Musso Gulliame - Central Park

GUILLAUME

MUSSO CENTRAL PARK Z francuskiego przełożyła JOANNA PRĄDZYNSKA

Tytuł oryginału: CENTRAL PARK Copyright © XO Editions 2014 All rights reserved Polish edition copyright © Wydawnictwo Albatros Andrzej Kuryłowicz s.c. 2015 Polish translation copyright © Joanna Prądzyńska 2015 Redakcja: Ewa Pawłowska Zdjęcia na okładce: © Plainpicture/Glasshouse/J.Calvo, © Hepatus/Getty Images, © Joe Josephs Photography/Getty Images Projekt graficzny okładki: R. Pepin 2014 Opracowanie graficzne okładki polskiej: Wydawnictwo Albatros Andrzej Kuryłowicz s.c. Projekt graficzny serii:

Skład: Laguna ISBN 978-83-7885-384-8 Dystrybutor Firma Księgarska Olesiejuk sp. z o.o. sp. j. Poznańska 91, 05-850 Ożarów Mazowiecki tel. (22) 721 30 00, faks (22) 721 30 01 www.olesiejuk.pl

Wydawca WYDAWNICTWO ALBATROS ANDRZEJ KURYŁOWICZ S.C. Hlonda 2A/25, 02-972 Warszawa www.wydawnictwoalbatros.com

2015. Wydanie I Druk: Abedik S.A., Poznań

Rzeczy, które nam umykają, mają dla nas większe znaczenie niż te, które się posiadło. WILLIAM SOMERSET MAUGHAM

Część pierwsza

Przykuci do siebie

1 Alice Myślę, że w każdym z nas żyje ktoś drugi. Nieznajomy, Konspirator, Spryciarz*. STEPHEN KING, Czarna bezgwiezdna noc * Motta w tłumaczeniu Joanny Stankiewicz-Prądzyńskiej, z wyjątkiem cytatu z Księgi Koheleta (rozdz. 21), który pochodzi z Pisma Świętego Starego i Nowego Testamentu (Biblii Tysiąclecia), Pallotinum, Poznań 1998.

Najpierw czuje na twarzy żywy, ostry powiew wiatru. Potem słyszy lekki szelest liści. Odległy szum strumienia. Dobiegające zewsząd ćwierkanie ptaków. Zza przymkniętych powiek odczuwa pierwsze promienie słońca. Jeszcze później dociera do niej trzask łamanych gałęzi. Zapach mokrej ziemi, rozkładających się liści. Silna woń szarego mchu pachnącego mokrą korą. A z jeszcze większej oddali dochodzi do niej jakieś dziwne brzęczenie, odgłos jak ze złego snu.

▫ Alice Schäfer z trudnością otworzyła oczy. Światło dzienne ją oślepiło, ubranie było mokre od porannej rosy. Drżała z zimna, zlana lodowatym potem. Czuła suchość w gardle, a w ustach smak popiołu. Stawy ją bolały, była zesztywniała i otumaniona. Gdy się wyprostowała, zobaczyła, że leżała przedtem na ławce zbitej z surowych desek, ale nie sama: opierał się o nią całym ciężarem jakiś masywnie zbudowany facet. Zdusiła okrzyk strachu. Serce podeszło jej do gardła. Starając się wysunąć spod przylegającego do jej pleców mężczyzny, spadła na ziemię. Niemal od razu zerwała się na równe nogi. Wówczas spostrzegła, że jej prawa ręka przyczepiona jest kajdankami do lewego nadgarstka nieznajomego. Cofnęła się gwałtownie. Mężczyzna nie zareagował. Cholera!

Serce wciąż łomotało jej w piersi jak oszalałe. Rzuciła okiem na swój stary zegarek marki Patek Philippe: miał porysowaną tarczę, ale wciąż chodził i jego wieczny kalendarz wskazywał godzinę ósmą rano, ósmego marca. Cholera! Gdzie ja jestem?! - pomyślała spanikowana, wycierając rękawem pot z twarzy. Rozejrzała się wokoło. Znajdowała się w samym sercu lasu pełnego złotolistnych jesiennych drzew. Poszycie było świeże, porośnięte różnorodną roślinnością. Ławka stała na dzikiej, cichej polanie wśród dębów i gęstej krzewiny, spomiędzy której gdzieniegdzie można było dostrzec występy skalne. W pobliżu ani żywego ducha. Biorąc pod uwagę sytuację, z pewnością tak było lepiej. Alice spojrzała do góry. Piękne, łagodne, prawie nierealne światło przenikało skrzącymi się promieniami poprzez listowie ogromnego ognistego wiązu, którego korzenie dziurawiły dywan z wilgotnych liści. Las w Rambouillet? Fontainebleau? Lasek Vincennes? - zaczęła zgadywać w myślach. Scena jak z obrazu impresjonistów, jak z pogodnej pocztówki... Z wyjątkiem tego absurdalnego przebudzenia obok jakiegoś obcego faceta. Nachyliła się ostrożnie, żeby przyjrzeć się jego twarzy. Facet mógł mieć trzydzieści pięć - czterdzieści lat. Miał lekki zarost i jasnobrązowe potargane włosy. Nie żyje? Uklękła i przyłożyła trzy palce do jego szyi, po prawej stronie jabłka Adama. Puls, który wyczuła, naciskając tętnicę szyjną, uspokoił ją. Mężczyzna był nieprzytomny, ale nie martwy. Przez chwilę patrzyła na niego. Może go zna? Może to jakiś bandyta, którego wsadziła za kratki? Zapomniany przyjaciel z dzieciństwa? Nie... Jego rysy twarzy nie mówiły jej absolutnie nic. Odgarnęła kilka jasnych kosmyków z czoła, które zasłaniały jej oczy, i przyjrzała się metalowym kajdankom. Był to standardowy model z podwójnym zabezpieczeniem, używany zarówno przez policjantów, jak i prywatne służby ochrony. To mogły być nawet jej własne kajdanki. Alice pogrzebała w kieszeni dżinsów w nadziei, że znajdzie tam kluczyk. Kluczyka nie było, ale za to w wewnętrznej kieszeni skórzanej kurtki wyczuła zarys lufy. Myśląc, że znalazła swój służbowy pistolet, z ulgą zacisnęła na nim palce. Jednak to nie był sig sauer używany przez policjantów z brygady kryminalnej. To był jakiś obcy pistolet,

Glock 22 z polimeru. Chciała sprawdzić magazynek, ale z jedną ręką w kajdankach... Zaczęła się wykręcać na wszystkie strony - nie chciała obudzić nieznajomego - i w końcu jej się to udało. Najwyraźniej brakowało jednej kuli. Kiedy oglądała pistolet, zobaczyła na kolbie zaschniętą krew. Rozpięła kurtkę do końca. Jej koszula z obu stron również była poplamiona krwią. Do diabła! Co ja narobiłam?! Wolną ręką przetarła oczy. W skroniach poczuła pulsujący migrenowy ból. Miała wrażenie, że głowę ściska jej niewidzialne imadło. Odetchnęła głęboko, chcąc przegonić strach. Musi się skupić! Poprzedniego wieczoru z trzema koleżankami robiły rundkę po barach na Champs Élysées. Odwiedziły po kolei Moonlight, Treizième Étage, Londonderry... Dużo wypiła. Koło północy rozstały się i ona poszła do swego samochodu, zaparkowanego na podziemnym parkingu przy avenue Franklin Roosevelt, a potem... No właśnie, a potem co? Nic, czarna dziura... Czuła się otumaniona, jej umysł chyba się zawiesił. Pamięć, jakby sparaliżowana, zachowała tylko ten ostatni obraz. No, zrób wysiłek, do cholery! Co było potem??? Widziała, jak stoi przy automatycznych kasach, następnie jak schodzi na trzeci poziom. Było oczywiste, że zbyt dużo wypiła. Potykając się, podeszła do swego małego audi, otworzyła drzwi, usiadła za kierownicą i... I - pustka. Mimo że bardzo starała się skoncentrować, wspomnienia ukryły się jakby za ścianą z białej cegły, za nieprzeniknionym Murem Hadriana, albo gorzej: Wielkim Murem Chińskim. Nie była się w stanie przez niego przebić. Przełknęła ślinę. Ogarniająca ją panika wzrosła o jeden stopień. Las, zakrwawiona koszula, cudzy pistolet... To nie był tylko kac po szalonej nocy. Jeśli nie mogła sobie przypomnieć, w jaki sposób tu dotarła, to z pewnością ktoś nafaszerował ją narkotykami. Może jakiś psychol wrzucił jej do kieliszka pigułkę gwałtu! Nie było to niemożliwe, jako policjantka dość często miała ostatnio do czynienia z wypadkami, w których posłużono się tym właśnie narkotykiem. Chwilowo przestała o tym myśleć i zabrała się do opróżniania kieszeni: znikł jej portfel, ulotniła się też legitymacja policyjna. Nie miała przy sobie ani dowodu osobistego, ani pieniędzy, ani komórki. Do strachu dołączyła się rozpacz. Zatrzeszczała złamana gałąź, płosząc stadko gajówek, które wzbiły się w górę. Kilka pożółkłych liści zakręciło się w powietrzu,

muskając twarz Alice. Młoda kobieta przytrzymała brodą górną część kurtki i lewą ręką podsunęła suwak. Wtedy zauważyła na wewnętrznej stronie dłoni numer wypisany bladym atramentem długopisu; był to ciąg cyfr zanotowanych w pośpiechu, jakby szkolna ściągawka, która zaraz miała zniknąć. 2125558900 Co to mogło oznaczać? Czy to był jej własny zapis? Możliwe, ale wcale nie takie pewne, osądziła, przypatrując się pismu. Zbita z tropu i przestraszona, na chwilę przymknęła oczy. Nie wolno jej się poddać! Najwyraźniej tej nocy zdarzyło się coś poważnego. Jednakże nawet jeśli ona niczego nie pamięta, jest przecież ten facet, z którym są spięci kajdankami. Sprawa zaraz się wyjaśni. Przynajmniej taką miała nadzieję. Czy to przyjaciel, czy wróg? Tego nie wiedziała, odciągnęła więc zamek magazynka i odbezpieczyła glocka, celując wolną ręką w towarzysza niewoli. Dopiero teraz potrząsnęła nim gwałtownie. - Ej! Pobudka! Mężczyzna z trudnością dochodził do siebie. - Obudź się, człowieku! - Alice szarpnęła go za ramię. Mężczyzna poruszył powiekami i zdusił ziewnięcie, z trudem się prostując. Kiedy całkowicie otworzył oczy, cofnął się gwałtownie, zdumiony widokiem lufy wycelowanej kilka centymetrów od jego skroni. Popatrzył na Alice wytrzeszczonymi oczami i zaczął się rozglądać, skonsternowany widokiem otaczającego ich lasu. Po kilku sekundach przełknął ślinę i spytał po angielsku: - Kim pani jest, do diabła, co my tu w ogóle robimy?!

2 Gabriel W każdym z nas drzemie złowieszczy nieznajomy... BRACIA GRIMM

Nieznajomy odezwał się z silnym akcentem amerykańskim, prawie nie wymawiając „r”. - Gdzie my jesteśmy, do cholery?! - powtórzył, marszcząc brwi. Alice zacisnęła palce na kolbie glocka. - To raczej pan powinien mi powiedzieć, gdzie jesteśmy! odpowiedziała po angielsku, zbliżając lufę do jego skroni. - Tylko proszę się uspokoić, dobrze? - zaproponował, podnosząc ręce. - I niech pani opuści pistolet, to niebezpieczna zabawka... Wciąż jakby nierozbudzony do końca wskazał brodą na swój ściśnięty kajdankami nadgarstek. - Dlaczego mnie pani tym spięła? Co zrobiłem tym razem? Pobiłem się z kimś? Upiłem się i awanturowałem na ulicy? - To nie ja panu założyłam kajdanki - odrzekła Alice, przyglądając się mu dokładniej. Miał na sobie ciemne dżinsy, conversy, niebieską zmiętą koszulę i taliowaną marynarkę od garnituru. Jego jasne łagodne oczy były zmęczone i opuchnięte. - Nie jest tu za ciepło... - jęknął i skulił się. Popatrzył na nadgarstek, żeby sprawdzić godzinę na swoim zegarku, ale zegarka nie było. - Ożeż...! Która godzina? - Ósma rano. Z trudem zaczął wywracać kieszenie marynarki. - Wszystko mi pani zabrała! Forsę, portfel, telefon... - Niczego panu nie zabrałam! - zapewniła go Alice. - Moje rzeczy też gdzieś znikły. - Mam porządnego guza! - zauważył, macając tył głowy wolną dłonią. - To też nie pani sprawka, prawda? - jęknął, nie oczekując żadnej odpowiedzi. Spojrzał na nią kątem oka. Alice, smukła blondynka około trzy-

dziestki, miała na sobie dżinsy rurki i skórzaną kurtkę, spod której wystawały poły zakrwawionej koszuli. Jej upięte w kok włosy wysuwały się spod spinek i spadały na twarz o surowych, lecz regularnych rysach, wysokich kościach policzkowych, delikatnym nosie i bladej cerze. Jej oczy, w których odbijały się miedziane kolory jesiennych liści, błyszczały intensywnie. Uczucie ćmiącego bólu biegnącego wzdłuż przedramienia oderwało go od rozmyślań o niej. - Co znowu? - westchnęła Alice. - Bardzo mnie boli... Jakbym miał tu ranę! - Skrzywił się. Kajdanki nie pozwalały mu zdjąć marynarki ani podciągnąć rękawów koszuli, ale wykręcając się na wszystkie strony, zauważył, że ramię miał ściśnięte bandażem. Był to świeży opatrunek, a spod niego wyciekał strumyczek krwi, który docierał aż do nadgarstka. - Dość już tych bzdur! - zdenerwował się. - Gdzie my właściwie jesteśmy, w Wicklow? Młoda kobieta potrząsnęła głową. - Wicklow? - zdziwiła się. - A gdzie to jest? - To las na południe... - westchnął mężczyzna. - Na południe od czego? - Żartuje sobie pani ze mnie czy co? Na południe od Dublina. Alice popatrzyła na niego okrągłymi ze zdziwienia oczami. - Naprawdę pan myśli, że jesteśmy w Irlandii? Mężczyzna westchnął. - Bo gdzie niby mielibyśmy być? - No raczej we Francji! Niedaleko Paryża. Powiedziałabym, że to las w Rambouillet albo... - Co za bzdury! - przerwał jej mężczyzna. - A poza tym kim pani właściwie jest?! - Jestem dziewczyną, która trzyma w ręku spluwę, więc to ja zadaję pytania. Mężczyzna spojrzał na nią wrogo, ale zrozumiał, że to nie on jest panem sytuacji. Zapadła cisza. - Nazywam się Alice Schäfer, jestem kapitanem paryskiej policji kryminalnej. Spędzałam wieczór z przyjaciółkami na Champs Élysées. Nie wiem, gdzie jesteśmy i jak znaleźliśmy się tutaj, spięci razem kajdankami. I nie mam pojęcia, kim pan jest. Teraz pan. Po kilku sekundach wahania nieznajomy postanowił wyjawić swoją tożsamość. - Jestem Amerykaninem. Nazywam się Gabriel Keyne, jestem pianistą jazzowym. Mieszkam w Los Angeles, ale często bywam w

rozjazdach z powodu koncertów. - Ostatnie wydarzenie, które pan zapamiętał! - przycisnęła go Alice. Gabriel zmarszczył brwi i na dowód wielkiego skupienia zamknął oczy. - No więc... Wczoraj wieczorem grałem z kolegami, z gitarzystą basowym i saksofonistą, w Brown Sugar... To taki klub jazzowy w dzielnicy Temple Bar, w Dublinie. W Dublinie... Ten facet jest wariatem. - Po koncercie usiadłem przy barze i pewnie wlałem w siebie sporo Cuba Libre... - Gabriel otworzył oczy. - A potem? - Potem... Twarz Gabriela przebiegł grymas i mężczyzna zagryzł wargi. Najwyraźniej, podobnie jak ona, miał trudności z przypomnieniem sobie, jak skończył się wieczór. - Niech pani posłucha... Nie wiem. Wydaje mi się, że miałem drobny zatarg z jakimś facetem, któremu nie podobał się mój sposób gry, potem zaczepiałem jakieś dziewczyny, ale byłem zbyt napruty, żeby wyrwać jakąś laskę. - Klasa! Bardzo elegancko, naprawdę! Mężczyzna machnął ręką i wstał, zmuszając Alice do tego samego. Szarpnęła ramieniem. Z powrotem opadli na ławkę. - Wyszedłem z klubu około północy. Ledwo trzymałem się na nogach... Gdzieś na Aston Quay zacząłem szukać taksówki. Minęło kilka minut, w końcu zatrzymał się jakiś samochód i... - I co? - Nie wiem! - przyznał. - Pewnie podałem adres mojego hotelu i zasnąłem... - A potem? - Nie wiem, mówię pani, że nie pamiętam! Alice opuściła pistolet i zamilkła. Trzeba było dłuższej chwili, żeby przetrawiła te złe nowiny. No cóż, ten facet raczej nie pomoże jej w rozwiązaniu zagadki, wręcz przeciwnie. - Zdaje pan sobie sprawę, że wszystko to, co mi pan opowiedział, to kompletne bzdury? - westchnęła po chwili milczenia. - A to czemu? - Przecież jesteśmy we Francji! Gabriel spojrzał na otaczający ich las: pełno dziko rosnących roślin, gęste krzewy, ściany skalne porośnięte bluszczem, złote kopuły jesiennego listowia. Spojrzeniem pobiegł w górę zniszczonego pnia

ogromnego wiązu. Dwie wiewiórki skakały z gałęzi na gałąź w pogoni za błękitnym drozdem amerykańskim. - Jestem gotów założyć się o duże pieniądze, że nie jesteśmy we Francji! - rzucił, drapiąc się w głowę. - Tak czy inaczej, jest tylko jedna metoda, żeby to sprawdzić! zdenerwowała się Alice, chowając pistolet i zmuszając Gabriela do wstania z ławki. Opuścili łąkę i weszli pomiędzy gęstwinę drzew i zarośli. Złączeni z sobą minęli pagórkowaty lasek, weszli na pnącą się w górę ścieżkę, potem zeszli w dół skalną drogą. Przeskakiwali przez strumyki, maszerowali krętymi ścieżkami i zajęło im dobrych dziesięć minut, żeby wydostać się z tego leśnego labiryntu. W końcu wyszli na wąską asfaltową alejkę obrośniętą drzewami, których korony tworzyły nad nimi liściaste sklepienie. W miarę jak posuwali się naprzód, coraz wyraźniej docierały do nich odgłosy cywilizacji. I nagle niezidentyfikowany do tej pory szmer zmienił się w znajomy odgłos wielkiego miasta. Pchana dziwnym przeczuciem Alice pociągnęła Gabriela ku słonecznemu prześwitowi w listowiu. Światło przyciągało ich jak magnes. Po chwili znaleźli się nad obrośniętym trawą brzegiem jeziora. Wtedy to zauważyli. „To”, czyli łuk dużego żeliwnego mostu z gracją przerzuconego nad rozlewiskiem. Był to długi kremowy most zdobiony arabeskami, z subtelną dekoracją w formie ukwieconych waz. Ten most widzieli w setkach filmów. Bow Bridge. To nie był ani Paryż, ani Dublin. To był Nowy Jork. Central Park.

3 Central Park West Pragniemy prawdy, a znajdujemy w sobie tylko

niepewność. BLAISE PASCAL, Myśli

- O Boże! - westchnął Gabriel. Na twarzy Alice malowało się zdumienie. Nawet jeśli było to niewiarygodne, teraz nie mieli już wątpliwości. Obudzili się w samym środku Ramble, gęstego lasu, rozciągającego się na piętnastu hektarach z północnej strony jeziora, najdzikszego zakątka Central Parku. Ich serca biły jednym rytmem jak oszalałe. Na alejce, do której doszli, panował zwykły poranny ruch. Zgodnie dzielili ją amatorzy joggingu, adepci tai-chi i mieszkańcy okolic, którzy jak zwykle wyprowadzali na poranny spacer psy. Nagle charakterystyczne odgłosy wielkiego miasta - szum przejeżdżających samochodów, klaksony, syreny wozów strażackich i policyjnych - prawie ogłuszyły Gabriela i Alice. - To jakieś szaleństwo... - wyszeptała młoda kobieta. Skonsternowana zaczęła się zastanawiać nad ich przedziwną sytuacją. Zgoda, z pewnością spędzili z Gabrielem mocno zakrapianą noc, do tego stopnia, że urwał im się film. Jednak wydawało się wręcz nie do pomyślenia, by ktoś wpakował ich na pokład samolotu bez ich zgody. Alice nieraz była na wakacjach w Nowym Jorku ze swoim kolegą z pracy i najlepszym przyjacielem, Seymourem. Wiedziała, że lot na trasie Paryż-Nowy Jork trwa ponad osiem godzin, i że trzeba jeszcze odjąć dwie godziny z powodu różnicy czasu. Seymour rezerwował najczęściej miejsca w samolocie, który wylatywał z lotniska Charles'a de Gaulle'a o ósmej trzydzieści rano, a lądował w Nowym Jorku o dziesiątej trzydzieści czasu miejscowego. Pamiętała również, że ostatni lot transatlantycki z Paryża jest trochę przed dwudziestą. A przecież poprzedniego wieczoru o ósmej była jeszcze w Paryżu. Musieli więc przylecieć tutaj prywatnym samolotem. Nawet jeśli wsadzono by ją do samolotu wylatującego z Paryża o drugiej w nocy, znalazłaby się w Nowym Jorku o czwartej nad ranem. Dostatecznie wcześnie, żeby obudzić się w Central Parku o ósmej rano. Teoretycznie to nie było niemożliwe. Ale rzeczywistość to inna historia. Nawet jeśli przylatywało się prywatnym odrzutowcem, skomplikowane formalności na granicy USA trwały bardzo długo. Coś tu się zdecydowanie nie zgadzało. - Ups! Przepraszam! - Usłyszeli. Potrącił ich jakiś chłopak na łyżworolkach, rzucając jednocześnie podejrzliwe spojrzenie na kajdanki, którymi byli skuci.

W głowie Alice zapaliło się światełko alarmowe. - Nie możemy tak stać tutaj pośród tych wszystkich ludzi zdenerwowała się. - Za chwilę zatrzyma nas policja. - Co pani proponuje? - Proszę mnie wziąć za rękę, szybko! - rzuciła. - Co? - Proszę wziąć mnie za rękę, żebyśmy wyglądali jak para zakochanych, i szybko przejdźmy przez most! - zarządziła Alice, gwałtownie pociągając go za sobą. Posłuchał jej i weszli na Bow Bridge. Powietrze było rześkie i suche. Trochę dalej odcinały się od czystego nieba sylwetki wspaniałych budynków Central Park West: dwóch bliźniaczych wież San Remo, mitycznej fasady Dakota Building i luksusowego apartamentowca Majestic z secesyjnymi oknami. - Tak czy inaczej, musimy zgłosić się na policję! - powiedział Gabriel. - Akurat sami pchalibyśmy się w paszczę lwa! - Tak nakazuje zdrowy rozsądek, kotku! - Jeszcze raz się pan do mnie tak zwróci, a uduszę pana tymi kajdankami! Zacisnę je na szyi i będę trzymać tak długo, aż pan wyzionie ducha! Nieboszczyk robi o wiele mniej głupstw, przekona się pan. Zignorował tę groźbę. - Ponieważ jest pani Francuzką, proszę przynajmniej zgłosić się do swojej ambasady! - Najpierw muszę zrozumieć, co się naprawdę wydarzyło tej nocy. - Ja nie zamierzam grać roli uciekiniera! Gdy tylko wyjdziemy z parku, idę prosto na komisariat i mówię, co mi się przydarzyło. - Naprawdę jest pan taki głupi czy tylko udaje? Może pan nie zauważył, ale jesteśmy skuci razem kajdankami! Jesteśmy nierozłączni i nierozdzielni, wbrew naszej woli zdani na siebie. Więc tak długo, jak jesteśmy razem, będzie pan robił to samo co ja. Bow Bridge łagodnie łączył z sobą dzikie zarośla Ramble i pięknie uporządkowane ogrody na południu jeziora. Po drugiej stronie weszli na ścieżkę, która biegła wzdłuż brzegu akwenu aż do granitowej kopuły fontanny Cherry Hill. - Dlaczego nie chce pani pójść ze mną na policję? - nie ustępował Gabriel. - Bo niech pan sobie wyobrazi, że wiem, jak ona działa. Muzyk się zdenerwował.

- Jakim prawem wciąga mnie pani w swoje ciemne sprawki?! - W jakie ciemne sprawki? Możliwe, że wdepnęłam w gówno, ale pan wdepnął w nie razem ze mną, i to aż po szyję! - Nie, to mnie nie dotyczy, nie mam sobie nic do zarzucenia! - Ach tak? Skąd ta pewność? Myślałam, że nie pamięta pan nic z minionej nocy... Gabriel jakby stracił pewność siebie. - Nie ufa mi pani? - Absolutnie nie. Pańska historia z barem w Dublinie nie trzyma się kupy, Keyne. - Pani historia z barami na Champs Élysées jest równie nieprawdopodobna! A poza tym to pani ma zakrwawione ręce, pistolet w kieszeni i...! - Zgadza się, to ja mam broń! - przerwała mu Alice. - W związku z tym zamknij się i rób, co każę, okay? Wzruszył ramionami i westchnął zirytowany. Przełykając ślinę, Alice poczuła palenie za mostkiem, jakby do jej przełyku dostał się kwas. Stres. Zmęczenie. Strach. Jak wydobyć się z tej matni? Starała się zebrać myśli. We Francji było wczesne popołudnie. Koledzy z jej wydziału, zauważywszy jej nieobecność, powinni już zacząć się niepokoić. Seymour z pewnością dzwonił na jej komórkę. To z nim powinna się przede wszystkim skontaktować, jego poprosić o pomoc. Stopniowo powstawała w jej głowie lista rzeczy do zrobienia: po pierwsze, należało zdobyć nagrania z kamer nadzorujących parking na avenue Franklin Roosevelt, po drugie, zrobić spis wszystkich prywatnych samolotów, które po północy wyleciały z Paryża w kierunku Stanów, po trzecie, trzeba znaleźć miejsce, w którym porzucono jej audi, po czwarte, trzeba sprawdzić tożsamość tego Gabriela Keyne'a i dowiedzieć się, czy ten facet mówi prawdę... Perspektywa tego zajęcia uspokoiła ją trochę. Od dawna w życiu motywowała ją głównie adrenalina, której dostarczała jej praca. Była jak narkotyk, który w przeszłości zrujnował jej życie, ale teraz jako jedyny potrafił zmusić ją do wstania rano z łóżka. Głęboko wciągnęła w płuca chłodne powietrze Central Parku. Ulżyło jej, gdy poczuła, że natura policjantki bierze nad nią górę. Zaczęła przemyśliwać nad metodą śledztwa: Seymour będzie je prowadził pod jej kontrolą we Francji, a ona zajmie się sytuacją na miejscu. Wciąż trzymając się za ręce, Alice i Gabriel szybko dotarli do trójkątnego ogrodu Strawberry Fields, przez który wychodziło się z

parku od zachodniej strony. Alice spoglądała ukradkiem na Gabriela. Musi koniecznie się dowiedzieć, kim naprawdę jest ten mężczyzna. Czy to ona nałożyła mu kajdanki? A jeśli tak, to dlaczego? Gabriel spojrzał na nią zaczepnie. - Co pani proponuje? - Zna pan kogoś w tym mieście? - odpowiedziała pytaniem na pytanie. - Tak, mam nawet tutaj dobrego przyjaciela, to saksofonista Kenny Forrest, ale niestety źle się składa, bo jest teraz na tournée w Tokio. Alice sformułowała pytanie w inny sposób: - Więc nie zna pan żadnego miejsca, w którym moglibyśmy zdobyć narzędzia, żeby uwolnić się od tych kajdanków, wziąć prysznic i przebrać się? - Nie! - przyznał. - A pani? - O ile pan pamięta, mieszkam w Paryżu... - „O ile pan pamięta, mieszkam w Paryżu...” - powtórzył za nią, wykrzywiając się. - W takim razie nie wiem, czy uda nam się nie pójść na policję: nie mamy forsy ani ubrań na zmianę, ani dokumentów, które poświadczyłyby naszą tożsamość... - Niech pan przestanie jęczeć! Najważniejsze w tym momencie to zdobyć w jakiś sposób komórkę... - Nie mamy ani grosza, przecież pani mówię! Jak to zrobić? - To bardzo proste, trzeba ukraść.

4 Przykuci do siebie Z każdej trudnej sytuacji jest jakieś wyjście. ALBERT EINSTEIN

Alice i Gabriel wyszli z publicznego parku prosto na Central Park West, szeroką aleję biegnącą wzdłuż niego. Już po kilku krokach poczuli wciągającą atmosferę metropolii. Wokół rozbrzmiewały klaksony żółtych taksówek, które pędziły ku Midtown, krzyki ulicznych sprzedawców hot dogów, huk młotów pneumatycznych robotników reperujących kanalizację... Nie mamy ani sekundy do stracenia - pomyślała Alice i zmrużyła oczy, żeby przyjrzeć się dokładniej okolicy. Po przeciwnej stronie ulicy zobaczyła ogromną piaskową fasadę Dakota Building, domu, przed którym trzydzieści trzy lata wcześniej zamordowano Johna Lennona. Gotycka sylwetka gmachu na tle manhattańskiego nieba, z wieżyczkami, frontonami, świetlikami i balkonami, odcinała się zdecydowanie od reszty zabudowy. Średniowiecze w dwudziestym pierwszym wieku... - pomyślała Alice. Na chodniku reklamował swój towar nielegalny handlarz, wpychając turystom T-shirty i plakaty ze zdjęciami eks-Beatlesów. Uwagę Alice przyciągnęła grupa nastolatków stojących jakieś dziesięć metrów od nich: byli to hałaśliwie zachowujący się Hiszpanie, którzy fotografowali się przed Dakota Building. Trzydzieści lat później mit wciąż był żywy. Po kilku sekundach obserwacji Alice wybrała swój „cel” i szybko opracowała skrótowy plan działania. Brodą wskazała Gabrielowi grupę młodzieży. - Widzi pan tego chłopaka, który gada przez telefon? Gabriel podrapał się w szyję. - Którego? Prawie wszyscy trzymają komórki przy uszach. - Ten niski grubas w okularach, ostrzyżony na garnek, w koszulce klubu FC Barcelona.

- Niezbyt to odważne rzucać się na dziecko... - Nie rozumie pan chyba, w jak dramatycznej sytuacji się znaleźliśmy! - wybuchła Alice. - Keyne, ten typ ma co najmniej szesnaście lat, poza tym nie chodzi o to, żeby na niego napadać, tylko pożyczyć od niego komórkę! - Jestem głodny, czy nie moglibyśmy raczej podwędzić hot doga? - jęknął Gabriel. Alice rzuciła mu mordercze spojrzenie. - Niech pan się przestanie wygłupiać i lepiej mnie posłucha. Będziemy szli przytuleni do siebie. Kiedy znajdziemy się obok tego chłopaka, popchnie mnie pan na niego, a jak tylko chwycę komórkę, musimy natychmiast zwiewać. Gabriel pokiwał głową twierdząco. - Łatwizna. - Łatwizna? Zobaczy pan, jak łatwo jest uciekać z rękami zakutymi w kajdanki. Dalszy ciąg zdarzeń rozegrał się tak, jak Alice to przewidziała: wykorzystując zaskoczenie smarkacza, łatwo wyrwała mu jego komórkę. - Teraz w nogi! - rzuciła do Gabriela. Zielony napis WALK migał na sygnalizacji ulicznej. Wykorzystali to, żeby przejść na drugą stronę alei, po czym dali nura w pierwszą prostopadłą uliczkę. Biec razem, gdy się jest spiętym kajdankami, okazało się gorsze, niż to przewidywała Alice. Mało tego, że musieli synchronizować kroki, to jeszcze, będąc różnego wzrostu, szarpali za kajdanki, które za każdym ruchem boleśnie wrzynały im się w ciała. - Biegną za nami! - krzyknął Gabriel, rzuciwszy wzrokiem do tyłu. Alice odwróciła się i zobaczyła grupę hiszpańskich nastolatków, jak biegną za nimi. A to pech... Kiwnęła głową i przyspieszyli. Siedemdziesiąta Pierwsza Ulica była spokojna, typowa dla Upper West Side, zabudowana eleganckimi domami z różowego gresu. Nie spacerowali po niej turyści, chodniki były szerokie. Szybko przebiegli nią do drugiej szerokiej alei. Pościg zbliżał się, młodzi Hiszpanie nawoływali przechodniów, wzywając ich na pomoc. Columbus Avenue. Znów ruch: podnoszono zasunięte na noc żaluzje sklepów, kafejki wypełniały się klientami, z niedalekiej stacji metra wychodzili na ulicę studenci.

- W lewo! - krzyknął Gabriel, skręcając gwałtownie. Nagła zmiana kierunku zaskoczyła Alice. Ledwo utrzymała równowagę. Krzyknęła z bólu, gdy obręcz kajdanków wbiła jej się w skórę. Biegli na południe, rozpychając przechodniów, przewracając stragany, nawet o mało co nie stratowali miniaturowego yorka. Za dużo ludzi... Zawrót głowy. Alice dusiła się. Żebra wbijały jej się w ciało. Żeby uniknąć tłumu, spróbowali zbiec z chodnika w kierunku jezdni. Fatalny pomysł... Prawie rozjechała ich taksówka. Kierowca zatrzymał się z piskiem hamulców, wcisnął klakson i puścił za nimi wiązkę przekleństw. Starając się biec po brzegu chodnika, Alice źle postawiła stopę na krawędzi. Znów w ciało wbiły jej się kajdanki. Nie umiejąc wyhamować, przewróciła się, pociągając za sobą Gabriela i wypuszczając z dłoni komórkę, której zdobycie tyle ich kosztowało. Cholera! Szybkim gestem Gabriel podniósł telefon. Wstawaj! - rozkazała sobie w myślach Alice. Podnieśli się oboje i spojrzeli za siebie. Grupa ścigająca ich rozpadła się najwyraźniej, ale dwóch młodych Hiszpanów wciąż za nimi biegło. Chłopcy chcieli wygrać ten pościg po Manhattanie, żeby później chwalić się przed koleżankami. - Szybko biegną gówniarze! - wysapał Gabriel. - Za stary jestem na takie wygłupy! - Jeszcze chwila! - zawołała Alice, zmuszając go do dalszego biegu. Każdy następny krok był torturą, ale się nie poddali. Biegli, trzymając się za ręce. Dziesięć metrów, pięćdziesiąt, sto! Przed oczami migały im kratki kanalizacyjne dymiące parą uciekającą ku niebu, żeliwne drabinki zwisające z balkonów ceglanych fasad, wykrzywione twarze dzieciaków widoczne za oknami szkolnych autobusów. Wciąż te budynki ze szkła i betonu, te neony, te billboardy. Śmignęły przed oczami mijane ulice: Sześćdziesiąta Siódma, Sześćdziesiąta Szósta... Nadgarstki mieli zakrwawione, z trudem oddychali, ale wyrównali tempo. Dzięki napędzającej ich adrenalinie, przeciwnie do goniących ich smarkaczy, złapali drugi oddech. Stawiali pewniej kroki, biegli w jednym rytmie. Na gigantycznym skrzyżowaniu Broadway z Columbus spotykały się trzy czteropasmowe arterie. Spojrzeli na siebie.

- Teraz albo nigdy! - zdecydowali i rzucili się na oślep przez skrzyżowanie wśród pisku hamujących opon i wycia klaksonów. Całą zachodnią część Broadwayu między ulicami Sześćdziesiątą Piątą i Sześćdziesiątą Drugą zajmuje Lincoln Center, wielki kompleks muzyczny, zbudowany wokół Metropolitan Opera. Alice spojrzała w górę. Wielopiętrowy gigantyczny statek ze szkła i stalowej siatki sięgał swoim ostrym dziobem aż do środka szerokiej alei. To audytorium Juilliard School! Była tu wcześniej z Seymourem! Za przezroczystą fasadą zobaczyła ćwiczące baletnice oraz wnętrza kabin, w których przygotowywali się muzycy. - Podziemny parking pod operą! - rzuciła, wskazując na betonową rampę prowadzącą w dół. Gabriel skinął głową. Wślizgnęli się na asfaltowy podjazd, starając się wymijać samochody, które wyjeżdżały na ulicę. Na pierwszym poziomie pod ziemią ostatkiem sił przebiegli przez całe piętro i dotarli na jedną z klatek schodowych, która wychodziła trzy ulice dalej, w małej enklawie Damrosch Park. Kiedy w końcu wyłonili się na powierzchnię, zauważyli z ulgą, że grupa pościgowa znikła.

▫ Wsparci o okalający esplanadę murek stali, ciężko dysząc. Byli zlani potem i obolali. - Niech pan mi poda telefon! - wysapała Alice. - Cholera... Chyba go zgubiłem! - wykrzyknął Gabriel, wkładając dłoń do kieszeni. - Niemożliwe! Co za oferma... - Żartowałem! - powiedział, wręczając jej smartfona. Alice rzuciła mu mordercze spojrzenie i zamierzała rzucić jeszcze jakimś przekleństwem, kiedy nagle poczuła w ustach metaliczny smak. Zakręciło jej się w głowie. Po chwili ogarnęły ją mdłości. Nachyliła się nad pojemnikiem z kwiatami i zwróciła trochę żółci. - Musi się pani napić wody. - Muszę coś zjeść! - Mówiłem, że powinniśmy zwinąć hot doga! Ostrożnie podeszli do pobliskiego publicznego ujęcia wodnego, żeby się napić. Damrosch Park, okolony budynkiem New York City Ballet i szklanymi łukami ogromnej Metropolitan Opera, był wystarczająco tłoczny, żeby nikt na nich nie zwrócił uwagi. Na wielkim dziedzińcu kręcili się robotnicy, rozstawiając namioty i montując

podia na jakiś pokaz. Napiwszy się kilka łyków wody, Alice wzięła telefon, sprawdziła, że nie był chroniony żadnym pinem, i wykręciła numer Seymoura. Czekając na połączenie, umieściła aparat między uchem a szyją i zaczęła sobie masować kark. Serce wciąż waliło jej jak młotem. Odezwij się, Seymour, odezwij się... Seymour Lombart był jej zastępcą w wydziale śledczym, którym ona kierowała. „Grupa Schäfer” złożona z pięciu jeszcze innych policjantów zajmowała cztery małe biura na trzecim piętrze pod trzydziestym szóstym numerem quai des Orfèvres. Alice popatrzyła na zegarek, żeby sprawdzić różnicę czasu. W Paryżu było popołudnie, dwadzieścia minut po drugiej. Seymour zgłosił się po trzech dzwonkach, ale wokół niego panował taki harmider, że trudno im było się porozumieć. Jeśli jej zastępca nie był w terenie, na pewno jeszcze jadł lunch. - Seymour? - Alice? Gdzie ty, do diabła, jesteś?! Zostawiłem ci mnóstwo wiadomości. - Jestem na Manhattanie. - Drwisz sobie ze mnie?! - Musisz mi pomóc, Seymour. - Bardzo źle cię słyszę. Ona też słyszała go bardzo słabo. Połączenie było beznadziejne, wciąż coś je przerywało. Słowa Seymoura docierały do niej zdeformowane i z metalowym pogłosem. - Gdzie jesteś, Seymour? - W Caveau du Palais, przy place Dauphine. Zaczekaj chwilę, wrócę do biura i za pięć minut do ciebie oddzwonię, dobrze? - No dobrze. Wyświetlił ci się mój numer? - Tak. - Super! I pospiesz się, mam dla ciebie robotę. Zawiedziona Alice rozłączyła się i podała komórkę Gabrielowi. - Jeśli chce pan do kogoś zadzwonić, to teraz. Daję panu na to pięć minut. I proszę się sprężyć. Gabriel popatrzył na nią dziwnie. Mimo grożącego im niebezpieczeństwa i braku czasu nie mógł powstrzymać uśmiechu. - Zawsze zwraca się pani do innych tym autorytatywnym tonem? - Och, niech mi pan nie zawraca dupy! - ofuknęła go Alice. Chce pan ten telefon czy nie? Gabriel chwycił aparat i chwilę się zastanawiał. - Zadzwonię do przyjaciela, Kenny'ego Forresta... - rzekł w

końcu. - Do tego saksofonisty? Przecież mówił pan, że on jest w Tokio. - Może będziemy mieli szczęście i okaże się, że zostawił klucze od swojego mieszkania sąsiadowi albo dozorczyni. Wie pani może, która jest teraz godzina w Japonii? - zapytał ją, wystukując numer. Alice zaczęła liczyć na palcach. - Wydaje mi się, że koło dziesiątej wieczorem... - Niedobrze, w takim razie na pewno jest w samym środku występu. Rzeczywiście Gabrielowi odpowiedziała automatyczna sekretarka. Zostawił wiadomość, informując przyjaciela, że jest w Nowym Jorku i zadzwoni później. Zwrócił aparat Alice. Ta spojrzała na zegarek i westchnęła. Sprężaj się, Seymour! - jęknęła w myślach, ściskając smartfona w dłoni. Już miała znów dzwonić do swego zastępcy, gdy spostrzegła na wewnętrznej stronie swojej dłoni rządek cyfr wypisanych długopisem. Krople potu powoli je rozmywały. - Coś to panu mówi? - spytała Gabriela, podsuwając mu dłoń pod oczy. - Zauważyłam to dziś rano, kiedy się obudziłam. Zupełnie nie pamiętam, żebym coś takiego zapisywała. Gabriel popatrzył na cyfry. 2125558900 - To wygląda mi na numer telefonu. Proszę mi pokazać jeszcze raz... No tak! - wykrzyknął. - Dwieście dwanaście to kierunkowy Manhattanu. Na pewno jest pani policjantką? Jak mogłam tego nie skojarzyć... - pomyślała Alice, nie zwracając uwagi na sarkazm w głosie Gabriela. Od razu wybrała numer. Uzyskała połączenie po pierwszym sygnale. - Dzień dobry, tu Greenwich Hotel. Mówi Candice. W czym mogę pomóc? Hotel? Alice zaczęła gorączkowo myśleć. Co to za hotel? Może kiedyś się w nim zatrzymała? To nie miało sensu, ale... - Czy może mnie pani połączyć z pokojem Alice Schäfer? poprosiła recepcjonistkę. Kobieta przez chwilę milczała. - Wydaje mi się, że nie mamy gościa o takim nazwisku... - odrzekła w końcu. - Wydaje się pani czy jest pani pewna? - nie ustępowała Alice.

- Jestem pewna. Bardzo mi przykro, proszę pani. Alice nie miała czasu się rozłączyć, gdy na ekranie smartfona pojawił się numer Seymoura. Natychmiast odebrała, nie żegnając się nawet ze swoją rozmówczynią. - Jesteś już w biurze? - spytała niecierpliwie. - Już dochodzę! - wysapał Seymour. - Powiedz mi... ta historia z Nowym Jorkiem to żart? - Niestety nie. Mam niewiele czasu i dramatycznie potrzebuję twojej pomocy! W niecałe trzy minuty opowiedziała mu wszystko, co zdarzyło się jej od poprzedniego wieczoru: najpierw rundka po barach przy Champs Élysées z koleżankami, następnie o tym, jak urwał jej się film, bo nie wiedziała, jakim cudem znalazła się na parkingu, potem, jak odzyskała świadomość w Central Parku, spięta kajdankami z jakimś nieznajomym facetem, i w końcu, jak ukradła komórkę, z której do niego dzwoniła. - Zgrywasz się, Alice! Co to za wygłupy? Bez tego mamy mnóstwo pracy! Prokurator chce się z tobą spotkać. Nie zgadza się na podsłuch w sprawie Sicarda. A Taillandier... - Zamknij się na chwilę i posłuchaj mnie! - ryknęła Alice do telefonu. Oczy miała pełne łez i była na granicy załamania nerwowego. Seymour musiał to wyczuć nawet przez ocean. - To nie żarty, do kurwy nędzy! Grozi mi wielkie niebezpieczeństwo i mogę liczyć tylko na ciebie! - Już dobrze, uspokój się. Dlaczego nie chcesz zgłosić się na policję? - Dlaczego? Bo w kieszeni kurtki mam broń, która nie należy do mnie, Seymour! Bo moja bluzka jest poplamiona krwią. Bo nie mam przy sobie żadnych dokumentów! Z miejsca wsadzą mnie za kratki! - No nie, jeśli nie ma żadnych zwłok... - zaprotestował Seymour. - Tego właśnie nie jestem pewna... Najpierw muszę odkryć, co mi się przydarzyło. I znajdź jakiś sposób, żebym mogła się pozbyć tych kajdanków! - Jak niby mam to zrobić? - Przecież twoja matka jest Amerykanką! Masz tu rodzinę, znajomych... - Doskonale wiesz, że moja matka mieszka w Seattle. W Nowym Jorku mam tylko tę cioteczną babkę, mało kontaktową staruszkę, która mieszka na Upper East Side. Pamiętasz, odwiedziliśmy ją podczas naszej pierwszej wspólnej wizyty na Manhattanie. Ma dziewięćdziesiąt pięć lat, nie sądzę, żeby trzymała w domu piłkę do

metalu. To nie u niej trzeba szukać pomocy. - W takim razie u kogo? - Zaczekaj, niech pomyślę. Mam pewien pomysł, ale najpierw muszę coś sprawdzić, żeby nie wysłać cię pod zły adres... - W porządku, ale błagam cię, pospiesz się! Alice przerwała połączenie i zacisnęła pięści. Gabriel poszukał wzrokiem jej spojrzenia. Od razu wyczuł emanujące z niej złość i zwątpienie. - Kto to jest właściwie ten Seymour? - zapytał. - Mój zastępca w wydziale śledczym i również mój najbliższy przyjaciel. - Jest pani pewna, że można mu zaufać? - Absolutnie! - Nie za dobrze znam francuski, ale miałem wrażenie, że niezbyt się spieszył, żeby pani pomóc... Alice milczała. - A ten hotel? Nic z tego nie wyszło? - Przecież pan słyszał, że nie! - Trudno, żebym nie słuchał pani rozmów z tej odległości... Biorąc pod uwagę naszą sytuację, proszę wybaczyć mój brak dyskrecji! bronił się drwiącym tonem Gabriel. - No a poza tym, jak mi to pani uprzytomniła, nie tylko pani jest w fatalnym położeniu... Rozdrażniona Alice odwróciła wzrok, żeby nie patrzeć na Keyne'a. - Cholera, niech pan przestanie wreszcie tak się na mnie gapić! Nie ma pan jeszcze do kogo zadzwonić? Kogoś uprzedzić? Żonę, koleżankę? - Nie. „Nowa dziewczyna w każdym mieście”, to moja dewiza. Jestem wolny jak ptak. Jak dźwięki muzyki unoszące się nad moim fortepianem. - Taaa... Wolny, ale samotny. Znam mnóstwo takich facetów jak pan. - A pani? Czeka na panią we Francji mąż? Może przyjaciel? Alice niby obojętnie pokręciła głową, ale Gabriel poczuł, że dotknął czułego punktu. - Teraz już poważnie pytam, Alice... Jest pani zamężna? - Odpierdol się, Keyne. - Aha, znaczy, że pani jest... - odpowiedział sobie Gabriel. Ponieważ Alice nie reagowała, brnął dalej: - Dlaczego nie zadzwoni pani do męża? Alice znów zacisnęła pięści. - Nie za bardzo możecie się porozumieć, co? Nic dziwnego, z

pani charakterem... Alice popatrzyła na niego tak, jakby nagle dźgnął ją nożem w brzuch, ale po chwili jej bolesne zaskoczenie zmieniło się we wściekłość. - Mój mąż nie żyje, ty skończony idioto!

▫ Strapiony swoją niezręcznością Gabriel spuścił głowę. Nie zdążył odpowiedzieć, bo powietrze rozdarł nagle okropny dźwięk, przedziwna mieszanina salsy z muzyką elektroniczną. - Słucham cię, Seymour! - Alice, mam pomysł! Pamiętasz Nikki Nikovski? - Nie, pomóż mi... - Kiedy przyjechaliśmy do Nowego Jorku podczas ostatniego Bożego Narodzenia, odwiedziliśmy grupę współczesnych artystów... - W takim wielkim budynku niedaleko nabrzeża? - Tak, w dzielnicy Red Hook. Długo rozmawialiśmy wtedy z taką babką, która robiła sitodruki na aluminiowych i stalowych blachach. - Pamiętam... Kupiłeś zresztą od niej dwa sita do swojej kolekcji. - Tak, to właśnie ona. Nikki Nikovski. Byłem z nią cały czas w kontakcie i właśnie do niej dzwoniłem. Jej pracownia mieści się w starej fabryce. Ona ma odpowiednie narzędzia do rozcięcia kajdanków i zgodziła się pomóc. Alice westchnęła z ulgą. Uczepiwszy się tej nowiny jak koła ratunkowego, przedstawiła Seymourowi swój plan. - Posłuchaj, musisz się zająć tą sprawą. Najpierw znajdź nagrania z kamery monitoringu tego podziemnego parkingu przy avenue Franklin Roosevelt. Zobacz, czy mój samochód wciąż tam stoi. Seymour od razu podchwycił tok rozumowania Alice. - Mówiłaś, że skradziono ci wszystkie rzeczy... Spróbuję znaleźć twoją komórkę i sprawdzę operacje na twoim rachunku bankowym! zaproponował z miejsca. - Właśnie! Zbierz również informacje na temat wszystkich prywatnych samolotów, które dziś w nocy wyleciały z Paryża w kierunku Nowego Jorku. Zacznij od Le Bourget i sprawdź wszystkie prywatne lotniska wokół Paryża. Zbierz także informacje o facecie, który nazywa się Gabriel Keyne. To Amerykanin, pianista jazzowy. Zobacz, czy występował wczoraj wieczorem w klubie Brown Sugar w Dublinie.

- Szuka pani informacji na mój temat? Co za bezczelność! - przerwał jej Gabriel. Alice podniosła dłoń, nakazując mu milczenie. - Pogadaj z moimi koleżankami, nigdy nie wiadomo... kontynuowała dawanie wskazówek Seymourowi. - Z Kariną Payet, Malika Haddad i Samią Chouaki. Razem studiowałyśmy prawo. Znajdziesz ich dane w moim komputerze. - Zrobi się. - Aha, jeszcze jedno... Spróbuj, może ci się uda ustalić, co to za pistolet, Glock dwadzieścia dwa, podaję ci numer serii... - odczytała znak po znaku cyfry i litery umieszczone na broni. - Dobra, wszystko zanotowałem. Zrobię, co w mojej mocy, Alice, żeby ci pomóc, ale muszę zawiadomić Taillandier. Alice zamknęła oczy. Jak żywa pojawiła się przed nią sylwetka Mathilde Taillandier, nadinspektor kierującej brygadą kryminalną. Szefowa za nią nie przepadała, antypatia była zresztą wzajemna. Od czasu sprawy Erika Vaughna nadinspektor starała się jej pozbyć z wydziału śledczego. Do tej pory jej bezpośredni przełożeni skutecznie się temu przeciwstawiali, głównie z powodów politycznych, ale Alice wiedziała, że jej pozycja w firmie nie była najmocniejsza. - Wykluczone! - rzuciła tonem ucinającym dyskusję. - Absolutnie nikt nie może o tym wiedzieć. Zorganizuj wszystko tak, żebyś mógł nad tym pracować sam! Wystarczająco dużo razy wyciągałam cię z poważnych tarapatów, Seymour, przynajmniej raz powinieneś mi się odwdzięczyć! - Okay! - rzucił Seymour. - Zadzwonię, jak tylko będę wiedział coś nowego. - To ja do ciebie zadzwonię! Muszę szybko pozbyć się tej komórki, ale jeszcze wyślij mi SMS-em dane Nikki Nikovski. Kilka sekund później na ekranie smartfona pojawił się adres pracowni malarskiej Nikki. Alice kliknęła na odpowiedni link i włączyła aplikację GPS. - Red Hook to dość daleko stąd! - zauważył Gabriel, po chylając się nad planem. Alice przyjrzała się mapie i palcem przesunęła w jedną, a potem w drugą stronę, żeby zorientować się dokładniej w położeniu wskazanego miejsca. Pracownia znajdowała się na południowym zachodzie Brooklynu. Na piechotę tam nie dojdą. Nie mogą również skorzystać z metra. - Nie mamy nawet forsy na bilet do metra ani na autobus - rzucił Gabriel, jakby czytał w jej myślach.

- Co w takim razie pan proponuje? - spytała zaczepnie. - To proste: teraz ukradniemy samochód! - rzekł Gabriel. - Ale tym razem ja przejmuję dowodzenie.

▫ Na rogu Amsterdam Avenue i Sześćdziesiątej Pierwszej Ulicy znajdował się ślepy zaułek, wciśnięty między dwa budynki mieszkalne. Gabriel łokciem wybił szybę w starym mini. Ponad kwadrans zajęło im znalezienie samochodu zaparkowanego w dyskretnym miejscu i wystarczająco starego, żeby można było uruchomić go sposobem sprzed lat. Był to właściwie zabytkowy, dwukolorowy - karoseria była jasnobrązowa, a dach biały - Austin Cooper S, flagowy model lat sześćdziesiątych. Jakiś kolekcjoner bardzo dokładnie go odrestaurował. - Jest pan pewien, że wie, co robi? - Czego można być pewnym w życiu? - rzucił Gabriel wymijająco, wsadzając rękę do wnętrza i otwierając drzwi. W przeciwieństwie do tego, co można zobaczyć na filmach, uruchomienie silnika w ukradzionym samochodzie za pomocą zetknięcia dwóch drucików nie jest wcale rzeczą prostą. Jeszcze trudniej to uczynić, gdy się jest spiętym z kimś drugim kajdankami. Gabriel usiadł za kierownicą i zajrzał pod kierownicę z aluminium i lakierowanego drewna, podczas gdy Alice udawała, że z nim rozmawia, oparta o drzwi. Odruchowo podzielili się rolami: ona stała na straży, on zajął się mechaniczną stroną imprezy. Zdecydowanym ruchem zerwał plastikowe ochrony okrywające wał, na którym osadzona była kierownica, wolną rękę zdjął nakładki, żeby dostać się do kabli. Z plastikowego zużytego cylindra wystawały trzy pary kabli w różnych kolorach. - Gdzie się pan tego nauczył? - Ulica mnie nauczyła. Dokładnie dzielnica Englewood, na południu Chicago. Popatrzył uważnie na kable, żeby wyłapać te obsługujące akumulator. - To jest kabel, przez który dochodzi prąd do całego obwodu elektrycznego samochodu! - wyjaśnił, wskazując na podwójny brązowy przewód.

- Chyba nie będzie mi pan tu robił wykładu z mechaniki! Urażony Gabriel odpiął kable od cylindra, ściągnął plastik z końcówek i zwinął jeden z drugim, żeby zadziałał zapłon. Natychmiast zaświeciła się tablica rozdzielcza. - Niech się pan pospieszy, do cholery! Jakaś kobieta gapi się na nas z tamtego balkonu! - Myśli pani, że tak łatwo manipulować jedną ręką! Chciałbym panią widzieć na moim miejscu! - To po co te przechwałki o „ulicznej edukacji”?! Zdenerwowany Gabriel przestał uważać i zębami zerwał do końca plastik z kabli. - Lepiej by mi pani pomogła, zamiast gderać! Proszę po trzymać ten kabel, tutaj... Teraz proszę delikatnie potrzeć go o mój... Tak, właśnie tak... Kable zaiskrzyły i oboje usłyszeli, jak zaczyna pracować silnik. Spojrzeli na siebie porozumiewawczo, żeby przypieczętować to małe zwycięstwo. - Szybko! - rozkazała Alice, wpychając Gabriela do środka. - Ja prowadzę. - Nie ma mo... - To rozkaz! - rzuciła. - I tak nie mamy wyboru. Ja trzymam kierownicę, pan zmienia biegi.

5 Red Hook Pewnych rzeczy lepiej człowiek się uczy w spokoju, innych - w zamieszaniu. WILLA CATHER, Pieśń skowronka

Ford taurus ze znakami nowojorskiej policji stał na rogu Broadwayu i Sześćdziesiątej Szóstej Ulicy. Pośpiesz się, Mike! W środku siedziała Jodie Costello, lat dwadzieścia cztery, i niecierpliwie bębniła palcami po kierownicy. Jodie wstąpiła do policji nowojorskiej na początku miesiąca i jak na razie praca jej nie była ani trochę tak ekscytująca, jak dziewczyna się spodziewała. Dziś już prawie trzy kwadranse czekała na posterunku i bardzo się niecierpliwiła. Patrolowała sektor na zachód od Central Parku, dzielnicę bardzo elegancką, o wiele za spokojną jak na jej gust. Przez ostatnie dwa tygodnie głównie informowała turystów, goniła złodziei kieszonkowych, zatrzymywała przekraczających dozwoloną prędkość kierowców i przepędzała moczymordów pociągających z butelki na ulicy. Na dodatek jako partnera przydzielono jej prawdziwą karykaturę policjanta: Mike Hernandez za pół roku miał przejść na emeryturę i był prawdziwą kulą u nogi. Z natury nie lubił się wysilać, głównie myślał o jedzeniu, ciągle wyskakiwał na pączka, hamburgera czy coca-colę i przy byle okazji ucinał sobie pogaduszki z właścicielami okolicznych sklepików lub turystami. Miał własną wizję tego, jak powinna wyglądać praca dzielnicowego... Dobra, dość tego - zdenerwowała się Jodie. Kupno dwóch pączków nie może pochłonąć dwóch godzin! Włączyła światła awaryjne i wyszła z samochodu, trzaskając drzwiami. Miała właśnie wejść do sklepiku, żeby objechać swojego kolegę, kiedy zauważyła sześciu nastolatków biegnących w jej kierunku. - Ladron, ladron*!

* Ladron (hiszp.) - złodziej.

Zdecydowanym głosem nakazała hiszpańskim turystom uspokoić się, po czym wysłuchała skarg formułowanych łamaną angielszczyzną. Na początku wydało jej się, że chodzi o banalną kradzież telefonu komórkowego i zamierzała wysłać wszystkich na posterunek dwudziestego dystryktu, żeby złożyli skargę, gdy uwagę jej przykuł jeden szczegół. - Jesteś pewien, że złodzieje byli skuci razem kajdankami? spytała Jodie tego z nastolatków, który wydawał się najbystrzejszy i najbrzydszy zarazem: chłopak ubrany był w koszulkę drużyny piłki nożnej, miał okrągłą twarz, okulary krótkowidza i był nierówno ostrzyżony „pod garnek”. - Jestem pewien! - oświadczył przy głośnym aplauzie swoich kolegów. Jodie przygryzła wargi. Czyżby jacyś zbiegli przestępcy? Trudno było w to uwierzyć. Tak jak każdego ranka, dziś również sprawdziła bieżące listy gończe, które przysyłali im koledzy z Patrol Services Bureau, i opis złodziejskiej pary nie odpowiadał żadnemu z nich. Kierując się intuicją, wyjęła z bagażnika własnego iPada. - Jakiej marki był twój telefon? - spytała. Słuchając odpowiedzi, połączyła się z serwisem cloud computing producenta. Następnie poprosiła nastolatka, żeby podał jej adres swojej poczty elektronicznej oraz hasło. Aplikacja, którą miała do dyspozycji, pozwalała jej dostać się do poczty elektronicznej właściciela telefonu, do listy jego kontaktów i umożliwiała zlokalizowanie aparatu. Jodie umiała się poruszać w tej aplikacji, ponieważ wykorzystała tę wiedzę pół roku wcześniej w sprawie osobistej - dzięki niej szybko wyśledziła wizyty swego byłego narzeczonego u jego kochanki i w ten sposób zdobyła dowody jego niewierności. Dotknęła ekranu i włączyła aplikację. Na planie migotał niebieski punkt. Jeśli aplikacja działała, telefon chłopaka znajdował się teraz w samym środku Brooklyn Bridge! Złodziejska para nie zadowoliła się najwidoczniej kradzieżą telefonu, musieli również ukraść samochód i teraz starali się wydostać z Manhattanu! Fala optymistycznych myśli poprawiła humor Jodie. Wreszcie weźmie udział w prawdziwym śledztwie i otworzy się przed nią możliwość awansowania do jakiegoś bardziej prestiżowego wydziału! Teoretycznie powinna od razu podać tę informację przez radio

swoim kolegom z NYPD, żeby patrol na Brooklynie mógł zatrzymać podejrzanych. Ale Jodie nie miała najmniejszej ochoty wypuszczać tej sprawy ze swoich rąk. Rzuciła okiem na Dunkin' Donuts. Mike'a Hernandeza wciąż ani śladu. Trudno... Usiadła za kierownicą, włączyła światła alarmowe i syrenę, po czym ruszyła w kierunku Brooklynu.

▫ Dawna dzielnica dokerów, otoczona wodą, rozciągała się na końcu półwyspu po zachodniej stronie Brooklynu. Mini dojechało do końca Van Brunt Street, arterii, która przecinała Red Hook z północy na południe i kończyła się ślepym zaułkiem, gdyż dalej, aż po nabrzeże, ciągnęły się otoczone siatką opuszczone tereny fabryczne. Alice i Gabriel zatrzymali samochód przy nierównym, pozapadanym chodniku. Wciąż złączeni kajdankami wygramolili się na zewnątrz przez te same drzwi. Słońce świeciło oślepiająco, ale wiał lodowaty wiatr. - Ale ziąb! - jęknął Gabriel, podnosząc kołnierz marynarki. Alice powoli przypominała sobie to miejsce... Zimny charakter zabudowy przemysłowej, opuszczonych magazynów, porzuconych dźwigów, statków towarowych i barek. Wrażenie, że się jest gdzieś na końcu świata, z którego nie pomagają otrząsnąć się nawet przeciwmgielne syreny promów. Ostatnim razem była tutaj z Seymourem i wówczas dzielnica z trudem wracała do życia po huraganie Sandy. Przypływ zalał piwnice i partery budynków stojących zbyt blisko brzegu oceanu. Dziś na szczęście większość zniszczonych zabudowań wyglądała na odnowione. - Pracownia Nikki Nikovski znajduje się tutaj... - Alice wskazała palcem ogromne gmaszysko z czerwonej cegły. Sądząc po kominie i silosach, musiała to być w czasie przemysłowego splendoru Brooklynu jakaś wielka fabryka. Podeszli do budynku stojącego nad samym morzem. Nabrzeże było prawie puste. Ani śladu turystów czy spacerowiczów. Na Van Brunt Street znajdowało się co prawda kilka małych kafejek i sklepów sprzedających przedmioty z odzysku, ale wszystko było jeszcze zamknięte.

- Kim właściwie jest ta kobieta? - spytał Gabriel, przeskakując przez rurę kanalizacyjną. - Znana w latach dziewięćdziesiątych modelka. W oczach Gabriela zabłysł płomyk. - Prawdziwa modelka? - Teraz się pan zainteresował, co? - rzuciła Alice z wyrzutem. - Wcale nie, jestem po prostu zdziwiony takim zwrotem w karierze! - odpowiedział urażony Gabriel. - Tak czy inaczej, jej obrazy i rzeźby coraz bardziej podobają się galeriom... - Czy pani przyjaciel Seymour jest może amatorem sztuki współczesnej? - Tak, co więcej, to prawdziwy kolekcjoner. Odziedziczył tę pasję po ojcu, razem zresztą z odpowiednim spadkiem, który pozwala mu ją zaspokajać... - A pani? Alice wzruszyła ramionami. - Ja ze sztuki nie rozumiem nic. Ale każdy ma swojego konika: ja też mam swoją kolekcję trofeów. Gabriel zmarszczył brwi. - Tak? A co pani zbiera? - Kryminalistów, morderców, psychopatów... Gdy znaleźli się pod starą fabryką, zaskoczyło ich, że żelazna brama, zamykająca dostęp do parteru, nie była zamknięta na żaden zamek. Wsiedli do windy chronionej siatką, która wyglądała na towarową, i nacisnęli na guzik ostatniego piętra. Kabina wypuściła ich na betonową platformę prowadzącą do metalowych drzwi przeciwpożarowych. Musieli kilka razy nacisnąć na dzwonek, zanim Nikki im otworzyła.

▫ W grubym skórzanym fartuchu, grubych rękawicach, w kasku przeciwdźwiękowym, w masce ochronnej i czarnych okularach doskonała sylwetka Nikki Nikovski była niewidoczna, zasłonięta strojem hutnika. - Dzień dobry, nazywam się Alice Schäfer, mój przyjaciel Seymour powiedział, że kontaktował się z pa... - Wchodźcie, szybko! - przerwała jej Nikki, podnosząc maskę i okulary. - Uprzedzam, nie interesuje mnie wasza historia, nie chcę mieć z tym nic wspólnego. Zdejmę wam kajdanki, a wy natychmiast

stąd znikacie, zrozumieliście? Kiwnęli głowami twierdząco i zamknęli drzwi. Ogromne pomieszczenie przypominało rzeczywiście bardziej piec hutniczy niż pracownię malarską. Jedynym źródłem światła było tu światło dzienne. Na ścianach wisiały różne narzędzia: wszelkich rozmiarów młotki, lutownice, palniki do spawania. Rozżarzone węgle świeciły pomarańczowym płomieniem wokół kowadła i pogrzebacza. Poszli za Nikki po parkiecie z surowych desek, starając się nie potknąć o różne kompozycje z metalu, które zajmowały tu całą przestrzeń: monotypy drukowane techniką sitodruku, błyszczące purpurowo-żółtymi refleksami na stalowym podkładzie, rzeźby z zardzewiałego żelaza, których ostre krawędzie groziły przedziurawieniem sufitu. - Usiądźcie tu! - poleciła Nikki, wskazując na dwa przygotowane wcześniej zniszczone krzesła. Alice i Gabriel chcieli jak najszybciej się wyzwolić z kajdanków, więc usiedli po obu stronach masywnego stołu do pracy. Nikki, przykręcając tarczę do cięcia do szlifierki, poprosiła ich, żeby wetknęli łańcuch od kajdanków między kleszcze imadła. Potem wprowadziła w ruch maszynę, która zaczęła wydawać z siebie dramatyczny pisk, i podeszła do ściganej pary. Tarcza przecięła łańcuch w trzy sekundy i kajdanki pękły. Jeszcze kilka uderzeń ostrym dłutem i puściły zapadki stalowych bransoletek. - Wreszcie! - westchnęła Alice, masując uwolniony krwawiący nadgarstek Wymamrotała kilka słów podzięki, ale Nikki przerwała jej sucho: - Teraz już was nie ma! - Wskazała palcem na drzwi. Z westchnieniem ulgi Alice i Gabriel bez protestu zniknęli za drzwiami.

▫ Zadowoleni wyszli na nabrzeże. Co prawda do tej pory niczego w swojej sprawie się nie dowiedzieli, ale przynajmniej odzyskali wolność, pierwszy krok, żeby zbliżyć się do prawdy. Szli wzdłuż doków z uczuciem niezwykłej lekkości. Nawet wiatr stał się jakby cieplejszy. Niebo, wciąż tak samo niebieskie, kontrastowało z surowym przemysłowym krajobrazem: porzucone tereny fabryczne, hangary, magazyny ciągnęły się tu w nieskończoność. Widok zapierał dech w piersiach: jednym spojrzeniem obejmowało się całą Zatokę Nowojorską, od Statuy Wolności aż do nabrzeży

New Jersey. - Chodźmy, zapraszam panią na cappuccino! - zaproponował Gabriel wesoło, wskazując palcem na maleńką kafejkę mieszczącą się w starym wagonie tramwajowym pomazanym graffiti. Odpowiedź Alice zadziałała jak zimny prysznic: - A niby za co? Cappuccino też pan ukradnie? Gabriel skrzywił się, to brutalne ściągnięcie na ziemię sprawiło mu przykrość. Potem dotknął dłonią ramienia. Ból, który odczuwał, odezwał się z podwójną siłą. Zdjął marynarkę. Rękaw koszuli był cały poplamiony krwią. Podwinął go i zauważył, że przedramię opatrzone miał bandażem nasiąkniętym zaschniętą krwią. Zdejmując opatrunek, odkrył brzydką ranę, która natychmiast zaczęła krwawić. Całe przedramię miał pocięte ostrym nożem. Na szczęście obrażenia nie były głębokie. Cięcia miały dziwne kształty, wyglądały jak... - To są cyfry! - wykrzyknęła Alice, pomagając mu zmyć ślady krwi. 14...11...97... wyłaniało się powoli na oczyszczonej z krwi skórze. Na twarzy Gabriela pojawił się grymas niepokoju. Wystarczyło kilka sekund i znikła ulga z powodu odzyskanej wolności. - Co to za szyfr, do diabła?! Ta cholerna historia zaczyna mi już działać na nerwy! - W każdym razie to na pewno nie jest numer telefonu... - zauważyła Alice. - Może to jakaś data? - Zirytowany Gabriel z powrotem wciągał na siebie marynarkę. - Czternasty listopada tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego siódmego roku... Czemu nie? Zdesperowany poszukał wzrokiem spojrzenia Alice. - Niech pani posłucha... Nie możemy dalej tak się poruszać, bez papierów i pieniędzy. - Taaak? A co pan proponuje? Mamy się zgłosić na policję? Przecież przed chwilą ukradł pan samochód! - To wszystko z pani powodu! - Ale dżentelmen z pana! Wiadomo, wszystko dzieje się z winy innych! Zaczynam widzieć, jakie z pana ziółko! Gabriel chciał zachować spokój i zrezygnował z kłótni. - Znam jednego porządnego lichwiarza w Chinatown. Wiem, że czasem, kiedy któryś z nas jest zmuszony zastawić instrument... Alice zwietrzyła pułapkę. - A co pan zamierza mu dać? Pański fortepian? Gabriel uśmiechnął się krzywo i popatrzył na nadgarstek Alice.

- Jedyne, co mamy, to pani zegarek... Alice cofnęła się o krok. - Nawet niech pan o tym nie marzy! - Przecież to jest Patek Philippe? Moglibyśmy za niego dostać co najmniej... - Powiedziałam: nie! - wykrzyknęła. - To zegarek mojego męża! - No to co innego? Nie mamy nic poza tą komórką! Widząc, jak Gabriel macha telefonem wyciągniętym z kieszeni, Alice aż dech zaparło z gniewu. - Co?! Nie wyrzucił pan tego telefonu?! Przecież mówiłam... - Nie ma mowy! Za dużo nas kosztowała jego kradzież! I na razie to wszystko, co posiadamy! Może się nam jeszcze przydać. - Ale w sekundę mogą nas przez niego wytropić! Nie czyta pan kryminałów? Nie chodzi pan do kina? - Dobrze, dobrze, proszę się uspokoić! To nie żaden film... Alice otwierała usta, żeby go objechać, kiedy w podmuchu wiatru doszło do ich uszu wycie syreny policyjnej. Odwróciła głowę. Zamarła, gdy ujrzała oślepiające czerwone światło, które zagradzało im drogę. Syrena, migające na dachu reflektory... Prosto na nich pędził wóz policyjny.

▫ - Uciekamy! - wykrzyknęła, łapiąc Gabriela za ramię. Rzucili się w kierunku mini morrisa. Alice wślizgnęła się za kierownicę i z miejsca ruszyła. Van Brunt Street była ślepym zaułkiem i nadjeżdżający samochód policyjny uniemożliwiał im ucieczkę drogą, którą tu dotarli. A właściwie w ogóle uniemożliwiał im ucieczkę! Jedynym wyjściem było przejechanie przez bramę z drucianej siatki, która prowadziła na nabrzeże. Niestety była zamknięta na łańcuch z kłódką. Nie ma innego wyjścia... - Niech pan zapnie pas! - poleciła, przyspieszając z piskiem opon. Z dłońmi zaciśniętymi na kierownicy rozpędziła się jak mogła na trzydziestometrowym odcinku i uderzyła mini morrisem prosto w bramę. Łańcuch ustąpił z hałasem i samochód pędził teraz po brukowanej drodze, trasie tramwaju, który niegdyś kursował wokół wielkiej fabryki. Zakłopotany Gabriel opuścił szybę i szybko wyrzucił komórkę na

zewnątrz. - Trochę za późno! - wykrzyknęła Alice, rzucając mu mordercze spojrzenie. Siedzenie w mini morrisie znajdowało się nisko nad ziemią, więc Alice miała wrażenie, że prowadzi samochód zabawkę. Mini miało maleńkie kółka i wąski rozstaw osi, na wyboistej drodze nieźle nim rzucało. Zerknęła w tylne lusterko. Tak jak było do przewidzenia, wóz policyjny jechał za nimi wzdłuż nabrzeża. Alice przejechała około stu metrów i z prawej strony zauważyła ulicę. Wjechała w nią. Droga była asfaltowa i biegła prosto jak strzelił, Alice wcisnęła więc gaz do dechy i popędziła w kierunku północnym. W tej części Brooklynu o tej porze zaczynał się duży ruch. Alice przejechała dwa skrzyżowania na czerwonym świetle, niemal powodując wypadek, ale nie udało jej się zgubić goniącego ich patrolu policji, który teraz jechał coraz szybciej. Mini morris nie był zbyt komfortowym samochodem, ale trzymał się drogi. Rozpędzony, z piskiem opon pokonał zakręt i wjechał na główną arterią Red Hook. Alice spostrzegła w tylnym lusterku groźnie wyglądającą metalową atrapę taurusa, który był coraz bliżej. - Są tuż za nami! - wykrzyknął ostrzegawczo Gabriel, spoglądając w tył. Alice zamierzała wjechać do tunelu, który prowadził do autostrady. Pokusa była wielka, by wtopić się w masę innych samochodów, ale na autostradzie mini morris nie miałby szans z ośmiocylindrowym taurusem. Posłuszna więc swemu instynktowi zahamowała i gwałtownie skręciła kierownicę. Samochód zniosło na rampę dla pieszych, która pozwalała pracownikom wykonującym prace konserwacyjne dostać się na dach tunelu. - Zabije nas pani! - wrzasnął Gabriel, ściskając z całych sił zamek pasa bezpieczeństwa. Alice, jedną ręką kurczowo trzymając kierownicę, drugą dźwignię skrzyni biegów, przejechała około dwudziestu metrów po żwirze. Koła samochodu zaczęły już buksować na grząskim podłożu, gdy udało jej się stamtąd wydostać i wjechać na betonowy zjazd prowadzący do Cobb Hill. To był ostatni moment... Skręciła kierownicą w lewo, później w prawo, zmieniła bieg. Samochód wjechał na ulicę pełną kolorowych sklepów: rzeźnik, włoskie delikatesy, cukiernia, a nawet fryzjer męski, u którego było

pełno klientów. Zbyt tu tłoczno... Pościg trzymał się ciągle dość blisko za nimi, jednak Alice umiała wykorzystać to, że mini morris był mały. Jadąc slalomem między samochodami, szybko opuściła tę zatłoczoną ulicę i ruszyła w kierunku dzielnicy mieszkaniowej.

▫ Tutaj krajobraz się zmienił. Przemysłowe widoki Red Hook ustąpiły pejzażowi spokojnego przedmieścia: mały kościółek, niewielka szkoła, identyczne domki z czerwonej cegły otoczone małymi ogródkami. Mimo wąskich uliczek Alice cały czas jechała bardzo szybko, z twarzą przyklejoną do przedniej szyby, a myśli jej pędziły w poszukiwaniu wyjścia z tej beznadziejnej sytuacji. Świat za oknem samochodu przesuwał się bardzo prędko. Skrzynia biegów morrisa była już wysłużona i po każdej zmianie zgrzytała, jakby się miała zaraz rozpaść. Mijali jakiś zaułek, gdy Alice zahamowała, wrzuciła wsteczny bieg, gwałtownie wycofała auto i nie zwalniając, wjechała w uliczkę. - Uwaga, jedziemy pod prąd! Na dodatek okazało się, że jakiś samochód dostawczy blokuje drogę w połowie jej wysokości. - Niech pani zwolni! To furgonetka UPS! Alice jakby nie usłyszała, jeszcze przyspieszyła, wjeżdżając na chodnik. Amortyzatory, zbytnio przeciążone, puściły. Alice zaczęła histerycznie wciskać klakson i wymusiła przejazd, rzucając okiem w tylne lusterko. Wóz policyjny, nie mogąc przejechać obok dostawczaka, zatrzymał się. Uf, trochę spokoju! Nie zjeżdżając z chodnika, autko pomknęło dalej i zjechało na asfalt, skręcając tak ostro, że felgi lekko otarły się o krawężnik. Pojechali prosto w kierunku ogrodu utrzymanego w stylu angielskim, ogrodzonego żeliwnym parkanem. Był to Cobble Hill Park. - Wie pan, gdzie jesteśmy? - spytała Alice, jadąc wolno wzdłuż ogrodzenia. Gabriel przyglądał się znakom drogowym. - Proszę skręcić w prawo, dojedziemy do Atlantic Avenue. Posłuchała go i znaleźli się na szerokiej czteropasmowej drodze, która przecinała cały Nowy Jork ze wschodu na zachód - od lotniska JFK aż po nabrzeża East River. Alice rozpoznała od razu tę trasę,

którą jechały czasem taksówki wiozące pasażerów na lotnisko. - Jesteśmy blisko Manhattan Bridge, tak? - Mamy go za plecami. Zawróciła i dojechali do drogi międzystanowej. Wkrótce zauważyła węzeł dróg prowadzących na Manhattan. Szare filary wiszącego mostu widać było z daleka. Dwie stalowe wieże połączone siecią z kabli i lin. - Są tuż za nami! Rzeczywiście wóz policyjny jechał niedaleko za nimi. Za późno, żeby zmienić kierunek jazdy. Mieli tylko dwa rozwiązania: jechać na Long Island lub zawrócić na Manhattan. Wybrali zjazd 29A prowadzący na most. Siedem pasów dla samochodów, cztery tory kolejki podziemnej i pas dla rowerów. Manhattan Bridge był kolosem, który połykał podróżnych i samochody z Brooklynu i wypluwał wszystkich na brzegach East River. Nagle szosa zwęziła się. Na most prowadziła dość długa i wąska, ostro zakręcająca betonowa droga, na której był korek: samochody posuwały się zderzak w zderzak. Tak jak inne pojazdy Alice włączyła światła awaryjne. Policjanci znajdowali się jakieś sto metrów za nimi. Mimo że włączyli syrenę, na tym odcinku drogi było tak wąsko, że samochody nie miały gdzie zjechać, żeby ich przepuścić. Uciekinierzy byli jednak w równie złej sytuacji. - Jesteśmy załatwieni! - rzucił Gabriel. - Nie, możemy przejechać przez most. - Proszę się chwilę zastanowić: oni mają już nasze rysopisy, a teraz jeszcze wiedzą, jak wygląda nasz samochód. Nawet jeśli uda się nam przejechać przez most, z drugiej strony zatrzyma nas inny patrol! - Niech pan przestanie krzyczeć, zgoda? Przypominam, że to wszystko pańska wina! Przecież kazałam wyrzucić ten cholerny telefon! - Zgadza się, to przeze mnie! - przytaknął ironicznie Gabriel. Alice zamknęła oczy. Nie wydawało jej się, żeby policjanci znali już ich tożsamość, ale w końcu nie było to takie ważne. Jednak Keyne miał częściowo rację, bo ich samochód za bardzo rzucał się w oczy. - Ma pan rację... Widząc, że trochę dalej ruch powoli robi się bardziej płynny, odpięła pas i otworzyła drzwi samochodu. - Niech pan siada za kierownicą! - rozkazała Gabrielowi. - Tak, ale... Jak to: mam rację? - Nasz samochód zbyt rzuca się w oczy. Spróbuję temu zaradzić. Zaskoczony Gabriel przecisnął się na siedzenie kierowcy. Na

zakręcie betonowego przejazdu samochody prawie stały. Gabriel zmrużył oczy, żeby wciąż widzieć Alice. Pomysły tej dziewczyny coraz bardziej go zaskakiwały. Niestrudzenie przeciskała się pomiędzy samochodami. Nagle ze strachem zauważył, że wyjęła pistolet z kieszeni kurtki. Była na wysokości jakiejś starej hondy accord w kolorze beżowym. Aaa, szuka jakiegoś zwykłego, niewyróżniającego się samochodu... - uświadomił sobie. Alice wycelowała broń w kierunku szyby. Pasażerka natychmiast wysiadła z samochodu i uciekła, przeskakując przez barierkę i pędząc po porośniętym trawą zboczu, które miało ponad dwadzieścia metrów długości. Gabriel nie umiał powstrzymać pełnego podziwu gwizdnięcia. Odwrócił się. Wóz policyjny stał po przeciwnej stronie, na początku wjazdu. Z tej odległości nie mogli niczego zauważyć. Wysiadł z mini i w chwili, gdy samochody ruszały, wsiadł do hondy obok Alice.

▫ Mrugnął do niej porozumiewawczo i jęknął, wygłupiając się, żeby rozluźnić atmosferę. - A już prawie polubiłem ten mały angielski samochodzik! W każdym razie był zdecydowanie bardziej elegancki od tego grata. Zdenerwowana Alice nawet się nie uśmiechnęła. - Zamiast się wygłupiać, niech pan zajrzy do schowka na rękawiczki. Wykonał polecenie i znalazł to, za czym najbardziej tęsknił odkąd się przebudził: paczkę papierosów i zapalniczkę. - Dzięki Ci, Boże! - wykrzyknął i zapalił. Zaciągnął się głęboko dwa razy i podał papierosa Alice. Zaciągnęła się, nie zdejmując rąk z kierownicy. Gorzki smak tytoniu uderzył jej do głowy. Musi szybko coś zjeść, pomyślała, inaczej zemdleje. Otworzyła okno i wciągnęła w płuca świeże powietrze. Po prawej stronie widać było błyszczące wieżowce Midtown, a po lewej rzędy domów Lower East Side, które przypominały dekoracje ze starych kryminałów, tych, którymi zaczytywał się Paul, jej mąż... Paul... Otrząsnęła się ze wspomnień i spojrzała na zegarek. Już ponad godzina minęła, odkąd obudzili się półprzytomni w Central Parku, i nie dość, że niczego się nie dowiedzieli, to jeszcze dodatkowe pro-

blemy skomplikowały ich sytuację i uczyniły ją bardziej niebezpieczną. Musieli zabrać się ostrzej do działania i tutaj Gabriel znowu miał rację: niewiele mogli zrobić bez pieniędzy. - Niech mi pan poda adres tego lichwiarza - zażądała, gdy wjeżdżali na Manhattan.

6 Chinatown Starzenie się polega głównie na tym, że człowiek przestaje się bać swojej przeszłości. STEFAN ZWEIG, 24 godziny z życia kobiety

Samochód minął Bowery i skręcił w Mott Street. Alice zaparkowała przed chińskim sklepem zielarskim. Nie było tam dużo wolnego miejsca, ale udało jej się wpasować idealnie między jakąś dostawczą półciężarówkę i food trucka z dim sum. - Jeśli dobrze pamiętam, lombard jest trochę dalej na tej ulicy... powiedział Gabriel, zatrzaskując drzwi hondy. Alice zamknęła samochód i poszła za nim. Szli żwawym krokiem główną ulicą Red Hook. Wąska, zatłoczona i hałaśliwa Mott Street była jak korytarz biegnący między budynkami z ciemnej cegły, z których zwisały schody przeciwpożarowe, i ciągnęła się z północy na południe przez całe Chinatown. Znajdowało się na niej mnóstwo najróżniejszych sklepów z szyldami, które wykonano w chińskich ideogramach. Mijali po kolei salon tatuażu i akupunktury, jubilerów, sklepy z podróbkami różnych firmowych towarów, w końcu zaś delikatesy i garmażerie, gdzie w gablotach leżały wypatroszone żółwie, a nad nimi wisiały na hakach rzędy glazurowanych kaczek. Wkrótce znaleźli się przed szarą witryną z gigantycznym neonem w kształcie smoka. W porannym świetle migotał napis: Pawn Shop Buy - Sell - Loan. Gabriel pchnął drzwi lombardu i znaleźli się w długim, ponurym korytarzu, który wiódł do sporego pomieszczenia bez okien, z sinym oświetleniem. W powietrzu unosił się zapach potu. Na metalowych półkach złożone były setki przeróżnych przedmiotów: telewizory z płaskim ekranem, firmowe torebki, instrumenty muzyczne, wypchane zwierzęta i abstrakcyjne obrazy. - Niech mi pani da ten zegarek... - Gabriel wyciągnął rękę do Alice.

Ta, przyparta do muru, zawahała się. Gdy umarł jej mąż, szybko, niewątpliwie zbyt szybko, pozbyła się wszystkich przedmiotów ubrań, książek i mebli - które mogły jej przypominać ukochanego mężczyznę. Ten zegarek był ostatnią pamiątką po nim: Patek Philippe z różowego złota z wiecznym kalendarzem i fazami Księżyca. Zegarek, który Paul dostał w prezencie od dziadka. Mijały miesiące i zegarek ten stał się talizmanem, niewidzialnym łączem między nią a wspomnieniem nieżyjącego męża. Alice nosiła ten chronometr codziennie, każdego ranka powtarzając gesty czynione niegdyś przez męża: tak samo zaciskała klamerkę na skórzanym pasku wokół nadgarstka, tak samo wciskała szpindel, ustawiając chronometr, tak samo przecierała szkiełko na tarczy. Noszenie tego zegarka uspokajało ją, miała wrażenie, że Paul jest wciąż gdzieś blisko przy niej. - Proszę mi go dać! - powtórzył Gabriel z naciskiem. Podeszli do lady chronionej szybą kuloodporną, za którą siedział młody Azjata o androgynicznym typie urody. Widać było, że bardzo o siebie dbał: miał perfekcyjnie przycięte włosy, wąskie dżinsy, okulary kujonki i wciętą marynarkę, spod której widać było T-shirt w kolorze fluorescencyjnym z postaciami stworzonymi przez Keitha Haringa. - W czym mogę państwu pomóc? - spytał, przygładzając kosmyk włosów za uchem. Jego wymuskany wygląd kontrastował z niechlujnym wnętrzem sklepu. Alice z żalem zdjęła zegarek z ręki i położyła go na kontuarze. - Ile pan może nam za niego dać? Pracownik lombardu wziął zegarek i obejrzał go dokładnie ze wszystkich stron. - Mają państwo jakiś certyfikat autentyczności tego zegarka? - Niestety, nie przy sobie! - odrzekła Alice, spoglądając na niego wrogo. Chłopak zaczął niezbyt delikatnie obmacywać zegarek ze wszystkich stron, przesuwając wskazówki i kręcąc szpindlem. - To bardzo wrażliwy mechanizm! - warknęła Alice. - Chcę tylko nastawić datę i godzinę! - usprawiedliwił się chłopak, nie podnosząc oczu znad zegarka. - On jest nastawiony! No, dość już tego! Bierze go pan czy nie? - Mogę za niego dać pięćset dolarów! - zaproponował Chińczyk. - Chyba pan żartuje! - wybuchła Alice, wyjmując mu zegarek z rąk. - To zegarek o wartości kolekcjonerskiej! Wart jest sto razy więcej! Odwróciła się i poszła w kierunku drzwi, ale Gabriel chwycił ją za

ramię. - Niech się pani uspokoi! - rozkazał, odciągając ją na bok. Przecież nie sprzedajemy zegarka pani męża, prawda? Zastawiamy go tylko. Jak tylko rozwiążemy nasze problemy, wrócimy po niego. Alice potrząsnęła przecząco głową. - Nie ma mowy! Musimy znaleźć inne rozwiązanie. - Nie ma innego rozwiązania i pani doskonale o tym wie! - odparł Gabriel, podnosząc głos. - Proszę posłuchać... Nie mamy wiele czasu. Musimy coś zjeść, żeby odzyskać siły, poza tym nic nam się nie uda bez forsy. Proszę wyjść i zaczekać na mnie na ulicy, ja pogadam z tym facetem. Rozgoryczona Alice oddała mu zegarek i wyszła ze sklepu. Jak tylko znalazła się z powrotem na ulicy, uderzyły ją w nozdrza mieszane zapachy przypraw, wędzonej ryby i sfermentowanych grzybów, czego nie czuła kilka minut wcześniej. Nagle zrobiło jej się niedobrze. Zgięła się wpół i zwymiotowała na ulicę kwaśną żółcią, wyrzuconą przez pusty żołądek. Chwilę potem zakręciło jej się w głowie. Wyprostowała się i oparła o ścianę domu. Gabriel miał rację. Musi natychmiast coś zjeść. Przetarła oczy i uświadomiła sobie, że po twarzy płynęły jej łzy. Straciła orientację. Zatłoczone i hałaśliwe ulice Chinatown męczyły ją, ledwo trzymała się na nogach. To była cena za nadludzki wysiłek włożony przy zdobywaniu nowego samochodu. Pokiereszowany nadgarstek piekł ją, w mięśniach ud czuła okropne zakwasy. Najgorsze było jednak uczucie głębokiej samotności, obezwładniającego smutku i trwogi. Wspomnienia oślepiły ją jak światło flesza. Rozstanie się z zegarkiem przywołało w jej pamięci bolesną przeszłość. Zaczęła myśleć o Paulu, o ich pierwszym spotkaniu i oczarowaniu, jakie ją wówczas ogarnęło. O sile miłości, która potrafiła zwyciężyć każdy strach. Niczym lawa z wulkanu wspomnienia wypływały na powierzchnię jedno po drugim. Wspomnienia szczęśliwych dni, które nigdy nie wrócą.

Pamiętam, jak... Trzy lata wcześniej Paryż Listopad 2010 Leje jak z cebra, urwanie chmury. - Skręć w prawo, Seymour, to już tu: rue Saint Thomas d'Aquin. Wycieraczki nic nie pomagają, potop, który zwalił się na Paryż, zalewa przednią szybę. Mimo rytmicznej pracy długich gumowych pasków przezroczysta zasłona z wody prawie natychmiast odradza się na szybie. Nasz policyjny samochód, nieoznakowany, zjeżdża z boulevard Saint Germain i zagłębia się w wąską uliczkę prowadzącą na placyk z kościołem. Nad nami czarne niebo. Od poprzedniego wieczoru leje jak z cebra. Za szybą samochodu pejzaż jakby się roztapiał. Fronton kościoła znikł w chmurze. Ornamenty i płaskorzeźby rozpływają się w szarej mgle, rozróżnić można tylko ukryte pod łukami sylwetki kamiennych aniołów. Seymour objeżdża plac wokoło i parkuje samochód na miejscu dla dostawców, dokładnie naprzeciw gabinetu ginekologa. - Jak długo to potrwa? - Najwyżej dwadzieścia minut - obiecuję. - Lekarka potwierdziła spotkanie mailem. Uprzedziłam ją, że będę się bardzo spieszyć. Seymour sprawdza wiadomości, które dostał na komórkę. - Tu niedaleko jest restauracja - mówi. - Kupię sobie kanapkę i przy okazji zadzwonię do biura. Dowiem się, na jakim etapie przesłuchania są Savignon i Cruchy. - Dobra, wyślij mi SMS-a, jeśli dowiesz się czegoś nowego. To na razie, dzięki, że mnie przywiozłeś! - rzucam i zatrzaskuję drzwi samochodu. Strugi deszczu atakują moją twarz. Zasłaniam głowę kurtką i przebiegam dziesięć metrów, które dzielą mnie od gabinetu ginekologicznego. Mija prawie minuta, zanim sekretarka naciśnie

odpowiedni guzik, żeby wpuścić mnie do środka. Gdy w końcu wchodzę, widzę, że rozmawia przez telefon. Robi krótki znak dłonią, żeby mnie przeprosić, i zaprasza do poczekalni. Popycham drzwi, wchodzę tam i padam bez sił na jeden ze skórzanych foteli. Od rana cierpię katusze, mam infekcję dróg moczowych, która pojawiła się niespodziewanie. To prawdziwa udręka, dół brzucha rozrywa mi spazmatyczny ból, co pięć minut muszę gnać do toalety, przy oddawaniu moczu czuję pieczenie nie do wytrzymania, a nawet, ku mojemu przerażeniu, zauważyłam w moczu krew. Na dodatek to wszystko pojawia się w naprawdę niedobrym dniu. Przez ostatnią dobę grupa, którą dowodzę, pracuje bez wytchnienia. Męczymy się, żeby wydobyć wreszcie zeznania od mordercy, przeciw któremu nie mamy twardych dowodów, i jeszcze dostaliśmy nową sprawę: kobieta zamordowana u siebie w domu, w eleganckiej kamienicy przy rue de la Faisanderie, w szesnastej dzielnicy. Młoda nauczycielka uduszona parą pończoch. Jest trzecia po południu. Seymour i ja byliśmy obecni na miejscu zbrodni od siódmej rano. Sami przesłuchaliśmy wszystkich sąsiadów. Do tej pory nic nie jadłam, mdli mnie, a kiedy siusiam, mam wrażenie, że wydalam z siebie żyletki. Wyjmuję z torebki puderniczkę, która zawsze się gdzieś tam w niej pałęta, i staram się przed lustrem uporządkować włosy. Wyglądam jak zombie, mam na sobie przemoczone ubranie i wydaje mi się, że zalatuje ode mnie mokrym psem. Żeby dodać sobie animuszu, biorę głęboki wdech. Nie pierwszy raz mam już tę bolesną przypadłość. Chociaż to nieprzyjemne, wiem, że łatwo się tego pozbyć: odpowiednia dawka antybiotyku i następnego dnia wszystkie symptomy znikną. Byłam już w aptece naprzeciwko mojego mieszkania, ale farmaceuta nie chciał mi nic sprzedać bez recepty. - Pani Schäfer? Dźwięk męskiego głosu powoduje, że podnoszę oczy znad puderniczki w kierunku białego fartucha. Zamiast mojej ginekolog widzę przed sobą przystojnego śniadego faceta o kwadratowej szczęce i kręconych blond włosach, który obrzuca mnie wesołym spojrzeniem. - Doktor Paul Malaury - przedstawia się, poprawiając okulary w szylkretowej oprawie. - Ale ja leczę się u doktor Poncelet... - Moja koleżanka jest na wakacjach. Musiała panią uprzedzić, że ją zastępuję. To wyprowadza mnie z równowagi.

- Absolutnie nie, przeciwnie, potwierdziła jeszcze nasze spotkanie mailem. Wyjmuję komórkę i szukam w niej maila na poparcie moich słów. Czytając list od lekarki jeszcze raz, widzę, że facet ma rację: przebiegłam wzrokiem tekst i zauważyłam tylko potwierdzenie umówionego spotkania, ominęłam natomiast zawiadomienie o wakacjach. Cholera. - Proszę, niech pani wejdzie - zaprasza mnie miło do środka lekarz. Zbita z tropu, waham się. Zbyt dobrze znam mężczyzn, żeby kiedykolwiek zaakceptować faceta ginekologa. Zawsze było dla mnie oczywiste, że kobieta lepiej zrozumie drugą kobietę. Kwestia psychologii, wrażliwości na te same problemy, intymności. Cały czas czujna wchodzę jednak do gabinetu, zdecydowana nie przedłużać spotkania. - Zgoda - mówię. - Powiem więc od razu, o co mi chodzi, panie doktorze. Potrzebuję antybiotyku, bo mam zapalenie pęcherza moczowego. Doktor Poncelet przepisuje mi zwykle pojedynczą dawkę leku antybakteryjnego... Lekarz patrzy na mnie, marszcząc brwi. - Przepraszam, ale chyba nie zamierza pani wypisać recepty za mnie? - przerywa moją tyradę. - To chyba zrozumiałe, że nie mogę przepisać antybiotyku bez zbadania pani. Staram się powstrzymać złość, ale uświadomiłam sobie, że sprawy nie potoczą się tak gładko, jak to przewidywałam. - Mówię panu, że cierpię na chroniczne zapalenie pęcherza. To nic innego. - Z pewnością ma pani rację, ale to ja jestem lekarzem. - Faktycznie, nie jestem lekarzem. Pracuję w policji, a poza tym jestem zawalona robotą! Więc proszę mi nie zawracać głowy zbędną gadaniną! - Niestety... - mówi, wręczając mi papierek lakmusowy. - Poza tym wypiszę pani skierowanie na badanie cytobakteriologiczne. - Czy jest pan głuchy, do cholery?! Proszę mi przepisać ten antybiotyk i kropka! - Niech pani będzie rozsądna i przestanie się zachowywać jak narkomanka. Antybiotyk to nie jedyne lekarstwo. Nagle robi mi się głupio i ogarnia mnie potworne zmęczenie. Czuję w dole brzucha nowy atak bólu. Zmęczenie, które odczuwam od chwili wstąpienia do brygady kryminalnej, wzbiera we mnie jak lawa w wulkanie. Zbyt wiele bezsennych nocy, zbyt wiele przemocy i

okropieństw, zbyt wiele demonów, których nie umiem przepędzić. Jestem u kresu sił, wyprana ze wszystkich emocji. Potrzebuję słońca, ciepłej kąpieli, nowej fryzury, bardziej kobiecej garderoby i dwóch tygodni wakacji z dala od Paryża. Z dala od domu. Patrzę na tego eleganckiego, zadbanego, spokojnego faceta o wypoczętej twarzy i łagodnym uśmiechu. Wydaje się uroczy. Najbardziej załamują mnie jego włosy, jasne i kręcone jak u dziecka. Nawet jego drobne zmarszczki wokół oczu mnie rozbrajają. A ja czuję się brzydka i głupia. Kretynka, która opowiada mu o swoich problemach z pęcherzem moczowym. - Na przykład, czy pani pije wystarczająco dużo płynów? - ciągnie lekarz. - Czy pani wie, że większość bakteryjnych schorzeń pęcherza moczowego może sama przejść, gdy wypija się dwa litry wody dziennie? Już go nie słucham. To jest moja silna strona: nie załamuję się na długo. Nagle wracają do mnie straszne sceny z dzisiejszego poranka: zwłoki tej zamordowanej kobiety, Clary Maturin, uduszonej nylonową pończochą. Jej wybałuszone oczy, twarz zamarła w paroksyzmie strachu. Nie wolno mi tracić czasu. Nie wolno mi się rozkojarzyć. Muszę złapać tego mordercę, zanim zaatakuje następną ofiarę. - A homeopatia? - pyta przystojny blondyn. - Wie pani, że zioła mogą być bardzo skuteczne, zwłaszcza sok z żurawin. Gwałtownym ruchem zrywam się z krzesła, przechodzę na jego stronę biurka i odrywam druczek recepty z całego bloczka. - Ma pan rację, sama to sobie wypiszę! - rzucam, odwracam się i wychodzę, trzaskając drzwiami. Jest tak zdumiony, że nie robi żadnego gestu, żeby mnie zatrzymać. Paryż, dziesiąta dzielnica Miesiąc później Grudzień 2010 07:00 Audi pędzi przez ciemny Paryż i wjeżdża na place Colonel Fabien. Światła miasta odbijają się od ogromnej masy betonu i szkła budynku, w którym mieści się siedziba partii komunistycznej. Jest lodowato zimno. Nastawiam ogrzewanie na maksa i wjeżdżam na rondo, żeby dostać się na rue Louis Blanc. Gdy przejeżdżam nad kanałem Saint Martin, włączam radio.

France Info, jest siódma rano, dziennik przedstawi państwu Bernard Thomasson. Dzień dobry, Florence, witam wszystkich. W dzień wigilijny mam dla państwa niestety złe wiadomości pogodowe. Meteo France ogłasza alarm pomarańczowy, istnieje bowiem obawa dużych opadów śniegu, które mogą nastąpić w Paryżu tuż przed południem. Śnieg bardzo skomplikuje ruch drogowy w całej Ile de France... Cholerna Wigilia. Cholerne obowiązki rodzinne. Na szczęście Boże Narodzenie wypada tylko raz w roku. Ale dla mnie raz w roku to o jeden raz za dużo. O tej wczesnej porze Paryż został najwyraźniej oszczędzony, nie nadeszła jeszcze zapowiadana burza śnieżna, ale z pewnością spokój nie będzie trwał długo. Korzystam z płynnego ruchu, żeby przemknąć koło Gare de l'Est, i wjeżdżam w boulevard Magenta, przecinając dziesiątą dzielnicę z północy na południe. Nienawidzę mojej matki, nie cierpię mojej siostry, nie mogę znieść mojego brata. Dreszcze wstrętu wywołują we mnie te coroczne spotkania, które każdorazowo zmieniają się w koszmar. Moja młodsza siostra, Berenice, mieszka w Londynie, prowadzi galerię sztuki na New Bond Street. Mój starszy brat, Fabrice, jest finansistą w Singapurze. Co roku oboje całą rodziną (współmałżonkowie plus dzieci) zjeżdżają na dwa dni do willi mojej matki, niedaleko Bordeaux, żeby spędzić tam święta, a następnie odlatują do miejsc egzotycznych i słonecznych, takich jak Malediwy, Mauritius czy Karaiby. Bison Futé zdecydowanie zaleca, żeby nie wybierać się w podróż samochodem w regionie paryskim i w sąsiednich departamentach na zachodzie kraju. Trudno będzie posłuchać tych wskazówek dziś', w dzień Wigilii. Prefektura również wszczyna alarm, obawiając się, że w godzinach wieczornych, kiedy temperatury spadną poniżej zera, nastąpi oblodzenie. Rue Réaumur, potem rue Beaubourg: przejeżdżam przez Marais od strony zachodniej i wyjeżdżam na place de L'Hótel de Ville, który tonie w iluminacjach bożonarodzeniowych. Z daleka odcinają się na tle nocnego nieba sylwetki dwóch masywnych wież i iglica katedry Notre Dame.

Co roku, z niewielkimi wyjątkami, bierzemy wszyscy udział w tej samej sztuce, odgrywanej przez dwa świąteczne dni: moja matka wychwala pod niebiosa sukcesy Berénice i Fabrice'a, ich wybory życiowe i kariery. Prawie mdleje na widok ich smarkaczy, podkreśla, jak są doskonale wychowani, wychwala sukcesy szkolne. Rozmowy toczą się zawsze na te same tematy: imigracja, narzekanie na podatki, cudzoziemskie kpiny z Francuzów. Dla mojej matki, dla nich wszystkich, ja nie istnieję. Nie należę do ich klanu. Jestem chłopczycą, jestem nieelegancka, niczym się nie wyróżniam. Jestem przegraną funkcjonariuszką policji. Jestem wykapaną córką mego ojca. Problemy w ruchu mogą dotyczyć również niektórych linii metra i RER-u. To samo w powietrzu - zapowiada się czarny dzień dla paryskich lotnisk, gdzie mogą utknąć tysiące pasażerów. Natomiast są regiony, które unikną silnych opadów śniegu, a mianowicie dolina Rodanu i tereny nad Morzem Śródziemnym. W Bordeaux, Tuluzie i Marsylii temperatury będą oscylowały wokół piętnastu stopni Celsjusza. W Nicei i Antibes można będzie nawet zjeść lunch na zewnątrz, gdyż temperatury sięgną prawie dwudziestu stopni Celsjusza. Mam już dość, żeby czepiała się mnie ta banda kretynów. Dość powtarzających się wciąż tych samych uwag, w rodzaju: „Nadal nie masz faceta?”, „W ciążę to ty szybko nie zajdziesz”, „Dlaczego ubierasz się w takie szmaty?”, „Dlaczego wciąż prowadzisz taki niedojrzały tryb życia”. Dość mam tych ich wegetariańskich dań, superzdrowych i zbawiennych dla sylwetki. Dość tych ziaren jak dla ptaków, obrzydliwej komosy, ohydnych placków z tofu czy puree z kalafiora. Docieram do rue de la Coutellerie, żeby przejechać nabrzeżem przez pont Notre Dame. Miejsce to jest magiczne: z lewej stare zabytkowe budynki Hôtel Dieu, z prawej - fasada Conciergerie i dach Tour de l'Horloge. Za każdym razem, gdy wracam do domu rodzinnego, cofam się trzydzieści lat. Odnawiają się dziecięce rany, otwierają się na powrót blizny wieku dorastania, wracają bratobójcze konflikty, przypomina mi się uczucie osamotnienia. Co rok powtarzam sobie, że to już ostatni raz, ale przychodzi następny rok i wracam tam. Tak naprawdę nie wiem, dlaczego nie potra-

fię z nimi zerwać. Jedna część mnie każe mi odejść i spalić za sobą wszystkie mosty, ale druga tak bardzo pragnie ujrzeć, jakie miny zrobi moja rodzina, gdy któregoś dnia pojawię się przebrana za księżniczkę, z jakimś fantastycznym księciem u boku. Lewy brzeg Sekwany. Jadę wzdłuż rzeki, potem skręcam w lewo w rue des Saints Pères. Zwalniam, włączam światła alarmowe i parkuję samochód na rogu rue de Lille. Wysiadam, zatrzaskuję drzwi, wsuwam na ramię pomarańczową opaskę na znak, że jestem policjantką odpowiedzialną za tę akcję, i naciskam dzwonek domofonu przy drzwiach wejściowych do pięknego budynku z niedawno odremontowaną fasadą. Trzymam kciuk na dzwonku jakieś pół minuty. Na początku tygodnia wpadłam na pomysł, który pchnął mnie do zbadania nowego tropu. Wiem, że prawdopodobnie znowu się wygłupię, ale to nie wystarcza, żeby odwieść mnie od raz powziętego zamiaru. - Tak, słucham? - odpowiada mi jakiś zaspany głos. - Paul Malaury? Policja kryminalna, proszę otworzyć drzwi! - E... Ale... - Policja, proszę otworzyć drzwi! Połowa bardzo ciężkich drzwi odblokowuje się w mgnieniu oka. Odpuszczam sobie windę i wbiegam po cztery schody na trzecie piętro, po czym staję przed drzwiami i zaczynam w nie walić pięścią. - Już idę, idę... Otwiera mi mój przystojny ginekolog, ale tego ranka wygląda zupełnie inaczej niż przedtem w gabinecie: w bokserkach i starym T-shircie, z potarganymi jasnymi włosami, najwyraźniej zaskoczony, niewyspany i poirytowany. - Ale, ale... Ja panią znam... Pani jest... - Kapitan Schäfer, brygada kryminalna. Panie Malaury, informuję pana, że jest pan objęty aresztem tymczasowym od tej chwili, to jest od czwartku, dwudziestego czwartego grudnia, od godziny siódmej szesnaście. Ma pan prawo do... - Przepraszam bardzo, ale to jakaś pomyłka! Pod jakim zarzutem jestem zatrzymany? - Pod zarzutem fałszerstwa. No już, idziemy! - Żartuje pani? - Niech mnie pan nie zmusza, żebym zawołała na pomoc kolegów, panie Malaury. - Mogę przynajmniej włożyć koszulę i spodnie? - Dobrze, tylko niech się pan pospieszy. I proszę wziąć jakiś ciepły sweter, na komisariacie nawala ogrzewanie.

Kiedy Malaury się ubiera, rzucam okiem do wnętrza. Mieszkanie w kamienicy haussmanowskiej zostało przerobione na pracownię z surową dekoracją. Zburzono kilka ścian, parkiet w jodełkę został wybielony, ale zachowano dwa marmurowe kominki i ozdobne gzymsy. Za jednymi z drzwi owinięta prześcieradłem stoi młoda rudowłosa kobieta, ma może dwadzieścia lat, i wpatruje się we mnie okrągłymi ze zdziwienia oczami. Czas zaczyna mi się dłużyć. - Niech się pan pospieszy, Malaury! - krzyczę, waląc pięścią w drzwi. - Ile czasu pan potrzebuje, żeby włożyć na siebie portki?! Lekarz wychodzi z łazienki zapięty na ostatni guzik. Niewątpliwie pozbierał się i teraz ma na sobie tweedową marynarkę, spodnie w jodełkę, gabardynowy trencz i parę wypastowanych sztybletów. Rzuca kilka uspokajających słów do rudej dziewczyny i wychodzi za mną na schody. - Gdzie są pani koledzy? - pyta, kiedy wychodzimy na ulicę. - Jestem sama. Nie będę przecież mobilizowała całego oddziału, żeby wyciągnąć pana z łóżka! - To nie wygląda na wóz policyjny... - To wóz policyjny, ale nieoznakowany. Proszę nie utrudniać sytuacji i usiąść z przodu. Malaury się waha, ale w końcu siada obok mnie. Przekręcam kluczyk w stacyjce i ruszamy w milczeniu. Powoli wstaje świt. Mijamy szóstą dzielnicę i Montparnasse, zanim Paul decyduje się zapytać: - Dobrze, teraz pytam już poważnie: co to za cyrk? Wie pani, że mogłem złożyć skargę w zeszłym miesiącu, kiedy mi pani ukradła druczek recepty. Może pani podziękować mojej koleżance lekarce, która mnie od tego odwiodła, usprawiedliwiając panią. Użyła nawet określenia „wariatka”. - Ja też zebrałam informacje o panu, Malaury - oświadczyłam i wyjęłam z kieszeni kopie dokumentów. Malaury rozłożył papiery i zaczął je czytać, marszcząc brwi. - Co to właściwie jest? - spytał po chwili. - To są dowody na to, że wystawił pan lipne zaświadczenie o miejscu zamieszkania dla dwóch bamakijek bez ważnych dokumentów, żeby umożliwić im starania o kartę stałego pobytu. Malaury nawet nie zaprzeczył. - I co z tego? Poczucie solidarności i współczucie to zbrodnia? - W języku prawa nazywamy to fałszerstwem. Kosztuje trzy lata pozbawienia wolności, jak również czterdzieści pięć tysięcy euro

kary. - Myślałem, że więzienia są przepełnione. Od kiedy to kontrolą pozwoleń administracyjnych zajmuje się brygada kryminalna? Jesteśmy blisko Montrouge. Przecinam Marechaux, wjeżdżam na obwodnicę, a potem na A6, którą zamierzam dojechać do Aquitaine, autostrady łączącej Paryż z Bordeaux. Kiedy Malaury spostrzega ronda w Wissous, zaczyna się naprawdę niepokoić. - Dokąd właściwie jedziemy? - Do Bordeaux. Jestem pewna, że pan lubi wino... - Nie, pani nie mówi poważnie! - Jedziemy na Wigilię do mojej matki. Wszyscy będą dla pana bardzo serdeczni, zobaczy pan. Malaury odwraca się, sprawdza, czy ktoś za nami jedzie, i jakby dla poprawienia samopoczucia rzuca żartem: - Wiem! W samochodzie jest kamera. Gracie w policji w tę grę z ukrytą kamerą? Nie zdejmując rąk z kierownicy, staram się mu wyjaśnić mój pokrętny, bezczelny szantaż: odpuszczam historię fałszywych zaświadczeń o miejscu zamieszkania, a w zamian on zgadza się spędzić Wigilię u mojej rodziny i wystąpić jako mój narzeczony. Przez długą chwilę Malaury milczy i nie spuszcza ze mnie wzroku. Widzę, że z początku mi nie wierzy, ale po chwili zdaje sobie sprawę, że... - O Boże, najgorsze jest to, że pani wcale nie żartuje, prawda? Naprawdę wymyśliła pani cały ten nieprawdopodobny plan, bo nie ma pani odwagi bronić własnych wyborów życiowych przed rodziną! To dopiero! Pani nie jest potrzebny ginekolog, ale psychoanalityk. Nie reaguję, ale po kilku minutach ciszy dociera do mnie bolesna prawda i ściąga mnie to wreszcie na ziemię. On oczywiście ma rację! Jestem zwykłym tchórzem. A poza tym czego się spodziewałam? Że spodoba mu się mój głupi pomysł? Nagle czuję się jak ostatnia kretynka. To moja siła, ale i słabość - słucham bardziej instynktu niż rozumu. Dlatego udało mi się rozwiązać kilka trudnych spraw, dzięki czemu w wieku trzydziestu czterech lat dostałam się do pracy w brygadzie kryminalnej. Czasem jednak intuicja może mnie zwieść i wtedy ponoszę klęskę. W tym momencie pomysł, żeby przedstawić tego faceta mojej rodzinie, wydał mi się nie tylko dziwaczny, ale także niestosowny. Czerwona ze wstydu kapituluję. - Ma pan rację... Jest mi... Jest mi bardzo przykro. Zawracamy. Odwiozę pana do domu.

- Najpierw proszę się zatrzymać na najbliższej stacji, jedziemy na rezerwie.

▫ Tankuję do pełna benzynę wysokooktanową. Palce mi się lepią, a od oparów kręci mi się w głowie. Kiedy wracam do samochodu, Paula Malaury'ego nie ma na siedzeniu pasażera. Podnoszę głowę i spostrzegam go. Stoi za szybą restauracji i przywołuje mnie, gwałtownie gestykulując. - Zamówiłem dla pani herbatę - mówi, zapraszając mnie, żebym usiadła. - Pudło. Piję tylko kawę. - No tak, to byłoby zbyt proste! - Paul Malaury się uśmiecha i wstaje, żeby mi przynieść kawę z automatu. Jest w tym facecie coś rozbrajającego: trochę za spokojny, jak na mój gust przypomina angielskiego dżentelmena i zachowuje klasę w każdych okolicznościach. Dwie minuty później zjawia się przy stoliku i stawia przede mną kubek z kawą, a obok kładzie croissanta owiniętego w papierową serwetkę. - Nie umywają się do wyrobów Pierre'a Hermégo, ale są lepsze, niż wyglądają - zapewnia mnie, żeby rozładować atmosferę. Jakby na poparcie tych słów odgryza kawałek swojego croissanta i dyskretnie ziewa. - Wyciągnęła mnie pani z łóżka o siódmej rano jedynego ranka, kiedy mogłem dłużej pospać! - Przecież mówiłam, że odwiozę pana z powrotem. Jest jeszcze wcześnie, Romeo, spokojnie może pan wrócić do łóżka do tej pańskiej Julii... Malaury upija łyk herbaty i pyta: - Przyznam, że nie bardzo rozumiem: dlaczego chce pani spędzić święta z ludźmi, którzy najwyraźniej wyrządzają pani więcej zła niż dobra? - Nieważne, Malaury. Sam pan powiedział, że nie jest pan psychologiem. - A co myśli o tym wszystkim pani ojciec? - Mój ojciec od dawna nie żyje! - odpowiadam, żeby nie wdawać się w wyjaśnienia. - Niech pani przestanie zmyślać! - wykrzykuje Malaury, wręczając mi swojego smartfona.

Spoglądam na ekran, wiedząc z góry, co na nim zobaczę. Kiedy wlewałam benzynę, Malaury poszukał informacji na mój temat w internecie i - jak było do przewidzenia - znalazł artykuł sprzed wielu miesięcy na temat nieszczęść, które spotkały mego ojca Były „supergliniarz” Alain Schäfer skazany na dwa lata więzienia Trzy lata temu w środowisku policji w Lille wybuchła bomba: aresztowano Alaina Schäfera. Wczesnym rankiem 2 września 2007 roku nadinspektor Alain Schäfer został zatrzymany w swoim mieszkaniu przez przedstawicieli policji z wydziału wewnętrznego pod zarzutem nadużyć służbowych i kontaktów ze światem przestępczym. Po kilkumiesięcznym dochodzeniu wydział wewnętrzny ujawnił istnienie w policji kryminalnej w Lille układu korupcyjnego i defraudacji na wielką skalę. Wysoki rangą policjant starej szkoły szanowany przez kolegów po fachu, Alain Schäfer, przyznał się podczas przesłuchania, że niezauważalnie „ześlizgnął się na drugą stronę”. Utrzymywał przyjazne stosunki z wieloma znanymi przedstawicielami świata przestępczego i wynagradzał informatorów narkotykami rekwirowanymi bandytom. W dniu wczorajszym Sąd Karny w Lille oskarżył go o „korupcję pasywną”, udział w grupie przestępczej, handel narkotykami i złamanie tajemnicy zawodowej...

Oczy zachodzą mi łzami. Odwracam wzrok od ekranu. Na pamięć znam problemy mojego ojca. - Jest pan zwykłą wścibską mendą! - Pani to mówi? „Źdźbło w oku bliźniego widzisz, a belki w swoim nie”! - Dobrze, mój ojciec siedzi w pudle, i co z tego? - Może to raczej jego powinna pani odwiedzić w Wigilię? - Niech się pan nie wtrąca do nie swoich spraw! - Może mi pani powiedzieć, w jakim on jest więzieniu? - naciska Malaury. - Co to pana obchodzi?! - W Lille? - Nie, w Luynes, pod Aix-en-Provence. Tam gdzie mieszka jego trzecia żona. - Dlaczego nie chce pani do niego pojechać? Wzdycham ciężko i podnoszę ton głosu: - Bo nie odzywam się do niego. To dzięki niemu zostałam policjantką! To on był moim bohaterem! Tylko do niego miałam zaufanie!

A on mnie zdradził. Okłamał wszystkich. Nigdy mu tego nie wybaczę! - Przecież nikogo nie zabił. - Pan nie może tego zrozumieć! Ogarnia mnie wściekłość. Zrywam się z krzesła, zdecydowana uciec z pułapki, w którą sama się wpakowałam. Malaury chwyta mnie za ramię. - Chce pani, żebyśmy pojechali tam razem? - Paul, niech pan posłucha. Jest pan bardzo miły, dobrze wychowany i najwyraźniej słucha pan nauk dalajlamy, ale ani pan mnie nie zna, ani ja pana. Wygłupiłam się i przeprosiłam pana za to. Ale kiedy będę miała ochotę odwiedzić mego ojca, obejdę się bez pańskiego towarzystwa. Czy to jasne? - Jak pani chce. Ale z drugiej strony mamy Boże Narodzenie, święta... Może to byłby dobry moment, nie uważa pani? - Och, nudzi mnie pan. To nie Cudowny świat Walta Disneya. Malaury lekko się uśmiecha. Nie chcę z nim rozmawiać, ale słowa wypływają z moich ust jakby bez mojej woli. - Nawet gdybym chciała, nie mogłabym teraz do niego pojechać. Nie można tak, ni stąd, ni zowąd, odwiedzać więźnia, trzeba najpierw dostać zezwolenie, potem... Najwyraźniej uchyliłam mu drzwi. - Przecież jest pani policjantką. Może uda się pani to załatwić przez telefon! - mówi. Decyduję się wejść do gry i postanawiam go przetestować. - Chyba nie mówi pan poważnie. Do Aix-en-Provence jest co najmniej dziewięć godzin samochodem. W Paryżu zapowiadają burze śnieżne, powrót nie będzie łatwy. - Co nam szkodzi spróbować? - rzuca Malaury. - Ja poprowadzę. W płucach mnie pali. Zbita z tropu waham się. Mam ochotę ulec tej szalonej propozycji, ale nie jestem pewna, co mnie do tego pcha. Czy naprawdę chcę zobaczyć mego ojca, czy może to perspektywa spędzenia kilku godzin w towarzystwie tego nieznajomego, który najwyraźniej nie zamierza mnie osądzać, niezależnie od tego, co powiem lub zrobię... Szukam wzrokiem jego oczu i podoba mi się to, co w nich widzę. Rzucam mu kluczyki od samochodu, które łapie w locie.

▫ Évry, Auxerre, Baaune, Lyon, Valence, Awinion...

Kontynuujemy naszą surrealistyczną wyprawę Autostradą Słońca. Po raz pierwszy od dawna przestałam się pilnować w obecności mężczyzny. Nie sprzeciwiam się niczemu, pozwalam się prowadzić. Słuchamy piosenek nadawanych przez radio, jedząc herbatniki i oblewane czekoladą ciasteczka Pepito. Siedzimy pośród okruchów, w promieniach wszechobecnego słońca. To jakby przedsmak wakacji, Prowansji, Morza Śródziemnego... Przedsmak wolności. Wszystko, za czym tęskniłam.

▫ Jest wpół do drugiej po południu, gdy Paul podwozi mnie pod bramę więzienia w Luynes. Przez całą podróż odpychałam od siebie perspektywę spotkania z ojcem. Stoję teraz przed surową fasadą pełną kamer nadzorujących i już nie mogę się wycofać. Wychodzę z więzienia pół godziny później, łzy ciekną mi po policzkach, ale odczuwam ulgę. Cieszę się, że zobaczyłam ojca, że z nim porozmawiałam, że zasiałam ziarno pojednania, które wreszcie wydaje mi się możliwe. To bez wątpienia najlepsza rzecz, jaką zrobiłam od lat. I to dzięki mężczyźnie, którego właściwie nie znam. Udało mu się zobaczyć we mnie inną osobę niż tę, którą udawałam. Nie wiem, co pan skrywa, panie Malaury, czy jest pan tak „pokręcony” jak ja, czy po prostu jest pan inny niż reszta facetów, ale jestem panu bardzo wdzięczna... Uwolniona od wielkiego ciężaru zasypiam w samochodzie.

▫ Paul uśmiecha się do mnie. - Mówiłem ci, że moja babka ma dom na wybrzeżu Amalfi? Byłaś już kiedyś we Włoszech na Boże Narodzenie? Otworzyłam oczy w momencie, gdy przekraczaliśmy granicę Włoch. Teraz jesteśmy w San Remo. Słońce powoli zachodzi. Z dala od Paryża, Bordeaux, od deszczu i od quai des Orfèvres. Czuję na sobie jego wzrok. Mam wrażenie, jakbym znała go od zawsze. Nie rozumiem, jak to się stało, że tak szybko nawiązało się między nami to intymne porozumienie. Bardzo rzadko w życiu zdarzają się chwile, gdy otwierają się drzwi, a na progu staje książę z bajki, w którego istnienie dawno przestałaś wierzyć. Pojawia się ktoś, kto okazuje się twoją drugą połową, kto akceptuje cię taką, jaka jesteś, w całości, kto odgaduje i

przyjmuje twoje wewnętrzne konflikty, strachy, żale, złość, cały ten strumień ciemnego błota, który płynie w twojej głowie. I ten ktoś potrafi to wszystko uspokoić. I podaje ci lustro, w którym nie boisz się już przejrzeć.

▫ Wystarczy moment, spojrzenie, spotkanie, by wszystko się zmieniło. Właściwa osoba we właściwym momencie. Kaprys jako wspólnik szczęśliwego przypadku. Spędziliśmy Wigilię w hotelu w Rzymie. Następnego dnia pojechaliśmy wybrzeżem Amalfi przez Valle del Dragone aż do wiszących ogrodów Ravello. Pięć miesięcy później byliśmy małżeństwem. W maju dowiedziałam się, że oczekuję dziecka.

▫ A więc zdarzają się chwile w życiu, gdy otwierają się drzwi i zalewa cię strumień światła. Rzadkie chwile, gdy puszczają hamulce, a ty, w stanie nieważkości, pędzisz autostradą bez radarów. Wszystko jest wówczas jasne, odpowiedzi zastępują pytania, strach ustępuje miejsca miłości. Ale nawet jeśli coś takiego ci się przydarzy, stan łaski nigdy nie trwa długo.

7 Upadek w przepaść Człowiek może znieść więcej, niż mu się wydaje... JOSEPH KESSEL, Le club des incorrigibles optimistes (Klub niepoprawnych optymistów)

Chinatown Dziś 10:20 Hałas tłumu, mdły smród suszonej ryby. Skrzypienie metalowych drzwi. Gabriel wyszedł z lombardu i zrobił parę kroków po Mott Street. Alice zauważyła go i drgnęła nerwowo, powracając ze świata wspomnień. - Wszystko w porządku? - spytał, odgadując, o czym przed chwilą myślała. - W porządku - upewniła go. - No i co z tym zegarkiem? - Wyciągnąłem za niego tysiąc sześćset dolców! - oznajmił, dumnie wymachując banknotami. - Obiecuję pani, że szybko go odzyskamy. Na razie zasłużyliśmy sobie na śniadanko! Alice kiwnęła głową i szybkim krokiem opuścili zatłoczone Chinatown, zmierzając ku bardziej przyjaznym chodnikom Bowery. Słoneczną stroną szerokiej alei poszli w kierunku północnym. Jeszcze nie tak dawno ta część Manhattanu była dzielnicą niebezpieczną, pełną narkomanów, prostytutek i bezdomnych. Teraz było to miejsce przyjazne, szykowne, co więcej: modne. Wzdłuż głównej szerokiej i dobrze oświetlonej ulicy stały różnorodne budynki o kolorowych fasadach. Pośród domów z gresu, butików i restauracji wyróżniała się zaskakująca sylwetka New Museum. Siedmiopiętrowy wieżowiec wyglądał, jak chwiejący się stos wielkich pudełek od butów. Jego wyraźne linie, a zwłaszcza kolor fasady - nieskalana biel poprzecinana srebrzystymi liniami - nie pasowały zupełnie do ogólnie wyblakłego Lower East Side.

Razem pchnęli drzwi pierwszej napotkanej kawiarni, Peppermill Coffee Shop. Usiedli w boksie naprzeciw siebie na kanapach obitych kremową skórą. Białe kafelki na ścianach ozdobionych gzymsami, podłoga z dębowej klepki, wielkie francuskie okno... miejsce było przytulne, jednocześnie urządzone w sposób wyszukany, a jego ciepła atmosfera kontrastowała z zatłoczonymi ruchliwymi ulicami Chinatown. Piękne jesienne światło wpadające z ulicy oświetlało salę, odbijając się od metalowych ekspresów do kawy stojących za barem. Pośrodku każdego stolika umieszczony był tablet, na którym klienci mogli sprawdzić menu, surfować po internecie albo obejrzeć gazety codzienne i czasopisma. Alice przejrzała menu. Żołądek ściskał jej się z głodu, słyszała, jak burczy jej w brzuchu. Zamówiła cappuccino i bajgiel z łososiem; Gabriel wybrał café latte i kanapkę Monte-Christo. Barista o wyszukanych manierach, w kamizelce, krawacie i w stetsonie typu fedora błyskawicznie przyniósł im zamówione śniadanie. Rzucili się na jedzenie i picie i połknęli wszystko w mgnieniu oka. Alice pochłonęła swój bajgiel z łososiem, śmietaną, szalotką i koperkiem. Odzyskawszy siły, przymknęła oczy i pozwoliła się ukołysać starym bluesowym piosenkom, które rozbrzmiewały z radia w obudowie z lakierowanego drewna. Na chwilę oderwała się od wszystkiego, żeby - jak mówiła jej babcia - „uporządkować szare komórki”. - Na pewno coś przeoczyliśmy... - powiedział Gabriel, połykając ostatnie okruchy kanapki. Kiwnął ręką na barmana, żeby zamówić jeszcze jedną. Alice otworzyła oczy. - Absolutnie zgadzam się z panem! - rzekła. - Musimy wszystko zacząć od nowa. Trzeba zrobić listę śladów, którymi dysponujemy, i spróbować pójść każdym tropem: numer telefonu Greenwich Hotel, te cyfry wypisane na pana przedramieniu... Zamilkła, bo jakiś zarośnięty kelner żachnął się na widok plam krwi na jej koszuli. Dyskretnie podciągnęła suwak kurtki. - Proponuję też, żebyśmy podzielili forsę - powiedział Gabriel, wyjmując z kieszeni tysiąc sześćset dolarów, które dostał od Chińczyka. - Lepiej nie trzymać wszystkiego w jednym miejscu. Położył przed Alice osiem studolarowych banknotów. Młoda kobieta dotknęła stosu i wsunęła go sobie do kieszonki dżinsów, a wtedy poczuła na jej dnie złożony kartonowy prostokącik. Zmarszczyła brwi, wyciągnęła go i rozłożyła.

- Proszę spojrzeć! Była to część kwitu takiego, jaki dostaje się w szatni eleganckiej restauracji albo w hotelowej przechowalni bagażu. Gabriel nachylił się nad kwitem. Widniał na nim numer „127”, a pod spodem dyskretne logo z dwóch splecionych literek, „G” i „H”. - Greenwich Hotel! - wykrzyknęli oboje jednocześnie. W sekundę pozbyli się zniechęcenia. - Chodźmy tam jak najszybciej! - wykrzyknęła Alice. - Ale nawet jeszcze nie zacząłem swoich frytek! - Naje się pan później, Keyne! - rzuciła Alice, sprawdzając na tablecie drogę do hotelu. Gabriel poszedł zapłacić. - To jest przy skrzyżowaniu Greenwich z North Moore Street! oznajmiła, gdy wrócił z baru. Chwyciła nóż, który leżał na stole, i wsunęła go ukradkiem do kieszeni kurtki. Gabriel zarzucił na ramię marynarkę. Wyszli z restauracji i pomaszerowali równym krokiem.

▫ Honda zatrzymała się za dwoma taksówkami, które stały w podwójnym rzędzie. Greenwich Hotel, w centrum TriBeKi, był wysokim budynkiem z cegły i szkła, wzniesionym nad brzegiem rzeki Hudson. - Trochę dalej, na Chambers Street, jest parking. - Gabriel wskazał na tablicę informacyjną. - Zawiozę tam samochód i... - Nie ma mowy! - przerwała mu Alice. - Ja pójdę, a pan będzie czekał w samochodzie, i niech pan nie gasi silnika, żebyśmy mogli szybko uciec, gdyby sprawy potoczyły się źle. - A jeśli pani nie wróci za kwadrans, co mam robić? Wezwać policję? - Policja to ja! - rzuciła Alice i wyszła z samochodu. Portier zauważył ją i z uśmiechem otworzył przed nią drzwi. Podziękowała mu skinieniem głowy i weszła do holu. Lobby urządzone z dyskretnym luksusem przechodziło w elegancką bibliotekę, skąpaną w delikatnym świetle. Skórzana kanapa Chesterfield i fotele obite miękką tkaniną stały naprzeciw wielkiego kominka, w którym płonęły dwie wielkie kłody. Nieco dalej szklany dach wskazywał na istnienie ukwieconego patia w stylu włoskim. - Witam panią, w czym mogę pomóc? - spytała młoda kobieta, której strój wtapiał się w ten niezwykły i modny wystrój wnętrza: okulary w grubej szylkretowej oprawie, spódnica z jednego kawałka

materiału owiniętego wokół bioder, bluzka w geometryczne wzorki, delikatna grzywka kasztanowych włosów. - Chciałabym odebrać mój bagaż! - oznajmiła Alice, wręczając jej kwit z przechowalni. - Oczywiście. Proszę chwilę zaczekać. Dziewczyna wręczyła kwit koledze, który znikł w małym pomieszczeniu obok, a po chwili wrócił, trzymając w ręku teczkę z czarnej skóry, do jej rączki przyczepiony był pasek samoprzylepnej taśmy z numerem „127”. - Proszę! - rzekł, wręczając teczkę Alice. To zbyt piękne, aby było prawdziwe - pomyślała Alice, odbierając od niego depozyt. Postanowiła zaryzykować. - Czy mogłabym się dowiedzieć, jak nazywa się osoba, która tę teczkę zostawiła? - spytała. Młoda kobieta za kontuarem zmarszczyła brwi. - Myślałam, że to pani, inaczej bym pani tego nie wydała. Jeśli to nie pani własność, proszę natychmiast mi ją zwrócić! - Inspektor Schäfer z policji nowojorskiej! - rzuciła Alice, nie tracąc pewności siebie. - Prowadzimy śledztwo w sprawie... - Uważam, że ma pani zbyt francuski akcent jak na nowojorską policjantkę! - przerwała jej recepcjonistka. - Proszę pokazać mi legitymację. - A ja proszę panią o podanie mi nazwiska właściciela tej teczki! - podniosła głos Alice. - Dość tego, wzywam dyrektora! Alice zrozumiała, że przegrała starcie, i zaczęła się wycofywać. Ściskając rączkę teczki, szybko pokonała dystans, który dzielił ją od drzwi wyjściowych, i bez przeszkód minęła portiera. Zrobiła może dwa kroki chodnikiem, gdy włączył się alarm. Wycie syreny o natężeniu ponad stu decybeli spowodowało, że oczy wszystkich przechodniów zwróciły się na nią. Alice w panice uświadomiła sobie, że nie był to alarm hotelowy, jak na początku sądziła, lecz że to wyła teczka, której rączkę kurczowo ściskała. Podbiegła do krawędzi chodnika, szukając wzrokiem Gabriela i samochodu. Miała właśnie przejść przez ulicę, gdy wyładowanie elektryczne uderzyło w nią jak grzmot. Ogłuszona, padła bez tchu na asfalt, puszczając teczkę.

Część druga

Pamięć i ból

8 Pamięć i ból Prawdziwym nieszczęściem nie jest to, co lata nam kradną, ale to, co nam zostawiają, odchodząc. WILLIAM WORDSWORTH

Syrena kilka razy jeszcze zawyła, po czym umilkła tak samo nagle, jak się włączyła. Alice leżała na jezdni i z trudem dochodziła do siebie. W uszach jej dzwoniło, widziała jak przez mgłę, tak jakby ktoś zasłonił jej oczy woalką. Półprzytomna zauważyła nad sobą jakiś cień. - Niech pani wstanie! Gabriel pomógł jej się podnieść i podprowadził ją do samochodu, sadzając na fotelu pasażera, po czym wrócił po teczkę, która leżała nieco dalej na chodniku. - Szybko! Włączył silnik i ruszył z piskiem opon. Skręcił gwałtownie w prawo, potem w lewo i znaleźli się na West Side Highway, drodze biegnącej po zachodniej stronie miasta, wzdłuż rzeki. - O kurwa, znaleźli nas! - krzyknęła Alice, jak tylko odzyskała pełnię świadomości po rażeniu prądem. Biała jak prześcieradło miała mdłości i palpitacje. Nogi jej drżały, a w piersi czuła kwaśne pieczenie. - Co się pani stało, co to było?! - Teczka była zasadzką, przecież dobrze pan widział! odpowiedziała załamana. - Ktoś wiedział, że jesteśmy w tym hotelu, i włączył na odległość sygnał alarmowy i prąd. - Co też pani wygaduje! - Chciałabym, żeby to pana tak poraziło, Keyne! Nie uda nam się wymknąć pościgowi, skoro ktoś śledzi każdy nasz krok! - Ale właściwie czyja to teczka? - Nie udało mi się dowiedzieć. Samochód mknął na północ. Horyzont był zalany słońcem. Od

strony rzeki Hudson widać było płynące po niej promy i żaglówki, a na drugim brzegu wieżowce Jersey City i metalowe bramy dawnego portu. Gabriel zaczął wyprzedzać jakąś furgonetkę. Gdy spojrzał na Alice, zobaczył, że młoda kobieta nożem zabranym z kafejki tnie podszewkę swej skórzanej kurtki. - Niech pani przestanie, zwariowała pani?! Idąc za przeczuciem, nawet mu nie odpowiedziała. Rozgorączkowana, przechyliła się, żeby zdjąć botki i ostrą stroną noża odcięła pierwszy obcas. - Co pani wyrabia?! - Oto, czego szukałam! - odpowiedziała, triumfalnie pokazując mu maleńkie pudełeczko, które wyjęła z drugiego obcasa. - Mikrofon? - Nie, zminiaturyzowany GPS. W ten sposób zostaliśmy zlokalizowani. Założę się, że pan ma to samo w jednym z butów albo pod podszewką marynarki. Ktoś nas śledzi. Musimy natychmiast znaleźć jakieś nowe ubrania i buty! - Zgoda! - skapitulował, patrząc na nią zaniepokojony. Alice opuściła boczną szybę i wyrzuciła GPS na ulicę, po czym chwyciła teczkę ze sztywnej gładkiej skóry z podwójnym zamkiem szyfrowym. Czy było to zamierzone, czy nie, prąd, który ją poraził, był teraz wyłączony. Alice spróbowała otworzyć teczkę, ale nie udało jej się, bo system bezpieczeństwa zablokował zamek. - Zdziwiłoby mnie, gdyby było inaczej! - zirytował się Gabriel. - Później znajdziemy sposób na wyłamanie zamków. Na razie niech pan nam znajdzie jakieś miejsce, gdzie moglibyśmy dyskretnie kupić nowe ubrania. Alice ciążyły powieki. Pomasowała sobie skronie. Wracała migrena: oczy ją piekły. Zajrzała do schowka na rękawiczki, skąd wyciągnęła jakieś stare okulary przeciwsłoneczne. Włożyła je - oprawka miała kształt kocich oczu, a zauszniki wyłożono diamencikami. Zahipnotyzowana różnorodną architekturą tej części miasta dostała zawrotu głowy. Widziała z daleka podobną do rozłożonej książki wspartej na palach błękitną sylwetkę hotelu Standard, wznoszącą się nad High Linę. Nowoczesne geometryczne budowle ze szkła i aluminium wystawały chaotycznie spomiędzy małych domostw z brązowej cegły starego Nowego Jorku, wciąż kiszących się we własnym sosie. W oddali, niczym perłowy lodowiec, strzelał w niebo przezroczysty budynek o nieregularnym kształcie, rzucając na okolicę nierealne światło.

▫ Chodzili przez chwilę między Meatpacking District i Chelsea, aż znaleźli butik na Dwudziestej Siódmej Ulicy, który wyglądał bardziej na punkt wyprzedaży rzeczy z demobilu niż na prawdziwy second-hand. Była to długa graciarnia wypełniona mundurami i akcesoriami wojskowymi. Wesoły akcent wprowadzało kilka przecenionych ubrań od kreatorów mody, wszystkie miały odcięte metki. - Niech się pan pospieszy, Keyne! - rzuciła Alice, wchodząc do sklepu. - Nie robimy tu zakupów dla przyjemności, jasne? Zaczęli grzebać pomiędzy ubraniami i butami. Były tam wojskowe buciory z podbitą podeszwą, płócienne pataugasy, kurtki lotnicze, polarne bluzy dresowe, kamuflażowe kurtki z kapturem, skórzane pasy, arafatki... Alice błyskawicznie znalazła czarny golf, dopasowany T-shirt, dżinsy, martensy i szarobeżową drelichową kurtkę. Gabriel sprawiał wrażenie zakłopotanego. - No, niech się pan zdecyduje! - ponagliła go. - O, to i to! powiedziała, rzucając mu spodnie khaki i spraną bawełnianą koszulę. - Ale to ani nie mój rozmiar, ani nie mój styl... - Nie stroi się pan na sobotni podryw, Keyne! - przywołała go do porządku Alice, rozpinając koszulę i zaczynając się przebierać. Keyne znalazł sobie jeszcze sznurowane buty i płaszcz długości trzy czwarte z kołnierzem z kożuszka. Alice wygrzebała z półki torbę z grubego płótna zamykaną na dwa skórzane paski oraz starą kaburę, żeby móc nosić swojego glocka bardziej dyskretnie. Ponieważ nie było w tym sklepie przymierzalni, przebierali się niedaleko siebie i Gabriel nie mógł się powstrzymać od rzucenia na Alice ukośnego spojrzenia. - Nie wykorzystuj sytuacji na podglądanie, stary zboczeńcu! rzuciła Alice, zakrywając nagi brzuch wełnianym golfem. Gabriel w odpowiedzi zrobił skruszoną minę i odwrócił się, jakby zawstydzony, że został przyłapany na gorącym uczynku. Ale tak naprawdę zamarł ze strachu, gdyż na brzuchu Alice zauważył wielką bliznę, która biegła spod linii majtek aż do pępka. - Daję wam zniżkę: za wszystko sto siedemdziesiąt dolarów! rzekł właściciel sklepiku, łysy, masywny kolos z ogromną brodą, podobny do wokalisty ZZ Top. Podczas gdy Gabriel wkładał buty, Alice wyszła na ulicę i wyrzuciła do kontenera na śmieci wszystkie ich ubrania. Zatrzymała tylko

kawałek materiału od swojej koszuli splamionej krwią. To może okazać się cenną wskazówką - pomyślała, wsuwając ubrudzony kawałek płótna do wojskowej torby. Po drugiej stronie ulicy zauważyła mały samoobsługowy sklep spożywczy. Weszła do środka. Kupiła nasączane chusteczki kosmetyczne, żeby umyć sobie twarz, ibuprofen na ból głowy i małą butelkę wody mineralnej. Gdy podchodziła do kasy, wpadła jej do głowy pewna myśl. Zawróciła między półki i po chwili znalazła dział z telefonami. Przejrzała dokładnie oferty operatora, który proponował modele bez abonamentu. Wybrała najprostszy zestaw za czternaście dolarów dziewięćdziesiąt dziewięć centów i kupiła kartę na sto dwadzieścia minut rozmowy ważną dziewięćdziesiąt dni. Gdy wychodziła z zakupami, szarpnął nią nagły podmuch wiatru mimo oślepiającego słońca wiatr hulał po ulicy, wzniecając tumany pyłu i unosząc chmury suchych liści. Zasłoniła twarz dłonią, chroniąc się przed nimi. Gabriel obserwował ją, oparty o maskę samochodu. - Czeka pan na kogoś? - spytała żartobliwie, a on w odpowiedzi pomachał jej przed twarzą swoim starym butem. - W każdym razie miała pani rację: w moim bucie też znalazłem chipa! Niczym koszykarz piłkę rzucił swojego converse'a do zbiornika na śmieci, który stał na ulicy. Trampek odbił się od ścianki zbiornika i wpadł do środka. - Rzut za trzy punkty! - wykrzyknął zadowolony. - Dobra, skończył pan te wygłupy? Możemy ruszać? Urażony Gabriel podniósł kołnierz płaszcza i wzruszył ramionami jak mały chłopczyk złajany przez mamę. Alice usiadła za kierownicą i położyła papierową torbę ze sklepu samoobsługowego oraz swoją płócienną torbę na tylnym siedzeniu, obok teczki. - Trzeba będzie jakoś ją otworzyć! - rzuciła. - To już proszę zostawić mnie! - oznajmił Gabriel, zapinając pas.

▫ Żeby jak najbardziej oddalić się od ubrań, w których umieszczono trackery GPS, minęli Hell's Kitchen i pojechali daleko na północ, aż do Czterdziestej Ósmej Ulicy. Zatrzymali się w ślepym zaułku, który wychodził na miejski warzywnik. Pod okiem nauczycielki grupa dzieci zbierała tu dynie i kabaczki. Dzielnica była spokojna. Żadnych turystów, cisza. Trudno było

uwierzyć, że wciąż znajdują się w Nowym Jorku. Zaparkowali samochód pod pożółkłym klonem. Prześwitujące przez liście pomarańczowe refleksy świetlne uwydatniały jeszcze bardziej atmosferę spokoju panującą w tym miejscu. - Jaki ma pan pomysł na otwarcie teczki? - spytała Alice, zaciągając hamulec ręczny. - Wyłamiemy oba zamki nożem, który pani zwinęła z kawiarni. Nie wyglądają zbyt solidnie. - Jest pan wielkim marzycielem... - westchnęła Alice. - A ma pani lepszy pomysł? - Nie, ale pański jest do luftu. - Zobaczymy! - odpowiedział Gabriel energicznie i odwrócił się, by sięgnąć po teczkę. Alice wręczyła mu nóż i obserwowała powątpiewającym wzrokiem jego wysiłki, żeby wsunąć ostrze noża pomiędzy szczęki zamków. Żadna próba się nie powiodła. Po chwili Gabriel stracił cierpliwość, zdenerwował się i chciał wyłamać zamki siłą, ale nóż ześlizgnął się i rozciął mu lekko skórę na dłoni. - Aua! - Do cholery, niechże się pan skoncentruje! - zdenerwowała się Alice. Gabriel skapitulował. Jego twarz spoważniała, najwyraźniej coś go gnębiło. - O co chodzi?! - zaatakowała go Alice. - O panią. - O mnie? - W tym sklepie, gdzie się przebieraliśmy, zobaczyłem tę bliznę na pani brzuchu... Rany boskie, co się pani stało? Twarz Alice pociemniała. Otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, ale nagle ogarnęło ją śmiertelne znużenie, odwróciła głowę i przetarła oczy, ciężko wzdychając. Przez tego faceta będzie miała tylko problemy... Wiedziała o tym od samego początku. Kiedy otworzyła oczy, wargi jej drżały. Obudził się ból. Wspomnienia były tuż-tuż, żywe jakby to wszystko stało się dziś. - Kto pani to zrobił, Alice? - nie ustępował Gabriel, czując, że stąpa po niepewnym gruncie. Postanowił się usprawiedliwić. - Jak pani chce, żebyśmy wyszli z tej historii cało, jeśli nie będziemy sobie ufać? Alice napiła się wody mineralnej. Powoli wracały do niej odpychane dotąd obrazy z przeszłości. - Wszystko zaczęło się w listopadzie dwa tysiące dziesiątego

roku... - zaczęła. - Od zabójstwa młodej nauczycielki, Clary Maturin...

Pamiętam, jak... Dwa i pół roku wcześniej Rok krwi, rok furii Kolejne zabójstwo kobiety na zachodzie Paryża („Le Parisien”, 11 maja 2011) Dwudziestosześcioletnia stewardesa, Nathalie Roussel, została znaleziona dziś rano uduszona u siebie w mieszkaniu przy rue Meissonnier, w siedemnastej dzielnicy. Młoda kobieta mieszkała sama. Według sąsiadów była „osobą spokojną, niesprawiającą kłopotów, często nieobecną z powodu swego zawodu”. Jej sąsiad z tego samego piętra widział ją kilka godzin przed morderstwem. „Była w dobrym humorze, zadowolona, że zdobyła dwa miejsca na koncert Stinga, który miał się odbyć następnego dnia w Olimpii. Nie odniosłem wrażenia, żeby się czegoś obawiała”. Źródła policyjne podają, że świadkowie widzieli jakiegoś mężczyznę opuszczającego w pośpiechu jej mieszkanie i uciekającego na trzykołowym skuterze Piaggio. Prawdopodobny zabójca był szczupłym mężczyzną średniego wzrostu w ciemnym kasku. Śledztwo zostało powierzone Głównemu Zarządowi Policji Kryminalnej. Według pierwszych ustaleń motywem zabójstwa nie była kradzież, chociaż zniknął telefon komórkowy ofiary. Ta zbrodnia przypomina morderstwo Gary Maturin, młodej nauczycielki z szesnastej dzielnicy, uduszonej nylonową pończochą w listopadzie 2010 roku. Prokurator stwierdził, że na tym etapie śledztwa nie należy lekceważyć żadnego tropu.

▫ Morderstwa w zachodnich dzielnicach Paryża: policja obawia się, że to dzieło seryjnego mordercy („Le Parisien”, 13 maja 2011) Jeden z policjantów prowadzących śledztwo przyznał, że analizy kryminalistyczne dowiodły, że rajstopy, którymi uduszono stewardesę Nathalie Roussel, należały do Gary Maturin, młodej nauczycielki zamordowanej w listopadzie 2010 roku. Fakt ten, wcześniej nieujawniany przez policję, połączył

ofiary makabrycznym łańcuchem przyczynowo-skutkowym. Ta wskazówka kierowałaby śledczych na trop mordercy fetyszysty, którego charakterystycznym sposobem działania byłoby używanie bielizny poprzedniej ofiary do pozbawienia życia następnej. Prefektura odmawia potwierdzenia tego ostatniego dowodu.

▫ Kolejna kobieta zamordowana w szesnastej dzielnicy („Le Parisien”, 19 sierpnia 2011) Maud Morel, pielęgniarka pracująca w Szpitalu Amerykańskim w Neuilly, została zamordowana przedwczoraj wieczorem u siebie w mieszkaniu przy avenue de Malakoff. Zwłoki młodej kobiety uduszonej pończochą znalazła dozorczyni. Mimo że policja odmawia oficjalnego potwierdzenia, szczegół ów świadczyłby o tym, że to morderstwo i dwa poprzednie, popełnione w listopadzie 2010 i w maju 2011 w dzielnicach szesnastej i siedemnastej, mogą być dziełem tego samego przestępcy. Chociaż motyw tych zbrodni pozostaje okryty tajemnicą, policja jest przekonana, że wszystkie trzy kobiety znały swego napastnika na tyle, że się go nie bały. W mieszkaniach nie było śladów włamania. Inny jeszcze dziwny szczegół łączy te zabójstwa, a mianowicie do dziś nie odnaleziono telefonów komórkowych żadnej z ofiar.

▫ Zbrodnie w zachodnich dzielnicach Paryża: Coraz wyraźniej rysuje się trop seryjnego mordercy („Le Parisien”, 20 sierpnia 2011) Trzy dni po bestialskim morderstwie Maud Morel, pielęgniarce pracującej w Szpitalu Amerykańskim w Neuilly, inspektorzy śledczy są obecnie pewni, że ta zbrodnia i dwie pozostałe popełnione w tej samej okolicy od listopada 2010 są z sobą powiązane. Na pytanie, czy może to być dzieło seryjnego mordercy, prokurator zmuszony był przyznać, że „wszystkie trzy zbrodnie charakteryzują się bardzo podobnym modus operandi. Para pończoch użyta do uduszenia pani Morel należała faktycznie do Nathalie Roussel, stewardesy zamordowanej ostatniej wiosny, która z kolei została pozbawiona życia rajstopami należącymi do nauczycielki Gary Maturin. Ten element zmusił policję do zmiany stanowiska.

Dochodzenie zostało przekazane jednemu sędziemu śledczemu. W wywiadzie udzielonym we wczorajszym dzienniku telewizyjnym France 2 minister spraw wewnętrznych zapewnił, że „zmobilizowane zostały wszystkie konieczne środki i wszyscy policyjni specjaliści, żeby odnaleźć sprawę lub sprawców tych zbrodni”.

▫ Zbrodnie w zachodniej części Paryża: Zatrzymano mężczyznę podejrzanego o dokonywanie zabójstw („Le Parisien”, 21 sierpnia 2011) W piątek wieczorem aresztowano kierowcę taksówki podejrzanego w sprawie seryjnych morderstw dokonywanych od początku listopada w eleganckich dzielnicach Paryża. W jego mieszkaniu znaleziono komórkę ostatniej ofiary, Maud Morel.

▫ Kierowca taksówki na wolności! („Le Parisien”, 21 sierpnia 2011) (...) Mężczyzna dostarczył policji swoje alibi na czas, w którym popełniano wszystkie te morderstwa. Policjantom, którzy go przesłuchiwali, powiedział, że faktycznie przewoził Maud Morel kilka dni wcześniej i że młoda kobieta po prostu zostawiła swoją komórkę w jego taksówce.

▫ Kolejne morderstwo powoduje panikę w zachodnich dzielnicach Paryża („Le Parisien”, 9 października 2011) Virginie André, rozwódka, urzędniczka bankowa, matka małego chłopca, została znaleziona dzisiejszego ranka uduszona u siebie w mieszkaniu przy avenue Wagram. Martwą Virginie znalazł były mąż, kiedy odprowadzał trzyletniego synka, nad którym sprawowali wspólną opiekę.

▫ Panika w mieście

Setki policjantów szukają mordercy w zachodniej części Paryża („Le Parisien”, 10 października 2011) Wyjątkowe śledztwo mobilizuje setki policjantów tropiących mordercę, który do dzisiaj nie ma ani nazwiska, ani twarzy, pomimo tego od jedenastu miesięcy terroryzuje samotne kobiety zamieszkujące szesnastą i siedemnastą dzielnicę Paryża. Co może łączyć Clarę Maturin, nauczycielkę, uduszoną 12 listopada 2010 roku, Nathalie Roussel, stewardesę, zamordowaną 10 maja 2011 roku, Maud Morel, pielęgniarkę, którą znaleziono martwą 18 sierpnia, i Virginie André, urzędniczkę bankową, zamordowaną ostatniej niedzieli? Przeszłość i kontakty tych młodych kobiet, niezamężnych lub rozwódek, zostały bez żadnego skutku przebadane dokładnie przez oficerów śledczych... Cztery zabójstwa z tym samym modus operandi. Cztery ofiary, które pozornie nie mają z sobą nic wspólnego, ale które musiały być na tyle blisko z mordercą, żeby ufnie wpuścić go do swoich mieszkań. Ta seria morderstw wywołuje niezrozumienie i strach mieszkańców obydwu dzielnic. Aby ich uspokoić, prefektura zwiększyła liczbę patroli w okolicy oraz interwencji policyjnych, apelując do obywateli, żeby donosili o każdym podejrzanym zachowaniu.

Pamiętam, jak... Dwa lata wcześniej Paryż 21 listopada 2011 Stacja metra Solferino, siódma dzielnica Ledwo dysząc, z trudem pokonuję schody prowadzące z metra na ulicę. Na samej górze schodów uderza mnie w twarz deszcz. Otwieram parasolkę pod wiatr, żeby się nie wygięła na drugą stronę. Jestem w ciąży już od siedmiu i pół miesiąca i mam umówioną wizytę w klinice z Rose-May, akuszerką, która ma się mną zajmować podczas porodu. Listopad był długim, ciemnym i deszczowym tunelem, i to wczesne popołudnie nie odbiegało od normy. Przyspieszam kroku. Białe fasady rue de Bellechasse błyszczą się w deszczu. Stopy mam spuchnięte, bardzo mnie bolą plecy i dokuczają stawy. Trudno mi się żyje z nadwagą spowodowaną ciążą. Stałam się tak gruba, że Paul musi mi zawiązywać sznurowadła! Spodnie wpijają mi się w dół brzucha, mogę nosić tylko sukienki. Śpię krótko i za każdym razem, gdy chcę wstać z łóżka, muszę się obrócić na bok, zanim postawię stopy na podłodze. A na dodatek od kilku dni mam niespodziewane napady mdłości i cierpię na chroniczne zmęczenie. Na szczęście rue Las Cases dzieli od wyjścia z metra tylko jakieś dwieście metrów. W niecałe pięć minut już jestem w klinice. Pcham drzwi wejściowe, daję znak w recepcji, że przyszłam, i pod pełnymi dezaprobaty spojrzeniami innych pacjentów funduję sobie kawę z automatu ustawionego w poczekalni. Jestem rozbita. Brzuch mi wciąż drży, jakby pękały w nim duże bańki mydlane albo rozbryzgiwały się fale. To szalenie bawi Paula, gdy zdarzy się, jak oboje jesteśmy w domu. Jeśli zaś chodzi o mnie, sprawa jest bardziej skomplikowana. Ciąża to zwykły, magiczny stan, ale nie dla mnie. Pełna oczekiwania radość zawsze będzie zepsuta przez głuchy niepokój, złe przeczucia i

bolesne pytania: nie wiem, czy będę dobrą matką; boję się, żeby dziecko nie było chore; boję się, że nie będę umiała się nim odpowiednio zająć... Od tygodnia jestem już na urlopie macierzyńskim, Paul wykonał swoją część pracy, urządzając pokój dziecinny i instalując w moim samochodzie fotelik dla dziecka. Planowałam zrobić mnóstwo rzeczy - kupić ubranka, wózek, wanienkę, kosmetyki - ale wciąż odkładam to na później. Prawda zaś jest taka, że nigdy nie przestałam pracować, gdyż prowadzę śledztwo w sprawie czterech kobiet uduszonych w zachodniej części Paryża. To mojej grupie powierzono rozwiązanie pierwszego morderstwa, i to nam się niestety nie udało. Kolejne zbrodnie sprawiły, że sprawa stała się głośna i wydarzenia wymknęły się spod kontroli. Jednak pomimo odstawienia mnie na boczny tor nie mogę przestać myśleć o tych twarzach zamarłych w wyrazie przerażenia. Myślę o nich cały czas. Ta obsesja szkodzi mojej ciąży i przeszkadza mi w robieniu życiowych planów. Wciąż analizuję te same obrazy, wysuwam te same hipotezy, gubię się w przypuszczeniach, niestrudzenie szukam motywu tych zbrodni, punktu zaczepienia...

▫ Coś miały z sobą wspólnego Clara Maturin, Nathalie Roussel, Maud Morel i Virginie André. Cztery zamordowane kobiety musi łączyć jakaś nić, której istnienie do tej pory umknęło uwadze wszystkich związanych z tym śledztwem. Nawet mnie. Przede wszystkim mnie. Jestem przekonana, że nie widzę czegoś, co jest doskonale widoczne, i ta pewność mnie wykańcza. Jeśli nie złapiemy mordercy, będzie wciąż zabijał. Raz, dwa, trzy, dziesięć razy... Morderca jest ostrożny, niewidzialny, nieuchwytny. Nie zostawia żadnych śladów ani odcisków palców, ani DNA. Nikt nie potrafi wyjaśnić, jak to się stało, że wszystkie cztery ofiary wpuściły go ufnie do domu, mimo że był już późny wieczór. Nikt go nigdy nie widział, jest tylko jedno zeznanie, w którym świadek mówił o jakimś osobniku w czarnym kasku na głowie odjeżdżającym na trzykołowym skuterze, takim, jakich w Paryżu są tysiące. Kolejna kawa z automatu. Przeciągi, zimno. Ściskam kartonowy kubeczek palcami, szukając ciepła. W myślach po raz tysięczny oglądam film z ostatnich wydarzeń, jak mantrę powtarzając następu-

jące po sobie fakty: cztery ofiary, cztery samotne kobiety. Trzy niezamężne, jedna rozwódka z dzieckiem. Ten sam obszar, ten sam modus operandi. Długo gazety nazywały mordercę „złodziejem komórek”. Sami policjanci myśleli na początku, że morderca kradnie komórki ofiar, żeby zatrzeć kompromitujące go ślady: wykazy połączeń telefonicznych, filmy, zdjęcia przechowywane w komórce... Ale ta teoria nie trzymała się kupy. To prawda, że długo nie udało się odnaleźć smartfonów drugiej i trzeciej ofiary. Ale przeciwnie do tego, co utrzymywała prasa, nie było tak ani w przypadku pierwszej ofiary, ani w przypadku ostatniej. I jeśli telefon stewardesy nigdy nie został odnaleziony, to telefon pielęgniarki został po prostu przez nią zgubiony w taksówce.

▫ Patrzę na moją komórkę. Mam w niej setki zdjęć wszystkich czterech zamordowanych kobiet. Nie tych makabrycznych z miejsca zbrodni, ale tych przedstawiających je w życiu codziennym, ściągnięte z ich komputerów. Przeglądam jedne po drugich, wciąż powracając do zdjęć pierwszej ofiary, nauczycielki, Clary Maturin. Być może to ona jest mi najbliższa. Jedna fotografia wyjątkowo mnie porusza: tradycyjne zdjęcie grupowe z października 2010 roku, zrobione na boisku szkolnym. Całe przedszkole imienia małżonków Joliot-Curie zebrane jest wokół swojej nauczycielki. To obraz pełen życia. Buźki dzieci fascynują mnie. Niektóre są bardzo poważne, inne się wygłupiają: głupie miny, palce w nosie, ośle uszy... Pomiędzy nimi wszystkimi Clara Maturin uśmiecha się jasnym uśmiechem. Jest ładną, skromną kobietą o krótkich, obciętych prosto blond włosach, ma na sobie rozpięty szarobeżowy płaszcz przeciwdeszczowy, spod którego widać eleganckie spodnie i marynarkę, szyję okręciła jedwabną chustką w słynny wzór Burberry. Musiała bardzo lubić ten zestaw, gdyż nosi go również na innych zdjęciach: podczas wesela jakiejś koleżanki w Bretanii w maju, potem w sierpniu w Londynie tego samego 2010 roku, a nawet na swoim ostatnim zdjęciu, zrobionym na kilka godzin przed śmiercią przez kamerę monitoringu na rue de la Faisanderie. Przerzucam zdjęcia i na każdym odnajduję ten sam strój amulet: płaszcz przeciwdeszczowy, kostium working girl i zawiązana jak arafatka chustka Burberry. Trochę dłużej przyglądam się temu ostatniemu zdjęciu i oto po raz pierwszy uderza mnie w nim detal: inna chustka. Trzema palcami kadruję chustkę i powiększam ją,

żeby się upewnić. Rozdzielczość kamery przemysłowej okazuje się słaba, ale mimo to jestem pewna, że wzór na chustce nie jest ten sam. A więc w dniu śmierci Clara nie miała na sobie swojej ulubionej chustki. Przechodzi mnie lekki dreszcz. Czy to tylko nieważny szczegół? Jednak mój mózg od razu stara się ustawić ten fakt w rozsądnej perspektywie: dlaczego akurat tego dnia Clara Maturin włożyła inną chustkę? Może tamtą pożyczyła którejś przyjaciółce? Może oddała ją do pralni? A może ją zgubiła? Może ją zgubiła... Druga ofiara, Maud Morel, również coś „zgubiła”, a mianowicie telefon, który w końcu odnalazł się w czyjejś taksówce. Być może więc komórka Nathalie Roussel, którą wciąż uważano za skradzioną, też była taką zgubą? Zgubą... Zgubą były więc dwa telefony, jedna chustka... A Virginie André? Czy ona też coś zgubiła? „Zgubiła” swoje życie, ale poza tym... Odrywam się na chwilę od zdjęć i przełączam na funkcję telefonu, żeby zadzwonić do Seymoura. - Cześć, to ja. Co do morderstwa Virginie André, czy przypadkiem nie zauważyłeś, żeby gdzieś napisano o jakimś zgubionym przez nią ostatnio przedmiocie? - Alice! Jesteś na urlopie, do kurwy nędzy! Zajmij się przygotowaniami do przyjścia na świat twojego dziecka! Nie słucham go. - Zauważyłeś coś czy nie?! - Nie, niczego nie zauważyłem, Alice. Już nie pracujemy nad tą sprawą. - Czy mógłbyś wyszukać dla mnie numer telefonu jej byłego męża? Przyślij mi SMS-em. Sama go zapytam. - Dobra... - wzdycha Seymour. - Dzięki ci, stary. Trzy minuty potem Seymour wysyła mi żądany numer. Od razu go wybieram i zostawiam Jeanowi-Marcowi Andrému wiadomość, prosząc, żeby jak najszybciej się ze mną skontaktował.

▫ - Pani Schäfer! Znów pani przyszła na piechotę! - wykrzykuje w moim kierunku z widoczną dezaprobatą Rose-May, gruba Reunionka mówiąca z silnym akcentem kreolskim, która przy każdej okazji ruga

mnie, jakbym była małą dziewczynką. - Ależ skąd, co też pani mówi? - odpowiadam, idąc za nią do jednej z sal na trzecim piętrze, gdzie prowadzi szkołę rodzenia. Rose-May prosi, żebym się położyła, i powoli mnie bada. Zapewnia mnie, że szyjka macicy jest wciąż zamknięta, że nie ma ryzyka poronienia. Z zadowoleniem stwierdza, że dziecko już się przekręciło główką do dołu. - Główka jest ładnie ustawiona ku dołowi, plecki są po lewej stronie. To idealna pozycja! Zaczęło już nawet trochę się zsuwać. Przykleja dwa czujniki na paskach do mojego gołego brzucha i włącza detektor tętna płodu, który nagrywa rytm serca dziecka i skurcze macicy. Słyszę bicie serca mojego synka. Jestem wzruszona, wilgotnieją mi oczy, ale równocześnie przeszywa mnie dreszcz niepokoju. Rose-May wyjaśnia mi, co mam robić, kiedy poczuję pierwsze skurcze, według planu ma to nastąpić za cztery do pięciu tygodni. - Jeśli będą się pojawiały co dziesięć minut, proszę zażyć spasfon i zaczekać pół godziny. Jeśli ból przejdzie, to znaczy, że to był fałszywy alarm. Jeśli będzie się utrzymywał i... Wyczuwam, jak w kieszeni mojej kurtki leżącej obok wibruje komórka. Przerywam akuszerce, prostuję się i sięgam po telefon. - Jean-Marc André - słyszę. - Odsłuchiwałem automatyczną sekretarkę i... - Bardzo dziękuję, że pan oddzwonił, panie André. Kapitan Schäfer, należę do brygady kryminalnej zajmującej się śledztwem w sprawie morderstwa pańskiej byłej żony. Może pamięta pan, czy w dniach poprzedzających jej śmierć żona czegoś nie zgubiła? - A co miałaby zgubić? - Właśnie nie wiem. Ubranie, biżuterię, portfel? - Jaki to ma związek z jej morderstwem? - Może żaden, ale nie należy lekceważyć żadnego śladu. Nie skarżyła się panu, że coś zgubiła? Jean-Marc André zastanawia się przez chwilę, po czym stwierdza: - To prawda, że... - zaczyna i przerywa w środku zdania. Czuję w jego głosie emocje, ale zaraz uspokaja się i kontynuuje: - To zresztą było jednym z powodów, dla którego pokłóciliśmy się ostatnim razem, kiedy zostawiła mi syna. Miałem do niej pretensje o to, że zgubiła pluszowego misia Gasparda, bez którego dzieciak nie może zasnąć. Virginie utrzymywała, że ten miś zginął im w parku Monceau. Mówiła coś o biurze rzeczy znalezionych, ale ja... Biuro rzeczy znalezionych...

Czuję, jak serce zaczyna mi szybciej bić. Czysta adrenalina. - Zaraz, zaraz, panie André, chciałabym dobrze zrozumieć: czy Virginie była w biurze rzeczy znalezionych, czy dopiero się tam wybierała? - Powiedziała mi, że już tam była i wypełniła specjalny formularz, żeby ją uprzedzono, kiedy zabawka się odnajdzie. Nie wierzę własnym uszom. - Dobrze, dziękuję bardzo. Zadzwonię do pana, jak tylko będę wiedziała coś nowego. Zrywam z siebie elektrody, wstaję i szybko się ubieram. - Przykro mi, Rose-May, ale bardzo się spieszę! - Pani Schäfer, chyba pani żartuje! W pani stanie nie można... Już jestem na korytarzu, chwilę potem w windzie. Z komórki staram się zadzwonić po taksówkę. Czekam na samochód w holu, przestępując z nogi na nogę z niecierpliwości. To moja sprawa, moje śledztwo. Znów wynurza się na powierzchnię moja duma. Myślę o tych dziesiątkach gliniarzy z brygady kryminalnej, którzy sprawdzali dokładnie rozkład zajęć ofiar i którzy może przeoczyli coś najważniejszego. Coś, co ja właśnie znalazłam...

▫ 36, rue des Morillons, piętnasta dzielnica Paryża, tuż za parkiem Georges'a Brassensa Taksówka podwozi mnie przed biuro rzeczy znalezionych: piękny budynek z lat dwudziestych, z różowej cegły i białego kamienia. Nawet jeśli biuro to podlega nadzorowi paryskiej prefektury, nie pracuje tu żaden policjant, i ja też zjawiam się tu po raz pierwszy. Pokazuję legitymację w recepcji i proszę o rozmowę z dyrektorem. Czekając, rozglądam się po wnętrzu. W okienkach około dziesięciu urzędników przyjmuje w ten sam sposób tych, którzy przynoszą zguby, jak i tych, którzy je odbierają lub zgłaszają. - Stephane Dalmasso, bardzo mi miło! Podnoszę głowę. Krzaczaste wąsy, obwisłe policzki, małe okrągłe okularki z kolorowego plastiku: szef biura przy rue des Morillons jest sympatycznym facetem mówiącym z silnym marsylskim akcentem. - Alice Schäfer, wydział śledczy. - Bardzo mi miło! Czy to wkrótce? - Popatrzył na mój brzuch. - Jeszcze półtora miesiąca, może mniej.

- Dziecko uszlachetnia człowieka! - rzuca wąsacz, zapraszając mnie do swojego gabinetu. Pokój jest przestronny, urządzony jak małe muzeum najdziwniejszych przedmiotów, które kiedykolwiek trafiły do tego miejsca: baretka Legii Honorowej, sztuczna noga, czaszka, kawałek metalu z World Trade Center, urna z prochami kota, katana członka jakuzy, a nawet... suknia ślubna. - To kierowca taksówki przyniósł ją do nas kilka lat temu. Wiózł parę nowożeńców. Pokłócili się i zerwali z sobą jeszcze w tej taksówce - opowiada mi Stephane Dalmasso. - Ma pan tutaj prawdziwą jaskinię Ali Baby... - Na co dzień ludzie przynoszą do nas zwłaszcza portfele, okulary, klucze, telefony i parasolki. - To dopiero! - rzucam, spoglądając na zegarek. - Jestem kopalnią anegdot, ale wydaje mi się, że pani raczej się spieszy... - odgaduje Dalmasso i proponuje mi, żebym usiadła. - A więc czemu zawdzięczam wizytę przedstawiciela wydziału śledczego paryskiej policji kryminalnej? - Pracuję nad serią morderstw. Chciałabym się dowiedzieć, czy może odwiedziła państwa ostatnio niejaka Virginie André? - W jakim celu mianowicie? - Żeby się dowiedzieć, czy ktoś nie odniósł do państwa zabawki, pluszowego misia, którego jej synek zgubił w parku Monceau. Dalmasso siedzi w fotelu na kółkach. Przysuwa się teraz wraz z fotelem do biurka i naciska na klawisz komputera. - Virginie André, powiada pani? - powtarza nazwisko, skubiąc koniuszek wąsów. Kiwam głową. On wpisuje nazwisko do komputera. - Nie, niestety nikt taki nie kontaktował się z nami w ciągu ostatnich miesięcy. - Może ona zgłosiła zgubę przez internet albo przez telefon... - Odnalazłbym to. Wszystkie prośby są obowiązkowo rejestrowane. Urzędnicy wypełniają formularze bezpośrednio w naszej komputerowej bazie danych. - Dziwne, bo jej mąż zapewnił mnie, że ona zgłosiła u was tę stratę. Czy może pan sprawdzić jeszcze trzy inne nazwiska? Wpisuję je w kołonotatniku, którzy leży na biurku przede mną, i odwracam zeszyt do niego. Dalmasso odczytuje nazwisko po nazwisku i wpisuje każde po kolei do komputera: „Clara Maturin”, „Nathalie Roussel”, „Maud Morel”...

- Niestety, nie znajduję żadnej z tych osób. Jestem bardzo zawiedziona. Potrzebuję dłuższej chwili, żeby uświadomić sobie, że nic z tego, pomyliłam się. - No cóż, trudno! Dziękuję panu za pomoc. Gdy podnoszę się z krzesła, czuję dziwne kłucie w brzuchu, przykładam więc do niego dłoń. Dziecko wciąż się bardzo wierci. Rozpycha się, jakby chciało rozciągnąć moje ciało. Chyba że to są te skurcze... - Czy źle się pani czuje? - pyta zaniepokojony Dalmasso. - Może wezwę taksówkę? - Nie, czuję się dobrze... - odpowiadam i siadam z powrotem. - Claudette! - woła Dalmasso sekretarkę. - Proszę zamówić taksówkę dla pani Schäfer! Dwie minuty później do biura wpada drobna kobieta z okropnymi rudymi włosami i poważnym, spiętym wyrazem twarzy. W dłoni trzyma parującą filiżankę. - Za moment będzie taksówka! - rzuca. - Może napije się pani trochę herbaty z cukrem? Biorę filiżankę z jej rąk i powoli wracam do siebie. Nie wiem czemu, ale ruda kobieta wciąż patrzy na mnie nieżyczliwie. Nagle coś wpada mi do głowy. - Zapomniałam zapytać, panie Dalmasso... czy któryś z pańskich pracowników ma może trójkołowy skuter? - Chyba nikt. To raczej męski środek lokomocji, a o ile pani zauważyła, w większości pracują tu kobiety. - Erik jeździ na czymś takim! - przerywa nam ruda sekretarka. Patrzę Dalmassowi prosto w oczy. - Erik? Kto to taki? - pytam. - Erik Vaughn. To pracownik tymczasowy, pracuje u nas tylko podczas wakacji albo wtedy, gdy mamy bardzo duży ruch, albo gdy czyjaś choroba się przedłuża... - Jest dziś tutaj? - Nie, ale na pewno zatrudnimy go znów w okresie Bożego Narodzenia. Przez ryfłowane szkło przepierzenia zgaduję, że w deszczu czeka już na mnie taksówka. - Ma pan jego adres? - Zaraz go pani znajdziemy! - zapewnia Dalmasso, wręczając sekretarce karteczkę samoprzylepną. Ten nowy element znów rozżarzył tlący się we mnie ogień. Nie chcę tracić czasu, bazgrzę więc w pośpiechu numer mojego telefonu i

adres mailowy na kartce w notesie Dalmassa. - Niech pan wyszuka okresy w ciągu dwóch ostatnich lat, kiedy Vaughn u pana pracował, i prześle mi wiadomość SMS-em lub mailem... - proszę dyrektora biura rzeczy znalezionych. Chwytam karteczkę, którą wręcza mi Claudette, i wychodzę, trzaskając drzwiami. Po chwili siedzę już w taksówce.

▫ W taksówce śmierdzi potem. Radio ryczy na cały regulator, a na liczniku widzę już dziesięć euro. Podaję kierowcy adres - budynek przy rue Parent-de-Rosan, w szesnastce, i żądam natychmiastowego ściszenia radia. Nie reaguje, dopóki nie pokazuję mu legitymacji policyjnej. Czuję się, jakbym miała gorączkę, mam dreszcze i uderzenia gorąca. Muszę się uspokoić. Wymyślam dość nieprawdopodobny scenariusz, ale bardzo chciałabym w niego uwierzyć. Oto Erik Vaughn, pracownik biura rzeczy znalezionych, posługuje się swoim stanowiskiem, żeby wyszukiwać kolejne ofiary. Mimo że w ten sposób wynalazł sobie Clarę Maturin, Nathalie Roussel, Maud Morel i Virginie André, nigdy nie wprowadził ich danych do komputera. Udało mu się obłaskawić je i skłonić do zwierzeń, a więc zebrać maksimum informacji, dzięki czemu poznał ich adresy i dowiedział się, że mieszkają same. Po tym pierwszym kontakcie wyczekał kilka dni, zanim je odwiedził pod pretekstem zwrotu zagubionego przedmiotu. Na swoje nieszczęście wszystkie cztery ofiary nie bały się go wpuścić do domu. Człowiek zawsze ufa zwiastunowi dobrych wieści. Jaka to ulga odnaleźć swoją ulubioną chustkę, komórkę czy ulubioną zabawkę synka. Więc nieostrożnie otwiera się drzwi, nawet jeśli jest już po dziewiątej wieczorem... Nie, nie, to bzdury. Jakie są szanse trafienia w dziesiątkę? Jedna na tysiąc? Chociaż... Taksówka szybko dowozi mnie na miejsce. Minęliśmy boulevard Victor Hugo, przejeżdżamy przed szpitalem Georges'a Pompidou, potem przez most nad Sekwaną, nieopodal Porte de Saint Cloud. Nie zabawiaj się w samotne śledztwa... Wiem lepiej od wszystkich, że rozwiązanie zagadki kryminalnej nigdy nie jest rezultatem pracy jednostki. To cała skrupulatnie opisana procedura prowadzona przez specjalnie wyznaczoną grupę śledczych, rezultat długiej pracy całej ekipy. Dlatego właśnie mam wielką ochotę

zadzwonić do Seymoura i podzielić się z nim swoimi odkryciami. Waham się, wreszcie decyduję się zaczekać, aż dostanę daty pracy Erika Vaughna w biurze rzeczy znalezionych. Wibruje moja komórka. Sprawdzam wiadomości. Dalmasso wysłał mi w Excelu rozkład zajęć Vaughna. Klikam na ekran, ale plik nie chce się otworzyć. Nieodpowiedni format. Cholera! - Jesteśmy na miejscu. Serdeczny jak strażnik więzienny kierowca wysadza mnie pośrodku małej jednokierunkowej uliczki znajdującej się między rue Boileau i avenue Mozart. Pada jeszcze bardziej niż przed chwilą. Czuję, jak po szyi spływają mi krople wody. Dziecko ciąży mi w brzuchu, czuję ten ciężar bardzo silnie i bardzo nisko. Coraz trudniej mi iść. Zawróć! Pośród domów szeregowych i czynszówek zauważam szarą kamienicę z numerem, który podała mi sekretarka. Jest to typowa budowla z lat siedemdziesiątych: długa i ponura betonowa fasada, która szpeci całą ulicę. Spostrzegam nazwisko „Vaughn” przy dzwonku, na który naciskam. Cisza! Na ulicy, na miejscu zarezerwowanym dla motorów, stoi motocykl, stary Chappy Yamaha, a także trzykołowy skuter. Powtórnie naciskam na dzwonek, a potem naciskam na wszystkie inne dzwonki, aż któryś z mieszkańców kamienicy wreszcie mi otwiera. Zapamiętuję piętro, na którym mieszka Vaughn, po czym zaczynam powoli wdrapywać się po schodach. Znów czuję kopniaki w brzuchu, kopniaki alarmowe. Wiem, że robię straszne głupstwo, ale coś mnie pcha do przodu, nie umiem się cofnąć. To jest moje śledztwo! Nie zapalam światła na klatce. Wchodzę schodek po schodku w kompletnych ciemnościach. Szóste piętro. Drzwi do mieszkania Vaughna są uchylone. Wyjmuję z torby pistolet, gratulując sobie w myślach intuicji, która zmobilizowała mnie do wzięcia z sobą broni. Obie dłonie zaciskam na kolbie. Czuję, jak pot zmieszany z deszczem spływa mi po plecach aż do krzyża. - Erik Vaughn?! - krzyczę. - Policja! Wchodzę do mieszkania!

Pcham drzwi, wciąż trzymając pistolet obiema rękami. Idę prosto korytarzem. Naciskam na włącznik światła, ale elektryczność została wyłączona. Słychać, jak gęste krople deszczu uderzają o dach. Mieszkanie jest właściwie puste. Nie ma światła, prawie nie ma mebli, kilka kartonowych pudeł stoi na podłodze na środku pokoju. Najwyraźniej ptaszek wyleciał z gniazdka. Moje napięcie trochę opada. Zdejmuję prawą dłoń z kolby i sięgam po komórkę. Kiedy wybijam numer Seymoura, czuję za sobą czyjąś obecność. Puszczam telefon i gwałtownie odwracam się do tyłu. Widzę jakiegoś mężczyznę w kasku. Otwieram usta, żeby krzyknąć, ale zanim wydam z siebie najmniejszy dźwięk, czuję, jak w ciało zagłębia mi się ostrze noża. Ostrze to zabija mojego synka. Vaughan uderza nożem w mój brzuch raz za razem. Nogi się pode mną uginają. Osuwam się na podłogę. Jak przez mgłę dociera do mnie, że on ściąga z moich nóg rajstopy. Potem czuję, jak odpływam rzeką nienawiści i krwi. Ostatnia moja myśl jest o ojcu, a dokładniej o zdaniu, które wytatuował sobie na przedramieniu: Najlepszym z forteli diabła jest dowieść wam, że diabeł nie istnieje*. * Fragment wiersza Charles'a Baudelaire'a pt. Paryski spleen.

9 Riverside Forever is composed of nows. („Na zawsze” składa się z wielu „teraz”.) EMILY DICKINSON

Hell's Kitchen, Nowy Jork Dziś 11:15 Alice skończyła opowiadać jakąś minutę temu. Wstrząśnięty Gabriel milczał. Chciał jej coś powiedzieć na pocieszenie, ale obawiał się niezręczności, zatem wolał zachować ciszę. Młoda kobieta zmrużyła oczy i w milczeniu obserwowała unoszone wiatrem pożółkłe liście. Hałas miasta wydawał się dochodzić do nich z bardzo daleka. Prawie można było usłyszeć śpiew ptaków czy szmer wody w fontannie na środku małego ogródka. Odsłanianie przeszłości przed nieznajomym było bolesne, ale okazało się uzdrawiające. Tak jak seans u psychoterapeuty. Nagle coś przyszło jej do głowy, oczywistość. - Wiem, jak otworzyć teczkę! - wykrzyknęła, a Gabriel aż podskoczył. Chwyciła teczkę i położyła ją na kolanach. - Dwa zamki zabezpieczone podwójnym kodem na trzy cyfry! wyjaśniła. - No tak! - potwierdził Gabriel, otwierając szeroko oczy. -I co z tego? Alice pochyliła się ku niemu, podciągnęła rękaw jego koszuli i oczom obojga ukazała się seria cyfr wyciętych ostrą końcówką noża: 141197 - Założymy się? Sprawdziła kombinację, przekręcając po kolei kółka szyfru, potem

nacisnęła przycisk w dwóch zanikach jednocześnie. Rozległo się głośne kliknięcie i zawartość teczki stanęła otworem. Była pusta. A przynajmniej wyglądała na pustą. Alice zauważyła ruchomą przegrodę oddzieloną od reszty zamkiem błyskawicznym. Rozsunęła zamek i oczom jej ukazało się podwójne dno. W schowku leżała mała torebka z krokodylej skóry w kolorze żółtobrunatnym. Nareszcie! Drżącymi dłońmi otworzyła torebkę, ciągnąc za języczek zamka. W środku wyłożonym miękkim materiałem zobaczyła przypiętą gumką dużą strzykawkę, której igła zabezpieczona była nasadką. - Co to takiego? - zdziwił się Gabriel. Nie wyjmując strzykawki z etui, Alice przyjrzała jej się uważnie. Pod grubym szkłem widać było skrzący się w słońcu jasnoniebieski płyn. Lekarstwo? Narkotyk? Dwadzieścia mililitrów jakiejś nieznanej surowicy... Zawiedziona Alice zasunęła mosiężny zamek błyskawiczny. Gdyby była w Paryżu, natychmiast oddałaby tę substancję do analizy, niestety tutaj było to niemożliwe. - Żeby poznać działanie tej substancji, trzeba by mieć odwagę wstrzyknąć ją sobie... - rzucił Gabriel. - Nie żadną odwagę, raczej głupotę - poprawiła go Alice. Gabriel chwycił marynarkę i zasłonił sobie ręką oczy, żeby ochronić się przed oślepiającym słońcem. - Na rogu ulicy jest budka telefoniczna - powiedział, wskazując palcem w tamtym kierunku. - Spróbuję złapać tego mojego przyjaciela saksofonistę w Tokio. - Dobra, czekam na pana w samochodzie. Alice popatrzyła za oddalającym się Gabrielem, który szedł w stronę budki. Znów wróciło do niej to uczucie zniechęcenia, wrażenie, że pod nawałem pytań bez odpowiedzi jej mózg pracuje na darmo. Dlaczego ani ona, ani Gabriel nie mogli sobie przypomnieć absolutnie niczego, co stało się poprzedniej nocy? W jaki sposób znaleźli się oboje w Central Parku? Czyją krwią została splamiona jej koszula? Skąd wziął się u niej ten pistolet? Dlaczego w magazynku brakowało jednej kuli? Kto napisał jej na ręku numer telefonu tego hotelu? Kto pociął ostrym nożem ramię Gabriela? Dlaczego teczka została zabezpieczona prądem? Co to za substancja znajdowała się w strzykawce? Alice zakręciło się w głowie.

Alice w krainie kłopotów. Kusiło ją, żeby znów zadzwonić do Seymoura i dowiedzieć się, czy znalazł coś interesującego, badając kamery przemysłowe na parkingu i lotniskach paryskich, ale wiedziała, że przyjaciel potrzebuje więcej czasu na sprawdzenie tego wszystkiego. Na razie ona musiała przejąć inicjatywę. Musiała robić to, co potrafiła najlepiej, a najlepsza była w tropieniu przestępców. Musi więc tropić przestępców za pomocą tego, co ma do dyspozycji. Zza rogu wyjechał policyjny wóz patrolowy, który sunął teraz powoli w jej kierunku. Alice spuściła wzrok, modląc się, żeby jej nie zauważyli. Ford crown przejechał przed nią, nie zatrzymując się. Była to jednak przestroga, której nie wolno lekceważyć. Minęła już ponad godzina, odkąd ukradli hondę. Właścicielka na pewno zawiadomiła policję, a może nawet zdążyła podać opis samochodu i numery rejestracyjne. Zatrzymanie tego wozu narażało ich na wielkie niebezpieczeństwo. Powziąwszy decyzję, Alice zebrała swoje rzeczy - nóż skradziony w kawiarni, telefon komórkowy, fiolkę ibuprofenu, chusteczki higieniczne, torebkę ze strzykawką, splamiony krwią kawałek bluzki - i wsadziła je do płóciennej torby. Założyła na plecy szelki z kaburą, wsunęła do niej glocka i wyszła z samochodu, zostawiając kluczyki na siedzeniu. Tropić przestępców za pomocą tego, co ma do dyspozycji... Co zrobiłaby, gdyby znalazła się teraz w Paryżu? Najpierw poprosiłaby o sprawdzenie odcisków palców ze strzykawki, a zrobiła to za pomocą bazy danych z FAED*. * FAED - Fichier Automatise des Empreintes Digitales (fr.) - Automatyczna Kartoteka Odcisków Palców, powstała w 1987 r., pod zarządem Centralnej Dyrekcji Francuskiej Policji Sądowej.

Ale tu? Co mogła zdziałać tutaj? Weszła na chodnik, żeby dogonić Gabriela, i przyszło jej do głowy coś dziwnego. - Udało mi się dorwać Kenny'ego! - oznajmił Gabriel z entuzjazmem. - Zgadza się nam pożyczyć swoje mieszkanie w Astorii, w Queensie. Niezbyt blisko, ale lepsze to niż nic. - Dobra, Keyne, w drogę! Dość już straciliśmy czasu. Mam nadzieję, że lubi pan piesze wycieczki, bo zostawiamy tu samochód. - A dokąd mamy iść? Alice uśmiechnęła się do niego. - Odwiedzimy miejsce, które powinno się panu spodobać, jako że zachował pan w sobie duszę dziecka!

- Mogłaby się pani wyrażać jaśniej? - Zbliża się Boże Narodzenie, Gabrielu, więc zabieram pana do sklepu z zabawkami!

10 Odciski palców Wróg to twój najlepszy nauczyciel. LAO-CY

Alice z Gabrielem przemknęli wśród tłumu turystów kręcących się na dziedzińcu przed budynkiem General Motors, na rogu Piątej Alei i Pięćdziesiątej Dziewiątej Ulicy. Dwaj portierzy w mundurach ołowianych żołnierzyków z szerokimi uśmiechami przyjmowali klientów w drzwiach wiekowej nowojorskiej instytucji, sklepu FAO Schwartz Toys. Był to największy na Manhattanie sklep z zabawkami i kręcił się już w nim gęsty tłum. Na parterze przekształconym w namiot cyrkowy umieszczono naturalnej wielkości pluszowe zwierzęta. Był tam ryczący lew, tygrys przeskakujący przez płonącą obręcz, słoń, na którym siedziały trzy małpki przebrane za boyów hotelowych. Dalej dekoracja przedstawiała wnętrze pokoju dziecinnego: sprzedawczynie w uniformach piastunek nosiły na rękach pucołowate niemowlaki, które z powodzeniem można było wziąć za prawdziwe. - Czy wreszcie mi pani powie, po co tu przyszliśmy? Alice zignorowała jego pytanie. Ruchomymi schodami wjechali na piętro. Alice szła szybko, Gabriel wolno, obserwując z rozbawieniem kręcące się wszędzie dzieciaki - jedne skakały po gigantycznych klawiszach ułożonych wprost na podłodze, inne prosiły rodziców, żeby pstryknęli im zdjęcie z dwumetrowymi bohaterami Gwiezdnych wojen zbudowanymi z klocków Lego, inne jeszcze oglądały teatrzyk kukiełek Muppet Show. Prawdziwy raj dla dzieci... W dziale akcesoriów teatralnych przykleił sobie fałszywe wąsy à la Groucho Mara, na głowę włożył kapelusz Indiany Jonesa i tak przebrany dobił do Alice, która kręciła się po dziale nauk ścisłych. W skupieniu przeglądała dokładnie zestawy z zabawkami: były tam mikroskopy, teleskopy, zestawy małego chemika, plastikowe szkielety z ruchomymi organami wewnętrznymi i wiele, wiele innych.

- Jeśli trafi pani na bicz... Alice podniosła głowę i spojrzała na niego rozzłoszczona. - Czy pan nigdy nie potrafi zachować powagi, Keyne? - Chciałbym pani jakoś pomóc... - Ach, niech się pan odczepi! - ofuknęła go. Urażony odszedł, ale chwilę później wrócił. - Założę się, że szuka pani właśnie tego! - oznajmił, wyciągając ku niej kartonowe pudełko ze zdjęciem ze słynnego serialu telewizyjnego. Alice rzuciła nieuważnym wzrokiem na pudło z napisem „Ty też możesz być technikiem kryminalnym, zestaw dla początkujących, 29.99 $”, ale chwilę potem wyrwała mu przedmiot z rąk i zaczęła sprawdzać zawartość pudełka: żółta taśma, żeby wydzielić miejsce zbrodni, lupa, legitymacja śledczego, taśma klejąca, gips do odtwarzania pozostawionych śladów, torebki na próbki pobrane w miejscu zbrodni, czarny proszek, pędzel magnetyczny... - Tak, właśnie to jest nam potrzebne! - przyznała zaskoczona. Ustawiła się z pudełkiem w długiej kolejce do kasy na pierwszym piętrze. Dopiero gdy po dłuższej chwili zjechała schodami na parter, wpadła na Gabriela, który tymczasem zamienił kapelusz Indiany Jonesa na cylinder sztukmistrza Mandrake'a. W czarnej pelerynie wykonywał różne sztuczki, a przed nim siedziała grupka dzieci, której średnia wieku nie przekraczała sześciu lat. Alice przyglądała mu się przez chwilę z pobłażaniem, ale i zafascynowana tym dziwnym facetem, który niezwykle zręcznie i z widoczną przyjemnością wyciągał ze swego kapelusza przeróżne pluszowe stworzenia: królika, tukana, małego kotka, jeża, małego tygryska... Po chwili jednak jej oczy się zaszkliły, bo oglądanie małych dzieci wciąż jeszcze było dla niej przykre - uświadamiała sobie wówczas, że nigdy nie poda butelki ze smoczkiem swemu synkowi, nigdy nie odprowadzi go do szkoły na mecz piłki nożnej czy na lekcję judo, nigdy też nie nauczy go bić się w obronie własnej i w ogóle nie wprowadzi go w świat! Zamrugała, żeby przegnać łzy, i podeszła do Gabriela. - Niech pan przestanie się wygłupiać, Keyne! - rzuciła krótko i pociągnęła go za ramię. - Zapomniał pan, że ściga nas policja? Zamaszystym gestem magik ściągnął pelerynę i rzucił cylinder na półkę, gdzie leżały kostiumy. - Mandrake kłania się wam wszystkim głęboko! - wykrzyknął. Gdy odchodził, żegnały go śmiechy i oklaski dzieciaków.

▫ Pergolese Cafe, na Madison Avenue, tuż za katedrą Świętego Patryka, była jednym ze starszych lokali Manhattanu. Ze stolikami z taniej płyty laminowanej i kanapami z zielonego skaju jadłodajnia wyglądała, jakby żywcem została przeniesiona z lat sześćdziesiątych. Z zewnątrz banalna, miała jednak licznych stałych klientów, amatorów chrupiących sałatek, smakowitych hamburgerów, jajek po benedyktyńsku czy pastrami w oliwie o smaku truflowym. Jej stary właściciel, Paolo Mancuso, sam przyniósł na tacy zamówienie młodej kobiecie mówiącej z silnym francuskim akcentem i jej towarzyszowi: były to dwie bułki z homarem, dwie porcje domowych frytek i dwie butelki budweisera. Gabriel rzucił się wprost na swoją porcję, chwytając pełną garść frytek, smakowicie chrupiących i posolonych dokładnie tyle, ile trzeba. Siedząca naprzeciw niego Alice zadowoliła się kilkoma kęsami swojej kanapki, po czym odsunęła od siebie jedzenie, robiąc miejsce na stoliku. Postawiła przed sobą płócienną torbę, odpięła dwa skórzane paski i wyjęła ze środka małą torebkę znalezioną w teczce. Pomagając sobie papierową serwetką, ostrożnie wysunęła strzykawkę ze skórzanego futerału i zabrała się do pracy. Rozdarłszy plastikowe opakowanie zestawu „Mały technik”, wyciągnęła z niego puder, szczypczyki i saszetkę na pobrane próbki. - Zdaje sobie pani sprawę z tego, że to jest zwykła zabawka? - zaprotestował Gabriel. - To najzupełniej wystarczy. Wytarłszy dłonie w serwetkę, Alice dokładnie sprawdziła jakość każdego składnika. Czarny proszek z węgla i małych cząsteczek żelaza był najzupełniej wystarczający. Zanurzyła koniuszek magnetycznego pędzla w słoiczku i pokryła strzykawkę czarną mieszanką, której cząsteczki przyczepiły się do aminokwasów zostawionych przez pory skóry na gładkim plastiku. Stopniowo oczom ich ukazało się kilka wyraźnych odcisków palców. Alice postukała w strzykawkę paznokciem, żeby zrzucić nadmiar proszku. Przyjrzała się dokładnie każdemu, najwyraźniej świeżemu, odciskowi. Jeden z nich widać było wyjątkowo dokładnie: był to prawie kompletny odcisk palca wskazującego lub środkowego. - Niech mi pan odetnie kawałek taśmy klejącej! - poprosiła. Gabriel wziął do ręki rolkę taśmy. - Taki?

- Trochę dłuższy! I niech pan uważa, żeby nie uświnić strony klejącej! Chwyciła pasek taśmy i pokryła nim odcisk palca, uważając, żeby nie zostawić pod spodem bąbelków powietrza. Potem odkleiła taśmę, żeby przenieść odcisk, chwyciła kartonową podstawkę od piwa, odwróciła i przykleiła taśmę na czystej stronie. Nacisnęła mocno kciukiem, żeby odcisk odbił się na kartoniku. Kiedy zerwała taśmę, na białej stronie podstawki od piwa ukazało się wyraźne czarne odbicie linii papilarnych. Alice zmrużyła oczy, żeby dokładnie im się przyjrzeć. Grzbiety linii, nakładając się na siebie, tworzyły nietypowy motyw: był to wzór łukowy, przerwany maleńką blizną w kształcie krzyża. Pokazała rezultat Gabrielowi i zadowolona z wyników swojej pracy wsunęła kartonową podstawkę do specjalnej torebeczki. - No tak, wspaniale, ale w czym nam to pomoże? - spytał Gabriel. - Należałoby zeskanować ten odcisk, a przede wszystkim wrzucić go do bazy danych, prawda? Alice dziobnęła kilka frytek, myśląc na głos: - To mieszkanie pańskiego przyjaciela w Queensie... - Tak? - Tam pewnie będzie komputer i dostęp do internetu. - Internet może jest, ale jeśli on coś ma, to raczej laptop, którego na pewno wziął z sobą do Tokio. Na to nie ma za bardzo co liczyć. Na twarzy Alice pojawił się wyraz rozczarowania. - Jak możemy się tam dostać? Taksówką, metrem, pociągiem? Gabriel spojrzał w górę. Na ścianie nad ich stolikiem, pośrodku licznych zdjęć celebrytów pozujących z właścicielem, zauważył stary plan miasta przypięty pinezkami do tablicy korkowej. - Jesteśmy niedaleko Grand Central... - powiedział, pokazując wskazującym palcem punkt na mapie. Grand Central Station... Alice pamiętała ten przeogromny dworzec, który Seymour jej pokazał podczas jednego z ich wspólnych pobytów w Nowym Jorku. Kolega zaprosił ją wówczas na ostrygi i langustynki do Oyster Bar, słynnej restauracji specjalizującej się w owocach morza, która mieściła się w wielkiej sklepionej sali w podziemiu. Wspomnienie tej wizyty spowodowało, że do głowy wpadła jej nieoczekiwana myśl. Spojrzała na plan miasta. Gabriel miał rację: Grand Central Station znajdował się w odległości niecałych dwóch przecznic od jadłodajni. - Chodźmy! - rzuciła, podnosząc się z kanapy.

- Co, już? Nie bierzemy deseru? Widziała pani ich wspaniały sernik? - Och, niech mnie pan nie denerwuje, Keyne!

▫ Weszli na dworzec wejściem usytuowanym na rogu Park Avenue i Czterdziestej Drugiej Ulicy i chwilę potem znaleźli się w ogromnej hali głównej z rzędami okienek kasowych i automatów biletowych. Pośrodku gigantycznego pomieszczenia znajdował się punkt informacyjny, a nad nim słynny mosiężny zegar z czterema cyferblatami wykonanymi z opalu, od ponad stu lat służący jako punkt orientacyjny dla spotkań zakochanych par. Mimo że Alice nie znalazła się tu w celach turystycznych, nie mogła się powstrzymać i obrzuciła halę dworcową pełnym podziwu spojrzeniem. To pewne, że Gare du Nord czy Saint Lazare nie umywa się do tej stacji - pomyślała, unosząc głowę. Jesienne, łagodne i spokojne światło wpadało do hali przez znajdujące się po bokach wielkie witraże, barwiąc wnętrze tonami żółci i ochry. Pod ogromnym sklepieniem znajdującym się na wysokości prawie czterdziestu metrów tysiące gwiazd namalowanych na suficie robią wrażenie, jakby człowiek znajdował się na zewnątrz w piękną gwiaździstą noc. To stąd Cary Grant uciekał do Chicago w filmie Północ, północny zachód, tu również Robert de Niro spotkał Meryl Streep w filmie Zakochać się. - Proszę iść za mną! - poleciła Alice wystarczająco głośno, żeby Keyne mógł ją usłyszeć mimo panującego wokół harmideru. Przebili się razem przez tłum i weszli na schody prowadzące z głównej hali na balkon Main Concourse. Stąd rozciągał się panoramiczny widok na całą halę, która wydawała się im teraz jeszcze większa niż w rzeczywistości. W tym wspaniałym otoczeniu, prawie pod otwartym niebem, wielka firma informatyczna otworzyła jeden ze swoich sklepów. Alice przemknęła pomiędzy stołami z jasnego drewna, na których przedstawiano główne produkty tej firmy: iPhone'y, iPody, komputery, iPady. Chronione przez elektroniczne systemy przeciwkradzieżowe, przedmioty te były jednak dostępne dla amatorów. Klienci sklepu - przeważnie turyści - sprawdzali na nich swoją pocztę elektroniczną, przeglądali strony internetowe albo słuchali muzyki w słuchawkach high-tech.

Trzeba było działać szybko; wszędzie było pełno policji i pracowników ochrony. Alice udało się uniknąć rozmowy ze spieszącym z pomocą sprzedawcą ubranym w czerwony T-shirt i podeszła do jednego ze stołów z wyeksponowanymi komputerami. Podała Gabrielowi swoją torbę. - Niech pan wyciągnie podstawkę od piwa! - zażądała. Gdy Gabriel szukał podstawki, ona nacisnęła na klawisz laptopa MacBook Pro, podobnego do tego, który miała u siebie w domu. Jednym kliknięciem uruchomiła program aktywujący kamerę znajdującą się pośrodku obudowy nad ekranem i wzięła od Gabriela kartonik. Zrobiła kilka zdjęć odcisku palców pod różnym kątem. Za pomocą Photoshopa zmieniła kilkakrotnie kontrast i światło, żeby otrzymać zdjęcie najbardziej nadające się do analizy kryminalistycznej, następnie połączyła się ze swoją pocztą elektroniczną. - Może zajmie się pan biletami dla nas? - zaproponowała. Zaczekała, aż Gabriel odejdzie w kierunku automatycznych kas, i zaczęła pisać mail do Seymoura. Wiedziała, że musi się spieszyć, więc palce jej biegły po klawiaturze w zawrotnym tempie. Do: Seymour Lombart Temat: Pomocy! Od: Alice Schäfer Seymour, bardziej niż kiedykolwiek potrzebuję dziś Twojej pomocy. Za niecałą godzinę spróbuję do Ciebie zadzwonić, ale tymczasem musisz porządnie przyspieszyć swoje poszukiwania. 1. Czy masz już dojście do kamer monitoringu na tym parkingu i na lotniskach? 2. Czy odnalazłeś mój samochód? A moją komórkę? Czy sprawdziłeś ostatnie operacje na moim koncie bankowym? 3. Czy dowiedziałeś się czegoś o Gabrielu Keynie? 4. Dołączam do poczty zdjęcie odcisku palca. Czy możesz jak najszybciej przepuścić je przez bazę danych? Liczę na ciebie Twoja przyjaciółka, Alice

11 Little Egypt (...) umiem zatrzymać ludzi dopiero wtedy, gdy odejdą. DIDIER VAN CAUWELAERT, Poisson d'amour

Astoria Północno-zachodni Queens 12:00 Jesienne światło zalało dziedziniec przed dworcem. Alice i Gabriel opuścili osłoneczniony plac i wtopili się w tłum klientów targu, którego stragany rozłożono pod metalowymi słupami powietrznego metra. Z Grand Central pojechali kolejką do Lexington Avenue, gdzie przesiedli się do lokalnego szybkiego pociągu kursującego do Astoria Boulevard. Przejazd trwał niecałe dwadzieścia minut, ale znaleźli się w zupełnie innym świecie. Wokół siebie mieli już nie wieżowce ze szkła i stali, ale małe tradycyjne domki z cegły, a energiczną i pełną życia atmosferę Manhattanu zastąpiła prawie wiejska atmosfera. Wokół pachniało oliwą, roztartym czosnkiem i świeżą miętą. Na straganach leżały grillowane kalmary i ośmiornice, porcje musaki, szaszłyków greckich, bakławy, dolmades i francuskiego ciasta nadziewanego fetą. Te apetyczne przysmaki nie pozostawiały żadnych wątpliwości co do tego, że Astoria była starą grecką dzielnicą Nowego Jorku. - Przynajmniej zna pan adres? - spytała Alice, widząc, że Gabriel waha się, w którym kierunku pójść. - Byłem tu tylko raz, może dwa... - usprawiedliwił się Keyne. Pamiętam, że okna mieszkania wychodziły na Steinway Street. - Adres w sam raz jak dla muzyka! - zażartowała Alice. Spytali o drogę jakiegoś dziadka, który sprzedawał szaszłyki z wołowiny przyprawione liściem laurowym, grillowane na przenośnym ruszcie.

Idąc za jego wskazówkami, podążyli długą zadrzewioną ulicą biegnącą pomiędzy dwoma rzędami przylegających do siebie domów, która przypominała zaułki w Londynie. Potem weszli na ulicę pełną sklepów, gdzie szumiało jak w ulu. Atmosfera była tu międzynarodowa, obok siebie działały w harmonii sklepy z przysmakami greckimi, delikatesy wegetariańskie, stragany z kebabami, japońskie ruchome bufety z sushi i stragany z przysmakami koreańskimi. Prawdziwy gastronomiczny tygiel skupiony między kilkoma przecznicami. Steinway Street okazała się jeszcze innym światem - tym razem był to świat z drugiej strony Morza Śródziemnego, a dokładniej: Afryka Północna. - Od kilku lat ludzie nazywają tę dzielnicę Małym Egiptem, lub Małym Marokiem - oznajmił Gabriel. Faktycznie wystarczyło trochę wyobraźni, żeby przenieść się do świata arabskiego, na targ w Kairze czy w Marrakeszu. Rozkoszne wonie miodu i tażin wypełniały całą ulicę, a bary z nargilami były tu liczniejsze niż greckie tawerny. Minęli mieniący się złociście meczet, sklep z mięsem halal, księgarnię religijną. Nikt się nie dziwił dobiegającej zewsząd mieszance angielskiego i arabskiego. - To chyba tu! - powiedział Gabriel, kiedy znaleźli się pod domem z brązowej cegły, o jasnej fasadzie i podsuwanymi oknami, który wznosił się nad sklepikiem męskiego fryzjera. Wejście do domu nie było chronione żadnym kodem. Nie było też windy. Wbiegli po schodach, zatrzymując się na trzecim piętrze, żeby odebrać klucze od pani Chaouch, właścicielki domu, którą Kenny uprzedził telefonicznie. - Elegancko, co? - rzucił Gabriel, gdy weszli do loftu. Mieszkanie Kenny'ego było duże, dwupoziomowe, przestronne i osadzone na metalowym rusztowaniu. Alice weszła do środka za Gabrielem. Przyjrzała się ścianom z cegły, wysokim sufitom, podłodze z woskowanego betonu i stanęła jak wryta przed wielkim oknem do samej podłogi, z hipnotyzującym widokiem na rzekę Hudson. Ponad minutę wpatrywała się w milczeniu w wody rzeki, potem rzuciła płócienną torbę na wielki dębowy stół, przy którym stała ława ze szczotkowanego metalu i dwa niepasujące do siebie fotele. - Jestem nieżywa! - westchnęła, padając na jeden z nich. - Może napuszczę pani wody do wanny? - zaproponował Gabriel. - Słucham?! Na pewno nie, mamy co innego do roboty, niż... Ale Gabriel wcale jej nie słuchał, tylko wbiegł na piętro.

Alice westchnęła i przez długą chwilę siedziała nieruchomo wtulona w poduszki. Nagle ogarnęło ją wielkie zmęczenie. Kilka minut potrzebowała, żeby trochę przeszedł szok po stresie i fizycznym wyczerpaniu. Kiedy poczuła się lepiej, wstała i zaczęła grzebać w szafkach kuchennych, szukając czajnika. Nastawiła wodę i czekając, aż się zagotuje, zaczęła przechadzać się po salonie i przyglądać machinalnie książkom w bibliotece (Harry Crews, Hunter Thompson, Trevanian...), pismom leżącym na niskim stoliku, abstrakcyjnym minimalistycznym płótnom na ścianach. Miejsce to, pełne światła, przestronne, utrzymane było w naturalnych tonach od szarości do beżu - rozsądny kompromis między stylem przemysłowym a szwedzką estetyką „wszystko w drewnie”. Bliskość rzeki, ascetyczna, surowa dekoracja, łagodne światło, wszystko to tworzyło przytulną atmosferę kokonu. Alice poszukała wzrokiem komputera, Wi-Fi albo telefonu. Niczego takiego nie spostrzegła. W wazie zauważyła kluczyk do samochodu z breloczkiem wyobrażającym srebrnego galopującego konia. Czyżby mustang? - zastanowiła się, wyjmując kluczyk z wazy. Kiedy wróciła do kuchni, w szafce na herbatę znalazła zieloną herbatę japońską zmieszaną z prażonymi ziarnami ryżu. Przygotowała sobie filiżankę tej herbaty. Napój był oryginalny - świeże tony zielonej herbaty kontrastowały z orzechowo-zbożowym aromatem ryżu ale nie nadawał się do picia. Wylała zawartość filiżanki do zlewu, potem otworzyła przeszklone drzwiczki szafki na wino, ustawionej obok lodówki. Najwyraźniej gospodarz był amatorem dobrego wina. Poza kilkoma butelkami kalifornijskiego pinot noir, reszta to były francuskie grand cru. Dzięki ojcu Alice znała się na winie. Zauważyła od razu butelkę Château Margaux 2000, Cheval Blanc 2006, Montrose 2005... Miała już otworzyć saint estephe, kiedy spostrzegła wyjątkowy burgund: La Tâche 1999 ze słynnej winnicy Romance Conti. Była to bezcenna butelka grand cru, którego nigdy jeszcze nie skosztowała. Odepchnęła od siebie wszystkie racjonalne powody, dla których nie powinna wypić tego nektaru, otworzyła butelkę i nalała sobie kieliszek. Dokładnie się przyjrzała, zanim przechyliła go do ust. Piękny kolor granatu, silna woń róży, borówek i czekolady. Bardziej potrzebowałam tego niż herbaty - pomyślała. Wychyliła łyk burgunda, zachwycając się niuansami zapachowymi czerwonych owoców i przypraw. Wino bardzo jej smakowało i rozgrzało ją. Wypiła kieliszek do dna i od razu nalała sobie następny. - Jeśli pani zechce zadać sobie trochę trudu i pójść do łazienki,

kąpiel jest gotowa! - oznajmił Gabriel z emfazą, stojąc na półpiętrze. - Napije się pan kieliszek wina? - Co?! Otworzyła pani którąś z jego butelek? - zdenerwował się Gabriel i pobiegł na dół kręconymi schodami. Popatrzył na butelkę côte de nuits i wybuchł: - Pani jest chyba nieświadoma tego, co robi! Prawdziwa madame Sans-Gene! Wie pani, ile kosztuje to wino?! - Och, dobra, Keyne! Proszę sobie darować te nauki moralne! - Dziwny sposób okazywania wdzięczności mojemu przyjacielowi za to, że udzielił nam gościny! - powiedział Keyne zirytowany. - Dobra już, dobra! Zwrócę mu za to jego cholerne wino! - Niby jak? Z pani policyjnej pensji? - Tak, z mojej policyjnej pensji, żeby pan wiedział! À propos, czy pański przyjaciel ma może samochód? - Kenny ma jakiegoś starego grata. Chyba go wygrał w pokera. - Wie pan może, gdzie ten samochód się znajduje? - Nie mam pojęcia... - odrzekł Gabriel, ale nagle podszedł do okna i wychylił się, spoglądając na podwórko wysypane żwirem. Stało tam może z dziesięć samochodów, zaparkowanych wokół betonowej wysepki pośrodku. Zmrużył oczy, żeby przyjrzeć się autom. - Może to ten... - Pokazał palcem na shelby w kolorze białym z dwoma niebieskimi paskami. - Niech pan zejdzie sprawdzić! - poleciła Alice, rzucając mu kluczyki. Gabriel się zbuntował. - Niech mi pani przestanie rozkazywać! Nie jestem jednym z pani podwładnych! - Proszę się pospieszyć, Keyne, naprawdę bardzo potrzebny jest nam samochód! - A pani za to bardzo potrzebny jest relaks, kotku! Proszę iść do łazienki! - Jeśli jeszcze raz odezwie się pan do mnie w ten sposób...! zagroziła Alice. Nawet nie skończyła zdania, bo Gabriel wyszedł, trzaskając drzwiami.

▫ Łazienka znajdowała się obok głównej sypialni - całe wnętrze było zaprojektowane tak jak apartament hotelowy. Alice usiadła na łóżku i

otworzyła płócienną torbę. Wyjęła z niej pakiet z telefonem i ściągnęła plastikowe opakowanie. W środku znajdował się smartfon, ładowarka, zestaw głośnomówiący i ulotka z instrukcją obsługi. Na dnie pudełka znalazła kartę pokrytą plastikiem i numer serii aparatu. Włączyła telefon do prądu. Na ekranie pojawiła się ikonka, wskazując na dziesięciominutowy kredyt. Naciskając na odpowiedni guzik, włączyła automatyczną sekretarkę, która poprosiła ją o wprowadzenie numeru seryjnego. Wykonała polecenie. Metaliczny głos poprosił ją o wprowadzenie kodu strefy, w której zamierzała posłużyć się telefonem. Pamiętając o tym, co powiedział jej Gabriel, wybrała numer dwieście dwanaście, kierunkowy Nowego Jorku. Prawie natychmiast przysłano jej numer telefonu SMS-em. Gdy włączyła aparat, wprowadziła do niego numer opłaconej z góry karty. Miała do dyspozycji sto dwadzieścia minut. Pierwszy telefon wykonała na komórkę Seymoura, ale odpowiedziała jej automatyczna sekretarka. - Oddzwoń do mnie na ten numer, jak tylko będziesz mógł! Naprawdę potrzebuję pomocy! Pospiesz się, błagam! - nagrała rozpaczliwy komunikat.

▫ Następnie poszła do łazienki, oddzielonej od reszty pokoju ścianką z luksferów. Pomieszczenie zaprojektowano w stylu lat pięćdziesiątych: podłoga była w czarno-białą szachownicę, żeliwna wanna stała na miedzianych nogach, staromodna umywalka wyposażona była w ceramiczne krany, a meble wykonano z rzeźbionego malowanego drewna. Keyne dotrzymał słowa: pod grubą warstwą piany czekała na nią wanna pełna gorącej, pachnącej lawendą wody. Zabawny facet... Alice rozebrała się przed wysokim lustrem w ruchomej ramie z kutego żelaza i wślizgnęła do wody. Gorąco przyspieszyło bieg jej krwi i oczyściło pory skóry. Poczuła, jak mięśnie jej się rozluźniają i znika pulsujący ból stawów. Westchnęła z ulgą. Miała przyjemne wrażenie, że porywa ją gorąca, dobroczynna fala i przez kilka sekund poddała się całkowicie rozkosznemu rozmarzeniu. Potem wzięła głęboki wdech i zanurzyła głowę pod wodą. Alkohol we krwi i wysoka temperatura wody wprowadziły ją w stan półsnu i odrętwienia. Przez głowę przepływały jej sprzeczne myśli. Fakt, że nie mogła sobie przypomnieć, w jaki sposób znalazła

się w tej sytuacji, bardzo ją niepokoił. Po raz kolejny spróbowała odtworzyć w myślach przebieg poprzedniego wieczoru. Wciąż ta sama czarna dziura w pamięci nie pozwalała jej dotrzeć do wspomnień. Z początku części układanki łatwo wskakiwały na swoje miejsce: wycieczki po barach, koktajle wypite z przyjaciółkami, parking przy avenue Franklin Roosevelt. Potem powrót do samochodu. Sinoniebieskie oświetlenie podziemia. Czuje się niepewnie, zatacza się... Dobrze pamięta, jak otworzyła drzwi swojego małego audi i zasiadła za kierownicą... Tymczasem koło niej ktoś siedział! Z ciemności wychynęła twarz mężczyzny. Alice próbowała sobie przypomnieć, jak wyglądał, ale jego rysy rozpłynęły się we mgle. I nagle otworzyły się przed nią drzwi do przeszłości... dawne czasy przypływają, niesione prądem rzeki, której źródłem jest cierpienie.

Pamiętam, jak... Dwa lata wcześniej Pamiętam, jak... Albo raczej wyobrażam sobie. 21 listopada 2011 Koniec deszczowego popołudnia w gabinecie mojego męża, który zajmuje się właśnie jakąś pacjentką, gdy nagle dzwoni telefon. - Doktor Paul Malaury? Tu oddział chirurgii klatki piersiowej szpitala Hôtel Dieu. Właśnie przywieziono do nas pańską żonę. Jest w bardzo złym stanie i...

▫ Paul w panice chwyta płaszcz, mamrocze jakieś słowa wyjaśnienia w kierunku swojej sekretarki i szybko opuszcza gabinet. Wsiada do swojej starej alfy giulietty, zaparkowanej jak zwykle częściowo na chodniku przed budynkiem miejskiego Zarządu Mieszkaniami Socjalnymi. Deszcz rozmoczył kompletnie mandat za złe parkowanie, który codziennie wsuwają mu pod wycieraczkę. Włącza silnik i objeżdża plac w kierunku rue du Bac. Już zapadła noc. Jest pochmurny jesienny dzień, jeden z takich, przez które można znienawidzić Paryż - prawdziwe piekło z zanieczyszczoną atmosferą, miasto przeludnione, tonące w błocku i smutku. Na boulevard Saint Germain korek. Paul wyciera rękawem parę, która zbiera się na przedniej szybie, i jednocześnie obciera łzy cieknące mu po policzkach. Alice, dziecko... Powiedzcie mi, że to nieprawda! Odkąd się dowiedział, że będzie ojcem, chodzi z głową w chmurach. Cały czas myśli tylko o tym, jak to będzie: o pierwszym karmieniu smoczkiem, o pierwszych spacerach po Ogrodzie Luksemburskim, o stawianiu na plaży zamków z piasku, o pierwszym dniu szkoły, o meczach piłki nożnej w niedzielne poranki... Teraz te obrazy zaczynają powoli zanikać.

Paul odpycha od siebie ponure myśli. Stara się zachować spokój, ale jest zbyt poruszony i wstrząsa nim szloch. Obok cierpienia pojawia się złość. Paul zaczyna płakać jak dziecko. Stając na czerwonym świetle, z wściekłości uderza pięścią w kierownicę. Nie może zapomnieć słów, którymi lekarz dyżurny zawiadomił go o nieszczęściu: „Nie ukrywam panie doktorze, że sytuacja jest poważna: napastnik zadał pańskiej żonie wiele ran kłutych w brzuch...”. Światło zmienia się na zielone. Paul rusza z impetem i gwałtownie skręca na prawy pas, zarezerwowany dla autobusów. Nie rozumie, jak mogło dojść do czegoś takiego! Jak to się stało, że jego żona, z którą przecież widział się dziś w południe - zjedli lunch w małej knajpce przy rue Guisarde - została odnaleziona w stanie krytycznym w jakimś ponurym mieszkaniu na zachodzie Paryża, podczas gdy zaplanowane było, że popołudnie spędzi z akuszerką, żeby przygotować się do porodu?! Znów nie może pozbyć się natłoku obrazów: Alice leżąca w kałuży krwi, ekipa pogotowia, która przyjechała na sygnale, pierwsze uwagi lekarza dyżurnego: „Pacjentka niestabilna, ciśnienie skurczowe dziewięćdziesiąt, szybki puls nitkowaty sto na minutę, spojówki blade. Zaintubujemy i wprowadzimy wkłucie centralne”. Paul miga desperacko światłami, wyprzedza dwie taksówki i szykuje się do skrętu w lewo. Ale boulevard Saint Michel jest zablokowany przez policję! Jakaś manifestacja. Paul zaciska szczęki. Kurwa, to niemożliwe! Spuszcza szybę i zaczyna rozmowę z policjantami, stara się wjechać na bulwar za wszelką cenę, niestety policja nie pozwala mu na to. Odjeżdża z przekleństwem na ustach. Gdy wraca na boulevard Saint Germain, zapominając o włączeniu kierunkowskazu, omal nie wpada pod nadjeżdżający autobus. Rozzłoszczony kierowca trąbi na niego klaksonem. Musi się za wszelką cenę uspokoić. Musi zebrać wszystkie siły dla ratowania żony. Musi znaleźć lekarza, który potrafi czynić cuda. Zastanawia się, czy ma jakiegoś kolegę w Hôtel Dieu. Może Pralavorio? Nie, on pracuje w Bichat. Jourdin? Jourdin pracuje w Cochin, ale zna absolutnie wszystkich. Trzeba dzwonić do niego. Paul szuka komórki w kieszeniach płaszcza leżącego na siedzeniu pasażera, ale nie może jej znaleźć. Stara alfa jedzie teraz wąską rue des Bernardins i wjeżdża po chwili na pont de l'Archevêché, w „alejkę zakochanych”, którego obie poręcze obwieszone są tysiącami błyszczących w nocy kłódek.

Paul mruży oczy, włącza lampkę podsufitki i w końcu znajduje komórkę, która ześlizgnęła się na podłogę. Jedną ręką trzymając kierownicę, schyla się po nią. Kiedy się podnosi, oślepia go światło i zdumiony widzi, że prosto na niego, mimo że droga jest jednokierunkowa, jedzie z przeciwka motocykl. Za późno na hamowanie. Paul gwałtownie skręca kierownicę, żeby uniknąć zderzenia. Alfę znosi na prawo, samochód zahacza kołami o krawężnik, siła rozpędu odrzuca go od niego, z całym impetem wali w latarnię, odbija się od niej i wpada na kratę mostu, rozdzierając ją. Kiedy auto uderza w powierzchnię wody, Paul już nie żyje.

▫ Pamiętam. Pamiętam, jak tego samego dnia, 21 listopada 2011, przez zarozumiałość i zaślepienie zabiłam swoje dziecko i męża.

12 Free jazz Życie jest walką. SENEKA, Listy moralne do Lucyliusza

Alice leżała w wannie z głową zanurzoną w wodzie i trochę czasu minęło, zanim dźwięk dzwonka telefonu dotarł do jej mózgu. Wyskoczyła z wanny, złapała ręcznik, okręciła się nim i chwyciła komórkę. - Schäfer! - rzuciła do mikrofonu. - Alice? To ja! - Seymour, wreszcie! - Czy wszystko w porządku? - W porządku, ale potrzebuję informacji, żeby dalej pracować. Masz coś dla mnie? - Dostałem ten twój odcisk. Dobra robota! Myślę, że zdecydowanie do wykorzystania. Dałem go Savignonowi. Porównuje go teraz z wykazem FAED. Za pół godziny będzie wynik. - Dobra. Masz coś jeszcze? A monitoring na parkingu? - Podskoczyłem na avenue Franklin Roosevelt i przejrzałem nagrania z ich kamer, ale niewiele na nich widać. Twój samochód wjeżdża na parking o dwudziestej dwanaście i wyjeżdża z niego siedemnaście minut po północy. - Widać mnie na nagraniu? - Nie, tak naprawdę to nie za bardzo... Co za pech! - Czy byłam sama w samochodzie, kiedy wyjeżdżałam? Czy to w ogóle ja prowadziłam? - Trudno powiedzieć. Kamera sfilmowała twoje tablice rejestracyjne, ale poza tym samochód jest w cieniu. - To niemożliwe, do jasnej cholery! Próbowałeś coś wyciągnąć z tych zdjęć? - Próbowałem, ale nic z tego nie wyszło... Oni mają beznadziejne kamery. I wolę od razu ci powiedzieć, że sprawdzenie lotnisk nic nie

dało. Bez ewidentnego dowodu winy lub nakazu sądowego nie można się dostać do ich bazy danych ani do ich nagrań. Naprawdę wszystko byłoby prostsze, gdybym zawiadomił o tym Taillandier... - Absolutnie tego nie rób! Czy przepytałeś moje koleżanki? - Tak, wszystkie trzy. Dość dużo wypiłaś, Alice. Niepokoiły się o ciebie. Malika i Karine chciały cię odprowadzić, ale zaprotestowałaś... - Powiedz mi, Seymour, że wiesz jeszcze coś więcej. - Tak, najlepsze zachowałem na koniec. Czy jesteś sama? - Tak, dlaczego pytasz? - Chodzi o tego twojego znajomego, Gabriela Keyne'a. Castelli przeszukał wszystko i nigdzie nie ma śladu żadnego pianisty jazzowego o tym nazwisku. - Nie mówiłam przecież, że to Ray Charles czy Michel Legrand. Jeśli to jakiś niszowy pianista, to zupełnie normalne, że... - Posłuchaj, znasz Castellego. To najlepszy dokumentalista w wydziale. Gdyby była gdzieś jakakolwiek wzmianka o tym facecie, on by to znalazł. Ale nie ma absolutnie nic! Są dziesiątki Gabrielów Keyne'ów, ale nie ma wśród nich żadnego muzyka, ani w internecie, ani w środowisku jazzmanów amatorów. I usiądź, bo jeszcze nie powiedziałem ci najważniejszego. Seymour przerwał, dozując napięcie. - Mów, do cholery! - Pamiętasz, mówiłaś mi, że powiedział ci, jakoby wczoraj wieczorem występował na scenie Brown Sugar Club w Dublinie? - Tak właśnie mi powiedział. - A więc to nieprawda. Castelli zadzwonił do właściciela tego klubu. Wczoraj wieczorem mieli tam wieczór salsy, mamby i cza-czy. Na scenie występowali wyłącznie członkowie jakiejś wielkiej orkiestry muzyki kubańskiej, którzy przyjechali tego samego dnia rano z Hawany. Zdumionej Alice trudno było w to uwierzyć. Ku swemu zaskoczeniu zaczęła szukać w myślach usprawiedliwienia dla Gabriela: może występował na scenie pod innym nazwiskiem? Może należał do tej grupy? Może... - Nie wiem, kim naprawdę jest ten facet... - mówił dalej Seymour. - Cały czas szukam, ale do czasu, gdy odkryjemy jego prawdziwą tożsamość, proszę cię, uważaj na niego. Alice rozłączyła się i przez chwilę stała nieruchomo. Nie, te hipotezy były bez sensu. Dała się nabrać jak jakiś żółtodziób. Nie zachowała wystarczającej czujności i Keyne'owi od samego początku udało

się ją okłamać. Ale po co? Błyskawicznie się ubrała i wrzuciła swoje rzeczy to torby. Ogarnął ją nagle strach. Z bijącym sercem, ściskając w dłoni pistolet, udała się na dół. - Keyne?! - krzyknęła, wchodząc do salonu. Skradała się pod ścianami aż do kuchni, wciąż zaciskając palce na kolbie. Loft był pusty. W widocznym miejscu, na środku stołu obok butelki z winem, leżała odwrócona koperta, a na niej widniał następujący tekst: Alice, znalazłem samochód, ale bak był prawie pusty. Pojechałem na stację nabrać benzyny. Czekam w barze z nargilami po drugiej stronie ulicy. PS Mam nadzieję, że lubi pani słodycze orientalne.

13 Szisza bar Tak naprawdę każdy prowadzi podwójne życie: to, które widzą inni, i to drugie. To drugie właśnie sprawia problemy, i to właśnie je tak bardzo chcemy poznać. JAMES SALTER, Light years

Alice wypadła na ulicę. Wsunęła z powrotem broń do kabury, a torbę przewiesiła przez piersi. Świeży wiatr przynosił zapachy przypraw, moreli i lukru. Przed barem z nargilami stał amerykański samochód marki Shelby. Był kremowy, miał chromy jak lustra, a niebieskie sportowe pasy dodawały mu agresywności. Drzemiący tygrys, gotowy w każdej chwili groźnie zaryczeć. Alice ostrożnie przeszła przez ulicę i pchnęła drzwi lokalu pod nazwą Nefertiti. Było to miejsce, w którym przyjemnie mieszały się wpływy kultury arabskiej i europejskiej. Pomagała temu eklektyczna dekoracja: z jednej strony niskie stoliki, głębokie fotele, poduszki haftowane złotem, z drugiej - biblioteka wypełniona książkami, rozstrojone pianino, stary spatynowany dębowy bar z cynkowaną ladą, gra w strzałki prosto z angielskiego pubu... W barze panował przyjemny nastrój spokojnego i słonecznego jesiennego popołudnia. Studenci hipsterzy chowający się za ekranami swoich komputerów spędzali tutaj wspólnie czas w pełnej zgodzie ze starymi Egipcjanami i Arabami z dzielnicy, którzy, pociągając z fajek wodnych, prowadzili niekończące się dyskusje o przyszłości świata. Słodkie opary emanujące z dymu fajkowego mieszały się z zapachem herbaty miętowej, tworząc przytulną i spokojną atmosferę. Gabriel siedział przy stoliku, grając w szachy z jakimś zarośniętym geekiem ubranym w jaskrawożółty elastyczny golf i puchową fioletowawą kamizelkę. - Musimy porozmawiać, Keyne.

▫ - Hej, jesteśmy w środku partii... - odparł niezadowolony partner szachowy Gabriela. - Ty, robaczek świętojański, spadaj! - rozkazała Alice, przewracając jednym gestem figury na szachownicy, i zanim młody człowiek miał czas zareagować, chwyciła go za poły puchowego wdzianka i podniosła z krzesła. Chłopak przestraszył się, raz-dwa zebrał figury szachowe z podłogi, po czym szybko wyszedł. - Wygląda na to, że kąpiel wcale pani nie zrelaksowała! - jęknął Gabriel. - Może zrobią to tutejsze ciasteczka. Podobno ich pączki z miodem i suszonymi owocami to prawdziwe delicje. A może woli pani ryż na mleku? Albo filiżankę herbaty? Alice spokojnie usiadła naprzeciw niego, zdecydowana wyjaśnić to, co jej dotychczas naopowiadał o sobie. - Wie pan, co naprawdę sprawiłoby mi przyjemność, Keyne? Gabriel wzruszył ramionami z uśmiechem. - Proszę mi powiedzieć. Jeśli tylko będę mógł... - Jeśli już mowa o tym, co pan może, to widzi pan to pianino koło baru? Gabriel odwrócił się, a przez jego twarz przebiegł cień niepokoju. - Byłabym szczęśliwa, gdyby zagrał mi pan coś... - ciągnęła Alice. - W końcu niecodziennie mam szczęście pić herbatę w towarzystwie pianisty jazzowego! - Nie wydaje mi się, żeby to był dobry pomysł. Przeszkodzę tutejszym gościom i... - No, niech się pan nie kryguje! Wprost przeciwnie, będą zachwyceni! Wszyscy lubią, gdy przy paleniu nargili towarzyszy im muzyka. Gabriel zrobił drugi unik. - Pianino na pewno nie jest nastrojone. - To nieważny szczegół, Keyne. No, niech mi pan coś zagra... Les feuilles mortes... Blue Mank, April in Paris... Albo jeszcze lepiej: Alicję w Krainie Czarów! Specjalnie dla mnie, nie może pan odmówić! Zakłopotany Gabriel zaczął się nerwowo wiercić na krześle. - Alice, myślę, że... - A ja myślę, że jest pan takim pianistą jazzowym jak ja zakonnicą! Gabriel przetarł oczy i westchnął z rezygnacją. Najwyraźniej fakt, że jego kłamstwo się wydało, przyniósł mu ulgę. Przestał się wypie-

rać. - Zgoda, okłamałem panią, ale tylko w tym punkcie. - I co, mam panu w to uwierzyć, Keyne? A może wcale nie nazywa się pan „Keyne”? - Wszystko poza tym jest prawdą, Alice! Nazywam się Gabriel Keyne, wczoraj wieczorem byłem w Dublinie, a dziś rano obudziłem się przykuty do pani kajdankami, zupełnie nie wiem, z jakiego powodu. - Ale dlaczego wymyślił pan coś tak głupiego? Gabriel znów westchnął, świadom, że nadchodzące chwile nie będą dla niego najłatwiejsze. - Bo jestem tym, kim pani, Alice. Alice zmarszczyła brwi. - Czyli? - Ja też pracuję w policji.

▫ Nastąpiła ciężka cisza. - Kim pan w takim razie jest? - spytała w końcu Alice. - Jestem agentem specjalnym FBI z Bostonu. - Naigrawa się pan ze mnie?! - wybuchła Alice. - Absolutnie nie. I naprawdę wczoraj wieczorem byłem w Dublinie, w klubie Brown Sugar w dzielnicy Temple Bar, naprzeciwko mojego hotelu. Wpadłem tam na drinka, żeby się odprężyć po całym dniu pracy. - A co pan robił w Irlandii? - Pojechałem tam, żeby spotkać się z moim kolegą z Garda Siochana*. * Garda Siochana - policja Republiki Irlandii.

- W jakim celu? - W ramach współpracy międzynarodowej dotyczącej pewnej sprawy kryminalnej. - Jakiej sprawy? Gabriel wypił łyk herbaty, żeby spowolnić tempo pytań Alice i dać sobie trochę czasu do namysłu. - Sprawy serii morderstw - powiedział w końcu. - Chodzi o seryjnego mordercę? - nie ustępowała Alice, starając się przyprzeć go do ściany. - Może... - odrzekł, odwracając głowę. W kieszeni marynarki Alice zawibrowała komórka. Alice spoj-

rzała na ekran, na którym wyświetlił się numer Seymoura. Zawahała się. Pod wrażeniem zwierzeń Keyne'a nie chciała ryzykować i przerywać rozmowy. - Powinna pani odebrać połączenie! - doradził Gabriel. - Co to pana w ogóle obchodzi?! - To pani przyjaciel policjant, prawda? Nie ciekawi pani, czyje odciski palców były na tej strzykawce? Alice posłuchała. - Halo? - Alice, to ja. - Usłyszała przygnębiony głos Seymoura. - Przepuściłeś ten odcisk przez FAED? - Gdzie ty go w ogóle znalazłaś, Alice? - Na takiej strzykawce, wyjaśnię ci później. Jest w tym spisie, tak czy nie? - Jest, ale mamy poważny kłopot. - Dlaczego? - Z listy wynika, że ten odcisk należy do... - Do kogo?! - Do Erika Vaughna... - odpowiedział Seymour głucho. - Do Erika Vaughna... Alice zatkało, czuła się, jakby dostała cios w szczękę. - Tak, do tego faceta, który próbował cię zabić i... - Wiem, kim jest Erik Vaughn, kurwa! Alice zamknęła oczy. Czuła się, jakby miała zaraz zemdleć, ale jakaś wewnętrzna siła przeszkodziła jej w tym. - Seymour, to niemożliwe! - rzuciła do słuchawki spokojnym tonem. W odpowiedzi usłyszała westchnienie. - Wiem, że trudno w to uwierzyć, ale sprawdziliśmy to co najmniej dziesięć razy. Jest ponad trzydzieści zgodnych punktów. Tym razem muszę już zawiadomić Taillandier. - Daj mi jeszcze kilka godzin, błagam! - Nie mogę, Alice. Wszystko, co dotyczy Vaughna, jest jak chodzenie po polu minowym. Już raz wpakowałaś nas w gówno w związku z tą sprawą. - Bardzo elegancko z twojej strony, że mi o tym przypomniałeś. Popatrzyła na stary reklamowy zegar Pepsi-Coli po drugiej stronie lady. 13:15 czasu nowojorskiego. - W Paryżu jest piętnaście po siódmej wieczorem, daj mi czas do północy.

Odpowiedziała jej cisza. - Błagam cię! - To bardzo nierozsądne... - I jeszcze raz zbadaj ten odcisk. Jestem pewna, że to nie jest odcisk Vaughna. Nowe westchnienie. - A ja jestem pewien, że Vaughn jest w Nowym Jorku, Alice, i że ciebie szuka. Jest zdecydowany cię zabić.

14 Two people Potwory naprawdę istnieją, duchy również. Żyją w nas i czasem wygrywają... STEPHEN KING, Lśnienie

W promieniu światła tańczyły maleńkie kolorowe punkciki. Przez uchylone drewniane żaluzje przebijały do wnętrza promienie słońca. Szisza bar przysypiał. W głównej sali wisiał w powietrzu mocny aromat pomarańczy, daktyli i orzechów. Siedziało tu niewielu klientów. Wszyscy pociągali nonszalancko z fajki wodnej albo pogryzali orientalne rogaliki zwane rogami gazeli. Alice i Gabriel siedzieli naprzeciw siebie w milczeniu. Młody kelner podszedł do ich stolika, żeby dolać im herbaty miętowej. Wlewał płyn na sposób marokański, unosząc imbryk wysoko ponad szklaneczkę, żeby na powierzchni utworzyła się piana. Gabriel oparł łokcie na stole i podparł podbródek na skrzyżowanych dłoniach. Twarz mu stężała. Nadeszła pora wyjaśnień. - Odcisk należy do Erika Vaughna, mam rację? - Skąd pan zna to nazwisko? - To jego szukałem w Irlandii. Alice wbiła w niego wzrok. - Dlaczego akurat w Irlandii? - spytała, nie spuszczając go z oczu. - To długa historia... Jakieś dziesięć dni temu oddział FBI w Bostonie został zawiadomiony przez stanową policję z Maine o dziwnym morderstwie popełnionym w hrabstwie Cumberland. Na miejsce zbrodni wysłano mnie i mojego partnera, agenta specjalnego Thomasa Kriega. - Kim była ofiara? - spytała Alice. - Zamordowana nazywała się Elizabeth Hardy, miała trzydzieści jeden lat, była pielęgniarką, pracowała w Sebago Cottage Hospital. Znaleziono ją w jej mieszkaniu, uduszoną... - ...nylonową pończochą! - skończyła za niego zdanie Alice.

Keyne przytaknął. Serce Alice zaczęło walić w piersi, ale próbowała się uspokoić. Było to może w stylu Vaughna, ale ten sam modus operandi nie oznaczał, że morderstwo musiała popełnić ta sama osoba. - Potem przejrzeliśmy, ale bez rezultatu, bazę danych VICAP*. Nie powinienem pani tego mówić, ale nasi hakerzy umieją dostać się również do baz danych europejskich: do niemieckiego VICLAS*, francuskiego SALVAC**... * VICAP - Violent Criminal Apprehension Program (ang.) - Program Ścigania Okrutnych Przestępców. System komputerowy używany przez FBI, w którym gromadzone są dane na temat brutalnych przestępstw. * VICLAS - Violent Crime Linkage Analysis System (ang.) - System Analizy Powiązań dotyczących Brutalnych Przestępstw utworzony w 1991 roku przez Kanadyjską Policję Konną, używany także w innych krajach świata. ** SALVAC - Systeme d'analyse des Liens de la Violence Associee aux Crimes (fr.) - odpowiednik kanadyjskiego systemu YICLAS i amerykańskiego VICAP stosowany przez francuską Policję Kryminalną od 2003 roku.

- Mam nadzieję, że nie mówi pan poważnie... - Niech pani nie udaje niewiniątka. Na wojnie, jak to na wojnie! zbył ją Gabriel. - W każdym razie to w ten właśnie sposób wpadłem na informacje o serii morderstw i ataków dokonanych przez Erika Vaughna w Paryżu od listopada dwa tysiące dziesiątego do listopada dwa tysiące jedenastego roku. - I skojarzył pan sobie to z tamtym morderstwem? - Poprosiłem o spotkanie z pani przełożoną, szefową brygady kryminalnej. - Z Mathilde Taillandier? - Miałem się z nią spotkać w przyszłym tygodniu w Paryżu, ale najpierw pojechałem do Irlandii. Z policyjnych baz danych dowiedziałem się bowiem, że podobne morderstwo popełniono osiem miesięcy wcześniej w Dublinie: - Ten sam typ ofiary, ten sam sposób działania? - Chodziło o niejaką Mary McCarthy, lat dwadzieścia cztery, studentkę trzeciego roku w Trinity College. Znaleziono ją w jej pokoju w akademiku uduszoną nylonowymi rajstopami. - I myśli pan, że to Vaughn? - To przecież oczywiste. - Wcale nie. - Straciliśmy go z oczu w Paryżu po tym, jak zaatakował panią. Od tego czasu zdematerializował się. Policja francuska nie zrobiła ani kroku naprzód w śledztwie w jego sprawie. - No i co z tego?

- Powiem pani, co o tym sądzę. Vaughn to morderca kameleon, zdolny zmienić tożsamość w każdej chwili, gdy czuje się zagrożony. Z pewnością dawno już wyjechał z Paryża, zatrzymał się na chwilę w Irlandii, a teraz znajduje się w Stanach. - Doszedł pan do tego wniosku, ponieważ ma pan w głowie dwa morderstwa z podobnym modus operandi? - Z identycznym modus operandi - poprawił ją Keyne. - Przecież Vaughn nie jest pierwszym mordercą duszącym ofiary nylonową pończochą czy rajstopami! - Niech się pani nie wygłupia, Schäfer: Vaughn udusił wszystkie te kobiety w ten sposób, a za każdym razem pończochy czy rajstopy należały do poprzedniej ofiary. To jest specyfika jego sposobu działania. Dobrze pani o tym wie! - A ta pańska ofiara w Bostonie czym została uduszona? - Różowo-białymi rajstopami. Dokładnie takimi, jakie nosiła irlandzka studentka w dniu swojej śmierci! - Zbyt szybko popada pan w entuzjazm! Pański morderca z Irlandii czy ten ze Stanów to zwykły naśladowca. Wspólnik, imitator, tajemniczy fan, który kopiuje te zbrodnie z najmniejszymi szczegółami. - Copycat? To bardzo popularne w serialach telewizyjnych, ale przez piętnaście lat w zawodzie nigdy się z tym nie zetknąłem. W rzeczywistości tego typu przestępca nie istnieje. - Ależ oczywiście, że istnieje! A nowojorski Zodiak? A sprawa Hance'a? Gabriel podniósł rękę, przerywając jej. - To są stare sprawy, minęło od nich już ponad trzydzieści lat, klasyka literatury fachowej... Alice jednak obstawała przy swoim. - Myślałam, że pracownicy FBI są bardziej czujni. Czy zawsze tak łatwo wciągnąć was w pułapkę? - Proszę posłuchać, Alice! - zirytował się Gabriel. - Chciałem pani oszczędzić szczegółów, ale jeśli żąda pani niezbitego dowodu, to proszę bardzo. - Ach tak? - W pytaniu Alice zabrzmiał sarkazm. - Wie pani, jakie rajstopy miała na sobie ta młoda Irlandka? - Nie wiem, ale na pewno zaraz się dowiem! - Miała na sobie ciążowe koronkowe rajstopy w niebiesko-zielony szlaczek. Te, które pani miała na sobie dwa lata temu, gdy Vaughn omal pani nie zabił. Zapadła cisza. Słowa Gabriela zmroziły Alice krew w żyłach. Poli-

cja nigdy nie zawiadomiła prasy o tym szczególe. W jaki sposób zwykły naśladowca mógł znać markę i rodzaj jej rajstop? Alice przyłożyła dłonie do skroni. - No dobrze, zgoda, załóżmy, że ma pan rację. Jaka jest pańska teza? - Myślę, że ściągnięcie nas tu przez Vaughna to prowokacja. Za moją tezą przemawia fakt, że znaleźliśmy jeden z jego odcisków palców. Najpierw pani: francuska policjantka, która zna go najlepiej, bo zawzięcie go ściga. Przez niego straciła pani dziecko, które miało się urodzić. Potem ja: agent FBI, tropiący go z urzędu, ponieważ wpadłem na jego ślad w USA. Dwoje gliniarzy i on. Dwoje zdeterminowanych gliniarzy, chcących go schwytać za wszelką cenę, ale również dwoje zestresowanych ludzi, z osobistymi problemami, którzy nagle z myśliwych zmieniają się w zwierzynę łowną. Alice przyjęła tę tezę z mieszaniną - strachu i ekscytacji. Perspektywa, którą roztaczał przed nią Gabriel, była przerażająca. - Czy Vaughn stoi za tymi morderstwami, czy nie, z pewnością ma ucznia albo jakiegoś zastępcę... - oznajmiła. - Wczoraj wieczorem pan był w Dublinie, a ja w Paryżu. Tak czy inaczej, trzeba było nas dostarczyć do samolotu, a przecież ten typ nie mógł być jednocześnie i tu, i tam. - Zgadzam się z panią. Alice chwyciła się za głowę. Nieoczekiwany zwrot w sprawie Vaughna wyzwolił w niej dawne lęki i spowodował nawrót cierpienia, z którym walczyła systematycznie od paru lat. - Męczy mnie jedna rzecz, Keyne... Dlaczego dopiero teraz zdradził mi pan swoją prawdziwą tożsamość? - Musiałem dowiedzieć się o pani czegoś więcej, zorientować się, na ile jest pani w to wszystko zaangażowana, co panią motywuje. A przede wszystkim musiałem zebrać wystarczająco dużo informacji, żeby biuro nie odebrało mi tego śledztwa. Poza tym, tak między nami, nie cierpię się kompromitować, a tutaj zachowałem się po prostu jak zwykły frajer... - Ale dlaczego przedstawił się pan jako jazzman? - Tak mi nagle przyszło do głowy. Zawsze lubiłem jazz, a Kenny, mój najlepszy przyjaciel, naprawdę jest saksofonistą. - W takim razie co pan teraz proponuje? - Najpierw musimy pojechać do laboratorium kryminalistycznego z pracownią hematologii na Upper East Side i złożyć tam próbkę krwi pobraną z pani koszuli. FBI często z nimi współpracuje. Są bardzo drodzy, ale mają doskonałe wyposażenie i fachową ekipę. W

ciągu dwóch godzin wyodrębnią profil genetyczny. - Dobry pomysł. A potem? - Potem samochodem pojedziemy do Bostonu, musimy uzgodnić nasze zeznania i pójdziemy razem do FBI, opowiemy im wszystko i będziemy się modlić, żeby nie odebrali mi śledztwa. Alice przyjrzała się Gabrielowi uważnie i stwierdziła, że od czasu, gdy zdradził jej swoją prawdziwą tożsamość, zmienił się zupełnie. Jowialna natura jazzmana gdzieś znikła, patrzył teraz na nią odpowiedzialny inspektor policji. Spojrzenie miał bardziej posępne, rysy mu się wyostrzyły, twarz zastygła w wyrazie niepokoju. Miała wrażenie, jakby zawierali znajomość od nowa. - Zrobię tak, jak pan chce, ale pod jednym warunkiem - odrzekła. - Gdy znajdziemy się w Bostonie, chcę brać udział w tym śledztwie. - To nie zależy ode mnie, chyba pani zdaje sobie z tego sprawę. - Oficjalnie czy nieoficjalnie, ale musimy stanowić ekipę, dzielić się informacjami. Jeśli nie, nasze drogi się rozejdą i może się pan pożegnać z fragmentem mojej zakrwawionej bluzki. Tak albo nie. Gabriel wyciągnął papierosa z rozpoczętej paczki, którą znalazł w hondzie. Zapalił go i zaciągnął się nerwowo kilka razy. Alice obserwowała go kątem oka. Wreszcie wyczuła w nim pokrewną duszę: inspektor policji ogarnięty obsesją prowadzonej sprawy, gotów na wszystko, żeby jej nie stracić. Facet, który musiał nocami wyobrażać sobie, o czym myślą kryminaliści, żeby zrozumieć, czym się kierują w planowaniu swoich zbrodni. Facet, dla którego doprowadzenie do zatrzymania zbrodniarza miało w sobie coś z misji. Gabriel wyjął kluczyki do samochodu i położył je na stole. - Zgoda, jedziemy! - oznajmił, gasząc papierosa na spodeczku.

15 Para bellum Si vis pacem, para bellum. (Jeśli chcesz pokoju, przygotuj się do wojny.) PUBLIUS FLAVIUS VEGETIUS RENATUS

Wysoka na dwadzieścia metrów kostka Rubika stała po wschodniej stronie Piątej Alei. Wciśnięte między budynki Mount Sinai Hospital i Muzeum Miasta Nowego Jorku laboratorium kryminalistyczne, w którym mieściła się pracownia hematologii, zajmowało ostatnie piętro ultranowoczesnego budynku, jego krystaliczna fasada, zbudowana z wielokolorowych kwadratowych szklanych płyt, przypominała słynną magiczną kostkę. Gabrielowi i Alice zajęło niecały kwadrans dotarcie do granicy Upper East Side i hiszpańskiego Harlemu. Na szczęście znaleźli się tam w porze lunchu, przez co wiele miejsc parkingowych było wolnych. Zaparkowali shelby w jednej z bocznych ulic okrążających wielki teren szpitala i kampusu szkoły medycznej. - Zaczeka pani na mnie w samochodzie, okay? - Wolne żarty! Nie ma mowy, idę z panem! - No dobrze - westchnął Gabriel. - Ale proszę mi pozwolić mówić. To ja prowadzę śledztwo, rozumie pani? - Rozumiem, rozumiem, szefie! - Alice się uśmiechnęła, otwierając drzwi samochodu. Gabriel też wysiadł z auta. - I nie tracimy czasu, zgoda? - rzucił, patrząc na godzinę, którą wskazywał parkometr. Alice w milczeniu skinęła głową i poszła za Gabrielem do holu, a potem do windy. O tej godzinie piętro, na którym mieściło się laboratorium, było prawie puste. Za biurkiem recepcji hostessa kończyła jeść sałatkę z plastikowego pojemnika. Gabriel przedstawił się i powiedział, że chciałby się widzieć z Éliane Pelletier, zastępcą dyrektora laboratorium. - Czyżby ona była Francuzką? - spytała zdziwiona Alice, słysząc

to nazwisko. - Nie, jest Kanadyjką z Quebecu. I muszę panią uprzedzić, że Éliane jest trochę dziwna... - powiedział ciszej, unosząc jedną brew. - Co ma pan na myśli? - Niech to będzie niespodzianka. Éliane Pelletier pojawiła się prawie natychmiast na końcu korytarza. - Gaby, stary, przyjechałeś przedstawić mi swoją narzeczoną?! krzyknęła z daleka. Była to drobna, tęga kobieta z siwymi, obciętymi krótko włosami. Miała na nosie kwadratowe okulary i była ubrana w biały fartuch, spod którego widać było szeroką czarną tunikę. Jej okrągła, łagodna twarz przypominała rosyjską babuszkę. - Jestem szczęśliwa, że w końcu się ustatkowałeś! - powiedziała żartobliwie, obejmując go. Gabriel starał się nie odpowiadać na te zaczepki. - Éliane, pozwól, że ci przedstawię: kapitan Schäfer, z paryskiej brygady kryminalnej. - Witaj, ślicznotko! - rzuciła Éliane do Alice, obejmując ją również. - Och, ci cholerni Francuzi... Poszli za nią do jej gabinetu. - Nie mamy dużo czasu, Éliane! Czy możesz nam zrobić analizę DNA na podstawie próbki krwi? Nasze laboratoria są zawalone robotą. Alice wyjęła z torby fragment swojej poplamionej krwią bluzki i wręczyła ją Kanadyjce. - Zaraz dam to jednemu z moich biologów! - obiecała Éliane, sięgając po plastikową torebeczkę. - Czego konkretnie szukasz? - Chciałbym dostać możliwy do wykorzystania profil genetyczny. Możesz to zrobić szybko? - Sześć godzin ci odpowiada? - zaproponowała, poprawiając okulary. - Żartujesz chyba? - Mogę użyć miniaturowej sondy i w ten sposób zmniejszyć czas ekstrakcji DNA i jego powiększenia, ale to będzie kosztowało drożej... - Zrób to najprędzej jak możesz. Gdy tylko będziesz miała rezultat, wyślij go do Thomasa Kriega razem z rachunkiem. Chciałbym do niego zadzwonić i go o tym uprzedzić. Mogę skorzystać z twojego telefonu? - Czuj się jak u siebie w domu. Ja zabieram się do roboty.

Éliane wyszła, zostawiając ich samych w gabinecie. - Jaki jest numer pani komórki? Jeśli nie ma pani nic przeciwko temu, chciałbym podać go Thomasowi, żeby mógł się z nami łatwo skontaktować. Alice kiwnęła głową i nagryzmoliła mu swoje nowe dane na samoprzylepnej karteczce, która leżała na biurku. Podczas gdy Gabriel dzwonił do swego partnera, Alice wyszła na korytarz. Włączyła komórkę i wybrała numer ojca. Niestety odpowiedziała jej automatyczna sekretarka. - „Tu Alain Schäfer. W tej chwili jestem zajęty. Proszę zostawić wiadomość po sygnale”. - Usłyszała szorstki, gburowaty głos. - Tato, mówi Alice. Zadzwoń do mnie, jak tylko będziesz mógł, to pilne. Bardzo pilne! - rzuciła do telefonu i rozłączyła się. Po namyśle postanowiła zadzwonić do Seymoura. - To znów ja. - Już się martwiłem, do cholery! Rozmawiałaś z Keyne'em? - Tak. Powiedział, że jest agentem specjalnym FBI, z wydziału w Bostonie. - Chyba żartujesz? Ten facet cię nabiera, Alice. - Może spróbuj to sprawdzić? Myślę jednak, że tym razem mówi prawdę. Pracuje nad morderstwem, które bardzo przypomina zbrodnie Erika Vaughna. - Dobra, zadzwonię do Sharmana, tego faceta z Waszyngtonu, któremu pomogliśmy w sprawie Petreusa. - Dzięki, Seymour. Czy wciąż jesteś w biurze? Mam jeszcze jedną prośbę do ciebie. Paryski gliniarz nie mógł powstrzymać westchnienia. - Alice, dziś od samego rana spełniam tylko twoje życzenia! - Chciałabym, żebyś wziął samochód i... - Teraz?! To niemożliwe! Mam roboty co najmniej do jedenastej w nocy! Alice nie zwróciła uwagi na jego protesty. - Wyjedź z Paryża autostradą wschodnią na Metz, a dalej kieruj się na Sarreguemines. - Alice, to co najmniej trzysta pięćdziesiąt kilometrów do przejechania! Alice jakby go nie słyszała. - Między Sarreguemines a Sarrebourgiem jest stara opuszczona fabryka cukru - ciągnęła. - Nie wiem dokładnie, gdzie ona się znajduje, ale poproś Castellego, żeby ci ją zlokalizował. Na pewno nie ma ich wiele w tym regionie.

- Alice, mówię ci: nie! - Weź z sobą latarkę, duże szczypce i farby fluorescencyjne. Zadzwoń do mnie, kiedy już tam będziesz. Chciałabym, żebyś coś sprawdził. - Droga tam i z powrotem zajmie mi co najmniej osiem godzin! - Nie prosiłabym cię o to, gdyby to nie było ważne. Zrób to w imię naszej przyjaźni! - powiedziała błagalnym głosem. - Tylko tobie mogę zaufać, do kurwy nędzy! Seymour usłyszał rozpacz w głosie przyjaciółki i skapitulował. - Powiedz mi przynajmniej, co mam tam znaleźć... - Zwłoki, mam nadzieję, że znajdziesz tam zwłoki.

▫ Droga... Pęd samochodu... Krajobrazy zmieniające się jak w kalejdoskopie... Regularny pomruk ośmiocylindrowego silnika. Głos nieśmiertelnego Otisa Reddinga rozbrzmiewający z radia... Na środku staromodnej deski rozdzielczej ogromny obrotomierz. I bursztynowomiodowe refleksy we włosach Alice... Opuścili Manhattan o drugiej po południu i jechali bez przerwy ponad dwie godziny, przemierzając większą część Connecticut: najpierw drogą międzystanową numer 95, która biegła nabrzeżem, potem międzystanową numer 91, która prowadziła na północ. Ruch był niewielki, droga zalana słońcem, obrośnięta sosnami, miłorzębami i dębami białymi. Pogrążeni we własnych myślach, duchem błądzący gdzie indziej, niewiele z sobą rozmawiali. Każde z nich rozmyślało o własnych problemach. Shelby GT mknął jak strzała. Siedzący za kierownicą Gabriel wyobraził sobie przez chwilę, że są lata sześćdziesiąte, a on, młody mężczyzna, dumny ze swego mustanga, zabiera swoją girl friend do kina na ostatni film Steve'a McQueena i oboje słuchają przebojów Roya Orbisona lub Everly Brothers, a on boi się poboru do wojska, bo może wylądować w Wietnamie. Popatrzył dyskretnie na Alice. Siedziała zamyślona z surowym, nieprzeniknionym wyrazem twarzy i w oczekiwaniu na telefon ściskała w dłoni komórkę. W wojskowej kurtce, z jasną cerą, wysoko sklepionymi kośćmi policzkowymi i włosami ściągniętymi w koczek wyglądała na jakąś piękną wojowniczkę z dzikiego kraju.

Oczywistością było, że Alice Schäfer prowadziła wojnę. Ale pod surowymi z pozoru rysami odnajdował raz po raz inną kobietę, łagodniejszą, spokojniejszą. Zastanowił się nad tym, jaką kobietą była Alice przedtem. Przed dramatem, który złamał jej życie. Czy była uśmiechnięta, spokojna, szczęśliwa? Czy mógłby się zakochać w takiej jak ona wtedy kobiecie, gdyby natknął się na nią na paryskiej ulicy? Czy zaczepiłby ją? Czy ona popatrzyłaby na niego z zainteresowaniem? Odegrał sobie w wyobraźni całą scenę, nie spiesząc się i czerpiąc z tego dużą przyjemność. A potem z radia ulotnił się Otis Redding i zastąpili go The Clash, U2 i Eminem. Czar prysł. Żegnajcie lata sześćdziesiąte i romantyczne dygresje! Wracamy do teraźniejszości. Gabriel zamrugał i opuścił osłonę przeciwsłoneczną, żeby ochronić się przed nadmiernym światłem. Znów spojrzał w lusterko wsteczne na Alice, która mocniej ściągała rozluźnione włosy w koczek. - Keyne, lepiej niech pan patrzy na drogę! - Chciałbym, żeby mi pani coś wyjaśniła... - przerwał. Widział w lusterku, że Alice nie spuszcza z niego wzroku. - Dlaczego jest pani pewna, że odciski palców na strzykawce nie należą do Vaughna? Wzruszyła ramionami zirytowana. - Nie jestem tego wcale pewna, tak tylko przypuszczam. - Niech pani ze mnie nie drwi: mimo że oskarżają go wszystkie zdobyte przez nas wskazówki, pani ani razu nie uwierzyła mi, gdy mówiłem, że Erik Vaughn jest w Ameryce. Mam na swoim koncie tysiące godzin przesłuchań. Wiem, kiedy ktoś kłamie, tak jak pani teraz. - Nic nie upoważnia pana do... - broniła się Alice bez przekonania. - Niech pani pamięta, że tylko ja jestem tu osobą upoważnioną do prowadzenia śledztwa! - podniósł głos Gabriel. - Byłem przez cały czas w porządku wobec pani, powiedziałem wszystko, co wiem, mimo że wcale nie musiałem tego robić. Alice westchnęła. - Prosiła mnie pani, żebym z nią współpracował, żebym załatwił pani oficjalne włączenie do prowadzonego przeze mnie śledztwa. Zgodziłem się na to, mimo że to podważa moją pozycję w wydziale. Ale jeśli mamy być partnerami, nie możemy mieć przed sobą sekretów, okay? Alice przytaknęła. Podobało jej się takie postawienie sprawy.

- Więc jeszcze raz panią pytam: skąd pewność, że odciski palców na strzykawce nie należą do Vaughna? Alice potarła sobie skronie i westchnęła. Minęła dłuższa chwila, zanim odpowiedziała mu na pytanie. - Bo Vaughn nie żyje, Keyne. Vaughn nie żyje od dawna.

Pamiętam, jak... Niecałe dwa lata wcześniej Pamiętam, jak... Piąty grudnia 2011 Blade światło w szpitalnej separatce. Zimowe zachodzące słońce z trudem przebija się przez story. Mdły zapach środków dezynfekujących i szpitalnych posiłków. Chcę umrzeć.

▫ Trzy tygodnie minęły od czasu, gdy Erik Vaughn rzucił się na mnie z nożem i gdy zginął Paul. Leżę na łóżku jak martwa, nieprzytomnym wzrokiem patrzę w pustkę przede mną. Przedramię mam podłączone do kroplówki z antybiotykami. Mimo środków przeciwbólowych najmniejszy ruch powoduje ostry ból na poziomie brzucha. Mimo środków uspokajających i antydepresantów każda myśl rozdziera mi serce. Kiedy pogotowie przywiozło mnie do szpitala, utraciłam już dużo krwi. Zrobiono mi USG jamy brzusznej, żeby potwierdzić śmierć nienarodzonego dziecka i sprawdzić głębokość oraz liczbę ran. Uderzenia nożem podziurawiły mi ścianki macicy, nacięły którąś z tętnic i spowodowały rany w przewodzie pokarmowym. Ostrze sięgnęło nawet jelita cienkiego. Nigdy tak bardzo nie potrzebowałam obecności Paula przy mnie jak wówczas. Był mi niezbędny do życia, chciałam wiedzieć, że jest przy mnie, żebyśmy wspólnie rozpaczali nad naszą stratą, przytuleni do siebie, i chciałam go przeprosić, przeprosić, przeprosić... Oznajmiono mi o jego śmierci tuż przed zabraniem mnie na salę operacyjną. Tuż przed rozcięciem mi brzucha i wyciągnięciem zamordowanego dziecka. Wówczas pękły ostatnie nici, którymi byłam związana z życiem. Zawyłam z wściekłości i bólu, biłam na oślep lekarzy, którzy starali się mnie uspokoić, aż wreszcie zrobiono mi

zastrzyk znieczulający i straciłam przytomność.

▫ Później, po operacji, jakiś idiota lekarz powiedział mi, że w pewnym sensie „miałam szczęście”. Pod koniec ciąży płód zajmował tyle miejsca, że wszystkie ważne organy wewnętrzne przesunęły się do tyłu. Moje dziecko więc za mnie przyjęło ciosy, które inaczej by mnie zabiły. Moje dziecko uratowało mi życie, i ta myśl jest dla mnie nieznośna. Pozaszywano wszystkie moje rany, wycięto fragment jelit. Powiedziano mi nawet, że udało się uratować macicę, tak więc ewentualnie będę jeszcze mogła zajść w ciążę. Tak jakby po tym wszystkim było możliwe, żeby w moim życiu zdarzyła się jeszcze jedna miłość, jeszcze jedna ciąża, jeszcze jedno dziecko.

▫ Matka przyjechała do mnie pociągiem, ale posiedziała przy mnie tylko dwadzieścia minut. Brat zostawił wiadomość na automatycznej sekretarce. Siostra ograniczyła się do SMS-a. Na szczęście Seymour przychodzi dwa razy dziennie i robi, co może, żeby mnie wesprzeć. Kumple z pracy również mnie odwiedzają, ale z ich milczenia domyślam się, że są zawiedzeni i wściekli: nie tylko ich zdublowałam, ale jeszcze przeze mnie zawaliło się jedno z najważniejszych śledztw, nad jakimi nasz wydział pracował w ciągu ostatnich lat. Z głębi łóżka spostrzegam te spojrzenia, które nie mylą, przez które przebijają rozczarowanie i wyrzuty. Wiem dobrze, co wszyscy myślą: że przeze mnie Erik Vaughn jest wciąż na wolności. I że - jakby to, co mi się zdarzyło, nie było wystarczająco straszne w gruncie rzeczy pretensję o to mogę mieć wyłącznie do siebie.

▫ Pływam w chemicznej mgle leków, którymi faszeruje mnie personel szpitalny. Znieczulić mój mózg, spowodować, żeby zobojętniało serce, to jedyna metoda, jaką znaleziono, żeby przeszkodzić mi podciąć sobie żyły lub wyskoczyć przez okno. Mimo że myślę ociężale, słyszę ostre skrzypnięcie drzwi i widzę masywną sylwetkę mego ojca. Przekręcam głowę, żeby zobaczyć, jak

powoli podchodzi do mojego łóżka. Alain Schäfer w całej swojej okazałości: szpakowata grzywa, zmęczona twarz, trzydniowy zarost. Ma na sobie swój niezniszczalny „uniform” gliny: skórzany płaszcz trzy czwarte z futrzaną podszewką, a pod nią sweter z golfem, zniszczone dżinsy i sztyblety z kwadratowymi czubkami. Na ręku połyskuje stary rolex daytona ze stali - taki sam zegarek nosił Belmondo w filmie Strach nad miastem - który podarowała mu matka na rok przed moim urodzeniem. - Dajesz radę, czempionko? - pyta, przysuwając do łóżka krzesło, żeby przy mnie usiąść. „Czempionko”... Tak nazywał mnie, gdy byłam małą dziewczynką. Nie użył tego słowa od co najmniej dwudziestu pięciu lat. Przypominam sobie nagle, jak odprowadzał mnie na korty na weekendowe turnieje tenisowe. To prawda, że nawygrywaliśmy razem pucharów i różnych trofeów, ja na kortach, a on na trybunach. Zawsze umiał powiedzieć właściwe słowo we właściwym momencie. Uspokajające spojrzenie, właściwe słowo. Umiłowanie zwycięstwa za wszelką cenę. Ojciec odwiedza mnie codziennie. Najczęściej przychodzi wieczorem: zostaje ze mną, dopóki nie zasnę. On jedyny trochę mnie rozumie, a w każdym razie nie osądza. Jedyny, który mnie broni, bo prawdopodobnie zachowałby się tak samo: jest uzależniony od adrenaliny i również poszedłby tak jak ja na każde ryzyko, on też wybrałby się na akcję sam, z bronią gotową do strzału. - Wpadłem do twojej matki do hotelu - mówi, otwierając skórzaną teczkę na dokumenty. Dała mi coś, o co ją prosiłem już od dawna. Ojciec wyjmuje z teczki i podaje mi album ze zdjęciami, oprawiony w stary zniszczony materiał. Z wysiłkiem podnoszę się, zapalam lampkę nad łóżkiem i zaczynam przewracać strony przedzielone szeleszczącym pergaminem. Album zawiera zdjęcia z 1975 roku, roku moich narodzin. Na tekturowych stronach widzę fotografie przyczepione za pomocą samoprzylepnych narożników. Podpisy pod nimi, zrobione długopisem, przetrwały mijający czas. Pierwsze zdjęcia są z wiosny. Odkrywam na nich matkę w szóstym miesiącu ciąży. Zapomniałam już, jak bardzo jestem do niej podobna. Zapomniałam również o tym, jak bardzo moi rodzice się kochali na samym początku. Przeglądając album, czuję, jak ożywa cała epoka uwieczniona na pożółkłych stronach. Widzę małą kawalerkę, w której mieszkali rodzice, przy rue Delambre, na Montparnassie. Psychode-

liczne pomarańczowe wzory tapety w salonie, w którym króluje fotel w formie jajka; półki sześciany, na których ustawiono longplaye Dylana, Hendrixa i Brassensa; bakelitowy telefon; afisz pierwszoligowego klubu piłkarskiego AS Saint Étienne z jego najlepszych czasów. Na każdym zdjęciu matka i ojciec uśmiechają się i najwyraźniej promienieją szczęściem na myśl o zostaniu rodzicami. Zatrzymali wszystko, sfotografowali każdy „dowód rzeczowy” tego wielkiego wydarzenia: analizę krwi, która zapowiadała moje przyjście na świat, pierwsze USG, pomysły na imiona nabazgrane w kołonotatniku do stenografii: Emma lub Alice dla dziewczynki, Julien lub Alexandre dla chłopca. Przewracam kolejną stronę. Gardło ściska mi wzruszenie. Oto klinika położnicza, dzień moich narodzin. Noworodek wrzeszczący w ramionach ojca. Pod zdjęciem rozpoznaję charakter pisma mojej matki: 12 lipca 1975: oto nasza mała Alice! Jest tak samo mądra jak jej mama i tata! Na sąsiedniej stronie znajduje się przyczepiona skoczem bransoletka identyfikacyjna oraz następne zdjęcie, zrobione kilka godzin później. Tym razem „mała Alice” śpi spokojnie w kołysce, a wokół niej rodzice z cieniami pod oczyma, ale z gwiazdami w oczach. I znów pismo mojej mamy: Czeka nas nowe życie. Nowe emocje wywracają naszą egzystencję do góry nogami! Jesteśmy rodzicami. Po moich policzkach ciekną łzy. Tych emocji ja nigdy nie poznam. - Do diabła, po co mi to pokazujesz?! - mówię i odpycham album od siebie. Ojciec ma łzy w oczach. - Kiedy twoja matka cię urodziła, to ja wykąpałem cię po raz pierwszy, to ja podałem ci pierwszą butelkę z jedzeniem... - oznajmia. - Był to najbardziej wzruszający moment w całym moim życiu. Tego dnia, kiedy po raz pierwszy wziąłem cię na ręce, złożyłem ci obietnicę. Zapada cisza. Głos ojca załamał się ze wzruszenia. - Jaką obietnicę? - pytam. - Obiecałem ci, że jak długo będę żył, nigdy nie pozwolę nikomu cię skrzywdzić, że będę cię chronił, niezależnie od okoliczności i konsekwencji. Przełykam ślinę. - No i widzisz, nie trzeba składać takich obietnic, bo są niemoż-

liwe do dotrzymania. Ojciec wzdycha i pociera oczy, żeby osuszyć łzy, których nie umiał powstrzymać, a potem wyjmuje z teczki tekturową kopertę. - Zrobiłem, co mogłem. Zrobiłem to, co ty powinnaś zrobić... mówi, wręczając mi ją. Zanim ją otworzę, patrzę na ojca pytającym wzrokiem. Wówczas on wyjawia: - Odnalazłem go, Alice. - O kim mówisz? - Odnalazłem Erika Vaughna. Patrzę na niego, niezdolna wymówić ani słowa. Zatkało mnie. Mój mózg odmawia zarejestrowania tych słów. Proszę ojca, żeby je powtórzył. - Odnalazłem Erika Vaughna. Nigdy już nie zrobi ci krzywdy. Czuję, jak przenika mnie zimny dreszcz. Przez kilka sekund patrzymy na siebie w milczeniu. - To niemożliwe! Odkąd zbiegł, tropi go połowa policji francuskiej! Jakim cudem mógłbyś go sam odnaleźć?! - Nieważne. Dopadłem go. Denerwuję się. - Ale przecież wyrzucono cię z policji, nie jesteś już inspektorem. Nie masz swojej ekipy ani... - Mam kontakty - wyjaśnia, nadal wpatrując się we mnie. - Ludzie są mi dłużni przysługi. Jedni znają drugich, a ci z kolei znają jeszcze innych. Wiesz, jak to jest. - Nie, właśnie że nie wiem. - Wciąż mam wtyczki wśród kierowców taksówek. Jeden z nich zaczął śledzić Erika Vaughna przy Porte de Saint Cloud tego samego wieczoru, kiedy on cię zaatakował. Erik Vaughn, kiedy zrozumiał, że został zidentyfikowany, wyrzucił swojego iPoda. Czuję, że serce za chwilę mi pęknie. Ojciec mówi dalej: - Taksówkarz zawiózł go do departamentu Seine Saint Denis, a konkretnie do Aulnay sous Bois i wysadził przed jakimś lichym hotelem niedaleko place du General Leclerc. Ojciec wyjmuje z moich rąk tekturową teczkę i wyciąga z niej kilka zdjęć z rodzaju tych, które robią policjanci, gdy kogoś śledzą. - Wszyscy myśleli, że uciekł gdzieś za granicę, a tymczasem skurwysyn ukrywał się niespełna dwadzieścia minut jazdy samochodem od Paryża. Siedział w tym hotelu pięć dni pod fałszywym nazwiskiem, z fałszywym dowodem osobistym. Ograniczał wyjścia na miasto, ale jeśli chciał opuścić Francję, musiał sobie załatwić

fałszywy paszport. Ostatniego dnia gdzieś koło jedenastej w nocy wyszedł się przejść. Był sam, poruszał się ostrożnie, pod ścianami, ze schyloną głową ukrytą pod czapką z daszkiem. Wtedy go dopadłem. - Na środku ulicy? - To była noc, poza tym to odludzie. Dwa razy uderzyłem go żelaznym prętem, w szyję i głowę. Gdy wpychałem go do bagażnika mojego range rovera, już nie żył. Staram się przełknąć ślinę, ale w gardle mam gulę. Chwytam się kurczowo metalowego pręta bezpieczeństwa przy łóżku. - A... Co zrobiłeś z ciałem? - Przez prawie całą noc jechałem w kierunku Lotaryngii. Zauważyłem doskonałe miejsce, żeby pozbyć się tego zwyrodnialca: starą opuszczoną fabrykę cukru między Sarrebourgiem i Sarreguemines. Ojciec podaje mi inne zdjęcia, które przedstawiają pejzaż gdzieś na pustkowiu przypominający dekorację do jakiegoś horroru. Za metalowym ogrodzeniem kilka opuszczonych budynków. Zamurowane okna. Kominy z czerwonej cegły, które wyglądają, jakby miały zaraz runąć. Ogromne metalowe pojemniki do połowy zakopane w ziemi. Zdezelowane ruchome chodniki. Unieruchomione na szynach wózki porośnięte chwastami. Zardzewiałe koparko-ładowarki. Ojciec wskazuje palcem coś na jednym ze zdjęć. - Z tyłu za magazynami znajdują się trzy kamienne studnie, wywiercone jedna koło drugiej, które prowadzą do podziemnej cysterny. Ciało Vaughna gnije w tej środkowej. Nikt go tam nie znajdzie. Nigdy. Ojciec pokazuje mi ostatnie zdjęcie. Widzę na nim krawędź studni obramowanej ciężką kratą. - Ta zemsta należała do nas! - oznajmia, ściskając mi przed ramię. - Teraz sprawa ucichnie. Przede wszystkim dlatego, że nie będzie więcej morderstw, a poza tym Vaughn ma rodzinę w Irlandii i Stanach, wszyscy będą myśleć, że tam właśnie zbiegł albo że popełnił samobójstwo. Wytrzymuję wzrok ojca bez mrugnięcia. Jestem skamieniała, niezdolna do wymówienia słowa, pełna mieszanych uczuć. Najpierw czuję ulgę, ale zaraz potem głuchą wściekłość. Zaciskam pięści, wbijając sobie paznokcie w skórę. Cała się kurczę. Oczy napełniają mi się łzami i czuję, jak pieką mnie policzki. Dlaczego mój ojciec pozbawił mnie tej zemsty, mojej zemsty? Po śmierci mojego męża i dziecka pościg i zabicie Erika Vaughna były jedyną racją mojego życia.

Od tej pory nie mam już nic.

Część trzecia

Krew i furia

16 Na tropie zabójcy Najstraszniejsze i najbardziej krwawe wydarzenia są czasem najpiękniejsze. DONNA TARTT, Tajemna historia

Kilometry mijały jeden za drugim. Zagubiony w myślach, paląc papierosa za papierosem, Gabriel nie odrywał oczu od drogi. Minęli tablicę informacyjną: Następny zjazd Hartford, a zaraz potem drogowskaz: Boston 105 mil. W tym tempie będą w biurze FBI za dwie godziny. Alice z czołem przylepionym do szyby starała się uporządkować myśli. Opierając się na uzyskanych ostatnio wiadomościach, porządkowała fakty i umieszczała je w wyimaginowanych teczkach, które układała następnie w różnych przegródkach swojego mózgu. Jedna rzecz ją dręczyła - słowa Seymoura dotyczące kamer na parkingu: „Kamera sfilmowała twoje tablice rejestracyjne, ale poza tym samochód jest w cieniu”. Umierała z ciekawości, żeby obejrzeć te nagrania. Wciąż ta sama potrzeba, żeby wszystko sprawdzić osobiście. Sprawdzić najmniejszy szczegół. Ale jak to zrobić? Zadzwonić do Seymoura? To na nic. Przecież jej powiedział: „Podskoczyłem na avenue Franklin Roosevelt i przejrzałem nagrania z ich kamer, ale niewiele na nich widać”. Seymour widział nagranie, ale nie miał go przy sobie. To logiczne. Bez nakazu sądowego nie mógł go skonfiskować. Musiał pójść na parking i ostro negocjować, żeby strażnik pozwolił mu je obejrzeć na miejscu. Zaczęła przypominać sobie nazwiska użytecznych znajomych. Włączyła telefon i wybrała numer komórki Maréchala, inspektora Dyrekcji Regionalnej Policji Transportu. - Cześć, Franek, tu Schäfer! - Alice? Gdzie ty jesteś? Wyświetlił mi się strasznie długi numer. - W Nowym Jorku.

- Brygada zafundowała ci podróż? - To długa historia, wyjaśnię ci później. - Dobra, rozumiem. Wciąż działasz na własną rękę. Ty się nigdy nie zmienisz! - No nie i dlatego też do ciebie dzwonię. - Alice, jest dziesiąta w nocy! Jestem w domu... Czego chcesz? - Chcę, żebyś obejrzał nagrania z kamery na parkingu przy avenue Franklin Roosevelt. Szukam wszystkiego, co dotyczy perłowoszarego audi TT. - Ale to jest parking prywatny! - żachnął się Franek. Na moment zapadła cisza. - Co chcesz, żebym zrobił? - odezwał się po chwili. - To, co tak świetnie ci wychodzi... znasz tych facetów z Vinci Park... Negocjujesz, grozisz, głaszczesz. Masz czym zapisać numery? - Nie jestem... - Pamiętasz, jak zatrzymałam twojego smarkacza, kiedy pracowałam w Narkotykach? Byłeś bardzo zadowolony, że dzięki mnie uniknął więzienia, co? Chcesz, żebym ci przypomniała, ile miał przy sobie? - Kurwa, to było prawie dziesięć lat temu, Schäfer! Czy do końca życia będę ci się za to odpłacał? - Myślę, że tak. Dzieci to zawsze kara dożywocia. Dobra, notujesz? Maréchal westchnął z rezygnacją. - Jak tylko będziesz miał te nagrania, prześlij mi je na mój prywatny adres mailowy, dobra? I pospiesz się, potrzebuję ich już dziś wieczorem. Zadowolona Alice rozłączyła się, a potem, widząc pytający wzrok Gabriela, streściła mu rozmowę. Gabriel chciał zapalić kolejnego papierosa, ale paczka była pusta. - Wciąż żadnych wiadomości od ojca? Alice potrząsnęła głową. - To on ma w ręku pierwszy klucz do tej tajemnicy - powiedział z naciskiem Gabriel. - Jeśli mówił prawdę, jeśli rzeczywiście zabił Vaughna, mylimy się co do mordercy. - Myśli pan, że tego nie wiem? Gabriel zmiął pustą paczkę po papierosach i wrzucił ją do popielniczki. - Nie rozumiem, jaki miałby w tym interes, żeby panią okłamywać. Alice wzruszyła ramionami. - Może chciał, żebym zapomniała o tym wszystkim raz na zaw-

sze. Gabriel popatrzył na nią z powątpiewaniem. - Ale żeby wymyślić coś takiego? - Nie zna pan mojego ojca. Alice popatrzyła przez szybę na bariery ochronne autostrady, które umykały przed nimi ze zdumiewającą szybkością, sprawiając wrażenie, jakby droga biegła korytarzem ze stali i betonu. - On ma swoje wady i zalety - wyjaśniła. - Ponieważ zna mnie bardzo dobrze, bał się, że będę gotowa na wszystko, żeby zemścić się i zabić Vaughna własnymi rękami. Możliwe, że chciał zapobiec zrobieniu przeze mnie jakiegoś głupstwa. - Mimo wszystko niech pani do niego zadzwoni. - To na nic, jeśli dostałby moją wiadomość, już by się dawno ze mną skontaktował. - A więc niech pani wybierze jego numer ostatni raz i zostawię panią w spokoju! - spróbował Gabriel z uśmiechem jeszcze raz namówić Alice. Alice niechętnie włączyła głośnik komórki i jeszcze raz wystukała numer ojca. „Alain Schäfer. W tej chwili jestem zajęty. Proszę zostawić wiadomość po sygnale”. - To dziwne, że nie oddzwania do pani, prawda? - Mój ojciec nie będzie co pięć minut sprawdzał, czy ktoś do niego dzwonił. Poza tym odkąd jest na emeryturze, stał się zapalonym grotołazem. W tej chwili być może wraz z kumplami z Klubu Seniorów Policji siedzą w jakiejś jaskini, w Isère albo w Pirenejach... - Nie mamy szczęścia... - mruknął Gabriel. Ledwo Alice rozłączyła się, komórka znów zadzwoniła. Alice odebrała i z rozpędu spytała po francusku: - Tata? - Well, I'm afraid not. I'm Thomas Krieg. Gabriel gave me your number. May I... Alice włączyła głośnik w telefonie i podała aparat Keyne'owi. Zaskoczony Gabriel chwycił komórkę. - Thomas? - Cześć, Gab. Éliane Pelletier przekazała mi wyniki analizy DNA krwi z bluzki. Wprowadziłem dane do CODIS* i zgadnij, co otrzymaliśmy? Mamy zwycięzcę. * Baza CODIS: - Combined DNA Index System (ang.) - baza danych używana przez FBI, spis profilów genetycznych osób skazanych za przestępstwa lub wykroczenia.

Gabriel i Alice spojrzeli na siebie. Oboje poczuli, jak serca zaczynają im walić w piersiach. Alice wskazała Gabrielowi tablicę informacyjną przy autostradzie. - Thomas, za dwa kilometry jest parking, zjedziemy i oddzwonimy do ciebie! - zakończył rozmowę Gabriel.

▫ Grill 91 był długim prostokątnym budynkiem nie pierwszej młodości, ogromnym i o suficie umieszczonym spektakularnie wysoko, jak to było w modzie w latach siedemdziesiątych. Nawet jeśli jego oszklone ściany nie wychodziły na Pacyfik (tylko na parking przy zjeździe z drogi międzystanowej numer 91), jego geometryczny kształt i przejrzystość przypominały bardziej wielkie wille kalifornijskie niż zadaszone budy popularne w Nowej Anglii. Ozdobiony sloganem Miles away from ordinary wielki zegar ścienny w kolorach słynnego meksykańskiego piwa wskazywał godzinę szesnastą dwanaście. Prawie pustą salę zalewało piękne jesienne światło. Za ladą kelnerka z rozmarzonym wyrazem twarzy słuchała saksofonu Staną Getza. Alice z Gabrielem usiedli przy stoliku w głębi sali, najdalej jak było można od kasy i baru. Położyli komórkę pośrodku stolika i włączyli głośnik, wsłuchani nabożnie w pełen powagi metaliczny głos Thomasa Kriega, który odmalowywał im portret dziwnego człowieka. - Krew z bluzki należy do niejakiego Caleba Dunna, czterdzieści jeden lat, figurującego na liście CODIS za drobne przestępstwa, zatrzymanego osiem lat temu w Kalifornii za handel narkotykami i zatarg z policją. Odsiedział sześć miesięcy w więzieniu w Salinas Valley, potem się ustatkował, przeprowadził na Wschodnie Wybrzeże, gdzie znalazł pracę. Do tej pory nie było z nim kłopotu. Alice notowała szybko na papierowej serwetce. - Gdzie on pracuje? - spytał Gabriel. - Jest nocnym stróżem w Domu Emeryta w Concord, w New Hampshire. - Co to, zatrudniają teraz byłych więźniów w domach starców? zdziwił się Gabriel. - Każdy ma prawo zacząć drugi raz. Alice międliła w palcach skuwkę od reklamowego długopisu, który pożyczyła jej kelnerka. - Czy ma pan jego adres? - Tak - odrzekł Krieg. - Mieszka w jakiejś budzie w Lincoln,

pośrodku White Mountains. Co mam robić, Gab? - Na razie niewiele, może dowiedz się o nim więcej. Pogadamy później. Będziemy w Bostonie za dwie godziny. - Będziesz mi musiał powiedzieć coś więcej. Szef myśli, że wciąż jesteś w Irlandii... - Na razie nic mu nie mów. Wyjaśnię mu wszystko sam. Aha, czy masz może zdjęcie tego Dunna? - Wyślę ci mailem. - Niemożliwe, mój telefon jest z ubiegłej epoki. Gabriel rzucił okiem na serwetki na stoliku, na których znajdowały się dane restauracji. - Wyślij mi je faksem. - Faksem? Masz na myśli ten system, którym posługiwano się, zanim wynaleziono Internet? - Śmiej się, śmiej! Jestem w restauracji, która nazywa się Grill Dziewięćdziesiąt Jeden, to przydrożna knajpa przy drodze międzystanowej, na wysokości Hartford. Podaję ci ich numer. Wyślij zdjęcie i dodaj adres tego domu starców oraz miejsca zamieszkania Dunna. Gabriel podyktował wszystkie dane i rozłączył się. Popatrzyli na siebie z Alice w milczeniu. Wszystkie ich poczynania prowadziły donikąd. Zbyt dużo wskazówek, zbyt dużo pytań, zbyt mało danych, żeby połączyć z sobą fakty bez ewidentnego związku. Gabriel pierwszy przerwał ciszę: - No cóż, nadal nic nie wiemy. Skąd się wzięła krew tego nocnego strażnika na pani koszuli? - Myśli pan, że strzelałam do niego? - Nie można tego wykluczyć. Sama pani mówiła, że w magazynku glocka brakowało jednej kuli. Alice rzuciła mu ponure spojrzenie. - Ach, tak? Ale z jakiego powodu miałabym go zabić? Pierwszy raz o nim słyszę! Gabriel podniósł ręce w uspokajającym geście. - Dobra, nic nie powiedziałem. - Strzelił palcami, po czym oznajmił: - Pójdę kupić papierosy. Na stacji benzynowej jest sklepik. Wziąć coś dla pani? Alice potrząsnęła przecząco głową i popatrzyła za nim, jak odchodził. Znów poczuła, jak ją pali w żołądku. Ból podchodził aż do przepony. Wstała i podeszła do lady, żeby uprzedzić kelnerkę, że czekają

na faks. - Czy dobrze się pani czuje? - spytała dziewczyna. - To nic takiego... Trochę piecze mnie w żołądku. To przejdzie. - Och, moja mama cierpi na to samo! Może przygotuję pani koktajl z papai? Mojej matce to zawsze pomaga. Kelnerka, drobna blondynka, była podobna do lalki Barbie i lekko sepleniła. W uniformie cheerleaderki wyglądała jak dziewczyna z filmu Grease lub z serialu Glee. - Zgoda na sok z papai, dziękuję bardzo - odrzekła Alice, siadając na taborecie. - Nie ma pani przez przypadek mapy okolicy? - Czasem klienci zostawiają przez zapomnienie na stoliku. Zaraz sprawdzę, czy nie ma w biurze. - To bardzo miło z pani strony. Niecałe dwie minuty później Barbie była z powrotem, trzymając w dłoni mapę Nowej Anglii. Alice rozłożyła ją na kontuarze. Była to stara dobra mapa Michelina sprzed epoki GPS-u, zanim uzależniono się od smartfonów i internetu, sprzed tych szalonych czasów, kiedy ludzie przestali myśleć samodzielnie i stali się niewolnikami technologii. - Mogę na niej coś zaznaczyć? - Tak, proszę ją sobie wziąć, to prezent od firmy. A to pani koktajl. Alice podziękowała uśmiechem. Dziewczyna jej się spodobała: miła, nieskomplikowana, o ujmującym sposobie bycia. Ile mogła mieć lat? Osiemnaście? Najwyżej dziewiętnaście. Alice miała trzydzieści osiem lat. Dwadzieścia lat więcej od niej. Zapadła nieuchronna konkluzja: mogłaby być jej matką. Coraz częściej spostrzegała to, gdy spotykała młodych dorosłych. Znalazła się w dziwnym no man's land: w głowie miała ciągle dwadzieścia lat, a ciągnęła za sobą ciało dwa razy starsze. Co za świństwo, ten mijający czas. To jedyny władca nad tymi, którzy nie mają nad sobą władcy... - przypomniała sobie arabskie przysłowie. Westchnęła i skupiła się na mapie, żeby zorientować się, gdzie się znajdują. Wciąż czuła potrzebę rzucenia okiem na staromodną wydrukowaną na papierze mapę. Długopisem zaznaczyła różne miejsca. Najpierw Nowy Jork, z którego wyjechali dwie godziny wcześniej, potem Boston, gdzie znajdował się oddział FBI. Teraz zrobili postój w Hartford, dokładnie w połowie drogi między tymi dwoma miastami. Nowy znaczek na mapie: Krieg powiedział im, że Dunn pracował w domu starców w Concord. To było dużo bardziej na

północ, w New Hampshire, co najmniej dwieście pięćdziesiąt kilometrów stąd. Krieg sprecyzował również, że Dunn mieszka w Lincoln. Prawie minutę zabrało jej znalezienie Lincoln na mapie. Jakaś dziura wciśnięta między dwa łańcuchy gór. - Znasz Lincoln? - spytała swoją nową przyjaciółkę. - Taa... Obok jest ośrodek narciarski Loon Mountain. Byłam tam z moim chłopakiem. - I jak tam jest? - Raczej ponuro, zwłaszcza w zimie. I to nie jest wcale blisko stąd. Alice kiwnęła głową. W sali restauracyjnej było tak gorąco, że zdjęła golf i siedziała w samym T-shircie. Gabriel wrócił z paczką papierosów w dłoni i usiadł koło Alice na taborecie. - Czy coś podać, proszę pana? - Czy dostanę espresso? - Nie, przykro mi. - A wodę Perrier? - Też nie mamy. - Keyne, dość tych wygłupów! - zdenerwowała się Alice. - Okay, proszę mi podać zwykłą czarną kawę z mlekiem. Podczas gdy młoda kelnerka przygotowywała mu kawę, Gabriel taksował ją wzrokiem od stóp do głów, bezwstydnie zatrzymując wzrok na najbardziej sugestywnych częściach jej anatomii. - Niech się pan nie krępuje! - zirytowała się Alice. Gabriel wzniósł oczy do nieba, jakby chciał powiedzieć: „No ale co ja takiego zrobiłem?”. - Jest pan naprawdę takim samym facetem jak wszyscy inni... westchnęła Alice. - Nigdy nie mówiłem, że jestem inny! - odrzekł Gabriel, wyjmując papierosa z paczki i wsadzając go sobie za ucho. Alice przygotowała sobie odpowiedź, ale nie miała okazji mu jej zaserwować, bo Barbie zawiadomiła ich, że przyszedł faks, po czym znikła na kilka sekund w biurze i wróciła, trzymając w dłoni dwie wydrukowane strony starannie spięte spinaczem. Gabriel i Alice mieli przed sobą zdjęcie zrobione Calebowi Dunnowi w więzieniu. - No tak, to na nic - rzuciła Alice zawiedziona. Rzeczywiście to policyjne zdjęcie, czarno-białe, słabej jakości, nie za bardzo mogło im pomóc w śledztwie. Dunn niczym się nie wyróżniał. Był średniego wzrostu brunetem o przeciętnej twarzy. Zdjęcie

mogło przedstawiać każdego. Typowy John Doe. - To prawda, że niewiele widać na tym zdjęciu - przyznał Gabriel. - To może być każdy. Starał się jednak przezwyciężyć swoje rozczarowanie. Przewrócił stronę i odkrył adresy, które Thomas Krieg dorzucił ręcznie: adres domu starców i mieszkania Dunna. - Czy to nie dziwne, że dom starców zatrudnił jako stróża byłego więźnia? Alice nie odpowiedziała. Spojrzenie miała wlepione w zdjęcie, starała się przejrzeć na wylot „zagadkę Dunna”. Gabriel łyknął trochę kawy, powstrzymując grymas wstrętu. - Niech mi pani poda swoją komórkę. Muszę coś sprawdzić. Wybrał numer telefonu informacji, prosząc o połączenie z St Joseph's Center, domem starców, w którym pracował Dunn. Przedstawił się hostessie - agent specjalny Keyne, FBI - i powiedział, że chciałby rozmawiać z dyrektorem. Tak jak to obecnie robili oboje, włączył głośnik, żeby Alice słyszała rozmowę. - Mówi Julius Mason. Mam zaszczyt prowadzić tę instytucję. Czym mogę panu służyć? Gabriel, by uzyskać informacje na temat Dunna, powiedział, że prowadzi rutynowe śledztwo. - Mam nadzieję, że Calebowi nic się nie stało? - zaniepokoił się Mason. - Czy był wczoraj w pracy? Dyrektor zdumiał się. - Przecież Caleb nie pracuje już u nas od prawie dwóch lat! wykrztusił. - Naprawdę? Nic o tym nie... nie wiedziałem. Gabrielowi trudno było zachować spokój. Alice nie mogła się powstrzymać od uśmiechu: oto nawet FBI nie miało bieżących danych na temat dawnych skazanych. Powolność i zawiłe procedury administracyjne nie były tylko francuską bolączką. Dotknięty do żywego Gabriel opanował się i zaczął wypytywać dyrektora surowym tonem: - Kiedy pan go angażował, wiedział pan o tym, że Dunn był notowany? - Dunn miałby figurować w rejestrze karnym? Proszę nie przesadzać, za sprzedaż kilku kostek haszu i pyskowanie policjantowi, który go zatrzymał? Coś takiego! Z powodu tego rodzaju wykroczenia nie powinno się wsadzać człowieka do więzienia. - To pańska opinia, sąd zawyrokował inaczej!

- A ja nadal uważam, że wymierzono mu zbyt surową karę. Alice znów się uśmiechnęła. Faceta nie było łatwo zbić z tropu. - Kiedy Dunn pracował dla pana, nigdy nie zachowywał się w sposób nieodpowiedni czy też dziwny? Nie zauważył pan u niego niczego, co by odbiegało od normy? - Nie, wprost przeciwnie. Caleb był osobą odpowiedzialną i usłużną. Wszyscy pracownicy i pensjonariusze nie mogli się go nachwalić. - W takim razie dlaczego się pan z nim rozstał? Mason westchnął. - Zarząd postanowił ograniczyć nasze wydatki. Po to, żeby zaoszczędzić parę dolarów, zaczęliśmy korzystać z usług agencji ochrony. To wypada taniej, ale ponieważ pracownicy często się zmieniają, nie nawiązują bliskich relacji z naszymi pensjonariuszami. - Wie pan może, czy Dunn znalazł jakąś inną pracę? - Oczywiście znalazł, i to dość szybko. Sam poleciłem go do szpitala w Maine, który szukał godnego zaufania strażnika nocnego. - Pamięta pan, co to za szpital? - Co pan sobie wyobraża?! Że będę pomagać panu w porządkowaniu waszych kartotek i w dalszym zawracaniu głowy uczciwym obywatelom? - Bardzo pana proszę, panie Mason... - To był Sebago Cottage Hospital, w hrabstwie Cumberland powiedział po chwili. Spojrzeli na siebie zdumieni i po plecach przebiegł im dreszcz. Sebago Cottage Hospital to był ten sam szpital, w którym pracowała Elizabeth Hardy, pielęgniarka zamordowana u siebie w domu dziesięć dni wcześniej.

▫ Oboje byli stuprocentowo, z całego serca i z całej duszy, policjantami. Nie potrzebowali dużo czasu, żeby dojść do wspólnego wniosku, że nie będą tracili czasu w Bostonie, ale razem pojadą na północ do Lincoln i sami przesłuchają Caleba Dunna. - W pewnym momencie śledztwa prawie otarłem się o niego... przyznał Gabriel. - Elizabeth Hardy została zamordowana u siebie w domu, niedaleko Augusty. Wyłączyła alarm, przez co stwierdziliśmy, że musiała znać swego napastnika. Przesłuchałem wielu ludzi z jej najbliższego otoczenia. Przyjaciół, kolegów z pracy... Pojechałem do Sebago Cottage, ale to nazwisko nigdzie nie zwróciło mojej uwagi na

tyle, żebym je zapisał. Jestem pewien, że nie łączyło go nic z Elizabeth Hardy. - Ile czasu potrzebujemy na dotarcie do Sebago? Gabriel przyjrzał się uważnie mapie i przesunął palcem po trasie prowadzącej do Lincoln. - Myślę, że w cztery godziny tam dojedziemy. Trochę krócej, jeśli nie będziemy przestrzegali ograniczeń szybkości. - Aż cztery godziny? - Do Bradford możemy jechać cały czas autostradą, ale potem wjeżdża się w góry. Nasz samochód jest niezły, ale nie pierwszej młodości. Trochę niepokoi mnie wskaźnik poziomu oleju i sprawdziłem koło zapasowe: jest bez powietrza. Zanim ruszymy w drogę, powinniśmy wpaść do jakiegoś warsztatu. Barbie, która przysłuchiwała się ich rozmowie, wykrzyknęła w tym momencie: - Mój kuzyn ma warsztat! Mogę do niego zadzwonić, jeśli chcecie! Gabriel uniósł jedną brew. - A gdzie on jest? - W Greenfield! - oznajmiła Barbie, wskazując palcem na mapie miasteczko. Gabriel popatrzył na mapę. To było o niecałą godzinę drogi od Grill 91. - Zna się na starych mustangach? - Najlepiej spytajmy go bezpośrednio! Trzeba do niego zadzwonić! - rzuciła Alice. Gabriel przytaknął i Barbie pospiesznie wybrała numer na swojej komórce. Alice mrugnęła do niej porozumiewawczo, ale w tym samym momencie poczuła w przełyku kolejny atak palącego bólu. Był to ból wyjątkowo gwałtowny. Miała wrażenie, jakby kwas wypalał jej tkankę żołądka. Kiedy poczuła w ustach metaliczny smak, zsunęła się ze stołka barowego i pobiegła do toalety.

▫ Królestwo za dwie tabletki nexium! Wstrząsana skurczami żołądka Alice stała pochylona nad umywalką. Piekł ją przełyk. Pomasowała się po brzuchu, bezskutecznie starając się złagodzić ten nie wiadomo czemu tak ostry ból. Może z

powodu stresu? A może z powodu emocji wywołanych tym dziwnym śledztwem? Albo z powodu zmęczenia? Masowała się tak ponad minutę, potem wstała i umyła ręce. Starała się nie patrzeć w lustro. Nie miała ochoty oglądać ani swoich sińców pod oczami, ani rysów ściągniętych z wyczerpania. Przemyła twarz lodowatą wodą i zamknęła na chwilę oczy. Jak to się stało, że kiedy otworzyła rano oczy, miała na swojej koszuli krew tego Caleba Dunna? I w ogóle, kto to był? Naśladowca Vaughna, który w ten sam sposób, co tamten, zabił tę pielęgniarkę? Czy też był to sam Vaughn? Nie, tej ostatniej możliwości na razie nie brała pod uwagę. Być może jej ojciec miał wszystkie możliwe wady, ale nie dopuszczała do siebie myśli, żeby wymyślił takie piętrowe kłamstwo. Byłoby to chore. Zbyt niebezpieczne. Zbyt ryzykowne. Od dwóch lat najlepsi policjanci w całej Francji bez przerwy - i bez rezultatu - szukali Vaughna. To wystarczający dowód, że ten seryjny morderca nie żyje - pomyślała, starając się przekonać samą siebie. Tak jak Seymour wkrótce zapewne to potwierdzi, zwłoki Vaughna leżą na dnie studni w ponurym niszczejącym budynku w zabitej dechami dziurze na wschodzie Francji... Poczuła, jak po dekolcie spływają jej ciężkie krople potu. Chwyciła dwa papierowe listki z podajnika papierowych ręczników i wytarła sobie szyję i dekolt aż do piersi. Poczuła, że coś jej przeszkadza, i spojrzała w dół. Wtedy to zauważyła.

▫ Obce ciało wszyte pod skórą cztery czy pięć centymetrów pod obojczykiem. Alice nacisnęła na skórę mocniej, żeby przedmiot ukazał się wyraźniej. Był to implant o kształcie dużej karty SIM: prostokąt o powierzchni jednego czy dwóch centymetrów kwadratowych, którego zaokrąglone brzegi mogła wyraźnie zobaczyć, gdy naciągnęła skórę. Zrobiło jej się niedobrze i poczuła pulsowanie w skroniach. O kurwa! Kto mi to założył?! - pomyślała w panice. Instynktownie zaczęła szukać śladów niedawnej operacji. Stojąc przed lustrem, ściągnęła T-shirt i zaczęła ostukiwać i macać każdy kawałek ciała po kolei: pierś, tułów, uda. Nigdzie nie widziała śladów niedawnego nacięcia. Nigdzie nie

miała choćby najmniejszej blizny. Na czoło wystąpił jej pot. Pomiędzy pytaniami, które zalewały jej umysł, dwa zwłaszcza wymagały natychmiastowej odpowiedzi. Od jak dawna miała wszyty ten implant, a przede wszystkim - jakie mogły być tego efekty?

17 Diabelskie sztuczki Przeznaczenie goni nas jak wariat z brzytwą w dłoni. ANDRIEJ TARKOWSKI

Shelby opuścił autostradę, wjechał na rondo i skręcił pierwszym zjazdem do miasta. Na granicy Massachusetts i New Hampshire znajdowało się Greenfield, miasteczko zastygłe w czasie. Jego główna ulica ciągnęła się przez dwa kilometry. Przy niej stały ratusz, poczta, budynek sądu, wysoki biały kościół ze spiczastą dzwonnicą i biblioteka publiczna, dalej stare kino z neonem oświetlonym mnóstwem żarówek, kafejki, restauracje i sklepiki. Na każdym budynku powiewała amerykańska flaga, Stars and Stripes, dumnie furkocząca na wietrze w promieniach popołudniowego słońca. - Chcę tu wysiąść! - zażądała Alice, zaciskając paski kabury. - Tutaj? Barbie powiedziała, że warsztat jej kuzyna znajduje się przy wyjeździe z miasta. - Muszę coś sobie kupić, Keyne. Gabriel westchnął. - Myślałem, że koniec z sekretami. - Nie zamierzam bezczynnie siedzieć, kiedy samochód będzie w naprawie. Wyskoczę na chwilę do kafejki internetowej. Muszę coś sprawdzić. - Co takiego? - spytał Gabriel nieufnie. - Chcę sprawdzić stare artykuły w gazetach na temat Vaughna. Potem wszystko wyjaśnię. Samochód stanął na czerwonym świetle. Gabriel wyjął papierosy. - W tej dziurze na pewno nie ma kafejki internetowej! - Poradzę sobie, Keyne! Gabriel przez chwilę milczał. - Okay, wysadzę panią tutaj, ale spluwę musi pani zostawić w samochodzie.

Ta perspektywa nie przypadła Alice do gustu, ale nie było czasu na dyskusje. Światło zmieniło się na zielone. Otworzyła schowek na rękawiczki i wsunęła do niego glocka w kaburze. - Spotykamy się w warsztacie! - rzuciła, otwierając drzwi i wysiadając. Przeszła na drugą stronę ulicy i skierowała się w stronę ratusza. Przed budynkiem zauważyła plan miasta umocowany na tablicy osłoniętej drewnianym daszkiem. Przyjrzała się mapie i znalazła to, czego szukała: adres kliniki na Second Street. Korzystną stroną małych miasteczek było to, że wszystkie zasadnicze instytucje zgrupowane były w tym samym miejscu. Alice nie musiała przebyć więcej niż kilkaset metrów, żeby stanąć przed nowym budynkiem o nowoczesnej fasadzie: pionowa fala o niebieskim metalowym odcieniu wyróżniała się na tle klasycznej architektury miasteczka. Alice weszła przez rozsuwające się automatycznie drzwi do holu, w którym stały tablice informacyjne. Rzuciwszy na nie okiem, stwierdziła, że klinika była uniwersalnym ośrodkiem zdrowia. Przyjmowali w niej lekarze różnych specjalizacji, znajdowało się tu również laboratorium analityczne i gabinet diagnostyki obrazowej. Alice podeszła do okienka rejestracji, mówiąc, że chciałaby zrobić RTG klatki piersiowej. Poproszono ją o zaświadczenie potwierdzenia spotkania, skierowanie i numer ubezpieczenia. Ponieważ nie miała żadnej z tych rzeczy, rzuciła pierwsze głupstwo, które wpadło jej do głowy, a mianowicie że jest francuską turystką, która cierpi na niewydolność serca, i chciałaby zrobić sobie rutynowe prześwietlenie. Sekretarka rzuciła jej sceptyczne spojrzenie, potem spojrzała na harmonogram i zaproponowała wizytę następnego dnia. - To jest dość pilne! - oznajmiła Alice. - Chciałabym zobaczyć się z kardiologiem i wyjaśnić mu, co mi dolega. Oczywiście zapłacę za konsultację. - Zobaczę, co da się zrobić! - powiedziała rejestratorka, biorąc do ręki telefon. Około dwóch minut dyskutowała z jedną ze swoich koleżanek, po czym rozłączyła się i powiedziała: - Rozmawiałam z sekretarką doktora Mitchella. Wpadnie porozmawiać z panią między wizytami dwóch pacjentów. Mogę poprosić o jakiś dowód tożsamości? - Niestety zostawiłam torebkę w samochodzie. Ale zaraz przyjdzie mój mąż... - Dobrze, niech pani szybko wjeżdża na górę. Poczekalnia gabi-

netu rentgenowskiego znajduje się na czwartym piętrze. Rejestratorka wcisnęła guzik otwierający drzwi bezpieczeństwa z pleksiglasu, przez które wchodziło się na piętra. Winda. Kolejne okienko rejestracyjne. Korytarz. Poczekalnia. Poczekalnia utrzymana była w jasnych delikatnych kolorach. Białe ściany, podłoga wyłożona płytkami PCV, kanapy i fotele z bukowego drewna, wyłożone stonowanym materiałem obiciowym... Jakaś staruszka zgięta wpół pod ciężarem lat czekała, przewracając strony kolorowego magazynu. Przed nią, zajmując prawie całą kanapę, młody człowiek szeroki w barach, z nogą w gipsie i podbitym okiem grał w coś na swoim tablecie. Alice usiadła obok niego. - Wypadek samochodowy? - zagaiła. - Futbol amerykański - odrzekł student, odrywając wzrok od ekranu. - Zawodnicy Albany dali mi popalić w zeszłą sobotę. Przystojniak, uśmiech jak z reklamy pasty do zębów, jasne jak kryształ, trochę zarozumiałe spojrzenie. Pewnie kochały się w nim wszystkie dziewczyny. I niektórzy chłopcy. - Masz dostęp do internetu? - spytała Alice. - Mam. - Chcesz zarobić pięćdziesiąt dolców? - Alice postanowiła być bezpośrednia. Chłopak podniósł jedną brew. - A o co chodzi? Alice wyjęła banknot z kieszeni. - Pożycz mi na pięć minut swój tablet. - Dobra, ale za stówę. - A to spadaj! - Okay, tylko bez nerwów! - skapitulował i wręczył jej tablet. Alice zamknęła jego aplikacje i otworzyła wyszukiwarkę, wchodząc sukcesywnie na strony internetowe „Liberation”, „Le Monde” i „Le Figaro”. Mogło to się wydawać dziwne, ale nie wiedziała, jak wyglądał Vaughn. Morderca, kiedy ją zaatakował, był w kasku. Taki jego obraz zachowała na zawsze w pamięci: czarny drapieżny kask o ostrych krawędziach i agresywnych konturach, wizjer, w którym odbijały się metalowe refleksy, aerodynamiczna wentylacja i osłona podbródka wyglądająca jak przerażający uśmiech. Później, podczas terapii, Alice uzgodniła ze swoim psychiatrą, że nie ma sensu rozdrapywać starej rany, przeglądając w prasie artykuły dotyczące tej sprawy. Ale psychiatra nie wiedział, że Alice była wówczas przekonana, iż Vaughn nie żyje.

Dziś sytuacja przedstawiała się zupełnie inaczej. Alice wpisała pytanie i znalazła bardzo dużo zdjęć mordercy publikowanych w prasie po napadzie. Dziesiątki różnych zdjęć, na których Erik Vaughn wypadł mniej lub bardziej wyraźnie. Trzydziestopięcioletni brunet, o miłym wyglądzie, niewyróżniający się jednak niczym szczególnym. Najbardziej niepokojące było to, że na podstawie tych wszystkich zdjęć nie za bardzo można było ustalić jego aktualny wygląd. Alice pomyślała o aktorach kameleonach, którzy mylili jej się między jedną rolą filmową a drugą, do takiej byli zdolni metamorfozy, na przykład o Hugh Jackmanie, Christianie Bale'u, Kevinie Spaceyu czy Johnie Cusacku... Wyciągnęła z kieszeni faks ze zdjęciem Caleba Dunna i porównała je z odbitkami w prasie. Czy Vaughn i Dunn to mogła być ta sama osoba? Nie dało się tego stwierdzić ponad wszelką wątpliwość, ale też nie można było tego wykluczyć. Alice wiedziała, że obecnie, zwłaszcza z pomocą chirurgii plastycznej, możliwości zmiany wyglądu były prawie nieograniczone. Niektórzy z jej kolegów zupełnie niedawno zetknęli się ze zbrodniarzami, którzy skorzystali z techniki umożliwiającej metamorfozę fizyczną. Należało do niej powiększanie piersi, wstawianie złotej siatki dla skorygowania owalu twarzy, otoplastyka dla poprawy zdeformowanych uszu, wstrzyknięcie kwasu hialuronowego do wypełnienia policzków, chirurgia szczękowa zapewniająca nowy hollywoodzki uśmiech... Gdy oddawała chłopakowi tablet, poczuła w kieszeni wibrowanie telefonu. Seymour. Człowiek, który mógł położyć kres temu koszmarowi.

▫ - Jesteś już w fabryce? - spytała prosto z mostu. - Jeszcze nie, dopiero minąłem Sarreguemines, wyjazd z Paryża był prawdziwym piekłem, a Castelli nie umiał szybko zlokalizować tej dawnej cukrowni. - Gdzie to jest? - Miejsce jest znane pod nazwą zaułka Kastelsheim. Wprowadziłem ten adres do GPS-u, ale nic się nie pokazało. System geolokalizacji nie zna tego miejsca. Ale nie martw się, w końcu znajdę. Problemem jest tylko ten cholerny deszcz. Zimno, leje i nie

widać dalej niż na trzy metry. W tle głosu Seymoura Alice słyszała silny odgłos pracujących wycieraczek i slogany reklamowe dobiegające z radia: „Mecze pierwszej Ligi na multipleksie - RTL!”. - Ale dzwonię do ciebie w innej sprawie... - Usłyszała. - Musiałem powiedzieć wszystko Savignonowi i Castellemu. Nie mogłem ich prosić o pomoc poza godzinami służbowymi, nie mówiąc im prawdy. Spędzają noc w biurze, żeby przebadać wszystkie ślady, które mogą być dla nas przydatne. - Podziękuj im ode mnie. - Właśnie przed chwilą Savignon zadzwonił do mnie w sprawie numeru seryjnego tego glocka dwadzieścia dwa, o którym mówiłaś mi dziś rano. Alice przełknęła ślinę. Zupełnie o tym zapomniała. - Tak, tego glocka znalazłam w kieszeni mojej kurtki. No i co? - Natychmiast sprawdziłem listę kradzionej broni, ale tam go nie znalazłem. Natomiast kiedy powiedziałem Savignonovi o Vaughnie, ten natychmiast zareagował. Dwa lata temu, po tym napadzie na ciebie, podczas przeszukiwania mieszkania mordercy znaleźliśmy broń... - I? - Savignon zajrzał do raportów. To był glock dwadzieścia dwa i numer serii, który mi podałaś, zgadza się. - Zaczekaj, to niemożliwe... Ten glock leży zapieczętowany... - Savignon spędził ponad godzinę w magazynie dowodów rzeczowych. Nie znalazł go nigdzie. - O kurwa... Koszmar trwał. - Musisz mi powiedzieć prawdę, Alice. Czy to ty wzięłaś ten pistolet? - Seymour, jak możesz mnie o to pytać?! - Pytam cię, bo sytuacja naprawdę wygląda bardzo źle. - Przecież to nie pierwszy raz mamy problemy z przechowywaniem dowodów rzeczowych! Pamiętasz, jak rok temu strażnik wynosił i sprzedawał zapieczętowaną broń i narkotyki. Może teraz to też on... - Nooo... - A nawet gdybym wykradła tego glocka, w jaki sposób wwiozłabym go do Stanów, jak przeszłabym z nim kontrolę celną i paszportową? Usłyszała, jak Seymour wzdycha.

- Alice, chcę ci uwierzyć, ale naprawdę trzeba to wszystko wyjaśnić. Alice czuła, że Seymour nie powiedział jej jeszcze wszystkiego. - Masz dla mnie coś jeszcze? - Tak, i to ci się też nie spodoba. Chodzi o twój samochód. - Znalazłeś go? - Tak, na parkingu policyjnym w Charlety. Savignon dowiedział się, że policja z prefektury paryskiej zabrała go dziś w nocy z Île de la Cité. - Skąd dokładnie? Seymour westchnął. - Twoje audi zostało znalezione o czwartej rano pośrodku pont de l'Archevêché. Dokładnie w miejscu, w którym Paul miał wypadek. Alice była tak zaskoczona, że prawie upuściła telefon. W tym momencie otworzyły się drzwi poczekalni i do środka zajrzał wysoki facet w białym kitlu. - Pani Alice Schäfer?! - zawołał.

18 Uppercut Omne ignotum pro terribili. (Wszystko, co nieznane, przeraża.) Przysłowie łacińskie

Doktor Oliver Mitchell był wysokim mężczyzną z ogoloną głową i gęstymi brwiami, które tkwiły nad jego oczami jak dwa poziome przecinki, łącząc się nad nosem. Mimo słusznego wzrostu i śmiesznej bródki przypominał studenta ledwo po dyplomie. Miał okrągłą, pyzatą twarz, którą rozświetlał dziecinny uśmiech, dżinsy i zniszczone adidasy, a spod lekarskiego fartucha wystawał mu T-shirt z wizerunkiem słynnej punkowej czwórki z lat siedemdziesiątych - zespołu Ramones. - Nie zrozumiałem, o co chodzi z tą niewydolnością serca... oznajmił, wprowadzając Alice do gabinetu rentgenowskiego. Alice postanowiła być szczera. - To było kłamstwo, chciałam za wszelką cenę z panem porozmawiać. - Coś takiego! Oryginalne i... co za tupet! Jest pani Francuzką, prawda? - zgadł, rozpoznając akcent Alice. - Tak, jestem kapitanem w brygadzie kryminalnej policji paryskiej. Twarz doktora Mitchella się rozjaśniła. - Naprawdę? Trzydzieści sześć quai des Orfèvres? Tak jak komisarz Maigret? Alice wytrzeszczyła oczy. Rozmowa przybrała nieoczekiwany kierunek: jakim cudem główny bohater Simenona pojawił się w rozmowie z rentgenologiem, fanem punk rocka, w centrum medycznym w Greenfield, w stanie Massachusetts? - Moja żona zrobiła doktorat z literatury francuskiej na Harvardzie - wyjaśnił lekarz. - Tematem był Paryż w powieściach Georges'a Simenona. - No tak, teraz rozumiem... - Byliśmy tam razem zeszłego lata: Ach, quai des Orfèvres, place

Dauphine, confit z kaczki i pieczone ziemniaki z borowikami w Caveau du Palais... Niech mnie ktoś uszczypnie, chyba śnię... - pomyślała Alice i postanowiła wykorzystać tę sytuację. - Jeśli pana żona tego zapragnie, następnym razem, kiedy znów odwiedzicie Francję, mogę was oprowadzić po trzydziestceszóstce... - To bardzo miłe z pani strony, ona... - Na razie jednak potrzebuję pańskiej pomocy! - przerwała mu Alice, zdejmując wojskową kurtkę, sweter i T-shirt. Podeszła do rentgenologa w samym staniku i wskazała palcem na prostokątny implant pod skórą. - Co to jest? - spytał Mitchell, marszcząc gęste brwi. - Tego właśnie chciałabym się dowiedzieć! Mitchell przemył dłonie w roztworze przeciwbakteryjnym i obejrzał dekolt Alice. Przycisnął skórę wokół implantu, powodując, że przedmiot o zaokrąglonych brzegach stał się bardziej widoczny. - Czy to panią boli? - Właściwie nie. - To wygląda jak miniaturowy rozrusznik serca. Czy pani ma jakieś problemy z sercem? - Nie. Nie wiem nawet, kto mi wszczepił to świństwo, ani od jakiego czasu noszę to w sobie. Mitchell, nie okazując zdziwienia, wskazał palcem na aparat rentgenowski stojący po lewej stronie. - Zrobimy prześwietlenie klatki piersiowej, żeby przyjrzeć się temu dokładniej. Alice kiwnęła głową i wykonała polecenia lekarza: zdjęła stanik i stanęła nago przodem do aparatu. - Proszę się przysunąć bliżej do płyty. Niech pani weźmie głęboki wdech i przez chwilę nie oddycha. Uwaga! W niecałe dwie sekundy lampa rentgenowska umieszczona za jej plecami wyrzuciła z siebie w ciszy wiązkę promieni. - Teraz proszę oddychać normalnie. Na wszelki wypadek zrobimy jeszcze zdjęcie boczne. Powtórzył operację, następnie poprosił Alice, żeby przeszła z nim do pokoju obok. Usiadł przed konsolą, włączył ją, wyregulował kontrast i wcisnął guzik. - Czy długo trzeba będzie czekać na wynik badania? - spytała Alice. - Nie, to się natychmiast wywołuje. Duży kompaktowy prostopadłościan zaczął pracować i po chwili

wypluł z siebie dwie klisze. Mitchell chwycił je i przypiął do podświetlanej tablicy, regulując moc światła. - Nigdy czegoś takiego nie widziałem! - mruknął pod nosem, pokazując na białą prostokątną plamę. - Może to chip? - zaryzykowała Alice. - Nie za bardzo widzę, jakiego miałby być rodzaju - odpowiedział rentgenolog, drapiąc się po głowie. - Myślałam o chipie RFID* - odpowiedziała Alice. - To, co się wszczepia zwierzętom. W zeszłym roku uczestniczyłam w konferencji na ten temat. Podobno w Ameryce Południowej niektórzy bogaci ludzie wszczepiają sobie coś takiego, żeby móc szybko ich odnaleźć w przypadku porwania. * RFID - radio frequency identification (ang.) - chip identyfikacyjny.

- Wojsko również coraz częściej używa takich chipów dla żołnierzy wysyłanych na front - powiedział Mitchell, nie odrywając oczu od kliszy. - Na chipie zebrane są wszystkie dane dotyczące ich zdrowia. W razie wypadku można dotrzeć do całej dokumentacji medycznej za pomocą skanera. To coraz bardziej popularne procedury, ale taki chip jest nie większy od ziarna ryżu. Ten pani jest zbyt duży. - Więc co to może być? Rentgenolog zaczął myśleć na głos: - W ostatnich latach w pismach medycznych pojawiło się dużo publikacji na temat badań mających na celu wyprodukowanie chipa elektronicznego, który byłby w stanie wydzielać automatycznie regularne dawki lekarstw, co byłoby bardzo praktyczne w przypadku niektórych chorób. Istnieje już podobny mikroprocesor stosowany w terapii osteoporozy, ale jeśli miałby zostać wszczepiony pani, umieszczono by go na poziomie biodra i byłby dużo większy. - No więc co to może być?! - zniecierpliwiła się Alice. - Podtrzymuję swoją hipotezę, że to mały rozrusznik serca. - Ale ja nie mam problemów z sercem, mówiłam już panu! rzuciła Alice zirytowana. Lekarz wrócił przed ekran, powiększył zdjęcie, wydrukował je i przypiął nową kliszę do podświetlanej tablicy. - Kształt pani chipa jest niezwykły, ale jestem prawie pewien, że został wykonany z tytanu - powiedział. Alice zbliżyła twarz do kliszy. - Dobra, załóżmy, że chodzi o ten rozrusznik. Jeden mój kolega ma rozrusznik, musi co siedem lat być operowany, żeby wymienić baterię...

- Tak, baterię trzeba wymieniać minimum po sześciu, maksimum po dziesięciu latach. Zresztą przeważnie rozruszniki wyposażone są w baterie z litu. Alice wskazała palcem na kliszę. - Gdzie w tak małym przedmiocie można zmieścić baterię albo akumulator? Lekarz zamyślił się i po chwili powiedział: - Ten pani chip prawdopodobnie nie ma żadnego akumulatora. - To jak on działa? - Może ma jakiś system automatyczny: czujnik piezoelektryczny, który przetwarza ruchy klatki piersiowej na elektryczność... To jest jeden z pomysłów badanych obecnie, żeby zminiaturyzować rozruszniki serca. Mitchell wziął do ręki plastikową linijkę, która leżała obok na konsoli, i posłużył się nią, żeby wskazać pewien punkt na zdjęciu rentgenowskim. - Widzi pani ten lekko zaokrąglony róg, który wygląda na nacięcie? Alice kiwnęła głową. - Myślę, że to jest rodzaj złącza, które służy do połączenia rozrusznika z pani sercem przez sondę. - A gdzie jest sonda? - spytała Alice. - Nie widzę jej, to właśnie wydaje mi się dziwne. - Więc do czego jest podłączony ten aparacik? - Do niczego. W tej sytuacji nie może wysyłać żadnych impulsów elektrycznych. Alice popatrzyła na lekarza zamyślona. - Mógłby pan mi to wyjąć? - Może mógłby to zrobić któryś z moich kolegów, ale to wymaga operacji i dodatkowych badań. Myśli kłębiły się w głowie Alice. - Jeszcze jedna rzecz... sprawdziłam i nie mam żadnej blizny ani na piersi, ani na szyi, ani pod pachami. W jaki sposób włożono mi to i nie zostawiono żadnego śladu? Mitchell zagryzł wargi. - Albo ma to pani już od bardzo dawna... - Niemożliwe, zauważyłabym! - odparła Alice. - Albo wprowadzono to pani inną drogą. Pod zdumionym spojrzeniem rentgenologa Alice rozpięła pasek, zdjęła buty i spodnie. Obejrzała dokładnie swoje kostki, nogi, kolana... I nagle u góry lewego uda zauważyła przezroczysty opatrunek.

Serce zaczęło jej bić szybciej. Odkleiła plaster i zobaczyła niewielkie nacięcie. - To tędy wprowadzono chip do pani ciała... - odgadł lekarz, podchodząc bliżej i przyglądając się nacięciu. - Implant jest tak mały, że można go było wprowadzić za pomocą sondy. Zamyślona Alice ubrała się. Ta cała sprawa była nie tylko zaskakująca, przerażająca i surrealistyczna, teraz jeszcze stawała się po prostu szalona. - W sumie mam w sobie rozrusznik serca, ale bez akumulatora, tak więc nie wpływa on na funkcję żadnego mojego organu. - To kompletnie niezrozumiałe, zgadzam się z panią... potwierdził Mitchell. - Więc do czego on służy? - Właśnie się nad tym zastanawiam... - rzekł rentgenolog.

19 Po stronie żyjących Niech nikt nie zbliża się do osoby ze złamanym sercem, chyba że sam ma je złamane. EMILY DICKINSON, Nawiedzać złamane serca

Powoli zapadał wieczór. Ustępując nocy, zachodzące słońce rzucało ostatnie promienie z ostentacją godną najzręczniejszego pirotechnika. Las wyglądał, jakby płonął. Na pierwszym planie skrzyły się klony, jesiony i brzozy, błyszczały złotem modrzewie i lśniły lipy. Dalej panoszyły się złotobrązowe buki, iskrzyła się czarna żywica sumaków i czerwonych dębów, fosforyzował karmazyn jarzębiny. Scenę zamykał zielony mur sosen na surowej kamiennej ścianie. Gabriel nalał benzyny, sprawdził poziom oleju i znalazł nowe koło zapasowe. Kiedy Alice dołączyła do niego w warsztacie samochodowym, podzieliła się ostatnimi informacjami od Seymoura na temat glocka i jej samochodu znalezionego na pont de l'Archevêché. Instynkt powstrzymał ją od poruszenia tematu dziwnego implantu. Wolała zaczekać i dowiedzieć się czegoś więcej, zanim powie mu o tej nowej nieprawdopodobnej nowinie. Ruszyli w drogę, ale na poziomie Brattleboro wywróciła się na drodze cysterna pełna paliwa. Benzyna zalała wszystko, zmuszając strażaków i policję do zamknięcia drogi międzystanowej numer 91 i ograniczenia ruchu w całej strefie, żeby uniknąć ryzyka pożaru. Zmuszeni do opuszczenia autostrady i skorzystania z sieci dróg lokalnych Alice i Gabriel musieli jechać wolniej. Jeśli na początku przeklinali swój los, z czasem ulegli urokowi sielskiej atmosfery mijanych miejsc. Włączyli lokalną stację radiową i słuchali standardów: American Pie Dona McLeana, Just for Today George'a Harrisona, Heart of Gold Neila Younga... Zatrzymali się nawet i kupili na przydrożnym straganie cydr i pączki o aromacie cynamonu. Przez prawie godzinę nie myśleli o prowadzonym śledztwie. Wokół było pięknie. Ścieżki, kryte mosty, punkty widokowe, gór-

skie strumyki... Mijali góry i doliny, choć co jakiś czas rzeźba terenu łagodniała i przez wiele kilometrów szosa upodabniała się do drogi wiejskiej przebiegającej przez malownicze miasteczka. Przejeżdżali obok niezmienionych od wieków gospodarstw i ogromnych pastwisk, na których pasły się krowy mleczne. Przez długą chwilę Alice siedziała ukołysana pomrukiem silnika. Pejzaż, który mijali, przypominał jej dawne wakacje w Normandii. Czas się zatrzymał. Za każdym razem, gdy mijali jakąś wioskę, mieli wrażenie, że cofają się o sto lat. Tak jakby znaleźli się na ilustracji z kartki pocztowej przedstawiającej Nową Anglię ze starymi szopami, mleczarniami z mansardowymi dachami i skrzącymi się koronami drzew.

▫ Urok prysł, gdy Alice otworzyła schowek na rękawiczki, żeby wyciągnąć pistolet. Na początku pracy w policji naigrawała się ze starszych kolegów, którzy nosili przy sobie broń nawet wtedy, gdy nie byli na służbie. Z czasem jednak stała się taka jak oni: żeby czuć się naprawdę bezpiecznie, w zgodzie z sobą samą, musiała czuć na piersi ciężar pistoletu. Pistolet leżał tam, gdzie go zostawiła, włożony do skórzanego futerału, ale obok leżała dziecinna zabawka: metalowy samochodzik, z białą karoserią podkreśloną niebieskimi paskami. Była to miniaturowa kopia mustanga shelby, którym podróżowali. - Co to jest? Gabriel rzucił okiem na zabawkę. - Gadżet, który pewnie spodobał się Kenny'emu, tak myślę. - Przedtem go tu nie było. Gabriel wzruszył ramionami. - Musiała go pani przeoczyć. - Jestem absolutnie pewna, że schowek na rękawiczki był pusty, kiedy wkładałam tam broń! - powiedziała Alice tonem nieznoszącym sprzeciwu. - A czy to ważne? - zirytował się Gabriel. - Myślałam, że mamy sobie mówić wszystko. Gabriel westchnął. - Okay, to kuzyn Barbie dał mi to autko. Bardzo sympatyczny typ zresztą. Zbiera samochodziki Hot Wheels. Ma ich co najmniej trzysta. Niesamowite, prawda? - Tak, niesamowite... - powtórzyła, nie spuszczając z niego

wzroku. Rozdrażniony Gabriel podniósł głos. - No to co takiego?! Facet chciał mi zrobić przyjemność i dał mi ten samochodzik. Wziąłem go, żeby nie wyjść na gbura, kropka! To był zwykły odruch grzeczności. Nie musimy chyba dyskutować o tym przez cały wieczór! - Niechże pan przestanie uważać mnie za idiotkę! Chce mi pan wmówić, że zaprzyjaźnił się pan z mechanikiem samochodowym w takim stopniu, że aż podarował panu egzemplarz ze swojej kolekcji? A poza tym na pudełku jest jeszcze cena! - wybuchła Alice. Zdenerwowany Gabriel popatrzył na nią ze złością, po czym zapalił papierosa, którego przedtem wsadził sobie za ucho. Zaciągnął się kilka razy. Zapach tytoniu wypełnił wnętrze samochodu. Alice otworzyła okno. Nie znosiła zapachu tytoniu. Wciąż patrzyła na Gabriela, na jego ciemne źrenice i wykrzywione złością rysy. Miała nadzieję, że odgadnie prawdę, że odkryje tajemnicę. I nagle wszystko stało się oczywiste. - Pan ma syna... - wyszeptała, tak jakby do siebie samej. Gabriel zesztywniał. Zapadła cisza. - To dla niego kupił pan tę zabawkę... - nie ustępowała Alice. Gabriel popatrzył na nią. Jego ponure spojrzenie rozbłysło jak płonący szyb naftowy. Alice zrozumiała, że wkroczyła na pole minowe. - To prawda! - przyznał Gabriel, zaciągając się papierosem. Mam synka. Chciałem zrobić mu prezent. Nie wolno mi? Alice poczuła zmieszanie i wstyd. Nie była pewna, czy chce ciągnąć dalej tę rozmowę. Mimo to spytała cicho: - Jak on się nazywa? Gabriel podkręcił głośniej radio i potrząsnął głową. Nie przewidział tej niewczesnej ingerencji w swoje życie prywatne. - Myślę, że mamy teraz inne problemy na głowie, Schäfer... Wyglądał na przybitego. Zamrugał. - Nazywa się Theo. Ma sześć lat rzekł po chwili. Z tonu jego głosu Alice zrozumiała, że był to bolesny temat. Poruszona ściszyła radio i postanowiła go uspokoić. - To bardzo ładny model - powiedziała, wskazując na miniaturkę shelby. - Na pewno chłopczyk się ucieszy. Keyne bezceremonialnie wyrwał jej zabawkę z dłoni i wyrzucił ją przez okno. - To na nic! Tak czy inaczej, nigdy go nie widuję! - Nie, Gabriel!

Alice chwyciła kierownicę, żeby zmusić go do zatrzymania się. Wykończony Gabriel gwałtownie zahamował, zaparkował samochód na skraju szosy i wyskoczył z samochodu. Alice widziała w tylnym lusterku, jak się oddala. Stali na wąskiej serpentynie, wijącej się w dół. Z punktu, w którym się zatrzymali, roztaczał się cudowny panoramiczny widok. Gabriel przysiadł na skalnym występie, zawieszonym nad przepaścią jak taras widokowy pod otwartym niebem. Skończył jednego papierosa, zapalił drugiego. Alice wyszła z samochodu, podniosła zabawkę z ziemi i podeszła do niego. - Przepraszam! - powiedziała i usiadła obok niego na skale. - Niech pani tu nie siada, to niebezpieczne. - Jeśli to niebezpieczne dla mnie, to i dla pana. Wychyliła się do przodu i spostrzegła w dole jezioro. W tafli wody odbijał się wyraźnie ulotny wachlarz jesiennych barw. - Dlaczego nie spotyka się pan z synkiem częściej? Gabriel machnął ręką wymijająco. - Mieszka w Londynie ze swoją matką. To długa historia. Alice wyciągnęła papierosa z jego paczki. Trudno było jej zapalić go z powodu wiatru. Gabriel podał jej swojego i w momencie, kiedy się najmniej tego spodziewała, powiedział: - Nie zawsze pracowałem w FBI. Zanim przeszedłem konkurs rekrutacyjny do Biura, byłem zwykłym policjantem pracującym w terenie, w Chicago. - Zmrużył oczy. Zalała go fala wspomnień. - Tam się urodziłem i tam spotkałem moją żonę. Oboje wyrośliśmy w Ukrainian Village, w dzielnicy emigrantów z Europy Wschodniej. To spokojne miejsce na północny zachód od Loop. - Pracował pan w wydziale zabójstw? - Tak, ale w południowej części miasta, tej najbardziej niebezpiecznej, w New City, w Englewood... Zaciągnął się głęboko. - To obrzydliwe miejsce, opanowane przez gangi, w których rządzi strach i beznadzieja - powiedział. - Policja tam niewiele może zdziałać. Rejon został opanowany przez zwyrodniałych bandziorów. Terror i karabiny maszynowe są tam na porządku dziennym... - mówił o niezbyt dalekiej przeszłości. Chciał trzymać te wspomnienia na dystans, ale wbrew sobie pogrążał się w nich coraz głębiej. - Czy nie ma pani nigdy wrażenia, że my, policjanci, pracujemy dla zmarłych? Właściwie to oni są naszymi prawdziwymi klientami. To przed nimi odpowiadamy. To oni nawiedzają nas w nocy, gdy nie złapiemy ich mordercy. To zarzucała mi żona. „Najwięcej czasu spędzasz ze

zmarłymi! Nigdy nie stoisz po stronie żywych!”, mówiła. W sumie się nie myliła... - To nieprawda! - przerwała mu Alice. - Wprost przeciwnie: pracujemy dla rodzin zmarłych, dla ludzi, którzy ich kochali. Dzięki nam rodziny mogą odbyć żałobę, dzięki nam sprawiedliwości staje się zadość, to my staramy się tak działać, żeby zabójcy nie powtarzali swoich zbrodni! Gabriel wydął usta z powątpiewaniem. - Któregoś dnia postanowiłem naprawdę pomóc żywym - ciągnął. - W Englewood miałem codzienny kontakt z członkami zrzeszenia mediatorów. Byli to różni ludzie, najczęściej mieszkający tam pracownicy społeczni i zresocjalizowani dawni przestępcy. Zjednoczyli się, żeby wprowadzić w życie coś, do czego my, przedstawiciele prawa, nie byliśmy już zdolni: chcieli naoliwić mechanizm stosunków międzyludzkich, załagodzić lokalne konflikty i napięcia... A przede wszystkim ratować tych, których jeszcze można było uratować. - Tych najmłodszych? - Zwłaszcza tych i ludzi, którzy nie byli jeszcze wyniszczeni przez narkotyki. Czasem ci wolontariusze nie wahali się działać na granicy prawa. Wiele razy pomagałem im wyciągać młode prostytutki z dzielnicy, dostarczając fałszywych papierów, trochę pieniędzy skonfiskowanych podczas przesłuchań dealerów, bilet na pociąg na Wschodnie Wybrzeże, adres mieszkania, obietnicę pracy... Tak jak Paul... - pomyślała Alice mimo woli. W oczach Gabriela odbijały się lśniące drzewa, co dawało jego spojrzeniu niepokojącą siłę. - Pewien, że działam w słusznej sprawie, nie rozumiałem, na co się porwałem. Zacząłem dostawać ostrzeżenia i groźby, ale nie zwracałem na nie uwagi. Źle zrobiłem, bo z sutenerami i narkotykowymi bossami nie było żartów, gdy ktoś wchodził im w paradę. Gabriel co chwila przerywał i wówczas zapadała cisza. - W styczniu dwa tysiące dziewiątego roku młodsza siostra mojej żony zaplanowała na swoje urodziny narciarski weekend z koleżankami. Poprosiła, żebyśmy pożyczyli jej naszą terenówkę. Zgodziliśmy się. Widzę jeszcze siebie stojącego na werandzie i machającego do niej ręką na pożegnanie: „Bądź ostrożna, Johanne! Nie wygłupiaj się na czarnych szlakach!”. Tamtego wieczoru włożyła czapkę z pomponem. Osiemnastolatka z po liczkami zaróżowionymi od zimna... Była pełna życia. Usiadła za kierownicą samochodu, przekręciła kluczyk w stacyjce i... samochód wyleciał w powietrze na

naszych oczach. Te skurwysyny z Englewood nie zawahały się podłożyć bomby w moim samochodzie... - Gabriel przerwał, żeby zapalić kolejnego papierosa od niedopałka poprzedniego, ale po chwili mówił dalej: - Następnego dnia po pogrzebie siostry moja żona zabrała naszego syna i opuściła mnie. Zamieszkała w Londynie, gdzie ma rodzinę. A potem wszystko potoczyło się bardzo szybko. Zażądała rozwodu i psy gończe, którymi mnie poszczuła w swojej obronie, zrujnowały mnie. Oskarżyli mnie o przemoc domową, alkoholizm, korzystanie z usług prostytutek. Dostarczyli fałszywych świadków i przedstawili SMS-y wyjęte z kontekstu. Nie umiałem się wybronić i przyznano jej wyłączną opiekę nad Theo. Gabriel zaciągnął się ostatni raz i zgniótł papierosa na skale. - Miałem prawo widzieć syna tylko dwa razy do roku. Więc któregoś dnia się załamałem. Pojechałem do żony do Anglii i starałem się z nią dyskutować, ale nie dała się przekonać. Jej adwokaci poszli na całego i dostałem całkowity zakaz zbliżania się do syna. Teraz w ogóle go nie widuję. Spojrzenie Gabriela było pełne rezygnacji. Zapadł wieczór. Zerwał się wiatr i oboje poczuli chłód. Poruszona Alice położyła dłoń na ramieniu Gabriela. W tej chwili rozległ się dzwonek telefonu i nastrój intymności nagle znikł. Popatrzyli na siebie, świadomi, że uchylone drzwi do tajemniczego ogrodu zamknęły się z powrotem. Alice odebrała telefon.

▫ - Seymour? - odezwała się, włączając głośnik. - Znalazłem tę cukrownię. Jestem na miejscu. Kurwa, tu jest okropnie, prawdziwe odludzie. Czy to nie tu kręcono Martwe zło? - Opisz mi to, co widzisz. - Widzę przedsionek piekła. - Nie przesadzaj. - A poza tym leje jak z cebra, a ja nie mam parasola. - Mam to w nosie, Seymour! Czy masz latarkę, łom i lampy fluorescencyjne? - Tak, tak, wszystko mam w torbie. Głos Seymoura, wzmocniony przez głośnik, chrypiał i rezonował w dolinie, odbijając się od skalnych ścian. - Według tego, co mówił Castelli, ta cukrownia stoi opuszczona od ponad trzydziestu lat. Wszedłem właśnie do głównego budynku, który jest w połowie zawalony. Wszystko pordzewiałe... zarośnięte

chwastami na wysokość człowieka. Alice zamknęła oczy, żeby przypomnieć sobie dokładnie topografię terenu, tak jak ojciec jej to opisał. - Dobra. Wyjdź tylnymi drzwiami i poszukaj magazynu. To jest budynek przypominający silos. Kilka sekund minęło, zanim Seymour znów się odezwał. - Dobra, widzę rodzaj zbiornika, to jest wysokie i wąskie, całe zarośnięte bluszczem. Wygląda jak chuj zielonego wielkoluda! Alice nie zareagowała na jego wyrafinowany żart. - Obejdź tę wieżę i poszukaj trzech kamiennych studni. Znów zapadła cisza. - Już je widzę. Są zasłonięte siatką. Alice czuła, jak przyspiesza jej bicie serca. - Zacznij od tej środkowej. Czy możesz zdjąć siatkę? - Zaczekaj, muszę podłączyć zestaw głośnomówiący. No, już. Siatka nie jest przyspawana. Ale za to jest żelazna klapa na samym wierzchu. - Możesz ją podnieść? - Cholera, to waży z tonę! No, już... Otwarte. Alice wzięła głęboki wdech. - Czy widzisz coś w środku? - Nic nie widzę. - To zapal latarkę, do diabła! - nie wytrzymała Alice. - Przecież bez latarki bym nic nie zobaczył, Alice, mówię ci, że nic tu nie ma! - Użyj lampy fluorescencyjnej! Usłyszała zrzędzenie po drugiej stronie linii. - Jak to cholerstwo działa, nie wiadomo! Rozdrażniona Alice podniosła głos: - Weź rurkę, złóż ją na dwoje, potrząśnij nią, żeby się zaświeciła, i wrzuć do studni. Minęło kilka kolejnych sekund i usłyszała głos Seymoura: - Studnia jest pusta i kompletnie wyschnięta. Kurwa, to niemożliwe! - A co miałem tu znaleźć? Alice złapała się za głowę. - Ciało Vaughna! - Chyba zwariowałaś! - Zajrzyj do pozostałych studni! - rozkazała. - Kraty są zalutowane i zardzewiałe. Nikt na pewno tu nie zaglądał od wieków!

- Zerwij kratę obcęgami! - Nie, Alice, na pewno nie będę niczego zrywał. Mam już dość twoich wygłupów! Wracam do Paryża! Bezradna Alice, w środku lasu, znajdująca się o ponad sześć tysięcy kilometrów od starej fabryki niszczejącej gdzieś w dolinie Mozeli, zacisnęła z wściekłością pięści. Tam na pewno były zwłoki, na pewno! Zamierzała się rozłączyć, kiedy z drugiej strony usłyszała jęk i posypały się rozdzierające jej bębenki przekleństwa. - Seymour?! - zawołała zdenerwowana. Odpowiedziała jej cisza. Wymieniła niespokojne spojrzenie z Gabrielem, który mimo że nie rozumiał wszystkiego, o czym rozmawiali Alice i Seymour po francusku, czuł, że napięcie rośnie. - Seymour, co się dzieje?! - krzyknęła Alice do słuchawki. Seymour milczał, ale usłyszeli oboje, jak metal skrzypi o metal, potem wreszcie Seymour się odezwał: - O kurwa! Miałaś rację! Tutaj są zwłoki! Alice zamknęła oczy, jakby w podzięce niebiosom za to makabryczne odkrycie. - Ale one nie są w studni! - Jak to: nie w studni?! - Jest tu ciało, w kabinie starej ładowarki! Alice zbladła i spytała cicho: - Czy to jest Vaughn? - Nie, to zwłoki młodej kobiety! Jest związana i zakneblowana... Zaczekaj! O cholera, zakneblowana parą rajstop! Została uduszona rajstopami! Alice starała się zachować spokój. - W jakim stopniu rozkładu jest ciało? - W tych ciemnościach i przy tym cholernym deszczu niewiele mogę zobaczyć... Moim zdaniem nie żyje najwyżej od kilku dni. Na twarzy Gabriela malowała się dezorientacja. - Czy może mi pani wyjaśnić, co się dzieje? Alice streściła mu szybko sytuację po angielsku. Gabriel, gdy tylko zrozumiał, co się dzieje, od razu zareagował: - Ask him what color the tights are. According to the eyewitnesses, on the day of her murder Elizabeth Hardy was wearing PINK tights!*. * Niech go pani zapyta, jakiego koloru są te rajstopy. Zgodnie z zeznaniami świadków Elizabeth Hardy w dniu, kiedy została zamordowana, miała na sobie różowe rajstopy.

- Seymour? Jakiego koloru są te rajstopy? - spytała Alice. - Nie widzę, jest zbyt ciemno. Muszę kończyć, Alice, trzeba uprzedzić miejscową policję! - Zaczekaj, Seymour! Muszę znać kolor tych rajstop! - wrzasnęła do słuchawki. - Chyba są czerwone! Nie, raczej różowe... - dodał i rozłączył się. Alice i Gabriel popatrzyli na siebie jak skamieniali. Koszmar trwał.

20 W domu Ludzie szukają światła w eterycznym ogrodzie o migoczących barwach. JEAN TARDIEU

Granatowy księżyc wisiał na niebie, walcząc z chmurami. Było lodowato zimno. W samochodzie ogrzewanie ledwie działało. Alice zatarła dłonie, żeby się rozgrzać, i opatuliła je rękawami swetra. Włączyła lampkę podsufitki i rozłożyła mapę na kolanach. Gabriel z ponurą twarzą prowadził wychylony do przodu, kurczowo zaciskając dłonie na kierownicy. Od momentu rozmowy z Seymourem jechali już około trzech godzin, kierując się coraz bardziej na północ. Po tak długiej podróży niewygoda starego shelby dała im się we znaki: nisko zamontowane siedzenia, staroświeckie zawieszenie, słabo działające ogrzewanie... Skupiony na drodze Gabriel wykonał zakręt o sto osiemdziesiąt stopni i przyspieszył, żeby pokonać stromą drogę wijącą się między wąwozami Gór Białych. Przez wiele kilometrów nie spotkali ani jednego samochodu. Było to prawdziwe odludzie. Wokół nich rozpanoszyła się przyroda: groźna, ciemna ściana lasu zgubiła gdzieś jesienne barwy, zastąpiła je jednolita, pełna cieni przepastna czerń. Na zakrętach mignęła im czasem zatopiona we mgle dolina albo spadająca po srebrzystych progach skalnych kaskada. Alice, zmęczona i śpiąca, rozmyślała nad rewelacjami usłyszanymi od Seymoura: nie tylko Vaughn żył, ale także wciąż działał. Dziesięć dni wcześniej zamordował pielęgniarkę tu, w Nowej Anglii, a potem wrócił do Francji, żeby znów zabić i złożyć zwłoki swojej ofiary w starej cukrowni. Vaughn nie działał sam, tego Alice była pewna. Jej spotkanie z Gabrielem nie było dziełem przypadku. Spowodował je Vaughn, to miało być dla nich wyzwanie. Ale ów makabryczny scenariusz nie

mógł być dziełem jednego człowieka. Jedna osoba nie mogła zorganizować czegoś tak skomplikowanego. Alice przetarła oczy. Ulotniła się gdzieś jasność widzenia, jej umysł pracował na jałowych obrotach. Męczyło ją jedno pytanie: dlaczego jej ojciec skłamał, mówiąc, że Vaughn nie żyje? Energicznym gestem rozmasowała sobie ramiona. Przetarła zaparowaną szybę. Ponury krajobraz wpływał na nią przygnębiająco. Bała się i tylko dzięki obecności Gabriela nie wpadła w panikę. Przejechali jeszcze jakieś piętnaście kilometrów i ujrzeli stertę drewnianych kłód, za którymi widniała leśna droga. - To tu! - rzuciła Alice, podnosząc wzrok znad mapy. Samochód skręcił gwałtownie w prawo i wjechał w leśny dukt biegnący pośród sosen. Około stu metrów dalej droga zwężała się, jakby drzewa zmówiły się, żeby nie wpuścić intruzów. Jechali dalej zarośniętym tunelem. Sosnowe igły rysowały karoserię mustanga. Co chwila gałęzie uderzały w szyby samochodowe, a teren stawał się coraz bardziej rozmokły. Korony iglastych drzew zamykały przejazd za nimi. Nagłe nie wiadomo skąd tuż przed maską pojawiła się jakaś ciemna bryła. Alice wrzasnęła ze strachu, Gabriel wdusił pedał hamulca do dechy i skręcił kierownicę ze wszystkich sił, żeby uniknąć przeszkody. Samochód uderzył w pień sosny, gałęzie wyrwały boczne lusterko, zbiły jedną z bocznych szyb. Światełko w podsufitce zgasło. Cisza. Strach. Potem długi zwierzęcy jęk. Łoś - pomyślała Alice, patrząc na niknącą w dali sylwetkę wielkiego zwierzęcia z rogami w formie wachlarza. - Jest pani cała? - sprawdził Gabriel. - Cała, cała... - odrzekła Alice. - A pan? - Przeżyję! - zapewnił ją, włączając silnik. Przejechali jeszcze jakieś pół kilometra, aż dotarli na łąkę, na której znajdowało się gospodarstwo. Zaparkowali samochód niedaleko budynku i wyłączyli reflektory. Księżyc świecił wystarczająco, żeby mogli wyraźnie zobaczyć prostokątną, obitą drewnianymi płytami budowlę ze stromym dachem i gontami z cedru. Dwa okienka na poddaszu wyglądały jak obserwujące ich nieufnie oczy. Okiennice nie były zamknięte. Dom tonął w kompletnych ciemnościach. - Nie ma nikogo! - orzekł Gabriel. - Albo ktoś chce, żebyśmy myśleli, że nie ma nikogo. Zamknęła obydwa paski płóciennej torby i wręczyła ją Gabrielowi.

- Niech mi pan to potrzyma! - poleciła i sięgnęła do schowka na rękawiczki. Wyjęła glocka z kabury, sprawdziła zamek, odbezpieczyła pistolet i położyła palec na spuście. - Nie chce pani chyba pójść tam przez ten otwarty teren? - spytał Gabriel. - Widzi pan inne rozwiązanie? - Wystrzela nas jak kaczki! - Gdyby Vaughn chciał nas zabić, już dawno by to zrobił. Wyszli na zimno i ruszyli w kierunku domu. Wydobywająca się z ich ust para wyglądała jak srebrzysty dym z papierosa, zanim roztopiła się w ciemnościach. Zatrzymali się przed tradycyjną skrzynką pocztową, z której łuskami odpadała farba. CALEB DUNN Nazwisko było wypisane lutownicą, nie zostawiając żadnych wątpliwości co do tożsamości właściciela. - Przynajmniej nie pomyliliśmy adresu - powiedział Gabriel, otwierając zamek. Skrzynka była pusta. Ktoś musiał wyjąć niedawno pocztę. Poszli dalej. Dotarli do werandy, na której znaleźli gazetę. - „USA Today”... Dzisiejsza! - zauważył Gabriel, zdarłszy plastikową osłonę. Położył gazetę na starym fotelu bujanym. - A więc Dunn nie wrócił jeszcze do domu - powiedziała Alice, rzucając okiem na zadrukowane stronice. Gabriel stanął przed drzwiami. Wyglądało, jakby się wahał. - Z prawnego punktu widzenia nie mamy żadnego powodu, żeby tu być. Dunn nie jest o nic podejrzany. Nie mamy nakazu sądowego ani... - I co z tego? - spytała Alice niecierpliwie. - Więc gdybyśmy dali radę wejść bez wyłamywania drzwi... Alice schowała glocka do kabury i uklękła przed drzwiami. - Proszę mi podać moją torbę! Pogrzebała w niej i wyjęła dużą brązową kopertę złożoną we dwoje, w której były jej prześwietlenia z Greenfield. - Co to jest? - spytał Gabriel na ich widok. - Później panu wyjaśnię. Założymy się, że drzwi są tylko zatrzaśnięte? Najwyraźniej nikt się tu nie boi złodziei. Wsunęła sztywną kliszę między drzwi i framugę. Pchnęła kilka

razy, bez skutku. - Nie ma sensu wpychać tam kliszy, to nie film, to życie. Drzwi są zamknięte. Jednak Alice nie rezygnowała. Przesuwała kliszą w górę i w dół, jednocześnie poruszając drzwiami, w które delikatnie uderzała stopą, aż rygiel w zamku obrócił się o sto osiemdziesiąt stopni, uwalniając drzwi. Rzuciła zwycięskie spojrzenie Gabrielowi i wyjęła glocka z kabury. Weszli do środka.

▫ Pierwsza rzecz, którą zauważyli, to że dom był ogrzany. Najwyraźniej Dunn nie zamierzał wyjść na długo. Gabriel włączył światło. Znajdowali się w skromnie urządzonym, dużym, tradycyjnym domku myśliwskim. Podłoga była ze starej cegły, ściany z surowych desek i zauważyli piec na drewno. W salonie stała zużyta do cna narożna kanapa, a nad ogromnym kamiennym kominkiem wisiała wypchana głowa jelenia. Cztery dubeltówki stały w stojaku na widoku. - To do zabijania gołębi albo perliczek, nic więcej - zauważył Gabriel. Jedynymi ustępstwami na rzecz nowoczesności były proporce Red Soxów, telewizor HD, konsola do gier, laptop i mała drukarka, stojąca na stoliku zbitym z surowych desek. Przeszli do kuchni. To samo: brudnawe ściany, żeliwna kuchenka, komplet starych miedzianych garnków. Na piętrze odkryli korytarz, z którego wchodziło się do trzech prawie pustych małych pokojów. Udali się z powrotem na dół i zaczęli zaglądać do szaf i szuflad oraz przeglądać półki. Zajrzeli pod poduszki i tartanowy pled na kanapie. Nie znaleźli nic, poza niewielką ilością trawki schowanej w kompotierce. Trudno było uwierzyć, że był to dom, w którym mieszkał seryjny morderca. - Dziwne, że nie ma ani jednego zdjęcia... - zauważył Gabriel. Alice usiadła przed laptopem i otworzyła go. Nie było ani hasła, ani żadnego programu, ani zdjęć, historia połączeń internetowych wyczyszczona, poczta nieskonfigurowana. Prawdziwa pusta muszla. Po chwili zastanowienia Alice pomyślała, że Dunn musiał wysyłać e-maile przez stronę usługodawcy. Połączyła się z nią - była to jedyna strona zapisana w „ulubionych” - ale znalazła tam wyłącznie ra-

chunki, mnóstwo spamu i reklam. Gabriel tymczasem rozglądał się po mieszkaniu. W szafie w kuchni znalazł kawałek plastikowej plandeki i rolkę samoklejącej taśmy, które odłożył na bok, zamierzając skleić zbitą szybę w samochodzie. Przez ciekawość podsunął w górę ramę dużego podnoszonego okna i spowodował przeciąg, który zatrzasnął drzwi wejściowe, do tej pory cały czas otwarte. Alice podniosła głowę i zbladła. Gwałtownie podniosła się z krzesła, podeszła bliżej i zamarła. Na drzwiach przybito wielkimi zardzewiałymi gwoździami trzy przedmioty, które do tej pory cały czas nosiła przy sobie w portfelu. Były to: zdjęcie roześmianego Paula, zrobione na wybrzeżu Amalfi, w wiszących ogrodach Ravello, zdjęcie USG zrobione w piątym miesiącu ciąży... Alice zamknęła oczy. W sekundę wróciły emocje tamtego dnia, gdy po raz pierwszy zobaczyła na ekranie monitora swoje dziecko. Można już było rozpoznać szczegóły: delikatny zarys twarzy, oczy, maleńkie dziurki w nosie, maleńkie rączki, ukształtowane paluszki... I ten hipnotyczny dźwięk bijącego serduszka: pa-pam, pa-pam, pa-pam... Otworzyła oczy i ujrzała trzeci przedmiot: była to jej trójkolorowa legitymacja policyjna. Ona też była przybita do drzwi, ale ten, kto to zrobił, przedarł ją na dwoje. Pa-pam, pa-pam, pa-pam... Bicie jej własnego serca, które pulsowało w piersi, nakładając się na wspomnienie bijącego serca jej nienarodzonego synka. Nagle wszystko wokół niej zawirowało. Zalała ją fala gorąca i zrobiło jej się niedobrze. Zdążyła jeszcze poczuć, jak ktoś ją chwyta, i straciła przytomność.

▫ Na dworze grzmiało tak mocno, że aż drżały szyby w oknach. Seria błyskawic oświetliła wnętrze domu. Alice szybko doszła do siebie, ale była blada jak duch. Gabriel wziął sprawy w swoje ręce. - Nie ma co tu siedzieć dłużej. Musimy odnaleźć Caleba Dunna, a nie mamy żadnej pewności, że on tu wróci. Siedzieli naprzeciw siebie przy drewnianym stole w salonie, na którym rozłożyli samochodową mapę okolicy. Gabriel ciągnął: - Albo Dunn i Vaughn to jedna i ta sama osoba, albo Dunn doprowadzi nas do Vaughna. Tak czy inaczej, ten facet wie bardzo dużo. Alice przytaknęła. Zamknęła oczy, żeby się lepiej skupić. Analiza

DNA wykazała, że krew na jej bluzce należała do Dunna, tak więc Dunn był ranny. Musiało się to stać ostatniej nocy albo o świcie. Rana musiała być poważna, skoro nie wrócił do siebie do domu. Ale gdzie mógł być? Pewnie gdzieś się ukrywał. Albo trafił do któregoś ze szpitali. Gabriel jakby czytał w jej myślach. - A jeśli Dunn skorzystał z opieki szpitala, w którym pracuje? - Zadzwońmy tam i sprawdźmy - rzekła Alice i włączyła komputer. Połączyła się z internetem i poszukała adresu Sebago Cottage Hospital. Zanotowała dane z numerem telefonu i zaczęła szukać tego miejsca na mapie. - To tu! - powiedziała po chwili, wskazując brzeg jeziora o kształcie żarówki. - Niecałe sześćdziesiąt kilometrów stąd. - Samo zjechanie na dół zabierze nam co najmniej dwie godziny... - rzucił Gabriel sceptycznie. - Zadzwońmy do kierownictwa szpitala i dowiedzmy się, czy jest u nich Dunn. Gabriel potrząsnął głową. - Nie powiedzą nam nic przez telefon. Mogą nawet go ostrzec. - Więc jedziemy tam na ślepo? - Może mam inny pomysł. Niech mi pani pożyczy swój telefon. Gabriel wybrał numer szpitala, odezwała się recepcja. Zamiast poprosić o połączenie z dyrekcją, zażądał połączenia z budką strażnika. - Ochrona, słucham! - oznajmił nonszalancki głos, niepasujący w ogóle do stanowiska strażnika. - Dobry wieczór, jestem przyjacielem Caleba Dunna. Powiedział mi, że mogę do niego dzwonić na ten numer. Chciałbym z nim porozmawiać. - Ach, to nie będzie łatwe, stary! Zdaje się, że Caleb zarobił kulkę. Jest tu, ale po drugiej stronie barierki, jeśli pan rozumie, o co mi chodzi... - Dunn jest u was? W Sebago Cottage Hospital? - W każdym razie tak powiedziała mi szefowa. - Szefowa? - Katherine Köller, wicedyrektorka szpitala. - Wiadomo, kto go postrzelił? - Nie. Tu nie za bardzo lubią, jak ich się wypytuje, rozumie pan. Gabriel podziękował strażnikowi i rozłączył się. - Jedziemy! - powiedziała Alice. - Teraz go mamy! Miała już

zamknąć klapę laptopa, gdy znieruchomiała. - Jeszcze sekunda! Skorzystała z połączenia z internetem, żeby sprawdzić swoją pocztę. Od jej rozmowy z Franckiem Maréchalem, inspektorem Dyrekcji Regionalnej Policji Transportu, minęło już ponad pięć godzin. Może odnalazł zdjęcia jej samochodu w kamerze monitoringu? Tak naprawdę nie za bardzo jednak wierzyła w jego gorliwość. Ale się myliła. W poczcie elektronicznej czekał na nią list. Od: Franck Maréchal Do: Alice Schäfer Temat: Nadzór parkingu Vinci/FDR Cześć, Alice! Oto zdjęcia z kamery przemysłowej samochodu, którego numer rejestracyjny mi podałaś. Nie udało mi się skompresować pliku wideo, był za ciężki, żeby wysłać go mailem, ale wybrałem kilka zdjęć. Mam nadzieję, że to Ci wystarczy. Pozdrawiam Franck

W załączniku znajdowały się cztery zdjęcia. Alice przyjrzała się ekranowi. 20:20 - oba zdjęcia pokazywały moment, w którym jej audi wjeżdżało na parking. Jakość przekazu nie była taka zła, jak utrzymywał Seymour. Alice widziała dobrze przez przednią szybę swoją twarz i to, że była w samochodzie sama. 00:17 - dwie następne klatki pokazywały, jak audi wyjeżdża z parkingu. Tym razem najwyraźniej była w towarzystwie, i to już nie ona prowadziła. Najwyraźniej była w bardzo złym stanie, jakby nieprzytomna, i znajdowała się na siedzeniu pasażera. Za kierownicą siedział jakiś facet. Na pierwszej klatce nie było widać jego twarzy, za to na drugiej podniósł głowę. Alice wyświetliła zdjęcie w formacie pełnoekranowym i przybliżyła twarz mężczyzny. To, co zobaczyła, zmroziło jej krew w żyłach. Nie było żadnych wątpliwości. Za kierownicą jej audi siedział Seymour.

21

Perłowa zasłona Lecz samotnemu biada, gdy upadnie, a nie ma drugiego, który by go podniósł*. KSIĘGA KOHELETA, 4, 10 * Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, Biblia Tysiąclecia, Pallotinum, Poznań 1998.

Samochód zagłębił się w ciemność. W górach szalała niszczycielska burza. Wichura rzucała samochodem, ulewa uderzała w szyby i plastikową plandekę, powodując piekielny hałas. Pół godziny już minęło, odkąd minęli przełęcz, i zaczęli długi zjazd ku dolinie. Pełna ostrych zakrętów droga wiła się, śliska od ulewy. Alice trzymała w dłoni zdjęcie z parkingu, na którym widać było twarz Seymoura. Kilka razy już próbowała dodzwonić się do swego „przyjaciela”, ale za każdym razem odpowiadała jej automatyczna sekretarka. Alice wpatrywała się w zdjęcie w bladej poświacie telefonu. Siedziała obok Seymoura w swoim własnym samochodzie. Wyglądała na przybitą, na osobę, która zdecydowanie za dużo wypiła, ale nie na kompletnie nieprzytomną. Jak mogła zapomnieć, przecież to było ostatniej nocy! Jeszcze raz skupiła się na tamtej chwili, chcąc odkopać to wydarzenie z pamięci, ale wciąż ta sama perłowa zasłona blokowała jej dostęp do wspomnień. Po chwili wysiłku jednak zacinający się trybik w jej mózgu niespodziewanie zaskoczył. Poczuła przyspieszone bicie serca. Tak, pamiętała! To te neurony... Wspomnienia ukrywały się w zamglonych meandrach jej podświadomości. Ale prawda była coraz bliższa. Alice krążyła wokół niej, ale gdy tylko się zbliżała, prawda wyparowywała, rozpadała się, roztapiała w lodowatej atmosferze ciasnego samochodu. Prawdziwe męki Tantala. Nagle atrament nocy rozświetliła karminowa plama. Alice odwróciła głowę. Na wskaźniku zużycia paliwa migał czerwony punkt! - Cholera! - jęknął Gabriel. - Możemy nie dojechać do szpitala. Ten wóz spala chyba ponad dwadzieścia litrów na setkę! - Na ile jeszcze nam wystarczy? - Najwyżej na pięćdziesiąt kilometrów.

Alice oświetliła mapę rozświetlonym ekranem komórki. - Z mapy wynika, że niedługo będziemy przejeżdżać obok jakiegoś sklepu wielobranżowego, przy którym jest stacja benzynowa. Myśli pan, że tam dojedziemy? Gabriel zmrużył oczy, żeby dojrzeć, gdzie dokładnie znajdował się ten sklep. - Chyba nam się uda. Tak czy inaczej, nie mamy wyboru. Wiatr starał się dostać do wnętrza samochodu. Cały czas lało jak z cebra, wyglądało, jakby samochód tonął. Gabriel wpatrywał się w drogę. - Ten pani Seymour nie wzbudził mojego zaufania... Alice westchnęła zmęczona. - Nie zna go pan... - Dla mnie on był zawsze podejrzany, to wszystko. - Dla mnie podejrzana jest ta pańska krytyka. Może zaczekajmy na jego wersję, zanim będziemy go osądzać. - Nie wydaje mi się, żeby jego wersja coś zmieniła! - zirytował się Gabriel. - Okłamuje panią od samego początku. Nas okłamuje, do cholery! Bardzo możliwe, że wszystkie informacje, jakimi nas zasypuje od samego rana, są nieprawdziwe! Alice się zaniepokoiła. Gabriel wyciągnął z kieszeni koszuli papierosa i zapalił go, nie spuszczając wzroku z drogi. - I to samo dotyczy pani ojca! - Och, dość już tego! Mojego ojca niech pan zostawi w spokoju! Gabriel wydmuchnął dym. Ostry zapach rozszedł się po całym samochodzie. - Stwierdzam tylko, że ludzie, którymi jest pani otoczona, manipulują panią i narażają na niebezpieczeństwo. - Teraz, kiedy już zjechali w głąb doliny, na szosie pojawiły się inne samochody. Ciężarówka nadjeżdżająca z przeciwka oślepiła ich przenikliwym światłem reflektorów. - I na dodatek usprawiedliwia ich pani! - ciągnął Gabriel. Wyprowadzona z równowagi Alice zaczęła się energicznie bronić: - Niech pan sobie wyobrazi, że gdyby nie Seymour i gdyby nie mój ojciec, nie byłoby mnie tutaj! Co pan myśli, że jak mogłam dalej żyć z brzuchem rozprutym przez jakiegoś szaleńca, który zamordował moje nienarodzone dziecko i zostawił mnie nieprzytomną w kałuży krwi? Gabriel chciał coś powiedzieć, ale Alice podniosła głos: - Po śmierci Paula byłam kompletnie zdruzgotana! - ciągnęła, nie pozwalając mu się odezwać. - Tylko oni mi wówczas pomogli! Ale

skoro jest pan za głupi, żeby to zrozumieć... Gabriel zamknął usta. Zamyślony milczał i nerwowo palił. Alice westchnęła i odwróciła głowę do okna. Ulewa uderzała w szyby jak karabin maszynowy. Wspomnienia bombardowały ją jak pociski.

Pamiętam, jak... Grudzień 2011-Lipiec 2013 Pamiętam, jak... Pamiętam, jak byłam przekonana, że wszystko skończy się niedługo definitywnie. Nie widziałam innego wyjścia: zaraz po powrocie do domu wezmę służbowy pistolet i strzelę sobie w głowę. Dość już schodzenia do piekieł! Przykuta do szpitalnego łóżka rozmyślałam wielokrotnie o planowanym odejściu: słyszałam w wyobraźni suchy trzask wsuwanego magazynku, czułam zimny metal lufy pistoletu w ustach, widziałam lufę skierowaną ku górze, żeby postrzał trafił prosto do mózgu. Cały czas odgrywałam sobie tę scenę w wyobraźni, starając się zasnąć. Palec pociągający za spust. Moja głowa eksplodująca wskutek tego zbawiennego gestu.

▫ Moje życie jednak nie poszło tą drogą. - Zamieszkasz z nami! - oświadczył ojciec, który przyszedł odebrać mnie ze szpitala. Wytrzeszczyłam oczy. - Jak to: „z wami”? - Ze mną, no i będzie z nami mieszkał ten twój neurasteniczny kumpel, Gai Luron*... * Gai Luron - pies, bohater francuskiego komiksu z 1964 roku. Jego francuskie imię znaczy „Wesoły Chwat”, co stanowi komiczny kontrast do apatycznego zachowania tego baseta o antropomorficznych cechach.

Nic mi o tym nie mówiąc, ojciec podczas mojej rekonwalescencji wynajął wielki dom z ogrodem na rue du Square Montsouris. Przedtem była tam pracownia malarska, zatopiona w zieleni. Prawdziwa wieś w środku czternastej dzielnicy. Żeby ściągnąć go do tego domu, ojciec wykorzystał fakt, że Seymour był nieszczęśliwie zakochany. Wiedziałam, że romans mojego

kolegi był skomplikowany: z powodów zawodowych jego wieloletni przyjaciel - tancerz i choreograf związany z Operą Paryską - wyjechał z Paryża do Stanów. Związek nie przetrwał dzielącej ich odległości i próby czasu. Tak więc przez prawie dwa lata wszyscy troje mieszkaliśmy razem i mimo dzielących nas głębokich różnic ten układ jakoś działał. Niespodziewanie mój ojciec i Seymour wyzbyli się swoich uprzedzeń i stali się najlepszymi przyjaciółmi. Poczuli do siebie szacunek. Seymour był pod wrażeniem legendy inspektora Alaina Schäfera. Ojciec imponował mu wyczuciem, bezczelnością, humorem, zdolnością narzucenia swego punktu widzenia i buntowniczością. Co zaś do mego ojca, spostrzegł on, że zbyt szybko osądził swego młodego kolegę, i zaczął szanować zaskakującą osobowość Seymoura, majętnego dandysa, homoseksualisty, erudyty, który zarazem w każdej chwili był gotów dać komuś w mordę, a także miał wyjątkową umiejętność wychlania sporej ilości dwudziestoletniej whisky. Przede wszystkim zaś obydwaj mężczyźni za punkt honoru postawili sobie uchronić mnie przed sobą samą. Po moim powrocie ze szpitala ojciec zabrał mnie na wakacje do Włoch, potem do Portugalii, na początku wiosny zaś Seymour wziął urlop, żeby zabrać mnie do Los Angeles i San Francisco. Ta całkowita zmiana otoczenia i ciepło rodzinnego kokonu, jakim mnie otoczyli, pomogły mi się podźwignąć. Gdy tylko okazało się to możliwe, wróciłam do pracy, nawet jeśli przez pierwsze pół roku nie postawiłam nogi w terenie. Na czele „grupy Schäfer” zastąpił mnie Seymour, a ja przez ten czas zajęłam się papierkową robotą: kompletowałam materiał dowodowy i porządkowałam akta spraw, którymi się zajmowaliśmy. Przez cały rok regularnie zajmował się mną lekarz medycyny pracy, psychiatra, specjalista od wstrząsów pourazowych. Moja sytuacja w brygadzie była bardziej niż trudna. Po nieudanym śledztwie w sprawie Erika Vaughna Taillandier miała mnie na oku. W innych okolicznościach zwolniono by mnie bez większych oporów, ale moja historia zainteresowała dziennikarzy. „Paris Match” poświęcił mi aż cztery strony, zmieniając dramat, który mnie spotkał, w podbarwione opowiadanie, którego byłam atrakcyjną bohaterką, paryską Clarice Starling, która z narażeniem życia ścigała niezwykle groźnego psychopatycznego przestępcę. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych przyznało mi nawet Medal Honorowy za Akt Wyjątkowej Odwagi i Poświęcenia. To, że prasa mnie tak poparła i że dostałam odznaczenie państwowe, wywołało zazdrość kolegów, ale

przynajmniej dzięki temu mogłam dalej wykonywać mój zawód.

▫ Z niektórych tragedii nie potrafimy się do końca otrząsnąć, ale ponieważ musimy żyć dalej, więc żyjemy. Część mnie jakby umarła, została zdruzgotana. Przeszłość wciąż mnie dusiła, ale miałam szczęście otaczać się ludźmi, którzy nie pozwolili mi zatonąć. Paul nie żył, nie żyło moje dziecko. Nie było mowy o żadnej miłości. Ale gdzieś w głębi czułam mętnie, że moja historia nie jest zakończona, że życie ma mi jeszcze coś do zaofiarowania. Zaczęłam więc żyć po trochu. Wrażeniami. Drobiazgami. Spacer po nasłonecznionej polanie w lesie, godzina joggingu na plaży, miłe słowa ojca, wygłupy z Seymourem, kieliszek saint julien na tarasie kafejki, pierwsze wiosenne pąki na krzewach, cotygodniowe wyjścia z dawnymi koleżankami ze studiów, stara powieść Wilkiego Collinsa wyszperana na straganie bukinisty... We wrześniu 2012 roku ponownie przejęłam dowództwo mojej grupy. Fakt, że byłam kompletnie oddana pracy, że uwielbiałam śledztwa i dochodzenia - to nie znikło - i przez cały rok „grupa Schäfer” miała ogromne szczęście: bardzo szybko kończyliśmy wszystkie sprawy, które nam powierzano. Wrócił dream team. Koło życia obraca się szybko. Trzy miesiące temu, na początku lata 2013 roku odzyskałam zaufanie całej brygady. Wróciła mi pewność siebie, moi ludzie znów zaczęli mnie szanować i odbudowałam nasze wzajemne zrozumienie. Znów bardzo wyraźnie odczułam, że być może coś jeszcze w życiu na mnie czeka. Nie wyobrażałam sobie, że będzie to kolejna próba.

22 Vaughn Niech przyjdzie noc, niech wybije godzina. GUILLAUME APOLLINAIRE, Most Mirabeau

Wiatr wpadał do samochodu ze wszystkich stron. Na skutek uporczywych ataków ulewnego deszczu taśma klejąca w końcu puściła, uwalniając plastikową plandekę. Z tyłu samochodu ziała wielka dziura. Deszcz walił w nas ze złością, zalewał podłogę i siedzenia auta. - Już prawie jesteśmy na miejscu! - wydarła się Alice, żeby przekrzyczeć rozszalałą wichurę. Mapa samochodowa, którą trzymała na kolanach, zamokła i rozchodziła jej się w dłoniach. Jadąc powoli, ostrożnie minęli skrzyżowanie, na którym z powodu burzy nawaliły światła, i po chwili z ulgą zauważyli błyszczący na tle czarnego nieba neon sklepu wielobranżowego - Grand General Store. Zatrzymali się naprzeciw dwóch dystrybutorów paliwa przed sklepem. Gabriel kilkakrotnie nacisnął na klakson. Nadbiegł stary bezzębny pracownik stacji w pelerynie i z parasolem i zajrzał przez okno do wnętrza samochodu. - Dobry wieczór, jestem Virgile, w czym mogę pomóc?! wykrzyknął. - Proszę nalać benzyny do pełna. - Tak jest! Trzeba by też zrobić coś ze stłuczoną szybą! - Mógłby pan to zrobić? - spytał Gabriel. - Może przykleić kawałek materiału taśmą samoklejącą... - Zobaczę, co da się zrobić! - odpowiedział Virgile. - Tymczasem proszę do środka, ogrzeją się państwo. Alice z Gabrielem wyszli z samochodu i pobiegli schronić się pod zadaszonym wejściem do sklepu. Kiedy cali mokrzy od deszczu pchnęli drzwi, znaleźli się w wielkiej tętniącej życiem sali, podzielonej na dwie części. Z prawej strony znajdował się tradycyjny sklep, z parkietem z trzeszczących desek i staromodnymi półkami, na których

wystawione były produkty domowej roboty, a więc różne konfitury, syrop klonowy, miód, czekoladowe brownies czy whoopie pies, serniki z dynią, batoniki toffi... Z lewej zaś strony pośrodku znajdowała się wielka lada, za którą kręciła się jakaś korpulentna kobieta, podając omlety, jajka na bekonie i hash browns* z wielkimi kuflami miejscowego piwa. * Hash browns - placki ziemniaczane.

Atmosfera była rodzinna i bezpretensjonalna, tworzona przez stałych klientów, którzy toczyli tutaj niekończące się rozmowy, popijając piwo. Wszędzie na ścianach wisiały stare afisze z lat pięćdziesiątych zapowiadające najbliższe koncerty rockandrollowe. Restauracja ta była tak niedzisiejsza, że miało się wrażenie, iż w najbliższy weekend faktycznie wystąpią gdzieś w pobliżu Chuck Berry, Bill Haley and His Comets czy Buddy Holly. Alice z Gabrielem usiedli w rogu sali, na okrągłych stołkach obitych czerwoną skórą, w miejscu, w którym bar załamywał się w kształcie litery L, umożliwiając im siedzenie naprzeciw siebie. - Co podać zakochanym? - spytała szefowa, wręczając im dwa laminowane jadłospisy. Nie byli szczególnie głodni, ale zrozumieli, że nie mogą zajmować miejsc, niczego nie zamawiając. Podczas gdy przeglądali menu, kobieta podała dwie pełne szklanki wody i pchnęła w ich kierunku metalowe pudełko z papierowymi serwetkami. - Jesteście kompletnie przemoczeni, kochani! Uważajcie, żeby się nie przeziębić! Podziękowali jej za życzliwe słowa. Gabriel zamówił grillowany sandwich klubowy, a Alice zupę z małży. W oczekiwaniu na dania wytarli sobie serwetkami twarze, szyję i włosy. - Proszę bardzo, wcinajcie! - rzuciła im zachęcająco kobieta, przynosząc sandwich podzielony na trójkąty i zupę podaną w chlebie, z którego usunięto miąższ. W następnej chwili ujrzeli przed sobą jej dwie pulchne dłonie, a w nich jakby wskutek sztuczki magicznej dwie szklaneczki pełne whisky. - A to na koszt gospodarzy, żebyście się rozgrzali: prywatna rezerwa starego Virgile'a. - Z wielką przyjemnością spróbujemy! - odpowiedział z entuzjazmem Gabriel, wypijając swoją whisky. Ugryzł kawałek grillowanego chleba i zaczekał, aż w pobliżu nikogo nie będzie, po czym popatrzył Alice w oczy i rzekł: - Jesteśmy o piętnaście kilometrów od szpitala, Schäfer, więc

powinniśmy pogadać! Alice zjadła łyżkę zupy. - A więc gadajmy! - Mówię poważnie! Wiem, jak nacierpiała się pani przez Vaughna! - Jak pan to ładnie ujął... - Ale niech to będzie od początku jasne, to nie jest żadna ekspedycja karna. Jedziemy do szpitala, zatrzymujemy faceta i wieziemy go do Bostonu na oficjalne przesłuchanie w komisariacie policji. Alice odwróciła wzrok. Teraz ona z kolei zanurzyła wargi w żytnim destylacie, który pachniał jeszcze morelami, śliwkami i goździkami. - Zgadza się pani ze mną, prawda? - naciskał Gabriel. - Każde z nas musi zrobić, co musi zrobić - odpowiedziała wymijająco Alice. Gabriel nie zamierzał dać się złapać w pułapkę. - W takim razie w imię tego, co ja muszę zrobić, żądam, by mi pani oddała swój pistolet albo zostawiam panią tutaj. - Niech się pan wypcha! - Bez dyskusji, Alice! Alice zawahała się, ale zrozumiała, że Gabriel nie żartuje. Wyciągnęła glocka z kabury i podała mu go pod stołem. - Tak będzie lepiej! - odrzekł, wsuwając broń za pasek od spodni. Alice wzruszyła ramionami i do końca wychyliła szklaneczkę whisky. Tak jak zawsze kiedy piła alkohol, niemal fizycznie czuła, jakby wpływał jej do krwi. Już po pierwszych łykach poprawiało jej się samopoczucie. Na skutek dopływu adrenaliny wszystkie zmysły zaczynały działać na wysokich obrotach. To upajające wrażenie lekkiej utraty kontroli... Przesunęła wzrokiem po sali i siedzących w niej klientach, zaczęła obserwować jeden przedmiot, potem drugi, aż wreszcie oczy jej zatrzymały się na szklaneczce whisky Gabriela. Zahipnotyzowało ją światło migoczące na powierzchni płynu. Złote, miedziane, brązowe i miodowe refleksy... Świat wirował wokół niej. Nagle wróciła do niej, tak jak wcześniej w samochodzie, upojna pewność, że nigdy nie była tak blisko prawdy jak w tej chwili. Przekonanie, że wreszcie znalazła rozwiązanie, że zedrze z siebie całun niewiedzy. Zatopiła wzrok w połyskującym płynie. Była jak zahipnotyzowana, nie mogła oderwać wzroku od szklanki Gabriela. Nagle poczuła na ramionach gęsią skórkę i strach chwycił ją za gardło. Uświadomiła

sobie, że nie patrzy na szklankę Gabriela, ale na jego dłoń zaciśniętą na szklance. A dokładniej na palec, którym Gabriel pukał nerwowo w szkło. Widziała to wszystko tak wyraźnie, jakby patrzyła przez lupę. Dłoń Gabriela. Jego palce. Zmarszczona skóra w zagięciach. I ta prawie niedostrzegalna maleńka blizna w formie krzyża na prawym palcu wskazującym. Blizna, najwyraźniej z dzieciństwa, po skaleczeniu się nieuważnie zamykanym pierwszym scyzorykiem. Ślad po chirurgicznej nitce, który zostanie do końca życia. Niespodziewanie obok pojawiła się rozczochrana głowa Virgile'a, „mechanika”. - Proszę szanownych państwa, udało mi się jako tako załatać tę waszą zbitą szybę. Proszę sprawdzić, czy wam to odpowiada. Gabriel wstał. - Niech pani zostanie tu w cieple, przyjdę po panią, kiedy będę pewien, że możemy ruszać w drogę. Alice z rozpalonymi policzkami patrzyła, jak Gabriel odchodzi. Czuła serce walące jej w piersiach i niemożliwe do opisania gorąco. W głowie jej się kręciło, miała wrażenie, że się topi. Musi wiedzieć, musi! - Jak tam, ślicznotko? Może jeszcze coś podać? Alice zgodziła się na jeszcze jedną żytnią whisky i wypiła ją jednym haustem. Chciała uwierzyć, że alkohol będzie mógł rozjaśnić jej myśli lub przynajmniej doda odwagi. Działaj lub giń! Otworzyła płócienną torbę i znalazła przyrządy do badania odcisków palców. Przez papierową serwetkę złapała szklankę, z której pił Gabriel, i wykonała te wszystkie czynności, które wcześniej zastosowała do strzykawki: najpierw za pomocą magnetycznego pędzelka opyliła ją czarnym proszkiem, potem znalazła odcisk odpowiadający palcowi wskazującemu, następnie przeniosła ślad na taśmę klejącą i zabezpieczyła ją na tekturowej podstawce od piwa obok śladów właściciela strzykawki. Gesty miała precyzyjne, mechaniczne. Czasu było mało, nie mogła sobie pozwolić na pomyłkę. Właśnie zbliżała tekturową podstawkę do oczu, żeby porównać obydwa ślady, kiedy rozległ się gong przy drzwiach. Szybko się odwróciła i zauważyła podchodzącego do niej Gabriela. - Możemy jechać! - krzyknął, żeby usłyszała go mimo panującego na sali hałasu. Alice oblał zimny pot. Gabriel, zadowolony i uśmiechnięty, był coraz bliżej. - Ten Virgile odwalił kawał dobrej roboty! Szyba w ogóle nie

przecieka! Alice postawiła wszystko na jedną kartę. - Niech pan idzie rozgrzać silnik, ja zapłacę i zaraz przyjdę! rzuciła, mając nadzieję, że Gabriel zawróci i wyjdzie. - Nie potrzeba, ja... Tymczasem szefowa zza lady wyciągnęła swoje grube ramię i złapała go. - No, przystojniak, może jeszcze jedna lampeczka na pożegnanie? Gin roboty samego Virgile'a! Smakuje miodem i jałowcem! Powiesz mi coś na ten temat! Gabriel wyrwał się jej, najwyraźniej zaskoczony i zażenowany tą bezpośredniością. - Dziękuję, naprawdę, musimy już jechać. Alice skorzystała z tych paru sekund zamieszania, żeby szybko schować zestaw do badania odcisków palców z powrotem do torby. Potem wyciągnęła trzy dziesięciodolarowe banknoty i położyła je na ladzie. - Chodźmy! - rzucił Gabriel, stając koło niej. Z najbardziej obojętnym wyrazem twarzy, na jaki była w stanie się zdobyć, Alice poszła za nim w kierunku drzwi. Na zewnątrz cały czas lało. - Niech pani zaczeka pod dachem, pójdę po samochód. Kiedy Gabriel biegł do samochodu, Alice odwróciła się plecami do parkingu i wyjęła z torby podstawkę od piwa. Porównała oba odciski w świetle neonu General Store. Były identyczne, przynajmniej na pierwszy rzut oka... Przede wszystkim oba miały ten sam motyw w formie łuku, przerwany maleńką blizną w kształcie krzyżyka. Było jasne, że Gabriel od początku ją okłamywał. Kiedy podniosła wzrok znad kartonika, wyczuła, że za jej plecami zatrzymuje się samochód. Gabriel otworzył jej drzwi. Wsiadła i zapięła pas. - Wszystko w porządku? Dziwnie pani wygląda. - W porządku! - odpowiedziała, uświadamiając sobie, że oddała mu swój pistolet i że jest teraz zupełnie bezbronna. Drzwi się zamknęły. Trzęsąc się ze strachu, Alice zaczęła wyglądać przez szybę, w którą wciąż z tym samym impetem uderzał deszcz.

▫ Samochód zagłębił się w noc. Alice potrzebowała paru dobrych sekund, żeby spojrzeć prawdzie w oczy: Gabriel i Vaughn to jedna i ta

sama osoba.

Część czwarta

Kobieta zagubiona

23 Działaj lub giń - Skąd pan wie, że jestem szalona? zapytała Alicja. - Musisz być. Inaczej nie przyszłabyś tutaj! odpowiedział Kot. LEWIS CARROLL, Alicja w Krainie Czarów

Ciężkie krople deszczu uderzały napastliwie w okna samochodu. Grzmoty dudniły prawie bez przerwy. Błyskawice regularnie rozdzierały grubą warstwę czarnych jak węgiel chmur, oświetlając niebiańskim fleszem rzędy sosen na horyzoncie. Półwysep, na którego końcu znajdował się Sebago Cottage Hospital, ciągnął się przez jakieś piętnaście kilometrów, tworząc pośrodku jeziora szeroką zatokę porośniętą drzewami iglastymi. Skupiony na drodze Gabriel prowadził trochę zbyt szybko. Na trasie porozrzucane były połamane gałęzie i śmieci, przez co jazda była bardzo niebezpieczna. Wiatr szalał, wyjąc w koronach drzew i wyginając je na wszystkie strony. Samochodem rzucało, jakby wiatr robił wszystko, żeby nie jechali dalej. Alice chyłkiem spoglądała raz po raz na swoją komórkę. Nic nie było w tym dziwnego, że w tych warunkach sieć raz działała, raz nie, ale jednak telefon się całkowicie nie wyłączył. W zależności od tego, gdzie się znajdowali, kreski zasięgu były liczne albo wskazywały, że przejeżdżają przez wielką martwą strefę bez żadnego zasięgu. Alice starała się nie drżeć. Musiała zyskać na czasie. Tak długo, jak Gabriel nie wiedział, że go zdemaskowała, była raczej bezpieczna. Bez broni, na tej opustoszałej drodze nie mogła nic zrobić, ale jak tylko dotrą do szpitala, już ona coś wymyśli. Tam będzie dużo ludzi, ruch, kamery... Tym razem Vaughn się nie wywinie! Wracała do niej nienawiść silniejsza niż strach. Ciężko jej było siedzieć obok mordercy synka. Nieznośna była jego fizyczna bliskość oraz fakt, że tak się z nim zbliżyła, że tyle mu o

sobie opowiedziała, że wzruszyły ją jego kłamstwa, że dała się tak nabrać. Westchnęła, próbując spojrzeć na wszystko racjonalnie, znaleźć odpowiedzi na najważniejsze pytania, to znaczy: na czym polegała ta cała szarada? Jaki był plan Vaughna? Dlaczego, mimo że była od wielu godzin na jego łasce, jeszcze jej nie zabił?

▫ Samochód gwałtownie skręcił i zahamował. Błyskawica uderzyła w wysoki srebrny świerk na poboczu. Intensywny deszcz musiał zdusić pożar w zarodku, ale drzewo, pęknięte i połamane, jeszcze dymiło. Resztki kory, kawałki drewna i popalone gałęzie leżały na szosie, uniemożliwiając dalszą jazdę. - Co za pech! - wykrzyknął Gabriel. Wrzucił bieg i przyspieszył, zamierzając siłą pokonać przeszkodę. Duża gałąź blokowała wąski korytarz, przez który ewentualnie można było przedostać się na drugą stronę. Samochód uderzył w nią i odrzuciło go tak gwałtownie, że prawie wpadli do rowu. Koła zaczęły buksować w błocie. - Trzeba odsunąć ten pień! - wykrzyknął Gabriel, zaciągając hamulec ręczny. Wysiadł z samochodu, trzaskając drzwiczkami i zostawiając pracujący silnik. Zbyt piękne, żeby było prawdziwe... Oczywiście, mogłaby spróbować uciec, jak tylko Gabriel przesunąłby zawadzającą gałąź, ale nie chciała uciekać. Chciała wiedzieć. I chciała doprowadzić sprawę do końca. Rzuciła okiem na komórkę. Zasięg był słaby - tylko dwie kreski ale był. Ale kogo miałaby zawiadomić? Zadzwonić na policję? Historia była zbyt długa, żeby ją opowiadać. Zadzwonić do ojca? Do Seymoura? Nie wiedziała, czy może im dalej ufać. Złapać kolegę z wydziału śledczego? Tak, to był niezły pomysł. Może Castellego? Albo Savignona? Zaczęła szukać ich numerów w pamięci, ale nie mogła sobie przypomnieć, gdyż zwykle dzwoniła do nich ze swojej komórki. Zamknęła oczy, żeby się skupić. Pamiętała jeden numer, Oliviera Cruchy'ego, szóstego członka jej grupy. Było to jednak lepsze niż nic. Wybierała cyfry w pośpiechu, trzymając telefon przy nodze. Gabriel z szosy co chwila popatrywał w kierunku samochodu, ale ulewa zale-

wała przednią szybę, tak że nie widział Alice. Włączyła głośnik. Jeden dzwonek, dwa, trzy... Poczta głosowa. Pech! Kiedy rozłączyła się, nie zostawiając żadnej wiadomości, przyszedł jej do głowy pewien pomysł. Przeszukała torbę, którą postawiła na podłodze samochodu, i znalazła nóż, który ukradła w kawiarni w Bowery. Nie pokroiłoby się nim mięsa, ale czubek miał dość ostry, nie można było go lekceważyć. Wsunęła narzędzie do prawego rękawa w ostatniej chwili, gdy Gabriel wracał do samochodu. - Droga wolna, możemy jechać! - rzucił zadowolony z siebie.

▫ Sebago Cottage Hospital Strefa strzeżona Proszę zwolnić Oświetlona białym światłem i poprzedzona tablicą ostrzegawczą drewniana budka wartownika widoczna była z daleka. Świetlista aureola fosforyzowała w nocy i wyglądała, jakby pośrodku żurawinowych pól Nowej Anglii wylądował nagle latający talerz. Samochód wjechał na rampę. Gdy znaleźli się na poziomie wartowni, zobaczyli, że była pusta. Gabriel zatrzymał się przed metalową barierką i opuścił szybę w oknie. - Hej, jest tam ktoś?! - zawołał, starając się przekrzyczeć nawałnicę. Wyszedł z samochodu i podszedł do drewnianego domku. Otwartymi drzwiami szarpał wiatr. Zajrzał do środka i zdecydował się wejść. Strażnika ani śladu. Poparzył na ścianę ekranów przekazujących obrazy z monitoringu, potem na tablicę elektroniczną najeżoną guzikami i przyciskami. Nacisnął ten, który otwierał metalową barierkę, i wrócił do samochodu. - Nie ma strażnika, to niedobry znak... - powiedział, ruszając. Coś musiało się tu stać... Zapalił kolejnego papierosa i przyspieszył. Dłonie lekko mu drżały. Samochód, minąwszy aleję obrośniętą sosnami, wyjechał na obszerny wysypany żwirem plac, który służył za parking szpitala. Oryginalny budynek centrum medycznego zbudowanego nad jeziorem robił duże wrażenie. Zlana deszczem oświetlona fasada z gotyckimi oknami odcinała się na tle zasłony z czarnych chmur.

Twierdza z jasnobrązowej cegły zachowała swój tradycyjny urok, ale z jednej i z drugiej strony starego budynku wznosiły się dwie ogromne nowoczesne wieże o błękitnych przezroczystych fasadach i mansardowych dachach. Śmiało przerzucony nad przepaścią szklany pomost zespalał trzy struktury - zawieszony w powietrzu myślnik łączył wagony przeszłości z pociągiem przyszłości w harmonijną jedność. Na wyświetlaczu przed głównym wejściem pokazywały się bieżące informacje: Dzień dobry, jest wtorek 15 października 2013 23:57 Godziny wizyt: 10:00-18:00 Parking dla gości: P1-P2 Parking dla personelu: P3

Samochód zwolnił. Alice przesunęła nóż pod rękawem, z całej siły zaciskając dłoń na rękojeści. Czuła, jak serce pulsuje jej w żyłach. Nagłe wydzielenie się adrenaliny do krwi spowodowało, że zadrżała. W głowie miała natłok przeciwstawnych uczuć: strachu, agresji, ale przede wszystkim cierpienia. Nie, nie zadowoli się zatrzymaniem Vaughna. Zabije go. Tylko radykalne rozwiązanie uwolni świat od tego złoczyńcy. Tylko to zmaże śmierć Paula i ich synka. Serce podeszło jej do gardła. Poczuła, jak łzy, których nie umiała powstrzymać, spływają jej po policzkach. Teraz albo nigdy. Z całych sił wbiła ostrze noża w mięsień piersiowy Gabriela. Czuła, jak nóż rozcina ciało. Zaskoczony Gabriel zawył z bólu i puścił kierownicę. Samochód zjechał z wysypanej żwirem drogi i odbił się od muru. Pod wpływem uderzenia pękła opona i auto zatrzymało się. Alice skorzystała z zamieszania i wyciągnęła swojego glocka zza paska Gabriela. - Nie ruszaj się! - wrzasnęła, celując w niego. Wyskoczyła z samochodu, sprawdziła zamek pistoletu, odbezpieczyła go i zacisnęła dłonie na kolbie, wyciągając sztywno ręce, gotowa do oddania strzału. - Wysiadaj! Gabriel pochylił się, jakby chcąc się zasłonić, ale nie wysiadł. Deszcz lał tak mocno, że Alice nie widziała, co on właściwie robił. - Wysiadaj natychmiast! - powtórzyła. - I pokaż ręce! W końcu drzwi samochodu powoli się otworzyły i Gabriel wysunął jedną stopę na zewnątrz. Wyciągnął nóż z rany. Długa strużka

krwi spływała mu po swetrze. - To już koniec, Vaughn! Mimo ciemności i ulewy przejrzyste jak kryształ spojrzenie Gabriela przebijało panujące ciemności. Alice poczuła wielką pustkę w sercu. Od dawna marzyła o jednym: żeby to ona mogła zabić Vaughna. Ale nie mogła tego zrobić, dopóki nie dowie się wszystkiego. Wtedy poczuła wibrowanie komórki. Nie spuszczając Vaughna z oczu i cały czas celując do niego z pistoletu, wyjęła telefon z kieszeni. Na ekranie widać było numer jej szóstego członka wydziału śledczego. - Cruchy? - rzuciła do telefonu. - Dzwoniła pani do mnie, szefowo? - Usłyszała zaspany głos. Wie pani, która jest godzina? - Potrzebuję twojej pomocy, Olivier. Czy wiesz, gdzie jest Seymour? - Nie mam pojęcia. Od tygodnia jestem na wakacjach w Bretanii u rodziców mojej żony. - Co ty opowiadasz? Widzieliśmy się przecież wczoraj pod trzydziestkąszóstką. - Szefowo... Dobrze pani wie, że to niemożliwe. - Dlaczego? - Szefowo, no przecież... - Dlaczego?! - powtórzyła zirytowana Alice. Zapadła cisza, a potem rozległ się smutny głos Oliviera: - Bo od trzech miesięcy jest pani na zwolnieniu lekarskim. Od trzech miesięcy nie postawiła pani nogi w wydziale... Ta odpowiedź zmroziła jej krew w żyłach. Telefon wypadł jej z dłoni i uderzył w przemoczoną ziemię. Co on wygaduje? - pomyślała w panice. Przez ścianę deszczu zauważyła za plecami Vaughna ekran informacyjny szpitala. Dzień dobry, jest wtorek, 15 października 2013 23:59

To musiała być pomyłka. Przecież był wtorek, ósmego października, a nie piętnastego. Alice otarła krople deszczu spływające jej po twarzy. W uszach słyszała brzęczenie. Niczym flara zabłysło w jej mózgu czerwone ostrzegające światło - od samego początku ścigała nie tylko Vaughna, lecz wroga dużo bardziej podstępnego i zawzię-

tego: siebie samą. Ujrzała w wyobraźni serię scen, fragmenty posklejanych filmów. Najpierw ukazał jej się młody właściciel lombardu w Chinatown, jak dzisiejszego ranka regulował zegarek Paula. „Nastawiam datę i godzinę” - powiedział, przesuwając datownik z ósemki na piętnastkę. Jak to się mogło stać? - myślała spanikowana. Nagle zrozumiała. Dziura w jej pamięci nie ograniczała się tylko do jednej nocy, tak jak na początku myślała. Rozciągała się na co najmniej tydzień. Łzy rozpaczy i złości płynęły jej po twarzy. Wciąż mierzyła z pistoletu w Vaughna, ale cała się trzęsła i była załamana. Zachwiała się, żeby nie upaść, z całej siły zacisnęła palce na kolbie. Znów zobaczyła przed oczami mieniącą się jak opal perłową zasłonę, ale tym razem ramię jej okazało się wystarczająco długie, żeby odsłonić jeden fragment, potem następny i zasłona przedarła się, pozwalając wspomnieniom wydostać się na światło dzienne. Poszarpane fragmenty wspomnień zaczęły się łączyć powoli w całość. Ciemności przeszyła salwa błyskawic. Alice na sekundę odwróciła głowę. Ta chwila nieuwagi okazała się dla niej fatalna. Gabriel rzucił się na nią i przewrócił na maskę samochodu. Alice pociągnęła za spust, ale kula nie trafiła w cel. Przeciwnik przyciskał ją całym swoim ciężarem i lewym ramieniem uniemożliwił jej jakikolwiek ruch. Nowa błyskawica przeszyła niebo i rozpaliła horyzont. Alice podniosła wzrok i zobaczyła strzykawkę, którą mężczyzna trzymał w dłoni. Nagle obraz się rozmył, a w ustach poczuła smak żelaza. Widziała jakby w zwolnionym tempie błyszczącą igłę zbliżającą się do jej szyi, ale nie mogła zrobić najmniejszego ruchu, żeby uniknąć ukłucia. Gabriel nacisnął na tłoczek i wstrzyknął płyn do tętnicy. Surowica rozlała się płonącym strumieniem i Alice poczuła, jakby poraził ją prąd. Przeszył ją ból, otwierając brutalnie zamkniętą na kłódkę kratę, za którą ukryła się jej pamięć. Wydało jej się, że płonie i że zamiast serca ma odbezpieczony granat. Oślepiło ją białe światło. To, co zobaczyła, sparaliżowało ją. A potem straciła przytomność.

Pamiętam, że... Trzy miesiące wcześniej 12 lipca 2013 Stolicę ogarnęła panika. Tydzień wcześniej w godzinie wyjścia z biur nastąpił w Paryżu krwawy zamach. Kamikadze mający na sobie pas z ładunkami wybuchowymi wysadził się w powietrze w autobusie na rue Saint Lazare. Zginęło aż osiem osób, a jedenaście zostało rannych. Tego samego dnia na stacji Montparnasse-Bienvenüe (linia numer cztery) znaleziono plecak, w którym była butla gazowa wypełniona gwoździami. Na szczęście ekipa saperów rozbroiła ją, zanim doszło do wybuchu. Od tego czasu jednak miasto ogarnęła panika. Wraca wspomnienie zamachów z roku 1995. Codziennie ewakuuje się ludzi z kilku co najmniej muzeów. „Powrót terroryzmu” to temat zajmujący pierwsze strony gazet i rozpoczynający każdy dziennik telewizyjny. SAT* - wydział antyterrorystyczny brygady kryminalnej działa pod wielką presją i organizuje masowe aresztowania w środowiskach islamistów, wśród przedstawicieli ruchów anarchistycznych i skrajnej lewicy. * SAT - Section anti-terroriste (f r.).

Zasadniczo dochodzenia, które ten wydział prowadzi, mnie nie dotyczą. Aż do chwili, gdy Antoine de Foucaud, zastępca szefa SAT, prosi mnie, abym wzięła udział w przesłuchaniu jednego z podejrzanych, którego areszt, przedłużany już trzy razy, obecnie się kończy. W latach siedemdziesiątych, na początku swojej kariery, Foucaud pracował długo z moim ojcem, zanim ich drogi się rozeszły. Był też jednym z moich instruktorów w szkole policyjnej. Wiem, że raczej mnie lubi, a nawet przypisuje mi umiejętności w prowadzeniu przesłuchań, których tak naprawdę nie mam. - Jest sprawa, w której byś się nam przydała, Alice. - Co mam zrobić? - Ponad trzy dni już staramy się wyciągnąć coś z tego faceta. Milczy jak zaklęty. Tobie na pewno się uda. - Dlaczego tak myślisz? Bo jestem kobietą? - Nie, dlatego że masz smykałkę do przesłuchań.

Normalnie taka propozycja powinna wzbudzić mój entuzjazm. Ale tymczasem - żadnej adrenaliny, nic! Sama jestem zdziwiona. Czuję tylko ogromne zmęczenie. Chcę wrócić do domu. Od samego rana mam straszną migrenę. Jest parny letni wieczór, upał wisi w powietrzu, Paryż dusi się od smogu, miałam bardzo ciężki dzień. W trzydziestce szóstce było jak w piecu. Brak klimatyzacji, nie ma czym oddychać... Czuję, jak pot spod pach plami mi koszulę. Zabiłabym za puszkę lodowatej coli light, ale dystrybutor jest zepsuty. - Słuchaj, jeśli twoi ludzie nie dali rady, nie wydaje mi się, żebym ja mogła coś wskórać w tej sprawie. - Proszę cię... - nie ustępuje Foucaud. - Przecież już widziałem cię w akcji. - Straci pan przeze mnie czas... Nie znam sprawy, poza tym... - Wszystko ci wyjaśnimy. Taillandier się zgodziła. Idź i podręcz go, przynajmniej do momentu, aż wyśpiewa jakieś nazwisko. Potem my przejmiemy pałeczkę. Waham się, ale czy tak naprawdę mam wybór? Siadamy w pokoju na poddaszu, w którym mielą powietrze dwa wentylatory. Przez godzinę dwóch oficerów SAT podaje mi najważniejsze fakty dotyczące podejrzanego. Jest to niejaki Brahim Rahmani, przezywany „Handlarzem Armat” albo „Piromanem”, śledzony od dawna przez wydział antyterrorystyczny. Podejrzewany jest o dostarczenie materiałów wybuchowych grupie, która wysadziła autobus na nie Saint Lazare. Podczas rewizji znaleziono u niego niewielkie ilości C4, PEP 500, kilka kostek plastiku, telefony przerobione na detonatory, jak również prawdziwy arsenał: broń różnego kalibru, pręty zbrojeniowe do betonu czy kamizelki kuloodporne. Po trzech dniach przetrzymywania w areszcie mężczyzna nie powiedział absolutnie nic śledczym, a analiza dysku twardego jego komputera i jego rozmów w sieci w czasie ostatnich miesięcy nie wystarczały, żeby dowieść jego uczestnictwa, nawet niebezpośredniego, w zamachach. To sprawa pasjonująca, ale skomplikowana. Z powodu upału mam trudności z koncentracją. Moi dwaj koledzy mówią bardzo szybko, dostarczają mi tysiące szczegółów, w których zaczynam się gubić. Zazwyczaj mam doskonałą pamięć, ale teraz, bojąc się cokolwiek przeoczyć, chwytam za notes i pióro. Koledzy skończyli i prowadzą mnie do wąskich korytarzy piętro niżej, gdzie znajduje się pokój przesłuchań. Foucaud, Taillandier... Całe szefostwo policji stoi za lustrem weneckim, śpieszno im ujrzeć mnie w akcji. Teraz i ja też mam ochotę się sprawdzić.

Popycham drzwi i wchodzę do pokoju przesłuchań. Panuje tu upał na granicy wytrzymałości. Rahmani, przypięty kajdankami do krzesła, siedzi za drewnianym stołem niewiele większym od ławki szkolnej. Głowę ma opuszczoną, leje się z niego pot. Ledwo zauważa, że weszłam. Podciągam rękawy koszuli i ocieram krople potu z twarzy. Przyniosłam plastikową butelkę wody, żeby nawiązać kontakt. Nagle, zamiast dać ją podejrzanemu, otwieram i piję z niej długi łyk. Najpierw woda robi mi bardzo dobrze, ale potem czuję, jakbym straciła grunt pod nogami. Zamykam oczy, silny zawrót głowy zmusza mnie do oparcia się o ścianę. Staram się oprzytomnieć. Kiedy otwieram oczy, nie wiem, gdzie jestem. W głowie mam pustkę, pustynię. I to okropne wrażenie, że zostałam teleportowana w miejsce mi zupełnie nieznane. Czuję, że zaraz upadnę, więc siadam na krześle naprzeciw jakiegoś mężczyzny. - Kim pan jest? - pytam go. - I co ja tutaj robię?

Pamiętam wszystko... Tydzień wcześniej Wtorek, 8 października 2013 Paryż, godzina osiemnasta. Koniec pięknego jesiennego dnia. Zachodzące słońce zalewa stolicę jaskrawą czerwienią, odbija się w oszklonych fasadach budynków, w Sekwanie, w przednich szybach samochodów i błyszczy między szerokimi alejami. Fala światła, która oślepia i jak huragan porywa wszystko, co znajduje się na jej drodze. Dojeżdżam do parku André Citroëna i dopiero tu wydostaję się z korków. Wjeżdżam na betonową rampę prowadzącą do szklanego budynku stojącego tuż nad Sekwaną. Fasada Szpitala Europejskiego imienia Georges'a Pompidou podobna jest do dziobu futurystycznego okrętu, który przybił nagle do brzegu w piętnastej dzielnicy i dokładnie wpasował się zaokrąglonym kształtem w róg ulicy, stając się lustrem, w którym przeglądają się judaszowe drzewa i krzaki głogu zasadzone po obydwu stronach placu. Parking. Labirynt z betonu. Rozsuwane drzwi, które otwierają się na wielkie centralne patio. Windy. Poczekalnia. Mam spotkanie z profesorem Evaristem Clouseau, dyrektorem Państwowego Instytutu Pamięci. Instytut ten zajmuje całe ostatnie piętro budynku. Clouseau jest specjalistą od choroby Alzheimera. Spotkałam go trzy lata temu podczas śledztwa, które prowadził mój zespół w sprawie zamordowania jego brata bliźniaka, Jeana-Baptiste'a, szefa oddziału kardiologicznego w tym samym szpitalu. Bracia tak się nienawidzili, że Jean-Baptiste, gdy się dowiedział, że ma raka trzustki, postanowił popełnić samobójstwo, ale w taki sposób, by wszyscy myśleli, że może chodzić o zabójstwo zaplanowane przez jego brata. W tamtym okresie sprawa była głośna. Évariste został nawet aresztowany, dopóki nie wkroczyliśmy do akcji i nie wyciągnęliśmy prawdy na światło dzienne. Gdy go zwolniono, powiedział Seymourowi, że wyciągnęliśmy go z piekła i że będzie nam wdzięczny do samej śmierci. Nie były to słowa rzucone na wiatr -

kiedy tydzień wcześniej zadzwoniłam do niego z prośbą o spotkanie, znalazł dla mnie czas jeszcze tego samego dnia. Po nieudanym przesłuchaniu potencjalnego terrorysty bardzo prędko odzyskałam przytomność i pamięć. Byłam nieobecna nie dłużej niż trzy minuty, ale stało się to na oczach wszystkich. Taillandier zmusiła mnie, żebym wykorzystała swój zaległy urlop, a następnie zablokowała mój powrót do wydziału, żądając wstrzymującego raportu od lekarza policyjnego. Musiałam odbyć dokładne badania i znów odwiedzić psychiatrę. Wbrew mojej woli dostałam długie zwolnienie lekarskie. To nie było dla nikogo niespodzianką: od lat Taillandier nie ukrywała, że chce się mnie pozbyć z wydziału. Jeśli nie udało jej się to podczas śledztwa w sprawie Vaughna, to po tym, co się teraz stało, możliwość rewanżu niejako sama jej wpadła w ręce. Ale ja postanowiłam się nie dać. Zawiadomiłam związki zawodowe, poprosiłam o poradę adwokata specjalizującego się w prawie pracy i sama załatwiłam sobie wizyty u kilku innych lekarzy, którzy wystawili mi świadectwa, że jestem zdrowa. Tak naprawdę nie martwiło mnie to. Byłam w doskonałym nastroju, gotowa do walki o odzyskanie stanowiska. Rzeczywiście, zdarzył się ten incydent z krótką i nagłą utratą pamięci, poza tym tak jak wszystkim zdarzało mi się zapominać różne rzeczy, ale kładłam to na karb stresu, zmęczenia, przepracowania lub upału. Tak zresztą wyjaśniali mi to wszyscy lekarze, których odwiedziłam. Za wyjątkiem jednego, który powiedział coś o ryzyku choroby neurologicznej i kazał mi zrobić rezonans magnetyczny mózgu. Woląc atakować niż się bronić, postanowiłam działać sama i z własnej woli poradzić się autorytetu w tej materii. Poszłam więc do Clouseau, który zaordynował całą masę badań i analiz. Tydzień temu spędziłam cały dzień w tym cholernym szpitalu, gdzie zrobiono mi punkcję lędźwiową, rezonans magnetyczny, tomografię pozytonową, zbadano krew i poddano różnym testom sprawdzającym pamięć. Clouseau wyznaczył mi dzisiaj spotkanie, żeby omówić ze mną wyniki badań. Jestem w dobrym nastroju i bardzo się niecierpliwię, żeby wrócić do pracy. Mam zamiar nawet wieczorem uczcić to z trzema koleżankami ze studiów: Karine, Malika i Samią. Idziemy na drinka gdzieś na Champs Élysées i... - Profesor na panią czeka. Sekretarka wprowadza mnie do gabinetu z widokiem na Sekwanę. Siedząc za biurkiem - dziwnym meblem wykonanym z gładkiego i

błyszczącego jak lustro skrzydła samolotu - Évariste Clouseau uderza w klawisze laptopa. Na pierwszy rzut oka neurochirurg nie robi wielkiego wrażenia: jest rozczochrany, blady, mizerny i źle ogolony. Wygląda, jakby całą noc grał w pokera i pił whisky. Spod fartucha prześwituje mu krzywo zapięta koszula w kratkę Vichy pod bordowym swetrem tak krzywo tkanym, jakby zrobiła mu go na drutach podpita babcia. Mimo niedbałego wyglądu Clouseau wzbudza zaufanie. Jego renoma mówi za niego: w ostatnich latach należał do grupy specjalistów, którzy wprowadzili nowe kryteria diagnozy choroby Alzheimera. Instytut Pamięci, którym Clouseau kieruje, jest jednym z najnowocześniejszych ośrodków kliniczno-badawczych chorób neurodegeneracyjnych. Kiedy w mediach mówi się o chorobie Alzheimera, to on jest autorytetem dla dziennikarzy. - Dobry wieczór, proszę, niech pani usiądzie. W ciągu kilku minut zaszło słońce i w pokoju zapanował półmrok. Clouseau zdejmuje okulary w szylkretowej oprawie i rzuca w moim kierunku hipnotyzujące spojrzenie, po czym włącza starą biblioteczną mosiężną lampę z kloszem z opalizującego szkła. Wciska klawisz w komputerze podłączonym do płaskiego ekranu na ścianie. Odgaduję, że na świetlnej płaszczyźnie zaprezentują się moje wyniki. - Będę z panią szczery, Alice, analiza pani biomarkerów jest niepokojąca. - Milczę. Profesor wstaje i zaczyna wyjaśniać: - To są skany pani mózgu zrobione podczas MRI*, a dokładniej hipokampa, niedużej struktury odpowiedzialnej głównie za pamięć i orientację przestrzenną. - Za pomocą wskaźnika określa przestrzeń na ekranie. Ta część uległa atrofii. W pani wieku to nie jest normalne. - Profesor milknie, żeby mi dać czas do zaakceptowania informacji, a potem pokazuje następny skan. - W zeszłym tygodniu miała pani drugie badanie: tomografię pozytonową. Wstrzyknięto pani wskaźnik promieniotwórczy, który zatrzymał się w mózgu, dzięki niemu mogliśmy zbadać zmiany w metabolizmie węglowodanów. - Nie rozumiem ani słowa z tego, co on mówi. Profesor zagłębia się w naukowe wyjaśnienia: - Technika PET** pozwoliła nam na wizualizację aktywności różnych stref w pani mózgu i... * MRI - magnetic resonance imaging (ang.) - rezonans magnetyczny. ** PET - positron emission tomography (ang.) - pozytonową tomografia emisyjna.

- Dobrze, co z tego wszystkiego wynika? - przerywam mu. Profesor wzdycha. - No cóż, można zauważyć początek zmian patologicznych w

niektórych miejscach. - Podchodzi do wielkiego ekranu i wskazuje piórem jakiś fragment zdjęcia. - Widzi pani te czerwone plamki? To są płytki amyloidalne, które osadziły się między pani neuronami. - Płytki amyloidalne? - Złogi białka odpowiedzialne za niektóre choroby neurodegeneracyjne. - Słowa padają jak kamienie na moją głowę, ale ja nie chcę ich słyszeć. Clouseau wyjmuje kolejny dokument: to kartka pokryta cyframi. - Ta problematyczna koncentracja białek amyloidalnych potwierdzona została przez analizę płynu mózgowo-rdzeniowego pobranego podczas punkcji lędźwiowej. Analiza ta wykazała również obecność białek patogennych tau, co oznacza, że cierpi pani na wczesną fazę choroby Alzheimera. W biurze zapadła cisza. Jestem w szoku, w defensywie, niezdolna do zebrania myśli. - Ale to jest niemożliwe... Ja mam dopiero trzydzieści osiem lat! - To faktycznie jest bardzo rzadkie, ale się zdarza. - Nie, pan się myli! Nie chcę zaakceptować tej diagnozy. Wiem, że nie ma na tę chorobę lekarstwa, że nie ma żadnej cudownej molekuły ani szczepionki. - Rozumiem pani zdenerwowanie, Alice. Na razie mogę powiedzieć jedno: proszę zachować spokój. Zastanowi się pani nad tym wszystkim, nie musi pani zmieniać trybu życia... - Nie jestem chora! - To bardzo trudne do zaakceptowania, Alice... - kontynuuje swoją wypowiedź Clouseau łagodnie. - Ale pani jest młoda, to jest początek choroby. Trwają próby badawcze z nowymi molekułami... Obecnie z braku skutecznych metod diagnostycznych zawsze rozpoznajemy tę chorobę o wiele za późno... Ale to się zmienia i... Nie chcę go dłużej słuchać. Zrywam się z krzesła i wychodzę, nie odwracając się.

▫ Hol. Windy wychodzące na centralne patio. Labirynt z betonu. Parking. Szum silnika. Spuściłam szyby we wszystkich oknach. Wiatr targa mi włosy, radio nastawiłam na pełny regulator. Gitara Johnny'ego Wintera w Further up on the Road. Czuję się bardzo dobrze. Wiem, że żyję. Nie zamierzam umrzeć. Mam przed sobą całe życie. Przyspieszam, wyprzedzam, wciskam klakson. Quai de Grenelle,

quai Branly, quai d'Orsay... Nie jestem chora. Mam dobrą pamięć. Zawsze mi to mówiono, najpierw w szkole, potem na studiach, wreszcie w pracy, podczas dochodzeń. Nie zapominam żadnej twarzy, jestem wyjątkowo spostrzegawcza, mogę z pamięci wyrecytować dziesiątki stron raportów. Pamiętam wszystko, wszystko! Mózg mi się gotuje, pracuje, działa na pełnych obrotach. Zęby się o tym przekonać, zaczynam recytować wszystko, co przychodzi mi przez głowę. Sześć razy siedem - czterdzieści dwa. Osiem razy dziewięć - siedemdziesiąt dwa. Stolica Pakistanu - Islamabad. Stolica Madagaskaru - Antananarywa. Stalin umarł 5 marca 1953 roku. Mur berliński wzniesiono w nocy 7 dwunastego na trzynastego sierpnia 1961 roku. Pamiętam wszystko. Moja babka używała perfum „Soir de Paris”, pachniały bergamotą i jaśminem. Apollo 11 wylądował na Księżycu 20 lipca 1969 roku. Przyjaciółka Tomka Sawyera nazywa się Becky Thatcher. W południe zjadłam w Dessirier tatar z dorady. Seymour zjadł „Fish and chic”, każde z nas wypiło po dwie kawy i rachunek wyniósł 79,83 euro. Pamiętam wszystko. Nawet jeśli nie ma go w spisie wykonawców, to nie kto inny tylko Erie Clapton gra na gitarze w piosence While My Guitar Gently Weeps na Białym Albumie Beatlesów. Mówi się raczej: „Byłbym wdzięczny”, a nie: „Będę wdzięczny”. Dziś rano zatankowałam na stacji BP przy boulevard Murat. Bezołowiowa 98 kosztowała 1,684 euro. Wzięłam za sześćdziesiąt siedem euro. W filmie Północ, północny zachód Alfred Hitchcock ukazuje się zaraz po czołówce: drzwi autobusu zamykają mu się przed nosem i zostaje na chodniku.

Pamiętam wszystko. W powieściach Arthura Conan Doyle'a Sherlock Holmes nie mówi nigdy: „To elementarne, mój drogi Watsonie”. PIN mojej karty kredytowej to 9728. Jej numer to 0573 5233 3754 61. Trzycyfrowy kod CW2 z tyłu 793. Pierwszy film Stanleya Kubricka to nie Pocałunek mordercy, lecz Strach i pożądanie. W 1990 sędzia podczas meczu między Benficą Lizbona a Olympique Marsylia, który uznał Vacie bramkę, mimo że ten dotknął piłki ramieniem, nazywał się Marcel van Langenhove... Mój ojciec wówczas się rozpłakał. Waluta Paragwaju to guarani, Botswany pula. Motocykl mojego dziadka był marki Kawasaki H1. Kiedy mój ojciec miał dwadzieścia lat, kupił samochód Renault 8 Gordini w kolorze błękitu paryskiego. Pamiętam wszystko. Kod do wejścia na klatkę mojego budynku to 6507B, kod do windy to 1321 A. Mój nauczyciel muzyki w pierwszej klasie gimnazjum nazywał się Piguet. Kazał nam grać na flecie She's like a rainbow Rolling Stonesów. Moje dwie pierwsze płyty CD kupiłam w 1991 roku, kiedy byłam w pierwszej klasie liceum matematycznego: Du ciment sous les plaines, Noir Désir oraz Impromptus Schuberta wydane przez Deutsche Grammophon, w wykonaniu Krystiana Zimermana. Dostałam 16 punktów na dwadzieścia możliwych na maturze z filozofii. Temat pracy brzmiał: Czy pasja zawsze jest przeszkodą w poznaniu samego siebie? Byłam w ostatniej klasie przed maturą. W czwartek mieliśmy zajęcia przez trzy godziny w sali 207. Siadałam w trzecim rzędzie obok Stephane'a Muratore'a. Po zajęciach odwoził mnie do domu na swoim skuterze marki Peugeot ST, który pod górę ledwo ciągnął.

Pamiętam wszystko. Oblubienica Pana ma 1109 stron w kolekcji kieszonkowej Gallimarda. Muzykę do Podwójnego życia Weroniki skomponował Zygmunt Preisner. Kiedy byłam studentką, mój pokój w akademiku miał numer 308. We wtorki w stołówce uniwersyteckiej było zawsze lasagne. W filmie Kobieta z sąsiedztwa bohaterka, którą gra Fanny Ardant, nazywa się Mathilde Bauchard. Pamiętam, jak dostawałam dreszczy podczas słuchania w kółko na moim pierwszym iPodzie Thats My People, kawałka, w którym NTM samplowało jedno z preludiów Chopina. Pamiętam, gdzie byłam 11 września 2001 roku: w pokoju hotelowym w Madrycie, na wakacjach, ze starszym mężczyzną, który był moim kochankiem. To był komisarz, żonaty, podobny do mojego ojca. Zawalenie się bliźniaczych wież w tej przygnębiającej dla mnie atmosferze... Pamiętam ten trudny okres, tych wszystkich toksycznych mężczyzn, których nienawidziłam. A potem zrozumiałam, że trzeba choć trochę polubić siebie, żeby móc lubić innych...

▫ Przejeżdżam przez pont des Invalides, żeby dostać się na avenue Franklin Roosevelt, skąd skręcam w dół po rampie na podziemny parking. Pieszo dochodzę do dziewczyn, które czekają na mnie w Motor Village przy rond point des Champs Élysées. - Hej, Alice! Siedzą na tarasie Fiat Caffe i pogryzają stuzzichini. Siadam przy nich i zamawiam spritz z szampanem, który wypijam jednym haustem. Wywiązuje się burzliwa dyskusja o wszystkim, żartujemy, dzielimy się ostatnimi plotkami, omawiamy nasze problemy z facetami, z ubraniami, z pracą. Zamawiamy kolejkę pink martini i pijemy za naszą przyjaźń. Potem wychodzimy i zaczynamy odwiedzać inne knajpy: Moonlight, Treizieme Étage, Londonderry. Dużo tańczę, pozwalam podrywać się mężczyznom, flirtują, dotykają mnie. Nie jestem chora. Jestem sexy. Nie chcę umierać. Nie zamierzam zmienić się w proch. Nie chcę być chaotyczna, nie zamierzam zwiędnąć tak jak kwiat ścięty zbyt

wcześnie. Piję... bacardi mojito, liliowego szampana, bombay tonie... Nie zamierzam skończyć z kawałkiem mięsa zamiast mózgu, obrzucając przekleństwami opiekunki i pielęgniarki i połykając kompot z błędnym wzrokiem. Wszystko wiruje wokół mnie. Jestem zawiana, wesoła. Czuję się pijana wolnością. Czas mija szybko. Jest już po północy. Żegnam dziewczyny i wracam na podziemny parking. Trzeci poziom. Światło jak w kostnicy. Śmierdzi moczem. Moje obcasy uderzają o beton. Mdłości, słabość. Zataczam się. W kilka sekund miły nastrój zmienia się w smutek. Czuję się przytłoczona, otępiała. W gardle mam gulę i wszystko nagle do mnie wraca: widzę swój mózg zaatakowany przez starcze blaszki amyloidowe, strach przed wielkim skokiem. Jakiś stary neon miga i brzęczy jak konik polny. Wyjmuję brelok z kluczami, naciskam automatyczne otwieranie samochodu i padam na kierownicę. Oczy mam pełne łez. Nagle słyszę, że ktoś siedzi na tylnym siedzeniu! Odwracam się. Z cienia wychyla się zamazana twarz. - Ożeż, kurwa, Seymour, ale mnie przestraszyłeś! - Dobry wieczór, Alice. - Co ty tu robisz?! - Czekam, aż będziesz sama. Clouseau zadzwonił do mnie i zacząłem się o ciebie bać. - A tajemnica lekarska, do cholery?! - Nie musiał mi niczego mówić. Od trzech miesięcy i ja, i twój ojciec baliśmy się tej chwili. Zapalam lampkę w podsufitce, żeby lepiej go widzieć. On również ma łzy w oczach, ale wyciera je rękawem i chrząka. - Decyzja należy do ciebie, Alice. Ale myślę, że trzeba działać jak najprędzej. Tego nauczyłaś mnie w pracy: nigdy nie odkładać niczego na następny dzień, chwytać byka za rogi i nie puszczać. To dlatego jesteś najlepszym inspektorem: bo się nie oszczędzasz, bo zawsze pierwsza wskakujesz w ogień, bo zawsze wszystkich wyprzedzasz. Pociągam nosem. - Nie można wyprzedzić alzheimera. Widzę w tylnym lusterku, jak Seymour otwiera kartonową kopertę. Wyjmuje z niej bilet na samolot i broszurę, na okładce widzę wielki budynek zbudowany nad jeziorem. - To moja matka powiedziała mi o tym szpitalu w Maine, Sebago Cottage Hospital. - Co twoja matka ma do tego wszystkiego?

- Jak wiesz, ma parkinsona. Jeszcze dwa lata temu bardzo się trzęsła, jej życie było piekłem. Któregoś dnia lekarz zaproponował nową kurację: wszczepiono jej do mózgu dwie cienkie elektrody połączone ze stymulatorem umieszczonym pod obojczykiem. To działa tak jak rozrusznik serca. - Już mi to mówiłeś i sam przyznałeś, że te elektryczne impulsy nie zahamują postępu jej choroby. - Być może, ale dzięki nim znikły najbardziej nieprzyjemne symptomy i dziś moja mama czuje się dużo lepiej. - Alzheimer nie ma nic wspólnego z parkinsonem. - Wiem - mówi Seymour, wręczając mi broszurę. - Ale przyjrzyj się temu szpitalowi. Stosują tam głęboką stymulację mózgu, żeby walczyć z objawami alzheimera. Ich pierwsze rezultaty są bardzo zachęcające. To nie było łatwe, ale załatwiłem ci miejsce w ich programie. Kurację opłaciłem, ale musisz jutro tam lecieć. Zarezerwowałem ci miejsce w samolocie do Bostonu. Potrząsam przecząco głową. - Nie marnuj forsy, Seymour. To wszystko jest nic niewarte. Zdechnę i koniec. - Masz tę noc na zastanowienie - nie ustępuje Seymour. - Na razie odwiozę cię do domu. Nie jesteś w stanie prowadzić samochodu. Zbyt wyczerpana, żeby się mu przeciwstawić, przesuwam się na siedzenie obok i pozwalam mu usiąść za kierownicą.

▫ Jest siedemnaście minut po północy, kiedy kamera przemysłowa na parkingu filmuje nas w trakcie wyjeżdżania na ulicę.

24 Rozdział zero Im większe niebezpieczeństwo, tym większe perspektywy ratunku. FRIEDRICH HÖLDERLIN, Patmos

TriBeCa 04:50 Trzy godziny przed pierwszym spotkaniem Alice z Gabrielem Telefon w pokoju numer 308 w Greenwich Hotel dzwonił sześć razy, zanim ktoś podniósł słuchawkę. - Halo... - Głos był niewyraźny, mężczyzna budził się z głębokiego snu. - Tu recepcja, panie Keyne. Jest mi bardzo przykro, że pana budzę, ale dzwoni jakiś Thomas Krieg i chce z panem rozmawiać... - W środku nocy? Która jest godzina, do cholery? - Zbliża się piąta rano, proszę pana. Pan Krieg mówi, że to bardzo pilne. - Okay, niech go pan przełączy. Gabriel podniósł głowę z poduszki i usiadł na łóżku. W pokoju było ciemno, ale światełko bijące od budzika pozwalało się domyślać, że wokół panował nieporządek. Na dywanie pełno było stugramowych buteleczek po alkoholu i rozrzuconych ubrań. Kobieta śpiąca obok niego się nie obudziła. Potrzebował dłuższej chwili, żeby przypomnieć sobie jej imię: Elena Sabatini, jedna z jego koleżanek po fachu z Florydy, którą spotkał wieczorem w lobby hotelowym. Po kilku kieliszkach przekonał ją, żeby przyszła do jego pokoju i tam zaznajomili się bliżej, opróżniając minibar. Gabriel przetarł oczy i westchnął. Odkąd opuściła go żona, nienawidził osoby, jaką się stał: błądzącej duszy, włóczykija żyjącego bez celu, któremu nic już nie stało na przeszkodzie, aby stoczyć się na dno. Od razu przypomniało mu się zdanie wypowiedziane kiedyś

przez Martina Luthera Kinga: „Nie ma nic bardziej tragicznego od spotkania z istotą u kresu sił, zagubioną w labiryncie życia”. Tak, pasowało to do niego jak ulał. - Gabriel? Halo? Gabriel? - Usłyszał po drugiej stronie słuchawki. Nie odrywając słuchawki od ucha, Keyne wstał z łóżka i zamknął rozsuwane drzwi, które dzieliły sypialnię i mały salonik. - Dzień dobry, Thomas. - Próbowałem dzwonić do ciebie na telefon stacjonarny do Astorii, potem na komórkę, ale nie odpowiadałeś. - Widocznie bateria się wyładowała. Jak mnie znalazłeś? - Przypomniałem sobie, że to jest tydzień dorocznego zjazdu Amerykańskiego Stowarzyszenia Psychiatrów. Zadzwoniłem do ich sekretariatu i powiedziano mi, że zarezerwowałeś pokój w Greenwich. - Czego chcesz? - Podobno dostałeś mnóstwo oklasków po twoim wczorajszym wykładzie na temat udziału psychiatrii w badaniach nad chorobą Alzheimera... - Przestań kadzić, czego chcesz? - Masz rację, powiem wprost o co mi chodzi: chciałbym, żebyś się wypowiedział na temat pewnej pacjentki... - O piątej rano? Thomas, przypominam ci, że już nie jesteśmy partnerami! - I wielka szkoda. Byliśmy świetną ekipą, nas dwóch. Doskonałe połączenie specjalizacji: psychiatria i neurologia. - Było, minęło. Odsprzedałem ci moje udziały w klinice. - To największe głupstwo, jakie zrobiłeś w życiu... - Nie będziemy znów wracali do tej rozmowy! Dobrze wiesz, dlaczego to zrobiłem! - zirytował się Gabriel. - Tak, chciałeś zamieszkać w Londynie, żeby dostać naprzemienną opiekę nad twoim synem. I co z tego masz? Sądowy zakaz zbliżania się do niego. I tak musiałeś wrócić do Stanów. Gabriel poczuł, jak oczy mu wilgotnieją. Potarł skronie palcami. Przyjaciel nie ustępował. - Proszę cię, rzuć okiem na moją dokumentację, dobrze? To przypadek wczesnego alzheimera. Sprawa cię na pewno wciągnie bez reszty! Wysłałem ci papiery mailem i zadzwonię za dwadzieścia minut. - Wykluczone. Wracam do łóżka. I już do mnie nie dzwoń, proszę! - odparł stanowczym tonem i rozłączył się.

W wielkim oknie zobaczył odbicie zmęczonego, nieogolonego i przybitego faceta. Na dywanie obok kanapy znalazł swojego smartfona z wyładowaną baterią i włączył go do sieci. Poszedł do łazienki, spędził dziesięć minut pod prysznicem, żeby otrząsnąć się z letargu, w jakim się znajdował. W szlafroku wrócił do salonu. W kafetierze stojącej na komodzie zrobił sobie podwójne espresso, które wypił, obserwując, jak wody rzeki Hudson błyszczą w świetle wschodzącego słońca. Z rozpędu zrobił sobie jeszcze jedną kawę i włączył laptop. Tak jak było do przewidzenia, e-mail od Thomasa czekał już na niego. Ależ ten facet jest upierdliwy! Neurolog przysłał mu całą dokumentację medyczną swojej pacjentki. Krieg wiedział, że Gabriel nie będzie umiał powstrzymać ciekawości, i w tym punkcie miał rację. Gabriel otworzył plik PDF i przebiegł wzrokiem pierwszą stronę. Faktycznie uwagę jego zwrócił niezwykły profil pacjentki: Alice Schäfer, lat trzydzieści osiem, ładna Francuzka o harmonijnych rysach i jasnej cerze, z koczka nad karkiem wystawały nieposłuszne złote kosmyki. Przez dłuższą chwilę przyglądał się zdjęciu i wtedy ich oczy się spotkały. Alice miała jasne źrenice, spojrzenie intensywne i wrażliwe... Było w niej coś tajemniczego, trudnego do określenia. Westchnął. Ta cholerna choroba niszczy coraz młodszych ludzi. Dotknął touchpada i zaczął przewijać strony. Dziesiątki różnych wyników badań, zdjęć rentgenowskich, MRI, PET, punkcji lędźwiowej - z których wynikała nieodwołalna diagnoza profesora Évariste'a Clouseau. Mimo że go nigdy nie spotkał osobiście, Gabriel znał doskonałą reputację francuskiego neurologa, prawdziwej znakomitości w swoim zawodzie. Druga część dokumentacji zaczynała się od formularza przyjęcia Alice Schäfer do Sebago Cottage Hospital, kliniki specjalizującej się w leczeniu chorób i dolegliwości związanych z zaburzeniami pamięci, którą Gabriel założył z Thomasem i jeszcze dwoma innymi wspólnikami. Był to wiodący ośrodek, jeśli chodziło o badania nad chorobą Alzheimera. Młoda kobieta została tam przyjęta sześć dni wcześniej, dziewiątego października, żeby odbyć leczenie przez głęboką stymulację mózgową, „specjalność” kliniki. Jedenastego wszczepiono jej neurostymulator, który miał regularnie wysyłać prąd o kilkuwoltowym napięciu. Neurostymulator pacjenci nazywali „rozrusznikiem mózgu”. I potem nic. Dziwne... Według protokołu leczenia następnego dnia miano wszczepić jej trzy elektrody. Bez nich stymulator był bezużyteczny. Gabriel koń-

czył kawę, kiedy zawibrował jego smartfon. - Dostałeś dokumentację? - spytał Thomas. - Właśnie ją czytam. Czego ode mnie właściwie oczekujesz? - Pomocy! Mam naprawdę poważny problem. Ta kobieta, Alice Schäfer, uciekła mi wczoraj z kliniki. - Uciekła? - Tak, to jest inspektor policji, zna się na tych sprawach. Wyszła z pokoju, nikogo nie uprzedzając, udało jej się zawrócić w głowach pielęgniarzom i nawet zraniła Caleba Dunna, który chciał ją zatrzymać. - Dunna? Tego strażnika? - Tak. Ten idiota wyciągnął broń. Pobił się z nią i próbował jej założyć kajdanki, oczywiście mu się nie udało. Najwyraźniej strzał padł przypadkiem, ale dziewczyna uciekła z kajdankami i jeszcze zabrała mu pistolet. - Czy został ciężko ranny? - Nie, kula utkwiła w udzie. Położyliśmy go u nas i facet nie złoży skargi, jeśli wypłacimy mu sto tysięcy dolarów odszkodowania. - Czy dobrze słyszę? Jedna z twoich pacjentek uciekła, ma przy sobie pistolet, zraniła strażnika, a ty nie zawiadomiłeś policji? Jesteś nieodpowiedzialny i na pewno wylądujesz w pierdlu. - Zawiadomienie policji spowodowałoby zawiadomienie wymiaru sprawiedliwości i gazet. Mogliby nam cofnąć akredytacje, co oznaczałoby zamknięcie kliniki. Nie zamierzam zrezygnować z dzieła mojego życia z powodu tego kretyna strażnika. Dlatego dzwonię do ciebie, Gabriel, żebyś mi ją tu sprowadził. - Dlaczego ja? I jak niby mam to zrobić? - Przeprowadziłem małe śledztwo. Alice Schäfer znajduje się obecnie w Nowym Jorku i ty też tam jesteś. O dziewiątej wieczorem taksówką dotarła do Portlandu. Tam wsiadła w pociąg, potem w autobus i teraz jest na Manhattanie. Przyjechała na dworzec autobusowy dziś rano o piątej dwadzieścia. - Skoro wiesz, gdzie ona jest, czemu sam po nią nie przyjedziesz? - Nie mogę zostawić szpitala w tej trudnej sytuacji. Moja asystentka Agatha jest w samolocie. Będzie na Manhattanie za dwie godziny, ale naprawdę chciałbym, żebyś to ty się zajął Alice Schäfer. Wierzę w twój talent do przekonywania ludzi. Masz w sobie to coś, empatię, jak aktor, który... - Dobra, nie zaczynaj mi się znów podlizywać. Skąd wiesz, że ona jest wciąż w Nowym Jorku?

- Dzięki nadajnikowi GPS, który wkładamy pacjentom do podeszew butów. Zlokalizowałem ją na naszej aplikacji. Jest w samym środku Central Parku, w takim zalesionym miejscu, które się nazywa Ramble. Najwyraźniej nie rusza się stamtąd już od pół godziny. Albo nie żyje, albo śpi, albo wyrzuciła swoje buty. Cholera, Gabriel, błagam, pojedź tam, twój przyjaciel cię o to prosi! Musimy ją odnaleźć, zanim to zrobi policja. Keyne zastanowił się przez chwilę. - Gabriel? Jesteś tam? - zaniepokoił się Thomas. - Powiedz mi o niej coś więcej... Widziałem, że cztery dni temu wszczepiłeś jej podskórny stymulator. - Tak - potwierdził Krieg. - Ostatni model, całkowicie zminiaturyzowany, niewiele większy od karty SIM. Zobaczysz, to robi wrażenie. - Dlaczego nie wykonałeś drugiej części zabiegu i nie wszczepiłeś elektrod? - Ponieważ z dnia na dzień ona kompletnie zwariowała! Zaczęła negować rzeczywistość. Jeśli jeszcze do tego dodasz amnezję... - To znaczy? - Schäfer cierpi na amnezję następczą powstałą na skutek wyparcia choroby. Jej umysł nie rejestruje tego, co zdarzyło się po tym, jak oznajmiono jej, że jest chora na alzheimera. - Nie ma nowych wspomnień? - Nie pamięta niczego, co zdarzyło się po alkoholowym wieczorze tydzień temu, to znaczy zaraz potem, kiedy Clouseau oznajmił jej diagnozę. Gdy budzi się co rano, jej pamięć się reinicjalizuje. Nie wie, że jest chora, i myśli, że poprzedniego wieczoru bawiła się z koleżankami na Champs Élysées. Nie pamięta również, że od trzech miesięcy jest na zwolnieniu lekarskim. Gabriel starał się spojrzeć na to rozsądnie. - Wiadomo, że negacja i zanik pamięci krótkotrwałej to cechy charakterystyczne tej choroby. - Z tym, że ta kobieta wcale nie wygląda na chorą. Jest intelektualnie sprawna, poza tym ma niezły charakterek. Gabriel westchnął zrezygnowany. Nikt lepiej niż Krieg nie potrafił zaostrzyć jego ciekawości. Ponadto było oczywiste, że przypadek tej kobiety to prawdziwa zagadka. - Dobrze, pojadę tam i zobaczę, może ją odnajdę. - Dzięki, stary! Ratujesz mi życie! - wykrzyknął Thomas. - Ale niczego ci nie obiecuję... - dodał Keyne. - Na pewno ci się uda ją znaleźć! Wysyłam ci dokładne dane na

komórkę. Dzwoń do mnie, gdy tylko wydarzy się coś nowego. Gabriel rozłączył się z nieprzyjemnym uczuciem, że dał się podpuścić przyjacielowi. Odkąd wrócił do Nowego Jorku, założył w Astorii swoją własną firmę medyczną, domowe pogotowie psychiatryczne. Wysłał SMS-a do swojej sekretarki, prosząc ją, żeby sprowadziła jego zastępcę, tak by dyżur poranny odbył jego kolega. Potem szybko wrzucił na siebie wczorajsze ubranie - ciemne dżinsy, jasnoniebieską koszulę, czarną marynarkę, szarobeżowy trencz i converse'y - po czym otworzył drzwi szafy, w której zostawił swój lekarski neseser. W końcu ta kobieta była uzbrojona, więc potencjalnie niebezpieczna. Włożył neseser do torby i wyszedł z pokoju. Gdy znalazł się w recepcji, poprosił portiera o wezwanie taksówki i przypomniał sobie, że zostawił na górze system alarmowy zapewniający bezpieczeństwo jego torby. Jeśli oddalał się więcej niż na dwadzieścia pięć metrów od receptora, natychmiast włączały się alarm i wyładowanie elektryczne. Ponieważ taksówka właśnie nadjeżdżała, postanowił nie tracić czasu i nie wracać do pokoju. Oddał torbę do hotelowej przechowalni bagażu. Pracownik przechowalni wręczył mu kwit, którego drugą część zatrzymał. Kwit numer 127. Małe splecione razem literki „G” i „H” tworzyły dyskretny znak firmowy.

25 Tuż przedtem Gdy tylko zamrugała, poznałem ją. To była ona, ta nieoczekiwana i ta oczekiwana... ALBERT COHEN, Oblubienica Pana

Manhattan 07:15 Trzy kwadranse przed pierwszym spotkaniem Gabriela z Alice W taksówce rozbrzmiewał jakiś jazzowy standard. Gabrielowi wystarczyło kilka sekund, żeby rozpoznać mityczne nagranie, na którym Bill Evans wykonywał All of You Cole'a Portera w Village Vanguard w roku 1961. Mimo że nie grał na żadnym instrumencie, psychiatra uwielbiał jazz i bardzo często odwiedzał sale koncertowe, raz ciekawy nowych dźwięków, innym razem znów przeciwnie, żeby odnaleźć dawne emocje, których doznawał niegdyś jako student, odkrywając tę muzykę w klubach w Chicago. Ponieważ na Harrison trwały roboty drogowe, taksówka musiała krążyć, żeby dotrzeć do Hudson Street. Gabriel na tylnym siedzeniu studiował przypadek Alice Schäfer na ekranie swojej komórki. W ostatniej części dokumentacji sporządzonej przez psychologa z kliniki Sebago znajdował się życiorys pacjentki wzbogacony o pobieżnie przetłumaczone wycinki z francuskiej prasy. Wszystkie artykuły wspominały seryjnego mordercę Erika Vaughna, który wywołał panikę w stolicy Francji w roku 2011. Gabriel nigdy nie słyszał o tej sprawie. Niewielki rozmiar ekranu w telefonie i wstrząsy w taksówce nie ułatwiały lektury. Przebiegając wzrokiem pierwsze artykuły, Gabriel pomyślał, że chodzi o śledztwo, które Alice prowadziła, i poczuł się, jakby był bohaterem jednego z tych thrillerów, które zdarzało mu się czytać w pociągu lub samolocie. Potem zobaczył czterostronicowy artykuł z „Paris Match”, który

opisywał dramat Alice: młoda inspektor śledziła mordercę, ale stała się również jedną z jego ofiar. To, co przeczytał, zmroziło go: Vaughn prawie ją zabił, przebijając kilkakrotnie ostrzem noża jej nienarodzone dziecko, po czym zostawił swoją ofiarę w kałuży krwi. Na domiar nieszczęścia jej mąż, jadąc do niej do szpitala, uległ śmiertelnemu wypadkowi samochodowemu. Gabriel był w szoku i poczuł mdłości. Przez chwilę bał się, że zwróci w taksówce te dwie filiżanki kawy, które niedawno wypił. Kiedy taksówka jechała Ósmą Aleją, siedział nieruchomo przez kilka minut z nosem przyklejonym do szyby w samochodzie. Jak los mógł tak się uwziąć na tę kobietę? Po tym wszystkim, co przeszła, dotknęła ją choroba taka straszna, jak alzheimer w wieku zaledwie trzydziestu ośmiu lat?

▫ Dzień powoli się budził i pierwsze promienie słońca przebijały przez las wieżowców. Taksówkarz, jadąc Central Park West, zatrzymał się przy skrzyżowaniu z Siedemdziesiątą Drugą Ulicą, dokładnie na poziomie zachodniego wejścia do parku. Psychiatra wręczył kierowcy banknot i zatrzasnął za sobą drzwi samochodu. Było rześko, ale czyste i bezchmurne niebo dawało nadzieję na piękny jesienny dzień. Gabriel rozejrzał się dokoła. Widział coraz więcej samochodów, zaczynał się poranny ruch. Wózki z preclami i hot dogami stały już na chodnikach. Naprzeciwko Dakota Building uliczny sprzedawca rozkładał na ziemi plakaty, T-shirty i gadżety z wizerunkiem Johna Lennona. Gabriel wszedł do parku, w którym panowała sielska atmosfera. Minął trójkątny ogródek Strawberry Fields i poszedł ścieżką wzdłuż jeziora aż do granitowej kopuły fontanny Cherry Hill. Światło było piękne, powietrze rześkie i suche, wokół niego było już dużo ludzi: biegacze, młodzież na skateboardach, rowerzyści i właściciele psów mijali się w improwizowanym, ale harmonijnym balecie. Gabriel poczuł w kieszeni płaszcza wibrowanie komórki. Przyszedł SMS od Thomasa, zrzut ekranu z mapą wskazujący dokładnie miejsce, w którym przebywała Alice Schäfer. Z najnowszych informacji na jej temat wynikało, że wciąż znajdowała się gdzieś po drugiej stronie mostu przerzuconego przez jezioro. Gabriel bez trudu zorientował się, gdzie jest: za plecami miał dwie bliźniacze sylwetki wieżowców San Remo, dalej przed sobą Terrace i Bethesda Fountain, po lewej żelazny kremowy Bow Bridge ozdo-

biony delikatnymi arabeskami, przerzucony nad jedną częścią jeziora. Wszedł nań i zagłębił się w Ramble. Nigdy przedtem nie odwiedził tej najdzikszej części Central Parku. Powoli zarośla i krzaki zmieniły się w las. Szedł między wiązami i dębami po dywanie z mchu i suchych liści, mijając wysokie skały. Patrzył na ekran telefonu, żeby się nie zgubić. Trudno mu było uwierzyć, że zaledwie kilkaset metrów od tak zaludnionej przestrzeni mogą rozciągać się leśne bezdroża. Im bardziej roślinność gęstniała, tym bardziej odległy stawał się hałas wielkiego miasta, który w końcu zupełnie zanikł. Wkrótce jedynymi dźwiękami dochodzącymi do uszu Gabriela były świergot ptaków i szelest liści. Parę razy chuchnął w dłonie, żeby się rozgrzać, i znów spojrzał na ekran smartfona. Myślał już, że się zgubił, gdy nagle znalazł się na polanie. Było to miejsce z innej epoki, jakby nietknięte cywilizacją, ukryte pod złotą kopułą korony ogromnego wiązu. Światło przebijające przez nią miało w sobie coś nierealnego, wyglądało, jakby na tle nieba wirowały motyle o świetlnych skrzydłach. Lekki wiatr poruszał rudymi liśćmi, które krążyły w powietrzu. Wokół pachniało mokrą ziemią i wilgotną ściółką. Pośrodku łąki, wyciągnięta na ławce, spała kobieta.

▫ Gabriel podszedł do niej ostrożnie. To była Alice Schäfer, zwinięta w kłębek, w obcisłych dżinsach, przykryta skórzaną kurtką. Spod kurtki wystawały poplamione zaschniętą krwią poły koszuli. Gabriel przestraszył się na myśl, że Alice jest ranna, ale przyjrzawszy się jej bliżej, odgadł, że musiała to być krew Caleba Dunna, strażnika z kliniki. Pochylił się nad młodą Francuzką, prawie muskając jej włosy, wsłuchał się w jej oddech i zamarł na chwilę, wpatrzony w mieniące się tysiącem złotych refleksów spięte w kok włosy, w jej delikatną, prawie przezroczystą skórę, spierzchnięte bladoróżowe usta, z których wydobywał się ciepły oddech... Poczuł nieoczekiwane zmieszanie i ogarnęła go tkliwość. Szczupła sylwetka kobiety, osamotnienie, które emanowało z jej skulonego we śnie ciała, wywołało w jego sercu bolesny rezonans. Trzeba było zaledwie dwóch sekund, jednego rzuconego na nią spojrzenia, żeby los przypieczętował to spotkanie i żeby pchany irracjonalną siłą Gabriel poczuł, że zrobi wszystko, aby pomóc Alice Schäfer. Jednak czas naglił. Najdelikatniej jak potrafił, przeszukał kieszenie

jej kurtki. Znalazł portfel, parę kajdanków i broń Caleba Dunna. Broni nie ruszył, ale zabrał kajdanki i portfel. Przeglądając jego zawartość, znalazł legitymację policyjną, zdjęcie mężczyzny o blond kręconych włosach i kliszę USG. I co dalej? Myślał bardzo intensywnie i wpadł na niesamowity scenariusz. Częściowo przyszło mu to już do głowy w taksówce, kiedy słuchał lecącego przez radio jazzu, studiując artykuły na temat Vaughna, tego seryjnego mordercy, i zastanawiając się nad tym, co powiedział mu Thomas na temat amnezji następczej Alice i tego, że wyparła chorobę ze swojej świadomości. „Co rano, gdy się budzi, jej pamięć reinicjalizuje się w bardzo dziwny sposób. Alice nie wie, że jest chora, myśli, że poprzedniego dnia wieczorem bawiła się z koleżankami na Champs Élysées”. Przejrzał dokładnie swoje kieszenie, żeby zobaczyć, co w nich jest. Portfel, komórka, długopis, scyzoryk, kwit z przechowalni bagażu w hotelu. Musiał dać sobie radę z tym, co miał pod ręką. Czas naglił. Elementy układanki wskakiwały na swoje miejsca ze zdumiewającą szybkością. Działał, jakby znalazł się w stanie łaski, w kilka sekund wiedział, co ma robić. Sprawdził w telefonie numer Greenwich Hotel i napisał go na dłoni Alice, starając się jej przy tym nie obudzić. Potem odszedł jakieś pięćdziesiąt metrów dalej i w północnej części parku odkrył mały staw z lilipucim, drewnianym, malowniczym mostkiem. Staw obrośnięty był niskimi krzakami, których gałęzie zwisały niczym gałęzie wierzby płaczącej. Najprawdopodobniej miejsce to - spokojne i ciche o tej porze dnia - było punktem obserwacyjnym ornitologów z Central Parku, bo na drzewach było dużo karmników. Gabriel zdjął trencz i oddarł kawałek jasnej podszewki, żeby zrobić coś w rodzaju bandaża. Zdjął marynarkę, podciągnął rękaw koszuli i scyzorykiem zaczął wydrapywać na przedramieniu sześć cyfr 141197 - które odpowiadały kombinacji obydwu zamków jego lekarskiego nesesera. Skrzywił się z bólu, gdy poczuł, jak ostrze wbija się mu w ciało i nacina naskórek. Gdyby teraz pojawił się nagle strażnik, trudno byłoby mu wyjaśnić, co takiego właściwie wyprawia. Owinął pokrwawione ramię bandażem z podszewki i opuścił rękaw koszuli. Włożył marynarkę, a płaszcz zwinął, robiąc z niego worek, w który wsunął oba portfele, swój i Alice, scyzoryk, swój zegarek i długopis.

Potem postanowił zadzwonić do Thomasa. - Powiedz mi, że ją odnalazłeś i że żyje! - wykrzyknął przyjaciel. - Tak, tak, śpi na ławce w tej zalesionej części parku. - Próbowałeś ją obudzić? - Jeszcze nie, ale muszę to zrobić, zanim ktoś obcy się zjawi... - Znalazłeś spluwę Dunna? - Na razie nie. - Na co czekasz? - Posłuchaj, zgadzam się sprowadzić ją z powrotem do kliniki, ale spokojnie, na mój sposób, według mojego planu. - Jak chcesz... - zgodził się Krieg. Gabriel zmrużył oczy i podrapał się po głowie. - Według ciebie z kim ona będzie chciała się skontaktować, kiedy się obudzi? - Z pewnością będzie chciała porozumieć się ze swoim przyjacielem, policjantem, z którym pracowała, Seymourem Lombartem. To on doradził jej naszą klinikę i zapłacił za jej leczenie. - Musisz go uprzedzić. Cokolwiek będzie mu opowiadała, nie wolno mu mówić o jej chorobie. Ma grać na zwłokę i wykonywać instrukcje, które będzie stopniowo otrzymywał. - Jesteś pewien tego wszystkiego? Bo jeśli... - Nie jestem niczego pewien, ale jeśli ci się to nie podoba, to przyjeżdżaj po nią sam! Krieg głęboko westchnął. - Jeszcze jedno: czy Agatha dotarła do Nowego Jorku? - Dzwoniła do mnie dwie minuty temu. Właśnie wylądowała na JFK. - Powiedz jej, żeby natychmiast przyjechała do Central Parku. Z północnej strony Ramble znajduje się mały staw obrośnięty azaliami. Obok malowniczego drewnianego mostku rosną drzewa obwieszone karmnikami dla ptaków. W największym z nich zostawię wszystkie moje rzeczy i osobiste rzeczy Schäfer. Poproś Agathę, żeby je zabrała, zanim ktokolwiek je znajdzie. Powiedz jej też, żeby czekała w gotowości, musi mi pomóc, jak tylko do niej zadzwonię. - Zaraz jej wszystko przekażę - zapewnił Thomas Krieg przyjaciela. - Kiedy się zdzwonimy? - Odezwę się do ciebie, jak tylko będę mógł. Nie dzwoń na moją komórkę, będę musiał się jej pozbyć. - No, dobra, powodzenia, stary! - Ostatnie pytanie: czy Alice Schäfer ma jakiegoś faceta? - O ile wiem, nie.

- A ten Seymour? - Wydaje mi się, że to gej. Czemu o to pytasz? - Bez powodu.

▫ Gabriel rozłączył się i wsunął komórkę do zwiniętego w worek płaszcza, a wszystko wcisnął do środka największego karmnika, jaki znalazł. Wrócił na polanę. Uf, na szczęście Alice leżała na ławce w tej samej pozycji, w jakiej ją zostawił. Teraz zajął się ostatnimi szczegółami. Wyjął z kieszeni kwit z przechowalni i wcisnął go do kieszonki na zapalniczkę w dżinsach Alice. Potem nachylił się nad ramieniem młodej kobiety i bardzo delikatnie dotknął męskiego zegarka Alice, cofając datę o tydzień. Na tarczy wiecznego kalendarza chronografu Patek Philippe widniała teraz data: „wtorek, 8 października”, zamiast „15 października”. W końcu zapiął jedną część stalowych kajdanków na prawym nadgarstku Alice, a drugą część zapiął na swoim lewym nadgarstku. Od teraz byli nierozłączni. Spięci kajdankami na dobre i na złe. Kluczyk rzucił w krzaki, jak najdalej potrafił. Potem sam położył się na ławce, zamknął oczy i opadł delikatnie obok młodej kobiety. Ciężar jego ciała wybudził Alice ze snu. Była ósma rano. Przygoda mogła się zacząć.

26 Lustra Z tych samych powodów, z których nie powinno się zostawiać na wierzchu swojej książeczki czekowej czy prywatnych listów z kompromitującymi wyznaniami, nie powinno się również obwieszać ścian lustrami. VIRGINIA WOOLF, Dama w lustrze

Otwieram oczy. Rozpoznaję pokój: biały, z naturalnych materiałów, ponadczasowy. Podłoga jak z lawy, gładkie ściany, szafa i biureczko z malowanego drewna. Wewnętrzne żaluzje z szerokich deseczek filtrują ostre światło. Wystrój przypominający raczej komfortowy hotel niż ascetyczne pokoje szpitalne. Wiem doskonale, gdzie jestem: pokój numer 6, Sebago Cottage Hospital, niedaleko Portlandu, w Maine. Wiem też, dlaczego tu jestem. Wyprostowuję się na poduszce. Mam wrażenie, że znajduję się na emocjonalnej pustyni, niby jakaś martwa gwiazda, która zgasła bardzo dawno temu, ale jeszcze wydziela nikły poblask. Powoli jednak odzyskuję pełną świadomość. Jestem fizycznie wypoczęta, umysłowo również pozbyłam się balastu, czuję się tak, jakbym wypłynęła na powierzchnię po długim koszmarnym pobycie pod wodą, podczas którego zwiedzałam pałac Nocy, Marzeń i Snu, walczyłam z Cerberem i musiałam zwyciężyć Furie. Wstaję, robię boso kilka kroków ku wielkiemu francuskiemu oknu i otwieram je. Powiew lodowatego powietrza, który wpada do wnętrza, jakby mnie uzdrawiał. Widok rozciągający się przed moimi oczami zapiera dech w piersiach. Jezioro Sebago o stromych brzegach i otoczone sosnowym lasem rozciąga swoje kobaltowe wody na przestrzeni wielu kilometrów. Prawdziwy szafir pośród iglastych drzew. Wielka skała niczym forteca dominuje nad taflą, którą przecina molo z drewnianych bali. - Dzień dobry, pani Schäfer...

Zaskoczona odwracam się szybko. Od kilku minut, czego nie zauważyłam, obserwuje mnie w milczeniu siedząca w rogu pokoju pielęgniarka o azjatyckich rysach. - Mam nadzieję, że czuje się pani dobrze. Doktor Keyne czeka na panią nad jeziorem. - Doktor Keyne? - Poprosił mnie, żebym zawiadomiła panią o jego obecności, gdy tylko się pani obudzi. Pielęgniarka podchodzi do okna i wskazuje na jakiś punkt na horyzoncie. Mrużę oczy i zauważam Gabriela z rękami manipulującymi pod otwartą maską naszego shelby. Z daleka macha do mnie, jakby mnie zapraszał, żebym do niego podeszła. W szafie widzę walizkę, którą przywiozłam z sobą. Wkładam dżinsy, pstry sweter, kurtkę, parę martensów i wychodzę przez wielkie okno.

▫ Idę zamyślona, zahipnotyzowana głębokim błękitem tafli jeziora. Teraz wszystko układa się w mojej głowie jasno. Wspomnienia są uporządkowane, znajdują się w odpowiednich przegródkach mojej pamięci. Najpierw ta alarmująca diagnoza Clouseau, potem Seymour zawiadamiający mnie o istnieniu Sebago Cottage Hospital, jeszcze potem starania, które podejmuje, żeby mnie tu przyjęto, mój wyjazd do Stanów, pierwsze dni w klinice, wszczepienie implantu, potem atak paniki, uparte zaprzeczanie chorobie, ucieczka ze szpitala, walka ze strażnikiem, ucieczka do Nowego Jorku i wreszcie ta ławka w Central Parku... No i dziwne spotkanie z tym facetem, Gabrielem Keyne'em, który towarzyszył mi w tym biegu z przeszkodami przez cały ostatni nieprawdopodobny dzień. Labirynt, w którym wypłynęły na powierzchnię moje najgorsze demony: widmo Erika Vaughna, utrata dziecka, szok po śmierci Paula, zwątpienie w lojalność mego ojca i Seymoura... I cały czas zaprzeczanie chorobie, do tego stopnia, że byłam przekonana, iż obudziłam się rano ósmego października, podczas gdy było już tydzień później. - Dzień dobry, Alice, mam nadzieję, że dobrze pani spała... rzuca Keyne, opuszczając maskę samochodu. Ma na sobie spodnie bojówki z mnóstwem kieszeni, gruby pasek i rozpinany sweter wydziergany grubym ściegiem. Nosi gęstą brodę, jest potargany, jego oczy są podkrążone i błyszczące. Na twarzy zostały mu ślady smaru, wygląda przez to jak Indianin na wojennej

ścieżce albo jak mechanik samochodowy, na pewno nie jak lekarz. Milczę, a on stara się nawiązać rozmowę. - Jest mi przykro za ten zastrzyk, który zrobiłem pani w szyję. To był jedyny sposób na to, żeby wpadła pani w objęcia Morfeusza. Chwyta papierosa wsadzonego za ucho i zapala go starą sztormową zapalniczką. Wiem już teraz, że to nie Vaughn. Ale kim jest naprawdę, nie mam pojęcia. Tak jakby czytał w moich myślach, wyciąga do mnie błyszczącą od tłustego smaru rękę. - Gabriel Keyne, psychiatra - przedstawia się oficjalnie. Odmawiam przywitania. - Jazzman, prestidigitator, agent specjalny FBI, psychiatra... jest pan królem mitomanów. Gabriel uśmiecha się krzywo. - Rozumiem, że jest pani na mnie wściekła, Alice. Przepraszam, że nadużyłem pani zaufania, ale tym razem naprawdę nie kłamię. Jak zwykle mój instynkt policjantki bierze górę i zarzucam go pytaniami. Dowiaduję się, że jego były wspólnik, Thomas Krieg, dyrektor kliniki, poprosił go, żeby mnie odnalazł w Nowym Jorku i sprowadził tutaj. - Ale dlaczego podał się pan za pianistę jazzowego? Dlaczego Dublin? Dlaczego kajdanki, kwit z przechowalni i te cyfry na mojej dłoni? Po co to wszystko? Gabriel wydmuchuje dym z papierosa. - To był scenariusz wymyślony w wielkim pośpiechu. - Scenariusz? - Taka psychoterapeutyczna łamigłówka, gra ról, jeśli pani woli. Widząc moje niedowierzające spojrzenie, Gabriel rozumie, że musi mi powiedzieć więcej. - Musiałem doprowadzić do tego, żeby pani przestała wreszcie zaprzeczać swojej chorobie. Musiałem doprowadzić do tego, żeby pani stawiła czoło własnym urojeniom, by panią od nich uwolnić. To moja praca: rehabilitacja zranionej psyche, doprowadzenie do ładu ludzkiego umysłu. - I wymyślił pan ten scenariusz ot, tak sobie? - Starałem się rozumować tak jak pani, wejść w pani sposób myślenia. To najlepsza metoda, żeby nawiązać kontakt. Potem stopniowo improwizowałem, w zależności od tego, co mi pani mówiła i jakie decyzje podejmowała. Kręcę z niedowierzaniem głową. - Nie, to się nie trzyma kupy. To niemożliwe. Keyne patrzy mi prosto w oczy.

- A to czemu? - pyta. W głowie migają mi w przyspieszonym tempie obrazy z poprzedniego dnia. Co chwila kadr zatrzymuje się, a ja pytam. - Te zakrwawione cyfry na pańskim przedramieniu? - Sam je zrobiłem, scyzorykiem. Trudno mi w to uwierzyć. - Kwit z przechowalni z Greenwich Hotel? - Tam spędziłem noc po moim kongresie. - Neseser z alarmem elektrycznym? - To po prostu moja torba lekarska. Alarm i wyładowanie elektryczne włączają się automatycznie, gdy tylko torba znajduje się dalej niż dwadzieścia pięć metrów od pilota. - A GPS w moim bucie? - Wszyscy pacjenci kliniki mają GPS włożony do jednej z podeszew. To formalność, coraz bardziej popularna w szpitalach amerykańskich dla pacjentów cierpiących na problemy z pamięcią... - Ale pan też miał to w bucie... Przypominam sobie wyraźnie: Gabriel stojący przed second-handem, wyrzucający swojego converse'a do publicznego kosza na śmieci. - Powiedziałem, że mam, ale pani tego nie widziała, uwierzyła mi pani na słowo. Gabriel obchodzi samochód dokoła, otwiera bagażnik i wyjmuje lewarek, potem specjalny klucz do kół z zamiarem zmiany dziurawej opony w shelby. Co do mnie, jestem zaszokowana, jak mogłam tak dać się oszukać amatorowi. - A... a ta cała historia z Vaughnem? - Musiałem znaleźć sposób, żeby wyciągnąć panią z Nowego Jorku - wyjaśnia Gabriel, kucając, żeby zdjąć felgę z dziurawego koła. - Przeczytałem w materiałach dołączonych do pani dokumentacji medycznej wszystko o tym Vaughnie, jak panią skrzywdził. Wiedziałem, że jeśli naprowadzę panią na jego trop, to doholuję tam, gdzie będę chciał. Czuję, jak wściekłość we mnie rośnie. Byłabym zdolna rzucić się mu do gardła, ale przedtem chcę mieć pewność, że wszystko dobrze zrozumiałam. - Odciski palców na strzykawce były pańskie, prawda? Vaughn nie żyje... - Tak, jeśli ojciec wyznał pani, że Vaughn znajduje się głęboko pod ziemią, nie ma żadnego powodu, żeby w to wątpić. Oczywiście ja dochowam tajemnicy. Nie jestem zwolennikiem samosądów, ale w

tym przypadku nie mógłbym czynić zarzutów Alainowi Schäferowi. - A Seymour? - Krieg zatelefonował do niego i poprosił go, żeby z nami współpracował. Później ja sam do niego zadzwoniłem, żeby namówić go, by przedstawił pani fałszywe wskazówki, i w ten sposób skierował panią do szpitala. - Kiedy to było? Zawsze przecież byliśmy razem. Keyne patrzy na mnie, zaprzecza ruchem głowy, zaciska wargi. - Nie zawsze, Alice. W Chinatown czekałem, aż pani wyjdzie ze sklepu, żeby zatelefonować z lombardu. Później, przed tym ogrodem działkowym w Hell's Kitchen pani siedziała w samochodzie i myślała, że dzwonię do mojego przyjaciela Kenny'ego z budki telefonicznej... Gabriel bierze do ręki klucz do kół i zaczyna odkręcać śruby, nie przerywając swojej opowieści. - Na dworcu, kiedy kupowałem bilety, przemiła starsza pani pozwoliła mi skorzystać ze swojej komórki. W Astorii, kiedy pani się kąpała, miałem mnóstwo czasu, żeby skorzystać z telefonu w barze z nargilami. A kiedy byliśmy w drodze, zostawiłem panią na dobre dziesięć minut z Barbie, pod pretekstem pójścia po papierosy. - I co, telefonował pan wtedy do Seymoura? - To on pomógł mi, żebym mógł dobrze udawać agenta FBI. Muszę przyznać, że spisał się dużo lepiej, niż z początku myślałem. Historia ze zwłokami w tej starej cukrowni, w której oczywiście nigdy nie był, to był jego pomysł. - To łajdak... - On naprawdę jest pani bardzo oddany. Nie każdy ma szczęście mieć takiego przyjaciela. Gabriel wsuwa lewarek pod auto i kręci korbką, żeby podnieść samochód o kilka centymetrów. Widząc, jak krzywi się z bólu, przypominam sobie, że poprzedniego dnia dźgnęłam go nożem. Pewnie ma dość głęboką ranę. Ale nie jestem w nastroju do rozczulania się. - A mój ojciec? - Ach, pani ojciec! Najbardziej obawiałem się jego reakcji. Nie byłem pewien, czy wielki Alain Schäfer zgodzi się na współpracę ze mną. Na szczęście Seymour podwędził mu komórkę. Przyjmuję ten cios jak bokser zagnany do narożnika w ringu. Ale chcę wiedzieć, chcę wszystko wiedzieć. - Mieszkanie w Astorii? Pana przyjaciel, ten Kenny Forrest? - Kenny nie istnieje. Wymyśliłem historię z jazzmanem, bo uwielbiam tę muzykę. Co do mieszkania, jest moje. A propos, jest mi

pani winna butelkę La Tâche rocznik tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty dziewiąty. Trzymałem tę Romance Conti na naprawdę wielką okazję. Myśli, że łagodnie sobie żartując, rozładuje moją złość. Tymczasem to mnie prowokuje, jestem jeszcze bardziej rozdrażniona. - Może pan sobie wsadzić tę butelkę, wie pan gdzie! A dlaczego właścicielka, pani Chaouch, nie poznała pana? - Bo zadzwoniłem do niej z dworca, prosząc, żeby tak się zachowała. - Gabriel odkręcił już wszystkie śruby, teraz zdejmuje dziurawe koło, kończąc wyjaśnienia. - Agatha, asystentka Kriega, wpadła kilka minut wcześniej i schowała wszystko, co mogło mnie skompromitować: zdjęcia, papiery, rachunki... Bardzo boli mnie ramię. Może mi pani dać koło zapasowe? - A pan może dać się wypchać? Proszę mi jeszcze wyjaśnić ten domek w lesie. Gabriel cofa się, sprawdza opatrunek pod swetrem i koszulą. Wysiłek spowodował, że rana zaczęła krwawić, ale zaciska zęby i chwyta koło zapasowe sam. - Dom w lesie to własność prawdziwego Caleba Dunna. I to ja poprosiłem Agathę, żeby przybiła na drzwiach trzy zdjęcia, które zauważyłem w pani portfelu. - Samochód też jest pański, jak rozumiem? - Wygrałem go w pokera, kiedy mieszkałem w Chicago - mówi Gabriel, podnosząc się z kolan i wycierając ręce. Dalsze słuchanie go jest dla mnie nieznośne. Czuję się poniżona, upokorzona. Oszukując mnie w te sposób, Gabriel zabrał mi ostatnią rzecz, którą posiadałam: pewność, że jestem dobrą policjantką. - Muszę przyznać, że miałem szczęście - rzuca w moim kierunku. - Dwa razy prawie mnie pani zdemaskowała. Pierwszy raz, kiedy chciała mi pani towarzyszyć podczas wizyty w laboratorium hematologicznym medycyny sądowej i złożyć tam próbkę krwi... Nie jestem pewna, czy dobrze rozumiem. Pozwalam mu kontynuować. - Doskonale znam Éliane, klinika współpracuje od dawna z jej laboratorium. Nie miałem czasu jej uprzedzić, ale ona nigdy nie zwróciła się do mnie przy pani per „doktorze”! Nie bawi mnie ironia tej anegdoty. - A drugi raz? - Ten pani kolega, Maréchal. Wtedy naprawdę byliśmy o krok od katastrofy. Po pierwsze miałem szczęście, że on nie wie o pani zwolnieniu lekarskim. A potem, kiedy zaczął sprawdzać te kamery przemysłowe, zadowolił się wprowadzeniem pani numeru

rejestracyjnego do komputera. Gdyby napisał w mailu, że zdjęcia były sprzed tygodnia, wszystko by poszło na marne! Potrząsam głową. Ogarnia mnie straszliwa złość, wściekłość, której nie umiem pohamować. Całą mną zawładnęło poczucie niesprawiedliwości, buntuję się z całych sił. Schylam się po klucz do kół. Wyprostowuję się, podchodzę do Gabriela i wymierzam mu z całych sił cios w brzuch.

27 Białe cienie Nie obawiajmy się mówić prawdy... OWIDIUSZ, Heroidy

Wymierzam drugi cios kluczem. Gabriel pada na zakurzoną ziemię, zgięty wpół, bez tchu. - Jest pan naprawdę królem skurwysynów! Gabriel zasłania brzuch rękami. Nie mogę powstrzymać wściekłości. - To wszystko, co mi pan naopowiadał o swoim synu, o śmierci siostry pana żony, to obrzydliwe wymyślać takie kłamstwa! Gabriel stara się wstać, krzyżuje ramiona przed sobą, próbując uniknąć kolejnego ciosu. - Ta część mojej historii to prawda, Alice, przysięgam! - krzyczy. - Tyle że nie byłem policjantem, tylko wolontariuszem w Stowarzyszeniu Streetworkerów pomagających prostytutkom! Rzucam na ziemię klucz do kół i pozwalam mu wstać. - Moja żona naprawdę wyjechała do Londynu z naszym synem... - wyjaśnia, łapiąc oddech. - Zrezygnowałem z pracy w klinice, żeby być bliżej syna. Mimo wyznania wciąż jestem wściekła. - Nieźle się pan bawił moim kosztem, prawda?! Ale co ja z tego mam? Co ja z tego mam? Rzucam się na niego z pięściami. - Co mi to wszystko dało, co?! - wyję. Gabriel chwyta moje pięści i zamyka je w swoich dużych dłoniach. - Niech się pani uspokoi! - nakazuje. - Zrobiliśmy to wszystko, żeby pani pomóc. Zrywa się wiatr. Przenika mnie dreszcz. To prawda, z głową zajętą śledztwem prawie odsunęłam chorobę na drugi plan.

▫

Nie mogę uwierzyć w to, że umrę. Tego ranka myśli mam jasne i wyostrzone. W szybach samochodu widzę bardzo pochlebne odbicie kobiety jeszcze młodej, szczupłej, ładnej, z rozwianymi na wietrze włosami. Ale teraz już wiem, jak mylna i ulotna może być powierzchowność. Wiem, że te amyloidowe blaszki zaczynają osadzać się, blokując moje neurony, zaczynają unieruchamiać mój mózg. Wiem, że mój czas jest policzony. - Musi pani zgodzić się na drugą część operacji! - naciska Gabriel. - To na nic. To gadżet, żeby wyciągać forsę od naiwniaków. Wszyscy wiedzą, że na alzheimera nie ma lekarstwa. - To prawda i nieprawda - mówi Gabriel nagle łagodniejszym tonem. - Niech pani posłucha, nie mam pojęcia, co pani powiedziano na temat tej operacji. Natomiast wiem, że nasza klinika specjalizuje się w elektrycznej stymulacji pamięci i że ten zabieg daje doskonałe wyniki. - Słucham go. Próbuje mnie pouczać. - Dzięki bardzo cienkim elektrodom wysyła się ciągły prąd kilkuwoltowy do kilku strategicznych miejsc w mózgu: do sklepienia i do kory śródwęchowej. Ta stymulacja powoduje mikrowstrząsy, które działają na hipokamp. Nie znamy jeszcze tego procesu w całości, ale chodzi głównie o polepszenie aktywności neuronów. - Ale ta kuracja nie wyleczy mnie z choroby. - U wielu chorych następuje polepszenie, dyskretne, ale znaczące, pamięci epizodycznej i wyobraźni przestrzennej. - Dyskretne? Wspaniale! - Alice, staram się pani powiedzieć, że mamy jeszcze zbyt mało doświadczenia! To prawda, to nie jest nauka precyzyjna. U niektórych pacjentów budzą się zagubione wspomnienia, następuje regresja symptomów albo stabilizacja, ale u innych nic się nie dzieje i powoli zapadają się w chorobę... - Sam pan widzi... - Widzę, że nic nie jest ściśle określone i że objawy mogą się nasilać i doprowadzić do gwałtownej śmierci, ale mogą słabnąć. U młodych osób, u których wykryto wcześnie tę chorobę, jest duże prawdopodobieństwo zatrzymania jej biegu. To jest pani przypadek, Alice. - Prawdopodobieństwo zatrzymania jej biegu... – powtarzam za nim, jakbym próbowała to sobie wbić do głowy, wbrew swojej niewierze. - Zahamować rozwój choroby to zyskać na czasie! - ciągnie Gabriel. - Badania dają codziennie nowe wyniki. To pewne, że lada

moment dowiemy się jeszcze czegoś nowszego... - Tak, za trzydzieści lat. - Może za trzydzieści lat, a może jutro! Proszę zobaczyć, jak to odbyło się w przypadku AIDS. Na początku lat osiemdziesiątych wynik pozytywny testu oznaczał śmierć. Potem pojawiło się AZT i potrójna terapia antyretrowirusowa. Ludzie żyją z tą chorobą od trzydziestu lat... Opuszczam głowę. - Nie mam siły - mówię zrezygnowanym tonem. - To dlatego wpadłam w panikę po pierwszej operacji. Chciałam wrócić do Francji, zobaczyć się z ojcem ostatni raz i... Gabriel przysuwa się do mnie i patrzy mi prosto w oczy. - I co? Wpakować sobie kulę w głowę? Wytrzymuję jego spojrzenie. - Tak, coś w tym sensie. - Myślałem, że jest pani odważniejsza. - Jakim prawem pan mówi mi o odwadze? Gabriel przysuwa się jeszcze bliżej mnie. Prawie dotykamy się czołami, jak dwóch pięściarzy przed pierwszą rundą. - Nie uświadamia sobie pani, jakie ma szczęście w nieszczęściu. Ma pani przyjaciela, który płaci za leczenie i użył wszystkich swoich wpływów, żeby umieścić panią w naszym programie badań. Pewnie tego pani nie wie, ale lista oczekujących na miejsce w naszej klinice jest bardzo długa. - A więc zwolnię komuś miejsce. - Najwyraźniej pani na nie nie zasługuje. W chwili gdy najmniej się tego spodziewałam, widzę, jak jego oczy błyszczą. Odczytuję w nich złość, smutek, bunt. - Jest pani młoda i wcześniej zauważyłem, że nie poddaje się pani łatwo. W ogóle nie spotkałem dotąd nikogo tak zdeterminowanego i upartego, jak pani, w całym moim życiu. Jeśli jest w ogóle ktoś, kto może rzucić wyzwanie tej chorobie, to tylko pani! Mogłaby pani być przykładem dla innych chorych... - Mam w nosie bycie przykładem, Keyne! Nigdy nie wygram tej walki, niech mi pan nie zawraca głowy! Gabriel się buntuje. - A więc poddaje się pani? Faktycznie, to o wiele łatwiejsze. Chce pani z tym skończyć? Proszę bardzo! Tam leży pani torba, a w niej pistolet. Gabriel odchodzi zdecydowanym krokiem w kierunku szpitala. Prowokuje mnie i doprowadza do rozpaczy! Jestem zmęczona. Nie

wie, że nie trzeba mnie zaciągać na to pole walki. Że zbyt długo już idę skrajem przepaści. Otwieram drzwi samochodu i chwytam torbę. Odpinam sprzączki. Glock jest na swoim miejscu, podobnie jak i komórka z prawie wyładowaną baterią. Machinalnie wsuwam ją do kieszeni i sprawdzam magazynek pistoletu, który następnie wsuwam za pasek. Słońce stoi już wysoko na niebie. Patrzę w dal, mrużąc oczy, oślepiona srebrzystymi odbiciami tańczącymi na tafli jeziora. Nie spoglądając na Gabriela, odchodzę od samochodu i wchodzę na molo. Spokojna siła pejzażu przynosi harmonię i równowagę. Z bliska woda jest przezroczysta, prawie turkusowa. W końcu się odwracam. Widzę zarys sylwetki Gabriela w oddali. Jest zbyt daleko, żeby był w stanie w czymkolwiek mi przeszkodzić. Chwytam polimerowego glocka i robię głęboki wdech. Jestem zdruzgotana, poniżona, wykończona. Od wielu lat potykałam się i padałam bez końca, a teraz wreszcie przyszedł kres. Zamykam oczy. W wyobraźni widzę fragmenty historii, której koniec znam. W głębi duszy przecież zawsze miałam wrażenie, że tak się to wszystko skończy. Będę sama, ale wolna. Tak jak zawsze starałam się żyć.

28 Jednym sercem Jedyne ścieżki, na które warto wstępować, to te prowadzące do wnętrza. CHARLES JULIET

Wkładam do ust zimną lufę pistoletu. Chcę zachować władzę nad sobą. Nie stanę się kobietą bez pamięci. Chorą, zamkniętą w pokoju szpitalnym. Będę do końca decydować o swoich wyborach życiowych. Z całkowitą świadomością. Nikt nie może mi tego odebrać. To jest moja ostatnia wolność. Mam zamknięte oczy, ale przesuwają się przed nimi obrazy szczęśliwych dni z Paulem. Tysiące obrazów, które chwyta wiatr i unosi w górę, daleko, prosto do nieba. Nagle widzę chłopczyka, który trzyma za rękę ojca. To dziecko, dla którego nie wybraliśmy jeszcze imienia i którego on nigdy nie będzie miał. To dziecko, którego ja nie poznam, ale którego twarz wyobrażałam sobie tyle razy. Są tam obaj, w łaskawych ciemnościach. Dwóch mężczyzn mojego życia. Czuję, jak po policzkach spływają mi łzy. Nie otwieram oczu, lufę wciąż trzymam w ustach, palec na spuście, gotowa wypalić w każdej chwili. Gotowa pójść do nich. Dziecko puszcza wówczas rękę Paula i robi kilka kroków w moim kierunku. Jest takie ładne... To już nie niemowlę, to mały chłopiec. Ma koszulę w kratkę i podwinięte spodnie. Ile ma lat? Trzy? Może cztery? Jestem zafascynowana czystością jego spojrzenia, niewinnością malującą się na jego buzi, obietnicami i wyzwaniami, które widzę w jego oczach. - Mamo, boję się, proszę cię, chodź ze mną... Woła mnie. Wyciąga do mnie rękę. Ja też się boję.

Pokusa jest wielka. Szloch ściska mi gardło. A przecież wiem, że ten chłopczyk nie jest prawdziwy. Że to wymysł mojego mózgu. - Chodź, mamo, proszę... Idę. Idę. Mój palec zaciska się na spuście. Przede mną otwiera się przepaść. Czuję ogromne napięcie w całym ciele, jakby ta wielka luka, którą noszę w sobie od dzieciństwa, robiła się coraz większa. To historia dziewczyny smutnej i samotnej, która nigdy nie znalazła nigdzie swego miejsca. Bomba ludzka gotowa w każdej chwili wybuchnąć. Szybkowar wciąż pod ciśnieniem, w którym od zbyt dawna już gotują się uraza, niezadowolenie i chęć znalezienia się gdzieś indziej. Dotknij spustu i wciśnij go. No, dalej! Cierpienie i ból znikną natychmiast. Zrób to teraz, już. Jesteś odważna, jesteś świadoma, jesteś słaba... To dobry moment. Czuję na poziomie uda drżenie. To wibruje komórka, którą mam w kieszeni. Staram się ich zatrzymać, Paula i dziecko, ale oni wyparowują. Po smutku następuje złość. Otwieram oczy, wyjmuję lufę z ust i z wściekłością chwytam telefon. Po drugiej stronie słyszę głos Gabriela. - Proszę tego nie robić, Alice. Odwracam się. Jest jakieś pięćdziesiąt metrów ode mnie i podchodzi coraz bliżej. - Powiedzieliśmy już sobie wszystko, Gabrielu! - Nie, nie wydaje mi się. - Niech mnie pan zostawi w spokoju! - krzyczę. - Boi się pan o swoją karierę, tak?! Pacjentka strzela sobie w głowę na terenie pańskiej ślicznej kliniki, byłby niezły skandal, prawda? - Alice, nie jest pani moją pacjentką... Zbieram się w sobie. - Jak to? - Przecież pani wie. Lekarz nie ma prawa zakochać się w swojej pacjentce. - Och, niech pan nie będzie śmieszny! - Dlaczego według pani narażałem się na to całe ryzyko? - mówi wciąż, zbliżając się do mnie o kolejny krok. - Gdy tylko zobaczyłem panią leżącą na tej ławce, od razu poczułem, że łączy nas coś wyjątkowego. - Chyba pan zgłupiał do reszty. - Jestem szczery, Alice. - Przecież się w ogóle nie znamy.

- Myślę, że właśnie odwrotnie. Właściwie... odnaleźliśmy się. Odpycham go. - Pan, niepoprawny kobieciarz, zakochany we mnie? „Nowa dziewczyna w każdym mieście”. Myśli pan, że nie pamiętam pańskiej dewizy życiowej? - To było kłamstwo, musiałem zbudować na czymś moją rolę jazzmana! - Ogląda się pan za każdą kobietą! - Alice, uważam, że jest pani niesamowicie piękna! Kocham pani niedobry charakter, pani umiejętność ciętej riposty! Nigdy nie czułem się z nikim tak dobrze! Patrzę na niego i nie mogę wydobyć z siebie głosu. Szczerość, którą czuję w jego słowach, mrozi mnie. To prawda, ryzykował dla mnie życie. Wczoraj prawie do niego strzeliłam. Gabriel nie ustępuje. - Chcę robić z tobą tysiące rzeczy! Chcę opowiadać ci o książkach, które mi się podobają, chcę pokazać ci dzielnicę, w której wyrosłem, chcę przygotować dla ciebie mac and cbeese z truflami, chcę... Ponownie oczy zachodzą mi łzami. Słowa Gabriela otulają mnie jak ciepła kołdra, pod którą mam ochotę wejść z głową. Przypominam sobie, jak pierwszy raz zobaczyłam go na tej cholernej ławce w Central Parku. Od razu znaleźliśmy wspólny język. Widzę go w sklepie z zabawkami, ustrojonego w czarną pelerynę, rozbawiającego dziecięce audytorium magicznymi sztuczkami. Ale jednak przerywam mu: - Ta kobieta, którą wydaje się panu, że ją kocha... Sam pan wie, że ona za kilka miesięcy zniknie. Już pana nie rozpozna. Będzie mówiła: „Proszę pana!” i trzeba będzie ją zamknąć w izolatce. - To jest możliwe, ale nie jest pewne. Jestem zresztą gotów zaryzykować. Puszczam telefon w chwili, gdy bateria ostatecznie pada. Gabriel jest niecałe dziesięć metrów przede mną. - Jeśli ktoś może w ogóle podjąć to wyzwanie, to ty! - mówi, podchodząc jeszcze bliżej. - Ale to nie zależy ode mnie... - szepczę. - Będziemy o to walczyli oboje, Alice! Jesteśmy idealnie dobraną parą! - Ale ja tak się boję! Tak bardzo się boję! Gwałtowny podmuch wiatru podnosi tuman kurzu. Drżą złotawe igły modrzewi. Palce drętwieją mi z zimna. - Wiem, zapowiada się na bardzo trudną walkę, ale za to będą...

Będą...

Będą ranki jasne i ranki pochmurne. Będą dni zwątpienia, dni strachu, godziny spędzane w próżni i szarości poczekalni szpitalnych. Będą momenty miłe, wiosenne, momenty młodości, gdy choroba da o sobie zapomnieć. Tak jakby jej nigdy nie było. I życie będzie dalej płynąć. A ty się uprzesz.

▫ Będą głos Elli Fitzgerald, gitara Jima Halla, melodia Nicka Drake'a napływające z przeszłości. Będą spacery brzegiem morza, zapach ściętej trawy, chmury gnające po niebie. Będzie szukanie krabów i muszli podczas odpływu. Będą szaliki i chustki na szyi w wietrzne dni. Zamki z piasku, które wybronią się przed słonymi falami. I cannoli z cytryną połknięte na jednej nodze na ulicach North End.

▫ Będzie dom w zacienionej ulicy. Żeliwne latarnie z kolorową aureolą. Rudy mruczący kot, duży łagodny pies. Będzie ten zimowy ranek, kiedy spóźnię się do pracy. Będę zeskakiwał w pośpiechu po trzy stopnie ze schodów. Pocałuję cię w biegu, przy drzwiach, chwycę klucze. Drzwi, brukowana alejka, włączony silnik. I na pierwszych czerwonych światłach zobaczę, że zamiast kluczy chwyciłem smoczek.

▫

Będzie... Będzie pot, krew, pierwszy krzyk dziecka. Wymiana spojrzeń. Pakt zawarty na wieczność. Będą... Butelki ze smoczkiem co cztery godziny, stosy pieluch, deszcz dzwoniący o szyby, słońce w twoim sercu.

▫ Będzie... Będzie stolik do przewijania, wanienka w kształcie muszli, ciągłe zapalenia ucha, góra pluszowych zabawek, nucenie kołysanek. Będą... Uśmiechy, spacery w parku, pierwsze kroki, rowerek na trzech kółkach. Opowiadane do snu bajki o książętach zwyciężających smoki. Kolejne urodziny... Będzie... Następny rok szkolny. Będą... Kostium kowboja, rysunki zwierząt przypięte do drzwi lodówki. Bitwy na śnieżki, sztuczki magika, kanapki z konfiturą na podwieczorek.

▫ I czas będzie mijał. Będą inne pobyty w szpitalu, inne badania, nerwy, inne leczenie... Za każdym razem stawisz się do walki, strach będzie wiązał ci żołądek w supeł i ściskał serce, jedyną twoją bronią będzie pragnienie życia. Za każdym razem powiesz sobie, że cokolwiek się zdarzy, wszystkie chwile wyrwane fatum są warte przeżycia. I że tego nikt nigdy ci nie odbierze.

Podziękowania Oto lista osób, którym składam podziękowania: Ingrid, Édith Leblond, Bernard Fixot, Catherine de Larouzière. Sylvie Angel, Alexandre Labrosse, Jacques Bartoletti, Pierre Collange. Valerie Taillefer, Jean-Paul Campos, Bruno Barbette, Virginie Plantard, Caroline Sers, Stéphanie Le Foli, Isabelle de Charon.

Spis treści Część pierwsza. Przykuci do siebie 1. Alice 2. Gabriel 3. Central Park West 4. Przykuci do siebie 5. Red Hook 6. Chinatown Pamiętam, jak... Trzy lata wcześniej 7. Upadek w przepaść Część druga. Pamięć i ból 8. Pamięć i ból Pamiętam, jak... Dwa i pół roku wcześniej. Rok krwi, rok furii Pamiętam, jak... Dwa lata wcześniej 9. Riverside 10. Odciski palców 11. Little Egypt Pamiętam, jak... Dwa lata wcześniej 12. Free jazz 13. Szisza bar 14. Two people 15. Para helium Pamiętam, jak... Niecałe dwa lata wcześniej Część trzecia. Krew i furia 16. Na tropie zabójcy 17. Diabelskie sztuczki 18. Uppercut 19. Po stronie żyjących

20. W domu 21. Perłowa zasłona Pamiętam, jak... Grudzień 2011-Lipiec 2013 22. Vaughn Część czwarta. Kobieta zagubiona 23. Działaj lub giń Pamiętam, że... Trzy miesiące wcześniej. 12 lipca 2013 Pamiętam wszystko... Tydzień wcześniej. Wtorek, 8 października 2013 24. Rozdział zero 25. Tuż przedtem 26. Lustra 27. Białe cienie 28. Jednym sercem Będą Podziękowania