Nelson DeMille John Corey 06 Pantera

PANTERA NELSON DEMILLE

Przełożył Jerzy Malinowski

Warszawa 2013

Tytuł​ oryginału The Panther Tłumaczenie​ Jerzy Malinowski Redakcja Magdalena Gołdanowska Korekta Dorota Piekarska Projekt graficzny i okładka Krzysztof Kiełbasiński Skład​ TYPO Copyright © 2012 by Nelson DeMille All rights reserved © Copyright by GWF sp. z o.o., Warszawa 2013 ISBN 978-83-7881-840-3 ul.​ Foksal 17 00-372 Warszawa www.buchmann.pl www.wab.com.pl www.wilga.com.pl Skład wersji elektronicznej: Michał​ Olewnik / Wydawnictwo Buchmann i Magdalena Wojtas / Virtualo Sp. z o.o.

Spis treści

Dedykacja Część I: Ma’rib, Jemen Rozdział pierwszy Część II: Nowy Jork Rozdział drugi Rozdział trzeci Rozdział czwarty Rozdział piąty Rozdział szósty Rozdział siódmy Rozdział ósmy Rozdział dziewiąty Rozdział dziesiąty Rozdział jedenasty Rozdział dwunasty Rozdział trzynasty Rozdział czternasty Część III: Ma’rib, Jemen Rozdział piętnasty Część IV: Sana, Jemen

Rozdział szesnasty Rozdział siedemnasty Rozdział osiemnasty Rozdział dziewiętnasty Rozdział dwudziesty Rozdział dwudziesty pierwszy Rozdział dwudziesty drugi Rozdział dwudziesty trzeci Rozdział dwudziesty czwarty Rozdział dwudziesty piąty Rozdział dwudziesty szósty Rozdział dwudziesty siódmy Rozdział dwudziesty ósmy Rozdział dwudziesty dziewiąty Rozdział trzydziesty Rozdział trzydziesty pierwszy Rozdział trzydziesty drugi Rozdział trzydziesty trzeci Rozdział trzydziesty czwarty Część V: Autostrada śmierci Jemen Rozdział trzydziesty piąty Rozdział trzydziesty szósty Rozdział trzydziesty siódmy

Rozdział trzydziesty ósmy Rozdział trzydziesty dziewiąty Rozdział czterdziesty Rozdział czterdziesty pierwszy Rozdział czterdziesty drugi Część VI: Ma’rib, Jemen Rozdział czterdziesty trzeci Część VII: Aden, Jemen Rozdział czterdziesty czwarty Rozdział czterdziesty piąty Rozdział czterdziesty szósty Rozdział czterdziesty siódmy Rozdział czterdziesty ósmy Rozdział czterdziesty dziewiąty Rozdział pięćdziesiąty Rozdział pięćdziesiąty pierwszy Rozdział pięćdziesiąty drugi Rozdział pięćdziesiąty trzeci Część VIII: Ma’rib, Jemen Rozdział pięćdziesiąty czwarty Rozdział pięćdziesiąty piąty Rozdział pięćdziesiąty szósty Rozdział pięćdziesiąty siódmy

Rozdział pięćdziesiąty ósmy Rozdział pięćdziesiąty dziewiąty Rozdział sześćdziesiąty Rozdział sześćdziesiąty pierwszy Rozdział sześćdziesiąty drugi Rozdział sześćdziesiąty trzeci Rozdział sześćdziesiąty czwarty Rozdział sześćdziesiąty piąty Rozdział sześćdziesiąty szósty Rozdział sześćdziesiąty siódmy Rozdział sześćdziesiąty ósmy Rozdział sześćdziesiąty dziewiąty Rozdział siedemdziesiąty Rozdział siedemdziesiąty pierwszy Rozdział siedemdziesiąty drugi Rozdział siedemdziesiąty trzeci Rozdział siedemdziesiąty czwarty Rozdział siedemdziesiąty piąty Rozdział siedemdziesiąty szósty Rozdział siedemdziesiąty siódmy Rozdział siedemdziesiąty ósmy Rozdział siedemdziesiąty dziewiąty Rozdział osiemdziesiąty

Rozdział osiemdziesiąty pierwszy Rozdział osiemdziesiąty drugi Rozdział osiemdziesiąty trzeci Część IX: Nowy Jork Rozdział osiemdziesiąty czwarty Podziękowania Przypisy

Pamięci Joan Dillingham, która przez całe swoje piękne życie zachowała ducha Wikingów.

CZĘŚĆ I

Ma’rib, Jemen

Rozdział pierwszy

Mężczyzna w białych szatach Beduina, zwany Bulusem ibn ad-Darwiszem, znany również pod używanym w Al-Kaidzie pseudonimem an-Numajr – czyli Pantera – zatrzymał się w pobliżu grupy belgijskich turystów. Belgowie – czterech mężczyzn i pięć kobiet – przyjechali mikrobusem z Sany ze swoim jemeńskim kierowcą i jemeńskim przewodnikiem, mężczyzną o nazwisku Wasim ar-Rahib. Kierowca pozostał w klimatyzowanym pojeździe, chroniąc się przed palącym sierpniowym słońcem. Przewodnik, Wasim, nie mówił po francusku, ale dobrze znał angielski, a jedna z Belgijek, mniej więcej szesnastoletnia Annette, też znała angielski i tłumaczyła swoim rodakom wszystko na francuski. – To jest słynna świątynia Bar ’an, znana też jako Arsz Bilqis – tron królowej Saby – zwrócił się do grupki turystów Wasim. Annette przetłumaczyła, turyści pokiwali głowami i zaczęli robić zdjęcia. An-Numajr, Pantera, obrzucił wzrokiem ruiny kompleksu świątynnego – prawie pół hektara ścian z brązowego piaskowca, pnących się w niebo kwadratowych kolumn i prażących się w pustynnym słońcu otwartych podwórców. Amerykańscy i europejscy archeolodzy spędzili wiele lat na odsłanianiu i restaurowaniu tych pogańskich ruin, a potem wyjechali z powodu podejrzliwości okolicznych plemion i nasilającej się aktywności Al-Kaidy. Cóż za marnotrawstwo czasu i pieniędzy, pomyślał Pantera. Z niecierpliwością oczekiwał dnia, kiedy zachodni turyści przestaną tu przyjeżdżać, a świątynię i otaczające ją pogańskie ruiny pochłonie na nowo piasek pustyni. Pantera sięgnął wzrokiem poza kompleks świątynny, spojrzał na liche poletka i pojedyncze palmy daktylowe. Wiedział, że dawniej okolica była bardziej zielona i gęściej zaludniona. Potem ze wschodu, z Hadramautu – co oznacza Miejsce Gdzie Przychodzi Śmierć – wkroczyła tutaj pustynia. Wasim ar-Rahib zerknął na wysokiego, brodatego Beduina, zastanawiając się, w jakim celu przyłączył się do grupy belgijskich turystów. Wasim miał układ z szejkiem miejscowego plemienia, Musą, i płacił mu sto dolarów amerykańskich za zgodę na zwiedzanie tego historycznego zabytku. Za te pieniądze kupował też, oczywiście, spokój; obietnicę, że żaden Beduin nie będzie niepokoił, przeszkadzał czy w jakikolwiek sposób naprzykrzał się turystom. Wasimowi nie dawało spokoju pytanie, co w takim razie robił tutaj ten Beduin. Pantera spostrzegł, że przewodnik się mu przygląda i odwzajemnił jego spojrzenie, aż tamten zwrócił się z powrotem do swojej grupy. Tego dnia w świątyni nie było innych turystów; z oddalonej o dwieście kilometrów na zachód stolicy kraju, Sany, docierała tu jedna, góra dwie grupy tygodniowo. Pantera pamiętał czasy, kiedy słynne ruiny przyciągały tu więcej ludzi z Zachodu, ale ostatnio, w związku z doniesieniami o rosnącej aktywności Al-Kaidy w prowincji Ma’rib, wielu turystów trzymało się od tego miejsca z daleka. Uśmiechnął się. Właśnie z powodu takiej sytuacji Belgowie przybyli tu ze zbrojną eskortą składającą się z dwudziestu funkcjonariuszy Narodowego Biura Bezpieczeństwa – paramilitarnej formacji policyjnej, której zadaniem była ochrona turystów na drogach i w odwiedzanych zabytkowych miejscach. Turyści za tę usługę płacili i były to dobrze wydane pieniądze, pomyślał Pantera. Na ich nieszczęście policjantom zapłacono za zniknięcie, co właśnie w tej chwili zamierzali zrobić.

Wasim mówił dalej: – Świątynia jest znana również pod nazwą Świątyni Księżyca i była poświęcona naczelnemu bóstwu królestwa Sabejczyków, Almaqahowi. Kiedy młoda Belgijka tłumaczyła jego słowa na francuski, Wasim jeszcze raz spojrzał na brodatego mężczyznę w beduińskim stroju, trzymającego się zbyt blisko grupy. Chciał mu coś powiedzieć, ale poczuł zakłopotanie i zamiast tego zwrócił się do turystów: – Było to tysiąc pięćset lat przed dniem, kiedy prorok Muhammad oświecił świat i rozgromił pogan. Pantera,​ który również znał angielski, skinął z aprobatą głową, słysząc słowa przewodnika. Przyjrzał się belgijskim turystom. Były to dwie starsze pary, które chyba się znały i którym wyraźnie dokuczało palące słońce. Był też jakiś mężczyzna i kobieta, oboje około dwudziestoletni. Pantera zauważył, że nie mają na palcach obrączek, choć widać było, że są razem – trzymali się za ręce. Jeszcze jeden mężczyzna i kobieta tworzyli parę, a tłumacząca słowa przewodnika dziewczyna musiała być ich córką albo krewną. Zwrócił też uwagę, że z szacunku dla islamskich zwyczajów kobiety zasłoniły włosy hidżabem, ale już nie przesłoniły, jak wypada, twarzy. Przewodnik powinien im zwrócić uwagę, ale on był służącym niewiernych. To byli żądni przygód podróżnicy, pomyślał Pantera. Ciekawscy, pewnie zamożni, zadowoleni z wycieczki poza Sanę, gdzie – jak wiedział – mieszkali w hotelu Sheraton. Mogło się jednak okazać, że wycieczka okaże się trudniejsza i bardziej ryzykowna, niż ich zapewniało biuro podróży. W tej chwili – wyobrażał sobie – być może myślą o swoim komfortowym hotelu, barze i restauracji. Ciekawiło go, czy którykolwiek z turystów myślał o bezpieczeństwie. Byłoby to właściwe. Wasim ponownie rzucił ukradkiem okiem na Beduina, który teraz stał jeszcze bliżej grupki turystów. Intruz nie miał jeszcze czterdziestu lat, choć broda i ogorzała od słońca skóra go postarzały. Wasim zauważył również, że mężczyzna miał przy sobie ceremonialną dżambiję – zakrzywiony jemeński nóż, noszony przez wszystkich mężczyzn na północy kraju. Jego nakrycie głowy – ghutra – nie było specjalnie wyszukane ani zdobione kosztowną złotą nicią, nie był to więc nikt ważny, żaden szejk ani wódz klanu. W takim razie pewnie się tu pojawił, żeby prosić o jałmużnę. Chociaż Wasim zapłacił szejkowi Musie za to, żeby koczownicy trzymali się z daleka, to jeśli Beduin poprosi o jałmużnę, Wasim da mu kilkaset riali i powie, żeby poszedł w pokoju. Wasim ponownie zwrócił się do grupy: – Ta świątynia jest uważana przez niektórych amerykańskich mormonów za miejsce, do którego w szóstym wieku przed naszą erą dotarł z Jerozolimy ich prorok Lehi. Tu właśnie, według mormońskich uczonych, Lehi pochował proroka Izmaela. Następnie zbudował wielki statek dla siebie oraz swojej rodziny i popłynął do Ameryki. Annette przełożyła wszystko na francuski, a następnie przetłumaczyła Wasimowi na angielski pytanie, które zadał jeden z turystów. Przewodnik uśmiechnął się i odpowiedział: – Zgadza się. Jak sami widzicie, nie ma tutaj oceanu. Ale dawniej była tu ponoć wielka woda, chyba rzeka, jeszcze z czasów potopu. Dziewczyna przetłumaczyła i wszyscy Belgowie pokiwali głowami na znak, że zrozumieli. – Proszę za mną – powiedział Wasim. Pokonał czternaście kamiennych stopni i stanął przed sześcioma kwadratowymi kolumnami, z których pięć mierzyło sobie dwadzieścia metrów wysokości, a szósta była w połowie złamana. Zaczekał, aż turyści do niego dołączą i odezwał się: – Jeśli spojrzymy stąd na zachód, zobaczymy góry, gdzie według miejscowych plemion spoczywa Arka Noego. Zajęci fotografowaniem odległych wzgórz turyści nie zauważyli, że brodaty mężczyzna wspina

się po schodach za nimi. Spostrzegł go za to Wasim i odezwał się do Beduina po arabsku: – Proszę, to prywatna wycieczka… An-Numajr, Pantera, odpowiedział również po arabsku: – Ale ja też chciałbym się czegoś dowiedzieć. Wasim, starając się mówić pełnym szacunku tonem, odpowiedział Beduinowi: – Przecież nie mówisz ani po francusku, ani po angielsku. Czegóż więc możesz się dowiedzieć? – Jestem biedakiem, chciałem turystom zapewnić swoim tradycyjnym strojem trochę atrakcji – odpowiedział po angielsku Pantera. Zaskoczony perfekcyjną angielszczyzną Beduina, Wasim zwrócił się do niego po arabsku: – Dziękuję ci, ale szejk Musa zapewnił mnie… – Proszę – odezwał się znów po angielsku Beduin – pozwól mi pozować do fotografii z twoimi przyjaciółmi z Zachodu. Sto riali za jedno zdjęcie. Annette usłyszała te słowa i przetłumaczyła je na francuski swoim rodakom, sprawiającym wrażenie zaniepokojonych wymianą zdań pomiędzy dwoma Arabami. Dowiedziawszy się, czego dotyczyła rozmowa, turyści się uśmiechnęli i stwierdzili, że to znakomity pomysł – pamiątkowa fotografia, którą zabiorą ze sobą do domu. Wasim ustąpił wobec życzenia swoich klientów i kiwnął na Beduina, żeby robił swoje. Belgowie zaczęli pozować u boku wysokiego, brodatego mężczyzny, najpierw pojedynczo, potem w małych grupkach. Beduin uśmiechał się do każdego zdjęcia i uczynnie krążył wokół świątyni, ustawiając się do różnych ujęć z ruinami w tle. Jeden ze starszych mężczyzn poprosił go o dobycie z pochwy sztyletu, ale Beduin wyjaśnił niemal przepraszającym tonem, że kiedy się już wyjmie dżambiję, trzeba jej użyć. Słysząc tłumaczenie Annette, starszy Belg powiedział do rodaków: – W takim razie nie żądajmy, żeby wyjmował sztylet. – I wszyscy się roześmiali. Tylko Wasim się nie śmiał. Zerknął na zegarek. Wyjechali z Sany o ósmej rano, a mikrobus dotarł do pobliskiego Ma’rib tuż po południu. Jego zdaniem turyści zbyt wolno jedli lunch w restauracji hotelu Bilqis i stąd Wasim musiał czekać długo na szejka Musę, który zażądał dwustu dolarów. – Inne plemiona robią problemy – wyjaśnił szejk. – Muszę im zapłacić, żebyście mogli bezpiecznie wrócić do Sany. Wasim słyszał to już wcześniej i odpowiedział szejkowi jak zawsze: – Turyści już zapłacili ustaloną stawkę w biurze podróży w Sanie i dodatkowo za policyjną eskortę. Nie mogę żądać od nich więcej. A jeśli dam ci więcej pieniędzy, sam nic nie zarobię. – I jak zwykle obiecał: – Następnym razem. Szejk i przewodnik z Sany uzgodnili w końcu stawkę na sto dolarów, ale Wasim postanowił, że następnego razu nie będzie. Droga z Sany do Ma’rib stawała się niebezpieczna; niespokojne były nie tylko plemiona koczowników, ale także to nowe ugrupowanie, Al-Kaida, które pojawiło się w okolicy poprzedniego roku. Byli to głównie cudzoziemcy: Saudyjczycy, Kuwejtczycy, ludzie z sąsiedniego Omanu, a także Irakijczycy, którzy uciekli ze swojej ojczyzny przed Amerykanami. Ci ludzie, zdaniem Wasima, sprowadzą na Jemen nieszczęście i śmierć. I rzeczywiście, szejk Musa powiedział Wasimowi: – Ci ludzie z Al-Kaidy zaczynają stanowić problem. Interesują ich amerykańskie szyby naftowe i amerykańskie rurociągi. Gromadzą się w stado jak wilki i tylko czekają, kiedy uderzyć. – Szejk dodał jeszcze: – Oni są nieprzekupni, mój przyjacielu. Policja was nie ochroni, ale ja tak. Trzysta

dolarów. Wasim ponownie odmówił dodatkowej zapłaty. – Może następnym razem – powiedział szejk, wzruszywszy ramionami. – Tak, następnym razem. – Tyle, że Wasim nie był pewny, czy będzie następny raz. Wasim ar-Rahib, absolwent uniwersytetu, z tytułem magistra historii starożytnej, nie mógł znaleźć pracy jako nauczyciel ani żadnej innej, poza oprowadzaniem wycieczek. Zajęcie było dość dobrze płatne, a zachodni turyści dawali hojne napiwki, tyle tylko, że stawało się ono coraz bardziej niebezpieczne. Coraz bardziej niebezpieczne również dla turystów, choć biura podróży o tym nie wspominały. We wszystkich przewodnikach – napisanych wiele lat temu – znajdowało się takie zdanie: „Nie możecie wyjechać z Jemenu, nie zobaczywszy uprzednio ruin Ma’rib”. Cóż, pomyślał Wasim, przyjdzie im je oglądać bez niego. Wasim​ patrzył na turystów rozmawiających teraz z Beduinem za pośrednictwem dziewczyny. Mężczyzna sprawiał wrażenie zachwyconego, ale było w nim coś dziwnego. Nie przypominał Beduina. Czuł się zbyt pewnie w otoczeniu turystów, no i mówił po angielsku. To dość niezwykłe, nawet jeśli pracował dla Amerykanów przy instalacjach naftowych. Tak​ czy owak minęła już trzecia po południu, a oni nie zwiedzili jeszcze nawet Świątyni Słońca. Jeśli zostaną tu dłużej, ostatnią godzinę podróży powrotnej do Sany pokonają w ciemnościach. A podróż po zmroku nie była dobrym pomysłem, nawet pod eskortą policji. Wasim​ zwrócił się po angielsku do dziewczyny i Beduina: – Musimy​ już wracać. Dziękujemy ci za twoją gościnność. Tymczasem​ Belgowie zażyczyli sobie zdjęcia całej grupy z Beduinem; fotografem miał być Wasim. Przewodnik pomyślał o spodziewanej gratyfikacji, zgodził się więc i zrobił zdjęcia czterema różnymi aparatami. – Jeśli​ dacie temu dżentelmenowi tysiąc riali, będzie dobrze – powiedział potem do młodej Belgijki. Upewnił się, czy dobrze zrozumiała. – To będzie około pięciu euro. Bardzo dobra dniówka dla kogoś takiego jak on. Annette​ zebrała pieniądze i wręczyła je Beduinowi. – Dziękujemy​ panu. Beduin​ wziął pieniądze i odpowiedział: – Bardzo​ proszę. – I dodał: – Proszę powiedzieć swoim rodakom, że Bulus ibn ad-Darwisz życzy im szczęśliwego i bezpiecznego pobytu w Jemenie. Wasim​ popatrzył na północ, gdzie na drodze przez ten cały czas, za pojazdem wojskowym z eskortą policyjną, stał mikrobus. Mikrobus wciąż tam był, ale ciężarówka zniknęła. Wasim nie dostrzegł też żadnego funkcjonariusza Służby Bezpieczeństwa w ich charakterystycznych niebieskich mundurach kamuflujących. Przewodnik​ zadzwonił z telefonu komórkowego do komendanta policji, ale nikt nie odpowiadał. Potem zadzwonił do kierowcy mikrobusu, Isy, prywatnie kuzyna swojej żony. Isa również nie odebrał telefonu. Chwilę​ później przeniósł wzrok na Beduina, który odwzajemnił jego spojrzenie, i wtedy Wasim zrozumiał, co się dzieje. Zaczerpnął głęboko powietrza, tak żeby jego głos zabrzmiał pewnie i odezwał się po arabsku: – Proszę…​ – pokręcił głową – to jest złe… – To​ ty, Wasimie ar-Rahibie jesteś zły – odparł Beduin. – Służysz niewiernym, zamiast Allahowi. – Jestem​ sługą Allaha… – Milcz!​ – Beduin uniósł ostrzegawczo prawe ramię, ale zaraz je opuścił i spojrzał na Wasima

oraz Belgów. Czterej​ mężczyźni i pięć kobiet wpatrywało się w swojego przewodnika, oczekując, że wyjaśni im, co się dzieje. Ewidentnie działo się coś złego, choć kilka minut wcześniej wszyscy uśmiechali się i pozowali do fotografii. Wasim​ unikał pełnych niepokoju spojrzeń turystów. – Czy​ coś się stało? – zwróciła się do niego po angielsku Annette. – Dostał za mało pieniędzy? Wasim​ nie odpowiedział, więc Annette zapytała po angielsku Beduina: – Czy​ coś jest nie w porządku? – Wy​ jesteście nie w porządku – odparł an-Numajr. Pozostali​ zaczęli wypytywać Annette o to, co powiedział, ale ta milczała. W pewnej​ chwili jeden z mężczyzn wyciągnął dłoń i krzyknął: – Regardez!​ Z mrocznych​ zakamarków ruin wyłoniło się nagle i stanęło na dziedzińcu świątyni, poniżej miejsca, gdzie znajdowali się uczestnicy wycieczki, tuzin mężczyzn w beduińskich strojach, z kałasznikowami w rękach. Turyści​ w pierwszej chwili oniemieli, ale kiedy Beduini ruszyli po kamiennych stopniach w górę, jedna z kobiet zaczęła krzyczeć. Wszystko​ rozegrało się bardzo szybko. Dwaj napastnicy wycelowali swoje karabiny w Belgów, podczas gdy pozostali wiązali im taśmą ręce za plecami. – Co​ się dzieje? – krzyknęła Annette do Wasima. – Dlaczego oni to robią? Wasim,​ którego nadgarstki również związano, bał się początkowo odezwać, w końcu jednak zdobył się na odwagę i odkrzyknął: – To​ jest porwanie. Nie bójcie się. Oni porywają dla okupu. Nie zrobią nam krzywdy. Wypowiadając​ te słowa, Wasim miał nadzieję, że to prawda. Porwanie zachodnich turystów przez koczownicze plemię. Rzecz zwyczajna, nazywana „porwaniem gościa”. Spędzą tydzień, może dwa wśród plemienia, póki nie zostanie dostarczony okup. Potem zostaną uwolnieni. Tego rodzaju sytuacje zwykle miały szczęśliwe zakończenie, turystom rzadko działa się krzywda i nikogo nie zabijano, pod warunkiem, że nie interweniowała armia, próbując uwolnić zakładników. – To​ porwanie – powiedziała swoim rodakom przerażona Annette. – Dla okupu. Wasim mówi, żeby nie… – Zamknij​ się – odezwał się po angielsku wysoki Beduin. A następnie zwrócił się po arabsku do Wasima. – To nie jest uprowadzenie. Wasim​ zamknął oczy i zaczął się głośno modlić. Bulus​ ibn ad-Darwisz, Pantera, sięgnął po swój zakrzywiony nóż i stanął za plecami Wasima. Jedną ręką chwycił go za włosy i odchylił mu głowę do tyłu, a drugą przeciągnął ostrzem po gardle i mocno popchnął do przodu. Wasim​ runął twarzą na kamienną posadzkę Świątyni Księżyca. Leżał nieruchomo, a rozpalone słońcem kamienie szybko zabarwiły się od krwi czerwienią. Belgowie​ obserwowali z przerażeniem tę scenę; w końcu część z nich zaczęła krzyczeć, inni płakać. Uzbrojeni​ mężczyźni zmusili teraz Belgów do uklęknięcia. Pantera zbliżył się do Annette, okrążył ją i powiedział: – Nie​ będziesz musiała patrzeć, jak inni umierają. Ciągnąc​ ją za długie włosy, szybkim ruchem odchylił jej głowę do tyłu, poderżnął gardło i ruszył w stronę pozostałych.

Niektórzy​ szlochali i błagali o litość, inni szamotali się daremnie. Daremnie, ponieważ dżihadyści trzymali ich mocno, kiedy Pantera podrzynał im gardła. Nieliczni​ przyjęli swój los spokojnie. Tylko jedna osoba się modliła, starsza kobieta, którą Pantera zostawił sobie na koniec, żeby mogła skończyć swą modlitwę. To interesujące, pomyślał, patrzeć, jak ludzie umierają. Nie​ upłynęły nawet dwie minuty, kiedy było już po wszystkim. Cała dziewiątka niewiernych oraz ich służący Wasim leżeli na posadzce świątyni, a ich krew płynęła strumieniem po starożytnych kamieniach. Bulus​ ibn ad-Darwisz, an-Numajr, Pantera, patrzył na niewiernych, którzy jeden po drugim wpadali w przedśmiertne drgawki, a potem zastygali w bezruchu. Tylko​ jeden, ojciec tej młodej dziewczyny, podniósł się nagle z rękami związanymi na plecach i zaczął zbiegać po kamiennych schodach. Potknął się jednak zaraz i runął twarzą na kamienie, a następnie stoczył po stromych stopniach i zamarł u ich podnóża. – Mam​ nadzieję, że nie był ranny – powiedział Pantera do swoich dżihadystów. Mężczyźni​ wybuchli śmiechem. Pantera​ zerknął na czerwoną od krwi dżambiję i wsunął ją do pochwy. Wziął​ do ręki jeden z aparatów fotograficznych należących do turystów i z uśmiechem na twarzy przeglądał zdjęcia na małym ekranie. – Nabil!​ – przywołał jednego ze swoich ludzi i wręczył mu aparat, każąc zrobić zdjęcia dokumentujące rzeź. – Przyjechaliście​ do Jemenu po przygodę i wiedzę – odezwał się Pantera, patrząc na martwych Europejczyków. – Znaleźliście jedno i drugie. Wspaniałą ostatnią przygodę i wiedzę na temat tej ziemi. Dowiedzieliście się, że Jemen to miejsce, gdzie przychodzi śmierć.

CZĘŚĆ II

Nowy Jork

Rozdział drugi

Gdyby​ Ziemia miała odbyt, mieściłby się on w Jemenie. A skoro​ już mowa o otworach w dupie i o dupkach, mój szef, specjalny agent dowodzący FBI, Tom Walsh, chciał widzieć mnie, Johna Coreya, o piątej piętnaście po południu, i detektyw Corey był już pięć minut spóźniony. Żadne zmartwienie – moja żona, Kate Mayfield, która też pracuje dla Walsha, zjawiła się na spotkaniu punktualnie i bez wątpienia znalazła dla mnie dobre usprawiedliwienie w rodzaju: „John jest dzisiaj w nastroju bierno-agresywnym. Przyjdzie, kiedy poczuje, że dostatecznie wyraźnie dał to do zrozumienia”. Racja.​ Za kolejnych pięć minut. Wyłączyłem komputer i rozejrzałem się po pustym biurze podzielonym na boksy. Pracuję na dwudziestym szóstym piętrze przy Federal Plaza 26, mieszczącym się na dolnym Manhattanie, w cieniu bliźniaczych Wież. Nie… już nie. Wież już nie ma. Za to ja wciąż tutaj jestem. Był​ piątek – mówimy na to federalny piątek – co oznacza, że o szesnastej trzydzieści moi koledzy w walce z terroryzmem, głównie agenci FBI i detektywi NYPD, przedzierali się przez korki na mostach albo w tunelach, albo udali się wypełniać misje specjalne w okolicznych barach i restauracjach. Przy odrobinie szczęścia wkrótce do nich dołączę. Ale najpierw muszę się spotkać z Tomem Walshem, który dowodzi nowojorskimi Siłami Antyterrorystycznymi. W jakim celu pan Walsh chciał się ze mną widzieć? Jego​ e-mail brzmiał: John, Kate, u mnie w gabinecie, 5:15. Sprawa prywatna. Temat Jemen. Jemen?​ Może to pomyłka w druku. Jemex? Nowy rodzaj materiałów wybuchowych? A może miał na myśli „Yes-men”. Za dużo było w tej organizacji przytakiwaczy. Walsh​ nieczęsto określa temat rozmowy jako prywatny – lubi zaskakiwać. Ale kiedy już to zrobi, to chce, żebyś się poważnie, dogłębnie zastanowił, co miał na myśli. Gdybym​ miał to starannie przemyśleć, doszedłbym do wniosku, że Tom Walsh chce przenieść Kate i mnie do działu jemeńskiego. A mamy tu dział jemeński? A może po prostu chce, żebyśmy pomogli mu znaleźć Jemen na mapie. Jest​ jeszcze jedna możliwość… nie, chyba nie zamierzał nas prosić, żebyśmy pojechali do Jemenu. Nie, nie. Byłem tam przez miesiąc, prowadząc śledztwo w sprawie ataku bombowego na USS Cole. Stąd wiem, że Jemen to prawdziwy otwór odbytowy. Wstałem,​ założyłem marynarkę, poprawiłem krawat, wziąłem się w garść i ruszyłem w kierunku gabinetu Walsha. Teraz​ krótka historia tej elitarnej jednostki. Siły Antyterrorystyczne powstały w 1980 roku, kiedy słowo „terrorysta” nie było jeszcze synonimem islamskiego terrorysty. ATTF zajmowało się w tamtych czasach głównie chłopcami z Irlandzkiej Armii Republikańskiej, Czarnymi Panterami, portorykańskimi grupami separatystycznymi i innymi kiepskimi aktorami, którym – parafrazując słowa Williama Szekspira – wydawało się, że cały Nowy Jork jest sceną, a każdy kiepski aktor chce grać na Broadwayu. Dlatego​ pierwsze Siły Antyterrorystyczne sformowano właśnie w Nowym Jorku. W ich​ skład wchodziło dziesięciu agentów FBI i dziesięciu detektywów NYPD. Teraz mamy znacznie więcej ludzi. Dołączyło do nas kilku agentów CIA oraz ludzie z innych służb federalnych i stanowych, a także z agencji wywiadowczych. Aktualna liczba jest tajna, a kiedy ktoś zadaje mi

pytanie, ilu ludzi tu pracuje, odpowiadam: „jakaś połowa”. Eksperyment​ z nowojorskimi siłami antyterrorystycznymi wypadł dobrze i przed jedenastym września pamiętnego roku w całym kraju było już jakieś trzydzieści pięć podobnych oddziałów. Teraz, po tamtych wydarzeniach, ich liczba przekraczała sto. Znak czasów. W założeniu​ teoretycznym, stojącym za powołaniem ATTF, przemieszanie ludzi z różnych organów ochrony porządku publicznego i agencji wywiadowczych miało połączyć różnego rodzaju umiejętności oraz odmienne sposoby myślenia, a więc zbudować pewną synergię i dać lepsze rezultaty. Było w tym trochę racji. Przynajmniej moja żona z FBI i ja z NYPD dogadywaliśmy się ze sobą całkiem dobrze. Rzeczywiście, ludzie się tu lepiej dogadywali, kiedy sypiali ze sobą. Kolejnym​ powodem wciągnięcia miejscowej policji do sił federalnych był fakt, że większość agentów FBI – z moją żoną włącznie – pochodziła z terenów niezurbanizowanych, czyli inaczej z głuchej prowincji. W takim wielkim mieście jak Nowy Jork terytorium najlepiej zna miejscowy glina. Uczyłem świeżo upieczonych agentów FBI, jak posługiwać się mapą metra i zaznaczałem im na niej położenie wszystkich irlandzkich pubów na Drugiej i Trzeciej Alei. Tak​ więc jestem obecnie agentem kontraktowym, czyli cywilem. Jeszcze pięć lat temu byłem w nowojorskiej policji, ale odszedłem z powodu niezdolności do służby, spowodowanej trzykrotnym w ciągu jednego dnia postrzałem podczas pełnienia obowiązków służbowych. Fizycznie czuję się dobrze (psychicznie już może nie tak bardzo), ale znalazły się inne powody, by przejść na rentę. Obecnie, jak wielu innych byłych gliniarzy, robię karierę u federalnych, którzy mają do wydania na walkę z terroryzmem niewyobrażalne miliony dolarów. Czy lubię swoje zajęcie? To miało się wkrótce okazać.

Rozdział trzeci

Mój​ szef i moja żona siedzieli przy okrągłym stole w pobliżu wielkiego okna wychodzącego na południe, z dobrym widokiem na Dolny Manhattan i Statuę Wolności. Widoku nie przesłaniały teraz Wieże, chociaż na oknie przyklejono czarną kalkomanię z zarysem zburzonych budynków i napisem „Nigdy nie zapomnimy”. Nikt,​ włącznie ze mną, nie skomentował mojego spóźnienia, więc zająłem miejsce przy stole. Nie​ do końca lubię pana Walsha, ale jestem pełen szacunku dla tego, co robi i rozumiem, jakiemu stresowi jest poddawany. Chciałbym wierzyć, iż czynię jego pracę lżejszą, ale… cóż, to nieprawda. Zdarzało mi się jednak ochronić jego tyłek i sprawić, że Walsh dobrze się zaprezentował. Od czasu do czasu odwzajemniał mi się tym samym. Dla niego był to rodzaj kompromisu. Dlaczego więc chciał mnie posłać do Jemenu? – Kate​ i ja nie rozmawialiśmy jeszcze na temat mojej notatki – poinformował mnie na wejściu. – Świetnie.​ – Gówno prawda. Kate​ jest agentką FBI i może dlatego lubi szefa. A może lubi go ot tak, po prostu, i może dlatego ja nie lubię jego. Kilka​ słów na temat specjalnego agenta dowodzącego Toma Walsha. Jest młody jak na to stanowisko – po czterdziestce, przystojny, jeśli gustujecie w urodzie manekinów sklepowych, nieżonaty, za to w stałym związku z kobietą równie zaabsorbowaną sobą i narcystyczną co on sam. Dobrze wypadło? Jego​ styl zarządzania polega na tym, że jest nieco powściągliwy wobec swoich agentów FBI, a znajdujących się pod jego komendą detektywów NYPD traktuje w sposób protekcjonalny. Żąda bezwarunkowej lojalności, ale zapomina, że istotą lojalności jest wzajemność. Tom jest lojalny, ale wobec swoich przełożonych w Waszyngtonie; wszyscy pozostali są nic nieznaczący. Nigdy o tym nie zapominam, kiedy mam z nim bezpośrednio do czynienia. Tak jak teraz. Ponieważ​ jednak istoty ludzkie są bardzo skomplikowane, potrafię dostrzec także lepszą stronę Toma Walsha. Jak choćby to, że w naszej ostatniej większej sprawie, dotyczącej libijskiego terrorysty Asada Khalila, pseudonim Lew, Walsh wykazał się fizycznym męstwem, dorównującym wszystkiemu, co zdarzyło mi się widzieć w ciągu dwudziestu lat spędzonych w NYPD i czterech w Siłach Antyterrorystycznych. Gdyby nie ten jeden akt nadzwyczajnej odwagi, kiedy dla ratowania tysięcy niewinnych istnień postawił na szali swoje życie, rozglądałbym się teraz za inną robotą, ponieważ za miesiąc wygasa mój kontrakt. Tom​ przeszedł od razu do rzeczy, mówiąc: – Przejdę​ od razu do rzeczy. – Spojrzał na leżący przed nim e-mail i poinformował nas: – Do objęcia są dwa stanowiska za granicą. – Paryż​ i Rzym? – zainteresowałem się. – Nie​ – odparł. – Oba w Sanie. – I przypomniał mi. – To stolica Jemenu. – Nie​ ma mowy – zapewniłem go. – Wysłuchaj​ mnie do końca. Kate​ powiedziała Tomowi: „Jeśli mój mąż nie jest zainteresowany, to ja też nie”. Oczywiście​ nie powiedziała tego. Za to zwróciła się do mnie: – Posłuchajmy.​

Dzięki,​ partnerze. Kate zawsze przedkłada karierę i kraj nad własnego męża. No, może nie zawsze. Ale często. Mam to wszystko zapisane. Poza​ tym, mój instynkt detektywa mówił mi, że Tom i Kate zaczęli rozmowę beze mnie. Ludzie z FBI trzymają sztamę. Walsh​ mówił dalej: – Jedno​ stanowisko jest dla legata, a drugie dla osoby z ERT. – I dodał: – Oba w Sanie, ale czasem trzeba będzie pojechać do Adenu. W naszej ambasadzie w Sanie nie ma obecnie biura prawnego, stanowisko jest zupełnie nowe, do objęcia od początku przyszłego miesiąca. Tom​ przeszedł do oficjalnego opisu stanowiska, czytając z kartki. Wyłączyłem się. Legat,​ dla waszej informacji, to attaché prawny, przydzielony do amerykańskiej ambasady w stolicy kraju albo do amerykańskiego konsulatu w jakimś większym mieście. W tym przypadku miałaby to być Sana i być może Aden, jedyne dwa miasta, jakie znałem w Jemenie. Kate,​ jak wielu agentów specjalnych FBI, jest prawnikiem, więc ja, jako detektyw, doszedłem do wniosku, że stanowisko legata było przeznaczone dla niej. ERT to skrót od Evidence Response Team – federalnego odpowiednika ekipy kryminalistycznej, doszedłem więc do wniosku, że to miała być moja praca. Byłem​ pewien, że chodzi o zamach bombowy na USS Cole, okręt wojenny zaatakowany podczas tankowania paliwa w porcie w Adenie. Zdarzenie miało miejsce dwunastego października 2000 roku i z tego powodu znalazłem się w Jemenie w sierpniu 2001. Śledztwo w sprawie tego aktu terrorystycznego trwa nadal i nie będzie zakończone, póki wszyscy winni nie zostaną doprowadzeni przed oblicze wymiaru sprawiedliwości. Jeśli​ chodzi o Sanę, stolicę Jemenu, słowo to po arabsku oznacza odbyt. Przy okazji, portowe miasto Aden jest nielepsze. Możecie mi wierzyć na słowo. – Po​ swojej ostatniej wizycie w Jemenie – ciagnął pan Walsh – John wie, że tamtejszy rząd wydaje naszym ekspertom z ERT badającym zamach na Cole tylko czterdziestopięciodniowe wizy. Jeśli jednak wywrzemy odpowiednie naciski, okres ten może zostać wydłużony nawet do roku. Rok?​ Chyba żartujesz? Walsh​ miał własne zdanie na ten temat. – Jemeńczycy​ współpracują, ale nie w pełni. – I wyjaśnił szczegółowo. – Balansują na cienkiej linie pomiędzy naciskami Waszyngtonu a naciskami wewnętrznych i zewnętrznych sił, którym nie podoba się obecność Amerykanów w kraju. Obecnie rząd w Sanie przechodzi fazę antyamerykańską. – To​ nie jest faza, Tom – poinformowałem go. I zaproponowałem: – Może powinniśmy zostać w domu i spuścić na nich atomówkę. Tom​ zignorował moją sugestię i ciągnął wywód. – Praca​ Kate w ambasadzie jest regulowana przez zasady obowiązujące w dyplomacji, może więc tam przebywać dowolnie długo. Pięć​ minut? Wystarczy? – Podsumowując​ – Tom zaczął się streszczać – oboje możecie się szykować na rok. – I dodał: – Razem. – Uśmiechnął się i skomentował: – To chyba nieźle. – Cudownie​ – przyznałem mu rację. Nie omieszkałem jednak przypomnieć: – Nie jedziemy. – Pozwól​ mi skończyć. W takich​ momentach szef zwykle mówi, co się może wydarzyć, jeśli powiesz „nie”, więc Tom przeszedł do rzeczy. – Czas​ spędzony przez Kate tutaj, w Nowym Jorku, zbliża się do naturalnego końca w aspekcie jej dalszej kariery. Prawdę mówiąc, szefostwo Połączonych Sił w Waszyngtonie chce ją tam koniecznie

przenieść. To będzie właściwy krok na ścieżce kariery. Kate,​ która pochodzi z miejsca zwanego Minnesotą, początkowo nie znosiła Nowego Jorku, ale w moim towarzystwie zaczęła go lubić. Dlaczego o tym nie mówi? – Jeśli​ Kate zgodzi się objąć to trudne stanowisko za granicą – ciągnął Tom – Biuro Preferencji umieści jej nazwisko na samym szczycie listy. – I dodał, całkiem niepotrzebnie: – A to znaczy, że po Jemenie będzie mogła wrócić do Nowego Jorku albo wybrać dowolne inne miejsce. Kate​ pokiwała głową. – Jeśli​ ty zgodzisz się na ten przydział – Tom zwrócił się do mnie – twój kontrakt, który, jak wiem, właśnie wygasa, zostanie przedłużony na czas pobytu w Jemenie plus dodatkowe dwa lata. Podejrzewam,​ że to miała być marchewka. Ja chyba jednak wolałem kij – nieodnawianie mojego kontraktu. Tomowi​ musiało przyjść to samo do głowy, bo dodał: – Albo​ po powrocie z Jemenu możesz dostać sponsorowaną przez służby federalne pracę w Wydziale Wywiadu NYPD. Zajmiemy się tym – zapewnił mnie. Wyjrzałem​ przez okno. Ponury lutowy dzień. W Jemenie było słonecznie. Spojrzałem na nieodległy ceglany gmach One Police Plaza. Byłoby miło wrócić do służby, nawet jako pracownik federalny, chociaż pracowałbym w wywiadzie, a nie w wydziale zabójstw. Poza tym wyniósłbym się z Federal Plaza 26, co uszczęśliwiłoby w równym stopniu mnie i Toma. Z okien naszych gabinetów Kate i ja moglibyśmy puszczać do siebie papierowe samolociki. Tom​ najwyraźniej nie miał więcej marchewek ani kijów, więc zadałem mu oczywiste pytanie. – Dlaczego​ my? Miał​ na to gotową odpowiedź. – Macie​ najlepsze kwalifikacje – odparł. I przypomniał: – Już tam byłeś; w Jemenie przyda się ktoś z doświadczeniem. Nie​ skomentowałem. – Wy​ dwoje tworzycie świetny zespół, zresztą mąż i żona lepiej się dogadują. – Nie​ bardzo cię rozumiem, Tom. – Cóż…​ jak wiecie, w niektórych krajach muzułmańskich kobiety mają ograniczone prawa. Kobiety pracujące zawodowo, w dodatku niezamężne, mogą napotykać liczne przeszkody. Ale Kate, jako mężatka podróżująca z mężem, będzie miała o wiele więcej swobody. I będzie bezpieczniejsza – dodał. Ani​ Kate, ani ja nie odpowiedzieliśmy na te słowa, ale odniosłem wrażenie, że praca Kate niewiele miała mieć wspólnego z obowiązkami attaché prawnego ambasady. – O co​ tu chodzi, Tom? – zapytała w końcu Kate. Nie​ odpowiedział wprost. – Możecie​ oboje zostać poproszeni o działania wykraczające poza oficjalny zakres obowiązków. – Mamy​ kogoś zabić? – naciskałem. Nie​ roześmiał się, tylko powiedział: – Oczywiście,​ że nie, wariacie. W rzeczywistości​ nie powiedział nic, a to już mówiło dostatecznie dużo. Tom​ wstał i podszedł do barku. Wrócił z trzema kieliszkami i leczniczą brandy. Napełnił kieliszki, stuknęliśmy się, po czym powiedział: – Na​ zdrowie. – I wypiliśmy. Odwrócił​ się tyłem, zerknął za okno i zaczął mówić jakby do siebie. – W porcie​ w Adenie do okrętu USS Cole podpłynął inny statek, i zamachowcy samobójcy

zdetonowali potężny ładunek wybuchowy, który zrobił ogromną dziurę w burcie naszego okrętu. Zginęło siedemnastu amerykańskich marynarzy, a trzydziestu dziewięciu zostało rannych, w tym wielu ciężko. – I dodał: – Wart wiele milionów dolarów okręt przez prawie dwa lata był wyłączony ze służby. To​ prawda. Wydarzyło się to prawie trzy i pół roku temu, a trwające wciąż śledztwo przynosiło niejednoznaczne rezultaty. Evidence​ Response Team – ekipa kryminalistyczna pracująca w Jemenie, już dawno temu zebrała wszystkie ślady, miejsce zbrodni, czyli port w Adenie został zbagrowany, a USS Cole naprawiony i przywrócony do służby. Tak więc ERT był tylko przykrywką, wygodną nazwą, łatwiejszą do zaakceptowania przez niechętne władze jemeńskie. W rzeczywistości ERT w Jemenie zajmuje się przesłuchiwaniem podejrzanych, świadków i informatorów i jest aktywnie zaangażowane w ściganie przestępców. Sam się tym zajmowałem, kiedy tam byłem. Może dlatego Tom wspomniał o wykraczaniu poza zakres obowiązków. A może… miał na myśli coś zupełnie innego. Walsh​ usiadł i wyznał: – Zidentyfikowaliśmy​ osobę, która była mózgiem całej operacji, a nasz wywiad donosi, że ten osobnik wrócił do Jemenu. Nasza ekipa w Jemenie ma za zadanie znaleźć i aresztować tego człowieka. – Spojrzał na Kate i na mnie, i dodał: – Macie wziąć w tym udział. Ponieważ​ żadne z nas nie odezwało się słowem, Walsh mówił dalej. – To​ zadanie będzie wymagało działań poza Saną i Adenem, na terytoriach plemiennych. Zastanowiłem​ się. Terytoria plemienne, znane Amerykanom jako Indian Territory, słynęły głównie z bezprawia. I z tego, że było tam niebezpiecznie. – John​ wie doskonale, że może to być ryzykowne – zauważył Walsh. Właśnie. Teraz już znałem odpowiedź na pytanie „Dlaczego my?” Walsh chciał, żebym zginął. Ale lubił Kate. Więc… może będę samotnie jeździł na wielbłądzie po bezdrożach i szukał tamtego faceta. – Nawet się nie starasz, żeby oferta zabrzmiała atrakcyjnie – zauważyłem. – Nie zamierzam nadużywać lukru – odparł. – Jasne. Doceniam to, Tom. Nie wiem tylko, co my będziemy z tego mieli. – Dlaczego zawsze myślisz tylko o sobie? Poczułem się niezręcznie. Tom wie, jak mnie trafić. – Posłuchaj, Tom – odezwałem się. – Jestem patriotą, żołnierzem na froncie walki z terroryzmem i nigdy nie cofałem się przed niebezpieczeństwem… – Wiem o tym. Oboje jesteście odważni, oddani… – Jasne. Tyle, że wolę niebezpieczeństwa miejskiej dżungli. Jak tu. Byłem tam. – Przypomniałem mu. – Spaliśmy w pełnym rynsztunku, z bronią w ręku. – I zapewniłem. – Nie chodzi mi o własne bezpieczeństwo. Myślę o Kate. Kate, oczywiście, musiała się wtrącić. – Potrafię o siebie zadbać, John. – Oczywiście. – To sobie jedź. – Musicie się zameldować w amerykańskiej ambasadzie w Sanie nie później niż w przyszłym tygodniu – wyjaśnił Walsh. – Dlatego czekam na waszą decyzję do poniedziałku do dziewiątej. Jeśli się zdecydujecie, przekażę wam tajne szczegóły waszego zadania. A kiedy je już poznacie, będziecie zobowiązani podjąć się zadania – dodał. – Innymi słowy, nie wiemy, na co się godzimy, póki nie powiemy tak? – Zgadza się. Jeśli powiecie nie – zapewnił nas – zapomnimy o tej rozmowie, a w waszych aktach

nie pojawią się żadne niekorzystne dla was wpisy. Wasze dalsze kariery będą przebiegać normalnym trybem – dodał. Jasne. Ja będę bezrobotny w Nowym Jorku, a Kate wyląduje w Waszyngtonie. – Ten przydział – ciągnął Walsh – jeśli się zdecydujecie, zapewni wam przyszłość… – Skróci ją? Zignorował mnie i mówił dalej. – … nawet jeśli misja zakończy się niepowodzeniem. A jeśli się wam uda, zarówno wy, jak i pozostali członkowie zespołu, którzy już są w Jemenie, zostaniecie w odpowiedni sposób uhonorowani przez wdzięczne władze. Tyle mogę wam obiecać. Uhonorowani gdzie? Na Narodowym Cmentarzu Arlington? Tom miał też dobre wiadomości. – Wasza misja dobiegnie końca z chwilą aresztowania tego człowieka. Dobra motywacja, żeby uwinąć się w tydzień. Była też jednak druga strona medalu – nasza misja zakończy się, jeśli facet znajdzie nas pierwszy. Tom spojrzał na mnie i powiedział: – Ta misja daje ci wiele okazji do zaprezentowania swoich niekonwencjonalnych metod, które nie zawsze spotykają się z moją aprobatą tutaj, ale mogą okazać się nieocenione tam. Jak miałem to potraktować? Czarna owca sprawdza się na pustyni? – Przemyślimy to – zadeklarowała Kate i zadała Tomowi pytanie: – Czy może się zgodzić tylko jedno z nas? Pokiwał głową. Czułem, co się święci. Gdzie są moje ciuchy z ostatniej wyprawy do Piaskownicy? Tom wstał. Wszyscy wstaliśmy. – Chcę was oboje widzieć u siebie w poniedziałek, o dziewiątej rano. Miłego weekendu! Uścisnęliśmy sobie dłonie i razem z Kate wyszliśmy. – Chodźmy na drinka – zaproponowałem. Nie odpowiedziała od razu. – John, musimy to zrobić – odezwała się wreszcie. – Oczywiście, zjemy też kolację. Dokąd chciałabyś pójść? – Musimy jechać do Jemenu. – A dlaczego nie do Ecco? – Ja jadę. – Świetnie. Mam zarezerwować stolik? – I chcę, żebyś pojechał ze mną. – Nie pozwolę, żebyś piła w samotności. – Słuchasz mnie? – Nie. Zabraliśmy swoje płaszcze, zjechaliśmy windą i wyszliśmy z budynku przy Federal Plaza 26 na Broadway. Na ulicy było wietrznie i zimno, ale ja lubię chłód. Odpowiednia pogoda, żeby się napić. W Jemenie było gorąco, a alkohol był tam zakazany. Na plus mógłbym zaliczyć, jak zauważył Tom, a ja doświadczyłem tego w Jemenie osobiście, to, że nie ograniczała mnie tam biurokracja ani polityczna poprawność, którą przesiąknięty był budynek przy Federal Plaza 26. Tam mogłem być sobą. Wszyscy mogli mnie pocałować gdzieś! Poza tym… Czułem, że kogoś w tej odległej krainie piasków trzeba było stuknąć. To wydawało

mi się interesujące i choć nigdy nie miałem licencji na zabijanie, ani się o nią nie starałem, to potrafiłem sobie wyobrazić sytuację, w której taka licencja mogłaby się okazać niezbędna. Szczególnie po jedenastym września Nagromadziło się sporo spraw do przemyślenia, a najlepiej myśli mi się w barze. Poszliśmy do Ecco przy Chambers Street. – Zaczynamy popadać w rutynę – odezwała się Kate, kiedy przeciskaliśmy się do zatłoczonego baru. – Czas na zmianę. Jakieś wyzwanie. – Chodźmy zatem do innego baru! – Kiedy wrócimy, zaczniemy bardziej cenić nasze życie i pracę. – To prawda. – Tyle że z Jemenu nie wszyscy wracali.

Rozdział czwarty

Ecco jest włoską restauracją, ale tamtejszy bar przypomina stary Nowy Jork, choć ceny są w nim takie jak w nowym Nowym Jorku. W ten zimny piątkowy wieczór lokal był pełen ludzi. Większość klienteli stanowili adwokaci, sędziowie, wysocy funkcjonariusze policji oraz politycy, których nie widziano tu od lat. Kate i ja znaleźliśmy miejsce przy barze, pozdrowiliśmy parę osób, które znaliśmy, i zamówiliśmy to co zwykle: Dewar ’s z wodą dla mnie i Pinot Grigio dla niej. – Są w Sanie albo w Adenie miejsca, gdzie można się napić? – zapytała Kate. – Tylko to ci zaprząta myśli? Moja eks, imieniem Robin, jest znakomicie zarabiającym adwokatem broniącym kryminalistów i to ona przyprowadziła mnie tutaj wiele lat temu; zresztą nadal tu przychodzi. Nie przeszkadza mi to, nie czuję do niej antypatii, nie lubię tylko tej jej pracy, polegającej na bronieniu kanalii, których ja od dwudziestu lat wsadzam do pierdla. W naszym krótkim małżeństwie było to czasem powodem pewnych napięć. Teraz jestem mężem kolejnej prawniczki. Ale, jak często powtarzam, lubię pieprzyć prawników. Stuknęliśmy się kieliszkami i odmówiliśmy modlitwę: – Dzięki Bogu, już piątek. W kącie stało pianino, artysta właśnie zaczynał grać. – Poproś, żeby zagrał „Midnight at the Oasis” – zaproponowałem Kate. Przewróciła teatralnym gestem swoimi błękitnymi oczami. Kilka słów na temat Kate Mayfield, alias Kate Corey. Poznaliśmy się w biurze, podczas pracy nad pierwszym przypadkiem Asada Khalila. FBI i NYPD to zupełnie różne gatunki ludzi, ale jednak zakochaliśmy się w sobie, pobraliśmy się – jakieś cztery lata temu – i nadal żyje nam się jak w niebie. Kate jest ode mnie trochę młodsza – dokładnie o czternaście lat – ale różnica wieku nie stanowi dla nas żadnego problemu; ona jest dojrzała ponad swój wiek, a ja wciąż nie mogę dorosnąć. Jak już wspominałem, Kate pochodzi z Minnesoty. Jej ojciec jest emerytowanym agentem FBI, a matka wariatką. Oboje mnie, oczywiście, nie znoszą, ale ponieważ pochodzą z Minnesoty, robią to w uprzejmy sposób. Na plus należy też zaliczyć to, że oboje z Kate zostaliśmy postrzeleni w czasie akcji. To dobrze służy związkowi, a Kate potrafi pod gradem kul zachować zimną krew. Jeśli Kate ma jakieś wady, prócz podwójnej lojalności, to jest nią brak zrozumienia dla moich metod pracy nabytych w NYPD. Federalni są prawie zupełnie pozbawieni poczucia humoru, podczas gdy gliniarze są weseli. Staram się zachowywać bardziej poważnie, a Kate próbuje dostrzec zabawną stronę terroryzmu. Poza pracą układa nam się całkiem dobrze. Ciekaw byłem tylko, jak się sprawy będą miały w Jemenie, gdzie będziemy razem w pracy dwadzieścia cztery godziny na dobę przez siedem dni w tygodniu. Może Kate wreszcie doceni mój kowbojski styl w miejscu, gdzie jedynym prawem jest człowiek z bronią w ręku. A może nigdy się tego nie dowiemy? Zapytałem o stolik i ku mojej radości dowiedziałem się, że trzeba będzie poczekać na jakiś wolny jeszcze pół godziny. – Jeszcze raz to samo – zaordynowałem. Kiepsko się chodzi na jednej nóżce. – Jeśli nie weźmiemy tego zadania – odezwała się Kate – tobie nie przedłużą kontraktu, a ja

wyląduję w Waszyngtonie. – To blef. – Wcale nie. – Źle reaguję na groźby – stwierdziłem. – To nie jest groźba. To propozycja ubicia interesu. – Zwał, jak zwał. – Chciałbyś mieszkać w Waszyngtonie? – Już wolę w Jemenie. – Świetnie. Będziemy tam razem. A za rok wrócimy do Nowego Jorku. – Tylko, że ten rok w Jemenie może się okazać zabójczy dla naszej kariery. Nie odpowiedziała. Jeśli chodzi o mój poprzedni pobyt w Jemenie, w sierpniu 2001, w tym samym czasie Kate siedziała w Dar es-Salaam w Tanzanii jako legat i prowadziła śledztwo w sprawie zamachu bombowego na ambasadę amerykańską z 1998 roku. Zamach był dziełem Al-Kaidy, a zaplanował go Osama bin Laden – człowiek, którego nazwisko było wtedy dla większości Amerykanów zupełnie nieznane. Niedługo po moim i Kate powrocie z zamorskich wypraw Osama bin Laden i Al-Kaida stali się sławni, zabijając trzy tysiące osób. Wysłanie Kate i mnie z misjami do różnych państw było rodzajem kary, a może ostrzeżenia, po tym, jak bezprawnie zaczęliśmy węszyć wokół tajemniczej eksplozji na pokładzie samolotu TWA lot 800. No i nas wysłano. Kate do Dar es-Salaam, które nie było wcale takim złym miejscem, za to mnie do Jemenu, co w służbach było traktowane jak zsyłka na Syberię, chociaż ja akurat miałem wrażenie, że robię tam coś pożytecznego. Jak już wspomniałem, wróciliśmy do Nowego Jorku w odstępie kilku dni, tuż przed jedenastym września. Tom Walsh nie był wówczas szefem, więc teraz nie jest to chyba kolejna próba zmiany mojego nastawienia do pracy. O co mu w takim razie chodzi? Kate wzięła to za dobrą monetę. Ja nie. Tom nie robi niczego dla ludzi; on robi ludziom. Rozkaz musiał przyjść z góry. John Corey ma jechać do Jemenu. Ale dlaczego? Wszystkie te myśli krążyły mi po głowie, kiedy tak stałem przy barze w restauracji Ecco, obserwując zachodnią cywilizację z jej wszystkimi wadami i zaletami, i zastanawiałem się nad swoją karierą, małżeństwem, krajem, życiem i przyszłością. Zwykle nie poddaję się takim refleksjom; jestem wręcz dumny ze swojego braku introspektywizmu i samoświadomości. Teraz jednak zostałem nieoczekiwanie postawiony przed koniecznością wyboru mogącego mieć wpływ na moje przyszłe życie, i musiałem dobrze się zastanowić nad tą decyzją. – O czym myślisz? – zapytała Kate. – W Metropolitan jest nowa wystawa Moneta. Spojrzała na mnie z powątpiewaniem. – John… jeśli nie chcesz tam jechać, zrozumiem to. – Uwierz mi na słowo, to nie jest miejsce, w którym chciałabyś spędzić rok. – Mnóstwo naszych ludzi tam było lub jest w tej chwili – przypomniała mi. – Mamy też żołnierzy w Iraku i Afganistanie, którzy się codziennie poświęcają – dodała. – Nie wybieramy sobie miejsca potyczki z wrogiem. Jedziemy tam, gdzie on się czai. – Wróg jest tutaj, Kate – odparłem. – A my stoimy na szańcach fortecy zwanej Ameryką. Kate zastanawiała się chwilę nad moimi słowami. – Tutaj zrobiliśmy już swoje. Pora dotrzeć do trzewi bestii. – Raczej do odbytu – poprawiłem ją.

Stolik już na nas czekał. Kiedy ruszyliśmy w jego kierunku, kogóż innego mogłem ujrzeć, jak nie moją byłą, siedzącą z którymś z kolejnych fatygantów. Ta kobieta miała do dyspozycji więcej wierzchowców niż kurier Pony Express. Spostrzegła mnie i pomachała, podszedłem więc do jej stolika, przywitałem się i zostałem przedstawiony Panu Aktualnemu, który wyglądał jakby był w trakcie operacji zmiany płci. Kate, która niespecjalnie się tym wszystkim przejmuje, przywitała się z Robin i z jej narzeczonym. – Co słychać na froncie walki z terroryzmem? – zapytała moja eks. – Bez zmian, żółty alarm – poinformowałem ją. – Boże, czasem mi się wydaje, że wysadzą ten lokal w powietrze. – Dlaczego ktoś miałby zabijać adwokatów, sędziów i polityków? – bardzo zgrabnie zaripostowała Kate. Robin nie była pewna, jak rozumieć jej słowa, zmieniła więc temat i zwróciła się do mnie: – Nadal mieszkasz w apartamencie? Rzeczony apartament był naszym dawnym rodzinnym gniazdkiem, bardzo drogim mieszkaniem przy Siedemdziesiątej Drugiej Wschodniej, należącym do Robin, nim ją jeszcze poznałem. Kiedy się wyprowadzała, przepisała długoterminową umowę najmu na mnie, co było bardzo miłym gestem, pozwalającym mi zachować większą część mojego wynagrodzenia. – Nadal – odparłem. – Świetnie. Chciałam wam obojgu wysłać zaproszenie na prowadzoną przeze mnie kwestę. Na Śródmiejskie Stowarzyszenie na Rzecz Sztuki. Zbieramy fundusze na wynagrodzenie dla artystów tworzących murale i rzeźby na Dolnym Manhattanie. Kolejne gówno. – Impreza będzie w Ritz-Carlton. Obowiązują smokingi. Dwudziestego szóstego marca. Będziecie moimi gośćmi. – Dzięki, ale będziemy za granicą – usłyszałem swój głos. – Dokąd się wybieracie? – To tajne. – Cóż… w takim razie… powodzenia. – Dzięki. Poszliśmy za hostessą do naszego stolika. – Czy to znaczy, że wolisz pojechać ze mną do Jemenu, niż wybrać się na imprezę dobroczynną z eks-małżonką? – zapytała Kate. – Wiesz przecież, że poszedłbym za tobą do piekła. – Doskonale. Wyruszamy w przyszłym tygodniu.

Rozdział piąty

Była sobota. Kate i ja umówiliśmy się, że do niedzieli wieczór nie będziemy rozmawiali na temat Jemenu. Kate w sobotę rano poszła do biura dokończyć papierkową robotę i przygotować się do przekazania prowadzonych przez nią spraw. Ja miałem spotkanie z facetem o imieniu Nabil, przypadkowo pochodzącym z Jemenu. Nie znałem tego Nabila, ale zadzwonił do siedziby ATTF, przedstawił się tylko imieniem i zapytał o mnie, używając mojego pełnego imienia i nazwiska oraz twierdząc, że mamy wspólnego znajomego. Wątpiłem w to, ale przecież w ten sposób zdobyłem niemal połowę kontaktów w społeczności muzułmańskiej; moja wizytówka krążyła po całym mieście. No, może tylko w dzielnicach muzułmańskich. Reklama się opłaca. Z mojej krótkiej rozmowy telefonicznej z Nabilem wynikało, że jego status prawny w Ameryce jest dość niepewny i w zamian za pewną pomoc w jego uregulowaniu oferował kilka pożytecznych informacji. Nabil pracował w barze w Brooklynie, nie byłem więc pewien, jakiego rodzaju informacje mógł dla mnie posiadać. Jakieś lipne brednie? Wybuchająca fasola? Mało znanym faktem jest to, że w barach w Brooklynie i Queens pracuje wielu jemeńskich imigrantów. Dlaczego? Kto wie? A dlaczego tylu Turków jest właścicielami stacji benzynowych? Dlaczego cała sieć sklepów 7-Eleven należy do Hindusów? Kogo to zresztą obchodzi, skoro puby wciąż jeszcze prowadzone są przez Irlandczyków? W każdym razie, powiedziałem Nabilowi, że spotkamy się w barze Ben’s Kosher przy Trzydziestej Ósmej Zachodniej, miejscu nieczęsto odwiedzanym przez wyznawców Islamu – choć, jak na ironię, koszerne jedzenie jest przecież halal, czyli OK dla muzułmanów. I oto siedziałem w barze u Bena naprzeciwko Nabila. Nabil musiał wracać do swojej knajpy przy Bay Ridge w Brooklynie, na szczęście więc spotkanie powinno być krótkie. Nabil wyglądał na mężczyznę po trzydziestce, choć pewnie był młodszy; miał niechlujną brodę, ciemną karnację i zęby pozieleniałe od khat, czyli liści zawierających narkotyk, które to utrzymują dziewięćdziesiąt procent męskiej populacji Jemenu w stanie permanentnego nawalenia i szczęśliwości. Pomyślałem, że mnie też by się takie liście teraz przydały. Nabil zamówił herbatę i bajgla z topionym serem, a ja kawę. – Skąd znasz moje nazwisko? – zapytałem go. – Powiedzieć przez telefon. Od przyjaciela. – I przypomniał mi: – Nie mogę powiedzieć którego. – Czy to był Abdul? – Kto Abdul? – Który Abdul. A którego znasz? – Proszę… – No dobrze, mów. Nabil zaczął mówić. – Jest wielki spisek od ludzi z Al-Kaidy. Saudyjczyków. Nie Jemeńczyków. Wszyscy z Arabii Saudyjskiej. Spisek jest zrobić bombę, co wybuchnie w Nowym Jorku. – A mógłbyś trochę dokładniej? – I może bardziej gramatycznie? – Tak? A co jeszcze?

– Bomba gdzie? Kiedy? Kto? – Mam wszystkie informacje. Dam panu. Potrzebuję wizy do pracy. Może oddam mu swoją wizę jemeńską? – Masz jakiś dokument tożsamości? – zapytałem go. – Paszport? – Nie. Oni nigdy nie mają. Nie chciało mi się rozmawiać z tym facetem, póki nie zobaczę jego paszportu. – Musisz przyjść do mojego biura – powiedziałem, wyjmując z kieszeni swoją wizytówkę. – Jak się nazywasz? Wręczył mi skrawek papieru, na którym koślawymi łacińskimi literami napisane było jego nazwisko: Nabil as-Samad. – Skopiowałem to z paszportu – wyjaśnił. – Potrafię się podpisać – dodał z dumą. – Wspaniale. – Na odwrocie swojej wizytówki napisałem: „Nabil as-Samad z wizytą do detektywa Coreya”. Podpisałem się, dopisałem datę i wręczyłem Jemeńczykowi wizytówkę, wyjaśniając: – Będzie tam tłumacz arabskiego i kilku ludzi z Immigration Office, z którymi sobie porozmawiasz. Capisce? – Tak? Pan mnie aresztuje w biurze? – Nie. Aresztować mogę cię tutaj. – I spieprzyć sobie cały dzień. Nie wspominając o twoim. – Porozmawiać tu najpierw. – Okej, mów. Nabil wyznał, że jest w kontakcie z ludźmi, którzy wiedzą więcej na temat tego spisku bombowego, ale potrzebuje więcej czasu – na przykład sześciomiesięcznej wizy – żeby dowiedzieć się szczegółów. Brzmiało to jak jedna wielka bzdura. Chociaż nigdy nie wiadomo. W końcu zgodził się przyjść do mojego biura w poniedziałek, jeśli załatwi sobie wolne przedpołudnie. Ci ludzie pracują po dwanaście godzin dziennie, przez sześć lub siedem dni w tygodniu i wysyłają żonie i dziesięciorgu dzieci w domu coś, co wydaje się fortuną. Bar w Brooklynie jest niczym kopalnia złota w Jemenie. – Skąd w Jemenie przyjechałeś? – zapytałem. Wymienił nazwę miejsca, która brzmiała jak „Ali Baba”. – Podobało ci się tam? – Tak. Piękny kraj. Dobrzy ludzie. – To dlaczego chcesz zostać tutaj? – W Jemenie nie ma pracy. Jadę do domu, dwa miesiące. Trzy miesiące. Widzę rodzinę. Wracam tutaj. Znów jadę do Jemenu. Jemeński obieżyświat. Wyrwałem kartkę z notesu i podałem mu ją razem z długopisem. – Napisz, co wiesz. Niestety, prócz swojego nazwiska, nie potrafił napisać po angielsku niczego innego. – Po arabsku. – Nie miałem szczęścia. Analfabeta dwujęzyczny. – Po hiszpańsku? – Słucham? Trzy języki. Zapytałem go o nazwę baru w Brooklynie, adres zamieszkania i numer telefonu komórkowego. Mówił – wolniej, proszę – a ja pisałem w swoim notesie. – Widzę cię w poniedziałek rano na Federal Plaza 26 albo przyślę po ciebie radiowóz. Masz mieć ze sobą paszport. I wizę – ważną czy przeterminowaną, obojętne. Ochrona będzie znała twoje nazwisko. Weź ze sobą tę wizytówkę. Zrozumiałeś?

Kiwnął głową. Wybrałem numer komórkowy, który mi podał, i usłyszałem dzwonek w jego kieszeni. Ufaj, ale sprawdzaj. Rzuciłem na stolik dwudziestkę i wyszedłem. Miałem się spotkać z Kate w Metropolitan Museum, żeby obejrzeć tę idiotyczną wystawę Moneta. Muszę się nauczyć trzymać gębę na kłódkę. Miałem jeszcze trochę czasu, więc zacząłem pokonywać piechotą dystans czterdziestu przecznic. Niezłe ćwiczenie. Rozmyślałem o Nabilu. Większość informatorów ma pewne informacje lub może takich dostarczyć, w przeciwnym razie nie przychodziliby do nas. Wszyscy chcą czegoś w zamian. Nigdy jeszcze nie spotkałem bliskowschodniego informatora, który po prostu chciałby spełnić swój obywatelski obowiązek wobec przybranej ojczyzny. Nabil, podobnie jak większość z nich, w zamian za sypnięcie kogoś, chciał otrzymać stałe obywatelstwo albo zieloną kartę. Niektórzy chcieli tylko pieniędzy. Pieniądze dla informatorów to była prosta sprawa, zielona karta – dużo trudniejsza. Poza tym trudno mi było pojąć, dlaczego oni wszyscy chcieli tutaj żyć. Czyżby ich piękne kraje były jednak do dupy? Mam na temat imigracji własną teorię. Gdziekolwiek się urodziłeś, tam zostań. Skontaktowałem się telefonicznie z Kate i spotkaliśmy się w muzeum. W mieszczącej się tam restauracji zjedliśmy lunch, a potem poszliśmy obejrzeć wystawę Moneta. Czy ten facet był ślepy? A może to ja potrzebowałem okularów? Sobotni wieczór spędziliśmy z dwiema innymi parami w Michael Jordan’s Steak House. Wspaniałe miejsce. Cholesterol i testosteron. Restauracja mieści się na tarasie nad halą dworca Grand Central Station, z widokiem na słynny zegar, pod którym umawiają się zakochani i wszyscy inni. Patrzyłem na przyjeżdżające i odjeżdżające tłumy ludzi. Ten obraz nie uległ specjalnej zmianie od stu lat, tyle że teraz pełno było tutaj obserwujących wszystko żołnierzy i policjantów. Nikt nie zwracał na nich uwagi; stali się częścią współczesnego życia. Do dupy. Gliniarze zwykle trzymają z gliniarzami, ale ja po wstąpieniu do Grupy Zadaniowej rozszerzyłem swój krąg znajomych i dzisiejszy wieczór spędzaliśmy z federalnymi. Na szczęście dwóch z nich, Ed Burke i Tony Savino, to – podobnie jak ja – byli gliniarze, pracujący obecnie dla federalnych. Jedna z żon, Ann Burke, wciąż w służbie, pracowała w 103. Komisariacie. Druga, Marie Savino, siedziała w domu i zajmowała się dwójką niespełna pięcioletnich dzieciaków i jednym jeszcze w brzuchu. Nasunęło mi to pewną myśl. Gdyby Kate miała zajść w ciążę – choćby za jakieś cztery godziny licząc od teraz – to wyjazd do Jemenu stałby się nieaktualny. Sięgnąłem ręką pod stół i przeciągnąłem dłonią po jej udzie. Uśmiechnęła się. Choć zwykle nie rozmawiamy po pracy o sprawach zawodowych, dzisiaj zrobiłem wyjątek. – Kate i mnie zaproponowano oddelegowanie do Jemenu – obwieściłem. – Po prostu odmówcie – doradził Ed Burke, były detektyw z Zespołu Wywiadu nowojorskiej policji. – Znam dwóch gości, którzy tam byli – wtrącił Tony Savino. – I co mówią? – zaciekawiłem się. – Nie wiem. Nikt więcej o nich nie słyszał. Jego słowa wywołały wybuch śmiechu. Policjanci mają spaczone poczucie humoru.

– Byłem tam w sierpniu 2001 roku – poinformowałem pozostałych. – Na plażach można się opalać bez góry. Bo wcześniej ci tę górę odstrzelą. Kolejny wybuch śmiechu. – John… – W Jemenie mężczyźni są jak to mężczyźni, za to wielbłądy są nerwowe. – Dosyć, proszę – zastopowała mnie Kate. Porzuciłem temat. Teraz zaczął Tony. – Mówiąc serio, dwaj faceci, którzy tam byli, mówili mi, że poza ambasadą amerykańską trudno tam znaleźć bezpieczne miejsce. – I dodał: – Oni wiedzą, kim jesteś, ledwie wysiądziesz z samolotu, a potem cały czas chodzisz z tarczą strzelniczą na plecach. To wiedziałem już wcześniej. Teraz Kate miała okazję usłyszeć to od kogoś innego, tyle że wcale się nie załamała. Jest uparta. – Jeśli tam nie pojedziemy, będzie musiał pojechać ktoś inny – powiedziała. Trudno było z tym dyskutować. Jak zauważyłem podczas swojego pobytu tam, problem polegał na wyjątkowo małej reprezentacji amerykańskiej w wyjątkowo wrogim otoczeniu. A to prowadzi wprost do katastrofy. Mógłby coś powiedzieć na ten temat generał Custer. Zdawało mi się, że wyczerpaliśmy już temat, aż tu nagle Ed Burke odezwał się do kelnera: – Poproszę wielbłądziego fiuta z rusztu. Ale z nas wesołki. W niedzielę rano wstaliśmy późno i zaoferowałem, że zrobię śniadanie. – Masz ochotę na korniszony i lody? – zapytałem Kate. – Słucham? – Przed jutrzejszym spotkaniem z Walshem powinnaś się upewnić, czy nie jesteś w ciąży. – John, biorę pigułki. – No tak. Racja. A co powiesz na jajecznicę? Zjedliśmy śniadanie, przeczytaliśmy New York Timesa i obejrzeliśmy w telewizji poranne wiadomości. BBC to naprawdę najlepsze źródło wiadomości ze świata, zupełnie niedoceniane przez Amerykanów. Włączyliśmy telewizor akurat w chwili, gdy mówiono o toczącej się w Jemenie kolejnej wojnie domowej. Jakiś wódz plemienny z północy o nazwisku Husajn al-Huti próbował obalić rząd w Sanie, przywrócić władzę imamów i stworzyć fundamentalistyczne państwo islamskie. Husajn, według słów mówiącego z brytyjskim akcentem reportera, zamierzał wygnać z kraju wszystkich cudzoziemców i niewiernych oraz wprowadzić jako obowiązujące prawo szariatu. To niezły pomysł. Mam na myśli wyrzucenie obcokrajowców. Mnie jako pierwszego. Husajn chciał też obciąć głowę sprawującemu dyktatorskie rządy prezydentowi Jemenu, facetowi o nazwisku Ali Abdullah Salih. Husajn sprawiał wrażenie faceta, który zamierzał odebrać całą frajdę fundamentalistom. Kate wyciszyła głos w telewizorze i zwróciła się do mnie. – Nie miałam pojęcia, że tam toczy się wojna. – Tam wojna trwa od zawsze – zauważyłem i zapytałem: – Wiedziałaś, że w Jemenie jest najwyższy odsetek sztuk broni na jednego mieszkańca? Coś muszą przecież z nią robić. Nie odpowiedziała, ale czułem, że próbuje przemyśleć na nowo temat spędzenia roku za granicą. Jesteśmy członkami klubu fitness na Trzydziestej Dziewiątej Wschodniej. Spędziliśmy tam kilka

godzin, spalając tłustą wołowinę od Michaela Jordana i wypacając czerwone wino. Udaje nam się utrzymywać dobrą formę, spędzamy też czas na strzelnicy. Gdybyśmy pracowali w FBI jako księgowi, pewnie nie zawracalibyśmy sobie tym głowy. Po siłowni potrzebowałem drinka, poszliśmy więc do Dresnera, pobliskiego pubu, w którym znają mnie aż za dobrze. Zajęliśmy stolik przy oknie i w celu nawodnienia organizmu zamówiliśmy dwa piwa. – Chcesz teraz porozmawiać o Jemenie? – zapytała Kate. – Myślałem, że już wszystko jest ustalone – odparłem. – Cóż, wciąż skłaniam się ku temu, ale chcę żebyś pojechał ze mną. To, czego chciała, wymagało jeszcze przedyskutowania. Moją rolą – jeśli zdecydowałbym się jechać – była rola złego chłopca. Tyle tylko, że nie chciałem grać takiej roli ani grać w tę grę. – Jeśli ty jedziesz, to ja także – odpowiedziałem. – Nie chcę, żebyś robił coś, na co nie masz ochoty. – Chcę robić to, co ty chcesz, kochanie. – Może powinniśmy w takim razie rozważyć wszystkie za i przeciw. Nie przychodziło mi do głowy ani jedno za, ale skoro już to rozważaliśmy, warto było też zająć się innymi kwestiami. – Może twoi rodzice złożyliby nam dłuższą wizytę? Kate wydawała się lekko poirytowana. – Jeśli zamierzasz sobie z tego żartować, to uważam, że powinniśmy jechać. – Nie ma sprawy. Koniec dyskusji. Prawda? Wcale nie. To tak nie działa. – Nie wierzę, że tak myślisz – powiedziała. Pani Mayfield najwyraźniej się wahała i to ja miałem popchnąć ją w jedną lub druga stronę. Mogłem zakończyć temat w jednej chwili, ale czerpałem z tego jakąś perwersyjna przyjemność. Jeszcze w piątek Kate była napalona na wyjazd do Jemenu, ale teraz dotarło do niej, jaka jest rzeczywistość. Żeby było zabawniej, zacząłem rozważać powody, dla których powinniśmy tam pojechać. Nie były to dobre powody, ale jakieś były – najważniejszy z nich to taki, że podobnie jak wielu innych mężów czasami pozwalałem robić żonie coś, czemu byłem przeciwny, a co dawało mi później okazję do powiedzenia: „A nie mówiłem?”. Teraz właśnie czekałem na taka chwilę i już wyobrażałem sobie nas na pustyni, w rozgrzanym samochodzie – może z chłodnicą dziurawą od kul i przestrzelonymi oponami – otoczonych przez Beduinów uzbrojonych w AK-47. Wkładałem do swojego glocka nowy magazynek, mówiąc: „A nie mówiłem?”. – Czemu się uśmiechasz? – Myślałem właśnie… jak pięknie wygląda pustynia nocą. To rozgwieżdżone niebo. Pojawiła się kelnerka. Zamówiłem cheeseburgera z frytkami i kolejne piwo. Kate zrobiła to samo. Hej, życie jest krótkie. – W Jemenie nie będzie piwa ani wieprzowiny – poinformowałem Kate. – Jeśli mamy jechać, nie chcę przez okrągły rok słuchać twoich narzekań. – Nie jestem marudą. – Chyba żartujesz. – Narzekanie to cecha typowa dla Nowego Jorku. Rodzaj sztuki. – Irytującej. – Okej, w Jemenie nie będę narzekał. I tak wszyscy tam będą to mieli w dupie. – I dodałem: – Albo

cię po prostu zabiją. Koniec narzekań. Na jej twarzy pojawił się wymuszony uśmiech. – W Sanie jest offowy teatr, grają tam musical „Faceci i kozy”. Wpadłem w rozrywkowy ton: – Mam małą kózkę, na imię jej al-Amir… – Idiota – podsumowała Kate. Po powrocie do naszego drogiego apartamentu wypiliśmy kawę i włączyliśmy telewizor. Na kanale History wyświetlali kolejny film dokumentalny o końcu świata, tym razem przepowiedzianym przez Majów. Dokładna data to 21 grudnia 2012 roku. Majowie nie podali tylko, o której godzinie. Chodzi o to, że podczas snu można by to przegapić. Miałem ochotę na cygaro. Wyszedłem na balkon, zapaliłem i spojrzałem na miasto. Był pogodny, zimny wieczór, a ja miałem wspaniały widok na południe, i stąd, z trzydziestego czwartego piętra, widziałem swoje miejsce pracy. Wcześniej widać było Bliźniacze Wieże, a kiedy runęły – unoszący się całymi tygodniami dym. Kilka tygodni później w niebo wystrzeliły dwa snopy światła mające symbolizować Wieże. Teraz nie było tam niczego. Pojawiła się Kate, przynosząc mi płaszcz. – Załóż. Prawdziwi mężczyźni nie zakładają płaszczy, kiedy palą cygaro na balkonie, ale mimo to założyłem. Przez chwilę nie odzywaliśmy się do siebie; patrzyliśmy na księżyc wschodzący ponad magicznymi światłami wyspy Manhattan. – Właściwie to będę tęsknić za Nowym Jorkiem – powiedziała w końcu Kate. – Docenisz go jeszcze bardziej, kiedy już wrócimy. – To nie jest żadna rutynowa misja zagraniczna – zauważyła. – To coś ważnego. Tom okazał nam zaufanie, prosząc o jej wypełnienie. – To mi pochlebia – przyznałem. – Dlatego trudno odmówić. – Wydawało mi się, że już się zgodziliśmy. Ale jeśli chcesz odmówić, nic prostszego. Podpisałem kontrakt na działania antyterrorystyczne na terenie kraju – przypomniałem. – Ani prawnie, ani moralnie nic mnie nie obliguje do wyjazdu do Jemenu czy dokądkolwiek poza granice USA. W twoim przypadku jest inaczej. Jeśli więc uważasz, że musisz jechać, pojadę z tobą. – Dziękuję – powiedziała Kate po chwili namysłu. – Możemy mieć okazję dokonać przełomu. Aresztować tego, kto stał za atakiem na Cole. – Racja. Spojrzałem na horyzont, gdzie kiedyś stały wieże. Tamtego dnia oboje straciliśmy kilkoro dobrych przyjaciół. Dziesiątki tysięcy ludzi straciło rodziny, znajomych, sąsiadów. Wszyscy mieliśmy złamane serca. A teraz byliśmy wkurzeni. Kate chwilę milczała. – Nie pojechałabym bez ciebie – odezwała się w końcu. – Pojechałabyś. Ale nie musisz. Weszliśmy do środka. Rozparłem się w swoim miękkim, skórzanym fotelu. Będzie mi go brakować. Kate siedziała na kanapie, z laptopem, zwinięta w kłębek. – Miałeś rację, w Jemenie na jednego mieszkańca przypada najwięcej sztuk broni.

– To typowy prezent dla nowonarodzonego dziecka. – Jest to też najuboższe, najbardziej zacofane i izolowane państwo na Bliskim Wschodzie – dodała. – To są informacje ministerstwa turystyki. Zobaczysz, co piszą krytycy. – W ciągu ostatnich dziesięciu lat porwano dla okupu ponad stu zachodnich turystów i biznesmenów. Niektórych zabito. Milczałem. – Wiedziałeś, że Jemen jest ojczyzną Osamy bin Ladena? – ciągnęła Kate. – Owszem. Jest też ojczyzną Nabila as-Samada. – Kogo? – Faceta, z którym zjadłem śniadanie. – To był Jemeńczyk? Rozmawiałeś z nim o Jemenie? – Tak. Mówił, żeby nie pić tam wody. Kate wróciła do swojego komputera. – Jemen jest określany jako Ziemia Zapomniana Przez Czas. – To brzmi romantycznie. – W starożytności było tam królewstwo Saba, z którego wywodziła się królowa Saba. – A teraz gdzie mieszka? – To postać biblijna. Kochanka króla Salomona. – Jasne. Skoro jesteś na nogach, mogłabyś mi podać piwo? – Nie jestem na nogach. – Wpatrywała się w ekran komputera przez minutę lub dwie. – To miejsce to nędzne zadupie. – A co myślałaś? – Nie opowiadałeś zbyt wiele po powrocie stamtąd. – Nie lubię narzekać. Podniosłem się z fotela i wyjąłem z lodówki dwa piwa. Jedno wręczyłem Kate, mówiąc: – Zdajesz sobie sprawę, że kiedy powiemy Tomowi, że jedziemy, a on zdradzi nam szczegóły misji, nie będzie już odwrotu. – Tom uważa, że to dobrze dla nas i ja mu ufam. – A ja nie. Tom zna tylko część prawdy. Wszystkiego dowiemy się dopiero na miejscu. To przypomina ruchome piaski. – Ja nadal chcę jechać. Pod warunkiem, że mi obiecasz, iż po powrocie nie powiesz: „A nie mówiłem”. – Tylko po to jadę z tobą. – Nie, jedziemy tam, żeby aresztować człowieka, który odpowiada za śmierć siedemnastu amerykańskich żołnierzy. – Tak jest. – Stuknęliśmy się butelkami i wypiliśmy.

Rozdział szósty

Poniedziałek rano. Znaleźliśmy się z Kate przy Federal Plaza 26 o ósmej rano. Do osłoniętych ścianami z pleksiglasu wind w holu prowadzi bramka bezpieczeństwa. Przytknąłem kartę do czytnika i przywitałem trzech uzbrojonych, umundurowanych strażników z formacji policyjnej FBI. Najstarszemu rangą, Larry’emu, dałem swoją wizytówkę, na odwrocie której zapisałem dane Nabila. – Ma mi złożyć wizytę ten arabski dżentelmen. Powinien się tutaj pojawić przed południem. Jeśli się spóźni albo nie będzie miał przy sobie paszportu, spuśćcie mu wpierdol, zanim zejdę. Larry uznał, że to jest zabawne. Kate, przykładna agentka FBI, udała, że nie słyszy moich słów. Ale kiedy jechaliśmy już windą, stwierdziła: – Tom ma rację. Lepiej się sprawdzisz za granicą. – Tu też sobie dobrze radzę. – Twoja podobizna wisi już na ścianach wszystkich islamskich biur obrony praw obywatelskich. – Ja tylko sobie żartuję – zapewniłem ją. – Tak jak wtedy, kiedy zdzieliłeś w krocze tamtego irańskiego dyplomatę z ONZ? – Sam uderzył się jajami o moją pięść. W końcu dotarliśmy do naszego biura na dwudziestym szóstym piętrze i tam się rozdzieliliśmy. Kate ma swój boks w części FBI, a ja w NYPD. FBI ma więcej światła słonecznego, za to gliniarze siedzą bliżej windy. Zadzwoniłem do ICE. ICE, czyli Agencja ds. Imigracji i Ceł, mieści się w tym samym budynku i ściśle z nami współpracuje. Wyjaśniłem kobiecie, którą tam znałem, Betty Alvarez, że mam potencjalnego informatora, a informator ma problemy z wizą do pracy. Odczytałem z notesu jego dane, a Betty obiecała sprawdzić go w swojej bazie danych. – Masz numer jego paszportu? – zapytała. – Nie. Ale kiedy się u mnie pojawi, będę miał. – W takim razie zadzwoń później. – Jasne – odpowiedziałem. I zapytałem: – A ty przebywasz tu legalnie? – Pierdol się, John. – Okej, dzięki. Zachowywałem się dziś rano trochę nienormalnie, co było zapewne wynikiem zbliżającego się nieuchronnie zesłania na Syberię. Z telefonu stacjonarnego zadzwoniłem do Alima Rasula. Alim jest z NYPD i pracuje dla Grupy Zadaniowej. Urodził się w Iraku, ale teraz mieszka w Brooklynie i mówi na siebie Al. – Jesteś dziś na miejscu? – zapytałem, kiedy odebrał telefon. Nastąpiła długa chwila ciszy. – To ty, Corey? – Tak. Jesteś na miejscu? – Siedzę obok ciebie, John. – Świetnie. A mówisz po arabsku? – Dlaczego rozmawiasz ze mną przez telefon?

– Bo to bezpieczna linia. – Jesteś pieprzonym kretynem. – Ja? To ty ciągle wisisz na słuchawce. Al odłożył słuchawkę i podszedł do mojego boksu. – Co mogę dla ciebie zrobić? – zapytał. Opowiedziałem mu o Nabilu. – Będziesz mi potrzebny w pokoju przesłuchań. – Jako tłumacz? – Nie. Chciałbym żebyś go przytrzymał, jak będę go walił bykiem. Al uśmiechnął się uprzejmie. – O dziewiątej jestem u Walsha – wyjaśniłem. – Gdyby w czasie, kiedy będę konferował z Cydem Walecznym, pojawił się Nabil, mógłbyś zejść na dół i przejąć mojego gościa? – Jasne. – Przez pewien czas może mnie nie być w mieście – poinformowałem Ala. – Może chciałbyś zająć się Nabilem? – Okej. A dokąd się wybierasz? – Do Piachlandii. – To obraźliwe określenie. – Przepraszam. Wybieram się do tej zasranej dziury zwanej Jemenem. – Musiałeś nieźle podpaść. – Ostatnio nie. To wyróżnienie – wyjaśniłem. Al uznał moje tłumaczenie za zabawne. – A Kate? – zapytał. – Ona też jedzie. – To dobrze. Bo na miejscowe kobiety nie masz tam co liczyć. – Naprawdę? Myślałem, że babki tam są napalone. – Napaleni to są faceci, którzy cię skrócą o głowę. I tak, w atmosferze kulturalnych żartów oraz oszczerstw, podziękowałem Alowi za to, że zgodził się posiedzieć w pokoju przesłuchań. Obiecałem też, że przywiozę mu z Jemenu krucyfiks. Kolejne pół godziny spędziłem przed ekranem komputera, porządkując prowadzone przeze mnie sprawy dla kogoś, kto miał je po mnie przejąć. Do mojego biurka podeszła Kate i przypomniała, że czas iść do Toma. W windzie, którą jechaliśmy do jego gabinetu, zapytała: – Nasza decyzja pozostaje aktualna? – Zawsze chciałem pojechać do Europy… – Mówimy o Jemenie, John. – A… to co innego. Wysiedliśmy na dwudziestym ósmym piętrze – siedzibie szefów, miejscu wiecznego zamieszania – i ruszyliśmy w stronę drzwi Toma. Już miałem zapukać, kiedy odezwała się Kate. – Ostatnia szansa. Zapukałem do drzwi. – Decyzja należy do ciebie – powiedziałem. – Zaskocz mnie. – I dodałem: – Pamiętaj o Cole. Otworzyłem drzwi i weszliśmy do środka.

Rozdział siódmy

T om wstał zza biurka i przywitał się z nami. – Jak wam minął weekend? – zapytał. – Obejrzeliśmy wystawę Moneta w Met – poinformowałem go. A w sobotę wieczorem dałem się przelecieć. A ty? Uprzejmości się skończyły. – Podjęliście decyzję? – zapytał Tom. – Podejmujemy się tej misji – odpowiedziała Kate, nawet na mnie nie spojrzawszy. – Świetnie. – Uśmiechnął się. – Siadajcie. Wokół stolika do kawy stoją fotele i kanapa, na które Tom zaprasza ważne persony albo ludzi, których zamierza pięknie wydymać. Zajęliśmy z Kate miejsca twarzą do okna. Tom usiadł na kanapie. – Przede wszystkim – zaczął – chciałbym podkreślić, że doceniam waszą gotowość do udziału w zagranicznej misji. I tak dalej. Wysłuchaliśmy krótkiej przemowy, którą wygłaszał pewnie wszystkim ludziom wysyłanym do gównianych miejsc. – Powiesz nam, o co chodzi? – wszedłem Tomowi w słowo pomiędzy kolejnym do widzenia i powodzenia. – Większość powiedziałem wam już w piątek – odpowiedział, udając zaskoczenie. – W Jemenie przebywa jeden z trzech ludzi stojących za zamachem na Cole. Postawiono mu zaocznie zarzuty. Wy staniecie się częścią zespołu, który go próbuje odszukać. – Co mamy zrobić, kiedy go znajdziemy? – zapytałem. – Aresztujecie go. – I? – Dokonamy ekstradycji do Stanów. Albo może do Guantanamo. – Rozumiem. Ale jak mówiono mi, kiedy tam byłem, i jak pewnie sam wiesz, Tom, jemeńska konstytucja zabrania ekstradycji jakiegokolwiek obywatela tego kraju i to nawet oskarżonego o terroryzm czy morderstwo. – Tak… to prawda. Ale czasem Jemeńczycy robią wyjątki. I tym właśnie ma się zająć Kate jako nasz attaché prawny. – Do tej pory nie zrobili żadnego wyjątku, ale okej. Jesteś pewien, że nie mamy zlikwidować tego faceta? – zapytałem, żeby wszystko było jasne. – My nie mordujemy ludzi – wyjaśnił mi Walsh. – Nie mordujemy ludzi – zgodziłem się. – Za to używamy w Jemenie i innych miejscach dronów Predator z wyrzutniami rakiet Hellfire po to, żeby… powiedzmy… zamienić w obłoczek pary pięćdziesiąt czy sto osób. – To coś innego. – Jestem pewny, że ci, którzy wyparowali, rozumieją to. Tom zdawał się tracić do mnie cierpliwość. – Przekażę wam teraz garść informacji, które przydadzą się w Jemenie. Podejrzany posługuje się amerykańskim paszportem. Podobno ma dwa obywatelstwa – jemeńskie i amerykańskie. Mamy więc argument przetargowy w rozmowach z rządem jemeńskim dotyczących ekstradycji. Nie zabijamy

obywateli amerykańskich. – Przypomniał. – Zabijamy, jeśli walczą w szeregach wroga. Poza tym, z tego, co wiem, jeśli go aresztujemy i przekażemy Jemeńczykom, możemy już go więcej nie zobaczyć. Kilku uczestników zamachu na Cole zostało wcześniej złapanych, trafili do jemeńskich więzień, a potem w cudowny sposób uciekli – przypomniałem mu. Tom pokiwał głową. – Nie wybiegajmy myślami zbyt daleko w przyszłość. Wszystko po kolei. Najpierw musimy aresztować tego człowieka. – Reasumując, łapiemy tego Jemeńczyka z amerykańskim obywatelstwem, przekazujemy go rządowi jemeńskiemu i modlimy się, żeby go nam wydali. – Zgadza się. – Możemy go przynajmniej potorturować? Chociaż trochę? – Jakieś inne pytania? – zapytał Tom. – Jak ten człowiek się nazywa? – zapytała Kate. – Poznacie jego nazwisko, kiedy dotrzecie na miejsce. Jego pseudonim to an-Numajr. To znaczy Pantera. Mam szczęście do natykania się na Arabów, którzy noszą nazwiska wielkich kotów. Ostatnio był Asad – Lew. Teraz będę miał do czynienia z Panterą. Mam nadzieję, że kolejny będzie się nazywał Kiciuś. Poza tym odniosłem wrażenie, że Tom stara się powiedzieć nam jak najmniej. A może po prostu sam niewiele wiedział. Chyba faktycznie tak było. – Szczerze mówiąc – przyznał – nie muszę wszystkiego wiedzieć, a teraz wy wiecie tyle, co ja. Wszystkie szczegóły poznacie już po przybyciu na miejsce. Poczułem, że skoro Kate i ja mieliśmy za chwilę wyruszyć z niebezpieczną misją do wrogiego kraju, mogę sobie pozwolić bez żadnych konsekwencji na drobny brak szacunku wobec Toma. – W piątek podkreślałeś, że to, co zamierzasz nam powiedzieć, jest tajne, a kiedy usłyszymy te informacje, nie będziemy mieli odwrotu. Zgadza się? Kiwnął głową. – Nie usłyszeliśmy dzisiaj niczego – ciągnąłem myśl. – Możemy teraz wstać, wrócić do swoich zajęć i zapomnieć o Jemenie. – Być może. Ale nie byłbym z tego zadowolony. Wy także. – Okej, spróbujmy podejść do tematu z innej strony. W skali jeden do dziesięciu jak bardzo niebezpieczna jest ta misja? Tom zastanawiał się dłuższą chwilę nad odpowiedzią. – Pojmanie jednego z najważniejszych przywódców Al-Kaidy jest niebezpieczne – odparł w końcu. – Od jednego do dziesięciu. – Dziesięć. – Ponieważ? – To chyba oczywiste. – I wyjaśnił tę oczywistość. – Facet będzie ochraniany, znajduje się na wrogim terytorium, zdaje sobie sprawę, że jest obiektem polowania, a nasze możliwości i środki w Jemenie są ograniczone. – Jasne. A nie zamierzamy go unieszkodliwić za pomocą rakiety Hellfire, ponieważ…? – Pewnie dlatego, że chcemy go mieć żywego. I przesłuchać.

– Więc jednak nie przekażemy do władzom jemeńskim. Naszym zadaniem jest zabić jego ochroniarzy, wziąć go żywcem i ukradkiem stamtąd wywieźć. – Wszystkiego dowiecie się na miejscu – uciął Tom. – I jak już mówiłem, będziecie częścią zespołu. – Kto jest w tym zespole? – zapytała Kate. – Nie mam pojęcia. Kate zadała jeszcze jedno, bardzo ważne pytanie. – Jeśli zostaniemy zatrzymani przez jemeńskie władze, kto przyjdzie nam z pomocą? – Ambasada. Oczywiście oboje będziecie chronieni immunitetem dyplomatycznym. Uwielbiam immunitet dyplomatyczny. Działa w jakiejś połowie przypadków, kiedy zostaniesz przyłapany na łamaniu miejscowego prawa. W drugiej połowie ambasada zachowuje się tak, jakby nie potrafiła sobie przypomnieć twojego nazwiska. Wydawało mi się, że rozumiem, dlaczego Kate i ja zostaliśmy wybrani do udziału w tej, jak się okazuje, nielegalnej misji. Musiało chodzić o moją i Kate przykrywkę. Oficjalnie, Amerykanie tylko pomagali jemeńskim służbom bezpieczeństwa w śledztwie dotyczącym ataku na Cole, a ludzie z FBI, tacy jak ja, byli poddawani regularnej rotacji. Dopóki było nas niewielu i nie przebywaliśmy w Jemenie długo, tamtejszy rząd nie miał nic przeciwko amerykańskim działaniom na swoim terytorium. Większość Amerykanów zajmujących się tam antyterroryzmem działała pod przykrywką pracowników ambasady – tak jak w najbliższym czasie Kate – dzięki czemu władze Jemenu mogły publicznie głosić, że nie stały się sojusznikiem ani wysuniętą placówką Stanów Zjednoczonych. Faktycznie, gdyby nie atak na USS Cole, nie mielibyśmy w Jemenie nikogo, prócz skromnego personelu ambasady. Teraz jednak udało nam się wetknąć stopę w uchylone drzwi, choć w tym przypadku raczej należałoby powiedzieć, że Jemeńczycy pozwolili wetknąć wielbłądowi nos do ich namiotu. Choć pewnie nie życzyliby sobie, żeby cały wielbłąd spał w środku. Z tych to właśnie powodów CIA nie było tam mile widziane, ale obecność kilku agentów tolerowano. – Czy CIA jest zaangażowane w tę operację? – zapytałem Toma. – Zorientujesz się na miejscu. – Jestem pewny, że tak – stwierdziłem. – Mówiłeś, że ten facet jest z Al-Kaidy – przypomniałem mu. – Naprawdę tak mówiłem? Właściwie to on dowodzi jemeńskim oddziałem nowego ugrupowania noszącego nazwę Al-Kaida na Półwyspie Arabskim. – Dzięki za informację. – Nie ma potrzeby, żebyście to wiedzieli już teraz i ja wam tego nie mówiłem – zastrzegł. – Kiedy będziecie na miejscu, będziecie wiedzieć więcej niż ja. Mogę wam tylko zdradzić, że facet jest poszukiwany także za inne zbrodnie. – Na przykład? – To, co zwykle. Morderstwa, porwania, spiskowanie i tym podobne. Zabił mnóstwo ludzi – Jemeńczyków, Saudyjczyków, Europejczyków – przed atakiem na Cole i po ataku. Większość aktów terroru w Jemenie można przypisać Panterze. – Zły człowiek – zauważyłem. – Jeden z najgorszych – przyznał Tom. – Na dodatek zdradził swoją ojczyznę. – Dupek – podsumowałem. – Wyznaczono za jego głowę nagrodę? – Departament Sprawiedliwości oferuje pięć milionów.

– Nieźle. Za martwego czy żywego? – Wszystko jedno. – Ile z tego przypadnie dla nas? – Nic. Wy co dwa tygodnie dostajecie czek z wypłatą – przypomniał nam. – Czy Departament Sprawiedliwości wykorzysta pieniądze z nagrody na uwolnienie nas, jeśli zostaniemy porwani albo trafimy do jemeńskiego pudła? – Na pewno w przypadku Kate – uśmiechnął się. – Ty musisz radzić sobie sam. Odwzajemniłem uśmiech. Tom jednak potrafi być zabawny. Zwłaszcza kiedy żartuje sobie ze mnie. – Będziesz za mną tęsknił? – zapytałem. – Nie. Wstał, a my za nim. – Idźcie jeszcze dzisiaj do przychodni i zadzwońcie do Wydziału Podróży. Poprosiłem Wydział Prawny, żeby udzielił wam wszelkiej możliwej pomocy. Zorganizuję też dla was spotkanie w Wydziale Spraw Zagranicznych dotyczące uwarunkowań kulturowych. Boże. Tylko nie to. Przed poprzednim wyjazdem do Jemenu udało mi się wykręcić od tego czterogodzinnego wykładu Departamentu Stanu, ale słyszałem o nim od kolegów, którzy mieli mniej szczęścia. – Jesteś okrutny, Tom. – Dla Kate wykład jest obowiązkowy – uciął Tom – ale przyda się wam obojgu. Do czwartku musicie uporządkować wszystkie swoje sprawy osobiste. Chcę was widzieć w piątek o dziesiątej rano. Otrzymacie wtedy ostatnie instrukcje oraz informacje o kontaktach. Wylatujecie w piątek wieczorem. Jakieś pytania? Ani Kate, ani ja nie mieliśmy już żadnych pytań, uścisnęliśmy więc sobie dłonie i wyszliśmy. – Nie mogę uwierzyć, że lecimy do Jemenu, żeby złapać jednego z mózgów zamachu na Cole i szefa Al-Kaidy w Jemenie – powiedziała w drodze do windy Kate tonem wyraźnie podekscytowanym, choć chyba nieco zatrwożonym. Faktycznie, to było poważne zadanie, które w przypadku złapania gościa byłoby wielkim zwycięstwem dla naszej drużyny i szansą na wspaniałą karierę. Zła strona przedsięwzięcia polegała na tym, że mogliśmy zostać zabici albo schwytani. Już dawno temu oswoiłem się z myślą, że mogę zginąć. Ale zostać pojmanym przez terrorystów w obcym państwie to gorsze niż śmierć. – John? Nadal ci z tym dobrze? Nie mogłem sobie przypomnieć, żeby kiedykolwiek było mi z tym dobrze. Ale lubię wyzwania. Poza tym wciąż czułem złość na wspomnienie, jak mnie i pozostałych agentów FBI wykiwała jemeńska policja i służba bezpieczeństwa. Utrudniała nam naszą pracę i ostrzegała przestępców. „Wspaniały” sojusznik. Dupki. Nareszcie będę miał okazję im podziękować. – John? – Jest takie stare arabskie powiedzenie: „Łatwiej kopnąć wielbłąda w jaja, niż złapać czarną panterę, która chce wygryźć ci dupę”. – Znasz więcej takich powiedzeń? – Obawiam się, że tak. – A mógłbyś je zachować dla siebie? – Może lepiej brzmią po arabsku. – To będzie bardzo długi rok. – Trochę optymizmu. Wcześniej będziemy martwi.

Rozdział ósmy

W róciłem do swojego biurka. Al Rasul poinformował mnie, że dzwonił na dół, ale Nabil jeszcze się nie pojawił. Było jeszcze wcześnie, więc nie widziałem powodu, żeby wysyłać już po Nabila policyjny radiowóz. Zadzwoniłem na jego komórkę, ale odezwała się poczta głosowa – po arabsku i po angielsku. Zostawiłem wiadomość po angielsku, a potem przekazałem telefon Alowi, który powiedział to samo po arabsku – tyle, że znacznie ostrzejszym tonem. – W Piachlandzie policja tak rozmawia z obywatelami – wyjaśnił. – Jasne. Nabil as-Samad zajmował ostatnie miejsce na mojej dzisiejszej liście priorytetów, ale trzeba było dopilnować i tego, bo jest więcej niż pewne, że to, czego nie dopilnowałeś, wkrótce powróci rykoszetem. Mogą o tym zaświadczyć ci, którzy zlekceważyli niepokojące sygnały przed jedenastym września. Podałem Alowi ołówek. – Napisz normalnymi literami arabskie słowo „pantera” – poprosiłem. – Pantera? – Tak. Taki wielki, czarny kot. Wziął z mojego biurka skrawek papieru. – Można to zapisać na kilka sposobów… – powiedział po namyśle i napisał: Nimr, Nimar, Numajr. – Ta ostatnia transkrypcja jest najwłaściwsza. – Wymówił to słowo po arabsku. – Potrzebujesz serwetki? – O co chodzi z tą pantera? – Jeśli ci powiem, będę musiał cię zabić. – Mogę jeszcze coś dla ciebie dzisiaj zrobić? – Tak, jeśli pojawi się Nabil. Dzięki. Al to dobry człowiek i dzielnie bierze na klatę liczne przeciwności. Z drugiej strony potrafi też nieźle dokopać. Jeśli jest się Arabem i pracuje w takim miejscu jak to, trzeba mieć poczucie humoru i bardzo grubą skórę. Ciekawe dlaczego to Alowi Rasulowi nie zaproponowano wyjazdu do Jemenu? Sprawdziłem swoją pocztę i znalazłem e-mail od Toma, wysłany do mnie i do Kate, z którego wynikało, że jeszcze przed południem oczekują nas w dziale prawnym i w przychodni. Nigdy wcześniej nie widziałem, żeby pracownicy administracji rządowej pracowali w takim tempie. Tom naprawdę chciał się nas stąd pozbyć, co uruchomiło w mojej głowie pewne paranoiczne procesy myślowe, w których przewijały się słowa „spisani na straty”. Dostałem też maila od Betty Alvarez, w którym poinformowała mnie, że nie znalazła żadnych informacji o Jemeńczyku nazwiskiem Nabil as-Samad. Pytała o jego paszport i wizę. Odpisałem: „Czekam na pojawienie się obiektu”. Wpisałem swoje hasło dostępu do danych w ACS, czyli Zautomatyzowanej Bazie Przypadków. Nie znałem nazwy przypadku, ale wpisałem „USS Cole”, dzięki czemu zyskałem setki trafień, w których pewnie nie było niczego, o czym bym już nie wiedział. Wpisałem „Pantera”, nie otrzymałem niczego. Spróbowałem „Numajr” – dzięki ci, Al – i ukazał się napis „Zastrzeżone”, a po nim kilka rzędów iksów. Zwykle, nawet w przypadku plików zastrzeżonych, pojawia się informacja

z datą ich powstania, stopniem tajności czy nazwiskiem osoby, która może odblokować do nich dostęp. Najwyraźniej w tym przypadku moja szarża była zbyt niska, więc wszystko, co ujrzałem, to „Numajr” i iksy. Uznawszy, że te informacje są mi potrzebne, napisałem do Walsha maila z prośbą o dostęp do pliku „Numajr”. Kilka minut później odpisał mi: „Dostęp do informacji uzyskasz po przybyciu do Jemenu. PS Przestań węszyć”. Oczywiście nie napisał tego w taki sposób, ale taki był wydźwięk jego odpowiedzi. Do mojego biurka podeszła Kate. – Dokąd najpierw? Do prawników czy przychodni? – zapytała. – Do przychodni. Musimy zbadać sobie głowy. – To może zająć nam cały dzień. Chodźmy do działu prawnego. Dział prawny FBI zwykle zajmuje się nakazami, podsłuchami, dokumentami i tym podobnymi rzeczami, a nie problemami pracowników oraz ich przydziałami służbowymi. Nasz przypadek był jednak szczególny i musiał zostać załatwiony w trybie ekspresowym. Podpisaliśmy kilka papierów, w tym nowe oświadczenie o zachowaniu tajemnicy, a także oświadczenie dotyczące „przesłuchania pod przymusem”. – Jako żonaty mężczyzna jestem ekspertem od przesłuchań pod przymusem – zauważyłem, podpisując dokumenty. Nikt się nie roześmiał. W naszych teczkach znajdowały się sporządzone już wcześniej testamenty. Przejrzeliśmy je jeszcze raz, a potem dostaliśmy do wypełnienia i podpisania pełnomocnictwa. – To na wypadek, gdybyście zaginęli albo zostali uprowadzeni – wyjaśniła Jennifer, młoda prawniczka, którą poznałem przed swoją pierwszą wyprawą do Jemenu. – Mamy to po prostu pokazać naszym porywaczom? – zapytałem. – Nie. Macie… – Jeśli zginiemy, wykonawcy naszych testamentów zajmą się naszymi sprawami – wyjaśniła Kate, wchodząc w słowo Jennifer. – Ale jeśli zaginiemy albo zostaniemy bezprawnie uwięzieni, ktoś musi działać w naszym imieniu: wypisywać czeki, płacić rachunki i tym podobne. To nie musi być nasz prawnik. Nie zrobiłeś tego poprzednim razem? – zdziwiła się. – Racja. Ustanowiłem ciebie swoim pełnomocnikiem. – Dobrze. Ustanówmy się nawzajem. Ale… jeśli oboje będziemy mieli pecha, to potrzebny będzie ktoś inny. To zaczynało się robić skomplikowane. – To może być członek rodziny – powiedziała Kate. I zasugerowała: – Co powiesz na mojego ojca? Czy ja jestem z nim spokrewniony? Co będzie, jeśli zostaniemy oboje porwani albo uznani za zaginionych, a po naszym uwolnieniu okaże się, że jej ojciec wydał wszystkie pieniądze na swoją kolekcję pamiątek po Edgarze Hooverze? – John? – Tak, oczywiście. – W każdym razie nigdy nie wezmą mnie żywcem. Wypełniliśmy wszystkie formularze, podpisaliśmy, a Jennifer je uwierzytelniła. Na koniec Jennifer wyjęła nasze dwa czarne paszporty dyplomatyczne, które leżały zdeponowane w sejfie od chwili powrotu z misji dyplomatycznych do Tanzanii i Jemenu. Jennifer poinformowała nas również, że Departament Stanu skontaktował się z konsulatem Jemenu i nasze wizy będą gotowe do odbioru po trzynastej.

Niewielu Amerykanów podróżowało do Jemenu, więc teraz nasi jemeńscy sojusznicy już wiedzieli, że wkrótce pojawią się u nich John Corey i Kate Mayfield. Może nawet wyślą kogoś na lotnisko, żeby nas przywitał. Przyszła mi do głowy inna myśl – coś na temat pośpiechu, w jakim były przygotowywane wszystkie papiery. – Kiedy Departament skontaktował się z konsulatem jemeńskim w sprawie naszych wiz? – zapytałem Jennifer. – W czwartek – odparła. Kate i ja spojrzeliśmy po sobie. W czwartek? Zakończyliśmy formalności. – Musicie robić fascynujące rzeczy. Chciałabym tam polecieć. Też ci tego życzę, Jennifer. – W czwartek? – odezwała się Kate, kiedy szliśmy korytarzem. – Piątkowe spotkanie było tylko formalnością. Naszym przeznaczeniem jest Jemen. Żadnej odpowiedzi. Najwyraźniej Kate nie była zachwycona postawą swojego przyjaciela Toma. I dobrze. – À propos – zagadnąłem ją – wszedłem do ACS i znalazłem tam plik o nazwie „Numajr”, co po arabsku znaczy „pantera”, ale jest zastrzeżony. – Do kogo trzeba się zwrócić o zgodę na dostęp? – Nie napisano. – Dziwne. Zapytamy Toma. – Zaproponowała. – Już to zrobiłem. Powiedział, że mamy lecieć do Jemenu, to się dowiemy. Zjechaliśmy windą do pokoju pielęgniarek, gdzie oczekiwała nas już młoda dama o imieniu Annie. Ponieważ Kate i ja mieliśmy wyjechać za pięć dni, niemożliwe było zachowanie tygodniowego odstępu pomiędzy kolejnymi zastrzykami i słodka Annie ponakłuwała nas jak laleczki voodoo. Dostaliśmy osiem zastrzyków – na dyfteryt, czerwonkę, dur brzuszny, wąglika, szkarlatynę i trzy inne choroby, o których nigdy nie słyszałem. Najbardziej podobały mi się dwa zastrzyki w pośladek. Anna dała nam również fiolkę tabletek na malarię. – Zacznijcie je łykać już teraz – powiedziała. – I wróćcie w piątek rano na resztę zastrzyków. – Ile jeszcze może być tam chorób? – A choćby trąd. Jezu! – Dostaliście tyle szczepionek, że możecie się po nich nie najlepiej czuć – ostrzegła nas. – Mogę pić alkohol? – Pewnie. Tylko trzymaj się blisko toalety. Wróciliśmy do biurka Kate, żeby zadzwonić do Wydziału Podróży FBI w kwaterze głównej w Waszyngtonie. Kate włączyła tryb głośnomówiący. Telefon odebrała jakaś kobieta. – Wydział Podróży. W czym mogę pomóc? Kate wyjaśniła, że dzwonimy z biura w Nowym Jorku, podała nasze nazwiska i numery autoryzacyjne naszej podróży. – Chwileczkę… – odpowiedziała pani Barrett – …tak, mam. Sana. – Santa Ana – poprawiłem ją. – W Kaliforni. – Nie… Sana. W Jemenie.

Kate podniosła słuchawkę do ucha i wyłączyła głośnik. – Słucham panią – powiedziała. Wysłuchała, co miała jej do powiedzenia pani Barrett, zrobiła kilka notatek, podziękowała i odłożyła słuchawkę. – American Airlines do Londynu, British Air do Kairu, EgyptAir do Sany. Pierwsza klasa. – Streściła rozmowę. – Aż trudno uwierzyć, że nie ma bezpośrednich połączeń z Saną. – Są. Z Kairu. – Jak sobie radzą faceci pracujący w barach w Brooklynie, chcący pojechać do domu? – Nie mam pojęcia. Ale jeśli rzeczywiście chcesz lecieć bezpośrednio, to dwa razy w tygodniu jest lot wojskowy z bazy Dover w Maryland. Jeden do Sany, drugi do Adenu. To było interesujące. Wyglądało na to, że trochę głębiej wtykamy nos do namiotu. – Jeśli chcesz lecieć w taki sposób, pani Barrett anuluje rezerwacje. Dni i godziny wylotu nie są stałe. – Tak. Anulujmy rezerwacje. Ciekawe kto i co lata do Jemenu wojskowymi samolotami. – Poza tym taką drogą mogliśmy wywieźć Panterę z Jemenu. Bezpośredni lot liniami US Air Force z Jemenu do Guantanamo. Ekspres z Zadupia do Piekła. Wróciłem do swojego biurka. Al powiadomił mnie, że Nabil się nadal nie pojawił. Była dwunasta piętnaście. Al zadzwonił do Nabila na komórkę, ale znów odezwała się poczta głosowa, zostawił więc na niej wiadomość. Ja zadzwoniłem do baru „U George’a” w Bay Ridge i porozmawiałem z jakimś facetem z silnym akcentem, który jednak nie okazał się pomocny. Al wziął ode mnie słuchawkę i ryknął coś po arabsku. Okazało się po chwili, że facet jest Meksykaninem. Zabawne. Al zaofiarował się, że zawiezie nas do baru „U George’a”, ale ja miałem mnóstwo roboty i Brooklyn nie był na liście najpilniejszych spraw. – Złap któregoś z naszych ludzi w pobliżu – zasugerowałem Alowi – i poproś, żeby zajrzał do baru i pod adres domowy Nabila. – Nie, sam tam pojadę. Zrobię to w czasie przerwy. Jak ten gość wygląda? – Ma zielone zęby. – Opisałem inne charakterystyczne cechy Nabila i streściłem moją krótką z nim rozmowę w barze Bena. – Sprawdź, czy ten bar nie jest pod lupą z jakiegoś powodu. Może mamy zdjęcia z rozpoznania. – Już to zrobiłem. Nic. – Okej, dzięki. Al, mam wobec ciebie dług wdzięczności. Moim następnym zadaniem było podejście do postawionego oddzielnie komputera z dostępem do Internetu. Komputery, które mamy na biurkach są pozbawione takiego łącza, bo inaczej cały dzień zajmowalibyśmy się grami wideo. Wyszukałem w Google Al-Kaidę w Jemenie i kilka razy trafiłem na an-Numajra. Z Wikipedii poznałem jego prawdziwe nazwisko – Bulus ibn ad-Darwisz. Nic dziwnego, że je sobie zmienił. Najwyraźniej niektóre informacje nie były aż tak tajne, jak sądził Tom. Rzeczywiście, mało jest rzeczy, których nie uda się znaleźć w sieci, jeśli tylko wie się, czego szuka. Przeczytałem artykuł w Wikipedii. Bulus ibn ad-Darwisz, vel Pantera, urodził się w Perth Amboy w stanie New Jersey 8 maja 1965 roku, co oznaczało, że w maju ukończy trzydzieści dziewięć lat. O ile dożyje tej daty. Nie był też obywatelem naturalizowanym – urodził się w Ameryce. Interesujące. Jego oboje rodzice byli Jemeńczykami, którzy wyemigrowali do Stanów Zjednoczonych. Więcej informacji na ich temat nie było. Umarli? Żyli jeszcze? Gdzie mieszkali?

Mały Bulus chodził do szkoły publicznej w New Jersey, a w 1987 roku otrzymał na Columbia University dyplom z ekonomii, dzięki czemu stał się terrorystą z Ivy League. Powinien raczej pójść na Wall Street – praca taka sama, a zarobki lepsze. W pewnym momencie pan ad-Darwisz zaczął się radykalizować i na początku lat dziewięćdziesiątych trafił do Jemenu. Pozostała część artykułu była mieszaniną faktów i spekulacji na temat jego działalności w Jemenie, Arabii Saudyjskiej i być może Iraku. Był uznawany za jednego z pomysłodawców ataku bombowego na USS Cole, a także ataku na francuski tankowiec Limburg w porcie w Adenie w 2002 roku. Dodatkowo ten dupek był zamieszany w dwa lub trzy napady na cudzoziemców w Sanie, Adenie i okolicznych regionach, w wyniku których to napadów zabito lub porwano wielu ludzi. Planował też ataki rakietowe – jeden na amerykańską ambasadę w Sanie, drugi na hotel Sheraton w Adenie – które zostały udaremnione. Zainteresował mnie atak na hotel Sheraton, tam bowiem mieszkałem razem z resztą amerykańskiego personelu w Adenie. Nazywaliśmy ten hotel Fort Apache. I na koniec, pan ad-Darwisz wraz z grupą przyjaciół był zamieszany w ubiegłoroczną strzelaninę na granicy z Arabią Saudyjską, podczas której zginęło sześciu saudyjskich żołnierzy. Podsumowując, to bardzo zły facet. Może nieustraszony, może stuknięty, a na pewno z jakiegoś powodu wściekły. Być może dokuczano mu w szkole. Na dodatek nigdy wcześniej o nim nie słyszałem. A znałem przecież nazwiska wielu terrorystów. Istnienie tego faceta niewątpliwie trzymano w sekrecie. Dlaczego? Prawdopodobnie dlatego, że była to sprawa prowadzona przez CIA, a oni nie dzielili się informacjami z FBI. Aż do dzisiaj. Agencja mówi coś tylko wtedy, gdy cię potrzebuje. Kliknąłem następnie na stronę ambasady amerykańskiej w Sanie. Znalazłem zakładkę Sprawy Obywatelskie, a w niej dział Informacje. Departament Stanu, jak zauważyłem, był zaniepokojony obecnością Al-Kaidy na Półwyspie Arabskim i wydał ostrzeżenie przed podróżą do Jemenu, w którym napisano o „możliwych atakach grup ekstremistycznych na obywateli amerykańskich i nieruchomości amerykańskie oraz zagrożeniu dla amerykańskich interesów”. Dotyczyło to zapewne także samej ambasady i wszystkich pracujących w niej oraz odwiedzających ją ludzi. Na stronie ambasady znalazłem także informację, że „podróżowanie drogami pomiędzy miastami może być niebezpieczne”. Naprawdę? „Podróżowanie poza Sanę jest zakazane”. Jasne. To tam są właśnie te drogi. „Szczególnie niebezpieczne jest podróżowanie po terenach plemiennych na północ i wschód od Sany. Porwania są tam na porządku dziennym”. Najlepiej unikać całego kraju. Znalazła się tam również wzmianka o toczącej się wojnie domowej, o której dowiedzieliśmy się z Kate z reportażu telewizji BBC. Przywódca rebelii, Husajn al-Huti, przejął kontrolę nad większą częścią Jemenu Północnego. Ciekaw byłem, dlaczego ktoś w ogóle chciał rządzić tym przeklętym miejscem. Podsumowując, Jemenem rządził skorumpowany dyktator, władzę nad połową kraju przejął przywódca rebelii, a nad całą resztą – z wyjątkiem obszarów opanowanych przez Al-Kaidę – kontrolę sprawowali lokalni watażkowie. Na dodatek, na Morzu Czerwonym i w Zatoce Adeńskiej roiło się od piratów. Pocieszające było to, że wszyscy byli nawaleni khat i mieli wszystko w dupie. Przeczytałem ostatnią informację na stronie ambasady: „Celem kontroli systemu zapewnienia bezpieczeństwa ambasady może ona od czasu do czasu zostać tymczasowo zamknięta lub zawiesić swoją działalność”. Jeśli będziemy mieli szczęście, zamkną ją przed naszym wyjazdem do Jemenu.

Mógłbym spędzić cały tydzień na surfowaniu po Internecie i pogłębianiu swojej wiedzy na temat Jemenu, Al-Kaidy na Półwyspie Arabskim i Pantery, ale po co się trudzić? W sobotę albo w niedzielę znajdę się w samych trzewiach bestii. Wylogowałem się z komputera i wróciłem do swojego biurka.

Rozdział dziewiąty

Postanowiliśmy z Kate zjeść lunch we Fraunces Tavern, miejscu, w którym Waszyngton wygłaszał mowę pożegnalną do swoich oficerów i gdzie teraz ja mogłem wygłosić mowę pożegnalną do Waszyngtonu. Wyszliśmy z Federal Plaza 26 prosto na Duane Street, która od jedenastego września była zamknięta dla samochodów na odcinku od Broadwayu do Lafayette, z obawy, że ktoś mógłby tam zdetonować bombę. Od tamtego pamiętnego dnia właściwie cały Dolny Manhattan stał się specjalną strefą bezpieczeństwa, i choć nie jest to szczególnie uciążliwe, może jednak irytować. Co więcej, stale przypomina o fakcie, że te bydlaki postawiły Amerykę na linii frontu. Może przeniesienie wojny na ich terytorium to odpowiednie quid pro quo. Dotarliśmy do Fraunces Tavern, lokalu działającego od około 1762 roku, a zatem musiało się w nim przelać morze alkoholu. Hostessa wskazała nam stolik w zatłoczonej głównej sali. Klientela składała się głównie z zamiejscowych, którzy chcą się później pochwalić swoim kumplom, że jedli lunch przy stoliku, przy którym Jerzy Waszyngton zatapiał swoje drewniane sztuczne szczęki w kotlecie baranim. Pomny ostrzeżeń pielęgniarki Annie na temat mieszania alkoholu ze szczepionkami zamówiłem wodę sodową z odrobiną szkockiej. Będzie dobrze? Kate wzięła colę i zajęliśmy się studiowaniem menu. Przeważały tradycyjne amerykańskie potrawy. Złożyliśmy zamówienie: ja – stek, a Kate – jakąś dziewczyńską sałatkę. Z miejscem tym wiąże się jeszcze jedna historia, której nie znajdziecie w żadnym przewodniku, za to możecie ją znaleźć w Zautomatyzowanej Bazie Przypadków. W styczniu 1975 roku grupa portorykańskich separatystów zdetonowała tu w godzinach lunchu bombę, zabijając cztery osoby i raniąc ponad pięćdziesiąt. Nie jestem pewny, co chcieli w ten sposób osiągnąć, ale ich atak wywołał szok wśród mieszkańców miasta i całego kraju, nieoswojonych wtedy z myślą, że na amerykańskiej ziemi może pojawić się terroryzm. To właśnie w wyniku tego ataku, a także innych działań separatystów portorykańskich, Irlandzkiej Armii Republikańskiej i Czarnych Panter, w 1968 roku w Nowym Jorku powołano do życia Antyterrorystyczną Grupę Zadaniową, czyli ATTF. Obecnie zmieniły się priorytety, a Pantera, którego poszukiwałem, był Arabem. Nie było go też tutaj; był w Jemenie, dokąd trafił z New Jersey via Columbia University. Aż trudno to sobie wyobrazić. To znaczy potrafię sobie wyobrazić terrorystów urodzonych za granicą, ale nie mogę pojąć, skąd rosnąca liczba amerykańskich muzułmanów uciekających do krajów, których wcześniej nie widzieli na oczy i podnoszących broń przeciwko Ameryce. Skąd to się bierze? – O czym myślisz? – zapytała Kate. – Dlaczego człowiek, który dorastał we względnym dobrobycie, w wolnym społeczeństwie, który skończył jedną z najlepszych uczelni w kraju, decyduje się pojechać do zacofanego, niebezpiecznego kraju, z którego uciekli jego rodzice i zaangażować się w działalność terrorystyczną skierowaną przeciwko państwu, w którym się urodził? – Daj mi znać, kiedy znajdziesz odpowiedź. – Musimy się przede wszystkim dowiedzieć, dlaczego nie potrafimy ze sobą dyskutować. Czy to

my popełniamy błąd, czy oni? – Może obie strony – podsumowała Kate. – Chodzi o dżihad, ale to przecież nie tłumaczy wszystkiego – dodała. – Dużo gorsze jest to, że John Corey zastanawia się nad takimi sprawami. Gdzie się podział facet, który zwykł mawiać: „Spuśćmy na nich atomówkę”? – Cóż, może dlatego, że jedziemy do Jemenu po to, by odszukać terrorystę amerykańskiego pochodzenia. Chciałbym mu trochę nakłaść do głowy. To ułatwiłoby nam zadanie. – Owszem, gdybyśmy mieli taką możliwość. Zastanawiałem się przez chwilę. – Kiedy pracowałem w wydziale zabójstw – odezwałem się w końcu – często opracowywaliśmy profile psychologiczne, zwłaszcza seryjnych zabójców, i okazywały się one pomocne. Tu jest inaczej. Zwykły przestępca jest zazwyczaj głupi, choć na tyle rozsądny, by nie dać się złapać czy zabić. A ci ludzie nie boją się, że zginą. Wysadzają się w powietrze. Kierują samoloty na pełne ludzi budynki. Potem idą do nieba. Gdzie czeka na nich wino i dziewice. W naszym przypadku jest odwrotnie. My mamy wino i kobiety tutaj, a potem idziemy do piekła i dostajemy jeszcze więcej. – Teologia nie jest chyba twoją najmocniejszą stroną. W tej samej chwili, gdy pojawił się nasz posiłek, zadzwoniła moja komórka. To był Al. – Nasz Nabil dzisiaj nie pracuje, a dwudziestu Jemeńczyków, którzy mieszkają pod tym samym adresem nie widziało go od soboty. Nie odbiera też telefonu komórkowego. Sprawdzam teraz okoliczne arabskie knajpy, meczety i tym podobne. – Sprawdź jeszcze kluby ze striptizem. – Czy to rozkaz? – zapytał Al. – Nabil pracuje w tym barze dopiero od tygodnia. Nikt nic nie wie ani o nim, ani o jego rodzinie czy znajomych. Być może wystraszył się rozmowy z tobą i zwiał. – Twierdził, że ma stałą pracę – zauważyłem. – Może pracował gdzieś indziej – spekulował Al. – W każdym razie u George’a nikt go nie zna. – Może ludzie nie mówią ci prawdy, Al. – Mnie ludzie nie okłamują, John. Kto mnie okłamie, ten zginie. – I dobrze. – Potrzeba nam więcej takich ludzi jak Al Rasul. Ja jestem zbyt łagodny dla zwykle odmawiającej współpracy społeczności bliskowschodniej. No… może „łagodny” nie jest odpowiednim słowem. – Poprosiłem o obserwację jego mieszkania i miejsca pracy oraz namierzanie komórki. A teraz przepytuję sąsiadów – poinformował mnie Al. – Okej. – Coś tu nie gra. – Być może – zgodziłem się. – Do zobaczenia w biurze. – Co się dzieje? – zapytała Kate, kiedy się rozłączyłem. – Mój Jemeńczyk zniknął. – Nie przejmuj się. Wiem, gdzie jest ich dużo. Po lunchu pojechaliśmy taksówką do konsulatu jemeńskiego, znajdującego się w pobliżu siedziby ONZ. Placówka Jemenu przy Organizacji Narodów Zjednoczonych nie zdobyła żadnej nagrody za wystrój wnętrza, chociaż jej ściany były udekorowane bardzo ładnymi plakatami przedstawiającymi niezwykłe widoki i szczęśliwych ludzi, z których żaden nie dzierżył w dłoniach karabinu AK-47. Chyba byliśmy dzisiaj jedynymi klientami, choć na pewno zwykle to miejsce oblegają tłumy ludzi pragnących odwiedzić Jemen.

Na recepcji siedział mężczyzna w średnim wieku, co mi przypomniało, że w Jemenie kobiety nieczęsto wychodzą z domu. Wyjaśniłem mu, co nas sprowadza. Mężczyzna wziął nasze paszporty i zniknął na kilka minut – na dostatecznie długo, żeby zrobić fotokopię – a następnie wrócił z drugim mężczyzną w średnim wieku, który przedstawił się jako Habib i zapytał: – Kiedy i jakim środkiem transportu zamierzacie państwo wjechać do Jemenu? To nie był jego interes i doskonale wiedział, że nie powinien zadawać takich pytań Amerykanom z paszportami dyplomatycznymi. – Czekamy na polecenie wyjazdu – odpowiedziałem. – Naprawdę? Ale zażądaliście państwo wydania wiz nie później niż do środy. – Przyszliśmy tu odebrać wizy – poinformowałem go – a nie odpowiadać na pytania. Nie spodobała mu się moja uwaga, ale ją zignorował i zaczął kartkować paszporty, porównując fotografie z naszymi twarzami. – Widzę, że już pan był w Jemenie. Nie odpowiedziałem. Spojrzał na Kate, ale nie odezwał się do niej. – Zamierza pan pojechać do Sany czy Adenu? – zwrócił się do mnie. – Zamierzam wyjść stąd za dwie minuty z wizami. Nie odpowiedział, rzucił za to coś do recepcjonisty, który położył na biurku dwa wypełnione formularze wizowe. Przejrzałem je. Ja dostałem wizę na czterdzieści pięć dni, a Kate bezterminową. W obu przypadkach byliśmy pracownikami ambasady amerykańskiej ze statusem dyplomatycznym. Celem naszej wizyty były sprawy wagi państwowej. Ani słowa o polowaniu na Panterę. Zauważyłem, że ze względów bezpieczeństwa Departament Stanu sfałszował nasze adresy domowe, podając Federal Plaza 26. Dodatkowo, instytucją do kontaktu było Biuro Spraw Zagranicznych Departamentu Stanu w Waszyngtonie. Wszystko cacy, tyle że sfałszowanie danych potrzebnych do otrzymania wizy mogło skutkować pozbawieniem nas immunitetu dyplomatycznego w przypadku wpadnięcia w kłopoty na wrogim terytorium. Cóż, będę się tym martwił, kiedy, o ile w ogóle, w takie kłopoty wpadniemy. Albo poproszę, żeby martwili się nasi przyjaciele z Departamentu Stanu. W końcu jechałem z misją dyplomatyczną, czyż nie? Cała reszta wydawała się w porządku, podpisaliśmy więc z Kate formularze w dwóch kopiach. Recepcjonista przystawił na nich pieczęcie, a następnie wstemplował wizy do naszych paszportów. – Wizy są bezpłatne – poinformował nas Habib. – Dyplomatyczna kurtuazja – dodał. Byłem zdania, że to oni powinni mi zapłacić za to, że chcę pojechać do Jemenu. Wyszliśmy z konsulatu, złapaliśmy taksówkę i wróciliśmy do naszego domu przy Federal Plaza 26. Do piątej skończyliśmy uzupełniać informacje na temat prowadzonych przez nas spraw i rozesłaliśmy do przyjaciół i znajomych maile z informacją o rychłym wyjeździe do Jemenu. W większości zwrotnych maili znaleźliśmy życzenia szczęścia; w niektórych sugestie, że oszaleliśmy. Wrócił Al, mówiąc, że nie udało mu się zlokalizować Nabila as-Samada, a CAU, Communication Analysis Unit, czyli Zespół Analizy Ruchu Telekomunikacyjnego, twierdzi, że komórka poszukiwanego Jemeńczyka nie wysyła żadnego sygnału. Al dodał też, że sporządzi raport, niech szefowie decydują, co zrobić z tym dalej. Ja stwierdziłem, że zrobię to samo. Kwestią zasadniczą był fakt, że Nabil as-Samad nie znajdował się na priorytetowej liście osób,

których należało szukać. Informatorzy, szczególnie pochodzący z Bliskiego Wschodu, najczęściej byli nieprzewidywalni i często kłamali. Czasem prowadzili podwójną grę, przyszła mi więc do głowy interesująca myśl, że być może pan as-Samad prócz baru pracował jeszcze gdzieś indziej i tylko chciał mi się przyjrzeć. Może nawet zrobił mi zdjęcie. Jak słusznie przewidywała Annie, nie czuliśmy się z Kate najlepiej, więc Zatyfusiona Kate i Wąglikowaty John postanowili pójść do domu. Już w domu Kate przebrała się w piżamę i zaczęła surfować po Internecie. Ja surfowałem po kanałach telewizyjnych. Na kanale History leciał dokument o psie Adolfa Hitlera. – Według strony Jemeńskiego Biura Promocji Turystyki – odezwała się Kate – Jemen to, cytuję: „nieodkryty klejnot Arabii, a podróżowanie po kraju to prawie zawsze wspaniała odkrywcza wyprawa”. – Zwróć uwagę na słowo „prawie”. – „Wyścigi wielbłądów – czytała dalej Kate – to jedna z najstarszych dyscyplin sportu, ulubiona przez Arabów i oczywiście Jemeńczyków, jako że Jemen jest kolebką Arabów”. – A ja myślałem, że oni pochodzą z Brooklynu. – „Paralotniarstwo – ciągnęła – jak w legendzie o Sulejmanie, który na grzbiecie ptaka przemierzał Jemen, żeby dotrzeć do królowej Saby, daje okazję do wspaniałej rozrywki i odkrywania kraju z lotu ptaka”. – Zupełnie jak nasze drony. – O dronach tu nie piszą. – A o zasadzkach urządzanych przez Al-Kaidę? – To może być w rozdziale o trekkingu i pieszych wędrówkach. – Jasne. Co zjemy na obiad? – Tabletki przeciwko malarii. Łyknęliśmy proszki i obejrzeliśmy powtórkę „I Love Lucy”. Czy świat może być naprawdę tak nieskomplikowany?

Rozdział dziesiąty

T om Walsh, jak obiecał, zorganizował dla nas w Biurze Spraw Zagranicznych Departamentu Stanu specjalny wykład na temat kultury Jemenu. Biuro mieści się tutaj, przy Federal Plaza 26, co jest wygodne, choć pomysł szkolenia jest niezmiennie do dupy. We wtorek o ósmej rano, w małej, pozbawionej okien salce konferencyjnej spotkaliśmy się z panem Buckminsterem Harrisem. Skąd ci biali anglosascy protestanci biorą takie imiona? Pan Harris poprosił, żeby zwracać się do niego Buck i wskazał nam krzesła. Buckminster Harris był elegancko ubranym dżentelmenem około sześćdziesiątki. Byłem pewny, że w trakcie swojej długiej i niewątpliwie błyskotliwej kariery w Departamencie Stanu musiał zwiedzić spory kawałek świata. To było pewnie jego ostatnie stanowisko przed przejściem na emeryturę, którą zamierzał spędzić w jakiejś szacownej enklawie białych anglosaskich protestantów na północno-wschodnim wybrzeżu, gdzie zajmie się pisaniem wspomnień dla Yale University Press. Ale na razie musiał cały ranek użerać się ze mną, a ja z nim. W tym tygodniu najwyraźniej do Jemenu wybierały się tylko dwie osoby – Kate i ja – więc wykład miał charakter kameralny. Kate miała notatnik, więc ja swojego – którego zresztą zapomniałem – nie potrzebowałem. Na ścianie wisiała kolorowa mapa Jemenu, a na stole leżały ulotki Departamentu Stanu, które muszę koniecznie ze sobą zabrać. Pan Harris usiadł u szczytu stołu i zaczął: – Jedziecie więc państwo do Jemenu? A po co bym tu siedział? – Byłem tam w czasie wojen domowych – poinformował nas. – A ile ich było? – zaciekawiłem się. – Kilka. – Rozumiem. Kto wygrał? – Północ – odpowiedział. – To chyba dobrze? – Południe było marksistowskie. – To od Karola czy Graucho? Pan Harris zachichotał. – Północ jest terenem plemiennym, zacofanym i fundamentalistycznym. – Jak to miło, że zwyciężyli ci dobrzy. Myślałem, że Buck wywali mnie za karę na korytarz, ale on uśmiechnął się i powiedział: – Mówili mi o panu. Naprawdę? – Rozumiem, że pan był w Jemenie? – Tak jest. Z krótką misją, w 2001. – Nic się tam nie zmieniło, a jeśli już, to na gorsze. – Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć ten postęp. Uśmiechnął się ponownie i ciągnął: – To jest kraj, który można jednocześnie uwielbiać i nienawidzić.

Prawdę mówiąc, to jest kraj, który uwielbia się nienawidzić. Ale w końcu to był wykład Bucka, nie zamierzałem zachowywać się jak głupkowaci studenci, którzy spędzili w jakimś miejscu miesiąc, a potem próbowali swoimi bezsensownymi uwagami zrobić wrażenie na wykładowcach. – Stolicą Jemenu jest Sana – ciągnął Buck z akcentem zdradzającym dzieciństwo spędzone w elitarnych prywatnych szkołach. – Stolicą Jemenu Południowego, znanego też jako Adan – przez A w środku – był Aden – przez E. Znany też jako Zadupie. Przez duże Z. – Kraj został zjednoczony w 1999 roku po kolejnej wygranej przez Północ wojnie. Mimo to na Południu wciąż żywe są ruchy separatystyczne. Istnieje także ruch pragnący przywrócić rządy imamów w Sanie. Kate przerwała robienie notatek i uzupełniła: – Którym kieruje watażka Husajn al-Huti. Buck był zachwycony, że ma przynajmniej jednego błyskotliwego studenta na wykładzie. – Tak, bardzo dobrze – powiedział z uśmiechem. – Widzę, że przygotowała się pani do zajęć. A kogo to obchodzi? Nie wybierałem się do Jemenu, żeby nawiązywać przyjaźnie czy dyskutować o polityce. Miałem spuścić łomot jednemu dupkowi, który na ten łomot zasługiwał. Przepraszam – miałem ująć głównego podejrzanego o atak na USS Cole i przekazać go amerykańskiemu wymiarowi sprawiedliwości. Może dowiem się na tych wykładach czegoś, co mogłoby mi się przydać, choć mocno w to wątpiłem. Buck powiedział kilka słów o rebelii al-Hutiego i innych plemiennych watażków. Słuchałem jednym uchem. To o watażkach było nawet ciekawe. Chciałbym być watażką. – Istnieją dziesiątki plemion beduińskich, z których każde rządzi w swoim regionie. Prócz tych podziałów politycznych i społecznych mamy jeszcze Al-Kaidę, zdobywającą wpływy w niektórych miastach i wioskach – tłumaczył Buck i podsumował: – Jemen nie jest udanym państwem. Racja. Nie warto nawet spuszczać na niego atomówki. Buck przedstawił w skrócie historię Jemenu, która była głównie historią wojen domowych, rewolucji oraz inwazji. Był też okres kolonialnych rządów brytyjskich w Adanie, który trwał aż do lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku, kiedy to po kolejnej wojnie Brytyjczycy wycofali się z Jemenu. – Na Południu można jeszcze odnaleźć ślady brytyjskiego panowania – tłumaczył. – Na przykład pomnik królowej Wiktorii w Adenie, który Jemeńczycy, nie wiadomo dlaczego, pozostawili nienaruszony. – I dodał: – Za to teraz często jest zasłaniany przez fundamentalistów. Widziałem ten pomnik podczas swojego poprzedniego pobytu. Myślałem wtedy, że to pomnik Eltona Johna w przebraniu drag queen. Kiedy Brytyjczycy się wycofali, w Jemenie Południowym zapanował marksizm – Jemen stał się jedynym na świecie arabskim krajem komunistycznym. W Adenie można też znaleźć ślady obecności sowieckiej: brzydką architekturę, sprzedawaną na czarnym rynku wódkę i rosyjski klub nocny z rosyjskimi striptizerkami i prostytutkami. Adres? – W tym okresie – ciągnął Buck – toczyła się cała seria wojen pomiędzy Północą a Południem, a w przerwach między nimi trwały negocjacje zjednoczeniowe. Po upadku Związku Radzieckiego Rosjanie wyszli z Jemenu i nastąpiło zjednoczenie, ale wkrótce potem Południe zmieniło zdanie i wywołało nową wojnę secesyjną, która zakończyła się klęską i doprowadziła do obecnego zjednoczenia kraju. Byłem w tym czasie w Sanie i Adenie. Wojna była krwawa, a rany jeszcze się nie zabliźniły. Jemeńczycy przywykli do ciągłych wojen. Można nawet mówić o jakiegoś rodzaju

narodowej psychozie, a cały kraj to jeden wielki obóz wojskowy. Spojrzałem na Kate, do której zdawało się wreszcie docierać, że Jemen nie jest jednak Szwajcarią Bliskiego Wschodu. – Podczas pierwszej wojny w Zatoce – mówił dalej Buck – Jemen stanął po stronie Saddama Hussajna, co rozwścieczyło jego większego i potężniejszego sąsiada, Arabię Saudyjską. Saudyjczycy odpłacili się wydaleniem kilkuset tysięcy jemeńskich gastarbeiterów. Którzy teraz mieszkają na Brooklynie. – Saudyjczycy i Jemeńczycy prowadzą obecnie spór graniczny – tłumaczył nam Buck. – Długa granica pomiędzy tymi państwami przebiega przez obszar zwany ar-Rub al-Khali, czyli inaczej Pusta Ćwiartka, ogromną, niezamieszkałą, rozpaloną pustynię z ruchomymi piaskami. Nadgraniczna prowincja znajdująca się w tym obszarze nosi nazwę Hadramaut, co znaczy Miejsce, Gdzie Przychodzi Śmierć. Jemeńskie ministerstwo turystki powinno poważnie zastanowić się nad zmianą tej nazwy. Już Pusta Ćwiartka brzmi kiepsko, ale Nadchodząca Śmierć jeszcze gorzej. – Przegrany w tym sporze granicznym zabiera wszystko? – zapytałem. – Tam jest ropa – wyjaśnił Buck. – Granica jest nieszczelna, źle wytyczona i błędnie oznakowana, i prawdopodobnie to przez nią przedostaje się AQAP, czyli Al-Kaida na Półwyspie Arabskim. To pewnie tam Pantera starł się z saudyjskimi żołnierzami. Chwała Bogu, że nie musiałem tam jechać. – Ten rys historyczny prowadzi nas do ataku bombowego na USS Cole w październiku 2000 roku. Od tamtej pory, jak wiecie, Stany Zjednoczone uzyskały w Jemenie pewien punkt zaczepienia, choć jest on niepewny, a sytuacja może się zmienić wraz ze zmianą nastrojów lub ze zmianą rządu. Byłoby wspaniale. Buck wyjął z teczki bogato zdobiony, zakrzywiony nóż. – Tym mogę poderżnąć wam gardła. Chyba że ja wcześniej sięgnę po pistolet, Buck. – Ale tylko wtedy, gdy będziecie spali – powiedział z uśmiechem. – Ten nóż nazywa się dżambija i nosi go większość mężczyzn w Jemenie. Możecie kupić podobny na stoisku z pamiątkami za jakieś trzy dolce, ale cena noży wykonanych przez prawdziwych mistrzów sięga tysięcy dolarów. – Ten – wskazał na trzymany w dłoni – jest bardzo stary, zdobiony kamieniami półszlachetnymi, ma rękojeść wykonaną z rogu nosorożca i jest wart około pięciu tysięcy dolarów. Według słów poprzedniego właściciela został użyty do zabicia co najmniej sześciu ludzi. – Nigdy nie proście żadnego mężczyzny, żeby pokazał wam swoją dżambiję – doradził nam Buck. – Mężczyzna wyjmuje nóż z pochwy tylko wtedy, gdy zamierza go użyć. Jest taka stara arabska pieśń wojenna… – Na szczęście nie zaśpiewał jej, tylko wyrecytował słowa: Straszliwy, sam ruszył w drogę; Z jemeńskiej stali miecz dzierżył, Co za jedyną ozdobę Miał tylko na klindze szczerby. Słyszałem już te słowa wcześniej z ust faceta o nazwisku Gabe Hajtham, Araba służącego w Grupie Zadaniowej, kiedy zajmowałem się sprawą Asada Khalila, Lwa. Buck przeszedł do religii. Dziewięćdziesiąt osiem procent społeczeństwa to muzułmanie, reszta – chrześcijanie, żydzi i hindusi. – Przed powstaniem państwa Izrael w 1948 roku, rząd w Sanie tolerował obecność Żydów, którzy zamieszkiwali ten region od czasów króla Salomona i królowej Saby. Właściwie Jemeńczycy przed

pojawieniem się islamu byli Żydami. Naprawdę? To może tłumaczyć obecność jemeńskich barów w Brooklynie. – Po 1948 roku większość Żydów wyemigrowała do Izraela – tłumaczył dalej Buck. – Jemeńska konstytucja gwarantuje mniejszościom ponoć wolność religijną, ale w całym kraju nie ma ani jednego kościoła czy synagogi. Podobnie jak w większości krajów muzułmańskich przejście muzułmanina na inną wiarę jest zabronione i podlega karze. Zwykle jest to kara śmierci. Nie próbujcie nikogo nawracać – ostrzegł nas. – To wielka zniewaga. Możecie natomiast cytować Stary i Nowy Testament, które muzułmanie uważają za święte księgi. Warto też nauczyć się kilku wersetów z Koranu. – Jemeńczycy mówią po arabsku, bardzo starymi dialektami – ciągnął Buck. – Jemeński arabski jest uważany za najczystszą formę tego języka, z powodu izolacji kraju niezmienioną od tysięcy lat. Wielu arabistów, w tym zachodnich, jedzie do Jemenu żeby badać tamtejszy język. Jemeński arabski można porównać do angielszczyzny Szekspira, tyle że jest on o wiele starszy. – A pan mówi po arabsku? – zapytałem Bucka. Odpowiedział mi po arabsku. – Może panu łatwo to wymówić, ale… Kate zupełnie przypadkowo kopnęła mnie pod stołem. – Seks – rzucił nieoczekiwanie Buck. Wyprostowałem się na krześle. – Seks – powtórzył. – Wszyscy znamy albo wydaje nam się, że znamy podejście muzułmanów do spraw seksu, nie będę więc powtarzał tego, co już i tak słyszeliście. Pozwolę sobie tylko na krótkie podsumowanie. Seks pozamałżeński jest zakazany, a cudzołóstwo jest karane śmiercią. – Słusznie. Chrzanić mecenasów od rozwodów. Lepiej naostrzyć sobie dżambiję. – W przypadku szczęśliwej pary małżeńskiej nie ma powodów do obaw – powiedział Buck z uśmiechem. To oczywiste, ale i tak musiałem zapytać: – Czy mężczyźni są karani śmiercią za łajdaczenie się? – Rzadko, ale… – Ale kobiety tak – weszła mi w słowo Kate. – Tylko pytam… – Homoseksualizm jest zwykle karany śmiercią, ale już zadośćuczynieniem za gwałt są zwykle pieniądze przekazane rodzinie. Jeśli jednak gwałciciel powie, że seks miał miejsce za obopólną zgodą, a tak się najczęściej dzieje, ofiara, która nie jest w stanie przedstawić czterech świadków zeznających inaczej, jest czasem zabijana przez członków swojej rodziny. To się nazywa honorowym zabójstwem. Słyszeliśmy o tym już wcześniej, ale byliśmy wstrząśnięci. Następnie Buck mówił o małżeństwie i rodzinie. – Zgodnie z prawem islamskim poligamia jest legalna i mężczyzna może mieć do czterech żon, ale w Jemenie rzadko się spotyka takie sytuacje. – Dlaczego? – zapytała Kate. A który mężczyzna by chciał, żeby cztery kobiety kazały mu wynosić śmieci? – Ponieważ – wyjaśnił Buck – większości mężczyzn nie stać na więcej niż jedną żonę. Większości mężczyzn, Buck, nie stać nawet na jedną żonę. – Małżeństwa są zwykle aranżowane. – Mają swój portal match.com? – zapytałem.

– Tak, ale kobiety na fotografiach są całkiem zasłonięte, nie mają żadnego hobby, żadnych zainteresowań, pracy ani wykształcenia. Zabawne. Podobał mi się ten Buck. Nawet Kate się roześmiała. – Zwyczajowo za idealne małżeństwo uważa się związek pomiędzy kuzynostwem. Zupełnie jak w Kentucky. – Kobiety są uważane za istoty niższej rangi i muszą służyć swoim ojcom, mężom, braciom, a nawet synom. Szykuje się cudowny rok. – Jemeńska konstytucja głosi, że kobiety są równe mężczyznom, ale jednocześnie powołuje się na prawo szariatu, który neguje tę równość. Dla przykładu, przed sądem zeznanie jednego mężczyzny jest równe zeznaniom dwóch kobiet. – Jak można nazywać to równością? – oburzyła się moja żona, prawniczka. – Buck właśnie ci to wytłumaczył – wyrwałem się. – Jeden równa się dwa. Trzeba się było uczyć matematyki. Otrzymałem kolejnego kopniaka. Czyżby cierpiała na zespół niespokojnych nóg? Buck powiedział nam również, że w Jemenie jest najwyższy w całym świecie arabskim współczynnik urodzeń – sześcioro do dziesięciorga dzieci na parę nie było tam niczym niezwykłym – więc coś się jednak tam działo, kiedy te wszystkie zasłony opadały. – W Jemenie ma miejsce eksplozja demograficzna – mówił Buck. – W tej chwili ten mały, zubożały kraj z niewielką ilością surowców naturalnych zamieszkuje ponad dwadzieścia milionów ludzi. Jest to demograficzna bomba zegarowa, która w końcu wybuchnie. Większość analityków jest zgodna, że w ciągu najbliższych dziesięciu lat może w Jemenie dojść do wrzenia społecznego. Zresztą pierwsze symptomy widzimy już dzisiaj – dodał. – Będzie więcej jemeńskich barów w Brooklynie – zauważyłem, przypominając sobie o Nabilu. – Rzeczywiście – przyznał Buck – wielu Jemeńczyków emigruje do Ameryki, Europy Zachodniej i krajów naftowych na Półwyspie Arabskim. Ta emigracja to wentyl bezpieczeństwa dla Jemenu, a jednocześnie źródło pieniędzy. Mimo to w kraju pozostają miliony młodych bezrobotnych. Faktycznie, pamiętałem hordy młodych mężczyzn, niemających co z sobą począć, włóczących się po ulicach i sukach w Adenie. Niezawodny sposób na kłopoty i żyzny grunt dla ludzi rekrutujących ochotników do Al-Kaidy. Buck zakończył temat miłości i małżeństwa. Rozwód jest prostą sprawą dla mężczyzny – wystarczy trzy razy powtórzyć „rozwodzę się z tobą” – ale niemal zupełnie nieosiągalną dla kobiety. Buck zajął się teraz ubraniami. – Dziewięćdziesiąt procent populacji nosi tradycyjny arabski strój, który nie zmienił się chyba od czasów biblijnych. Kupcie sobie taki strój – doradził nam. – Po co? – zdziwiłem się. – Choćby dla zabawy – odpowiedział. – Możecie też go nosić, wędrując po ulicach czy sukach. Sam często przebierałem się za tubylca, kiedy wychodziłem poza teren ambasady – wyznał. – Ma pan jakieś zdjęcie? – zaciekawiłem się. Uśmiechnął się w odpowiedzi i opisał nam tradycyjny jemeński strój. Mężczyźni noszą tak zwany thaub, zazwyczaj biały. Na północy kraju zakładają białą szatę zwaną futah, a na południu sarun, rodzaj sarongu. Bieliznę niekoniecznie. Czasami, przypomniałem sobie, zakładają na te swoje sukienki złachane marynarki w zachodnim stylu, z kieszeniami wypchanymi khat i mnóstwem wszelkiego rodzaju żelastwa. Wszyscy nosili na nogach sandały, a cały kraj wymagał pedikiuru.

Były dwie rzeczy, bez których żaden mężczyzna nie ruszał się z domu – dżambija oraz karabin. Prawo noszenia broni w Jemenie przybrało chyba postać obowiązku, bo dziewięćdziesiąt procent męskiej populacji powyżej czternastego roku życia posiadało karabin maszynowy, zwykle AK-47, zdolny w ciągu kilku sekund wyciąć w pień wszystkich znajomych i sąsiadów. Co dziwne, w Jemenie rzadko dochodziło do przypadkowych aktów przemocy z użyciem broni. No, ale skoro wszyscy nosili broń, to człowiek dwa razy się zastanowił, zanim wpadł do sklepu z okrzykiem „To jest napad!”. Nieprzypadkowe zabawy z bronią to już co innego. Większość z tych, którzy oberwali, oberwali nie bez powodu. Zwykle chodziło o politykę, honor albo zatargi w interesach, których nie udało się rozwiązać wspólnym przeżuwaniem liści khat. Rzadko też dochodziło do napadów rabunkowych na ludzi z Zachodu. Jeśli ktoś taki poczuł lufę karabinu przytkniętą do pleców, zwykle zamiast „pieniądze albo życie” słyszał „chodź ze mną”. Ludzi z Zachodu porywano nie tylko dla pieniędzy. Był to też powszechnie stosowany przez plemiona beduińskie sposób na wprawienie w zakłopotanie władz centralnych i wymuszenie jakichś przywilejów. Tego rodzaju akty nazywano „porwaniami gości” i stanowiły one tradycyjną rozrywkę Beduinów. Ofiary porwań zwykle nie traciły niczego, może prócz ulubionego zegarka czy biżuterii, która powinna przecież zostać podarowana w formie prezentu porywaczom czekającym na złożenie okupu. W końcu wyżywienie i utrzymanie porwanego wymaga kosztów. Za to zdobyte doświadczenia były bezcenne. Muszę przyznać, że kiedy po raz pierwszy trafiłem do Jemenu, widok mężczyzn z karabinami nieco mnie zaskoczył. Ale już po tygodniu przestałem na to zwracać uwagę. A właściwie moją uwagę zaczęli przykuwać mężczyźni bez broni. Co to były za ofermy? Buck zakończył omawianie mody męskiej i przeszliśmy do strojów dla kobiet. Prawie wszystkie kobiety noszą balto, rodzaj burki, okrywającej całe ciało peleryny, które, podobnie jak pierwsze fordy model T, mogły być w dowolnym kolorze, pod warunkiem, że był to kolor czarny. Następnie Buck zajął się tematem zasłon. – Niewiele kobiet pokazuje publicznie swą twarz, a te, które to robią, często są prześladowane przez fundamentalistów. – Dlatego, że są brzydkie? – Nie, panie Corey. Dlatego, że to jest nieskromne. – Oczywiście. – Zaczynałem wątpić, czy otrzymam certyfikat ukończenia tego kursu. – W przypadku kobiet z Zachodu – Buck spojrzał na Kate, która pochodziła z Minnesoty – nie muszą one nosić zasłony, ale będzie się pani czuła bezpieczniej na ulicy, jeśli zakryje pani twarz hidżabem, czyli chustką noszoną na głowę, którym można również przesłonić twarz. – Nie mam zamiaru zakrywać twarzy – obwieściła Kate. Buck kiwnął głową w geście solidarności ze swoją rodaczką, ale poradził: – Najlepiej jest nosić spodnium z długimi rękawami, pod warunkiem, że ma ono luźny krój. Są doniesienia, że kobiety podróżujące na prowincji bywały lżone, a nawet obrzucane kamieniami z powodu ich widocznie nieskromnego stroju. I co można na to powiedzieć? Nic. Buck spojrzał na zegarek. – Piętnaście minut przerwy – ogłosił.

Rozdział jedenasty

N a korytarzu Kate zwróciła się do mnie: – Jestem pod wrażeniem twoich dociekliwych pytań i przenikliwych obserwacji. Wydaje mi się też, że pan Harris z podziwem słucha twoich przemyśleń, w których instynktownie dotykasz sedna sprawy. – Dziękuję. – A czy mógłbyś mi wyświadczyć grzeczność i kiedy wrócimy do sali, po prostu się zamknąć? – Staram się, żeby było wesoło. – To jest poważna sprawa. Słuchaj uważnie. – Rozwodzę się z tobą. – Rozmawiaj z moim adwokatem. – Spojrzała na zegarek. – Muszę się odświeżyć. – Odwróciła się i skierowała w stronę damskiej łazienki. Kate chyba była na mnie zła. Owszem, kiepsko się sprawdzam w szkolnych realiach, ale zazwyczaj słucham na lekcji. Może to była kwestia tematu – Jemen, islam, różnice kulturowe – wszystko to wymagało szczególnej wrażliwości. Ilu ludzi przyjeżdżających z Bliskiego Wschodu do Ameryki przechodzi takie szkolenie? Dlaczego to zawsze my mamy być wrażliwi na obcą nam kulturę? To powinno działać w obie strony. Cóż, może jednak dowiem się tu czegoś pożytecznego. Na przykład, w jaki sposób pociągnąć za turban, żeby jego właściciel zaczął się kręcić dookoła. Wróciłem do klasy, w której siedział Buck i przeglądał jakieś notatki. – Przepraszam, jeśli byłem nieco… nieuważny. Buck podniósł wzrok i uśmiechnął się uprzejmie. – Cieszy mnie pańska aktywność. Widzicie?! On wcale nie uważa, że zachowuję się w sposób irytujący. Wróciła Kate i usiadła przy stole, a Buck podjął przerwany temat. – Jedynym koniecznym wymogiem dotyczącym stroju w Jemenie jest jego skromność. W przypadku mężczyzn niedopuszczalne są krótkie spodenki i koszulki z krótkimi rękawami. Kobiety mogą pokazywać tylko oczy, dłonie i stopy. Cała reszta – uśmiechnął się – pozostaje domeną wyobraźni. – Zerknął na mnie, jakby oczekiwał jakiegoś dobrego żartu, ale ja tylko pilnie pokiwałem głową. Buck miał też kilka dobrych wieści na temat gołej skóry. – Jak pan Corey zapewne pamięta, w okolicach Adenu istnieje kilka hoteli, gdzie część plaży wydzielono dla zachodnich turystów, którzy mogą tam paradować w skromnych strojach plażowych. – Były też złe wieści: – Niestety, na tych plażach pojawiają się czasem fundamentaliści i wywołują awantury. To prawda. Przypominam sobie, jak graliśmy w siatkówkę z chłopakami z marines na plaży hotelu Sheraton w Adenie, w którym byliśmy zakwaterowani. Mieliśmy na sobie szorty i T-shirty, a na plaży nie było żadnych kobiet prócz kilku naszych koleżanek z FBI, ubranych podobnie jak my. Nie było żadnych problemów, ale tylko dlatego, że na obu końcach plaży czuwało kilku w pełni ubranych i uzbrojonych żołnierzy marines. Pamiętam też, że czułem się zupełnie nagi bez broni u pasa, choć leżała ona w pobliżu, na kocu. Nie pływaliśmy też, bo stanowilibyśmy wtedy łatwy cel. Szczerze mówiąc, marnie się bawiłem na plaży, gdzie mogłem się spodziewać i terrorystów,

i fundamentalistów. Buck przeszedł od gołej skóry do jaj. – Jemeńczycy, jako ludzie waleczni, największym poważaniem darzą odwagę – większym niż inne cnoty, takie jak gościnność czy uczciwość. Faktycznie, z mojego doświadczenia wynikało, że uczciwość była w bardzo niskiej cenie pośród innych cnót, a kłamstwo urastało tam do rangi sztuki, jeśli nie prawdziwej cnoty. Natomiast Jemeńczycy byli rzeczywiście odważni, musiałem to przyznać. Prawdę mówiąc, powinienem o tym pamiętać, kiedy spotkam się oko w oko z Panterą. – I odwrotnie – kontynuował Buck – tchórzostwo spotyka się z najwyższą pogardą. Jeśli, na przykład, zaniepokoi was widok uzbrojonych nieznajomych ludzi na rogu ulicy, nie możecie okazać strachu, gdyż spotka się to z ich agresywną reakcją. – Innymi słowy – wtrąciłem – nie lubią, kiedy ktoś zachowuje się jak cipa. – Zgadza się. Należy spojrzeć im w oczy i powiedzieć: „As-salam alejkum”, czyli „Pokój niech będzie z wami”. Oni odpowiedzą: „Wa alejkum as-salam”, co znaczy „I z tobą”. – Okej. A jak powiedzieć: „Pokaż co potrafisz, śmieciu?”. Buck mówił niewzruszony dalej. – Kobiety mogą okazywać strach bez wzbudzania pogardy. Poza tym kobieta nigdy nie patrzy mężczyźnie prosto w oczy i nie odzywa się. Kobieta powinna spuścić głowę i szybko mężczyznę minąć. – Zrozumiałaś? – zwróciłem się do Kate. Nie zareagowała. Pani Mayfield najwyraźniej miała problemy z przetrawieniem tych informacji. Ale kiedy znajdzie się na miejscu, wszystko zrozumie. Ona się łatwo adaptuje. – Gościnność – zmienił temat Buck – jest dla Jemeńczyków bardzo ważna i trzeba ją docenić. Nawet jeśli pukacie do czyichś drzwi tylko po to, żeby się zapytać o drogę, gospodarz jest zobowiązany zaproponować wam coś do picia lub jedzenia, a wy musicie przyjąć jego ofertę. Pamiętajcie, żeby nie urazić człowieka, który wam coś oferuje. Jasne. Zwłaszcza kiedy facet trzyma w ręku AK-47 i oferuje nam odstrzelenie głowy. – Kobiety są zwykle zwolnione z obowiązku gościnności. Więcej na ten temat przeczytacie w ulotce. – Jemeńczycy mają skłonność do kreatywnego podejścia do prawdy, co w języku dyplomacji oznacza ordynarne kłamstwo. To prawda. Pamiętam, jak miałem do czynienia z władzami więzienia, w którym przebywali podejrzani o atak na Cole. Nie przeszkadzało mi, że więźniowie mnie okłamują, ale kiedy kłamstwami zaczęli mnie zasypywać policjanci, strażnicy więzienni i tłumacze, zacząłem się zastanawiać, czy Jemeńczycy nie są narodem patologicznych łgarzy. Pamiętam też pyskówki z tymi dupkami, które kilka razy o mało nie zakończyły się strzelaniną. – Oni okłamują się wszyscy nawzajem, niech więc się wam nie wydaje, że dotyczy to tylko was i tylko dlatego, że jesteście z Zachodu – tłumaczył Buck. – Wyjątkowo trudno tam wydobyć z kogoś prawdę i generalnie nie można wierzyć nikomu. Jest jednak wyjątek: dowiecie się prawdy, jeśli ta prawda będzie służyć osobie, z którą rozmawiacie. Dla przykładu, jeśli ktoś chce zdradzić kogoś innego, powie wam, gdzie możecie go znaleźć. Problem polega na tym, że nigdy nie będziecie pewni, czy otrzymaliście właściwą informację, czy też zastawiono na was pułapkę. Wszystko to było tak oczywiste, że nie warto o tym mówić, choć jednak dobrze, że Buck nam o tym przypomniał. Najwyraźniej był poinformowany, że w Jemenie czekają nas inne, poza oficjalnymi, zadania.

– Jemen to kraina ogólnego braku zaufania, co w jakiś sposób likwiduje wszelkie dwuznaczności. Nie wierzcie nikomu, a nie zostaniecie zdradzeni ani wprowadzeni w błąd. Jeśli jakiś urzędnik państwowy zostanie wam wyznaczony do pomocy, to nie będzie wam pomagał. Wszyscy informatorzy kłamią, nawet ci, którym płacicie. Jeśli jakiś zwykły człowiek błaga, żebyście załatwili mu wizę i pozwolenie na pracę w Stanach w zamian za informacje, to znaczy, że pracuje dla władz albo dla Al-Kaidy i chce zdobyć wasze zaufanie. Po co? Odkrycie tego może być bolesne. Czy są jakieś pytania? Przyszedł mi do głowy Nabil. – To samo dotyczy ludzi z Bliskiego Wschodu, z którymi rozmawiam tutaj – zauważyłem. – Sam pan widzi. – Buck postanowił zmienić temat. – Plemiona. Stanowią około dziewięćdziesięciu procent populacji i żyją głównie na obszarach górskich na Północy, choć znajdziemy też kilka plemion na Południu. Niektóre z nich to nomadyczni Beduini, ale większość mieszka w niewielkich osadach. Część członków emigrowała do miast, zachowując jednak pełną lojalność wobec swojego plemienia. To przypomina rodzinę Kate. – Plemionami dowodzą szejkowie lub wodzowie, zwykle wybieralni, choć niekiedy dziedziczący tytuł. Czasem nazywamy ich watażkami, choć oni uważają to określenie za obraźliwe. Jeśli zdarzy wam się z kimś takim zetknąć, nazywajcie go szejkiem – poradził. Miałem wrażenie, że Buck prowadzi odprawę przed misją i że w niedalekiej przyszłości natknę się na jakiegoś szejka. – Plemiona nie ufają rządowi, nie ufają też sobie nawzajem, choć wchodzą w dogodne dla siebie sojusze, nawet z rządem. Sojusze te są zwykle przelotne i najczęściej trudno dociec, kto z kim jest zbratany danego dnia. To tak jak w Federal Plaza 26. – Plemiona kierują się prymitywnym, przedislamskim kodeksem honorowym i w wielu przypadkach postępują po rycersku. Jeśli jesteś ich gościem, czy to w wyniku zaproszenia, przypadku, czy porwania, będą ci okazywać nadzwyczajną gościnność. Nie mają żadnych szczególnych uprzedzeń wobec Zachodu, choć nie są zadowoleni z obecności amerykańskich oficjeli w Jemenie, którzy ich zdaniem wspierają znienawidzony przez nich rząd. Przyjaciel mojego wroga jest moim wrogiem – przypomniał starą maksymę. – A to oznacza, że jeśli jakimś cudem zostaniecie gośćmi plemienia, nie znaczy, że już jesteście martwi. Tylko nie próbujcie udawać Bogu ducha winnych turystów. Otwarcie przyznajcie, kim jesteście. I nie zapomnijcie o krytykowaniu rządu w Sanie. – To nic trudnego. – To może ocalić wam życie. – To dobrze – podsumowałem i przypomniałem mu: – Będziemy pracować w Sanie i Adenie. Terytoriów plemiennych nie mamy w planach. Buck nie skomentował tego, stwierdził tylko: – Pełną informację na ten temat uzyskacie po przylocie do Jemenu. – Jakie jest stanowisko plemion wobec Al-Kaidy? – zapytała Kate. – Przeważnie negatywne – odparł Buck. – Al-Kaida nie pasuje do społecznego i politycznego wzorca życia plemiennego. Ani marksizm, oczywiście. Plemiona podchodzą nieufnie do wszelkich obcych ideologii, do mieszkańców miast, intelektualistów, polityków, a nawet do muzułmanów, jeśli nie są Jemeńczykami. Wolą, żeby sprawy miały się tak samo, jak dwa tysiące lat temu. – Ale wtedy byli Żydami – zauważyłem.

– Nie przypominaj im tego – odpowiedział z uśmiechem i dodał: – Kolejną rzeczą, o której trzeba pamiętać są skłonności monarchistyczne plemion. Są winne posłuszeństwo i słuchają poleceń wygnanych książąt, szejków i sułtanów, którzy przeważnie mieszkają teraz w Arabii Saudyjskiej i cieszą się lojalnością poszczególnych plemion. My, to znaczy Biuro Spraw Zagranicznych, jesteśmy w kontakcie z wieloma z tych saudyjskich książąt i sułtanów, i za ich pośrednictwem otrzymujemy wsparcie określonych plemion. Jeśli będziecie jednak musieli wybrać się na terytoria plemienne, niewykluczone, że otrzymacie od tych wygnanych książąt, sułtanów i szejków listy do wodzów plemiennych z prośbą o zapewnienie wam bezpiecznej podróży i wsparcia. Znów wracaliśmy do tematu wyjazdu na terytoria plemienne. – Czy te listy coś w ogóle dają? – zapytała Kate. – Czasami. A czasami nie. Hej, szefie! Mam tu list od sułtana Salami, w którym prosi, żebyś mi pomógł. Och… to inne plemię? Wy nie lubicie sułtana Salami? Że co zrobił twojemu bratu? Tak mi przykro. A którędy do tamtego plemienia? Ale to była akademicka dyskusja; przecież nie wybieraliśmy się na terytoria plemienne. Czy może Tom coś jednak o tym wspominał? – Sytuacja społeczna i polityczna w Jemenie jest nadzwyczaj złożona; panuje tam po trochu feudalizm, po trochu islam, a po trochu nowoczesna dyktatura. Sami Jemeńczycy nie nadążają za zmieniającymi się sojuszami, a władze centralne wysyłają sprzeczne sygnały, takie same do przyjaciół, jak i wrogów. Ich prezydent, Ali Abdullah Saleh powiedział: „Rządzenie Jemenem jest jak taniec z wężami”. Sam nie znalazłbym właściwszego określenia. Tak więc przed wami wielkie wyzwanie. – Uwielbiamy wyzwania – zapewniłem Bucka. – To dobrze – odpowiedział. – W takim razie wybraliście odpowiednie miejsce. Myślałem, że wykład już skończony, ale Buck mówił dalej. – Khat. Jest tania i wszędzie jej pełno. Żuje ją około dziewięćdziesięciu procent mężczyzn. Jej uprawa zajmuje blisko osiemdziesiąt procent ziemi uprawnej, przez co brakuje żywności i wody, i panuje powszechne niedożywienie społeczeństwa. Nie wspominając już o ludziach, którzy znajdują się pod wpływem tego narkotyku od południa do wieczora. Jedną z przyczyn niedożywienia jest fakt, że khat wpływa na zmniejszenie apetytu, co w kraju z niedoborem żywności jest niewątpliwie zaletą. W przeciwieństwie do trawki, po której czujesz ssanie w żołądku. – Khat zawiera podobny do amfetaminy składnik działający stymulująco i wywołujący euforię. Osobnik pod wpływem tego składnika staje się bardzo gadatliwy i może sprawiać wrażenie niezrównoważonego emocjonalnie. Moja poprzednia dziewczyna musiała żuć khat. Poza tym mam nadzieję, że dziewięćdziesiąt procent mężczyzn żujących khat, to nie te same dziewięćdziesiąt procent, które nosi broń. Na pocieszenie pozostaje nadzieja, że pewnie nie potrafią potem celnie strzelać. – Khat może też wywołać zachowania maniakalne i nadaktywność. Może w takim razie również Tom Walsh żuje khat. Mnie jednak najbardziej zainteresowało stosowanie khat w celu zmniejszenia apetytu. Czułem, że można zbić na tym fortunę w pełnej tłustych dupsk Ameryce. – Czy kobiety też żują khat? – zapytała Kate. – Mniej więcej połowa – odparł Buck. Ta myśl coraz bardziej rozpalała moją wyobraźnie. Tracisz piętnaście kilo w miesiąc. Poza tym idealne dla alkoholików. Jesteś na odwyku, a jakbyś się nachlał.

– Niektórzy uważają – kontynuował Buck – że khat jest łagodnym afrodyzjakiem, a przynajmniej pozbawia ludzi oporów, co może mieć wpływ na wysoki przyrost naturalny. Trzy razy tak! Tracisz wagę, jesteś na haju i bzykasz się na potęgę. Czy może istnieć cudowniejszy środek? – Panie Corey? Chyba się pan zamyślił. – Buck zaczął wymachiwać sztyletem. – Przepraszam… Myślałem właśnie… czy khat ma jakieś minusy? – Już mówiłem. Utrata apetytu, nieobliczalne zachowanie, no i zielone zęby. – Bardzo zielone? – Długie jej stosowanie może powodować impotencję. – Na szczęście jest viagra. – Poza tym objawy odstawienia są bardzo nieprzyjemne. Po co odstawiać? Zresztą każdy lek ma jakieś działanie uboczne, a mimo to koncerny farmaceutyczne jakoś przędą. Skupmy się na zmniejszeniu apetytu. Trzydzieści dni, piętnaście kilogramów. Ameryka znów może być szczupła. Z zadumy wyrwał mnie głos Bucka. – Nie wiem, czy próbował pan khat, kiedy pan tam był, ale ostrzegam was oboje, że ta roślina doprowadziła do upadku niejednego zachodniego obywatela w Jemenie. – Szczuplejszy człowiek stanowi trudniejszy cel – zauważyłem. Buck uśmiechnął się, ale zaraz spoważniał. – Khat pomoże panu przebrnąć przez jeden trudny dzień, ale nie przez cały rok. – Dzień po dniu. Pomyślałem sobie, że Buck musiał być dobrym amerykańskim dyplomatą – znał arabski, przebierał się, żuł khat, był świadom różnic kulturowych. – Co pan robił w ambasadzie? – zapytałem go. – Zajmowałem się kulturą – odparł. Jasne. A ja lecę tam, żeby zbierać dowody w sprawie ataku na Cole, z kolei Kate będzie wydawać wizy. Wszyscy kłamiemy tak samo jak Jemeńczycy. Dyskusja na temat khat się skończyła i Buck przeszedł do klimatu – do dupy. Geografia i topografia – puste plaże, śmiertelnie groźne pustynie, niebezpieczne góry zamieszkane przez plemiona. Problemy zdrowotne – wszystkie choroby, jakie zna ludzkość plus kilka dodatkowych. Opieka medyczna – lepiej się dokądś ewakuować. Relacje z sąsiednim Omanem i Arabią Saudyjską – całkowicie złe. Żeglowanie po Zatoce Adeńskiej i Morzu Czerwonym – piraci. Jedzenie – smakuje dobrze, ale można się rozchorować. Woda – smakuje fatalnie i na pewno się rozchorujesz. Bezpieczeństwo – niewiele drobnych przestępstw; głównie porwania i napady. Atrakcje turystyczne – całe mnóstwo, ale tam właśnie zostaniesz porwany albo napadnięty. Rolnictwo – osiemdziesiąt procent to khat, dwadzieścia procent marnuje się na żywność. Przemysł – kadzidełka, perfumy i AK47. Rozrywka – khat i porywanie ludzi. Sport – piłka nożna i strzelanie. Turystyka – poniżej zera. Spędzanie wolnego czasu – khat. Sztuka i rzemiosło – sztylety. Rząd – dysfunkcjonalny i oparty na ucisku, z wyjątkiem miejsc, gdzie nie funkcjonuje. Buck omówił jeszcze kilka innych obszarów, a ja wyniosłem z wykładu ogólne wrażenie, że Jemen to państwo z mnóstwem problemów, niemożliwych do rozwiązania. Właściwie to Buck odmalował obraz kraju, który w niczym nie przypominał strony internetowej poświęconej turystyce w Jemenie. Dowiedziałem się też, że w przeszłości Jemen stanowił ważne centrum handlowe pomiędzy Wschodem a Zachodem, był ośrodkiem naukowym i znacznie szczęśliwszą krainą niż w dwudziestym i dwudziestym pierwszym wieku, kiedy zmienił się w istne

piekło na ziemi. Nieszczęścia się zdarzają, ale Jemen został nimi dotknięty wyjątkowo mocno. – Jestem świadomy tego, że wasza misja w Jemenie będzie miała charakter nie do końca dyplomatyczny – powiedział Buck na zakończenie swojego wykładu – i mam nadzieję, że dowiedzieliście się dzisiaj czegoś, co może wam się przydać, nawet jeśli jeszcze nie zdajecie sobie z tego sprawy. Ponieważ ani Kate, ani ja nie odnieśliśmy się w żaden sposób do jego słów, wygłosił standardowe podsumowanie. – Jemen to starożytna kraina, w której czas się zatrzymał i gdzie możecie natknąć się na ślady biblijnej cywilizacji. Powszechnie uważa się ją za kolebkę Arabów, choć zamieszkujący ją ludzie do tej pory praktykują zwyczaje i rytuały sięgające czasów przedislamskich. Jeśli wydaje wam się, że znacie Bliski Wschód, to na pewno nie dotyczy to Jemenu. Traktujcie swój wyjazd tam jako wyjątkową okazję zdobycia nowych, nieporównywalnych z niczym doświadczeń. Powodzenia. Godzina jedenasta. Nie najgorzej. Wstaliśmy i uścisnęliśmy Buckowi dłoń. Buck wręczył Kate swoją wizytówkę ze słowami: – Jeśli będzie pani miała jakieś pytania, proszę do mnie dzwonić lub mailować, nawet po przyjeździe do Jemenu. – A do mnie powiedział: – Stanowczo panu radzę, detektywie, nie lekceważyć tych ludzi. Może są zacofani, ale na pewno nie są głupi; potrafią wykorzystać arogancję i lekceważenie człowieka Zachodu, by go ograć. – Zdążyłem się już o tym przekonać. – To dobrze. Jest pan inteligentnym człowiekiem. – Teraz zwrócił się do nas obojga, choć bardziej do Kate: – Nie idźcie też za przykładem wielu ludzi z Zachodu, nie traktujcie Jemeńczyków protekcjonalnie i nie próbujcie szukać usprawiedliwienia dla ich czasem niemożliwych do zaakceptowania zwyczajów i praktyk. Pamiętajcie, kim jesteście, po co tam jedziecie i w co wierzycie, a wtedy będą was szanować. – Dobra rada – przyznała Kate. – Nie znajdziecie tam naturalnych sprzymierzeńców – tłumaczył Buck – ale nie będziecie też mieli naturalnych wrogów, prócz Al-Kaidy. Wszystko będzie zależało od sytuacji. Nauczcie się prawidłowo rozpoznawać sytuację. A przede wszystkim nauczcie się robić dobre interesy. Nigdy nie obiecujcie czegoś, czego nie możecie zapewnić. Pamiętajcie też, że Jemeńczyków nie zawsze można kupić za pieniądze. Tak jak w przypadku włoskiej mafii, często chodzi tam o przysługę. Jeśli możecie pomóc jakiejś grupie czy indywidualnej osobie w przeprowadzeniu wendetty na innej grupie czy osobie, będzie to bardzo pomocne w waszej misji. – Spojrzał na nas i dodał: – Na przykład rząd w Sanie pomaga ustalić pozycje Al-Kaidy dla naszych dronów i pocisków Hellfire. W zamian mówi nam, który wódz plemienny czy lider opozycji zasługuje, ich zdaniem, na podobne potraktowanie. Wszystko sprowadza się do zasady quid pro quo. Naszą, to znaczy Kate i moją, odpowiedzią było milczenie. – Ja wam tego nie mówiłem – zakończył Buck. Pogaduszki po lekcjach dobiegły końca, podziękowaliśmy wykładowcy, pożegnaliśmy się z nim, a Kate nie zapomniała o zabraniu ulotek.

Rozdział dwunasty

– Interesujący człowiek – zauważyła Kate, kiedy znaleźliśmy się na korytarzu. – Zwłaszcza pod koniec. – CIA? – Nie. Był zbyt miły. Może wywiad Departamentu Stanu. Pokiwała głową. – To by pasowało. – Słuchaj, a czy dostaniemy certyfikat ukończenia kursu? – Tylko notatkę w teczce, dzięki czemu nie będziemy musieli przerabiać tego ponownie przy kolejnym wyjeździe do Jemenu. To nie było zabawne. Wsiedliśmy do windy i pojechaliśmy na dwudzieste szóste piętro. – Moim zdaniem to było wyraźne przygotowanie do naszej misji, podpowiedź, jak znaleźć i wyeliminować Panterę – stwierdziłem. Kate zgodziła się ze mną skinieniem głowy. Czy czułem się z tym źle? Z obietnicą dla skorumpowanego, wstrętnego rządu jemeńskiego, że z powierzchni ziemi zniknie jakiś biedny wódz plemienny czy oponent polityczny, jeśli rząd wskaże nam lokalizację celów Al-Kaidy, w tym, miejmy nadzieję, Pantery? Jak Kate i ja mieliśmy sobie z tym poradzić? Może mieliśmy zostać członkami zespołu, który ustali to z rządem jemeńskim, a potem zajmie się zbiórką odpadów, to znaczy powędruje w góry lub na pustynię, tam, gdzie spadną one wcześniej, zamieniając kilku facetów w hamburgery, a potem pozbiera pourywane palce do identyfikacji odcisków palców albo analizy DNA. Nie było sensu spekulować. Wszystkiego dowiemy się na miejscu. Wysiedliśmy z windy na dwudziestym szóstym piętrze. – Czuję się trochę lepiej przygotowana – powiedziała Kate. – Wiem więcej o tym kraju, ale nadal nie wiem, co miałabym tam robić. – Znajomość kultury danego kraju to dziewięćdziesiąt procent sukcesu. Wróciliśmy do swoich biurek i zajęliśmy się pracą. Uwielbiam czytać notatki służbowe i wysyłać elektroniczne potwierdzenia, że się z nimi zapoznałem. Musiałem też odpowiedzieć na kilka maili. Nieoczekiwanie dotarło do mnie, że już mnie one nie dotyczą. Jechałem na front. Byłem od nich wolny. Zanim się o tym przekonałem, było już południe i zaczęła się święta godzina lunchu. O dwunastej zapominało się o bezpieczeństwie narodowym i wychodziło z pracy. Zjadanie lunchu przy biurku było postępowaniem niepatriotycznym i podejrzanym, a także narażało delikwenta na przesłuchanie przez Biuro Odpowiedzialności Zawodowej. Chwyciłem płaszcz, spotkałem się z Kate przy jej biurku i razem wyszliśmy z budynku bez konkretnych planów na najbliższą godzinę. Chcieliśmy tylko zaczerpnąć trochę powietrza i poukładać sobie myśli w głowie. Przed wyjazdem na poprzednią misję zagraniczną chodziliśmy do restauracji Windows on the World w północnej wieży World Trade Center. Teraz nie było to już możliwe, wybraliśmy się więc na taras widokowy w miejscu, gdzie kiedyś stały dwie wieże. Dzień był zimny, lecz mimo to na tarasie znajdowały się dziesiątki ludzi, głównie turystów, choć

również trochę urzędników, robotników budowlanych i grupa dzieci ze szkoły podstawowej. Nie przychodzimy tu często, nie mamy takiej potrzeby, ale dzisiejszy dzień wydawał się odpowiedni, żeby złączyć się na nowo z tym miejscem, przypomnieć sobie – jak mówił Buck – kim jesteśmy, dlaczego tu jesteśmy i w co wierzymy. Poszliśmy do Battery Park, kupiliśmy na straganie kawę i hot dogi, i usiedliśmy na ławce, z której rozciągał się widok na port. Był taki czas, kiedy wszyscy przybywający do Nowego Jorku ludzie – turyści, imigranci, powracający do domu Amerykanie – musieli przepływać obok Statui Wolności. Teraz dziewięćdziesiąt procent podróżnych dociera tu przez lotniska, niewątpliwie coś tracąc. Mimo to prawie wszyscy – imigranci, turyści, ludzie przybywający tu do pracy, na studia albo w interesach – pojawiali się tutaj w legalnym celu. Moim problemem stali się ci pozostali, jak choćby te bydlaki, które doprowadziły do zburzenia Wież. A teraz ja wybierałem się do ogniska tej choroby, po to, żeby znaleźć i wyeliminować jednego zainfekowanego sukinsyna. Gościa, który przyczynił się do śmierci siedemnastu amerykańskich marynarzy i wielu innych niewinnych osób. Tom Walsh wciąż mi powtarza, że nie chodzi tu o zemstę, tylko o sprawiedliwość. A ja wciąż mu tłumaczę, żeby był realistą. – Wciąż myślisz o tym, co powiedział Buck? – zapytała Kate. – Nie. Myślę o tym, czego nie powiedział. – To znaczy? – Dlaczego akurat my? – Jestem pewna, że on tego nie wie. A ty możesz sobie zadawać to pytanie przez cały najbliższy tydzień, a i tak nie znajdziesz na nie odpowiedzi. Odpowiedź jest w Jemenie. – Pewnie tak – powiedziałem, choć chyba już znałem odpowiedź.

Rozdział trzynasty

W e wtorek wieczorem przyjaciele zaprosili nas do 21 Club na pożegnalną kolację. W mieszczącej się w piwnicach sali dawnego baru z nielegalnym wyszynkiem świętowaliśmy rocznicę zakończenia prohibicji w Ameryce i wypiliśmy dość alkoholu, żeby przetrwać rok prohibicji w Jemenie. Zaprosiłem wszystkich do nas, do Jemenu, i obiecałem ekscytujące rozrywki, jak choćby odegrania wojny domowej, tyle że, jak wyznałem, ta wojna toczy się naprawdę. Środę i czwartek poświęciliśmy na uporządkowanie prywatnych spraw, między innymi zleciliśmy przekazywanie poczty – w tym przypadku na adres Departamentu Stanu w Waszyngtonie, skąd listy miały być odsyłane pocztą dyplomatyczną do ambasady amerykańskiej w Sanie. Już nie mogę się doczekać przesyłki z katalogami Victoria’s Secret. W poleceniu wyjazdu znaleźliśmy instrukcję, zgodnie z którą mamy zabrać ze sobą ubrania i niezbędne rzeczy osobiste na tydzień lub dwa, a z Biurem Podróży i Przesiedleń Departamentu Stanu uzgodnić termin wysyłki pięćdziesięciokilogramowych bagaży przesiedleńczych, które miały zostać dostarczone na koszt państwa pod wskazany, lecz jeszcze nieznany, adres w Jemenie. Zastanawiałem się poważnie, czy mógłbym zapakować do kontenera swój ulubiony fotel La-Z-Boy. Umówiliśmy się z Alfredem, naszym nieocenionym portierem, że wpuści do mieszkania ekipę zajmującą się przeprowadzką i znajdzie kogoś, kto zaopiekuje się naszym mieszkaniem. Dałem Alfredowi suty napiwek i obiecałem, że przywiozę mu z podróży dżambiję. Spotkaliśmy się także z naszym prawnikiem i zostawiliśmy mu pełnomocnictwa do prowadzenia pewnych spraw, w tym do sprowadzenia naszych doczesnych szczątków – ale tylko w przypadku, gdybyśmy zginęli. Zapytany o nazwę wybranego przez nas domu pogrzebowego odpowiedziałem: „Dom Pogrzebowy Walsha” i podałem domowy adres Toma. Kate chciała wybrać się na zakupy i nabyć jakiś strój odpowiedni do noszenia zarówno na terenie ambasady, jak i na ulicach Sany czy Adenu. – Czarne balto będzie odpowiednie i na dzień, i na noc, a nawet na plażę. Zawsze możesz je uzupełnić różnokolorowymi zasłonami na twarz – zasugerowałem. Kate udało się załatwić dla nas bezpośredni lot wojskowy z bazy Dover do Sany, ale później otrzymaliśmy maila z DOD, czyli Departamentu Obrony, z informacją, że zabrakło dla nas miejsc na pokładzie. Nie wątpię, że wielki C-17 może być pełny, pytanie tylko pełny czego? Sprzętu wojskowego? Żołnierzy? Wyrzutni Hellfire? A może ludzi, których nie powinniśmy zobaczyć i z którymi nie powinniśmy rozmawiać. W mailu znaleźliśmy też radę, żeby skorzystać z usług przewoźników komercyjnych, choć tego akurat nie trzeba nam było podpowiadać. W czwartek wieczorem w pubie u Walkera przy North Moore, kilka przecznic od biura, spotkała się grupka naszych kolegów z Grupy Zadaniowej – z NYPD i FBI. Szefowie, w tym nasz kumpel Tom Walsh, pojawili się wcześniej, zanim zbiegowisko wymknęło się spod kontroli i zanim właściciele lokalu zostali zmuszeni wezwać policję – która i tak w większości była na miejscu. FBI i NYPD zwykle się nie bratają, ale w końcu to była impreza pożegnalna dwojga wyjątkowo popularnych kolegów, z których jedno służyło w FBI, a drugie w nowojorskiej policji. Wśród obecnych znalazło się kilku facetów z NYPD, którzy spędzili jakiś czas w Jemenie, zbierając dowody zamachu, oraz jedna agentka FBI, która mieszkała tam pół roku. Wszyscy służyli

nam cennymi radami w rodzaju: śpij zawsze z bronią pod poduszką, nigdy nie podróżuj samotnie albo nie żuj khat. I tylko Jane Muller, agentka FBI poradziła Kate: – Z braku alkoholu jedynym sposobem na uratowanie swojego małżeństwa z tym facetem jest żucie khat. Był tam też, oczywiście, Al Rasul. Stanął za barem i udanie wcielił się w postać jemeńskiego barmana, tłumaczącego gościom, że to jest wieczór panieński, więc kobiety płacą za drinki połowę ceny, tyle że po pierwsze – kobietom wstęp jest wzbroniony, a po drugie – nie ma alkoholu. Al oskarżył też chrześcijan o zamianę jego wody w wino. – Po Nabilu nadal ani śladu – Al szepnął mi później. * * * W piątek, o dziesiątej rano, po kolejnej porcji szczepionek, siedzieliśmy w gabinecie pana Walsha. Tom zapytał nas, jaki przebieg miała reszta wieczoru, i wyraził ubolewanie, że nie został dłużej. – Imprezę szlag trafił, kiedy poszedłeś – zapewniłem go. Tak więc znów siedzieliśmy w naszym ulubionym kąciku wypoczynkowym, a Tom roztropnie zamówił kawę, której mój organizm stanowczo się domagał. Tom Walsh w gruncie rzeczy nie jest złym facetem – no dobra, jest, ale nie różni się specjalnie od pozostałych szefów w NYPD, z którymi miałem wcześniej do czynienia. Taka praca. A może takie ambicje. W przeszłości Tom nie był jednak wobec mnie zupełnie szczery. Jego kłamstwa polegały głównie na pomijaniu pewnych szczegółów, a kiedy się już o nich dowiadywałem, mówił, że nie powinienem był ich znać. Kiedy jeszcze byłem gliną, szefowie mówili nam wszystko, co wiedzieli, ponieważ policjant powinien wiedzieć wszystko o prowadzonej przez siebie sprawie. Tu grało się inaczej. Informacje zastrzeżone, zaszufladkowane, zablokowane, zwyczajne kłamstwa. Czasem było to potrzebne; zwykle jednak nie. Trochę się poprawiło po jedenastym września, kiedy zginęły trzy tysiące ludzi, ale trudno się wyzbyć starych nawyków. Tak rozmyślając, słuchałem ostatnich instrukcji Toma. Generalnie nie miał nic nowego do powiedzenia, wspomniał tylko, że: – Będziecie wchodzili w skład pięcioosobowego zespołu. Dwie osoby już są na miejscu, a jedna dołączy do was później. – To są wasze dokumenty podróżne – powiedział, kładąc na stoliku szarą kopertę – między innymi bilety lotnicze. Znajdziecie tam również informacje o waszym kontakcie po przylocie do Sany. Biuro Podróży zrobiło wszystko, co w ich mocy, ale do Sany przylecicie w niedzielę około drugiej trzydzieści w nocy. Oczywiście ktoś będzie na was czekał na lotnisku, gdyby jednak tak się nie stało, macie tu instrukcje, jak postępować. – Złapać najbliższy samolot do domu? – zapytałem z nadzieją. – Nie. – Dlaczego nie mieliby po nas wyjść na lotnisko? – dociekała Kate. – Coś może pójść nie tak – odparł Walsh. – Jeśli więc czterech facetów w białych kieckach poprosi, żebyśmy wsiedli do czarnego vana, mamy im odmówić? – dopytywałem. – Zdecydowanie tak – potwierdził Tom. I dodał na pocieszenie: – Jeszcze nigdy nikogo nie straciliśmy na lotnisku.

– A zdarzało się, że ktoś spóźnił się na lotnisko? – Od czasu do czasu. Pamiętajcie, że macie paszporty dyplomatyczne i nie jesteście zobowiązani odpowiadać na żadne pytania poza pytaniem o cel podróży, a waszym celem jest ambasada amerykańska. Zażądajcie telefonu do ambasady. Osoba pełniąca nocny dyżur będzie poinformowana o waszym przylocie. – A jak nie będzie odbierała telefonu, to mogę zadzwonić do ciebie? – Nie – uciął Tom. – Spotkacie się z przedstawicielem ambasady po przejściu kontroli paszportowej. Kontrola celna was nie obowiązuje, ale jeśli zażądają, żebyście otworzyli swoje walizki, zróbcie to. Pamiętajcie, żeby w waszych bagażach nie było niczego obraźliwego, kompromitującego czy nielegalnego. – Jak mydło? – Jak broń, alkohol i niektóre gazety. Ani niczego wyprodukowanego w Izraelu. – Czyli uzi odpada? – W kopercie znajdziecie listę. Przy założeniu, że na lotnisku wszystko przebiegnie zgodnie z planem, do ambasady zawiezie was konwój składający się z trzech samochodów. – Nasza broń przyleci w bagażu dyplomatycznym? – zapytałem. – Nie. Broń zostawicie tutaj. Kiedy wsiądziecie do naszego samochodu w Sanie, dostaniecie pistolety, które będziecie mieli prawo nosić cały czas. – Kto ma nas odebrać z lotniska? – zapytała Kate. – Nazywa się Paul Brenner – wyjaśnił Tom. – W kopercie znajdziecie jego zdjęcie. Z tego, co wiem, wcześniej służył w wojskowym CID – Wydziale Przestępstw Kryminalnych. Teraz pracuje w Służbie Ochrony Dyplomatów. – Czy on zna cel naszego pobytu w Jemenie? – zapytała Kate. – Nie wiem. – Tom wstał. – Chciałbym wam jeszcze raz podziękować za podjęcie się tego zadania. I życzyć wam obojgu powodzenia. – Spojrzał na mnie. – Wiem, że masz pewne zastrzeżenia, John, ale wiem też, że podejdziesz do tej misji bardziej entuzjastycznie, kiedy zrozumiesz, jak bardzo ważna jest ona dla naszego kraju. – Już to czuję, Tom. – To dobrze. – I zwrócił się do Kate: – Tobie będzie trudniej, jako kobiecie i jako członkowi zespołu, który będzie musiał utrzymywać Johna w ryzach. Oboje zachichotali. Bardzo zabawne. Uścisnęliśmy sobie z Tomem mocno dłonie, a potem Tom wziął w objęcia Kate, co w budynku federalnym uznawane jest za molestowanie seksualne. Tom obiecał utrzymywać z nami kontakt mailowy i wysyłać nam kartki świąteczne. – Nie mogę uwierzyć, że dziś wieczorem będziemy już w samolocie, który zabierze nas na rok do Jemenu – powiedziała Kate, kiedy wyszliśmy na korytarz. – Wyłączyłaś toster z gniazdka? – Może to nie będzie cały rok… – Pewnie nie. – Czujesz podniecenie? – zapytała. – Czuję, że powinienem się uszczypnąć, żeby sprawdzić, czy aby na pewno nie śnię. Drogę do windy pokonaliśmy w milczeniu. – Czuję się lepiej, kiedy pomyślę, że będziemy tam razem i będziemy się wzajemnie o siebie troszczyć – odezwała się w końcu Kate. – Masz rację. – Przypomniałem sobie stare arabskie przysłowie: Kiedy idziesz przez pole

minowe, pozwól jednej ze swych żon iść pięćdziesiąt kroków przed tobą i twoim wielbłądem. Oczywiście, nie powiedziałem tego głośno. Gdybym miał jeszcze trzy żony, tworzylibyśmy pełny, pięcioosobowy zespół, który mógłby się o siebie nawzajem troszczyć… Szczerze mówiąc, tego też nie powiedziałem. Powiedziałem za to: – Zawsze się o siebie troszczymy. Kate pocałowała mnie i zjechaliśmy windą, trzymając się za ręce.

Rozdział czternasty

A l Rasul powiedział, że chce się ze mną zobaczyć jeszcze przed moim wyjazdem, podszedłem więc do jego biurka i zaproponowałem, żebyśmy się napili kawy w pokoju wypoczynkowym. – Tom zgodził się wysłać ciebie razem z nami do Jemenu – powiedziałem, kiedy usiedliśmy przy stole. Al uśmiechnął się. – Nie uwierzysz, ale nigdy dotąd nie byłem w żadnym kraju muzułmańskim. – Z wyjątkiem Brooklynu. Uśmiechnął się ponownie. – Wątpię, czy by mi się tam spodobało. Mojej żonie na pewno nie. – Jest muzułmanką? – Tak. Ale urodziła się tutaj. Kiedy widzi nowe imigrantki z chustami i zasłonami na twarzach, to krew ją zalewa. Jego słowa przypomniały mi o czymś, co nie dawało mi spokoju. – Może ty potrafisz mi wyjaśnić, dlaczego niektórzy urodzeni w Ameryce muzułmanie jadą do Piachlandii, żeby walczyć u boku złych chłopców? – Najkrótsza odpowiedź brzmi: dżihad – odparł Al Rasul. – Dłuższa to Bóg, historia, prawo szariatu i wielkie pokłady nienawiści. Zdradzę ci pewien sekret: oni nienawidzą Zachodu tylko trochę bardziej niż własnego skorumpowanego rządu i odrobinę bardziej niż siebie samych. Zastanowiłem się nad jego słowami i miałem wrażenie, że go zrozumiałem. To jednak wciąż nie była odpowiedź na pytanie, jak takie uczucia mogły przeradzać się w dżihad. Przynajmniej częściowej odpowiedzi udzielił mi Al, mówiąc: – Początki islamu to podboje militarne, nawracanie mieczem, fundamentalizm religijny i nietolerancyjne państwo teokratyczne. Potem nastąpił okres oświecenia. To, co widzimy dzisiaj, jest powrotem do starych dobrych czasów. Do mrocznej epoki. – Wszystko się zgadza. Ale nie zapominaj o tych siedemdziesięciu dwóch dziewicach w raju. Al uśmiechnął się, ale potem szybko spoważniał. – Fundamentaliści traktują to dosłownie. Jeśli zabijasz niewinnych niewiernych, nie pójdziesz do piekła, gdzie twoje miejsce, tylko do raju. – I dodał: – Ich celem tu, na ziemi, jest wprowadzenie prawa szariatu i dominacja nad światem. Ich celem duchowym jest trafienie do raju. Nie próbuj tego zrozumieć – poradził mi. – I nie sądź, że tym domorosłym radykałom potrzebna jest zachodnia cywilizacja oraz kilka puszek piwa. Oni to wszystko mają – tu i w Europie – a jednak to odrzucają. – Ty nie odrzucasz. – Bo ja jestem złym muzułmaninem. Przynajmniej w ich mniemaniu. Poza tym jestem napiętnowany. – Słusznie. Trzymaj się ode mnie z daleka. Spojrzałem na wiszące na ścianie listy gończe wystawione przez Departament Sprawiedliwości. Przedstawiały w większości brodatych facetów o ciemnych oczach. Prawie wszystkie podpisy brzmiały: Poszukiwany za morderstwo, kilka głosiło Podejrzany o morderstwo, a kilka innych Współudział w przygotowaniach do morderstwa. Morderstwa to było coś, czym ja się zajmowałem, ale tak naprawdę nie były to tylko morderstwa. To było coś innego: coś chorego, coś przerażająco

złego. Na szczęście wiele listów gończych było przekreślonych czerwonym flamastrem i miało dopisek: Zabity, schwytany, skazany. Nie zauważyłem listu gończego za Bulusem ad-Darwiszem vel Panterą i byłem ciekawy, dlaczego go tutaj nie ma. Pewnie z tego samego powodu, dla którego plik an-Numajra w komputerze okazał się pusty: Pantera przeszedł z listy poszukiwanych przez Departament Sprawiedliwości na listę przeznaczonych do zabicia przez CIA. Zakładając, że Al Rasul nie był członkiem Al-Kaidy, wyznałem mu: – Jadę do Jemenu odszukać człowieka z Al-Kaidy urodzonego tutaj, w Stanach. – Wiem. Panterę. An-Numajra. – Skąd wiesz? – Jeśli ci powiem, będę musiał cię zabić. – Jasne. Masz może dla mnie jakieś rady? – Owszem. Uważaj na siebie. – Tylko tyle? To ma być ta cała mądrość Wschodu? – To jest cała mądrość East Flatbush, gdzie dorastałem, i Lower East Side, gdzie ty dorastałeś. Ale dam ci jeszcze jedną wskazówkę: ten facet to nie jakiś prostak z pustyni, jak twój poprzedni kot, Lew. Może zdołasz, a może nie, wniknąć w myśli Pantery, ale pamiętaj, że on jest wielokulturowy i już siedzi w twojej głowie. – Zdaję sobie z tego sprawę. – To dobrze. Dlatego nie próbuj kombinować, co on może zrobić jako Arab. Postaraj się wyobrazić sobie, jakie nim targają sprzeczności. Fakt, że jest przesiąkniętym kulturą Zachodu Arabem stanowi jego siłę, ale jednocześnie słabość. Jednego dnia odbiera kanał pierwszy, innego – kanał drugi. A czasem oba kanały na raz i wtedy pojawiają się zakłócenia. Może mówić, że nie ma współczucia ani sympatii dla Zachodu, że nie nosi Zachodu w sercu, ale ten Zachód tkwi w jego głowie i gdyby był wobec siebie szczery, zrozumiałby, że jego nienawiść jest formą szacunku. Trudno nienawidzić coś, co się uważa za godne pogardy. – Racja. – Ciekawe skąd u Ala Rasula takie przemyślenia? – Jak ja mam właściwie znaleźć tego faceta? – zapytałem. – Dobrze wiesz, że to on znajdzie ciebie. Bałem się, że Al to powie. – Rozgłoś na prawo i lewo, że go szukasz. Ta wiadomość na pewno do niego dotrze, o ile już nie dotarła. Pamiętaj, że po sprawie Lwa stałeś się sławny. Asad Khalil nie był z Al-Kaidy, ale jak dobrze wiesz, podczas swojej ostatniej misji współpracował z nią. Był szanowanym i znanym bojownikiem, kiedy więc posłałeś go do nieba, stałeś się dla Al-Kaidy znaną postacią. – I teraz mi dołożył. – Prawdę mówiąc, Al-Kaida chętnie cię zobaczy na jemeńskiej ziemi, żeby wyrównać rachunki. Przyszło mi to głowy już wcześniej. A właściwie docierało od dawna, tyle że starałem się tę myśl odrzucać. I teraz dobry, stary Al uświadomił mi to z całą wyrazistością. Tom Walsh jakimś dziwnym trafem zapomniał wspomnieć, że jadę do Jemenu w roli przynęty. Domyślacie się chyba, jakie miałem zdanie o Tomie. – Czy ktoś ci kazał ze mną porozmawiać? – zapytałem Ala. – Oficjalnie nie – odpowiedział po chwili wahania. – I nie był to Tom Walsh – dodał. – Ja pracuję nad tą sprawą tu, na miejscu. Zajmuję się mamą Panterą i tatą Panterą w New Jersey. Są czyści. Przykładni obywatele. To bardzo smutne. Ale nie wyrzekli się syna… Może trafimy na niego za ich pośrednictwem.

– Daj mi znać, jak będziesz coś wiedział. – Bulus ad-Darwisz znalazł się na liście CIA osób do odstrzelenia, a jego mama i tata złożyli w sądzie federalnym pozew o usunięcie go z tej listy. Argumentują to tym, że ich syn jest obywatelem amerykańskim i nie może zostać zlikwidowany przez władze. – W porządku, ale czy ktoś im wytłumaczył, że ich syn zabijał amerykańskich obywateli? Jak choćby tych siedemnastu marynarzy? – O dziwo, to właśnie może sprawić, że ich syn zostanie z tej listy usunięty. Rodzice dowodzą, że to, co zrobił syn, nie stanowiło aktu terroryzmu, a było działaniem wojennym. Ten wywód prawny sięga do wcześniejszych orzeczeń amerykańskich sądów i Międzynarodowego Trybunału Karnego. Tak więc zaatakowanie amerykańskiego obiektu wojskowego, w przeciwieństwie do ataku na ludność cywilną, jest orzekane jako działanie wojenne, czyli Pantera nie popełnił zbrodni i nie może stanąć przed sądem. Powinien być traktowany jako jeniec wojenny i zgodnie z konwencją genewską nie jest zobowiązany podawać żadnych informacji prócz swojego nazwiska, stopnia i numeru służbowego. Do dupy. Nie dość, że nie mogłem go zabić, to nawet nie pozwolą mi go poddać torturom. – Wygląda na to, że mama i tata działają na dwa fronty – stwierdziłem. – Z jednej strony ich synalek jest obywatelem amerykańskim i ma swoje konstytucyjne prawa. Z drugiej, jest żołnierzem obcej armii i chroni go konwencja genewska. – Chwytają się każdego skutecznego sposobu. – A tak naprawdę – dodałem – ich syn zdradził ojczyznę, a za to należy się kara śmierci. Al przyznał mi rację, ale przypomniał: – My nie zabijamy zdrajców. Sądzimy ich. Tak czy owak mama i tata mogą osiągnąć swój cel i junior zniknie z listy CIA. Nie odpowiedziałem; zastanawiałem się teraz, jaki jest prawdziwy cel misji. Dużo łatwiej zlikwidować kogoś na miejscu, niż złapać go i przetransportować do Stanów. W takim razie ktoś – na przykład CIA – uznał, że Bulusa ad-Darwisza trzeba szybko zabić, zanim jakiś sędzia federalny usunie jego nazwisko z listy terrorystów. Kiedy Pantera będzie martwy, proces straci sens. Dziwna wojna. Sądy, procesy… – Ja ci tego wszystkiego nie mówiłem – zastrzegł Al, a potem wstał i mnie uściskał. – Powodzenia. – Dzięki. Do zobaczenia za rok. – Może wcześniej. Znalazłem Kate; kręciła się po biurze i żegnała z kolegami. Ponieważ nie lubię długich pożegnań, zabrałem ją stamtąd w pięć minut. Ruszyliśmy w dziesięciokilometrowy spacer do domu – to był jej pomysł, nie mój – chłonąc widoki i dźwięki mojego rodzinnego Nowego Jorku. Może po raz ostatni, choć przy odrobinie szczęścia może uda nam się tu wrócić. Zastanawiałem się, czy opowiedzieć Kate o swojej rozmowie z Alem Rasulem i o tym, jak odkryłem prawdziwy powód, dla którego wysyłano mnie do Jemenu. Przynęta. Ale… czy naprawdę powinna o tym wiedzieć? Owszem, powinna. Ale ona chciała myśleć, że jej przyjaciel Tom wybrał nas, bo byliśmy najlepszymi z najlepszych. I byliśmy. Tak więc Tom okłamał nas tylko połowicznie. Tom wiedział też, że sam do Jemenu nie polecę, namówił więc szefów w Waszyngtonie, żeby włączyli do akcji Kate, która chętnie się zgodzi na wyjazd. Dodatkowo, Kate pracowała przy sprawie Asada Khalila razem ze mną, więc też znalazła się na celowniku Pantery. Każdy rozsądny człowiek powiedziałby prawdę. Ale… co to za różnica? Czy gdyby Tom powiedział nam, że jesteśmy przynętą, odmówilibyśmy? Gdybym natomiast zapytał teraz Toma

wprost, odpowiedziałby jak zwykle: „Nie wiedziałem. Nikt mi o tym nie powiedział. Gdzie to usłyszałeś?”. Teraz przynajmniej rozumiałem, jak wyglądają zakulisowe rozgrywki. Zresztą zawsze to wiedziałem. Ciekaw byłem, czy w Jemenie powiedzą nam o naszej istotnej roli w akcji – przynęty na Panterę. Wkrótce się przekonamy. * * * Popołudnie spędziliśmy w domu, dopinając ostatnie szczegóły i dzwoniąc do rodziców. Jej – jak już wspominałem – mieszkali w Minnesocie, a moi na Florydzie. Dzięki Bogu, ani jedni, ani drudzy nie odwiedzą nas w Jemenie. Ten kraj i bez nich był do dupy. Udało mi się przekonać moich rodziców, że Jemen jest Szwajcarią Bliskiego Wschodu, nie martwili się więc zbytnio, chociaż matka nie omieszkała mnie ostrzec przed nadmiernym wystawianiem się na słońce. – Wiesz przecież, John, jak potrafisz się spiec – powiedziała. Rodzice Kate nieco lepiej orientowali się w sytuacji, wyrazili więc mieszaninę dumy i obawy. Nie mogło zabraknąć też dobrej rady dla mnie: – Troszcz się o naszą córkę. A co ze mną? Chyba oni również stali po stronie Toma. To zabawne, kiedy wszystko już jest ustalone i zrobione, na sam koniec dzwoni się do mamy i taty. Ciekawe, czy Pantera też dzwonił do domu. O siedemnastej zadzwoniliśmy do Alfreda, naszego portiera, i poinformowaliśmy go, że potrzebujemy tragarza z wózkiem bagażowym i taksówkę na lotnisko Kennedy’ego. Kiedy tragarz pakował nasze walizki do taksówki, Alfred, który wiedział, w jakiej instytucji zarabiamy na życie i wiedział też, że lecimy gdzieś do Piachlandii, powiedział: – Należą się państwu podziękowania za służbę dla kraju. Kate i ja uścisnęliśmy Alfredowi dłoń i wsiedliśmy do taksówki. Zauważyłem, że Kate ociera ukradkiem łzę z oka. Ująłem jej dłoń i uścisnąłem. Nareszcie, pomyślałem, znajdę się w szczękach bestii uzbrojony w prawdę, jak stwierdził Al Rasul. Prawda nas wyzwoli. Chyba, żeby miało stać się inaczej. Dotarła do mnie jeszcze jedna prawda – kolejna przyczyna, dla której poproszono nas o wyjazd do Jemenu. To też miało coś wspólnego z przeszłością – ale nie z Lwem – z czymś innym, co zdarzyło się lata temu i co dotyczyło Kate i CIA. Zagrzebałem tę myśl w najodleglejszych zakamarkach pamięci, do których jednak potrafiłem szybko sięgnąć. Odpowiedź na pytanie, dlaczego ja, dlaczego Kate i dlaczego Jemen, znajdowała się w Jemenie.

CZĘŚĆ III

Ma’rib, Jemen

Rozdział piętnasty

Bulus ibn ad-Darwisz, an-Numajr, Pantera, ubrany w białą szatę Beduina stał przed grupą swoich bojowników, czterdziestu dwóch dżihadystów uzbrojonych w karabiny AK-47 i ręczne wyrzutnie rakiet. Było pół godziny po północy, ale w jasnym świetle przybierającego krągłości półksiężyca wyraźnie widać było siedzące ze skrzyżowanymi nogami sylwetki i ciągnący się po horyzont płaski, smętny, kamienisto-piaszczysty krajobraz. – Dzisiejszej nocy osiągnięcie wielkie zwycięstwo w imię islamu! – zakrzyknął głośno do swoich ludzi. Mężczyźni zaczęli wiwatować, wyciągając ku niebu ręce, w których dzierżyli karabiny. – Zabijecie niewiernych i obmyjecie ich krwią świętą muzułmańską ziemię! Kolejne wiwaty. Pantera przyjrzał się swojemu wojsku. Stanowili je głównie nowi rekruci, po krótkim, pospiesznym szkoleniu w obozie w górach. Było jednak wśród nich także czterech zahartowanych w bojach dżihadystów z Afganistanu i dwóch oficerów z pokonanej armii irackiej. Ci dwaj byli oficerowie starli się w walce z Amerykanami, po klęsce uciekli ze swojej ojczyzny, a teraz tutaj, w Jemenie, zamierzali zemścić się za tamte upokorzenia. I choć brakowało w nich ducha świętej wojny, nadrabiali to nienawiścią. Pierwszy z oficerów, Bihaddin Zuhajr, były kapitan elitarnej Gwardii Republikańskiej, miał dowodzić atakiem na instalacje amerykańskiej firmy Hunt Oil. Drugi Irakijczyk, Sajid ar-Raszid, był jego zastępcą. Pantera ufał tym zaprawionym w bojach żołnierzom i wiedział, że będą potrafili natchnąć odwagą młodych rekrutów. Mając dwóch takich oficerów i czterech doświadczonych dżihadystów z Afganistanu, nie widział potrzeby, by samemu dowodzić atakiem na amerykańskie instalacje naftowe. – Strażnicy pilnujący terenu to płatni najemnicy – przypomniał Pantera swoim ludziom – lojalni nie wobec Amerykanów, a wobec amerykańskich dolarów. Poddadzą się i będą błagać o litość albo uciekną. Jeśli nie – zginą z waszych rąk! Mężczyźni wiwatowali jeszcze głośniej. Pantera, podobnie jak jego oficerowie, wiedział, że Amerykanie zatrudnili też setkę mężczyzn z jemeńskiego Biura Bezpieczeństwa Narodowego, którzy mieli zapewnić dodatkową ochronę instalacji naftowych – baraków mieszkalnych, biur, pojazdów, maszyn, rurociągów i pomp. Tych stu policjantów z jednostek paramilitarnych było hojnie opłacanych przez Amerykanów, ale kiepsko wyszkolonych przez rząd w Sanie, marnie wyposażonych i słabo zmotywowanych. Pantera zapamiętał też ze spotkania z nimi w ruinach Bilqis, że łatwo było ich zastraszyć, a jeszcze łatwiej przekupić. – Obóz policji znajduje się poza terenem zajmowanym przez firmę, po północnej stronie, a wy zaatakujecie od południa – przypomniał swoim ludziom. – Policjanci nie będą z wami walczyć – zapewnił ich. – A wy macie ich nie prowokować. Będą spać jak baranki i niczego nie będą słyszeli – zakończył z uśmiechem. Mężczyźni się roześmiali, ale Bulus ibn ad-Darwisz dobrze wyczuwał, że jest to śmiech

wymuszony, nerwowy. Zdawał sobie sprawę, że mężczyźni tuż przed walką boją się. To zrozumiałe. Ale wiara przezwycięża strach. Autentyczny przywódca potrafił zapanować nad niedoświadczonym wojskiem. I takie było jego zadanie – zaszczepić w tych ludziach wiarę i pokazać im prawdziwe przywództwo. – Widzieliście plany tej amerykańskiej kolonii na muzułmańskiej ziemi – kontynuował swoją przemowę. – Wiecie, że to miejsce jest źle strzeżone i znacie słabe punkty obrony. Wiecie też, że najemnicy chroniący to miejsce to niewierni bez serc i dusz. A towarzyszący im Jemeńczycy sprzedali się Amerykanom i stali się niegodni w oczach Boga. Tej nocy jak barany pójdą na rzeź! Mężczyźni powstali, wiwatując. Kapitan Bihaddin Zuhajr stał z boku i przyglądał się swoim ludziom, a potem spojrzał na swojego szefa, Bulusa ibn ad-Darwisza, który nazywał siebie Panterą, chociaż niektórzy wołali na niego al-Amriki – Amerykanin – czego ad-Darwisz bardzo nie lubił. Bihaddin Zuhajr pomyślał, że ad-Darwisz ma wspaniałą prezencję i dobrze przemawia. Pantera stał się legendą od czasu, kiedy zaplanował zakończony sukcesem atak na amerykański okręt wojenny w porcie w Adenie, więc ludzie go słuchali, szanowali i ufali mu. Ad-Darwisz, rozmyślał Zuhajr, działał na ludzi inspirująco, potrafił doskonale planować i pewnie był wielkim mędrcem. Nie był natomiast dobrym strategiem. Właściwie to o wojnie nie miał pojęcia. Prawdę mówiąc, atak na ufortyfikowany kompleks w wykonaniu tych kiepsko wyszkolonych żołnierzy, według wszelkiego prawdopodobieństwa, powinien się zakończyć klęską. Tyle, że nikt tego Bulusowi ibn ad-Darwiszowi nie powie. Mężczyźni wciąż wiwatowali, ale Pantera wskazał im gestem, że mają usiąść. Zaczekał, aż na pustyni wokół zalegnie cisza, i spojrzał w rozgwieżdżone niebo. Z północy, od ar-Rub al-Khali, Pustej Ćwiartki, bezmiaru ogromnych ruchomych wydm i palącego słońca, gdzie nawet skorpiony nie były w stanie przeżyć, wiał ciepły, delikatny wiatr. Tutaj Bóg umieścił ropę i tutaj pojawili się Amerykanie, żeby wyssać ją z muzułmańskiej ziemi. – To jest miejsce, gdzie zginą Amerykanie i ich sprzedajni służalcy – mówił poruszony adDarwisz. – A wędrujące na południe piaski pochłoną ich kości oraz wszelki po nich ślad, wszelki ślad, że tutaj byli i skalali świętą jemeńską i muzułmańską ziemię. Mężczyźni podnieśli w uniesieniu głosy. – Odniesiecie zwycięstwo! – zakrzyknął Pantera. – Zwycięstwo! – powtórzyli jak echo bojownicy. – Nie okażecie żadnej litości! – Żadnej litości! – Zabijecie niewiernych i ich sługusów! Nikt nie pozostanie żywy! Mężczyźni wiwatowali. Kapitan Zuhajr też wiwatował, podobnie jak porucznik Sajid ar-Raszid. Wymienili spojrzenia. Oni uczestniczyli w walkach przeciwko Amerykanom, przeciwko Kurdom i Irańczykom, przeciwko irackim rebeliantom pragnącym obalić wielkiego przywódcę Saddama Husajna – dobrze wiedzieli, czym jest zwycięstwo, a czym klęska, wiedzieli, co to strach, tchórzostwo, odwaga i śmierć. Pantera nie miał o tym wszystkim pojęcia. Zuhajr spojrzał na swoich ludzi. Zbyt młodzi – nie wiekiem, ale sercem i rozumem. Zbyt wielu spośród nich to idealiści i religijni uczniowie, nawykli do komfortu. Zbyt wielu to Saudyjczycy, którzy bitwy widzieli tylko w telewizji. Cóż, pomyślał Zuhajr, być może brak hartu nadrobią wiarą i entuzjazmem. Zuhajr zerknął jeszcze raz na Bulusa ibn ad-Darwisza. Amriki najwyraźniej myślał o tym samym

i miał podobne wątpliwości. I pewnie dlatego nie dowodził dzisiejszym atakiem. – Przybyliście tu z wielu islamskich państw, by wziąć udział w dżihadzie – zawołał Pantera do swoich ludzi. – Dzisiaj odniesiemy pierwsze zwycięstwo, a po nim nastąpi wiele kolejnych, aż w końcu Amerykanie zostaną wygnani z Jemenu. Wtedy uderzymy na Sanę i zmieciemy z powierzchni ziemi skorumpowany rząd, który zaprosił Amerykanów do świętego Jemenu. – Pantera podniósł głos. – Powiesimy na latarniach Sany ministrów i generałów i będziemy świętować nasze zwycięstwo w pałacu marionetkowego prezydenta Alego Abdullaha Saleha! Pantera uśmiechnął się i wyciągnął wyprostowane ramiona wysoko w górę, ale myślami był gdzieś indziej. Nie poprowadzi osobiście swoich ludzi do ataku, choć niektórzy z dżihadystów mogą się zastanawiać dlaczego. Kapitan Zuhajr już podniósł tę kwestię. Bulus ibn ad-Darwisz nie bał się śmierci, bał się za to, że zostanie schwytany, zwłaszcza przez swoich dawnych rodaków, Amerykanów. Bał się więzienia, bał się tortur, bał się upokorzenia, tego, że jego rodzina w Ameryce – ojciec, matka, siostra – widzieliby go trzymanego jak zwierzę w amerykańskim więzieniu. O wiele lepsza była śmierć, a śmierć w świętej wojnie zapewniłaby mu miejsce w raju. Niestety, nie miał żadnej gwarancji, że zginie w bitwie. Gdyby dostał się do niewoli, ucierpiałby na tym cały ruch dżihadystów w Jemenie. Z tego powodu, a także dlatego, że Bóg chciał go mieć wśród żywych i wolnych, walczących z krzyżowcami, nie mógł wziąć udziału w tym ataku. Zamierzał za to świętować zwycięstwo i nadzorować egzekucję ocalałych wrogów. Uciszył wiwatujących i powiedział: – Będę z wami w chwili zwycięstwa. – Wyjął z pochwy dżambiję, wciąż splamioną krwią Belgów, i uniósł ją wysoko nad głowę. – Dołączę do was, by poderżnąć gardła wszystkim, którzy wpadną wam w ręce. Żadnej litości! Żadnych jeńców! Mężczyźni zaczęli gromko wiwatować. Kapitan Zuhajr pochylił głowę w stronę porucznika ar-Raszida. – Podrzynać gardła to on na pewno potrafi – szepnął. Ar-Raszid pokiwał głową. Bulus ibn ad-Darwisz zwrócił się w kierunku Kaaby w Mekce, uniósł ramiona i zakrzyknął: – Bóg jest wielki! – Bóg jest wielki! – odpowiedział mu tłum. – Pomódlmy się teraz. Nie była to pora porannego salat, ale duę – modlitwę błagalną odmiawianą w momentach kryzysu lub niebezpieczeństwa – można było wygłaszać w dowolnej chwili. Bulus ibn ad-Darwisz, podobnie jak jego ludzie, usiadł ze skrzyżowanymi nogami, zwrócony w stronę Mekki i zaczął recytować wersety z Koranu: – Kiedy niebo rozdzieli się i kiedy gwiazdy zostaną rozproszone; kiedy morza się wzburzą i kiedy groby zostaną wywrócone, wtedy każda dusza się dowie, co sobie przygotowała i co zaniedbała.1 – Niech każdy modli się teraz po cichu do Boga o siłę, odwagę i zwycięstwo w bitwie – polecił. Na pustyni zaległa cisza i słychać było tylko wiatr znad Pustej Ćwiartki. Bulus ibn ad-Darwisz modlił się w milczeniu, błagając Boga, by dał jego ludziom odwagę. Modlił się także za siebie: „Pozwól mi poderżnąć tej nocy gardła wielu Amerykanów”. Jednak, jak to często się zdarzało, kiedy modlił się o śmierć Amerykanów – jak choćby przed atakiem na Cole – do jego modlitw i umysłu wkradały się inne myśli; wspomnienia własnego

dzieciństwa i lat szkolnych w Ameryce, myśli o rodzinie i domu rodzinnym. To były kłopotliwe myśli, niepokojące wspomnienia; ciążyły mu na duszy. W Ameryce nie czuł się szczęśliwy; był szczęśliwy teraz, na ziemi swoich przodków. Jemen był niegdyś nieskalaną ziemią, a on chciał na nowo ją taką uczynić. Spojrzał na cudowne pustynne niebo, niebo, które nie zmieniło się od czasów jego przodków – od dnia Stworzenia. – Ziemia w Jemenie będzie równie czysta i nieskalana jak niebo nad nią – poprzysiągł sobie w duchu. A Bóg odpowiedział mu: – Ty, Bulusie ibn ad-Darwiszu, będziesz wybawicielem Jemenu i islamu. Poczuł na ramieniu lekki dotyk. Podniósł wzrok i ujrzał kapitana Zuhajra. – Chciałbym ci zająć chwilę, nim poprowadzę ludzi do walki – rzekł cicho kapitan. Pantera wstał i poszedł za kapitanem do glinianej chaty. W niewielkim wnętrzu, przy płomieniu pojedynczej świecy, siedział porucznik ar-Raszid. – Wierzę – zaczął kapitan Zuhajr – że odniesiemy dziś całkowite zwycięstwo. – Przerwał na chwilę. – Ale muszę ci, panie, donieść, że otrzymałem telefonicznie pewne informacje od naszego przyjaciela znajdującego się w amerykańskim kompleksie. Ten człowiek twierdzi, że Amerykanie i ich siły bezpieczeństwa w liczbie może trzydziestu osób, zbroją siebie i swoich pracowników, przygotowując się do ataku. Pantera stał bez ruchu w mroku i nie odpowiadał. Czy to może być prawda? A może kapitan Zuhajr stracił odwagę? – Może powinniśmy przesunąć atak na następną noc? – zaproponował kapitan Zuhajr. – Albo o tydzień? Nasi ludzie trochę by się podszkolili. Trzeba też rozważyć powiększenie naszych sił. Pantera w dalszym ciągu milczał. Po długiej chwili wreszcie się odezwał : – Zaatakujemy dziś w nocy. I nie możemy wzmocnić naszych sił. Czterdziestu ludzi jedzie teraz do Adenu, żeby zaatakować tamtejszy hotel Sheraton i zabić mieszkających w nim amerykańskich żołnierzy i szpiegów – przypomniał Zuhajrowi. – Kolejnych czterdziestu wkrótce wyruszy do Sany, żeby uderzyć w ambasadę amerykańską. Mamy, kapitanie, do dyspozycji tylko tylu ludzi, ilu jest w obozie. – To prawda, ale może nie powinniśmy dzielić naszych sił. Nie lepiej byłoby skoncentrować wszystkie nasze siły na amerykańskich instalacjach naftowych, co zapewniłoby nam całkowite i błyskawiczne zwycięstwo? Pantera rozmawiał już wcześniej na ten temat z kapitanem Zuhajrem, a teraz ten człowiek zaczyna od nowa, i to na chwilę przed bitwą. – Podjąłem decyzję o ataku na trzech frontach – powiedział z przekonaniem i lekkim rozdrażnieniem Pantera. – To zasieje w rządzie strach i ich zaskoczy. Nie będą wiedzieli, kiedy i skąd oczekiwać kolejnego ataku, nie będą potrafili podjąć żadnej decyzji, a ich niezdecydowanie rozzłości Amerykanów, którzy zawsze oczekują szybkiego działania. Kapitan Zuhajr milczał. – Mówiłem ci to wszystko już wcześniej – przypomniał mu Pantera. – Amerykanie są aroganccy, a rząd tchórzliwy. Przekonasz się o tym sam, kiedy te ataki zakończą się sukcesem. – Tak jest. – Gdybyś był tutaj po ataku na Cole, zrozumiałbyś, o czym mówię i co robię. Jak każdy zły generał, pomyślał Zuhajr, ten także pamięta tylko o swoich zwycięstwach, a zapomina o klęskach.

– Tak jest – odpowiedział mimo to. Pantera zwrócił się do porucznika ar-Raszida. – Mów. Co ty o tym sądzisz? Sajid ar-Raszid długo milczał. Wziął wreszcie głęboki wdech i odezwał się: – Rozumiem obawy kapitana Zuhajra, ale… – Spojrzał na kapitana i ciągnął dalej: – Ale wiem też, że to, co ty mówisz, panie, jest prawdą. Pantera skinął głową. – My… – ciągnął ostrożnie ar-Raszid – kapitan Zuhajr i ja, jesteśmy prostymi żołnierzami i myślimy o taktyce. Ale ty, panie, znasz się na strategii. A ta strategia jest doskonała. Zasianie strachu i wywołanie konfliktów w rządzie… – A także konfliktu pomiędzy rządem a Amerykanami – podpowiedział mu Pantera. – Właśnie. Nasze dzisiejsze zwycięstwo będzie większe dzięki twojemu przywództwu i planowaniu. Pantera skinął głową. – Jeśli to już wszystko, proponuję, żebyście porozmawiali teraz z każdym z naszych ludzi i upewnili się, czy rozumieją plan ataku. – I dodał: – A o tym, co mi tu mówiliście, ani słowa. – Tak jest. – Od instalacji naftowych dzieli nas sześć kilometrów – przypomniał im. – Jeśli wyruszycie teraz, dotrzecie na miejsce w niecałe dwie godziny. Atak musi zostać przeprowadzony przynajmniej dwie godziny przed świtem, żebyśmy mogli jeszcze pod osłoną nocy wycofać się do naszego obozu w górach. – Tak jest – zgodnie odpowiedzieli oficerowie. – Nabil chciałby z tobą porozmawiać – odezwał się na koniec Zuhajr. – Teraz? – Twierdzi, że to coś ważnego. – W porządku. Powiedz mu, żeby tu przyszedł. A ty zostań – zwrócił się do Zuhajra. Porucznik wybiegł z chaty i po kilku chwilach wrócił z Nabilem as-Samadem, prawą ręką Pantery. Pantera przyjrzał się w słabym świetle świecy swojemu współpracownikowi. Nabil, podobnie jak on sam, mieszkał niegdyś w Ameryce, tyle że teraz wpadał tam jeszcze od czasu do czasu w interesach – w interesach Al-Kaidy. Przekazywał też ustne wiadomości rodzinie Bulusa ibn adDarwisza i wracał z wiadomościami zwrotnymi od jego ojca, matki i siostry. Ostatnio Nabil zrobił to trzy dni temu, czego więc chciał teraz? – O co chodzi, Nabil? – zapytał Pantera. Nabil as-Samad pozdrowił w odpowiedni sposób Panterę i rzekł: – Rozmawiałem z naszym przyjacielem w El Rahaba. – Tak? I cóż takiego usłyszałeś od naszego przyjaciela z lotniska? – Dziś o drugiej czterdzieści pięć w nocy ląduje w Sanie samolot linii EgyptAir. Na liście pasażerów znajduje się dwoje Amerykanów z Nowego Jorku, podróżujących z paszportami dyplomatycznymi – wyjaśnił Nabil. – Wiemy o tych ludziach od jakichś dwóch tygodni, kiedy amerykański Departament Stanu zwrócił się do konsulatu o wizy dla nich. – I…? – Jeden z nich to mężczyzna o nazwisku John Corey, a druga osoba to kobieta, Katherine Mayfield, jego żona. – Są dyplomatami?

– Nie. Oboje są agentami Federalnego Biura Śledczego. Pantera pokiwał głową. – Mów dalej. – Kiedy byłem w Nowym Jorku, nasz przyjaciel w nowojorskim konsulacie poinformował mnie, że ci agenci przyszli po odbiór wiz. Dał mi kserokopie ich wiz i paszportów. Oboje jako adres zamieszkania podali budynek rządowy, w którym pracują. Zacząłem węszyć i dowiedziałem się, że są zatrudnieni w instytucji noszącej nazwę Antyterrorystycznej Grupy Zadaniowej. Pantera ponownie skinął głową i zachęcił Nabila, by ten mówił dalej. – Jak może wiesz, jest to amerykańska agencja bezpieczeństwa wewnętrznego, chociaż jej agenci są od czasu do czasu wysyłani w różne zakątki świata… – Tak, wiem. Są też tutaj. – Właśnie. Ten mężczyzna, Corey, był w Adenie jakieś trzy lata temu. Teraz przyjeżdża ponownie. – A czym ten mężczyzna i ta kobieta różnią się od innych amerykańskich agentów? – zapytał Pantera po chwili milczenia. – Nazwiska obojga znalazły się na liście Rady Najwyższej wśród osób, które trzeba zgładzić – poinformował Panterę Nabil. – Tak? A z jakiego powodu? – Ten mężczyzna to amerykański agent, który zabił w Nowym Jorku Asada Khalila, Lwa. Pantera pokiwał głową. Dobrze pamiętał tamto zdarzenie. Kiedy to było? Rok temu? Chyba nawet mniej. – Asad Khalil przyleciał do Nowego Jorku, żeby zabić tego Coreya i jego żonę, Mayfield – przypomniał Nabil. – Tak, przypominam sobie. – Coś wtedy poszło nie tak. Khalil był Libijczykiem i wcześniej pojawił się w Ameryce, żeby dokonać zemsty za zbombardowanie swojego kraju przez Amerykanów. Udało mu się wtedy wziąć odwet, ale nie do końca. Dlatego wrócił. I tym razem to on został zabity. Khalil nie był członkiem Al-Kaidy, ale z nią współpracował. I dlatego Rada Najwyższa postanowiła pomścić jego śmierć, wzywając do zabicia Coreya. – Po co, twoim zdaniem, ten człowiek znowu przyjeżdża do Jemenu? – zapytał Pantera. – Być może, żeby zabić ciebie, panie – odparł Nabil. To nie było dla Bulusa ibn ad-Darwisza niespodzianką. Amerykanie w sposób szczególny nienawidzili muzułmanów urodzonych w Stanach Zjednoczonych i posiadających obywatelstwo tego kraju, a którzy przystąpili do świętej wojny. Po ponad dwudziestu latach spędzonych w Stanach Zjednoczonych wiedział, że arogancja Amerykanów każe im wierzyć, iż każdy, kto pośród nich żyje, powinien ich kochać i uwielbiać ich skorumpowany i rozwiązły kraj. A jeśli ich nie kochałeś, zaczynali cię nienawidzić za twoją niewdzięczność. Skrajna arogancja i próżność. „Pycha poprzedza upadek” – jak jest napisane w hebrajskiej Księdze Przysłów. Oczywiście Amerykanie są w Jemenie po to, żeby pomścić śmierć siedemnastu swoich marynarzy. Bulus ibn ad-Darwisz wiedział od swoich rodziców, a także z innych źródeł, że jego nazwisko znalazło się na tak zwanej liście śmierci CIA. Taką listę, zgodnie ze zwyczajem, a może zgodnie z prawem, zatwierdzał prezydent Stanów Zjednoczonych. To było interesujące. Interesujące był także fakt, że Corey, człowiek, który prawdopodobnie otrzymał zadanie zabicia Pantery, sam też był, wraz z żoną, na liście śmierci zatwierdzonej przez Radę Najwyższą Al-Kaidy. Tak więc zarówno myśliwy, jak i ofiara mieli zginąć. Pytanie tylko, kto tu jest myśliwym, a kto ofiarą? Odpowiedź na

teraz brzmiała: obaj po połowie. Odpowiedź ostateczna: ten, kto pozostanie żywy. Pantera uśmiechnął się do siebie. Pantera wiedział też, że jego matka i ojciec wynajęli amerykańskiego prawnika, który miał sprawić, że nazwisko ich syna zniknie z listy CIA. Natomiast nazwisko Coreya zniknie z listy Rady Najwyższej, dopiero wtedy, kiedy zginie on z rąk Bulusa ad-Darwisza. Dla Pantery obecność jego nazwiska na amerykańskiej liście była powodem do dumy. Ale matka i ojciec – a pewnie także jego siostra, Amerykanka – woleliby chyba, żeby gnił do końca życia w amerykańskim więzieniu. Nie rozumieli go, bo zbyt długo żyli w Ameryce. Nie rozumieli, co znaczy męczeńska śmierć, i pewnie przestali nawet wierzyć, że śmierć poniesiona w świętej wojnie jest dla mężczyzny prostą drogą do raju. Jego rodzice, pomyślał, pewnego dnia trafią do piekła. – Panie? Pantera otrząsnął się z zadumy. – Skoro ten mężczyzna i ta kobieta przybywają do Jemenu, żeby mnie zabić, to oznacza, że i ja będę miał okazję, by zabić ich. Nabil skinął głową bez słowa. Całkiem możliwe, pomyślał Pantera, że tych dwoje Amerykanów nie przyjechało tu specjalnie z zadaniem zabicia akurat jego, ale tak czy owak ten cały Corey zamordował Lwa i dlatego Rada Najwyższa wydała na niego wyrok śmierci. Jeśli zatem on, Bulus ibn ad-Darwisz, zabije amerykańskiego agenta, zyska sobie uznanie Rady. – Zabij ich oboje – zwrócił się do Nabila. Nabil kiwnął głową. – Kiedy? Gdzie? – Kiedykolwiek i gdziekolwiek będziesz miał okazję. W Sanie. Albo w Adenie, jeśli tam pojadą. – Zastanawiał się chwilę. – Albo w Ma’rib, jeśli tam będą mnie szukać. Weź tylu ludzi, ilu będziesz potrzebował, i zabij tych Amerykanów przy pierwszej okazji. – Zajmę się tym. Pantera zamierzał już odesłać Nabila, kiedy ten nieoczekiwanie powiedział: – Widziałem się z tym człowiekiem. – Naprawdę? Gdzie? Jak? – W Nowym Jorku. W ubiegłym tygodniu. – Nabil czekał na odpowiedni moment, żeby zrobić na swoim szefie wrażenie i pokazać, jak bardzo jest użyteczny w Ameryce. Lubił te wyprawy do Nowego Jorku i nie miał nic przeciwko temu, żeby powtarzały się w przyszłości. – Kiedy dostałem z konsulatu w Nowym Jorku nazwisko i adres tego człowieka, zadzwoniłem pod numer z wniosku wizowego i poprosiłem o rozmowę z Johnem Coreyem, tłumacząc, że mam dla niego ważne informacje na temat działalności terrorystycznej – wyjaśnił. – To tłumaczenie było akurat zupełnie szczere – powiedział Pantera z uśmiechem. Nabil i dwaj Irakijczycy, widząc uśmiech na twarzy Pantery, roześmiali się. – Kiedy Corey podszedł do telefonu – wyjaśniał Nabil – powiedziałem mu, że znam jego nazwisko od człowieka, który nie chce ujawniać swojej tożsamości. Rozmawialiśmy krótko i umówiliśmy się na spotkanie. – W budynku rządowym? – zapytał Pantera. – Nie. W przypadku pierwszego spotkania procedura jest inna. – Nabil uznał, że to będzie zabawne, więc odezwał się swoją łamaną angielszczyzną. – Agent Corey umówił się ze mną w żydowskiej knajpie. Pantera uśmiechnął się ponownie, ale Irakijczycy nie znali angielskiego i nie zrozumieli ani

słowa. Ośmielony uśmiechem swojego szefa Nabil mówił dalej po angielsku. – W barze u Bena, na Zachodniej trzy-osiem. Znasz tę knajpę? – Na Trzydziestej Ósmej Zachodniej – odpowiedział po angielsku Pantera. Nie wyglądał już na rozbawionego i rzucił krótko po arabsku: – Opowiedz mi coś o tym człowieku. Nabil nie chciał przyznać, że spotkanie trwało krótko ani że jego kiepski angielski utrudniał rozmowę. – Ten człowiek był arogancki – rzucił tylko. – Oni wszyscy są aroganccy. – Ale ten szczególnie. – Nabil wrócił myślami do krótkiego spotkania z amerykańskim agentem. – Zachowywał się obcesowo, jak człowiek, który nie szanuje ani mnie, ani żadnych ludzi naszej wiary żyjących w Ameryce. – Nabil nie był pewien, czy jest to prawdą, ale nie miał wątpliwości, że takich słów oczekiwał jego szef. – Arogancki – powiedział Pantera, kiwając głową. – Wyglądał tak, jakby nie mógł się doczekać końca spotkania – ciągnął Nabil. – To było w ubiegłą sobotę, a agenci nie pracują w soboty i niedziele. Umówiłem się z nim, że przyjdę do jego biura w poniedziałek rano. – Nabil nie wspomniał o tym, że potrzebny był tłumacz z arabskiego. – Poszedłeś na to poniedziałkowe spotkanie? – zapytał Pantera. – Nie. To mogłoby być niebezpieczne. Pantera uśmiechnął się i zażartował: – Więc może to ciebie, Nabilu, ten człowiek szuka w Jemenie i ciebie chce zabić. – Nie, panie, to chodzi o ciebie. Ale ja go zabiję pierwszy. – Tak. I jego żonę. Czy to wszystko? – To wszystko, panie. Ale chciałbym dać ci jeszcze to… – Sięgnął do swojej futah, a iraccy oficerowie natychmiast stali się czujni. Nabil wyjął białą kartkę i wręczył ją pełnym szacunku gestem Panterze. – To jest wizytówka agenta Johna Coreya. Kazał mi pokazać ją przy wejściu do budynku rządowego. Pantera wziął wizytówkę i przybliżył ją do płomienia świecy. Przeczytał: Detektyw John Corey NYPD/FBI Antyterrorystyczna Grupa Zadaniowa Federal Plaza 26 Nowy Jork, N.Y. 10278 Był tam też numer telefonu do biura, brakowało tylko telefonu komórkowego. Na wizytówce były też dwa godła – jedno Federalnego Biura Śledczego i drugie Departamentu Policji stanu Nowy Jork. Bulus ibn ad-Darwisz wpatrywał się w wizytówkę dłużej, niż wymagało tego przeczytanie jej treści, następnie odwrócił ją na drugą stronę i przeczytał dopisek: Nabil as-Samad do detektywa Coreya. Nabil dobrze wiedział, że niektórzy ludzie pracujący dla Al-Kaidy w Ameryce lub z nią współpracujący czasami wyolbrzymiali swoje zasługi i dokonania, więc ta wizytówka była świetnym dowodem jego pracy i prawdomówności.

Pantera oddał wizytówkę Nabilowi, który powiedział: – Jest twoja. Mnie się do niczego nie przyda. – Mnie też nie. Ani Coreyowi, kiedy już go zabijesz, możesz więc ją zatrzymać, żeby ci przypominała o zadaniu, które masz wykonać. – Tak jest – odpowiedział Nabil, zabierając wizytówkę z powrotem. Nabil ruszył do wyjścia, kiedy zatrzymał go głos Pantery. – Zaczekaj. – Zastanawiał się chwilę. – Czeka cię hojna nagroda, Nabilu, jeśli uda ci się tego człowieka schwytać zamiast zastrzelić. Złap go i przyprowadź do mnie. Jego żonę również. – Tak jest. – Nie pozwól tylko, żeby nagroda cię zaślepiła. Jeśli nie będziesz miał innej możliwości, masz ich zabić. – Ten człowiek i jego żona zostaną pojmani i doprowadzeni przed twoje oblicze albo zginą – złożył przysięgę Nabil. I zapewnił: – Nigdy nie wrócą do Ameryki. – Ty także, jeśli zdołają uciec. – Tak jest. Nabil po raz drugi zbliżył się do wyjścia i po raz drugi usłyszał polecenie Pantery. – Czekaj. – Pantera zwrócił się do kapitana Zuhajra i porucznika ar-Raszida. – Zacznijcie przygotowania do wymarszu. Oficerowie zasalutowali i szybko opuścili chatę. Kiedy zostali sam na sam, Bulus ibn ad-Darwisz zaczął wypytywać dopiero co przybyłego z Ameryki Nabila. – Twoim zdaniem wszystko u nich w porządku? Nabil wiedział, o kogo chodzi jego szefowi. – Na pewno wszystko u nich w porządku. Przesyłają ci pozdrowienia i błogosławieństwo. – Ponieważ Pantera oczekiwał czegoś więcej, dodał: – Twojemu ojcu wiedzie się w interesach, a matka zbliżyła się bardziej do wiary. Pantera pokiwał głową. – A Hana? – Ona też stała się bardziej pobożna i, jak już mówiłem, jest bardzo zadowolona z pracy w biurze twojego ojca. Oczywiście nic z tego nie było prawdą, a przynajmniej żadna z informacji o siostrze i matce. Ojcu, owszem, wiodło się w interesach, ale bardzo się postarzał w ciągu tych trzech lat, odkąd odwiedzał ich Nabil. Matka też sprawiała wrażenie wymizerowanej i smutnej. Tymczasem Hana była raczej zła niż smutna i powiedziała Nabilowi: „Nie mam już brata”. Nabil, oczywiście, nie powtórzy tych słów swojemu szefowi. Rodzice ad-Darwisza dali Nabilowi zdjęcia i listy dla syna, ale nie mógł trzymać takich rzeczy przy sobie i spalił je natychmiast po spotkaniu, które zawsze odbywało się w jakimś miejscu publicznym na Manhattanie albo w Brooklynie – w parku lub muzeum, a czasem w domu towarowym. Władze, był tego pewien, nie wiedziały o nim, chociaż na pewno interesowały się rodziną ad-Darwisza. Czasami obserwowano ich dom i meczet, do którego chodzili się modlić, a także miejsce pracy ojca. Rodzina nie znajdowała się jednak pod stałą obserwacją, a często wybierała się do centrum miasta na zakupy. Poza tym, po tych wszystkich latach, rodzice Bulusa potrafili wyczuć, kiedy są śledzeni. Mimo wszystko spotkania z nimi niosły pewne niebezpieczeństwo i Nabil był zadowolony, że musi to robić tylko raz lub dwa razy do roku. Z drugiej strony, dzięki tym spotkaniom rosło jego

znaczenie w oczach szefa. – Nie powiedziałeś, czy moja siostra jest wciąż jeszcze zaręczona – odezwał się Bulus ibn adDarwisz. – Jest, szefie. – Wyznaczono już datę ślubu? – Jeszcze nie – odpowiedział i szybko dodał: – Ale na pewno ślub odbędzie się już wkrótce. – A może wcale nie. Prawdę mówiąc, Nabil nigdy nie pytał rodziny Pantery o takie rzeczy, a Hana sama nie poruszała tego tematu. Dla Nabila tego rodzaju sytuacje były trudne – i w Nowym Jorku, i w Jemenie. Musiał zachowywać ostrożność. Kłamstwo nie jest dobre, ale czasami konieczne. A prawda nie zawsze jest dobra. Pantera milczał, pogrążony w zadumie. Nie chciał zadawać pytań, na które Nabil odpowiedział już trzy dni temu i nie chciał wyglądać na zbyt zatroskanego sprawami rodzinnymi. Dlatego wolał milczeć. Wiedział, że pewnego dnia znowu zobaczy matkę, ojca i siostrę, a stanie się to tutaj, w Jemenie. I wiedział, że ten dzień nastąpi wkrótce po tym, jak odniesie całkowite zwycięstwo. Spotka się z nimi w Sanie, w pałacu prezydenckim. W dniu, w którym zostanie Naczelnym Przywódcą Jemenu. Tego dnia jego rodzina będzie razem z nim świętować triumf. I nigdy już nie wróci do Ameryki. – To wszystko – powiedział Pantera, spoglądając na Nabila, który skłonił się i wyszedł z chaty. Pantera długo stał w migoczącym świetle świecy, a potem zgasił jej płomień i wyruszył w noc. Zuhajr i ar-Raszid przygotowywali żołnierzy do wymarszu, a Pantera ich pospieszył. – Słyszeliście, co mówił Nabil – zwrócił się do swoich oficerów. – Amerykanie przysyłają tu coraz więcej agentów, a wkrótce zaczną przysyłać żołnierzy, chyba że zabijemy tych, którzy już tu są. Tym bardziej uzasadniony jest atak na ambasadę i hotel Sheraton w Adenie. Kapitan Zuhajr pomyślał, że może być odwrotnie; każdy kolejny atak na Amerykanów w Jemenie prowadził do zwiększenia ich liczebności. Dżihadyści, jego zdaniem, powinni atakować jemeńską armię i siły bezpieczeństwa, ale Bulus ibn ad-Darwisz, al-Amriki, pałał głęboką nienawiścią do swych niedawnych rodaków. Kapitanowi nie pozostawało nic innego, jak tylko odpowiedzieć: – Tak jest. – Ruszajmy już – zakomenderował Pantera. Wszyscy trzej podeszli bliżej do żołnierzy i kapitan Zuhajr zawołał: – Już czas! Mężczyźni zaczęli wiwatować. Pantera po raz ostatni zwrócił się do swoich ludzi: – Spotkamy się ponownie w piekle, jakie urządzicie w obozie nafciarzy, pośród trupów Amerykanów, albo… spotkamy się w raju! – Zwycięstwo! – wykrzyknęli żołnierze najgłośniej, jak potrafili. Kapitan Zuhajr i porucznik ar-Raszid oddali po raz ostatni honory swojemu dowódcy, a on pobłogosławił ich i wszystkich żołnierzy. Następnie oficerowie wydali rozkazy i rozpoczął się marsz ku obozowisku Amerykanów. Pantera patrzył, jak znikają w mroku, a następnie się odwrócił i poszedł w stronę pięciu samochodów wypełnionych ludźmi z jego osobistej ochrony. Postanowił zniknąć stąd i zaczekać na wynik bitwy w pobliskim obozowisku Beduinów. Zdawał sobie sprawę, że nie może zbyt długo przebywać w jednym miejscu, musi się ciągle przemieszczać i szukać schronienia pod dachem lub w głębi jaskiń, gdzie nie wypatrzą go dociekliwe oczy amerykańskich dronów. Między innymi

dlatego nosił beduiński strój i zapuścił długą brodę. Spojrzał w pustynne niebo. Wyglądało tak samo jak na początku czasu – ale było na nim coś nowego, coś, co zabiło już zbyt wielu jego kompanów. Szukali go. A teraz, dodatkowo, wysłali tego mężczyznę – i może także kobietę – którzy mieli go znaleźć. Predatory go nie znajdą, nie znajdzie go także ten mężczyzna, pomyślał. Nie może zabić predatorów, ale może zabić mężczyznę. I jego żonę. I każdego Amerykanina, który postawi swoją nogę na świętej jemeńskiej ziemi. Amerykanie mogą rządzić w powietrzu, ale on, Bulus ibn ad-Darwisz, Pantera, rządzi na lądzie.

CZĘŚĆ IV

Sana, Jemen

Rozdział szesnasty

Była druga trzydzieści pięć w nocy i samolot linii EgyptAir lecący z Kairu podchodził do lądowania na międzynarodowym lotnisku w Sanie. Lotnisko miało swoją nazwę – El Rahaba – co według mojego słowniczka arabskiego znaczyło: „Lubię sałatkę owocową”. Nie. To nie mogło być prawdą. Tak czy owak minęły blisko trzy godziny od chwili, kiedy opuściliśmy Kair i ten etap podróży odbywaliśmy w zupełnie nieoczekiwanym tłoku. Przeważali młodzi mężczyźni, najpewniej jemeńscy gastarbeiterzy, wiozący do domu kilka dolców, żeby ich rodziny miały za co jeść. Smutny kraj. Siedzieliśmy z Kate w pierwszej klasie. Pozostali dżentelmeni byli ubrani na modłę zachodnią, ale wygląd mieli bliskowschodni; być może byli to jemeńscy czy egipscy biznesmeni lub przedstawiciele władzy. Kilku podróżowało z żonami i kobiety były ubrane w sposób tradycyjny. W trakcie lotu większość kobiet miała odsłonięte twarze, ale teraz, kiedy samolot lądował, wszystkie chusty i zasłony znalazły się na właściwym sobie miejscu. Dla waszej wiadomości, Kate miała na sobie luźne niebieskie spodnie i podobnego koloru zapiętą pod szyję bluzkę z długimi rękawami. Buck byłby zadowolony, jeśli nie brać pod uwagę faktu, że Kate nie miała nakrycia głowy i każdy mężczyzna mógł zobaczyć jej średniej długości blond włosy, jak również śliczną buzię. Także dla waszej wiadomości, zrobiła sobie tylko lekki makijaż. Co do mnie, to założyłem te same co zwykle beżowe spodnie, granatową sportową marynarkę i niebieską koszulę od Christiana Diora. Christiana jak chrześcijanina – rozumiecie? Olbrzymi airbus w dalszym ciągu zniżał lot, a ja pochyliłem się i wyjrzałem przez okno. Noc była pogodna; w oddali widziałem zarys wzgórz, a poniżej bezbrzeżną połać jałowej ziemi skąpanej w niebieskiej księżycowej poświacie. W niewielkiej odległości spostrzegłem kilka rozrzuconych świateł – to musiała być Sana. Kiedy znaleźliśmy się ponad terenem lotniska, zobaczyłem jego wojskową część – dwa odrzutowe myśliwce z jemeńskim oznakowaniem, kilka śmigłowców, których oznakowań nie mogłem dostrzec, i ogromny amerykański transportowiec C-17. Wysunięta placówka Imperium. Koła samolotu dotknęły lądu, maszyna wyhamowała i podkołowała na oddalone o sto metrów od terminalu miejsce postojowe. – Nie podjechał do rękawa – odezwała się Kate, kiedy umilkły silniki. – Przejdziemy się piechotą. – Rozumiem, że to miał być żart, ale wcale nie był śmieszny. Kate najwyraźniej była podenerwowana, nie wspominając już o zmęczeniu i zrzędliwości, zrozumiałych po blisko trzydziestogodzinnej podróży. – Cały ten kraj jest jednym wielkim żartem – zauważyłem. – Naucz się śmiać, bo inaczej zwariujesz. Żadnej odpowiedzi. Wszyscy już wstali. Ja również, podszedłem do drzwi wyjściowych i przez okienko spojrzałem na terminal, który pamiętałem z poprzedniego pobytu – niski budynek niewiele większy od amerykańskich supermarketów, marnie oświetlony przez trzy latarnie. Dostrzegłem reflektory schodów i autobusu podjeżdżającego do drzwi pierwszej klasy, co upewniło mnie w przeświadczeniu, że kmiotki z ogona nie będą w tym samym autobusie co ja.

Wróciłem na swoje miejsce, zebraliśmy z Kate nasze rzeczy i przeszliśmy do korytarza. Schody podjechały, nie taranując samolotu, drzwi się otworzyły i poczułem wpadające do kabiny świeże, zimne powietrze poranka. Jemen. Zeszliśmy po schodach na asfalt i dotarliśmy do czekającego na nas autobusu. Wszyscy pasażerowie pierwszej klasy rozsiedli się, a ja z Kate stanęliśmy w tyle pojazdu. Kate była jedyną niezasłoniętą kobietą i mężczyźni, którzy w samolocie nie zwracali na nią uwagi, teraz zaczęli jej się przyglądać. Podobnie jak kobiety. Wyglądało to tak, jakby wszyscy byli na jakiejś plaży nudystów, a potem się ubrali i wsiedli do autobusu, a tylko jedna kobieta wciąż pozostawała goła. Na lotnisku w Sanie są dwa wejścia. My zatrzymaliśmy się przy tym o numerze dwa. Przepuściliśmy wszystkich pasażerów i wysiedliśmy na końcu. Jak dotąd wszystko było w porządku. Wewnątrz terminalu nasi znajomi z kabiny ruszyli w kierunku stanowisk kontroli paszportowej. O tej porze działały tylko dwa stanowiska, a budka dla VIP-ów, dyplomatów i załóg była zamknięta. Wokół nas nie było też nikogo, kto wyglądałby tak jak my. – Może powinniśmy przejść przez kontrolę paszportową – zasugerowała Kate. – Ktoś miał tu na nas czekać. Więc czekaliśmy. Zaczęły podjeżdżać autobusy wypełnione wieśniakami z klasy ekonomicznej i kolejka do kontroli paszportów się wydłużyła. Poczuliśmy na sobie spojrzenia dwóch jemeńskich żołnierzy z AK-47. – Zadzwońmy do ambasady – zaproponowała Kate. – Aparaty telefoniczne są za kontrolą paszportową, a ja nie stanę w kolejce z wieśniakami. – Nie możemy tu tak stać. – Okej, w takim razie skróćmy sobie kolejkę. Poszedłem na początek kolejki, a za mną Kate. Nikt nie zaprotestował, a ja przypomniałem sobie, że Jemeńczycy, przy wszystkich swoich wadach, byli nad wyraz uprzejmi i tolerancyjni wobec ludzi z Zachodu, po których spodziewali się zachowania typowego dla aroganckich dupków. Pokazaliśmy funkcjonariuszowi nasze paszporty dyplomatyczne. Facet sprawdził wizy, porównał nasze twarze z fotografiami w paszportach i zaczął wpatrywać się w Kate. Biorąc pod uwagę, że wszystkie kobiety w kolejce miały zasłonięte twarze, facet musiał mieć naprawdę dobry wzrok. Podstemplował nasze wizy i pokazał gestem, że możemy iść. Z jakiegoś powodu – chyba instynktownie – obejrzałem się za siebie i zobaczyłem, że sięgnął po słuchawkę telefonu. Nim dotarliśmy do podwójnych drzwi z napisem WYJŚCIE, podszedł do nas jakiś wysoki mężczyzna z dwudniowym zarostem na twarzy, ubrany w wymięty garnitur, bez krawata. – Tędy proszę – powiedział, nie przedstawiwszy się uprzednio, i pokazał, że mamy pójść za nim do bocznego korytarza. – Czekamy na kogoś z amerykańskiej ambasady – odezwałem się. Chyba zrozumiał moje słowa, bo odpowiedział niecierpliwie: – Tak, tak. Człowiek z ambasady jest w drodze. Musimy porozmawiać o państwa wizach. Brzmiało to idiotycznie i nie miałem ochoty opuszczać miejsca publicznego. Nie, żeby miało wielkie znaczenie, gdzie zostanie się aresztowanym, ale tutaj mogliśmy zauważyć człowieka z naszej ambasady. – Jak pan wie, podróżujemy z amerykańskimi paszportami dyplomatycznymi, dostaliśmy instrukcje, żeby czekać tutaj, i nigdzie się stąd nie ruszymy – wyrzuciłem z siebie. – Proszę przyprowadzić człowieka z ambasady tutaj – zasugerowałem. Wyglądał na wściekłego i w tym momencie powinien się wylegitymować i zażądać naszych paszportów, ale nie zrobił tego.

– Proszę zaczekać – rzucił krótko i zniknął w korytarzu. Zbliżyło się do nas dwóch żołnierzy z AK-47. Pewnie chcieli nam dotrzymać towarzystwa. Ukradkowymi spojrzeniami obrzucali nas spieszący do odprawy celnej Jemeńczycy z naszego samolotu. – Widzisz, jak się kończy wpychanie się bez kolejki? – powiedziałem do Kate. – Co się dzieje, John? – Nie wiem. – I nie zamierzałem czekać, aż się tego dowiem. Zerknąłem na podwójne drzwi prowadzące do sali odpraw celnych, i podejrzewając, że tam może czekać na nas nasz kontakt, rzuciłem: – Idziemy. – Kazał nam czekać… Chwyciłem ją za ramię i ruszyliśmy w stronę drzwi wyjściowych. Dzieliły nas od nich nie więcej niż trzy metry, kiedy usłyszałem wrzask. Przed nami wyrośli niespodziewanie dwaj żołnierze, a my patrzyliśmy w wyloty luf ich AK-47. Pojawił się też nasz jemeński przyjaciel. – Mówiłem, że macie tu czekać! – wrzasnął. – Tak, mówiłeś też, że będzie z tobą człowiek z ambasady. – I jest. – Pan i pani Corey, jak przypuszczam. Obróciłem się. W naszym kierunku zmierzał facet w dżinsach i wiatrówce. To był człowiek z fotografii, Paul Brenner. – Przepraszam, że na państwa nie czekałem – tłumaczył się. – Rozmawiałem z tym dżentelmenem o waszych wizach. – W konsulacie jemeńskim zapewniono mnie, że są bezpłatne – powiedziałem. Uśmiechnął się i wyciągnął rękę do Kate. – Paul Brenner. Miło mi panią poznać, pani Corey. Witam w raju. Mam nadzieję, że mieliście państwo przyjemną podróż. – Tak… dziękuję. Teraz wyciągnął rękę do mnie. – Krążą tu już o panu legendy. – Właśnie widzę – odparłem. – Kim jest ten typek? Brenner przedstawił typka jako pułkownika Hakima z Organizacji Bezpieczeństwa Politycznego – jemeńskiej tajnej policji. Pułkownik Hakim nie uścisnął nam dłoni. – Chciałbym teraz porozmawiać z pańskimi znajomymi na osobności – zwrócił się do Brennera. – Już panu mówiłem, pułkowniku, nie ma mowy – odparł Brenner. – Pan mi się sprzeciwia? – Musi nas pan wszystkich aresztować albo puścić wolno. Pułkownik Hakim zdawał się rozważać, którą opcję wybrać. – Może być pan przy tej rozmowie – zwrócił się w końcu do Brennera. – To nie wchodzi w rachubę. Przyszedł czas, żebym pokazał, kto tu jest samcem alfa. – Proszę im powiedzieć – zwróciłem się do pułkownika Hakima, wskazując żołnierzy – żeby opuścili broń. Zawahał się, w końcu warknął coś po arabsku i żołnierze opuścili lufy. – Jest problem z pańską wizą i wizą pana żony – odezwał się do mnie Hakim. – Niezgodność adresu. Mogę w tej sytuacji poprosić was oboje o opuszczenie Jemenu.

Jednak Bóg istnieje! – Pan nie może podjąć takiej decyzji, pułkowniku – zauważył Brenner. Oczywiście, że może. Zamknij się. Pułkownik Hakim nie odpowiedział. – Ambasada złoży jutro na ręce waszego ministra spraw zagranicznych oficjalny protest – zagroził Brenner. – Do widzenia, pułkowniku. Pułkownik Hakim nadal milczał, ale Brenner nieoczekiwanie wyciągnął do niego dłoń. Hakim zawahał się, a potem ją uścisnął. – Musimy pozostać sojusznikami w wojnie przeciwko Al-Kaidzie – powiedział Brenner. – Dajmy więc sobie spokój. As-salam alejkum. – Wa alejkum as-salam – odpowiedział pułkownik Hakim, któremu dano szansę uratowania twarzy. – Proszę mi dać znać, kiedy będzie pan w Nowym Jorku – zwróciłem się do pułkownika. I oto wkroczyliśmy w drugi krąg piekieł, obszar odprawy bagażowej i celnej. – O co tu chodziło? – zapytałem Brennera. – Zwyczajnie, jemeński rząd próbuje zamanifestować swoją władzę – odparł. – Im się wydaje, że tu rządzą. – A tak nie jest? – zaciekawiła się Kate. – Tutaj nikt nie rządzi – odpowiedział Brenner. – Oto gdzie się znaleźliśmy. Właśnie. Natura nie znosi próżni. Albo, w wersji optymistycznej, przybyliśmy tu po to, by pomagać. – Faktycznie, w naszych wizach jako adres domowy widnieje Federal Plaza 26 – poinformowałem Brennera. – Te pajace nie muszą znać waszego adresu domowego. Słusznie. I tak praktycznie mieszkamy w biurze. Brenner przeciskał się przez gąszcz wózków bagażowych i ludzi, mówiąc coś po arabsku, pewnie coś w stylu: „Przepraszam, jesteśmy Amerykanami i musimy się wydostać z tego bajzlu. Dziękuję”. Wreszcie szepnął coś bagażowemu, a ten skinął głową. Karuzela nie wykazywała żadnych oznak życia. – To może chwilę potrwać – uprzedził nas Brenner. – Czasem karuzela nie działa. Wtedy wnoszą bagaże ręcznie i wtedy dopiero robi się chaos. Aż miło popatrzeć. – Jak długo już tu pan jest? – zapytałem. – Zbyt długo. – Ja też. Uśmiechnął się. Paul Brenner wyglądał na człowieka tuż po pięćdziesiątce; był wysoki – chociaż o cal niższy ode mnie – miał niezłą prezencję, gęstą czuprynę czarnych włosów, był dobrze zbudowany i bardzo opalony. Pod wiatrówką miał T-shirt z, jak dopiero teraz zauważyłem, napisem: „Więzień Federalny”. Zabawne. Mniej zabawnie prezentował się kołnierzyk kamizelki z kevlaru, który wystawał spod koszulki. Dodatkowo pod wiatrówką, na wysokości biodra, widać było wyraźne uwypuklenie. – Do ambasady pojedziemy w konwoju złożonym z trzech samochodów – poinformował nas. – A broń? – zapytałem. – Broń? Też chcecie broń? Brenner sprawiał wrażenie człowieka z dużym poczuciem humoru. Znam już kogoś równie sarkastycznego. To oznaczało, że nie zostaniemy kumplami; w orkiestrze jest miejsce tylko dla

jednych pierwszych skrzypiec. Nie przypuszczałem też, żeby pan Brenner wchodził w skład naszego zespołu, ale na wszelki wypadek postanowiłem to sprawdzić. – Będziemy pracować razem? – zapytałem. – Ja pracuję w DSS – Służbie Ochrony Dyplomatów. Z ramienia Departamentu Stanu mam zapewnić bezpieczeństwo personelowi ambasady amerykańskiej oraz oficjalnym gościom. To nie była odpowiedź na moje pytanie, ale dałem sobie spokój. – Brzmi interesująco – skomentowałem. – Wcześniej pracowałem w Departamencie Kryminalnym Armii. Zajmowałem się zabójstwami. Tak jak pan, panie Corey. Miałem stopień starszego chorążego sztabowego. A pan był detektywem w NYPD. Teraz obaj jesteśmy cywilami i przed nami nowa ścieżka kariery. – Co to za kariera – skomentowałem. – Ja cały czas podążam tą samą ścieżką – wtrąciła Kate. Brenner spojrzał na nią i uśmiechnął się. – Jest pani bardzo odważna, żeby tu przyjechać. Kate nie odpowiedziała, ale ja wolałem żeby nie było żadnych niedomówień. – To był jej pomysł. – Misja jest trudna – stwierdził Brenner – ale dacie sobie radę. Po jej zakończeniu czeka was świetlana przyszłość. – Liczymy na wyjazd do Afganistanu – rzuciłem. Roześmiał się. – A więc był pan tutaj w sierpniu 2001? – Tak. Wszystkiego czterdzieści dni. Głównie w Adenie. – Od tamtej pory zrobiło się tu bardziej gorąco. Pojawiła się Al-Kaida. – Al-Kaida była tu już wtedy – zauważyłem. – Wysadziła w powietrze USS Cole. – Owszem, ale teraz jest tu jej pełno. Ten kraj staje się coraz bardziej niebezpieczny, jeśli to w ogóle możliwe. Typowy stary wiarus próbujący napędzić stracha nowicjuszom. – Za moich czasów, kiedy szło się ulicą w Adenie, to żeby zdobyć gazetę, trzeba było się obrzucać granatami. Brenner roześmiał się. – A w Sanie tak często strzelamy z okien ambasady – odparował – że brodzimy po kolana w łuskach. – Proszę… – zaprotestowała Kate. To męskie rozmowy, skarbie. Tak sobie gawędziliśmy w oczekiwaniu na bagaże. W końcu Brenner zwrócił się do Kate: – Proszę to potraktować jako uwagę zawodowca… wspaniale pani wygląda i ma twarz, którą trudno zapomnieć. To może być ciężarem. Kate uśmiechnęła się uprzejmie. – Nigdy dotąd nie było – odpowiedziała. – Niech pani posłucha mojej rady. Powinna pani zawsze nosić długą chustę na głowie, którą będzie pani mogła przesłonić twarz. Dla kobiet z Zachodu jest to dobry kompromis wobec tradycyjnej zasłony. – Dziękuję – odpowiedziała nieco chłodnym tonem Kate. Karuzela ruszyła i z otworu w ścianie zaczęły wypadać bagaże. Nigdy wcześniej nie widziałem tyle wszelakiego dobra na karuzeli. Były tam pudła, skrzynie,

jakieś dziwne kształty opakowane w folię i trochę koszmarnych walizek, podobnych do tych, które widziałem u swojej ciotki Agnes z Buffalo. – Mam nadzieję, że nasze kury przeżyły podróż – rzuciłem. Jemeńczycy ogołocili karuzelę do czysta niczym stado piranii swoją ofiarę. Bagaże z pierwszej klasy pojawiły się na końcu. – To wszystko, co macie? – zapytał Brenner. – Reszta bagaży mojej żony płynie wielkim kontenerowcem z Nowego Jorku. Kate uśmiechnęła się. Uwielbia seksistowskie dowcipy. Bagażowy umieścił nasze walizki i torby na wózku, po czym ruszyliśmy w stronę odprawy celnej, ale Brenner poprowadził nas prosto do drzwi. Umundurowany celnik podbiegł do Brennera, który pokazał mu swój paszport z wystającym z niego oficjalnym dokumentem w postaci tysiącrialowego banknotu, równowartości pięciu dolców. Celnik zabrał banknot i machnął ręką, że możemy iść. – To jedno z najgorszych lotnisk świata, jeśli chodzi o bezpieczeństwo i kontrolę bagażu – skomentował Brenner. – Nie ma tu żadnej listy podejrzanych, więc ludzie z Al-Kaidy przylatują i odlatują swobodnie. Można też stąd wysłać bez problemów bombę pod dowolny adres w Stanach. – Powinniśmy im dać domowy adres Toma Walsha – powiedziałem do Kate. Znaleźliśmy się w marnie oświetlonej i wyludnionej hali, równie podupadłej jak podczas mojego poprzedniego pobytu. Kilka znajdujących się tu sklepów było zamkniętych, podobnie jak jedyna wypożyczalnia samochodów i stanowisko linii Yemenia Air. Dostrzegłem wielką tablicę z napisami po angielsku i arabsku: ŻUCIE KHAT ZABRONIONE. Nie zmyślam. Za to palenie było dozwolone, bo widziałem żołnierza z niedopałkiem w ustach. Wyszliśmy na zewnątrz, gdzie przy krawężniku stały trzy czarne toyoty land cruiser z przyciemnianymi szybami. Obok stało dwóch mężczyzn, zapewne też z DSS, uzbrojonych w karabinki M4 i uważnie obserwujących wszystko dookoła, a szczególnie sześciu jemeńskich żołnierzy z AK-47. – My jedziemy tym środkowym – odezwał się Brenner. Podeszliśmy z Kate do środkowego samochodu, dwaj ludzie z DSS otworzyli nam tylne drzwi i wsiedliśmy. Brenner usiadł na fotelu pasażera, a ci dwaj z DSS wzięli nasz bagaż i wsiedli do samochodów z przodu i z tyłu. – Yalla, nimszi – rzucił Brenner do kierowcy Jemeńczyka – co, jak pamiętałem, znaczyło „jedziemy”. – Samochody są w pełni opancerzone. Mają też kuloodporne szyby – poinformował nas Brenner. – Podobno… – dodał. – Z tyłu są kamizelki kuloodporne. Radzę je założyć. Odwróciłem się i sięgnąłem po dwie ciężkie, wojskowe kamizelki, które były w stanie zatrzymać wszystko prócz pocisków przeciwlotniczych. Pomogłem Kate założyć jedną, a sam nałożyłem drugą. Wyglądało to wszystko na lekką przesadę, ale pamiętałem, że w taki sam sposób przywitano mnie poprzednim razem. Po prostu uważano to za standardową procedurę i sposób, w jaki ambasada kryła własną dupę na wypadek, gdyby coś się stało. Odjechaliśmy spod międzynarodowego lotniska w Sanie w czasie krótszym niż potrzeba do wymówienia „międzynarodowe lotnisko w Sanie” i znaleźliśmy się na zaskakująco przyzwoitej czteropasmowej drodze prowadzącej do Sany. W taki sam sposób znalazłem się w Jemenie poprzednim razem i miałem teraz wrażenie déjà vu – oprócz spotkania z pułkownikiem Hakimem. Co więcej, to był wspaniały początek dla Kate, która myślała pewnie teraz: „Powinnam była słuchać męża”. – Cała sztuka polega na tym, żeby dotrzeć w całości na miejsce – odezwał się Brenner, jakby

czytał w moich myślach. Nie, cała sztuka polegać powinna na tym, że to ja mam sypać dowcipami, a nie ty. Z drugiej strony ten przemądrzały dupek był moim najmniejszym zmartwieniem. – Jak długo pan tu zostanie? – zapytałem Brennera. – Tak długo jak wy – odparł. – Wracamy razem. To chyba było właściwą odpowiedzią na moje pytanie, kto jeszcze należy do ekipy polującej na Panterę. – Załatwmy tę sprawę w miesiąc – zaproponowałem. – Teraz, kiedy jesteście tu oboje, jest to możliwe – odparł. Nie przekazałem do tej pory Kate tej dobrej wiadomości, że przyjechaliśmy tu w roli przynęty na Panterę, dlatego pewne niuanse jej umykały. – To nam pochlebia, panie Brenner – powiedziała. – Mówcie mi, proszę, Paul. A mi – przynęta.

Rozdział siedemnasty

Ruch o tej porze – była trzecia pięćdziesiąt pięć – nie był duży, więc cięliśmy jakieś sto dwadzieścia na godzinę. Jemeński kierowca ziewał głośno. Widocznie przestały działać liście khat. – To jest Muhammad – powiedział Brenner. – Płacimy mu dolara za godzinę jazdy. I dwa dolary za to, że nie śpi za kierownicą. Muhammad roześmiał się, co znaczyło, że znał angielski albo słyszał dowcip już tyle razy, że wiedział, w którym momencie się roześmiać. – Dlaczego zatrudniliście Jemeńczyka jako kierowcę? – zapytałem. – Rząd jemeński upiera się, żeby dla naszego bezpieczeństwa w nocnych konwojach przynajmniej jeden kierowca był Jemeńczykiem – wyjaśnił Brenner. – Chodzi jakoby o to, żeby mieć kogoś, kto mówi po arabsku i może pogadać z idiotami na punktach kontrolnych albo wezwać wsparcie policji czy armii, kiedy wpadniemy w kłopoty. – To brzmi przekonująco – stwierdziłem. – Bzdura – skrzywił się Brenner. – Prawda jest taka, że nie wiemy nawet, dla kogo pracuje Muhammad. Zgadza się, Muhammad? – Jestem tylko prostym kierowcą, sir – odparł Jemeńczyk. – Jasne. A ja jestem attaché kulturalnym. – Bo jest pan, sir. Zbity z tropu Brenner odwrócił się do nas ze słowami: – Jedyny incydent, jaki się kiedykolwiek zdarzył, miał miejsce o tej porze. – Dzięki, że to mówisz – zauważyła Kate. – Broń? – zasugerowałem. – A, racja. Chcecie broń. – Dał nam czarną brezentową torbę. – Będziecie nosić pistolet colt M1911 kaliber .45, model A1. Otworzyłem torbę i zobaczyłem dwa pistolety, tuzin magazynków, dwa pudełka amunicji, dwie kabury i zestaw do czyszczenia broni. – Znacie ten model? – zapytał Brenner. – Potrafię się nim posługiwać – odparła Kate. I to jak. Faktycznie, kiedyś już kogoś zabiła z colta .45 automatic. – Z takiego zostałem postrzelony – zapewniłem pana Brennera. – Świetnie. Kate może dać ci teraz krótką lekcję, jak odpłacić się napastnikowi tym samym. Mądrala. Sprawdziłem, czy pełne magazynki są na miejscu, czy w komorze jest nabój i czy broń jest zabezpieczona. Zostawiłem pistolety w torbie, ale zostawiłem ją otwartą między nami. – Dostaniemy karabiny maszynowe? – zapytałem Brennera. – Jeśli będziecie musieli wyjechać poza Sanę lub Aden. – Rozumiem. A co tam słychać na froncie wojny domowej? – Nie wiem. – Zwrócił się do Muhammada. – Jak tam wojna domowa? – Nie mam pojęcia, sir. Wiem tylko tyle, ile przeczytam w gazetach. – Rząd bagatelizuje sprawę – wyjaśnił Brenner – i wydaje się, że wojna ogranicza się do terenów na północ od nas, ale z tego, co wiem, pewnego dnia możemy się obudzić i zobaczyć rebeliantów

przed budynkiem naszej ambasady. – Może już tam są – rzuciłem. – Przypuszczam, że ktoś z ambasady zadzwoniłby do mnie. Ze względu na Muhammada nie rozmawialiśmy wiele w trakcie podróży do miasta, za to Brenner spędził trochę czasu na pisaniu czegoś w telefonie komórkowym. – Piszę raport – wyjaśnił. – Nie zrób błędu w moim nazwisku. Spojrzał na tekst i powiedział: – Wpadniemy do ambasady, zanim pojedziecie do waszego mieszkania. Nie pytałem o szczegóły. Ponieważ Muhammad słuchał, nie mogliśmy poruszać zbyt wielu tematów, a i tak wszystko, co Brenner powiedział, było pewnie dezinformacją przeznaczoną dla uszu kierowcy. Zauważyłem do tej pory pięć wojskowych punktów kontrolnych. Co prawda na żadnym nas nie zatrzymano, ale nie byłbym zdziwiony, gdyby przekazywały one nasze położenie. Pojazdy z przodu i z tyłu kolumny trzymały się w odległości piętnastu metrów od nas i od czasu do czasu Brenner rozmawiał z ich amerykańskimi kierowcami przez radio. Muhammad powiedział, że musi zadzwonić z komórki – „wymogi bezpieczeństwa”, przekonywał Brennera. Nie wiedziałem, jak dobrze Brenner zna arabski, ale pewnie nie na tyle żeby pozwolić Muhammadowi skontaktować się z kumplami i powiedzieć coś w stylu: „Hej, Abdul, gdzie jest ta pułapka, którą mieliście zastawić? Przegapiłem ją, czy co?”. – La – odpowiedział Brenner, co znaczy „nie”. Muhammad wzruszył ramionami. Dobra droga skończyła się i znaleźliśmy się w jakiejś mało przyjemnej dzielnicy nędzy. Na ciemnych i nieoznakowanych ulicach, niektórych gruntowych, zakurzonych i wyboistych, idealnych do podłożenia na nich ładunków wybuchowych, mało było ludzi i pojazdów. – Jesteśmy już blisko centrum Sany, otoczonego murami starego miasta, które wraz z liczącymi sobie tysiąc lat budynkami jest na Liście Światowego Dziedzictwa – tłumaczył Brenner, poczuwający się do roli gospodarza i przewodnika. – Miasto się jednak rozrosło, a liczba jego mieszkańców sięga już dwóch milionów, z których większość żyje w brudzie i nędzy, w takich dzielnicach jak ta, bez wody i kanalizacji. Faktycznie, zwróciłem uwagę na aromat tak silny, że zdołał przeniknąć do wnętrza kuloodpornego SUV-a, który najwyraźniej gazoszczelny nie był. Pocieszające było to, że mogliśmy swobodnie puszczać w nim bąki, a i tak nikt by tego nie zauważył. – Jutro, jeśli znajdziemy czas, oprowadzę was po starej Sanie – zadeklarował się Brenner. – Wspaniale – zachwyciła się Kate. Poprzednim razem ominęło mnie zwiedzanie miasta i nie miałem nic przeciwko temu, żeby ominęło mnie i teraz, więc nie sekundowałem Kate. Za to Muhammad na pewno zapamiętał sobie tę informację, którą być może Brenner wypuścił tylko w tym celu. Cóż, przynętę trzeba rozreklamować. Kilka razy skręcaliśmy, moim zdaniem jedynie po to, żeby urozmaicić sobie drogę do ambasady. Faktycznie. – Nigdy nie jeździmy tą samą drogą dwa razy – wyjaśnił Brenner. – Jeśli zaczną do nas strzelać, moja pierwsza kula przeleci przez głowę Muhammada – uzupełnił. – Zgadza się, Muhammad? Muhammad nie odpowiedział. Zerknąłem na Kate. Znosiła to całkiem dobrze. Może nie był to zatem najlepszy moment, żeby powiedzieć: „A nie mówiłem?”, ale na pewno zorientuję się, kiedy nadejdzie ta właściwa chwila.

Znaleźliśmy się teraz na położonych na wzgórzach wschodnich przedmieściach, w lepszej części miasta. – Do ambasady mamy pięć minut, chyba że wpadniemy w zasadzkę – ogłosił Brenner. – W takim wypadku trzeba doliczyć kolejne dziesięć minut. Muhammad uznał to za zabawne. Dotarło do mnie, że tu wszyscy są stuknięci. Może w takim razie znalazłem się we właściwym miejscu? Dotarliśmy do oświetlonego muru otaczającego teraz amerykańskie ambasady. Dostrzegłem jemeńskich żołnierzy siedzących na betonowych zaporach oraz rozpartych na białych plastikowych krzesłach. – Ci chłopcy służą w elitarnej jednostce zwanej Śpiącą Kompanią i wchodzącej w skład Brygady Obiboków – wyjaśnił Brenner. – Mają dzisiaj wolne? – zainteresowałem się. – Jak co dzień. Pierwszy pojazd zatrzymał się i jeden z żołnierzy spacerowym krokiem podszedł do kierowcy. Mur wokół ambasady miał jakieś cztery i pół metra wysokości, ale przy bramie wjazdowej wznosił się na dziewięć metrów. Nad bramą widniała osadzona w murze Wielka Pieczęć Stanów Zjednoczonych. Miły dla oka widok. – Jestem pewien, że w razie ataku ci dzielni jemeńscy żołnierze oddaliby życie w obronie amerykańskiej ambasady – stwierdził Brenner. – Już teraz wyglądają na wpół żywych. Brenner roześmiał się. Automatycznie sterowana brama otworzyła się i na zewnątrz wyszło dwóch amerykańskich marines z karabinami M-16, ubranych w kamizelki kuloodporne i mundury polowe. Pierwszy samochód z kolumny wjechał do otoczonej wysokim murem śluzy z kolejną stalową bramą, która otwierała się, gdy ta pierwsza była zamknięta. Przyszła kolej na nas. Kiedy przejeżdżaliśmy przez bramę, dwaj kolejni marines stanęli na baczność i zasalutowali. Kate sprawiała teraz wrażenie lekko rozluźnionej. Zdjęliśmy kamizelki kuloodporne i rzuciliśmy je na tył samochodu. Minęliśmy drugi posterunek kontrolny i w odległości pięćdziesięciu metrów, na końcu szerokiej alei ujrzałem główny budynek ambasady. Gmach został wybudowany niedawno, w duchu poszanowania różnic kulturowych i ze swoimi wielkimi łukami, białą kamienną fasadą i mnóstwem geometrycznych ornamentów przypominał pałac sułtana w parku rozrywki. Teren ambasady to było, jak już wspomniałem, jakieś pięć czy sześć akrów otoczonych wysokim murem. Znajdowało się tu kilka pomocniczych budynków, w tym rezydencja ambasadora, kwatery chroniących ambasadę marines, mieszkania personelu oraz inne budowle mieszczące w sobie wszystko to, co jest potrzebne w razie nagłego odcięcia od reszty świata – między innymi generator prądu i zbiornik na wodę. Dla zapewnienia rozrywki, znajdowało się tu też niewielkie kino, basen i dwa korty tenisowe, służące również jako lądowiska dla śmigłowców. Serwowano również alkohol. Pamiętam, że kiedy po raz pierwszy zobaczyłem ten teren, pomyślałem sobie: „Całkiem niezłe miejsce do życia i pracy”. Pamiętam jednak również, że terroryści planowali ostrzelanie ambasady pociskami rakietowymi. Dopiero ostatnio dowiedziałem się, że twórcą tych planów był właśnie Pantera. Cóż, żadna misja bliskowschodnia nie jest idealna. – Nie widzę tu żadnych łusek – przypomniałem Brennerowi. – Nadlatujące rakiety rozwaliły je w pył.

Kate zachichotała. Najwyraźniej uważała, że facet jest zabawny. A gdybym to ja powiedział coś takiego, przewróciłaby oczami. Co jest z tymi żonami? Zatrzymaliśmy się przed wielkimi drzwiami frontowymi gmachu głównego. – Możecie zostawić swój bagaż w samochodzie – powiedział Brenner, otwierając drzwi. – Weź broń, zostaw cannoli2 – powiedziałem do Kate. Kate wysiadła z torbą z pistoletami, którą dała mi do niesienia, i ruszyliśmy za Brennerem po schodach portyku. Trzy SUV-y odjechały, a ja zauważyłem, że nasze bagaże zostały przy krawężniku. – Zostaniecie tu na noc – poinformował nas Brenner. – Na wypadek gdyby pułkownik Hakim wyruszył na łowy. Później przeniesiecie się do hotelu Sheraton. – A dlaczego nie do naszego mieszkania? – zapytała Kate. – Nie ma żadnego mieszkania – odparł Brenner. – Nie możecie tutaj zostać długo. – Dlaczego? – zapytała Kate. – Musimy sobie później wyjaśnić kilka rzeczy. Na przykład czy chcemy być przynętą na Panterę. Albo czy chcemy wracać do domu. Minęliśmy wraz z Brennerem wartowników z marines, którzy nam zasalutowali. Były starszy chorąży sztabowy Brenner odsalutował. Ogromne wewnętrzne atrium robiło równie wielkie wrażenie jak dwa i pół roku temu, upewniając mnie po raz nie wiem który, że nasze podatki są wykorzystywane we właściwy sposób. Na ścianie wisiała olbrzymia amerykańska flaga, a także kilka fotografii przedstawiających hierarchię służbową, poczynając od prezydenta, aż po obecnego ambasadora, Edmunda Jamesa Hulla, na którego twarzy gościł szeroki uśmiech, jakby dowiedział się przed chwilą, że wyjeżdża z tego piekła. Faktycznie, jeśli wierzyć stronie internetowej ambasady, jego misja dobiegła właśnie końca. Szczęściarz z tego Eddiego. Chciałbym być na jego miejscu. – Dla waszej wiadomości – powiedział Brenner, kiedy przechodziliśmy przez pusty hol – Muhammad prawdopodobnie pracuje dla Organizacji Bezpieczeństwa Politycznego, PSO, czyli pułkownika Hakima. Albo w jednostce noszącej nazwę Biuro Bezpieczeństwa Narodowego, NSB, utworzonej w 2002 roku, już po wyjeździe stąd Johna, a mającej za zadanie patrolować główne ulice, chronić turystów w miejscach zabytkowych, a także chronić pola naftowe i cudzoziemców pracujących w Jemenie przy wydobyciu ropy. Brzmi to nieźle, ale tak naprawdę jest tylko przybudówką policji politycznej. – Może Muhammad to nie jest jego prawdziwe imię – zastanowiłem się głośno. – PSO i NSB jest zinfiltrowane przez Al-Kaidę z innych państw arabskich – poinformował nas Brenner. – Rząd jemeński wie o tym i zdaje się tym nie przejmować. Mając takich sojuszników, nie potrzeba nam wrogów. Spuśćmy na nich wszystkich atomówkę. Brenner zatrzymał się. – Wiem, że jesteście zmęczeni, ale zanim pokażę wam wasz pokój, pomyślałem, że wypijemy kropelkę na sen i z kimś się spotkamy. – Kropelka nie zaszkodzi – zgodziłem się. Spotkanie niekoniecznie musiało być tak przyjemne. Brenner sięgnął po swoją komórkę i wysłał SMS-a. – W Sanie mogę korzystać ze zwykłego telefonu komórkowego, ponieważ mamy tu bezpieczną stację bazową i nadajnik na dachu ambasady – wyjaśnił. – Ale gdzieś dalej musimy używać telefonów satelitarnych, które przekażę wam później. – Zupełnie tak samo jak poprzednim razem – zauważyłem. – Zgadza się. Wciąż zapominam, że już tu byłeś.

– Ja nie. Kiedy czekaliśmy w holu na spotkanie z kimś, Kate zwróciła się do Brennera z pytaniem: – Czy mój gabinet znajduje się tutaj, w gmachu głównym? – Tak – odpowiedział Brenner. – Większość gabinetów jest na pierwszym i drugim piętrze. Biuro attaché prawnego w Jemenie zostało powołane na mocy strategicznego porozumienia ramowego, ale oficjalnie zostanie otwarte za tydzień lub dwa. – Nie będziesz pierwszym pracownikiem rządowym, który nie ma nic do roboty – pocieszyłem Kate. – Twoim szefem będzie człowiek o nazwisku Howard Fensterman, który przyleciał kilka dni temu. On jest szefem attachatu prawnego, a ty jego asystentką. Pan Fensterman – dodał Brenner – jest, tak jak ty, z FBI. Wszyscy tutaj pracują na dwóch etatach. – Jak może słyszeliście albo czytaliście – ciągnął Brenner – ambasador Edmund James Hull wyjechał z Jemenu i już tu nie wróci. – Wiemy. – Oficjalnie wyjazd nastąpił z powodów osobistych, co mogło oznaczać wszystko: od biegunki, po pakującą swoje manatki i wiejącą z tego zadupia żonę. Kiedy jest się wysyłanym z drobną misją dyplomatyczną do małego, zaściankowego kraju, trzeba się spotykać ze zwierzchnością, szczęśliwą, że ma okazję porozmawiać z kimś ze Stanów. Nawet ze mną. Dlatego, kiedy byłem tu poprzednio, musiałem spotkać się z ówczesnym ambasadorem, Jej Ekscelencją Barbarą Bodine, która była w Jemenie w czasie ataku bombowego na Cole. Rozmawiałem z nią tutaj, w ambasadzie, dwa razy i raz w Adenie, kiedy złożyła wizytę amerykańskim śledczym w hotelu Sheraton i grała z nami w siatkówkę na plaży, ubrana w szorty do kolan i T-shirt. Była atrakcyjną kobietą i przyzwoitą osobą, ale musiałem zgodzić się z opinią FBI, że… powiedzmy, że nie poradziła sobie zbyt dobrze z kryzysem, jaki nastąpił po ataku. Ona sama też musiała dojść do podobnego wniosku, bo wyjechała stąd w sierpniu 2001 roku, mniej więcej w tym samym czasie co ja. – Nie wiem, kiedy można się spodziewać nowego ambasadora – powiedział Brenner – ale szczerze mówiąc, dla nas lepiej jest, kiedy ambasador jest na urlopie albo rezygnuje ze stanowiska. Mamy inne priorytety. Racja. Dyplomaci są po to, żeby było miło. My odwrotnie. Odnosiłem wrażenie, że obowiązki Paula Brennera to coś więcej niż tylko odbieranie ludzi z lotniska. Może faktycznie służył w DSS, ale, jak już wspominałem, każdy tutaj miał drugie zajęcie. Drugim jego zajęciem, do którego na pewno zgłosił się na ochotnika, było polowanie na Panterę. Hej, dajcie mi coś, żebym mógł trzymać się z dala od ambasady. Dręczyło mnie pytanie, czy jestem w stanie pracować z tym człowiekiem? A czy miałem jakiś wybór? Brenner otrzymał SMS-a. – Tędy – powiedział, wskazując drogę. Poszliśmy za nim do rzędu przeszklonych drzwi, które, jak pamiętałem, prowadziły na niewielki zadaszony taras z widokiem na skrawek zieleni. – Możemy usiąść tutaj – rzekł Brenner, otwierając jedne z drzwi. – Jest ładny wieczór. Właściwie dochodziła piąta rano i nie było tu nic ładnego, ale dla drinka gotów byłem usiąść gdziekolwiek. Na tarasie znajdowały się meble z wikliny. W fotelu, odwrócony do nas plecami, siedział jakiś mężczyzna. Kiedy się zbliżyliśmy, wstał, odwrócił się i powiedział: – Witam.

Było ciemno, ale poznałem ten akcent wyższych sfer. Faktycznie, był to pan Buckminster Harris.

Rozdział osiemnasty

– Bucky! – Uściskaliśmy gremialnie Bucka, przekrzykując się nawzajem. A w rzeczywistości to ja wydusiłem z siebie jedno zdanie: – Co pan, do cholery, tutaj robi? Zbliżył się do nas, zauważyłem, że się uśmiecha. – Pomyślałem sobie, że dokończę tu mój wykład. – Wydawało mi się, że wykład się skończył – odpowiedziałem. – Nauki nigdy dosyć, panie Corey. – Witam – rzekł, ujmując dłoń Kate. – Mam nadzieję, że mieli państwo przyjemną podróż. – Owszem, do chwili spotkania z pułkownikiem Hakimem – odparła Kate. – Ach tak – westchnął Buck. – Pułkownik Hakim jest jak kozie bobki – wszędzie go pełno. Nawet zabawne. Buck miał na sobie coś jakby marynarkę z białego lnu, jakie można zobaczyć w angielskich filmach z lat trzydziestych, których akcja toczy się w koloniach. Nie wiedzieć czemu nagle nabrałem apetytu na Kentucky Fried Chicken. – Przyleciał pan tym bezpośrednim C-17 do Sany? – zapytałem. – Owszem. Straszna podróż. Nie dość, że niewygodnie, to podają tam jedzenie w plastikowych pudełkach. I żadnego alkoholu. Czy my przeszliśmy już na islam? – zapytał retorycznie. – Dobrze zrobiliście, wybierając wolniejszą opcję. – Skorzystamy z tej szybkiej, kiedy będziemy stąd wiać – zapewniłem. – Nie wątpię. Nagle przed oczami stanęła mi wizja urny z ludzkimi szczątkami w luku C-17. Lepiej ostrożnie z tymi marzeniami. Buck wrócił do tematu pułkownika Hakima. – Paul opisał mi waszą przygodę na lotnisku – powiedział. – Ale nie ma powodów do zmartwienia. Złożymy oficjalną skargę. – To dobrze – odpowiedziałem, chociaż gówno mnie to obchodziło. – Dziękuję, może być szkocka z wodą. Myślałem, że już nigdy nie zaproponujesz. Buck poprosił żebyśmy usiedli i odgrywając rolę gospodarza, podszedł do barku na kółkach. – A na co ma ochotę pani Corey? – Poproszę tylko wodę. Brenner też poprosił o wodę. Mięczak. Buck pił coś, co wyglądało na gin z tonikiem i limonką, tyle że bez małej papierowej parasolki. Rozsiedliśmy się wokół stolika koktajlowego oświetlonego kilkoma świeczkami przeciw insektom. – Za udaną misję – powiedział Buck. Stuknęliśmy się szklaneczkami. – Będę wam w tej misji towarzyszył. Paul także. Pan Buckminster Harris nie był z wyglądu typem zabójcy, ale już raz udało mu się mnie zaskoczyć. Natomiast pan Brenner, tak jak się spodziewałem, był członkiem zespołu. – Mówię płynnie po arabsku, ktoś taki jak ja będzie wam potrzebny – wyjaśnił Buck. – Paul, co prawda, trochę mówi, ale nie rozmawia swobodnie. Potrafi tylko wydawać rozkazy w rodzaju: „Zejdź mi z drogi, kozi synu”.

Brenner i Harris zgodnie zachichotali, jakby nie pierwszy raz opowiadali ten dowcip. Bez wątpienia znali się już wcześniej i bez wątpienia Buck pracował tutaj albo krążył nieustannie pomiędzy Saną a Waszyngtonem czy Nowym Jorkiem. Nabrał mnie już na Federal Plaza 26 i nie byłem pewien, czy był to ostatni raz; za to na pewno był ostatnim, kiedy przyjąłem to tak spokojnie. – W naszym zespole jest jeszcze piąta osoba – mówił dalej Buck – ale dziś nie ma jej tutaj. – A gdzie jest, kim jest i kiedy możemy się jej spodziewać? – zapytała Kate. – Nie mogę tego teraz powiedzieć – odparł Buck. – Może pan przynajmniej powiedzieć, kto jest tutaj szefem? – zapytałem. – Ja – rzucił Buck. – A mogę spytać, dla kogo pan pracuje? – Dla rządu Stanów Zjednoczonych, panie Corey, tego samego, dla którego pracuje też pan. Kiedy szykuje się jakaś interwencja za granicą, zawsze pojawia się ktoś z CIA, ale, jak zauważyłem jeszcze w Nowym Jorku, Buck nie wyglądał ani nie działał jak którykolwiek z agentów CIA, których miałem przyjemność poznać, włączając w to świętej pamięci Teda Nasha. Więcej na temat pana Nasha później. Na wszelki wypadek zapytałem jednak Bucka: – Pan jest z Firmy? – Nie. Spojrzałem na Brennera, który pokręcił przecząco głową. Skoro ja nie byłem z CIA, Kate, jak podejrzewałem, również nie i przy założeniu, że wszyscy mówili prawdę, musiała to być zatem ta piąta osoba. Lubię wiedzieć, komu mam zawierzyć swoje życie, więc zapytałem Bucka: – SDI? Kiwnął głową. Wywiad Departamentu Stanu był rodzajem klubu dla dżentelmenów, więc to mi pasowało. Spojrzałem na Brennera. – Już mówiłem, DSS. Ale robota wyglądała na interesującą, więc zgłosiłem się na ochotnika. Buck pochylił się w naszym kierunku i szepnął: – Poranek jest chłodny i miły, ale jeśli chcemy porozmawiać swobodnie, musimy wejść do środka. Racja. Ściany ambasady mogły mieć swoje elektroniczne uszy, choć tu, w Jemenie, było to mało prawdopodobne. Minęły czasy zimnej wojny, Arabowie to nie Rosjanie, a PSO to nie KGB. Mimo to trzeba przestrzegać procedur bezpieczeństwa i nie popełniać powszechnego błędu polegającego na niedocenianiu tych ludzi. Buck odezwał się do nas, a tak naprawdę do wszystkich, którzy mogli nas słuchać: – Mamy kilka poważnych tropów prowadzących do miejsca pobytu sześciu zamachowców na Cole. – Mrugnął do nas okiem i kontynuował: – Mamy dobre źródło informacji w Organizacji Bezpieczeństwa Politycznego. – I dla żartu dodał: – Ten pułkownik Hakim, którego widzieliście na lotnisku jest na naszej liście płac. Wszyscy, jak jeden mąż, uśmiechnęliśmy się, słysząc te słowa. Jeśli PSO nas podsłuchiwało, to biedny pułkownik Hakim za godzinę będzie miał podpięte do jaj elektrody. Zemsta jest słodka, pułkowniku. Zadowolony z siebie Buck mówił dalej: – Udało nam się też umieścić podsłuch w siedzibie PSO. Spokojnie, Buck, nie przeginaj. Najwyraźniej spodobała mu się ta zabawa. Kto by pomyślał, że z Bucka Harrisa taki krętacz

i oszust. Do tej pory myślałem, biorąc pod uwagę wiek Bucka, a także słuchając własnego instynktu, że pan Ivy League z wywiadu Departamentu Stanu jest weteranem zimnej wojny, a ta nowa wojna z terroryzmem to tylko sposób na zabicie czasu i zajęcie czymś umysłu pod koniec kariery. Albo może, podobnie jak ja, Brenner i tysiące innych kobiet i mężczyzn po jedenastym września został powołany na nowo do służby kontraktowej. – O czym pan myśli, panie Corey? – zapytał. – O panu. Zna pan też rosyjski? Odpowiedział po rosyjsku. Nie wiedziałem, co mówi, ale powiedziałem: – Jestem pod wrażeniem. – I słusznie – odparł. – Kiedy w Jemenie Południowym stacjonowali Rosjanie, przez wiele lat miałem na nich oko. – W takim razie musiał pan spędzać mnóstwo czasu na piciu wódki w tym rosyjskim burdelu. – W nocnym klubie – poprawił mnie i uśmiechnął się. – Nie jest pan tak naiwny ani ograniczony, za jakiego usiłuje uchodzić. W gruncie rzeczy jest pan bardzo błyskotliwy i spostrzegawczy. – To pan jest spostrzegawczy, skoro to zauważył. – Głupcy sądzą, że jest pan taki jak oni, przestają się pilnować i mówią rzeczy, których nie powinni powiedzieć. – W więzieniach siedzi jeszcze jakaś setka tych, którzy popełnili ten błąd – potwierdziłem. – A kilku jest już na cmentarzu – dodałem z myślą o Brennerze. – Nie wątpię – stwierdził Buck. – Kiedy pojawił się pomysł, żeby poprosić pana o wyjazd do Jemenu, pojawiły się wątpliwości, czy jest pan odpowiednią osobą do tej roboty. Moim zadaniem była ocena pańskiej przydatności na misji i stąd też nasz wspólnie spędzony czas w Nowym Jorku miał podwójny cel. – Nie zdawałem sobie sprawy, że biorę udział w rozmowie kwalifikacyjnej – przyznałem. Buck uśmiechnął się. – Zapewniłem ludzi w Waszyngtonie, którzy kierują tą akcją, że nie tylko posiada pan odpowiednie kwalifikacje, ale że może pan stać się nieocenionym członkiem zespołu, i nie mogę się doczekać, kiedy rozpoczniemy tę współpracę. – Dziękuję panu. Pozostaję dozgonnie wdzięczny za taką szansę. Odniosłem wrażenie, że Buck jest już zmęczony moim ciętym dowcipem. – Proszę mi udowodnić, że się nie myliłem – powiedział całkiem serio. – Od tego zależy nasze życie. A tak przy okazji, kiedy zamierzasz mi powiedzieć, po co tak naprawdę tutaj przyjechałem? Że moja najważniejsza kwalifikacja do tej roboty polega na tym, że Pantera będzie chciał dobrać mi się do dupy? – Pani pracuje w FBI, więc wystarczył rozkaz wyjazdu do Jemenu, ale z tego, co wiem chciała pani podjąć się tej misji, a nic nie zastąpi prawdziwego entuzjazmu. To sprawdza się w przypadku cheerleaderek, ale taka misja to coś bardziej skomplikowanego i niebezpiecznego niż wykrzykiwanie: „Naprzód, drużyno!”. – Pani akta mówią same za siebie – ciągnął Buck. – Wykonała pani znakomitą robotę po ataku bombowym na ambasadę w Dar es-Salam, wiem też, że wykazała się pani ogromną odwagą i opanowaniem w czasie ostrzału i w obliczu wielkich wyzwań. Kate nie skomentowała tego; nie wspomniała nawet o człowieku, którego rąbnęła swoim coltem .45. Nie miałem jednak wątpliwości, że Buck zna tę historię.

– Szczęściarz z pana. – Buck skierował swoją uwagę na mnie. W takim razie co ja tu robię? – À propos – powiedział z uśmiechem – zainspirował mnie pan pomysłem ewentualnego medycznego zastosowania khat. – I dodał konspiracyjnym szeptem: – Może, kiedy będzie już po wszystkim, zbadamy ten temat dogłębnie. Brenner roześmiał się, co oznaczało, że Buck musiał mu opowiedzieć kilka moich dowcipów. – Udało się panu ożywić mój wykład, panie Corey – powiedział Buck. – Pański wykład przypominał wodociągi bez wody – odparłem. Wszyscy zgodnie zaśmiali się z mojego żartu. – Jest pani dobrze ubrana, Kate, ale potrzebna jest pani jeszcze chusta na głowę – powiedział Buck, patrząc na Kate i wręczył jej owiniętą w papier paczuszkę. Kate rozerwała opakowanie i wyjęła długą, czarną chustę. – Jest piękna. Dziękuję. – To jest hidżaz. Zrobiono go z bardzo delikatnego moheru, a pochodzi ze sklepu w Sanie o nazwie Nadzieja w Ich Rękach. To spółdzielnia sprzedająca wyroby rękodzielnicze kobiet z całego kraju. Cały dochód trafia bezpośrednio do tych kobiet i ma poprawić warunki życia ich oraz ich dzieci. – To bardzo szlachetne – zauważyła Kate. – Większość ambasad i turystów robi tam zakupy. – Spojrzał na chustę. – Dobra jakość, dobra cena, szlachetny cel. – A ma pan coś dla mnie? – zapytałem. – Nie. Ale dam panu adres sklepu, gdzie sprzedają najlepsze dżambije. – Wspaniale. Swoją zostawiłem w domu. Kate owinęła chustą głowę, a Buck pochylił się i pokazał jej, jak ją związać, by pozostał długi ogon. – Proszę użyć lewej ręki do przytrzymania jej przy twarzy – wyjaśnił. – Czy to jakiś zwyczaj? – zapytała. – Nie. Pani prawa ręka pozostanie wolna, by móc sięgnąć po broń. To był dowcip? Chyba nie. – W porównaniu z resztą kraju Sana jest obecnie stosunkowo bezpieczna – zapewnił nas Buck. – Przestępczość w mieście jest bardzo mała i rzadko dochodzi do ataków politycznych czy religijnych skierowanych przeciwko ludziom z Zachodu. Wiemy jednak o kilku planowanych spiskach przeciwko ambasadzie amerykańskiej i brytyjskiej, musicie więc zachować czujność. – Jak długo będziemy w Sanie? – zapytałem. – Nie jestem pewien. – Wiem, że jesteście zmęczeni – odezwał się Brenner – ale chciałbym, żebyśmy dokończyli naszą rozmowę w środku. Chwyciłem torbę z bronią, weszliśmy do holu i pojechaliśmy windą do bezpiecznego pokoju. Byłem pewien, że w tym właśnie pokoju Buck wspomni o drobnym, przemilczanym dotąd fakcie, że Kate i ja przyjechaliśmy tu nie po to, żeby znaleźć Panterę, tylko żeby Pantera znalazł nas.

Rozdział dziewiętnasty

Bezpieczny

pokój mieścił się na ostatnim, drugim piętrze. Był pozbawiony okien i dźwiękoszczelny, ze ścianami wyłożonymi ołowiem i kryptonitem czy czymś w tym rodzaju, nieprzepuszczalnym dla urządzeń podsłuchowych. Połowa wielkiego, słabo oświetlonego pomieszczenia była zastawiona sprzętem do łączności i szyfrowania, a w drugiej połowie, oddzielonej grubą szybą, znajdowały się stanowiska komputerowe i okrągły stół konferencyjny. Elektroniką zajmowała się młoda kobieta. Kiedy weszliśmy, wstała, przywitała się z Brennerem i Buckiem, skinęła głową Kate i mnie, po czym zamknęła dzielące nas przeszklone drzwi. Taki sam pokój mieliśmy w hotelu Sheraton w Adenie, ale tam była to sypialnia z rozstawionym pośrodku namiotem z pokrytego ołowiem płótna. Szpiegowski biznes bardzo zmienił się od czasów, kiedy dżentelmeni nie czytali cudzych maili, a podglądanie przez dziurkę od klucza było uznawane za przejaw złego wychowania. Dzisiaj nawet takie nic nieznaczące kraje jak Jemen mają dostęp do najnowocześniejszych urządzeń podsłuchowych i deszyfrujących, a bezpieczna komunikacja stała się nieustającą grą, kto kogo przechytrzy. Amerykanie dysponowali co prawda najlepszym sprzętem, ale nigdy nie było wiadomo, czy ktoś nie wymyślił właśnie czegoś lepszego. – Tu możemy swobodnie porozmawiać – zapewnił Buck Harris, jakby czytał w moich myślach. Bez wątpienia, o ile pominiemy fakt, że każde słowo było nagrywane. Brenner połączył się przez interkom z Jemeńczykami w kuchni i złożył zamówienie po arabsku. Buck wrócił do zasadniczego tematu. – W tej misji chodzi o coś jeszcze, o czym być może nie zostaliście poinformowani – zwrócił się do mnie i Kate. Milczałem. – A może już wiecie. Milczałem nadal. Próbował wysondować, co wiemy, a ja chciałem się przekonać, czy powie nam w końcu, po co naprawdę trafiliśmy do Jemenu. – W takim razie – powiedział, spoglądając na Brennera – uzupełnię waszą wiedzę. – Zawahał się chwilę. – Jednym z powodów, dla których zostaliście oboje wyznaczeni do tej misji, jest posiadana przez CIA wiedza, a może to tylko przypuszczenie, że Bulus ibn ad-Darwisz, Pantera, może wziąć was na cel, kiedy dowie się o waszej obecności w Jemenie. – Prawdę mówiąc – odparłem – to jest jedyny powód, dla którego nas wybrano. – Zwróciłem się do Kate. – Pantera będzie szukał odwetu za Lwa. – Żeby pozbawić ją wszelkich wątpliwości, dodałem: – Jesteśmy przynętą na Panterę. Kate spojrzała na mnie, potem na Bucka, wreszcie na Brennera. – Rozumiem – skwitowała. – Dlatego jesteśmy najlepiej wykwalifikowanymi ludźmi do tej roboty – dodałem. – Tak jak mówił Tom. Kate rozważała przez chwilę w swoich myślach moje słowa, a potem zamiast powiedzieć „A to bydlak”, zapytała: – Sądzisz, że Tom o tym wiedział? Jezu. Skarbie, twój kumpel to kłamliwy kutas.

– Hmm, niech się zastanowię… – powiedziałem głośno. – Nikt z nas tego tak naprawdę nie wie, więc dyskusja jest jałowa – przerwał mi Buck. Dla mnie jałowa nie była. – Byłoby miło – zwróciłem się do Bucka i Brennera – gdyby Tom Walsh albo ktokolwiek inny poinformował nas o tym jeszcze w Nowym Jorku. Mielibyśmy szansę podjąć świadomą decyzję, czy mamy ochotę wystąpić w roli przynęty na terrorystę. Mam rację? – Masz – przyznał mi rację Buck. – Ale skoro już tu jesteście i wiecie, po co tu jesteście, musicie podjąć decyzję, czy chcecie tutaj zostać, czy wsiadacie do samolotu Air Force i wracacie do domu. – Czy to ważne, kto jest myśliwym, a kto zwierzyną? – zapytał Brenner, próbując pomóc nam w podjęciu decyzji. – Z taktycznego punktu widzenia niewiele to zmienia. Owszem, zmienia, jeśli masz pecha być zwierzyną. Mimo to rozumiałem jego punkt widzenia. – Zgoda, chodzi jednak o prawdę. Źle zaczęliśmy. – Ja was nigdy nie okłamałem – stwierdził Brenner i zapewnił: – I nigdy tego nie zrobię. Spojrzeliśmy sobie w oczy i mój instynkt kazał mi uwierzyć jego słowom. Zerknąłem na Kate, wściekłą, że dowiadywała się o wszystkim ostatnia. Co do mnie, przywykłem do tego, że jestem ciągle okłamywany przez federalnych, ale ona nie mogła się z tym pogodzić. – Widzę, że wiedziałeś o wszystkim i nic mi nie powiedziałeś – zwróciła się do mnie. – Chciałem, żebyś usłyszała to tutaj – odparłem. – I nie ode mnie. Pokiwała w milczeniu głową. – Może zostawimy was samych, żebyście sobie to przedyskutowali – zaproponował Buck. – Wszystko jest nagrywane – przypomniałem mu. – Równie dobrze możecie posłuchać tego na żywo, nie z taśmy. – Powiedzcie, jaka jest wasza decyzja – zwrócił się do nas zniecierpliwiony Brenner. – Wiecie już chyba, co chcecie zrobić. Decyzja nie powinna być trudna. Zostajemy na tym pełnym niebezpieczeństw zadupiu i wieszamy się na haczyku dla przyciągnięcia uwagi Pantery czy też wracamy do domu i idziemy na kolację do dobrej restauracji? Pozostawała kwestia dalszej kariery. Dla mnie nie miała ona szczególnego znaczenia, co innego dla Kate. Ale w gruncie rzeczy chodziło o ofiary ataku na Cole, wojnę z terroryzmem, tego dupka zwanego Panterą i może jeszcze drobną zapłatę za jedenastego września. Kiedy chodzi tylko o ciebie, robisz, co dla ciebie najlepsze, ale kiedy chodzi o coś więcej, robisz to, co słuszne, a nie to, co najlepsze. – Wchodzę w to – odparłem, bo wiedziałem, po co tutaj jestem. – Ja też – dodała bez wahania Kate. – Świetnie – ucieszył się Buck. – Nie będziecie żałować… To znaczy moglibyście, ale przy odrobinie szczęścia i dobrej pracy zespołowej, to Pantera będzie żałował waszej decyzji i wszystkich swoich własnych złych decyzji. – A skoro już tu jesteście – dodał Brenner – mamy szansę załatwić sprawę szybko. – Uśmiechnął się. – I wynieść się stąd. Buck poparł go, i spoglądając na nas, powiedział: – Studiowałem w Yale, rocznik sześćdziesiąty piąty. Wtedy, zanim w Wietnamie zrobiło się piekło, zanim straciliśmy wiarę w siebie, zanim straciliśmy własną niewinność, wierzyliśmy w szkolną dewizę: „Za Boga, za Ojczyznę, za Yale”. – Uśmiechnął się. – Yale mam w dupie, co do Boga nie jestem pewny, ale robimy to dla naszego kraju. Nie dla rządu, tylko dla ludzi i dla niewinnych ofiar terroryzmu. To jedyny powód, dla którego tu jesteśmy.

Trudno z czymś takim polemizować. Chodzi o to, że wynagrodzenie jest okej, choć nie na tyle wysokie, żeby narażać życie i dlatego nasze ego potrzebuje od czasu do czasu dodatkowej pożywki. Tyle, że moje ego było całkiem dobrze podkarmione. Przygoda i niebezpieczeństwo wydawały się interesujące, ale tego nie brakowało mi na co dzień. Cóż więc mogło zmotywować takiego osobnika jak ja? Może Buck znalazł prostą, choć rzadko wypowiadaną na głos odpowiedź – patriotyzm. Ale także coś, o czym zwykle amerykańskie społeczeństwo nie mówi w ogóle. – Nie zapominaj o zemście – powiedziałem. – W przypadku Sowietów nigdy nie myślałem o zemście – stwierdził Buck, kiwając głową. – Teraz myślę o niej często. – Zemsta to dobry powód – zgodził się Brenner. – Ja pozostanę przy Bogu i ojczyźnie – stwierdziła Kate. Rozległ się dzwonek interkomu. – Śniadanie – wyjaśnił Brenner. – Potem omówimy nasz plan. Miło było usłyszeć, że był jakiś plan. Nie byłem pewien, czy mi się spodoba, ale przynęta nigdy nie jest w takich sytuacjach zadowolona.

Rozdział dwudziesty

Jemeńczycy nie mieli wstępu do bezpiecznego pokoju, dlatego Brenner wyszedł na korytarz na spotkanie z pracownikiem kuchni. Korzystając z tej okazji, zapytałem Bucka: – A jakie są jego kwalifikacje do tej roboty? – Paul był w Wietnamie – odparł Buck – w dwóch turach. Raz jako żołnierz piechoty i potem jako żandarm. Został odznaczony za męstwo i ma licencjat z kryminalistyki. Po wojnie pojechał do Wietnamu z tajną misją. Ale o tym ani słowa. – A jak to wszystko ma się do obecnej misji? Buck sprawiał wrażenie lekko zniecierpliwionego. – Zna się na policyjnej robocie, podobnie jak ty, a to, co mamy tutaj robić, to poszukiwanie osoby ukrywającej się przed wymiarem sprawiedliwości. – I dodał: – Poza tym, strzelano już do niego, jeśli więc tu zdarzy się podobna sytuacja, będzie wiedział, jak skryć się przed kulami. Co więcej, potrafi też odpowiedzieć ogniem. – W porządku. – Najogólniej rzecz ujmując, Paul Brenner był przygotowany do tajnych operacji w takim samym stopniu jak ja, a więc miał niezłe kwalifikacje. Tyle, że ja miałem dodatkowo na karku nasz cel. Kto to, do cholery, wymyślił? – Widzę, że tworzymy silną ekipę – stwierdziła Kate. – Też tak uważam – zgodził się Buck. – A kiedy zatrzymamy podejrzanego, ty, jako agentka FBI i attaché prawny, dokonasz formalnego aresztowania w imieniu obywateli i rządu Stanów Zjednoczonych. – Nie mogę się tego doczekać – powiedziała Kate. Ja też. A potem wpakuję mu kulkę w łeb i zaoszczędzę wszystkim mnóstwa kłopotów. Wrócił Brenner, pchając wózek z herbatą, kawą i świeżo upieczonymi muffinkami. Zajęliśmy się posiłkiem. – Jemen to miejsce, skąd pochodzi kawa mokka – poinformował nas Buck. – Jak wam smakuje? – Tydzień temu była pewnie dobra. Usiedliśmy ponownie. – Nakreślę wam w skrócie, co zamierzamy zrobić, ale bardziej szczegółowy plan ma piąty członek zespołu. Jeśli to był plan CIA – a był – to pewnie był zbyt skomplikowany i przekombinowany. Postaram się jednak nie mieć żadnych uprzedzeń. Obawiałem się tylko, że ten plan mógł w zbyt dużym stopniu opierać się na panu i pani Corey jako na przynętach. – Po pierwsze – zaczął Buck – wiemy, że Bulus ibn ad-Darwisz znajduje się gdzieś w Jemenie. Dlatego tutaj jesteśmy. Nie wiemy natomiast, czy on wie, że w Jemenie jest też John Corey i Kate Mayfield. I po trzecie, nie mamy pewności, czy Pantera spróbuje nastawać na wasze życie, jeśli się dowie o waszej obecności. Wszystkie te przypuszczenia opierają się na informacjach uzyskanych przez CIA. – Jeśli chodzi o to, czy Pantera wie, że jesteście w Jemenie – wtrącił Brenner – to trzeba pamiętać, że nazwiska wszystkich Amerykanów przechodzących odprawę paszportową w Jemenie są dobrze sprzedającym się towarem. Szczególnie nazwiska osób z paszportami dyplomatycznymi. Nazwiska te

trafiają oczywiście do rządu, miejscowej policji i służby bezpieczeństwa. Jak już wspomniałem, PSO jest zinfiltrowana przez członków i sympatyków Al-Kaidy, więc Al-Kaida niemal na pewno wie o waszym przylocie. Wyglądało na to, że mam duży problem. – Mamy nadzieję – przejął pałeczkę Buck – że AQAP, czyli Al-Kaida na Półwyspie Arabskim, jest wystarczająco rozgarnięta, żeby uznać Johna Coreya i Katherine Mayfield za osoby, które należy zabić. – Dobry Boże, mam nadzieję, że tak. Nawet Kate się roześmiała. Cóż nam innego pozostało? – Nie wydaje ci się, że Al-Kaida będzie podejrzewała podstęp mający na celu wciągnięcie Pantery w pułapkę? – zapytała Kate. – Oboje macie dobrą przykrywkę i przekonujące powody, żeby się tu znaleźć – stwierdził Buck. – John wraca kontynuować śledztwo w sprawie ataku na Cole, a Kate została mianowana na stanowisko w naszym nowym biurze prawnym. Nie ma nic dziwnego w tym, że kiedy to możliwe, wysyła się żonę i męża. Miejmy nadzieję, że Al-Kaida nie będzie się nad tym zbytnio zastanawiać. – To szyte grubymi nićmi. – Kate nie mogła się pozbyć wątpliwości. Buck podszedł do sprawy filozoficznie, a może po prostu metaforycznie. – Czy pantera albo lew wiedzą, że mięso jest pułapką? – I zaraz sam sobie odpowiedział na to retoryczne pytanie. – Instynktownie być może tak. Oglądaliście filmy przyrodnicze, na których wielki kot podchodzi żywą przynętę – związaną kozę albo owcę? Nie rzuca się na nią. Zbliża się ostrożnie. Ale najważniejsze, że w końcu atakuje. Zawsze. Wiecie dlaczego? Bo jest głodny i znajduje się na szczycie łańcucha pokarmowego, jest silny i pewny siebie. – Buck przerwał na chwilę. – I wpada w pułapkę. Albo ginie. – A co się dzieje z kozą? – zapytałem. – Kogo to obchodzi? – odpowiedział Buck. – Koza jest spisana na straty. Ale ludzie nie – zapewnił. – Będziecie stale ubezpieczani. Co ważniejsze, możecie oboje myśleć o sobie i bronić się. Kozy i owce nie mogą. – Zdążymy jeszcze na ten samolot? – zapytałem, spoglądając na zegarek. Buck potraktował to jako żart, uśmiechnął się i nie odpowiedział. – Zawsze możecie zmienić plan, jeśli wyda on się wam zbyt ryzykowny – zwrócił się do nas Brenner. Gadanie. Czułem, że CIA była gotowa pogodzić się z tym, że pantera zje kozę, byleby tylko wpadła w sidła. Paranoja? Być może. Ale już raz nas okłamano, a kłamstwa są jak karaluchy – ty widzisz jednego, ale jest ich więcej. – Al-Kaida w Jemenie – ciągnął Buck – podobnie jak my, jest nieliczna. Ma może czterystu, pięciuset członków. Posiada jednak również tysiące aktywnie wspierających ją sympatyków, również w szeregach PSO, armii, policji i pewnie też w rządzie. – A ilu sympatyków my mamy w Jemenie? – zainteresowałem się. – Dwoje – odparł Buck. – Kobietę, która prowadzi sklep z regionalnymi strojami, i faceta, który mnie strzyże, chociaż jego nie jestem do końca pewny. Dobry kawał, Buck. – Jak już wam mówiłem w Nowym Jorku – ciągnął Buck – tutejsza ludność generalnie nie jest wrogo nastawiona do Zachodu i Ameryki. Ale od przeciętnego mieszkańca Jemenu nie należy oczekiwać jakiejkolwiek pomocy, chyba że od Żyda czy chrześcijanina. Można też przeciągnąć na swoją stronę niektóre plemiona, ale nigdy nie wiadomo, na jak długo.

– Szejkowie, którzy są wodzami plemion, przeważnie są klientami rządu saudyjskiego i dlatego umawiamy się z nimi i opłacamy ich usługi za pośrednictwem saudyjskiej rodziny królewskiej – wyjaśnił Brenner. – Saudyjczycy są naszymi sojusznikami i bardzo nam pomagają, z wyjątkiem tych sytuacji, w których tego nie robią. – Jak już mówiłem w Nowym Jorku, odpowiadając na pytanie Kate – wtrącił się Buck – plemiona nie przepadają za Al-Kaidą. Z wzajemnością. Mimo to kilka plemion od czasu do czasu bierze pieniądze od Al-Kaidy, więc nie można im ufać. – Czyżby plan zakładał również udział plemion? – zainteresowałem się. – Nie ma innego wyjścia – odpowiedział Buck. – Plemiona sprawują kontrolę nad większością prowincji. – Czy to oznacza, że pojedziemy na tereny plemienne? – zapytała Kate. – Taki jest plan – odparł Brenner. – Rządowe siły bezpieczeństwa są najsilniejsze w miastach. Nie chcemy ich w to mieszać i nie chcemy starcia zbrojnego z Al-Kaidą w trudnym terenie miejskim. W głębi lądu możemy liczyć na pomoc plemion, a przynajmniej na ich neutralność. Poza miastami przewagę dają nam też drony uzbrojone w wyrzutnie Hellfire. Oczywiście. Od początku wiedziałem, że wszystko będzie się działo na tym ich „Terytorium Indian”. Niepokoiło mnie tylko jedno: – Skąd pewność, że Pantera spotka się z nami właśnie tam? – Nie ma takiej pewności – odparł Brenner – ale jeśli Pantera będzie chciał was rzeczywiście dopaść, pójdzie za wami wszędzie. – Na razie jesteśmy w Sanie – przypomniałem mu. – Jak już mówiłem, nie zostaniemy tutaj – odparł Brenner. – Za dzień lub dwa pojedziemy samochodem do Adenu i przy odrobinie szczęścia powinniśmy mieć kłopoty już po drodze. Wyglądało na to, że pojęcie „odrobiny szczęścia” w wyobrażeniu Paula Brennera i moim różniły się od siebie. – Nie jestem pewny, czy Pantera osobiście przeprowadzi frontalny atak na nasz konwój, ale być może złapiemy kogoś, kto wie, gdzie on się ukrywa – wyjaśnił Buck. – Nie wiemy też, czy pantera będzie chciał was zabić, czy pojmać. – I dodał niepotrzebnie: – Zabicie was byłoby łatwiejsze, ale złapanie – to dopiero nagroda dla Al-Kaidy i Pantery. I wielkie upokorzenie Stanów Zjednoczonych. – Nie wspominając o wielkiej niedogodności dla mnie i dla Kate – zauważyłem. – Widzę, że macie to wszystko dobrze przemyślane, ale dotąd nie usłyszałem planu operacyjnego opartego na konkretnych informacjach. – Jak już mówiłem, plan przedstawi piąty członek zespołu – odparł Buck. – Okej. – Z tego, co wiem, panie Corey – stwierdził Buck – nie lubi pan działać według planu. Woli strzelać z biodra i działać spontanicznie. Po co więc zawracać sobie głowę szczegółowym planem? Zresztą był to jeden z powodów, dla którego zostałeś tu zaproszony. Z takiego samego powodu indyk jest zapraszany na obiad w Święto Dziękczynienia. – Jestem po prostu elastyczny – stwierdziłem. – John potrafi bardzo dobrze rozpoznać sytuację i w jednej chwili zmienić taktykę – odezwała się Kate, w rzadkim przypływie zgodności z mężem. – Tylko czasami nagina przepisy – dodała. Kochana żoneczka. Brenner i Buck zwrócili uwagę na jej słowa i chyba je zapamiętali. – Nie chcemy prowadzić tej operacji z ambasady, to mogłoby być przyczyną kłopotów – powiedział Brenner. – Dlatego naszą bazą operacyjną będzie Aden. Zresztą to w Adenie Al-Kaida ma

wiele oczu i uszu. – Obrzucił mnie przelotnym spojrzeniem. – Pamiętasz to pewnie z poprzedniego pobytu. Niewiele się zmieniło. Chodzi o to, żeby Pantera dowiedział się, że mieszkamy w hotelu Sheraton. Poza tym to w Adenie masz prowadzić śledztwo w sprawie Cole. – Chwytam. Przez następne dziesięć minut omawialiśmy szczegóły, a ja, mimo braku snu, czułem się pobudzony. Może to za sprawą kawy mokki. A może ze względu na wagę sprawy. Wojna i rozmowy o wojnie pomagają skoncentrować ciało i umysł jak nic innego, no może z wyjątkiem seksu. Dotarło do mnie, że Buck i Brenner, za pośrednictwem CIA, wiedzą coś, czego ja nie wiedziałem – czy to z podsłuchu telefonów, czy od płatnego informatora, czy od ostro przesłuchiwanego więźnia – że Al-Kaida faktycznie już wie o moim oraz Kate przylocie i o tym, że Pantera zaatakuje. Zdałem też sobie sprawę, że wniosek wizowy wystosowany przez Departament Stanu, zanim jeszcze zdecydowaliśmy się na wyjazd do Jemenu, musiał uruchomić jakieś działania Al-Kaidy. Tak czy owak, uznano, że nie wszystkimi informacjami zdobytymi przez CIA trzeba się koniecznie w tej chwili dzielić z panem i panią Corey. Buck i Brenner uznali, że tyle wystarczy. – Musicie być zmęczeni – powiedział Buck. – Dziękuję wam za uwagę. – Uśmiechnął się. – Mam nadzieję, że to było ciekawsze niż mój wykład w Nowym Jorku. Zapewniłem go, że tak, z wyjątkiem informacji o liściach khat. – Jedno nie daje mi spokoju – powiedziałem, zanim ruszyliśmy do swoich pokoi – Bulus ibn adDarwisz. Nie koncentrowaliśmy się na nim, a ja próbuję zrozumieć, dlaczego urodzony w Ameryce muzułmanin ucieka stamtąd. Rzecz w tym, że większość osób ucieka do Ameryki. Co nim kieruje? Co z nim nie tak? – Nie wiem i niespecjalnie mnie to obchodzi – odparł Brenner. – Ale kiedy będziemy go już mieli w pokoju przesłuchań, będziesz miał okazję zapytać. – Wtedy mnie to nie będzie obchodziło – powiedziałem – ale gdybyśmy wiedzieli teraz, dlaczego zwrócił się przeciwko swojej ojczyźnie, gdybyśmy zdołali choć trochę wniknąć w jego myśli, pomogłoby to nam przewidzieć jego posunięcia i poznać jego mocne oraz słabe strony. – CIA sporządziła profil psychologiczny Pantery – poinformował nas Buck. – Wkrótce go poznamy, może się okazać pomocny. – Świetnie. – Wiesz o tym, że rodzice podejrzanego wnieśli sprawę do sądu federalnego o usunięcie ich syna z listy śmierci CIA? – zapytał mnie Buck. – Wiem. – Oto powód, dla którego musimy wziąć go żywcem – powiedział Brenner. Prawdę mówiąc był to powód, żeby go szybko załatwić, zanim wtrąci się jakiś sędzia federalny. Spojrzałem na Brennera, który wskazał na sufit, przypominając mi, że nasza rozmowa była nagrywana. Następnie Paul Brenner wykonał gest podrzynania gardła. Tok myślenia wielkich umysłów jest podobny. Zaczynałem lubić tego faceta.

Rozdział dwudziesty pierwszy

N a terenie ambasady znajdował się domek gościnny, ale jak powiedział Brenner, był zajęty i dlatego mieliśmy się przespać kilka godzin w budynku głównym przed przeprowadzką do Sheratona. Zaprowadził nas do sypialni na pierwszym piętrze, gdzie czekały już na nas nasze bagaże. – Musieliśmy przerobić kilka gabinetów na sypialnie – wyjaśnił. – Kiedy rośnie poziom zagrożenia, personel ambasady mieszkający na zewnątrz musi się przenieść tutaj i panuje ścisk nie do opisania. – Czy to dlatego w domku gościnnym nie ma miejsc? – zapytałem. – Tak. Byłem zadowolony, że wyjeżdżamy z Sany. Niestety, mieliśmy jechać do Adenu. Generalnie pokój sprawiał wrażenie wystarczająco komfortowego dla pracownika ambasady uciekającego przed psychotycznymi dżihadystami. Dwie gwiazdki. – Łazienka jest w głębi korytarza – poinformował nas Brenner. Jedna gwiazdka. – Zameldujecie się w hotelu Sheraton w Sanie dziś po południu – powiedział Brenner i zapewnił nas: – Jest silnie strzeżony i bardziej komfortowy niż to. – Poza tym – zauważyłem – chcesz nas stąd wypchnąć, żeby się przekonać, czy zwróciliśmy uwagę poszukiwanej przez nas osoby. – Zgadza się. Później dostaniecie telefony satelitarne, a na razie możecie korzystać z aparatu w pokoju. Przypominam tylko, że ze względów bezpieczeństwa wszystkie rozmowy nagrywamy. PSO nagrywa je dla swoich własnych celów. Odpowiadając od razu na wasze kolejne pytanie, w pokoju nie ma elektronicznych pluskiew, są tylko prawdziwe. – Uśmiechnął się. Wierzyłem mu. Gdybyśmy z Kate znaleźli urządzenie podsłuchowe w naszej sypialni, byłby to koniec naszej wizyty w Jemenie. – Mieszkasz w ambasadzie? – zapytała go Kate. – Nie. Mam tu niedaleko mieszkanie. – I siedzisz tam nawet, kiedy podniesiony jest poziom zagrożenia? Uśmiechnął się. – Wolę mieć do czynienia z terrorystami niż z ludźmi z Departamentu Stanu. Ja też. – Jesteś tu sam? – zapytała jeszcze Kate. Spojrzał na nią przeciągle i odpowiedział: – Tak. – Przepraszam… Nie powinnam zadawać osobistych pytań. – W ciągu najbliższych tygodni lub miesięcy dowiemy się dużo na swój temat – zapewnił ją. – Czeka na mnie ktoś w Stanach – dodał. To dobrze. Skoro tu z nikim nie sypiasz, to grzeczny z ciebie chłopak. Romanse w ambasadzie nie były rzadkością, ale Paul Brenner wyglądał na faceta, który potrafi dochować wierności. Prócz ciętego języka, także to nas łączyło. Ale tym, co łączyło nas najsilniej, był fakt, że obaj byliśmy kiedyś gliniarzami. A kto raz został gliniarzem, pozostawał nim na zawsze. – Chciałbym, żebyśmy się spotkali w holu o, powiedzmy, jedenastej przed południem –

powiedział, zmieniając temat. – Może być? Oboje z Kate potwierdziliśmy. – O jedenastej w kaplicy jest msza ekumeniczna, jeśli macie ochotę w niej uczestniczyć. Kate uznała, że to dobry pomysł, a ja starałem się wymyślić powód, dla którego tak nie było. – Zdecydujecie, kiedy zejdziecie na dół – powiedział. – Weźcie ze sobą bagaże. Pojedziemy do Sheratona, a potem, jeśli chcecie, możemy przejść się po mieście. – Uśmiechnął się. – Może ktoś spróbuje nas zabić albo porwać. Szczególnie jeśli Muhammad nas zakablował. Może jednak lepiej będzie pójść na mszę. – Sana jest stosunkowo bezpiecznym miastem – przypomniał nam Brenner. – Ale weźcie ze sobą broń. To nie wymaga komentarza. – Jeśli usłyszycie syrenę, natychmiast zejdźcie do piwnicy – doradził nam. – Na degustację wina? – zapytałem. Uznał to za zabawne. Chyba go przebiłem dowcipem. – W piwnicy jest schron. Schodźcie po schodach, nie korzystajcie z windy. I weźcie ze sobą broń. Poinformował nas, jak znaleźć schron – wystarczy iść za resztą – życzył miłych snów i wyszedł. – Nie wiedziałam, czego się tutaj spodziewać – zwróciła się do mnie Kate – ale nie oczekiwałam czegoś takiego. – To znaczy? – Sama nie wiem… Chyba nie zdawałam sobie sprawy z niebezpieczeństwa. – Niemożliwe. – Poza tym… myślałam, że będziemy mieli mieszkanie, ja będę spędzać czas w biurze… – Tak naprawdę nie jesteś attaché prawnym – przypomniałem jej. Pokiwała głową. – Byłam zaskoczona, widząc tu Bucka, a jeszcze bardziej, dowiadując się, że mamy być przynętą na Panterę. – Naprawdę? – No, może nie całkiem. Skąd wiedziałeś? Byłem prawie pewny, że w pokoju nie ma podsłuchu, ale wolałem nie wymieniać nazwiska Al Rasul. – Domyśliłem się – odpowiedziałem, co było po części prawdą. – Tak samo jak ty – dodałem. Ponownie pokiwała głową. – Co sadzisz o Paulu? – zapytała. – Czuję, że to początek wspaniałej przyjaźni. – Lubię go i ufam mu – powiedziała. – Zobaczymy jak sobie Paul i Buck będą radzić z facetem z CIA. On może zmienić zasady gry. – Nie powinieneś czuć uprzedzeń z powodu swoich wcześniejszych doświadczeń z agencją. – Oczywiście, że nie. Oczekuję cudu. Wyjąłem z torby oba colty. – Którego wolisz? – zapytałem Kate. – Są takie same, John. – Różnią się numerami seryjnymi. Nie odpowiedziała, więc rzuciłem oba na łóżko. Kate rozejrzała się po pokoju, potem wyjrzała przez okno. Niebo zaczęło się rozjaśniać. – Widać stąd miasto. Jesteśmy na wzgórzu.

– Faktycznie. – A na okolicznych wzgórzach pełno było facetów z moździerzami i wyrzutniami rakiet, którzy mogli z zamkniętymi oczami trafić w ten olbrzymi kompleks. Kate chyba czytała w moich myślach. – Kiedy usłyszę syrenę, mam cię budzić czy pozwolić ci spać dalej? Naprawdę potrzebny nam jest trzeci przemądrzały dupek? – Eksplozje mnie obudzą – odparłem. Podszedłem do stojącego na stoliku nocnym telefonu i podniosłem słuchawkę. – Do kogo dzwonisz? – zapytała Kate. – Do Toma. – Tam jest – spojrzała na zegarek – wpół do jedenastej w nocy. – FBI nigdy nie śpi. – Wybrałem zero; zgłosił się operator ambasady. Podałem mu numer komórki Walsha. – To nie jest bezpieczne połączenie… – poinformowano mnie. – Wiem. Operator połączył z numerem. Zgłosiła się poczta głosowa Toma Walsha. – Tom, tu John. Pomyślałem sobie, że czekasz na mój telefon. Jak może już wiesz, jesteśmy na miejscu. Domyślasz się, co tu odkryliśmy? Nie mogę powiedzieć, bo to nie jest bezpieczna linia, ale wiesz, o czym mówię. Spokojnie, Tom. To jest fascynujące, dzięki, że dałeś nam taką szansę. – Żeby mu jeszcze bardziej namieszać w głowie, dodałem: – Możemy złapać najbliższy samolot i podziękować ci osobiście. Nie pozbywaj się naszych biurek. – Odłożyłem słuchawkę. – Czy to było konieczne? – zapytała retorycznie Kate. – Tom czekał na wiadomość od nas. – Nie mamy już do Toma żadnego interesu i vice versa – zauważyła. – To była prywatna rozmowa. Kate nie miała już żadnych więcej przemyśleń na ten temat i zaczęła się rozbierać. Ja również. W pokoju nie było szafy, rzuciliśmy więc nasze ubrania na krzesło, a ja położyłem po pistolecie na każdym stoliku nocnym. Kate padła na łóżko naga. – Trzeba spalić te ciuchy – powiedziała. – Poza tym muszę wziąć prysznic. – W głębi korytarza – przypomniałem jej. – Jeśli usłyszymy syrenę, mamy zbiec, tak jak stoimy, do schronu. – To może być zabawne – powiedziała z uśmiechem. – Łóżko jest twarde? – zapytałem. – Nie. – A ja owszem. – O mój Boże! Jak możesz teraz myśleć o seksie? – Głupie pytanie w ustach nagiej kobiety. Uśmiechnęła się znowu i gestem pokazała, żebym wskakiwał.

Rozdział dwudziesty drugi

Znieśliśmy z Kate bagaże do holu, odziani w najlepsze niedzielne ubrania – Kate w beżowe spodnium, a ja w czyste spodnie khaki, czarny blezer i kolejną koszulę od Diora. Nie ma to jak Christian Dior. Na nogach mieliśmy oboje czarne buty do biegania – znak miejskiego partyzanta. Jako wyposażenie dodatkowe – colty kaliber .45: Kate pod luźną bluzką, a mój był przypięty dyskretnie do paska od spodni. Kate założyła też swoją nową chustę, owijając nią ramiona. Mój strój będzie kompletny, kiedy kupię sobie dżambiję. Paul Brenner, w niebieskiej wiatrówce, czarnych spodniach i sportowej koszuli, czekał na nas w holu. Obok niego stał drugi mężczyzna – facet po czterdziestce, z wąsami, w ciemnym garniturze, który, pomyślałem, mógł być naszym gościem z CIA. Tymczasem Brenner przedstawił go: – To jest Howard Fensterman, nowy attaché prawny. Uścisnęliśmy dłoń pana Fenstermana. – Nie mogę się doczekać, kiedy zacznę z panią pracować – odezwał się do Kate. – Tak się cieszę z otwarcia nowego biura prawnego – odpowiedziała Kate. Może Kate faktycznie miała być asystentką attaché, a ja jechałem do Adenu prowadzić śledztwo w sprawie Cole? Wspaniale. Lepsze to niż być przynętą na Panterę. Niestety, pan Fensterman pozbawił mnie złudzeń. – Będę udzielał wam wsparcia prawnego w waszej misji w Jemenie. Dzwońcie do mnie, jeśli będziecie mieli jakieś pytania albo będziecie potrzebowali wyjaśnień dotyczących procedur. – Dziękujemy – powiedziała Kate. Czy generał Patton miał w sztabie prawnika? Hej, mecenasie, czy Trzecia Armia może już forsować Ren? Wciąż czekamy na opinię prawną? Pan Fensterman zaproponował, żebyśmy zwracali się do niego Howard i mówił dalej: – Współpracuję ściśle z Departamentem Stanu i Sprawiedliwości w sprawie procedury ekstradycyjnej. Departament Sprawiedliwości informuje mnie na bieżąco o procesie wytoczonym przed sądem federalnym przez rodziców podejrzanego. – Mam nadzieję, że pracujesz też nad sposobem ratowania naszych tyłków, gdyby podejrzany przypadkiem stracił życie w trakcie zatrzymania – powiedziałem. – Zajmę się tym, jeśli taki przypadek będzie miał miejsce – odpowiedział. – Wszystko to jest trochę skomplikowane, bo, jak wiecie, podejrzany jest obywatelem amerykańskim. Ma swoje konstytucyjne prawa – dodał. – Oczywiście. – A ja miałem odpowiedź na te wszystkie cholerne prawa w kaburze przy pasku. – Idę do kaplicy na mszę – powiedział Howard. – Pójdziecie ze mną? – Nie – odparłem. – Mamy przy sobie broń i jesteśmy poganami. – Nic nie szkodzi – zapewnił nas Howard. – Ja jestem żydem. To ci dopiero. – W piątek wieczorem poszedłem do jednego z meczetów, do których wpuszczają niewierzących. W sobotę uczestniczyłem w liturgii w domu jemeńskiego żyda. Więc dzisiaj idę na mszę chrześcijańską. – Jesteś bardzo uduchowiony? – zapytałem. Albo zagubiony? Albo zabezpieczasz się na wszystkie

możliwe sposoby? – Te trzy religie mają ze sobą wiele wspólnego – odparł. – Nudzę się – dodał. Spróbuj żuć khat. Howard naprawdę potrzebował towarzystwa, poza tym chciał po mszy pokazać Kate jej gabinet. Kate nie chciała rozczarować swojego nowego szefa, a Brennerowi nie spieszyło się do hotelu, tak więc wszyscy poszliśmy do kaplicy. Duże, słoneczne pomieszczenie wypełnione było przez około pięćdziesięciu ludzi – pracowników ambasady i ich współmałżonków oraz około dziesięciu umundurowanych marines. Wszyscy siedzieli na tapicerowanych lub składanych krzesłach i byli ładnie ubrani. Obecni duchem amerykańscy podatnicy zapewnili wazony pełne ciętych kwiatów. Pastor, czy ktokolwiek to był, w niebieskim garniturze, stanął przy pulpicie, przywitał nas i przedstawił się jako Ed Peters, dodając: – Dobrze jest widzieć nowe twarze, cieszę się z obecności pana Brennera. Kiedy szukaliśmy wolnych miejsc, zauważyłem Bucka siedzącego wygodnie w fotelu, wciąż w tej samej białej marynarce. Znalazłem w tyle kaplicy składane krzesło, a na nim fotokopię programu liturgii, liczącą tylko cztery strony. Dzięki Bogu. – Witam wszystkich, którzy spali za długo i nie zdążyli na mszę w ambasadzie brytyjskiej – rozpoczął pan Peters. Rozległy się pojedyncze chichoty. Przyszła mi do głowy myśl, że połowa tego towarzystwa nigdy nie chodziła do kościoła w kraju, ale kiedy trafia się w tak cudaczne miejsce, człowiek staje się religijny albo po prostu chce zaakcentować różnicę dzielącą go od ludzi z drugiej strony murów ambasady. Czyż to nie jest wnikliwa analiza? Pan Peters poprosił, żebyśmy wstali i odśpiewali hymn „Rock of Ages”, którego słowa znalazłem w programie. W kaplicy znajdował się fortepian buduarowy i ładna kobieta w sukience w kwiaty zaczęła na nim brzdąkać. Spojrzałem na stojącą przy oknie Kate. Wyglądała anielsko, śpiewając, opromieniona słońcem, otoczona postkoitalnym blaskiem. Buck śpiewał bez zerkania do programu, a Howard darł się na całe gardło, jakby był na przesłuchaniu do chóru kościelnego. Brenner siedział o dwa krzesła ode mnie i poruszał ustami jakby czytał litery z tablicy u okulisty. Co do mnie, nuciłem do wtóru. W końcu przebrnęliśmy przez cały hymn, usiedliśmy i pan Peters przeczytał werset ze Starego Testamentu, z Pierwszej Księgi Królewskiej: „Również i krlowa Saby, usłyszawszy rozgłos mądrości Salomona, przybyła, aby przez roztrząsanie trudnych zagadnień osobiście się o niej przekonać”3. I mój ulubiony: „Król Salomon pokochał też wiele kobiet obcej narodowości”4. A z Nowego Testamentu, z Ewangelii Świętego Marka: „Kiedy więc usłyszycie o wojnach i pogłoskach wojennych”5. Zaśpiewaliśmy jeszcze dwa hymny, odmówiliśmy dwie modlitwy, a następnie pan Peters wygłosił mowę czy homilię na temat poświęceń, jakich wszyscy tu dokonujemy w służbie amerykańskich obywateli oraz trudnych czasów, w jakich przyszło nam żyć. Zachęcał nas także do spojrzenia na te czasy jak na pouczającą lekcję i przepowiadał, że kiedy w przyszłości spojrzymy wstecz na naszą służbę w Jemenie, docenimy dni spędzone na tym zadupiu. Użył, oczywiście, innych słów. Pan Peters mówił chwilę o wyciąganiu ręki do Jemeńczyków, o tym, że jesteśmy tu gośćmi,

i o tolerancji dla gospodarzy, mimo że życie było tu przesrane. Wszystko w tym guście. Zgodnie z moim programem nie było Komunii Świętej, więc msza praktycznie dobiegła końca, kiedy tylko facet się wreszcie zamknął. Czyżbym słyszał syrenę alarmową? I wtedy pan Peters poprosił nas o minutę cichej modlitwy w intencji naszych wojskowych i cywilów służących w Iraku, Afganistanie i na całym świecie, nie wyłączając tego cholernego zadupia. Amen. Po minucie ciszy pan Peters zaprosił wszystkich do holu na drobny poczęstunek połączony z brataniem się. Zakończył nabożeństwo słowami „Idźcie w pokoju”. Nie po to tu przyszedłem, ale potrzebowałem kawy, tak więc Kate i ja, wspólnie z Brennerem i Howardem Fenstermanem, poszliśmy do holu i wmieszaliśmy się w tłum. Obok holu znajdował się barek dla personelu, a w nim coś, co wyglądało jak dobra podróbka amerykańskich ciastek. Mieli nawet bajgle, które wzbudziły we mnie poczucie nostalgii. Wierni Pierwszego i Jedynego Kościoła Jezusa Chrystusa w Sanie sprawiali wrażenie miłych ludzi. Byli wśród nich nie tylko pracownicy ambasady z małżonkami, ale także mieszkający tu na stałe Amerykanie i inne osoby spragnione towarzystwa, Boga i małego kawałka Ameryki. A najpewniej wszystkiego naraz. Zwróciłem uwagę na nieobecność dzieci – oczywisty znak, że jest to miejsce niebezpieczne. Życie w służbie dyplomatycznej nie mogło się równać z niczym innym, prócz, być może, służby wojskowej czy posługi misjonarskiej. Jak ci ludzie sobie z tym radzą? Ale zaraz potem pomyślałem o Paulu Brennerze i Służbie Ochrony Dyplomatów. Może to jest zajęcie, o które powinienem się starać, kiedy już dopadniemy naszego ściganego. Kilka lat w Paryżu, Londynie czy Rzymie. Kate mogłaby pracować w Biurze Prawnym. Warto o tym pomyśleć. Pogadałem z kilkoma marines. Wszyscy byli bardzo profesjonalni, nastawieni bojowo i zwracali się do mnie „sir”. Zapewnili mnie, że w razie ataku na ambasadę dwudziestu marines plus dziesięciu chłopców z DSS jest w stanie utrzymać fort do czasu przybycia armii jemeńskiej. – Potem obieramy kolejny cel – armię jemeńską – tłumaczył jeden z nich. Wszyscy wybuchli śmiechem. Wszyscy tu byli stuknięci. Podszedłem do Bucka, który był w swoim żywiole. Rozprawiał ze swoimi siostrami i braćmi ze służby dyplomatycznej, z których większość miała pewnie podobne do niego pochodzenie, a spora część zabawne imiona w rodzaju Livingston, Kelvin czy Winthrop – zdrobniale Livie, Kel i Winnie. Nie do podrobienia. – Dziś rano w okolicy Ma’ribu miał miejsce atak Al-Kaidy – poinformował mnie półgłosem Buck. Nie bardzo wiedziałem, gdzie jest ten Ma’rib, ale miałem nadzieję, że daleko od holu ambasady. – Celem były instalacje naftowe – ciągnął Buck – należące częściowo do amerykańskiej firmy Hunt. Siły bezpieczeństwa zabiły sześciu napastników i wzięły jednego rannego jeńca, który zeznał, że to była Al-Kaida. Firma przesłuchuje teraz jeńca, próbując się dowiedzieć czegoś o naszym facecie. Firma naftowa? Nie, CIA. – Gdzie leży Ma’rib? – zapytałem. – Jakieś dwieście kilometrów stąd na wschód. To może być sygnał, że Al-Kaida rozpoczyna ataki przeciwko amerykańskim i zachodnim interesom w Jemenie. Ataki Al-Kaidy rzadko mają pojedynczy charakter – dodał. – To prawda. – Na północ stąd rebelianci al-Huthiego zastawili pułapkę na konwój wojskowy.

– Żadnych dobrych wiadomości z rana? – Owszem, jakieś są. Przywiozłem świeżą dostawę ginu Boodles i wytrawnego wermutu. Dziś wieczorem pijemy martini. Dla mnie może być podwójne, bez wermutu. Dostałem w końcu swoją kawę i bajgla z topionym serem. Kiedy go przeżuwałem, podszedł do mnie pan Peters. – Witam w Sanie – zagaił. – Dziękuję. Piękne nabożeństwo, ojcze. – Bo krótkie. – Jestem świeckim kaznodzieją. Ekumenicznym. – Ja też. Uznał, że to zabawne i mówił dalej: – Na co dzień pracuję jako szef DSS. – Naprawdę? Jak załatwić sobie pracę w DSS? – Złożyć podanie. Brakuje nam ludzi na Bliskim Wschodzie. Nikt nie chce takiej roboty. Wszystkim się marzy Paryż, Londyn czy Rzym. – Mięczaki. – Paul jest moim zastępcą. To porządny chłop. – Racja. – Szkoda, że go tracę. – Dokądś się wybiera? – Z wami. A potem do domu. Nie wiedziałem, jak dużo Peters wie, więc wolałem milczeć. Pan Peters powiedział, że chce mi kogoś przedstawić i zaprowadził mnie do wielkiego faceta, który wyglądał jak ciężarowiec w garniturku od Pierwszej Komunii. – To jest John Zamoiski, z DSS – przedstawił mi go. – Możesz go pamiętać z lotniska. – Jasne. – To był jeden z facetów w pierwszym samochodzie. Podaliśmy sobie dłonie. Gość uścisnął moją jakby to było ostatnie zimne piwo w piekle. – Mów mi Zamo – odezwał się. – Okej. Mów mi John. – Potem się zamienimy. – Zamo będzie panu towarzyszył w czasie podróży do Adenu – wyjaśnił pan Peters. – Świetnie. – Będzie też panu towarzyszył, jeśli wybierze się pan w dzikie strony. – W większym gronie lepsza zabawa. – Zamo był snajperem w Afganistanie – ciągnął pan Peters. Spojrzałem na Zamo. Wciąż miał wojskową fryzurę – nikt nie chce, żeby włosy przesłaniały mu siatkę nitek w celowniku – i twarz, która pozostawała nieruchoma. Miał nie więcej niż trzydzieści lat i jak zauważyłem, w ogóle nie mrugał powiekami. Sprawiał wrażenie człowieka małomównego, mówił za niego głównie pan Peters. – Zamo jest także ekspertem sztuki walk – pochwalił swojego pracownika. – Malujesz żołnierzy? – zapytałem. Usta ułożyły mu się do uśmiechu. Polubił mnie. Dobry chłopiec. Zamo, siad! Dołączył do nas Brenner i zaproponował, żebyśmy już pojechali. – Pojedziesz z nami do Sheratona – zwrócił się do Zamo. Zamo przestał obgryzać kubek z kawą i skinął głową. Podejrzewałem, że Zamo będzie naszym snajperem. Dobrze mieć w zespole wyszkolonego

zabójcę. Na dodatek, chodzącego do kościoła. Myśląc o wszystkich chwilach, jakie minęły od lądowania w Sanie, miałem takie same wrażenia, jak podczas poprzedniego pobytu tutaj. Znalazłem się po drugiej stronie zwierciadła i wszyscy tu byli stuknięci. Byli stuknięci od tak dawna, że wydawali się normalni sobie nawzajem, ale nie komuś, kto dopiero się tutaj pojawił. Wraz z Brennerem odszukaliśmy Kate, stojącą w grupie osób, w której był też Howard. – Czas na nas – zwróciłem się do Kate. – Chciałem pokazać Kate jej gabinet – przypomniał Howard. – Może jutro – zaproponował Brenner. Nie byłem pewny obowiązującej tu hierarchii, ale w miejscach takich jak to ludzie z ochrony miewali sporo do powiedzenia. W każdym razie Howard powiedział tylko: – Świetnie. Do zobaczenia jutro o dziewiątej. – I dodał: – Muszę dać ci egzemplarz nakazu aresztowania podejrzanego. – A czy ja mogę dostać egzemplarz listy śmierci CIA? – zapytałem. Howard nie odpowiedział. Zabraliśmy z Kate nasze bagaże i spotkaliśmy się z Brennerem przed budynkiem, gdzie czekał już na nas samotny land cruiser. Był pogodny, słoneczny dzień i już zaczynało się robić gorąco. – Jaki piękny dzień – zauważyła głośno Kate. – Czy nie jest tu lepiej niż w Nowym Jorku w lutym? – zwróciła się do mnie. – Nie. Zamo umieścił nasze bagaże z tyłu i usiadł za kierownicą. Brenner zajął miejsce obok niego, a Kate i ja usadowiliśmy się na tylnej kanapie. – A gdzie Muhammad? – zapytałem. – Zakłada sobie pętlę na szyję – odparł Brenner. Zabawne. Coraz bardziej mi się tu podoba. Kiedy ruszyliśmy, zauważyłem na głos, że przed i za nami nie jadą samochody konwojujące. – Do Sheratona mamy tylko sześćset metrów – wyjaśnił Brenner. – Nie chcemy wzbudzać niepotrzebnej sensacji na ulicy czy w hotelu. Jasne. Tylko jeden opancerzony land cruiser, dwóch uzbrojonych ochroniarzy i dwoje uzbrojonych pasażerów. Na pewno nikt nie zwróci na to uwagi. Podjechaliśmy do bramy zewnętrznej. Otworzyła się i znaleźliśmy się na ulicy. Wokół siedziało sporo czujnych, jak zwykle, jemeńskich żołnierzy. Brenner i Zamo położyli sobie broń na kolanach, więc Kate i ja poszliśmy w ich ślady. Po drugiej stronie ulicy dostrzegłem, zapamiętany z poprzedniego pobytu, kolejny ogrodzony murem i strzeżony teren, nazywany z jakiegoś powodu Miasteczkiem Turystycznym, chociaż w rzeczywistości był to kompleks budynków mieszkalnych i sklepów dla obywateli państw zachodnich, z których część była pracownikami różnych ambasad. W Miasteczku Turystycznym mieszkali też pracownicy organizacji charytatywnych i garstka biedaków, ściągniętych tu do pracy, głównie w przemyśle naftowym. To tu pewnie zamieszkalibyśmy z Kate, gdybyśmy mieli zostać w Sanie. Jak pamiętałem, Jemeńczycy, z wyjątkiem zaufanych służących, nie mieli wstępu do Miasteczka Turystycznego, choć krążyły plotki, że część tych służących należała do Al-Kaidy. Moim osobistym zdaniem było to najmniej bezpieczne miejsce w Sanie; tylko czekać, kiedy będzie tam miał miejsce atak terrorystyczny. Najciekawszy w Miasteczku Turystycznym był Russia Club, stanowiący własność dwóch

przedsiębiorczych dżentelmenów z Moskwy, którzy za swoją osobistą misję uznali dostarczanie do Jemenu alkoholu, prochów i dziwek, a w związku z tym propagowanie w tym nieoświeconym społeczeństwie głównych zdobyczy europejskiej cywilizacji. Jak wspominał w trakcie swojego wykładu Buck, drugi Russia Club znajdował się w Adenie. Podczas swojego poprzedniego pobytu byłem zapraszany do obu, ale odmawiałem. Słowo daję. Skręciliśmy w prawo, w wąską, ocienioną drzewami uliczkę. – Czy jeśli otworzę okno, ktoś wrzuci do środka granat? – zapytałem. – Pewnie tak – odparł Brenner. – Po prostu odrzuć go z powrotem. Wybuchnęliśmy zgodnym śmiechem. Zapowiadało się na to, że nasza misja będzie dobrą zabawą.

Rozdział dwudziesty trzeci

– Dwa telefony satelitarne z ładowarkami i dwie podręczne radiostacje – wyjaśnił Brenner, wręczając nam nylonową torbę. – W telefonach satelitarnych macie zaprogramowane szybkie wybieranie najpotrzebniejszych numerów. Radiostacje mogą nadawać na dwudziestu częstotliwościach, ale my wykorzystujemy tylko dwie – strefę pierwszą i strefę drugą. Lista sygnałów wywoławczych jest w torbie. Radiostacje mają mały zasięg, ponieważ nie mamy tu zainstalowanych anten przekaźnikowych. – Czy numer naszego nieobecnego członka zespołu też został zaprogramowany? – zapytałem. – Jeszcze nie – odpowiedział. – Jeśli będziecie się spodziewać śmierci lub pojmania, zniszczcie telefony i radiostacje – poinstruował nas. – Wystarczy jeden pocisk. Jeśli pozostanie mi jakiś nabój, na pewno nie będę strzelał do telefonu. – Nasz sygnał wywoławczy to Clean Sweep – poinformował nas Brenner. – To wyraźne nawiązanie do USS Cole. Okręty powracające do portu po bitwie przywiązywały do masztu miotłę, sygnalizując, że „wszystko jest pozamiatane do czysta” – wyjaśnił. – Cała operacja też nosi nazwę Clean Sweep. Każda operacja musi mieć swój kryptonim, taki, który nic nie powie wrogowi. Clean Sweep było dobre. Zemsta za Cole. Objuczony torbami Paul Brenner wręczył nam kolejną, tym razem dużą, niebieską. – Dwie kamizelki z kevlaru. Rozmiar powinien pasować. – Więcej toreb już nie dostaniemy? – zapytałem. – Zamierzałem dać wam jeszcze torebkę z ciasteczkami, ale zmieniłem zdanie. Kate się roześmiała. – Tutaj mieszkają ludzie z ambasady amerykańskiej i brytyjskiej, którzy nie trafili do Miasteczka Turystycznego – wyjaśnił Brenner, wskazując mijane przez nas domy. – Ty też tu mieszkasz? – zaciekawiła się Kate. – Nie. Ja mieszkam niedaleko khat suq. Dwa kroki stąd. Kate intensywnie myślała. – Khat suq? – Największy targ narkotykowy na świecie. Specjalność: liście khat. Ale sprzedają tam też inne rzeczy: kurczaki, krowy, drewno na opał i broń. – Czyli – myślałem na głos – można się naszprycować, kupić krowę, zastrzelić ją i ugotować. Wszystko na miejscu. – Tak zwykle robię w sobotnie wieczory. Wjechaliśmy na kolisty podjazd, kierując się w stronę portyku Sheratona, hotelu z fasadą naśladującą, podobnie jak w budynku ambasady, styl bliskowschodni. Spędziłem w tym Sheratonie dwie noce podczas swojego poprzedniego pobytu w Sanie, który miał być, jak wtedy myślałem, moim ostatnim pobytem w Sanie. Zamo zatrzymał samochód. Brenner, Kate i ja wysiedliśmy, kierując się do frontowych drzwi, obok których stało dwóch mężczyzn w niebieskich maskujących mundurach polowych i niebieskich beretach, uzbrojonych w AK-47. – To ludzie z NBB, Narodowego Biura Bezpieczeństwa – wyjaśnił Brenner. – Ale wieczorem

mogą już być w Al-Kaidzie – dodał. – Damy im napiwek? Weszliśmy do klimatyzowanego holu. Podszedłem z Kate do recepcji, a Brenner pozostał przy drzwiach. – Witam pana i panią – zwrócił się do nas recepcjonista. – Dzień dobry, człowieku. Daliśmy mu nasze paszporty. Recepcjonista sprawdził w komputerze rezerwację. – Macie państwo z okien pokoju piękny widok na góry – zapewnił nas. – Obejrzyjcie koniecznie wschód słońca. – Doskonale. – A w nocy będziemy patrzeć na rozbłyski moździerzy i nadlatujące pociski. – Zatrzymacie się państwo u nas na cztery dni – powiedział. To była dla mnie niespodzianka. Rachunek za hotel był już zapłacony, chociaż recepcjonista nie wiedział przez kogo. Ja też. W tym biznesie jest takie stare powiedzonko: „Nie musisz wiedzieć, kto wystrzelił pocisk, musisz wiedzieć, kto za to zapłacił”. Gdybym miał zgadywać, stawiałbym na Agencję vel Firmę, a nie na ambasadę czy FBI. Przyszła mi przy tym na myśl Złota Reguła: „Kto ma złoto, ustanawia reguły”. Recepcjonista zrobił fotokopie naszych paszportów i wiz oraz poinformował nas o udogodnieniach oferowanych przez hotel: centrum fitness, sejfie na broń, gabinecie lekarskim, gdybyśmy zostali ranni, basenie, kortach tenisowych, sali koktajlowej i tym podobnych. – Mogę żuć khat przy basenie? – Tak. Tylko proszę nie pluć. Zabrzmiało rozsądnie. Podszedł do nas Brenner. – Możecie tu zostać albo, jak proponowałem wczoraj, wybrać się na spacer po Starym Mieście. – Dzięki, ale… – Marzę o zwiedzeniu Starego Miasta – zaszczebiotała Kate. – Doskonale. Spotkamy się w holu. Może być za pół godziny? A może być nigdy? Pasuje ci? – Jesteśmy umówieni – odpowiedziała Kate. – Weźcie broń i kamizelki – przypomniał Brenner. – A ty – zwrócił się do Kate – nie zapomnij chusty i aparatu fotograficznego. Ruszyliśmy za boyem hotelowym do windy, obok której na plastikowym krzesełku siedział facet z NBB z Ak-47 i kontemplował własny pępek. Wjechaliśmy na piąte piętro sześciopiętrowego budynku, co oznaczało, że od nadlatujących z powietrza pocisków dzieliło nas jedno piętro. Pokój był ładny i z jego okien faktycznie rozciągał się widok na góry. Był tu minibarek i nawet łazienka. Trzy gwiazdki. Cztery, jeśli szyby były kuloodporne. Dałem boyowi dwa dolce napiwku i zaczęliśmy się rozpakowywać. – Możemy wejść w sytuację kontaktową z Al-Kaidą, a nie z Panterą – zauważyłem. – Tym razem nie jest tak, jak było z Lwem, który chciał nas zabić osobiście. – Podejrzewam, że CIA wie coś, czego my nie wiemy – stwierdziła Kate. – Oni zawsze wiedzą więcej. Teraz, będąc już na miejscu, nie mogłem się doczekać, kiedy zacznie się coś dziać. Niepokoiła mnie jednak pewna myśl, która przyszła mi do głowy jeszcze w Nowym Jorku, a dotyczyła właśnie CIA. W agencji pracowali krętacze, nienawykli do pracy zespołowej, działający zgodnie z własnym harmonogramem.

Co ważniejsze, mieli dobrą pamięć i nie brzydzili się zemstą. Oficjalna dewiza Firmy brzmiała: „Poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli”. Nieoficjalna, też z Biblii: „Oko za oko, ząb za ząb”. Nie mam nic przeciwko temu, pod warunkiem, że nie chodzi im o moje oko ani o mój ząb. Dlaczego, zapytacie, CIA miałaby mieć ochotę wziąć się za mnie czy za Kate? Cóż, pewnego razu, wspólnie z Kate, nieumyślnie zepsuliśmy wielki plan CIA – Operację Wild Fire – która, gdyby zakończyła się sukcesem, obróciłaby Sanę i inne muzułmańskie miasta w stos atomowych popiołów. Plan był prosty, diaboliczny, nielegalny i bardzo niebezpieczny dla dalszej egzystencji ludzkości na Ziemi. Pominąwszy to, plan był dobry. Ale tak naprawdę, nie był. Zresztą moja opinia nie jest ważna. Jak już mówiłem, znaleźliśmy się z Kate w samym centrum wydarzeń, i nie wchodząc w szczegóły, w pewnym momencie przyszło nam spojrzeć w wylot lufy glocka trzymanego przez wspomnianego wcześniej Teda Nasha, agenta CIA i, jak podejrzewałem, jednorazowego kochanka Kate, który to fakt mógł mieć wpływ na to, co wydarzyło się później. Podsumowując, Kate była o pół sekundy szybsza od Teda i Ted padł martwy. Samoobrona. Nie licząc siedmiu kolejnych strzałów. Policja i FBI, co prawda, oczyściły Kate z zarzutu użycia broni ponad miarę, ale CIA nie, i nigdy się z tym nie pogodziła. Nie przejmowałem się zbytnio tym, że Kate i ja znaleźliśmy się na liście śmierci CIA. Oczywiście myślałem o tym, ale minęło już półtora roku od tamtych wydarzeń, oficjalnie sprawa została zamknięta, a Agencji poradzono, żeby o niej zapomniano. Z drugiej strony, jest tylko jeden sposób, by jakieś nazwisko zniknęło z listy śmierci CIA. W Stanach było bardzo mało prawdopodobne, żeby Kate i mnie przytrafił się jakiś nieszczęśliwy wypadek. Ale za granicą, a szczególnie w takim miejscu jak to, gdzie CIA działa według własnych praw, było całkiem możliwe, że Johnowi Coreyowi i Kate Mansfield może się przydarzyć coś nieoczekiwanego. Jeśli, oczywiście, nie dopadnie nas wcześniej Pantera. Najlepszym rozwiązaniem dla CIA byłby martwy Pantera, martwy John i martwa Kate. To szaleństwo, wiem, nie powinienem nawet tak myśleć. Owszem, to była operacja CIA, owszem, Agencja potrzebowała Kate i mnie w Jemenie – ale przecież nie po to, żeby wyrównać stare rachunki. Nie, potrzebowali nas w Jemenie, żeby zastawić pułapkę na Panterę. Nie uznałem za stosowne dzielić się swoimi przemyśleniami z Kate w tej chwili. Zaczekam może, aż spotkamy się z naszym kolegą z CIA i sprawdzimy, czy nie wymyślił czegoś, co brzydko pachnie. – O czym myślisz? – zapytała Kate. O tym, że CIA chce nas zabić. Nie, nie powiedziałem tego. Powiedziałem: – CIA została skarcona za to, że nie przewidziała ataku na USS Cole i mu nie zapobiegła. To była wielka porażka wywiadu. – Winnych było więcej – odpowiedziała Kate – Wywiad Marynarki Wojennej, Wywiad Departamentu Obrony i sama marynarka wojenna, która nie stworzyła lepszych procedur bezpieczeństwa podczas wchodzenia do wrogiego portu. – Masz rację. Ale to na CIA zawsze spadają gromy. Dlatego, moim zdaniem, Agencja jest najbardziej zmotywowana do wyrównania rachunków. Oni nigdy nie zapominają o swoich klęskach, szczególnie jeśli wiąże się z nimi śmierć amerykańskich obywateli. – Czy moja aluzja była dość czytelna dla Kate? Kate milczała chwilę. – W FBI jest tak samo – odezwała się wreszcie. – Do czego ty właściwie zmierzasz? – Sam nie wiem. Tak się tylko zastanawiam. Założyliśmy kamizelki kuloodporne, włożyliśmy kilka rzeczy do hotelowego sejfu i przez kolejny kwadrans zaznajamialiśmy się z naszymi telefonami satelitarnymi i radiostacjami.

Problem z telefonami satelitarnymi polega na tym, że potrzebują one czystego widoku nieba i nie działają prawidłowo w lesie ani w pomieszczeniach. Radiostacje działają z kolei na dystans nie większy niż zasięg wzroku. Wszystko to razem mogło stwarzać dość interesujące sytuacje, w przypadku gdy gówno już wpadnie do wentylatora. Jak powiedział wcześniej Brenner, w telefonach satelitarnych zakodowano około tuzina szybko wybieranych numerów opisanych inicjałami. Przejrzałem książkę telefoniczną aparatu: B.H. – Buck Harris; J.C. – Jezus Chrystus albo John Corey; K.C. – Kate Corey; P.B. – Paul Brenner; i M.D. – tu na myśl przychodził mi najbliższy McDonald’s albo doktor medycyny. Poprzednim razem zawsze w podróży towarzyszył nam lekarz. To nie taki zły pomysł. Znalazłem też numer ambasady i sześć innych inicjałów, w tym H.F., który pewnie oznaczał Howarda Fenstermanna. Dobrze jest mieć numer do adwokata, kiedy jesteś w terenie i zamierzasz kogoś unieszkodliwić. – Halo? Howard? – udałem, że dzwonię. – Posłuchaj, ci faceci strzelają do nas z karabinów maszynowych. Mogę odpowiedzieć ogniem? Co? Zadzwonisz do Waszyngtonu i potem oddzwonisz? Dobra, jakoś wytrzymam. Kate roześmiała się. – Bądź miły dla Howarda – napomniała mnie. Nie udało mi się rozszyfrować pozostałych inicjałów; pewnie należały do naszych kierowców z DSS. Żadne z nich, jak twierdził Brenner, nie należały natomiast do naszego tajemniczego kolegi z CIA, który wolał pozostać anonimowy. Agencja uwielbia dramaturgię i aurę tajemniczości. Teraz z kolei przyjrzałem się liście radiowych sygnałów wywoławczych. Na częstotliwości pierwszej były to w zasadzie te same osoby, co w telefonie satelitarnym. Buck występował jako Clean Sweep Jeden, Brenner – Clean Sweep Dwa, ja byłem numerem Trzy, Kate – Cztery i tak dalej. Druga częstotliwość miała być wykorzystywana do łączności z szefostwem – z ambasadą w Sanie i hotelem Sheraton w Adenie. Jak jednak twierdził Brenner, zasięg radiostacji był niewielki, jeśli więc znajdziemy się poza Saną, stracimy kontakt z ambasadą. To samo dotyczyło hotelu w Adenie. To mogło być całkiem pożyteczne i chronić nas przed wtrącaniem się góry. Gorzej, gdybyśmy potrzebowali pomocy. Następnie Kate pokazała mi, jak rozłożyć colta .45 i dała kilka wskazówek na temat celowania i strzelania. Ten model broni z pewnością przywoływał złe wspomnienia chwili, w której zastrzeliła Teda. Rzeczywiście, kiedy zjeżdżaliśmy windą, Kate stwierdziła: – Nie współpracowaliśmy z CIA od tamtego czasu. – Faktycznie. Jak to możliwe? Milczała długo. – Wiele o tym myślałam – powiedziała w końcu. – Nie zdradzaj mi tych myśli. Pokiwała głową.

Rozdział dwudziesty czwarty

W holu spotkaliśmy się z Brennerem. Wyszliśmy na zewnątrz. Zamo siedział za kierownicą land cruisera. Powiedziałem, że chcę mieć baczenie na wszystko, więc Kate i Brenner usiedli z tyłu. Ruszyliśmy. – Nie zostaniemy w Sanie długo – powiedział Brenner – ale warto mieć ogólne pojęcie o tym mieście, na wypadek gdyby plany się zmieniły i mielibyśmy spędzić tutaj więcej czasu. – Poza tym – przypomniałem mu – musimy sprawdzić, czy ktoś nie będzie próbował nas zabić. – To też – przyznał. – Musimy nagłośnić waszą obecność tutaj. – Może lepiej na bilbordach? Zamo roześmiał się. – Przecież specjalnie mówiłeś przy Muhammadzie o tym, że będziemy dziś zwiedzać Stare Miasto. – Zgadza się. Przyznaj, że jestem bystry. Nie zrobił tego. – Mamy w hotelu rezerwację na cztery dni – powiedziałem. – To z reguły oznacza dzień lub dwa – wyjaśnił Brenner. – Po co przekazywać dokładne informacje Jemeńczykom. – Słusznie. – Mnie też nie trzeba informować. – Sana została założona przez Sema, syna Noego, kiedy opadły wody potopu – zaczął opowiadać Brenner, kiedy jechaliśmy w dół zbocza, w kierunku Starego Miasta. Może wtedy była to posiadłość nadmorska. – Uważa się ją za najstarsze zamieszkałe miasto świata – ciągnął Brenner. – To niesamowite – uznała Kate siedząca obok naszego przewodnika. – Co z lunchem? – zainteresowałem się. – Zjemy lunch na Starym Mieście – odparł Brenner. – To jest nowa ambasada brytyjska – powiedział, wskazując kolejną ogrodzoną murem posiadłość po lewej stronie. Jeśli znajdziecie się w trudnej sytuacji i nie będziecie mogli dotrzeć do ambasady amerykańskiej, albo kiedy nasza ambasada będzie atakowana, Brytyjczycy was przyjmą. – A jeśli oni także będą atakowani? – Wtedy przechodzicie do planu B. – Jasne. – Plan B polegał na tym, że mamy się obrócić i pocałować na pożegnanie w dupę. Po prawej widzicie hotel Movenpick – objaśniał Brenner. – Tu też macie zarezerwowany pokój. Dla zmylenia przeciwnika – dodał. Mnie też zmylił. – Wzgórza na wschód stąd, które możecie zobaczyć z okna waszego pokoju, to idealne miejsce do ataku rakietowego lub moździerzowego na ambasadę amerykańską, brytyjską oraz na Miasteczko Turystyczne i hotele – zauważył Brenner. – Wspomina o tym hotelowa broszura. Zamo znowu się roześmiał. Polubiłem go. – W zeszłym roku – mówił dalej Brenner – udaremniono sześć akcji Al-Kaidy, w tym próbę wciągnięcia w zasadzkę brytyjskiego ambasadora, kiedy jego konwój wyjeżdżał z ambasady, oraz

plan sforsowania ciężarówką wypełnioną materiałami wybuchowymi bramy ambasady amerykańskiej. – Zdawało mi się, że mówiłeś coś o bezpiecznej okolicy. – Powiedziałem chyba: dobrze strzeżona. – Rozumiem. – Znałem kiedyś pośrednika nieruchomości podobnego do Brennera. – Jadąc dalej na wschód, w kierunku Ma’rib, wkraczamy na terytoria plemienne i opanowane przez Al-Kaidę – tłumaczył Brenner i wskazał ręką drogowskaz. – Ta droga do Ma’rib stała się bardzo niebezpieczna, a prowincja Ma’rib jest teraz głównym terenem aktywności Al-Kaidy w Jemenie. – Słyszałeś o ataku Al-Kaidy na instalacje naftowe firmy Hunt Oil w Ma’rib? – zapytałem go. – Owszem. – Dziś rano wspomniał o tym Buck – wyjaśniłem Kate. Brenner nie miał nic do powiedzenia w tej sprawie i jechaliśmy w ciszy. Zastanawiałem się, czy wybierzemy się do Ma’rib. Pewnie tak. Po pewnym czasie znowu zaczął mówić. – Jadąc na południe w kierunku Adenu, co zrobimy za kilka dni, przez chwilę znajdziemy się na terytorium plemiennym. Potem, kierując się w stronę Zatoki Adeńskiej, znów trafimy na tereny AlKaidy, a także na tereny zajęte przez separatystów pragnących odłączenia Jemenu Południowego. – Brenner zakończył swój krótki wykład słowami: – Jadąc na zachód, w kierunku Morza Czerwonego, również trafimy na tereny, gdzie działa Al-Kaida, będąca na dodatek w zmowie z somalijskimi piratami. Podsumowując, na północy rebelianci al-Houtiego, na południu i wschodzie Al-Kaida, na zachodzie Al-Kaida i piraci, na południu separatyści, a pośrodku plemienni watażkowie. Niewiele pozostaje wolnego miejsca na turystykę pieszą i campingi. – A co znajduje się pod kontrolą rządu? – zapytała Kate. – Przede wszystkim główne drogi i miasta – odparł Brenner. – Ale to się zmienia i powinno się pytać o to jemeńskich wojskowych, którzy najczęściej jednak kłamią. – To po co ich w takim razie pytać? – zdziwiła się Kate. – Bo tego wymaga protokół. Zamo zatrzymał się w miejscu, gdzie droga brała szeroki zakręt. Brenner zaproponował, żebyśmy wysiedli i obejrzeli miasto z góry. Wysiedliśmy i spojrzeliśmy na miasto, za to Zamo trzymał się blisko samochodu. Skorzystaliśmy z okazji i wypróbowaliśmy swoje telefony satelitarne i radiostacje. Sprzęt dostarczany przez rząd lepiej jest dokładnie sprawdzić. Stara, otoczona murami część Sany znajdowała się jakieś pół mili na zachód, a nowsze dzielnice ciągnęły się na płaskowyżu aż po otaczające miasto góry. – Stara Sana słynie z domów-wież, niektórych wznoszących się na wysokość dziesięciu pięter. Są ich tysiące, a część zbudowano jeszcze w jedenastym wieku. Nazywane są pierwszymi na świecie drapaczami chmur. Kate zrobiła kilka zdjęć miasta, a potem uparła się, żebym pozował jej z Brennerem. Stanęliśmy obaj przed obiektywem, nie obejmując się jednak ramionami. Następnie Kate oddała mi aparat i zrobiłem jej zdjęcie z Brennerem. Oni się objęli. Sesja fotograficzna dobiegła końca, a Brenner powrócił do swojej opowieści. – Aż do początku lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku cała Sana ograniczała się do terenu otoczonego murami i liczyła zaledwie sześćdziesiąt tysięcy mieszkańców. Teraz są ich dwa miliony.

Poziom wód gruntowych szybko się obniża i zaczynają się problemy z żywnością. Sana stała się miastem niestabilnym politycznie i społecznie, a spokój w mieście utrzymuje rosnąca liczba żołnierzy i funkcjonariuszy służb bezpieczeństwa. – Dać im więcej khat. – Khat nie jest rozwiązaniem. Prawdę mówiąc, stanowi część problemu. Moim staniem stanowiła zarówno problem, jak i jego rozwiązanie, ale nie chciałem się spierać z naszym przewodnikiem. – Czy Al-Kaida żuje khat? – zapytałem zamiast tego. – Dobre pytanie. Odpowiedź brzmi – nie. Większość członków Al-Kaidy w Jemenie to nieJemeńczycy, a ci, którzy są Jemeńczykami mają zakaz używania khat. Tak więc Al-Kaida jest trzeźwa przez cały dzień, a wszyscy pozostali są kompletnie naćpani już w porze lunchu. Dlatego, moim zdaniem, Al-Kaida może tu zwyciężyć. Chyba, że ją powstrzymamy. Pewnie. Tak jak w Wietnamie, Paul. Jak ty sobie to wykalkulowałeś? Pan Brenner wrócił do swojej roli przewodnika. – Jeśli spojrzycie na zachód, za domami-wieżami zobaczycie pozostałości dzielnicy żydowskiej i tureckiej. Turków już od dawna tu nie ma, większość Żydów też uciekła, a niewielu pozostałych chrześcijan mieszka teraz tu, na górze, gdzie jest bezpieczniej. – Mówiłeś chyba, że tylko teren jest lepiej strzeżony. – Słusznie – przyznał Brenner. – W 1948 roku, w czasie wojny domowej, plemiona z Północy obległy mury miasta i wdarły się do środka. Plądrowali, łupili i pali miasto przez kilka dni. Spora część Starego Miasta do dziś leży w gruzach. Wtedy nowo powstałe państwo Izrael zorganizowało operację Latający Dywan, tworząc most powietrzny i ewakuując około pięćdziesięciu tysięcy jemeńskich Żydów do Izraela. – To fascynujące – skomentowała Kate. Lunch? Brenner mówił dalej: – Sana od wieków była podbijana i grabiona przez obcych, ale głównym zagrożeniem były zawsze plemiona, które traktowały miasto jak świnkę-skarbonkę, miejsce pełne złota, przypraw, dzieł sztuki i innych dóbr, których plemiona nie posiadały. Mieszkańcy Saby wciąż jeszcze obawiają się plemion, bo ostatnie oblężenie miasta miało miejsce w 1968 roku. A teraz współplemieńcy alHoutiego podeszli na odległość sześćdziesięciu kilometrów od miasta. – To brzmi jak jakaś średniowieczna opowieść – zauważyła Kate. Dla mnie brzmiało to jak zaproszenie do zabawy. Chcę być watażką. – Tam w dole widzicie szpital ath-Thawra. – Brenner zmienił temat. – Szpital Rewolucji, a na drugim krańcu miasta znajduje się szpital Kuwejt. Jeśli nie będzie możliwości dotarcia do ambasady, dobrze jest znać lokalizację szpitali, gdybyście byli chorzy czy ranni. – Honorują tu amerykańskie książeczki ubezpieczeniowe? – zapytałem. – Nie. Zabiorą ci zegarek. Dobre. – Jest też spora liczba tradycyjnych uzdrawiaczy i ludowych sposobów leczenia – ciągnął Brenner z uśmiechem na ustach. – Jeśli, na przykład, zachorujecie na malarię, możecie przekazać swoją chorobę mrówkom. – Słucham? – Kładziesz się na mrowisku i wymawiasz zaklęcie w intencji przekazania im swojej choroby. Nie byłem pewny, czy dobrze go usłyszałem, wolałem więc zapytać:

– Dlaczego mrówki miałyby mieć ochotę na przejęcie ode mnie malarii? – Nie mam pojęcia – wyznał Brenner – ale istnieją liczne doniesienia o skuteczności metody. Może ma to coś wspólnego z mrówczym jadem. – A komu mogę przekazać swoje hemoroidy? Innemu dupkowi. – Nie powiedział tego głośno, ale wiem, że tak pomyślał. Brenner pokazał nam jeszcze kilka charakterystycznych punktów, w tym khat suq, koło którego mieszkał, i Fort Ghumdan, przylegający do wschodniego muru miasta. – W tym miejscu stał słynny Pałac Ghumdan, zbudowany prawie dwa tysiące lat temu. Pałac miał ponoć dwadzieścia pięter i dach z alabastru tak cienkiego i przezroczystego, że widać było z wnętrza przelatujące nad pałacem ptaki. – A jak czyścili alabaster z ptasiego gówna? – zainteresowała się Kate. Tak naprawdę to ja zadałem to pytanie, a Kate skomentowała: – John, proszę. – Zawsze to powtarza. Staliśmy już w tym miejscu, sześć metrów od naszego uzbrojonego pojazdu, zbyt długo; minął nas, zwalniając, co najmniej tuzin samochodów. Zamo stał przy land cruiserze od strony drogi, z karabinkiem M4 u boku. Nieświadomy mojego zaniepokojenia Brenner tłumaczył dalej: – Pałac Ghumdan został zniszczony w siódmym wieku przez armię muzułmańską, która przeszła przez Półwysep Arabski. Kamieni z gruzowiska użyto do budowy Wielkiego Meczetu, który widzicie tam – wskazał ręką. – Zburzono także katedrę Qalis i synagogi. – Przerwał na chwilę. – Nadszedł czas islamu. Właśnie. I, jak mówił Al Rasul, obserwowaliśmy teraz powrót do mrocznej, krwawej przeszłości. – Na miejscu pałacu Turcy w czasach Imperium Osmańskiego zbudowali Fort Ghumdan. Teraz mieszczą się w nim koszary armii jemeńskiej i więzienie polityczne. Jesteśmy później umówieni na rozmowę z jednym z więźniów. – Masz na myśli tego gościa z Al-Kaidy pojmanego w czasie ataku na Hunt Oil? – zapytałem. – Zgadza się. – Super. – Lubię przesłuchiwać umierających z głodu więźniów, kiedy sam jestem po porządnym lunchu. Wróciliśmy do samochodu i krętą drogą ruszyliśmy w stronę miasta. – Dziękuję za interesującą lekcję historii – powiedziała siedząca obok Brennera Kate. – To jest fascynujące miasto. Spodoba się wam – odparł Brenner. Nie mnie, Paul. Już ja się o to postaram. Była niedziela; myśląc o Noem, Semie, Sanie i tym podobnych, zapytałem: – Jak myślicie, czy kiedy Bóg zesłał potop, by oczyścić ziemię z grzechu i nikczemności, bardzo się wściekł, gdy okazało się, że nowe pokolenia popełniły te same błędy? Nikt nie raczył odpowiedzieć na moje pełne głębi pytanie; nikt nie potrudził się, by wziąć w obronę mieszkańców ziemi. Amen.

Rozdział dwudziesty piąty

Zjechaliśmy

na równinę, w ponurą okolicę pełną nowoczesnych budynków z betonu, rozciągającą się od odległych wzgórz aż po mury Starego Miasta. – Tam mieszkam. – Brenner wskazał po drugiej stronie drogi trzypiętrowy dom z betonowych płyt, który wyglądał jakby swoje dobre czasy miał już za sobą. – Dom zbudowano w latach sześćdziesiątych, kiedy miasto zaczęło wychodzić poza mury. Mam ciepłą wodę i dającą się znieść ilość robactwa. Dziesięć dolców miesięcznie dla Jemeńczyków, czterdzieści dla mnie. – W cenie jest parking? – zapytałem. – Owszem. Motocykl trzymam w przedpokoju. Więc Pan Luzak ma motocykl. Kto by pomyślał. – To najlepszy środek transportu w mieście, poza tym mogę wjechać tam, gdzie ścigający mnie samochodem mordercy nie wjadą. Jak docisnę pedał gazu, do ambasady jadę pięć minut. Przyszło mi do głowy, że pan Brenner trochę się popisuje przed panią Corey. Faceci to dupki. Zamo zatrzymał się przy betonowym murze. – Przejdziemy przez khat suq, a potem zwiedzimy Stare Miasto – powiedział Brenner, po czym zwrócił się do Zamo: – Będę do ciebie dzwonił co pół godziny albo ty dzwoń do mnie. Zostawiliśmy Zamo w cudownie klimatyzowanym i opancerzonym land cruiserze i ruszyliśmy w kierunku bramy w murze, gdzie siedział jakiś facet tulący w ramionach AK-47. To jest stosunkowo nowy suk; powstał chyba w latach siedemdziesiątych za murami Starego Miasta, ale ponieważ w tutejszej mentalności mury się zakorzeniły, więc, jak widzicie, on też został ogrodzony. Słusznie. Mury to dobra rzecz. I fosy. Chronią przed motłochem. Zwłaszcza przed uzbrojonym motłochem. – Zechcesz zasłonić chustą twarz? – Brenner zwrócił się do Kate. – Chcesz papierosa? – zapytałem ją, kiedy to zrobiła. Wymamrotała przez chustę coś, co zabrzmiało jak „Pipsz sie”. Czyżby to było po arabsku? Minęliśmy bramę i znaleźliśmy się na suku, który przypominał wiejski targ, pełen tandetnych bud, otoczonych przez nieco solidniejsze budynki. Targ tętnił życiem. Pełno tu było ubranych w białe szaty mężczyzn z dżambijami u boku, a także małp, krów i wielbłądów. Niektóre krowy były rozmontowane, a ich części wisiały na hakach, otoczone rojem much. Czy wspomniałem już, że ziemia była cała zawalona gównem? – Tu jest stosunkowo bezpiecznie – powiedział Brenner – ale trzymajmy się blisko siebie. Byliśmy tu jedynymi obywatelami zachodnimi, jakich widziałem, nie licząc kilku młodych chłopaków w dżinsach i T-shirtach fotografujących stosy zielonych liści, które, jak przypuszczałem, nie były szpinakiem. To był prawdziwy raj dla ćpunów. Zapragnąłem nagle pójść w tango. Prócz Kate, nie spostrzegłem na suku żadnej kobiety. Co ciekawe, nikt nie zwracał na nas szczególnej uwagi. I tylko od czasu do czasu, gdy się obejrzałem za siebie, napotykałem zaciekawione spojrzenia. Brenner przystanął przy stoisku z liśćmi khat i odezwał się po arabsku do handlarza, który wydawał się szczęśliwy z wyboru swojego zawodu. – Istnieją dziesiątki gatunków khat – wyjaśnił Brenner. – Ten dżentelmen twierdzi, że posiada

najlepsze liście w Jemenie, rosnące w Wadi Dhahr, świeżo zrywane. Twierdzi również, że jest dostawcą samego prezydenta. – George Bush żuje khat? Moje słowa wywołały śmiech. Obeszliśmy dookoła targ, omijając krowie placki i małpie bobki. Brenner wziął od Kate aparat i zrobił jej kilka zdjęć, a potem dał dziesięć centów jakiemuś dzieciakowi, który sfotografował całą naszą trójkę na tle sięgającej nam do ramion sterty zielska. Nie mogłem się doczekać chwili, kiedy prześlę zdjęcie rodzicom Kate z porcją liści i dopiskiem: „Żujemy z Kate khat. Pozdrowienia, John”. Po pobieżnym obejrzeniu zagród dla krów, a także stosów drewna na opał, zatrzymaliśmy się w dziale sportowym, ze ścianami obwieszonymi karabinami maszynowymi. – Większość tych AK-47 to tanie podróbki, jest trochę oryginałów z komunistycznych Chin, ale tylko niewiele wyprodukowanych przez Matkę Rosję. Cena tych ostatnich sięga pięciuset dolarów – to równowartość tutejszych rocznych zarobków pracującego mężczyzny. Ale za to jaka to inwestycja na przyszłość. – Mam jeden taki w domu – wyznał Brenner. – Ten jest dobry – dodał, biorąc do ręki AK-47 i przyglądając mu się dłuższą chwilę. – Bardzo dobry. Pewnie przywołał u Paula Brennera wspomnienia jakiegoś innego zadupia. Odłożył karabin, a handlarz powiedział po angielsku: – Jak dla pana, pięćset. Dodam sto nabojów gratis. – Dorzuć krowę, to ubijemy interes – wtrąciłem się. Opuściliśmy sklep z bronią i przeszliśmy bramę, za którą rozciągał się wysoki mur Starego Miasta. Brenner wybrał numer w swoim telefonie satelitarnym. – Wychodzimy z suku, idziemy na Stare Miasto – zaraportował. Posłuchał odpowiedzi i powiedział: – Okej. Czwarta trzydzieści przy meczecie al-Mahdi. – Rozłączył się i zwrócił do nas. – Jesteśmy umówieni w więzieniu Ghumdan o piątej po południu. Spotkamy się z Zamo pod meczetem na drugim krańcu Starego Miasta i stamtąd pojedziemy do Ghumdan. Kate będzie musiała zostać w samochodzie – dodał. Dziewczynom zabrania się tu wszystkich najlepszych rozrywek. Przez otwór w murach wkroczyliśmy do Starego Miasta i dosłownie był to krok w przeszłość. Wielkie jak wieże budynki ze zdobnymi fasadami nie dopuszczały promieni słonecznych do wąskich, przypominających alejki, ulic, wypełnionych hałasem spalinowych silników, szmerem ludzkich głosów i ciągniętych przez zwierzęta wozów. – To największe otoczone murami i najlepiej zachowane miasto na Bliskim Wschodzie, zajmujące powierzchnię ponad kilometra kwadratowego – wyjaśnił Brenner. – Dawne dzielnice żydowska i turecka w zachodniej części miasta też mają kilometr kwadratowy powierzchni. Miasto dzieli na część wschodnią i zachodnią wadi, czyli dolina Sa’ila. Kiedy koryto jest suche, służy za ulicę. – A jak malują linię graniczną, kiedy jest w nim woda? Zbył moją uwagę uprzejmym uśmiechem. – Meczet al-Mahdi znajduje się przy wadi. Jeśli się rozdzielimy, spotykamy się tam. – Okej. Mahdi przy wadi. – Po wizycie na obsranym suku wrócił mi apetyt. – A gdzie zjemy lunch? – Tam dalej, w jednym z domów zamienionych w pensjonat. Wędrowaliśmy przez labirynt alejek i wąskich, krętych uliczek, z których część prowadziła na

kolejne suki pełne ludzi, zwierząt i skuterów. Zwróciliśmy uwagę na budynki zniszczone w 1968 roku przez szturmujące Stare Miasto plemiona. – Plemiona mogą tu wrócić – powiedział Brenner. – Albo tym razem Al-Kaida. I to już niedługo. Niech tam. Najpierw lunch. Byłem pewny, że nie mamy ogona, miejsce wydawało się bezpieczne, a mimo to cieszyłem się, że mam na sobie kamizelkę kuloodporną. Brenner wskazał na jeden z budynków-wież. – Jak widzicie, kilka pierwszych pięter zbudowano z kamienia, a resztę z glinianych cegieł. Parter jest zwykle wykorzystywany do trzymania zwierząt i zbierania ludzkich ekskrementów z wyższych pięter. – Zupełnie jak przy Federal Plaza 26. – W każdym budynku jest jeden szyb dla ekskrementów i drugi, używany do wciągania wody ze studni. To stwarza problemy sanitarne. – Tak uważasz? – zapytałem. – Czy restauracja mieści się na parterze, tam, gdzie są zwierzęta i ekskrementy? – Nie. Dwa piętra wyżej. Nazywa się to diwan; tam przyjmuje się gości. Nikt nie poczuje, kiedy puścimy bąka. – Nad diwanem znajdują się piętra, gdzie mieszkają wieloosobowe rodziny dzielące jedną kuchnię. Najwyższe piętro nazywa się mafradż, czyli dosłownie pokój z widokiem – rodzaj penthouse’u, gdzie zbierają się mężczyźni, żują khat i oglądają zachód słońca. Muszę mieć taki pokój! Hej, chłopaki, chodźmy do mafradżu, obejrzymy zachód słońca i sponiewieramy się! A potem w szybie na ekskrementy skoczymy na bungee. Kate wyglądała na zachwyconą; robiła mnóstwo zdjęć i wypytywała Brennera o wszystko, a on był szczęśliwy, mogąc się podzielić z nią swoją wiedzą. Gdyby był pawiem, ogon miałby teraz niczym wachlarz. Szliśmy dalej, nie znajdując zbyt wielu śladów nowoczesności. Po tutejszych uliczkach kręciło się kilku obywateli zachodnich, więc ruch uliczny na nasz widok się nie zatrzymywał. I tylko te irytujące dzieciaki podążały za nami, prosząc o „bakszysz”, co, jak pamiętałem z pobytu w Adenie, znaczyło albo jałmużnę, albo „Dawaj, do kurwy nędzy, pieniądze!”. Brenner radził nie zwracać na nie uwagi, ale Kate zachciało się wdać z nimi w zabawną rozmowę i zrobić im zdjęcia, co kosztowało ją pięć centów. – Jeśli dzieciaki nagle znikną, może to oznaczać, że mamy problem – powiedział Brenner. Chwytam. Hej, Abdul, wziąć cię na barana? Moje oko detektywa dostrzegło, czego tu brakuje. Kobiet. Na ulicach więcej było zdechłych szczurów niż kobiet. Kiedy zapytałem o to Brennera, wyjaśnił: – Kobiety załatwiają sprawy rano, zwykle w męskiej obstawie, a potem siedzą w domach, gotując, sprzątając i opiekując się dziećmi. – Brzmi ponuro – stwierdziła agentka specjalna Kate Mayfield. Brenner opowiedział dowcip. – W czwartek przy wadi odbywa się konkurs mokrej burki. – I dodał: – Przynieś swoje pranie. Całkiem zabawne. Ale ponieważ Kate się nie śmiała, ja również się powstrzymałem. Trzeba być ostrożnym, nawet tutaj. Niedziela tutaj to nie był szabat, więc każdy, kto miał pracę, pracował także w niedzielę.

Zauważyłem jednak to samo, co poprzednim razem w Adenie – setki, jeśli nie tysiące młodych mężczyzn na ulicach i sukach, najpewniej bezrobotnych, zabijających czas włóczeniem się po mieście. Ich przyszłe losy mogły się potoczyć trzema ścieżkami: drobne przestępstwa, emigracja albo Al-Kaida. Być może pewnego dnia wystąpią przeciwko rządowi z nadzieją, że to, co nastąpi, będzie lepsze od tego, co jest. Faktycznie, to była tykająca bomba demograficzna, która kiedyś w końcu wybuchnie. – Oto restauracja – powiedział Brenner. – To było fascynujące – uznała Kate. – Jeśli jutro nie pojedziemy do Adenu, mogę wam pokazać resztę miasta. Pomyślałem, że dość już igraliśmy z losem. Ale w końcu ten facet był dwa razy w Wietnamie. Zresztą, w końcu gdzieś trzeba umrzeć.

Rozdział dwudziesty szósty

Restauracja nosiła odpowiednią do miejsca nazwę: „Stara Sana”. Stary był też budynek, w którym się mieściła. Odniosłem wrażenie, że Brenner już tu kiedyś był i nie umarł ani od pałeczek E. coli, ani rany postrzałowej, weszliśmy więc za nim do dużego pomieszczenia z wysokim sufitem, oświetlonego wyłącznie przez promienie słoneczne wpadające przez wąskie okna w kamiennych ścianach. Poczułem ulgę, widząc, że z pomieszczenia usunięto trzodę i ekskrementy, choć przykre nuty zapachowe wciąż unosiły się w powietrzu. Po spiralnych schodach wspięliśmy się na kondygnację zwaną diwan. Za stołem zajętym przez stertę karabinów siedział ubrany w białą szatę mężczyzna. Domyśliłem się, że to „szatnia”, w której zostawia się broń. Mężczyzna uśmiechnął się, uznał, że mówimy po angielsku i powiedział: – Witam. Lunch czy pokój? – My do restauracji – wyjaśnił Brenner. Nasz recepcjonista/„maitre d’uzbrojenie” wstał, wziął do ręki trzy karty dań, a my ruszyliśmy za nim, mijając łukowe przejście przesłonięte kotarą z koralików, zupełnie jak w Casablance. Znaleźliśmy się w wielkiej, słonecznej sali jadalnej zajmującej całe piętro budynku. Mężczyzna zaprowadził nas do niskiego, okrągłego stolika przy otwartym oknie i powiedział: – Ładny. Nie byłem pewien, czy miał na myśli widok, czy może mnie albo Brennera. Kate miała twarz zasłoniętą chustą, więc to nie było o niej. – Dziękuję – odpowiedziałem uprzejmie. – To koszula od Christiana Diora. – Tak? Usiedliśmy ze skrzyżowanymi nogami na tych strasznych, wypchanych poduchach. Rozejrzałem się wokół. Miejsce sprawiało przyjemne wrażenie, pod sufitem obracały się wentylatory, na stołach stały lampki oliwne, podłoga była wyłożona dywanami – wszystko to przypominało coś pomiędzy knajpą Rick’s Place a meliną Ali Baby i czterdziestu rozbójników. – Często tu przychodzisz? – zapytałem Brennera. – Od czasu do czasu. Regularne pojawianie się w jakimkolwiek miejscu nie jest rozsądne. – Oczywiście. – Może z wyjątkiem Russia Club. Wyjrzałem przez okno na podwórka kilku okolicznych domów. Były tam grządki warzywne, mnóstwo kóz i kurczaków. Nie było huśtawek ani zjeżdżalni, za to kilkoro bosych dzieciaków zabawiało się gonieniem drobiu. Kobieta w czarnym balto i z zasłoną na twarzy szorowała w miedzianej balii ubrania. Jakimś cudem ta scena przypomniała mi o czynszówce, w której dorastałem – tyle, że nie było tam kóz. Scena była tak zwyczajna, spokojna; trudno było uwierzyć, że reszta kraju pogrąża się w chaosie. – To wyjście awaryjne w razie potrzeby – powiedział Brenner. – Rozumiem. – Upadek z sześciu metrów na kupę gnoju. Jak ja to wytłumaczę w raporcie powypadkowym? W powietrzu unosił się dziwny, dymny zapach. Powiedziałem o tym głośno, a wtedy Brenner wyjaśnił: – To olibanum.

– A gdzie on siedzi? – Olibanum to rodzaj arabskiej żywicy. Używanej do produkcji perfum i kadzidła. – A co powiesz na aromatyczną gumę do żucia oliba-khat? – Dość! – weszła mi w słowo Kate. – Jemeńczycy wierzą, że to właśnie jemeński mędrzec przyniósł małemu Jezusowi kadzidło – tłumaczył Brenner. Lepsze to niż keks, prawda? W to niedzielne popołudnie zapełniona była prawie połowa sali. Większość gości stanowili młodzi ludzie z Zachodu, mężczyźni i kobiety, ale nie brakowało też dziwacznie wyglądających brodatych facetów w białych szatach, ze sztyletami, przyglądających się nam swoimi ciemnymi oczami. Brakowało tylko jemeńskich dam jedzących lunch. Kate miała wciąż zasłoniętą twarz, co ograniczało wybór dań, ale Brenner powiedział: – Możesz tu odsłonić twarz, ale radziłbym zostawić chustkę na głowie. – Zapomniałem już, jaka jesteś piękna – powiedziałem, kiedy odsłoniła twarz. – Byłoby lepiej, gdyby to John albo ja złożył zamówienie za ciebie – powiedział Brenner. I dodał, zupełnie niepotrzebnie: – Mężczyźni nie słuchają poleceń kobiet. – Niewiarygodne – skomentowała Kate. Brenner miał rację – to miejsce mogło się podobać. Żeby okazać wrażliwość na problemy kobiet, rzuciłem: – Niesłychane! Brenner przyznał mi rację. – Młodzi gastarbeiterzy wracający z Europy czy Ameryki poznali już dwudziesty pierwszy wiek i pozostają pod lekkim wpływem tego, z czym spotkali się na Zachodzie. Pomyślałem o Nabilu i o Panterze, i ciekaw byłem, czy to aby prawda. I czy przypadkiem Zachód nie wywarł na nich złego wpływu. Krótko mówiąc, wiatry zmian, jakie docierały do świata islamu, wiały w przeciwnym kierunku. Muzułmanie byli szczęśliwi w swym nieszczęściu i lepiej było ich zostawić samym sobie – załatwiwszy wcześniej tych kilku, którzy nadepnęli nam na odcisk. Jak Osama bin Laden. I Pantera. Do stolika podszedł kelner. Brenner zaproponował nam miejscowy napój owocowy albo szaj – herbatę z dodatkiem korzennych przypraw. Kate powiedziała do Brennera: „szaj”, a on powtórzył to kelnerowi, zamawiając jednocześnie drugi dla siebie. Menu było napisane po arabsku i złą angielszczyzną. Zauważyłem, że mają tu piwo bezalkoholowe, które pewnie sfermentowało w butelce. Zwróciłem się do Kate: – Powiedz Paulowi, żeby powiedział kelnerowi, że chcę piwo. – Dobrze to ująłem? Zaczęła się niezobowiązująca pogawędka. – Skąd pochodzisz? – zapytała Kate Brennera. – Z południowego Bostonu. – Tęsknisz za nim? – Dawno tam nie byłem. Teraz mieszkam w Wirginii. W Falls Church. Tam mieści się dowództwo CID – Wydziału Przestępstw Kryminalnych – i tam służyłem przed odejściem z wojska. Wyglądało na to, że Kate chce wiedzieć jak najwięcej o Paulu Brennerze, więc w końcu, z pewnymi oporami, streścił jej historię swojego życia – wcielony do wojska w wieku osiemnastu lat, walczył w Wietnamie, postanowił zostać w armii, skończył szkołę żandarmerii wojskowej, pojechał drugi raz do Wietnamu jako żandarm, przeniósł się do Wydziału Przestępstw Kryminalnych i pełnił służbę w różnych zakątkach świata. Bez wątpienia był członkiem specjalnej jednostki CID zajmującej

się najważniejszymi i/lub najbardziej delikatnymi przypadkami. Ostatnia sprawa, jaką prowadził, dotyczyła morderstwa pani kapitan, będącej jednocześnie córką generała – bohatera pierwszej wojny w Zatoce. Przypominałem sobie tamtą sprawę, ponieważ było wtedy o niej głośno. Odniosłem też wrażenie, że przyczyniła się ona w jakiś sposób do szybszego przejścia na emeryturę starszego chorążego sztabowego Paula Brennera. Brenner nie wspomniał słowem o swojej tajnej misji w powojennym Wietnamie albo z czystej skromności, albo dlatego, że wciąż nie wolno mu było o tym rozmawiać. Tą misją musiał jednak odkupić swoje wcześniejsze winy, bo trafił w końcu do Służby Ochrony Dyplomatów. Zabawa i podróże. Faktycznie, sam przyznał, że służył w DSS w Londynie, a potem w Atenach. Ciekawe, co nabroił, że trafił na zsyłkę tutaj. Kiedy skończył opowiadanie swojego życiorysu, przyszło mi na myśl, że zrobił to bardzo profesjonalnie, pominął wszelkie szczegóły natury osobistej, nie wspomniał o małżeństwie i rozwodzie, dzieciach ani o obecnej partnerce czekającej na niego w Stanach. Kate nie naciskała, więc ja tym bardziej. Jedyne, co chciałem wiedzieć na temat Paula Brennera, to, czy mogę mu ufać i czy jest facetem z jajami. W obu tych kategoriach zdawał się być w porządku. Sprawiał też wrażenie bystrego, co mogło być zaletą, ale trudno mi było określić, czy potrafi dobrze oceniać sytuację, a to było najważniejsze. Ja osobiście od czasu do czasu wykazuję się zaskakująco błędną oceną sytuacji, ale zawsze wtedy to nadrabiam, podejmując irracjonalnie ryzykowne działania. Zapytajcie moją żonę. Brenner, jak podejrzewałem, był w tym względzie trochę podobny do mnie, co jest cechą charakterystyczną samca alfa. Większość z takich osobników szybko umiera, trafia do więzienia albo zostaje skutecznie okaleczona, ale niektórzy mają szczęście. Ja mam szczęście. I jestem bystry. Doszedłem zatem do wniosku, że mogę z nim pracować. Brenner raczej nie przyczyni się do mojej śmierci – to potrafię sobie sam załatwić. Kate najwyraźniej również była pod wrażeniem Paula Brennera, chociaż wątpię, żeby analizowała, dlaczego. Ot, kobieca intuicja. Pojawiły się nasze napoje, a kelner zapytał, czy już się zdecydowaliśmy, co zjemy. Nie podjęliśmy decyzji, ale krótki rzut oka na menu wystarczył, by się przekonać, że wybór zwierząt do zjedzenia ogranicza się do tych, które widziałem z okna. – Może zamówisz dla nas wszystkich? – zaproponowała Brennerowi Kate. Brenner i tak musiał złożyć zamówienie w imieniu Kate, więc zgodziłem się na to z jednym zastrzeżeniem: – Żadnych organów. Brenner złożył zamówienie po arabsku, a potem zwrócił się do nas z pytaniem: – Chcecie sztućce czy będziecie jeść palcami? Nie znaliśmy się jeszcze na tyle dobrze, więc wybraliśmy sztućce, a kiedy kelner się oddalił, postanowiłem wykorzystać okazję i porozmawiać z Brennerem pod nieobecność Bucka. – Po co nam w zespole facet z CIA? – zapytałem. – To jest ich akcja. Poza tym oni dysponują wszystkimi informacjami. – Zdobądźmy te informacje i zostawmy gościa z CIA w Adenie. – Dlaczego nie chcesz nikogo z CIA w zespole? – zapytał Brenner. Ponieważ CIA chce zabić mnie i moją żonę. To mogłoby jednak zabrzmieć głupio, dlatego odpowiedziałem: – Bo oni zwykle tylko komplikują sprawy. I nie potrafią grać zespołowo.

– Z tego, co słyszę, ty także. – Kiedy jestem w zespole, gram zespołowo. – To prawda – poparła mnie Kate. Nie darowała sobie jednak uwagi: – John czasem ustanawia własne reguły. Teraz już wiecie, za co kocham swoją żonę. – Odpowiadając na twoje pytanie – odezwał się po chwili milczenia Brenner – z tego, co wiem, istotną częścią tej operacji będzie zastosowanie dronów wyposażonych w sprzęt rozpoznawczy. A jak może wiesz, w Jemenie tylko CIA sprawuje operacyjną kontrolę nad predatorami. Dlatego musimy mieć w zespole oficera CIA, kiedy wybierzemy się w teren – żeby móc prowadzić rozpoznanie z powietrza. Obraz z dronów będzie przesyłany bezpośrednio na ekran komputera na ziemi. – A potem predator pośle rakietę Hellfire w kierunku celu. – To niewykluczone – odparł po chwili. Drony sprawdziły się i tutaj, i w Afganistanie. Zabiliśmy w ten sposób dziesiątki ważnych osób z Al-Kaidy. – Racja. – Wychodzą tacy z jaskini czy lepianki, żeby się odlać, a następne, co widzą, to siebie z ptakiem w dłoni już w raju. – A co ze schwytaniem żywcem tego podejrzanego? – zapytałem. Brenner wzruszył ramionami. – Nie wiem. Nie wiem, jaki jest w tej chwili cel. – Nikt z naszej trójki nie wie. – Moim zdaniem Waszyngton chciałby dostać tego gościa żywego, ale łatwiej będzie go zabić. Jeśli zatem pojawi się okazja, żeby go złapać, zrobimy to. Ale jeśli okaże się to niemożliwe albo zbyt niebezpieczne, wtedy ustalimy jego lokalizację i wezwiemy drony z rakietami. – A na koniec zbierzemy do torebki kilka kawałków do identyfikacji – dodałem. – Zgadza się. Mamy jego odciski palców i DNA członków rodziny. Do rozmowy postanowiła się włączyć milcząca do tej pory Kate. – Może mój nakaz aresztowania nie będzie potrzebny. – Ty i twój nakaz aresztowania będziecie potrzebni na wypadek, gdyby udało nam się schwytać podejrzanego – uspokoił ją Brenner. Kate pokiwała niepewnie głową. Faktycznie, Kate i jej nakaz aresztowania były tylko przykrywką do zamordowania amerykańskiego obywatela. Dla mnie nie stanowiło to specjalnego problemu, cieszyłem się, że mam przykrywkę na wypadek sądowego starcia z panem i panią ad-Darwisz. Pieprzona wojna. – Jeśli złapiemy podejrzanego, przekażemy go władzom jemeńskim i złożymy wniosek o ekstradycję czy może spróbujemy go sami wywieźć z kraju? – zapytała Kate. – To nie ode mnie zależy – odpowiedział Brenner, wzruszając ramionami. – A dlaczego – dociekała Kate – w sprawę jest zaangażowany wywiad Departamentu Stanu? – Po pierwsze – odparł Brenner – pamiętaj, że Buck Harris oficjalnie jest dyplomatą zajmującym się pomocą ekonomiczną i dlatego wciąż podróżuje po Jemenie. Zapomnij o SDI. Po drugie, nasza operacja wymaga wsparcia dyplomatycznego. Chcemy, żeby zaangażowany był w nią Departament Stanu. – Oczywiście. – Jeśli coś pójdzie źle, Departament Stanu zrobi to, co potrafi najlepiej: wyrazi ubolewanie z powodu naruszenia suwerenności Jemenu i zaoferuje kilka milionów dolarów za puszczenie tego incydentu w niepamięć. Od tego są dyplomaci. – Buck to nasz największy skarb – zauważył Brenner. – Zna ten kraj, ludzi i język. – Jasne. Kochamy Bucka. Ale on wie więcej, niż mówi.

– Poczekajmy trochę. Zobaczymy, co z tego wyniknie – uspokajał Brenner. – Może nasz kolega z CIA wyjaśni nam więcej. Paul Brenner chyba nigdy wcześniej nie miał do czynienia z CIA. Pojawił się nasz posiłek. Podawany był na sposób rodzinny, w wielkich misach i wszyscy wokół jedli go prosto z tych misek palcami. My natomiast otrzymaliśmy talerze i sztućce. Cokolwiek to było, miało dobry smak. Wziąłem dziś rano tabletkę cyprofloksacyny? – Powiedz coś o tym rannym członku Al-Kaidy, z którym mamy się spotkać w więzieniu – poprosiłem Brennera. – Zorganizowano to spotkanie, ponieważ zasugerowaliśmy PSO, że ten atak mógł zostać zaplanowany przez jednego z ludzi odpowiedzialnych za atak na Cole. Dlatego pan John Corey z ekipy śledczej FBI chciałby porozmawiać z więźniem. Porozumieliśmy się z jemeńskim rządem, za pomocą pieniędzy i innych przekonujących argumentów, i możemy liczyć na ich współpracę w sprawie wyjaśnienia sprawy Cole. Nie mam pojęcia, czy więzień wie cokolwiek na temat Cole albo Pantery, ale oczywiście zapytamy go o to. – Możemy go poddać torturom? – Jestem pewien, że już został poddany, ale PSO koncentrowało się raczej na ataku na instalacje naftowe niż na Panterze. – Rozumiem. Ale jeśli zapytamy tego gościa o Panterę, obecny przy przesłuchaniu facet z PSO dowie się, na czym my się koncentrujemy. – Nic nie szkodzi – odparł Brenner. – Jeżeli ktoś z więzienia donosi Al-Kaidzie, to mamy dobry sposób na przekazanie Panterze wiadomości, że John Corey jest w mieście i go szuka. To przecież jest naszym celem. – Jasne. Dlaczego wciąż zapominam, że jestem tu przynętą? – Nie przynętą – zaoponował Brenner. – To słowo źle się kojarzy. Wolę o tobie myśleć jako o wabiku. Zabawne? Niespecjalnie. – Czy w więzieniu będzie pułkownik Hakim ? – zapytała Kate. – Pewnie tak – odparł Brenner. – Wygląda na to, że został wyznaczony przez PSO do zajmowania się amerykańską ambasadą. – Czyją on właściwie trzyma stronę? – zainteresowałem się. – CIA uważa, że jest lojalny wobec jemeńskiego rządu, ale co to znaczy? To nie znaczy, że jest proamerykański i potępia Al-Kaidę. Podobnie jak większość obywateli Jemenu, w pierwszej kolejności jest lojalny wobec siebie, a potem wobec swojej wiary – albo odwrotnie. W dalszej kolejności jest lojalny wobec swojego plemienia, swojego klanu i swojej rodziny, znacznie mniej wobec idei bycia Jemeńczykiem. Na samym końcu, jeśli w ogóle, jest lojalny wobec władz. Teraz zrozumiałem, dlaczego ten kraj nie funkcjonuje tak, jak trzeba. – Pytanie, czy pułkownik Hakim ma jakieś związki z Al-Kaidą? – Może utrzymywać jakieś kontakty – odparł Brenner. – Większość wysoko postawionych ludzi je ma. Ale to jeszcze nie znaczy, że jest zdrajcą. Jest tylko przewidujący. Ludzie posiadający pieniądze lub władzę obstawiają wszystkie zakłady i czekają, który będzie zwycięski. Amerykanie pakują pieniądze w zły rząd, ale nie mają innej możliwości. – Załatwmy, kogo mamy załatwić, i wynośmy się stąd jak najdalej – zasugerowałem. – Cała ta sytuacja przypomina mi Wietnam – odezwał się po dłuższej chwili Brenner. – Skorumpowana, dwulicowa władza, bez potrzeby wspierana przez Stany Zjednoczone, walczące ze zdeterminowanym przeciwnikiem, terroryzującym ludność, której wszystko jedno, kto zwycięży,

byleby zapanował pokój… Nawet tutejsze plemiona przypominają mi plemiona w Wietnamie, które walczyły na równi z rządem i z Wietkongiem. A my znajdowaliśmy się pomiędzy. Zwyczajne bagno. Teraz postępujemy tak samo, licząc na odmienne rezultaty. Trudno się z tym nie zgodzić. – Taka sama sytuacja jest w Iraku i Afganistanie – zauważyła Kate. Brenner powrócił myślami z dżungli Azji Południowo-Wschodniej do piasków Bliskiego Wschodu. – Domyślam się, że w Adenie zdobyłeś doświadczenie w przesłuchiwaniu podejrzanych – zwrócił się do mnie. – Tak, chociaż większych sukcesów nie osiągnąłem – przyznałem. – Wszyscy uważali okłamywanie Amerykanów za świetną zabawę – policjanci, ludzie z PSO, więźniowie, nawet tłumacze. A po naszym wyjściu pewnie razem żuli khat i radośnie rechotali. Dupki. – Władze Jemenu mają coraz więcej problemów, przez co stają się bardziej chętni do współpracy – zapewnił mnie Brenner. – Tak jak pułkownik Hakim na lotnisku? Brenner zbył moją uwagę milczeniem. – Czy podczas przesłuchań w Adenie pojawiło się nazwisko Bulus ibn ad-Darwisz albo anNumajr, Pantera? – Nie. Nie sadzę, żeby wtedy FBI albo CIA cokolwiek o nim wiedziały. – Zastanawiałem się chwile. – Ale przypominam sobie teraz, że krążyła jakaś plotka o urodzonym w Ameryce muzułmaninie, który mógł być zamieszany w sprawę. – Pomysł zaatakowania amerykańskiego okrętu wojennego, który wpłynął do portu w Adenie, żeby zatankować paliwo, z całą pewnością zrodził się w głowie Pantery – stwierdził Brenner. – Ten atak różnił się od pozostałych ataków Al-Kaidy w Europie i na Bliskim Wschodzie. Tamte był skierowane przeciwko łatwym celom. Tu mieliśmy do czynienia z atakiem na amerykańską armię. Odważnym i bardzo ryzykownym. A mimo to udanym. Uszkodzono amerykański okręt wojenny i zabito siedemnastu marynarzy. To prawda, ale Pantera się przeliczył. Po ataku Amerykanie zaangażowali się silniej w Jemenie, utrudniając życie Al-Kaidzie. – Podobnie jak w przypadku jedenastego września, Al-Kaida osiągnęła większy sukces, niż się spodziewała – zauważyłem. – Zgoda. I musimy jej o tym przypomnieć. Pora, by zapłaciła swoją cenę. – Nie trzeba Al-Kaidzie tego przypominać – stwierdziła Kate. – Wiedzą o tym, a mimo to mnożą ataki. Prawdę mówiąc, Al-Kaida jest w tej chwili w Jemenie silniejsza, niż była, kiedy miał miejsce atak na Cole. – To po części wina nieudolnych władz – zauważył Brenner. – Naszych czy ich? – zapytałem. Poprosiliśmy w końcu o rachunek. Przyniesiono nam skrawek papieru – osiem milionów riali czy coś koło tego, czyli jakieś trzy dolce. Brenner zapłacił. Mógłbym żyć w Jemenie jak sułtan. Mogłem poprosić o zapakowanie do „psiej torebki” resztek na wynos, ale kelner mógłby to źle zrozumieć i bym skończył, zajadając się psim mięsem. – Czy ktoś musi skorzystać z szybu na ekskrementy? – zapytałem. Wychodząc, zwróciłem się do faceta przy stoliku z karabinami: – Jedzenie było wyśmienite. Jutro też przyjdę tu na lunch. O pierwszej po południu. John Corey. – Nie zapomnij przekazać Panterze.

– Wspaniale. Do jutra. – Czy któryś z tych karabinów jest mój? – Nie, pan nie miał przy sobie broni. – Racja. Zostawiłem ją na swoim osiołku… – John… – Ciao. Kate zasłoniła chustą twarz, a Brenner połączył się z Zamo. Wyszliśmy na rozgrzaną promieniami słońca ulicę. Bez zbędnej dyskusji sprawdziliśmy zatłoczoną ulicę, potem przeszliśmy na drugą stronę i obserwowaliśmy drzwi restauracji. Zawsze trzeba zachowywać czujność, nawet jeśli ma się poczucie bezpieczeństwa. Właśnie w takich chwilach warto mieć oczy dookoła głowy. I przypominać sobie raz po raz, że myśliwy w każdej chwili może stać się ofiarą.

Rozdział dwudziesty siódmy

Brenner dobrze znał drogę pośród wąskich, krętych uliczek Starego Miasta. W pewnej chwili stwierdził, że przed spotkaniem z Zamo zdążymy jeszcze wpaść do sklepu Nadzieja w Ich Rękach. Zwykle nie mam problemów z dostrzeżeniem ciągnącego się za mną ogona, ale tu połowa mężczyzn wyglądała jednakowo – mieli takie same białe szaty, turbany na głowach i brody. Nasza trójka miała zupełnie inny problem: w Sanie nie było zbyt wielu ludzi z Zachodu i na ulicy wyróżnialiśmy się jak świnie w meczecie. Dotarliśmy do sklepu i weszliśmy do środka. Klientela była zachodnia – mężczyźni i kobiety z plecakami, grupka turystów z Europy i kilka pań z organizacji charytatywnej albo z którejś z zachodnich ambasad. – Tu możesz zdjąć chustę – powiedział Brenner do Kate. – Ale zasłoń nią oczy w czasie zakupów – doradziłem. – A może zawiążę ją wokół twojej szyi? Wiedziałem, że kiedyś nadejdzie ta chwila. Kate odsłoniła twarz, pokazując, że jest najpiękniejszą kobietą w tym sklepie, może prócz dwudziestokilkuletniej dziewczyny z plecakiem, australijskim akcentem i długimi, rudymi włosami. Ale to tylko dygresja. Kate rozglądała się po sklepie, Brenner przypatrywał drzwiom, a ja wdałem się w rozmowę z młodym człowiekiem, Amerykaninem o nazwisku Matt Longo, pochodzącym z Nowego Jorku. Młody pan Longo mieszkał w Sanie w pensjonacie w budynku-wieży, ale nie tym, w którym jedliśmy lunch. Ukończył studia bliskowschodnie w Yale, mówił jako tako po arabsku, a przyjechał tu, żeby nauczyć się czystego, klasycznego języka arabskiego na Ziemi Zapomnianej Przez Czas. Przebywał w Jemenie od miesiąca i do wyjazdu pozostał mu jeszcze jeden miesiąc. – Ktoś już próbował cię porwać? – zapytałem. Uznał moje pytanie za zabawne. – Nie. To są naprawdę mili ludzie. – Zgoda, ale Departament Stanu cały czas ostrzega podróżnych, że wcale nie są tacy mili. Wzruszył ramionami. – Przesadzają. Zwiedziłem cały Bliski Wschód i nigdy nie miałem żadnych kłopotów. – To dobrze. Ale bądź ostrożny. – Wiem coś o tym, jestem w połowie Żydem – wyznał. – Lepiej się tym nie chwal. – Taaa… Widział pan dzielnicę żydowską? – zmienił temat. – Jest na mojej liście. – Warto ją zwiedzić. Wciąż jest w większej części opustoszała. Podobnie jak oznaczone gwiazdą Dawida domy, w których nikt nie mieszka od pięćdziesięciu, sześćdziesięciu lat. To dziwne. Dlaczego Jemeńczycy ich nie zburzyli? Albo nie zasiedlili? Tak jakby czekały na powrót Żydów. – To raczej nieprędko nastąpi. – Kto wie. – Może po następnym potopie. – W przyszłym tygodniu wybieram się z kilkoma osobami do Ma’rib. Tam są przedislamskie

ruiny. Świątynie bóstw słońca i księżyca. I pałac królowej Saby. To też powinien pan zobaczyć. – A ty powinieneś najpierw sprawdzić, czy tam jest bezpiecznie. – Tak, wiem. Jest tam coś w rodzaju policji, Narodowe Biuro Bezpieczeństwa, które zajmuje się ochroną turystów. Za opłatą. Za dwa tysiące dolarów dostaniemy dwudziestu uzbrojonych ludzi. Transport w cenie. – Tej nocy w tej okolicy miał miejsce atak terrorystyczny na amerykańskie instalacje naftowe – ostrzegłem go. – To była najprawdopodobniej Al-Kaida. Pan Longo, który miał dwadzieścia kilka lat i był nieśmiertelny, nie przejął się tym zbytnio. – A pan co tu robi? – zapytał mnie. – W biurze turystycznym pomylili wycieczki. A ty jesteś tu sam? – Za kilka dni przylatuje moja dziewczyna. – Zgłoście w konsulacie swój pobyt i podajcie adres – poradziłem mu. – Okej. – Wiesz, gdzie się znajduje ambasada amerykańska? – Nie. – To poszukaj. – Okej. – Marudzę jak twoi starzy? – Trochę. Powiedziałem mu, gdzie mieszkam. – Jeśli będę jeszcze w mieście, kiedy przyleci twoja dziewczyna, możecie odwiedzić w hotelu mnie i moją żonę. Postawimy wam obiad i prawdziwego drinka. – Dzięki. A gdyby pan chciał się wybrać do Ma’rib, mamy wolne miejsca. Dwadzieścia dolarów od osoby – dodał. Tyle mniej więcej Al-Kaida płaci za głowę. Wziąłem jego numer telefonu satelitarnego, życzyłem mu powodzenia i odszukałem Kate w dziale z chustami, zasłonami i balto. Zrozumiałem, że Sana to tylko pozornie spokojne miasto; nie na tyle niebezpieczne, żeby nie wychodzić na ulicę, i nie dość bezpieczne, by człowiek z Zachodu mógł włóczyć się po nich samotnie. Wszystko zależało od tego, kim się jest i jaka w danej chwili panuje sytuacja. Dla nas – ludzi z amerykańskiej ambasady – Sana zawsze stanowiła wyzwanie. Dla Matta Longo była tylko przystankiem w długiej podróży. Jemeńskie kobiety prowadzące sklep były bardzo miłe, mówiły po angielsku i wyglądały na osoby wykształcone. Jedna z nich, Anisa, uparła się, że zaciągnie nas na górę, gdzie Jemenki – przeważnie wdowy i rozwódki – kroiły materiał i szyły ubrania, ręcznie lub na starych pedałowych maszynach. Rzadko się zdarza w tym kraju, żeby kobieta pracowała poza domem, ale ten sklep i przylegająca do niej manufaktura były tolerowane ze względu na ich charytatywną działalność. – Koran wzywa muzułmanów do dobroczynności i pomagania biednym – wyjaśnił Brenner. Kate wspomogła biednych w wysokości trzech toreb na zakupy pełnych ciuchów, przypominając mi, że jej ubrania wciąż tkwiły w Nowym Jorku, czekając na podanie adresu wysyłki do Jemenu. Kupiła też czarne balto, które zdaniem Bucka mogło być przydatne w sytuacji, gdy chciało się wmieszać w tłum. Sklep nie prowadził sprzedaży ubrań męskich, miałem więc święty spokój. Zakupy Kate kosztowały jakieś dwadzieścia dolarów, nie miałem więc prawa narzekać, poczułem nawet potrzebę przekazania na cele charytatywne kolejnych dwudziestu dolarów, głównie w podzięce za

wyjątkowo niskie ceny w sklepie. Wyszliśmy stamtąd i Kate zasłoniła swoją śliczną buzię chustą. Przeszliśmy na drugą stronę ulicy, gdzie znajdował się suk z dżambijami – niewielki placyk, który sprawiał wrażenie, jakby istniał od czasów potopu. Dosłownie. Brenner zaprowadził mnie do małego sklepiku, który polecił nam Buck, a którego właściciel, pan Hassan, zdawał się pamiętać pana Brennera. Nie zdziwiłbym się, gdyby Brenner i Buck brali od Hassana łapówki za polecanie jego sklepu. Nie zdziwiłbym się też, gdyby Hassan po naszym wyjściu do kogoś zadzwonił. Brenner z nieukrywaną satysfakcją dzielił się ze mną swoją wiedzą na temat zakrzywionych sztyletów i już po piętnastu minutach stałem się dumnym posiadaczem szałowej dżambiji z uchwytem z baraniego rogu. Sto dolarów, przecenione z trzystu, tylko dlatego, że byliśmy Amerykanami. Albo podwyższone z dwudziestu, dlatego, że byliśmy Amerykanami. Targowanie się o ceną z Arabem na suku nie jest moja mocną stroną, dlatego dałem Hassanowi te sto dolców, a on dorzucił ręcznie wykonany skórzany pas i nabijaną srebrnymi ćwiekami pochwę. – Czy ktoś został kiedykolwiek tym zabity? – zapytałem pana Hassana, starego, pomarszczonego człowieka z długa białą brodą. Znał angielski na tyle, żeby się uśmiechnąć i odpowiedzieć szczerze: – Nie. Ty pierwszy zabijesz. Oczami wyobraźni zobaczyłem siebie w gabinecie Toma Walsha, jak mówię do niego: – Przywiozłem ci coś z Jemenu. Zamknij oczy. Transakcja została dokonana i wyszliśmy ze sklepu, przy czym ja miałem już pas z nożem w pochwie. Warto wiedzieć, że taki nóż nosi się nie u boku, ale z przodu, z zakrzywionym czubkiem wskazującym na prawo. Na lewo w przypadku gejów. Sam to wymyśliłem. – Ten nóż kosztował pięć razy więcej niż wszystkie moje ubrania – odezwała się Kate. – Zabawki dla chłopców są drogie – wyjaśniłem jej. Nie mieliśmy już czasu, żeby odwiedzić pobliski małpi targ. Trochę żałowaliśmy, ale postanowiliśmy nadrobić to nazajutrz. Skierowaliśmy się na zachód i dotarliśmy do szerokiego wadi dzielącego Stare Miasto na cześć wschodnią i zachodnia, trochę tak jak Piąta Aleja dzieli Manhattan. I na tym koniec porównań. Koryto było suche i, jak mówił wcześniej Brenner, zostało częściowo wybrukowane; służyło jako ciąg komunikacyjny. Przeszliśmy nad nim górą po jedynym moście i ruszyliśmy na południe, w kierunku meczetu al-Mahdi. Jeśli śledziła nas Al-Kaida, to miała w tej chwili ostatnią okazję, nim wsiądziemy do opancerzonego pojazdu. Przyznam, że chętnie skorzystałbym z okazji użycia swojej nowej broni. Jedyne, co mnie naprawdę martwiło, to facet w samochodzie wypełnionym materiałami wybuchowymi albo opleciony samobójczym pasem, któremu spieszyło się do raju. Z wszystkim innym, wraz ze swoimi towarzyszami, powinienem sobie poradzić. Brenner wywołał Zamo przez radio i pozostawaliśmy z nim w kontakcie do chwili nawiązania kontaktu wzrokowego. Zamo do nas podjechał, wsiedliśmy do land cruisera i ruszyliśmy wyschniętym korytem rzeki na południe. – Coś ciekawego? – zapytał Brenner Zamo. – Nic. Tylko jakiś facet dał mi skrzynkę mango. Jest z tyłu. – Te mango tykają – powiedział Brenner. Obaj wybuchli śmiechem. Tym dwóm udało się rozwinąć u siebie talent do humoru frontowego. Pewnie pomagało im to

pozostać przy zdrowych zmysłach. Chyba że już wcześniej przekroczyli tę granicę.

Rozdział dwudziesty ósmy

W drodze do fortu Ghumdan wyjąłem swoją dżambiję i pokazałem ją Zamo, który rzucił na nią okiem i powiedział uprzejmym tonem: – Ładna. – I przypomniał mi: – Ale nikt nie powinien podejść do ciebie na tyle blisko, żebyś musiał używać noża. – Wiem. – Przypomniałem sobie swoje ostatnie spotkanie z Lwem. – Ale czasami tak się zdarza. – Tak, ale to powinno się zdarzać tylko, kiedy sam tego chcesz. Postanowiłem zmienić temat. – Ile celów unieszkodliwiłeś? – zapytałem go. – Jedenaście potwierdzonych, dwa prawdopodobne, raz spudłowałem. Dupek schylił się, nie wiadomo dlaczego. – Roześmiał się głośno. – Pewnie zobaczył pięciocentówkę leżącą na ziemi. – Miał szczęście. – Znów zmieniłem temat. – Co tu robisz, kiedy chcesz się zabawić? – Po prostu się bawię. Pięć minut później zbliżaliśmy się do murów i wieżyczek strażniczych fortu Ghumdan, sprawiającego złowrogie wrażenie i dominującego nad okolicą kompleksu zabudowań z ciemnej cegły. – Turcy zbudowali ten fort w dziewiętnastym wieku, w miejscu, gdzie stał kiedyś pałac Ghumdan. Turecka okupacja była brutalna; mówiło się, że żaden Jemeńczyk, który przekroczył próg fortu, nigdy już z niego nie wyszedł. Większość starych miast posiada miejsca takie jak to, więzienie-fortecę o złej reputacji, którego nazwa budzi strach w mieszkańcach miasta, a szczególnie wśród dzieci. Na przykład: „Posprzątaj w swoim pokoju, Amirze, albo wyślę cię do Ghumdan”. Większość takich miejsc w cywilizowanym świecie przekształcono w muzea i uczyniono z nich atrakcję turystyczną, jak choćby w przypadku londyńskiej Tower. Ale tu wszystko było po staremu i tylko kierownictwo się zmieniło. – Zakładać zasłony ci, którzy muszą – powiedziałem, kiedy podjechaliśmy do bram fortu. Brenner uchylił szybę i powiedział coś po arabsku do żołnierza. Rozpoznałem nazwiska Corey i Brenner. To my. Żołnierz zerknął na Kate, rzucił krótkie: – Czekajcie. – I wrócił do wartowni. – Byłeś tu już kiedyś? – zapytałem Brennera. – Raz. Jakiś idiota z Waszyngtonu, który przyjechał z oficjalną wizytą do ambasady, rozmawiał z Jemenką na ulicy. A ona miała odsłoniętą twarz i za bardzo się uśmiechała. Oboje trafili do pudła. – To była wyłącznie jej wina – stwierdziłem. – Gdyby miała zasłonę na twarzy, nic by się nie stało – żadnych pogaduszek, żadnych uśmiechów. Brenner nie skomentował mojej uwagi. – W każdym razie wyciągnąłem go stąd i wsadziłem do pierwszego samolotu, który leciał do kraju. – A co się stało z nią? – zapytała Kate zza zasłony. – Nie mam pojęcia – odparł Brenner. – Pewnie dostała parę batów i ostrzeżenie. Niełatwo w tym kraju pobzykać. Do naszego samochodu podszedł oficer. – Proszę zaparkować obok masztu i zaczekać – powiedział przyjaznym tonem. – Pani nie wysiada

z samochodu. Brenner powiedział coś po arabsku, między innymi „As-salam alejkum” i ruszyliśmy. Pośrodku fortu znajdował się duży, otwarty, wysypany żwirem plac, na którym pewnie kiedyś odbywały się parady i ćwiczono musztrę, a teraz był zajęty w większej części przez sprzęt wojskowy. Siedziało też tutaj na plastikowych białych krzesłach kilku żołnierzy i coś żuli. Co to mogło być? Brenner wskazał ręką na kilka starych sowieckich czołgów i samobieżnych haubic, a także na nowe amerykańskie samochody terenowe i ciężarówki. – Dostarczamy im tyle sprzętu, ile zdołamy zaoszczędzić na Iraku i Afganistanie – powiedział. – Z drugiej strony nie chcemy dawać zbyt dużo, bo za rok lub dwa ten kraj może stać się ojczyzną AlKaidy. Zresztą połowa tego sprzętu wymaga części zamiennych i naprawy, a oni nie mają wykwalifikowanych mechaników ani systemu magazynowania części, który i tak na nic by się nie przydał, bo większość części została rozkradziona. Na dodatek sprzęt, który jest jeszcze na chodzie, używany jest do walki z plemionami zamiast z Al-Kaidą. Kogo to obchodzi? Mnie nie. Ja mam tylko załatwić jednego faceta i stąd spieprzać. Brenner jest tu już chyba za długo. – Władze jemeńskie nie życzą sobie obecności amerykańskich doradców wojskowych, którzy pomogliby rozwiązać ich problemy z logistyka i szkoleniem, za to chętnie przyjmują amerykańskie pieniądze i sprzęt. Zupełnie jak przy Federal Plaza 26. – Tu jest jak w Wietnamie – powiedział Brenner, który, co zrozumiałe, prawie cały świat widział przez pryzmat Wietnamu. – Niekompetentni, pozbawieni woli walki sojusznicy walczą z przeciwnikiem, dla którego motywacją jest coś więcej niż tylko uratowanie własnej bezwartościowej dupy. A wystarczyłoby kilka jednostek sił specjalnych, może batalion Rangersów i grupa doradców wojskowych, żeby to zmienić. – Tak chyba wyrażał się Pentagon na temat Wietnamu – zauważyłem. – Tak… ale… – Zwrócił się do Zamo. – Zatrzymaj się tutaj. Zamo zaparkował obok masztu flagowego, pomiędzy dwiema ciężarówkami produkcji amerykańskiej. – Okej – zarządził Brenner – Kate i Zamo, zostajecie w samochodzie, a John i ja wysiadamy i czekamy na człowieka. Jeśli nie wrócimy do środy, dzwońcie do ambasady – dodał. Rozległ się chichot i głos Zamo: – Łatwo było tu wjechać, gorzej będzie się wydostać. To wcale nie było śmieszne. – Melduj o sytuacji – polecił Zamo Brenner. – Wszystko w porządku? – zapytałem Kate. – Jak najbardziej. Mam Zamo i colta .45. – Nie zdejmuj chusty – poradził Brenner. W duchu poszanowania tutejszej kultury nie wyciągnąłem z pochwy swojej dżambiji. Wysiedliśmy z samochodu i stanęliśmy nieco dalej, w miejscu, gdzie mogła nas dostrzec tajemnicza osoba, na którą mieliśmy czekać. Byłem prawie pewny, kto się z nami spotka. Przyjrzałem się okolicznym budynkom z kamienia i cegły. Niektóre stare forty wyglądają romantycznie; inne ponuro i przygnębiająco. Ten wygrałby z pewnością główną nagrodę w kategorii najbardziej odrażającego więzienia zbudowanego przez Turków. – To ty jesteś tu śledczym FBI badającym sprawę ataku na USS Cole – powiedział Brenner. – Ale jeśli nie masz nic przeciwko temu, też chciałbym spróbować pogadać z więźniem.

– Nie ma sprawy. Ty pierwszy. Potem ja pokażę ci, jak to się robi. Przyjął to dobrze, ale nie omieszkał przypomnieć: – Byłem oficerem śledczym. – Oczywiście. Ale jeśli tu jest tak samo jak w centralnym więzieniu w Adenie, to nie oczekuj zbyt wiele. Przez zakurzony plac przejechał samochód terenowy i zatrzymał się niecałe pół metra od nas. Otworzyły się tylne drzwi i z auta wysiadł pułkownik Hakim z Organizacji Bezpieczeństwa Politycznego. Tym razem był w mundurze, choć nie czyniło go to ani odrobinę atrakcyjniejszym niż ostatnim razem, kiedy go widziałem. Zauważył moja dżambiję, uśmiechnął się – czyżby szyderczo? – i zaprosił nas do swojego wozu. Usiadłem z przodu, obok kierowcy, a Brenner dotrzymywał towarzystwa pułkownikowi Hakimowi z tyłu. Hakim powiedział coś do kierowcy i ruszyliśmy. – Dziękuję, panie pułkowniku, za spotkanie – zaczął Brenner, trzymając się protokołu dyplomatycznego. – Nie byłem zwolennikiem tego spotkania, ale wykonuję rozkazy – odpowiedział pułkownik Hakim. Cóż za łaskawość. Posłuchaj, dupku, wozisz dupę samochodem, za który częściowo ja płaciłem. – Mamy wspólnego wroga, a Stany Zjednoczone oferują wam swoją pomoc – przypomniał pułkownikowi Brenner. Nie doczekał się odpowiedzi. Żeby potwierdzić to, co mówił Buck na temat CIA, zapytałem Pana Zadowolonego: – Czy jacyś inni Amerykanie rozmawiali już z więźniem? Pułkownik milczał chwilę. – To pan nie wie? – odpowiedział w końcu. – Dopiero co przyjechałem. – Tak? Proszę zapytać swoich kolegów. Dupek. Zatrzymaliśmy się przed szczególnie ponurym czteropiętrowym budynkiem. Nawet gdybym nie dostrzegł krat w oknach, wiedziałbym, że to jest więzienie. Widziałem w swoim życiu zbyt wiele więzień. I zbyt wielu więźniów. Po każdej wizycie w więzieniu coś traciłem i czegoś mi przybywało. – Macie pół godziny – zarządził pułkownik Hakim. – Nie więcej. Nie miałem wątpliwości: pułkownik Hakim miał nadzieję, że kiedy przyprowadzi nas tutaj następnym razem, to na znacznie dłużej niż na pół godziny. Na przykład na dwadzieścia lat. Ale póki co, byliśmy tu tylko gośćmi.

Rozdział dwudziesty dziewiąty

Minęliśmy zardzewiałą żelazną kratę i trafiliśmy do mrocznego kamiennego przedsionka, gdzie stał wyprężony na baczność wartownik. Ruszyliśmy za pułkownikiem Hakimem w głąb pustego korytarza ze ścianami pokrytymi odpadającym płatami tynkiem. Chyba mieli tu problem z pleśnią. Wróciłem myślami do centralnego więzienia w Adenie, zbudowanego przez Brytyjczyków w czasach, gdy panowali nad Jemenem Południowym. Ono też było ponure i odrażające, ale w porównaniu z tym w Sanie przypominało spa. Znaleźliśmy się w kolejnym korytarzu z szeregiem zamkniętych, drewnianych drzwi. Myślałem, że jest już po godzinach pracy, ale kiedy mijaliśmy wąskie schody prowadzące na piętro, usłyszałem ludzki krzyk, potem wrzask jakiegoś mężczyzny i kolejny krzyk. Dobrze jest słyszeć, że ktoś jeszcze pracuje. Pułkownik Hakim otworzył jakieś drzwi i weszliśmy za nim do pokoju, w którym przy niewielkim stoliku, na plastikowych krzesłach siedziało dwóch mężczyzn. Przy jednej ze ścian stały regały na dokumenty, a w ścianie naprzeciwko znajdowało się zakratowane okno bez szyby, przez które wpadały promienie słońca i wszystko to, co miało ochotę wlecieć. Wentylator na stojaku mieszał zepsute powietrze. Na jednej ze ścian wisiał wielki portret Dożywotniego Prezydenta Jemenu, Alego Abdullaha Saleha, sobowtóra wąsatego Saddama Hussaina, desperacko próbującego uniknąć losu swojego irackiego idola. Na innej ścianie znajdowały się plakaty z tekstami po arabsku, które, moim zdaniem, nie były kartą praw więźnia, choć mogły zawierać takie hasła jak: „PRACOWNIK JEST ZOBOWIĄZANY DO MYCIA RĄK PO BICIU WIĘŹNIÓW”. Dwaj mężczyźni stali teraz wyprostowani i żaden z nich nie wyglądał na więźnia. Hakim przedstawił jednego jako tłumacza, a drugiego jako lekarza. – Więzień nie mówi po angielsku i jest chory – wyjaśnił Hakim. To brzmiało logicznie. Tłumacz, młody człowiek ubrany na styl zachodni, powiedział, żeby zwracać się do niego Sammy, a lekarz, starszy dżentelmen w złachanym garniturze bez krawata, przedstawił się jako doktor Fahd. Brenner, przedstawiając się, umieścił przed nazwiskiem swój były stopień wojskowy, więc ja przedstawiłem się jako komendant Corey. A dlaczego nie? Tłumacz poprosił, żebyśmy usiedli, co też uczyniliśmy, mimo że Hakim wciąż stał. Doktor Fahd usiadł z gazetą i zapalił cygaro. Sammy miał przed sobą teczkę, którą przez chwilę przeglądał. – Więzień nazywa się Rahim ibn Hajjam… – odezwał się w końcu Sammy. – Czy możemy dostać kopie tych dokumentów? – przerwał mu Brenner. – Potrafi pan czytać po arabsku, panie Brenner? – zapytał stojący obok okna Hakim. – Nie, ale mogę poprosić o przetłumaczenie – odparł Brenner, moim zdaniem zbyt grzecznie. – Te dokumenty są tajne i nie mogą opuścić tego pokoju – zakończył temat Hakim. Wyjąłem długopis i swój notes detektywa, bez którego nigdy nie wychodziłem z domu, i poprosiłem Sammy’ego: – Czy mógłby pan przeliterować jego nazwisko? – Nie – wtrącił się Hakim. – Żadnych notatek. Proszę uważnie słuchać. – Złożymy prośbę kanałami dyplomatycznymi – szepnął do mnie Brenner. – Więzień twierdzi, że ma dwadzieścia dwa lata i jest obywatelem saudyjskim – ciągnął Sammy. – Paszport zabrała mu Al-Kaida, musimy więc polegać na jego słowach. Mówi, że pochodzi z dobrej

rodziny z wyższej klasy średniej, która mieszka w Medynie. Studiował przez dwa lata na uniwersytecie w Rijadzie. Twierdzi też, że jest dobrym muzułmaninem, modli się codziennie i odbył hadżdż6. To dobrze. Tak mi się wydaje. Sammy rozwodził się dłużej nad religijnością więźnia – był sunnitą – i jego uwielbieniem dla nauk Koranu. Czy ja musiałem to wszystko wiedzieć? Tutaj pewnie było to bardzo ważne. Dlaczego? Nie miałem pojęcia. Może dobry muzułmanin dostawał w więzieniu lepsze jedzenie albo jednego kopniaka w jaja mniej. Tymczasem czas upływał nieubłaganie. Brenner zyskał w moich oczach uznanie, mówiąc: – Czy możemy przejść do kolejnych informacji? Sammy spojrzał na Hakima, który wiedział, że tłumacz zrobił wszystko, żeby wytracić jak najwięcej czasu. Hakim kiwnął głową. Sammy przełożył kartkę i czytał dalej: – Więzień twierdzi, że został zwerbowany przez Al- Kaidę w Medynie cztery miesiące temu. Nie zna nazwisk osób, które go zwerbowały, zna tylko ich imiona i wie, że są Saudyjczykami. Wkrótce potem poleciał liniami Yemenia Air z własnym paszportem i z wizą turystyczną do Sany. Na lotnisku czekało na niego dwóch nieznanych mu mężczyzn, następnie został przewieziony do jakiegoś domu w odległej dzielnicy miasta. Pozostawał w tym domu przez pięć dni z dwoma innymi rekrutami Arabii Saudyjskiej. Cała trójka pościła i modliła się. Chłopaki potrafili się zabawić. Nic dziwnego, że chcieli przyłączyć się do Al-Kaidy. Podróże, przygody, poznawanie nowych ludzi, post, modlitwa, postrzał i więzienie, w którym czekają tortury. Przyjmijcie mnie też! Co, do diabła, ci ludzie sobie myśleli? – Piątego dnia o świcie więzień i pozostałych dwóch zostało zapakowanych do toyoty hilux z kierowcą i wywiezionych na wschód drogą prowadzącą do Ma’rib. Zatrzymywali się trzykrotnie na posterunkach wojskowych, ale kiedy pokazywali saudyjskie paszporty i mówili, że są turystami i studentami jadącymi zwiedzić ruiny w Ma’rib, pozwalano im jechać dalej. Kierowca, Jemeńczyk, mówił żołnierzom, że jest płatnym przewodnikiem. – Tu Sammy pozwolił sobie na komentarz: – Ruiny w Ma’rib to pozostałości starożytnych świątyń z czasów królowej Saby i miejsce, gdzie po potopie miała osiąść Arka Noego, są więc interesujące dla żydów, chrześcijan i muzułmanów. A także dla amerykańskich firm naftowych i Al-Kaidy. Mnóstwo ludzi kręci się wokół Ma’rib. Może Matt Longo miał rację – powinienem odwiedzić to miejsce. – Podróż drogą do Ma’rib trwała pięć godzin, a potem jeszcze pół godziny w górach. Więzień twierdzi, że nie potrafi powiedzieć ani pokazać, gdzie dokładnie jechał w górach, ani gdzie podróż się zakończyła, ponieważ wszystkich trzech mężczyzn poproszono o zasłonięcie sobie oczu opaską. Mam nadzieję, że przynajmniej kierowca nie jechał na ślepo. Chociaż widząc, jak ci ludzie prowadzą samochody, dochodzę do wniosku, że nie ma to większego znaczenia. – Więzień wraz z dwoma swoimi rodakami znalazł się w górskim obozowisku, które określił jako prymitywne. Znajdowały się tam lepianki, jaskinie i kilka beduińskich namiotów. Prawdopodobnie był to kiedyś obóz Beduinów. Był to, jak mówi, obóz treningowy Al-Kaidy, zamieszkały przez setkę rekrutów z różnych krajów, między innymi z Omanu, Iraku, Egiptu i Kuwejtu. Prócz tego znajdowało się tam dziesięciu czy dwunastu oficerów, szkoleniowców i przewodników duchowych. Przewodników duchowych? Może jest mi potrzebny ktoś taki zamiast szefa? W Antyterrorystycznej Grupie Zadaniowej brakowało elementu duchowego. Jak mamy być krzyżowcami bez przewodników duchowych? Moim zdaniem dżihadyści, w tym członkowie Al-

Kaidy, mieli średniowieczne umysły i dwudziestopierwszowieczną broń. Dlatego ta wojna była tak różna od innych. Zaczynałem tęsknić za bezbożnymi komunistami. Sammy obrócił kolejną kartkę. – Szkolenie w obozie trwało trzy miesiące i obejmowało ćwiczenia z karabinami, materiałami wybuchowymi, mapami i sprzętem łączności. Więzień opisał szkolenie jako bardzo męczące i ciężkie, a jedzenie złej jakości. Więc z minuty na minutę było tam coraz weselej. Trzeba jednak wyrazić dla tych bydlaków uznanie. Mój nastoletni bratanek nie sprząta swojego pokoju, a Al-Kaida każe dzieciakom z klasy średniej porzucić swoje klimatyzatory, telewizory, luksusowe łazienki, wynieść się na głuchą prowincję, zamieszkać w lepiankach, jeść kozie mięso i uczyć się rzemiosła wojownika. To coś takiego jak Korpus Pokoju, tyle że uzbrojony. I potem mamy taką Panterę z Perth Amboy w stanie New Jersey. O co tu chodzi? – Więzień twierdzi, że w obozie była osoba zajmująca się leczeniem, ale brakowało jej umiejętności i leków. Jeden z więźniów zmarł od gorączki, a drugi w wyniku ran odniesionych podczas upadku. W obozie szerzyły się choroby. No tak. Nie mieli pielęgniarki, która zrobiłaby im zastrzyki w goły tyłek. Podsumowując, AlKaida w Jemenie osiągnęła pierwszy lub drugi etap rozwoju: pojawiła się tam, założyła obozy, ściągnęła rekrutów i kadrę, ale nie była jeszcze zdolna obalić rządu. Póki co, zyskiwała uznanie i szacunek, organizując ataki skierowane przeciwko zagranicznym firmom i obcokrajowcom – turystom i ambasadom, ale nie prowokując jemeńskiej armii, co mogłoby się spotkać z gnuśnym i nieskutecznym, ale jednak odwetem. No i był jeszcze USS Cole, jak na razie najbardziej spektakularny atak Al-Kaidy w Jemenie. Dzięki niemu Al-Kaida została zauważona. – Kiedy szkolenie dobiegło końca – ciągnął Sammy – więzień i czterdziestu innych rekrutów pojechało w okolicę położoną na północ od miasta Ma’rib. Zamieszkali tam w chatach pasterzy owiec. Planowali tam i przygotowywali się do ataku na znajdujące się w pobliżu obiekty należące do amerykańskiej firmy naftowej. Sammy podniósł wzrok znad protokołu. – W tym miejscu zakończyło się przesłuchanie, ponieważ więzień zachorował i musiał zostać umieszczony w szpitalu więziennym. Jasne. Granica pomiędzy żywiołowym przesłuchiwaniem a odesłaniem więźnia do szpitala albo kostnicy jest bardzo subtelna. – Więzień czuje się już jednak trochę lepiej – zapewnił nas Sammy – i możecie z nim porozmawiać. – Przedstawił także własną opinię: – To jest zagubiony, wystraszony młody człowiek, który płacze teraz za rodzicami i życiem, jakie wiódł w Arabii Saudyjskiej. Nic dziwnego. Tego dzieciaka czekało dziesięć czy dwadzieścia lat w jemeńskim więzieniu, co było jednoznaczne z wyrokiem śmierci. Chyba, że Al-Kaida zdoła go odbić z więzienia. Albo przejmie rządy w tym kraju. Wtedy chłopak będzie bohaterem. Ale na razie musiał przeżyć, a najlepszym sposobem na przeżycie było mówienie, co chyba chciał chętnie robić, o ile ci idioci go wcześniej nie zabiją. – Czy więzień powiedział, kto był ich dowódcą? – zapytał Brenner. – Jak już mówiłem, stwierdził, że zna tylko imiona swoich towarzyszy – odparł Sammy. Okej, a co z opisem dowódców? Jakiej są narodowości? Może jeden z nich mówi z akcentem z New Jersey i ma T-shirt z napisem Jersey Shore? Wystarczyłyby mi dwie godziny sam na sam z więźniem, a wycisnąłbym z niego wszystko. Ale ci śledczy, jak się przekonałem już w Adenie, byli niezdarnymi sadystami. Jedyne, co ich interesowało, to nazwiska i pełne zeznanie. Ja chciałem

wiedzieć, co więzień jadł na śniadanie i jaki jest jego ulubiony program telewizyjny. Od tego trzeba zaczynać. – Co więzień mówił na temat związków ich obozu z miejscowymi plemionami? – zapytał Brenner. – Nic na ten temat nie powiedział – odparł Sammy. – Dlaczego go o to nie zapytano? – zdziwił się Brenner. – Jak obóz mógł istnieć bez zgody wodzów plemiennych? Sammy wzruszył ramionami. – Pewnie się jakoś porozumieli. Albo obóz był zbyt potężny dla miejscowego plemienia, albo… – Proszę nie przesłuchiwać tłumacza, panie Brenner – wtrącił się Hakim. – Jego zadaniem jest przekazać, co mówił więzień. Postanowiłem wykorzystać fakt, że Sammy wydawał się przyjaźnie nastawiony do Amerykanów i zapytałem: – Czy więzień współpracował z tymi Amerykanami, którzy byli tu dziś rano? – Tak – przyznał Sammy – ale więzień był chory, leżał w szpitalu i rozmawiali krótko. – Był pan tu dzisiaj rano, kiedy przyszli ludzie z CIA? – zwróciłem się do pułkownika Hakima. – Niech pan ich pyta, nie mnie. – Hakim zaczął tracić do nas cierpliwość. – Zobaczmy się teraz z więźniem – rzucił. Doktor Fahd chwycił swoją lekarską torbę, wszyscy wstaliśmy, wyszliśmy z pokoju i ruszyliśmy korytarzem za Hakimem. Nie byłem pewien, czy dzięki temu zbliżymy się choć trochę do Pantery, ale doświadczenie było ciekawe. Wgląd w sposób działania Al-Kaidy, choć nie w myśli jej przywódców. Pewnie nigdy nie uda mi się wniknąć w ich myśli – żyliśmy na całkiem innych planetach. Zdawało mi się jednak, że trochę rozumiem Rahima ibn Hajjama, choć jeszcze go nawet nie widziałem. Był wystraszonym dzieciakiem i chciał mówić. Nie miał na pewno pełnego obrazu sytuacji, ale z pewnością wiedział więcej, niż mu się zdawało. Przy odrobinie szczęścia Rahim mógł spotkać się z Panterą, a jeśli szczęście miało nam dopisywać jeszcze bardziej, Pantera nadal przebywał w górach Ma’rib. Jeśli rzeczywiście się tam znajdował, to za chwilę będzie miał na karku Johna Coreya.

Rozdział trzydziesty

Podeszliśmy

do żelaznych drzwi, przy których na białym plastikowym krześle drzemał wartownik odurzony khat. Hakim kopnął go w nogę. Wartownik poderwał się i otworzył drzwi. Hakim wszedł pierwszy, a za nim Sammy, doktor Fahd, Brenner i ja. Cela, najprawdopodobniej pokój przesłuchań, miała jakieś trzy na trzy metry i była oświetlona tylko przez zwisającą z sufitu pojedynczą żarówkę i promienie słoneczne wpadające przez umieszczone wysoko, zakratowane okno. Ściany z cegły były pobielone wapnem, upstrzone interesującymi czerwonawymi plamami, w tym kilkoma czerwonymi odciskami dłoni. Na posadzce z kamienia leżał brudny materac, a na nim młody człowiek z rzadką, rozwichrzoną brodą, ubrany w brudną białą piżamę więzienną, poplamioną krwią na lewej nodze, na której znajdował się przesiąknięty bandaż. Zwróciłem też uwagę na opuchliznę pod prawym okiem. Więzień miał rozciętą dolną wargę i haczykowaty, nienaturalnie skrzywiony nos. Na rękach i nogach miał kajdany, a nogi dodatkowo przykute łańcuchem do podłogi. – Został przykuty, żeby nie zrobił sobie krzywdy – wyjaśnił swoim amerykańskim gościom Hakim. Jasne. Nie brakowało tu ludzi, którzy zrobią to za niego. Hakim warknął na więźnia, który powoli usiadł i przysunął się plecami do ściany. – Jak widzicie – tłumaczył Hakim – ten człowiek został ranny, kiedy stawiał opór zatrzymującym go siłom bezpieczeństwa na terenie amerykańskiej kompanii naftowej. Przypomniałem sobie, że podobne bzdury słyszałem w więzieniu w Adenie. Interesujące było to, że Jemeńczycy uznawali za konieczne okłamywanie Amerykanów na temat bicia więźniów. Wbrew moim żartom, nie byłem zwolennikiem tortur. Tortury są nieprzyjemne, ryzykowne, nieskuteczne i niewłaściwe. To, czego chcemy się dowiedzieć, tkwi w głowie więźnia, trzeba więc wygarbować mu mózg, a nie ciało. Trwa to dłużej, ale przynosi lepsze rezultaty. Doktor Fahd przysunął krzesło do więźnia, żeby móc zbadać jego narządy wewnętrzne. W celi stały jeszcze cztery białe plastikowe krzesła. Pułkownik Hakim wskazał gestem, żebyśmy usiedli naprzeciw więźnia, a swoje krzesło postawił przy ścianie pomiędzy nim a nami. Kiedy mój wzrok przywykł już do bladego światła, zobaczyłem pustą plastikową butelkę po wodzie i pełen basen czegoś, co wyglądało i cuchnęło jak mocz. Na podłodze leżały niedopałki papierosów i coś, co okazało się starannie przeżutymi liśćmi khat. Całe pomieszczenie śmierdziało setką lat cierpień. Doktor Fahd poświecił więźniowi w oczy latarką, zmierzył mu temperaturę, osłuchał serce i płuca i zmierzył ciśnienie. – Stan więźnia jest dobry – obwieścił dobry doktor, wstając. Więzień wyglądał, co prawda, jakby przebrnął przez dziesięć rund z Mikem Tysonem, ale może narządy wewnętrzne miał zdrowe. Doktor usiadł w kącie i zapalił papierosa. Widocznie lekarzom wolno tutaj palić. Pułkownik Hakim przemówił do więźnia, najpewniej przedstawiając gości. Rozpoznałem słowo „Amrika”. Więzień przymknął zdrowe oko i skinął głową. – Możecie zaczynać – zwrócił się do nas Hakim.

Skinąłem głową do Brennera, który utkwił wzrok w Rahimie ibn Hajjamie i zapytał: – Jak się czujesz? Sammy przetłumaczył, Rahim odpowiedział, i Sammy, który najwyraźniej zapomniał albo nie został poinformowany, że Brenner zna trochę arabski, odpowiedział: – Czuje się dobrze. – Niedobrze – poprawił go Brenner. – Mówi też, że chce jedzenie i wodę. Sammy zerknął na pułkownika Hakima. – Jeśli pański arabski jest tak dobry, odeślę tłumacza – powiedział Hakim. – Mój arabski jest wystarczająco dobry, żebym wiedział, kiedy tłumaczenie jest nieprawidłowe – odparł Brenner. Hakim zignorował jego odpowiedź i spojrzał na mnie. – A pan, panie Corey? Jak tam pański arabski? – Lepszy niż twój angielski. Akimowi nie przypadła do gustu moja odpowiedź, ale szepnął coś strażnikowi, który szybko wyszedł z celi. – Proszę kontynuować – zwrócił się teraz do Brennera. Kiedy już zostało ustalone, że nie można nas kantować na całego, Brenner, świadomy upływającego czasu, przeszedł od razu do rzeczy. – Jak się nazywa twój dowódca? Sammy przetłumaczył pytanie, Rahim odpowiedział, Sammy przetłumaczył. – On twierdzi, że zna tylko imiona. – Okej. Jak w takim razie ma na imię dowódca? Sammy zapytał, Rahim odpowiedział. – Sajid. – Rahid powiedział coś jeszcze i Sammy to przetłumaczył. – To ten człowiek, który zginął w czasie ataku. Moim zdaniem, to był ślepy zaułek. – Skąd pochodził Sajid? – zapytał Brenner. Odpowiedź brzmiała: z Iraku. Wrócił strażnik z butelką wody, którą rzucił na materac. Rahim odkręcił ją i wypił zawartość, nie odrywając ust od szyjki. Brenner zadał jeszcze kilka pytań na temat towarzyszy broni Rahima. Podsumowując, ludzie w tym oddziale wielkości plutonu faktycznie nie znali swoich nazwisk, co było dobrym posunięciem, na wypadek gdyby jeden z nich, tak jak to się stało z Rahimem, został pojmany. Wiedzieli natomiast, z jakich krajów, a nawet miast, kto pochodzi, w związku z czym Brenner ustalił, że blisko połowa z nich była Saudyjczykami – czyli naszymi dobrymi sojusznikami. Było też kilka osób z Kuwejtu, kraju, który wyzwoliliśmy spod okupacji irackiej podczas pierwszej wojny w Zatoce. Kilku rekrutów pochodziło z sąsiedniego Omanu, kilku z Egiptu i tylko pięciu było Jemeńczykami – to pewnie przeżuwacze liści na odwyku. Co ciekawe, większość przewodników duchowych pochodziła z Arabii Saudyjskiej, a większość dowódców była Irakijczykami, żołnierzami dawnej armii irackiej, zwerbowanymi przez organizację zwaną Al-Kaidą w Mezopotamii. Brenner, były żołnierz, zadawał pytania, jakich nie powstydziłby się oficer wywiadu wojskowego – o strukturę dowodzenia, wyposażenie, morale i tym podobne, i uzyskał kilka ciekawych informacji, które powinny zainteresować naszego attaché wojskowego. Nie zbliżyło nas to jednak do Pantery ani o krok. Obaj zdawaliśmy sobie sprawę, że to przesłuchanie nie było takie, jakim być powinno. Nie dość,

że mieliśmy mało czasu, to na dodatek pułkownik Hakim z Organizacji Bezpieczeństwa Politycznego słuchał każdego naszego słowa, wiedział więc czego szukamy i mógł się domyślać, co już wiemy, a czego jeszcze nie. Gdyby ci ludzie byli prawdziwymi sojusznikami, nie miałoby to większego znaczenia. Niestety, mogliśmy się domyślać, że pułkownik, a być może także tłumacz oraz doktor mogą mieć szwagra w Al-Kaidzie. Pamiętałem, że ten sam problem mieliśmy w Adenie. Biorąc to wszystko pod uwagę, musieliśmy z Brennerem odpowiednio ważyć słowa. Była to pewnie nasza jedyna okazja na rozmowę z więźniem, trzeba było ją więc maksymalnie wykorzystać, nie przekazując jednocześnie zbyt wielu informacji naszym sojusznikom. Czy może wrogom. Z drugiej strony chcieliśmy, żeby do Al-Kaidy dotarła wiadomość, że John Corey szuka Pantery. Brenner przeistoczył się teraz w policjanta. – Powiedz Rahimowi – zwrócił się do Sammy’ego – że jeśli będzie mówił prawdę, Amerykanie pomogą mu wrócić do domu. Sammy spojrzał na Hakima, który kiwnął głową na zgodę. Sammy przetłumaczył ewidentne kłamstwo Brennera. Rahim był dżihadystą, który zaatakował amerykańskie instalacje naftowe, prędzej więc odeślą go do domu Jemeńczycy niż Amerykanie, a jedyny kawałek amerykańskiej ziemi, na którym Rahim mógłby postawić kiedykolwiek swoją stopę, nosił nazwę Guantanamo. Mimo to oferta Brennera musiała wydać się zdesperowanemu Rahimowi szczera, bo energicznie pokiwał głową. – Czy któryś z twoich kolegów albo dowódców kiedykolwiek mieszkał w Ameryce? – zapytał Brenner. Sammy przetłumaczył pytanie, Rahim zawahał się i po dłuższej chwili odpowiedział. – On mówi – tłumaczył Sammy – że jeden z jego kolegów, Anwar z Egiptu, mieszkał przez pewien czas w Ameryce. Słyszał też, że dowódca kiedyś tam mieszkał. Brenner był dość bystry, żeby nie zadawać natychmiast pytania uzupełniającego i zmienił temat. – Czy otrzymywaliście jakąkolwiek pomoc od plemion w rejonie Ma’rib? Rahim słuchał tłumaczenia, a następnie coś powiedział. – On mówi, że szejk plemienia Jafi – lokalny wódz tego plemienia – wziął pieniądze od Al-Kaidy za bezpieczny przejazd i możliwość wykorzystania obozu Beduinów. To ciekawe, że Al-Kaida zdołała dogadać się z lokalnym wodzem. Wszelkie różnice na bok, liczy się forsa. A może, jak mówił w Nowym Jorku Buck, była to tylko wymiana grzeczności. – Co jeszcze dał wam szejk? – dociekał Brenner. – On mówi, że szejk dostarczał żywność, dał przewodników i przekazał informacje na temat zabezpieczenia amerykańskich instalacji – tłumaczył Sammy. – Dowódcy zapewniali ich, że dzięki tym informacjom atak na pewno zostanie uwieńczony sukcesem. Rahim na ochotnika dodał coś jeszcze. To był dobry znak. – On mówi, że ochrona amerykańskiej firmy chyba się ich spodziewała i dlatego teraz wydaje mu się, że zostali zdradzeni. Witaj w Jemenie, Rahimie. Tyle, że tu nie nazywa się tego zdradą, a zwyczajnym biznesem. To prawdopodobnie miejscowy wódz działał na dwa fronty. – Jak się nazywa ten szejk? – zapytał Brenner. Sammy przetłumaczył pytanie, ale Rahim odpowiedział, że nie wie. – Jafi to duże plemię – wyjaśnił Brenner – i jak każde inne dzieli się na wiele klanów, które często biorą nazwę od swojego szejka. Gdybyśmy poznali nazwisko szejka, wiedzielibyśmy, o który klan chodzi, a wtedy łatwiej byłoby zlokalizować obóz Al-Kaidy. – Brenner zwrócił się teraz do

pułkownika Hakima: – Powinien się pan tym zająć. – Proszę mi nie mówić, co mam robić – odparował Hakim. Sojusznik czy dupek? Brenner uznał, że dupek i tak to skomentował: – PSO nie lubi opuszczać bezpiecznych miast. Myślałem, że Hakimowi puszczą nerwy, ale pohamował się w porę. – Pięć minut – rzucił. – Więzień jest chory i musi odpoczywać. – Doktor powiedział, że jego stan jest dobry – przypomniałem Hakimowi. – Pięć minut. – Twoja kolej. – Brenner przekazał mi pałeczkę. Okej. Jak już wspominałem, lubię na początku zmiękczyć więźnia pytaniami osobistymi albo pogaduszkami o sporcie, ale w tym przypadku dzieliła nas kulturowa przepaść, a na dodatek zostały mi tylko cztery minuty, przeszedłem więc od razu do rzeczy i zadałem typowe pytanie naprowadzające: – Kiedy po raz ostatni widziałeś Bulusa ibn ad-Darwisza, Panterę? Rahim wybałuszył swoje podpuchnięte oczy. Sammy tłumaczył, a ja widziałem, że więzień walczy z odpowiedzią. W końcu otworzył usta. Pułkownik Hakim słuchał Rahima z kamienną twarzą, a Brenner potakiwał, jakby rozumiał każde, a przynajmniej co trzecie słowo, wypowiadane przez więźnia. – On mówi… – zaczął tłumaczyć odpowiedź Sammy – …an-Numajr, to znaczy Pantera, był z nimi w dniu ataku. Poprzedniej nocy. An-Numajr przemawiał do nich i zapewniał, że zwyciężą. Modlili się razem… Potem an-Numajr wsiadł do samochodu i odjechał. Wymieniliśmy z Brennerem spojrzenia. Następnie zadałem standardowe policyjne pytanie: – Jaki to był samochód? Jakiego koloru? – On mówi, że to była chyba toyota hilux. Biała – powiedział Sammy. – Bardzo popularny SUV w Jemenie – wyjaśnił Brenner. – Poza tym dziewięćdziesiąt procent samochodów tutaj jest białych. – Zauważyłem. – Więc Pantera włóczył się po okolicy w powszechnie używanym samochodzie, co nie było niespodzianką. Niespodzianką było to, że mógł się bezpiecznie poruszać po terytoriach plemiennych. – Iloma samochodami przyjechał? Okazało się, że samochodów było pięć. Sammy dodał, że wszystko to były białe SUV-y, ale Rahim nie był pewny jakiej marki. Zadałem kolejne standardowe pytanie policyjne. – Jak był ubrany an-Numajr? Odpowiedź brzmiała: w tradycyjny strój z Jemenu Północnego – białą futę i ghutra na głowie. Żadnych T-shirtów z New Jersey. Pantera, jak widać, wracał do swoich korzeni. – Dżambija? – zapytałem, poklepując się po własnym sztylecie. Sammy nie musiał tego tłumaczyć. Rahim kiwnął głową. – Dżambija – potwierdził. – Zarost? Tak. Długa, czarna broda. – Jak wyglądał? Był chory? Zdrowy? Gruby, chudy? – Rahim twierdzi, że wyglądał na zdrowego. Ale był bardzo chudy. – Czy Rahim wie, że Bulus ibn ad-Darwisz jest obywatelem amerykańskim? – zapytałem.

Sammy sprawiał wrażenie zaskoczonego, ale Rahim nie. – Słyszał o tym – przetłumaczył Sammy. – Ale nie wiedział, czy to prawda. Gdyby to było normalne przesłuchanie, wspomniałbym teraz o wielkiej nagrodzie za głowę Pantery i zapytał, gdzie on się ukrywa, ale byłem pewien, że Rahim tego nie wie i nie powie nawet za pięć milionów dolarów. A gdyby wiedział i powiedział nam, to nie Amerykanie dotarliby do Pantery jako pierwsi. Byłby to pewnie ktoś, kto poradziłby Panterze, żeby brał nogi za pas. Gdyby natomiast spróbowała tego jemeńska armia, na pewno nie poprosiłaby nas o pomoc i dzięki udowodnionemu brakowi kompetencji pozwoliłaby Panterze uciec. Dlatego zamiast pytania: „Gdzie on się ukrywa?”, Rahim usłyszał: – Gdzie i kiedy nastąpi kolejny atak? – W obozie mówiło się o atakach na rurociąg łączący Ma’rib i As-Salif, o atakach na inżynierów, na pracowników organizacji charytatywnych i na zachodnich turystów. – I dodał: – Była też mowa o ataku na ambasadę amerykańską. Trudno to było uznać za ważne wiadomości, wątpiłem zresztą, czy taki podrzędny dżihadysta mógł znać dokładne terminy i miejsca ataków. Pomyślałem o młodym panu Longo i jego planowanej wycieczce do świątyń w Ma’rib. Może powinien raczej odwiedzić stronę Jemeńskiej Izby Turystycznej, kliknąć w Ma’rib i uznać świątynie za odfajkowane. Mając w pamięci fakt, że Pantera rozpoczął swoją działalność w Jemenie od mocnego uderzenia na USS Cole w porcie w Adenie, i wiedząc, że przestępcy często wracają na miejsce zbrodni, zadałem kolejne pytanie naprowadzające: – A jaki jest cel an-Numajra w Adenie? Rahim sprawiał wrażenie, jakby zrozumiał pytanie, nim Sammy zdążył je przetłumaczyć i odpowiedział po arabsku. Usłyszałem słowo, którego wolałbym nie słyszeć: „Sheraton”. – Hotel Sheraton – powiedział Sammy. – On słyszał, że tam jest mnóstwo amerykańskich żołnierzy i policjantów… niewiernych na świętej muzułmańskiej ziemi… On mówi, że jego koledzy, którzy nie wzięli udziału w ataku na amerykańskie instalacje naftowe, jadą teraz do Adenu. Ale żadnych szczegółów nie zna. – To mogłaby być interesująca informacja dla kogoś, kto zamierza zatrzymać się w Sheratonie w Adenie – zwróciłem się do Brennera. Brenner nie odpowiedział. – Czas się skończył – obwieścił pułkownik Hakim. Zlekceważyłem go i zwróciłem się bezpośrednio do Rahima. – Dziękuję za współpracę. Jeśli będziesz dalej współpracował z Amerykanami, zrobimy wszystko, co możliwe, żeby pomóc ci w powrocie do domu. Sammy nie przetłumaczył moich słów, a Hakim wstał, mówiąc: – Koniec. Tak jak podejrzewałem, Rahim, podobnie jak większość wykształconych Saudyjczyków, znał trochę angielski i pewnie nie raz oglądał przemycane z Ameryki filmy na DVD – na przykład „Rodzinę Soprano” czy „Seks w wielkim mieście”. – Proszę, niech mi pan pomoże – szepnął. – Ja pomogę wam. Spojrzałem w oczy opartemu o ścianę Rahimowi. Odwzajemnił moje spojrzenie. Zastanawiałem się, czy gdybym go stąd wyciągnął, wróciłby do domu i ułożył sobie życie, czy przyłączyłby się ponownie do bojowników. Około dwudziestu pięciu procent dżihadystów zwolnionych z Guantanamo wracało na pola bitew w Afganistanie. A pozostali byli ponownie aresztowani za działalność

terrorystyczną w Arabii Saudyjskiej, Iraku i Europie. Nie byłem pewny co do Rahima, ale z doświadczenia wiem, że wszyscy więźniowie wyrażają żal z powodu tego, co zrobili. A kiedy znajdą się na wolności, żałują tylko, że dali się złapać. Być może Rahim był inny. Ale jeśli nawet tak było, to nie przyłączył się do Al-Kaidy, żeby głosić światu pokój. I nie wybrał się do amerykańskiej firmy naftowej w poszukiwaniu pracy; poszedł tam, wiedząc, że będzie zabijał ludzi. Przecież gdyby udało im się opanować teren firmy, zabiliby wszystkich – amerykańskich i europejskich cywili, ludzi z ochrony, jemeńskich robotników, każdego, kto tam mieszkał i pracował. Nie doszło do tego, ale tak się mogło stać. A teraz Rahim czuł żal. – Proszę, pomóżcie mi. Ja pomogę wam. Odwróciłem się na pięcie i wyszedłem.

Rozdział trzydziesty pierwszy

N a zewnątrz zapanowała lepsza atmosfera. – Dziękuję za poświęcony czas i pomoc – powiedział Brenner do pułkownika Hakima. Hakim nie odpowiedział, zwrócił się za to do mnie: – Pańska wiza i wiza pana żony pozostaje wciąż problemem. – Przykro mi. A może powinienem mieć wizę turystyczna, taką jak wszyscy faceci z Al-Kaidy, którzy przylatują na lotnisko w Sanie? Pułkownik nie bardzo wiedział, co odpowiedzieć, dał nam tylko radę: – Dobrze na siebie uważajcie. Gdyby w Ghumdan było nagłośnienie, usłyszałbym teraz złowieszcze dźwięki organów. – Sami trafimy do samochodu – powiedział Brenner i zrobił ładną rzecz – zasalutował, a pułkownik Hakim oddał nam honory. Wojskowi robią tak, nawet jeśli się nienawidzą. To buduje więzi. – Nie powinieneś go tak wkurzać – stwierdził Brenner, kiedy wracaliśmy do naszego land cruisera. – Ja? A ty? – On ma sporą władzę i możemy go w którymś momencie potrzebować. – To on i jego rząd potrzebują nas bardziej niż my ich. – To prawda. Ale oni jeszcze tego nie rozumieją. – Wkrótce zaczną rozumieć. Dobrze było znaleźć się poza więziennymi murami. To miejsce gniło i gnili wszyscy w jego wnętrzu . Prawdę mówiąc cały ten kraj gnił. – Co o tym wszystkim myślisz? – zapytał mnie Brenner. – Muszę najpierw porozmawiać z moim duchowym doradcą, potem ci odpowiem. A póki co, wiem nieco więcej na temat Al-Kaidy na Półwyspie Arabskim. – Jemeńczycy nie wiedzą, po co Al-Kaida się tu pcha i nie zdają sobie sprawy, że za chwilę przestaną być panami tej ziemi. – Sami są sobie winni, że nie wiedzą, co się szykuje. – Słusznie. Armia jemeńska i rząd mają obsesję na punkcie zatargów plemiennych i nieuchronnej wojny z Jemenem Południowym. Ich zdaniem Al-Kaida to amerykańska obsesja. – Bo to prawda. Mamy powody. – To pytanie o Aden było dobre – pochwalił mnie Brenner. Ja byłem zdania, że wszystkie moje pytania były dobre. – Dziwię się, że Sheraton w Adenie jeszcze nie został zaatakowany – powiedziałem. – Nie licząc ambasady, Sheraton to największe skupisko Amerykanów. I nie tak dobrze chronione. – Byłem tam – powiedział Brenner, potakując. – Ja też. Na dodatek znowu tam jedziemy. Minęliśmy kilka walących się budynków przypominających baraki. Skądś dolatywał zapach gotowanego posiłku, a na końcu baraków zauważyłem minarety niewielkiego meczetu. Wokół siedzieli żołnierze, paląc, żując coś i uważnie się nam przyglądając. Życie garnizonowe to nie bajka, ale mógłbym się założyć, że jemeńskiej armii podobało się ono bardziej niż walka z trudnym, silnie zmotywowanym przeciwnikiem. To samo

dotyczyło oddziałów służby bezpieczeństwa, które podczas ataku na instalacje Hunt Oil nie angażowały się zbyt ochoczo. – Myślisz, że Pantera wciąż jest w regionie Ma’rib? – zapytał Brenner. – Myślę, że znalazł bezpieczne schronienie u któregoś z plemiennych szejków. – Wszystko na to wskazuje. Ale po tym ataku w Ma’rib mogło się dla niego zrobić za gorąco. – Tak ci się wydaje? – wskazałem siedzących wokoło naćpanych żołnierzy. – Faktycznie, chyba nie. – PSO wiedziało od początku, że szukamy Pantery. – Brenner zmienił temat. – Teraz wiedzą już, że facet o nazwisku John Corey przyleciał tu, żeby przyłączyć się do poszukiwań. Jeśli ta informacja dotrze do Al-Kaidy, pozostaje mieć nadzieję, że nazwisko John Corey ma jakieś znaczenie dla Pantery. Jasne. Hej, czy John Corey to ten gość, który zabił Asada Khalila? Zabijmy w takim razie Johna Coreya. – Mam taką nadzieję – powiedziałem głośno. Wkroczyliśmy na zakurzony plac apelowy. Stąd widziałem już naszego land cruisera, stojącego tam, gdzie go zostawiliśmy. Wydawało mi się, że dostrzegam głowę Kate na tylnym siedzeniu. Nie spodziewałem się, co prawda, żadnych niespodzianek, ale w kraju takim jak Jemen wszystko było możliwe. – A co z tym szejkiem, który pomógł Al-Kaidzie? – zapytałem Brennera. – Nie mam pojęcia. Ale to się zdarza. Czasem dla pieniędzy, czasem na złość rządowi. Za tydzień ten sam szejk może pomagać nam. – Może już pomógł? – Masz rację. Rahim uważa, że ktoś ich zdradził. Ale Rahim nigdy wcześniej nie walczył i to, co dla niego wyglądało na pułapkę, mogło być zwyczajnym działaniem najemników, którzy robili to, za co im zapłacono. Nasz attaché wojskowy i CIA przygotowują właśnie raport na temat tego ataku. – Nie mogę się doczekać, żeby go przeczytać – mruknąłem. – A CIA była tu przed nami. – Oni patrzą na to w większej skali. My ograniczamy się do poszukiwania Pantery. – To też jest duża skala – zaprotestowałem. – Słusznie. Postanowiłem wrócić do szejka. – Czy kiedy pojedziemy w tę dzicz, będziemy musieli zaufać takim szejkom? – Oni potrafią dotrzymać danego słowa – uspokoił mnie Brenner – dopóki ktoś nie złoży im lepszej oferty. – Tego rodzaju lojalności nie da się kupić. – Górskie plemiona w Wietnamie pozostały lojalne wobec Amerykanów do samego końca – przypomniał mi Brenner. – I jak na tym wyszli? – Cóż, wydawaliśmy się potężną siła. Nikt nie stawia na z góry przegranego. Teraz, tutaj, w Jemenie, trudno powiedzieć, kto dysponuje siłą i kto może okazać się zwycięzcą. Jeśli jednak AlKaida zdobędzie wizerunek przyszłego zwycięzcy, mnóstwo Jemeńczyków się do niej przyłączy. A wtedy pozostaną nam dwa wyjścia: szybko stąd wiać albo wikłać się w kolejną wojnę lądową. – Spuścić na nich atomówkę. Wyjdzie taniej. – Możemy zyskać na czasie – tłumaczył, ignorując moją radę – jeśli zabijemy lub złapiemy Bulusa ibn ad-Darwisza. To on jest główną siłą napędową tego małego, ale rosnącego w siłę ruchu. To on rekrutuje, szkoli i motywuje bojowników. Poza tym, na pewno ma dostęp do dużych pieniędzy,

a z powodu ataku na Cole jest dla dżihadystów żywą legendą. Jeśli zdołamy go dopaść, zadamy AlKaidzie tu i na całym świecie bolesny cios, strategiczny i psychologiczny. – Nie zapominaj, że Pantera jest Amerykaninem i może myśleć bardziej logicznie niż większość tych popieprzonych dżihadystów. – Być może. Zbliżyliśmy się do land cruisera i teraz już wyraźnie widziałem Kate na tylnym siedzeniu. Czasem zapominam, jak bardzo kocham swoją żonę, i może nie zawsze jej to mówię czy okazuję, ale kiedy zaczyna się robić niebezpiecznie, dociera do mnie, że mógłbym ją stracić. Próbuję sobie wyobrazić życie bez niej, samotne, w wielkim mieszkaniu w modnej dzielnicy Upper East Side, gdzie wokół pełno barów i restauracji, a w nich tłumy samotnych kobiet… – Są jakieś szanse żeby zostać sam na sam z Rahimem, tylko w obecności tłumacza ambasady? – zapytałem Brennera. – Nie ma mowy. To samo było w Adenie, kiedy przesłuchiwałem podejrzanych o atak na Cole. Facet z PSO wyglądał jak goryl i ważył z dwieście kilo. – A szanse na jeszcze jedno przesłuchanie, choćby z przyzwoitką? – Sformułujemy taką prośbę. Ale bądźmy szczerzy, Rahima już sobie zaklepała Agencja. Ty, jako przedstawiciel FBI, miałeś już swoje pięć minut. – No, tak. Pojedziemy do Ma’rib? – Być może. Ale najpierw do Adenu. Musimy stworzyć w Sheratonie punkt dowodzenia. – Kiedy? – Może być jutro. Dotarliśmy do samochodu. Chciałem usiąść z Kate, więc Brenner zajął miejsce z przodu. Zamo uruchomił silnik i ruszyliśmy. – Jak poszło? – zapytała Kate, zdejmując zasłonę. – Nieźle, choć nie doskonale – odparłem. – Cały czas towarzyszył nam Hakim i mieliśmy tylko pół godziny. Poza tym więzień nie był w najlepszej formie. – Opowiemy ci wszystko, kiedy spotkamy się z Buckiem – powiedział Brenner. Zamo kierował się w stronę wież strażniczych i po chwili wyjechaliśmy przez otwartą bramę. – Wyrzucę was pod Sheratonem – powiedział Brenner. – Zamo przyjedzie po was o siódmej. Dziś mamy w ambasadzie wieczór martini. – Jakie stroje obowiązują? – zapytała, oczywiście, Kate. – Ludzie trochę się stroją – odparł Brenner. – Załóż swoje nowe balto – podpowiedziałem jej. – Dlaczego ty go nie założysz? – odcięła się. Roześmialiśmy się wszyscy. Naprawdę fajna z nas kompania. – Broń obowiązkowa – przypomniał nam Brenner. – Kamizelki według uznania. Podjechaliśmy pod hotel i Zamo wyjął z bagażnika torby z zakupami Kate. Nigdzie nie mogłem dostrzec wybuchowych mango. – Spakujcie się, bo jutro możemy pojechać do Adenu – powiedział Brenner. Odjechali, a my minęliśmy wartowników z Narodowego Biura Bezpieczeństwa i znaleźliśmy się w holu. Przystanąłem przy recepcji, żeby sprawdzić, czy nie ma dla mnie żadnych wiadomości. Recepcjonista wręczył mi kopertę, którą otworzyłem w drodze do windy. To był faks od Toma Walsha, wysłany oczywiście nie z biura ATTF, tylko z poczty. Przeczytałem

jego treść na głos. „Drodzy Johnie i Kate! Dziękuję za telefon. Mam nadzieję, że podobają wam się widoki i macie ładną pogodę. Tu dzisiaj pada śnieg. Szczęściarze z was, że jesteście w Jemenie. Życzę udanej wyprawy. Do zobaczenia wkrótce”. – Dupek – skomentowałem. – To ty zacząłeś – przypomniała mi Kate. Było jeszcze post scriptum. – Wiedzieliście, o co chodzi, zanim wsiedliście do samolotu. Dupek do kwadratu. Ale miał rację. A ja mimo to jestem tutaj. Gdzie ja miałem głowę? Facet z NBB przy windzie nie zażądał od nas kluczy ani niczego innego. Wsiedliśmy. Trochę nam się zeszło pod prysznicem i kiedy się w końcu ubraliśmy, było kilka minut po siódmej. Ja założyłem krawat i marynarkę, a Kate ładną czarną sukienkę. Pistolet schowała do torebki, a ja swój do kabury. Wyperswadowała mi zabieranie dżambiji, nie założyliśmy też kevlarowych kamizelek, za to Kate zasłoniła twarz chustą, żeby przejść przez hol. W holu zwróciłem uwagę na mężczyzn o bliskowschodniej urodzie, w okularach przeciwsłonecznych, ubranych po europejsku, kierujących się do baru. W każdym kraju coś innego jest grzeszną przyjemnością. Tutaj narkotyczne liście były dozwolone, a martini nie. – Oni nie zabierają ze sobą żon – zauważyła Kate. – A po co? Zamo czekał pod hotelem. Wsiedliśmy do samochodu, ja usiadłem z przodu. – Wygląda na to, że jutro jedziemy do Adenu – zagaił. – Poprawili drogę? – zapytałem. – Nie, ale my poprawiliśmy opancerzenie i uzbrojenie. – Roześmiał się. Uwielbiam, kiedy się robi ze mnie żarty. – Więzień, z którym dziś rozmawialiśmy, powiedział, że Al-Kaida szykuje atak na Sheraton w Adenie – powiedziałem, kiedy skręcaliśmy w ulicę prowadzącą do hotelu. I dodałem, zanim zdążył coś powiedzieć: – Ale to żaden problem. Pewnie i tak nie dojedziemy do Adenu. Roześmiał się i wyznał: – Lubię cię. – A ja muszę się napić – stwierdziła Kate.

Rozdział trzydziesty drugi

Koktajle odbywały się w holu ambasady i były przeznaczone tylko dla pracowników ambasady, oficjalne przyjęcie miałoby miejsce w bardziej eleganckiej sali. Nieoficjalnym powodem serwowania darmowego alkoholu był fakt, że nie pojawił się jeszcze nowy ambasador i nadarzała się ostatnia okazja, żeby zalać pałę. Gdyby jednak podatnicy zażądali innego powodu, oficjalnego, było to przyjęcie powitalne na cześć dwojga nowych attaché prawnych, agenta specjalnego Howarda Fenstermana i agentki specjalnej Kate Mayfield vel pani Corey. Było to też chyba przyjęcie powitalne na moja cześć, chociaż ja nie byłem pracownikiem ambasady i wkrótce zresztą miałem się pożegnać. Podejrzewałem, że personel amerykańskiej ambasady w Sanie nie prowadził zbyt bujnego życia towarzyskiego i w ogóle nie miał nic interesującego do roboty w Jemenie podczas weekendu, dlatego dziś stawili się tu prawie wszyscy. Liczebność personelu ambasady jest informacją tajna, ale mogę zdradzić, że mieliśmy trzech barmanów i sześciu Jemeńczyków podających przystawki. Miałem nadzieję, że marines ze Służby Ochrony Dyplomatów sprawdzili, czy ci Jemeńczycy nie mają na sobie pasów z materiałami wybuchowymi. Żaden z marines nie był obecny, prócz dwóch oficerów, jednego kapitana i jednego porucznika, który powiedział mi, że służył w Afganistanie. – Woli pan być tutaj czy w Afganistanie? – zapytałem go. – W Afganistanie – odpowiedział bez wahania. – I wyjaśnił: – Tam człowiek wie, że jest w strefie działań wojennych. Wiedzą to wszyscy naokoło. A tutaj wszyscy cywile udają, że nie ma żadnej wojny. To jest groźne. – Ma pan rację. – Takie samo było pewnie nastawienie w pałacu prezydenckim i wśród ministrów rządu. I tylko od czasu do czasu rzeczywistość pukała do drzwi bunkrów zbudowanych z zaprzeczeń. Przyjrzałem się ludziom z ambasady, ładnie ubranym, sączącym koktajle, rozmawiającym beztrosko. Taka scenka pasowała do dowolnego miejsca w cywilizowanym świecie, choćby do Nowego Jorku. Ale za strzeżonymi murami był już inny świat, który nie miał nic wspólnego z tym, co działo się tutaj. Prócz, jeśli przyjmiemy wariant optymistyczny, przynależności do tego samego gatunku, miłości do dzieci i przywiązania do rodziny, nadziei na pokój, dobrobyt, zdrowie oraz szczęście, a także wiary w istotę wyższą – pełną miłości i dobra – z wyjątkiem chwil, kiedy wkurzona zsyłała na nas plagi i potopy. Kate krążyła po Sali, zapoznając się z nowymi koleżankami i kolegami, którzy w rzeczywistości już jej więcej nie będą oglądać. Ja rozmawiałem z ludźmi, którzy podchodzili i witali mnie w Jemenie. Wszyscy zdawali się wiedzieć, że jadę do Adenu, by dołączyć do ekipy śledczej FBI, i w Sanie nie zabawię długo. Co ciekawe, nikt mnie nie wypytywał o śledztwo w sprawie Cole. Odniosłem wrażenie, że dyplomaci starają się zachować dystans wobec tych, którzy wykorzystują ambasadę jako przykrywkę do innej działalności. Jedną z takich osób pod przykrywką był attaché wojskowy vel oficer wywiadu wojskowego, który przedstawił się jako pułkownik Drew Kent. Był to wysoki mężczyzna w średnim wieku, ubrany po cywilnemu. Jego praca tutaj, jak wyznał, była prawdziwym wyzwaniem, ale dawała satysfakcję. Kilka minut później wyraził to nieco innymi słowami, mówiąc:

– Jemeńska armia to jakiś pieprzony żart. Niekompetentni dowódcy mają pod sobą niechętnych żołnierzy. Wojsko jest źle opłacane, źle wyposażone, źle wyszkolone i brak mu motywacji. – Ale może to są dobrzy ludzie? Uznał, że to zabawne. – Jeśli od nich będzie zależało pańskie bezpieczeństwo – poradził mi – to niech pan się często ogląda za siebie i śpi w butach oraz z karabinem w ręku. A najlepiej niech pan w ogóle nie śpi. – A Narodowe Biuro Bezpieczeństwa? – Ma pan na myśli tych klaunów w niebieskich mundurach? W połowie policjanci, w połowie służba ochraniająca turystów, a wszyscy co do jednego skorumpowani. Nie mają jasno wyznaczonego celu ani przejrzystej hierarchii służbowej. Są wykorzystywani przez polityków do ich własnych celów. Jeśli będzie pan musiał im zawierzyć swoje bezpieczeństwo, niech pan im dobrze zapłaci, połowę od razu, a drugą połowę, jeśli pan wróci żywy. Miałem nadzieję, że Matt Longo wie o tym. – Dobrze to znaczy ile? – Około dwóch dolarów dziennie na osobę. Plus premia, jeśli będą musieli użyć broni. – To rozsądna cena. – W sierpniu ci niebiescy klauni ochraniający belgijskich turystów w ruinach Ma’rib, nagle zniknęli. – Naprawdę? A co się stało z turystami? – Też zniknęli. Być może zostali porwani, ale wszelki słuch po nich zaginął. – Mam nadzieję, że nic im się nie stało. – Nie byłbym takim optymistą. Jemeńskiego przewodnika i kierowcę autobusu znaleziono z poderżniętymi gardłami. Chyba o tym wcześniej nie słyszałem, ale nic dziwnego, złe wieści z Jemenu nie były w Stanach ważną informacją, chyba że dotyczyły amerykańskich obywateli. Dopiero niedawno ze zdumieniem odkryłem, że w ciągu ostatnich dziesięciu lat w Jemenie porwano ponad stu obywateli zachodnich, w większości Europejczyków. Od czasu do czasu słyszało się o zabiciu jakichś turystów, czasem w trakcie wymiany ognia pomiędzy jemeńskimi siłami bezpieczeństwa a porywaczami z jakiegoś plemienia. Ale to, co opowiadał pułkownik Kent, nie wyglądało na porwanie dokonane przez plemię. – Czy to mógł być atak Al-Kaidy? – zapytałem go. – W tej kwestii panuje pełna zgoda. Ale jemeńskie władze starają się pomniejszać wagę tego rodzaju zdarzeń. Stawiają na turystykę. Wycieczki do ruin Ma’rib ciągną cały czas. – Wszystkie wracają? Ponieważ prowincja Ma’rib jest wyjątkowo ciekawa, pułkownik Kent dodał: – Wczoraj wieczorem Al-Kaida zaatakowała instalacje naftowe Hunt Oil na północ od Ma’rib. – Słyszałem. – Naprawdę? Hunt zatrudnia własną ochronę – głównie najemników z Ameryki i Europy. Niestety, NBB na siłę chce bronić instalacji. Chodzi, rzecz jasna, o pieniądze. Ponieważ jednak, jak już wspomniałem, nie można im ufać, to kiedy zaczyna robić się gorąco, człowiek zastanawia się, czy staną po twojej stronie, uciekną, czy może przejdą na stronę przeciwnika. Z taktycznego punktu widzenia to prawdziwy koszmar. – Tym razem tych z Al-Kaidy rozgromiono. – Łut szczęścia. A może ci z firmy Hunt wiedzieli, co się szykuje. Tu informacja kosztuje mniej niż baryłka ropy. Albo Al-Kaida zachowała się nieudolnie. Pomyślałem o Rahimie i przyznałem w duchu pułkownikowi rację. Nie miałem jednak

wątpliwości, że następnym razem się poprawią. – Złapali jednego jeńca z Al-Kaidy – poinformował mnie Kent. – Wie pan o tym? – zapytał, kiedy pominąłem milczeniem jego słowa. – Pan wie, że ja wiem i to wszystko, co mogę powiedzieć. Przyjął moje słowa spokojnie i dał mi radę: – Agencja zawsze wie więcej, niż mówi. Jeśli pan jest z FBI, a jak sadzę jest pan, na większą pomoc może pan liczyć ze strony mojego biura – czyli Wywiadu Wojskowego – niż ze strony naszych towarzyszy broni. – Dziękuję. – Proszę też pamiętać, że Wywiad Departamentu Stanu za bardzo się przymila do CIA. SDI powinno ściślej współpracować z MI. Kto ważniejszy? Ponieważ pułkownik Kent lubił ferować wyroki i wygłaszać opinie, zapytałem go: – A co pan sądzi o Organizacji Bezpieczeństwa Politycznego? – Jak każda policja polityczna jest to organizacja ohydna. W większości krajów na Bliskim Wschodzie nosi ona nazwę Mukhabarat. Tu też się tak nazywała. Ponieważ jednak z tą nazwą kojarzyło się zbyt wiele złego z przeszłości – jak w przypadku dawnego KGB czy gestapo – więc ją zmienili. Tyle, że nadal jest to ta sama banda łobuzów. I podobnie jak w każdej innej dyktaturze ludzie się ich boją i myślą, że są wszędzie. W rzeczywistości PSO wcale nie jest wszechmocne, a tylko sieje strach. Lepiej trzymać się od nich z daleka – doradził mi. – PSO odpowiada bezpośrednio przed prezydentem i jego najbliższym kręgiem. Ciekaw byłem, czy PSO przyjmuje do pracy nowych członków. Zaraz, przecież chciałem zostać watażką. – Zna pan takiego gościa z PSO, pułkownika Hakima? – spytałem Kenta. – Oczywiście. Obrzydliwa kreatura. Ale niegłupi. – Po czyjej on stoi stronie? – Po swojej. Pragnie utrzymać stanowisko i wpływy, niezależnie od tego, kto zwycięży. Jednego dnia zastrzeli jeńca z Al-Kaidy, a drugiego dnia innemu pozwoli uciec. Podobnie postępuje z rebeliami na terytoriach plemiennych. Ale i tak pewnego dnia jedna czy druga strona wpakuje mu kulę w łeb. Chętnie zrobiłbym to sam. – A kto tutaj zwycięży? – zapytałem. – Rząd, rebelianci al-Huthiego, separatyści z Jemenu Południowego czy Al-Kaida? – Cóż… Ostatecznie zawsze wygrywają plemiona, jeśli tylko osiągną porozumienie, kto ma dowodzić. Może to być ten cały al-Huthi. Ale jest jeszcze jeden kandydat, który mógłby zjednoczyć wszystkie plemiona – beduiński szejk w Ma’rib. Jeśli to się nie uda, stawiam na Al-Kaidę. – Dlaczego? – Ponieważ jest zorganizowana, zdyscyplinowana i przekonana, że jest dla tego kraju przyszłością. – Jest raczej przeszłością. – I to jest właśnie przyszłość. – Rozumiem. Pułkownik Kent pochylił się i szepnął: – Jeśli przyjechał pan tu, żeby znaleźć Panterę, to życzę panu powodzenia. Ale muszę też dodać, że w dłuższej perspektywie może byłoby lepiej, gdyby w Jemenie zwyciężyła Al-Kaida.

– Dlaczego? – Ten reżim jest u schyłku. To żywe trupy. Jeśli Al-Kaida zwycięży, przejmie kontrolę nad Saną, a dla Saudyjczyków będzie to nie do zaakceptowania. Wtedy Saudyjczycy, z amerykańską pomocą, doprowadzą do zjednoczenia plemion i przegonią Al-Kaidę z Jemenu. Saudyjczycy już wcześniej zjednoczyli plemiona, kiedy nie podobał im się rząd w Sanie, a także kiedy Sowieci zajęli Aden. Ale najpierw Al-Kaida musi zając pałac prezydencki. Innymi słowy najszybszym sposobem na wygranie wojny jest jej przegranie. Rozumie pan? Chyba powinienem wypić jeszcze jedno martini, żeby nadążyć za jego tokiem rozumowania. Z drugiej strony wydawało mi się, że dobrze rozumiem sposób myślenia pułkownika Machiavellego. – W takim razie powinniśmy toczyć prawdziwą wojnę lądową z Al-Kaidą do czasu, aż ona odniesie zwycięstwo – wydedukowałem. – O to chodzi. Podobna sytuacja jest z talibami w Afganistanie. Al-Kaida powinna być ostrożniejsza w swoich zapędach. My też. – Jaki jest pana certyfikat bezpieczeństwa? – zapytał mnie pułkownik Kent. – Jakieś metr osiemdziesiąt pięć. Uśmiechnął się ciepło, słysząc stary dowcip. – Zdradzę panu tajemnicę poliszynela. Naszym celem jest zmuszenie rządu jemeńskiego do podpisania traktatu, który umożliwiałby nam dzierżawę na dziewięćdziesiąt dziewięć lat dużego fragmentu wybrzeża w okolicach Adenu. Musimy do tego doprowadzić, nim upadnie rząd. Zbudujemy tam wielką bazę lądową, morską i powietrzną. Taki amerykański Gibraltar. Dzięki niej będziemy mogli utrzymać kontrolę nad Morzem Czerwonym i Zatoką Adeńską. A wszystko to zrobimy we współpracy z zaprzyjaźnionym rządem, któremu pomożemy się tu zainstalować, tak jak zrobili to Brytyjczycy dwieście lat temu, kiedy zajęli Aden. Będziemy mogli przeprowadzać stąd operacje przeciwko Al-Kaidzie na Półwyspie Arabskim i w Rogu Afryki. Unieszkodliwimy dodatkowo somalijskich piratów, którzy mają konszachty z Al-Kaidą. Dodatkowo zyskamy miejsce podobne do Guantanamo, ale położone znacznie bliżej pola walki, gdzie będziemy mogli przetrzymywać i przesłuchiwać jeńców. – Kent miał rozmarzony wzrok. – Cudownie. – Pięknie. – Przyznałem mu rację. Wielkie strategie i geopolityka zawsze przyprawiały mnie o ból głowy, ale z grzeczności powiedziałem: – Podoba mi się wszechstronność wykorzystania terenu. – Może otworzę tam spa, w którym będzie się żuło khat. – A skoro już o tym mowa – ciągnął pułkownik – możemy powiedzieć Saudyjczykom, żeby się walili, bo pozamykamy nasze bazy w Arabii Saudyjskiej, zanim nas stamtąd wyproszą. Rozumie pan? – To jest dopiero plan. – Ma jeszcze jedną zaletę. Największa w tej części świata firma budowlana to Bin Laden Construction. Właścicielami jest rodzina tego dupka. Wynajmiemy ją do wykonania części prac. Dostrzega pan ironię? – Owszem. Tylko trzeba pilnować, żeby nie przekroczyć kosztów. – Naturalnie. – Spojrzał mi w oczy. – Ja panu tego wszystkiego nie mówiłem. – To zrozumiałe. – Musiałem się koniecznie napić, przeprosiłem więc i ruszyłem w stronę baru. Po drodze przechwycił mnie szef Brennera, okazjonalnie czcigodny Ed Peters, który zapytał mnie, jak mi minął dzień, a ja wyznałem, że czuję się zawiedziony, bo nie odwiedziliśmy małpiego targu. Zapewnił mnie, że nie ma tam niczego interesującego i spytał: – Pułkownik Kent miał coś ciekawego do powiedzenia?

Pułkownik Kent przypominał mi trochę generała z „Doktora Strangelove”7, ale nie zamierzałem mówić o tym Petersowi. Nie miałem pojęcia, jakie układy towarzyskie tu funkcjonują, kto kogo uważa za głupka ani kto kogo chce wygryźć ze stołka. Jak już mówiłem, wszyscy tu wydawali mi się lekko stuknięci, a moim celem krótkoterminowym było opuszczenie ambasady, odnalezienie Pantery, załatwienie Pantery i powrót do domu. Prawdę mówiąc, Ted Walsh wydawał mi się w tej chwili całkiem w porządku facetem. – Pułkownik opowiadał mi trochę o jemeńskiej armii – wyznałem Edowi Petersowi. – To nieustający temat żartów. – Właśnie. Chyba potrzebujemy poważniejszych sojuszników. – Nie znajdziesz takich w tej części świata. – Nagle przybrał maskę dyplomaty. – Jak na ironię Jemeńczycy to dobrzy ludzie i byliby dobrymi sojusznikami, gdyby – oni lub my – przepędzili ten swój rząd. – Miejmy nadzieję, że w najbliższych wyborach ustanowią lepszy. – Ten kraj liczy sobie trzy tysiące lat. I jeszcze nie było tu żadnych wyborów. – Zmienił temat. – Jutro pojedzie konwój złożony z pięciu samochodów. To będzie w sam raz. – Jestem pewien, że trzema też zdołamy uciec. – Pięć lepiej wygląda. Czemu nie dwadzieścia? – Dlaczego nie polecimy? – zapytałem. – Nie mamy zaufania do Yemenia Air. A nie mamy tu własnego sprzętu. Chciałbym mieć jakąś maszynę, ale ci idioci nie pozwalają nam sprowadzić śmigłowca ze Stanów. – A Spook Air? – Miałem na myśli sprzęt CIA. – Nie wiem, czy ktoś ośmieliłby się poprosić. – A C-17? – Wolę, żeby jeden stał na lotnisku w Sanie, na wypadek gdyby trzeba było ewakuować całą ambasadę. – Słusznie. – Kiedy przylatuje jeden C-17, drugi wraca do Stanów, a ten, który przyleciał, czeka z odlotem na następnego. – Teraz rozumiem. A może wyczarterujemy samolot, który nas zawiezie do Sany? – Czasem tak robimy. Ale nie tym razem. – Dlaczego? – Nie wiem. Za to ja wiedziałem. Jechaliśmy do Adenu, ponieważ ktoś chciał się przekonać, czy Al-Kaida chwyciła przynętę. To przypomniało mi z kolei – jakbym potrzebował przypomnienia – że do Adenu jechała grupa bojowników Al-Kaidy. – A jak chcecie ewakuować amerykański personel z hotelu Sheraton w Adenie? – zapytałem. – Na pokładzie okrętu. – Czyjego okrętu? I jak mielibyśmy do niego dotrzeć? – Ja bym spróbował stylem grzbietowym. Skąd wrażenie, że opowiadał ten dowcip nie pierwszy raz. Ale ponieważ był dobry, zachichotałem. – Dowiesz się od Douga Reynoldsa, mojego odpowiednika z DSS w Adenie – wyjaśnił Ed całkiem serio. – A jak wyglądał wasz plan ewakuacji, kiedy byłeś poprzednio w Adenie? – Była mowa o żabce.

Kiedy zastanawiałem się, czy wspomnieć o tym, że dowiedziałem się o niebezpieczeństwie ataku na Sheratona w Adenie, podszedł do mnie Howard Fensterman, a Ed Peters przeprosił i oddalił się. Wyglądało na to, że panuje tu niepisana zasada, żeby rozmowy odbywały się etapami. Zupełnie jak w sztuce Szekspira, gdzie aktorzy wychodzili na scenę, wygłaszali swoją kwestię i schodzili, ustępując miejsca następnym, którzy nie wiedzieli, co powiedział ich poprzednik, a to prowadziło do pewnych nieporozumień, które z kolei kończyły się tym, że ktoś obrywał. Takie są skutki braku komunikacji pomiędzy ludźmi. – Byliście dzisiaj z Paulem w Sanie – stwierdził Howard. – Owszem. – Mogłem wybrać się z wami. – Myśleliśmy, że poszedłeś na katolicką mszę do włoskiej ambasady. Uśmiechnął się, ale nie był zachwycony. – Mam numery waszych telefonów satelitarnych. Będziemy w kontakcie podczas waszej podróży. – Dlaczego nie pojedziesz z nami? – Pojechałbym, ale mam tu mnóstwo roboty z uruchomieniem biura. Dziś w nocy był atak na amerykańskie instalacje naftowe w regionie zwanym Ma’rib. – Słyszałem. – Złapali jednego podejrzanego. Staram się o zgodę ministerstwa sprawiedliwości na przesłuchanie go. Mam go uświadomić? Jest rezydentem FBI, attaché prawnym, szefem Kate i nikt mu nie powiedział, że byliśmy w Ghumdan? Kto tu, do cholery, rządzi? Jakie zakulisowe gierki tu się toczą? Nie wiedzieć czemu, pomyślałem o Bucku jako o człowieku, który trzyma wszystkie sznurki w dłoni i porusza kukiełkami. – Powinieneś porozmawiać na ten temat z Buckiem Harrisem. – Tak? Dlaczego z nim? – A dlaczego nie? – Co on tu właściwie robi? – zapytał mnie Howard. – Nie wiem. Zajmuje się protokołem? Howard zmienił temat. – Mówiłem już Kate, że koniecznie musi mnie jutro odwiedzić. Mam nakaz aresztowania, kopię aktu oskarżenia oraz instrukcje, jak dokonać skutecznego i zgodnego z prawem aresztowania podejrzanego posiadającego podwójne obywatelstwo poza granicami Stanów Zjednoczonych. Musicie mu też odczytać jego prawa, ale najpierw macie obowiązek sprawdzić, czy rozumie po angielsku. – A kiedy będę mógł go kopnąć w jaja? Howard pominął moje pytanie milczeniem. – Mam też to wszystko po arabsku – nakaz, akt oskarżenia, formułkę o przysługujących mu prawach. Powinien to przeczytać i podpisać. – Howard, ty chyba żartujesz. – Wcale nie. Aresztowanie musi zostać przeprowadzone zgodnie z prawem. Jeśli wcześniej miałem jakiekolwiek wątpliwości, czy wypada załatwić Panterę na dobre, Howard skutecznie mnie ich pozbawił. – Wytłumacz to wszystko Kate – powiedziałem. – Tak zrobię. Ale ponieważ ty będziesz jednym z agentów dokonujących aresztowania, chcę żebyś też znał zasady.

– Okej. – Chcę was tylko ustrzec przed popełnieniem błędu, który mógłby zagrozić oskarżeniu i wpędzić was albo nas w kłopoty. – Dziękuję. – Po to tu jestem. – Oczywiście. – Właściwie, lubiłem Howarda i wiedziałem, że jest dość bystry, żeby się w końcu zorientować, jak ten świat się kręci. Za kilka miesięcy jego idealizm i skrupuły diabli wezmą, a on sam będzie pomagał PSO w torturowaniu podejrzanych w więzieniu Ghumdan. No dobrze, może nie aż tak. Ale na pewno tak jak my wszyscy, którzy zbyt długo przebywali na pierwszej linii frontu, i ci wszyscy, którzy przeżyli jedenastego września, Howard Fensterman stanie się trochę bardziej podobny do ludzi, z którymi walczymy. Tego byłem pewny. Podszedł do nas Buck, a Howard, zamiast zapytać go o ujętego terrorystę – przepraszam, podejrzanego – zapytał: – O której jutro wyjeżdżacie? – Przed ósmą rano – odparł Buck. – Do Adenu jest około czterystu kilometrów i podróż może zająć nam od pięciu do sześciu godzin. Musimy dojechać o takiej porze, żeby konwój wrócił do Sany najpóźniej tuż po zapadnięciu zmroku. Wolę, żeby agenci DSS nie zostawali na noc w Adenie; są potrzebni tutaj. A ja pomyślałem sobie, że bardziej przydaliby się nam w Sheratonie. – Przejedź się z nami – powtórzyłem propozycję Howardowi. – Jak wpadniemy w zasadzkę, powiesz nam, kiedy możemy legalnie odpowiedzieć ogniem. Nawet Howard śmiał się z mojego żartu. – Mamy wolne miejsce, a dodatkowa lufa może się przydać – powiedział do Howarda Buck. – Spotykamy się na parkingu o siódmej. Howard podziękował za zaproszenie i zszedł ze sceny. – Dałeś mu popalić? – zapytał mnie Buck. – Skądże. – On tylko wykonuje swoją pracę. Niestety, jego praca utrudnia naszą. – Mnie to nie przeszkadza. – Paul powiedział mi, że dowiedzieliście się paru ciekawych rzeczy w Ghumdan – powiedział Buck, zmieniając temat. – Owszem. Nasi sojusznicy to dupki. – To dla ciebie nowość? – Sam nie wiem. Howard nie wiedział, że byliśmy w Ghumdan. – Naprawdę? I powiedziałeś mu? – Nie. Powiedziałem żeby porozmawiał z tobą. – Porozmawiam z nim. Nie jesteśmy pewni, czy attaché prawny pasuje do tej misji. – Powiedz mi, jak już będziesz wiedział. – Nie ma sprawy. O czym rozmawiałeś z pułkownikiem Kentem? – O jemeńskiej armii. Buck nie drążył tematu. Zapytał: – Czego się dowiedzieliście w Ghumdan? Nigdy nie lubiłem, kiedy szef NYPD próbował mnie wypytywać pod nieobecność mojego partnera. To mogło prowadzić do nieporozumień. Dlatego odpowiedziałem: – Paul chyba chciał, żebyśmy to omówili we czwórkę.

– Oczywiście. A jak ci się spodobało Ghumdan? – Niewiele mu brakuje do zostania modelowym zakładem penitencjarnym. – Też mi to przyszło do głowy. – Byłeś tam dziś rano? – zapytałem. – Nie, ale bywałem tam wielokrotnie w przeszłości. – Kiedy poznamy raport CIA z przesłuchania więźnia? – Kiedy przeczyta go szef tutejszej placówki. Nie zostałem jeszcze przedstawiony szefowi placówki CIA w Jemenie, więc zapytałem: – A kto nim jest? – Nie musisz wiedzieć – odparł Buck. – A on nie musi znać ciebie. – Ile jest teraz prowadzonych operacji? – Kilka. Ale w tej chwili nasza jest najważniejsza. Zadajesz dobre pytania. Na pewno miał na myśli coś innego, ale odpowiedziałem: – Dziękuję. – Paul mówił, że pułkownik Hakim był jak zwykle czarujący. – Utrudniał prace amerykańskiego wymiaru sprawiedliwości. – Taką ma pracę. – Gdybyśmy mogli spędzić dwie, trzy godziny z więźniem w obecności tłumacza z ambasady, dowiedzielibyśmy się znacznie więcej na temat Al-Kaidy w Jemenie – poskarżyłem się. – A gdyby odwrócić sytuację – odparł Buck – gdyby to był twój więzień w Nowym Jorku, detektywie Corey, pozwoliłbyś policjantowi czy oficerowi wywiadu z obcego kraju przesłuchiwać go na osobności? Oto gadka prawdziwego dyplomaty. Ale ponieważ pytanie nie było retoryczne, postanowiłem odpowiedzieć. – Zakładasz, że to jest to samo, a tak nie jest. Jesteśmy tu po to, żeby chronić tyłek słabego i skorumpowanego rządu. Mogliby przynajmniej schodzić nam czasem z drogi. Buck pokiwał głową. – Czasami to robią. Ale jak to się mówi w świecie dyplomacji, chodzi o to quid pro quo. My dajemy im coś, potem oni dają nam coś innego. Wydaje mi się, że teraz nasza kolej żeby coś dać. Prócz pieniędzy. – Co na przykład? – Jak wam mówiłem w Nowym Jorku, oni potrzebują naszej pomocy w… zneutralizowaniu niektórych szczególnie agresywnych i niebezpiecznych przywódców plemiennych. – I? – I jesteśmy niechętni. – Dlaczego? – Ponieważ chcemy, żeby plemiona pozostały nam życzliwe. – Nie wiedziałem, że cieszymy się ich życzliwością. – Owszem, ale nie bezpośrednią. Tłumaczyłem już wam, że plemionom jest kulturowo i historycznie bliżej do monarchii w Arabii Saudyjskiej niż do republikańskiego rządu w Sanie. A Saudyjczycy są naszym sojusznikiem i łącznikiem z plemionami. – Dlatego nie chcemy odstrzelić wodzów plemiennych naszymi rakietami Hellfire i wkurzyć Saudyjczyków. – Zgadza się. Moglibyśmy natomiast… zneutralizować kilku szejków i wodzów w zamian za pomoc rządu w Sanie w zlokalizowaniu i wyeliminowaniu przywódców Al-Kaidy.

– Rozumiem. Ale przecież i tak powinni to zrobić. To dla ich dobra. – To właśnie próbujemy im wytłumaczyć. I wierz mi, oni zdają sobie z tego sprawę, ale wykorzystują naszą fiksację na punkcie Al-Kaidy, żeby zmusić nas do użycia dronów i wyrzutni Hellfire przeciwko wodzom plemiennym i separatystom z Jemenu Południowego. – Rozumiem. I kółko się zamyka. – Właśnie tak. Sprawa jest bardzo delikatna i znów wszystko się sprowadza do quid pro quo. – Jasne. Buck wrócił do mojej skargi. – Jeśli chodzi o przesłuchiwanie więźniów, PSO rzeczywiście nie chce dawać nam informacji za darmo. Woli je nam sprzedawać. Jeśli więc przekażą nam jakąś ciekawą informację na temat Pantery, to w zamian będą oczekiwać od nas sterty bebechów, która kiedyś należała do irytującego ich szejka. Taki rodzaj malarskiej wyobraźni mocno mnie zaskoczył, ale przypomniałem sobie, że Buck Harris był dyplomatą tylko w dziesięciu procentach, a w pozostałych dziewięćdziesięciu – oficerem wywiadu. W starych, dobrych czasach zimnej wojny Buck na przyjęciach dyplomatycznych omawiał pewnie z kolegami kwestie unicestwienia za pomocą broni atomowej setek milionów ludzi. Teraz potencjalne ofiary przeliczał na sterty bebechów. To się nazywa postęp. Postanowiłem poruszyć bieżący temat. – Paul pewnie ci mówił, co zeznał więzień na temat czterdziestu dżihadystów jadących do Adenu, żeby zaatakować hotel Sheraton. – Tak. Wspomniał mi o tym. Zaalarmowałem już naszych ludzi na miejscu. – To dobrze, zwłaszcza że sami niedługo się tam znajdziemy. Może jemeńska armia ich zatrzyma? – Jemeńska armia wydaje się nie mieć szczęścia do zatrzymywania bojowników Al-Kaidy – stwierdził Buck. – Naszym zdaniem ci ludzie przemieszczają się małymi grupkami albo pojedynczo, w cywilnych ubraniach, może nawet korzystają z publicznego transportu. Autobusów, samolotów, wynajętych samochodów. W Jemenie mężczyzn uzbrojonych w AK-47 nikt nie zatrzymuje i nie przesłuchuje. To tak jakby zatrzymywać mężczyzn z parasolami w Londynie. Buckowi po trzecim martini wyostrzył się dowcip. Uśmiechnąłem się. – O ósmej mieliśmy się spotkać na górze z Paulem– powiedział Buck, zerkając na zegarek. – Już czas. – Tylko znajdę Kate. – Myślę, że już tam jest. Odstawiliśmy swoje kieliszki, wsiedliśmy do windy, wjechaliśmy na drugie piętro i skierowaliśmy się do bezpiecznego pokoju. Całkiem interesujące przyjęcie.

Rozdział trzydziesty trzeci

Pani Corey i pan Brenner siedzieli przy stole pogrążeni w rozmowie, a za przeszkloną ściana dwóch ludzi uwijało się przy sprzęcie łączności. Tego dnia na pewno panował w eterze duży ruch pomiędzy Saną a Waszyngtonem. – Urządzenia nagrywające są wyłączone – poinformował nas Brenner, kiedy już usiedliśmy. Nigdy już nie dowiem się, o czym rozmawiali Paul i Kate. Prawdę mówiąc i tak bym się nie dowiedział. – Jak się bawiliście w Sanie? – zapytał Buck. – A czy w Sanie można się źle bawić? – odpowiedziałem pytaniem na pytanie. Buck uśmiechnął się i nalegał, żebyśmy opowiedzieli, jak minął nam dzień. Spełniliśmy jego prośbę. Buck słuchał, nie komentując, zapytał nas tylko, czy smakowało nam jedzenie na Starym Mieście, a Brennera, czy na pewno wybrał dla mnie najlepszą dżambiję za dobrą cenę. Spytał też Kate, jak udały się jej zakupy w Nadziei w Ich Rękach. To był, oczywiście, popisowy numer Bucka: odkładać ważne, dotyczące życia i śmierci tematy na bok i pytać o lunch czy zakupy. Jako technika przesłuchania – świetna, jako technika dyskusji – irytująca. – Jesteście pewni, że nikt was nie śledził? – zapytał Buck. Wkurzyło mnie to pytanie, bo wcześniej powiedziałem już, że nie. – Buck, jestem gliną. Wiem, kiedy ktoś za mną łazi. – To nie jest Nowy Jork – zauważył Buck. – Dupek pozostaje dupkiem w dowolnym zakątku świata. – Cóż… – Buck uśmiechnął się – …jestem pewien, że ktoś gdzieś was dzisiaj widział i zadzwonił gdzie trzeba. A przecież o to nam chodziło. Z drugiej strony, całe szczęście, że nikt nie zareagował na tę informację, kiedy byliście łatwym celem. Może powinni was ubezpieczać ludzie z DSS – zasugerował. – Uznałem, że nic nam nie grozi – odparł cierpkim tonem Brenner. Owszem, groziło. Ale nie o bezpieczeństwo tutaj chodzi. Łatwo dostrzec, że ktoś jest ubezpieczany, a to mogłoby spłoszyć przestępców, czego ani John Corey, ani Paul Brenner przecież sobie nie życzyli. – No, dobrze – uciął dyskusję Buck. – Wszystko dobre, co się dobrze kończy. Ach, przy okazji, panie Corey, to miło, że dał pan kobiecie w sklepie dodatkowe dwadzieścia dolarów. Wszyscy chętnie je wspieramy. Czy ja coś o tym wspomniałem? Nie, na pewno nie. Albo doniósł mu o tym jeden z klientów, albo, co bardziej prawdopodobne, Buck zadzwonił do sklepu i pogadał sobie niezobowiązująco po arabsku z właścicielką. Jakby nie było, w świecie szpiegów wszystko jest iluzją i nic nie jest takie, jakim się wydaje. Stary Buck siedział w tym interesie dłużej niż ktokolwiek inny w tym pokoju i chciał, żeby wszyscy byli tego świadomi. – Opowiedzcie teraz Kate i mnie, co się wydarzyło w Ghumdan. – Buck zwrócił się do mnie i Brennera. Spełniliśmy jego prośbę. A ponieważ obaj jesteśmy byłymi gliniarzami, złożyliśmy Buckowi i Kate zwięzły, jasny i dokładny raport z naszej wizyty w więzieniu.

Buck słuchał uważnie, Kate również, żadne z nich nam nie przerywało. Kiedy skończyliśmy, Buck milczał chwilę. – Wygląda na to, że zdobyliście więcej informacji, niż zwykle udaje się uzyskać podczas takiego przesłuchania. – Zwrócił się do mnie. – Mam wrażenie, że przydały się twoje doświadczenia z Adenu. – Na tyle, że wiedziałem, czego się spodziewać – odparłem. – Więzień był bardziej skory do współpracy niż nasz sojusznik, pułkownik Hakim. – Poproszę Howarda, żeby złożył oficjalną prośbę do ministerstwa sprawiedliwości o udostępnienie nam stenogramu z przesłuchania więźnia przez PSO – powiedział Buck. – Oczywiście nie spełnią tej prośby, ale będziemy mieli z kolei pretekst do złożenia skargi. – Czy PSO jest bardziej skłonne do współpracy z CIA? – zapytałem Bucka. – Dobre pytanie. Najkrótsza odpowiedź brzmi: tak. – Uśmiechnął się. – Ciągnie swój do swego… – I szybko dodał: – Nie sugeruję oczywiście, że PSO i CIA mają ze sobą coś wspólnego. A zdawało mi się, że przed chwilą powiedział: ciągnie swój do swego. – Oni rozumieją się nawzajem w dość specyficzny sposób – powiedział Buck. – Głównie na zasadzie quid pro quo. To było dość przerażające. – Przypuszczam, że piąty członek naszego zespołu uzupełni braki w naszych informacjach – odezwała się Kate, będąca z pewnością jedyną osobą w tym towarzystwie, która przespała się z agentem CIA, a potem go zastrzeliła. – Wszyscy mamy taką nadzieję – stwierdził Buck. CIA na pewno uczyni to z radością. Kłopot w tym, że CIA kłamie. Pan Brenner postanowił nie komentować tej kwestii i wrócił do zasadniczego tematu. – Pantera mógł się dowiedzieć od swoich bojowników, że jeden z nich został schwytany, ale równie dobrze może myśleć, że Rahim został zabity. Nie wiemy więc, czy Pantera martwi się, że więzień może zdradzić miejsce jego pobytu. Mam nadzieję, że prasa rządowa nie wspomniała o więźniu. – Rząd w Sanie nie jest taki głupi – zapewnił nas Buck. – Jego członkowie są za to przebiegli i tylko dlatego nie zawiśli jeszcze na stryczku. Reżimowa prasa na pewno wspomni o ataku, ale poinformuje o czterech ofiarach. Albo dwudziestu. Albo jakiejkolwiek innej liczbie. Nie będzie natomiast wzmianki o więźniu. – Ktoś z Ghumdan mógł powiedzieć Al-Kaidzie, że jest tam więzień, który twierdzi, że widział Panterę w Ma’rib – zauważyłem. – To jest bardzo prawdopodobne – zgodził się ze mną Buck – ale miejmy nadzieję, że Pantera się nie wystraszył i nie uciekł. Poza tym – przypomniał – jeśli był wyciek z Ghumdan, to wspomniano w nim na pewno nazwisko Johna Coreya. No jasne. Przecież po to pojechałem do Ghumdan. – Masz jakieś pytania do Johna i Paula? – zapytał Buck Kate. Kate zwróciła się do mnie. – Czy to możliwe, że więźniowi podpowiedziano, co ma mówić? I to, co słyszeliście, niekoniecznie jest prawdą? Nie lubię, kiedy mnie przesłuchuje własna żona, ale pytanie było zasadne. – To możliwe – odpowiedziałem. – Ale więzień sprawiał wrażenie prawdomównego. – Spojrzałem na Brennera, który potwierdził moje słowa skinieniem głowy i dodałem: – Facet był wystraszony, ranny i zrozpaczony. – A jak się zachowywał w czasie przesłuchania pułkownik Hakim? – Kate zwróciła się do

Brennera. – Nie sprawiał wrażenia szczęśliwego – odparł Brenner. – Chciał się nas stamtąd jak najszybciej pozbyć. Dlatego uważam, że nie ma mowy o dezinformacji. Po dziesięciu minutach niezobowiązującej rozmowy Buck stwierdził: – Wygląda na to, że trafia nam się niepowtarzalna okazja. Jeśli nie pojawią się jakieś nowe, sprzeczne informacje, powinniśmy, moim zdaniem, z Adenu wybrać się do Ma’rib. Koniecznie. – Jeśli nie będzie tam Pantery, przynajmniej zwiedzimy te wspaniałe przedislamskie ruiny. Zwariowałeś? Chcesz zwiedzać ruiny? Jedź do Newark. – I tak nie będziemy wiedzieli, czy Pantera wciąż tam jest, ale jeśli zaczniemy go szukać, na pewno się o tym dowie – powiedziałem. – Wiemy już teraz, że Pantera ma w rejonie Ma’rib swoją bazę i cieszy się wsparciem szejka miejscowego plemienia; jeśli więc nawet wyjechał stamtąd, to wróci, żeby się z nami zmierzyć na swoim terenie. – Zgadza się – przyznał mi rację Buck. – A czekając na niego, zwiedzimy ruiny. – Proszę bardzo. – Teraz przynajmniej wiemy, gdzie zastawić pułapkę i umieścić przynętę – odezwał się Brenner. Przynętę? A co się stało z wabikiem? – Możemy zakładać, że pułkownik Hakim myśli podobnie, nie zdziwcie się więc, jeśli go tam zastaniemy – powiedział Buck. W Ma’rib może zrobić się tłoczno. Wypłoszymy Panterę. Mogłem się jednak założyć, że Pantera nie zdoła oprzeć się pokusie starcia z Johnem Coreyem. Następnie Buck poruszył temat prawdopodobnego ataku Al-Kaidy na hotel Sheraton w Adenie. – Oddział SWAT, ludzie z DSS i marines w Sheratonie, wszyscy zostali postawieni w stan pełnej gotowości – zapewnił nas. – Dotyczy to zresztą całego amerykańskiego personelu w tym hotelu. Poinformowaliśmy też oficjalnie najwyższe władze jemeńskie o możliwym ataku, więc nie mają one teraz wyboru i muszą wzmocnić ochronę. – Na pewno będziemy dzięki temu spać spokojniej – pozwoliłem sobie na uwagę. – Nikt nie śpi tak spokojnie jak jemeńska armia – zapewnił nas Brenner. Zabawne. Chociaż nie do końca. – Ostatnio Sheraton w Adenie został zaatakowany, zanim zamieszkali tam Amerykanie – powiedział Buck. – Podczas którejś z kolei wojny domowej w latach osiemdziesiątych grupa rebeliantów ostrzelała hotel pociskami moździerzowymi. Wtedy w Jemenie Południowym rządzili komuniści, którzy pozwolili na sprzedaż alkoholu. I to była jedyna rzecz, za którą ich lubiłem. W każdym razie ci rebelianci byli fundamentalistami i bar pełen alkoholu obrażał ich uczucia religijne. – Kiedy mieszkałem w Sheratonie – zebrało mi się na wspomnienia – wymyślaliśmy śmieszne nazwy drinków. „Wybuchowe mojito”, „Moździerzowe martini”. Mój ulubiony nazywał się „Nadlatujące cosmo”. Nikomu nie wydało się to zabawne. Trzeba było tam być. – Jest w Adenie jakieś inne miejsce, gdzie moglibyśmy się zatrzymać? – zapytała Kate. – Nie – odparł Buck. – Rząd jemeński dał nam dwa piętra w Sheratonie i tam mieści się nasza baza operacyjna w Adenie. Ale ja nie przejmowałbym się zbytnio. Przynajmniej dopóki nie zobaczycie, że arabscy goście masowo wymeldowują się z hotelu. Zabawne? Chyba tak. – Mamy jakiś plan ewakuacji? – zapytała Kate.

Tak, odpłynąć żabką. – Zapytamy o to Douga Reynoldsa, odpowiednika Eda Petersa z DSS w Adenie – odparł Buck. – Ostatnia sprawa – powiedział Buck. – Podróż do Adenu. Nie informowaliśmy władz jemeńskich o naszych ruchach, więc, przynajmniej teoretycznie, Al-Kaida nie powinna dostać cynku, że jutro rano wyrusza konwój do Adenu. Na razie nie rozgłaszamy tego faktu, ale kiedy tylko opuścimy teren ambasady, w całej Sanie i na drodze do Adenu rozdzwonią się telefony i nasze posunięcie przestanie być tajemnicą. – Im dłużej będziemy w trasie – ciągnął myśl Bucka Brenner – tym więcej Al-Kaida będzie miała sposobności na zastawienie na nas pułapki albo podłożenie na drodze bomby. Nikt nie będzie miał wątpliwości, że kierujemy się do Adenu. Ale jeśli utrzymamy odpowiednią prędkość, i być może zmienimy nieco trasę, Al-Kaida nie zdąży przygotować nam niespodzianki. – Nie znaczy to, że staramy się za wszelką cenę stoczyć z nimi bitwę, ale to się może zdarzyć – wtrącił Buck. – Będziemy na to przygotowani i być może zabijemy albo złapiemy szefa Al-Kaidy. To zabrzmiało nieco zbyt optymistycznie, ale skoro już jechaliśmy do Adenu, to dlaczego nie załatwić po drodze kilku drani, prawda? Buck miał dla nas dobrą wiadomość. – Może jesteśmy szaleni – powiedział – ale nie jesteśmy głupi. Nad trasą naszego przejazdu będą w powietrzu czuwać dwa drony Predator. – Zwrócił się do Kate i do mnie: – Predatory są wyposażone w kamery działające w podczerwieni, dzięki czemu nie przeszkadzają im chmury, a ponieważ te kamery mają wysoką rozdzielczość, potrafią z wysokości sześciu kilometrów dostrzec człowieka z karabinem. Będziemy wiedzieli o planowanej zasadzce na długo, nim do niej dotrzemy. Tak, to była dobra wiadomość. Zła była taka, że drony mogły nie wypatrzeć pięćdziesięciu dżihadystów siedzących w lepiance i czekających na nasz przyjazd. Mogły też nie dostrzec miny pułapki na drodze. – I co zrobimy, kiedy dostaniemy taką informację z powietrza? – zapytałem. – To ja podejmę decyzję, jak zareagować – odezwał się weteran wojenny Brenner. – A wyrzutnie Hellfire? – zapytała rezolutnie Kate. – Nie mamy prawa używać pocisków Hellfire bez wyraźnej zgody władz jemeńskich – odpowiedział Buck. – Nawet jako środka defensywnego w celu ratowania ludzkiego życia? – zapytała Kate, prawniczka. – Niestety nie – odparł Buck. I dodał: – Zdobycie takiej zgody władz trwa bardzo długo, więc w szybko zmieniającej się sytuacji nie możemy liczyć na rakiety Hellfire. – Przypuszczam – odezwałem się po głębszym namyśle – że predatory będą uzbrojone w wyrzutnie Hellfire i użyjemy ich, jeśli znajdziemy się pod obstrzałem. Buck odpowiedział nie wprost. – Prośba o zgodę równałaby się odmowie. Zrobimy, co trzeba, a potem przeprosimy. – Jasne. I podarujemy Jemeńczykom kolejny milion dolarów. – Może nawet dwa. – Uśmiechnął się. – W Jemenie, jeśli chcesz się zabawić, musisz zapłacić. Nawet na wojnie obowiązują jakiejś zasady, ale w Jemenie te zasady nie faworyzowały Amerykanów. Dobra wiadomość była taka, że mogliśmy te zasady łamać. Jeszcze lepsza, że kara nie była dotkliwa. Dwa miliony. Do diabła, dajmy Jemeńczykom dziesięć milionów i zorganizujmy nalot dywanowy na ich cały kraj. Albo jeszcze lepiej, spuśćmy na nich atomówkę. Czek wyślemy pocztą. Podsumowując: wyprawa do Adenu była nie tylko sposobem na przedostanie się z punktu A do punktu B; była też zarzuceniem sieci na grubą rybę – Al-Kaidę.

– To wszystko, co miałem wam do powiedzenia – stwierdził Buck. – Jeśli nikt nie ma już nic do dodania, kończymy naradę. Cudownie. – Pozwólcie, że zaproszę was na kolację – nieoczekiwanie ogłosił Buck. – Hotel Movenpick ma nowego szefa kuchni, Francuza. – Chętnie, ale… – zacząłem. – Z największą przyjemnością – weszła mi w słowo Kate. – Świetnie – powiedział Buck. – Potem, jeśli będziecie mieli ochotę, pójdziemy do Russia Club. – Musimy wcześnie wstać – przypomniałem. – Możemy odespać po drodze do Adenu – rzucił Buck i uśmiechnął się. – Kiedy będziemy się zbliżać do zasadzki, obudzą nas miny pułapki. Czułem się jak facet, który myślał, że wstąpił do szwadronu asów lotnictwa i odkrył, że to grupa kamikadze. Chodzi o to, że odwaga to jedno, a psychoza wojenna – coś całkiem innego. – Chyba za długo tu już siedzisz – odezwałem się do Bucka. – Wiem. Ale wkrótce wszyscy wracamy do domu. W taki czy inny sposób.

Rozdział trzydziesty czwarty

W yszliśmy z budynku ambasady i wcisnęliśmy się do opancerzonego land cruisera. Zamo prowadził, a Buck usiadł z przodu obok niego. Podróż do hotelu Movenpick nie trwała długo. Hotel był ładny; byłem zadowolony, że jestem w nim zameldowany, choć mieszkałem zupełnie gdzie indziej. Nie jestem miłośnikiem kuchni kontynentalnej, z wyjątkiem frytek. Wolałem hot-dogi, ale restauracja była dobra, a jeśli się puściło wodze fantazji, można było sobie wyobrazić, że jest się całkiem gdzie indziej. Byłem pewny, że nowy francuski szef kuchni myśli podobnie. Zjedliśmy smaczną, podlaną winem kolację, przy której mieliśmy okazję lepiej się poznać. Okazało się, że Buck Harris jest żonaty; jego żona mieszka w Siver Springs w stanie Maryland, niedaleko Waszyngtonu. Odniosłem wrażenie, że dysponuje jakimś majątkiem rodzinnym i nie musi polegać na pensji z Departamentu Stanu, kiedy chce sobie kupić dżambiję za pięć tysięcy dolców. Być może w jego przypadku zimna wojna była tylko hobby dżentelmena, sposobem na zabicie czasu. Czym w takim razie była wojna z terroryzmem? Pewnie tym samym, ale z żądzą zemsty jako dodatkowym bodźcem. Mogłem go sobie wyobrazić, jak się brata z dawnymi sowieckimi wrogami, ale nie potrafiłem sobie wyobrazić sytuacji, w której on czy ktokolwiek z nas napiłby się razem z dawnym dżihadystą. Choćby dlatego, że oni nie piją. Co więcej, to była wojna bez końca, bez przebaczenia i zapomnienia. Buck miał dorosłego syna i córkę, którzy, jak powiedział, nie podzielali jego ideologii ani entuzjazmu do pieprzenia wrogów Ameryki. – Oni uważają – powiedział – że powinniśmy próbować zrozumieć islam. Gdyby żyli w czasach zimnej wojny, mówiliby że powinienem zrozumieć komunizm. A przecież rozumiem i jedno, i drugie. To nic miłego, kiedy nie doceniają cię twoje własne dzieci. – Najważniejsze – wyznał filozoficznie – to wiedzieć, że robiło się w życiu to, co uważało się za słuszne. Nie tylko dla siebie, ale dla kraju i dla cywilizacji, a także dla swoich dzieci i ich dzieci. – Nie musisz się przed nikim tłumaczyć ze swojego życia czy pracy – zapewniła go Kate. Buck przyznał jej rację, ale powiedział: – W tym biznesie człowiek jest czasem zmuszony do sprzeniewierzenia się swoim poglądom w imię wyższych celów: bezpieczeństwa narodowego, globalnej strategii i tym podobnych. W czasach zimnej wojny – wyznał – kilka razy musiałem zdradzić lub opuścić sojusznika, bo tak zakładał plan. Nikt nie skomentował jego słów, ale ja zacząłem się zastanawiać, czy nie była to aluzja, że przeszłość może się w przyszłości powtórzyć. Miałem nadzieję, że nie. Kate również opowiedziała trochę o swojej przeszłości, w tym o cudowym tatusiu z FBI, obecnie na emeryturze i stukniętej mamusi, która miała bzika na punkcie broni, chociaż Kate wspomniała o niej tylko w kontekście dorastania w otoczeniu strzelb i nauki strzelania od najmłodszych lat. Miała znakomitą okazję, żeby opowiedzieć wszystkim o tym, jak załatwiła Teda Nasha, ale z niej nie skorzystała. Może postanowiła zostawić tę fascynującą historię na czas, kiedy spotkamy się z naszym kolegą z CIA, bo jego ona bardziej zainteresuje. Ale przecież w CIA każdy tę historię zna aż za dobrze.

Skorzystałem z okazji, jaką stwarzał ten wieczorek zapoznawczy, i opowiedziałem kilka zabawnych historyjek o gliniarzach, co wywołało salwy śmiechu. Żeby udowodnić, że w NYPD nie wszystko jest zabawą, wspomniałem, jak zostałem postrzelony na służbie, poszedłem na rentę i trafiłem do Antyterrorystycznej Grupy Zadaniowej oraz, oczywiście, o swojej pierwszej sprawie, podczas której poznałem Kate Mayfield, miłość mojego życia. Paul Brenner wyglądał na faceta, który wiódł interesujące i pełne przygód życie w wojsku, ale jak większość weteranów walk, bagatelizował swoje wojenne doświadczenia i na dodatek nie wspomniał o swojej tajnej misji do powojennego Wietnamu. Przyznał się za to do trwającego krótko małżeństwa w czasach wojny, nie wspominając jednak o aktualnej damie czekającej na niego w Stanach. Zresztą nie spodziewałem się po nim tego; był typem człowieka, który nie lubi rozmawiać o życiu prywatnym. Poza tym był – jak to ująć? – trochę zadurzony w Kate Mayfield. Ale spokojnie, to nic poważnego. Tom Walsh cierpiał chyba na tę samą przypadłość. To nie był mój problem. W rezultacie cztery piąte Drużyny A zdołało poznać się trochę lepiej, co mogło, choć nie musiało, zaowocować lepszą współpracą. A jeśli dopisze nam szczęście, wrócimy wszyscy do domu i będziemy mieli do opowiedzenia kilka fajnych historyjek. Albo nie do opowiedzenia; tak to jest w tym biznesie. Zaproponowałem zlot kombatantów. – Spotkamy się o ósmej pod zegarem na Grand Central Station, tak jak w filmach, i pójdziemy do knajpy Michaela Jordana na stek. Wszystkim się spodobało takie szczęśliwe zakończenie i umówiliśmy się na spotkanie, co do daty, mieliśmy się zdać na los. Ciekaw byłem, ile osób – jeśli ktokolwiek – się w ogóle pojawi. Buck, jak obiecał, zapłacił za kolację – całe sześćdziesiąt dolców, wliczając w to napiwek, wino i drinki. To równowartość miesięcznych zarobków Jemeńczyka albo czterech drinków w nowojorskim barze. Może po przejściu na emeryturę powinienem się tu przenieść. W lekkim zamroczeniu alkoholowym uznaliśmy, że najlepszym pomysłem byłoby przenieść się do Russia Club. Zamo przewiózł nas samochodem te kilkaset metrów, dzielących nas od Miasteczka Turystycznego. Pół tuzina strażników przy bramie miało wschodnioeuropejskie rysy. W kamizelkach kuloodpornych i z karabinami AK-47 wyglądali naprawdę groźnie. Rozpoznali jednak land cruisera z ambasady amerykańskiej, rozpoznali też pewnie Zamo, bo machnęli tylko ręką, pozwalając nam wjechać. – Sprawiali wrażenie, jakby cię znali – zwróciłem się do Brennera. Nie doczekałem się odpowiedzi. Miasteczko Turystyczne było zbiorowiskiem pięcio- i sześciopiętrowych budynków z betonowych płyt, przypominających amerykańskie domy dla biedoty. Ale tutaj, w Sanie, były szczytem luksusu, a co ważniejsze, były strzeżone. Nie bezpieczne. Strzeżone. Zrozumiałem, dlaczego Paul Brenner nie chciał tu mieszkać. Osiedle wyglądało przygnębiająco, a poza tym zamieszkanie tutaj było przyznaniem się, że na zewnątrz tych murów człowiek czuje się zagrożony. A przecież prawdziwy macho nie przyznałby się do tego. Wolałby umrzeć. I często umierał. Stało tu kilka niskich budynków ze sklepami na parterze, a w jednym z domów znajdował się Russia Club. Zamo się zatrzymał i wysiedliśmy z samochodu. Przed lokalem stało jeszcze dwóch uzbrojonych facetów. Ci z kolei bez wątpienia rozpoznali pana Buckminstera Harrisa. Przywitali się z nim po rosyjsku, a Buck im odpowiedział, również po

rosyjsku. To musiał być jakiś dowcip, bo mężczyźni roześmiali się głośno. Co za ironia, pomyślałem, ten Buck Harris, który przez większą cześć swojego życia starał się szkodzić Rosjanom z całych sił, teraz bratał się z nimi w Jemenie, w tym samym Jemenie, w którym w czasie zimnej wojny szpiegował upadłe dziś Imperium Zła. Jeśli żyje się dostatecznie długo, można być świadkiem rzeczy, o których się nawet nie śniło. Weszliśmy do klubu i kierownik sali na mój widok zawołał: – Iwan! Jesteś! Wspaniale. Jest tu dzisiaj Tatiana. Ona chyba oszaleje ze szczęścia! Żartuję. Prawdą jest natomiast, że kierownik sali, imieniem Siergiej, znał Bucka. Nie znał za to Paula Brennera. Poczułem zawód. Cieszyłbym się z odkrycia, że Pan Sztywniak traci tu pieniądze na picie i bzykanie. Kate również mogłoby to zainteresować. Lokal sprawiał wrażenie nieco obskurnego, i taki też był. Po prawej znajdował się długi bar, była też scena i parkiet taneczny otoczony stolikami, z których połowa była pusta. Didżej grał jakiegoś okropnego hard-rocka z lat siedemdziesiątych, kilka par na parkiecie poruszało się w tańcu tak, jakby dostały ataku apopleksji. Bar oblegany był przez tłum zwyczajnie ubranych mężczyzn i ledwie ubranych kobiet. Konkretnie, nie widziałem tak głębokich dekoltów od czasu, kiedy zwiedzałem Wielki Kanion. Mężczyźni wyglądali na obywateli zachodnioeuropejskich i amerykańskich; tymczasem większość kobiet pochodziła chyba z Europy Wschodniej i Rosji, choć znajdowało się wśród nich kilka czarnoskórych dam, które przyjechały tu z Dżibuti, Etiopii, Somalii i Erytrei, a więc z krajów położonych niedaleko, na drugim brzegu pełnego piratów Morza Czerwonego. Przy stolikach siedziało też kilka pań wyglądających na obywatelki zachodnie, którym towarzyszyli mężowie lub przyjaciele. Rozpoznałem dwóch mężczyzn i dwie kobiety z ambasady, ale oni mi nie pomachali. Jeśli w Russia Club był jakiś klient albo pracownik pochodzenia jemeńskiego, to ja go nie zauważyłem. Atrakcyjność tego lokalu podnosiła pewnie obietnica, że nie zobaczy się tu ani jednego Jemeńczyka, chyba, że ktoś się zasiedzi i wtedy ujrzy ich, jak myją mopem podłogę pod czujnym okiem uzbrojonych Rosjan. – Byłeś już tu kiedyś? – Kate musiała czytać w moich myślach. – Nazwali nawet jeden koktajl moim imieniem. Siergiej zaprowadził nas do stolika, choć ja wolałbym do baru. Buck zamówił butelkę wódki Stolichnaya, a także lód, talerz cytrusów i zakuski, czyli przekąski. W trakcie rozwikływania mojej ostatniej sprawy, tej związanej z Lwem, trafiłem do rosyjskiego klubu nocnego w Brighton Beach w Brooklynie, gdzie mieszka wielu Amerykanów rosyjskiego pochodzenia. Tamten klub, który nazywał się Svetlana, był znacznie bardziej elegancki od tego, a klientelę stanowili głównie owładnięci nostalgią emigranci. Ten lokal, o prostej nazwie Russian Club, był Osadą Przeklętych w Kraju Straceńców. Wódka szybko pojawiła się na naszym stole i wznieśliśmy toast tradycyjnym „Na zdarowie!”. Kate wydawała czuć się dobrze w otoczeniu napalonych facetów i dziwek, i skarżyła się tylko na fatalną muzykę. Pan Brenner poprosił ją, oczywiście, do tańca. Zgodziła się i poszła niepewnym krokiem po śliskim parkiecie tanecznym, trzymana za ramię przez Brennera. – Zachwycająca kobieta – powiedział Buck. – Owszem – przyznałem mu rację. A jeszcze bardziej po kilku drinkach. Chociaż pewnie nie wydałaby się tak zachwycająca, gdybym to ja zaproponował, żeby tutaj przyjść. Kate poślizgnęła się na posadzce, ale Brenner zdążył ją złapać. Zrzuciła pantofle i ruszyli oboje

do tańca w rytm jakieś okropnej dyskotekowej melodii. Do naszego stolika podeszła jakaś atrakcyjna, skąpo odziana dama z tacą, na której spoczywały jej dwa wielkie cycki i cała gama cygar oraz papierosów. Do wyboru do koloru. Pod lewą piersią damy Buck znalazł trzy kubańskie cygara i wręczył jej dwudziestodolarowy banknot, który pokrywał koszt cygar, podatek, napiwek i usługę przypalenia. – Nie widuję cię już od kilku tygodni – odezwała się dama z silnym, rosyjskim akcentem. Buck odpowiedział po rosyjsku, dama roześmiała się i zmierzwiła jego przerzedzoną czuprynę. Buck najwyraźniej wciąż jeszcze pieprzył Rosjan. – A ty jesteś nowy w Sanie? – zapytała, przyglądając mi się badawczo. – Mam wrażenie, że jestem tu całe życie. – Tak? A to twoja żona czy dziewczyna? A może jego? – Moja żona, jego dziewczyna. Spodobał się jej mój żart. – Może się jeszcze spotkamy – powiedziała. – Jutro wieczorem. Siedzieliśmy tak sobie z Buckiem, paliliśmy kubańskie cygara, piliśmy rosyjską wódkę, słuchaliśmy amerykańskiego disco i obserwowaliśmy komedię ludzką. Byłem pewien, że jeśli człowiek zostanie w Jemenie zbyt długo – więcej niż miesiąc – wpadnie w głęboki fatalizm, który może prowadzić do dziwnych i ryzykownych zachowań. Nie wygłaszam zbyt łatwo krytycznych sądów – wyrażam tylko przekonanie, że ludzie, z którymi miałem pracować i którym miałem zaufać, stracili rozum. Didżej puścił jakiś amerykański zespół; salę wypełniła melodia „I’m in the Mood for Love”, a rosyjska szansonistka próbowała dośpiewać do tej melodii słowa. – Ahminda moot fa loos, zimply becus yerneermee… Brenner i Kate w dalszym ciągu zapoznawali się ze sobą. A jeśli chodzi o fatalizm, wyobrażałem sobie, że każda niebezpieczna misja, począwszy od prehistorii po drugą wojnę światową i od zimnej wojny po wojnę z terroryzmem, zaczynała się od popijawy. A przynajmniej powinna się tak zaczynać. Jedzcie, pijcie i radujcie się. Nic tak dobrze nie nastraja jak myśl, że jutro możecie zginąć. – To był dobry pomysł – powiedziałem. – Tak powinno się spędzać czas w przeddzień bitwy – stwierdził Buck. – Wojna usprawiedliwia każde zachowanie. Co racja, to racja. Didżej puścił teraz „Moonlight Serenade” i Kate podeszła do stolika, chwyciła Bucka za rękę i zaprowadziła na parkiet, pozostawiając pana Brennera do mojej dyspozycji, gdybyśmy mieli ochotę ze sobą zatańczyć. Zanim zdążyłem go poprosić do tańca, Brenner usiadł. – Cygara. Wspaniale – powiedział. Zajął się nalewaniem wódki, zwracając uwagę damy z tacą, która po chwili podeszła, obcięła mu cygaro i przypaliła. Nie mieliśmy sobie wiele do powiedzenia. Brenner ograniczył się do komentarza: – Dobre cygaro. Zauważyłem, że im bardziej Brenner zaprzątał sobie głowę panią Mayfield, tym stawał się mniej zabawny i mniej interesujący. Kładłem to na karb zbyt dużej ilości alkoholu i zbyt wielu dni spędzonych w kraju, gdzie okazje do randek są raczej ograniczone. Co wcale nie znaczyło, że trzeba być pijanym albo napalonym, żeby uznać Kate Mayfield za atrakcyjną kobietę.

Patrzyłem, jak Buck tańczy z Kate na parkiecie obok mężczyzn z Europy Zachodniej i Ameryki oraz dziwek z Europy Wschodniej i Afryki. To wspaniale, że tyle tak różnych kultur może ze sobą tak dobrze współżyć. A byłoby jeszcze fajniej, gdyby udało się tu ściągnąć nawalonych Arabów w długich białych szatach i wspólnie zatańczyć Bristol Stomp. Zdążyło do nas podejść kilka dam, pytając, czy mogą się przysiąść albo czy chcemy zatańczyć, ale my z Brennerem grzecznie odmawialiśmy. – Któregoś dnia na ten lokal spadnie rakieta – odezwałem się, żeby podtrzymać rozmowę. – Na dachu leżą stalowe płyty i worki z piaskiem – poinformował mnie. – Powinni o tym wspomnieć w menu. „Moonlight Serenade” wybrzmiała; przyszła moja kolej, żeby zatańczyć z żoną. Didżej zdecydował się na big band, na sali zapanowała prawdziwie klubowa, pełna papierosowego dymu atmosfera, a puzony i saksofony zagrały „I’ll Never Smile Again” Tommy’ego Dorseya. Zatańczyliśmy. Nie obracałem Kate zbyt intensywnie, ponieważ byłem pewien, że i tak kręci się jej już w głowie. Nie miała mi wiele do powiedzenia, więc odprowadziłem ją do stolika. Minęła północ i Russia Club dopiero się rozkręcał. Buck zaproponował koniak, a ja uznałem, że to dobra propozycja. – Jestem już gotowa pójść do domu – powiedziała Kate. Ja też. Jedźmy prosto na lotnisko. Brenner poprosił o rachunek – około czterdziestu dolarów. Siergiej odprowadził nas do drzwi. – Jutro będzie pokaz tańca brzucha. Przyjdźcie. Buck powiedział, że przyjdziemy. Wyszliśmy przed budynek, a Zamo podjechał pod same drzwi. Posadziłem Kate z przodu, a chłopcy ścieśnili się z tyłu. Kiedy mijaliśmy bramę Miasteczka Turystycznego, Zamo zasugerował, żebyśmy trzymali broń pod ręką, co było dobrym pomysłem, biorąc pod uwagę fakt, że byliśmy tak pijani, iż znalezienie jej zajęło nam dobre pięć minut. Zamo zaproponował też, że najpierw odwiezie Kate i mnie do Sheratona, a potem zawróci do ambasady. Ostatnią sugestią Zamo było, żeby Brenner przenocował w ambasadzie, bo on nie ma zamiaru odwozić go w nocy do mieszkania. Zamo wysadził nas pod Sheratonem i powiedział, że przyjedzie po nas o szóstej czterdzieści pięć rano. Buck polecił, żebyśmy się nie wymeldowywali, a Brenner przypomniał o założeniu kamizelki. Ja powiedziałem: – Dobranoc i powodzenia. Zatknąłem pistolet za pasek i pociągnąłem Kate za sobą do holu, który o tej porze był wyludniony i cichy, choć z restauracji dobiegały dźwięki muzyki. Podeszliśmy do wind, gdzie powinien siedzieć ochroniarz, ale krzesło było puste. Sięgnęliśmy po broń i wjechaliśmy na nasze piętro. Kazałem Kate obserwować korytarz, a sam sprawdziłem pokój. Nie było terrorystów ani pod łóżkiem, ani w szafie, zawołałem więc Kate, zamknąłem i zaryglowałem drzwi. Zasłoniłem okna. Kate nie czuła się najlepiej i padła na łóżko. Ja rozejrzałem się po pokoju w poszukiwaniu czegoś niepokojącego – na przykład wypchanej czarnej pantery na mojej poduszce. Wszystko wydawało się koszerne – chyba powinienem powiedzieć halal – więc opadłem na tapicerowane krzesło.

Ogólnie rzecz biorąc, to nie był zły dzień w Krainie Zapomnianej Przez Czas. Sporo się nauczyliśmy i potrafiliśmy z tego zrobić użytek. Pantera pewnie już wiedział, że John Corey, facet, który zabił Lwa, jest teraz tutaj, żeby zabić jego. W tym kraju nie ma miejsca dla nas dwóch, dupku. Moi koledzy z zespołu sprawiali wrażenie więcej niż kompetentnych i ufałem Brennerowi. Zawodowo. Jeśli chodzi o Kate – trochę mniej. Buck wydawał się godny zaufania, choć sam przyznał, że czasem wpychał przyjaciół pod autobus – ale tylko z powodów patriotycznych. Nasz przyjaciel z CIA był wciąż nieznany, ale już niedługo. To zmieni układ sił w zespole. Kate była bojowo nastawiona i szybko się uczyła. Naprawdę byłem zadowolony, że jest tu ze mną i nie mogłem się doczekać chwili, kiedy powiem jej: „A nie mówiłem, że powinniśmy byli zostać w domu?”. A jutro – droga do Adenu, którą poprzednim razem pokonałem w obie strony. Tym razem nie będzie jazdy w tę i z powrotem. Tym razem będzie podróż do Adenu, a potem do Ma’rib. Ona też może być w jedną stronę. Żeby zabrzmiało to trochę bardziej optymistycznie, umówmy się, że Ma’rib to ostatni przystanek przed powrotem do domu. A dla Pantery ostatni przystanek w życiu.

CZĘŚĆ V

Autostrada śmierci Jemen

Rozdział trzydziesty piąty

O siódmej rano wszyscy, którzy wybierali się do Adenu zebrali się z bronią i bagażami na parkingu z boku głównego budynku ambasady. Poranek był ładny, suchy i chłodny, z bezchmurnym niebem, wymarzonym dla dronów. Wokół pięciu czarnych land cruiserów zgromadziło się około piętnastu osób, sami mężczyźni, nie licząc Kate i kobiety w brązowych, luźnych spodniach i białym T-shircie. Była, jak poinformował mnie Buck, naszym lekarzem i nazywała się Clare Nolan. Wyglądała bardzo młodo. – Jest dość dorosła, żeby używać wacików nasączonych alkoholem? – zapytałem Bucka. – Jest bardzo kompetentna – zapewnił mnie. – Przez sześć miesięcy pracowała na oddziale urazowym w paskudnej dzielnicy. Rany postrzałowe i tym podobne, rozumiesz. – A potrafi wyleczyć kaca? – Wyglądasz dobrze, chłopcze. – Zadzwonił jego telefon satelitarny. Buck przeprosił i odszedł na bok. Rzeczywiście czułem się nieźle, biorąc pod uwagę kilka kieliszków wina wypitych do kolacji, po kilku kieliszkach martini i przed butelką wódki. Kate też wyglądała dobrze, ale to mogła być zasługa makijażu. Pamiętała, miałem nadzieję, że zarezerwowała ostatni taniec dla mnie. Skoro już o tańcu mowa, Pani Corey i pan Brenner niewiele mieli sobie do powiedzenia dziś rano. Racja, dlatego, że ja tam byłem. Na podróż Autostradą Śmierci wybraliśmy z Kate buty pustynne i dżinsy. Ona założyła jeszcze czarny pulower, pod którym miała kamizelkę z kevlaru. Ja na swoją kamizelkę założyłem koszulę khaki, tę samą, którą nosiłem podczas poprzedniego pobytu w Jemenie – moją szczęśliwą. Ponieważ mieliśmy przejeżdżać przez to ich „Terytorium Indian”, czterdziestki piątki trzymaliśmy na wierzchu, w przypiętych do paska kaburach. Mundurem dnia chłopców z DSS były luźne spodnie i bluzy safari bez rękawów, założone na czarne T-shirty. Tak samo ubrany był pan Brenner. Na podróż zdecydował się też Howard Fensterman. W luźnych spodniach, z glockiem u pasa, zdawał się gotów na zew przygody. Wszyscy agenci specjalni FBI przechodzą szkolenie i zyskują kwalifikacje w użyciu różnych rodzajów broni. Tyle, że niektórzy posiadają tych kwalifikacji więcej od innych. A z drugiej strony, bywałem już nieraz zaskakiwany tym, kto okazywał się najlepszym strzelcem. Liczy się przede wszystkim głowa. Howard przytaszczył ze sobą także najgroźniejszą broń prawników – swoją teczkę. W teczce, jak poinformował Kate i mnie, znajdowały się wszystkie papiery potrzebne nam do zgodnego z prawem aresztowania niejakiego Bulusa ibn ad-Darwisza vel an-Numajra vel Pantery. – Zrobiłem kopie wszystkich dokumentów dla was obojga i dla Bucka – poinformował nas. Byłem już zmęczony dokuczaniem Howardowi, odpowiedziałem mu więc tylko: – Dziękuję. – Mam też fotokopie odcisków palców podejrzanego, a także jego trzy kolorowe zdjęcia zrobione w Stanach mniej więcej dwanaście lat temu, plus zdjęcie do prawa jazdy i paszportu. – To dobrze. – Na zdjęciu paszportowym każdy wygląda jakby był już martwy. Wcześniej myślałem, że dostaniemy te materiały dopiero w Adenie, ale dobrze było mieć je już

teraz, na wypadek gdybyśmy po drodze. natknęli się na naszego podejrzanego. – Na zdjęciach podejrzany jest gładko ogolony – ciągnął pan Fensterman – ale mamy informacje z różnych źródeł, że zapuścił brodę. Tak twierdził Rahim w Ghumdan. – Jest też poszukiwany przez władze kilku państw w związku z atakami na ich obywateli – poinformował nas Howard. – To prawda. Saudyjczycy ścigają go za zabicie kilku funkcjonariuszy straży granicznej. – A Belgowie za prawdopodobne porwanie i morderstwo. Słyszałem o tym od pułkownika Kenta, ale nie wspomniałem na ten temat Kate, która zapytała: – A dokładniej? – W sierpniu w ruinach niedaleko Ma’rib zaginęło dziewięcioro belgijskich turystów. – Pamiętam, czytałam coś na ten temat w Timesie – powiedziała Kate. Mogła o tym czytać w Post, a i tak zawsze mówiła Times. Ja odwrotnie. – Wyglądało to na porwanie dokonane przez plemię, ale nie pojawiło się żądanie okupu, a w ruinach znaleziono ślady krwi – tłumaczył Howard. – Na dodatek znaleziono martwych jemeńskiego przewodnika i kierowcę autobusu. – Dodał. – Mieli poderżnięte gardła. To nie wróżyło dobrze turystom. – Dlaczego władze belgijskie uważają, że zrobił to Pantera? – zapytałem. – Belgowie aresztowali w Brukseli członka Al-Kaidy podejrzanego o zupełnie inną sprawę, a informacja na temat Pantery musiała wyjść w trakcie przesłuchania. Tak właśnie zdobywamy mniej więcej połowę informacji; źli chłopcy mają szeroką wiedzę na temat złych uczynków. – Tak więc – powiedział Howard – prócz Jemeńczyków, także inne kraje, między innymi Arabia Saudyjska, będą chciały być poinformowane o aresztowaniu podejrzanego i na dodatek mogą zażądać jego ekstradycji. Żeby do niej nie dopuścić, musimy ściśle powiązać aresztowanie z oskarżeniem o dokonanie zamachu na USS Cole. – Zgadza się. – Możemy mieć problem z Saudyjczykami, jeśli po aresztowaniu Pantery przyszłoby nam uciekać przez granicę z Arabią Saudyjską. Nie zamierzaliśmy przecież przekazać go Saudyjczykom, a już na pewno nie władzom Jemenu. Dotarło do mnie, że sprawa jest dużo bardziej skomplikowana, niż mi się zdawało. Podsumowując: wszelkie żądania ekstradycji, dysputy prawne i bezsensowne procedury sądowe ucinała kula w łeb. – Zamierzam zostać z wami w Adenie – poinformował nas Howard. Niech to szlag. Ale powiedziałem głośno: – Wspaniale! – Czułem się jednak w obowiązku uprzedzić go: – Dostaliśmy cynk, że Al-Kaida może zaatakować Sheraton w Adenie. – Naprawdę? – Jeśli będziemy mieli szczęście, stanie się to przed naszym przyjazdem, a bar nie ulegnie zniszczeniu. – Możesz dzisiaj wrócić do Sany – zasugerowała Kate. Howard zastanawiał się – Autostrada Śmierci dziś po południu czy Ground Zero w Adenie wieczorem? Ja osobiście wróciłbym teraz do budynku ambasady i nigdzie nie jechał. – Zostanę w Adenie do czasu, aż następny konwój będzie jechał na północ – zadecydował Howard. – I dodał: – Chcę być blisko tego wszystkiego. – Twój wybór.

Zamo poprosił, żebyśmy podeszli do jego land cruisera, gdzie przejdziemy krótkie szkolenie z użycia karabinka M4. – To jest model AI – powiedział, wręczając nam po sztuce broni. – Krótsza i lżejsza wersja standardowego wojskowego karabinu M-16, który na pewno znacie. Oceniłem w dłoni wagę karabinka. Dobrze leżał. – Ma rozkładaną teleskopowo kolbę i jest w pełni automatyczny – mówił Zamo rozemocjonowany swoim ulubionym tematem. – Pociski standardowe, kalibru 5,56 mm, magazynek mieści trzydzieści nabojów. Szybkostrzelność siedemset do dziewięciuset pięćdziesięciu pocisków na minutę. – Skuteczny zasięg? – zapytała Kate. – Dobra celność na odległość trzystu metrów. Krótka lufa sprawia, że skuteczny zasięg jest mniejszy, ale mamy za to lunety na dzień i na noc. Dam wam później. – Zabierasz ze sobą swój karabin snajperski? – zainteresowałem się. – A czy papież wychodzi z domu bez pastorału? – odpowiedział i wrócił do karabinka. – Ta broń jest przeznaczona do obrony na mały dystans i ataku na średni. Jeśli znajdziemy się w sytuacji, kiedy napastnicy będą nas ostrzeliwać z AK-47 z dużej odległości, musicie położyć ogień zaporowy. Mały zasięg karabinka równoważy jego szybkostrzelność. – Może się zaciąć, kiedy się rozgrzeje? – zapytał Howard. – Teoretycznie tak – odparł Zamo – ale nikt nie meldował o takiej sytuacji w warunkach bojowych. Może dlatego, że już nie żył. – Dzięki małym rozmiarom łatwo go nosić i ukryć – kontynuował Zamo. – Łatwo też wyjąć z ciasnego wnętrza samochodu czy jaskini. – Jaskini? Zamo spojrzał na Kate i powiedział: – Ze względu na rozmiar, wagę i nieduży odrzut jest popularny wśród kobiet. – Nie złamie jej paznokci? – zapytałem. Zamo się roześmiał, a Kate rzuciła: – Pieprzcie się. Co wywołało nowy wybuch śmiechu Zamo. To było zabawne. Zamo dalej opowiadał o M4. Wyrzucił z siebie teraz więcej słów niż przez cały wczorajszy dzień. Ogólnie rzecz biorąc, M4 sprawiał wrażenie doskonałej broni. Miałem nadzieję, że nigdy nie będę miał okazji jej użyć, a jeśli do tego dojdzie, wiedziałem, że nie spudłuję. – Szkoda, że nie mieliśmy okazji sobie postrzelać, ale jutro to nadrobimy – powiedział Zamo. – Może nawet znajdziemy jakiś żywy cel. – Możemy go znaleźć jeszcze dziś na drodze – zauważyłem. – Racja – przyznał Zamo. – Jakieś pytania? – Który to jest język spustowy? – zapytał Howard. Zabawne. Szkolenie dobiegło końca; Kate, Howard i ja przewiesiliśmy sobie swoje karabinki przez ramię, a Zamo wręczył każdemu z nas torbę zawierającą pełne magazynki i lunety celownicze. – Udanych łowów – powiedział. Szef karawany, pan Brenner, zebrał kierowców z DSS i przemawiał teraz do nich, tłumacząc obraną trasę i odczytując z kartki rozkaz wyjazdu. Ciekaw byłem, czy przez przypadek pan Brenner i pani Corey nie będą jechać w jednym samochodzie. Zdobyłby się na coś tak idiotycznie

oczywistego? Czemu nie? Ja bym się nie zawahał. Z budynku ambasady wyszedł Ed Peters, choć chyba nie zamierzał z nami jechać do Adenu. Może przyszedł pobłogosławić karawanę. Staliśmy teraz z Kate w towarzystwie Bucka. Peters podszedł do nas i zwrócił się do Harrisa: – Zostały mi tylko dwa w pełni opancerzone samochody, a w przyszłym tygodniu muszę odebrać z lotniska nowego ambasadora, więc postarajcie się nie wpaść w zasadzkę. – C-17 może ci dostarczyć pięć nowych wozów – zauważył Buck. – To zajęłoby więcej niż tydzień – odparł Peters i zwrócił się do mnie: – Nienawidzę tych wypraw do Adenu. – Przecież nie jedziesz. – Ale jadą moje samochody. – Przepraszam, to może ja złapię jakiś autobus. Było jasne, że pan Peters martwi się o swoje samochody. I, oczywiście, o swoich agentów DSS. Jeśli chodzi o pasażerów, to oni byli przyczyną tych zmartwień. Ważniejszą sprawą był brak śmigłowców w tym niebezpiecznym i niedostępnym kraju. Bez nich musieliśmy przejechać samochodem przez tutejsze „Terytorium Indian” i generalnie byliśmy tak samo mobilni jak Al-Kaida w swoich toyotach. Przewagę dawały nam tylko drony rozpoznawcze Predator – i być może wyrzutnie pocisków rakietowych Hellfire – ale nie wiedziałem, czy Peters o nich wiedział i czy wiedział, że zabieramy jego ludzi i samochody w drogę tylko po to, żeby się przekonać, czy dojdzie do starcia z Al-Kaidą. – Nigdy jeszcze nie zaatakowano nas na trasie Sana-Aden – powiedział pan Peters do mnie i do Kate, uświadomiwszy sobie, że mógł napędzić nowicjuszom stracha. Buck też postanowił nas uspokoić. – Największym zagrożeniem na drodze są jemeńscy kierowcy ciężarówek. – A policja nie powinna pilnować porządku na drogach? – zapytała Kate. – Czasem sama policja jest problemem – odparł Peters. To zrozumiałe. W Jemenie nawet dobrzy chłopcy są źli. Do dupy z takim krajem. Chyba już to mówiłem. Podsumowując, rysowały się trzy możliwe zalety tej podróży: ciekawa przejażdżka po kraju, zakończone sukcesem starcie z przeciwnikiem, ewentualnie nagłówki w jutrzejszych gazetach: „Amerykański konwój zmieciony z powierzchni ziemi w Jemenie. Trzynaście ofiar”. Powszechną reakcją byłaby totalna konsternacja – gdzie leży Jemen? Dobre pytanie.

Rozdział trzydziesty szósty

Buck odebrał kolejny telefon i odszedł na bok, żeby spokojnie porozmawiać. Może dzwoniła żona z Maryland, pytając o rachunki z Russia Club na wyciągu karty Amex. Po jakimś czasie Buck wrócił i przez chwilę rozmawialiśmy, ale nie wspomniał o rozmowie telefonicznej. Podszedł do nas Brenner. – Za pięć minut jesteśmy gotowi do wyjazdu. – Pan Brenner patrzył na panią Corey, a mnie spytał: – Jesteście już wszyscy za pan brat z M4? – Tak. Brenner przywołał wszystkich do siebie. – Posłuchajcie mnie, proszę. Po pierwsze, pozwólcie, że wam przedstawię panią doktor Nolan, którą niektórzy z was może już zdążyli poznać. Młoda lekarka podniosła rękę i pomachała. Wyglądała nieźle, jeśli komuś podoba się, powiedzmy, Scarlett Johansson. Ale zboczyłem z tematu. O czym to ja mówiłem? Sprawiała wrażenie kompetentnej. Właśnie. – Doktor Nolan jest wyposażona w środki pozwalające leczyć chorobę lokomocyjną i rany postrzałowe mniejsze niż dziewięć milimetrów – poinformował wszystkich Brenner. Jego słowa wywołały salwę śmiechu. Śmiał się nawet Howard, wracający do przytulnego wnętrza ambasady. Żartuję. – Jeżdżę na wizyty domowe – powiedziała doktor Nolan. Następnie Brenner przedstawił „naszych bardzo ważnych pasażerów: pana Johna Coreya z ekipy śledczej FBI i panią Kate Mayfield, naszą nową attaché prawną”. Podniosłem rękę. – John to ja. A to jest Kate. Kilka osób się roześmiało. Uznałem, że skoro to z naszego powodu odbywa się ta ryzykowna wyprawa do Adenu, to powinienem pokazać wszystkim, że jesteśmy miłymi, stukniętymi ludźmi. Brenner przedstawił też Howarda Fenstermana, a następnie rzucił: – Okej, a teraz rozkaz wyjazdu. – Odczytał z kartki nazwiska pięciu kierowców z DSS, przypisując ich do konkretnych samochodów. – Ja będę jechał w pierwszym. – Powiedział. Czyli, jak mówi się w wojsku, na celowniku – teoretycznie najbardziej niebezpiecznym miejscu w konwoju. Jeśli więc Pan Cel liczył na to, że Kate będzie jechała z nim, to będę musiał wyprowadzić go z błędu. – Pan Harris pojedzie na fotelu pasażera w Samochodzie Numer Dwa – ciągnął Brenner. – Ja przejmuję dowodzenie, jeśli pan Brenner nie będzie w stanie wypełniać swoich obowiązków – powiedział Buck, podnosząc rękę. Czyli jeśli będzie martwy. – Pan Corey pojedzie w Samochodzie Numer Trzy – kontynuował Brenner. Środkowy pojazd był zwykle najbezpieczniejszym w konwoju, często zajmowanym przez dowódcę. Pan Brenner przyznał mi honorowe miejsce. Dlaczego? Ponieważ mnie lubił? Nie, ponieważ ja byłem kozą, którą trzeba było bezpiecznie dostarczyć do miejsca, gdzie miała być zastawiona pułapka.

– Środkowym samochodem pojedzie także doktor Nolan. A to co?! W rzeczywistości, zwykle medyków umieszczało się pośrodku. Nie miało to więc nic wspólnego z moimi modlitwami. A gdzie Kate? Po chwili Brenner odpowiedział na moje pytanie. – Pani Mayfield będzie jechała w Samochodzie Numer Cztery. Byłem szczerze rozczarowany, że Kate nie będzie jechała ze mną i z Clare. – W Czwórce będzie też jechał nasz nowy attache prawny, pan Fensterman. Biedna Kate. Tylko żartuję. Naprawdę lubiłem Howarda. Ale gdybym miał z nim spędzić pięć czy sześć godzin w samochodzie, tylko jeden z nas wysiadłby z niego żywy. Howard musiał chyba czytać w moich, i we wszystkich pozostałych, myślach. – Gdyby ktoś miał wątpliwości natury prawnej, czy odpowiedzieć ogniem na atak, jesteśmy z Kate do dyspozycji pod telefonem satelitarnym. Wybuchł gromki śmiech. Śmiali się wszyscy, którzy zetknęli się z podobnymi idiotyzmami w naszych służbach. Nawet Howard śmiał się sam z siebie, co zbliżało go o krok do rzeczywistości. – Samochód zamykający kolumnę – mówił dalej Brenner – to wóz specjalny. – Wymienił nazwiska dwóch agentów DSS, w tym Zamo, którzy mieli nim jechać. – Wóz jest specjalnie opancerzony i wyposażony w różne urządzenia służące bezpieczeństwu. – Wyjaśnił nowicjuszom, takim jak my. – To taki nasz Bond Mobile. – Zażartował. – Bond Mobile może zmieniać swoją pozycję. Czasem będzie jechał z tyłu, a czasem wysforuje się naprzód na zwiad. Wszystko to wyglądało na standardową procedurę poruszania się w konwoju, wzbogaconą może o wnioski płynące z doświadczeń z przeszłości. Czego by nie mówić, Paul Brenner był odpowiedzialny za pięć drogich pojazdów, mnóstwo kosztownego sprzętu i broni, stertę tajnych dokumentów i trzynastu amerykańskich obywateli. To nie była robota, której można się nauczyć; z tym trzeba się urodzić. Nie byłem pewny, czy Paul Brenner lubił to, co robił, było jednak dla mnie oczywiste, że ma to opanowane do perfekcji. Po powrocie do Stanów może sobie poszukać innego zajęcia; w Londynie, Paryżu czy Rzymie byłby tylko trybikiem w wielkiej maszynie, jaką była ambasada, ale tu był jednym z kółek tego mechanizmu. Czułem, że zostanie w Jemenie, choć on sam o tym jeszcze nie wiedział. – Łączność. – Brenner przeszedł do kolejnego tematu. – Radiostacje powinny działać dobrze, kiedy będziemy w zasięgu wzroku, ale pamiętajcie, że w górach będą zakręty i kotliny. Jeśli zajdzie potrzeba, możemy przekazywać informacje. Ze względów bezpieczeństwa starajcie się ograniczyć rozmowy przez radio do minimum. Każdy samochód jest wyposażony w gniazdo anteny telefonu satelitarnego. Jeśli będziecie chcieli zadzwonić, nie zapomnijcie podłączyć telefonu. Kilka osób roześmiało się. Najwyraźniej kiedyś jakiś przygłup o tym zapomniał. Ci faceci niejedno razem przeżyli, a my z Kate byliśmy nowym rozdziałem. Miejmy nadzieję, że nie ostatnim. Widać też było, że agenci DSS lubią swojego szefa, a to dużo mówiło o Paulu Brennerze. Właściwie ja też go lubiłem. Miał dobry gust co do kobiet. – Jeśli chodzi o inne potrzeby, te naturalne, nie będziemy mogli się zatrzymywać, dlatego w każdym samochodzie są pojemniki na mocz, dla mężczyzn i dla kobiet. Jeśli ktoś nie będzie wiedział, którego użyć, niech do mnie dzwoni. Salwa śmiechu, choć pewnie już nie raz to słyszeli. – W każdym samochodzie są też torby z kanapkami. Podziękowania dla kafeterii. Doktor Nolan potrafi też leczyć zatrucia pokarmowe. Jemen to prawdziwa kuźnia talentów. Co minutę dowcip. – Ponieważ samochody są w pełni opancerzone, są ciężkie i będziemy się musieli zatrzymać, żeby

zatankować – wyjaśnił Brenner. Spojrzał na trzymaną w ręku kartkę i zmienił temat. – Trasa. Jedziemy główną drogą do Jarim. Tam, w zależności od sytuacji, zadecydujemy, czy pojedziemy do Ta’izz, czy nową drogą do Adenu. Będę w stałym kontakcie telefonicznym z ambasadą i z Sheratonem w Adenie. Obiecano nam ponadto rozpoznanie przy użyciu dronów, ale nie mogę obiecać, że będzie ono wystarczająco rozległe i skuteczne. Zauważyłem, że Brenner nie wspomniał ani słowem o tym, że drony mogą być uzbrojone w wyrzutnie pocisków Hellfire i że te pociski mogą zostać użyte. Nic dziwnego, żaden dowódca nie obiecuje nic ponad to, co może zapewnić. Ci ludzie wiedzą, czym ryzykują i liczy się dla nich szczerość. Na odprawie nie opowiada się bajek. – Władze jemeńskie – kontynuował Brenner – nie zostały poinformowane o naszych ruchach, ale jak zwykle natkniemy się po drodze na funkcjonariuszy Biura Bezpieczeństwa Narodowego, a także na wojskowe i policyjne punkty kontrolne. Jeśli zostaniemy zmuszeni do zatrzymania się, pan Harris załatwi sprawę w sposób dyplomatyczny. Buck powiedział coś po arabsku, a potem przetłumaczył: – Zejdź mi z drogi, tępy potomku chorego wielbłąda. Chłopcy ryknęli śmiechem. Widać było, że nikt tu nie ma krzty szacunku dla kraju, który ich gościł ani dla jego obywateli. Nie byłem tym zdziwiony, ale zdawałem też sobie sprawę, że arogancja Amerykanów prowadziła do zbytniej pewności siebie, a przez to do popełniania błędów. – Macie mieć na sobie kamizelki kuloodporne – przypomniał Brenner. – Będziemy jechać z maksymalną prędkością, którą sam ustalę. Odległość między pojazdami będzie zależeć od prędkości i ukształtowania terenu. Przeszedł do najpoważniejszych spraw. – W przypadku ostrzału nie będziemy się zatrzymywać i odpowiadać ogniem. Musimy zaufać swojemu uzbrojeniu i przedrzeć się przez zasadzkę, nawet jeśli będziemy mieć przebite opony. Jeśli pojazd zostanie unieruchomiony przez ładunek wybuchowy, otaczamy go, przyjmujemy pozycję obronną i odpowiadamy ogniem. Jeśli zostaniemy zaatakowani przez poruszający się pojazd, wystarczy uchylić szybę i odesłać go jednym strzałem do diabła. Jego słowa spotkały się z aplauzem. Nawet Howard wydał z siebie okrzyk zachwytu. Zacząłem się o niego martwić. Obserwowałem weterana walk, pana Paula Brennera. Widziałem, że jest w swoim żywiole, przygotowując psychicznie swoich ludzi, prezentując mieszaninę zawodowej pewności siebie i osobistej agresji. Był urodzonym dowódcą i człowiekiem, któremu każdy był skłonny zaufać – z wyjątkiem może tych, którzy przyjechali tu z żonami. Ale w końcu nie ma ludzi doskonałych. Cały czas miałem nadzieję, że skupia swoją uwagę raczej na misji, a nie na swoim osamotnionym kutasie. Zerknąłem na Kate, kiedy przemawiał Brenner, i widziałem, że Pan Macho lekko ją poruszył. Dostrzegłem w jej oczach ten rodzaj uwielbienia, który był zarezerwowany do tej pory dla mnie i dla zespołu Bon Jovi. – Nie ma powodu oczekiwać jakichkolwiek problemów – podsumował Brenner – a jeśli nawet dojdzie do starcia, to pamiętajcie, że jesteśmy świetnie wyposażeni i gotowi na wszystko. Życzę nam wszystkim spokojnej i miłej podróży. Rozległy się brawa. Bis. Może jednak czas już ruszyć w drogę? – Z Bogiem! – zawołał Ed Peters, kaznodzieja na pół etatu. – Wracajcie szczęśliwie do domu. I odstawcie moje land cruisery nieuszkodzone. – Do wozu! – krzyknął Brenner. – Naprzód! Wszyscy chwycili swoje bagaże i pobiegli do wyznaczonych im pojazdów, ale ja, oczywiście,

odprowadziłem Kate do Samochodu Numer Cztery. Howard siedział już na fotelu pasażera z M4 na kolanach i rozmawiał z kierowcą. Włożyłem torby Kate do bagażnika. – Wygląda na to, że to będzie rutynowa podróż – powiedziałem, zamykając bagażnik. Kate ograniczyła się do komentarza: – Zachowuj się. – Co masz na myśli? – Zrobiłem tę swoją zdumioną minę niewiniątka, która tak dobrze mi wychodzi. – Siedzisz z przodu. – Oczywiście. – Pocałuj mnie. Objąłem ją i pocałowałem. – Do zobaczenia na stacji benzynowej – powiedziała. Albo wcześniej. Wrzuciłem swoje bagaże na tył środkowego samochodu, gdzie znajdował się zestaw reanimacyjny i butla z tlenem doktor Nolan. Usiadłem na przednim fotelu, przywitałem się z kierowcą, który nazywał się Mike Cassidy. Doktor Nolan siedziała już na tylnej kanapie z wielką lekarską torbą, ubrana w kamizelkę kuloodporną. – Witam, pani doktor – odezwałem się. – Proszę mi mówić Clare – powiedziała Scarlett. Zagrały potężne silniki pięciu land cruiserów, zapięliśmy pasy i ruszyliśmy. Obie bramy śluzy były otwarte; konwój minął je szybko i znalazł się poza terenem amerykańskiej ambasady.

Rozdział trzydziesty siódmy

Po drodze minęliśmy Miasteczko Turystyczne, miejsce naszej wczorajszej wieczornej rosyjskiej przygody. Wróciłem do niej myślami i byłem już pewny, że Buck zauważył zainteresowanie pana Brennera panią Corey. Zastanawiałem się, jakiej rady mądry stary dyplomata mógł udzielić swojemu koledze. Nie miałem wątpliwości, że kazałby mu dać sobie spokój. Misja była ważniejsza. – John? Obróciłem się w fotelu. – Tak, Clare? – Jechałeś już kiedyś do Adenu? – Tak. Jakieś dwa i pół roku temu. A ty? – To mój pierwszy raz. Jestem tu dopiero od trzech tygodni. A ty z żoną jak długo tu będziecie? Z kim? Ach, z żoną. – Mam nadzieję, że niedługo. A ty? – Podpisałam umowę na rok. Departament Stanu pomaga mi spłacić kredyt studencki. – Mnie też. Roześmiała się. – Jak ci się podoba Jemen? – Do dupy. – Cierpliwości. – Później wcale nie będzie lepiej – zapewnił ją Mike Cassidy, nasz kierowca z DSS. Jechaliśmy na południe, minęliśmy ambasadę brytyjską i hotel Movenpick, a potem skręciliśmy na drogę do Ma’rib, która nie była specjalnie zatłoczona, łatwiej więc było sprawdzić, czy nikt za nami nie jedzie. Następnie zawróciliśmy i dojechaliśmy do skrzyżowania z główną drogą prowadzącą znowu na południe. – Jesteśmy sami – usłyszeliśmy w radio meldunek z Bond Mobile. W obu kierunkach jechało trochę ciężarówek, autobusów i SUV-ów, a także motocykli i skuterów. Im większy ruch, tym lepiej. Chociaż i tak nie udałoby nam się wmieszać – kolumna pięciu wielkich czarnych land cruiserów w morzu małych, białych pojazdów zwracała uwagę i nawet najbardziej tępy Jemeńczyk nie miałby wątpliwości, że to nie jest wyprawa turystyczna. W Sanie pewnie wszyscy dobrze znali te pojazdy i za chwile jakiś Abdul zadzwoni do swojego kuzyna Abdullaha, kapusia AlKaidy. Telefony komórkowe. Wszyscy je mają. Nawet tutaj. Minęliśmy rozsypujące się przedmieścia Sany i ruch zaczął rzednąć. – Zostały mi trzy tygodnie do wyjazdu – odezwał się Mike Cassidy. – Dokąd jedziesz? – zapytałem. – Do domu. W Daytona Beach na Florydzie. A potem wyskoczę do Madrytu. – Zasłużyłeś na to – powiedziałem. – Jesteś byłym wojskowym? – Tak. Sześć lat w armii. Jedna zmiana w Afganistanie, w dziesiątej Dywizji Górskiej i jedna w Iraku w Pierwszej Dywizji Kawalerii Powietrznej. – Wyrazy uznania za ofiarną służbę – odezwała się Clare. – To też jest służba – odparł Mike. – Tylko lepiej płatna. Pomyślałem o Mike’u Cassidym, Johnie Zamoiskim vel Zamo i innych agentach DSS, a nawet

o Paulu Brennerze. Powołaliśmy do życia rozbudowany i drogi aparat zdobywania informacji i zapewniania bezpieczeństwa, którego sam byłem częścią, i wdaliśmy się w tę idiotyczną wojnę. Na dodatek, jak pokazał nam jedenasty września czy atak na USS Cole, taka wojna mogła się w mgnieniu oka źle skończyć. A jeśli w grę miałaby wchodzić broń atomowa, biologiczna lub chemiczna, zakrawało to na koszmar. Tymczasem w Stanach nikt się tym nie przejmował, choć było więcej niż pewne, że w którymś momencie jedenasty września się powtórzy i nie będziemy mogli wtedy już twierdzić, że jesteśmy zaskoczeni i nieprzygotowani. Póki co prowadziliśmy dochodzenia, strzegliśmy ambasad i od czasu do czasu załatwialiśmy jakiegoś ważnego dupka, dzięki czemu nasza ojczyzna była choć odrobinę bezpieczniejsza. Po to też tutaj przyjechałem. – Na jak długo tu przyjechałeś? – zapytał mnie Mike. – Mam wizę na czterdzieści pięć dni z możliwością przedłużenia. – Dobrze się zastanów nad tym przedłużeniem. – Masz rację, ale moja żona będzie tu w ambasadzie co najmniej rok. – No to nie będzie lekko. Szczególnie jeśli odeślą mnie do domu po upływie terminu ważności wizy, a Kate zostanie w ambasadzie z Paulem Brennerem. Koniecznie muszę dopaść wcześniej Panterę. – Są jakieś nowe tropy w sprawie ataku na Cole? – zapytał Mike. – Dowiem się w Adenie. – Prowadzisz śledztwo w sprawie Cole? – zapytała Clare. – Owszem. – To było straszne. – Owszem. – To była zbrodnia. Tak więc nasza trójka poznała się trochę lepiej. Doktor Clare Nolan pochodziła z miejsca zwanego Iowa i to była jej pierwsza wyprawa poza granice Ameryki – nie licząc tygodnia spędzonego w Waszyngtonie przed przylotem tutaj. – Chłopcy w Adenie są w porządku – powiedział Mike. – Będzie ci się z nimi dobrze pracowało. Nie zamierzałem z nimi pracować, ale mimo to odpowiedziałem: – Nie mogę się doczekać. Mike krótko opisał swoich kolegów z DSS, których było tylko sześciu. Podobnie jak poprzednim razem, w Sheratonie stacjonował też oddział SWAT, liczący sobie dziesięciu ludzi, oraz lekarz z FBI. Moja ekipa śledcza miała w tej chwili pięciu członków, choć to się ciągle zmieniało. Ochroną hotelu zajmował się dwudziestoosobowy oddział marines z Dubaju. Tak więc w Sheratonie mieszkało mniej więcej czterdziestu Amerykanów – tyle samo co poprzednim razem. Wystarczająco dużo, żeby wypełniać swoje obowiązki, ale może zbyt mało, by bronić Fortu Apache, kiedy zaatakują go Indianie, co było bardzo prawdopodobne. W Sheratonie mieszkali też, choć nie byli ujmowani w statystykach, agenci CIA i oficerowie Wywiadu Wojskowego. Kiedy tam byłem, naliczyłem ich po trzech z każdej z instytucji, ale oni trzymali się na uboczu. Nawet nie grali z nami w siatkówkę. – Ktoś mi mówił, że ten Sheraton jest fajny – odezwała się Clare. – Basen, siłownia, plaża. – I bar – uzupełniłem. – Zostajesz tam? – Tak. Ach! – Nie wiedziałem. – Jeśli zachcecie pojechać na prowincję, mogę jechać z wami. – Jesteś pewna, że tego chcesz?

– Nie. Ale jeśli będziecie mnie potrzebować, to pojadę. Nie mogłem sobie wyobrazić, po co nam lekarz na tym „Terytorium Indian”. Chociaż… gdyby się głębiej zastanowić, można sobie wyobrazić sytuację, kiedy jacyś ludzie strzelają do nas z karabinów maszynowych. – Poza tym nie mam nic przeciwko wycieczce krajoznawczej – dodała Clare. – To, co powinnaś zobaczyć, widzisz tutaj – stwierdził Mike. Clare nie odpowiedziała. Otworzyłem kopertę, którą dał mi Howard i wyjąłem z niej zdjęcia Bulusa ibn ad-Darwisza. Pierwsza fotografia, czarno-biała, przedstawiała młodego mężczyznę w birecie i todze. Podpis głosił: Bulus ibn ad-Darwisz, wręczenie dyplomów, Uniwersytet Columbia, 1987. Młody Bulus był na swój egzotyczny sposób dość przystojny. Miał garbaty nos, ciemne oczy i wydatne kości policzkowe. Długie włosy miał zaczesane do tyłu i ze zdziwieniem zauważyłem, że jego wąskie usta się uśmiechają. Był szczęśliwy z zakończenia studiów. Cały świat stał przed nim otworem. Następne dwa zdjęcia były kolorowe i opisane: Fotografia do prawa jazdy, 1982 i Zdjęcie paszportowe, 1990. Na zdjęciu paszportowym był jeszcze gładko ogolony, ale jego wygląd uległ już zmianie. Wyglądał poważniej, a może myślał już o powrocie do ojczyzny przodków. Napakował sobie głowę radykalnymi przemyśleniami, zapewne ze pośrednictwem Internetu, a może z pomocą jakiegoś miejscowego przewodnika duchowego, który miał inne poglądy na islam niż większość muzułmanów i wpajał je młodym ludziom, takim jak Bulus ibn ad-Darwisz. Ostatnie trzy zdjęcia też były kolorowe. Na jednym z nich w tle widoczny był duży dom w stylu wiktoriańskim. Podpis głosił: Dom w Perth Amboy, maj 1991, ostatnia znana fotografia. Dwudziestosześcioletni wówczas Bulus wyglądał na zdjęciu na starszego. Widać było, że ten człowiek zamierza wkrótce zerwać więzy łączące go z domem i rodziną, że zna już swoją przyszłość i chce pozostawić po sobie ślad na ziemi. Kto, zastanawiałem się, zrobił to zdjęcie? Pewnie matka. Był maj, być może jego urodziny. Czy matka i ojciec zdawali już sobie wówczas sprawę, że ich syn wkrótce opuści gniazdo i odleci na wschód? Pewnie tak. Ciekaw też byłem, czy Bulus miał dziewczynę. Czy spał z nią? A może miał tylko przyjaciół muzułmanów? Czy kolegował się też z chrześcijanami i żydami? Czy oglądał amerykańskie seriale telewizyjne? Być może robił to jeszcze w college’u. Ale potem młody Bulus zaczął żyć w innym świecie. A teraz znalazł się tutaj i zabija ludzi – amerykańskich marynarzy, Europejczyków, Saudyjczyków i swoich rodaków. Coś się stało? Być może nigdy się tego nie dowiem. Może on sam nie wie, co się stało i jak do tego doszło. W którymś momencie znalazł się na rozstaju dróg i wybrał tę niewłaściwą. Teraz ja byłem z nim na kursie kolizyjnym. Gdybym miał okazję, zapytałbym go o to wszystko. Pewnie nie będę miał jednak okazji, to będzie szybka śmierć. Moja lub jego. – To jest ten dupek? – zapytał Mike. – We własnej osobie. – Wygląda normalnie – zauważył Mike, zerkając na zdjęcie z urodzin. – Kto to jest? – zapytała Clare, pochylając się do przodu. – To jest Bulus ibn ad-Darwisz – odparłem. – Winny zbrodni ludobójstwa. – Przyjechałeś tu, żeby go odnaleźć? – zapytała Clare po dłuższej chwili milczenia. – Tak. – Powodzenia.

Spojrzałem jeszcze raz na fotografie i schowałem je do koperty. Jeśli Bulus wiedział, że tu jestem; może miał moją fotografię.

Rozdział trzydziesty ósmy

Brenner utrzymywał dużą prędkość. Wyprzedzaliśmy wolniej jadące samochody, co jest zawsze interesującym manewrem na drodze z jednym pasem ruchu w każdą stronę i z jadącymi z naprzeciwka ciężarówkami. – Te opancerzone SUV-y w ogóle nie reagują, kiedy wciśnie się gaz – stwierdził Mike po jednym ze szczególnie niebezpiecznych manewrów. – Dobrze sobie radzisz – zapewniłem go i zwróciłem się do Clare: – Masz coś jeszcze prócz torby lekarskiej? – Masz na myśli… broń? – Coś w tym rodzaju. – Nie. To znaczy… tak. W torbie. – Co to jest? – Pistolet. – Świetnie. Mogę go zobaczyć? Otworzyła torbę lekarską i wyjęła z niej glocka 9 mm. Odpiąłem pasy bezpieczeństwa, wychyliłem się do tyłu i wziąłem od niej broń. Sprawdziłem – magazynek był pełny, a w komorze nie było naboju. Udzieliłem jej jednominutowej lekcji, jak przeładować pistolet i jak zmienić magazynek, przypomniałem także, że glock nie ma bezpiecznika. – Paul Brenner pokazywał mi to wszystko – powiedziała. – To dobrze. A czy powiedział ci także, jak celować i strzelać? – Mówił, żebym trzymała go oburącz w wyprostowanych rękach, patrzyła na lufę i pociągnęła za spust. – To wystarczy. Celuj zawsze w środek celu. Serce jest po prawej stronie. – Po lewej. – Po jego lewej, a twojej prawej, pani doktor. Kiwnęła głową. Odwróciłem się z powrotem i zapiąłem pasy. Ruch na drodze był coraz mniejszy, a my nabieraliśmy prędkości. Zimy są tu suche, a rozciągający się płaskowyż ma kolor brązowy. Widziałem pola obsiane ziarnem i rozrzucone w okolicy pojedyncze drzewa owocowe. Ale głównie widać było uprawy tego, co przynosiło największy zysk – krzewy khat z ciemnozielonymi liśćmi i ładnymi białymi kwiatami. Kozom najwyraźniej smakowało. Szczęśliwe kozy. Wspomniałem o uprawie khat swoim towarzyszom podróży, a doktor Nolan dokonała medycznej analizy Catha edulis. Powstrzymała się od osądów moralnych, ale jej zdaniem nie powinno się obsługiwać urządzeń mechanicznych, będąc pod wpływem tej rośliny. Ale strzelać z karabinu maszynowego chyba można. Od czasu do czasu nasze radia budziły się z trzaskiem do życia, przekazując informacje z pierwszego i ostatniego wozu w konwoju o braku ogona. Na razie podróż przebiegała bez problemów. Zauważyłem, że kiedy nic nie jechało z naprzeciwka, Brenner kierował konwój na lewy pas. Albo przygotowywał się do pracy w Wielkiej Brytanii albo starał się omijać ewentualne miny pułapki.

Jakieś pięćdziesiąt mil na południe od Sany Mike wskazał rurociąg, który biegł z Ma’rib do portu As-Salif nad Morzem Czerwonym. – Plemiona z gór położonych na wschód stąd uszkadzają ten rurociąg średnio raz w miesiącu – powiedział. – Dla zabawy? – Dla zabawy i zysku. Każą władzom i amerykańskim firmom płacić sobie za ochronę rurociągu. – Skoro dostają pieniądze za ochronę, to nie powinni go niszczyć – zauważyłem. – Tak. Ale to jest Jemen. Oczywiście. Koniec dyskusji. – Za dwa kilometry Ma’bar – zaskrzeczało radio. Mike i pozostali kierowcy potwierdzili otrzymanie informacji i zaczęliśmy zwalniać. – Miasteczko – wyjaśnił Mike. Pamiętałem z grubsza drogę do Adenu i wiedziałem, że nie było tu wiele miejscowości. Ma’bar, leżące około sześćdziesięciu mil na południe od Sany, było pierwszą. Z poprzedniej podróży zapamiętałem też, że droga nie była wówczas uważana za szczególnie niebezpieczną, a na pewno nie przypominała alei pełnej zasadzek. Niestety, jak wspomniał w Nowym Jorku Buck, sytuacja uległa zmianie i to wcale nie na lepsze. Konwój zwolnił. – Tu należy się spodziewać punktu kontrolnego – uprzedził Mike. Wjechaliśmy do miasteczka Ma’bar, skupiska piętrowych domów, kóz, dzieci i drobiu. W centrum osiedla faktycznie znajdował się punkt kontrolny. Zatrzymaliśmy się. Patrzyłem, jak Buck wysiada z drugiego samochodu i podchodzi do żołnierzy. Uścisnął dłoń jakiemuś ważniakowi, powiedział coś, co wywołało wybuch śmiechu żołnierzy, a potem wziął na stronę dowódcę i wdał się z nim w poważną dyskusję, której, ku zadowoleniu wszystkich, towarzyszyło wręczenie bakszyszu. Buck wrócił do land cruisera. Bułka z masłem. Kiedy przejeżdżaliśmy, jemeńscy żołnierze zaglądali przez przyciemnione szyby do środka, mimo że nie mogli niczego dostrzec. – To oni powinni nam płacić – warknął Mike. – Dhamar, trzydzieści kilometrów. Następna kontrola. – Usłyszeliśmy w głośniku radia głos Brennera. Dwadzieścia minut później dotarliśmy do większego miasteczka Dhamar. Przypomniałem sobie, że w latach osiemdziesiątych trzęsienie ziemi prawie zrównało to miasteczko z ziemią. Do tej pory było wciąż w połowie zrujnowane. W tym kraju nigdy nie było spokoju. – Co tu się stało? – zapytała Clare. – To nie była żadna bitwa – zapewniłem ją. – Co dwa lata mieszkańcy burzą miasto młotami pneumatycznymi. To się nazywa Festiwal Al-Demolka. Z tyło panowała cisza. Z przodu śmiał się Mike. – Szykuje się ciężki dzień – odezwała się Clare. Moja żona tak mówi. Codziennie. Znów zatrzymaliśmy się w centrum miasta i Buck znowu wysiadł z samochodu, ale tym razem towarzyszył mu Brenner. – Rozmawiają o bezpieczeństwie na drodze – stwierdził Mike. – I liczymy na to, że ta banda klaunów przekaże nam prawdziwe informacje? – Nie, ale jeśli się z nimi wszystkimi rozmawia, to można wyczuć sytuację. Na przykład, czy nie kręcą.

Inną wartą rozważenia rzeczą było to wszystko, co widziały – albo nie widziały – drony. Jak w kraju, gdzie każdy nosi przy sobie AK-47, można określić, kto jest dobry, a kto zły? Obejrzałem się za siebie. Zauważyłem, że Zamo i drugi agent DSS opuścili szyby Bond Mobile, wysunęli karabinki M4 i osłaniali nas z tyłu. Buck i Brenner wracali już do swoich pojazdów. Zaskrzeczało radio i popłynął z niego głos Brennera: – Jedziemy dalej główną drogą do Jarim. Droga z Dhamar do Jarim była w dużej części górzysta. Wyjąłem ze schowka mapę i zacząłem ją studiować. – Kiedy dojedziemy do Jarim – odezwał się Mike – możemy wybrać nową drogę prowadzącą do Adenu albo jechać tym starym szlakiem karawanowym do Ta’izz i dalej do Adenu. Nie byłem pewny, czy mam ochotę podróżować z wielbłądami, więc zapytałem: – A jaka jest różnica? – Nowa droga jest lepsza i bardziej uczęszczana, ale jest tam więcej pagórków i miejsc, gdzie można zastawić pułapkę. – Rozumiem. A szlak karawanowy? – Mniej uczęszczany, łatwiej więc uniknąć samochodu pułapki. I tylko sześćdziesiąt mil przez góry. – A która jest bezpieczniejsza? – zapytała Clare. Prawidłowa odpowiedź brzmiała – żadna, ale Mike stwierdził enigmatycznie: – To zależy. Dotarliśmy wreszcie do zrujnowanego miasteczka Jarim. Mike powiedział, że są tu gorące źródła i stare tureckie łaźnie – coś jak w Saratoga Springs, z tą różnicą, że tu są w opłakanym stanie. Miasto wyglądało tak, że nie chciałbym tu nawet wyprać swoich skarpetek. Zatrzymaliśmy się ponownie przy punkcie kontrolnym, a Buck i Brenner wysiedli, żeby porozmawiać z żołnierzami. – Nieważne, którą drogę wybierzemy. Żołnierze i tak przekażą przez radio wiadomość do swojego sztabu, a wtedy dotrze ona także do niepowołanych uszu – stwierdził Mike. – Tak czy owak musimy przejechać przez tereny, gdzie działa Al-Kaida. Te tereny zaczynają się właśnie tutaj, w Jarim. – Powinien tu być znak drogowy: Al-Kaida, następne sto kilometrów – zażartowałem. A na serio, nie było się z czego cieszyć. Patrzyłem, jak Brenner i Buck dyskutują z żołnierzami i spróbowałem sobie wyobrazić ich rozmowę. „No, chłopcy, którą drogę powinniśmy wybrać, żeby nie wpaść w zasadzkę albo nie wjechać na minę pułapkę?”. „Najlepiej Long Island Expressway”. Buck i Brenner wrócili wreszcie do samochodów. W radiu usłyszeliśmy głos Brennera: – Kierujemy się na nową autostradę, ale potem zawracamy i zjeżdżamy na starą drogę do Ta’izz. Kiedy wszyscy potwierdzili otrzymanie wiadomości, ruszyliśmy. Po chwili Buck przekazał przez radio dobrą wiadomość. – Predatory nie wykryły żadnych podejrzanych działań na drodze do Ta’izz. To pewnie dlatego, że przeciwnicy do tej pory nie wiedzieli, którą drogę wybierzemy. Mike musiał dojść do tego samego wniosku. – Wzdłuż każdej drogi jest tysiąc par oczu i pięćset telefonów komórkowych. Naprawdę nie ma

znaczenia, którą drogę wybierzemy. – Masz rację. – Musimy się poruszać szybko i nie dać czasu Al-Kaidzie na przygotowanie nam niemiłej niespodzianki – dodał. – To straszne – odezwała się Kate. Wykonaliśmy manewr „tędy jadę, chłopaki”, potem nagle zmieniliśmy kierunek i po dziesięciu minutach jechaliśmy na południe starym szlakiem karawanowym do Ta’izz. – To chyba najlepsze posunięcie – skomentował Mike. To zależało, czy chcemy, czy nie chcemy bliskiego kontaktu z Al-Kaidą. – Te tereny naprawdę są opanowane przez Al-Kaidę? – zapytała Clare. – Tak wynika z czegoś, co się nazywa „mapą obszaru wpływów” opracowaną przez CIA – odparł Mike. – Ale mapom nie zawsze można wierzyć. CIA ma skłonność do wyolbrzymiania niebezpieczeństwa. Dzięki temu czują się potrzebni. Wyolbrzymianie niebezpieczeństwa można też nazwać chronieniem własnej dupy. Hej, przecież ostrzegaliśmy, że te drogi są niebezpieczne. Przykro nam z powodu tego, co się stało z waszym konwojem.

Rozdział trzydziesty dziewiąty

Stary szlak karawanowy nie był wcale taki zły, a ponieważ panował na nim niewielki ruch, jechaliśmy z prędkością stu dwudziestu kilometrów na godzinę i po pół godzinie zobaczyliśmy na horyzoncie góry. Kiedy zbliżaliśmy się do pierwszego wzgórza, zauważyłem światła stopu dwóch samochodów jadących przed nami, a dalej, na drodze, konwój złożony z pięciu wojskowych ciężarówek. Sięgnąłem po lornetkę i się im przyjrzałem. Na każdej z otwartych ciężarówek było po około dwudziestu mężczyzn w beretach i niebieskich mundurach polowych policyjnej służby bezpieczeństwa. – Wyprzedzamy pojedynczo – padła komenda Brennera przez radio. Kierowcy potwierdzili, a samochód Brennera zjechał na przeciwny pas i przyspieszył. Nagle ostatnia ciężarówka wykonała gwałtowny skręt, zmuszając land cruisera do ostrego hamowania i powrotu na prawy pas jezdni. – Dupki – warknął Mike. – Co się dzieje? – zapytała Clare. – Najprawdopodobniej zażądają pieniędzy – odparł Mike. – W wojsku panuje jeszcze jaka taka dyscyplina, ale policja to zwyczajni bandyci w mundurach. Policyjny konwój zwolnił, jedna z ciężarówek zjechała na przeciwny pas i wszystkie się zatrzymały. Blokada drogi. Pięć land cruiserów również się zatrzymało, ale w dziesięciometrowych odstępach pomiędzy pojazdami. Droga była pusta, jedynymi samochodami były ich i nasze. – Wszyscy zostają w samochodach – zakomenderował przez radio Brenner – ale szykujcie się do demonstracji siły. Brenner i Buck wysiedli, nieuzbrojeni, z samochodów. Stanęli i czekali. Brenner trzymał w ręku radiostację, a Buck rozmawiał przez telefon satelitarny, prawdopodobnie z ambasadą. A może ze stacją naziemną predatorów. To dobrze. Przynajmniej dobrze to wyglądało. – Te bałwany chcą, żeby Brenner do nich podszedł – skomentował Mike. – Nie ma żadnego podchodzenia. – Czy powinnam zacząć się bać? – zapytała Clare. – Raczej się wkurzyć – odparł Mike. Wyglądało na to, że znaleźliśmy się w impasie i może on chwilę potrwać. Nie byłem pewien, co na to protokół, wiedziałem natomiast, jak reaguje męskie ego. W ciężarówkach opadły tylne klapy i policjanci uzbrojeni w AK-47 zaczęli zeskakiwać na drogę. Ich niebieskie mundury pokrywał kurz. Większość miała twarze zasłonięte chroniącymi przed pyłem chustami, co nadawało im wygląd prawdziwych bandytów. Nie zrobili ani kroku w kierunku land cruiserów; kręcili się wokół swoich ciężarówek, a niektórzy skorzystali z okazji, żeby się wysikać. Zobaczyłem, że Brenner podnosi radiostację do ust. – Wszyscy zostają na miejscach. Buck rozmawiał teraz z kilkoma policjantami, prosząc ich pewnie, żeby zaprowadzili go do swojego szefa. Bezskutecznie. Cierpliwość nie należy do zbioru moich licznych cnót. Otworzyłem drzwi i wysiadłem z M4

przewieszonym przez ramię. – Brenner się wkurzy – zauważył Mike. – Uważaj na siebie – dodała Clare. Minąłem dwa stojące przed nami samochody i wtedy zauważył mnie Brenner. – Wracaj do swojego wozu – zawołał. Nie zareagowałem. – Znajdźmy ich szefa – powiedziałem, chwytając Bucka za rękę. Buck chwilę się opierał, ale w końcu ruszył za mną. Brenner został z tyłu, w miejscu skąd widział nas i jednocześnie mógł nawiązać kontakt wzrokowy z konwojem. – Dowiedzmy się, czego chcą ci idioci, i ruszajmy w drogę – odezwałem się do Bucka. – Chcą pokazać, kto tu rządzi i dodatkowo kilka setek dolarów – odparł Buck. – No to się przeliczą. Zanim dotarliśmy do pierwszego pojazdu w kolumnie policyjnej, podszedł do nas wysoki facet w mundurze z poważnie wyglądającymi insygniami i powiedział coś po arabsku. Buck mu odpowiedział. Facet nie był zaskoczony, że Buck zna arabski – pewnie dowiedział się już o tym wcześniej przez radio. Obaj teraz na przemian trajkotali. – Co ten błazen mówi? – wtrąciłem się. – To jest kapitan Dammadż z Narodowego Biura Bezpieczeństwa. Chce wiedzieć, kim jesteśmy i dokąd jedziemy. – Dobrze wie, kim jesteśmy i dokąd jedziemy. Powiedz mu, żeby się walił. Buck powiedział coś do mężczyzny, chociaż pewnie nie to, co mu zasugerowałem. Kapitan coś powiedział, a Buck przetłumaczył jego słowa: – On mówi, że ta droga jest zamknięta ze względów bezpieczeństwa. Musimy wrócić do Jarim i pojechać nową drogą. – No to masz teraz okazję powiedzieć mu to swoje: zejdź mi z drogi, tępy potomku chorego wielbłąda. Buck powiedział jakieś zdanie, ale nie usłyszałem słowa „dżamal”, które znałem. Buck wysłuchał odpowiedzi kapitana i zwrócił się do mnie: – On mówi, że zapewni nam bezpieczny przejazd przez góry. Za pięćset dolarów. – Powiedz, że to my zapewnimy mu bezpieczeństwo. Za sześćset. – John… Kapitan znów coś powiedział. – On widzi, że jesteś zły i podejrzewa, ze próbujesz go obrazić. – Ja? – uśmiechnąłem się do kapitana Dammadża i powiedziałem uprzejmym tonem: – Daję ci dwie minuty na to, żebyś zszedł nam z drogi. Buck, prawdziwy dyplomata, również się uśmiechnął i powiedział coś do kapitana. Rozmawiali długo, być może negocjując warunki porozumienia. Ja, rzeczywiście, porządnie się zdenerwowałem, może bez powodu, a może mam zwyczajnie agresywną naturę i irytuję się w nieodpowiednich momentach. Przypomniałem sobie jednak słowa Bucka, wypowiedziane jeszcze w Nowym Jorku. Jemeńczycy nie lubią, kiedy ktoś zachowuje się jak cipa. A więc żadnych zniewieściałych mężczyzn. Co ciekawe, postępowałem zgodnie z zaleceniami Bucka, a on nie był zadowolony. Dlaczego? Usłyszałem, że ktoś wywołuje mnie przez radio. Podniosłem radiostację do ucha; Buck zrobił to samo ze swoją. – Co tam się dzieje? – To był Brenner. – John, wracaj tutaj.

– Oficer dowodzący mówi, że droga jest zamknięta ze względów bezpieczeństwa – odpowiedział Buck. – Próbujemy się porozumieć. Odbiór. – John… – Brenner zwrócił się do mnie – Pozwól Buckowi załatwić sprawę. – Odmawiam. Bez odbioru. Spojrzałem za siebie na kolumnę naszych samochodów. Widziałem, że Kate wysiadła i ostro dyskutuje ze swoim przyjacielem Paulem, mówiąc mu pewnie: „Uprzedzałam, że John nie potrafi działać w zespole”. A może myślała, że chcę jej udowodnić, jaki to jest ze mnie luzak, większy od Paula Brennera. To absolutnie nie było prawdą. No… może trochę. Buck i Kapitan Kutas wymienili jeszcze kilka słów. – Zgodził się na czterysta dolarów… – zwrócił się do mnie Buck. – To rabunek w biały dzień. Wiem, że biorą po dwa dolce na głowę. Buck wyglądał na nieco zbitego z tropu. – Proszę cię, John, uspokój się – warknął. – Mamy te pieniądze w budżecie. To nie twoja forsa. Niepotrzebnie utrudniasz. – Tu nie chodzi o forsę, Buck. Tu chodzi o jaja. Sam mówiłeś, żeby zachowywać się wobec nich agresywnie. – Nie. Ja mówiłem, że jeśli będziesz wyglądał na wystraszonego, to możesz spowodować u nich wybuch agresji. – Czyżbym źle zrozumiał? Przepraszam. Ale zabawmy się w złego i dobrego policjanta. Ja jestem ten zły. Ty rozmawiaj z tym dupkiem uprzejmie i powiedz, że ja jestem twoim szefem, strasznym kutasem, ale zgodzę się na sto dolarów. Buck miał mnie już chyba dość, ale zmusił się do uśmiechu i powiedział coś do kapitana Jak-MuTam. – Powiedz temu błaznowi, że jemeński rząd powinien nas całować w dupę z wdzięczności za naszą obecność – podpowiedziałem jeszcze Buckowi. Buck przerwał rozmowę z kapitanem i warknął: – Zamknij się, John. – Okej. – Chyba nie jestem dobrym dyplomatą. – Dwieście dolarów – obwieścił mi Buck. – Na mniej się nie zgodzi. Ten facet musi teraz zachować twarz. Nie będziemy się targować za wszelką cenę, bo nie chcemy wracać do Jarim. Płacę mu dwieście dolarów i ruszamy w drogę. – Aż do kolejnego wymuszenia pieniędzy. Buck wdał się w dalszą dyskusję z kapitanem. Po chwili poinformował mnie o rezultatach. – Dostaniemy od niego… w języku dyplomacji to się nazywa laissez-passer. Pisemną przepustkę do Adenu. Moim zdaniem było to gówno warte, ale Buck był coraz bardziej zestresowany, jemeńscy policjanci przestali już publicznie oddawać mocz i zaczynali się niepokoić, na dodatek Brenner był totalnie wkurzony, a Kate sprawiała wrażenie zmartwionej. Albo złej na mnie. Na domiar złego nie zasłoniła twarzy i te błazny zaczęły się jej przyglądać. Nie pozostawało mi nic innego, jak powiedzieć: – W porządku. Buck powiedział coś do kapitana Dammadża, który skinął głową i uśmiechnął się do mnie. – Mam go uściskać? – zapytałem Bucka. – Wystarczy, jak uściśniesz mu dłoń. Wyciągnąłem więc do kapitana rękę.

– Jesteś złodziejem – powiedziałem z uśmiechem na twarzy. Kapitan odwzajemnił uśmiech i powiedział coś, co Buck przetłumaczył jako: „Jesteś odważnym mężczyzną i twardym negocjatorem”. Nie byłem pewien, czy Dammadż rzeczywiście to powiedział. Jego słowa mogły równie dobrze brzmieć: „Jesteś skończonym dupkiem i gównojadem”, a Buck chciał tylko załagodzić sytuację. Buck sięgnął po swoją radiostację. – Za kilka minut ruszamy – obwieścił. Kapitan Dammadż podszedł do jednej z ciężarówek, być może po to, żeby wypisać nam przepustkę. – Dałbym sobie radę bez twojej pomocy – zwrócił się do mnie z pretensją Buck. – Dzięki mnie było zabawniej. Kapitan Dammadż wrócił ze świstkiem papieru, który został zamieniony na dwa banknoty. – Podpisał się „Ali Baba i czterdziestu rozbójników”? – zapytałem Bucka czytającego tekst przepustki. Kapitan Dammadż uśmiechnął się i odezwał do mnie po angielsku: – Wcale nie jest pan aż tak bardzo zabawny. Upps. Buckowi prawie wypadł z ręki nasz laissez-passer. – Uważajcie na drodze – poradził nam kapitan. – I życzę miłego pobytu w Sheratonie. – A ja życzę miłego dnia – powiedziałem. Kapitan już się odwracał na pięcie, kiedy z jego ust padły pożegnalne słowa: – Sam się wal! Buck spojrzał na mnie, ale chyba zabrakło mu słów. – Myślisz, że naprawdę mogą być jakieś problemy po drodze? – zapytałem Bucka, kiedy wracaliśmy do samochodów. – Wkrótce się przekonamy. Dotarliśmy do pierwszego samochodu, obok którego stali Brenner i Kate. – Doceniam twoją inicjatywę – zwrócił się do mnie Brenner, wykazując się daleko idącą powściągliwością – ale radzenie sobie w takich sytuacjach jest zadaniem Bucka. Nie zareagowałem na jego słowa, nawet się nie zatrzymałem. – Co się z tobą dzieje? – spytała mnie Kate. Pytanie było retoryczne, więc nie pofatygowałem się, żeby na nie odpowiedzieć. – Miałaś zostać w samochodzie – upomniałem ją. – Słuchaj rozkazów. – Ja? A ty? – Ja nie przyjmuję poleceń od Paula Brennera. – Porozmawiamy później – rzuciła Kate. – Ile? – zapytał Mike, kiedy wsiadłem do swojego land cruisera. – Dwieście. – To w sam raz. – Wszystko już w porządku? – zapytała Clare. – Możemy jechać. Policyjna ciężarówka blokująca drogę zjechała na bok i samochód Brennera ruszył naprzód, a za nim reszta konwoju. Spojrzałem w boczne lusterko. Policyjne ciężarówki zawracały. Po kilku minutach zniknęły nam z oczu.

Dwadzieścia minut później droga zaczęła piąć się w górę i wyraźnie się zwęziła. Przed nami rozciągała się górska przełęcz. – Dziewięć-dziewięć – odezwał się przez radio Brenner, a oznaczało to, że zwraca się do wszystkich. – Robi się ciekawie. Rozciągamy kolumnę, ale tak, żeby każdy widział wóz jadący przed nim. Zachowajcie czujność. Ma się rozumieć, Paul. Ja się jednak nie przejmowałem. Przecież mieliśmy przepustke od kapitana Dammadża. Od dawna nie mijał nas żaden samochód z naprzeciwka. – To zły znak – stwierdził Mike. – Masz rację. – Czy policja mówiła coś o sytuacji na drodze? – zapytał. – Ich szef coś wspominał, że droga jest zamknięta ze względów bezpieczeństwa. – I? – To była jego karta przetargowa. Chciał pięćset dolców za eskortę. – Może mówił prawdę – odezwał się po dłuższej chwili Mike. – Przekonamy się. – Taaa… Z drugiej strony, nie można ufać policji, nawet jeśli się im zapłaci za ochronę. – Wiem. – Pomyślałem o belgijskich turystach w Ma’rib. Im też pieniądze nie pomogły. – Może powinniśmy zawrócić? – zastanawiała się głośno Clare. – Decyduje szef, a on już podjął decyzję – odparł Mike. Oczywiście. A Paul Brenner nie cofał się przed niczym. Prawdę mówiąc, znaleźliśmy się w nieciekawej sytuacji. Chociaż pewnie o to chodziło. – Przynajmniej mamy całą drogę dla siebie – pocieszał Mike. – Mam nadzieję. Droga ominęła położone wysoko w górach miasteczko. – To Ibb – wyjaśnił Mike. – Ostatnie miasto w tych górach. – I dodał: – Tu praktycznie wpływy rządu nie sięgają. – To dobrze, bo już nam się kończą pieniądze na przekupstwo. – Tu rządzą plemiona, ale z ich strony nic nam nie grozi – mówił dalej Mike i przypomniał: – Ale ostatnio pojawiła się Al-Kaida. A Al-Kaida nie będzie chciała naszych pieniędzy. Zadowoli się naszymi głowami.

Rozdział czterdziesty

Góry były spalone słońcem; stada kóz skubały zbrązowiałą roślinność. Na zboczach gór i pośród łąk widoczne były lepianki. Musieli tu żyć jacyś ludzie, chociaż nie zauważyłem ani jednej osoby. Czas żucia khat? Wokół szczytów pojawiły się białe obłoki, ale wyposażonym w kamery na podczerwień predatorom nie powinno to przeszkadzać. Droga była brukowana, a mimo to dwóch jadących przed nami samochodów prawie nie było widać w obłokach kurzu. Staraliśmy się jechać lewą stroną wąskiej drogi, żeby zmniejszyć zakres zniszczeń w przypadku wybuchu miny podłożonej po prawej stronie. Tyle, że mina mogła zostać podłożona również i po lewej stronie. Utrzymywaliśmy prędkość stu kilometrów na godzinę, co w tych warunkach i tak już było szaleństwem. Radio milczało, moi towarzysze podróży również. – Za jakieś pół godziny zaczniemy zjeżdżać na równinę – odezwał się w końcu Mike. Ton jego głosu sugerował, że cierpi on na rodzaj górskiej fobii i pewnie miał ku temu dobry powód. Od czasu do czasu obserwowałem okolicę przez lornetkę, ale nie zauważyłem niczego podejrzanego. Chociaż nie wiedziałem, jak tutaj może wyglądać coś podejrzanego, miałem pewność, że kiedy to ujrzę, to już będę wiedział. – Jak się czujesz? – zapytałem Clare. Żadnej odpowiedzi. Obejrzałem się przez ramię i zobaczyłem, że śpi. To był chyba najlepszy sposób na nieco przerażającą podróż przez terytorium wroga. – Ty też powinieneś się zdrzemnąć – zasugerowałem Mike’owi. Wydawało mi się to zabawne, ale on się nie roześmiał. Miałem nadzieję, że nie błądzi teraz myślami gdzieś w Afganistanie. Zaskrzeczało radio i rozległ się głos Brennera, chłodny i opanowany. – Predator donosi, że przed nami jest zasadzka. – Jasna cholera! – mruknął Mike. – Co on powiedział? – zapytała Clare, która się właśnie obudziła. – Pochyl się, żeby nie było cię widać przez okna. Szybko. Odpięła pas i położyła się płasko na siedzeniu. – Utrzymać maksymalną prędkość – zarządził Brenner. Przyłożyłem lornetkę do oczu i jakieś trzysta metrów przed samochodem Brennera dostrzegłem trzy rzeczy: jakąś lepiankę w pobliżu prawego skraju drogi, pięćdziesiąt metrów dalej, na wąskim poboczu, białą toyotę z podniesioną maską, i wreszcie, na zakręcie drogi, jadący w naszym kierunku wóz ciągnięty przez osiołka. – Zasadzka… – powiedział Mike. – Być może mina-pułapka… Ty też się pochyl. – Zwrócił się do mnie. W dalszym ciągu obserwowałem drogę przez lornetkę. Samochód Brennera był dosłownie o sekundy od lepianki. Widziałem zapalające się światła

stopu. Samochód zjechał na lewą stronę, prąc na czołowe zderzenie z wozem. Nagle na niebie pojawiła się smuga dymu i lepianka eksplodowała. W tej samej chwili nastąpiła druga eksplozja, której fala uderzeniowa zakołysała samochodem. Clare krzyknęła. Jasna cholera. Na niebie zobaczyłem kolejne dwie smugi dymu. Tym razem ogłuszająca eksplozja zmiotła z powierzchni ziemi zaprzęgnięty w osiołka wóz i białą toyotę. Z góry posypał się grad pozostałości po wybuchu, brązowa trawa płonęła, a nad szczątkami toyoty unosił się obłok czarnego dymu. Samochód Brennera, przedzierając się przez zniszczony obszar, uderzył w pozostałości po osiołku i pognał dalej, a za nim wóz, w którym siedział Buck, a potem nasz. Coś uderzyło w naszą przednią szybę, pozostawiając na niej czerwoną smugę. Mamma mia! Spojrzałem w boczne lusterko i zobaczyłem wyłaniający się z dymu samochód Kate i jadący za nim Bond Mobile. W tej samej chwili coś jeszcze trafiło w nasz wóz. Dobrą sekundę zajęło mi uświadomienie sobie, że ktoś do nas strzela. Mike wcisnął pedał gazu i nasz SUV pokonał podwójny zakręt na dwóch kołach. Rozległy się ponownie strzały. Wnętrze samochodu wypełnił huk. Obejrzałem się i zobaczyłem spore zagłębienie po kuli w tylnej szybie. Widziałem też czerwone pociski smugowe nadlatujące z otaczających nas wzgórz. Naprawdę chciałem opuścić szybę w oknie i odpowiedzieć ogniem, ale Brenner wyraźnie tego zakazał. Może to zresztą nie był najlepszy pomysł w chwili, gdy wokół nas latały ze świstem pociski. Kiedy jednak spojrzałem przez tylną szybę za siebie, zobaczyłem, że ktoś w Bond Mobile, ubrany w kamizelkę kuloodporną i hełm z kevlaru – być może Zamo – wychyla się, jak na gangsterskich filmach, przez lewe tylne okno i strzela w kierunku, z którego nadlatywały pociski smugowe. To samo robił drugi agent DSS, siedzący obok kierowcy. – Stop! – krzyknęła Clare, kiedy kolejny pocisk trafił nasz wóz. – Patrzcie! – krzyknął Mike. Obróciłem się. W naszym kierunku mknęła z maksymalną prędkością następna biała toyota. Zamachowcy? Nie miałem okazji się przekonać, ponieważ błękit nieba przecięła kolejna smuga białego dymu i toyota zamieniła się w kulę ognia. Samochody Brennera i Bucka przedarły się przez płonący wrak, a kiedy my dotarliśmy do miejsca eksplozji, z góry zaczęły spadać rozpalone do czerwoności odłamki. Coś uderzyło w maskę naszego samochodu i Mike’a chwilowo oślepił czarny, gryzący dym. Samochód zboczył z drogi i Mike w ostatniej chwili skontrował kierownicą, unikając stoczenia się na dno wąwozu. Rozpiąłem pas i spojrzałem przez tylną szybę. Samochód Kate był tuż za nami, zbliżał się też szybko Bond Mobile. Nie dostrzegałem już żadnych pocisków smugowych, udało nam się więc wydostać z zasadzki. Odetchnąłem głęboko i spojrzałem na Clare, leżącą teraz na podłodze, z twarzą i tułowiem zasłoniętymi przez wielką torbę lekarską. – Już po wszystkim – zwróciłem się do niej. Nie odpowiedziała, więc sięgnąłem ręką i uniosłem torbę. Patrzyła na mnie, ale nic nie mówiła. – Nic ci nie jest? – zapytałem. Zaprzeczyła. Obróciłem się z powrotem do przodu.

– Trzy pieprzone tygodnie – mruknął Mike. Faktycznie, czas jest rzeczą względną. Zdawało nam się, że tkwiliśmy w pułapce w nieskończoność, podczas gdy wszystko trwało pewnie niecałe dwie minuty. Mike uruchomił spryskiwacz i wycieraczki rozmazywały na szybach czerwoną breję. Zaskrzeczało radio i usłyszeliśmy głos Brennera, wciąż spokojny i opanowany. – Raport sytuacyjny, wóz Numer Jeden cały. – Dwójka… w porządku – w głosie Bucka słychać było zaskoczenie. Mike ściskał kurczowo kierownicę, więc odpowiedziałem za niego: – Trójka okej. Czekałem na meldunek czwartego samochodu i już zaczynałem się niepokoić. – Czwórka okej – usłyszałem nareszcie niemal radosny głos Kate. – Bryka w porządku, ale Z lekko draśnięty – popłynął meldunek z Bond Mobile. – Masz klienta – zwróciłem się do Clare. Góry zaczęły się oddalać, przed nami rozciągał się płaski teren. Brenner przyspieszył i mknęliśmy teraz po zniszczonej nawierzchni w dół ku równinie. Na twarz Mike’a wróciły kolory, tylko knykcie miał wciąż zbielałe. – Predatory niczego przed nami nie widzą – poinformował nas Brenner. Wszyscy potwierdzili otrzymanie tej dobrej wiadomości. Mike wreszcie odzyskał głos. – Predatory zwykle latają parami… każdy ma po dwie wyrzutnie Hellfire… to znaczy, że nie mamy już rakiet. – Zgadza się. Ale tamci o tym nie wiedzą. – I niech tak zostanie… Mam nadzieję. Clare siedziała skulona z tyłu z radiostacją w dłoni. – Piątka, tu doktor. Co z Z? – Nie jesteś potrzebna – odpowiedział sam Z. – Pocisk przeszył mu mózg – odezwał się drugi agent DSS. – Żadnych uszkodzeń. Wszyscy mieli podwyższony poziom adrenaliny, cieszyli się, że żyją i mogą żartować ze śmierci. – Szkoda osiołka – odezwał się ktoś. – Attaché prawny – rzucił ktoś inny. – Co ze zgodą na otwarcie ognia? – Załatwiam – odparł Howard. – Cisza w eterze – zarządził Brenner. Radiostacje zamilkły. – Nigdy w życiu się tak nie bałam – wyznała Clare. – Witaj w klubie – odpowiedział Mike. Przyjrzałem się przez lornetkę samochodowi Bucka, a potem Brennera. W miejscach trafienia pocisków zobaczyłem gołą blachę. W wozie Brennera dodatkowo pękła tylna szyba. Ciekaw byłem, co powie nowy ambasador, kiedy go przewiozą takim samochodem z lotniska w Sanie. Droga przed nami była teraz prosta. Pojawiły się pierwsze lepianki i chaty z kamienia, bydło i ludzie, a nawet kilka skuterów wznoszących tumany kurzu na górskich ścieżkach. Zwiększyliśmy prędkość i wjechaliśmy na ostatnie wzgórze, skąd widoczna była ciągnąca się po horyzont równina. Knykcie Mike’a się zaróżowiły. Mike podłączył swój telefon satelitarny do gniazda antenowego, a ja wybrałem numer kierowcy Wozu Numer Cztery.

– Steve – zgłosił się kierowca. – Czy pani Mayfield nie śpi? – Nie… chwileczkę. – Kto mówi? – usłyszałem głos Kate. – Dzwonię, żeby zapytać, co u ciebie. – U mnie wszystko w porządku? A u ciebie? – Wszystko gra. A jak tam Howard? – Dobrze… trochę się martwi, że mogły tam być niewinne ofiary. – Niewinny był tylko osioł. A propos, mówiłem ci, że to niebezpieczny kraj. – Nareszcie. Musiałem to powiedzieć. – Ten jeden raz miałeś rację – odpowiedziała Kate. – Do zobaczenia. – Rozłączyłem się. Mike chyba odzyskał humor: – W Iraku i Afganistanie mawialiśmy, że skoro nie potrafimy odróżnić dżihadystów od niewinnych ludzi, trzeba zabić wszystkich, niech już święty Piotr oddzieli dobrych od złych. – Oni są muzułmanami – zauważyłem. – Słusznie. W takim razie muzułmanie dostaną siedemdziesiąt dwie dziewice, a dżihadyści będą przez całą wieczność walić konia. Ciekawa teologia. Co ważniejsze, Mike Cassidy, który sprawiał wrażenie zwyczajnego faceta z Daytona Beach, zrobił się nieco bezduszny. Może lata w tym fachu sprawiły, że stracił wyczucie. A może działo się tak z nami wszystkimi, stopniowo, niezauważalnie. Znaleźliśmy się na równinie. Były tu gospodarstwa, ludzie i samochody. Można by rzec, wróciliśmy do cywilizacji, ale to chyba byłoby nadużyciem słowa cywilizacja. – Co z paliwem? – zaskrzeczało radio głosem Brennera. Mike spojrzał na wyświetlacz komputera pokładowego. Mieliśmy paliwo na dziewięćdziesiąt sześć kilometrów. Wszyscy zgłosili to samo, więc Brenner zadecydował: – Tankowanie w Ta’izz. Szczegóły później. – Ta’izz to duże miasto – poinformował nas Mike. – Ma jakieś trzysta tysięcy mieszkańców i z tuzin stacji benzynowych. Ale czasami nie ma w nich paliwa. Pomyślałem, że przecież oni tu wydobywają ropę. Ale w tym kraju nie brakowało chyba tylko amunicji. – To jeszcze nie koniec problemów, więc bądźcie czujni – odezwał się przez radio Brenner. – Wszyscy się tam świetnie spisali. – Dodał. Dzięki, Paul. Kierowcy rzeczywiście wykonali świetną robotę, podobnie jak Zamo i ten drugi agent DSS, którzy dosłownie nadstawili swoich karków. Cała reszta nie zrobiła niczego poza zaciskaniem zwieraczy. – Świetnie prowadzisz – pochwaliłem Mike’a. – Dzięki. – Myślałam, że już po nas – zawtórowała mi Clare. – Niewiele brakowało – przyznał Mike. Clare zaproponowała kanapki, ale mieliśmy ochotę tylko na wodę. Jechaliśmy do Ta’izz, potem do Adenu, a potem może do Ma’rib. Pantera już nas namierzył. Teraz my musieliśmy namierzyć jego. I zabić, nim on zabije nas. To proste. Lubię proste rozwiązania.

Rozdział czterdziesty pierwszy

N ie chcieliśmy wjeżdżać do Ta’izz ostrzelanymi samochodami. Mike wyjaśnił dodatkowo, że Ta’izz to siedlisko Al-Kaidy i ruchów antyrządowych, a na dodatek silną pozycję mają tam komuchy. To takie jemeńskie San Francisco. Dobra wiadomość była taka, że predatory namierzyły otwartą stację benzynową za miastem. Predatory są lepsze niż GPS, bo mają wyrzutnie pocisków rakietowych. Jechaliśmy za samochodem Brennera, aż ujrzeliśmy stację benzynową. – Samochody Numer Jeden i Pięć tankują. Reszta na pozycjach – zarządził przez radio Brenner. Mike zatrzymał samochód na poboczu drogi i nie wyłączył silnika. Tak samo zrobiły samochody Bucka i Kate, podczas gdy pierwszy i ostatni wóz z kolumny podjechały do dwóch dystrybutorów. Brenner, z M4 przewieszonym na ramieniu, wysiadł ze swojego samochodu i podszedł do Bond Mobile żeby sprawdzić, co z Zamo. Buck też wysiadł, oczywiście uzbrojony. – Idę na wizytę domową – powiedziała Clare, wychodząc z samochodu z torbą lekarską w ręku. Ja też wysiadłem, z M4 w dłoni, i rozejrzałem się po okolicy. Dystrybutory były nowoczesne, ale na parkingu było brudno, a budynek stacji był chatą zbudowaną z betonowych bloczków. Z tej chaty wyłoniło się sześciu Jemeńczyków w złachanych białych szatach, wszyscy z obowiązkowymi jemeńskimi laskami, czyli z AK-47. Ostatnio taki arsenał zgromadzony na stacji benzynowej widziałem, przejeżdżając przez Alabamę. Dwóch tubylców zajęło się dystrybutorami – tu nie obowiązywała samoobsługa – a pozostali czterej okazali się wścibscy. Oglądali ostrzelane land cruisery; Buck z nimi rozmawiał. Nie miałem pojęcia, co mówi, ale powinien im powiedzieć, że strzelaliśmy do siebie nawzajem dla zabawy. Na pewno by uwierzyli. Clare wsiadła do samochodu Zamo, a Brenner stał z głową wetkniętą w otwarte okno. Zrobił mi miejsce i ja też wetknąłem głowę. Zamo siedział na tylnej kanapie, podczas gdy Clare odwijała zakrwawiony bandaż z jego lewego przedramienia. – Jak się czujesz? – zapytałem. – Czułbym się lepiej jakbyście przestali mnie o to pytać. Clare obejrzała ranę. – Nie jest źle – powiedziała. – Sam wiem – odparł Zamo. – Oczyszczę i zabandażuję ranę, a w hotelu może założę ci szwy. – Dała Zamo fiolkę z antybiotykiem. – Chcesz coś przeciwbólowego? – Nie. – Może pełnić swoje obowiązki? – zapytał Clare Brenner. – Jestem gotów do jazdy – odpowiedział Zamo. Sytuacja tu była opanowana, wszedłem więc do chaty w poszukiwaniu toalety. Pomyślałem też, że kupię sobie przekąskę Slim Jims i Dr Peppera do popicia. Niestety, w chacie nie było niczego prócz kilku białych plastikowych krzeseł i modlitewnego dywanika. W którą stronę jest Mekka? Podszedł do mnie Buck.

– Toalety są za budynkiem – wyjaśnił. Przez pozbawiony drzwi otwór w ścianie weszliśmy do pomieszczenia z wykopanym rowem, chwyciliśmy się za nosy i za ptaki, i zrobiliśmy swoje. Po nas kolejno to samo zrobili chłopcy z DSS, Brenner i Kate, która nie omieszkała zapytać: – Kto nie opuścił deski? Staliśmy na straży odwróceni plecami, kiedy Kate korzystała z okopu typu unisex. To było wspaniałe, zacieśniające więzi doświadczenie – pewnie nie ostatnie w tym dzikim kraju. W końcu Drużyna A zebrała się w komplecie, wykorzystaliśmy więc okazję do krótkiej narady. – Przekazałem telefonicznie do ambasady informację o incydencie – powiedział Buck – a oni zawiadomili Waszyngton. Departament Stanu prześle rządowi jemeńskiemu notę. My jednak nie przyznajemy się do bezprawnego użycia pocisków Hellfire. – Nie wydaje mi się, żeby ogień karabinów maszynowych mógł spowodować takie zniszczenia – wyraziłem swoją wątpliwość. Odpowiedzi udzielił mi Brenner. – Ogień z broni ręcznej potrafi zdetonować minę pułapkę czy spowodować wybuch zbiornika z paliwem. Jemeńczycy nie są w stanie przeprowadzić dokładnych badań kryminalistycznych, żeby to podważyć. No i dobrze. Zresztą co mnie to obchodzi. – Howard może wpaść na pomysł, żeby napisać w raporcie prawdę – zauważyła Kate. – Powiedz, że chcę z nim zamienić słowo – powiedział Buck. Kate skinęła głową i odeszła. – Nie możemy pozwolić, żeby pojawiły się wykluczające się wersje wydarzeń – powiedział Buck. – Słusznie – zgodziłem się. – Szczególnie dotyczy to wersji prawdziwych. – Staliśmy się ofiarami ataku Al-Kaidy – tłumaczył niezrażony moimi słowami Buck. – Nie chcemy być postrzegani jako agresorzy czy prowokatorzy. Pewnym grupom w Stanach nie podoba się sposób, w jaki wykorzystujemy pociski Hellfire. Ten incydent, gdyby prawda wyszła na jaw, mógłby zostać odczytany jako działanie zaczepne, a nie obronne. Słusznie. Nie ma potrzeby niepokoić organizacji obrony praw człowieka w Stanach informacjami na temat naszego programu HAPPY – Hellfire Assasination Program to Pacify Yemen. Sam to wymyśliłem. – Nie mniej ważne jest – ciągnął Buck – żeby nasza czwórka nie została uznana za persona non grata i poproszona o opuszczenie terytorium Jemenu. – Gdyby nie pociski Hellfire, wszyscy zostalibyśmy uznani za persona non oddychająca – zauważyłem. Buck postanowił zignorować moją uwagę. – Ten atak – wrócił do swojej kwestii – oraz atak na instalacje Hunt Oil, sprawi, że Waszyngton dokona ponownej oceny naszej misji wojskowej w Jemenie. Tak jak to było w przypadku ataku na Cole. Podsumowując, czasem trzeba przeprowadzić atak, żeby wyszło na nasze. Bitwa o Alamo, USS Maine, Pearl Harbor, Zatoka Tonkińska, USS Cole i tak dalej. Czasami atak jest niczym nieuzasadniony i nieoczekiwany, a czasem wprost przeciwnie. – Mogliśmy wyczarterować samolot albo skorzystać z usług CIA – zauważyłem. I przypomniałem Buckowi i Brennerowi: – Zgodziliśmy się z Kate pełnić rolę przynęty, a nie baranka ofiarnego. – Wiedziałeś, John, co robimy – odezwał się Brenner. – Kate też wiedziała. To gra o dużą stawkę.

My mamy przeżyć, oni umrzeć. Koniec dyskusji. Niezupełnie, panie Brenner. – Nie jestem pewny czy wszyscy twoi chłopcy zdają sobie sprawę, że specjalnie prowokujemy AlKaidę. – Wiedzą jakie ryzyko wiąże się z wyściubieniem nosa poza teren ambasady – odpowiedział, patrząc mi prosto w oczy. – A doktor Nolan? Ona tylko spłaca studencki kredyt. A Howard? – To ty go namówiłeś – przypomniał mi Brenner. – Nie ja. – To prawda. I ostatnia sprawa. Podejrzewam, że to był idiotyczny pomysł CIA. Zwróćcie uwagę, że naszego kolegi z CIA tu nie ma. Nikt nie raczył tego skomentować, zwróciłem się więc do Bucka. – Dzwoniłeś do niego? – Dzwoniłem do szefa stacji w Sanie. – Jest zadowolony? – Szaleje ze szczęścia. – Buck obrzucił mnie uważnym spojrzeniem. – Wypełniliście z Kate przynajmniej część zadania, więc możecie oboje wracać do domu, jeśli chcecie. Porozmawiaj o tym z żoną. Te słowa zabrzmiały jak wyzwanie dla mojej męskości. – Jestem tu po to, żeby zabić Panterę. Ale chcę, żeby konsultowano ze mną kolejne posunięcia. – Od tej chwili będziesz o wszystkim informowany – zapewnił mnie Buck. – To jest twój show, John. Ty jesteś tu gwiazdą. I ty znajdziesz Panterę. Albo on znajdzie ciebie. Buck niewątpliwie potrafił posługiwać się słowem. Był prawdziwym mistrzem wciskania kitu. Mimo to nadal go lubiłem. – Jest jakaś szansa, że któryś z zabitych na drodze był Panterą? – zapytałem. – Wszyscy mamy taką nadzieję. CIA będzie prowadzić nasłuch rozmów prowadzonych przez radiostacje i telefony satelitarne. Znów byliśmy wszyscy kumplami, a atmosfera została oczyszczona – z wyjątkiem rowu w toalecie – i znów będziemy działać zespołowo póki Buck nie zacznie na nowo opowiadać pierdołów. Z chaty wyszedł Howard, znalazł okop i skorzystał z niego. – Nie wiem, jak ci się odwdzięczę za zaproszenie mnie do tej podróży – powiedział Howard, podchodząc do mnie. – Coś wymyślę. – To jest kwestia bezpieczeństwa narodowego, Howardzie, i delikatna kwestia dyplomatyczna najwyższego szczebla – odezwał się Buck. – Nie mów proszę nikomu niczego, co mogłoby zagrozić naszej misji. Bo cię zabiję. Howard, ćwicząc niemówienie nikomu niczego, skinął tylko głową i odszedł. Zgromadziliśmy się wszyscy przed stacją. Samochody zostały zatankowane do pełna, a szyby wyczyszczone ze śmiertelnych szczątków. Wsiedliśmy. Panowie, uruchamiamy silniki. Ruszyliśmy na południowy wschód, w kierunku Adenu. – Predatory na posterunku, póki nie dotrzemy do celu – poinformował nas przez radio Brenner. – I dodał: – Dwa kolejne z pociskami w drodze. Wspaniale. Czego zatem nauczyła nas ta podróż przez kraj? Otóż dowiedzieliśmy się, że Al-Kaida wie o naszej wyprawie do Adenu – ale to było oczywiste. Dowiedzieliśmy się również, że Al-Kaida

miała zamiar, i była zdolna, zaatakować uzbrojony amerykański konwój. Al-Kaida nie wiedziała za to o pociskach Hellfire, albo się ich nie spodziewała – to pewnie dlatego idioci z jemeńskiego rządu nie pozwalali zwykle na ich użycie. Na szczęście rozwiązaliśmy problem bez pytania ich o zdanie. My z kolei nie wiedzieliśmy, czy Al-Kaida wie, że w konwoju był pan John Corey. Mogliśmy podejrzewać, że tak. Przecież oni wiedzieli, że John Corey i Kate Mayfield znajdą się w Jemenie zanim nas o tym poinformowano. Nie wiedzieliśmy też, czy Pantera znajduje się obecnie w raju, w Ma’rib, czy w zupełnie innym miejscu. Gdziekolwiek teraz przebywał, musiał być wkurzony. I dobrze, bo ja też byłem wściekły.

Rozdział czterdziesty drugi

Konwój jechał w kierunku Adenu. – Im dalej na południe, tym mniejsza obecność Al-Kaidy – poinformował mnie i Clare Mike. – To dobrze. – Ale Al-Kaida jest silna w okolicach Adenu. – To źle. – Poza tym, kiedy wjedziemy na terytorium dawnego Jemenu Południowego, będziemy mieli do czynienia z dążącymi do secesji rebeliantami. – Czy jest taki skrawek tego kraju, który jest… bezpieczny? – zapytała Clare. – Nie ma. Jesteś bezpieczna ze mną, skarbie. – Przynajmniej w hotelu będziemy mogli poczuć się bezpieczni – stwierdziła. Hmm… co do hotelu, Clare… Zjeżdżaliśmy teraz z płaskowyżu i mimo dużego ruchu panującego na drodze Ta’izz-Aden, szybko zbliżaliśmy się do wybrzeża. – Do Adenu pozostało nam około stu kilometrów – powiedział Mike. – Nowe predatory z wyrzutniami Hellfire na stanowisku – usłyszeliśmy głos Brennera. – Żadnej podejrzanej aktywności na drodze. Uważajcie na ewentualne samochody pułapki. Ta zabawa nie ma końca. – Predatory mogą latać przez dwadzieścia cztery godziny bez tankowania – poinformował nas Mike. Zgadza się. A pilot siedzi na ziemi i co kilka godzin może przekazywać stery drugiemu. Dron Predator z wyrzutniami pociksów Hellfire to straszna broń. Dzięki niej pewnie załatwimy Panterę, o ile już tego nie zrobiliśmy tam w górach. Amerykańska technologia wojskowa to prawdziwe cudo – pod warunkiem, że nie jest skierowana przeciwko tobie. – Gdzie stacjonują predatory? – zapytałem Mike’a. – I gdzie znajduje się naziemny system sterowania? – Nikt tego nie wie – odparł. – Ale podejrzewam, że w Omanie albo w Arabii Saudyjskiej. A może w Dżibuti, po drugiej stronie cieśniny? – Czyli nie tutaj? – W takim zasranym kraju? – Masz rację. Dochodziła trzynasta. Staliśmy dobrze z czasem, biorąc pod uwagę fakt, że wybraliśmy stary szlak karawanowy. Szkoda tylko, że nie widziałem tu nawet jednego wielbłąda. Zastawiona na nas pułapka nie spowodowała opóźnienia – przeciwnie, sprawiła, że jechaliśmy szybciej. Nic tak nie przyspiesza tempa jak kilku facetów, którzy strzelają ci w tyłek. Przecięliśmy skrzyżowanie z nową autostradą prowadzącą z Sany na południe, do Adenu. Zastanawiałem się, czy gdybyśmy wybrali tę drogę, spotkałaby nas tak ekscytująca przygoda jak na szlaku karawanowym. Byłem prawie pewny, że to operator drona doradził nam wybór tej drogi. W końcu CIA – które sprawowało operacyjną kontrolę nad predatorami – dostało to, czego chciało: pokaz amerykańskiej siły i kilku zabitych bandytów.

– Zdążycie wrócić do Sany przed zmrokiem? – zapytałem Mike’a. – Kto wie… Zobaczymy, czego będzie chciał Brenner. – Wygląda na porządnego faceta. – Skorzystałem z okazji, żeby coś z niego wyciągnąć. – Jest w porządku – potwierdził Mike. Chwila przerwy. – Ale czasem igra z losem. A to znaczyło, że igrał też z losem innych. Może nie miał wcześniej, po co żyć. I może teraz znalazł nowy cel w życiu. – Mówił, że ma kogoś w Stanach. – Tak. Była tu kiedyś. Szałowa babka. – No to nie ma mowy o romansach w ambasadzie. – Ja tam nic nie wiem. – Mike uświadomił sobie, że za dużo gada na temat swojego szefa. – Zresztą co tu podrywać? – Wypraszam sobie – zaszczebiotała Clare. Wybuchnęliśmy śmiechem. – Moim zdaniem jest uroczy – skomentowała Clare. – Tylko trochę za stary jak dla mnie. Co takiego? Był najwyżej pięć lat starszy ode mnie. Czułem się zdruzgotany. Żałowałem, że nie zginąłem w tej zasadzce urządzonej przez Al-Kaidę. Znaleźliśmy się na nadmorskiej równinie. W oddali zauważyłem drogowskaz, jeden z nielicznych na odcinku minionych czterystu kilometrów. Przyjrzałem mu się przez lornetkę. Było tam napisane coś po arabsku, ale na szczęście poniżej widniał napis: PROWINCJA ADAN – przez A. Wjeżdżamy do dawnego Jemenu Południowego, znanego też jako Adan – powiedział Mike. – To niemalże inny kraj. – Dla mnie to taka sama kupa gówna – skomentowałem. – Ludzie tu mają inne podejście. Bardziej nowoczesne. Może to wpływy brytyjskie, a potem sowieckie, no i te statki z całego świata zawijające do portu w Adenie. – Na przykład USS Cole. – Al-Kaida jest w Adenie od niedawna – odparł Mike. – Jemen Południowy cofa się w rozwoju. Prawdę mówiąc, cały Bliski Wschód się cofał. Pół godziny później znaleźliśmy się na przedmieściach Adenu. Spojrzałem na południowy wschód, gdzie, jak wiedziałem, znajdował się Sheraton, i nie dostrzegłem unoszącego się w powietrzu dymu, co już było dobrym znakiem. Hotel Sheraton leży z dala od miasta, na wdzierającym się w Zatokę Adeńską półwyspie. Krajobraz ukształtował tu nieczynny już wulkan. Nad plażami górują wysokie wzniesienia i urwiska, co jest bardzo widowiskowe, ale niedobre ze względów bezpieczeństwa. Przejeżdżaliśmy obok jakiejś budowy. Na wielkiej tablicy informacyjnej spostrzegłem napis po angielsku: BIN LADEN CONSTRUCTION COMPANY. Przypomniały mi się słowa pułkownika Kenta z ambasady w Sanie. Nie miałem wątpliwości, że większość członków mieszkającej w Jemenie rodziny bin Ladena była porządnymi obywatelami, ale taka tablica była jednak irytująca. To tak, jakbym w Niemczech zobaczył napis: ADOLF HITLER – DEALER VOLKSWAGENA. Mogliby pomyśleć o zmianie nazwy firmy. Minęliśmy lotnisko i droga zaczęła się piąć w górę, na wzniesienia górujące nad plażami. W dole widziałem teraz hotel Sheraton – biały, sześciopiętrowy, nowoczesny budynek, skąpany w promieniach słońca. Za hotelem znajdował się pas białego piasku z drzewami palmowymi i spokojne, błękitne wody Zatoki Adeńskiej. Prawdziwy raj. Pozornie. – Wygląda ładnie – stwierdziła Clare. Wygląda jak cel.

– Wracają wspomnienia? – zapytał mnie Mike. – Całe mnóstwo. Wąską drogą zjechaliśmy na dół urwiska i tuż przed nami wyrósł gmach hotelu Sheraton. – Dziewięć-dziewięć – zgłosił się Brenner. – Dojechaliśmy. Dobra robota. Mike i pozostali kierowcy nacisnęli klaksony. Wróciłem.

CZĘŚĆ VI

Ma’rib, Jemen

Rozdział czterdziesty trzeci

Bulus ibn ad-Darwisz, An-Numajr, Pantera, ubrany w białą szatę oraz ghutra Beduina, siedział na zakurzonym klepisku pasterskiej chaty, usytuowanej w wąskim górskim wąwozie na południowyzachód od miasta Ma’rib. Słońce wisiało nisko nad górami, pozostawiając chatę w cieniu, choć wąska smuga słonecznego światła wdzierała się przez szparę w drzwiach. Pod ścianami z kamienia siedziało wokół dziesięciu mężczyzn – jego najbliższy krąg doradców, a także najstarszy współpracownik i prawa ręka, Altair, mężczyzna pochodzący z prowincji Ta’izz, z której wywodziła się rodzina ad-Darwisza. Altair był jego dalekim krewnym, znał dziadka Bulusa, a pamiętał także jego ojca jako młodego mężczyznę, zanim ten wyemigrował do Ameryki. W pobliżu znajdowało się obozowisko dżihadystów, ale Bulus nie mógł tam dzisiaj zorganizować spotkania z powodu amerykańskich dronów. Drony mogły wypatrzyć obozowisko – choć z góry przypominało ono beduińską wioskę, pełną namiotów oraz kamiennych i glinianych chat. Rzeczywiście, była to kiedyś beduińska wioska, którą szejk Musa – za odpowiednią opłatą – oddał Al-Kaidzie. Pantera nie wiedział, czy przypadkiem Amerykanie nie zaczęli nabierać podejrzeń i dlatego, na wszelki wypadek, zwołał spotkanie tutaj, w wąskim wąwozie, nieodległym też od jego maghary – jaskini, w której mieszkał samotnie, i której położenie znało tylko kilku jego najbardziej zaufanych współpracowników, w tym Altair. – Bóg poddaje nas próbie – zwrócił się do swoich doradców Pantera. Mężczyźni pokiwali głowami. Pantera właśnie otrzymał wiadomość, że pułapka zastawiona na amerykański konwój nie udała się z powodu dronów i pocisków rakietowych Hellfire. Na dodatek wielu dżihadystów poległo lub zostało rannych. – Amerykanie działają swobodnie na świętej jemeńskiej ziemi – mówił dalej. – Mają na to błogosławieństwo rządu w Sanie, skorumpowanych amerykańskich sługusów, którzy zaprzedali za dolary swoje dusze. Część mężczyzn wyraziła głośną aprobatę dla jego słów. Ale nie wszyscy. – Pomścimy śmierć naszych braci. I znów tylko kilku z dziesięciu doradców Bulusa mruknęło z aprobatą. Bulus ibn ad-Darwisz zdawał sobie sprawę, że kilku z tych mężczyzn było przeciwnych atakowi na instalacje Hunt Oil. Dlatego nie skonsultował z nimi decyzji o zorganizowaniu zasadzki na konwój amerykańskiej ambasady. Teraz usłyszeli o niej po raz pierwszy i nie byli zadowoleni. W ostatnich dniach Pantera poniósł dwukrotnie porażkę i teraz musiał kogoś za te klęski obwinić. Potrzebny też był jakiś sukces. – W tej chwili czterdziestu naszych bojowników jest w drodze do Adenu – przypomniał. – Zaatakują hotel Sheraton i zabiją mieszkających tam Amerykanów: szpiegów i żołnierzy, którzy zamienili ten hotel w swoją bazę na świętej ziemi jemeńskiej. Zabiją też Amerykanów z ambasady, którzy przyjechali tam z Sany. W najbliższych dniach wszyscy ci niewierni będą martwi. Kilku doradców pokiwało głowami, ale Pantera czuł, że część z nich zaczyna w niego wątpić – zaczyna wątpić, że otrzymał boskie błogosławieństwo. – Czterdziestu innych bojowników – kontynuował swój wywód – jedzie do Sany, żeby zaatakować amerykańską ambasadę.

Głos zabrał jeden z doradców, Dżawad. – Nasza rada musi wyrazić zgodę na atak na ambasadę. Ten atak musi także uzyskać aprobatę Rady Najwyższej – przypomniał swojemu szefowi. Pantera milczał, więc Dżawad mówił dalej: – Jeżeli atak na ambasadę się powiedzie, jeśli nasi bojownicy wedrą się na teren ambasady i zabiją wszystkich Amerykanów, a mieszka tam i pracuje pewnie ze sto osób, to konsekwencje mogą być bardzo poważne. Obawiam się, że może dojść do inwazji amerykańskiej na nasz kraj, jeśli ataki na ambasadę i hotel zakończą się sukcesem. Do inwazji może dojść także, jeśli nawet nie odniesiemy sukcesu. Pamiętasz chyba – zwrócił się bezpośrednio do Pantery – co się stało po ataku na amerykański okręt wojenny. – Tak, Dżawad, pamiętam – powiedział Pantera. – Płynął do nas strumień ludzi i pieniędzy. – Ale płynął też strumień Amerykanów do Jemenu. Pantera ponownie nie skomentował słów Dżawada. – Nie jesteśmy jeszcze gotowi do ataku – odezwał się inny członek rady. – Musimy wzmocnić nasze siły. Na to potrzebny jest kolejny rok. – Im więcej przeprowadzimy ataków, tym więcej napłynie do nas ludzi i pieniędzy – odparł Pantera. Siedzący po prawej ręce Pantery Altair przyglądał się w przyćmionym świetle członkom rady i rozumiał ich wątpliwości. Jego młody przyjaciel, Bulus, wciąż był dumny z udanego i śmiałego ataku na amerykański okręt wojenny Cole. Ale od tamtego czasu minęły już ponad trzy lata, w ciągu których Bulus ibn ad-Darwisz odniósł tylko kilka małych zwycięstw w walce z rządem w Sanie i żadnego w starciu z Amerykanami. Rada chciała zaczekać, a Pantera był niecierpliwy. Altair wiedział też, że zabicie dziewiątki belgijskich turystów i dwóch Jemeńczyków w ruinach Bilqis nie zostało dobrze przyjęte przez wszystkich bojowników i sympatyków. To prawda, Rada Najwyższa Al-Kaidy zaaprobowała decyzję o ataku, ale ludność prowincji Ma’rib, w tym plemiona beduińskie, nie była zadowolona z zabicia cudzoziemców. Wielu uznało to za działanie tchórzliwe, wielu też poniosło straty finansowe, ponieważ turyści przestali odwiedzać ruiny. Altair zdawał sobie sprawę, że jeśli ataki na amerykańską ambasadę w Sanie i hotel Sheraton w Adenie nie zakończą się sukcesem, dalsze przywództwo jego młodego przyjaciela będzie zagrożone. Podobnie jak jego życie. Pantera wciąż jeszcze przemawiał do swojej rady, a Altair pomyślał, że zbyt dużo mówi. Co tu jeszcze było do powiedzenia? To, co się wydarzyło – dwie klęski – mówiło samo za siebie. Jeśli jego bojownicy odniosą zwycięstwo w Adenie i Sanie, to też będzie samo za siebie mówiło. Altair nie był zwolennikiem strategii Pantery, polegającej na atakowaniu Amerykanów. Bojownicy powinni ścierać się z siłami rządowymi. Jeśli ad-Darwisz chciał, jak mówił, pewnego dnia zamieszkać w pałacu prezydenckim, to powinien pokonać znienawidzony rząd, a nie Amerykanów, których było tu niewielu. Wiedział też, że jeśli rząd nie zostanie pokonany, to skorumpowani politycy w Sanie ugną się pod presją Amerykanów i pozwolą im zbudować bazę wojskową w Adenie, tak samo jak zrobili to wcześniej Brytyjczycy i Rosjanie. Jeśli do tego dojdzie, Amerykanie zostaną tu na bardzo długo. Tymczasem ad-Darwisz nie patrzył tak daleko w przyszłość. Był oślepiony widokiem małej grupki Amerykanów i nie widział całych armii czekających na pretekst, żeby zrobić to samo, co zrobili wcześniej w Iraku i Afganistanie. Dla Jemenu takie rozwiązanie byłoby czymś straszliwym. Altair przechylił się w stronę Pantery i szepnął: – Mamy jeszcze dużo do zrobienia.

Ad-Darwisz przerwał swoją przemowę i zakończył ją słowami: – Spotkamy się ponownie za tydzień, po zwycięstwie w Adenie i Sanie. Pantera wstał, podnieśli się także członkowie rady. Wychodzili z chaty w milczeniu i tylko kilku pożegnało Panterę z należytą dozą szacunku. W końcu Pantera i Altair zostali sami. – Może powinieneś ponownie rozważyć te ataki – rzekł Altair. – Jak możesz żyć jako muzułmanin i jako Jemeńczyk, kiedy na świętej ziemi jemeńskiej są Amerykanie? – odpowiedział pytaniem na pytanie Pantera. – Są tu, ponieważ zaprosił ich rząd – odparł Altair. – I są tu, ponieważ ich tu atakujesz. – I doradził: – Zniszcz rząd, a Amerykanie sami stąd pójdą. – Nie pójdą, musimy ich zabić. Altair prowadził już podobne dyskusje z ad-Darwiszem i dawno temu doszedł do wniosku, że jego młodego przyjaciela bardziej interesuje zabijanie swoich dawnych rodaków niż opracowanie mądrej strategii uwolnienia kraju od skorumpowanych ludzi w Sanie. Altair nie chciał się z Panterą spierać. Poza tym, jeśli ataki w Adenie i Sanie skończą się klęską, nie będzie już musiał się z nim spierać. – Nienawiść zaślepia i nie pozwala ujrzeć prawdy – powiedział. Pantera nie znalazł na te słowa odpowiedzi. Młodszy współpracownik Pantery, Nabil as-Samad, stał w sporej odległości od otwartych drzwi chaty, kiedy Altair przywołał go gestem do środka. Nabil wszedł szybko i przywitał się z szacunkiem, całując dłonie obu mężczyzn. – Opowiedz nam, co się wydarzyło tam na drodze – polecił mu Pantera. – Opowiedz także o swojej misji w Sanie, gdzie miałeś zabić amerykańskich agentów. – Tak jest. Nabil wolałby nie składać tego raportu, ale nie miał wyjścia, jeśli chciał się okazać człowiekiem prawdomównym i godnym zaufania. Zaczął opisywać zasadzkę na Amerykanów, ale Pantera mu przerwał: – Najpierw opowiedz o nieudanej misji w Sanie. – Tak jest. – Nabil oblizał spierzchnięte wargi. Zdał relację z podróży samochodem do Sany, gdzie z rozkazu Pantery miał zabić dwoje Amerykanów, którzy wylądowali na lotnisku. – Nic o tym nie wiedziałem – wtrącił się Altair. – Kim są ci Amerykanie? Pantera sam opowiedział Altairowi o Johnie Coreyu i jego żonie, których nazwiska znajdowały się na liście śmierci Rady Najwyższej Al-Kaidy. Pantera wyjaśnił też, że oboje znaleźli się na tej liście, ponieważ Corey zabił Asada Khalila, Lwa. Altair pokiwał głową. – Mów dalej – zwrócił się do Nabila. Nabil był zaskoczony, słysząc, że Pantera nie skonsultował się w tej sprawie ze swoim najstarszym doradcą, tylko zdał się na niego. Właściwie to wiedział dlaczego: Altair nie chciał prowokować Amerykanów, uważając chyba słusznie, że Amerykanie szukają tylko pretekstu do przysłania tu większej liczby wojsk, tak jak się stało po ataku na Cole. Tymczasem Pantera chciał zabijać Amerykanów. Nabil wrócił do swojej relacji: – Przyjaciele na lotnisku powiedzieli mi, że Corey z żoną wyjechali z lotniska w kolumnie trzech opancerzonych samochodów, które zawiozły ich do amerykańskiej ambasady, gdzie mieli spędzić resztę nocy.

Dalej Nabil opowiedział, że przyjaciele obserwujący ambasadę i pracujący w hotelu Sheraton potwierdzili przyjazd dwojga Amerykanów do hotelu jednym opancerzonym samochodem. Po zameldowaniu się w recepcji Amerykanie poszli do swojego pokoju. – Kazałem naszym obserwatorom w Sanie stale ich pilnować, a sam zorganizowałem grupę złożoną z czterech bojowników, w tym mnie, która miała zabić Amerykanów przy pierwszej nadarzającej się sposobności. – Najwyraźniej taka sposobność się nie nadarzyła – zauważył Pantera. Nabil wziął głęboki wdech. – To nie jest takie proste w Sanie… – Mów dalej. – Tak jest. Nabil opowiedział, co usłyszał od obserwatorów. – Amerykanie spotkali się później w hotelu z dwoma pracownikami ochrony ambasady i uzbrojonym land cruiserem pojechali do miasta. Dalej Nabil opisał szczegółowo trasę, jaką czwórka Amerykanów pokonała w Sanie – khat suq, Stare Miasto, lunch w restauracji, sklep Nadzieja w Ich Rękach, sklep z bronią i wyjazd do Ghumdan. Pantera wiedział już ze swoich źródeł w więzieniu Ghumdan, że Corey i człowiek o nazwisku Brenner, zajmujący się ochroną ambasady, rozmawiali z Rahimem ibn Hajjamem, jego człowiekiem ujętym przez służby bezpieczeństwa podczas ataku na instalacje Hunt Oil. Sprawa była kłopotliwa. Jeśli Rahim ibn Hajjam zaczął mówić, to pewnie powiedział Amerykanom albo ludziom z PSO, że Pantera był w prowincji Ma’rib w noc ataku. A jeśli tak, to należało się spodziewać większej liczby dronów i zapewne większej aktywności sił rządowych, a nawet pojawienia się próbujących go pojmać Amerykanów. – Może powinieneś wyjechać z prowincji Ma’rib, zanim zaczną cię tu szukać siły rządowe albo Amerykanie ze swoimi dronami – zwrócił się do ad-Darwisza Altair. Pantera uważał, że Altair nie powinien tego mówić w obecności Nabila. – Ludzie w naszej sytuacji mogą się ukrywać, ale nie wolno im uciekać – odpowiedział. – Zostaję tutaj. – Jak uważasz – skwitował Altair. Uważał, że Bulus ibn ad-Darwisz powinien się wykazać rozsądkiem i zniknąć z tej prowincji, ale najwyraźniej ad-Darwiszowi brakowało rozsądku. W młodości stał się tak samo arogancki jak Amerykanie, których tak nienawidził. Altair zdawał sobie również sprawę, że jeśli Rahim ibn Hajjam zdradził miejsce pobytu Pantery, to równie dobrze mógł zdradzić plany ataku na hotel Sheraton w Adenie – o ile je znał. A mógł je znać z rozmów w obozowisku. Bulus wiedział o tym, a mimo to nie podzielił się swoją wiedzą z Radą i nie wstrzymał akcji. Ten atak mógł się naprawdę zakończyć tragicznie, jeśli Amerykanie zostali uprzedzeni. Altair wziął ad-Darwisza na stronę i zapytał go o to. – Nawet jeśli Hajjam został torturami zmuszony do mówienia, to nie wie nic o planach ataku na Amerykanów w Adenie – powiedział Pantera. – Żołnierze w obozie rozmawiają ze sobą, mój przyjacielu – zaoponował Altair. – Mamy w hotelu w Adenie wielu obserwatorów – stwierdził ad-Darwisz – i żaden z nich nie doniósł o zwiększonych środkach bezpieczeństwa. Wokół hotelu nie pojawiło się więcej żołnierzy. – Amerykanie mogli nie poprosić o dodatkowych żołnierzy – powiedział po namyśle Altair. – Być może czekają na ten atak i chcą sobie sami poradzić. Tak jak było w przypadku instalacji Hunt Oil i tak jak było w przypadku zasadzki na drodze.

Pantera milczał. – Nie rozumiesz? – mówił dalej Altair. – To jest ich sposób prowadzenia wojny. Myślisz, że ich zaskoczysz, a to oni zaskakują ciebie. – To nieprawda – zaoponował Bulus. – Przekonasz się. Altair zmierzył Panterę wzrokiem. Temu człowiekowi brakowało mądrości i cierpliwości jego przodków. W Jemenie wojna to proces powolny, nigdy niekończąca się walka z najeźdźcami oraz tymi, którzy rezydowali w pałacu w Sanie. Niestety, ad-Darwisz, al-Amriki, tego nie rozumiał. A Altair nie zamierzał mu po raz kolejny tego tłumaczyć. Sam się o tym przekona – i albo zostanie prawdziwie wielkim przywódcą, albo będzie trupem. Altair zdawał też sobie sprawę, że Pantera był człowiekiem niebezpiecznym. Zabijał tych, którzy się z nim nie zgadzali i tych, którzy udowadniali mu, że popełnił błąd. Altair nie obawiał się Pantery, choć być może powinien. Altair zwrócił się do Nabila z pytaniami na temat jego relacji. Nabil podkreślił mocno, że obserwatorzy byli wszędzie – przed ambasadą i w hotelu Sheraton – i utrzymywali ze sobą kontakt dzięki telefonom komórkowym. Zadzwonił nawet właściciel restauracji na Starym Mieście, informując o obecności Amerykanów. Pantera kiwał z uznaniem głową. Zrobił wiele, żeby stworzyć telefoniczną sieć przyjaciół w każdym jemeńskim mieście i miasteczku. Takich przyjaciół, którzy za swoje usługi dostawali ledwie kilka riali, były setki i większość z nich nie wiedziała albo nie dbała o to, komu przekazuje informacje. Część z nich byłaby pewnie zaskoczona, dowiedziawszy się, że to Al-Kaida interesuje się ruchami Amerykanów i Brytyjczyków, a także innych obywateli państw zachodnich. W tym małym kraju przebywało tak mało Europejczyków i Amerykanów, że do ich śledzenia wystarczało kilkuset przyjaciół. Pantera był przekonany, że jego sieć informatorów jest większa od podobnej sieci, którą dysponowało PSO, zainteresowane jednak bardziej politycznymi oponentami niż cudzoziemcami. Pantera wiedział też, że liczba obywateli zachodnich – turystów, biznesmenów i pracowników organizacji charytatywnych – z powodu rosnącego zagrożenia z roku na rok się zmniejszała. Dlatego właśnie zaatakował Belgów. Wkrótce jedynymi cudzoziemcami w Jemenie pozostaną pracownicy ambasad, no i amerykańscy szpiedzy i żołnierze w Adenie. Nabil mówił teraz o przyjęciu w ambasadzie w sobotni wieczór. Dwóch Jemeńczyków pracujących w kuchni należało do grupy przyjaciół. – Później – relacjonował Nabil – czworo Amerykanów opuściło ambasadę i ochroniarz zawiózł ich opancerzonym wozem na kolację do hotelu Movenpick. Dwóch naszych obserwatorów weszło za nimi do środka i potwierdziło, że w tej czwórce był Corey z żoną, człowiek zajmujący się ochroną, Brenner, i dyplomata o nazwisku Harris. Pantera ponownie pokiwał głową. To mogło być odpowiednie miejsce do zabicia czwórki Amerykanów, jedzących kolację i pijących alkohol. Hotel Movenpick wykorzystywał funkcjonariuszy służby bezpieczeństwa i zatrudniał dodatkowo prywatnych ochroniarzy, ale to nie miało żadnego znaczenia. Liczyły się pieniądze, jakie ten i inne hotele płaciły Al-Kaidzie w zamian za spokój. Mimo to, gdyby Pantera wiedział, że Amerykanie są w hotelu, gdyby Nabil do niego zadzwonił, w takim przypadku wydałby rozkaz zabicia ich. – Potem Amerykanie pojechali samochodem do Russia Club – ciągnął Nabil. – Tam jest bardzo silna ochrona i nie mamy żadnych przyjaciół. – Już niedługo – odezwał się Pantera. – kiedy nasi bojownicy wkroczą do Sany, nikt w tym brudnym miejscu nie pozostanie żywy. – Tak jest. – Nabil dokończył swój raport, który, jego zdaniem, świadczył o tym, że dobrze

wykonał swoje zadanie, skoro potrafił szczegółowo zrelacjonować, co robili przez cały dzień Amerykanie. – Dobrze, że znałeś każdy krok Amerykanów – rzekł surowym tonem ad-Darwisz – ale jeśli się nie mylę, pojechałeś tam, żeby ich zabić. – Oni są dobrze wyszkoleni i ostrożni – tłumaczył Nabil. Wspomniał o opancerzonych samochodach, broni, kamizelkach kuloodpornych i prawdopodobnej ochronie. – Na dodatek PSO też śledzi Amerykanów. Pantera długo mierzył wzrokiem Nabila. – Bałeś się? – zapytał w końcu. – Nie – odpowiedział szybko Nabil. – Czekaliśmy na odpowiednią chwilę, kiedy będziemy mieć pewność, że Amerykanów nie ominą kule, kiedy będzie można strzelić im prosto w głowę, żeby mieć pewność… – Ale ta chwila nie nadeszła. – Nie tego dnia. Ale przygotowaliśmy plan na następny dzień… – A może czekaliście na okazję, żeby zabić tylko ochroniarzy, porwać Coreya i jego żonę i zażądać okupu? – Nie – odpowiedział z wahaniem Nabil. – Porwanie nie wchodziło w grę. Za dużo tam policji, PSO… – Dość! – przerwał mu ostro Pantera. – I następnego dnia Amerykanom znowu udało się uniknąć śmierci, tak? – Wcześnie rano zabrali ich z hotelu Sheraton i zawieźli do ambasady. Trochę później obserwatorzy widzieli kolumnę pięciu samochodów opuszczającą ambasadę. Te samochody mają przyciemniane szyby i ani obserwatorzy, ani żołnierz, który jest naszym przyjacielem, nie byli pewni, czy Corey z żoną są w środku, ale… – Ale uznaliście, że tak. – Tak jest. – I wyjaśnił: – Corey z żoną przyjechali do ambasady wcześnie rano, a jakieś pół godziny później ruszył konwój… – Rozumiem. I wtedy postanowiłeś zastawić pułapkę. Ale to nie Nabil podjął decyzję. Dzwonił wtedy do swojego szefa, który uznał, że Corey z żoną prawdopodobnie znajdują się w jednym z samochodów i należy zorganizować zasadzkę. Pantera nie chciał jednak, żeby Nabil mówił o tym w obecności Altaira. – Chcesz powiedzieć, że podjąłeś samodzielnie decyzję o ataku na amerykański konwój? – zapytał Altair. Nabil pochylił głowę. – Próbowałem trzy razy dodzwonić się na komórkę an-Numajra. – Powinieneś spróbować dodzwonić się do kogoś z mojego otoczenia – zwrócił mu uwagę Pantera. – Tak jest. – Nabil dobrze wiedział, że gdyby zasadzka okazała się sukcesem, ta rozmowa miałaby inny przebieg. Przypomniał sobie wers z hebrajskiej Księgi Wyjścia: „Kozła (…) wypędzi (…) na pustynię”8. – Opowiedz teraz, co wiesz o zasadzce – polecił Nabilowi Pantera. Nabil nie mógł ponosić odpowiedzialności za nieudaną zasadzkę – odpowiedzialność spadała na Farisa, lokalnego przywódcę Al-Kaidy, który ją zorganizował – ale biorąc na siebie odpowiedzialność za wydanie rozkazu, Nabil prawdopodobnie skazywał się na śmierć. – Nabil? Mów!

– Tak jest. – Wyprężył się i zaczął składać relację. – Kiedy dowiedziałem się o opuszczającym ambasadę konwoju, natychmiast skontaktowałem się z dowódcami naszych oddziałów rozlokowanych wzdłuż przewidywanej drogi. W rzeczywistości kazał mu to zrobić Pantera i wydawało się to dobrą strategią. – Konwój pojechał na południe, w stronę Adenu. – To był dobry pomysł, Nabil – wtrącił się ad-Darwisz. – Zaaprobowałbym go, gdybyś się wtedy ze mną skontaktował. – Tak jest. Nasi przyjaciele wzdłuż trasy meldowali o położeniu kolumny. Faris szybko zebrał ludzi, którzy zorganizowali zasadzkę w górach na południe od Ibb. – Doskonale – powiedział Pantera. – Czy konwój został zniszczony? Czy wszyscy Amerykanie zginęli? Nabil już niejeden raz był świadkiem, jak jego szef w tak niezwykły sposób rozmawiał z ludźmi, którzy go zawiedli. Czyżby nauczył się tego w Ameryce? – Nabil? Słyszysz, co do ciebie mówię? Nabil wziął głęboki wdech. – Wybacz, proszę, że tak powoli odpowiadam… – Mów dalej – przerwał mu Altair. – Co z tą zasadzką? – Faris mówił, że pułapka została dobrze przygotowana. Było tam dwudziestu naszych bojowników, bomba w samochodzie, mina pułapka na drodze i bomba w ciągniętym przez osła wozie. Woźnica był gotów zostać męczennikiem, ale… – Dość! – Pantera wiedział już, że amerykańskie drony wypatrzyły pułapkę i wystrzeliły w kierunku dżihadystów pociski Hellfire. – Muszę się spotkać z Farisem. Niech przyjedzie do Ma’rib i czeka na dalsze instrukcje. – Tak jest. – Może niech ktoś inny się z nim skontaktuje. Z twoimi problemami z telefonem możesz sobie nie dać rady. Nabil milczał. – Wyglądasz na przestraszonego, Nabil – zwrócił się do niego Pantera. – Czego się boisz? Nabil ponownie pochylił głowę. – Boję się swojej niedoskonałości, panie. – Spojrzał Panterze prosto w oczy. – Zawiodłem cię i zawiodłem naszą wielką sprawę. – Masz rację, Nabil. Zawiodłeś, nie zabijając dwojga Amerykanów, jak ci kazałem, i zawiodłeś, wydając rozkaz zastawienia pułapki, która okazała się nieskuteczna. Jak powinienem cię, twoim zdaniem, ukarać? – Zrobisz, co uznasz za słuszne. – Mam cię zabić? – Jeśli taka będzie twoja wola… Pantera wyjął z pochwy dżambiję i przyłożył jej ostrze do gardła Nabila. Nabil poczuł, że zaczynają mu drżeć nogi i całe ciało, i że nie panuje nad pęcherzem. – To nie jest konieczne, Bulusie – odezwał się Altair. Może, pomyślał Nabil, Altair podejrzewał, że Pantera skłamał i w rzeczywistości to on polecił zastawić pułapkę. Altair znał dobrze Bulusa – może nawet zbyt dobrze. Nabil modlił się, żeby Altair ocalił mu życie. Pantera przycisnął nóż mocniej do żyły na szyi Nabila, ale nie przeciągnął ostrzem po gardle. – Spójrz na mnie – rozkazał. – Patrz mi w oczy.

Nabil spełnił jego żądanie i zobaczył w nich tylko nienawiść, ale nie do niego. Nienawiść pojawiała się zawsze w oczach Pantery, kiedy była mowa o Amerykanach. – A więc, Nabilu, Amerykanie są teraz w Adenie w hotelu. Pewnie pływają w basenie. Albo leżą na plaży. Może piją alkohol w barze. A ilu bojowników leży martwych w górach i na drodze z powodu twojego głupiego rozkazu? Ilu, Nabilu? Nabil przełknął ślinę i poczuł, jak ostrze noża wpija się w jego ciało. – Dziesięciu… – Przypuszczam, że więcej. – Bulusie, jesteśmy tu już zbyt długo – odezwał się Altair. – Jeśli niepokoją cię drony i wyrzutnie rakiet, to powinniśmy stąd pójść, nim złożą nam wizytę. – Zgoda, ale najpierw muszę poderżnąć mu gardło. – Dobrze, ale nie jego gardło. Inne gardła na ciebie czekają. – Twoje gardło może jeszcze poczekać – powiedział Pantera do Nabila. Nabil poczuł ulgę. Zamknął oczy pełne łez i skinął głową. Pantera wciąż przyciskał zakrzywiony nóż do gardła Nabila. – Masz natychmiast pojechać do Sany i złapać samolot do Adenu. Następnie wynajmiesz pokój w Sheratonie i dokończysz zadanie, które ci zleciłem. – Tak zrobię – odpowiedział Nabil, choć wiedział, że Pantera wysyła go na samobójczą misję. – A jeśli nie wykonasz mojego rozkazu albo ze strachu uciekniesz z Jemenu, wiedz, że cię znajdę. A jeśli nie znajdę ciebie, to odszukam twoją rodzinę. Zrozumiałeś? – Tak jest. Zabiję… Pantera przeciągnął ostrzem po lewej stronie szyi Nabila, rozcinając skórę i ciało. Nabil wydał z siebie krzyk zaskoczenia i bólu, rzucił się w tył i chwycił się prawą ręką za szyję. Pomacał zakrwawionymi palcami ranę i odetchnął z ulgą – rana nie była śmiertelna. – Idziemy – rzucił Pantera, wsuwając zakrwawioną dżambiję do pochwy. – Chcę, żebyś zobaczył, jak potrafię podrzynać gardła. Pantera i Altair wyszli z chaty. Nabil, po chwili wahania, ruszył za nimi, trzymając się za szyję. Na zewnątrz, na okolicznych skałach, siedzieli ocaleli z nieudanego ataku na instalacje Hunt Oil. Zwrócony do nich twarzą, klęczał na ziemi ich dowódca, kapitan Behaddin Zuhajr. Ręce miał związane w nadgarstkach na plecach. Pochylił głowę, żeby nie patrzeć na swoich ludzi, którzy czekając na pojawienie się Pantery, spędzali czas na rozmowie. Na widok zbliżającego się szefa i Altaira, mężczyźni zamilkli. Pantera podszedł do klęczącego kapitana, ale zwrócił się do zgromadzonych ludzi – bojowników, doradców i współpracowników: – Ten człowiek, Behaddin Zuhajr, dowodząc oddziałem dzielnych bojowników w szturmie na amerykańskie instalacje naftowe, wykazał się tchórzostwem i głupotą. Nie posłuchał rady swojego porucznika, Sajida ar-Raszida, który zginął jak bohater, podczas gdy kapitan tchórzliwie krył się za skałami. Zuhajr, zamiast przeprowadzić zwycięski atak, ukrył się, a potem uciekał niczym kobieta, kiedy Amerykanie i ich najemnicy otworzyli ogień. Dżihadyści i doradcy siedzieli w milczeniu. – Czuję się po części odpowiedzialny za tę klęskę, ponieważ nie zorientowałem się w porę, że Zuhajr nie jest dobrym dowódcą. Doradcy milczeli, ale jeden ze współpracowników Pantery zawołał: – Nie! Nie! To Zuhajr jest odpowiedzialny! – Zuhajr był odważny w słowach, skrywał za nimi swoje tchórzostwo! – zawtórował mu drugi.

Pantera uciszył ich gestem dłoni. Zauważył, podobnie jak Altair, że nikt z rady nie bronił swojego przywódcy, kiedy ten przyznał się publicznie do błędnego sądu i niewłaściwej decyzji. Zauważył jednak również, że dzihadyści, którzy brali udział w ataku nie stanęli w obronie Zuhajra. Siedzieli cicho, unikając wzroku kapitana i Pantery. Pantera wiedział, że musi szybko zakończyć sprawę, podszedł więc bliżej do Zuhajra i krzyknął: – Przyznaj się do swojego tchórzostwa i braku kompetencji, a obiecuję ci szybką i łagodną śmierć. Zubajr podniósł głowę i zwrócił się do Pantery czystym, zdecydowanym tonem: – Nie ma się do czego przyznawać. Wykonywałem swoje obowiązki na polu walki… – Milcz! Powiedziałem, że masz się przyznać, a nie usprawiedliwiać. – Nie usprawiedliwiam się. – Kapitan zwrócił się teraz do swoich ludzi, nawołując ich do stanięcia w jego obronie. – Powiedzcie, co wiecie! Powiedzcie, co widzieliście! Powiedzcie szczerze… – Milcz! Zuhajr nagle poderwał się na nogi. – Źle wami dowodziłem? Nie wypełniałem swoich obowiązków? – Wbił wzrok w mężczyzn, którzy powierzyli mu wcześniej swoje życie, w ludzi, którzy sami ugięli się pod ogniem Amerykanów. Czyżby nie pamiętali, że wiódł ich do boju, że wykrzykiwał słowa zagrzewające do walki, że dodawał im otuchy, kiedy leżeli na ziemi sparaliżowani strachem? Nikt nie stanął w jego obronie. – Nie straszna mi śmierć w walce, ale na taką nie zasłużyłem. Nie zasłużyłem na to, żeby mój honor… Rozległ się huk wystrzału i Zuhajr upadł twarzą na ziemię. Zgromadzeni przenieśli wzrok na Altaira, który trzymał w dłoni pistolet. Następnie spojrzeli na kapitana Zuhajra, wciąż żywego, a ci, którzy siedzieli najbliżej, zauważyli, że Zuhajr został postrzelony w lewy pośladek, z którego sączyła się teraz krew barwiąc na czerwono jego biały strój. – Pozwoliłeś mu mówić zbyt długo, Bulusie – odezwał się spokojnym tonem Altair. – A teraz skończ z tym po swojemu. Pantera skinął głową i rozkazał dwóm bojownikom podnieść Zuhajra i postawić w pozycji klęczącej. Dwóch ludzi podtrzymywało kapitana, a Pantera wyjął z pochwy dżambiję i stanął za jego plecami. – Sam wybrałeś taką śmierć – zwrócił się do Zuhajra. Zubajr zebrał wszystkie siły i krzyknął: – Będziesz się smażył w piekle! Pantera miał już dość słów kapitana i zamiast przeciąć mu tętnicę na szyi, wbił ostrze noża głęboko w gardło, tam gdzie znajdowała się krtań. – Szatan będzie zadowolony, nie słysząc twojego ujadania – powiedział. Zuhajr zaczął się krztusić i pluć krwią. Mijały długie minuty, Zuhajr topił się powoli we własnej krwi, a Pantera szydził: – Zabrakło ci nawet odwagi, żeby się przyznać do własnego tchórzostwa. Człowiek honoru, żołnierz wyznałby, że stracił odwagę i błagałby o szybką śmierć. Tymczasem ty pogrążałeś się dalej, kłamiąc. Ty… Rozległ się kolejny huk wystrzału i głowa Zuhajra eksplodowała krwią, tkanką mózgu, odłamkami kości.

– Zakopcie go głęboko, żeby zwierzęta nie rozwlekły jego ciała – powiedział Altair, zwracając się do dżihadystów i chowając pistolet do kabury. – A ty, Bulusie, możesz nie okazywać litości, ale nie wolno ci okazać braku szacunku – napomniał Panterę. – W końcu jesteśmy cywilizowanymi ludźmi.

CZĘŚĆ VII

Aden, Jemen

Rozdział czterdziesty czwarty

T ermometr umieszczony na zewnątrz land cruisera wskazywał trzydzieści dziewięć stopni Celsjusza, nie byłem więc specjalnie zdziwiony, kiedy otworzyłem drzwi i poczułem się, jakbym otworzył piekarnik. Clare i ja zostawiliśmy kamizelki kuloodporne w samochodzie. Kazałem Clare wejść do środka, a sam wziąłem lornetkę i przyjrzałem się wznoszącym się nad hotelem wzgórzom. Kiedy byłem tu poprzednio, na szczytach nie było jemeńskich żołnierzy. Teraz też ich nie zauważyłem. Na całą ochronę składał się tuzin żołnierzy siedzących na białych plastikowych krzesłach wzdłuż drogi dojazdowej do hotelu i rozmawiających przez telefony komórkowe. Całości obrazu intensywnej ochrony dopełniały lodówki turystyczne. Czy ktoś w ogóle powiedział tym ludziom, że tędy może przyjść Al-Kaida? Przypomniałem sobie też, że na opadającym ku plaży grzbiecie po południowej stronie hotelu, był rozstawiony biały namiot, a w nim, jak twierdzili Jemeńczycy, znajdował się punkt obserwacyjny armii jemeńskiej. Tymczasem nasi ludzie od łączności powiedzieli, że jest to stacja nasłuchowa PSO, przechwytująca rozmowy radiowe i telefoniczne. Właśnie dlatego w jednym z pokoi na czwartym piętrze mieliśmy rozstawiony namiot ze ściankami pokrytymi ołowiem. Namiot zabezpieczał nas również przed Al-Kaidą, bo i ona dysponowała sprzętem do prowadzenia podsłuchu. Spojrzałem przez lornetkę na znajdującą się na północ od hotelu Skałę Słonia. Nadal stał tam pick-up jemeńskiej armii z karabinem maszynowym kalibru .50, obsługiwanym przez czterech dupków, którzy lubili skierować jego lufę na hotel zamiast na otaczające go wzgórza. Im pewnie wydawało się to zabawne; nam – niekoniecznie. Narodowe Biuro Bezpieczeństwa, do którego obowiązków należała ochrona hoteli, jeszcze nie istniało, kiedy byłem tu poprzednim razem, a teraz cieszyłem się, że nie widzę ich niebieskich mundurów mimo nawiązania wyjątkowych relacji z kapitanem Dammadżem. Bezpieczeństwo zapewniali nam żołnierze marines i oddział SWAT. Przypomniałem sobie także, że na dachu powinno być czterech snajperów z marines oraz czterech lub pięciu żołnierzy uzbrojonych w M-16 na plaży. W nocy ich liczba była dwukrotnie większa. Przeniosłem wzrok na konwój. Cała trzynastka już wysiadła z samochodów. Jeden z agentów DSS nadzorował przenoszenie bagaży do holu hotelowego, a pozostali obserwowali okolicę. Z hotelu wychodziła grupka arabskich gości, wyglądających na bogatych Saudyjczyków. Zatrzymali się w drzwiach i rozmawiali z odźwiernym na temat naszych ostrzelanych samochodów. Nieczęsto się zdarza, żeby w hotelu mieszkały wraz z cywilnymi gośćmi uzbrojone grupy militarne lub paramilitarne. Ale to był przecież Jemen i goście wydawali się tu zwracać mniejszą uwagę na nas niż my na nich. Na swój sposób chroniliśmy się wszyscy nawzajem – Al-Kaida pewnie nie ostrzelałaby hotelu pełnego swoich współwyznawców. Przypomniałem sobie słowa Bucka, żeby się nie martwić, póki nie zobaczymy, że Arabowie się masowo wymeldowują. Przypomniałem sobie również, że ten hotel był własnością saudyjskiego księcia, nie byłem tylko pewny, czy to dobrze, czy źle w odniesieniu do ewentualnego ataku Al-Kaidy. Zależało to pewnie od tego, komu książę płacił, a kogo wkurzał. Wszystkie bagaże były już w środku, przewiesiłem więc swój karabin M4 przez ramię i wszedłem do chłodnego wnętrza.

Kilku agentów DSS, w tym Mike i Zamo, pilnowało wózka z bagażami, a Brenner stał przy recepcji i meldował nas w hotelu, nie pokazując naszych paszportów ani nie podając nazwisk. W końcu co to hotel może obchodzić. Amerykanie na stałe zajmowali trzecie i czwarte piętro, co dla saudyjskiego księcia, dzięki amerykańskim podatnikom, było prawdziwą żyłą złota. Hol został od mojego poprzedniego pobytu przemeblowany i wyglądał całkiem nieźle – stolarka z mahoniu, wiklinowe meble. Wszystko w stylu kolonialnym, jak w hotelach na Karaibach. I na tym podobieństwa się kończyły. Zwróciłem uwagę na wiszące na ścianach wszechobecne fotografie Alego Abdullaha Saleha, dożywotniego prezydenta – przynajmniej do czasu, aż go ktoś zabije. Wielki Ali patrzy. Zauważyłem też kilku gości z Zachodu, pewnie ciemnych Europejczyków, którzy za niewielkie pieniądze uciekli przed zimą. Amerykańscy turyści mieli wielką przewagę, bo, podobnie jak ich agenci z biur podróży, nigdy nie słyszeli ani o Jemenie, ani o Adenie. A nawet gdyby słyszeli, to i tak nie chcieliby pojechać tam, gdzie Amerykanie nie są mile widziani – czyli w dzisiejszych czasach prawie wszędzie. Europejczycy z kolei uważali, że są mile widziani na całym świecie, co było też jakąś formą ignorancji albo arogancji. W holu było też dwóch jemeńskich żołnierzy z AK-47 i dwóch amerykańskich marines z M-16. Ciekawe, co sobie teraz myśleli ci Europejczycy? Cudowna plaża, niskie ceny – tylko co tu robią ci ludzie z karabinami maszynowymi? Pewnie kręcą tutaj jakiś film. Zobaczyłem, że pojawił się komitet powitalny. Buck rozmawiał w holu z jakimiś trzema mężczyznami i kobietą. Wyglądało na to, że zna swoich rozmówców, z kolei żadne z nich nie wyglądało na naszego kolegę z CIA, który – byłem tego pewny – ujawni się w jakichś bardziej dramatycznych okolicznościach. Może, na przykład, wyląduje ze spadochronem na dachu. Albo w bardziej tajemniczy sposób – na przykład jedna z posadzonych tu palm szepnie do mnie: „Psst. Corey. Tutaj. Palma. Nie patrz na mnie. Tylko słuchaj”. Moja żona, która poszła się odświeżyć, podeszła teraz do mnie i stwierdziła: – Całkiem niezły hotel. Dobrze się tu bawiłeś? Pytanie było pełne podtekstów, dlatego odpowiedziałem: – Bez ciebie, kochanie, nigdy dobrze się nie bawię. Chyba wątpiła w moją szczerość. – A jak doktor Nolan zniosła tę sytuację na drodze? – zapytała niewinnie. – Trochę nią wstrząsnęła. – Ale zdołałeś ją uspokoić? – Byłem zbyt zajęty. Wydzieraliśmy sobie z rąk środki uspokajające. Na twarzy Kate pojawił się wymuszony uśmiech. – Nadal jestem na ciebie zła za tę utarczkę z policją – poinformowała mnie. – Spróbuj o tym zapomnieć. Życie jest krótkie. Wreszcie trochę zmiękła. – Jesteś odważnym mężczyzną, John, ale lekkomyślnym i aroganckim. – Dziękuję. Posłuchaj, tu jest niezły bar. Postawić ci drinka? – Paul mówi, że mamy się na razie powstrzymać od alkoholu. – Tak? To może w takim razie piwo? Podszedł do nas Howard, który też zdążył się już odświeżyć. – Niezły hotel – zauważył. – Ale czy bezpieczny? – Nie – zapewniłem go. I zasugerowałem: – Możesz wrócić do Sany. – Chyba mam dość jazdy samochodem jak na jeden dzień.

– Nie darowałbym sobie, gdyby cię ominęła okazja zobaczenia zasadzki w drodze powrotnej. Roześmiał się. Howard stał się już weteranem wojennym, zdolnym do kpin ze śmierci. – Mieszkam na Long Island – wyjaśnił. – Kocham plażę i wyczynowo pływam. – To dobrze. Rekiny uwielbiają wyczynowych pływaków. Przyłączyła się do nas także Clare. – Twój mąż jest bardzo dzielnym mężczyzną – zwróciła się do Kate. – Jest moim bohaterem – powiedziała Kate. Tak naprawdę… nie powiedziała nic. – Nigdy w życiu się tak nie bałam – mówiła dalej Clare. Ale John, i Mike, zachowali całkowity spokój, a John dodatkowo pilnował, żebym leżała płasko na siedzeniu. – I nakryłem ją własnym ciałem – dodałem. Nie, nie powiedziałem tego. Aż taki odważny nie jestem. Kate nie skomentowała. Brenner dokonał obowiązku meldunkowego w recepcji, podszedł do nas i wręczył nam elektroniczne klucze w kopertach z numerami pokojów. Pamiętał, żeby umieścić mnie w tym samym pokoju, co moją żonę, więc pewnie miał jej już dość. – Przywitajmy się z naszymi kolegami z Adenu – zaproponował. – A gdzie jest nasz człowiek z Firmy? – zapytałem. – Nie wiem. Okej. Ale jeśli miałbym zgadywać, to nasz brakujący członek zespołu siedział teraz w pokoju łączności i rozmawiał ze swoim szefem w Sanie, pytając, czy jest potwierdzenie, że pociski Hellfire trafiły Panterę. Czyż to nie byłoby wspaniałe? A może jednak wolałem załatwić gościa własnymi rękami? Minęło już sporo czasu, od chwili kiedy ktoś z nowojorskiej Grupy Zadaniowej załatwił bandziora własnoręcznie, i to chyba byłem ja. Chodziło o Lwa. Dlatego ściągnięto mnie tutaj na gościnne występy. Drugim powodem naszej obecności tutaj mogła być Kate, która załatwiła faceta z CIA. W każdym razie byłem na fali zabijania wielkich kotów i miałem nadzieję, że moja dobra passa będzie trwała.

Rozdział czterdziesty piąty

Podeszliśmy

do Bucka rozmawiającego z komitetem powitalnym. Buck czynił honory, przedstawiając nas czwórce swoich rozmówców. – Paula Brennera wszyscy znacie. A to jest agentka specjalna FBI Kate Mayfield, nasza nowa attaché w Sanie, która przyjechała tu z ATTF w Nowym Jorku. To jest mąż Kate, znany też jako detektyw John Corey z ekipy śledczej FBI. On też pracuje w ATTF w Nowym Jorku. John, jak już wam mówiłem, był tu wcześniej i stęsknił się za Adenem. Słowa Bucka wzbudziły wesołość. Tylko ja się nie śmiałem. Buck przedstawił też doktor Clare Nolan i agenta FBI Howarda Fenstermana, nowego attaché prawnego. – Howard przyjechał tu na ochotnika. Czy tylko mi się wydawało, czy naprawdę usłyszałem, jak ktoś powiedział: palant? Uścisnęliśmy sobie wszyscy dłonie, przedstawiając się sobie nawzajem. Kobieta nazywała się Betsy Collins i była szefową pięcioosobowej ekipy śledczej FBI. Sprawiała wrażenie miłej i życzliwej, a biorąc pod uwagę ciągnącą się za mną opinię, musiała być zachwycona, dowiedziawszy się od Bucka, że nie będzie musiała ze mną współpracować. Odpowiednikiem Brennera z DSS w Adenie był Doug Reynolds, którego oficjalne stanowisko brzmiało „regionalny oficer ds. bezpieczeństwa”, a który wyglądał na byłego wojskowego. Skorzystałem z okazji, żeby mu powiedzieć: – DSS wykonało kawał świetnej roboty, przywożąc nas tutaj cało. – Za to nam płacą – odpowiedział kurtuazyjnie. Drugi facet nazywał się Lyle Manning i był szefem liczącego dziesięć osób oddziału SWAT. Był młodym mężczyzną, z pewnością w doskonałej formie fizycznej, i jak większość agentów specjalnych FBI nie był pewien, czy były wojskowy może być mu równy. Nie miał za to nic do Kate i Howarda, w końcu byli w jego klubie. À propos, skrót FBI oznacza Fantastycznie Beznadziejne Indywidua. Żartuję, oczywiście. Trzeciego faceta łatwo było rozszyfrować – miał na sobie mundur polowy, czapkę marines z insygniami kuli ziemskiej i kotwicy, belkami kapitana na kołnierzyku i plakietką z nazwiskiem McAndrews. – Mów mi Mac – zaproponował. Przysunęliśmy sobie wiklinowe krzesła i oparliśmy karabiny delikatnie o stolik. Pojawił się kelner z menu. – Witam nowoprzybyłe panie i panów, honorowych gości hotelu Sheraton w Adenie – wyrecytował. – Mam na imię Mas’ud. Proszę powiedzieć, czego państwo sobie życzą. – Dla mnie woda, a dla mojej strzelby szkocka. Zamówiliśmy wszyscy napoje bezalkoholowe i Mas’ud zniknął. – Mieliście po drodze trochę atrakcji – zauważył kapitan McAndrews. – Pięć godzin nudy i dwie minuty prawdziwego horroru – odparł Brenner. – Predatory dobrze się spisały. – I dodał: – Drogi są coraz bardziej niebezpieczne. – Rozmawiałem z Edem Petersem. – Doug Reynolds, facet z DSS, zwrócił się do Brennera. – Powiedział, że twoi ludzie mogą zostać tu na noc. Nie był szczęśliwy, ale zgodził się. Ja z kolei

swoimi kanałami zwróciłem się do Jemeńczyków z prośbą o wojskową eskortę w drodze powrotnej do Sany. – Normalnie bym jej nie potrzebował, ale tym razem niech będzie – odparł Brenner. – Ale jeśli będą chcieli dać nam eskortę służby bezpieczeństwa, nieważne czy za pieniądze, czy za darmo, moja odpowiedź brzmi: nie. – Zwłaszcza gdyby to miał być kapitan Dammadż – wtrąciłem. Buck i Brenner roześmiali się. Widzicie? Wcale nie byli na mnie wściekli. – Kim jest kapitan Dammadż? – zapytał Doug. – Oficer NSB, którego spotkaliśmy po drodze – wyjaśnił Buck. – Mówiłem już o tym przez telefon. John powiedział mu, żeby szedł się walić. – Buck przeprosił trzy obecne w naszym towarzystwie damy za mój język. – Na nieszczęście, nie wiedzieliśmy, że kapitan Dammadż mówi po angielsku. Opowieść Bucka ubawiła wszystkich. – Ten kraj jest chory – stwierdził Buck, na wypadek gdyby ktoś tego nie zauważył. – Chorobę da się wyleczyć – zauważyła Betsy Collins. Już podczas poprzedniego pobytu zauważyłem, że nasze relacje z jemeńskimi sojusznikami nie układają się dobrze. Amerykanie uważali Jemeńczyków za skorumpowanych, nieudolnych krętaczy, a Jemeńczycy wiedzieli, że tak o nich myślimy. Nie miałem pojęcia, co oni myślą o nas, chociaż nietrudno się było domyślić. Na domiar złego było nas tutaj tak mało, że z trudem wypełnialiśmy swoją misję i z trudem przychodziło nam się bronić przed wrogami, nie wspominając już o sojusznikach. Pojawiły się nasze napoje i Doug wygłosił toast. – Witam naszych gości. Wypijmy za sukces naszej misji. Niezależnie od tego, na czym ona polega – dodał. Rozległy się konspiracyjne chichoty. Umiejętność wiarygodnego zaprzeczania to ważna część składowa tajnych operacji. Byłem zdania, że nie będziemy mieli wiele do czynienia z tymi ludźmi z Adenu, kiedy wyruszymy na poszukiwania Pantery. Jak w przypadku większości tajnych operacji, będziemy zdani głównie na siebie. I choć mogliśmy ich już nigdy więcej nie zobaczyć, to oni mogą zobaczyć nas, jeśli by zostali wyznaczeni do identyfikacji naszych ciał. Ale… więcej optymizmu! – Jak się miewa twój pacjent? – zapytał Doug Clare. – Będzie dobrze – odparła. – Muszę tylko sprawdzić, czy nie trzeba mu założyć szwów. I musi utrzymywać ranę w czystości. – Tu się okropnie szerzą infekcje – stwierdził kapitan Mac. – Cały ten kraj to jedna wielka zaraza. Zadupie. – Trochę nas zaniepokoiły wieści o zagrożeniu atakiem Al-Kaidy na tę instalację. – Lyle Manning, szef oddziału SWAT zmienił temat. To nie była żadna instalacja, tylko pieprzony hotel z wielkimi taflami szkła. – Mamy o tym informacje z pierwszej ręki, od członka Al-Kaidy, który siedzi w więzieniu Ghumdan – powiedziałem. – I więzień wydaje się wiarygodny. Mój kumpel Paul przytaknął. – Al-Kaida straciła element zaskoczenia, więc na pewno sobie poradzimy – uspokoił nas. – Jeśli to jest tylko czterdziestu ludzi, to nie powinno być problemu – zgodził się z nim kapitan Mac. – Przeciwnie, to dla nas okazja. Dlaczego nie potrafiłem ataków Al-Kaidy uznać za okazję? Co ze mną jest nie tak?

Spojrzałem na Howarda i Clare, którzy mieli miny, jakby nie dosłyszeli. Ten hotel jest celem AlKaidy? Przegapiliśmy tę informację? Co ważniejsze, Howard, jako prawnik i pracownik Departamentu Stanu, a na dodatek uczciwy człowiek, nie chciał słyszeć tego, czego słyszeć nie powinien. – Skoro na panu Fenstermanie i pani doktor Nolan, a także na wszystkich pozostałych nie zrobiło to wrażenia, to może Howard i Clare zechcą obejrzeć hotel i plażę? – zasugerowałem uprzejmie. Howard i Clare zrozumieli aluzję, więc wstali i poszli. – Jak ma wyglądać ta dodatkowa ochrona, oferowana czy obiecana przez Jemeńczyków? – zapytał Brenner. – Szczerze mówiąc, o nic nie prosiliśmy – odparł Lyle Manning. – To był mój pomysł, żeby nie prosić władz Jemenu o żadną demonstrację siły – wyznał Buck. Co ty sobie wyobrażałeś, Buck? – Wcześniej, w ambasadzie, twierdziłeś, że zwrócisz się do najwyższych władz jemeńskich z prośbą o zapewnienie dodatkowej ochrony – przypomniałem mu. – Owszem, tak mówiłem – przyznał. – Ale gdybym poprosił Jemeńczyków o dodatkową ochronę, uprzedziłbym Al-Kaidę, że wiemy o planowanym ataku na hotel. A wiedzieć mogliśmy tylko z jednego źródła – od więźnia w Ghumdan. Jeśli zaś więzień powiedział o ataku na hotel, to mógł też powiedzieć o ostatnim miejscu pobytu Pantery. Nikt tego nie skomentował, co oznaczało, że nasz kontyngent w Adenie – mimo że siedział w samym środku tarczy strzelniczej – zgadzał się z przebiegłym sposobem myślenia starego zimnowojennego wojownika. Buck zdawał się mieć prawo do podejmowania decyzji ważących o życiu lub śmierci innych. Buck był kimś. – Im mniej tu się kręci żołnierzy jemeńskich, tym bardziej mi się tu podoba – wyznał z uśmiechem kapitan Mac. – Naszym pierwszym celem będzie jemeńskie stanowisko karabinowe i ich namiot łączności. Nie zapomnij o facetach na krzesełkach przed hotelem. Żeby nie zdradzić się przed Al-Kaidą, nie było w ogóle mowy o ewakuacji europejskich i arabskich gości. Zwyciężyła koncepcja „Pieprzyć ich”. W końcu z jakiegoś powodu ceny wycieczek do Jemenu są niskie. Jeśli ktoś nie wie, dlaczego, to już jego problem. Chyba staliśmy się trochę bezduszni. Z wyjątkiem sytuacji, kiedy chodziło o życie obywateli amerykańskich. Pozostałych spisywaliśmy na straty. – Oddział SWAT będzie pełnił służbę w nocy – poinformował nas Lyle Manning. – Mamy też teraz agentów DSS z Sany – dodał Doug Reynolds. – Tylko dzisiaj – przypomniał mu Brenner. – Zagrożona jest również ambasada, więc chłopcy muszą wracać. Być może najbezpieczniejszym miejscem w Jemenie było pływanie w zatoce pełnej rekinów. Pomyślałem też, że jakikolwiek atak na Amerykanów może spotkać się z reakcją podobną do tej po ataku na Cole. Dwa tygodnie później w tym hotelu i na okrętach w porcie było już ponad dwa tysiące amerykańskich wojskowych, agentów wywiadu i antyterrorystów. Jemeńczycy zmusili nas z czasem do ograniczenia liczebności tego kontyngentu, ale w Waszyngtonie nie brakowało ludzi, którzy chcieliby to powtórzyć. Potrzebny był tylko pretekst. Czyli kilku martwych Amerykanów. – Rozumiem decyzję o niezwiększaniu środków bezpieczeństwa – odezwała się milcząca dotąd Kate – ale z drugiej strony nie chciałabym ryzykować, że ktoś z naszego zespołu będzie… stanie się ofiarą. Musimy stąd wyjechać jak najszybciej i zlokalizować podejrzanego.

– To zrozumiałe – odparł Buck. – Mamy nadzieję, że wyjedziemy stąd, jak tylko dostaniemy potrzebne informacje. Pozostawał jeszcze temat brakującego członka zespołu, ale nie byłem pewien, czy ktoś z kontyngentu w Adenie cokolwiek wie, więc tej kwestii nie poruszałem. To było zadanie Bucka, a on nie wspomniał słowem o CIA. Chciałem natomiast poznać plany ewakuacji, choć chyba wiedziałem już, jaka będzie odpowiedź. – Ed Peters mówił, że zapoznasz nas z planami ewakuacji – zwróciłem się do Douga Reynoldsa. Doug tylko się uśmiechnął, a nie o to mi przecież chodziło. – Ed mówi tak wszystkim, którzy tu przyjeżdżają – wyjaśnił. – Plan nosi nazwę Alamo, czyli „Nikt nie wyjdzie stąd żywy”. Jakieś pytania? Nie miałem żadnych. – Jeśli zostaniemy odpowiednio wcześniej uprzedzeni – powiedziała Betsy Collins – i zdołamy dotrzeć do lotniska, to dysponujemy tu sprzętem, którym można się ewakuować. Albo – dodała – jeśli dotrzemy do portu, możemy zarekwirować jakiś statek. – Wydawało mi się, że właśnie zostaliśmy uprzedzeni – zauważyłem. Kapitan Mac zignorował moją sarkastyczną uwagę i ostrzegł: – Znacznie gorzej by się stało, gdybyśmy zniszczyli cały nasz sprzęt, ewakuowali się, a potem okazałoby się, że żadnego ataku nie było. Wyglądalibyśmy niepoważnie. Wydawało mi się, że lepiej wyglądać na niepoważnego niż na martwego, ale dla świętego spokoju przyznałem mu rację. – A jak wyglądały plany ewakuacyjne, kiedy tu byłeś poprzednio, John? – zapytała Betsy Collins. – Styl grzbietowy. Wybuch śmiechu. Zostałem zaakceptowany przez towarzystwo. – A co z cywilnymi gośćmi? – Nie mogłem się powstrzymać od zadania tego pytania. – I z personelem? – Powinieneś o to zapytać Al-Kaidę – odparł po długim milczeniu kapitan Mac. – Mamy do dyspozycji dwa predatory – podzielił się z nami dobrą wiadomością Buck. – Obserwują teren non stop. – Z wyrzutniami? – zapytałem. Skinął głową. Wspaniale. Ostatnio stałem się fanem pocisków Hellfire. Rozmawialiśmy też o ciągnącym się śledztwie w sprawie Cole – niewielkie postępy – a potem o ostatnich wydarzeniach w Adenie i okolicy. Niepokojący był fakt, że Al-Kaida zyskiwała polityczną siłę w okolicach Adenu, choć jeszcze nie stanowiła zagrożenia militarnego – pomimo czterdziestu bojowników podążających tu z Ma’rib. CIA i Wywiad Departamentu Stanu uważnie monitorowały sytuację i na bieżąco informowały wszystkich zainteresowanych. Miło to było słyszeć. Wreszcie wyczerpaliśmy wszystkie punkty programu. – Wracajcie spokojnie do swoich zajęć – zakończył spotkanie Buck. – Spotkamy się wieczorem w barze, jeśli nie macie innych planów. – Życie towarzyskie tu kwitnie, ale jeśli nie będziemy akurat zajęci walką z Al-Kaidą, przyjdziemy do baru – odpowiedziała Betsy Collins. Zabawne. Wstaliśmy, uścisnęliśmy sobie dłonie i umówiliśmy się ostatecznie na siódmą wieczorem. Nareszcie postanowiono tutaj coś ważnego.

Rozdział czterdziesty szósty

Buck, Brenner, Kate i ja wróciliśmy po swoje bagaże, czekające na nas pod czujnym spojrzeniem Mike’a i Zamo. – Zostajecie tu dziś wszyscy na noc – poinformował Brenner Mike’a. – Pełne pogotowie. Zabezpieczcie samochody, a potem się trochę prześpijcie. – I zwrócił się do Zamo: – Ty możesz jutro wrócić z konwojem do Sany. Poprosimy SWAT o snajpera dla naszego zespołu. – Zostaję – odpowiedział oczywiście Zamo. – Zgoda. Ale zgłoś się zaraz do doktor Nolan. Boye hotelowi nie mieli wstępu na piętra zajmowane przez Amerykanów, dlatego zabraliśmy swoje bagaże i ruszyliśmy w stronę windy. – Do siódmej wszyscy mają wolne – powiedział Buck. – Ja za godzinę idę na basen. A ja za dziesięć minut idę się kochać. Tymczasem Kate powiedziała do Bucka: – W takim razie do zobaczenia na basenie. Przy windach siedział żołnierz z korpusu piechoty morskiej z M-16 i radiostacją. Na nasz widok wstał i w ten sposób poznaliśmy starszego szeregowego Brada Schillera. Schiller poprosił o nasze paszporty i sprawdził nazwiska na liście, a następnie wręczył nam czerwono-białe identyfikatory z napisem: Ambasada amerykańska, Sana, Jemen. Na rewersie była tarcza strzelnicza. Żartuję. – Zawiadomię górę – powiedział szeregowy Schiller i dodał: – Witamy w raju. Nie brakuje tu wesołków. Wjechaliśmy na trzecie piętro, zarezerwowane, jak sobie przypominałem, dla ekipy śledczej FBI, oddziału SWAT, Służby Ochrony Dyplomatów, lekarza FBI i przelotnych gości, głównie z ambasady, rzadziej z Waszyngtonu. Był tu także jeden wspólny pokój, który służył do siedzenia, picia, grania w karty i do narzekania. Na czwartym piętrze stacjonowało dwudziestu marines, po dwóch w każdym pokoju. Były tam też nasze biura i magazyny. Na końcu korytarza znajdowały się pokoje naszych kolegów z CIA i oficerów Agencji Wywiadu Departamentu Obrony, którzy, ku zadowoleniu pozostałych, trzymali się na uboczu. Jedna z sypialni na czwartym piętrze została przekształcona w tak zwany bezpieczny pokój do rozmów. Oba te piętra stanowiły amerykański przyczółek w Adenie. Nos wielbłąda wetknięty pod płótno namiotu. Jeśli jednak do głosu dojdą osoby pokroju pułkownika Kenta, wkrótce będziemy budować na brzegu morza arabskie Guantanamo. Z pomocą Bin Laden Construction. Winda zatrzymała się na trzecim piętrze. – Ja jadę na czwarte – powiedział Buck. – Do zobaczenia na basenie. Kate, Brenner i ja wysiedliśmy. W holu, w recepcji, stał żołnierz piechoty morskiej z przewieszonym przez ramię karabinem M-16 i radiostacją. Podaliśmy swoje nazwiska starszemu szeregowemu Wayne’owi Peeplesowi. Wskazał nam korytarz po prawej. Po drodze sprawdziłem raz jeszcze numer pokoju, żeby się upewnić czy Kate i Paul nie zamieszkają w tym samym. Okazało się, że pokój Brennera sąsiaduje z naszym. – Do zobaczenia – usłyszeliśmy i otworzyliśmy drzwi swojego pokoju.

Okna wychodziły na Zatokę Adeńską, tak jak poprzednim razem. Czyżby ten sam pokój? Nie leżą tu gdzieś jeszcze na podłodze moje skarpetki? – Jak tu ładnie – zachwyciła się Kate. – Coś się w końcu należy chrześcijańskim krzyżowcom. Na jedno z królewskich łóż rzuciliśmy nasze bagaże i broń. Zaproponowałem żebyśmy się rzucili na drugie. Kate uznała, że to świetny pomysł. Już po wszystkim staliśmy na balkonie, wpatrzeni w turkusową wodę zatoki. Taki sam widok miałem przez czterdzieści dni spędzonych w tym hotelu, nic więc dziwnego, że wróciły wspomnienia. Zatoka nosiła nazwę Gold Mohur, a tworzyły ją opadające ku wodzie dwa grzbiety skał wulkanicznych. Kate na południowym grzbiecie dostrzegła samotny biały namiot. – Co to jest? – To namiot, o którym wspominał kapitan Mac – wyjaśniłem. – Jest to jemeński posterunek obserwacyjny albo, co bardziej prawdopodobne, stacja podsłuchowa PSO. Tak czy owak ludzie, którzy tam siedzą, w niczym nam z pewnością nie pomogą. Kate pokiwała głową i spojrzała w prawo, na Skałę Słonia, która faktycznie przypominała głowę słonia z długą kamienną trąbą. – To jest Skała Słonia – zaryzykowałem tłumaczenie oczywistości. – Ciekawe, skąd ta nazwa? Kate zauważyła na Skale Słonia samochód terenowy z karabinem kalibru .50, wycelowanym w naszą stronę. – A to co? – To chroniąca nas jemeńska armia. – Dlaczego karabin jest wycelowany w hotel? – To taka subtelna aluzja z ich strony. Zamiast skomentować moje słowa, Kate spojrzała w dół, na taras z kamienną posadzką, na którym wieczorami urządzaliśmy grilla i udawaliśmy, że jesteśmy na Hawajach. Dalej, za tarasem, znajdował się basen, gdzie jakiś tuzin turystów siedziało albo pływało, a za basenem była już piaszczysta plaża z rozpiętą siatką do gry, choć akurat nikt w siatkówkę nie grał. Nikt też nie opalał się na plaży ani nie pływał w zatoce, a mimo to dostrzegłem czterech marines w pełnym rynsztunku na obu krańcach plaży. Właściciele hotelu posadzili wszędzie palmy, ale było tu tak gorąco, że nie chciały się przyjąć. – Nareszcie mogę zobaczyć, gdzie byłeś – powiedziała Kate. – No właśnie. – Zrobiłem wiele zdjęć, a wszystkie miały przedstawiać portowe miasto Aden jako absolutne zadupie – rozpadające się budynki, bose urwisy na ulicach, kobiety w czarnych balto i uzbrojeni mężczyźni. Chodziło o to, żeby nikomu nie przyszło do głowy, że spędzałem tu miło czas. – Moje czterdzieści dni w Dar es-Salam nie było bajką, ale to nie to samo co Jemen – powiedziała Kate. – Jemen jest niepowtarzalny – zapewniłem ją. Wskazałem ręką Skałę Słonia.

– Za tym półwyspem jest Zatoka Adeńska, gdzie dwunastego października 2000 roku zacumował Cole. Kate pokiwała głową. Siedemnastu Amerykanów zabitych i trzydziestu dziewięciu rannych; niektórzy zostali kalekami do końca życia. A łódź wypełniona materiałami wybuchowymi nigdy nie powinna się pojawić w pobliżu amerykańskiego okrętu wojennego. Czego nas w takim razie nauczył zamach na Cole, jedenasty września i wszystkie wcześniejsze ataki terrorystyczne? Dwóch rzeczy, o których zdążyliśmy już zapomnieć: zabij ich, zanim oni zabiją ciebie, oraz jeśli oni zabijają, dopadnij ich i wymierz najsurowszą karę. I po to się tutaj znalazłem.

Rozdział czterdziesty siódmy

Kate chciała pójść na basen, więc ja, dobry mąż, stwierdziłem, że dotrzymam jej towarzystwa. Poza tym na basenie była Clare, ale to nie miało żadnego wpływu na moją decyzję. Nasze pokoje były uważane za bezpieczne, dlatego mogliśmy zostawić karabiny i w sejfie zamknęliśmy tylko dokumenty, bo tego wymagają przepisy. Musieliśmy za to zabrać ze sobą telefony satelitarne, radiostacje i broń krótką. Wszystko to upchnęliśmy w kieszeniach szlafroków, zjechaliśmy windą na dół i wyszliśmy na taras z basenem. Był tam także Buck i Brenner oraz Howard, który właśnie wychodził z wody razem z Clare. Muszę tu wspomnieć, że strój dla dżentelmenów składał się z długich spodenek kąpielowych i koszulki. W przypadku kobiet były to długie szorty i długi, luźny T-shirt. I to tyle pikanterii w jemeńskich hotelach i na plażach. Jeśli więc oczekiwałem, że zobaczę Clare w bikini – a dlaczego miałbym tego oczekiwać? – to czułem się zawiedziony. Mimo to Clare w mokrym podkoszulku wyglądała dobrze… – John… – Tak, skarbie? – Siadamy tutaj. – Oczywiście. Usiedliśmy przy stoliku pod parasolem i zamówiliśmy dzbanek mrożonej herbaty. Od zatoki nie wiała najlżejsza nawet bryza i było naprawdę gorąco. Kilkoro zachodnich turystów pływało w basenie albo wylegiwało się na leżakach. Nie było za to nikogo o bliskowschodnim rodowodzie. Nie, żebym marzył o oglądaniu Abdula czy Afiji w szortach i T-shircie, chociaż odrobina słońca dobrze by im zrobiła na skórę – to w końcu jest witamina D. Czyżbym znowu wykazał się brakiem wrażliwości na obcą kulturę? W każdym razie, siedzieliśmy sobie, rozmawiali i pili mrożoną herbatę, która jest chyba najgorszym z trunków, jakie wymyśliła ludzkość. Brylował Buck. – Miejscowa legenda głosi, że w dzielnicy Ma’alla znajdują się groby Kaina i Abla. Znałem starego sierżanta z wydziału zabójstw, który twierdził, że prowadził tę sprawę. – Jemeńczycy wierzą też – kontynuował Buck – że to stąd wypłynęła Arka Noego. Cóż za szczęście dla życia na Ziemi, że terroryści samobójcy nie zrobili dziury w jej burcie. – Jemeńczycy lubią sięgać po historie ze Starego i Nowego Testamentu i umieszczać je gdzieś tutaj. Nawet amerykańscy mormoni uważali, że to tu znajdowała się ich kolebka. Tak? A dlaczego tutaj? Może dlatego że jedyną prawdą, jaką można powiedzieć o Jemenie, jest to, że jest to kraj kłamstwa i półprawd. Właśnie to odkrywałem. – Nigdy nie przypuszczałem, że to powiem – wyznał Buck – ale lepiej tu było za czasów jemeńskich komunistów. Byli zeświecczeni i z pomocą Rosjan trzymali w ryzach muzułmańskich fundamentalistów. Teraz Jemen Południowy jest zdominowany przez Północ i powoli staje się fundamentalistyczny. Jeśli chodzi o istotne sprawy, to Clare założyła płaszcz kąpielowy. Nie ma to oczywiście żadnego związku z czymkolwiek. Po co właściwie o tym wspominam? – Byłem tu w styczniu 1986, kiedy trzydziestodniowa wojna domowa obróciła Aden w ruinę –

oddawał się wspomnieniom Buck. Miał nieobecny wzrok. – Zginęły tysiące ludzi; mało brakowało i mnie spotkałby ten los. Szczególnie okrutna była wojna w 1994. Miasto było oblegane przez dwa miesiące. Wodociągi zostały zniszczone i ludzie umierali z pragnienia. – Byłeś wtedy w mieście? – zapytała Kate. – Tak, i wysyłałem raporty do Departamentu Stanu… Na szczęście miałem zapas piwa Seera, wystarczający na kilka miesięcy. Browar Seera zbudowali Brytyjczycy, ale kiedy miasto zajęli Jemeńczycy z Północy, wysadzili go w powietrze. Bydlaki – zakończył. Rozległy się chichoty. Opowieść Bucka traktowała jednak o tym, co się tu działo całkiem niedawno i co on sam przeżył. Nie miałem wątpliwości, że Buck jest oddanym swojej pracy profesjonalistą. Niepokoiła mnie tylko jego profesja. Mam swoje zdanie o oficerach wywiadu, niezależnie od tego, dla jakiej agencji pracują. Wykonują, oczywiście, bardzo potrzebną pracę i szanuję ich za to, ale jeśli nie jest się jednym z nich, łatwo trafić na listę ich wrogów, jak wyznał sam Buck in vino veritas. A skoro o oficerach wywiadu mowa, to wciąż czekałem na ujawnienie się naszego kolegi z CIA. Instynkt podpowiadał mi, że stanie się to już wkrótce. Smażyliśmy się w koszmarnym upale, zdjęliśmy więc płaszcze kąpielowe i wskoczyliśmy do basenu z gorącą wodą. Każde z nas miało, jak podejrzewałem, broń i zapasowe magazynki w kieszeniach płaszczy. Personel o tym wiedział i dlatego trzymał się z daleka od naszego stolika. Podobnie jak podczas mojego poprzedniego pobytu tutaj, na dachu tkwił snajper, który obserwował basen i plażę. W każdym hotelu powinien być na dachu snajper. To pomaga się zrelaksować. Po półgodzinie igraszek w basenie zaproponowałem grę w siatkówkę plażową. – Poprzednim razem całkiem dobrze mi szło – pochwaliłem się. Zabraliśmy swoje rzeczy, zeszliśmy na plażę i podzieliliśmy się na drużyny: Buck, Clare i ja przeciwko Brennerowi, Kate i Howardowi. Zagraliśmy pięć setów, przy czym ja byłem chyba jedyną osobą, która miała pojęcie o grze. Moja drużyna wygrała trzy sety, oczywiście ze mną w roli głównego rozgrywającego. W końcu grałem w tę głupią grę przez całe czterdzieści dni. I dlatego ją teraz zaproponowałem. Brenner, jak zauważyłem, był bardzo ambitnym graczem i źle znosił porażki. Podobnie jak ja; dlatego gram tylko w gry, w które wygrywam. Buck zaproponował spacer po plaży, poprosiliśmy więc jednego z marines, żeby nas osłaniał i popilnował naszych szlafroków i broni, a sami poszliśmy nad wodę. Jak już wspominałem, nagość na plaży w Jemenie oznacza, że nie ma się przy sobie broni. – Mam ochotę popływać – obwieścił Howard. – Kto idzie ze mną? Jakżebym mógł sobie odmówić uwagi: – Wiesz, dlaczego rekiny nie jedzą prawników? Solidarność zawodowa. Okej, dowcip stary, ale i tak wywołał wesołość. Brenner, oczywiście, podjął wyzwanie. Ja także. – John – zaprotestowała Kate – nie chcę, żebyś… żeby którykolwiek z was wchodził do wody. – To bardzo niebezpieczne – ostrzegł Buck. Ten argument przesądził. Howard, Brenner i ja wbiegliśmy do wody i daliśmy nura. Woda była spokojna, a sól utrzymywała nas na powierzchni. Zaczynał się odpływ, łatwo więc było płynąć nawet z obciążeniem, jakim były ciężkie szorty i T-shirt. Przepłynęliśmy jakieś sto metrów, kiedy w odległości pięciu metrów zauważyłem dwie płetwy grzbietowe. Jasna cholera.

– Może to delfiny – rzucił z nadzieją w głosie Howard. – Opowiedz im dowcip o prawnikach – zasugerowałem. – Jak się roześmieją, sprawdzimy, czy mają ostre zęby. Ruszyliśmy z powrotem, gdzie była płytka woda i gdzie stali zanurzeni do pasa Buck, Kate i Clare, i obserwowali, jak bijemy światowy rekord prędkości. – Rekiny? – zapytał Buck. – Nie pytałem – odparłem. Wyszliśmy wszyscy na brzeg. – Nie wpadliśmy w zasadzkę, jadąc tutaj, więc postanowiłeś dać się pożreć rekinom – zauważyła cierpko Kate. – Tak, skarbie. Brenner pewnie teraz przemyśliwał na nowo swoje zauroczenie panią Kate Mayfield. Mam taką zasadę: jeśli chodzi ci po głowie romans z zamężną kobietą, sprawdź najpierw, jak traktuje swojego męża. Uznaliśmy zgodnie, że basen jest bezpieczniejszy, ale zanim ruszyliśmy z powrotem, zauważyłem, że Buck przygląda się jakiemuś facetowi, który stał na brzegu jakieś dziesięć metrów od nas, palił papierosa i wpatrywał się w dal. Odniosłem wrażenie, że Buck zna tego człowieka i wiedział, że on tu będzie. – Idźcie – powiedział Buck do Clare i Howarda. – Dołączymy do was później. Nadszedł czas spotkania z ostatnim członkiem naszego zespołu.

Rozdział czterdziesty ósmy

Mężczyzna rzucił niedopałek do wody i ruszył w naszym kierunku. Wyglądał na trzydzieści pięć lat, był wysoki i bardzo szczupłej budowy ciała, choć miałem wrażenie, że kiedyś musiał ważyć więcej. Był na bosaka, ubrany w białe bawełniane spodnie i rozpiętą zieloną koszulę z motywem tropikalnych kwiatów. Włosy miał długie i proste, niemal białe, wyblakłe od saudyjskiego słońca, tego samego, które z kolei opaliło jego skórę prawie na czarno. Brwi również miał wyblakłe od słońca, a kiedy podszedł bliżej, zauważyłem, że jego oczy są dziwnie, nienaturalnie niebieskie. Na pierwszy rzut oka sprawiał wrażenie surfera. Ale po dokładniejszym przyjrzeniu się, poznać było człowieka, który był tutaj zbyt długo; człowieka z Zachodu, który nie stał się tubylcem, ale nie był też już sobą. Buck wyszedł mu naprzeciw. Uścisnęli sobie dłonie. – Miło cię znów widzieć – usłyszałem, jak zwraca się do Bucka. Głos miał beznamiętny, podobnie jak całe jego zachowanie, ale zmusił się do uśmiechu. Brenner, Kate i ja podeszliśmy do Bucka, który przedstawił nas Chetowi Morganowi. On oczywiście wiedział, kim jesteśmy, a teraz i my poznaliśmy naszego kolegę z CIA, chociaż Buck nie wspomniał, gdzie pan Morgan pracuje. – Cieszę się, że pani przyjechała – powiedział Morgan, ściskając dłoń Kate. – Dobra robota tam, na drodze – zwrócił się do Brennera. – Dzięki za Hellfire – odparł Brenner. – Dziękuję, że pan przyjechał – powiedział Morgan, witając się ze mną. Dziwny facet. Na dodatek bardziej szarpnął, niż uścisnął mi dłoń, a jego skóra była zimna w dotyku. Może był trupem. Chet, bo tak kazał się nazywać, zaproponował spacer po plaży, ruszyliśmy więc w stronę Skały Słonia. Chet nie wspominał o spacerze połączonym z rozmową, szliśmy więc w milczeniu, jak starzy znajomi cieszący się chwilą. Zerknąłem na Bucka, który sprawiał wrażenie przygaszonego, co było do niego niepodobne. Chet zapalił kolejnego papierosa. Facet pewnie nie odezwałby się słowem, gdyby nie Brenner, który przerwał milczenie: – Długo już tu jesteś? – zapytał. – Od ataku na Cole – odparł Chet. Był tu już w takim razie trzy i pół roku. Nic dziwnego, że mu odbiło. Z drugiej strony, Buck spędził w Jemenie znacznie więcej czasu, a był normalny. Może, jeśli posiedzę tu pół roku, Chet wyda mi się w porządku. Jako glina potrafię wyczuć, kiedy ktoś dogadza sobie zakazanymi substancjami i przyszło mi do głowy, że Chet musiał coś zażyć, może khat. Tak więc być może Drużyna A miała ćpuna na pokładzie. Straszne. Brenner, sam małomówny, najwyraźniej czuł się nieswojo w towarzystwie zupełnego milczka. – Jest szansa, że nasz cel zginął w pułapce na drodze? – zapytał. Chet zaciągnął się dymem.

– Nie sądzę – odparł. – Z nasłuchu wynika, że jest w Ma’rib. Podejrzewałem, że w takim razie pojedziemy pewnie zaraz do Ma’rib. – Czy ty albo twoi ludzie sądzicie, że atak na konwój zagroził naszej misji? – zapytał Buck. – Nic takiego do mnie nie dotarło – odparł Chet – ale pytanie jest zasadne. – I dodał: – Moim zdaniem musimy się pospieszyć, nim ktoś w Waszyngtonie zacznie zadawać podobne pytania. No jasne. Jak zwykle wszystko sprowadzało się do odwiecznego sporu pomiędzy jastrzębiami a gołębiami – tymi z jajami i tymi bez jaj. Jak w czasach zimnej wojny. Pentagon, Departament Stanu, centrale wywiadu i Biały Dom – każdy działał na własną rękę. Tylko terroryści potrafili się dogadać między sobą. – Dlaczego ktoś w Waszyngtonie miałby mieć coś przeciwko aresztowaniu Pantery? – zapytała Kate. – Z powodu pewnych kwestii prawnych – odpowiedział Chet – i dyplomatycznych. Oczywiście. Jemeńczycy tkwili w tym głupim przekonaniu, że ich kraj jest suwerenny. Była też kwestia procesu sądowego, wytoczonego przez Mamę i Tatę. Mogliśmy też zostać wyrzuceni z Jemenu za bezprawne użycie rakiet Hellfire dziś rano. – Jak szybko musimy ruszyć? – zapytałem. – Może nawet dziś wieczorem. Tu może być niebezpiecznie. A kiedy tu było bezpiecznie? Szliśmy dalej po plaży, minęliśmy patrol marines i dotarliśmy do wrzynającej się w wody zatoki Skały Słonia. Na płyciźnie kołysał się jakiś tuzin zakotwiczonych tu łodzi rybackich. Chet zaczął brodzić w wodzie ku jednej z nich. Domyśliłem się, że powinniśmy podążyć jego śladem. Wdrapał się na sześciometrowej długości otwartą łódź z silnikiem; zaraz za nim zrobił to Buck. Kate, ja i Brenner spoglądaliśmy po sobie i w końcu też wspięliśmy się na pokład. Chet odwiązał linę cumowniczą, włożył kluczyk do stacyjki, ustawił przepustnicę i pociągnął za linkę rozrusznika. Silnik zakaszlał i zapalił. Płynęliśmy, tylko dokąd? Jedyne siedzisko znajdowało się na rufie, obok silnika, i tam właśnie usiadł Chet sterujący łodzią. Reszta rozsiadła się na odwróconych do góry dnem białych plastikowych wiadrach. Łódź cuchnęła rybami, a nasze gołe stopy taplały się w dziesięciocentymetrowym bajorze brudnej wody w zęzie. Na dodatek, nie to, żebym się skarżył, ale słońce zaczęło przypiekać moją skórę. Zauważyłem, że Buck, Kate i Brenner też zaczynali przypominać homary. Bardziej martwił mnie fakt, że nasza broń i telefony zostały na plaży. Doszedłem do wniosku, że Chet Morgan jest szalony. A my go słuchaliśmy. To nie czyniło nas jednak szalonymi, tylko głupimi. Z wody wystawało kilka pojedynczych skał, a na jednej z nich siedziała wielka czarno-biała mewa. Kiedy znaleźliśmy się w odległości piętnastu metrów od niej, Chet sięgnął za pasek i wyjął glocka kaliber .40, wycelował i strzelił. Kate, która nie zauważyła, jak Chet wyjmuje broń, podskoczyła ze strachu; reszta z nas była zdumiona, a Chet zły, bo nie trafił. Ptak odleciał. – Żeby być pewnym trafienia – postanowiłem poprawić mu humor – strzelaj, a potem mów, że to, w co trafiłeś było twoim celem. Chet zignorował moją uwagę. – To był głuptak maskowy – poinformował nas. – Gatunek niezagrożony. – Przy takim strzelaniu nigdy nie będzie zagrożony – zauważyłem. Myślałem, że Chet mnie zastrzeli, ale on się roześmiał – głośno i szczerze. Przez chwilę zacząłem nawet podejrzewać, że jednak nie jest stuknięty.

– Nigdy nie strzeliłbym do mewy białookiej. Ona jest gatunkiem zagrożonym. I przynosi szczęście. Niech ci będzie, Chet. Ale teraz odłóż broń. Położył pistolet obok siebie na siedzisku. Cóż, przynajmniej jedno z nas było uzbrojone. Niestety akurat wariat. Chet spojrzał na Skałę Słonia, a ja podążyłem wzrokiem za jego spojrzeniem. Chłopcy z jemeńskiej armii skierowali teraz swój ciężki karabin maszynowy w naszą stronę, a jeden z nich obserwował nas przez lornetkę. – Robią się nerwowi, kiedy usłyszą strzał – skomentował Chet. Ja też. – Jeśli znajdziemy czas, zabiorę was na polowanie na rekiny. Prawie zawsze dopisuje mi szczęście. Tak więc siedzieliśmy sobie na małej łódce z uzbrojonym psychopatą. Jak powinienem postąpić w takiej sytuacji? Muszę sprawdzić, co mam zapisane w kontrakcie. Zerknąłem na Brennera, który, byłem pewien, myśli to samo co ja, a potem na Kate, też niepewną, co sądzić o panu Morganie. Tyle że ona miała doświadczenie w temacie wierzenia na słowo czubkom z CIA. Po to tylko, żeby ich później zastrzelić. No, póki co – jednego. Buck miał głupkowatą minę. Domyślałem się, że potrafi wykazać się sporą tolerancją dla nienormalnych zachowań, jeśli świr jest jego kolegą. Odniosłem bowiem wrażenie, opierając się na ich wytwornym akcencie, że Buck i Chet chodzili do tych samych albo podobnych szkół i pochodzili z tych samych warstw społecznych. Chet to był pewnie taki fajny kumpel chuligan, pod nadzorem kuratorskim, którego wszyscy uwielbiali, dopóki nikogo nie zastrzelił. Później jednak, w dorosłym życiu, to, co było tylko zabawnym, błazeńskim zachowaniem, przestało być śmieszne. Faceci z CIA pielęgnowali ekscentryczny rodzaj zachowań, który stawał się częścią tworzonej samodzielnie legendy. Uwielbiali, kiedy koledzy opowiadali niestworzone historie na temat ich wyjątkowej ekstrawagancji. Dobrym przykładem takiego postępowania był wspomniany już wcześniej kumpel Kate, Ted Nash. Ted na dodatek był aroganckim fiutem. Ale cóż, teraz już nie żył, a o zmarłych nie należy mówić źle. Nawet jeśli byli dupkami. To nasunęło mi pytanie: czy Chet Morgan znał Teda Nasha? Prawdopodobnie tak. To chyba nie był jednak odpowiedni czas na takie pytania. Tak czy owak Chet Morgan starannie wyreżyserował swoje pojawienie się na scenie, i jak to się mówi w teatralnym światku, jeśli w pierwszym akcie pojawia się strzelba, to w ostatnim na pewno wystrzeli. Okrążyliśmy półwysep i Chet przyjął kurs na środek Zatoki Adeńskiej. Wiedziałem, dokąd płynie. Przez dziesięć minut płynęliśmy w promieniach zachodzącego słońca. Wreszcie Chet wyłączył silnik, ale nie rzucił kotwicy. Łódź zaczęła dryfować z falą przypływu. – Tu był zacumowany Cole – powiedział. – Byłem tutaj – powiedziałem. Skinął głową. Rzeczywiście, prawie każdy, kto zajmował się tym przypadkiem, był przywożony w miejsce, gdzie zamordowano siedemnastu amerykańskich marynarzy. Chet zapalił kolejnego papierosa i wpatrywał się w niebieską wodę. – USS Cole, niszczyciel Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych, pod dowództwem komandora porucznika Kirka Lippolda, wpłynął do Zatoki Adeńskiej, żeby zatankować paliwo.

Zacumował o dziewiątej trzydzieści rano, a o dziesiątej trzydzieści rozpoczęło się tankowanie. Wszyscy to wiedzieli, ale tak się właśnie rozpoczyna opowieści – od początku. – Około jedenastej dwadzieścia – ciagnął Chet – do lewej burty niszczyciela podpłynęła mała łódka, taka jak ta, z dwoma mężczyznami na pokładzie. Minutę lub dwie później na łódce nastąpiła eksplozja, która wyrwała w poszyciu kadłuba okrętu dziurę o rozmiarach dwanaście na dwanaście metrów. Ocenia się, że użyto od dwustu do trzystu kilogramów TNT albo RDX. Skąd oni, do cholery, mogli wziąć tyle materiałów wybuchowych? – zapytał na koniec retorycznie. Odpowiedź brzmiała: w dzisiejszych czasach praktycznie zewsząd. Ważniejsze było pytanie o tych dwóch facetów z Al-Kaidy, którzy obudzili się tamtego ranka, wiedząc, że mają umrzeć. Najpierw ciężko się napracowali, żeby załadować na łódź materiały wybuchowe, które miały ich zabić, a potem wypłynęli na słoneczną zatokę. Próbowałem sobie wyobrazić, jak przyglądali się latającym nad ich głowami mewom i co mówili do siebie albo co myśleli w ostatnich kilku minutach życia. – Asymetryczne działania wojenne – podsumował Chet. – Mała łódź, taka jak ta, warta może kilkaset dolarów i dwóch facetów, najprawdopodobniej bez żadnego przeszkolenia wojskowego, unieruchamia nowoczesny, sześćdziesięcioośmiotonowy, wart miliard dolarów okręt wojenny, zdolny pokonać każdego wroga. Prócz takiej małej łódki. – Wyrzucił papierosa za burtę. – Niesamowite. Absurdalne. Co racja, to racja. – A jak zdołali tego dokonać? – zadał pytanie Chet i zaraz sobie na nie odpowiedział: – Ponieważ Regulamin Walki Marynarki Wojennej został zmieniony przez grupkę poprawnych politycznie, pozbawionych jaj facetów w Pentagonie. Co gorsza, załoga i dowódca okrętu zastosowali nowy Regulamin Walki. Ja bym tak nie postąpił. Ale w końcu nie jestem wojskowym. – Od setek lat – mówił Chet – obowiązywała na morzu zasada wzywania nadpływającego statku głosem lub sygnałami do identyfikacji. Jeśli statek nadal się zbliżał, wydawany był rozkaz zajęcia pozycji bojowych i padał strzał przed dziobem. A jeśli wciąż się zbliżał, po prostu się go zatapiało. Cole nie zrobił tego, mimo że port był uznawany za potencjalnie wrogi. Pozwolili niezidentyfikowanej jednostce podpłynąć do siebie i zdetonować ładunek wybuchowy. Tylko dlatego, że z powodu politycznej poprawności zmieniły się powszechnie obowiązujące wcześniej zasady. Jedyną dobrą wiadomością była taka, że po tragicznej śmierci siedemnastu marynarzy, marynarka wojenna dokonała ponownej oceny Regulaminu Walki, podobnie jak my wszyscy dokonaliśmy ponownej oceny zasad prowadzenia wojny po jedenastym września. Co do biednego komandora Kirka, został on oficjalnie oczyszczony z wszelkich zarzutów – przecież kierował się tylko głupimi zasadami – ale nieoficjalnie jego kariera legła w gruzach i został szybko przeniesiony do rezerwy. Mogłem się założyć, że chętnie cofnąłby czas, by przeżyć jeszcze raz tamte dziesięć minut. – Ten atak był tym bardziej niezrozumiały – kontynuował Chet – że Al-Kaida próbowała zrobić to samo dziewięć miesięcy wcześniej, w styczniu 2000 roku, w ramach serii zamachów na przełomie tysiącleci. Mówię o USS The Sullivans, tu w Zatoce Adeńskiej – przypomniał nam. – Tamten okręt też wpłynął do portu, żeby zatankować paliwo, tak samo jak Cole. Do niego też zaczęła się zbliżać jakaś łódź, ale była tak przeładowana materiałami wybuchowymi, że zatonęła, nim dotarła do burty okrętu. Faktycznie, w mojej poprzedniej pracy było niemal regułą, że jeśli ktoś próbował raz cię zabić, to spróbuje to zrobić ponownie. Tak samo było w przypadku ataku na World Trade Center w lutym 1993 roku. Zwykły gliniarz na ulicy potrafił dostrzec tę zależność, a tymczasem geniusze w Waszyngtonie błądzili we mgle. Przebudzenie nastąpiło, dopiero kiedy jedenastego września zginęło trzy tysiące ludzi. Cóż z tego, życia nikt im nie wróci.

– Wróg nie jest bystrzejszy od nas – ciągnął Chet – ale wystarczy, że raz mu się uda. My musimy być czujni cały czas. Chet zapalił następnego papierosa i spojrzał w kierunku Adenu. – Widzicie ten budynek na wzgórzu? – zapytał. – Rano, w dniu ataku, było w nim pięciu bojowników Al-Kaidy. Zamierzali wspiąć się na wieżę zegarową at-Tawahi i stamtąd filmować przebieg akcji. Spojrzałem na wysoką wiktoriańską budowlę, wzniesioną ponad sto lat temu przez Brytyjczyków. Byłem tam kiedyś, z góry jest dobry widok na port. Ale tamci od filmowania nie mieli okazji go podziwiać. – Idioci, mieli pecha, zaspali i przegapili całe widowisko – mówił Chet. – Totalny burdel. Byłem w tym mieszkaniu, zaplombowanym wtedy jeszcze, a może nawet do dzisiaj. Trudno uwierzyć, że pięciu dżihadystów przespało taką chwilę. Dupki. Pewnie odsypiali wielkie żucie khat. Niestety, dwaj faceci w łodzi mieli więcej szczęścia – o ile szczęściem można nazwać wysadzenie się w powietrze – po trosze dzięki Pentagonowi. Dryfowaliśmy na fali odpływu, a lekka bryza spychała nas na otwarte wody zatoki. W pobliżu było kilkadziesiąt łodzi rybackich, a na ich pokładach siedzieli faceci, którzy zapewne, podobnie jak większość mężczyzn w Jemenie, mieli przy sobie swoje AK-47. Nie to żebym się o siebie bał, ale nie lubię być stawianym w podobnych sytuacjach bez wyraźnego powodu. Za to Chet w ogóle nie sprawiał wrażenia zaniepokojonego czy zmartwionego, więc może miał tu na wodzie jakieś wsparcie. Albo był, jak podejrzewałem, szalony. I na dodatek arogancki. – W miejscu gdzie terroryści zdetonowali ładunek wybuchowy znajdował się kambuz, w którym członkowie załogi jedli lunch – mówił dalej Chet – i dlatego było aż siedemnastu zabitych i trzydziestu dziewięciu rannych. – Zamilkł na chwilę. – Wygląda na to, że Al-Kaida znała lokalizację kambuza i wiedziała, że to jest pora lunchu. Zacząłem się zastanawiać. Ponad setka członków załogi zgromadzona w kambuzie. A po drugiej stronie pancernego kadłuba łódź wypełniona trzystoma kilogramami materiałów wybuchowych. Pytanie, czy Al-Kaida wiedziała – czy Pantera wiedział – gdzie i kiedy zdetonować ładunek? Czy był to, jak w większości ich udanych akcji, ślepy traf? – Załoga walczyła z wdzierającą się wodą i do zmroku zdołała opanować sytuację – kończył Chet. – Nurkowie zbadali kadłub i ustalili, że kil nie został uszkodzony, a więc wart miliard dolarów okręt był do uratowania. Ponieważ w tej części świata nie mieliśmy żadnych baz wojskowych, przez chwilę Cole był pozostawiony na łaskę losu. Na szczęście w okolicy znajdowała się fregata HMS Marlborough, która szybko dotarła na miejsce i udzieliła pomocy medycznej. Jedenastu najciężej rannych marynarzy zostało ewakuowanych do francuskiego szpitala wojskowego w Dżibuti, a następnie przetransportowanych do amerykańskiego szpitala w Landstuhl w Niemczech. Reszta rannych oraz zabici trafili bezpośrednio do Landstuhl. Na szczęście żaden z rannych nie zmarł, choć wielu zostało kalekami do końca życia. Zapadła cisza, którą przerwał ponownie Chet: – Zmówmy cichą modlitwę za zabitych i rannych. – Pochylił głowę, a my poszliśmy w jego ślady. Nie jestem w tym dobry, ale modliłem się żarliwie, żeby tych dwóch samobójców smażyło się w piekle z urwanymi kutasami i żeby nigdy nie zaznali wina i seksu w raju. Amen. – Amen – zakończył modlitwę Chet, uruchomił silnik i skierował łódź ku brzegowi. Przyglądałem się Chetowi Morganowi, wpatrzonemu w dal tymi swoimi szklistobłękitnymi oczami. Ten facet był albo bardzo dobry w tym, co robił, albo mocno stuknięty. Być może jedno i drugie. Tak czy owak, należało go bacznie obserwować.

Rozdział czterdziesty dziewiąty

Chet otworzył przepustnicę i w szybkim tempie okrążyliśmy półwysep, wracając do Skały Słonia. W pobliżu łodzi krążyło sporo płetw grzbietowych, i gdybyśmy z Kate byli sam na sam z Chetem i jego glockiem, czułbym lekki niepokój. Na szczęście przypomniałem sobie, że występowaliśmy tu w charakterze przynęty na Panterę, a nie na rekiny. – Jak może pamiętacie – zwrócił się do swoich słuchaczy mimo woli Chet – nie byliśmy pewni, czy za atak na Cole odpowiedzialność ponosi Al-Kaida. Zdarzenie miało miejsce przed jedenastym września i Al-Kaida była wtedy tylko jedną z wielu grup terrorystycznych, które przysparzały nam problemów. Fakt, Al-Kaida nigdy nie przyznała się do tego ataku, ale na ulicach krążyła plotka, że to jednak oni za nim stali. Poza tym, podobnie jak po jedenastym września, szeregi organizacji zaczęły szybko rosnąć. – W sierpniu 2001 roku, czyli tuż przed jedenastym września, udało nam się ustalić, że jednym z trzech inspiratorów ataku był Bulus ibn ad-Darwisz, an-Numajr, Pantera. Dopiero wtedy wszystko zaczęło się układać w logiczną całość. Któż inny potrafiłby taką akcję wymyślić, zorganizować i tak bezbłędnie przeprowadzić? – zapytał Chet retorycznie. – To musiał być Amerykanin. Większość tych tak zwanych dżihadystów jest zbyt głupia, żeby im przyszło do głowy coś podobnego, i zbyt nieudolna, by doprowadzić rzecz do końca. Po części się z nim zgadzałem, ale tylko po części. – Część tych na górze jest bardzo bystra – stwierdziłem. – To prawda – odparł Chet – ale za tym atakiem musiał stać ktoś wykształcony na Zachodzie. Nikt w rodzaju bin Ladena, który jest tak naprawdę wioskowym kmiotkiem i ciemnym fundamentalistą z głową w chmurach. Interesujące, może prawdziwe. Tak przynajmniej sądziło CIA. – Nie, to był ktoś, kto nas rozumiał. Ktoś, kto wiedział, jaki mieliśmy idiotyczny regulamin walki i być może znał budowę okrętu oraz datę wpłynięcia Cole do portu oraz porę lunchu. A także ktoś, kto wiedział, jaki efekt psychologiczny będzie miał atak na amerykański okręt wojenny i śmierć amerykańskich marynarzy. Ten bydlak, Bulus ibn ad-Darwisz, nienawidzi Ameryki, a atak na Cole był manifestacją tej nienawiści – upokarzającym kopniakiem w jaja. Pełna zgoda; dodałbym jeszcze, że Chet Morgan też miał w sobie wielkie pokłady nienawiści, podobnie jak my wszyscy, tyle że on traktował sprawę bardziej osobiście niż większość z nas. Moim zdaniem nie powinniśmy pozwolić, żeby zawładnęła nami nienawiść, bo może ona zaburzyć trzeźwość osądu i źle wpłynąć na nasze działania. Należało zachować spokój i zimną krew. Chet pewnie już długo przebywał w Jemenie, był sfrustrowany i potrzebował rezultatów. Na dodatek miał więcej informacji o Panterze niż my, w tym choćby profil psychologiczny tego dupka. Czasami w trakcie długiego śledztwa zdarza się, że policjant zaczyna mieć obsesję na punkcie sprawcy i zaczyna go postrzegać jako przyczynę wszystkich swoich problemów. Jest to rodzaj manii; sam przez to przeszedłem. Kolejną rzeczą, która mnie uderzyła był fakt, że Chet, początkowo sprawiający wrażenie wypalonego, teraz stał się bardzo ożywiony. Jakby zaszła w nim nagła przemiana. Może zaczęły działać liście khat? A może to nienawiść.

– Do tej pory nie wzięliśmy pełnego odwetu za ten atak – mówił dalej Chet. – Ale weźmiemy. Te bydlaki, z panem ad-Darwiszem na czele, muszą się przekonać, że zapłacą wysoką cenę. – Oni to wiedzą – zapewniła go Kate – i są gotowi ją zapłacić. – A my ich do tego zmusimy. Chet był zwolennikiem rewanżu. To dobrze w przypadku terrorystów, gorzej w przypadku pani Mayfield, zabijającej kolegów Cheta. Ale to zupełnie inny temat, i chyba nie na dziś. Nie byłem pewny, czy prawidłowo gościa odbieram, za to nie miałem wątpliwości, że Buck wie o nim dużo. Niestety, Buck nie lubił się dzielić swoją wiedzą. Chet twierdził, że jest w Jemenie od czasu ataku na Cole, ale ja go stąd nie pamiętałem. Z drugiej strony, szpiedzy pojawiali się i znikali, latali do Sany, Dżibuti, Omanu, Kataru, Bahrajnu i Arabii Saudyjskiej. A nawet kiedy siedzieli w Sheratonie w Adenie, byli prawie niewidoczni. To taka część ich mistyki. To musiało być samotne zajęcie. Często porównywałem agentów CIA do wampirów, obracających się tylko w kręgu innych wampirów i nieposiadających żadnych przyjaciół wśród ludzi. To nieładnie z mojej strony. Może zazdroszczę tym z CIA. – Pierwsi agenci FBI, przysłani do Jemenu w odpowiedzi na atak na Cole, działali w bardzo wrogim otoczeniu – kontynuował swoją opowieść Chet. – Na lotnisku w Adenie przywitały ich wycelowane w nich lufy karabinów jemeńskich żołnierzy. Byłem w tej grupie i, powiem wam, myśleliśmy, że dojdzie do wymiany ognia jeszcze na płycie lotniska. Dupki – skwitował. Oto kolejny brzydki Amerykanin, który nie lubi Jemeńczyków. Jak mamy wygrać wojnę z terroryzmem, jeśli nie potrafimy zdobyć serc i umysłów naszych muzułmańskich sojuszników? Mam rację? Zgoda, nasi agenci są dupkami. Ale są naszymi dupkami. Poza tym byłem pewien, że Cheta musiał przerazić widok uzbrojonych jemeńskich żołnierzy z bronią. A jeśli coś lub ktoś cię przerazi, to potem robisz się bardzo zły. I ratując swoją męskość – zabijasz kogoś. To samo dzieje się na głównych ulicach Nowego Jorku. – Posłowie w jemeńskim parlamencie nawoływali do dżihadu przeciwko Ameryce, jakbyśmy to my zrobili coś złego. Takie apele były nadawane codziennie na żywo w radiu i telewizji. Większość Amerykanów – turystów, pracowników firm naftowych i biznesmenów – szybko stąd wyjechała. – Ambasada została zamknięta, a cały zbędny personel odesłano do Omanu i Rijadu – wtrącił się Buck. – Rząd jemeński wysyłał sprzeczne sygnały – ciągnął Chet. – Zgadzał się na przyjazd naszych ludzi, a kiedy się tu zjawiliśmy, zaczęto nam grozić. – W rządzie panował chaos i zamieszanie – wyjaśnił Buck. W naszym rządzie czy w ich? Chet opowiedział kolejną straszną historię, którą słyszałem już podczas poprzedniego pobytu. – Amerykańskiej ekipie śledczej przydzielono dwa piętra w Sheratonie, ale pewnej nocy hotel został otoczony przez kilkuset mężczyzn w tradycyjnych strojach, którzy przyjechali wojskowymi jeepami i mieli wojskowe uzbrojenie, wiedzieliśmy więc, że są to jemeńscy żołnierze albo funkcjonariusze PSO w przebraniu. – Chet zamilkł na długą chwilę, przypominając sobie zapewne wydarzenia tamtej nocy. – Zajęliśmy pozycje obronne na dachu oraz na parterze i nie pozwoliliśmy na opuszczenie hotelu żadnemu z arabskich gości. Kilku zachodnim turystom, którzy bali się z hotelu wyjść, daliśmy broń ręczną do samoobrony. Myśleliśmy, że tej nocy przyjdzie nam zginąć… Oficer dowodzący oddziałem marines wydał tylko jeden rozkaz – zabierzcie kilku z nich ze sobą. Oczywiście. Nie poddajemy się. Żadnych amerykańskich jeńców. Kiedy ja tu byłem, rozkaz wciąż był aktualny.

Przez chwilę nikt się nie odzywał, a nasz łódź płynęła w stronę hotelowej plaży. Spojrzałem na Kate, która pojęła wreszcie, jaka tu panuje sytuacja, i może doceniła choć trochę swojego męża. Męża, który spędził miesiąc w naprawdę niebezpiecznym miejscu. To nie była tylko siatkówka plażowa, skarbie. Dla Bucka i Brennera opowieści Cheta nie były niczym nowym, ale chyba umocniły w nich postanowienie szybkiego załatwienia sprawy i wyniesienia się stąd. W każdej niebezpiecznej wyprawie przychodzi taki moment, kiedy człowiek zdaje sobie sprawę, że wyczerpał już swój zapas szczęścia. W przypadku Bucka, Brennera i Cheta taki moment już dawno nastąpił, ale i cel w końcu był blisko – zaledwie kilkaset kilometrów stąd, w Ma’rib. – Przed świtem – kontynuował swoją opowieść Chet – dupki otaczające hotel zniknęły. Mimo to, kazano nam opuścić budynek i przewieziono nas łodziami na pokład stojących w porcie amerykańskich okrętów wojennych. Dwa dni później Jemeńczycy stwierdzili, że możemy bezpiecznie wracać do Sheratona, więc postanowiliśmy dolecieć na plażę śmigłowcami marynarki wojennej. Po drodze śmigłowce zostały namierzone przez pociski ziemia-powietrze SA-7 i piloci musieli obniżyć pułap. Dolecieliśmy tuż nad wodą, gotowi do strzelaniny. – Chet zapatrzył się na wodę i zbliżający brzeg, jakby ten widok przywoływał dawne wspomnienia. – Okazało się, że na plaży nie było żadnych wrogich sił. Moim zdaniem, Jemeńczycy mieli nadzieję, że zawrócimy po otrzymaniu sygnału radarowego, ale ponieważ lecieliśmy dalej, wycofali się. Tak więc zajęliśmy z powrotem nasze dwa gówniane piętra w Sheratonie i tkwimy tam do dziś. A pan Chet Morgan, dzielny syn światowego supermocarstwa, miał dość czasu na zastanawianie się, dlaczego został tak źle przyjęty w Jemenie. Przyjechał tu, żeby pomagać – oczywiście nie naprawdę, ale oficjalnie – a Jemeńczycy potraktowali go jak kupę gówna, grozili śmiercią i dlatego nie chciał stąd wyjechać, póki nie wyrówna rachunków. Do tej pory zdążył, oczywiście, zwariować i nawet terapia M-16 nie uczyni z niego szczęśliwego człowieka, choć może mu pomóc. – Pierwsze tygodnie po ataku na Cole były zupełnie surrealistyczne… Jak na slapstickowych komediach jemeński rząd i wojskowi biegali w różnych kierunkach, krzycząc na zmianę: „Witajcie Amerykanie!” i „Jankesi do domu!”. Ten kraj jest całkowicie dysfunkcjonalny. Od plaży dzieliło nas może sto metrów. Chet przymknął przepustnicę i sterował łodzią pomiędzy łachami piachu w kierunku płycizny przy Skale Słonia. Na skałach siedziało mnóstwo mew, ale Chet zostawił je w spokoju; wygwizdał za to jemeńskich żołnierzy obsługujących karabin maszynowy. Chyba przydałoby mu się kilka lekcji panowania nad agresją. – Dawno temu, kiedy obowiązywała polityka odstraszania – odezwał się Chat – jeśli jakiś gówniany kraj zaatakował obywateli Zachodu, płynęła flota i bombardowała miasto portowe tak długo, aż nie został po nim kamień na kamieniu. A teraz… – machnął ręką – tym prymitywnym dupkom wszystko uchodzi na sucho. Ale jeszcze przyjdzie dzień sądu. – Zamilkł i chwilę się zastanawiał. – Właściwie to po jedenastym września każdy dzień jest takim dniem Sądu Ostatecznego. – Pokiwał w zamyśleniu głową. – Dla pana Bulusa ibn ad-Darwisza, zdrajcy ojczyzny i mordercy, ten dzień jest już bardzo bliski. Też miałem taką nadzieję. I jednego byłem pewny – tu, w Jemenie, nastąpi taki dzień Sądu Ostatecznego, trudno było tylko przewidzieć, kto przez kogo będzie sądzony.

Rozdział pięćdziesiąty

N adeszła pora koktajlu i wraz z Kate dołączyliśmy do naszych kolegów w hotelowym barze. Chet Morgan się nie pojawił, ale poprosił nas wcześniej o spotkanie w bezpiecznym pokoju o dwudziestej drugiej, gdzie moglibyśmy przedyskutować plan operacji. Wyrzuciwszy nas przy brzegu do sięgającej metra wody, Chet został na łódce, a my wróciliśmy na hotelowy basen, gdzie Howard i Clare pilnowali naszych rzeczy, przy okazji bliżej się poznając. Howard i Clare wiedzieli, że nie należy pytać o naszego nowego przyjaciela z plaży, ale Clare powiedziała, że martwiła się, kiedy zniknęliśmy na tak długo. Clare naprawdę się o mnie martwi. Wraz z Kate wróciliśmy do naszego pokoju, żeby wziąć prysznic i przebrać się na kolację i/lub podróż do Ma’rib, jaką zapowiadał Chet. Kiedy akcja już się zaczyna, zwykle toczy się szybko i trzeba być cały czas o jeden krok przed terrorystami i dwa kroki przed Waszyngtonem. Zaczęliśmy z Kate rozmawiać na temat pana Cheta Morgana z Centralnej Agencji Wywiadowczej. Ja przyznałem się do swoich podejrzeń, że Chet jest nałogowym przeżuwaczem. Kate dało to do myślenia, ale ponieważ nie była pewna, porzuciłem temat. Nie podzieliłem się za to z Kate swoją drugą refleksją na temat Cheta, dotyczącą jego szaleństwa i motywów, które nim kierowały. Ograniczyłem się do stwierdzenia: – Sprawia wrażenie nieco spiętego. Kiedy nie jest nabuzowany. – Jesteś uprzedzony do Agencji – zawyrokowała Kate. Ja? W każdym razie Kate powstrzymała się z opiniami na temat Cheta. Niestety, musieliśmy podjąć szybko decyzję, czy jedziemy do Ma’rib z tym wariatem. Poruszyłem też delikatną kwestię jej złożonych relacji z Tedem Nashem. – Wydaje mi się, że powinniśmy zapytać Cheta, czy znał Teda i co sądzi o twoim ostatnim spotkaniu ze zmarłym. – Czy byłem dość subtelny? – Zostaw to mnie – odpowiedziała Kate po kilkusekundowym namyśle. – Okej – powiedziałem, choć i tak sam zamierzałem się tym zająć. A teraz siedzieliśmy w barze na dole z naszymi kolegami, w tym z chłopcami z DSS z Sany i większą częścią ekipy z Adenu, z wyłączeniem dwudziestu marines, którzy pełnili służbę. Niestety, z powodu podwyższonego stanu alarmowego i naszej możliwej wyprawy na to ich „Terytorium Indian”, w karcie nadal nie było alkoholu. Barman mieszał w blenderze owocowe drinki; ja piłem sok z mango z kruszonym lodem. Obrzydlistwo. Dobrze za to się nam rozmawiało. O domu, rodzinie i o wszystkim innym za wyjątkiem wojny z terroryzmem. Nikt nie wspomniał też o nadciągającej grupie czterdziestu bojowników Al-Kaidy. Zauważyłem jednak, że wszyscy mieli na sobie kamizelki z kevlaru i karabiny u boku, co nie jest Standardową Procedurą Operacyjną w barze. Barman, kelnerzy i cywilna klientela również zwrócili na to uwagę i wyglądali na lekko zaniepokojonych. Ciekawe, który z nich miał na sobie pas z materiałami wybuchowymi? Może tamten gruby Saudyjczyk siedzący samotnie i popijający szkocką? O godzinie dwudziestej kapitan Mac, uważając zapewne, że dość już kuszenia losu i pora poważnie podejść do kwestii bezpieczeństwa, poprosił cały amerykański personel o opuszczenie baru i powrót do swoich pokojów lub na stanowiska pracy.

Ponieważ kilkoro z nas miało jeszcze w planie spotkanie przy kolacji, wyszliśmy na patio, gdzie rozpalono grilla. Usiedliśmy przy okrągłym stole – ja, Kate, Buck, Brenner, Betsy Collins, Doug Reynolds, Lyle Manning i kapitan Mac. Wciąż było gorąco. Na niebie pojawiły się gwiazdy; na wschodzie widoczny był półksiężyc. Na wodzie dostrzegłem światła wielkich statków towarowych i tankowców. W basenie brykała grupka zachodnich turystów, a kilkoro wyjątkowo głupich przechadzało się po plaży, ubranych pewnie w Tshirty z napisem „Porwij mnie”. Potrawy z grilla były tu naprawdę dobre, jak zapamiętałem z poprzedniego pobytu, ale teraz poprzestałem na kebabie z mięsa kozy. Popijaliśmy bezalkoholowe piwo i gawędziliśmy sobie o tym, jak cudownie jest pracować dla rządu – zagraniczne podróże, dobra pensja, pełni wdzięczności szefowie w Waszyngtonie i okazja do urozmaicenia sobie życia przez zabicie jakiegoś dupka, który i tak chciał umrzeć. Poruszyliśmy w końcu temat bezpieczeństwa i Doug Reynolds poinformował nas, że wysłał do Waszyngtonu wiadomość z prośbą o skierowanie do tutejszego portu okrętu na wypadek koniecznej ewakuacji, a także podstawienie nieoznakowanego samolotu czarterowego – czyli należącego do CIA – na lotnisko w Adenie. Póki co, jak stwierdził, wiadomość pozostała bez odpowiedzi. Na mój rozum Waszyngton szukał pretekstu do wysadzenia na plaży desantu tysiąca marines. – Nie mogę ich pozabijać, jeśli mnie tu nie będzie – odezwał się kapitan Mac, który wolał walkę od ucieczki. Proszę bardzo. Zostań sobie tutaj. Z drugiej strony, masz, chłopie, jaja. – Być może dziś wieczorem wyjedziemy – obwieścił Buck. Nikt, oczywiście, nie zapytał, dokąd się wybieramy, za to wszyscy życzyli nam szczęścia. – My wam tutaj też życzymy szczęścia – powiedziałem. I nie płaćcie za pokoje, jeśli będziecie musieli się wymeldować pod ostrzałem. – My nie potrzebujemy szczęścia – zapewnił mnie kapitan Mac. – My mamy dwudziestu marines. Nikt nie zapytał nas, jak zamierzamy dotrzeć tam, dokąd mieliśmy dotrzeć, tylko Betsy Collins zauważyła: – Podróżowanie nocą jest ryzykowne. – Polecimy samolotem – poinformował ją Buck. Naprawdę? Skąd on to wiedział? Wszyscy zdawali sobie sprawę, że chodzi o operację CIA, nikt więc już tego nie komentował. Czułem jednak, że ekipa z Adenu mogłaby się nieco otworzyć pod wpływem zadanego bezpośrednio pytania, więc je zadałem: – A co myślicie o Checie Morganie? Cisza. Okej, to była jakaś odpowiedź na moje pytanie. – A tak między nami, to uważam, że za długo przebywał na słońcu – powiedziałem. – John, nie potrzebujemy… – wszedł mi w słowo Buck. – Być może wylecimy dziś w powietrze, mam tu na myśli samolot, z nim do Ma’rib, a ja mam wątpliwości, czy pan Morgan nie jest zbyt zestresowany i zmęczony. Nikt nie zaprzeczył, ale pewnie będą musieli uwzględnić to w swoich raportach, na wypadek gdyby ktoś z nas nie wrócił z Ma’rib żywy. Kolacja dobiegała końca, konwersacja również. – Przepraszamy, ale mamy spotkanie w bezpiecznym pokoju – wyjaśnił Buck, po czym wstał.

Wstaliśmy wszyscy, zaczęliśmy ściskać sobie dłonie, żegnać się i życzyć powodzenia. Lyle Manning, który zdawał się mnie nie lubić, zaskoczył mnie słowami: – Dobrze oceniłeś sytuację. Tym razem nie miałbym nic przeciwko temu, żeby się pomylić. Weszliśmy do hotelu i windą wjechaliśmy na czwarte piętro. – Masz prawo w każdej chwili opuścić zespół, ale nie masz prawa z kimkolwiek i kiedykolwiek dyskutować na temat operacji – upomniał mnie po drodze Buck. – Tematem rozmowy, Buck, był Chet Morgan – przypomniałem mu. – Znam Cheta od trzech lat. To dobry człowiek – zapewnił mnie Buck. – Chętnie wyrobiłbym sobie zdanie o nim na podstawie opinii innych. – John, porozmawiamy o tym po spotkaniu z Chetem – wtrąciła się Kate. – Mnie bardziej interesuje plan niż sam Chet Morgan – stwierdził Brenner. Nie masz racji. Powodem, dla którego najlepszy plan spełza na niczym, nie jest on sam, tylko ludzie, którzy go realizują. – W porządku – powiedziałem, bo nie chciałem uchodzić za malkontenta. Wysiedliśmy z windy, przywitaliśmy się z pełniącym służbę żołnierzem i ruszyliśmy korytarzem w kierunku bezpiecznego pokoju. Podsumowując, Pantera stanowił tylko jeden z naszych problemów. Drugim byli moi koledzy z zespołu. Miałem nadzieję, że plan nie jest równie szalony jak Chet.

Rozdział pięćdziesiąty pierwszy

Buck miał klucz do drzwi, otworzył je i weszliśmy do środka. Większą część opróżnionego z mebli pokoju zajmował czarny namiot, do którego wślizgnęliśmy się przez uchyloną połę. Mroczne, oświetlone tylko kilkoma lampkami biurowymi i blaskiem komputerowych monitorów wnętrze namiotu liczyło sobie mniej więcej pięć na sześć metrów i było zagracone sprzętem elektronicznym, biurkami i szafkami na dokumenty. Przy krótkofalówce siedział ze słuchawkami na uszach młody mężczyzna w T-shircie i szortach. – Chet jest na balkonie – rzucił, kiedy nas zauważył. Świetnie. Mam nadzieję, że skoczył. Chociaż pewnie tam po prostu palił; to taka wolniejsza forma samobójstwa. Wyszliśmy z namiotu, okrążyliśmy go i znaleźliśmy się na balkonie, gdzie, jakżeby inaczej, przy barierce stał, wpatrzony w oświetlone blaskiem księżyca morze, Chet z niedopałkiem w ustach. Nadal miał na sobie białe drelichowe spodnie i tę kretyńską hawajską koszulę. Nadal był też bosy. Czas na urlop, Chet. – Rzymianie znali Jemen pod nazwą Arabia Felix, Szczęśliwa Arabia – powiedział, nie odwracając się w naszą stronę. – Od tamtej pory nikt tej krainy tak nie nazywa. Oczywiście. Obecna nazwa brzmi Zadupie. – Tak jak Afganistan jest cmentarzyskiem imperiów, tak Jemen jest rzeźnią imperialnych ambicji – ciągnął Chet. Dobry Bóg uchronił mnie przed szaleństwem, nie pozwalając, bym kształcił się w Ivy League. – Aleksander Macedoński osiedlił kolonistów greckich na Sokotrze, pobliskiej wyspie, ale niedługo potem kraj najechali z północy Rzymianie, którzy dotarli aż do Ma’rib, zanim ich armię zdziesiątkowały bitwy, trudne warunki i choroby. Ma’rib? Czy to nie tam lecimy? Żebym tylko nie zapomniał wziąć ze sobą ciprofloksacyny. – Jemen widział kolejnych najeźdźców i niedoszłych najeźdźców – Egipcjan, Persów, Rzymian, Etiopczyków, Turków, Brytyjczyków i niedawno Rosjan. Ale żaden z nich nie panował nad całym Jemenem. Nawet sami Jemeńczycy. Nie chciałbym brać udziału w wojnie lądowej w tym kraju i dlatego potrzebne są takie operacje chirurgiczne. – Zrzucić na nich atomówkę – podpowiedziałem. – Nie wahałbym się ani chwili – zapewnił mnie Chet. Może on faktycznie nie był stuknięty? W końcu zgodził się ze mną. A przecież ja nie jestem szalony, prawda? Chet wrzucił niedopałek do wiadra z wodą, które stało tu specjalnie w tym celu – a może również jako spluwaczka na liście khat – i odwrócił się do nas. Było zbyt ciemno; nie mogłem się upewnić, czy nie żuł ani na jakim etapie – wznoszącym czy opadającym – narkotycznej podróży był w tej chwili. Gdybym miał jednak zgadywać, piął się w górę na kolejce górskiej i był jakieś sześć metrów od szczytu. Droga w dół to koszmar. – Przepraszam, że nie mogłem do was wieczorem dołączyć – powiedział Chet – słyszałem za to, że prowadziliście przy kolacji ciekawą rozmowę. – Spojrzał na mnie. Po pierwsze, nikt cię nie zapraszał, a po drugie, ktoś musiał mu powiedzieć, że pozwoliłem sobie na komentarze na temat jego zdrowia psychicznego. Nie przypuszczałem, żeby w tej sprawie

zadzwoniła do niego Betsy, Doug, Lyle czy kapitan Mac. Pewnie Chet, na podstawie wcześniejszych doświadczeń, podejrzewał, że ktoś mógł nazwać go stukniętym facetem, a dalej podejrzewał, że to byłem ja. Dobrze dedukujesz, Chet. Albo… skorzystał z mikrofonu kierunkowego i słyszał każde nasze słowo na patio. Nieładnie, Chet. Z drugiej strony, z jakiegoś powodu nazywają takich jak on szpiegami. W każdym razie poszliśmy za Chetem do namiotu. W rogu stał niewielki stolik i Chet poprosił żebyśmy przy nim usiedli. Kiedy mój wzrok przyzwyczaił się już do przyćmionego światła, zobaczyłem na ścianie przyklejoną taśmą oficjalną fotografię prezydenta Alego Abdullaha Saleha, podpisaną Dupek z Arabii. Zabawne. Dostrzegłem też kilka toporów i niszczarek do dokumentów – niezbędnego wyposażenia biurowego w takim miejscu, na wrogim terytorium. Wyobraziłem sobie Cheta na haju po przeżuciu liści, jak zamachuje się toporem na komputer, a ktoś krzyczy: „Mówiłem, że w holu są turyści, a nie terroryści”. Upps. Młodym człowiekiem przy radiu nie musieliśmy się przejmować – nie mógł nas słyszeć, bo miał na uszach słuchawki. – Podczas tej rozmowy urządzenia rejestrujące dźwięk nie będą włączone – powiedział Chet. – Operacja Clean Sweep jest, oczywiście, ściśle tajna, więc nigdy nie będziecie mogli ujawnić tego, co było tu powiedziane ani co się tu wydarzyło. Zupełnie jak w przypadku wieczoru kawalerskiego w Las Vegas. To, co mnie najbardziej denerwuje, to przekonanie CIA, że za każdym razem powinno się składać zobowiązanie do zachowania tajemnicy. Tak jakby nikt inny prócz nich nie wpadł na pomysł, że czasem trzeba trzymać gębę na kłódkę. Generalnie CIA nie lubi łączonych operacji i przyjmuje wtedy rolę opiekunki do dziecka. Zaletą takiego rozwiązania jest to, że mają kogo winić, jeśli coś pójdzie nie tak. – Kto dowodzi tą operacją? – zapytałem, żeby wszystko było jasne. – Zespołem kieruje Buck – odpowiedział Chet. – Miałem na myśli, kto dowodzi w Waszyngtonie. Komu ty składasz meldunki? – Nie chcesz tego wiedzieć. To po co niby pytam? Przecież to oczywiste, że operacją CIA kierował ktoś z najwyższego szczebla. Gdyby to była operacja FBI, wszyscy nosiliby niebieskie wiatrówki z wielkimi literami FBI. Oni lubią się reklamować. CIA – nie. – A jaka jest twoja rola? – zapytałem Cheta. – Sprawuję operacyjną kontrolę nad predatorami – przypomniał mi. – Jasne. Czyli unieszkodliwiamy faceta? – Predatory służą przede wszystkim do obserwacji z powietrza – odświeżył po raz kolejny moją pamięć. Dlaczego w takim razie noszą nazwę Drapieżca? Dlaczego nie Gołąbek o Dobrym Wzroku? – Przejdę do celu naszej misji później – powiedział Chet. Zwykle zaczyna się od określenia celu, a potem przedstawia się plan, ale w przypadku nielegalnych operacji jest trochę inaczej, ponieważ cel – na przykład zlikwidowanie jakiegoś gościa – nie zawsze jest legalny i nie mówi się o nim głośno. Trzeba się domyślić. – Po pierwsze – zaczął Chet – nasze źródła wywiadowcze, osobowe i elektroniczne, wskazują, że Pantera znajduje się w okolicach Ma’rib. – Słyszeliśmy to z Johnem od więźnia w Ghumdan – przypomniał Brenner.

– Wiem. – Twoi koledzy z Sany też przesłuchiwali tego więźnia – dodałem. – Może nawet ty sam. Bez odpowiedzi. – Masz stenogram z tego przesłuchania? – dociekałem. – Jeszcze nie – odparł Chet. – Problemy z tłumaczeniem – wyjaśnił. – Mogę mówić dalej? – Oczywiście. – Po drugie, muszę wam zakomunikować, że wyjeżdżamy stąd około północy, lecimy do Ma’rib i możemy już tu nie wrócić. – Mógłbyś to ująć innymi słowami? – poprosił Brenner. Chet uśmiechnął się i sprostował: – Jeśli misja zakończy się sukcesem, nie wrócimy tutaj. Spakujcie tylko absolutnie niezbędne rzeczy, a całą resztę zostawcie w pokojach. Zostanie dostarczona. Komu? Najbliższym krewnym? – A jeśli misja się nie powiedzie? – dociekał Brenner. – Wtedy być może wrócimy tu, by kontynuować operację. – I dodał: – Chyba, że będziemy martwi. I wszystko jasne. – Chciałem cię poinformować – zwróciłem się do Cheta – że musimy z Kate poznać i zaaprobować plan operacyjny, zanim się gdziekolwiek ruszymy. Taka była umowa. – Wydaje mi się, że jesteście już w sytuacji, z której nie ma odwrotu, panie Corey. – Chet najwyraźniej nic nie wiedział o żadnej umowie. – John i Kate zgodzili się na ochotnika pełnić rolę przynęty – wtrącił się Buck – więc mogą zasugerować pewne zmiany w planie, mające związek z ich rolą. – Zwrócił się teraz do mnie i do Kate: – Musicie jednak wiedzieć, że to może być nasza jedyna szansa na schwytanie Pantery. – Zdajemy sobie z tego sprawę – zapewniła go Kate. – Wylatujemy z lotniska w Adenie na pokładzie DHC-6 Twin Otter – mówił dalej Chet. – Jest to dwusilnikowy samolot o krótkiej drodze startu i lądowania, ze wzmocnionym podwoziem, pozwalającym mu usiąść na drodze. I tak właśnie wylądujemy. Mógłbyś powtórzyć? – Otter jest zarejestrowany w Kuwejcie jako maszyna czarterowa, ale pilotami będą dwaj Amerykanie. Dzięki Bogu. Otter należał, oczywiście, do jakiejś fasadowej firmy CIA, a piloci byli pracownikami Agencji, choć pewnie oba te fakty trudno byłoby udowodnić. Firma dysponuje znakomitym taborem na całym świecie, znanym pod nazwą Spook Air. Gdyby komuś udało się policzyć wszystkie samoloty będące w posiadaniu CIA, linie Spook Air okazałyby się pewnie większe od American Airlines. – Czas przelotu – dodał Chet – wyniesie poniżej trzech godzin. Skoro już o tym mowa, to Spook Air mogło nas przewieźć bezpiecznie z Sany do Adenu w czasie krótszym niż trzy godziny i bez ryzyka wpadnięcia w zasadzkę. Tymczasem jakiś idiota zdecydował, żeby sprawdzić, co Al-Kaida wie i co może zrobić. A także żeby się przekonać, co Hellfire może zrobić Al-Kaidzie. Nie przypominam sobie, żebym się na to godził, ale gdybyśmy wtedy odstrzelili Panterę, to teraz klepałbym Cheta po ramieniu i szykował się do lotu do Nowego Jorku, zamiast do Ma’rib. – A radar nawigacyjny na ziemi? – zapytał Brenner. Miał na myśli faceta z latarką albo choćby z zapalniczką.

– Tak – odparł Chet – zaufany tubylec. – Żadne takie – zaprotestował Brenner. Musiały mu się przypomnieć lądowiska w dżungli Azji Południowo-Wschodniej. – Musi być Amerykanin. – To niemożliwe. Korzystaliśmy już z usług tego człowieka wcześniej. I dobrze mu płacimy. – Chet starał się uspokoić Brennera i całą resztę. – Poza tym ma rodzinę w Stanach, którą chciałby ponownie odwiedzić. Ja też. No… może z wyjątkiem teściów. – Ten człowiek, o pseudonimie Tariq – co znaczy „nocny gość” – ma przenośną radiostację pracującą na częstotliwości słyszalnej przez Twin Ottera. Do zaznaczenia odcinka drogi do lądowania Tariq będzie miał cały plecak małych elektronicznych transponderów, które umieści wzdłuż drogi, a także na początku i na końcu pasa, dla zaznaczenia jego progów. Piloci będą widzieli sygnały z transponderów na wyświetlaczu GPS w kokpicie. Tariq robił to już dziesiątki razy. Piloci również. – A ty? – Niejeden raz. Wszystkie transpondery będą włączone, kiedy Tariq będzie je rozstawiał na drodze, ale tuż przed naszym przylotem sprawdzi kierunek wiatru oraz inne czynniki atmosferyczne i wyłączy transpondery na jednym progu pasa, z tej strony, z której nie powinniśmy nadlecieć. Dzięki temu piloci będą wiedzieli, jak się ustawić do lądowania, ale, co ważniejsze, jeśli transpondery będą włączone na obu końcach albo oba będą wyłączone, będzie to znaczyło, że Tariq z jakiegoś powodu został wyłączony z akcji. – Albo śpi, jak ci durnie, którzy mieli filmować eksplozję na Cole. Na twarzy Cheta pojawił się grzeczny, aczkolwiek wymuszony uśmiech. – To będzie dla nas wskazówką, że musimy się poderwać i lecieć dalej. Jeśli transpondery będą włączone prawidłowo, pilot zada Tariqowi przez radio proste pytanie: „Jest pył?”. Tariq odpowie „Tak”, jeśli w okolicy będzie nieprzyjaciel albo jeśli będzie miał przystawioną do głowy lufę pistoletu. Jeśli Tariq powie „Dziś nie ma pyłu”, znaczyć to będzie, że okolica jest czysta. Dla dodatkowego potwierdzenia, że nie robi niczego pod przymusem, powie jeszcze „Bezpiecznego lądowania”, kiedy będziemy się zbliżać do pasa. Jeśli nie wypowie tych słów albo jeśli transpondery na progu nie będą odpowiednio ustawione polecimy z powrotem do Adenu. Widziałem coś takiego na filmie o drugiej wojnie światowej, tylko że tam takiego naziemnego nawigatora złapali naziści i torturami zmusili go do zdradzenia haseł i sygnałów. Samolot wylądował i cała załoga została wzięta do niewoli lub zabita. Wojna to piekło. – Kilka razy już lądowałem w nocy w takich warunkach i zawsze kończyło się to dobrze – zapewnił nas Buck. Naturalnie, w przeciwnym razie nie mówiłbyś nam o tym teraz. – Al-Kaida jest zbyt głupia, żeby stwierdzić, czy Tariq pracuje dla nas – dodał Chet – a nawet jeśli, to jest zbyt głupia, żeby go śledzić, i zbyt głupia, żeby go przekabacić na swoją stronę. Al-Kaida to nie Niemcy. Musiał też oglądać tamten film. Tyle że Al-Kaida wcale nie była taka głupia. – Podchodzenie do lądowania i samo lądowanie będą obserwować predatory – zapewnił nas Chet. – Dla mnie jest okej – powiedziała Kate. – Lećmy dalej. – Po wylądowaniu spotkamy się z miejscowym szejkiem, szejkiem Musą – kontynuował Chet. – Na terytoriach plemiennych żadna operacja nie ma szansy zakończyć się powodzeniem bez współpracy przynajmniej jednego miejscowego szejka. Ludzie Musy zabiorą nas samochodem do bezpiecznego schronienia i zapewnią nam ochronę.

Naprawdę? Co ty żułeś, Chet? Już zatrudnienie jednego Tariqa było ryzykowne, a co dopiero mówić o całym plemieniu zwariowanych Beduinów? Toż to samobójstwo! Nikt nie miał niczego optymistycznego do powiedzenia na temat podróży i czułem, że Chet zaczyna tracić zaufanie ekipy. Chet również zdawał sobie z tego sprawę i starał się mówić rzeczowo. – Szejk Musa pomagał nam wielokrotnie w przeszłości i zawsze jest sowicie za to opłacany. Cisza. – Na ziemiach należących do jego plemienia znajdują się starożytne ruiny Ma’rib – próbował nas dalej przekonać Chet. – Szejk zapewnia bezpieczeństwo turystom, naukowcom, archeologom i wszystkim zwiedzającym ruiny. Dla niego jest to bardzo lukratywne zajęcie i choćby z tego powodu można mieć pewność, że będzie robił to, za co mu się płaci i co jest dla niego najlepsze, czyli utrzymanie spokoju w okolicy. No ja myślę. Pieniądze mają siłę przekonywania. Ale, ale… Czy ja ostatnio nie słyszałem o dziewięciorgu belgijskich turystów, którzy zniknęli w ruinach Ma’rib? I czy przypadkiem nie znaleziono ich przewodnika i kierowcy z poderżniętymi gardłami? Może chodziło o inny Ma’rib. Czekałem, aż Chet o tym wspomni, ale on mówił dalej: – Szejk Musa nie przepada za Al-Kaidą, bo jej członkowie w większości nie są Jemeńczykami i rojalistami jak on… – Przepraszam – przerwałem mu. – Przypominam sobie, że latem w ruinach Ma’rib zaginęło dziewięcioro belgijskich turystów. Chet obrzucił mnie spojrzeniem i zobaczyłem, jak jego lodowatobłękitne źrenice się zwężają. – Właśnie miałem o tym powiedzieć – odezwał się w końcu. – Przepraszam. Myślałem, że zapomniałeś. – Nikt nie wie, kto był zamieszany w ten incydent, ale na pewno nie był to szejk Musa. – Zgoda. Ale szejk Musa, dzielny obrońca zachodnich turystów i uczonych, zawalił robotę, prawda? Widziałem, że Chet jest wściekły, Kate zaniepokojona, a Brenner, który musiał wiedzieć o tym incydencie, milczał. Buck, który zapomniał o tym wspomnieć Kate i mnie, tłumaczył teraz: – Szejk Musa wziął na siebie pełną odpowiedzialność za to, że nie zdołał ochronić tych turystów, i wskazał władzom kilka tropów. Szejk był zakłopotany i zły, i poprzysiągł zemstę za popsucie mu dobrej opinii. – Zwracając się do nas, Buck przypomniał swoje słowa z wykładu w Nowym Jorku: – Kiedy Jemeńczyk udziela gościny, a ktoś inny tę gościnność gwałci, dochodzi do waśni rodowych. – I dlatego możemy zaufać szejkowi Musie – dokończył Chet. Jak widać, mamy mnóstwo powodów, żeby ufać Musie. Przede wszystkim czeka na wizę, żeby otworzyć bar w Brooklynie. Mimo to miałem pewne wątpliwości. Na dodatek odniosłem wrażenie, że Buck, choć twierdził, że nie zna szczegółów planu operacyjnego, wiedział więcej, niż gotów był przyznać. – Głównym podejrzanym o doprowadzenie do tego incydentu jest Al-Kaida – mówił dalej Chet – chociaż mogło to być też porwanie dla okupu, które zakończyło się tragicznie. Ale porywaczami na pewno nie było plemię Musy. – Schwytany w Brukseli członek Al-Kaidy zeznał, że to było ich ugrupowanie oraz że Belgowie prawdopodobnie nie żyją – poinformowałem Cheta. Chet miał ochotę zapytać mnie, skąd to wiem, ale się powstrzymał. – Jest rzeczą oczywistą, że szejk Musa pracuje dla nas. – Chet postanowił uciąć dyskusję. – Nie dla Al-Kaidy i nie dla rządu jemeńskiego.

– Szejk jest lojalny wobec saudyjskiej rodziny królewskiej. Saudyjski książę przekazał Musie list, w którym prosi go o udzielenie nam gościny, zapewnienie bezpieczeństwa i udzielenie pomocy. Ten list od księcia jest wart więcej niż całe złoto, pieniądze czy broń, jaką moglibyśmy szejkowi zaoferować. – Czy jest jeszcze ktoś, komu zapomniałeś powiedzieć, że wybieramy się do Ma’rib? – zapytałem. Buck nie odpowiedział, zrobił to za niego Chet: – Nie mamy wyboru, musimy sięgać po… okazjonalnych sojuszników. – A czy nasi sojusznicy z rządu jemeńskiego wiedzą, że lecimy do Ma’rib? – drążyłem temat. – Nie ode mnie – odparł Chet. – A mogą się domyślać? – Być może. Przyszedł mi do głowy pułkownik Hakim, ale nie zapytałem o niego. – Możemy przejść do następnych kwestii? – zapytał Chet. Skinęliśmy głowami. – Szejk Musa odda nam do dyspozycji dwa SUV-y. Zostaniemy w bezpiecznym schronieniu na noc, a potem, około pierwszej, drugiej po południu pojedziemy do miasta Ma’rib, udając, że przyjechaliśmy z Sany, i zameldujemy się w hotelu Bilqis, gdzie mamy rezerwacje na nasze nazwiska. Następnie pojedziemy zwiedzić ruiny, tak żeby być widzianymi. Będziemy próbować uchodzić za turystów, ale nikt w to nie uwierzy. Zostanie rozpuszczona plotka, że przyjechaliśmy zapolować na Al-Kaidę, a konkretnie na Panterę. Bezpieczeństwo w podróży zapewni nam szejk Musa, choć nasze bezpieczne schronienie dzieli od miasta i od ruin zaledwie dziesięć kilometrów. W ruinach możemy liczyć na dodatkową ochronę jemeńskiej służby bezpieczeństwa. – Mam nadzieję, że nie trafimy na dzień, w którym akurat pracują dla Al-Kaidy – odezwał się Brenner. Zabawne. Pod warunkiem, że się tam nie wybierasz. – Możemy zabrać ze sobą M4? – zapytał Brenner. – Nie – odparł Chet. – Jak mówiłem, pojedziemy tam jako turyści. A ja myślałem, że w Jemenie turyści też chodzą z karabinami maszynowymi. Jeśli nie, to powinni. Byłoby mniej martwych turystów, a więcej martwych terrorystów. – Będziemy natomiast mieli kamizelki kuloodporne i broń ręczną – powiedział Chet. – A co z Zamo? – spytał Brenner. – Zostanie przy samochodach w pobliżu ruin, uzbrojony w karabin snajperski. W samochodach będą też nasze M4. Brenner nie wyglądał na zadowolonego, ale nic nie powiedział. Bardzo chciałem zapytać, czy doktor Clare jedzie z nami, ale Kate mogłaby opacznie zrozumieć moje pytanie. Może powinienem najpierw zakasłać, a dopiero potem spytać. – Czy doktor Nolan jedzie z nami? – Kate musiała czytać w moich myślach. – Nie – odparł Chet. – Dlaczego? – To zbyt niebezpieczne. – Teraz Chet w nich czytał. Przecież dlatego potrzebny nam lekarz. Nikt nie miał nic więcej do powiedzenia na ten temat, ale stwierdzenie Cheta pozwoliło nam spojrzeć na misję z właściwej perspektywy. – Mam nadzieję, że zabierzemy ze sobą Howarda – odezwałem się. – Ostrzeże nas, jeśli zaczniemy robić coś nielegalnego. – Gdyby to była operacja FBI, potrzebowalibyśmy sześciu prawników – odparował Chet.

Brawo! – W drodze powrotnej z ruin do hotelu Bilqis, kiedy będzie zapadał zmrok, nasze dwa pojazdy zostaną zatrzymane przez dwóch tubylców w samochodach, którzy poinformują nas, że zostaliśmy właśnie porwani i mamy nie stawiać oporu. Że co? – Zostaniemy przewiezieni z powrotem do bezpiecznego schronienia, gdzie poczekamy na rozwój wydarzeń. Wydarzeń? Jakich wydarzeń? Wydarzeniem ma być poderżnięcie nam gardeł? – Wszystko to, oczywiście, lipa. Porywaczami będą ludzie szejka Musy. Będziemy mieli swoją broń, a poza tym pozostaniemy pod czujnym okiem predatorów z wyrzutniami Hellfire. Wspaniale. A kto kontroluje predatory? Chet. A czy Chet też będzie porwany? Tak. Chet, czytając chyba w moich myślach, wyjaśnił: – Obok naszego bezpiecznego schronienia stoi ciężarówka, która jest ruchomą stacją kontrolną predatorów, dlatego ja nie zamelduję się z wami w hotelu Bilqis, nie będzie mnie także z wami w ruinach Ma’rib i w chwili porwania. W tym czasie będę obserwował was za pośrednictwem kamer zamontowanych na dronie śledzącym wasze ruchy, podczas gdy drugi dron będzie obserwował bezpieczne schronienie. Gdyby coś stało się ze mną albo ze stacją kontrolną, kontrolę nad predatorami przejmie odległa stacja naziemna i w razie potrzeby wyśle komendę do odpalenia rakiet. Czy to jest zrozumiałe? Jakieś pytania? Całe mnóstwo, ale Chet był tak nakręcony, że tylko pokręciliśmy przecząco głowami. – Kiedy już będziemy wszyscy razem w bezpiecznym schronieniu – kontynuował Chet – rzekomo porwani przez szejka Musę, szejk da znać przedstawicielom Al-Kaidy, że ma dla niej prezent – grupkę agentów amerykańskiego wywiadu, w tym pana Johna Coreya i panią Kate Mayfield, pracowników Antyterrorystycznej Grupy Zadaniowej ATTF, znajdujących się na liście śmierci AlKaidy. Buckminster Harris jest także znany Al-Kaidzie i pewnie chętnie zadałaby mu ona kilka pytań. Pan Brenner, przykro mi to mówić, nie jest dla niej istotną postacią, choć być może Al-Kaida też chętnie zapytałaby go o kilka kwestii, a potem zabiła. Za to wspaniałym trofeum byłby nasz strzelec wyborowy Zamo i jego karabin snajperski. – Urwał na moment i uśmiechnął się. – Co do mnie, AlKaida nigdy nie zabiła żadnego agenta CIA, więc ucięcie mi głowy bardzo poprawiłoby ich wizerunek. Mogłoby też sprawić przyjemność nam wszystkim. Przepraszam. To nie było grzeczne. Szczerze mówiąc, zaczynałem mieć szacunek do Cheta Morgana. Facet miał jaja. Był też, co prawda, szaleńcem, a i pewnie kłamcą. Ale za to sprytnym i, jak widać, nieustraszonym. To ostatnie przestało być tak oczywiste, kiedy dodał: – Ponieważ nie będzie mnie z wami podczas meldowania się w hotelu, przy zwiedzaniu ruin i podczas porwania, nikt nie będzie wiedział, że jestem w Ma’rib i nikt nie zaoferuje mojej głowy AlKaidzie. Dla Al-Kaidy w Jemenie agenci CIA to to samo co predatory i rakiety Hellfire, więc nie wyprowadzajmy ich z błędu. Jasne. Przecież poruszają się jak duchy. Są, a nikt ich nie widzi. Mnie to nie przeszkadzało, Kate i Brennerowi najwyraźniej też nie, a Buck znał cały plan już wcześniej. A co do planu, miałem kilka wątpliwości wymagających wyjaśnienia. Pytania cisnęły się na usta: – Dlaczego Pantera albo Al-Kaida mieliby uwierzyć, że szejk Musa porwał Amerykanów, skoro bierze pieniądze za ochronę zachodnich turystów i w jego interesie leży, żeby Ma’rib pozostało miejscem licznie przez nich odwiedzanym? – Dobre pytanie – zauważył Chet. – Szejk obiecał Al-Kaidzie, że jego terytoria pozostaną

neutralne. Turyści i uczeni są mile widziani, ale amerykańscy oficerowie wywiadu już nie. Na nich – czyli na nas – można polować. – Okej. To brzmi wiarygodnie. Ale dlaczego szejk Musa miałby zaoferować Al-Kaidzie sześciu, przepraszam, pięciu agentów amerykańskiego wywiadu, skoro nie jest z nią w najlepszych stosunkach? Chet pokiwał głową, jakby spodziewał się takiego pytania, i odpowiedział jednym słowem: – Pieniądze. – Dalej rozwinął myśl: – Al-Kaida uważa, że osiągnęła z szejkiem Musą kompromis oparty na pieniądzach. Obie strony zawarły porozumienie, zgodnie z którym Al-Kaida mogła stworzyć obóz treningowy w jednym z beduińskich obozowisk, jeśli więc zdaniem Al-Kaidy nie można szejkowi ufać, to przynajmniej można go przekupić. – Wygląda na to, że rzeczywiście został przekupiony – zauważyłem. Chet pokręcił przecząco głową i cierpliwie tłumaczył: – To był nasz pomysł, panie Corey. Dzięki temu wiemy, gdzie ten obóz się znajduje. Sprytne. Pod warunkiem, że to prawda. – Dlaczego nie zlikwidujemy tego obozu? – zapytałem. – Lepiej go obserwować – wyjaśnił Chet. – Nasze predatory i miejscowe źródła donoszą, że Pantera nigdy nie odwiedza obozu. Gdyby to zrobił, już dawno temu posłalibyśmy tam rakiety Hellfire. – Rozumiem. – Zgodnie z umową Al-Kaida nie ma prawa przeprowadzać żadnych operacji militarnych na terytorium plemiennym Musy. Kiedy Al-Kaida porwała – i zamordowała – Belgów, pozorując porwanie dla okupu dokonane przez plemię, Musa się wściekł. Al-Kaida nie przyznała się do udziału w zniknięciu belgijskich turystów, ale żeby uspokoić szejka, dała mu trochę pieniędzy i broń. Musa nadal im nie dowierzał, kiedy więc zdobył informację o planowanym ataku Al-Kaidy na instalacje Hunt Oil, dał nam znać – za tysiąc dolarów – a my wysłaliśmy tam drony i uprzedziliśmy o ataku ochronę firmy, która, jak wiecie, zdążyła się przygotować do odparcia tego ataku. Al-Kaida nigdy nie zyska pewności, kto zdradził jej plany, chociaż szejk Musa zobowiązał się, że to sprawdzi. Trudno było nadążyć za kolejnymi kłamstwami. W moim świecie kłamstwo równało się zerwaniu umowy albo groziło więzieniem. Tutaj, jeśli przyłapano cię na kłamstwie, oznaczało to, że musisz wymyślić kolejne albo dać sowity prezent temu, kto cię na kłamstwie przyłapał. – Odpowiadając na twoje pytanie – zwrócił się do mnie Chet – Al-Kaida jest przekonana, że zawarła z szejkiem Musą korzystny dla niego układ. Szejk, na naszą prośbę, pozwolił Al-Kaidzie nadal korzystać z obozowiska, co zostało przez nią przyjęte za sygnał, że Musa jest nadal zainteresowany zarabianiem pieniędzy. Za pięciu porwanych agentów amerykańskiego wywiadu AlKaida zapłaci szejkowi jakieś… sto tysięcy dolarów. – Za jednego? – zapytałem. – Nie. Za wszystkich. – Uśmiechnął się. – Nie przeceniaj się. Słusznie. Życie tutaj ma niewielką wartość. – Funkcjonariusze służby bezpieczeństwa dostali raptem cztery tysiące dolarów za to, że zniknęli, kiedy porywano Belgów. Faktycznie, niedużo. Podsumowując, szejk Musa był dwulicowym, sprzedajnym draniem, biorącym łapówki od kogo się dało. Sprawdziłby się pewnie w roli zarządcy Nowego Jorku. I miałem uwierzyć, że napaść na belgijskich turystów była dla niego kompletnym zaskoczeniem? Chet w to wierzył. A przynajmniej tak twierdził. Buck również. Szejk Musa postawił sobie za cel przekształcenie swoich terytoriów

plemiennych w Szwajcarię Jemenu – albo Arabię Felix – choć jego działaniom brakowało konsekwencji. Ale to jest przecież Bliski Wschód, tutaj nic nie ma sensu. – Szejk Musa dobrze wie, że jego życie zależy od tego, czy nie wystrzelimy w jego kierunku rakiet Hellfire. Od czasu do czasu możemy bawić się w podwójną grę, ale ostatnie słowo i tak należy do nas. Hellfire to deus ex machina w tej wojnie. Bóg rażący gromem z nieba. Jak zadrzesz z Bogiem, jesteś martwy. No, no. Dodatek kilku słów po łacinie brzmi przekonująco. Jako gliniarz miałem przez dwadzieścia lat do czynienia z przeróżnej maści kreaturami, donosicielami, kapusiami i kanciarzami. Zawsze starałem się, żeby nie mieli najmniejszych wątpliwości – jeśli mnie oszukają, będą martwi. Albo będą marzyli o tym, żeby umrzeć. Kiedy ma się do czynienia z ludźmi pozbawionymi moralnego kręgosłupa, lojalnymi tylko wobec siebie samych, rezultaty nie zawsze są takie, jakich się oczekuje. A skoro już o tym mowa, ciekawe jak wygląda kręgosłup moralny Cheta i jego umiłowanie prawdy. Jemen był rzeczywiście krainą kłamstwa, miejscem, gdzie oszustwo było normą. Pod tym względem kultura jemeńska i ta reprezentowana przez CIA nie różniły się zbytnio od siebie, mimo szczytnego hasła Agencji, jakoby prawda miała nas wyzwolić. Podejrzewałem, że Chet był przesiąknięty tą kulturą kłamstwa i uważał się za lepszego od głupich jego zdaniem Jemeńczyków. Nie wiem, czy Jemeńczycy byli głupi, wiem natomiast, że są przebiegli. Przebiegłość pozwoliła im jakoś przetrwać te trzy tysiące lat. I było pewne, że pozostaną tu jeszcze długo po tym, jak my opuścimy tę ziemię. – Panie Corey? Spojrzałem na Cheta. – Proszę się za dużo nad tym nie zastanawiać. Nie odezwałem się. Chet wrócił do omawiania planu. – Musa przyprowadzi trzech albo czterech ludzi z Al-Kaidy do naszego bezpiecznego schronienia, oczywiście z zasłoniętymi oczami i pod strażą, żeby pokazać im porwanych Amerykanów. À propos – przypomniał – weźcie ze sobą paszporty. Następnie Musa będzie się upierał, ze względu na honor, szacunek i zaufanie, żeby Pantera osobiście negocjował odkupienie od niego naszej piątki. Obie strony będą miały prawo przyprowadzić ze sobą określoną liczbę uzbrojonych ludzi, przy czym szejk zaproponuje, żeby było ich dziesięciu lub dwunastu po każdej ze stron. Spotkanie będzie miało miejsce przed pasterską chatą, oddaloną o kilka kilometrów od bezpiecznego schronienia. Szejk twierdzi, że wie, jak wygląda Pantera, ale dla pewności pokazaliśmy mu zdjęcia Bulusa ibn ad-Darwisza z brodą i bez brody. Buck, który jak już mówiłem, wiedział co nieco na temat planu i na dodatek znał tutejsze zwyczaje, wyjaśnił: – Tego rodzaju spotkania równych sobie watażków są w tym kraju tradycją i od obu stron oczekuje się pewnej dozy zaufania. Mimo to obie strony są uzbrojone, co jest gwarantem właściwego zachowania uczestników, a jednocześnie zapobiega zakłóceniu spotkania przez kogoś postronnego. To jest protokół przeniesiony żywcem z czasów średniowiecza, ale w tym przypadku ten ktoś postronny, czyli Amerykanie, nie będą czaić się za skałami, tylko będą obserwować scenę z wysokości półtora kilometra, gotowi wystrzelić rakietę, która trafi w Panterę. – Jeśli dojdzie do spotkania – powiedział Chet – wezwę dwa dodatkowe predatory. Was, oczywiście, nie będzie w tym czasie w pasterskiej chacie. Pozostaniecie w bezpiecznym schronieniu, podczas gdy ja będę siedział w samochodzie, rozmawiał z operatorami dronów i obserwował, co się dzieje przed chatą. Kiedy szejk Musa rozpozna Panterę, powita go serdecznie uściskiem oraz

pocałunkiem w rękę. Znanym także jako pocałunek śmierci. – To znaczy, że nawet nie spróbujemy aresztować podejrzanego? – zapytałem, żeby się upewnić, czy dobrze go zrozumiałem. – Nie, zlikwidujemy go rakietą Hellfire – odpowiedział Chet. – I nie będę musiał mu odczytać jego praw? – On nie ma żadnych praw. Byłem tego samego zdania. Ale w ustach Cheta zabrzmiało to jakoś ostrzej. Byłem też nieco rozczarowany, że nie będę miał okazji załatwić Pantery osobiście, a przynajmniej być świadkiem, jak Hellfire zamienia go w protoplazmę. Uwielbiam zapach materiałów wybuchowych i palonego ciała. Tymczasem współczesna wojna jest taka bezosobowa. Mógłbym chociaż obejrzeć przebieg akcji na monitorze z kamery zamontowanej na dronie. Ciekawe, czy przekaz byłby w kolorze? – Kiedy już wszyscy się ze sobą przywitają – ciągnął Chet – szejk Musa, jako gospodarz, zaprosi Panterę i kilku jego przybocznych, żeby usiedli na dywanie i wypili herbatę. Przed rozpoczęciem negocjacji na temat Amerykanów, Musa i jego bliscy współpracownicy przeproszą na chwilę i wejdą do zbudowanej z kamienia pasterskiej chaty – może pod pozorem przyprowadzenia Amerykanów. Kiedy zobaczę to na monitorze, wydam rozkaz odpalenia rakiet – dwóch w kierunku ad-Darwisza i jego świty oraz dwóch kolejnych w kierunku pozostałych ludzi z Al-Kaidy i ich samochodów. Jeśli ktoś ocaleje, będzie kompletnie zdezorientowany, a zresztą wykończą go ludzie Musy. W tym samym czasie amerykańskie bombowce z bazy w Arabii Saudyjskiej zrównają z ziemią obóz treningowy AlKaidy. W namiocie zapanowała cisza; wszyscy próbowali sobie wyobrazić to, o czym opowiedział przed chwilą Chet. Brzmiało to rozsądnie, ale… mogły pojawić się problemy. Ludzie, na przykład, nie zawsze robią to, czego się od nich oczekuje, i nie zawsze chcą usiąść tam, gdzie powinni, czyż nie? – Co z przyjęciem przed chatą, jeśli będzie padać? – zapytałem. – W Ma’rib deszcz nie padał od dwustu lat – zapewnił mnie Chet. Z niewielką przesadą można było przyjąć, że szanse na opady atmosferyczne są równe zeru. – Druga para predatorów ma zapewnić nam bezpieczeństwo w naszym schronieniu i osłaniać nas, kiedy pojedziemy na miejsce akcji pozbierać szczątki ad-Darwisza i jego ludzi do badań DNA. Zrobimy też trochę zdjęć, chociaż nie sądzę, żeby udało się rozpoznać czyjąś twarz. Cheta najwyraźniej to bawiło. Hej, zasłużyłeś sobie na to, Chet. Możesz teraz pójść do domu i odpowiednio się nastroić. – Czy ta masakra nie spowoduje napięcia na linii szejk Musa – Al-Kaida? – zastanawiał się głośno Brenner. – Szejk Musa będzie oczywiście skarżył się, że jego ludzie też zginęli, a on nie miał pojęcia, iż jest śledzony przez Amerykanów – wyjaśnił Chet. – A ponieważ nikt z Al-Kaidy nie przeżyje ataku, nie będzie komu podważać jego wersji. Zresztą po tym wszystkim Al-Kaida przestanie być problemem w prowincji Ma’rib. – Czy Musa dostanie pięć milionów dolarów nagrody? – zainteresowałem się. – Moim zdaniem zasłuży sobie na nią. Jasne, to lepsze niż sto tysięcy od Al-Kaidy. – A ile my dostaniemy? – Satysfakcję z dobrze wykonanej roboty i podziękowania od pełnego wdzięczności rządu. – Czyli to samo, co zwykle. – A jak się stamtąd wydostaniemy? – zapytała Kate.

– Jak już wspomniałem, będą nas ubezpieczać dwa predatory. Na pobliskiej drodze wyląduje Twin Otter i przetransportuje nas przez granice do Arabii Saudyjskiej, do tajnej bazy na pustyni. Tam zostawimy próbki szczątków, aparaty fotograficzne i broń, a potem polecimy dalej, do Rijadu, skąd rejsowym samolotem wrócimy do domu. Jak dobrze było siedzieć w spokojnym, cichym namiocie i rozmawiać na temat planu akcji i podróży do domu pierwszą klasą. Albo o podróży do domu w skrzynce. Moim zdaniem cały plan oparty był na doświadczeniach z przeszłości, niektórych prawdziwych, niektórych zmyślonych, a niektórych nie do końca poznanych. Plan oparty był też na licznych założeniach. CIA, jak zwykle, przygotowało plan operacyjny, który sprawiał wrażenie sprytnego, ale przekombinowanego. Odrobinę prostoty, głupcy. – Jakieś pytania? – odezwał się Chet, kiedy wybrzmiała już cisza. – Nie wydaje ci się, że Pantera może wyczuć tę pułapkę? – zapytała Kate. – Panterze, jako bogobojnemu muzułmaninowi, nie przyjdzie do głowy, że inny muzułmanin, szejk, mógłby go zdradzić, współpracując z niewiernymi Amerykanami. – Założenie jest słuszne – skomentowałem – ale nasuwa mi się pytanie, dlaczego Musa miałby pozwolić, żeby jego współwyznawcę zabili niewierni. – Najkrótsza odpowiedź brzmi: pięć milionów dolarów. A poza tym Musę i ad-Darwisza prócz religii nic nie łączy. Musa jest rojalistą, a Al-Kaida jest do króla wrogo nastawiona. Musa jest Beduinem, a Arabowie niebeduińskiego pochodzenia traktują takich z góry. Na dodatek większość plemion w Jemenie nie chce Al-Kaidy na swoich terenach. Podejrzewam zresztą, że szejk Musa nie uważa pana ad-Darwisza za prawdziwego Jemeńczyka. Jest on dla niego prawdopodobnie amerykańskim intruzem. W tym pokoju każdy był amerykańskim intruzem. – Masz rację, tłumacząc dlaczego Musa może zdradzić Panterę – zauważył Brenner – ale nie masz, moim zdaniem, racji, tłumacząc dlaczego Pantera miałby zaufać Musie i przyjść na spotkanie. Chet skinął głową. – Po nieudanym ataku na Hunt Oil i fiasku zasadzki na nasz konwój Pantera pilnie potrzebuje sukcesu, więc okazja przejęcia pięciu Amerykanów – nie turystów, ale agentów wywiadu, w tym pana i pani Corey, będących na liście śmierci Al-Kaidy – będzie dla niego tak kusząca, że podejmie to ryzyko. Pantera może nie ufać Musie, ale nie będzie chciał okazać lęku, nie przychodząc na spotkanie. Sporządziliśmy profil psychologiczny ad-Darwisza, który przedstawię wam w drodze do Ma’rib. Mówiąc w największym skrócie, Bulus ibn ad-Darwisz jest megalomanem. Cierpi na manię wielkości. I jest skrajnie egocentryczny i narcystyczny. Jak wszyscy w tym pokoju. To znaczy… wszyscy faceci. Kate była w miarę normalna. – Porozmawiamy na temat tej analizy w samolocie – kontynuował Chet – ale, odpowiadając na pytanie pana Brennera i niepokoje pani Mayfield, w najgorszym razie Pantera odmówi przybycia na spotkanie i zapłacenia za przejęcie Amerykanów. Mogłem sobie z łatwością wyobrazić gorsze scenariusze, ale rozumiałem, co Chet ma w planach. Jeśli Pantera się nie pojawi, wrócimy samolotem do Adenu i spróbujemy zrobić następne podejście. – W teorii plan wydaje się dobry – powiedział Brenner. – Widzę, że został starannie przemyślany i wymagał sporych przygotowań. Rzecz w tym, że ja nie ufam Jemeńczykom, a ten plan opiera się w dużej mierze na założeniu, że wszyscy, od Tariqa po Musę, są po naszej stronie. Nasze życie i losy tej misji są w ich rękach, nie w naszych. Prawdziwie udane operacje to takie, które są przeprowadzane wyłącznie przez Amerykanów – albo godnych zaufania zachodnich sojuszników. A nie sojuszników przekupionych.

Tak mówi prawdziwy żołnierz. I ma rację. – Zgadzam się – odparł Chet – ale w Jemenie jest to niemożliwe. Wbrew pozorom ten plan powinien się udać właśnie dlatego, że polega na włączeniu do operacji kilku Jemeńczyków. Nigdy wcześniej tego nie robiliśmy, więc Panterze nie przyjdzie do głowy, że moglibyśmy im zaufać. Chet zdawał się mieć odpowiedź na każdą wątpliwość. Na dodatek jego odpowiedzi były logiczne. Trzeba też oddać mu sprawiedliwość, że nadstawiał również własny tyłek. Stąd moje przypuszczenie, że ufał temu planowi. – Ten plan nie jest niezawodny – odezwał się Buck – ale nie jest też tak niebezpieczny, jakim się na pierwszy rzut oka może wydawać. – Na pewno jest – zapewniłem go. – Gdyby szejk Musa nas zdradził – wyjaśnił Buck – konsekwencje byłyby srogie: nasze pociski rakietowe i gniew saudyjskiej rodziny królewskiej. Dlatego jestem zupełnie spokojny o jego lojalność. Może za tydzień czy za rok zmieni sojusze, ale teraz, kiedy umowa została zawarta, dotrzyma jej. Chet przytaknął słowom Bucka i dodał: – Nawet jeśli Musa zmieni zdanie, to każe po prostu Tariqowi odesłać nas z powrotem do Adenu. – Musa może być człowiekiem godnym zaufania, ale wystarczy, że jeden z jego współplemieńców będzie pracował dla Al-Kaidy – zauważyłem. Ani Chet, ani Buck nie odpowiedzieli na moje wątpliwości, a Chet sprawiał nawet wrażenie lekko zniecierpliwionego i pewnie zaczynał się zastanawiać nad celowością naszego udziału w operacji. – Pasuje wam ten plan? – zwrócił się do Kate i do mnie. Spojrzałem na Kate, która przytaknęła. – Jeśli tobie się podoba, to my go kochamy – odpowiedziałem Chetowi. – Ja go kocham – zapewnił nas Chet. – Prawdę mówiąc, jest moim dziełem. Cudownie. Egocentryk będzie łapał egocentryka. Chet spojrzał na Brennera. Brenner został najwyraźniej zdradzony przez tutejsze albo jakieś azjatyckie plemię o jeden raz za dużo. Mimo to, postanowił spróbować jeszcze raz. – Mnie pasuje – powiedział. – Świetnie – skwitował Chet. – Drużyna A gotowa do zabicia Pantery. Plus jakiegoś tuzina dżihadystów. Jak już mówiłem, przynęta nie jest zadowolona z żadnego planu, ale przynajmniej Kate i ja nie byliśmy jedynymi, którzy mieli nadstawiać karku. Chet postanowił nas jeszcze bardziej zmobilizować: – Na podstawie tego, co wiemy o strukturze Al-Kaidy w Jemenie, uważam, że jeśli uda nam się zabić Panterę i jego najbliższych współpracowników, a także zniszczyć obóz, to nie dojdzie do ataku na hotel Sheraton. Zawtórował mu Buck: – Jeśli operacja w Ma’rib zakończy się sukcesem, w jemeńskiej Al-Kaidzie zapanuje chaos i nikt wtedy nie zaryzykuje ataku na hotel Sheraton. To samo dotyczy potencjalnego ataku na naszą ambasadę. Okej. Rozumiem. Kapitan Mac będzie niepocieszony, nie mogąc pozabijać dżihadystów atakujących hotel. To samo dotyczy marines w ambasadzie. Jednak wszyscy pozostali w ambasadzie i hotelu byliby szczęśliwi, gdyby do ataku nie doszło, albo przynajmniej gdyby został odroczony. – Spotykamy się w holu o północy – powiedział Chet. – Dwa samochody DSS zawiozą nas na

lotnisko, gdzie będzie na nas czekał otter. W takiej chwili trener wygłasza zwykle mowę zagrzewającą do walki. W tej roli wystąpił teraz nasz dowódca i przewodnik życiowy: – Jestem pewny, że udało nam się stworzyć znakomity zespół i chciałbym wam wszystkim podziękować za to, że zgodziliście się wziąć udział w tej operacji. Nie spotkają nas za nią żadne publiczne zaszczyty, ale gdzieś tam nasze nazwiska zostaną zapisane dla wiadomości przyszłych pokoleń. Ryzykujecie życiem dla wyższej idei, świadomi, że dzięki powodzeniu tej misji Ameryka będzie bezpieczniejszym krajem, a my wszyscy będziemy bliżej zwycięstwa nad tymi, którzy chcą nas skrzywdzić. Dobrze to zabrzmiało. Buck żył wystarczająco długo, by doczekać się końca zimnej wojny, ale żadne z nas nie pożyje tak długo, żeby nacieszyć się końcem tej wojny. Chet Morgan przeszedł do szczegółów: – Bulus ibn ad-Darwisz, an-Numajr, Pantera, przywódca Al-Kaidy w Jemenie jest zdrajcą i odpowiada za śmierć niewinnych cywilów oraz siedemnastu amerykańskich marynarzy, i z tego powodu został uznany za wroga Ameryki. Nie powinniśmy mieć żadnych skrupułów, zabijając go na polu walki, a także jego współpracowników. To lepsze rozwiązanie, niż gdybym miał odczytywać mu jego prawa po arabsku. – Wiem, że ktoś czuwa nad nami, żebyśmy odnieśli sukces i bezpiecznie wrócili do domu – podsumował Chet. Zgadza się. Predatory. Wstaliśmy, uścisnęliśmy sobie dłonie i wyszliśmy z namiotu. Chet wyszedł na balkon nasycić głód, czego – już nie wnikam, a reszta na rzęsiście oświetlony hotelowy korytarz. – Do zobaczenia później – powiedział Buck, w sposób oczywisty niezainteresowany postkoitalnymi pogawędkami i pomaszerował w stronę swojego pokoju. Kate, Brenner i ja zjechaliśmy windą na trzecie piętro. Jak mnie uczono, i jak sam się przekonałem przez te wszystkie lata pracy, jeśli cel jest prosty – na przykład załatwić kogoś – to plan powinien też być prosty. Jeśli plan jest skomplikowany, może to oznaczać, że chodzi o coś innego.

Rozdział pięćdziesiąty drugi

O jedenastej trzydzieści wieczorem zadzwonił do naszego pokoju Zamo, uprzedzając, że za chwilę przyjdzie zabrać nasze bagaże i karabiny. – Ten facet z CIA nie chce, żeby ludzie w holu widzieli, że wybieracie się w podróż – wyjaśnił. Okej. Podstawowy problem przy prowadzeniu operacji antyterrorystycznej z hotelu w Piachlandii: jakiś kapuś z Al-Kaidy może obserwować, co robisz. Chet to profesjonalista, ale naoglądał się za dużo filmów szpiegowskich. – Pan Harris prosi, żeby pani Mayfield spakowała swoje balto – dodał Zamo. – Cudownie. – Odłożyłem słuchawkę i zwróciłem się do Kate: – Wspaniała wiadomość. Będziesz miała okazję założyć swoje balto. Krótko po północy Kate i ja, ubrani w luźne spodnie, pustynne buty, czarne T-shirty, bluzy bez rękawów i kamizelki z kevalru, z coltami .45 w kaburach, weszliśmy do holu. Hol był prawie zupełnie opustoszały; nie dostrzegłem żadnego z naszych kolegów z zespołu. – Sprawdzę na zewnątrz – powiedziałem do Kate. – Nie. Chet powiedział, że spotykamy się w holu. Kate, zwykle spokojna przed wyjazdem na niebezpieczną misję, tym razem sprawiała wrażenie przygaszonej, może nawet lekko zdenerwowanej. Trudno się było jej dziwić. Już samo dotarcie do lotniska o tej porze niosło ze sobą pewne ryzyko. W rezultacie usiedliśmy w fotelach, czekając na resztę. Po spotkaniu z Chetem, Brenner zadzwonił do nas do pokoju i zapytał, czy może wpaść pogadać. To nie był zły pomysł. Byłem na dziewięćdziesiąt dziewięć procent przekonany, że w naszym pokoju nie było podsłuchu, ale mając w pamięci fakt, że Chet być może podsłuchiwał nas podczas kolacji, a także z powodu namiotu PSO rozstawionego na jednym ze wzgórz, włączyłem telewizor. Jakiś brodaty facet w białej sukience coś wywrzaskiwał. Bez przerwy powtarzały się słowa „Amrika”, „dżihad” i „mawt”, co znaczy „śmierć”. – To jakiś komik? – zapytałem Brennera. – To mułła – wyjaśnił Brenner. Jaki mułła, zwykły dupek. Zsunęliśmy trzy krzesła i usiedliśmy w ciasnym kręgu. – Nie wiem, co myśleć o tym planie. – Brenner przeszedł od razu do rzeczy. – Gdybym była Panterą, wyczułabym od razu pułapkę – poparła go Kate. – Pantera zawsze jest ostrożna i czujna, ale musi coś jeść – powiedziałem, myśląc o panterach, lwach i innych drapieżnikach, a także przypominając sobie, co Buck mówił w Sanie. A wspominając słowa Cheta, dodałem: – Jeśli wyczuje pułapkę, po prostu się nie pojawi. Albo wpadnie w pułapkę, albo nici z akcji. Nie widzę tu żadnego zagrożenia dla nas. Oczywiście, widziałem wyraźnie zagrożenie, ale chciałem się przekonać, czy widzi je także Kate i Brenner. – Bezpośrednim zagrożeniem nie jest Pantera – powiedział Brenner. – Jest nim ten cały szejk Musa. Musa ma wszystkie atuty w ręku. Nie my, nie CIA, nawet nie Pantera. Kate przyznała Brennerowi rację.

– Nie wiemy, jaką politykę się tu uprawia, kto komu jest coś winny i kto jest kogo gotów zdradzić. Zgadzałem się z ich zdaniem, ale postanowiłem dalej grać rolę adwokata diabła. – Chet i Buck mają rację, tłumacząc, dlaczego szejk Musa jest godny zaufania. Nie widzę w ich argumentacji słabych punktów. No bo co zyskałby Musa, zdradzając nas? Ostrzał pocisków rakietowych. Znacznie lepiej zgarnąć pięć milionów dolców i pozbyć się Al-Kaidy oraz Pantery. To uszczęśliwiłoby nie tylko Amerykanów, ale także saudyjską rodzinę królewska i tych idiotów w Sanie. Dla szejka Musy to potrójna korzyść. Kate i Brenner zastanowili się, a potem, choć niechętnie, przytaknęli. Ten plan miał jednak szerszy zarys i składał się z większej liczby elementów. Po pierwsze, nie wiadomo, czy Brenner wiedział, że Kate załatwiła agenta CIA. Czy miało to jednak jakiś związek z tym, co mogło się wydarzyć w Ma’rib? Kto wie? Była jeszcze Organizacja Bezpieczeństwa Politycznego, takie jemeńskie CIA. Ciągnie swój do swego, jak w chwili nieuwagi powiedział Buck. Dlaczego Chet nie poruszył w ogóle kwestii swojego jemeńskiego odpowiednika? – Chet ani razu nie wspomniał o PSO, Biurze Bezpieczeństwa Narodowego czy o jemeńskiej armii. – Kate najwyraźniej szła tropem moich myśli. – Tak jakby zupełnie lekceważył fakt, że nawet w takim kraju istnieje aparat bezpieczeństwa. Przecież pułkownik Hakim wie od więźnia, gdzie Pantera był ostatnio widziany, i może się domyślić, że będziemy chcieli tam dotrzeć. – To prawda – przyznał jej rację Brenner. – W pewnym momencie możemy natknąć się na wojsko, BBN albo PSO. – W prowincji Ma’rib rządzą plemiona i Al-Kaida, a siły bezpieczeństwa są tam nieliczne – odpowiedziałem jako adwokat diabła. – Może dlatego Chet o nich nie wspomniał. A może operacja Clean Sweep została uzgodniona z rządem jemeńskim na najwyższym szczeblu i ani Chet, ani Buck nie mogą dzielić się takimi informacjami. Kate i Brenner jeszcze raz niechętnie pokiwali głowami. Jestem dostatecznie bystry, żeby nie wierzyć w pierdoły, które sam opowiadam, a co dopiero mówić o pierdołach opowiadanych przez Cheta i Bucka. Faktycznie, działo się tu coś jeszcze i powoli zaczynał mi się rysować tego obraz. Nie na tyle jednak jeszcze wyraźny, żebym mógł go opisać słowami i podzielić się nim z Kate czy Brennerem, ani też, aby go skonfrontować z tym, co mają mi do powiedzenia Chet i Buck. Brennera martwił szejk Musa, a Kate niepokoiła się, że Pantera wyczuje pułapkę. Oboje obawiali się jemeńskich władz. Mnie głowę zaprzątało CIA. W końcu to był ich plan. I coś mi się w tym planie nie podobało. Przecież CIA, przy wszystkich swoich wadach, nie jest głupia. Jeśli zatem plan miał istotne wady, to znaczy, że nie był tym właściwym planem. Musiał istnieć inny. Postanowiłem nie wszczynać alarmu. – W końcu Chet i Buck nadstawiają swoje tyłki tak samo jak my – powiedziałem. – W wojsku nigdy nie posłałbyś swoich żołnierzy na misję, która byłaby, twoim zdaniem, straceńcza, prawda? – zwróciłem się do Brennera. Przytaknął. Maglowaliśmy ten temat przez dobrych kilka minut, podczas gdy mułła popadał w coraz silniejszą histerię w kwestii „Amriki”. Krótko mówiąc, cały Bliski Wschód miał solidnego pierdolca na długo, zanim my się tu pojawiliśmy, i będzie go miał jeszcze długo po naszym wyjeździe. Żydzi się wynieśli, kto w takim razie jest odpowiedzialny za ich problemy? Amrika. A tak naprawdę, jak powiedział mi Al Rasul, ci ludzie po prostu nienawidzą siebie samych. Mimo to zamierzaliśmy im dać kolejny powód, żeby znienawidzili nas – mord dokonany przez niewiernych na świętej

muzułmańskiej ziemi. – Musimy podjąć jakąś decyzję – odezwał się Brenner. – Decyzja już została podjęta – zapewniłem go. – Jeśli nie uda się wam dwojgu wskazać poważnego błędu w tym planie, czegoś więcej niż przeczucia o grożącym niebezpieczeństwie, to w nocy wsiadamy na pokład samolotu i lecimy do Ma’rib. Nie zapominajcie, że zgłosiliśmy się na ochotnika. A o czym wtedy myśleliśmy? – Ja zgłaszałem się w Wietnamie i innych częściach świata do misji jeszcze bardziej niebezpiecznych od tej – odezwał się Brenner, patrząc mi prosto w oczy. – Ale zawsze miałem obok siebie chłopaków, którym mogłem ufać. Tutaj mi ich brakuje. – Masz Bucka i Cheta – odparłem. – I Zamo. Nie zapominaj też o predatorach. – John, przecież czujesz to samo co my – powiedziała Kate, która zna mnie zbyt dobrze. – Być może, ale zawczasu ostrzeżony jest w porę uzbrojony. Pilnujmy się nawzajem, miejmy oko na Cheta i Bucka, trzymajmy się blisko Zamo i bądźmy gotowi na przejęcie inicjatywy, gdyby coś zaczęło śmierdzieć. Umowa stoi? Kate i Brenner skinęli zgodnie głowami. – Co tobą kieruje? – zapytał mnie Brenner. – Oprócz sprawy Cole? – To wystarczająca motywacja. Ale pomijając to, wszyscy siedzimy w tym biznesie i nie jest to biznes bezpieczny. Nigdy taki nie był i nigdy nie będzie. Weźcie takiego Bucka. Od ponad trzydziestu lat nadstawia karku. Albo nawet Cheta, który siedzi w tym grajdole od trzech lat i obmyśla zemstę za Cole. A ty, Paul? Przez większą część życia igrasz z losem. Podobnie jest z Kate. To nie jest praca, to jest powołanie. Tu nie chodzi o pensję, tu chodzi o życie. Robimy wszystko, żeby ojczyzna była bardziej bezpieczna. – Ja, dodatkowo, mam rozbuchane ego, ale o tym nie wspomniałem. – Ja się nie wycofuję – powiedział Brenner, kiwając głową. – Chciałem się tylko przekonać, czy dostrzegacie problemy związane z tym planem i z tą misją. – Wszyscy je dostrzegamy – odpowiedziała Kate. – I cieszę się, że mogliśmy o tym porozmawiać. Zwracajmy baczną uwagę na te problemy. – Spojrzała na mnie, potem na Brennera. – John lubi, kiedy góra przygotowuje kiepski plan. Nie może się doczekać, żeby go zmienić, uratować misję i pokazać wszystkim, jaki z niego bystrzak. Absolutna nieprawda. Tak się tylko przypadkowo zdarza. – Zacznijmy od tego, co najważniejsze – zaproponowałem. – Spróbujmy dotrzeć na lotnisko i nie dać się po drodze porwać. Do zobaczenia na dole. – Pożegnaliśmy się i Brenner wyszedł. Facet w telewizji w dalszym ciągu szalał. Miałem wrażenie, że zaraz odwali kitę jak ten prezenter w serialu „Sieć”. Ciekawe, czy Evening News z Szalonym Mułłą miałoby dużą oglądalność. – John? Wyłączyłem telewizor. – Tak, kochanie? – Ja wiem, że ty wiesz, co robisz. – Oczywiście. – Oczywiście, że nie miałem pojęcia. – Ufam ci. – I słusznie. – Paul ma chyba wciąż sporo obaw, ale za mało, żeby się wycofać. – Damy sobie radę, nawet jeśli to zrobi. – Postanowiłem ją trochę sprowokować. – Wiem, że i tak nie zmienisz o nim dobrego zdania, nawet jeśli podkuli ogon i skryje się w ambasadzie. – Jesteś dupkiem. – Jestem samcem alfa w Drużynie A. Zabijemy Panterę, potem polecimy do Waszyngtonu

i uściśniemy dłoń wiesz kogo. Może weźmiemy jeszcze tydzień urlopu i polecimy na plażę nudystów na St. Maarten. – Na plaży nudystów nie musiałbym martwić się o obecność muzułmanów. A nawet gdyby się tam pojawili, to gdzie ukryliby broń albo samobójczy pas z trotylem? Zamiast odpowiedzi otrzymałem od Kate całusa. Zapakowaliśmy trochę rzeczy do naszego podręcznego bagażu i chwilę później zadzwonił Zamo, informując nas, ze za chwilę zjawi się po nasze bagaże i karabiny. No i teraz siedzieliśmy w holu, czekając na resztę Drużyny A.

Rozdział pięćdziesiąty trzeci

Zadzwonił mój telefon. Odczytałem wiadomość tekstową: „Parking”. Wyszliśmy z Kate na nieoświetlony parking przed hotelem, gdzie zobaczyłem jednego z marines z psem potrafiącym wykrywać materiały wybuchowe. – Cummins, szukaj! – zawołał przewodnik do psa, kiedy zbliżyli się do naszych pięciu land cruiserów. Dobry pies. Podróż, nawet taka o długości tysiąca mil, może skończyć się bardzo szybko, jeśli wylecisz w powietrze po przekręceniu kluczyka w stacyjce. Cummins radośnie pomachał ogonem przy wszystkich land cruiserach, za to warczał na Cheta, wyczuwając człowieka z CIA. A może poczuł od niego khat. Powiem wam jeszcze, że Chet przebrał się w ciemne ubranie i znalazł wreszcie swoje buty. Sprawa wyglądała na poważną. Dwóch kierowców z DSS z Sany, w tym Mike Cassidy, wrzuciło nasz bagaż na tył dwóch samochodów i wręczyło nam nasze karabiny. – Maksymalna prędkość, nie zatrzymujemy się pod żadnym pozorem, broń w pogotowiu – polecił Brenner. Na wypadek gdybyśmy się przypadkowo natknęli na czterdziestu bojowników AlKaidy maszerujących w stronę hotelu. Brenner, Buck i Chet wsiedli do jednego z pojazdów z kierowcą, a Kate i ja usadowiliśmy się z tyłu w drugim samochodzie z Mikem za kierownicą i Zamo siedzącym obok niego. – A ja myślałem, że to już koniec na dzisiaj – odezwał się Mike. – Ja też. Samochód Brennera ruszył z parkingu, a my za nim, mijając dzielną brygadę krzesełkową armii jemeńskiej. – Byłeś u doktor Clare? – zapytałem Zamo. – Taaa… Gówno prawda. Są tacy, którzy daliby milion dolarów za jakąś lekką ranę, byle nie brać udziału w akcji, a są tacy, jak Zamo, którzy boją się, że z powodu rany nie wezmą w akcji udziału. Ciekaw byłem, co motywowało Zamo. Pewnie lubił zabijać dżihadystów swoim karabinem snajperskim. Po prostu. Przyspieszyliśmy i samochody zaczęły się wspinać wąską, krętą drogą na szczyt urwiska. Na drodze nie było żadnych innych pojazdów, trzymaliśmy się więc środka jezdni, nie zwalniając poniżej stu dwudziestu kilometrów na godzinę. Kiedy znaleźliśmy się na górze, a przed nami roztaczała się równina, kierowca Brennera dodał jeszcze gazu, a po chwili to samo uczynił Mike. Była to ta sama droga, którą tutaj przyjechaliśmy. Omijała z boku miasto i ciągnęła się wzdłuż brzegu Zatoki Adeńskiej. Po niecałych pięciu minutach zobaczyłem światła lotniska, choć o tej porze nie było widać żadnego ruchu samolotów. Wjechaliśmy na teren lotniska, mijając bez zatrzymywania się budkę strażniczą i skierowaliśmy się na przełaj w stronę pasa startowego. Na końcu pasa ujrzałem dwusilnikowy samolot śmigłowy, pomalowany na szaro, oficjalny kolor linii Spook Air. Oznaczenia na ogonie były tak małe, że prawie nieczytelne, co też wskazywało, że jest to maszyna Firmy. Okna kokpitu i kabiny były ciemne. Kiedy podjechaliśmy bliżej, zobaczyłem, że w oknach kabiny są opuszczone zasłony, a drzwi samolotu są zamknięte. Nagle w kokpicie zapaliły się światła, a śmigła silników zaczęły się obracać.

Oba SUV-y zatrzymały się obok tylnych drzwi. – Powodzenia – powiedział Mike, kiedy wysiadaliśmy z samochodu. – Do zobaczenia. Szybko wyjęliśmy nasze bagaże, w tym futerał karabinu snajperskiego Zamo, kilka plecaków i ciężki worek, który, miałem nadzieję, zawierał zapasy śmieciowego jedzenia i dodatkową amunicję. Kiedy podeszliśmy do samolotu, tylne drzwi się otworzyły i jeden z pilotów wysunął krótką drabinkę. Stojąc już na jej stopniach, obejrzałem się i zobaczyłem, że naszych dwóch kierowców z DSS osłania nas z karabinami gotowymi do strzału. Pilot wrócił do kokpitu. W słabo oświetlonej kabinie stały rzędy podwójnych foteli z prawej i pojedyncze z lewej strony. Łącznie samolot mógł zabrać około piętnastu pasażerów. W ogonie, pod ścianami kabiny znajdowały się dwie ławki. Przeznaczone pewnie do ucięcia sobie na nich drzemki. Chet wskazał otwartą przestrzeń bagażową na prawo od drzwi, gdzie rzuciliśmy nasze bagaże i broń. Następnie wciągnął drabinkę, zamknął drzwi i wskazał nam miejsca w przedniej części kabiny. Sam poszedł do kokpitu, gdzie przez kilka chwil rozmawiał z pilotami, a kiedy wrócił, usiadł na pojedynczym fotelu o jeden rząd przede mną i Kate. Brenner i Zamo zajęli miejsca pośrodku kabiny, więc samolot był chyba dobrze wyważony. Przyćmione światła w kabinie zgasły zupełnie, zaskrzeczał głośnik i popłynął z niego głos jednego z pilotów. – Witamy na pokładzie. Proszę się przygotować do startu. A także dziękujemy za wybranie linii Spook Air. Zwróciłem uwagę, że pilot nie przedstawił się, nawet z imienia. Taka polityka Firmy. Silniki zawyły, a my zapieliśmy pasy. Samolot zaczął się szybko toczyć po pasie startowym. W niecałe dziesięć sekund poderwał się raptownie i zaczęliśmy pod ostrym kątem wznosić się w powietrze. Pochyliłem się nad Kate, sięgnąłem ręką do okna, uniosłem zasłonę i spojrzałem w dół na światła Adenu i zatokę, gdzie wszystko się zaczęło. Bo gdyby komandor Kirk Lippold oddał strzał ostrzegawczy przed dziobem zbliżającej się do niego łodzi, nie byłoby mnie tutaj dwa i pół roku temu ani teraz. Cóż z tego, pewnie byłbym w jakimś innym miejscu. To jest wojna bez końca. Ziemia oddalała się w zastraszającym tempie w miarę wznoszenia się samolotu. Przeniosłem uwagę na swoją towarzyszkę podróży. – Jak się czujesz? – Moglibyśmy wrócić po mój żołądek? Wiedziałem, że Kate nawet w najbardziej niebezpiecznych momentach operacji antyterrorystycznych potrafi znaleźć ich zabawną stronę. – To jeszcze nic – zapewniłem ją. – Zobaczysz, jakie będzie lądowanie. – To nie jest zabawne. – Próbuję trochę załagodzić problem. – Spróbuj wyskoczyć z samolotu. Kilka minut po mrożącym krew w żyłach krótkim starcie pilot skręcił raptownie w prawo, co sprawiło, że samolot zadrżał, a Kate wpiła palce w oparcia fotela. – Przepraszam – doleciał z głośnika głos pilota. – Przed nami był duży ruch. Nienawidzę sytuacji, kiedy samoloty zderzają się w powietrzu. – Lecimy w zaciemnieniu – mówił dalej pilot – to znaczy bez świateł zewnętrznych. Opuśćcie zasłony w oknach, jeśli chcecie zapalić lampki nad głową. Opuściłem zasłonę.

Po kilku minutach zakończyliśmy sprzeczny z prawami grawitacji proces wznoszenia się i maszyna wyrównała lot. Zapaliłem lampkę nad głową i rozejrzałem się za wózkiem z napojami. – Ma’rib jest prawie dokładnie na północ – odezwał się ponownie pilot – ale niestety zapomniałem przekazać władzom plan naszego lotu. – Zachichotał. Typowe poczucie humoru pilotów z CIA. – Dla zmylenia osób obserwujących nas na ekranach radarów, skierujemy się na północny wschód ku Sanie, a kiedy tam dolecimy, zejdziemy poniżej poziomu wychwytywania przez radaru i polecimy na wschód do Ma’rib. W Ma’rib jest lądowisko, jeśli więc nawet ktoś nas zauważy, pomyśli, że chcemy tam wylądować. Pewnie. Przecież nikomu nie przyjdzie do głowy, że możemy być tak głupi, by lądować w ciemnościach na drodze. – Pogoda w czasie lotu ma być dobra – zapewnił nas pilot. – Do nawigacji wystarczy nam światło księżyca, a do lądowania mamy noktowizory. A czy mamy spadochrony? – Czas trwania lotu to około dwóch i pół godziny. Cóż, w operacji Clean Sweep dotarliśmy do punktu, z którego nie ma już odwrotu. Choć prawdę mówiąc, Kate i ja dotarliśmy do tego punktu w chwili, kiedy przekraczaliśmy próg gabinetu Toma Walsha, żeby porozmawiać o Jemenie. I oto byliśmy tutaj. I oto była nas tu cała szóstka, ludzi, których nie łączyło prawie nic prócz jednego celu – zabicia Pantery. Skłamałbym, twierdząc, że nie miałem żadnych wątpliwości, ale skłamałbym jeszcze bardziej, mówiąc, że nie jest mi śpieszno, żeby już go zabić. W końcu po to tu przyjechałem. No, także po to.

CZĘŚĆ VIII

Ma’rib, Jemen

Rozdział pięćdziesiąty czwarty

Pilot zakomunikował, że osiągnęliśmy wysokość przelotową trzynastu tysięcy stóp i możemy częstować się napojami z lodówki znajdującej się w ogonie. Wszyscy wstaliśmy i rzuciliśmy się na napoje oraz wodę. Chet poprosił, żebyśmy usiedli na dwóch stojących obok siebie ławkach. Zamo nie miał ani potrzeby, ani chęci słuchać tego, co ma do powiedzenia Chet, wrócił więc z puszką Dr Peppera na swoje miejsce. Czy to tylko moja wyobraźnia, czy jego lewe ramię nie poruszało się w normalny sposób? Przy takim postrzale, kiedy ulegają uszkodzeniu tkanki, ramię może sztywnieć, może też wdać się jakaś infekcja. Wspaniale. Snajper z uszkodzoną ręką. Kate, Brenner i ja usiedliśmy na jednej ławce, a Buck i Chat na drugiej, naprzeciwko nas. Chet zapalił lampkę nad głową. W ręku trzymał teczkę z dokumentami. W CIA nazywają to dossier, chyba tylko po to, żeby uchodzić za mądrzejszych od FBI. – To jest profil psychologiczny Bulusa ibn ad-Darwisza. – Chet starał się przekrzyczeć jednostajny szum silników. Sporządził go zespół psychologów z FBI i CIA. Pracował nad nim trzy lata, od chwili gdy pan ad-Darwisz został wytypowany jako główny podejrzany o zamach na Cole. Raport oparty jest o rozmowy z rodzicami podejrzanego, młodszą siostrą, kolegami z dzieciństwa i z college’u, z nauczycielami, psychologami szkolnymi, muzułmańskimi duchownymi i wszystkimi innymi, którzy znali tego drania w Stanach. – A dziewczyny? – zapytałem. – Wiemy tylko o jednej. – Na tym polega jego problem. Za mało bzykał. – John, proszę. I kto to mówi? – Młodzi mężczyźni bez kobiet to faktycznie duży problem w tej kulturze – zgodził się Chet. – Prowadzi to często do nadmiernej agresji i innych nienormalnych zachowań. – To prawda. – Kiedy jestem napalony, robię się nerwowy. – Ta wiedza może nam się do niczego nie przydać, biorąc pod uwagę fakt, że zamierzamy obiekt zlikwidować – ciągnął Chet. – Ale pomyślałem sobie, że może to być interesujące, choćby ze względu na jakieś przyszłe zadania. A może po prostu zainteresuje was, co siedzi w głowie, którą mamy odstrzelić. Mnie interesowało. Chciałbym też wiedzieć, co siedzi w głowie Cheta. – Poza tym – kontynuował Chet – kiedy już będziecie wiedzieli, jak ad-Darwisz stał się tym, kim jest, zrozumiecie dlaczego, moim zdaniem, przyjdzie na spotkanie z szejkiem Musą i pozwoli się zabić. Chet był jak ożywczy powiew powietrza po czterech latach współpracy z FBI, będącą częścią Departamentu Sprawiedliwości, gdzie wszystko musiało chociaż pozornie odbywać się legalnie. Patrz Howard. Albo Kate. Ale nad Kate ostro pracowałem. Tymczasem CIA rzadko składała publiczne oświadczenia i nie wypracowała sobie politycznie poprawnego słownika. Może powinienem poprosić Cheta o załatwienie mi u nich pracy. Na pewno potrafiłbym wytłumaczyć, dlaczego moja żona zabiła jednego ze swoich kolegów. – Obiekt, jak określa się go w raporcie, urodził się w New Jersey, a jego rodzicami są osoby

pochodzenia jemeńskiego. Ma młodszą siostrę o imieniu Hana. Ojciec, Dżurdżi zajmuje się importem i handlem hurtowym artykułów z Bliskiego Wschodu, a jego firma ma siedzibę w Newark. Używa imienia George, które jest angielskim odpowiednikiem Dżurdżi. Matka, Sabrija, zajmuje się gospodarstwem domowym. Mieszkają w dużym wiktoriańskim domu w nadbrzeżnej dzielnicy Perth Amboy, znacznie zamożniejszej od pozostałej cześci miasta. Widziałem ten dom na zdjęciu. Faktycznie duży. – Bulus to arabski odpowiednik Paula, ale obiekt nigdy nie używał imienia Paul w relacjach z osobami niemówiącymi po arabsku. Może to nie ma znaczenia, ale ciekawe, że ojciec używał imienia George, a imiona matki i siostry są nieokreślone – brzmią jak zachodnie. Tak, tak, psychoanalityk miałby sporo do powiedzenia na ten temat. Ale Bulus i tak za kilka dni będzie znany jak majjit, czyli martwy. – Rodzina ad-Darwisza i rodzina jego żony mieszka w mieście Ta’izz. Poprosiliśmy PSO o obserwację obu rodzin, ale nic z tego nie wynikło. Mogę się założyć, że podejrzany nie składa wizyt swojej rodzinie w Ta’izz. Ad-Darwisz senior posyła swoim i swojej żony krewnym pieniądze i od czasu do czasu przylatywał do Jemenu w interesach, ale od chwili ataku na Cole jego stopa nie stanęła na jemeńskiej ziemi. Cóż, wojna rozdziela rodziny, a dla emigranta ojczyzna może stać się miejscem niebezpiecznym. Tak jak dla dżihadystów pokroju Bulusa, którzy po powrocie do domu odkrywają, że nie mogą wpaść na filiżankę herbaty do wuja Abdula. Są zupełnie sami. Jeśli nie liczyć nowych kumpli z AK47. – Jego rodzina w Perth Amboy prowadzi dom halal, studiuje Koran i uczęszcza do meczetu w centrum miasta. Ani sam meczet, ani rodzina ad-Darwisz nigdy nie miała żadnych zatargów z władzą. Pan i pani ad-Darwisz bywali na imprezach u swoich chrześcijańskich znajomych. Miałem nadzieję, że odwzajemniali się zaproszeniem na wspólne żucie khat. Chet przewrócił kartkę i mówił dalej: – Obiekt chodził do szkół publicznych i miał niewielu przyjaciół, zapewne dlatego, że znajdował się w społeczności niemuzułmańskiej. Ludzie, z którymi rozmawialiśmy, twierdzili jednak, że społeczna izolacja była jego własnym wyborem i nie wynikała z jakichkolwiek uprzedzeń wobec niego. Dowodem na to może być fakt, że rodzice i siostra obiektu mieli licznych przyjaciół i znajomych wśród społeczności niemuzułmańskiej. Być może obiekt dostrzegał uprzedzenia tam, gdzie ich nie było i sam się izolował. Mały Bulus był złym, nieszczęśliwym i dziwnym dzieckiem i dlatego stał się obiektem ataków innych dzieci. Dlatego postanowił zostać terrorystą, kiedy dorośnie. – Obiekt wydawał się nie zauważać faktu, że jego rodzice i siostra dobrze się integrowali z miejscową społecznością. Analitycy uważają, że to pokazuje skłonność obiektu do nieprzyjmowania do wiadomości faktów, które nie są zgodne z przyjętymi wcześniej przez niego założeniami. – W taki sposób można opisać mniej więcej połowę ludności świata – zauważyła Kate. – Ale u obiektu zjawisko to objawiało się w sposób ekstremalny – stwierdził Chet. – Żeby jednak zachować obiektywizm, musimy przyjąć, że obiekt, będąc muzułmaninem, mógł odczuwać w jakimś stopniu uprzedzenie środowiska wobec niego. Tak, ale sposób, w jaki sobie z tym radzisz sprawia, że albo twoje życie staje się amerykańskim snem, albo ty stajesz się amerykańskim koszmarem. – Podsumowując, obiekt czuł się zawsze w amerykańskim społeczeństwie outsiderem i obce mu było uczucie lojalności wobec kraju urodzenia. Jego wyobcowanie i złość wzmacniały dodatkowo

codzienne informacje na temat aktów terroryzmu, wojny w Iraku i Afganistanie, napiętych stosunków z krajami muzułmańskimi i tym podobne. Chyba, że słuchasz stacji NPR. – Młodzi ludzie są bardzo podatni na wpływy i wrażliwi. Całe pokolenie urodzonych w Ameryce muzułmanów dorasta w czymś, co część z nich postrzega jako wrogie środowisko, zwłaszcza po jedenastym września. Jak na ironię, ich urodzeni za granicą rodzice są znacznie lepiej przystosowani, ponieważ decyzję o tym, żeby zostać obywatelami amerykańskimi podejmowali dobrowolnie. Większość z nich jest z tej decyzji zadowolona, a ci, którzy nie są, w każdej chwili mogą wrócić tam, skąd przybyli. Ich dzieci nie mają takiego wyboru i dlatego dzieci muzułmańskich imigrantów mają czasem wrażenie, że znalazły się w pułapce i obwiniają swoich rodziców o to, że zostały przywiezione do Ameryki albo w Ameryce urodzone. W przeciwieństwie do wcześniejszych imigrantów, dzieci te mają skłonność do idealizowania kraju swoich przodków i uważają, że byłyby szczęśliwsze, gdyby nigdy stamtąd nie wyjeżdżały. Jesteśmy zdania, że tak jest w przypadku Bulusa ibn ad-Darwisza, a opieramy się na jego wypowiedziach, listach i mailach oraz na rozwlekłych nagraniach, które rozpowszechniał. – A więc winni są mamusia i tatuś – stwierdziłem. – Od samego początku. W college’u kompletnie się odsunął od swoich rodziców, co w kulturze przywiązującej tak wielką wagę do ścisłych związków rodzinnych było czymś niezwykłym. – Ale przecież ad-Darwisz musiał sobie zdawać sprawę, że rodzice chcą dla niego dobrze – zauważył Brenner. – To nie ma znaczenia. On nie ma zamiaru dziękować rodzicom za danie mu szansy na lepsze życie w Ameryce. Obwinia ich, że przybyli do świata chrześcijańskiego i żyją pośród niewiernych. Rodzice rzeczywiście zrobili mu krzywdę, ale nie w taki sposób, jak to się jemu wydaje. Był ich jedynym synem, a to w tradycyjnej rodzinie muzułmańskiej rzadkość, więc rozpieszczali małego gnojka, tak jak rozpieszczają swoje pociechy ludzie na Zachodzie. Mieli pewnie wyrzuty sumienia z powodu decyzji o osiedleniu się w Ameryce i starali się to dzieciakowi zrekompensować, nie zmuszając go do gry w baseball. – Często się z tym spotykamy w naszej pracy – odezwała się Kate. – Młodzi muzułmanie czują się uwięzieni gdzieś pomiędzy dwoma różnymi światami. Kultura amerykańska jest im bardziej obca niż innym imigrantom, a reakcją na to jest wyobcowanie, które kieruje ich najpierw na radykalne strony internetowe, aż wreszcie w objęcia radykalnych przyjaciół. Na dodatek Ameryka jest supermocarstwem toczącym wojnę z islamem, więc muzułmańscy Amerykanie czują się, jakby żyli w otoczeniu wrogów. I czasem mają rację. Silniki powarkiwały cicho, kiedy Chet przerzucał kolejne kartki i ględził o dzieciństwie i okresie dorastania Bulusa. Zakończył swój wywód słowami: – Obiekt był w domu traktowany jak mały książę, w szkole jak outsider, a na ulicach Perth Amboy jako cel ataków. Pakował się w kłopoty, ale nie takie, jakie zwykle spotykają wściekłego, wyobcowanego chłopaka. Sami oceńcie tę analizę. Jeśli obiekt trafi przed sąd, usłyszycie podobne bzdury, a media będą je powtarzać. W rezultacie nikt nigdy się nie dowie, jak i dlaczego nasze okrutne, pełne uprzedzeń społeczeństwo namieszało oskarżonemu w głowie. Zgadzałem się z opinią, że lepiej wyeliminować obiekt niż go aresztować i stawiać przed sądem. A na pewno łatwiej. Pozostała mi tylko jedna wątpliwość: – Czy on nie jest w posiadaniu jakichś istotnych dla nas informacji? – Ma ich całe mnóstwo. Ale ponieważ formalnie jest obywatelem amerykańskim, stawia nas to w trudnej sytuacji. Musielibyśmy go prawdopodobnie poinformować, że ma prawo milczeć, a on

z tego prawa na pewno zechciałby skorzystać. Na dodatek jego rodzice obstawili się prawnikami, więc… Racja. Pan ad-Darwisz, jako obywatel amerykański, którego nie można wywieźć do tajnego więzienia i torturować, stanowił problem. Dlatego, jak podejrzewałem od samego początku, Bulus ibn ad-Darwisz musiał zostać zlikwidowany. I po kłopocie. Chet przeszedł do czasów college’u. – Mimo problemów, jakie były ze szczeniakiem w szkole podstawowej, dobrze się uczył i został przyjęty do Columbia University, czyli, jak wiecie, jednej z najlepszych uczelni w kraju. – A ty gdzie studiowałeś? – zapytałem Cheta. – W Yale. – W takim razie masz z naszym obiektem coś wspólnego. Obaj chodziliście do szkół z Ivy League. Chet zignorował moją insynuację. – Nasz obiekt ma IQ geniusza – takim może się poszczycić dwa procent ludzi – i mógł wstąpić do Mensy, ale w college’u nie wstępował do niczego prócz grupy muzułmanów oraz meczetu. Ciekaw byłem, czy ten dupek był bystrzejszy ode mnie. Nie sądzę, żeby udało mi się kiedykolwiek spotkać albo zabić kogoś sprytniejszego. To mogłoby być interesujące. – To, że ktoś jest geniuszem, nie oznacza jeszcze, że jest sprytny, szczęśliwy czy odnosi sukcesy. Czasem bywa wręcz odwrotnie. Badania wykazały, że ludzie z ilorazem inteligencji geniusza często są nieszczęśliwi, wyobcowani w otaczającym ich społeczeństwie, niecierpliwi wobec osób o mniejszej inteligencji, niezadowoleni z panującej w świecie głupoty i ignorancji i generalnie pochłonięci sobą oraz nieufni. Prawdę mówiąc, ufają tylko sobie i rzadko przyjmują dobre rady innych. Dlaczego wszyscy patrzą na mnie? – Ponieważ ma to związek z tym, co może się wydarzyć w najbliższych dniach, uważamy, że Bulus ibn ad-Darwisz nie posłucha rad i ostrzeżeń swoich współpracowników, dotyczących spotkania z szejkiem Musą. Kieruje nim przede wszystkim nienawiść i potrzeba dokonania zemsty na Ameryce za nasze ataki na islam oraz za amerykańską obecność wojskową na świętej ziemi jego kraju. Dodatkowo, gdzieś tam w podświadomości, tkwią wspomnienia wszystkiego złego, co spotkało go ze strony szkolnych kolegów w Perth Amboy i teraz przyszedł czas zapłaty. Cole był też formą zemsty, ale nie tak osobistą. Nawet go tam nie było, nie widział, jak giną Amerykanie. Nie miał nawet okazji zobaczyć nagrania z całej akcji. Ale tym razem… Tym razem będzie miał okazję podnieść rękę na pięcioro żywych Amerykanów, swoich niedawnych rodaków, ludzi, którzy przypominają mu o latach poniżenia i samotności. Jeśli wpadniecie – wpadniemy – w jego ręce, nie spodziewajcie się szybkiej śmierci. Wiedziałem o tym. Mogliśmy się raczej spodziewać miesięcy, a może nawet lat brutalnej niewoli, dopóki Pantera nie znudzi się zabawą ze schwytanymi przez siebie myszami. A wtedy odetnie nam głowy. Spojrzałem na Kate, Bucka, Brennera i Cheta i próbowałem sobie wyobrazić lata spędzone z nimi jako więzień. Właściwie Pantera nie musiał mnie torturować; kilka tygodni z Chetem i Buckiem to już wystarczająca tortura. – Lata spędzone przez obiekt w college’u niczym się nie wyróżniały, ale był to okres, kiedy Bulus się radykalizował. Jak może wiecie, na uniwersytecie Columbia istnieje duża społeczność studentów żydowskich. Uważa się powszechnie, że ta społeczność, jak zresztą większość studentów tam, jest bardzo tolerancyjna wobec stosunkowo nielicznej społeczności muzułmańskiej. Można by pomyśleć, że to powinno otworzyć ad-Darwiszowi oczy i przekonać go, że nie wszyscy są przeciwko niemu

i przeciwko muzułmanom. Mógł wtopić się w społeczność studencką, mógł zyskać przyjaciół niemuzułmanów. Tymczasem on nie wykorzystał panującej na uczelni liberalnej atmosfery i zamiast tego związał się z wąskimi grupkami podobnie myślących jak on muzułmanów. Co ciekawe, żeby ułagodzić ojca, specjalizował się w ekonomii, ale dodatkowo podjął studia bliskowschodnie. Cóż za ironia – studiował swoją kulturę na amerykańskim uniwersytecie. – Brał też dodatkowe lekcje arabskiego, żeby posługiwać się nim perfekcyjnie. Mieszkał poza kampusem, w wynajętym mieszkaniu, razem z innymi studentami muzułmanami, przestrzegającymi wezwań do modlitwy, nakazów dotyczących jedzenia i innych ograniczeń wynikających z religii. Studiował Koran… można rzec, w sposób nabożny… i na dodatek dobrze się uczył. Młody Bulus w niczym nie przypominał Joe College’a. Każdy Amerykanin wie przecież, że do college’u idzie się po to, żeby pić, ciupciać i generalnie przyprawiać rodziców o zgagę. A ten idiota się uczył. Dziwne, że FBI już wtedy nie zwróciło na niego uwagi jako na potencjalnego wywrotowca. – Miał jakieś problemy z prawem? – zapytałem. – Tylko raz. Przez dziewczynę. Spotykał się z muzułmanką z Bośni, która się zamerykanizowała. Miała świecki światopogląd, lubiła się od czasu do czasu napić, ubierała się na sposób zachodni i zapewne uprawiała seks przedmałżeński. To interesujące, bo pod każdym innym względem pan adDarwisz był pobożnym muzułmaninem. Tymczasem związał się z damą, która nie odpowiadała jego standardom idealnej muzułmańskiej kobiety. Bardzo mnie ucieszyła wiadomość, że nawet muzułmańscy fundamentaliści myślą fiutami. To promyk nadziei w wojnie z terroryzmem. – Przesłuchaliśmy tę panią, która mieszka teraz na Manhattanie, ale nie dowiedzieliśmy się od niej wiele więcej niż to, że jej chłopak z college’u, Bulus, nie był beczką śmiechu. Spotykali się przez dwa semestry, potem ona zerwała i zaczęła się umawiać z nie-muzułmaninem. Z chrześcijaninem. Pan adDarwisz posunął się do użycia przemocy i zaatakował ją fizycznie w jej mieszkaniu. Ktoś wezwał policję i ad-Darwisz został aresztowany. Dziewczyna nie wniosła jednak oskarżenia i sprawę umorzono. Zanim przeszedłem do wydziału zabójstw, miałem do czynienia z dziesiątkami przypadków przemocy domowej. Większość facetów po jakimś czasie wpadała ponownie, zwykle przy kolejnym stosowaniu przemocy. Pan ad-Darwisz również był recydywistą – i to jakim. Chet opowiadał chwilę o latach spędzonych przez nasz obiekt w college’u. Faktycznie, te cztery lata nie wyróżniały się niczym specjalnym. Jeden z wykładowców określił go jako „ponuraka”, inny powiedział, że był „spokojny”. Pewien student muzułmanin nazwał go jednak „kipiącym z wściekłości”. Większość kolegów z grupy w ogóle go nie pamiętała. Niczym się nie wyróżniał, nie sprawiał kłopotów. Co ciekawe, nikt sobie nie przypominał, żeby wygłaszał jakieś antyamerykańskie czy antysemickie uwagi. Odniosłem wrażenie, że był to młody, spokojny człowiek, w którego wnętrzu nagromadziło się mnóstwo zła. Był jak tykająca bomba zegarowa. – Ten zatarg z prawem – aresztowanie, zapewne rewizja osobista, noc w celi – najwyraźniej wywarło na nim głębokie wrażenie. Kilku kolegów z grupy powiedziało, że stał się jeszcze bardziej zamknięty w sobie i wpadł w głęboką depresję. Cóż, dla dzieciaka z klasy średniej to musiało być dość traumatyczne doświadczenie. Większość w takich przypadkach jest po prostu przerażona. Ale jak już mówiłem, kiedy się wystraszysz, to potem możesz wpaść w złość i szukać odwetu. Jeśli wpadnę temu facetowi w łapy, nie przyznam się chyba, że pracowałem w nowojorskiej policji. Tyle, że on pewnie o tym wiedział. – Co ciekawe, chociaż ad-Darwisz odwiedzał różne radykalne strony internetowe, to nie znajdował się pod wpływem żadnego konkretnego fundamentalisty czy religijnego radykała, jak to

się często dzieje z radykalizującą się młodzieżą. Nasi psycholodzy uważają, że był sam dla siebie inspiracją i wierzył wtedy, a także wierzy teraz, że jego działaniami kieruje ktoś w górze. Słyszę głosy. Ileż to razy miałem z takimi ludźmi do czynienia. Straszne. – Nie wiemy na pewno, czy jest aż tak szalony – zastrzegł Chet. – I nigdy się nie dowiemy. – Cóż, jeśli wpadnie w naszą pułapkę, będziemy wiedzieli, że nie otrzymał ostrzeżenia z góry – zauważyłem. – Słusznie – zgodził się ze mną Chet. – Jeśli się przyjrzeć życiorysom ludzi, którzy zostali potem dyktatorami albo zbrodniarzami, można dojść do wniosku, że byli podobni do tego skurwiela – wściekli, nakręceni, owładnięci obsesjami, socjopatyczni – a jednocześnie w dzieciństwie grzeczni i spokojni, jakby tylko czekali, aż nadejdzie odpowiedni czas, by zerwać ograniczenia narzucane im przez społeczeństwo i przez prawo. Patrząc z dzisiejszej perspektywy, wyjazd ad-Darwisza do Jemenu był właściwie nieunikniony. Tylko tam mógł coś znaczyć. Innymi słowy, w Ameryce był zerem, ale tu, w Jemenie wypełnił próżnię i stał się szanowanym przywódcą. Jak na ironię, fakt, że jest Amerykaninem, czy – jak mówią arabowie – al-Amriki, dodaje mu tylko wiarygodności. I buduje szacunek. Nic dziwnego. Cała reszta urodziła się na tym zadupiu, tu żyje i tu umrze. Bulus ibn ad-Darwisz przybył z Ameryki, żeby służyć swoim ludziom, więc całej reszcie się to podobało. Na dodatek drań znał Amerykę – głównego wroga islamu – z pierwszej ręki. Przypomniałem sobie, co mówił Al Rasul na temat wielokulturowości Pantery i wiążącym się z nią konfliktem wewnętrznym. Ciekaw byłem, w jakim jezyku Bulus śnił. To pewnie zależało od snu. Sny o seksie po angielsku, o zabijaniu Amerykanów – po arabsku. – Coraz więcej muzułmanów urodzonych albo dorastających w Ameryce wybiera tę drogę – stwierdził Chet. – Wracają do kraju przodków i stają na czele radykalnych ruchów. Gwoli sprawiedliwości trzeba jednak przyznać, że wielu amerykańskich muzułmanów wróciło do swoich krajów, żeby czynić dobro. – Ad-Darwisz uważa, że tak właśnie robi – zauważyłem. – Być może. Ale to nieprawda. Jest chorym draniem. – I dupkiem – dodałem. – A jeśli mowa o megalomanii i manii wielkości, Bulusowi ibn ad-Darwiszowi nie wystarcza to, że został przywódcą Al-Kaidy na Półwyspie Arabskim. Według pewnego zbiega z Al-Kaidy, który go znał, ad-Darwisz ma większe ambicje. Widzi się w roli najwyższego przywódcy w Jemenie. Syn marnotrawny powraca i przejmuje władzę. Chce zjednoczyć i oczyścić Jemen, zabić albo wyrzucić wszystkich cudzoziemców. A kiedy już zrobi z tym porządek, przyjdzie pora na zlikwidowanie wszelkiej opozycji politycznej, w tym zapatrzonej na Zachód inteligencji w miastach, a także opozycji zbrojnej w rodzaju rebelii al-Hutiego, wszelkiej maści szejków i watażków, a także południowojemeńskich secesjonistów. Kupa roboty przed nim. Ale może sprawia mu to przyjemność. – Ad-Darwisz chce przywrócić w Jemenie prawo szariatu i przeistoczyć kraj w średniowieczną teokrację. – Jak możemy mu pomóc? – zapytałem. Chet kiwnął głową ze zrozumieniem, a może nawet z aprobatą. Wszyscy chyba byli już trochę zmęczeni próbą ocalenia tych ludzi przed nimi samymi. Zadanie było niewdzięczne i zwykle przynosiło efekty przeciwne do zamierzonych. Gdyby pozostawić ich samym sobie, znaleźliby sobie stulecie, w którym dobrze by się czuli – może dziesiąty wiek. Problemem były dupki w rodzaju bin Ladena i ad-Darwisza, którzy zaangażowali się

w atakowanie Zachodu. Gdyby byli mądrzy, daliby sobie spokój, a Zachód by ich ignorował – dopóki ropa płynęłaby nieprzerwanym strumieniem. À propos ropy. – Jemeńska ropa nie ma dla nas teraz większego znaczenia, ale geolodzy uważają, że olbrzymie złoża znajdują się na pustyni Ar-Rub al-Khali, tam, gdzie granica z Arabią Saudyjską nie jest dokładnie wytyczona. Chcemy razem z Saudyjczykami przejąć kontrolę nad tymi złożami. Oczywiście, nic dziwnego. – Gdyby ad-Darwisz przejął władzę w Jemenie, nasi analitycy nie mają wątpliwości, że ten kraj stałby się jednym wielkim obozem szkoleniowym Al-Kaidy, tak jak było w przypadku Afganistanu, a Bulus ibn ad-Darwisz, Amerykanin, eksportowałby do Ameryki terroryzm, a nie ropę. Prócz rewanżu za Cole to jest właśnie najważniejszy powód przeprowadzenia naszej akcji. Zawsze wszystko sprowadza się do ropy i do obrony kraju przed terroryzmem. Co do terroryzmu, zgoda. Ale ropa… produkujmy więcej alkoholu z kukurydzy. Można też go wypić. Chet zmienił temat. – Pantera jest znany w Al-Kaidzie także jako al-Amriki – Amerykanin. Dziwne, ale nie ma to pejoratywnego wydźwięku. W Al-Kaidzie i innych grupach islamistów jest kilka osób znanych jako al-Amriki. Wiemy jednak, że pan ad-Darwisz nie lubi tego przydomka. Pewnie przypomina mu on, że jest tu outsiderem, tak samo jak był outsiderem w Ameryce. Jego życie potoczyłoby się pewnie inaczej, gdyby nazwał się Paul albo choćby Al. – Nasz źródła podają, że ad-Darwisz często nie zna niuansów jemeńskiej kultury, społeczeństwa, a nawet języka. To zrozumiałe, skoro pierwsze dwadzieścia pięć lat swojego życia spędził w całkowicie odmiennej kulturze. Próbuje to nadrabiać, starając się być bardziej jemeńskim od Jemeńczyków i bardziej pobożnym od mułłów. Ostatecznie jednak, nie przynależy do żadnego plemienia, nie urodził się w lepiance, nigdy nie pasał kóz, nie żuł khat i, co najważniejsze, ojciec i inni męscy krewni nie wpoili mu powszechnego tutaj etosu wojownika. Mimo to zaszedł bardzo wysoko, głównie dzięki temu, że udało mu się odnieść kilka sukcesów, a także dlatego, że Al-Kaida straciła wielu przywódców – zabitych w walce lub zamordowanych skrytobójczo prze izraelskie bomby i amerykańskie pociski rakietowe. – Chet uśmiechnął się, dumny z dokonań swojej Agencji. – Możliwe, że ad-Darwisz czasem myśli logicznie, jak Amerykanin, i dlatego odniósł sukces zawodowy. Na dodatek sprzyja mu szczęście w zabijaniu ludzi. – To coś więcej niż szczęście – odezwał się Brenner. – Atak na Cole był klęską naszego wywiadu. Chetowi, członkowi wywiadowczego establishmentu, nie spodobały się te słowa i przemilczał je. Cóż, Chet był tutaj nie tylko po to, żeby wziąć odwet za Cole, ale także, żeby poprawić nadszarpniętą reputację Firmy. Każdy ma swoją motywację. – Wyobraźcie sobie Amerykanina włoskiego pochodzenia, powiedzmy z New Jersey, który wraca na Sycylię, żeby zasilić szeregi mafii. Ma zły akcent i złe nawyki, ale ma też głowę na karku i serce w odpowiednim miejscu. Takich ludzi się akceptuje, nawet się im ufa, ale w końcu i tak… pozostaną obcymi. To prawda. Można wyrwać chłopaka z New Jersey, ale nie można wyrwać New Jersey z niego. – Amerykańskie pochodzenie ad-Darwisza może robić wrażenie na większości Jemeńczyków, ale nie zrobi wrażenia na Beduinach, którzy pozostaną nieufni wobec człowieka urodzonego i wychowanego z dala od islamu. Szejk Musa nie jest pod wrażeniem ad-Darwisza i jest to jeszcze jeden powód, dla którego go zdradzi. Tyle że nasza Drużyna A składała się z prawdziwych Amerykanów. Chrześcijan. Moim zdaniem Chet przekombinował. Ale to typowe dla CIA.

– Co do waleczności, ad-Darwisz stał się prawdziwym watażką. Jesteśmy pewni, że brał osobiście udział w zabiciu belgijskich turystów, a także dowodził swoimi bojownikami w czasie ataku na saudyjskich żołnierzy na granicy. Z jakiegoś powodu nie dowodził jednak podczas nieudanego ataku na instalacje Hunt Oil – może Pan Bóg poradził mu trzymać się z daleka – i jestem pewny, że nie spodobało się to jego najbliższym współpracownikom. Ostatnio Pantera zaliczył jeszcze jedną wpadkę – nieudaną zasadzkę na nasz konwój. Kiedy więc szejk Musa poprosi Panterę, żeby przyszedł osobiście negocjować cenę za Amerykanów, Bulus ibn ad-Darwisz, dziwadło z Perth Amboy, nie będzie miał specjalnego wyboru, jak tylko spotkać się na równych prawach z wielkim szejkiem, jak mężczyzna z mężczyzną, Jemeńczyk z Jemeńczykiem, watażka z watażką. To moja analiza – zakończył Chet. Albo to Chet był tutaj zbyt długo, albo ja, ponieważ to, co mówił brzmiało sensownie. Siedzieliśmy tak dobrą minutę, popijając napoje i rozmyślając o Bulusie ibn ad-Darwiszu. Zabicie tego gościa wyszłoby na dobre wszystkim, może nawet samemu ad-Darwiszowi, który chyba nie potrafił cieszyć się życiem. Ale kiedy zabijasz takich jak on, stają się męczennikami i szkodzą nawet po śmierci. – Macie jakieś pytania? Jakieś komentarze? – zapytał Chet. Nikt nie miał ani pytań, ani komentarzy, więc wróciliśmy na swoje miejsca. – Chet jest zbyt pewny siebie – szepnęła do mnie Kate. – To wszystko może się potoczyć zupełnie inaczej. – Wszyscy to wiemy. Czy znałem już odpowiedź na swoje pytanie? Dlaczego ktoś urodzony w Ameryce, w wolnym i otwartym społeczeństwie, dorastający w dobrych warunkach materialnych i wykształcony w liberalnej atmosferze, zostaje jakimś pieprzonym terrorystą? Mordercą. Być może. Ale nie do końca. Odpowiedź tkwiła nie w zewnętrznych aspektach życia, tylko gdzieś głęboko w głowie Bulusa ibn ad-Darwisza. Umysł potrafi odrzucić otaczającą człowieka rzeczywistość albo zinterpretować ją zupełnie odmiennie. Potrafi też usprawiedliwić dosłownie wszystko. Nieważne, w jakim społeczeństwie przyszło nam żyć, terroryści, mordercy, zbiry, damscy bokserzy czy przestępcy seksualni zawsze będą z nami i pośród nas. Tak więc nie, wciąż nie wiem, jak Bulus ibn ad-Darwisz stał się tym, kim jest, ani co się wydarzyło podczas długiej podróży z Perth Amboy do Ma’rib. Tylko on sam to wie. A zresztą jakie to ma znaczenie? Ważne, żeby wkrótce zginął. Wielki, ociężały otter leciał ku spotkaniu z Bulusem ibn ad-Darwiszem, który pewnie teraz spał, nieświadom tego, że jego los został przypieczętowany. A może ktoś – może jakiś głos w jego głowie – podpowiedział mu, co się szykuje, i to nasz los był przypieczętowany. Wkrótce się przekonamy. – Za godzinę lądujemy – poinformował nas pilot.

Rozdział pięćdziesiąty piąty

W kabinie panowały kompletne ciemności. Nie widziałem nawet siedzącej obok mnie Kate, ale trzymaliśmy się za ręce. Ciekawe, czy Chet i Buck też trzymali się za ręce. Czułem, że nasza prędkość i wysokość się zmniejszają, przechyliłem się i uniosłem zasłonę w oknie. Na ziemi nie było żadnych świateł i tylko Księżyc oświetlał srebrzyste przestrzenie postrzępionych wzgórz. Podejrzewałem, że lecimy na wysokości jakichś dziewięciuset metrów z prędkością poniżej trzystu kilometrów na godzinę. Była druga czterdzieści pięć, musieliśmy więc już być blisko celu. Kate wyjrzała przez okno, ale nie miała mi nic do powiedzenia. Po monologu Cheta nikt nie miał wiele do powiedzenia i w kabinie panowała cisza, jeśli nie liczyć szumu silników. Zaskrzeczał głośnik i usłyszeliśmy głos pilota: – Jeszcze jakieś dziesięć minut. Bywają chwile takie jak ta, kiedy człowiek się zastanawia, co do diabła sobie myślał, pakując się w taką sytuację. Pamiętam, co zwykł mawiać mój ojciec, kiedy pakowałem się z kolegami w kłopoty: „Idiota spróbuje wszystkiego. Po tym poznasz idiotę”. – Transpondery są ustawione prawidłowo – poinformował nas pilot. – Nasza droga biegnie na linii wschód-zachód. Zataczamy krąg i lądujemy od wschodu. Lekki wiatr, dobra widoczność. Otter przechylił się w ciasnym skręcie w lewo, potem wyrównał i leciał dalej z tą samą prędkością w jednej linii z rozstawionymi na drodze transponderami. Pilot zostawił włączony interkom, usłyszeliśmy więc jak nadaje przez radio: – Nocny Gość Jeden, tu Nocny Gość Dwa. Odbiór. Po kilku sekundach ciszy w głośnikach interkomu rozległ się słaby głos: – Nocny Gość Dwa, tu Nocny Gość Jeden. Słyszę cię. Głos mówił z wyraźnym arabskim akcentem. Przypomniałem sobie o zastrzeżeniach Brennera wobec naszego arabskiego nawigatora i przyznałem mu rację. – Jest pył? – zapytał pilot. Znów długa cisza, a potem odpowiedź, której nie dosłyszałem. – Co on powiedział? – zapytała Kate. Miałem nadzieję, że: „Wynoście się stąd do diabła”, ale pilot pozbawił nas złudzeń: – Mówi, że dziś nie ma pyłu. Chet podniósł się z fotela i otworzył drzwi kokpitu, dzięki czemu mieliśmy kontakt wzrokowy z pilotami, na wypadek, gdyby wypadki potoczyły się nie po naszej myśli. – Zasłonić okna – zarządził Chet. – Zapalamy światło, każdy bierze swoją broń. Opuściłem zasłonę, wszyscy zapaliliśmy lampki nad głowami i poszliśmy na tył samolotu. – Załóż na ubranie swoje balto – Buck zwrócił się do Kate. – Szejk Musa i jego ludzie poczuliby się urażeni, widząc kobietę w męskim stroju. – Żadnego transwestytyzmu tutaj – wtrąciłem się. – To nie Nowy Jork. Kate powiedziała do mnie coś, co nie przystoi damie, ale wyjęła z torby balto i założyła je na swój męski strój. Wszyscy wzięliśmy swoją broń, wróciliśmy na miejsca i zapięliśmy pasy. – Szejk Musa nie będzie ci się przyglądał – zapewniłem Kate.

– Zgasić światła – polecił Chet. – Odsłonić okna. Wołać, jeśli ktoś zobaczy coś podejrzanego. Kate uniosła zasłonę i oboje wbiliśmy wzrok w zbliżającą się szybko ziemię. Teren był tu znacznie bardziej płaski niż jeszcze kilka minut temu, kiedy lecieliśmy nad wzgórzami. Zdawało mi się, że tu i tam widzę jakieś światła, ale generalnie panował mrok i tylko w świetle księżyca można było wypatrzeć nieliczne poletka uprawne. Otter podchodził do lądowania i zaczęło trochę trząść. – Nocny Gość życzył nam pomyślnego lądowania – powiedział pilot. Hasło się zgadzało, a więc teraz już naprawdę nie było odwrotu. Wyobraziłem sobie Tariqa z lufą przystawioną do głowy, otoczonego przez uśmiechniętych dżihadystów i Panterę z szejkiem Musą, głośno roześmianych, ostrzących swoje dżambije. A może Tariq też brał udział w spisku i teraz przybijał piątkę z szejkiem? Samolot gwałtownie zwolnił i usłyszeliśmy głos pilota: – Dwie minuty. – Jak tylko samolot się zatrzyma, wyskakujemy i zajmujemy pozycje obronne w rowie po lewej stronie drogi – komenderował Chet. Czy to jest zgodne z procedurami Federalnej Administracji Lotnictwa? Usłyszeliśmy jednak dobre wieści. – Predatory donoszą, że brak przeciwwskazań – powiedział drugi pilot. Doskonale. A skąd one to wiedzą? Biała sukienka i AK-47 na dobrym człowieku wyglądają tak samo jak na złym. Wysoko umieszczone skrzydła nie zasłaniały nam widoku i wszyscy uważnie obserwowaliśmy okolicę. W mrocznym krajobrazie pod nami nie dostrzegłem nikogo ani niczego. Żadnych ludzi, samochodów, budynków. Tylko skały, wysuszone od słońca pustkowie, kilka krzaków i kilka skarłowaciałych drzew. W rowach przy drodze była jednak jakaś roślinność, w której można się było schować, choć mógł się w niej ukryć też ktoś, kto na nas czekał. – Usiądziemy w połowie wyznaczonej drogi lądowania i dotoczymy się daleko za transpondery – poinformował nas Chet. Słusznie. Na wypadek gdyby jacyś źli chłopcy czekali na nas na końcu pasa. Niestety, źli chłopcy na pewno znali tę sztuczkę i zaczekają na nas dalej na drodze. – Trzydzieści sekund – zameldował pilot. – Nikt do nas nie strzela – powiedziała cicho Kate. – To dobrze. – Choć prawdę mówiąc, jeśli na dole czekali na nas źli chłopcy, to nie będą przecież strzelali do samolotu; zaczekają, aż wysiądziemy, dopiero wtedy ostrzelają samolot i spróbują wziąć nas do niewoli. Nie, tak być nie może. – Kolejność wysiadania: ja, Paul, Buck, John, Kate i na końcu Zamo – zarządził Chet. Jakieś piętnaście metrów nad wąską, gruntową drogą silniki ottera nagle przycichły i zaczęliśmy szybko opadać. Wzmocnione podwozie uderzyło z hukiem o ziemię, poczuliśmy serię wstrząsów na nierównej drodze, a za samolotem uniósł się tuman kurzu. Maszyną zarzuciło, ale pilot zdołał utrzymać ją na drodze. Następnie pilot wcisnął hamulce i samolot zaczął gwałtownie wytracać prędkość. – Rozpiąć pasy, przygotować się do wyjścia – rzucił Chet. Wstał, zarzucił karabin na ramię i podszedł szybkim krokiem do tylnych drzwi, choć otter wciąż jeszcze się toczył po drodze. Zanim maszyna się zatrzymała, Chet otworzył drzwi, przez które wpadła do środka chmura pyłu. Zerwaliśmy się z siedzeń, zarzuciliśmy broń na ramie i ustawiliśmy się w kolejce do wyjścia.

– Jak powiedzieć po arabsku: „Nie strzelaj. Jestem Amerykaninem i chroni mnie immunitet dyplomatyczny” – zapytałem stojącego przede mną Bucka. – Ja będę gadał, ty strzelaj – odparł Buck. Buck jest dobry w swoim wytwornym, uniwersytecko-rządowym pieprzeniu o dupie Maryni. Chet chwycił kilka bagaży i kiedy tylko samolot się zatrzymał, wyrzucił je na zewnątrz. – Jazda! – krzyknął i wyskoczył. Brenner i Buck poszli w jego ślady. Kiedy znalazłem się przy drzwiach, obok mnie stanął drugi pilot. – Powodzenia – powiedział. – Do zobaczenia w drodze powrotnej. To była podróż w dwie strony? Wyrzuciłem na zewnątrz swoją torbę, krzyknąłem „Geronimo”9 i skoczyłem metr, może metr dwadzieścia w dół. Zaraz za mną wyskoczyła Kate i Zamo. Razem z bagażami doczołgaliśmy się do rowu. Drzwi samolotu się zamknęły, chwilę później zawyły silniki i maszyna zaczęła gwałtownie przyspieszać. Jeśli to była pułapka, to właśnie teraz otter powinien zostać ostrzelany. Starałem się podzielić swoją uwagę pomiędzy otoczenie a niknący szybko w mroku wielki ociężały samolot. Dziesięć sekund później widziałem, jak otter wzbija się pod ostrym kątem w niebo. Nie ścigały go żadne pociski smugowe i wiedziałem już, że jesteśmy bezpieczni – przynajmniej przez chwilę. W końcu byliśmy tu sami, w samym środku terytorium zajmowanego przez Al-Kaidę.

Rozdział pięćdziesiąty szósty

Chet kazał nam leżeć i nie ruszać się. Ale Brenner, były żołnierz, był innego zdania: – Nie zostaje się tam, gdzie cię widziano. Za mną. Zostawcie sprzęt. Zignorowaliśmy agenta CIA, i biegnąc w kucki, ruszyliśmy za weteranem wojennym. Po przebiegnięciu około pięćdziesięciu metrów zatrzymaliśmy się, a Brenner i Zamo wyczołgali się z rowu i za pomocą noktowizorów przyjrzeli się spowitej mrokiem drodze i najbliższej okolicy. – Widzę samochód na drodze. Jedzie w naszą stronę bez świateł – powiedział Brenner, patrząc na wschód, w kierunku skąd przylecieliśmy. – Tariq? Mówi pan Brown. – Chet trzymał przy uchu swój telefon satelitarny. A mnie się wydawało, że nazywa się Morgan. Chet słuchał chwilę, a potem zapytał: – Czy to ty siedzisz w samochodzie blisko miejsca lądowania? – I po chwili dodał: – Okej, jedź tutaj. Usłyszeliśmy teraz odgłos silnika i wychyliliśmy głowy znad krzaka. W naszym kierunku jechał mały pickup. Kiedy znalazł się bliżej, dostrzegłem mężczyznę za kierownicą. Na fotelu pasażera nie było nikogo. Miałem nadzieję, że z tyłu też nie ma przykucniętych dżihadystów. Samochód zatrzymał się w miejscu, gdzie wyskoczyliśmy z ottera. – Jeszcze kawałek – rzucił do telefonu Chet. Pickup ruszył. – Schowajcie się, osłaniajcie mnie – zwrócił się do nas Chet, a następnie wstał i wyciągnął przed siebie wyprostowaną rękę. Samochód zatrzymał się tuż przed nim. Tariq został za kierownicą. Uścisnęli sobie z Chetem dłonie przez otwarte okno i zamienili kilka słów. – Wskakujcie na pakę – zawołał do nas Chet. Wydostaliśmy się z rowu i zajęliśmy miejsca na otwartej platformie. Chet usiadł w kabinie obok Tariqa, który zawrócił po nasze bagaże. Za radą Brennera przyklęknęliśmy na jedno kolano, obserwując okolicę przez lunety naszych karabinów. Jedyne, co widziałem, to ciągnące się wzdłuż wyboistej drogi ogrodzenia zbudowane z kamieni, za którymi pasły się nieliczne owce i kozy. Zamo stał na wyprostowanych nogach z karabinem snajperskim opartym o dach kabiny i patrzył przed siebie przez noktowizor. Sprawiał wrażenie, jakby bolała go lewa ręka. Pomijając ten fakt, póki co, wszystko szło gładko. Byliśmy na ziemi, sześciu kowbojów w samym środku tutejszego „Terytorium Indian”. A gdzie kawaleria? – Zdawało mi się, że chłopcy szejka Musy mieli nam zapewnić zbrojną eskortę? – przypomniałem pozostałym. – Nie widać ich, ale są tu dookoła – odparł Buck. Skoro tak twierdzisz. Czy ta koza do mnie pomachała? – Musa spotka się z nami dalej na drodze – wyjaśnił Buck. A co ma innego do roboty o trzeciej nad ranem w prowincji Ma’rib? Dla pięciu milionów dolców gotów byłbym pojechać nawet do Brooklynu na spotkanie z Musą w jego nowym barze.

Kate sprawiała wrażenie trochę spiętej, poklepałem ją więc po policzku, mówiąc: – Nie zapomnij zasłonić twarzy, kiedy spotkamy się z szejkiem. Jakieś pół mili dalej Tariq zjechał z drogi gruntowej na jakąś wydeptaną przez kozy ścieżkę czy coś w tym rodzaju. W oddali, obok chaty z kamienia dostrzegłem sześć białych SUV-ów. Tariq się zatrzymał, z kabiny wysiadł Chet. – Okej – zwrócił się do nas – chodźmy na spotkanie z szejkiem. Zrzuciliśmy bagaże na ziemię, otworzyliśmy tylną klapę i zeskoczyliśmy. Tariq zawrócił i pojechał z powrotem, zebrać transpondery, które przydadzą się następnym idiotom pragnącym nocą lądować na drodze. Oby to był ten sam otter, który po nas przyleci po zakończeniu misji. Od chaty z kamienia dzieliło nas pięćdziesiąt metrów koziej ścieżki, więc Chet kazał nam zostawić bagaże i razem z Buckiem ruszył przodem. Kate zasłoniła hidżabem włosy i twarz, a Buck zaproponował, żebyśmy okazali zaufanie i szacunek i przewiesili nasze karabiny przez ramię. A właściwie dlaczego nie mielibyśmy porzucić karabinów i pójść naprzód z głowami odchylonymi w tył, żeby łatwiej mogli nam poderżnąć gardła? Czy takim zachowaniem pokażę wystarczająco wyraźnie swoją wrażliwość na różnice kulturowe? Punkt, z którego nie ma powrotu, był już daleko, daleko za nami, więc radośnie i ufnie zbliżaliśmy się do chaty, nucąc sobie: „Nie boimy się czarnoksiężnika z Oz”. Nikt nie wyszedł nam na powitanie, więc podeszliśmy do chaty. Chciałem zapukać, ale nie było drzwi. Buck wszedł pierwszy. – As-salam alejkum! – zawołał. Nikt go nie zastrzelił, usłyszałem za to kilka głosów odpowiadających na powitanie. – Wa alejkum as-salam! Buck powiedział, że możemy wejść, więc wszyscy wcisnęliśmy się przez niskie, wąskie przejście do środka. Wnętrze chaty oświetlały dwie wiszące pod sufitem lampy naftowe. Pod ścianami z kamienia, na rozłożonych dywanach siedziało sześciu brodatych dżentelmenów w białych szatach, z dżambijami. Obok każdego z nich stał oparty o ścianę karabin AK-47, a przed każdym z nich leżała mała sterta zielonych liści – śniadanie mistrzów. Jeden facet wyglądał olśniewająco w swoich śnieżnobiałych szatach, z wysadzaną drogimi kamieniami dżambiją i głową ukoronowaną ghutra, który sprawiał wrażenie przetykanego złotem. To musiał być szejk. – Zwyczajowo witamy się z każdym z mężczyzn z osobna i przedstawiamy imieniem – pouczył nas Buck. – Zaczynamy od najstarszego. Róbcie to co ja. Oni nie wstaną, ale to nie jest oznaką braku szacunku. Kate, ty zostań przy wejściu. Patrz na podłogę. Muszę zrobić jej zdjęcie. Buck zaczął witać się z Szejkiem Musą, facetem ze złotym nakryciem głowy. Szejk przedstawił faceta obok siebie, którego Buck powitał po arabsku, podczas gdy w tym czasie Chet witał się już z szejkiem po angielsku, na co Musa odpowiedział po arabsku, a pan Brenner przedstawił się jako Bulus. I tak krążyliśmy dookoła chaty, od Beduina do Beduina. Arabowie z reguły nie ściskają sobie dłoni na powitanie, za to z szacunkiem kiwaliśmy do siebie głowami. Cześć, jestem John. Powtórz, jak masz na imię. Kolejny Abdul. W pewnym momencie w trakcie tej rundki coś mi się pomieszało i przywitałem się z Zamo. Kiedy było wreszcie po wszystkim, amerykańscy mężczyźni zostali poproszeni o zajęcie miejsc

na dywanach, a Kate, za radą Bucka, pozostała na swoim miejscu przy drzwiach. Cała nasza piątka wcisnęła się pomiędzy szóstkę Beduinów, których dezodoranty wywietrzały już kilka tygodni temu. Szejk Musa powiedział coś do nas, a Buck natychmiast przetłumaczył jego słowa. – Szejk chce nas poczęstować khat, ale my odmówimy. Nie będzie w tym nic złego. – Spróbujmy trochę, Buck – zaprotestowałem. Buck powiedział coś do szejka, który skinął głową i kazał jednemu ze swoich ludzi rozdać butelki z wodą. Brenner, który siedział najbliżej Kate, podał jej butelkę. Potem któryś z Arabów puścił w obieg płaski placek chleba wielkości pizzy, z którego każdy odrywał sobie kawałek. Teraz przydałoby się puścić w obieg lekarstwo na niestrawność. Kate wzięła kawałek chleba od Brennera, chociaż trudno mi było sobie wyobrazić, jak będzie jeść i pić bez zdejmowania zasłony z twarzy i spowodowania zamieszania. Ale to nie mój problem. Ja byłem mężczyzną i siedziałem w gronie mężczyzn. Pieprzyć Manhattan. Pieprzyć Federal Plaza 26. Witajcie, Beduini. Drinki i przystawki mieliśmy już za sobą. Buck zwrócił się do Szejka Musy po arabsku, a szejk słuchał go uważnie, kiwając od czasu do czasu głową. Teraz z kolei kilku Beduinów przemówiło do Bucka i do siebie nawzajem. Chet też znał kilka słów po arabsku i użył ich, podczas gdy Brenner nie pochwalił się swoją znajomością tego języka. – Co ci przemili ludzie mówią? – zapytałem Bucka, mając w pamięci kapitana Dammadża, który ukrył przed nami swoją znajomość angielskiego. – Potwierdzają ważność naszego porozumienia – odparł Buck. – A tak. Pięć milionów dolarów. – Potwierdzają też, że otrzymali list od księcia Imada z saudyjskiej rodziny królewskiej. – Wspaniale. – Uśmiechnąłem się do szejka Musy. – Książę Imad jest na medal. – Uniosłem w górę kciuki. – Proszę, bądź cicho – upomniał mnie Buck. Racja. Ja tu jestem od strzelania. A skoro o strzelaniu mowa, spojrzałem na Zamo siedzącego w drugim końcu chaty. Siedział bez ruchu, ale oczami bez przerwy wodził od jednego Beduina do drugiego. Pewnie przypominali mu członków plemion, jakich spotykał w Afganistanie. Odniosłem wrażenie, że stara się zapamiętać ich twarze, na wypadek gdyby zobaczył je ponownie przez lunetę swojego karabinu. Dobry z ciebie chłopak, Zamo. Buck trajkotał z Beduinem jeszcze dobrą minutę i w końcu obwieścił: – Szejk potwierdza, że ciężarówka z mobilną stacją kierowania predatorami jest na miejscu, w okolicy naszego bezpiecznego schronienia i strzegą jej jego ludzie. Doskonale. A skoro mowa o predatorach, szejk musiał wiedzieć, że krążą teraz nad naszymi głowami i że musi być miły, jeśli nie chce zostać upieczony. Buck, Musa i jeden z Beduinów wymienili jeszcze kilka słów, przy czym kilka razy usłyszałem „an-Numajr” i „Al-Kaida”. Pojawiło się tez słowo „Sana’a” i „mukhabarat”, czyli PSO. Przyjrzałem się szejkowi w przyćmionym, migotliwym świetle. Facet miał imponujący, prawie królewski wygląd i niesamowity haczykowaty nos. Mimo późnej pory i żucia zieleniny, jego spojrzenie było czujne, a skóra taka jak na moim ulubionym fotelu wypoczynkowym, którego tak mi tutaj brakowało. Nie lubię siedzieć po turecku. Szejk powiedział coś, co sprawiło, że pięciu jego ludzi zaczęło kiwać ochoczo głowami i wydawać z siebie dźwięki aprobaty. – Szejk mówi, że jesteśmy dzielnymi ludźmi – przetłumaczył Buck.

No, proszę. Kate też ma jaja. A tak naprawdę byliśmy idiotami. – On mówi, że mamy wspólnego wroga. Al-Kaidę. Mówi też, że wróg mojego wroga jest moim przyjacielem. Oczywiście. Dopóki sytuacja nie ulegnie zmianie. Nie wspominając już o tym, że szejk robił interesy z naszym wspólnym wrogiem. Szejk wstał, a my wszyscy za nim. Buck przetłumaczył jego słowa: – On mówi, że musimy być zmęczeni po długiej podróży, każe więc nas zawieźć do naszego domu. Życzy nam spokojnego snu i bezpiecznego pobytu w Ma’rib. To samo pewnie mówił belgijskim turystom. Ale oni nie mieli pięciu milionów dolarów i predatorów, więc może tym razem mówił serio. Buck podziękował szejkowi i jego zaufanym przybocznym za gościnność i pomoc. Szejk postanowił uścisnąć dłoń Bucka i wyciągnął do niego rękę. Potem wszyscy ściskaliśmy sobie dłonie. Oprócz Kate, która wciąż podziwiała dywan. Na zewnątrz czakało na nas tuzin uzbrojonych mężczyzn, wszyscy w długich arabskich strojach. Wskazali nam trzy wielkie toyoty land cruiser, w których leżały już nasze bagaże. Kate i ja wsiedliśmy do jednego z SUV-ów, razem z dwoma Beduinami z przodu, Buck i Chet wsiedli do drugiego, a Brenner z Zamo do trzeciego. Wyjechaliśmy na drogę i skierowaliśmy się na zachód, w kierunku rysujących się w oddali poszarpanych skalistych wzgórz. – Chcę być watażką – obwieściłem siedzącej obok mnie z zasłonięta wciąż twarzą Kate. Nie doczekałem się odpowiedzi. – Ale chcę jeździć na białym arabskim ogierze. Nie toyotą. – Jedyna skóra, jaka kiedykolwiek miała kontakt z twoim tyłkiem, to twój skórzany fotel. Żony sprowadzają człowieka na ziemię. Każdego dnia. A z innej beczki, czułem, że szejkowi Musie można ufać. Gdyby miał wydać nas Panterze, już by to zrobił. Z drugiej strony, to był Bliski Wschód. Kraina złudzeń, połyskujących w piaskach jezior, wciągających człowieka w głąb pustyni. A kiedy już dotarłeś do życiodajnej wody, ona znikała, a ty odkrywałeś tylko kości tych, którzy trafili tu wcześniej. Odkrywałeś śmierć.

Rozdział pięćdziesiąty siódmy

Składający się z trzech pojazdów konwój jechał drogą, która wcześniej posłużyła nam za lądowisko, w kierunku gór, nad którymi niedawno przelatywaliśmy. Buck i Chet jechali w pierwszym samochodzie, Kate i ja w środkowym, a Brenner i Zamo w ostatnim. Samochody miały zgaszone reflektory, ale blask Księżyca był wystarczająco silny, żeby widzieć drogę, której przebieg dodatkowo wyznaczał rów melioracyjny. Wątpiłem, żeby Beduini mieli ważne prawa jazdy, ale wyglądało na to, że potrafili prowadzić po ciemku. W końcu wielbłądy też nie mają reflektorów. Pytanie: Skoro na tych terenach rządzą plemiona, to dlaczego ci ludzie nie zapalali reflektorów? Odpowiedź: Bo są tu też inne plemiona. Jedno z nich nosi nazwę Al-Kaida. Noc była zimna i sucha, a rozgwieżdżone niebo krystalicznie czyste. Półksiężyc zaczynał zatapiać się we wzgórzach na zachodzie i wkrótce zrobi się zupełnie ciemno, pozostanie tylko blask gwiazd. W pustyni w nocy jest jakieś surowe piękno, jakieś nieziemskie wrażenie, które pozwala inaczej spojrzeć na rzeczywistość. Może to właśnie przyciągnęło Panterę do Jemenu. Dawniej wszyscy Arabowie byli nomadami i wywodzili się stąd, z Jemenu, może więc Pantera miał pustynię w genach i we krwi. Dlatego byłoby dla niego dobrze, gdyby umarł tutaj, a nie w New Jersey. Nasz kierowca i jego kumpel cały czas coś do siebie trajkotali, a także rozmawiali przez telefony komórkowe. Może dzwonili do swoich żon. „Cześć, skarbie. Tak, wrócę dziś później do domu. Mam robotę. Nie czekaj na mnie. Po drodze potrącę jakąś zwierzynę samochodem”. Żaden z nich nie mówił po angielsku, co ograniczało możliwości zdobycia jakiejś wiedzy na temat ich kultury i życia. I to była dobra wiadomość. Zła była taka, że nie miałem pojęcia, o czym oni mówią. Miałem tylko nadzieję, że wszystko jest w porządku. W pół godziny dojechaliśmy do podnóża gór, które, jak widziałem z powietrza, były raczej zniszczonym erozją płaskowyżem. Droga się nagle zwęziła i zaczęła piąć zawijasami w górę. Księżyc już prawie zaszedł, ale kierowcy w dalszym ciągu jechali bez świateł. Gdy znaleźliśmy się na płaskowyżu, droga zmieniła się w kamienistą ścieżkę, odpowiednią dla kóz. Potem w ścieżkę dla myszy. Dotarliśmy wreszcie do najwyższego punktu płaskowyżu, który nie był płaski jak prawdziwy płaskowyż, tylko usiany wielkimi formacjami skalnymi. Dobre miejsce na bezpieczne schronienie. W resztkach księżycowej poświaty zobaczyłem oddalony o kilkaset metrów zarys jakiegoś dużego budynku. Samochody zatrzymały się przed budynkiem i Buck z Chetem wysiedli. To musiało być tutaj. Razem z Kate wysiedliśmy; to samo zrobił Brenner i Zamo. Ruszyliśmy wszyscy razem do naszego nowego, bezpiecznego domu. Przede mną wznosiła się ku niebu kwadratowa wieża, podobna do domów-wież w Sanie. Ta miała jakieś sześć pięter i w przypadkowy sposób porozmieszczane okna, z których najniższe znajdowało się jakieś sześć metrów nad ziemią. Najwyższe piętro wieży tworzyły otwarte łuki. Obok wieży znajdowało się coś, co wyglądało na ogrodzone podwórko. Pewnie parking dla wielbłądów. Cały gmach został zbudowany z jedynego dostępnego w okolicy surowca – ze skał. Zauważyłem też, że wieża stała na skraju czegoś, co wyglądało na strome urwisko.

Buck rozmawiał z dwoma Beduinami, którzy nadeszli od strony podwórka, żeby się z nami przywitać. Podeszliśmy do nich. – To się nazywa tawba, czyli wieża strażnicza lub forteca – wyjaśnił Buck. – Ta się nazywa Husin al-Ghurab, Twierdza Wron. Faktycznie, tylko wrony mogą tu dotrzeć. – Była siedzibą sułtana Ismaila Izzuddina ibn al-Athira. – Buck zachowywał się jak agent nieruchomości usiłujący na siłę wcisnąć głupkom starą ruderę. – Po rewolucji w 1967 roku sułtan, razem z wszystkimi innymi sułtanami, został wygnany z Jemenu i żyje teraz w Arabii Saudyjskiej. Szejk Musa, który jest jego bratankiem, pilnuje twierdzy, dopóki pewnego dnia wujek wróci. Oczyszczono dla nas posadzkę w twierdzy i przygotowano posłania. Wolałem nie myśleć o tych posłaniach. – Woda? Elektryczność? – zapytałem. – Ani jednego, ani drugiego – odparł Buck. – Szczyt wieży, mafradż, to dobry punkt obserwacyjny – poinformował nas. – Można też tam korzystać z telefonów satelitarnych. Świetnie. Pokój z widokiem. Przeżuję kilka liści i dzwonię do domu. Halo? Tom? Nie uwierzysz, gdzie jestem. Dupek. – Jest tu szyb na ekskrementy? – zapytałem. – Na pewno. Wspaniale. Może uda mi się skłonić Cheta, żeby pod nim stanął. Buck zamienił kilka słów z jednym z Beduinów, który poprowadził nas w kierunku fortecy. Nie zauważyłem drzwi w wieży, ale w murze otaczającym podwórko była brama. Przeszliśmy przez nią i znaleźliśmy się na ogrodzonym placu, na którym stały dwa małe SUV-y. Stała tu też dziewięciometrowej długości ciężarówka. Była koloru białego, z jakimś arabskim napisem z boku i rysunkiem przedstawiającym czerwoną rybę. Na dachu ciężarówki znajdowało się coś, co przypominało agregat klimatyzacji, chociaż wiedziałem, że skrywa się tam antena satelitarna. Jeden z Beduinów zagadał coś do Bucka. – Te dwa samochody są do naszej dyspozycji – wyjaśnił Buck. W ciężarówce, jak wiecie, jest nasz cały system łączności i stacja kierowania predatorami. Ciężarówka przyleciała do Sany razem ze mną na pokładzie C-17. Oto dlaczego nie mogliśmy z Kate lecieć tym samolotem. Ciekawe kto albo co jeszcze było wtedy na pokładzie. Buck i Chet podeszli do tylnych drzwi ciężarówki i upewnili się, że są one zamknięte na kłódkę. – Kłódka ta sama co w samolocie, pieczęć nienaruszona – powiedział Buck, przyjrzawszy się zamknięciu z latarką w dłoni. To dobrze. Mając w pamięci konia trojańskiego, nie chciałbym się przekonać, że ciężarówka jest pełna dżihadystów. Albo materiałów wybuchowych. – Mam klucz do kłódki – poinformował nas także Buck. – Otworzymy ją rano. Już jest rano, Buck. Chet potwierdził, że ma zapasowy klucz, potem otworzył kabinę i sprawdził, że kluczyk zapłonu jest w stacyjce, a jeszcze potem Buck i Chet potwierdzili, że obaj mają zapasowe kluczyki. Na dodatek, jeden z Beduinów przekazał Buckowi cały pęk kluczy. Widać zatem wyraźnie, że wiele rzeczy zostało zaplanowanych jeszcze w Stanach, w tym także pojawienie się pana i pani Corey. Teraz poszczególne elementy zaczęły łączyć się w całość właśnie tutaj, w prowincji Ma’rib. Planiści wiedzieli wcześniej, że Pantera tu będzie. Wiedzieli też wcześniej

o ataku na instalacje Hunt Oil. Dotarło do mnie, nie po raz pierwszy w życiu, że widzę tylko wierzchołek góry lodowej. To, samo w sobie, nie było niczym nadzwyczajnym – w tym biznesie trzeba wiedzieć tylko tyle, ile rzeczywiście trzeba. Miałem jednak wrażenie, że są rzeczy, o których powinienem wiedzieć, a nie wiem. – W jaki sposób ciężarówka się tutaj znalazła? – zapytał Bucka Brenner. – Przekazaliśmy ją na lotnisku dwóm ludziom szejka, a oni dojechali nią tu bez żadnych trudności, ubezpieczani dyskretnie przez uzbrojonych ludzi w samochodach, też zresztą od szejka Musy. Szejk pracował na te swoje pięć milionów jankeskich dolarów. Miał silną motywację. Pieniądze potrafią przemówić do wyobraźni. A lojalność to tylko frazes. – Ale jak wjechali nią tu, na górę? – zapytała przez chustę Kate, mając wciąż w pamięci stromą wspinaczkę. – Mój kierowca, Amid, powiedział mi, że z północy prowadzi tu lepsza droga – wyjaśnił Buck. – Amid twierdzi, że jest ona strzeżona przez ludzi szejka. Wspaniale. Chronił nas więc nie tylko teren, ale i ludzie. Niestety, ochrona oznacza jednocześnie zamknięcie. Starając się myśleć pozytywnie, tak jak Buck, musiałem przyznać, że szejk Musa wyglądał na człowieka, który dotrzymuje słowa. I rzeczywiście, nie poradzilibyśmy sobie bez pomocy i wsparcia lokalnego szejka. W tym przypadku, szejka Musy. Na podwórko wjechały trzy toyoty land cruiser, którymi tu dotarliśmy i Beduini zaczęli z nich wyjmować nasze bagaże. Dwóch Beduinów poprowadziło nas przez podwórko do wąskiego wejścia u podstawy kamiennej wieży. Kiedy znaleźliśmy się w mrocznym wnętrzu, natychmiast zorientowałem się, że jest to kondygnacja przeznaczona dla zwierząt hodowlanych, z brudną i cuchnąca podłogą. Zadarłem głowę, żeby w wysokim suficie dojrzeć otwór szybu na ekskrementy, ale w tych ciemnościach nic nie widziałem. Beduini mieli latarki; skierowali ich światło na prowadzące w górę kamienne schody. Pierwsze piętro był to tak zwany diwan, czyli najelegantsze miejsce w wieży. Beduini zatrzymali się tutaj i powiedzieli coś do Bucka. – Tu będziemy mieszkać – przetłumaczył Buck. Nasi gospodarze zaczęli zapalać lampy naftowe, które rozświetliły po chwili przestronne wnętrze, zajmujące całą kondygnację wieży, z sufitem wspartym na kamiennych filarach. Przez kilka otworów okiennych wpadało światło księżyca, świeże powietrze i ptaki. Podłogę z nieheblowanych desek pokrywała warstwa ptasich odchodów, a ściany były z nieotynkowanego kamienia. Wszystko zresztą było tu z kamienia, niczym w średniowiecznym zamku, i jakoś nie pasowało to do sułtana, a co dopiero do sześciorga wybrednych Amerykanów. Cóż… może nie wszyscy z nas byli wybredni. Tak czy owak tu mieliśmy wrócić po naszym rzekomym porwaniu i czekać, aż przyjdą nas obejrzeć ludzie z Al-Kaidy. Miejmy nadzieję, że to nie będzie długie oczekiwanie. Kiedy moje oczy przywykły do światła około dziesięciu lamp naftowych, dostrzegłem naszą sypialnię – sześć złachanych koców rozłożonych na słomianej ściółce. Zauważyłem też w kącie małą drewnianą komórkę. Gdybym miał zgadywać, uznałbym, że jest to główna łazienka vel szyb na ekskrementy. Prócz umywalki na nóżkach nie było tu ani jednego mebla. – Przytulnie jak w domu – stwierdził Buck. Tak, jeśli mieszkasz w zamku Drakuli. – Pewnego dnia, kiedy w tym kraju zapanuje pokój i rozwinie się turystyka, ta twierdza zmieni się w uroczy zajazd – puścił wodze fantazji Buck. – Sułtańska Twierdza Wron. Pięćdziesiąt dolarów za

noc. – Wspaniałe widoki – przyznałem mu rację. Tylko nie umieszczajcie recepcji pod szybem na ekskrementy. Pojawiło się kilku kolejnych Beduinów z naszymi bagażami, które złożyli obok ściółki i koców. Miłe chłopaki. Dałbym im napiwek, ale jeśli wszystko pójdzie dobrze, to dostana swoją dolę z tych pięciu milionów szejka Musy. Watażkowie i ich ludzie mogą żyć jak pączki w maśle, jeśli tylko będą się trzymać Amerykanów i saudyjskich książąt. Muszę się zastanowić nad zmianą planów zawodowych. Buck zamienił jeszcze kilka słów z naszymi beduińskimi boyami, którzy życzyli nam dobrej nocy. Ale dlaczego szczerzyli przy tym zęby i głaskali dłońmi swoje dżambije? A może to tylko gra świateł? Kiedy tylko Beduini odeszli, Kate zdjęła zasłonę i balto i rzuciła je na koc. – Latawica – zażartował Brenner. Roześmialiśmy się – po raz pierwszy od bardzo dawna. Wszyscy poczuliśmy ulgę, że bez problemów zaszliśmy tak daleko. Byliśmy o jeden krok bliżej Pantery. Wkrótce dowie się, że tu jesteśmy. O ile już nie wie. Polowanie czas zacząć.

Rozdział pięćdziesiąty ósmy

Kilka minut zajęło nam obejrzenie naszego lokum i odkrycie skrzynki z butelkowaną wodą oraz torby pełnej placków z chlebowego ciasta. Chet przeprosił i poszedł do mafradżu zadzwonić z telefonu satelitarnego, pewnie do swojego szefa w Sanie albo nawet do szefów misji w Waszyngtonie. Być może rozmawiał też z naziemną stacją kontrolną predatorów, która mogła znajdować się w dowolnym miejscu na świecie. Przy okazji mógł też pożuć trochę liści khat. U Zamo włączył się tryb snajpera; chodził od okna do okna i przez przyrządy celownicze karabinu obserwował okolicę. – Dogodne miejsce – poinformował nas. – Tylko tam na dole jest za dużo skał, za którymi można się ukryć. Zamo postrzegał świat z perspektywy karabinowej lunety. Ktoś inny na jego miejscu zobaczyłby pewnie piękne widoki. Cóż, jakie stanowisko, taka perspektywa. Wyjrzeliśmy z Kate przez okno na podwórko. Sześciu Beduinów, którzy nas tu przywieźli, najwyraźniej zamierzało zostać z tymi dwoma, którzy na nas tu czekali. Widziałem ich w bladym świetle księżyca, jak siedzą w kręgu na rozwiniętym dywanie. Parzyli herbatę na kuchence gazowej i rozmawiali. – Predatory nie stwierdziły żadnej niezwykłej czy podejrzanej aktywności w tym rejonie – powiedział Chet, który właśnie wrócił z góry. Chet pewnie powiedział im, że tych ośmiu Beduinów na podwórku jest po naszej stronie. Problem z rozpoznaniem z powietrza, choćby nie wiem jak nowoczesnym sprzętem, polega na tym, że nie da się wyczytać tego, co siedzi w ludzkich głowach i sercach ani poznać prawdziwych intencji. I tu otwiera się pole do popisu dla wywiadu opartego o zasoby ludzkie. Jednak problem z zasobami ludzkimi był taki, że nie każdy homo sapiens jest istotą rozumną. – Zostało tylko kilka godzin do świtu – odezwał się Brenner, nasz spec od bezpieczeństwa. – Proponuję, żebyśmy się teraz nie kładli, a o brzasku wyznaczymy dwuosobowe warty i będziemy spać na zmianę. Byłem pewien, że wszystkim nam brakuje snu, ale cóż… trzeba walczyć z sennością. Obok miejsca przeznaczonego do spania leżał rozłożony dywan, pełniący role salonu. Buck zaproponował, żebyśmy na nim usiedli. Kate z Brennerem przynieśli kilka butelek wody oraz torbę z chlebem. Siedzieliśmy ze skrzyżowanymi nogami, popijaliśmy wodę i puszczaliśmy dookoła chlebowe placki, które według Bucka nazywały się tawwa, co w tłumaczeniu musiało znaczyć „świeże tydzień temu”. Chet nie wydawał się specjalnie głodny ani zmęczony, zacząłem więc podejrzewać, że w mafradżu musiał żuć zielsko. Może ono miało jakieś magiczne działanie. Chet zapytał, czy nie będzie nam przeszkadzało, jeśli zapali, dodając półżartem: – I tak jutro możemy być wszyscy martwi. Zamo podjął się na ochotnika służby wartowniczej, zgasił wszystkie lampy prócz jednej i zaczął krążyć od okna do okna ze swoją lunetą, zerkając jednak od czasu do czasu także na schody. – Wydaje mi się, że boli go ta ręka – szepnąłem do Brennera, kiedy Zamo znalazł się w drugim

końcu pomieszczenia. – Łyka cipro – odparł Brenner. W takich chwilach jak ta, człowiek sobie uświadamia, że przydałaby się ładna pani doktor. Rozmawialiśmy chwilę o szejku Musie i Beduinach. Buck, stary arabista, wyjaśniał: – Jemeńscy Beduini są najbardziej wyidealizowaną grupą ludzi na Bliskim Wschodzie, wzbudzają też największy strach i są najmniej rozumiani. No to ty nam wytłumacz, Buck. – W rejonach półpustynnych, takich jak prowincja Ma’rib, trudno jest odróżnić tradycyjnych Beduinów nomadów, pasących kozy i jeżdżących na wielbłądach, od Beduinów, którzy są osiadłymi rolnikami – wyjaśniał Buck. – Trwające dziesiątki lat susze, stulecia nieustannych wojen i zmiany klimatu sprawiły, że osiadli Beduini zaczęli wracać do nomadycznego sposobu życia. Ma’rib jest kolebką jemeńskiej cywilizacji i w czasach starożytnych był regionem bardziej zielonym i gęściej zaludnionym. Teraz, kiedy zwyciężyła tu pustynia, ludność cofa się do nomadyzmu. – Wszyscy oni są najbardziej przywiązani do Koranu, broni i szariatu – wtrącił się Chet, nie darzący wielką estymą Arabów. – W latach siedemdziesiątych w Jemenie Południowym uformowało się zupełnie nowe, otwarte i oświecone społeczeństwo. – Buck kontynuował swój wykład. – Brytyjczycy i Rosjanie mieli duży wpływ na wykształconych Jemeńczyków, ale wszystko to przepadło. Razem z browarem. – Jest tu ropa, ale Beduini praktycznie nie widzą ani centa z jej sprzedaży. Dochody mogłaby przynosić turystyka, ale część plemion jest wrogo nastawiona do cudzoziemców, a sytuację jeszcze bardziej pogarsza teraz obecność Al-Kaidy. Ma’rib jest prowincją ekonomicznie upośledzoną, politycznie niestabilną, społecznie rozwarstwioną i ekologicznie zagrożoną, odkąd pojawiła się tu pustynia. – Masz okazję tanio kupić ten fort – zasugerowałem. Buck uśmiechnął się. – Wszyscy, którzy marzą o lepszym Jemenie – i o lepszym Bliskim Wschodzie – żyją złudzeniami. – Jedyne, co trzyma Bliski Wschód przy życiu, to ropa – zauważył Chet. – Kiedy ropa się skończy, cofną się do średniowiecza. Na zawsze. – Bądź ostrożny z tymi życzeniami – poradził mu Buck. – Kiedy zabraknie ropy tutaj, zabraknie jej też na twojej stacji benzynowej. W każdym razie widzicie, jaka jest sytuacja w Ma’rib, a my próbujemy… powiedzmy, że wykorzystać ją dla Amerykańskich interesów. Chodzi przede wszystkim o ropę – przyznał. – Al-Kaida nie ma pojęcia o wydobyciu ropy, przesyle jej rurociągami i w ogóle o eksploatacji złóż. Plemiona mogłyby pomóc wyeliminować Al-Kaidę, gdyby rząd w Sanie postępował wobec nich uczciwie, ale ten idiota Ali Abdullah Saleh kradnie ropę z terytoriów plemiennych i zatrzymuje pieniądze dla siebie. Al-Kaida obiecuje podzielić się bogactwem i dlatego jest tolerowana przez plemiona. A my musimy ostrożnie ważyć każdy swój ruch, żeby nie narazić się rządowi, plemionom i jeszcze Saudyjczykom, będącym w konflikcie w rządem jemeńskim w sprawie ropy i w wielu innych kwestiach. – Ale przede wszystkim musimy się pozbyć Al-Kaidy, która jest tu nowym graczem. I nowym kłopotem – podsumował Chet. – Szejk Musa jest wyjątkowo wrogo nastawiony do prezydenta Saleha i rządu – powiedział Buck. – Dlaczego? – zapytałem. – Ponieważ szejk jest blisko związany z saudyjską rodziną królewską. Zniszczył już kilka

rurociągów prowadzących na wybrzeże, domaga się milionów z zysków z wydobycia ropy i przeciwstawia się rządowi w praktycznie każdej kwestii. Na dodatek Musa jest bardzo znaczącą postacią dla innych szejków, którzy szukają silnego lidera, zdolnego zjednoczyć ich w walce z rządem centralnym. Innymi słowy, Musa był na liście śmierci prezydenta Saleha. Nareszcie mgliste przypuszczenia, jakie pojawiały się w mojej głowie, przybrały klarowną formę – Bulus ibn ad-Darwisz mógł nie być jedynym przywódcą, który miał zginąć w ataku rakietowym. To o tym mówił Buck jeszcze w Nowym Jorku. Wszyscy zdawali się myśleć o tym samym, ale nikt głośno o tym nie wspomniał. – Niektóre nasze posunięcia mogą wydawać się złe, ale zawsze robimy to, co najlepsze dla naszego kraju – odezwał się Chet, który musiał wiedzieć, co się szykuje. W końcu sprawował operacyjną kontrolę nad predatorami. – Trzeba na to spojrzeć w szerszym kontekście – dodał. – My potrzebujemy wsparcia jemeńskiego rządu w walce z Al-Kaidą – wyjaśnił Buck – a prezydent Saleh chce od nas drobnej przysługi. Rozumiem. Rączka rączkę myje. My na prośbę rządu jemeńskiego zlikwidujemy Musę, a w zamian rząd pozwoli Amerykanom przeprowadzić operację usunięcia za pomocą pocisków Hellfire Pantery. Pantera zasługiwał na swój los, ale szejk Musa, nawet jeśli grał na dwie strony, niekoniecznie zasługiwał na śmierć z rąk Amerykanów. – To chyba nie jest najładniejszy sposób odpłacenia się szejkowi za jego pomoc i gościnność – zauważyłem głośno. – Wypadki się zdarzają – powiedział Buck, wzruszając ramionami. – Jakoś wytłumaczymy to Saudyjczykom. Jeśli zabijemy Panterę, to rodzina szejka i całe plemię, otrzymają te pięć milionów dolarów. – Szejk nieboszczyk byłby na pewno szczęśliwy, gdyby to wiedział. – Powinniście byli przekazać nam tę informację, zanim tu przyjechaliśmy – wtrąciła Kate. – Otrzymaliście tę informację jeszcze w Nowym Jorku – odparł Buck. – Wystarczyło wyciągnąć wnioski. Do dyskusji przyłączył się Brenner, były żołnierz, który zabił pewnie więcej ludzi niż my wszyscy razem. Nie licząc Zamo. – Zabijałem żołnierzy wroga, którzy wpadali w zasadzkę, choć mi bezpośrednio nie zagrażali, ale nigdy nie zabiłem nikogo, kto mi pomagał. – Ty nikogo nie zabijesz – odpowiedział ostro Chet. – Nie miałem tego w planach, ale takie mam teraz rozkazy. Nie potrzebuję waszej pomocy ani waszej zgody. Macie tylko milczeć. – Powiedzieliśmy wam o tym z kurtuazji – wyjaśnił Buck. – Ty John, Kate i Paul jesteście zawodowcami i ludźmi dość inteligentnymi, żeby zrozumieć, że to jest gra o dużą stawkę. Naszym celem jest zlikwidowanie Al-Kaidy w Jemenie i zemsta za Cole, a także zemsta za jedenastego września oraz inne ataki Al-Kaidy na amerykańskich obywateli i amerykańskie interesy. Naszym celem jest też zapobieżenie sytuacji, w której Jemen stałby się bazą wypadową Al-Kaidy do ataków na nasz kraj. Nie zapominaj o ropie, Buck. – Możemy nie lubić prezydenta Saleha, ale mamy tylko jego. Jasne. Cóż znaczy jeden martwy beduiński szejk? Nawet faceta nie znam. A jednak, to nieładnie. Ta nowa informacja tłumaczyła, dlaczego Chet nie przejmował się ewentualnym pojawieniem się tutaj pułkownika Hakima i oddziałów PSO. Został zawarty układ i rząd w Sanie dawał nam wolną rękę w kwestii Pantery, pod warunkiem, że zajmiemy się przy okazji szejkiem Musą.

Z każdą nową informacją to, co nie miało wcześniej sensu, zaczynało go nabierać. To przypominało obieranie kolejnych warstw cebuli: widzisz coraz lepiej wnętrze cebuli, ale robi się ona coraz mniejsza. A w samym środku będzie pewnie coś, czego wolałbyś nie oglądać. – Podejrzewam, że szejk nie zostanie zlikwidowany w tym samym czasie co Pantera, zgadza się? – zwróciłem się do Bucka i Cheta. – Owszem – odpowiedział Chet. – Stanie się to tuż po tym, jak bezpiecznie stąd wyjedziemy. To zrozumiałe. Nie możemy siedzieć tu w tej ciężarówce i patrzeć, jak szejka Musę rozwala pocisk Hellfire, bo pilnujący nas Beduini mogliby akurat rozmawiać przez telefon ze swoimi kumplami z otoczenia szejka. Na przykład: „Cześć, Abdul, amerykańska rakieta trafiła właśnie naszego szejka”. Beduini muszą najpierw wykończyć ludzi z Al-Kaidy, a my musimy pojechać na miejsce, gdzie zginie Pantera i pozbierać jego szczątki do identyfikacji, a potem szybko wskoczyć do ottera. – Jak wytłumaczycie ten okropny wypadek Saudyjczykom? – zapytałem. Chet udzielił mi standardowej odpowiedzi CIA: – Nie musisz tego wiedzieć. – Jestem osobiście zasmucony… – wyznał Buck – musząc poświęcić szejka Musę, ale razem z Chetem chcieliśmy, żebyście zrozumieli, dlaczego jemeńska służba bezpieczeństwa nie będzie nam wchodzić w drogę. – Mówimy wam o tym także dlatego – dodał Chet – że pewnego dnia możecie zostać o to zapytani. Ty John, Kate i Paul, nie wiecie nic o tym, co się wydarzyło po waszym wyjeździe z Ma’rib. Nie odezwałem się więcej. Ale wydawało mi się, że Chet, zabraniając nam mówić o tym, co ma się wydarzyć po naszym wyjeździe stąd, chciał dać nam do zrozumienia, że jeśli nie obiecamy trzymać gęby na kłódkę, to możemy stąd już nigdy nie wrócić. A może zaczynałem popadać w paranoję? Coś tu śmierdziało i musiałem o tym porozmawiać z Kate i Brennerem, tak jak się umawialiśmy w Adenie. – Okej. Rozumiem. – Zapewniłem na wszelki wypadek Cheta i spojrzałem wymownie na Kate. Zrozumiała moje spojrzenie. – Nie ma sprawy – powiedziała. – Przepraszam, zamyśliłem się – odezwał się Brenner. Chet kiwnął głową, wstał i wyjął ze swojego marynarskiego worka butelkę koniaku Hennessy. Sprytne posunięcie, Chet. Puścił butelkę w koło, wypiliśmy po łyku, potem puścił jeszcze raz. Niebo, widoczne przez wychodzące na wschód okno, pojaśniało i usłyszałem śpiew ptaków. Na parapecie wylądowała czarna wrona, rozejrzała się, sfrunęła do środka i zaczęła ostrożnie się do nas zbliżać. Chet oderwał kawałek chleba i rzucił pod nogi ptaka, który natychmiast go chwycił dziobem. Nie strzelaj do niego, Chet. Pojawiło się więcej wron, więcej kawałków chleba wylądowało na podłodze, a butelka koniaku wciąż krążyła. Nastał świt, jedna z nielicznych rzeczy, jakich można być pewnym w Jemenie. Oprócz śmierci. Razem z Kate zgłosiliśmy się na ochotnika do pierwszej zmiany warty i zastąpiliśmy Zamo, który dosłownie rzucił się na siano i natychmiast zasnął z butami na nogach i z karabinem na piersi. Buck, Chet i Brenner też położyli się w butach, z bronią pod ręką. – O pierwszej po południu pojedziemy stąd do hotelu Bilqis – przypomniał jeszcze Buck. – Potem

jedziemy zwiedzać ruiny. Spodobają się wam – zapewnił nas. Jestem pewny, że Belgom też się podobały. Podszedłem do okna wychodzącego na wschód i zapatrzyłem się w płaski, odległy horyzont. Gdzieś tam był Bulus ibn ad-Darwisz. Trudno było uwierzyć, że ten zdziwaczały gamoń z Perth Amboy przebył taki szmat drogi, by przeistoczyć się w Panterę. Ale jeszcze trudniej było uwierzyć, że ja przebyłem taki szmat drogi, żeby go tu odnaleźć i zabić. Za dzień lub dwa przekonamy się, czyja podróż życia dobiegła końca.

Rozdział pięćdziesiąty dziewiąty

Posłanie z siana było, jak można się spodziewać, niewygodne, a wełniany koc cuchnął wielbłądem. A teraz kilka słów na temat szybu na ekskrementy: był to po prostu sześciopiętrowy wychodek z dziurą na każdym piętrze. Trzeba więc było najpierw spojrzeć w górę, i jeśli zobaczyło się nad głową czyjąś wypiętą dupę… darujmy sobie szczegóły. Ważniejsze było to, że taki szyb mógł stać się drogą ucieczki. Buck był tak uprzejmy, że podzielił się rolką papieru toaletowego, którą ukradł z Sheratona. Człowiek, który pomyśli o papierze toaletowym, pomyśli o wszystkim. Usłyszeliśmy na podwórku hałasy, więc wyjrzałem przez okno. Ośmiu Beduinów klęczało i biło czołem pokłony w stronę Mekki, która wypada w tym miejscu gdzieś na północnym zachodzie. – Odprawiają południowy salat, czyli modlitwę – wyjaśnił Buck. Spojrzałem na zegarek. Byli punktualni. Buck poinformował nas także, że zostaliśmy zaproszeni na lunch przez naszych gospodarzy, ale, niestety, zaproszenie nie dotyczyło pani Mayfield, która choć ubierała się jak mężczyzna, wciąż była kobietą. Kate przyjęła to dobrze – miała to w dupie, zresztą i tak nie zamierzała zakładać balto. Wzięła trochę chleba oraz wodę i poszła na górę rozejrzeć się po okolicy. Tymczasem męska część Drużyny A wyszła na podwórko, gdzie Beduini, słynący ze swej gościnności wobec podróżnych, poczęstowali nas gorącą herbatą i miską kaszy manny czy owsianki, albo jakiejś innej zbożowej papki. Wręczyli nam też plastikowe łyżki, co Buck skomentował słowami: – Oni prawie wszystko jedzą palcami, ale niedawno odkryli, że do niektórych produktów przydaje się łyżka. To już jakiś postęp. Następne będą serwetki. Tak więc usiedliśmy ze skrzyżowanymi nogami na dywaniku razem z ośmioma nowymi beduińskimi kumplami i jedliśmy tę breję, która przynajmniej była ciepła. Herbata była ziołowa i nie pomagała na kaca po koniaku. Tu, w górach było trochę chłodniej niż w Adenie o tej porze roku, a skoro już o tym mowa, kalendarz w moim zegarku pokazał, że właśnie zaczął się marzec. Człowiek traci poczucie czasu, kiedy cofa się o kilka stuleci. Kamienny mur otaczający podwórko miał jakieś trzy metry wysokości, a drewniane wrota były zamknięte, nikt więc nie mógł nas zobaczyć, ale i my nie widzieliśmy, czy ktoś nie nadchodzi. Przy murze było jednak kilka specjalnych podestów, z których można było obserwować okolicę i strzelać. Zadarłem głowę i ujrzałem na najwyższym piętrze Kate z karabinem na piersi, obserwującą przez lornetkę okolicę. Beduini byli bardzo zainteresowani naszymi M4 i Buck, wbrew wszelkim instrukcjom i zdrowemu rozsądkowi, pozwolił im obejrzeć swoją broń, w dodatku z pełnym magazynkiem. Wydawali się rozbawieni jej niewielkimi rozmiarami, małym kalibrem i niewielką wagą i dali nam do potrzymania swój AK-47, żeby pokazać, jak wygląda prawdziwy karabin. Może twój jest większy niż mój, Abdul, ale ja tą swoją małą, plastikową i szybkostrzelną zabawką mogę cię załatwić w ułamku sekundy.

Beduinów zainteresował też karabin snajperski Zamo, ale Zamo nie pozwolił go tknąć. O dziwo, zyskał tym sobie ich szacunek. Chcieli się za to czegoś o tym karabinie dowiedzieć i Brenner uznał, że można im powiedzieć, co on potrafi. Zamo, za pośrednictwem Bucka, wytłumaczył, że to jest karabin snajperski M24, strzelający pociskami 7,62 mm NATO, zdolnymi rozwalić im głowę z odległości tysiąca metrów. Tego chyba Buck nie przetłumaczył. Zamo powiedział także, że Stany Zjednoczone zaopatrują w takie karabiny IDF – Izraelskie Siły Obrony – i znów, byłem przekonany, że Buck nie przetłumaczył tak prowokacyjnego faktu tym muzułmańskim dżentelmenom. Byli zafascynowani teleskopową lunetą. Zamo wyjaśnił, że można regulować powiększenie w zakresie od trzech do dziewięciu razy, co oznaczało, że przy maksymalnym powiększeniu, obiekt oddalony o dziewięćset metrów wyglądał, jakby stał w odległości zaledwie stu metrów. Beduini byli pod wielkim wrażeniem, a ponieważ ja nie potrafię usiedzieć cicho, zaproponowałem Buckowi: – Powiedz im, że Zamo zabił tym karabinem pięćdziesięciu ludzi. Buck zawahał się, w końcu przetłumaczył, a Beduini spojrzeli na Zamo, jakby był gwiazdą rocka. Za to należy się dodatkowa miska breji. Zaraz też naszły mnie wątpliwości, czy to była dobra strategia. Z jednej strony to dobrze, że ludzie Musy byli świadomi faktu, iż Zamo może rozwalić komuś łeb z odległości kilometra. Ale z drugiej strony, po co chwalić się swoimi możliwościami? Podsumowując, miała się tu w końcu rozegrać jakaś bitwa i Beduini chcieli mieć pewność, czy nie mają do czynienia z grupką zniewieściałych facetów. I chociaż żyliśmy na zupełnie różnych planetach, na swój sposób zaczynałem ich lubić. Pomyślałem sobie, że warto by ze dwóch czy trzech zabrać ze sobą na Federal Plaza 26 i pokazać kilku dupkom, jak wygląda prawdziwy mężczyzna. Chyba mnie trochę poniosło. – Przypominają mi członków górskich plemion w Wietnamie – wyznał tymczasem Brenner. – Są prości, szczerzy, nieustraszeni i gotowi zabić bez wahania. Zamo, który też odpowiadał temu opisowi, i który walczył z podobnymi ludźmi w górach Afganistanu, powiedział: – Tacy jak oni są twardzi. Żyją i oddychają wojną. Tak musiał wyglądać świat tysiąc lat temu. Ale teraz ci ludzie dysponowali nowoczesną bronią, samochodami i telefonami komórkowymi. Mogli łatwiej i skuteczniej zabijać. Miło było jednak popatrzeć, jak noszą nadal przy sobie swoje dżambije i dziwnie się ubierają. Atrakcja turystyczna. Odnośnie waleczności, uznałem, że okazja jest odpowiednia i przypiąłem sobie do paska swoją dżambiję. Beduini uznali, że to jest zabawne. Niestety, z racji przywiązania do tradycji, żaden z nas nie mógł wyjąć z pochwy swojego noża by pokazać go pozostałym – trzeba by wtedy komuś poderżnąć gardło. Mimo to siedzący obok mnie Beduin, facet o imieniu Jasir, obejrzał dokładnie moją schowaną w pochwie dżambiję. – Mówi, że jest znakomitej jakości – przetłumaczył jego słowa Buck, a ja przestałem żałować stu dolarów, które na nią wydałem. Nasi gospodarze upierali się, że poczęstują nas jeszcze herbatą i wcisnęli nam trochę liści khat. Buck przyjął prezent „na później”, a Chet, który przecież miał własny zapas, powiedział: – Szukran. – To znaczy dziękuję. Tak więc polubiłem tych Beduinów. Szkoda, że zamierzaliśmy załatwić ich szejka. Hej, Abdul, nie traktuj tego tak osobiście. To tylko biznes.

Jak podejrzewałem, tych facetów Chet też chciał zabić. Byłoby miło, gdyby powiedział nam szczerze, o co tu naprawdę chodzi. Tymczasem on wyobrażał sobie chyba, że takie nieprzyjemne informacje należy nam dozować. Piknik się skończył, nadeszła pora sprawdzić ciężarówkę. Buck podziękował gospodarzom za posiłek i miłą rozmowę, a Brenner polecił Zamo dotrzymać towarzystwa Kate. Zapytałem Zamo, jak się miewa jego ręka, a on odpowiedział, że dobrze, chociaż to nie była prawda. Poprosiłem go też, żeby zaniósł Kate trochę herbaty i kleiku, na wypadek gdyby przejadła się jej tawwa. Jestem wspaniałym mężem. Chet, Buck, Brenner i ja przeszliśmy przez podwórko i wkroczyliśmy w dwudziesty pierwszy wiek. Długa na dziewięć metrów, pozbawiona okien ciężarówka była marki mitsubishi. – Co tu jest napisane? – zapytałem Bucka. Buck przeczytał arabski napis. – Musa, czyli po naszemu Mojżesz, dostawca świeżych ryb. Prosto z Morza Czerwonego. – Buck uśmiechnął się. – Ktoś w Waszyngtonie miał poczucie humoru. Faktycznie, boki zrywać. Musa – Mojżesz – Morze Czerwone. Chwytacie? Chet otworzył kłódkę, potem jedno skrzydło drzwi i wskoczył do środka. My za nim. Wnętrze było na tyle wysokie, że mogliśmy stać wyprostowani, a ściany, podłoga i sufit, wyłożone były płytami z kevlaru i, jak podejrzewałem, ołowiu. Jak można się było spodziewać, ryb w środku nie było. Za to w przedniej części znajdowała się ogromna elektroniczna konsola, przypominająca kokpit samolotu. Przed nią i przed bliźniaczymi monitorami stały dwa obrotowe krzesła. Chet usiadł na krześle z lewej strony i poprosił Bucka, starszego pana, żeby spoczął na drugim krześle. Brenner, zawsze czujny, stanął pod ścianą, skąd mógł obserwować zarówno wnętrze ciężarówki, jak i podwórko. Na ścianach ciężarówki zamontowano jeszcze kilka urządzeń elektronicznych, a na podłodze stały metalowe skrzynie z nazwami znajdujących się w nich części zamiennych. Ważniejsze od nich były jednak trzy kartony z żywnością w puszkach. Przeczytałem amerykańskie etykiety – mieszanka owocowa, mieszanka warzywna i, chyba w formie żartu, tuńczyk w puszce. Kto będzie jadł to gówno? Gdzie jest kurczak w warzywach? To wszystko, na co było stać tych kretynów w Waszyngtonie? – Elektronika pobiera mało prądu, możemy więc zasilać wszystkie urządzenia z wbudowanego generatora – wyjaśnił Chet. Wcisnął jakiś przycisk na konsoli i po chwili poczułem lekką wibrację, usłyszałem też gdzieś pod podłogą jednostajny szum generatora. – Są tu gniazdka elektryczne, możemy więc naładować swoje telefony i radiostacje – dodał. Chet spojrzał na jakiś wskaźnik na konsoli. – Napięcie stabilne – powiedział i wcisnął kolejny guzik. Martwa przed chwilą konsola rozbłysła światełkami. – Działa. Chet wystukał coś na klawiaturze, włączył monitory i na ekranach pojawiły się kolorowe obrazy dwóch różnych miejsc widzianych z powietrza. – Na prawym monitorze mamy obraz z predatora, który w tej chwili leci w trybie autonomicznym, to znaczy bez ingerencji pilota na ziemi. Dron wykonuje lot zwiadowczy nad tą okolicą według zaprogramowanego w komputerze planu. Na ekranie widzieliśmy surowy krajobraz niezamieszkałych terenów na zachód od nas; tych, nad którymi wczoraj przelatywaliśmy. Nietrudno było pojąć, jak łatwo bojownicy Pantery mogli się skrywać w tych górach. Nietrudno też było sobie wyobrazić, dlaczego Pantera z tych gór uczynił

swój dom. Trudno byłoby go stamtąd wykurzyć. Na szczęście, dzięki odpowiedniej przynęcie – w postaci pana i pani Corey – Pantera powinien sam wyjść z kryjówki. – Obrazy z obu predatorów są przesyłane drogą satelitarną do tej ciężarówki, a także do naziemnej stacji kontroli, gdzie przy takich samych konsolach jak ta tutaj siedzą piloci i specjaliści od zdjęć lotniczych. – Gdzie się znajduje ta stacja? – zapytałem. Otrzymałem standardową odpowiedź CIA: – To nie ma znaczenia. Może być w Arabii Saudyjskiej, może być w bazie Air Force w Ameryce, a może być nawet w Langley. – Druga odpowiedź była w klimacie zen: – Dzięki satelitom i skomplikowanej elektronice ważny jest czas, nie miejsce. Jedynym realnym miejscem, jakie ma znaczenia, jest cel. Niech ci będzie. Dziękuję. – A gdzie stacjonują predatory? – pokusiłem się o kolejne pytanie. – Naprawdę nie wiem i nie obchodzi mnie to – odpowiedział Chet. I dodał: – Weź lepiej ze mnie przykład. A właśnie, że mnie to obchodzi, dupku. Ale, niech ci będzie. – Piloci – tłumaczył dalej Chet – mają drążek, taki sam jak ten, tylko, że mój jest nieaktywny. Próbowałeś z viagrą? A może nie żuj tyle zielska? – Ja nie jestem pilotem – wyznał Chet – ale mogę porozmawiać bezpośrednio z pilotami i pokierować nimi. To ja sprawuję operacyjną kontrolę nad predatorami i wyrzutniami Hellfire w czasie wykonywania tej misji – przypomniał nam. Chcąc się upewnić, że jest to dla nas zrozumiałe, dodał: – Ja, wspólnie ze specjalistami od zdjęć lotniczych, ustalam, kto lub co będzie celem, i wydaję rozkaz odpalenia rakiet. Nazywamy to SAA, Stealthy Aerial Assassination – powiedział jeszcze zachłyśnięty poczuciem władzy Chet – czyli skryta likwidacja z powietrza. – To robi wrażenie – podsumował. Naturalnie. Ale nie takie jak odstrzelenie łba Pantery z mojego colta .45. No i pozostawał jeszcze nasz tymczasowy przyjaciel szejk Musa, który był odwiecznym wrogiem naszego tymczasowego przyjaciela prezydenta Saleha. Jakiś geniusz w Waszyngtonie wymyślił sobie, że jednym planem zaspokoi wszystkich. Idioci z Sany bali się plemion bardziej niż Al-Kaidy, za to Amerykanie mieli obsesję na punkcie zmiecenia z powierzchni ziemi Al-Kaidy. Jeśli dodamy te dwie obsesje do siebie, to Waszyngton i Sana, tak zwani sojusznicy, mogą rozwiązać dwa różne problemy jednym sposobem – gromem z jasnego nieba. Pomysł był sprytny, doceniłby go nawet szejk Musa, facet wyspecjalizowany w grze na dwa fronty. Pantera pewnie też. Obaj pogadają sobie o tym w raju. – To my. – Chet wskazał na ekran monitora. Faktycznie, ujrzeliśmy piękny widoczek Twierdzy Wron z powietrza. Poruszający się z niewielką prędkością dron zataczał ciasne kręgi nad płaskowyżem. Widzieliśmy wszystko w promieniu kilkuset metrów – drogę, którą tu dotarliśmy, a także tę lepszą drogę, prowadzącą z Ma’rib na północ. Chet wystukał na klawiaturze polecenie i kamera predatora zrobiła zbliżenie fortecy. Zobaczyłem Beduinów na podwórku – siedzieli, gadali, żuli khat. – Predator znajduje się na wysokości mniej więcej trzystu metrów, ale dzięki komputerowo wspomaganym obiektywom o ogniskowej tysiąca pięciuset milimetrów, obraz wygląda, jakby był filmowany z piętnastu metrów. Faktycznie, jeden z Beduinów odlewał się właśnie pod kamiennym murem i dostrzegłem, że nie był obrzezany. A może tylko mi się wydawało? Chet nałożył słuchawki i nawiązał łączność z naziemną stacją kontroli.

– Clean Sweep zero-zero, tu Clean Sweep sześć-sześć. Sprawdzanie łączności. Kilka sekund później usłyszeliśmy głos o miłym dla ucha południowym akcencie: – Sweep sześć-sześć, głośno i wyraźnie. – O piątej przekazałem raport przez telefon satelitarny. Powtarzam, wszystko okej. – Powiedział sześć-sześć do zero-zero. – Przyjąłem, sześć-sześć. Co wy tam jecie na lunch? Wygląda na owsiankę. – Zero-zero roześmiał się. Chet vel sześć-sześć oraz zero-zero, ktokolwiek to był i gdziekolwiek siedział, wymienili kilka informacji technicznych, a potem Chet powiedział do zero-zero: – Dam ci znać, kiedy Sweep Clean ruszy w trasę. Dwa małe białe hiluxy i trzy białe większe land cruisery z miejscową eskortą. Cel – hotel Bilqis, Ma’rib. Reszta szczegółów później. – Przyjąłem. Poleci za wami Predator Dwa. Predator Jeden pozostanie nad stacją. Oba obciążone. – To znaczy uzbrojone. – Teraz będę poza stacją – uprzedził go Chet. – Jeśli coś zauważysz, daj mi znać przez telefon. Jeśli nie będę mógł odebrać, masz pięć innych numerów. – Przyjąłem. Coś jeszcze? – Nie. – Powodzenia. Chet rozłączył się i zwrócił do nas: – Chciałem, żebyście zobaczyli i usłyszeli, że wszystko gra i ubezpieczają nas predatory. Wspaniale, Chet. Ale czy predatory potrafią przewidzieć, kiedy nasi kumple Beduini wyniuchają podstęp i nas załatwią? Albo, co gorsza, przekażą nas Panterze? Nie. Tym musimy się już zająć sami. Chet objaśnił nam jeszcze kilka innych cech sprzętu monitorującego, a potem powiedział: – Jak już wspomniałem w Adenie, w trakcie fazy wykonawczej będziemy dysponować czterema predatorami. Dwa znajdą się nad celem, a dwa nad tym miejscem. Każdy będzie uzbrojony w dwa pociski Hellfire. Mogę podzielić te dwa ekrany i oglądać przekaz z czterech dronów na raz. – Jak wydostaniemy stąd tę wartą pewnie milion dolarów ciężarówkę? – zapytałem. – Nie wydostaniemy jej. Nie damy rady. – Więc zajmą się nią predatory? – Zgadza się. To dlatego płacę tak wysokie podatki. – Zakładam, że nie będziemy wtedy siedzieli w środku? – zażartowałem. – To nie jest zły pomysł. Impreza typu „pokazuję i objaśniam” dobiegła końca i Chet, Brenner i ja opuściliśmy ciężarówkę Mojżesza, niosąc kartony z konserwami, a Buck zamknął ją z powrotem na kłódkę. Buck stwierdził, że w zamian za okazaną gościnność powinniśmy się podzielić naszą zdobyczą – za miskę owsianki, proszę, oto tuńczyk. Zrobiliśmy tak, jak sugerował Buck, i wróciliśmy na pierwsze piętro wieży. Chet promieniał optymizmem. Moim zdaniem widział już rychły koniec wszystkiego – koniec swojej pracy, koniec zmartwień i koniec pobytu tu, w Jemenie. A teraz musieliśmy się tylko zameldować w hotelu, pojechać do tych głupich ruin i dać się porwać. A potem czekać na Panterę.

Rozdział sześćdziesiąty

O trzynastej piętnaście cała Drużyna A, z wyjątkiem Cheta Morgana, wsiadła do dwóch toyot hilux, będących do naszej dyspozycji dzięki szejkowi Musie. Większość rzeczy osobistych zostawiliśmy w twierdzy, ponieważ mieliśmy wrócić tu wieczorem jako porwani Amerykanie, też dzięki szejkowi Musie. Wzięliśmy tylko podręczne torby, żeby uwiarygodnić nasze przybycie do hotelu Bilqis z zamiarem kilkudniowego zwiedzania okolicy, przerwanego nieszczęśliwie przez wyżej wspomniane porwanie. Celem tego posunięcia, zgodnie ze skomplikowanym planem Cheta, było przekonanie wszystkich naokoło, że jesteśmy turystami, którzy właśnie przyjechali z Sany. Jednocześnie oczywisty był fakt, że nie jesteśmy turystami, a więc musimy być Amerykanami wypełniającymi jakąś misję. Nasz przyjazd powinien zwrócić uwagę Pantery, który dojdzie, zresztą słusznie, do wniosku, że jego niedawni rodacy mają zamiar go zabić albo ująć żywcem. Pantera z kolei, powinien opracować własny plan zabicia lub ujęcia nas. Nim jednak tego dokona, pojawi się trzeci gracz – szejk Musa – który zniweczy plan Pantery, robiąc to, co Beduini potrafią robić najlepiej – porywając cudzoziemców dla okupu. Pierwszą osobą, która otrzyma propozycję Amerykanów będzie Pantera. Teoretycznie Pantera nie powinien wyczuć podstępu, ponieważ będzie to wyglądało tak, że szejkowi przypadkowo napatoczyli się Amerykanie, a on tylko skorzystał z okazji. Taki jest sposób myślenia CIA. Ja myślę inaczej – prościej, bardziej bezpośrednio. Ale, to w końcu jest ich show, a sceną jest Jemen, więc może to oni mają rację. Czas pokaże. W mojej podręcznej torbie, jeśli was to interesuje, miałem trochę butelkowanej wody, puszkę tuńczyka i wczorajsze bokserki. Chet zapewnił także każdemu z nas komplet przyborów toaletowych, więc faktycznie sprawialiśmy wrażenie turystów z Sany. Mieliśmy przy sobie ukrytą broń krótką, na sobie kamizelki z kevlaru, a na kolanach karabiny M4. Kate założyła czarną chustę, by w odpowiedniej chwili zasłonić włosy i twarz. Odpowiednią chwilą mógł być moment porwania przez muzułmańskich dżentelmenów, których mógłby razić widok jej ślicznej buzi. Trzy beduińskie land cruisery, które przywiozły nas poprzedniego dnia do Twierdzy Wron, zapewniały nam teraz w drodze do miasta Ma’rib dyskretną ochronę przed potencjalnym rzeczywistym porwaniem przez jakąś inną grupę tubylców. Dwa pojazdy jechały przodem, sprawdzając drogę, a trzeci ciągnął się za nami. Gdyby ktoś zauważył beduińskie SUV-y, odniósłby wrażenie, że one nas osaczają, a nie chronią. Dwaj Beduini, którzy wczoraj powitali nas w forcie, teraz pozostali w nim, żeby pilnować ciężarówki i zapewnić ochronę Chetowi. Miałem nadzieję, że nie poderżną mu gardła. Chet był nam potrzebny do rozmów z pilotami predatorów. Jeśi chodzi o środki dowodzenia i łączności, to Beduini dostarczyli Chetowi, Buckowi i Brennerowi tutejsze telefony komórkowe, dzięki czemu konwój mógł być cały czas w kontakcie. Prócz tego mieliśmy swoje radiostacje do komunikowania się między sobą oraz telefony satelitarne, chociaż one działały tylko pod gołym niebem. Żeby porozmawiać z samochodu, trzeba było wychylić głowę przez okno. Porządek marszowy wyglądał następująco: Hilux Jeden – Buck za kierownicą, obok Zamo, Hilux Dwa –Brenner prowadzi, ja siedzę obok, Kate z tyłu. Dwa land cruisery ruszyły przodem, odczekaliśmy pięć minut i Chet życzył nam szczęśliwej

podróży do Ma’rib, miłego dnia w ruinach i przyjemnego porwania. w swoim przekonaniu był dowcipny. Pomachał nam na pożegnanie i zniknął w głębi ciężarówki, skąd mógł obserwować, jak zostajemy uprowadzeni, spożywając w tym czasie tuńczyka z puszki. Samochód Bucka i Zamo wyjechał z podwórka, a my za nim. Buck nie skierował się na stromą drogę, prowadzącą w dół zbocza, którą tu dotarliśmy, tylko pojechał na północny zachód przez płaskowyż, śladem jadących przed nami land cruiserów. W oddali widzieliśmy nawet tuman kurzu wzbijający się spod ich kół. Szary, skalisty płaskowyż przypominał obrazy z pierwszego spaceru człowieka po Księżycu. Przydałoby się tu kolejne czterdzieści dni i nocy deszczu. – Myślałem o tej sprawie z szejkiem Musą – odezwał się Brenner. – Masz na myśli plan zabicia go? – zapytałem. – Tak. Rozumiem motywy. Ale i tak mi się to nie podoba. – Szejkowi również – zapewniłem go. – Prócz kwestii etycznych, są także praktyczne – stwierdził pan Brenner. – Masz na myśli, jak wyjaśnimy Saudyjczykom zlikwidowanie beduińskiego sprzymierzeńca? – Zgadza się. Nie wspominając o tym, że Beduini tu, w Ma’rib, a także w innych częściach Jemenu, mogą stracić ochotę na robienie z nami interesów. Są bardzo pamiętliwi i potrafią chować urazę przez tysiąc lat. – Może Waszyngton znalazł sposób, żeby śmierć Musy wyglądała na wypadek albo na dzieło kogoś innego – spekulowałem. – Zakładając, że użyjemy pocisków Hellfire, pozostaje tylko jeden podejrzany o to morderstwo. My. – Jeśli wietrzycie podstęp, rozejrzyjcie się, kto jeszcze może na tym skorzystać – zauważyła przytomnie Kate. Brenner przyznał jej rację i dodał: – Tak jak się umówiliśmy w Adenie, bądźmy czujni i wymieniajmy się naszymi spostrzeżeniami. Paul Brenner to porządny chłop, były gliniarz, bezpośredni facet. To prawda, cierpiał na Zespół Niespokojnego Członka, ale przecież to powszechnie występująca choroba. Ciekawe, co teraz porabia Clare. Pewnie pływa w basenie z Howardem. Jak mi się udało przejść od Paula Brennera do Clare Nolan? Czyżbym też miał ZNC? Najciekawsze było to, że nasza trójka nie miała za grosz zaufania do tamtych dwóch oficerów wywiadu. Choć jechaliśmy na jednym wózku, dostęp do informacji mieliśmy różny. Wszystko opierało się na zasadzie: „Wiesz, jeśli musisz wiedzieć”. Jeśli czegoś ci nie powiedzą, to nie wyciśnie tego z ciebie podczas przesłuchania żadna komisja Kongresu. I jeszcze: „To, czego nie wiesz, nie może cię skrzywdzić”. Rozległ się dzwonek telefonu komórkowego, który Brenner dostał od Beduinów. Odebrał i słuchał. Czy w Jemenie można rozmawiać przez telefon, prowadząc samochód? Skoro można jechać i strzelać z karabinu wysuniętego za okno, to pewnie można też rozmawiać. – To był Buck – wyjaśnił Brenner, kiedy się rozłączył. – Sprawdzał, czy te telefony działają. – I słusznie – zgodziłem się. Nie to, żebym nie ufał szejkowi Musie. Problemem mogła być Jemeńska Kompania Telefoniczna. Zwłaszcza w takiej okolicy. Mnóstwo miejsc bez zasięgu. Ciekaw też byłem, jak Beduini płacą swoje rachunki telefoniczne. – Buck powiedział, że rozmawiał z Chetem i predatory nie wypatrzyły żadnej podejrzanej aktywności przed nami. A czy nie było przypadkiem tak samo na drodze do Adenu?

Północny skraj płaskowyżu obniżał się stopniowo ku płaskiej dolinie. Droga była widoczna daleko po horyzont. Dostrzegłem też kilka samochodów, domów i pól uprawnych. Mniej więcej w połowie stoku zauważyłem białego SUV-a, zaparkowanego w pobliżu jakiejś wielkiej formacji skalnej. Kiedy podjechaliśmy bliżej, moim oczom ukazały się sylwetki czterech mężczyzn siedzących na skale z AK-47. To musieli być ludzie szejka Musy pilnujący drogi do twierdzy. Jadące przed nami dwa samochody z Beduinami minęły mężczyzn spokojnie, więc wszyscy musieli być z tego samego plemienia. Z drugiej strony, to był Jemen i nic nie było takim, na jakie wyglądało. Buck zwolnił, my także. W takich chwilach docenia się opancerzone samochody. Są dużo lepsze niż kamizelki z kevlaru. Odbezpieczyłem swój M4 i powiedziałem Kate, żeby zrobiła to samo. Brenner sięgnął po swojego colta .45. Buck zatrzymał się jakieś pięćdziesiąt metrów przed mężczyznami, a oni machnęli ręką, żeby jechał dalej. Coś jakby: „Dawaj, chłopie. Nie widziałeś nigdy facetów w sukienkach z karabinami maszynowymi?”. Telefon komórkowy nie dzwonił, więc Chet i predatory wiedzieli pewnie o tych mężczyznach. Ewentualnie pilot właśnie odpalał w ich kierunku rakiety. Za nami zatrzymał się trzeci samochód eskorty i w tej samej chwili odezwało się głosem Bucka radio: – To są ludzie Musy. Samochód Bucka ruszył, a my za nim. – Chusta – przypomniałem Kate. – I żadnego kontaktu wzrokowego z nimi, chyba że będziesz strzelać. Brennerowi spodobały się moje słowa. Kiedy Buck mijał mężczyzn, uchylił okno i pozdrowił ich pokojowo: As-salam alejkum. W związku z tym ja też uchyliłem okno i zawołałem: – Szalom! Alejchem! – To po hebrajsku, John – zwróciła mi uwagę Kate. – Brzmi tak samo. Znaleźliśmy się na nizinie i jechaliśmy dalej na północ, pełną głębokich kolein drogą, przez słabo zaludnione obszary z małymi poletkami uprawnymi i łąkami, po których bez celu wałęsały się wychudzone kozy. Życie tu jest ciężkie. I krótkie. Brenner, Kate i ja prowadziliśmy niezobowiązującą rozmowę, bo ciągłe gadanie o misji świadczyłoby o tym, że robimy się nerwowi. – Raz już leciałem do Ma’rib samolotem z Sany – opowiadał Paul Brenner. – Jakiś rok temu, zanim zaczęło się tu robić gorąco. Jakimś VIP-om z Kapitolu zachciało się obejrzeć ruiny i musiałem wcześniej sprawdzić, czy to bezpieczne. – I? – I stanowczo odradziłem im tę wyprawę. Turyści byli tu bezpieczni… przynajmniej aż do zniknięcia Belgów ostatniego lata. Ale trudno było zagwarantować bezpieczeństwo kongresmenom i ich ludziom. – Chcesz mi powiedzieć, że nie skorzystałeś z okazji, żeby się pozbyć kilku kongresmenów? – zapytałem surowo. Moje słowa wywołały salwę śmiechu. Jestem o niebo dowcipniejszy do Paula Brennera. Dojechaliśmy do skrzyżowania z jakąś utwardzoną drogą i Brenner skręcił, tak jak Buck,

w prawo na wschód, w kierunku Ma’rib. – To jest chyba droga z Sany do Ma’rib – powiedział Brenner. – Ta, na której widzieliśmy drogowskaz jeszcze w Sanie. I pomyśleć, że mnie się Sana wydawała niebezpieczna. W porównaniu z tym tutaj była jak Genewa. O podróżach w Trzecim Świecie można powiedzieć jedno – zawsze znajdzie się miejsce bardziej niebezpieczne od tego, w którym się akurat znajdujesz. W tym przypadku jednak, dotarliśmy do czołówki Miejsc, Których Nie Chciałbyś Odwiedzić. Jechaliśmy dalej na wschód, w stronę Ma’rib. Marzyłem o zimnym piwie i gorącym prysznicu w hotelu, zanim zostanę porwany.

Rozdział sześćdziesiąty pierwszy

Kiedy byliśmy już blisko Ma’rib, Brenner zasugerował Kate, żeby się zasłoniła, a ja zapewniłem ją, że w tej czarnej chuście wygląda bardziej tajemniczo – no i szczuplej. Wjechaliśmy do Ma’rib – miasta rozpadającego się, lecz tętniącego życiem – stolicy prowincji i jedynego miasta targowego w promieniu wielu mil. Główna ulica była skupiskiem sklepików, straganów, biur rządowych i kilku stacji benzynowych. Nie było tu jednak ani jednej knajpy. Dla ożywienia atmosfery w mieście niemal wszyscy mężczyźni mieli przy sobie karabiny maszynowe. Zwróciłem też uwagę, że nie było tu ani jednego zabytku. – To jest Nowy Ma’rib – wyjaśnił Brenner. – Stary znajduje się kilka kilometrów dalej i jest praktycznie wyludniony. – Dlaczego? – W 1967 roku miasto zostało zbombardowane przez egipskie samoloty. – Dlaczego? – W czasie wojen domowych Ma’rib trzymał stronę rojalistów, a Egipcjanie byli sprzymierzeni z republikańskim rządem w Sanie. Ci ludzie przystępowali do wojny tak jak dzieciaki wybierające, w której drużynie będą grać w piłkę. I my też zaangażowaliśmy się w konflikt w Jemenie. Po co? Im nie jest potrzebna nasza pomoc, sami potrafią się pozabijać. Zwróciłem uwagę, że miasto jest przesiąknięte wyziewami z silników diesla i smrodem łajna, ale mój zmysł węchu wychwycił też aromat mięsa grillowanego przed jakimś sklepem i zaczęło mi burczeć w brzuchu. Może trzeba było zjeść tego tuńczyka. – Gdzie dokładnie znajdują się instalacje Hunt Oil? – zapytałem Brennera. – Jakieś sześćdziesiąt mil na północny wschód stąd – odpowiedział. – Na skraju pustyni ar-Rub alKhali. Latem jest tam pięćdziesiąt stopni Celsjusza. – Dlaczego ropa zawsze musi się znajdować w takich gównianych miejscach? – Tego nie wiem. Ale wiem, że geolodzy ocenili te złoża jako olbrzymie i ciągnące się aż do Arabii Saudyjskiej. Myśleliśmy, że będziemy je kontrolować, skoro Jemen jest tak słaby, ale wtedy pojawiła się Al-Kaida. Instalacje są pilnie strzeżone, ale nie można zrobić więcej odwiertów, póki nie zniknie zagrożenie ze strony Al-Kaidy. – No pewnie – przyznałem mu rację. – Kto chciałby pracować w takim miejscu? – Jest tam tylko jakiś tuzin Amerykanów. Reszta to cudzoziemcy i Jemeńczycy. No i najemnicy do ochrony. – Ile dostaje taki najemnik? – Słyszałem, że jakieś dwa tysiące na tydzień. – Kochanie, właśnie znalazłem nam lepszą pracę – powiedziałem do Kate. – Wyślij mi pocztówkę – doleciał mnie zza czarnej zasłony głos pani Mayfield. Sunęliśmy powoli zakurzoną i zatłoczoną główną ulicą. – Gdzie jest ten hotel? – zapytałem Brennera. – Tuż za miastem. – Nocowałeś tam? – Nie. Byłem tam tylko w dzień. Ale sprawdziłem go przed przyjazdem moich VIP-ów. Niezły.

– Jest tam bar? – Nie. Alkohol w prowincji Ma’rib jest całkowicie zakazany. Zimne piwo właśnie wyparowało z mojej głowy. Nienawidzę tego kraju. Buck skręcił w prawo. Pojechaliśmy jego śladem. – Pozostali goście hotelu Bilqis to cudzoziemcy z organizacji charytatywnych, goście firmy naftowej, od czasu do czasu jakiś agent amerykańskiego wywiadu i tym podobne podejrzane typy – wyjaśnił Brenner. – Paszporty gości są faksowane do Biura Bezpieczeństwa Narodowego i PSO, a fotokopie sprzedawane Al-Kaidzie. Zresztą może Al-Kaida dostaje je za darmo. – Pewnie tak. Kilkaset metrów dalej zabudowa zaczęła się przerzedzać i po prawej stronie zobaczyłem długi biały mur z dwiema otwartymi bramami. Brenner wyjaśnił, że to jest hotel Bilqis. Buck zatrzymał samochód przed bramą; podobnie postąpił Brenner. Musieliśmy ukryć nasze karabiny. Do tego celu posłużył nam marynarski worek Cheta. Zauważyłem, że dwa jadące z przodu beduińskie land cruisery pojechały dalej. Trzeci nas minął, i nie zwalniając, ruszył za nimi. Buck i Zamo wysiedli z hiluxa, po chwili my zrobiliśmy to samo. Zamo rzucił worek na tylne siedzenie i schował do niego naszą broń, owijając ją wcześniej w coś, co wyglądało na podkoszulek Cheta. – Podobała wam się podróż? – zapytał Buck. Dlaczego on zawsze musi mówić takie rzeczy? Nikt nie odpowiedział i to było najlepszą odpowiedzią. – Meldujemy się, idziemy do swoich pokoi, a za, powiedzmy, trzydzieści minut spotykamy się w holu – wyjaśnił Buck. – Tyle czasu powinno wystarczyć na szybki prysznic – dodał. Buck miał dla nas nowe paszporty – z tymi samymi nazwiskami i fotografiami, ale z innymi numerami. Poza tym te paszporty miały standardową niebieską okładkę, a więc nie były dyplomatyczne. Teraz byliśmy turystami. – Dokąd pojechała nasza eskorta? – zapytałem. – Nie mam pojęcia, ale na pewno zobaczymy się z nimi później. – Czy to oni będą nas porywać? – Zgadza się. – To dobrze. – Nie chciałbym, żeby porywali mnie obcy. Zamo skończył owijanie naszej broni w bieliznę Cheta i wsiedliśmy z powrotem do samochodu. Buck skręcił w szeroką podwójną bramę. Na końcu długiego podjazdu znajdował się niespodziewanie duży hotel otynkowany na biało, z dwoma dwupiętrowymi skrzydłami i parterową recepcją pośrodku. Tereny hotelowe były zadbane i nawodnione, i widok zieleni był dla nas prawdziwym wstrząsem. Buck zatrzymał samochód przed wejściem do hotelowego holu, a my stanęliśmy tuż za nim. Kiedy wysiedliśmy, pojawił się hotelowy boy i ułożył nasze bagaże na wózku. Wziął też ciężki, marynarski worek Cheta. Buck, udając, że zna zaledwie kilka słów po arabsku powiedział coś do boya, a potem zwrócił się do nas: – Powiedziałem mu, żeby uważał, bo mamy tam kosztowne aparaty fotograficzne i sprzęt. Teleskopowa luneta snajperska od biedy mogła uchodzić za sprzęt fotograficzny. Weszliśmy do dużego, owalnego holu, który był niemal zupełnie pusty. – Hotel został wybudowany pod koniec lat siedemdziesiątych dla turystów i archeologów – wyjaśniał Buck – a recepcja ma owalny kształt, taki sam jak w świątyni Mahram Bilqis.

Interesujące. Ale kogo to obchodzi? – Po serii wojen domowych i rewolucji w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, w Jemenie obudziły się ogromne nadzieje – kontynuował Buck. – Okazały się płonne – dodał, jakbyśmy o tym nie wiedzieli. Recepcjonista rozpływał się w uśmiechach, jakbyśmy byli pierwszymi gośćmi w tym roku. Wyjęliśmy swoje nowe, ale podniszczone paszporty, a on przekazał je drugiemu facetowi, który miał zrobić kserokopie dla PSO, Biura Bezpieczeństwa Narodowego i hotelu, oraz czwartą dla Al-Kaidy. Kolejny facet sprawdził w komputerze nasze rezerwacje. Na karcie meldunkowej wpisaliśmy adres hotelu Sheraton w Sanie, gdzie, jak podejrzewałem, byliśmy zameldowani. CIA nie brakuje umiejętności i pieniędzy, żeby to załatwić. Ponieważ od sierpnia nikt w Ma’rib nie został zabity ani porwany, pokoje były po pięćdziesiąt dolarów za noc. Zwróciłem uwagę, że mieliśmy rezerwację na cztery dni. – Jak się udała podróż z Sany? – zapytał po angielsku pan Karim, recepcjonista. Cóż, najpierw pojechaliśmy do Adenu i wpadliśmy w zasadzkę urządzoną przez Al-Kaidę, potem polecieliśmy szpiegowskim samolotem i wylądowaliśmy nocą na gruntowej drodze, następnie jakiś Beduin podwiózł nas do zamku Drakuli i oto jesteśmy. – Bardzo malownicza trasa – zapewniłem go. – Lepiej trzymać się głównych dróg – doradził nam. – A są tu jakieś główne drogi? – Czy jakieś ruiny są zamknięte dla zwiedzających? – zapytał Buck, grając rolę turysty. – Niestety Mahram Bilqis są wciąż zamknięte – odparł ze smutkiem recepcjonista. Ale zaraz jego twarz się rozjaśniła. – Może uda mi się zorganizować dla państwa prywatną wycieczkę. Oczywiście, że ci się uda. Buck zadał jeszcze kilka pytań typowych dla turysty; w tym czasie Brenner i Zamo mieli oko na nasze bagaże, a Kate milczała skromnie, podziwiając posadzkę. Wyglądaliśmy na amerykańskich turystów czy na Amerykanów, którzy starają się wyglądać jak turyści? Jeden z facetów za kontuarem bacznie się nam przyglądał, a szczególnie Zamo. Cóż, mimo twarzy niewiniątek mieliśmy na sobie kamizelki kuloodporne i broń krótką, którą, choć była ukryta pod połami luźnych bluz, mógł zauważyć ktoś, kto wiedział, czego szuka. Odniosłem wrażenie, że za dwie minuty jeden z tych facetów z recepcji będzie na nasz temat z kimś rozmawiał przez telefon. Z PSO? Z Al-Kaidą? Prawdopodobnie z jedną i drugą. Dobra wiadomość była taka, że PSO dawało nam wolną rękę, a przynajmniej tak twierdziło. Druga dobra wiadomość była taka, że Al-Kaida wkrótce się dowie, że jesteśmy w mieście. Czyż mogło być lepiej? Pan Karim oddał nam paszporty i wręczył cztery karty-klucze. Zapytał jeszcze, czy chcemy zarezerwować stolik na kolację, tak jakby trudno go było tu zdobyć. Mimo to Buck poprosił o rezerwację na ósmą wieczorem. – Tamci Belgowie właśnie w tej restauracji jedli lunch przed wycieczka do ruin – poinformował nas Buck. Wielkie dzięki. Poszliśmy za boyem do południowego skrzydła i wjechaliśmy na drugie piętro, gdzie czekały na nas przylegające do siebie pokoje. Boy zaprowadził Kate i mnie do naszego pokoju, marnie umeblowanego, ale ogólnie niezłego. Na ścianie zobaczyłem ładną zieloną jaszczurkę. Wyszedłem na przestronny balkon, a za mną poszła Kate. Na dole znajdował się basen w kształcie dwóch połączonych owali. Najwyraźniej owal był tu modny. Na tarasie i na basenie nie było żywej duszy.

– Tutaj jest zupełnie pusto – zauważyła Kate. Może to miało coś wspólnego z porwaniem i zamordowaniem turystów. Nawet dla oszczędnych Europejczyków mogło to być nie do zaakceptowania. – Wszystko to wydaje się takie nierzeczywiste – stwierdziła Kate. – To jest rzeczywiste. – Jesteś na mnie zły, że cię tu zaciągnęłam. – Zapytaj mnie o to później. Długo milczała, kiedy wpatrywaliśmy się w pusty basen. – Jak myślisz, wszystko będzie dobrze? – zapytała w końcu. – A dlaczego miałoby być inaczej? Nie odpowiedziała. Wróciliśmy do pokoju, rozebraliśmy się i wykąpaliśmy się i ogoliliśmy wspólnie dla zaoszczędzenia czasu i wody. Ubraliśmy się i zostawiliśmy nasze torby podróżne i przybory toaletowe w pokoju. Ciekawe, co się dzieje z bagażami porwanych gości? Zeszliśmy po schodach do holu. Nigdy nie ufaj windom w krajach Trzeciego Świata. Buck i Brenner przeglądali jakieś foldery turystyczne, a Zamo trzymał w rękach worek ze sprzętem fotograficznym. Podszedł do nas recepcjonista, pan Karim. – Nie radzę zwiedzać ruin bez eskorty – uprzedził. – Za kwadrans mogę załatwić obstawę trzech czy czterech Beduinów. – Jesteśmy umówieni z kilkoma Beduinami w ruinach – odparł Buck. Którzy zamierzają nas porwać. – Proszę być ostrożnym – powiedział recepcjonista, wzruszając ramionami. Na szczęście jesteśmy uzbrojeni. – Proszę zatrzymać dla nas stolik, gdybyśmy się spóźniali – powiedziałem do recepcjonisty. Wyszliśmy przed hotel. – Najpierw pojedziemy do Starego Ma’rib, a potem do świątyni Bar ’an, siedziby królowej Saby – wyjaśnił Buck. – Zastaniemy ją w domu? – Została porwana. – Buck uśmiechnął się. – Znam drogę. – Zwrócił się do Brennera. – Trzymaj się blisko mnie. – Ma się rozumieć, Buck. Wsiedliśmy do samochodów i ruszyliśmy. – Chciałbym przypomnieć wszystkim – powiedziałem do Kate i Brennera – że różnica pomiędzy wyreżyserowanym porwaniem a prawdziwym nie zawsze jest czytelna. – To są moje słowa – odparł Brenner. Akurat.

Rozdział sześćdziesiąty drugi

Jechaliśmy na południe utwardzoną, ale bardzo zniszczoną drogą; po dziesięciu minutach skręciliśmy w jeszcze gorszą i w oddali, na szczycie wzgórza, zobaczyliśmy mroczne domy-wieże Starego Ma’rib. Zatrzymaliśmy się w pobliżu popękanego muru na skraju miasta, wysiedliśmy z samochodów i rozejrzeliśmy się. Mieliśmy doskonały widok na całą okolicę, ale nie było nikogo w zasięgu naszego wzroku. – Paul zostanie tutaj z Zamo – zarządził Buck. – John, Kate i ja idziemy pozwiedzać przez pół godziny miasto. – Widziałem już południowy Bronx. Zostaję – odparłem. – Ale ja chcę zobaczyć to miasto i chcę żebyś poszedł ze mną – uparła się Kate. – Po co tu przyjechaliśmy, skoro nie mamy tu zostać porwani? – Musimy się pokazać. – Tu nikogo nie ma, Buck. – Wokół są ludzie, wierz mi, i zauważą wszystko i wszystkich. Zwłaszcza cudzoziemców. Mają też telefony komórkowe i wiedzą, na jaki numer zadzwonić. To mniej więcej tak jak w rodzinnym miasteczku Kate w Minnesocie. – Musimy dać potencjalnym porywaczom dość czasu, żeby się dowiedzieli o naszej obecności i zorganizowali akcję. Nasze porwanie musi wyglądać wiarygodnie. Wyobrażam sobie tę burzę mózgów w CIA; mądrzy ludzie, którzy myślą o głupich rzeczach. A może Buck po prostu chce zwiedzić Stary Ma’rib? A skoro nasze porwanie miało wyglądać wiarygodnie, to nasunęło mi się pytanie, które zadałem Buckowi: – Czy to nie jest niezwykłe, że nie wynajęliśmy Beduinów do ochrony? Albo kilku funkcjonariuszy służby bezpieczeństwa? – Kiedyś można się tu było kręcić na własną rękę – odparł Buck. – Teraz takie wyprawy są odradzane, chociaż odważni albo nieświadomi turyści nadal przychodzą tu bez zbrojnej eskorty. – Okej. A czy predatory nas obserwują? – Oczywiście. Wyobraziłem sobie Cheta siedzącego w ciężarówce i obserwującego nas. Pokazać mu środkowy palec? – Nasza beduińska eskorta jest w pobliżu – zapewnił nas Buck. – W razie czego możemy ich wezwać. Albo, kiedy będziemy gotowi dać się porwać. Zamo położył worek z bronią na masce hiluksa gotów razem z Brennerem nas ubezpieczać. Buck, a za nim Kate i ja ruszyliśmy w stronę miasta, mając przy sobie tylko broń krótką i aparat fotograficzny. Ulice Starego Ma’rib sprawiały wrażenie opuszczonych, ale zauważyłem świeże kozie bobki i odciski butów na piasku. Zbudowane z glinianych cegieł domy-wieże wznosiły się nawet na siedem pięter. Poza tymi, które zawaliły się ze starości albo zostały zburzone przez egipskie siły powietrzne w czasie wojny

domowej. Ponad połowa miasta leżała w gruzach, a ocalałe fundamenty pokrywała warstwa piasku i gruzu. – Kiedyś mieszkało tu kilka tysięcy ludzi – powiedział Buck. – Teraz został może tuzin rodzin. – Przynajmniej nie mają problemów z parkowaniem. Miejsce było odpychające, a ciemne gliniane cegły sprawiały, że budynki przypominały nawiedzone wieżowce. Wokół panowała śmiertelna cisza i tylko wiatr z gwizdem hulał po ulicach i wokół szkieletów budynków, unosząc obłoki pyłu. Przez myśl przemknęło mi skojarzenie: świat po apokalipsie. Dosłownie, czuło się tu zapach śmierci – popiołów i zgnilizny. Zerknąłem na Kate; wyglądała na zafascynowaną, a jednocześnie poruszoną. – Przyznaj, czy to nie jest interesujące? – zwrócił się do mnie Buck. – Nie. Buck zachichotał. Dobrze się bawił. Zauważył w fundamentach jednego z domów wielki kamień i obejrzał go dokładnie. – Pochodzi z sabejskiej świątyni. Widzicie wyryte inskrypcje? Kate posłusznie podeszła bliżej i przyjrzała się temu czemuś. Ja obserwowałem ulicę. Buck znalazł też kwadratową kamienna kolumnę stanowiącą teraz element framugi drzwi jednego z domów. – To też pochodzi z królestwa Saby. Ma jakieś trzy tysiące lat. – Co tu jest napisane? – zainteresowałem się. – Jankesi do domu. Zabawne. I całkiem niezły pomysł. – To wzgórze – zatoczył ręką krąg – powstało z kolejnych warstw cywilizacyjnych. Któregoś dnia archeolodzy dokopią się do samego dna, do pierwszego ludzkiego siedliska w tym miejscu. I odkryją pierwsze na świecie delikatesy. Nadszedł czas na raport sytuacyjny. Skorzystałem z telefonu satelitarnego i połączyłem się z Brennerem. – Dzieje się coś? – zapytałem. – Nie – odpowiedział. – Coś straciłem? – Widzę same trupy. – Zrób zdjęcie. – Przyjąłem. Włóczyliśmy się bez celu, a Buck biegał z miejsca na miejsce, szukając kawałków kamienia z dziwacznymi inskrypcjami, które dla mnie wyglądały na marsjańskie. Robił mnóstwo zdjęć i sam już zaczynałem wierzyć, że jesteśmy turystami. – Chcecie wejść do jednego z tych domów? – zaproponował. – Nie. – Możemy wdrapać się na mafradż; stamtąd będzie piękny widok. – Buck – warknąłem – te wieże mogą w każdej chwili runąć. Nie chciałbym być wtedy nawet na ulicy w pobliżu nich. – Już dobrze… ale jeśli natkniemy się na prawdziwych porywaczy albo na Al-Kaidę, będziemy musieli szukać w takim domu schronienia. – Wolę już strzelaninę uliczną. Szliśmy dalej, a Buck, urodzony wykładowca, dzielił się swoją wiedzą: – Islam ma ambiwalentny stosunek do przedislamskiej kultury i sztuki. Dla części muzułmanów te

pogańskie starożytne kultury są wyraźnym dowodem, że Arabowie byli od dawna narodem cywilizowanym. Ale fundamentaliści odrzucają wszystko, co jest przedislamskie i pogańskie i zwykle niszczą takie artefakty. Tak samo jak pierwsi chrześcijanie niszczyli posągi i świątynie pogańskich Rzymian. – Zgadza się. Najczęściej utrącali posągom przyrodzenia. – Właśnie. Tutaj fundamentaliści robią to samo. Nie moglibyśmy wreszcie wyjechać z tego kraju? – Beduini czują pewne pokrewieństwo z tymi ruinami. Sabejczycy są ich bezpośrednimi przodkami. Tymczasem tacy ludzie jak Bulus ibn ad-Darwisz chcieliby zniszczyć wszelkie dowody na istnienie na Bliskim Wschodzie jakiejkolwiek cywilizacji przed islamem. Właśnie dlatego grożono zachodnim archeologom i dlatego tyle napadów na cudzoziemców ma miejsce w pobliżu pogańskich świątyń. A ja myślałem, że na cudzoziemców napadają w miejscach wykopalisk archeologicznych, dlatego że tam właśnie najłatwiej ich znaleźć. A także dlatego, że zwykle są to miejsca odludne. Tak było w przypadku Belgów. Powinni byli zostać w Sanie. A najlepiej byłoby, gdyby pojechali na wycieczkę do Paryża. Mimo to rozumiałem, co Buck miał na myśli. Cudzoziemcy przyjeżdżający tutaj byli jak ludzie odwiedzający afrykańskie rezerwaty: chcieli zobaczyć dzikie zwierzęta, a dzikie zwierzęta traktowały ich jak lunch, który właśnie wjechał do ich jadalni. – To miasto oblegali Rzymianie, było potem oblegane jeszcze dziesiątki razy, ale przetrwało aż do roku 1967, kiedy to zniszczyli je Egipcjanie. Odrzutowce z tysiąckilogramowymi bombami to wielka siła. Buck rozejrzał się wokół i zakończył smutnym tonem: – Wojna jest bez sensu. Coś mi się wydaje, że stary zimnowojenny wojownik zaczynał mięknąć. A przecież to była betka w porównaniu z termonuklearnym Armageddonem. Wyszliśmy na otwartą przestrzeń, gdzie kiedyś znajdował się, według Bucka, suk. Po placu wałęsały się kozy i kilkoro maluchów – to znaczy małych dzieci, nie młodych kóz. Dzieci spostrzegły nas i wpatrywały się jakby zobaczyły ducha. Stąd wniosek, że nie ma tu zbyt wielu turystów. W końcu zebrały się na odwagę i jakaś dziesiątka dzieciaków podbiegła do nas, krzycząc: „Bakszisz! Bakszisz!”. – Powiedz im, żeby nas stąd wyprowadziły, to dostana pieniądze. Buck skinął głową i powiedział coś po arabsku. Grupka dzieci otoczyła nas i w ten sposób wróciliśmy do naszych samochodów. Nie znoszę używania dzieci jako tarczy, ale w końcu dostały za to zapłatę. Mniej więcej pół godziny po wejściu do Starego Ma’rib, wróciliśmy do miejsca startu. – Podobało wam się? – zapytał Buck. – To było fascynujące – odpowiedziała Kate. – Niewiarygodne. Do dupy. Ucieszyłem się, widząc, że Zamo i Brennera nikt nie porwał ani nie zamordował. Zapłaciliśmy urwisom, a ja udzieliłem im jeszcze na pożegnanie rady: – Kiedy dorośniecie, wyprowadźcie się stąd. – Tylko nie do Perth Amboy. Brenner chciał pojechać z Zamo, nastąpiła więc zamiana miejsc i teraz nasz wóz prowadził Buck. Zjechaliśmy ze wzgórza i skierowaliśmy się w stronę kolejnych martwych ruin – siedziby królowej

Saby. Już widziałem nagłówek w New York Post: Pięcioro Jankesów Porwanych w Pałacu Saby. A może taki: Perfekcyjny Plan – Polowanie na Panterę przy Pomocy Predatora. To mi się podoba. Ale najpierw przyjazne porwanie.

Rozdział sześćdziesiąty trzeci

W yjechaliśmy ze Starego Ma’rib na południe i przejechaliśmy przez wąski mostek nad płynącym strumieniem. Była to pierwsza płynąca woda, jaką widziałem w Jemenie, nie licząc tej z kranu. – Jak miło zobaczyć rzekę – zachwyciła się Kate. – W Jemenie nie ma rzek – sprostował Buck. – To jest sezonowe wadi, zwykle suche o tej porze roku. Widocznie otwarto wrota nowej tamy Ma’rib. Oczywiście. Trzeba podlać krzaki khat. – Stara tama została zbudowana jakieś dwa tysiące lat temu, być może przez cywilizację sabejską. Tama runęła w 570 roku, roku w którym urodził się Muhammad, dlatego muzułmanie uważają, że był to znak. Koniec pogaństwa, początek nowego świata. Tak samo się czułem, kiedy runęło w gruzach moje pierwsze małżeństwo. – Nową tamę zbudowano dopiero w latach osiemdziesiątych dwudziestego wieku, tysiąc czterysta lat po tym, jak runęła stara. Dziesięć minut później dojeżdżaliśmy do wykopalisk archeologicznych Bar ’an. Na utwardzonej drodze dostrzegłem zaparkowany biały minibus i niebieską wojskową ciężarówkę, należącą prawdopodobnie do służby bezpieczeństwa. Buck zatrzymał się za ciężarówką, a Brenner i Zamo kawałek za nami. Wysiedliśmy wszyscy i rozejrzeliśmy się dookoła. Tu i tam widać było kępki mizernych drzew, palm daktylowych i poletek uprawnych, ale przeważały brązowe, wypalone przez słońce nieużytki. – Pustynia, kiedy już się pojawi, jest bezlitosna – powiedział Buck, wpatrzony w jałowy krajobraz. – Tama i pompy nawadniające są bez szans. To tak jak my. I, jak na ironię, dżihadyści. Jedynym zwycięzcą będzie pustynia. Nie minęły dwie minuty od chwili gdy wysiedliśmy z samochodów, kiedy napadły na nas dzieciaki domagające się bakszyszu, potem sprzedawcy pamiątek, a wreszcie dwóch młodych mężczyzn, którzy przedstawili się jako przewodnicy do wynajęcia. W końcu pojawił się oficer NBB i zaoferował ochronę za dwadzieścia dolarów. Musiał być spokrewniony z kapitanem Dammadżem. Mam nadzieję, że jest tu gdzieś bankomat. Naszym bankomatem był Buck, który wręczył oficerowi kilka riali, a potem dał pieniądze dzieciakom, każąc im spadać. Dał też solidny napiwek dwóm przewodnikom za nicnierobienie. Ze wszystkimi w miły sposób porozmawiał po arabsku. Buck to dobry amerykański dyplomata – wszystkim rozdaje pieniądze. Oficer policji przypatrywał się nam, jakby instynkt podpowiadał mu, że nie jesteśmy niewinnymi turystami, za jakich chcieliśmy uchodzić. Ciekawe, czy zauważył nasze kamizelki kuloodporne, a jeśli tak, to czy doszedł do wniosku, że mamy też broń. A może pomyślał, że jesteśmy na tyle głupi, żeby przyjechać tu bez broni? Powiedział coś do Bucka. – On mówi, że policja już odjeżdża i nie możemy tu długo zostać. Tak jakby te błazny mogły nam w czymkolwiek pomóc. Ale dzięki za radę. – Ciekawe, czy to ci sami, którzy porwali Belgów – powiedziałem głośno. Nikt mi nie odpowiedział.

Gliniarz w końcu odszedł, ale sprzedawcy pamiątek, w sumie było ich sześciu, nie dostali jeszcze swojej doli, wymachiwali więc swoim towarem przed naszymi nosami – tanimi dżambijami, wyprodukowanymi pewnie w Chinach; ghutra w jednym, uniwersalnym rozmiarze; sandałami, jak wyżej, oraz pocztówkami. Buck dał sprzedawcom kilkaset riali, wziął kilka pocztówek i nareszcie mieliśmy wolną drogę do wejścia na teren wykopalisk. Zamo, zgodnie z planem, trzymał się z tyłu, ubezpieczając nas, a nasza czwórka przekroczyła kamienny łuk, wyglądający na całkiem nowy, pod którym czterech Beduinów siedziało i żuło liście. Zażądali za wstęp po mniej więcej trzy dolary od osoby. Ruiny wznosiły się wysoko nad otoczeniem. Pokonaliśmy parę kamiennych stopni i spojrzeliśmy z góry na kilka hektarów wykopalisk oraz uszkodzonych murów otaczających wybrukowany podwórzec. Po jego drugiej stronie, u szczytu schodów pięły się ku niebu wysokie kwadratowe kolumny, a obok nich stała grupka turystów słuchająca przewodnika. Ładne ruiny. Lepsze niż w Ma’rib. Tamte były odrażające. Pora wracać. Ale Buck, nasz bezpłatny przewodnik, zaczął już mówić: – To jest świątynia Bar ’an, znana też jako świątynia księżyca, albo Arsz Bilqis, co znaczy tron Bilqis, a Bilqis to sabejskie imię Saby. Niedaleko stąd znajduje się świątynia słońca. To ma sens. – Ta świątynia była poświęcona sabejskiemu bóstwu Almaqah. Proszę, niech mnie ktoś już stąd porwie. Buck, jak to on, przynudzał, a Kate, oczywiście, zadawała pytania. Ona zawsze stara się poszerzyć swoją wiedzę, ale póki nie zaczyna poszerzać mojej, nie przeszkadza mi to. W międzyczasie prawdziwi turyści wraz ze swoim przewodnikiem zgromadzili się na podwórcu. Naliczyłem ich piętnastu. Szukałem wśród nich swojego kumpla z Sany, Matta Longo, ale ci ludzie byli przeważnie w średnim wieku, i sądząc po bladej cerze i okropnym obuwiu, pochodzili z Europy. Przewodnik prowadził swoją grupę w kierunku wyjścia, a kiedy nas mijali, Buck zagadał do niego po arabsku. Rozmawiali dobrą minutę, a potem przewodnik ruszył w stronę minibusa. – Połowa grupy to Niemcy, a druga połowa to Duńczycy – powiedział Buck. W sumie – jedna banda żądnych przygody idiotów. – Wracają do Sany – relacjonował dalej Buck. – Nikt już tu nie zostaje na noc. – A po co w ogóle ktokolwiek tu przyjeżdża? – rzuciłem. – Żeby się czegoś dowiedzieć, panie Corey – odpowiedział zniecierpliwiony Buck. – Żeby zobaczyć historię. Poznać inną kulturę. Okej. Belgowie na pewno poznali inną kulturę. – Jeśli zostaniesz w domu, terroryści zwyciężą – upomniał mnie Buck. Tak wszyscy mówili po jedenastym września i dlatego wyszliśmy wtedy z domów i zapełniliśmy bary i restauracje. Pieprzyć Al-Kaidę. Barman, podwójną! Boże, błogosław Amerykę! Ale tu było inaczej. Tu siedzieliśmy w trzewiach bestii. I mogłem być pewny, że wszyscy – przewodnik, oficer służby bezpieczeństwa, każdy tu obecny, dzwonił teraz, gdzie trzeba i informował, że pojawili się Amerykanie, których można oskubać. Buck spojrzał na zegarek. – Za pół godziny będzie tu pusto. Zaczekamy do tego czasu, a potem wracamy do hotelu Bilqis. Porwani w oazie. Napadnięci w wadi. Buck postanowił zagospodarować nam czas kolejną opowieścią. – Zachodni archeolodzy tu nie wrócą, a lokalne władze nie usuną wędrujących piasków. Za

dziesięć, może piętnaście lat, wszystko na nowo zasypie piach, może z wyjątkiem tych kolumn. – To smutne – skomentowała Kate. Buck odwrócił się i spojrzał na zachód. – Widzicie te wzgórza na horyzoncie? Przelatywaliśmy nad nimi. Tam jest Twierdza Wron. Jemeńczycy wierzą, że po potopie na tych wzgórzach osiadła Arka Noego. Jakieś czterdzieści kilometrów na zachód od Twierdzy znajduje się obóz treningowy Al-Kaidy. Gdzieś tam jest też kryjówka Pantery. A może ukrywa się w Arce Noego. – Predatory powinny przy okazji poszukiwania Pantery rozejrzeć się za Arką Noego – zasugerowałem. – Pantera sam do nas przyjdzie. – Jasne. – Mieliśmy takie same szanse odnalezienia Pantery jak odnalezienia Arki. Na szczęście Pantera sam mógł nas znaleźć. Słońce na zachodzie zaczęło skrywać się za horyzontem. Patrzyłem na odległe wzgórza, przesłaniając oczy. Więc Twierdza Wron znajdowała się niedaleko obozu Al-Kaidy, który, jeśli wszystko dobrze pójdzie, miał wkrótce zostać starty na proch przez amerykańskie myśliwce bombardujące. Tam też, daleko od New Jersey, ukrywał się Bulus ibn ad-Darwisz. Być może spoczywała tam również Arka Noego. W mojej głowie zaczęła się rodzić pewna myśl, która była chyba w stanie zebrać to wszystko w całość i połączyć. – Popieprzone miejsce – wyrwało mi się. Zniecierpliwiony Buck obrócił się na pięcie i poprowadził nas na pusty podwórzec. Zauważyłem, że nie widać nas teraz z drogi, a wokół nie było żywej duszy. Wyjąłem z kabury swojego colta i przełożyłem go do kieszeni bluzy. Brenner zrobił to samo. Buck zwrócił się do Kate i Brennera, ale ostentacyjnie nie do mnie. – Według części uczonych mormońskich, w szóstym wieku przed naszą erą tu miał się osiedlić ich prorok Lehi po ucieczce z Jerozolimy. I tu Lehi miał pochować proroka Izmaela. Mam nadzieję, że Izmael już wtedy nie żył. Naprawdę nie mogłem się doczekać porwania. – Mormoni wierzą ponadto, że w tym miejscu Lehi zbudował statek, którym wraz z rodziną popłynął do Ameryki. Zaraz, zaraz. Czy ten statek miał koła? Ale Buck szybko wyjaśnił: – Istnieją dowody, że w tamtych czasach płynęła tędy rzeka wpadająca do morza. Teraz rozumiem. Z podwórca wspięliśmy się po czternastu – policzyłem je – szerokich kamiennych stopniach. Na górze stało pięć kwadratowych kolumn, wysokich na blisko dwadzieścia metrów. Była też szósta kolumna, w połowie złamana. Buck opowiedział jakąś historię o symbolice złamanej kolumny – miało to jakiś związek z pięcioma niekwestionowanymi filarami islamu i z jednym spornym filarem wiary. Moim zdaniem on zmyśla te swoje historie. Zresztą zmyśla mnóstwo rzeczy. Buck zakończył opowieść i w nietypowy dla siebie sposób zamilkł na długą chwilę. – W tym miejscu najprawdopodobniej zabito Belgów – odezwał się wreszcie. Zapadła cisza. Choć faktycznie przyszła mi wcześniej do głowy taka myśl. Buck postanowił jednak zaczekać z tą informacją aż do teraz. Buck spojrzał na bruk u podstawy kolumn. – Jemeńscy żołnierze, którzy pojawili się tu jako pierwsi, mówili, że te kamienie były zbryzgane

krwią. Były poplamione do tej pory, ale gdyby ktoś nie wiedział, co się tutaj wydarzyło, nie zwróciłby na to uwagi. – To były dwa małżeństwa emerytów z Brukseli i para młodych ludzi z Brugii, podróżujących po Bliskim Wschodzie, a także małżeństwo, też z Brukseli, z szesnastoletnią córką. Nadal wszyscy milczeli. – Wszyscy mieszkali w Sheratonie w Sanie i stanowili część większej grupy. Ta dziewiątka postanowiła wybrać się na wycieczkę do Ma’rib. Zły pomysł. Bardzo zły pomysł. Buck znowu zamilkł. W ruinach nie było już nikogo; minibus i policyjna ciężarówka odjechały. Ani od drogi, ani z ruin nie dobiegał żaden dźwięk. Byliśmy sami. – Ci ludzie nie przyjechali tu, żeby kogokolwiek skrzywdzić, a ich jedyną winą było to, że są z Zachodu – ciągnął Buck. – Że są Europejczykami. Chrześcijanami. I za to zapłacili życiem. – Ciał Belgów nigdy nie odnaleziono, ale ich przewodnika i kierowcę autobusu, młodych mężczyzn z Sany, znaleziono w rowie melioracyjnym, kilometr stąd, z poderżniętymi gardłami… Dzięki temu mieli odpowiedni muzułmański pogrzeb. Ich winą było zadawanie się z niewiernymi, a karą – śmierć. – Co za straszny… bezsens – szepnęła Kate. – To nie jest wojna – stwierdził Brenner. – Tak, to bezlitosna, dokonana z zimną krwią zbrodnia – zgodził się Buck. – I naszym zdaniem Pantera był przy tym? – zapytałem. – Taką informację przekazał nam aresztowany w Brukseli członek al-Kaidy. Jeśli ktoś miał wcześniej jakiekolwiek skrupuły przed zabijaniem tych bydlaków rakietami Hellfire, to już się ich pozbył. Prawdę mówiąc, Bulus ibn ad-Darwisz nie zasłużył na tak lekką śmierć. Zadzwonił telefon satelitarny Bucka. Odebrał, wysłuchał wiadomości, powiedział „W porządku” i rozłączył się. – To był Chet. Czas wracać do hotelu. Innymi słowy, czas na porwanie.

Rozdział sześćdziesiąty czwarty

Samo porwanie trochę mnie rozczarowało. Siedziałem z tyłu w pierwszym samochodzie, a Kate obok Bucka na fotelu pasażera z przodu, żeby nie musiała siedzieć z porywaczem. W końcu jestem dżentelmenem. Brenner i Zamo byli jakieś dwadzieścia metrów za nami. Po opuszczeniu ruin zatrzymaliśmy się na poboczu, wyjęliśmy swoje M4 i położyliśmy je sobie na kolanach; Zamo to samo zrobił ze swoim karabinem snajperskim. Ale przede wszystkim Kate założyła na moment porwania chustę. Kiedy zbliżyliśmy się do wąskiego mostku nad wadi, nadjechała biała toyota land cruiser i zwolniła. Drugi biały SUV zablokował nam drogę z tyłu. Trzeci wcisnął się pomiędzy nas i Brennera. Klasyczny sandwich. Nasze porwanie było wyreżyserowane, ale ci faceci robili to wcześniej naprawdę. SUV z przodu zatrzymał się, blokując przejazd przez mostek, a Buck wyhamował niecałe dziesięć metrów od niego. Obejrzałem się i zobaczyłem, że SUV z tyłu zatrzymuje się tuż za nami. Teraz z kolei zahamował Brenner i trzeci SUV. Byliśmy zakleszczeni na moście. Piękna robota. – Skąd mamy wiedzieć, że to są nasi… ludzie? – zapytała Kate, której wydawało się chyba, że wszyscy Beduini wyglądają tak samo. – Nasi Beduini mieli brody i białe szaty, a ci faceci w samochodach też są brodaci i mają białe szaty – starałem się ją uspokoić. Buck był w tym lepszy. – To są samochody Musy i na pewno ci sami ludzie, którzy nas wczoraj i dziś eskortowali – zapewnił ją. – Jedliśmy z nimi lunch – dodałem. – A Musa nadal z nami współpracuje, prawda? Mój colt wciąż spoczywał w kieszeni bluzy; teraz go odbezpieczyłem. Na brzegach wadi dostrzegłem kilka kobiet piorących ubrania, kilku chłopców brodzących w wodzie oraz kilku mężczyzn łowiących ryby. Część z tych osób podniosła wzrok i spojrzała na pięć samochodów zatrzymujących się na moście – dwa hiluksy i trzy land cruisery. Na pewno domyśliła się, że to jest porwanie, rzecz codzienna, i odwróciła głowy. Na dojeździe do mostu zatrzymała się jakaś ciężarówka, ale kierowca nie zaczął wściekle trąbić, jak to by było w Nowym Jorku. Bądź cierpliwy, Abdul. To tylko Beduini porywają kilkoro turystów. Całość potrwa raptem kilka minut. Otworzyły się tylne drzwi land cruisera przed nami i z samochodu wyskoczył Beduin uzbrojony w AK-47. Wsiadł do tyłu, zatrzasnął za sobą drzwi i przewiesił karabin na piersi tak, że wylot lufy znalazł się trzydzieści centymetrów od mojej głowy. Nie miał wiele do powiedzenia, ale i nie było tu specjalnie dużo do tłumaczenia. Land cruiser przed nami ruszył, a Jasir zawołał do Bucka: – Jalla nimszi, jedziemy. Kiedy mijaliśmy stojącą ciężarówkę, spojrzałem na kierowcę, który dosłownie zasłonił sobie twarz dłońmi. On nic nie widział! Ciężka musiała być tutaj praca policjanta. Kolumna naszych samochodów jechała dalej na północ, w kierunku Ma’rib, ale nim dotarliśmy

w okolice hotelu Bilqis, jadący na przedzie SUV skręcił w lewo na zakurzony szlak prowadzący ku wzgórzom. Nasz pasażer nieco się rozluźnił i powiedział coś do Bucka. – Ten dżentelmen, Jasir, cieszy się, że znowu nas widzi – przetłumaczył Buck. – Robiłeś to już kiedyś? – zapytałem Jasira. Póki co wszystko szło dobrze; nie zauważyłem niczego podejrzanego. Nadal miałem colta w kieszeni, karabin na kolanach i kamizelkę z kevlaru na sobie. Nagle zatrzeszczały nasze wszystkie radiostacje i rozległ się głos Zamo: – Clean Sweep Pięć, czy mnie słychac? – Sweep Trzy, głośno i wyraźnie – odpowiedziałem. – Wszystko w porządku? – Póki co, tak. – U nas to samo. – I dodał: – Do dupy. Mogło być gorzej. Mogło być naprawdę. Albo mogło się zrobić naprawdę. Na trakcie nie było zbyt wiele pojazdów, nie było też zbyt wielu ludzi na porozrzucanych tu i tam poletkach. Znalazła się za to grupka kilku pasterzy kóz, siedzących na kamiennym ogrodzeniu i wyraźnie zainteresowanych kolumną pięciu samochodów. Buck porozmawiał z Jasirem, który wciąż jeszcze był lekko podenerwowany. Pewnie, pomyślałem, mimo że to jest terytorium plemienne, obawia się spotkania z patrolem wojskowym albo nawet ze służbą bezpieczeństwa, chociaż BBN było przekupione. Wątpiłem, żeby Jasir i jego koledzy przejmowali się specjalnie mukhabarat, czyli PSO, czyli tajną policją, która działała głównie w miastach. Jakby co, to zostało przecież zawarte porozumienie z rządem, chociaż o tym akurat Jasir pewnie nie wiedział, tak jak nie wiedział, czego to porozumienie dotyczyło – zamordowania jego szejka w ramach wymiany grzeczności z prezydentem Salehem. Kolejną rzeczą, która mogła zaprzątać głowę Jasira była Al-Kaida. Ja też o niej myślałem. Było całkiem możliwe, że Al-Kaida otrzymała informację o naszej obecności w hotelu Bilqis i w ruinach, i postanowiła samodzielnie zorganizować jakąś akcję. Jeśli jednak Al-Kaida gdzieś się tu przyczaiła, to musiała przecież zdać się na Beduinów, którzy byli tu od dwóch tysięcy lat. Zwróciłem uwagę, że kierujemy się na południowy zachód i przed nami są wzgórza, co oznaczało, że zgodnie z planem jedziemy do Twierdzy Wron. Jeśli jednak jechaliśmy gdzieś indziej – na przykład do obozu szkoleniowego Al-Kaidy – gotów byłem tę podróż skrócić. – Żadnej drogi na skróty, żadnych pomysłów Jasira – powiedziałem do Bucka. – Spokojnie – odpowiedział Buck. – Spokojny będę na pokładzie ottera. – Zadzwonię do Cheta – zaproponowała Kate. – Dobry pomysł. Utworzyła okno, wychyliła się przez nie i wybrała numer telefonu satelitarnego Cheta. Chet nie odebrał. Jasira niewiele obchodziło, że korzystamy z radiostacji czy telefonów satelitarnych, nie przejmował się też tym, że na kolanach trzymamy karabiny, więc może nie powinienem popadać w paranoję. Jechaliśmy do naszego bezpiecznego schronienia, do Twierdzy Wron. Jeśli jednak na miejscu znajdziemy Cheta z poderżniętym gardłem, nie będzie to dobry znak. A może miałem co do tego mieszane uczucia? – Obserwują nas predatory – przypomniałem Kate. – A obok ciebie siedzi Beduin z AK-47 – przypomniała mi Kate.

– I tak jestem górą. – Wszystko przebiega zgodnie z planem – uspokoił nas Buck. Święta prawda. – Który college kończyłeś? – zwróciłem się do Jasira. Buck przetłumaczył moje pytanie, Jasir odpowiedział i Buck znowu przetłumaczył: – On ci dziękuje za komplement. – Jaki komplement? – Powiedziałem, ze jesteś zachwycony jego ghutra. Być może da ci go w prezencie. Wtedy będziesz musiał go nosić. – Dzięki, Buck. – A jak będziesz mnie dalej zmuszał do tłumaczenia swoich głupich uwag, to założysz też jego bieliznę. Kate rozbawiły słowa Bucka, a ja cieszyłem się, że zaczęła się trochę odprężać. Porzuciłem próby konwersacji z Jasirem i skupiłem swoją uwagę na drodze. Po dziesięciu minutach dotarliśmy do szerokiej gruntowej drogi, która posłużyła nam wcześniej za lądowisko. Skręciliśmy w prawo w stronę płaskowyżu, na którym stała Twierdza Wron. – Spróbuj zadzwonić do Cheta – powiedziała Kate. Otworzyłem okno, wychyliłem się i wybrałem numer. – Zostaliśmy porwani – powiedziałem, kiedy odebrał. – Widziałem to. – Na wypadek gdybyś zapomniał, my siedzimy w tych dwóch małych hiluksach. Przekaż pilotom predatorów. – W porządku. Coś jeszcze? – Jest pył? – Dziś nie ma pyłu – odpowiedział po krótkiej przerwie. – Będziecie tu za piętnaście minut. – Schłodź piwo. – Coś jeszcze? – Nie. Usiadłem wygodnie i odprężyłem się. Chat uważał mnie za zabawnego, choć irytującego. Może nawet za lekkiego przygłupa. To dobrze, że tak myślał. Więzienie jest pełne przestępców, którzy mieli o mnie takie zdanie. Brenner, były gliniarz, poznał się na mojej grze. Zamo też. A i Buck był wystarczająco spostrzegawczy. Kate, oczywiście, patrzyła na moje wygłupy podejrzliwie, podobnie jak moi przełożeni. Udawanie durnia ma swoje zalety. Ludzie przestają się pilnować. I popełniają błędy. Buck i Chet byli moimi kolegami, moimi rodakami i członkami naszego zespołu. Nie byli natomiast zaufanymi przyjaciółmi. Coś kombinowali. Dotarliśmy do wąwozu u podnóża płaskowyżu i zaczęliśmy piąć się w górę. W dzień było to jeszcze bardziej przerażające. Znaleźliśmy się na szczycie i ruszyliśmy w kierunku twierdzy. Nie miałem pojęcia, ile czasu tu spędzimy, czekając na delegację Al-Kaidy, która nas sobie obejrzy i potwierdzi naszą tożsamość. Ale gdybym miał spędzić więcej niż tydzień w towarzystwie Cheta i Bucka, poddałbym się pierwszemu dżihadyście, który pojawiłby się w progu drzwi. A póki co, musiałem mieć oko na Cheta i Bucka. Zwłaszcza na Cheta. Miałem do wyboru – czekać i przekonać się, czy Chet zamierza wyrównać stare rachunki CIA z Kate i ze mną, albo zapytać

go wprost. Jeśli będę czekał, mogę nie zdążyć powiedzieć mu: „Wiedziałem, że coś knujesz”. Może powinienem więc zadać wyprzedzający cios. Zanim on zrobi to samo.

Rozdział sześćdziesiąty piąty

N asza kolumna wjechała przez otwartą bramę na ogrodzone murem podwórko Twierdzy Wron i wysiedliśmy wszyscy z samochodów. Dwaj Beduini nie poderżnęli Chetowi gardła. – Na ekranie wyglądało to fantastycznie – powiedział Chet, gratulując nam udanej akcji. – Mam nadzieję, że widziało to wystarczająco dużo miejscowych, żeby wiadomość dotarła już do Al-Kaidy. – Co będzie, jeśli miejscowi albo Al-Kaida wiedzą lub podejrzewają, że jesteśmy w Twierdzy Wron? – zapytałem. – To możliwe – odparł Chet – ale Al-Kaida nie będzie wtrącać się do beduińskich spraw ani organizować oblężenia twierdzy zajętej przez szejka Musę. Pewnie nie. Ale wolałbym się stąd nie ruszać, póki Pantera i jego ludzie nie będą leżeć w plastikowych workach. Podziękowaliśmy naszym beduińskim gospodarzom za miłe porwanie i zgodnie z planem przedstawionym przez Cheta w Adenie, poszliśmy na pierwsze piętro wieży, gdzie mogliśmy czekać na dalszy rozwój wypadków. Chet przyniósł z ciężarówki antenę, którą zamontował za oknem i podłączył do niej swój telefon satelitarny. – Teraz nie będziemy potrzebowali wolnej przestrzeni nad głową, żeby nawiązać kontakt z naziemną stację kontroli predatorów – powiedział. To dobrze. – Albo z ambasadą, Langley, FBI czy Waszyngtonem. Do dupy. – Sygnał telefonu satelitarnego łatwo namierzyć i może nas podsłuchiwać PSO – ostrzegł Chet. – A nawet Al-Kaida, jeśli ma odpowiedni sprzęt. Dlatego musimy ograniczyć rozmowy do minimum. Za to sygnał radiowy z ciężarówki jest bardzo silny i szyfrowany, a więc bezpieczny. Podsumowując, misja była dobrze przygotowana, tyle że możliwości działania w terenie okazały się mocno ograniczone. Tymczasem Chet bardzo chciał udowodnić, że CIA potrafi przeprowadzać chirurgiczne uderzenia na wrogim terytorium, tak jak robiło to, bardzo skutecznie, na początku wojny w Afganistanie. Wojskowi natomiast woleli operacje lądowe. W tym przypadku sekundowałem CIA. Teraz, kiedy mieliśmy nową antenę satelitarna, co jeszcze zrobimy dla zabawy? Może zagramy w „awanturę arabską”? – Mamy trochę gazet, książek i krzyżówek dla zabicia czasu – powiedział Buck, zanim zdążyłem zaproponować grę. – A koniak? – zapytałem Cheta. – Jest jedna butelka do świętowania zwycięstwa. No to już zacznijmy świętować. Usiedliśmy wszyscy ze skrzyżowanymi nogami na dywanie. Z wyjątkiem Zamo, który chodził od okna do okna z karabinem i lornetką. – Ile czasu, waszym zdaniem, zajmie szejkowi Musie skontaktowanie się z Al-Kaidą? – Zapytała Bucka i Cheta Kate.

– Dzień lub dwa – odpowiedział Chet. – Musa da do zrozumienia, że czeka na odpowiednią okazję, może rozpatruje różne opcje albo czeka, aż Al-Kaida sama się z nim skontaktuje i zapyta, czy wie coś o porwaniu Amerykanów. Po ataku na Hunt Oil Pantera mógł poczuć, że tu się robi gorąco i wyjechać stąd. Jeśli tak, to kiedy Musa zaproponuje mu pięciu porwanych Amerykanów, Pantera będzie musiał się zdecydować, czy wrócić tu, czy nie, bo Musa na pewno nie opuści swojego terytorium i nie pojedzie do Pantery. Dlatego oczekiwanie może potrwać długo. Ale jestem przekonany, że tak czy owak Pantera pojawi się w obiektywach predatorów. Być może. Martwiło mnie tylko to długie oczekiwanie. – Jak długo zamierzamy czekać? – zapytałem. – Tyle, ile trzeba. Jasna cholera. – A co będzie, jak skończy nam się tuńczyk? – zapytałem. – Daj spokój, Chet. Jaki jest maksymalny czas przeznaczony na siedzenie tutaj i rozwiązywanie krzyżówek? – Moim zdaniem jakieś dwa tygodnie – odparł z wahaniem Chet. – Potem mogą być problemy z zapewnieniem nam bezpieczeństwa. Nie wspominając o problemach ze zdrowiem psychicznym. Dwa tygodnie w tym lochu? Możemy się rozchorować. Dzwońcie po Clare. – Decyzja nie do końca należy do nas – poinformował nas Buck. – Będę musiał to skonsultować z Langley z jednodniowym wyprzedzeniem. Zobaczymy, jak się rozwinie sytuacja. – Powinniśmy też być w kontakcie z Musą – zasugerowałem. – Nie będziemy dzwonić do Musy – odparł Chet. – On zadzwoni do nas. – Arabowie w ogóle, a Beduini w szczególności, mają zupełnie inne poczucie czasu niż ludzie na Zachodzie – wyjaśnił Buck. – Najprostszą kwestię potrafią omawiać miesiącami. Im się nie spieszy. – Pantera myśli przynajmniej w połowie jak Amerykanin, więc raczej podejmie decyzję szybko – próbował nas uspokoić Chet. – Jest niecierpliwy. I złakniony sukcesu. – Ja też. Przed nami długie oczekiwanie. Albo krótkie. W końcu to, czy zastawiona pułapka okaże się sukcesem zależy od tego, kto ma w nią wpaść. Kate przyszło do głowy dobre pytanie. – Czy o naszym zniknięciu albo porwaniu poinformują media? – Biuro prasowe ambasady zarządziło blokadę informacyjną – wyjaśni Buck. – Co jest bez znaczenia, bo i tak nigdy nie podawało żadnych informacji z Jemenu. A jeśli chodzi o wścibskich dziennikarzy zachodnich, to w Jemenie nie ma praktycznie żadnego przedstawiciela amerykańskich agencji informacyjnych. Tylko BBC ma swoje biuro w Sanie, ale ich jedyny reporter jest teraz na przedłużonym urlopie. Co do dziennikarzy jemeńskich albo źródeł rządowych, to oni albo nic nie wiedzą, albo mają przykazane, żeby nic nie wiedzieć. To jest naprawdę Kraina Zapomniana Przez Czas i czarna dziura Bliskiego Wschodu, skoro można tu zniknąć na kilka miesięcy i nikt za granicą tego nie zauważy. – A jeśli nasze rodziny i znajomi będą się chcieli z nami skontaktować? – zapytała Kate. – Jeśli masz na myśli swoich rodziców, to będą dla nas wakacje. – Nie, nie powiedziałem tego. Siedziałem cicho. Odpowiedział za to Buck: – Każdy z nas napisze własnoręcznie informację, która za pośrednictwem odpowiednich urzędów w Stanach zostanie przekazana wszystkim zainteresowanym. Starajcie się pisać w sposób ogólny i nie wspominajcie o porwaniu. – Uśmiechnął się. – Wszelkie informacje od znajomych i rodziny będą

przekazywane przez naszą ambasadę w Sanie. Przypuszczam zresztą, że tydzień czy dwa bez stałej komunikacji nie powinien stanowić większego problemu. – Ja często nie mam przez tydzień kontaktu z rodziną i przyjaciółmi – wyznał Chet. – Taka praca. Bo i tak wszystkich gówno obchodzi, co się z tobą dzieje. Nie, to nieładnie tak myśleć. Ktoś gdzieś na pewno kochał Cheta. A skoro już o tym mowa, nie wiedzieliśmy praktycznie nic o jego życiu prywatnym, a on z własnej woli nie zdradził się ani słowem. Teraz Kate postanowiła wykorzystać sytuację. – Jesteś żonaty? – zapytała go. Chet zawahał się. – Jesteśmy z żoną w separacji – odpowiedział w końcu. Może to dlatego jest taki dziwny. – Przykro mi – powiedziała Kate, jak to kobieta. Żonie pewnie nie było przykro. – Ten rodzaj pracy i rozłąka nie mają zbawiennego wpływu na małżeństwo – wyznał Chet. Zrobiło mi się go trochę szkoda. Ale z drugiej strony, tutaj mógł mieć cztery żony… a właściwie trzy. Jedną już miał w Stanach. Buck, któremu małżeństwo zastąpiły chyba dziesiątki lat spędzone na zagranicznych misjach, powiedział: – Ten biznes źle się odbija na życiu rodzinnym. Poświęcamy się dla ojczyzny, a ona nie zawsze jest nam za to dość wdzięczna. A nawet nigdy. Ale czym tu się martwic? Robimy to, co robimy, z innych powodów. O wdzięczności nie ma co myśleć. – A jeśli chodzi o czas spędzony tutaj, to bądźmy dobrej myśli – powiedział Buck – i zakładajmy, że znajdziemy się w samolocie wiozącym nas do domu, zanim ktokolwiek się dowie o naszym zaginięciu. Okej, bądźmy dobrej myśli. Otworzyłem książeczkę z krzyżówkami. – Arab, któremu zabrakło amunicji? Jedenaście liter. – Umiarkowany – odpowiedział Brenner, który znał ten dowcip.

Rozdział sześćdziesiąty szósty

N adeszła pora obiadu. Zajadaliśmy się tuńczykiem w puszce, zimną mieszanką warzywną i chlebem tawwa, popijając to ciepłą wodą z butelki. Na deser Chet zapalił papierosa. Zaczęło się ściemniać, zapaliliśmy więc kilka lamp naftowych. Nadeszła kolejna pora modlitwy i Beduini na podwórku zaczęli się głośno modlić. Zatęskniłem za Brooklynem. Kiedy zawodzenia ucichły, Chet powiedział, że musi złożyć raport sytuacyjny i zamierza skorzystać z bezpiecznego radia w ciężarówce. Zaproponowałem, że dotrzymam mu towarzystwa. Zeszliśmy obaj na podwórko, gdzie stała otwarta ciężarówka. Chet sprawdził swoją pocztę głosową i skrzynkę z wiadomościami tekstowymi, złożył raport na temat sytuacji – wszystko było w porządku – a potem rozłączył się i przysunął mi krzesło. – Chciałeś ze mną porozmawiać? – zapytał. – Owszem. – Postanowiłem stać. – O Tedzie Nashu. Pokiwał głową. – Znałeś go. Ponownie pokiwał głową. – Niezbyt dobrze – dodał. – Nieważne. Proponuję układ, Chet. Moja żona, jeszcze przed naszym ślubem, miała z Nashem romans. – Spojrzałem mu w oczy. – Wiesz o tym? – Słyszałem. – Dlatego to, co się stało, mogło mieć charakter bardziej osobisty niż zawodowy. Chet milczał. – Z drugiej strony, Nash na kilka sekund przed śmiercią trzymał wycelowaną w nas – w Kate i we mnie – broń. I to już miało charakter czysto zawodowy. Wiedziałeś o tym? – Nie znam szczegółów. – Właśnie ci mówię o szczegółach. Oto kolejny: Nash był zamieszany w drańską operację, która mogła doprowadzić do amerykańskiego ataku nuklearnego na świat islamu. O tym wiedziałeś? – Jeśli wiedziałem, nie powiem ci tego. – Ale zaraz dodał: – Nie wiedziałem. – No to już wiesz. To mogłoby ci się spodobać – spuścić na nich atomówkę. Ale zamordowanie dziesiątek milionów ludzi i zamienienie Bliskiego Wschodu w zgliszcza to nie jest dobry pomysł. – To twoje zdanie – odpowiedział z uśmiechem. – Tak. I moje zdanie przeważyło. Byliśmy z Kate więźniami pewnego szaleńca, który zamierzał nas zabić. Nash o tym wiedział. Kiedy Kate i mnie udało się wariata załatwić, pojawił się Nash i próbował dokończyć za niego robotę. Nadążasz? – Chyba tak. – Mowa więc o samoobronie, może z niewielką nutą osobistą. – Okej. Ale co to ma wspólnego ze mną. I z naszą misją? – Ty mi to powiedz. – Okej. Nic. – Zastanów się. – Chyba rozumiem, w jakim kierunku podąża twój paranoiczny umysł – powiedział po chwili milczenia. – I szczerze mówiąc, potrafię zrozumieć, w jaki sposób doszedłeś do tak dziwacznych

i błędnych wniosków. Ale… – Żadnych ale, Chet. Myślisz, że jestem aż tak głupi, żeby uwierzyć, że zostaliśmy z Kate poproszeni o przyjazd tutaj, bo nikt inny nie nadaje się lepiej do tej roboty? – Nadajesz się najlepiej do tej roboty, John. I Kate też. – Jasne. Chodzące ideały. Chet zadał mi pytanie, które sam sobie wcześniej zadawałem: – Jeżeli naprawdę wierzysz w to, co mówisz, to po co na litość boską tu przyjechaliście? – Dlatego, że tu są trzewia bestii, Chet. Ty jesteś tą bestią. I jestem tu po to, żeby z bestią porozmawiać. Abo jeśli będzie trzeba, zabić bestię. Chet się nie odezwał. – Ja stąd wyjdę, a ty zadzwonisz do Langley i powiesz im, że ze mną rozmawiałeś i że lepiej całą sprawę zakończyć. – Przekażę treść naszej rozmowy – powiedział. – Ale z tego, co wiem, fakt że zostałeś z żoną poproszony o przyjazd tutaj nie ma nic wspólnego z Tedem Nashem. Macie pełnić rolę przynęty na Panterę, ponieważ zabiliście Lwa. Nic więcej. – I dodał: – Poza tym nie lubię, kiedy mi się grozi. – Ja ci nie grożę. Mówię tylko, że jeśli coś wyniucham albo jeśli coś się stanie z Kate, zabiję cię. Chet zaczynał być wkurzony. – Jeśli coś się stanie Kate, możesz być pewny, że to samo przytrafi się tobie – warknął. – Nie, jeśli wcześniej odstrzelę ci twój pieprzony łeb. Chet pohamował się i odrzekł spokojnym już głosem: – Rozumiem, skąd ci przyszedł do głowy ten pomysł… I wiesz co? Może masz rację. Chociaż nie sądzę. Ale jeśli masz rację, to ja nie mam z tym nic wspólnego. Nie przyjechałem tu wyrównywać rachunki z twoją żoną czy z tobą. Jestem tu po to, żeby zabić Bulusa ibn ad-Darwisza. Ja nie zabijam obywateli amerykańskich… no, z wyjątkiem ad-Darwisza. – Miło mi to słyszeć, Chet. I jeśli wyjedziesz stąd żywy, to tylko dlatego, że cię nie zabiję. To wyrównuje rachunki. Powiedz to chłopcom w Langley. – Muszę wysłać kilka wiadomości – powiedział. – Skończyliśmy? Obróciłem się na pięcie i wyszedłem z ciężarówki. To nie miało sensu. Teraz Chet wiedział, że ja wiem, mógł to sobie przemyśleć i zameldować o tym temu komuś, kto wpadł na genialny pomysł wysłania nas tutaj, żebyśmy się stali pechowymi ofiarami wojny. Zawsze uważałem, że CIA wydało na nas wyrok za to, że Kate załatwiła Teda, a Jemen wydawał się wręcz idealnym miejscem do przeprowadzenia takiej akcji. I nic, co powiedział mi Chet, nie przekonało mnie, że nie mam racji. Tak więc dalszy ciąg odpowiedzi na pytanie Cheta, co ja tu robię, brzmiał: „Od bestii nie da się uciec”. Musisz się z nią zmierzyć. I zabić ją. Albo, jeśli jesteś człowiekiem cywilizowanym lub bestia ma przyjaciół, możesz z nią zawrzeć układ. Miałem nadzieję, że Chet zrozumiał, na czym ten układ miał polegać. Jeśli nie, w drodze powrotnej otter zabierze o jednego pasażera mniej.

Rozdział sześćdziesiąty siódmy

Z powodu braku elektryczności – jeśli nie liczyć ciężarówki – po zachodzie słońca nie bardzo było co robić. Poza tym nigdy już nie będę uważał za oczywistość dostępność ciepłej bieżącej wody. Ani krzesła. Ani zimnego piwa. Nie jestem jakimś mięczakiem czy maminsynkiem; prawdziwy ze mnie miejski wojownik. Cóż, może to wiejskie doświadczenie dobrze mi zrobi. Dogadam się z tkwiącym we mnie Beduinem. Ale muszę się jeszcze raz zastanowić, czy rzeczywiście chcę być watażką. Zresztą mogło być gorzej. Porwanie mogło być prawdziwe. I teraz bym czekał, aż zetną mi głowę. Wszystkim nam brakowało snu, więc nie było problemów z wcześniejszym zaśnięciem. Wyznaczyliśmy dwuosobowe warty w trzygodzinnych zmianach – Brenner i Zamo w pierwszej, ja z Kate w drugiej, Buck i Chet w ostatniej. W ten sposób jakoś dotrwamy do świtu. Paul Brenner spełniał właśnie swoje marzenia o spaniu z Kate – choć pewnie nie tak to sobie wyobrażał. Chet i ja przez cały wieczór nie wróciliśmy w żaden sposób do naszej rozmowy, co nie było niczym niezwykłym, zważywszy na otaczający nas tłum. I tylko w rzadkiej chwili prywatności, w drzwiach wychodka, Chet szepnął do mnie: – Wysłałem informację na temat twoich wątpliwości. Nie dostałem odpowiedzi – dodał. Gówno prawda. W trakcie naszej zmiany, kiedy wyglądaliśmy przez okno, powiedziałem Kate, że rozmawiałem z Chetem na temat Teda Nasha. Kate przez chwilę milczała, po czym przypomniała mi: – Ja miałam to zrobić. – Zrobiłem to inaczej, niż ty mogłabyś zrobić. – To znaczy? – Podzieliłem się z nim swoimi podejrzeniami, że zostaliśmy poproszeni o przyjazd do Jemenu po to, żeby CIA mogło wyrównać z nami rachunki. – Nie bardzo się zgadzam z twoimi podejrzeniami – powiedziała po dłuższej przerwie. – To jest zbyt… szalone. – Tak uważasz? Tu nie chodzi tyko o to, że zabiłaś Teda i zostałaś oczyszczona z zarzutów. Chodzi o to, że zniweczyliśmy plan ataku nuklearnego na kraje muzułmańskie. To nie byle co. Dobrze o tym wiesz. – Siedzieliśmy cicho, zgodnie z umową. – Owszem. Ale ludziom w Langley to nie wystarcza. Śmierć jest lepszym rozwiązaniem. Kate milczała. – I dlatego się tu znaleźliśmy. – Co jeszcze powiedziałeś Chetowi? – spytała. – Powiedziałem, że jeśli spotka cię coś złego albo jeśli choćby nabiorę podejrzeń, że coś złego może cię spotkać, to odstrzelę mu głowę. – Nie powinieneś był tego mówić. – W porządku. Powiem mu, że śmiało nas może zabić. – Chodzi mi o to, John, że możesz się mylić.

– Jeśli się mylę, to co z tego? Nikomu się krzywda nie stanie. – Nie można tak bezkarnie grozić komuś śmiercią. Zwłaszcza jeśli ta osoba nie zrobiła nic złego albo nic nie wie. – Okej. Ale Chet przyjął to spokojnie. Był nawet dla mnie miły po powrocie z ciężarówki. Zauważyłaś? – Jesteś tak samo stuknięty jak on. – Znacznie bardziej, możesz być pewna. Sama mówiłaś, że ktoś tu jeszcze może mieszać. Milczała. – Skąd ta nazwa? Dlaczego operacja nosi kryptonim Clean Sweep? Co my tu robimy? – Okej, rozumiem. Ale… co on ci właściwie powiedział? – Ani nie potwierdził moich podejrzeń, ani im nie zaprzeczył. Powiedział tylko, że rozumie, dlaczego doszedłem do takich błędnych i paranoicznych wniosków i że być może mam rację, ale on nie ma z tym nic wspólnego. Nadążasz? – Nie. – Żałuję, że cię tam nie było. Krótko mówiąc, wyjąłem kota z worka, a Chet przesłał informację swoim ludziom w Langley. Może nawet z nimi rozmawiał. Oceniam teraz nasze szanse na zostanie ofiarami wymiany ognia na pół na pół. – W tym biznesie przeszłość często powraca, żeby cię dopaść – zauważyła Kate, kiwając z namysłem głową. Mnie nic nie dopada. Martwię się, że przeszłość może dopaść ciebie. Tak, jak zrobił to Lew. I Ted Nash. Ten biznes to nieustanna wendetta. Pewnego dnia, kiedy będę już stary, będę siedział w fotelu na biegunach, dopadnie mnie ktoś z przeszłości. Ale nie dzisiaj, nie w tym tygodniu. – To była samoobrona – powiedziałem, żeby poprawić Kate humor. – Ratowałaś nam życie. Nie wracaj do tego. Skinęła głową. Skończyliśmy naszą trzygodzinną wartę i obudziliśmy Cheta i Bucka. Chet już nie spał. Może śnił mu się koszmar, że ktoś we śnie podrzyna mu gardło. Pięciu dżentelmenów z Drużyny A zjadło na podwórku przed domem śniadanie z ośmioma dżentelmenami pustyni, podczas gdy Kate skorzystała z chwili prywatności i umyła się wodą z butelki. Na śniadanie była taka sama owsianka, tyle że teraz Beduini dodali do niej tuńczyka. Chciałem ich poczęstować lekiem na niestrawność, ale odmówili. Po śniadaniu Chet, Buck, Brenner i ja poszliśmy do ciężarówki i oglądaliśmy telewizję. Na obu ekranach leciała powtórka wczorajszego show – piękne widoki Jemenu z lotu ptaka. Czułem się, jakbym wzbijał się w powietrze. Chet sprawdził łączność i złożył raport sytuacyjny, a naziemna stacja kontroli zameldowała, że nie odkryła żadnej niezwykłej aktywności w regionie. Ot, kolejny zwykły dzień na terytoriach plemiennych i kolejny spokojny dzień na terytoriach Al-Kaidy. To jednak mogło szybko się zmienić. Dla zachowania tężyzny fizycznej obeszliśmy dookoła podwórko, tak jak obchodzi się w więzieniu spacerniak. Naliczyłem czternaście jaszczurek. – Zapytaj naszych Beduinów, czy mogą zdobyć piłkę nożną – poprosiłem Bucka. – I jakieś normalne jedzenie z Ma’rib. Ja płacę. – Powiedzieli mi, że nie wolno im opuszczać tego miejsca – wyjaśnił Buck. – I nikt nie może tu

przyjechać, chyba że skończy się żywność lub woda. Jesteśmy tu zamknięci do odwołania. – Kiedy zaczniemy zabijać i zjadać wielbłądy? – Tu nie ma wielbłądów. Ale za ścianą są kozy i nasi gospodarze chyba codziennie jedną zabijają. – A ile ich zostało? – Dostatecznie dużo na długie oblężenie. A skoro o tym mowa, Kate, Brenner i ja suszyliśmy Buckowi i Chetowi głowę, żeby się dowiedzieli, jak przebiegają rozmowy szejka Musy z Al-Kaidą. Niestety, zarówno Buck, jak i Chet uznali, że jest jeszcze za wcześnie, żeby pytać szejka. – To byłoby niegrzeczne – tłumaczył Buck. – Może za kilka dni. – Niech się sprawy toczą swoim trybem – zgodził się z nim Chet. – Musimy sprawiać wrażenie ufnych, spokojnych o swój los i mężnych. Przyszła pora lunchu, który zjedliśmy na piętrze, tam, gdzie spaliśmy. Znowu tuńczyk. Buck wytłumaczył marne zaopatrzenie z Waszyngtonu słowami: – Nie chcemy podkreślać różnic dzielących nas i naszych beduińskich sojuszników. Poza tym nie możemy wyglądać za dobrze, kiedy przyjdą nas oglądać ludzie z Al-Kaidy. Dlatego musi nam wystarczyć kozie mięso i owsianka. – Uśmiechnął się. – Przecież nie możemy w niewoli utyć. Wyobraziłem sobie szacowne gremium z CIA dyskutujące na ten temat. Drużyna A musiała trochę pogłodować, żeby przypominać ofiary porwania. Nie wspominając już o prysznicu i goleniu. Ponieważ nie mieliśmy już sobie nic więcej do powiedzenia, prócz jakichś głupot, wszyscy zamknęli się w sobie i zajęli czytaniem albo rozwiązywaniem krzyżówek. Kate intensywnie ćwiczyła, a Brenner od czasu do czasu do niej dołączał, robiąc skłony i skręty. Powinienem zawołać Beduinów, żeby to zobaczyli. Mieliśmy apteczkę, więc Brenner pomógł Zamo zmienić opatrunek. Później Brenner zapewnił nas, że z ręką Zamo jest wszystko w porządku. Może tak. A może powinniśmy go stąd zabrać. Napisaliśmy też odręcznie listy do przyjaciół, rodziny, bukmacherów i kogo tam jeszcze. Listy miały być przesłane mailem pod wskazane adresy. Buck zasugerował, jak powinien brzmieć ostatni akapit, a szło to jakoś tak: „Przez tydzień lub dwa nie będę się mógł w żaden sposób komunikować. Jeśli będziecie chcieli się ze mną skontaktować, podaję adres mailowy amerykańskiej ambasady, utworzony specjalnie do tego celu. Być może nie będę mógł przez mniej więcej tydzień odpowiedzieć, ale na pewno przeczytam waszą wiadomość i skontaktuję się z wami najszybciej, jak będę mógł”. – Napisz swoim rodzicom, że tęsknię za nimi – powiedziałem Kate. Chet i Buck zebrali wszystkie listy i przesłali je szyfrowanym łączem do ambasady albo do Waszyngtonu – sami nie wiedzieli dokładnie dokąd. – To jak głupie pocztówki, które trzeba było wysyłać do rodziców z letniego obozu – podzieliłem się swoimi przemyśleniami z Kate, Brennerem i Zamo. Tyle, że było w tym coś przyprawiającego o gęsią skórkę. Dzień minął. Beduini odprawili wszystkie swoje modlitwy. My obeszliśmy całe podwórko i zwiedziliśmy wszystkie piętra naszej wieży. Nie różniły się od siebie niczym, z wyjątkiem mafradżu. Piękny widok. Dla przełamania monotonii odlałem się z mafradżu do szybu na ekskrementy – pięć pięter w dół do parteru wypełnionego po sufit gównem. Najdłuższy sik, jaki kiedykolwiek wykonałem. Innym ważnym wydarzeniem tego dnia było ładowanie baterii telefonu w ciężarówce. Obserwowanie, jak rośnie wskaźnik poziomu naładowania baterii jest fascynujące. Tymczasem Beduini nigdy nie sprawiali wrażenia znudzonych. Posiadali nieskończenie wielkie umiejętności siedzenia w kręgu i pieprzenia o niczym. Kiedy nie mówili do siebie nawzajem, mówili

do swoich telefonów komórkowych. Przez cały dzień parzyli herbatę, modlili się i spali, kiedy zmorzył ich sen. Mieli jakiś rytuał mycia związany z modlitwą, ale był on znacznie bardziej symboliczny od tradycyjnego myju-myju. Od czasu do czasu jeden z nich wspinał się na kamienną platformę i zerkał za mur, ale generalnie nie traktowali służby wartowniczej zbyt poważnie. Pewnie dlatego, że nie traktowali zbyt poważnie jemeńskiej armii. A nie znali jeszcze nowego gracza na tym terenie – Al-Kaidy. Nie sądzę też, żeby Beduini rozumieli, o co chodzi z tymi predatorami, które nas obserwowały, i jak to się dzieje, że na monitorach w ciężarówce widzimy coś z wysokości dwóch czy trzech kilometrów. Kiedy zapytałem o to Cheta, powiedział: – Gdybym pokazał im monitory, zrozumieliby, co można dzięki nim osiągnąć bez zrozumienia technologii. Tak samo jest z ich telefonami komórkowymi. Oni wiedzą, że to nie są czary, ale im mniej wiedzą, tym lepiej. Byłem natomiast pewny, że szejk Musa wiedział więcej na temat predatorów z pociskami Hellfire. Na przykład to, że nie chciałby pojawić się na którymś z monitorów z iksem pomiędzy oczami. Mógłbym pewnie popaść w poetyckie tony, mówiąc o Beduinach i idealizować ich tak, jak czyni to większość ludzi z Zachodu, ale to byli zwyczajnie prości, nieskomplikowani i pozbawieni ambicji ludzie, potrafiący czerpać przyjemność z picia herbaty. A tych ośmiu na naszym podwórku było szczęśliwych, że mogą tu siedzieć, zamiast wypruwać sobie flaki pasieniem wielbłądów czy kóz albo wydzieraniem życiodajnych plonów z jałowych pól. Jak powiedział Chet, mieli swój Koran do czytania – o ile potrafili czytać – swoją broń i swoją wiarę. I trochę liści khat dla zabicia czasu i poprawy nastroju. A skoro już mowa o żuciu khat, to Chet mniej więcej trzy razy dziennie wyprawiał się do mafradżu i zawsze wracał stamtąd uśmiechnięty. Wyobrażałem sobie, jak się potyka, wpada do szybu na ekskrementy i spada pięć pięter w dół, wprost na kupę gówna. To mogło się zdarzyć. A teraz z innej beczki. Bzykanie to nic wielkiego, ale brak bzykania to wielki problem. Capisce? Nadszedł wieczór i dla odmiany zjedliśmy kolację z Beduinami na świeżym powietrzu. Owsianka, kasza manna, kozie mięso, tawwa, herbata i tuńczyk. Na deser owoce z puszki. Beduinom smakowały owoce w słodkim syropie i wyjedli nam prawie całe zapasy. Kate pozwolono dołączyć do naszego towarzystwa pod warunkiem, że założy balto i hadżib i usiądzie nieco z boku. Dla mnie brzmiało to rozsądnie, ale Kate się wzdragała. Buck upierał się jednak, żeby zjadła kolację z nami, choć w lekkim oddaleniu. – To wielki wyłom w ich zwyczajach i powinniśmy wykorzystać okazję do zbliżenia naszych kultur – tłumaczył. Przyznałem mu rację i zaproponowałem: – Dziesięć metrów będzie w sam raz. Kate, choć z oporami, w końcu się przełamała. Miło było zjeść z nią kolację. A potem… wcześnie do łóżka, trzy zmiany warty, niespokojny sen i świt. Wcześniej nie doceniałem świtu. Teraz rozumiem, dlaczego starożytni czcili słońce. Słońce to życie. Noc to śmierć. Trzeciego, a może czwartego dnia, kiedy byłem zajęty ponownym czytaniem etykiety na puszce z mieszanką warzywną, Kate zapytała mnie: – Jak się trzymasz? – Świetnie. Nadałem imiona wszystkim wronom. A ty jak?

– Okej. Fizycznie, doskonale. Ale zaczyna się u mnie pojawiać syndrom sztokholmski. – Uśmiechnęła się. – Zaczynam się identyfikować z Beduinami. – To wspaniali chłopcy – przyznałem jej rację. – Nigdy nie widzieli twojej twarzy, a wiedzieli, że będziesz znakomitym kompanem przy kolacji. – To bardzo pocieszające, że nadal jesteś dupkiem – skwitowała z uśmiechem. – Dziękuję. – Dobrze wiedziałem, że Kate docenia mnie bardziej w tym męskim kraju. Zauważyłem też, że nie brakuje mi informacji. Albo wyników sportowych. Kiedy człowiek zostanie odcięty od cywilizowanego świata, na kilka dni zamyka się w sobie, aż pewnego dnia zdaje sobie sprawę, że to wszystko gówno warte. Co za różnica, co się dzieje w Waszyngtonie, Londynie, Moskwie, Nowym Jorku czy Kairze? Tam nikogo nie interesuje, co ja robię. Mimo to chciałbym wiedzieć, jak poszło chłopakom z Yankees w wiosennych rozgrywkach. Jeśli wrócę żywy, ktoś zaspokoi moją ciekawość. Jeśli nie, to jaka to różnica? À propos powrotu, ani Chet, ani ja nie wspominaliśmy o naszej rozmowie w ciężarówce. Nic więcej nie mieliśmy sobie do powiedzenia, a on nie zamierzał mi zdradzić, co powiedzieli mu jego szefowie w Langley. Mogłem się mylić, ale wtedy nie warto było już na ten temat rozmawiać ani robić czegokolwiek. Ale jeśli miałem rację, to Chet i jego ludzie zastanawiali się teraz intensywnie, czy John i Kate powinni brać udział w operacji Clean Sweep. Dotarło też pewnie do nich, że skoro John Corey wiedział albo podejrzewał zamach na swoje i swojej żony życie jeszcze w Nowym Jorku, to mógł komuś zostawić przed wyjazdem list z dopiskiem: „Otworzyć na wypadek mojej śmierci”. Może powinienem był tak zrobić, ale nie zrobiłem. Może dlatego, że nie zamierzałem dać się zabić w Jemenie przez CIA. A może dlatego, że gdyby Kate i mnie zabiła Al-Kaida albo Pantera, nie chciałbym, żeby obwiniano Agencję o zbrodnię, której nie popełniła. Moje uczucia wobec Agencji nie miały znaczenia, w końcu była ona naszą pierwszą linią obrony, a ja jestem odpowiedzialnym profesjonalistą. Następnego popołudnia, po modlitwie a przed zjedzeniem ostatniej puszki tuńczyka, zadzwonił telefon satelitarny Cheta. Chet podszedł do okna, gdzie leżał podłączony do zewnętrznej anteny aparat i odebrał. – Okej, dziękuję – powiedział do słuchawki po wysłuchaniu wiadomości i zwrócił się do nas: – Predatory zauważyły trzy białe land cruisery jadące z północy w kierunku tego płaskowyżu. – Kto to jest twoim zdaniem? – zapytała Kate. – Albo uzupełnienie zapasów… – zastanawiał się głośno Chet – albo ludzie, na których czekamy. – Dlaczego Musa nas nie uprzedził? – zapytał Brenner. – Mógł uprzedzić swoich ludzi, nie nas – odparł Buck. Faktycznie, usłyszeliśmy na podwórku zgiełk. Podeszliśmy do okna. Naszych ośmiu Beduinów stało na podwórku z AK-47 w rękach, a jeden rozmawiał przez telefon. Potem czterech z nich ruszyło biegiem w kierunku wieży i po chwili usłyszeliśmy, jak wbiegają po kamiennych stopniach schodów na górę. Chwyciliśmy za nasze M4 i zajęliśmy pozycje wokół klatki schodowej. Na szczycie schodów stanął Buck z karabinem przewieszonym przez ramię. Beduini biegli po schodach, głośno krzycząc. – Al Kaida przyjeżdża zobaczyć porwanych Amerykanów – przetłumaczył Buck.

Wspaniale. Jak bardzo musiałem być znudzony, skoro nie mogłem się doczekać wizyty Al-Kaidy.

Rozdział sześćdziesiąty ósmy

– Pantera złapał przynętę – powiedział szczęśliwy Chet. Szczęśliwy także dlatego, że to nie na niego Pantera polował. Chet, jako szpieg, był tu właściwie nieobecny. – Idę kontrolować predatory – rzucił i tyle go widzieliśmy. Teraz musieliśmy zacząć wyglądać, jak porwani zakładnicy, którzy na szczęście byli dobrze traktowani przez porywaczy. Kate zasłoniła chustą włosy i twarz, kiedy wbiegło czterech Beduiniów i w pospiechu zaczęło zbierać nasze rzeczy, w tym zamontowaną za oknem antenę. Trudno byłoby się wytłumaczyć ludziom z Al-Kaidy, gdyby zadzwonił nagle nasz telefon, dlatego wyłączyliśmy wszystkie telefony – satelitarne i komórkowe – oraz radiostacje. Beduini zanieśli nasze bagaże piętro wyżej. Podobnie postąpili z kartonami zawierającymi konserwy oraz książkami i gazetami, pozostawiając nam na podłodze tylko chleb i wodę. Nasz przyjaciel Jasir wraz z drugim Beduinem zwinęli też i zanieśli na górę dywan. Beduini chcieli zabrać nasze M4 i karabin snajperski Zamo, ale Brenner stanowczo zaprotestował i wcisnęliśmy je pod posłania. Zatrzymaliśmy także przy sobie nasze colty, ukrywając je za plecami w okolicach krzyża. Musieliśmy natomiast zdjąć kamizelki z kevlaru, bo mogłoby je dostrzec czujne oko chłopców z Al-Kaidy. Kate swoją zdjęła, dla przyzwoitości, w wychodku. Oddaliśmy też Beduinom swoje zegarki i niedyplomatyczne paszporty, którymi wylegitymowaliśmy się w hotelu Bilqis. Paszporty dyplomatyczne zostawiliśmy sobie na wypadek, gdybyśmy musieli salwować się ucieczką przez saudyjską granicę. Planowaliśmy to przez kilka ostatnich dni i chyba udało nam się pomyśleć o wszystkim. A jednak nie. – Koc Cheta – zauważyła Kate. Słusznie. Buck zabrał koc z podłogi i wyrzucił go przez okno. Ja na jego miejscu wrzuciłbym go do szybu na ekskrementy. Czy teraz już wyglądaliśmy jak zakładnicy więzieni tu przez ostatnie cztery dni? Na pewno tak śmierdzieliśmy. I ostatnia rzecz. Przybrudziliśmy podłogę w miejscu, gdzie leżał dywan. Największe wrażenie zrobił na nas jednak swoją gorliwością Buck, proponując: – Może powinniśmy tu przynieść jakieś ptasie gówno. – To twoje zadanie, Buck – powiedziałem. Zrezygnował. Usłyszeliśmy na zewnątrz jakiś hałas i podeszliśmy do okna. Brama była otwarta i na podwórko wjeżdżał właśnie biały land cruisier, a za nim kolejny i jeszcze jeden. Przyjechała Al-Kaida. Patrzyliśmy, jak czterech Beduinów otwiera tylne drzwi samochodów i pomaga wysiąść pasażerom z czarnymi kapturami na głowach. Było ich pięciu, wszyscy w białych strojach i sandałach. Każdy miał przez ramię przewieszony karabiny AK-47. W tym kraju nawet negocjatorzy z zawiązanymi oczami nosili broń. – Będą wiedzieli, że przywieziono ich do Twierdzy Wron – zauważył Brenner. – W górach jest dużo takich fortec – uspokoił go Buck.

Miałem nadzieję, że kierowcy wykazali się sprytem i wozili tych dupków przez kilka godzin w kółko. Obserwowaliśmy, jak pięciu facetów z Al-Kaidy jest prowadzonych z zasłoniętymi oczami przez podwórko w kierunku wieży. Żeby tylko nie wpadli na szpiegowską ciężarówkę. Nadszedł czas, żeby wyglądać jak piątka wartych sto tysięcy dolców Amriki. Usiedliśmy na gołej drewnianej podłodze. Od lewej: Brenner, Zamo, Buck, ja i Kate. Nasza czwórka Beduinów przyniosła trzy pary kajdan. Odrzuciliśmy ich uprzejmą propozycję założenia ich na nasze nogi i zrobiliśmy to sami – Brenner i Zamo skuli się jednymi kajdankami, a drugimi Buck i ja. Kate, jako kobieta miała kajdanki tylko dla siebie. Zostawiliśmy sobie kluczyki. Ostatnią rzeczą było zdjęcie butów i skarpetek. Beduini schowali je pod posłaniami. – Potrzyjcie stopami o podłogę – przypomniał nam Buck. – Nogi muszą być brudne. Słusznie. Nie wolno lekceważyć inteligencji i spostrzegawczości wroga. Oni nie są tacy głupi, na jakich wyglądają. Zresztą, pewnie doskonale wiedzieli, jak powinien wyglądać zakładnik. Wszystko to mogło być, oczywiście, pułapką i wtedy za pięć minut będziemy prawdziwymi zakładnikami albo trupami. Z drugiej strony, Musa i jego Beduini mieli wcześniej dość okazji, żeby nas zdradzić. Co ważne, mieliśmy swobodne ręce i broń, po którą mogliśmy w każdej chwili sięgnąć. Ze schodów ktoś zawołał po arabsku; odpowiedział mu Jasir. – W porządku? – zapytałem Kate. – Wszystko gra. – Głowa spuszczona, wzrok wbity podłogę – przypomniał jej Buck. Kilka sekund później w pomieszczeniu pojawiło się pięciu zakapturzonych facetów z Al-Kaidy prowadzonych przez trzech Beduinów. Beduini ustawili gości w szeregu, ramię przy ramieniu, jakieś półtora metra od nas, a potem po kolei zdejmowali im z głów czarne kaptury. Znaleźliśmy się twarzą w twarz z wrogiem.

Rozdział sześćdziesiąty dziewiąty

Delegacja Al-Kaidy, ustawiona w szeregu, z karabinami przewieszonymi przez ramię, wyglądała jak pluton egzekucyjny. Poza tym pięciu mężczyzn to chyba za dużo do zidentyfikowania Amerykanów, był to więc typowy pokaz siły, na który Beduini nie powinni byli pozwolić. Skoro jednak tak się stało, można było się spodziewać, że chłopcy z Al-Kaidy zaczną się tu zaraz szarogęsić. W naszym diwanie zostało czterech Beduinów, w tym Jasir, który zdawał się pełnić tu rolę gospodarza. Armiki powinni wyglądać na wystraszonych, zdenerwowanych, zmęczonych i przygnębionych, co z grubsza sprowadzało się do spuszczenia głowy i nie odzywania się, jeśli nie było się o to proszonym. Z drugiej strony, Al-Kaida wiedziała, że to nie są zwyczajni turyści, mogliśmy więc sobie od czasu do czasu pozwolić na odrobinę nieposłuszeństwa. Przyjrzałem się piątce stojących przed nami bojowników. Byli reprezentantami młodej frakcji – mieli pewnie niewiele ponad dwadzieścia lat, ale ogorzałe i przedwcześnie postarzałe twarze. Nie mieli bród, ale nie byli też starannie ogoleni. Wyglądali ponuro, a przecież powinni się cieszyć. I tylko facet po prawej patrzył na mnie i uśmiechał się, co wydało mi się dziwne. Wreszcie go rozpoznałem. – Cześć. Pamiętasz mnie? – zapytał Nabil as-Samad. Moi towarzysze zwrócili głowy w moim kierunku, a czterech Beduinów, którzy nie znali angielskiego, wydawało się kompletnie zaskoczonych, że bojownik Al-Kaidy uśmiecha się do amerykańskiego zakładnika i z nim rozmawia. Nic dziwnego, w końcu jedliśmy razem bajgle. Powinienem tylko skinąć głową, ale postanowiłem się odezwać, żeby moi koledzy z zespołu wiedzieli, kim jest ten facet. – Widzieliśmy się z Nabilem na śniadaniu w Nowym Jorku – wyjaśniłem. – Miał dla mnie jakieś ważne informacje. Nabil uznał, że to zabawne i przetłumaczył moje słowa swoim kolegom, którzy również uznali to za zabawne. Kolejne słowa Nabila już nie były takie zabawne. – Żydowski bar dla mnie nie zabawny. Ty nie zabawny. Ty nie wrócić do domu nigdy. Nabil powinien podszkolić się w czasownikach, wiedziałem jednak, że oczekuje ode mnie zrozumienia przesłania, które w poprawnej angielszczyźnie brzmiałoby następująco: „A więc, detektywie Corey, spotykamy się ponownie, tyle że tym razem sytuacja jest odwrotna. Czyż nie, detektywie Corey?”. Ha, ha, ha. Wal się. Postanowiłem grać dalej swoją rolę i utkwiłem wzrok w podłodze. Podsumowując, stało się tak, że kiedy Departament Stanu wystąpił o wizy jemeńskie dla mnie i Kate, informacja ta dotarła do Al-Kaidy w Jemenie. Zdarza się to nagminnie i zwykle nie jest przyczyną żadnych kłopotów dla amerykańskich turystów, biznesmenów czy dyplomatów udających się do Sany – pod warunkiem, że nie jest się na liście śmierci Al-Kaidy. Część rozrywkowa się skończyła, czas na interesy. Nabil powiedział coś do Jasira, który wręczył mu nasze paszporty. Nabil trzymał w ręku jakieś kartki papieru, zapewne fotokopie naszych paszportów zrobione

w hotelu Bilqis. Nabil przekazał nasze paszporty wraz z fotokopiami swoim czterem kolegom, którzy zaczęli dokładnie je studiować, zerkając przy tym na nas. Nabil, który w nowym Jorku zrobił na mnie wrażenie sympatycznego kutafona, teraz pokazał swoje drugie oblicze. – Głowy do góry! – wrzasnął. – Patrzcie na mnie! Unieśliśmy głowy, a pozostałe dupki porównywały nasze twarze z fotografiami w paszportach i na fotokopiach. Nabil już wcześniej dokonał pozytywnej identyfikacji detektywa Johna Coreya, a teraz pozostali geniusze z Al-Kaidy zdawali się zgadzać z tym, że Buck, Brenner i Zamo to ci Amriki ze zdjęć w paszportach. Problem sprawiała im tylko Kate, owinięta chustą. – Zdejmij hadżib! – warknął Nabil. Kate posłusznie odsłoniła twarz i pięciu dupków zaczęło się jej przyglądać. Ciekawe, ile kobiecych twarzy widzieli w swoim życiu? Zgodnie uznali, że zdjęcie Kate pasuje do jej twarzy i Jasir zabrał im nasze paszporty. – Załóż hadżib! – polecił Nabil. Następnie Nabil sięgnął po dwie kolejne kartki papieru i wręczył je Jasirowi. Jasir skinął głową i zapytał Bucka o coś po arabsku. Buck odpowiedział, a potem zwrócił się do nas: – Mają kopie paszportów dyplomatycznych Kate i Johna. Pewnie z jemeńskiego konsulatu w Nowym Jorku. Chcą wiedzieć, gdzie… – Zamknij się! – wrzasnął Nabil. – Gdzie paszporty dyplomatyczne? – zwrócił się do całej grupy. – W ambasadzie – odpowiedział Buck po angielsku. – Kłamiesz. W tym momencie wtrącił się Jasir i coś powiedział, być może zapewniając Nabila, że Beduini przeszukali nas i nie znaleźli paszportów dyplomatycznych. W rezultacie Jasir, Nabil i pozostałych czterech dupków z Al-Kaidy zaczęli się kłócić, a Buck ściszonym głosem tłumaczył nam urywki ich rozmowy. – Chcą nas zrewidować… i przeszukać posłania… i przeszukać cały diwan. Że też nigdy sprawy nie mogą się potoczyć tak jak powinny. – Kto tu, do cholery, rządzi? – zapytałem Bucka. – Jasir chyba traci rezon – powiedział Buck. Wspaniale. Nabil przerwał kłótnię na chwilę wystarczająco długą, żeby kazać nam się zamknąć. Ale Buck, który rozumiał treść ich rozmów, powiedział coś Jasirowi po arabsku. Usłyszałem słowo „Musa”. Jasir momentalnie przypomniał sobie, że ma jaja i wydarł się na Nabila i jego przydupasów. Zaległa cisza. Dobrze, Jasir. Wyjaśnij im, kto tu rządzi. Zerknąłem na swoich rodaków i zobaczyłem, że są zaniepokojeni. Kiedy Nabil i Jasir zajęli się rozmową, szepnąłem do Brennera, Zamo i Kate: – Kiedy powiem „teraz”, policzcie do trzech i wiecie, co macie robić. Skinęli głowami. Kate lubi mi zarzucać, że czasem zmieniam plany. Ale robię to tylko wtedy, gdy plan A nie wypali. Krótko mówiąc, dżihadyści mieli przed sobą to, czego chciał Pantera, czyli nas. W każdej chwili mogli zdobyć przewagę nad Beduinami i nas odbić. Albo po prostu zastrzelić. Dlatego, gdyby zaszła taka potrzeba, musieliśmy załatwić tych pięciu drani, nim zdążą sięgnąć po swoje karabiny. To oznaczałoby oczywiście koniec negocjacji i koniec operacji Clean Sweep, a także

przekreślenie jakichkolwiek szans na trafienie Pantery pociskiem Hellfire. Cóż, czasami trzeba myśleć przede wszystkim o sobie i zadowolić tym, co osiągalne – w tym przypadku pięcioma dżihadystami, którzy stawali się trochę za bardzo agresywni. Nabil i Jasir trochę się uspokoili, ale wciąż trajkotali. Tymczasem czterech pozostałych wlepiało w nas wzrok, jakby chcieli się przekonać, czy nie jesteśmy przypadkiem prawdziwymi gośćmi Beduinów, a nie porwanymi zakładnikami. Rozglądali się też uważnie po całym pomieszczeniu i wyglądali przez okna, próbując domyślić się, gdzie są. W Twierdzy Wron? Czy może w jakiejś innej fortecy? Wskazówką mogłoby być okno za ich plecami wychodzące na podwórko, a przede wszystkim na ciężarówkę do przewozu ryb. Hej, Abdul, co ona tutaj robi? Pozostałych trzech Beduinów stało tuż za plecami delegatów Al-Kaidy i utrzymywało ich, dosłownie, w szeregu z głowami skierowanymi na wprost. Jeden dupek z Al-Kaidy próbował się obejrzeć przez ramię, ale wtedy z zaskoczeniem i satysfakcją zobaczyłem, jak stojący za nim Beduin wali go lufą karabinu w głowę. Jakby chciał powiedzieć: „Mówiłem nie podglądaj, dupku. Spróbuj jeszcze raz, a twój mózg znajdzie się na podłodze”. Słusznie, chłopcy. To jest wasz fort, wy tu rządzicie. Co ważniejsze, nie zauważyłem, żeby te dwie grupy się kochały. Beduini rządzili tu i rządzą nadal od dwóch tysięcy lat; Al-Kaida była tolerowana, póki rozumiała, do kogo należy ta ziemia. Tymczasem Nabil spędził trochę czasu w Amrika i zapomniał o dobrych manierach. Co ciekawe, to Buck musiał przypomnieć Jasirowi, że to nie Al-Kaida jest tu panem i władcą. Przynajmniej na razie. – Co tu robić? Po co tu jest? – krzyknął na mnie Nabil. Zgodnie z tym, co mówił wcześniej Buck – ja mówię, ty strzelasz – to on odpowiedział na pytania Nabila: – Jesteśmy pracownikami ambasady i przyjechaliśmy zwiedzić ruiny. – Ty kłamie! – odparował Nabil. – Po co jechali do Adenu? – W sprawach ambasady. – Ty kłamie! Jak jechali do Ma’rib? – Samochodem. – W hotelu mówi, że jedzie z Sany. – Przecież wiesz, że przyjechaliśmy z Adenu. Nabil, uświadomiwszy sobie chyba, że jego angielski jest zbyt słaby, żeby wydobyć od nas prawdę, postanowił wykorzystać znajomość arabskiego Bucka i kontynuował przesłuchanie w tym właśnie języku. Usłyszałem słowa: an-Numajr, Al-Kaida, Amrika, Sana, Aden i Ma’rib a nawet Ghumdan. Nie ulegało wątpliwości, że Nabil podejrzewa nas o przyjazd tutaj w poszukiwaniu an-Numajra. Prawidłowa odpowiedź brzmiała: A z jakiego innego powodu mielibyśmy tu przyjechać, durniu? Buck jednak nie zamierzał ułatwiać mu zadania. Nie rozumiałem, rzecz jasna, co Buck mówił, ale byłem przekonany, że stary zimnowojenny wojownik trzymał się twardo swojej wersji, choćby nie wiem jak niewiarygodnie ona brzmiała. Byłem też pewien, że Nabil i jego kumple, a także ich szef, an-Numajr, musieli być cholernie wściekli z powodu śmierci kolegów na drodze do Adenu, do której przyczynił się pocisk rakietowy Hellfire. Nie wspominając o skopaniu im tyłków podczas ataku na instalacje Hunt Oil. Biorąc to wszystko pod uwagę, chłopcy z Al-Kaidy nie mogli być w dobrych nastrojach. Najchętniej by nas zabili. Tyle, że wcześniej musieli nas odkupić. Nabil, jak się domyślam poinstruowany odpowiednio przez szefa, starał się ustalić, czy Amriki

wiedzą albo podejrzewają, że Pantera jest w Ma’rib. Niewykluczone, że Pantera próbował jednocześnie ustalić, czy wszystko to nie jest pułapką zastawioną przez Amriki z pomocą szejka Musy. Na szczęście Nabil nie miał szansy uzyskać takich informacji od Amriki, dopóki Amriki nie byli więźniami Al-Kaidy. A nie byliśmy nimi – jeszcze. Niełatwo jest przesłuchiwać cudzego więźnia. Przekonałem się o tym osobiście podczas poprzedniego pobytu w Jemenie i ostatnio w więzieniu Ghumdan. Odpowiedzi Bucka pogłębiały tylko frustrację Nabila, który zakończył wreszcie tę dyskusję i powiedział coś do Jasira. – Nabil chce zobaczyć broń, którą mieliśmy przy sobie w chwili porwania – powiedział Buck. To był sygnał dla mnie, żeby powiedzieć „raz, dwa, trzy, teraz!” i pokazać im tę broń. Ale może powinienem zobaczyć, jak sobie z tym poradzi Jasir. Jasir i Nabil wyraźnie zaczęli się po raz drugi rozpalać, a Buck wykorzystał sytuację, kiedy tamci się przekrzykiwali. – Jasir powiedział, że pokaże nas i tylko nas, nic więcej. Znajomy Johna z Nowego Jorku może wyczuć podstęp. To prawda. Al-Kaida nie jest głupia. Żałowałem, że Chet tego wszystkiego nie widzi i nie słyszy. Mógłby się sporo nauczyć – na przykład jak nieprzewidywalni potrafią być ludzie. Jasir też odniósł wrażenie, że Nabil zaczyna nabierać podejrzeń i zrobił jedyną rozsądną rzecz, jaką w tej sytuacji mógł zrobić. Wydarł się na Bucka, pewnie żądając, żeby ten się zamknął. Potem posunął się w swoim rozsądku jeszcze dalej i kopnął Bucka w pierś tak, że Buck przewrócił się na plecy. Wszystko to było grą – tak sądzę. Buck nie sprawiał wrażenia poważnie rannego po kopnięciu sandałem i po chwili usiadł z powrotem. Ja kopnąłbym Bucka w jaja – tylko po to, żeby wyglądało to bardziej realistycznie, rzecz jasna. Rozochocony postępowaniem Jasira, Nabil zrobił krok w kierunku Bucka z wyraźnym zamiarem kopnięcia go lub uderzenia, ale Jasir wściekł się, odepchnął Nabila i zaczął na niego wrzeszczeć. Pozostali czterej faceci z Al-Kaidy sprawiali wrażenie gotowych do przyłączenia się do awantury, ale stojący za ich plecami Beduini zrobili krok w tył i unieśli lufy karabinów. Jeden z nich coś krzyknął po arabsku, pewnie „Tylko się rusz, dupku”. W końcu, najwyraźniej zmęczony wizytą gości Jasir krzyknął: – Imszi! Wynocha! Beduini zaczęli zakładać z powrotem czarne kaptury na zakute łby swoich gości. Zanim głowa Nabila skryła się w czarnym worku, spojrzał na mnie, mówiąc: – W Jemenie ty umrzeć. – Przeniósł wzrok na moich rodaków i uzupełnił: – Wy umrzeć. Albo może nie umrzeć. Może pragnąć umrzeć. Cóż, Nabil, nie dostaniesz już amerykańskiej wizy. Ponieważ nie byłem już pewny, czy zamierzamy nadal zwabić Panterę na spotkanie z szejkiem Musą, więc dlaczego nie miałbym krzyknąć „Teraz!” i rozprawić się z tymi bydlakami? Spojrzałem na Brennera, który wpatrywał się we mnie i mogłem się założyć – myślał o tym samym. Zamo już trzymał prawą rękę za plecami, gotów do odliczania. Ale Buck, nasz głos rozsądku, który wyczuł, że Drużyna A jest gotowa za chwilę narobić zamieszania, rzekł spokojnie: – Niech mu będzie. Nie powiedział przypadkiem: „Teraz”? Zakapturzoną delegację Al-Kaidy łatwo można było teraz sprzątnąć, ale nie byłoby to ani zabawne, ani szlachetne. Za to byłoby nierozsądne. Beduinom pewnie by się to nie spodobało, a przecież wciąż była szansa, że Pantera umówi się na spotkanie z Musą – jeżeli Chet miał rację,

twierdząc, że Bulus ibn ad-Darwisz wykorzystuje wszelkie okazje. Na razie jednak to Kate miała rację, przeczuwając, że Al-Kaida wyczuje podstęp. Co do Brennera, który nie ufał Beduinom, to zdawał się mylić – przynajmniej na razie. Tyle że gra nie była jeszcze skończona. Czterej Beduini wyprowadzili zakapturzonych członków Al-Kaidy z wieży i zostaliśmy sami. Pierwsza rozpięła swoje kajdany Kate i rzuciła je w kąt. – Nic ci się nie stało? – zapytała Bucka, okazując kobiecą troskę. Buck zapewnił nas wszystkich, że jest cały i zdrowy. – Jasir zamarkował kopnięcie – wyjaśnił. Jasir wykazywał się większą samokontrolą niż ja. Uwolniliśmy się wszyscy z kajdan i wstaliśmy. Okej, wszystko to była lipa, ale pięciu bojowników Al-Kaidy było prawdziwych, tak jak prawdziwe były ich AK-47, więc jak podejrzewam, wszyscy byliśmy trochę spięci. Założę się, że istnieją lepsze sposoby zarabiania na życie. Podeszliśmy do okna. Delegacja była prowadzona przez podwórko i chwilę później znalazła się we wnętrzu wyjeżdżającego za bramę land cruisera. Arrivederci, dupki! – Mogło pójść lepiej – stwierdził Buck. Tak uważasz? – Trzeba było ich rozwalić – mruknął Zamo. I kto wie, czy nie miał racji. – Warto czasem zostawić łanię w spokoju, a poczekać na kozła – stwierdziła Kate, która w dzieciństwie chodziła ze swoimi stukniętymi rodzicami na polowania. Zgoda. Zastrzelmy Bucka10. Upps, przepraszam. – Czy to był ten informator, którego poszukiwałeś przed wyjazdem? – zapytała mnie Kate. – Tak. Teraz żałuję, że fundnąłem mu bajgla. – Al-Kaida w Ameryce jest bardziej rozbudowana, niż nam się wydaje – stwierdził Buck. Trudno się dziwić, skoro tam mamy kilka milionów muzułmanów. Byłem wściekły, że dałem się tak podejść Nabilowi. Następnym razem, kiedy go spotkam, zabiję. Tymczasem Chet nie wychodził z ciężarówki; pewnie wpatrywał się w swoje monitory. – Jak myślisz, podejrzewają, że to pułapka – zapytał Bucka Brenner. – Nie wiem – odparł nasz mędrzec – ale wkrótce się przekonamy. – Jeśli nabrali podejrzeń, a Pantera mimo to będzie chciał się spotkać z szejkiem Musą, to możliwe, że po prostu będzie chciał zabić i szejka, i nas – spekulował Brenner. To nie była optymistyczna uwaga, ale całkiem możliwa po tym, co tu się wydarzyło. Istniała także możliwość, że Pantera i szejk Musa zawrą odrębne porozumienie – miedzy sobą. W Jemenie wszystko jest możliwe. Ponieważ Chet Morgan nie przychodził do nas, więc my musieliśmy pójść do niego. – Zaczerpnijmy świeżego powietrza – zaproponowałem. Założyliśmy buty i kamizelki z kevlaru i zabraliśmy nasze M4, bez których nigdy nie wychodziliśmy na zewnątrz. Tyle, że tym razem wzięliśmy ze sobą dodatkowe magazynki. Sytuacja uległa zmianie, a my nawet nie zdawaliśmy sobie do końca sprawy, jakiej. Nie wiedzieliśmy też, co myślą sobie teraz Beduini. Zamo pozostał w wieży i przez okno obserwował podwórko. I tak, Buck porozmawia z Jasirem, a my wszyscy z mózgiem operacji Clean Sweep, Chetem, i podejmiemy decyzję o naszym następnym posunięciu. Ale ja już wiedziałem, co powie Chet: Czekamy. Następny ruch należy do Pantery.

Rozdział siedemdziesiąty

Buck, Kate, Brenner i ja weszliśmy do ciężarówki. Chet siedział przy konsoli i obserwował na ekranach monitorów trzy land cruisery. – Jak poszło? – zapytał, oglądając się przez ramię. – Niezbyt dobrze – odpowiedział Buck. Chet oderwał się od monitorów i obrócił na krześle w naszą stronę. – Dlaczego? – Myślę, że coś podejrzewają – wyjaśnił Buck. – Oczywiście, że tak – odparł Chet. – Nie są głupi. – A mówiłeś, że są – przypomniałem mu. – Tak. Ale są jednocześnie przebiegli i reagują paranoicznie. Gdyby Pantera nie był zainteresowany dostaniem was w swoje ręce, nie przysłałby tej delegacji. Nie umawiacie się na oglądanie samochodu, którego nie chcecie kupić. To prawda, ale czasem ogląda się samochód, żeby go ukraść. Buck opowiedział w skrócie Chetowi, co się wydarzyło, a Chet po uważnym wysłuchaniu tego raportu, zapewnił nas: – Al-Kaida wykazuje po prostu należytą staranność. Stara się chronić Panterę, a jednocześnie wszędzie węszy spisek. To jest Bliski Wschód. Zgadza się. Nie żaden Środkowy Zachód. A już na pewno nie Kansas. – A ty znasz tego Nabila, tak? – zwrócił się do mnie Chet. – On mnie znał, nim ja go poznałem – odparłem. Opowiedziałem o przecieku w jemeńskim konsulacie w Nowym Jorku. – Departament Stanu powinien uznać cały personel konsulatu za persona non grata. – Przeciek mógł nastąpić w ministerstwie spraw zagranicznych w Sanie – powiedział Buck, pracownik wywiadu Departamentu Stanu. – Darzymy sympatią jemeński konsulat w Nowym Jorku. Oni sprzedają informacje także nam. Prócz tego, że byłem wściekły na siebie za kupienie Nabilowi bajgla w Nowym Jorku i na niego za to, że zrobił ze mnie głupca, niepokoiła mnie jeszcze jedna myśl. – Myślę, że ci faceci z Al-Kaidy wiedzą, dokąd ich przywieziono. Chet nie przejął się tym zbytnio. – I co w związku z tym zrobią? – zapytał retorycznie. Dla mnie pytanie nie było wcale retoryczne. – Na przykład przyślą pewnej nocy do Twierdzy Wron setkę dżihadystów i wszystkich zabiją. – To oznaczałoby wojnę z szejkiem Musą, a oni nie chcą wojny – odpowiedział Chet. Buck mu przytaknął. – To nie te mury czy nasza broń nas chronią. Bezpieczeństwo zapewnia nam potencjalny gniew wszystkich beduińskich plemion. – I predatory – dodał Chet. – Okej – zgodziłem się – ale moglibyśmy poprosić o dodatkowych dziesięciu czy dwudziestu Beduinów. – Ostatnią rzeczą, jakiej nam trzeba, to większa liczba uzbrojonych Beduinów – stwierdził Chet. –

Jeśli coś pójdzie nie tak albo odwróci się sytuacja, z ośmioma jakoś sobie poradzimy; z większą grupą – nie. – Przecież szejk Musa jest naszym zaufanym sojusznikiem – przypomniałem mu. – Owszem, jest – przyznał Chet – ale sojusze się zmieniają. Wszystko, co w Adenie mówiłem o szejku, pozostaje aktualne – próbował nas uspokoić. – Ale, niestety, Beduini często zmieniają zdanie. O tym chyba nie było mowy w Adenie? – W życiu nomadów nie ma nic stałego – rozpoczął swój wykład Buck, pan arabista. – Nawet pustynia, po której wędrują zmienia się za sprawą lotnych piasków. Jedyną stałą i pewną rzeczą jest plemię i każdy Beduin zrobi wszystko, by jego plemię ocalało. Na szczęście dla nas, najlepszy w tej chwili dla plemienia szejka Musy jest sojusz z Amerykanami. Ważne jest, żeby nie przestał tak uważać. Aż do chwili, kiedy strącimy mu rakietą z głowy jego złoty ghutra. – Teraz mamy krytyczny moment, kiedy rada plemienna Musy rozmawia z doradcami Pantery i kiedy zapada decyzja, czy Pantera zechce odkupić Amerykanów i czy zawrze układ osobiście. Wyniki tych rozmów mogą być różne, nie wszystkie pozytywne dla nas. – O tym chyba nie było wcześniej mowy? – Jestem z wami szczery – powiedział Chet. – Spóźniona szczerość nie jest szczera ani wiele warta – odparła Kate. – Miejcie oko na naszych Beduinów – powiedział Chet. – To prości ludzie. Jeśli zauważycie jakąś zmianę w ich zachowaniu, dajcie znać mnie albo Buckowi. Prawdę mówiąc, mnie bardziej interesowała zmiana w zachowaniu Cheta. Chet odwrócił się do monitorów i zmienił temat. – Widzicie trzy land cruisery jadące na północ w stronę Ma’rib? Beduini zostawią tych pięciu ludzi z Al-Kaidy w mieście, tam, skąd ich wcześniej zabrali, i gdzie, niestety, znikną w tłumie. Potem w pewnym momencie opuszczą Ma’rib, pojedynczo, ciężarówkami, autobusami albo samochodami kierowanymi przez członka albo sympatyka Al-Kaidy lub po prostu kogoś, kto chce zarobić parę riali. Wysiądą gdzieś w pobliżu tych gór i pieszo dotrą do obozu Al-Kaidy, znajdującego się na terenie jednego z obozowisk beduińskich Musy jakieś czterdzieści kilometrów stąd. Predatory zgubią ich jeszcze w Ma’rib, a potem pięciu podróżujących w pojedynkę mężczyzn nie wzbudzi ich zainteresowania, bo przecież w Jemenie każdy mężczyzna nosi broń. Na szczęście wiemy, gdzie znajduje się obóz Al-Kaidy, więc ci ludzie stracą nadaremnie mnóstwo czasu i energii, próbując zmylić nasze predatory. – Chet spojrzał na nas i uśmiechnął się. Moim zdaniem Chet był zakochany w tych swoich predatorach. To pewnie z ich powodu rozleciało się jego małżeństwo. Chet obrócił się na krześle i wystukał na klawiaturze jakąś komendę. – Kieruję Predatora Jeden na pozycję nad obozem Al-Kaidy. Patrzyliśmy, jak na monitorze przesuwa się krajobraz suchego, skalistego płaskowyżu na zachód od nas. Nagle predator zaczął wykonywać skręt i teraz na rozległej, płaskiej równinie otoczonej olbrzymimi formacjami skalnymi ujrzeliśmy namioty, chaty i samochody. – To jest obóz Al-Kaidy – powiedział Chet. Zbliżyliśmy się do monitora i zobaczyliśmy poruszających się między namiotami ludzi. Na ekranie były też podane współrzędne obozu; zapamiętałem je. Po co? Ponieważ nigdy nie wiadomo, jakie informacje mogą się okazać przydatne. Chet wcisnął jakiś guzik i obraz się powiększył.

– To było, i nadal je przypomina, obozowisko Beduinów. Są tu jednak wskazówki, które mówią nam, że jest inaczej. Po pierwsze, większość mężczyzn w obozie nie nosi tradycyjnych beduińskich strojów. Po drugie, są tu sami mężczyźni. Nie ma żadnych kobiet ani dzieci. Po trzecie, mężczyźni nie siedzą i nie żują khat ani nie pasą owiec, jak mają to w zwyczaju Beduini. Ci ludzie ćwiczą strzelanie. Udało nam się również dostrzec moździerz i wyrzutnie pocisków rakietowych, a to nie jest typowe uzbrojenie Beduinów. – Ale najważniejsza wskazówka pochodzi od szejka Musy – powiedział z uśmiechem Chet – który zdradził nam lokalizację obozowiska, które wydzierżawił Al-Kaidzie. Cóż, rozpoznanie z powietrza robi wrażenie, ale nie ma to jak informator na ziemi, który objaśni ci, co widzisz z góry. – Dlaczego Al-Kaida sądzi, że tego nie wiemy? – zapytał Brenner. – Moim zdaniem oni nie do końca wiedzą, co potrafimy zobaczyć z powietrza i nie przypuszczają, że potrafimy dokładnie przeanalizować otrzymane dane. Nie wiedzą też, że znacznie zwiększyliśmy liczbę predatorów działających w Jemenie. Przyjrzałem się obrazowi na ekranie i zobaczyłem krążących po obozowisku kilku mężczyzn w białych strojach. Więc to tutaj mieszkał przez kilka miesięcy Rahim ibn Hajjam, zanim został posłany do ataku na instalacje Hunt Oil. Nawet z powietrza miejsce robiło wrażenie zasranego zadupia. Lepiej mu będzie w więzieniu. – Kiedyś w obozie przebywało około stu pięćdziesięciu mężczyzn – poinformował nas Chet – ale teraz oceniamy ich liczbę na pięćdziesiąt. Setka dżihadystów opuściła obóz – połowa kieruje się do ambasady, a druga połowa do Sheratona w Adenie. A pozostałych pięćdziesięciu szykuje się do odwiedzenia Twierdzy Wron. Ale przecież Chet albo piloci predatorów, którzy obserwują obóz dwadzieścia cztery godziny na dobę, musieliby zauważyć, gdyby zaczęła go opuszczać większa liczba mężczyzn. – Obóz nie jest duży – stwierdził Chet – a będzie jeszcze mniejszy po zbombardowaniu go przez nasze samoloty. Takich obozów w Jemenie jest jeszcze około pięciu i najwyższy czas zacząć je likwidować, w przeciwnym razie za chwilę będzie ich pięćdziesiąt, a potem sto. Słusznie. Urwać łeb hydrze w kołysce. – Nadal nie wiemy, gdzie znajduje się kryjówka Pantery. Podobnie jak w przypadku bin Ladena w Afganistanie, czy może w Pakistanie, namierzenie kilku osobników żyjących i ukrywających się w jaskiniach jest prawie niemożliwe. Dlatego musimy Panterę wywabić z jego nory i zabić na otwartej przestrzeni. Zresztą, z takich czy innych powodów w końcu wszyscy sami powyłażą ze swoich kryjówek. – Spojrzał na nas. – A wy, którzy dopiero co stanęliście oko w oko z Al-Kaidą, jesteście dla Bulusa ibn ad-Darwisza bardzo dobrym powodem do wyjścia z ukrycia. – O mały włos nie załatwiliśmy tych dupków – wyznałem. – To nie byłoby mądrym posunięciem – powiedział Chet. – Lepszy wróbel w garści… – odezwał się Brenner. – To kusząca myśl, ale polujemy na grubszą zwierzynę. – Jaki jest teraz plan? – zapytałem. – Czekamy. – Skończył się tuńczyk. Chet nawet się nie uśmiechnął. – Jestem prawie pewny, że w ciągu dwóch, trzech dni Bulus ibn ad-Darwisz odpowie szejkowi Musie. Buck musiał porozmawiać z Jasirem jak Arab z Arabem i opuścił ciężarówkę. Kate i Brenner

zgłosili się na ochotnika do uporządkowania naszej przytulnej kwatery. Ja powiedziałem, że za chwilę do nich dołączę. Zostałem w ciężarówce sam z Chetem. Przez kilka sekund patrzyliśmy sobie w oczy. – Nie ma żadnego problemu – powiedział à propos naszej ostatniej rozmowy w cztery oczy. – Nigdy nie było. Wspaniała wiadomość. Naprawdę zaczynałem się już martwić, że wpadłem w paranoję, grożąc Chetowi. – Owszem, był problem – powiedziałem mimo to. – A jeśli problem wciąż istnieje, to to jest twój problem. Nie odpowiedział. Zostawiłem Cheta samego. Niech wpatruje się w monitory i pomyśli o swoim problemie.

Rozdział siedemdziesiąty pierwszy

Drużyna A, wraz z Chetem, zgromadziła się w mafradżu, skąd mieliśmy otwarty widok na okolicę w promieniu kilku mil. Wieże strażnicze były takimi predatorami z poprzedniego tysiąclecia. Hej, Abdul, tam jest wróg! Rzuć w niego kamieniem. Mieliśmy na sobie kamizelki z kevlaru, a przy sobie karabinki M4. Zamo przemierzał mafradż dookoła, a reszta stała na dywanie z ptasiego gówna. – Jasir nie potrafił powiedzieć, czy delegacja Al-Kaidy nabrała podejrzeń w kwestii porwania – zaczął Buck. – Wyznał za to, że nie lubi tych ludzi, a zwłaszcza tego Nabila, al-Amriki. Hmm, jeżeli Nabil as-Samad był Amerykaninem, to ja jestem Beduinem. Ale z perspektywy Beduina Nabil mógł pochodzić z Marsa. – Zdaniem Jasira – kontynuował Buck – tylko Nabil był Jemeńczykiem. Reszta pochodzi skądś inąd. A Beduini nie ufają takim ludziom – dodał. To uczucie jest wzajemne. – Sądzisz, że nadal możemy ufać Musie i jego ludziom? – zapytałem, nawiązując do niedawno wyrażonych przez Cheta obaw w kwestii wiarygodności szejka. – U Beduinów panuje prymitywna forma demokracji – wyjaśnił Buck. – Co oznacza, że nawet gdyby szejk chciał zmienić zdanie i zawrzeć układ z Al-Kaidą, to członkowie plemienia niekoniecznie muszą się na to zgodzić. Dobrze byłoby wprowadzić taką prymitywną formę demokracji w ATTF. Przyszło mi nagle do głowy, że członkowie plemienia Musy mogą nie wiedzieć o planach zlikwidowania Pantery za pomocą pocisków Hellfire, zapytałem więc o to Bucka i Cheta. – Musa i ludzie, którzy przyjdą z nim na spotkanie, wiedzą oczywiście, co się ma wydarzyć. A jeśli jeden Beduin coś wie, to wiedzą wszyscy – odparł Buck. – Poza tym, Beduini wiedzą, że porwanie było lipne, rozumieją więc, że oferta odsprzedania Amerykanów nie jest prawdziwa. Brenner powtórzył to samo, co mówił w Adenie: – To całkowite złamanie reguł bezpieczeństwa. Wystarczy jeden Beduin, który da cynk AlKaidzie. – Wierzymy, że to, co Beduini wiedzą, pozostanie tajemnicą – odpowiedział Chet. – To jest bardzo zamknięta społeczność. Miejmy nadzieję. W przeciwnym razie będziemy mieli problem. – Z tego, co udało mi się wywnioskować z rozmów z nimi, Beduini sądzą, że jednym z celów tego spotkania ma być dyskusja na temat różnych ważnych kwestii pomiędzy plemionami a Al-Kaidą – wyjaśnił Buck. – Szejk Musa to roztropny człowiek, więc Pantera powinien się pojawić osobiście na spotkaniu. Dwaj watażkowie muszą ze sobą porozmawiać. Nawet jeśli nie dogadają się w sprawie Amerykanów, to mają jeszcze wiele innych kwestii do omówienia, jak mężczyzna z mężczyzną, wódz z wodzem. Oczywiście. Na przykład kwestię dzierżawy obozowiska. Musa jest bystry. Pięć milionów dolarów daje do myślenia. – Wiemy także – Buck zmienił temat – że ani hotel Sheraton w Adenie, ani ambasada w Sanie nie zostały zaatakowane. Ja, podobnie jak moi koledzy z ambasady, a także jak koledzy Cheta, uważam, że Pantera wstrzymał akcję, dając sobie czas na podjęcie decyzji.

To była dobra wiadomość dla wszystkich w Adenie i w Sanie, z wyjątkiem kapitana Maca, który rwał się do walki. – Te ataki mogłyby się zakończyć klęską Al-Kaidy – dodał Chet – i są oznaką desperacji albo lekkomyślności Pantery. Teraz Pantera dostrzegł łatwiejszy sposób na odniesienie zwycięstwa. – Poza tym – ciągnął Buck – Pantera wie, że może wydać rozkaz ataku po dogadaniu się z szejkiem Musą. Jeżeli jednak pojawi się na spotkaniu, to zginie, a jego następca, mamy nadzieję, nie zdecyduje się na atak na ambasadę i hotel. Może nie od razu. Ale pewnego dnia… Myślałem, że narada w mafradżu dobiegła końca, ale Buck to, co najlepsze, lubi zostawić na koniec, tak jak to zrobił w ruinach Bilqis. – Jasir dał mi zaklejoną kopertę, którą otrzymał od Nabila. – Wyjął z kieszeni podłużną białą kopertę z logo hotelu Bilqis. Czyżby rachunek? – Nabil powiedział, że to dla detektywa Coreya, ale pozwoliłem sobie ją otworzyć. Na wypadek gdyby zawierała wąglika albo miniaturowy ładunek wybuchowy. Mam mu podziękować za narażanie swojego życia przy otwieraniu mojej poczty? Buck wyjął z koperty plik fotografii i wręczył je Chetowi. – Ostrzegam, to nie będzie przyjemny widok – powiedział. Chet spojrzał na pierwszą fotografię i dał ją mnie. Było to zdjęcie grupowe, zrobiona na tle ruin Bilqis. Przedstawiało, jak przypuszczałem, belgijskich turystów – dwie starsze pary, dwie młodsze pary i śliczną młoda dziewczynę, szesnasto-, może siedemnastoletnią. Wszyscy uśmiechali się do obiektywu. Pośrodku stał wysoki, brodaty Beduin w białym stroju, z dżambiją u boku. On też się uśmiechał. I co tak bawiło tego mordercę? Przekazałem zdjęcie Kate, a Chet podał mi kolejne. Tu młoda dziewczyna stała blisko Beduina – Bulusa ibn ad-Darwisza – i oboje byli uśmiechnięci, choć nie obejmowali się ramionami. Pokazałem fotografię Kate. – Bydlak – rzuciła. Na kilku następnych fotografiach pozowały do aparatu kolejne pary w towarzystwie człowieka, którego brały za Beduina. Wiedziałem, oczywiście, co będzie dalej, a mimo to trudno było w pierwszej chwili domyślić się, co przedstawia następne zdjęcie. W końcu zrozumiałem, że jest to zbliżenie postaci jednej ze starszych kobiet, leżącej na kamiennym bruku w kałuży krwi z gardłem poderżniętym od ucha do ucha. Wpatrywałem się w zdjęcie. Kobieta miała otwarte oczy, a na jej twarzy malowało się przerażenie. Być może jeszcze wtedy żyła. – Co tam jest? – zapytała Kate, patrząc na mnie. – O, mój Boże… – szepnęła, kiedy wręczyłem jej fotografię. Brenner zabrał jej zdjęcie, spojrzał na nie i syknął: – Drań. – Chcecie obejrzeć resztę? – zapytał Buck. Chet wyjął plik zdjęć z dłoni Bucka, przewertował je i oddał mi. Ja też przejrzałem je szybko, zauważywszy jednak, że na niektórych ujęciach widać wszystkich dziewięcioro martwych Belgów z rękami związanymi na plecach, a wokół ciał kręcili się mężczyźni ubrani jak Beduini, choć byli to bojownicy Al-Kaidy. Jedno ze zdjęć przedstawiało mężczyznę u podstawy schodów, którego z nich zepchnięto lub który próbował uciekać. Inne – zbliżenie twarzy młodego mężczyzny wyglądającego na Araba –

zapewne przewodnika wycieczki. To on musiał zrobić zdjęcie grupowe Belgów z wysokim Beduinem, który okazał się nie być Beduinem. Ostatnia fotografia była zbliżeniem młodej dziewczyny. Miała otwarte oczy i bardzo ciemne, lekko rozchylone wargi, kontrastujące z bladą, bezkrwistą skórą. Podałem zdjęcia Kate, która przekazała je, nie oglądając, Brennerowi. Podszedł do nas Zamo, żeby dowiedzieć się, co się dzieje i Brenner dał mu plik zdjęć. Zamo przewiesił karabin przez ramię, przejrzał zdjęcia i oddał je bez słowa Brennerowi, a potem podszedł do jednego z łuków mafradżu i zapatrzył się w dal. – Potrafimy, oczywiście, zidentyfikować tego człowieka przebranego za Beduina – odezwał się Buck. Zdjęcia nie są podpisane, ale… Wręczył mi wizytówkę, moją wizytówkę, tę samą, którą dałem Nabilowi w koszernym barze Bena milion lat temu. Na odwrocie był mój dopisek: „Nabil as-Samad z wizytą do detektywa Coreya.” Ktoś, pewnie pan as-Samad, dorysował poniżej uśmiechniętą buźkę. Dupek. Pokazałem wizytówkę Kate. – Dlaczego dali nam te zdjęcie? – zapytała, patrząc na nią. – Res ipsa loquitur – odpowiedział, po łacinie, Buck. – Rzecz mówi sama za siebie. Rzeczywiście. Rozumiałem przesłanie. – To jest chyba odpowiedź na moje pytanie, co zamierza zrobić Pantera – powiedziałem. – On nie chciał nam pokazać, co jest zdolny zrobić ani co zrobił. On pokazuje, co zamierza zrobić. Nam. A więc podjął już decyzję. Spotka się z szejkiem Musą. Wszyscy się ze mną zgodzili, ale ja wciąż się zastanawiałem, czy Pantera będzie próbował uniknąć spotkania i zdecyduje się zająć siłą tę twierdzę. Tak czy owak, Bulus ibn ad-Darwisz miał na sumieniu mnóstwo zbrodni, za które musiał odpowiedzieć. Nie przed amerykańskim wymiarem sprawiedliwości za nie odpowie. Musi odpowiedzieć za nie tu, w Jemenie, w sposób odpowiednio surowy. Może się tutaj nie urodził, ale tu umrze.

Rozdział siedemdziesiąty drugi

Ósemka Beduinów ponownie zaprosiła nas na obiad, co było oznaką, że nadal jesteśmy ich honorowymi gośćmi. Gościnność w wydaniu beduińskim nie pozwala bowiem na zabijanie swoich gości. Patrząc z ich perspektywy, stanowiliśmy dla nich upierdliwy problem. Nie dość, że musieli się z nami codziennie dzielić swoimi kozami, to na dodatek naraziliśmy ich na kontakt z pięcioma dupkami z Al-Kaidy, którzy w sensie egzystencjalnym stanowili zagrożenie dla ich usankcjonowanego wiekami tradycji trybu życia. Przebraliśmy się do obiadu: kevlar i broń dla mężczyzn, balto, hidżab, kevlar i broń dla damy. Buck powiedział, że za chwilę do nas dołączy, bo musi zadzwonić. Ja też przeprosiłem, tłumacząc się, że muszę skorzystać z szybu na ekskrementy. Kate, Brenner i Chet zeszli na podwórko. Zamo zamówił kozie mięso na wynos i poszedł na mafradż. Zanim Buck sięgnął po telefon i zanim ja dotarłem do wychodka, zdążyłem zadać mu, z czystej ciekawości, pytanie: – Ilu tu żyje Beduinów? – W Jemenie nie przeprowadzano spisu ludności od czasów królowej Saby – powiedział Buck – ale podejrzewam, że w prowincji Ma’rib będzie ich jakieś trzydzieści tysięcy, co stanowi dziewięćdziesiąt procent mieszkańców. Plemię Musy, łącznie z kobietami i dziećmi, liczy może dziesięć tysięcy. Policzyłem szybko w pamięci. – Pięć milionów dolarów to mniej więcej pięćset na każdego mężczyznę, kobietę i dziecko. Tyle wynosi roczne wynagrodzenie. – Lwią część tej kwoty zabierze Musa – uświadomił mi Buck. – Poza tym w geście kurtuazji podzieli się z szejkami innych plemion. Mało prawdopodobne, bo Musa będzie martwy. – A co z łapówkami dla przedstawicieli rządu? – zapytałem. – To margines – odparł Buck. – Dlaczego cię to interesuje, John? – Ponieważ pięć milionów to mnóstwo pieniędzy i potężny czynnik motywujący, ale wielkie nagrody przyciągają też uwagę innych ludzi. – Kogo masz na myśli? – Przychodzi mi do głowy pułkownik Hakim. – Wątpię, żeby amerykański rząd zapłacił pułkownikowi Hakimowi za zabicie Pantery. – Jeśli zapłaci za głowę Pantery Musie, to zapłaci też każdemu innemu. – Oprócz nas. My dostajemy wypłatę. – A czy rząd jemeński wyznaczył nagrodę za schwytanie albo zabicie Pantery? – Tak, ale oni oferują nasze pieniądze. Bo Al-Kaida to nasz problem. – A nagroda rządu jemeńskiego za śmierć lub pojmanie szejka Musy? – To nie wchodzi w rachubę. – Dlaczego? – Gdyby rząd jemeński wyznaczył cenę za głowę któregokolwiek szejka, wybuchłoby powstanie wszystkich plemion w Jemenie. – To dlatego Amerykanie mają załatwić szejka. W ramach przysługi. Musa to problem dla prezydenta Saleha, ale robota dla nas.

– Zgadza się. – Buck przyglądał mi się uważnie przez chwilę. – Jest jeszcze coś, czego nie rozumiesz? – Nie rozumiem, jak możemy pomagać skorumpowanemu, brutalnemu i zdradzieckiemu dyktatorowi i jego rządowi w zabiciu szejka, który nic nam nie zrobił i który pomaga nam w ważnej sprawie. – Już to przerabialiśmy, John. Robiłem gorsze rzeczy w czasie zimnej wojny. Cel uświęca środki. Postanowiłem poruszyć jeszcze jeden temat. – Wiedziałeś, że Kate zabiła agenta CIA? Skinął głową. – Jak myślisz, czy to jest jednym z powodów, dla którego Kate i ja znaleźliśmy się tutaj? – Nie rozumiem. – Oczywiście, że rozumiesz. – Chyba rozmawiałeś już na ten temat z Chetem. – Buck nie zamierzał udzielić mi odpowiedzi wprost. – Zgadza się. I Chet zapewnił mnie, że nie ma problemu. – W takim razie nie ma problemu. – Ulżyło mi. – To dobrze. Trapi cię coś jeszcze? – Tak… – wyznałem. – Chcę zostać watażką. Na twarzy Bucka pojawił się wymuszony uśmiech. – Pantera jest typem watażki, a mimo to nigdy nie zostanie szejkiem. Ty też nie masz szans. – Wystarczy mi godność watażki. – Powiem ci, jak to się robi. Uśmiechnąłem się. Bucka łatwo było polubić. Trudniej mu zaufać. Przez okno doleciał nas zapach obiadu. – Pachnie włoską kiełbasą, jak podczas święta San Gennaro w Little Italy. – To kozie mięso. – Znowu? Prawdę mówiąc, nie odczuwałem potrzeby fizjologicznej, za to Buck rzeczywiście musiał zadzwonić, zszedłem więc na podwórko, gdzie na ruszcie piekła się cała, świeża koza. Dzięki Bogu. Nienawidzę resztek kozy. Chwilę później dołączył do nas Buck. Kate stwierdziła, że zje w ciężarówce i przy okazji sprawdzi elektronikę. Moim zdaniem dziwnie się czuła na takich męskich przyjęciach. Poza tym pracujący generator zasilał mały klimatyzator. – Gorąco w tym balto – powiedziała, zamykając za sobą drzwi. – A wy, panowie, pooddychajcie sobie świeżym powietrzem. No proszę, tuzin myśliwych i pieczone koźlę. Życie jest piękne. Po prostym i po prostu okropnym obiedzie dołączyliśmy do Kate i obejrzeliśmy telewizję. Na kanale pierwszym leciała powtórka nocnego widoku Twierdzy Wron w podczerwieni, a kanał drugi pokazywał obszar naszego zainteresowania, czyli cały płaskowyż z otaczającymi go dolinami. Nic się tam nie poruszało oprócz topniejącego stada kóz. Chet obwieścił, że zamierza spać w ciężarówce – w której można się było zamknąć od środka – i obserwować obraz na monitorach, a w razie czego kontaktować się z pilotami predatorów. Dobry pomysł. Przyjemnych snów, Chet. Wróciliśmy na nasze pięterko i wyznaczyliśmy warty – Kate i ja na pierwszej zmianie, Buck

i Brenner na drugiej i Zamo, samotnie, na ostatniej. – Będę z tobą szczera, John – wyznała Kate, kiedy objęliśmy służbę – wizyta ludzi z Al-Kaidy i te zdjęcia wstrząsnęły mną. – O to im właśnie chodziło. Ale przede wszystkim powinnaś być wściekła. – Jestem… ale… chciałabym, żeby było już po wszystkim. – Możesz już stąd wyjechać – powiedziałem. – Nie jesteśmy już tu potrzebni. Al-Kaida zobaczyła swoją przynętę i drugi raz nie musi nas oglądać. Następne, co zobaczy Pantera, to będzie Szejk Musa, a potem pociski Hellfire. – Nigdzie nie pojadę bez ciebie – oznajmiła. – A wiem, że ty zostajesz, więc ja też. – Spojrzała na mnie. – Musimy to doprowadzić do końca. Szczerze mówiąc, nie musieliśmy, a chcieliśmy. – Gdybyś zmieniła jednak zdanie, na pewno możemy cię odstawić na lądowisko w Ma’rib, a potem na lotnisko w Sanie albo do ambasady. – Ten temat jest już zakończony. – Okej. – Rozdzieliliśmy się i obserwowaliśmy okolicę przez okna – ja przez wychodzące na północ i na zachód, a Kate przez wychodzące na południe i wschód. Faktycznie mogliśmy wyjechać. Mógł też wyjechać Buck, Brenner i Zamo. Tylko Chet musiał tu zostać, żeby kierować dronami i rakietami, a potem, jeśli wszystko pójdzie dobrze, zebrać resztki Pantery. Choć i to nie było konieczne, żeby uznać misję za zakończoną sukcesem. Tyle tylko, że ja – i cała reszta – nie mogliśmy zostawić Cheta samemu sobie. Mimo dzielących nas różnic, byliśmy jednym zespołem. Przebyliśmy razem kawał drogi i teraz każdy chciał być tutaj i zobaczyć zakończenie. Ja, dodatkowo, chciałem się przekonać, co knuje Chet. I, bądźmy szczerzy, wszyscy chcieliśmy zobaczyć rozerwane ciała Pantery i jego dżihadystów, poczuć smród palonego mięsa i kości, ujrzeć efekt zdalnie przeprowadzonego ataku. A także, wzorem wszystkich wojowników od początku świata, przynieść do swojego obozu – w tym przypadku do laboratorium kryminalistycznego – śmiertelne szczątki, dowody naszego zwycięstwa. Sposób prowadzenia wojen się zmienił, ale dusza wojownika pozostała taka sama – prymitywna.

Rozdział siedemdziesiąty trzeci

Kolejny dzień nie przyniósł żadnych wiadomości od szejka Musy na temat Al-Kaidy i zacząłem już wierzyć, że nie jesteśmy warci stu tysięcy dolarów, co boleśnie ubodło moje ego. Prawdziwym problemem było to, że umowę musieli wynegocjować i zawrzeć szefowie. Nie podwładni. Niejeden wódz przeżywał pewnie podobne rozterki. Pojawić się na spotkaniu, ryzykując, że druga strona szykuje jakąś niespodziankę, czy nie? Decyzja zależy od tego, jak bardzo jesteś odważny. Albo jak głupi. Albo owładnięty paranoją. A wreszcie, jak bardzo pragniesz dostać to, co ci oferują. Drużyna A zaczynała teraz powątpiewać w słuszność mojego wniosku, że Pantera zgodzi się na spotkanie. Ja wciąż jednak myślałem o tamtych fotografiach; przekaz był czytelny: nienawidzę Zachodu, nienawidzę Ameryki i zrobię wszystko, żeby poderżnąć wam gardła. Około w pół do trzeciej drugiego dnia nadeszła odpowiedź. Chet został poinformowany przez radio przez pilota predatora, że od północy wjeżdża na płaskowyż samotna toyota land cruiser, kierując się w stronę Twierdzy Wron, kryptonim Punkt A, na wypadek gdyby ktoś podsłuchiwał. Drużyna A zajęła miejsca w mafradżu i obserwowała samochód nadjeżdżający od strony grupy skał, gdzie ludzie Musy strzegli drogi prowadzącej na płaskowyż i do twierdzy. Nasi Beduini, którzy zostali wcześniej powiadomieni telefonicznie przez swoich kolegów przy skałach, otworzyli teraz bramę i toyota wjechała na podwórko. Widzieliśmy z góry, jak pięciu uzbrojonych Beduinów wysiada z samochodu i zaczyna rozmawiać z ósemką naszych. – Nie przywieźli żywności ani wody, w takim razie musieli przywieźć wiadomość – stwierdził Chet. Trafne spostrzeżenie, jak na agenta CIA. Choć ja wolałbym kilka kurczaków. Chet i Buck postanowili zejść na podwórko i sprawdzić, co się dzieje. – Sprawdzę też, co słychać w ciężarówce – powiedział Chet. – Ubezpieczajcie nas. Ja będę ubezpieczał Bucka. Ty, Chet, radź sobie sam. Buck i Chet, uzbrojeni i opancerzeni, zbiegli szybko po schodach na podwórko. – Ubezpieczaj, ale nie celuj w nikogo – rozkazał Brenner Zamo. – To samo dotyczy was – zwrócił się do mnie i Kate. – Bądźcie w pogotowiu. Ale rozkaz strzelania wydaję tylko ja. Wydawało mi się, że Brenner reaguje zbyt nerwowo na sytuację, która nie stanowiła chyba żadnego zagrożenia. Z drugiej strony, coś się wreszcie działo – nastąpił przełomowy moment w codziennej rutynie w Twierdzy Wron. Buck i Chet pojawili się na podwórku. Buck podszedł bezpośrednio do Beduinów, których było już w sumie trzynastu. To dużo karabinów. Chet otworzył ciężarówkę i zniknął w środku. Nikt nie próbował go zatrzymać – to był dobry znak. Buck rozmawiał teraz z jednym z nowo przybyłych, który wyglądał na szefa. W dyskusji brał też udział Jasir, a pozostali Beduini otoczyli ich kręgiem i przysłuchiwali się. U Beduinów, kiedy mówi szef, szeregowi członkowie stają wokół i słuchają. Zupełnie jak przy Federal Plaza 26? Nie. Wyglądało na to, że Buck prowadzi z Beduinami normalną, choć nieco ożywioną rozmowę.

Nareszcie Buck wygłosił swoje końcowe „Idźcie w pokoju” i wszedł do ciężarówki, zdać relację Chetowi. Beduini dyskutowali dalej. Brenner kazał Zamo zostać w mafradżu, a my zeszliśmy do diwanu, by być bliżej toczących się wydarzeń, jakiekolwiek by one były. Po chwili Buck wyszedł z ciężarówki i skierował się w stronę wieży. Lekko zdyszany wszedł po schodach i przekazał nam wieści z dołu. – Beduini twierdzą, że Pantera przesłał ustną wiadomość bezpośrednio do szejka Musy. – Usmiechnął się. – Spotkają się za mniej więcej dwie godziny – spojrzał na zegarek – o szóstej po południu, żeby przedyskutować szereg wspólnych interesów, a także porozmawiać na temat oferty odsprzedaży pięciorga Amerykanów. Pantera dołączył ten temat, jakby miał on znaczenie marginalne. To typowy dla Arabów sposób targowania się. Całkiem niezły. Coś w rodzaju: „Hej, Abdul, porozmawiajmy o prawie wypasu wielbłądów. A tak przy okazji, ile chcesz za swoją żonę?”. W każdym razie wiadomość była dobra i wszyscy przybiliśmy sobie piątki – nawet Buck, który nie wiedział, co to znaczy przybić piątkę. – Spotkanie będzie miało miejsce w tej samej pasterskiej chacie, w której spotkaliśmy się z szejkiem Musą – poinformował nas Buck. To musi być taki Camp David szejka. Ale, co ważne, chata znajdowała się blisko drogi, na której wysadził nas otter i z której miał nas zabrać z powrotem z woreczkami pełnymi szczątków. Wyjrzałem przez okno. Pięciu Beduinów, którzy dopiero co przyjechali, wciąż było na podwórku. – Oni zostają? – zapytałem. – Tak – odparł Buck. – Zapewnią nam dodatkową ochronę i eskortują na miejsce ataku. – Jeśli sobie dobrze przypominam, nie chcieliśmy więcej Beduinów. – To jest ich teren – przypomniał mi Buck. – Zresztą są po naszej stronie. – Racja. Ale czy nie mogliby być po naszej stronie gdzieś indziej? – Beduini nie zostaną tu długo – zapewnił nas Buck. – My też nie. Do końca misji pozostały dwie godziny plus może jeszcze jedna i będziemy na pokładzie ottera. Jasne, i zabierzemy ze sobą szejka Musę. On spodziewa się grubszej kasy, a ja znam bar w Brooklynie, który mógłby kupić. Rządowi jemeńskiemu byłoby wszystko jedno, czy szejk wyjedzie, czy umrze. Niestety, happy end rzadko się zdarza. Uświadomiłem sobie także, że Panterą kierowało to samo, co Chetem – nienawiść, żądza zemsty i zbyt wiele frustrujących niepowodzeń. Trudno o trzeźwy osąd, kiedy targają człowiekiem podobne uczucia. Dla równowagi postanowiłem spojrzeć na całą sytuację bardziej optymistycznie – jak Buck i Chet – i może nieco mniej cynicznie niż zwykle. Może w takim razie sprawy przedstawiały się tak, jak je postrzegaliśmy: Pantera, nie posłuchawszy instynktu, rusza na polowanie i ginie. – Co cię trapi, John? – zapytał Buck, który nie lubił, kiedy się nad czymś zastanawiałem. – Nic takiego – odparłem. – Co Chet robi w ciężarówce? – Koordynuje wszystkie działania zmierzające do likwidacji obiektu. Nad chatą pasterzy zajmują stanowiska dwa kolejne predatory. Będą gotowe na spotkanie. Dwa predatory pozostają tutaj, nad Twierdzą Wron. Będą nas ubezpieczać, kiedy pojedziemy z ludźmi Musy na miejsce ataku, a potem będą osłaniać lądowanie oraz start ottera. – I wszystko jasne – stwierdziłem. – Kto ma woreczki na dowody i lateksowe rękawiczki? – Chet.

– Jeśli głowa Pantery będzie w jednym kawałku, mogę ją sobie zabrać do domu? – Nas interesują przede wszystkim palce do odcisków oraz DNA – powiedział Buck po chwili milczenia. Lubię od czasu do czasu pożartować, więc nie omieszkałem dodać: – Mam nadzieję, że będzie tam ten zasraniec Nabil. Chcę mieć jego jaja w plastikowym woreczku. – Wystarczy, John – upomniała mnie Kate. – Przepraszam, ale jestem taki podekscytowany… Brenner, który widział wojnę na własne oczy i mógł stracić na niej głowę albo ucho, nie odzywał się. Wojna to piekło, panie i panowie, i żadne eufemizmy nie są w stanie zmienić jej natury. Zabij ich, zanim oni zabiją ciebie, a potem świętuj zwycięstwo. – Zostawię Zamo w mafradżu, żeby nas ubezpieczał, a sami zejdziemy do Cheta – poinformował Bucka Brenner. – Chet potrzebuje jakiejś godziny spokoju – stwierdził Buck. – To, co się dzieje, jest ściśle tajne. Chet rozmawia teraz przez radio z ludźmi w Waszyngtonie, odbiera instrukcje, uzyskuje zgody. – A co takiego mówi, czego my nie możemy usłyszeć? – zadała oczywiste pytanie Kate. – Wszystkie polecenia są ustne – wyjaśnił Buck. – Te rozmowy nie są nagrywane i nikt nie może być świadkiem tego, co mówi Chet i co zostanie powiedziane do niego. Rozmowa jest prowadzona za pośrednictwem bezpiecznego telefonu i padają w niej nazwiska ludzi z Waszyngtonu, których nie powinniśmy słyszeć. Zdawało mi się, że słyszę Cheta: „Cześć Dick, cześć Ralph, tu Chet. No więc, jesteśmy gotowi rozwalić kilku pieprzonych dżihadystów i wjechać Panterze w tę jego zdradziecką dupę kilkoma ściśle tajnymi rakietami Hellfire. Mamy waszą zgodę? Żadnych problemów? Wystarczy, że kiwniecie głową… och, przepraszam… powiedzcie tak lub nie”. Brzmiało to rozsądnie. Ale kto wie, dlaczego Chet chciał być sam i co mówił? Pozostało nam więc trochę czasu do chwili, kiedy będziemy mogli pójść do ciężarówki i zobaczyć kolejne etapy rozgrywającego się dramatu: przybycie szejka Musy i jego radosnych Beduinów do chaty pasterzy kóz, pojawienie się Pantery ze świtą, pocałunek śmierci, ceremoniał picia herbaty na dywanie i wreszcie zniknięcie szejka pod byle jakim pretekstem w chacie. A gdzie w tym czasie będą ludzie szejka? Należało mieć nadzieję, że niezbyt blisko Pantery i jego ludzi, których trafią cztery kierowane laserem pociski Hellfire, każdy uzbrojony w głowicę zawierającą dziesięć kilogramów materiałów wybuchowych. Może wszyscy Beduini powinni jak jeden mąż udać się na stronę, żeby oddać mocz? Wśród gliniarzy krąży takie stare powiedzonko: „Nigdy nie przymykaj oczu na rzeczy oczywiste”. A dla mnie oczywistym był fakt, że szejk Musa i jego ludzie mieli podzielić los Pantery i jego świty. I dlatego Drużyna A nie pojedzie na miejsce masakry, gdzie wciąż mogli pozostawać żywi Beduini i członkowie Al-Kaidy – żywi i mocno wkurzeni. Jeśli to było prawda, to jak my, Amerykanie, mieliśmy się wydostać z Twierdzy Wron, otoczeni przez trzynastu Beduinów, którzy właśnie się dowiedzieli od ocalałych, co zrobiliśmy ich szejkowi i pozostałym kumplom? Cóż, zobaczymy, jak to się rozegra. Mogłem się mylić. Albo mogłem mieć w połowie rację. Buck stwierdził, że schodzi na dół porozmawiać jeszcze raz z Beduinami i spróbować wyciągnąć z nich więcej szczegółów na temat spotkania szejka z Panterą. Dobrze jest mieć w zespole kogoś mówiącego po arabsku. Bez Bucka nie miałoby sensu w ogóle próbować przeprowadzić tej misji. Następnym razem, kiedy zgłoszę się na ochotnika do misji na

terytorium Al-Kaidy, zabiorę ze sobą Bucka. Albo kogoś innego znającego język, a mniej zakłamanego. A najlepiej będzie, jeśli nie dam się po prostu następnym razem skusić na żadną misję. Buck wyszedł, a ja wyraziłem głośno swoje obawy dotyczące rakiet Hellfire siejących spustoszenie w szeregach naszych sojuszników, czyli szejka Musy, a przez to stawiających nas tutaj, w Twierdzy Wron, w niebezpiecznej sytuacji. – Też się nad tym zastanawiałem – powiedział Brenner, który widział mnóstwo głowic z materiałami wybuchowymi, rozszarpujących ludzi na strzępy. Te pociski są bardzo celne, ale rozrywają się na mnóstwo odłamków. Lepiej trzymać się z daleka od miejsca wybuchu. – Dlaczego nie wspomniałeś o tym podczas narady w Adenie? – zapytała Kate. – Myślałem, że Chet wie, o czym mówi – odparł Brenner. Generalnie wie, tylko czasem zapomina o szczegółach. – Moim zdaniem – kontynuował Brenner – kiedy szejk Musa wejdzie do kamiennej chaty, będzie to sygnał dla Cheta do odpalenia rakiet, ale także sygnał dla Beduinów, żeby brać dupę w troki i szukać schronienia. Będą mieli cztery, może pięć sekund, zanim czterdzieści kilogramów materiałów wybuchowych i odłamków zamieni całą okolicę w rzeźnię. Raz, dwa, trzy, cztery… Gdybym wiedział, że nadlatuje Hellfire, byłbym już w sąsiedniej prowincji. – Pantera i jego ludzie też będą mieli kilka sekund na zorientowanie się, co się dzieje, ale zanim zdążą zareagować, już będą w raju – gdybał dalej Brenner. – Ale wśród sojuszników i tak będą ofiary – stwierdziłem. – Boże, mam nadzieję, że nie – szepnęła Kate. – Jak się stąd wydostaniemy? – Bardzo szybko. Wdrapaliśmy się do mafradżu, żeby porozmawiać z Zamo i podzielić się z nim naszymi spostrzeżeniami. Dodatkowo, Brenner powiedział, że chce nam coś pokazać. Może nowy rodzaj ptasiego gówna, które nawet w połowie nie było tak śmierdzące jak gówno, które nam kładli do głowy Buck z Chetem.

Rozdział siedemdziesiąty czwarty

Przekazaliśmy Zamo dobrą wiadomość na temat narady wojennej Pantery i szejka. – Wracamy dziś do domu – obwieścił Brenner. Zamo, z natury milkliwy, tylko skinął głową. Następnie Brenner zwrócił naszą uwagę na szyb na ekskrementy i wskazał palcem kwadratowy otwór w suficie bezpośrednio nad szybem, którego drewniane ściany wznosiły się tylko na dwa i pół metra, do połowy wysokości mafradżu. – To jest otwór wentylacyjny – wyjaśnił. Jasne. Gówno leci w dół, smród w górę. – Podsadź mnie – zwrócił się do mnie. Podeszliśmy do ściany szybu i podsadziłem go tak, że stał teraz w chwiejnej równowadze na ścianie szybu, ledwie sięgając palcami do brzegu otworu wentylacyjnego. Otwory w podłodze na każdym piętrze były na tyle duże, że mógł się przez nie przecisnąć człowiek i zeskoczyć na niższy poziom, co zapamiętałem sobie jako ewentualną drogę ucieczki. Nie można jednak było spaść bezpośrednio na dół, na stertę nieczystości; na to było zbyt wąsko. Mimo to czułem się w obowiązku ostrzec Brennera: – Uważaj. Masz jakieś dwadzieścia metrów w dół. Na szczęście kupa gówna zamortyzuje upadek. – Dzięki. – Stanął na palcach i uchwycił brzeg otworu wentylacyjnego, a następnie podciągnął się i przecisnął przez otwór na dach. Silny facet. I co dalej? Przyklęknął nad otworem wentylacyjnym. – Damy radę – powiedział. Po chwili zobaczyłem jego nogi i tułów, zwisające z otworu. Odepchnął się stopami od ściany szybu i zeskoczył na podłogę obok mnie. – Na dachu jest metrowej wysokości gzyms, który stanowi świetne schronienie na wypadek wymiany ognia. A dach z łatwością wytrzyma ciężar śmigłowca – dodał stary wiarus, którego ostatnia wojna, ta w Wietnamie, charakteryzowała się częstym wykorzystywaniem helikopterów. To była doskonała wiadomość, na wypadek gdybyśmy znaleźli się uwięzieni w pułapce na dachu. Miała tylko jeden feler. – Nie mamy w Jemenie śmigłowców – przypomniałem mu. – Wiem. Ale znajdujemy się jakieś sto siedemdziesiąt mil od lotniska Nadżran, tuż za granicą saudyjską. Niecała godzina lotu. Stamtąd przylatują predatory i tam pewnie stoi teraz nasz otter. – Okej. I? – I, jeśli będzie trzeba, możemy poprosić o śmigłowiec wojskowy, który nas zdejmie z tego dachu. – Dlaczego miałoby się coś takiego wydarzyć? – zapytała Kate. – Ponieważ – odparł Brenner – jeśli delegacja Al-Kaidy domyśliła się, dokąd została przywieziona, to może wpaść na pomysł zaoszczędzenia stu tysięcy dolarów i przy okazji pokazania szejkowi Musie, kto tu rządzi, nie wspominając już o uniknięciu spotkania. – Mów dalej – zachęciłem Brennera. – Nie jestem też pewien naszych Beduinów, musimy więc mieć jakiś plan ucieczki. A mnie się wydawało, że to ja mam paranoję. Ale nie, to nie była paranoja – to był plan B

z punktu A. – Moim zdaniem śmigłowiec z Nadżran byłby lepszym sposobem wydostania się stąd niż lądowanie ottera na jakiejś drodze – zauważyła Kate. – Byłby – przyznał Brenner – ale otter należy do Firmy, a to jest operacja prowadzona przez Firmę. Poza tym śmigłowiec, nieważne czy z oznaczeniami, czy bez, można łatwo zidentyfikować, a tego nie ma w planie. Natomiast w sytuacji wyjątkowej, czy tutaj, czy w miejscu ataku, śmigłowiec może okazać się niezbędny. – Zgoda – powiedziałem – ale godzina to długie oczekiwanie na kawalerię. – Lepsze to niż czekanie nadaremno – stwierdził Brenner. – Czy możemy się w sprawie tego śmigłowca skontaktować, z kim trzeba? – zapytała Kate. – Rozmawiałem już via satelita z Edem Petersem z ambasady. Ed próbuje ustalić numer kogoś z amerykańskiej ekipy na lotnisku. Oficjalnie Stany Zjednoczone wysłały tam grupę do szkolenia pilotów z Królewskich Saudyjskich Sił Powietrznych, ale wszyscy wiedzą, że w Nadżran są też ludzie z CIA i NSA, którzy mają za zadanie monitorować sytuację w Jemenie. To właśnie z Nadżran przylecą nasze F-15, żeby zrównać z ziemią obóz Al-Kaidy. To brzmiało interesująco. – Podzielimy się tą informacją z Chetem i Buckiem? – zapytałem. – Założę się o każde pieniądze, że Chet i Buck mają numer telefonu do amerykańskiego szefa operacji w Nadżran. A jeśli nie mają, to zawsze mogą się skontaktować drogą radiową z przedstawicielem CIA w Nadżran. Zwróćcie uwagę, że nie wspomnieli nam ani słowem o Nadżran ani o śmigłowcach. Faktycznie, działo się tutaj coś złego, choć może nie na taką skalę, jak podpowiadał mi mój paranoiczny umysł. Zawsze mógł się pojawić racjonalny i logiczny argument noszący nazwę bezpieczeństwo narodowe. Ale jeśli coś kwacze jak kaczka, a upiera się, że jest amerykańskim orłem, to należy wzmóc czujność. – A ty się podciągniesz? – zapytałem Zamo, wskazując otwór w dachu. – A dlaczego nie? – Bo masz rozwaloną rękę. – Ja wejdę pierwszy, ty za mną, a potem wciągniemy Zamo i Kate – powiedział Brenner. Zapomnieliśmy o starym Bucku? A co z Chetem? – Ja sama się podciągnę – zapewniła Kate. Spojrzałem na ścianę szybu, wysoką na dwa i pół metra. – Ostatniej osoby nie będzie miał kto podsadzić – zauważyłem. – Umywalka, z której korzystamy wytrzyma ciężar Zamo, a on jest z nas wszystkich najcięższy – odparł Brenner. Pewnie już to sprawdzili. W rozwiązywaniu problemów na polu walki na wojskowych zawsze można liczyć. – Dobra robota i dobry pomysł – pochwaliłem Brennera i Zamo. – Ale miejmy nadzieję, że nie będziemy musieli się ewakuować na dach. Może zwróciliście uwagę, że otwory w wychodkach są dość szerokie, żeby się przez nie przecisnąć. Nawet Zamo da radę. – Są tak duże, żeby łatwo można było wyrzucać kuchenne resztki i zawartość nocników – wyjaśnił Brenner, specjalista do domów-wież. – Poza tym szyb na ekskrementy to także prymitywna forma schodów przeciwpożarowych. Człowiek się uczy każdego dnia. – Jeśli będziemy musieli uciekać na dół, zamiast do góry, to też damy radę – stwierdziłem.

Doszliśmy do wspólnego wniosku, że szyb na ekskrementy ma wiele zastosowań, ale zanim zakończyliśmy spotkanie, poruszyłem jeszcze jedną dyskusyjną kwestię i powiedziałem Brennerowi i Zamo to, co wcześniej mówiłem Kate. – Skoro Al-Kaida już sobie obejrzała swoją przynętę, czyli nas, mogliśmy się stąd wynieść. – Zastanawiałem się nad tym jeszcze w Adenie – powiedział Brenner, kiwając głową. I trzeba było wtedy powiedzieć to głośno, Paul. – Ale – ciągnął Brenner spoglądając na mnie, Kate i Zamo – chyba żadne z nas nie zamierzało stąd wyjeżdżać. – Nie – przyznałem – nie zamierzaliśmy, ale niezależnie od tego, co się wydarzy w ciągu kilku następnych godzin, powinniśmy mieć świadomość, że jesteśmy tu, choć nie musimy. Nikt nie miał nic więcej do dodania na ten temat, z wyjątkiem może słów: „Odważni, ale głupi”. Tak więc dobiegło końca ostatnie być może zebranie w mafradżu i Kate, Brenner i ja zeszliśmy do diwanu, pozostawiając Zamo zajętego rozważaniami nad szybem na ekskrementy, który prowadził zarówno w górę, jak i w dół, i w obu kierunkach mógł pomóc nam wydostać się z gówna, w którym tkwiliśmy po uszy. W głowach kłębiły się nam przeróżne myśli, ale najważniejsza była misja – zabić Panterę. Później przyjdzie czas na zastanawianie się, jak ujść stąd z życiem.

Rozdział siedemdziesiąty piąty

Przyszedł czas, żeby dołączyć do siedzącego w ciężarówce Cheta i Bucka, zeszliśmy więc na podwórko. Zachodzące słońce rzucało długi cień wzdłuż zachodniej ściany, a trzynastu Beduinów siedziało albo kucało w cieniu, popijając ziołową herbatę i gawędząc ze sobą. Pomiędzy nimi leżały na ziemi niewielkie kupki zielonych liści. Kate, Brenner i ja weszliśmy do ciężarówki. Chet siedział na krześle po lewej stronie i wpatrywał się uważnie w monitor. Po prawej siedział Buck i robił to samo. Monitor Cheta pokazywał pasterską chatę szejka z bardzo wysoką rozdzielczością sięgającą kilkudziesięciu metrów. Na ekranie Bucka obraz miał szerszą perspektywę i obejmował obszar wokół chaty w promieniu dwóch, może trzech kilometrów. Zobaczyłem pięć białych land cruiserów zbliżających się do chaty od wschodu. Beduini? Czy Al-Kaida? Najprawdopodobniej szejk ze swoimi ludźmi, który jako gospodarz powinien przyjechać wcześniej i zaparzyć herbatę. Wiedzieliśmy wszyscy, że oba predatory krążące nad chatą miały, oprócz kamer wideo, po dwa kierowane laserem pociski Hellfire, każdy uzbrojony w głowicę bojową, gotowe znaleźć i zniszczyć każdy cel, jaki znajdzie się w krzyżu nitek na ekranie monitora. Straszne. – Patrzcie. Jedzie szejk – odezwał się Chet, wypadając z elektronicznego transu. Przyjrzeliśmy się uważniej, jak pięć samochodów zatrzymuje się trzydzieści metrów od chaty, a więc dalej niż my, kiedy przyjechaliśmy na spotkanie z szejkiem po szczęśliwym lądowaniu ottera. Taka odległość pozwalała uniknąć wizyty w zakładzie blacharskim po wybuchu pocisków. Beduini zaczęli wysypywać się z aut. Naliczyłem ich w sumie piętnastu. Wszyscy trzymali w rękach karabiny AK-47. Wszyscy z wyjątkiem szejka. Szejk Musa w swoim czystym, białym stroju i królewskim ghutra na głowie prezentował się dostojnie. Nie mogłem dojrzeć wyraźnie jego twarzy, ale z odległości kilkudziesięciu metrów widziałem niewiarygodnie wielki narząd powonienia. Chodzi mi o to coś, co rzucało długi na pół metra cień i miało pewnie swój własny numer kierunkowy. Beduini rozładowywali samochody – trzy dywany, coś, co było pewnie skrzynkami z wodą i jakieś worki z grubego płótna, zawierające może chleb i herbatę. Nieśli też inne rzeczy, takie jak kuchenki turystyczne i czajniczki do gotowania wody, a także całe mnóstwo filiżanek. Nie widziałem za to liści khat dla przyjaciół z Al-Kaidy. Poza khat mieli wszystko, co jest potrzebne podczas jemeńskiego pikniku, nawet mrówki, na wypadek gdyby ktoś zachorował na malarię. Mieli też, oczywiście, swoje AK-47, ponieważ później, wbrew zasadom gościnności, mieli zastrzelić wszystkich swoich gości, których nie zbiły amerykańskie pociski. Szejk Musa wraz z grupką swoich ludzi zniknął w chacie, a reszta Beduinów zaczęła się przygotowywać do narady wojennej. – Pantera i jego ludzie pojawią się za jakąś godzinę. W tutejszej tradycji wypada się spóźnić, ale nie wolno pojawić się za wcześnie. Gdyby z Panterą była kobieta, nie musiałby się martwić, że przyjedzie za wcześnie. Przepraszam. Tak mi się wypsnęło. – Wszystko jest nagrywane – powiedział Chet, wciskając jakiś guzik na konsoli. – Będziemy mogli odtwarzać ostatnie sekundy życia pana ad-Darwisza w nieskończoność.

Wciąż aktualna pozostawała kwestia potencjalnych ofiar wśród naszych sojuszników. Brenner postanowił zapytać o to Cheta. Chet miał gotową odpowiedź: – Obie grupy nie będą się mieszać. Ci z Al-Kaidy będą siedzieć na swoich dywanach albo stać przy swoich samochodach, a Beduini przy swoich. Tylko szejk i Pantera usiądą razem i będą rozmawiać, a kiedy szejk przeprosi na chwilę i wejdzie wraz z kilkoma swoimi ludźmi do chaty po Amerykanów, będzie to dla pozostałych Beduinów sygnałem, że mają się szybko ukryć. Potem wydam rozkaz odpalenia pocisków i po mniej więcej czterech sekundach będzie po panu ad-Darwiszu i połowie jego ludzi. Beduini ocaleją. Rozmawialiśmy o tym przecież w Adenie. Rozmawialiśmy, ale może Chet znowu kłamał i mieli tam zginąć wszyscy. A przynajmniej potracić jakieś części ciała. Wtedy musielibyśmy się stąd ewakuować. I to bardzo szybko. Chet podzielił ekran i teraz w lewej części widzieliśmy szeroką panoramę Twierdzy Wron, filmowaną przez jednego z drugiej pary predatorów krążących nad płaskowyżem. – Nikogo tu nie ma – stwierdził na głos Chet. Faktycznie, żadna armia Al-Kaidy nie szykowała się do szturmu na twierdzę. Był to znak, że wszystko przebiega zgodnie z planem i Pantera pojawi się w pasterskiej chacie. – Nastąpiła zmiana planów – rzucił niemal mimochodem Chet. W mojej głowie zabrzęczał cichutko dzwonek alarmowy. Obrócił się na krześle w naszą stronę, spojrzał na mnie, Kate i Brennera i dodał: – Ale zmiana na lepsze. Dzwonek zabrzmiał głośniej. Zwróciłem też uwagę, że Buck siedział nietypowo dla siebie cicho, od chwili gdy znaleźliśmy się w ciężarówce. Rozmyślał nad czymś? Czy może czymś się trapił? – Na najwyższym szczeblu zapadła decyzja, że wyjeżdżacie stąd. Natychmiast. Ani ja, ani Kate, ani Brenner nie zapytaliśmy dlaczego. I tak się za chwilę dowiemy. – Wasza rola w tej misji jest skończona, a właściwie zakończyła się z chwilą, kiedy zobaczyła was delegacja Al-Kaidy. Wiedzieliśmy o tym od dawna, ale Chet wspomniał o tym po raz pierwszy. I odpowiedział na pytanie, które nie padło: – W Waszyngtonie uważano, że powinniście zostać przez kilka dni po wizycie ludzi z Al-Kaidy, na wypadek gdyby zorientowali się dokąd zostali przywiezieni i obserwowali potem Twierdzę Wron. Ale teraz, kiedy wszystko jest już uzgodnione i zbliża się do końca, dowodzący misją chcą podzielić zespół. Milczeliśmy dalej. Niech lepiej mówi Chet. – Buck i ja zostajemy tutaj, póki rakiety nie wykonają swojej roboty. Dla bezpieczeństwa zostanie z nami Zamo. Będzie też chronić nas jeden predator. Drugi będzie śledził was. – Przyjrzał nam się uważnie. – Zabierzecie jednego z land cruiserów, pojedziecie północnym stokiem do drogi SanaMa’rib i dotrzecie do lądowiska w Ma’rib, gdzie będzie na was czekał samolot czarterowy, należący do Firmy, który zabierze was do pewnego miejsca w Arabii Saudyjskiej, a stamtąd polecicie dalej do Rijadu i do domu. Jeśli się pospieszycie, możecie być na lądowisku za niecałą godzinę. Pół godziny, jeśli to ja będę prowadził. To było zbyt piękne, żeby mogło być prawdą. – Jakieś pytania? Wątpliwości? – zapytał Chet. – Chcemy tu zostać, aż będzie po wszystkim – powiedziała Kate. – Po ataku pojedziemy z wami na miejsce zebrać próbki DNA i razem wrócimy otterem. – Nie ma mowy, Kate – odparł Chet. – To są polecenia z samej góry. Ale doceniam wasze poświęcenie.

– Jaki jest cel naszego wyjazdu? – zapytał Brenner. – Nie rozumiem, czemu ma służyć podzielenie zespołu. – Coś może pójść nie tak w drodze na miejsce ataku, albo podczas zbierania próbek – wyjaśnił Chet. – Coś może pójść nie tak z lądowaniem ottera – tłumaczył dalej paternalistycznym tonem. – Nie ma sensu, żebyśmy wszyscy ponosili ryzyko. Lepiej się podzielić i zwiększyć szanse, że… przynajmniej część z nas wyjdzie z tego cało. Jasne. Tylko która część? – Chcemy uniknąć sytuacji, w której misja się powiodła, ale cały zespół zginął – dodał Chet. To tak jak: operacja się udała, ale pacjent zmarł. Rozumiem. – Uważasz, że to bezpieczne jechać jednym samochodem na lądowisko w Ma’rib? – wyraziła swoją wątpliwość Kate. – Za dnia drogi są dość bezpieczne, nie musicie się też martwić, że na terytorium szejka Musy porwą was Beduini. Tak naprawdę nie musicie się też obawiać Al-Kaidy, która w dzień rzadko opuszcza swoje obozowiska w górach. Jeśli będziecie jechali dostatecznie szybko, dotrzecie na lądowisko, nim ktokolwiek się zorientuje, że jesteście na drodze. Land cruisery są powszechnie używane przez Beduinów, a te na dodatek mają przyciemniane szyby, ale Kate może na wszelki wypadek założyć balto i usiąść z tyłu. Będzie was osłaniał predator, no i mamy ze sobą kontakt za pośrednictwem telefonów satelitarnych. Droga na lądowisko to bułka z masłem. Coś was jeszcze niepokoi? Podobnie jak Buck, w nietypowy dla siebie sposób milczałem, teraz jednak postanowiłem się odezwać. – Jest jakiś konkretny powód, dla którego nie dostaniemy eskorty Beduinów? – Nie jest wam potrzebna – odparł Chet – i szczerze mówiąc, jeśli coś pójdzie nie tak w czasie ataku, ostatnią rzeczą, jakiej byście sobie życzyli będzie samochód pełen Beduinów rozmawiających przez telefon ze swoimi kolegami z otoczenia szejka. Chet najwyraźniej troszczył się o nasze bezpieczeństwo. A sam, w towarzystwie Bucka, wykona niebezpieczne zadanie dotarcia do miejsca rzezi, a później odwali brudną robotę polegającą na zebraniu, zapakowaniu i oznaczeniu szczątków Pantery i jego ludzi. Może nawet wykona kilka zdjęć martwych ciał, tak jak to zrobił Pantera w ruinach Bilqis. Co do szejka Musy byłem pewien, że on i jego ludzie będą już wtedy daleko – albo w drodze do domu, albo do raju. Tak czy owak Buck i Chet nie będą musieli mieć z nimi do czynienia. Czek idzie pocztą, drogi szejku. – Jeszcze jakieś wątpliwości? – zapytał Chet. Słowo „wątpliwości” miało nam uświadomić, że przypominamy znerwicowanych żołnierzy, których trzeba przywołać do porządku żeby słuchali rozkazów. Chet, jak większość szaleńców, był przekonany, że jest w tym gronie najmądrzejszy. Ale nie był. Gdzie mu się równać do mnie? Spojrzałem na Kate, potem na Brennera. Wymieniliśmy spojrzenia, które oznaczały akceptację zaistniałej sytuacji. – Okej – powiedziałem. – Żadnych wątpliwości. – Nie podoba mi się to, ale rozumiem – stwierdziła Kate. – Ja też rozumiem argumentację – odezwał się Brenner – ale Zamo sam podejmie decyzję, czy jedzie z nami czy zostaje tutaj. – On ma rozkaz zostać tutaj i zapewnić nam bezpieczeństwo – powiedział Chet. – Nie obchodzą mnie żadne rozkazy – odparł Brenner. – Zamo nie jest twoim podwładnym. Jest pod moimi rozkazami. Chet nie odezwał się, a Buck nie wyjaśnił mu obowiązujących w ambasadzie procedur.

– W porządku – odezwał się w końcu Chet. – Niech to będzie jego decyzja. Tymczasem my – Kate, Brenner i ja – nie musieliśmy już podejmować żadnej decyzji. Otrzymaliśmy rozkaz wynosić się stąd. Rozkaz wydał nie Chet, tylko ktoś z góry. Szczerze mówiąc, miałem co najmniej mieszane uczucia. Nie miałem nic przeciwko rozpoczęciu podróży do domu już teraz, a droga na lądowisko niosła ze sobą dużo mniejsze niebezpieczeństwo niż pozostawanie w tym miejscu dłużej i czekanie na fajerwerki. Z drugiej strony czułem wielkie rozczarowanie i byłem pewny, że podobnie było z Brennerem i Kate. Ale Chet i jego szefowie mieli rację – jeśli się rozdzielimy, będą większe szanse, że ktoś wróci, żeby złożyć pełny raport. Poza tym Waszyngton potrzebował kogoś żywego, komu mógłby pogratulować. – Zabierzcie tylko najpotrzebniejsze rzeczy i za dziesięć minut macie być w drodze. Kiedy wylądujecie w Arabii Saudyjskiej, oddacie swoją broń, kamizelki i sprzęt łączności i w ciągu kwadransa zostaniecie przetransportowani na lotnisko międzynarodowe w Rijadzie. Spalcie paszporty, które dał wam Buck, za to miejcie przy sobie swoje paszporty dyplomatyczne. Przydadzą się w drodze do Stanów. Chet, wspominając o powrocie do domu, chciał nas przekonać, że tak się rzeczywiście stanie. Cóż, może tak. A może nie. – Zajrzyjcie tu jeszcze przed wyjazdem – powiedział na koniec. – Na pewno nie wyjedziemy bez pożegnania, Chet – zapewniłem go. Uśmiechnął się. – Do zobaczenia, Buck. – Do zobaczenia. – Buck skinął głową i lekko się uśmiechnął. Bezrobotni od tej chwili członkowie Drużyny A opuścili ciężarówkę. Misja zakończona.

Rozdział siedemdziesiąty szósty

W róciliśmy do wieży. Brenner przywołał Zamo z mafradżu i powiedział mu, co się stało. – Ty podejmujesz decyzję, czy zostajesz tutaj i chronisz Bucka i Cheta, czy jedziesz z nami do Ma’rib. Zamo nie dręczył się długo podjęciem decyzji. – Pracuję dla ciebie – zwrócił się do Brennera i dodał: – Nie płacą mi za podejmowanie decyzji. Natomiast za podejmowanie decyzji płacili Brennerowi. – W takim razie jedziesz z nami. – Ruszajmy – popędziłem ich. Zebraliśmy najpotrzebniejsze rzeczy do jednej torby, pozostawiając całą resztę Beduinom – w tym moje skarpetki i gacie. Kate narzuciła na siebie balto i zeszliśmy na parter, do pomieszczenia dla zwierząt i ekskrementów, i zrobiliśmy mały stos z paszportów i gazet, który Zamo podpalił zapałką ze swojego survivalowego zestawu ratunkowego. Upewniwszy się, że dokumenty spłonęły, wyszliśmy na zalane słonecznym światłem podwórko. Beduini nadal kucali pod murem, myśląc już pewnie o zbliżającej się porze ostatniej tego dnia modlitwy i nowym przepisie na potrawkę z kozy. Kate zasłoniła twarz hidżabem, a Brenner swoją łamana arabszczyzną zdawał się dziękować gospodarzom za gościnność. Beduini jednym głosem pożegnali nas słowami „As-salam alejkum”, na co Brenner odpowiedział „Wa alejkum as-salam”. I arrivederci. Brenner powiedział jeszcze coś do Jasira, który wstał i machnął ręką, wskazując zaparkowane dalej samochody. – On mówi, że mamy wziąć, który chcemy. – A w którym są liście khat? Brenner nie przetłumaczył mojego pytania, za to Jasir dał nam trzy ghutra, jeden zdjął z własnej głowy, a dwa pozostałe zabrał swoim kolegom. – To prezent od nich na pamiątkę – wyjaśnił Brenner. A ja zostawiłem im na pamiątkę swoją bieliznę. Brenner powiedział im, że wszystko, co zostawiliśmy – ubrania i jedna puszka mieszanki warzywnej – są ich. Ale nie, karabinu snajperskiego Zamo im nie zostawimy. – Do zobaczenia w Nowym Jorku – powiedziałem do Jasira. – W barze u Bena. – Powiedziałem jeszcze: – Szukran – co znaczy dziękuję. Wrzuciliśmy torbę do bagażnika jednego z land cruiserów i z bronią w ręku podeszliśmy do ciężarówki. Chet i Buck w dalszym ciągu wpatrywali się w ekrany monitorów, a Chet dodatkowo rozmawiał z kimś przez radio. Kiedy weszliśmy do środka, powiedział do mikrofonu: – Odezwę się później. Bez odbioru. Obaj z Buckiem podnieśli się z krzeseł. – Jednak zabieracie ze sobą Zamo – zauważył Chet. – Tak – odpowiedział Brenner, nie wdając się w wyjaśnienia.

– Beduini na podwórku wystarczą do zapewnienia nam bezpieczeństwa tutaj, a część z nich pojedzie z nami na miejsce ataku – odezwał się Buck. Powiedzieliśmy sobie do widzenia, nie roniąc jednak przy tym łez, choć zgodnie uznaliśmy, że Drużyna A spisała się na medal. – Dziękuję wam za bardzo profesjonalne działanie – rzekł na koniec Chet i przyznał: – Nie zawsze łatwo nam się ze sobą współpracowało, ale potrafiliśmy zapomnieć o dzielących nas różnicach dla dobra naszego kraju. – Spojrzał na mnie i uśmiechnął się. – Pan, panie Corey, stanowił prawdziwe wyzwanie, ale wolę pracować z kimś takim, niż z człowiekiem, który nigdy nie poddaje w wątpliwość decyzji przełożonego. – Dziękuję. – Dlaczego to ja zawsze jestem wyróżniany? Zaczęło się już w szkole podstawowej. – Możecie wszyscy być dumni ze swojej roboty – dodał Buck. – Dziękuję, że zgłosiliście się do tej misji i narażaliście swoje życie. Nasza ojczyzna będzie odrobinę bezpieczniejsza, kiedy Bulus ibn ad-Darwisz zginie. – Jesteśmy umówieni pod zegarem na Grand Central Station – przypomniałem Buckowi. – Przyjdę na pewno – obiecał. – Będziemy w kontakcie. – Ja też postaram się być – powiedział Chet. Ciebie nikt nie zapraszał, Chet. Ale z drugiej strony, niech się czuje zaproszony każdy, kto przeżyje do końca dzisiejszego dnia. Buck, a nawet Chet, uściskali Kate, my podaliśmy sobie ręce, życzyliśmy szczęścia i z Bogiem. – As-salam alejkum – powiedział Buck. – Łatwo ci mówić – przypomniałem mu nasze pierwsze spotkanie, milion lat temu. Buck uśmiechnął się. Wyszliśmy z ciężarówki i zapakowaliśmy się do land cruisera. Brenner usiadł za kierownicą, Zamo obok niego, a Kate i ja z tyłu. Panowie trzymali na kolanach sprezentowane przez Beduinów ghutra, ale nikt nie czuł potrzeby zakładania ich w tej chwili na głowę. Jasir poderwał się, przebiegł przez podwórko i otworzył nam bramę. Pomachaliśmy mu na pożegnanie, a on sprawiał wrażenie zadowolonego z naszego wyjazdu. Na pewno nie był aż tak zadowolony jak my. Brenner objechał dookoła mur ogradzający podwórko Twierdzy Wron, naszego tymczasowego domu i skierował samochód w kierunku grupy skał, gdzie Beduini strzegli drogi prowadzącej od północy do wieży. Jechaliśmy pustynnym traktem po śladach innych samochodów. – Wiesz, dokąd jechać? – zapytałem Brennera. – Musimy zjechać północnym zboczem… – odpowiedział po chwili wahania – do drogi prowadzącej do Ma’rib. Byłem już kiedyś na tym lądowisku, więc jakoś trafię. – To dobrze. – Nie mogę uwierzyć, że to się dzieje naprawdę – wyznała Kate. – Owszem – zapewnił ją Brenner – a za godzinę będziemy na pokładzie samolotu lecącego do Arabii Saudyjskiej. Pewnie wylądujemy w Nadżran. – Czy… któremuś z was jest przykro albo czuje się zawiedziony, że nie zostaliśmy do końca? – zapytała. Brenner i ja, uczuciowi mężczyźni, stwierdziliśmy, że owszem, chcielibyśmy zobaczyć grand finale. Zamo, najwyraźniej bardziej skryty, powiedział: – Z taktycznego punktu widzenia to ma sens. – Szybko jednak dodał: – Mimo to, do dupy. W oddali dojrzałem wielką formację skalną, a obok niej, na skraju płaskowyżu, samochód

i siedzących w cieniu ludzi Musy. – Zwolnij – powiedziałem. – O co chodzi? – zapytał Brenner, zmniejszając prędkość. – Oto o co chodzi, Paul. Nie tak dawno temu Kate zastrzeliła agenta CIA, w samoobronie. Wiedziałeś o tym? – Słyszałem – odpowiedział z wahaniem. – To dobrze. – I nadal jesteś na nią napalony? Odważny z ciebie facet. Ja śpię z otwartymi oczami. – Myślę, że Firma chce wymierzyć jej sprawiedliwość. – John, nie wolno nam rozmawiać na ten temat… – przypomniała mi Kate. – To jest naprawdę ważne, Kate. Nie przerywaj mi. – I ciągnąłem swoją opowieść dalej: – Jakby tego było mało, pomieszaliśmy szyki CIA, które chciało zamienić Bliski Wschód w atomową pustynie. W samochodzie panowała śmiertelna cisza. Mówiłem dalej: – Kate i ja znamy ten ich wielki sekret i przysięgliśmy zachować na zawsze milczenie. W zamian Firma miała zapomnieć o incydencie z zastrzeleniem jej agenta. Ale CIA tak nie postępuje. – Nie, nie postępuje. – Na szczęście Brenner przyznał mi rację. – Mogli puścić w niepamięć strzelaninę, ale nadal mają dwóch niewygodnych świadków, którzy wiedzą o planowanym przez nich atomowym Armageddonie w Piachlandii. Brenner, najwyraźniej zamyślony, zwolnił jeszcze bardziej. W końcu uświadomił sobie, że już skończyłem i zapytał: – I… I co twoim zdaniem? – Moim zdaniem ani Kate, ani ja, ani nikt, kto znajduje się w naszym towarzystwie, nie wróci z Jemenu żywy. Nikt się nie odezwał, więc tłumaczyłem dalej: – Tylko dlatego Kate i ja tu się znaleźliśmy. To idealne miejsce do zabicia kogoś. Nikt tu za nic nie odpowiada. To czarna dziura. I na tym polega operacja Clean Sweep – wymieść do czysta. Brenner zatrzymał samochód i spojrzał w lusterko wsteczne. – Kate? Wierzysz w to? – Nie – odpowiedziała moja bratnia dusza. Zamo, który zwykle nie ma zdania, tym razem powiedział: – A ja tak. – Jak twoim zdaniem… to ma się stać? – zadał oczywiste pytanie Brenner. – Przejdę do tego później, ale moim zdaniem stanie się to gdzieś pomiędzy tym miejscem a lądowiskiem w Ma’rib. Nikt nie skomentował moich słów. – Jak myślicie, dlaczego siedzimy w tym samochodzie z dala od Twierdzy Wron i z dala od Cheta i Bucka? – zapytałem. – To, co powiedział Chet miało sens. Zarówno z taktycznego, jak i operacyjnego punktu widzenia – zaoponował Brenner. – Oczywiście, że miało. I uśpiło także moją paranoję. Wiecie co? Sam jestem przekonany tylko w, powiedzmy, siedemdziesięciu trzech procentach, że Chet chce mnie i Kate wykończyć. – Jeśli będziemy tu siedzieć cały dzień, to rzeczywiście ktoś nas zabije – odezwała się Kate. – Musimy jechać na lotnisko. Brenner zadał mi jeszcze jedno logiczne pytanie: – Co to wszystko, jeśli jest prawdą, ma wspólnego ze mną i z Zamo?

– Po prostu znaleźliście się w niewłaściwym miejscu w niewłaściwym czasie – odparłem. – To logiczne, że dostałeś polecenie wyjechania razem ze mną i z Kate, w przeciwnym razie wyglądałoby to podejrzanie. A co do Zamo, on też nie miał zostać. Wszystko to były bzdury mające uwiarygodnić plan. Buck dobrze wiedział, jaka będzie twoja reakcja na pomysł pozostawienia Zamo w twierdzy. Tak czy inaczej stanęłoby na tym, że Zamo jedzie z nami. Gdyby jednak został, Chet zastrzeliłby go z AK-47, zabrał jego karabin snajperski i zwalił winę na Beduinów. Brenner i Zamo długo milczeli. – Nie kupuję tego – odezwał się w końcu Brenner. – Nie wierzę, że mnie i Zamo mieliby załatwić nasi ludzie, tylko dlatego, że znaleźliśmy się w waszym towarzystwie. – A powinieneś uwierzyć. Tym bardziej, że jest jeszcze jeden powód, dla którego stałeś się niewygodny. Chet może podejrzewać, że ja albo Kate wspomnieliśmy ci o swoich podejrzeniach, a w takim razie stałeś się taki jak my – wiesz za dużo. A dobrze wiesz, że w tym biznesie, jeśli wiesz coś, czego nie powinieneś wiedzieć, stajesz się dla Firmy ciężarem. Firma wybrała odpowiedniego człowieka do tego zadania – dodałem. – Chet jest szalony. Brenner, Kate i Zamo trawili moje słowa, a ja mogłem przypuszczać, że jedyny wniosek, do jakiego dojdą będzie taki, że John nie potrzebuje kamizelki kuloodpornej tylko kaftana bezpieczeństwa. – Myślisz, że Buck też w tym siedzi? – zapytał Brenner albo unikając tematu mojej paranoi, albo ją testując. To była trudna kwestia. Odpowiedź brzmiała: Buckminster Harris tak długo siedział w tym oszukańczym biznesie, że dawno już przestał rozróżniać, co jest rzeczywistością, a co lipą. Miał też nieco zaburzone pojmowanie dobra i zła. Na dodatek podobała mu się ta gra. Byłem pewny, że lubił mnie, Kate, wszystkich nas, ale kiedy Chet wspomniał mu o bezpieczeństwie narodowym i jedynym sensownym rozwiązaniu, Buck wziął stronę Cheta. – Buck musi w tym siedzieć – odparłem z całą stanowczością. Teraz Paul Brenner oczekiwał jeszcze ode mnie tylko wyznania, że zostałem porwany przez obcych. Na szczęście był dość bystry, żeby się zacząć niepokoić, a jako były gliniarz, chciał wiedzieć więcej. – Nawet jeśli masz rację… chciałem powiedzieć, że to dla Cheta komplement, bo uznajesz go za geniusza… – Jemu się pomieszało w tej pieprzonej głowie – zapewniłem ich. – Ale jest bystry. Na szczęścia ja jestem bystrzejszy. Prawda, skarbie? – zapytałem moją towarzyszkę podróży. Nie odpowiedziała. Była wyraźnie przygnębiona i martwiła się, że tym razem na dobre zwariowałem. – Słuchajcie – zaczął Brenner w tym samym duchu – wszyscy byliśmy w ogromnym stresie… – W porządku – przerwałem mu – jedź. Zobaczymy, co się stanie. Brenner nie ruszył. – A co, twoim zdaniem, ma się stać? – zapytał. – Podejrzewam, że predator będący w dyspozycji Centralnej Agencji Wywiadowczej, kierowany przez Cheta Morgana, wystrzeli pocisk w kierunku samochodu, zabijając wszystkich pasażerów. Pilot predatora być może nie będzie miał pewności, ale taki otrzyma rozkaz od faceta, który sprawuje operacyjną kontrolę nad dronami, czyli od Cheta. – Taa… – odezwał się Zamo. – Może tak być. Oczywiście, że mogło. – Okej… – powiedział Brenner – co w takim razie powinniśmy zrobić?

– Czego nie powinniśmy na pewno zrobić, to zjechać po zboczu w dół do drogi do Ma’rib, bo nigdy do niej nie dotrzemy. – Po co w takim razie w ogóle wsiadaliśmy do tego samochodu? Dlaczego nie powiedziałeś nam o tym jeszcze w twierdzy? – A gdybym powiedział, to co byśmy zrobili? – Powtórzylibyśmy Chetowi i Buckowi to, co nam powiedziałeś. – Oni by przynajmniej mi uwierzyli. Ale teraz najważniejsza jest misja. Chet jest gotów zabić Panterę. Musimy mu na to pozwolić. Nie pozwolimy tylko, żeby zabił nas w drodze do Ma’rib. Brenner ledwie zauważalnie skinął głową. – Jedziemy – powiedziałem. Ruszyliśmy w kierunku skał i Beduinów strzegących dostępu do płaskowyżu. – Chet nie skierował predatora za nami, ponieważ pilot i inni ze stacji naziemnej widzieliby, że to my wsiadamy do land cruisera i na pewno nie wystrzeliliby wtedy w naszą stronę pocisku. Chet skieruje w ten teren predatora, kiedy uzna, że dojeżdżamy do drogi prowadzącej do Ma’rib. Każe pilotowi obserwować samochód, a w pewnym momencie powie mu, że land cruiser to potwierdzony cel i wyda rozkaz odpalenia pocisku. W późniejszym raporcie będzie wzmianka o balto Kate i naszych ghutra, jako powodach błędnej identyfikacji. Pamiątki bywają niebezpieczne. Nikt nie zamierzał zabierać głosu, więc zapytałem: – Czy ktoś miałby problem z poproszeniem jednego z tych Beduinów, żeby pojechał naszym samochodem w kierunku drogi na Ma’rib? – Ja nie – odpowiedział w tej samej sekundzie Zamo. – Ja miałbym problem… ale… – zająknął się Brenner. Kate w ogóle się nie odezwała. – Jeśli nic się nie stanie, to będzie znaczyło, że ty miałaś rację, a ja jestem stuknięty. Zawahała się i w końcu odpowiedziała: – Nie chciałabym, żeby zginęła niewinna osoba… – Mówiłaś przecież, że się mylę. – Ja nie podejmę takiej decyzji. – W porządku. Ja to zrobię. Brenner podjechał bliżej do przyglądających się nam Beduinów. – Potrzebny mi twój arabski – powiedziałem. Wysiedliśmy z Brennerem z samochodu i przywitaliśmy z Beduinami. Było ich pięciu, każdy trzymał w ręku AK-47, dysponowali też jednym białym land cruiserem. – Powiedz im, że dostaną mucho riali, jeśli któryś z nich pojedzie naszym samochodem na lotnisko i zabierze stamtąd jednego Amriki, który tam na nas czeka. Brenner spojrzał na mnie, zawahał się i zaczął tłumaczyć łamaną arabszczyzną. Beduini kiwali głowami na znak, że rozumieją. W końcu Brenner zwrócił się do mnie, mówiąc: – Ten dżentelmen – wskazał brodatego mężczyznę między trzydziestką a czterdziestką – pojedzie dla nas. Skinąłem głową i uśmiechnąłem się do niego. – Mówi, że weźmie swój wóz. – Nie. – Chwyciłem Brennera za ramię i wspięliśmy się na niewysoką skałę. – Widzisz to? Brenner spojrzał na dach naszego land cruisera. Przykurzony biały lakier wysmarowany był czymś, co przypominało krew, i pewnie było krwią kozy. – Jezu… – szepnął, nie mogąc uwierzyć własnym oczom. Zeskoczyłem ze skałki.

– I co teraz myślisz, Paul? Przez chwilę brakowało mu słów. – Przecież Jasir powiedział, że możemy wziąć, który chcemy – odezwał się wreszcie. – Jasne. Wybierz kartę z talii. Dowolną. – Postanowiłem stwierdzić rzecz oczywistą. – Wszystkie samochody zostały tak oznaczone. Brenner tylko pokiwał głową. – Możemy zetrzeć czerwoną plamę albo, ponieważ wszystkie samochody Beduinów są ich wspólną własnością, możemy się z nimi zamienić i jechać dalej na lotnisko w Ma’rib. Jeśli dopisze nam szczęście, to nas nie odstrzelą. Ale nie sądzę, by ktoś lub coś tam na nas czekało. Proponuje raczej wrócić do Twierdzy Wron i jakoś tę sprawę załatwić. – Spojrzałem na zegarek. – Powinniśmy tam dotrzeć akurat wtedy, kiedy Pantera będzie na celowniku Cheta. Brenner, który miał wielokrotnie do czynienia ze śmiercią, na pewno nie miał często do czynienia ze zdradą i spiskami i dlatego wciąż nie mógł w to wszystko uwierzyć. Halo, Paul? Z samochodu wysiadła Kate i Zamo. Kate spojrzała na Brennera i zwróciła się do mnie: – Co się stało? – Ty jej powiedz – powiedziałem. Mnie nigdy nie wierzy. Beduini obserwowali nas z zaciekawieniem, zastanawiając się pewnie, o czym ci stuknięci Amriki rozmawiają. Żeby nie nabrali podejrzeń, nie mogliśmy się więcej przyglądać dachowi naszego samochodu. – Na dachu naszego land cruisera jest czerwony znak, który wygląda na krew – wyjaśnił Brenner. – Jasna cholera – szepnął Zamo, który na wielu ludziach rysował czerwone znaki laserowym wskaźnikiem swojego karabinu, zanim posłał ich do raju. Kate jest bystra, ale uparta. – Przecież Jasir powiedział… – zaczęła. – Wszystkie zostały oznaczone – przerwałem jej. – Kiedy byliśmy w wieży na piętrze, nie były jeszcze oznaczone, w przeciwnym razie zauważyłbym to, ponieważ spodziewałem się takiego ruchu. Za to kiedy zeszliśmy na dół spalić nasze paszporty, Beduini, na prośbę Cheta, wysmarowali dachy kozią krwią, sądząc pewnie, że w jakiś cudowny i magiczny sposób chronią te samochody. No, wiecie, to jak z tą krwią baranka w noc paschalną. – I dodałem z otuchą: – Exodus, czyli księga wyjścia. Hmm, może to było trochę naciągane, ale podobieństwo istniało. A może Jasir i jego kumple nie mieli pojęcia, dlaczego Chet dał im kilka riali za zrobienie czegoś tak dziwacznego. Wiedzieli tylko, że mają milczeć. – Chet poprosił też Jasira, żeby sprezentował nam ghutra, o których będzie mowa w raporcie na temat zdarzenia – wyjaśniłem. Kate spojrzała na mnie i pomyślałem sobie, że za chwilę powie: „Przepraszam, że w ciebie wątpiłam”, ale nie zrobiła tego. – Co teraz robimy? – zapytała tylko. Wytłumaczyłem jej i Zamo, że podróż na lądowisko w Ma’rib może być pozbawiona sensu. – Pozwolimy temu dżentelmenowi wziąć nasz samochód z pieczęcią śmierci na dachu i będziemy mieli potwierdzenie, że Chet planował nas zabić. Czy ktoś chce to zobaczyć? Najwyraźniej nikt nie chciał. – W takim razie wracajmy do Twierdzy Wron i wyjaśnijmy sobie to wszystko z Chetem i Buckiem. Kate się zgodziła; Zamo też.

Chet i Buck oczywiście wszystkiemu zaprzeczą, a my nie mieliśmy dowodów na to, że zupełnie nie zwariowałem. Jeśli nie posłuchamy rozkazu i wrócimy do twierdzy, na dodatek oskarżymy Cheta i Bucka o próbę morderstwa, powstanie dziwna sytuacja i to my poniesiemy za wszystko odpowiedzialność po powrocie do Stanów. Nie wspominając o tym, że Firma zrobi wszystko, co w jej mocy, żeby Kate i mnie przydarzył się nieszczęśliwy wypadek. Nie mogliśmy więc wracać do twierdzy bez dowodu, nie chcieliśmy jechać do Ma’rib i nie mogliśmy zostać tutaj. – Niech facet jedzie – zaproponował Zamo. Nikt się nie odezwał. Rzeczony facet, o imieniu Emad, powiedział coś do Brennera, ale Brenner nie odpowiedział mu. Okej, ktoś w końcu musiał podjąć decyzję, od której zależało nasze życie. – Niech Emad jedzie na lądowisko – zadecydowałem. Kate i Brenner nie poparli mnie, ale i nie protestowali. – Inaczej nigdy nie zdobędziemy pewności – dodał Zamo. Brenner wahał się chwilę, wreszcie powiedział coś Emadowi, a ten uśmiechnął się i wsiadł do naszego land cruisera. Emad nie domagał się zapłaty z góry, ale Brenner wcisnął mu do ręki garść riali, mówiąc przy tym coś po arabsku. Prawdę mówiąc, byliśmy okrutni i bezlitośni, ale przynajmniej mieliśmy tego świadomość. Emad pomachał nam ręką i zaczął zjeżdżać ze stoku. Miałem jeszcze nadzieję, że się mylę, ale krew na dachu świadczyła o tym, że mam rację. Jeden z Beduinów krzyknął coś do Brennera. – On pyta, czy chcemy, żeby nas podwieźć do Twierdzy Wron. – Zapytaj go, czy może nam pożyczyć samochód – powiedziałem, spoglądając na zegarek. Okazało się, że nie ma problemu, w związku z czym dałem Beduinom całą resztę moich riali. Tym razem ja siedziałem za kierownicą, a Zamo obok mnie. Kate i Brenner ulokowali się z tyłu. Po kilku minutach ujrzeliśmy przed sobą Twierdzę Wron, a tuż obok nas po lewej zauważyłem grupkę skał. – Stąd możemy obserwować – powiedziałem, zatrzymując samochód. Wysiedliśmy z land cruisera i wdrapaliśmy się na skały, skąd rozciągał się widok na nizinę poniżej płaskowyżu. Zamo przyłożył karabin do ramienia i dostroił lunetę. – Mam go – powiedział. Brenner, Kate i ja zrobiliśmy to samo z dużo słabszymi przyrządami celowniczymi naszych M4. Zobaczyłem białego land cruisera kierowanego przez Emada jakąś milę od nas, jak podskakiwał na wyboistym trakcie prowadzącym ku drodze na Ma’rib. Na traktach przecinających wzdłuż i wszerz płaską, spaloną słońcem ziemię nie było ruchu, nietrudno było więc namierzyć samotny biały samochód. Czas mijał, a samochód nie zamieniał się w kulę ognia. Zacząłem się już zastanawiać, czy przypadkiem się nie myliłem i nie ucieka mi teraz samolot, którym miałem polecieć do domu. Nikt się nie odzywał, ale mogłem sobie wyobrazić, co myślała Kate i Brenner: biedny John, dostał bzika. Tylko Zamo wpatrywał się przez lunetę, jakby śledził generała talibów. Stał nieruchomo jak posąg i oddychał niczym w transie. Początkowo miałem nadzieję, że nie posłałem niewinnego człowieka na śmierć, ale wraz z upływem czasu zacząłem marzyć o tym, żeby pilot predatora miał już land cruisera na muszce i czekał tylko na rozkaz Cheta. Po trzech czy czterech minutach straciłem samochód z oczu; podobnie Kate i Brenner.

Tymczasem Zamo, który miał lepszą lunetę obserwował go dalej. – Może to się stanie później – odezwałem się nieśmiało. Nikt mi nie odpowiedział. – Straciłem go – powiedział Zamo i opuścił karabin. – I co teraz zamierzasz zrobić? – zapytał Brenner. – Siedzieć tu i czekać na kłęby białego dymu – odparłem. Znów nikt się nie odezwał, ale Zamo wpatrywał się dalej w odległy horyzont, więc reszta poszła w jego ślady. – Poprośmy któregoś z Beduinów, żeby nas podwiózł na lądowisko w Ma’rib – zaproponowała Kate. – Albo wróćmy do twierdzy – powiedział Brenner. – Powiemy, że nasz samochód się popsuł i potrzebny nam drugi. Czyżbym wyczuł w jego głosie nutę sarkazmu? – Dym zobaczymy z odległości dwudziestu mil – odezwałem się. – Nie zamierzam czekać tu kolejne pół godziny – odparł Brenner i zwrócił się do Kate: – Proszę, porozmawiaj ze swoim mężem. Musimy podjąć jakąś decyzję. – John… – Nic nie mów. Siedzieliśmy więc na skale i wpatrywaliśmy się w błękitne niebo. Właściwie wpatrywał się tylko Zamo i ja; Kate i Brenner wymieniali tylko spojrzenia. Błagam, Boże, spraw, żebym to ja miał rację, że CIA chciało zabić mnie i moją żonę. Nie proszę o wiele. Niecałe dwie minuty po tym jak straciliśmy z oczu obłok kurzu ciągnący się za samochodem, na niebie pojawiła się wąska smużka białego dymu. Chwilę później nastąpił rozbłysk pomarańczowego światła, choć nie doleciał nas żaden dźwięk. – Cel trafiony – mruknął Zamo. – Jasna cholera. Brenner wstał i milczał. Kate też wstała i wpatrywała się w słup czarnego dymu unoszący się nad horyzontem. – Och, mój Boże… – szepnęła. Nie wiedziałem, czy kieruje te słowa do mnie, ale spojrzała na mnie i dodała: – Nie mogę w to uwierzyć… Ptaki na nizinie poderwały się nagle do lotu, a po chwili dobiegł nas przytłumiony dźwięk przypominający odległy grzmot burzy. Grzmot przeminął i nastała śmiertelna cisza. – Bydlaki – powiedział Brenner, wpatrzony w unoszący się kłąb dymu. – John miał chyba rację – stwierdził Zamo. – Ten biedak… – szepnęła Kate – …nie żyje. Nikt nie skomentował jej słów. – Okej, wracajmy – zadecydował Brenner. – Musimy się rozmówić z Buckiem i Chetem. – Pomyślą, że widzą duchy – powiedziałem. Wsiedliśmy do samochodu i ruszyliśmy w stronę Twierdzy Wron.

Rozdział siedemdziesiąty siódmy

Jechałem szybko, ale nie na tyle prędko, żeby zwrócić na siebie uwagę pilota predatora, który obserwował najbliższe otoczenie Twierdzy Wron. Jeśli nawet nas zauważył, to zobaczył tylko land cruisera Beduinów pilnujących przejazdu, nie miał więc powodu, by niepokoić Cheta. Co do Cheta i Bucka, to na ich monitorach wyświetlał się pewnie teraz obraz z dwóch predatorów krążących nad pasterską chatą. Jeden z ekranów mógł być podzielony, tak żeby Chet widział jak inny predator śledzi podejrzany cel w land cruiserze – czyli nas – i jak ten cel zostaje w końcu trafiony. Ciekawe, czy Chetowi ścisnęło się gardło, kiedy patrzył, jak jego koledzy z zespołu wylatują w powietrze. Od twierdzy dzieliło nas już tylko kilkaset metrów. Już wcześniej zwróciłem uwagę na to, że Beduini rzadko wyglądali za mur otaczający podwórko – służba wartownicza była zadaniem Amriki z wieży – i teraz też nikogo nie spostrzegłem. Kiedy znaleźliśmy się w odległości pięćdziesięciu metrów od twierdzy, pojechałem naszym wcześniejszym śladem i podjechałem pod bramę od wschodu. – Mamy jakiś plan? – zapytał Brenner. – W tej sytuacji żaden plan nie jest możliwy – odparłem. – Czasem trzeba po prostu działać bez zastanowienia. – Muszą zginąć za to, co zrobili – zasugerował Zamo. To dobry plan. – Ja wydaję rozkaz otwarcia ognia – przypomniał nam Brenner. – Ale możecie odpowiedzieć ogniem na ostrzał – dodał. Zamierzałem opróżnić cały magazynek, strzelając do tych bydlaków, ale najpierw musieliśmy sprawdzić, czy Chet wypełnił misję i zabił Panterę. Zatrzymałem się w pobliżu zamkniętej bramy i zawróciłem, zostawiając samochód skierowany ku skrajowi płaskowyżu, skąd przyjechaliśmy do twierdzy po nocnym lądowaniu na tym zadupiu. Pozostawiłem włączony silnik i szybko wysiedliśmy z samochodu. Kate zrzuciła balto, które krępowało jej ruchy i utrudniało dostęp do zapasowych magazynków. – Rock and roll – rzucił Brenner, co oznaczało, że mamy ustawić przełącznik na ogień ciągły. Uparłem się, że pójdę pierwszy sam, uniosłem skobel, uchyliłem wrota i wślizgnąłem się na podwórko. Beduini byli tam, gdzie ich ostatnio widzieliśmy – siedzieli pod murem, gawędzili i żuli liście khat. Zauważyłem też, że wszystkie samochody są na miejscu, więc Chet i Buck nie pojechali jeszcze na miejsce ataku, co oznaczało, że atak póki co nie nastapił. Spojrzałem na zegarek – była szósta piętnaście, więc Pantera musiał się spóźniać, albo w ogóle nie miał zamiaru się pojawić. Beduini zauważyli mnie, ale nie sprawiali wrażenia zaskoczonych, choć kilku zdawało się komentować między sobą mój powrót. Drzwi ciężarówki były zamknięte, ale słyszałem szum generatora prądu. Dałem znak Kate, Brennerowi i Zamo żeby weszli za mną. – Zachowujemy się normalnie – powiedziałem, co oznaczało, że spokojnym krokiem przemierzyliśmy podwórko, kierując się w stronę ciężarówki. Beduini przyglądali się nam, niezadowoleni pewnie, że Kate jest ubrana jak mężczyzna.

Przystanęliśmy przy drzwiach ciężarówki. Nie było kłódki, co oznaczało, że ktoś jest w środku. Miałem nadzieję, że znajdują się tam obaj. Nie chciałem przeszkadzać Chetowi odpalającemu rakiety, ale z drugiej strony, nie mogliśmy tak dalej stać i uśmiechać się do Beduinów. – Wchodzimy – szepnął Brenner, wskazując ruchem głowy drzwi. Miał rację. Chet i Buck mogli być niemile zaskoczeni naszym widokiem, ale najpierw musieli wykonać swoją robotę, a dopiero potem mogliśmy podyskutować na inne tematy. Uniosłem lufę karabinu, Brenner i Zamo otworzyli oba skrzydła drzwi i wskoczyłem do środka. W ciężarówce nie było nikogo. Brenner i Kate weszli za mną do środka, a Zamo został na zewnątrz, żeby mieć oko na Beduinów. – Gdzie oni są? – zdziwiła się Kate. Na pewno nie tutaj. Ale konsola była włączona, monitory też. Jakby wyszli stąd tylko na chwilę. Podeszliśmy do konsoli i spojrzeliśmy na ekrany monitorów. Na lewym zobaczyliśmy zbliżenie chaty pasterskiej, a prawy był podzielony na dwie części – jedna przedstawiała szerszą panoramę wokół chaty, a druga zbliżenie jadącego po gruntowej drodze białego SUV-a. W pewnym momencie SUV znalazł się na przecięciu krzyża nitek celownika i po chwili zniknął w jaskrawopomarańczowym rozbłysku, któremu towarzyszył obłok czarnego dymu. Na ekranie pojawił się komunikat „Cel trafiony”. W lewym dolnym rogu ekranu dostrzegłem jeszcze jeden napis „Replay”. W tej samej chwili pojawił się ponownie nasz SUV z czerwoną plamą na dachu i ponownie eksplodował trafiony pociskiem. – Bydlaki – powtórzył swoją wcześniejszą kwestię Brenner. – Patrzcie – zawołała Kate. Przenieśliśmy wzrok na monitor Cheta, który też odtwarzał nagrany wcześniej obraz. Patrzyliśmy w milczeniu, jak szejk Musa, otoczony przez mniej więcej połowę z piętnastu swoich ludzi, podchodzi z lewej strony do innej grupy mężczyzn zbliżających się od prawej strony. Obie grupy przystanęły na dywanie, i po chwili wahania szejk Musa ujął dłoń Pantery i pocałował ją. Pantera odwzajemnił gest. Nie wiem, czy zdążyli się objąć i uściskać, ponieważ na ekranie pojawił się krzyż nitek i obraz rozjarzył się nagle pomarańczowym światłem. Na ekranie pojawił się napis „Cel trafiony”. Nie miałem wątpliwości, że wszyscy, włącznie z szejkiem i jego ludźmi zginęli lub zostali śmiertelnie ranni. To samo dotyczyło Bulusa ibn ad-Darwisza. Pantera był martwy. – Misja zakończona – powiedziałem. – Chet zabił też szejka – zauważył Brenner. – O szóstej dziesięć… siedem minut temu – powiedziała Kate, wskazując elektroniczny zegar na ekranie. Te obrazy zostały już przesłane do Waszyngtonu – do ludzi w Langley, którzy zaplanowali całą operację, a może nawet do Białego Domu. Teraz wszyscy świętowali. Pantera nie żył. Gratulacje, Chet i Buck. A potem Chet i Buck opuścili ciężarówkę. Dokąd poszli? Być może chcieli zabrać swoje rzeczy, a potem wsiąść do samochodu i zwiać stąd. Spojrzałem ponownie na monitor Bucka. Przedstawiał tę samą powtórkę, ale z dalszej, szerszej perspektywy. Widziałem teraz wszystkie samochody – Beduinów i Al-Kaidy – które stały w pewnej odległości od chaty. Dwa kolejne pociski Hellfire niemal jednocześnie trafiły w obie grupy mężczyzn i pojazdów. Wtórne eksplozje zbiorników z paliwem sprawiły, że w powietrzu zaczęły fruwać szczątki samochodów. Trzeci pocisk uderzył w dach chaty, na wypadek, gdyby ktoś skrywał się w środku, i kamienne ściany chaty runęły.

– Gdzie są Chet i Buck? – powtórzyła pytanie Kate. – Może… ale teraz musimy stąd wiać, bo kiedy do naszych Beduinów zadzwonią… – W tej samej chwili przypomniałem sobie, w jaki sposób Chet chciał się pozbyć wartej milion dolarów ciężarówki. – Predator, który krąży nad twierdzą za chwilę zamieni tę ciężarówkę w kupę złomu. Opuściliśmy w pośpiechu wnętrze ciężarówki, ale nie chcąc wzbudzać podejrzeń Beduinów, nie puściliśmy się biegiem. Brenner skręcił w kierunku bramy, ale złapałem go za ramię, mówiąc: – Musimy sprawdzić, czy Chet i Buck są w wieży. Brenner zawahał się, ale w końcu skinął głową i szybkim krokiem ruszyliśmy do wieży. Prawdą jest, że nienawiść i żądza odwetu potrafi zaćmić umysł. Powinniśmy teraz siedzieć w land cruiserze i wiać stąd jak najszybciej. Cóż z tego, skoro postanowiliśmy najpierw policzyć się z naszymi kolegami z zespołu.

Rozdział siedemdziesiąty ósmy

Kiedy

od drzwi prowadzących do wnętrza wieży dzieliło nas może dziesięć metrów, zauważyłem, że dwóch Beduinów rozmawia przez telefony komórkowe. Wiedziałem, czego mogą dotyczyć te rozmowy; jakiś Beduin przeżył jednak atak pocisków rakietowych i opowiadał teraz swoim kumplom z Twierdzy Wron, jak to Amriki usmażyły ich szejka i wszystkich dookoła. Kilku Beduinów zaczęło wstawać i bacznie nam się przyglądać. Nie było już sensu zachowywać się normalnie, puściliśmy się więc pędem do wieży. W wąskim przejściu przepuściliśmy Kate, a za nią wpadł do środka Zamo i Brenner. Ja obejrzałem się szybko przez ramię i zobaczyłem biegnących w naszym kierunku Beduinów. Niektórzy coś krzyczeli, kierując we mnie lufy karabinów. Ledwie zdążyłem wcisnąć się do wnętrza budynku, gdy nastąpiła ogłuszająca eksplozja, a zaraz po niej kolejna – zbiornika z paliwem. Fala uderzeniowa zwaliła mnie z nóg. Wstając, czułem jak ziemia drży pod moimi stopami. Cała nasza czwórka, bez słowa, pobiegła w stronę klatki schodowej. Nie pamiętam, jak wbiegaliśmy, ale nie minęło kilka sekund, kiedy znaleźliśmy się na piętrze. Zamo podbiegł do wychodka i kopniakiem wyważył drzwi, ale nikogo w środku nie było. Nie było także umywalki na stojaku, na co zwróciłem uwagę reszcie. Wszyscy doszliśmy do podobnego wniosku: nasi nieobecni koledzy kierowali się na dach, albo już tam byli i czekali na śmigłowiec. Kate, Brenner i ja wyjrzeliśmy przez okno na podwórko. Z ciężarówki pozostała płonąca kupa poskręcanego żelastwa, a nad nim unosił się kłąb czarnego dymu. Podwórko było zasłane płonącymi szczątkami pojazdu. Wyglądało na to, że trzech Beduinów zginęło lub było rannych. Pozostała dziesiątka, zdezorientowana i oszołomiona, snuła się po podwórku. W pewnej chwili jeden z Beduinów zadarł głowę, dojrzał nas w oknie, wskazał palcem pozostałym i coś wrzasnął. Ktoś wystrzelił pierwszy pocisk, który trafił w kamienny mur nad naszymi głowami. Nie czekając na rozkazy Brennera, odpowiedzieliśmy z Kate seryjnym ogniem z naszych M4. Następnie Brenner odepchnął Kate od okna i sam opróżnił cały magazynek. Nie było czasu na dokładne policzenie trafień, ale wydawało mi się, że załatwiliśmy mniej więcej pięciu z pozostałej dziesiątki Beduinów, w tym Jasira, który padł na ziemię na moich oczach. Przykro mi, powiedziałem do siebie. Niestety, reszta Beduinów wpadła już do wieży i znajdowała się teraz dokładnie pod nami. Najwyższy czas uciekać, a droga ucieczki była tylko jedna. Wbiegaliśmy po kamiennych stopniach, słysząc za sobą głosy Beduinów. Brenner wbiegł na następne piętro pierwszy i zawołał do nas: – Czysto. Kate, Zamo i ja, osłaniający tyły, wbiegliśmy na szczyt schodów w tej samej chwili, kiedy klatkę schodową zasypał grad kul z AK-47. Kolejna seria przebiła cienką podłogę niedaleko miejsca gdzie staliśmy. Odpowiedziałem serią skierowaną w podłogę, a Kate w tym czasie ostrzeliwała schody. To ostudziło na chwilę zapał Beduinów, wbiegliśmy więc na kolejną kondygnację, a potem następną i w końcu znaleźliśmy się piętro poniżej mafradżu. Jak dotąd, nie natrafiliśmy na ślad Cheta i Bucka, ale oni byli pewnie już w mafradżu albo nawet

na dachu. Mogli też spróbować starej sztuczki i dlatego pociągnąłem serią po drewnianych ścianach wychodka, a następnie kopnąłem drzwi i spojrzałem w dół, w głąb szybu na ekskrementy. Nie zobaczyłem tam nikogo. Spojrzałem z kolei w górę, na otwór wentylacyjny w dachu i zdawało mi się, że widzę jakiś cień. Na wszelki wypadek posłałem tam serię z karabinu, ale nikt nie odpowiedział ogniem. – Wydaje mi się, że są na dachu – powiedziałem, wychodząc z wychodka. W tej samej chwili usłyszeliśmy odgłos odległej eksplozji i jak na zawołanie obróciliśmy się w stronę okna wychodzącego na zachód. Rozległa się kolejna eksplozja, a po niej kolejna. W oddali widzieliśmy unoszący się ku niebu czarny dym. – To nalot na obozowisko Al-Kaidy – wyjaśnił Brenner. – Pewnie F-15 z bazy w Nadżran zrzucają stukilowe bomby. Cudownie. A mogliby zrzucić jedną, mniejszą, na Cheta i Bucka? Odgłosy eksplozji przetaczały się po płaskowyżu; w sumie naliczyłem ich dwanaście. Potem nastała cisza. Taki był koniec głównego obozu Al-Kaidy, choć było ich więcej, a ich liczba będzie na pewno rosnąć. Na szczęście Pantera był martwy, a takiego drania nie jest łatwo zastąpić kimś nowym. – Musimy się dostać do mafradżu – rzuciłem. Zanim zdążyliśmy zrobić krok w stronę schodów, Kate krzyknęła: – Patrzcie! – wskazując okno wychodzące na północ. W oddali dostrzegliśmy lecący w kierunku Twierdzy Wron śmigłowiec. Brenner osłaniał klatkę schodową, strzelając w dół pojedynczym ogniem, ale Beduini nie odpowiadali, zajęci pewnie obserwowaniem śmigłowca. Śmigłowiec się zbliżał, a Zamo przyjrzał mu się przez lunetę karabinu. – To śmigłowiec Black Hawk… – powiedział. – Nie ma oznaczeń, ale musi być amerykański… widzę dwóch strzelców… Wspaniale. Nadjechała kawaleria. Niestety, nie przybyła tutaj, żeby nas uratować; przybyła, żeby z godnie z planem ratować zdradzieckie tyłki Bucka i Cheta. To była ta część planu, o której Chet i Buck zapomnieli nam wspomnieć, choć Brennerowi taka myśl przyszła do głowy. Niestety, trochę za późno. Cóż, kiedy śmigłowiec wyląduje na dachu, załoga znajdzie tam tylko dwa martwe ciała. – Idziemy! – zawołałem i wbiegliśmy po schodach popędzani serią z AK-47 nadlatującą z dołu. W mafradżu rozbiegliśmy się w różne strony, kryjąc się za kamiennymi kolumnami, na których wspierały się łuki. Pod ścianą szybu na ekskrementy zauważyłem naszą umywalkę ze stojakiem, będącą potwierdzeniem tego, co już i tak wiedzieliśmy. Skierowałem swój M4 w sufit; pozostali poszli za moim przykładem. Nikt nie zgłaszał sprzeciwu wobec chęci zrobienia naszym kolegom tego samego, co oni próbowali zrobić nam. Na dodatek próbowało nas zabić pięciu czy sześciu Beduinów, mogliśmy więc nie dożyć chwili, w której sprawiedliwości stanie się zadość – i dlatego musieliśmy załatwić Cheta i Bucka teraz, zaraz. Już zamierzaliśmy strzelać, kiedy dobiegł nas czyjś głos krzyczący coś po arabsku. Dopiero po chwili uświadomiłem sobie, że głos dochodził z otworu wentylacyjnego w dachu. Nie miałem pojęcia, co krzyczał Buck, ale Brenner widocznie zrozumiał, bo odkrzyknął: – To nie Beduini, Buck! To my! Cali i zdrowi. Jesteś zaskoczony? Cisza. Może było rzeczą słuszną powiadomić Bucka i Cheta, że jesteśmy cali i zdrowi, ale ich to na

pewno nie ucieszyło. Wiedzieli, że ich zabijemy. – Złaźcie na dół – krzyknąłem. – Musimy porozmawiać. – To wy właźcie na górę – odpowiedział Chet. – Ten śmigłowiec ma nas stąd zabrać – dodał, jakbyśmy tego nie wiedzieli. Nas? Kłamstwa do samego końca. Tymczasem podłogę podziurawiła kolejna seria z karabinu maszynowego. Pociski rozłupały z łatwością drewno i utkwiły w suficie nad naszymi głowami. Na szczęście staliśmy na skraju mafradżu, w miejscu, gdzie deski podłogi spoczywały na grubych balach, więc przez chwilę byliśmy względnie bezpieczni. – Zrzućcie broń na dół przez otwór w dachu, a potem uklęknijcie przy nim z rękami za głową – krzyknął Brenner. Brenner, były gliniarz, zamierzał dokonać aresztowania. Corey, były gliniarz, zamierzał położyć dwóch facetów trupem. – Paul, nie wiem, co sobie myślisz, ani co… – odkrzyknął Buck. – Zamknij się! – zasugerował wrzaskiem Paul. – Zamknij tę pieprzoną gębę i złaź tutaj. Ty też, Chet! – Na dole są Beduini – odparł Buck. – Zwariowaliście? Chodźcie tutaj. Podamy wam ręce. Buck grał na zwłokę, a tymczasem black hawk był coraz bliżej. Brenner zamierzał aresztować tamtych dwóch i zabrać ich do śmigłowca jako więźniów. Miałem już tego dość. – Macie trzy sekundy, żeby rzucić broń albo podziurawimy dach i polecicie tym śmigłowcem martwi – zawołałem. Nie doczekałem się odpowiedzi. – Raz, dwa… – Skierowaliśmy broń na sufit. – Na moją komendę – powiedział Brenner. – To wasza ostatnia szansa! – zawołał jeszcze do Bucka i Cheta. Zanim Brenner zdążył krzyknąć „Ognia!”, ktoś inny zaczął strzelać. A konkretnie załoga black hawka, którego widzieliśmy teraz wyraźnie pomiędzy łukami od północnej strony. Strzelcy wychyleni z obu stron maszyny zasypywali wieżę gradem pocisków. Rzuciliśmy się na podłogę, kiedy czerwone pociski smugowe zaczęły przelatywać ze świstem pomiędzy kamiennymi łukami. Pociski trafiały w kolumny i odbijały się od nich rykoszetem. Jakaś zabłąkana kula trafiła mnie w ramię, a potem inna, mniej zabłąkana, wbiła się w bok mojej kamizelki z kevlaru, pozbawiając mnie na chwilę tchu. Chet musiał kontaktować się przez radio ze śmigłowcem. Powiedział, że przeciwnik jest pod nim i poprosił o ubezpieczenie ogniem. Psychole bywają sprytni. Wyjrzałem zza kolumny i zobaczyłem, że black hawk jest jakieś sto metrów od nas i wciąż się zbliża. Przez mafradż przeszyła kolejna seria pocisków smugowych. Przyjęliśmy wszyscy pozycję embrionalną, a kule świstały nam nad głowami, trafiając w kamienne kolumny i odbijając się rykoszetem od ścian. Przekręciłem się na plecy i opróżniłem cały magazynek strzelając do sufitu, w nadziei, że zobaczę krew kapiącą z otworów po kulach. Ale Buck i Chet stali pewnie tuż przy gzymsie, a jeśli byli dość sprytni, to na dodatek mieli na sobie kamizelki kuloodporne. Mimo to zmieniłem magazynek i zacząłem ponownie strzelać. Za moim przykładem poszli Brenner i Kate, ale wkrótce kolejna seria ze śmigłowca zmusiła nas do przerwania ognia i przylgnięcia do podłogi. Tymczasem Zamo leżał u szczytu schodów i strzelając pojedynczym ogniem w dół, dając Beduinom znać, że

wcale nie straciliśmy zainteresowania nimi. Nie widziałem już black hawka. Zrozumiałem, że zawisł teraz nad wieżą i za chwilę usiądzie na dachu. Dobra wiadomość była taka, że załoga maszyny nie mogła już nas ostrzeliwać z boku, ani z góry, bo na dachu stał Buck i Chet. Zła wiadomość była taka, że my nie mogliśmy strzelać w sufit, ponieważ mogliśmy trafić przypadkiem w śmigłowiec. Przecież czteroosobowa załoga black hawka nie miała pojęcia jak naprawdę wygląda sytuacja. Wiedzieli tylko to, co powiedział im Chet, a Chet kłamał. Słyszałem, jak łopaty mielą powietrze tuż nad dachem. Za jakąś minutę Chet i Buck będą w powietrzu w drodze do bazy Nadżran, a my zostaniemy tutaj w towarzystwie wkurzonych Beduinów, których szejka zabili Buck z Chetem. Niech to szlag. Warkot silnika stał się głośniejszy i po chwili usłyszałem głuchy odgłos płóz uderzających w dach. Chet i Buck będą musieli się tłumaczyć w Nadżran i potem na każdym przystanku w drodze do Waszyngtonu, ale ponieważ zabili Panterę, wszyscy byli szczęśliwi, a szczęśliwi ludzie nie zadają zbyt wielu pytań. Na nieszczęście dla Cheta i Bucka, reszta Drużyna A wciąż była żywa i miała do opowiedzenia zupełnie inną historię. Teraz najważniejsze dla nas było przeżyć i ją opowiedzieć. – Kiedy śmigłowiec wystartuje, znów otworzy ogień – uprzedził wszystkich Brenner. Święta prawda. Dlatego lepiej się stąd wynosić. Klatka schodowa nie wchodziła w rachubę, więc nie tracąc czasu na zbędne wyjaśnienia, pobiegliśmy wszyscy z pochylonymi głowami w stronę szybu na ekskrementy. Gdy znaleźliśmy się przy drzwiach wychodka, odgłos silnika śmigłowca zmienił ton. Wielka maszyna oderwała się od dachu. Niemal w tej samej chwili dwie serie pocisków smugowych przebiły dach i podłogę mafradżu. Usłyszeliśmy dobiegające z dołu odgłosy wystrzałów. To Beduini ostrzeliwali śmigłowiec z okien. W odpowiedzi z black hawka posypał się grad kul na Beduinów. Skryliśmy się wszyscy w ciasnym wychodku. Brenner stwierdził, że pójdzie pierwszy i zajmie przyczółek piętro niżej, gdzie, mieliśmy nadzieję, żaden Beduin nie będzie akurat korzystał z wychodka. Przecisnął się przez otwór, zawisł na chwilę na palcach, a potem zeskoczył na podłogę, przyklęknął i wycelował lufę M4 w drzwi wychodka. Beduini w dalszym ciągu strzelali do śmigłowca, który już był chyba poza ich zasięgiem. Niewiele dobrych myśli przychodziło mi w tym momencie do głowy, może prócz jednej – Beduini byli przekonani, że na pokładzie śmigłowca znaleźli się wszyscy Amerykanie. Dobrych kilka minut zajęło każdemu z nas przeciskanie się przez kolejne otwory, piętro po piętrze, aż wreszcie znaleźliśmy się na pierwszej kondygnacji, tuż nad cuchnącą kupą gówna. Brenner przyłożył ucho do drzwi. – Nic nie słyszę – zameldował. Beduini byli teraz na którejś z wyższych kondygnacji albo zeszli już na dół i są na podwórku, co nie wróżyło nam dobrze. Mieliśmy do wyboru albo opuścić wychodek i zejść po schodach, albo wskoczyć w ostatni otwór i wylądować w kupie gówna, co wcale nie było w tej sytuacji takim złym rozwiązaniem. Obie drogi prowadziły na parter, ale nie rozwiązywały problemu dotarcia do land cruisera. Żeby się do niego dostać, być może trzeba byłoby rozwalić resztę Beduinów, a ja, szczerze mówiąc, nie chciałem już żadnego z nich zabijać. Z drugiej strony nie chciałem, żeby to oni zabili mnie. Prawdę mówiąc, po tym, jak położyliśmy trupem większość z nich i jak nasze rakiety zmiotły z powierzchni ziemi ich

szejka, mielibyśmy szczęście, gdyby tylko chcieli nas zabić. – Nie możemy tu zostać – szepnęła Kate. – Za chwilę mogą przyjechać następni. Słuszna uwaga. Na pewno nie mieliśmy ochoty na kontakt z całą armią wkurzonych Beduinów. Kiedy zastanawialiśmy się nad następnym posunięciem – schodami albo swobodnym lotem wprost w kupę gówna – usłyszeliśmy nad głowami odgłosy kroków i głosy mówiące po arabsku. Jeśli miałbym zgadywać, Beduini doszli do wniosku, że odlecieliśmy śmigłowcem i teraz przeglądali pozostawione przez nas rzeczy. Zanim zejdą na dół, mieliśmy szansę wydostać się stąd. Schody wydawały się szybszą i czystszą drogą niż szyb na ekskrementy, otworzyłem więc drzwi i biegiem przemierzyliśmy ciemne, pozbawione okien pomieszczenie, w którym przechowywano siano, słomę i diabli wiedzą co jeszcze. Zamo przystanął na chwilę i podpalił stertę siana. Dotarłem do schodów jako pierwszy. Zeskakiwałem po trzy, cztery stopnie naraz, a kiedy znalazłem się na parterze przyklęknąłem i skierowałem lufę karabinu w stronę wąskiego wyjścia z wieży. Po chwili na dole znalazła się Kate, a za nią Brenner i Zamo. Podniosłem się, podbiegłem szybko do drzwi i wyjrzałem na zniszczone podwórko. Część szczątków ciężarówki jeszcze dymiła, a wszyscy ludzie byli martwi. Dałem sygnał, że teren jest czysty i ręką wskazałem bramę. Przebiegliśmy przez podwórko. Dopadłem bramy, zatrzymałem się na chwilę i obróciłem w przyklęku, osłaniając odwrót pozostałych. Zauważyłem, że przez kamienne ściany wieży zaczyna się sączyć dym. W chwili gdy do bramy dobiegła Kate, w oknie na piętrze pojawiła się jakaś postać i strzeliła. Kate upadła z rozrzuconymi rękami na ziemię. Zasłoniłem ją własnym ciałem i posłałem w kierunku okna długą serię, zerkając za siebie na Kate, która już stawała na nogi. Nie było widać krwi; musiała oberwać w kamizelkę. Kate i Zamo wybiegli za bramę, a Brenner obrócił się jeszcze i opróżnił cały magazynek, celując w okno. Z wieży wydobywał się coraz gęstszy dym, a w oknach na piętrze pojawiły się płomienie. Włożyłem nowy magazynek i go opróżniłem, przestrzeliwując opony i rozbijając szyby w pięciu samochodach stojących na podwórku. Brenner zrobił to samo i jeden z hiluksów stanął w płomieniach. Wybiegliśmy za bramę. Zamo siedział już za kierownicą, a Kate z tyłu wychylała się przez okno i osłaniała nas. Wskoczyłem obok niej na siedzenie i zatrzasnąłem drzwi. Brenner usiadł z przodu i nim zdążył zamknąć drzwi, Zamo ruszył, wciskając w podłogę pedał gazu. Brenner i ja uchyliliśmy okna, wychyliliśmy głowy i obejrzeliśmy się na wieżę. Dwóch Beduinów wybiegło za bramę i zaczęło do nas strzelać. Jednego z nich trafiliśmy, a drugi skrył się za kamiennym murem. Kilka minut później znaleźliśmy się na skraju płaskowyżu. Zamo zwolnił, szukając jakiegoś jaru, którym udałoby się nam zjechać. Zauważył ślady opon i gwałtownie skręcił w prawo, po czym wcisnął pedał hamulca, kiedy przednie koła naszego samochodu zaczęły zjeżdżać po stromym stoku głębokiego jaru. Za naszymi plecami słońce wisiało nisko nad horyzontem, a jar, znajdujący się po wschodniej stronie płaskowyżu, tonął w cieniu. Po kilku minutach szaleńczej jazdy w dół zbocza Brenner odezwał się do Zamo: – Załatwiliśmy wszystkie samochody, więc teraz gonią nas na piechotę. – Teraz mi to mówisz? – mruknął Zamo, zdejmując nogę z gazu. Nie czuliśmy się jeszcze rozluźnieni, ale nareszcie odzyskaliśmy oddech.

Spojrzałem na Kate, która sprawiała wrażenie całej i zdrowej. W ogniu walki potrafi zachować absolutny spokój; traci go tylko w mojej obecności. – Wszystko w porządku? – zapytałem. – Straciłam dech… ale już dobrze… – Spojrzała na mnie. – Teraz możesz to powiedzieć. Prawdziwy facet powiedziałby „Kocham cię”, ale mnie trochę brakowało do prawdziwego faceta. – A nie mówiłem? – Kocham cię – odpowiedziała Kate. Brennera zaprzątały teraz ważniejsze sprawy. – Ktoś ma jakiś pomysł? – zapytał. – Możemy pojechać na lotnisko w Ma’rib? – zapytałem. – Może tak, może nie – odparł. – Tam ląduje tylko kilka samolotów czarterowych, a zwykle nie ma żadnego. – Może w hotelu Bilqis będzie bezpiecznie? – zastanawiała się Kate. – Nie, jeśli nie chcesz się natknąć na kogoś w rodzaju pułkownika Hakima albo nawet na niego samego – odparł Brenner. Zdecydowanie nie mieliśmy ochoty na spotkanie z Hakimem. – Jak daleko stąd do Sany? – zapytała Kate. – Jakieś cztery godziny jazdy, ale Sana równie dobrze mogłaby się znajdować na Marsie. Po drodze są posterunki kontrolne, przez które nie uda nam się przejechać bez spotkania kogoś, kogo spotkać nie mamy ochoty. Możemy zapomnieć o planie C. A może to był już plan D? Zamo zjeżdżał dalej w głąb jaru. Droga tu była szersza i mniej stroma. Nie trzeba było tłumaczyć, że znaleźliśmy się w samym środku nicości, a najbliższym bezpiecznym miejscem byłaby pewnie granica saudyjska, oddalona o jakieś sto siedemdziesiąt pięć mil stąd na północ w linii prostej, czyli lotem ptaka. Niestety, my nie lataliśmy – lecieli za to Chet z Buckiem. Zapytałem Brennera o granicę. – Dobry pomysł – powiedział – ale nie unikniemy spotkania z jemeńskimi żołnierzami, którzy strzegą granicy. – Mamy paszporty dyplomatyczne – przypomniałem mu. Puścił mimo uszu moją nieudolną próbę poprawienia nam nastroju. – Najlepsze, co możemy zrobić – powiedział – to znaleźć miejsce, w którym będziemy mogli się ukryć i spokojnie zastanowić nad sposobem wydostania się stąd. Kate wpadła na lepszy pomysł. – Mamy przecież telefony satelitarne, skontaktujmy się z ambasadą. Eureka. Sięgnąłem po swój telefon, uchyliłem szybę i wystawiłem głowę za okno, ale Brenner rozwiał moje złudzenia. – Przykro mi, że to mówię, ale Chet i Buck poinformowali już NSA, że nasze telefony wpadły prawdopodobnie w ręce wroga i NSA je wyłączyło. Jasna cholera. Włączyłem swój telefon. Dał się uruchomić, ale nie było sygnału. Dla pewności wszyscy spróbowaliśmy się połączyć, ale nasze telefony były głuche. Plan D – a może E – też okazał się niewypałem. – A co myślicie o Hunt Oil? – zapytałem. – To może być nasza jedyna szansa – stwierdził po długiej chwili milczenia Brenner. – Dzielą nas

dwie godziny jazdy, ale to jest jedyne miejsce w tej prowincji, gdzie możemy spotkać innych Amerykanów. Na dodatek uzbrojonych. Ale ponieważ podróżowanie nocą jest niebezpieczne, a ludzie z Hunt Oil na pewno zaczną strzelać, kiedy się zbliżymy, musimy poczekać do rana. To brzmiało obiecująco, choć tylko w niewielkim stopniu poprawiło ponury nastrój panujący w samochodzie. Ledwie zdołaliśmy uciec z piekła i cieszyliśmy się, że żyjemy – to prawda. Ale okazało się, że z jednego kręgu piekielnego trafiliśmy do następnego. Na razie udawało nam się, bez niczyjej pomocy, bez specjalnego uśmiechu losu, głównie dzięki temu, że mieliśmy głowę na karku i jaja, ale teraz zasługiwaliśmy chyba na chwilę odpoczynku. Musiało się wreszcie zdarzyć coś dobrego. Tyle, że to nie był kraj, w którym można było liczyć na dobro. Tu dobra nie było. Zjechaliśmy wreszcie ze zbocza i w oddali, na gruntowej drodze, drodze prowadzącej do pasterskiej chaty, zobaczyliśmy coś, co wyglądało na kolumnę wojskowych pojazdów. – Cholera – mruknął Zamo. Początek naszej drogi wyglądał, jakby miał stać się jej końcem.

Rozdział siedemdziesiąty dziewiąty

Kiedy z naprzeciwka nadjeżdża wojskowy konwój, a droga, którą jedziesz, jest jedyną w okolicy, masz bardzo ograniczone możliwości uniknięcia spotkania, chyba że pojedziesz na przełaj, ale to z kolei może się skończyć posłaniem za tobą gradu kul. Na przedzie kolumny dostrzegłem trzy samochody terenowe amerykańskiej produkcji, a dalej cztery ciężarówki zdolne pomieścić łącznie stu żołnierzy. Wojsko bez wątpienia zareagowało na atak pocisków Hellfire, a teraz jechało do Twierdzy Wron. Tylko po co? I co to za formacja? Postanowiliśmy spotkać się z nimi na drodze, porozmawiać, a dalej postępować tak, jak będzie tego wymagała sytuacja. – Mamy podobno zawartą umowę z rządem jemeńskim i wolną rękę w Ma’rib – przypomniałem swoim towarzyszom. – Ta informacja pochodziła od Cheta i Bucka – zwrócił uwagę Brenner. – Słuszna uwaga. – Umowa mogła wygasnąć z chwilą, gdy Chet i Buck znaleźli się na pokładzie śmigłowca. Zamo zjechał na prawo, a konwój jechał dalej środkiem drogi. Kiedy znaleźliśmy się w odległości stu metrów od pierwszego pojazdu kolumny, Brenner kazał się Zamo zatrzymać. – Miejmy nadzieję, że ktoś będzie mówił po angielsku – powiedział Brenner – a jeśli nie, to ja będę się męczył. Kolumna również się zatrzymała i dostrzegliśmy teraz, że samochody nie są pomalowane na brązowo, jak wszystkie pojazdy jemeńskiego wojska; były niebieskie, a więc należały do Biura Bezpieczeństwa Narodowego. – Ty i ja idziemy się z nimi przywitać – zwrócił się do mnie Brenner. – Kate i Zamo zostają w samochodzie i ubezpieczają nas. – Przypnijcie sobie telefony do bluz – poradziła nam Kate. To był dobry pomysł. Co prawda nie działały, ale tylko my o tym wiedzieliśmy. Ponieważ nie było wśród nas dyplomaty Bucka, postanowiliśmy zabrać ze sobą nasze M4, które przewiesiliśmy przez pierś, gotowe do rock and rolla. Wysiedliśmy z Brennerem z land cruisera i zaczęliśmy kroczyć w stronę pierwszego pojazdu, opłaconego z moich podatków. W oddali dostrzegłem unoszące się w powietrzu kłęby czarnego dymu. To musiał być ślad po ataku rakietowym – ludzie i samochody wciąż płonęli. A konwój jechał zapewne obejrzeć tę masakrę. – Myśl, jak powiedzieć tym dupkom po arabsku, że obserwuje nas w tej chwili tuzin predatorów z pociskami Hellfire, a pilotów świerzbią ręce – zwróciłem się do Brennera, który też patrzył na dym. Z drugiego samochodu terenowego ktoś wysiadł i zaczął iść w naszą stronę. Nawet z daleka widziałem, że jest to pułkownik Hakim z budzącej postrach tajnej policji. Miał na sobie maskujący mundur, a w ręku AK-47 gotowe do strzału. Uwielbiam zbrojne konfrontacje. Zwykle nie trwają długo. Zatrzymaliśmy się metr, może dwa przed pułkownikiem. Brenner niedbale zasalutował, a pułkownik w równie niedbały sposób oddał honory. Wpatrywał się przy tym intensywnie w nasze

telefony satelitarne przypięte do bluz, myśląc zapewne o ambasadzie amerykańskiej albo jeszcze lepiej – o pilotach predatorów wpatrzonych w swoje monitory i niecierpliwie poruszających palcami. Brenner i Hakim wymienili formułki powitania po arabsku, ale bez zbytniej serdeczności, a ja powiedziałem Buenos Dias, wykorzystując jedyny znany mi język obcy. Hakim zignorował moje powitanie i zwrócił się do Brennera: – Co wy tu robicie? – Dobrze pan wie, pułkowniku, co tutaj robimy – odparł Brenner. – Tak? A skąd miałbym wiedzieć? – Przejdź do rzeczy – ponagliłem Brennera. Przecież ci faceci potrafią tak długo mówić ogródkami, aż w tych ogródkach zwiędną wszystkie kwiaty. – A co wy tutaj robicie? – odpowiedział pytaniem na pytanie Brenner. Pułkownik Hakim wyczuł w pytaniu ofensywną nutę i warknął: – To jest mój kraj, panie Brenner. Nie pański. I to ja tutaj zadaję pytania. Brenner postanowił skorzystać z mojej rady i przeszedł do konkretów: – Jesteśmy tu z misją usankcjonowaną przez jemeński rząd. Mamy znaleźć i pojmać przywódcę Al-Kaidy Bulusa ibn ad-Darwisza, znanego też jako Pantera. Nie wiedział pan o tym, pułkowniku? – Wiedziałem czy nie, to moja sprawa – odparł Hakim. Kompletny dupek. Skoro jednak wyszedł nam na spotkanie, skoro rozmawiał, a nie strzelał, to być może czuł, że porusza się po grząskim gruncie. Mogło to też oznaczać, że czegoś od Amerykanów chciał. W końcu wszyscy czegoś chcą od Amerykanów. I nie rady, ani miłości, tylko pieniędzy. W związku z powyższym przeszedłem od razu do rzeczy. – Jak się domyślam, był pan na miejscu ataku – wskazałem ruchem głowy unoszący się w powietrzu obłok czarnego dymu. – Jeśli zapewni nam pan eskortę do tamtego miejsca i pomoże zidentyfikować ciała członków Al-Kaidy, uznamy, że zasługuje pan na część nagrody wyznaczonej za głowę Pantery. Wyglądało na to, że takich właśnie słów od nas oczekiwał. Stał się nawet nieco mniej butny. – A jest pan władny składać takie propozycje? – zapytał mnie, nie Brennera. Nie, ale masz tu sto karabinów, więc będę łgał jak najęty. – Zrobimy wszystko, co w naszej mocy, żeby otrzymał pan odpowiednie wynagrodzenie za udzieloną nam pomoc – powiedział Brenner. To ma być kłamstwo? Daj spokój, Paul. Powiedz mu, że czek już wysłano pocztą. To nie jest odpowiedni czas na prawdę, sprawiedliwość i amerykański styl. Pułkownik Hakim w tej chwili bardziej lubił mnie niż Brennera, a jego pytanie było krótkie: – Ile? A co powiesz na kopa w dupę? Nie? W takim razie… – Dwa i pół miliona. Żeby zarobić tyle pieniędzy musiałby pracować jakieś dwa tysiące lat, ale że był chciwym dupkiem, rzucił: – Trzy miliony. – Nie – odparłem. – Musimy zapłacić Beduinom. Połowa dla nich, połowa dla ciebie. – A wy? – Ani centa. My dwa razy w miesiącu mamy wypłatę. Chyba w to nie uwierzył, choć taka była smutna prawda. – Zabiorę was gdzie chcecie – zadeklarował Hakim po przemyśleniu mojej oferty.

Ja chciałem do Nowego Jorku. Czy Hakim mógł mi pomóc? – Obserwują nas drony – poinformowałem go na wszelki wypadek. – Capisce? Zrozumiał, bo skinął głową. – Jedźmy. Pułkownik kazał nam jechać za swoim samochodem. Wróciliśmy do land cruisera. – Co się dzieje? – zapytała Kate. – Pułkownik Hakim zabiera nas na miejsce ataku – odparłem. Wytłumaczyłem Kate i Zamo, jaki ubiliśmy interes. – Nie masz prawa obiecywać pieniędzy, amnestii ani odstąpienia od oskarżenia – zaczęła mi przypominać Kate. – Jakoś nie mam ochoty dać się dzisiaj aresztować i zastrzelić. – Hakim jest naszą przepustką albo najgorszym koszmarem – powiedział Brenner. – Tak czy owak niech czuje się szczęśliwy i dba o nasze życie i zdrowie. – On nie wywiezie nas stąd dopóki nie otrzyma pieniędzy – zauważyła Kate. – Masz czek in blanco przy sobie? A może masz lepszy pomysł? Zamo uznał, że to zabawne. Jak za starych, dobrych czasów. – Coś wymyślimy wspólnie z ambasadą – zapewnił Kate Brenner. – Hakim jest przekonany, że występuje w Predator TV – poinformowałem Kate. – To dobrze – powiedziała pani Mayfield. – A może to prawda? Być może. Na szczęście Chet nie reżyseruje już tego show. Samochód Hakima zawrócił, to samo zrobił jeszcze jeden wóz terenowy i wszystkie trzy pojazdy minęły teraz ciężarówki z żołnierzami, kierując się na wschód, tam, gdzie powietrze było gęste od dymu. Trzecia wojskowa terenówka i cztery ciężarówki ruszyły przed siebie na zachód, w stronę płaskowyżu. – Jak myślisz, po co oni jadą do twierdzy? – zapytałem Brennera. – Musieli dostać jakąś informację. – Jaką? – Zapytamy pułkownika Hakima. Który był tak samo szczery i wylewny jak Chet i Buck. Krótko mówiąc, nie taki plan przedstawiał nam w Adenie Chet. I jak później się przekonaliśmy, prawdziwy plan Cheta był zupełnie inny. Ale jak się Chet przekonał, ja miałem kilka własnych planów. I jak się przekonaliśmy wszyscy, człowiek strzela, Pan Bóg kule nosi. Udała się przynajmniej część planu Cheta. Pantera był martwy, a Chet i Buck byli bohaterami. Co więcej, miałem się zaraz przekonać, co zostało z Bulusa ibn ad-Darwisza. Daleką drogę przebyłem, żeby doczekać tej chwili.

Rozdział osiemdziesiąty

– N a miejscu możemy zebrać próbki do badań – powiedziałem w drodze do pasterskiej chaty. – Zatrzymamy się przy najbliższym sklepie i kupimy torebki strunowe. – Niech zajmie się tym PSO i NSB – odparł Brenner. – Mogą też zrobić trochę zdjęć. Pułkownik Hakim będzie miał poczucie, że zasłużył sobie na te swoje dwa i pół miliona. – Masz rację. – Szejk Musa też myślał, że zasłużył na pięć milionów. Od dzisiaj nawet ja nie ufam już Amerykanom. Dotarcie na miejsce ataku zajęło nam niecałe dwadzieścia minut, ale zobaczyłem wszystko i poczułem dużo wcześniej. Dwa samochody Hakima zatrzymały się na ścieżce prowadzącej do chaty. Wysiedliśmy wszyscy z samochodów i podeszliśmy do tego, co do niedawna było schronieniem pasterzy. Z każdym krokiem smród płonących opon i benzyny stawał się silniejszy, podobnie jak odór zwęglonych ciał. Kate zasłoniła twarz hidżabem. Mimo swojego początkowego zapału do obejrzenia tego, co tu się stało, czułem się nieswojo. Większość ciał była nietknięta, choć zdarzały się także pokaleczone przez odłamki. Na ziemi porozrzucane były karabiny, sandały, ghutra, a nawet telefony komórkowe. Tam, gdzie trafiły pociski, ziemia była zryta, a ludzkie szczątki porozrzucane we wszystkich kierunkach. Przypomniałem sobie, co mówił mi kiedyś weteran wojny w Wietnamie na temat liczenia ciał zabitych po ostrzale artyleryjskim: „Liczysz ręce oraz nogi i dzielisz przez cztery”. Brenner, który widywał podobne obrazki, nie wydawał się poruszony. Podobnie Zamo. Natomiast Kate była lekko wstrząśnięta. Ponieważ na dodatek natarczywie przyglądali jej się koledzy Hakima z NSB, Zamo odprowadził ją z powrotem do land cruisera. – Widzicie sami, co tu się stało – odezwał się pułkownik Hakim. – Zabezpieczyłem teren i jestem gotów współpracować z władzami amerykańskimi. – Chcemy mieć zdjęcia wszystkiego – powiedział Brenner. – Będziemy też potrzebowali pańskich ludzi do zbierania próbek tkanek wszystkich zabitych członków Al-Kaidy, których można zidentyfikować po ubraniu. Hakim zdawał się nie rozumieć. – Do czego wam to potrzebne? – Mamy DNA Bulusa ibn ad-Darwisza – wyjaśnił Brenner. – Jego rodzina mieszka w Ameryce. Pułkownik milczał, więc Brenner tłumaczył dalej: – W taki sposób możemy zidentyfikować ad-Darwisza. Możemy go także zidentyfikować na podstawie odcisków palców, więc gdybyście byli tak uprzejmi i dostarczyli nam możliwie dużo palców… Pułkownik w dalszym ciągu milczał. Postanowiłem przejąć inicjatywę. – Potrzebujemy naukowej identyfikacji. Dowodu, że ad-Darwisz zginął w tym ataku. Hakim tym razem pokiwał głową. – Wszyscy zginęli – stwierdził. – Nikt nie uciekł. Nieprawda. Przynajmniej jeden Beduin ocalał i zadzwonił do swoich kumpli w Twierdzy Wron. Możliwe więc, że przeżył też jakiś inny Beduin, a być może ktoś z Al-Kaidy. Choć raczej nie Pantera, bo to w niego były wycelowane pociski.

– Pantera nie żyje – powiedział Hakim. Wymieniliśmy z Brennerem spojrzenia. Coś tu nie grało. – Potrafiłby pan zidentyfikować ad-Darwisza? – spytałem Hakima. Pułkownik zatoczył ramieniem krąg, wskazując na porozrzucane ludzkie szczątki, jakby chciał powiedzieć: „Żartujesz?”, ale zamiast tego wyznał: – Znalazłem ghutra szejka Musy. To jedyny dowód jego śmierci, jakiego potrzebuję. Dla mnie przekonywujący byłby jego nos, ale okej, szejk był martwy – punkt dla prezydenta Saleha. A my rozmawiamy o Panterze, pułkowniku. Przeszedłem się wolnym krokiem po obszarze wybuchu. Było tu sporo nietkniętych głów, połączonych, a czasami niepołączonych z resztą ciała, ale połowa z nich miała brody, a większość twarzy było bądź spalonych, bądź zdeformowanych przez odłamki. Pantery nie poznałaby jego własna matka. Szukałem też Nabila, który miał niechlujną brodę, kiedy go ostatni raz widziałem, ale ludzie wyglądają po śmierci trochę inaczej. Na strzępach dywanu leżała twarzą do dołu jakaś głowa. Kopnąłem ją, żeby odwrócić. Brakowało większej części twarzy. Podszedł do mnie Brenner. – Albo on nie rozumie, co do niego mówię, albo będziemy mieli problem z identyfikacją. Skinąłem głową i przypomniałem sobie nagranie wideo; szejk Musa zawahał się przez chwilę, zanim ucałował rękę Pantery. Czyżby szejk nie był pewny tożsamości swojego gościa? Co prawda dla mnie większość brodatych mężczyzn wygląda tak samo, nie wspominając już o Arabach. Równie dobrze mogliby nosić na twarzach zasłony. Musa, najwyraźniej, też miał przez chwilę wątpliwości. Podszedł do nas pułkownik Hakim. – Możecie sobie pogratulować skutecznego ataku. Okej. Gratulacje dla nas. – Proponuję, żebyśmy zebrali co potrzeba i jak najszybciej pojechali na lotnisko w Sanie. Tam dostanie pan swoją zapłatę – powiedział Brenner. – Proszę też przywieźć lód z Ma’rib – dodałem. – Może z hotelu Bilqis. – To, o co prosicie, jest świętokradztwem – stwierdził Hakim. – Zgodnie z zasadami naszej religii, wszystkie szczątki muszą zostać pogrzebane najszybciej jak to możliwe. Czułem, co się święci, i nie zamierzałem toczyć sporów religijnych z tym człowiekiem. – Coś panu powiem, pułkowniku. Zróbmy tak, żeby wszyscy byli zadowoleni. Weźmie pan z każdej leżącej tu głowy albo brody kosmyk włosów, ponumeruje je pan i dostarczy do ambasady. My przeprowadzimy badania DNA, a pan otrzyma swoje pieniądze. Co pan na to? Pułkownikowi zabrakło argumentów, ale wzrosła jego podejrzliwość. – Wydaje mi się, że próbujecie zmienić warunki umowy. – Absolutnie nie – zapewniłem go. – Płacimy kupę dolców za każdego zabitego przywódcę AlKaidy. Ale przecież nie potrafi pan powiedzieć, która głowa należy do ad-Darwisza, prawda? – Przecież wiecie, że on tu jest. Tak jak wiecie, że wszyscy tu są martwi. A zatem… i tak dalej… – Nie wiemy, czy tu jest. Pan też tego nie wie. – I już zaczynałem wierzyć, że go tutaj nie ma. Jasna cholera. No i staliśmy tak, szukając rozwiązania, a tymczasem otaczał nas przejmujący odór otwartych ludzkich trzewi i spalonych ciał. Ten odór, połączony z gryzącym smrodem tlących się samochodów przyprawiał mnie o mdłości. Każdy, komu wydaje się, że wojna jest czymś ekscytującym, powinien zobaczyć i poczuć to co my.

– Potrzebujemy tylko kilku włosów – przypomniałem pułkownikowi. – To nie będzie bezczeszczeniem ciał. Zgoda? – To niemożliwe. Nonsens, Hakim. – Mamy problem – zwróciłem się do Brennera. Brenner skinął głową i zadał pułkownikowi pytanie, które przyszło nam do głowy jeszcze w samochodzie: – Dokąd jechał pański konwój, pułkowniku. – To moja sprawa, panie Brenner. – Mamy wspólny interes – przypomniałem Hakimowi. Pułkownik Hakim milczał i myślał teraz pewnie o tym, jak ucieka mu dwa i pół miliona dolarów. Mogło mu też przyjść do głowy, że skoro nie dostanie tych pieniędzy, to może się nas pozbyć. Albo porwać nas dla okupu, tak żeby to wyglądało na robotę plemienia. W Jemenie wszystko było możliwe. – Jechałem do Twierdzy Wron – wydusił z siebie w końcu. – Po co? – zapytał Brenner. – Jedna osoba ocalała – wyznał pułkownik. – To człowiek z Al-Kaidy. Powiedział mi, że jeden z Beduinów z twierdzy, człowiek o imieniu Jasir, którego może znacie, zdradził Al-Kaidzie przez telefon, że Amerykanie nie zostali wcale porwani, tylko są tak naprawdę gośćmi szejka Musy w Twierdzy Wron. Brenner i ja wymieniliśmy spojrzenia. – A mówiłem, że wystarczy jeden kapuś – mruknął do mnie Brenner. Racja. I najczęściej jest to człowiek, którego najmniej podejrzewasz. I co przyszło Jasirowi z tego, że nas zdradził? Pewnie miał dostać te sto tysięcy dolarów, które Pantera miał zapłacić szejkowi za Amerykanów. To byłoby dużo więcej pieniędzy niż udział w podziale pięciu milionów szejka. Cóż, chciwy Jasir był już martwy, a mnie już nie było przykro, że go załatwiłem. – I oto genialny plan Cheta legł w gruzach – podsumowałem. – Nie wziął pod uwagę czynnika ludzkiego. – A jak miał wziąć? Przecież nie był człowiekiem. – Nawet plan pozbycia się nas nie wypalił – dodał Brenner. To zaczynało być nawet zabawne. Podsumowując, Pantera wiedział, że jesteśmy gośćmi szejka Musy, wiedział też, że Amerykanów nie będzie w pasterskiej chacie podczas spotkania z szejkiem i wiedział, że to spotkanie to pułapka. – Pantery tu nie ma – powiedziałem. – On nie zginął. Brenner pokiwał głową i zwrócił się do pułkownika: – Nadal nie rozumiem, po co jechaliście do twierdzy. – Ten ocalały powiedział mi też, że dżihadyści z obozu w górach szykują się do ataku na twierdzę i przejęcia Amerykanów. – Pułkownik Hakim najwyraźniej próbował ocalić chociaż część nagrody dla siebie. – O tym wiedzieliśmy od dawna – powiedziałem do Brennera. – I co zamierzał pan zrobić w twierdzy? – zapytał Hakima Brenner. – Miałem zamiar przyjść wam z pomocą – odparł. Cóż za uprzejmy człowiek. Wątpiłem jednak, czy chciałby walczyć z Al-Kaidą. Bardziej prawdopodobne, że chciał dotrzeć do twierdzy przed Al-Kaidą, aresztować swoich wrogów, Beduinów i pochwalić się, że uratował życie Amerykanom. A to było warte kilka dolarów. To się pułkownikowi nie udało, ale nadal kombinował, jak zarobić parę dolców. Nieboszczyk

Pantera też nie wyszedł. Cóż więc pozostało? – Doceniamy pańskie dobre intencje, ale, jak pan widzi, nie trzeba nas ratować z opresji – powiedział Brenner. – Ten człowiek z Al-Kaidy mówił, że, według Jasira, w twierdzy było sześcioro Amerykanów. – Dwóch już wyjechało – odpowiedział Brenner. – Wydawało mi się, że widziałem dym na płaskowyżu. To była długa historia, postanowiłem więc ją skrócić. – Mieliśmy zatarg z Beduinami. – Oni są podstępni – Hakim podzielił się z nami swoją opinią. Oni są, w porównaniu z panem, pułkowniku, amatorami. – Ten człowiek z Al-Kaidy powiedział mi, że atak na twierdzę nastąpi zaraz po spotkaniu z szejkiem Musą, o ile Amerykanów nie będzie na tym spotkaniu. – Szkoda, że nas nie było. – Szkoda też, że nie było Pantery. Podsumowując, Pantera zdecydował się poświęcić życie swoich ludzi, żeby przekonać się, czy spotkanie jest pułapką, a sam gdzieś się ukrył. – Czy to możliwe, żeby Pantera osobiście dowodził atakiem na Twierdzę Wron? – zapytałem Hakima. – To samo pytanie zadałem temu ocalałemu, ale on nie wiedział. Nic dziwnego. Pantera był skryty. I dlatego wciąż jeszcze żył. – Nie mam od moich ludzi żadnej wiadomości o tym, żeby natknęli się na jakikolwiek oddział AlKaidy kierujący się do twierdzy. To dlatego, że oddziały Al-Kaidy w obozie w górach zostały przemielone na hamburgery przez amerykańskie lotnictwo. Ale to nie Hakima interes. Przypomniałem sobie, jak Beduini na podwórku Twierdzy Wron poczuli do nas nagłą niechęć i zwróciłem się do Hakima: – Wiemy, że z ataku ocalał też jeden Beduin, który zadzwonił chwilę potem do swoich kumpli w twierdzy. Gdzie jest ten człowiek? – Niestety, zmarł w wyniku odniesionych ran – stwierdził Hakim. – Od ran zadanych przez pocisk Hellfire czy od strzału w głowę? – zapytałem. – To bez znaczenia – odpowiedział pułkownik Hakim i wszystko było jasne. Co za zimny, wyrachowany sukinsyn. – Zawarliśmy układ – tłumaczył dalej. – Układ pomiędzy Amerykanami i naszym rządem. I ten układ był owocny. – Owocny? Wy macie martwego szejka, za to my nie mamy martwego ad-Darwisza. – Sądzę, że macie, a nawet jeśli nie, to nie jest to ani moja wina, ani wina rządu. Racja. To wina Cheta. Chet dał się wykołować jemeńskiemu rządowi. Rząd wiedział, że dostanie w prezencie martwego szejka, ale nie przejmował się, czy Amerykanie dostaną Panterę. Teraz już na zawsze mieliśmy przechlapane u Beduinów, a Pantera chodził sobie na wolności. – A ten człowiek z Al-Kaidy jeszcze żyje czy zmarł od rany postrzałowej? – zapytałem. – Z tego, co wiem, żyje – odparł Hakim. Hakim znów próbował ubić interes, ale niewiele miał już do zaoferowania. Mimo to postanowiłem grać dalej. – Jeśli ten człowiek żyje i jeśli będziemy z nim mogli porozmawiać, to nasza umowa jest wciąż aktualna. Pułkownik skinął głową i zaprowadził nas do jednego ze swoich niebieskich samochodów. Na podłodze leżał starszy mężczyzna z siwą brodą, który nie wyglądał na zadowolonego ze swojego położenia. Nie wyglądał też jak dżihadysta. Bardziej przypominał Beduina, ale ponieważ był

nagi, trudno było to ocenić po ubraniu. Ktoś zabandażował mu rany, które nie wyglądały groźnie, nie miał też na ciele śladów oparzeń, więc musiał stać z dala od miejsca eksplozji. Zdawał się drżeć, pomyślałem więc, że przydałby się koc, ale NSB i PSO, jak się przekonałem w więzieniu Ghumdan, nie wiedziało, co to znaczy opieka nad rannym więźniem. We wnętrzu samochodu były ławki i pułkownik wskazał ręką żebyśmy usiedli, a sam zajął miejsce naprzeciwko nas. Ranny mężczyzna był półprzytomny, ale Hakim ocucił go kopniakiem. Mężczyzna otworzył oczy. Hakim powiedział coś do niego po arabsku, mężczyzna odpowiedział. Więzień poprosił chyba o wodę, bo Hakim przywołał jednego ze swoich ludzi, który przybiegł z manierką i polał wodą twarz mężczyzny. – Ten człowiek nazywa siebie Altair, co znaczy „szybujący orzeł” – wyjaśnił Hakim. Facet bardziej przypominał teraz zdychającą kaczkę, ale niech mu tam. – To jego pseudonim w Al-Kaidzie, ale prawdziwego nazwiska nam nie poda, póki nie będzie przekonany, że umiera. A wtedy poprosi, żeby powiadomić rodzinę o jego losie. Altair wpatrywał się teraz we mnie i w Brennera i odniosłem wrażenie, że nas nie lubi. To mogło mieć jakiś związek z pociskami Hellfire. – Nie wygląda na dżihadystę – zauważyłem. – Altair jest doradcą ad-Darwisza i przyjacielem jego rodziny – poinformował nas Hakim. Interesujące. I co takiego doradził Panterze w sprawie tego spotkania? Brennerowi musiało przyjść to samo pytanie do głowy. – Proszę go zapytać, dlaczego tutaj przyszedł, skoro był przekonany, że spotkanie jest pułapką. – Już go o to pytałem. On twierdzi, że nie wierzył informacjom podanym przez tego Beduina, Jasira. – Czy Jasir dzwonił bezpośrednio do niego? – zapytałem. – Też go o to pytałem. On mówi, że dostał wiadomość od jakiegoś dżihadysty, do którego dzwonił Jasir. Ciekawe skąd Jasir wziął numer telefonu do członka Al-Kaidy? Niech pomyślę. Może od tej samej osoby, od której dostał tamte zdjęcia. – Czy Jasir zadzwonił do człowieka o nazwisku Nabil as-Samad? – zapytałem. – Tak, do niego –odparł Hakim. – Skąd pan to wie? – Jestem detektywem. A czy ta wiadomość, to ostrzeżenie, dotarło do ad-Darwisza? – Oczywiście – powiedział Hakim. – Altair powiedział, że przekazał je osobiście. – A czy dżihadyści wiedzieli o ostrzeżeniu? Hakim spojrzał na leżącego mężczyznę, a potem zwrócił się do mnie: – On twierdzi, że wiedzieli. Ale nie jestem pewny, czy mówi prawdę. To oczywiste. Pantera zatrzymał wiadomość dla siebie i tylko on skorzystał z ostrzeżenia. Na spotkanie wysłał swojego dublera. Gdyby okazało się, że spotkanie nie jest pułapką i Amerykanie są do kupienia, to wszystko w porządku. Jeśli jednak była to pułapka, to kosztowała ona Panterę życie tuzina jego ludzi. Nic wielkiego. Pantera marnował życie wielu ludzi dla większej chwały imienia Bulus ibn da-Darwisz. Pantera posłał jednak na spotkanie przynajmniej jednego swojego doradcę i przyjaciela rodziny. Dlaczego to zrobił? Może zdecydował się ryzykować życie Altaira dla zachowania pozorów podczas spotkania. A sam Altair zdecydował się ponieść to ryzyko dla swojego szefa. Gdyby okazało się, że to nie pułapka, Altair doradzałby dublerowi Pantery, jak negocjować z szejkiem Musą.

Brenner doszedł do podobnych wniosków. Przypomniałem sobie słowa Rahima ibn Hajjama w więzieniu Ghumdan na temat stylu dowodzenia Pantery. – Proszę mu powiedzieć – zwróciłem się do Hakima – że jego szef jest tchórzem. Że naraża swoich ludzi na niebezpieczeństwo, a sam kryje się w jaskini, tak jak to zrobił podczas ataku na instalacje Hunt Oil. Proszę powiedzieć Altairowi, że nie musi być lojalny wobec ad-Darwisza. Hakim skinął głową i przetłumaczył moje słowa, a Altair w odpowiedzi splunął na mnie. I jeszcze miał odwagę poprosić o więcej wody. Pułkownik Hakim, człowiek pełen współczucia, wylał resztę zawartości manierki na jego twarz. W ramach ćwiczeń, jak przytapiać więźnia. – Domyślam się, że zapytał go pan, gdzie Pantera teraz jest – zwróciłem się do Hakima. – Oczywiście. Ale powiedział, że nie wie. – Wierzy mu pan? Hakim wzruszył ramionami. – Tylko nieliczni znają kryjówkę Pantery. Racja. I facet taki jak Altair może być jednym z nich. Postanowiłem zmienić temat. – Niech go pan zapyta, czy był tu Nabil as-Samad. Altair usłyszał nazwisko i zrozumiał pytanie. – Nabila as-Samada tu nie było – odpowiedział za pośrednictwem Hakima. Fatalnie. Chciałem mieć jaja Nabila w woreczku na próbki DNA. Ale któregoś dnia go znajdę. Może w Nowym Jorku. – Gdzie był Altair w chwili eksplozji? – zapytał Brenner, doświadczony żołnierz. Hakim zapytał, Altair odpowiedział, Hakim się uśmiechnął. – Staruszek poczuł parcie na pęcherz i poszedł się wysikać za murem. Teraz mówi, że Bóg go ocalił. Raczej powiększona prostata. Albo w ostatniej chwili doznał olśnienia, że stanie na dywanie w towarzystwie szejka Musy i dublera Pantery może okazać się niebezpieczne. Pora pójść na siusiu. – Co pan zrobi z tym człowiekiem? – zapytał Hakima Brenner. – Chyba go zastrzelę – odpowiedział od niechcenia pułkownik. – A nie lepiej przewieźć go do Ghumdan, trochę połatać i dalej przesłuchiwać? – zasugerowałem. – On nie ma już nic więcej do powiedzenia – zapewnił nas pułkownik. – Jemeński rząd nie lubi przetrzymywać więźniów z Al-Kaidy – wyjaśnił Brenner. – Oni często uciekają z więzienia albo mają zły wpływ na współwięźniów. Dlatego większość jest po schwytaniu zabijana od razu albo umiera podczas przesłuchania. Nie brzmiało to przyjemnie, ale ja miałem lepszy pomysł. – Jeśli, jak pan twierdzi, Altair jest doradcą Pantery, to na pewno wie, gdzie jego szef się ukrywa. – To może być prawda, ale on nam tego nie powie, nawet jeśli będziemy go torturować – stwierdził Hakim i dodał: – Nie powie nawet, jeśli będzie się pan źle wyrażał o jego szefie. – Spróbujmy inaczej – zaproponowałem. – Proszę mu zaoferować wolność i, powiedzmy, sto tysięcy dolarów. Amerykanie zagwarantują mu wolność i pieniądze. Hakim zastanawiał się chwilę; pewnie ujrzał szansę na przechwycenie tych pieniędzy i zastrzelenie Altaira później. Złożył mu w końcu ofertę. Altair nie odpowiedział, ale też nie splunął. – Niech pan mu przypomni, że ad-Darwisz posłał jego i swoich ludzi niczym barany na rzeź. Hakim wzruszył ramionami, ale przetłumaczył moje słowa. Altair nie odpowiedział. – Może Pantera uznał, że taki starzec nie jest mu do niczego potrzebny? – głośno się zastanawiałem. – Może Pantera nie lubi Altaira? – Zwróciłem się do Hakima: – Niech mu pan to

powie. Altair w odpowiedzi zamknął oczy, dając znak, że nie ma nic więcej do powiedzenia. I co teraz? Doszedłem do wniosku, że kiedy ma się za partnera pułkownika PSO, to otwierają się szerokie możliwości. A ja miałem pomysł. – Muszę się wysikać – obwieściłem głośno i wysiadłem z samochodu. Brenner poszedł za mną. – Co zamierzasz teraz zrobić? – zapytałem go. – Musimy się skontaktować jak najszybciej z ambasadą i zameldować, co się dzieje z nami i co się wydarzyło tutaj. – To oczywiste – zgodziłem się. – Potem musimy dotrzeć do ambasady, najpóźniej jutro. – Słusznie. Ale obawiam się, że Chet i Buck zdążyli nas już obsmarować i możemy mieć w ambasadzie problemy. Na przykład mogą nas zamknąć w piwnicy w oczekiwaniu na pojawienie się rezydenta CIA. – Nie sądzę, żebyśmy mieli kłopoty – odparł Brenner. – W każdym razie Zamo i ja musimy się zameldować w ambasadzie. – Zastanawiał się chwilę. – Ale Kate i ty możecie chyba pojechać prosto na lotnisko w Sanie i wsiąść do pierwszego lepszego samolotu. – Dobry pomysł. Ale ja mam lepszy. Słuchasz mnie? Brenner skinął niepewnie głową. – Zabieramy Altaira do naszego land cruisera i wywozimy go w góry. On pokazuje nam, gdzie znajduje się obozowisko Al-Kaidy, a my pokazujemy mu, co potrafią zdziałać stukilogramowe bomby. Mówimy mu, że jeśli Pantera był w obozie podczas nalotu, to pewnie zginął, a jeśli nie zginął, to powinien umrzeć, bo jest dupkiem, tchórzem i niekompetentnym pojebusem. I wtedy prosimy grzecznie Altaira, żeby pokazał nam, gdzie ukrywa się Pantera. Jeśli to zrobi, wyrwiemy go z łap pułkownika Hakima, damy odpowiednią nagrodę i wyślemy na Bahamy. Co o tym myślisz? – Myślę, że zwariowałeś. – I dobrze. Zobacz, Paul, Altair jest naszym jedynym łącznikiem z Panterą i jestem pewny, że stary drań wie, gdzie ten dupek się ukrywa. Musimy się go pozbyć. – Sam pomysł nie jest głupi – powiedział po chwili namysły Brenner – ale nie mamy prawa przeprowadzać takich operacji na własną rękę. – Dlaczego? Ktoś dał prawo Chetowi odstrzelić nas, więc teraz możemy robić, co nam się podoba. – Nie mamy wsparcia, żadnej logistyki, żadnej łączności i brakuje nam amunicji. – Za to mamy nowego partnera. On ma to wszystko, czego nam potrzeba. Poza tym Hakim ma prawo robić, co tylko chce. – Właściwie Hakim powinien zrobić to sam. – Hakim jest niekompetentny, pewnie leniwy i ma generalnie w dupie Al-Kaidę i Bulusa ibn adDarwisza. – Ale lubi pieniądze. – Właśnie. Dlatego pójdzie z nami. I tak potrzebny nam tłumacz. Brenner zamyślił się i zaczął rozważać wszystkie za i przeciw. Czy lepiej wynosić się z tego zadupia, czy wsiąknąć w nie głębiej. – Altair może się nie nadawać do długiej podróży – zauważył. – Wygląda dobrze. To stary, silny kozioł. Albo orzeł. A jak umrze, to umrze. Lepsze to niż kula w łeb od Hakima. – Chyba jesteś tutaj już zbyt długo – stwierdził Brenner.

– Stuknięty jestem od dawna – uspokoiłem go. – Jak wrócisz do domu, zdasz sobie sprawę, jaki stuknięty byłeś tutaj ty. – W porządku… – Brenner zmusił się do uśmiechu. – Jeśli Hakim się zgodzi, i jeśli pójdzie z nami, to idziemy wszyscy. – Świetnie. Pora zakończyć tę misję. – A co z Kate? – zapytał. – Ona nie przepuści takiej okazji za żadne skarby świata. Brenner chciał dodać coś jeszcze, ale pułkownik Hakim chciał wiedzieć, co planują jego nowi partnerzy i też wysiadł z samochodu. – I co teraz panowie zamierzacie? – zapytał. – Miło, że pan spytał. – Przedstawiłem mu swój plan, a on słuchał uważnie, od czasu do czasu kiwając głową. – Jeśli zabijemy lub złapiemy Panterę, postaram się, żeby pan dostał te trzy miliony dolarów. Beduini nam pomagali, ale jeden z nich nas zdradził. – Więc pieprzyć ich. Pułkownik skinął głową, ale miał jeszcze jedną wątpliwość: – Starzec może nie znieść długiej podróży. – Niech pański lekarz da mu coś na ożywienie. Tylko nie viagrę. Cały dzień nas dzisiaj wszyscy dymali. Hakim znów miał wątpliwości. – On może nie chcieć współpracować. Będzie chronił swojego szefa. – Nie dowiemy się tego, póki go tam nie zabierzemy. – Wiecie, gdzie jest obóz Al-Kaidy? – zapytał Hakim. – Altair wie. – On nam nie powie. – Jestem pewny, że potrafi go pan zmusić do mówienia. – Ja chyba wiem, gdzie to jest. – To dobrze. A ja całkiem przypadkiem znam współrzędne. Ma pan mapę tych okolic? – Oczywiście. – W takim razie trafimy. Pułkownik przeprosił i poszedł do swoich ludzi, a ja z Brennerem wróciliśmy do land cruisera. – A co z Zamo? – zapytałem. – Lubi uganiać się za dżihadystami po górach – odparł Brenner. – Jasne. A kto nie lubi? Tak więc operacja Clean Sweep, chociaż bez udziału Cheta, Bucka i Waszyngtonu, trwała nadal. Żadnych skomplikowanych planów, żadnych kosmicznych technologii, żadnej przynęty w postaci Johna i Kate; tylko garstka facetów w górach, próbująca się nawzajem pozabijać tradycyjnymi metodami.

Rozdział osiemdziesiąty pierwszy

W raz z Brennerem przedstawiliśmy nasz plan Zamo i Kate, którzy zaakceptowali go bez zbędnych pytań. Rzecz w tym, że im więcej myślisz o zuchwałym planie, tym więcej rodzi się w twojej głowie wątpliwości. Jeśli w porę nie przestaniesz, dojdziesz do nieprzyjemnego wniosku – to jest cholernie niebezpieczne. Po co więc za dużo myśleć? Lepiej działać. Musieliśmy jeszcze przekonać pułkownika Hakima, żeby wziął ze sobą tylko jeden samochód terenowy, a nie setkę swoich ludzi i wytłumaczyć, że to ma być operacja chirurgiczna, a nie inwazja. Hakim jechał teraz w samochodzie wraz ze swoim kierowcą, dwoma zbirami z PSO oraz Altairem, który nie chciał podróżować z nami. Za to jeden z matołków z PSO potraktował go paralizatorem i wrzucił na tył pojazdu. Mimo to Altairowi się trochę poprawiło – został ubrany, nakarmiony, napojony i wciąż był żywy. Hakim zaopatrzył nas też w radiostacje. Opuściliśmy miejsce ataku i skierowaliśmy się w stronę zachodzącego słońca, ku wzgórzom. Hakim jechał pierwszy, a my w naszym land cruiserze za nim. Zamo prowadził, ja siedziałem obok, a Kate i Brenner z tyłu. Plan zakładał, że najpierw odnajdziemy obóz Al-Kaidy, ponieważ zgodnie stwierdziliśmy, że jaskinia, w której ukrywa się Pantera, musi być gdzieś niedaleko, zatem obóz stanowił dobry punkt wyjściowy do dalszych poszukiwań i odpowiednie miejsce do nakłonienia Altaira, żeby zdradził nam miejsce kryjówki swojego szefa. Pułkownik Hakim dał nam również wojskową mapę najbliższej okolicy i Brenner, który potrafił czytać takie mapy konturowe, oglądał ją teraz z Kate. Podałem im współrzędne obozu Al-Kaidy, które zapamiętałem z ekranu monitora predatorów i zaznaczyliśmy to miejsce na mapie. – Niedostępny teren… – zauważył Brenner. – Nie ma żadnych dróg, ale może są tam jakiejś górskie szlaki, których nie zaznaczono na mapie. – Na zdjęciach z predatora widać było kilka samochodów, więc jakoś musiały się tam dostać – przypomniałem. – Nalot mógł spowodować osunięcie się skał – powiedział Brenner. – W takim razie pójdziemy pieszo. A póki co, zaczyna się ściemniać. Połącz się z naszym partnerem i powiedz mu, żeby trochę przyspieszył. Brenner nawiązał z Hakimem kontakt radiowy. – Musimy jechać szybciej, pułkowniku. – Ta prędkość jest w sam raz – odpowiedział Hakim. – Trochę szybciej – upierał się Brenner. Rozłączył się i zwrócił do mnie: – Taka jest cała jemeńska armia, policja i rząd – zbyt powolna, zbyt ostrożna, zawsze spóźniona. – Hakimowi też brakuje entuzjazmu – zauważyłem. – Nie rozumiem dlaczego. – Bo jest urzędnikiem państwowym. – Tak samo jak my – przypomniał mi Brenner. – Chce pieniędzy. Ale nie chce dać się zabić, kiedy będzie je zarabiał. – Tak samo jak my. Jechaliśmy prostą drogą ku płaskowyżowi, na którym wznosiła się Twierdza Wron i zaczynały

góry. Nad płonącą wieżą twierdzy wciąż unosił się obłok dymu. – Dlaczego podpaliłeś tamto siano? – zapytałem Zamo. – Bo dobrze się pali. – Jasne. – I to by było na tyle, jeśli chodzi o pomysł przerobienia twierdzy na luksusowy hotel. I to by było na tyle, jeśli chodzi o relacje amerykańsko-beduińskie. Zastanawiałem się, co się działo pod naszą nieobecność. Nie miałem wątpliwości, że Chet wymyślił jakąś historyjkę na temat nieszczęśliwego wypadku, jakim było ostrzelanie samochodu ze swoimi ludźmi, choć pewnie trudno było w nią uwierzyć. Z drugiej strony, jedynymi osobami mogącymi podważyć wiarygodność tej opowieści byli ludzie z Firmy, którzy zaplanowali operację Clean Sweep, ale oni będą go kryć, bo przecież Chet w Langley to bohater, tak jak Buck był bohaterem w Departamencie Stanu. Relacje prasowe na temat tego incydentu już dawno zostały napisane i amerykańska opinia publiczna z zadowoleniem przyjmie fakt, że Bulus ibn ad-Darwisz, zdrajca i mózg zamachu na USS Cole, został zlikwidowany za pomocą pocisku Hellfire. Niestety, w tym samym czasie, w niemającym związku z tym wydarzeniem wypadku, zginęło w Jemenie czworo nieuzbrojonych obywateli amerykańskich. Jeżeli jednak ci obywatele powrócą żywi, będą mieli do opowiedzenia zupełnie inną historię, której szczęśliwym zakończeniem będzie położenie przeze mnie na stole głowy Pantery. Zbliżaliśmy się do podnóża płaskowyżu i po krótkiej, przeprowadzonej przez radio, naradzie z Hakimem, postanowiliśmy nie jechać drogą prowadzącą obok Twierdzy Wron. Wybraliśmy jazdę na przełaj i objechanie płaskowyżu od północy, a dopiero stamtąd mieliśmy się skierować w kierunku gór, położonych jakieś czterdzieści kilometrów na zachód od miejsca, w którym się znajdowaliśmy. Jazda po bezdrożach nie była już tak komfortowa i samochód Hakima zwolnił. – Zatrąb na niego – powiedziałem Zamo. Brenner zamiast klaksonu postanowił użyć radia i przekonywał Hakima, żeby ten popędził trochę swojego kierowcę. Mijaliśmy wysuszone pola i pastwiska, a ilekroć trafiliśmy na zbudowane z kamieni mury, Hakim taranował drewniane bramy, uwalniając setki kóz. Czterdziestokilometrowa podróż wokół płaskowyżu zajęła nam godzinę. Teraz dopiero zobaczyliśmy, że płaskowyż ciągnie się dalej na północ, zagradzając nam drogę. Brenner spojrzał na mapę. – Tam dalej góry są coraz wyższe i jedyny sposób na ich pokonanie to droga z Sany do Ma’rib. Tyle, że to nie nasz kierunek. Musimy wjechać na wzgórza gdzieś tutaj… ale na mapie nie widzę żadnych dróg ani traktów… – Rahim ibn Hajjam mówił, że przyjechał do obozu samochodem – przypomniałem mu. – Ktoś, kto zna nieoznaczone szlaki, może sobie poradzić… ale, ale… widzę tu kilka wąwozów, w których samochód z napędem na cztery koła powinien sobie poradzić. – Wspaniale. – Widziałem coś takiego w telewizji. To była reklama jeepa. – W drogę! Brenner połączył się z Hakimem, zatrzymaliśmy się i wysiedliśmy z samochodów, żeby się naradzić nad mapą. Zamo też potrafił dobrze czytać mapy; nawet Kate skończyła kurs topografii. Ja potrafię zorientować się na mapie linii metra, ale na takich mapach terenowych zupełnie się nie znam. Moja rola w naradzie ograniczała się do nieustannego przypominania wszystkim, że widzieliśmy w obozie samochody, a przecież ich tam na miejscu nie wyprodukowano. Kiedy specjaliści naradzali się nad obraniem odpowiedniej drogi, ja podszedłem do samochodu

Hakima sprawdzić, jak się miewa Altair, który leżał w tylnej części pojazdu przykryty kocem, z butelką wody w ręce. Nie prezentował się znakomicie, ale trochę się zaróżowił i miał miarowy oddech. – Trzymaj się, staruszku – powiedziałem. – Bóg cię ocalił po to, żebyś nam pomógł znaleźć Bulusa ibn ad-Darwisza. Na dźwięk tego nazwiska Altair pokręcił przecząco głową. Wsiedliśmy z powrotem do samochodów. Teraz my jechaliśmy pierwsi. Brenner usiadł z przodu obok Zamo i poprowadził go w kierunku obniżenia terenu. – Na mapie jest tu pokazane wadi, i proszę, jest. W porze deszczowej spływa tędy z gór strumień. Myślę, że dno wyżłobione przez wodę powinno być płaskie aż do samego szczytu. – Na dnie koryta powinna leżeć warstwa małych kamieni, która zapewni nam dobrą przyczepność – dodała Kate, która urodziła się i wychowała na głębokiej prowincji. – To tak jak ta droga na dnie wadi w Sanie – podpowiedziałem. – Zgadza się – odparł Brenner. Jechaliśmy korytem wyschniętego strumienia i Zamo kierował się ku wzgórzom. Droga okazała się łatwo przejezdna i po piętnastu minutach znaleźliśmy się w wąwozie czy może w dolinie rozdzielającej dwa potężne płaskowyże. Co chwila sprawdzałem, czy samochód pułkownika Hakima jedzie za nami. Nie darowałbym draniowi, gdyby nieoczekiwanie włączył wsteczny bieg i uciekł do Sany. Na szczęście trzymał się blisko naszego zderzaka, wiedziony naprzód takimi ideami jak obowiązek, honor, ojczyzna oraz pieniądze. Słońce zaczęło gwałtownie zachodzić i niebo na wschodzie pociemniało, ale na zachodzie było jeszcze całkiem jasno. Godzinę później podróżowaliśmy już w niemal całkowitym mroku, na szczęście wschodzący księżyc rzucał trochę światła na martwe, suche wzgórza. Nikt nie był specjalnie gadatliwy i tylko od czasu do czasu Brenner i Hakim zamienili kilka słów przez radio. Zdałem sobie sprawę, że jeśli nawet w górach pozostała jakaś grupka ocalałych dżihadystów, to nie mogli nas dostrzec w głębokim wadi. – Jak się czujesz? – zapytałem Kate. – Nieustająco dobrze. Byłem pewny, że bolą ją żebra, po tym jak pocisk z AK-47 utkwił w jej kamizelce kuloodpornej. Czasem taka przygoda kończy się pęknięciem żeber, a zawsze wielkim, paskudnym siniakiem. Ale, jak mówi przysłowie, lepiej być czerwonym niż martwym. Stan, w jakim była ręka Zamo, nie był jego ulubionym tematem, wolałem więc go nie poruszać, ale ze sposobu, w jaki trzymał kierownicę wywnioskowałem, że jest trochę zesztywniała. Miejmy nadzieję, że Zamo nie będzie musiał odstrzelić ad-Darwiszowi głowy z odległości kilometra. Ani zdejmować jakiegoś strzelającego do nas dupka. Wadi się zwęziło, a podjazd stawał się coraz bardziej stromy i wyboisty. – Dojeżdżamy do miejsca, gdzie strumień ma swój początek – wyjaśnił Brenner. I? – I trudno przewidzieć, co będzie dalej. Możemy natrafić na przykład na pionową ścianę i to będzie koniec naszej podróży. – Dalej pójdziemy pieszo – zawyrokowała Kate. – Jasne – przyznałem jej rację. Jak mawiała moja matka: „Bóg stworzył najpierw nogi, a dopiero potem samochody”. Nie istniał na to żaden dowód, ale jeśli to prawda, to może to tłumaczyć obecność pedału gazu. A tak na serio, co mi w ogóle chodzi po głowie?

Mieliśmy szczęście; dojechaliśmy do szczytu wzniesienia, nie natrafiając na żadną pionową ścianę. Byliśmy na miejscu. Zatrzymaliśmy się, wysiedliśmy z samochodów i stanęliśmy na skraju zbocza. Niżej, w pewnej odległości od nas, rozciągała się płaska kotlina wielkości czterech, może pięciu boisk piłkarskich, otoczona dookoła wzniesieniami. Zupełnie tak samo, jak na monitorze predatora. Tyle, że obóz wyglądał teraz inaczej. Cała kotlina tliła się, jakby zagotowała się w niej ziemia. Naliczyłem dwanaście lejów po bombach, mniej więcej dziesięciometrowej średnicy i tak głębokich, że nie potrafiłem dojrzeć ich dna. – Ładny rozrzut bomb – zauważył Brenner. Też mi to przyszło do głowy. – Widzicie, jak równo układają się leje? – kontynuował Brenner. – Pod linijkę. Piękne. Dawno czegoś takiego nie widziałem. – Wygląda wspaniale – przyznałem mu rację. – Ktoś tam na dole mógł przeżyć? – Nie. Eksplozja zabiera cały tlen z powietrza, a fala uderzeniowa parzy płuca i czasem zmienia mózg w galaretę. Cudownie. – Czasem można natknąć się na żywych ludzi… – mówił Brenner sięgając do wspomnień – ale oni są jak zombie… krew cieknie im z uszu, nosa i ust. – Tak… cóż… rzeczywiście ładny rozrzut. – Lepiej tam nie schodzić – ostrzegł Zamo. – Na dole mogą być niewybuchy, na przykład pociski moździerzowe albo granaty, które są bardzo wrażliwe na wstrząs. Jak na coś takiego nadepniesz, mogą wybuchnąć. – Dobrze wiedzieć. Tymczasem pułkownik Hakim i jego ludzie stali na uboczu i przyglądali się spustoszeniom, jakich dokonali Amerykanie. Nie miałem pojęcia, jakie myśli kotłowały się teraz w ich głowach, ale moim zdaniem musiało to zrobić na nich duże wrażenie, a także pewne zakłopotanie, bo czy to, co widzieli, nie miało być ich przyszłością? Z dołu dolatywał gryzący smród zniszczenia – stopionego metalu i płonącego paliwa. Dopiero po kilku sekundach poznałem ten zapach. Nowojorskie wieże. – Zapłata – powiedziała milcząca dotąd Kate. Staliśmy i patrzyliśmy na tlące się szczątki i czarne leje w ziemi, oświetlone jaskrawym blaskiem wschodzącego księżyca; odrobina raju i wokół piekło. A teraz znajdziemy kryjówkę Pantery. I jeśli będzie w swojej norze, zabijemy go.

Rozdział osiemdziesiąty drugi

Dwóch zbirów z PSO wyciągnęło Altaira z samochodu i posadziło na ziemi, tak żeby widział obóz Al-Kaidy w dole. Nikt się do niego nie odzywał; pozwoliliśmy mu patrzeć. Starzec nie okazywał żadnych emocji; patrzył spokojnie na oświetlony blaskiem księżyca krajobraz pełen lejów po bombach i tlących się szczątków. W końcu opuścił głowę. – Proszę mu powiedzieć, że Amerykanie zrobią to samo ze wszystkimi obozami Al-Kaidy w Jemenie – Brenner zwrócił się do Hakima. Hakim, który pewnie bywał w takich obozach, zawahał się, a potem przetłumaczył. Altair nie zareagował. – Tam na dole wszyscy zginęli – mówił dalej Brenner. – Wszyscy, którzy poszli z Altairem na spotkanie z szejkiem Musą, też zginęli. Wielu dżihadystów, którzy zaatakowali Hunt Oil, zginęło. Hakim przetłumaczył, ale Altair nadal nie reagował, siedział ze wzrokiem wbitym w ziemię. – Ale Pantera, który przyczynił się do ich śmierci, nadal żyje. Hakim przetłumaczył, i tym razem Altair odpowiedział. – On mówi, że Pantera był w obozie, więc też nie żyje – wyjaśnił Hakim. – Gówno prawda – wtrąciłem się. – Powiedz temu sukinsynowi, że jak jeszcze raz skłamie, to potraktujemy go paralizatorem. Hakim skinął głową i przekazał dobrą nowinę. Altair nie zareagował. – Skoro Pantera nie żyje – ciągnąłem – to Altair może nam powiedzieć, gdzie była jego kryjówka. Hakim pokiwał głową i przetłumaczył, ale Altair w dalszym ciągu nie reagował. Okej, paralizator to był kij, czas na marchewkę. – Proszę mu powiedzieć, że jeśli wskaże nam kryjówkę Pantery, Amerykanie zapłacą mu sto tysięcy dolarów i wyślą dokądkolwiek zechce. Hakim przetłumaczył moje słowa, a trzech zbirów z PSO nadstawiło ucha. Gdyby oni wiedzieli, gdzie znajduje się kryjówka, to za sto tysiaków i bilet na samolot w okamgnieniu zdradziliby jej położenie. A Altair nie był zainteresowany ofertą. – On mówi, że po pierwsze ad-Darwisz zginął w obozie, a poza tym nie chce amerykańskich pieniędzy i woli umrzeć w Jemenie. – To się da załatwić. – I to by było tyle marchewki. Wracamy do kija. Hakim był tego samego zdania. Skinął na swoich oprychów, którzy potraktowali starca prądem w kark. Altair zawył, padł w konwulsjach na ziemię i w końcu zastygł w bezruchu. Kate się odwróciła i poszła do samochodu. – Proszę mu zadawać to samo pytanie, a jeśli odpowiedź będzie podobna, niech pan powtórzy proces – objaśnił Brenner. – W końcu wyśpiewa, gdzie ukrył się ad-Darwisz. Tylko niech go pan nie zabije. Hakim, który nie potrzebował rad ani zachęty w kwestii tortur, zadał jeszcze raz pytanie

Altairowi, a kiedy starzec nie odpowiedział, ludzie pułkownika przyłożyli mu paralizator do jąder. Hakim powtórzył ten proces jeszcze dwukrotnie, aż wreszcie Altair stracił przytomność. – Może on faktycznie nie wie, gdzie jest kryjówka – wyraził wątpliwość Hakim. Cóż, to było możliwe, ale jeszcze za wcześnie było przesądzać. Brenner przyjrzał się leżącemu bez przytomności Altairowi, potem przykucnął i sprawdził puls. – Nic… mu nie jest – obwieścił. Może tylko trochę poszarzał na twarzy. Cóż, jeśli Altair nie umrze tutaj, to Hakim i tak go zabije. Próbowaliśmy ocalić życie staruszkowi, ale on robił trudności. Odszedłem na stronę; za mną poszedł Brenner. Zamo, który sześć razy powtarzał nam w samochodzie, że nie ufa Hakimowi i jego ludziom, stał przy samochodach z bronią gotową do strzału. Ja też nie ufałem Hakimowi, ale w końcu łączyły nas interesy. – Altair wie, gdzie znajduje się kryjówka ad-Darwisza i powiedziałby nam, gdyby był pewny, że jego szef nie żyje – powiedziałem. – Zgadza się. – Staruszek nie reaguje prawidłowo ani na marchewkę, ani na kij, więc… – zrobiłem krótką przerwę – musimy spróbować innego podejścia. – Więcej marchewki i grubszy kij? – Nie. My mamy swój sposób myślenia, a Altair podchodzi do tego zupełnie inaczej. Kate zobaczyła, że sesja z paralizatorem dobiegła końca i podeszła do nas. – Jakieś postępy? – Nie. Nie daje się. – Może wystarczy tego paralizatora. – Ten człowiek nie chce zdradzić swojego szefa i pójść do piekła. Zgadza się? On chce wsiąść do pośpiesznej windy do raju. Brenner przytaknął moim słowom i dodał: – Tu nie chodzi o wybór między życiem a śmiercią. Tu chodzi o to, jakiej śmierci Altair sobie życzy. – Właśnie. W takim razie pomóżmy mu zostać męczennikiem. – Jak? – zapytała Kate. – Nie wiem. Ale Hakim będzie wiedział. Dżentelmen, o którym była mowa, właśnie do nas podszedł. – Co zamierzacie zrobić? – zapytał. – Wydaje mi się, pułkowniku, że Altair nie chce umierać jako zdrajca i tchórz. Mam rację? Hakim, który był pewnie jednym i drugim, musiał chwilę pomyśleć. – To może być prawda – powiedział w końcu. – A więc? Jak zawrzeć układ z Altairem, dzięki któremu on nam powie to, co wie, a jednocześnie otworzą się przed nim bramy raju? Ta kwestia też wymagała od Hakima dłuższego namysłu. – To trudne – stwierdził. – Altair jest taki uparty z waszego powodu. Jesteście… niewiernymi. Nie może zdradzić wam swojego szefa, bo trafiłby do piekła. – Jasne. To zrozumiałe. – Prawdę mówiąc, Altair powinien o tym wspomnieć pomiędzy jednym a drugim pieszczeniem jego jąder prądem. Sobie zaoszczędziłby bólu, a nam czasu. Nie wspominając o oszczędzeniu nam wszystkim pewnego dyskomfortu. No, może nie wszystkim; dla chłopców z PSO

to była bułka z masłem. Może jednak ból jest nieodłączną częścią drogi prowadzącej do zbawienia. Moje rozmyślania przerwał Hakim. – Jest jeszcze kwestia pieniędzy. Altair ich nie chce, ale chętnie wspomógłby nimi swoją rodzinę. To jest największe zmartwienie męczenników islamu. Rodziny. A więc Altair poda mi swoje rodowe nazwisko, a ja obiecam mu, że jego rodzina otrzyma pieniądze – w zamian, oczywiście, za informacje, których potrzebujecie. Hakim bez przerwy myślał o pieniądzach, ale może miał rację. – Okej, jak to zrobimy? – Po pierwsze – odpowiedział Hakim – musimy dać Altairowi do wyboru dwa rodzaje śmierci. Jeden, to kula w łeb, tutaj. Wtedy umrze jak pojmany więzień, nie jak męczennik, który zginął w świętej wojnie i za to trafi do raju. W tym przypadku nie będzie też mowy o pieniądzach dla rodziny. Jasne. – Drugi rodzaj śmierci, to śmierć w świętej wojnie, męczeństwo za wiarę. Ale to trudniej zaaranżować. Może powinienem stoczyć z Altairem walkę na noże? Ale jeśli staruszek będzie miał szczęście i to ja wybiorę się w podróż do raju? – Pozwólmy staruszkowi pójść do obozu – zaproponował Zamo, który spędził trochę czasu w muzułmańskim świecie. Tak? Tymczasem Hakim uznał, że to dobry pomysł. – Faktycznie, byłby tam z swoimi poległymi męczennikami. Modliłby się pośród ich ciał i odnalazł spokój. Zgoda. Ale najpierw musi otworzyć ten Sezam, czyli jaskinię Pantery. – Kiedy wcześniej z nim rozmawiałem, mówił o dwóch rzeczach. – kontynuował Hakim – Że Bóg miał swój cel, gdy go ocalił i że on sam jeszcze nie jest takim męczennikiem jak jego dzihadyści. Miał staruszek poczucie winy. Pomożemy mu się go pozbyć. – Niech pan z nim porozmawia, pułkowniku. Ale proszę nie zapominać, że czegoś od niego chcemy – powiedział Brenner. – A wy nie zapominajcie, że ja też czegoś od was oczekuję – przypomniał nam Hakim. Jak moglibyśmy zapomnieć? Brenner, Kate i ja podeszliśmy do Zamo, żeby zniknąć z oczu Altairowi. Ludzie Hakima posadzili starca na ziemi, dali mu trochę wody i Hakim zaczął z nim rozmawiać. Mniej więcej dziesięć minut później Hakim podszedł do naszej grupki. – Altair powiedział mi, że wierzy, iż Bulus ibn ad-Darwisz był w obozie i zginął. Nie to chciałem usłyszeć. – Ale powiedział też – ciągnął Hakim – że w takim razie może nam zdradzić, gdzie mieszkał kiedyś ad-Darwisz. To już lepiej. Wszyscy zdawaliśmy sobie sprawę, że Altair oszukuje sam siebie, ale czasem tak trzeba – dla ocalenia duszy. Ja też, kiedy jem hamburgera w Wielki Piątek, mówię sobie, że to hamburger wegetariański. Pana Boga, oczywiście, nie oszukam, ale siebie – jak najbardziej. Podeszliśmy do skraju wzniesienia. Altair, potykając się, schodził po zboczu do kotliny, gdzie był obóz Al-Kaidy. Wracał do domu. – Tam umrze – powiedział pułkownik. – To dobrze – dodał. Bardzo dobrze.

– Może Bóg ocali go po raz kolejny i jeszcze o nim usłyszymy. – Mam nadzieję, że nie. – Nadeszła pora zająć się ważniejszym tematem. – Gdzie jest kryjówka Pantery? – zapytałem Hakima. Hakim spojrzał na odległe wzgórza za kotliną i wskazał ręką: – Tam. – A mógłby pan trochę dokładniej? – Widzicie tamten szczyt? Ten, który przypomina żagiel? Dostaliśmy namiary na Arkę Noego? Trudno było cokolwiek dostrzec w świetle Księżyca, ale zdawało mi się, że widzę to, na co wskazywał Hakim. Na szczęście Zamo miał swój noktowizor. – Widzę – zawołał. – To będą jakieś trzy kilometry w dość trudnym terenie. Kate i Brenner patrzyli w tamtym kierunku przez zwykłe lunety swoich karabinów i zgodnie stwierdzili, że widzą szczyt w świetle księżyca. – Altair mówi, że prowadzi tam od obozu ścieżka – tłumaczył Hakim. – Jeśli ją znajdziecie, zaprowadzi was ona na drugą stronę góry prosto do jaskini Bulusa ibn ad-Darwisza. Bułka z masłem. Albo kupa gówna. – Jest pan pewien, pułkowniku, że Altair mówił prawdę? – zapytałem. – Nigdy nie można mieć pewności, ale przysięgał i ja mu wierzę. – Hakim pokiwał w zadumie głową. – Altair rozumiał, że za to, co mu oferuję, musi mi się czymś odpłacić. I teraz to zaczynało mieć sens. – Domyślam się, że pan nie idzie z nami? – Brenner zwrócił się do Hakim. – Nie widzę powodu, zresztą czekają na mnie inne obowiązki. Oczywiście. Na przykład pływanie w basenie w hotelu Bilqis. Nie potrzebowałem już Hakima ani jego ludzi. Nikt ich zresztą nie potrzebował. Poradzimy sobie sami, chyba że Pantera miał w odwodzie pluton dżihadystów. – Jak pan sądzi, czy ad-Darwisz jest sam? – zapytałem Hakima. – Zdaniem Altaira ad-Darwisz nie żyje. Ale jeśli jest inaczej, to na pewno siedzi teraz w swojej jaskini, sam, może z jednym czy dwoma zaufanymi ludźmi. Ale nie więcej. – Wskazał gestem ręki obóz, pokazując, że Panterze pozostało niewielu dżihadystów. Pozostała nam do omówienia ostatnia kwestia – pieniędzy. – Niezależnie do tego, czy znajdziemy Panterę, czy nie, otrzyma pan swoją nagrodę – zapewniłem Hakima. – Trzy miliony dolarów. I kopa w dupę. – Zgadza się. Brenner potwierdził moje słowa i dodał: – Zorganizujemy spotkanie w Sanie, może w ambasadzie amerykańskiej albo w pańskim biurze. Nagrodę wręczą panu ludzie z odpowiednio wysokiego szczebla mojego rządu. Musiałem unieść nogę, bo gówno, jakie lał Brenner sięgało mi już do kostek. Ale może Brenner rzeczywiście chciał jakoś Hakima nagrodzić, więc nie protestowałem głośno. Rzecz w tym, że nadal tu tkwiliśmy i pułkownik mógłby nam stwarzać problemy, a mógł być równie dobrze pomocny. – Jeśli złapiecie ad-Darwisza albo znajdziecie jego ciało i będziecie mieli kłopoty z przetransportowaniem go do Sany, to będę w hotelu Bilqis – zaoferował się Hakim. Oczywiście, że będziesz. A hotel nie weźmie od pułkownika PSO nawet jednego riala za nocleg. Cudowne jest życie policjanta w państwie policyjnym. Dotarło do mnie, że wybrałem dobry zawód,

tylko nieodpowiedni kraj. – Dziękujemy, pułkowniku – powiedział Brenner. – Damy panu znać. W rzeczywistości, jeśli znajdziemy Panterę, to jedynym, co będziemy musieli przetransportować, będzie jego mały palec; reszta może gnić na tym pustkowiu. – Do widzenia – powiedziałem, bo nie lubię długich pożegnań. Tymczasem Kate, dama pełna współczucia, zapytała pułkownika: – Powiedział pan Altairowi, że jego rodzina zostanie otoczona opieką? – Ach… tak. Wspomniałem o tym, ale nie mówiłem o amerykańskich pieniądzach. Na ten temat jeszcze porozmawiamy. Nie przypuszczałem, żeby Wuj Sam chciał wypłacić rodzinie terrorysty sto tysięcy, ale mógł dać coś Hakimowi, a Hakim zajmie się resztą. Na koniec Hakim przygotował niespodziankę. – Nazwisko rodowe Altaira brzmi ad-Darwisz. Zabrakło mi słów. – Do zobaczenia – tylko tyle zdołałem z siebie wykrztusić. Pułkownik Hakim i pan Brenner zasalutowali i cała ekipa z PSO zapakowała się do samochodu, który kupiłem im ze swoich podatków. Nareszcie zostaliśmy sami. Mówi się, że sama podróż jest celem, ale to nieprawda. Podróż to podróż, a cel jest na końcu drogi. Byliśmy już blisko końca. Podobnie jak Bulus ibn ad-Darwisz.

Rozdział osiemdziesiąty trzeci

Zabraliśmy z land cruisera najpotrzebniejsze rzeczy i ruszyliśmy piechotą. Najkrótsza droga do początku ścieżki, jeśli ta ścieżka w ogóle istniała, prowadziła przez sam środek obozu, tyle że obóz wyglądał teraz jak przedsionek piekła, pełen lejów po bombach, dymiącej ziemi i martwych ciał, nie wspominając już o niewybuchach. Zaczęliśmy więc obchodzić obóz skrajem kotliny. Na prawo piętrzyły się szczyty wzniesień, na lewo mieliśmy dymiące zgliszcza. Mniej więcej co sto metrów Zamo zatrzymywał się i obserwował okolicę przez noktowizor. W pewnej chwili spojrzał na obóz. – Widzę staruszka. Włóczy się po obozie. W tej samej chwili rozległa się eksplozja i wszyscy rzuciliśmy się na ziemię. – Staruszek coś odpalił – stwierdził Zamo. Cóż, pozostawało mieć nadzieję, że wędrował teraz do lepszego miejsca niż to tutaj. Przeprawa przez teren pełen skalnych grzbietów, grząskiego ilastego podłoża uciekającego spod stóp, była prawdziwym wyzwaniem. Obejście dookoła obozu zajęło nam pół godziny. Zbliżaliśmy się do drugiego krańca, kotliny, gdzie miała się zaczynać ścieżka. Tak przynajmniej twierdził Altair, którego nie mieliśmy już szansy przesłuchać ponownie. Zatrzymaliśmy się na krótką przerwę. Zamo puścił w obieg swój karabin, tak że każdy mógł popatrzeć przez noktowizor i dokonać czegoś, co się nazywa „rozpoznaniem i orientacją w terenie”. Spojrzałem przez lunetę, która nadawała nocy dziwaczny, zielony blask, zupełnie jakbym założył przyciemniane okulary. Przeszedłem kiedyś szkolenie z obsługi takiego noktowizora, więc moje oko i mózg szybko przystosowały się do jednobarwnego obrazu i dopiero teraz mogłem przekonać się w pełni, że cała okolica była kompletnym ugorem, bardziej martwym niż księżyc. Ani jednej kozy. I ani śladu Arki Noego. Spojrzałem na miejsce, skąd ruszyliśmy. Biały land cruiser stał tam, gdzie go zostawiliśmy. Był to dobry znak – nasza umowa z diabłem wciąż obowiązywała. Przekazałem karabin Kate, która skupiła się na przypominającym żagiel szczycie. – Jeszcze jakieś dwa kilometry – stwierdziła. Ruszyliśmy przed siebie, rozglądając się za ścieżką, którą w końcu powinniśmy przeciąć, ale ziemia była tak gęsto usiana kamieniami, że ślady stóp pozostawały niewidoczne. Przyszła mi do głowy myśl, i chyba nie tylko mnie, że Altair zrobił pułkownika Hakima w konia albo sam Hakim zrobił w konia nas, byleby tylko jak najszybciej się stąd wynieść do jakiegoś przyjemniejszego i bezpieczniejszego miejsca. Czy ja obiecałem mu pieniądze za to, co już zrobił? Czy za rezultaty? Drużyna A rozdzieliła się i zaczęła wracać po własnych śladach w poszukiwaniu ścieżki, ale badając dokładnie skalisty grunt pod nogami, utrzymywaliśmy jednocześnie kontakt wzrokowy. Uświadomiłem sobie, że ta ścieżka, o ile istniała, nie będzie wydeptana. Trudno było przypuszczać, że Pantera zapraszał do siebie co wieczór setkę dzihadystów na brydża albo wspólne palenie cygar. Wątpiłem też, żeby Pantera zbyt często schodził do obozu. Nie szukaliśmy więc właściwie ścieżki, tylko miejsca, skąd można było dostać się na szczyt. To Kate, dzięki swojemu obsesyjnemu przywiązaniu do czystej podłogi, zauważyła coś i powiedziała cichym, obowiązującym na terenie wroga głosem:

– Spójrzcie tutaj. Podeszliśmy do miejsca, gdzie stała Kate, a ona lufą karabinu wskazała coś, co byłoby zupełnie niezauważalne w jakimkolwiek innym miejscu, ale tu, w świetle Księżyca, stanowiło dowód na obecność człowieka. Była to plastikowa zakrętka butelki. Kate podniosła ją i puściła w obieg, jakby znalazła tu drogocenny diament. Zgodnie uznaliśmy, że zakrętka jest całkiem nowa i jakiś niechluj, ktokolwiek to był, zostawił nam wyraźny drogowskaz. Teraz, odwróceni plecami do obozu, rozpoczynaliśmy marsz ścieżką, która miała nas doprowadzić na właściwe miejsce. Zaczęliśmy oddalać się od kotliny, a zbliżać do wzniesienia. Kate, która zatrzymała sobie nakrętkę na pamiątkę, szukała następnych, zupełnie jak Jaś i Małgosia zbierający lśniące kamyki na drodze. Rozglądaliśmy się też za butelką stanowiącą uzupełnienie nakrętki, ale więcej śmieci nie znaleźliśmy. Brakowało nam drugiego drogowskazu, ale z każdym krokiem ścieżka stawała się coraz lepiej widoczna, ponieważ teren przed nami zaczął się zwężać niczym lejek pomiędzy dwoma formacjami skalnymi. Podejście było coraz bardziej strome, a luźne skały hałasowały, wyślizgując się spod naszych stóp. Dla ograniczenia hałasu zwolniliśmy. Za jednym z zakrętów ścieżka nagle się urwała i przed nami wyrosła olbrzymia skała zagradzająca drogę. Podeszliśmy bliżej. Skała musiała się stoczyć niedawno za sprawą Pana Boga, który dawał nam znak, żebyśmy zawrócili, albo za sprawą stu kilogramów materiałów wybuchowych, które wstrząsnęły ziemią jak erupcja wulkanu. Zamo, na ochotnika, zaprezentował nam swoje umiejętności wspinaczkowe, przekazując swój karabin Brennerowi, a biorąc do ręki colta .45. Nie ulegało wątpliwości, że Pantera, o ile był w tym czasie w swojej jaskini, musiał usłyszeć i poczuć nalot. Musiał wiedzieć, że stracił obóz i wszystko co się w nim znajdowało. Nieodebrane połączenie telefoniczne tylko to potwierdziło. Nie miałem pojęcia, co ten psychol myślał albo czuł, kiedy jego jaskinia zaczęła się trząść, miałem za to nadzieję, że zdał sobie sprawę, iż jego świat się gwałtownie skurczył. To, plus brak wiadomości z pasterskiej chaty, musiało mu uświadomić, że został sam i ma problem. Może jednak w Perth Amboy nie było tak źle? – Czysto – zameldował Zamo ze szczytu skały. Brenner przewiesił sobie jego karabin na plecach i zaczęliśmy po kolei wspinać się na skałę. Ze skały dostrzegliśmy dalszy ciąg ścieżki, a nieco na prawo szczyt w kształcie żagla. Zamo wziął od Brennera swój karabin i rozejrzał się po okolicy. – Żadnego ruchu… nikt nas nie obserwuje… Przed nami widzę coś w rodzaju głębokiego jaru przecinającego ścieżkę… jakieś sześćset metrów… widzę chatę z kamienia… – Poprawił ostrość. – Wokół chaty nie ma żadnego ruchu… Brenner zabrał Zamo karabin i sam spojrzał przez lunetę. – To może być chata wartownika pomiędzy obozem a jaskinią… – Możliwe. – To oznaczało, że jesteśmy na właściwej ścieżce. – Możemy ją obejść – zaproponował Brenner. – Przekonajmy się, czy jest ktoś w środku – powiedziałem. Zeszliśmy ze skały najciszej, jak potrafiliśmy, i ruszyliśmy dalej ścieżką.

Prócz nas nie było w tej strefie śmierci żadnego ruchu. Noc była cicha, jeśli nie liczyć chrzęstu kruchych skał pod naszymi nogami. Kiedy patrzyłem na otaczające nas wzniesienia, miałem wrażenie, że jesteśmy obserwowani i za chwilę usłyszymy terkot karabinu maszynowego. Skąd taki pomysł? Szliśmy gęsiego, ale zbliżyłem się do Kate i klepnąłem ją w plecy, chcąc dodać jej odwagi. Zamo, który szedł pierwszy, w pewnym momencie zatrzymał się i dał znak, żeby pozostali zrobili to samo. Wszyscy przyklęknęliśmy na jedno kolano z bronią gotową do strzału. Do Zamo podszedł Brenner i razem obserwowali okolicę przez noktowizor. Brenner dał nam znak i po chwili razem z Kate znaleźliśmy się obok nich. Jakieś pięćdziesiąt metrów przed nami znajdował się wąwóz, który zauważyliśmy już wcześniej, a w nim stała kamienna chata. – Sprawdzę – szepnął Brenner. Cóż, skoro nalegasz. Przypomniałem sobie jednak, czyj to był pomysł, chwyciłem więc Brennera za ramię, dając mu do zrozumienia, że to ja pójdę. Kate chciała mi towarzyszyć, ale na to nie było mojej zgody. – Ubezpieczaj mnie – szepnąłem. Podszedłem szybko w kucki do skraju wąwozu, nie odrywając oczu od chaty. Położyłem się płasko na ziemi i spojrzałem przez lunetę karabinu na prawo, gdzie wąwóz ciągnął się pomiędzy dwoma wzgórzami. Księżyc wisiał wysoko na południowym niebie i dobrze oświetlał północny stok wzniesienia. Nie zauważyłem tam żadnego ruchu. Zająłem się teraz obserwacją chaty. Jak większość tego rodzaju chat, ta też nie miała żadnego okna, tylko wąskie, pozbawione drzwi wejście. Do płaskiego dachu była przystawiona prymitywna drabina i ze swojego punktu obserwacyjnego widziałem, że na dachu nikogo nie ma. Jeśli zatem była to budka wartownicza, to wartownik musiał znajdować się w środku, co niewiele miało wspólnego z czujnością. Zjechałem na tyłku na dno wąwozu, bacznie obserwując po drodze chatę i najbliższą okolicę. Kiedy znalazłem się na dole, przykucnąłem pomiędzy dwiema skałami i ponownie przyjrzałem się chacie. Istnieje sposób ostrożny, preferowany przez większość osób, oraz sposób Zrób-ToSzybko, preferowany przeze mnie. Poderwałem się na nogi i jednym susem podbiegłem do otworu wejściowego chaty. Nie spodziewałem się nikogo zastać w środku, kiedy więc potknąłem się o leżące na klepisku ludzkie ciało, byłem równie zaskoczony, jak facet, o którego się potknąłem. W chacie panowały kompletne ciemności, jeśli nie liczyć słabego światła wpadającego przez otwór wejściowy. Zobaczyłem, że facet staje na nogi w tej samej chwili, kiedy i ja się podniosłem. Ponieważ został brutalnie wybudzony ze snu, nie był jeszcze w szczytowej formie, ale i tak zdołał instynktownie wyprowadzić kopniaka, który trafił mnie w brzuch. Chwyciłem jego bosą stopę, wykręciłem ją i facet znów leżał na klepisku, po czym poderwał się i rzucił do drzwi, chwytając po drodze coś, co przypominało karabin. Rzuciłem się na niego, przewracając go ponownie na ziemię, a wtedy on spróbował wyczołgać się spode mnie. Trafiłem go sierpowym w twarz. Kolejny cios złamał mu nos i facet leżał już na deskach do odliczenia. Podniosłem się, wyszarpnąłem mu z rąk jego AK-47 i przyłożyłem mu kolbą w głowę, żeby sprawdzić, czy to zauważy. Usłyszałem jakiś dźwięk w pobliżu chaty. Przywarłem plecami do ściany w pobliżu drzwi i poprawiłem uchwyt na rękojeści mojego M4.

Na zewnątrz było cicho, więc czekałem, wiedząc, że mój zespół ubezpiecza mnie z góry. – John? – Tu jestem. Abdul leży na podłodze. Moi towarzysze weszli do chaty, przestępując nad leżącym. Niewiele było do powiedzenia, prócz tego, że facet był pewnie członkiem Al-Kaidy, a nie niewinnym cywilem, i na dodatek spał na służbie. Wciągnęliśmy go do środka i posadziliśmy w kącie. Zamo go obszukał, a Brenner zapalił latarkę z czerwonym filtrem. Facet miał przy sobie browninga 9 mm i telefon satelitarny. Miał też złamany nos i rozciętą wargę oraz zakrwawioną twarz. Nim Brenner zdążył zgasić latarkę, Kate wyjęła mu ją z dłoni i poświeciła na twarz nieznajomego. Ona naprawdę ma pamięć do twarzy, nawet jeśli te twarze mają zniekształcony nos i usta. – Nabil – szepnęła. To rzeczywiście był on. Z tej okazji warto było się napić. Zamo otworzył butelkę z wodą i wylał ją na twarz Nabila. Resztkę wody wlał mu pomiędzy rozchylone wargi i wymierzył kilka siarczystych policzków. Nabil parsknął wodą i otworzył do połowy powieki. Nie mieliśmy dużo czasu na wyjaśnienie, dlatego sięgnąłem po swoją dżambiję i przyłożyłem mu jej ostrze do gardła. Zauważyłem, że na lewej stronie szyi ma opatrunek, co oznaczało, że zaciął się przy goleniu albo ktoś już pomagał mu się skupić za pomocą noża. – Wisisz mi za bajgla – powiedziałem. Skupił na mnie całą swoją uwagę i w jego oczach zobaczyłem prawdziwe przerażenie. Poczułem się źle, tak jakbym to ja był terrorystą. – Ubijemy interes, Nabil. Masz wybór: życie albo śmierć. Ale przez śmierć rozumiem, że poderżnę ci gardło, tak jak się rozcina melona na pół. Zrozumiałeś? Pokiwał głową bez poruszania szyją. – Gdzie jest ad-Darwisz? Wiedział, co się święci, bo zawył: – Proszę nie zabić mnie, a ja mówię, gdzie jest on. – Nie, dupku, ja powiem, gdzie on jest. Ty powiesz, gdzie on jest, on powie, gdzie on jest, my powiemy, gdzie on jest. A zatem gdzie on jest? – On… on jest w… maghara… – W jaskini – podpowiedział Brenner. – Gdzie jest ta jaskinia? – Tu. Blisko. – A dokładnie? – Ja powiem ci… niedaleko. Ty iść… iść, gdzie słońce iść… – Na zachód? – Tak. Na zachód. Ty widzieć, gdzie iść. W górę. Brenner przesłuchiwał go dalej po arabsku, a potem streścił jego słowa: – On twierdzi, że z ad-Darwiszem jest dwóch jego ludzi. Wartownik, który siedzi na skale i jeden w jaskini. Oby wartownik nie miał noktowizora. A jeśli miał, to istniała szansa, że będzie spał na służbie. Jeśli nie, to go uśpimy. – Wierzysz mu w kwestii tych dwóch ludzi? – zapytałem Brennera. Brenner zadał Nabilowi kilka pytań uzupełniających po arabsku i po angielsku. Nabil zaklinał się,

że nigdy nie był w tej jaskini, ale potwierdził, że znajduje się ona we wzniesieniu z charakterystycznym szczytem w kształcie żagla. To się zgadzało z tym, co mówił Altair, a przez to trochę mniej cuchnęło kłamstwem. Byłem zaskoczony, że Altair i Nabil wydali swojego szefa. Odniosłem wrażenie, że ci, którzy poznali Bulusa ibn ad-Darwisza, nie kochali go. Zupełnie tak samo jak w Stanach. – Czy ten facet musi co jakiś czas meldować o sytuacji? – zastanawiał się Zamo. Brenner zapytał o to Nabila po arabsku. – Mówi, że tak i z przyjemnością zadzwoni do an-Numajra w tej chwili. Uznaliśmy, że będzie lepiej, jeśli Pantera nie usłyszy od Nabila, że wszystko jest w porządku, ponieważ istniało ryzyko, że Nabil wypowie jakieś słowo-kod, oznaczające: „Mam lufę pistoletu przyłożoną do głowy”. Brak wiadomości z wartowni czasem oznacza po prostu, że wartownik śpi. Nabil, starając się przyklepać nasz układ „śmierć albo życie”, zaoferował się jeszcze, że pomoże nam znaleźć drogę do kryjówki swojego szefa, ale zabieranie ze sobą wroga podczas cichej operacji nie jest nigdy dobrym pomysłem. Gdybyśmy mieli czas, z przyjemnością poznęcalibyśmy się nad Nabilem, opowiadając jak to jego koledzy wyparowali w trakcie spotkania z szejkiem Musą. I o obozie zamienionym w wysypisko toksycznych odpadów. Ja osobiście chętnie wepchnąłbym mu do gardła, jedno po drugim, zdjęcia zamordowanych Belgów. I oto nadeszła chwila, kiedy Nabil as-Samad przestał nam być do czegokolwiek potrzebny. Czas było powiedzieć Nabilowi do widzenia. – Zwiążę go i zaknebluję – zaproponował Zamo. Wszyscy skinęliśmy głowami i wyszliśmy z chaty. Chwilę później usłyszałem ciche kaszlnięcie tłumika i w drzwiach chaty pojawił się Zamo, wkładając do komory kolejny nabój. Zamo przewiesił sobie AK-47 Nabila przez ramię i ruszyliśmy w drogę. Nikt nie odezwał się słowem. Kate zwróciła uwagę, że dno wąwozu jest usłane pustymi butelkami po wodzie i podobnymi dowodami na to, że przebywało w tym miejscu wiele osób. Doszliśmy do wniosku, że musiało to być miejsce spotkań, rodzaj amfiteatru, gdzie Pantera zbierał swoje wojsko. Skoro tak, jego jaskinia musiała znajdować się niedaleko. Wspięliśmy się na szczyt wąwozu i pomaszerowaliśmy dalej. Teraz ja prowadziłem, ale Zamo szedł tuż za mną, obserwując otoczenie przed nami, po bokach i z tyłu. Byliśmy jakieś sto metrów od podstawy wysokiego wzniesienia, w którym miała się znajdować jaskinia, kiedy poczułem na ramieniu dłoń Zamo. Przyklęknąłem i obejrzałem się przez ramię. Zamo wpatrywał się w coś na stoku góry. Oddał mi swój karabin snajperski i wyciągnął rękę. Spojrzałem w miejsce, które wskazywał. Mniej więcej w połowie wysokości zbocza, na skale, siedział mężczyzna w ciemnym, maskującym stroju i trzymał na kolanach coś, co wyglądało na karabin. W pewnym momencie uniósł swój karabin i zaczął przez lunetę obserwować okolicę. Padliśmy z Zamo na ziemię i przeturlaliśmy się za pobliską skałę. Oddałem karabin Zamo, a po chwili podczołgali się do nas Kate i Brenner. – Snajper – szepnąłem. Skinęli głowami i znieruchomieli. Zamo obserwował snajpera, a Brenner przysunął się do niego. – Nie możemy się ruszyć, bo gość nas zobaczy – szepnął Zamo. Czyli, pozwolenie na oddanie strzału. Dobrze wiedzieliśmy, że jeśli Zamo zdejmie tego człowieka, to kolejny martwy wartownik nie

złoży meldunku. Z drugiej strony, nie było innego wyjścia. – Zdejmij go – powiedział Brenner po chwili zastanowienia. Zamo sprawiał wrażenie zadowolonego z tego rozkazu. Zamo wiedział, i my też wiedzieliśmy, że ma dosłownie jedną szansę. Odgłos wystrzału nie będzie słyszalny dzięki tłumikowi, ale pocisk, jeśli chybi celu, może trafić w skałę, a wtedy nawet najgłupszy snajper nie będzie miał wątpliwości, że padł strzał. Zanim Zamo zdąży załadować następny nabój i ponownie wycelować, snajper ukryje się za skałą i podniesie alarm. A potem odpowie ogniem. Na moje oko snajper był od nas oddalony o jakieś pięćset, może sześćset metrów, podczas gdy skuteczny zasięg karabinu Zamo wynosił dziewięćset metrów. To nie był jednak łatwy strzał. Była noc, a pofałdowany teren nie pozwala prawidłowo ocenić odległości. Siedzieliśmy nieruchomo, jak otaczające nas głazy, podczas gdy Zamo w przyklęku namierzał cel. Nie było w pobliżu skały dostatecznie wysokiej, żeby oprzeć na niej karabin, musiał więc strzelać z wolnej ręki, a przecież widziałem, ze ma problem z uszkodzonym lewym ramieniem i nie może długo utrzymać karabinu nieruchomo. Faktycznie, Zamo opuścił broń, potem wymierzył ponownie, i znów opuścił. Jezu. Dawaj, chłopie. Dasz radę. I zrób to szybko, zanim facet znów zacznie obserwować okolicę. Zamo zaczerpnął głęboko powietrza, wstał, odetchnął jeszcze raz, przyłożył się i wypalił. Przyklęknął i załadował kolejny nabój. – Trafiony? – zapytał Brenner. Zamo spojrzał na niego, jakby nie zrozumiał pytania. – Tak, trafiony – powiedział w końcu. A pomyślał pewnie: po co miałbym strzelać, gdybym zamierzał chybić. Zamo był z siebie zadowolony, my byliśmy zadowoleni, niezadowolony mógł być tylko Pantera. – Musimy teraz się pospieszyć, zanim Pantera zacznie coś podejrzewać – powiedziałem. Przestaliśmy dbać o ciszę i środki ostrożności i przyspieszyliśmy nasz marsz szlakiem, który zakręcał wokół podstawy wysokiego wzgórza z żaglem na szczycie. Szukaliśmy wzrokiem ścieżki, która będzie prowadzić na szczyt. Po przejściu około stu metrów Zamo zauważył na szlaku małą kupkę kamieni. Przyklęknęliśmy wszyscy na jedno kolano i obserwowaliśmy okolicę, a Zamo sprawdził, czy to właściwy trop. – Tędy – powiedział. – I dodał: – Nie widzę żadnego wejścia do jaskini… widzę za to coś w rodzaju zwisających płaskich skał… Spojrzałem przez swoją lunetę i zobaczyłem sterczące warstwy skalne, rzucające cień na zbocze. Wejście do jaskini mogło się znajdować pod jedną z takich wystających skał. Jaki w takim razie był plan? Gdyby był z nami Chet i Buck, siedzielibyśmy tu przez tydzień, ślęcząc nad mapami i szkicami, a potem zadzwonilibyśmy do Howarda, żeby uzyskał akceptację Waszyngtonu. Mój plan był lepszy – wdrapać się na górę, znaleźć jaskinię, zabić Panterę i zejść na dół. Brenner postanowił jednak wnieść kilka poprawek: Zamo miał zostać tutaj i osłaniać nasze tyły, a on, ja i Kate wchodzimy na górę i szukamy wejścia do jaskini, ale tylko jedno z nas wchodzi do środka. Kto konkretnie? Ten, kto miał na to ochotę. – Uważajcie na porozciągane przy ziemi druty i miny pułapki – szepnął Brenner. Dzięki za ostrzeżenie. Ja szedłem pierwszy, Brenner za mną, a na końcu Kate. Ścieżka składała się głównie z występów

skalnych zastępujących stopnie schodów. Od czasu do czasu spadał jakiś kamień, wydając przy tym głośny dźwięk, choć w rzeczywistości nie tak głośny, jak mi się zdawało. Byłem zadowolony, że mam przy sobie swój mały karabinek M4, który – tak jak go reklamowano – było lekki oraz kompaktowy i na pewno dobrze sprawdza się w jaskiniach. Blask księżyca był na tyle jasny, żeby widzieć ścieżkę pod stopami, ale nie dość jasny, aby dojrzeć rozciągnięty w poprzek ścieżki drut, dlatego stawiałem ostrożnie każdy krok, sprawdzając wcześniej palcami dłoni, czy wśród kamieni nie czyha jakaś pułapka. Wędrówka była powolna, ale chodziło przecież o to, żeby zaskoczyć Panterę, a nie dać się zaskoczyć samemu, potykając się o drut i wylatując w powietrze. A w najlepszym razie odpalając flarę, w której blasku będziemy wyglądali jak jeleń w świetle samochodowych reflektorów. Nie mogliśmy wiedzieć, czy nie czyhają tu na nas podobne niespodzianki, ale gdybym to ja żył w jaskini, na sto procent zainstalowałbym na ścieżce coś, co ostrzegałoby mnie przez nieproszonymi gośćmi. I było. Poczułem to dłonią – cienki metalowy drut jakieś piętnaście centymetrów nad szeroką półką skalną. Odwróciłem się i dałem idącemu trzy metry za mną Brennerowi znak wskazujący na obecność rozciągniętego drutu, który to gest, jeśli was to interesuje, przypomina rozciąganie gumy. Brenner skinął głową, a ja odwróciłem się i zrobiłem ostrożnie krok do tyłu, przechodząc nad drutem. Nie można go przeciąć, ponieważ jakakolwiek zmiana w napięciu drutu może uruchomić pułapkę. Trzeba go zostawić w spokoju, oznaczyć i iść dalej. Ja owinąłem drut białą chusteczką i zacząłem się wspinać wyżej. Byliśmy w połowie wysokości wzgórza, które miało może pięćset metrów wysokości, i zbocze przestało być tak strome jak wcześniej, przez co trudniej było dostrzec, co znajduje się nad kolejną warstwą skał. Nagle moją uwagę przykuło coś po prawej stronie. Zamarłem. Na tym samym występie skalnym, na którym teraz stałem, piętnaście metrów ode mnie siedział jakiś mężczyzna. Minęło dobrych kilka sekund, nim uświadomiłem sobie, że ten oparty o skałę mężczyzna to nasz snajper, a nie porusza się, ponieważ nie żyje. Dałem znak Brennerowi, a on z kolei Kate. Skręciłem w bok i podszedłem do mężczyzny siedzącego z głową odchyloną do tyłu, jakby przyglądał się Księżycowi. Zauważyłem, że Zamo trafił go prosto w pierś, nieco na prawo od serca, ale i tak śmiertelnie. Leżący obok karabin miał charakterystyczny kształt sowieckiego karabinu snajperskiego Dragunow. Co ważniejsze, karabin był wyposażony w noktowizor, więc postanowiłem go zabrać ze sobą. Nagle ciszę rozdarł głośny, przeszywający dźwięk, przypominający syreną alarmową. Podskoczyłem. Zawsze podskakuję, kiedy dzwoni telefon, a ten dzwonił bez przerwy. Nie mógł to być mój telefon, bo mój był już martwy, zatem ten należał do snajpera, lecz martwy był snajper. Gdybym znał lepiej arabski, odebrałbym i powiedział, że panuje tu martwa cisza. Telefon w końcu przestał dzwonić, a ja obejrzałem się na Brennera i Kate. Snajper, podobnie jak Nabil, nie złożył raportu sytuacyjnego i ten, kto dzwonił – być może sam Pantera – zaczynał się trochę niepokoić. I miał powód. Tylko, że dla nas to był również problem. Ale ponieważ nic na to nie mogliśmy poradzić, pozostawało nam iść dalej i pozbyć się tego problemu. Brenner uparcie dawał mi znaki, że teraz on pójdzie przodem, a Kate kiwała głową, sygnalizując mi, że popiera ten pomysł, i nawołując mnie ręką, żebym do niej wrócił. Ale ja dotarłem za daleko,

żeby teraz rezygnować z pozycji lidera. Zacząłem wdrapywać się wyżej z moim nowym karabinem snajperskim w ręce. Dotarłem do kolejnej warstwy skalnej i spojrzałem przez noktowizor na wzgórze. Niecałe dziesięć metrów przede mną znajdował się olbrzymi nawis skalny, długa płyta tworząca daszek nad głębokim, mrocznym schronieniem – jaskinią. Wyostrzyłem obraz i dojrzałem w ciemności jakiś ruch. Spod nawisu wyłoniła się nagle postać z AK-47 w ręku. Wycelowałem swój karabin snajperski i kiedy pociągnąłem za spust, zdałem sobie sprawę, że ta postać było ubrana w balto. Pocisk trafił ją tam, gdzie mierzyłem, czyli prosto w serce. Postać zdążyła jeszcze unieść rękę, jej karabin pofrunął w powietrze, a ona upadła na plecy. Drań, który wciąż krył się w jaskini namierzył mnie i zanim zdążyłem się schronić, zobaczyłem błysk z lufy, a sekundę potem usłyszałem terkot strzelającego serią AK-47. Jeden pocisk smugowy otarł się o moje biodro, a drugi trafił w kamizelkę, zrzucając mnie z mojej półki skalnej na drugą, poniżej. Przy okazji wypadł mi z rąk karabin snajperski. Dobre kilka sekund nie mogłem złapać oddechu, a kiedy spojrzałem w górę, zobaczyłem serię zielonych pocisków smugowych koszących zbocze góry tuż nad miejscem, gdzie leżałem. Kate i Brenner odpowiedzieli ogniem, ale po strzelaninie w Twierdzy Wron mieli mało amunicji i nie strzelali seriami. Strzały z jaskini urwały się. Kate i Brenner również przerwali ogień. Nagle zapadła cisza. Leżałem płasko na plecach i nie mogłem zobaczyć ani Brennera, ani Kate. Mogłem za to zobaczyć osobę, która pojawiłaby się na półce skalnej nade mną, a mój M4 był gotów do strzału. Strzelał tylko jeden AK-47, przypuszczałem, że to był Pantera. Druga osoba, o której wspominał Nabil to musiała być ta kobieta. Nie wiem, kim była – przyjaciółką czy żoną – ale tak jak wszystkie kobiety w tym kraju była w zasadzie zbędna i dlatego Pantera użył jej do ściągnięcia na nią ognia mojego karabinu. Sympatyczny gość. A teraz Pantera się zastanawiał – żyję czy umarłem. Nazwa tej gry brzmi: cierpliwość, podstęp i zaskoczenie. Ja byłem dobry w dwóch z tych trzech rzeczy. Mijały minuty i zaczynałem się niepokoić, że ad-Dupek spróbuje nas uskrzydlić albo, co gorsza, prysnąć gdzieś w niedostępne góry. Jeśli jednak Zamo miał dobry wzrok, to powinien zauważyć jakiś ruch i się tym zająć. Z drugiej strony, Pantera miał przewagę, bo był wyżej. Kiedy człowiek oberwie, w pierwszej chwili nie zawsze to czuje, i tak było ze mną. Ale teraz czułem ból w miejscu, gdzie pocisk drasnął moje biodro i gwałtowne pulsowanie w klatce piersiowej, gdzie kamizelka z kevlaru zamortyzowała drugie trafienie. Czułem też ciepłą krew, ale na szczęście nie tryskała obficie. Wiedziałem jednak, że kiedy minie początkowy szok, biodro zacznie sztywnieć, a całe ciało powie mi: „Oberwałeś, durniu”. Minęła kolejna minuta, a ja zacząłem się zastanawiać, czy Brenner albo Kate nie zostali trafieni, ale wolałem teraz o tym nie myśleć. Nie mogłem też leżeć tu całą noc i czekać, aż Pantera wykona jakiś ruch – albo się wycofa. Zaczerpnąłem głęboko powietrza, szybko usiadłem i wystrzeliłem długa serię. Kiedy padałem z powrotem na plecy, słyszałem, jak pociski odbijają się rykoszetem od skał. Zmieniłem magazynek, stoczyłem się niżej po stoku, wstałem i powtórzyłem akcję rozpoznania ogniem. Nikt nie odpowiedział i znów zapadła cisza. Sięgnąłem do kieszeni bluzy po kolejny magazynek i stwierdziłem, że nie mam już amunicji. Jasna cholera. Sięgnąłem po colta .45 i leżałem bez ruchu. Nie mogłem zrozumieć, o co temu dupkowi chodzi. Najpierw strzelał na oślep, a teraz siedzi cicho. A może jest już w sąsiedniej prowincji. – Bulus! Dupku! Skurwielu! – wrzasnąłem.

Nie zareagował na swoje imię, więc podczołgałem się tak daleko, jak tylko mogłem, do skraju mojej półki skalnej, wciąż leżąc na plecach, bo tylko tak mogłem zobaczyć, co się dzieje wyżej, nie podnosząc głowy. – Dupku! Do ciebie mówię, Bulus! Znasz angielski? Żadnej reakcji. Okej, najwyższy czas. – Osłaniajcie mnie! – krzyknąłem i ruszyłem do szturmu. Kate i Brenner, po mojej prawej, osłaniali mnie ogniem swoich M4, a ja zygzakiem pokonywałem kolejne występy skalne, zmierzając ku mrocznej gardzieli jaskini i strzelając z mojego colta. Kate i Brenner strzelali seriami, mierząc w wejście do jaskini i w najbliższą okolicę. Słyszałem świst odbijających się rykoszetem od skał pocisków, ale nikt nie odpowiadał ogniem na ogień zaporowy Brennera i Kate. Ten bydlak albo uciekł, albo się ukrył, albo był już trupem. Dotarłem do nawisu skalnego, przeskoczyłem nad martwym ciałem kobiety i robiąc w powietrzu fikołka, znalazłem się u wylotu jaskini. Leżałem na boku i wpatrywałem się w mrok. Zdałem sobie sprawę, ze leżę na jakimś zatęchłym kocu. Pod nawis skalny docierała odrobina księżycowego blasku i kiedy moje oczy przywykły do mroku, zobaczyłem na ziemi porozrzucany sprzęt campingowy. A więc ta cuchnąca nora była kryjówką Pantery, mózgu ataku terrorystycznego na Cole, przywódcy Al-Kaidy w Jemenie, celu najpotężniejszych agencji wywiadowczych na świecie. Co prawda spodziewałem się czegoś podobnego, ale kiedy już się tu znalazłem, trudno mi było uwierzyć, że Bulus ibn ad-Darwisz, an- Numajr, Pantera, tu żył, tu knuł i stąd dowodził. Pan ad-Darwisz przyłożył lufę AK-47 do tyłu mojej głowy i odezwał się czystą angielszczyzną: – Rzuć broń! Już! Odrzuciłem colta ponad metr od siebie. Cofnął się, nie mogłem więc chwycić za lufę jego karabinu. – Ręce na głowę! Zrobiłem, co mi kazał. Gdzie byli Kate i Brenner? – Kim jesteś? – spytał. – Twoim najgorszym koszmarem. – Nie, to ja jestem twoim najgorszym koszmarem. – Zabieram cię do domu, Bulus. Mama na ciebie czeka. Otrzymałem kopniaka w tył głowy. – Ilu ludzi jest z tobą? – Więcej niż z tobą. Wszyscy, których znałeś, nie żyją. Nie wiedział, co odpowiedzieć, i zaległa cisza. – Jak tu trafiłeś? – zapytał w końcu. – Powiedział mi Szybujący Orzeł. – Przetłumaczyłem mu na arabski: – Altair. – Ponieważ nic nie mówił, ja przybrałem maskę policjanta. – Zostałeś osaczony, Bulus, jeśli się nie poddasz, zginiesz. – Nie mów do mnie po imieniu. Popieprzyło go? Postanowiłem być bardziej oficjalny. – Jesteś aresztowany. Chyba go rozbawiłem. – A jak się nazywa oficer, który mnie aresztował? Jako amerykański obywatel mam prawo poznać twoje nazwisko. Co za dupek. – John Corey – przedstawiłem się. – Antyterrorystyczna Grupa Zadaniowa.

– Więc w końcu mnie znalazłeś. Czy to ja znalazłem ciebie? Gdzie jest twoja żona, panie Corey? – A twoja? Nie żyje? Myślałem, że wyprowadzę go z równowagi i spróbuje mnie znowu kopnąć, co tym razem nie udałoby mu się tak łatwo, ale nie zareagował. Może miał jeszcze więcej żon? – Myślisz, że z tej jaskini jest tylko jedno wyjście? Myślisz, że jestem głupi? Tak, myślę, że jesteś głupi, i tak, myślę, że jaskinia ma tylko jedno wyjście. A jeśli są dwa? Cholera. – Za dziesięć minut ja będę po drugiej stronie tej góry, ty będziesz trupem, a każdy, kto pójdzie moim tropem wdepnie w minę pułapkę. Jasna cholera. – W takim razie pożegnam się teraz z panem Coreyem i panią Corey in absentia. Byłem pewny, że nie strzeli; wiedział, że na zewnątrz są inni ludzie, którzy wpadną tu i zaczną strzelać – i dlatego sięgnął po dżambiję, żeby załatwić sprawę po cichu. Okręciłem się na tyłku i zobaczyłem, że w prawej ręce trzyma dżambiję, karabin ma przewieszony przez ramię, a lewą rękę wyciąga, żeby chwycić mnie za włosy. Objąłem go swoimi nogami poniżej jego kolan. Stracił równowagę i przewrócił się na bok. Wyciągnąłem swoją dżambiję, ale on tego nie zauważył, zajęty odsuwaniem się ode mnie i zdejmowaniem z ramienia karabinu. Zanim zdążył się podnieść, wylądowałem na nim i przycisnąłem całym ciężarem swojego ciała do podłogi. Rzucał się, próbując wycelować we mnie swój karabin, ale ja nie zamierzałem do tego dopuścić. Dżambija wypadła mu z ręki, ale zaraz sięgnął po nią, chwycił za trzonek i spróbował wbić ostrze w moje plecy. Kiedy zorientował się, że kamizelka zatrzymała ostrze, uniósł rękę z nożem ponownie, próbując tym razem sięgnąć mojej szyi lub głowy. Zafundowałem mu starego, tradycyjnego kopa w jaja, co odwróciło jego uwagę, a następnie przyłożyłem ostrze mojej dżambiji do jego gardła, tuż poniżej brody. – To za Cole, dupku. Nasze spojrzenia spotkały się na chwilę, a następnie przycisnąłem ostrze mocniej i przeciągnąłem nim po jego gardle, przecinając żyły i obie tętnice szyjne. Jego ciepła krew zalała mi rękę. – Masz prawo zachować milczenie – rzuciłem. Ciąłem dalej. Przecinałem mięśnie, ścięgna, przeciąłem tchawicę, aż dotarłem do kręgosłupa, i z nim także sobie poradziłem. Odcinałem mu głowę tak długo, aż ostrze natrafiło na ziemię. Usiadłem, zaczerpnąłem głęboko powietrza, potem chwyciłem za włosy i uniosłem jego głowę. – Zapłata, pieprzony sukinsynu. Zapłata za ludzi na Cole, zapłata za mężczyzn, kobiety i dzieci, które zamordowałeś, kupo gówna. Zapłata… – John… John… już dobrze… już po wszystkim… przestań… – To był głos Kate. Brenner złapał sponiewieraną głowę za włosy, wyrwał mi ją z rąk i rzucił w kąt jaskini. – Czas na nas – powiedział. Kate podała mi rękę i pomogła wstać. Czas do domu. Taki jest plan.

CZĘŚĆ IX

Nowy Jork

Rozdział osiemdziesiąty czwarty

Ogromny zegar z czterema cyferblatami wskazywał szóstą pięćdziesiąt. Większość osób wyjechała już po pracy do domu, ale przyjeżdżające pociągi dowoziły świeżą krew – ludzi wybierających się do teatrów, na przyjęcia i innych, z bliska i z daleka, którzy co wieczór przewijali się przez dworzec Grand Central Station. Może, pomyślałem, to trąci fałszem umawiać się pod zegarem, który w tylu filmach służył jako miejsce randek zakochanych. Ale ten zegar pełnił też rolę miejsca spotkań dziesiątek tysięcy żołnierzy, marynarzy i lotników wracających do domu, do swoich rodzin. Buck nie mógł się z nami spotkać, ale że był dżentelmenem starej daty, przesłał nam swoje przeprosiny, okazując w ten sposób nie tylko dobre maniery, ale także nieprawdopodobną arogancję. Co do innych wieści z frontu, Kate i ja zostaliśmy powiadomieni – oficjalnie – że pan Chet Morgan z Centralnej Agencji Wywiadowczej zginął od beduińskiej kuli na pokładzie śmigłowca Black Hawk, kiedy próbował nas ratować. Ja, co prawda, zapamiętałem tamtą scenę inaczej, ale tak czy owak pan Morgan zmarł w wyniku odniesionych ran, zanim śmigłowiec wylądował w bazie Nadżran. To był drugi oficer CIA, o którego śmierci zostałem oficjalnie poinformowany. Pierwszym był wspomniany już wcześniej Ted Nash, który właściwie umarł dwukrotnie – oficjalnie – zanim Kate załatwiła go naprawdę. Czułem, że Chet Morgan też zmartwychwstanie i jeszcze o nim usłyszę. A jeśli nie, to on usłyszy o mnie. Zamo też nie mógł się z nami spotkać, przebywa bowiem na przedłużonym urlopie zdrowotnym i dochodzi do siebie po postrzale w ramię, w Las Vegas. Zaprosiliśmy także Howarda Fenstermana i Clare Nolan, którzy przez te trzy tygodnie, kiedy ich nie widzieliśmy, bardzo się do siebie zbliżyli i chętnie spotkaliby się z nami w Nowym Jorku, ale nowe obowiązki w Sanie nie pozwoliły im wziąć urlopu w tym czasie. Obiecali jednak, że będą przyjeżdżać do Nowego Jorku na święta. Takie spotkanie po latach (czy tygodniach) dobrze się przedstawia w teorii, tak jak moje spotkania klasowe, ale w rzeczywistości nie zawsze ma się ochotę spotkać ludzi, z którymi było się związanym tylko w określonym czasie i miejscu. Wspomnienia to dobra rzecz, trzeba je przechowywać i potwierdzać świąteczną kartką lub krótkim e-mailem, ale niekoniecznie psuć zmuszaniem się do oglądania tych ludzi ponownie. Wyjątkiem może być Clare. Nie mogłem się też doczekać spotkania z Paulem Brennerem. Pan Brenner spędzał urlop w domu, w Wirginii, ale, jak przewidziałem, wracał później do Jemenu. Niektórym ludziom nigdy dość zabawy. Przecież ten facet był już dwukrotnie w Wietnamie. Pewnego dnia, podczas kolejnej misji na jakimś zadupiu, ktoś go w końcu zabije. Ale na razie cieszył się życiem, igrając ze śmiercią. Pewnie to samo mógłbym powiedzieć o sobie, i może nawet o Kate, ale… Dobrze, żadnych ale. Wróciliśmy na Federal Plaza 26 – ja z trzyletnim kontraktem, a Kate z gwarancją kolejnych trzech lat pracy w Nowym Jorku, które zamierzała spędzić razem z mężczyzną, którego kocha i toleruje. Mowa o mnie oczywiście. Jeśli jednak znudzi nas albo zmęczy kierownictwo Toma Walsha, to jest co najmniej tuzin takich zakazanych miejsc na świecie, w których działa Antyterrorystyczna Grupa Zadaniowa i zawsze możemy, na ochotnika, do któregoś z nich pojechać. Miejmy tylko nadzieję, że nie będziemy musieli

jeszcze raz wysłuchiwać wykładu na temat różnic kulturowych. Poprzedni nie był zbyt udany. Kate i ja zobaczyliśmy Paula Brennera i jego panią, jak kroczą po marmurowej posadzce głównej hali. Spostrzegli wysoki zegar, potem nas i zaczęli się przeciskać przez tłum. – Jest bardzo atrakcyjna – zauważyła Kate. Niczego innego nie spodziewałbym się po facecie, który miał dobry gust, jeśli chodzi o kobiety. Pomachaliśmy, oni pomachali, podeszli do nas, uścisnęliśmy sobie dłonie, uściskaliśmy się nawzajem i Brenner przedstawił nam swoją partnerkę. – Dużo o was słyszałam – powiedziała. Nie mogłem tego samego powiedzieć o niej, ale wydawała się miłą kobietą. Poszliśmy na antresolę do Michael Jordan’s Steak House, gdzie mi zupełnie odbiło i poprosiłem kelnera o koktajl Różowa Pantera, z lodem. Kiedy panie poszły się odświeżyć, Brenner pochylił się nad stolikiem i powiedział tylko jedno słowo: – Buck. Milczałem. – Mamy mu darować? – zapytał. – Powinniśmy wierzyć, że Buck był nieświadomym wspólnikiem. – On nie był nieświadomy. To prawda. Ale Buckminster Harris służył swojej ojczyźnie dobrze i z oddaniem, kiedy ja jeszcze byłem niemowlakiem. – Nie chcę, żeby go publicznie skompromitowano. – A bez świadków? – nalegał Brenner. – Cokolwiek postanowisz, jestem z tobą. Panie wróciły i zamówiliśmy następną kolejkę. Zauważyłem, ze Kate polubiła partnerkę Brennera, która miała na imię Cynthia. Dowiedzieliśmy się, że Paul i Cynthia poznali się w pracy, tak jak Kate i ja. Cynthia Sunhill służyła w wojsku, w Wydziale Kryminalno-Śledczym i zgłosiła się do wyjazdu na misję do Jemenu. Powodzenia. Kiedy pojawił się kelner, ja oczywiście poprosiłem o jakiś specjał z koziego mięsa. Kate przewróciła oczami. Brenner się roześmiał. To był przyjemny wieczór. Żegnając się, obiecaliśmy sobie, że będziemy w kontakcie, co wydawało się nieuniknione, jako że była już wyznaczona data spotkania w Waszyngtonie podsumowującego operację. To będzie interesujące. A co do podziękowań od wdzięcznego narodu, to jeszcze nie zostały zaplanowane. Cieszmy się, że mamy pracę, prawda?

PODZIĘKOWANIA

Przede wszystkim, składam szczere podziękowania Jamie Raab, wiceprezes zarządu Grand Central Publishing, za podjęcie się dodatkowego zajęcia wydawcy tej powieści. Jamie była niestrudzona, cierpliwa i dokładna podczas całego procesu wydawniczego; dzięki jej cennym uwagom i mądrym radom ta książka na pewno jest lepsza. Nie zawsze zgadzaliśmy się ze sobą na temat tego, co napisałem, ale nigdy nie było wątpliwości, że produkt końcowy jest subtelnym połączeniem jej yin i mojego yang. Dziękuję też Harvey-Jane Kowal, vel HJ, która zrezygnowała z emerytury i wróciła do pracy w Grand Central Publishing nad kolejną książką DeMille’a. HJ jest mistrzem gramatyki, interpunkcji, ortografii i specjalistką od sprawdzania faktów. To dzięki niej nie wychodzę na nieuka. Wydając ostatnie dziesięć książek, ustanowiliśmy tradycję, że napisanie ostatniej strony świętujemy Krwawą Mary. Twoje zdrowie, HJ! Książka wymaga pracy wielu redakcyjnych par oczu i umysłów, dziękuję zatem Rolandowi Ottewellowi, który cierpliwie i skrupulatnie pracował nad kilkoma moimi ostatnimi rękopisami. A ponieważ moje rękopisy zawsze są spóźnione, Roland spędza długie godziny na przygotowaniu ich do druku. Dziękuję, Rolandzie, za kolejną dobrze wykonaną pracę. Na poziomie korporacyjnym chciałbym podziękować Davidowi Youngowi, prezesowi i dyrektorowi generalnemu Hachette Book Group. David, mimo rozlicznych zajęć, potrafi znaleźć czas na przeczytanie moich rękopisów, choć nie należy to do jego obowiązków. Albo mu się podoba to, co piszę, albo chce wiedzieć, za co płaci. Dziękuję też Davidowi za jego przyjaźń i za dobry gust w wyborze szkockiej whisky. Podobnie jak w przypadku wszystkich moich powieści, także tym razem prosiłem moich przyjaciół i znajomych o pomoc w kwestiach szczegółów technicznych, żargonu zawodowego oraz w zdobywaniu przeróżnych informacji, które pisarzowi są potrzebne, a których nie potrafi znaleźć w książkach czy w Internecie. Pierwszym w tej kategorii jest detektyw Kenny Hieb (NYPD, na emeryturze), wcześniej związany z Połączonymi Siłami Antyterrorystycznymi (JTTF), a obecnie zajmujący się czymś podobnym, choć nie wiem dokładnie czym. Kenny naprawdę był w Jemenie z ramienia JTTF i jego doświadczenia, wspomnienia, notatki i fotografie stanowiły dla mnie nieocenioną pomoc przy konstruowaniu świata opisanego w tej książce. Dziękuję ci, Kenny, za pomoc, ale przede wszystkim dziękuję za to, że także dzięki temu Ameryka jest bezpieczna. Muszę w tym miejscu wspomnieć, że wszelkie błędy dotyczące faktów lub procedur pracy policji oraz działań antyterrorystycznych są wynikiem mojej niewłaściwej interpretacji posiadanych informacji lub swobody twórczej. Kolejną osobą, która widziała Jemen jest Matt Longo, który przebywał w tym kraju w celach bardziej pokojowych niż John Corey. Matt, kolega mojego syna Aleksa z college’u, odwiedził wiele arabskich krajów i bardzo mi pomógł w zrozumieniu kultury i religii muzułmańskiej. Matt został jednym z bohaterów mojej powieści, z myślą o tym, że reprezentuje młodsze pokolenie, które pomoże zdefiniować nasze przyszłe relacje ze światem islamu i zasypie kulturową przepaść dzielącą dwa światy. Dziękuję, Matt, za pomoc i cenne uwagi. Przy pisaniu wielu moich powieści pomocny był mój przyjaciel z dzieciństwa, kapitan Thomas

Block (US Airways, na emeryturze), felietonista i współwydawca czasopism zajmujących się lotnictwem, współautor napisanej ze mną powieści „Mayday” i autor kilku innych książek. Chociaż Tom już nie pilotuje samolotów, to nadal pisze, co nie wymaga dobrego wzroku i szybkiego refleksu. Ostatnio Tom opublikował swoją siódmą powieść „Captain”, dostępną na stronie: www.thomasblocknovels.com. Wielkie podziękowania dla ukochanej żony Toma, Sharon Block, niegdyś stewardesy w Braniff International i US Airways, za uważne przeczytanie rękopisu i trafne uwagi, a także czujne oko wychwytujące błędy drukarskie i interpunkcyjne. Umiejętność uważnego czytania jest nieoceniona zarówno dla mnie, jak dla Toma, których umysły błądzą gdzieś na lekcjach angielskiego w szkole średniej. O czym wtedy myśleliśmy, to inna historia, ale byliśmy pewni, że pewnego dnia znajdzie się taka pani, która będzie potrafiła zrobić korektę tego, co piszemy. Dziękuję również Johnowi Kennedy’emu, zastępcy komisarza policji hrabstwa Nassau (na emeryturze), rozjemcy i członkowi nowojorskiej palestry. John czytał i pomagał mi przy wszystkich książkach o Johnie Coreyu, a do swojego zadania podchodzi z wyjątkową kombinacją umiejętności i wiedzy oficera policji i adwokata. Kiedy John mówi, że coś jest nielegalne albo niezgodne z procedurami, ja natychmiast to poprawiam – albo powołuję się na swobodę twórczą. Ta książka nie powstałaby bez oddania i ciężkiej pracy moich dwóch asystentek, Dianne Francis i Patricii Chichester. Piszę swoje powieści odręcznie, ale przez całe lata nikt nie potrafił odczytać mojego charakteru pisma i już zanosiło się na to, że będę musiał nauczyć się pisać na maszynie albo przestać publikować. Ale wtedy pojawiła się Dianne, a potem Patricia, które potrafią odcyfrować moje nieczytelne bazgroły i nadać im formę drukowaną, dzięki czemu i ja mogę przeczytać to, co napisałem. Dianne i Patricia czytają także moje rękopisy strona po stronie, a ich uwagi są po prostu nieocenione. Dziękuję za to, że dzięki wam moje życie i terminarz są lepiej zorganizowane. Jak w przypadku deseru, najlepsze na koniec. Dziękuję mojej żonie, Sandy Dillingham DeMille, która dzieli ze mną wszystkie troski i radości płynące z pisania książek. Wspiera mnie zawsze, także w trudnych chwilach, a jej uwagi redaktorskie i notatki na marginesach są, dosłownie, ostatnim słowem napisanym w rękopisie, nim trafi on do wydawcy. Obchodzimy z Sandy dziesiątą rocznicę naszego związku i wszystkie te lata były pięknie napisanym romansem. Niżej wymienione osoby hojnie wsparły organizacje charytatywne w zamian za umieszczenie ich nazwisk w charakterze bohaterów książkowych: Howard Fensterman, wsparł Crohn’s & Colitis Foundation; i John „Zamo” Zamoiski, wsparł Irvington Education Foundation. Mam nadzieję, że spodobali się im ich fikcyjni alter ego i nadal będą wspierać szlachetne cele.

1 Koran, sura 82:1-5, tłum. Józef Bielawski, PIW 1986 2 Parafraza kwestii Petera Clemenzy z „Ojca chrzestnego”, która brzmiała tam: „Zostaw broń, weź cannoli” 3

1 Ks. Królewska 10:1, Biblia Tysiąclecia

4 1 Ks. Królewska 11:1, Biblia Tysiąclecia 5

Ew. Marka 13:7, Biblia Tysiąclecia

6

Hadżdż to (z arabskiego) obowiązkowa pielgrzymka do Mekki, jeden z pięciu filarów islamu (przyp. red.).

7 „Doktor Strangelove, czyli jak przestałem się martwić i pokochałem bombę” – głośny film Stanleya Kubricka z 1964 roku, luźno oparty na powieści „Red Alert” Petera George’a. Film stanowił dotkliwą satyrę na zimnowojenne konflikty. 8

Kpł. 16,1, Biblia Tysiąclecia

9 Geronimo – okrzyk spadochroniarzy wyskakujących z samolotu. 10 Chodzi ogrę słów; Buck (ang.) – kozioł.