Miller Linda Lael Uleczone serca

LINDA LAEL MILLER

ULECZONE SERCA Klan McKettricków 03

1

ROZDZIAŁ PIERWSZY Przystanąwszy na chodniku przed wielkim murowanym domem, Molly Shields wzięła głęboki oddech. Miała ochotę rzucić się pędem po kamiennej ścieżce prowadzącej do drzwi, wiedziała jednak, że musi zachować spokój. W tym domu mieszkał Lucas. A także Psyche. Psyche Ryan, która w oczach świata była prawowitą matką chłopca. Na samą myśl o tym wszystko się w Molly burzyło. Pokręciwszy z rezygnacją głową, poprawiła brezentowy plecak zsuwający się z ramienia. Lucas jest dzieckiem Psyche, powiedziała sama do siebie. Chłopczyk miał półtora roczku, urodził się dokładnie osiemnaście miesięcy,

RS

dwa tygodnie i pięć dni temu. Ostatnim razem, kiedy trzymała go w ramionach, był różowym, płaczącym niemowlakiem; później musiała go oddać. Od tamtej pory dostała od Psyche kilka zdjęć ślicznego zdrowego blondynka o szarozielonych oczach. To po niej, Molly, odziedziczył kolor oczu i włosów, choć na pierwszy rzut oka bardziej przypominał swojego zmarłego ojca.

Dziś, już za kilka minut, zobaczy dziecko, które uważała za swoje, mimo że nie miała prawa tak sądzić. Może Psyche pozwoli jej wziąć szkraba na ręce? Jakże o tym marzyła... Spokojnie, nie podniecaj się, skarciła się w duchu. To cud, że po tym wszystkim, co się stało, Psyche, osoba obca, w dodatku zdradzona żona, poprosiła ją o przyjazd do Indian Rock. Molly przygryzła wargę. Musi się pilnować, żeby nie popełnić żadnego błędu. Bo cuda zdarzają się rzadko, trzeba więc obchodzić się z nimi bardzo ostrożnie. Pchnęła czarną, żelazną bramę. Metal był gładki, nagrzany od słońca. Przymocowana do ogrodzenia tabliczka głosiła, że dom na rogu Maple i Red River Drive został oficjalnie uznany za zabytek. 2

W jednym ze swoich mejli Psyche wspomniała, że właśnie tu dorastała, potem przez niemal dziesięć lat dom stał pusty. Teraz przyciągał wzrok starannie utrzymany ogród pełen róż i lilii, lśniące czystością okna, a białe framugi sprawiały wrażenie świeżo pomalowanych. Molly ruszyła wolnym krokiem w kierunku werandy. Przypuszczalnie stały na niej krzesła, stolik, może huśtawka. Wyobraziła sobie, jak w ciepły lipcowy wieczór siada na werandzie z Lucasem w ramionach i huśtaniem usypia dziecko. Serce zabiło jej szybciej. To jest dziecko Psyche, nie twoje. Psyche, powtarzała w duchu niczym mantrę. Nie wiedziała, dlaczego Psyche zaprosiła ją do Indian Rock. Nie tylko zaprosiła, ale również zaproponowała, że kupi jej bilet w pierwszej klasie na przelot

RS

z Los Angeles do Phoenix, a w Phoenix zamówi dla niej samochód z kierowcą. Molly postanowiła jednak, może w ramach pokuty, odbyć tę trasę autobusem. Byłoby mądrzej, gdyby w ogóle odmówiła, lecz nie potrafiła oprzeć się pokusie zobaczenia Lucasa.

Weszła na pierwszy stopień werandy, kiedy drzwi domu się otworzyły. Oczom Molly ukazała się wysoka i chuda czarna kobieta, pewnie gosposia, w podeszłym wieku, ubrana w wyprasowany biały fartuszek oraz wygodne buty na płaskiej, gumowej podeszwie. - To pani? - spytała bez ogródek. Molly skinęła głową. Tak, to ona jest biologiczną matką Lucasa, kobietą, która miała romans z mężem Psyche. O tym, że Thayer ma żonę, dowiedziała się, kiedy było już za późno. Ale to bez znaczenia. Zwykle tak to się dzieje. Była inteligentna, wykształcona, prowadziła własny biznes. Owszem, Thayer potrafił pięknie kłamać, mimo to mogła wcześniej przejrzeć na oczy. - Niech pani wejdzie - mruknęła kobieta, wachlując się ręką. - Nie będziemy tak stać w otwartych drzwiach. Klimatyzacja sporo kosztuje. 3

Molly uśmiechnęła się pod nosem. Psyche w ciągu ostatnich tygodni kilkakrotnie wspominała swoją gosposię - że jest zrzędliwa, humorzasta, ale ma serce ze złota. - Pani na pewno jest Florence? - spytała Molly. Korciło ją, aby zacząć się tłumaczyć, że wbrew pozorom wcale nie jest osobą, której głównym zajęciem jest romansowanie z żonatymi facetami i niszczenie ich małżeństw. Florence skrzywiła się, po czym burknęła, że tak. - To cały pani bagaż? - Wskazała na plecak. - Nie, walizki zostawiłam na stacji benzynowej. Były za ciężkie, żeby je ze sobą taszczyć. Chłodne powitanie nie zdziwiło Molly. Pewnie Florence niejedno o niej

RS

słyszała, z czego większość była niestety prawdą.

Florence odsunęła się na bok, robiąc przejście.

- Później pojedziemy po nie samochodem - rzekła. - Na razie panna Psyche odpoczywa na górze, ale nie mogę zostawić jej samej. - Przysłonięte grubymi szkłami brązowe oczy zamgliły się na moment. - Biedna kruszyna. Remont tego domu i przeprowadzka kosztowały ją zbyt wiele wysiłku. Gdyby to ode mnie zależało, zostałybyśmy we Flagstaff, ale kiedy ta dziewczyna coś sobie ubzdura, nie ma na nią mocnych. Korciło Molly, żeby spytać o Lucasa, lecz wstrzymała się; wolała nie drażnić służącej. Florence Washington była nianią i opiekunką Psyche, dopóki ta nie poszła do szkoły; potem awansowała na gosposię. Kiedy Psyche poślubiła Thayera Ryana, Florence prowadziła młodym małżonkom dom. Thayer zmarł rok temu na rozległy zawał. Miał zaledwie trzydzieści siedem lat. Molly poczuła dziwny ucisk w okolicy żołądka. Nikomu nie życzyła śmierci, nawet facetowi, który niemal zniszczył jej życie, ale nie opłakiwała Thayera. 4

Na pogrzeb też nie pojechała. Wdowie nie wysłała kwiatów ani nawet listu z kondolencjami. Bo jak miałaby się podpisać: „Z wyrazami współczucia, kochanka pani świętej pamięci męża"? Obróciwszy się na pięcie, Florence przeszła przez hol do długiego korytarza, z którego prowadziły drzwi do dalszych pomieszczeń. Po chwili wkroczyła do nasłonecznionej kuchni z oknami do sufitu; za nimi mieściła się kolejna zabudowana weranda, przez którą widać było ukwiecony ogród. Na środku kuchni stał ogromny stary stół otoczony krzesłami. Molly z ulgą zdjęła plecak. - Może pani sobie klapnąć - burknęła Florence. Klapnę, pomyślała Molly. Była zmęczona. Odkąd dwa dni temu wyruszyła z poszukałaby Lucasa.

RS

Los Angeles, kilka razy się przesiadała. Lecz mimo zmęczenia najchętniej Wiedząc, że sama nie może podejmować żadnych decyzji, odsunęła od stołu ciężkie dębowe krzesło i usiadła. - Kawy? Herbaty? - Szklankę wody.

- Gazowanej, zwykłej? - Zwykłej. Florence podała jej szklankę z paroma kostkami lodu oraz butelkę, po czym oparłszy się o zlew, skrzyżowała ręce na piersi. - Po co pani przyjechała? - Najwyraźniej dłużej nie była w stanie pohamować ciekawości. Molly, która podniosła szklankę do ust, odstawiła ją z powrotem na stół. - Nie wiem - odparła zgodnie z prawdą. Psyche zadzwoniła do niej przed tygodniem i wręcz zażądała jej przyjazdu. Niczego nie tłumaczyła. To nie na telefon, rzekła.

5

- Nie sądzi pani, że już dość szkód narobiła? Pani wizyta jest niepotrzebna, zwłaszcza w obecnej sytuacji. Molly przełknęła ślinę. Miała trzydzieści lat, prowadziła jedną z największych agencji literackich w Los Angeles, niemal codziennie stykała się z wpływowymi, aroganckimi pisarzami, wydawcami i ludźmi związanymi z przemysłem filmowym. Ale teraz, siedząc w kuchni Psyche Ryan, w dżinsach, tiszercie i tenisówkach, których nie zdejmowała od czterdziestu ośmiu godzin, czuła się jak biedna, zakompleksiona studentka bez grosza przy duszy. - Błagam cię, Florence, nie wyżywaj się na niej - powiedział łagodny kobiecy głos. - To ja ją poprosiłam, żeby mnie odwiedziła, a Molly wspaniałomyślnie się zgodziła. Florence i Molly obróciły się w stronę głosu. Molly poderwała się na nogi, o

RS

mało nie przewracając krzesła.

Psyche, przeraźliwie chuda, ubrana w jedwabny szlafrok w kolorze brzoskwiniowym i brzoskwiniowe pantofle, stała w drzwiach kuchni. Dwie rzeczy natychmiast rzuciły się Molly w oczy. Po pierwsze, że Psyche jest piękna; po drugie, że zrobiona na szydełku czapeczka skrywa łysą głowę. - Możesz zajrzeć do Lucasa? - Psyche zwróciła się do swojej czarnoskórej gosposi. - Kilka minut temu spał, ale jeszcze nie zna tego domu i wolałabym, żeby nie był sam, kiedy się obudzi. Florence zawahała się, po czym łypnąwszy gniewnie na Molly, opuściła kuchnię. - Usiądź - poprosiła Psyche, lekkim krokiem zbliżając się do stołu. Molly, która była przyzwyczajona do wydawania poleceń, posłusznie opadła z powrotem na krzesło. Krzywiąc się z bólu, Psyche usiała naprzeciwko niej. - Dziękuję, że przyjechałaś. - Wyciągnęła rękę. - Psyche Ryan - przedstawiła się.

6

- Molly Shields - powiedziała Molly, delikatnie ściskając jej chudziutką dłoń. Odruchowo popatrzyła na czapeczkę z kordonku. - Zgadłaś. - Psyche uśmiechnęła się. - Mam raka. - Tak strasznie mi przykro - szepnęła Molly. Nie tylko z powodu twojego raka. - Czy jest... - Jakaś szansa? Nie, nie ma żadnej. Łzy podeszły Molly do gardła; z trudem je powstrzymała. Zbyt słabo znała Psyche, nie mogła sobie pozwolić na rozpacz. I nagle pomyślała o Lucasie. Mój Boże, jeśli Psyche umrze, co się stanie z jej synem? Sama straciła matkę w wieku piętnastu lat; dobrze wiedziała, co czuje dziecko pozbawione matczynej opieki. na ręce Molly.

RS

Jakby czytając w jej myślach, Psyche uśmiechnęła się smutno i zacisnęła dłoń - Jak wiesz, mój mąż nie żyje. Ani ja, ani on nie mieliśmy rodziny. Ponieważ jesteś biologiczną matką Lucasa, chciałabym...

Serce Molly zaczęło łomotać jak oszalałe. Z całej siły próbowała je uspokoić. Domyślała się, co Psyche powie, ale... - Chciałabym, żebyś się nim zaopiekowała po mojej śmierci. Molly otworzyła usta; po chwili, zbyt wzruszona, aby cokolwiek powiedzieć, zamknęła je. Była jego matką, prawdziwą matką, a nie nazwiskiem figurującym w jego akcie urodzenia. Psyche cofnęła dłoń i z zatroskaniem na twarzy przyglądała się Molly. - Może nie powinnam była prosić cię o przyjazd - szepnęła. - W końcu, gdybyś chciała zajmować się Lucasem, nigdy byś go nam nie oddała. Rozpacz, nadzieja, frustracja... emocje kotłowały się w Molly. - Ale ja... ja chcę! Bardzo chcę! - zawołała szybko, przerażona, że za moment Psyche zmieni zdanie. 7

Chora odetchnęła z ulgą; sprawiała teraz wrażenie potwornie zmęczonej. - Musisz jednak spełnić kilka warunków - ostrzegła. Molly czekała w napięciu, bojąc się odezwać. - Lucas ma dorastać w Indian Rock. Najlepiej w tym domu, w którym ja spędziłam dzieciństwo i młodość. Molly przeszły po plecach ciarki. Miała w Los Angeles doskonale prosperującą agencję literacką oraz dom w dzielnicy Pacific Palisades. Tam, na Zachodnim Wybrzeżu, mieszkali jej przyjaciele i ojciec, który z każdym rokiem był coraz starszy. Czy umiałaby zrezygnować z tego wszystkiego, z życia, jakie wiodła do tej pory, i przeprowadzić się do małego, cichego miasteczka w północnej Arizonie? - Po osiągnięciu pełnoletności Lucas odziedziczy pokaźny majątek -

RS

kontynuowała Psyche. Zerknęła na ubranie Molly oraz mocno sfatygowany plecak na sąsiednim krześle. - Nie wiem, jak wygląda twoja sytuacja finansowa, ale gotowa jestem hojnie cię wspierać. Oczywiście, dopóki Lucas będzie na twoim utrzymaniu. Jeżeli chcesz, możesz urządzić w domu mały prywatny pensjonat. - Nie, to nie będzie konieczne - wtrąciła pośpiesznie Molly. - To znaczy twoja pomoc finansowa. Dziwne, pomyślała, jak szybko można podjąć decyzję, kiedy stawka jest wysoka. Wiedziała, że sporo klientów, jeśli nie wszyscy, zrezygnuje z jej usług, gdy powiadomi ich o swojej przeprowadzce. Ale nie szkodzi. Niczego sobie nigdy nie odmawiała, mimo to pieniędzy na koncie miała w bród. I jeszcze przez wiele lat będzie otrzymywała prowizje od umów, które wcześniej zawarła. - To dobrze. - Pociągając nosem, Psyche wyjęła z kieszeni szlafroka chusteczkę i przetarła oczy. Przez chwilę kobiety siedziały w milczeniu. - Dlaczego oddałaś Lucasa? - spytała. - Nie chciałaś go?

8

Nie chciałaś go? Pytanie dźwięczało Molly w głowie. Chciała. Mogłaby go sama wychowywać. Ale rezygnacja z syna, podobnie jak podróż autobusem zamiast samolotem, stanowiła pewną formę pokuty. - Uznałam, że lepiej mu będzie w pełnej rodzinie - odparła. Naprawdę tak uważała, ale sprawa była znacznie bardziej skomplikowana. Na razie jednak nie zamierzała wchodzić w szczegóły. - Gdyby nie Lucas, rozwiodłabym się z Thayerem - przyznała Psyche. - Nie wiedziałam, że... - zaczęła Molly, ale głos uwiązł jej w gardle. - Że Thayer jest żonaty? - podpowiedziała łagodnie Psyche. Molly skinęła twierdząco. - Wierzę ci - rzekła ku jej zdumieniu chora kobieta. - Kochałaś mojego męża, Molly?

RS

- Tak mi się wtedy wydawało.

Poznała Thayera na przyjęciu w Los Angeles i natychmiast straciła głowę dla tego przystojnego, czarującego mężczyzny o przenikliwym umyśle. Nie planowała ciąży, ale ucieszyła się, kiedy okazało się, że będzie miała dziecko. Prawdę mówiąc, nie posiadała się ze szczęścia - do chwili, gdy powiedziała o tym Thayerowi. Od tamtej pory minęły dwa lata, a ból ani trochę nie zelżał. Molly odepchnęła wspomnienia w najdalszy kąt swojej pamięci. - Mój prawnik przygotował już wszystkie papiery - oznajmiła Psyche. Chciała podnieść się z krzesła, ale nie miała siły. - Zanim cokolwiek podpiszesz, powinnaś skonsultować każdy punkt umowy ze swoim prawnikiem. Molly, oszołomiona tym, co się dzieje, w milczeniu skinęła głową. Po chwili poderwała się z miejsca i pomogła Psyche wstać. Zupełnie jakby miała wbudowany radar, w kuchni pojawiła się Florence. Odsunąwszy Molly na bok, ostrożnie objęła Psyche w pasie, żeby ją podtrzymać. - Powinnaś się, kochanie, położyć. Zaprowadzę cię na górę...

9

- Molly, chodź z nami - poprosiła chora, jakby bała się odejść, zanim los dziecka nie zostanie definitywnie przesądzony. - Najwyższy czas, żebyś poznała Lucasa. Florence... - zwróciła się do gosposi - pokaż Molly jej pokój, dobrze? I pomóż się rozpakować. Florence posłała Molly mordercze spojrzenie. - Dobrze, kochanie. Zrobię, co tylko zechcesz. Wszystkie trzy ruszyły korytarzem do małej staromodnej windy. Weszły do ciasnej kabiny, zasunęły kratę i wjechały na drugie piętro, gdzie mieścił się apartament Psyche: dwa pokoje z marmurowym kominkiem, antycznymi meblami oraz drogimi dywanami na podłodze. Z jednych okien rozciągał się widok na ulicę, z drugich na ogród za domem. Wszędzie stały stosy książek. Molly, chociaż myślami była przy Lucasie, odruchowo rzuciła na nie okiem;

RS

zauważyła na grzbietach nazwiska kilku swoich autorów. - Tam - powiedziała Psyche, wskazując głową drzwi. Korciło Molly, żeby pognać we wskazanym kierunku.

Nie mogła się doczekać, kiedy zobaczy swojego syna. Zdobywając się na maksimum samokontroli, normalnym krokiem przeszła do sypialni dziecka. Był to spory pokój. Jak przez mgłę widziała fotel na biegunach, półki pełne dziecięcych książeczek, ogromny karton z zabawkami. Jej uwagę przykuło łóżeczko, w którym stał uroczy jasnowłosy brzdąc. Zaciskając rączki na barierce chroniącej go przed wypadnięciem, patrzył z lękiem, lecz i z zaciekawieniem na swojego gościa. Miała ochotę porwać go w ramiona, przytulić się do niego. Nie zrobiła tego. Tkwiła bez ruchu, pozwalając, by chłopczyk oswoił się z jej widokiem. - Cześć - szepnęła, uśmiechając się przez łzy. - Jestem Molly. Twoja biologiczna mama.

10

Keegan McKettrick stał przy czarnym jaguarze, czekając, aż bak się napełni. Z nudów spoglądał na stos markowych walizek pozostawionych przy stojaku na gazety, tuż przed wejściem do jedynej w miasteczku stacji benzynowej. Nawet z odległości kilku metrów widział, że to autentyki, a nie żadne podróbki. Osoba, do której należały, najprawdopodobniej przyjechała z Phoenix autobusem o czwartej. Hm, ciekawe... Skończył nabierać benzynę i zamykał bak, kiedy z szosy skręcił znajomy samochód z Florence Washington za kierownicą. Keegan chciał wsiąść do jaguara i czym prędzej odjechać, udając, że nie zauważył samochodu, lecz nie zrobił tego. Tak zachowałby się tchórz, a on tchórzem nie był. Wiedział, że Psyche Ryan, z domu Lindsay, wróciła do miasteczka z adoptowanym synem, by umrzeć w swym rodzinnym domu.

RS

Wielokrotnie zbierał się, żeby ją odwiedzić, ale bał się zastukać do jej drzwi, a nawet zatelefonować. Nie chciał zakłócać jej spokoju. Jeżeli naprawdę była tak chora, jak powiadano, to większość czasu musiała spędzać w łóżku. Auto zatrzymało się przy stojaku z gazetami i stosie walizek ozdobionych charakterystycznym logo Louis Vuitton. Po chwili Florence z ponurą miną zwróciła się do Keegana. Był McKettrickiem, tu urodzonym i tu wychowanym, więc ruszył przed siebie, uśmiechnięty, zamierzając się przywitać. Nagle drzwi od strony pasażera otworzyły się i ze środka wysiadła szczupła blondynka z włosami do ramion. Keegan zerknął na nią, po czym odwrócił wzrok. Przypomniał sobie, skąd ją zna, i ponownie utkwił w niej spojrzenie. Uśmiech na jego ustach zgasł. Chciał zapytać Florence, czy Psyche czuje się na siłach, żeby przyjmować gości, ale to mogło poczekać. Zaciskając gniewnie zęby, ruszył na spotkanie z kochanką Thayera Ryana. - Do jasnej cholery, co pani tu robi? - warknął. 11

Jej nazwisko wyleciało mu z głowy, ale doskonale pamiętał ich spotkanie w modnej restauracji we Flagstaff. Siedziała przy ustronnym stoliku z tym szują Thayerem, w obcisłej czarnej sukni koktajlowej, obwieszona brylantami, które niewątpliwie dostała w prezencie od swojego żonatego kochanka. Brylantami, za które przypuszczalnie Thayer zapłacił kartą kredytową żony, bo sam nigdy nie miał grosza przy duszy. Kobieta, zaskoczona, poderwała głowę. Na jej policzkach wystąpiły rumieńce, widać było, że jest speszona. Lecz nie zapadła się pod ziemię ze wstydu, przeciwnie, biła z niej buta. - Keegan McKettrick - powiedziała, próbując go ominąć. Zagrodził jej drogę. - Ma pani dobrą pamięć do nazwisk. Niestety ja pani nazwiska nie pamiętam.

RS

Tymczasem Florence otworzyła bagażnik.

- Sama nie będę dźwigać tych toreb - mruknęła. Jak przystało na dobrze wychowanego człowieka, Keegan dał jej znak, by nie podnosiła ciężkich walizek.

- Molly Shields - przedstawiła się Molly z miną świadczącą o tym, że nie pozwoli się zastraszyć. - Wieczorem odjeżdża stąd autobus - poinformował kobietę, której twarz i zgrabna figura utkwiły mu w pamięci. - Nie wybieram się nigdzie wieczorem. A teraz przepraszam, blokuje mi pan drogę. Pochylił się nad nią. Był o głowę wyższy i ważył co najmniej trzydzieści kilo więcej, lecz Molly Shields nie skuliła się, nie cofnęła lękliwie. Jej odwaga budziła szacunek. - Psyche jest chora - rzekł przez zaciśnięte zęby. - Ostatnia rzecz, jakiej potrzebuje, to gościć u siebie kochankę zmarłego męża. Rumieniec nie zniknął z twarzy Molly, za to zielone oczy zapłonęły gniewem. 12

- Niech się pan odsunie. Przeklinał w duchu jej niesamowity tupet, kiedy nagle podeszła Florence i dźgnęła go palcem w pierś. - Keeganie McKettricku, albo bądź użyteczny i załaduj torby do bagażnika, albo nam nie przeszkadzaj - powiedziała. - I jeśli znajdziesz wolną chwilę w swym zapracowanym życiu, to wpadnij do Psyche. Twoja wizyta na pewno sprawi jej przyjemność. Spojrzenie Keegana złagodniało. - Jak ona się czuje? Korzystając z okazji, że jest zajęty rozmową, Molly podeszła do stojaka i chwyciła walizkę. - Kiepsko - odparła Florence. Łzy zamgliły jej wzrok. - Aha, sama zaprosiła tu

RS

Molly. Mnie też się to nie podoba, widocznie jednak miała ku temu ważny powód. A teraz, gdybyś był łaskaw nam pomóc...

Zawstydzony i zmieszany, Keegan skinął potulnie głową, podniósł eleganckie uchwyty dwóch z pięciu walizek, po czym starając się zignorować Molly Shields, która szybko odsunęła się na bok, wrzucił je bezceremonialnie do bagażnika. - Powiedz Psyche - zwrócił się do Florence - że zajrzę do niej, jak tylko poczuje się lepiej. - Zwykle traci siły około drugiej po południu. Wpadnij jutro koło dwunastej, przygotuję dla was dwojga lunch na werandzie. Nie uszło uwadze Keegana, że mówiąc „dla was dwojga", Florence miała na myśli tylko jego i Psyche. Kątem oka spostrzegł, że Molly, która walczyła z największą walizką, również zwróciła na to uwagę. - Doskonale - rzekł i odebrawszy Molly walizkę, załadował ją do samochodu. - Skoro tu jesteśmy, wejdę do sklepiku po chleb i mleko - oznajmiła Florence, po czym znikła i zostawiła ich samych.

13

- Czy Psyche wie, że pieprzyła się pani z jej mężem? - spytał szeptem Keegan, kiedy został z Molly sam na sam. Molly spojrzała na niego ostro. - To jak? Wie czy nie? Przygryzła wargę. - Tak - odparła cicho, kiedy już stracił nadzieję, że uzyska odpowiedź. - Co, u diabła, za szwindel chcesz tu wywinąć? Wyprostowała się dumnie. Wyglądała tak, jakby chciała go spoliczkować. - Słyszał pan, co powiedziała Florence? Psyche prosiła mnie, żebym tu przyjechała. - Dobra, dobra, coś się za tym musi kryć. Ale prędzej czy później dowiem się o tym.

RS

Przez chwilę Molly milczała, starając się opanować zdenerwowanie. - Nic nie knuję. Przyjechałam, bo Psyche... potrzebuje mojej pomocy. Keegan przysunął się bliżej i pochylił głowę, tak że niemal stykali się nosami. - Psyche potrzebuje przyjaciół. Potrzebuje spokoju. Potrzebuje być w domu, w którym spędziła całą młodość. Na pewno nie potrzebuje pani pomocy. Nie wiem, co chce pani osiągnąć swoją obecnością tutaj, ale radzę wszystko dobrze przemyśleć. Psyche jest zbyt słaba, żeby się przed panią bronić, ale mnie sił nie brakuje. - Pan mi grozi? - Molly zmrużyła oczy. - Owszem. I nie rzucam słów na wiatr. Florence wróciła z pieczywem oraz kartonem mleka. Położyła zakupy na tylnym siedzeniu. - Jeśli skończyliście się kłócić, chciałabym wrócić do domu. Keegan westchnął ciężko. Molly posłała mu miażdżące spojrzenie, po czym bez słowa wsiadła do samochodu. - Będę jutro w południe - powiedział Keegan, patrząc na Florence. - Czy mam coś przywieźć? 14

Florence uśmiechnęła się, po raz pierwszy, odkąd zajechała przed stację. - Tylko siebie. Moja kruszyna ucieszy się na widok twojej przystojnej gęby. Może gdyby nie był tak potwornie wściekły, też by się uśmiechnął, ale z wściekłości miał ochotę kopniakiem rozwalić pompę. - No dobra, czyli do jutra. Florence zajęła miejsce za kierownicą, przekręciła kluczyk w stacyjce, wrzuciła bieg i z piskiem opon wyjechała na szosę. Pięć minut później, wracając na ranczo „Trzy M", gdzie od ponad półtora wieku mieszkali członkowie rodu McKettricków, Keegan wyciągnął telefon komórkowy i wybrał numer. Połączywszy się z pocztą głosową swojego kuzyna Rance'a, przeklął pod nosem, słuchając nagranej wiadomości. Niedawno, a dokładnie wtedy, gdy zakochał

RS

się w Emmie Wells, właścicielce miejscowej księgarni, w życiu Rance'a zaszły ogromne zmiany. Zrezygnował z pracy w McKettrickCo, rodzinnej firmie o międzynarodowym zasięgu, i zajął się hodowlą bydła.

Wreszcie na drugim końcu linii rozległ się dźwięk oznaczający, że można mówić.

- Ta suka, z którą Thayer Ryan zdradzał żonę, przyjechała do miasteczka powiedział bez żadnych wstępów. - Zgadnij, gdzie się zatrzymała? U Psyche. Po tych słowach wcisnął przycisk kończący rozmowę i wybrał numer Jessego, drugiego kuzyna, który był jeszcze trudniej osiągalny niż Rance, bo najzwyczajniej w świecie nie nosił przy sobie komórki. Keeganowi nawet nie udało się połączyć z jego pocztą głosową. Zamierzał zawrócić do miasteczka, licząc na to, że znajdzie Jessego w sali pokerowej na zapleczu Lucky's Bar and Grill, gdzie ogrywa z forsy Bogu ducha winnych amatorów Texas Hold'em, kiedy nagle przypomniał sobie, że przecież Jesse z Cheyenne wciąż są w podróży poślubnej.

15

Poczuł się potwornie samotny. Stracił kumpli: Jesse świata nie widział poza Cheyenne, z kolei Rance oszalał na punkcie Emmy. On, Keegan, nie miał nikogo. Był sam jak palec. Z żoną się rozwiódł, córka - Devon - mieszkała z matką we Flagstaff i tylko czasem przyjeżdżała do Indian Rock. Nie chciał wracać do pustego domu na ranczu, ale do biura też go nie ciągnęło. Wielu członków rodziny walczyło o to, żeby firma McKettrickCo weszła na giełdę. Keegan uważał, że to zły pomysł, ale był w mniejszości. Firma stanowiła jedyny punkt oparcia w jego życiu; miał wrażenie, że tylko dzięki niej jeszcze nie zwariował, czuł jednak, że już wkrótce przyjdzie mu się z nią rozstać. Co wtedy z sobą pocznie? Jessemu, który nigdy w sprawach firmy aktywnie nie uczestniczył, jedynie

RS

otrzymywał należne mu dywidendy, nie robiło różnicy, kto wejdzie do nowego zarządu. Rance, który do niedawna spędzał w biurze osiemnaście godzin na dobę, teraz wolał spędzać czas z dziećmi, Emmą oraz dwustoma sztukami bydła, pasącymi się na jego części rancza.

Kuzynka Meg, która zajmowała kierownicze stanowisko w filii McKettrickCo w San Antonio, może by poparła Keegana, ale w ostatnim okresie miała jakieś własne problemy. Ilekroć wpadała do Indian Rock, zamykała się w domu, tym, który na początku dziewiętnastego wieku zbudował Holt McKettrick dla swojej Lorelei; prawie z nikim się nie widywała, tylko w samotności usiłowała dojść do ładu ze sobą i ze światem. Hm, mógłby pogadać z Travisem Reidem, który poza Jessem i Rance'em był jego najbliższym kumplem, albo z jego żoną, a swoją kuzynką Sierrą. Ale Reidów pochłaniała przeprowadzka do nowego domu w miasteczku i bez względu na to, jak serdecznie by go powitali, nie chciał im przeszkadzać. Podobnie jak Jesse z Cheyenne, Travis z Sierrą też dopiero niedawno się pobrali; cieszyli się nowym domem, nowym życiem. 16

Tak więc jeśli szukał bratniej duszy, kogoś, z kim mógłby od serca pogadać, to niestety miał pecha.

ROZDZIAŁ DRUGI Molly zajmowała pokój z łazienką przylegający do pokoju Lucasa, po drugiej stronie korytarza od apartamentu Psyche. Po przyjeździe ze stacji benzynowej z pomocą Florence przeniosła walizki do windy, a potem z windy do pokoju. Na górze Florence przez chwilę stała w drzwiach, jakby chciała coś powiedzieć, a nie była pewna, czy powinna. - Chłopiec jest bardzo do ciebie podobny - rzekła, wskazując głową na dziecięcy pokoik. - Dużo czasu mi to zajęło, ale w końcu wszystko sobie

RS

wykombinowałam. Ty urodziłaś Lucasa, prawda?

Molly nie odpowiedziała. Wyjawienie Florence prawdy o tym, co ją, Molly, łączy z dzieckiem, należało do Psyche. Niech Psyche powie swojej dawnej niani to, co uważa za stosowne.

- Thayer i Psyche całymi latami starali się o adopcję - kontynuowała Florence. - Kilka razy byli o krok od dostania dziecka, ale w ostatniej chwili zawsze coś nie wychodziło. Albo biologiczna matka się wycofywała, albo nagle odnajdywał się jakiś krewny, który oznajmiał, że chętnie zaopiekuje się dzieckiem. Serce pękało mi z bólu, kiedy widziałam, jak moja kruszyna robi dobrą minę do złej gry. Jak cierpi i pociesza się, że może następnym razem się uda. I wreszcie któregoś pięknego dnia pojawił się w domu Lucas, idealny niebieskooki, jasnowłosy chłopczyk. Powinnam była się domyśleć, że był owocem twojego romansu z Thayerem. Molly, która rozpakowywała walizkę, znieruchomiała, po czym przeniosła spojrzenie na twarz gosposi. Na zewnątrz przed domem włączył się automatyczny spryskiwacz. Przez otwarte okno wpadał cichutki szum wirującego strumienia oraz zapach świeżo skoszonej trawy. 17

- Lucas nie jest niczemu winien - oznajmiła stanowczo. Florence uśmiechnęła się kwaśno. - Przyda ci się cięty język, jeśli zamierzasz tu dłużej zostać. - Na moment zamilkła. - Zanim zejdę na dół przygotować kolację, chcę ci powiedzieć jeszcze jedną rzecz. Nie wiem, w jakim celu tu przyjechałaś, ale będę cię miała na oku. Jeżeli uczynisz cokolwiek, żeby uprzykrzyć życie mojej kruszynie, gorzko tego pożałujesz. Kiedy jestem rozeźlona, to przy mnie diabeł wygląda jak anioł miłosierdzia. Rozumiesz? Molly nie skuliła się z trwogi. Wysiadając z autobusu w Indian Rock, czuła się jak zbity pies, ale teraz musiała myśleć o Lucasie, on był dla niej najważniejszy. A osoba lękliwa, niepewna siebie, która nie potrafi stawić czoła wyzwaniom, nie zdoła dobrze zaopiekować się małym dzieckiem.

RS

- Wolałabym uważać cię, Florence, za sojusznika i przyjaciela, jeżeli jednak chcesz, możemy żyć na ścieżce wojennej.

W oczach gosposi pojawił się błysk podziwu; po chwili zgasł. - Kolacja będzie o szóstej - mruknęła, po czym zamknąwszy za sobą drzwi, oddaliła się korytarzem.

Molly rozejrzała się po pokoju, który na kilka tygodni lub miesięcy miał stać się jej domem. Murowany kominek, duże mosiężne łóżko, antyczne biureczko i komoda, szezlong, regały z książkami, wszystko ładne, drogie, pokryte patyną czasu. Uśmiechnęła się z zadumą, myśląc o swoim supernowoczesnym domu w Los Angeles, urządzonym modnie i praktycznie. Wszystko w nim było nowe, świeże, pachnące; z żadnym przedmiotem czy meblem nie wiązały się wspomnienia. Nagle uśmiech na jej twarzy zgasł, przypomniała sobie bowiem dzisiejsze spotkanie z Keeganem McKettrickiem i pogardę w jego oczach. Facet nie krył, że jego marzeniem jest, aby ona, Molly, znikła zarówno z życia Psyche Ryan, jak i z życia Indian Rock. 18

Przeżyła szok na jego widok. Wciąż pamiętała ich pierwsze spotkanie w restauracji we Flagstaff. Keegan podszedł do stolika, przy którym siedziała z Thayerem, a Thayer przedstawił ją jako znajomą z pracy. Z miny Keegana jasno wynikało, że w to nie wierzy. Wracając myślą do tamtego dnia, uświadomiła sobie, że już wtedy powinna była nabrać podejrzeń. Takie zachowanie należało wręcz do klasyki filmowej: niewierny mąż, przyłapany z kochanką przez przyjaciela rodziny, naprędce wymyśla jakieś kłamstwo, żeby wytłumaczyć jej obecność. Boże, dlaczego nie zwróciła na to uwagi? Dlatego, że była ślepa i głupia. Otworzyła walizkę, z której wyjęła cienką sukienkę w kwiaty oraz czystą bieliznę. Weźmie prysznic, to jej dobrze zrobi.

RS

Łatwo zauważyć, że Keegan McKettrick ma o niej złe mniemanie. Trudno. Są ważniejsze rzeczy na świecie, takie jak przyszłość Lucasa albo choroba Psyche. Nie będzie się przejmować Keeganem McKettrickiem. Przecież nic dla niej nie znaczył.

Poczuła ucisk w sercu. Jeśli to prawda, jeśli nic nie znaczył, to dlaczego pogarda w jego oczach sprawiła jej ból? Przejechawszy przez strumyk, Rance zbliżał się do chaty Angusa na pięknym koniu rasy pinto, którego Keegan jeszcze nie widział. W butach z cholewami, dżinsach, dżinsowej koszuli i mocno sfatygowanym kapeluszu z czasów, gdy jako student brał udział w zawodach rodeo, wyglądał jak jeździec z końca dziewiętnastego wieku. - Odsłuchałem twoją wiadomość - oznajmił, zeskakując na ziemię. Mrużąc oczy, Keegan popatrzył w kierunku, z którego nadjechał Rance. Po drugiej stronie strumyka stał wielki drewniany dom, niemal lustrzane odbicie jego własnego domu. Oba zostały wzniesione w dziewiętnastym wieku, kiedy stary 19

Angus McKettrick i jego czterej synowie wypasali bydło na rozległych polach i łąkach należących do rancza Trzy M. Następne pokolenia McKettricków wprowadziły do obu domów trochę nowoczesności. - Zostawiłeś dziewczynki bez opieki? - spytał Keegan, mając na myśli córki Rance'a, Riannę i Maeve. - Jest z nimi Emma - odparł Rance z lekko zakłopotanym uśmiechem. Przyrządza kolację. Zapraszamy cię, jeśli miałbyś ochotę na towarzystwo. Keegan się zawahał. Chciał odpowiedzieć, że tak, wpadnie, marzył o tym, by chociaż przez godzinę lub dwie poczuć się mniej samotny, a jednocześnie bał się, że kontrast między życiem kuzyna a własnym wprawi go w jeszcze większe przygnębienie. - Dzięki. Może wpadnę - odparł z grzeczności, ale w głębi duszy wiedział,

RS

Rance pewnie też, że nie skorzysta z zaproszenia.

Rance puścił wodze, żeby koń mógł swobodnie skubać trawę, domagającą się skoszenia.

- Nagrałeś mi, że kochanka Thayera zamieszkała u Psyche. Nic z tego nie kapuję. Nawet nie wiedziałem, że Thayer miał jakąś dziewczynę na boku.. Wzdychając ciężko, Keegan przygładził ręką włosy. Jeszcze przed chwilą był cały nabuzowany. Nie mógł się doczekać, by omówić wszystko z Rance'em, Jessem, a najlepiej z nimi oboma. Kiedy przez okno zobaczył, jak Rance pokonuje konno strumyk, szybko wybiegł mu na spotkanie. A teraz stał niezdecydowany, nie potrafiąc opowiedzieć o tym, co go tak bulwersowało. - Od początku ich małżeństwa zdradzał Psyche - mruknął w końcu. W dzieciństwie umówili się, Keegan i Psyche, że kiedy dorosną, to wezmą ślub i będą mieli mnóstwo dzieci. Gdyby nie jej straszna choroba, uśmiechnąłby się teraz na wspomnienie ich dawnych planów. - Nie miałem o tym pojęcia - rzekł Rance.

20

Ale o ich, Keegana i Psyche, tajemnym pakcie wiedział. Jesse też. I obaj potwornie się z Keegana naśmiewali. Przypuszczalnie kierowała nimi zazdrość, bo sami czuli do Psyche miętę. - Gdybym znał prawdę, rozkwasiłbym bydlakowi tę jego śliczną gębę. Keegan przypomniał sobie wieczór, kiedy przyłapał Thayera z Molly w restauracji. Co za skurwiel! Nie mieściło mu się w głowie, że można zdradzać tak wspaniałą dziewczynę jak Psyche. Nagle coś go zakłuło, równie mocno jak tamtego dnia. I tak jak tamtego dnia we Flagstaff, poczuł wściekłość oraz... nie, wolał o tym nie myśleć. - Ona coś knuje - oznajmił stanowczym tonem. - Niby co? - Diabli wiedzą - przyznał po chwili, zniecierpliwionym gestem pocierając

RS

brodę. - Według Florence Washington, to Psyche poprosiła tę małą żmiję, żeby tu przyjechała. Podejrzewam, że Molly musiała ją podstępnie do tego nakłonić. Rance uniósł brwi.

- Rzeczywiście, dziwna sytuacja. Na ogół żony nie zaprzyjaźniają się z kochankami mężów i nie mieszkają z nimi pod jednym dachem. - Na moment zamilkł. - Powiedziałeś: Molly? - Tak. Molly Shields. Kąciki ust zadrgały Rance'owi, a w oczach pojawił się dziwny wyraz. - Psyche jest piekielnie bogata - przypomniał kuzynowi Keegan. - To naprawdę pachnie mi jakimś szwindlem. - Hm, może masz rację. A z drugiej strony może ta... jak jej tam? Może ta Molly Shields po prostu pragnie naprawić krzywdę, jaką wyrządziła Psyche? Może wyrzuty sumienia nie dają jej spokoju i przyjechała prosić Psyche o wybaczenie, zanim będzie za późno. Keegan prychnął pogardliwie. - Miłość rozmiękczyła ci mózg. 21

Rance roześmiał się. - Ale tylko mózg. Wszystko inne pozostało twarde. Niemal wbrew sobie Keegan się roześmiał. - Szczęściarz z ciebie, wiesz? Z Jessego również. - Cierpliwości. Prędzej czy później do ciebie los też się uśmiechnie. - Jedno małżeństwo mi wystarczy, drugi raz na pewno się nie ożenię - rzekł Keegan. Jego była żona, Shelley, pozbawiła go wszelkich romantycznych złudzeń. Nigdy więcej nie zamierzał stawać przed ołtarzem. Interesowały go wyłącznie luźne związki - seks dla przyjemności, dla rozładowania napięcia, bez żadnych zobowiązań. - To samo twierdziłem - powiedział Rance. Obejrzał się przez ramię na dom stojący za strumykiem, nieco przysłonięty

RS

przez drzewa. Na jego twarzy odmalował się wyraz błogości. - Wygrałeś los na loterii.

- Przyjdź do nas na kolację. - Ponownie skierował wzrok na Keegana. - Nie daj się prosić.

Keegan potrząsnął głową. - Dzięki. Innym razem.

Rance poklepał kuzyna po ramieniu. Odkąd zrezygnował z pracy w McKettrickCo, skórę na dłoniach miał twardą, pokrytą odciskami. - Wiem, że ciężko jest ci pogodzić się z faktem, że Psyche umiera. Ale pamiętaj, Keeg. To mądra kobieta i skoro zaprosiła tę Molly do Indian Rock, musi mieć ku temu ważny powód. Swoją drogą, widziałeś się z nią? To znaczy, z Psyche? Keegan znów potrząsnął głową. Przełknąwszy ślinę, na moment odwrócił wzrok. - Jutro się do niej wybieram. Na lunch. - To dobrze. Powiedz jej, że też zajrzę. Może za kilka dni, jak już ochłonie po przeprowadzce. 22

- Powiem. Rance zagwizdał na konia. Trzymając w ręku wodze, wsunął nogę w strzemię. - Keeg? - Co? - Jeśli masz rację i ta Molly faktycznie coś knuje, to możesz na mnie liczyć. Pomożemy Psyche, ty, ja i Jesse. A na razie staraj się nie zadręczać ponurymi myślami, bo dorobisz się wrzodów. Dopóki nie poznał Emmy - która jako Echo Wells przyjechała do Indian Rock w jaskraworóżowym volkswagenie garbusie razem z wielkim białym psiskiem Rance był oddanym pracownikiem McKettrickCo i, podobnie jak Keegan, spędzał w firmie po szesnaście godzin na dobę. Nosił trzyczęściowe garnitury i jako doskonały negocjator podróżował po świecie, załatwiając kontrakty dla firmy.

RS

A potem, idąc za przykładem Jessego, zakochał się na zabój. Od tamtej pory nic już nie było tak, jak dawniej. Rzucił pracę, zajął się hodowlą bydła i w dodatku ostrzegał Keegana przed chorobą wrzodową.

Keegan z trudem przyzwyczajał się do nowego Rance'a. - Dobra, będę uważał - obiecał, zmuszając się do uśmiechu. - Trzymaj się, stary. - Ty też. Patrząc, jak Rance oddala się na koniu, znów poczuł się samotny. Bardziej samotny niż kiedykolwiek w życiu. Smutny uśmiech igrał na ustach Psyche, gdy z okna sypialni obserwowała Keegana. Wysiadł z samochodu, rozejrzał się wkoło, po czym wziąwszy głęboki oddech, wyprostował ramiona, pchnął furtkę i ruszył ścieżką prowadzącą przez ogród do domu. To jego powinnam była poślubić, przemknęło jej przez myśl.

23

- Przyjechał Keegan - powiedziała do Florence, która pomogła jej się przebrać z koszuli nocnej w luźną jedwabną granatową suknię. Wahała się nad peruką, ale w końcu postanowiła zawiązać na głowie ozdobną chustę. W chuście wyglądała i czuła się zdrowiej. - W takim razie zejdę otworzyć mu drzwi - rzekła gosposia. - Chcesz, kochanie, żebym wróciła po ciebie? Psyche obróciła się twarzą do swojej dawnej niani, a od lat wiernej przyjaciółki. - Nie, dziękuję. - Uśmiechnęła się, ale ten uśmiech nie zmylił czujności Florence. - Zamierzam zrobić tak zwane wejście. Florence odwzajemniła uśmiech, ale nie zdołała powstrzymać łez. Skinąwszy głową, pośpieszyła na dół.

RS

Nieopodal, z pokoju dziecięcego, dochodził melodyjny głos Molly, która czytała Lucasowi bajkę. Psyche świadomie starała się odsunąć od syna, aby chłopczyk przyzwyczaił się do Molly, ale nie było jej z tym łatwo. Od miesięcy walczyła z chorobą, robiła wszystko, aby jak najdłużej zachować siły, ale wiedziała, że przegrywa. Nawet nie próbowała się oszukiwać. Każdego dnia ubywało jej energii. Każdego dnia wszystko stawało się coraz bardziej mętne, jakby świat powoli znikał w oparach mgły, a ona sama coraz bardziej wycofywała się z życia. Jeszcze nie umarła, a już czuła się jak duch. Rozległ się dzwonek do drzwi. Przytrzymując się ręką ściany, wolnym krokiem doszła do windy i zjechała na dół. Keegan czekał na nią na parterze. Obdarzywszy ją ciepłym uśmiechem, podał jej ramię. W jego oczach czaił się smutek, który próbował ukryć. Bez powodzenia. Nadmiar emocji ścisnął Psyche za gardło. Przez moment nie była w stanie dobyć głosu. Keegan powiódł wzrokiem po jej długiej sukni i fantazyjnie zawiązanej chuście na głowie. 24

- Nic się nie zmieniłaś. Wyglądasz przepięknie - rzekł. Wiedziała, że kłamie, ale była mu wdzięczna. Przynajmniej miała chwilę na to, by opanować wzruszenie. - Och, przestań, łobuzie jeden! Albo nie, mów dalej - powiedziała z figlarnym błyskiem w oku. Roześmiawszy się cicho, Keegan pochylił się i pocałował ją w czoło. Trzymał Psyche pod rękę, mocno, a zarazem delikatnie, żeby broń Boże nie wyrządzić jej krzywdy. Kiedy idąc w stronę werandy, na której Florence nakryła stół, chora lekko się zachwiała, zgarnął ją na ręce i wyniósł na zewnątrz. Łzy zapiekły ją pod powiekami. Już nie pamiętała, kiedy ostatni raz ktoś ją tak szarmancko potraktował. Na werandzie Florence wstawiała do kryształowego wazonu śnieżnobiałe

RS

piwonie o kwiatach wielkości misek do sałaty.

Na widok swoich ulubionych kwiatów Psyche westchnęła. Hodowała je w ogrodzie przy swoim domu we Flagstaff, ale ostatnie przekwitły mniej więcej w połowie czerwca, ponad trzy tygodnie temu.

- Boże, skąd one się tu wzięły? - spytała, przyciskając rękę do serca. - Jak to skąd? Keegan je przyniósł - odparła Florence. Posadził Psyche na jednym z foteli stojących przy stole. Twarz miał lekko zarumienioną. Nie zważając na jego speszenie, Psyche pocałowała go lekko w policzek. - Powinnam była ciebie poślubić, Keeganie McKettricku - rzekła, wypowiadając na głos swoją wcześniejszą myśl. - A nie mówiłem? - powiedział żartobliwym tonem. - Dobra, dobra, siadaj, żebym mogła wam podać lunch - mruknęła Florence, starając się wprowadzić lżejszą atmosferę. - Od samego rana harowałam w kuchni... Kręcąc ze śmiechem głową, Keegan odsunął fotel obok Psyche i posłusznie usiadł. 25

Florence wniosła wazę z chłodnikiem z awokado, koszyk z pieczywem oraz ogromną misę sałatki. Keegan otworzył butelkę doskonałego szampana, który chłodził się w kubełku na środku stołu, i nalał dwa kieliszki złocistego płynu. - Mmm, niebo w gębie - szepnęła Psyche, oblizując się ze smakiem. - Wolno ci pić alkohol? Pytam, bo bierzesz leki... Roześmiała się perliście i wzniósłszy toast za zdrowie swojego gościa, ponownie zbliżyła kieliszek do ust. - Może mnie zabić - oznajmiła, chichocząc. - Błagam, nie mów tak. - Uśmiechnął się łagodnie, oczy jednak lśniły mu od łez. - To nie jest śmieszne. Uścisnęła jego dłoń, po czym szybko cofnęła rękę. Nie mogła nic na to poradzić, że mężczyzna, w którym podkochiwała się jako nastolatka, ogląda ją w

RS

tym stanie, ale wolała, by po jej uścisku nie domyślił się, jak potwornie jest słaba. - Nie miej tak poważnej miny. I mi nie współczuj. Nie znoszę litości. Zaczęli jeść. Psyche podejrzewała, że podobnie jak ona, Keegan nie jest głodny i jedynie udaje, że delektuje się przygotowanym przez Florence posiłkiem. Za nic w świecie nie chcieli sprawić jej przykrości, a sprawiliby, gdyby niczego nie tknęli. - Chciałabym cię prosić o przysługę - rzekła, kiedy odsunęli talerze. Popatrzył na nią wyczekująco. Korciło ją, by pogłaskać go po policzku, powiedzieć, żeby się nie smucił, bo wszystko będzie dobrze, ale pohamowała się. Przez minutę czy dwie tak intensywnie wpatrywała się w białe piwonie, aż obraz przed jej oczami stał się całkiem zamazany. - Lucas odziedziczy po mnie mnóstwo pieniędzy - oznajmiła w końcu, przerywając ciszę. Wyprostowała się na fotelu i wzięła głęboki oddech. Miała nadzieję, że Keegan wysłucha wszystkiego w milczeniu i nie będzie jej przerywał, bo to, co zamierzała powiedzieć, wymagało od niej ogromnej siły i gdyby musiała 26

zaczynać od nowa, chyba nie dałaby rady. - Dwie osoby, którym ufam najbardziej na świecie, to ty i Florence. Florence ma już jednak swoje lata. Kiedy... kiedy umrę, zamieszka z siostrą w Seattle. Obiecała mi to. Molly... - Kątem oka zauważyła, jak na dźwięk tego imienia Keegan drętwieje. - Molly zajmie się wychowaniem Lucasa, chciałabym jednak, żebyś został wykonawcą mojego testamentu i chronił majątek mojego syna. - Psyche... Uniosła rękę. - Nie przerywaj. Daj mi dokończyć. Skinął głową. - Naucz Lucasa jeździć konno. Naucz go grać w baseball. Naucz go, żeby się nie bał; żeby był normalnym, wesołym chłopcem.

RS

- Psyche, pozwól, aby mały zamieszkał u mnie. Abym to ja go wychowywał. Wiedziała, że nie są to czcze słowa, bo Keegan wypowiadał je z głębi serca. - Nie - odparła. - Lucas potrzebuje matki. - Ty nią jesteś. I nic tego nie zmieni.

Rozpłakała się. Po chwili wzięła ze stołu lnianą serwetkę i wytarła mokre od łez policzki. - Po mojej śmierci Molly go zaadoptuje - powiedziała, pociągając nosem. Poczyniłam już wszystkie niezbędne kroki. Keegan zmarszczył czoło. - Dlaczego ona? Mając do wyboru tyle innych osób, dlaczego wybrałaś właśnie ją? Nie potrafiła spojrzeć mu w oczy. Zacisnęła ręce na kolanach; serwetka zsunęła się na kamienną posadzkę. - Czyli wiedziałeś? - spytała. - O Molly i Thayerze? - Tak.

27

- A jednak coś dobrego wynikło z ich romansu. - Chciała przekonać Keegana do swoich racji. Chciała, żeby zrozumiał, co nią kieruje. Wiedziała, że każdy chłopiec potrzebuje w swym życiu mężczyzny, na którym mógłby się wzorować. Mężczyzny, który przekazywałby mu wiedzę, doświadczenie, który służyłby mu radą. A Keegan McKettrick był najwspanialszym mężczyzną, jakiego znała. Przez chwilę przyglądała mu się bez słowa. Zobaczyła, jak prawda o Molly dociera do jego świadomości; Keegan najpierw wytrzeszczył z niedowierzaniem oczy, potem je zmrużył. - Ona jest jego biologiczną matką - szepnął. Skinieniem głowy Psyche potwierdziła jego słowa. - Thayer przyszedł do mnie kilka godzin po narodzinach dziecka i wszystko mi wyznał. Błagał, abym się z nim nie rozwodziła. Powiedział, że możemy razem

RS

wychowywać Lucasa, że Molly gotowa jest się go zrzec. Ja... tak bardzo pragnęłam mieć dziecko, że się zgodziłam.

- O Boże... - Keegan westchnął ciężko.

- Pokochałam Lucasa od pierwszej chwili, gdy na niego spojrzałam kontynuowała pośpiesznie Psyche, czując, jak z każdą sekundą ubywa jej sił. Nigdy nie żałowałam swojej decyzji. Chcę, aby moje dziecko miało dobre życie. Żeby było szczęśliwe. Ale i ty, i ja wiemy, że same pieniądze szczęścia nie dają. Proszę cię, Keeg. Obiecaj mi, że dopilnujesz wszystkiego, że postarasz się, aby Lucas... Wstał z krzesła, kucnął obok fotela Psyche i z delikatnością, która wzruszyła ją do głębi, ujął jej ręce w swoje. - Obiecuję - powiedział, patrząc w oczy chorej przyjaciółki. - Daję ci moje słowo. Uśmiechnęła się przez łzy i pogładziła jego lśniące włosy. - Słowo McKettricka? - Tak, słowo McKettricka. 28

Odetchnęła z ulgą, po czym oparła czoło o męskie ramię i przez chwilę cichutko płakała. - Powinnam była wyjść za ciebie - szepnęła. Przytulił ją do piersi. - Cii, maleńka - powiedział ochryple. - Zaopiekuję się twoim synkiem, jakbyś ty go urodziła, a ja byłbym jego ojcem. Wstrząsnął nią szloch. - Dziękuję, Keegan. Rozmowa dobiegła końca. W tym momencie, zupełnie jakby na werandzie zamontowany był podsłuch, zjawiła się Florence. - Jesteś zmęczona, kruszynko. Powinnaś się położyć, odpocząć. Psyche skinęła głową. Dłoń wciąż miała opartą na ramieniu Keegana.

RS

Mężczyzna wstał z kolan i ponownie wziął chorą na ręce. Skierował się nie w stronę windy, lecz ku szerokim, krętym schodom. Pamiętał, jak dawno temu zaprosił ją na bal maturalny; Psyche, ubrana w piękną, długą suknię, schodziła wolno po tych schodach, a on czekał na dole w smokingu, z nieśmiałym uśmiechem na twarzy i bukietem białych piwonii w garści.

Nawet się nie zasapawszy, minął pierwsze piętro. Florence została daleko w tyle. W korytarzu na drugim piętrze natknął się na Molly, która ze smutkiem spoglądała na Psyche. Psyche poczuła, jak Keegan napina mięśnie. Molly odsunęła się na bok, żeby mógł swobodnie przejść. - Tutaj, do tego pokoju - powiedziała Florence, wskazując główną sypialnię. Keegan skręcił do pokoju po lewej i delikatnie ułożywszy Psyche na łóżku, pochylił się, by pocałować ją w czoło. - Nie zapomnij, co mi obiecałeś - szepnęła. - Dałem ci słowo McKettricka. 29

Wyciągnął do niej mały palec. Uśmiechając się słabo, Psyche podała mu swój, po czym zamknęła oczy. Molly czekała na korytarzu przed sypialnią Psyche; marzyła o tym, żeby zniknąć, stać się niewidoczna, lecz nie potrafiła odejść. Po kilku minutach zjawił się Keegan. Na jej widok przystanął i zmrużył oczy. - Czy... Jak ona się czuje? Zawahał się, postąpił krok w jej stronę, znów przystanął. Molly nie drgnęła, nie spuściła wzroku. - Mam dla ciebie złą wiadomość - odparł przez zaciśnięte zęby. - Psyche wciąż żyje. Z wściekłości zachwiała się, jakby dostała obuchem w głowę. Dygocząc na całym ciele, zwinęła dłonie w pięści. Gdyby nie dziecko i nie biedna Psyche, pewnie

RS

z furią rzuciłaby się na niego, zaczęła kopać i okładać kułakami. W pokoju swej podopiecznej Florence podeszła do drzwi i zamknęła je, mrucząc gniewnie pod nosem.

Zbliżywszy się do Keegana, Molly syknęła mu prosto w twarz:. - Sukinsyn! Bezczelny sukinsyn.

Chwycił ją brutalnie za łokieć i odciągnął od pokoju chorej. - Ja bezczelny? Bezczelna to jesteś ty, paniusiu! Trzeba mieć nie lada tupet, żeby spać z mężem innej kobiety, a potem wprowadzić się do jej domu i wychowywać jej dziecko. To moje dziecko! - chciała krzyknąć. Mój syn! Ale oczywiście nic nie powiedziała. Po prostu stała, oddychając głęboko. Musiała się uspokoić, opanować emocje. Nie było to łatwe; Keegan McKettrick był jak rozjuszone zwierzę, które walczy do upadłego. - Jeśli myślisz, że ci na to pozwolę, to się grubo mylisz! Psyche sądzi, że znalazła optymalne rozwiązanie. Zamierza pozwolić ci adoptować Lucasa tylko 30

dlatego, że wydałaś go na świat. Ale w jej rozumowaniu tkwi jeden zasadniczy błąd, którego ona w swej desperacji nie dostrzega. Myśli tylko o tym, żeby Lucas nie został sam. Ale zapomina o tym, że gdybyś chciała się nim zajmować, to nigdy byś się go nie zrzekła. Molly aż się zachwiała pod naporem niesprawiedliwych oskarżeń. Wyciągnąwszy przed siebie rękę, przytrzymała się ściany, żeby nie upaść na podłogę. Keegan nic sobie nie robił z jej bladości. Dalej atakował. - Uczynię wszystko co w mojej mocy, aby ci przeszkodzić. Może nie zdołam zapobiec adopcji, ale pamiętaj, że to ja będę wykonawcą testamentu Psyche i kuratorem Lucasa. Przypilnuję, abyś nie dostała ani grosza z należnego mu majątku. Więc jeśli twój wspólnik-kochaś czeka na jakiejś tropikalnej wyspie, byś przypłynęła do

RS

niego z worem pieniędzy, to się srogo zawiedzie. Bo ten szwindel wam się nie uda. Dobrze ci radzę, wsiądź w następny autobus i wracaj do domu. Miarka się przebrała. Molly zamachnęła się... Wymierzyłaby mu siarczysty policzek, gdyby Keegan nie zacisnął palców na jej nadgarstku. Łzy gniewu i frustracji napłynęły jej do oczu. - Ty nic... nic nie rozumiesz - szepnęła. Miała wrażenie, jakby słowa wypowiedział ktoś inny. - Ja? - warknął Keegan, puszczając jej nadgarstek. - Mylisz się. Wszystko rozumiem. Przejrzałem cię na wylot. Jeśli chcesz się wzbogacić, szukaj innego frajera. Psyche i Lucasa zostaw w spokoju. Po prostu odczep się od nich. - Posłuchaj, ty nędzna kreaturo! - zdenerwowała się Molly. Każde wypowiadane słowo, każdy oddech sprawiał jej ból. - Nie jestem oszustką czy złodziejką! Ani żadną słodką idiotką, której możesz rozkazywać! Kipiąc z wściekłości, utkwił w niej wrogie spojrzenie. Oboje mierzyli się wzrokiem. - To jeszcze nie koniec! - warknął. 31

- Masz rację, to jeszcze nie koniec. Okręciwszy się na pięcie, Keegan skierował się ku schodom, po czym zbiegł w dół. Przez kilka długich sekund Molly stała oparta o ścianę, niezdolna do wykonania jakiegokolwiek ruchu. Bała się, że nogi się pod nią ugną i zwali się jak kłoda na ziemię. Dopiero gdy poczuła, że serce bije jej w normalnym rytmie, ruszyła do pokoju Lucasa. Chłopczyk spał zwinięty w kłębek na środku łóżka z palcem w buzi. Okno było zamknięte, ale jego złociste włoski delikatnie falowały, jakby muskane wiatrem. Wtem dziesiątki szalonych myśli zaczęły przelatywać Molly przez głowę. Przecież może wyjąć chłopca z łóżeczka i wyjechać z miasta.

RS

Może zniknąć, zatrzeć za sobą wszelkie ślady.

Może podjąć wszystkie pieniądze ze swojego konta i zacząć nowe życie pod fałszywym nazwiskiem.

Może ufarbować się na rudo lub czarno, przyciemnić również włosy Lucasowi. Może nadać chłopcu nowe imię, Tommy albo Johnny. Przestań, zganiła się w duchu. Powstrzymała wodze fantazji. Nie mogłaby tak postąpić ani wobec Lucasa, ani wobec Psyche. Skrzywdziłaby ich oboje, a także siebie. Podeszła do okna i wyjrzała na zewnątrz akurat w chwili, gdy Keegan, zbliżywszy się do swojego auta, obrócił się i zerknął w okno na piętrze. Była pewna, że ich spojrzenia się spotkały - niemal czuła, jak jego oczy się w nią wwiercają - z drugiej strony zdawała sobie sprawę, że to niemożliwe. Po prostu wyobraźnia płatała jej figla. Przecież Keegan nie wiedział, dokąd się udała. Co do jednej rzeczy nie miała jednak żadnych wątpliwości. Keegan nie da jej spokoju. Skrzyżowała ręce na piersi i wyprostowała dumnie ramiona. 32

- W porządku, McKettrick. Jestem gotowa stawić ci czoło. Ostatni raz rzuciwszy okiem na dom, Keegan wsiadł do jaguara, zatrzasnął drzwi i odjechał. Molly odczekała chwilę, po czym cichutko, na palcach, wyszła z pokoju Lucasa i przeszła do własnego. Telefon komórkowy ładował się na biurku. Odłączyła go od ładowarki i wcisnęła kilka klawiszy. - Czas najwyższy, żebyś się odezwała - powiedziała Joanie Barnes, jej asystentka. - Gdzie jesteś? - W miasteczku Indian Rock w Arizonie - odparła Molly, siadając na krawędzi łóżka. Ni stąd, ni zowąd poczuła się straszliwie zmęczona. Wcześniej powiedziała asystentce, i wszystkim, którzy o to pytali, że wybiera się do Sedony na konferencję poświęconą literaturze, ponieważ chce pozyskać ciekawych, nowych pisarzy. Tylko

RS

jednej osobie w Los Angeles zdradziła prawdę: swojemu ojcu. - Nie robiłaś żadnych rezerwacji ani na samolot, ani na hotel. Wiem, bo sprawdziłam. A Fred Ettington przyznał, że kazałaś się zawieźć na dworzec autobusowy.

Molly westchnęła i odgarnęła włosy z twarzy. Fred prowadził usługi szoferskie, a ona wynajmowała go do wożenia ważnych klientów, pisarzy i wydawców, którzy przyjeżdżali w sprawach służbowych do Los Angeles. Chcąc jak najszybciej dotrzeć do Arizony i zobaczyć Lucasa, z przyzwyczajenia zadzwoniła do Freda, żeby podrzucił ją na dworzec. Nie przyszło jej do głowy prosić o zachowanie tego w tajemnicy. Miała nauczkę; następnym razem wezwie taksówkę. - Widoki - oznajmiła pogodnym tonem. - Słucham? - zdziwiła się Joanie. - Jadąc autobusem, można podziwiać widoki. - To prawda. Samolot nie dostarcza takich przyjemności - stwierdziła sarkastycznie asystentka. - O czym ty, do diabła, mówisz? 33

- Piszę książkę - skłamała Molly. - Książkę? - Joanie nawet nie próbowała ukryć nuty niedowierzania w głosie. No to wszystko jasne. - Co tam w biurze? Wszystko w porządku? Ktoś dzwonił, pisał? - Telefon się urywa. Jak zwykle. Godridge nie trafił na listę bestsellerów. Grozi, że zerwie z nami umowę i podpisze nową z jakąś agencją w Nowym Jorku. No i Davis nie daje nam żyć. Wydzwania co kwadrans, zdenerwowany, bo chciałby pogadać z tobą, a nie z twoją pocztą głosową. Molly zacisnęła powieki. Denby Godridge był słynnym pisarzem, zdobywcą prestiżowej nagrody Pulitzera, którego książki niestety sprzedawały się coraz gorzej. Facet lubił zadzierać nosa i rozstawiać wszystkich po kątach. Molly wiedziała, że poradzi sobie z nim, choć nie paliła się do tej rozmowy. Davis Jerritt też był

RS

ważnym klientem. Pisał głównie horrory, które odnosiły spektakularny sukces. W powieści, nad którą obecnie pracował, bohaterkę prześladował zaciekły psychopata. Davis, który dawniej był aktorem, lubił wcielać się w postacie ze swoich książek. Ostatnio obrał sobie Molly na ofiarę psychopaty, którym, oczywiście, był on sam. - Powiedz mu, że wyzionęłam ducha.

- Komu? - spytała Joanie. - Davisowi czy Godridge'owi? Molly ponownie westchnęła. - Przykro mi, nie mogę ci teraz nic wyjaśnić... Muszę załatwić pewną bardzo ważną rzecz, znacznie ważniejszą od tego, co się dzieje w Los Angeles. Na razie zostanę tutaj. - Na razie? Raczej na zawsze. Przez moment wahała się, ile powinna wyjawić swojej asystentce. Nie, jeszcze było za wcześnie. - Słuchaj, potrzebuję dobrego prawnika.

34

ROZDZIAŁ TRZECI Nazajutrz rano, przejeżdżając przez miasteczko, Keegan zobaczył, jak na pustym parkingu za supermarketem robotnicy ustawiają stragany. Dopiero wtedy zreflektował się, że po pierwsze, jest sobota, a po drugie, że właśnie dziś, czwartego lipca, wypada Święto Niepodległości. Później w ciągu dnia odbędzie się piknik i wielkie grillowanie w pobliskim parku, a po zachodzie słońca, jak co roku, będzie można podziwiać wspaniały pokaz sztucznych ogni. Mrucząc gniewnie pod nosem, sięgnął po telefon komórkowy i wcisnął numer Shelley we Flagstaff. Obiecał wczoraj zadzwonić do córki, omówić z nią szczegóły jej przyjazdu na weekend, ale całe zamieszanie z Psyche i Molly Shields sprawiło, że na śmierć o tym zapomniał.

RS

- Cześć, tatusiu! - zawołała uradowana Devon.

- Cześć, kwiatuszku. - Keegan zatrzymał samochód przy krawężniku, naprzeciwko księgarni Echo i sąsiadującego z nią salonu Ciachu-Machu, żeby móc swobodnie rozmawiać. - Jesteś spakowana? Mogę być u ciebie za trzy kwadranse. Przez chwilę w słuchawce panowała cisza.

- Mama powiedziała, że o mnie zapomniałeś - oznajmiła dziewczynka. - I dlatego wczoraj nie zadzwoniłeś. - Przyznaję, kwiatuszku. Nie popisałem się. Strasznie mi przykro; wybaczysz mi? - Na moment zamilkł. - Kocham cię i nigdy nie mógłbym o tobie zapomnieć. Wszystko ci wytłumaczę w drodze na „Trzy M", dobrze? - Dobrze, tatusiu. - Devon wyraźnie poprawił się humor. - To ruszam. Będę za niecałą godzinę. - Czekam. I czekała. Kiedy zajechał przed dom Shelley we Flagstaff, na schodkach siedziała chuda, długonoga dziewczynka o ciemnoblond włosach sięgających do

35

połowy pleców i wielkich piwnych oczach. Obok niej stała nieduża torba podróżna, na której leżał ogromny różowy miś. Na widok ojca Devon poderwała się na nogi, chwyciła torbę i misia i zbiegła do samochodu. W tym samym momencie drzwi domu otworzyły się i ze środka wyłoniła się kobieta o urodzie, która niejednemu zaparła dech w piersiach. Keegan wiedział, że za kilka lat Devon dorówna urodą matce. Shelley pracowała niegdyś jako stewardesa w prywatnej firmie lotniczej oferującej loty czarterowe i jej zdjęcia figurowały na rozkładówce „Playboya". Miała istotnie piękną twarz i ciało bogini. Niestety o jej charakterze nie można było powiedzieć ani jednego dobrego słowa. Keegan zaklął w duchu. Liczył na to, że uda mu się uniknąć spotkania ze swoją byłą.

RS

Prawdę mówiąc, starał się jej unikać od dnia ślubu. Wysiadłszy z samochodu, podszedł do żony, Devon tymczasem wrzuciła bagaż na tylne siedzenie, po czym zajęła miejsce z przodu i zapięła pasy. - Czekała cały wieczór na twój telefon - oznajmiła z naganą w głosie Shelley. Miała na sobie obcisłą bluzeczkę na cienkich ramiączkach oraz postrzępione dżinsowe szorty kupione, jak podejrzewał, w jednym z najdroższych butików, lecz uszyte tak, by wyglądały jak zdarte z młodszej siostry. Z trudem powściągnął irytację. - A ty nie mogłaś do mnie zadzwonić? - Wybacz, ale pilnowanie twoich terminów nie należy do moich obowiązków. Świadom tego, że córka ich obserwuje przez szybę wozu, próbował zachować spokój. - W porządku. Obiecałem. Nie dotrzymałem słowa. Zastrzel mnie. Shelley uśmiechnęła się kwaśno. - Och, zastrzeliłabym. Z największą przyjemnością. Powstrzymuje mnie tylko strach przed więzieniem. Jakoś nie kusi mnie pobyt w małej obskurnej celi. 36

Najwyższym wysiłkiem woli rozciągnął wargi, ukazując białe zęby. - Nie chciałbym być tobą, Shelley. - Nie? A ja, dzięki naszemu rozwodowi oraz pojawieniu się w moim życiu Rory'ego, uważam się za bardzo szczęśliwą kobietę. - To dobrze, cieszę się. - Mówisz to z ironią. - Co za spostrzegawczość. - Pocałuj mnie gdzieś, Keegan. - Niech Rory cię całuje, gdziekolwiek mu wskażesz. Bezczelny uśmiech na twarzy kobiety znikł. Wydęła usta w pogardliwym grymasie. - Wiesz, chcemy z Rorym przenieść się do Paryża. Chyba znalazłam dla

RS

Devon wspaniałą szkołę z internatem we Francji.

Nie był to pierwszy raz, kiedy Shelley mówiła o Paryżu, ale wcześniej nie zająknęła się o szkole z internatem.

- Ty i Rory możecie zamieszkać na Księżycu, guzik mnie to obchodzi - rzekł Keegan. - Ale nie pozwolę ci wywieźć Devon z kraju. Koniec dyskusji. - Ona nie jest twoją córką - przypomniała mu była żona. Chociaż nie czuł do Shelley nic poza wrogością, zabolały go jej słowa. I rozwścieczyły. Zerknął z ukosa na dziewczynkę w jaguarze. Znajdowała się zbyt daleko, aby słyszeć ich rozmowę, ale kto wie, może mała potrafi czytać z ust? Na szczęście siedziała z radosnym uśmiechem na twarzy, nie mogąc się doczekać weekendu na ranczo „Trzy M". - Byliśmy małżeństwem, kiedy Devon się urodziła - powiedział, siląc się na spokój. - Oczywiście na złość babci możesz odmrozić sobie uszy i zwierzyć się brukowcom albo w jakimś programie telewizyjnym ogłosić wyniki testów DNA, ale na twoim miejscu tego bym nie robił. Shelley zmierzyła go gniewnym wzrokiem. 37

- Mogłabyś też zaproponować swemu Rory'emu, żeby adoptował Devon kontynuował Keegan, który rzecz jasna za nic w świecie nie dopuściłby do takiej sytuacji - ale wtedy przestałbym ci płacić alimenty na dziecko. - Nienawidzę cię, Keeganie McKettricku. Dał jej pstryczka w brodę, wiedząc, że to ją jeszcze bardziej rozdrażni. - A wiesz, że ja ciebie jakby mniej, ptaszyno? Ponownie rzucił okiem na córkę. Widząc jej niepewną minę, uśmiechnął się, po czym pomachał na pożegnanie żonie i obrócił się do niej plecami. - Pieprzę cię, draniu - syknęła. Przystanąwszy, obejrzał się przez ramię i z uśmiechem na twarzy, żeby Devon niczego się nie domyśliła, szepnął: - Gdybyś się z tym, to znaczy z pieprzeniem, ograniczyła do mnie, może nadal ograniczeń.

RS

bylibyśmy małżeństwem. Ale ty kochasz swobodę, prawda, Shell? Nie cierpisz - I kto to mówi? Chodzący ideał? - warknęła, jednak spuszczając z tonu. - Miło mi się z tobą gada, ale już czas na mnie - rzekł. Zbliżywszy się do samochodu, otworzył drzwi i wsunął się na miejsce kierowcy. Shelley stała na schodkach przed domem i z naburmuszoną miną patrzyła, jak Devon odjeżdża z ojcem. - Nie chcę mieszkać w Paryżu - powiedziała nagle dziewczynka. Keegan, zaskoczony, spojrzał na nią z ukosa. Boże, czyżby jednak słyszała jego rozmowę z Shelley? Miał nadzieję, że nie. - O nic się nie martw - rzekł, próbując ją uspokoić. Jechali cichą uliczką pośród szpaleru drzew, znajdującą się w jednej z najlepszych dzielnic Flagstaff. Pomimo doskonale płatnej pracy w prywatnych liniach lotniczych i honorarium z „Playboya", Shelley przypuszczalnie mieszkałaby

38

w przyczepie kempingowej, gdyby nie alimenty, które jej płacił co miesiąc. Po prostu pieniądze się jej nie trzymały; wszystko natychmiast wydawała. - Nie znam francuskiego. Wyciągnął rękę i ścisnął córkę za ramię. Była cała spięta. - Zostaniesz tutaj. Nie pojedziesz do Francji. - Mama mówi, że to bardzo romantyczne miasto. Znaczy się Paryż. Z takim rozmarzonym wyrazem twarzy snuje wizje o życiu w Europie. Ona z Rorym będą chodzić za ręce po deszczu. Keegan westchnął w duchu. Rory pracował jako osobisty trener. Shelley ostatnio w ogóle nie pracowała. Jeżeli się pobiorą, i skończą się pieniądze z alimentów, Shelley będzie musiała sprzedać dom we Flagstaff, a otrzymaną sumą podzielić się po połowie ze znienawidzonym przez siebie eksmężem.

RS

Czyli na ślub i wesele raczej się nie zanosi. Psiakrew. - Tak się zastanawiałem, kochanie... - Wiedział, że musi uważać na każde swoje słowo, bo temat jest wyjątkowo delikatny. - Nie chciałabyś zamieszkać ze mną? Na stałe?

- Mama mi nie pozwoli - odparła dziewczynka. Skuliła się i oparła brodę na głowie różowego misia. Z całej siły tuliła do piersi pluszaka, jakby bała się go puścić. - Nie zrezygnuje z pieniędzy, które dajesz jej na mnie. Keegan poczuł bolesny uścisk w brzuchu. - Tak ci powiedziała? - spytał. - Słyszałam, jak rozmawiała z Rorym. Keegan przeklął w duchu byłą żonę i jej umięśnionego gacha. - Mama cię kocha, kwiatuszku. Przecież o tym wiesz, prawda? Devon wzruszyła ramionami. - Pewnie kocha. - Na moment zamilkła. - Często się kłócą, ona z Rorym. Keegan miał ochotę wcisnąć hamulec, zawrócić, podjechać pod dom Shelley i odbyć z nią poważną rozmowę. 39

- Tak? - spytał, gotując się w środku. Wielokrotnie radził się Travisa Reida, który był nie tylko jego przyjacielem, ale i prawnikiem, czy nie wystąpić do sądu o wyłączną opiekę nad dzieckiem. Travis jednak ostrzegł go, że Shelley nie podda się bez walki, a konsekwencje ich wzajemnej animozji poniesie Devon. - O pieniądze - kontynuowała dziewczynka, nieświadoma tego, co się dzieje w sercu i głowie człowieka, którego od urodzenia uważała za ojca. - To główny powód ich kłótni. Rory chce, żeby wzięli ślub, a mama mówi, że jeśli za niego wyjdzie, na nic ich nie będzie stać. Keegan policzył w myślach do dziesięciu, po czym chrząknął. Łzy piekły go pod powiekami. - Lubisz go? Rory'ego?

RS

Devon ponownie wzruszyła ramionami. Dwoje wrogo nastawionych do siebie rodziców i narzeczony matki... to było ponad siły dziesięcioletniej dziewczynki. - Tak - odparła cicho. - Jest w porządku.

- Posłuchaj, kwiatuszku. Nie pojedziesz do Paryża i nie będziesz chodzić do żadnej szkoły z internatem. - Obiecujesz? - Bóg mi świadkiem. Dziewczynka uśmiechnęła się. - Scarlett O'Hara mówiła tak w „Przeminęło z wiatrem". - Serio? Nie widziałem filmu. - Tatusiu, oprócz filmu jest też książka - poinformowała ojca Devon. Delikatnie, tak by go nie urazić. - Wiem, kwiatuszku. Wiem. - Czytałeś ją? Parsknął śmiechem. Nawet nie pamiętał, kiedy ostatni raz śmiał się tak beztrosko. Było to nawet przyjemne uczucie. 40

- A co to, przesłuchanie? Egzamin? Devon na moment puściła misia i pacnęła ojca w ramię. - Nie, głuptasie - odparła z chichotem, a potem jak prawdziwa kobieta, która popada z jednej skrajności w drugą, zaczęła chlipać. - Powiedz, tatusiu, dlaczego nie lubisz mamy? - spytała, pociągając nosem. Po raz drugi w dniu dzisiejszym Keegan zjechał na pobocze i zgasił silnik. Położył obie ręce na kierownicy i specjalnie rozczapierzył palce, żeby nie zwinąć dłoni w pięści. Zawsze złością i napięciem reagował na każdą, nawet najmniejszą wzmiankę o Shelley; pora, by to zmienił. - Kochanie, już o tym rozmawialiśmy. Kiedy mąż z żoną się rozwodzą, na ogół przez jakiś czas nie darzą się sympatią. - Ale ty z mamą przestaliście się lubić na długo przed rozwodem.

RS

To była prawda. Keegan westchnął ciężko. Miał dwadzieścia cztery lata, kiedy poślubił Shelley; był głupi, hormony w nim szalały, akurat rozstał się z Psyche. Chciał udowodnić i jej, i światu, że... Że co?

- Przepraszam cię, kwiatuszku - powiedział do córki. - Przepraszam za nasze awantury, za piekło, jakie ci zgotowaliśmy.

- Ludzie nie powinni się pobierać, jeśli stale się na siebie złoszczą. Ni stąd, ni zowąd stanęła mu przed oczami Molly Shields. - Masz rację, kochanie. Powinni się lubić, być przyjaciółmi, a dopiero potem podjąć decyzję o małżeństwie. - Czy wujek Jesse lubił Cheyenne, zanim się z nią ożenił? Keegan zadumał się. - Tak, chyba tak. - Od razu ją polubił? - Tak mi się wydaje. Podejrzewam, że w wielu sprawach mieli odmienne zdanie. Może nawet się sprzeczali. Ale z całą pewnością połączyła ich przyjaźń. - Czyli najpierw się polubili, a dopiero potem zakochali? 41

- Tak, najpierw się polubili. - Wujek Rance i Emma też? Keegana ogarnęło uczucie smutku, pustki. - Tak, kochanie, oni też. Devon uśmiechnęła się od ucha do ucha. - No to wiesz, co musisz zrobić. Najpierw polubić jakąś panią, potem się z nią zaprzyjaźnić i wreszcie ożenić. - To nie takie proste, Dev. - A co w tym skomplikowanego? - Chciałabyś mieć macochę? - Pewnie. Zwłaszcza gdyby traktowała mnie tak, jak Emma traktuje Riannę i Maeve. One ją uwielbiają. Pozwala im pomagać sobie w księgarni, zupełnie jakby

RS

były dorosłe. I daje im przymierzać swoje buty. Ma ich mnóstwo. - Twoja mama również na mnóstwo butów - oznajmił Keegan, lekko zdezorientowany.

- No tak, ale mnie ich nie wolno dotykać.

- A nie lepiej, jak każdy nosi swoje? - spytał Keegan, wciąż nie bardzo pojmując, o co chodzi. - Och, tatusiu! Ile znasz dziesięcioletnich dziewczynek, które mają buty na obcasach? - Jesteś za młoda, żeby nosić buty na obcasach. Devon wywróciła oczy do nieba. - Boże, mówisz jak typowy facet. Keegan wyszczerzył zęby w uśmiechu. - No to masz pecha, kotku. Bo z tym typowym facetem przyjdzie ci spędzić najbliższy weekend. A w dodatku ten typowy facet nie ma ani jednej pary szpilek. Dziewczynka roześmiała się wesoło.

42

Keegan przekręcił ponownie kluczyk w stacyjce, wrzucił bieg, zerknął w tylne lusterko, sprawdzając, czy nikt nie nadjeżdża, i wrócił ze żwirowego pobocza na asfalt. - Jesteś głodna? - Jak wilk - odparła, wciągając policzki, żeby pokazać, jakie ma zapadnięte. Mama jest straszną kucharką, a Rory jada wyłącznie zdrową żywność. Wstąpili do przydrożnej restauracji oferującej ogromny wybór naleśników. Keegan wolałby sobie z córką pożartować, posłuchać jej zwierzeń, nie poruszać więcej żadnych smutnych tematów. Ale obiecał Devon, że w drodze do domu wyjaśni jej, dlaczego wczoraj do niej nie zadzwonił, a ona właśnie o to go spytała. Opowiedział jej o Psyche. O tym, że się przyjaźnią od najmłodszych lat. I o jej chorobie. O tym, jak poszedł ją wczoraj odwiedzić, a potem był tak przygnębiony jej

RS

stanem, że nie potrafił się skupić na niczym innym. Dziewczynka otworzyła szeroko oczy. - Ona... ta Psyche umiera? Keegan przełknął ślinę. - Tak, kochanie.

Devon wstała, obeszła stół, po czym wsunęła się na ławę obok ojca. Przytknąwszy czoło do jego ramienia, szepnęła: - Tak mi przykro, tatusiu. Łzy podeszły mu do gardła. Kilka razy zamrugał oczami, usiłując je powstrzymać. - Chce ci się płakać? - spytała dziewczynka. Bał się odezwać. - Biedny tatuś. Niełatwo być mężczyzną, prawda? Ponownie przełknął ślinę i po chwili skinął głową. - Żałujesz, że nie ożeniłeś się z Psyche?

43

Pytanie tak bardzo go zaskoczyło, że obrócił się i przez moment bez słowa wpatrywał się w niewinną twarz swojej - tak, swojej! - córki. - Nie, kwiatuszku. Nie żałuję - odparł w końcu. - Dlaczego? Zdobył się na uśmiech. - Bo wtedy nie miałbym ciebie. A życia bez ciebie nie jestem w stanie sobie wyobrazić. - Wiesz co, tatusiu? - Co? - Kocham cię. Pocałował ją w czoło i objął mocno ramieniem. - Ja też cię kocham, kwiatuszku - powiedział głosem ochrypłym ze

RS

wzruszenia. Przez minutę czy dwie siedzieli przytuleni. - Najadłaś się? - Tak. Komu w drogę, temu czas. Wybuchnął śmiechem. - Tak jest. Ruszamy.

Zwolniwszy kroku, Molly zerknęła na najnowsze bestsellery leżące w oknie wystawowym miejscowej księgarni. Zobaczyła powieści dwóch swoich autorów; żadna nie należała do Denby'ego Godridge'a. Wkrótce będzie musiała zadzwonić do starego aroganckiego despoty, nie może tego odkładać w nieskończoność, ale wzdrygała się na samą myśl. Lucas, który siedział w wózeczku, pochylił się lekko do przodu i przytknął rączkę do szyby, zostawiając na szkle brudny ślad. Molly zaczęła szukać chusteczki, żeby wytrzeć odcisk małych paluszków. Nagle drzwi księgarni się otworzyły i ze środka wyjrzała jasnowłosa kobieta, mniej więcej w wieku Molly, która uśmiechnęła się ciepło. - Emma Wells - przedstawiła się, szczupłym biodrem przytrzymując drzwi. 44

- Molly Shields. - Molly uścisnęła wyciągniętą na powitanie dłoń. - Zapraszam. Właśnie zaparzyłam dzbanek kawy. I nie musi pani nic kupować, przysięgam. Molly odwzajemniła uśmiech. Od przyjazdu do Indian Rock poznała trzy osoby, nie licząc oczywiście Lucasa - Psyche, Florence Washington i Keegana McKettricka. Jej wcześniejszy romans z Thayerem przekreślił szansę na przyjaźń z nimi, choć Psyche traktowała ją nad wyraz uprzejmie. W Kalifornii Molly prowadziła aktywne życie zawodowe i towarzyskie, ciągle gdzieś gnała, ciągle się z kimś spotykała. Teraz chwilami odczuwała brak tego szumu, rozmów, lunchów z wydawcami, wernisaży, przyjęć. Odkąd wsiadła do autobusu w Los Angeles, przeistoczyła się w osobę, której sama nie rozpoznawała. Czuła się nieswojo w swojej nowej skórze. książkę.

RS

- Z przyjemnością napiję się kawy - powiedziała. - I może nawet kupię Emma roześmiała się, po czym odsunęła się na bok, żeby Molly mogła swobodnie przejść z wózkiem.

W małej, jasno oświetlonej księgarence panowała niezwykle przytulna atmosfera. W części przeznaczonej dla dzieci bawiły się dwie czarnowłose dziewczynki; chodziły tam i z powrotem w butach na wysokich obcasach, które wybrały z leżącego obok stosu pantofli. Na ich widok Molly poczuła dziwne ukłucie w sercu. Emma tymczasem kucnęła przed chłopczykiem. - Hej, przystojniaku. Jak masz na imię? - Lucas - odpowiedziała za dziecko Molly. Chwiejąc się na obcasach, dziewczynki podeszły zaciekawione. - Jestem Rianna - oznajmiła mniejsza. - A to moja siostra Maeve. Mamy psa, ale musi być poddany sterylizacji. Zostanie u weterynarza do wtorku. - Uniósłszy twarzyczkę, popatrzyła z powagą na Molly. - Czy Lucas lubi psy? 45

- Nie wiem - przyznała Molly. - Nasz piesek nazywa się Hultaj. Nie gryzie. Tata wziął go ze schroniska. Przedtem mieliśmy Śnieżkę, ale kiedy znaleźli się jej właściciele, musieliśmy ją oddać. Hultaj, Śnieżka... Dziewczynka z przejęciem opowiadała o swoich zwierzętach. Z każdym na pewno wiązała się jakaś historia. Molly nie miała dotąd do czynienia z dziećmi. Nie wiedziała, o czym rozmawia się z kilku- i kilkunastoletnimi dziewczynkami. O psach, butach? Z nadzieją w oczach popatrzyła na Emmę, która wciąż była przy wózku, uśmiechając się do Lucasa. - Jakie fajne. zapadła cisza.

RS

Zanim Molly zorientowała się, co jest fajne, rozmowa się urwała i w księgarni - Dlaczego nie wiesz, czy twój synek lubi psy? - spytała Rianna, wyraźnie stropiona.

- Bo widzisz, Lucas i ja... my się dopiero niedawno poznaliśmy... - Kochanie, starczy tych pytań - powiedziała łagodnie Emma. Przyjrzała się Molly z zatroskaniem w oczach. - To co, napijemy się kawy? Molly skinęła głową, wdzięczna za wybawienie z opresji. - Chętnie. - Z cukrem i śmietanką? - Czarną. Rianna z Maeve wróciły do stosu butów. Lucas wiercił się niespokojnie, usiłując wydostać się ze spacerówki. Emma skierowała się w stronę schodów na zapleczu i znikła na piętrze. Molly rozglądała się wkoło, czekając na powrót Emmy Wells, kiedy nagle drzwi księgarni otworzyły się i do środka wpadła dziewczynka z włosami do połowy pleców. 46

- O rany! Ile butów! - krzyknęła. Molly uśmiechnęła się, ale na widok mężczyzny, który towarzysząc dziewczynce, wszedł do środka, uśmiech na jej twarzy zgasł. Keegan McKettrick. - Potrafię czytać i nawet sprawia mi to przyjemność - powiedziała, usiłując wytłumaczyć swoją obecność w księgarni. Keegan zasznurował usta; nie odezwał się. Molly, wściekła na siebie, oblała się rumieńcem. Cholera jasna, to jest wolny kraj. Miała prawo wstąpić do księgarni. Nikogo to nie powinno obchodzić. Podobnie jak przed chwilą Emma, Keegan kucnął przed wózkiem. - Hej, kolego.

RS

- Ojego - powtórzył na nim chłopczyk.

Keegan uśmiechnął się promiennie, a Molly dosłownie zamurowało. Twarz mężczyzny, gdy zwracał się pieszczotliwie do dziecka, straciła swój ostry, nieprzyjemny wyraz; stała się ludzka, wprost nie do poznania. Może gdzieś tam w środku, pod tą twardą powłoką, tkwi ciepły, serdeczny człowiek, przemknęło Molly przez myśl. Czując na sobie jej spojrzenie, Keegan podniósł wzrok. I znów nastała era lodowcowa. - Czy Psyche wie, że tu jesteś? - spytał, prostując się. - Nie! - syknęła Molly, zniżając głos ze względu na Lucasa i trzy dziewczynki paradujące po księgarni w butach Emmy. - Pomyślałam sobie, że udamy się w długą podróż, Lucas i ja. On w wózku, ja na nogach. Będziemy podróżować nocą, a w ciągu dnia spać na drzewach. Parsknął śmiechem, co ją jeszcze bardziej zbiło z tropu niż jego przyjazne powitanie z Lucasem. W tej chwili Emma zeszła na dół z dzbankiem kawy. 47

- Keegan! - zawołała uradowana i wspiąwszy się na palce, cmoknęła go w policzek. - Powiedz, że odzyskałaś rozum, postanowiłaś rzucić Rance'a i wyjść za mnie. Molly przyglądała się parze przyjaciół, zastanawiając się, czy prawdziwy Keegan McKettrick jest aroganckim palantem, z jakim miała do czynienia, czy też sympatycznym facetem, na którego teraz patrzyła. Nie odrywając od niego oczu, Emma podała Molly porcelanowy kubek pełen aromatycznego płynu. - Jesteś niepoprawnym uwodzicielem. Długowłosa dziewczynka, która wpadła do księgarni sekundę przed Keeganem, podeszła do Molly, chybocząc się na wysokich obcasach. - Lubisz buty? - spytała.

RS

- Pewnie. Mam ich całą szafę - odparła Molly, nieco zdezorientowana. - Mam na imię Devon - przedstawiła się dziewczynka. - Devon McKettrick. A to jest mój tata.

Molly uśmiechnęła się łagodnie.

- Cześć, Devon. - Zerknęła na Keegana. - A ja jestem Molly Shields. Twój tata i ja mieliśmy już okazję się spotkać. - Ona ma pełną szafę butów - dziewczynka poinformowała ojca. - Kochanie, idź się pobawić z kuzynkami. Devon nie ruszyła się z miejsca. Popatrzyła na Lucasa, po czym przeniosła spojrzenie na Molly. - To twój synek? Molly zawahała się; nie wiedziała, jak zareagować. - Idź się pobawić - powtórzył Keegan. - Oj, tato, próbuję się tylko zorientować, czy Molly jest do wzięcia. Emma wybuchnęła perlistym śmiechem. Keegan zaczerwienił się po uszy. - Masz męża? - kontynuowała dziewczynka niczym oskarżyciel przesłuchujący świadka. 48

- Devon... - W głosie Keegana zabrzmiała nuta ostrzegawcza. - Nie - odparła Molly. - Nie jestem mężatką. - Ale masz dziecko? Keegan czekał w napięciu na jej odpowiedź. Emma otoczyła dziewczynkę ramieniem i przeszła z nią do kącika butowego. - O co jej chodzi z tymi butami? - spytała Molly, starając się uprzedzić sarkastyczny komentarz, jaki niechybnie padłby z ust Keegana. - Ma drobną obsesję na ich punkcie. Oby chwilową - odparł. - Jak się Psyche czuje? Molly posmutniała. - Jest bardzo słaba. Mimo to wybiera się na dzisiejszy piknik obejrzeć pokaz sztucznych ogni. rozmyślił.

RS

Keegan otworzył usta, zamierzając coś powiedzieć, ale najwyraźniej się - Obie z Florence uważamy, że powinna zostać w domu i odpoczywać. Ale Psyche się uparła, więc ją przywieziemy.

Keegan zmrużył oczy, przypuszczalnie nie pochwalał ich planu. W dalszym ciągu nic nie mówił. Pchając przed sobą wózek, Molly podeszła do lady, na której postawiła kubek z resztką kawy. - Na mnie i Lucasa już czas - rzekła, uśmiechając się do Emmy. - Dziękuję za kawę. - Zapraszam ponownie. Keegan otworzył Molly drzwi. Ciekawa była, czy jest taki uprzejmy, czy chce się jej jak najszybciej pozbyć. Ostrożnie wyjechała z wózkiem na zewnątrz. - Molly? - Wyszedł za nią z księgarni. Obróciła się zaskoczona. - Mogę was podrzucić do Psyche - zaoferował. 49

- Masz fotelik dziecięcy? - spytała. Zresztą nawet gdyby miał, nigdy nie wsiadłaby z nim do samochodu. Nie po tym, jak ją potraktował. Potrząsnął przecząco głową. - W takim razie pójdę pieszo - oznajmiła z satysfakcją w głosie i energicznym krokiem ruszyła przed siebie. Psyche siedziała na werandzie, obserwując przez szerokie drzwi, jak Molly z Lucasem zbliżają się do domu. Chłopczyk zasnął w wózeczku, jego główka kiwała się lekko na boki. - Mały dobrze się z nią czuje - powiedziała do Florence, która postawiła tacę z lunchem na małym, żelaznym stoliku. - Widać, że zaczynają się lubić. Florence mruknęła coś pod nosem, po czym nalała do trzech szklanek lemoniady: dla Psyche, Molly i dla siebie.

RS

- Błagam, Flo, daj jej szansę.

- Zobaczysz, ona jeszcze wytnie ci numer. To diabelskie nasienie. Keegan też tak uważa.

- Oboje się mylicie. Poza tym dokładnie ją sprawdziłam: kim jest, skąd pochodzi, czym się zajmuje. Myślisz, że byle komu powierzyłabym własne dziecko? - A kto cię tam wie? - mruknęła Florence. - Ciii, bo nas usłyszy. Psyche była młodsza niż Lucas, kiedy w jej życiu pojawiła się Florence, cudowna Florence, która wypełniła jej świat miłością. Rodzice dziewczynki, oboje alkoholicy, ucieszyli się, że mogą przesyłać pieniądze na utrzymanie domu i dziecka, a swoją jedynaczkę powierzyć opiece kobiety, o której mówili „czarna służąca". Molly zatrzymała się przy schodkach prowadzących na werandę, kucnąwszy odpięła pas, którym Lucas przymocowany był do wózka, po czym wzięła chłopca na ręce. Mały oparł głowę na jej ramieniu. Nawet nie otworzył oczu; spał w najlepsze.

50

Wniosła malca na werandę. Chłopczyk nie ważył dużo, ale Psyche wiedziała, że sama nie zdołałaby go unieść. Już nie miała dość siły. Tak wielu zwykłych czynności nie mogła już wykonywać. - Daj. - Florence wyciągnęła ręce po chłopca. - Zaniosę brzdąca na górę. Niech sobie pośpi, nakarmimy go później. - Nie, Florence - sprzeciwiła się Psyche. - Pozwól Molly położyć Lucasa. Przyciskając dziecko mocniej do piersi, Molly skierowała się ku drzwiom. Florence odsunęła się na bok, żeby ją przepuścić. Zrobiła to niechętnie, dosłownie w ostatniej chwili. - Może nie jest złodziejką czy oszustką, ale jest obca - burknęła, kiedy Molly znikła w środku. - Bez względu na to, co o niej powiedzieli ci wszyscy detektywi, których wynajęłaś!

RS

- Nonsens - odparła Psyche. Przesiadłszy się z huśtawki na fotel, drżącą ręką sięgnęła po szklankę lemoniady. - Molly jest matką Lucasa. - Ty jesteś matką Lucasa!

Psyche potrząsnęła głową. - Ja jestem tylko duchem.

Lemoniada była piekielnie zimna i miała idealnie wyważony słodko-cierpki smak. Psyche z rozkoszą wypiła parę łyków, choć podejrzewała, że później przyjdzie jej za to zapłacić bólem brzucha lub niestrawnością. Prawie nic nie mogła przełknąć; zarówno jedzenie, jak i picie przyprawiało ją o gwałtowne mdłości. Był to skutek uboczny chemioterapii, którą właśnie zakończyła. - Nie waż się tak mówić! - skarciła ją Florence i pogroziła jej palcem, tak jak wtedy, gdy kilkuletnia Psyche wchodziła do domu w zabłoconych butach lub wierciła się na ławce w kościele. - Dlaczego? - Psyche sięgnęła po małą kanapeczkę z wędzonym łososiem i serkiem. - Przecież to prawda. 51

- W życiu nie słyszałam takich głupot! - zdenerwowała się Florence. - Duch? Jaki duch? Żyjesz! Oddychasz! Niczym nie różnisz się ode mnie! - Nie, Florence. Inaczej wszystko odbieram. Mam wyostrzone zmysły. Trawa wydaje mi się bardziej zielona niż kiedykolwiek wcześniej, niebo bardziej błękitne. Słyszę śpiew każdego ptaka, słyszę, jak pszczoła na rabacie kwiatowej pociera skrzydłami. A zarazem wszystko jest bardziej odległe. Jakbym powoli znikała, zapadała się... Florence również sięgnęła po kanapkę, ale zanim doniosła ją do ust, zgarbiła ramiona, zwiesiła głowę i zaczęła szlochać. - Nie zgadzam się! Dlaczego to ty umierasz, a nie ja? Ja już przeżyłam swoje życie... - Cii. - Psyche dźwignęła się z fotela. Stanąwszy koło swej piastunki, schyliła

RS

się i pocałowała ją w czubek głowy. - Nie płacz. Wszystko będzie dobrze. - Nic nie będzie dobrze! To takie niesprawiedliwe! Tak potwornie niesprawiedliwe...

- Wiem. Ale przecież sama mi mówiłaś, że życie jest niesprawiedliwe. Że rządzi się niezrozumiałymi dla nas prawami. Pamiętasz? Florence uniosła wykrzywioną smutkiem twarz. - Jesteś jak moja własna córka. Jak moje ukochane dziecko. Psyche poczuła kłucie w sercu. - Wiem - szepnęła. - Psiakrew! Ale ze mnie głupia, stara baba! - zdenerwowała się. Wyprostowawszy ramiona, chwyciła ze stołu serwetkę i starła z twarzy łzy. Powinnam być silna, dodawać ci otuchy, a ja tu siedzę i płaczę jak bóbr. - Nie szkodzi, czasem człowiek musi się wypłakać. Drzwi od domu otworzyły się. Molly stała na progu z taką miną, jakby nie wiedziała, czy może wejść na werandę, czy powinna cofnąć się do kuchni.

52

- Chodź, Molly. Usiądź. - Psyche wskazała jej fotel. - I opowiedz mi o waszym, twoim i Lucasa, spacerze po mieście.

ROZDZIAŁ CZWARTY Czwarty lipca, Dzień Niepodległości. Jakie to dziwne, pomyślała Molly, przyłączając się do Psyche na werandzie. Gotowa była zrezygnować z wolności, z życia w Los Angeles, z kariery, po to, by zaopiekować się jednym małym chłopczykiem. W dniu, kiedy wszystkie dokumenty zostaną podpisane, ona, Molly Shields, szefowa wielkiej agencji literackiej, stanie się matką dziecka. Matką zarówno w sensie emocjonalnym, jak i prawnym. Ich życie i los, jej oraz Lucasa, będą na zawsze połączone.

RS

Jeśli on będzie cierpiał, ona również będzie cierpieć. Czy wszystko należy poświęcić dla jednej małej istotki? Molly nie miała najmniejszych wątpliwości, że należy. Lecz nie łudziła się, że proces przebiegnie gładko i bezboleśnie.

Z własnego doświadczenia wiedziała, że radość i smutek są jak zrośnięci sercem bracia syjamscy. Odsunęła od stołu ratanowy fotel obity wesołym kwiecistym materiałem. - Spotkałam Keegana - rzekła, siadając. - Pytał o ciebie. Psyche uśmiechnęła się. - Keegan - szepnęła z rozrzewnieniem, zupełnie jakby na dźwięk imienia ujrzała przed oczami jego twarz. Florence, z policzkami mokrymi od łez, poderwała się od stołu. Mamrocząc coś, przetarła serwetką oczy i znikła pośpiesznie w czeluściach domu. - Kochasz go? - spytała Molly, zanim zdążyła pomyśleć i, przerażona, ugryzła się w język. Psiakość, nie chciała wtykać nosa w nie swoje sprawy. Nie należała do osób wścibskich, nigdy też nie działała impulsywnie, bez zastanowienia. Wprost 53

przeciwnie; była rozsądna, praktyczna, zawsze wszystko analizowała na chłodno. Romans z Thayerem stanowił wyjątek; ten jeden jedyny raz straciła głowę. Z napięciem czekała na odpowiedź Psyche. Oczywiście nie zdziwiłaby się, gdyby usłyszała, że to nie jej zakichany interes. Przez dłuższy czas Psyche milczała z takim wyrazem twarzy, jakby myślami była gdzieś bardzo daleko. Wreszcie potrząsnęła głową. - Nie - odparła i w tym momencie na Molly spłynęła niewysłowiona ulga. Keegan i ja durzyliśmy się w sobie jako nastolatki. To była taka szczenięca miłość, ale potem obojgu nam przeszło. Molly chciała odwrócić wzrok, ale nie zrobiła tego; byłoby to tchórzostwem. - Moim zdaniem Keegan nadal cię kocha - rzekła. Nie potrafiła się powstrzymać przed mówieniem rzeczy, których nie miała

RS

zamiaru, a tym bardziej prawa, wypowiadać na głos. Keegan odnosił się do niej, Molly, z wrogością, wręcz nienawiścią. Ona do niego również. Dlaczego więc interesowało ją, czy kocha Psyche? Dlaczego było to dla niej takie ważne?

- To prawda - przyznała chora. - Keegan bardzo troszczy się o tych, którzy są mu bliscy. Jak wszyscy McKettrickowie. Molly poczuła uścisk w gardle. Z trudem przełknęła ślinę. Nie mogła się przecież rozpłakać. Psyche popatrzyła na nią ze zrozumieniem. Wyciągnęła rękę i zacisnęła na dłoni Molly. - Keegan i ja jesteśmy przyjaciółmi - kontynuowała łagodnie. - On mnie kocha jak siostrę. - Oj, chyba się mylisz. Słuchaj, ja... - Molly urwała. - Co takiego? - Przepraszam cię! Z powodu tego, co się wydarzyło pomiędzy mną a Thayerem. 54

- Stare dzieje, nie ma sensu do nich wracać. Wiesz, kiedy Thayer umarł, poczułam... wstyd się przyznać, ale poczułam autentyczną ulgę. To straszne, prawda? Może dlatego Bóg mnie ukarał. Może dlatego moje dni są policzone i wkrótce będę musiała odejść, zostawić Lucasa... - Och, nie - zaprotestowała Molly. Z całego serca pragnęła wychowywać syna, ale cena była zbyt wysoka. Psyche uśmiechnęła się, ale oczy lśniły jej od łez, a broda leciutko drżała. - To niesamowite, nie sądzisz? Twoja obecność tutaj. Myślę, że gdybyśmy się spotkały w innych okolicznościach, mogłybyśmy się zaprzyjaźnić. Molly przełknęła łzy. - Wszystko bym dała, żeby móc cofnąć czas. - Nie mów tak. Wtedy nie miałabym Lucasa... - Na moment Psyche zamilkła. -

RS

Spałaś z moim mężem. Urodziłaś jego dziecko. Normy społeczne nakazują, żeby żona pałała nienawiścią do kochanki męża. Natomiast ja nie tylko cię nie nienawidzę, ale za to, że wydałaś Lucasa na świat, jestem ci ogromnie wdzięczna. Łzy zapiekły Molly pod powiekami.

- Jesteś niezwykłą kobietą, Psyche Ryan - rzekła ochryple. - Nie dorastam ci do pięt, a Thayer... Och, nie zasługiwał na kogoś takiego jak ty. Psyche roześmiała się gorzko. - Co do Thayera, zgoda. Drań nie zasługiwał na to, żeby czyścić mi buty. Ale ty, Molly Shields, nie miej o sobie tak złego mniemania. Jesteś wspaniałą osobą. Molly potrząsnęła głową. - Byłam taką naiwną, zaślepioną idiotką... - Przestań! - skarciła ją Psyche. Molly urwała zaskoczona. - Owszem, popełniłaś błąd. Ale coś bardzo dobrego wynikło z tego błędu. Teraz ja umieram... - Psyche ucichła, jakby próbowała zrozumieć okrutny los. - Nie mam czasu na żale, wyrzuty czy pretensje. Więc weź się w garść i przestań 55

marudzić. Wybaczyłam ci romans z Thayerem, kiedy tylko przytuliłam Lucasa do piersi. A skoro ja ci wybaczyłam, ty też musisz sobie wybaczyć, choćby przez wzgląd na małego. Potrafisz to zrobić? Molly zamyśliła się. - Tak - odparła po chwili. - Ale nie będzie to łatwe. - Pewnie, że nie. Lucas będzie chorował, toczył wojny z kolegami, jeździł na rowerze, miał podrapane do krwi kolana. Ze wszystkim będziesz musiała sobie radzić. Z Keeganem również, a jak się już zorientowałaś, ten facet bywa uparty jak osioł. To prawda, pomyślała smętnie Molly. - Poprosiłam go, żeby został wykonawcą mojego testamentu. Zgodził się. Chciał nawet sam zaadoptować Lucasa. Stanowczo się jednak temu sprzeciwiłam.

RS

Uważam, że dziecku potrzebna jest matka.

- Dlaczego... - Głos uwiązł Molly w gardle. Chrząknęła raz i drugi, po czym kontynuowała: - Dlaczego postanowiłaś mi zaufać? Po tym wszystkim, co się stało? Psyche uśmiechnęła się łagodnie.

- Nie podjęłam decyzji z dnia na dzień - przyznała. - I nie tylko dlatego powierzam ci opiekę nad Lucasem, bo jesteś jego biologiczną mamą. Wynajęłam najlepszych prywatnych detektywów w Los Angeles, żeby zdobyli mi możliwie jak najwięcej informacji o tobie. - Ale wspomniałaś, że... że nie wiesz, jaką mam sytuację finansową...? - Skłamałam - oznajmiła niewinnym tonem Psyche. Całkiem nieoczekiwanie Molly wybuchnęła śmiechem, gromkim, konwulsyjnym śmiechem. Oczy Psyche zalśniły wesoło. - Kto wie, może jednak zdołamy się zaprzyjaźnić - rzekła. - Jak myślisz? - Bardzo bym chciała - odparła Molly. - Czułabym się zaszczycona, mając ciebie za przyjaciółkę. - Wiesz co? 56

- Co? - Thayer nie zasługiwał również na to, by czyścić twoje buty. Ciałem Molly ponownie wstrząsnął śmiech. Nie mogąc się opanować, oparła czoło na opartych o stół dłoniach. Po pewnym czasie śmiech przeszedł w szloch. Płakała, jakby wszystko ją bolało: ciało, serce, dusza. I faktycznie bolało. Keegan, zadarłszy głowę, wpatrywał się w ustawiony na środku parku diabelski młyn. Od dłuższego czasu próbował wprawić się w dobry nastrój; w końcu było święto narodowe i wszystkim dopisywały humory, ale mimo usilnych starań, nie potrafił. Psyche była śmiertelnie chora; jej dni były policzone.

RS

Rodzinna firma McKettrickCo miała wkrótce przejść w obce ręce. Shelley chciała wywieźć Devon tysiące kilometrów od Indian Rock i umieścić w szkole z internatem, a sama ze swoim gachem spacerować w deszczu po Paryżu. Za dużo problemów, za dużo!

Keegan westchnął. Z trudem panował nad nerwami, wszystko go drażniło. - Tatusiu? Skierowawszy spojrzenie w dół, zobaczył swoją córkę w towarzystwie Maeve i Rianny. Rance z Emmą mieli się zjawić nieco później. Na razie wszystkie trzy dziewczynki objadały się watą cukrową. Podejrzewał, że po takiej dawce słodyczy wkrótce zbierze im się na wymioty. - Wujku, możemy się przejechać na kucu? - spytała Rianna. - To nie kuc, głupolku, tylko osioł - wytknęła młodszej siostrze Maeve. - Ale jest tylko jeden, więc trzeba się ustawić w kolejce - zauważyła rzeczowo Devon. - Możecie - zezwolił Keegan.

57

Dziewczynki rzuciły się pędem po zielonej trawie i stanęły grzecznie na końcu kolejki. Keegan ruszył za nimi wolnym krokiem. W białej koszuli, eleganckich spodniach i szarej jedwabnej kamizelce czuł się nieswojo, tym bardziej że wszyscy inni mężczyźni wybrali się na piknik w dżinsach lub sztruksach. Osiołek był mały, chudy, mocno wyliniały. Przywiązany do metalowego pałąka, chodził wokół pionowego słupa. Łeb miał spuszczony, jakby walczył z naporem silnego wiatru, żebra mu sterczały, kopyta wymagały przycięcia. Siedzące na nim dziecko raz po raz dźgało go piętami w bok. Przechodząc obok Keegana, zwierzę obróciło łeb i popatrzyło na niego wielkimi brązowymi ślepiami. Nagle lekko się potknęło. Pilnujący interesu niski, cherlawy facet uderzył osła kijem w zad i warknął: - Obudź się, cholero jedna!

RS

Keegan, który właśnie wyjmował portfel, żeby dać dziewczynkom pieniądze na przejażdżkę, zamarł bez ruchu.

Właściciel osiołka wbił wzrok w portfel, przez moment stał jak zahipnotyzowany, po czym wolno przesunął spojrzenie wyżej, na twarz Keegana. Osiołek zatoczył kółko i znów się potknął, w tym samym miejscu, co wcześniej. Cherlawiec uniósł kij. Keegan, nieświadom tego, że się ruszył, wyszarpnął facetowi kij z ręki. Odrzuciłby go hen przed siebie, gdyby nie tłumy dzieci. A tak wolno rozprostował palce, pozwalając, by kij spadł mu pod nogi. - Masz pan jakiś problem? - spytał właściciel osła ubrany w poplamione smarem dżinsy i brudny podkoszulek. Ramiona zdobił mu tatuaż przedstawiający splecione węże, które połykały się nawzajem. Na przypiętej do piersi plakietce widniało imię „Happy". - Ja? Nie - odparł Keegan, starając się nie podnosić głosu. - Ale ty, kolego, będziesz miał, jeśli schylisz się po ten kij. Happy zamyślił się, splunął. 58

- Stary Kłapouch należy do mnie - oznajmił w końcu. - Mogę z nim robić, co mi się podoba. - Tak pan sądzi? - Keegan wciąż trzymał portfel w dłoni. - Ci ludzie - wskazał na kręcących się przy karuzelach pracowników wesołego miasteczka - przyjeżdżają tu dwa razy w roku. Znam ich z widzenia, ale pana jakoś nie kojarzę. Mężczyzna znów splunął przeżutym tytoniem, o mało nie trafiając w but Keegana. - Bo ja jestem niezależny biznesmen - mruknął. - Z nikim niezwiązany. Nie muszę się panu tłumaczyć. - Ma pan więcej zwierząt? - Tylko Kłapoucha. Żałosne z niego bydlę. Raz na jakiś czas muszę go pacnąć, żeby w ogóle wykonał krok.

RS

- Tatuś? - Devon zbliżyła się do ojca i pociągnęła go za rękaw. - Kupisz nam bilety czy nie? Bo kolejka robi się coraz dłuższa.

Keegan zerknął na gromadkę dzieci, które przestępowały z nogi na nogę, nie mogąc się doczekać, kiedy wsiądą na osiołka.

- Mógłbym go panu sprzedać - zaoferował Happy. - Za odpowiednią sumę, ma się rozumieć. - Nie wątpię - burknął Keegan. - Tato - niecierpliwiła się Devon. - Na osiołku nie pojeździcie - rzekł Keegan; nie odrywając spojrzenia od chytrych małych oczu Happy'ego, wręczył córce banknot. - Idźcie na diabelski młyn. - Ale, tato, myśmy chciały... - Powiedziałem, na diabelski młyn. Devon, wyraźnie zawiedziona, westchnęła teatralnie, po czym razem z kuzynkami skierowała się ku kasie. - Ile? - spytał Keegan, kiedy dziewczynki odeszły. 59

Happy podał cenę. Jak można było się spodziewać - astronomiczną. Keegan wyciągnął z portfela pieniądze, przeliczył banknoty, ale nie dał ich właścicielowi osła. - Chcę dostać akt kupna-sprzedaży - zażądał, po czym podszedł do osiołka, zdjął z jego grzbietu małego jeźdźca, następnie zwrócił się do stojących w kolejce dzieciaków. - Kłapouch właśnie przeszedł na emeryturę, nie będzie więcej nikogo woził. Tu i ówdzie rozległ się jęk niezadowolenia, ale w sumie jego bohaterska postawa została życzliwie przyjęta. Zdjąwszy z osła uprząż, wolną ręką pogładził brudną szorstką sierść. Kłapouch, który sięgał mu zaledwie do brzucha, podniósł łeb i trącił Keegana pyskiem w bok. Happy tymczasem wyjął z kieszeni jakiś nędzny skrawek papieru i

RS

zaczął pośpiesznie sporządzać akt sprzedaży.

- Dużo pan na jedzenie nie wydawał, prawda, Happy? - Spoglądając na sterczące żebra osia, Keegan dał Happy'emu pieniądze, a sam schował do kieszeni pomiętą kartkę papieru.

- Właśnie zrobił pan najgorszy interes w życiu! - oznajmił były właściciel Kłapoucha, wpychając banknoty do zniszczonego portfela przyczepionego łańcuchem do paska u spodni. - To zwierzę jest głupie, leniwe, nic niewarte. Teraz niech pan się z nim męczy, bo ja na szczęście już nie muszę. Keegan ściągnął z osła siodło i stary, sfatygowany koc, następnie trzymając luźno wodze, obrócił się na pięcie; zwierzę posłusznie ruszyło za nim. Nieopodal na parkingu Rance z Emmą wysiedli z samochodu. Spostrzegłszy Keegana prowadzącego swój nowy nabytek, Rance podszedł do kuzyna, uśmiechając się wesoło. - Jeśli potrzebujesz konia - rzekł, mierząc Kłapoucha krytycznym wzrokiem trzeba było mi powiedzieć. Pożyczyłbym ci jednego ze swoich.

60

- Wiesz, Rance, czasem bywasz tak zabawny, że człowiek jest gotów zsikać się ze śmiechu. Uśmiech nie znikł z twarzy Rance'a. - Na co ci ten osioł? Co chcesz z nim zrobić? - Ba, żebym to ja wiedział! - A jak go zamierzasz przetransportować na ranczo? Tym razem to Keegan wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Z tym nie powinno być problemu. Zdaje się, że masz specjalną przyczepę do przewozu koni? Przyjrzawszy się uważnie osiołkowi, Rance natychmiast spoważniał. - To zwierzę składa się z samej skóry i kości. I aż dziw, że potrafi chodzić, - No właśnie.

RS

mając kopyta w takim stanie. Rance wprawnym ruchem uniósł jedną oślą nogę. Potem kolejno sprawdził trzy pozostałe.

- No dobra, to wracam na „Trzy M" po przyczepę - powiedział, zakończywszy oględziny.

Otrzepał ręce i patrząc na Keegana, uśmiechnął się od ucha do ucha. - Nigdy cię nie okłamywałem, więc i teraz nie będę. Dość żałośnie wyglądają twoje początki ranczerstwa. - Ten się śmieje, kto się śmieje ostatni - mruknął Keegan. - Jechać z tobą? Może przyda ci się moja pomoc? - Chcesz zapaskudzić swoje eleganckie ciuszki? - spytał Rance, wskazując brodą na strój kuzyna. - Naprawdę nie masz dżinsów? I oczywiście porządnych butów z cholewami? - I kto to mówi? Dopóki parę tygodni temu Rance nie zakochał się w Emmie Wells, sam też od rana do wieczora chodził w szytych na miarę trzyczęściowych garniturach. 61

Rance zerknął w stronę rozstawionych stołów. Rozpoczęło się wielkie grillowanie; ludzie nakładali mięso na talerze, tłoczyli się przy stoiskach z zimnymi napojami. - Wścieknę się, jak zniknie cały zapas piwa - ostrzegł. Keegan roześmiał się wesoło. Miał mało problemów, więc wziął sobie kolejny: parchatego osła. Ale, o dziwo, humor mu się wyraźnie poprawił. Rance oddalił się kilka metrów, szepnął Emmie coś na ucho i skierował się z powrotem na parking. Narzeczona Rance'a podeszła do Keegana niepewnym krokiem, bo różowe szpilki, idealnie dobrane kolorystycznie do różowej sukienki, co rusz zapadały się w piaszczystą ziemię. Wyciągnęła rękę i ostrożnie pogłaskała Kłapoucha po nosie, po czym i osła, i jego nowego właściciela obdarzyła pięknym, promiennym

RS

uśmiechem, z którym żadne fajerwerki nie mogłyby się równać. - Przyjechała Molly - rzekła. - Z tą kobietą, u której się zatrzymała. Keegan obejrzał się przez ramię i faktycznie przy stołach piknikowych zobaczył Molly Shields, która w zwiewnej niebieskiej sukience i słomkowym kapeluszu wyglądała po prostu bajecznie. Obok, na krześle ogrodowym, siedziała Psyche z kocem na kolanach. Florence, jak zwykle w idealnie wykrochamalonym uniformie, wyjmowała ze spacerówki małego Lucasa. Jakby czując na sobie wzrok Keegana, Molly obróciła się w jego stronę. I uśmiechnęła czarująco, pewnie z powodu osiołka. Keegan wsunął palec pod kołnierzyk koszuli, usiłując go poluzować. Zrobiło się gorąco, to wszystko. Powietrze jednak wydawało się naelektryzowane. Aż zerknął w niebo, spodziewając się ujrzeć chmury burzowe. Na jasnym bezchmurnym niebie zamigotały pierwsze gwiazdy. - Keeg... - Emma pociągnęła go za rękaw. - Przestań się gapić. Molly powiedziała coś do Psyche, po czym wolnym krokiem ruszyła w jego kierunku. 62

- Szykujesz się do szopki bożonarodzeniowej? Nie za wcześnie? - spytała, z rozczuleniem spoglądając na biednego Kłapoucha. - Chcesz wystąpić w roli Józefa? - Przepraszam, muszę przypilnować dziewczynki. Jak znam życie, będą się opychać watą cukrową, a potem wybrzydzać, że nie chcą kolacji - oznajmiła Emma i oddaliła się pośpiesznie, zostawiając Keegana sam na sam z Molly. Keegan przełknął ślinę. Molly uśmiechnęła się; bawiła ją jego speszona mina. Po chwili, tak jak wcześniej Emma, pogładziła Kłapoucha po nosie, a potem jeszcze wytargała za ucho. Osiołek uniósł łeb i wydał z siebie potężny ryk. Keegan miał ochotę wziąć przykład z osła. W oczach Molly pojawił się jeszcze większy wyraz rozczulenia.

RS

- Keegan, starajmy się zachowywać jak cywilizowani ludzie - poprosiła cicho, poprawiając niebieski kwiat ozdabiający rondo jej kapelusza. - Choćby ze względu na Lucasa.

Westchnął. Marzył o tym, żeby popatrzyła na niego z taką sympatią, z jaką patrzyła na osła.

- Potrafię być uprzejmy - mruknął gburowatym tonem. - Dziwaczny masz ten kapelusz. Przyznaj się, czy z kwiatka tryska woda? Dźwięczny śmiech wypełnił powietrze. Keegan poczuł ciarki; identyczne podniecenie czuł w studenckich czasach, kiedy wraz z Rance'em i Jessem startował w zawodach rodeo. - Niestety nie - odparła Molly. - A szkoda. Bo chętnie psiknęłabym ci wodą w nos. Niemal wbrew sobie Keegan uśmiechnął się, po czym popuścił nieco wodze, żeby zwierzę mogło swobodnie skubać trawę. Nagle zauważył, jak Psyche mu się przygląda; wyprostowała się na krześle i pomachała na powitanie. Uśmiech na twarzy Keegana zgasł. 63

- To takie niesprawiedliwe. Nie przerywając głaskania osła, Molly skierowała spojrzenie tam, gdzie patrzył. - Staraj się być pogodny. Nie zepsuj jej tego dnia. Siląc się na uśmiech, Keegan pomachał do Psyche. - Lepiej? - spytał. - O tak. Po chwili przyczłapał do nich Lucas, boso, w samych pieluszkach, z rozświetloną uśmiechem buzią. Oboje wiedzieli, że to nie oni stanowią dla niego główną atrakcję, ale obserwując uradowanego malca, czuli dziwne poruszenie w sercu. Keegan podał Molly wodze, postąpił krok w stronę dziecka i zgarnął je na

RS

ręce.

- Brum! - zawołał Lucas, wyciągając rączki do osła. - Brum, brum! - Nie dziś, kolego - zaprotestował Keegan, sadzając sobie dziecko na biodrze, tak by malec mógł pogłaskać Kłapoucha po szyi. Osioł zamachał rachitycznym ogonem. - Wio! - krzyknął chłopczyk. - Innym razem, bączku - powiedział cicho Keegan, patrząc Molly prosto w oczy. Raptem poczuł się tak, jakby wpadł do króliczej nory. Jak słynna Alicja. - Dlaczego nie może się przejechać? - spytała, odbierając mu niezadowolonego malca. - Kłapouch to biedne stworzenie, nad którym latami się znęcano - odparł Keegan, wskazując głową zwierzę. - Pewnie grzecznie by się zachowywał, ale wolę nie ryzykować i nie sadzać na nim dziecka Psyche. Dziecka Psyche. Molly odruchowo zacisnęła zęby. Kwiatek na jej kapeluszu kołysał się zabawnie, kiedy trzymając na rękach Lucasa, usiłowała go pocieszyć. Chłopczyk cichutko zakwilił, po czym oparł głowę na jej ramieniu i zamknął oczy. 64

Keegan zobaczył, że ściska w dłoni wodze. Nawet nie zorientował się, kiedy przejął je od Molly. - Może wydałaś Lucasa na świat - szepnął, skinieniem głowy pozdrawiając przechodzących obok znajomych i przyjaciół. - Ale to Psyche jest jego matką. To ona go chroniła, przewijała, karmiła. Ona go kochała i kocha. - Sądzisz, durniu, że musisz mi to przypominać, bo inaczej zapomnę? warknęła Molly, podobnie jak on pozdrawiając parę osób, które zdołała poznać od przyjazdu do Indian Rock. A mieliśmy się zachowywać jak cywilizowani ludzie, pomyślał Keegan. Molly okręciła się na pięcie i odeszła, tuląc do siebie Lucasa. Chłopczyk wiercił się, wyciągał rączki, nie do Keegana, który bądź co bądź był dla niego obcym człowiekiem, lecz do osiołka.

RS

U boku Keegana pojawiła się Devon z talerzem pełnym grillowanego kurczaka, sałatki kartoflanej i surówki z białej kapusty. - Co jedzą osiołki? - spytała zaintrygowana, jakby chciała podzielić się z Kłapouchem swoją kolacją.

- To samo, co konie - odparł Keegan, wciąż nie mogąc ochłonąć po rozmowie z Molly. - Trawę, siano, lucernę, zboże. - Dlaczego on tak stoi? Nie ma już chętnych na przejażdżki? - Kłapouch właśnie zakończył karierę osiołka, który wozi dzieci na festynach. Zabieramy go z sobą na ranczo. Devon rozpromieniła się. - Naprawdę? Jest nasz? - Tak - odparł Keegan, ale jego słowa zagłuszył znajomy warkot. Ojciec z córką zadarli głowy. Nad miasteczkiem przeleciał firmowy odrzutowiec z namalowanym na skrzydłach logo McKettrickCo, będącym nowoczesną wersją znaku, jakim stary Angus piętnował bydło.

65

- Wrócili! - zawołała dziewczynka. - Jesse i Cheyenne wrócili z podróży poślubnej! - Może... - przyznał Keegan. - Może? A kto inny mógłby to być? Keegan skrzywił się. Kto inny? Możliwości było mnóstwo, poczynając od słynnych muzyków country, a kończąc na grupie teksaskich McKettricków, którzy czy to mu się podobało, czy nie - zamierzali głosować za tym, aby firma wypuściła akcje i weszła na giełdę. Miał jednak nadzieję, że samolotem rzeczywiście wracał Jesse ze swoją niedawno poślubioną żoną. - Tatuś? Powiedz. Kto inny mógłby to być? - naciskała stropiona Devon. - Nie wiem, kochanie. Chodź, przywiążemy gdzieś osiołka, żeby nam nie

RS

uciekł. Bo chętnie bym coś zjadł. I napił się zimnego piwa. W normalnych okolicznościach podszedłby z talerzem do Psyche, ale była tam Molly, a on miał jej dość jak na jeden wieczór. Jak na jedno życie, poprawił się w myślach.

Razem z córką zaprowadził Kłapoucha na drugą stronę ulicy i zostawił na małym, ogrodzonym cmentarzu parafialnym. Osioł natychmiast zaczął skubać petunię. Keegan poklepał go po zadzie. No cóż, trzeba będzie wysłać pastorowi czek. Zjadł kolację w grupie kobiet, wśród których znajdowała się Emma, a także Cora Tellington, była teściowa Rance'a. Cora prowadziła w miasteczku dziwny lokal, który był częściowo salonem fryzjerskim, a częściowo szkółką dla małych mażoretek. Nazwała go „Ciachu-Machu". Keegan darzył ją sympatią. Odkąd pięć lat temu pierwsza żona Rance'a zginęła w wypadku podczas zawodów jeździeckich, Cora starała się zastąpić matkę swoim małym wnuczkom, Riannie i Maeve. Pogrążony w żałobie Rance często nie ułatwiał jej zadania. 66

- Coś się stało, Keeg? - spytała. - Masz taką markotną minę. - Usiadłszy obok niego na ławie, trąciła go przyjaźnie łokciem w bok. - Nie, nic mi nie jest - skłamał. Ale od ostatniej rozmowy z Molly faktycznie czuł się nie najlepiej. Prawdę mówiąc, użalał się w duchu nad sobą, a jeszcze bardziej nad biedną Devon. Maeve z Rianną miały kochającą babcię, która wszystko by dla nich zrobiła. Rodzice Rance'a, którzy rozwiedli się przed laty, a po ślubie Jessego i Cheyenne znów zaczęli umawiać się z sobą na randki, również uwielbiali swoje dwie urocze wnuczki. Jego, Keegana, rodzice zginęli w katastrofie lotniczej, kiedy był w szkole średniej. Chociaż później, dopóki się nie usamodzielnił, reszta rodziny troskliwie się nim zajmowała, czasem czuł się tak, jakby zginął w płomieniach wraz z ojcem i

RS

matką. Po kilku latach pracy w McKettrickCo spotkał Shelley. Wydawało mu się, że znalazł osobę, która zapełni puste miejsce w jego sercu. Kiedy uciekli, by po kryjomu wziąć ślub, Shelley była już w ciąży z Devon. Przypuszczalnie nigdy by się nie dowiedział, że żona go okłamała, gdyby nie nagła operacja dziecka i konieczność transfuzji krwi.

Udał się prosto do laboratorium, żeby oddać krew dla córki. Tam usłyszał, że jego krew nie pasuje; Devon ma wyjątkowo rzadką grupę. Lekarz nie powiedział, że on, Keegan, nie może być biologicznym ojcem dziecka, ale wszystko na to wskazywało. Później, w domu, zanosząc się płaczem, Shelley przyznała, że zdradziła go przed ślubem. Nigdy nie ujawniła nazwiska kochanka. Keegan zamknął oczy. Wspomnienia były zbyt bolesne. Nagłe ożywienie w tłumie sprawiło, że po chwili się ocknął. Samolotem faktycznie musieli wrócić z podróży poślubnej Jesse z Cheyenne, bo trzymając się za ręce, oboje, wesoło uśmiechnięci, zbliżali się do stołów piknikowych.

67

Devon, Rianna i Maeve wydały dziki okrzyk radości i rzuciły się biegiem na powitanie. Jesse o mało nie stracił równowagi, kiedy wszystkie trzy się na nim uwiesiły. Każdą kolejno uściskał. Jesse McKettrick... Miał w sobie coś, co przyciągało kobiety. Małe, duże, młode, stare, po prostu wszystkie go uwielbiały. Przeprosiwszy Corę, Keegan wstał od stołu i podszedł do nowożeńców. Pocałował Cheyenne w policzek, Jessemu uścisnął dłoń. - Słyszałem o Psyche - rzekł współczującym tonem Jesse, kiedy podekscytowane przyjaciółki odciągnęły Cheyenne na bok. - Przykro mi, Keeg. - Kto ci powiedział? - zdziwił się Keegan. Jesse z Cheyenne nikomu nie zdradzili, gdzie zamierzają spędzić miesiąc miodowy. I z tego, co się orientował, od - Myrna.

RS

czasu wesela nikt nie miał z nimi kontaktu. Myrna Terp, która kierowała sekretariatem w filii McKettrickCo mieszczącej się w Indian Rock, zawsze szczyciła się tym, że o sprawach innych ludzi wie znacznie więcej niż przeciętny agent CIA.

W tym czasie, gdy Keegan rozmawiał z Jessem, na parking podjechał Rance, ciągnąc za sobą przyczepę dla koni. Wysiadłszy z furgonetki, podszedł do kuzynów i poklepał Jessego przyjaźnie po ramieniu. - Jak tam miesiąc miodowy? Jesse wyszczerzył zęby. I ten uśmiech wystarczył za odpowiedź. Rance wybuchnął śmiechem i jeszcze raz poklepał kuzyna po ramieniu. Po czym zwrócił się do Keegana: - Gdzie się podział twój osioł? - Jest po drugiej stronie ulicy, zjada petunie na cmentarzu. Słuchaj, stary, przynieś sobie kolację, pogadaj z Emmą, pobaw się z dzieciakami, a ja załaduję osła do przyczepy. - Jakiego osła? - zdumiał się Jesse. - O czym wy mówicie? 68

Rance ponownie ryknął śmiechem. - Keegan zakłada hodowlę - wyjaśnił. - Będzie miał wielkie stado kłapouchów. Keegan pokręcił w milczeniu głową i skierował się w stronę kościoła. - Pomogę ci - zaoferował się Jesse, zrównawszy z nim krok. Rance tymczasem skierował się do grupki, w której stała Emma. - Dopiero wróciłeś z podróży poślubnej - rzekł Keegan, przyśpieszając. - Nie powinieneś dotrzymywać towarzystwa żonie? Jesse również przyśpieszył. - Przecież załadowanie jednego osiołka do przyczepy nie zajmie nam całego wieczoru. Kłapouch podniósł łeb i ucieszony zaryczał na powitanie, a kiedy Keegan

RS

otworzył furtkę, ruszył ochoczo w jego stronę.

Podobnie jak wcześniej Rance, Jesse obejrzał nogi zwierzęcia, przejechał dłonią po sterczących żebrach. Kiedy popatrzył na Keegana, uśmiech, który rzadko schodził z jego twarzy, zamienił się w grymas gniewu. - Biedne, zaniedbane stworzenie. W dodatku wygląda tak, jakby je bito. W trójkę przeszli przez ulicę na parking. Po drodze Keegan wyjaśnił, w jaki sposób nabył Kłapoucha. Jesse odciągnął zasuwę w drzwiach przyczepy i opuścił klapę. Keegan wprowadził osiołka do środka. Z wdzięcznością zauważył, że w przeznaczonym do tego miejscu Rance umieścił pojemnik z sianem i drugi z wodą. Przywiązał Kłapoucha specjalnymi pasami, żeby podczas jazdy zwierzę nie telepało się po przyczepie niczym pojedyncze ziarno na dnie pustej puszki. - Planowane są sztuczne ognie - oznajmił nagle Jesse. - Czyli huku będzie co niemiara. Może powinniśmy od razu zawieźć biedaka na ranczo i wstawić do boksu?

69

- Nie sądzę, żeby był strachliwy, zwłaszcza po latach wożenia piszczących, wierzgających dzieciaków. - Keeg... Keegan nie zareagował, nie obejrzał się. - Ciężko to znosisz, prawda? To znaczy, chorobę Psyche? - To też ci Myrna powiedziała? - Nie musiała nic mówić. Sam widzę. Dorastali razem, on z Jessem i Rance'em; byli jak trzy szczeniaki z jednego miotu. Wszystkim się dzielili, niewiele mieli tajemnic przed sobą. - Nic mi nie będzie - mruknął Keegan, wychodząc z przyczepy. Podniósł z powrotem klapę i zamknął drzwi. - Po prostu wiadomość spadła na mnie znienacka, to wszystko.

RS

Nic mi nie będzie. Mówiąc to, nie skłamał. Wiedział, że prędzej czy później się otrząśnie. Że czeka go normalne życie. Niestety, Psyche nie czekało. Może Lucasa też nie.

W słabym świetle latarni ulicznej Jesse w milczeniu przyglądał się kuzynowi. Za ich plecami grała muzyka, kręciły się karuzele, diabelski młyn, dzieciaki piszczały z uciechy na obracającym się pająku, którego odnóża zakończone były kolorowymi samochodami. - Nic mi nie będzie - powtórzył Keegan. Jesse objął go za ramię. - Wiem. Ale na razie cierpisz. Keegan skinął głową. Bał się, że głos mu się załamie. - Pamiętaj, zawsze możesz na nas liczyć. Na mnie i na Rance'a. Keegan ponownie skinął głową. - Siła McKettricka - rzekł Jesse.

70

Był to jeden z paru zwrotów z użyciem swojego nazwiska, którego się nauczyli w dzieciństwie, zwrotów, które też były przekazywane z pokolenia na pokolenie.

ROZDZIAŁ PIĄTY Psyche siedziała sama pod rozłożystym drzewem. Na widok Keegana i Jessego opuszczających parking pomachała, żeby do niej podeszli. Lucas spał obok na kocyku. Keegan poczuł bolesne kłucie w sercu. Była taka dzielna. Podeszli. Jesse schylił się i pocałował Psyche w policzek. - Cześć, ślicznotko. Witaj z powrotem w domu. Uśmiechnęła się promiennie.

RS

- Słyszałam, że należą ci się gratulacje. No, no, kto by pomyślał, że taki zatwardziały kawaler w końcu stanie na ślubnym kobiercu. Jesse pokiwał głową.

- I da się zaobrączkować.

- Chciałabym poznać twoją żonę - powiedziała Psyche. - Obiecuję nie zdradzić jej, jaki z ciebie był podrywacz. Jesse obdarzył ją swoim słynnym uśmiechem. - Zaraz ją znajdę. - Poklepawszy kuzyna po ramieniu, wmieszał się w barwny tłum. - Usiądź, Keeg. Keegan usiadł po turecku na pachnącej trawie. - Fajnie wyglądacie razem, ty i Molly - oznajmiła Psyche, siląc się na neutralny ton. Znał ją od dziecka i potrafił przejrzeć na wylot. - Nie ze mną te numery, kochana. - Jakie numery? - Zrobiła wielkie oczy. 71

- Nie udawaj niewiniątka. Uśmiechnęła się. - W porządku. Po prostu pomyślałam sobie, że fajnie by było, gdybyście się zakochali w sobie i pobrali. Lucas miałby wtedy prawdziwą rodzinę. Byłby McKettrickiem. Wiesz - rozmarzyła się. - Wyobrażam sobie, jak pozujecie do zdjęcia na Boże Narodzenie. „Z najlepszymi życzeniami od naszej czwórki". - Lucas może być McKettrickiem - powiedział Keegan. - Wystarczy, żebym ja go adoptował, a nie Molly. Psyche westchnęła cicho: - Byłoby o wiele prościej, gdybyście wspólnie dokonali adopcji. - Miałem jedną niewierną żonę - warknął Keegan. - Drugiej nie potrzebuję. Psyche wyciągnęła do niego rękę. Uścisnął ją, wściekły na siebie, że nie

RS

potrafi trzymać nerwów na wodzy, zwłaszcza w rozmowie z ciężko chorą kobietą. - Zawsze uważałam, że Shelley to wredna suka - powiedziała. - Nie potrafiłam zrozumieć, co w niej widzisz.

Keegan mruknął pod nosem. Wredna suka? Tego się akurat po Psyche nie spodziewał.

- To tak jak i ja - rzekł. - Też nie rozumiałem, co ty widzisz w Thayerze. Leciutko ścisnęła jego dłoń, po czym puściła. Był to normalny, przyjacielski gest, lecz on to odebrał jako pożegnanie. Ciarki przeszły mu po krzyżu. - Spotykali się, wiesz? - oznajmiła nagle. - Thayer z Shelley. Dawno temu, kiedy oboje byli na studiach. Zdaje się, że to był całkiem gorący romans. Wiadomość nie była dla Keegana niespodzianką. Podejrzewał, choć nigdy o tym nikomu nie mówił, że właśnie dlatego nie darzył Thayera sympatią. - Tak, wiem. Oszczędziliby nam wielu cierpień, gdyby się z sobą ochajtnęli, a nas zostawili w spokoju. - Niestety się nie ochajtnęli. - Psyche zamyśliła się. Jej spojrzenie padło na drobne ciałko śpiącego Lucasa. - Dziś po południu zadzwoniłam do Travisa w 72

sprawie dokumentów. Powiedział, że wszystko przygotuje na poniedziałek, i papiery adopcyjne, i oświadczenie, że ustanawiam cię wykonawcą testamentu. Travis z Sierrą i jej siedmioletnim synkiem Liamem wyjechali do Scottsdale po meble do domu, który zbudowali na drugim końcu miasteczka. - Jeszcze masz czas na zmianę decyzji - powiedział Keegan. - Przestań mnie nagabywać, Keeg. Klamka zapadła. Chcę, żeby wszystko było zapięte na ostatni guzik, zanim... No, wiesz. Dlatego, psiakrew, potrzebuję twojej pomocy. W tym momencie zza drzewa wyłonił się Jesse z Cheyenne. Keegan podniósł się z trawy. Jesse przedstawił sobie kobiety. Małżeństwo wyraźnie służyło Cheyenne, z drugiej strony - pomyślał Keegan -

RS

ona zawsze wygląda fantastycznie. Wysoka, szczupła, ciemnowłosa stanowiła uosobienie piękna. W dodatku była piekielnie inteligentna. Przez chwilę kobiety rozmawiały, wymieniając uprzejmości. Kiedy Jesse zajął Psyche rozmową, Cheyenne odciągnęła Keegana na bok. - Jesteś gotów na poniedziałkową naradę? - spytała. - Jaką naradę? - Przez cały dzień nie był w biurze, a telefon komórkowy zostawił w samochodzie. - Eve z Meg przylatują z San Antonio - odparła cicho. Eve McKettrick, matka Meg i Sierry, była prezesem firmy McKettrickCo. - Zjadą się prawie wszyscy członkowie zarządu. Zapadnie ostateczna decyzja, czy firma zostaje w rękach rodziny, czy wchodzi na giełdę. To już koniec, pomyślał Keegan. Eve, istota szlachetna i łagodna, zawsze traktowała go jak syna, lecz w sprawach zawodowych była bezwzględna i nieprzejednana; przebojem szła do celu. Zaklął pod nosem. - A co będzie z twoją pracą? 73

- Poradzę sobie. - Cheyenne ścisnęła go za ramię. - Albo dalej będę pracować w McKettrickCo, albo otworzę własny biznes. Raczej martwię się o ciebie. - Jesse mówił, jak zamierza głosować? - To z nim musisz o tym porozmawiać, nie ze mną - odparła. Keegan zastygł w bezruchu. Miał wrażenie, jakby nagle uderzył w niego piorun. Zerknął na Jessego i w tym momencie doznał olśnienia. - Cholera jasna... - Męczą go te ciągłe walki. Keegan postąpił krok w stronę kuzyna, po czym zawahał się. Nie, to nie jest odpowiednie miejsce ani odpowiednia pora na konfrontację; mimo to poczuł się zdradzony. Jesse miał mnóstwo czasu, kiedy ładowali Kłapoucha do przyczepy,

RS

żeby zakomunikować mu swoją decyzję. Ale słowem się nie zająknął, powiedział tylko, że może na nich liczyć, na niego i Rance'a, bo doskonale rozumieją, co przeżywa, kiedy patrzy, jak Psyche niknie w oczach. - Cholera jasna - powtórzył, nie potrafiąc pohamować wściekłości. - Coś się stało? - zaniepokoiła się Psyche.

- Nie, nic. Zupełnie nic - odparł, łypiąc gniewnie na Jessego. - I wpadniesz w poniedziałek po południu, żeby podpisać papiery? - Wpadnę - obiecał, po czym odwrócił się i odszedł bez słowa. Molly stała oparta plecami o pień drzewa, rozmawiając przez telefon. Drugie ucho próbowała zatkać, bo dookoła panował taki gwar, że z trudem cokolwiek słyszała. - Denby, posłuchaj... - Nie chcę takiej agentki, poszukam nowej! - wrzeszczał do telefonu Denby Godridge. Ciężko przeżywał fakt, że jego ostatnia powieść nie znalazła się na liście bestsellerów. Powołując się na nagrodę Pulitzera, którą zdobył w latach siedemdziesiątych, Molly wynegocjowała dla niego pokaźne honorarium. Wyniki 74

sprzedaży okazały się jednak sporo poniżej oczekiwań wydawcy. - Już i tak mi się nie podobało, że nie urzędujesz w Los Angeles, ale w Indian Rock. Oszalałaś? Nie zgadzam się, żeby moja agentka miała biuro w jakiejś zabitej dechami dziurze w Arizonie! - Denby... - Zwalniam cię, Molly! Na drugim końcu linii rozległ się trzask odkładanej słuchawki. Molly zacisnęła powieki. Po chwili na jej rzęsach zawisły łzy. I nagle usłyszała znajomy głos: - Narzeczony nie może się doczekać, kiedy zacznie opływać w luksusy? Otworzyła oczy. Nie pomyliła się, na wprost siebie ujrzała Keegana w pobrudzonych trawą spodniach i z potarganymi włosami. Za nim różowe, zielone i

RS

niebieskie światełka diabelskiego młyna zlewały się w barwny strumień. Schowawszy komórkę do torby, Molly ściągnęła z głowy kapelusz i trzepnęła go w brzuch.

- Mam tego po dziurki w nosie, ty zadufany, arogancki dupku! Tych twoich kąśliwych uwag i podłych insynuacji!

Zdumiony jej zachowaniem, wytrzeszczył oczy. Zauważyła, że mają piękny odcień głębokiego błękitu. Po chwili wybuchnął śmiechem. - Upiłeś się, czy co? - warknęła. - Nie - odparł. - Choć pewnie lepiej bym się czuł, gdybym był pijany. - Na moment zamilkł. - Kto cię doprowadził do łez? Zaskoczyła ją troskliwość w jego głosie. Speszona, opuściła wzrok. Nagle spostrzegła na ziemi kwiat, który odpadł jej od kapelusza. Schyliła się, żeby go podnieść. Niestety Keegan schylił się również i zderzyli się głowami. - Au! - zawołał i prostując się, potarł czoło. Wyglądał jak mały chłopiec, który przewrócił się i nabił sobie guza. Nie zważając na własnego guza, Molly parsknęła śmiechem. 75

Jego spojrzenie złagodniało, a ona poczuła leciutkie zakłopotanie. - Powiedz, Molly, kto cię doprowadził do łez? - spytał ponownie. Wzdychając cicho, usiłowała przymocować kwiat z powrotem do ronda kapelusza. - Nikt. Po prostu ostatnio nastrój mi się zmienia jak w kalejdoskopie. Raz mi się chce śmiać, raz płakać. - Wszyscy tak mamy. - Ale czymże są nasze małe tragedie w porównaniu z tym, co przeżywa Psyche? - Poddając się, wsunęła kwiat do torby. Chłodny wieczorny wiaterek sprawił, że zadrżała. - Zimno? - Nie, w porządku. Zmrużyła oczy. - Coś śmiesznego?

RS

- Powiedzieć ci coś śmiesznego?

- Psyche uważa, że powinniśmy się pobrać, ty i ja. I razem adoptować Lucasa. Dobre, nie?

- To szaleństwo - przyznała. Nie potrafiła jednak zrozumieć, dlaczego zrobiło się jej przykro. Dlatego, że Keegan uważa pomysł za niedorzeczny? Spoważniał. Wpatrywał się w nią tak intensywnie, że przez moment zastanawiała się, czy przypadkiem się nie ubrudziła, ale zanim zdołała przetrzeć brodę, zaskoczył ją pocałunkiem. Przeszył ją prąd, zupełnie jakby wetknęła palec do gniazdka. Keegan uniósł głowę; czuła na wargach jego oddech. Cofnęła się zdyszana jak po długim biegu. - Przepraszam - powiedział. - Przepraszam? - powtórzyła. - Najwyraźniej masz talent do popełniania gaf. Skrzywił się. 76

- Nie ty pierwsza mi to mówisz. Zaczęła dygotać. Zawsze mogła zwalić winę na wieczorny chłód. - Udajmy, że nic się nie stało - rzekła. - To akurat świetnie potrafisz. Pięć sekund temu ją pocałował. Tak delikatnie i czule, że zakręciło się jej w głowie. A teraz znów jej dokuczał. - Co potrafię? - spytała. - Udawać, że coś, co się stało, nie stało się. I nie miało większego znaczenia. Jak twój romans z Thayerem. - Wcale nie udaję, że nie miałam romansu z Thayerem! - Powiedz, Molly, jak to robisz? Nie gryzą cię wyrzuty sumienia? Potrafisz wprowadzić się do domu kobiety, którą skrzywdziłaś, i jakby nigdy nic przejąć od

RS

niej obowiązki macierzyńskie? Uważasz, że to w porządku? Poczuła się tak, jakby dostała silny cios w brzuch. Dosłownie ją zatkało. - No? Nic nie masz na swoją obronę?

Piękne błękitne oczy, które nagle stały się lodowate, patrzyły na nią tak, jakby chciały ją przewiercić na wylot.

Zacisnęła pięści. Powtarzała sobie w myślach, że musi zachować zimną krew; nie wypada urządzać sceny podczas święta narodowego. Indian Rock to malutka mieścina. Wszyscy natychmiast dowiedzieliby się o awanturze pomiędzy nią a Keeganem McKettrickiem. Nie miało to najmniejszego sensu, tym bardziej że właśnie tu, w tym miasteczku, zamierzała wychowywać Lucasa. - Słuchaj uważnie, ty nadęty bucu - syknęła, uśmiechając się słodko - bo powiem to tylko raz i powtarzać nie będę. Przyjechałam do Indian Rock, ponieważ Psyche mnie o to poprosiła. Ponieważ... Ponieważ Lucas jest moim synem. Ponieważ strasznie za nim tęskniłam. Ponieważ z tej tęsknoty całymi nocami szlochałam. Ponieważ... Zbladła, o mało się nie rozpłakała. 77

Keegan nie odezwał się. Nagle niebo pojaśniało. W górę wystrzeliły pierwsze ognie, które rozprysły się na tle czerni, tworząc fantazyjną złocistą koronę. Po chwili złote iskierki niczym łzy anioła zaczęły opadać ku ziemi. Keegan zadarł głowę, Molly również. Kątem oka widziała jego profil: silny zarys szczęki, prosty nos, niemodną fryzurę, która całkiem do niego nie pasowała. Był najbardziej podłym, wstrętnym mężczyzną, jakiego w życiu spotkała, może nie licząc paru nieuprzejmych kelnerów i żebraków na Sunset, a jednak miał w sobie coś, co ją fascynowało. - Pójdę poszukać Devon - rzekł. - Też wolałabym oglądać fajerwerki z Lucasem niż z tobą - odparowała Molly.

RS

Po tych słowach każde ruszyło w swoją stronę. Minęła północ, kiedy Molly udało się w końcu przebrać Lucasa w piżamkę i ułożyć do snu.

- Czy on nie jest najpiękniejszym dzieckiem na świecie? Obejrzała się zaskoczona. Nie zdawała sobie sprawy, że Psyche weszła do pokoju. - Jest - przyznała szeptem. Psyche zbliżyła się do dziecięcego łóżeczka i drżącą ręką odgarnęła chłopcu włosy z czoła. Oczy lśniły jej w półmroku. - Boże kochany, ileż bym dała, żeby widzieć, jak Lucas dorasta. Gdyby Psyche była kimkolwiek innym, Molly objęłaby ją i starała się dodać jej otuchy. Ale Psyche była zdradzaną żoną, kobietą, którą Thayer skrzywdził, a część winy za jej krzywdę ponosiła ona, Molly. - Chodźmy na dół - powiedziała chora, okrywając Lucasa jego ulubionym kocykiem. - Chętnie wypiłabym kieliszek wina. - Ja też. 78

Zjechały w milczeniu windą. W kuchni było ciemno i pusto. Zawsze w ciągu dnia urzędowała tu Florence; obierała ziemniaki, podgrzewała mleko dla Lucasa i słuchała radia, cały czas komentując pod nosem wypowiedzi dziennikarzy. Psyche wyciągnęła z szafki czerwone wino kalifornijskie i poprosiła Molly, aby wyjęła kieliszki. Wyczerpana świątecznym piknikiem w miasteczku osunęła się na krzesło. Molly otworzyła butelkę, nalała im obu po kieliszku. - Ciężko jest umierać... - Pewnie poddałaś się wszystkim możliwym terapiom? - Molly z trudem przełknęła ślinę. Psyche wzniosła kieliszkiem toast, po czym wypiła łyk.

RS

- Absolutnie wszystkim - odparła. - I przysięgam, każda „terapia" jest znacznie bardziej uciążliwa od samej choroby.

Przez chwilę siedziały bez słowa, sącząc czerwony płyn. I raptem, znienacka, Psyche oświadczyła:

- Keegan jest naprawdę dobrym człowiekiem. - On... nieważne.

Psyche uśmiechnęła się, ale w jej spojrzeniu malował się smutek. - Znam go od czasów przedszkola. Zawsze stawał po mojej stronie, bronił mnie. Na tym polega jego problem, wiesz? W głębi duszy Keegan jest przedstawicielem dawnego Dzikiego Zachodu, człowiekiem dziewiętnastowiecznym, z jego uporem i zasadami, który nie radzi sobie we współczesnym świecie. - Jeździ drogim jaguarem - stwierdziła Molly. - Nosi szyte na miarę garnitury. Bardziej mi pasuje do obrazu cwanego biznesmena niż szlachetnego kowboja. Psyche westchnęła. - Poczekaj, aż go zobaczysz na koniu. 79

Molly wzruszyła ramionami, jednakże na myśl o Keeganie w innym stroju i w całkiem innej scenerii poczuła dreszczyk emocji. - A zobaczysz - ciągnęła Psyche. - Bo zależy mi na tym, aby Lucas potrafił dosiadać konia, galopować po łąkach, a nikt go lepiej nie nauczy jazdy konno niż Keegan McKettrick. Molly próbowała sobie wyobrazić przyszłość - dni, tygodnie, miesiące, lata: Lucas dorasta, z małego brzdąca staje się uroczym chłopczykiem, potem nastolatkiem; ona towarzyszy mu na wszystkich etapach jego młodzieńczego życia, lecz stale znajduje się pod obstrzałem krytyki i pogardy Keegana. Dziś na pikniku chciała zawrzeć pokój; zaproponowała rozejm. Keegan go odrzucił. - Mogłabyś za niego wyjść... Molly niemal zadławiła się winem.

RS

- Seks z Keeganem byłby rewelacyjny. Widziałabyś tysiące gwiazd. Seks z Keeganem? Nie, Molly, nawet o tym nie myśl! - To znaczy, nie wiem - kontynuowała Psyche pomiędzy jednym łykiem merlota a drugim. - Po prostu zgaduję. Bo nigdy z Keeganem nie spałam. Właściwie to żałuję.

Molly, przerażona tokiem rozmowy, zaczęła się modlić w duchu: Błagam, tylko nie pytaj, jak mi było w łóżku z Thayerem. - Prawdę mówiąc, zawsze uważałam, że Thayer jest kiepskawym kochankiem. Molly, która akurat opróżniała kieliszek, poderwała się od stołu i pobiegła wypluć wino do zlewu. Tak strasznie się śmiała, że bała się zakrztusić. - Hej, co ci jest? - spytała Psyche. Molly stała odwrócona plecami, zaciskając palce na krawędzi zlewu i dygocząc na całym ciele. Wreszcie obróciła się twarzą do kobiety, z której mężem jak to nieelegancko powiedział Keegan - się pieprzyła. Policzki miała czerwone, oczy załzawione. - Boże kochany - przeraziła się Psyche. - Płaczesz? 80

- Ja... Nie... Śmieję się.. - wydusiła z siebie Molly. - Dlaczego? - Bo ta rozmowa jest bardzo dziwna. I dlatego, że masz absolutną rację. - W sprawie talentów erotycznych Thayera? Molly skinęła głową; nie była w stanie mówić. Psyche nie wytrzymała i też wybuchnęła śmiechem. Śmiała się głośno, do rozpuku, aż z przyległego do kuchni pokoju wyłoniła się Florence w aksamitnym szlafroku i z groźną miną spytała: - Psiakość, nie wiecie, która jest godzina? Miała przyklejony w poprzek nosa niebieski pasek ułatwiający oddychanie, co oczywiście u obu kobiet wywołało jeszcze większą wesołość. - Godzina śmiechu - odparła Psyche, wciąż chichocząc. Spojrzenie Florence złagodniało. wstrząsnął nią szloch.

RS

- Śmiechu, wesołości, chichotów. - Głos Psyche nagle zadrżał. Po chwili Florence podeszła do swojej młodej przyjaciółki, przysunęła sobie krzesło i objęła ją.

- Płacz, kruszyno, płacz. - Kołysała się w przód i w tył, tuląc Psyche do piersi. - Kto jak kto, ale ty masz do tego prawo. Nie powstrzymuj łez. Molly tkwiła bez ruchu, smutna i przerażona. Nagle ponad głową Psyche napotkała wzrok niani. To, co ujrzała w jej oczach, sprawiło, że pogardliwe słowa Keegana wydały się niewinnym prztyczkiem w nos. - To ja już pójdę spać - powiedziała, jakby kogokolwiek interesowało, co zamierza uczynić; równie dobrze mogła iść do łóżka, jak i skoczyć z dachu. - Idź - mruknęła Florence. - Mogłabym pomóc Psyche... - Psyche to ja się zaopiekuję. Molly wypadła z kuchni do holu. Ignorując windę, ruszyła schodami na górę; chciała się porządnie zmęczyć. 81

Nic z tego, nawet się nie zasapała. Zajrzała do Lucasa, potem udała się do swojej sypialni, zostawiając uchylone drzwi między oboma pokojami. Wzięła prysznic, następnie włączyła komputer i sprawdziła pocztę elektroniczną. To był błąd. Nigdzie nie była lubiana, ani w Indian Rock, ani w Nowym Jorku, ani w Los Angeles. Zamknąwszy laptopa, zaczęła krążyć po pokoju. Tam i z powrotem, tam i z powrotem. Nagle usłyszała znajomy dźwięk windy zatrzymującej się na piętrze. Wystawiwszy głowę za drzwi, zdumiona ujrzała Florence, samą, bez Psyche. - Źle z nią - oznajmiła. - Ma potworne bóle. Musisz zawieźć ją do szpitala. Już dzwoniłam do lekarza; będzie na was czekał.

RS

Molly nie wahała się ani sekundy. Błyskawicznie zrzuciła z siebie piżamę, wciągnęła dżinsy, bluzkę, na nogi wsunęła sandały, chwyciła torebkę. - Popilnujesz Lucasa? - spytała, wypadając do holu. - Oczywiście, że tak - burknęła Florence. - Weź kombi, bo do terenówki Psyche na pewno nie zdoła wsiąść. I zadzwoń, jak tylko coś będziesz wiedziała. Cokolwiek. - Dobrze - obiecała Molly. Mijając pokój Lucasa, jeszcze raz rzuciła okiem na śpiącego chłopczyka, po czym pognała do windy. Zaczęła zamykać drzwi. Florence przytrzymała je w ostatniej chwili i również weszła do kabiny. Psyche, zgięta wpół, jęczała z bólu. Molly uświadomiła sobie, że nie zna drogi do szpitala. Florence wytłumaczyła jej, którędy ma jechać. Wspólnymi siłami zaprowadziły Psyche do garażu i pomogły jej wsiąść do samochodu. Gdyby Florence nie wcisnęła przycisku otwierającego drzwi, Molly pewnie by je staranowała. 82

- Boże, jak boli... - załkała Psyche. - Jak strasznie boli... Molly poczuła, jak serce ściska się jej z żalu. - Wytrzymaj, kochana. - Wyjechawszy tyłem z podjazdu, skręciła w ulicę. - A jeśli to ten moment? Jeśli to już? - wycharczała Psyche. - Nie pożegnałam się z Lucasem... - Żadne już! Nawet tak nie myśl! - zdenerwowała się Molly, obracając wielką kierownicą. Miała wrażenie, jakby prowadziła czołg. - Czy w tej cholernej mieścinie nie ma karetek? Mimo że skręcała się z bólu, Psyche parsknęła śmiechem. - Najbliższe są we Flagstaff - odparła, po czym zgięła się wpół i zawyła tak przeraźliwie, że Molly ścierpła skóra. Kiedy z piskiem opon zajechała przed szpital, na zewnątrz czekała grupka

RS

ludzi ze stetoskopami na szyi. Obok stały nosze. Uff, dzięki Bogu. Nagle Molly spostrzegła, że towarzyszący dwóm pielęgniarkom lekarz jest w mocno podeszłym wieku. Siwe włosy i dobroduszna twarz czyniły go podobnym do popularnego aktora Hala Holbrooka. Schyliwszy się, bardzo delikatnie, bez niczyjej pomocy, przeniósł Psyche z samochodu na nosze. Molly nie podejrzewała staruszka o taką siłę. - Spokojnie, słoneczko - powiedział kojącym tonem. - Pamiętasz, kiedy jako trzynastolatka miałaś ostry atak wyrostka? Kto się wtedy tobą zajął? No, kto? Nosze z chorą znikły w środku. Molly została na chodniku przed drzwiami szpitala. Parę minut później wciąż tam tkwiła, nieruchomo jak posąg, kiedy obok przejechał czarny jaguar, prawie miażdżąc jej palce u stóp. Samochód zatrzymał się dwa metry dalej; ze środka wysiadł Keegan w dżinsach i białym tiszercie częściowo wsuniętym w spodnie. Najwyraźniej ubierał się w pośpiechu.

83

- Co się stało? - spytał gniewnie, jakby sądził, że dała Psyche na noc kieliszek cykuty. Pewnie Florence do niego zadzwoniła, przemknęło jej przez myśl. - Dos... Psyche dostała nagle strasz... strasznego bólu - wydukała Molly, otrząsnąwszy się z dziwnego stanu otępienia. - A ty tu sterczysz, bo...? Wezbrała w niej bezbrzeżna złość oraz coś jeszcze, jakieś inne uczucie, którego nie miała ochoty teraz analizować. - Bo jest taka piękna noc! - wrzasnęła, rozpościerając ramiona. - Och, zamknij się! - mruknął Keegan, kierując się w stronę wejścia. Molly rzuciła się za nim biegiem. - A jeśli ona umrze?

RS

Keegan przystanął w drzwiach i zmierzył ją chłodnym wzrokiem. - Oczywiście, że umrze. Jest nieuleczalnie chora. Nie nastawiaj się na żaden happy end.

- Musisz być takim dupkiem? - szepnęła, nawet nie próbując ukryć łez. Gdzieś w czeluściach szpitala rozległo się przeraźliwe wycie. Keegan pognał w tamtym kierunku. Zaciskając pięści, Molly przemierzała hol, od drzwi do recepcji i z powrotem. Nagle zadzwonił jej telefon. Wydobyła z torebki komórkę, uniosła klapkę i warknęła „halo" do słuchawki. - Zwalniam cię - oznajmił Denby Godridge. Już po tych dwóch słowach Molly zorientowała się, że jej rozmówca jest urżnięty. - Denby, odczep się. - Po tej mało dystyngowanej wypowiedzi rozłączyła się. Nie zamierzała wdawać się w dyskusję. Recepcjonistka popatrzyła na nią z dezaprobatą. - Lepiej niech mi pani powie, co z Psyche - warknęła Molly. 84

- Jest śmiertelnie chora - odparła kobieta; miała mniej więcej trzydzieści lat i lekką nadwagę. - Jakbym nie wiedziała! - zirytowała się Molly. - Przed chwilą słyszałam jej krzyk. Pytam, co u diabła się tam dzieje! - Należy pani do rodziny? - Jestem... przyjaciółką pani Ryan. - W takim razie bez jej pozwolenia nie mogę udzielić pani żadnych informacji. - W tej chwili przebywa u niej Keegan McKettrick. Dlaczego on mógł wejść, nie pytając o pozwolenie? - Bo się nazywa McKettrick. Molly wzięła głęboki oddech, po czym wolno wypuściła z płuc powietrze. - Może zacznę od innego końca...

RS

- Proszę bardzo - zgodziła się recepcjonistka.

- No więc w domu Psyche pewna starsza kobieta odchodzi od zmysłów ze zdenerwowania. Czeka na wiadomość.

- Tą starszą kobietą jest Florence Washington? - Owszem, tą kobietą jest Florence Washington. - Zaraz postaram się czegoś dowiedzieć. - Będę pani ogromnie wdzięczna. Kobieta zniknęła. Zanim pojawiła się z powrotem, do szpitala wpadł przystojny blondyn, który, sądząc po jego wyglądzie, ubierał się w takim samym pośpiechu, jak Keegan. - Pan doktor zadzwonił po karetkę - oznajmiła recepcjonistka, zwracając się zarówno do Molly, jak i blondyna. - Przewiozą panią Ryan do Flagstaff. - Psiakrew! - zaklął mężczyzna i, podobnie jak przed chwilą Keegan, ruszył korytarzem w głąb szpitala. - I co? On też jest McKettrickiem? - mruknęła gniewnie Molly, wyciągając z torebki komórkę. 85

- Zgadła pani. Molly wcisnęła numer do domu Psyche. Florence musiała stać przy aparacie, bo odebrała po pierwszym dzwonku. - Mów, co się dzieje z moją kruszyną! - zawołała. - Zabierają ją do Flagstaff. - Mój Boże. Wtem na końcu korytarza Molly ujrzała kroczącą pośpiesznie sylwetkę. Rozpoznała Keegana. Blondyn deptał mu po piętach. Pierwszy niemal wywalił z zawiasów drzwi. - Cholera - zdenerwowała się recepcjonistka. - Tylko tego trzeba, żeby wszczęli walkę! Tydzień będziemy ich opatrywać. Molly skierowała się ku drzwiom.

RS

W blasku palącej się przed szpitalem latarni zobaczyła, jak Keegan obiema rękami odpycha blondyna. Blondyn nie pozostał mu dłuższy; odepchnął go z powrotem i dał potężnego kuksańca.

- Molly? - rozległ się w telefonie głos Florence. - Jak tylko będę wiedziała coś więcej, zadzwonię - obiecała Molly, po czym szybko się rozłączyła. Obok niej przebiegła recepcjonistka. - Keegan! - krzyknęła. - Jesse! Macie się natychmiast uspokoić. Bo, jak Boga kocham, zadzwonię do Wyatta Terpa i każę was zapudłować!

86

ROZDZIAŁ SZÓSTY Usiłując złapać oddech, Jesse uśmiechnął się do Keegana i cofnąwszy się o krok, oparł o maskę furgonetki zaparkowanej na placyku przed szpitalem. - Ona nie żartuje - powiedział, wskazując kciukiem na drzwi, w których stała, z rękami na biodrach i wyzwaniem w oczach, pełniąca nocny dyżur Carrie Johnson. - Jak nic, zadzwoni do szeryfa. Keegan wiedział, że Jesse ma rację. Carrie nie rzucała słów na wiatr. A Terp, chociaż był przyjacielem rodziny i zawsze z ogromną tolerancją patrzył na wybryki McKettricków, to jednak dziś, po długim dniu pracy, pewnie wściekłby się, gdyby dostał wezwanie w środku nocy. - Oczywiście, że zadzwonię. - Carrie wyszła na placyk przed szpitalem. -

RS

Cholera jasna, co wam odbiło? Nigdy was nie zrozumiem. Mamy tu ciężko chorą kobietę, a wy chcecie się naparzać jak w czasach szkolnych! Keegan zaczerwienił się, świadom, że Molly Shields stoi nieopodal i obserwuje jego kretyńskie zachowanie. Zrobiło mu się cholernie wstyd, a jednocześnie wciąż rwał się do bitki z Jessem.

Jesse niczym wytrawny dyplomata uniósł ręce, dłońmi do góry, w pojednawczym geście. - Przepraszamy - rzekł do Carrie, uśmiechając się czarująco. - Keegan się troszkę zdenerwował. Nic dziwnego, żyje w stresie, ale już nam opadły emocje. Daję słowo. Carrie prychnęła pod nosem. - Lubisz bałamucić kobiety. W szkole średniej chodziła z Jessem, więc doskonale się orientowała, ile warte jest jego słowo. Ale złość z niej szybko wyparowała. Na tym polegał urok Jessego; facetowi po prostu trudno było się oprzeć.

87

- Ależ, kotku, sama wiesz, że nie byłem dla ciebie dość dobry. - Przyłożył rękę do piersi; z jego oczu biła szczerość. Brakuje mu tylko aureoli świętego, pomyślał Keegan, starając się powstrzymać śmiech. Był zły jak cholera na Jessego, że postanowił wziąć stronę teksaskich McKettricków i nawet mu się do tego nie przyznał, a jednocześnie podziwiał drania za jego tupet. - Ależ ty potrafisz nawijać, Jesse - odparła z wahaniem w głosie Carrie. - No dobra. Wracam do pracy, ale jeśli jeszcze raz będę musiała przerywać bójkę, to pożałujecie. - Obróciwszy się na pięcie, cofnęła się do środka. Molly rozejrzała się niepewnie - byli we trójkę sami na placyku przed jedynym ośrodkiem zdrowia w Indian Rock - po czym zdobywając się na odwagę, otworzyć usta.

RS

podeszła do mężczyzn. Miała taką minę, jakby chciała coś powiedzieć, ale bała się Keegan, który z całej siły starał się ją zignorować, popatrzył na Jessego. - A tak w ogóle, skąd się tu wziąłeś?

- Zadzwoniła do mnie Devon. Kiedy podrzuciłeś ją do Rance'a, a potem z piskiem opon odjechałeś do szpitala, bidulka się wystraszyła. Pomyślała sobie, że zabijesz się w drodze do miasteczka. Chociaż traktował ją jak powietrze, Keegan świadom był obecności Molly. Z jednej strony chciał, żeby znikła mu z oczu, z drugiej - żeby została na miejscu. - Jak widzisz, nie zabiłem się - powiedział do Jessego. - Możesz więc spokojnie wracać do domu. - Nigdzie nie pojadę, dopóki nie dowiem się, co z Psyche. - Skrzyżowawszy ręce na piersi, Jesse oparł się o furgonetkę. - Jest śmiertelnie chora. Umiera - rzekł bezbarwnym głosem Keegan. Przecież wiesz. Jesse zasznurował usta w typowy dla McKettricków sposób. Nie ruszył się z miejsca. 88

- Tak się zastanawiam... - zaczęła Molly. Czując na sobie wrogie spojrzenie Keegana, urwała w pół zdania, ale nie opuściła wzroku. Nie zamierzała dać sobą pomiatać! - Ciekawe, nad czym, panno Shields? - wycedził przez zęby Keegan. Jesse lekko zesztywniał, jakby chciał zaprotestować, że takim tonem nie wolno mówić do kobiety, ale na szczęście się nie odezwał. Molly wyprostowała plecy, uniosła dumnie brodę. - ...czy zamierzasz udać się z Psyche do Flagstaff - dokończyła przerwaną wypowiedź. - Byłoby chyba lepiej, żeby nie była teraz sama. A ja powinnam wrócić do domu, bo Florence może sobie nie poradzić z Lucasem... Jesse Odkleił się od furgonetki i łypnął gniewnie na rozzłoszczonego Keegana. - Jedź - powiedział do Molly. - Florence może cię potrzebować, a ja z

RS

Keeganem pojedziemy za karetką i dopilnujemy wszystkiego na miejscu. Jeśli cokolwiek się wydarzy, natychmiast do ciebie zadzwonimy. Na widok łez spływających Molly po policzku Keeganowi zrobiło się wstyd. - Dziękuję - szepnęła.

Słysząc nutę wdzięczności w jej głosie, miał ochotę przyłożyć Jessemu. Mocno. W zęby. Posłała mu spojrzenie, z którego nie potrafił nic wyczytać, po czym wsiadła do starego kombi, zatrzasnęła drzwi i odjechała. - Ale z ciebie kretyn - mruknął Jesse, patrząc za oddalającym się samochodem. Keegan nie odezwał się. Był zbyt dumny, żeby się gapić na czerwone światełka malejące w oddali, ale... Chryste, chciał! Jak strasznie chciał! Chciał nacieszyć oczy widokiem Molly, zapełnić nią pustkę w swoim sercu. Zmarszczył gniewnie czoło. Ufał Jessemu bezgranicznie, bez wahania powierzyłby mu swój największy skarb - aż do dzisiaj, do dzisiejszej rozmowy w

89

parku, kiedy to usłyszał od Cheyenne, że Jesse zamierza poprzeć teksaskich McKettricków i zagłosować za wejściem na giełdę firmy McKettrickCo. - Co cię napadło, Keeg? - Jesse nie odpuszczał. - Zachowałeś się nieładnie wobec Molly. Pewnie stary Angus przewraca się w grobie. Podejrzewam, że gdyby mógł, wygarbowałby ci skórę. - Patrzcie! Znalazł się ekspert od dobrego wychowania! - prychnął Keegan. Może powinieneś napisać poradnik o dobrych manierach kowbojów. Potrzebował jakiejś - jakiejkolwiek! - możliwości oderwania uwagi, żeby choć przez kilka minut nie myśleć ani o Molly, ani o chorobie Psyche. Najchętniej wdałby się z Jessem w bójkę na pięści. To zawsze pomagało. Było mu bez różnicy, który z nich wygra. Wziął głęboki oddech... i w tym momencie na parking wjechała karetka z - O Chryste...

RS

błyskającym na dachu kogutem, lecz bez włączonej syreny. Jesse poklepał kuzyna po ramieniu.

- Musisz się trzymać, stary. Musisz być spokojny i opanowany. Dla niej rzekł z powagą. - Pamiętasz nasze tajemne zaklęcie? Siła McKettricka? Keegan skinął głową. - Tak, siła McKettricka. - Oczy go piekły, jakby ktoś polał je kwasem. - Ożeń się z nią. Keegan, który całą noc spędził na krześle koło łóżka Psyche w szpitalu we Flagstaff, ocknął się ze snu. Zamrugał oczami. Na wprost siebie ujrzał Psyche o twarzy równie białej jak poduszka, na której spoczywała. Przyglądała mu się bacznie. Obok sapał rytmicznie respirator; wtórowały mu różne urządzenia i monitory wydające dziwne dźwięki. Keegan zmusił się do uśmiechu. - Chyba mam jakieś omamy. Bo wiesz, co przed chwilą usłyszałem...? - Ożeń się z nią - powtórzyła Psyche. 90

- Nic z tego - oznajmił, nie znalazłszy, choć szukał, łagodniejszego zwrotu na wyrażenie odmowy. - Nawet jeśli to ostatnie życzenie umierającej? - Przestań, Psyche. Grasz nie fair. - A dlaczego mam grać fair? Przecież umieram. - Pochyliwszy się, z zaskakującą siłą ścisnęła go za rękę. - Niewiele mi już zostało, Keeg - kontynuowała ledwo słyszalnym szeptem. - Próbuję zatroszczyć się o przyszłość mojego syna. Lucas potrzebuje nie tylko matki, również ojca. - Nie kocham jej - stwierdził, uważając, że to dostatecznie ważny i logiczny argument, aby przeważyć szalę. Powinien był wiedzieć, że bądź co bądź miał do czynienia z kobietą. - Nigdy nie widziałam cię tak nakręconego. - Psyche zamyśliła się. - Przy

RS

Molly całkiem głupiejesz. Na jej widok nie wiesz, czy brać nogi za pas i zwiewać jak najdalej, czy przyprzeć ją do ściany i całować. Tak, całować. Dobrze usłyszałeś. Nie zdążył zareagować, bo do pokoju wparował Jesse z kubkiem kawy w ręce. Wyglądał mniej więcej tak, jak Keegan się czuł: jakby całą noc nie zmrużył oka. - Przykro mi, że przerywam wam fascynującą rozmowę - rzekł, stając za krzesłem kuzyna - ale Psyche ma gości. Przyjechała Florence z Molly oraz Lucasem. Psyche rozpromieniła się; zanim jednak skierowała wzrok ku drzwiom, rzuciła Keeganowi błagalne spojrzenie. Pierwsza weszła Molly z Lucasem na rękach. Za nią Florence. - Mój syneczek... - szepnęła chora, wyciągając ręce do dziecka. Keegan nie wytrzymał; musiał odwrócić wzrok. - Chodź, stary, napijesz się kawy - powiedział Jesse, wyciągając kuzyna z pokoju. Na korytarzu popchnął go lekko w kierunku wind. - Nie mam ochoty na żadną kawę! Jesse wzruszył ramionami. 91

- Kiepska sprawa, bo whisky tu nie serwują. Obawiam się, że kawa musi wystarczyć. Wsiedli do windy i zjechali w milczeniu na parter. Obok apteki znajdowała się nieduża kafejka. Jesse kupił Keeganowi kubek aromatycznej kawy, po czym wyszedł na mały słoneczny dziedziniec z ławkami, paroma drzewkami i fontanną na środku. Keegan wciągnął w płuca świeże powietrze, lecz ani powietrze, ani kawa, ani panująca wokół cisza nie natchnęły go spokojem. Jesse stanął parę kroków dalej, oparł nogę na metalowej ławce. Poza nimi dwoma na dziedzińcu nie było nikogo, jeśli nie liczyć pomarszczonego staruszka na wózku inwalidzkim, który trzymał w garści gazetę i prowadził ożywioną dyskusję z niewidocznym towarzyszem. gryzie.

RS

- Pogadaj ze mną, Keeg - poprosił po dłuższej chwili Jesse. - Powiedz, co cię - W porządku. Wczoraj na pikniku po rozmowie z Cheyenne zorientowałem się, jak zamierzasz jutro głosować. Za sprzedaniem McKettrickCo. Wielkie dzięki. - A więc o to ci chodzi. - Pokiwawszy głową, Jesse pociągnął łyk kawy. - Mogłeś mi wspomnieć o swojej decyzji. - Uznałem, że huczny piknik z okazji święta narodowego nie jest odpowiednim miejscem na taką rozmowę. - Wypił kolejnych kilka łyków. - Hm, przynajmniej teraz wiem, dlaczego wczoraj na parkingu przed szpitalem usiłowałeś dać mi w zęby. - A myślałeś, że co mną kieruje? Jesse wzruszył od niechcenia ramionami, ale spojrzenie miał przenikliwe. - Strach o Psyche - odparł. Keegan westchnął głęboko. - No tak, strach o Psyche. - Pokiwał głową. Jesse zmiął w dłoni pusty kubek i cisnął do kosza na śmieci. 92

- Wracam na ranczo. Jedziesz ze mną? Mógłbym cię podrzucić pod szpital, gdzie zostawiłeś swój wóz. Ale oczywiście jeśli wolisz zostać dłużej, możesz wrócić z Molly i Florence. - Jasne, o niczym innym nie marzę - burknął Keegan. Nie miał wyjścia. Zostawił córkę u Rance'a; mała pewnie ciągle zerka na drogę, wypatrując znajomego jaguara. - Dlaczego ziejesz do niej taką nienawiścią? - spytał Jesse. - Znaczy się, do Molly. - Już ci mówiłem. Z kolan staruszka zsunęła się gazeta; Jesse podniósł ją i oddał mężczyźnie. - Mówiłeś Rance'owi. A on powiedział mnie. prostu jej nie ufam.

RS

- Więc po co pytasz, skoro wiesz? Poza tym wcale nie zieję nienawiścią. Po Jesse skrzyżował ręce na piersi.

- Hm, możliwe, że został ci uraz po Shelley.

- O Chryste! Muszę wysłuchiwać tej kowbojskiej psychoanalizy? - Musisz. Oto moja diagnoza: zachowujesz się jak opryskliwy, arogancki gbur. Psyche ma rację, mówiąc, że nie wiesz, co robić: kochać się z Molly czy wiać gdzie pieprz rośnie. - Na moment zamilkł, szczerząc zęby. - Znam to uczucie. Keegan natychmiast się zjeżył. Kubek z niedopitą kawą cisnął do kosza. - Z tobą i Cheyenne było całkiem inaczej. - Nie byłbym tego taki pewien - oznajmił Jesse, ponownie podnosząc z ziemi gazetę staruszka. - Wcześniej nikt mnie nie doprowadzał do takiej wściekłości, jak Cheyenne. Wyobrażasz sobie moje zdziwienie, kiedy okazało się, że świata poza nią nie widzę? - Owszem, wyobrażam - mruknął Keegan. Z budynku szpitala wyłoniła się pielęgniarka, która zabrała staruszka z powrotem do środka. 93

- Pójdę po samochód - powiedział Jesse. - Jeśli chcesz ze mną jechać, to idź, pożegnaj się z Psyche. Keegan skinął głową. Nie chciał zostawiać Psyche samej w szpitalu. Nie uśmiechał mu się też pomysł ponownego spotkania z Molly. Niestety jedno i drugie było nieuniknione. - Nie - oznajmiła stanowczo Molly. - Nie wyjdę za Keegana McKettricka. Mówiła szeptem, żeby Florence, która była w łazience, nie słyszała ich rozmowy. Lucas leżał na łóżku obok Psyche, ssąc palec. Tulił się do swojej adopcyjnej matki, jakby czuł przez sen, że ona coraz bardziej słabnie, że coraz bardziej się od niego oddala. Spoglądając czule na synka, Psyche pogładziła go po główce. - Mogłabym to umieścić jako warunek adopcji - rzekła.

RS

Molly poczuła, jak krew w niej zastyga.

- Nawet gdybym chciała poślubić McKettricka - oznajmiła pośpiesznie, usłyszała bowiem, jak Florence spuszcza wodę w łazience, a potem odkręca kran, żeby umyć ręce - a zdecydowanie tego nie chcę, podejrzewam, że on bardziej wolałby zawisnąć na szubienicy, niż się ze mną ożenić. - Sam bym tego lepiej nie ujął - rzekł głos za jej plecami. Molly obróciła się i wbiła wzrok w Keegana. Z łazienki wyłoniła się Florence Washington. Keegan zbliżył się do łóżka chorej. Schyliwszy się, pocałował ją w czoło, po czym opuszkami palców pogładził Lucasa po twarzy. Na Molly nie zwracał najmniejszej uwagi, zupełnie jakby była powietrzem, a ona milczała zdumiona tym, jak bardzo ją to boli. - Muszę wracać na ranczo - powiedział. - Devon na mnie czeka. - Powiódł spojrzeniem ponad głową Molly i popatrzył na nianię. - Zadzwonisz, jeśli nastąpi jakakolwiek zmiana?

94

- Jedź, jedź - oznajmiła Psyche, zanim Florence zdążyła odpowiedzieć. Najwyraźniej, tak jak i Molly, nie podobało jej się bycie ignorowaną. - Jeszcze nie mam zamiaru umierać. Słyszałeś, co rano powiedział lekarz: że zabierze mi jeden lek, a doda nowy. Pewnie jutro będę z powrotem w domu. Molly dostrzegła z trudem skrywany grymas bólu na twarzy Keegana. Poczuła dziwne kłucie. Nagle miała ochotę przytknąć dłoń do jego policzka, uścisnąć go za ramię. Po prostu pocieszyć go. Drobnym gestem ukoić smutek spowodowany myślą o nieuchronnej śmierci ukochanej kobiety. Westchnąwszy w duchu, podeszła do okna i wyjrzała na zewnątrz. Przejęta całą sytuacją, niewidzącym wzrokiem patrzyła na ulicę. Przyjechała do Arizony na prośbę Psyche. Nie z żadnych szlachetnych pobudek, nie dlatego, że chciała odpokutować swój romans z jej mężem.

RS

Przyjechała wyłącznie w jednym celu: żeby choć przez moment móc ujrzeć Lucasa. Wsiadając do autobusu w Los Angeles, nie miała pojęcia, że Psyche jest śmiertelnie chora i że będzie chciała oddać jej, Molly, to dziecko, które adoptowała zaledwie półtora roku temu.

Molly, owszem, pragnęła wychowywać Lucasa, być dla niego matką. Ale dlaczego Psyche musiała umierać? Dlaczego? Oparła czoło o szybę. Serce krwawiło jej z bólu. Tak bardzo chciała ulżyć w cierpieniu tej wspaniałej kobiecie, której w sumie prawie nie znała. Nagle czyjaś dłoń spoczęła na jej plecach. Molly zesztywniała. Obróciła się, pewna, że napotka spojrzenie Keegana. Już się szykowała na jakąś ciętą ripostę, ale okazało się, że to nie Keegan, lecz Florence. - Zabierzesz Lucasa na dół? - poprosiła łagodnie starsza kobieta, zmęczona po źle przespanej nocy. - Psyche musi odpocząć; jest potwornie wyczerpana. Molly rzuciła okiem na łóżko. Raptem zdała sobie sprawę, że są same w pokoju. Powinna poczuć ulgę, że Keegan znikł, zamiast tego poczuła żal, zupełnie jakby swoją obecnością dodawał im wszystkim sił. 95

Skinęła głową: dobrze, zaopiekuje się chłopczykiem. Delikatnie zabrała synka od Psyche. Lucas odrobinę protestował, ale po chwili przytulił się do Molly i westchnął cichutko. Serce jej zadrżało. Był taki malutki. Czy dziecko w tym wieku potrafi wyczuć, że dzieje się coś niedobrego? W jego życiu nastąpi pustka, której nic nie będzie w stanie zapełnić. - Mama... Molly uśmiechnęła się do Psyche i opuściła pośpiesznie pokój. Łzy napłynęły jej do oczu. Prawie nic nie widziała, mimo to szła dalej. Dotarła do windy. Wysiadła na parterze. Wcześniej, kiedy z Florence i Lucasem przyjechały do szpitala, zauważyła, że drzwi na końcu korytarza prowadzą na nieduży dziedziniec z ławkami, kwiatami i fontanną.

RS

Postanowiła, że tam poczeka na Florence.

I znajdzie sposób na to, żeby się opanować.

Ledwo usiadła na ławeczce w cieniu i ukołysała Lucasa do snu, kiedy na dziedzińcu pojawił się Keegan. Sądząc po jego minie, nie spodziewał się jej tam zastać. Zakłopotanie widoczne na jego twarzy sprawiło Molly niekłamaną satysfakcję. - Szukam Jessego. - Tu go nie ma. Gdyby miał choć odrobinę przyzwoitości, wyszedłby. Ucieszyłby się, że zburzył jej spokój, po czym wyszedłby i zostawił ją samą. Ale nie, on był żądny krwi. - Jutro podpisuję dokumenty - rzekł, obserwując jej reakcję. Pewnie sądził, że się załamie, zacznie przeklinać, wyrywać sobie włosy z głowy, bo jej haniebne, podstępne knowania spełzły na niczym.

96

Ciekawe, co się wydarzyło w jego życiu, że stał się tak nieufny? Wszystkich wkoło podejrzewał o jakieś machlojki, gierki, intrygi. Owszem, raz widział ją na kolacji z Thayerem, ale... Nie, musiało chodzić o coś więcej. - Świetnie. Gdybym miała muszkieterskie wąsy, to bym je sobie owinęła wokół palca, jak czarny charakter w kreskówkach - oznajmiła zgryźliwym tonem. Ponownie ją zaskoczył, tym co powiedział, uśmiechając się żartobliwie. - Psyche koniecznie chce nas wyswatać. Molly również nie zdołała powściągnąć uśmiechu. - To przez leki; zaburzają jej ostrość widzenia. Keegan roześmiał się cicho głosem niskim, seksownym. Nagle Molly wyobraziła sobie, jak leżą razem w łóżku. Czy to możliwe, że są nadzy, mokrzy od potu, spleceni w miłosnym uścisku? Jak by to było? On ją obejmuje, przyciąga do

RS

siebie, a ona... ulega, oplata go nogami, zaprasza...

O Chryste! Przeraziła się. Co się z nią dzieje, z jej libido? Wystarczyła bliskość Keegana, sama jego obecność, aby wyobraźnia zaczęła szaleć. Była tak zszokowana własnymi myślami, erupcją namiętności, że nie usłyszała, co Keegan mówi.

- Przepraszam. Zamyśliłam się i nie usłyszałam, co powiedziałeś. - Że jest do ciebie podobny - rzekł, wskazując brodą na Lucasa. Zdziwiły ją jego słowa. Nie wiedząc, jak zareagować, przytuliła dziecko mocniej do piersi. - Dziękuję... Swoją drogą, co tu jeszcze robisz? Mówiłeś, że wracasz na ranczo... - Czekam na Jessego. Albo ruszył do domu beze mnie, albo, kiedy rano wyjechał po śniadanie, zostawił samochód na drugim końcu miasta i dlatego to trwa tak długo. - Spędziłeś w szpitalu noc, prawda?

97

Ten fakt wywołał w Molly cały wachlarz emocji. Z jednej strony cieszyła się ze względu na Psyche, która w obcym miejscu miała przy sobie przyjazną duszę. Z drugiej była wzruszona nieoczekiwanie szlachetną i bezinteresowną postawą McKettricka. Z trzeciej czuła lekką zazdrość, ponieważ nikt na świecie nie zrobiłby czegoś takiego dla niej: nie siedziałby dziesięć godzin na twardym szpitalnym krześle, żeby dotrzymać jej towarzystwa. Dawno temu może ojciec próbowałby ją wesprzeć i pocieszyć. Ale nie teraz, kiedy znów pił. Keegan skinął głową. - Owszem - przyznał. - Jesse również? - Tak, Jesse również. ryczało chore zwierzę. - To Jesse? - spytała.

RS

Gdzieś nieopodal rozległ się dźwięk klaksonu, ochrypły, skrzekliwy, jakby

- Zgadza się. - Keegan odwrócił się i postąpił krok w stronę wyjścia. Nagle przystanął. - Molly? - Co?

- Miałaś rację. Tamtego dnia na pikniku. Że dla dobra Lucasa powinniśmy się zachowywać uprzejmie wobec siebie. Łzy zapiekły ją pod powiekami, a wzruszenie ścisnęło za gardło. - Tak, postarajmy się. W ciszę znów wdarł się przeciągły, podobny do ryku osła dźwięk klaksonu. - Lepiej już idź. Keegan ponownie skinął głową i po chwili opuścił dziedziniec. Jak przez mgłę usłyszała trzask zamykanych drzwi. Z głębi torebki doleciał ją dzwonek telefonu komórkowego, który natychmiast obudził Lucasa. Chłopiec zaczął się wiercić, wreszcie zsunął się z jej kolan i podreptał do wielkiej kamiennej donicy, żeby zerwać płatki z kołyszących się na 98

wietrze petunii. Pilnując malca, by nie upadł i nie wyrządził sobie krzywdy, Molly doszła z nim do donicy i wtedy komórka przestała dzwonić. Mimo to wyciągnęła ją z torebki, żeby sprawdzić, kto telefonował. Jeśli Denby Godridge lub jakiś inny szaleniec z jej dawnego pełnego napięć i podniet życia, to trudno, będzie musiał poczekać. Ale numer, który się wyświetlił, należał do jej ojca. Zawahała się. Pora była wczesna, więc może jeszcze nie zdążył się przyssać do butelki. Równie dobrze mógł siedzieć na tylnym siedzeniu radiowozu albo jechać karetką do szpitala. Odczekała moment, dając ojcu czas, aby nagrał się na jej pocztę głosową, po czym odsłuchała wiadomość. - Cześć skarbie, tu tata. - Głos brzmiał trzeźwo. To dobrze. - Oddzwoń do Arizonie.

RS

mnie, jak będziesz mogła. Strasznie jestem ciekaw, co tam u ciebie słychać w tej Co u niej słychać w tej Arizonie? No, ładnie. Od przyjazdu do Indian Rock dwukrotnie rozmawiała z ojcem. Opowiedziała mu o Lucasie i o Psyche. Wspomniała, że niedługo wpadnie do Los Angeles po swoje rzeczy, ale że tak w ogóle to planuje zostać w Indian Rock na dłużej. Prawdopodobnie tak długo, dopóki Lucas nie pójdzie na studia. Najwyraźniej ojciec nie tylko nie zapamiętał ani jednego słowa z ich rozmowy, ale nawet nie zarejestrował faktu, że dzwoniła. Była do tego przyzwyczajona, mimo to za każdym razem czuła się tak, jakby dostała cios w brzuch. Wcisnęła przycisk łączący ją z numerem stacjonarnym ojca. Ojciec dawno temu sprzedał ich dom w Los Feliz; pieniądze przepił. Teraz mieszkał w Santa Monica w mieszkaniu, które kupiła mu za pierwszą otrzymaną prowizję. I to jej nazwisko figurowało na akcie własności. - Molly? - usłyszała w słuchawce. 99

Wyobraziła sobie, jak ojciec mruży oczy, żeby zobaczyć numer, który wyświetlił się na ekranie. Miał słaby wzrok, ale był zbyt próżny, by nosić okulary. - Cześć, tato. Chodzisz na spotkania AA? - A co? - obruszył się. - Uważasz, że język mi się plącze? - Nie - odparła. Nie spuszczała oka z Lucasa, który siedział na ziemi, bawiąc się kluczykami od jej ukochanego thunderbirda. Tęskniła za swoim kabrioletem. I tęskniła za ojcem, mimo kłopotów, jakich jej ciągle dostarczał. Dlatego postanowiła nie wspominać o swoich wcześniejszych telefonach. - Co się z tobą dzieje? - spytał. - Martwiłem się, że tak długo nie dajesz znaku życia. Molly przygryzła wargę. - Byłam zajęta, to wszystko.

RS

- A jak spędziłaś czwartego lipca?

- Na pikniku. Potem był pokaz sztucznych ogni. - Cofnęła się pamięcią do wczorajszego wieczoru, kiedy stała z Keeganem w parku, oglądając barwne esy floresy na niebie.

- Kiedy wracasz do domu?

- Nie wracam, tato. Przynajmniej na stałe. - Biorąc głęboki oddech, jeszcze raz opowiedziała mu o chorobie Psyche, o Lucasie, o swojej obietnicy, że pozostanie z dzieckiem w Indian Rock. - To bez sensu - przerwał jej ojciec. - Prowadzisz w Los Angeles agencję literacką. Tu masz dom. Tu żyje twój... - Głos mu się załamał. - Ojciec - dokończyła Molly. - Wiem, tato. Wiem. Ale czytałam projekt dokumentu, który Psyche przygotowała. Wszystko jest w nim dokładnie sprecyzowane. Albo zostanę w Indian Rock i tu będę wychowywała Lucasa, albo adopcja nie dojdzie do skutku.

100

- Ta kobieta niedługo umrze - oznajmił Luke Shields. - Po jej śmierci możesz spakować dzieciaka i wrócić do Kalifornii. Molly zacisnęła powieki. Kim był ten straszny człowiek, w którego - w chwilach słabości - przeobrażał się jej ojciec? Przecież prawdziwy Luke Shields był wspaniałym, uczciwym facetem, który muchy by nie skrzywdził. I zawsze bardziej się troszczył o innych niż o siebie. - Nie mogę, tato. Nie mogę złamać danego słowa. Otrzymałam drugą szansę, żeby zostać matką Lucasa, twojego wnuka. Nie zamierzam jej zmarnować. - A co będzie ze mną? Liczysz, że ja też się przeprowadzę do Indigo Rock, czy jak tam się nazywa ta twoja mieścina? Molly przebiegł po plecach dreszcz. Kochała ojca, ale nie chciała, aby człowiek nadużywający alkoholu był obecny w życiu jej dziecka.

RS

- Miasteczko nazywa się Indian Rock, nie Indigo - rzekła, siląc się na lekki ton. - I nie sądzę, tato, żeby ci się tu podobało. To malutka mieścina położona z dala od wszystkiego, co lubisz. - Innymi słowy, z dala od twoich ukochanych knajp, dodała w myślach, lecz oczywiście nie powiedziała tego na głos. - Ale nie przejmuj się. Lucas i ja będziemy cię odwiedzać, kiedy tylko mały przywyknie do... - urwała. - No dobrze, ale co ze mną? - Tato, proszę cię. Tu chodzi o Lucasa, on jest najważniejszy. - Nie, chodzi o ciebie. Romansujesz z żonatym facetem, zachodzisz w ciążę i robisz najrozsądniejszą rzecz, jaką można zrobić w danej sytuacji: oddajesz mu dziecko. A potem tylko dlatego, że skrzywdzona żona podnosi obręcz, ty jak tresowany tygrys skaczesz przez nią. - Tato... - Keegan McKettrick mocno nadwerężył jej cierpliwość. Z trudem przywołała resztki, które jej jeszcze zostały. - Tato, Psyche umiera! - Uważasz, że to twój problem?

101

Łza spłynęła jej po policzku. Molly czym prędzej otarła ją wierzchem dłoni. Lucas wstał z ziemi i uśmiechając się, zaczął wymachiwać kluczykami samochodowymi. - Brum, brum! Było to jedno z niewielu słów, jakie słyszała w jego ustach. Uśmiechnęła się. - Tak, brum, brum - powtórzyła. - Jakie brum? - zirytował się ojciec. - Co mówisz? - Rozmawiałam z Lucasem - wyjaśniła Molly. Luke odchrząknął. To był dobry znak, a jednocześnie zły. Molly spięła się. Wiedziała, co usłyszy za moment. - Posłuchaj, skarbie. Trochę u mnie krucho z forsą. Wiesz, jak to jest... O, tak, doskonale wiedziała. Luke, który kiedyś pracował jako policjant w

RS

wydziale zabójstw, dostawał całkiem przyzwoitą emeryturę. Nie spłacał żadnych kredytów, żył skromnie, lecz jakoś nigdy nie starczało mu do pierwszego. - Tato, rozmawialiśmy o tym, pamiętasz? Ty, ja i twój terapeuta z AA, który tłumaczył, że kiedy daję ci pieniądze, to jak jakbym dawała ci przyzwolenie na picie.

- Nie zawracaj głowy, Molly! Zepsuł mi się samochód i... rozumiesz. Westchnęła ciężko. - Znów pijesz. - Nieprawda! - zaprzeczył gwałtownie. - A sama wiesz, że nie sposób poruszać się po Los Angeles bez środka komunikacji. Faktycznie, w Los Angeles auto było artykułem pierwszej potrzeby. Psiakość, a jeśli ojciec nie kłamie? Jeśli naprawdę zepsuł mu się samochód? Poddała się. - W porządku. Przefaksuj rachunki z warsztatu do mojego biura. Do Joanie. Jeżeli mnie nie okłamujesz, Joanie wyśle ci czek. - Skarbie, tego grata nie ma sensu reperować. Mam na oku nowe autko... 102

- Dobrze, tato. W takim razie przefaksuj swoje prawo jazdy. Joanie zadzwoni do wydziału drogowego. Jeżeli nie zostało cofnięte lub zawieszone... - ugryzła się w język, żeby nie dodać: ponownie - wówczas dam ci pieniądze na nowy samochód. - Jesteś gliniarzem, czy co? - zdenerwował się Luke. - Nie, tato - odparła łagodnie. - Gliniarzem jesteś ty. Trzasnął słuchawką z taką siłą, że Molly aż podskoczyła. Chowając telefon do torebki, nagle poczuła, że nie jest sama. Obejrzała się przez ramię. W drzwiach prowadzących na dziedziniec zobaczyła Florence, która przyglądała się jej z zatroskaniem w oczach. Molly zdobyła się na uśmiech. - Wrócić z małym do Psyche? Florence potrząsnęła przecząco głową.

RS

- Nie, zasnęła. I miała rację, mówiąc, że jutro pewnie wypiszą ją do domu. Przyszedł lekarz; chwilę postał przy łóżku i w końcu oznajmił, że niewiele już można dla niej zrobić. Dał mi numer do wypożyczalni sprzętu medycznego. Kazał zadzwonić i poprosić o wypożyczenie łóżka, które można podnosić i opuszczać, jak te w szpitalu.

- Zostanie wypisana? - spytała z niedowierzaniem Molly. Oczy Florence zaszły łzami. - Chce umrzeć w domu. Mamy powiedzieć tym ludziom, którzy dostarczą łóżko, żeby postawili je na oszklonej werandzie za kuchnią. Jest stamtąd ładny widok na ogród. - Och, Florence... Staruszka opadła na pobliską ławkę i wyciągnęła ramiona do Lucasa. Chłopczyk przybiegł do niej, gaworząc radośnie i pobrzękując kluczami. - Posiedzę tu z małym - rzekła znużonym tonem. - Byłabym ci wdzięczna, gdybyś przyprowadziła samochód.

103

Molly skinęła głową. Zwlekała jednak z odejściem, miała bowiem wrażenie, że Florence chce jeszcze coś powiedzieć. Coś ważnego. - Florence, nic ci nie jest? - spytała zaniepokojona. - Nie, ale nie myśl sobie, że pozwolę ci złamać obietnicę, jaką dałaś Psyche, i wywieźć to dziecko do Kalifornii. Słyszałam, co mówiłaś przez telefon, że po jej śmierci wybierzecie się tam z wizytą. Przez moment Molly stała bez ruchu. Florence była świadkiem jej rozmowy z ojcem. Zaczęła ją odtwarzać w pamięci, zastanawiając się, co jeszcze mogła opacznie zrozumieć. - Wychowam Lucasa w Indian Rock - oznajmiła w końcu. - To dobrze. Kiedy Psyche odejdzie, kiedy ją pochowamy, ja przeniosę się do mojej siostry w Seattle. Ale Keegan tu zostanie. Nigdzie się stąd nie ruszy. I jeśli znajdzie.

RS

spróbujesz złamać przyrzeczenie i uciec do Kalifornii, on cię dogoni i wszędzie cię Molly ogarnął smutek i niczym ziąb przeniknął ją do szpiku kości. Przez chwilę miała nadzieję, że może uda im się, jej i Florence, jeśli nie zaprzyjaźnić, to przynajmniej nawiązać cieplejsze relacje.

Zrozumiała jednak, że niania nadal traktuje ją jak obcą. Jak intruza. I to się nie zmieni. - Posiedź tu chwilkę - rzekła. - Pójdę po samochód.

104

ROZDZIAŁ SIÓDMY Osiołek stał w boksie zbudowanym dla zwierząt trzykrotnie od niego większych, z zadowoleniem posilał się sianem i owsem. Sprawiał wrażenie, jakby podobało mu się jego nowe miejsce zamieszkania. Devon, siedząc na poprzecznej belce, obserwowała Kłapoucha. W końcu westchnęła ciężko. - Strasznie dużo robi kup - powiedziała do ojca. Keegan, który po odebraniu córki z domu Rance'a, wykąpał się, ogolił i przebrał w bawełniane spodnie oraz sportową niebieską koszulę, roześmiał się pod nosem. - Ano robi - przyznał. - Lepiej przyprowadź taczki i weź łopatę.

RS

- Jesteś zmęczony, prawda? - spytała z zatroskaniem dziewczynka. - Jak chcesz, możesz się zdrzemnąć. Nie obrażę się.

Pokręcił przecząco głową. Był zbyt zmęczony, żeby zasnąć. A poza tym... poza tym zwyczajnie miał stracha. W nocy, kiedy zdrzemnął się na krześle obok łóżka Psyche, nagle - spocony, z walącym sercem - obudził się z odmętów snu, który nie śnił mu się od lat. W tym śnie widział na niebie samolot, który ni stąd, ni zowąd zaczął pikować. Samolot, na pokładzie którego znajdowali się jego rodzice. A potem rozległa się potężna eksplozja; na tle czystego błękitu zobaczył ognistą kulę i poczuł piekielny żar. Choć zdawał sobie sprawę, że nie zdoła uratować rodziców, próbował dotrzeć do miejsca katastrofy, ale nie mógł; żar niczym kamienny mur zagrodził mu drogę. - Tato? Nie chcesz się kimnąć? Uśmiechnął się do córki. - Za kilka godzin przyjedzie po ciebie mama - odparł. - Wtedy utnę sobie drzemkę. Dziewczynka zwiesiła głowę i lekko się zgarbiła. 105

- Szkoda, że nie mogę tu zostać - powiedziała. - No wiesz, na stałe. Pomagałabym ci, tak jak Rianna z Maeve pomagają wujkowi Rance'owi. Mogłabym karmić Kłapoucha i czyścić jego boks. Keegan ścisnął córkę za ramię. Kiedy przyjeżdżała do niego na weekend, w niedzielne popołudnia zawsze ogarniał go smutek. Cieszył się z każdej minuty, jaką mogli razem spędzić, a zarazem cały czas świadom był tego, że jej wizyta nieubłaganie zbliża się do końca. Marzył o tym, żeby Devon z nim zamieszkała. - Przepraszam, kwiatuszku, że tym razem tyle czasu mnie nie było - rzekł. Chciał jej powiedzieć dużo, dużo więcej, ale jakoś nie potrafił znaleźć właściwych słów. Devon zeskoczyła na ziemię i przytuliła się do ojca. - To zrozumiałe. Pomagałeś przyjaciółce, która jest ciężko chora.

RS

Kłapouch nagle zastrzygł uszami: pod dom zajechał samochód, ktoś wysiadł, trzasnął drzwiami. Keegan zmarszczył czoło, spojrzał na zegarek. Devon zesztywniała, przytuliła się mocniej do ojca.

- Jeszcze za wcześnie na mamę. - W jej głosie brzmiała nuta sprzeciwu. - To może być ktokolwiek - odparł Keegan, ale oboje wiedzieli, że kiedy wyjdą ze stajni, na podjeździe przed domem zobaczą należącego do Shelley lexusa. Z daleka umieli rozpoznać jego charakterystyczny warkot. - Udajmy, że nas nie ma - szepnęła Devon. - Może mama odjedzie? Keegan poczochrał córkę po włosach i delikatnie uwolnił się z jej objęć. - Nie odjedzie - powiedział, kierując się ku wyjściu. Przystanął oślepiony rażącym blaskiem słońca. Po chwili Shelley ukazała się w jego polu widzenia. Włosy miała upięte w elegancki kok. Zwykle po odbiór córki przyjeżdżała ubrana na sportowo, dziś jednak wystroiła się w doskonale skrojony szary kostium składający się ze spodni i żakietu. Na widok Keegana uśmiechnęła się promiennie.

106

Ilekroć na nią patrzył, nie mógł się nadziwić, dlaczego poprosił ją o rękę. Czy naprawdę był tak ślepy? Czy nie widział, jaką jest zimną, bezduszną egoistką, skupioną wyłącznie na sobie? Przecież nawet nie chodziło o seks, bo seks z Shelley wcale nie był jakiś rewelacyjny. - Jesteś za wcześnie - powiedział z pretensją w głosie, świadom, że Devon stoi tuż za nim. Shelley uśmiechnęła się przepraszająco. Rozłożyła dłonie. Hm, czyżby coś knuła? Czekał bez słowa. Shelley przechyliła w bok głowę, usiłując napotkać wzrok córki, która chowała się za ojcem. - Kochanie, idź się przywitaj z Rorym - rzekła.

RS

- Muszę chwilę porozmawiać na osobności z twoim tatą. - Nigdzie nie pójdę - sprzeciwiła się dziewczynka. Keegan zerknął przez ramię.

- Kwiatuszku, zrób, co mama prosi.

Rory, zsunięty nisko, jakby liczył na to, że nikt go nie zauważy, siedział za kierownicą lexusa. Pokonując niechęć, Devon skierowała się do samochodu. Szyba od strony kierowcy powoli opadła. Shelley obejrzała się za siebie, skinęła głową, po czym znów wbiła wzrok w Keegana. Tym razem nie słońce, lecz jej uśmiech go oślepił. Keegan skrzyżował ręce na piersi. Shelley zarumieniła się. - Rory sprawił mi niespodziankę na urodziny. Kupił bilety do Paryża. - No proszę, kto by się spodziewał? - mruknął Keegan. Zignorowała jego ironiczny ton.

107

- W pierwszej klasie. Siostra Rory'ego pracuje w jednym z tych internetowych biur podróży, więc... - A z mojej karty kredytowej zawsze można pokryć takie drobne wydatki, jak jedzenie i noclegi, prawda? - Chociaż mówił spokojnie, czuł przypływ złości. Serce waliło mu młotem, krew dudniła w uszach. - Przecież to moje urodziny - oburzyła się kobieta. - Rzecz jasna, nie oczekuję, abyś ty o nich pamiętał. - Już ci mówiłem. Nie pozwolę wywieźć Devon z kraju. Shelley ponownie zerknęła za siebie i zniżyła głos. - Właśnie o tym chciałam z tobą pogadać. Rory dostał tylko dwa bilety... Aha! Keegan z miejsca się domyślił, o co Shelley go poprosi: czy Devon po sobie nie okazał.

RS

mogłaby zostać z nim na ranczu? Nie posiadał się z radości, ale oczywiście niczego - Miałam nadzieję, że zatrzymasz Devon do naszego powrotu... - A kiedy to będzie?

- Nie... nie jestem pewna - przyznała Shelley. Nie mogła sobie pozwolić na to, żeby być w stosunku do Keegana niemiła, choć wiedział, że najchętniej by go zwymyślała. - Nie jesteś pewna? - To są bilety otwarte, z nieoznaczoną datą powrotu. Skoro już będziemy w Paryżu, to chcieliśmy skorzystać z okazji i może rozejrzeć się za jakimś mieszkaniem. A Devon ma już wakacje... - Dobra. - Dobra? - Uśmiech na twarzy kobiety lekko przygasł, w oczach pojawił się błysk gniewu. - To znaczy? - To znaczy, że Devon może zostać na ranczu. Przedstawienie skończone. Shelley zmrużyła oczy, oparła ręce na biodrach. 108

- Lubisz, jak się przed tobą płaszczę, prawda? - warknęła. - Uwielbiam. - Skurwiel. Wzruszył ramionami. - Mów, co chcesz. - Ale nadal musisz mi płacić alimenty. Mimo że mała będzie u ciebie. - Jasna sprawa. - I nie waż się likwidować mojej karty kredytowej, jak tylko stąd wyjadę. - O co ty mnie podejrzewasz? - Już ja swoje wiem. - Na moment umilkła. - Zauważ, Keegan, że wyświadczam ci przysługę, pozwalając Devon zostać tutaj. Równie dobrze mogłam ją zawieźć do swojej matki.

RS

- Twoja matka mieszka w Boise. Zgaduję, że wasz samolot do Paryża odlatuje dziś, z Phoenix, o ósmej wieczorem. Nie miałabyś czasu podrzucić Devon do matki. Shelley zaczerwieniła się jak burak.

- Dlaczego wszystko komplikujesz? - szepnęła z wściekłością. - Sprawy proste i łatwe...

- Łatwa to jesteś ty - rzekł, kątem oka obserwując córkę przy lexusie. Powinnaś to sobie wytatuować na tyłku. - Nie będę tego dłużej słuchać! - Nikt ci nie każe. Wsiadaj do samochodu, jedź ze swoim kochasiem do Phoenix, a stamtąd lećcie do Paryża. - Wcale nie jestem łatwa! - mruknęła Shelley. - Rory i ja się kochamy. Ale ty nie wiesz, co to miłość. - I patrząc na ciebie, może wcale nie chcę wiedzieć. Rory musiał wspomnieć Devon o wycieczce do Paryża, o tym, że jadą we dwoje, bez niej, bo nagle dziewczynka zaczęła skakać z radości. Mięśniak wysiadł z

109

samochodu i unikając wzroku Keegana, otworzył bagażnik, z którego wyciągnął kilka toreb i walizek. Shelley tymczasem posłała swojemu eks gniewne spojrzenie, po czym obróciła się na pięcie i chybocząc się na obcasach, podreptała do córki. Keegan w milczeniu obserwował, jak matka z córką ściskają się na pożegnanie. Rory zajął z powrotem miejsce w samochodzie i czekał z włączonym silnikiem. Keegan przypomniał sobie dzień, kiedy wszedł do sali gimnastycznej w domu we Flagstaff i przyłapał żonę na tym, jak się zabawia ze swoim osobistym trenerem. Spodziewał się, że wstąpi w niego furia. Nie wstąpiła. Przeciwnie, poczuł niewysłowioną ulgę. Shelley, jakby nieobecna myślami, ponownie uścisnęła córkę i wsiadła

RS

pośpiesznie do lexusa. Samochód ruszył, wzbijając tumany kurzu. Devon stała na środku podjazdu, promieniejąc szczęściem.

Keegan podszedł do córki; chwyciwszy pozostawiony na trawie bagaż dziecka, skierował się do domu.

Dziewczynka, podskakując wesoło, usiłowała dotrzymać mu kroku. - Mogę iść do Rianny i Maeve powiedzieć im, że zostaję tu dłużej? - spytała i nie czekając na odpowiedź, kontynuowała: - Możemy zjeść hot dogi na kolację? I jeśli codziennie będę karmiła Kłapoucha i czyściła jego boks, to podwyższysz mi kieszonkowe? Keegan parsknął śmiechem. - Tak, możemy zjeść hot dogi i tak, podwyższę ci kieszonkowe. A jeśli chodzi o odwiedziny u kuzynek, to najpierw do nich zadzwoń. Minąwszy drzwi, Devon pobiegła do telefonu. Keegana nagle ogarnęła taka senność, że z trudem trzymał oczy otwarte. Ale był szczęśliwy; nawet nie sądził, że potrafi odczuwać tak wielkie szczęście. Dziwne. Psyche była w szpitalu, umierała. McKettrickCo lada dzień przejdzie w obce ręce. 110

Lecz on miał przy sobie Devon, przynajmniej przez jakiś czas mógł się cieszyć córką. Niekiedy los potrafi nam spłatać figla i uśmiechnie się znienacka. Devon z minutę lub dwie trajkotała przez telefon, potem w milczeniu słuchała głosu na drugim końcu linii i wreszcie wyciągnęła słuchawkę do ojca. - Cześć - powiedziała Emma. - Cześć. - Domyślam się, że żona sprawiła ci miły prezent, nie zabierając ze sobą Devon. - Najwspanialszy. - Wiem od Cheyenne, że ty i Jesse spędziliście całą noc w szpitalu przy łóżku Psyche Ryan. - To prawda.

RS

Keegan ziewnął. - A jutro czeka cię ważne zebranie w pracy - kontynuowała Emma. - W McKettrickCo.

Zjeżył się na samą myśl o jutrzejszym głosowaniu, ale Emma nie miała z tym nic wspólnego, więc powściągnął złość.

- Możemy sobie pogadać, ale nie wolisz przejść do sedna? Emma roześmiała się wesoło. - No dobra. Pomyślałam, że dzisiejszą noc Devon spędzi u nas, a ty się porządnie wyśpij. - Emmo... - Słucham? - Jesteś aniołem. Ponownie wybuchnęła śmiechem. - Możesz to powiedzieć Rance'owi? Od trzech dni kłócimy się, na jaki kolor pomalować ściany w kuchni. Jeszcze chwila, a Rance mnie utopi w szklance wody. - Dobra, powiem mu - obiecał Keegan. 111

- Zaraz będziesz miał okazję. Już jest w drodze do ciebie. Devon, która oddawszy ojcu słuchawkę, popędziła schodami na górę, zbiegła z powrotem na dół, ściskając w jednej ręce różowego misia, w drugiej piżamę oraz szczoteczkę do zębów. Keegan pożegnał się z Emmą i odłożył słuchawkę na widełki. Devon otworzyła na oścież kuchenne drzwi. - Już jest! - zawołała. - Przyjechał na koniu! Keegan wyszedł za córką. I faktycznie, Rance, podobnie jak pokolenia McKettricków przed nim, siedział dumnie wyprostowany na pięknym czarnym wałachu, jednym ze stale powiększającego się stada koni. Na widok kuzyna przytknął palce do ronda kapelusza, po czym wyjął nogę ze strzemienia, żeby dziewczynka mogła tam oprzeć swoją. Następnie schyliwszy się, posadził za sobą.

RS

zgrabnym ruchem podciągnął Devon wraz z misiem, piżamką i szczoteczką i Keegan wiedział, że powinien milczeć, ale to było silniejsze od niego. - Jutro będziesz głosował tak samo, jak Jesse? - spytał. Rance poprawił kapelusz na głowie, zmienił nieco pozycję w siodle. Devon objęła go rączkami w pasie; widać było, że nie może się doczekać, kiedy ruszą w drogę. - Będę głosował, jak mi się podoba i nikomu nic do tego - odparł. - A tobie radzę się wyspać, bo jak znam życie, to z tyloma McKettrickami stłoczonymi w jednym pokoju prędzej czy później musi dojść do potężnej awantury. Obróciwszy konia, skierował się w stronę strumyka. - Rance? Jeździec obejrzał się przez ramię. - Co? - Pozwól Emmie pomalować kuchnię na taki kolor, jaki ona sobie życzy. Rance pokręcił ze śmiechem głową. 112

- Wyobrażasz sobie różową kuchnię? Prędzej się zastrzelę. - Różową, powiadasz? - Różową. Ta kobieta ma bzika na punkcie różu. - Hm, rzeczywiście, czasem facet musi tupnąć nogą - przyznał Keegan. - No właśnie. Ja tupię, jak słyszę o różowych ścianach w kuchni. Devon pomachała do ojca. Godzinę temu marzyła o tym, żeby zostać na ranczu, teraz nie mogła się doczekać, kiedy znajdzie się w towarzystwie swoich kuzynek. - Bądź grzeczna. Coś w jego tonie zwróciło uwagę Rance'a, który zmrużył z namysłem oczy. - Nic mi nie jest - zapewnił go Keegan. - Słowo McKettricka. Rance jeszcze przez chwilę spoglądał na kuzyna, wreszcie ruszył w stronę

RS

mostka łączącego oba brzegi strumyka. Zachodzące słońce odbijało się w oknach domu, który majaczył paręset metrów dalej za kępą drzew. Keegan poczuł, że coś go ściska za gardło. I raptem doleciał go z wiatrem głos córki:

- Szybciej, wujku! Jedźmy galopem!

Rance wydał dziki okrzyk i spiął lekko konia. Keegan odczekał, aż miną mostek, po czym zawrócił do domu. Przez chwilę stał w progu, rozmyślając o przeszłości. Świadomość, że ta wspaniała chałupa przetrwała już tyle lat, zawsze działała na niego kojąco. Zbudował ją stary Angus McKettrick; w niej wychował czterech synów oraz córkę. Razem jadali posiłki gotowane na stojącym w kącie starym piecu. Piec wciąż był w doskonałym stanie, ale dziś służył wyłącznie do ogrzewania parteru. W chłodne zimowe poranki przyjemnie słuchało się trzasku ognia. Czasem w dzieciństwie Keegan słyszał, jak nocą w kuchni brzęczą metalowe fajerki, choć dobrze wiedział, że wszyscy domownicy są w pokojach na piętrze. 113

Czasem też słyszał dochodzący z podwórza brzęk podkowy uderzającej o metalowy pałąk. Rano tata mu mówił, że pewnie Angusa i jego synów naszła ochota na grę w podkowy. - Wystraszysz dzieciaka - protestowała matka. Ale Keegan nie odczuwał strachu. Podobał mu się pomysł dzielenia domu z tymi, którzy go zbudowali i dbali, by pozostał w idealnym stanie dla przyszłych pokoleń. Zalała go fala wspomnień. Chociaż podszedł do lodówki, żeby znaleźć coś do jedzenia, wspomnienia wciąż go nawiedzały. A lodówkę, psiakość, jak zwykle miał kiepsko zaopatrzoną. Przymknął oczy, oglądając obrazy z przeszłości. Latem mama umawiała się z mamą Jessego i mamą Rance'a na wspólne smażenie konfitur. Niedaleko nad

RS

strumykiem był sad, dziś zaniedbany, w którym rosły brzoskwinie i gruszki. W kuchni unosił się słodki zapach, kobiety pracowały, a oni - Keegan, Rance, Jesse, czasem Meg - kręcili się w kółko, trzaskając drzwiami. - Przestańcie! Bo wypadną z zawiasów! - wołała raz jedna, raz druga mama. Keegan wyprostował się i trzymając w ręku puszkę piwa, zamknął lodówkę. Och, ileż by dał, żeby znów usłyszeć trzaskanie drzwiami. Nikt nie zbierał owoców, nie mył słoików, nie smażył konfitur. Nie było już kobiet, które zbierały się w kuchni, śmiały, rozmawiały, smarowały maścią spieczone przez słońce nosy, opatrywały podrapane do krwi kolana czy pokąsane przez komary ramiona. Otworzył puszkę i pociągnął łyk zimnego piwa. Psiakość, robił się sentymentalny na stare lata. Za jego plecami jedna z fajerek na piecu zagrzechotała. Keegan niemal się zakrztusił. Obrócił się. Oczywiście nikogo poza nim w kuchni nie było. Hm, czyżby drobne trzęsienie ziemi? Jedno z tych małych, niegroźnych, na które nikt nie zwraca uwagi? 114

Ciche pukanie do drzwi sprawiło, że podskoczył jak oparzony. Na widok Rance'a odetchnął z ulgą. Starał się przybrać neutralny wyraz twarzy. - Masz więcej browaru? - spytał Rance, wieszając kapelusz na wieszaku przy drzwiach, tak jak wcześniej całe pokolenia McKettricków. Keegan zacisnął zęby. Wczoraj Jesse nie spuszczał go z oczu, dziś Rance odwiózł Devon do domu po drugiej stronie strumyka, po czym wrócił, udając, że wpadł ze zwykłą przyjacielską wizytą. - Cóż to, kazano wam mnie śledzić, czy co? Rance wyjął z lodówki piwo i pociągnął łyk. - Śledzić cię? A komu by się chciało? Za nudne prowadzisz życie. - Więc co tu robisz?

RS

- Pomyślałem, że wpadnę i trochę cię podenerwuję. - Ponownie zbliżył puszkę do ust. - I chyba mi się udało.

Keegan podszedł do stołu, przerzucił nogę przez jedną z dwóch ław i usiadł. - Zadanie wykonane. Możesz wracać do siebie. Rance odsunął krzesło, które w dobrych dawnych czasach należało do Angusa, obrócił je i usiadł okrakiem, w stylu kowbojskim. - Pójdę, kiedy będę miał ochotę - odparł. - A jeszcze nie mam. - Devon pomieszka ze mną przez jakiś czas. - Wiem. - Kuzyn pokiwał głową. Nagle w jego kieszeni zabrzęczał telefon. Obraz kowboja z Dzikiego Zachodu prysł. Krzywiąc się, Rance wyciągnął komórkę i burknął „halo". Słuchając głosu na drugim końcu linii, przyglądał się uważnie Keeganowi. Keegan pociągnął łyk piwa. Czekał. - Tak - powiedział Rance. - Jest tutaj. Znów zamilkł i słuchał.

115

- Jeśli chcesz znać prawdę - wyszczerzył zęby - to wygląda paskudnie. Konsumuje trzecie piwo, jutro będzie miał potężnego kaca. Keegan prychnął pod nosem. - Skoro gadacie o mnie, przełącz się na tryb głośno mówiący. Przynajmniej będę mógł się bronić. Wzruszywszy ramionami, Rance wcisnął odpowiedni przycisk i położył telefon na stole. - Teraz obaj cię słyszymy - poinformował swego rozmówcę. - Miło mieć audytorium - oznajmił Jesse. - Odczepcie się ode mnie - warknął Keegan. Nie spuszczając wzroku z kuzyna, Rance pogładził dłonią stary porysowany blat.

RS

- Hej, Jesse. Przyjedź tu. Musimy obgadać jutrzejsze głosowanie. - Dobra, będę za dwadzieścia minut. Jesteście u Keegana? A macie piwo? - Nie widzę sensu... - zaczął Keegan.

- Tak, u Keegana - przerwał mu Rance, po czym wcisnął przycisk kończący rozmowę.

Keegan oparł łokcie na stole, obiema rękami przeczesał włosy. Rance wstał, podszedł do lodówki, po chwili wrócił z następnymi dwiema puszkami. - Nie myśl, że nie wiem, o co wam chodzi. - Keegan łypnął na niego spod oka. - Zamierzacie podać mi dziesięć powodów, dlaczego McKettrickCo powinno wejść na giełdę. A ja nie mam najmniejszej ochoty tego słuchać. Rance ponownie usiadł okrakiem na krześle. - Co u Psyche? - Nic się nie zmieniło, umiera. - Keegan niemal zakrztusił się, wypowiadając te słowa, tak jak parę minut temu zakrztusił się, kiedy wydawało mu się, że słyszy brzęczenie fajerki na piecu. 116

Wyraz twarzy Rance'a nie uległ zmianie. - Przynajmniej lekarze zdołali opanować jej ból? - Ona dusi w sobie cierpienie. Stara się go nie okazywać, ale bardzo cierpi... - To tak jak ty. - Nie zasłużyła na taki los. - Nikt nie zasługuje, Keeg. - Wyświadcz mi przysługę, Rance. Zadzwoń do Jessego i powiedz mu, żeby został w domu. Nie mam ochoty na gości. - Na pewno już wyszedł. I sam wiesz, że nie nosi telefonu komórkowego. - Na moment Rance zamilkł. - Musimy wyjaśnić sobie parę spraw przed jutrzejszym spotkaniem w firmie. - A co tu jest do wyjaśniania? Jesse już podjął decyzję, ty też. Nie mam - Na pewno? - Tak.

RS

szansy, jestem w mniejszości. Ale trudno, przeżyję.

Rance ponownie wstał od stołu i chociaż jeszcze nie skończył piwa, znów zajrzał do lodówki. Wyciągnął karton jajek, kawałek sera i kilka nędznych cebulek. - Czuj się jak u siebie w domu - mruknął ironicznym tonem Keegan. Parsknąwszy śmiechem, Rance postawił produkty na szafce i umył pod kranem ręce. - Widzę, że masz równie dobry humor, jak stary niedźwiedź nadziany na pal. Keegan poddał się. - Co chcesz zrobić? - Omlet. - Rance wyciągnął z szafki pamiętającą odległe czasy żeliwną patelnię, postawił ją na ogniu, wrzucił kawałek masła. - W przeciwieństwie do niektórych tu obecnych, codziennie ciężko pracuję i bywam głodny.

117

Keegan czekał naburmuszony, aż Rance skończy zabawę w kucharza. Nawet nie chciało mu się protestować, że on też ciężko pracuje. Kiedy Devon przebywała u matki, czasem przez wiele dni nie wychodził z biura. Jesse zjawił się w porę na kolację; nałożył sobie porcję na talerz, posolił, popieprzył, następnie usiadł przy stole naprzeciwko Keegana. - Firma cię wykończy, Keeg - mruknął. - Powiedz, kiedy ostami raz jeździłeś konno? Keegan zjeżył się. Kusiło go, żeby wstać i wyjść, ale uświadomił sobie, że też jest głodny. Czym prędzej więc nabrał jedzenie na widelec; miało to również tę korzyść, że z pełnymi ustami nie musiał od razu odpowiadać. - Może on potrzebuje forsy? - powiedział Rance do Jessego. - Może. - Jesse pokiwał z namysłem głową. - Ciężko człowiekowi, jak

RS

oszczędności mu stopniały do dwudziestu lub trzydziestu milionów. - Posłuchaj, Keeg. - Rance błysnął zębami. - Twoje dochody wzrosną dwukrotnie, kiedy McKettrickCo wejdzie na giełdę. Będziesz mógł płacić Shelley dwa razy większe alimenty. Ona oszaleje z zachwytu i wreszcie da ci święty spokój. Keegan pochylił się nad talerzem i zniżył głos, jakby zdradzał kuzynom wielką tajemnicę. - Nie wiem dlaczego, ale to, co mówisz, nie poprawia mi nastroju. - Bo w tym momencie nic ci go nie poprawi - rzekł Rance. - Strata McKettrickCo może mnie co najwyżej bardziej przybić. Jesse westchnął ciężko. Zerknął na Rance'a. Dogadali się bez słów. Keegan poczuł się wyłączony, jakby był intruzem. - Dobra - oznajmił zdecydowanym tonem Rance. - Co dobra? - spytał Keegan. - Dobra, zagłosujemy tak jak ty - odparł Jesse. - Wbrew zdrowemu rozsądkowi - dodał Rance. Jesse pokiwał głową. 118

- I bez żadnych gwarancji, że wygramy. Keegan przeniósł wzrok z jednego na drugiego. - I zrobicie to, bo...? - Bo z wiekiem stajemy się coraz bardziej sentymentalni - stwierdził z ubolewaniem Rance. - Mów za siebie - przywołał go do porządku Jesse, po czym utkwił spojrzenie w Keeganie. - Wiesz, na czym polega twój problem? Za dużo myślisz. To niezdrowe. Keegan podrapał się po brodzie. - Dzięki, chłopaki - powiedział i nagle uświadomił sobie, że dziękuje im za ich solidarną postawę, a nie za obietnicę, że jutro zagłosują tak jak on w sprawie przyszłości McKettrickCo.

RS

Nie siedzieli długo. Zjedli do końca gigantyczny omlet, następnie wstawili brudne talerze do zlewu i poradziwszy Keeganowi, żeby się porządnie wyspał, skierowali się do wyjścia.

Keegan chętnie skorzystał z rady.

119

ROZDZIAŁ ÓSMY Mrugając gwałtownie, Molly poderwała się na łóżku. Dwa piętra niżej ktoś naciskał dzwonek do drzwi. Obok niej poruszył się Lucas. Chłopiec otworzył ślepka i popatrzył na nią zdziwionym wzrokiem. W nocy trochę się wiercił i płakał. Kiedy nad ranem wstała, żeby zmienić mu pieluszkę, wzięła go do swojego łóżka. Sięgnęła na oślep po budzik i spojrzała na lśniące cyfry. Ósma trzydzieści pięć. Psiakość. Zwykle wstawała o szóstej lub wcześniej. Dziś czuła się tak, jakby miała kaca. Marzyła o tym, żeby naciągnąć kołdrę z powrotem na głowę i dalej spać.

RS

Dzwonek ponownie zabrzęczał.

- Zaspaliśmy, kolego - powiedziała do Lucasa. Zsunąwszy nogi na podłogę, sięgnęła po szlafrok. - Oj, jak zaspaliśmy!

Lucas zachichotał i ruszył na czworaka na koniec materaca, nie przejmując się, jak to dziecko, żadnym prawem grawitacji.

Molly chwyciła go, zanim spadł z łóżka, i wtuliła nos w jego szyję. Ktokolwiek dobija się do drzwi, może poczekać. Ale gdzie Florence? Przycisnęła dziecko mocniej do piersi, wbiegła do sąsiedniego pokoju po świeżą pieluszkę, po czym skierowała się do windy. Wysiadłszy na parterze, natychmiast podążyła do drzwi. Zdążyła w ostatniej chwili, albowiem mężczyzna stojący na werandzie właśnie zamierzał odejść. - Przywiozłem łóżko szpitalne - oznajmił. - Świetnie. Pokażę panu, gdzie je wstawić - powiedziała Molly, trzymając Lucasa na biodrze. Pieluszka, którą chłopczyk miał na sobie, przeciekała. 120

Mężczyzna skinął głową. Molly przewinęły się przed oczami sceny napadów, gwałtu i kradzieży namiętnie oglądała w telewizji różne kroniki policyjne - więc ostrożnie wyjrzała na zewnątrz, szukając przed domem wozu dostawczego. Przy krawężniku zobaczyła furgonetkę z dużym napisem na bocznej ścianie: „Dostawy sprzętu szpitalnego". Uśmiechnąwszy się w duchu, odsunęła zasuwę i otworzyła drzwi. - Proszę za mną - rzekła urzędowym tonem, prowadząc mężczyznę przez dom na oszkloną werandę, z której rozciągał się widok na ogród. Właśnie tu, patrząc na zieleń, Psyche chciała spędzić swoje ostatnie dni. Mężczyzna położył na stoliku plastikową podkładkę, do której było przypięte zamówienie, i wrócił do samochodu. Bukiet białych piwonii od Keegana nadal stał w wazonie; liście lekko zwiędły, ale kwiaty dzielnie prężyły się ku słońcu.

RS

Przełykając z trudem ślinę, Molly położyła Lucasa na szezlongu przy przeciwległej ścianie, zmieniła pośpiesznie pieluszkę, po czym z dzieckiem na rękach przeszła do kuchni.

W kuchni zastała Florence w szlafroku narzuconym na koszulę nocną. - Nie wiem, co się dzieje - jęknęła. - Zazwyczaj budzę się o świcie, a tej nocy spałam jak zabita. Molly nic nie powiedziała. Rozejrzawszy się po kuchni, zauważyła jeden z wielu kojców Lucasa; wsadziła chłopca do środka, dała mu zabawkę. Następnie odkręciwszy wodę, umyła w zlewie ręce, kątem oka obserwując Florence, która zaczęła przyrządzać kawę. - Lepiej zadzwonię do szpitala - rzekła, odsuwając na bok dzbanek. - Upewnię się, czy odwiozą Psyche do domu karetką. Mężczyzna pojawił się z kolegą; robiąc mnóstwo hałasu, pchali szpitalne łóżko po bezcennej drewnianej podłodze. Lucas podciągnął się na nóżki i patrzył z zafascynowaniem. - Tam na zewnątrz stoi jakiś wariat - oznajmił pierwszy z mężczyzn. 121

Molly zmarszczyła czoło. - Kto? - Jakiś staruch. Twierdzi, że przyjechał zwolnić swoją agentkę. Pewnie wydaje mu się, że jest ważnym hollywoodzkim aktorem. - Moim zdaniem - dodał drugi z mężczyzn - gość jest zalany w trupa. - Cholera jasna - mruknęła Molly. - Wezwę Wyatta - powiedziała Florence, sięgając po telefon. - Nie, facet jest niegroźny. Przypilnuj Lucasa, a ja się zajmę szaleńcem za drzwiami. Tak jak się spodziewała, na werandzie przed domem stał Denby Godridge ubrany w czarne spodnie i czarny golf. Siwe włosy miał potargane, brzuch większy niż zwykle.

RS

niż ostatnim razem, kiedy go widziała, a nos jeszcze bardziej czerwony i nabrzmiały - Przyjechałem cię zwolnić! - ryknął tubalnym głosem. - Wejdź, zanim cię sąsiedzi zobaczą.

Wybałuszył swoje nabiegłe krwią oczy. - Jesteś zwolniona!

- W porządku. - Molly chwyciła mężczyznę za ramię i wciągnęła do środka. Wszystko rozumiem. Zwalniasz mnie. Wywalasz. Posyłasz na zieloną trawkę. Już nie jestem twoją agentką, nie reprezentuję cię. Masz coś jeszcze do dodania? Zaskoczony podrapał się po głowie, po czym wypiąwszy dumnie pierś, oznajmił: - Nie. - Boże, Denby, powiedz mi, że nie prowadziłeś wozu w tym stanie. - W jakim stanie? - Jesteś zalany. Kompletnie ubzdryngolony. - Och, daj spokój z tymi przymiotnikami - warknął pogardliwym tonem, nie posiadając się z oburzenia. - Pamiętaj, że dostałem Pulitzera. 122

- Więc zachowuj się, jak przystało na zdobywcę tej prestiżowej nagrody szepnęła gniewnie Molly. - Tak się składa, że przyleciałem na to zadupie własnym samolotem. I czekała na mnie zamówiona wcześniej limuzyna. W ten sposób, moja droga, podróżuje sławny Denby Godridge. Molly westchnęła z ulgą. Przynajmniej nie stanowił zagrożenia na drodze. Z głębi domu wyłonili się mężczyźni z wypożyczalni sprzętu medycznego; ominęli Denby'ego szerokim łukiem i wyszli na zewnątrz. - Chodź ze mną - rzekła Molly, prowadząc pisarza do kuchni. Florence wytrzeszczyła oczy. - No co? - zirytował się. - Nigdy pani nie widziała laureata nagrody Pulitzera? - Bądź grzeczny, bo ci język wyrwę - ostrzegła go Molly.

RS

- Co to za wariat? - spytała niania.

Molly nalała do kubka świeżo zaparzonej kawy, postawiła ją na stole i kazała Denby'emu usiąść. O dziwo, bez słowa protestu spełnił jej polecenie. - Ten wariat to Denby Godridge - rzekła Molly, odpowiadając na całkiem logiczne pytanie gosposi. - Denby, poznaj Florence Washington. - Bardzo mi miło - oznajmił szarmancko mężczyzna. - Nie powiem, że mnie również - burknęła Florence. Denby obruszył się, ale na szczęście zadzwonił telefon. Florence podniosła słuchawkę, a Molly zyskała kilka bezcennych minut na zastanowienie się, jak ma wytłumaczyć obecność Denby'ego. Najwyraźniej Psyche nie uznała za stosowne wyjaśnić swojej cudownej opiekunce, że ona, Molly, prowadziła w Los Angeles własną agencję literacką. Denby tymczasem popijał kawę z miną człowieka, który wie, że wszyscy dookoła powariowali i on, niestety, nie ma na to żadnego wpływu.

123

Molly zaczęła nerwowo dumać, jak się pozbyć z domu tego nieproszonego i pijanego gościa. Krzyknąć, że pali się? Podłożono bombę? Nic sensownego nie przychodziło jej do głowy. - W porządku, Keegan - powiedziała do słuchawki Florence. - Zatem do zobaczenia. Molly zastygła bez ruchu. Psiakość, całkiem o tym zapomniała. Nic dziwnego, że Keegan zamierza wpaść. Oboje muszą podpisać dokumenty. Cholera, czy zawsze nieszczęścia chodzą parami? Najpierw wizyta Denby'ego, a potem... - Keegan załatwił dla Psyche transport lotniczy - oznajmiła Florence. Molly natychmiast poczuła wyrzuty sumienia. Może w stosunku do niej Keegan zachowywał się jak palant, ale powinna pamiętać, że do Psyche odnosił się zupełnie inaczej.

RS

- Transport powietrzny? - spytał Denby, strosząc białe krzaczaste brwi. Uwielbiał intrygi, tragedie, sensacje; uwielbiał, jak coś się działo. Zawsze liczył na to, że zdoła wykorzystać jakiś fascynujący szczegół w swojej kolejnej powieści. - Tak, Denby - odparła Molly. - Widzisz, są na tym świecie ludzie, którzy mają poważniejsze problemy niż to, czy ich książka trafi na listę bestsellerów, czy nie. - Jesteś moją agentką. Powinnaś przejmować się moimi... - Nie jestem - przerwała mu. - Już trzy razy mnie zwalniałeś. - Bo martwię się tak słabą sprzedażą. - To się nie martw. - Wsypała Lucasowi do miseczki płatków, które zalała mlekiem. Denby miał wierną, kochającą żonę, mnóstwo pieniędzy na koncie, mieszkał na przedmieściach Seattle we wspaniałym domu nad brzegiem morza. Wracaj do domu i pisz. Nagle w drzwiach jadalni pojawił się czarnoskóry mężczyzna w czapce i uniformie szofera. Przypominał starszego Denzela Washingtona z domieszką Morgana Freemana. 124

- Przepraszam najmocniej - rzekł, zdejmując czapkę. - Nie chciałbym przeszkadzać... - Niech pan wejdzie i napije się kawy - powiedziała Molly. Pochylona nad kojcem, zbliżyła do buzi Lucasa łyżeczkę z płatkami. Patrząc na malca, miała skojarzenie z tłuściutkim pisklakiem, który czeka z otwartym dziobem na coś dobrego. Szofer skinął uprzejmie głową. Jaki miły, nieśmiały człowiek, pomyślała Florence. Poprawiła ręką włosy, wygładziła szlafrok. Widząc to, Molly uśmiechnęła się w duchu. - Wilkins, one są paskudne, wyrzucają mnie... - Denby poskarżył się swojemu szoferowi, który musiał przylecieć z nim prywatnym odrzutowcem, by później zasiąść za kierownicą limuzyny.

RS

Podziękowawszy Florence za kawę, Wilkins zajął miejsce przy stole. - Moim zdaniem, są urocze i gościnne - rzekł. Molly usiłowała sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek wcześniej miała okazję spotkać Wilkinsa. - Dlatego ty jesteś kierowcą, a ja autorem bestsellerów - mruknął pisarz. - Och, Denby, zamknij się! - zirytowała się Molly. Wilkins roześmiał się dobrodusznie. - O, tak, bardzo mi się tu podoba - powiedział, ale mówiąc to, patrzył nie na swojego pracodawcę, lecz na Florence. - Może będę częściej wpadał do Indian Rock. Powietrze w pokoju stało się naelektryzowane. Florence przeprosiła wszystkich i znikła za drzwiami swojego pokoju. Denby dokończył kawę. Lucas dokończył płatki. Po chwili Florence wyłoniła się w kwiecistej sukience, z włosami uczesanymi w kok. W dodatku pachnąca perfumami. Wilkins powiódł po niej łakomym wzrokiem. 125

- Była pani kiedykolwiek w Seattle? - spytał. - Wkrótce zamieszkam tam z siostrą - odparła nieśmiało. Molly pokręciła z niedowierzaniem głową. Czyżby Florence zatrzepotała rzęsami? Uśmiechając się, Wilkins wyciągnął z kieszeni wizytówkę. - Co za zbieg okoliczności! Ja też tam mieszkam. Od lat służę panu Godridge'owi i paru innym osobom za kierowcę. Gdyby pani potrzebowała gdzieś dojechać, proszę koniecznie do mnie zadzwonić. Florence schowała wizytówkę pod ozdobne naczynie na ciasteczka, po czym dolała gościowi kawy. Chyba się zarumieniła, ale zważywszy na mahoniowy odcień jej skóry, nie można było tego definitywnie rozstrzygnąć. - Jakże zmienne bywają koleje losu - szepnęła Molly do Lucasa. - Buuuzi.

RS

Chłopczyk wspiął się na paluszki i wyciągnął rączki. Przełykając łzy, Molly ochoczo spełniła żądanie dziecka. Keegan stał ze ściśniętym gardłem. Zresztą mało kto siedział; sala konferencyjna w budynku McKettrickCo nie była na tyle duża, żeby zmieściły się w niej dziesiątki krzeseł. Na zebranie przybyli McKettrickowie z Teksasu, z Nowego Jorku, z San Francisco i z Chicago. A także kilku mieszkających w Europie. Stary Angus zdziwiłby się, że czterech synów i jedna córka dało początek tak wielkiej rodzinie. Jesse stał po prawej stronie Keegana, Rance po lewej. Eve McKettrick, matka Sierry i Meg, wyszła na środek sali. Była to piękna kobieta o ogniście rudych włosach i zielonych oczach. Keegan pamiętał ją z dawnych czasów, jak z innymi matkami smażyła konfitury w kuchni na „Trzy M" i krzyczała na dzieciaki, które biegały po domu, trzaskając drzwiami.

126

Dziś była poważną bizneswoman, prezesem ważnej spółki działającej niemal w każdym kraju na świecie. Zerknęła do notatek, ale oczywiście ich nie potrzebowała. Wszyscy wiedzieli, że ma nie tylko świetną głowę do interesów, ale również fenomenalną pamięć. - Wejść na giełdę czy nie? Długo się nad tym zastanawialiśmy - rzekła. Najwyższy czas zagłosować. W sali rozległy się szepty, szmery i pomruki, lecz nikt nie podniósł ręki, żeby zabrać głos. - Zwykle toczymy dyskusje, przekonujemy się nawzajem do swoich racji. Myślę, że w tej sprawie każdy już ma wyrobioną opinię. Cisza, jaka zaległa, skojarzyła się Keeganowi z ciszą, jaka panuje w górach przed burzą.

RS

- Kto z was jest przeciwny punktom zawartym w umowie, z którą mieliście okazję wcześniej się zapoznać?

Zazwyczaj głosowanie zaczynało się od pytania kto jest za, a nie kto przeciw, ale Eve McKettrick wszystko robiła po swojemu.

Keegan pierwszy podniósł rękę, po nim Jesse i Rance. Następna była Sierra, potem Meg. Kilka innych osób również zagłosowało na „nie". Za mało. Keegan wiedział, że przegrał. - A teraz kto jest za? - spytała Eve. Uniósł się las rąk. Decyzja zapadła. Po wprowadzeniu akcji McKettrickCo do obrotu giełdowego każdy z obecnych właścicieli zyska fortunę. - A zatem wszystko jasne - oznajmiła Eve, opuszczając uniesioną rękę. Jesse z Rance'em przysunęli się bliżej Keegana, jakby chcieli mu dodać otuchy. On sam czuł, jak mu dudni w skroniach. Potomkowie Angusa McKettricka zaczęli wolno opuszczać salę. Meg z Sierrą wyraźnie zwlekały z wyjściem. 127

Eve podeszła do Keegana i popatrzyła mu prosto w oczy. - Przykro mi, Keegan. Skinął w milczeniu głową. Wiele rzeczy chciał jej powiedzieć, ale nie był w stanie dobyć z siebie słowa. Chłodną dłonią delikatnie pogładziła go po twarzy. Kiedy w wieku kilkunastu lat stracił rodziców, ona pierwsza przyszła mu z pomocą, zaproponowała, żeby zamieszkał w jej rezydencji w San Antonio. On jednak wolał zostać na ranczu i dopóki nie wyjechał na studia, pomieszkiwał to u rodziców Jessego, to Rance'a. - Zobaczysz, tak będzie najlepiej - rzekła, po czym okręciwszy się na pięcie, podążyła za resztą rodziny. Na znak dany przez Jessego lub Rance'a Meg z Sierrą również opuściły salę konferencyjną, zamykając za sobą drzwi. swój.

RS

- Przegraliśmy - powiedział Keegan głosem, który z trudem rozpoznał jako Jesse miał Cheyenne, pochłaniała go też gra w pokera. Rance miał Emmę, dwie córki, które mieszkały z nim na ranczu, a nie tak jak Devon kursowały między dwoma domami, i niedawno został ranczerem. Natomiast on, Keegan, był weekendowym ojcem, który od poniedziałku do piątku żył pracą. Co teraz się z nim stanie? Kiedy Devon wróci do matki, jaki będzie miał powód, żeby wstawać rano z łóżka? Jesse postawił za Keeganem krzesło. - Pomyśl o Devon. Będziesz miał więcej czasu dla córki. Z wewnętrznej kieszeni marynarki, której nie nosił, odkąd porzucił firmę na rzecz ranczerstwa, Rance wyciągnął piersiówkę. Keegan potrząsnął przecząco głową. - Przed zachodem słońca siodłamy konie i jedziemy na górę Jessego - rzekł Rance, chowając z powrotem flaszkę. - To znaczy my dwaj, Emma, Cheyenne, dzieciaki i część przyjezdnych. Oczywiście zabierzemy z sobą Devon, ale mała znacznie 128

bardziej by się ucieszyła, gdybyś też się z nami wybrał. To jak, Keeg? Możemy na ciebie liczyć? Keegan pomyślał o Psyche; obiecał, że dziś po południu wpadnie do niej podpisać dokumenty, na mocy których stanie się wykonawcą jej testamentu oraz nieoficjalnym opiekunem Lucasa. Pomyślał o Lucasie i, siłą rzeczy, o Molly. - Niestety, będę zajęty - odparł płaskim, bezbarwnym głosem. Rance poklepał go po ramieniu. - Wiem. Travis mi o wszystkim wspomniał. Ale to wam zajmie najwyżej dwie godziny. - Na moment zamilkł. - Przejażdżka konno dobrze ci zrobi. Przypomnisz sobie, kim jesteś. McKettrickiem z krwi i kości. - A jestem? - spytał Keegan; oczy go piekły. - Jesteś, jesteś - oznajmił Jesse. - Tylko zamiast siedzieć na koniu, zbyt długo

RS

siedziałeś przy biurku. I zapomniałeś, co naprawdę liczy się w życiu. Potrzebujesz odmiany, stary. Powrotu do korzeni. Przejedź się konno, posiedź przy ognisku, rozbij biwak pod gołym niebem. Twoja córka się ucieszy. Dobrze, ze względu na Devon wybierze się na wycieczkę. Zrobi to dla córki. I częściowo dla siebie, bo gdyby miał spędzić noc sam w domu, chyba by zwariował. Skinął głową. - Napijemy się piwa u Lucky'ego? - spytał Jesse. - Ja stawiam. Keegan odmówił. Bał się, że jeśli zacznie pić, to nie przestanie. Może nigdy? Rance z Jessem ociągali się z wyjściem, ale w końcu skierowali się do drzwi. Został sam w sali konferencyjnej. Stracił pracę, wkrótce straci Psyche. Ale nadal miał Devon. Będzie też sprawował pieczę nad Lucasem. Tak, zaprze się, zagryzie zęby, ale się nie podda. Bo jest McKettrickiem, cokolwiek to znaczy. A McKettrickowie się nie poddają.

129

Zanim Psyche dojechała do domu - przy pasie startowym tuż za miasteczkiem czekała na nią karetka - Wilkins wyprowadził Denby'ego na zewnątrz, wpakował do wynajętej limuzyny i odwiózł do Phoenix, skąd odlatywał samolot do Seattle. Molly wzięła prysznic, umalowała się, włożyła rajstopy, buty na obcasach oraz elegancki czarny kostium z białymi wyłogami. Bądź co bądź miała dziś podpisać oficjalne dokumenty, chciała więc strojem podkreślić powagę sytuacji. Wcześniej wykąpała Lucasa; z trudem, bo mały strasznie się wiercił i chichotał, założyła mu pieluszkę, na to krótkie niebieskie spodenki oraz niebieską koszulkę, następnie przyczesała na mokro jego złociste loki. Sanitariusze wtoczyli nosze, na których leżała Psyche. Była przeraźliwie blada i krucha, ale na widok chłopca twarz jej pojaśniała. Z pomocą Florence sanitariusze przenieśli chorą na łóżko stojące na werandzie

RS

za kuchnią, po czym pożegnali się i wyszli. Obok chorej Molly posadziła Lucasa; sama odsunęła się pół kroku, pilnując, żeby mały nie wypadł. Łóżko co prawda miało poręcze, ale...

- Zjadłabyś coś? - spytała Florence, która bardzo chciała się na coś przydać. Ugotowałam rosół, który tak lubisz.

- Nie. - Psyche pogładziła dziecko po główce. - Chcę tylko nacieszyć się moim maleństwem. Łzy podeszły Molly do oczu. - Nawet sobie nie wyobrażasz, co tu się dziś działo - zaczęła opowiadać Florence, przykrywając nogi Psyche kocem. - Pojawił się jakiś staruch, który zaczął wykrzykiwać, że jest laureatem nagrody Pulitzera. Myślałam, że trzeba będzie wezwać Wyatta, bo inaczej się go nie pozbędziemy, ale na szczęście pan Wilkins ze wszystkim sobie poradził. Psyche popatrzyła pytająco na Molly; uśmiech drgał na jej wargach. - Ten staruch to mój były klient - wyjaśniła Molly. - Już tu nie wróci. 130

- Jak się nazywa? - Psyche wprawnym ruchem kciuka wcisnęła czerwony guziczek przy umocowanej do kroplówki fiolce. - Denby Godridge - odparła Molly, nerwowo zastanawiając się, jak bardzo Psyche cierpi i czy płyn w fiolce wystarczy, by uśmierzyć jej ból. - Uwielbiam jego książki. Lucas zaczął podskakiwać na łóżku, trącając matkę. Psyche zacisnęła z bólu powieki. Florence wzięła malca na ręce i przeniosła do kuchni. Jego okrzyki niezadowolenia uciszyła obietnicą, że dostanie ciasteczko. - Płaczesz - powiedziała Psyche, obserwując Molly. - Nie próbuj zaprzeczać. Molly pociągnęła nosem. - Ciężko mi, jak patrzę na ciebie. - O, nie dziwię ci się.

RS

Po twarzy Psyche przemknął ironiczny uśmiech. - Bardzo cię boli? - Molly skierowała wzrok na zawieszoną nad łóżkiem kroplówkę.

- Prawdę mówiąc, czuję się, jakbym była urżnięta. - Hm, pijak zwykle bełkocze. - Przysuń sobie krzesło - poprosiła chora. - Chcę ci coś powiedzieć. Zza stolika, na którym w kryształowym wazonie stały piwonie, Molly wyciągnęła krzesło i usiadła. Ogarnął ją strach. Intuicja podpowiadała jej, co za moment usłyszy: że Psyche się rozmyśliła, nie pozwoli jej adoptować Lucasa, woli oddać dziecko na wychowanie Keeganowi. Czekała w napięciu. Mimo frustracji i przerażenia nie zamierzała ponaglać chorej. Nie w takiej chwili. - Nie byłam pewna, czy wrócę z Flagstaff - rzekła Psyche. - Jeszcze raz wszystko dokładnie przemyślałam i dziś rano zadzwoniłam do Travisa Reida. Przez moment przyglądała się Molly z mieszaniną uporu i determinacji w oczach. 131

Spytałam go, czy on z Sierrą zaadoptowaliby Lucasa. Travis był oczywiście zaskoczony moim pytaniem, powiedział, że musi porozumieć się z żoną. Porozumiał się i oddzwonił z informacją, że chętnie zaopiekują się moim synem. Molly miała wrażenie, jakby ktoś nagle wyciągnął dywan spod krzesła, na którym siedziała. Jakby w jednej chwili runął cały jej świat. - Dla... dlaczego? - spytała nieswoim głosem. - Bo chcę, żeby Lucas wychowywał się w pełnej rodzinie. Żeby miał matkę, ojca, rodzeństwo. - Ale... - Wiem. Obiecałam ci. Jednak się rozmyśliłam. Molly nie była w stanie oddychać. Nie była w stanie wykonać żadnego ruchu. Nie była w stanie cokolwiek powiedzieć. Jak przez mgłę słyszała za ścianą stukot.

RS

dziecinne gaworzenie, a po chwili z głębi domu doleciał ją inny odgłos, jakby - Travis z Sierrą mają synka - kontynuowała Psyche. - Liam ucieszy się z braciszka.

Molly z całej siły zacisnęła dłonie na siedzeniu krzesła; bała się, że w przeciwnym razie zwali się nieprzytomna na podłogę. A więc to tak. Psyche postanowiła się zemścić. Najpierw przekonała ją, że odda jej dziecko, a teraz pokazała figę z makiem. Wet za wet. Chciałaś zadawać się z żonatym facetem? To cierp. Stukot się przybliżał, był coraz donośniejszy. Nagle Molly usłyszała z kuchni znajomy głos. - Gdzie ona? - Na werandzie - odparła Florence. Keegan wpadł na werandę jak burza. - Do diabła, co się dzieje? Przed chwilą Travis mi powiedział... Psyche uśmiechnęła się. 132

- Co ci Travis powiedział? - Że chcesz, by on z Sierrą adoptowali Lucasa! Psyche skinęła głową. Zmarszczywszy czoło, Keegan spojrzał na Molly. - Wszystko już Molly wyjaśniłam, więc podam ci skróconą wersję. Pragnę, by Lucas dorastał w pełnej rodzinie, a nie z samą matką oraz wykonawcą testamentu. Keegan otworzył usta, po chwili je zamknął. Z taką siłą chwycił framugę, że palce mu zbielały. Wtem zza jego pleców wyłoniła się Devon. - Wybieramy się konno na wycieczkę - oznajmiła. - Rozpalimy ognisko i będziemy spać na ziemi. Molly, przybita, myślała tylko o tym, żeby nie zwymiotować. Psyche odnalazła wzrokiem dziewczynkę.

RS

- Ty jesteś Devon? - spytała.

Dziewczynka obeszła tkwiącego nieruchomo w drzwiach ojca i zbliżyła się do łóżka.

- Przykro mi, że jest pani chora. Inaczej mogłaby się pani z nami wybrać na górę Jessego. Jedzie nas cała banda.

Psyche uśmiechnęła się, pogładziła dziecko po włosach. - Oj, chciałabym z wami pojechać. - Smutnymi oczami popatrzyła na Keegana. - Ależ ona jest śliczna. Keegan chrząknął. - Kochanie - zwrócił się do córki. - Idź do kuchni i pomóż pani Washington zająć się Lucasem. Dziewczynka zawahała się - wiedziała, że pani Washington nie potrzebuje żadnej pomocy - ale widząc zatroskane twarze dorosłych, posłusznie skierowała się do kuchni. - Zabrałbyś Lucasa? - Psyche spytała Keegana, splatając ręce na kocu okrywającym jej chudą sylwetkę. - Na tę waszą dzisiejszą wycieczkę? 133

- Ależ, Psyche, to jeszcze berbeć! - A ty ile miałeś lat, kiedy zacząłeś jeździć konno? Molly z uwagą przyglądała się mężczyźnie. Nie był sobą; nie był tym człowiekiem, którego poznała. Sprawiał wrażenie przybitego, załamanego. Ale pod smutkiem kryła się siła. - Ojciec posadził mnie w siodle, jak tylko nauczyłem się siedzieć - przyznał po walce, którą sam z sobą stoczył. - Lucas od dawna siedzi - stwierdziła Psyche. - Zrozum, Keegan, nie chcę, żeby mój syn wyrósł na typowego chłopca z miasta, który wszystkiego się boi. Im wcześniej zacznie jeździć konno, tym lepiej. Z najwyższym trudem Keegan odprężył się. Molly nie odrywała od niego wzroku.

RS

- Posłuchaj, to nie ma sensu. Zresztą rozmawialiśmy o czymś innym... - O tym, że Lucas powinien mieć rodzinę. Matkę, ojca, brata... - Psyche przeniosła spojrzenie z Keegana na Molly i z powrotem na Keegana. Z kuchni dochodził głos Devon, która z podnieceniem opowiadała Florence o planowanej wyprawie. - Może siostrzyczkę.

Molly nagle podskoczyła, jakby przeszył ją prąd. Psyche uśmiechnęła się, wyraźnie z siebie zadowolona. - Psiakrew! - warknął Keegan. - Travis to porządny facet, ale nas, ciebie i mnie, łączy znacznie silniejsza więź. A Sierry w ogóle nie znasz. - Zerknął na Molly, jakby zamierzał coś jeszcze powiedzieć, ale ugryzł się w język. - Jedź na górę Jessego, Keegan. Zabierz z sobą Lucasa, i oczywiście Molly. Wszystko sobie dokładnie przemyśl. Chcesz wychować Lucasa? Masz okazję. Wystarczy, że poślubisz jego matkę.

134

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Wszystko sobie dokładnie przemyśl. Chcesz wychować Lucasa? Masz okazję. Wystarczy, że poślubisz jego matkę. Jednym ruchem ręki Keegan poluzował krawat pod szyją. - To szantaż - rzekł. - Nie kocham Molly, ona nie kocha mnie. Nawet gdybyśmy się pobrali, nie stworzylibyśmy kochającej się rodziny. To po pierwsze. Po drugie, sądziłem, że chcesz, aby Lucas dorastał w tym domu. Sierra z Travisem skończyli budowę własnego i nie wprowadzą się tutaj. Psyche wcisnęła czerwony guziczek przy zamocowanej do kroplówki fiolce. Skórę miała bardziej napiętą, żyły bardziej wyraźne i nabrzmiałe niż dwadzieścia cztery godziny temu, kiedy widział ją ostatnio.

RS

Powiodła wzrokiem po Molly, która siedziała milcząca, po czym znów wbiła spojrzenie w twarz mężczyzny.

- Nie upieram się przy tym domu. Zależy mi jednak na Indian Rock lub najbliższej okolicy. A że ty i Molly się nie kochacie... no cóż, jakoś musielibyście ten problem rozwiązać.

- Psyche, bądź rozsądna... - Rozsądna? Za wiele ode mnie żądasz, Keegan. To mój łabędzi śpiew. Molly zwiesiła głowę; ręce trzymała zaciśnięte na brzegu krzesła. Keeganowi zrobiło się jej żal, ale uczucie to równie szybko znikło, jak się pojawiło. - A teraz zostawcie mnie - szepnęła chora. - Mam ochotę popłakać. Bez świadków. Przez moment Keegan tkwił bez ruchu, jakby jej nie słyszał, po czym chwycił Molly za rękę i podciągnął, żeby wstała na nogi. Nie zważając na Lucasa, Devon i Florence, poprowadził ją przez kuchnię i ogromną, elegancko urządzoną jadalnię do gabinetu mieszczącego się na prawo od drzwi wejściowych.

135

Molly nie szarpała się, nie protestowała, co samo w sobie wydało się Keeganowi mocno niepokojące. Ale nie miał czasu analizować jej zachowania. Jeszcze nie doszedł do siebie po stracie McKettrickCo, a tu proszę, Psyche oznajmia, że Lucas trafi do domu Reidów. Pchnął Molly na stary skórzany fotel, drugi - identyczny - przysunął dla siebie. Usiadł naprzeciwko, tak że ich kolana niemal się stykały. - Nie miałam z tym nic wspólnego! Nie waż się mnie o nic oskarżać! zawołała, dając upust emocjom, które wcześniej w sobie tłumiła. Była blada jak kreda, a w oczach malowało się tak wielkie cierpienie, że Keegan uwierzył w jej szczerość. Sprawiała wrażenie tak samo zaskoczonej i zrozpaczonej decyzją Psyche, jak on. - Chcesz szklankę wody? Albo czegoś innego?

RS

Potrząsnęła głową. Wierzchem dłoni przetarła policzki. Jeżeli udaje, pomyślał, jest znakomitą aktorką.

Opierając ręce o kolana, wziął kilka głębokich oddechów. Niewiele pomogło. - To z powodu mojego romansu - szepnęła Molly. - Postanowiła się na mnie zemścić.

Keegan westchnął ciężko. - Psyche nie jest mściwa. - Nie? - Oczy Molly znów zaszły łzami. Nos miała czerwony, oddech urywany. Keegan powściągnął odruch, aby przyciągnąć ją do siebie, pogłaskać, pocieszyć. - Zdecydowanie nie - rzekł, ale Molly zdawała się go nie słyszeć. - Powinnam była wiedzieć, że to pułapka. Psyche nigdy nie pozwoli mi zająć się wychowaniem Lucasa. - Psyche nie jest mściwa - powtórzył cierpliwie. Molly zacisnęła ręce na brzegu fotela, jakby zamierzała się podnieść. 136

- Nie wiedziałam, że Thayer miał żonę - powiedziała, nie ruszając się z miejsca. - Powinnaś się była domyśleć. Skinęła głową. - Masz rację. Powinnam była. Czy to cię satysfakcjonuje? Czy wolałbyś, żebym niczym bohaterka Hawthorne'a do końca życia nosiła napis „cudzołożnica" na piersi? Nagle stanął mu przed oczami obraz jej kształtnych gołych piersi. - Wszyscy popełniamy błędy - burknął, zawstydzony kierunkiem, w jakim podążały jego myśli. - Nawet ty? - spytała Molly, usiłując wyciągnąć kilka chusteczek z pudełka - Nawet ja.

RS

stojącego w rogu biurka, które kiedyś należało do ojca Psyche. Przetarła oczy, rozmazując po twarzy tusz, po czym nie przejmując się obecnością Keegana, głośno wydmuchała nos. - Boże, co ja mam teraz zrobić?

- Ty? Raczej my. Powiedziałbym, że sprawa dotyczy nas obojga. - Mylisz się. Z tego, co się zdołałam zorientować, prawnik Psyche i jego żona mieszkają w Indian Rock. A zatem będziesz mógł widywać Lucasa, kiedy tylko zechcesz. Ja natomiast... - Załkała. Przypomniał sobie, jak pocałował Molly na pikniku. Ni stąd, ni zowąd miał ochotę znów zagarnąć ją w ramiona. Nie zrobił tego; moment był nieodpowiedni. Ale pokusę czuł. - Keegan...? Jej głos wyrwał go z zadumy. - Mnie też zależy na Lucasie. Zupełnie jakby... - Jakby był twoim i Psyche synem? - spytała cicho Molly. - Tak. 137

- Kochasz ją, prawda? - Bardzo. - Więc nic dziwnego, że kochasz również jego. - No, tak - mruknął, zaskoczony wyrazem bólu w oczach Molly. Skinąwszy głową, znów wydmuchała nos, po czym cisnęła chusteczki do stojącego nieopodal kosza. - To byłoby kretyńskie, gdybyśmy się pobrali. To znaczy ty i ja. Pomyślał o swoim wielkim pustym domu, który zapełniał się jedynie wtedy, gdy Devon przyjeżdżała z wizytą, i ogromnym łóżku, w którym nienawidził samotnie spać. Zwykle zasypiał na kanapie w salonie lub na sofie w swoim gabinecie w McKettrickCo. Równie dobrze mógłby spędzać noce w parku na ławce, przykryty gazetami.

RS

Oczywiście z sofy w gabinecie już nie będzie mógł korzystać. Może kupi śpiwór i będzie spał w boksie razem z Kłapouchem. - Bardzo kretyńskie - przyznał. Molly znów zaczęła płakać.

Przerażała go siła sprzecznych emocji, jakie wywołał w nim widok jej łez. Niewiele się zastanawiając, zrobił to, czego minutę temu postanowił nie robić: objął Molly. W pierwszej chwili zesztywniała, ale potem już nie protestowała. Był zdziwiony, jak dobrze się czuje, tuląc ją do piersi. - Co ja mam teraz zrobić? - powtórzyła stłumionym głosem. Koszula Keegana nasiąkała łzami. Zastanawiał się, czy zostaną na niej plamy po tuszu. Uznał jednak, że to mu wisi; miał w szafie mnóstwo identycznych. - Powiem ci co. Spakować rzeczy dla siebie i Lucasa i wybrać się z nami na wycieczkę konną. Uniosła głowę. - Co takiego? 138

Uśmiechnął się. - Czego się boisz? Węży, niedźwiedzi, robaków? - Niczego! - zaprotestowała. - Siedziałaś kiedyś na koniu? - Raz, na kucu, podczas jakiegoś festynu, kiedy miałam dziewięć lat. - W takim razie nie spadniesz - oznajmił zaskoczony, że tak dobrze się czuje, kiedy wszystko wkoło się rozsypuje. - Może nie spadnę, ale pewnie pupę będę miała obolałą. - Ja też - przyznał kosztem swojej dumy. W końcu był McKettrickiem. A McKettrickowie świetnie sobie radzą z końmi... i z kobietami. - Ty? Myślałam, że umiesz jeździć... - Umiem. Po prostu dawno nie siedziałem w siodle. - Zsunął Molly ze swoich

RS

kolan i wstał. - No idź, spakuj rzeczy na drogę. Zabiorę cię z sobą na „Trzy M". Zmęczona i zrezygnowana, Molly skinęła głową. Nawet nie przypuszczała, że wybierając się z małym dzieckiem na wycieczkę, trzeba zabrać z sobą aż tyle rzeczy.

Pół godziny później bagaż został załadowany do bagażnika, a fotelik dziecięcy przymocowany do siedzenia. Ruszyli w drogę: Lucas w foteliku, Devon obok chłopczyka na tylnym siedzeniu, Molly z przodu obok kierowcy. Molly wyglądała świetnie w starych dżinsach, koszuli i tenisówkach, które nie nadawały się do jazdy konnej. Ale tym się Keegan nie przejmował; połowę jednej szafy w domu zajmowały buty z cholewami. Na pewno Molly znajdzie coś dla siebie. - Czy Travis z Sierrą też będą na tej wycieczce? - spytała, kiedy opuścili miasteczko. - Tak sądzę, w końcu Sierra nosi nazwisko McKettrick. Będzie też sporo zamiejscowych. - Zamiejscowych? 139

- McKettricków z innych części kraju - wyjaśnił Keegan. - Zjechali się do Indian Rock na ważne zebranie, które mieliśmy rano w firmie. Przypuszczam, że wielu z nich jeszcze nie wyjechało. - Czekał na znajome kłucie w brzuchu. Dzisiejsze głosowanie przesądziło bowiem jego przyszłość. Chyba że chciałby pracować dla obcych. A nie chciał. O dziwo, kłucia nie poczuł. - Chętnie ich poznam - powiedziała cicho Molly. - Travisa i Sierrę. Keegan zerknął do lusterka: Devon podsuwała Lucasowi pod nos zabawkę, wywołując u niego salwy śmiechu. Nie chciał w obecności córki rozmawiać na temat adopcji i warunków, jakie postawiła Psyche. Zanim ponownie wbił wzrok w drogę, rzucił okiem na Molly. Najwyraźniej zauważyła jego niepokój, bo obejrzała się przez ramię i uśmiechnęła do dziewczynki. duszy.

RS

- Coś mi mówi, że świetnie jeździsz konno. Keeganowi zrobiło się ciepło na - Nie tak dobrze jak Maeve - odparła Devon. - Ale w sumie całkiem nieźle. - Kto to jest Maeve? - spytała Molly, nie mogąc dopasować imienia do osoby. - Moja kuzynka. Nie łączy nas bliskie pokrewieństwo, ale tatę, wuja Jessego i wujka Rance'a też nie. Grunt, że jesteśmy McKettrickami. - Aha. - Molly zmarszczyła czoło. - A co to znaczy: być McKettrickiem? Devon wzięła głęboki oddech. Podobnie jak wszystkie dzieciaki w rodzinie, doskonale znała historię swego klanu. - Dawno temu pewien człowiek o nazwisku Angus McKettrick osiedlił się na „Trzy M". To nasze ranczo... Keegan poczuł ucisk w gardle. Któregoś dnia będzie musiał powiedzieć Devon, że w jej żyłach nie płynie krew McKettricków. Na samą myśl o tym zrobiło mu się niewyobrażalnie przykro. - Angus... - kontynuowała dziewczynka - miał czterech synów: Holta, Rafe'a, Kade'a i Jeba. Sierra i Meg wywodzą się od Holta. Wujek Rance od Rafe'a. Jesse od 140

Jeba, a prapra... nie wiem, ile powinno być tych pra... dziadkiem taty jest Kade. Wszyscy oni, to znaczy synowie Angusa, mieli własne domy, ale najfajniejsze jest to, że potomkowie wciąż mieszkają razem. Keegan zerknął spod oka na Molly. - Jasne? - Powiedzmy - odparła z uśmiechem. Devon pokazała jej drogę prowadzącą do domu Holta, a potem, gdy mijali przekrzywioną skrzynkę na listy stojącą u podnóża góry, drogę prowadzącą do Jessego. - Nasz dom stoi blisko strumyka, ale nie martw się. Przypilnuję, żeby Lucas nie wpadł do wody. - To miło z twojej strony. Dziękuję.

RS

- Rianna z Maeve mieszkają po drugiej stronie, znaczy się po drugiej stronie strumyka. Ale nasz dom jest najstarszy ze wszystkich. Zbudował go sam Angus. - Oprócz synów Angus miał też córkę - wtrącił Keegan; rozmowa o rodzinie działała na niego kojąco. - Katie, która była jego najmłodszym dzieckiem, wyszła za mąż za senatora. Ale nie przyjęła jego nazwiska. Od niej się zaczęło, że wszystkie kobiety w rodzinie zachowują nazwisko McKettrick. - Musiała mieć silny charakter. - O, tak. - Keegan pokazał zęby w uśmiechu. - Twarda była z niej sztuka. Wodziła za nos swoich braci, którzy byli dorosłymi facetami, kiedy ona się urodziła. - A jaka jest twoja rodzina, Molly? - spytała Devon. - Mam tylko ojca, który jest emerytowanym oficerem policji. Moja mama zmarła, kiedy miałam piętnaście lat. Ojciec mnie wychował. - Nie masz rodzeństwa? - Devon, kochanie... - Keegan usiłował przystopować córkę. - To mi nie przeszkadza - powiedziała Molly, po czym patrząc na dziewczynkę, odparła: - Jestem jedynaczką. 141

- To tak jak ja. - Devon pokiwała smutno głową. Keegan przygryzł dolną wargę, podczas gdy jego córka kontynuowała przesłuchanie. - Żałujesz czasem, że nie masz braci i sióstr? - Potwornie żałuję. - Ja też. A ty, tato? Marzy ci się czasem duża rodzina? Napotkał w lusterku spojrzenie córki. - Przecież mam Jessego i Rance'a. Są dla mnie jak bracia. W ogóle cała rodzina McKettricków jest dość zżyta. - Zazdroszczę ci - powiedziała Molly. - Pod tym względem uważam się za szczęściarza. - Dawno tak o sobie nie myślał, ale nie skłamał; był wybrańcem losu. Miał córkę, miał dom, żył na ziemi,

RS

która od pokoleń należała do jego rodziny.

Dotarłszy do ostatniej drogi, przejechali przez drewniany mostek zbudowany przez jakiegoś McKettricka w latach czterdziestych dwudziestego wieku. Mostek, podobnie jak wszystkie domy, stajnie i stodoły na terenie „Trzy M", wciąż znajdował się w doskonałym stanie.

- W dawnych czasach - oznajmiła Devon - mieszkańcy konno przedostawali się przez strumyk. Mieli swoje upatrzone miejsce, dość płytkie, i zwykle jechali rzędem, jeden za drugim. Keegan uśmiechnął się. Co z tego, że to nie on spłodził Devon? I tak była stuprocentowym McKettrickiem. - Świetnie znasz swoją historię rodzinną - pochwaliła dziewczynkę Molly. Wpatrywała się w duży piętrowy dom o ścianach z bali, a Keegan, obserwując ją, nerwowo się zastanawiał, czy podoba się jej ta stara chałupa. - Tam, po drugiej stronie strumyka, mieszka wujek Rance - ciągnęła Devon, coraz bardziej Wczuwając się w rolę przewodniczki. - Chcesz zobaczyć naszego osiołka? Ma na imię Kłapouch i mieszka w boksie. 142

Ledwo samochód się zatrzymał, dziewczynka otworzyła drzwi i pognała do stajni. - Wkrótce się zmęczy - powiedział z uśmiechem Keegan. - Och, nie - zaprotestowała Molly. - Jest urocza. Wysiadłszy z jaguara, zaczęła odpinać pasy, którymi Lucas był przypięty do fotelika. Chłopiec podskakiwał niecierpliwie. Keegan stał nieopodal, podziwiając jej ponętne kształty. - Chyba trzeba się przywitać z osiołkiem. - Molly obróciła się z dzieckiem na rękach. Promienie słońca zdawały się ich ozłacać. - Chyba tak. Kiedy doszli do stajni, Devon siedziała okrakiem na drzwiach boksu. Jak większość dzieciaków wychowywanych na ranczu, wolała wdrapywać się na bramy

RS

czy furtki, zamiast otwierać je normalnie. On, Keegan, postępował identycznie, kiedy był w jej wieku. Również Jesse, Rance i Meg.

- Jest list od doktora Swanna! - zawołała dziewczynka, wymachując kartką papieru, którą weterynarz powiesił na gwoździu w ścianie. - Zrobił Kłapciowi zastrzyk i radzi wykonać mu pedikiur.

Molly roześmiała się wesoło. Keegan widział jednak, że wciąż jest spięta. Nic dziwnego. Zanosiło się na to, że jednak nie dostanie na wychowanie Lucasa. Chociaż potępiał jej romans z Thayerem, w sumie było mu jej żal. - Rance z Jessem mają dużo koni - oznajmiła Devon, zeskakując na ziemię. Nie to, co my. Wielka stajnia i stodoła, a w środku gówno. - Devon! - oburzył się jej ojciec. - No co? Ty ciągle tak mówisz. Molly popatrzyła na Keegana, unosząc pytająco brwi. - Mówię wiele rzeczy, których z twoich ust wolałbym nie słyszeć - rzekł do córki.

143

Przez kilka minut stali w boksie, podziwiając Kłapoucha, wreszcie Devon oświadczyła, że już starczy. Bądź co bądź jadą dziś na wycieczkę, więc ona musi spakować kilka rzeczy. Ciekawe, pomyślał Keegan, czy zabierze ze sobą różowego misia. Skierowali się do domu. Devon pobiegła na górę, Molly zaś postawiła Lucasa na podłodze i podeszła do pieca. Przeciągnęła dłonią po gładkiej czarnej powierzchni. - Używasz go? - spytała Keegana. - Czasem. - Nie wiedzieć czemu, ucieszyło go jej pytanie. - Zwłaszcza gdy na zewnątrz pada śnieg. - Jest wspaniały. - W jej głosie pobrzmiewał autentyczny zachwyt. Keegan przypomniał sobie Shelley. Kiedy pierwszy raz zobaczyła kuchenny

RS

piec, stwierdziła, że powinien już dawno być oddany na złom. A w ogóle to nie lubiła „Trzy M". Po ślubie starała się jak najmniej czasu spędzać na ranczu. - Boże, i ten dom... - szepnęła Molly.

Nagle Keegan miał ochotę oprowadzić ją po swoim królestwie, pokazać wszystkie pokoje. Szczególnie jeden.

- To miło, że ci się podoba - rzekł ochryple. Devon zaczęła zrzucać z góry dżinsy, koszulki, buty. Keegan zrezygnowany potrząsnął głową. Molly uśmiechnęła się. - Ile ona ma lat? - Niedługo skończy jedenaście, ale czasem mi się wydaje, że ma o czterdzieści więcej. - Powiódł spojrzeniem w dół, zatrzymując je na nogach Molly. - Te buty nie nadają się do jazdy konnej. Dam ci kowbojki. Nie zaoponowała. - A kto będzie karmił Kłapoucha w czasie twojej nieobecności na ranczu?

144

Keegan, który ruszył długim korytarzem w stronę szafki z butami, nagle przystanął. Nie, nie zdziwiło go pytanie Molly, lecz nuta zdenerwowania, którą uchwycił w jej głosie. Psiakość. Sama przyznała, że pierwszy i ostatni raz siedziała w siodle, kiedy miała dziewięć lat. Pewnie trzęsła się ze strachu. Skinął na nią, żeby podeszła bliżej. Podniosła Lucasa, posadziła go sobie na biodrze i lekkim kołyszącym się krokiem pokonała parametrową odległość, jaka ich dzieliła. Obserwując ją, można było odnieść wrażenie, że całe życie miała do czynienia z maluchami. - Rance zatrudnia kilku pomocników - odparł w kwestii karmienia osła. Poproszę ich, aby zajrzeli, dolali wody, dosypali owsa.

RS

Otworzywszy szafkę, zaczął przeglądać zawartość. Wyciągał buty po jednym i parami, po czym - tak jak wcześniej Devon - ciskał je na podłogę. Wreszcie wydobył parę czarnych kowbojek ozdobionych niebieskim haftem. Hm, jak przez mgłę pamiętał, że nosiła je Meg, kiedy miała mniej więcej dwanaście lat. Przyjechała do nich na ferie letnie, a potem została przez cały rok. Wraz z nastaniem jesieni spytał matkę, dlaczego Meg nie wraca do szkoły w San Antonio, usłyszał wtedy mętną odpowiedź o jakichś tam kłopotach w domu. Oczywiście dziś już wiedział, o co chodziło. Eve McKettrick, matka Meg, chociaż zawsze odznaczała się ogromną siłą, w owym czasie przeżywała kryzys: wciąż nie odzyskała zdrowia po wypadku, w którym o mało nie zginęła. To wtedy zaczęła nadużywać środków przeciwbólowych i alkoholu. Nadal też nie potrafiła pogodzić się z utratą malutkiej Sierry, którą porwał jej były mąż. Dopiero niedawno, po wielu latach rozłąki, doszło do ponownego spotkania Sierry z matką i siostrą. - Przymierz te - rzekł, podając Molly buty. - Moim zdaniem powinny pasować.

145

Wolną ręką - drugą trzymała Lucasa - wzięła od niego kowbojki. Keegan wrzucił z powrotem do szafki odrzuty. Będą jak znalazł, kiedy pojawi się następny nieodpowiednio obuty żółtodziób. Podejrzewał jednak, że nieprędko się trafi tak atrakcyjny żółtodziób jak Molly Shields. Przeszła z butami do kuchni i postawiwszy Lucasa na podłodze, usiadła na ławie przy stole. Ściągnęła tenisówki, włożyła kowbojki. Minę miała niepewną. Keegan kucnął i sprawdził, czy but nigdzie nie uwiera. Nagle wybuchnął śmiechem; zachowywał się zupełnie jak sprzedawca w sklepie obuwniczym. - Co? - spytała Molly, cofając nogę. - Nic, po prostu rozważam swoje opcje zawodowe. Molly zmarszczyła czoło; nie miała pojęcia, o czym Keegan mówi. Ku swemu niepomiernemu zdumieniu opowiedział jej o dzisiejszym zebraniu

RS

w McKettrickCo i decyzji, jaka zapadła w wyniku głosowania. Nawet nie próbował ukryć własnego rozgoryczenia. Cała ta sprawa nadal była zbyt bolesna, zbyt osobista.

- Doskonale cię rozumiem - powiedziała posępnym tonem Molly, patrząc, jak Lucas bawi się na podłodze.

Keegan, który wciąż kucał u jej stóp, podniósł wzrok. - Też by mi brakowało mojej pracy - kontynuowała. - To znaczy, gdyby Psyche nie zmieniła zdania w kwestii adopcji. W Los Angeles ciągle mnóstwo się działo, ciągle czekały mnie nowe wyzwania. - Na moment zamilkła. - Ale oczywiście największym wyzwaniem, a zarazem największą przyjemnością, byłaby możliwość wychowywania Lucasa. Już nawet polubiłam Indian Rock, jego spokój, powolne tempo... Dźwignąwszy się z kolan, Keegan usiadł obok na ławie, objął Molly ramieniem. Zrobiło mu się jej żal. Sam nie pojmował dlaczego. Przecież powinien się cieszyć, że Molly Shields wkrótce stąd wyjedzie. On też, nie mniej niż ona, pragnął wychowywać Lucasa, mieć wpływ na jego życie, ale wiedział, że Travis z 146

Sierrą obdarzą chłopca równie wielką miłością jak własne potomstwo. To są dobrzy ludzie; w ich domu Lucas będzie wiódł bezpieczne, szczęśliwe życie. - Wyświadcz sobie przysługę, Molly, i nie myśl o tym teraz - rzekł. - Skup się na przyjemniejszych rzeczach, na wycieczce... Ponownie przełknęła ślinę. - Nie umiem nie myśleć o Lucasie - szepnęła z rozpaczą w głosie. - Dopiero co odnalazłam swoje dziecko, a teraz znów je stracę. - Może Psyche jeszcze zmieni zdanie. - Przecież wiesz, że nie. - Próbuje wmanipulować nas w coś, na co żadne z nas nie ma ochoty. Kiedy zorientuje się, że nic z jej planów nie wyjdzie, może odpuści. Oczy Molly zaszkliły się. Potrząsnęła głową.

RS

- Psyche umiera, Keegan. Ludzie na progu śmierci nie prowadzą żadnych podstępnych gier, zwłaszcza gdy chodzi o dobro ich dziecka. - Przygryzła wargę, po czym zerknęła za siebie w stronę schodów, na których po wejściu do domu znikła Devon. - Co byś zrobił na miejscu Psyche? Gdybyś umierał, co byś postanowił w sprawie Devon?

- Nic. Mieszkałaby tam, gdzie dotychczas. Ze swoją matką. - A gdyby to było nierealne? Gdybyś znajdował się w identycznym położeniu, co Psyche? Gdybyś był jedynym opiekunem swojej córki? Keegan westchnął ciężko. - Chciałbym, żeby wychowywała się w pełnej rodzinie. Żeby miała ojca i matkę - przyznał. - Staram się być dobrym ojcem. Shelley też się stara. Ale dziecku to nie wystarczy, zazdrości innym dzieciom... Molly pokiwała głową. - Wiem, jak to jest dorastać z jednym rodzicem. Moja mama umarła, ale tata i ja tworzyliśmy dwuosobową rodzinę. Miliony ludzi samotnie wychowuje dzieci i znakomicie sobie radzą. 147

- Zgadzam się. Co nie znaczy, że jest to idealne rozwiązanie. Molly zamyśliła się, po czym ponownie skinęła głową, choć jakoś mało entuzjastycznie. - Jacy byli rodzice Psyche? Bo z tego, co mówiła, głównie wychowywała ją Florence... - Byli bogaci. I dobrze wykształceni. Ojciec pisał książki o greckiej i rzymskiej mitologii, dlatego dał córce na imię Psyche, poza tym jeździł z wykładami po całym świecie. Matka jeździła z nim i pilnowała, żeby zawsze mieli pod ręką świeżo przyrządzone koktajle. Molly zacisnęła powieki. - Alkoholicy? - Niestety tak. tęskniła. - Zgadłaś.

RS

- Czyli Psyche usiłuje zapewnić małemu życie, za jakim sama w dzieciństwie

- Mój ojciec... - zaczęła Molly, ale zanim dokończyła zdanie, Devon zbiegła z powrotem na dół.

- Wszyscy już się zebrali u wujka Rance'a! - oznajmiła podnieconym tonem. Z pokoju mojej sypialni widać samochody przed jego domem i mnóstwo koni. Na co czekamy! Ruszajmy! No, w drogę!

148

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Molly próbowała zastosować się do rady Keegana, skupić na wyciecze i nie myśleć o niechybnym rozstaniu z Lucasem, ale nie było to łatwe. Przed wyruszeniem w drogę Keegan przebrał się w stare dżinsy i roboczą koszulę, następnie nasypał osiołkowi ziarna. Wszystko razem zajęło kilka minut. Kiedy przejeżdżali przez mostek na drugą stronę strumyka, gdzie faktycznie kłębiło się od McKettricków, nagle przypomniało się Molly coś, co Psyche powiedziała: poczekaj, aż zobaczysz go w siodle. Na samą myśl o tym poczuła dreszczyk emocji. Usiłowała przemówić sobie do rozsądku. Keegan to Keegan bez względu na to czy ubrany jest w garnitur, czy dżinsy oraz buty z cholewami. Bez względu na to

RS

czy stoi na ziemi, czy siedzi na koniu.

Zaparkował jaguara pod drzewem. Cudem znalazł miejsce, bowiem cały podjazd i teren wkoło domu zajmowały samochody, furgonetki i przyczepy. Devon wyskoczyła z wozu i pomknęła w stronę dwóch dziewczynek, które Molly spotkała po raz pierwszy w księgarni, a potem widziała w parku podczas obchodów czwartego lipca. Molly również wysiadła, po czym wyjęła wiercącego się Lucasa z fotelika. Nie spieszyła się. Keegan tymczasem przeniósł rzeczy z bagażnika do stojącego nieopodal pikapa, którym najwyraźniej miały podróżować koce, namioty, żywność. Po chwili nadszedł Jesse McKettrick, prowadząc pięknego konia rasy pinto. Oczywiście Jessego Molly również pamiętała: był na pikniku w parku ze swoją nowo poślubioną żoną, potem widziała go w szpitalu, dokąd zawiozła zwijającą się z bólu Psyche. Jesse posłał jej tak ciepły, przyjazny uśmiech, że natychmiast poczuła się mniej spięta, po czym utkwił spojrzenie w kuzynie. - Zaraz się przekonamy, czy jeszcze pamiętasz, jak się jeździ konno. 149

Keegan z miejsca podjął wyzwanie; podszedł do konia, zacisnął rękę na przednim łęku, wsunął nogę w strzemię, uniósł się i po chwili siedział w siodle. Wszystko wykonał jednym płynnym ruchem, który zaparł Molly dech. Patrzyła zachwycona: Keegan na koniu, na tle zachodzącego słońca. - I co? Zadowolony? - spytał, zwracając się do Jessego. - Zobaczymy, co będzie potem - odparł Jesse. - Czeka nas długa droga, w dodatku jedziemy nieco okrężną trasą. Kto wie, czy tyłek cię nie rozboli, zanim dotrzemy na miejsce. Keegan zaśmiał się pod nosem. Podjechawszy do Molly, schylił się po Lucasa. Przez moment kurczowo trzymała chłopca, jakby nie chciała go puścić, potem jednak oddała dziecko Keeganowi. Ten posadził je przed sobą. Piszcząc z radości, Lucas zaczął machać rączkami i nóżkami.

RS

- Tego kawalera pupa na pewno nie rozboli. - Keegan uśmiechnął się wesoło. Gdybym ja miał taką podściółkę, też by mnie nie rozbolała. Molly starała się utrwalić w pamięci obraz Keegana z Lucasem na koniu. Kiedy wróci do Los Angeles, do swojego dawnego życia, przynajmniej z tych pamięciowych zajęć będzie mogła czerpać pocieszenie. Po chwili Jesse przyprowadził drugiego konia, gniadosza, już osiodłanego, sporo mniejszego niż ten, który przypadł w udziale Keeganowi. Molly pogładziła zwierzę po zadzie; nie potrafiła ukryć zdenerwowania. W dodatku czuła na sobie wzrok Keegana; peszył ją. - Nie wiem... nie wiem, jak wsiąść - przyznała. - Pomogę ci - zaoferował Jesse. I pomógł. Kiedy siedziała w siodle, poprawił jej strzemiona, a Keegan pokazał, jak trzymać wodze. Devon podjechała na płowej klaczy; jej kuzynka Maeve na białej. Wszędzie wokół ludzie nawoływali się, żartowali, wybuchali śmiechem. Powoli wszyscy szykowali się do jazdy. 150

Keegan obserwował Molly w milczeniu. Niemal z... nie, to niemożliwe, pomyślała... z podziwem. Lucas siedział wygodnie, osłonięty silnym męskim ramieniem; wciąż był przejęty widokiem tylu ludzi i zwierząt, ale już nie majtał nóżkami. Sprawiał wrażenie, jakby wiedział, że nic mu nie grozi, że jest bezpieczny. Przyglądając się dziecku, Molly poczuła ucisk w gardle. Parę minut później barwny pochód ruszył, wzbijając tumany kurzu. Jeźdźców było pewnie ze dwa tuziny, w dodatku wszyscy się znali. Tylko ona, Molly, była obca. A twardość siodła i odległość dzieląca ją od ziemi nie pozwalały jej zapomnieć, że robi coś, o czym kompletnie nie ma pojęcia. Była typowym mieszczuchem, który - tak jak Keegan odgadł - boi się węży, niedźwiedzi i robactwa. Po prostu tchórz!

RS

Zmieniła nieco pozycję w siodle i zagryzła zęby. Trudno, jakoś to przeżyje.

Keegan jechał wolno, dotrzymując jej kroku - nie była pewna, czy z dobroci serca, czy dlatego, żeby Lucas miał ją w polu widzenia, ale się nad tym nie zastanawiała; po prostu cieszyła się z jego bliskości.

Po jakimś czasie trochę się odprężyła. Dostrzegła Emmę, kobietę, która prowadziła w miasteczku księgarnię, jadącą obok ciemnowłosego, dobrze zbudowanego mężczyzny, przypuszczalnie Rance'a. Na przodzie tego pochodu jechał Jesse ze swoją żoną Cheyenne; oboje sprawiali wrażenie, jakby urodzili się w siodle. Razem z nimi jechał uśmiechnięty młody człowiek, na oko dwudziestoletni, z niesprawnymi nogami, które dyndały bezwładnie po obu bokach konia. Zauważywszy, że Molly przygląda się kalece - Boże, czyżby aż tak się na niego gapiła? - Keegan pochylił się i szepnął: - To Mitch, młodszy brat Cheyenne. Molly zawstydziła się. Skoro Mitch, mimo sparaliżowanych nóg, nie boi się siedzieć na koniu, ona, osoba zdrowa, tym bardziej nie powinna odczuwać strachu. 151

- Wygląda na szczęśliwego - rzekła. Keegan skinieniem głowy przyznał jej rację. - A jeśli spadnie? - Jesse na to nie pozwoli. Przyjrzyj mu się. Cały czas jest świadom obecności Mitcha; w bardzo dyskretny sposób nad nim czuwa. Przeniosła wzrok z Mitcha na Jessego. Faktycznie. Jesse McKettrick prowadził ożywioną rozmowę z Cheyenne, ale coś w jego postawie, w nachyleniu ramion, w tym, jak ściskał wodze - lewą ręką, bo prawą miał wolną, lekko opartą na biodrze - wskazywało na to, że w każdej chwili gotów jest rzucić się chłopakowi na ratunek. - Co się Mitchowi stało? - spytała. - Miał wypadek - odparł Keegan. - Jakieś siedem lat temu. Obecnie pracuje w

RS

McKettrickCo, to znaczy bierze udział w takim specjalnym programie, który Cheyenne stworzyła. Teraz, gdy zmieni się kierownictwo firmy, może zostać bezrobotny. Podobnie jak wielu innych naszych pracowników. - Przecież nowe kierownictwo będzie potrzebowało ludzi do pracy... Keegan skinął głową, ale minę miał posępną.

- Bardzo ci to przeszkadza, prawda? - Natychmiast pożałowała swoich słów, albowiem twarz Keegana jeszcze bardziej spochmurniała, a w oczach pojawił się znajomy błysk gniewu. - Co? Wypuszczenie steru firmy z rąk? Owszem, bardzo. - Ale chyba nikt cię nie wyrzuca? Mógłbyś dalej pracować w McKettrickCo? Wiedziała, że powinna zamilknąć, że niepotrzebnie drąży ten temat, ale nie umiała się powstrzymać. - Nie - oznajmił stanowczo, ciskając oczami gromy. - Dlaczego nie? - Rany boskie, Molly, opanuj się. Co cię napadło? - To nie byłoby to samo - odparł przez zaciśnięte zęby. - Ale może wcale nie byłoby gorzej? - Zamknij się, kobieto! Przestań jątrzyć. 152

- Zupełnie jakbym słyszał Jessego i Rance'a. Na przodzie koń Mitcha chyba się czegoś przestraszył, bo wierzgnął; Jesse natychmiast wyciągnął rękę, chwycił za uzdę, uspokoił zwierzę. Obserwując tę scenę, Molly zastanawiała się, jak to jest mieć takie poczucie bezpieczeństwa. Pewność, że ktoś zawsze poda pomocną dłoń, wyciągnie z opresji. Innymi słowy, jak to jest być McKettrickiem, członkiem rodziny o długiej, barwnej historii. Członkiem rodziny, której wszyscy przedstawiciele, od najstarszego aż po Devon, Maeve i Riannę, odznaczają się siłą i wiarą w słuszność własnych przekonań. Gdyby spełniło się marzenie Psyche, właśnie do tej rodziny mógłby należeć Lucas. Miałby szansę wyrosnąć na mądrego, nieulękłego człowieka, takiego jak Keegan, Jesse i Rance.

RS

Molly przygryzła wargę, starając się zdusić w sobie irracjonalną tęsknotę. - Jest tu Travis z Sierrą? - spytała po dłuższym czasie. - Tak, to tamci. - Keegan wskazał przystojnego blondyna na karym koniu oraz wysoką kobietę o krótkich kasztanowych włosach na gniadoszu. Pomiędzy nimi, na kucu, jechał kilkuletni chłopczyk.

Molly skupiła na nim uwagę. Liam, tak miał na imię. Czy byłby dobrym bratem dla Lucasa? Łzy nabiegły jej do oczu. Obraz jeźdźców i koni stał się barwną, ruchomą plamą o nieostrych konturach. Wąska kręta droga cały czas prowadziła pod górę. Ze trzy lub cztery razy minęli kępy topoli, a także strumyk - tyle że Molly nie była pewna, czy ten sam, co przepływał przez ranczo, czy inny - po czym wjechali pomiędzy strzeliste sosny, których zieleń odcinała się od błękitu nieba. W końcu dotarli na miejsce, na tak zwaną górę Jessego. Inni, którzy podróżowali ciężarówkami, dotarli sporo wcześniej i zdążyli rozbić prowizoryczny obóz. W powietrzu unosił się zapach dymu oraz przyrządzanego nad ogniem 153

jedzenia. W pewnej odległości od ogniska stały rozstawione namioty, ale było ich zdecydowanie za mało, żeby pomieścić wszystkich uczestników wyprawy. Molly uznała, że nie będzie zawczasu głowić się nad tym, gdzie spędzi dzisiejszą noc. Nieopodal znajdował się ogrodzony sznurem teren, taka naprędce zorganizowana zagroda, przez środek której przepływał strumyk. Jeźdźcy zaczęli zsiadać z koni, przekazywać zwierzęta czekającym kowbojom. Niektórzy ze śmiechem masowali sztywne uda. Molly, zbyt dumna, aby prosić kogokolwiek o pomoc, zeskoczyła ze swojego gniadosza i pewnie by się przewróciła, gdyby ktoś jej nie przytrzymał. Obejrzawszy się, napotkała przyjaźnie uśmiechniętą twarz Sierry McKettrick. Obok niej stał Liam, poważny chłopczyk w okularach na nosie.

RS

- Ty jesteś przyjaciółką Psyche, Molly, prawda? - spytała Sierra, zerknąwszy uprzednio na Keegana. Po czym przedstawiła się, nie przypuszczając, że to zbędna formalność.

Ta kobieta, pomyślała Molly, będzie wychowywać mojego syna. Przez chwilę tkwiła bez ruchu, czekając, aż zaleje ją fala nienawiści, ale tak się nie stało. Sierra miała oczy równie niebieskie jak Keegan, emanowała nie mniejszą od niego pewnością siebie i, co najważniejsze, nie wzbudzała żadnych negatywnych emocji. Weźmie Lucasa pod swoje opiekuńcze skrzydła, uznała Molly. I pokocha go. A jemu będzie z nią dobrze. Zsiadłszy z konia, Keegan trącił Molly łokciem i podał jej Lucasa. - Zsiusiał się. - Mężczyźni... - Sierra pokręciła z uśmiechem głową i popatrzyła z czułością na chłopczyka. - Przyniosę pieluchy i inne rzeczy. - Keegan oddalił się w stronę pojazdów.

154

Kobiety ruszyły za nim. Molly podejrzewała, że Sierra chce wziąć Lucasa na ręce, ale nie zamierzała jej go oddać. Jeszcze nie teraz. Sierra będzie miała mnóstwo czasu później, żeby się nim nacieszyć. To ona będzie kołysała Lucasa do snu, opowiadała mu bajki, przyklejała bandaże na zakrwawione łokcie i kolana. Molly tak mocno przytuliła synka do piersi, że ten zaczął się wyrywać. Pocałowawszy go w czubek głowy, rozluźniła uścisk. Keegan tymczasem wyjął z pikapa pudełko pieluszek, jakiś koc, mnóstwo chusteczek oraz butelkę z płynem do odkażania. W każdej innej sytuacji na widok płynu Molly roześmiałaby się wesoło, ale po dzisiejszej rozmowie z Psyche nie było jej do śmiechu. Keegan rozłożył koc na ziemi, w cieniu, z dala od tłumu i rozgardiaszu. Molly kucnęła, położyła Lucasa przed sobą i przystąpiła do zmiany pieluszki. Keegan

RS

ponownie skierował się do pikapa; wkrótce wrócił z buteleczką mleka. Istny cudotwórca, pomyślała Molly. Po prosty dobry ojciec.

Przyjęła z wdzięcznością butelkę i podała Lucasowi. Chłopczyk chwycił ją oburącz, przysunął smoczek do ust i zaczął łapczywie ssać. Obserwując swojego synka, Molly zapomniała o całym świecie, o Sierrze, Liamie, nawet o Keeganie, dopóki ten nie usiadł obok. Przez chwilę wpatrywał się w nią z zafascynowaniem. - Ty go autentycznie kochasz - powiedział w końcu. - Oczywiście, że tak - szepnęła. Była bliska łez. Tak mało czasu jej zostało. Chciała nacieszyć się dzieckiem, wykorzystać każdą sekundę z nim. - Jest moim synem. Sierra z Liamem odeszli do własnych zajęć. Mimo kręcącego się wkoło tłumu ludzi Molly miała wrażenie, jakby byli tu sami: ona, Lucas i Keegan. Wybuchy śmiechu, rozmowy, prychanie koni, które piły ze strumyka wodę i posilały się

155

sianem, ognisko, skwierczące kawałki mięsa - wszystko to wydawało się dziwnie odległe. Po paru minutach Keegan wstał z koca, mówiąc, że musi sprawdzić, co się dzieje z Devon. Chwilę później przekroczył granicę między dwoma światami, tym bliskim i tym odległym. Lucas, walcząc z sennością, wypuścił z rąk butelkę. Molly położyła się koło dziecka i zasnęła w mgnieniu oka. Devon wraz z gromadką innych dzieci brodziła w strumyku kilkaset metrów na zachód od obozu. Wieczorem cała gromadka, zmęczona i pokąsana przez komary, będzie siedziała przy ognisku, trzymając nad płomieniem nabite na patyk pianki. Keegan uśmiechnął się w duchu; pamiętał podobne epizody z własnego poszukiwaniu przygód.

RS

dzieciństwa, kiedy wraz z Jessem i Rance'em ganiali po całym ranczu w W drodze znad strumyka przystanął przy taborze i wydobył z pikapa jeszcze jeden koc. Wróciwszy do Molly, ostrożnie, żeby ich nie obudzić, przykrył śpiącą kobietę i dziecko.

Kiedy zamierzał odejść, niemal zderzył się z Meg. Ta przyłożyła palec do ust i biorąc Keegana pod rękę, odciągnęła go na bok. Jesse z Rance'em, Travisem i paroma teksaskimi McKettrickami siedzieli w cieniu ogromnej topoli i grali w pokera. Natomiast kobiety - Cheyenne z Emmą i Sierrą - rozmawiając wesoło, ustawiały jedzenie na przywiezionych z domu składanych stołach piknikowych. Keeganowi przypomniały się dawne czasy; kiedyś McKettrickowie częściej wspólnie biesiadowali. Meg, ubrana w dżinsy, niebieski tiszert z długimi rękawami i kowbojki, przysiadła na dużym płaskim głazie, z którego rozciągał się widok na dolinę. Jasne włosy miała tak przycięte, by sprawiały wrażenie potarganych przez wiatr. Keegan przycupnął obok.

156

- Dziś rano na zebraniu wyglądałeś tak, jakbyś dostał obuchem po głowie powiedziała, obejmując rękami kolana. - Podejrzewałem, że większość zagłosuje tak, jak zagłosowała. - Na moment zamilkł. - Ale do końca łudziłem się, że tak się nie stanie. Meg przyjrzała mu się uważnie. - Mama mówi, że nowy zarząd zaproponuje ci bardzo atrakcyjne warunki, żebyś tylko został. Keegan nie odpowiedział. Takie plotki krążyły od dawna, odkąd tylko zaczęto mówić o publicznej sprzedaży akcji McKettrickCo, ale nie interesowało go pozostanie w nie swojej firmie. Uśmiechając się, Meg dźgnęła go łokciem w bok. - A propos atrakcyjnych warunków... ta kobieta, którą przed chwilą przykryłeś

RS

kocem, niewątpliwie takowe posiada. Kto to? Jak się nazywa? - Molly Shields - odparł. - Pytasz, jakbyś nie wiedziała. W oczach Meg pojawiły się wesołe iskierki. - Rance i Jesse przyjmują zakłady, że to ta.

- Jaka „ta"? - spytał, usiłując zyskać parę cennych sekund. Meg ponownie go dźgnęła, tym razem mocniej. - No ta. Przez duże T. - Mam nadzieję, że nie przystąpiłaś do zakładu, bo przegrasz. Meg zmieniła nieco pozycję. - Słuchaj, Keeg, przykro mi z powodu Psyche. Nie rozumiem tego; jakoś wszystko się na ciebie wali. Pokiwał głową. - Shelley wyjechała z narzeczonym do Paryża. Szukają mieszkania, bo chcą się tam przeprowadzić, a Devon umieścić w szkole z internatem. - Chyba nie pozwolisz jej wywieźć dzieciaka z kraju, co? - Nie wiem, czy mogę ją powstrzymać. Bądź co bądź jest matką Devon. 157

- A ty ojcem! Zamilkła, kiedy Keegan obejrzał się przez ramię, sprawdzając, czy dziewczynka na pewno znajduje się poza zasięgiem słuchu. - To prawda. Ale boję się, Meg. Bo Shelley coś knuje. Już kilka razy próbowała naruszyć fundusz powierniczy małej, a kiedy dowie się, że McKettrickCo wchodzi na giełdę i usłyszy o kursie emisyjnym, wtedy na sto procent ruszy do boju. Będzie chciała dorwać się do pieniędzy, nawet gdyby w tym celu miała posłużyć się własnym dzieckiem. - Rozmawiałeś o tym z Travisem? - O tym nie. Pytałem go o co innego: jakie miałbym szanse na uzyskanie wyłącznej opieki nad Devon. Jakieś miałbym, tyle że Shelley tak łatwo by nie odpuściła. Rozpętałoby się piekło, a na wszystkim najbardziej ucierpiałaby Devon.

RS

- Mógłbyś zaproponować Shelley to, co ona kocha najbardziej. - Meg potarła palce, wykonując znany na całym świecie znak oznaczający pieniądze. - Tatusiu! - Nagle doleciał go głos córki, która biegła, niemal potykając się o własne nogi. - Jest tu szeryf Terp! Przyjechał specjalnie, ponieważ... ponieważ... zasapała się.

Keegan poderwał się z głazu, na którym siedział z Meg, i delikatnie, acz stanowczo ścisnął córkę za ramiona. - Chodzi o Psyche? - spytał blady z przerażenia. Devon pokiwała głową. - Tak, ale... ale to nie to, co myślisz - rzekła, wreszcie łapiąc oddech. - Jakiś człowiek włamał się do jej domu. Pani Washington tak bardzo się wystraszyła, że wylądowała w szpitalu; lekarz bada jej serce. A on, to znaczy ten włamywacz, trafił za kratki. Mówi, że zna Molly. No i pani Terp, mama pana szeryfa, jest teraz z Psyche, ale nie może tam długo zostać... Zostawiwszy Devon z Meg, Keegan pognał z powrotem na teren obozu. Molly z Lucasem wiercącym się na jej kolanach siedziała na przednim siedzeniu samo158

chodu terenowego należącego do szeryfa. Ten stał nieopodal, rozmawiając z Jessem i Rance'em. Na widok zbliżającego się Keegana ruszył mu naprzeciw. - Przykro mi, że przeszkadzam wam w rodzinnej wyprawie - rzekł - ale nie wiedziałem, co mam zrobić... - Wszystko w porządku, Wyatt - zapewnił go Keegan, rozglądając się za Devon. Dziewczynka, która rzuciła się biegiem za ojcem, przestępowała nerwowo z nogi na nogę; Meg dopiero nadbiegała. - Kochanie, wolisz tu zostać czy wrócić ze mną do miasta? - spytał córkę. Dziewczynką targały sprzeczne emocje. Oczywiście, że chciała zostać - była dzieckiem, a dzieci uwielbiają biwaki, ogniska, jazdę konno, zabawy z kuzynami, wróciłaby z nim do domu.

RS

pieczone kiełbaski - ale gdyby ojcu zależało na jej obecności, to bez słowa protestu - Zaopiekuję się nią - zaproponowała Meg. Keegan pocałował córkę w czoło. - Odpowiedz, kwiatuszku.

- Wolałabym zostać. Ponownie ją pocałował.

- Baw się dobrze - powiedział, po czym wsunął się na tylne siedzenie terenówki. Jazdę w dół trudno było uznać za przyjemną. Potwornie wszystkimi trzęsło, przez las bowiem nie prowadziło nic, co by choć trochę przypominało drogę. Kiedy w końcu dojechali na ranczo Rance'a, gdzie Keegan zostawił jaguara, Molly czuła się tak, jakby wleczono ją na sznurze za wozem. Tak strasznie się męczyła, próbując przypiąć Lucasa w foteliku, że Keegan odsunął ją na bok i sam wszystko wykonał. Wyatt, spełniwszy swój obowiązek, pożegnał się i odjechał do miasteczka.

159

Molly usiadła na fotelu pasażera i patrzyła tępo przed siebie. Keegan zajął miejsce za kierownicą, przekręcił kluczyk w stacyjce i wcisnął podał gazu. Aż do granicy miasteczka jechał w tumanach kurzu, które wzbijało auto szeryfa. Przez całą drogę Molly nie odezwała się ani razu. Keegan też nie. To znaczy, nie odezwał się do niej, do Molly, natomiast zadzwonił z komórki do szpitala, żeby spytać o stan zdrowia Florence. Dowiedział się, że podano jej leki i jedna z pielęgniarek odwiozła ją do domu. Na widok włamywacza pani Washington przeżyła ciężki szok; powinna teraz dużo odpoczywać. Opieka nad Psyche nie wchodziła w grę. Mijając komisariat, Keegan zwolnił. - Nie zatrzymuj się - poprosiła Molly. Kiedy podskakując na wybojach, wszyscy troje zjeżdżali z góry Jessego,

RS

Wyatt dokładnie opisał to, co wydarzyło się w domu Psyche. Molly milczała jak grób. Nie zareagowała nawet wtedy, gdy okazało się, że włamywacz parokrotnie wymienił jej imię.

- Powiesz mi, kim jest ten facet? - spytał w końcu Keegan. Starał się mówić spokojnie, choć wszystko w nim się gotowało. Psiakrew, przez chwilę było mu żal Molly; uwierzył, że wcale nie jest cwaną oszustką. - Nie, przepraszam. Nie teraz. Zacisnął zęby. Kiedy zajechali przed dom Psyche, obszedł maskę i wyjął Lucasa z fotelika. Molly wyciągnęła po dziecko ręce; nie oddał jej chłopczyka. Żwirową ścieżką ruszyła za Keeganem. Nacisnął klamkę. Drzwi były zamknięte. Posyłając mu triumfalne spojrzenie, Molly wyjęła z kieszeni dżinsów klucz i wsadziła do zamka. Nie tracąc czasu, Keegan energicznym krokiem udał się do kuchni, gdzie stał kojec Lucasa, i umieścił w nim malca.

160

Psyche leżała na szpitalnym łóżku na werandzie. Na widok Keegana rozpostarła ramiona. - Dzięki Bogu, że już jesteś. Pochylił się nad nią, a ona objęła go za szyję. Po chwili, zabrawszy ręce, opadła z powrotem na poduszkę. - Gdzie Florence? - spytała Molly. - W swoim pokoju - odparła Psyche. - Odpoczywa. Okropnie się dziś wystraszyła. - Co dokładnie się stało? - Wcześniej w samochodzie Keegan słyszał wersję Wyatta, teraz chciał usłyszeć wersję Psyche. - Florence była na górze, na drugim piętrze. Odkurzała dywany. Nagle usłyszała jakiś hałas dochodzący z pokoju Molly. No i poszła sprawdzić. - Psyche

RS

urwała. Przycisnąwszy rękę do serca, wzięła kilka oddechów. - Zastała tam mężczyznę w kominiarce, który przetrząsał szuflady biurka. Florence krzyknęła, zbiegła po schodach na dół, wpadła na werandę, powiedziała mi, co się dzieje i zemdlała. Całe szczęście, że chwilę wcześniej rozmawiałam przez telefon i nie odłożyłam na miejsce słuchawki. Zadzwoniłam po pomoc. Przyjechał Wyatt. Przyjechał szybko, choć dla mnie każda sekunda wydawała się wiecznością. Bo Florence jęczała na podłodze, a po pokojach na piętrze krążył jakiś rabuś... Ze stojącej przy łóżku karafki Keegan nalał do szklanki odrobinę wody, po czym podtrzymując głowę Psyche, zbliżył szklankę do jej ust. Chora pociągnęła łyk. - Podobno - kontynuowała po chwili - rabuś oznajmił, że Molly wszystko nam wytłumaczy... Keegan łypnął z wściekłością na Molly, która zrobiła się czerwona jak burak. - Molly... - Psyche popatrzyła na nią pytająco. W jej oczach malował się lęk i niepewność. - Facet nazywa się Davis Jerritt - oznajmiła Molly. - Jest sławnym pisarzem. 161

- Dave, tym razem posunąłeś się stanowczo za daleko - powiedziała Molly, gdy godzinę później stała przed celą, w której umieścił go Wyatt Terp. Keegan z wyraźnym zafascynowaniem patrzył na przestępcę. Dave, wysoki, chudy mężczyzna z rudymi włosami, które sterczały na wszystkie strony, chodził tam i z powrotem, wydeptując ścieżkę w ciasnej celi. Widać było, że jest człowiekiem niezrównoważonym psychicznie, znajdującym się w fazie maniakalnej. - Wymyśliłem całkiem nową postać - oznajmił podniecony. - Jak byłem w pierdlu... - Dave - przerwała mu Molly. - Nie byłeś, a jesteś. Przebywasz w areszcie. W miasteczku Indian Rock w Arizonie. Posłuchaj mnie, Dave. Skup się. Zostałeś aresztowany i odprowadzony do celi. Te kraty są prawdziwe, to nie jest scena z

RS

twojej powieści. Włamałeś się do cudzego domu. Będziesz miał duże problemy. Dave wzruszył chudymi ramionami. Jeszcze kilka razy przeszedł się po celi i wreszcie zauważył Keegana, który stał obok Molly, mierząc go groźnym spojrzeniem. Molly sądziła, że Keegan zostanie z Psyche, ale kiedy Florence znów nabrała dawnego animuszu, stwierdził, że podrzuci ją, Molly, na komisariat. Jej protesty zdały się na nic. - Kto to? - spytał zaciekawiony Dave. - Keegan McKettrick - odparła Molly, zła, że pisarz odbiega od tematu. - Miłośnik mojej prozy? - ucieszył się. - Wątpię. Podejrzewam, że gdyby nie było tych krat, najchętniej wsadziłby ci łapę do gardła i wyciągnął na wierzch twoje wnętrzności. - Takie rzeczy się zdarzają w pierdlu - oznajmił ze znawstwem Dave. Molly wywróciła oczy do sufitu. - Kiedy ostatni raz brałeś leki? - On jest kompletnie odjechany - mruknął Keegan. - Żadne leki nie ściągną go z powrotem na ziemię. 162

- Och, zamknij się! - warknęła Molly. Dopiero po chwili zreflektowała się, do kogo mówi. - We wtorek - odparł Dave, kierując błagalne spojrzenie na Keegana. Robiłem badania do nowej książki. Bohaterem jest psychopata, który śledzi swą ofiarę. Przecież muszę wiedzieć, co taki gość czuje. - Istny szaleniec. - Keegan pokręcił z niedowierzaniem głową. Molly okręciła się na pięcie i wyszła do części biurowej. Wyatt stał przy butli z wodą, wpatrując się tępo w tekturowy kubeczek. - Dave'a trzeba przewieźć do szpitala. Natychmiast - powiedziała. - Do szpitala? - Na twarzy Wyatta pojawił się wyraz zdumienia. - Jest dwubiegunowcem - wyjaśniła. - Miewa silne stany maniakalnodepresyjne. Ostatni raz brał lekarstwa we wtorek. Ale nie wiem, w który wtorek.

RS

- Na tym polega twoja praca? - zdziwił się Keegan. - To skomplikowane. Może powinieneś wrócić do Psyche? - Florence ze wszystkim sobie doskonale poradzi. - Na moment zamilkł. Robisz to za marne dziesięć procent, jakie dostajesz od jego zarobków? - Piętnaście - poprawiła go Molly. - Biorę piętnaście procent. A piętnaście procent od tego, co wydawcy płacą Jerrittowi, to całkiem pokaźna suma. - Może wezwę karetkę - powiedział cicho Wyatt. - Świetny pomysł - pochwaliła go Molly i zerknęła na zegarek. - Niech pan ich uprzedzi, że muszą go przypiąć pasami. Albo włożyć mu kaftan. - Pojedzie z nim pani do Flagstaff? - Nie. Od dziś Dave Jerritt już nie jest moim klientem! - Po tych słowach ruszyła do wyjścia. Zatrzasnąwszy za sobą drzwi, opuściła budynek komisariatu. Po chwili dogonił ją Keegan. - A ja myślałem, że tylko moja robota dostarcza mi ekstremalnych przeżyć. Molly wzięła kilka głębokich oddechów. - Większość moich klientów to ludzie zdrowi na umyśle - oznajmiła chłodno. 163

- Jasne. - Widać było, że cała ta sytuacja sprawia Keeganowi niezłą uciechę. Florence opowiadała mi o tym facecie, który specjalnie przyjechał do Indian Rock, żeby po raz dziesiąty zwolnić cię z funkcji swojej agentki. Swoją drogą mam wrażenie, że wpadł jej w oko jego szofer. Molly zaczęła chichotać. Uznała, że jest to nerwowa reakcja na wszystko, co się dziś wydarzyło. - Chodź. - Keegan poprowadził ją w stronę zaparkowanego przy krawężniku jaguara. - Odwiozę cię do domu. - Do domu? - spytała, trzęsąc się ze śmiechu. - Czyli gdzie? Otworzył drzwi, pomógł Molly wsiąść, po czym schylił się i zapiął jej pasy. - Los Angeles nie wchodzi w grę; jest za daleko. Chyba więc odwiozę cię do Psyche.

RS

To niesamowite, pomyślała, że w jednej chwili człowiek może śmiać się jak głupi, a w następnej pochlipywać.

Wyprostowawszy się, Keegan westchnął ciężko. - No dobra.

- No dobra? Co chcesz przez to powiedzieć? Obszedł samochód i usiadł na miejscu kierowcy. - Nic, zupełnie nic. - Zamknął drzwi. - I przestań udawać, że nie płaczesz. Pociągnęła nosem. - Wcale nie płaczę. - Tak, śmiejesz się do rozpuku. Spodziewała się, że odwiezie ją prosto do Psyche. Ale pomyliła się. Przejechawszy podwójną linię, wykonał niedozwolony skręt i zatrzymał się na placyku przed lokalem o nazwie „Roadhouse". - Jesteś głodna - rzekł, gdy Molly posłała mu zdziwione spojrzenie. - Bynajmniej - skłamała.

164

- W porządku. Za to ja jestem. - Zgasił silnik, wysiadł, otworzył drzwi od strony pasażera. - Możesz tu zostać i słuchać, jak ci w brzuchu burczy - powiedział, kiedy nie wykonała najmniejszego ruchu. - Ale to by było cholernie głupie. W stylu: na złość babci odmrożę sobie uszy. A ja i tak nie zrezygnuję z podwójnego cheeseburgera z dodatkami. - Lucas... - Lucasowi nie dzieje się żadna krzywda. Odpięła pasy i wysiadła z samochodu. Obejmując Molly lekko w pasie, Keegan poprowadził ją w kierunku wejścia. - Przepraszam - powiedziała cicho, zaskakując samą siebie, bo wcale nie zamierzała nic mówić. Hostessa wskazała im ustronny stolik za przepierzeniem. Keegan nie odezwał

RS

się. Nie cofnął też ręki, którą obejmował Molly w pasie. - Za Dave'a - sprecyzowała. - Napędził biednej Florence potwornego stracha. Psyche również. A tobie zepsuł wycieczkę w góry. Musiałeś zostawić Devon, wrócić ze mną do miasteczka...

Keegan otworzył kartę dań i studiował ją z takim zaaferowaniem, jakby nie wiedział, co ma zamówić. Z jakiegoś dziwnego powodu Molly nie mogła zdzierżyć jego milczenia. - Powiedz coś. - Powinnaś rozważyć inne opcje zawodowe. Łzy ponownie zawisły jej na rzęsach. - Do dzisiejszego ranka myślałam, że będą mamą. Że poświęcę się wychowywaniu mojego dziecka. Keegan odłożył menu. Nie spuszczał z Molly oczu i nie pytał jej o nic. Kiedy do stolika podeszła kelnerka, sam złożył dwa zamówienia. - Dzisiejszej nocy przenocuję u Psyche - oznajmił, kiedy znów zostali sami. Na wypadek gdyby kolejny z twoich klientów przybył robić badania do książki. 165

ROZDZIAŁ JEDENASTY Psyche, Lucas i Florence spali na werandzie, kiedy Keegan z Molly wrócili do domu. Psyche na szpitalnym łóżku, Florence na fotelu, Lucas w kojcu. Ich widok ścisnął Keegana za serce: trzy pogrążone we śnie postacie skojarzyły mu się z dzielną, choć wystraszoną grupką rozbitków, którzy znalazłszy się w obcym miejscu, dla bezpieczeństwa wolą się nie rozdzielać. Molly podeszła do Lucasa; chciała wziąć go na ręce, zanieść na górę i położyć do łóżeczka, ale Keegan ją powstrzymał. Kiedy popatrzyła na niego zdziwiona, pokręcił przecząco głową. Spostrzegłszy, że Molly zamierza coś powiedzieć, przyłożył palec do ust, nakazując ciszę i cofnął się do kuchni. Molly ruszyła za nim. Starając się nie czynić

RS

żadnego hałasu, ostrożnie zasunął drzwi między kuchnią a werandą. - Usiądź - rzekł, zanim Molly zdążyła zaprotestować. W pierwszej chwili zamierzała się sprzeciwić, ale potem się poddała; odsunęła krzesło od stołu i usiadła.

- Co? - szepnęła zagniewanym tonem. Najwyraźniej dobroczynne działanie podwójnego cheeseburgera z dodatkami zaczynało ustępować. Keegan usiadł naprzeciwko. Westchnął. Gryzł się z własnymi myślami. - Wiem, że to, co za moment powiem, zabrzmi absurdalnie... Molly oparła łokcie na stole. Nie odzywała się. Czekała. - Nie tylko zabrzmi absurdalnie - kontynuował Keegan. - To będzie szczytem absurdu i szaleństwa. Molly wzruszyła ramionami. Kąciki ust jej zadrgały. - Co może być większym absurdem i szaleństwem od tego, co dziś zrobił Davis Jerritt? Keegan zamyślił się, podrapał po brodzie, po czym wziął głęboki oddech i wolno wypuścił z płuc powietrze. 166

- Małżeństwo - odparł. - Nasze. Moglibyśmy się pobrać. Uśmiech znikł z jej twarzy. Znów odmalował się na niej wyraz znużenia. - To nie jest śmieszne. Nie rozumiem twojego poczucia humoru. - Ale ja nie żartuję. Mówię poważnie. Moglibyśmy się pobrać. - Ty? - Molly wskazała go palcem. - I ja? - Wskazała palcem siebie. - A widzisz tu kogoś poza nami? Tak, ty i ja. - Ale... - W tym momencie doznała olśnienia. Przyglądał się jej uważnie. Jako mała dziewczynka musiała być ładniutka. Jako dorosła kobieta była piękna, mimo spuchniętych od płaczu powiek i czerwonych oczu. - Tego chce Psyche - rzekł. - Moglibyśmy spełnić jej życzenie i razem uprawialibyśmy seksu.

RS

wychowywać Lucasa. - Nagle zamilkł speszony i odchrząknął. - Oczywiście nie Molly odchyliła się na krześle, skrzyżowała ręce na piersi, po czym opuściła je wzdłuż ciała. Też się czuła niezręcznie.

- Oczywiście, że nie - powiedziała tonem nieco sceptycznym. - Wyjaśnij mi proszę, co byś z tego miał?

- Lucasa - odparł, zdziwiony pytaniem. - Nie dogadujemy się najlepiej - przypomniała mu, choć nie musiała, bo sam doskonale o tym wiedział. - To by nie stanowiło problemu - rzekł. - Nie stanowiłoby problemu? Jak to sobie wyobrażasz? Psyche chce, żeby Lucas dorastał w normalnej rodzinie. Myśli, że jeśli tylko zdoła nas namówić do małżeństwa, to zakochamy się w sobie po uszy i będziemy żyć szczęśliwie do grobowej deski. Ale my oboje dobrze wiemy, że tak się nie stanie. - Posłuchaj. Zamieszkalibyśmy pod jednym dachem, lecz każde z nas prowadziłoby własne życie. W porządku, nie kochamy się i może nigdy nie pokochamy, ale oboje kochamy Lucasa. 167

- Uważasz, że to wystarczy, żeby stworzyć Lucasowi prawdziwy dom? spytała. - Poza tym może ty gotów jesteś zrezygnować z seksu, ale ja na pewno nie. Kiedyś, w przyszłości, chciałabym mieć więcej dzieci. - Bardzo dobrze - zgodził się wspaniałomyślnie. - Jeśli będziesz chciała się kochać lub zajść w ciążę, możesz na mnie liczyć. - Bardzoś łaskawy - mruknęła, kręcąc z niedowierzaniem głową. - Specjalnie szukasz przeszkód - oznajmił z pretensją w głosie. - Nieprawda. Po prostu jestem racjonalistką. Co będzie, jeśli któreś z nas się zakocha? W kimś innym? Wtedy czekałby nas rozwód. Psyche nigdy by się na to nie zgodziła. Nie chciałaby, żeby Lucas wychowywał się w rozwiedzionej rodzinie. Ja też nie. - Nie zakocham się. Masz to jak w banku - powiedział Keegan. - Raz

RS

spróbowałem, sparzyłem się i postanowiłem: nigdy więcej. - Ty się sparzyłeś, a ja bym chciała choć raz w życiu poczuć, co to miłość. Oblała się rumieńcem.

- Nigdy nie byłaś zakochana? - spytał. - Thayera też nie kochałaś? - Wdepnął na pole minowe. Wiedział, że musi poruszać się po nim bardzo ostrożnie. - To nie była miłość. To nawet nie było pożądanie. - Więc co? - Głupota - odparła bez cienia wahania. - Słuchaj, jeśli tak bardzo zależy ci na seksie, możemy spróbować. Zobaczyć, jak nam będzie. Molly wytrzeszczyła oczy. Po chwili wzięła głęboki oddech i syknęła przez zaciśnięte zęby: - Spróbować? Zobaczyć? Spotkałam w swoim życiu kilku palantów, ale ty, Keegan, bijesz wszystkich na głowę! - Skąd wiesz, czy nie spodobałby ci się seks ze mną? - spytał. Zabrnął już tak daleko, że nie chciał się wycofać, nie tracąc twarzy. 168

Zamrugała oczami, ale to, co mówił, nie było jej niemiłe. - Och, ty zarozumiały... - Molly - przerwał jej. - Oferuję ci wybór. Możesz wrócić do Los Angeles i dawnego życia, spotkań z pisarzami i wydawcami, albo zostać w Indian Rock ze mną i swoim synem. Zastanów się - ligowe mecze baseballowe, szkolne wycieczki, jazda konno. Tego wszystkiego właśnie Psyche pragnie dla Lucasa. - Ale gdybym... gdybym przystała na twoją propozycję, to gdzie byśmy mieszkali? - Na ranczu. Ten dom za bardzo przypomina mauzoleum. - Myślisz, że Psyche się zgodzi? Chciała, żeby Lucas dorastał w tym samym domu, co ona. Zamilkła. Przez cienki materiał bluzki odciskały się jej sutki. Nie, żeby

RS

Keegan na nie patrzył. W każdym razie starał się nie patrzeć. - Poza tym - ciągnęła Molly - Psyche domyśli się prawdy. Że zawarliśmy papierowe małżeństwo.

- Ona liczy na to, że prędzej czy później trafi nas strzała Amora. Zresztą niewiedza nie boli.

Molly przygryzła wargę. - Może nie boli. Martwię się tylko, czy Lucas na tym nie ucierpi. - Na pewno nie, jeśli będziemy się zachowywać jak dorośli, cywilizowani ludzie. - Wiesz, co zaczynam podejrzewać? Że Dave Jerritt podsunął ci ten pomysł. Keegan zignorował jej słowa. - Taka jest moja propozycja, Molly. Możesz ją przyjąć lub odrzucić. Psyche jasno dała nam do zrozumienia, jaka jej się marzy przyszłość dla Lucasa. Kusiło ją, żeby przyjąć tę propozycję. Widział to. Widział też sutki napierające na bluzkę. - Nie ufasz mi - powiedziała. - Więc dlaczego chcesz się ze mną ożenić? 169

- Nie chcę. Chcę wychowywać Lucasa. Ty również. - Istnieje jednak ogromne ryzyko... - Zawsze istnieje ryzyko - przerwał jej. - Każde małżeństwo to loteria. Nieoczekiwanie wstała z krzesła, podeszła do rozsuwanych drzwi na werandę, zrobiła w nich szparę i popatrzyła na dziecko. Najwidoczniej Lucas wciąż smacznie spał, bo cichutko zasunęła z powrotem drzwi i obróciła się do Keegana. - Dobra. A teraz seks. Chcę spróbować, zobaczyć, jak to ładnie ująłeś. Zamurowało go. Przez chwilę nie był w stanie dobyć głosu. Molly uśmiechnęła się ironicznie. - Co, McKettrick? Obleciał cię tchórz? - Słuchaj, nie możemy tak po prostu... - Dlaczego nie? Skoro tak po prostu możemy wziąć ślub, skoro tak po prostu

RS

możemy wychowywać wspólnie Lucasa, to dlaczego tak po prostu nie możemy iść do łóżka? Na pewno za ciebie nie wyjdę, dopóki nie sprawdzę twoich umiejętności. Zrobiło mu się gorąco, jakby w jego żyłach płynęła lawa. Z jednej strony był oburzony zachowaniem Molly, z drugiej miał ochotę wyć z radości. - Bierzesz pastylki? - spytał.

- Antykoncepcyjne? Nie, nie mam powodu. Nie jestem w tej chwili z nikim związana. W tej chwili? A wcześniej, przed przyjazdem do Indian Rock, byłam? przypomniała sobie ze zdziwieniem. - Nie mam przy sobie... - Nie kończysz zdań - zauważyła. Podobało jej się, że w którymś momencie, sama nie była pewna w którym, ich role jakby się odwróciły. - Jeśli zamierzałeś powiedzieć, że nie masz przy sobie prezerwatywy, to nie szkodzi. To nawet lepiej. - Co...? - Z trudem przełknął ślinę. - Dlaczego lepiej? - Bo wcale by mi nie przeszkadzało, gdybym zaszła w ciążę - odparła. - Wiem, że nie można zastąpić jednego dziecka drugim, ani nawet tuzinem innych, lecz jeśli 170

Psyche uprze się, by oddać Lucasa Travisowi i jego żonie, przynajmniej mam szansę wrócić do Kalifornii z czymś więcej niż złamane serce. Keegan odsunął krzesło i wstał. - W swoim rozumowaniu popełniasz jeden zasadniczy błąd - rzekł z ledwo tłumioną złością. - Jeśli pójdziemy do łóżka i zajdziesz w ciążę, dziecko będzie nasze, nie twoje. A ja na pewno nie pozwolę ci wyjechać z nim do żadnej Kalifornii. - Zakładając, że w ogóle będziesz wiedział o dziecku. Och, twarda była z niej sztuka. I świetna negocjatorka. Podejrzewał, że doskonale spisywała się jako agentka literacka. Jednej rzeczy nie brała jednak pod uwagę. Tego, że on, Keegan, też potrafił się targować. - Będę wiedział, Molly - rzekł i zobaczył po jej minie, że mu wierzy. - W porządku.

RS

Uniosła dumnie brodę.

Skierowała się przez kuchnię do jadalni. Podążając za nią, zastanawiał się, co mu strzeliło do głowy. Na miłość boską, w co się pakuje? Nie tylko siebie, ale również Devon i Lucasa.

Przeszli przez salon do ogromnego holu. Molly wcisnęła guzik przywołujący windę. Z wyzwaniem w oczach spoglądała na Keegana. Przypuszczalnie podejrzewała, że się wycofa. Tymczasem on wcale nie miał takiego zamiaru. Już nie. Winda przyjechała. Wsiedli do środka, ustawiając się możliwie najdalej od siebie. Keegan nacisnął przycisk drugiego piętra. Szarpnęło windą. Ruszyli. Po chwili dojechali na miejsce. Keegan rozsunął kratę, pchnął drzwi. Molly czuła, jak serce jej wali. Powoli docierało do niej, że Keegan zamierza przyjąć jej wyzwanie; że niczym wytrawny pokerzysta nie przestraszył się, rozegrał partię do końca i teraz ją sprawdza. Oczywiście ona może się wycofać, zmienić 171

zdanie; nikt jej tego nie zabroni i nikt jej do niczego nie będzie zmuszał. Cholera, czy musiała nalegać na próbę? Ma teraz za swoje! Przez kilka długich sekund stała w windzie, w końcu odepchnęła Keegana i lekkim krokiem weszła do swojego pokoju. Otworzyła drzwi... Wciąż mogła zatrzasnąć je Keeganowi przed nosem. Wiedziała, że nie wedrze się na siłę do środka. Czekał w holu zaintrygowany i - czego nawet nie zamierzał ukrywać podniecony jak diabli. Zostawiła drzwi szeroko otwarte. Uśmiechając się w duchu, podszedł bliżej i przystanął w progu, licząc na jakąś zachętę. Molly ściągnęła przez głowę bluzkę, zdecydowanym ruchem cisnęła ją na

RS

bok. Miała na sobie różowy koronkowy stanik, cieniutki i lekki jak mgiełka. W pokoju nie paliło się światło, a w blasku księżyca słabo widział, ale wydawało mu się, że rozpięcie znajduje się z przodu. Jeden ruch palcem i piersi, ciepłe, mięciutkie, cudowne, znajdą się w jego dłoniach.

Wszedł do pokoju, zamknął za sobą drzwi i rozpiął koszulę. Molly odczekała moment, po czym zdjęła buty. Psiakość! A taką miał nadzieję, że drugi w kolejności będzie koronkowy stanik. Uśmiechając się w półmroku, Keegan również pozbył się butów. Molly rozpięła dżinsy, zsunęła je z bioder, nogą odepchnęła w kąt. Promienie księżyca pokryły jej szczupłe uda srebrzystym blaskiem. Została w skąpych figach, różowych jak stanik. Keegan wciągnął powietrze. Był bardzo podniecony, gotowy na spotkanie z kobietą. Powoli odpiął pasek, następnie pociągnął w dół zamek błyskawiczny. Rozbawił go, widoczny mimo półmroku, wyraz zaskoczenia na twarzy Molly, kiedy zorientowała się, że pod spodniami nie ma nic, żadnej bielizny. A to, co zobaczyła, nie wzbudziło w niej popłochu. 172

Był nagi jak go Pan Bóg stworzył. I bardzo męski. Ona natomiast wciąż miała na sobie figi i stanik. Kolejny ruch należał do niej, a Molly Shields nie była tchórzem. Patrząc mu zadziornie w oczy, zahaczyła kciuki o gumkę i zsunęła majtki, które po chwili wylądowały na podłodze. Keegan nie wytrzymał. Kierując się potrzebą, instynktem, jakimś ogromnym, niewypowiedzianym pragnieniem, postąpił parę kroków przed siebie, zacisnął dłonie na policzkach Molly i przywarł ustami do jej ust. Och, potrafił całować. Nogi się pod nią ugięły, w głowie zakręciło. Pewnie straciłaby równowagę, gdyby jej w porę nie przytrzymał. Objął ją mocno w pasie, przywarł ciałem i nie pozwolił się osunąć na podłogę. A pocałunek trwał dalej.

RS

Rzuciła mu wyzwanie. Nawet dwukrotnie. Najpierw na dole w kuchni, a potem na górze, gdy Keegan przystanął w progu, kiedy ściągnęła bluzkę. Była prawie pewna, że Keegan zrezygnuje. Zdziwiła się, że tego nie zrobił, zdziwiła i bardzo ucieszyła.

Uniósł głowę, odrywając wargi od jej ust, i cofnął się o krok. Następnie z wprawą wytrawnego kochanka odpiął zapięcie z przodu stanika. Gdy tylko piersi odzyskały wolność, delikatnie zacisnął na nich dłonie, po czym kciukami zaczął lekko masować twarde sutki, na które zwrócił uwagę już wcześniej, gdy siedzieli przy stole w kuchni. Molly, która od czasu zakończenia romansu z Thayerem, czyli pół roku przed urodzeniem Lucasa, ani razu nie była z mężczyzną, westchnęła błogo, pozwalając, by Keegan ją pieścił. Było jej tak dobrze! Oczywiście mogłaby próbować w siebie wmawiać, że z każdym facetem byłoby jej tak dobrze, że po prostu jest złakniona dotyku, czułości, ale wiedziała, że to nieprawda. Czy jej się to podobało, czy nie, pieszczoty Keegana McKettricka działały na nią niesamowicie podniecająco. 173

Opuścił głowę, zaczął całować jej sutki. Jęknąwszy z rozkoszy, wsunęła ręce w jego włosy, by przyciągnąć go jeszcze bliżej. Wiedziała, że potem będzie tego żałować, ale na razie postanowiła się niczym nie przejmować i po prostu cieszyć się tym, co on jej ofiaruje. Położył ją na niezasłanym łóżku, sam wyciągnął się obok. Ruchy miał swobodne, zwinne, ciało twarde i gorące. Przysunął się do niej, otoczył ją ramionami i spojrzał w jej szeroko otwarte, pełne zdumienia i oczekiwania oczy. Odetchnęła z ulgą. Zaraz w nią wejdzie i zaraz będzie po wszystkim. Odzyska nad sobą kontrolę. Przeniósł jej ramiona nad głowę i znów zaczął ją całować, a świat zawirował jej przed oczami. Leżała oszołomiona, zachwycona siłą doznań. Weź mnie, błagała go w

RS

myślach, lecz była zbyt dumna, by powiedzieć to wprost. Jej ciało mówiło za nią. Płonęła. Pożądała go, pragnęła poczuć jego ciężar na sobie. Nie posłuchał jej niemej prośby. Wciąż przytrzymując ręce Molly w górze, sam powoli zsuwał się w dół; pieścił wargami uszy, potem szyję, dekolt... i wreszcie znów dotarł do sutka.

Molly zamruczała cicho. Keegan roześmiał się z zadowoleniem. Po chwili troskliwie zajął się drugim sutkiem, a następnie zacisnął dłonie Molly na metalowym pręcie u wezgłowia łóżka. - Trzymaj się mocno, Molly Shields - szepnął ochryple. - Żebyś nie spadła. Co za arogancja, przemknęło jej przez myśl. Co on sobie myśli, że... O Boże, o Boże... Całował jej brzuch, łaskotał językiem pępek, kolanem rozchylał uda. Chyba nie zamierzał... Chyba nie... Zamierzał. Bez najmniejszego wahania czy oporu dotarł do najbardziej intymnego miejsca, jej przedsionka rozkoszy, i zaczął ją pieścić. 174

Oddychając ciężko, Molly wygięła plecy w luk. Uniósł jej nogi, oparł o swoje ramiona i kontynuował pieszczoty. Molly, cała lśniąca od potu, coś wzdychała pod nosem. Chciała, żeby nie przerywał; żeby to, co robił, trwało bez końca, a jednocześnie chciała go mieć w sobie. Była na skraju orgazmu, jeszcze moment, jeszcze chwila i przeniesie się w inny wymiar czasu... Ale Keegan ją powstrzymał, kazał jej czekać odrobinę dłużej. Jakby się bawił; przestał, potem znów ją rozpalił i pozostawił pełną oczekiwania. - Keegan... Boże... - Mmm? - szepnął. - Błagam cię. Już nie mogę! - Co byś chciała? - Kochać się z tobą. - Proszę. Zrób to.

RS

- Ach tak? - spytał, ale patrzył na nią, po czym porzucił jej gładkie uda, które leniwie muskał wargami, i ponownie zaczął pieścić jej wzgórek łonowy. Wstrząsnęła nią potężna fala rozkoszy i było to jak czołowe zderzenie z czymś niewytłumaczalnym, pełnym dzikiej zapalczywości. Na sekundę ustępowało, a potem ze zdwojoną siłą powracało. Czuła, jakby wznosiła się wysoko w przestworzach, jakby trwała w rozrzedzonym powietrzu, nie mogąc złapać tchu. Wreszcie wolno opadła. Leżała, dysząc ciężko. I wtedy zauważyła, a bardziej poczuła, jego erekcję. On ją zadowolił, przygotował, żeby czuła się z nim swobodnie. Teraz kolej na nią. Postara się, jeśli będzie trzeba, uda, że jest bardziej podniecona niż w rzeczywistości. Ten błogi ciężar na biodrach, czekała na to. Zacisnęła uda wokół bioder Keegana i uniosła nieco pośladki. Zapraszała go, i sama nie chciała niczego stracić z ich wspólnych doznań. Oplotła go delikatnie swymi długimi nogami. Wszedł w nią.

175

Od razu pojęła, że niczego nie musi udawać. Pierwszy jego ruch wystarczył, by znów przeniosła się w upojny świat zmysłowych doznań. Szybko zaczęła dostosowywać swoje ciało do jego rytmu. Raz po raz doznawała niesamowitego uczucia, że nie wytrzyma dłużej tej namiętności, tego pragnienia oddania się i wspólnego przeżycia owego dziwnego upojenia, jakie może być dane tylko przez bliską osobę. Sądziła, że przy pierwszym orgazmie odczuła największą z możliwych rozkoszy. Myliła się. Oparł się na łokciach. Ich usta się połączyły. Z każdym ruchem oboje docierali coraz dalej, ich ciała falowały. Czy im się wydawało, że szybowali w przestworzach? Po paru obłędnych chwilach wrócili na ziemię. Któreś z nich coś

RS

krzyknęło, choć pewnie to dwa głosy zlały się w jeden. Keegan odrzucił w tył głowę. Molly łkała, zaciskając ręce na jego ramionach. Jeszcze w niej był, a ona nie chciała się z nim rozstać.

Więc zostali razem, połączeni, ich ciała nie mogły się nasycić wzajemną obecnością. Czekał w niej, wciąż gotowy, dopóki wstrząsana dreszczami jęczała cichutko. Dopóki nie doszli do siebie. Kiedy już było po wszystkim, sturlał się obok na materac. Przez chwilę leżał na wznak, wciąż posapując, po czym wciągnął Molly na siebie i przykrył ich oboje kocem. Nie odzywali się. Czas płynął. Kto wie, może drzemali, budzili się i znów zapadali w drzemkę. Molly całkiem straciła poczucie czasu. A potem... potem Keegan pogładził ją po plecach, leciutko ścisnął jej pośladki, musnął wargami ucho, brodę, policzek... Zorientowała się, że znów jest podniecony. Ona też go chciała. - Keegan... - szepnęła. - Chyba nie możemy...

176

Uniósł ją tak, by siedziała na nim. Widziała jego błyszczące oczy, czuła ręce na biodrach. Jeden zdecydowany ruch i był w niej. Przy drugim Molly zamknęła oczy. Potem zaczęła mruczeć i poddała się mu. Jego sile, jego dominacji. Te nowe doznania ją oszołomiły, chciała go zaspokoić i ulegała jego pragnieniom. Unosiła biodra, pochylała się nad nim, pieściła dłońmi jego tors, on trzymał jej piersi, głaskał kibić, co jeszcze bardziej zwiększało ich odczucia. Razem doświadczali emocji narastającej w nich namiętności, upajali się własną rozkoszą i radością, która temu towarzyszyła. Leżał bez ruchu, spleciony z Molly, dopóki nie nabrał pewności, że zasnęła. Wtedy, uśmiechając się do własnych myśli, wysupłał się z jej objęć, wstał, wciągnął dżinsy i opuścił pokój. Niebo powoli jaśniało. Chciał sprawić Molly przyjemność: zabrać z werandy Lucasa, przenieść go na górę i położyć do łóżeczka.

RS

Ale Lucas nie spał. Był już ubrany i wesoło podskakiwał w kojcu, który stał na środku kuchni. Nieopodal Florence mieszała coś w rondelku. Słysząc kroki, obróciła się i zmierzyła Keegana wzrokiem.

- No proszę - powiedziała. - Keegan McKettrick, częściowo odziany... Nie wycofał się za drzwi, choć oczywiście nie pojawiłby się w kuchni z gołym torsem, w samych dżinsach, w dodatku niedopiętych, gdyby wiedział, że zastanie tam Florence. - Jak Psyche? - spytał. - Wciąż śpi. Lucas stanął na paluszkach i wyciągnął rączki do góry. Keegan ze ściśniętym gardłem wyjął małego z kojca. Serce zabiło mu szybciej. O nic więcej Florence nie pytając, odwrócił się i z dzieckiem w ramionach ruszył na górę. Kiedy dotarł na miejsce, Molly siedziała na łóżku, zaróżowiona, lekko zaspana. Lucas zaczął się wiercić; szczebiocząc po swojemu, znów wyciągnął rączki, tym razem do Molly. 177

Keegan podał jej dziecko. Następnie rozejrzał się po pokoju i zgarnął z podłogi koszulę, skarpetki, buty. - Tam jest prysznic. - Molly wskazała drzwi. Z jej twarzy niewiele dawało się wyczytać, za to błysk w oczach mówił wszystko: ich próba wypadła pomyślnie. Dwadzieścia minut później Keegan wyszedł z łazienki; we wczorajszym ubraniu czuł się nieświeżo. Molly i Lucasa nie było w pokoju, co przyjął z ulgą i lekkim niezadowoleniem. Przeszedł boso do sąsiedniego pokoju, w którym wcześniej widział dziecięce łóżeczko, ale tam też ich nie było. Na moment przystanął w progu, żeby wciągnąć buty. Zastał Molly w kuchni; siedziała przy stole i popijając kawę, rozmawiała z

RS

Florence, a jednocześnie karmiła łyżeczką Lucasa.

Keegan się zawahał. Wejść czy nie? Oparty o framugę drzwi, przyglądał się jej z zainteresowaniem.

Miała na sobie białe bawełniane szorty i zieloną bluzkę na cienkich ramiączkach. Przed zejściem na dół włosy spięła niedbale klamrą. Może dając jej Lucasa, powinien był ją uprzedzić, że Florence wie, iż spędzili razem noc musiałaby być ślepa, żeby się niczego nie domyślić, kiedy półrozebrany wszedł do kuchni. Molly sprawiała wrażenie osoby wypoczętej, w dobrym nastroju. Osoby szczęśliwej, zadowolonej z życia. Jakby wyczuwając jego obecność, zerknęła na drzwi. Łyżeczka z płatkami dla Lucasa zawisła nieruchomo w powietrzu. Cholera jasna, przeraził się Keegan. Ona żałuje tego, co się wydarzyło. Ale trudno, stało się. - Jak Psyche? - Po raz drugi tego ranka zadał Florence to samo pytanie.

178

Molly zmarszczyła lekko czoło; po chwili ponownie wprawiła łyżeczkę w ruch, przysuwając ją do buzi dziecka. - Idź i sam zobacz - odparła niania. - Mam jej powiedzieć? - Keegan popatrzył na Molly. Oblawszy się rumieńcem, wbiła w niego wzrok. - O małżeństwie - sprecyzował poirytowany. Co ona sobie wyobrażała? Że pójdzie na werandę i wyzna Psyche, że spędził noc w łóżku z Molly, robiąc to, co zwykle mężczyzna i kobieta robią nago w łóżku? Sfrustrowana skinęła głową. Ponieważ Lucas stracił zainteresowanie śniadaniem, odstawiła na bok miseczkę z płatkami. Keegan zamyślił się: ciekawe, gdzie wzięła prysznic. Przecież zauważyłby, gdyby weszła do niego do kabiny. Ha, pewnie nadal by tam byli!

RS

Wstawszy od stołu, wytarła ręce o przód szortów - była wyraźnie zdenerwowana i ten gest najlepiej o tym świadczył - po czym ruszyła za Keeganem na werandę.

Miał ochotę się z nią podrażnić, szepnąć jej na ucho, że wciąż czuje na sobie uścisk jej nóg, ale powściągnął pokusę. Nie było to odpowiednie miejsce ani czas na tego typu żartobliwe uwagi. Psyche wyglądała tak, jakby cudem wydobrzała. Oczy miała lśniące, spojrzenie skupione, policzki odzyskały nieco koloru. Siedziała oparta o poduszki, z otwartą książką na kolanach. - Dzień dobry. - Uśmiechnęła się promiennie. Molly odpowiedziała szeptem. Keegan milczał. Psyche uniosła pytająco brwi. - Powzięliście decyzję? - Tak - odparł. Molly trąciła go w bok. - Powiedz Psyche, co postanowiliśmy. 179

- Co postanowiliśmy dzisiejszej nocy? - spytał. Po prostu nie mógł się powstrzymać. Zmrużyła oczy. Oho, pomyślał, lepiej nie igraj z ogniem. - Molly i ja weźmiemy ślub - poinformował chorą. Przypuszczalnie Florence podsłuchiwała w kuchni, bo nagle coś, chyba rondel, spadło z hukiem na podłogę. Lucas roześmiał się wesoło, zachwycony rabanem, i zaczął klaskać w rączki. - Kiedy? - spytała Psyche. - Jak tylko obiecasz, że pozwolisz nam zaadoptować Lucasa - odparła Molly. Psyche uśmiechnęła się triumfalnie. - Oczywiście musicie zamieszkać pod jednym dachem. - Zamieszkamy - przyrzekł Keegan. Wierzył, że się dogadają, on i Molly. siebie.

RS

Wystarczy, żeby wszystkie rozmowy odbywali w łóżku, bez ubrania, przytuleni do - Czyli sprawa załatwiona - ucieszyła się Psyche. - Ślub odbędzie się tu, w moim domu. Za trzy dni. Bo tyle trzeba czasu na uzyskanie pozwolenia, prawda? Keegan zacisnął powieki, starając się uzbroić w cierpliwość. Powtarzał sobie w duchu, że Psyche jest śmiertelnie chorą osobą i próbuje zatroszczyć się o życie dziecka, które wkrótce osieroci. - Psyche... - No co? Przecież muszę mieć pewność, że się pobraliście. Nie wystarczy mi samo wasze słowo. - Dlaczego? - Bo los lubi płatać figle. Nie kwestionuję waszej uczciwości... - Akurat! - warknął Keegan. W odpowiedzi posłała mu uśmiech. - Zamieszkamy na „Trzy M". - W porządku - zgodziła się. - A zatem wszystko jasne. Tak, Molly? 180

Policzki Molly przybrały identyczny kolor, jaki miała jej wczorajsza bielizna. - Tak - odparła cicho. - Jeżeli zamierzacie zaprosić kogoś na wesele, zróbcie to jak najszybciej ciągnęła beztroskim tonem chora. - I nie zapomnijcie wystąpić o pozwolenie. - Chcesz również wybrać dla mnie suknię ślubną? Na ustach Psyche osiadł anielski uśmiech. - Nie, kochanie, wybierz sama. Byle nie białą. - Po chwili podniosła z kolan książkę i ponownie zagłębiła się w lekturze. Molly obróciła się na pięcie i wyszła bez słowa. Keegan ociągał się z wyjściem. - Coś jeszcze? - spytała z niewinną miną Psyche. Zbliżywszy się do łóżka, - Tak. Coś jeszcze. - Słucham.

RS

Keegan zacisnął ręce na metalowej poręczy i pochylił się.

- Zadzwoń do Sierry i Travisa. Powiedz im, że nie dostaną Lucasa. Że Molly i ja go adoptujemy. Podejrzewam, że będą zawiedzeni. Psyche poklepała go czule po ramieniu.

- Byliby, gdybym im Lucasa obiecała, a tego nie zrobiłam. Prosiłam jedynie Travisa, żeby odegrał przed wami rolę potencjalnego rodzica, co też uczynił. Chciałam napędzić wam, tobie i Molly, rozumu do głowy. - Zamilkła, z zadowoleniem obserwując reakcję przyjaciela. - A teraz możesz wyjść do kuchni i powiedzieć Molly całą prawdę. Jeszcze masz czas uciec sprzed ołtarza. Keegan westchnął ciężko. Psyche, radośnie uśmiechnięta, pogładziła go po policzku. - Ale nie powiesz jej, prawda? - Tak myślisz? - spytał ze złością. - Nie myślę. Wiem. - Może jednak się mylisz? 181

- O, nie - oznajmiła pogodnie. - Nie mylę się. Kochaliście się tej nocy. Musiałabym być ślepa, żeby tego nie zauważyć. Molly dosłownie promienieje... może jest wściekła, co nie zmienia faktu, że promienieje. A ty... Poczuł, jak się czerwieni. - Do diabła, Psyche. Nawet nie przypuszczałem, że taka z ciebie podstępna, perfidna manipulatorka... Uniósłszy się znad poduszki, pocałowała go lekko w usta. - Chciałabym wrócić do lektury. - Specjalnie to zrobiłaś, żeby zemścić się na Molly za... - Za romans z moim mężem? Nie, Keegan. Chociaż nie zdołałam się powstrzymać przed wbiciem drobnej szpileczki, kiedy spytała o suknię ślubną. negatywne uczucia. Keegan się odwrócił.

RS

Lubię Molly. Nie dałabym jej na wychowanie Lucasa, gdybym żywiła do niej

Wystarczyło wejść do kuchni i wyznać Molly prawdę, że Psyche pozwoli jej zaadoptować dziecko bez względu na to czy się pobiorą, czy nie. Każde z nich może wrócić do swojego normalnego życia, a wczorajszy eksperyment w łóżku potraktować jak miłą przygodę. Bał się jednak, że jeśli tak postąpi, wówczas może stracić nie tylko Lucasa, ale również Molly.

182

ROZDZIAŁ DWUNASTY Potrzebował czasu do namysłu. Marzył zaś o tym, żeby zedrzeć z Molly ubranie, przyprzeć ją do muru i kochać się z nią bez pamięci. Psiakość! Potarł czoło. Musi spokojnie się nad wszystkim zastanowić, nabrać dystansu. Udali się razem do budynku sądu mieszczącego się obok komisariatu, wystąpili o pozwolenie na ślub, następnie pożegnali się i każde poszło w swoją stronę. Molly wróciła do domu Psyche i do Lucasa. Keegan wsiadł do samochodu i pojechał na ranczo. Dotarłszy na miejsce,

RS

zrzucił wczorajsze ubranie, włożył czyste, zjadł kupioną w sklepie ogromną kanapkę, której termin przydatności do spożycia minął przed dwoma dniami, po czym wyszedł do stajni.

Kłapouch, któremu nie brakowało ani jedzenia, ani wody do picia, powitał swego nowego właściciela wesołym rżeniem. - Cześć, staruszku - odparł Keegan. Wziąwszy z półki niezbędne przybory, kopystkę, obcęgi, tarnik, wszedł do boksu, podniósł jedną oślą nogę i zaczął czyścić, a następnie przycinać kopyto. Nie była to ciężka praca, ale wymagała sporej cierpliwości. Na szczęście zwierzę znosiło wszystko ze stoickim spokojem. - Wiesz? Żenię się. Osioł potarł pyskiem o ramię Keegana. Albo chciał wyrazić współczucie, albo - co było bardziej prawdopodobne - liczył na kostkę cukru lub marchewkę. - Ma na imię Molly - kontynuował Keegan, nie przerywając pracy. Pilnował się, żeby przypadkiem nie uszkodzić zwierzęciu podeszwy ani strzałki. - Jest piekielnie seksowna, niestety cechuje ją również... Nie obraź się, stary... Ośli upór. 183

Kłapouch prychnął. W jego wielkich brązowych oczach malowała się ufność. Keegan odłożył na bok obcęgi i podniósł z ziemi tarnik, którym zaczął wygładzać nierówne brzegi. Przy każdym ruchu rozlegał się zgrzyt, pewnie dlatego nie słyszał, jak na podjeździe zatrzymuje się samochód. Nagle, zaskoczony, ujrzał nad drzwiami boksu głowę Devon. Dziewczynka miała twarz spieczoną od słońca, a na brodzie wielki ślad po ukąszeniu komara, poza tym wyglądała na szczęśliwą i zdrową. Najwyraźniej spodobała jej się noc pod gołym niebem i jazda na koniu. - Cheyenne mnie podrzuciła. Keegan uśmiechnął się. - Dobrze się bawiłaś? - Świetnie. Piekliśmy pianki, i wujek Jesse opowiadał historie o duchach, i

RS

wszystkie trzy, Rianna, Maeve i ja, do późna byłyśmy na nogach. Liam zjadł za dużo hot dogów i dwa razy puścił pawia; Sierra musiała go umyć w strumyku. Keegan pokiwał głową.

- Czyli wszystko w normie. - Pamiętał, że w dzieciństwie też nieraz bywał myty w strumyku.

- Kupisz mi, tatusiu, kuca? - Pewnie. Ale nie w tej chwili. Uśmiechnęła się. - Robisz Kłapciowi pedikiur? Gdyby był dziewczynką, polakierowałabym mu kopyta. - Na szczęście jest chłopcem. A ty, moja panno, leć się wykąpać. - Najpierw muszę wyczyścić boks Kłapcia. - Westchnęła. - Strasznie tu brudno. - No fakt, lepiej sprzątnąć, zanim się weźmie kąpiel - przyznał Keegan, po czym znów zabrał się do piłowania kopyt.

184

Wróciwszy po chwili z taczkami i łopatą, Devon zaczęła zgarniać nieczystości. Musiała się jednak zorientować, że coś wisi w powietrzu, bo raz po raz rzucała ojcu ukradkowe spojrzenia. Była obdarzona wyjątkową intuicją. Keegan wyprostował się, poklepał osła. Devon również się wyprostowała i oparła o łopatę. - Kwiatuszku, za kilka dni się żenię. Dziewczynka milczała - jej ojcu wydawało się, że mijają wieki, ale pewnie minęły tylko dwie lub trzy sekundy. - Z Molly? - spytała. Skinął głową. - Zamieszka tutaj po śmierci Psyche? Z Lucasem? Ponownie skinął głową. Trwał w nerwowym oczekiwaniu; nie wiedział, czy

RS

Devon pochwali pomysł, czy poczuje się zagrożona. Uświadomił sobie, że jej opinia w tej sprawie wiele dla niego znaczy.

- Czy wówczas Lucas będzie moim bratem?

- Tak. Powiedz, kochanie, czy to by ci przeszkadzało? - Pewnie zawsze chciałeś mieć syna?

- Chętnie bym miał, ale żaden syn nie może się równać z córką. - Czy Lucas też będzie McKettrickiem? Tak jak ja? - Owszem, też będzie McKettrickiem - potwierdził Keegan. - Tak jak ty. Dziewczynka zamyśliła się. Dolna warga jej zadrżała. - Ale on tu będzie mieszkał cały czas, a ja tylko od święta. I może pokochasz go bardziej ode mnie, bo będziecie widywali się codziennie. Keegan podszedł do córki, która wciąż stała, ściskając łopatę, i położył ręce na jej ramionach. - Kwiatuszku, nigdy nie pokocham Lucasa bardziej od ciebie - oznajmił cicho. - Słowo McKettricka.

185

Na jej twarzyczce malował się cały wachlarz emocji: radość, niepewność, strach. - Obiecujesz? - Przysięgam. Słowo McKettricka - powtórzył Keegan. Odchyliła głowę, próbując spojrzeć ojcu prosto w oczy. - Ale wiesz co? Postaraj się go kochać tyle samo, co mnie. Żeby było sprawiedliwie. Objął ją ramieniem i przytulił do siebie, po czym cmoknął w czoło. - Dobrze, postaram się. - A co z Molly? Kochasz ją? Wiedział, że prędzej czy później usłyszy to pytanie. W jednej ważnej kwestii - Nie.

RS

okłamywał córkę; nie chciał mnożyć kłamstw. Devon odsunęła się od ojca. Łopata, o której zapomniała, upadła z hukiem na podłogę. - Ależ tato...

- Kochanie, codziennie na całym świecie ludzie wstępują w związki małżeńskie z powodów, które nie mają z miłością nic wspólnego - oznajmił pośpiesznie Keegan. - Mamusi nie kochałeś - przypomniała mu dziewczynka - i sam widzisz, jak to się skończyło. Walczyliście z sobą, kłóciliście się, wreszcie ty się wyprowadziłeś i wzięliście rozwód. I kto na tym najbardziej ucierpiał? Ja! - Wiem, maleńka. I strasznie mi przykro. Zrobiłbym wszystko, żeby wynagrodzić ci krzywdę. Schyliła się po łopatę. - Tak? To powiedz mamie, że chcesz, bym zamieszkała tu na stałe. Z tobą, Molly i Lucasem. Serce go zakłuło. 186

- Dobrze, kochanie, powiem. Lecz oboje wiemy, jak twoja mama zareaguje. Pamiętaj, Shelley wzięła rozwód ze mną, nie z tobą. Ciebie kocha. Jest twoją matką. - Wcale jej na mnie nie zależy. Posługuje się mną, żeby zemścić się na tobie. Miał wrażenie, że zaprzeczając gorzkiej prawdzie, sprzeniewierzyłby się córce. Ludzie nie doceniają inteligencji i spostrzegawczości dzieci. On również ma ten grzech na sumieniu. Dzieci dobrze wiedzą, kiedy bywają pionkami w grze, jaką rozgrywają między sobą dorośli. Wiedzą, czy są kochane, czy nie. I wiedzą, kto pragnie ich szczęścia, a kto nie. On pragnął. Shelley nie. To było tak proste, a zarazem tak skomplikowane. - Dev... - Nic więcej nie zdołał powiedzieć; głos uwiązł mu w gardle.

RS

Wyprostowała plecy, zacisnęła mocniej ręce na łopacie i zaczęła zgarniać z ziemi odchody. Po brudnym od kurzu i sadzy policzku spłynęła pojedyncza łza. Keegan starł ją kciukiem.

- Za pieniądze mama się zgodzi - powiedziała wreszcie dziewczynka. - Jeśli zaproponujesz jej dużo pieniędzy, odda mnie tobie.

Poczuł rozdzierający ból. Devon mówiła prawdę. Najbardziej przerażające było to, iż niespełna jedenastoletnie dziecko od dawna wiedziało, że własna matka gotowa byłaby je sprzedać, gdyby otrzymała odpowiednie wynagrodzenie. Z całego serca pragnął zaprotestować, powiedzieć córce, że się myli, ale nie potrafił, bo zdawał sobie sprawę, ile te słowa ją kosztowały. Przypuszczalnie wiele miesięcy, może lat, zbierała się na odwagę, aby wypowiedzieć je na głos. - Kwiatuszku, ty nie jesteś niczemu winna. Wiesz o tym, prawda? - Wiem - odparła, energicznie wymachując łopatą. Keegan potargał ją po włosach. - No dobra, kończ szybko pracę i leć się umyj. Nie ma w domu nic do jedzenia, więc musimy wybrać się do miasteczka po zakupy. 187

Devon skinęła głową. Keegan ponownie przystąpił do pielęgnacji oślich kopyt. - Pogadasz z mamą? - spytała dziewczynka, nie patrząc na ojca. - Pogadam. Wykąpawszy Lucasa, Molly ubrała go w czyste ubranko i umieściła w kojcu, który Florence ustawiła na werandzie obok łóżka Psyche, następnie wróciła do swojego pokoju i zadzwoniła do ojca. Siedziała na ławie pod oknem, wpatrując się w pomiętą pościel, na której w nocy kochała się z Keeganem. Sądziła, że poczuje wstyd lub wyrzuty sumienia, ale nie czuła żadnych. Nigdy wcześniej nie spotkała mężczyzny, który złościłby ją bardziej niż Keegan. Nie spotkała też mężczyzny, który dałby jej tak ogromną rozkosz. Aż do

RS

wczoraj święcie wierzyła, że wielokrotny orgazm to wymysł redaktorek pism kobiecych, coś, co można włożyć między bajki.

Ale on naprawdę istnieje, powtarzała w myślach, słuchając, jak na drugim końcu linii telefon dzwoni, i dzwoni, i dzwoni.

Wreszcie odezwała się poczta głosowa. Ojciec pewnie był na nią, Molly, obrażony. I wściekły. Nie przesłała mu bowiem pieniędzy na nowy samochód, który sobie upatrzył. Nie przysłała, gdyż okazało się, że prawo jazdy Luke'a Shieldsa zostało jednak zatrzymane. - Tu Luke - oznajmił nagrany głos. - Zostaw wiadomość. Łzy napłynęły Molly do oczu. Psiakość, ciągle płakała. Już ją to nudziło. Przecież nie była beksą; zawsze uważała się za osobę silną, kompetentną, która dokładnie wie, co robi. I taka była, dopóki nie spotkała Thayera Ryana, który z jednej strony zniszczył jej życie, a z drugiej ofiarował najcenniejszy dar, jaki mężczyzna może dać kobiecie: dziecko. Niestety odebrał jej Lucasa. Wykorzystał jej moment słabości, świadomie rozbudził w niej wyrzuty sumienia. 188

Teraz, cudem, choć za niewyobrażalnie wysoką cenę, miała szansę odzyskać dziecko. - Tato, to ja, Molly - powiedziała do aparatu. - Za trzy dni wychodzę za mąż i pomyślałam sobie, że może chciałbyś przylecieć na mój ślub. Oddzwoń do mnie, proszę cię. Rozłączywszy się, wykręciła numer Joanie. Prędzej lub później, choć raczej prędzej niż później, będzie musiała wrócić do Los Angeles, spotkać się ze swoimi pracownikami i zdecydować, czy zamyka agencję, czy przenosi ją do Indian Rock. Będzie również musiała wystawić swój dom na sprzedaż i pozałatwiać tysiące innych spraw. Na przykład pożegnać się z przyjaciółmi. A także odwiedzić różne ulubione miejsca.

RS

Wiedziała, że nie będzie to łatwe.

Nie wiedziała, kiedy znajdzie na to wszystko czas. - Agencja Literacka Shields, w czym mogę pomóc? - Cześć, Joanie. Niestety w niczym.

- Cześć, Molly. - Joanie zniżyła głos, jakby zamierzała zdradzić szefowej wielką tajemnicę. - Wpadł tu dziś Dave. Powiedział, że troszkę narozrabiał w Indian Rock i trafił najpierw za kratki, a potem do szpitala. Kazałaś go zamknąć w psychiatryku? Wiesz, nawet bym się nie zdziwiła. Facet ma totalnego bzika. Molly westchnęła głośno. Prowadząc agencję, często stykała się z ludźmi, za którymi na pewno nie będzie tęskniła po wyjeździe z Kalifornii. Do takich osób niewątpliwie należał Davis Jerritt. Owszem, dzięki niemu znacznie powiększyło się jej konto bankowe, i za to była mu wdzięczna. Ale... - Nie, nie kazałam go zamykać w żadnym psychiatryku, tylko zawieźć do szpitala. Pewnie podali mu leki i kiedy jego stan się ustabilizował, wypisali go do domu. - Powiedział, że już nie chcesz go reprezentować i nie będziesz jego agentką. 189

- Ewangelia według świętego Dave'a - mruknęła Molly. - Mam go po dziurki w nosie. Zapadła cisza. Po chwili Joanie spytała niepewnie: - Czy w takim razie ja bym go mogła przejąć? W Agencji Shields Joanie pełniła funkcję asystentki, ale wzięła pod swoje skrzydła paru klientów, których Molly z różnych względów nie mogła reprezentować, i nawet zdołała im znaleźć wydawców. Davis Jerritt, człowiek w znacznym stopniu niepoczytalny, był sławnym pisarzem, którego książki doskonale się sprzedawały. Dawno temu, kiedy dopiero stawiała pierwsze kroki na polu literackim - pracowała wtedy w cudzej agencji Molly podpisała umowę właśnie z kimś takim: ze znaną autorką powieści romantycznych, której pierwsza książka odniosła oszałamiający sukces. To otworzyło jej

RS

drogę do samodzielnej kariery.

- Joanie, jeśli nie przeszkadza ci to, że Jerritt będzie cię śledził, że będzie ciągle do ciebie wydzwaniał, że będzie urządzał ci sceny, to proszę bardzo, reprezentuj go. Aha, i skoro szukasz klientów, to może zainteresuj się również Denbym. Bo on szuka nowej agentki.

- Serio? - ucieszyła się Joanie, kobieta rozwiedziona, samotnie wychowująca dwóch nastoletnich chłopców, której zawsze brakowało do pierwszego, mimo że świetnie u Molly zarabiała. Rzecz jasna, zdawała sobie sprawę, że reprezentowanie Davisa Jerritta będzie nie lada wyzwaniem, ale nie bała się wyzwań, wiedziała zaś, że procent, jaki otrzyma od sprzedaży jego książek, całkowicie odmieni jej życie. Molly uśmiechnęła się. - Jak najbardziej serio. Ale dzwonię z innego powodu. - Na moment zamilkła, jakby szukała właściwych słów; w końcu wykonała skok na głęboką wodę. - Za trzy dni wychodzę za mąż. Chciałabym, żebyś tu ze mną była. Oczywiście, jeśli możesz. I zapraszam cię prywatnie, jako Molly, twoja przyjaciółka, nie twoja szefowa. - Wychodzisz za mąż? Dobrze usłyszałam? 190

- Tak. - Za kogo, jeśli wolno spytać? - Nazywa się Keegan McKettrick. - McKettrick... McKettrick... Znam to nazwisko. - Mogłam o nim kiedyś wspomnieć. Zresztą pewnie słyszałaś o jego rodzinnej firmie. McKettrickCo. - McKettrickCo? O-la-la! Facet musi być nadziany! - To nie ma nic do rzeczy, Joanie. Ja też do biednych nie należę. - Kurka wodna! Zakochałaś się i słowem mi o tym nie powiedziałaś? - W głosie Joanie pobrzmiewała nuta zdziwienia i pretensji. - Nie zakochałam się - odparła Molly. - Muszę go poślubić, jeśli chcę adoptować Lucasa.

RS

- Molly, to jakieś szaleństwo. Nie możesz...

- Zgadzam się. To kompletne szaleństwo. Ale jeśli chcę odzyskać syna, a niczego bardziej nie pragnę, muszę wyjść za McKettricka. - Boże. Pewnie ten McKettrick to jakiś stary dziadyga z wielkim brzuchem, który musi łykać viagrę, zanim zbliży się do kobiety? Molly wybuchnęła śmiechem. Na samą myśl o tym, co robili w nocy, poczuła dreszcze. - Dziadyga? No, nie. - W porządku. Przyjeżdżam jutro wieczorem. Muszę to zobaczyć na własne oczy. - Joanie? A zgodziłabyś się zostać moją druhną? - A musiałabym wystąpić w sukni z tafty z bufiastymi rękawkami i marszczoną spódnicą? - Nie, żadnej tafty. Przysięgam. - A ty w czym wystąpisz?

191

Molly przypomniała sobie słowa Psyche. Nie miała pretensji do chorej, ale ten przytyk do bieli ją zabolał. - Na pewno nie w bieli - odparła. - Wstrzymaj się z zakupami. Posiłki nadciągają. Ta chmura kurzu, którą wkrótce ujrzysz na horyzoncie, to będę ja na czele kawalerii. - Słuchaj, z Los Angeles masz lot do Phoenix. Tam wynajmij samochód. Jedź na północ szosą siedemnaście. Mniej więcej po godzinie zobaczysz tablice informujące o zjeździe do Indian Rock. Jak tylko dotrzesz do miasteczka, natychmiast do mnie zadzwoń. - Dobra, zaraz zamykam sklepik i ruszam w drogę - powiedziała Joanie, energicznie stukając w klawisze komputera. - Aha, jeszcze jedna rzecz. Czy twój tata się pojawi?

RS

- Nie sądzę. - Molly przymknęła powieki.

- Może to i lepiej - oznajmiła łagodnie jej przyjaciółka. - A zatem do jutra. - Będę wypatrywać chmury kurzu. Pożegnały się i rozłączyły. Molly postanowiła zająć się czymś konstruktywnym. Posłała w swoim pokoju łóżko, a następnie starła smugi z metalowej poręczy u wezgłowia, którą ściskała z całej siły, kiedy Keegan McKettrick doprowadzał ją nieomal do szału swymi pieszczotami. Devon krążyła po supermarkecie, pchając przed sobą wózek. Była w znacznie lepszym humorze, odkąd rano, w boksie Kłapoucha, odbyła z ojcem rozmowę. Wózek powoli zapełniał się: załadowali do niego świeże warzywa, owoce, mięso, trochę niezdrowych produktów, ale naprawdę tylko trochę. Doszli do końca ostatniej alejki; skręcając, niemal zderzyli się z Molly. Molly również pchała wózek, w którym siedział Lucas. Buzia chłopczyka była prawie niewidoczna pod czapką z wielkim daszkiem, z której zwisały metki. Na widok Keegana Molly oblała się pąsem, toteż czym prędzej skierowała spojrzenie na Devon i uśmiechnęła się przyjaźnie. 192

Dziewczynka rozpromieniła się. - Cześć, Dev. - Cześć, Molly. Słyszałam, że ty i tata się pobieracie. Molly zerknęła na Keegana. W jego oczach dostrzegła obawę, może ból, ale i błysk nadziei. - Dobrze słyszałaś. - Mogę być twoją druhną? - spytała Devon. Nie lubiła tracić czasu na zbędne ceregiele. Nic dziwnego; była typowym McKettrickiem. - Och, bardzo bym chciała - odparła Molly. - Słuchaj, jutro wieczorem przyjeżdża do Indian Rock moja przyjaciółka Joanie. Pojutrze rano wybieramy się na zakupy. Może masz ochotę pójść z nami? - Uśmiech na jej twarzy lekko przygasł, pojawił się wyraz niepewności.

RS

Devon popatrzyła na ojca. - Mogę, tato? Zgódź się...

Potargał córkę po włosach; wciąż były lekko wilgotne po kąpieli. - Jasne.

Molly odetchnęła z ulgą. W szortach i kusej bluzeczce wyglądała tak ponętnie, że miał ochotę ją schrupać. - Czyli załatwione? - spytała autentycznie uradowana. Keegan skinął głową. - Tak. Po prostu zadzwoń, kiedy ty i twoja przyjaciółka będziecie gotowe, a wtedy ja podwiozę Devon. Nagle Devon wpadła na genialny pomysł. - Właściwie to Molly mogłaby od razu podjechać z nami na ranczo. Razem z Lucasem. Przekonalibyście się, jak wam się mieszka pod jednym dachem. Molly ponownie oblała się rumieńcem. Keegan uśmiechnął się, zachwycony jej reakcją. - Już niedługo się wprowadzę - obiecała dziewczynce Molly. 193

- Zaraz po ślubie - wtrącił Keegan. Raptem Devon przypomniała sobie, że w wózku nie ma jej ulubionych płatków śniadaniowych, więc pobiegła na koniec alejki po kilka paczek. - Masz cykora? - spytał cicho Keegan. Molly schyliła się, by poprawić czapeczkę na głowie Lucasa. - Bynajmniej - odparła po chwili. Keegan również się schylił i pocałował Molly lekko w usta. - Już nie mogę się doczekać, żeby powitać cię na „Trzy M" - szepnął i ucieszył się, gdy przeszył ją dreszcz. - Najpierw będę się z tobą kochał pod prysznicem, potem zaprowadzę w takie miejsce, gdzie trawa jest długa, a ziemia miękka i nikogo nie ma w promieniu wielu kilometrów. I tam, pod gołym niebem, sprawię, że ujrzysz miliony gwiazd. sterczały jej pod bluzką.

RS

Ponownie zadrżała. Keegan opuścił niżej wzrok; tak jak się spodziewał, sutki - Keeganie McKettricku! Jesteśmy w sklepie, w miejscu publicznym zaprotestowała oburzona, ale i podniecona. - Ludzie na nas patrzą! Pokazał jej zęby w uśmiechu. Devon wróciła z płatkami, wrzuciła je do wózka, po czym skręciła w stronę kas. - Chodź, tato - zawołała przez ramię. - Obiecałeś zrobić spaghetti na kolację, a ja jestem głodna. Keegan popatrzył w błękitne oczy Molly. - Ja też - rzekł. - Pamiętaj, McKettrick - szepnęła. - Potrafię też ukąsić. Wyminąwszy go, ruszyła wzdłuż półek, a on gotów był przysiąc, gdy odprowadzał ją wzrokiem, że dziś kołysze biodrami ciut bardziej niż do tej pory. Po powrocie na ranczo pochowali jedzenie do lodówki, nakarmili Kłapoucha i Keegan przyrządził obiecane spaghetti. Rozmawiali o tym, że warto by kupić kilka

194

koni, żeby zapełnić puste boksy w stajni, ładowali brudne naczynia do zmywarki, kiedy zadzwonił telefon. Dzwonek był ostry, natarczywy. Właściwie za ostry, za natarczywy. Keegan zacisnął gniewnie zęby. Intuicyjnie wyczuł, że to nie dzwoni Florence, by przekazać mu złe wieści o Psyche. Nie, najprawdopodobniej na drugim końcu linii usłyszy głos Shelley. Devon chyba też miała takie przeczucie, bo mimo opalenizny zbladła, po czym pobiegła do aparatu. Keegan oparł się o zlew. Usłyszał, jak córka mówi „halo", a potem, że tak, zgadza się pokryć koszty rozmowy. Obrócił się twarzą do dziewczynki. Napotkawszy spojrzenie ojca, Devon - To mama.

RS

skinęła głową. Gdyby mógł, kazałby córce się rozłączyć, ale nie mógł. Wiedział, że czeka go rozmowa z Shelley, ale nie chciał odbywać jej przez telefon. I nie chciał, żeby Devon stała obok, przysłuchując się każdemu słowu. - Tatuś się żeni - oznajmiła dziewczynka. Keegan wzniósł oczy do nieba. - Dobrze. - Dziewczynka zmarszczyła czoło. - Tato, mama chce z tobą mówić. Pogroził córce palcem. Uśmiechając się figlarnie, podała mu słuchawkę, ale w jej spojrzeniu malował się wyraz zatroskania. - To prawda? Żenisz się? - spytała bez ogródek Shelley. - Tak. - Kochasz ją? Ten jeden raz uznał, że z czystym sumieniem może rozminąć się z prawdą. - Tak - odparł. Na drugim końcu linii zapadła cisza. - Shelley, jesteś tam? - spytał po chwili. 195

Ku jego zdumieniu, Shelley zaczęła szlochać. - Shelley, opanuj się. Proszę cię. - Zważywszy na to, ile przeszedł przez tę kobietę i ile przez nią wycierpiała Devon, zdziwił się, że potrafi tak ciepło i serdecznie do niej przemawiać. - Zawsze sądziłam... że... że może... - Shelley - przerwał jej. - Daj mi do telefonu Rory'ego. - Nie... nie mogę! Pokłóciliśmy się... Rory odszedł! Rzucił mnie! Psiakrew! Keegan pomachał do Devon, dając jej na migi znać, żeby wyszła z kuchni, ale widząc jej upartą minę, domyślił się, że nie zamierza go posłuchać. Na drugim końcu linii Shelley szlochała coraz głośniej. - Shelley, opanuj się - powtórzył ostrzejszym tonem. - Zo... zostałam na lodzie! Całkiem sama. On... Rory zabrał moje pieniądze. I

RS

karty kredytowe. Zabrał nawet bilety...

Keegan sięgnął po kartkę papieru i długopis.

- Dobra, podaj mi nazwę swojego hotelu. I numer telefonu. - Po... pomożesz mi? Po tym wszystkim, co... co... - Oczywiście, że pomogę. Jesteś matką Devon. Powoli coś zaczęło mu w głowie świtać. Shelley znajdowała się pod wpływem alkoholu. Była pijana lub udawała, że jest. Przypuszczalnie usiłowała go naciągnąć na pieniądze. Niestety, jeśli nawet odgadł prawdę, niewiele to zmieniało. - Dziękuję, Keeg. - W porządku. Gdzie jesteś? Wymieniła nazwę hotelu. Keegan doskonale go znał: był to bardzo ekskluzywny hotel mieszczący się na zadrzewionym bulwarze tuż nad Sekwaną. - Na... nawet nie pozwalają mi wró... wrócić do pokoju - dodała, dukając przez łzy. - Uspokój się. Weź głęboki oddech. Gdzie dokładnie teraz jesteś? W głównym holu? 196

Z tyłu głowy Keegan usłyszał głos: prędzej w barze. Tylko tego potrzebował: podszeptów. - Tak. - Shelley pociągnęła nosem. Brzmiała już znacznie lepiej. - Nie denerwuj się. Zaraz będziesz mogła wrócić do pokoju, zamówię ci też bilet powrotny do Stanów. I prześlę trochę gotówki, żebyś miała na taksówkę. - Nie... nie chcę wracać do Stanów. Zro... zrozumiałam, że tu jest moje miejsce, w Paryżu. Keegan zazgrzytał zębami. - Jak sobie życzysz. - Potrzebuję tylko pokoju na noc. - Nagle Shelley przestała się jąkać; znów mówiła całkiem normalnie. - I trochę pieniędzy, bo znalazłam urocze mieszkanko... Nie zdołał powściągnąć złości, a tak się starał.

RS

- Shelley, czyś ty oszalała?

- Wiesz, smutno mi się zrobiło. To znaczy, kiedy Devon powiedziała, że się żenisz. Zawsze myślałam, że ja pierwsza... że Rory... Coraz bardziej się nakręcała. Keegan bał się, że za moment znów zacznie szlochać, rwać włosy z głowy. Wiedział, że musi jej przerwać. - Shelley, posłuchaj. Wyślę ci z wyprzedzeniem alimenty. Pokryję rachunek za hotel. Zrobię, cokolwiek zechcesz. Ale musimy porozmawiać, ty i ja. Osobiście. O naszej córce. Na moment Shelley znów zamilkła. - Jeśli chcesz pogadać, musisz przylecieć do Paryża - oznajmiła w końcu. - To wykluczone. - No dobrze. Dwumiesięczne alimenty. Moje i Devon. Tyle wystarczy na wynajęcie mieszkania. Keegan zamknął oczy. - W porządku. Dwumiesięczne alimenty. - Na mnie i na dziecko. 197

- Tak, na Devon też. Devon usiadła przy stole, podparła głowę na rękach. - Kim jest twoja szczęśliwa wybranka, Keeg? - Ma na imię Molly. Słuchaj, zadzwoń do mnie, jak tylko znajdziesz się z powrotem w pokoju. Obiecała, że zadzwoni. Wcześniej obiecywała również, że będzie wierną żoną i dobrą matką. Keegan rozłączył się bez słowa pożegnania i natychmiast wykręcił numer hotelu w Paryżu. W ciągu kilku minut poczynił wszystkie potrzebne ustalenia. Następnie wykonał jeszcze jeden telefon i polecił przekazać Shelley dwukrotnie większą sumę niż ta, o którą go prosiła. Nie, nie był wspaniałomyślny, nie działał z dobroci serca. Po prostu liczył na

RS

to, że Shelley się od niego odczepi, przynajmniej na jakiś czas. - Boże, tato, ale z ciebie frajer - powiedziała Devon, kiedy odszedł od telefonu. - Rory pewnie wcale mamy nie rzucił. Myślę, że zabrakło im forsy i mama postanowiła odegrać rolę okradzionej i porzuconej.

- Może masz rację - przyznał Keegan. - Ale wolałem nie ryzykować. Może naprawdę została bez pieniędzy? Dziewczynka zmarszczyła z namysłem czoło. - Dlaczego jej pomagasz? Bo była twoją żoną? - Nie, kwiatuszku. Dlatego, że jest twoją mamą. - To taka McKettrickowa zasada? Keegan pokręcił ze śmiechem głową. - Raczej Keeganowa zasada. - Mówiłeś mamie, że chcesz z nią porozmawiać na mój temat. To znaczy poprosisz ją, żeby pozwoliła mi mieszkać z tobą na stałe? - Tak. Ale wolę odbyć tę rozmowę w cztery oczy, a nie przez telefon. - A ona może cię oszukiwać przez telefon? - Dev, proszę... 198

Ponownie zabrzęczał telefon. - Halo? - warknął Keegan do słuchawki. - Cześć, to ja - rzekła Shelley. - Dostaliśmy... dostałam z powrotem pokój. I poinformowano mnie w recepcji, że rano mogę odebrać pieniądze, które dla mnie wysłałeś. - Świetnie. - Nagle poczuł się straszliwie zmęczony. - Keegan? Zacisnął zęby, szykując się na kolejny cios. - Wiem, że chcesz mieć stałą opiekę nad Devon. Nie odpowiedział. Nie musiał nic mówić. Shelley wiedziała, że z napięciem słucha każdego jej słowa.

RS

- Dziesięć milionów dolarów - oznajmiła lekkim tonem - i mała jest twoja.

199

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Dziesięć milionów dolarów i mała jest twoja. - Devon... - Tak mocno ściskał w ręce słuchawkę, że powinna się była roztrzaskać. - Proszę, idź na górę. Bez dyskusji. - Oho, zaraz się zacznie - mruknęła Shelley. Devon chciała zaprotestować, nienawidziła, gdy ją rozstawiano po kątach, ale jako świadek wielu sprzeczek pomiędzy swoimi rodzicami wiedziała, kiedy można się sprzeciwić, a kiedy lepiej posłusznie wykonać polecenie. Obróciwszy się, pognała schodami na górę. Keegan nie odzywał się, dopóki drzwi sypialni nie zamknęły się z hukiem. - Suka!

RS

Shelley parsknęła śmiechem.

Miał wrażenie, że na drugim końcu linii słyszy cichy brzęk szkła, jakby Shelley z Rorym stuknęli się kieliszkami. Pewnie otworzyli butelkę wina, aby uczcić zwycięstwo. Nie, szampana. Przecież odnieśli wielki sukces! - Daj spokój, Keeg - powiedziała przymilnym tonem. - Przecież jesteś bogaczem. A kiedy McKettrickCo wejdzie na giełdę, będziesz jeszcze bogatszy. Stać cię na te dziesięć milionów. - Tu nie chodzi o pieniądze - rzekł ochryple, starając się nie podnosić głosu. Bał się, że Devon mogła trzasnąć drzwiami, udając, że wchodzi do pokoju, po czym stanąć u góry schodów i przysłuchiwać się rozmowie. Mogła też podnieść drugą słuchawkę. - Do jasnej cholery, Shelley, dobrze wiesz, że nie chodzi o pieniądze. Boże, co z ciebie za mat... - Posłuchaj, kotku - przerwała. - Jeśli wolisz, mogę zabrać Devon z sobą do Paryża. Mogę umieścić ją w szkole z internatem, a z ciebie ściągać alimenty, dopóki dobrzy ludzie nie złożą cię w grobie. A nawet i dłużej. Albo możemy sprawę opieki nad dzieckiem załatwić teraz, podczas tej rozmowy. Bądź co bądź Devon nie jest... 200

- Nie, Shelley - wtrącił pośpiesznie Keegan. - Nie mów tak. Nie mów, że Devon nie jest moim dzieckiem! - To co, mogę oczekiwać, że wkrótce skontaktuje się ze mną twój prawnik? - Tak, powiem Travisowi, żeby się wszystkim zajął - oznajmił ponuro Keegan. Usłyszał na linii dziwne buczenie. Oczywiście, Devon skorzystała z drugiego aparatu i przysłuchiwała się rozmowie. - Doskonale - ucieszyła się Shelley. Ponownie stuknęła się kieliszkiem z Rorym i wypiła łyk. - Aha, Keeg, byłabym zapomniała! Gratulacje. No wiesz, z okazji małżeństwa. Mam nadzieję, że ona... Molly, tak? No więc mam nadzieję, że twój związek z Molly okaże się bardziej udany niż ze mną. - O to możesz być spokojna. Myślę, że każda kobieta jest w stanie dać mi więcej szczęścia niż ty, Shelley. mieszkanku.

RS

- I niech Travis weźmie się ostro do roboty. Naprawdę zależy mi na tym Cierpliwość Keegana wyczerpała się. Wcisnął przycisk kończący rozmowę, a potem stał na środku kuchni, skołowany i zbrzydzony; nie rozumiał tej kobiety, dla której pieniądze były ważniejsze od dziecka.

Devon zeszła na dół z butną miną, ale na jej buzi malowały się już lekkie wyrzuty sumienia. - Mówiłam ci, że za odpowiednią cenę mnie sprzeda. Przepisz na mamę mój fundusz powierniczy. To jej w zupełności wystarczy. Keegan odłożył telefon na szafkę kuchenną i popatrzył córce w oczy. - Nie, kochanie, twój fundusz pozostanie nietknięty. Natomiast jak jeszcze raz przyłapię cię na podsłuchiwaniu moich prywatnych rozmów, to zapomnę o tym, że dzieci nie należy bić, przełożę cię przez kolano i sprawię lanie. - Blefujesz - rzekła dziewczynka. - Chcesz się przekonać?

201

- Nie denerwuj się, tatusiu. Po prostu jesteś zły na mamę, na jej postępowanie. A mnie ono ani grzeje, ani ziębi. Spodziewałam się tego. Keegan westchnął. Miała rację. Wszystko, co mówiła, było logiczne, ale przecież matka nie powinna sprzedawać dziecka. A sprzedane dziecko nie powinno mówić, że się spodziewało takiego zachowania po własnej matce. Podejrzewał, że po tej transakcji Devon będzie jednak potrzebowała terapii, pomocy specjalisty. Kto wie, może on również? - W tym domu obowiązują pewne reguły - powiedział do córki - których każdy domownik musi przestrzegać. Jedna z nich głosi, że nie podsłuchuje się cudzych rozmów telefonicznych. Czy to jasne? Devon zaczerwieniła się. - To dobrze.

RS

- Tak, tatusiu. - Ale nikt na tym ranczu nie dostał lania od setek milionów lat. - W razie czego będziesz pierwsza.

- Oj, tato. Wujek Rance i wujek Jesse stanęliby w mojej obronie. - Spokojna głowa, poradziłbym sobie z nimi. A ty, kwiatuszku, lepiej mi tu nie podskakuj. Dziewczynka przysiadła na schodach, podciągnęła kolana pod brodę i otoczyła je ramionami. Może badania genetyczne wykazałyby, że nie płynie w niej krew McKettricków, ale spojrzenie, jakie utkwiła w ojcu, było typowo McKettrickowe. - Czy jestem dla ciebie warta dziesięć milionów? - spytała po dłuższej chwili milczenia. Keegan nalał do kubka kawy, która zdążyła już mocno wystygnąć, podszedł do schodów i usiadł obok córki. - Oddałbym za ciebie życie, Dev. Nie wiem, ile ono jest warte.

202

- To znaczy, gdyby wybuchł pożar, to rzuciłbyś się w płomienie, żeby mnie ratować? - Rzuciłbym się. - A gdyby zakradł się morderca z siekierą... - Dev, reguła numer dwa: koniec z oglądaniem horrorów. Dziewczynka błysnęła zębami w uśmiechu. - Możemy jutro pojechać do Flagstaff, wziąć z domu moje książki, ubrania i inne rzeczy? - Po ślubie, kwiatuszku - obiecał Keegan. Marzył o Molly, o jej towarzystwie, o tym, by nie musiał spędzać kolejnej nocy samotnie w łóżku. O ile Devon wydawała się niewzruszona jego rozmową z Shelley, o tyle on sam nie potrafił przejść nad tą transakcją do porządku dziennego. najlepiej o nim świadczył.

RS

Na miłość boską, ta kobieta była kiedyś jego żoną. Fakt, iż ją poślubił, chyba nie Pytanie brzmi: czy czegoś się nauczył? Czy zmądrzał? Nazajutrz Keegan spędził kilka godzin w swoim gabinecie w McKettrickCo, porządkując różne sprawy; reszta osób pracowała normalnie, jakby nic się nie stało. Dla większości pracowników rzeczywiście nic się nie stało. Po biurze rozeszła się wieść, że nowe kierownictwo nie zamierza nikogo zwalniać, a tym bardziej kasować programu oferującego możliwość nauki i pracy, któremu przewodziła Cheyenne. Zdumiało Keegana, że z pracą, którą wykonywał tyle lat, jest w stanie tak łatwo i szybko się pożegnać. Niemal kończył pakować swoje rzeczy do kartonu, kiedy w otwartych drzwiach gabinetu pojawił się Travis Reid z grubą, tekturową teczką pod pachą. - No proszę, właśnie zamierzałem się do ciebie udać - powiedział na widok swojego przyjaciela Keegan. Skinąwszy głową, Travis wszedł do pokoju i zamknął drzwi. - Na pewno chcesz to zrobić? - spytał. - Jeszcze możesz się wycofać. 203

Keegan wiedział, choć myślami był przy innych sprawach, że Travisowi chodzi o podpisanie umowy z Psyche. Nie zamierzał się wycofywać. Zwłaszcza teraz. Gnębiły go jednak wyrzuty sumienia, że nie wyjawił Molly, iż wcale nie muszą brać ślubu, żeby mogła zaadoptować Lucasa. - Na pewno - odparł. - Na sto procent. Usiądź, Trav. Travis przysunął sobie krzesło, położył na biurku teczkę z dokumentami i usiadł. - Już raz byłeś żonaty. Małżeństwo rozpadło się z hukiem. Po jakie licho chcesz ponownie się ożenić? - Molly w niczym nie przypomina Shelley - odparł Keegan, zdziwiony własnym zdecydowanym tonem. - A skąd to wiesz?

RS

Travis uniósł pytająco brwi. Keegan zacisnął zęby, po chwili jednak odprężył się. Usiadł wygodnie w fotelu, splótł dłonie za głową.

- Mniejsza z tym, Trav. To akurat jest najmniej ważne. Chciałbym z tobą pogadać o Shelley.

- O Shelley - powtórzył prawnik. - Żąda dziesięciu milionów dolarów. Travis wziął głęboki oddech, po czym wypuścił wolno powietrze. - Cała Shelley - mruknął. - Przygotuj wiążącą umowę. Ja dostaję pełną opiekę nad Devon, w zamian Shelley otrzymuje dziesięć milionów. Żadnych odwiedzin, chyba że Devon sama zechce się z matką spotkać. Żadnych więcej alimentów. Dziesięć milionów i koniec. Basta. - Chyba żartujesz? - Mówię poważnie. Zajmij się tym, Trav. Przygotuj dokumenty. I to jak najszybciej, żeby przypadkiem Shelley się nie rozmyśliła. 204

- Dziesięć milionów dolarów? - Travis przeczesał ręką włosy i pokręciwszy głową, zagwizdał pod nosem. - A mnie się wydawało, że to Jesse został zrobiony w konia. Keegan wiedział o sumie, jaką Jesse wypłacił swojej pierwszej żonie Brandi. Ale to była całkiem inna sytuacja. Ich małżeństwo trwało raptem tydzień, w dodatku nie mieli dzieci. - Chcę, żeby Devon mieszkała ze mną. Chcę ją sam wychowywać. Travis obejrzał się przez ramię, sprawdzając, czy drzwi są zamknięte. - Zapominasz o pewnej drobnej kwestii, Keeg. Devon nie jest twoją biologiczną córką. Przecież Shelley może zainkasować dziesięć milionów, a potem uciec się do szantażu: albo dasz więcej, albo prawda wyjdzie na jaw. Może też, powołując się na badania DNA, zerwać waszą umowę i odebrać ci Devon. To samo

RS

może zrobić jej biologiczny ojciec. - Ojciec Devon nie żyje.

Travis wyprostował się na krześle.

- Myślałem, że nie znasz jego tożsamości.

- Wykombinowałem ją sobie - odparł Keegan. Wiele rzeczy wykombinował wczorajszej nocy, gdy wiercił się z boku na bok w zimnym, pustym łóżku. Doskonale też wiedział, że nie można ufać Shelley. - To był Thayer Ryan. - Thayer? Mąż Psyche? Keeg, nie sądzisz, że ponosi cię fantazja? Żyjesz ostatnio w dużym stresie, więc... - Niech w umowie widnieje punkt o adopcji. - Shelley wciąż się może wycofać - ostrzegł Travis. - Mała szansa. Postawimy warunek: milion dostanie po podpisaniu umowy, a resztę, kiedy przeprowadzę adopcję. Ma upatrzone mieszkanie w Paryżu, nie będzie stawiała oporu. - Będziesz musiał wyznać Devon prawdę. Jak tego nie zrobisz, zrobi to Shelley. Z czystej złośliwości. 205

Keegan westchnął ciężko. - Tak, wiem. - Miał wrażenie, jakby cały ciężar świata osiadł mu na ramionach. - Wiem. - I lepiej, żebyś był stuprocentowo pewien ojcostwa Thayera Ryana kontynuował Travis. - Bo jeśli ni stąd, ni zowąd pojawi się jakiś facet, który będzie twierdził, że to on jest ojcem Devon, sprawa znów trafi do sądu. - Rozmawiałem z pediatrą we Flagstaff, do którego Shelley zabierała Devon. Nawet nie trzeba pobierać krwi, żeby wykonać testy; wystarczy odrobina śliny. Jeżeli wyjdzie w badaniu, że Devon i Lucas są przyrodnim rodzeństwem... Każdy sąd to uzna. Travis zbladł. - Będzie ci potrzebna zgoda Psyche.

RS

- Kiedy pobierzemy się z Molly i stanę się legalnym ojcem Lucasa, wówczas niczego takiego nie będę potrzebował.

- To nie fair, Keeg. Zastanów się, co...

- Fair, nie fair, nadszedł czas na działanie. Słuchaj, Trav, jesteś moim przyjacielem, lepszego nie można sobie wymarzyć, ale nie jesteś jedynym prawnikiem na świecie. - Keegan, zaufaj mi. Ja naprawdę... Nie zwracając na niego uwagi, Keegan sięgnął po tekturową teczkę, otworzył ją i zaczął uważnie czytać warunki umowy pomiędzy nim i Molly a Psyche. Po pierwsze, ślub. Po drugie, mieszkanie pod jednym dachem przez okres co najmniej roku. Po trzecie, w razie rozwodu on, Keegan, zachowuje pełne prawa do opieki nad Lucasem. Wyjął z szuflady biurka długopis i we właściwym, wykropkowanym miejscu złożył zamaszysty podpis, po czym pchnął teczkę w kierunku Travisa. - Koniec dyskusji - oznajmił. 206

Travis zaklął pod nosem, chwycił teczkę i poderwał się na nogi. - Gdzie Devon? - spytał. - Z Emmą, w księgarni - odparł Keegan. - Bo co? - Nic - warknął prawnik. - Zastanawiałem się, czy już jej nie wysłałeś do jakiegoś laboratorium. - Obróciwszy się na pięcie, wyszedł z gabinetu i zatrzasnął za sobą drzwi. Oczywiście Keegan wiedział, że wbrew temu, co mówił, dyskusja będzie trwała dalej. Nie minęło pół godziny, jak do gabinetu wpadł Jesse. Po piętach deptał mu Rance. - Dziesięć milionów dolarów? - ryknął jeden. - Cholera jasna, postradałeś rozum? - zawołał drugi.

RS

- A wydawało mi się, że w relacjach klient-prawnik obowiązuje zasada poufności - mruknął Keegan.

- Chryste, chłopie! Czyś ty oszalał? - Jesse dosłownie odchodził od zmysłów. - Bez przesady. Ty dałeś Brandi milion, żebyś w końcu mógł rozpocząć nowe życie. Dziesięć milionów, żeby się pozbyć Shelley, to darmocha. - Ona cię wystrychnie na dudka! - wściekał się Rance. - Zgarnie forsę, zabierze Devon i jeszcze złamie dzieciakowi serce! - I co z tym DNA? - spytał Jesse. - Podobno chcesz przeprowadzić testy na Devon i Lucasie? Keegan wyjaśnił kuzynom swoją teorię o roli Thayera przy poczęciu Devon. - Tobie naprawdę odbiło - mruknął Jesse. - Poczekaj, aż Shelley wróci z Europy, wtedy z nią pogadaj, ale tak szczerze. Nie działaj pochopnie, Keeg. Przemyśl wszystko na spokojnie. - Albo jesteście po mojej stronie, albo nie zawracajcie mi głowy - oznajmił. Jesse z taką siłą huknął pięścią w blat biurka, że kartonowe pudło, do którego Keegan pakował swój biurkowy dobytek, aż podskoczyło. 207

- Pomyśl o Devon! - Myślę. Non stop. - Przecież Shelley jej powie, że nie jest twoją córką - rzekł Rance. - Sam jej to powiem - stwierdził Keegan. Wolałby uciąć sobie język, niż sprawić Devon przykrość, ale wiedział, że nie ma innego wyboru. - Prawda zawsze zwycięża, no nie? - Keeg... - Jesse nie dawał za wygraną - to ją dobije. Dzieciak się załamie. Keegan poczuł ucisk w gardle. Oczy zaczęły go piec. - Wiem - przyznał cicho. - Przynajmniej zaczekaj, dopóki Psyche... - Rance zamilkł; nie był w stanie dokończyć zdania. spojrzenia.

RS

- Nie umrze? - Keegan dokończył za niego. Jesse z Rance'em wymienili - Posłuchaj - rzekł nieco spokojniejszym tonem Jesse. - Jesteś przygnębiony. Cierpisz. Dlatego nie myślisz jasno. Błagam cię, Keeg, wstrzymaj się. Poczekaj, aż opadną emocje, zanim wsadzisz kij w mrowisko. - Nie mogę.

- Hej, Jesse, co ty na to, byśmy go związali? - zaproponował Rance. Sądząc po jego minie, mówił całkiem serio. - A potem zamknęli w jakiejś szopie, dopóki nie poszedłby do głowy po rozum. - Niezły pomysł - przyznał Jesse. - Tak? To na co czekacie? - spytał Keegan. - Marzę o tym, żeby komuś dać w zęby. Tym kimś może być jeden z was. Albo obaj naraz. - Dobra, świetnie - syknął Jesse. Ponieważ nie nosił na ręku zegarka, a w pudle z rzeczami Keegana dostrzegł budzik, wyjął go i sprawdził czas. - Za stodołą. Za godzinę. Rance i ja rzucimy monetą o to, który pierwszy ma ci przylać. - W porządku. Za godzinę.

208

Jesse wyszedł, trzaskając drzwiami. Zaraz po nim wyszedł Rance. Keegan uśmiechnął się z zadowoleniem i podwinął rękawy. Molly karmiła łyżeczką Lucasa, kiedy zadzwonił telefon. Florence stała przy kuchence, wrzucając kluski do gotującego się na wolnym ogniu rosołu, chwyciła słuchawkę i burknęła „halo". Po chwili wytrzeszczyła oczy. Obserwując ją, Molly czuła narastający niepokój. Przerwawszy karmienie, odsunęła na bok miseczkę i wytarła małemu buzię. - Dobrze, powiem jej - rzekła Florence, zerkając na Molly. - Ale nie wiem, co ona ma z tym zrobić. Tak. Dziękuję, Myrno. - Odłożyła słuchawkę na widełki. - O co chodzi? - spytała Molly; głos jej lekko drżał. - Twój przyszły małżonek zamierza naparzać się za stodołą ze swoimi

RS

kuzynami. Myrna... to mama naszego szeryfa; pracuje w McKettrickCo i wie o wszystkim, co się dzieje w firmie... powiedziała, że zawiadomiła syna o planowanej bójce, ale on stwierdził, że to prywatna sprawa McKettricków i nie zamierza się wtrącać.

- Myślisz, że naprawdę będą się bić? - spytała Molly, ale nagle przypomniała sobie ten wieczór, kiedy odwiozła Psyche do miejscowego szpitala. Jesse z Keeganem zaczęli się szturchać i popychać na parkingu przed budynkiem. Wyglądało to dość groźnie. Gdyby nie interwencja recepcjonistki, przypuszczalnie doszłoby do bójki. Florence skinęła posępnie głową. - Jeśli chcesz, żeby na zdjęciach ślubnych twój luby nie miał podbitego oka, to wsiadaj do samochodu i jedź na ranczo. Z nogą na gazie. Molly wstała od stołu. Po chwili znów usiadła. - Często się biją? - spytała. - Znaczy się McKettrickowie? Florence wzruszyła ramionami.

209

- Ilekroć nachodzi ich ochota. Niby są tacy dorośli i kulturalni, ale w głębi serca to banda awanturników. Molly popatrzyła na Lucasa, potem przeniosła spojrzenie na nianię. Ta sięgnęła do kieszeni i rzuciła jej kluczyki do swojego kombi. - No, ruszaj. Ja się zajmę małym. - Nigdy nie przerywałam żadnej bójki - szepnęła przerażona Molly, ale poderwała się na nogi, pocałowała Lucasa w czoło i chwyciwszy torebkę, skierowała się pośpiesznie do drzwi. - Co mam zrobić, jak już dotrę na miejsce? I gdzie ich szukać, za jaką stodołą? Tam na ranczu są przynajmniej cztery... - Po prostu wsuń się między nich - poinstruowała ją Florence. - Z tego, co się orientuję, jeszcze żaden McKettrick nie podniósł w gniewie ręki na kobietę. A stodoła... to będzie ta za domem Keegana. prowadzących do garażu.

RS

- Skąd wiesz? - spytała z niepokojem Molly, przystając w drzwiach - Bo to ich rodzinna tradycja. Od pokoleń McKettrickowie właśnie tam załatwiają różne rodzinne spory.

- Florence, zadzwoń koniecznie do Emmy i Cheyenne. - Molly wcisnęła przycisk otwierający drzwi garażowe. - Podejrzewam, że Myrna już to zrobiła. Molly wsiadła do samochodu, przekręciła kluczyk w stacyjce i wyjechawszy z garażu, skierowała się w stronę „Trzy M". Chyba oszalałam, pomyślała w drodze. Jeżeli McKettrickowie chcą sobie rozkwaszać nosy i łamać szczęki, to niech to robią. Nic jej do tego. Powtarzała to sobie w myślach, lecz nie zawróciła do domu. W dodatku, opuściwszy miasteczko, wcisnęła pedał gazu do deski. Nawet nie miała pewności, czy trafi na ranczo Keegana. Była tam tylko raz, przed wyprawą na górę Jessego. 210

Skręciwszy z szosy w polną drogę, nagle ujrzała przed sobą różowego volkswagena, który pruł, wzbijając tumany kurzu. Kiedy oba samochody mijały drogę prowadzącą na ranczo Jessego - Molly rozpoznała przekrzywioną skrzynkę na listy - u jej wylotu pojawił się zielony cadillac escalade. Auto z piskiem opon ruszyło za kombi. Volkswagen skręcił w wąską drogę pełną wybojów i kolein, którą Molly pewnie by przeoczyła, gdyby jechała sama. A tak... tak, miała nadzieję, że za kierownicą garbusa siedzi Emma. Wszystkie trzy pojazdy, niczym konwój kawalerii, przejechały po starym skrzypiącym mostku łączącym oba brzegi strumyka. Dalej, na wprost, stał dom Keegana. Na podwórzu przed domem Molly jaguar.

RS

zobaczyła zaparkowaną furgonetkę oraz wóz terenowy. Między nimi stał wciśnięty Volkswagen zahamował ostro; ze środka wyskoczyła Emma, która pognała w stronę stodoły, zrzucając po drodze buty na wysokich obcasach. Z kolei z cadillaca, który niemal wjechał w tył kombi, wyskoczyła Cheyenne. Molly wysiadła z kombi i ile sił w nogach pobiegła za nimi. Właśnie dotarła na miejsce, kiedy Jesse wykonał rzut monetą. Obok niego stali Keegan z Rance'em; żaden nie miał na sobie koszuli. - Orzeł - stwierdził Rance. - Nieprawda. - Jesse szybko schował monetę do kieszeni. - To była reszka. - Poczekaj - zaprotestował Rance. - A dlaczego mam ci wierzyć na słowo? Cheyenne podbiegła do Jessego, zanim ten zdążył udzielić odpowiedzi, i rzuciła mu się na szyję. - Przestańcie! Jesse ujął żonę delikatnie za ramiona i odsunął na bok. Rance zrobił to samo, kiedy podeszła do niego Emma.

211

Molly popatrzyła na Keegana i serce zabiło jej mocniej. Stał w rozkroku, z zaciśniętymi zębami i dłońmi zwiniętymi w pięści. Zamierzał przystąpić do walki; nie było siły, która mogłaby go powstrzymać. Molly, zdesperowana, przeniosła wzrok na Jessego i Rance'a. Czy naprawdę chcieli się z nim bić? I jak to sobie wyobrażali, dwóch na jednego? Czy nie rozumieli, że tu chodzi o Psyche? Że Keegan czuje się bezradny, bo ona umiera, a on nie może nic zrobić, aby jej pomóc? Z tyłu głowy usłyszała głos Florence. Wsuń się między nich. Jeszcze żaden McKettrick nie podniósł w gniewie ręki na kobietę. Posłuchała tej rady. Keegan nawet na nią nie spojrzał. Po prostu wyciągnął rękę i odsunął ją na bok, tak jak Jesse Cheyenne, a Rance Emmę.

RS

- Keegan, proszę cię...

W dalszym ciągu na nią nie patrzył. - Nie teraz, Molly - rzekł.

Ktoś ujął ją za łokieć. Odwróciwszy się, zobaczyła za sobą Cheyenne. - Jeśli chcą się zachowywać jak skończeni idioci, pozwólmy im - powiedziała śliczna brunetka, łypiąc ze złością na męża. Molly obleciał zimny strach. Jeszcze nigdy w życiu nie widziała żadnej bójki i nie chciała oglądać jej dzisiaj. - No chodź, odważniaku - rzekł Keegan, przywołując do siebie Jessego. Wymierz cios. Rance pchnął kuzyna. - Tak, stary, wymierz cios. Jesse zmrużył oczy. Obróciwszy się do Rance'a, uniósł pięść. W ostatnim momencie Rance uskoczył i pięść trafiła Keegana w twarz. Molly krzyknęła; rzuciłaby się Keeganowi na ratunek, gdyby Cheyenne z Emmą jej nie powstrzymały. 212

Keegan zachwiał się lekko, opuścił głowę, po czym huknął nią w Jessego, w jego splot słoneczny. Jesse z kolei wpadł na Rance'a. Po chwili wszyscy trzej tarzali się po ziemi, wzbijając chmury kurzu. Molly przyłożyła rękę do ust. - Boże, oni się pozabijają - szepnęła przerażona. - Obawiam się, że nie - mruknęła gniewnie Cheyenne; w jej oczach połyskiwały łzy. - Przydałby się nam jakiś oddział szturmowy - stwierdziła Emma. Z kłębowiska na ziemi dochodziły różne odgłosy, a to przekleństwa, a to jęki bólu, a to okrzyki wściekłości. Molly nie mogła tego dłużej zdzierżyć. Wtargnęła na ruchomy ring, na którym trzej dorośli mężczyźni okładali się z zapałem, i trąciła Keegana czubkiem buta.

RS

- Hej ty! Przestań! Masz natychmiast przestać! Keegan popatrzył na nią zdumiony i dostał cios, tym razem w szczękę. - Będziesz wyglądał koszmarnie na zdjęciach ślubnych! Nagle Keegan przysiadł na piętach i wybuchnął śmiechem. Dolną wargę miał rozciętą, po brodzie ciekła mu krew, ale on się tym nie przejmował; po prostu ryczał ze śmiechu. Rance, który znajdował się na samym dole, wsparł się na łokciach i nieco podejrzliwym wzrokiem rozejrzał wkoło, jakby wietrzył podstęp. Jesse, podobnie jak Keegan, przysiadł na piętach, odrzucił w tyl głowę i gruchnął niepohamowanym śmiechem. Kiedy chciał wstać, szybkim krokiem podeszła do niego Cheyenne, oparła nogę na piersi męża i pchnęła go w tył. Wylądowawszy na plecach, Jesse popatrzył na żonę z tak bezmiernym zdumieniem, że obaj kuzyni złapali się z uciechy za brzuchy. Cheyenne jednak nie było do śmiechu.

213

- Niech cię piekło pochłonie, palancie jeden! - warknęła do Jessego, po czym obróciła się i pomaszerowała w stronę wozu. Jesse poderwał się na nogi. - Cheyenne, poczekaj... - Pognał za żoną. - Nie zazdroszczę biedakowi - powiedział ze śmiechem Rance, odprowadzając kuzyna wzrokiem. - Lepiej zastanów się nad sobą! - oznajmiła gniewnie Emma. - Wracam teraz do księgarni, gdzie zostały twoje córki. I jeśli wiesz, co dla ciebie dobre, to trzymaj się ode mnie z daleka. - Ależ Emmo... - Wyraz samozadowolenia znikł z jego twarzy. Emma, podobnie jak przed chwilą Cheyenne, odwróciła się i bez słowa oddaliła w kierunku samochodu.

RS

Usłyszeli trzaśnięcie drzwiami i warkot silnika. Molly wyszła zza stodoły, żeby zobaczyć, co się dzieje. Cheyenne odjechała cadillakiem. Jesse stał zrezygnowany na środku podjazdu. Emma wyszarpnęła się Rance'owi, który usiłował ją zatrzymać, wsiadła do różowego volkswagena i zawracając, niemal go rozjechała. Rance odskoczył, przeklinając głośno. Przez chwilę obaj mężczyźni naradzali się, po czym każdy wsiadł do swojego wozu i również odjechali. Molly wróciła do Keegana. Zmęczony walką, wciąż ciężko dyszał. Przycisnął wierzch dłoni do rozciętej wargi, po czym opuścił rękę i skrzywił się na widok krwi. Jedno oko zaczynało mu puchnąć, z niedużej rany na czole spływała czerwona strużka. - Naprawdę paskudnie wyjdziesz na zdjęciach - powiedziała Molly. Chodźmy do środka, trzeba ci przyłożyć lód. - Poradzę sobie.

214

- Tak, wiem, ze wszystkim sobie świetnie radzisz. - Wzięła go pod rękę i pociągnęła w stronę domu. - Powinieneś się wstydzić. Na miłość boską, dorosły facet... A gdyby Devon zobaczyła waszą bójkę? Uśmiechnął się krzywo, a jej serce zabiło mocniej. - E, bez przesady. To były niewinne przepychanki. W prawdziwą bójkę wdaliśmy się kiedyś na placyku przed „Roadhouse". Trwała... bo ja wiem? Z godzinę. Dopiero szlauchem z wodą nas rozdzielili. - Godzinę? Och, jakiś ty dzielny! A jaki powinieneś być z siebie dumny! Przystanął, lekko urażony. Molly ponownie pociągnęła go w kierunku drzwi. - No, chodź. Im szybciej przyłożysz sobie kompres, tym lepiej. - Przyjrzała mu się badawczo. - Chyba obejdzie się bez szwów.

RS

Znalazłszy się w kuchni, kazała Keeganowi usiąść przy stole, po czym chwyciła garść papierowych ręczników, zmoczyła je pod kranem i wcisnęła mu do ręki.

- Przytknij to, głupku, do ust, a ja zaraz przygotuję torebkę z lodem. - Nazwałaś mnie głupkiem?

Otwierała kolejne szuflady, aż wreszcie w którejś trafiła na paczkę torebek. - Nie nudź. Keegan otworzył usta, po chwili je zamknął. Napełniła torebkę małymi kulkami lodu z zamrażarki. Zaciągnęła specjalny suwak u góry torebki, podeszła do Keegana i przycisnęła ją do rozciętej wargi. Keegan zasyczał. - Boli? - spytała słodko Molly. - Tak - mruknął zza torebki. - To dobrze - oznajmiła, następnie wzięła papierowe ręczniki i zaczęła zmywać poranioną twarz Keegana. Nawet nie starała się być delikatna. - Muszę ci coś powiedzieć - rzekł. 215

- Jeżeli chcesz podać powody, dlaczego nawalałeś się z kuzynami za stodołą, to nie bardzo mnie one interesują. Syknął ponownie, gdy badała rozcięcie na czole. Nie, nie potrzebował szwów. Właściwie to szkoda. Zasłużył na to, żeby mieć bliznę. - Chodzi o nasz ślub. Molly znieruchomiała, po czym cofnęła się o krok. Serce podskoczyło jej do gardła i tam się zagnieździło. - Nie chcesz się ze mną ożenić? Rozmyśliłeś się? - Nie. Ale może ty zmienisz zdanie, kiedy usłyszysz, co mam do powiedzenia. - Chcę wychowywać Lucasa. Żeby móc to robić, muszę wyjść za ciebie za mąż. Nawet gdybyś się przyznał do wielokrotnych napadów na bank, to by niczego nie zmieniło.

RS

Keegan uśmiechnął się, ale w jego spojrzeniu gościł smutek. - Psyche nas oszukała. Wcale nie proponowała Reidom, żeby adoptowali Lucasa.

Molly zamrugała nerwowo. Poczuła kłucie w brzuchu, identyczne jak wtedy, gdy obserwowała bójkę - tak, bójkę, a nie żadne przepychanki - za stodołą. - Wciąż byłaby gotowa oddać mi małego? Keegan utkwił wzrok w jej twarzy. Skóra wokół jego oka przybierała kolor sinozielony. - Tak - odparł. - Oczywiście ja nadal pełniłbym rolę wykonawcy testamentu czy też kuratora, więc stale miałabyś ze mną do czynienia. - Rozumiem. Ale Lucas byłby mój? Nie nosiłby nazwiska McKettrick? Nie odezwał się, jedynie skinął głową. Czekał. Molly usiadła na ławie. - Kiedy się o tym dowiedziałeś? - Wczoraj. - I dopiero teraz mi mówisz?

216

- Niewiele brakowało, żebym w ogóle nie powiedział. Pragnę wychowywać Lucasa prawie tak samo, jak ty. Przez chwilę milczała. Keegan zacisnął rękę na jej dłoni. - I co, Molly? Jaką podejmiesz decyzję? Wycofasz się czy pozwolisz, żeby

RS

Lucas miał ojca?

217

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Wycofasz się czy pozwolisz, żeby Lucas miał ojca? Zanim poszła z Keeganem do łóżka, odpowiedź na to pytanie nie sprawiłaby jej najmniejszego problemu. Tak, chciałaby się wycofać, nie wychodzić za niego za mąż. I nie, nie chciałaby, żeby Keegan McKettrick został ojcem jej syna. To było takie proste. Takie łatwe. Tyle że wszystko się nagle skomplikowało. Bo zrozumiała, że pokochała tego cudownego, szlachetnego drania. Kręcąc z przerażeniem głową, siedziała bez słowa. Bała się, że nie dojdzie do łazienki i zwymiotuje po drodze. - Molly? - spytał Keegan, kciukiem kreśląc kółka we wgłębieniu jej dłoni. Nie

RS

wiedział, że jego dotyk przyprawia ją o dreszcze. - Co ci jest? Dobrze się czujesz? - Nie - odparła rozgoryczona. - Czuję się paskudnie. - Czy mogę ci jakoś pomóc?

Podniosła się. Kolana miała jak z waty. Nie była pewna, czy zdoła ustać. Łzy, cholerne łzy, podeszły niebezpiecznie blisko jej powiek. Psiakość, nie chciała płakać. - Dziękuję, ale zrobiłeś aż nadto. Popatrzył na nią skonfundowany. I zmęczony. - Czy wyjdziesz za mnie, Molly? Przygryzła wargę. - Tak - odparła po chwili. - Ale tylko z powodu Lucasa. Keegan uniósł kąciki warg, które puchły w zastraszającym tempie, lecz w jego oczach nadal malował się wyraz zakłopotania. - No oczywiście - rzekł. - A jaki inny powód mogłabyś mieć? - Żadnego - warknęła Molly. - Absolutnie żadnego.

218

Wyrwała mu z garści zwitek papierowych ręczników, teraz przesiąkniętych McKettrickową krwią, podeszła do kubła i cisnęła je do środka. Zaczęła się rozglądać, macać po kieszeniach, dopiero po minucie czy dwóch przypomniała sobie, że torebkę i kluczyki zostawiła w samochodzie. - Już idziesz? - zdumiał się Keegan. Oczywiście, że już idzie. Co się tak dziwił? Joanie w tej minucie lądowała w Phoenix, zaraz wysiądzie z samolotu, odbierze kluczyki do wynajętego wozu i ruszy do Indian Rock. Jeśli ona, Molly, zostanie dłużej na „Trzy M", nie zdoła powitać przyjaciółki. Nie tylko nie zdoła nikogo powitać, ale pewnie znów wyląduje z Keeganem w łóżku i podda się jego urokowi. Nie wybaczyłaby sobie, gdyby w trakcie najbardziej namiętnych i gorących pieszczot oraz przyprawiających o zawrót głowy

RS

pocałunków - nie ulegało dla niej wątpliwości, że byłyby właśnie takie - szepnęła coś głupiego, na przykład: kocham cię.

- Tak - odparła. - Mam parę spraw do załatwienia w miasteczku. Keegan westchnął.

- Ja też. Muszę odebrać córkę z księgarni.

Molly przystanęła w drzwiach, odruchowo zaciskając mocniej rękę na klamce. - Ojej, Devon wystraszy się, widząc cię w takim stanie. Twoja twarz... - Nie przejmuj się, wkrótce znów będę piękny. Słuchaj, co z jutrem? Wciąż chcesz zabrać małą na zakupy? - Jasne. - Nagle Molly zrobiło się żal, że musi wyjść. Wyczuwała coś w powietrzu, jakieś napięcie, może kłopoty, w każdym razie coś, co dotyczyło Devon. - Keegan, czy... czy wszystko jest w porządku? Z Devon? Potrząsnął przecząco głową. Korciło ją, żeby wrócić do stołu, przytulić się do Keegana, pocałować tę pokiereszowaną twarz, jednak powściągnęła pokusę. - Niestety nie. - Na moment zamilkł. - To długa, skomplikowana historia. Ale najpierw muszę porozmawiać o tym z małą. 219

Molly tkwiła bez ruchu. Nie była w stanie otworzyć drzwi i wyjść, a przecież nie mogła zostać. - Aż mnie ciarki przechodzą. - Mnie też - rzekł z posępną miną Keegan. - Na pewno nie chcesz ze mną pogadać? - Chcę. Ale nie mogę. - W jego głosie nie było cienia wahania. - Nie teraz. To byłoby nie fair wobec Devon. - Rozumiem - powiedziała Molly, chociaż nic nie rozumiała. - Jeżeli jednak ta sprawa może zaważyć na przyszłości Lucasa... - Nie zaważy - oznajmił stanowczym tonem. Molly wciąż stała niezdecydowana. - Słuchaj, może ja odbiorę Devon z księgarni? Mogłaby przenocować u

RS

Psyche. Rano, nie tracąc czasu, od razu pojedziemy do Flagstaff. Poza tym miałybyśmy okazję nieco lepiej się poznać.

Keegan przez chwilę dumał nad jej propozycją, po czym skinął głową. - Dobrze, porozmawiam z nią po waszym powrocie. Może nawet po naszym ślubie.

Wreszcie Molly zdołała oderwać stopę od podłogi i wykonać krok. Ale nie wyszła, tak jak zamierzała. Wróciła do stołu, przy którym siedział Keegan, pochyliła się i złożyła na jego wargach czuły pocałunek. Wiedziała, że Keegan pragnie ją objąć i jeśli to uczyni, nie będzie miała siły, by mu się oprzeć. Na szczęście powstrzymał się i tylko popatrzył na nią z łobuzerskim uśmiechem. Mimo opuchlizny i sińców na twarzy wciąż był piekielnie przystojnym facetem. - Lepiej zmykaj, zanim pryśnie słynna McKettrickowa samokontrola. Molly roześmiała się i znów go pocałowała, tym razem w czoło, po czym odsunęła się na bezpieczną odległość. Po chwili praktyczna strona jej charakteru dała o sobie znać. 220

- Devon przyda się piżama, szczoteczka do zębów, czyste ubranie na jutro... Keegan ruszył schodami na górę. Molly została w kuchni. Czekała. A czekając rozglądała się i wyobrażała sobie, jak przygotowuje śniadanie dla domowników. Jak odrabia lekcje z Devon, a potem, za kilka lat, z Lucasem. Jak się krząta, zmywa naczynia, ściele łóżka, urządza pikniki i biwaki, jak kibicuje dzieciom grającym w baseball, słowem, jak robi różne rzeczy, których nigdy nie robiła w swoim poprzednim kalifornijskim wcieleniu. Molly Shields, odnosząca sukcesy agentka literacka, wkrótce przeistoczy się w Molly McKettrick, żonę ranczera. Gdyby ktoś jej o tym powiedział miesiąc temu, uznałaby, że oszalał. Parę minut później Keegan wrócił na dół z niedużą torbą podróżną, która śmiechu.

RS

wyglądała tak kobieco w jego potężnej ręce, że Molly z trudem powstrzymała się od Odprowadził ją do samochodu, wrzucił torbę na tylne siedzenie i odsunąwszy się, patrzył, jak Molly zapina pasy oraz przekręca kluczyk w stacyjce. - Molly?

Jego niski głos, a także sposób, w jaki wypowiedział jej imię sprawił, że ciarki przebiegły jej po plecach. Och, jaką miała ochotę tu zostać! Wysiąść z samochodu, wejść do domu, pozwolić, by Keegan ją rozebrał i zaniósł do łóżka... On pierwszy ukazał jej świat doznań i zmysłów, o którego istnieniu wcześniej nie wiedziała. Pokazał jej, jak potrafi silnie reagować na okazywaną jej czułość i do jakich reakcji zdolne jest jej ciało. Dlaczego to musiał być właśnie on, Keegan McKettrick? - Co? - spytała, znów czując dreszcze. - Dziękuję. Za to, że przyjechałaś przerwać bójkę. Za propozycję zaopiekowania się Devon. Za gotowość poślubienia mnie.

221

Molly przełknęła ślinę. Dla niego ich małżeństwo było umową, układem. Sposobem na to, aby mógł wychowywać Lucasa. Dla niej zaś było czymś znacznie więcej. - Drobiazg - mruknęła. Kocham cię, Keeganie McKettricku. Kocham cię z całego serca - tych słów jednak nie wypowiedziała na głos. Keegan odsunął się od samochodu, a ona ruszyła do miasteczka. Przejeżdżając przez mostek, zerknęła w lusterko. Keegan wciąż stał przed domem i odprowadzał ją wzrokiem. Mniej więcej cztery kilometry dalej Molly zatrzymała się na poboczu, zgasiła silnik i zaczęła płakać. W pogniecionym czerwonym kostiumie o numer za małym i z krótkimi

RS

włosami sterczącymi wokół pyzatej twarzy Joanie weszła do domu i mimo zmęczenia podróżą uśmiechnęła się z zadowoleniem. - Och, Molly, jaki śliczny chłopczyk! - zawołała, biorąc od niej Lucasa. - Brum, brum! - usłyszała w odpowiedzi.

Oczy Joanie się zaszkliły. Po chwili tuż za progiem spostrzegła Devon. - A kim jest ta urocza dziewczynka? - spytała. Molly szybko dokonała prezentacji: - Devon McKettrick, Joanie Barnes. - Lada dzień Molly zostanie moją macoszką - poinformowała gościa dziewczynka. - Szczęściara z niej - rzekła Joanie. - I z ciebie również. Devon spojrzała i uśmiechnęła się. Dystans, jaki zwykle czuła wobec obcych, natychmiast prysł. - Powiedziała mi, że ma dużo butów. Najwyraźniej dla Devon odpowiednia ilość posiadanego obuwia była warunkiem przyjęcia do rodziny. Joanie pokiwała głową. 222

- Dużo to skromnie powiedziane. Ona ma całe stosy. I kto jak kto, ale ja to wiem najlepiej. Przed wyjazdem z Los Angeles wysłałam jej z piętnaście kartonów butów, ubrań i kosmetyków. Na twarzy dziewczynki odmalowała się radość. - Kochana jesteś - powiedziała z wdzięcznością Molly. Sama pakowała się w ogromnym pośpiechu i nie zdążyła zabrać wielu rzeczy, które mogłyby się jej przydać. Nie wzięła strojów sportowych i kilku bardziej eleganckich kompletów. Wiedziała, że po ślubie będzie żoną ranczera, wciąż jednak miała z tuzin lojalnych klientów, którzy nie chcieli się z nią rozstać. Przynajmniej drobną część czasu zamierzała być tą drugą Molly. Kobietą silną, zdolną do niezależnego działania, ubraną w kostium, który mówi: „nie radzę ze mną zadzierać".

RS

- Musimy pogadać o twoim ojcu - rzekła Joanie, wysłuchawszy długich i szczerych podziękowań przyjaciółki.

- Dobrze. - Molly zacisnęła zęby.

Devon sięgnęła po małą walizkę, z którą Joanie przyjechała do Indian Rock; więcej ubrań nie potrzebowała, bo zaraz po uroczystości wracała do Kalifornii. - Zaniosę to na górę - rzekła dziewczynka. W domu Psyche czuła się tak swobodnie, jakby mieszkała tu całe życie. - Mamy pokoje koło siebie i wspólną łazienkę. - Dziękuję, kochanie. - Joanie z ulgą oddała przyjaciółce Lucasa. Jako matka nastolatków zdążyła już zapomnieć o niespożytej energii maluchów. Devon skierowała się do windy. - Fajne dzieciaki. Skinąwszy głową, Molly poprowadziła przyjaciółkę w głąb domu. Swoim zwyczajem Florence kręciła się po kuchni - akurat rozmawiała przez telefon - a Psyche leżała na łóżku, wsparta o poduszki.

223

Molly umieściła Lucasa w kojcu, po czym wyszła na werandę i przedstawiła chorej swoją współpracownicę, a zarazem przyjaciółkę. Psyche, która chwilę wcześniej spoglądała na ogród, uśmiechnęła się przyjaźnie. Była ciepła, serdeczna, ale jakby coraz bardziej nieobecna. Można było odnieść wrażenie, że załatwiwszy sprawę małżeństwa pomiędzy Molly a Keeganem, powoli wycofywała się z życia. Przestała prosić, aby przyniesiono jej Lucasa i prawie nic nie jadła mimo usilnych starań Florence, która ciągle przygotowywała jej ulubione potrawy. Czeka, pomyślała ze smutkiem Molly. Czeka na nasz ślub, a potem... - Skarbie, bądź tak dobra i wyrzuć piwonie od Keegana - powiedziała, wyrywając Molly z zadumy. Piwonie? Molly całkiem o nich zapomniała. Rozejrzała się bezradnie po jakby zmęczone.

RS

werandzie, ale już po chwili jej wzrok padł na kwiaty. Stały w wazonie zwiędnięte, - Oczywiście. - Chwyciła wazon, zadowolona, że może zrobić coś dla Psyche. - Miło mi panią poznać - rzekła do chorej Joanie. Psyche skinęła w milczeniu głową i ponownie skierowała spojrzenie na ogród.

Udawszy się do kuchni, Molly wyrzuciła kwiaty do kosza na śmieci i umyła wazon. Po chwili na dole pojawiła się Devon; walizkę Joanie zostawiła w pokoju gościnnym. Florence przygotowała dzban mrożonej herbaty, do której dodała kilka listków mięty. - Idę do ogrodu - rzekła, zwracając się do dziewczynki - zerwać dla Psyche bukiet świeżych kwiatów. Może chcecie mi pomóc, ty i Lucas? Dziewczynka pokiwała ochoczo głową. Florence wyjęła Lucasa z kojca, wyszła z dziećmi na werandę, zasunęła za sobą drzwi, po czym cała trójka ruszyła do ogrodu. - Domyśliła się, że chcemy pogadać - powiedziała Joanie, siadając przy stole. 224

Molly usiadła naprzeciwko, nalała do szklanki herbaty i długą łyżeczką zaczęła rozgniatać listek mięty. - Twój tata, Molly, zgłosił się wczoraj na odwyk. Dobrowolnie. Ale to oznacza, że przez dwadzieścia osiem dni nie może odbierać telefonów ani samemu nigdzie dzwonić. Molly poczuła, że coś ją ściska za gardło. Oczywiście ucieszyła się, że Luke znów podjął leczenie, lecz ogarnął ją smutek. W głębi duszy liczyła na to, że ojciec jednak przyjedzie na ślub i złoży jej życzenia... - Ktoś z ośrodka zadzwonił do mnie, podał cenę, warunki - kontynuowała Joanie. - Jest to prywatna lecznica, bardzo droga. Molly chrząknęła. - W porządku. Wyślij im czek.

RS

- Tak mi przykro, kochanie. W sumie dobrze się stało, że Luke się tam zgłosił. Obie wiemy, że potrzebuje pomocy. I może tym razem się uda. Z drugiej strony jego jedyna córka bierze ślub i chociaż nie jest to małżeństwo z miłości, fajnie byłoby... Łzy napłynęły Molly do oczu. Zaczęła płakać.

- Och, Moll - szepnęła Joanie, ściskając jej rękę. Molly pociągnęła nosem. Wypiła łyk herbaty. Dziewczyno, weź się w garść, skarciła się w myślach. - A może pokazałabyś mi mój pokój? - Joanie zerknęła niepewnie na zamknięte drzwi oddzielające kuchnię od werandy. - I pomogła się rozpakować? Molly poderwała się na nogi i skierowała do windy. Kiedy znalazły się w holu, gdzie ani Psyche, ani nikt inny nie mógł ich podsłuchać, Joanie ponownie zwróciła się do przyjaciółki: - Nie chcesz wychodzić za tego faceta, prawda? Boże, czy nie ma jakiegoś innego sposobu, żeby Lucas został z tobą? Molly raz po raz wciskała przycisk windy, zanim się w końcu zorientowała, że winda stoi na parterze i wystarczy otworzyć drzwi. Otworzyła, po czym rozsunęła metalową kratę. 225

- Keegan kocha inną kobietę - powiedziała cicho, kiedy zamknięte w kabinie ruszyły na górę. - Co takiego? - Psyche. On kocha Psyche. - Ale ona... - Umiera - dokończyła za przyjaciółkę Molly. Joanie wiedziała, że Psyche jest nieuleczalnie chora, więc nie to ją zdziwiło, lecz wiadomość o zaangażowaniu emocjonalnym Keegana. - Boże - szepnęła. - Niestety, to nie wszystko. - Nie wszystko? Nie strasz mnie. drzwi.

RS

Dojechały na drugie piętro; Molly rozsunęła kratę, potem pchnęła metalowe - Kocham Keegana - wyznała szeptem, choć całe dwa piętra miały do własnej dyspozycji.

- To niemożliwe - stwierdziła Joanie. - Przecież ledwo go znasz. Molly odnalazła pokój, który Florence przygotowała dla Joanie. Wewnątrz panował przyjemny chłód, ale było trochę ciemnawo, podeszła więc do okna i uniosła żaluzje. Na dole w ogrodzie zachwycony Lucas biegał w kółko, usiłując dogonić uciekającą Devon. W końcu dziewczynka przystanęła, pozwalając się złapać, po czym przewróciła się z piskiem na trawę. Florence, która ścinała w pobliżu żółte róże, z uśmiechem na twarzy obserwowała bawiące się dzieci. Molly poczuła bolesny ucisk w sercu. - Kochanie, porozmawiaj ze mną - poprosiła Joanie. Molly odwróciła się od okna i westchnęła ciężko. - Kocham Keegana McKettricka - powtórzyła. Joanie przysiadła na brzegu łóżka, sprawdzając jego twardość. 226

- Może to i lepiej - powiedziała. - Przynajmniej łatwiej ci będzie mieszkać z nim pod jednym dachem. - Tak myślisz? Psyche niedługo umrze, Joanie. Zostało jej już bardzo niewiele czasu. Keegan zdaje sobie sprawę z nieuchronności jej śmierci, ale mimo to będzie zrozpaczony. Nawet się nie domyślasz, jakim wielkim uczuciem darzy Psyche... Joanie wskazała przyjaciółce fotel na biegunach stojący nieopodal łóżka. - Usiądź. Molly usiadła, ale nie potrafiła wytrwać bez ruchu. Zaczęła się bujać. Bujała się coraz mocniej, aż tył fotela uderzył o ścianę. Przysunęła go bliżej łóżka i wznowiła bujanie. - Molly, przestań, proszę cię. Posłuchała. Joanie odetchnęła z ulgą.

RS

- I jeszcze Devon... - szepnęła Molly. - Coś się dzieje, a ja nie wiem co. Keegan nie chce mi powiedzieć; twierdzi, że najpierw musi porozmawiać z córką. - Słusznie.

- Wychodzę za mąż, ale nie mam pojęcia, czy sobie poradzę - kontynuowała Molly; bardziej mówiła do siebie niż do przyjaciółki. - Zawsze byłam osobą silną; nie było problemu, którego nie umiałabym rozwiązać. Pisarz-szaleniec? Trzeba wezwać lekarza. Uparty redaktor? Zaraz z nim pogadam. Przez całe życie, aż do dnia kiedy oddałam Lucasa... - Spokojnie, nie denerwuj się. Jesteś wspaniałą, mądrą kobietą. Masz mnóstwo powodów do dumy. Wychowywałaś się bez matki i zobacz, do czego doszłaś wżyciu. Zajmowałaś się ojcem. Stworzyłaś fantastyczny biznes. A zrzekając się Lucasa, wierzyłaś, że z Thayerem i jego żoną dziecku będzie lepiej. Chciałaś, żeby twój syn miał oboje rodziców. - Psiakrew, Joanie. Wiedziałam, że Thayer to kłamca i oszust. Jakim cudem zdołałam przekonać samą siebie, że będzie dobrym ojcem, skoro był tak podłym mężem? 227

- To proste. Nie myślałaś logicznie. Zerwanie z Thayerem przypłaciłaś depresją. Przez całą ciążę mogłaś liczyć wyłącznie na siebie. Nie katuj się, Molly. - Och, Joanie, ja... zasługuję na to, żeby cierpieć. Ale Psyche nie. Ona nie zrobiła nic złego. - Zasługujesz, kochanie, na drugą szansę. Na nowe życie ze swoim synem. Przestań się zadręczać. Nie masz nic wspólnego z chorobą Psyche. Chyba to rozumiesz, prawda? - Tak - jęknęła Molly. - Ale to nie zmienia faktu, że ją skrzywdziłam. - Nie ty, tylko Thayer - oznajmiła stanowczo Joanie. - Zerwałaś z draniem natychmiast, gdy się przyznał, że jest żonaty. Tak było? Molly pokiwała smętnie głową. Pamiętała ten dzień, jakby to było wczoraj. Udekorowała dom kwiatami, nastawiła cichą romantyczną muzykę, włożyła długą będą mieli dziecko.

RS

jedwabną suknię w stylu arabskim. I szczęśliwa poinformowała Thayera o tym, że Tyle razy jej mówił, że marzy o dzieciach.

Spodziewała się wybuchu radości. I tego, że się jej oświadczy. W odpowiedzi usłyszała gniewny potok słów. On, Thayer, jest żonaty. Oczywiście nie układa mu się z żoną. Psyche go nie rozumie, nie wspiera, nie kocha. Psyche nie lubi seksu. Psyche to, Psyche tamto. Wszystko, rzecz jasna, było winą Psyche. Uczyniwszy to wyznanie, Thayer poprosił Molly, żeby usunęła ciążę. Chociaż nie powinno jej to dziwić, to jednak była oszołomiona i zdruzgotana reakcją kochanka. Wskazała mu drzwi. Zdążyła powiedzieć, że nigdy, przenigdy nie pozbędzie się dziecka. Thayer wrócił do domu i zaczął do niej wydzwaniać. On i Psyche chodzą na terapię małżeńską, wyjaśnił. Starają się uratować swoje małżeństwo.

228

Molly rzuciła się w wir pracy, przez dziewięć miesięcy nie zwalniała tempa. W ciągu dnia była zdolną, prężną agentką, niestrudzoną bojowniczką o intratne kontakty dla swoich klientów. W nocy kobieta interesu przeistaczała się w kruchą, wystraszoną dziewczynkę. Krążyła po domu. Nie mogła spać. Czasem siedziała godzinami na tarasie i czekała na wschód słońca, żeby wreszcie móc wrócić do biura. Nikt nie zorientował się, co tak naprawdę przeżywa. Wszystkich nabrała. Oprócz swojego ojca. I Joanie. Poród był łatwy - położnik wręcz stwierdził, że jest stworzona do rodzenia dzieci - ale potem... Zanim jeszcze przewieziono ją do sali, wpadła w ciężką depresję poporodową. - Zatrzymaj dziecko - błagał ją Luke.

RS

- Pomogę ci - obiecywała Joanie.

Słyszała, co mówił ojciec i najlepsza przyjaciółka, docierał do niej ich głos, ale nie sens słów.

Thayer odwiedził ją w szpitalu dosłownie kilka godzin po narodzinach dziecka. Pokazał jej zdjęcia zrobione podczas rejsu. On z Psyche uśmiechali się radośnie do aparatu. Wszystko doskonale się między nimi układa, powiedział. Odbyli terapię. Znów są szczęśliwi. Molly wyrwała się ze szponów depresji dosłownie na moment: w tym czasie, na cześć swojego cudownego, choć niepozbawionego wad ojca, dała synowi na imię Lucas. I podpisała dokument, w którym zrzekła się dziecka na rzecz Thayera i Psyche Ryanów. Nawet nie miała siły żałować swojej decyzji. Po prostu cierpiała. Depresja odebrała jej rozum, chęć do życia, wszystko. A potem, gdy Molly wreszcie doszła do jako takiej równowagi psychicznej, było już za późno.

229

- Molly... - Głos Joanie przebił się do jej świadomości. Przyjaciółka wcisnęła jej do ręki zamoczony w zimnej wodzie ręcznik. - Połóż to sobie na karku. Jesteś blada jak ściana. Tylko patrzeć, jak zemdlejesz. Molly posłusznie wykonała polecenie. Joanie ponownie zajęła miejsce na brzegu łóżka. - Powinnaś wypić kieliszek czegoś mocnego. Koniaku albo whisky. Molly potrząsnęła przecząco głową. - Dlaczego protestujesz? - Po pierwsze, mój ojciec jest alkoholikiem i nie chcę iść w jego ślady. A po drugie, kochałam się z Keeganem i mogłam zajść w ciążę. - Kto jak kto, ale ty alkoholiczką nigdy nie będziesz - oznajmiła Joanie. - Poza tym mała szansa, żebyś po jednym razie z Keeganem była w ciąży. Luke'a.

RS

- Nie mam ochoty na alkohol. Powiedzmy, że tym sposobem próbuję wspierać - W porządku. - Joanie rozłożyła bezradnie ręce. - A Lucasa poczęłam tej jednej nocy, kiedy Thayer i ja zapomnieliśmy o prezerwatywie. Teraz byłam w tej samej fazie cyklu, co wtedy. Joanie popukała się palcem w czoło. - Tylko myszy są tak płodne. Molly wybuchnęła śmiechem. Och, jak dobrze było się śmiać. Tak dobrze, że zaraz się znów popłakała. Nastał ranek. Keegan siedział przy kuchennym stole popijając kawę i jednym niespuchniętym okiem czytał wstępną wersję dokumentu w sprawie przejęcia przez niego pełnej opieki nad Devon. Travis zaś, który przygotował dokument, stał przy oknie, zwrócony plecami do kuchni, i czekał, aż jego przyjaciel skończy lekturę.

230

- Podnieś pierwszą ratę do dwóch milionów - powiedział Keegan, przeczytawszy tekst po raz drugi. Travis obrócił się. Jasnowłosy, oświetlony promieniami słońca, które padały mu na plecy, wyglądał jak Jesse. Keegan poczuł bolesny ucisk w sercu. Nie lubił być pokłócony z kuzynami. Poinformował obu o swoim ślubie, zanim pobili się za stodołą, podejrzewał jednak, że żaden z nich się nie pojawi. Na pewno przyjdzie Meg, na pewno Sierra. Może Emma i może Cheyenne. Do diabła, jak mógłby brać ślub bez Rance'a i Jessego? - W porządku, jak sobie życzysz - powiedział z rezygnacją w głosie Travis. - Nie zbiednieję. - Nie o to chodzi. Wiesz, wcześniej martwiłem się tylko o ciebie, teraz

RS

martwię się również o Devon. Robić dzieciakowi badania DNA? To poważna sprawa, Keeg. A do tego wszystkiego Shelley... Wiesz, jakie mam o niej zdanie? - Mam identyczne. To zimnokrwista suka, Trav, gotowa sprzedać własne dziecko. W więzieniach siedzą morderczynie, które nigdy nie upadłyby tak nisko. Po prostu trzeba zaakceptować ten fakt i już. - Rozmawiałeś z Devon? Keegan westchnął. Podniósł kubek do swoich spuchniętych ust, po czym odstawił go, nie pijąc. - Jeszcze nie. Pojechała z Molly i jej przyjaciółką do Flagstaff, żeby kupić jakieś sukienki na ślub. Bo ślub odbędzie się jutro po południu. Przyjdziesz, prawda? - A coś ty myślał? Oczywiście, że tak. Po pierwsze, jestem również prawnikiem Psyche i muszę wszystkiego dopilnować. Po drugie, chociaż uważam, że postępujesz głupio, to jesteś moim przyjacielem. - To miło, dzięki - mruknął Keegan. Travis poklepał go po ramieniu.

231

- Przygotuję ostateczną wersję i skontaktuję się z prawnikiem Shelley. Myślę, że czeka na mój telefon. Keegan skinął głową; nic nie powiedział. Kiedy Travis odjechał, dopił do końca kawę i wyszedł nakarmić Kłapoucha. Szczotkował mu szyję, kiedy usłyszał warkot silnika, a po chwili znajomy odgłos klaksonu. Czyżby Jesse? Odłożywszy szczotkę na miejsce, zostawił osła samego w boksie i ruszył do wyjścia. W drzwiach stajni przystanął. Tak, to był Jesse. Wysiadł z furgonetki, uśmiechnięty od ucha do ucha. Lewe oko miał podbite, ale poza tym wyglądał tak jak zawsze - na luzaka, który kocha życie.

RS

Wskazał ręką na przyczepę.

- Hej, Keeg, przywiozłem ci prezent ślubny. Jesse obszedł przyczepę, otworzył drzwiczki i opuściwszy klapę, wskoczył do środka. Na widok pięknego konia rasy palomino Keegana zamurowało. - Ten jest dla ciebie - oznajmił z dumą Jesse, podając wzruszonemu kuzynowi wodzę. Znikł z powrotem w przyczepie. Po chwili wyłonił się, prowadząc drugiego konia, czarno-białego pinto, trochę mniejszego od palomino. - A ten dla Molly. Jest bardzo łagodny. Keegan usiłował coś powiedzieć, lecz nie był w stanie. Jesse puścił wodzę i ponownie zawrócił do przyczepy. Tym razem wyprowadził gniadego kuca z białą plamą za zadzie. - Ten zaś dla Devon. Pomyślałem sobie, że przez jakiś czas może go dzielić z Lucasem. Keegan nie mógł uwierzyć. - A niech cię, Jesse. - Tylko tyle zdołał z siebie wydusić. 232

- Co to za ranczo bez koni? - Jesse poklepał kuzyna po plecach, po czym zmrużywszy oczy, przyjrzał się dokładnie jego twarzy. - Cholera, stary, naprawdę paskudnie wyjdziesz na zdjęciu.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Molly stała w sypialni Joanie z rękami zaciśniętymi na parapecie i spoglądała w dół na ukwiecony ogród oraz oczekującego na nią Keegana. Mężczyznę, za którego nie powinna wychodzić za mąż i nie powinna się w nim zakochać. Widziała Florence, trzymającą na rękach Lucasa. A także Psyche, która siedziała na wózku w cieniu ogromnego dębu. Devon krążyła wśród nielicznych gości, chwaląc się nową żółtą sukienką i przypiętym do nadgarstka bukiecikiem wrócić do Keegana.

RS

kwiatów; podchodziła do Jessego, Rance'a, do Emmy i Cheyenne, żeby po chwili Silna więź łącząca ojca z córką była widoczna dla każdego, kto tylko na nich spojrzał. Obserwując ich, Molly czuła zazdrość i żal. Tak strasznie brakowało jej dziś Luke'a. Marzyła o tym, żeby był z nią w dniu jej ślubu. - Wyglądasz prześlicznie - powiedziała Joanie, wyrywając ją z rozmyślań. Odwróciwszy się od okna, Molly popatrzyła na swoją jasnożółtą suknię oraz sandałki na wysokich obcasach w tym samym kolorze, które specjalnie kupiła wczoraj we Flagstaff. Godzinę temu Joanie skończyła ją czesać: upięła jej włosy w fantazyjny kok, który przyozdobiła drobnymi różyczkami. - Boże, Joanie, dlaczego tak bardzo tego pragnę, skoro wiem, że będę nieszczęśliwa... - Z powodu Lucasa - odparła przyjaciółka, ściskając ją za ręce. - I dlatego, że kochasz Keegana. Molly przygryzła wargę. - Nie rób tak, bo zetrzesz sobie szminkę. 233

Molly roześmiała się i tym razem śmiech nie przeszedł w szloch. Może już wypłakała cały zapas łez? - No dobra, nie ma co dłużej zwlekać. Joanie skinęła głową. W milczeniu zjechały na dół windą i w milczeniu przeszły przez dom. - Pełny uśmiech - powiedziała Joanie, kiedy przekroczyły próg werandy. Zaczynamy. Pastor zajął miejsce przed altanką, którą porastały pnące róże - białe, czerwone i kremowe. Hm, całkiem ładnie, przemknęło Molly przez myśl; idealna sceneria do ślubu. Keegan, który stał obok pastora, prezentował się wspaniale w szytym na miarę szarym garniturze. Spuchnięta, posiniaczona twarz w najmniejszym stopniu nie ujmowała mu wdzięku ani urody. Obok niego stali Jesse z Rance'em, obaj eleganccy

RS

i, podobnie jak pan młody, posiniaczeni; skutek niedawnej bójki za stodołą. - Gotowa? - Joanie spytała przyjaciółkę. Molly wzięła głęboki oddech. - Tak.

Rany boskie, co ja robię najlepszego?

Wiązanka ślubna, pasująca kolorystycznie do sukni panny młodej, czekała na stole, tam gdzie wcześniej stał wazon z piwoniami. Puste szpitalne łóżko stanowiło ponure przypomnienie, że ślub, który za moment się odbędzie, nie jest normalną wesołą uroczystością. Był spełnieniem życzenia umierającej kobiety. Joanie wetknęła Molly kwiaty do rąk, pocałowała ją w policzek i wyszła do ogrodu. Na jej widok Devon pobiegła w stronę altanki, żeby zająć miejsce. Joanie zajęła swoje. Wszystko odbywało się w ciszy, bez muzyki. Molly czekała na schodkach werandy, dopóki Joanie na nią nie skinęła.

234

Wpatrując się w oczy Keegana, wolno, z wysoko uniesioną głową, ruszyła w jego kierunku. Uff, doszła. Pastor chrząknął. - Drodzy przyjaciele - zaczął. - Zebraliśmy się tutaj... Tyle Molly usłyszała, potem już nic do niej nie docierało, dopóki pastor nie doszedł do słów: czy ty, Molly Shields, bierzesz tego mężczyznę... Keegan delikatnie trącił ją łokciem. - Bierzesz mnie? - szepnął z uśmiechem. - Tak - odparła, patrząc na niego, a nie na pastora. Cisza. - Tak, biorę - powtórzyła głośniej Molly.

RS

- Czy ty, Keeganie McKettricku, bierzesz tę kobietę za żonę? - Tak, biorę - rzekł Keegan niskim głębokim głosem. Jak na człowieka, który zostaje zmuszony do zawarcia małżeństwa, był niezwykle spokojny. A może po prostu zrezygnowany, pogodzony z losem? - A zatem, na mocy danego mi prawa, ogłaszam was mężem i żoną. Keeganie - zwrócił się do niego pastor - możesz pocałować żonę. Keegan obrócił Molly do siebie, ujął za brodę i pocałował. Zważywszy na jego spuchnięte usta, spisał się fantastycznie. - Kochani - tym razem pastor zwrócił się do zebranych w ogrodzie gości przedstawiam wam państwa McKettricków. Devon, nie potrafiąc zapanować nad emocjami, zaczęła skakać z radości. Molly ogarnęło wzruszenie. Była wdzięczna, że córka Keegana tak entuzjastycznie przyjmuje ją do rodziny. Kiedy Keegan puścił żonę, jego miejsce zajął Jesse. Wycałował Molly w oba policzki, po chwili to samo zrobił Rance. Wszyscy trzej mieli twarze sine, opuch-

235

nięte, ale uśmiechali się wesoło. Następnie z życzeniami szczęścia podeszły Emma, Cheyenne i Joanie. Molly uściskała je serdecznie, po czym skierowała wzrok na drobną, lecz jakże dzielną postać siedzącą na wózku w cieniu dużego, rozłożystego drzewa. - Opiekuj się nim - powiedziała Psyche. W jej lśniących oczach malował się wyraz radości zmieszanej ze smutkiem. - Przysięgam, będę najlepszą matką pod słońcem - obiecała Molly. - Wiem. - Chora utkwiła w niej uważne spojrzenie. - Ale mówiłam o Keeganie. Podejrzewam, że wielu rzeczy nie zdradził ci o sobie. O wypadku swoich rodziców, o matce Devon. Proszę cię, Molly, daj mu szansę. Pozwól mu cię pokochać. Molly poczuła ucisk w gardle. Ze skupionym wyrazem twarzy położyła na

RS

kolanach chorej kobiety swoją ślubną wiązankę.

- Dziękuję, Psyche. Dziękuję, że mi wybaczyłaś. Dziękuję za Lucasa. I dziękuję za...

- Keegana? - Uśmiechnąwszy się, Psyche podniosła kwiaty. - To uparty człowiek o skomplikowanej naturze, ale tak łatwo się w nim zakochać, prawda? Molly obejrzała się przez ramię. Keegan rozmawiał z Jessem, Rance'em i Travisem Reidem. - Tak, to prawda - przyznała szeptem. Do oczu Psyche napłynęły łzy. - Kochaj go, Molly. Kochaj również i za mnie. Molly skinęła głową. Nie potrafiła nic powiedzieć. Psyche oddała jej wiązankę. - Należy do ciebie. Keegan też. A Lucas... Lucas był twój od samego początku. Ja go tylko na chwilę wypożyczyłam.

236

Przez moment Molly nic nie widziała. Kiedy otarła oczy ujrzała Florence. Ustawiwszy się za chorą, niania zacisnęła ręce na uchwytach i ostrożnie pchając wózek, ruszyła do domu. Keegan natychmiast odłączył się od kuzynów i w dwóch susach znalazł przy Florence. Przejął od niej wózek, po czym pochylił się nad Psyche i szepnął jej coś do ucha. Ta roześmiała się wesoło i wierzchem dłoni osuszyła łzy. - Ktoś chce ci pogratulować - oznajmił nagle kobiecy głos. Okręciwszy się na pięcie, Molly zobaczyła Cheyenne i Emmę trzymającą Lucasa. Chłopczyk wyrywał się do Molly. Kiedy wzięła go na ręce, z miejsca zainteresował się kwiatami, które miała we włosach. Wyciągnęła z koka spinki i dała dziecku do zabawy różany wianuszek. McKettrick.

RS

- Witaj w rodzinie, Molly - powiedziała Cheyenne. - Od dziś jesteś panią Molly przyjęła nazwisko męża. Tłumaczyła sobie, że musi to zrobić ze względu na Lucasa, który właśnie tak będzie się nazywał, kiedy ona z Keeganem oficjalnie dokonają adopcji.

- Jestem - szepnęła, ponownie oglądając się za siebie. Wózek stał przy schodkach prowadzących na werandę. Przypuszczalnie Keegan wziął Psyche na ręce i wniósł do środka. Cheyenne delikatnie dotknęła jej ramienia. - Molly... Obróciwszy się, Molly napotkała jej wzrok. - Pamiętaj, że zawsze możesz na nas liczyć, na mnie i na Emmę. My... po prostu wiedz, że rozumiemy. Emma pokiwała głową; oczy miała pełne łez. Na dźwięk zamykanych drzwi Molly ponownie zerknęła na werandę. Zobaczyła Keegana. Na jego biednej posiniaczonej twarzy malowała się rozpacz.

237

Cheyenne wzięła od Molly Lucasa. Emma zaś pchnęła ją lekko w stronę Keegana. - Idź do niego. I Molly poszła. Nie widział jej, przynajmniej na początku. Niemal się z nią zderzył. W ostatniej chwili przytrzymał ją za ramiona, żeby nie upadła. Zmusiła się, żeby popatrzeć mu w oczy. Przez minutę czy dwie żadne z nich nic nie mówiło. Wreszcie Keegan przerwał milczenie. - Wszystko będzie dobrze - szepnął i pocałował ją w czoło. Nie była pewna, czy próbuje przekonać siebie, czy ją. Był żonatym mężczyzną. Dziś wziął ślub. Stojąc w ogrodzie za domem Psyche, oparł brodę na głowie Molly i popatrzył

RS

w niebo. Jeszcze niedawno była piękna, słoneczna pogoda, powoli jednak wiatr przybierał na sile, a z zachodu nadciągały ciemne, burzowe chmury. Instynktownie Keegan przytulił mocniej żonę. Zaraz lunie deszcz, pomyślał.

Molly uśmiechnęła się niepewnie.

- Chyba trzeba zaprosić gości do środka - powiedziała, akurat gdy z nieba spadły pierwsze krople. Zadumany, pokiwał głową. Nie pojadą w podróż poślubną; nie mają kiedy. Dziś rano Travis przefaksował umowę do prawnika Shelley. Lada moment rozpęta się piekło. On, Keegan, musi być gotowy na odpieranie ataków Shelley, żeby chronić Devon przed skutkami rodzicielskiej walki. W dodatku Psyche umierała. On i Molly pierwszą noc spędzą we dwoje w domu na ranczu. Jesse z Cheyenne zabiorą Devon do siebie, a Lucasem zajmą się Florence z Psyche. Spojrzał z czułością na Molly. Zasługiwała na więcej, niż był w stanie jej ofiarować. Na znacznie więcej. 238

Biorąc ją za rękę, pociągnął do domu. Idąc za ich przykładem, reszta gości również postanowiła skryć się przed deszczem. Wniesiono tort. I cały czas robiono zdjęcia. Keegan nie najlepiej to wszystko znosił; marzył o tym, żeby zostać sam na sam z Molly. Od dziś swoją żoną. Pojawiali się kolejni goście. Przychodzili pojedynczo i w grupach, żeby życzyć nowożeńcom szczęścia. Wyatt Terp i jego mama, Myrna. Cora Tellington i doktor Swann. Rianna i Maeve. Dziwne, czy córki Rance'a były wcześniej na ślubie? Nie pamiętał. Miał w głowie mętny, zamazany obraz. Nagle ktoś pociągnął go za rękaw. Spojrzawszy w dół, zobaczył uśmiechniętą buzię swojej córki. - Molly powiedziała, że upadłeś w stodole. I dlatego masz te sińce na twarzy. upadli?

RS

Dziewczynka zmarszczyła z namysłem czoło. - A wujek Rance i Jesse? Oni też Keegan wybuchnął śmiechem. Pomogło. Śmiech pomógł rozładować napięcie, które narastało w nim od... Od kiedy? Odkąd Molly pojawiła się w jego życiu? Odkąd dowiedział się, że dla chorej Psyche nie ma ratunku? Odkąd zorientował się, że McKettrickCo przestanie istnieć w obecnej postaci? A może odkąd ojcowie Rance'a i Jessego przekazali mu wiadomość o śmierci jego rodziców? - Nie, kwiatuszku - rzekł ochrypłym głosem. - Molly nie chciała, żebyś się martwiła, dlatego ci powiedziała, że upadłem w stodole. Ale to nieprawda. Ja i twoi dwaj wujkowie wdaliśmy się w bójkę. - Dlaczego? - Dlaczego się biliśmy? - Tak. - Bo czasem zachowujemy się jak idioci - odparł. - I dlatego, że jesteśmy McKettrickami. 239

Travis, który na drugim końcu pokoju rozmawiał przez telefon, skinął na Keegana. Keegan pocałował córkę w czoło. - Weź sobie kawałek ciasta - powiedział odchodząc. Rozłączywszy się, Travis schował komórkę do kieszeni, po czym zaprowadził przyjaciela do gabinetu ojca Psyche. - Shelley nie podoba się pomysł, że miałbyś zaadoptować Devon - rzekł, zamknąwszy za sobą drzwi. Keeganowi zrobiło się ciemno przed oczami. - Ale jeśli dasz jej teraz pięć milionów, a resztę, gdy adopcja stanie się oficjalna, to podpisze dokument. - Tak powiedziała? - W Keegana wstąpiła nadzieja. - Stary, tu chodzi o pięć milionów. I nie masz żadnej gwarancji, czy w

RS

ostatniej chwili Shelley znów z czymś nie wyskoczy. - Nie, tu nie chodzi o pięć milionów. Tu chodzi o Devon. - Po prostu ryzykujesz. Ucierpisz nie tylko ty, również twoja córka. - Jak byś postąpił na moim miejscu, Trav? Ale szczerze. Travis westchnął.

- Szczerze? Dałbym Shelley forsę. I modlił się, żeby na tyle chciała drugie pięć milionów, by nie zerwać umowy. Keegan przełknął ślinę. - Daj znać jej prawnikowi, że przekażemy pierwszą ratę, jak tylko dostaniemy podpisany i potwierdzony notarialnie dokument. - Jesteś pewien? - Na sto procent. - Kiedy zamierzasz pogadać z Devon? - Jutro. Kiedy wróci od Jessego i Cheyenne. Travis skinął głową. - Im szybciej to zrobisz, tym lepiej. A, jeszcze jedno... - Poklepał Keegana po ramieniu. - Gratulacje. Ożeniłeś się dziś. Pamiętasz? 240

- Pamiętam, pamiętam. - Idź do żony. I zabierz ją szybko do domu. Do domu... Czy Molly kiedykolwiek uzna „Trzy M" za swój dom? Czy po przewidzianym w umowie roku mieszkania pod jednym dachem będzie chciała wrócić do Los Angeles? Tam miała swoje życie, dom, pracę, przyjaciół. Gdyby postanowiła wyjechać, zabrałaby ze sobą Lucasa. On, Keegan, mógłby się złościć, przekonywać ją, żeby tego nie robiła, prosić, ale nie miałby możliwości prawnych, by czegokolwiek jej zabronić. - Keeg? Utkwił wzrok w twarzy przyjaciela. Travis przytknął palec do skroni. - Przestań myśleć tym - rzekł, po czym przycisnął rękę do serca - a zacznij tym.

RS

Keegan zmarszczył czoło. Przestać tym, a zacząć tym? - Dobrze ci radzę - dodał Travis ze śmiechem, kierując się ku drzwiom. Lało jak z cebra, kiedy w końcu dotarli na ranczo. Keegan zaparkował jaguara jak najbliżej tylnych drzwi, wziął Molly na ręce i ruszył pędem do domu. Zanim znaleźli się w środku, oboje przemokli do suchej nitki. Dysząc ciężko, Keegan postawił żonę na podłodze. W jego włosach połyskiwały krople deszczu. Na rzęsach również, i wyglądały jak łzy. Wpatrując się w męża, Molly drżała ze szczęścia. Kocham cię, chciała powiedzieć, lecz nie miała odwagi. Bała się, że zobaczy w jego oczach litość lub żal. - Lepiej przebierz się w coś suchego - rzekł. Jej walizki były na górze, w sypialni małżeńskiej. Rance przywiózł je z samego rana. - Włóż dżinsy - dodał, kiedy nie ruszyła się z miejsca. Nici z jej planów! Zamierzała włożyć jedwabną koszulkę, którą dostała od Joanie w prezencie ślubnym. 241

- Dżinsy? - I jakąś flanelową koszulę, jeśli takową posiadasz. W przeciwieństwie do żony, Keegan przebrał się w normalny sportowy strój jeszcze przed wyjazdem od Psyche. - Gdzie idziesz? - spytała, widząc, że kieruje się ku drzwiom. - Do stajni - odparł zdziwiony. - Muszę nakarmić Kłapoucha i konie. - Aha - mruknęła rozczarowana. W końcu dziś wzięli ślub. I chociaż zdawała sobie sprawę, że Keegan jej nie kocha, to jednak sądziła, że w tej chwili jest ważniejsza od zwierząt. Keegan wyszedł na deszcz. Przez chwilę Molly tkwiła bez ruchu, po czym udała się na górę; otworzyła jedne drzwi, drugie, trzecie, zanim znalazła ich sypialnię. Suknię, w której brała

RS

ślub, rajstopy i sandałki na wysokich obcasach zamieniła na dżinsy, grube skarpety i koszulę Keegana, bo flanelowej faktycznie nie miała. Wsunęła nogi w tenisówki. Och, co za ulga! Sandałki były nowe, nierozchodzone, i po paru godzinach noszenia boleśnie wpijały się jej w stopy.

Omijając wzrokiem łóżko, obróciła się w stronę komody, nad którą wisiało lustro w pięknej, antycznej ramie. Kim jest ta kobieta? - spytała, patrząc na swoje odbicie. Molly McKettrick, żona ranczera. Matka Lucasa, macocha Devon i właścicielka wielu par butów. Łzy zapiekły ją pod powiekami, ale... Nie, znudził się jej płacz. Wzięła głęboki oddech, po czym zdecydowanym krokiem opuściła sypialnię i zeszła schodami na dół. Kiedy Keegan wrócił ze stajni, w starym piecu buchał ogień. W kuchni było cieplutko, choć dym lekko gryzł w oczy. - Nakarmiłeś konie? - spytała, chcąc przerwać ciszę.

242

Zamknął drzwi. Patrzył na Molly takim wzrokiem, jakby była obcą kobietą, która próbuje zadomowić się w jego kuchni. - Keegan... - Co? - burknął. - Stań przy piecu i ogrzej się, a ja ci przyniosę suche ubranie. Jesteś cały przemoknięty. Zawahał się, po czym posłusznie podszedł do starego pieca. - Rozpaliłaś ogień - powiedział z niedowierzaniem. - No tak. - Uśmiechnęła się. - To nie takie trudne. Kilka zmiętych gazet, kilka szczapek drewna, zapałka i voila. Buzują płomienie. No dobra, lecę po twoje ubranie. dżinsów i ciepłą bluzą.

RS

Pobiegła na górę. Parę minut później zeszła z dwoma ręcznikami, starą parą Tymczasem Keegan, otrząsnąwszy się z szoku, jakiego doznał na widok rozpalonego pieca, postanowił zaparzyć kawę. Nie zważając na to, że roznosi błoto po całej kuchni, wyjął z szafki metalowy dzbanuszek. Jakoś nie miał ochoty korzystać z nowoczesnego ekspresu.

Molly położyła wszystko, oprócz jednego małego ręcznika, na stoliku pod ścianą i zaczęła wycierać twarz Keegana, z początku nieśmiało, potem coraz pewniej. Osuszywszy ją, przeszła do włosów, które po chwili sterczały na wszystkie strony. Keegan zacisnął ręce na jej biodrach. Zamierzał przyciągnąć ją do siebie, kiedy zadzwonił telefon. Psyche, przemknęło jej przez myśl. A potem: Boże, Psyche, tylko nie dziś. Drugi dzwonek zabrzmiał bardziej natarczywie. Keegan opuścił ręce i szykując się psychicznie na najgorsze, podszedł do aparatu.

243

Molly obserwowała jego twarz; widziała, jak tężeje. Postąpiła krok, ale przystanęła; spojrzenie Keegana wyraźnie mówiło: nie zbliżaj się. - Nie - rzekł do słuchawki. - To nie ma sensu. Ale nie powinnaś być teraz sama. Molly zamknęła oczy. - Dobrze - odparł, wysłuchawszy głosu na drugim końcu linii. - Jeśli tak uważasz. Tak, przyjadę z samego rana. A na razie... - urwał. Po chwili skinął głową. - Dobrze. Dziękuję, Florence. Wcisnął przycisk kończący rozmowę i powoli odłożył słuchawkę. - Psyche? - spytała cicho Molly. - Tak - odpowiedział, unikając jej wzroku. - Pół godziny temu. Wcześniej sądziła, że Keegan się załamie, gdy usłyszy tę wiadomość. Lecz to szlochu.

RS

ona się załamała. Przycisnęła rękę do ust, nie potrafiła powstrzymać rozdzierającego Przez moment była pewna, że Keegan zamierza do niej podejść. Ale nie. Otworzył drzwi i stanął w progu, nie zważając na zacinający ostro deszcz. Molly szepnęła jego imię. Nie zareagował.

Wyszedł na zewnątrz, zostawiając szeroko otwarte drzwi. Zawahała się, po czym również wyszła. Nie skierował się do stajni, do zwierząt, których widok mógłby podziałać na niego kojąco, lecz w stronę mostku. Dokąd szedł? Do Rance'a? Molly podążyła za mężem. Deszcz walił w nią ze wszystkich stron, ale nie czuła zimna. W domu Rance'a nie paliły się żadne światła. - Keegan! - Biegła przez kałuże, ślizgała na błocie. - Keegan! Zatrzymał się i obrócił. Pomimo ciemności widziała jego wykrzywioną w bólu twarz. 244

- Keegan. - Przystanęła. Czekała. Tkwił bez ruchu, jakby nieświadom ulewy. Zaczęła dygotać. Owszem, była przemoczona, ale nie dygotała z zimna. Dygotała z emocji. Wyciągnęła rękę. Przez moment Keegan się w nią wpatrywał, po czym zacisnął ją w swojej. Razem, wolno, ruszyli z powrotem do domu. I stanęli przy rozgrzanym piecu. Molly pamiętała, jak rozpięła mężowi koszulę i zsunęła ją z ramion. Jak usiłowała wytrzeć go ręcznikiem i jak ją powstrzymał. Pamiętała jego spojrzenie, to, jak przyciągnął ją do siebie i pocałował - z furią, która z nią, Molly, nie miała nic wspólnego, a miała wiele wspólnego z Psyche Ryan. sypialni.

RS

Nie pamiętała, jak znaleźli się na górze. Po prostu zorientowała się, że są w Zdarł z niej ubranie. Nie protestowała. Pragnęła go, choć wiedziała, że on marzy o Psyche. Że ona, Molly, stanowi jej namiastkę. Nie przypuszczała, że w takiej chwili Keegan zdoła coś z siebie wykrzesać. Całował jej twarz, szyję, ramiona. Następnie podniósł ją, a ona gołymi udami objęła go w pasie. Zniżywszy głowę, zacisnął usta na jednym sutku, potem drugim. Zimne, mokre dżinsy, które wciąż miał na sobie, nie były w stanie ostudzić jej żaru. - Keegan... - szepnęła. Opadli razem na łóżko. Po chwili Keegan uwolnił się, ściągnął spodnie i jęknął ochryple „Molly". Dzięki Bogu nie nazwał jej Psyche. Wyciągnęła do niego ręce. Odrzucił kołdrę. Drugą ręką trzymał ją blisko siebie. 245

Wiedziała, że tym razem nie będzie gry wstępnej. Będzie seks, dawanie i branie. Posiadanie. Wtargnął na nią i wsparł się na łokciach. Ciało miał twarde, lodowate, ale pod wpływem żaru, jaki od niej buchał, z każdą sekundą stawało się cieplejsze. Przykryła ich kołdrą, po czym zamruczała z rozkoszy, gdy zaczął pieścić jej piersi. Rozchylił kolanem jej uda i popatrzył w oczy. Był gotów w nią wejść. A ona chciała go przyjąć. Bardzo. Objąwszy rękami jego barki, skinęła głową. Milczała. Wszedł i na moment znieruchomiał. Szepnęła jego imię. Wystraszył się.

RS

Wtedy wsunął się jeszcze głębiej. Krzyknęła, nie z bólu, lecz z rozkoszy. - Molly? - Chciał wiedzieć, czy nie wyrządził jej krzywdy. Rozpłakawszy się, przyłożyła ręce do jego spuchniętych, posiniaczonych policzków i pocałowała go, tym pocałunkiem wyrażając wszystkie swoje emocje. I miłość, jaką chciała mu ofiarować. Po chwili, zdyszany, oderwał usta i spojrzał jej w oczy. Była pewna, że potrafi przeniknąć ją na wskroś, odgadnąć jej tajemnice, również tę najgłębiej skrywaną, że go kocha, wbrew wszelkiej logice i zdrowemu rozsądkowi. Potem ich pieszczotom i pocałunkom nie było końca. Było szybko, namiętnie, fantastycznie. Czując zbliżający się orgazm, Molly objęła mocniej Keegana i uniosła wyżej biodra. Z jej gardła wyrwał się krzyk. Miała uczucie, że wiruje w powietrzu, powoli opadając na ziemię, kiedy ciałem Keegana wstrząsnął spazm rozkoszy. Przeżyła niezwykłe doznanie, czując,

246

jak dokonuje się spełnienie. Jakby targnęła nimi eksplozja, a potem ogarnęła ich cisza. I ukojenie. Leżeli drżący, bez tchu. Serce im waliło jak młotem. Kocham cię, Keeganie McKettricku, powiedziała Molly, gdy wróciła do siebie. Lecz wypowiedziała te słowa w myślach.

ROZDZIAŁ SZESNASTY Molly stała samotnie na schodkach przed kościółkiem, w którym za niecały miesiąc Rance poślubi Emmę. Będzie to tradycyjny ślub: panna młoda w białej sukni z welonem, płatki róż rozrzucone po podłodze, mnóstwo gości ubranych w

RS

barwne stroje, marsz weselny...

Dziś jednak, mimo świecącego na niebie słońca, nastrój był smutny. Dziś w tym kościółku zebrali się odziani na ciemno mieszkańcy Indian Rock, którzy przyszli pożegnać Psyche Ryan, a następnie pochować ją na cmentarzu wśród wykutych w kamieniu aniołów.

Florence siedziała sztywno w jednym z pierwszych rzędów, z wiercącym się Lucasem na kolanach, i wpatrywała w lśniącą trumnę. Zgodnie z życzeniem Psyche, trumna była zamknięta, a za sprawą Keegana - pokryta białymi piwoniami. Keegan. Minęły trzy dni od ślubu z Molly i trzy dni od śmierci Psyche. W ciągu dnia chodził nieobecny, pogrążony w żalu. Żeby nie zwariować z bólu, pracował bez wytchnienia. Oporządzał konie. Wbijał gwoździe w płot. Rozbierał coś na części, potem składał z powrotem. Nocami kochał się z żoną. Zaspokajał jej potrzeby fizyczne, lecz o psychicznych zapominał. Przez otwarte drzwi ze środka kościółka popłynęły dźwięki „Amazing Grace".

247

Molly zebrała się w sobie. Powinna wrócić do środka. Nie wypadało dłużej ukrywać się na zewnątrz. W końcu była matką Lucasa, żoną Keegana oraz... tak, przyjaciółką Psyche. Łzy zamgliły jej wzrok. Patrząc na samochody zaparkowane po obu stronach ulicy, widziała jedynie ich niewyraźne kształty i zamazane kolory. Czyjaś ręka zacisnęła się na jej łokciu. - Już czas - oznajmił cicho Jesse. Keegan cię potrzebuje, wyczytała z jego oczu. Skinąwszy głową, weszła do dusznego, zatłoczonego kościółka i ponownie zajęła miejsce koło męża. Keegan siedział tak nieruchomo, że przypominał jeden z tych marmurowych posągów strzegących groby na cmentarzu. Pragnęła wziąć go za rękę albo ścisnąć za ramię, ale nie potrafiła się na to

RS

zdobyć. Devon, która siedziała po drugiej stronie ojca, z powagą obserwowała uroczystości. Dość słabo znała Psyche, więc nie przeżywała jej śmierci tak bardzo, jak inni.

W trakcie czytania psalmu dwudziestego trzeciego Lucas oswobodził się z ramion Florence, zsunął się z jej kolan i przydreptał do Molly. Wyciągnął do niej rączki. Dolna warga mu drżała, jakby chciał się rozpłakać. Molly, przepełniona miłością do swojego synka, nie była w stanie oddychać. Po chwili schyliła się i przytuliła dziecko do piersi. Keegan wciąż siedział nieruchomo. Oczy miał suche, choć przekrwione. Jesse, który wraz z Cheyenne, Rance'em i Emmą siedział w następnym rzędzie, wykonał gest, na który Molly nie umiała się zdobyć, położył dłoń na jego ramieniu. Keegan wzdrygnął się. Tylko w nocy, kiedy zapamiętywał się z Molly, nie przeszkadzał mu cudzy dotyk. W pewnym momencie pastor zwrócił się do żałobników, pytając, czy może ktoś pragnie coś powiedzieć. Molly wstrzymała oddech. 248

Wstał Keegan. Sztywnym krokiem podszedł do pulpitu. W kościele nastała pełna napięcia cisza. Devon przysunęła się do Molly, oparła głowę na jej ramieniu. Starając się zapanować nad coraz bardziej wiercącym się Lucasem, Molly objęła dziewczynkę. Kiedy zniecierpliwiony chłopczyk się rozpłakał, Jesse zabrał go z kolan Molly i wyszedł na zewnątrz. Rozejrzawszy się po zebranych, Keegan przełknął ślinę. - Niedawno przyjaciel powiedział mi... - urwał, chrząknął - że ludzie powinni bardziej słuchać serca niż rozumu. Psyche całe życie to czyniła. Całe życie kierowała się sercem. Wybaczała ludziom pomyłki i potknięcia, dawała drugą szansę. Zatrzymał wzrok na Molly, ale z jego spojrzenia nie sposób było nic wyczytać. - Umarła tak, jak żyła. Mimo cierpienia i strachu myślała głównie o innych. O

RS

tym, żeby zapewnić swojemu synowi rodzinę i dom. - Na moment zamilkł. - Psyche Ryan była jedną z najdzielniejszych kobiet, jakie znałem. Nigdy jej nie zapomnę. - I zamilkł, wyraźnie wzruszony.

Wyszedł zza pulpitu; mijając trumnę, na chwilę przytknął do niej dłoń. Nigdy jej nie zapomnę. Zabrzmiało to jak przysięga. I słowa tej przysięgi długo dzwoniły w sercu Molly. Obie z Devon przesunęły się, robiąc Keeganowi miejsce przy nawie. Po zakończeniu uroczystości razem z Jessem, Rance'em, Travisem, Wyattem i jednym z braci Wyatta miał nieść trumnę. Molly poczuła ucisk w brzuchu. A jednak, w sposób niezamierzony, Psyche dokonała zemsty. Ofiarowała jej bezcenny dar, Lucasa, a jednocześnie cząstkę Keegana zabrała ze sobą w podróż w nieznane. Po Keeganie do pulpitu podeszła Florence, która drżącym głosem złożyła hołd zmarłej. Molly słuchała, ale nie mogła się skupić. Do kościoła wrócił Jesse; przekazał śpiącego Lucasa Cheyenne.

249

Wreszcie ceremonia pogrzebowa dobiegła końca. Na znak dany przez pastora - tego samego, który parę dni temu udzielał ślubu Molly i Keeganowi - wyznaczeni mężczyźni zbliżyli się do trumny i ujęli ją za lśniące miedziane uchwyty. Psyche nie chciała, aby ktokolwiek odprowadzał ją do grobu, kiedy więc wyniesiono z kościoła trumnę, żona pastora zaprosiła wszystkich do świetlicy na skromny poczęstunek. Goście przeszli do domku obok, jedli ciasto, pili kawę i poncz oraz wspominali Psyche. Lucas obudził się, ale był zmęczony, rozdrażniony. Świetnie się zaadaptował na ranczu, ale czasem dreptał z pokoju do pokoju, jakby szukał Psyche. Mama? powtarzał rozglądając się wkoło. Mama? odeszła na zawsze.

RS

Teraz też rozglądał się po tłumie, usiłując znaleźć tę jedną osobę, która Molly zbliżyła się niepewnie do Keegana. To był ten dzienny Keegan; nocny pojawi się później, kiedy dzieci zasną, a oni we dwójkę udadzą się do sypialni. Zawsze niecierpliwie oczekiwała nocy, lecz jednocześnie trochę się bała. Bała się swoich emocji. Wiedziała, że jest namiastką Psyche, nie tej kruchej i schorowanej Psyche, lecz pięknej, zdrowej, pełnej energii dziewczyny, która wciąż żyła we wspomnieniach Keegana. - Mały jest zmęczony - powiedziała, trzymając syna w ramionach. Popatrzyła na męża. Wyglądał już prawie normalnie; z wargi zeszła opuchlizna, podbite oko straciło śliwkowy odcień. - Zabiorę go do domu. Keegan zamrugał, jakby nie kojarzył. Jakby próbował sobie przypomnieć, skąd się tu wzięła i jak ma na imię. - Do domu... - powtórzył tępo. - Na ranczo - sprecyzowała i nagle się speszyła. Bo dokąd miałaby zabrać Lucasa? Dom Psyche był zamknięty na cztery spusty; taki pozostanie do czasu zakończenia postępowania spadkowego. Florence 250

spakowała swój dobytek i zaraz po pogrzebie planowała wyjechać do Seattle. Z kolei Jesse z Rance'em przewieźli na „Trzy M" wszystkie rzeczy Molly i Lucasa. - Pójdę po samochód - rzekł. Nie była pewna, czego oczekiwała, ale chyba nie takiej reakcji. - Gdzie Devon? - Z Rianną i Maeve. Keegan, nie musisz... - Nie mam tu nic więcej do roboty - oznajmił. Nawet uśmiechnął się i poczochrał Lucasa, ale kiedy ponownie spojrzał na Molly, znów stał się nieobecny. Skierował się ku drzwiom. Po drodze zamienił słowo z Florence. Molly również podeszła do dawnej opiekunki Psyche. - Będę ci przysyłać zdjęcia Lucasa - obiecała. - I możesz go odwiedzać, kiedy tylko zechcesz.

RS

Niania pochyliła się i ze łzami w oczach pogłaskała chłopczyka po główce. - Dziękuję, Molly. - Uśmiechnęła się łagodnie. - Psyche umarła spokojniejsza, wiedząc, że powierza małego w dobre ręce.

Molly skinęła głową. Wzruszona, nie potrafiła nic powiedzieć. - Pamiętaj o tych zdjęciach. Przyślę ci swój adres, jak tylko się urządzę w Seattle. - Florence zerknęła w stronę otwartych drzwi. - Idź do męża, Molly. Z początku nie będzie wam łatwo, ale postarajcie się wytrwać. Później się wszystko ułoży. - Florence, a ty dasz sobie radę? - Pewnie, że tak. Będę potwornie tęsknić za moją kruszyną, ale życie toczy się dalej. Psyche, niech Bóg ją ma w opiece, dopilnowała, żeby mi niczego nie brakowało. Nie martw się o mnie, Molly. Mam kochającą siostrę i mnóstwo dobrych wspomnień. - Dziękuję, Florence.

251

Keegan czekał przy samochodzie, obejmując Devon. Ujrzawszy Molly, zostawił córkę i wziął od żony Lucasa, który zaczął przysypiać. Posadził go w foteliku; Devon usiadła blisko braciszka. Przez całą drogę na „Trzy M" nikt się nie odzywał. Kiedy dojechali na miejsce, Molly natychmiast zajęła się małym i umieściła go z butelką w kojcu. Keegan udał się prosto na górę; wrócił w dżinsach, roboczej koszuli i kowbojkach. Molly zostawiła Lucasa pod opieką Devon i sama również poszła na górę. Zdjęła czarną sukienkę, włożyła dżinsowe szorty, białą bluzkę i sandały. Kiedy zbiegła na dół, Keegana już nie było w kuchni. Devon siedziała na bujanym fotelu, obserwując śpiącego malca. Molly stanęła obok dziewczynki, zaniepokojona jej posępną miną. Wprawdzie dopiero wrócili z

RS

pogrzebu, ale Molly czuła, że smutek dziewczynki ma inną przyczynę. Wcześniej Keegan wspominał o jakimś problemie dotyczącym córki. Może już rozmawiali? - Zjesz coś, kochanie?

Dziewczynka pokręciła głową. - Tatuś jest przybity...

- Psyche była jego przyjaciółką - rzekła Molly. - Śmierć osoby bliskiej zawsze boli. - Powiedział, że musimy pogadać, on i ja. - Devon spojrzała na Molly. Pewnie zamierza mnie poinformować, że mama chce, abym zamieszkała z nią w Paryżu i nie mogę zostać z nim na ranczu. Molly nie bardzo wiedziała, jak zareagować. Nie chciała popełnić jakiegoś błędu, a o to było nietrudno, bo przecież nie znała żadnych ustaleń podjętych przez Keegana i Shelley. Z drugiej strony nie mogła przejść do porządku dziennego nad Devon. - Tego właśnie chcesz? - spytała. - Zamieszkać z ojcem? - Z tatusiem, z tobą i z Lucasem. 252

Raptem uświadomiła sobie konsekwencje swojego postępowania. Jeżeli ona i Keegan nie zdołają utrzymać małżeństwa, ucierpi na tym wiele osób. Nie tylko Lucas. Również Devon. - Och, wszyscy byśmy tego chcieli. Dziewczynka trochę się rozpogodziła. - Mogę sobie poprzymierzać twoje buty? Molly roześmiała się, zadowolona, że rozmowa zeszła na inny temat. - Jasne. Tylko że większość z nich wciąż jest zapakowana w kartonach. - Nie szkodzi. Jak chcesz, mogę je rozpakować. - Chciałabyś? Devon poderwała się z bujaka i pognała na piętro. Molly mieszała w misce tuńczyka, majonez, cebulę i korniszony, Devon.

RS

przygotowując pastę na kanapki, kiedy wrócił Keegan. Rozejrzał się, szukając - Jest na górze - powiedziała Molly. - Rozpakowuje moje buty. Wykrzywił wargi w nieudolnej próbie uśmiechu, po czym słysząc dochodzący z sypialni stukot, wbił wzrok w sufit.

- Wciąż się łudzę, że kiedyś wszystko będzie dobrze... - powiedział pod nosem. Korciło Molly, aby objąć go w pasie, przytulić twarz do jego piersi, ale nie mogła. Coś ją powstrzymywało. - Będzie - szepnęła. - Na pewno będzie. Popatrzył na nią bez przekonania, niemal sceptycznie, i skierował się schodami na górę. - Dev? Wywróciła karton do góry nogami; po całej podłodze walały się buty. Te, w których paradowała, były czarne w różowe kropki; miały śmieszne kokardki i niebotyczne obcasy. 253

- Molly mi pozwoliła - powiedziała dziewczynka, jakby chcąc się wytłumaczyć. Wszedł do pokoju, zostawiając drzwi otwarte. - Wiem, kwiatuszku. Usiadł w fotelu bujanym, na którym druga żona starego Angusa, Georgia, siadała, kiedy karmiła kolejno Rafe'a, Kade'a i Jeba. Tak, ten fotel służył wielu pokoleniom McKettricków. Devon stanęła bez ruchu, przygotowana na najgorsze. - Muszę jechać do Paryża, tak? - spytała. - Nie. - W takim razie co? - Usiądź, Dev - poprosił ojciec. splotła ręce.

RS

Zawahała się, po czym przysiadła na krawędzi starannie posłanego łóżka i - Od para dni twoja mama i ja... prowadzimy negocjacje. Mama zgodziła się, żebyś została ze mną. Na zawsze.

Dziewczynka rozpromieniła się, po chwili jednak na jej twarzy pojawił się wyraz niepewności. - To chyba dobrze, prawda? Chociaż może teraz, z Molly i Lucasem, będzie za ciasno... - Kochanie - przerwał jej Keegan. - Nawet gdyby ten dom był dziesięć razy mniejszy, to i tak znalazłoby się w nim miejsce dla ciebie. Nie o to chodzi. - Więc o co? Keegan zacisnął powieki. A jeśli popełnia błąd? Może nie musi informować córki o tym, że nie jest jego dzieckiem? Może Shelley zadowoli się pieniędzmi, które dostanie? Może będzie zbyt zajęta urządzaniem sobie życia w Paryżu, żeby odstawiać jakieś głupie numery czy knuć intrygi?

254

Nie, psiakość! Shelley uwielbiała knuć, kopać dołki, intrygować, wszczynać kłótnie. Nigdy nie przejmowała się, kto na tym ucierpi. Powinna przynajmniej oszczędzić własną córkę, ale u Shelley nikt nie miał taryfy ulgowej. Poza tym dobrze wiedziała, że tylko w ten jeden sposób - krzywdząc Devon - może dokopać jemu, Keeganowi. - Kwiatuszku, pamiętaj, proszę - zaczął przybity - że kocham cię nad życie. I nic tego nigdy nie zmieni. - Nie jesteś chory, jak Psyche, co, tatusiu? Lęk kryjący się w jej słowach poruszył go do głębi. - Nie. Prawda. Wiedział, że musi ją z siebie wyrzucić. Tajemnica jest niczym strzelba, która prędzej czy później wystrzeli. Co za ironia: żeby chronić Devon

RS

przed matką, sam musi zadać jej ból.

- Nie... nie jestem twoim ojcem - oznajmił. - To znaczy biologicznym. Chryste, miała niecałe jedenaście lat! Czy dzieci w jej wieku w ogóle rozumieją, co to znaczy biologiczny ojciec?

Devon zbladła. Wcześniej majtała nogami, teraz całkiem znieruchomiała. I spytała tak cichutko, że Keegan ledwo ją usłyszał: - Nie jestem McKettrickiem? - Co ty mówisz, kwiatuszku! - Ale skoro nie jesteś moim tatą... - Jestem. Z wyboru, Dev. Bo cię kocham i uważam za swój największy skarb. - To znaczy, że mamusia zaszła w ciążę z kimś innym? Keegan zaklął w duchu. Dzieci nie powinny znać takich pojęć jak zdrada czy niewierność. - Tak - odparł. Z jednej nogi but zsunął się z hukiem na podłogę. - Skoro nie ty jesteś moim tatą, to kto? 255

- Nie wiem. - Keegan potarł brodę. Nie potrafił się zdobyć na to, żeby powiedzieć córce o Thayerze Ryanie. Zresztą do czasu ostatniej rozmowy z Psyche miał tylko podejrzenia. Tamtego dnia wśród dokumentów dotyczących spadku i adopcji Lucasa Psyche znalazła przygotowany przez Travisa dokument w sprawie adopcji Devon. Spytała Keegana, o co chodzi, dlaczego adoptuje własną córkę. Wyjaśnił jej. Rozmowa odbywała się na werandzie, kilka minut po jego ślubie z Molly. Psyche nie wydawała się zdziwiona. Spoglądając przez okno na Lucasa, uśmiechnęła się. Czy los nie bywa przewrotny? - spytała. Lucasa i Devon spłodził ten sam facet i teraz dzieci będą dorastać razem, jako brat i siostra. Podejrzewał, że Shelley zdradziła go z Thayerem, a jednak wiadomość go

RS

zaskoczyła. Zapytał Psyche, skąd ona wie. Okazało się, że Thayer przyznał się podczas jednej z ich kłótni. Żałujesz, że nie wyszłaś za Keegana McKettricka? krzyknął. Tak? No to wyjawię ci małą tajemnicę... Tą małą tajemnicą była Devon.

Patrząc na córkę, która siedziała na jego małżeńskim łożu, Keegan czuł, jak serce pęka mu z bólu. Nie, nie pozwoli, aby Devon cierpiała za błędy innych. - Kocham cię, maleńka. Zawahała się, po czym przeszła na drugi koniec pokoju i wlazła mu na kolana, tak jak wtedy, kiedy była małym brzdącem, i oparła głowę na jego ramieniu. - Ale wszystko będzie dobrze, prawda, tatusiu? Pogładził ją po włosach i pierwszy raz od wypadku swoich rodziców nie próbował powstrzymać łez. Tak jak mu radził Travis, posłuchał głosu serca, a nie rozumu. - Prawda - rzekł ochryple. - Wszystko będzie dobrze.

256

Molly przygotowała kanapki z tuńczykiem. Odkroiwszy twarde skórki, kromki pocięła w kwadraty, wszystko ułożyła na dużym błękitnym talerzu, który znalazła w szafce, i czekała, aż zjawi się ktoś, kto je zje. Wkrótce z góry zszedł Keegan. Sam. Przystanął przy kojcu i popatrzył z zadumą na Lucasa, który spał z palcem w buzi. - Moi rodzice - rzekł, napotykając jej wzrok - zginęli w wypadku samolotowym, kiedy miałem szesnaście lat. Przełknęła ślinę. - Moje pierwsze małżeństwo - kontynuował - nie należało do udanych. Shelley powiedziała, że zaszła ze mną w ciążę, a ja jej uwierzyłem. Okazało się, że zaszła z innym mężczyzną. - Twoja kolej - rzekł. - Moja kolej?

RS

Łzy napłynęły Molly do oczu. Nic dziwnego, że Keegan chodził taki przybity!

- Nic o tobie nie wiem, Molly. - Ponownie zerknął na Lucasa, zacisnął zęby. Poza jednym czy dwoma faktami.

Zaczerwieniła się. Wiedziała, jakie „fakty" ma na myśli. - Zdradzę ci mój głęboko skrywany nałóg: kocham lody czekoladowe; mogłabym zjeść każdą ilość. - Nie chodzi mi o błahostki - oznajmił z powagą Keegan. - Dobrze. Mój ojciec jest alkoholikiem. Obecnie przebywa w ośrodku na leczeniu. Po raz nie wiadomo który. Dlatego nie przyjechał na nasz ślub. Po schodach zeszła Devon w czerwonych atłasowych pantofelkach z kryształową klamerką. Pantofle kosztowały majątek, ale Molly to nie przeszkadzało. Jeśli dziewczynka chce biegać w nich po podwórzu, proszę bardzo, niech biega. - Jestem głodna jak wilk. - Oczy miała spuchnięte od płaczu, twarz zaczerwienioną, ale uśmiechała się. 257

- Siadaj i jedz. - Molly wskazała talerz z kanapkami, który czekał na stole przykryty lnianą ściereczką. - Umiesz gotować? - spytała dziewczynka, spoglądając z zachwytem na stół. Moja mama mówi, że kucharzeniem zajmują się wyłącznie kobiety, które nie mają nic innego do roboty. Keegan westchnął ciężko. - Umyj ręce, Dev. Po raz pierwszy zasiedli razem do stołu - Keegan na krześle, które kiedyś należało do Angusa, Devon na ławie pod ścianą, Molly tyłem do kuchni. Nagle jedna z fajerek na starym piecu zabrzęczała. Molly, zaintrygowana, obejrzała się przez ramię. Kiedy ponownie spojrzała na domowników, Keegan przyglądał się jej z tajemniczym uśmiechem na twarzy.

RS

Devon zjadła pośpiesznie z pół tuzina kanapek, po czym poszła na górę, żeby się przebrać. Musi nakarmić Kłapoucha i wyczyścić jego boks, oznajmiła z dumą. To jej obowiązek.

- Przykro mi z powodu śmierci twoich rodziców - powiedziała Molly, kiedy drzwi za Devon się zamknęły.

Keegan wyciągnął rękę, jakby zamierzał ścisnąć jej dłoń, zamiast tego sięgnął po kolejną kanapkę. - A mnie z powodu choroby twojego ojca - rzekł. - Tak, mnie też. To w sumie porządny facet. Pewnie byś go polubił, gdyby... urwała. Policzki znów się jej zaczerwieniły. - Gdyby co? - Gdybyśmy byli normalnym małżeństwem. - A nie jesteśmy? - Przecież wiesz, że znaleźliśmy się w tej sytuacji wbrew swojej woli.

258

Poruszyła się niespokojnie na ławie. Miała wrażenie, że Keegan rozbiera ją wzrokiem. Jeśli sądził, że w środku dnia pójdzie z nim do sypialni, w dodatku gdy w domu jest dwójka małych dzieci... - Wiem jedno: że łączy nas fantastyczny seks - powiedział, doskonale zdając sobie sprawę, jaki efekt wywierają na niej te słowa. - Zastanawiam się jednak, kiedy znudzi ci się życie na ranczu i będziesz chciała uciec do Los Angeles. Molly spoważniała. - Znudzi? Jak może mi się znudzić? Tu zawsze się coś dzieje, a to ty z Rance'em i Jessem wdajecie się w bójkę za stodołą, a to w pustych dotychczas boksach pojawiają się trzy konie, a to zabierasz mnie na wycieczkę konną w góry... Keegan wybuchnął śmiechem. Och, jak dobrze było słyszeć jego śmiech! Oczy jej zwilgotniały.

RS

- Hej, co ci jest? - zaniepokoił się. - Dobrze się czujesz? Jasne, pomyślała. Kocham mężczyznę, który kocha inną. Ale co tam, przynajmniej seks jest fantastyczny. - Molly?

Łza pociekła jej po policzku. Delikatnie starł ją kciukiem. - Coś ci dolega - stwierdził. - Co za spostrzegawczość, Sherlocku Holmesie. Wstała od stołu. Kuchnia lśniła czystością, ale nie szkodzi, znajdzie sobie coś do roboty. Chwycił ją za nadgarstek, zanim zdołała odejść, i zmusił, żeby ponownie usiadła. - Dlaczego płaczesz? Co mu miała powiedzieć? Płaczę, psiakrew, bo się w tobie zakochałam? - Z nadmiaru emocji. Po prostu wszystko stało się tak szybko. Nasz ślub, potem śmierć Psyche...

259

Posadził ją sobie na kolanach, po czym wsunął ręce pod jej bluzkę, pod stanik... Wstrzymała oddech. - Keegan... jest biały dzień... Uśmiechając się od ucha do ucha, zaczął drażnić palcami jej sutki. - Witaj na „Trzy M", Molly McKettrick. - Lada moment może wrócić Devon... - Czyszczenie boksu zajmie jej co najmniej trzy kwadranse. A Lucas smacznie śpi. - Odsłonił jej pierś i zaczął pieścić językiem sutek. - Czy już ci mówiłem, że chcę się z tobą kochać na stojąco? - Nie będziemy się kochać w kuchni - zaprotestowała Molly. Jeszcze nie oszalała. - Ani na stojąco, ani na siedząco, ani... - W kuchni? Powiedziałem coś o kuchni? - zdziwił się.

RS

Zsunąwszy Molly z kolan, poprowadził ją do niedużej niszy na końcu korytarza i tam oparł o ścianę.

W porządku, pomyślała, ale nie odfrunę, nie wzbiję się w przestworza. Nie dam mu tej satysfakcji.

Odfrunęła. Trzy razy wciskała twarz w ramię Keegana, żeby swoim krzykiem nie obudzić Lucasa. Kiedy było po wszystkim, niemal osunęła się na podłogę. Keegan, rozradowany, obciągnął jej bluzkę, zapiął spodnie. Równo trzy kwadranse później Devon wróciła do domu. Była trochę zgaszona, ale nie przesadnie zrozpaczona czy przybita wiadomością, którą ojciec jej przekazał. - Wyglądacie na szczęśliwych - oznajmiła. Molly, która mieszała ciasto w misce, zarumieniła się. Keegan siedział przy stole z książką w ręku i Lucasem na kolanach i po tych słowach uśmiechnął się łobuzersko.

260

- Na szczęśliwych? To dobrze - rzekł, obiecując Molly wzrokiem, że wkrótce urządzi jej kolejne powitanie na „Trzy M".

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Miesiąc później... Molly stała w kuchni ze słuchawką przytkniętą do ucha i zmrużonymi oczami wpatrywała się w kalendarz na ścianie. Z góry doleciał ją głos Keegana: - Pośpiesz się, Dev! Ślub zaczyna się za niecałą godzinę! alarm.

RS

- Nie panikuj - powiedziała na drugim końcu linii Joanie. - Może to fałszywy - Spóźnia mi się miesiączka - szepnęła Molly. - Zawsze pojawiała się regularnie jak w zegarku.

- Powinnaś pogadać z Keeganem.

Po powrocie do Los Angeles Joanie przejęła zarządzanie agencją. Molly, zdumiona talentem biznesowym swojej przyjaciółki, chętnie została jej cichym wspólnikiem. Lubiła czytać nowe maszynopisy, które Joanie przysyłała na ranczo, a jeszcze większą przyjemność sprawiało jej wyławianie prawdziwych perełek. - Nie mogę. - Molly rzuciła okiem na schody. - Możesz spać z facetem, a nie możesz mu powiedzieć, że chyba jesteś w ciąży? - spytała Joanie. - Nie rozumiem, skarbie. Oświeć mnie. - Pomyśli sobie, że zrobiłam to specjalnie. Że chciałam zajść. - A chciałaś? - Tak - przyznała Molly. - Ale nie po to, żeby mieć nad nim jakąkolwiek przewagę.

261

- Nawet jeżeli zaszłaś, sama tego nie dokonałaś - wytknęła jej przyjaciółka. On również miał w tym swój udział. Molly uśmiechnęła się w duchu. Swój udział? On ją w łóżku rozpalał, roznamiętniał. Miał niespożytą wyobraźnię i temperament. Zresztą pod tym względem idealnie się dobrali. - Nie przyszło ci do głowy, że może Keegan się ucieszy? - spytała mądrala z Los Angeles. Akurat wtedy Keegan pojawił się u góry schodów, w smokingu specjalnie kupionym na tę okazję. Włosy miał odrobinę dłuższe, niż kiedy Molly widziała go po raz pierwszy, leżały mu na kołnierzyku, a oczy lśniły po porannej dawce pieszczot. - Zadzwonię później, tato - powiedziała Molly.

RS

Na drugim końcu linii Joanie roześmiała się wesoło i odłożyła słuchawkę. - Wyglądasz cudownie - rzekł Keegan, prześlizgując się wzrokiem po jej różowej atłasowej sukni. - Ty też.

Powiedz mu, ponaglił ją cichy, wewnętrzny głos. Nie, odparła w duchu. On mnie nie kocha. Zresztą to nie jest najlepszy moment. Keegan obrócił się i krzyknął za siebie: - Dev! Na co czekasz? Ruszamy w drogę! - Jeszcze pół minuty! - Chryste, ma dopiero dziesięć lat - mruknął Keegan - a zachowuje się, jakby miała co najmniej piętnaście. Zawahawszy się, Molly podeszła do męża, poprawiła mu klapy marynarki. Pachniał mydłem. Przypomniała sobie, jak po wstaniu z łóżka wzięli wspólnie prysznic. - Poczekaj, aż twoja malutka córeczka wejdzie w wiek dojrzewania.

262

- Nie strasz mnie, kobieto! - Pocałował ją lekko w usta. W innych okolicznościach ten niewinny pocałunek pewnie zakończyłby się inaczej. Dotyk Keegana działał na nią ekscytująco. Devon zbiegła po schodach. - To jedźmy! - zawołała. - Jeśli oczywiście zdołacie na chwilę się od siebie odkleić. Keegan wywrócił oczy do nieba. Molly parsknęła śmiechem. Mężczyźni nie rozumieli takich rzeczy. Devon pozwalała sobie na drobne nieposłuszeństwo, bo czuła się bezpiecznie na ranczu. Wiedziała, że ojciec ją kocha i nigdzie bez niej nie pojedzie. Ani jej nigdzie nie odeśle. Lucas zaczął radośnie podskakiwać w kojcu. - Brum, brum! Wio!

RS

Uwielbiał jeździć samochodem, na barana i na koniu. Czasem, kiedy Keegan pomagał Rance'owi przeganiać stado z jednego pastwiska na drugie, zabierał z sobą dzieci; Devon siadała na kucu, który Jesse jej podarował, a Lucas w siodle z Keeganem.

Molly wciąż czuła się niepewnie przy koniach, ale wierzyła, że dzięki lekcjom udzielanym jej przez Keegana wkrótce przezwycięży lęk. Keegan wyjął Lucasa z kojca, Devon zaś otworzyła drzwi. - To w końcu jedziemy czy nie? Skierowali się do jaguara. Kłapouch i trzy konie pasły się w zagrodzie. Keegan wstał przed świtem, nakarmił zwierzęta, po czym cichutko wrócił na górę do Molly. Obudziła się, gdy poczuła jego ręce na swoich biodrach, a ciałem zaczęły wstrząsać dreszcze przyjemności. Na wspomnienie cudownej pobudki oblała się rumieńcem. Kątem oka zerknęła na męża. Uśmiechnął się, jakby czytał w jej myślach, i pogładził ją po udzie. Kiedy dojechali na miejsce, niewielki kościółek prawie pękał w szwach. 263

Rance, w eleganckim czarnym smokingu, przestępował nerwowo z nogi na nogę, Cheyenne poprawiała mu muszkę, a Jesse najpewniej sobie z niego żartował. Keegan zaparkował samochód, po czym wyciągnął rękę, żeby otworzyć drzwi od strony pasażera. Niechcący musnął ramieniem biust Molly. Przeniknął ją żar. Próbowała nie dać nic po sobie poznać, ale nie zdołała oszukać Keegana, który roześmiał się dobrotliwie. Devon czym prędzej opuściła tylne siedzenie i pobiegła szukać Rianny i Maeve. - Brum! Wio! - poganiał rodziców Lucas. Keegan popatrzył Molly w oczy. - Chciałabyś mieć tradycyjny ślub i huczne wesele? - spytał. Nie przestawał jej zadziwiać. - Nie - odparła. Ale chciałabym... umilkła.

RS

Otworzył schowek na mapy.

- Zamierzałem dać ci to później - rzekł. - Myślę, że teraz też jest dobry moment.

Serce zabiło jej mocniej, kiedy ujrzała w jego dłoni małe aksamitne pudełko. - Wio! - zawołał ponownie Lucas.

Wzięła pudełeczko do ręki, ale nie miała odwagi go otworzyć. W dniu ślubu Keegan podarował jej szeroką, wysadzaną brylantami obrączkę, więc cóż to mogło być? I co mogły znaczyć słowa: teraz jest odpowiedni moment? Widząc, że Molly siedzi bez ruchu, Keegan odsunął haczyk przytrzymujący wieczko. Wewnątrz połyskiwał złoty medalion w kształcie serca. Molly wciągnęła z sykiem powietrze. - Brum! Brum! - niecierpliwił się Lucas. - Ciii, syneczku. O dziwo, chłopczyk posłuchał ojca. - Molly? 264

- To... to serduszko jest piękne - szepnęła. Keegan ujął ją za brodę i obrócił twarzą do siebie. Uśmiechnął się, widząc zmieszanie w jej oczach. - Co... co ono znaczy? - spytała. Otworzył medalion. W jednej połówce zobaczyła zdjęcie Devon i Lucasa, w drugiej swoje i Keegana wykonane w dniu ich ślubu, czyli Keegan miał podbite oko i spuchniętą wargę. - Że cię kocham, Molly. Łzy ścisnęły ją za gardło. Podarował jej serce, swoje dumne, uparte serce. - Powinnaś teraz powiedzieć: Ja też cię kocham, Keegan - rzekł z figlarnym uśmiechem. - Och, Keegan, kocham. Oczywiście, że cię kocham.

RS

Przytknął usta do jej warg.

- Brum? - spytał nieśmiało chłopczyk.

W kościele rozległa się muzyka organowa. Keegan wyjął medalion z pudełka i zawiesił Molly na szyi.

- Chodźmy do środka.

- Najpierw... najpierw muszę ci coś powiedzieć. Też mam dla ciebie prezent. - Jaki? - Zdumiony zmarszczył czoło. - Będziemy mieli dziecko. Keegan uśmiechnął się, ale zanim zdołał coś powiedzieć, do samochodu podszedł Jesse. - No, kochani... - Otworzył tylne drzwi i zaczął odpinać Lucasa. - Za moment zacznie się ceremonia, a wciąż brakuje jednego świadka i jednej druhny. W kościele Molly podała Lucasa Corze Tellington, eks-teściowej Rance'a, która trzymała się za ręce z doktorem Swannem, miejscowym weterynarzem. Jesse z Keeganem zajęli miejsca z przodu, obok pana młodego. Molly ruszyła pośpiesznie na tył, gdzie zebrały się druhny, czyli Cheyenne, Rianna i Maeve, 265

wszystkie ubrane na różowo. Na schodku za nimi stała Emma w przepięknej koronkowej sukni z welonem. Przystojnym mężczyzną, który miał ją prowadzić do ołtarza, był ojciec Rance'a. Ślub, uroczysta przysięga, potem przyjęcie, biegające dzieci, wspaniały tort, zdjęcia... Ilekroć napotykała spojrzenie Keegana, Molly odruchowo przykładała dłoń do złotego serca, które wisiało jej na szyi. Kocha ją. Keegan McKettrick mnie kocha, powtarzała w myślach. Nagle usłyszała za sobą znajomy głos. - Molly? Obróciła się, pewna, że ma omamy słuchowe. Przecież to niemożliwe, aby... A jednak możliwe. Na wprost siebie zobaczyła swojego ojca w eleganckim, choć nieco przydużym garniturze. Był opalony, trzeźwy, wypoczęty. się w powietrzu.

RS

- Tato - szepnęła, jakby bała się, że na dźwięk jej głosu Luke Shields rozpłynie - Postanowiłem wpaść bez zaproszenia. Chyba mnie nikt nie wyrzuci, co? Nie posiadając się ze szczęścia, Molly wycałowała ojca. Łzy znów napłynęły jej do oczu.

- Czy to łzy radości? - spytał ze śmiechem Luke. - Tak, tato. Chodź - wzięła go za rękę - przedstawię ci moich mężczyzn. Podprowadziła ojca do Keegana, który stał z Lucasem na rękach. - Tatusiu, to jest Keegan, mój mąż. A ten śliczny chłopczyk to Lucas. Luke wyciągnął dłoń. - Cześć, Keegan. I dzięki ogromne za transport. Molly zmarszczyła brwi. Za jaki transport? Keegan uścisnął dłoń swojego teścia. - Drobiazg. Miło mi cię poznać, Luke - rzekł, podając dziadkowi jego wnuczka. Oczy Luke'a się zaszkliły. 266

- Hej, mój szkrabie - zachrypiał ze wzruszenia. - Dada, brum, brum. - Wyrośnie nam na rajdowca - mruknął Keegan. Luke parsknął śmiechem. Molly usiłowała sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz słyszała śmiejącego się ojca. Nie potrafiła. Wymieniwszy spojrzenie z Keeganem, wyprowadziła Luke'a na zewnątrz. Usiedli na ławce; Lucasa posadzili przed sobą na trawie. - Jesteś szczęśliwa, kochanie? - spytał po dłuższej chwili Luke. - Tak. A ty, tato? - Ja też, myszko. Wiesz, chyba tym razem mi się uda. - Popatrzył córce w oczy. - Przepraszam, że nie byłem na twoim ślubie. - Ważne, że jesteś teraz. Takie są zasady.

RS

- Nie mogę długo zostać. Dziewięćdziesiąt spotkań w dziewięćdziesiąt dni. Ścisnęła go za rękę i oparła głowę na jego ramieniu. - Jak się tu dostałeś, tato?

- Keegan wysłał po mnie firmowy samolot. - Uśmiechnął się. - Podróżowałem z klasą. A więc to był ten transport, za który dziękował. - Wyszłaś za niezwykłego człowieka, Molly. Zadzwonił do mnie wczoraj po południu, pytając, czy nie wpadłbym tu z wizytą. Powiedziałem mu o spotkaniach AA, na które muszę uczęszczać w ramach terapii, a on na to, że mógłby wysłać po mnie samolot, więc cała podróż zajęłaby mi najwyżej kilka godzin. Nic ci o tym nie mówił? - Nie. Cieszę się, że przyjechałeś. - Ja też. Nie byłem pewien, jak zareagujesz. Keegan jednak powiedział mi, żebym się niczego nie obawiał; bo on sobie z tobą poradzi. - Tak powiedział? - Molly uśmiechnęła się. 267

- I co? Umie sobie z tobą radzić? - Tak. - To dobrze. A ty z nim? - Ja z nim również. - Chętnie cię znów odwiedzę, po zakończeniu terapii. - Będę na ciebie czekała, tato. Na widok samochodu, który zatrzymał się nieopodal, Luke pocałował córkę w policzek. - Mam jeszcze jedno pytanie. Kochasz go, Molly? Bo że on kocha ciebie, to wiem. - Tak, tato. - Dobrze. Ja też cię kocham, tak... tak... bardzo. - Rozpostarł ramiona jak

RS

wtedy, gdy była małą dziewczynką.

- A ja cię jeszcze bardziej - odparła, jak w dzieciństwie. Luke wstał, pogłaskał czule wnuka po głowie i ruszył do czekającej limuzyny. Kierowca otworzył mu drzwi. Molly odprowadziła auto wzrokiem. Kiedy znikło za zakrętem, Keegan usiadł obok na ławce i objął żonę ramieniem. - Dziękuję. - Niewiele mi o nim mówiłaś, więc nie byłem pewien, czy słusznie postąpiłem, zapraszając go tutaj. - Kocham cię, Keeganie McKettricku - powiedziała. Wreszcie mogła swobodnie wypowiadać te słowa. Tak często, jak chciała. Musnął wargami jej skroń. - Kiedy to odkryłaś? Że mnie kochasz? - Tego dnia, kiedy powiedziałeś mi, że nie muszę za ciebie wychodzić. Bo i bez ślubu z tobą Psyche pozwoli mi zaadoptować Lucasa. - Zamilkła. - A ty? - Kiedy próbowałaś przerwać bójkę za stodołą. - Możemy już jechać do domu? 268

- Doskonały pomysł, pani McKettrick... Devon nocuje dziś u Cory. Z Rianną i Maeve. Molly popatrzyła na swojego syna. Dziękuję, Psyche, szepnęła. - Przeraża mnie to uczucie szczęścia. - Lepiej przywyknij - rzekł Keegan, unosząc jej dłoń do ust. Nagle zobaczyli, jak Emma z Rance'em wychodzą objęci i Emma szykuje się do rzucenia bukietu w tłum roześmianych kobiet. - Chcesz spróbować złapać? - spytał Keegan. - Nie. Ja już mam swojego McKettricka. Sporo czasu minęło, zanim dotarli do domu. Najpierw należało się pożegnać z rodziną i przyjaciółmi, jeszcze raz pogratulować małżonkom, potem zapiąć Lucasa Wreszcie się udało.

RS

w foteliku, następnie wydostać się z korka, jaki utworzył się przed kościółkiem. Na ranczu Molly zajęła się synem: przewinęła go, nakarmiła, wykąpała, ubrała w piżamkę i położyła spać razem z pluszowym osiołkiem, prezentem od Devon. Długo stała nad jego łóżeczkiem, nie wierząc we własne szczęście. Keegan tymczasem zaprowadził zwierzęta do stajni, dolał im wody, dosypał owsa. Słysząc odgłos kroków na dole, Molly oprzytomniała. Przeszedłszy do sypialni, rozebrała się. Zamierzała włożyć dżinsy, koszulę, po czym zejść na dół i przygotować kolację, ale kiedy nagle podniosła wzrok, ujrzała w progu Keegana. Przez chwilę wodził spojrzeniem po jej nagim ciele, przyprawiając ją o dreszcze. Po czym zamknąwszy za sobą drzwi, zbliżył się do niej wolnym krokiem. Wstrzymała oddech, gdy delikatnie, prawie z nabożeństwem zaczął dotykać jej piersi, całować szyję, ramiona. Kiedy wsunął dłoń pomiędzy jej uda, przygryzła wargę, żeby nie krzyknąć z rozkoszy. Popatrzył jej w oczy i uśmiechnął się. Dobrze znał jej pragnienia. Położył Molly na łóżku, zrzucił z siebie ubranie i wyciągnął się obok niej.

269

Jego ręce wędrowały po jej biodrach, głaskały delikatną skórę wewnętrznej części ud i drażniły jej kobiecość. Jęczała, kurczowo ściskała w palcach brzeg kołdry, wypowiadała jego imię, chciała trwać w tej ekstazie. Orgazm wstrząsnął jej ciałem. Keegan zamierzał dać jej chwilę odpocząć, uwielbiał patrzeć na nią, jak dochodzi do siebie. Molly jednak miała własne plany. Pieszcząc go i całując, z każdą sekundą coraz żarliwiej, powoli przesuwała jego rękę do góry. Potem zacisnęła jego palce na drążku u wezgłowia. Keegan popatrzył na nią zdziwiony. Niezrażona, to samo uczyniła z jego drugą ręką. Był silniejszy od niej i wystarczył jeden jego ruch, żeby to on nad nią górował. Nie uczynił go. - Trzymaj się mocno kowboju - szepnęła mu prosto do ucha. - To będzie ostra jazda.

RS

Zaczęła całować jego szyję, tors, brzuch. Zadrżał, potem napiął mięśnie i wciągnął z sykiem powietrze, gdy poczuł na sobie jej ciężar i gładkie, silne uda Molly, obejmujące jego biodra.

Zaskoczony i zdumiony jej namiętnością nieomal wykrzyczał jej imię, kiedy dominując nad nim zaczęła go pieścić, nadawać rytm ich miłosnym gestom i zachowaniom, jakby chciała się zrewanżować za wszystkie cudowne doznania, których wcześniej on jej dostarczył. Zwalniała, delektowała się nim, przedłużała minuty odczuwania rozkoszy, potem przyśpieszała, czym sprawiała mu nieziemską przyjemność. Patrzył na jej zgrabną kibić, kształtne piersi, oczy to rzucające blask, to przymknięte z pożądania i nie wyobrażał sobie, że następna chwila może być jeszcze wspanialsza od obecnej. Aż do finału pełnego ekstazy, kiedy mocno objęci omal nie spadli z łóżka. Spała z uśmiechem na ustach, z włosami rozrzuconymi po poduszce, naga, oświetlona jedynie bladym światłem księżyca, a on przyglądał się jej z niesłabnącym zachwytem.

270

Delikatnie położył dłoń na jej brzuchu. Bardzo delikatnie, nie chciał bowiem jej budzić. Poruszyła się, westchnęła przez sen. Złote serduszko zalśniło w księżycowym blasku. Keegan poczuł, jak jego własne serce drży, jak się otwiera. Wszystko za sprawą Molly. Pokonała bariery, które latami wokół siebie wznosił. Wdarła się do jego serca i zadomowiła w nim. Z początku jej obecność bolała go, ale - i to było najdziwniejsze - nie chciał się jej pozbyć. Mimo tego, że bardzo cierpiał. Śmierci rodziców właściwie nigdy nie przebolał. Potem nieudane małżeństwo z Shelley i ustawiczna walka o częste spotkania z Devon. Następnie utrata stanowiska w McKettrickCo i zamiana garnituru na dżinsy i kowbojki. I wreszcie Psyche. zachorowała i umarła.

RS

Tyle lat wierzył, że ją kocha. Rozpaczał nad nią na długo przedtem, zanim Naprawdę odkrył, czym jest miłość, kiedy Molly przyjechała przerażona na „Trzy M" i czubkiem buta dźgnęła go w bok, gdy naparzał się z Jessem i Rance'em za stodołą.

Będziesz wyglądał koszmarnie na zdjęciach ślubnych! Uśmiechnął się na to wspomnienie. A potem jej delikatne ręce, jak go opatrywała. I to, że chciała się opiekować Devon. No i nie odrzuciła jego oświadczyn po tym, jak dowiedziała się o podstępie Psyche. Ależ z niego głupek! Już wtedy go kochała. Zza ściany doleciał cichutki płacz Lucasa. . Keegan wstał, wciągnął dżinsy i poszedł do syna. Chłopczyk stał w łóżeczku, ściskając łapkami poręcz. - Hej, kolego. - Keegan wziął małego na ręce. - Co ci się śniło? Czując, że mały ma mokro, przewinął go, następnie zwilżoną chusteczką wytarł dłonie, po czym przeniósł Lucasa do małżeńskiej sypialni.

271

Przytulił owinięte kocykiem dziecko do piersi i usiadł w fotelu na biegunach. Bujając się leniwie, zaczął rozmyślać o wynikach testu DNA. Devon z Lucasem faktycznie byli spokrewnieni, jednak on z Molly uznali, że zachowają tę informację dla siebie. Przynajmniej na razie. - Wszystko będzie dobrze, smyku. Lucas wsunął przez sen palec do ust, a właściwie pół piąstki. Keegan ponownie pogrążył się w zadumie. Tak wielu McKettricków, dumnych, uczciwych kobiet i mężczyzn, żyło przed nim i wielu będzie żyło po nim... Molly poruszyła się. - Keegan? - Śpij, kochanie.

RS

Westchnąwszy cicho, opadła z powrotem na poduszkę. Keegan uśmiechnął się. W domu panował błogi spokój. Ale wkrótce całe ranczo będzie rozbrzmiewało śmiechem dzieci. Dwójkę już mieli, a następne było w drodze.

Na dole, w pustej kuchni, zabrzęczała fajerka.

272