Lib​by po​win​na wie​dzieć, na czym po​le​ga pra​ca w te​re​nie. W po​nie​dzia​łek rano na​dal był w pod​łym hu​mo​rze. Przy​je​chał do Si​lver Re​flec​tions przed cza​sem, by przy​go​to​wać się do cze​ka​ją​ce​go go wy​zwa​nia. Na ma​łym par​kin​gu są​sia​du​ją​cym z bu​dyn​kiem stał sa​mo​chód Lib​by. Był to sta​ry mer​ce​des z wgnie​cio​nym zde​rza​kiem. Na​gle przy​po​mi​nał so​bie, czyj to na​praw​dę jest sa​mo​chód. Na​le​żał do Zoe, żony Lia​ma. Gdy ja​kiś na​sto​la​tek stuk​nął w zde​rzak na sta​cji ben​zy​no​wej, brat zde​cy​do​wał, że nie war​to go na​pra​wiać. Ku​pił Zoe mi​ni​va​na, a uszko​dzo​ny mer​ce​des wy​lą​do​wał w ga​ra​żu. Naj​wy​raź​niej Ma​eve nie mia​ła opo​rów przed za​an​ga​żo​wa​niem ca​łej ro​dzi​ny w swój „plan ra​tun​ko​wy”.

Wszedł do środ​ka, przy​wi​tał się z re​cep​cjo​nist​ką i scho​wał w ga​bi​ne​cie. Wziął głę​bo​ki od​dech, wy​cią​gnął te​le​fon i wy​słał ese​me​sa: „Wy​ru​sza​my o 9.00, je​śli ci to pa​su​je”. Na​tych​miast do​stał od​po​wiedź: „Będę go​to​wa”. Od​pi​sał, że cze​ka przed bu​dyn​kiem. Za​sta​na​wiał się, czy Lib​by jest zde​ner​wo​wa​na. Na pew​no. Ale znał ją już na tyle do​brze, by wie​dzieć, że nie oka​że tego. Pięć mi​nut przed cza​sem wziął sprzęt i wy​szedł na dwór. I do​znał pierw​sze​go tego dnia szo​ku. Lib​by z za​mknię​ty​mi ocza​mi opie​ra​ła się o drze​wo, na zie​mi le​ża​ła kurt​ka prze​ciw​desz​czo​wa. Była od​po​wied​nio ubra​na: so​lid​ne buty, lek​kie szyb​ko​sch​ną​ce spodnie, bia​ła blu​za z tego sa​me​go ma​te​ria​łu i alu​mi​nio​we kij​ki. Sta​nął jak wry​ty i od​chrząk​nął. Każ​da rzecz była po​ży​czo​na, ale i tak wy​glą​da​ła jak mo​del​ka po​zu​ją​ca dla ja​kie​goś ma​ga​zy​nu. Zdał so​bie spra​wę, że Dy​lan miał ra​cję. Lib​by ma świet​ną syl​wet​kę. Gdy prze​stę​po​wał z nogi na nogę, Lib​by otwo​rzy​ła oczy. Na jej twa​rzy ma​lo​wa​ła się ostroż​ność. – Dzień do​bry – przy​wi​ta​ła się. – Lib​by, ja… – Drę​czy​ło go po​czu​cie winy. – Nie chcę o tym roz​ma​wiać. – Unio​sła rękę. Przez kil​ka dłu​gich se​kund mie​rzy​li się wzro​kiem. Nie zdo​łał od​czy​tać jej my​śli, więc za​czął od nowa. – Trzy spra​wy – stwier​dził zwięź​le. – Gdy po​czu​jesz, że buty za​czy​na​ją cię ob​cie​rać, za​trzy​mu​je​my się i roz​wią​zu​je​my pro​blem. W gór​skich wę​drów​kach sto​py są naj​waż​niej​sze. Pę​che​rze mogą cię unie​ru​cho​mić. Ja​sne? – Tak jest – od​par​ła sar​ka​stycz​nie. – Po dru​gie, je​śli będę iść za szyb​ko, mu​sisz mi o tym po​wie​dzieć. Nie ma po​trze​by grać mę​czen​ni​cy. – Zro​zu​mia​no. – No i mu​sisz pić wodę. Cały czas. Ko​bie​ty nie lu​bią si​kać w le​sie, więc czę​ściej się od​wad​nia​ją. To nie​bez​piecz​ne. Wy​raz twa​rzy Lib​by był bez​cen​ny. – Za​ła​pa​łam – szep​nę​ła. – Je​stem zbyt ob​ce​so​wy? – spy​tał. – Nie, nie po​my​śla​łam o wszyst​kich kon​se​kwen​cjach. – Po to wła​śnie jest ta wy​pra​wa. Zdjął z ra​mion je​den z ple​ca​ków. – Mu​szę do​pa​so​wać pa​ski. – Bez py​ta​nia pod​szedł do niej i po​mógł jej wło​żyć ple​cak. Po kil​ku szyb​kich ru​chach był usa​tys​fak​cjo​no​wa​ny. Po​tem za​brał się za pa​sek na klat​ce pier​sio​wej. Lib​by lek​ko wes​tchnę​ła i do​pie​ro wte​dy za​uwa​żył, że do​ty​ka jej pier​si. Szyb​ko cof​nął ręce. – Je​stem pe​wien, że z mo​co​wa​niem w pa​sie so​bie po​ra​dzisz – mruk​nął. – Tak. – Z po​chy​lo​ną gło​wą wal​czy​ła z pla​sti​ko​wą klam​rą. – Uda​ło się. – W ta​kim ra​zie idzie​my.

Lib​by cho​dzi​ła na za​ję​cia jogi, od​kąd skoń​czy​ła czter​na​ście lat, choć w ostat​nim roku ćwi​czy​ła w domu. Była w świet​nej for​mie. Mor​der​cze tem​po, któ​re na​rzu​cił Pa​trick, spra​wi​ło jed​nak, że na pią​tym ki​lo​me​trze do​sta​ła za​dysz​ki. Miał dłuż​sze nogi, znał rytm po​ru​sza​nia się po nie​rów​nym te​re​nie, no i pew​nie wła​do​wał do jej ple​ca​ka bry​ły ce​men​tu. Ale je​śli Char​li​se da​wa​ła radę, ona też so​bie po​ra​dzi. Na szczę​ście buty, któ​re zna​la​zła Ma​eve, były nie​zwy​kle wy​god​ne. Nie mo​gła też na​rze​kać na wi​dok, a wy​ćwi​czo​ne po​ślad​ki i nogi spra​wia​ły, że ki​lo​me​try mi​ja​ły szyb​ciej. Da​ro​wa​ła so​bie pró​by okre​śle​nia, ile prze​szli i któ​ra jest go​dzi​na. Od​kąd prze​łą​czy​ła te​le​fon na tryb oszczę​dza​ją​cy ba​te​rię, była za​leż​na od Pa​tric​ka. Gdy w koń​cu za​czę​ły bo​leć ją nogi, a płu​ca kłuć, po​pro​si​ła o wodę. Pa​trick miał dla sie​bie spe​cjal​ny bu​kłak z wę​ży​kiem. Nie była to rzecz, któ​rą się po​ży​cza, więc dla niej przy​go​to​wał pla​sti​ko​we po​jem​ni​ki z wodą. Otwo​rzy​ła je​den i wy​pi​ła duży łyk. Znaj​do​wa​li się na od​lu​dziu. Wo​kół szu​mia​ły drze​wa, sły​chać było też śpiew pta​ków. Spo​kój i sa​mot​ność dzia​ła​ły ko​ją​co. Zgod​nie z pro​gno​zą nad​cią​gnę​ła fala wyż​szych tem​pe​ra​tur – mu​sia​ło być kil​ka​na​ście stop​ni, bo skó​ra Lib​by była wil​got​na od potu. Pa​trick nie sko​men​to​wał prze​rwy. W mil​cze​niu pa​trzył na oko​li​cę. Ich tra​sa bie​gła po nie​wy​so​kim gór​skim grzbie​cie. Mię​dzy drze​wa​mi, w od​da​li, roz​cią​ga​ło się Si​lver Glen. – Już jest do​brze – ode​zwa​ła się, cho​wa​jąc po​jem​nik z wodą. – Mo​że​my ru​szać. Bo​la​ło ją cia​ło, płu​ca, ale w koń​cu zna​la​zła od​po​wied​ni rytm. Po​su​wa​ła się krok za kro​kiem i czu​ła, że ob​ra​na tak​ty​ka nie​źle dzia​ła. Gdy za​trzy​ma​li się na lunch, mo​gła​by przy​siąc, że jest przy​naj​mniej siód​ma wie​czo​rem. Słoń​ce jed​nak na​dal wy​so​ko sta​ło na nie​bie. Lunch oka​zał się bar​dziej wy​ra​fi​no​wa​ny, niż so​bie wy​obra​ża​ła. Może zgod​ny z wy​ma​ga​nia​mi klien​tów? Za​miast ma​sła orze​cho​we​go i dże​mu – ka​nap​ki z do​mo​we​go chle​ba z pie​czo​ną szyn​ką. Gdy po​si​łek do​biegł koń​ca, Pa​trick scho​wał śmie​ci do ple​ca​ka. Wte​dy za​da​ła nę​ka​ją​ce ją py​ta​nie: – Co ro​bisz, gdy ktoś nie daje so​bie rady z mar​szem? – Fir​my, któ​re zgła​sza​ją się do nas, or​ga​ni​zu​ją wcze​śniej za​ję​cia przy​go​to​waw​cze. Więk​szość uczest​ni​ków jest psy​chicz​nie i fi​zycz​nie go​to​wa na cze​ka​ją​cą ich przy​go​dę. – Ro​zu​miem. – Pa​trick już ru​szył, więc też za​czę​ła iść. – A co z oso​ba​mi, któ​re nie są przy​go​to​wa​ne? Nie od​wró​cił się, ale do​bie​gły ją jego sło​wa: – Wie​le kor​po​ra​cji za​czy​na zda​wać so​bie spra​wę z wagi kon​dy​cji fi​zycz​nej pra​cow​ni​ków. Je​śli ktoś z ka​dry kie​row​ni​czej ma fi​zycz​ne ogra​ni​cze​nia, oczy​wi​ście nikt go do ni​cze​go nie zmu​sza. Ale inne są ocze​ki​wa​nia wo​bec oso​by spraw​nej fi​zycz​nie. Na tym roz​mo​wa się urwa​ła. Pa​trick szedł szyb​ko, jak to miał w zwy​cza​ju. Lib​by albo po​pa​dła w odrę​twie​nie, albo przy​wy​kła do wy​sił​ku, bo ból się zmniej​szył. Wresz​cie Pa​trick za​trzy​mał się i zdjął ple​cak. Lib​by po​szła w jego śla​dy. Z za​cie​ka​wie​niem ro​zej​rza​ła się do​ko​ła. Naj​wy​raź​niej do​tar​li do celu. Znaj​do​wa​li się na obrze​żu du​żej pła​skiej po​la​ny. Kil​ka me​trów da​lej, mię​dzy ska​ła​mi, pły​nął nie​wiel​ki po​tok. Dźwięk prze​pły​wa​ją​cej rze​ki był rów​nie ko​ją​cy jak per​spek​ty​wa za​nu​rze​nia stóp w lo​do​wa​tej wo​dzie.

Pa​trick ob​rzu​cił ją ba​daw​czym spoj​rze​niem. – Oto na​sza baza. – Nie​spe​cjal​nie wy​po​sa​żo​na – wy​rwa​ło jej się. – Ocze​ki​wa​łaś pię​cio​gwiazd​ko​we​go ho​te​lu? Ta sar​ka​stycz​na uwa​ga ją roz​zło​ści​ła, ale nie mia​ła za​mia​ru dać się spro​wo​ko​wać i już się nie ode​zwa​ła. To nie​przy​zwo​ite kłó​cić się w ta​kim oto​cze​niu. Cho​ciaż wio​sen​na zie​leń mia​ła do​pie​ro za ja​kiś czas po​ja​wić się na mu​śnię​tej słoń​cem po​la​nie, las był pięk​ny. Upu​ści​ła ple​cak i po​wstrzy​ma​ła jęk. Cho​ciaż ją to wku​rza​ło, Pa​trick mógł mieć ra​cję – ta pra​ca jest nie​ko​niecz​nie dla niej. Co in​ne​go być tu z nim te​raz, co in​ne​go pod​czas tre​kin​gu z klien​ta​mi. – Char​li​se za​czy​na od na​mio​tów – po​in​for​mo​wał ją, gdy ukląkł i za​czął wyj​mo​wać rze​czy z ple​ca​ka. – Okej. – Czy to bę​dzie trud​ne? Jed​no​oso​bo​we na​mio​ty są małe. – Naj​pierw po​trze​bu​jesz pod​ło​gi. To srebr​ny ma​te​riał z jed​nej stro​ny, a czer​wo​ny z dru​giej. Srebr​na stro​na za​trzy​mu​je cie​pło. – Ro​zu​miem. – Lib​by szyb​ko się uczy​ła. – Na​mio​ty li​de​rów sta​ją tam. – Wska​zał pal​cem. Stał te​raz z rę​ka​mi na bio​drach, pod​czas gdy ona usi​ło​wa​ła rów​no roz​cią​gnąć na zie​mi bre​zent. Po​tem nad​szedł czas na na​mio​ty. Klau​stro​fo​bicz​nie małe, nie były trud​ne do roz​ło​że​nia. Jak na pierw​szy raz wy​szło cał​kiem nie​źle. Na​wet Pa​trick wy​da​wał się być pod wra​że​niem. Po​tem po​dał jej zro​lo​wa​ną matę. – Po​szu​kaj za​wo​ru i na​dmu​chaj. Nie jest to trud​ne. Dzię​ki ma​te​ra​co​wi bę​dzie ci wy​god​niej. Trze​ba przy​znać, że nie sta​rał się jej de​ner​wo​wać ani oce​niać. Jed​nak już to, że pa​trzył, jak uczy​ła się no​wych rze​czy, było stre​su​ją​ce. W koń​cu oba na​mio​ty sta​nę​ły, ma​te​ra​ce i śpi​wo​ry zna​la​zły się w środ​ku. Wte​dy do​tar​ło do niej, że ona i Pa​trick spę​dzą tu noc – bez te​le​wi​zji, kom​pu​te​rów, ni​cze​go, co by sta​no​wi​ło roz​ryw​kę. On wspa​nia​ły i nie​osią​gal​ny, ona – sa​mot​na i wraż​li​wa. Cho​dzi jej prze​cież o pra​cę, więc Pa​trick nie może za​uwa​żyć, że ją po​cią​ga. Ma utrzy​my​wać dy​stans i być wy​lu​zo​wa​na. Wsta​ła i się prze​cią​gnę​ła: – Co te​raz?

ROZDZIAŁ CZWARTY Pa​trick nie​wie​le się spo​dzie​wał po roz​piesz​czo​nej przed​sta​wi​ciel​ce no​wo​jor​skich elit. Ce​lo​wo na​rzu​cił mor​der​cze tem​po, ale Lib​by do​trzy​ma​ła mu kro​ku i nie na​rze​ka​ła. Czy to ostat​ni rok spra​wił, że sta​ła się od​por​na, a może za​wsze była ener​gicz​na i upar​ta? To się jesz​cze oka​że. Zer​k​nął na ze​ga​rek. – Po​ka​żę ci, jak się tego uży​wa – rzekł, wy​cią​ga​jąc ma​szyn​kę do go​to​wa​nia. – Po​sił​ki przy​go​to​wy​wa​ne są dzień wcze​śniej w ośrod​ku pod okiem sze​fa kuch​ni. – My​śla​łam, że uczest​ni​cy sami go​tu​ją. – Na ra​zie pro​wa​dzi​my tyl​ko krót​kie, dwu- trzy​dnio​we wy​pra​wy, więc żeby nie tra​cić cza​su, je​dze​nie tyl​ko od​grze​wa​my na miej​scu. Gdy upo​ra​ła się z ma​szyn​ką, spy​ta​ła: – Chy​ba nie od​grze​wa​cie na tym dla ca​łej gru​py? – Nie. Je​dze​nie, ma​szyn​ki i woda są tu do​star​cza​ne przez lu​dzi miesz​ka​ją​cych w oko​li​cy. Po​czuł się na​gle zbi​ty z tro​pu. Zdał so​bie spra​wę, że do​brze się bawi. Tak dzia​ła​ło na nie​go to​wa​rzy​stwo Lib​by. Od​szedł i za​czął zbie​rać drew​no na ogni​sko. Co wię​cej, ona go po​cią​ga! Za​klął w my​ślach. Przy Char​li​se ni​g​dy nie czuł, że jest z ko​bie​tą. Trak​to​wał ją jak swo​ich bra​ci. Lib​by wy​bi​ła go ze zwy​kłe​go ryt​mu, ale nie wy​ko​na żad​ne​go ru​chu, bo jest pu​pil​ką mamy. Zresz​tą musi bar​dziej an​ga​żo​wać się w pra​cę i igno​ro​wać li​bi​do. Na pew​no może jed​nak prze​pro​sić za swo​je za​cho​wa​nie. – Co te​raz? Od​wró​cił się i zo​ba​czył, jak Lib​by roz​cią​ga ra​mio​na. Ju​tro nie​chyb​nie będę ją bo​la​ły. – Po​ka​żę ci, jak wie​sza się ple​ca​ki na drze​wach. – Słu​cham? – Po za​ło​że​niu obo​zu trze​ba upo​rząd​ko​wać rze​czy. – Dla​cze​go nie moż​na zo​sta​wić ple​ca​ków w na​mio​tach? – Z po​wo​du niedź​wie​dzi – wy​ja​śnił krót​ko. Do tej pory świet​nie trzy​ma​ła fa​son, te​raz zbla​dła. – Co masz na my​śli? – Niedź​wiedź czar​ny ma nie​zwy​kle czu​łe po​wo​nie​nie. Jest wszyst​ko​żer​ny. Je​śli wy​cho​dzi​my z obo​zu albo śpi​my, wie​sza​my rze​czy na ga​łę​ziach. W na​mio​cie nie trzy​ma się je​dze​nia ani pach​ną​cej po​mad​ki czy pa​sty do zę​bów. – Umy​łam wło​sy szam​po​nem o za​pa​chu jabł​ka. – Na jej twa​rzy ma​lo​wał się lęk. – Nie martw się. Do wie​czo​ra wy​wie​trze​je. – Ła​two ci po​wie​dzieć – mruk​nę​ła i obej​rza​ła się za sie​bie, jak​by spo​dzie​wa​ła się zo​ba​czyć niedź​wie​dzia. Pa​trick wy​grze​bał pacz​kę ny​lo​no​wej liny. – Bę​dzie wie​lu wy​so​kich męż​czyzn, żeby to zro​bi​li, ale nie za​szko​dzi zdo​być nowe

umie​jęt​no​ści. Po​patrz. Na szczę​ście dla jego mę​skiej dumy pierw​szy rzut był cel​ny – lina wy​lą​do​wa​ła na ga​łę​zi. – Te​raz mu​sisz przy​wią​zać ko​niec do ple​ca​ka, wcią​gnąć go na górę i za​bez​pie​czyć. Lib​by przy​glą​da​ła mu się scep​tycz​nie, a jemu hu​mor od razu się po​pra​wił. – Nie mu​sisz tego ćwi​czyć. Mamy waż​niej​sze rze​czy do zro​bie​nia. – Co na przy​kład? Wy​eks​pe​dio​wał na górę po​jem​ni​ki z wodą. – Po​ka​żę ci, gdzie uczę gru​py scho​dze​nia z uży​ciem liny. – Char​li​se tym się zaj​mo​wa​ła? Po raz pierw​szy oka​za​ła nie​chęć. – Zwy​kle nie. Je​śli nie chcesz spró​bo​wać, po pro​stu zo​bacz, jak ja to ro​bię. Chciał​bym, że​byś zna​ła na​szą ofer​tę. No, da​lej… to nie​da​le​ko. Gdy mi​ja​li na​mio​ty, po​czuł pul​so​wa​nie tęt​na. Ni​g​dy nie my​ślał o kem​pin​gu w ka​te​go​riach mę​sko-dam​skich. Z ko​bie​ta​mi spę​dzał czas w re​stau​ra​cjach lub w te​atrze, cza​sem w po​ście​li. Za​klął. Lib​by bu​rzy jego spo​kój. Od​kry​ta ska​ła znaj​do​wa​ła się nie​ca​ły ki​lo​metr od obo​zu. Szedł szyb​ko, ale zwol​nił, gdy zdał so​bie spra​wę, że Lib​by zo​sta​je w tyle. Kie​dy do​łą​czy​ła, bez sło​wa ru​szył da​lej. Po do​tar​ciu na miej​sce roz​piął tor​bę i wy​jął uprząż do wspi​nacz​ki. – Je​śli bę​dzie​my mieć gru​pę ko​biet, może po​pro​szę cię o po​moc w na​kła​da​niu sprzę​tu. – Ro​zu​miem – przy​tak​nę​ła. Pa​trzy​ła uważ​nie, gdy się przy​go​to​wy​wał. Pod wpły​wem tego spoj​rze​nia prze​cho​dzi​ły go ciar​ki. – Wej​dę bo​kiem i zja​dę na li​nie – wy​ja​śnił. – Ska​ła ma kil​ka​na​ście me​trów, ale wy​da​je się o wie​le wyż​sza, gdy stoi się na gó​rze. – Wy​obra​żam so​bie. Rzu​cił jej nie​wiel​ką plan​de​kę do sie​dze​nia. – Zre​lak​suj się przez chwi​lę i nie martw klesz​cza​mi. Wie​le ro​ba​li jesz​cze się nie po​ja​wi​ło. Lib​by, któ​ra wcze​śniej nie mar​twi​ła się ro​ba​ka​mi, te​raz za​czę​ła, od razu po​czu​ła też swę​dze​nie nóg. W su​mie to Pa​trick mógł jej wy​ja​śnić, jak się spusz​cza po li​nie. Może więc to lu​bił, bo nie miał żad​ne​go po​wo​du, by jej im​po​no​wać. Po chwi​li po​ja​wił się na szczy​cie. Osło​ni​ła oczy i pa​trzy​ła, jak Pa​trick przy​wią​zu​je się do drze​wa. Spraw​dził za​pię​cia i jej po​ma​chał. Wy​glą​dał im​po​nu​ją​co, ema​no​wał siłą. Po​tem zro​bił krok do tyłu i zje​chał na dół. Miał wspa​nia​łą tech​ni​kę i cia​ło. Przez chwi​lę jej my​śli krą​ży​ły wo​kół in​nych rze​czy, któ​re mógł rów​nie świet​nie ro​bić… ale nie tędy dro​ga. Kie​dyś, gdy była mło​da i nie​do​świad​czo​na, dała się ocza​ro​wać męż​czyź​nie o ma​gne​tycz​nej sile – z ka​ta​stro​fal​nym skut​kiem. Trze​ba uczyć się na błę​dach. Te​raz była star​sza i sku​pio​na na celu, czy​li utrzy​ma​niu pra​cy. Po​kaz trwał chwi​lę, bo Pa​trick mu​siał wejść na górę po sznu​ry. Wró​cił i usiadł obok niej, a gdy po​da​ła mu wodę, pił ją du​ży​mi ły​ka​mi. Tym​cza​sem słoń​ce za​cho​dzi​-

ło i w cie​niu ro​bi​ło się zim​no. Lib​by ob​ję​ła rę​ka​mi ko​la​na i przy​ci​snę​ła je do pier​si. – To było su​per. Za​wsze lu​bi​łeś ruch na świe​żym po​wie​trzu? – Pew​nie nie uwie​rzysz, ale przez kil​ka lat pra​co​wa​łem w agen​cji re​kla​mo​wej w Chi​ca​go. – Na​praw​dę? Jego uśmiech był au​to​iro​nicz​ny. – Tak. Uwiel​bia​łem tam​tej​szą at​mos​fe​rę, pod​kra​da​nie klien​tów, wy​pusz​cza​nie no​wych kam​pa​nii, bu​rzę mó​zgów z ko​le​ga​mi. To było wspa​nia​łe do​świad​cze​nie dla mło​de​go męż​czy​zny. – Na​dal je​steś mło​dy. – Za​śmiał się. – Wiesz, co mam na my​śli. – Więc co się sta​ło? – Bra​ko​wa​ło mi gór, Si​lver Glen. – Wzru​szył ra​mio​na​mi. – Nie zda​wa​łem so​bie spra​wy, jak bar​dzo je​stem do tego miej​sca przy​wią​za​ny. Więc pew​ne​go dnia zło​ży​łem wy​mó​wie​nie i wró​ci​łem. – I stwo​rzy​łeś Si​lver Re​flec​tions. – Po kil​ku la​tach, ale tak… to był eks​cy​tu​ją​cy okres. – Więc kim jest praw​dzi​wy Pa​trick Ka​na​vagh? Fa​ce​tem, któ​ry wła​śnie spu​ścił się ze ska​ły czy ele​ganc​kim męż​czy​zną z luk​su​so​we​go ośrod​ka dla elit? Za​sko​czył ją jego śmiech. – No nie, Lib​by, czy to kom​ple​ment? Chy​ba jed​no i dru​gie. Bez pra​cy w Chi​ca​go pew​nie bym nie zro​zu​miał po​trzeb lu​dzi, któ​rzy żyją pra​cą. Je​śli mogę ofe​ro​wać wy​po​czy​nek wy​pa​lo​nym za​wo​do​wo, je​stem usa​tys​fak​cjo​no​wa​ny. – A co z two​im ży​ciem oso​bi​stym? – O nie, przy​pad​kiem jej się to wy​msknę​ło. – Zresz​tą, nie chcę wie​dzieć. Za​śmiał się, ale mil​czał. Sie​dzie​li tak bli​sko sie​bie, że czu​ła za​pach jego cie​płej skó​ry i nutę my​dła, któ​re​go użył rano. Nie czu​ła za​pa​chu pły​nu po go​le​niu – zre​zy​gno​wał z nie​go, za​pew​ne by się chro​nić przed niedź​wie​dzia​mi. Na tę żar​to​bli​wą myśl po​czu​ła się nie​swo​jo. Za​raz zro​bi się ciem​no i by od​pę​dzić nie​po​kój, za​da​ła ko​lej​ne py​ta​nie: – Ża​łu​jesz cze​goś? – Tak – od​parł ci​cho. – Przy​kro mi, że po​wie​dzia​łem coś tak głu​pie​go i nie​uprzej​me​go. Przy​kro mi, że to sły​sza​łaś. Za​czer​wie​ni​ła się, choć mia​ła na​dzie​ję, że tego nie za​uwa​żył. – Mó​wi​łam, że nie chcę o tym roz​ma​wiać. Masz pra​wo do wła​snych opi​nii. Prze​lot​nie do​tknął jej ko​la​na. – Bar​dzo cię po​dzi​wiam, Lib​by. Nie mia​łem na my​śli tego, co mó​wi​łem. Moja mat​ka jest jed​nym z naj​lep​szych lu​dzi, ja​kich znam. Jej em​pa​tia i mi​łość wy​war​ła więk​szy wpływ na mnie i bra​ci, niż so​bie uświa​da​mia​my. – Na​zwa​łeś mnie dzi​wacz​ką. Pa​trick za​klął w du​chu. – Prze​pra​szam. Za​cho​wa​łem się okrop​nie. – My​ślę, że mnie to za​bo​la​ło, bo to praw​da. Ze​rwał się na nogi i po​cią​gnął ją za sobą. – Nie bądź śmiesz​na.

Pa​trzył na nią z góry. Był wy​so​ki i sil​ny, pew​ny sie​bie. Przy ta​kiej róż​ni​cy wzro​stu ła​two mo​gła​by po​ło​żyć gło​wę na jego ra​mie​niu. Była już zmę​czo​na tym, że cały czas musi być dziel​na. Przy​da​ła​by jej się odro​bi​na luk​su​su w po​sta​ci ta​kie​go męż​czy​zny. Zmę​cze​nie wzię​ło jed​nak górę nad per​spek​ty​wą ro​man​su. – Je​steś nie​zła – stwier​dził. – Ale nie je​stem Char​li​se. – Nie, ale to nie zna​czy, że nie dasz rady na swój spo​sób. Tam, skąd po​cho​dzi​ła, na​zy​wa​li to za​wo​alo​wa​ną kry​ty​ką. – Mogę się na​uczyć – od​rze​kła. Chce prze​ko​nać Pa​tric​ka czy sie​bie? – Wiem. Przy​kro mi, że cię zra​ni​łem. Wy​bacz mi. Nie była pew​na, któ​re z nich było bar​dziej za​sko​czo​ne, gdy na​gle Pa​trick ją po​ca​ło​wał. Żad​ne też się nie od​su​nę​ło, jak​by ja​kaś siła przy​ku​ła ich do miej​sca. Na​mięt​ny po​ca​łu​nek trwał. Lib​by za​rzu​ci​ła mu ręce na szy​ję, opar​ła się o jego cia​ło. Opa​no​wa​ło ją sza​leń​stwo. Jak do​brze być w czy​ichś ra​mio​nach, jak bez​piecz​nie. – Pa​trick – wy​szep​ta​ła. Wbrew so​bie prze​rwa​ła po​ca​łu​nek, bo wie​dzia​ła, że będą tego ża​ło​wać. Po​ru​szył się i nie​co chwiej​nym kro​kiem cof​nął. – Lib​by, do dia​bła… – Co to było: ból, szok, żal? Zdo​ła​ła się jed​nak uśmiech​nąć. – Le​piej wróć​my do obo​zu. Umie​ram z gło​du, a za​raz zro​bi się ciem​no. Sta​li na​prze​ciw sie​bie pra​wie jak nie​przy​ja​cie​le. – Masz ra​cję. – Pa​trick ski​nął gło​wą. Tym ra​zem wę​drów​ka przez las była czymś na​tu​ral​nym. Nie​za​leż​nie od na​pię​tej at​mos​fe​ry Lib​by wie​rzy​ła, że nie za​błą​dzą. Na ko​la​cję mie​li zupę z wa​rzyw. Szef zro​bił też przy​staw​kę z wło​ski​mi buł​ka​mi. Lib​by za​bra​ła się za przy​go​to​wa​nie po​sił​ku, Pa​trick roz​pa​lił ogni​sko i przy​to​czył pień, by mie​li na czym usiąść. Z po​mo​cą fi​li​żan​ki na​lał zupę do pa​pie​ro​wych mi​sek, któ​re póź​niej mia​ły zo​stać spa​lo​ne. Wy​ja​śnił, że alu​mi​nio​we łyż​ki są lek​kie i nie​groź​ne dla śro​do​wi​ska. Lib​by szyb​ko ja​dła. To zdu​mie​wa​ją​ce, jak dużo je się w gó​rach. Obo​je mil​cze​li. Nie mie​li so​bie nic do po​wie​dze​nia. Wła​ści​wie nic ich nie łą​czy​ło. Byli so​bie obcy. Tyle że zwy​kle nie ca​ło​wa​ła się z ob​cy​mi. Pod​sko​czy​ła, gdy w po​bli​żu za​hu​cza​ła sowa. Po​czu​ła chłód i po​szła po kurt​kę. Po​tem za​czę​ła ga​pić się w ogień, wsłu​chi​wać w trzask pło​ną​ce​go drew​na. Za​pach dymu był przy​jem​ny, bu​dził ar​che​ty​picz​ne sko​ja​rze​nia. Sta​ra​ła się nie my​śleć o nad​cho​dzą​cej nocy. Je​śli ma wy​wrzeć do​bre wra​że​nie na Pa​tric​ku, musi za​cho​wy​wać się tak, jak​by spa​nie w le​sie nie było ni​czym szcze​gól​nym. Od​chrząk​nę​ła. – Już ciem​no, a strasz​nie jesz​cze wcze​śnie. Co się robi nocą w le​sie? Twarz Pa​tric​ka oświe​tlał mi​go​tli​wy blask ogni​ska. Był ni​czym ka​me​le​on – raz mi​lio​ne​rem, raz wy​spor​to​wa​nym fa​ce​tem. Czu​ła po​ciąg do swo​je​go sze​fa mimo jego aro​gan​cji i lek​ce​wa​że​nia. Umiał być za​baw​ny i cza​ru​ją​cy. Wy​ka​zał cier​pli​wość, gdy zo​stał przez mat​kę obar​czo​ny dzi​wacz​ką. Jed​nak nie chciał jej w dru​ży​nie. Ob​ję​ła ko​la​na, czu​ła przy​spie​szo​ne bi​cie ser​ce – na​dal cze​ka​ła na od​po​wiedź.

Gdy​by mia​ła odro​bi​nę do​świad​cze​nia, może wy​ko​na​ła​by ja​kiś ruch. Mimo po​ca​łun​ku, któ​ry w grun​cie rze​czy wy​nikł z prze​pro​sin, nie łu​dzi​ła się, że Pa​trick jest nią za​in​te​re​so​wa​ny. W jego ty​pie były atle​tycz​ne ko​bie​ty jak Char​li​se, a nie pa​nien​ki bo​ją​ce się cie​ni. Pra​wie za​po​mnia​ła o py​ta​niu, gdy w koń​cu usły​sza​ła od​po​wiedź.

ROZDZIAŁ PIĄTY – Je​śli o mnie cho​dzi, za​le​ży od tego, z kim je​stem. Zda​wał so​bie spra​wę z dwu​znacz​no​ści. Na​dal nie do​szedł do sie​bie po po​ca​łun​ku. Jed​nak nie za​mie​rzał po​su​wać się da​lej, choć Lib​by mu się spodo​ba​ła. Ku​si​ło go, by po​wie​dzieć, że ko​cha​nie się w śpi​wo​rze może być za​baw​ne, jed​nak ozna​cza​ło​by to prze​kro​cze​nie gra​nic. Na​gle do​tar​ło do nie​go, że od​dzie​la pa​sję dla przy​go​dy w te​re​nie od ży​cia oso​bi​ste​go. Cho​dził na wy​ciecz​ki z brać​mi, za​bie​rał klien​tów na wy​pra​wy, ale ni​g​dy nie był w gó​rach z ko​bie​tą, z któ​rą by go coś łą​czy​ło. Czuł po​ku​sę, ale mu​siał utrzy​my​wać dy​stans, je​śli ma zre​ali​zo​wać swój sce​na​riusz, szcze​gól​nie je​śli ma ją zwol​nić. – Za​wsze moż​na słu​chać mu​zy​ki – do​dał. – Masz iPo​da? Był na li​ście. Przy​tak​nę​ła. W świe​tle ogni​ska wy​glą​da​ła nie​zwy​kle ko​bie​co. – Ale je​śli będę mia​ła słu​chaw​ki, nie usły​szę dzi​kich zwie​rząt, któ​re przyj​dą roz​szar​pać mnie na strzę​py. Pa​trick ro​ze​śmiał się. Po​do​bał mu się jej nie​co kpią​cy sto​su​nek do ży​cia. Całe szczę​ście, że tak lek​ko mó​wi​ła o swo​ich lę​kach. – Nie po​zwo​lę na to. – Była to praw​da. Może Lib​by nie zo​sta​nie w fir​mie, ale czuł wo​bec niej nie​wy​tłu​ma​czal​ną po​trze​bę ochro​ny. W pew​nej chwi​li wsta​ła i wy​bą​ka​ła: – No więc… – Chcesz udać się na stro​nę? – Tak. Już wi​dział, jak się czer​wie​ni​ła. Tym ra​zem mu​sia​ła być pur​pu​ro​wa, choć w świe​tle ogni​ska nie było tego wi​dać. Po​dał jej la​tar​kę. – Chcesz, że​bym po​szedł z tobą czy pil​no​wał ognia? Na​stą​pi​ła dłu​ga ci​sza. – Zo​stań, ale je​śli nie wró​cę w cią​gu dzie​się​ciu mi​nut, wy​sy​łaj eki​pę ra​tun​ko​wą. Znów ten lek​ki ton. Skon​cen​tro​wał się na ogni​sku, czu​jąc na twa​rzy cie​pło. Jego li​bi​do było w sta​nie go​to​wo​ści. Nie przy​szło mu do gło​wy, że noc w le​sie z Lib​by bę​dzie spraw​dzia​nem jego sa​mo​kon​tro​li. Za​po​mniał spoj​rzeć na ze​ga​rek. Ile cza​su upły​nę​ło? – Lib​by! – za​wo​łał. – Wszyst​ko w po​rząd​ku? Wstrzy​my​wał od​dech, aż usły​szał jej od​po​wiedź. – Nic mi nie jest. Jej głos do​bie​gał z pew​nej od​le​gło​ści. W koń​cu po​ja​wi​ła się i ona sama. – O któ​rej po​bud​ka? – za​py​ta​ła. – Wsta​nę przy​go​to​wać śnia​da​nie, przede wszyst​kim kawę. Mo​żesz do​łą​czyć, jak bę​dziesz go​to​wa. – A na​sze rze​czy? – Zaj​mę się nimi. Kie​dy wej​dziesz do na​mio​tu, zo​staw buty przy wej​ściu. Nie po​-

bru​dzisz śpi​wo​ra. Wzią​łem grub​sze śpi​wo​ry, więc po​win​no być ci cie​pło. – Z pew​no​ścią. Do​bra​noc. Szko​da, że nie mógł tego sa​me​go po​wie​dzieć o so​bie. Czuł się zde​ner​wo​wa​ny i nie​spo​koj​ny. Co za nie​bez​piecz​na kom​bi​na​cja. Wpraw​nym ru​chem roz​rzu​cił żar i upew​nił się, że ogień się nie roz​prze​strze​ni. Po​tem po​wie​sił ple​ca​ki na naj​bliż​szym drze​wie. Po wej​ściu do na​mio​tu i zdję​ciu bu​tów za​piął kla​pę i się po​ło​żył. Miał no​wo​cze​sny, bar​dzo wy​god​ny śpi​wór. Tem​pe​ra​tu​ra na ze​wnątrz za​chę​ca​ła do tego, by owi​nąć się i za​snąć. Tym​cza​sem le​żał na ple​cach i pa​trzył w ciem​ność. Noc​ne od​gło​sy brzmia​ły zna​jo​mo. Hu​ka​nie sów, po​cie​ra​nie ga​łę​zi drzew o sie​bie. Na​miot Lib​by stał kil​ka me​trów da​lej. Gdy​by się skon​cen​tro​wał, mógł​by usły​szeć jej od​dech. Już usy​piał, gdy usły​szał jej szept. – Pa​trick, śpisz? – Już nie. – Przy​brał opry​skli​wy ton. – Co mam zro​bić, je​śli niedź​wiedź za​cznie do​bie​rać się do na​mio​tu? – Lib​by, lu​dzie sta​le bi​wa​ku​ją w tym re​gio​nie. Nie je​ste​śmy da​le​ko od Smo​ky Mo​un​ta​ins. Miej​sce jest cał​ko​wi​cie bez​piecz​ne, przy​się​gam. – Żar​to​wa​łam, ale chcia​ła​bym być przy​go​to​wa​na na wszyst​kie oko​licz​no​ści. Niedź​wie​dzie ata​ku​ją lu​dzi, spraw​dzi​łam w ne​cie. – A nie czy​ta​łaś przy​pad​kiem o griz​zli? Tu ich nie ma. – Nie, to był niedź​wiedź czar​ny. Ko​bie​ta zmar​ła. Zna​leź​li apa​rat fo​to​gra​ficz​ny, mu​sia​ła ro​bić zdję​cia. – Te​raz so​bie przy​po​mi​nam. To było daw​no, a tam​ta ko​bie​ta po​de​szła zbyt bli​sko do niedź​wie​dzia. – A je​śli to niedź​wiedź po​dej​dzie zbyt bli​sko do mnie? Ro​ze​śmiał się. – Chcesz spać w moim na​mio​cie? – Po​ża​ło​wał tych słów, gdy tyl​ko je wy​po​wie​dział. Na​stą​pi​ła dłu​ga ci​sza. – Ra​zem z tobą? – No cóż, za​mia​na miejsc nie​wie​le da. Je​śli po​czu​jesz się le​piej, ja​koś się zmie​ści​my. Po ko​lej​nej dłu​giej ci​szy od​par​ła: – Nie, dzię​ku​ję, na​praw​dę wszyst​ko w po​rząd​ku. – Twój wy​bór. Ni​g​dy nie wy​jeż​dża​łaś z ro​dzi​ną na bi​wak? Do par​ków na​ro​do​wych, na ża​gle? Usły​szał sze​lest ny​lo​nu, gdy za​czę​ła się wier​cić. – Nie, ale mam prak​tycz​ną wie​dzę na te​mat więk​szych mu​ze​ów w Eu​ro​pie i po​tra​fię za​mó​wić po​si​łek w re​stau​ra​cjach wy​róż​nio​nych gwiazd​ką Mi​che​li​na w trzech ję​zy​kach. Spę​dzi​łam lato w szwaj​car​skich Al​pach i zimę w Sa​int Lu​cia, ale ni​g​dy nie pod​grze​wa​łam hot doga nad ogni​skiem. – Bo​ga​te bie​dac​two. – To nie jest za​baw​ne. Tak się skła​da, że to Ka​va​na​gho​wie są bo​ga​ci, więc nie mo​żesz ze mnie żar​to​wać. – Nie mogę czy nie po​wi​nie​nem?

Ro​ze​śmia​ła się. Ten miły dźwięk spra​wił, że po​czuł pod​eks​cy​to​wa​nie i za​kło​po​ta​nie. – Idę spać – od​par​ła. – Do zo​ba​cze​nia rano. Kil​ka go​dzin póź​niej Lib​by jęk​nę​ła. Po​ran​ne pro​mie​nie słoń​ca ozna​cza​ły nowy dzień, ale było jej zbyt wy​god​nie, by się tym przej​mo​wać. Spo​koj​nie bo​wiem spa​ła może od go​dzi​ny. W nocy każ​dy dźwięk wy​brzmie​wał w jej wy​obraź​ni. Gdy za​sy​pia​ła, bu​dzi​ły ją zło​wiesz​cze od​gło​sy. Raz za ra​zem. Co gor​sza, Pa​trick usnął pra​wie za​raz po ich roz​mo​wie. Wie​dzia​ła, bo ci​cho chra​pał. Mimo ma​te​ra​ca była obo​la​ła i nie ro​zu​mia​ła, jak moż​na smacz​nie spać w ta​kich wa​run​kach. Mi​ło​śni​cy wę​dró​wek opo​wia​da​li o spo​ko​ju na ło​nie na​tu​ry. Naj​wy​raź​niej ni​g​dy nie spa​li na otwar​tym te​re​nie. Te​raz mu​sia​ła jed​nak udać się na stro​nę. Cho​ciaż tem​pe​ra​tu​ra po po​łu​dniu znów mia​ła się​gnąć kil​ku​na​stu stop​ni, ran​kiem było mroź​no. Za​drża​ła, gdy usia​dła i wkła​da​ła kurt​kę. Po​czu​ła za​pach kawy przy​go​to​wa​nej przez Pa​tric​ka. Się​gnę​ła do kie​sze​ni po małą ko​sme​tycz​kę. Był w niej tyl​ko grze​bień, lu​ster​ko i bez​za​pa​cho​wa po​mad​ka. Na szczę​ście lu​ster​ko było mi​kre, gdyż wła​ści​wie nie chcia​ła się wi​dzieć. Mia​ła wra​że​nie, że wy​glą​da na coś mię​dzy umo​ru​sa​ną tra​per​ką a zom​bie. Wło​że​nie bu​tów sta​no​wi​ło pierw​sze wy​zwa​nie. Po​tem prze​gra​ła wal​kę z wło​sa​mi, któ​rych nie uda​ło się zwią​zać w ku​cyk. Na szczę​ście nie musi po​do​bać się Pa​tric​ko​wi. Od​two​rzy​ła na​miot i ru​szy​ła w głąb lasu. Po po​wro​cie zo​ba​czy​ła, że Pa​trick spra​wia wra​że​nie wy​po​czę​te​go, ale miał zmierz​wio​ne wło​sy, a bro​da po​kry​ła się za​ro​stem. Wy​glą​dał świet​nie. Ży​cie jest nie fair. Gdy usia​dła, spoj​rzał na nią znad ogni​ska. – Cześć – rzu​cił. Za​brzmia​ło to opry​skli​wie. Ski​nę​ła, gdyż żad​na bły​sko​tli​wa od​po​wiedź nie przy​szła jej do gło​wy. Nie​wąt​pli​wie pa​no​wa​ła mię​dzy nimi nie​zręcz​na at​mos​fe​ra. Na​lał jej kawy. – Uwa​żaj, go​rą​ca. – Dzię​ki. – Wrzu​ci​ła cu​kier, śmie​tan​kę w prosz​ku i głę​bo​ko wcią​gnę​ła po​wie​trze, ma​jąc na​dzie​ję, że ko​fe​ina ją roz​bu​dzi. Po wy​pi​ciu dwóch kub​ków po​czu​ła się tro​chę le​piej. Fakt, że od wczo​raj była w tym sa​mym ubra​niu, spra​wił, że za​ma​rzy​ła o prysz​ni​cu. – Co te​raz? – za​py​ta​ła. Im szyb​ciej Pa​trick na​uczy ją tej ca​łej musz​try, tym szyb​ciej wró​cą do domu. – Zwi​ja​my obóz. Gdy mamy gru​py, tam sto​ją ku​chen​ki. Po​moc​ni​cy pa​ku​ją je​dze​nie i za​pa​sy. Po​si​łek jest pro​sty, do​mo​wa owsian​ka z cy​na​mo​nem i brą​zo​wym cu​krem, je​śli ktoś ma ocho​tę. Be​kon usma​żo​ny na pa​tel​ni, po​ma​rań​cze i oczy​wi​ście kawa. – Czy będę mu​sia​ła go​to​wać owsian​kę? – Nie, tyl​ko pod​grzać. Waż​na jest do​bra or​ga​ni​za​cja, szyb​ka i spraw​na ob​słu​ga. Klien​ci nie mogą do​cze​kać się za​jęć, więc sta​ra​my się nie prze​cią​gać po​sił​ku. – Po​ra​dzę so​bie. – Go​to​wa? – Oczy​wi​ście. – Od​chrząk​nę​ła. Uważ​nie pa​trzy​ła, jak zło​żyć na​miot i wy​ga​sić ogień. Gdy scho​wa​li rze​czy do ple​-

ca​ków, miej​sce po obo​zo​wi​sku było nie​ska​zi​tel​nie czy​ste. Nie trze​ba nad​mie​niać, że fir​ma taka jak Si​lver Re​flec​tions dba o śro​do​wi​sko. Pa​trick nie był tego ran​ka roz​mow​ny. Może ża​ło​wał tego, co się sta​ło, a może miał inne rze​czy na gło​wie? Może dla wszyst​kich by​ło​by le​piej, gdy​by po​sta​wił się Ma​eve i sam zna​lazł ko​goś na za​stęp​stwo. Mimo trud​nej sy​tu​acji zda​ła so​bie spra​wę, że pra​gnie tej pra​cy. W ob​li​czu fi​zycz​nych wy​zwań od​czu​wa​ła ra​dość, że mie​rzy się z wła​sny​mi lę​ka​mi i je prze​zwy​cię​ża lub przy​naj​mniej pró​bu​je. Tym ra​zem marsz był krót​szy, nie wię​cej niż czte​ry ki​lo​me​try. Tem​po przy​po​mi​na​ło bar​dziej spa​cer niż mor​der​czy bieg. Słoń​ce i śpiew pta​ków spra​wi​ły, że Lib​by pra​wie za​po​mnia​ła o bez​sen​nej nocy. Gdy za​trzy​ma​li się na po​si​łek, Pa​trick nie tra​cił cza​su na szu​ka​nie plan​de​ki – opar​li się o drze​wa. Wy​cią​gnął z kie​sze​ni orzesz​ki i su​szo​ną wo​ło​wi​nę. – To ci doda ener​gii – oznaj​mił. – Aż tak źle wy​glą​dam? – Nie, ale jesz​cze kil​ka go​dzin spę​dzi​my w te​re​nie, więc mu​sisz trzy​mać for​mę. Od​gry​zła ka​wa​łek mię​sa. – Za​brzmia​ło to zło​wiesz​czo. Co da​lej? Bu​do​wa czół​na z drzew? Ro​bie​nie strzał z tru​ją​cych ja​gód? Za​bi​cie i opra​wie​nie dzi​kie​go zwie​rza go​ły​mi rę​ka​mi? Pa​trick za​śmiał się. – Na​oglą​da​łaś się fil​mów. – Więc co? – Idzie​my pod zie​mię. Jej żo​łą​dek wy​ko​nał wol​tę. – Hm, nie wy​da​je mi się. Kie​dy by​łam mała, spę​dzi​łam kil​ka go​dzin za​mknię​ta w sza​fie i od tego cza​su mam klau​stro​fo​bię. Nie wcho​dzę do ja​skiń. Wy​glą​da​ło, jak​by się z nią draż​nił. – W tych gó​rach nie ma ja​skiń – wy​ja​śnił. – A więc? – Ko​pal​nia. – Jego twarz była bez wy​ra​zu. Czy nad​szedł mo​ment, w któ​rym Lib​by pod​da się? – Ko​pal​nia cze​go? – spy​ta​ła, my​śląc o strasz​nych hi​sto​riach z Ap​pa​la​chów, o za​pa​da​ją​cych się szy​bach i za​ko​pa​nych żyw​cem gór​ni​kach. – Lata temu była to jed​na z se​tek ko​pal​ni sre​bra na tym te​re​nie. Od daw​na jest nie​użyt​ko​wa​na. – Więc po co tam iść? – Klau​stro​fo​bia jest sil​nym lę​kiem. Kie​dy pro​wa​dzi​my gru​py, scho​dzę na dół z trze​ma oso​ba​mi na​raz. Zwy​kle uczest​ni​cy wcze​śniej przy​go​to​wu​ją te​mat do dys​ku​sji, coś pro​ste​go zwią​za​ne​go z pra​cą. Sia​da​my w ciem​no​ści, a oni pró​bu​ją pro​wa​dzić roz​mo​wę. – A je​śli ktoś na​praw​dę się boi? – Jego ko​le​dzy to oma​wia​ją, to część za​da​nia. By​ła​byś zdzi​wio​na, kto pęka. Cza​sem rady nie daje ja​kiś ma​cho. – Dzię​ki za opo​wieść – od​par​ła. – Zro​bię, co ze​chcesz, ale ko​pal​nię so​bie da​ru​ję. Mam na​dzie​ję, że nie ła​mię umo​wy.

Pa​trick wziął ją za ręce i po​pa​trzył głę​bo​ko w oczy. – Mo​żesz mi za​ufać, Lib​by. Jej ury​wa​ny od​dech świad​czył o zde​ner​wo​wa​niu. – To może do​bry mo​ment, żeby nad​mie​nić, że całe dzie​ciń​stwo uczo​no mnie bać się wszyst​kie​go. Mama nie za​bie​ra​ła mnie do Cen​tral Par​ku z po​wo​du ban​dy​tów. Ani na pa​ra​dę z oka​zji Świę​ta Dzięk​czy​nie​nia z po​wo​du przy​cza​jo​nych w tłu​mie po​ry​wa​czy. Je​śli pa​jąk śmiał wejść do miesz​ka​nia, na​stę​po​wał stan naj​wyż​szej go​to​wo​ści. Ba​łam się uto​nię​cia w wan​nie, pro​mie​nio​wa​nia z mi​kro​fa​lów​ki. Moje hal​lo​we​eno​we cu​kier​ki spraw​dza​no, czy nie za​wie​ra​ją ży​le​tek, cho​ciaż były pre​zen​tem od zna​jo​mych są​sia​dów. Ro​zu​miesz? – Wiesz, że two​ja mat​ka bo​ry​ka​ła się z po​waż​ny​mi pro​ble​ma​mi psy​chicz​ny​mi? – Tak. – Trud​no było to przy​znać na głos. – Lu​dzie nie po​peł​nia​ją sa​mo​bój​stwa bez po​wo​du. Upa​dek ojca ją za​ła​mał, ale na pew​no mia​ła jesz​cze inny pro​blem. – Wiem. – Od​chrząk​nę​ła, czu​jąc w oczach łzy. – Na​uczy​łam się tak​że bać tego, że mogę być jak ona. – Gu​zik praw​da! Wziął ją za ręce, po​tem przy​tu​lił. Od​gar​nął wil​got​ny ko​smyk wło​sów w jej czo​ła. Ku swo​je​mu zdu​mie​niu do​strze​gła w jego oczach błysk współ​czu​cia. – Lib​by – rzekł ci​cho – je​steś sil​na, nie​za​leż​na i od​por​na. Nie uża​la​łaś się nad sobą, trosz​czy​łaś się o mat​kę, gdy ona nie była w sta​nie dbać o sie​bie. Zro​bi​łaś wszyst​ko, co ko​cha​ją​ca cór​ka jest w sta​nie zro​bić. – Pró​bo​wa​łam za​pew​nić jej po​moc. – Sprze​da​łaś ubra​nia i bi​żu​te​rię, żeby po​kryć kosz​ty le​cze​nia. – Skąd wiesz? – Char​li​se mi po​wie​dzia​ła. – I tak tych rze​czy nie uży​wa​łam – od​par​ła. – Nie szko​dzi. Da​łaś wszyst​ko, co mia​łaś. Wy​bra​łaś trud​niej​szą ścież​kę. Nie masz w so​bie ni​cze​go z mat​ki. I nie mu​sisz scho​dzić na dół, żeby to udo​wod​nić.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Czuł się przy​tło​czo​ny. Nie był ani te​ra​peu​tą, ani psy​chia​trą. Mógł tyl​ko za​ko​mu​ni​ko​wać Lib​by, jak bar​dzo ją sza​nu​je i po​dzi​wia. Pa​trzy​ła na nie​go z trud​nym do od​gad​nię​cia wy​ra​zem twa​rzy. – Zmie​ni​łam zda​nie – od​rze​kła. – Chcę to zro​bić. Nie z two​je​go po​wo​du, ale żeby so​bie coś udo​wod​nić. – Są inne spo​so​by – od​parł spo​koj​nie, na​gle pe​wien, żeby za​bra​nie jej tu było błę​dem. – Ale te​raz je​ste​śmy tu​taj. Chodź​my. Ru​szy​ła na dół wy​raź​nie za​zna​czo​nym szla​kiem, zmu​sza​jąc go do pój​ścia w jej śla​dy. Ich cel był od​da​lo​ny o ja​kieś trzy ki​lo​me​try. Przy tem​pie Lib​by zna​leź​li się u wej​ścia do ko​pal​ni po czter​dzie​stu pię​ciu mi​nu​tach mar​szu. Gdy ją za​wo​łał, przy​sta​nę​ła. – Pierw​sze czte​ry​sta me​trów ko​ry​ta​rza zo​sta​ło wzmoc​nio​ne na tyle, żeby prze​trzy​mać na​wet lek​kie trzę​sie​nie zie​mi. Tam ćwi​czy​my. Nie na​ra​żał​bym ni​ko​go na nie​bez​pie​czeń​stwo. – Wiem. – Przy​gry​zła war​gę. – Jak to zro​bi​my? – Idę pierw​szy z czo​łów​ką. Ty tuż za mną. Kie​dy do​trze​my na miej​sce, roz​ło​żę coś na zie​mi, że​by​śmy mo​gli usiąść. Gdy​byś w któ​rymś mo​men​cie zmie​ni​ła zda​nie, po pro​stu po​wiedz. – Jak dłu​go zo​sta​jesz pod zie​mią? – Go​dzi​nę. Ale za​wsze mo​że​my wyjść wcze​śniej. – Za​wa​hał się. – Je​steś pew​na? Przy​tak​nę​ła, mia​ła roz​sze​rzo​ne źre​ni​ce. – Tak, ale je​stem zde​ner​wo​wa​na. Sko​czę na stro​nę, do​brze? Gdy wró​ci​ła, za​uwa​żył, że mimo sło​necz​ne​go dnia skó​ra Lib​by jest wil​got​na od potu. Do​tknął jej ra​mie​nia. – Od​wiń rę​ka​wy i włóż kurt​kę. W ko​pal​ni bę​dzie zim​no. – Co te​raz? – za​py​ta​ła, gdy speł​ni​ła jego po​le​ce​nie. – Idzie​my. Usu​nął runo ma​sku​ją​ce wej​ście do ko​pal​ni. Ich oczom uka​za​ły się drew​nia​ne drzwi. Wy​jął je i od​sta​wił na bok. – Otwar​te – oznaj​mił. – Nie za​trza​śnie​my się w środ​ku, przy​się​gam. – Mam dzię​ki temu po​czuć się le​piej? Uśmie​cha​ła się, ale w jej oczach do​strzegł nie​po​kój i de​ter​mi​na​cję. – Idź za mną. Po​su​wa​ła się krok za kro​kiem, zda​jąc się na Pa​tric​ka. De​ner​wo​wa​ła się jak ni​g​dy do​tąd. Lu​dzie zo​sta​li prze​cież stwo​rze​ni do ży​cia na po​wierzch​ni zie​mi. – Pa​trick! – za​wo​ła​ła ze ści​śnię​tym żo​łąd​kiem. Za​trzy​mał się, zrzu​cił ple​cak i zwró​cił się do niej twa​rzą. Ośle​pił ją blask czo​łów​ki. Da​le​ko nie za​szli, świa​tło dzien​ne na​dal było tu wi​docz​ne.

– Spo​koj​nie. – Wie​dział, że pa​trząc na nią, tyl​ko zwięk​sza jej za​kło​po​ta​nie. Unio​sła rękę. – Nie do​ty​kaj mnie. Nic mi nie jest. Gdy ski​nął gło​wą, za​pra​gnę​ła rzu​cić mu się w ra​mio​na. Jest sil​ny i pew​ny sie​bie, ona sła​ba. Nic dziw​ne​go, że we​dług nie​go nie na​da​je się do tej pra​cy. Znów po​wo​li po​su​wa​li się na​przód. Czte​ry​sta me​trów oka​za​ło się od​le​gło​ścią nie do po​ko​na​nia. Pa​ni​ka Lib​by ro​sła. Nie​za​leż​nie od tego, jak wol​no od​dy​cha​ła i jak czę​sto po​wta​rza​ła so​bie, że może to zro​bić, czu​ła ucisk w pier​si i w żo​łąd​ku. – Za​cze​kaj – po​pro​si​ła. Umysł się pod​dał i strach zwy​cię​żył. Upu​ści​ła ple​cak. – Daj mi kil​ka mi​nut. Uda mi się. Pa​trick zrzu​cił swój ple​cak i po​pra​wił czo​łów​kę tak, że oświe​tla​ła jego sto​py. – To, że spró​bo​wa​łaś, Lib​by, wie​le zna​czy. Ocie​ra​jąc nos rę​ka​wem kurt​ki, po​trzą​snę​ła gło​wą. – To okrop​ne, że je​stem taka głu​pia. Te​raz po​wi​nien ją uspo​ko​ić ja​kimś zmy​sło​wym ge​stem, ale naj​wy​raź​niej nie mia​ła na to co li​czyć. – Nie je​steś głu​pia. Wie​lu lu​dzi cier​pi na róż​ne lęki. Boją się wy​so​ko​ści, pa​ją​ków, klau​nów. Ro​ze​śmia​ła się, sły​sząc jego uwa​gę. – Klau​nów? Czyż​by? – Ko​ul​ro​fo​bia na​praw​dę ist​nie​je. – Zmy​ślasz. – Nie okła​mał​bym cię – od​parł ze śmie​chem. – A ty cze​go się bo​isz? Za​nim od​po​wie​dział, z od​da​li do​biegł ja​kiś ha​łas. – Stój, Lib​by – rzu​cił. Stłu​mio​ny huk zmie​nił się gło​śny ło​skot. Na ich gło​wy po​sy​pa​ły się odłam​ki skał. Usły​sza​ła, jak Pa​trick prze​kli​na, po​tem się po​tknę​ła. W ciem​no​ści szu​kał Lib​by. Jed​no​cze​śnie go​rącz​ko​wo pró​bo​wał zna​leźć od​po​wiedź na py​ta​nie, co się sta​ło. Gdy do​tknął ra​mie​nia swo​jej to​wa​rzysz​ki, po​trzą​snął nią. – Ode​zwij się, do cho​le​ry! Je​steś ran​na? Przy​cią​gnął ją do sie​bie i z ulgą stwier​dził, że nie. Za​czął po​cie​rać jej twarz i ręce. – Pa​trick? – wy​szep​ta​ła. – Je​stem tu​taj. Po​tem ze​sztyw​nia​ła i za​czę​ła krzy​czeć. – Już wszyst​ko do​brze. Nie ma po​wo​du do pa​ni​ki. Za​mil​kła, nie wie​rząc w to, co usły​sza​ła. – Co się sta​ło? Czuł, jak Lib​by drży. Gę​sta jak smo​ła ciem​ność na​wet jemu wy​da​ła się dość prze​ra​ża​ją​ca. – Nie wiem, ale mogę się do​my​ślać. W każ​dym ra​zie tu​nel się nie za​wa​lił. – Więc co? – Wcze​pi​ła pal​ce w jego ko​szu​lę.

– My​ślę, że to był wstrząs, lek​kie trzę​sie​nie zie​mi. – W Ka​ro​li​nie Pół​noc​nej? – Zda​rza się. W cią​gu ostat​nich trzech ty​go​dni dużo pa​da​ło, może zie​mia się osu​nę​ła i za​blo​ko​wa​ła wej​ście. Bez zna​cze​nia, co po​wie. Lib​by była zim​na jak lód. Mar​twił się, że do​zna szo​ku. Trze​ba coś zro​bić, żeby prze​rwać tę falę pa​ni​ki. – Mu​szę iść i spraw​dzić, co się dzie​je. Moc​niej chwy​ci​ła go za ko​szu​lę. – Nie beze mnie. Uśmiech​nął się w ciem​no​ści. – Do​bra, ale naj​pierw mu​si​my zna​leźć czo​łów​kę. Wy​pu​ścił ją z ob​jęć i za​czął szu​kać. Lib​by była tak bli​sko, że czuł bi​cie jej ser​ca. – Masz ją? Zna​lazł ela​stycz​ny pa​sek i spod skal​nych odłam​ków wy​cią​gnął czo​łów​kę. Nie dzia​ła​ła. – Tak, ale jest po​psu​ta. – A na​sze te​le​fo​ny? Co ma od​po​wie​dzieć? Że mogą tu tkwić przez kil​ka dni i po​win​ni oszczę​dzać ba​te​rie? Że mu​szą zna​leźć się jak naj​bli​żej wej​ścia, co po​mo​że ra​tow​ni​kom, o ile oczy​wi​ście nie na​stą​pi na​stęp​ne osu​nię​cie zie​mi? – Mam kil​ka za​pa​so​wych la​ta​rek – od​parł – mu​szę tyl​ko zlo​ka​li​zo​wać ple​cak. Mogę na chwi​lę odejść? – Oczy​wi​ście. Od​po​wied​nie sło​wa, nie​od​po​wied​ni ton. Lib​by jest na skra​ju za​ła​ma​nia ner​wo​we​go. Prze​kli​na​jąc sie​bie w du​chu, po​sa​dził ją obok i po omac​ku za​czął szu​kać. Pierw​szy ple​cak na​le​żał do Lib​by. Po chwi​li na​tknął się na swój. Od​na​lazł la​tar​kę i za​pa​lił. Lib​by, jak za​hip​no​ty​zo​wa​na, wpa​try​wa​ła się w świa​tło. – Dzię​ki Bogu – szep​nę​ła. – Masz coś we wło​sach. To nie ro​ba​ki – do​dał. Po​chy​lił się i wy​jął z jej wło​sów odłam​ki ka​mie​ni. – Te​raz o wie​le le​piej – oświad​czył. Uwa​ga była bez​sen​sow​na, ale co niby miał po​wie​dzieć ko​bie​cie, z któ​rą zo​stał żyw​cem za​ko​pa​ny, tej sa​mej, któ​rą chciał trzy​mać na dy​stans, bo była kru​cha i ufna? – To nie jest mój na​tu​ral​ny ko​lor – ode​zwa​ła się. – Słu​cham? – Czyż​by sam do​znał szo​ku? – Je​stem ruda. Może pa​mię​tasz? Po afe​rze z oj​cem za​czę​łam far​bo​wać wło​sy, żeby nie rzu​cać się w oczy. Te​raz boję się wró​cić do mo​je​go ko​lo​ru. – Ju​tro uma​wiam cię z fry​zjer​ką – oznaj​mił. Wresz​cie się ro​ze​śmia​ła. – Ga​dasz bzdu​ry. – Je​stem śmier​tel​nie po​waż​ny. Męż​czyź​ni uwiel​bia​ją ko​bie​ty z ru​dy​mi wło​sa​mi. – Nie je​stem idiot​ką. Szan​se, że tak szyb​ko nas od​ko​pią, są bar​dzo ni​kłe. Nikt nie spo​dzie​wa się nas przez ko​la​cją. Za​nim za​czną się za​sta​na​wiać, gdzie się po​dzie​wa​my, zro​bi się ciem​no.

– To po​cze​ka​my – stwier​dził. – Mamy spo​ro je​dze​nia i wody. Wy​star​czy. – Na jak dłu​go? – spy​ta​ła trzeź​wo. – Na tyle, na ile bę​dzie po​trze​ba. Wstał, igno​ru​jąc ból w le​wej łyd​ce. – Rusz się. Zo​bacz​my, co się sta​ło. Dro​ga po​wrot​na nie trwa​ła dłu​go. Rze​czy​wi​ście z ja​kie​goś po​wo​du ka​wa​łek wzgó​rza się osu​nął. Wil​got​na mu​li​sta zie​mia blo​ko​wa​ła wej​ście. Pró​ba wy​ko​pa​nia dziu​ry spo​wo​du​je tyl​ko dal​sze osu​wa​nie. Lib​by pa​trzy​ła jed​nak na nie​go z taką na​dzie​ją, że mu​siał coś zro​bić. – Od​suń się – po​wie​dział. – Może nie jest tak źle, jak wy​glą​da. – Mogę też do​stać la​tar​kę? To nie był do​bry po​mysł. W ich sy​tu​acji ba​te​rie są bez​cen​ne. Lib​by po​trze​bu​je jed​nak po​krze​pie​nia, po​tem mogą sie​dzieć w ciem​no​ści. Wy​cią​gnął więc z kie​sze​ni do​dat​ko​wą la​tar​kę. – Nie żar​tu​ję, nie pod​chodź – stwier​dził. Nie wie​dział, jak się do tego za​brać. W koń​cu wło​żył la​tar​kę pod ra​mię i nie​po​rad​nie za​czął za​nu​rzać pal​ce w zie​mi. Su​chą zie​mię da​ło​by się wy​trzy​mać, ale bło​to jest fru​stru​ją​cym prze​ciw​ni​kiem. Po dzie​się​ciu mi​nu​tach „ko​pa​nia” po​czuł za​wro​ty gło​wy. – To się nie uda. Przy​kro mi, Lib​by. – Je​steś ran​ny – za​uwa​ży​ła. – Krew ci leci z nogi. Za​mru​gał, pró​bu​jąc ze​brać my​śli. Wcze​śniej z po​wo​du ad​re​na​li​ny nic nie czuł, te​raz noga bo​la​ła jak dia​bli. – Nie chcę do​ty​kać la​tar​ki brud​ny​mi rę​ka​mi. Mo​żesz zer​k​nąć na moją nogę? Lib​by przy​kuc​nę​ła i do​tknę​ła jego skó​ry. – Co​kol​wiek to było, prze​cię​ło ubra​nie. – Pew​nie ka​wa​łek szkła. Wzdry​gnął się, gdy ostroż​nie pod​wi​nę​ła no​gaw​kę spodni. – O Boże! – za​wo​ła​ła. – Trze​ba za​ło​żyć szew. Usiądź, że​bym mo​gła obej​rzeć ranę. – Cze​kaj, weź z mo​je​go ple​ca​ka ka​wa​łek bre​zen​tu. Mu​si​my przy​go​to​wać miej​sce do sie​dze​nia. Lib​by zna​la​zła dużą płach​tę ma​te​ria​łu, wy​ście​li​ła nią zie​mię i ka​wa​łek ścia​ny. Gdy skoń​czy​ła, wska​zał na ze​wnętrz​ną kla​pę ple​ca​ka. – W środ​ku jest nie​wiel​ki ręcz​nik. Mo​żesz go tro​chę zmo​czyć, że​bym mógł oczy​ścić ranę. Lib​by jed​nak, za​miast po​dać mu ręcz​nik, naj​pierw sta​ra​ła się oczy​ścić mu ręce. – Sia​daj – po​na​gli​ła go. Z chę​cią jej po​słu​chał. Oparł się o ścia​nę i wziął głę​bo​ki od​dech. Czuł się pod​le, noga za​czę​ła drżeć. – W du​żej ze​wnętrz​nej kla​pie jest ap​tecz​ka – rzekł. Lib​by po​ło​ży​ła mu rękę na udzie, może po to, by od​wró​cić jego uwa​gę od łyd​ki. – Stra​ci​łeś dużo krwi. Na​cię​cie ma z dzie​sięć cen​ty​me​trów. – Oczyść naj​le​piej, jak po​tra​fisz. Uży​je​my pla​strów mo​tyl​ko​wych. – Mó​wił z tru​dem. – Po​trzy​mam la​tar​kę.

Do​tar​ło do nie​go, że mógł sam się opa​trzyć, ale nie po​tra​fił wy​krze​sać z sie​bie po​trzeb​nej ener​gii. Lib​by dzia​ła​ła spraw​nie. Nie tra​ci​ła cza​su, by zmyć całą krew. Wi​dział, jak kon​cen​tru​je się na ska​le​cze​niu, spraw​dza, że brze​gi rany są czy​ste. Za​do​wo​lo​na, usia​dła na pię​tach. – Niech chwi​lę po​de​schnie – rze​kła. – Dasz mi coś prze​ciw​bó​lo​we​go? – spy​tał. To zde​cy​do​wa​nie nie jest mo​ment na gra​nie ma​cho. – Oczy​wi​ście. Po​pił łyk wody i jęk​nął. – Czy skó​ra jest su​cha? – Tak. – Do​tknę​ła pal​cem oko​li​cy rany, a po​tem otwo​rzy​ła nie​wiel​kie opa​ko​wa​nie i de​li​kat​nie przy​le​pi​ła pla​ster z opa​trun​kiem. Po na​le​pie​niu ko​lej​nych dwóch ka​wał​ków była usa​tys​fak​cjo​no​wa​na. – Krwa​wie​nie usta​ło – oznaj​mi​ła. – Do​brze – od​parł i za​mknął oczy. – Usiądź mię​dzy mo​imi no​ga​mi. Bę​dzie cie​plej. Po​trze​bo​wał kon​tak​tu z dru​gim czło​wie​kiem, ale jesz​cze bar​dziej po​trze​bo​wał kon​tak​tu z Lib​by. Mają tyl​ko sie​bie. Chciał ją czuć i wie​dzieć, że jest bli​sko.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Lib​by czu​ła się jak we śnie. Gdy usia​dła mię​dzy no​ga​mi Pa​tric​ka i opar​ła o nie​go gło​wę, sy​tu​acja sta​ła się jak​by re​al​niej​sza. Oto​czy​ły ją sil​ne ra​mio​na, ręce splo​tły się pod jej pier​sią, na szyi po​czu​ła cie​pły od​dech. – Czy nic ci nie bę​dzie? – spy​ta​ła za​nie​po​ko​jo​na. – To tyl​ko ska​le​cze​nie. Może nie mia​ła do​świad​cze​nia me​dycz​ne​go, ale nie była głu​pia. Pa​trick po​trze​bu​je po​mo​cy szpi​tal​nej, kro​plów​ki i czer​wo​ne​go mię​sa. – Któ​ra go​dzi​na? – Te​raz, gdy bez​po​śred​nie za​gro​że​nie mi​nę​ło, za​czę​ła od​czu​wać przy​pływ nie​po​ko​ju. – Mu​si​my wy​łą​czyć la​tar​ki – po​wie​dział ci​cho. Nie wie​dzia​ła, co bar​dziej ją za​nie​po​ko​iło – to, że ce​lo​wo zi​gno​ro​wał jej py​ta​nie, czy gro​bo​we ciem​no​ści. – Śpie​wasz? – Nie chcia​ła​byś tego usły​szeć, daję sło​wo. – Lo​jal​nie uprze​dzam: je​śli nie bę​dziesz do mnie mó​wić, mogę po​stra​dać zmy​sły. – Do​bra, do​bra. – W jego gło​sie za​brzmia​ło roz​ba​wie​nie. – Opo​wiedz mi o swo​jej ro​dzi​nie. Co ro​bią twoi bra​cia? – Naj​star​szy Liam oże​nił się Zoe, któ​ra jest wol​nym du​chem. Uwiel​bia​my ją, jest ide​al​ną part​ner​ką dla mo​je​go bra​ta tra​dy​cjo​na​li​sty. – A inni? – Dy​la​na spo​tka​łaś w pu​bie. Jego żoną jest Mia. Dy​lan ad​op​to​wał jej có​recz​kę. – Na​stęp​ny jest Aidan? – Tak. On i Emma dzie​lą czas mię​dzy Nowy Jork i Si​lver Glen. Po​tem jest Ga​vin. Pro​wa​dzi tu fir​mę zaj​mu​ją​cą się bez​pie​czeń​stwem w sie​ci. Jego żoną jest Cas​si​dy, mają bliź​niacz​ki. – A co z Co​no​rem? Czy nie był naj​lep​szym nar​cia​rzem w ro​dzi​nie? – Na​dal jest. Po​ślu​bił swo​ją dziew​czy​nę ze szko​ły śred​niej. Ma na imię El​lie. – Zo​sta​jesz tyl​ko ty i… Ja​mes? – Tak, mój młod​szy brat. Jest ode mnie o dzie​sięć cen​ty​me​trów wyż​szy i trzy​na​ście ki​lo​gra​mów cięż​szy. Na​zy​wa​my go na​szym ol​brzym​kiem. – Ko​chasz go, sły​szę to w two​im gło​sie. – Kie​dy jest się jed​nym z dwóch naj​młod​szych bra​ci z sió​dem​ki, za​wią​zu​jesz z tym dru​gim so​jusz. Albo je​steś re​gu​lar​nie ter​ro​ry​zo​wa​ny. Ma​jąc Ja​me​sa u boku, mia​łem tak​tycz​ną prze​wa​gę. – Two​ja mat​ka szczy​ci się wy​swa​ta​niem pię​ciu sy​nów. Te​raz zaj​mie się wami. – To się nie zda​rzy. Ta po​zba​wio​na emo​cji od​po​wiedź ją zdu​mia​ła. – Słu​cham? – Po​wiem ina​czej. Ślub mnie nie in​te​re​su​je. Wcze​śniej py​ta​łaś, cze​go się boję. Od​-

po​wiedź brzmi: mał​żeń​stwa. Raz pró​bo​wa​łem i się nie uda​ło. Mam za​miar po​zo​stać szczę​śli​wym sin​glem. Od​wró​ci​ła się do nie​go, co było głu​pie, bo nie mo​gła zo​ba​czyć jego twa​rzy. – Je​steś roz​wie​dzio​ny? – Go​rzej. – Two​ja żona zmar​ła? – Lib​by pa​trzy​ła w ciem​ność, prze​ra​żo​na, że po​ru​szy​ła bo​le​sny dla Pa​tric​ka te​mat. No ale sko​ro mle​ko się roz​la​ło… Wes​tchnął. Przy​cią​gnął ją do sie​bie. – Nie. Mał​żeń​stwo zo​sta​ło anu​lo​wa​ne. Do​brze, że Pa​trick chce roz​ma​wiać, sku​pie​nie na jego gło​sie bar​dzo jej po​ma​ga​ło. Mia​ła wra​że​nie, że wo​kół na​pie​ra​ją na nią ścia​ny. Czy będą mu​sie​li tu spać? Po​wo​li umie​rać z gło​du? Po​czu​ła atak pa​ni​ki. – Co się sta​ło? – spy​ta​ła. Nie był fa​nem od​grze​by​wa​nia prze​szło​ści, ale mu​szą z Lib​by utrzy​my​wać po​zo​ry nor​mal​no​ści. Le​kar​stwo uśmie​rzy​ło ból, czuł się jed​nak sła​by. Oparł bro​dę na gło​wie Lib​by i po​czuł za​pach jej skó​ry. W in​nych oko​licz​no​ściach do​brze wy​cho​wa​na Lib​by ni​g​dy by nie za​da​ła tak oso​bi​stych py​tań. W mia​rę jak po​zna​wał Lib​by, zmie​niał zda​nie na jej te​mat. Jego uczu​cia wzglę​dem niej były nie​ja​sne. Chciał ją chro​nić fi​zycz​nie i emo​cjo​nal​nie i, choć to nie​po​ko​ją​ce, za​czy​nał jej pra​gnąć, tak jak męż​czy​zna pra​gnie ko​bie​ty. Na​wet te​raz, tu, w ciem​no​ściach. Bom​bar​do​wa​ły go nie​zna​ne mu emo​cje: czu​łość, tkli​wość i na pew​no po​dziw dla ko​bie​ty, któ​ra mimo klau​stro​fo​bii dziel​nie się trzy​ma. No i na​dal cze​ka na jego od​po​wiedź. – Moja dziew​czy​na za​szła w cią​żę – po​wie​dział. – Je​den z tych ba​na​łów, któ​re oka​zu​ją się praw​dą. Za​bez​pie​cza​łem się, ale… – Wy​pad​ki są zda​rza​ją. – Tak. Zo​sta​łem tra​dy​cyj​nie wy​cho​wa​ny. Mama uwa​ża​ła, że po​win​ni​śmy wziąć ślub, więc się zgo​dzi​łem. – A unie​waż​nie​nie ślu​bu? – Chło​piec, któ​ry się uro​dził, był Afro​ame​ry​ka​ni​nem. Nie mu​sie​li​śmy ro​bić te​stu na oj​co​stwo. – Och, Pa​trick. Mu​sia​łeś być za​ła​ma​ny. Drgnął na wspo​mnie​nie tam​te​go dnia. – Spa​li​śmy z sobą. Skoń​czy​li​śmy tę samą szko​łę, wy​na​ję​li​śmy nie​wiel​ki dom. Naj​pierw by​łem smut​ny i zły, bo nie chcia​łem tak wcze​śnie zo​stać oj​cem. Po​tem prze​ko​na​łem sam sie​bie i cze​ka​łem na na​ro​dzi​ny syna. – I go stra​ci​łeś. – Tak. Wy​sze​dłem ze szpi​ta​la i wró​ci​łem do domu. Znów spa​łem w łóż​ku, w któ​rym do​ra​sta​łem, ale nic nie było ta​kie samo. Nie moż​na zmie​nić prze​szło​ści i na​pra​wić błę​dów. Moż​na tyl​ko iść na​przód i wy​strze​gać się tych sa​mych błę​dów. Stwier​dził, że opo​wia​da​nie o nie​uda​nym mał​żeń​stwie ma w so​bie coś oczysz​cza​ją​ce​go. Tego te​ma​tu ni​g​dy nie po​ru​sza​no na ło​nie ro​dzi​ny. – Nie chcia​łem po​rzu​cać chłop​ca, ale po​ja​wił się jego oj​ciec. Po anu​lo​wa​niu ślu​bu oże​nił się z mat​ką dziec​ka i za​ło​ży​li ro​dzi​nę – do​dał.

– Mu​sia​łeś bar​dzo cier​pieć. To praw​da. Za​ła​mał się, ale ni​g​dy nie przy​znał, jak bo​le​śnie go to do​tknę​ło. – Do​ra​sta​nie jest trud​ne dla wszyst​kich – wy​szep​tał. Lib​by zmie​ni​ła po​zy​cję. Wtu​li​ła po​li​czek w jego tors, pod​cią​gnę​ła ko​la​na. – Je​steś do​brym czło​wie​kiem. Po​gła​skał jej wło​sy. Lib​by wes​tchnę​ła. – Pew​ne​go dnia bę​dzie​my o tym opo​wia​dać na​szym dzie​ciom. – Na​gle urwa​ła, za​da​jąc so​bie spra​wę z tego, co po​wie​dzia​ła. – Nie martw się, Lib​by. Je​stem bar​dzo po​pu​lar​nym wuj​kiem i to mi wy​star​cza. – Czy roz​ma​wia​łeś z Ma​eve na ten te​mat? – Chy​ba cze​goś się do​my​śla, bo nie przy​krę​ca mi śru​by jak in​nym. – Ostrze​gam cię, to tyl​ko kwe​stia cza​su. Le​piej uwa​żaj. Jest cu​dow​na, ale spryt​na. Po​tem się zdrzem​nę​li. Pa​trick spał nie​spo​koj​nie, a gdy się bu​dził, moc​niej obej​mo​wał Lib​by. Był za nią od​po​wie​dzial​ny. Zro​bi wszyst​ko, by wy​szła z tej przy​go​dy cało. Po ja​kimś cza​sie po​czu​li głód. – Co chcesz? Wo​ło​wi​nę czy orzesz​ki? – spy​tał. – Wolę orzesz​ki. Po​dał jej wodę. – Nie wię​cej niż je​den, dwa łyki. Mu​si​my oszczę​dzać. – Mo​że​my włą​czyć je​den z te​le​fo​nów, żeby spraw​dzić go​dzi​nę? My​ślisz, że tu jest za​sięg? – Spraw​dzę. Ale chy​ba nie ma co na to li​czyć. – Je​steś bez​na​dziej​ny w po​krze​pia​niu lu​dzi. Spraw​dził czas. Zna​jo​my blask ekra​nu te​le​fo​nu dziw​nie pod​niósł go na du​chu. – Siód​ma pięt​na​ście. – Więc na dwo​rze jest ciem​no. – Tak. – Zga​sił te​le​fon i go scho​wał. – Aku​rat to nie ma dla nas więk​sze​go zna​cze​nia, praw​da? – Chy​ba nie – wes​tchnę​ła. – Opo​wiedz jesz​cze coś. Masz ja​kieś pla​ny na week​end? – W pią​tek rano lecę do No​we​go Jor​ku na spo​tka​nie or​ga​ni​za​cyj​ne z gru​pą, któ​ra przy​la​tu​je w kwiet​niu. Pe​abo​dy Ru​sh​ford, zna​na fir​ma księ​go​wa, ob​słu​gu​ją​ca klien​tów z gór​nej pół​ki. – Mogę le​cieć z tobą? Za​sko​czo​ny umilkł. Może Lib​by po pro​stu po​trze​bu​je po​twier​dze​nia, że nie bę​dzie tu tkwić do piąt​ku? – Nie ma po​wo​du, że​byś le​cia​ła. Sam so​bie po​ra​dzę – od​parł. – Cho​dzi o spra​wy oso​bi​ste. Wy​obraź​nia na​pręd​ce za​czę​ła pod​su​wać mu sce​na​riu​sze z ro​dza​ju tych łóż​ko​wych. – Czy​li? – Nie by​łam w moim miesz​ka​niu od dnia, kie​dy opu​ści​ły​śmy je z mat​ką. Po​my​śla​łam, że mo​gła​bym tam zaj​rzeć. Po​pa​trzeć na bu​dy​nek i w ten spo​sób za​mknąć prze​szłość.

– W ta​kim ra​zie, oczy​wi​ście, jedź ze mną – stwier​dził. – Ża​łu​ję, że nie mogę po​le​cieć moją nową za​baw​ką. Ku​pi​łem uży​wa​ną ces​snę, ale na​dal jest re​mon​to​wa​na, bę​dzie​my więc mu​sie​li le​cieć od​rzu​tow​cem. – I kto tu jest bied​nym bo​ga​tym dzie​cia​kiem? – Za​czę​ła się dro​czyć. – Ra​cja. Ale moja ro​dzi​na uży​wa go ra​zem z kil​ko​ma in​ny​mi oso​ba​mi. – No cóż, w ta​kiej sy​tu​acji oczy​wi​ście co​fam swo​je sło​wa. – Gdy​bym był tobą, nie zra​żał​bym do sie​bie je​dy​ne​go czło​wie​ka, z któ​rym zna​la​złaś się w po​trza​sku. – To nie jest śmiesz​ne, Pa​trick. – Prze​pra​szam. Lek​ki na​strój znik​nął. Sie​dzie​li w mil​cze​niu. Znaj​do​wa​li się w pu​łap​ce, bez na​dziei na ra​tu​nek przy​naj​mniej do ju​tra. Lib​by wsta​ła, przy​pad​ko​wo trą​ca​jąc go łok​ciem w że​bra. – Mu​szę roz​pro​sto​wać nogi. – Nie od​chodź da​le​ko. – Je​steś prze​za​baw​ny. Po​my​ślał, by też wstać, ale gdy się po​ru​szył, za​klął od gwał​tow​ne​go i prze​ni​kli​we​go bólu. Lib​by przy​kuc​nę​ła obok nie​go. – Daj mi la​tar​kę. – Po co? Mu​si​my oszczę​dzać ba​te​rie. – Obej​rzę nogę. Nie kłóć się ze mną. – Była uro​cza, gdy się zło​ści​ła. Bez sło​wa jej po​słu​chał. W oświe​tlo​nym po​miesz​cze​niu sam mógł​by obej​rzeć ranę, tu mu​siał po​le​gać na dia​gno​zie Lib​by. – Jak to wy​glą​da? – Źle. – Co wcho​dzi w ra​chu​bę: an​ty​bio​tyk czy am​pu​ta​cja? – To nie jest śmiesz​ne. Je​śli utknie​my tu na dłu​żej, mo​żesz mieć po​waż​ne pro​ble​my. – Wolę się śmiać, niż pła​kać. – Za​ło​żę się, że ni​g​dy w ży​ciu nie pła​ka​łeś. Jak wszy​scy osob​ni​cy alfa. – Pła​ka​łem, kie​dy znik​nął oj​ciec.

ROZDZIAŁ ÓSMY – Och, Pa​trick. – Ser​ce Lib​by za​bi​ło szyb​ciej. Była pew​na, że gdy​by nie oko​licz​no​ści, tak oso​bi​sta od​po​wiedź ni​g​dy by nie pa​dła. Usia​dła. – Przy​kro mi… Czy na​praw​dę tak po pro​stu od​szedł? – By​łem wte​dy dziec​kiem, ale sły​sza​łem tę hi​sto​rię set​ki razy. Oj​ciec ob​se​syj​nie szu​kał ko​pal​ni sre​bra, dzię​ki któ​rej daw​no temu ro​dzi​na Ka​va​na​ghów zro​bi​ła ma​ją​tek. Zni​kał na całe dni, a pew​ne​go razu nie wró​cił. Lib​by do​ko​na​ła zdu​mie​wa​ją​ce​go od​kry​cia, a co jest za​baw​ne, do​ko​na​ła tego, sie​dząc w cał​ko​wi​tej ciem​no​ści. Obo​je zo​sta​li zdra​dze​ni przez swo​ich oj​ców. – Jak tłu​ma​czo​no jego znik​nię​cie? – Po​li​cja su​ge​ro​wa​ła, że od​szedł, żeby za​cząć gdzieś nowe ży​cie. Ale jego pasz​port, ubra​nia i cen​ne przed​mio​ty zo​sta​ły w domu. Ża​den z na​le​żą​cych do ro​dzi​ny sa​mo​cho​dów nie znik​nął. Uzna​no więc, że za​gi​nął. – Ale cia​ła nie od​na​le​zio​no? – Nie. Stąd wy​pro​wa​dzo​no wnio​sek, że zszedł do ko​pal​ni i tu​nel się za​wa​lił. – Och! Pa​trick moc​niej ją ob​jął. – To chy​ba nie naj​lep​szy te​mat do roz​mo​wy w tych oko​licz​no​ściach. – Dość ma​ka​brycz​ny. – Tu nie na​stą​pi​ło za​wa​le​nie się ko​pa​ni, tyl​ko wej​ście zo​sta​ło za​blo​ko​wa​ne. – Przy​kro mi to mó​wić, ale ta drob​na róż​ni​ca nie​spe​cjal​nie pod​trzy​mu​je mnie na du​chu. – Masz ra​cję. Coś w tym jest. Jed​nak uspo​ka​ja​ją​ca obec​ność Pa​tric​ka spra​wia​ła, że ja​koś ra​dzi​ła so​bie z pa​ni​ką. Ich wy​mu​szo​na za​ży​łość sta​no​wi​ła na​to​miast pe​wien pro​blem. W cią​gu dwóch ty​go​dni pra​cy Lib​by sta​ra​ła się igno​ro​wać fakt, że Pa​trick jest przy​stoj​ny, za​baw​ny i in​spi​ru​ją​cy. Utrzy​my​wa​ła dy​stans jak przy​sta​ło na do​bre​go pra​cow​ni​ka. Ale te​raz jego ra​mio​na, ni​ski głos i cie​pły od​dech przy​pra​wia​ły ją o gę​sią skór​kę. Na​gle po​ję​ła, że pro​fe​sjo​na​lizm dia​bli wzię​li. Ad​re​na​li​na wy​zwo​li​ła pod​nie​ce​nie. – Po​ca​łu​jesz mnie? – Naj​wy​raź​niej za​czy​na się nie​do​tle​nie​nie mó​zgu albo utra​ta zmy​słów, bo to, co za​pro​po​no​wa​ła, było zu​peł​nie nie na miej​scu. Po​czu​ła, że Pa​trick sztyw​nie​je. – Za​po​mnij o tym. To wszyst​ko z po​wo​du klau​stro​fo​bii – rzu​ci​ła w po​śpie​chu. – Nie umrze​my, obie​cu​ję. – Jego głos brzmiał, jak​by się za​krztu​sił. – I eks​tra​po​la​cji. Ro​zu​miem, że tyl​ko w ob​li​czu nie​chyb​nej śmier​ci byś mnie po​ca​ło​wał? W koń​cu je​stem jed​ną z dzi​wa​czek two​jej mamy. – To nie fair, Lib​by. Od​wró​ci​ła się w jego stro​nę i od​na​la​zła jego po​licz​ki, któ​re po​kry​wał za​rost. Pal​cem prze​je​cha​ła po bro​dzie. – Po​ca​łuj mnie – wy​szep​ta​ła. – Wiem, że cię wy​ko​rzy​stu​ję, ale w tych oko​licz​no​-

ściach moż​na tro​chę na​giąć za​sa​dy, praw​da? – Lib​by, ko​cha… – Spo​sób, w jaki wy​po​wie​dział jej imię, za​brzmiał cu​dow​nie. – Słu​cham? Usły​sza​ła stłu​mio​ny śmiech. – Jako dziec​ko nie do​sta​wa​łaś klap​sów, praw​da? Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Nia​nie mnie uwiel​bia​ły. Czy to pro​po​zy​cja? – A co po​wiesz na pa​ją​ki, bło​to i at​mos​fe​rę lo​chu? – Spe​cjal​nie mnie draż​nisz? – Nie chcę, że​byś czu​ła się za​że​no​wa​na, kie​dy stąd wyj​dzie​my. – Za​że​no​wa​na, że po​pro​si​łam o po​ca​łu​nek cie​bie czy sze​fa? Chy​ba nie cho​dzi o dru​gą z moż​li​wo​ści? Da​łeś mi do zro​zu​mie​nia, że moje dni w fir​mie są po​li​czo​ne. Wsu​nął ręce w jej wło​sy, usta​mi do​tknął czo​ła. – Jesz​cze nic nie po​sta​no​wi​łem w kwe​stii two​jej pra​cy. Poza tym po​ca​łu​nek tyl​ko nas roz​pa​li. – Za póź​no – od​rze​kła lek​ko. – Ale mogę za​do​wo​lić się po​ca​łun​kiem. – Boże, co za roz​piesz​czo​ny ba​chor. – Ton jego gło​su spra​wił, że za​brzmia​ło to jak kom​ple​ment. – Mam dać ci spo​kój? – Nie, wprost prze​ciw​nie. Za​nim zdą​ży​ła od​po​wie​dzieć, prze​chy​lił jej gło​wę i od​na​lazł usta. Choć po​ca​łu​nek przy​po​mi​nał mu​śnię​cie, za​par​ło jej dech w pier​siach. Pa​trick coś mó​wił, ale była zbyt oszo​ło​mio​na, by ro​zu​mieć jego sło​wa. Gdy do​szło do po​ca​łun​ku w le​sie, uwa​ża​ła, że po pro​stu pró​bu​je być miły i w ten spo​sób chce prze​pro​sić za swo​je za​cho​wa​nie. Tym ra​zem było ina​czej. Czu​ła de​spe​ra​cję, po​żą​da​nie. Roz​pię​ła gu​zi​ki jego ko​szu​li przy​tu​li​ła po​li​czek do cie​płej skó​ry. – Przy​zwy​cza​jam się do ciem​no​ści – wy​szep​ta​ła. Wes​tchnął. – Ja nie. – Od​na​lazł jej pier​si i lek​ko je ści​snął. – Chciał​bym cię te​raz wi​dzieć. Trud​no opi​sać do​tyk jego rąk na skó​rze. Nie mia​ło zna​cze​nia, że były uma​za​ne bło​tem albo że pół​na​ga drża​ła z zim​na. Po​grą​ża​ła się w roz​ko​szy. Zdro​wy roz​są​dek pro​te​sto​wał, ale cia​ło go igno​ro​wa​ło. – Jak duży jest ten bre​zent? – spy​ta​ła i drżą​cy​mi pal​ca​mi się​gnę​ła do jego spodni. Za​wsze po​tra​fił po​ru​szać się w te​re​nie pod​czas bez​k​się​ży​co​wych nocy dzię​ki kom​pa​so​wi i wie​dzy na te​mat gór. Te​raz stą​pał jed​nak po nie​zna​nym grun​cie. To lek​ce​wa​że​nie po​wa​gi sy​tu​acji. Musi to prze​rwać. – Do​ty​kaj mnie – szep​nął. Gdy po​czuł na spodniach pal​ce Lib​by, wziął głę​bo​ki od​dech. – Po​cią​gasz mnie – po​wie​dzia​ła. Do​ty​ka​ła go, jak​by od daw​na byli ko​chan​ka​mi i wie​dzie​li, co lubi dru​ga oso​ba. – Ni​czym się nie róż​nię od in​nych fa​ce​tów. – Za​śmiał się, czu​jąc, że robi mu się go​rą​co. – Wi​dzi​my, chce​my, bie​rze​my. – A je​śli to ja cię we​zmę? Ser​ce mu za​mar​ło. Pró​bo​wał przy​po​mnieć so​bie, dla​cze​go po​wi​nien za​cho​wać się

jak dżen​tel​men. Z po​wo​dów ro​dzin​nych, nie​daw​nych przejść Lib​by, bra​ku apro​ba​ty mat​ki. Nie​waż​ne. Pra​gnął jej wbrew roz​sąd​ko​wi. W koń​cu wszyst​ko jest kwe​stią lo​gi​sty​ki – wa​run​ki może nie są ide​al​ne, ale da​dzą radę. Spró​bo​wał zsu​nąć spodnie. – Prze​stań! – za​wo​ła​ła. – Ej, to był twój po​mysł. – Dla​cze​go, do dia​bła, wy​sy​ła mu myl​ne sy​gna​ły? Za​sło​ni​ła mu ręką usta. – Po​słu​chaj – rze​kła. – Usły​sza​łam ja​kiś ha​łas. – O co ci cho​dzi? – Prze​stań i po​słu​chaj. Za​raz do​pro​wa​dzi go do sza​łu. I wte​dy usły​szał ru​mor i ja​kieś gło​sy. – Za​pnij się. Wal​czył z ubra​niem, po​tem za​klął, gdy oka​za​ło się, że po​trze​bu​je jej po​mo​cy, żeby wstać. Leki prze​ciw​bó​lo​we prze​sta​ły dzia​łać i czuł roz​dzie​ra​ją​cy ból. Swo​ją dro​gą za​baw​ny jest ten nar​ko​tycz​ny efekt, jaki daje po​żą​da​nie. Chwy​cił Lib​by za rękę i ru​szy​li na​przód. – Nie mo​że​my po​dejść za bli​sko – wy​szep​ta​ła. Moc​niej ści​snął jej rękę. – Za​kryj uszy, będę krzy​czeć. – Je​ste​śmy na dole! – Jego wo​ła​nie roz​nio​sło się echem w tu​ne​lu. Z dru​giej stro​ny wyj​ścia na​de​szła od​po​wiedź: – Jak my​ślisz, kto to? – Je​śli nie ko​stu​cha, wszyst​ko mi jed​no. Na​gle coś nie​przy​jem​ne​go za​kłó​ci​ło wy​cze​ki​wa​nie na ra​tu​nek. – Lib​by – rzekł ochry​płym gło​sem. – Moja kost​ka jest mo​kra. Się​gnę​ła do jego kurt​ki. Ukuc​nę​ła i za​pa​li​ła la​tar​kę. – Do dia​bła, opa​tru​nek pu​ścił. Moc​no krwa​wisz. Mu​si​my usiąść. Po​szu​kam bre​zen​tu. – Nie – mruk​nął, czu​jąc, że robi mu się sła​bo. – Tro​chę bru​du mi nie za​szko​dzi. Opar​ty na niej, osu​nął się na zie​mię. Przy​su​nę​ła się do nie​go i gła​dzi​ła pal​ca​mi jego wło​sy. – Do​brze się czu​jesz? – Ni​g​dy nie czu​łem się le​piej. Dźwięk ko​pa​nia od​bi​jał się od ścian tu​ne​lu. Przez kil​ku​dzie​się​cio​cen​ty​me​tro​wy otwór do​biegł ich głos, dziw​nie od​dzie​lo​ny od cia​ła. – Pa​trick! W po​rząd​ku? – Nic mi nie jest. – Ob​li​zał war​gi, cały drżał. – To mój brat Ja​mes. Skąd wie​dział, że tu je​ste​śmy? Lib​by oto​czy​ła go ra​mie​niem. – A co to ma za zna​cze​nie? Trzy​maj się, Pa​trick. Już nie​dłu​go. W koń​cu otwór był na tyle duży, że mo​gli się wy​do​stać. Pa​trick za​ta​czał się, ale utrzy​mał się na no​gach. Za​mru​gał ocza​mi na wi​dok czte​rech bra​ci. Mu​siał wy​glą​dać go​rzej, niż mu się wy​da​wa​ło. – Dzię​ki, że przy​szli​ście, chło​pa​ki. Po​tem wo​kół nie​go za​pa​dła ciem​ność.

Lib​by pod​trzy​my​wa​ła Pa​tric​ka w pa​sie, ale nie po​ra​dzi​ła so​bie z cię​ża​rem, kie​dy ze​mdlał. Obo​je upa​dli, za​nim Ja​mes do nich do​biegł. – Co się z nim dzie​je? – spy​tał za​nie​po​ko​jo​ny. Po​tem zo​ba​czył ranę. – Stra​cił dużo krwi – wy​ja​śni​ła. – Na ska​le​cze​nie trze​ba za​ło​żyć szwy. Po po​śpiesz​nym przed​sta​wie​niu się Liam po​szedł po ich ple​ca​ki. Ja​mes i Dy​lan prze​nie​śli bra​ta na no​sze, a na​stęp​nie ru​szy​li. Ga​vin po​słał jej zmę​czo​ny uśmiech. – We​zmę cię na ba​ra​na. Tak bę​dzie szyb​ciej – wy​ja​śnił. Przej​ście przez las za​ję​ło po​nad dwie go​dzi​ny. Bra​cia mu​sie​li być wy​koń​cze​ni. Była czwar​ta rano, gdy do​szli do głów​ne​go bu​dyn​ku fir​my. Za​tro​ska​na Ma​eve cze​ka​ła. Bra​ko​wa​ło tyl​ko Aida​na, któ​ry prze​by​wał poza mia​stem, i Co​no​ra, któ​ry do​trzy​my​wał mat​ce to​wa​rzy​stwa, ale te​raz udał się na ostry dy​żur. Ma​eve moc​no uści​snę​ła Lib​by. – O mój Boże, od​cho​dzi​li​śmy od zmy​słów. – Za​gry​zła war​gi, wi​dząc bla​dą twarz Pa​tric​ka, gdy bra​cia po​ło​ży​li no​sze na ka​na​pie. – Ka​ret​ka już cze​ka. Po​tem na​stą​pi​ło za​mie​sza​nie, któ​re Lib​by ob​ser​wo​wa​ła, sie​dząc w głę​bo​kim, wy​god​nym fo​te​lu koło ko​min​ka. Gdy męż​czyź​ni wy​szli, Ma​eve do​tknę​ła jej ręki. – Chodź, ko​cha​nie. Za​bio​rę cię do ho​te​lu, za​nim po​ja​dę do szpi​ta​la. Na pew​no nie po​trze​bu​jesz po​mo​cy? – Nie, czu​ję się do​brze. Lib​by drze​ma​ła w sa​mo​cho​dzie, obu​dzi​ła się do​pie​ro, gdy do​je​cha​ły na miej​sce. Zmę​czo​na Ma​eve uważ​nie na nią po​pa​trzy​ła. – Po​móc ci wejść na górę? – Lib​by na tyle zna​ła swo​ją przy​ja​ciół​kę, by wie​dzieć, że pra​gnie ona jak naj​szyb​ciej zna​leźć się przy synu. – Nie, dzię​ku​ję. Jedź do Pa​tric​ka. Ja idę spać. Pa​trzy​ła na swo​je od​bi​cie w lu​strze, co oka​za​ło się lek​cją po​ko​ry. Wi​dzia​ła tru​py, któ​re mia​ły wię​cej ko​lo​ru i sty​lu. Jej ubra​nie było brud​ne i po​dar​te, wło​sy splą​ta​ne. Na do​da​tek ode​zwał się żo​łą​dek, da​jąc do zro​zu​mie​nia, że spa​nie musi po​cze​kać. Pod prysz​ni​cem omal się nie roz​pła​ka​ła. Po umy​ciu wło​sów i na​ło​że​niu bal​sa​mu uży​ła myj​ki, by usu​nąć brud z resz​ty cia​ła. Gdy się umy​ła i wy​tar​ła, za​mó​wi​ła je​dze​nie. Była szó​sta rano, na pew​no nie za wcze​śnie na jaj​ka i be​kon. Chcia​ła na​wet wy​li​zać ta​lerz, ale skraj​nie wy​czer​pa​na zdo​ła​ła zro​bić to tyl​ko po​ło​wicz​nie. Od​su​nę​ła tacę na bok i opa​dła na mięk​kie łóż​ko.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Pa​trick zjadł po​ło​wę ham​bur​ge​ra i pa​trzył, jak le​kar​ka zszy​wa mu nogę. Dzię​ki du​żej daw​ce środ​ków uśmie​rza​ją​cych nie czuł bólu. Ja​mes sie​dział, opie​ra​jąc się o ścia​nę, jak​by bro​nił po​ko​ju przez in​tru​za​mi. Po​nie​waż byli ostat​ni w ko​lej​ce, w koń​cu prze​ko​na​li po​zo​sta​łych człon​ków ro​dzi​ny do po​wro​tu do domu. Pa​trick po​pa​trzył na bra​ta. – Dzię​ki. Skąd wie​dzia​łeś, gdzie je​ste​śmy? Ja​mes po​słał mu zmę​czo​ny uśmiech. – Wczo​raj wpa​dłem do Re​flec​tions, żeby spy​tać, czy nie wy​brał​byś się ze mną w góry. Po​wie​dzia​no mi, że w te​re​nie szko​lisz nową pra​cow​ni​cę. Po​sta​no​wi​łem do was do​łą​czyć. – Wiesz, gdzie jest obo​zo​wi​sko, a by​łeś kie​dyś w ko​pal​ni? – Nie, ale sły​sza​łem, jak o niej mó​wi​łeś. Po​sze​dłem po wa​szych śla​dach i na​tra​fi​łem na osu​wi​sko. Zie​mia była świe​ża. Wte​dy zro​zu​mia​łem, że je​steś w ta​ra​pa​tach. – Ja i Lib​by… – Tak. Od​kąd to urzą​dzasz bi​wa​ki z pięk​ny​mi dziew​czy​na​mi? – To nie tak. – Wi​dzia​łem, jak na cie​bie pa​trzy. – Wie​le prze​szli​śmy. To zbli​ża. Pa​trick zdo​łał utrzy​mać obo​jęt​ny wy​raz twa​rzy. – Jak nas od​ko​pa​li​ście? Ja​mes się skrzy​wił. – To było naj​gor​sze. Nie mia​łem przy so​bie nic, czym mógł​bym ko​pać. Prze​bie​głem kil​ka ki​lo​me​trów do pa​gór​ka, gdzie jest za​sięg, i za​dzwo​ni​łem do Co​no​ra. On za​wia​do​mił in​nych. Przy​je​cha​li z na​rzę​dzia​mi. – Je​stem two​im dłuż​ni​kiem. – Nie martw się. Kie​dyś to so​bie od​bio​rę. Może przed​sta​wił​byś mnie swo​jej no​wej pra​cow​ni​cy? – Nie są​dzę – prych​nął Pa​trick. Ja​mes zmarsz​czył brwi. – Wdep​ną​łem na two​je te​ry​to​rium? – Nie jest w two​im ty​pie. – Mama opo​wie​dzia​ła mi jej hi​sto​rię. Wy​glą​da na wy​jąt​ko​wą ko​bie​tę. – Tak, ale jest po przej​ściach i nie po​trze​bu​je, żeby krę​ci​li się wo​kół niej obcy fa​ce​ci. – Nie je​stem ob​cym fa​ce​tem. Je​stem two​im bra​tem. Le​kar​ka unio​sła wzrok i uśmiech​nę​ła się. – Mam roz​są​dzić tę sprzecz​kę? Pa​trick spoj​rzał na dłu​gą za​ognio​ną ranę na no​dze. Nie po​trze​bo​wał trans​fu​zji, ale mało bra​ko​wa​ło.

– Nie, dzię​ku​je​my – od​rzekł i rzu​cił peł​ne zło​ści spoj​rze​nie bra​tu. Na szczę​ście wi​zy​ta w szpi​ta​lu wkrót​ce się skoń​czy​ła. W sa​mo​cho​dzie Ja​mes za​py​tał: – Za​wieźć cię do domu? Pa​trick wy​glą​dał przez okno zmę​czo​ny i po​nu​ry. – Chciał​bym po​je​chać do ho​te​lu i spraw​dzić, czy Lib​by do​brze się czu​je. – Pew​nie te​raz śpi. – Mama da mi klucz. Ja​mes ude​rzał pal​ca​mi o kie​row​ni​cę. – Wiem, że spę​dzi​li​ście noc w tu​ne​lu, ale to nie daje ci pra​wa, że​byś za​cho​wy​wał się jak stal​ker. Po​myśl. Nie mo​żesz tak po pro​stu otwo​rzyć drzwi i się do niej wśli​znąć. To na​ru​sze​nie pry​wat​no​ści. Pa​trick osu​nął się na fo​tel. Ego​istycz​na po​trze​ba, żeby ją zo​ba​czyć, musi po​cze​kać. – Chy​ba masz ra​cję. Za​wieź mnie do domu. Po wzię​ciu prysz​ni​ca, lek​kim po​sił​ku i pię​ciu go​dzi​nach snu obu​dził się nie​spo​koj​ny. Miał ranę na le​wej no​dze, a za​tem mógł pro​wa​dzić sa​mo​chód. Nie był w sta​nie usie​dzieć w domu, więc po​je​chał do fir​my. Na jego wi​dok pra​cow​ni​cy spra​wia​li wra​że​nie skon​ster​no​wa​nych. Chył​kiem umknął do swo​je​go ga​bi​ne​tu. Liam zo​sta​wił tu ich ple​ca​ki. Pa​trick wło​żył sprzęt do spe​cjal​nie opi​sa​nych sza​fek usta​wio​nych wzdłuż ścia​ny. Bre​zent i inne rze​czy przy​go​to​wał do czysz​cze​nia. Gdy skoń​czył, na​pi​sał do Lib​by ese​me​sa. Mam na​dzie​ję, że do​brze się czu​jesz. Nie mu​sisz le​cieć w pią​tek, je​śli nie masz ocho​ty. I zo​stań ju​tro w domu, na​le​ży ci się od​po​czy​nek. Nie śmiał na​pi​sać, co na​praw​dę my​śli. Po​trze​bo​wał cza​su na za​sta​no​wie​nie. Wy​słał ese​me​sa i wy​cią​gnął się w fo​te​lu. Może wczo​raj​sze wy​da​rze​nia bar​dziej się na nim od​bi​ły, niż są​dził, bo nie mógł się skon​cen​tro​wać. Gdy usły​szał pu​ka​nie do drzwi, miał ocho​tę udać, że go nie ma, ale po​czu​cie obo​wiąz​ku zwy​cię​ży​ło. – Pro​szę wejść. Lib​by była ostat​nią oso​bą, któ​rą spo​dzie​wał się zo​ba​czyć. Uśmie​cha​ła się. – Wła​śnie do​sta​łam two​je​go ese​me​sa. Dzię​ki za tro​skę, ale nie mo​gła​bym spać przez cały dzień. – Mó​wię po​waż​nie, weź wol​ne. Na​dal chcesz ze mną le​cieć do No​we​go Jor​ku? – Je​śli zgo​dzisz się mnie za​brać… – Bę​dzie mi miło. Za​re​zer​wu​ję ci po​kój. – Na​uczy​łam się tego i owe​go o oszczę​dza​niu. Je​den po​kój jest zde​cy​do​wa​nie tań​szy niż dwa. Wy​zy​wa​ją​ce spoj​rze​nie nie po​zo​sta​wia​ło wąt​pli​wo​ści co do jej in​ten​cji. Wstał po​wo​li i oparł ją o drzwi. – Je​steś pew​na, że w ko​pal​ni cho​dzi​ło o ad​re​na​li​nę? Po​ca​ło​wał ją w szy​ję dla spraw​dze​nia tej hi​po​te​zy. Wes​tchnę​ła. Otarł się o jej bio​dra. Była mięk​ka, a ich cia​ła się do sie​bie do​pa​so​wa​ły. Zie​lo​ne oczy błysz​cza​ły.

– Gdy​byś nie wie​dział, to ci po​wiem, że bar​dzo sek​sow​ny z cie​bie fa​cet. – To ta cho​ler​na noga, praw​da? Ko​bie​ty nie po​tra​fią oprzeć się bo​ha​te​rom. – Je​śli mam być szcze​ra, to Ja​mes jest bo​ha​te​rem. Spe​cjal​nie się z nim dro​czy​ła, ale i tak go to wku​rzy​ło. – Mój brat jest su​per​go​ściem, ale wąt​pię, że​by​ście się do​ga​da​li. – Niby dla​cze​go? Jest uro​czy. – Je​śli któ​ryś z nas ma z tobą wy​lą​do​wać w łóż​ku, to ja. – Ta de​kla​ra​cja zo​sta​ła wy​po​wie​dzia​na zde​cy​do​wa​nie pod​nie​sio​nym gło​sem. – Och, co za re​ak​cja. Ale czy spa​nie z sze​fem jest do​brym po​my​słem? – spy​ta​ła, prze​cią​ga​jąc sy​la​by. – Więc nie bę​dzie​my spać – oświad​czył. Za​czął ją ca​ło​wać. Jak mógł uznać ją za ni​ja​ką? Lib​by moc​niej przy​tu​li​ła się do nie​go. – Ma​eve mar​twi się o two​ją nogę. Mnie za​bie​ra ju​tro do spa i na za​ku​py. Zre​zy​gnu​ję z tego wyj​ścia, je​śli mnie po​trze​bu​jesz. Nie za​mie​rzam wy​ko​rzy​sty​wać „wy​pad​ku w ko​pal​ni”. – Chcę, żeby cię tu nie było – od​rzekł szcze​rze. – Przy to​bie nie mogę się skon​cen​tro​wać. – Jak miło, że to mó​wisz. Ujął jej twarz w dło​nie. – Co do jed​ne​go mo​żesz być pew​na, skar​bie. Je​śli co​kol​wiek zro​bię, żeby cię zra​nić, moja mat​ka po​wie​si mnie za ja… Lib​by za​sło​ni​ła mu ręką usta. – Pro​szę uwa​żać na sło​wa, pa​nie Ka​va​nagh. Pal​cem prze​je​cha​ła po war​gach. Ten gest go roz​pa​lił. – Za​mie​rzasz mnie zra​nić? – Oczy​wi​ście, że nie. – Więc zre​lak​suj się i płyń z falą. Wła​śnie tego na​uczy​łam się w ze​szłym roku. To wła​ści​wy spo​sób na ży​cie. Lib​by po​słu​cha​ła Pa​tric​ka i na​stęp​ne​go dnia zo​sta​ła w domu. Fi​zycz​nie nie ucier​pia​ła, ale mę​czy​ły ją złe sny. Po​trze​bo​wa​ła pra​cy, pra​gnę​ła Pa​tric​ka. Sprzecz​ne my​śli ko​ła​ta​ły się w gło​wie. Obu​dzi​ła się nie​wy​spa​na i smut​na. Jed​nak Ma​eve nie po​zwo​li​ła, by zły na​strój po​psuł im dzień. Gdy spo​tka​ła Lib​by w holu, kla​snę​ła w ręce i pod​sko​czy​ła z ra​do​ści jak dziec​ko. – Je​stem taka szczę​śli​wa, że w koń​cu zro​bisz coś z wło​sa​mi. Two​ja mat​ka też nie lu​bi​ła tego brą​zu. Lib​by zmarsz​czy​ła brwi. – Czy ktoś już chwa​lił cię za wro​dzo​ny takt? Ma​eve ro​ze​śmia​ła się, gdy szły w stro​nę bru​ko​wa​ne​go pod​jaz​du, gdzie stał jej srebr​ny mer​ce​des. – Uwa​żam cię za człon​ka ro​dzi​ny. I jako two​ja przy​szy​wa​na ciot​ka czy ma​co​cha wy​peł​niam tyl​ko obo​wią​zek, mó​wiąc ci, że z pięk​nej mło​dej ko​bie​ty zmie​ni​łaś się w Kop​ciusz​ka. Lib​by nie mo​gła się ob​ra​zić, ale po​czu​ła nad​cią​ga​ją​cy atak pa​ni​ki. Dłu​go cho​wa​ła

się za nie​fo​rem​ny​mi ubra​nia​mi i bu​ry​mi wło​sa​mi. A je​śli ktoś w No​wym Jor​ku ją roz​po​zna? Gdy Ma​eve je​cha​ła krę​tą gór​ską dro​gą, Lib​by głę​bo​ko ode​tchnę​ła. Za​czę​ła nowe ży​cie. Nie po​peł​ni​ła prze​stęp​stwa po​dat​ko​we​go. Zresz​tą stra​ci​ła już więk​szość przy​ja​ciół, a za​in​te​re​so​wa​nie pra​sy prze​mi​nę​ło. Ma​eve zna​la​zła miej​sce do par​ko​wa​nia i za​czął się dzień roz​pu​sty. Naj​pierw ma​saż, ma​ni​kiur i pe​di​kiur w luk​su​so​wym spa. Po pół​to​rej go​dzi​nie Lib​by po​dzi​wia​ła swe pa​znok​cie. Za​bie​gi ko​sme​tycz​ne za​rzu​ci​ła jako pierw​sze, gdy z mat​ką prak​tycz​nie zna​la​zły się na uli​cy. To za​dzi​wia​ją​ce, że dzię​ki ta​kie​mu dro​bia​zgo​wi moż​na po​czuć się go​to​wą na pod​bój świa​ta. Po​tem na​stą​pi​ła wi​zy​ta u fry​zje​ra. Lib​by wy​ję​ła z port​fe​la swo​je sta​re zdję​cia. Fry​zjer​ka nie kry​ła obu​rze​nia. – Jak moż​na znisz​czyć ta​kie wło​sy? Na​wet nie chcę wie​dzieć – do​da​ła. – Za​nim stąd wyj​dziesz, mło​da damo, przy​po​mnę ci, jak do​bry Pan chciał, że​byś wy​glą​da​ła. Sty​list​ka do​trzy​ma​ła obiet​ni​cy. Gdy skoń​czy​ła, Lib​by ze łza​mi w oczach pa​trzy​ła w lu​stro. Te​raz jej na​tu​ral​ne wło​sy krę​ci​ły się, a żywa bar​wa pa​so​wa​ła do ja​snej skó​ry w prze​ci​wień​stwie do ma​to​we​go brą​zu, z po​wo​du któ​re​go wy​glą​da​ła bla​do. Sprę​ży​ste, się​ga​ją​ce bro​dy rude wło​sy do​da​ły ko​lo​ru po​licz​kom. Z prze​dział​kiem z boku i za​ło​żo​ny​mi za jed​nym uchem wło​sa​mi, mło​dzień​cza fry​zu​ra nada​ła cha​rak​ter jej twa​rzy i od​ję​ła lat. Ma​eve pro​mie​nia​ła z ra​do​ści. – Wy​glą​dasz re​we​la​cyj​nie! Na​stęp​ny przy​sta​nek na​stą​pił w uro​czym bu​ti​ku z wia​nusz​kiem mod​nie ubra​nych ma​ne​ki​nów na wy​sta​wie. – Mam pie​nią​dze, Ma​eve. Moja pierw​sza pen​sja zna​la​zła się na kon​cie. Mat​ka Pa​tric​ka zmarsz​czy​ła brwi. – Mało nie umar​łaś, wy​ko​nu​jąc obo​wiąz​ki służ​bo​we. Je​śli chcę ci ku​pić kil​ka rze​czy w ra​mach po​dzię​ko​wa​nia, że nie po​zwa​łaś nas do sądu, to mój przy​wi​lej. – Wiesz, że ni​g​dy bym was nie po​zwa​ła. To śmiesz​ne. Ale Ma​eve już prze​szła przez sklep, by po​pro​sić o po​moc mło​dą ko​bie​tę mniej wię​cej w wie​ku Lib​by. – Cze​go pani po​trze​bu​je? – spy​ta​ła z uśmie​chem sprze​daw​czy​ni. Lib​by nie zdą​ży​ła się ode​zwać, bo Ma​eve nie do​pu​ści​ła jej do gło​su. – Wszyst​kie​go po tro​chu. Ele​ganc​ki strój na co dzień. Strój do pra​cy, nie gar​son​ka, ale mała czar​na. I coś wy​twor​ne​go na ko​la​cję, może w od​cie​niu ko​ści sło​nio​wej lub na​wet zie​le​ni, o ile to nie ba​nal​ne przy jej wspa​nia​łych wło​sach. Cał​ko​wi​ta zmia​na wy​glą​du na​bra​ła tem​pa. Lib​by przy​mie​rzy​ła tak wie​le ubrań, że stra​ci​ła ra​chu​bę. Gdy szał się skoń​czył, Ma​eve za​pła​ci​ła kar​tą kre​dy​to​wą. – Do domu pój​dzie w dżin​sach, szpil​kach… i chłop​ce. Resz​tę pro​szę za​pa​ko​wać. Lib​by prze​sta​ła pro​te​sto​wać. Je​śli bę​dzie mo​gła, w ko​lej​nych mie​sią​cach odda Ma​eve pie​nią​dze. Tym​cza​sem cu​dow​nie było wie​dzieć, że po​je​dzie do No​we​go Jor​ku z Pa​tric​kiem, wy​glą​da​jąc zna​ko​mi​cie. Po po​wro​cie do Si​lver Be​eches Ma​eve oświad​czy​ła, że jest wy​koń​czo​na. – Pój​dę spraw​dzić, czy Liam mnie nie po​trze​bu​je – stwier​dzi​ła. – Je​śli nie, to jadę do domu od​po​cząć. Pod wpły​wem im​pul​su Lib​by ją uści​snę​ła.

– Bar​dzo ci dzię​ku​ję. Ko​cham cię. Tym ra​zem to Ma​eve mia​ła łzy w oczach. Wzię​ła Lib​by za ręce z po​waż​ną miną. – Two​ja mat​ka była ko​cha​ną oso​bą. Kru​chą, ale ko​cha​ną. Pa​mię​tam, jaka była dum​na, gdy się uro​dzi​łaś. By​łaś świa​tłem jej ży​cia. Kie​dy ją wspo​mi​nasz, nie myśl o ko​bie​cie, któ​rą sta​ła się pod ko​niec, ale o ma​mie, jaką była w swo​im naj​lep​szym okre​sie. Przy​ja​ciół​ką, któ​rą do​brze zna​łam. Lib​by zdo​ła​ła się uśmiech​nąć. – Nic dziw​ne​go, że twoi sy​no​wie cię ko​cha​ją. Ma​eve lek​ce​wa​żą​co mach​nę​ła ręką. – Uwa​ża​ją, że je​stem jak wrzód na tył​ku, ale wie​dzą, że mam ra​cję. Lib​by po​że​gna​ła się i po​szła do sie​bie. Była zde​ter​mi​no​wa​na, by prze​pro​wa​dzić się do miesz​ka​nia nad pu​bem. Ile musi za​ro​bić, żeby było ją stać na czynsz? Iry​to​wa​ła ją myśl, że żyje dzię​ki po​mo​cy Ka​va​na​ghów. Była to jał​muż​na, na​wet je​śli w luk​su​so​wym opa​ko​wa​niu. Wie​czo​rem za​mó​wi​ła sa​łat​kę sze​fa do po​ko​ju. Czę​sto ja​dła na dole, ale cza​sem miło było po​być w sa​mot​no​ści i za​sta​no​wić się nad przy​szło​ścią. Po skrom​nej ko​la​cji spa​ko​wa​ła wa​liz​kę, któ​rą do​sta​ła od Ma​eve. Daw​niej mia​ła masę luk​su​so​wych ko​sme​ty​ków, te​raz przy​zwy​cza​iła się do kre​mów z su​per​mar​ke​tów, ta​nich tu​szów do rzęs i kil​ku szmi​nek. Je​dwab​na ko​ron​ko​wa ko​szu​la noc​na była pa​miąt​ką z prze​szło​ści, po​dob​nie jak kil​ka ze​sta​wów bie​li​zny. Gdy sprze​da​wa​ła szy​te na mia​rę ubra​nia, bie​li​zny nikt nie chciał ku​pić. Po​ło​ży​ła się do łóż​ka, spraw​dzi​ła te​le​fon. Pa​trick wy​słał jej wia​do​mość, że o siód​mej rano bę​dzie na nią cze​kać tak​sów​ka. Spo​tka​ją się na no​wym pa​sie star​to​wym po dru​giej stro​nie do​li​ny. Krót​ki ese​mes – i jej rów​nie krót​ka od​po​wiedź – były ich je​dy​ną for​mą ko​mu​ni​ka​cji od śro​dy po po​łu​dniu. Tę​sk​ni​ła za nim. Wciąż też za​sta​na​wia​ła się, czy do​brze po​stę​pu​je. Co bę​dzie w No​wym Jor​ku? Mo​gła sie​bie oszu​ki​wać, że je​dzie tam, by za​mknąć pe​wien roz​dział w ży​ciu albo prze​ko​nać Pa​tric​ka, że na​da​je się do pra​cy w fir​mie, ale ist​niał jesz​cze je​den po​wód – seks z przy​stoj​nym sze​fem. I to ten punkt pro​gra​mu na li​ście jej prio​ry​te​tów zwy​cię​żał.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Pa​trick po​sta​no​wił tym ra​zem nie pi​lo​to​wać sa​mo​lo​tu. Po pierw​sze na​dal bo​la​ła go noga, po dru​gie chciał sie​dzieć koło Lib​by, spę​dzić z nią czas. Przy​je​chał pół go​dzi​ny wcze​śniej. Od dwóch nocy wła​ści​wie nie spał. We wspo​mnie​niach po​wra​ca​ła chwi​la wy​pad​ku, mo​ment, gdy Lib​by zo​sta​ła skon​fron​to​wa​na z jed​nym ze swo​ich naj​więk​szych lę​ków. Drę​czy​ło go po​czu​cie winy. Nie po​wi​nien był po​zwo​lić jej zejść na dół. Sie​dział już w sa​mo​lo​cie, gdy nad​je​cha​ła tak​sów​ka. Wy​glą​da​jąc przez okien​ko, zo​ba​czył wy​sia​da​ją​cą Lib​by. Mży​ło i było zim​no, więc mia​ła na so​bie czar​ną weł​nia​ną kurt​kę, czer​wo​no-czar​na pa​ra​sol​ka za​sła​nia​ła jej twarz. Wi​dział tyl​ko dłu​gie nogi i sek​sow​ne buty. Pi​lot przy​go​to​wy​wał się do star​tu, Pa​trick sta​nął w drzwiach, go​tów po​dać jej rękę. Szła chwiej​nie po as​fal​cie. Tak​sów​karz niósł wa​liz​kę i ba​gaż pod​ręcz​ny. Gdy we​szła po scho​dach, od​su​nął się, by ją prze​pu​ścić. – Po​daj pa​ra​sol​kę. Po​my​lił się co do kurt​ki, był to mod​ny trencz, przy​pusz​czal​nie z gru​bym pod​bi​ciem. Ob​szy​ty sztucz​nym fu​trem kap​tur ota​czał jej twarz. Z ja​kie​goś po​wo​du nie po​tra​fił spoj​rzeć jej w oczy. – Sia​daj, pro​szę – rzu​cił. Po​tem wcią​gnął scho​dy i za​bez​pie​czył drzwi. – Za pięć mi​nut star​tu​je​my. W koń​cu się od​wró​cił. Lib​by sta​ła po​środ​ku ka​bi​ny. Jej to​reb​ka i płaszcz le​ża​ły na sie​dze​niu. Wstrzy​mał od​dech. – Lib​by? – wy​krztu​sił zdu​mio​ny. Mia​ła na so​bie czar​ną su​kien​kę z de​kol​tem i dłu​gi​mi rę​ka​wa​mi, ma​syw​ny srebr​ny na​szyj​nik i kol​czy​ki. Su​kien​ka była po​zba​wio​na ozdób, ale su​ro​wa dzia​ni​na wspa​nia​le pod​kre​śla​ła sek​sow​ne krą​gło​ści. Jed​nak to nie ubra​nie ani mod​ne buty na wy​so​kich ob​ca​sach ro​bi​ły naj​więk​sze wra​że​nie. Szo​ku tego nie wy​wo​ła​ły na​wet pod​kre​ślo​ne tu​szem zie​lo​ne oczy ani de​li​kat​nie kar​mi​no​we war​gi. Ale jej wło​sy. Ze zdzi​wie​nia otwo​rzył usta, od​chrząk​nął i wło​żył ręce do kie​sze​ni ma​ry​nar​ki. – Oso​ba, któ​ra cię do tego na​mó​wi​ła, jest ge​nial​na. Świet​nie wy​glą​dasz. Głę​bo​ka czer​wień ze zło​tym po​ły​skiem spra​wia​ła, że skó​ra Lib​by błysz​cza​ła. Nowa fry​zu​ra uwy​dat​nia​ła rysy twa​rzy, przy​cią​ga​ła uwa​gę do wy​so​kich ko​ści po​licz​ko​wych i lek​ko spi​cza​stej bro​dy. Lib​by wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. Wy​da​wa​ła się za​do​wo​lo​na, ale i za​kło​po​ta​na jego re​ak​cją. Ski​nę​ła gło​wą. – Dłu​go cho​wa​łam się przed ludź​mi, ale to już prze​szłość. Je​stem go​to​wa na zmia​nę. Pod wpły​wem im​pul​su zbli​żył się do niej. – Je​steś czymś wię​cej niż sumą wy​glą​dów, Lib​by. – Dzię​ki. Wsu​nął pal​ce w jej wło​sy.

– Są ta​kie lek​kie, nie​sfor​ne i… rude. – Zni​żył głos do szep​tu. – Chcę cię tu i te​raz. Tra​cę ro​zum. Ła​god​ne zie​lo​ne oczy ba​daw​czo mu się przy​pa​try​wa​ły, może dla po​twier​dze​nia szcze​ro​ści jego słów. – Też cię pra​gnę, choć może nie po​win​nam. Moje ży​cie jest już wy​star​cza​ją​co skom​pli​ko​wa​ne, ale przy to​bie za​po​mi​nam o złych rze​czach. – Nie wiem, czy chcę peł​nić rolę środ​ka prze​ciw​bó​lo​we​go. – Zmarsz​czył brwi. – Nie patrz na to w ten spo​sób. Nar​ko​ty​ki też by​wa​ją do​bre. W two​im to​wa​rzy​stwie je​stem szczę​śli​wa. I tyle. Te sło​wa go po​ru​szy​ły i chciał ją po​ca​ło​wać, ale pi​lot włą​czył in​ter​kom, by po​wie​dzieć, że star​tu​ją. – To nie ko​niec roz​mo​wy – za​strzegł. Za​pię​li pasy. Lib​by od​wró​ci​ła się, by wyj​rzeć przez okno. Jej pro​fil wy​glą​dał zna​jo​mo. Pa​trick wal​czył z róż​ny​mi emo​cja​mi. Po​do​ba​ła mu się rola męża opatrz​no​ścio​we​go Lib​by. W grun​cie rze​czy nie ma po​wo​du, by nie mo​gła zo​stać w pra​cy. Ale czy na​praw​dę chce mieć ją cały czas koło sie​bie? By​ła​by to ide​al​na sy​tu​acja dla za​ku​li​so​wych dzia​łań jego cier​pią​cej na ślub​ną ob​se​sję mat​ki. On jed​nak musi pro​wa​dzić fir​mę. Nie może so​bie po​zwo​lić na to, by roz​pra​sza​ła go ko​bie​ta, nie​waż​ne jak po​cią​ga​ją​ca. Lot do No​we​go Jor​ku prze​bie​gał bez za​kłó​ceń. Pa​trick pra​co​wał nad pre​zen​ta​cją. Lib​by czy​ta​ła. Wy​mie​nia​li od cza​su do cza​su ja​kieś uwa​gi, ale roz​mo​wa się nie kle​iła. Czy tyl​ko on bił się z my​śla​mi na te​mat nad​cho​dzą​cej nocy? Czu​ła się jak w baj​ce, tyle że opo​wie​dzia​nej od koń​ca. Daw​niej była księż​nicz​ką, mia​ła u stóp cały świat. Te​raz jest zwy​czaj​ną ko​bie​tą, któ​ra pró​bu​je roz​po​cząć nowe ży​cie. Nie bo​la​ło jej, że Ma​eve po​psu​ła ją sto​sem no​wych ubrań. Mat​ka dwa razy w cią​gu roku ku​po​wa​ła jej nową gar​de​ro​bę. Sta​re ubra​nia prze​ka​zy​wa​ły po​trze​bu​ją​cym, tyl​ko cza​sem Lib​by nie chcia​ła od​dać ulu​bio​ne​go swe​tra lub dżin​sów. Te​raz ten nad​miar rze​czy wy​da​wał się okrop​ny. Ubra​nia do​brej ja​ko​ści, do​brze uszy​te, w sty​lu kla​sycz​nym, któ​re za​bra​ła z sobą na week​end, będą mu​sia​ły wy​star​czyć na dłu​go. Może Ma​eve jest prze​ni​kliw​sza, niż jej się zda​wa​ło, po​nie​waż pod​czas za​ku​po​we​go sza​leń​stwa nie pro​po​no​wa​ła ni​cze​go eks​tra​wa​ganc​kie​go, co prze​sta​nie być mod​ne w przy​szłym se​zo​nie. – Masz za​miar zo​ba​czyć się z oj​cem? – spy​tał Pa​trick, prze​ry​wa​jąc jej roz​my​śla​nia. – Bę​dziesz uwa​żać mnie za ego​ist​kę, je​śli po​wiem nie? Jego miły uśmiech wy​ra​żał zro​zu​mie​nie. – Oczy​wi​ście, że nie. De​cy​zja na​le​ży do cie​bie. – Wy​sy​łam mu od cza​su do cza​su list. I oczy​wi​ście za​dzwo​ni​łam, kie​dy mama… wiesz. – Mógł uczest​ni​czyć w po​grze​bie? – Nie. Proś​ba do władz wię​zie​nia po​win​na wy​pły​nąć ode mnie. To mnie prze​ro​sło. By​łam za​gu​bio​na. Na szczę​ście ro​dzi​ce wy​ku​pi​li gro​by i na​wet opła​ci​li po​grze​by, więc przy​naj​mniej o to nie mu​sia​łam się mar​twić. – Pi​sał do cie​bie?

– Za​le​d​wie dwa razy. My​ślę, że się wsty​dzi, ale przede wszyst​kim jest zły. Ma​chlo​jek po​dat​ko​wych nie uwa​żał za prze​stęp​stwa. Cho​dzi​ło tyl​ko o to, że dał się zła​pać. – Nie jest w tym po​glą​dzie od​osob​nio​ny. – Co nie zna​czy, że jest w po​rząd​ku. – Na ile lat zo​stał ska​za​ny? – Na sie​dem do dzie​się​ciu. Cho​dzi​ło o duże kwo​ty. I po​dob​no nie wy​ra​ził skru​chy. – Wię​zie​nie zmie​nia lu​dzi. Może uzmy​sło​wi mu, co jest w ży​ciu waż​ne. – Może… Ale mia​ła co do tego wąt​pli​wo​ści, zna​jąc oso​bo​wość ojca. Pró​bo​wa​ła mu współ​czuć, na​dal jed​nak mu nie wy​ba​czy​ła. Pa​trick po​chy​lił się ku niej i wska​zał okno. – Patrz, Nowy Jork. Na ten zna​jo​my wi​dok po​czu​ła wzru​sze​nie i smu​tek. Pa​trick nie ode​zwał się, ale starł łzę, któ​ra po​to​czy​ła się po jej po​licz​ku, a po​tem po​dał chu​s​tecz​kę. – To już nie jest mój dom – po​wie​dzia​ła głu​cho. – Za​wsze po​zo​sta​nie two​im do​mem. – Ob​jął ją. – A kie​dy osta​tecz​nie prze​zwy​cię​żysz trau​mę, prze​szłość nie bę​dzie aż tak bo​le​sna, jak te​raz ci się wy​da​je. – Mam na​dzie​ję. – Si​lver Glen to do​bre miej​sce, żeby za​cząć od nowa. Wiem, że przy​je​cha​łaś, aby sta​nąć na nogi. Mat​ka by​ła​by wnie​bo​wzię​ta, gdy​byś zde​cy​do​wa​ła się zo​stać. – A ty? Py​ta​nie, któ​re bez​wied​nie wy​po​wie​dzia​ła, zszo​ko​wa​ło ją samą. Było z ga​tun​ku tych, ja​kie za​da​je nie​pew​na sie​bie ko​bie​ta. – Hej, nie od​po​wia​daj – rzu​ci​ła. – Nie wiem, co mnie na​pa​dło. Wy​raz jego twa​rzy był nie do od​czy​ta​nia. – Nie mam nic do ukry​cia. Wiesz, co my​ślę o mał​żeń​stwie. Mam wra​że​nie, że je​steś ko​bie​tą stwo​rzo​ną do sta​łe​go związ​ku. Może znaj​dziesz go w Si​lver Glen. Nie wiem. Ale tym​cza​sem zbli​ży​li​śmy się do li​nii, któ​rej być może nie chcesz prze​kra​czać, kie​dy za​gro​że​nie ży​cia mi​nę​ło. – Nie trak​tuj mnie pro​tek​cjo​nal​nie – rze​kła chłod​no. – To ja za​pro​po​no​wa​łam po​je​dyn​czy po​kój w ho​te​lu. Za​po​mnia​łeś? Złość na​dal ma​lo​wa​ła się na jej twa​rzy, gdy sa​mo​lot lą​do​wał na lot​ni​sku La​Gu​ar​dia. – Prze​ma​wiasz ni​czym star​sza pani – wy​ce​dził. – Czy zbli​ża​my się do pierw​sze​go kry​zy​su? – Nie – prych​nę​ła. – Mamy go już za sobą: na​zwa​łeś mnie wte​dy dzi​wacz​ką. – Dzię​ki za wy​ja​śnie​nie – mruk​nął, spo​glą​da​jąc to na jej usta, to na pier​si. – Masz rude wło​sy. Mo​głem oszczę​dzić so​bie wie​lu cier​pień, gdy​bym wie​dział, że ko​bie​ta, z któ​rą pro​wa​dzę roz​mo​wę o pra​cę, nie jest sza​rą mysz​ką, ale eg​zo​tycz​ną pięk​no​ścią. – Je​steś pro​tek​cjo​nal​ny i szo​wi​ni​stycz​ny. Głę​bo​ki głos prze​rwał ich kłót​nię. – Hm, prze​pra​szam, pa​nie Ka​va​nagh. Mo​że​cie pań​stwo wy​sia​dać. Lib​by jęk​nę​ła w my​ślach, za​że​no​wa​na do gra​nic moż​li​wo​ści. Ile z ich roz​mo​wy

usły​szał pi​lot? Po​śpiesz​nie na​cią​gnę​ła trencz, chwy​ci​ła to​reb​kę i prze​szła nad no​ga​mi Pa​tric​ka, kie​ru​jąc się do wyj​ścia. Pry​wat​na li​mu​zy​na z kie​row​cą w li​be​rii już cze​ka​ła. Gdy Pa​trick wło​żył wa​liz​ki do ba​gaż​ni​ka i usiadł koło niej na tyl​nym sie​dze​niu, ce​lo​wo go igno​ro​wa​ła. Jak trak​to​wać męż​czy​znę tak bru​tal​nie szcze​re​go i ab​sur​dal​nie po​cią​ga​ją​ce​go? Czy na​praw​dę zde​cy​du​je się na ro​mans? Jak dłu​gi? Gdy za pół roku wró​ci Char​li​se, łóż​ko​wa przy​go​da i pra​ca skoń​czą się tego sa​me​go dnia? Pa​trick wziął ją za rękę. – Prze​stań stro​ić fo​chy. Jej zły hu​mor na​ra​stał. Rzu​ci​ła mu spoj​rze​nie, któ​rym moż​na by wy​pa​lić dziu​rę w drzwiach. – Zmie​ni​łam zda​nie. Chcę mieć od​dziel​ny po​kój. Bar​dziej po​trze​bu​ję pra​cy niż cie​bie. Po​gła​skał we​wnętrz​ną stro​nę jej nad​garst​ka. – Nie złość się, moja pięk​na. Je​ste​śmy w No​wym Jor​ku. Sami. Z dala od mo​jej wścib​skiej ro​dzi​ny. Mo​że​my ro​bić, co tyl​ko ze​chce​my… co​kol​wiek. Głos Pa​tric​ka brzmiał hip​no​tycz​nie. Jego głę​bo​ka i chro​pa​wa bar​wa przy​po​mi​na​ły me​lo​dię gra​ną przez za​kli​na​cza węży. – Są​dzisz, że je​stem ła​twa? – Obu​rze​nie zma​la​ło od​wrot​nie pro​por​cjo​nal​nie do przy​spie​sze​nia pul​su. Pa​trick pod​niósł jej rękę i po​ca​ło​wał wnę​trze dło​ni. – W ogó​le nie je​steś ła​twa, Lib​by. Ra​czej cho​ler​nie trud​na. Za każ​dym ra​zem, kie​dy wy​da​je mi się, że cię zro​zu​mia​łem, na nowo mnie za​ska​ku​jesz. W tyl​nym lu​ster​ku na​po​tka​ła wzrok kie​row​cy. Męż​czy​zna zmarsz​czył brwi. Lib​by znów ob​la​ła się ru​mień​cem i wyj​rza​ła przez okno. – Nie te​raz, Pa​trick. Pa​trick opadł na sie​dze​nie, ale enig​ma​tycz​ny uśmiech na jego twa​rzy spra​wił, że mia​ła ocho​tę go po​ca​ło​wać. Na szczę​ście do​tar​li na miej​sce. Gdy Lib​by wy​sia​dła z tak​sów​ki, za​drża​ła pod wpły​wem zim​ne​go wia​tru, któ​ry uniósł połę płasz​cza. – Gdzie nasz ba​gaż? – spy​ta​ła, za​nie​po​ko​jo​na lo​sem wa​li​zek Ma​eve i jej no​wy​mi ubra​nia​mi. – Kie​row​ca za​wie​zie je do ho​te​lu. – Wziął ją pod rękę. – Chodź. Do​tar​li​śmy przed cza​sem, ale chcę się upew​nić, że wszyst​ko jest go​to​we. Prze​szli przez ele​ganc​kie drzwi ob​ro​to​we. Na szczę​ście w win​dzie je​cha​ło dużo osób, więc nie mu​sia​ła się od​zy​wać. Wy​sie​dli na dwu​dzie​stym siód​mym pię​trze. Po​wi​ta​ła ich re​cep​cjo​nist​ka o nie​ska​zi​tel​nym wy​glą​dzie. Za nią wid​niał na​pis: Pe​abo​dy Ru​sh​ford. Lib​by zdję​ła płaszcz i sko​rzy​sta​ła z oka​zji, by się ro​zej​rzeć. Trud​no było wy​obra​zić so​bie, że ktoś z tego śro​do​wi​ska do​bro​wol​nie zgło​si się na wy​jazd tre​kin​go​wy. Chwi​lę póź​niej zo​sta​li wpro​wa​dze​ni do sali, gdzie Pa​trick miał za​de​mon​stro​wać pre​zen​ta​cję. Każ​de krze​sło zo​sta​ło usta​wio​ne pod ką​tem pro​stym w sto​sun​ku do sto​łu kon​fe​ren​cyj​ne​go. Krysz​ta​ło​we szklan​ki z chłod​ną wodą sta​ły na lnia​nych ser​wet​kach. Wszyst​ko wy​da​wa​ło się na swo​im miej​scu. Lib​by po​czu​ła się nie​swo​jo. Dla​cze​go zgo​dzi​ła się to​wa​rzy​szyć Pa​tric​ko​wi? Prze​cież zgod​nie z pla​nem mia​ła się włó​czyć po mie​ście.

Człon​ko​wie ka​dry kie​row​ni​czej wy​peł​nia​li salę. Ośmiu męż​czyzn, czte​ry ko​bie​ty i si​wie​ją​cy szef. Pod​wład​ni mie​li od trzy​dzie​stu do oko​ło pięć​dzie​się​ciu lat, była więc naj​młod​szą oso​bą w tym gro​nie. Pa​trick przy​wi​tał się z każ​dym z osob​na, ema​nu​jąc uro​kiem. Był pew​ny sie​bie i żar​to​wał. Do​brze so​bie ra​dził. Gdy wszy​scy usie​dli, zo​sta​ły trzy wol​ne krze​sła w głę​bi sali. Lib​by za​ję​ła środ​ko​we. Była ob​ser​wa​tor​ką, nie mu​sia​ła być szcze​gól​nie to​wa​rzy​ska, przy​naj​mniej nie w tej chwi​li. Je​śli w kwiet​niu na​dal bę​dzie pra​co​wać dla Pa​tric​ka, na pew​no spo​tka tych lu​dzi. Trud​no wy​obra​zić so​bie te oso​by w te​re​nie. Ko​bie​ty mia​ły na so​bie po​dob​ne uni​for​my. Ciem​ne ob​ci​słe ma​ry​nar​ki, ołów​ko​we spód​ni​ce, bia​łe je​dwab​ne bluz​ki, upię​te wło​sy albo no​wo​cze​sne krót​kie fry​zur​ki. Męż​czyź​ni, rów​nie wy​pie​lę​gno​wa​ni, no​si​li ciem​ne gar​ni​tu​ry, po​dob​ne do Pa​tric​ka. Jed​nak on miał czer​wo​ny kra​wat, oni – bar​dziej kon​ser​wa​tyw​ne. Pa​trick za​czął mó​wić do gru​py jak do lu​dzi rów​nych so​bie, jak czło​wiek oby​ty w ich świe​cie, za​wo​do​wiec zna​ją​cy swo​ją bran​żę. Wpro​wa​dza​nie trwa​ło, Lib​by da​lej ob​ser​wo​wa​ła ze​bra​nych. Jed​na z ko​biet i kil​ku męż​czyzn bra​ło ak​tyw​ny udział w spo​tka​niu, za​da​wa​li py​ta​nia, de​mon​stro​wa​li en​tu​zjazm. Inni ma​sko​wa​li nie​po​kój lub wro​gie na​sta​wie​nie. Pa​trick po​wie​dział, że dy​rek​tor ge​ne​ral​ny jest by​łym ma​ry​na​rzem, twar​dym czło​wie​kiem w biz​ne​sie i utrzy​my​wa​niu spraw​no​ści fi​zycz​nej. Dla nie​go udział kie​row​nic​twa w tre​kin​gu był czymś nie​pod​le​ga​ją​cym dys​ku​sji. Lib​by za​sta​na​wia​ła się, czy ktoś miał​by od​wa​gę od​mó​wić, na​wet gdy​by nie ozna​cza​ło to utra​ty pra​cy. Pod​czas dys​ku​sji jed​na z ko​biet, któ​ra do tej pory się nie od​zy​wa​ła, pod​nio​sła rękę. Gdy Pa​trick udzie​lił jej gło​su, wska​za​ła na Lib​by. – Czy to pana pra​cow​ni​ca? Chcia​ła​bym usły​szeć, co ma do po​wie​dze​nia. Pa​trick po​słał Lib​by lek​ko drwią​ce spoj​rze​nie i wzru​szył ra​mio​na​mi. – Lib​by? Oczy wszyst​kich zwró​ci​ły się na nią. Od​chrząk​nę​ła, szu​ka​jąc od​po​wied​nich słów. – Więc… – Ko​bie​ta pa​trzy​ła na nią z wy​raź​nym nie​po​ko​jem. Naj​wy​raź​niej po​trze​bo​wa​ła wspar​cia i do​strze​gła w Lib​by brat​nią du​szę. Lib​by uśmiech​nę​ła się. – Na pew​no ro​zu​miem, że ktoś w tej sali czu​je lęk na myśl o spę​dze​niu nocy w le​sie, szcze​gól​nie je​śli ni​g​dy tego nie ro​bił. Po​wiem szcze​rze, też wcze​śniej nie by​łam na bi​wa​ku, ale kie​dy pod​ję​łam tę pra​cę, waż​ne dla mnie było, żeby spró​bo​wać. – I jak po​szło? – Ko​bie​ta zbla​dła. Lib​by ci​cho się ro​ze​śmia​ła. – Będę szcze​ra. Były do​bre i złe chwi​le. Za​le​tą jest pier​wot​na, pięk​na i uspo​ka​ja​ją​ca przy​ro​da. Je​śli nie jest pani mi​ło​śnicz​ką na​tu​ry, to my​ślę, że pani nią zo​sta​nie. – A te mniej cu​dow​ne mo​men​ty? Choć tyl​ko jed​na ko​bie​ta za​da​wa​ła py​ta​nia, Lib​by po​dej​rze​wa​ła, że inni też cze​ka​li na jej sło​wa. – Spę​dze​nie nocy na zie​mi było wy​zwa​niem, na​wet w wy​god​nym śpi​wo​rze i na ma​te​ra​cu. Choć by​łam zmę​czo​na, trud​no było mi się na tyle zre​lak​so​wać, żeby głę​bo​ko za​snąć. – Coś jesz​cze? Lib​by za​wa​ha​ła się. Pa​trick uśmiech​nął się sze​ro​ko i ski​nął gło​wą, za​chę​ca​jąc ją do mó​wie​nia.

– Więc – ode​zwa​ła się – kwe​stia za​ła​twia​nia swo​ich po​trzeb w le​sie. Ko​bie​ty za​wsze są tu po​szko​do​wa​ne. Ner​wo​wy chi​chot obiegł stół. – Ale to nie​istot​ny szcze​gół w po​rów​na​niu z in​ny​mi. Na​uczy​cie się, jak po​le​gać na ze​spo​le przy wy​ko​ny​wa​niu pro​stych czyn​no​ści, roz​bi​ja​niu na​mio​tów czy zwi​ja​niu obo​zu. My​ślę, że spoj​rzy​cie na swo​ich współ​pra​cow​ni​ków w no​wym świe​tle. I obie​cu​ję, że od​naj​dzie​cie umie​jęt​no​ści i ta​len​ty, któ​rych ni​g​dy by​ście u sie​bie nie po​dej​rze​wa​li. Pa​trick nie pro​wa​dzi musz​try, tyl​ko po​ma​ga w osią​gnię​ciu celu. Ma ogrom​ną wie​dzę i do​świad​cze​nie. Mo​że​cie czuć się z nim bez​piecz​ni. W sali za​pa​dła ci​sza. Pa​trick już się nie uśmie​chał. Wy​glą​dał, jak​by coś go roz​bo​la​ło. O czym my​ślał? Ko​bie​ta na​to​miast ode​tchnę​ła z wy​raź​ną ulgą. – Dzię​ku​ję pani. Te​raz czu​ję się o wie​le pew​niej. Jej szef przy​tak​nął. – Za​chę​cam mo​ich lu​dzi do za​da​wa​nia py​tań. To je​dy​ny spo​sób, żeby się cze​goś na​uczyć. Na twa​rzach nie​któ​rych osób po​ja​wił się wy​raz nie​za​do​wo​le​nia. Ko​bie​ta, któ​ra wy​da​wa​ła się naj​słab​szym ogni​wem w gru​pie, zdo​by​ła sza​cu​nek sze​fa. Lib​by była za​do​wo​lo​na, że mo​gła po​móc. Po prze​rwie uczest​ni​cy spo​tka​nia wró​ci​li do pra​cy, a dy​rek​tor chwi​lę roz​ma​wiał z Pa​tric​kiem. Uwa​żał pre​zen​ta​cję za uda​ną. Gdy roz​mo​wa do​bie​gła koń​ca, Pa​trick i Lib​by opu​ści​li biu​ro​wiec. Lib​by sta​nę​ła na chod​ni​ku, otu​la​jąc się płasz​czem. – Roz​dzie​la​my się? I spo​ty​ka​my póź​niej w ho​te​lu? Pa​trick po​pra​wił jej kap​tur. – Czy chcesz sama od​wie​dzić sta​re śmie​ci? Przyj​rza​ła mu się ba​daw​czo. – Nie​spe​cjal​nie, ale za​kła​dam, że masz inne rze​czy do zro​bie​nia. Po​ca​ło​wał ją w czu​bek nosa. – Na dziś skoń​czy​łem. Chciał​bym za​brać cię na lunch, a po​tem ra​zem zmie​rzy​my się z two​ją prze​szło​ścią. – Mogę się roz​pła​kać. Pa​trick się ro​ze​śmiał. – My​ślę, że dam so​bie z tym radę.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Na​pły​nę​ły cięż​kie chmu​ry. Nie​bo sta​ło się sza​re i groź​ne. Pa​trick za​trzy​mał tak​sów​kę, po​mógł Lib​by wsiąść, po​tem wsko​czył do środ​ka i po​dał kie​row​cy ad​res. – Je​śli nie masz nic prze​ciw​ko temu, po​my​śla​łem, że mo​gli​by​śmy wy​pró​bo​wać nowe miej​sce, któ​re po​le​cał Aidan. To knajp​ka na Broad​wayu, z dala od głów​nych szla​ków tu​ry​stycz​nych. We​dług nie​go po​da​ją tam naj​lep​sze zupy w tej czę​ści kra​ju. Lib​by wy​gła​dzi​ła brzeg płasz​cza nad ko​la​na​mi, nie​świa​do​mie zwra​ca​jąc uwa​gę na swo​je nogi. Ski​nę​ła gło​wą. – Brzmi to do​brze, choć są​dzi​łam, że męż​czyź​ni po​trze​bu​ją so​lid​niej​szych po​sił​ków. – Za​po​mnia​łem wspo​mnieć o gy​ro​sie i in​dy​czych ud​kach. Żo​łą​dek za​bur​czał mu z gło​du. Lib​by się ro​ze​śmia​ła. – To ro​zu​miem. – Co za wy​stą​pie​nie – po​chwa​lił ją. – Nie zda​wa​łem so​bie spra​wy, że pod​czas ta​kie​go spo​tka​nia moż​na uspo​ko​ić uczest​ni​ków, opo​wia​da​jąc o nie​do​god​no​ściach prze​by​wa​nia w te​re​nie. Wszyst​ko, co po​wie​dzia​łaś, było traf​ne. – Za​wsze or​ga​ni​zu​jesz ta​kie spo​tka​nia? – Tak, i za​wsze nikt nie chce przy​znać się do swo​ich sła​bo​ści przy sze​fie. – Więc dla​cze​go dziś było ina​czej? – Tam​ta ko​bie​ta do​strze​gła w to​bie brat​nią du​szę i uzna​ła two​je sło​wa za szcze​re. To do​da​ło jej od​wa​gi. My​ślę, że inni też mie​li po​dob​ne oba​wy. Nie za​da​wa​li py​tań, ale chcie​li usły​szeć two​je zda​nie. – Cie​szę się, że mo​głam po​móc. Pa​trick zer​k​nął na ze​ga​rek. – Te​raz ofi​cjal​nie już jest po pra​cy. – Do koń​ca dnia zo​sta​ło jesz​cze spo​ro cza​su. Po​chy​lił się i po​ca​ło​wał ją w usta. – Je​stem pe​wien, że znaj​dzie​my spo​sób na jego wy​peł​nie​nie. – To​bie zo​sta​wiam pla​no​wa​nie. Tej po​wścią​gli​wej od​po​wie​dzi to​wa​rzy​szył ko​kie​te​ryj​ny uśmiech. Pa​trick za​pra​gnął po​mi​nąć inne punk​ty pro​gra​mu i od razu je​chać do ho​te​lu. Cier​pli​wość nie była jego moc​ną stro​ną. Wszyst​kie​mu win​na była zmia​na w wy​glą​dzie Lib​by. Ko​bie​ta, z któ​rą spę​dził czas w gó​rach i w ko​pal​ni, była po​cią​ga​ją​ca, uro​cza i za​baw​na. Nowa Lib​by to jed​nak cał​kiem inna baj​ka. Spra​wia, że za​czę​ły rzą​dzić nim hor​mo​ny, któ​re chy​ba za​bi​ja​ły jego ko​mór​ki mó​zgo​we. Aby ukryć ro​sną​ce pod​eks​cy​to​wa​nie, wy​jął te​le​fon i uda​wał, że spraw​dza mej​le. Lib​by nie czu​ła się ob​ra​żo​na ani zbul​wer​so​wa​na jego za​cho​wa​niem. Wy​glą​da​ła przez okno za​do​wo​lo​na i jed​no​cze​śnie za​nie​po​ko​jo​na z po​wo​du cze​ka​ją​cej ją wi​zy​-

ty. To wła​śnie w niej ce​nił. Nie była zbla​zo​wa​na jak czę​sto ko​bie​ty z tych krę​gów. Może za​wsze była spon​ta​nicz​na, a może na​uczy​ły ją tego ostat​nie mie​sią​ce. Bi​stro, gdzie je​dli lunch, było gło​śne i za​tło​czo​ne. Pa​tric​ko​wi to od​po​wia​da​ło. Nie miał ocho​ty na roz​mo​wę. Z ko​lei Lib​by ra​do​śnie ga​wę​dzi​ła, jej na​strój po​pra​wił się mimo pro​ble​mów emo​cjo​nal​nych, z któ​ry​mi się mie​rzy​ła. Wol​no pił kawę, nie​uważ​nie słu​cha​jąc, jak jego part​ner​ka roz​ma​wia z kel​ner​ką na te​mat du​blo​wa​nia w off-broad​way​ow​skiej sztu​ce. Gdy dziew​czy​na ode​szła, Lib​by uśmiech​nę​ła się do Pa​tric​ka. – Prze​pra​szam, uwiel​biam słu​chać hi​sto​rii lu​dzi. Zmarsz​czył brwi. – A two​ja hi​sto​ria? Co stu​dio​wa​łaś? Cień prze​mknął po jej twa​rzy. – Zro​bi​łam li​cen​cjat na an​gli​sty​ce. – Chcia​łaś uczyć? – Nie. Ro​dzi​ce by tego nie po​chwa​li​li. – Zbyt ple​bej​skie za​ję​cie? – spy​tał żar​to​bli​wie. – Coś w tym gu​ście. – Spoj​rza​ła w su​fit. – Więc dla​cze​go an​gli​sty​ka? Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi, przy​ję​ła tro​chę obron​ną po​sta​wę. – Ko​cham książ​ki. Był to je​dy​ny kie​ru​nek, gdzie mo​głam od​dać się swo​jej pa​sji i nikt mnie nie kry​ty​ko​wał za go​dzi​ny spę​dza​ne w bi​blio​te​ce. – Ro​dzi​ce ro​bi​li ja​kieś uwa​gi? – Mó​wi​li, że nikt nie oże​ni się z nu​dzia​rą. Że po​win​nam uczyć się sa​vo​ir-vi​vre’u i de​ko​ro​wa​nia wnętrz, wy​bie​ra​nia wina i pro​wa​dze​nia roz​mów o bie​żą​cych wy​da​rze​niach. – To jak wi​zy​tów​ka żony ze Step​ford. – Wie​dza ta oka​za​ła się nie​spe​cjal​nie przy​dat​na po aresz​to​wa​niu ojca. Moja po​zy​cja to​wa​rzy​ska prze​sta​ła ist​nieć, nie że​bym mia​ła coś prze​ciw​ko temu. Przy​kro mi było z po​wo​du mat​ki. Ni​g​dy nie zbie​ra​ła ku​po​nów ani nie ku​po​wa​ła w outle​tach. – To już prze​szłość. Przed tobą same do​bre rze​czy. Usły​szał wła​sne sło​wa i we​wnętrz​nie wzdry​gnął się. Czy wie​dział, przez co prze​szła Lib​by? Gdy kil​ka lat temu zre​zy​gno​wał z ka​rie​ry, nie po​dej​mo​wał wiel​kie​go ry​zy​ka. Ro​dzi​na Ka​va​na​ghów była bo​ga​ta. Za​ło​żył fir​mę za wła​sne pie​nią​dze, ale gdy​by po​padł w kło​po​ty fi​nan​so​we, mógł li​czyć na po​moc. Ni​g​dy nie sta​nął wo​bec ta​kich wy​zwań jak Lib​by. Wy​tar​ła ser​wet​ką usta i prze​je​cha​ła szmin​ką po war​gach. Ob​ser​wo​wa​nie, jak na​kła​da na usta zmy​sło​wy czer​wo​ny ko​lor, było ćwi​cze​niem cier​pli​wo​ści. Za​uwa​ży​ła, że Pa​trick się na nią gapi i się skrzy​wi​ła. – Chodź​my zo​ba​czyć mój dom, za​nim za​cznę dy​go​tać. Zda​nie to moż​na było zro​zu​mieć do​słow​nie. W cią​gu dnia tem​pe​ra​tu​ra na dwo​rze spa​dła o kil​ka stop​ni. Pa​trick za​trzy​mał tak​sów​kę i spoj​rzał na Lib​by. – Tym ra​zem to ty mu​sisz po​dać ad​res. – Oczy​wi​ście. Przy​tak​nę​ła, ale trud​no było od​czy​tać jej my​śli. Jed​nak gdy je​cha​li uli​ca​mi mia​sta,

sta​wa​ła się co​raz bar​dziej nie​spo​koj​na. Wziął ją za rękę. Była lo​do​wa​ta. – Masz rę​ka​wicz​ki? – Żad​ne nie pa​so​wa​ły do płasz​cza, a chcia​łam ład​nie wy​glą​dać na two​im spo​tka​niu służ​bo​wym. – O Boże, Lib​by. Pro​szę, weź moje. Rę​ka​wicz​ki były sta​re, ale ze skó​ry i pod​bi​te kasz​mi​rem. Przy​naj​mniej bę​dzie jej cie​pło. W koń​cu tak​sów​ka się za​trzy​ma​ła. – Lib​by? Wy​sia​da​my? Po​pa​trzy​ła na nie​go nie​wi​dzą​cym wzro​kiem. – Lib​by? – Po​ca​ło​wał ją w nos. – Chodź, ko​cha​nie. Ża​den zły duch nie cze​ka tam na cie​bie. To tyl​ko ce​gły i za​pra​wa. – Wiem. Jed​nak gdy sta​nę​li na chod​ni​ku, przy​tu​li​ła się do nie​go, uda​jąc, że to z po​wo​du wia​tru. Nie sko​men​to​wał tego, tyl​ko oto​czył ją ra​mie​niem. – Na któ​rym pię​trze miesz​ka​łaś? – spy​tał o pierw​szą rzecz, jaka przy​szła mu na myśl. – W pen​tho​usie. Tata lu​bił pa​trzeć na Cen​tral Park. Pa​trick spo​koj​nie stał, trzy​ma​jąc ją bli​sko sie​bie. – Je​stem tu, Lib​by. Nie je​steś sama. W koń​cu się po​ru​szy​ła. Są​dził, że chce przejść się wzdłuż oka​za​łe​go bu​dyn​ku, ale z wa​ha​niem za​trzy​ma​ła się przed po​dwój​ny​mi szkla​ny​mi drzwia​mi. Siwy przy​sa​dzi​sty męż​czy​zna w sza​rym uni​for​mie z wi​śnio​wą la​mów​ką sze​ro​ko otwo​rzył drzwi. – Pa​nien​ka Lib​by. Do​bry Boże. Tak bar​dzo się o pa​nien​kę mar​twi​łem. Tak mi przy​kro z po​wo​du mat​ki. Niech pa​nien​kę uści​snę. Lib​by rzu​ci​ła się w ra​mio​na męż​czy​zny. – Cla​ren​ce, tak bar​dzo za pa​nem tę​sk​ni​łam. Pa​trick w osłu​pie​niu pa​trzył na spo​tka​nie sta​rych przy​ja​ciół. Z po​wo​du chło​du wszedł z nimi do holu, ale trzy​mał się z boku, by nie prze​szka​dzać. W koń​cu star​szy pan za​uwa​żył jego obec​ność. – No, Lib​by, opo​wiedz mi o tym mło​dym przy​stoj​nym czło​wie​ku. Lib​by za​czer​wie​ni​ła się z za​do​wo​le​nia. – To mój szef, Pa​trick Ka​va​nagh. Pa​trick to Cla​ren​ce Tur​ner. Zna mnie wła​ści​wie od nie​mow​lęc​twa. Cla​ren​ce pro​mien​nie się uśmiech​nął. – Naj​słod​szy mały brzdąc, ja​kie​go kie​dy​kol​wiek zna​łem. Wy​ro​sła na mą​drą i pięk​ną ko​bie​tę. Na moje sześć​dzie​sią​te uro​dzi​ny sama zro​bi​ła mi cia​sto ba​na​no​we. To naj​mil​szy pre​zent, jaki do​sta​łem od śmier​ci żony. Pa​trick wy​cią​gnął rękę. – To dla mnie za​szczyt. Cla​ren​ce z za​tro​ska​ną miną spoj​rzał na Lib​by. – Za​brał​bym cię na górę, ale by​ło​by ci przy​kro. Nowi wła​ści​cie​le prze​ro​bi​li całe wnę​trze. – To bez zna​cze​nia – od​rze​kła Lib​by. – Wy​star​czy, że wi​dzę cie​bie. Za​wsze my​śla​łam, że z ro​dzi​ca​mi damy ci ja​kiś cu​dow​ny pre​zent, kie​dy przej​dziesz na eme​ry​tu​rę,

po​dróż na Ha​wa​je albo nowy sa​mo​chód. Wy​glą​da na to, że bę​dziesz miał szczę​ście, je​śli do​sta​niesz ode mnie kart​kę i pacz​kę gumy. Ro​ze​śmia​ła się, gdy to mó​wi​ła, ale Pa​trick wie​dział, że ją to mar​twi i po​sta​no​wił za​sta​no​wić się, co może zro​bić w imie​niu Lib​by. Cla​ren​ce otak​so​wał go wzro​kiem. – My​śla​łem, że je​ste​ście parą – nie​zbyt sub​tel​nie stwier​dził. – Moż​na o wie​le go​rzej skoń​czyć niż jako mąż Lib​by Par​khurst. Za​nim zdą​żył od​po​wie​dzieć, Lib​by wtrą​ci​ła: – Je​ste​śmy tyl​ko przy​ja​ciół​mi. Wła​ści​wie to chwi​lo​wo pra​cu​ję w jego fir​mie. Moja mama i mat​ka Pa​tric​ka były przy​ja​ciół​ka​mi. Po​ma​ga mi sta​nąć na nogi. – Jesz​cze raz uści​snę​ła Cla​ren​ce’a. – Mu​si​my iść, ale obie​cu​ję czę​ściej pi​sać. Na​dal na ten sam ad​res? – Jak naj​bar​dziej. Będą mu​sie​li mnie stam​tąd wy​nieść no​ga​mi do przo​du. – Jesz​cze raz po​pa​trzył na Pa​tric​ka i na Lib​by. – Wszyst​ko bę​dzie do​brze. Ni​g​dy nie spo​tka​łem dziew​czy​ny z tak sil​nym cha​rak​te​rem i cha​ry​zmą. – Dzię​ku​ję. – Miło było pana po​znać – do​dał, pa​trząc na Pa​tric​ka. – Mam na​dzie​ję, że to nie ostat​ni raz. Gdy zna​leź​li się na dwo​rze, Lib​by wciąż zer​ka​ła przez ra​mię i ma​cha​ła. Pa​trick miał wra​że​nie, że nie zda​wa​ła so​bie spra​wy z tego, jak bar​dzo spo​tka​nie ją wy​czer​pa​ło. Na chod​ni​ku ujął ją za bro​dę i po​ca​ło​wał w czo​ło. – Je​dzie​my do ho​te​lu? My​ślę, że przy​da nam się drzem​ka. Je​śli mamy wie​czo​rem wyjść do mia​sta, mu​sisz się prze​spać, a ja po​wi​nie​nem zor​ga​ni​zo​wać bi​le​ty na ja​kieś przed​sta​wie​nie. Gdy wsie​dli do tak​sów​ki, Lib​by wzię​ła go za rękę. – Może da​ru​je​my so​bie te​atr i tyl​ko pój​dzie​my na ko​la​cję? Wte​dy wcze​śniej wró​ci​my do ho​te​lu… Od​chrząk​nął, zda​jąc so​bie spra​wę, że kie​row​ca może sły​szeć ich roz​mo​wę mimo włą​czo​ne​go ra​dia. – Je​stem za. Chcę zo​stać z tobą sam na sam – od​parł ści​szo​nym gło​sem. – Drzem​kę też mo​że​my po​mi​nąć. Jej spoj​rze​nie wy​star​czy​ło za od​po​wiedź. – Za​re​zer​wo​wa​łem dwa po​ko​je – rzekł ochry​płym gło​sem. – Nie chcia​łem wy​ko​rzy​sty​wać sy​tu​acji. – Nie je​stem sła​ba, Pa​trick. By​łam wście​kła, kie​dy za​żą​da​łam dru​gie​go po​ko​ju. Nie po​trze​bu​je​my go. I ni​cze​go od cie​bie nie ocze​ku​ję, z wy​jąt​kiem przy​jem​no​ści. – Przy​jem​no​ści? – Po​czuł su​chość w ustach. Po​chy​li​ła się w jego stro​nę. – Przy​jem​no​ści – wy​szep​ta​ła. – Je​steś by​stry, wie​rzę w cie​bie. Na szczę​ście był to krót​ki kurs. Pa​trick za​pła​cił, czu​jąc na so​bie wzrok Lib​by. W sta​nie, w któ​rym się obec​nie znaj​do​wał, uni​kał jej wzro​ku. Uprzej​my re​cep​cjo​ni​sta na​wet nie mru​gnął okiem, gdy Pa​trick zre​zy​gno​wał z jed​ne​go po​ko​ju. Wziął od nie​go kar​tę kre​dy​to​wą i po​dał mu klucz. – Pa​nie Ka​va​nagh, za​raz każę za​nieść do po​ko​ju pań​stwa ba​gaż wraz z bu​tel​ką szam​pa​na i po​czę​stun​kiem. Czy mo​że​my jesz​cze coś dla pana zro​bić?

Pa​trick od​chrząk​nął i pod​pi​sał ra​chu​nek. – Nie, dzię​ku​ję. Od​wró​cił się do Lib​by. – Idzie​my na górę?

ROZDZIAŁ DWUNASTY Lib​by wzię​ła go za rękę. – Chodź​my. Nie mia​ła złu​dzeń – to do niej musi na​le​żeć ini​cja​ty​wa. Opar​ła gło​wę na ra​mie​niu Pa​tric​ka. W win​dzie byli sami. – Nikt o nas nie wie. Nie je​steś za​in​te​re​so​wa​ny związ​kiem, ja tak​że. Ale to nie zna​czy, że nie mo​że​my cie​szyć się sobą. Moc​niej ści​snął jej rękę, kie​dy win​da sta​nę​ła. Po​wsta​ło małe za​mie​sza​nie. Gdy Pa​trick otwie​rał drzwi, nad​szedł po​ko​jo​wy z ba​ga​żem. Po​tem po​ja​wił się kel​ner z przy​kry​tym bia​łym ob​ru​sem wóz​kiem, na któ​rym stał szam​pan w srebr​nym ku​beł​ku i por​ce​la​no​we ta​le​rzy​ki z pa​sta​mi se​ro​wy​mi, ka​wał​ka​mi grza​nek i tru​skaw​ka​mi ze śmie​ta​ną. Spraw​na ob​słu​ga ho​te​lo​wa wy​co​fa​ła się z na​piw​ka​mi. Pa​trick oparł się o drzwi. – Tru​skaw​ki czy kie​li​szek szam​pa​na? – To dru​gie, pro​szę. Gdy do​sta​ła smu​kły krysz​ta​ło​wy kie​li​szek, wy​chy​li​ła go do dna. Szam​pan był orzeź​wia​ją​cy, smacz​ny. Pa​trick po​szedł za jej przy​kła​dem, choć pił wol​niej, ob​ser​wu​jąc ją. – Czy mó​wi​łem ci, że bar​dzo sek​sow​nie wy​glą​dasz w tej su​kien​ce? – Są​dzi​łam, że jest od​po​wied​nia na spo​tka​nie w in​te​re​sach – za​uwa​ży​ła stra​pio​na. – Bo jest od​po​wied​nia. Ale ko​bie​ta, któ​ra ją nosi, spra​wia, że zmie​nia się w coś in​ne​go. – W co? Wy​cią​gnę​ła w jego kie​run​ku pu​sty kie​li​szek. Sta​ła na drżą​cych no​gach. Czy te​raz stchó​rzy? Nie mo​gła przy​po​mnieć so​bie, kie​dy ostat​ni raz czu​ła ta​kie roz​go​rącz​ko​wa​nie. Pa​trick po​wtór​nie na​peł​nił kie​li​szek. Za​nim go po​dał, wy​pił tro​chę, do​ty​ka​jąc usta​mi miej​sca ze śla​dem szmin​ki. – Zdu​mie​wa​ją​co sma​ku​je – za​uwa​żył. Zrzu​ci​ła szpil​ki i sta​nę​ła na wspa​nia​łym orien​tal​nym dy​wa​nie. Nie lu​bi​ła raj​stop, ale przy dzi​siej​szej po​go​dzie były obo​wiąz​ko​we. Nie da się ich zdjąć w uro​czy spo​sób. – Prze​pra​szam na chwi​lę – rze​kła, od​sta​wia​jąc kie​li​szek. – Oczy​wi​ście. W ła​zien​ce zim​ny​mi rę​ka​mi za​kry​ła roz​pa​lo​ne po​licz​ki. Pój​dzie do łóż​ka z Pa​tric​kiem. Bez dal​szych pla​nów. Grzecz​ne dziew​czyn​ki nie ro​bią ta​kich rze​czy. Ona przez więk​szą część ży​cia była grzecz​ną dziew​czyn​ką i co? Szyb​ko zdję​ła raj​sto​py i wrzu​ci​ła je do szu​fla​dy to​a​let​ki. Wzbu​rzy​ła wło​sy, po​tem przy​ło​ży​ła wil​got​ny ręcz​nik do po​licz​ków, pró​bu​jąc osła​bić in​ten​syw​ny ko​lor, któ​ry wska​zy​wał na jej stan. W koń​cu wró​ci​ła do sa​lo​nu.

Było to cu​dow​ne po​miesz​cze​nie o ja​sno​zie​lo​nych i kre​mo​wych ścia​nach. Sta​re fran​cu​skie me​ble two​rzy​ły ro​man​tycz​ną at​mos​fe​rę. Pa​trick za​pa​lił świe​ce, choć był śro​dek dnia. Pod​szedł do Lib​by, wsu​nął ręce w jej wło​sy i uśmiech​nął się z odro​bi​ną sa​tys​fak​cji. – De​ner​wu​jesz się? – Tro​szecz​kę. Czu​ję się taka nie​wy​ra​fi​no​wa​na. – Nie pra​gnę wy​ra​fi​no​wa​nia. Jego oczy spo​waż​nia​ły, nie​bie​sko​sza​re tę​czów​ki przy​po​mi​na​ły je​zio​ro w cza​sie bu​rzy. Ob​ję​ła go za nad​garst​ki, by przy​trzy​mać się cze​goś, gdy emo​cje sza​la​ły. – Cze​go chcesz, Pa​trick? Wziął ją na ręce. – Cie​bie, Lib​by. Tyl​ko cie​bie. Po dro​dze do sy​pial​ni za​trzy​mał się, by za​brać cięż​ki świecz​nik, ale nie zdo​łał go unieść, trzy​ma​jąc ją w ra​mio​nach. Ob​raz, jak ra​zem lą​du​ją w go​rą​cym wo​sku, spra​wił, że się ro​ze​śmia​ła. Pa​trick rzu​cił jej spoj​rze​nie peł​ne zło​ści. – Ze mnie się śmie​jesz? – Nie śmia​ła​bym. Za​sta​na​wia​łam się tyl​ko nad róż​ny​mi spo​so​ba​mi uży​cia go​rą​ce​go wo​sku, żeby do​pro​wa​dzić cię do sza​leń​stwa. Po​tknął się i omal nie stra​cił rów​no​wa​gi. Na jego twa​rzy od​ma​lo​wa​ło się zdu​mie​nie. Lib​by zro​zu​mia​ła, że jej uwa​ga go zszo​ko​wa​ła. Do​brze wie​dzieć, że cza​sem jest się na pro​wa​dze​niu. Sy​pial​nia była ba​jecz​na. La​wen​do​wa po​ściel, świe​że fioł​ki w krysz​ta​ło​wym wa​zo​ni​ku, szez​long w sty​lu Lu​dwi​ka XIV wy​bi​ty zło​to​żół​tym i śliw​ko​wym bro​ka​tem. Kre​mo​wa na​rzu​ta z ada​masz​ku była już zło​żo​na. Pa​trick mu​siał je​dy​nie upu​ścić ją na łóż​ko. – Nie ru​szaj się – ode​zwał się. – Sko​czę po świecz​nik, żeby stwo​rzyć at​mos​fe​rę. Wró​cił w oka​mgnie​niu. Po​sta​wił świecz​nik na ozdob​nym kre​den​sie, w bez​piecz​nej od​le​gło​ści. Po​tem za​cią​gnął za​sło​ny, po​zby​wa​jąc się sza​re​go po​po​łu​dnio​we​go świa​tła. Lib​by wspar​ła się na łok​ciach. – My​śla​łam, że chcia​łeś się zdrzem​nąć – rzu​ci​ła żar​to​bli​wie. – Póź​niej. Na jego twa​rzy wi​docz​ne było na​pię​cie, po​licz​ki miał za​czer​wie​nio​ne. Wol​no pod​szedł do łóż​ka, zdjął ma​ry​nar​kę, ko​szu​lę i kra​wat szyb​kim ru​chem. Lib​by wstrzy​ma​ła od​dech na wi​dok jego na​gie​go tor​su. – Nie​zły po​kaz – wy​krztu​si​ła. Pa​trick roz​piął pa​sek u spodni. Gdy opa​dły, przy​szła ko​lej na buty i skar​pet​ki. Gdy miał na so​bie już tyl​ko sli​py, przy​wo​łał ją pal​cem. – Chodź i od​wróć się. Drżąc, od​wró​ci​ła się. Pal​ca​mi do​tknął su​wa​ka su​kien​ki i za​czął go po​wo​li roz​pi​nać. Gdy wes​tchnął, spoj​rza​ła na nie​go przez ra​mię. – Co się sta​ło? Zo​ba​czy​ła na jego twa​rzy udrę​kę i po​żą​da​nie. – Je​steś taka mło​da, bez​bron​na i nie​win​na. – Nie je​stem cał​kiem nie​win​na. – Nie o tym mó​wię – rzu​cił szorst​ko, gła​dząc jej ple​cy.

Roz​piął sta​nik i ob​jął jej na​brzmia​łe pier​si. – Wszyst​ko sprzy​się​gło się prze​ciw to​bie, a na​dal je​steś ni​czym dziec​ko. Jak​by nic się nie sta​ło. Wzię​ła jego rękę i unio​sła ją do ust. – Je​stem mło​da wie​kiem, ale nie du​chem, czy tego chcia​łam, czy nie. A te​raz prze​stań nu​dzić, tyl​ko chodź do łóż​ka. Pa​trick wie​dział, że jest szczę​ścia​rzem. Na tym eta​pie ży​cia miał wszyst​ko, o czym ma​rzył. Ale ni​g​dy ni​cze​go lub ra​czej ni​ko​go tak nie pra​gnął jak te​raz Lib​by. Chciał być jej ry​ce​rzem, opie​ku​nem, wy​bran​kiem i ko​chan​kiem. In​ten​syw​ność tego pra​gnie​nia prze​ro​sła go i po​czuł ucisk w pier​si. Sta​ły zwią​zek z Lib​by zmie​nił​by jego ży​cie, na co nie był go​to​wy. Zresz​tą i tak nie cho​dzi o mi​łość, lecz o seks. Po​mógł jej zdjąć su​kien​kę. Pod spodem od​krył ró​żo​wy ko​ron​ko​wy sta​nik i figi. Ni​g​dy nie był szcze​gól​nym fa​nem różu, ale do Lib​by pa​so​wał. Gdy była zu​peł​nie naga, wstrzy​mał od​dech. – Wska​kuj pod koł​drę, za​nim zmar​z​niesz – rzu​cił. Za​sta​na​wiał się, czy się do​my​śli​ła. W sy​pial​ni było prze​cież cie​pło, ale po​trze​bo​wał chwi​li, by się po​zbie​rać. Od​wró​cił się, zdjął sli​py. Był tak twar​dy, że czuł ból i mu​siał wal​czyć z sobą, by się na nią nie rzu​cić. Gdy Lib​by zga​si​ła je​dy​ną za​pa​lo​ną lam​pę, od​wró​cił się. W pół​mro​ku jej wło​sy lśni​ły ni​czym au​re​ola. Prze​to​czy​ła się na bok łóż​ka, z koł​drą pod​cią​gnię​tą pod szy​ję. – Je​stem zde​ner​wo​wa​na – stwier​dzi​ła. – Ja też – przy​znał. Jej oczy roz​sze​rzy​ły się, gdy od​kry​ła fi​zycz​ne świa​dec​two jego pod​nie​ce​nia. – Na​praw​dę? Bo stąd wy​da​jesz się go​to​wy. Jej dzi​wacz​ne po​czu​cie hu​mo​ru go roz​śmie​szy​ło. Wśli​znął się pod koł​drę, jego nogi splo​tły się z jej no​ga​mi. – Nie masz po​ję​cia, jak bar​dzo chcę się z tobą ko​chać. – Pa​trick, dla​cze​go ze mną? – A dla​cze​go nie? Draż​nił jej su​tek i pa​trzył, jak tward​nie​je. – To nie jest od​po​wiedź. Krzyk​nę​ła ci​cho, gdy po​chy​lił się i wziął do ust jej pierś. Chy​ba chcia​ła, by kon​ty​nu​ował, po​nie​waż przy​cią​gnę​ła jego gło​wę do pier​si i wsu​nę​ła pal​ce we wło​sy. Pach​nia​ła jak łąka i let​nia mi​łość. W środ​ku zimy wnio​sła do tego po​ko​ju cie​pło i słoń​ce. Na​mięt​nie ją po​ca​ło​wał. – Nie wszyst​ko w ży​ciu da się wy​ja​śnić, Lib​by. – Spró​buj. – Ob​ję​ła go za szy​ję. – Da​jesz mi coś, cze​go nikt mi nie dał. Kie​dy je​stem z tobą, wszyst​ko wy​da​je się w po​rząd​ku – po​wie​dział. Do​strzegł w jej oczach uzna​nie za szcze​rość. Nie żeby to pla​no​wał. Wła​ści​wie to po​czuł się cho​ler​nie ob​na​żo​ny i nie cho​dzi​ło tyl​ko o brak ubra​nia. Nie mógł nic jej za​pro​po​no​wać, ale przy​naj​mniej może być szcze​ry. – Ko​chaj się ze mną, Pa​trick. To wszyst​ko, co chciał usły​szeć. Po​tem bę​dzie czas na prze​dłu​ża​ją​cą się grę

wstęp​ną i piesz​czo​ty. Ale w tej chwi​li chciał tyl​ko w niej się zna​leźć. Się​gnął po pre​zer​wa​ty​wę i na​cią​gnął ją, sta​ra​jąc się nie zwra​cać uwa​gi na śle​dzą​cą każ​dy ruch Lib​by. Na​stęp​nie po​ło​żył się na niej, ale nie ca​łym cię​ża​rem. Przez chwi​lę nie mógł się ru​szyć, gdy po​czuł swój czło​nek na jej udzie. Chciał tyl​ko brać, brać, brać. Lib​by ob​ję​ła jego twarz rę​ka​mi. – Też cię pra​gnę. – Nie okła​ma​ła​byś mnie w kwe​stii dzie​wic​twa, praw​da? Jej oczy po​ciem​nia​ły od emo​cji, któ​rych nie ro​zu​miał. – Na ża​den te​mat nie kła​mię. Wol​no wszedł w nią tak głę​bo​ko, jak się dało. Była cie​pła. Pod po​wie​ka​mi tań​czy​ły mu żół​te krop​ki. Wszyst​kie mię​śnie miał na​pię​te jak stru​ny. Lib​by ob​ję​ła go w pa​sie no​ga​mi, spra​wia​jąc, że zna​lazł się w niej jesz​cze głę​biej. – To miłe – rze​kła, ła​piąc od​dech. – Miłe? – Za​ci​snął zęby. Nie​do​cze​ka​nie, że za​cho​wa się jak na​sto​la​tek sku​pio​ny tyl​ko na cie​le. Lib​by ści​snę​ła go w środ​ku. Uśmiech na jej twa​rzy świad​czył o tym, że od​kry​cie wła​snej siły spra​wia jej przy​jem​ność. – Daję ci wy​so​ką notę za se​kwen​cję po​cząt​ko​wą. Do​sta​wa robi wra​że​nie. Ku​szą​ce opa​ko​wa​nie. Za​krztu​sił się ze śmie​chu. – Ni​g​dy nie sły​sza​łaś, że po​win​no się na​zy​wać rze​czy po imie​niu? Mo​żesz to na​zy​wać… Za​sło​ni​ła mu ręką usta ru​chem, któ​ry sta​wał się zna​jo​my. – Nie, nie mogę. – Do ja​kiej ty cho​dzi​łaś szko​ły? – Do ka​to​lic​kiej. Moi ro​dzi​ce byli pro​te​stan​ta​mi, ale ży​czy​li so​bie, żeby ich cór​kę wy​cho​wy​wa​ły za​kon​ni​ce. – Mo​że​my te​raz nie roz​ma​wiać o za​kon​ni​cach? To mnie de​kon​cen​tru​je. Uszczyp​nę​ła go zę​ba​mi w pod​bró​dek. – Dzia​łaj. Jak do​tąd bar​dzo do​brze so​bie ra​dzisz. Gdy na​piął po​ślad​ki, jej uśmiech znikł. – A te​raz? Lib​by od​rzu​ci​ła do tyłu gło​wę i wes​tchnę​ła. – Nie prze​sta​waj. O któ​rej trze​ba zwol​nić po​kój? Ta cha​otycz​na roz​mo​wa wpra​wi​ła go w za​kło​po​ta​nie. Z za​sa​dy jego part​ner​ki nie były tak ga​da​tli​we. – Je​de​na​sta, dwu​na​sta. Do dia​bła, nie mam po​ję​cia. Dla​cze​go? Zie​lo​ne oczy pa​trzy​ły wprost na nie​go. – Chcę po​li​czyć, ile razy mo​że​my to po​wtó​rzyć, za​nim bę​dzie​my mu​sie​li wra​cać do domu. Wpa​dła w praw​dzi​we kło​po​ty. Okła​my​wa​ła sie​bie tak do​brze, że na​wet nie zo​rien​to​wa​ła się, że zna​la​zła się w nie​bez​pie​czeń​stwie. Znów. Gdy​by mia​ła szes​na​ście lat, by​ło​by to zro​zu​mia​łe. W jej obec​nej sy​tu​acji – nie​spe​cjal​nie. Nie chcia​ła już ni​g​dy być tak bez​bron​na. Ale prze​cież Pa​trick jej nie skrzyw​dzi? Przy​naj​mniej nie w ten spo​sób, jak zo​sta​ła kie​dyś skrzyw​dzo​na. Był cie​pły i moc​ny. Ota​czał ją, wy​peł​-

niał, po​sia​dał. Czu​ła za​pach jego skó​ry, ła​sko​ta​nie wło​sów. Le​d​wo od​dy​cha​ła. – Ci​cho, ko​cha​nie – rzekł z tym swo​im po​łu​dnio​wym ak​cen​tem, jesz​cze wy​raź​niej​szym te​raz, gdy wy​god​niej uło​żył się na jej bio​drach. Or​gazm ją za​sko​czył. Szczyt był in​ten​syw​ny i dłu​gi, fala przy​jem​no​ści go​ni​ła falę. Roz​luź​nio​na i bez​sil​na le​ża​ła w jego ra​mio​nach. Ale Pa​trick też był za​gu​bio​ny. Jego stłu​mio​ne​mu okrzy​ko​wi to​wa​rzy​szy​ły go​rącz​ko​we pchnię​cia, któ​re skoń​czy​ły się spek​ta​ku​lar​nym fi​na​łem. Gdy bu​rza mi​nę​ła, w sy​pial​ni za​pa​no​wa​ła ci​sza prze​ry​wa​na ich przy​spie​szo​ny​mi od​de​cha​mi.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Mia​ła cu​dow​ny sen. Że​glo​wa​ła po oce​anie w ła​god​nym świe​tle za​cho​dzą​ce​go słoń​ca. Po​wie​trze było bal​sa​micz​ne. Była owi​nię​ta w prze​ście​ra​dło, jej wło​sy roz​wie​wał wiatr. Obu​dził ją do​bie​ga​ją​cy z od​da​li ostry dźwięk. Za​mar​ła. Pa​trick le​żał czę​ścio​wo na niej i głę​bo​ko od​dy​chał. Cho​le​ra! Wy​su​nę​ła się spod nie​go, krzy​wiąc się, gdy coś wy​mam​ro​tał i zmarsz​czył brwi przez sen. Na szczę​ście się nie obu​dził. Nie żar​to​wał w spra​wie drzem​ki. Zresz​tą pew​nie jej po​trze​bo​wał. Ty​dzień do lek​kich nie na​le​żał. Może Pa​tric​ka też mę​czą kosz​ma​ry? Na pal​cach wy​szła do sa​lo​nu, gdzie w swo​jej wa​liz​ce od​na​la​zła ko​sme​tycz​kę. A po​nie​waż ak​tu​al​nie była goła jak świę​ty tu​rec​ki, po​trze​bo​wa​ła tak​że ko​szu​li i szla​fro​ka. Po​tem ci​cho wśli​znę​ła się do ła​zien​ki. Gdy za​mknę​ła drzwi, wzię​ła głę​bo​ki od​dech, by wy​ci​szyć ner​wy. Trze​ba przy​znać, że nic w cią​gu krót​kie​go ży​cia łóż​ko​we​go, w du​żej mie​rze nie​uda​ne​go, nie przy​go​to​wa​ło jej na to, co prze​ży​ła z Pa​tric​kiem. Był in​try​gu​ją​cy, czu​ły i na​mięt​ny. Za​tra​ci​ła się w ko​lej​nych or​ga​zmach. W sy​pial​ni był ge​niu​szem. Kto by się spo​dzie​wał? Za​wią​za​ła ręcz​nik na gło​wie, by nie za​mo​czyć wło​sów, i wzię​ła szyb​ki prysz​nic. Myśl, że Pa​trick może tu wejść, ją prze​ra​ża​ła. Wi​dział ją nago, ale to nie ozna​cza, że nie po​trze​bu​je chwi​li pry​wat​no​ści. Po ką​pie​li wło​ży​ła je​dwab​ną ko​szu​lę i szla​frok w ko​lo​rze ko​ści sło​nio​wej. Nie były nowe, ale na​dal ele​ganc​kie i wy​god​ne. Wy​star​czy wy​szczot​ko​wać wło​sy i go​to​we. Te​raz musi tyl​ko uda​wać zbla​zo​wa​ną, by prze​żyć ko​la​cję i prze​ko​nać Pa​tric​ka, żeby spał na so​fie. Chcia​ła, by utrzy​my​wa​li dy​stans, stwo​rzy​li ba​ry​ka​dę unie​moż​li​wia​ją​cą zro​bie​nie cze​goś głu​pie​go. Je​śli po​zwo​li mu dzie​lić z sobą łóż​ko, zda​rzyć może się wszyst​ko. Może na​wet uciec się do bła​gań, co by​ło​by osta​tecz​nym upo​ko​rze​niem. Za nic nie po​zwo​li, by jej współ​czuł, że się w nim pod​ko​chu​je ni​czym na​sto​lat​ka. Usia​dła na brze​gu wan​ny i za​sta​na​wia​ła się, jak ma ode​grać swój po​wrót do sy​pial​ni. W koń​cu Pa​trick za nią zde​cy​do​wał. Z im​pe​tem otwo​rzył drzwi i wes​tchnął – naj​wy​raź​niej z ulgą – na jej wi​dok. – Nie wie​dzia​łem, że tu je​steś – stwier​dził z wy​rzu​tem. Był nagi, jego cia​ło przy​po​mi​na​ło dzie​ło sztu​ki. Pe​nis – mo​gła wy​szep​tać to sło​wo w my​ślach – na wpół opusz​czo​ny, sta​nął. Pa​trick naj​wy​raź​niej był po​zba​wio​ny uczu​cia wsty​du, gdyż z rę​ka​mi na bio​drach stał i pa​trzył na nią. – A gdzie mia​ła​bym pójść? – spy​ta​ła. Zi​gno​ro​wał py​ta​nie i ru​szył w jej kie​run​ku. – Nie ro​zu​miem, dla​cze​go się ubra​łaś. Czy to nie ty pró​bo​wa​łaś usta​lić licz​bę po​ten​cjal​nych nu​mer​ków na go​dzi​nę? – To nie by​łam ja – skła​ma​ła. Wi​dać było, że od​zy​skał do​bry hu​mor. Bez ostrze​że​nia wziął ją w ra​mio​na.

– Żad​nych pi​żam, chy​ba że się zgo​dzę. Jej po​li​czek spo​czy​wał na wy​so​ko​ści jego ser​ca. – To nie jest pi​ża​ma, to pe​niu​ar. – Nie ob​cho​dzi mnie, na​wet je​śli to suk​nia kró​lo​wej Elż​bie​ty. Zdej​mij ją, skar​bie. Po​sta​wił ją na zie​mi i bez dal​szych ce​re​mo​nii ścią​gnął dwie prze​świ​tu​ją​ce sztu​ki bie​li​zny przez gło​wę, nie zwra​ca​jąc uwa​gi na pro​te​sty. – Pa​trick! Rzu​cił szat​ki na pod​ło​gę i za​czął rę​ka​mi do​ty​kać jej szyi, ra​mion, pier​si, scho​dząc w dół. – O Boże, ale je​steś pięk​na – wy​szep​tał. – Och, Pa​trick. – Och, Pa​trick – po​wtó​rzył kpią​co. – Och, Pa​trick, w zna​cze​niu: chcę się z tobą znów ko​chać czy: Och, Pa​trick, je​steś naj​lep​szym ko​chan​kiem, ja​kie​go mia​łam? Za​gry​zła war​gi, roz​dar​ta mię​dzy po​trze​bą szcze​ro​ści a chę​cią utar​cia mu nosa. – W obu. Ale je​steś do​pie​ro moim dru​gim ko​chan​kiem, więc nie mam za du​żej ska​li po​rów​naw​czej. Wzrok mu się wy​ostrzył. – Dru​gim? – Mam za​le​d​wie dwa​dzie​ścia trzy lata. – Tak, ale wie​le dziew​cząt za​czy​na jako na​sto​lat​ki. – Nie w mo​jej ro​dzi​nie. Pa​mię​tasz o za​kon​ni​cach? – A ty znów swo​je. Co za ma​niac​ka skłon​ność do wspo​mi​na​nia za​kon​nic w nie​wła​ści​wych mo​men​tach. A tak do two​jej wia​do​mo​ści: zna​łem co naj​mniej jed​ną ka​to​licz​kę, któ​ra wie​le mnie na​uczy​ła w dzie​dzi​nie sek​su. Jej oczy zro​bi​ły się okrą​głe ze zdu​mie​nia. – No ale to nie mój przy​pa​dek. Do​ty​kał jej sut​ków, a roz​cho​dzą​ce się fale roz​ko​szy do​cie​ra​ły aż do wil​got​ne​go miej​sca mię​dzy uda​mi. – Zdu​mie​wasz mnie, Lib​by. Kto cię tego na​uczył? Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Czy​tam książ​ki. – Ro​zu​miem. – Nie wie​rzysz? – To do​praw​dy nie​zwy​kłe, bio​rąc pod uwa​gę, że wła​ści​wie je​steś no​wi​cjusz​ką. Nie spo​dzie​wa​ła się ta​kie​go kom​ple​men​tu. – Miło, że tak mó​wisz. – Chcesz opo​wie​dzieć o nu​me​rze je​den? – Pa​trick wy​glą​dał na za​nie​po​ko​jo​ne​go, choć nie ro​zu​mia​ła dla​cze​go. Nie​przy​jem​ne wspo​mnie​nie spra​wi​ło, że się wzdry​gnę​ła. – Może in​nym ra​zem. – Zgo​da. – Prze​chy​lił gło​wę. – Tym ra​zem zro​bi​my to wol​niej, obie​cu​ję. Prze​szył ją dreszcz, za​ci​snę​ła dło​nie w pię​ści. – Nie na​rze​kam. Po​now​nie wziął ją w ra​mio​na, choć tym ra​zem usiadł na brze​gu łóż​ka i po​ło​żył ją

so​bie na ko​la​nach. – Ja​kieś fan​ta​zje na te​mat klap​sów? – Nie​spe​cjal​nie, ale mo​żesz prze​te​sto​wać róż​ne hi​po​te​zy. Na​gły klaps na po​ślad​ku zszo​ko​wał ją – roz​cho​dzą​ce się cie​pło do​tar​ło aż do brzu​cha. – To boli! Ro​ze​śmiał się. – Czy nie o to cho​dzi? Bar​dziej była to pi​kant​na gra niż ból, ale nie chcia​ła, by ją kon​ty​nu​ował. Zsu​nę​ła się na pod​ło​gę i uklę​kła z łok​cia​mi opar​ty​mi na jego ko​la​nach. – Pew​nie znasz wie​le per​wer​syj​nych nu​me​rów, praw​da? Ze​brał w rękę jej wło​sy i lek​ko je po​cią​gnął. – Lu​bię in​sce​ni​zo​wać za​ba​wę z szej​kiem, któ​ry na pu​sty​ni znie​wa​la bez​bron​ną An​giel​kę. – Nie je​stem An​giel​ką – za​uwa​ży​ła. Za​śmiał się ostro, po​czu​ła dreszcz lęku. – Za​im​pro​wi​zuj​my. Zo​bacz​my, jak ci pój​dzie. Weź ręcz​nik i wy​trzyj mnie. – Cho​dzi ci o… – Urwa​ła na wi​dok jego erek​cji. – Hm, tak… Ru​szy​ła do ła​zien​ki, czu​jąc na so​bie jego wzrok. Gdy wró​ci​ła, le​żał na ple​cach, pod​par​ty na łok​ciach. Nic nie mó​wił, tyl​ko wy​zy​wa​ją​co na nią pa​trzył. Nie było mię​dzy nimi rów​no​wa​gi sił. Uwa​żał ją za na​iw​niacz​kę wraż​li​wą na wdzię​ki do​świad​czo​ne​go męż​czy​zny. Po​sta​no​wi​ła go za​sko​czyć. Uda​jąc pew​niej​szą sie​bie, niż była, usia​dła mu na brzu​chu, przy​kry​ła ręcz​ni​kiem przy​ro​dze​nie i, lek​ko ści​ska​jąc, za​czę​ła po​ru​szać ręką. Uśmiech​nę​ła się w du​chu, po​nie​waż uda​wał, że go to nie bie​rze. – Za moc​no? – spy​ta​ła pro​sto​dusz​nie. – Nie. Pot po​krył mu czo​ło. Kon​ty​nu​owa​ła, aż czło​nek stward​niał, a od​dech Pa​tric​ka przy​spie​szył. Od​rzu​ci​ła wil​got​ny ręcz​nik, po​chy​li​ła się i wzię​ła go w usta. Po​my​ślał, że za​raz umrze. Mie​wał wcze​śniej sto​sun​ki oral​ne, ale nie ta​kie. Usta Lib​by były na prze​mian de​li​kat​ne i gwał​tow​ne. Nie mógł prze​wi​dzieć jej na​stęp​ne​go ru​chu, nie​pew​ność ge​ne​ro​wa​ła pod​nie​ce​nie. Obie​cał jej po​wol​ne ko​cha​nie się, a już zna​lazł się na skra​ju po​żą​da​nia. – Wy​star​czy – mruk​nął ochry​płym gło​sem. Pa​trzy​ła na nie​go roz​sze​rzo​ny​mi ocza​mi, w któ​rych ma​lo​wa​ła się taka nie​win​ność, że zga​nił się za swo​je brud​ne my​śli. – Po​wiedz, jaką po​zy​cję wy​bie​rasz, Lib​by? – Ni​g​dy nie by​łam na gó​rze. O cho​le​ra! Prze​klął w my​ślach. – To proś​ba? Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Je​śli nie masz nic prze​ciw​ko. – Ty tu rzą​dzisz – od​rzekł, za​sta​na​wia​jąc się, czy aby nie kła​mie. Jed​nak wy​trzy​ma, ile bę​dzie w sta​nie. Wy​da​wa​ło się, że Lib​by po​do​ba się jego opry​skli​wa od​po​-

wiedź. – Czu​ję się nie​zręcz​nie – stwier​dzi​ła, pró​bu​jąc wsu​nąć się na nie​go – choć wi​dok stąd jest w po​rząd​ku. Po​chy​li​ła się, pal​ca​mi za​ha​czy​ła o jego oboj​czyk. – Po​do​ba ci się ta po​zy​cja? Zła​pał ją moc​no za bio​dra i przy​cią​gnął do sie​bie. – Te​raz masz swój mo​ment, Lib​by. My​ślisz, że mo​żesz do​pro​wa​dzać mnie do sza​leń​stwa? Ale pa​mię​taj, mogę się ze​mścić. Przy​wią​żę cię do łóż​ka i będę ła​sko​tać. Nie bę​dziesz szczę​śli​wa. Jej usta utwo​rzy​ły li​te​rę „o”, oczy roz​sze​rzy​ły się. – Czy to nie na​zbyt wy​ra​fi​no​wa​ne? Do​pie​ro za​czy​na​my. My​ślę, że po​win​ni​śmy ro​bić to po​wo​li… wiesz, po​czuć się z sobą do​brze, za​nim przej​dzie​my do bar​dziej skom​pli​ko​wa​nych rze​czy. – Ja w tej chwi​li cho​ler​nie do​brze się czu​ję. Ujął w ręce jej pier​si. Za​czer​wie​ni​ła się lek​ko. – Dla​cze​go męż​czyź​ni mają ob​se​sję na punk​cie pier​si? – Nie wiem, może dla​te​go, że ich nie mamy? Ale mu​sisz przy​znać, że są pięk​ne. – Oj, bo za​raz się roz​pła​czę. Po​wstrzy​mu​jąc uśmiech, opar​ła się o jego czo​ło. – Nie mia​łem po​ję​cia, że tak bę​dzie wy​glą​da​ło ko​cha​nie się z tobą. – Czy​li? – Tak śmiesz​nie i tak strasz​nie. – Prze​ra​żam cię? Od​cią​gnął ją i po​sa​dził pro​sto. Bez ostrze​że​nia ze​śli​znę​ła się z nie​go, nie​chcą​cy spra​wia​jąc mu ból. Ze​sko​czy​ła z łóż​ka i sta​nę​ła z roz​ło​żo​ny​mi rę​ka​mi. – Psu​jesz mnie. Nie będę w sta​nie zna​leźć so​bie po​tem męża. Zmarsz​czył czo​ło. – Są​dzi​łem, że kon​cen​tru​jesz się na od​bu​do​wie ży​cia, a nie na szu​ka​niu męża. – Nie dziś, nie ju​tro, ale może kie​dyś. – Po​trzą​snę​ła gło​wą. – Nie mogę po​wstrzy​mać się od po​rów​nań. Wska​za​ła pal​cem na jego przy​ro​dze​nie. – Prze​sa​dzasz. Mój… – Za​milkł na chwi​lę. – Mój in​stru​ment jest nor​mal​ny. Słu​chaj, lu​dzie cały czas upra​wia​ją przy​god​ny seks. To nic wiel​kie​go, sama się prze​ko​nasz. Za​ło​ży​ła ręce na ple​cy, za​po​mi​na​jąc, że jest naga. – Mó​wisz to z do​świad​cze​nia? – Chy​ba mam go wię​cej, więc tak. I à pro​pos: wy​cho​dze​nie z łóż​ka w trak​cie jest nie​do​zwo​lo​ne. – Przy​kro mi. Ale nie ru​szy​ła się. Za​czął się mar​twić, że erek​cja osłab​nie. Usiadł i wy​cią​gnął ku niej rękę. – Chodź do łóż​ka, Lib​by, pro​szę. Uśmiech, jaki mu po​sła​ła, spra​wił, że zro​bi​ło mu się cie​pło. – No, je​śli ład​nie mnie po​pro​sisz… Gdy uda​ło mu się zła​pać ją za rękę, po​cią​gnął ją, a ona, stra​ciw​szy rów​no​wa​gę,

wy​lą​do​wa​ła na nim. Po​tem Pa​trick po​ło​żył się na niej. Spo​glą​da​jąc na nią z góry, czuł, że za​szła w nim ogrom​na zmia​na. Na szczę​ście był do​bry w igno​ro​wa​niu nie​istot​nych szcze​gó​łów. – Po​wiedz, że mnie pra​gniesz – za​żą​dał. – Pra​gnę cię. – Nie za​brzmia​ło to prze​ko​nu​ją​co. Ob​ję​ła go w pa​sie. – Pa​trick, osza​le​ję, je​śli mnie nie weź​miesz, i to w tej chwi​li. – Tak już le​piej. Wszedł w nią, za​chły​stu​jąc się jej cie​płem. Szyb​ko ko​cha​nie z nią prze​szło w na​łóg, ale nic go to nie ob​cho​dzi​ło. – Też cię pra​gnę – ode​zwał się, choć go nie py​ta​ła. Peł​ne eks​pre​sji oczy Lib​by były za​mknię​te. O czym my​śla​ła? W su​mie nie ma to zna​cze​nia. Górę wziął in​stynkt – oto ko​bie​ta, któ​rej po​trze​bu​je. Przy​naj​mniej w tej chwi​li. Po​czuł jej ro​ze​dr​ga​nie, sy​gna​li​zu​ją​ce, że do​szła. Wte​dy dał so​bie po​zwo​le​nie, by też skoń​czyć. Wspi​nał się na szczyt, któ​ry znaj​do​wał się na wy​cią​gnię​cie ręki. Ko​niec, gdy wresz​cie nad​szedł, miał słod​ko-gorz​ki smak. Zdał so​bie bo​wiem spra​wę, że wy​ko​rzy​stu​jąc jego nie​uwa​gę, Lib​by prze​ko​pa​ła tu​nel do jego ser​ca.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY – Po​spiesz się. Mamy za​re​zer​wo​wa​ny sto​lik. Lib​by ro​ze​śmia​ła się, od daw​na nie czu​ła się tak szczę​śli​wa. – Za pięć mi​nut będę go​to​wa. Zbli​ży​ła się do lu​stra, by po​pra​wić ma​ki​jaż. Po​cią​gnę​ła tu​szem rzę​sy, po​tem na​ło​ży​ła przy​dy​mio​ny cień do po​wiek. Zgod​nie z jej ży​cze​niem Pa​trick za​re​zer​wo​wał sto​lik w dro​giej fran​cu​skiej re​stau​ra​cji na gó​rze wie​żow​ca na Man​hat​ta​nie. Za​po​wia​dał się ma​gicz​ny wie​czór. Ku​pio​na przez Ma​eve suk​nia była sek​sow​na i nie​zwy​kle ko​bie​ca. Czar​na ko​ron​ka pod​bi​ta zło​tą sa​ty​ną. Koń​czy​ła się skrom​nie na wy​so​ko​ści ko​lan, za to była tak głę​bo​ko wy​cię​ta z tyłu, że od​sła​nia​ła ple​cy. Pa​trick ob​jął ją i po​ca​ło​wał nagą szy​ję. Jego go​rą​ce spoj​rze​nie na​po​tka​ło jej wzrok w lu​strze. – Mo​gli​by​śmy da​ro​wać so​bie ko​la​cję – stwier​dził. Miał na so​bie ty​po​wy ciem​ny gar​ni​tur, jego spoj​rze​nie nie mia​ło za to w so​bie nic prze​cięt​ne​go. Po​ło​ży​ła dłoń na jego ręce. – Mu​si​my zna​leźć siłę, a poza tym głu​pio pre​zen​to​wać te pięk​ne ubra​nia tyl​ko ob​słu​dze ho​te​lo​wej. – Ja​koś zniósł​bym to roz​cza​ro​wa​nie – wy​szep​tał. Uniósł skraj su​kien​ki i po​gła​dził udo. – Nie mo​żesz iść z go​ły​mi no​ga​mi. Na dwo​rze jest zim​no. – My​śla​łam, że lu​bisz ła​twy do​stęp. – Może w lip​cu. Za bar​dzo mi na to​bie za​le​ży, żeby pa​trzeć, jak za​mie​niasz się w bry​łę lodu. Mimo wro​dzo​nej nie​chę​ci do raj​stop wie​dzia​ła, że Pa​trick ma ra​cję. Po chwi​li była go​to​wa do wyj​ścia. Tak​sów​ka cze​ka​ła. Na dwo​rze było już ciem​no, hu​la​ją​cy mię​dzy bu​dyn​ka​mi wiatr po​zba​wił ją od​de​chu. Pa​trick nie mu​siał do​da​wać: „A nie mó​wi​łem”. Do​dat​ko​wa war​stwa na jej no​gach chro​ni​ła ją od ka​pry​sów przy​ro​dy. Po dro​dze gła​skał we​wnętrz​ną stro​nę jej ko​la​na. – Mo​gli​by​śmy zo​stać jesz​cze jed​ną noc – stwier​dził mi​mo​cho​dem. Te sło​wa za​brzmia​ły zwy​czaj​nie, ale ser​ce jej za​mar​ło. Bar​dzo chcia​ła się zgo​dzić, ale nie mo​gła. Za duże ry​zy​ko. Po​zwo​li​ła mu za​nad​to się do sie​bie zbli​żyć. – Nie mogę – od​par​ła. – Zoe za​ofe​ro​wa​ła mi po​moc w prze​pro​wadz​ce. W nie​dzie​lę po po​łu​dniu mamy szu​kać ozdob​nych po​du​szek i ob​ra​zów. Jak wiesz, ona po​tra​fi wy​pa​trzeć nie lada oka​zje. – No to wra​ca​my. Czy chcia​ła, by ją prze​ko​ny​wał? Czy było jej przy​kro, że tak ła​two od​pu​ścił? Nie umia​ła od​po​wie​dzieć na te py​ta​nia. Do​je​cha​li do re​stau​ra​cji przed cza​sem. Uni​żo​ny ma​ître usa​dził ich przy prze​szklo​nej ścia​nie z wi​do​kiem na mia​sto. Pa​trick dys​kret​nie dał mu na​pi​wek i od​su​nął

krze​sło Lib​by. – I jak ci się po​do​ba? – Wspa​nia​łe miej​sce – wes​tchnę​ła. Re​stau​ra​cja była peł​na. Sto​no​wa​na mu​zy​ka są​czy​ła się przez gło​śni​ki. Ko​bie​ty i męż​czyź​ni przy są​sied​nich sto​li​kach epa​to​wa​li olśnie​wa​ją​cy​mi ubra​nia​mi, dro​gi​mi do​dat​ka​mi, osten​ta​cyj​ną bi​żu​te​rią. Kie​dyś to był i jej świat. Pa​trick do​tknął jej ręki. – Wszyst​ko w po​rząd​ku? Otrzą​snę​ła się ze sta​nu me​lan​cho​lii. – Tak, jest cu​dow​nie. Inny pra​cow​nik, tym ra​zem kel​ner, po​ja​wił się przy ich sto​li​ku. – Czy chciał​by pan za​mó​wić w imie​niu pani? – Nie są​dzę. – Pa​trick ro​ze​śmiał się. Lib​by się​gnę​ła po menu i w per​fek​cyj​nej fran​cusz​czyź​nie za​mó​wi​ła swo​je ulu​bio​ne da​nie: prze​grzeb​ki i kre​wet​ki w śmie​ta​nie. Kel​ner przy​brał zwy​cza​jo​wy za​tro​ska​ny wzrok, po czym zwró​cił się do Pa​tric​ka: – A pan, sir? – Nie chciał​bym się ośmie​szyć. Pro​szę o śred​nio wy​sma​żo​ną po​lę​dwi​cę ze szpa​ra​ga​mi i ma​słem cy​try​no​wym. – Oczy​wi​ście. Gdy zo​sta​li sami, Lib​by się ro​ze​śmia​ła. – W ład​nym sty​lu usta​wi​łeś go do pio​nu. – Pew​nie to po​mysł wła​ści​cie​li, nie jego. Lib​by wyj​rza​ła przez okno, po​dzi​wia​jąc pa​no​ra​mę swo​je​go kie​dyś mia​sta. – Nie są​dzę, że​bym po wa​ka​cjach zo​sta​ła w Si​lver Glen – ode​zwa​ła się pod wpły​wem im​pul​su. By​ło​by to trud​ne, by nie po​wie​dzieć nie​moż​li​we, ży​cie obok fa​ce​ta, któ​ry nie chciał się wią​zać. Pa​trick, któ​ry wła​śnie pił wino, za​stygł z kie​lisz​kiem w dło​ni. – Tak? Dla​cze​go? Praw​da była zbyt bo​le​sna, więc ura​czy​ła go pół​praw​dą. – Mu​szę stać się nie​za​leż​na. Je​śli będę po​le​gać na two​jej ma​mie, a na​wet ca​łej wa​szej ro​dzi​nie, nie do​wiem się, czy na​praw​dę je​stem w sta​nie od​bu​do​wać so​bie ży​cie. W No​wym Jor​ku przy​naj​mniej wszyst​ko jest zna​jo​me. Znam mia​sto, mam kon​tak​ty, może na​wet przy​ja​ciół, któ​rym jesz​cze na mnie za​le​ży. – Więc nie wi​dzisz dla sie​bie miej​sca w Si​lver Glen? – Jego twarz była po​zba​wio​na wy​ra​zu. – Usta​li​li​śmy prze​cież, że nie je​stem dziew​czy​ną z pro​win​cji. Be​to​no​wa dżun​gla bar​dziej mi od​po​wia​da. Wiem, w któ​rych de​li​ka​te​sach ku​pu​je się naj​lep​sze pa​stra​mi i mogę z pa​mię​ci wy​re​cy​to​wać go​dzi​ny otwar​cia Me​tro​po​li​tan Mu​seum czy Mu​zeum Hi​sto​rii Na​tu​ral​nej. Plan me​tra opa​no​wa​łam w wie​ku czter​na​stu lat. W grud​niu oglą​da​łam wy​stę​py tan​ce​rek z Roc​ket​tes, od​kąd skoń​czy​łam trzy lata… no, z wy​jąt​kiem ze​szłe​go roku. Nowy Jork jest moim do​mem. – Ro​zu​miem. Jego spoj​rze​nie sta​ło się nie​spo​koj​ne. Czyż​by uznał, że ob​ra​ża jego uko​cha​ne mia​sto?

– Nie zro​zum mnie źle – po​spie​szy​ła z wy​ja​śnie​niem. -Ka​ro​li​na Pół​noc​na jest nie​zwy​kle pięk​na. I je​stem szczę​śli​wa, że mogę tam miesz​kać. Ale w przy​szło​ści nie wi​dzę sie​bie w Si​lver Glen. Za​pa​dła nie​zręcz​na ci​sza. Tym​cza​sem kel​ner przy​niósł ich da​nia. Je​dze​nie było wy​śmie​ni​te, spo​sób po​da​nia – wy​jąt​ko​wy. Tyl​ko do​bry na​strój się ulot​nił. Nie ro​zu​mia​ła dla​cze​go. Pa​trick po​wi​nien prze​cież ska​kać z ra​do​ści, że nie bę​dzie się plą​tać wo​kół nie​go. Dla niej też tak bę​dzie le​piej. Wy​star​cza​ją​co dużo prze​szła, nie musi do​rzu​cać do tego zła​ma​ne​go ser​ca. Tak ła​two mo​gła za​ko​chać się w Pa​tric​ku. Może to już się sta​ło. Ale na szczę​ście nie jest kre​tyn​ką. Na​dal drę​czy​ło ją jed​nak pew​ne py​ta​nie. Wie​dzia​ła, że nie spo​cznie, póki nie usły​szy od​po​wie​dzi. Po de​se​rze po​sta​no​wi​ła spró​bo​wać. – Pa​trick? – Hm? – spy​tał z roz​tar​gnie​niem, za​ję​ty re​gu​lo​wa​niem ra​chun​ku. – Mogę za​dać ci oso​bi​ste py​ta​nie? Spoj​rzał na nią ze zdzi​wie​niem i prze​wrot​nie się uśmiech​nął. – My​ślę, że do tego eta​pu już do​szli​śmy, nie są​dzisz? A może jed​nak nie, po​my​śla​ła. – To, co ci się przy​da​rzy​ło, było bar​dzo bo​le​sne i przy​kre. Ale dla​cze​go od​rzu​casz samą ideę mał​żeń​stwa? Na chwi​lę znie​ru​cho​miał, po​tem jed​nak roz​luź​nił się i wy​god​nie usiadł. – To na​praw​dę pro​ste. – Więc po​wiedz. – Raz przez nie prze​sze​dłem. I wszyst​ko po​psu​łem. Po​sta​no​wi​łem, że nie będę do tego tak lek​ko pod​cho​dzić. – Nie bar​dzo ro​zu​miem. Ba​wił się mu​chą, jego śnia​de pal​ce od​ci​na​ły się od śnież​no​bia​łej ko​szu​li. – Pię​ciu mo​ich bra​ci już się oże​ni​ło. Każ​dy przed Bo​giem i ro​dzi​ną zło​żył uro​czy​stą przy​się​gę. Obie​cał mi​łość, sza​cu​nek i opie​kę aż do śmier​ci. – A ty nie chcesz tego ro​bić? – Mó​wię ci, raz już to zro​bi​łem – od​rzekł, nie​co pod​no​sząc głos. – I zdys​kre​dy​to​wa​łem ideę mał​żeń​stwa. Zwią​za​łem się z dziew​czy​ną, któ​rej nie ko​cha​łem. Wie​dzia​łem to pod​czas skła​da​nia przy​się​gi. – By​łeś jesz​cze dzie​cia​kiem i ro​bi​łeś, cze​go od cie​bie ocze​ki​wa​no. – To nie ma zna​cze​nia. Cho​dzi o to, że mia​łem swo​ją szan​sę i zlek​ce​wa​ży​łem ce​re​mo​nię, któ​ra po​win​na być świę​ta. Więc nie za​mie​rzam pro​wa​dzić in​nej ko​bie​ty przed oł​tarz, wie​dząc, że zdra​dzam ją już na star​cie. W ja​kiś po​kręt​ny spo​sób trzy​ma​ło się to kupy. Bied​ny Pa​trick, przy​ku​ty siłą wła​snych do​świad​czeń do ka​wa​ler​skie​go ży​cia. I bied​na Lib​by – na gra​ni​cy za​ko​cha​nia się w męż​czyź​nie, któ​ry nie chce ni​cze​go, co mia​ła​by mu do za​ofe​ro​wa​nia. By​ło​by to za​baw​ne, gdy​by nie było tak smut​ne. Kawę pili w ci​szy. Py​ta​nie i od​po​wiedź wbi​ły się mię​dzy nich nie​wi​dzial​nym kli​nem. Lib​by ba​wi​ła się srebr​ną ły​żecz​ką, ob​ser​wu​jąc mi​go​czą​ce w dole świa​tła sa​mo​cho​dów. Po jej le​wej stro​nie wzno​sił się Em​pi​re Sta​te Bu​il​ding, tego dnia nie​ty​po​wo oświe​tlo​ny. – Za​sta​na​wiam się, dla​cze​go jest pod​świe​tlo​ny na ró​żo​wo? – wy​szep​ta​ła.

Pa​trick po​chy​lił się do niej. – Ju​tro są wa​len​tyn​ki, Lib​by. – Och, no cóż, wy​szło nie​zręcz​nie, prze​pra​szam. – Dla​cze​go? Unio​sła gło​wę. – Je​ste​śmy ostat​ni​mi ludź​mi, któ​rzy po​win​ni jeść ro​man​tycz​ną ko​la​cję. – Lu​dzie są do​brzy w uda​wa​niu. Gorz​ka nuta za​war​ta w jego sło​wach była dla nie​go nie​ty​po​wa. Nie chcia​ła ze​psuć so​bie za​ba​wy, więc po​sta​no​wi​ła zi​gno​ro​wać jego na​strój. Wzię​ła go za rękę. – Nie chcę się z tobą kłó​cić. – Po​tar​ła wnę​trze jego dło​ni. – Wróć​my do ho​te​lu, pro​szę. Pa​trick nie przy​wykł do wąt​pie​nia w sie​bie. Po​dej​mo​wał de​cy​zje i je re​ali​zo​wał. Był pod każ​dym wzglę​dem sil​ny. Lu​dzie sza​no​wa​li go, po​dzi​wia​li. Dla​cze​go więc miał po​czu​cie, że za​wo​dzi Lib​by na wszyst​kich fron​tach? Był tak po​ru​szo​ny swo​imi my​śla​mi, że za​po​mniał we​zwać wcze​śniej tak​sów​kę. – Po​cze​kaj w środ​ku – po​wie​dział. Ale Lib​by już była na uli​cy. – Zo​bacz, pada śnieg – stwier​dzi​ła z pod​nie​ce​niem. Szedł za nią, ale gwał​tow​nie się za​trzy​mał: Lib​by sta​ła w świe​tle ulicz​nych lamp, z unie​sio​ny​mi rę​ka​mi i twa​rzą. Śmia​ła się, pro​mie​nia​ła szczę​ściem. Roz​piesz​czo​na ko​bie​ta, któ​ra prze​szła przy​spie​szo​ny kurs do​ro​sło​ści, mia​ła w so​bie wię​cej ra​do​ści ży​cia, niż Pa​trick był w sta​nie z sie​bie wy​krze​sać. Ko​cha​ła się z nim całą sobą. Za​ak​cep​to​wa​ła na​rzu​co​ne przez nie​go za​sa​dy i dała mu z sie​bie wszyst​ko. Po​wi​nien paść na ko​la​na i bła​gać ją o prze​ba​cze​nie, a tym​cza​sem za​mie​rzał po​zwo​lić jej odejść. Pa​da​ją​cy śnieg zgęst​niał, wiatr osłabł, na​gle zro​bi​ło się ci​cho. Lu​dzie przy​sta​wa​li, czas też się za​trzy​mał. Wi​ru​ją​ce płat​ki śnie​gu ko​ja​rzy​ły się z dzie​ciń​stwem, ze spon​ta​nicz​ną ra​do​ścią, z cu​dow​ną chwi​lą. Za​nim zdo​łał za​trzy​mać tak​sów​kę, on i Lib​by byli ob​sy​pa​ni śnie​giem. Pa​sma wil​got​nych wło​sów opa​da​ły jej na czo​ło. Po​licz​ki mia​ła za​czer​wie​nio​ne. Śmia​ła się, gdy pró​bo​wał strzep​nąć bia​łe płat​ki z jej ra​mion. – Zo​staw – rze​kła. – Za​raz bę​dzie​my w domu. Wie​dział, że się prze​ję​zy​czy​ła. Ho​tel, na​wet naj​cu​dow​niej​szy, nie jest do​mem. Był pe​wien, że Lib​by ma ta​lent, któ​re​go on jest po​zba​wio​ny, czy​li po​tra​fi stwo​rzyć at​mos​fe​rę praw​dzi​we​go domu tyl​ko dzię​ki swo​jej obec​no​ści i szczo​dro​ści ser​ca. Dro​ga z tak​sów​ki do ich po​ko​ju wy​da​wa​ła się nie​zno​śnie dłu​ga. Drżał nie z zim​na, ale z lęku i de​spe​ra​cji. Oto nad​szedł czas na ostat​nie in​tym​ne chwi​le, by za​pa​mię​tać li​nię jej pier​si, brzuch przy​ci​śnię​ty do jego cia​ła, gdy będą za​sy​pia​li. Na​strój Lib​by wa​hał się od za​chwy​tu do za​du​my. Może ude​rzy​ła w ja​kąś jego czu​łą stru​nę? Nie​za​leż​nie od po​wo​du, da​wa​ła mu wol​ną prze​strzeń. Nie sta​wia​ła żą​dań, trak​to​wa​ła go jak do​ro​słe​go. Sza​no​wa​ła jego wy​bór, ale czy​ni​ła wła​sne pla​ny na przy​szłość. Gdy szu​kał klu​cza do drzwi, ob​ję​ła go i przy​tu​li​ła się. – Chy​ba wy​pi​łam o je​den kie​li​szek za dużo – szep​nę​ła. Drzwi otwo​rzy​ły się, we​szli do środ​ka. Jego ręce spo​czy​wa​ły na jej ra​mio​nach,

czo​łem do​ty​kał jej czo​ła. – Po​trze​bu​ję cię. Zro​zu​mia​ła, co chciał po​wie​dzieć. Uśmiech​nę​ła się, roz​pi​na​jąc mu płaszcz. – Wiem, Pa​trick. W po​rząd​ku. Nie będę pro​sić o wię​cej, niż je​steś w sta​nie za​ofe​ro​wać. Zrzu​ci​ła płaszcz. – Ale te​raz przed nami cała noc.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Roz​bie​rał ją z pie​ty​zmem, jak​by była dłu​go wy​cze​ki​wa​nym pre​zen​tem gwiazd​ko​wym. Z opusz​czo​ną gło​wą pod​da​wa​ła się jego drżą​cym rę​kom. Za​klął przy roz​pi​na​niu su​wa​ka. W koń​cu sta​nę​ła przed nim naga. Wziął ją na ręce i prze​niósł na sofę. Po​tem sam się ro​ze​brał. Pa​trzy​ła na nie​go spod pół​przy​mknię​tych po​wiek, jej zie​lo​ne oczy lśni​ły. – Chodź – po​wie​dział, wy​cią​ga​jąc rękę. Co dziw​ne, od razu go po​słu​cha​ła. Czy się nim bawi? Za​spo​ka​ja lek​ko obłą​ka​ne​go męż​czy​znę, któ​ry tym​cza​so​wo nią roz​po​rzą​dza? Zresz​tą czy ma to ja​kieś zna​cze​nie? Przy​szła mu do gło​wy prze​wrot​na za​ba​wa ero​tycz​na. – Co po​wiesz na ce​sa​rza i kon​ku​bi​nę? Na ka​na​pie? – Na nie swo​ich me​blach? – spy​ta​ła zbul​wer​so​wa​na. – Trze​ba by je za​bez​pie​czyć! – Nie ru​szaj się. Po​szedł do sy​pial​ni po prze​ście​ra​dło, za​brał też pre​zer​wa​ty​wy. Lib​by zer​ka​ła to na nie​go, to na ka​na​pę. – Mi​strzy​nią spor​to​wą nie je​stem, więc żad​nej za​awan​so​wa​nej per​wer​sji, pro​szę. – Per​wer​syj​ne po​my​sły są naj​lep​sze – stwier​dził. Pra​wie tak samo lu​bił się z nią dro​czyć, co ko​chać. Prych​nę​ła, za​czer​wie​ni​ła się i zro​bi​ła cu​dow​nie za​gnie​wa​ną minę. Aby dać jej chwi​lę na ze​bra​nie my​śli, za​jął się ście​le​niem ka​na​py, po​tem usiadł i po​ło​żył dło​nie na udach. – Je​stem go​to​wy Lib​by prze​krzy​wi​ła gło​wę i wy​dę​ła usta. – Naj​wy​raź​niej. – No to chodź. – Po co? – Usiądź mi na ko​la​nach. – Hm… – Nie bądź tchó​rzem. Je​steś nie​ustra​szo​ną ko​bie​tą, któ​ra prze​ży​ła noc w ko​pal​ni. Na pew​no nie bo​isz się ma​łej in​sce​ni​za​cji. – Ni​cze​go się nie boję – stwier​dzi​ła. – Wiem, a te​raz i ty to wiesz. Wy​gląd jej twa​rzy był bez​cen​ny. Zmie​ni​ła się, wy​do​ro​śla​ła. Nie była już tą samą oso​bą, któ​ra nie​śmia​ło za​bie​ga​ła o pra​cę. – Nie wiem, co po​wie​dzieć. Dzię​ku​ję. Za​ło​żył ręce za gło​wę. – Nie dzię​kuj. Mo​żesz góry prze​no​sić. Wcią​gnę​ła po​wie​trze, jej pier​si pod​no​si​ły się i opa​da​ły w spo​sób, któ​ry mógł wy​wo​łać po​mie​sza​nie zmy​słów.

– No do​bra… – Chodź i weź mnie. – Czy to nie po​win​na być moja kwe​stia? Za​czął gła​skać we​wnętrz​ną stro​nę jej ud, gdy de​li​kat​nie usia​dła na jego ko​la​nach. – My​ślę, że ce​sarz ocze​ku​je wię​cej cie​le​sne​go kon​tak​tu. Chwy​cił ją za po​ślad​ki. – Po​win​ni​śmy mieć lu​stro – stwier​dził z lek​kim ża​lem. Lib​by ob​ję​ła go za szy​ję i po​chy​li​ła się, by go po​ca​ło​wać. – Skon​cen​truj się, Ka​va​nagh. Masz na ko​la​nach nagą ko​bie​tę. – Kie​dy cię do​ty​kam, za​po​mi​nam, jak się na​zy​wam. W tej sy​tu​acji po​dej​mo​wa​nie de​cy​zji sta​je się ry​zy​kow​ne. – Z chę​cią ci po​mo​gę – za​pew​ni​ła. – Ale naj​pierw by​ło​by miło, gdy​byś się zbli​ży​ła. Na szczę​ście Lib​by była by​stra. Unio​sła się, po​chy​li​ła i ich cia​ła ide​al​nie się po​łą​czy​ły. Pa​trick przy​tu​lił twarz do jej pier​si. – Tak jest do​brze? – Wła​śnie o to mi cho​dzi​ło. Szyb​ko może oka​zać się, że się prze​li​czył. Z po​wo​du sty​mu​la​cji wzro​ko​wej i pa​syw​nej roli jego cia​ło pło​nę​ło. Le​d​wo w nią wszedł, już chciał skoń​czyć. Do dia​bła. Jed​no​cze​śnie pra​gnął po pro​stu trzy​mać ją w ra​mio​nach. I uda​wać, że do nie​go na​le​ży. Klep​nę​ła go w gło​wę. – Halo, po​bud​ka. Czy ce​sarz ży​czy so​bie, że​bym była tro​chę bar​dziej… ak​tyw​na? – Chcesz być ak​tyw​na, kon​ku​bi​no? – wy​szep​tał. – A co po​wiesz na to? Uniósł się, wcho​dząc w nią tak głę​bo​ko, że nie był pe​wien, czy zdo​ła się wy​do​stać. – Pa​trick! – krzyk​nę​ła. – Spra​wi​łem ci ból? – spy​tał, od​chy​la​jąc się do tyłu i pa​trząc na nią ba​daw​czo. – Nie. – Przy​gry​zła war​gi. – Ale to było zde​cy​do​wa​nie… – Ja​kie? – Prze​wrot​ne, god​ne za​pa​mię​ta​nia, głę​bo​kie. – Ro​zu​miem. – Od​chrząk​nął. – Uwa​żasz te przy​miot​ni​ki za po​zy​tyw​ne? Po​ru​szy​ła po​ślad​ka​mi – z za​mknię​ty​mi ocza​mi mu​siał po​li​czyć do dzie​się​ciu, by wy​trzy​mać. -Tak, mój ce​sa​rzu – wy​szep​ta​ła. – W isto​cie bar​dzo po​zy​tyw​ne. Tro​chę mi​nę​ła się z praw​dą. Od​czu​wa​ła przy​jem​ność, ale tak​że ból. Ni​g​dy nie czu​ła się bar​dziej po​żą​da​na. Jego cia​ło drża​ło, a może to było jej cia​ło? Czy do​bry seks za​wsze jest nad​zwy​czaj​ny? Mia​ła ża​ło​śnie ską​py ma​te​riał po​rów​naw​czy: tam​ten strasz​ny raz i te​raz. Prze​je​cha​ła zę​ba​mi po uchu Pa​tric​ka. – Ko​chaj się ze mną, te​raz. Chcę tego. Jej proś​ba zwol​ni​ła ostat​nie ha​mul​ce. Moc​no pchnął kil​ka razy, po​tem zsu​nął się z nią na pod​ło​gę i za​ło​żył jej nogę na swo​je ra​mię. Po​czu​ła się od​sło​nię​ta, bez​bron​na. Przez chwi​lę ich cia​ła nie były złą​czo​ne. Do​tknął pal​cem miej​sca mię​dzy uda​mi i ob​ser​wo​wał jej re​ak​cję. – Ufasz mi, Lib​by?

– Oczy​wi​ście. – Za​mknij oczy. Po​słu​cha​ła go. – Co masz za​miar zro​bić? – Cii… Lib​by. Naj​pierw roz​su​nął jej nogi. Chwi​lę póź​niej otrzy​ma​ła ostrze​że​nie w po​sta​ci cie​płe​go od​de​chu, wresz​cie po​czu​ła ję​zyk. Krzyk​nę​ła ci​cho, znie​wa​la​ją​ca roz​kosz usu​nę​ła wszel​kie za​ha​mo​wa​nia. Mimo wszyst​ko pró​bo​wa​ła ucie​kać. Nie zdo​ła​ła, gdyż unie​ru​cho​mił jej nogi i nie​spiesz​nie kon​ty​nu​ował. W koń​cu le​d​wo zła​pa​ła od​dech, by wy​szep​tać jego imię. Wte​dy wszedł w nią i spra​wił, że obo​je od​le​cie​li. Gdy prze​bu​dzi​ła się, na​dal było ciem​no. Czu​ła się obo​la​ła i za​spo​ko​jo​na, ale dziw​nie za​nie​po​ko​jo​na. Obu​dzi​ła się pod wpły​wem ja​kie​goś dźwię​ku. Pa​trick mia​ro​wo od​dy​chał, obej​mu​jąc ją w pa​sie, z twa​rzą za​głę​bio​ną w jej wło​sach. – Pa​trick, to twój te​le​fon – ode​zwa​ła się, od​wra​ca​jąc się w jego stro​nę. Mu​sia​ło stać się coś złe​go. Nic do​bre​go nie wy​da​rza się o… o czwar​tej nad ra​nem. Pa​trick coś od​burk​nął, ale się​gnął po le​żą​cy na sto​li​ku apa​rat. – Słu​cham? To coś po​waż​ne​go? – Usiadł. Ton jego gło​su brzmiał alar​mu​ją​co. – Co się sta​ło? Od​po​wie​dział jej do​pie​ro, gdy skoń​czył roz​ma​wiać. – To Mia, żona Dy​la​na. Jest w szpi​ta​lu z ata​kiem wy​rost​ka. Na​stą​pi​ły kom​pli​ka​cje. – Och, nie! – W ni​czym nie mo​że​my jej po​móc. – Pró​bu​jesz prze​ko​nać mnie czy sie​bie? Słu​chaj, wiesz, że mu​si​my wra​cać. Przy​naj​mniej tyle mo​że​my zro​bić. Dy​lan na pew​no od​cho​dzi od zmy​słów. – Dzię​ku​ję za zro​zu​mie​nie – od​parł spo​koj​nie. W mil​cze​niu ubra​li się i spa​ko​wa​li. Pa​trick le​d​wo za​uwa​żał obec​ność Lib​by. Jed​nak nie mia​ła mu tego za złe, po​nie​waż do​brze wie​dzia​ła, jak czu​je się odrę​twia​ły z lęku czło​wiek. Przed ho​te​lem wsie​dli do tak​sów​ki, na lot​ni​sku cze​kał na nich pi​lot. Wy​da​wa​ło się, że lot do Si​lver Glen trwa w nie​skoń​czo​ność. Pa​trick ga​pił się przez okno, Lib​by drze​ma​ła. O ósmej rano wy​lą​do​wa​li. Wy​je​chał po nich Ja​mes. Wziął ich wa​liz​ki i wło​żył je do ba​gaż​ni​ka. Pa​trick po​mógł Lib​by wsiąść do środ​ka, a sam za​jął miej​sce koło kie​row​cy. – Jak Mia się czu​je? – za​py​tał. – I opo​wiedz, co się wła​ści​wie zda​rzy​ło. Liam nie po​dał szcze​gó​łów. Ja​mes skrzy​wił się. – Zda​je się, że po pół​no​cy za​czę​ła od​czu​wać sil​ny ból, ale nie chcia​ła ro​bić za​mie​sza​nia, żeby nie obu​dzić Cory. Oko​ło trze​ciej czu​ła się jed​nak tak źle, że Dy​lan we​zwał ka​ret​kę. Jest te​raz na od​dzia​le chi​rur​gicz​nym. – Do cho​le​ry, ko​bie​ty są upar​te. Lib​by mil​cza​ła, sły​sząc nutę pa​ni​ki w gło​sach bra​ci. Wi​dać było, jak bar​dzo ko​cha​ją swą szwa​gier​kę, jak sil​nie są zwią​za​ni z całą swo​ją ro​dzi​ną.

W szpi​ta​lu usia​dła na ko​ry​ta​rzu, żeby nie prze​szka​dzać. Mia​ła na so​bie płaszcz, by ukryć swój nie​wła​ści​wy strój. Przez szy​bę wi​dzia​ła Ma​eve, bra​ci i więk​szość ich żon. Za​mknę​ła oczy i opar​ła się gło​wą o ścia​nę. Ta sce​na przy​wo​ła​ła zbyt wie​le bo​le​snych wspo​mnień. Gdy Pa​trick w koń​cu ją od​na​lazł, mi​nę​ły pra​wie dwie go​dzi​ny. W spodniach od smo​kin​gu i po​gnie​cio​nej bia​łej ko​szu​li opadł na są​sied​nie krze​sło i za​krył twarz rę​ka​mi. Wy​glą​dał na wy​koń​czo​ne​go. – Pa​trick? – Ogar​nę​ło ją prze​ra​że​nie. – Coś po​szło nie tak? Jak się czu​je Mia? Gdy wy​pro​sto​wał się, na jego twa​rzy ma​lo​wa​ło się na​pię​cie. – Chy​ba nie​źle. Ope​ra​cja się uda​ła, ale wda​ła się in​fek​cja. Przez czter​dzie​ści mi​nut była na in​ten​syw​nej te​ra​pii. Te​raz zo​sta​ła prze​wie​zio​na do po​ko​ju. Mo​gli​śmy się z nią zo​ba​czyć. – Jak się czu​je? – Na ra​zie ma​ru​dzi. Nie lubi tra​cić kon​tro​li nad sy​tu​acją. – Na pew​no jest prze​ra​żo​na. – Tak. Od​gar​nął wło​sy z czo​ła, jego spoj​rze​nie wy​ra​ża​ło nie​po​kój, ale tak​że coś, cze​go nie po​tra​fi​ła zin​ter​pre​to​wać. – Dy​lan jest wy​koń​czo​ny. Do po​cze​kal​ni we​szła Ma​eve. Zwy​kle mat​ka Pa​tric​ka była uoso​bie​niem wi​go​ru i ele​gan​cji, ale tego ran​ka wy​glą​da​ła na swój wiek. Pa​trick po​de​rwał się z krze​sła. – Usiądź, mamo. Pój​dę po kawę. Ma​eve zdo​by​ła się na uśmiech, ale ręce jej drża​ły, gdy sia​da​ła. – Trud​no pa​trzeć na cier​pie​nie dzie​ci. Bied​ny Dy​lan za​cho​wu​je sto​ic​ki spo​kój, ale oba​wiam się, że do​sta​nie za​wa​łu ser​ca. Tak bar​dzo ko​cha Mię. – Naj​gor​sze już za nimi. – Od​wio​zła​byś mnie do domu? Po​wie​dzia​łam Pa​tric​ko​wi, że cię o to po​pro​szę. Two​je rze​czy ka​zał już za​wieźć do ho​te​lu. – Do​brze się czu​jesz, Ma​eve? Star​sza ko​bie​ta była bar​dzo bla​da. – Tak, do​brze. Tro​chę mi sła​bo, bo nie ja​dłam śnia​da​nia. Sa​mo​chód stoi na par​kin​gu. Ze​szły na dół, po dro​dze roz​ma​wia​jąc z róż​ny​mi człon​ka​mi ro​dzi​ny. Pa​tric​ka ni​g​dzie nie było wi​dać. Kie​dy wy​szły ze szpi​ta​la, żo​łą​dek Lib​by ści​snął się z gło​du. – Może wpad​nie​my gdzieś po dro​dze na śnia​da​nie? – Świet​ny po​mysł, ko​cha​nie. Nie​wiel​ka re​stau​ra​cja była pra​wie pu​sta. Może dla​te​go, że był to week​end. Lib​by i Ma​eve zna​la​zły wol​ny boks i za​mó​wi​ły jaj​ka, be​kon i – z oka​zji wa​len​ty​nek – na​le​śni​ki w kształ​cie ser​ca. Kawę i sok po​ma​rań​czo​wy po​da​no im przed je​dze​niem. Lib​by szyb​ko wy​pi​ła swój ku​bek. – Opo​wia​daj, jak było w No​wym Jor​ku. Wi​dzę, że na​dal masz na so​bie tę cu​dow​ną su​kien​kę. Lib​by szczel​niej za​su​nę​ła poły płasz​cza, wdzięcz​na, że ni​ska tem​pe​ra​tu​ra uspra​wie​dli​wia jej strój.

– Tak się spie​szy​li​śmy, że wło​ży​li​śmy wczo​raj​sze ubra​nia. Ma​eve uśmiech​nę​ła się po​ro​zu​mie​waw​czo. – Ni​cze​go nie oce​niam ani nie ko​men​tu​ję. Więc po​wiedz, czy wszyst​ko do​brze się po​to​czy​ło? – Spo​tka​nie w Pe​abo​dy Ru​sh​ford było owoc​ne i bar​dzo po​ucza​ją​ce. Ma​eve po​trzą​snę​ła gło​wą, w jej ciem​nych oczach skrzy​ło się za​in​te​re​so​wa​nie. – Nie py​tam o spra​wy służ​bo​we, tyl​ko o pry​wat​ne. Więk​szość lu​dzi nie mia​ła​by od​wa​gi wty​kać nosa w nie swo​je spra​wy. Ma​eve jed​nak do zwy​kłych lu​dzi się nie za​li​cza​ła. Lib​by po​czu​ła, że robi jej się go​rą​co. – Nie bar​dzo wiem, o co ci cho​dzi. Wła​śnie po​da​no im po​si​łek. Lib​by na​bra​ła ka​wa​łek jaj​ka na wi​de​lec, ma​jąc na​dzie​ję, że je​dze​nie prze​rwie prze​słu​cha​nie, ale mat​ka Pa​tric​ka nie za​mie​rza​ła od​pu​ścić. – Nie ocze​ku​ję szcze​gó​łów, ale chcia​ła​bym się do​wie​dzieć, czy coś was łą​czy? Lib​by ja​kimś cu​dem zdo​ła​ła prze​łknąć jaj​ko. – Hm, no niby tak. – Ale? – Co ale? – Nie wy​glą​dasz na szczę​śli​wie za​ko​cha​ną. – Pra​wie nie spa​łam, Ma​eve. To była dłu​ga dro​ga. – Daj mu szan​sę. Pa​trick to nie czło​wiek wiel​kich ge​stów i słów, ale jest po​waż​ny. Po​tra​fi za​ska​ki​wać, tyl​ko trze​ba oka​zać mu cier​pli​wość. Lib​by po​chy​li​ła się i ści​snę​ła rękę Ma​eve. Po​tem z po​wro​tem wy​god​nie usia​dła i wes​tchnę​ła. Śnia​da​nie prze​sta​ło jej sma​ko​wać. – Pa​trick jest war​to​ścio​wym i za​ska​ku​ją​cym czło​wie​kiem. Jed​nak od po​cząt​ku był ze mną szcze​ry na te​mat swo​jej nie​chę​ci do związ​ków i mu​szę to usza​no​wać. Ty też nie mo​żesz wtrą​cać się w jego spra​wy. Ma​eve wy​glą​da​ła na roz​cza​ro​wa​ną. – Za​le​ży ci na nim? – Oczy​wi​ście, że tak. Jest cu​dow​nym fa​ce​tem, ale nie je​ste​śmy brat​ni​mi du​sza​mi. – Nie chcę, żeby spę​dził ży​cie w sa​mot​no​ści. Oczy Ma​eve wy​peł​ni​ły się łza​mi. Bio​rąc pod uwa​gę jej zdol​no​ści do ma​ni​pu​lo​wa​nia ludź​mi, Lib​by za​da​ła so​bie py​ta​nie, czy aby te łzy są praw​dzi​we, cho​ciaż Ma​eve była prze​cież zdol​na do głę​bo​kich uczuć i wszyst​ko ro​bi​ła w imię mi​ło​ści do dzie​ci. – Znam masę sin​gli, któ​rzy są za​do​wo​le​ni z ży​cia. Pa​trick ma od​no​szą​cą suk​ce​sy fir​mę i bli​skich przy​ja​ciół. Nie mo​żesz zmu​szać go do związ​ku, któ​re​go nie chce lub nie po​trze​bu​je. – Mó​wisz strasz​nie mą​drze jak na swój wiek. – Ży​cie bywa su​ro​wym na​uczy​cie​lem. – Więc na​wet nie bie​rzesz go pod uwa​gę, bo po​wie​dział, że nie chce się że​nić? – Moż​na tak to ująć. Mogę tu​taj zo​stać na czas urlo​pu Char​li​se… do​pó​ki sy​tu​acja nie sta​nie się nie​zręcz​na, ale po​wie​dzia​łam Pa​tric​ko​wi, że my​ślę o po​wro​cie do No​we​go Jor​ku. Pod​czas na​sze​go wy​jaz​du prze​ko​na​łam się, że so​bie po​ra​dzę. Je​śli mam być szcze​ra, tro​chę się ba​łam, ale te​raz wiem, że wszyst​ko bę​dzie do​brze. – No cóż, chy​ba pod​ję​łaś już de​cy​zję. – Ma​eve pa​trzy​ła krzy​wo na ka​wa​łek be​ko​-

nu. – Tak, i nie martw się o Pa​tric​ka. On wie, cze​go chce. Ma​eve po​chy​li​ła się do przo​du. – Więc cze​go chce? – Chce bu​do​wać swo​je ży​cie tu​taj, wśród ro​dzi​ny. Chce być bli​sko cie​bie i bra​ci, ich żon i dzie​ci. Chce roz​wi​jać Si​lver Re​flec​tions. Chce spę​dzać czas w gó​rach i czer​pać siłę z miej​sca, któ​re na​zy​wasz do​mem. – Jak na ko​bie​tę, któ​ra nie uwa​ża się za jego brat​nią du​szę, spo​ro o nim wiesz. – Prze​stań, Ma​eve. Mó​wię po​waż​nie. Ten rok na​uczył mnie, że nie za​wsze da się na​giąć świat do wła​snych ży​czeń. Trze​ba ak​cep​to​wać rze​czy​wi​stość i żyć da​lej. Na​wet w tych oko​licz​no​ściach – cza​sem trud​nych, cza​sem tra​gicz​nych – mogę być szczę​śli​wa albo cho​ciaż za​do​wo​lo​na. Ma​eve unio​sła ręce. – Prze​ko​na​łaś mnie. Koń​czę ba​wić się w Ku​pi​dy​na, choć strasz​nie trud​no to zro​bić aku​rat dziś. Lib​by za​śmia​ła się i skoń​czy​ła jeść śnia​da​nie z lżej​szym ser​cem. – Może po​win​ni​śmy za​jąć się tobą? Je​steś taka mło​dzień​cza i atrak​cyj​na. Je​stem pew​na, że mnó​stwo męż​czyzn bi​ło​by się o two​ją rękę. Ma​eve lek​ko zbla​dła. – Zro​zu​mia​łam ostrze​że​nie. Lu​bię moje ży​cie. Mia​łam jed​ne​go męża. Wy​star​czy. – Sko​ro tak mó​wisz… Po​daj mi, pro​szę, sy​rop. Skończ​my śnia​da​nie, a po​tem od​wio​zę cię i po​zbę​dę się tych ubrań.

ROZDZIAŁ SZESNASTY Pa​trick kop​nął ga​łąź i na​wet się nie wzdry​gnął, czu​jąc ból w pal​cu nogi. Lu​bił ból. Po​zwa​lał od​wró​cić uwa​gę. Mi​nę​ła doba, od​kąd wi​dział Lib​by. Jesz​cze wię​cej cza​su upły​nę​ło, od​kąd się ko​cha​li. Ni​czym nar​ko​man pra​gnął na​stęp​nej dział​ki. No i dla​te​go musi trzy​mać się od niej z da​le​ka. To prze​ko​na​nie na​ro​dzi​ło się jesz​cze w ho​te​lu, a umoc​ni​ło w asep​tycz​nych ko​ry​ta​rzach szpi​ta​la. Nie może za​ko​chać się w Lib​by. To nie​bez​piecz​ne. Wy​star​czy​ła jed​nak chwi​la nie​uwa​gi i przy​po​mi​nał so​bie za​pach jej wło​sów na po​dusz​ce, za​baw​ny spo​sób, w jaki opo​wia​da​ła klien​tom o noc​le​gu w te​re​nie, cu​dow​ny śmiech, gdy spa​da​ły na nią płat​ki śnie​gu, jak obej​mo​wa​ła sta​re​go odźwier​ne​go. Lib​by spra​wia​ła, że wszyst​ko wy​da​wa​ło się ja​śniej​sze, wy​jąt​ko​we. Choć nie zda​wał so​bie z tego spra​wy, za​czął zmie​niać swój plan na ży​cie, prze​ko​ny​wać sie​bie, że za dru​gim ra​zem le​piej so​bie po​ra​dzi. W koń​cu wy​do​ro​ślał. Ale Mia wy​lą​do​wa​ła w szpi​ta​lu, a on zo​ba​czył w oczach Dy​la​na to prze​ra​że​nie, bez​rad​ność, lęk. Nie chciał ta​kiej od​po​wie​dzial​no​ści, ta​kie​go żalu – gdy​by uza​leż​nił się od Lib​by i ją stra​cił. Śmierć, roz​wód, nie​wier​ność – tyle rze​czy może spo​wo​do​wać kres mał​żeń​stwa. Go​dzi​ny spę​dzo​ne z Lib​by od​mie​ni​ły go, mógł​by ca​ły​mi dnia​mi z nią się ko​chać. Gdy za​pro​po​no​wał prze​dłu​że​nie po​by​tu, nie pod​chwy​ci​ła po​my​słu. Co gor​sza, za​czę​ła mó​wić o po​wro​cie do No​we​go Jor​ku. Nie jest jed​nak za póź​no, by na​pra​wić błąd. Może to za​koń​czyć i iść da​lej. Musi tyl​ko od​być bar​dzo nie​przy​jem​ną roz​mo​wę. Jest nie​dzie​la. Nie ma po​wo​du, by za​kłó​cać Lib​by wol​ny dzień. Po​cze​ka do po​nie​dział​ku. Wte​dy przy​po​mniał so​bie, że mia​ła z Zoe szu​kać oka​zji w skle​pach. Czy w tej sy​tu​acji nie po​wi​nien po​wstrzy​mać jej przed wy​da​wa​niem pie​nię​dzy? Do dia​bła! Po​czuł skurcz w żo​łąd​ku, wy​jął te​le​fon i wy​brał nu​mer. Lib​by ode​bra​ła po pierw​szym sy​gna​le. – Halo? Sły​sząc jej głos, po​czuł ucisk w ser​cu. – Je​ste​ście bar​dzo za​ję​te? – Nie, Zoe od​wo​ła​ła spo​tka​nie. Może póź​niej sama pod​ja​dę do Si​lver Dol​lar, żeby się ro​zej​rzeć. O co cho​dzi? – Mu​si​my po​roz​ma​wiać – od​rzekł szorst​ko. – Może we​zmę ka​nap​ki i prze​je​dzie​my się? – Po​go​da nie​spe​cjal​ne na​da​je się na pik​nik – od​par​ła ze śmie​chem. – Wiem – stwier​dził – ale już wcze​śniej ja​da​łem w sa​mo​cho​dzie. Nie za​bi​je mnie to. – Sko​ro tak mó​wisz… – Bę​dziesz go​to​wa za go​dzi​nę? – Oczy​wi​ście. – To do zo​ba​cze​nia.

Te​raz, gdy pod​jął de​cy​zję, chciał to jak naj​szyb​ciej mieć za sobą. Lib​by świet​nie wie​dzia​ła, cze​go bę​dzie do​ty​czyć ta roz​mo​wa. Pa​trick po​wie jej, że pój​ście do łóż​ka było błę​dem, sko​ro dla nie​go pra​cu​je. Po​wścią​gli​wy te​le​fon świad​czył o tym, że chciał​by wró​cić do re​la​cji służ​bo​wych. Nie mia​ła z tym pro​ble​mu, zwłasz​cza że pra​ca była dla niej prio​ry​te​tem. Może z cza​sem po​ciąg fi​zycz​ny zmie​ni się w coś trwal​sze​go… Była cier​pli​wa. A je​śli się nie uda, trud​no. Trze​ba bę​dzie zmie​rzyć się z praw​dą. Ubra​ła się cie​pło, w dżin​sy, wy​so​kie buty i gru​by ciem​no​zie​lo​ny swe​ter. Zima wró​ci​ła i nie za​mie​rza​ła od​pu​ścić. Lib​by cze​ka​ła przed ho​te​lem, gdy Pa​trick nad​je​chał spor​to​wym se​da​nem. Jak na dżen​tel​me​na przy​sta​ło, wy​siadł i otwo​rzył jej drzwi, choć sto​ją​cy w po​bli​żu par​kin​go​wy go​tów był po​spie​szyć z po​mo​cą. Chcia​ła uśmiech​nąć się i po​wie​dzieć coś lek​kie​go i nie​zo​bo​wią​zu​ją​ce​go, ale sło​wa za​mar​ły na jej ustach. W sa​mo​cho​dzie na​pię​cie jesz​cze bar​dziej wzro​sło. Nie po​wie​dzia​ła ani jed​ne​go sło​wa, on rów​nież. Chcia​ła za​py​tać, do​kąd jadą, ale jego po​nu​ra mina nie za​chę​ca​ła do py​tań. To​też Lib​by ga​pi​ła się przez okno. Pro​wa​dził jak opę​ta​ny, z nie​do​zwo​lo​ną pręd​ko​ścią zje​chał z góry, po​tem prze​ciął mia​sto i wy​je​chał na otwar​ty te​ren. In​tu​icja pod​po​wia​da​ła jej, że jadą bez celu. Po trzy​dzie​stu mi​nu​tach w koń​cu się za​trzy​mał. Roz​cią​ga​ją​cy się przez nimi wi​dok był ni​ja​ki. Ka​nap​ki le​ża​ły na tyl​nym sie​dze​niu, ale nie była głod​na. Za​wsze kon​fron​to​wa​ła się ze świa​tem, więc po​sta​no​wi​ła wziąć spra​wy w swo​je ręce. – Spo​dzie​wa​łam się tej roz​mo​wy – za​czę​ła. – Chcesz po​wie​dzieć, że albo bę​dzie​my ko​chan​ka​mi, albo współ​pra​cow​ni​ka​mi. Pa​trick miał zbie​la​łe kłyk​cie od za​ci​ska​nia rąk na kie​row​ni​cy. – Prze​stał pa​dać śnieg. Mu​szę się przejść. Masz coś prze​ciw​ko temu? Było to czy​sto re​to​rycz​ne py​ta​nie, po​nie​waż wy​siadł z sa​mo​cho​du, za​nim zdo​ła​ła od​po​wie​dzieć. Po​dą​ży​ła za nim. Mimo gru​be​go swe​tra i tren​czu było jej zim​no. Żwi​ro​wy skraj szo​sy był za​sy​pa​ny brud​nym śnie​giem. Gór​skie szczy​ty kry​ły się za ni​ski​mi chmu​ra​mi, przez któ​re pró​bo​wa​ło prze​drzeć się słoń​ce. Pa​trick sta​nął kil​ka kro​ków da​lej, prze​ciw​sło​necz​ne ray-bany czę​ścio​wo prze​sła​nia​ły mu twarz. Spodnie kha​ki były po​gnie​cio​ne, bia​ła ko​szu​la wy​sta​wa​ła ze sty​lo​wej brą​zo​wej skó​rza​nej kurt​ki. Sła​by wiatr zbu​rzył mu wło​sy. Cho​ciaż nie wi​dzia​ła jego oczu, zga​dy​wa​ła, że w tym świe​tle mu​sia​ły być bar​dziej sza​re niż nie​bie​skie. – Chcesz, że​bym pod​ję​ła de​cy​zję? Nowy Jork był cu​dow​ny. Chcia​ła​bym wy​brać seks, ale za bar​dzo się nie zna​my, no i mu​szę na​uczyć się trosz​czyć o sie​bie. – Nie zro​zu​mia​łaś mnie – od​parł, cho​wa​jąc ręce do kie​sze​ni. – A więc to ty do​ko​nu​jesz wy​bo​ru, a ja nie mam nic do po​wie​dze​nia? Skrzy​wił się i uniósł rękę. – Prze​stań, Lib​by – ode​zwał się za​chry​płym gło​sem. – Wszyst​ko utrud​niasz. Po​czu​ła roz​cza​ro​wa​nie. Naj​wy​raź​niej seks, któ​ry jej wy​da​wał się nie​sa​mo​wi​ty, oso​bi​sty i za​baw​ny, nic dla nie​go nie zna​czył. No cóż, nie bę​dzie obiek​tem li​to​ści. Je​śli uwa​ża, że zwięd​nie z tę​sk​no​ty za nim, to się myli. Pro​szę bar​dzo, mogą uda​-

wać, że tego week​en​du wca​le nie było. Ge​stem po​ka​za​ła, że już nic nie po​wie. – Mów, co masz do po​wie​dze​nia. Zdjął oku​la​ry i wło​żył je do kie​sze​ni. Wal​ka słoń​ca z chmu​ra​mi skoń​czy​ła się zwy​cię​stwem chmur. – Nie pro​szę cię o do​ko​na​nie wy​bo​ru, Lib​by. My​ślę, że masz ra​cję. Po​win​naś wró​cić do No​we​go Jor​ku. Za​czę​ła drżeć. – Nie ro​zu​miem. W jego twa​rzy nie do​strze​gła nic z czu​łe​go za​baw​ne​go fa​ce​ta, któ​ry fan​ta​stycz​nie się z nią ko​chał. Męż​czy​zna sto​ją​cy przed nią pa​trzył na nią bez​na​mięt​nie. – Na​praw​dę się sta​ra​łaś, Lib​by. Po​dzi​wia​łem two​ją za​rad​ność w te​re​nie i ko​pal​ni, ale nie je​steś oso​bą, któ​rej po​trze​bu​ję. To bez​ce​re​mo​nial​ne stwier​dze​nie za​par​ło jej dech w pier​si. – A nasz fi​zycz​ny zwią​zek? Te​raz wręcz dy​go​ta​ła. Ob​ję​ła się ra​mio​na​mi, pró​bu​jąc nie roz​paść się na ka​wał​ki pod wpły​wem wsty​du. – Jed​na noc nic nie zna​czy. Było nam świet​nie w łóż​ku, ale mó​wi​łem ci, co my​ślę o związ​kach. Je​śli zo​sta​niesz w Si​lver Glen, bę​dzie​my cha​dzać do łóż​ka i spra​wy się skom​pli​ku​ją. – Skom​pli​ku​ją… – po​wtó​rzy​ła za nim, pró​bu​jąc po​zbie​rać my​śli. – Mu​sisz wra​cać do domu, Lib​by. Twój in​stynkt do​brze ci pod​po​wia​da. Si​lver Glen nie jest miej​scem dla cie​bie, a ja nie je​stem męż​czy​zną dla cie​bie. Le​piej za​koń​czyć to te​raz, za​nim ktoś zo​sta​nie skrzyw​dzo​ny. Ja​kimś cu​dem zna​la​zła w so​bie siłę, by się uśmiech​nąć. To na​praw​dę gów​nia​ny mo​ment, by zdać so​bie spra​wę, że jest w nim za​ko​cha​na. Wzię​ła głę​bo​ki od​dech. – Nie mogę po​wie​dzieć, że je​stem zdzi​wio​na. W głę​bi du​cha nie są​dzi​łam, że dasz mi tę pra​cę. Mu​siał do​strzec, że coś z nią się dzie​je, bo jak​by coś w nim pę​kło. Przez uła​mek se​kun​dy mo​gła przy​siąc, że w jego oczach do​strze​gła roz​pacz. – Lib​by… Zro​bił gwał​tow​ny krok w jej stro​nę, by ją ob​jąć. Cof​nę​ła się tak szyb​ko, że pra​wie stra​ci​ła rów​no​wa​gę. – Nie, prze​stań. Od​wieź mnie, pro​szę. Mu​szę zmie​nić pla​ny. Dro​ga po​wrot​na zda​wa​ła się trwać wiecz​ność. Przed ho​te​lem Si​lver Be​eches Pa​trick za​trzy​mał się i jed​nym klik​nię​ciem za​mknął wszyst​kie drzwi. Cięż​ko od​dy​chał. – Lib​by… Tym ra​zem nie mo​gła uciec. Po​chy​lił się, wsu​nął pal​ce w jej wło​sy i po​cią​gnął ją ku so​bie, by zło​żyć na jej ustach pe​łen de​spe​ra​cji po​ca​łu​nek. Nie za​re​ago​wa​ła. Gdy w koń​cu pu​ścił ją i usiadł na swo​im miej​scu, ude​rzy​ła go moc​no w twarz. W cią​gu kil​ku se​kund na jego po​licz​ku po​ka​zał się ciem​no​czer​wo​ny ślad pal​ców. – Je​steś ego​istycz​nym, po​zba​wio​nym ser​ca dur​niem, fa​ce​tem emo​cjo​nal​nie opóź​nio​nym w roz​wo​ju. Nie chcę cię już ni​g​dy wi​dzieć… Idź do dia​bła.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Wie​dział, że bę​dzie źle, ale nie miał po​ję​cia, że aż tak źle. Od​blo​ko​wał drzwi i pa​trzył, jak Lib​by wy​sia​da z sa​mo​cho​du, a jego ży​cie roz​pa​da się na ka​wał​ki. Ze ści​śnię​tym gar​dłem wy​krzyk​nął jej imię. Nie obej​rza​ła się. Przez kil​ka dni roz​pacz​li​wie pro​wa​dził we​wnętrz​ną wal​kę. Cho​ciaż zna​lazł ko​goś na za​stęp​stwo – stu​den​ta, któ​ry szu​kał pra​cy na kil​ka mie​się​cy – nie od​czuł ulgi. Za​jął się przy​go​to​wa​nia​mi do pierw​szej w tym roku wy​pra​wy, ale czyn​no​ści, któ​re zwy​kle go eks​cy​to​wa​ły, wy​da​wa​ły się uciąż​li​we. Co wię​cej, mu​siał uni​kać ro​dzi​ny. Mat​ka na pew​no już się do​my​śli​ła i do​sta​nie mu się za zra​nie​nie jej pu​pil​ki. Na​wet wy​pad do Los An​ge​les był tor​tu​rą. W ho​te​lu spę​dził dwie bez​sen​ne noce, prze​rzu​ca​jąc ka​na​ły w te​le​wi​zo​rze. Przed ocza​mi wciąż miał Lib​by: w ogrom​nym łożu, pod prysz​ni​cem, na ka​na​pie. Po​tem ure​gu​lo​wał ra​chu​nek i wró​cił do domu. Co gor​sza, nad​cho​dzi​ły uro​dzi​ny mamy. Były szcze​gól​ne, gdyż Ma​eve ogło​si​ła, że po nich wy​co​fu​je się z pro​wa​dze​nia ho​te​lu, by po​świę​cić się opie​ce nad co​raz więk​szą licz​bą wnu​ków. Pa​trick nie mógł nie wziąć udzia​łu w uro​czy​sto​ści, a to ozna​cza, że spo​tka Lib​by. Sta​le wra​cał do chwi​li, gdy wy​sko​czy​ła z sa​mo​cho​du. Jak​kol​wiek oce​niał ich roz​mo​wę, wy​cho​dzi​ło mu, że mia​ła ra​cję. Ale na​wet gdy​by mógł cof​nąć czas, ni​cze​go by nie zmie​nił. Zbyt prze​ra​ża​ła go per​spek​ty​wa, że ją po​ko​cha. Nie po​zwo​li, żeby mi​łość go znisz​czy​ła. Zro​bił to, co mu​siał – i utrzy​my​wał dy​stans. W koń​cu pod​jął de​cy​zję, któ​ra wy​da​wa​ła mu się ra​cjo​nal​na i prze​my​śla​na. Po​je​dzie do Si​lver Dol​lar, gdzie Lib​by na pew​no się prze​pro​wa​dzi​ła, i usta​lą, jak prze​brnąć przez uro​dzi​ny mat​ki. Ser​ce moc​niej mu za​bi​ło na myśl o tym, że znów ją zo​ba​czy. Nie od​mó​wi roz​mo​wy – żad​ne z nich nie chcia​ło zra​nić ani wpra​wić w za​kło​po​ta​nie Ma​eve. Żeby uspo​ko​ić ner​wy, zaj​rzał do baru. Było piąt​ko​we po​po​łu​dnie. Kil​ku klien​tów ocią​ga​ło się z wyj​ściem po lun​chu. Dy​lan stał za ba​rem i maj​stro​wał przy ka​sie. Uniósł wzrok, kie​dy Pa​trick zbli​żył się do kon​tu​aru. – Cześć, nie​zna​jo​my. My​śla​łem, że wy​je​cha​łeś z mia​sta. Od ty​go​dnia nikt cię nie wi​dział. – By​łem za​ję​ty. Pa​trick usiadł na wy​bi​tym skó​rą stoł​ku. Dy​lan na​lał mu piwa. – Chcesz do​łą​czyć się do pre​zen​tu dla mamy? Po​sta​no​wi​li​śmy za​fun​do​wać jej trzy​dnio​wą wi​zy​tę w no​wym spa w Ashe​vil​le. To coś, cze​go sama by so​bie nie ku​pi​ła. – Faj​nie. Po​wiedz tyl​ko, ile je​stem win​ny. Wy​pił po​ło​wę piwa i po​czuł ucisk w pier​si. – Wiesz może, czy Lib​by jest na gó​rze? Dy​lan zmarsz​czył brwi. – Co masz na my​śli?

– Miesz​ka tu, praw​da? My​śla​łem, że może wiesz, kie​dy wy​cho​dzi i przy​cho​dzi. Dy​lan ze zmar​twio​nym wy​ra​zem twa​rzy wy​tarł ręce w czy​sty ręcz​nik. – Ona tu nie miesz​ka, czło​wie​ku. – Ale mó​wi​ła mi, że za​mie​rza tu się prze​nieść. – Lib​by spa​ła tu jed​ną noc. Po​tem wy​je​cha​ła do No​we​go Jor​ku. Pa​trick wy​my​ślił ja​kiś pre​tekst i po​że​gnał się, do​tknię​ty do ży​we​go peł​nym współ​czu​cia spoj​rze​niem Dy​la​na. Czuł pust​kę. Nie są​dził, że Lib​by wy​je​dzie. Oczy​wi​ście po​wie​dział, by wra​ca​ła do No​we​go Jor​ku, ale za​kła​dał, że Ma​eve po​mo​że jej w zna​le​zie​niu pra​cy. Tym​cza​sem Lib​by naj​wy​raź​niej uzna​ła, że tak wła​śnie po​win​na po​stą​pić. Po​czuł ucisk w żo​łąd​ku, gdy wy​obra​ził so​bie Lib​by w ja​kimś brud​nym miesz​ka​niu w złej dziel​ni​cy. Może gro​zi jej nie​bez​pie​czeń​stwo? Boże, co on na​ro​bił? Po​gnał do domu, żeby się spa​ko​wać. Po​tem pra​wie przez całą noc my​ślał, co wła​ści​wie po​wi​nien zro​bić. To on na​ro​bił kło​po​tów i on je na​pra​wi. Do​tar​ło do nie​go, ja​kim był aro​gan​tem. Z po​wo​du swo​jej ob​se​sji zra​nił je​dy​ną ko​bie​tę na świe​cie, któ​ra się dla nie​go li​czy​ła. Ko​chał ją i nie mógł po​zwo​lić jej odejść. Na szczę​ście nikt tego dnia nie ko​rzy​stał z sa​mo​lo​tu. Zgło​sił od​lot i wy​star​to​wał jesz​cze przed ósmą rano. Lot​ni​sko La​Gu​ar​dia było za​tło​czo​ne. Mu​siał przez ja​kiś czas krą​żyć, za​nim otrzy​mał po​zwo​le​nie na lą​do​wa​nie. Kie​dy do​tarł do cen​trum, było pra​wie po​łu​dnie. Za​ła​twił kil​ka spraw, po​tem za​mel​do​wał się w ho​te​lu Car​ly​le i ru​szył pie​cho​tą do daw​ne​go miesz​ka​nia Lib​by. Po​mysł był taki so​bie, ale je​dy​ny, któ​ry mógł go do niej do​pro​wa​dzić. Na szczę​ście sta​ry zna​jo​my Lib​by stał na po​ste​run​ku. Męż​czy​zna od razu go roz​po​znał. Pa​trick uśmiech​nął się. – Dzień do​bry. Mam na​dzie​ję, że może mi pan po​móc. Przy​je​cha​łem do Lib​by, chcia​łem zro​bić jej nie​spo​dzian​kę, ale zgu​bi​łem ad​res. Ma go pan? Star​szy pan prze​cią​gle po​pa​trzył na Pa​tric​ka, da​jąc mu do zro​zu​mie​nia, że na wy​lot przej​rzał kłam​stwo. Po​tem jego wzrok zła​god​niał. Się​gnął do kie​sze​ni i wy​jął kart​kę. – Tyl​ko że​bym tego nie ża​ło​wał. Pa​trick za​pi​sał ad​res w smart​fo​nie i ode​tchnął z ulgą. – Dzię​ku​ję. Je​stem panu bar​dzo wdzięcz​ny. Wy​jął z kie​sze​ni fol​der i po​dał go Cla​ren​ce’owi. – To otwar​ta re​zer​wa​cja do ho​te​lu na​le​żą​ce​go do mo​jej ro​dzi​ny. Na dwu​ty​go​dnio​wy po​byt. Wie​le pan zna​czy dla Lib​by i chcia​ła, żeby pan to do​stał. Małe nie​win​ne kłam​stwo na pew​no nie za​szko​dzi. Cla​ren​ce sze​ro​ko się uśmiech​nął. – Pro​szę po​dzię​ko​wać pa​nien​ce w moim imie​niu. To bar​dzo miłe z jej stro​ny. Nowe miesz​ka​nie znaj​do​wa​ło się na tyle da​le​ko, że Pa​trick mu​siał wziąć tak​sów​kę. Wbrew jego lę​kom oka​za​ło się, że Lib​by miesz​ka w dziel​ni​cy Tri​Be​Ca, w mod​nej oko​li​cy, któ​ra jed​nak prze​kra​cza​ła jej moż​li​wo​ści fi​nan​so​we. Czy ja​kiś męż​czy​zna albo daw​ny chło​pak zgo​dził się uży​czyć jej da​chu nad gło​wą? Na tę myśl po​czuł skurcz w żo​łąd​ku.

Sko​rzy​stał z win​dy, po​tem za​dzwo​nił pod 2B. Kil​ka chwil póź​niej usły​szał zbli​ża​ją​ce się kro​ki. Po​tem na​sta​ła ci​sza. W drzwiach znaj​do​wał się wi​zjer. Za​ry​zy​ko​wał i spoj​rzał pro​sto w nie​go. – Otwórz, Lib​by. Wiem, że tam je​steś. Je​stem go​to​wy stać tu całą noc. Opar​ła czo​ło o drzwi i wal​czy​ła ze łza​mi. Wi​dok Pa​tric​ka uni​ce​stwił jej z tru​dem zdo​by​te opa​no​wa​nie. My​śla​ła, że wszyst​ko ma pod kon​tro​lą. Oka​za​ło się, że się my​li​ła. Uchy​li​ła drzwi, ale nie zwol​ni​ła łań​cu​cha. – Co tu ro​bisz? – spy​ta​ła obo​jęt​nym to​nem. – Ju​tro są uro​dzi​ny Ma​eve. Bę​dziesz? Dłoń, któ​ra znaj​do​wa​ła się za drzwia​mi, tak że jej nie wi​dział, za​ci​snę​ła się w pięść. – Nie. Prze​lot dużo kosz​tu​je, nie mam też sa​mo​cho​du. – Chcesz roz​cza​ro​wać do​brą przy​ja​ciół​kę two​jej mat​ki, ko​bie​tę, któ​ra tak wie​le dla cie​bie zro​bi​ła? Trud​no było jej przy tych uchy​lo​nych drzwiach od​czy​tać jego na​strój, ale zna​ła go na tyle do​brze, żeby mu nie otwo​rzyć. – Ma​eve zro​zu​mie. Zna moją sy​tu​ację fi​nan​so​wą. – Przy​le​cia​łem po cie​bie sa​mo​lo​tem, więc pie​nią​dze nie mają zna​cze​nia. – Po​wie​dzia​łam, że nie jadę. Do wi​dze​nia. Wsu​nął but w otwór, uda​rem​nia​jąc za​mknię​cie drzwi. – I kto te​raz jest emo​cjo​nal​nie opóź​nio​ny w roz​wo​ju? Czyż​by po​czuł się zra​nio​ny jej sło​wa​mi? – Cze​go chcesz? – za​py​ta​ła. Czu​ła się roz​dar​ta. Nie mia​ła siły na wal​kę. Ostat​nie dni pra​wie ją za​ła​ma​ły. Pra​gnę​ła go, ale nie za​mie​rza​ła się po​ni​żać. God​ność to je​dy​na rzecz, któ​ra jej zo​sta​ła. – Pro​szę, wpuść mnie, Lib​by. Zer​k​nę​ła na wi​szą​cy na ścia​nie ze​gar. Spen​cer za​raz wró​ci. Nie​zręcz​na sy​tu​acja nie bę​dzie dłu​go trwa​ła. – Do​bra, wejdź, ale tyl​ko na mo​ment – rze​kła. – Je​stem za​ję​ta. Po zwol​nie​niu łań​cu​cha cof​nę​ła się w głąb miesz​ka​nia. – Ja​dłaś? – spy​tał. – Tak, przy​kro mi. Wca​le nie było jej przy​kro. I nie za​mie​rza​ła prze​cią​gać tego spo​tka​nia. – Cał​kiem nie​złe miej​sce. – Tak, bar​dzo przy​jem​ne. – My​śla​łem, że przy​ja​cie​le cię opu​ści​li. – Spen​cer nie. Od​by​wa​jąc służ​bę w Kor​pu​sie Po​ko​ju w Ban​gla​de​szu, nie śle​dzi się z za​par​tym tchem no​wi​nek z Man​hat​ta​nu. – A te​raz wró​cił i zgo​dził się, że​byś u nie​go miesz​ka​ła? – Tak. – A co z pra​cą? – Zoe po​ży​czy​ła mi tro​chę pie​nię​dzy. By​łam dziś na roz​mo​wie o pra​cę u Berg​dor​fa Go​od​ma​na. Szu​ka​ją oso​bi​ste​go do​rad​cy klien​ta. Jak tyl​ko będę mo​gła, od​dam po​życz​kę.

– Spen​ce​ro​wi tak​że? – Oczy​wi​ście. Pa​trick miał po​nu​rą minę, jak​by czuł się ura​żo​ny tym, że jej się uda​ło. – Mam prze​ka​zać Ma​eve, że je​steś zbyt za​ję​ta? Oparł się o ścia​nę w holu, z rę​ka​mi w kie​sze​niach. – Dla​cze​go miał​byś to zro​bić? – Żeby po​sta​wić na swo​im. No nie. To do​pie​ro. Na​wet nie uda​je. W tym mo​men​cie drzwi na​gle otwo​rzy​ły się i do środ​ka wszedł przy​stoj​ny blon​dyn. Za​trzy​mał się na chwi​lę, wi​dząc Pa​tric​ka. Po​tem zmarsz​czył czo​ło. – Lib​by? – Pa​trick wła​śnie wy​cho​dził – po​wie​dzia​ła szyb​ko. Wzię​ła nowo przy​by​łe​go pod ra​mię i po​cią​gnę​ła w stro​nę kuch​ni. Szep​nę​ła mu coś do ucha. Wy​pro​sto​wał się i ob​rzu​cił nie​uf​nym spoj​rze​niem Pa​tric​ka. – Ro​zu​miem – wy​ce​dził. Od​da​lo​ny o kil​ka​na​ście me​trów Pa​trick wprost bu​zo​wał wście​kło​ścią. – Wy​gra​łeś – ode​zwa​ła się po chwi​li. – Ale po​trze​bu​ję tro​chę cza​su. Spo​tkaj​my się za dwie go​dzi​ny na lot​ni​sku. Zga​dzasz się czy nie? Przy​tak​nął, rzu​cił jej gniew​ne spoj​rze​nie i wy​szedł. Przy​stoj​ny blon​dyn ser​decz​nie się ro​ze​śmiał. – Bied​ny ło​buz, sza​leń​czo w to​bie za​ko​cha​ny. A ty po​zwo​li​łaś mu my​śleć, że ze mną ży​jesz. – No, żyję z tobą – od​par​ła i dała mu kuk​sań​ca. – Tak, ze mną i moją sek​sow​ną żoną Spen​cer. Lib​by skrzy​wi​ła się. – Może i za​su​ge​ro​wa​łam, że Spen​cer to fa​cet… i że ty nim je​steś. – Przy​pusz​czam, że so​bie na to za​słu​żył. Lib​by wrzu​ci​ła do tor​by tro​chę rze​czy. Ser​ce wa​li​ło jej jak sza​lo​ne. Płaszcz, klu​cze, te​le​fon. Po czter​dzie​stu pię​ciu mi​nu​tach zbie​ga​ła na dół. Na uli​cy za​trzy​ma​ła się na wi​dok Pa​tric​ka opar​te​go o ulicz​ną lam​pę. – Po​wie​dzia​łam, że spo​tka​my się na lot​ni​sku – rzu​ci​ła. – Ba​łem się, że uciek​niesz. W jego gło​sie wy​czu​wa​ła oskar​że​nie i coś jesz​cze. Zmę​cze​nie? Smu​tek? Cze​go on wła​ści​wie od niej chce? – No do​bra, je​stem. Pa​trzy​li na sie​bie w mil​cze​niu. – Lot​ni​sko z po​wo​du mgły jest za​mknię​te. Loty zo​sta​ną wzno​wio​ne do​pie​ro ju​tro rano. Od​chrząk​nę​ła. – Do​bra. Za​dzwoń do mnie, jak bę​dziesz znał go​dzi​nę. Od​wró​ci​ła się, by wejść do bu​dyn​ku. Pa​trick zro​bił dwa kro​ki i zła​pał ją za ra​mio​na. – Mu​si​my po​roz​ma​wiać, Lib​by. Po​jedź ze mną do ho​te​lu, zje​my ko​la​cję. Coś pro​ste​go. I wy​naj​mę ci po​kój, je​śli bę​dziesz chcia​ła albo… – Na​gle za​milkł.

– Albo co? – Nic – mruk​nął. – Nie​waż​ne. Zjedz ze mną ko​la​cję, pro​szę. Był ostat​nią oso​bą na zie​mi i je​dy​ną, z któ​rą mia​ła​by ocho​tę dzie​lić po​si​łek. Nie za​słu​gi​wał na to, by po​świę​cać mu czas. Dała się jed​nak prze​ko​nać. Nie dla​te​go, że była sła​ba. Wy​słu​cha go, zro​bi to dla Ma​eve. W tak​sów​ce utrzy​my​wał dy​stans. W ho​te​lu od​dał jej tor​bę bo​jo​wi, a ją za​pro​wa​dził do ja​dal​ni. Kon​ser​wa​tyw​na re​stau​ra​cja sta​no​wi​ła sta​rą do​brą szko​łę w ga​stro​no​mii i ko​ja​rzy​ła jej się z uro​dzi​no​wy​mi obia​da​mi ja​da​ny​mi z ro​dzi​ca​mi. Za​mó​wi​ła zupę ze sko​ru​pia​ków. Ostat​nio wca​le nie mia​ła ape​ty​tu, ale gę​sta cie​pła zupa była wy​śmie​ni​ta. Pa​trick wy​brał kacz​kę. Po​nie​waż przy sto​li​ku sta​le po​ja​wiał się szef sali i kel​ne​rzy, ła​two było pro​wa​dzić roz​mo​wę na obo​jęt​ne te​ma​ty. Przy cap​pu​ci​no i crème brûlée Pa​trick zło​żył nie​ocze​ki​wa​ną pro​po​zy​cję: – Po​trze​bu​je​my tro​chę pry​wat​no​ści, Lib​by. Pój​dziesz ze mną na górę? O co, do dia​bła, mu cho​dzi z tą pry​wat​no​ścią? Nie za​mie​rza​ła za​cho​wy​wać się jak tchórz. – Żeby po​roz​ma​wiać czy w in​nym celu? Jego szy​ja po​kry​ła się ciem​no​czer​wo​ny​mi pla​ma​mi, oczy błysz​cza​ły. – Ty zde​cy​du​jesz. Gdy pa​trzył na nią z ta​ki​mi iskra​mi w oczach, nie mia​ła siły się opie​rać. Może okła​my​wa​ła sie​bie, bo prze​cież wca​le opie​rać się nie chcia​ła. Zło​ży​ła ser​wet​kę i po​ło​ży​ła ją na sto​le. – Do​bra, chodź​my. Na​pię​cie w win​dzie by​ło​by nie do znie​sie​nia, gdy​by nie do​łą​czy​ło do nich star​sze mał​żeń​stwo. Przed drzwia​mi zde​ner​wo​wa​na Lib​by cze​ka​ła, aż Pa​trick wy​cią​gnie klucz z kie​sze​ni. Był to inny po​kój, ale po​dob​nie ume​blo​wa​ny, więc sko​ja​rze​nia na​su​wa​ły się same. Usia​ła, on przez chwi​lę stał, po​tem za​czął krą​żyć po po​ko​ju. – Je​śli czu​jesz się win​ny, wy​ba​czam ci – ode​zwa​ła się głu​cho. – Mia​łeś ra​cję. Pra​ca w Si​lver Re​flec​tions nie była dla mnie. Ale nie mu​sisz się mar​twić, uda​ło mi się i spra​wy mają się bar​dzo do​brze. Po​win​nam po​dzię​ko​wać ci za to, że mnie zwol​ni​łeś. – Wła​ści​wie to nie zwol​ni​łem cię – za​pro​te​sto​wał. – A jak to na​zwiesz? Wziął głęb​szy od​dech. – Błę​dem. Okrop​nym błę​dem. Za​cho​wa​łem się jak kom​plet​ny du​reń i mam na​dzie​ję, że po​tra​fisz mi wy​ba​czyć. – Nic nie obie​cu​ję. A co z sek​sem? – za​py​ta​ła, te​raz wal​cząc o swo​je szczę​ście, bo nie chcia​ła po​zwo​lić, by ten upar​ty czło​wiek znisz​czył to, co ich łą​czy​ło. – Nie mogę za​prze​czyć, był nie​sa​mo​wi​ty. Ale moje ży​cie to​czy​ło się tak cho​ler​nie do​brze, za​nim się po​ja​wi​łaś. – Zni​żył głos. – No cóż, moje nie. Bar​dzo prze​pra​szam, ce​sa​rzu. Sta​ra​ła się być zło​śli​wa i nie​przy​jem​na. Wsta​ła, bo nie chcia​ła, by się na nią ga​pił z góry. On tym​cza​sem chwy​cił ją za nad​gar​stek, by ją do sie​bie przy​cią​gnąć. – Tym ra​zem, Lib​by, nie za​wio​dę w mał​żeń​stwie.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Ser​ce jej stop​nia​ło, gdy spoj​rza​ła mu w oczy i od​czy​ta​ła se​kret, któ​ry tak bar​dzo pró​bo​wał ukryć. Po​tem otwo​rzy​ła usta ze zdu​mie​nia. – Ko​chasz mnie… – Nie, nie ko​cham – za​prze​czył au​to​ma​tycz​nie i cał​ko​wi​cie nie​prze​ko​nu​ją​co. Do​tknę​ła rę​ka​mi jego twa​rzy. – Ja też cię ko​cham, Pa​trick. Nie mu​si​my brać ślu​bu, je​śli to cię prze​ra​ża. Mo​że​my żyć w grze​chu. Bę​dziesz czar​ną owcą w ro​dzi​nie – do​da​ła mięk​ko. Sły​sząc ostat​nie zda​nie, prze​stał marsz​czyć czo​ło. – Jest dwu​dzie​sty pierw​szy wiek. Mu​sisz się le​piej po​sta​rać, żeby usu​nię​to mnie poza na​wias spo​łecz​ny. – To musi być coś na​praw​dę strasz​ne​go. Nie​ślub​ne dziec​ko? Two​jej ma​mie to się nie spodo​ba. – Tak, mnie też – wy​mam​ro​tał. – Za​słu​gu​jesz na ko​goś z czy​stą kar​tą. Wbrew swo​je​mu in​stynk​to​wi cof​nę​ła się. Z po​wo​du du​żej daw​ki ad​re​na​li​ny nie była w sta​nie usiąść, po​de​szła więc do mi​ni​ba​ru. – Chcesz się cze​goś na​pić? – Nie. Spójrz na mnie, Lib​by. Wiem, że mam ra​cję. Je​steś mło​da i cu​dow​na. Za​słu​gu​jesz na tę całą tra​dy​cyj​ną ślub​ną otocz​kę. Za​słu​gu​jesz na to, żeby być ide​al​ną pan​ną mło​dą. Wy​ję​ła nie​wiel​ką bu​tel​kę. – Ze​szły rok na​uczył mnie, że ży​cie rzad​ko jest ide​al​ne. Oj​ciec nie bę​dzie mi to​wa​rzy​szył do oł​ta​rza, bo sie​dzi w wię​zie​niu. Mat​ka nie po​mo​że w wy​bo​rze suk​ni, bo po​łknę​ła fiol​kę środ​ków na​sen​nych. – Jest jesz​cze je​den se​kret, któ​ry po​win​na ujaw​nić, może wte​dy Pa​trick ją zro​zu​mie. Zmu​si​ła się, by usiąść na ka​na​pie. – Pro​szę, usiądź przy mnie. Chcę ci coś opo​wie​dzieć. Ski​nął gło​wą, choć z jego twa​rzy ema​no​wa​ła ostroż​ność, a z cia​ła – nie​chęć. Wy​brał fo​tel po dru​giej stro​nie sty​lo​we​go sto​li​ka. – Słu​cham. To było trud​niej​sze, niż my​śla​ła. Ale je​śli nie opo​wie tego Pa​tric​ko​wi, może ni​g​dy się od tego nie uwol​ni. – Wciąż mó​wisz o tym, jaka je​stem nie​win​na, ale mu​sia​łeś za​uwa​żyć, że nie by​łam dzie​wi​cą. – Wiem, ja też nie. Nie po​chwa​lam po​dwój​nych stan​dar​dów. Nie ob​cho​dzi mnie two​ja prze​szłość, Lib​by. Rę​ka​mi ob​ję​ła twarz, za​czer​wie​nio​ną pod wpły​wem wsty​du. Po​tem wy​pro​sto​wa​ła się i pa​trzy​ła na nie​go dłuż​szą chwi​lę. – Nie dam ci wy​bo​ru. By​łam ze​psu​tą i roz​piesz​czo​ną na​sto​lat​ką. My​śla​łam, że świat do mnie na​le​ży. Nie uma​wia​łam się na rand​ki, bo ro​dzi​ce so​bie tego nie ży​czy​-

li. Pa​trick wziął głę​bo​ki od​dech. – Lib​by… – Nie prze​ry​waj, pro​szę. Naj​lep​szy przy​ja​ciel ojca, któ​ry do​pie​ro co się roz​wiódł, flir​to​wał ze mną. Wła​ści​wie nie uwa​ża​łam tego za flirt, ale im​po​no​wa​ło mi za​in​te​re​so​wa​nie ze stro​ny star​sze​go męż​czy​zny. Czu​łam się bar​dzo do​ro​sła, skoń​czy​łam szes​na​ście lat. Więk​szość ko​le​ża​nek mia​ła chło​pa​ków, ja nie, więc za​czę​łam wszyst​kim opo​wia​dać o Mit​chu. – Czy to praw​dzi​we imię? Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – To jego dru​gie imię. Nie by​łam kom​plet​ną kre​tyn​ką. Ale czas mi​jał, a nikt nie wi​dział mo​je​go „chło​pa​ka” i za​czę​to mnie oskar​żać, że zmy​ślam. Im bar​dziej mi do​ku​cza​no, tym bar​dziej zbli​ża​łam się do przy​ja​cie​la ojca. Uwa​ga tego przy​stoj​ne​go męż​czy​zny łech​ta​ła moje ego. – Mógł być two​im oj​cem. – Nie pa​trzy​łam na to w ten spo​sób. – I co się sta​ło? – W paź​dzier​ni​ku oj​ciec miał wziąć udział w ja​kimś se​mi​na​rium w Chi​ca​go. Chciał, że​by​śmy z mamą mu to​wa​rzy​szy​ły, ale po​dróż wy​da​wa​ła mi się strasz​nie nud​na. W koń​cu po​zwo​li​li mi zo​stać przez te dwa dni w domu. – Och, Lib​by… – Chcia​łam oglą​dać fil​my dla do​ro​słych, po​ma​lo​wać so​bie pa​znok​cie u nóg i wy​mie​niać ese​me​sy z przy​ja​ciół​ka​mi. Może zaj​rzeć do bar​ku ro​dzi​ców. – I wte​dy przy​szedł Mitch. – Jak zga​dłeś? Udał, że wpadł zo​ba​czyć się z oj​cem. Za​pro​si​łam go na górę. Pa​trick po​bladł. – Zgwał​cił cię? Na​wet te​raz drża​ła na wspo​mnie​nie tam​tej nocy. – Gdy​by to było ta​kie pro​ste. Nie​wie​le wie​dzia​łam o męż​czy​znach, więc do​brze się ba​wi​łam. Pra​wił mi kom​ple​men​ty. W każ​dym ra​zie, gdy mnie po​ca​ło​wał, po​cząt​ko​wo nie mia​łam nic prze​ciw​ko temu. – A po​tem? – Coś mó​wi​ło mi, że po​win​nam ucie​kać, ale nie chcia​łam wyjść na dziec​ko. Więc zi​gno​ro​wa​łam ten we​wnętrz​ny głos i za​pła​ci​łam za to. – Och, Lib​by… Łzy sta​nę​ły jej w oczach. – To było daw​no temu. Chcia​łam tyl​ko, że​byś wie​dział, że też nie wcho​dzi​ła​bym w mał​żeń​stwo z czy​stą kar​tą. Nie że po​pro​si​łeś mnie o rękę, ale ro​zu​miesz… Pa​trick wstał, jego opa​no​wa​nie gdzieś wy​pa​ro​wa​ło. Pod​szedł do ka​na​py i usiadł, przy​cią​ga​jąc ją do sie​bie. Przez dłuż​szy czas po pro​stu tak sie​dzie​li – ona wspar​ta na jego ra​mie​niu, on gwał​tow​nie prze​cze​su​jąc jej wło​sy. Roz​pacz​li​wie chciał zna​leźć tego su​kin​sy​na i po​mścić ho​nor Lib​by. W koń​cu wziął głę​bo​ki od​dech i po​zwo​lił so​bie raz na za​wsze uwol​nić się od prze​szło​ści. – Uwiel​biam cię, Lib​by. Je​steś pięk​na, dziel​na i nie​zwy​kła. – Po​ca​ło​wał ją. Ode​-

tchnął z ulgą, gdy od​da​ła mu po​ca​łu​nek. – Nie ru​szaj się – do​dał. Gdy zsu​nął się z ka​na​py i przy​klęk​nął, wy​raz zdzi​wie​nia po​ja​wił się na jej twa​rzy. Się​gnął do kie​sze​ni i wy​jął obi​te tur​ku​so​wą skó​rą pu​de​łecz​ko. – Wyjdź za mnie, Lib​by – po​pro​sił ci​cho. Jak za​klę​ta wpa​try​wa​ła się w kil​ku​ka​ra​to​wy ka​mień. – To pier​ścio​nek? Jej osłu​pie​nie spra​wi​ło, że po​czuł się pod​le. – Wy​mie​nię na bry​lant, je​śli chcesz, ale za​wsze uwa​ża​łem, że ko​bie​ty o ru​dych wło​sach po​win​ny no​sić szma​rag​dy. Nie za​pro​te​sto​wa​ła, gdy wsu​nął pla​ty​no​wy pier​ścio​nek z zie​lo​nym ka​mie​niem na jej pa​lec. Z sze​ro​ko otwar​ty​mi ocza​mi trzy​ma​ła unie​sio​ną rękę. – Jest nie​zwy​kły. – Nie mam już żad​nych wąt​pli​wo​ści, i to nie z po​wo​du two​je​go wy​zna​nia. Otwo​rzy​łaś mi oczy na moją głu​po​tę. Prze​pra​szam, że cię ob​ra​zi​łem, zwol​ni​łem i pró​bo​wa​łem zła​mać ci ser​ce. By​łem idio​tą. Pier​ścio​nek ku​pi​łem dziś po po​łu​dniu, ale po​tem ob​le​ciał mnie strach. Klę​czał, opie​ra​jąc gło​wę o jej ko​la​na, i cze​kał. Mil​cze​nie prze​dłu​ża​ło się. Czuł jej pal​ce w swo​ich wło​sach i po​wo​li przy​go​to​wy​wał się na od​mo​wę. Lib​by za​sko​czy​ła go, gdy usia​dła obok nie​go. – To bar​dzo pięk​ny dy​wan – ode​zwa​ła się. – Mu​si​my uwa​żać, żeby go nie znisz​czyć. Spoj​rzał na nią z iry​ta​cją. – Do dia​bła, Lib​by, nie igraj ze mną. Mia​łem strasz​ny dzień. – A czy​ja to wina? – Wiem, że mó​wi​łem, że nie ob​cho​dzą mnie inni męż​czyź​ni w two​im ży​ciu, ale czy Spen​cer… Czy będę mu​siał wal​czyć o two​ją rękę? Otwo​rzy​ła sze​ro​ko oczy i ro​ze​śmia​ła się, znów hip​no​tycz​nie wpa​tru​jąc się w zie​lo​ny ka​mień. – Spen​cer to moja przy​ja​ciół​ka. By​ły​śmy naj​lep​szy​mi ko​le​żan​ka​mi w szko​le. Męż​czy​zna, któ​re​go spo​tka​łeś, to De​rek, jej mąż. Pa​trick głę​bo​ko ode​tchnął. Czuł fru​stra​cję, że zo​stał oszu​ka​ny, i ulgę, że nikt nie ro​ści so​bie praw do jego na​rze​czo​nej. – Dasz mi do wi​wa​tu, co? Ni​g​dy nie będę pew​ny dnia ani go​dzi​ny. A jak spik​niesz się z mo​imi szwa​gier​ka​mi, niech Bóg ma nas w swo​jej opie​ce. Usiadł, a pro​stu​jąc nogi, ude​rzył łyd​ką w nogę od sto​łu. – Hej, cze​kaj – rzekł, roz​cie​ra​jąc bo​lą​cą nogę. – Nie po​wie​dzia​łaś, że za mnie wyj​dziesz. – Na​praw​dę? Zie​lo​ne oczy wpa​try​wa​ły się w nie​go. Za​czął się po​cić. – Po​wiedz to, Lib​by. Już. Wes​tchnę​ła i po​chy​li​ła się w jego stro​nę, by roz​piąć mu ko​szu​lę. – Tak, Pa​tric​ku. Wyj​dę za cie​bie. Za​do​wo​lo​ny? Moc​no ją po​ca​ło​wał i wy​lą​do​wa​li na pod​ło​dze. – Zu​peł​nie mi się tu nie po​do​ba – wy​ją​kał. – Do sy​pial​ni. Już! Po​mógł jej wstać, a po​tem pró​bo​wał ro​ze​brać ją i iść jed​no​cze​śnie. Gdy już pra​-

wie do​tar​li do sy​pial​ni, stra​cił cier​pli​wość. Wy​so​ko uniósł jej ręce i przy​ci​snął do drzwi. Jej pier​si pod​kre​ślo​ne sek​sow​nym sta​ni​kiem za​ko​ły​sa​ły się, spoj​rze​nie sta​ło się roz​ma​rzo​ne. – Przy​jedź​my tu na nasz mie​siąc mio​do​wy – rze​kła. – Ale la​tem, kie​dy nie bę​dziesz mu​siał no​sić tylu ubrań. Pu​ścił jej rękę, by roz​piąć jej spodnie. – Po​móż mi, ko​bie​to. W koń​cu, całe wie​ki póź​niej, obo​je byli nadzy. Moc​no trzy​mał ją w ra​mio​nach, twarz za​nu​rzył w jej wło​sach. – Tak już za​wsze bę​dzie. Mam na​dzie​ję, że to wiesz. Lib​by głę​bo​ko wes​tchnę​ła. – Li​czę na to, ko​cha​nie. Na​stęp​ne​go dnia sta​ła w pry​wat​nym sa​lo​nie w Si​lver Be​eches Lod​ge i dys​kret​nie zie​wa​ła. Szma​rag​do​wy pier​ścio​nek wi​siał na łań​cusz​ku pod su​kien​ką. Wszy​scy wko​ło, ro​dzi​na i przy​ja​cie​le śmia​li się, tań​czy​li, im​pre​zo​wa​li. Ma​eve, gość ho​no​ro​wy, pro​mien​nie się uśmie​cha​ła, za​chwy​co​na, że wszy​scy, któ​rych ko​cha, zna​leź​li się pod jed​nym da​chem. Zgod​nie z usta​le​nia​mi Pa​trick i Lib​by przy​by​li na przy​ję​cie od​dziel​nie. Od dwóch go​dzin trzy​ma​li się też z dala od sie​bie. Dy​lan albo Zoe ostrze​gli in​nych, by nie ro​bi​li wiel​kiej spra​wy z ty​go​dnio​wej nie​obec​no​ści Lib​by, bo ani jed​no sło​wo nie pa​dło na ten te​mat. Wszy​scy pew​nie wie​dzie​li, że nie pra​cu​je już u Pa​tric​ka. Po wy​staw​nej ko​la​cji Ma​eve otwo​rzy​ła pre​zen​ty. Dzie​ci po​szły spać. Było wi​dać, że przy​ję​cie ma się ku koń​co​wi. Wte​dy Pa​trick wy​szedł na śro​dek sa​lo​nu i uści​snął mat​kę. – Mam dla cie​bie jesz​cze je​den pre​zent. Ma​eve zmie​sza​ła się. – My​śla​łam, że po​byt w spa też jest od cie​bie. W po​miesz​cze​niu zro​bi​ło się ci​cho. Wszyst​kie oczy zwró​ci​ły się na Pa​tric​ka. – To coś bar​dziej oso​bi​ste​go – do​dał. Lib​by dys​kret​nie wło​ży​ła pier​ścio​nek. Przez cały wie​czór było jej przy​kro, że nie ma go na pal​cu. Pa​trick stał z le​d​wo tłu​mio​nym za​do​wo​le​niem i ra​do​ścią. Ma​eve pa​trzy​ła na syna z unie​sio​ny​mi brwia​mi. – Do​bra, nie trzy​maj mnie w nie​pew​no​ści. Gdzie to jest? Pa​trick sze​ro​ko się uśmiech​nął, ki​wa​jąc ręką. – To nie rzecz. To oso​ba. Lib​by prze​ci​ska​ła się przez tłum, uśmie​cha​jąc się. Jej przej​ściu to​wa​rzy​szy​ły ko​men​ta​rze. Gdy po​de​szła, Pa​trick ją ob​jął. – Mamo, chcia​ła​bym przed​sta​wić ci moją na​rze​czo​ną, Lib​by Par​khurst, wkrót​ce two​ją uko​cha​ną cór​kę. Ma​eve za​czę​ła pła​kać, a sa​lon wy​peł​nił się pod​nie​co​ny​mi gło​sa​mi. Lib​by stra​ci​ła ra​chu​bę, ile razy ją uści​śnię​to, po​ca​ło​wa​no, zło​żo​no ży​cze​nia. Kie​dy wresz​cie wrza​wa tro​chę uci​chła, Ma​eve przy​cią​gnę​ła ją do sie​bie i wy​szep​ta​ła do ucha: – Dzię​ku​ję. Po​patrz na nie​go, jaki jest roz​pro​mie​nio​ny. Rze​czy​wi​ście. Ser​ce Lib​by szyb​ciej za​bi​ło. Na​wet je​śli mia​ła ja​kieś wąt​pli​wo​ści,

to wi​dząc Pa​tric​ka szczę​śli​we​go na ło​nie ro​dzi​ny, po​zby​ła się ich. W koń​cu Pa​trick wy​pro​wa​dził na​rze​czo​ną z przy​ję​cia i za​cią​gnął do sa​mo​cho​du. Oparł ją o ma​skę i zło​żył na jej ustach dłu​gi po​wol​ny po​ca​łu​nek. – Za​bie​ram cię do domu, ko​cha​nie. Ob​ję​ła go za szy​ję i po​czu​ła bi​cie jego ser​ca. – My​śla​łam, że już ni​g​dy tego nie po​wiesz.

Ty​tuł ory​gi​na​łu: How to Sle​ep with the Boss Pierw​sze wy​da​nie: Har​le​qu​in De​si​re, 2016 Re​dak​tor se​rii: Ewa Go​dyc​ka Ko​rek​ta: Ur​szu​la Go​łę​biew​ska © 2016 by Ja​ni​c e May​nard © for the Po​lish edi​tion by Har​per​C ol​lins Pol​ska sp. z o.o. War​sza​wa 2017 Wy​da​nie ni​niej​sze zo​sta​ło opu​bli​ko​wa​ne na li​c en​c ji Har​le​qu​in Bo​o ks S.A. Wszyst​kie pra​wa za​strze​żo​ne, łącz​nie z pra​wem re​pro​duk​c ji czę​ści lub ca​ło​ści dzie​ła w ja​kiej​kol​wiek for​mie. Wszyst​kie po​sta​c ie w tej książ​c e są fik​c yj​ne. Ja​kie​kol​wiek po​do​bień​stwo do osób rze​c zy​wi​stych – ży​wych i umar​łych – jest cał​ko​wi​c ie przy​pad​ko​we. Har​le​qu​in i Har​le​qu​in Go​rą​c y Ro​m ans są za​strze​żo​ny​m i zna​ka​m i na​le​żą​c y​m i do Har​le​qu​in En​ter​pri​ses Li​m i​ted i zo​sta​ły uży​te na jego li​c en​c ji. Har​per​C ol​lins Pol​ska jest za​strze​żo​nym zna​kiem na​le​żą​c ym do Har​per​C ol​lins Pu​bli​shers, LLC. Na​zwa i znak nie mogą być wy​ko​rzy​sta​ne bez zgo​dy wła​ści​c ie​la. Ilu​stra​c ja na okład​c e wy​ko​rzy​sta​na za zgo​dą Har​le​qu​in Bo​o ks S.A. Wszyst​kie pra​wa za​strze​żo​ne. Har​per​C ol​lins Pol​ska sp. z o.o. 02-516 War​sza​wa, ul. Sta​ro​ściń​ska 1B, lo​kal 24-25 www.har​le​qu​in.pl ISBN: 978-83-276-2823-7 Kon​wer​sja do for​m a​tu MOBI: Le​gi​m i Sp. z o.o.

Spis treści Strona tytułowa Rozdział pierwszy Rozdział drugi Rozdział trzeci Rozdział czwarty Rozdział piąty Rozdział szósty Rozdział siódmy Rozdział ósmy Rozdział dziewiąty Rozdział dziesiąty Rozdział jedenasty Rozdział dwunasty Rozdział trzynasty Rozdział czternasty Rozdział piętnasty Rozdział szesnasty Rozdział siedemnasty Rozdział osiemnasty Strona redakcyjna