Nelson DeMille Powrot Lwa PDF

NELSON DEMILLE

POWRÓT LWA Tytuł oryginału: The Lion

Książkę dedykuję mojej rodzinie Sandy, Lauren, Alexowi i Jamesowi

NOTA OD AUTORA Tworząc Antyterrorystyczną Grupę Zadaniową (Anti-Terrorist Task Force, ATTF), o której mowa w tej książce, wzorowałem się na Międzyresortowej Grupie Zadaniowej do spraw Przeciwdziałania Terroryzmowi (Joint Terrorism Task Force), a jeśli było to konieczne, korzystałem z prawa pisarza do odstępstwa od wierności faktom. Międzyresortowa Grupa Zadaniowa do spraw Przeciwdziałania Terroryzmowi to organizacja, w której służą oddani profesjonaliści, kobiety i mężczyźni ciężko pracujący na linii frontu w wojnie przeciwko terroryzmowi w Ameryce. Procedury pracy jednostki antyterrorystycznej, nowojorskiej policji, a także innych organów ścigania i służb specjalnych opisane w tej powieści są oparte na faktach, choć nie brakuje elementów fikcyjnych. Niektóre fakty i procedury, o których dowiedziałem się w zaufaniu, również zostały zmienione.

CZĘŚĆ I New York i New Jersey

1 Siedzę w suvie chevroleta zaparkowanym przy 3. alei i czekam na cel, faceta o nazwisku Komeni Weenie, czy jakoś tak, Irańczyka, który jest kimś w rodzaju trzeciego zastępcy ambasadora Iranu przy ONZ. Dokładne informacje na ten temat mogę przeczytać w raporcie, ale tyle pamiętam bez sprawdzania. Jeśli chodzi o inne rzeczy, które pamiętam bez sprawdzania, to nazywam się John Corey i jestem agentem w Federalnej Antyterrorystycznej Grupie Zadaniowej - ATTF. Kiedyś pracowałem jako detektyw w wydziale zabójstw nowojorskiej policji - NYPD, musiałem jednak odejść z powodu inwalidztwa - pamiątka po ranie postrzałowej, choć moja żona twierdzi, że jestem również moralnie upośledzony. Zacząłem więc pracować jako agent kontraktowy dla federalnych, którzy dysponują dużymi pieniędzmi na walkę z terroryzmem, ale nie potrafią ich wszystkich rozsądnie wydać. ATTF to tak naprawdę jednostka FBI, pracuję więc w centrum, w biurze mieszczącym się w budynku przy Federal Plaża 26, z kolegami z FBI, do których zalicza się także moja żona. To całkiem niezła fucha, praca bywa nawet interesująca, choć służba w jednostkach rządowych - zwłaszcza FBI - to spore wyzwanie. Skoro mowa o FBI i wyzwaniach, dziś moim kierowcą jest agentka specjalna Lisa Sims, która właśnie ukończyła akademię FBI w Quantico i przyjechała z East Wheatfield, znajdującym się gdzieś w stanie Iowa, więc najwyższa budowla, jaką kiedykolwiek widziała w życiu, to silos zbożowy. Poza tym nie potrafi prowadzić samochodu po

6/662

ulicach Manhattanu, ale garnie się do nauki. Dlatego siedzi na moim miejscu. - Jak długo będziemy czekać na tego faceta? - zapytała panna Sims. - Aż wyjdzie z budynku. - Jakie ma plany? - Jesteśmy tu po to, żeby się tego dowiedzieć. - Chodzi mi o to, co na niego mamy? Dlaczego go obserwujemy? - Sprawdzamy, czyjego pochodzenie czyni z niego przestępcę. Brak reakcji. Chciałem być koleżeński, więc dodałem: -To irański oficer służb specjalnych działający pod przykrywką, pracuje jako dyplomata. Mamy informacje, że od 13:00 zarezerwował samochód z kierowcą. To wszystko, co wiemy. - Rozumiem. Lisa Sims wyglądała na bystrą i wiedziała, kiedy nie należy zadawać więcej pytań. To była ta chwila. Była też atrakcyjną, młodą kobietą, wyglądała bardzo schludnie. Na tę akcję ubrała się dość swobodnie w dżinsy, sportowe buty i limonowy T-shirt, który ledwie zakrywał pistolet glock kaliber 40, spoczywający w kaburze typu motyl. Ja też miałem na sobie buty sportowe - nigdy nie wiadomo, kiedy trzeba będzie biec sprintem - dżinsy, czarny T-shirt i niebieską, sportową kurtkę, pod którą miałem pistolet glock kaliber 9, radio, kieszonkowy grzebień

7/662

i miętówki. Jest to lepsze rozwiązanie niż stosowane przez agentkę Sims, czyli noszenie torebki. W każdym razie był ładny, majowy dzień; wielki, zdobiony zegar po drugiej stronie ulicy wybił 15:17. Czekaliśmy na tego typa już od dwóch godzin. Ambasada Iranu przy ONZ mieści się na wyższych kondygnacjach trzydziestodziewięciopiętrowego biurowca przy 3. alei, między 40. i 41. ulicą. Ponieważ na Manhattanie znajduje się siedziba ONZ, ta więc dzielnica to zagłębie ponad stu zagranicznych ambasad, konsulatów i siedzib różnych organizacji, a nie ze wszystkimi z tych krajów się kumplujemy. Wielu kiepskich aktorów udaje tu dyplomatów, a my musimy ich obserwować, co jest upierdliwe. Powinni przenieść siedzibę ONZ do Iowa. Nie powinienem jednak narzekać - przecież obserwowaniem złoczyńców zarabiam na chleb. Dziś ja dowodziłem naszym zespołem, a to gwarantuje sukces. Oprócz mnie w akcji brali udział czterej agenci w terenie i trzy samochody jeszcze jeden suv chevroleta i minivan dodge. W każdym z tych trzech samochodów siedział agent FBI i detektyw z NYPD, co znaczy, że przynajmniej jedna osoba w pojeździe wiedziała, co robić. Przepraszam. To nie było miłe. No i musicie wiedzieć, że każdy samochód jest odpowiednio wyposażony, ma migające światła zamontowane we wlocie powietrza, koguta, przyciemniane szyby itd. We wszystkich pojazdach mamy cyfrowe zoomy firmy Nikon z obiektywem 35 mm, kamery Sony 8 mm, przenośne radia i drukarki. Wszyscy mamy zestaw ubrań na zmianę, kamizelki kuloodporne, telefony komórkowe Nextel z wbudowaną funkcją walkie-talkie, czasem karabin z celownikiem i, w zależności od przydzielonego zadania, również inny sprzęt. Na przykład taki mały gadżet, za pomocą którego wykrywa się substancje radioaktywne, o czym nie chcę nawet myśleć .

8/662

Jesteśmy przygotowani na każdą okoliczność. Tak jest od 11 września 2001 roku. Ale wiadomo, że gówniana sytuacja może ci się przytrafić, nawet jeśli masz antygównianą tarczę. Zostawmy supernowoczesne zabawki, bo i tak najważniejszy jest czujny umysł i pistolet. Gdy byłem gliną, często zajmowałem się inwigilacją, więc zdążyłem przywyknąć do procedur, ale agentka specjalna Sims zaczynała się niecierpliwić. - Może go nie zauważyliśmy - powiedziała. -Nie sądzę. - Może zmienił plany. - Czasem tak robią. - Na pewno robią to specjalnie. - Bywa i tak. Minęło piętnaście minut, które agentka Sims wykorzystała na studiowanie mapy ulic i metra na Manhattanie. - Gdzie pan mieszka? - zapytała. - Tutaj, przy Wschodniej 72. - powiedziałem, wskazując palcem miejsce na mapie. - To niedaleko stąd - zauważyła, zerkając przez szybę.

9/662

- Zgadza się. Ma pani mapę Iowa? Mógłbym zobaczyć, gdzie jest pani dom. Zaśmiała się. - Za nami jest Au Bon Pain, co to za miejsce? - zapytała po chwili. - Kawiarnia. Sieciówka. - Mogę pobiec po muffinkę? Wprawdzie miała na nogach buty do biegania, ale odpowiedź i tak brzmiała „nie”, choć może, gdyby panna Sims wysiadła z suva, a Komeni Weenie wyszedłby z budynku i wsiadł do swojego samochodu, mógłbym za nim pojechać, a ją zgubić. - John? - zatrzeszczało radio. - Tak...? Cel opuszcza obserwowany obiekt od strony dziedzińca i przemieszcza się - usłyszałem głos jednego z agentów w terenie. - Pewnie, niech pani leci - zwróciłem się do Sims. - Ale czy on właśnie nie powiedział, że...? - Moment. Spojrzałem na dziedziniec, leżący między obserwowanym budynkiem a sąsiednim wieżowcem, gdzie dwóch z moich ludzi pomagało utrzymywać Nowy Jork w czystości, zbierając śmieci.

10/662

- Cel zmierza w stronę 3. alei - radio zatrzeszczało ponownie i odezwał się sprzątacz numer jeden. Zobaczyłem, że nasz cel przechodzi przez dziedziniec, a następnie idzie dalej pod zdobionym łukiem, na którym znajduje się zegar. Mężczyzna był wysoki, bardzo szczupły i miał na sobie dobrze skrojony garnitur w paski. Zwykle naszym celom nadajemy ksywki lub kryptonimy, a ponieważ nos tego faceta przypominał dziób i kręcił głową jak ptak, powiedziałem przez radio - Od tej pory cel to Wielki Ptak. Wielki Ptak stał na chodniku. Nagle podszedł do niego facet, prawdopodobnie pochodzący z Bliskiego Wschodu. Nie wiedziałem kim jest ten nowy, ale Wielki Ptak go znał. Wyglądali na ucieszonych i jednocześnie zaskoczonych przypadkowym spotkaniem, co oczywiście było całkowitą bzdurą. Uścisnęli sobie dłonie i miałem wrażenie, że coś sobie przekazali. A może tylko uścisnęli ręce. Nigdy nie wiadomo. Oni wiedzą lub podejrzewają, że są śledzeni i czasami pogrywają z nami. W każdym razie Wielki Ptak ma immunitet dyplomatyczny i na pewno nie przymkniemy go za uścisk dłoni z panem z Bliskiego Wschodu. Właściwie, to musimy obserwować teraz dwie osoby. Wielki Ptak i nieznajomy pożegnali się i ten drugi ruszył na północ w stronę 3. alei, a nasz cel stał dalej. Oczywiście całe zdarzenie zarejestrowały kamery, więc być może w biurze wiedzieli już, kim jest ten drugi facet. - Trójka i Czwórka śledźcie nieznajomego i spróbujecie ustalić jego tożsamość - powiedziałem przez radio. Potwierdzili. - To chyba nie było przypadkowe spotkanie - zauważyła panna Sims.

11/662

Nie zafundowałem jej sarkastycznej odpowiedzi ani nawet nie przewróciłem oczami. - Myślę, że ma pani rację - odparłem. Wiedziałem już, że to będzie długi dzień. Po chwili wielki szary mercedes zatrzymał się obok Wielkiego Ptaka. Zobaczyłem niebiesko-białe, dyplomatyczne tablice, na których przed czterocyfrowym numerem widniały dwie litery: DM, które z niezrozumiałego dla mnie powodu, według Departamentu Stanu, oznaczają Iran, i jeszcze jedno D, które oznacza „dyplomatyczny”, i to jest już dla mnie logiczne. Kierowca, także Irańczyk, wyskoczył z samochodu, a następnie obiegł go dookoła, jakby uciekał przed izraelskimi komandosami. Ukłonił się nisko - mój kierowca też powinien tak robić - następnie otworzył drzwi i Wielki Ptak wślizgnął się na tylne siedzenie. - Wielki Ptak jest mobilny - krzyknąłem przez radio. Podałem markę i kolor samochodu, a także numer rejestracyjnej. Dwójka przyjęła do wiadomości. Tak na marginesie, Dwójka to niebieski minivan dodge, prowadzony przez mojego znajomego, Mela Jacobsa, detektywa jednostki specjalnej NYPD. Detektyw Jacobs jest Żydem, nawet trochę mówi po hebrajsku, co przydaje się w trakcie przesłuchań podejrzanych z krajów arabskich. Kompletnie wariują, gdy słyszą hebrajski i widzą jego Gwiazdę Dawida, co jest dosyć zabawne. Dziś partnerem Mela jest George Foster, agent specjalny FBI, z którym kiedyś pracowałem i którego lubię, bo razem nam się znakomicie współdziałało i wie, że jestem świetny.

12/662

Mercedes jechał 3. aleją, kierując się na północ. - Mam za nim jechać? - zapytała agentka specjalna Sims. - Dobry pomysł. Wrzuciła bieg i ruszyliśmy za celem, torując sobie drogę w potężnym korku. Nowojorscy kierowcy dzielą się na dobrych i martwych. Darwinizm. Panna Sims albo zacznie ewoluować, albo wyginie. Siedząc na fotelu pasażera, będę obserwował jedno lub drugie. Irański szofer, którego już kiedyś chyba śledziłem, zachowywał się nieobliczalnie i nie potrafiłem powiedzieć, czy jedzie tak, bo chce nas zgubić, czy po prostu fatalnie prowadzi. Tak jakby przesiadł się do samochodu prosto z wielbłąda. Tymczasem broda agentki specjalnej Sims wystawała ponad kierownicą, którą kurczowo trzymała, a jej prawa stopa skakała z hamulca na pedał gazu, jakby cierpiała na zespół niespokojnych nóg. Mercedes skręcił gwałtownie w 51. ulicę, Sims jechała za nim. Dwójka poruszała się 3. aleją, po czym skręciła w lewo, w 53. ulicę i jechała teraz równolegle do nas, do chwili, gdy mogłem im powiedzieć, co robi mercedes. Parada samochodów jadących za celem jest niewskazana, dobrze jest wprowadzić nieco zamieszania. Kierowaliśmy się na zachód, minęliśmy katedrę św. Patryka i przecięliśmy 5. aleję. Obserwowany pojazd jechał ciągle przed siebie, o czym poinformowałem Dwójkę. Nie miałem pojęcia, dokąd zmierzał Wielki Ptak, ale kierował się w stronę dzielnicy teatralnej i Times Square. To tam zwykle jeździli ci faceci, by poznawać amerykańską kulturę, na przykład w nocnych

13/662

klubach i barach ze striptizem. W końcu w swoim piaszczystym kraju nie mogą liczyć na takie rozrywki. Nieprawdaż? Na 7. alei mercedes zdążył przejechać na zielonym świetle, my nie, więc utknęliśmy za trzema innymi samochodami. Straciłem go z oczu, ale zdążyłem zauważyć, że cały czas jechał prosto 51. ulicą. Włączyłem koguta i syrenę. Pojazdy stojące przed nami rozsunęły się, a panna Sims przecisnęła się między nimi, prując na czerwonym świetle i przecinając korek na 7. alei. Gdy przejechaliśmy przez skrzyżowanie, wyłączyłem światła i syrenę, nadal byliśmy na 51. ulicy. Agentka Sims spojrzała na mnie tak, jakby oczekiwała na pochwałę. - Dobra robota - wymamrotałem. Powiadomiłem Dwójkę o naszej pozycji. - Obserwowany pojazd w zasięgu wzroku - dodałem. Jechaliśmy przez okolicę zwaną Piekielną Kuchnią, gdzie kiedyś były całkiem przyjemne slumsy, które wraz z napływem młodych yuppies zeszły na psy. Nie miałem pojęcia, dokąd jedzie Wielki Ptak, ale jeśli nadal będzie zmierzał na zachód, to pewnie kieruje się na most na rzece Hudson. - Może jedzie do New Jersey - powiedziałem. Skinęła głową. Prawda jest taka, że dziewięćdziesiąt procent takich akcji do niczego nie prowadzi. Abdul po prostu urządził sobie małą wycieczkę albo

14/662

stara się odwrócić naszą uwagę od innych wydarzeń. A może tylko ćwiczy techniki kontrinwigilacji. Czasami jednak trafiamy na jakiś trop, na przykład wtedy, gdy obserwowany dyplomata spotyka się z jakimś złoczyńcą. Głównie zajmujemy się obserwacją, rzadko aresztujemy czy przesłuchujemy, a to dlatego, że więcej dowiadujemy się, mając ich na oku, niż sami powiedzieliby nam w pokoju przesłuchań. Zresztą dyplomatów i tak nie wolno nam przesłuchiwać, a jedynie ludzie zarabiający znacznie więcej niż ja mogą się do nich dobrać. Niekiedy zdarza się, że kogoś aresztujemy, wtedy prowadzimy przesłuchanie, co jest o wiele zabawniejsze niż śledzenie tych klaunów. To znaczy, chciałem powiedzieć, że ja się dobrze bawię, oni nie. Wyznaczyliśmy sobie cel, nie możemy dopuścić do kolejnego 11 września albo i nawet czegoś gorszego. Na razie się udaje. Ale już zbyt długo jest spokojnie. Od tamtych wydarzeń minęło już półtora roku. Mamy szczęście czy jesteśmy dobrzy? Wiem jedno, złoczyńcy jeszcze się nie poddali, zatem zobaczymy. Mercedes jechał w kierunku równoległej do rzeki Hudson 12. alei, która prowadzi do New Jersey, czyli tam, gdzie kończy się cywilizacja. Nie chcę urazić mieszkańców tego stanu, ale w tym roku nie szczepiłem się jeszcze na malarię. Poinformowałem Dwójkę o naszym położeniu i powiedziałem, że kierujemy się na południe. W tej okolicy znajdują się głównie magazyny i pirsy, a więc korek jest znacznie mniejszy i dlatego mercedes przyspieszył, Sims dyskretnie jechała za nim.

15/662

Mercedes minął zjazd prowadzący do tunelu Lincolna i zaczął kierować się na południe, w stronę Dolnego Manhattanu. - Dokąd on jedzie, według pana? - zapytała moja partnerka. - Może na jeden z pirsów. Może umówił się na małe rendez-vous na saudyjskim jachcie, który przewozi broń jądrową. - O kurcze! - Proszę nie przeklinać. - Jasna cholera! -

Teraz lepiej.

Mieliśmy całkiem niezły czas, jadąc wzdłuż 12. W lusterku bocznym zobaczyłem Dwójkę i nawiązaliśmy kontakt wzrokowy. Irański kierowca powinien już zorientować się, że go śledzimy, ale ci kolesie są tak durni, że nawet siebie nie widzą w lusterku, a co dopiero ogon. Chyba jednak zbyt pochopnie oceniłem szofera, bo nagle zwolnił a panna Sims nie dostosowała prędkości, z jaką jechaliśmy - byliśmy więc tuż za mercedesem. Widziałem głowę Wielkiego Ptaka siedzącego na tylnym siedzeniu. Rozmawiał przez komórkę. W pewnej chwili kierowca chyba coś mu powiedział, bo odwrócił się, popatrzył na nas, uśmiechnął się i pokazał nam środkowy palec. Odwzajemniłem się tym samym. Kutas. - Przepraszam - rzekła agentka Sims, zwalniając. - Trzeba obserwować światła hamowania - poradziłem. - Dobrze.

16/662

Jeśli cel cię zauważy, to jeszcze nie koniec świata. To się zdarza w połowie przypadków, gdy jedziesz za kimś samochodem, rzadziej, gdy jesteś na nogach. Wtedy zawsze mamy plan B, więc poinformowałem Dwójkę, że jesteśmy spaleni. Kazałem Sims zostawić ich, a Dwójce przejąć cel. Teraz za mercedesem jechały już dwa samochody, Dwójkę miałem cały czas w zasięgu wzroku. Mógłbym poprosić o przysłanie kolejnego pojazdu, ale Irańczycy nie próbowali uciec ani nas zgubić, więc postanowiłem poczekać i zobaczyć, co się będzie działo. Na pewno nas nie zgubią, a jeśli udało mi się chociaż pokrzyżować ich plany, to dzisiejszy dzień mogę zaliczyć do udanych. Zjechaliśmy na dół do West Village i Dwójka zgłosiła, że obiekt skręcił w ulicę Zachodnią. - Chyba nas zauważył - dodał Jacobs. - To podjedź i pokaż mu palec. - Słucham? - Pokazał mi środkowy palec. Przez radio dobiegł mnie śmiech. - Obiekt skręca na wjazd do tunelu Hollanda - zgłosiła Dwójka. - Przyjąłem. Po chwili wjeżdżaliśmy już do tunelu.

17/662

Jadąc w tym kierunku, nie trzeba zatrzymywać się przy punktach opłat, bo ich tam nie ma, więc samochody poruszały się dość szybko. Postanowiłem podzielić się z panną Sims pewną ciekawostką. - Większość dyplomatów nie ma karty przejazdu - nie chcą, by po ich podróżach pozostawał ślad - więc jeśli muszą przejechać przez punkt opłat, zawsze ustawiają się w kolejce do kasy gotówkowej, która porusza się bardzo wolno. Jeśli ustawi się pani na pasie do czytnika kart, to będzie pani przed nimi, a to byłoby niepożądane. Skinęła. Wjechaliśmy do tunelu za Dwójką. - Dokąd on jedzie, według pana? - ponownie zapytała panna Sims, gdy wjechaliśmy do tunelu. Tym razem wiedziałem. - Do New Jersey. Ten tunel prowadzi właśnie tam - wyjaśniłem. Nie zareagowała na tę małą próbę wymądrzania się. - Irańscy dyplomaci mogą poruszać się jedynie w promieniu czterdziestu kilometrów od Manhattanu. - Zgadza się. - Wiedziałem o tym. Nie miała nic więcej do powiedzenia, więc dalej jechaliśmy w milczeniu. Tunele pod rzekami opływającymi wyspę Manhattan były dla naszych przyjaciół z Bliskiego Wschodu celem numer jeden, ale mnie się nie wydaje, żeby Wielki Ptak chciał się tu wysadzić w powietrze. Przecież wtedy nie założyłby takiego porządnego garnituru. Poza tym,

18/662

żeby zalać tunel trzeba mieć furgonetkę wypełnioną materiałami wybuchowymi. Zgadza się? Wyjechaliśmy z tunelu i chwilę trwało, zanim moje oczy przywykły do jasnego światła. Nie widziałem mercedesa, ale zauważyłem Dwójkę i pokazałem samochód naszych kolegów agentce Sims, która ruszyła jego śladem. Dwójka poinformowała, że cel znajduje się w zasięgu wzroku. Dojechaliśmy do Jersey City, wjechaliśmy na most im. Pułaskiego, z którego mogliśmy podziwiać buchające dymem kominy. - Dokąd on jedzie według pani? - zapytałem pannę Sims. - Skąd mam wiedzieć? - odparła, uśmiechając się. Zbliżyliśmy się do skrzyżowania z 95. Międzystanową. - Dziesięć dolców, że pojedzie na południe. Na lotnisko Newark dodałem. - A co jest na północy? - zapytała. - Biegun Północny. No jak, zakłada się pani? - Co prawda, od jakiegoś czasu jedzie na południe, ale nie ma przy sobie walizek, chyba że schował je w bagażniku - odpowiedziała po chwili namysłu. - Stawia pani na północ? - Nie. Moim zdaniem jedzie na południe, ale nie na lotnisko. Raczej do Atlantic City.

19/662

Nie nadążałem za tokiem myślenia, który poprowadził pannę Sims do Atlantic City. - Dobra. Dziesięć dolców - odparłem. - Pięćdziesiąt. - Zakład stoi. - Cel kieruje się do wjazdu na 95. w kierunku południowym - usłyszałem przez radio. - Przyjąłem. Zatem albo lotnisko Newark, albo Atlantic City. Ci goście często jeździli do Atlantic City, żeby uprawiać hazard, pić i zabawiać się z panienkami. Nie, żebym sam wiedział coś na ten temat. Ale już nieraz jechałem tam za jakimś Abdulem. Dwójka stale była w zasięgu mojego wzroku, a oni z kolei mieli na oku obserwowany pojazd. - Cel minął zjazd na lotnisko - usłyszałem głos Jacobsa. - Może mi pan już wypłacić pieniądze - rzekła panna Sims. - Może jedzie do Fort Dix - powiedziałem. - Będzie szpiegował wojskowe obiekty. Przecież pracuje dla wywiadu - przypominałem. - To po co mu przykrywka w postaci szofera i mercedesa? Nie odpowiedziałem.

20/662

Jechaliśmy drogą Route 95., tutaj nazywaną New Jersey Tumpike, utrzymując prędkość około 130 kilometrów na godzinę. - Znajduje się już ponad czterdzieści kilometrów od Manhattanu, przekroczył granicę - oznajmiła moja partnerka. - Świetnie. To co, będziemy go śledzić, czy od razu go zabijemy? - Tylko stwierdziłam fakt. - Zanotowałem. - Chyba powinienem wezwać wsparcie z powietrza - odezwałem się po chwili. Nie zareagowała, więc zacząłem wyjaśniać. - Mamy do dyspozycji samolot obserwacyjny, który ułatwia nam pracę. Zacząłem zmieniać częstotliwość radiową, ale panna Sims mi przerwała. - Zarezerwował pokój w hotelu Taj Mahal. - Skąd pani wie? - zapytałem, zdejmując dłoń z pokrętła radia. - Dostaliśmy cynk. - Kiedy zamierzała mnie pani o tym poinformować? - zapytałem. - Zaraz po kupieniu muffinki. Trochę mnie wkurzyła. Nawet bardzo.

21/662

- I co, nie będzie się pan teraz do mnie odzywał? - zapytała po chwili. Zgadła, więc nie odpowiedziałem. - Musimy za nim jechać, żeby upewnić się, czy faktycznie wszedł do hotelu i się zameldował - rzekła. - Nasi ludzie już tam na niego czekają, więc jak go przejmą możemy wracać do miasta - dodała. Milczałem. Nie musi mi pan oddawać tych pięćdziesięciu dolarów powiedziała. - Właściwie, to ja zapraszam na drinka. - Dziękuję - odpowiedziałem, bo przecież nie warto się zbyt długo gniewać. To typowe w FBI. Nawet gdyby palił ci się tyłek i tak by ci nie powiedzieli. A kobiety, takie jak panna Sims i moja żona, nie tylko są agentkami, ale także prawniczkami. Nic dodać, nic ująć. Przekazałem Dwójce najnowsze informacje i poprosiłem Mela i George’a, żeby trwali na posterunku w razie, gdyby się okazało, że Wielki Ptak jednak jedzie w inne miejsce. - Skąd o tym wiesz? - zapytał Mel. - Później ci powiem. - Będziemy tu jeszcze ze dwie godziny. Proszę mi powiedzieć wszystko na temat inwigilacji, czego nauczył się pan, przez ostatnie czterdzieści lat -powiedziała po chwili panna Sims.

22/662

Moja kariera trwała krócej i jestem pewien, że wiedziała o tym, postanowiła po prostu zażartować z mojego wieku. Trzeba przyznać, że miała poczucie humoru, co jest rzadkością w tym środowisku. - Dobrze. Ja mówię, pani słucha. Pytania po skończonym wykładzie odparłem, żeby jej pokazać, że dobry ze mnie kolega i że w połączonych siłach FBI i NYPD panuje dobry nastrój. - A będzie egzamin? -Codziennie. Skinęła głową. Rozsiadłem się wygodnie i podzieliłem się z nią moją rozległą wiedzą na temat technik inwigilacji, przeplatając wykład najróżniejszymi anegdotkami i osobistymi historyjkami, nie pomijając akcji, które zakończyły się fiaskiem. Przestępcy, którym deptałem po piętach przez wiele lat, byli durni, ale gdy trafiłem do sił antyterrorystycznych, to faceci, których śledziłem dyplomaci i terroryści - okazali się nieco sprytniejsi. To znaczy, oczywiście nie są bystrzy, ale ulegają pewnej paranoi, po części dlatego, że pochodzą z państw policyjnych, a wobec tego zdają sobie sprawę, że są obserwowani. Zgodnie z obietnicą panna Sims nie przerywała, siedziała jak zahipnotyzowana, słuchając moich opowieści. Naprawdę nie lubię się przechwalać, ale niekiedy nie da się tego uniknąć. Poza tym, jak już mówiłem, o porażkach też wspomniałem. Skoro już mówimy o bystrych złoczyńcach, to przez trzy lata pracy w siłach antyterrorystycznych na mojej drodze pojawili się tylko dwaj genialni złoczyńcy. Jeden z nich był Amerykaninem, drugi

23/662

Libijczykiem pałającym nienawiścią do Stanów Zjednoczonych. Ten człowiek był nie tylko zły i inteligentny, był także sprawną maszyną do zabijania. Moje starcie z tym złoczyńcą nie polegało na inwigilacji, wtedy obowiązywała zależność: myśliwy i jego zwierzyna. Czasami sam nie byłem pewien, czy jestem jednym, czy drugim. Ten epizod nie zakończył się pomyślnie i nawet jeśli wyciągnęliśmy z tego wnioski i dzieliliśmy się doświadczeniami, to i tak sprawa została zaklasyfikowana jako ściśle tajna. Obowiązuje zasada ograniczonego dostępu do informacji, co oznacza, że w żadnym wypadku nie mogłem opowiedzieć o tym pannie Sims ani nikomu innemu. Nie stanowiło to dla mnie problemu. Wiedziałem jednak, że pewnego dnia nadejdzie czas zemsty. Obiecał mi to.

2 Trzy godziny po nieudanej próbie nabycia muffinki w kawiarni na Manhattanie, jechaliśmy długą aleją prowadzącą do luksusowego hotelu Trump Taj Mahal. Po obu stronach alei tryskały fontanny. Budynek hotelu był upstrzony bulwiastymi kopułami i minaretami, więc być może Wielki Ptak sądził, że to meczet. Agentka Sims uprzedziła naszych ludzi czekających na miejscu, że cel jest już niedaleko, żeby mogli zająć pozycję w pobliżu recepcji. Opisała także jego strój. - Kryptonim podejrzanego to Wielki Ptak - dodała. - Możecie już jechać - poinformowałem przez radio Dwójkę, której samochód stał w pewnej odległości od wejścia. Mel Jacobs i George Foster zdecydowali jednak, że zostaną - co wykraczało poza ich obowiązki. - Jak chcecie - rzekłem. - To wasz prywatny czas. Ta praca i ta jednostka mają to do siebie, że wszyscy sobie ufamy i wierzymy, że każdy podejmuje właściwe decyzje. Oczywiście, są zasady, ale działamy dość swobodnie i nie przejmujemy się biurokratycznymi pierdołami, które tylko wstrzymują pracę. Moim zdaniem, nasz zespół tak dobrze się zgrał, ponieważ połowa agentów to policjanci z NYPD, którzy tak jak ja przeszli w stan spoczynku. A to oznacza, że nie zależy nam już na karierze, dlatego możemy improwizować i nie przejmować się tym, że przekraczamy jakieś granice. No i oczywiście, wnosimy do grupy uliczny spryt, nabyty podczas pracy w nowojorskich dzielnicach.

25/662

Efekty takich działań bywają różne, ale zwykle osiągamy zamierzony cel. Kierowca mercedesa odjechał bez Wielkiego Ptaka, który wszedł do hotelu, niosąc torbę podróżną. Nie mogliśmy powierzyć suva z policyjnym sprzętem parkingowemu, więc zamknęliśmy samochód i stanęliśmy przy wejściu. - Sprawa służbowa. Proszę mieć oko na samochód - powiedziałem, pokazując odznakę. Wręczyłem parkingowemu dwie dychy. - Oczywiście - odparł. Weszliśmy do przestronnego luksusowego hallu z marmurowymi wykończeniami. Wielki Ptak stał przy recepcji dla VIP-ów, zauważyłem także dwóch ludzi z Oddziału do Zadań Specjalnych. Nawiązaliśmy kontakt wzrokowy, czym zasygnalizowali, że przejmują sprawę. Wspaniała wiadomość. Już można się napić. Nie sądziłem, żeby Wielki Ptak nas rozpoznał, jako że ta krótka wymiana uprzejmości między nami odbyła się w pewnej odległości, więc razem z panną Sims przeszliśmy obok recepcji, przy której stał nasz cel. Wiedział, że ktoś go śledził, ale nie oglądał się. Nie powinien znajdować się tak daleko od 3. alei, ale zwykle nie robimy z tego problemu, chyba że ktoś w Waszyngtonie zdecyduje inaczej. Dyplomaci z różnych krajów mogą swobodnie podróżować po Stanach, ale niektórzy, na przykład Kubańczycy, nie mogą opuszczać Nowego Jorku, a inni, jak Irańczycy, mogą poruszać się w ustalonym promieniu. Gdybym to ja mógł decydować, to wszyscy mieszkaliby i pracowali w Iowa. Wracając do sedna sprawy, z Irańczykami nie łączą nas dyplomatyczne stosunki od czasu, gdy przejęli naszą ambasadę^ jej pracownicy stali się zakładnikami. Teraz jednak są tutaj, bo należą do ONZ. Poza tym, ponieważ nie wysłaliśmy do Iranu naszych dyplomatów, możemy sobie z nimi

26/662

swobodnie pogrywać, bo w razie czego nie mają na kim wziąć odwetu. Choć właściwie... nigdy nic nie wiadomo. Wracając do tematu, każde z nas udało się na stronę, a następnie weszliśmy do hotelowego kasyna. - Chce pani muffmkę? - zapytałem. - Miałam panu postawić drinka. Ruszyłem w kierunku przestronnej i bardzo komfortowej sali w hotelowym barze, w której nocną porą rządzi przede wszystkim libido gości. Usiedliśmy przy barze. - Był pan tu już kiedyś? - zapytała panna Sims. - Chyba kiedyś przyjechałem tu w interesach. Barman - właściwie barmanka z wielkimi... oczami zapytała, czego się napijemy. Agentka Sims zamówiła lampkę białego wina, a ja, jak zwykle, whisky Dewar’s z wodą. Stuknęliśmy się szklankami, usłyszałem „na zdrowie!” i przeszliśmy na „ty”. - Po co tu przyszliśmy? - zapytała. - Żeby się upewnić, że Wielki Ptak jest tu po to, by oddać się hazardowi, a nie po to, żeby się z kimś spotkać. - Ale przecież nasi ludzie tu są - przypomniała mi. - A poza tym, jeśli WP zaprosi kogoś do swojego pokoju, to nawet nie będziemy o tym wiedzieć.

27/662

- Ci od zadań specjalnych będą wiedzieć - odparłem. Dobrze jest być tam, gdzie coś się może wydarzyć. To nie przypadek, że znajdujesz się w odpowiednim miejscu i o odpowiednim czasie. - Słuchałaś tego, co mówiłem? - zapytałem. - Bardzo uważnie. - Spieszysz się dokądś? - Nie. - Świetnie. Poczekajmy jeszcze godzinę. Właściwie poza tym, że musiałem się napić, nie było powodu, żebyśmy tam siedzieli. Oprócz tego byłem wkurzony na Wielkiego Ptaka za to, że pokazał mi środkowy palec. To nie było dyplomatyczne zagranie. W końcu przebywa w moim kraju. Zgadza się? On jest gościem. A ja go tu nie zapraszałem. - John, przepraszam cię za to, że się z tobą nie podzieliłam moją wiedzą. Chcieli, żeby to wyglądało na typową akcję obserwacyjną, podczas której cel nie może się zorientować, że wiemy dokąd zmierza wyjaśniła. - Tylko ja o tym wiedziałam, na wszelki wypadek, gdybyśmy go zgubili - dodała. - Dobra, nieważne. Nie miałem pojęcia, kto wpadł na taki świetny pomysł, ale mogłem się domyślić, że maczał w tym palce agent specjalny FBI Tom Walsh, dowódca nowojorskiej Antyterrorystycznej Grupy Zadaniowej. Walsh balansuje na granicy między geniuszem a idiotą, a granica ta jest płynna. Poza tym jest fanem opowieści z kręgu płaszcza i szpady i dlatego nie do końca rozumie standardowe policyjne procedury. Gdy

28/662

byłem gliną, takie tajemnice w zespole były niedopuszczalne. Ale to zupełnie nowa rzeczywistość i nowa praca, więc nie biorę tego do siebie. - Zadzwoń do ludzi od zadań specjalnych i dowiedz się, gdzie teraz jest Wielki Ptak - powiedziałem, zmieniając temat. Wszyscy mamy telefony firmy Nextel, dzięki którym, jak już wspomniałem, można się łączyć drogą radiową - takie walkie-talkie - więc panna Sims połączyła się z jednym z ludzi z Oddziału do Zadań Specjalnych i poinformowała go, że siedzimy przy barze i poprosiła, żeby wezwano nas, jeśli Wielki Ptak opuści pokój i pójdzie w kierunku kasyna albo gdziekolwiek. Siedzieliśmy i gadaliśmy, głównie o tym, jak jej się żyje w Nowym Jorku, którego prywatnie nie lubiła, za to doceniała zawodowo. Lisa Sims w pewnym sensie przypominała mi moją żonę Kate Mayfield, którą poznałem trzy lata temu, prowadząc wspomnianą już sprawę libijskiego dupka. Kate też przyjechała do Nowego Jorku z odległych stron i na początku wcale nie była tym miastem zachwycona, ale potem poznała mnie i teraz nie wyobraża sobie życia w innym miejscu. Potem nastąpiły wydarzenia z 11 września. Wtedy chciała się stąd wyprowadzić, ale gdy pierwszy szok minął - oboje byliśmy na miejscu zdarzenia - zdała sobie sprawę, że nie mogłaby wyjechać. Dobrze się złożyło, bo ja nie zamierzałem się stąd ruszać. Zamówiłem kolejnego drinka, a panna Sims - teraz już Lisa - przerzuciła się na gazowaną wodę mineralną, po tym jak jej powiedziałem, że w drodze powrotnej to ona będzie prowadzić samochód. Odezwała sie jej komórka, więc odebrała i słuchała uważnie. - Dobrze, my już chyba będziemy jechać - odpowiedziała. - Wielki Ptak siedzi sam przy stole do ruletki - rzekła, rozłączając się.

29/662

- Jak mu idzie? - Nie pytałam. - Poprosiła o rachunek, zapłaciła i wyszliśmy z baru. Skręciła w stronę recepcji. - Chcę mu się przyjrzeć - powiedziałem. Przez chwilę się wahała, ale najwidoczniej odwołała się do mojego doświadczenia zawodowego i w końcu przytaknęła. Ruszyliśmy w kierunku ogromnego kasyna. Lisa skontaktowała się z człowiekiem z oddziału specjalnego, żeby dowiedzieć się, gdzie jest Wielki Ptak. Po chwili zauważyliśmy go z drinkiem w dłoni, siedzącego przy ruletce. Nie interesowało mnie niemoralne zachowanie Irańczyka - kamery wszystko zarejestrowały, kiedyś może się to przydać - sądzę jednak, że ci ludzie mają nierówno pod sufitem - tracą kontakt z rzeczywistością. - Wszystko w porządku? - zapytała Lisa. - Widzę go. Chodźmy. - Szatan opętał jego duszę - zauważyłem. - Właśnie widzę. - Muszę mu pomóc. - John... - Kupię trochę żetonów i zagramy. - John...

30/662

- No chodź. - Wziąłem ją pod rękę i udaliśmy się do kasy, gdzie poprosiłem o sto żetonów, każdy o wartości jednego dolara i zapłaciłem moją rządową kartą kredytową - w księgowości będą mieli niezły ubaw - po czym ruszyliśmy w stronę automatów do gry, skąd mogliśmy obserwować plecy Wielkiego Ptaka. Usiedliśmy obok siebie przed automatem do gry w pokera. - Grałaś w to kiedyś? - zapytałem. - Nie. - A umiesz grać w pokera? - Tak. Podzieliłem srebrne monety, pokrótce objaśniłem Lisie zasady działania automatu i zaczęliśmy grać. Ktoś powinien wymyślić automat do gry o nazwie „Frajer”. Jeśli trafiłoby się pięciu frajerów pod rząd, automat dawałby im kopniaka w przyrodzenie i zabierałby wszystkie pieniądze. Oboje sięgnęliśmy po kieliszki, które kelnerka niosła na tacy, a ja dodatkowo zaciagałem się dymem papierosowym wydychanym przez grubą katatoniczkę siedzącą przy automacie obok mnie. W każdym razie szło nam raz lepiej, raz gorzej i gra zaczynała wciągać Lisę, która miała nadzieję na wielką wygraną. Tymczasem z każdym okrążeniem koła ruletki Wielki Ptak wpadał w coraz to niższe kręgi piekła. Musiałem go ratować. Minęło pół godziny i Wielki Ptak wymienił żetony na pieniądze i wstał od stołu.

31/662

Szedł w kierunku stolików do blackjacka, ale zmienił zdanie i poszedł w drugą stronę. Lisie trafili się czterej królowie, automat oznajmił wygraną i wypluł z siebie morze monet. - Wielki Ptak wychodzi - powiedziałem. - Zostań tu i dokończ za mnie grę. Zawiadom oddział specjalny, że go przejmuję. Rozejrzała się dookoła, jakby dopiero zauważyła, gdzie się znajduje. - Dobrze - odparła. Przeszedłem przez środek sali, licząc na to, że Wielki Ptak kieruje się w stronę wind, męskiej toalety albo promenady - gdzie moglibyśmy w spokoju porozmawiać. Szedł, tak jakby musiał się odlać, więc pewnie zmierzał w stronę toalet. Poszedłem za nim i widziałem, jak wchodzi przez drzwi męskiej toalety. Wszedłem do środka. Ci faceci nie korzystają z pisuarów - gdy przychodzi do wyciągania wacków cenią sobie prywatność, dlatego też Wielki Ptak był teraz w kabinie. W środku przy pisuarach stali dwaj mężczyźni, trzeci mył ręce przy umywalce. Po cichu, i wręcz dyplomatycznie, pokazałem im moją odznakę, prosząc, by natychmiast opuścili pomieszczenie. Jednemu z nich zleciłem, żeby stanął przed drzwiami i pilnował, by nikt nie wszedł do łazienki. Gdy wyszli, stanąłem przy umywalce i spojrzałem w lustro. Drzwi kabiny otworzyły się, ale nie słyszałem odgłosu spuszczanej wody. Wielki Ptak nie podszedł nawet do umywalek. Gdy się odwróciłem, spojrzał na mnie i wiedziałem już, że mnie nie rozpoznał. I wtedy nagle wykonał ruch. Podszedł do mnie szybkim

32/662

krokiem i zupełnie nie wiem, jak to się stało, ale jego klejnoty wylądowały w mojej garści. Zaskoczył mnie, więc cofnąłem się i wtedy wykonał kolejny agresywny ruch, a mianowicie upadł na kolana i zaczął wydawać z siebie przeraźliwe jęki. Jego oczy przypominały zmieniające się symbole w jednorękim bandycie. Po chwili osunął się na ziemię, oddychając ciężko, gotowy do powtórnego ataku. Nie chciałem wywołać międzynarodowego skandalu, więc wycofałem się grzecznie, mówiąc - Pieprz się! Wyszedłem na korytarz, zwolniłem mego pomocnika i wróciłem do kasyna, gdzie natknąłem się na Lisę niosącą plastikowy kubeczek z żetonami. - Gdzie byłeś? - zapytała. - W męskim. - Gdzie jest Wielki... - Czas na nas. Poszliśmy w kierunku hallu. - Co mam zrobić z tymi żetonami? - zapytała. - Zanieś do księgowości. Gdy wyszliśmy z hotelu, ruszyłem w stronę samochodu. - Co tam się wydarzyło - zapytała Lisa. - Gdzie jest Wielki Ptak? - W męskim - Im mniej wiedziała, tym lepiej dla niej. - Kto go obserwuje? Przemieszcza się?

33/662

- Yyy... raczej nie. - John... - Powiadom oddział specjalny o jego ostatnim położeniu. Gdy dotarliśmy do samochodu, zdecydowałem, że będę prowadził. Lisa podała mi kluczyki, wsiedliśmy do środka i odjechałem. Agentka Sims poinformowała naszych ludzi w hotelu o tym, że zostawiłem Wielkiego Ptaka w męskiej toalecie, o czym zresztą już wiedzieli. Lisa wysłuchała sprawozdania i rozłączyła się. - Wielki Ptak miał jakiś wypadek, chyba się przewrócił. - Mokra podłoga bywa śliska. Kierowałem się na autostradę Jersey Tumpike. - Coś się wydarzyło między tobą a Wielkim Ptakiem? - odezwała się po kilku minutach. - Hej, jak nam poszło na automatach? Co tam masz? Zerknęła na kubeczek stojący na wycieraczce. - Wygraliśmy jakieś dziesięć dolców - powiedziała. - Nieźle, jak na godzinną grę. Po chwili milczenia odezwała się. - Cóż, znalazł się w nieciekawym położeniu, więc raczej nie złoży skargi.

34/662

Nie zareagowałem. Jechaliśmy teraz na północ, autostradą prowadzącą do Nowego Jorku, od którego dzieliło nas mniej więcej dwieście kilometrów, czyli jeśli docisnę pedał gazu będziemy na miejscu za dwie godziny. Słońce zniknęło za horyzontem i niebo na zachodzie pogrążało się w ciemności. - Czy my tak jakby uciekamy? - zapytała Lisa. - Nie. Przecież reprezentujemy prawo. - No tak. Powiedziano mi, że wiele się od ciebie nauczę - dodała. - Czy stałem się już legendą? - W swoim własnym mniemaniu na pewno. Wyglądzasz na porządnego faceta i jesteś bystry - zauważyła. - Ale masz też drugą twarz. Milczałem. - Zawładnęła tobą żądza zemsty - dodała. - Jeśli masz rację, to pracuję w odpowiedniej branży. Nie skomentowała mojej odpowiedzi, więc jechaliśmy dalej w ciszy. - Jeśli ktoś będzie pytał o dzisiejsze wydarzenia, to cały czas byłeś w zasięgu mojego wzroku - powiedziała po chwili. - Nikt nie będzie o nic pytał - zapewniłem ją. - Ale dzięki. - Może kiedyś zrobisz dla mnie to samo.

35/662

- Jeśli o to chodzi, „może” nie istnieje. Spojrzała na mnie, a potem skierowała swój wzrok na ciemną drogę przed nami. - Ciężki zawód - powiedziała, jakby do siebie. Dopiero teraz na to wpadła? - Coraz cięższy - odparłem. - Zgadza się - przytaknęła Zatrzymaliśmy się na postoju, gdzie Lisa Sims wreszcie kupiła muffinkę, ja uzupełniłem bak i oboje wzięliśmy kawę na wynos. W powrotnej drodze rozmawialiśmy głównie o tym, jak się żyje w Nowym Jorku, opowiadałem też trochę o dniu, w którym runęły wieże. Byłem wtedy w środku. Takie doświadczenie zmienia człowieka. Widok tysięcy umierających ludzi zmienia człowieka. Wjechaliśmy do tunelu Hollanda prowadzącego na Manhattan, następnie podrzuciłem ją do biura, bo miała jeszcze trochę roboty. - Oddaj wygraną księgowym - przypomniałem. Potem pojechałem do mojego mieszkania przy Wschodniej 72. ulicy. Drzwi do domu otworzyłem tuż po dziesiątej wieczorem. Kate była już w domu, oglądała wiadomości. - Jak poszło? - zapytała. - W porządku. Cel pojechał do Atlantic City, a my za nim.

36/662

- Drinka? - Jasne. Jak ci minął dzień ? - zapytałem. - Spędziłam go w biurze. Przygotowaliśmy drinki, stuknęliśmy się kieliszkami, daliśmy sobie po buziaku i obejrzeliśmy wiadomości. Czekałem na materiał o irańskim dyplomacie z ONZ, znalezionym na podłodze męskiej ubikacji w kasynie Taj Mahal, z klejnotami w gardle, ale najwidoczniej nie był to interesujący news. Wyłączyłem telewizor i pogadaliśmy z Kate o kolejnym dniu wypełnionym walką z terroryzmem. Gdy już wyczerpaliśmy ten temat, przypomniała mi, że na weekend zaplanowaliśmy wyprawę za miasto w celu zakosztowania skoków ze spadochronem. To nie była moja ulubiona rozrywka, ale Kate sprawiała ogromną przyjemność. Oprócz tego, że nie przepadam za drzewami, lasami, niedźwiedziami i innymi atrakcjami na północ od Bronxu, wiem na pewno, że nie lubię wyskakiwać z samolotów. Nie mam lęku wysokości, śmierci też się nie boję, ale nie widzę powodu, żeby narażać się na niebezpieczeństwo dla przyjemności. Moja praca jest wystarczająco niebezpieczna. I przyjemna zarazem. Tak jak na przykład dziś. Ale porządny ze mnie facet i dobry mąż, więc zająłem się spadochroniarstwem. W duchu quid pro quo - jak mawiają dyplomaci - Kate zajęła się seksem oralnym. To działa.

37/662

Potem wyszedłem na taras znajdujący się na trzydziestym czwartym piętrze i spojrzałem na południe, na wyspę Manhattan. Co za widok! Brakowało w nim jedynie dwóch wież. W miejscu, gdzie kiedyś stały, widziałem teraz moje dwa palce uniesione w geście wiktorii. Zwycięstwo i pokój. Już nie za mojego życia, ale może kiedyś. A na razie gra, o której wspomniała Lisa Sims, nazywa się „zemsta”.

Część II Kalifornia

3 Asad Khalil, libijski terrorysta, podróżujący z podrobionym egipskim paszportem, szedł szybkim krokiem przez rękaw lotniczy łączący samolot linii Air France, z którego właśnie wysiadł, z Terminalem 2. na międzynarodowym lotnisku w Los Angeles. Lot z Kairu do Paryża odbył się bez niespodzianek, podobnie jak podróż z Paryża do Los Angeles. W Kairze nawet z łatwością dostał się na pokład samolotu, a to dzięki pomocy wysoko postawionych przyjaciół, którzy umożliwili mu szybkie przejście przez egipską kontrolę paszportową. W Paryżu miał dwugodzinną przerwę w podróży, którą spędził w poczekalni tranzytowej, więc nie musiał powtórnie przechodzić przez kontrolę, co mogłoby okazać się problematyczne. Był już w Ameryce. Prawie. Khalil szedł razem ze współpasażerami w stronę okienek kontroli paszportowej. Większość osób podróżujących tym samym samolotem było francuskiego pochodzenia, było też wielu muzułmanów z francuskim obywatelstwem. Mniej więcej jedną czwartą pasażerów stanowili Egipcjanie, którzy tak jak on wsiedli na pokład samolotu w Kairze, a następnie czekali w poczekalni tranzytowej na lotnisku De Gaulle’a na bezpośredni lot Boeingiem 777 do Los Angeles. W każdym razie Khalil był przekonany, że nie wyróżnia się specjalnie z tłumu, w dodatku jego przyjaciele z Al Kaidy zapewnili go, że na tej trasie bez problemów dotrze tu, gdzie się właśnie znajdował. Musiał tylko pomyślnie przejść przez amerykańską kontrolę paszportową, pokazując podrobiony dokument, według którego był Egipcjaninem. Odprawa celna nie stanowiła problemu, nie miał nic do oclenia i poza ogromną nienawiścią do

40/662

Ameryki, którą z łatwością był w stanie ukryć, niczego ze sobą nie przewoził. Miał do wyboru dziesięć okienek, w których celnicy sprawdzali paszporty, stanął więc w kolejce do jednego z nich. Zerknął na zegarek, który wcześniej przestawił na lokalny czas. 17:40 - godzina szczytu, taki był plan. Asad Khalil miał na sobie szyte na zamówienie granatową, sportową marynarkę, jasnobrązowe spodnie, drogie skórzane mokasyny i koszulę z widocznym splotem i przypinanym kołnierzykiem - strój, dzięki któremu wyglądał jak mężczyzna z klasy średniej, który prawdopodobnie uczęszczał do dobrych szkół i nie stanowił zagrożenia dla nikogo, no może poza kumplami od kieliszka i swojego doradcy finansowego. Podawał się za zeuropeizowanego egipskiego turystę o nazwisku Mustafa Hasheem, w kieszeni miał potwierdzenie rezerwacji pokoju w hotelu Beverly Hills, a w torbie przewodnik po Los Angeles, wydawnictwa Fodor’s w języku angielskim, którym posługiwał się właściwie płynnie. Przyjrzał się celnikom z nadzieją, że nie ma wśród nich Araba urodzonego w Ameryce. Tacy ludzie mogliby stanowić problem. Zwłaszcza, jeśli chcieliby uciąć sobie z nim na pozór przyjazną pogawędkę. „W której dzielnicy Kairu pan mieszka, panie Hasheem”? A gdyby jeszcze przyjazna pogawędka prowadzona była w języku arabskim, jego libijski akcent mógłby być problemem. Asad Khalil, wzorując się na większości pasażerów, podszedł szybkim krokiem do pierwszego, wolnego okienka. Celnik w średnim wieku wyglądał na znudzonego i zmęczonego, ale jednocześnie sprawiał wrażenie czujnego i gotowego do działania. Mężczyzna poprosił Khalila o paszport, wizę i formularz zgłoszenia celnego, po czym zaczął się w nie wpatrywać, przekartkował paszport, otworzył go na stronie ze

41/662

zdjęciem i teraz zerkał to na zdjęcie, to na mężczyznę stojącego przed nim. Khalil uśmiechnął się. W podobnej sytuacji podróżni zachowywali się zwykle właśnie w taki sposób. - Jaki jest cel pańskiej wizyty? - odezwał się mężczyzna, który, według Khalila, był Latynosem. Zabójstwo - pomyślał. - Cel turystyczny - odpowiedział. Mężczyzna zerknął na zgłoszenie celne Khalila. - Zatrzyma się pan w hotelu Beverly Hills? - zapytał. -Zgadza się. - Przyjechał pan na dwa tygodnie? -Tak. - Dokąd pan się uda potem? Do domu albo do raju. - Do domu - odpowiedział. - Ma pan bilet powrotny? Bilet miał, ale nie zamierzał z niego skorzystać. - Tak - odparł. - Ma pan potwierdzenie rezerwacji w hotelu Beverly Hills?

42/662

Miał, ale pamiętał o tym, żeby go nie pokazywać, jeśli celnik o to nie poprosi. - Tak - rzekł. Mężczyzna popatrzył w głębokie, ciemne oczy Khalila, który wiedział już, że podczas wielu lat pracy celnik widział i słyszał wiele i teraz w jego umyśle rodziły się podejrzenia, które w trakcie następnych kilku sekund kontaktu wzrokowego mogły urosnąć do sporych rozmiarów. Khalil nawet nie drgnął, nie wyglądał na zdenerwowanego ani zniecierpliwionego. Mężczyzna przeniósł wzrok na monitor komputera i zaczął wystukiwać coś na klawiaturze, raz po raz zerkając w paszport Khalila. Khalil czekał. Wiedział, że paszport jest wiarygodny, został odpowiednio podniszczony, było w nim kilka stempli z krajów europejskich i taka sama liczba stempli wjazdowych do Kairu. Ale informacje zawarte w paszporcie były nieprawdziwe. Jego przyjaciele z Al-Kaidy znali się na procedurach bezpieczeństwa obowiązujących na amerykańskich lotniskach, ale, niestety, niewiele wiedzieli na temat komputerowego banku danych, ani też tego, co komputer mógł wyśledzić, a nawet jakie podejrzenia wzbudzić. Jak zawsze, wszystko zależało od człowieka. Celnik odwrócił się od monitora, spojrzał ponownie na egipskiego turystę, lekko się zawahał, ale po chwili otworzył paszport i przyłożył pieczątkę. - Witamy w Stanach Zjednoczonych, panie Hasheem - powiedział. Życzę udanej wizyty. - Dziękuję.

43/662

Mężczyzna odhaczył okienko na zgłoszeniu celnym, Khalil odebrał swe dokumenty i ruszył w kierunku taśm bagażowych. Był już o krok od bramek bezpieczeństwa, znajdujących się tuż za strefą odprawy celnej. Stanął przy taśmie bagażowej i czekał aż ta zostanie wprawiona w ruch, wiedział, że on i jego współpasażerowie z samolotu linii Air France są obserwowani przez kamery monitorujące cały teren. To właśnie tu ludzie zwykle się ujawniali, nie wiedząc lub nie pamiętając, że są obserwowani. Khalil wziął przykład z trzech zmęczonych pasażerów czekających na bagaż i stał nieruchomo wbijając wzrok w taśmę. Szczerze mówiąc, gdy stał przy okienku kontroli paszportowej, jego serce zaczęło bić mocniej, co zaskoczyło go jednocześnie i zirytowało. Już od dawna uczył się i trenował swój umysł - jak w każdej sytuacji zachować spokój. Jego ciało było posłuszne, nie pocił się, nie robiło mu się sucho w ustach, na twarzy nie było widać strachu, a mięśnie były rozluźnione. Jednak nie miał władzy nad swoim sercem, które, gdyby można je było zobaczyć i usłyszeć, zdradziłoby wszystko to, nad czym umysł starał się zapanować. Interesujące, pomyślał, i może nawet lepiej, że tak jest, bo gdyby doszło do walki i musiałby zabić, to jego serce było gotowe niczym odbezpieczony pistolet. Nagle usłyszał ostry dźwięk, zobaczył czerwone światełko, to znak, że taśma bagażowa ruszyła. Po pięciu minutach sięgnął po średniej wielkości walizkę na kółkach i pociągnął ją za sobą do stanowiska kontroli celnej. Mógł wybrać bramkę z celnikiem, który - według niego - nie najlepiej znał się na utrzymaniu bezpieczeństwa. Podszedł więc do młodego

44/662

mężczyzny - nie należy wybierać kobiet, zwłaszcza atrakcyjnych - i podał mu swoje zgłoszenie celne. Chłopak popatrzył na niego. - Czy ma pan coś do oclenia? - zapytał. -Nie. Mężczyzna spojrzał na czarną walizkę stojącą za Khalilem. - Czy gdybym do niej zajrzał, znalazłbym coś, czego nie powinien pan przewozić? - Nie - zgodnie z prawdą odpowiedział Asad Khalil. - Może haszysz? - zażartował młodzieniec. Khalil odwzajemnił uśmiech. - Nie - odparł. - Dziękuję. Khalil ruszył dalej. Bramki bezpieczeństwa znajdowały się w odległości dziesięciu metrów od niego. Wiedział, że jeśli gdzieś go zatrzymają, to właśnie tu. Mimo to, że oczywiście nie miał przy sobie broni, czuł się pewnie ponieważ wiedział, że niewielu jest ludzi, których nie zdołałby obezwładnić i pozbawić broni, poza tym był na tyle blisko drzwi wyjściowych, że w każdej chwili mógłby uciec i wmieszać się w tłum. Być może ucieczka by się nie powiodła, ale gdyby wyrwał któremuś ze strażników pistolet, mógłby zabić kilku z nich i postrzelić kilku pasażerów. Nie bał się śmierci, bał się niewoli. Drżał na samą myśl o niepowodzeniu swojej akcji.

45/662

Khalil zatrzymał się kilka metrów przed drzwiami, puścił rączkę walizki i zaczął udawać, że szuka w kieszeniach dokumentów i portfela. Pasażerowie często się tak zachowują przed opuszczeniem strefy bezpieczeństwa. Jeśli ktoś go obserwował, wyraźnie widział, że nie spieszy mu się do wyjścia. Mógł się też rozejrzeć i sprawdzić, czy ktoś się nim zainteresował. Wiedział, że Amerykanie, zwłaszcza FBI, nie aresztują ludzi zbyt pochopnie. Zwykle najpierw obserwują, długo obserwują. Sprawdzają z kim się spotykasz, dokąd chodzisz, co robisz. A po tygodniu, czasem po miesiącu, aresztują cię, „dziękując” za współpracę. Asad Khalil przeszedł przez bramki bezpieczeństwa i znalazł się na zatłoczonym terminalu. Mała grupka ludzi czekała przy wyjściu na przyjaciół i krewnych. Inna grupa, kierowcy w liberiach, stali w rzędzie, trzymając tabliczki z nazwiskami oczekiwanych gości. Khalil minął ich i patrząc na znaki informacyjne, zaczął iść w stronę postoju taksówek. Wyszedł z Terminala 2. i stanął w krótkiej kolejce. Taksówki podjeżdżały jedna za drugą, zabierając kolejnych pasażerów. Po kilku minutach on i jego walizka byli już w samochodzie. - Poproszę do hotelu Beverly Hills - zwrócił się do kierowcy. Gdy taksówka wyjeżdżała już z terenu lotniska, Khalil zauważył, że dzień był wyjątkowo piękny. W Los Angeles był już po raz drugi i ponownie znajdował się na północ od centrum. Podczas każdej jego wizyty pogoda była piękna. Z jakiego innego powodu ludzie chcieliby tu mieszkać? - Pierwszy raz w LA? - zapytał kierowca. -Nie.

46/662

- Podoba się tu panu? - Przecież wróciłem. - W interesach czy dla przyjemności? Zabicie pana Chipa Wigginsa należało zarówno do interesów, jak i do przyjemności. - I to, i to - odparł. - Życzę udanych transakcji i dobrej zabawy. - Dziękuję. Khalil wyjął z torby podróżnej przewodnik i zaczął udawać, że czyta, więc kierowca zamilkł. Po chwili Libijczyk ukradkiem wyciągnął lusterko, które schował za książką, i trzymał teraz na wysokości nosa. Obserwował pojazdy jadące za nimi. Gdy wjeżdżali na autostradę prowadzącą w stronę Beverly Hills, stwierdził, że żaden samochód go nie śledził. Po półgodzinnej podróży dotarli do długiej, obsadzonej palmami alei prowadzącej do leżącego na wzgórzu hotelu ozdobionego różową sztukaterią. Khalil zwrócił uwagę na bujną roślinność. Tego pięknego, majowego dnia kwitły tysiące kwiatów. Wyobrażał sobie, że właśnie tak wyglądał rajski ogród. Z tą różnicą, że tutaj węży było bez liku, a obnażone ciała - nikogo nie krępowały. Khalil zapłacił kierowcy, pozwolił portierowi, zabrać walizkę, ale torbę podróżną niósł już sam. Wszedł do hotelowego hallu i zameldował się

47/662

pod przybranym nazwiskiem. Młoda recepcjonistka poinformowała go, że wszelkie opłaty, również dodatkowe, zostały z góry uiszczone przez jego firmę z Kairu i dlatego karta kredytowa nie będzie potrzebna. Powiadomił recepcjonistkę, że prawdopodobnie nie wróci na noc i nie potrzebuje składania pościeli, budzenia na telefon ani porannej gazety pod drzwiami. Właściwie nie potrzebował niczego, poza prywatnością. Zaprowadzono go do słonecznego, przestronnego apartamentu z widokiem na basen, który znajdował się w głównym budynku. Asad Khalil stał teraz na niewielkim balkonie i spoglądał w dół na basen, gdzie mężczyźni i kobiety spędzali swój wolny czas i zastanawiał się, jak to możliwe, że niektórzy faceci pozwalają, by ich półnagie żony paradowały przed oczami innych mężczyzn. Nie dziwiły go kobiety, które nie miały wstydu, bo z kobietami tak jest, że gdy się im na to pozwoli, stają się bezwstydne. Podniecał go ich widok i gdy zadzwonił dzwonek, musiał zdjąć marynarkę, którą, otwierając drzwi, trzymał przed sobą. Tak, to kolejna rzecz, której nie kontrolował jego umysł. Do pokoju wszedł boj hotelowy, który przyniósł jego walizkę. Chłopak zapytał, czy pokój podoba się gościowi i czy ma wszystko, czego mu trzeba. Khalil zapewnił boja, że niczego nie potrzebuje i gdy ten wyszedł, powiesił na klamce wywieszkę z napisem nie przeszkadzać, a następnie rozpakował walizkę. Usiadł przy biurku, na którym stała woda mineralna w butelce, i czekał na telefon. - Hasheem - odebrał telefon. - Tu Gabbar - odezwał się głos po drugiej stronie słuchawki. -Czy u pana wszystko w porządku?

48/662

- Owszem. A jak się miewa pański ojciec? - Nie najgorzej, dziękuję. Hasło i odzew zostały wymienione. - Pięć minut - rzekł Khalil do Gabbara. - Mam kwiat dla pańskiej żony. - Oczywiście. Khalil odłożył słuchawkę i ponownie wyszedł na balkon. Zauważył, że u boku grubych mężczyzn kręciły się młode kobiety. Kelnerzy z tacami pełnymi z napojów podchodzili do leżaków i stolików. Nadeszła pora na wieczorne drinki, czas by odurzyć umysł alkoholem. Asad Khalil przypomniał sobie ruiny rzymskich budowli w jego ojczystej Libii i wyobraził sobie tłustych Rzymian pławiących się w publicznych łaźniach, pijących wino nalewane przez niewolnice. - Świnie - powiedział na głos. - Grube świnie z przeznaczeniem na rzeź.

4 Asad Khalil szedł przez hall hotelu Beverly Hills, niosąc kwiat, który uprzednio zabrał z pokoju. Zauważył kilku Arabów, którzy ubiorem i zachowaniem starali się naśladować Amerykanów i Europejczyków. Wiedział, że ci mężczyźni byli większym zagrożeniem dla islamu niż niewierni. Rozprawi się z nimi w następnej kolejności bezlitośnie. Khalil wyszedł z hotelu i odźwierny zapytał, czy potrzebuje taksówki. Trzy lata temu, podczas poprzedniej wizyty, Khalil zauważył, że w tym mieście nikt i nigdzie nie przemieszcza się pieszo. Ludzie korzystali z samochodów, nawet gdy cel ich podróży znajdował się dwie przecznice dalej. Właściwie był zdziwiony, że hotel nie zapewnił gościom wybierającym się na basen lektyk. Rzymskie świnie. - Czekam na samochód - odpowiedział odźwiernemu. - Oczywiście. Po chwili podjechał niebieski ford taurus, który od jakiegoś czasu stał przed hotelem. Kierowca nie wysiadł z samochodu, za to dał znak Khalilo-wi, który wskoczył na miejsce pasażera, po czym odjechali. - Dobry wieczór panu - powiedział kierowca, którego Khalil znał jako Gabbara. Khalil nie odpowiedział. Jechali długą aleją.

50/662

- Zarezerwowałem pokój na moje nazwisko w hotelu Best Western w Santa Barbara. Khalil kiwnął głową. - A jak pan się nazywa? - Farid Mansur, proszę pana - odparł kierowca, nie pytając o prawdziwą tożsamość pasażera. - Czym się pan tutaj zajmuje, panie Mansur? - zapytał Khalil. - Dostarczam paczki, proszę pana. - Świetnie. A ma pan moje paczki? - Tak, proszę pana. Zgodnie z instrukcjami, są w moim pokoju hotelowym. Dwa zamknięte bagaże, do których nie mam klucza - dodał. Zgadza się, proszę pana? - zapytał. Khalil przytaknął. - Czy ma pan dwie dodatkowe rzeczy, o które prosiłem? - Oczywiście. Są w bagażniku. - A karta? Mansur bez słowa podał Khalilowi plastikową kartę. Khalil uważnie ją obejrzał. Ze względów bezpieczeństwa na karcie wydrukowano niewiele informacji - nie było nawet nazwy lotniska, na którym można było ją użyć, ani symbolu drzwi, które otwierała. Wydrukowano na niej jedynie jakieś cyfry.

51/662

- Jak pan ją zdobył? - zapytał Khalil. - Szczerze mówiąc, nie musiałem jej zdobywać, proszę pana - odparł Mansur. - Dostałem ją od naszego wspólnego znajomego. Prosił, żebym przekazał panu, że sam pożyczył ją od innego wyznawcy naszej wiary, który nie będzie jej potrzebował przez dwa dni - dodał. - Po tym czasie będę musiał zwrócić kartę naszemu wspólnemu znajomemu, by ten mógł ją oddać właścicielowi. Nie mam pojęcia, o które lotnisko chodzi, ani dokąd można wejść za jej pomocą, ale pan na pewno wie dodał, podkreślając w ten sposób brak wiedzy na temat sprawy. - Dlaczego uważa pan, że chodzi o lotnisko? - zapytał Khalil. Farid Mansur zorientował się, że popełnił błąd i teraz starał się go zatuszować. - Nasz wspólny znajomy... chyba użył takiego słowa..., ale mogłem coś źle usłyszeć albo... - Nieważne. - Tak jest, proszę pana. Khalil włożył kartę do kieszeni. Znaleźli się u wylotu drogi dojazdowej do centrum. - Życzy pan sobie jechać teraz do Santa Barbara? - zapytał kierowca. -Tak. Mansur ustawił się na pasie do skrętu w stronę Bulwaru Zachodzącego Słońca, ale Khalil kazał mu jechać prosto.

52/662

Kierowca minął bulwar i jechał dalej ulicą Canon Drive, na której stały okazałe wille. Khalil zerknął w boczne lusterko, ale nie zauważył żadnych podejrzanych pojazdów. - To jest samochód z wypożyczalni, zgadza się ? - zapytał Mansura. - Tak jest, proszę pana. Wynająłem go na trzy dni, zgodnie z instrukcjami - dodał. - Świetnie. Zatem do poniedziałku nikt go nie będzie szukał. Khalil gapił się przez szybę. - Żyją w luksusie - odezwał się Mansur. - Te wszystkie gwiazdy filmowe i inni z branży. - W tym miejscu za grzech spotyka ich nagroda - zauważył Khalil. Odpowiedź Mansura była zgodna z oczekiwaniami Khalila. - Tutaj może tak. Ale w piekle zapłacą za to wysoką cenę. Khalil nie skomentował wypowiedzi Mansura. - Z którego regionu Libii pan pochodzi? - zapytał. - Z Bengazi, proszę pana. - Dlaczego pan tu przyjechał?

53/662

Mansur lekko się zawahał, a następnie odparł: - Chciałem zarobić pieniądze dla moich rodziców i rodziców żony, którzy zostali w Bengazi. Marzę o powrocie do kraju - dodał szybko. - Kiedyś pan wróci. - Oczywiście. - A pańska żona? Przyjechała z panem? - Oczywiście. I czwórka naszych dzieci. - Świetnie. Czy zostały wychowane w naszej wierze? - Oczywiście, proszę pana. Czytają Koran w szkole przy meczecie. - Wspaniale. A pańska żona wie, że przez najbliższe dwa, może trzy dni nie wróci pan do domu? - Owszem. Mężczyźni zamilkli. Farid Mansur zdał sobie sprawę z faktu, że pasażer wprowadzał nerwową atmosferę. Spotykał takich ludzi w Libii, tutaj czasami też, w meczecie. Wyznawali tę samą wiarę, ale robili to w inny sposób. Ten człowiek... jego głos, jego zachowanie, oczy... ten człowiek był inny, nawet od tych, którzy byli inni, ten człowiek go przerażał. Farid Mansur nie wiedział dokąd jadą, ale podejrzewał, że jego pasażer niepokoił się, że ktoś może ich śledzić, więc skręcił kilka razy w przypadkowe ulice. Wjechali na ulicę luksusowych sklepów. - Jesteśmy na Rodeo Drive, proszę pana - rzekł Mansur. - Tylko najbogatsi tu kupują.

54/662

Khalil milczał. - Santa Barbara - rzekł Khalil, gdy znaleźli się na końcu ulicy z ekskluzywnymi sklepami. Mansur skręcił w prawo w Wilshire Boulevard i skręcił na zachód, w stronę słońca chowającego się za horyzontem. Jechali teraz ulicą, na której było wiele sklepów, apartamentowców i biurowców. Ruch był duży i samochody poruszały się wolno. - Wiele samochodów - zauważył Mansur. - Wysysają ropę z ziemi - odparł Khalil. -1 płacą za to wysoką cenę - Mansur pozwolił sobie na uśmiech. - To prawda. Od jak dawna pan tu mieszka? - zapytał Khalil. Mansur zawahał się. - Od ośmiu lat - odparł. - Zbyt długo - dodał. - Zgadza się. Był pan w Bengazi, gdy Amerykanie zbombardowali miasto? - zapytał Khalil. - Tak. Dobrze pamiętam tę noc. Piętnasty kwietnia 1986 roku. Byłem wtedy małym chłopcem. - Bał się pan? - Oczywiście. - Zmoczył się pan, panie Mansur?

55/662

- Słucham? - Ja się zmoczyłem. Farid Mansur nie wiedział, jak odpowiedzieć na to pytanie, więc się przestał odzywać. - Ja też byłem wtedy małym chłopcem. Mieszkałem w Al Azizija, niedaleko Trypolisu - kontynuował Khalil. - Jeden z bombowców przeleciał tuż nad dachem, pod którym stałem, i zrzucił bombę. Nic mi się nie stało. Ale się zmoczyłem. - Allah był litościwy, proszę pana - zdążył powiedzieć Farid Mansur. - Tak. Ale tamtej nocy moja matka, dwaj bracia i dwie siostry udali się do raju. Mansur wziął głęboki oddech. - Niech po wsze czasy żyją wśród aniołów - powiedział spokojnym głosem. - Tak właśnie będzie. Jechali w milczeniu, w końcu odezwał się Khalil. - Dlaczego pan to robi? Farid Mansur zastanawiał się nad odpowiedzią. Gdyby powiedział, że robi to dla swego kraju lub z powodu wiary, zdradziłby, że zdaje sobie sprawę, że nie jest tylko zwykłym kierowcą i przewodnikiem po mieście, którego zadaniem jest opieka nad rodakiem. Farid Mansur nie zrobił niczego, co byłoby niezgodne z prawem - no może poza

56/662

przekazaniem plastikowej karty - i jeśli człowiek siedzący na miejscu pasażera zamierzał złamać prawo, on nie chciał o tym wiedzieć. - Panie Mansur? Zadałem panu pytanie. - Tak, oczywiście... poproszono mnie, bym pomógł rodakowi i... - Czy władze kiedykolwiek się panem interesowały? - Nie, proszę pana. Prowadzę spokojne, rodzinne życie. - A pańska żona? Czym się zajmuje? - Tym, czym każda porządna kobieta. Dba o dom i rodzinę. - Świetnie. Pewnie przydałyby się wam dodatkowe pieniądze? - Owszem. - Ceny ropy znowu poszły w górę. - Zgadza się, proszę pana - Mansur pozwolił sobie na uśmiech. - Z tego co wiem, nasz wspólny znajomy zapłacił panu tysiąc dolarów. - Zgadza się. - Dam panu kolejny tysiąc. - Dziękuję panu. - A to kwiat dla pańskiej żony. Khalil położył rajski kwiat na desce rozdzielczej.

57/662

- Dziękuję. Mansur wjechał na autostradę Pacific Coast prowadzącą do Santa Barbara. - Podróż do hotelu powinna nam zająć jakieś dwie godziny - poinformował pasażera. Khalil zerknął na zegar na tablicy rozdzielczej. Dochodziła 19:30 i słońce zanurzało się w oceanie. Na wzgórzach, po jego prawej stronie, zwrócone w stronę morza stały wielkie wille. - Na tej trasie do Santa Barbara rozpościera się malowniczy widok rzekł Farid Mansur. - Jeśli pan sobie życzy, w niedzielę możemy wrócić zwykłą autostradą. Sceneria zupełnie nie interesowała Khalila, a poza tym ani on, ani Farid Mansur w niedzielę nie będą wracać do Beverly Hills. - Jak pan woli - powiedział, by uspokoić kierowcę. - Oddaję się w pańskie ręce - dodał. - Dobrze, proszę pana. -A obaj jesteśmy w rękach Boga. - Zgadza się, proszę pana. Khalil pomyślał, że właściwie pan Mansur stanie przed obliczem Allaha w ciągu najbliższych dwóch godzin i nareszcie odnajdzie swoją drogę do domu. A jeśli chodzi o Chipa Wigginsa, który siedemnaście lat temu jako pilot brał udział w bombardowaniu Trypolisu i prawdopodobnie to właśnie

58/662

on zrzucił bombę na dom Khalila, zabijając jego rodzinę, to przed wschodem słońca trafi do piekła. A potem trzeba będzie wyrównać rachunki w Nowym Jorku.

5 Farid Mansur podjechał pod drzwi wejściowe hotelu Best Western, znajdującego się kilka kilometrów od Santa Barbara. Następnie skierował samochód na tyły hotelu, gdzie zaparkował. Proszę otworzyć bagażnik - powiedział Khalil wysiadając z samochodu. Mansur wykonał prośbę, Khalil zajrzał do środka. Na dnie bagażnika, w brezentowym worku leżał futerał, który otworzył. W środku znajdował się łom i rzeźnicka piła do krojenia kości. Khalil dotknął jej ostrych, wyszczerbionych zębów i uśmiechnął się. Trzasnął klapą bagażnika. - Proszę zamknąć samochód - rzekł do Mansura. Kierowca zamknął pojazd za pomocą pilota, Khalil wziął od niego kluczyki i ruszyli w stronę hotelu. Mansur otworzył tylne drzwi kartą i obaj weszli do środka. Skręcili w korytarz i po chwili kierowca zatrzymał się przy drzwiach pokoju numer 140, na klamce których widoczna była wywieszka nie przeszkadzać. Mężczyzna otworzył drzwi za pomocą karty i ustąpił miejsca gościowi, lecz ten ruchem dłoni zaprosił go do środka. Gdy weszli, Khalil zatrzasnął drzwi, wziął od Mansura kartę otwierającą drzwi i włożył ją do kieszeni.

60/662

To był całkiem przyjemny pokój z dwoma szerokimi łóżkami. Na jednym z nich leżały dwa bagaże - czarna walizka i czarny worek wojskowy. - Od kiedy pokój jest wynajęty? - zapytał Khalil. - Od trzeciej, proszę pana. Na dwie noce. Trzeba się wymeldować pojutrze o trzynastej. - A te bagaże sam pan tu przyniósł? - Oczywiście. Zaparkowałem wtedy w tym samym miejscu co teraz i stamtąd je przyniosłem. Khalil podszedł do bagaży, z portfela wyjął dwa kluczyki, które wręczono mu w Kairze. Przekręcił kluczyk, a następnie rozpiął zamek torby. W środku, poza ubraniami na zmianę, znajdowały się przedmioty, o które prosił w związku ze swoją misją. Farid Mansur podszedł do okna i patrzył na parking hotelowy. Khalil zapiął zamek torby i przekręcił kluczyk, po czym otworzył walizkę. W środku znajdowały się inne rzeczy niezbędne do przeprowadzenia akcji - trochę gotówki, karty kredytowe, podrobione paszporty i inne dokumenty, kilka map, lornetka, telefon komórkowy i ładowarka. Był tam również egzemplarz Koranu. Z walizki wyjął mniejszą torbę podróżną, którą otworzył. Znalazł w niej śmiercionośne narzędzia, o które prosił - automatyczny pistolet kaliber 45 z dodatkowymi magazynkami, wielki, dobrze naostrzony nóż rzeźnicki i kilka mniejszych noży. Oprócz tego w torbie były skórzane rękawiczki, garota i szpikulec do lodu.

61/662

Zadowolony, że zamówienie zostało dokładnie zrealizowane, spojrzał na plecy Mansura, założył skórzane rękawiczki i wyjął z torby garotę wykonaną ze struny fortepianowej. - Proszę zasunąć zasłony - zwrócił się do kierowcy. Mężczyzna wykonał polecenie, stojąc tyłem do Libijczyka. Khalil podszedł do niego niepostrzeżenie. - Proszę bardzo - rzekł Mansur. Khalil szybkim ruchem założył pętlę na szyję Mansura i mocno ją zacisnął. Struna zacieśniała się, Mansur próbował ją chwycić i zdjąć z szyi, wydobywając z siebie piskliwy wrzask. Khalil zacieśnił pętlę, Mansur zachwiał się i upadł na twarz. Khalil jeszcze przez chwilę trzymał naprężoną linkę na szyi kierowcy, na której teraz pojawiła się czerwona pręga, a z miejsca, gdzie struna werżnęła się w ciało, sączyła się krew. Ofiara kilkakrotnie kopnęła nogami, po czym zaczęła puchnąć. Po chwili kierowca leżał już bez ruchu. Khalil, siedząc okrakiem na Mansurze, po minucie rozluźnił uchwyt. - Niechaj anioły mają cię w swojej opiece - rzekł. Khalil klęknął obok ciała, przewrócił zmarłego na plecy i wyciągnął portfel z jego kieszeni. Oczy Farida Mansura nieruchomo patrzyły na Asa-da Khalila, a jego usta były otwarte w niemym krzyku. Gdy Libijczyk przeszukiwał kieszenie ofiary, zauważył, że kierowca się zmoczył. Puściły mu także zwieracze, przez co od tej chwili w pokoju zapanował nieprzyjemny zapach, który drażnił Khalila.

62/662

Zdjął garotę i przetoczył ciało pod jedno z szerokich łóżek. Wyjął z walizki nakręcany budzik i ustawił go na 2:30 w nocy. Miał przed sobą cztery godziny odpoczynku, co w zupełności wystarczyło. Z torby podróżnej wyjął pistolet automatyczny colt kaliber 45. Sprawdził magazynek, naładował go i wsadził pistolet za pasek. Z walizki wyjął Koran, zgasił wszystkie światła, pozostawiając jedynie zapaloną małą lampkę na stoliczku, po czym położył się w ubraniu na łóżku. Otworzył Koran i przeczytał jeden werset dla zmarłego spoczywającego pod łóżkiem. „Gdziekolwiek będziecie, Bóg poprowadzi was ku zmartwychwstaniu”. Następnie przeczytał jeszcze kilka zdań, zgasił światło i zamknął oczy. Wydawało mu się, że usłyszał jakiś hałas dochodzący spod łóżka, ale prawdopodobnie były to tylko gazy uwalniane przez martwe ciało. Przez chwilę myślał jeszcze o poprzedniej wizycie w Stanach i o tym, jak pozbawiono go możliwości zemszczenia się na ostatnim żyjącym pilocie biorącym udział w bombardowaniu Trypolisu. Tym razem ani Chip Wiggins, ani John Corey - człowiek, który uniemożliwił mu zemstę - nie uciekną przed swym losem. Inni też nie. Asad Khalil nie spał. Leżał na łóżku, jego ciało odpoczywało, a zmysły były rozbudzone jak u lwa - zwierzęcia, któremu zawdzięczał swój przydomek. Przypomniał sobie stare, arabskie przysłowie: „W dniu zwycięstwa nikt nie jest zmęczony”.

6 Zegar go nie obudził, nie spał - poinformował go tylko, że wybiła 2:30. Asad Khalil wyskoczył z łóżka, skorzystał z toalety, napił się wody i wyszedł z pokoju, upewniając się, że na klamce znajduje się wywieszka: nie przeszkadzać. Gdy ciało Mansura znajdzie sprzątaczka lub kolejny gość, on będzie już daleko poza Kalifornią. Wyszedł z hotelu, była zimna, ciemna noc, wsiadł do samochodu i odjechał z parkingu. Po drodze, wyciągnąwszy uprzednio pieniądze, wyrzucił portfel Mansura do ścieków, razem z kwiatem, który wcześniej położył na desce rozdzielczej. Ruch był niewielki, dlatego po dziesięciu minutach zbliżał się już do lotniska w Santa Barbara od strony północno-wschodniej. Ta część lotniska oddalona od głównego terminalu była zarezerwowana dla prywatnych samolotów, firm czarterowych i samolotów towarowych. Powiedziano mu, że musi uważać na samochód patrolujący lotnisko, który co jakiś czas objeżdża teren dookoła. Teraz jednak żaden pojazd nie przemieszczał się wzdłuż płotu okalanego drutem kolczastym. Wjechał przez otwartą bramę na długi i wąski parking, dookoła którego, na tyłach płyty postojowej dla samolotów, stały niskie budynki. Większość z nich nie była oświetlona, na jednym powieszono neon firmy czarterującej samoloty sterling - air charters. Tam później skieruje swoje kroki. Minął kilka następnych budynków, na parkingu stały trzy samochody. Nie było żywej duszy ani żaden samochód o tej porze nie poruszał się po terenie parkingu. Jak na razie informacje, które posiadał,

64/662

potwierdziły się. Al Kaida w Ameryce nie ponosiła odpowiedzialności za jego misję - tak oni sami twierdzili. Musiał jednak przyznać, że ułatwili mu zadanie. Asad Khalil „Lew” bez niczyjej pomocy zabił już wielu wrogów islamu w Europie i w Stanach i Al Kaida zaoferowała mu wsparcie w przeprowadzeniu jego prywatnej misji w zamian za wykonanie zadania w Nowym Jorku. Spełni obietnicę, ale najpierw zajmie się swoją osobistą zemstą. W odległości mniej więcej dwustu metrów od budynku, w którym mieściła się siedziba Sterling Air Charters, znajdował się podświetlony neon alpha air freight - firmy zajmującej się transportem lotniczym. Tu pracował Chip Wiggins. Khalil spostrzegł ciemnego forda explorera zaparkowanego przed biurem, dokładnie takiego, jakiego widział na zdjęciach, które pokazano mu w Trypolisie. Pan Wiggins - były porucznik Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych - zgodnie z przewidywaniami najwyraźniej był w pracy. Był piątek i według planu kolejny lot Wigginsa miał się odbyć w nocy z niedzieli na poniedziałek, ale faktycznie dziś w pracy będzie po raz ostatni. Khalil zaparkował forda taurusa naprzeciwko Alpha Air Freight, obok samochodu Wigginsa. Wyłączył światła i zgasił silnik, po czym wysiadł z samochodu i sprawdził tablice rejestracyjne explorera, upewniając się, że pojazd należy do Wigginsa. Otworzył bagażnik i wyjął z niego brezentowy worek, w którym znajdował się futerał z łomem i rzeźnicką piłą. Zarzucił futerał na ramię. Szybkim krokiem przeszedł przez parking w kierunku otwartej przestrzeni między biurem przewoźnika towarowego i sąsiednim budynkiem. Między budynkami znajdował się wysoki płot i brama prowadząca na płytę lotniska. Khalil otworzył bramę kartą, którą dostał od Farida Mansura - niech Bóg wynagrodzi go w raju, za jego poświęcenie - po czym wślizgnął się na strzeżony teren.

65/662

Miejsce, w którym teraz stał, było słabo oświetlone, więc Khalil poruszał się w cieniu, blisko ściany budynku należącego do firmy Alpha. Gdy doszedł do kontenera na odpady klęknął i uważnie się rozejrzał. Za rzędem budynków znajdowała się płyta postojowa dla samolotów, na której stało kilka małych i średnich maszyn. Na tyłach biura firmy Alpha znajdowały się dwa niewielkie dwusilnikowe samoloty, na ogonach których widniało logo firmowe. Wiedział, że były to dwa z trzech samolotów należących do Alphy i że zwykle wracały na płytę między północą a pierwszą w nocy. Tak jak i tej nocy. Trzecim, brakującym samolotem we flocie Alphy była biała, dwusilnikowa cessna pilotowana przez Wigginsa, który zwykle wracał ze swej trasy około trzeciej, czwartej nad ranem. Khalil popatrzył na podświetloną tarczę zegarka, była 2:58. Miał nadzieję, że pan Wiggins miło spędził czas i wkrótce wyląduje. Khalil ukucnął w cieniu wielkiego kontenera na odpadki i patrzył na lotnisko. Daleko majaczyły światła głównego terminalu i światełka rozstawione wzdłuż pasa startowego. O tej porze niewiele samolotów wznosiło się w powietrze, niewiele lądowało, widział jednak światła małej maszyny obniżającej lot nad najbliższym pasem startowym. Samolot wylądował i po chwili Khalil zobaczył dwa snopy białych świateł przecinające ciemność i oświetlające drogę do kołowania prowadzącą do płyty postojowej. Zastygł w nieruchomej pozycji, nasłuchując, czy w pobliżu nikt się nie kręci. Gdyby ktoś się na niego natknął, miał dwa wyjścia: łom lub pistolet. Ucieczka nie wchodziła w grę. Długo czekał na tę chwilę, Wiggins był ostatnim z ośmiu pilotów sterujących maszynami, które zbombardowały dzielnicę Al Azizija w Trypolisie, gdzie Khalil mieszkał i gdzie zginęła jego rodzina.

66/662

Dwusilnikowy samolot kołował, Khalil modlił się, aby to była ta maszyna, na którą czekał. Gdy samolot podjechał bliżej, widział już, że był biały i że na jego ogonie widniało logo firmy Alpha. Otworzył worek, w którym leżał futerał i wyjął z niego ciężki łom. Samolot wjechał na płytę postojową i zatrzymał się w odległości około dziesięciu metrów od Khalila. Po chwili światła maszyny zgasły, ucichły oba silniki, noc znowu była ciemna i cicha. Khalil patrzył i czekał. Usłyszał kilka zgrzytów i trzasków dochodzących z samolotu, po czym po lewej stronie kadłuba opadły schody. Po chwili w drzwiach pojawił się mężczyzna, który następnie zszedł po schodach. Płyta była słabo oświetlona, więc Khalil nie był pewien, czy z samolotu wysiadł Wiggins, był jednak pewien, że maszyna należała do niego, a na parkingu stał jego samochód. Godzina lądowania także się zgadzała. Asad Khalil nie przejąłby się, gdyby zabił nie tego człowieka, na którym mu zależało, ale wzbudziłoby to podejrzenia Wigginsa i władz. Na pewno by się domyślili, że Asad Khalil wrócił. Pilot niósł kliny pod koła przywiązane do lin. Po chwili odwrócił się, pochylił i jeden z nich położył za lewym kołem samolotu. Khalil chwycił worek z futerałem i ruszył do przodu tak szybko, że zaledwie w kilka sekund zdołał pokonać dziesięciometrową odległość do samolotu. Pilot był zajęty umieszczaniem następnego klina z przodu lewego koła, gdy nagle usłyszał jakiś dźwięk. Odwrócił się i znieruchomiał. Tuż przed nim stał Khalil, który natychmiast rozpoznał twarz Chipa Wigginsa, gdyż wcześniej widział ją na fotografiach.

67/662

Wiggins wpatrywał się w mężczyznę. -Kim pan...? Khalil upuścił brezentowy worek i teraz w obu dłoniach trzymał łom. Wziął duży zamach i uderzył Wigginsa w lewe ramię, miażdżąc obojczyk. Wiggins krzyknął przeraźliwie z bólu, zachwiał się i upadł na ziemię. Khalil zamachnął się ponownie, tym razem roztrzaskując rzepkę kolana i miażdżąc lewą kość piszczelową. Ostatni cios złamał prawy obojczyk. Potworne jęki Wigginsa cichły, mężczyzna tracił przytomność. Khalil rozejrzał się, po czym wrzucił łom i worek z piłą do kabiny. Klęknął przy swej ofierze i ciągnąc za kołnierz koszuli pilota, podniósł go do pozycji siedzącej. Następnie przerzucił półprzytomnego mężczyznę przez ramię, wyprostował się i wszedł po schodach do samolotu, zamykając za sobą drzwi. W kabinie towarowej było ciemno, sufit znajdował się bardzo nisko, więc Khalil poruszał się przygarbiony ku tyłowi samolotu, gdzie posadził Wigginsa, opierając go plecami o ścianę. Wyjął rzeźnicką piłę i klęknął między nogami pilota. Wyjął z kieszeni ampułkę z amoniakiem, ułamał koniuszek i podstawił pod nos ofiary. Mężczyzna nagle poruszył głową, Khalil uderzył go w oba policzki. Wiggins zajęczał i otworzył oczy. Khalil zbliżył twarz do swojej ofiary.

68/662

- To ja, panie Wiggins. Asad Khalil, człowiek, na którego czekał pan od trzech lat. Wiggins otworzył szeroko oczy i w milczeniu wpatrywał się w Khalila. Libijczyk zbliżył usta do ucha Wigginsa. - Ty lub któryś z twoich kolegów zabiliście moją matkę, braci i siostry. Wiesz, po co tu jestem - wyszeptał. Cofnął się nieco i patrzył teraz na swoją ofiarę. Wiggins wpatrywał się nieruchomo w przestrzeń, po jego policzkach płynęły łzy. - Widzę, że żałujesz tego, co zrobiłeś - rzekł Khalil. - A może po prostu płaczesz z bólu. Na pewno nigdy nie bolała cię dusza. Ja doświadczam tego od czasów, gdy byłem chłopcem. Oczywiście nigdy też nie doświadczyłeś bólu fizycznego, jaki się odczuwa, leżąc bez ducha pod ruinami swego domu. Wiggins poruszył ustami, ale dało się słyszeć jedynie cichy jęk, który następnie przerodził się w skowyt. Khalil widział, że mężczyzna za chwilę ponownie zemdleje, więc mocno go uderzył. - Słuchaj, co do ciebie mówię! - krzyknął - Raz już przede mną uciekłeś, ale tym razem zaplanowałem dla ciebie bardzo nieprzyjemną śmierć i zależy mi na tym, żebyś był przytomny. Wiggins zamknął oczy, jego usta drżały. Khalil sięgnął po worek i wyciągnął z niego piłę. Trzymał ją teraz tuż przed oczami ofiary, którą ponownie spoliczkował.

69/662

Pilot otworzył oczy i wpatrywał się w piłę, nie rozumiejąc, o co chodzi. W końcu jednak dotarło do niego to, co się miało wydarzyć za chwilę. Otworzył szeroko oczy i usta. - Nie...! - zdążył wyksztusić. Khalil wepchnął w otwarte usta mężczyzny chusteczkę. - To nie są omamy, widzisz piłę rzeźnicką - powiedział. - Jesteś zwierzęciem, a ja twoim rzeźnikiem. Wiggins próbował się bronić, ale nie mógł poruszać ani nogami, ani rękami. Zaczął kręcić głową, ale Khalil chwycił go za włosy, po czym przyłożył zęby piły do lewej strony szyi. Następnie przeciągnął piłę po skórze pilota, który wydał z siebie krzyk stłumiony przez chusteczkę. Ofiara nadal jęczała, a Khalil powoli, cierpliwie wrzynał się ostrymi zębami piły w ciało i mięśnie. Krew zaczęła tryskać z otwartej rany, plamiąc białą koszulę Wigginsa. Na podłodze samolotu utworzyła się spora kałuża. Pilot powoli przestawał wyrywać się swemu oprawcy, jego jęki cichły, ale Khalil wiedział, że ciągle jeszcze odczuwał potworny ból i ogromne przerażenie, w końcu przecież odcinano mu głowę. Khalil trzymał ostrze piły z tyłu szyi mężczyzny. Nie chciał przeciąć tętnicy ani żyły szyjnej, co spowodowałoby natychmiastową śmierć Wigginsa, a tego przecież chciał uniknąć. Teraz czuł, jak zęby piły skrobały po kręgach szyjnych mężczyzny. Niestety, nie mógł już ciąć głębiej, ani w innym miejscu, bo kolejne nacięcia byłyby śmiertelne. Robił to już drugi raz, kiedyś w Afganistanie pewien talibski bojownik uczył go, jak wykonać dekapitację. Wówczas ofiarą był pracownik jakiejś zachodniej organizacji pomocowej, a narzędziem, którego używał, duży afgański nóż, z którym, niestety, sobie nie radził, szczególnie

70/662

gdy doszło do przecinania kręgów szyjnych. Tym razem było znacznie łatwiej, a co za tym idzie przyjemniej - Wiggins z pewnością nie miał takich odczuć. Khalil podniósł głowę pilota, chwytając go za włosy, spojrzał na jego oblicze. Jego twarz była biała jak kreda, a w ciągle jeszcze otwartych oczach nie było już życia. Wiedział, że nie wyciągnie z tego więcej przyjemności, więc zaczął szybko piłować. Najpierw przeciął lewą tętnicę i żyłę szyjną, z których na ręce i ramiona Khalila trysnęła fontanna krwi. Następnie przepiłował tchawicę, prawą tętnicę i żyłę. Teraz ciało ofiary było połączone z głową jedynie dzięki kręgom. Co dziwne, serce Wigginsa nadal pompowało krew. W końcu jednak przestało. Khalil podniósł głowę ofiary za włosy, przepiłował kręgi szyjne i odłączył głowę od ciała. Na włosach, które trzymał w garści, bujała się głowa. Khalil wpatrywał się w twarz ofiary. - Trafił pan do piekła, panie Wiggins, podczas gdy moja rodzina raduje się w raju - powiedział. Khalil odrzucił piłę, wstał i ostrożnie umieścił głowę pilota na jego kolanach. Następnie chwycił łom i wsunął go do połowy w otwór szyjny. Po tych czynnościach wyszedł z samolotu i popchnął do góry schody. Drzwi maszyny zamknęły się. Kilka minut zajęło mu dokończenie zadania Wigginsa. Podłożył dwa pozostałe kliny pod koła samolotu, tak by nic nie wzbudzało podejrzeń.

71/662

Jeśli informacje, które posiadał, były zgodne z prawdą, samolot będzie tu stał aż do niedzielnego wieczoru, kiedy to pan Chip Wiggins, samotnie mieszkający kawaler, powinien zgłosić się zgodnie z rozkładem w celu odbycia zaplanowanego lotu. Pan Wiggins spóźni się - albo raczej będzie za wcześnie, biorąc pod uwagę fakt, że w ogóle nie opuści samolotu -a gdy jego ciało znajdą i zanim ktokolwiek zorientuje się, że w ogóle wrócił do Ameryki, on - Asad Khalil - będzie już na drugim końcu kontynentu, uprzednio skreśliwszy jeszcze parę nazwisk z listy. Szybkim krokiem przeszedł przez płytę, przekroczył bramę i po kilku minutach jechał już w kierunku wyjazdu z lotniska. Wrócił do hotelu Best Western, gdzie zdjął zakrwawione ubrania i wrzucił je pod łóżko, tam gdzie leżały zwłoki Farida Mansura. Wziął prysznic, włożył sportową marynarkę, spodnie i koszulę, po czym przez kilka godzin czytał Koran. O szóstej na ranem padł na ziemię i pokłonił się w kierunku Mekki, na wschód i zaczął recytować Fajr - modlitwę wypowiadaną o brzasku, upamiętniającą Allaha. Następnie wziął bagaże, opuścił pokój i wyszedł z hotelu tylnym wyjściem. Włożył walizkę i worek wojskowy do bagażnika, torbę podróżną położył na siedzeniu pasażera i w ciągu dziesięciu minut był z powrotem na lotnisku. O tej porze krzątało się tu parę osób, Khalil zaparkował samochód przy budynku, gdzie mieściło się biuro Sterling Air Charters. Zabrał bagaże, zamknął samochód i wszedł do środka. Młody mężczyzna popatrzył na niego zza biurka. - W czym mogę panu pomóc? - Nazywam się Demetrios, rezerwowałem lot samolotem czarterowym do Nowego Jorku - odparł Khalil.

72/662

Młodzieniec wstał z krzesła. - Tak, oczywiście. Rachunek jest już gotowy, piloci czekają, samolot też został przygotowany. Może pan lecieć, jak tylko będzie pan gotów. - Jestem gotów - odparł Khalil.

CZĘŚĆ III

Za miastem

7 Spadochroniarstwo. W życiu robiłem już wiele głupich rzeczy, byłoby mi trudno uszeregować je pod względem głupoty. Jednego jestem pewien: numer jeden na tej liście - spadochroniarstwo. Co ja sobie myślałem? I nawet nie mogę za to obwiniać własnego fiuta. Ale mogę obwiniać moją wspaniałą żonę Kate. Gdy trzy lata temu braliśmy ślub, nie wiedziałem, że kiedyś uprawiała skoki ze spadochronem. Gdy sześć miesięcy temu powiedziała mi o tym, wydawało mi się, że usłyszałem, że „uprawiała seks za pieniądze”, co byłbym w stanie wybaczyć. Nie mogłem za to wybaczyć tego, że za jej namową zgodziłem się zająć tym, tak zwanym sportem. No, więc jesteśmy - państwo Corey - na lotnisku w hrabstwie Sullivan, które znajduje się w samym środku czegoś nieokreślonego koło Nowego Jorku, daleko od Manhattanu. Jeśli ktoś lubi przyrodę, to na pewno spodobałyby mu się góry Catskill. Była piękna, ciepła, majowa niedziela, niebo było błękitne i przejrzyste. Co najważniejsze, biorąc pod uwagę najbliższe kilka godzin, prawie w ogóle nie było wiatru, idealny dzień na skoki z samolotu. Czy może być lepiej? Kate wyglądała ładnie w swoim srebrnym kombinezonie. - Jestem podekscytowana - powiedziała. - Wspaniale. Wracajmy do motelu.

75/662

- Pierwszy raz będę skakać z samolotu Douglas DC-7B - rzekła. - Ja też - wyznałem. - To będzie fantastyczna pozycja w naszych książkach skoków. - Tak, fantastyczna... - To ostatnia taka maszyna na chodzie. - Wcale mnie to nie dziwi. Spojrzałem na wielki, czterosilnikowy samolot śmigłowy zajmujący prawie całą powierzchnię płyty asfaltowej. Najwyraźniej nigdy go nie pomalowano, nie licząc pomarańczowej błyskawicy przebiegającej od dziobu do ogona. Aluminiowy kadłub przybrał szaroniebieską barwę, przypominał nieco stary zaparzacz do kawy. Ażeby jeszcze przybliżyć wizję zaparzacza, dodam, że wszystkie okna tej niegdyś luksusowej maszyny były zasłonięte aluminiowymi płachtami, oczywiście poza szybami w kokpicie, który można by chyba porównać do małego, szklanego perkolatora... cóż, samolot wyglądał jak kupa złomu. - Czy to coś jest stare? - zapytałem żonę. - Myślę, że starsze od ciebie. Kawał historii - dodała. - Zupełnie jak u ciebie. Kate jest młodsza ode mnie o piętnaście lat. Kiedy człowiek żeni się z tak młodą kobietą, różnica wieku czasem daje się we znaki, na przykład teraz. - Pewnie jeszcze pamiętasz te samoloty - powiedziała.

76/662

Szczerze mówiąc, jak przez mgłę pamiętałem, że gdy wraz z rodzicami odprowadzaliśmy różnych ludzi na lotnisko Idlewild, dziś lotnisko im. Johna F. Kennedy’ego, widziałem takie maszyny. W tamtych czasach, jeszcze przed epoką terroryzmu, były tam specjalne tarasy widokowe, na których można było stać i machać do pasażerów. To było bardzo emocjonujące. - Eisenhower był wtedy prezydentem - wspominałem głośno. -Kto? Gdy trzy lata temu poznałem Kate, nie miała skłonności do sarkazmu i nie omieszkała mi powiedzieć, że jest to jedna z kilkunastu wad, które ode mnie przejęła. Jasne, obwiniaj męża. Poza tym, gdy ją poznałem, nie przeklinała i stroniła od alkoholu, na szczęście pod moją opieką, zmieniła się na „lepsze”. Musiałem jej przysiąc, że ograniczę alkohol i wulgaryzmy, co oczywiście zrobiłem. Niestety, przez to stałem się mniej bystry i prawie przestałem się odzywać. Kathrine Mayfield urodziła się w jakimś turystycznie nieciekawym, mało rozwiniętym regionie w środkowo-zachodniej części Stanów, jej ojciec był agentem FBI. Pani Corey nadal używa swojego panieńskiego nazwiska w pracy lub gdy udaje, że mnie nie zna. Jak już wspomniałem, Kate pracuje tam gdzie ja: w Antyterrorystycznej Grupie Zadaniowej, jest moją partnerką zarówno w pracy, jak i w życiu. Zawodowo różnimy się tym, że ona jest agentem FBI, jak jej ojciec, i prawnikiem, jak jej matka, a ja jestem gliną. A raczej, jak już wspominałem, byłym gliną. Musiałem odejść z powodu inwalidztwa, choć właściwie mój uszczerbek na zdrowiu wcale nie utrudnia mi życia i w dodatku dzięki niemu co miesiąc dostaję przyzwoity czek. Przy okazji warto wspomnieć, że moje inwalidztwo jest wynikiem trzech zbłąkanych kul, które cztery lata temu trafiły mnie na Zachodniej 102. W

77/662

zasadzie czuję się dobrze, poza tymi chwilami, gdy za dużo piję i szkocka tryska mi uszami. - Powinni nam płacić za skoki, jak w wojsku. - Kate przerwała moje rozważania. - Napisz pismo w tej sprawie. - Takie umiejętności się przydają. - Do czego? Zignorowała moje pytanie i skierowała swą uwagę na sześćdziesięciu skoczków, którzy szwędali się w swoich głupawych, kolorowych kombinezonach, idiotycznie przybijając piątki lub wzajemnie sprawdzając sobie uprzęże i pokrowce na spadochrony. Nikomu, absolutnie nikomu nie pozwalam dotykać mojego sprzętu, nawet mojej żonie. Powierzyłem jej swoje życie i ona powierzyła mi swoje, ale nigdy nie wiadomo, kiedy twoja pani będzie miała zły dzień. - Chodzi mi o to, że jeśli posiadasz pewne dodatkowe, nietypowe umiejętności, na przykład skaczesz ze spadochronem albo wspinasz się po górach, to dzięki temu masz większą pewność siebie, co przydaje się w pracy, nawet jeśli nie wykorzystujesz tych zdolności bezpośrednio w czasie służby - odpowiedziała Kate z pewnym opóźnieniem. A mnie chodziło o to, że ludzie w FBI powinni zdobyć podstawowe umiejętności, takie jak na przykład umiejętność korzystania z metra albo śledzenia podejrzanego w taki sposób, by nie wpaść pod koła taksówki. Ale nie powiedziałem tego na głos. Założeniem naszej jednostki było stworzenie zespołu składającego się z agentów federalnych - z których wszyscy wyglądali tak, jakby przyjechali z Iowa, jak na przykład Lisa Sims i byli przekonani, że

78/662

„transport masowy” oznaczał przewóz mięsa do masami - i policjantów z nowojorskiej policji, znających dobrze miasto i często pracujących w terenie. I faktycznie, w jakiś dziwny sposób to założenie się sprawdza. Wyczuwa się jednak napięcie, dochodzi do nieporozumień między kobietami a mężczyznami z tych dwóch jakże różnych światów, czego odzwierciedleniem jest moje małżeństwo. I moja postawa. Wracając do tematu, gdy Kate obserwowała kolegów spadochroniarzy, spojrzałem na pilota stojącego pod skrzydłem DC-7B. Przyglądał się jednemu z silników. Nie lubię, gdy to robią. - Ten pilot jest chyba starszy od samolotu - zauważyłem. - Na co, do diabła, tak patrzy? Kate zerknęła na samolot. - John, czy ty czasem nie zaczynasz się...? - zapytała. - Nie kwestionuj proszę mojej męskości. Właśnie w ten sposób namówiła mnie na lekcje spadochroniarstwa. - Zaraz wracam - powiedziałem. Podszedłem do pilota, który miał krótko przystrzyżoną brodę w kolorze swojego aluminiowego samolotu. Z bliska wyglądał jeszcze starzej. Na głowie miał czapkę z logo drużyny bejsbolowej Jankesów, pod którą prawdopodobnie ukrywał łysinę, dżinsy i T-shirt z nadrukiem „Beam me up, Scotty” *. Zabawne. *„Zabierz mnie stąd, Scotty” - popularne w kulturze amerykańskiej zdanie pochodzące z kultowych filmów i seriali, np. „Star Trek”, oznaczające prośbę o teleportację (przyp. tłum.).

79/662

Odwrócił wzrok od zewnętrznego silnika.

potencjalnie

problematycznego

prawego,

- Co tam? - Jak tam pańskie serce? - Że co? - Trzeba wymienić jakieś części? - Nie, tylko tak patrzę. Przedstawił się jako Ralph. - Pan dziś skacze? - zapytał. Jak na to wpadłeś, Ralphie? Czyżby zdradził mnie mój niebieskoczarny kombinezon? A może plecak ze spadochronem albo kask, który trzymam w ręku. - Tego chcę się dowiedzieć od pana - odparłem. Zrozumiał do czego zmierzam i uśmiechnął się. - Niech pana nie zwiedzie wygląd tego starego ptaka. Nie byłem pewien czy mówi o samolocie, czy o sobie. - Z silników wycieka olej. - Wskazałem na kałuże tworzące się na asfalcie. - No tak. Olej - przytaknął Ralph. - W tych starych samolotach ze śmigłami olej pływa wszędzie - poinformował mnie. - Gdy trzeba go uzupełnić po prostu pompujemy olej z ogromnych kontenerów. Problem pojawia się, gdy nigdzie nie widać oleju.

80/662

- Czy pan to wymyśla na poczekaniu? - Hej, wy macie przynajmniej spadochrony. Ja nie. Jedyne, o co powinniście się martwić, to czy wzbijecie się w powietrze. Ja jeszcze muszę to cholerstwo posadzić na ziemi. - Racja. - To był kiedyś luksusowy samolot amerykańskich linii lotniczych. - Ciężko w to uwierzyć. - Kupiłem go za grosze i przerobiłem na samolot towarowy. - Mądre posunięcie. - Pierwszy raz będę leciał ze spadochroniarzami. - Zatem powodzenia! - Może i ważycie mniej, ale towary, które przewożę przynajmniej nie zadają pytań. - I nie wyładowują się same na wysokości czterech tysięcy metrów. Zaśmiał się. Do Ralpha spokojnym krokiem podszedł mężczyzna jeszcze starszy od niego, przez chwilę rozmawiali o czymś, czego nie rozumiałem, ale nie brzmiało to dobrze. Po chwili starszy pan się oddalił. - To Cliff. Mój inżynier - rzekł Ralph. A myślałem, że twój dziadek.

81/662

- W tej maszynie nie ma komputerów, dlatego żeby poderwać tego starego ptaka, potrzebna jest trzyosobowa załoga - poinformował mnie Ralph. - Jeden siedzi za sterem, a dwóch macha skrzydłami zażartował. Uśmiechnąłem się uprzejmie. - Cliff dba o przepustnice silnika, regulator składu mieszanki i takie tam. To wymierający gatunek. Miałem nadzieję, że nie umrze po starcie. Zanim zdążyłem zapytać, czy panowie Ralph i Cliff wymienili baterie w swoich rozrusznikach, podeszła do nas dziewczyna w dżinsach i bluzie. Dałbym jej może z dwanaście lat. - Zrobiliśmy z Cliffem obchód. Wygląda na to, że wszystko jest w porządku. - Świetnie - odparł Ralph. - W takim razie możesz startować. Co? - To jest Candy. Będzie dziś moim drugim pilotem. - Ralph przypomniał sobie o dobrych manierach. Chyba się przesłyszałem, więc zignorowałem jego słowa i wróciłem do Kate, która prowadziła rozmowę z facetem z naszego tak zwanego aeroklubu, dupkiem o imieniu Craig, który desperacko pragnął przelecieć moją żonę. Gdy podszedłem bliżej, głupkowaty uśmieszek zniknął z jego twarzy.

82/662

-Właśnie omawialiśmy rozkład skoków na następne tygodnie - powiedziała Kate. -1 stąd ten uśmiech na jego twarzy? - Zapadła cisza. - Kate właśnie mi mówiła, że masz pewne obawy co do samolotu. odezwał się Craig, przerywając milczenie. - Mam, ale zawsze mogę zmniejszyć jego ciężar, odsyłając cię do szpitala. Craig zastanowił się nad swoją sytuacją, odwrócił się i odszedł. - To było zupełnie niepotrzebne - powiedziała pani Corey. - Dlaczego powiedziałaś mu, że mam pewne obawy co do samolotu? - Ja..., zapytał mnie o czym rozmawiasz z pilotem i ... - wzruszyła ramionami - przepraszam. Byłem naprawdę wkurzony - Porozmawiamy o tym po skoku - powiedziałem. Nie zareagowała. - Wszyscy się zbierają, zaraz wchodzimy na pokład - powiedziała. Zobaczyłem naszą grupę tłoczącą się przed samolotem. W porównaniu z doświadczonymi spadochroniarzami, wyglądali jak banda podnieconych idiotów. Ci pierwsi szli w skupieniu, pewnym krokiem w stronę maszyny. Doświadczeni spadochroniarze mają misję, skoczkowie

83/662

przyjeżdżają tu dla zabawy. Nie bawiłem się dobrze. Widocznie miałem misję. Miałem przy sobie mojego glocka kaliber dziewięć milimetrów, schowałem go w kieszeni zapinanej na zamek błyskawiczny, Kate miała glocka kaliber czterdzieści. Kiedyś może ktoś będzie w stanie wytłumaczyć mi, dlaczego gliniarze i agenci FBI noszą broń tej samej marki, ale różnego kalibru. A co będzie, jeśli w trakcie strzelaniny zabraknie mi amunicji? -Kate, pożyczysz mi trochę nabojów? - Przykro mi, John, ale moje naboje są większe od twoich. Ale jak chcesz, mam gumę do żucia? Tak naprawdę, w trakcie skoków nie potrzebne były nam pistolety, ale zgodnie z przepisami nie mogliśmy zostawić broni w motelu ani nawet w bagażniku. Jeśli zgubisz broń albo ci ją ukradną, twoja kariera jest zagrożona. Dlatego gnaty mieliśmy przy sobie. Hej, przecież w strefie zrzutu mogą być niedźwiedzie. Gdy szliśmy do samolotu, Kate złapała mnie za rękę. - Skoczymy tylko raz, a pozostałe dwa skoki sobie odpuśćmy - powiedziała. - Zapłaciliśmy za trzy, więc skoczymy trzy razy. - Może lepiej zdecydujemy po wylądowaniu. Wolałabym chyba pochodzić po sklepach i poszukać antyków - zasugerowała. - Wolałbym wyskoczyć z samolotu, niż szukać antyków. Uśmiechnęła się, ściskając moją dłoń. Wiedziała, że byłem zły. Czasami z takich sytuacji próbowałem wyciągnąć dla siebie jak najwięcej i

84/662

żądałem, by zrobiła mi laskę. A czasami, tak jak teraz, po prostu odpuszczałem. - Zobaczymy - powiedziałem. Pracownik aeroklubu stał na płycie i dzielił ludzi na grupy. Jeśli dobrze zrozumiałem, formowano dwa duże zespoły, których członkowie wyskoczą z samolotu w tej samej chwili i podejmą próbę utworzenia figury w powietrzu. Chodziło o pobicie jakiegoś rekordu. Coś w stylu: Największe na Swiecie Koło Latających Dupków. Kate miała na tyle duże doświadczenie, że mogła być w obu grupach, ale tego samego nie można było powiedzieć o mnie, więc dziś będziemy skakać w tandemie, razem ze skoczkami indywidualnymi i kilkoma mniejszymi, dwu-, trzyosobowymi grupami. Jeśli chodzi o moje techniczne umiejętności, to są one takie, że do skoków indywidualnych nie potrzebowałem już instruktora, ale dziś, podczas swobodnego lotu, będziemy ćwiczyć akrobacje. Być może kiedyś przyjmą mnie do swojej ogromnej, wieloosobowej formacji, przypominającej latającą trzepaczkę do jajek. Lubiłem akrobacje indywidualne, bo nie wiązało się to z wysiłkiem i skupieniem, na jakie trzeba się zdobyć, żeby potrzymać się z obcymi ludźmi za ręce. Opór powietrza, który się czuje, lecąc z prędkością stu sześćdziesięciu kilometrów na godzinę, pozwala ustawić ciało i ręce tak, by w zależności od potrzeb zwolnić lub przyspieszyć, można nawet wykonywać beczki i salta. To bardziej przypomina latanie niż spadanie. Prawdę mówiąc, w chmurach jeszcze bardziej niż na ziemi czułem się jak Superman. Facet z aeroklubu stał teraz na samojezdnych schodach, po których można było wejść na tylną rampę załadunkową. Trzymał listę osób, z

85/662

której po kolei wykreślał nazwiska skoczków, wchodzących do samolotu. Kate i ja szliśmy w jego stronę. - Lecimy w klasie business? - zapytałem. - Tak, aż do chwili, gdy wyskoczymy z samolotu. Podeszliśmy do faceta wykreślającego nazwiska. - Państwo Corey. - Zerknął na listę. - Dobrze, odhaczam was. Etap trzeci, skoki w tandemie. Można już wchodzić na pokład. Idźcie do przodu. Rząd drugi. - Przewidziano lunch? Facet od listy spojrzał na mnie, ale nie odpowiedział na pytanie. - Życzę panu przyjemnej i bezpiecznej podróży, panie Corey - rzekł. A o bezpiecznym lądowaniu ani słowa? Po dostawionych, metalowych schodach wszedłem za Kate do ogromnej, ciemnej kabiny Gdy podróżuję samolotem pasażerskim lubię, gdy na pokładzie znajdują się zakonnice i księża. Ale spadochroniarze też mogą być. Mimo to nagle dopadło mnie dziwne uczucie niepokoju. Pracuję w organach ścigania od ponad dwudziestu lat i choć pewnie zabrzmi to banalnie, ale rozwinął się u mnie szósty zmysł, dzięki któremu wyczuwam nadciągające kłopoty. Właśnie teraz się odezwał.

8 Kate zmierzała w stronę dziobu. Jak już wspominałem, okna zostały zakryte aluminiowymi płachtami, więc w środku było ciemniej, niż się spodziewałem. Wzdłuż ścian zamontowano kilka lampek dających przyćmione światło. Dzięki nim było widać, że wnętrze samolotu zostało rozebrane na części i kompletnie przerobione, tak by zamienić samolot pasażerski na towarowy. Wyglądało na to, że będziemy podróżować na podłodze jak paczki. Promienie słońca wpadały do środka przez okno kokpitu i przez otwarte wejście z tyłu samolotu. Zauważyłem, że kokpit nie był odgrodzony od części towarowej, przejście w przegrodzie było otwarte. Brakowało drzwi uniemożliwiających porwanie samolotu. Zresztą po co niby miałyby być? Gdyby samolot został uprowadzony, wszyscy moglibyśmy przecież z niego wyskoczyć. Do podłogi przymocowano metalowe uchwyty, które pewnie wykorzystuje się do przywiązywania palet z ładunkiem. Teraz były do nich przymocowane nylonowe taśmy, których się trzymaliśmy. Szerokość kabiny wynosiła trzy metry, w latach pięćdziesiątych takie samoloty były uznawane za bardzo szerokie. Czterej skoczkowie byli już na pokładzie, siedzieli w rzędzie, przodem do nas, na całej szerokości kabiny. Na ścianach przyklejono numery rzędów, więc z łatwością odnaleźliśmy cyfrę 2, która zgodnie z logiką była tuż za numerem 1. - Chcesz siedzieć przy ścianie czy przy przejściu? - zapytała Kate.

87/662

- Przy przejściu. Siadaj przy oknie - dodałem. Usiadła przy ścianie, po lewej stronie kabiny, ja usadowiłem się obok niej i złapałem nylonowy uchwyt. - Proszę zapiąć pasy - powiedziałem. - Skończ już z tymi głupimi uwagami. - Przed startem prosimy ustawić fotele w pozycji pionowej. Tuż po nas, na pokład weszło dwoje ludzi - facet i dziewczyna - którzy usiedli w naszym rzędzie, po prawej stronie, reszta kabiny powoli się zapełniała. Rozejrzałem się dookoła. Wejście było bardzo szerokie, co zauważyłem, gdy przez nie przechodziliśmy, teraz jednak zobaczyłem, że nie było drzwi. Powiedziałem o tym Kate, która wyjaśniła mi, że trzeba było usunąć wielką klapę, żeby można było skakać z samolotu, operowanie nią w trakcie lotu nie byłoby możliwe - był to luk towarowy otwierający się na zewnątrz - a mniejsze drzwi na zawiasach, znajdujące się tuż obok wejścia, były tak wąskie, że mieściła się w nich najwyżej jedna osoba. - Skoczkowie od akrobacji zespołowych potrzebują miejsca, żeby wyskoczyć jednocześnie - dodała. Przemyślałem te informacje. - Bez drzwi będzie tu zimno i głośno - powiedziałem. - Bardzo głośno. Nie będę cię słyszeć - dodała radośnie. - To usiądź bliżej. Jak się nazywa ten Włoch? - zapytałem.

88/662

-Jaki Włoch? -Ten, którego imię zawsze krzyczy się przed skokiem. -John, o czym ty...? - No przecież wiesz... A! „Geronimo!” Kilka głów odwróciło się w naszą stronę, Kate przytuliła się do ściany i teraz patrzyła w miejsce, w którym kiedyś było okno. Skoczkowie wchodzili na pokład. Mój sprzęt ważył prawie szesnaście kilogramów, więc zaczynały mnie boleć plecy, a mój tyłek - same mięśnie, zero tłuszczu - zaczął już odczuwać twardość podłogi. Do dupy. To jak z jazdą na nartach. Długa podróż na jakieś odludzie, mnóstwo drogiego sprzętu, człowiek jest otoczony półgłówkami, którym się wydaje, że świetnie się bawią, czekając w nieskończoność na wyciąg, potem kilka minut adrenaliny - albo strachu - i koniec. Trochę jak sex. Moja pierwsza żona Robin, która także była prawnikiem (tak dla odmiany lubię czasem przelecieć prawniczkę) jeździła na nartach. Nasze małżeństwo trwało krótko, więc moje doświadczenie z tym sportem skończyło się na trasach dla początkujących, potem wesoło wyślizgnęła się z mojego życia. Teraz jestem cholernym skoczkiem. Przecież w pracy ciągle stykam się z niebezpieczeństwem, czy to na pewno jest dobry sposób by się zrelaksować? - John? - Tak kochanie? - Jeden skok, a potem wracamy do domu.

89/662

- Najdroższa, chcę wykorzystać trzy dzisiejsze skoki z DC-7B. - Gdy wylądujemy, udam, że skręciłam nogę w kostce i zaprowadzisz mnie razem z ratownikiem medycznym do samochodu. Dopadły mnie niewielkie wyrzuty sumienia. - Nie, nie. Naprawdę mi się tu podoba. Już będę grzeczny. Przecież możemy się dobrze bawić. - Przez ciebie było mi wstyd przed Craigiem. - Kim jest Craig? A, ten koleś, który chce cię przelecieć? Przeproszę go wieczorem, w barze. Dopadnę go w męskiej ubikacji. To moja specjalność. - Dobrze? Słuchaj, naprawdę nie mogę się doczekać tej spadochronowej imprezy. To bardzo fajna ekipa skoczków. Przyjrzała mi się, szukając oznak nieszczerości. Craig szedł w naszym kierunku w towarzystwie innych skoczków. Chyba był kierownikiem tego aeroklubu, miał więc wiele poważnych obowiązków. Musiał się upewnić, że wszyscy są zadowoleni, że siedzą na swoich miejscach i nie zapomnieli zabrać spadochronów. Chciałem przeprosić Craiga i Kate za moją niepotrzebną uwagę. - Hej, Craig! - krzyknąłem. - No dalej, poderwijmy tę ptaszynę! Stary, będzie się dziś super skakało! Craig uśmiechnął się półgębkiem, idąc w stronę kokpitu.

90/662

Spojrzałem na Kate, miała zamknięte oczy. Do mojego prywatnego dziennika w głowie wprowadziłem notatkę: Zlecić obserwację Craiga. Potencjalny terrorysta. Do kabiny wszedł facet z listą, zaczął czytać nazwiska i dzielić nas na grupy. Zaraz, a co z poczuciem odpowiedzialności za siebie? Do diabła, jeśli nie wiesz, do jakiej grupy należysz i z kim powinieneś siedzieć, to może w ogóle nie powinno cię tu być. W każdym razie facet z listą dotarł do pierwszych rzędów i ponownie sprawdził nasze imiona i miejsca. Z kokpitu wyszedł Craig. -1 jak tam, Joe? - zapytał faceta z listą. - Dwie osoby się nie stawiły, a jedna zapisała się w ostatniej chwili, mamy więc sześćdziesięciu trzech skoczków - odparł Joe. - Dobra - powiedział Craig - kilku pewnie stracimy, będzie ich mniej przy drugim skoku. Co? - Pilot jest gotowy, czeka tylko na nas - kontynuował Craig. Zauważyłem, że Joe nie miał na sobie kombinezonu ani spadochronu, z czego wywnioskowałem, że prawdopodobnie będzie czekał na ziemi, trzymając listę skoczków, w razie gdyby coś się stało. Wyobraziłem sobie, jak skreśla z niej sześćdziesiąt trzy nazwiska, po tym jak samolot rozbił się o ziemię. To byłby pech dla tej osoby, która zapisała się w ostatniej chwili. Tymczasem pojawił się spóźnialski.

91/662

- Utknąłem w korku - powiedział zdyszany mężczyzna. - Spóźniłem się? Przeznaczenie. Joe wysiadł z samolotu, Craig szedł w kierunku swojego miejsca między skoczkami od akrobacji zespołowych, gdy nagle odwrócił się w moją stronę. - Będziesz skakał dziś trzy razy, John? - Po to tu jestem, Craig! - odparłem z entuzjazmem. - Stawiam ci piwo wieczorem - dodałem. Craig zerknął na Kate, po czym odwrócił się i usiadł na swoim miejscu, niedaleko wejścia. Nie miał kasku, więc zauważyłem łysy placek z tyłu głowy. Na tym etapie tylko kilka osób miało kaski na głowach. Tak jak jeden facet, który zamiast gogli, które nosi większość skoczków, miał przyciemnianą osłonę doczepioną do kasku. Jestem gliniarzem, więc motocyklowe kaski z przyciemnianą osłoną na twarz i maski narciarskie od razu przykuwają moją uwagę. Mój tryb policjanta nie był jednak w pełni włączony, więc uciąłem dalsze rozważania. W kabinie panował gwar rozmów, od czasu do czasu przerywany wybuchami śmiechu. Zauważyłem, że Craig zagadywał bardzo ładną kobietę, która siedziała obok niego. Ta Świnia pewnie tak wszystko zorganizuje, że przez cały czas spędzony w powietrzu będzie ją trzymał za rękę. Przez większość dorosłego życia byłem kawalerem i naprawdę mi tego nie brakuje - no może czasem, może trochę - ale nie zazdrościłem Craigo-wi, który na pewno czuł się samotny i pewnie nawet w domu publicznym, z garścią pełną kasy nie udawało mu się zaliczyć. Dzięki Kate moje życie było... bardziej...bardzo... niezwykle... całkowicie...

92/662

-John? - Tak, najsłodsza? -Kocham cię. - Ja ciebie też. Ścisnąłem mocniej jej dłoń. Kate była panną, gdy się poznaliśmy, nie mogła więc wiedzieć, czy mężowie zachowują się tak jak ja. To było dobre dla naszego małżeństwa. Byłem wystarczająco blisko kokpitu, żeby słyszeć Cindy. - Ralph, mogę stąd startować? Usłyszałem, jak włączono jeden z silników, potem następny i dwa kolejne. Wyobraziłem sobie rozmowę Cindy i Ralpha. - No, czyli teraz te wszystkie śmigła tak się kręcą i kręcą, tak? - Bardzo dobrze, moja droga - odpowiada Ralph. - Teraz musimy podjechać na pas startowy. Kochanie, zdejmij stopy z pedału hamulca. Rzeczywiście, samolot ruszył. Ogłuszył mnie huk silników. Maszyna w trakcie kołowania wydawała z siebie dziwne skrzypiące i piszczące dźwięki. - Nie skarbie, poczekajmy, aż będziemy na pasie startowym. Może to tylko moja wyobraźnia. Kołowaliśmy przez minutę, może dwie, po czym zatrzymaliśmy się na końcu pasa startowego. Cindy podkręciła silniki (jednocześnie

93/662

pamiętając, by nie zdejmować stóp z pedału hamulca), samolot zatrząsł się i niczym sprinter czekał w gotowości, by popędzić długim asfaltowym pasem. Czyżby jeden z silników przestał pracować? Czy to gaźnik wystrzelił? Cliff, podkręć swój aparat słuchowy. Z kokpicie prowadzono typową rozmowę przez radio. - Halo, wieża - powiedziała Cindy. - Ej, chyba mogę wykorzystać cały pas, nie? Dobra, to był żart. Samolot ruszył powoli, zaczął nabierać rozpędu, czułem, jak staje się lżejszy, osiągając szybkość niezbędną do startu. Zanim się obejrzałem, samolot był już w powietrzu. - Ralph! - krzyknęła Cindy. - Udało mi się! Zrobiłam to! A co teraz? Dziób samolotu wzbił się do góry, więc złapaliśmy się uchwytów. Kate objęła mnie i przysunęła się bliżej. - Lubię wspólnie z tobą robić różne rzeczy - wyszeptała. Jasne. Następnym razem wypalimy wspólnie moje cygaro. DC-7B przechylił się na prawą stronę, zyskując wysokość, a następnie rozpoczął korkociąg. Strefa zrzutu, czyli duża łąka - oby nie było na niej niedźwiedzi - znajdowała się na zachód, niedaleko lotniska, więc większość półgodzinnego lotu odbędzie się w linii pionowej aż do chwili, gdy osiągniemy wysokość około czterech tysięcy metrów.

94/662

Zauważyłem, że wyrzucający siedział blisko otwartego wejścia, trzymając w dłoni coś w rodzaju interkomu, za pomocą którego prawdopodobnie porozumiewał się z kokpitem i informował o tym, czy wszyscy już wyskoczyli. Zastanawiałem się, czy Cindy wie, że jesteśmy skoczkami. Wyobrażałem sobie, jak wchodzi do kabiny i zaskoczona widzi, że nikogo nie ma. Wraca biegiem do kokpitu. - Ralph! - krzyczy. - Cliff! Wszyscy wypadli z samolotu! Kate zbliżyła usta do mojego ucha. - Lubię, jak się uśmiechasz - Powiedziała, wkładając mi do ucha pośliniony palec. Ścisnąłem jej dłoń i pocałowałem ją w policzek. Teraz, gdy już byliśmy w powietrzu, naprawdę nie mogłem doczekać się tych trzech skoków i łagodnego, powolnego opadania na spadochronie. Wrażenie jest wspaniałe i statystycznie rzecz biorąc, zajęcie to jest znacznie mniej niebezpieczne niż to, co na co dzień robię w pracy.

9 W kabinie zrobiło się zimno, wszyscy założyli kaski i rękawiczki. Spojrzałem na Kate i posłałem jej obłoczek mojego oddechu. Odesłała obłoczek i uśmiechnęła się. Samolot warkotał jednostajnie, unosząc się coraz wyżej po spirali. John? - Tak kochanie? Przybliżyła usta do mojego ucha. - Powtórzmy to, co ustaliliśmy na temat naszej sekwencji. Możesz mnie pytać, o co chcesz. - Jaki kolor ma twój spadochron? - Gdy już ustabilizujesz lot, patrz na mnie. - Uwielbiam na ciebie patrzeć. - Ostatnim razem tego nie zrobiłeś. - A robiliśmy to już kiedyś? - Nie możemy na siebie wpaść w trakcie swobodnego lotu. - Szkoda.

96/662

- Najpierw wspólnie zrobimy kilka akrobacji, a potem rozpocznę separację. Tak samo postąpiła moja poprzednia żona. Po sześciu miesiącach rozwód. - Potem, na wysokości 760 metrów otworzymy spadochrony. Obserwuj wysokościomierz. Pomiędzy nami musi być odległość przynajmniej trzydziestu metrów - przypomniała. - Inaczej linki od spadochronów się poplączą. Poklepałem specjalny nożyk do odcinania linek przyczepiony do mojej uprzęży. - W razie czego mogę cię odciąć. Kate cierpliwie wyjaśniała kolejne etapy, przypominając o drobnych szczegółach, które pozwolą zachować bezpieczeństwo i uniknąć śmierci. Jak widać, godząc się na skok z nowicjuszem, Kate wykazała się nie lada odwagą. Nowi zwykle przyczyniali się do wypadków. Wypadki przyczyniały się do śmierci. - Wszystko jasne - zapewniłem ją. - Naprawdę. Skończyliśmy rozmawiać, a samolot wznosił się wyżej. Zerknąłem na cyfrowy wysokościomierz znajdujący się na moim lewym nadgarstku. Ponad trzy tysiące metrów. Do diabła, jak ja się tu znalazłem? Poszedłem na kurs spadochroniarstwa i to był mój pierwszy błąd.

97/662

Rok temu, w listopadzie Kate i ja pomyślnie zakończyliśmy ciekawą sprawę, w którą zamieszany był Bain Madox, wspomniany już geniusz złoczyńca, który poza tym, że chciał wywołać wojnę jądrową, był bardzo miłym facetem. Szefowie z naszej jednostki zaproponowali, żebyśmy udali się na kilkutygodniowy urlop w nagrodę za nasze zasługi, czyli ocalenie planety przed zagładą nuklearną. Poza tym to była delikatna sprawa, więc nasi zwierzchnicy chcieli, żebyśmy na jakiś czas zniknęli z miasta przed dziennikarzami. Kate sugerowała Florydę, zacząłem więc pakować kąpielówki. Ale potem pojawił się pomysł ze skokami i nie wgłębiając się zbytnio w tę ciekawą dyskusję, wkrótce znalazłem się w Deland na Florydzie, w motelu znajdującym się naprzeciwko szkoły dla skoczków. Deland, jak wszystko co łączy się z tym sportem, znajduje się na odludziu, daleko od plaży i palm, na które liczyłem. Kate poszła na dziesięciodniowy kurs dla osób, które chciały odświeżyć wiadomości, a ja dowiedziałem się, że moja żona ma licencję kategorii C wydaną przez Amerykańskie Stowarzyszenie Spadochroniarzy, dzięki której mogła być instruktorem. Szkoda, że nie wiedziałem o tym, zanim się z nią przespałem. Jeśli o mnie chodzi, poszedłem na dwutygodniowy kurs podstawowy, który, choć na szczęście rozpoczął się w sali wykładowej, dość szybko przeniósł się na wysokość ponad czterech tysięcy metrów, gdzie musiałem zmierzyć się z tak zwanym przyspieszonym swobodnym spadaniem, co oznaczało, że muszę wyskoczyć z samolotu razem z dwoma potężnymi facetami o imionach Gordon i Al, którzy w trakcie spadania trzymali mnie za uchwyty przymocowane do kombinezonu. Po trwającym minutę szkoleniu wypchnęli mnie z samolotu, pomachali i pozwolili, żebym spadł w otchłań.

98/662

Po tamtym wspaniałym, dwutygodniowym pobycie na Florydzie wykonałem może z tuzin skoków podczas weekendów, uzyskując licencję kategorii A, dzięki której mogę już wykonywać samodzielne skoki, a także podstawowe akrobacje z instruktorem, którym dziś będzie szczęściara siedząca obok mnie. Nastąpiła zmiana odgłosów dobiegających z silnika śmigłowego, więc spojrzałem na mój wysokościomierz. Cztery tysiące dwieście pięćdziesiąt metrów. - Osiągnęliśmy wysokość manewrową - skomentowałem. - Zaraz zaczną podawać napoje. -Właściwie to zaraz będziemy skakać. Wyrzucający zaczął nawoływać skoczków z pierwszej grupy, żeby przygotowali się do skoku. W kabinie nastąpiło nagłe poruszenie, mniej więcej dwunastu skoczków siedzących najbliżej drzwi wstało ze swoich miejsc i zaczęło sprawdzać sprzęt, po czym ustawili się przy otwartym wejściu towarowym we wcześniej ustalonym szyku. Samolot jakby zwolnił, skoczkowie z pierwszej grupy, słysząc głośną komendę od swego instruktora, zaczęli szybko wyskakiwać z samolotu, znikając po cichu w śmiercionośnej otchłani. Albo, jak kto woli, wyskakiwali radośnie na tle błękitnego, przejrzystego nieba. Samolot zatoczył koło i wrócił nad strefę zrzutu i skoczkowie z drugiej grupy wstali ze swoich miejsc. Proces ten powtórzono jeszcze kilkakrotnie i teraz z tyłu samolotu nie było już nikogo, poza wyrzucającym.

99/662

Wyglądało to dość dziwnie. Przecież kilka minut temu samolot był pełen ludzi, a teraz patrzyłem na pustą podłogę. Gdzie się wszyscy podziali? - W każdej grupie, jak i na ziemi, są kamerzyści - poinformowała mnie Kate. - Nie mogę się doczekać, kiedy zobaczymy film z naszymi skokami - dodała. To zupełnie jak prawnicy walczący o odszkodowania za obrażenia ciała. Samolot ponownie zatoczył koło, wracając nad strefę zrzutu, a my ciągle siedzieliśmy na swoich miejscach. Po chwili wyrzucający poinformował nas, że mamy dwie minuty na przygotowanie, więc członkowie ostatniej grupy, do której należeli skoczkowie indywidualni oraz ja i moja instruktorka - wstali. Wyrzucający popatrzył na nas i podniósł jeden palec, cieszyłem się, że nie był to palec środkowy. Przed nami było dziesięć osób szykujących się do dwu- lub trzyosobowych skoków, a za nami stało czworo ludzi przygotowujących się do skoków indywidualnych. Niektórzy włożyli gogle, inni opuścili osłony doczepione do kasków, wszyscy sprawdziliśmy sprzęt. Dwie duże grupy już wylądowały, ludzie zbierali spadochrony, przybijali piątki, przytulali się i wsiadali do autobusów, które miały ich zawieźć z powrotem na lotnisko po to, aby mogli wykonać drugi skok. Gdy tak stałem, przygotowany, by za chwilę pójść w ślady moich kolegów z aeroklubu, którzy zniknęli w otchłani, dopadło mnie uczucie empatii.

100/662

Miałem szczerą nadzieję, że udało im się pobić ten ich rekord i że wszyscy wylądowali cali i zdrowi. Nawet Craig. Boże, słyszysz? - Gotowi? - krzyknął wyrzucający. - Skaczecie! Ludzie, stojący przed nami, zaczęli wyskakiwać w krótkich odstępach czasu, we wcześniej ustalonych kombinacjach. Para, która siedziała razem z nami w drugim rzędzie, była tuż przed nami. Podszedłem bliżej wyjścia, poczułem prąd powietrza i zobaczyłem zielono-brązowe pola znajdujące się w odległości pięciu kilometrów pod nami. A co, jeśli doznałbym zawrotu głowy i wypadł z samolotu? Para stojąca przed nami złapała się za ręce i zgodnie postąpiła krok naprzód, po czym dosłownie zanurkowali w przestrzeń jak kochankowie, pomyślałem, skaczący na spotkanie z... po prostu skaczący do basenu. Podszedłem bliżej wyjścia, skąd widziałem kilkoro skoczków spadających swobodnie. To był bardzo dziwny widok. Widziałem też kilka otwartych, kolorowych spadochronów i nagle poczułem chęć, żeby skoczyć, żeby przeciąć niebo z szybkością pikującego orła, po czym łagodnie opaść na ziemię. Byłem gotów do skoku, poczułem jednak czyjąś rękę na ramieniu. Odwróciłem się, Kate uśmiechała się do mnie. Odwzajemniłem uśmiech. Zauważyłem, że jeden z indywidualnych skoczków, stojący za Kate, stał nieco bliżej niej, niż to zwykle bywa. Nie mógł wyskoczyć, póki Kate stała przed nim. Może był zdenerwowany. Wyrzucający coś powiedział i zdałem sobie sprawę, że to ja wszystkich wstrzymuję.

101/662

Odwróciłem się w stronę wyjścia i nie myśląc wiele o tym, co właśnie zamierzam zrobić - nie krzyknąłem też „Geronimo”- zanurkowałem w chmurach, zostawiając za sobą podłogę samolotu. Teraz przecinałem już niebo. Ale myślami ciągle byłem jeszcze w samolocie, w ułamku sekundy przypomniałem sobie dwie rzeczy. Gdy moje stopy oderwały się od podłogi Kate krzyknęła coś za mną, a tego faceta, który za nią stał, zauważyłem już wcześniej. To był ten mężczyzna w czarnym kombinezonie i w kasku z przyciemnioną osłoną na twarz. Siedział przed nami, powinien więc wyskoczyć jako pierwszy. Dlaczego stał za nami?

10 Nawet kask, który zakrywał mi uszy, nie wy głuszył szumu wiatru, który brzmiał tak, jakby przez moją głowę przejeżdżał pociąg towarowy. Zmusiłem ciało, żeby wygięło się w łuk, wyciągnąłem ręce i nogi i po chwili prąd powietrza zaczął stabilizować mój lot. Spadałem z maksymalną dla tej pozycji ciała prędkością 177 kilometrów na godzinę. Zgodnie z planem, po mojej prawej stronie powinienem zobaczyć Kate, tak się jednak nie stało, więc przekrzywiłem głowę i spojrzałem w górę, ale nigdzie jej nie było. Ten ruch zmienił aerodynamikę lotu i zacząłem kręcić się w stronę przeciwną do tej, w którą odwróciłem głowę. Szybko jednak wróciłem do poprzedniej pozycji, wyginając plecy w łuk i rozkładając ręce i nogi na boki. Zaczynałem stabilizować lot. Do diabła, gdzie jest Kate? Miałem już ponownie zerknąć w górę, gdy kątem oka zobaczyłem żonę spadającą w niewielkiej odległości ode mnie. Żeby wykonać zaplanowane akrobacje, powinna znaleźć się na tej wysokości dużo wcześniej i znacznie dalej ode mnie. Prawdopodobnie wyskoczyła sekundę, może dwie, później niż powinna. Ale dlaczego? Gdy Kate znalazła się w odległości mniej więcej czterdziestu pięciu metrów od mojego prawego ramienia, zobaczyłem skoczka w czarnym kombinezonie - tego, który w samolocie, według mnie, stał zbyt blisko niej - zauważyłem, że przyczepił się do niej. Co jest do diabła... ?

103/662

Prawą ręką obejmował ją w talii, a lewą trzymał się uchwytu znajdującego się po lewej stronie jej kombinezonu. Zobaczyłem też, że oplótł ją nogami. Ich łączna waga była wyższa, dlatego spadali szybciej ode mnie. Sprzyjało temu także ułożenie ich ciał względem prądu powietrza. Po kilku sekundach byli już pode mną i wciąż się oddalali. Nie mogłem uwierzyć w to, co widzę, moje serce zaczęło bić szybciej. Co to ma znaczyć? Pomyślałem, że może któreś z nich miało problem ze sprzętem i dlatego lecieli razem. Może facet spanikował albo pomylił osobę, z którą miał wykonywać akrobacje, albo..., zupełnie nie potrafiłem tego zrozumieć. Byli już w odległości kilkuset metrów pode mną, kontynuując swobodny lot w uścisku, stale zwiększając prędkość spadania. Pomyślałem, że może ten facet próbuje popełnić samobójstwo i z jakichś dziwnych powodów wpadł na chory pomysł zabrania ze sobą Kate. W końcu zobaczyłem mały pilocik spadochronu, który wystrzelił z pokrowca mojej żony i po chwili całkowicie się otworzył. Pilocik pociągnął za sobą główną czaszę i spadochron zaczął wypełniać się powietrzem. Dzięki Bogu. Teraz biała czasza z czerwonymi wzorami była już całkowicie rozwinięta, a dzięki gwałtownemu szarpnięciu szybkość, z jaką spadała, zmniejszyła się. Opadała teraz z prędkością pięciu metrów na sekundę. Widziałem, że pasażer na gapę ciągle trzyma Kate i teraz oboje bujają się pod jej spadochronem. Minąłem ich, zostawiając za sobą jedynie smugę, po czym, przypominając sobie o szkoleniu, odruchowo spojrzałem na mój cyfrowy

104/662

wysoko-ściomierz. Dwa tysiące pięćset sześćdziesiąt metrów. Dlaczego rozwinęła spadochron tak wcześnie? Złapałem uchwyt z linką wyzwalającą spadochron, wygiąłem ciało, rozejrzałem się, żeby się upewnić, że w pobliżu nie ma innych spadochronów i pociągnąłem linkę. Zgodnie z zasadami zacząłem odliczanie - sto dwadzieścia jeden, sto dwadzieścia dwa - musiałem się upewnić, że zapasowy spadochron nie będzie potrzebny. Zgodnie z tym, czego uczono mnie na szkoleniu, spojrzałem przez prawe ramię i zobaczyłem, że mój pilocik się rozwinął. Z powrotem odwróciłem głowę i poczułem szarpnięcie - to pilocik napełnił się powietrzem, potem kolejne szarpnięcie - pilocik pociągnął za sobą główną czaszę. Popatrzyłem w górę, żeby na własne oczy przekonać się, że prędkość spadania zmniejszyła się rzeczywiście dlatego, że główny spadochron całkowicie się rozwinął i że nie ma potrzeby uruchomiania spadochronu zapasowego. Teraz wszystko miałem już pod kontrolą, rozejrzałem się dookoła, szukając Kate i faceta, który się do niej przyczepił. Znajdowali się około sześćdziesięciu metrów nade mną i jakieś trzydzieści metrów z przodu. Z uwagi na dodatkowy ciężar w postaci doczepionego mężczyzny nadal opadała szybciej ode mnie. Hałas powodowany prądem powietrza przycichł na tyle, że mogłem do niej krzyknąć. -Kate! Najwyraźniej ani mnie nie słyszała, ani nie widziała, za to jej towarzysz popatrzył w moją stronę. -Kate!

105/662

Musiałem zbliżyć się do niej, zanim miną mnie z powodu większego ciężaru. Nie mogłem jednak zapomnieć o tym, że sterowanie czaszą jest bardzo niebezpieczne, jeden nieodpowiedni ruch może prowadzić do splątania dwóch spadochronów, co kończy się tym, że obaj skoczkowie spadają na ziemię jak kamienie. W trakcie szkolenia w Deland oglądaliśmy film, który pokazywał taki straszliwy wypadek, dlatego wzięliśmy sobie do serc ostrzeżenia instruktorów. Po chwili nasze spadochrony się zrównały, pociągnąłem jedną z przednich linek sterowniczych po to, by dopasować się do ich prędkości spadania i jednocześnie manewrować spadochronem tak, by się do nich zbliżyć. Nie minęła minuta i nasze spadochrony dzieliła odległość mniej więcej piętnastu metrów, a to było już właściwie za blisko. -Kate! Podniosła głowę i popatrzyła na mnie. - Co się dzieje? - wrzasnąłem. Kate krzyknęła coś w moim kierunku, ale nie usłyszałem jej słów. Ostrożnie zbliżyłem się do żony, zauważyłem, że między nią a nieznajomym tkwi krótki sznurek przywiązany do uchwytów na ich kombinezonach. To wyjaśniało, dlaczego mężczyzna ten przez cały czas był do niej przyczepiony, poczynając od momentu skoku, potem w trakcie swobodnego spadania, a także wówczas, gdy rozwinięty spadochron zmniejszył prędkość spadania. O co chodzi? Co to za idiota? -Kate! Ponownie krzyknęła coś do mnie, ale usłyszałem jedynie swoje imię, a potem jeszcze jakieś słowo, jakby „kalina”.

106/662

Wolno, wyraźnie i głośno krzyknąłem do faceta. - Co - ty - wyprawiasz? Najwyraźniej mnie słyszał, bo po chwili pomachał mi dłonią. - Kim - jesteś? - krzynąłem. Chwycił lewą linkę sterowniczą i zaczął zbliżać się do mnie, co groziło kolizją. Wielkie nieba... Puściłem linki, zwalniając w ten sposób prędkość spadania. Oni nadal spadali szybciej ode mnie, spadochron Kate przeleciał obok moich stóp i teraz dzieliła nas odległość jedynie trzech metrów. Ten facet to jakiś szaleniec. Samobójca. Serce waliło mi jak oszalałe i zaschło mi w ustach. Ponownie pociągnąłem za linki, zwiększając tempo spadania. Po chwili znowu dzieliła nas odległość piętnastu metrów. Puściłem linki, zdjąłem prawą rękawicę i rozpiąłem kieszeń, w której znajdował się mój glock. Nie miałem pojęcia, kim był ten facet i jaki miał plan, ale wykonał bardzo niebezpieczny manewr, a w dodatku był przywiązany do mojej żony, więc jeśli uda mi się strzelić, tak żeby innym nie stała się krzywda, zabiję go. Kate też miała pistolet w kombinezonie, ale przez to, że ten facet się do niej doczepił, nie mogła się do niego dostać. Wróciłem mniej więcej w to samo miejsce, w którym poprzednio ten imbecyl zabawił się w kamikaze. - Odczep - się - od - niej! - krzyknąłem. - Natychmiast! Przetnij sznurek!

107/662

Mężczyzna odwrócił się w moją stronę i podniósł osłonę, pokazują twarz. -Witam, panie Corey! - krzyknął, uśmiechając się szeroko. Uważnie mu się przyjrzałem. Asad Khalil. Moje serce omal nie wyskoczyło z piersi. - John! To jest Khalil, ma przy sobie... - usłyszałem krzyk Kate. Khalil uderzył ją w twarz tak mocno, że aż opadła jej głowa. Wyciągnąłem pistolet i wycelowałem, ale niestety bujałem się pod spadochronem, a Khalil tak się ustawił, że teraz Kate była między nami. Nie mogłem strzelić w niego, tak by nikomu innemu nic się nie stało, ale mogłem wycelować w inną stronę, więc wystrzeliłem dwa naboje w przestrzeń po mojej prawej stronie. Zwróciłem tym uwagę Khalila, który słysząc strzał, przyciągnął Kate do siebie. Schowałem glocka do kieszeni i zacząłem operować linkami, po chwili znów byłem przed nimi, dzieliło nas piętnaście metrów. AsadKhalil. Libijski terrorysta. W międzynarodowych kręgach antyterrorystycznych znany jako „Lew”. Ja znałem go jako zło w czystej postaci.

108/662

Na moje nieszczęście nasze drogi skrzyżowały się trzy lata temu, gdy dopiero zaczynałem pracę w naszej jednostce. Nigdy nie spotkaliśmy się twarzą w twarz, choć zarówno Kate, jak i ja przeprowadziliśmy z nim kilka ciekawych rozmów telefonicznych podczas bardzo ciężkiego tygodnia, kiedy to podążaliśmy po krwawych śladach jego ofiar, które zostawiał za sobą po drodze z Nowego Jorku do Kalifornii. Khalil pociągnął linkę spadochronu i ponownie zbliżyli się do mnie. - Obiecałem, że wrócę, panie Corey! - krzyknął. Nasze spadochrony prawie zetknęły się ze sobą, patrzyliśmy na siebie. Pamiętałem te ciemne, głęboko osadzone oczy, widziałem je na wielu zdjęciach, którym długo się przypatrywałem, zbyt długo. Celowałem pistoletem w jego twarz, dziwiąc się, że do mnie nie strzela. Spojrzałem na niego. Przez chwilę obaj patrzyliśmy na siebie. Patrząc, jak wisi uczepiony spadochronu na tle błękitnego, przejrzystego nieba, przypomniałem sobie, że jeśli chodzi o metody zabijania, był znany z oryginalnych, wręcz teatralnych pomysłów - efekty widzieliśmy na własne oczy. Nie zdziwiłem się, że wrócił w taki sposób. Czy to właśnie jego obecność dziś wyczuwałem? - Twoja żona chyba nie cieszy się ze spotkania - krzyknął. No dalej, Kate. Wytrzymaj. Uderzenie Khalila ogłuszyło ją. - Chcę, żebyś na to patrzył - krzyknął Khalil. Promienie słoneczne odbijały się od jakiegoś przedmiotu, który trzymał w prawej dłoni. Pistolet. Gdy byli bliżej wyciągnąłem broń.

109/662

Głowa Khalila wyglądała zza ramienia Kate, reszty jego ciała nie widziałem. Nie mogłem strzelić, za to wisząc pod spadochronem byłem dla niego idealnym celem. Nasze spadochrony znowu dzieliła odległość trzech metrów, byliśmy o krok od kolizji. Musiałem coś zrobić. Mogłem odczepić główną czaszę i wrócić do swobodnego spadania, a potem otworzyć spadochron zapasowy, dzięki czemu oddaliłbym się od niego i jego broni. Ale takie rozwiązanie nie byłoby dobre dla Kate, pozwoliłem więc Khalilowi zbliżyć się do mnie, licząc na to, że pierwszy zdążę strzelić. Khalil ponownie wyszczerzył zęby w uśmiechu, odpowiadając na moje pytanie. - Ona zginie dzisiaj! Będziesz na to patrzył. Ty zginiesz jutro! Wycelowałem pistolet prosto w jego twarz, ale zanim zdążyłem nacisnąć spust, schował się za głowę Kate. Następnie podniósł prawą rękę i wtedy zorientowałem się, że metalowy przedmiot, który trzymał w ręku, to nie był pistolet. To był nóż. Specjalny nóż do odcinania linek, należący do któregoś z nich. Ostrze noża błysnęło, Khalil wykonał cięcie. Kate poruszyła się gwałtownie, lewą ręką chwyciła twarz Khalila i w tej samej chwili zobaczyłem tryskającą krew. O Boże... Nie miałem szans, żeby w niego trafić, więc wystrzeliłem w górę. Khalil wykonał gwałtowny ruch i zobaczyłem, że przeciął sznurek, którym był przywiązany do Kate, po czym w mgnieniu oka puścił ją i zanurkował głową w dół.

110/662

Mogłem oddać strzał, ale na ziemi stali ludzie, jednakże w tej chwili Khalil nie był najważniejszy. Spojrzałem na Kate, która wisiała na spadochronie. Strumień powietrza unosił jej krew do góry. Schowałem broń do kieszeni i chcąc się do niej zbliżyć, pociągnąłem za linki. Gdy Khalil odepchnął się od niej, obrócił ją tak, że teraz wisiała przodem do mnie, widziałem, więc jak krew tryska z jej szyi. - Kate! - krzyknąłem. - Złap się za szyję! Uciskaj ranę! Najwyraźniej mnie usłyszała, bo złapała się za szyję. Jednak nie udało jej się zatamować krwotoku. Mój Boże... Spojrzałem na wysokościomierz. Tysiąc dziewięćset osiemdziesiąt metrów. Za siedem minut wylądujemy. Wtedy Kate będzie już martwa. Musiałem coś zrobić, była tylko jedna rzecz, która mogła ją uratować. Skierowałem spadochron prosto na nią, a gdy czasze już miały się zetknąć, wygiąłem ciało w łuk. Gdy doszło do kolizji, lewą ręką złapałem za uchwyt znajdujący się na jej kombinezonie. Przez chwilę widziałem jej twarz. Khalil uderzył ją tak mocno, że z nosa i ust leciała krew, zobaczyłem też krew tryskającą spomiędzy jej placów, którymi uciskała miejsce przecięcia tętnicy lub żyły szyjnej. Sukinsyn! -Kate! Otworzyła oczy, po czym od razu je zamknęła, a ręka, którą uciskała ranę, opadła bezwładnie.

111/662

Splątane spadochrony załamywały się, zaczęliśmy więc spadać z dużą prędkością. Wykonałem jedyny możliwy ruch. Odczepiłem główną czaszę Kate, która natychmiast odleciała, ciągnąc za sobą mnie i mój splątany z nią spadochron. Teraz Kate spadała sama. Odciąłem także moją główną czaszę, zostawiając splątane spadochrony za sobą. Oboje spadaliśmy teraz nogami do dołu. Popatrzyłem w dół, Kate znajdowała się kilkadziesiąt metrów pode mną, jej ręce falowały nad głową. Była nieprzytomna albo przynajmniej bliska tego stanu, nie była w stanie tamować krwotoku ani kontrolować spadania. Prędkość, z jaką spadała, rosła, zbliżając się do górnej granicy, czyli jakichś 320 kilometrów na godzinę. Przekoziołkowałem do przodu, więc teraz spadałem głową w dół. Chcąc osiągnąć jak najwyższą prędkość, przycisnąłem ręce do tułowia i złączyłem nogi. Oboje pędziliśmy, osiągając najwyższą możliwą prędkość spadania, a ziemia przybliżała się do mnie w zawrotnym tempie. Jeszcze nigdy, będąc tak nisko, nie spadałem tak szybko. Z każdą sekundą ziemia stawała się dwukrotnie większa, a ja mogłem już tylko czekać. Spadochrony są wyposażone w urządzenia mierzące parametry lotu, które powinny automatycznie otworzyć spadochron zapasowy w sytuacji, gdy skoczek spada z dużą prędkością i z powodu paniki, usterki czy utraty przytomności sam nie otworzy go, zanim znajdzie się na wysokości około trzystu metrów. Teraz Kate na pewno była już nieprzytomna, a te cholerne urządzenia powinny już otworzyć jej zapasowy spadochron, mój zresztą też. Niestety, na razie nic się takiego się nie stało, spadaliśmy więc nadal z ogromną prędkością. Mogłem ręcznie otworzyć spadochron zapasowy, ale nie chciałem tego robić, dopóki czasza Kate się nie otworzy Mój wysokościomierz wskazał ponad sześćset metrów, wiedziałem, że za chwilę spadochrony powinny się otworzyć. Kate spadała

112/662

kilkadziesiąt metrów niżej ode mnie i kiedy już straciłem nadzieję, zobaczyłem, że jej spadochron wystrzelił z pokrowca i powoli zaczynał napełniać się powietrzem. Tak! Złapałem za uchwyt, ale zanim go pociągnąłem, urządzenia zaskoczyły i poczułem szarpnięcie spowodowane otwarciem zapasowego spadochronu. Po kilku sekundach był już całkowicie rozłożony, dzięki czemu prędkość krytyczna zmieniła się w szybkie, ale umożliwiające przeżycie tempo spadania. Cały czas obserwowałem Kate. Jej ręce wisiały bezwładnie, a głowa opadła do przodu. Była nieprzytomna..., nie martwa,.. .nieprzytomna. Spadochron niósł ją w kierunku gęstego lasu, więc zacząłem sterować swoją czaszą tak, żeby zbliżyć się do niej. Do lądowania zostało jakieś trzydzieści sekund i modliłem się, żeby spadła na pole, a nie między drzewa. W obu wypadkach to będzie niekontrolowane lądowanie i możliwe, że połamie sobie kości - albo, jeśli wpadnie na drzewa, stanie się coś gorszego. Na chwilę oderwałem od niej wzrok i spojrzałem w dół, na pole. Wszyscy, którzy stali na ziemi, zorientowali się już, że coś jest nie tak, biegli więc w stronę opadającego spadochronu Kate. Zobaczyłem też karetkę pędzącą na sygnale przez pole. Gdzie jest Khalil? Kate uderzyła o ziemię w odległości mniej więcej dwudziestu metrów od linii drzew i zanim spadochron opadł, zauważyłem, że upadek był twardy. Nie wykonała żadnego ruchu, żeby go kontrolować. Cholera! Mocno uderzyłem o ziemię, nogi ugięły się pode mną, przekoziołkowałem przez ramię, po czym natychmiast wstałem, odczepiłem zapasowy spadochron i popędziłem do Kate. Przebiłem się przez tłum, który kłębił się dookoła niej.

113/662

- Przepuście mnie! Cofnąć się! Ludzie rozstąpili się i po chwili klęczałem już przy żonie. Leżała na plecach z zamkniętymi oczami. Poza miejscami, w których widniały smugi krwi, jej twarz była przerażająco blada. Z ust i nosa, czyli tam, gdzie Khalil ją uderzył, leciała krew, podobnie jak z szyi, co oznaczało, że serce nadal pracowało. Zacząłem mocno uciskać tętnicę poniżej rany, dzięki czemu krwawienie ustało. Jedną ręką ciągle uciskałem ranę, a drugą sprawdziłem jej puls. Tętno było bardzo szybkie, a to dlatego, że serce pracowało ze zdwojoną mocą, próbując w ten sposób nadrobić potężny ubytek krwi i wyrównać ciśnienie tętnicze. Za minutę, może dwie serce nie będzie już miało czego pompować. Pochyliłem się nad jej twarzą. - Kate! Brak reakcji. Położyłem rękę na jej klatce piersiowej, poczułem przyspieszone bicie serca i zobaczyłem płytkie ruchy klatki piersiowej. Niedobrze. Ludzie milczeli, tylko jeden mężczyzna, stojący się za moim plecami, odezwał się: - Co się stało, do diabła? Rozejrzałem się, zobaczyłem karetkę, która właśnie podjechała i zatrzymała się trzy metry od nas. Dwaj sanitariusze wyskoczyli z samochodu, niosąc nosze i sprzęt medyczny, ruszyli biegiem w naszą stronę.

114/662

- Uszkodzona tętnica - krzyknąłem do ratowników. Popatrzyłem na Kate. - Już dobrze. Wszystko w porządku kochanie. Trzymaj się, Kate. Trzymaj się. Do sanitariuszy dołączyła kobieta, kierowca karetki i we trójkę szybko ocenili sytuację. - Proszę kontynuować ucisk - zwrócił się do mnie jeden z ratowników. Drugi wprowadził rurkę intubacyjną do jej tchawicy, a jego kolega mierzył ciśnienie tętnicze i sprawdzał oddech. Następnie do jej obu rąk podłączył kroplówki. Ratownik, który udrożnił drogi oddechowe, doczepił do rurki worek i zaczął go pompować, aby do jej płuc dostało się powietrze. Przez chwilę zastanawiali się, czy nie należałoby założyć na szyję kołnierza, uznali jednak, że przy przeciętej tętnicy szyjnej byłoby to ryzykowne. Ratownicy przewrócili Kate na bok, kobieta wsunęła pod nią specjalną deskę ortopedyczną służącą do transportu rannych, na którą położyli nieprzytomną Kate i przypięli pasami. Podczas gdy nadal uciskałem tętnicę, ratownicy przenieśli ją szybko na nosze i przywiązali kolejnymi pasami. Kobieta podniosła dolną część noszy, tak by stopy Kate znalazły się wyżej niż jej głowa. Ratownicy nie chcieli zgodzić się, żebym jechał razem z Kate, bo nie byłem ranny. Pokazałem legitymację. - Federalne Biuro Śledcze. Ruszajmy.

115/662

Po chwili wszyscy byliśmy w karetce jadącej po wyboistym polu najszybciej jak to było możliwe. Ratownicy - Pete i Ron - mieli ponure miny, co tylko potwierdziło moje obawy. Stałem obok Kate, palcami uciskając jej tętnicę, w tym samym czasie ratownicy przecięli jej kombinezon i sprawdzili, czy nie ma innych obrażeń. Nie znaleźli zewnętrznych urazów, ale wspomnieli, że Kate może mieć złamane kości i obrażenia wewnętrzne. W ciągu dwudziestu lat policyjnej służby nieraz widziałem te wszystkie zabiegi i zawsze z dystansem patrzyłem na desperackie próby ratowania życia ludzkiego - nawet wtedy, gdy sam leżałem na ulicy raniony trzema kulami. Ale teraz..., teraz koncentrowałem się na każdym oddechu Kate. Ratownicy uznali, że jej stan ustabilizował się na tyle, że można przymocować do jej klatki piersiowej elektrody elektrokardiografu, następnie włączyli monitor. - Prawidłowy rytm zatokowy..., ale tachykardia sto czterdzieści na minutę - Pete zwrócił się do kolegi. Nie spytałem, co to oznacza. - Daleko stąd do szpitala? - Będziemy na miejscu za trzy minuty - odpowiedział Pete. - Jak pan się czuje? - zapytał Ron. -W porządku. - Miał pan twarde lądowanie. Może pan odpocznie? - zasugerował. Zmienię pana.

116/662

-To moja żona. -Rozumiem. - W jej kombinezonie jest legitymacja FBI, pistolet i prawdopodobnie telefon - powiedziałem. - Będą mi potrzebne. Pete sprawdził kieszenie tego, co kiedyś było kombinezonem, i podał mi legitymację. - Nie ma pistoletu ani komórki. Włożyłem dokument do kieszeni. Może nie miała przy sobie telefonu. Za to na pewno miała pistolet. Zjechaliśmy z pola na wiejską drogę. Kobieta siedząca za kierownicą włączyła syrenę i gwałtownie przyspieszyła. Pochyliłem się, żeby pocałować Kate w czoło. Jej skóra była zimna i lepka. Kobieta rozmawiała przez radio. - Przygotować salę operacyjną - powiedziała kobieta przez radio. -Stan krytyczny - dodała. Ratownicy monitorowali pracę serca, ciśnienie i oddech, sprawdzali tętno i temperaturę. Poprosiłem ich o sterylną gazę, którą starłem krew z twarzy Kate. Spojrzałem na nią. Gdy Khalil podcinał jej gardło, próbowała się bronić, dzięki czemu nie udało mu się przeciąć żył szyjnych ani tętnic. Prawdopodobnie to dzięki temu jeszcze żyła, bo pan Asad Khalil był bardzo uzdolnionym zabójcą i rzadko, jeśli w ogóle, zostawiał swe ofiary przy życiu.

117/662

Niezależnie od tego, czy Kate miała przeżyć, czy nie, Asad Khalil najwyraźniej chciał wyrównać rachunki ze mną. To była dobra wiadomość, bo to oznaczało, że będzie się kręcił w pobliżu na tyle długo, żebym to ja mógł wyrównać rachunki z nim. - Jakie są rokowania? - zapytałem w końcu. Przez chwilę żaden z ratowników nie odezwał się ani słowem. - Jest w bardzo ciężkim stanie - odparł Ron. - Co tam się u diabła wydarzyło? - zapytał Pete. - Zadano jej ranę nożem - odpowiedziałem. Obaj ratownicy milczeli. - Widzieliście faceta w czarnym kombinezonie, który się do niej przyczepił? - zapytałem. - Tak, leciał nad drzewami i wylądował z drugiej strony lasu - odparł Ron. - Nie rozumiałem jego posunięcia, ale teraz już wszystko jasne dodał. - Zna go pan? Owszem. Spełnił się nasz najgorszy koszmar. „Lew” powrócił.

11 Karetka pędziła do szpitala, a ja zadzwoniłem na policję. Przedstawiłem się dyspozytorowi jako były detektyw z wydziału zabójstw NYPD i obecny agent federalny. W kilku słowach wyjaśniłem, że chcę zgłosić próbę zabójstwa oficera policji i poprosiłem, aby przekierowano rozmowę do wydziału policji stanu Nowy Jork. Po chwili rozmawiałem już z dyżurnym oficerem z komisariatu policji w Liberty, w stanie Nowy Jork. Opowiedziałem o tym, co się wydarzyło. - Jestem mężem ofiary, agentki FBI - dodałem. - Napastnik jest ciągle na wolności. - Podałem namiary na miejsce zdarzenia. - Powinniście wysłać tam swoich ludzi. Trzeba go zlokalizować. - Wyślemy. Wiedziałem jednak, że Asad Khalil nie przechadza się po lesie w swoim kombinezonie ani nie pakuje spadochronu do pokrowca. Na pewno już dawno odjechał samochodem, który zaparkował za drzewami. - Jedziecie do szpitala w Catskill? - zapytał oficer dyżurny. - Zgadza się, proszę żeby na miejscu był ktoś z policji, a także starszy śledczy z wydziału zabójstw. - Przełączę pana do gabinetu detektywów - odparł oficer dyżurny. -Dziękuję.

119/662

Właśnie tam kiedyś pracowałem. Po trzydziestu sekundach usłyszałem męski głos w słuchawce. - Detektyw Harris. Wyjaśniono mi, w jakiej sprawie pan dzwoni i wiem już, że prosił pan o obecność policji w szpitalu. Przez minutę rozmawialiśmy jak glina z gliną. - Wysłaliśmy naszych ludzi na miejsce zdarzenia, będą szukać sprawcy, funkcjonariusze są też w drodze do szpitala - powiedział detektyw Harris. Postaram się znaleźć starszego śledczego z wydziały zabójstw, żeby spotkał się z panem na miejscu. -Dziękuję. - Jak się czuje pańska żona? Spojrzałem na Kate. - Jest w stanie krytycznym - odparłem. - Przykro mi. Czy może pan opisać napastnika? - Owszem. Libijczyk, około trzydziestki, nazywa się Asad Khalil, wysoki, śniady, haczykowaty nos, uzbrojony i niebezpieczny. Proszę zadzwonić do naszego biura w budynku przy Federal Płaza 26 w Nowym Jorku, podadzą tam panu wszystkie informacje na jego temat i wyślą mailem zdjęcie - zasugerowałem. - Ten mężczyzna jest poszukiwany przez Departament Sprawiedliwości za wielokrotne zabójstwa na terenie Stanów Zjednoczonych. To międzynarodowy terrorysta, poszukiwany także przez Interpol i połowę świata.

120/662

Po drugiej stronie słuchawki zapadło milczenie. - Ach tak... nieźle - powiedział po chwili detektyw Haris. - Skontaktuję się ze starszym śledczym Millerem, spotka się z panem w szpitalu. - Dziękuję. - Podałem mu numer telefonu, rozłączyłem się, wziąłem głęboki oddech i spojrzałem na Kate. Jej skóra była w odcieniu kredy, dookoła rurki intubacyjnej sączyła się krew. Popatrzyłem na Rona i Pete’a. - To, co przed chwilą słyszeliście, jest tajne. Mocno uciskałem tętnicę Kate, zdając sobie sprawę, że ratując ją przed wykrwawieniem, jednocześnie tamowałem dopływ krwi do mózgu. Ratownicy kilkakrotnie poświecili Kate w oczy latarką lekarską, po czym stwierdzili, że mózg jest nadal aktywny, to był dobry znak. Podniosłem jej powieki i popatrzyłem w niebieskie oczy. Zobaczyłem, że jej życie gaśnie. *** Nadal byliśmy jeszcze na wiejskich terenach i zaczynałem się bać, że szpital znajduje się za daleko. Jednak po chwili ujrzałem biały, sześciopiętrowy budynek, na którym widniały czerwone litery: CENTRUM MEDYCZNE W CATSKILL. Zespół ratowników i lekarzy czekał już na nas przy wejściu na ostry dyżur, od razu zabrali Kate na salę operacyjną. Szybko wypełniłem niezbędne formularze, po czym pielęgniarka zaprowadziła mnie do niewielkiej poczekalni.

121/662

- Doktor Andrew Goldberg będzie operował - powiedziała. To najlepszy chirurg naczyniowy w szpitalu. Przyjdzie do pana po operacji. Na pewno jest ktoś, do kogo powinien pan teraz zadzwonić zasugerowała. W poczekalni oprócz mnie nie było nikogo, może więc w hrabstwie Sullivan tej majowej niedzieli nie wydarzył się żaden inny wypadek. Przynajmniej na razie. A skoro o tym mowa, rozpiąłem kieszeń, w której znajdował się mój glock. Nie wiedziałem, czy policjanci byli już na miejscu, a byłem pewien, że Asad Khalil dobrze wiedział, że to właśnie tu przywiozą Kate martwą lub żywą, a także tu znajdzie ofiarę numer dwa - Johna Coreya. Jeżeli wyszkolony zabójca mówi, że jutro zamierza cię zabić, nie należy brać zbyt dosłownie tego przedziału czasowego - „jutro” może oznaczać trochę później dziś. Do poczekalni weszła pielęgniarka, czułem, że przynosi złe wieści. Zamiast tego wręczyła mi plastikową torbę. - To są osobiste rzeczy pana żony - powiedziała. Zawahałem się, po czym wziąłem od niej torbę. -Dziękuję. Czekałem, aż powie coś na temat stanu Kate, tak się jednak nie stało. -W wolnej chwili proszę pójść do recepcji i pokwitować odbiór rzeczy. - Dobrze, jak ona się czuje? - zapytałem. - Przygotowują ją do operacji.

122/662

Skinąłem głową, po czym pielęgniarka wyszła. Spojrzałem na przedmioty znajdujące się w torbie, w portfelu Kate były pieniądze oraz moje zdjęcie. Wziąłem głęboki oddech i popatrzyłem na pozostałe rzeczy: grzebień, paczka gum do żucia, chusteczki i błyszczyk do ust w tubce. Na samym dnie torby leżała obrączka. Włożyłem reklamówkę do zapinanej na zamek błyskawiczny kieszeni kombinezonu. Założyłem, że Khalil miał jej broń. Ale co się stało z telefonem? Może wypadł z kieszeni? A może zostawiła go w motelu albo w samochodzie. Wolałem nie myśleć, że to Libijczyk zabrał jej telefon, w którym była cała baza numerów. A propos telefonów, wyszedłem na korytarz i wyjąłem z kieszeni swoją komórkę. Na pewno jest ktoś, do kogo powinien pan teraz zadzwonić. Krewni. Zacząłem wykręcać numer telefonu rodziców Kate, którzy mieszkają w Minnesocie - ale co ja im powiem? Z jej ojcem, który, jak już wspominałem, był emerytowanym agentem FBI, mogłem porozmawiać jak mężczyzna z mężczyzną, policjant z policjantem... mąż z ojcem. Może później będę miał więcej informacji - lepszych informacji. Musiałem zadzwonić do biura. W takiej sytuacji powinienem zadzwonić do centrum operacyjnego FBI, ale w weekendy pracowały tam zwykle żółtodzioby, które nie miały o niczym pojęcia. To właśnie z jednym z nich w tej chwili rozmawiał detektyw Harris. Po wydarzeniach z 11 września agenci NYPD mogli dzwonić na nieoficjalny, bezpośredni numer do dowództwa, obsługiwany przez detektywa z wydziału nowojorskiej policji, i to rozwiązanie zdecydowanie wolałem - ominąć protokół. Zadzwoniłem

123/662

pod nieoficjalny numer i po paru sygnałach w słuchawce zabrzmiał kobiecy głos. - Detektyw Lynch, słucham. Znałem ją. - Cześć Janet - powiedziałem. - Mówi Corey. - Cześć John. Co słychać? - Chciałbym zgłosić próbę zabójstwa agenta federalnego, której dokonał znany terrorysta. - O... Boże. Kto? To znaczy, kto jest ofiarą? -Kate! - Chryste Panie! Jak ona się czuje? Gdzie jesteście? - Jest... w krytycznym stanie. Jesteśmy w Centrum Medycznym w Catskill. -Och, John, tak mi... - Włączyliście nagrywanie? - Tak. Rozmowa jest nagrywana. - Dobrze. Sprawcą jest Asad Khalil. - Asad... ? Ten Libijczyk?

124/662

Złożyłem wyczerpujące - i mam nadzieję, że logiczne - sprawozdanie z wydarzeń, wspominając również o tym, że teraz stałem na szpitalnym korytarzu, rozglądałem się dookoła, czekając na pielęgniarkę lub lekarza, którzy przyniosą mi dobre albo bardzo złe wieści. Janet była przygnębiona, więc pytała tylko o stan Kate. Powiedziała, że będzie się za nią modlić, za co jej podziękowałem. - Zadzwoń do Walsha i Paresiego i powiedz, że „Lew” wrócił. - Dobrze. Janet pracowała w naszej jednostce od niedawna, nie wiedziała więc wiele o przebiegu wizyty Asada Khalila trzy lata temu. Jedyne, co się jej obiło o uszy, to fakt, że Khalil zabił trzy osoby z naszej jednostki Nicka Montiego z NYPD, Nancy Tate, recepcjonistkę i agentkę FBI Meg Collins. Wszystkie szczegóły ostatniej wizyty Asada Khalil w Stanach były tajne i dostępne dla nielicznych, ale nazwiska naszych ludzi, którzy wtedy zginęli, przekazywaliśmy wszystkim nowym funkcjonariuszom jednostki. Janet widziała również list gończy ze zdjęciem Asada Khalila, wiszący na ścianie w biurze budynku Federal Plaża 26, na którym przez ostatnie trzy lata wielu agentów dopisało określenia typu: szumowina czy zabójca policjantów. Ja dopisałem: „Dorwę cię, dupku”. Teraz nadarzy się ku temu okazja. - Ludzie z komisariatu w Liberty będą dzwonić do centrum operacyjnego. Będą prosić o przefaksowanie albo przesłanie mailem zdjęć Asada Khalila, kartoteki tego drania oraz listu gończego. Dopilnuj, proszę, żeby nasi ludzie wykonali to polecenie, i to solidnie. - Oczywiście.

125/662

- Dziennikarze nie mogą się o niczym dowiedzieć. Te informacje są tajne. - Tak jest. Bardzo mi przykro, John. -Dzięki. Rozłączyłem się, znalazłem męska ubikacje, gdzie zmyłem z rąk krew Kate. Patrzyłem, jak jej krew spływa po ściankach umywalki i wróciłem pamięcią cztery lata wstecz, kiedy na 102. ulicy to moja krew spływała do studzienki ściekowej, a mój nieżyjący już partner stał nade mną, mówiąc: „Trzymaj się John. Trzymaj się”. Trzymaj się, Kate. Trzymaj się. Ochlapałem twarz i przyłożyłem usta do kranu, napiłem się wody. Wyszedłem z toalety, przed której drzwiami stała pielęgniarka, moje serce zaczęło bić szybciej. - Policjanci na pana czekają - powiedziała. Poszedłem za nią do recepcji, gdzie mężczyzna w sportowej marynarce rozmawiał z jedną z pielęgniarek i zapisywał coś w specjalnym notatniku, jaki zwykle noszą przy sobie detektywi. Zauważył mnie, zerknął na poplamiony krwią kombinezon i podszedł do mnie z wyciągnięta ręką. Uścisnęliśmy sobie dłonie. - Starszy śledczy Matt Miller, Kryminalne Biuro Śledcze. Jednostka F z Liberty.

126/662

Wiedział już, kim jestem i kim jest Kate. - Dziękuję, że pan przyjechał - powiedziałem. Śledczy Miller zaanektował małe pomieszczenie, w którym pielęgniarki pijały kawę, usiedliśmy przy stole na dwóch plastikowych krzesłach stojących naprzeciw siebie. Miller miał na sobie dżinsy, spod sportowej marynarki wystawał golf i miałem wrażenie - wywołane zapachem dymu, który powstaje w trakcie spalania węgla drzewnego - że w pośpiechu przerwał grillowanie. Wyglądał na inteligentnego, co specjalnie nie dziwiło, biorąc pod uwagę fakt, że jest starszym śledczym z Kryminalnego Biura Śledczego. Jego wiek oceniłem na mniej więcej czterdzieści lat, więc jak na takie stanowisko był jeszcze stosunkowo młody. Był zatem albo bardzo bystry, albo przyjaźnił się z odpowiednimi ludźmi. Mam nadzieję, że chodziło o to pierwsze. - Przykro mi z powodu pańskiej żony - zaczął. - Dziękuję. Detektyw Miller uprzejmie poprosił, żebym pokazał mu legitymację i zadał mi parę wstępnych pytań. Policja stanowa jest świetnie zorganizowana, funkcjonariusze są dobrze wyszkoleni i zdyscyplinowani, kilku policjantów z Kryminalnego Biura Śledczego pracowało nawet w Antyterrorystycznej Grupie Zadaniowej. Byłem przekonany, że poradzą sobie z tą sprawą, choć także wiedziałem, że wkrótce w hrabstwie Sullivan pojawi się FBI i przejmie śledztwo. Na razie jednak zależało mi na tym, żeby ludzie z policji stanowej przeczesali teren w poszukiwaniu Asada Khalila, zanim ten zniknie. Albo zanim pojawi się w szpitalu. A skoro o tym mowa, śledczy Miller zwrócił się do mnie z informacją.

127/662

- Właśnie dzwonili z miejsca zdarzenia, przy lesie znaleziono ślady opon. Prowadziły na drogę. Nie znaleźliśmy ani kombinezonu, ani spadochronu - dodał. Poszukiwania trwają. - Podzielił się ze mną szczegółami operacji, a następnie trafnie podsumował sytuację. - Jeśli były to ślady opon samochodu, którym porusza się sprawca, to miał nad nami przynajmniej dwadzieścia minut przewagi i w dodatku nie wiemy nawet, jakiego samochodu szukamy. Ustawiliśmy już blokady na drogach, szukamy mężczyzny, który pasuje do rysopisu. Albo kogoś, kto ma w samochodzie kombinezon albo spadochron. - Nie znajdziecie przy nim tych rzeczy - powiedziałem. Prawda jest taka, że jeżeli tylko Asad Khalil nie zdumiał przez te trzy lata, zaplanował swą ucieczkę tak starannie, jak atak na Kate. Tak czy owak, nie będzie mu łatwo wydostać się z tych wiejskich terenów, skoro policja stanowa zacieśnia sieć. - Proszę powiedzieć swoim ludziom, że ten facet jest bardzo niebezpieczny i nie cofnie się nawet przed zabiciem policjanta powiedziałem. - Właśnie próbował zabić agenta FBI - pańską żonę - rzekł. - Także już o tym wiemy. Pamiętam sprawę, w którą był zamieszany - dodał. Mniej więcej trzy lata temu to on przyleciał w eskorcie uzbrojonych policjantów na lotnisko im Johna F. Kennedy’ego, gdzie zabił ich wszystkich i jeszcze paru ludzi na ziemi. Tego samego dnia wylądował samolot, w którym wszyscy pasażerowie zginęli od trującego gazu dodał. - Zgadza się. To był ten sam samolot. Asad Khalil zatroszczył się o „trujący gaz”, który zabił wszystkich poza nim. Tamte wydarzenia zostały jednak tak sprawnie utajnione przez Biuro Bezpieczeństwa Narodowego i

128/662

jednostki rządowe, że niewiele osób wiedziało, co tak naprawdę się wtedy stało. Byłem jedną z osób z tej nielicznej grupy, ale nie musiałem dzielić się tym wszystkim ze śledczym Millerem. Musiałem natomiast udzielić mu niezbędnych informacji, aby mógł wykonać swą pracę. - Wtedy podejrzany prawdopodobnie pracował dla libijskiego wywiadu - powiedziałem. - To zawodowy zabójca - dodałem. To określenie nie zrobiło na nim żadnego wrażenia. Na większości policjantów nie robiło. W jego prywatnym słowniku nie było miejsca dla terminu „zawodowy zabójca”. Dla niego podejrzany był zwykłym mordercą. Jemu to pasuje - mnie też. - Detektyw Harris mówił mi, że rozmawiał z panem, a także dzwonił do pańskiego biura, opowiedział mi także o tym, co się wydarzyło - poinformował mnie śledczy Miller. - W hallu i na tym piętrze znajdują się już umundurowani policjanci, a także funkcjonariusze w cywilnych ubraniach - uspokoił mnie. Nasz człowiek stoi też przed salą operacyjną. Pańskie biuro przysłało nam także e-mail z dwoma zdjęciami napastnika, które rozpowszechniliśmy drogą elektroniczną do wszystkich radiowozów patrolujących autostradę stanową i do wszystkich komisariatów w naszym hrabstwie, jak i do sąsiednich hrabstw. - Świetnie. - Pańskie biuro przysłało nam także list gończy i wygląda na to, że Departament Sprawiedliwości wyznaczył za głowę tego mężczyzny nagrodę w wysokości miliona dolarów. -Zgadza się.

129/662

- Zbiegł przed wymiarem sprawiedliwości i jest poszukiwany za zabójstwo agentów federalnych. Zakładam, że chodzi o policjantów, którzy eskortowali podczas tamtego lotu - dodał. - Owszem. I jeszcze o trzy osoby, które zabił na ziemi. - Nie znam szczegółów dotyczących jego ucieczki, ani nie wiem, co wydarzyło się później. - Spojrzał na mnie w oczekiwaniu na dodatkowe informacje. - Nie lubię używać określenia „tajemnica państwowa”, ale niestety w tej kwestii jestem do tego zmuszony - odparłem. - Skoro pan już to wie, to prosiłbym w imieniu swoim i biura, żeby pańscy ludzie trzymali media z dala od szpitala, a także chciałbym, żeby poinformował pan swoje dowództwo i kierownictwo szpitala, żeby lekarze nie spisywali raportu - żadnych nazwisk ani szczegółów dotyczących zdarzenia. Nic. - Ludzie z pańskiego biura już mnie o tym poinformowali. - Śledczy Miller zapewne zastanawiał się, jak to możliwe, że taka sprawa spadła mu na głowę w takie spokojne, niedzielne popołudnie w kraju Boga. Nie naciskał, żebym ujawniał tajne szczegóły. - Jest pan pewien, że mężczyzna, którego pan widział podczas skoków, to ten sam człowiek, którego zdjęcie jest w liście gończym? - zapytał. Asad Khalil? - Jestem pewien. Razem z żoną pracowaliśmy przy sprawie zabójstw, w które był zamieszany - dodałem, choć uwierzyłby mi na słowo. - Więc... ten facet zaatakował pańską żonę, ponieważ... prowadziła wtedy śledztwo? - powiedział przemyślawszy moje słowa. - Najwidoczniej.

130/662

- Czy pan lub pańska żona mieliście z nim bezpośredni kontakt? zapytał. - Przesłuchiwaliście go? Wkurzyliście go czymś? Zarówno Kate, jak i ja rozmawialiśmy z nim kilkakrotnie przez telefon, no i z całą pewnością go wkurzyłem. Gdybyśmy się spotkali twarzą w twarz, przesłuchanie by się nie odbyło, a jeden z nas już by nie żył. - Nie mogę zagłębiać się w szczegóły, ale powiem panu, że po raz drugi wykonał zamach na nasze życie - odparłem. Uniósł brwi i zapisał te informacje w notatniku. - Pierwsza próba miała miejsce trzy lata temu? - zapytał. -Zgadza się. - Czyli pan i pańska żona pracowaliście przy tamtej sprawie wspólnie? Śledczy Miller musiał zadać standardowe pytania, które nie miały jednak związku ze śledztwem ani z zatrzymaniem sprawcy, a ponadto, jak już próbowałem wyjaśniać, pytał o poufne informacje. Tym razem jeszcze odpowiedziałem. - Tak, pracowaliśmy razem. Wtedy nie byliśmy jeszcze małżeństwem dodałem, zmieniając temat i jednocześnie wtrącając do rozmowy osobisty akcent. - Poznaliśmy przy tamtej sprawie - wyjaśniłem. A teraz, pomyślał Miller, ten sam facet omal jej nie zabił przy tej sprawie. - Wyjdzie z tego - powiedziałem do niego i do siebie. Popatrzył na mnie tak, jakby zastanawiał się, dlaczego to powiedziałem. Pielęgniarki oznajmiły mu coś innego, więc myślał, że

131/662

prawdopodobnie ma do czynienia z zabójstwem. Byłem w jego sytuacji wiele razy, nie wiedziałem, czy ofiara przeżyje, czy nie - wtedy nie wiadomo, w jakim czasie o niej mówić. - Czy ten facet mógł mieć wspólników? - zapytał. - Nie, działa w pojedynkę. Gdy był tu poprzednim razem, miał kilku nieświadomych swej roli lub do niej przymuszonych pomocników, ale wszystkich zabił. Może się więc okazać, że na miejscu zdarzenia znajdziecie jakieś zwłoki. Zapisał informacje w notatniku, pociągnął łyk kawy i zadał jeszcze kilka standardowych pytań, na które odpowiedziałem. Byłem chętny do współpracy i chciałem pomóc policji stanowej w zatrzymaniu Asada Khalila, ale wiedziałem, że nie uda im się to, jeśli będą trzymać się standardowych metod śledczych. Mogą go ująć, jeśli policjanci podczas patrolu, szczęśliwym zbiegiem okoliczności, zatrzymają akurat jego samochód albo jeśli mieszkaniec okolicznych wsi zgłosi, że na stacji widział podejrzanego mężczyznę zamawiającego kanapkę z mięsem wielbłąda. Istniało prawdopodobieństwo, że Khalil był już w szpitalu. - Mamy do czynienia z zawodowcem, świetnie wyszkolonym zabójcą, nie popełniającym błędów, na które zwykle liczymy, szukając przestępców idiotów - powiedziałem. Dla Asada Khalila, znane nam, pojęcie strachu nie istniało, ale nie był samobójcą. Zawsze dążył do wyznaczonego celu, a dzisiaj było nim zabicie Kate na moich oczach. Nie osiągnął tego celu..., o czym mógł, ale nie musiał wiedzieć. - Proszę więc o całodobową ochronę policyjną w szpitalu i pod salą, w której będzie leżała, aż do chwili, gdy wrócimy do Nowego Jorku.

132/662

- Oczywiście - skinął głową. - Czy ta ochrona ma objąć również pana? - zapytał. - Ja sam się obronię. Jestem pewien, że pomyślał: „popularne, ostatnie zdanie przyszłych ofiar”. - Dobrze - powiedział zamiast tego, uśmiechając się uprzejmie. - Ma pan broń - zapytał. -Tak. - Świetnie. - A gdzie jest pistolet pańskiej żony? - Nie było go w kombinezonie - odparłem. - Być może wziął go napastnik albo wypadł gdzieś nad strefą zrzutu. Pistolet glock 22 kaliber 40 mm, z numerami FBI. - Wyślemy ludzi, żeby przeczesali strefę zrzutu - powiedział śedczy Miller, notując dane dotyczące broni. - Ratownicy medyczni mogą wskazać dokładne miejsce lądowania -zasugerowałem. - Próba zabójstwa miała miejsce jakieś dwa tysiące czterysta metrów nad tym miejscem - dodałem, żeby mógł to umieścić w swoim raporcie. - Niewiarygodne - powiedział do siebie kiwnąwszy głową. - To prawda. Obsługa aeroklubu ustawiła na ziemi kamerę, może więc im się udało uchwyć zdarzenie. Zanotował i zapytał o aeroklub.

133/662

- To organizacja, która nie opiera się na sztywnych regulaminach, a poza tym jestem pewien, że Asad Khalil nie jest jej stałym członkiem, skrupulatnie płacącym składki. Proszę skontaktować się z mężczyzną o nazwisku Craig Hauser - zasugerowałem. - On panu wszystko powie. Przez chwilę zastanawiałem się, czy koledzy z klubu odbyli dwa kolejne, zaplanowane skoki. - Mogą być jeszcze na lotnisku - powiedziałem. - Wszyscy uczestnicy szkolenia mieszkają w motelu High Top w Monticello. - Gdzie jest legitymacja pańskiej żony? - zapytał. - Mam ją przy sobie. Zaginął też jej telefon marki Nextel - poinformowałem. - Jeśli napastnik zabrał jej telefon, to teraz ma dostęp do wszystkich kontaktów - powiedział po namyśle. - Chyba że potrzebny jest kod, aby się do niego dostać. Zadziwiające jest to, że książkę telefoniczną można przejrzeć bez kodu, podobnie esemesy. Jedynie dostęp do poczty głosowej był chroniony kodem dostępu, więc w razie sytuacji, w której telefon dostałby się w niepowołane ręce - co zresztą prawdopodobnie się wydarzyło nieupoważniona osoba, w tym wypadku Asad Khalil, miała dostęp do wszystkich kontaktów i mogła czytać i wysyłać wiadomości tekstowe. W telefonie były przechowywane również kontakty do usługi walkietalkie. - Nie ma kodu do książki telefonicznej ani do kontaktów z policyjnego radia, ani do ese-mesów - powiedziałem. - Poinformuję ekipę, żeby szukali telefonu - powiedział unosząc brwi. - Świetnie.

134/662

Zakładając, że Khalil naprawdę miał w tej chwili telefon Kate i mając w pamięci moje związane z nim doświadczenia, nie zdziwiłbym się, gdyby zadzwonił do mnie, żeby złożyć kondolencje z powodu śmierci Kate. - Należałoby także wysłać kogoś do motelu, żeby sprawdził, czy w pokoju nie leży telefon żony - zasugerowałem. -1 niech ta osoba dowie się, czy ktoś o nas nie pytał. Śledczy Miller nie wyglądał na kogoś, kogo irytowały moje uwagi dotyczące jego obowiązków. - Jasne - odpowiedział. - Mogę pana prosić o przysługę? Raczej nie wrócę już do motelu, więc prosiłbym, żeby wymeldowano pana i panią Corey oraz aby ktoś przywiózł nasze rzeczy. Skinął głową. - Wyślemy jednostkę obserwacyjną, sprawdzą, czy nikt nie pytał o państwa - powiedział, uprzedzając moją kolejną radę dotyczącą jego pracy. - Dobry pomysł. Chciałem prosić o jeszcze jedną przysługę - rzekłem. - Zostawiłem samochód na parkingu przy lotnisku. - Przyprowadzimy go. - Dzięki. Sprawdźcie, czy w samochodzie nie ma telefonu - poradziłem. Podałem mu dowód rejestracyjny i kluczyki i poprosiłem, żeby przyprowadzono mojego jeepa marki Cherokee razem z naszymi bagażami do szpitala. Między gliniarzami na całym świecie naprawdę

135/662

istnieje mocna więź, kierujemy się zawodową etyką, dzięki której, w miarę możliwości, jesteśmy w stanie spełnić wszystkie prośby, nawet te wykraczające poza nasze obowiązki. - Proszę mnie zawiadomić natychmiast, jak tylko złapiecie tego człowieka - poprosiłem. - Oczywiście. - Mogę liczyć na dziesięciominutowe spotkanie z nim w cztery oczy? Na twarzy śledczego pojawił się wymuszony uśmiech, przez chwilę się wahał. - Jeśli powie mi pan, że od tego zależy bezpieczeństwo narodowe, to da się to załatwić. - Dziękuję. Sprawdźcie, czy w samochodzie nie zainstalowano jakiegoś urządzenia namierzającego i przejrzyjcie nasze rzeczy, zwracając uwagę na wszystko, co może być podejrzane. - poradziłem. Tym razem jednak niczego nie zanotował. - Sądzi pan, że metody działania tego człowieka są aż tak wyszukane? - Owszem. Nie zapytał, skąd miałem tę pewność, pewnie nie chciał usłyszeć: „tajemnica państwowa”. - Dobrze, zrobimy to, o czym pan mówi.

136/662

Omówiliśmy jeszcze kilka szczegółów dotyczących zdarzenia i najpilniejsze zadania, czyli ochronę, blokady dróg, punkty kontrolne i rozprowadzenie wśród funkcjonariuszy zdjęcia Khalila. Najprawdopodobniej Asad Khalil już dawno opuścił hrabstwo Sullivan i jego okolice chyba że w stroju chirurga przechadzał się teraz korytarzami szpitala. Pokrótce omówiliśmy standardowe procedury, takie jak wysłanie funkcjonariuszy ze zdjęciami podejrzanego do moteli, wypożyczalni samochodów, restauracji, postojów przydrożnych, dworców kolejowych i autobusowych, punktów opłat za autostradę itd. I sprawdzenie, czy ktokolwiek może potwierdzić tożsamość przestępcy. A jeśli mowa o sposobach ucieczki, podczas poprzedniej wizyty w Stanach Khalil wyczarterował samolot, więc być może i tym razem korzystał z lotniska w hrabstwie Sullivan. Podzieliłem się swymi przemyśleniami ze śledczym Millerem, który stwierdził, że wyśle na lotnisko funkcjonariusza, by ten sprawdził, czy ktoś przyleciał i odleciał prywatnym samolotem. To, czym Khalil najbardziej mi imponował, poza inteligencją i pomysłowością, była szybkość, z jaką atakował i z jaką uciekał. A może jeszcze bardziej imponujący był jego szósty zmysł, który ostrzegał go przed niebezpieczeństwem. Nie mogłem udzielić śledczemu szczegółowych informacji na temat poprzednich zabójstw dokonanych przez Asada Khalila, z których większość została utajniona, ale dałem mu kilka wskazówek dotyczących metod jego działania, między innymi tej, że w celu zbliżenia się do ofiar często zmieniał tożsamość. - Na przykład dziś rano był skoczkiem spadochronowym - powiedziałem. - Teraz może być przebrany za sanitariusza. Jego rodacy nazywają go „Lwem”, ponieważ jest nieustraszony - dodałem. - Ale to nie wszystko -ma instynkt kota. Paskudnego kociska.

137/662

Starszy śledczy Miller nie zanotował tej uwagi i nie sądzę, żeby wspomniał o tym na odprawie. Mogłem jeszcze dodać, że Khalil lubił smak ludzkiej krwi. To nie metafora. Zacząłem się zastanawiać, czy dziś... Szybko jednak wyrzuciłem tę wizję z głowy. - Proszę pomyśleć, jaki trzeba mieć umysł, żeby zadać sobie tyle trudu tylko po to, żeby podciąć komuś gardło - powiedziałem. Najwyraźniej mój rozmówca już o tym myślał. - To tak jak z tymi „rytualnymi mordercami”. - Zgadza się. Sam akt zabicia nie jest aż tak istotny. Najważniejszy jest rytuał. Skinął głową. - Dlatego właśnie tym razem nie zaatakował pana. To było interesujące spostrzeżenie. - Przyjdzie po pana, więc w zasadzie nie musi pan go szukać. Sam pana znajdzie - dodał zupełnie niepotrzebnie. Przytaknąłem. -Ale nie będzie pan wiedział, gdzie i kiedy to się stanie. - Jak dla mnie może to być gdziekolwiek i kiedykolwiek. Nie skomentował.

138/662

Czułem, że pomogłem trochę śledczemu Millerowi i że przekazałem mu kilka ważnych informacji oraz parę przydatnych sugestii, teraz jednak musiałem porozmawiać z kilkoma osobami, a i on miał co robić. - Gdyby pojawiły się jakieś nowe informacje, będę tu w szpitalu - powiedziałem. Podałem mu wizytówkę, na której widniał numer mojego telefonu, a on wręczył mi swoją. - Obiecuję, że zrobimy wszystko co w naszej mocy, żeby dorwać tego faceta - powiedział. - Proszę się o nic nie martwić i myślami być przy żonie. Niech pan na siebie uważa - dodał, chcąc uniknąć kolejnych ofiar na swoim terenie. Uścisnęliśmy sobie ręce, po czym wyszedł. Wiedziałem, że ten dzień kiedyś nadejdzie, nie sądziłem jednak, że stanie się to za miastem, ponad cztery tysiące metrów nad pastwiskiem dla krów. Khalil zawsze wybierał własny czas, własne miejsce i własny sposób ataku. Tym razem jednak wiedziałem już trochę więcej na temat pracy jego umysłu. Poza tym zniknął już element zaskoczenia, ale dla niego akurat ten fakt czynił grę bardziej interesującą. Przypomniałem sobie ostatnie słowa, które usłyszałem od niego trzy lata temu, podczas rozmowy telefonicznej. Zabiję cię i tę sukę, z którą jesteś, jeśli nawet miałbym poświęcić na to całe życie. Gdyby się nie rozłączył, złożyłbym mu podobną obietnicę. Nie było to jednak konieczne, gdyż na pewno zdawał sobie z tego sprawę. Teraz, po trzech latach, obaj wiedzieliśmy, że wkrótce jeden z nas będzie martwy.

139/662

12 Poszedłem do pokoju pielęgniarek, żeby pokwitowć odbiór rzeczy Kate, sprawdzić, czy są już nowe wieści z sali operacyjnej i zobaczyć, jakie środki bezpieczeństwa zostały podjęte. Personel szpitalny wiedział już, że Kate nie jest przeciętną ofiarą wypadku. Wiedział też, kim ja jestem. Siostra przełożona pani Caroll poinformowała mnie, że przed salą operacyjną, jak i przy windach stoją umundurowani funkcjonariusze. Wszyscy, w tym ochrona szpitala zostali poinstruowani, żeby wypatrywać mężczyzny, którego fotografię, rozdali policjanci. Na temat stanu pani Corey, pielęgniarki nie miały dla mnie nowych wieści, a pani Caroll zasugerował, żebym poszedł do poczekalni, bo właśnie tam będzie mnie szukał doktor Goldberg. Miałem wrażenie, że personelowi zależało na tym, żebym nie plątał się po szpitalu w zakrwawionym kombinezonie skoczka spadochronowego. Obiecałem spełnić prośbę, ale czekając, musiałem wykonywać obowiązki gliniarza, więc zamiast do poczekalni, udałem się w stronę wind, przy których stali dwaj funkcjonariusze, po jednym przy każdej. Pokazałem im odznakę, powiedziałem, że jestem mężem ofiary, wyjaśniając w ten sposób, dlaczego mój strój jest poplamiony krwią. Policjanci jednak otrzymali odpowiednie wskazówki i okazało się, że są inteligentni i czujni. Jeśli nawet sceptycznie podchodzili do ewentualnej sytuacji, gdy morderca pojawia się w szpitalu w celu sprawdzenia stanu swojej ofiary, dobrze to ukrywali. Poprosiłem, żeby pokazali mi

141/662

zdjęcie podejrzanego, Vandervort.

co

też

uczynił

starszy

funkcjonariusz

Spojrzałem na kolorowe zdjęcie, zrobione trzy lata temu w amerykańskiej ambasadzie w Paryżu, gdzie Asad Khalil pojawił się pewnego dnia i powiedział, iż uciekł przed amerykańskim wymiarem sprawiedliwości. Przyszedł, żeby oddać się w ręce władz i zaoferować współpracę z amerykańskim wywiadem. „Zawrzyjmy umowę”. Agenci CIA w Paryżu przeprowadzili wstępne przesłuchanie, jednak Khalil naciskał, aby zamiast do Waszyngtonu przewieziono go do Nowego Jorku, i tak długo milczał, aż w końcu spełniono jego żądania i wsadzono go na pokład Boeinga 747 lecącego na lotnisko im. Johna F. Kennedy’ego. Że też nikt nie wyczuł podstępu, no ale przecież Asad Khalil był tak cennym zbiegiem, że CIA, FBI, wywiad Departamentu Stanu i wszyscy inni pozwolili na to by, zachwyt przesłonił im oczy. Zapomnieli wówczas o szkoleniu, które przeszli, i o rozsądku. Kate i ja byliśmy członkami zespołu, który miał odebrać z lotniska Asada Khalila i dwóch funkcjonariuszy z jego eskorty - agenta FBI i oficera CIA. Tamtego dnia w ekipie powitalnej byli także Nick Monti i Meg Collins, którzy zginęli z rąk Khalila. Oprócz nich Libijczyk zabił także pracownicę rządu, bardzo sympatyczną kobietę, Nancy Tate. Z naszej ekipy powitalnej przeżyliśmy tylko ja i Kate oraz agent FBI George Foster i pan Ted Nash z CIA, który tamtego dnia ledwo uszedł z życiem, podobnie zresztą jak 11 września, ale śmierć spotkała go z rąk Kate Mayfield. Życie płata nam figle. Ale to inna historia. Przyjrzałem się dokładnie zdjęciu Khalila. Był śniadym mężczyzną przed trzydziestką, z zakrzywionym rzymskim nosem, ulizanymi włosami zaczesanymi do tyłu i głęboko osadzonymi, ciemnymi oczami.

142/662

Wiem, że w Libijczykach płynie krew wojowników, którzy lubili wymachiwać mieczami: Berberowie - rdzenna ludność północnej Afryki, Kartagińczycy, zwycięscy Rzymianie, barbarzyńscy Wandalowie i w końcu arabskie armie islamu. To właśnie ich krew płynęła prawdopodobnie w żyłach Khalila i była widoczna w rysach jego twarzy, dzięki czemu mógł uchodzić za Egipcjanina, Włocha, Greka, a nawet Izraelczyka. Przede wszystkim jednak był zabójcą. Mówił nawet trochę po włosku, francusku, a także niemiecku, ponieważ mieszkał i działał na terenie tych państw. Całkiem nieźle władał też angielskim, gdy rozmawialiśmy przez telefon, cieszyłem się, że rozumiał mój potoczny język, zwłaszcza wtedy, gdy powiedziałem, że pieprzy wielbłądy, lub gdy zasugerowałem, że jego matkę posuwał libijski prezydent Muammar Kaddafi. Tak, panie śledczy Miller, z całą pewnością go wkurzyłem. Najwyraźniej jeszcze mu nie przeszło. Mnie też nie. Oddałem zdjęcie funkcjonariuszowi. - Ten mężczyzna zabił wielu ludzi, w tym funkcjonariuszy organów ścigania w Europie i w Ameryce - powiedziałem. - Jest bardzo niebezpieczny, bardzo inteligentny i znany z tego, że nie znika z miejsca zbrodni dopóki nie skończy swojego dzieła. Jego twarz wyróżnia się z tłumu, a mimo to w przeszłości udawało mu się niejednokrotnie zmieniać wygląd - dodałem. - Tylko jego oczy pozostają niezmienne - podkreśliłem. Jeśli na nie traficie, to może być ostatnia rzecz, jaką ujrzycie w życiu. Musicie być czujni. Popatrzyli na mnie tak, jakbym miał nierówno pod sufitem, ale mimo to pokiwali grzecznie głowami.

143/662

Gdy szedłem do sali operacyjnej, zadzwonił mój telefon, wyświetlił się domowy numer mojego szefa Toma Walsha, głównodowodzącego agenta specjalnego FBI kierującego nowojorskim oddziałem Antyterrorystycznej Grupy Zadaniowej. - Tak mi przykro John - usłyszałem, odebrawszy telefon. - Co z Kate? Jeszcze ją operują. - Nie przestawałem obserwować drzwi prowadzących do sali operacyjnej. - Mój Boże... nie mogę w to uwierzyć. - Janet przekazała mi twój raport - przeszedł do spraw służbowych. - Wykorzystamy wszystkie środki, którymi dysponujemy, a także skorzystamy z pomocy służb lokalnych i federalnych. Ujmiemy go. Oczywiście podziękowałem, choć wydawało mi się, że to, co mówił, jest oczywiste. Tom Walsh jest w porządku, choć nieraz sprzeczaliśmy się ze sobą. Jest także politycznie zaangażowany i przynajmniej cztery razy dziennie sprawdza informacje z Waszyngtonu. W dodatku, jak już wspomniałem, często zataja wiadomości i przesadnie analizuje wszystkie działania. Ale jego najgorszą wadą jest to, że nie docenia swoich ludzi, co zademonstrował pytając mnie: - John, jesteś pewien, że osoba, którą widziałeś, to Asad Khalil? - Owszem. - Rozpoznałeś go? Wydawało mi się, że przed chwilą odpowiedziałem na to pytanie. -Tom, rozmawialiśmy ze sobą, wisząc na spadochronach - powiedziałem. - Kate była bardzo blisko niego, prawie twarzą w twarz, dzieliło

144/662

ich od siebie może z piętnaście centymetrów i krzyknęła jego nazwisko - dodałem. - Khalil. - Czy to wystarczający dowód? - zapytałem. Tom Walsh nie tolerował sarkazmu wśród swoich agentów FBI, ale nauczył się już, że ludzie z NYPD pracujący w jego jednostce bywają nieco spięci - zwłaszcza agenci kontraktowi, tacy jak ja, którzy w każdej chwili mogą powiedzieć mu, żeby się wypchał. Ale teraz muszę znaleźć Asada Khalila, potrzebuję, więc tej pracy. I dlatego powinienem być dla Toma miły. - Twierdzisz, że Asad Khalil wrócił do Stanów Zjednoczonych i chce się zemścić na ludziach z naszej jednostki, którzy pracowali przy jego sprawie trzy lata temu - odezwał się Tom. -Zgadza się. - Dlatego zaatakował Kate, tak? - Wydaje mi się, że to całkiem logiczne. - Owszem, ale czy nie wydaje ci się, że to zbyt wyszukany plan... - Tom, psychopaci lubią rytuały. -Wiem... ale... Tom Walsh wiedział, że teraz musi mieć dla mnie więcej cierpliwości niż zwykle. Moja żona była w krytycznym stanie, byłem rozbity. Tak naprawdę Tom nie dbał o mój stan emocjonalny - pod warunkiem, że nie wpływał on na mój przewidywalnie nieprzewidywalny charakter dbał za to o swojego człowieka - Kate. Lubił ją prywatnie i szanował zawodowo, a poza tym strata agenta nie byłaby dobra dla jego kariery

145/662

przełożonego. Właściwie, niewiele mu groziło, bo gdy to się stało, Kate nie była na służbie. - Nie wiedziałem, że uprawiacie spadochroniarstwo - powiedział. - To miała być niespodzianka. - Mówiłeś, że zaginęła broń służbowa Kate, a także jej telefon - powiedział, zmieniając temat. -Zgadza się. - Glock w rękach Khalila to problem, ale najprawdopodobniej i tak już wcześniej miał swoją własną broń - zauważył niezwykle odkrywczo. -Prawdziwym problemem jest telefon komórkowy. - Racja. Ale z drugiej strony to może być dla nas szansa. -Tak. Ludzie z Centralnego Węzła Łączności próbują już go namierzyć. - Świetnie. Ale na pewno wyłączył telefon. Nie jest głupi. Będziemy mogli go namierzyć tylko wtedy, gdy włączy komórkę po to, by dostać się do jej książki telefonicznej. - Zgadza się. Zakładam, że jest bystry, więc wie, że nie może korzystać z telefonu dłużej niż przez minutę, bo inaczej ludzie z Centrum namierzą sygnał komórki. Poza tym długie rozmowy będzie prowadził na pewno ze swojej komórki, a jeśli zadzwoni do kogoś z nas, zajmie nam trochę czasu namierzenie go, ponieważ nie znamy jego numeru dodał. Zwykle Tom Walsh nie traktuje swoich ludzi z góry, ale istnieje cienka linia między sytuacją, kiedy mówi rzeczy oczywiste, a kiedy sądzi, że

146/662

powiedział coś odkrywczego. Powstrzymałem się przed powiedzeniem mu, że sprawy techniczne nie są mi obce. - Może akurat uda nam się go namierzyć - powiedziałem. - Może. Pamiętasz tego faceta z Arabii Saudyjskiej, który zapomniał wyłączyć komórkę? - zapytał. - Owszem. Ale on był niechlujny i głupi - stwierdziłem. - Asad taki nie jest. - Większość z nich to idioci. W tym stwierdzeniu było trochę prawdy. Większość z nich była idiotami. Ale nawet idiotom czasami sprzyja szczęście, i szczerze mówiąc, czasami sami byliśmy głupsi od nich. Dlatego zaatakowano WTC głupi ma zawsze szczęście, a my jak idioci niczego nie zauważyliśmy. Od tego czasu pracujemy nad sobą, ale tamci też stają się coraz mądrzejsi. Asad Khalil już trzy lata temu był inteligentny, i jak już wspominałem, nie sądzę, żeby od swojej ostatniej wizyty zdumiał. - Pewnie automatycznie wysłałeś do wszystkich agentów wiadomość tekstową dotyczącą dzisiejszych wydarzeń - powiedziałem do Toma Wal-sha, kontynuując temat głupoty. - Oczywiście - odpowiedział. - Jeżeli telefon Kate trafił w ręce Khalila, to znaczy, że teraz zna treść tej wiadomości - przypomniałem. Po drugiej stronie słuchawki zapadła cisza. - Cholera! - usłyszałem po chwili.

147/662

Popatrzyłem na telefon, na wyświetlaczu zobaczyłem informację o nowej wiadomości od Toma. Wcześniej nie usłyszałem dźwięku przychodzącego esemesa. Otworzyłem wiadomość o następującej treści: Nowojorski oddział ATTF - agentka FBI Kate Mayfield padła ofiarą napaści w hrabstwie Sullivan, w stanie Nowy Jork. Podejrzany: prawdopodobnie Asad Khalil, poszukiwany terrorysta, Libijczyk. Stan zdrowia agentki tajny. Szczegóły, nowe informacje, plan działania będą wysyłane drogą elektroniczną. Można także dzwonić do Centrum Operacyjnego. Bursztynowy alarm. Wszystkie jednostki w gotowości. Wysłano list gończy. Głównodowodzący agent specjalny Walsh. Nowy Jork ATTF. Czyli taką właśnie wiadomość, przesłaną prosto od szefa, prawdopodobnie przeczytał Asad Khalil. Dobrze się stało, że Walsh zataił stan zdrowia Kate, dzięki czemu Asad Khalil może się jedynie zastanawiać, czyjego dzień należy do udanych, czy nie. Tak czy owak, Khalil wiedział, że wszyscy go szukają, ale przecież wcześniej i tak to wiedział. - Natychmiast odłączymy ten telefon od systemu - powiedział Walsh. - Dobry pomysł. Ale zanim to zrobicie, wyślijcie jeszcze jedną wiadomość o treści: „Dwaj libijscy informatorzy z Nowego Jorku zgłosili się, twierdząc, że mają informacje na temat miejsca pobytu podejrzanego Khalila na terenie Stanów Zjednoczonych. Wszystkie szczegóły i wytyczne dotyczące pojmania podejrzanego wyślemy drogą elektroniczną”. Albo coś w tym stylu - dodałem. - Dobra, tak zrobię - powiedział po chwili milczenia. I zgarnie za to pochwałę. - Może dzięki temu trochę się wystraszy i będzie trzymał się z dala od swoich kontaktów w Stanach. Może się uda nieco pokrzyżować mu plany - powiedziałem, gdyby nie zrozumiał po co ta cała operacja.

148/662

- Zgadza się. Świetnie. Jeszcze przez chwilę rozmawialiśmy na temat telefonów komórkowych, bo to był jedyny trop, którego mogliśmy się uczepić. Gdy jednym uchem słuchałem Walsha, wpadła mi do głowy myśl, która powinna pojawić się tam godzinę temu. - Powinieneś zawiadomić George’a Fostera. - Tak... powiadomiliśmy wszystkich o zamachu na życie Kate. Widziałeś przecież wiadomość. - Owszem. Ale chodzi mi o to, że Khalil przyjechał tu, żeby się zemścić, a George był w zespole, który trzy lata temu miał go odebrać z lotniska, pracował przy tej sprawie. Załóżmy, że Khalil dowiedział się, jak George się nazywa - dodałem. - Dobrze. Tom Walsh nie pracował w naszej jednostce, kiedy Khalil z listą nazwisk swoich przyszłych ofiar odwiedził Stany, więc nie doceniał w pełni natury tego potwora. - Zadzwoń do George’a albo poproś, żeby się do mnie odezwał - zasugerowałem. - Dobrze. Chciałem uzmysłowić Tomowi, że mamy do czynienia z poważnym problemem - i dodatkowo zepsuć mu dzień.

149/662

- Powinieneś wiedzieć, że Asad Khalil pewnie się zastanawiał, czy cię zabić - powiedziałem. W słuchawce zapanowała cisza. - Nie wiemy, jakie ma plany poza tym, że chciał zabić Kate - powiedział po chwili. - A tak na marginesie, zastanawiam się, dlaczego Khalil po prostu nie wyciągnął pistoletu i nie zastrzelił was obojga po wylądowaniu? - dodał. - Może ty wiesz? Poderżnięcie gardła nożem w trakcie skoku jest nielogiczne. - Może dla ciebie. Ale nie dla niego. Jak będziesz w biurze, wyciągnij akta „Lwa” i poczytaj o tym, co Khalil zrobił podczas swej poprzedniej wizyty w Stanach i jakie były jego metody działania - zaproponowałem. - Dobrze. Pilnujemy, żeby informacje na ten temat nie wydostały się na zewnątrz, więc uważaj na to, co mówisz nawet funkcjonariuszom policji stanowej. - Wydaje mi się, że o tym wspominałem, składając raport przez telefon. - Racja. Poza tym agenci z Waszyngtonu są już w drodze do szpitala, dodatkowo przydzielę do sprawy także agenta FBI z naszej jednostki. - Facet, który prowadzi śledztwo na miejscu, to starszy śledczy Matt Miller z Kryminalnego Biura Śledczego - poinformowałem Walsha. Podałem Walshowi numer telefonu Millera. - Wygląda na kompetentnego, jego ludzie już szukają Khalila - powiedziałem. - Świetnie. Udzielimy mu wszelkiej pomocy. - Już się nie może doczekać.

150/662

- Możliwe, że CIA też zainteresuje się tą sprawą - powiedział. W tym wypadku najlepszą odpowiedzią był brak odpowiedzi. - Musicie odnaleźć pewnego faceta - powiedziałem. Nazywa się Elwood Wiggins, znany także jako Chip Wiggins. Był jednym z pilotów biorących udział w nalocie na Libię w 1986 roku i trzy lata temu znajdował się na czarnej liście Khalila, ale wtedy dotarliśmy do niego przed nim. Jego dane są w naszej kartotece. Ostatnio mieszkał w Ventura w Kalifornii. Gdy go zlokalizujecie, wyślijcie do niego miejscowego agenta FBI, żeby go poinformował o tym, że Libijczyk wrócił. On też potrzebuje ochrony - dodałem. Właściwie byłem pewien, że w tej chwili Chip Wiggins potrzebował już tylko grabarza. - Choć na to już pewnie za późno - powiedziałem do Walsha. Mój dowódca milczał przez chwilę. - Dobrze, wracaj do Kate... - powiedział po chwili. - Jeszcze ją operują. - Oczywiście, jeśli chcesz być teraz przy niej, możesz wziąć urlop... - Wezmę, gdy złapiemy Khalila. A skoro już o tym mowa, rozumiem, że to ja poprowadzę tę sprawę? - Cóż... - odezwał się Walsh, po chwili milczenia. - Tom. Nie pogrywaj ze mną.

151/662

Proszę wybaczyć detektywie, ale ciągle jestem dowódcą tej jednostki. - Uważam, że powinienem prowadzić tę sprawą. - John, chodzi o to, że jeśli stan Kate się pogorszy, będziesz potrzebował trochę czasu dla siebie, a do tej sprawy muszę przydzielić kogoś, kto poprowadzi ją do końca - odparł. - Tak też się stanie. Jestem bardzo zmotywowany. - Wiem, ale nie wiesz, jaka będzie twoja reakcja, jeśli Kate..., słuchaj, szczerze mówiąc, może się okazać, że będziesz podchodził do tej sprawy zbyt emocjonalnie i... stracisz obiektywizm, niezbędny w pracy w środowisku muzułmańskim. Myślałem, że wspomni o tym, iż zaatakował mnie Wielki Ptak, ale tego nie zrobił. - Jestem w dobrych stosunkach z muzułmanami mieszkającymi w Nowym Jorku - zapewniłem Toma. Nie kłamałem, choć może parę osób potraktowałem ostrzej, ale to było tuż po 11 września. Przez ostatni rok, może nawet dłużej, byłem już znacznie sympatyczniejszy. No... wykluczając Wielkiego Ptaka. Ale on nie jest obywatelem Stanów Zjednoczonych. - John, przydzielę cię do tej sprawy, ale nie mogę obiecać, że będziesz dowodził całą akcją - powiedział Tom. - Muszę to przemyśleć. Tymczasem ze strony FBI dowództwo przejmuje George Foster, z którym przecież dobrze ci się pracuje. Koniec tematu - dodał. - Dobrze - powiedziałem, wiedząc, że dyskutując i wkurzając go, niczego nie osiągnę.

152/662

- Świetnie. Poproszę kapitana Paresiego, żeby do ciebie zadzwonił. Prosiłem personel szpitalny, żeby informowali mnie na bieżąco. Modlę się za Kate. - Dziękuję. - Jeszcze jedno. Jeśli miejscowi policjanci go schwytają, a na miejscu nie będzie jeszcze nikogo od nas, proszę cię, żebyś nie rozmawiał z podejrzanym i nie rób niczego, co mogłoby zaszkodzić śledztwu. - Dlaczego miałbym zrobić coś takiego, Tom? - Pamiętaj też o tym, że Khalil jest pewnie w posiadaniu bardzo cennych informacji, które mogą nam się przydać. - Nie zabiję go. - Wiem, że jesteś wściekły, ale nie wpakuj się w kłopoty - powiedział, nie odnosząc się bezpośrednio do moich słów. - Nie zajmujemy się zemstą, tylko walczymy o sprawiedliwość - przypomniał. A jest jakaś różnica? - Wiem - odparłem. Rozłączyłem się i poszedłem do poczekalni. Stanąłem przy oknie i popatrzyłem na wiejski krajobraz i góry. Nad odległymi szczytami, na tle błękitnego, bezchmurnego nieba słońce nadal wisiało wysoko. 11 września 2001 roku pogoda była równie piękna.

153/662

Kate i ja przyjechaliśmy do Północnej Wieży oddzielnie i każde z nas sądziło, że to drugie jest w środku, więc, gdy budynek się zawalił, myślałem, że Kate nie żyje, ona miała podobne przeczucia. Ten dzień zmienił nasze życie, ale nie nasze kariery. Gapiłem się przez oświetlone promieniami słońca okno. Dziewięćdziesiąt pięć procent osób na świecie to wspaniali ludzie. Niestety, większość swojego życia spędziłem w towarzystwie pozostałych pięciu procent, starając się zmniejszyć ten odsetek do czterech procent. Zasada „służyć i chronić” już od kilku lat nie robiła na mnie wrażenia, przez większość mojej kariery motywowało mnie moje własne ego byłem bystrzejszy od każdego mordercy, który miał czelność zabić kogoś, gdy na służbie był John Corey. Potem przeniosłem się do Antyterrorystycznej Grupy Zadaniowej i włączył mi się patriotyzm, co nasiliło się po 11 września. A teraz wszystko się sprowadza wyłącznie do mojej osobistej zemsty. Proszę Boga, by pomógł mi zabić Khalila. Byłem pewien, że w tej chwili Khalil prosi Boga o podobną przysługę. Tylko jeden z nas zostanie wysłuchany.

13 Stałem w pustej poczekalni i patrzyłem na zegar wiszący na ścianie. Kate od ponad godziny była na sali operacyjnej i zaczynałem myśleć, że to dobry znak. Ile czasu potrzeba, żeby wykrwawić się na śmierć? Niewiele. Ile czasu zajmuje załatanie poharatanej tętnicy? Pewnie ze dwie godziny. Zadzwonił telefon, wyświetlił się numer kapitana Vince’a Paresiego. - Corey, słucham? - John, jak ona się czuje? - Jeszcze ją operują. - Matko święta,... nie mogę w to uwierzyć. A jak ty się trzymasz? -W porządku. - Odkąd Janet mi o wszystkim powiedziała, siedzę na telefonie. Dorwiemy tę kanalię, John - zapewnił mnie. Uśmiechnąłem się pod nosem, słysząc popularne wśród nowojorskich policjantów obraźliwe określenie. Często nie zgadzałem się z Paresim, ale wychowaliśmy się na tych samych, niebezpiecznych ulicach i potrafiliśmy się zorientować, kiedy na naszej drodze stawała kanalia. - Wysłuchałem twojego sprawozdania, rozmawiałem też z Walshem. -powiedział Paresi, przechodząc do konkretów. - Sądzę, że jeśli chodzi o tę sprawę, mamy takie samo podejście.

155/662

- Cieszę się. Kapitan Paresi dowodził detektywami z nowojorskiego wydziału policji, których przydzielono do pracy w naszej jednostce, i był moim bezpośrednim przełożonym, podczas gdy Tom Walsh był zarówno szefem Kate, jak i głównodowodzącym agentem specjalnym FBI, kierującym całym tym cyrkiem. Dlatego też do głównodowodzącego agenta specjalnego mówiłem „Tom”, a do Paresiego „kapitanie”. - Tom wspominał o telefonie Kate i mówił, że Khalil może mieć dostęp do naszych wiadomości tekstowych - kontynuował Paresi. - Zgadza się. Jaki komunikat pan rozesłał? - zapytałem. - Wysłałem wiadomość do wszystkich detektywów z jednostki antyterrorystycznej . Rozkazałem, żeby natychmiast zjawili się na służbie i rozpoczęli obserwację typowych miejsc, w których spotykają się islamscy radykałowie: meczetów, shisha barów, klubów i innych, zwłaszcza tych ze społecznością libijską. - W porządku. Wysłał pan to tylko do detektywów? - Tak. Więc ta wiadomość nie dojdzie na telefon Kate, a co za tym idzie, Khalil jej nie zobaczy. - Świetnie. Dzielenie się informacjami z podejrzanym mija się z celem. - Zgadza się. Czekamy na zielone światło w sprawie przesłuchań świadków z naszej bazy i będziemy się kontaktować z naszymi informatorami ze społeczności muzułmańskiej.

156/662

Kapitan Paresi opisywał rutynowe procedury stosowane w podobnych wypadkach. Oczywiście, doskonale je znałem, ale kapitan chciał mnie o wszystkim powiadomić osobiście. Po za tym, że w sprawę zaangażowany był terrorysta, zaatakowano przecież agentkę FBI, żonę byłego gliniarza. W takich sytuacjach w reakcji policji można było zobaczyć pewne subtelne różnice. A czasem nawet zupełnie niesubtelne, jak na przykład wtedy, gdy ci, którzy nie chcieli z nami współpracować, dostawali łomot. Wiedząc o tym, że w przeszłości Khalil stanął na mojej drodze, Paresi poprosił mnie o kilka rad i zapytał, co ludzie z ATTF wiedzieli na jego temat i do kogo powinien się zwrócić. Cóż, rozmawiał już z Tomem, który najwyraźniej nie był zbyt pomocny albo sam niewiele wiedział. Musiałem się zastanowić nad tym, co mogę powiedzieć Paresiemu, a jakie informacje były nadal tajne, udostępniane innym jedynie w zakresie niezbędnym do wykonywania ich pracy. Oczywiście, nigdy nie zamknęliśmy sprawy Khalila. Po tym, gdy trzy lata temu zniknął, ówczesny głównodowodzący agent specjalny, kierujący jednostką antyterrorystyczną, Jack Koenig utworzył specjalny zespół, do którego przydzielił mnie, Kate, George’a Fostera i jedynego w naszych szeregach Amerykanina arabskiego pochodzenia, detektywa nowojorskiej policji Gabriela Haythama. Nasz zespół miał śledzić każdy trop i każdą wskazówkę, która mogła doprowadzić do Asada Khalila. Koenig nadał nam niezbyt wyszukany kryptonim: „Łowcy Lwa” i wszystkie informacje mieliśmy kierować bezpośrednio do niego. Jack Koenig nie żyje, podobnie jak poprzednik kapitana Paresiego David Stein. Obaj zginęli pod ruinami Wieży Północnej. A źródło tropów na temat Khalila, które czerpaliśmy od naszych informatorów, od zagranicznych agencji wywiadowczych i od Interpolu, wyschło.

157/662

Jedna z teorii głosiła, że Asad Khalil zginął w niewyjaśnionych okolicznościach - być może jako wojownik dżihadu gdzieś w Iraku albo w Afganistanie. Sprawdziliśmy nawet, czy nie skończył w Guantanamo, wszystko na nic. Według drugiej teorii, libijski wywiad z jakiegoś powodu wydał na niego wyrok, może dlatego, że Asad sprawiał więcej kłopotów, niż przynosił korzyści. Ja miałem swoją teorię, według której Khalil wykładał przedmiot o nazwie „różnice kulturowe” na Uniwersytecie Columbia. W każdym razie ani ja, ani Kate nie wierzyliśmy w to, że brak informacji o Khalilu oznaczał, że nie żyje albo przeszedł na emeryturę. Niestety, mieliśmy rację. - Wracając do tematu..., akta ATTF dotyczące tego faceta są dość cienkie i może je pan przejrzeć na swoim komputerze. - To samo powiedział Walsh. - Istnieje jeszcze jeden komputer, w którym znajduje się pełny raport dotyczący wydarzeń sprzed trzech lat. Jednak te akta są ściśle tajne i tylko Waszyngton może zezwolić na dostęp do nich, a najprawdopodobniej tego nie zrobi. - No tak.... Po co udostępniać informacje o tym typie ludziom, którzy go właśnie szukają...? Prawda jest taka, że od czasu wydarzeń z 11 września mamy dostęp do większej ilości informacji, ale stare nawyki ciągle jeszcze trudno wyplenić, a gdy w sprawę angażuje się CIA, to masz szczęście, jeśli w ogóle powiedzą ci, kogo masz szukać, a na wszystkich dokumentach, które im przekazujesz, natychmiast stawiają pieczątkę „Ściśle tajne” i potem nie możesz ich już odzyskać.

158/662

- Trzy lata temu Koenig i Stein przydzieli mnie, Kate, George’a Fostera i Gabe’a Haythama do sprawy Khalila - poinformowałem Paresiego. - Śledztwo nie zostało zamknięte, mamy cały plik papierów na niego, Gabe je panu przekaże. Ostatnim razem, gdy Asad Khalil tu był, pracował dla libijskiego wywiadu i na miejscu kontaktował się wyłącznie z Libijczyka-mi - wyjaśniłem. - W naszych aktach znajdziesz nazwiska, adresy, zdjęcia i różne szczegóły dotyczące życia Libijczyków mieszkających w centrum Nowego Jorku, z którymi kontaktowaliśmy się przez wiele lat - dodałem. - To niezły punkt wyjścia do dalszych obserwacji. A jeśli chodzi o przesłuchania, to wydaje mi się, że nie powinniśmy zdradzać Libijczykom, że szukamy Asada Khalila. Wstrzymajmy się jeszcze - zasugerowałem. - Obserwujmy ich, może ktoś sam się do nas zgłosi. - Uzgodnię to Walshem i poproszę Gabe’a o akta. Rozumiem, że Walsh ma ich kopię? Milczałem, co oznaczało, że nie ma. Kapitan Paresi zadał mi jeszcze kilka pytań dotyczących wydarzeń sprzed trzech lat i odpowiadając na nie, wpadła mi do głowy jeszcze jedna myśl, którą powinienem mieć znacznie wcześniej, ale... cóż... - Czy ktoś kontaktował się z Gabe’em Haythamem? - zapytałem. - Nie wiem. A dlaczego pytasz? - Pytanie brzmi: Czy Asad Khalil wie o tym, że w Antyterrorystycznej Grupie Zadaniowej pracuje Amerykanin arabskiego pochodzenia o nazwisku Haytham? - odparłem. - Jeśli tak, to możliwe, że będzie chciał go odnaleźć. Zapewne uważa go za zdrajcę.

159/662

- Tak..., dobry pomysł. Dobrze, zadzwonię do Gabe’a. - Chciałbym, żeby porozmawiał pan z Walshem na temat mianowania mnie dowódcą tej operacji - powiedziałem, wykorzystując okazję. Wyglądało, że był na to przygotowany. - Zgadzam się z Walshem, że może niekoniecznie powinieneś dowodzić. Przydzieliliśmy cię do tej sprawy, a tak między nami, myślę, że jeśli nie będziesz jej prowadził, to lepiej na tym wyjdziesz - przypominał. - Nie będziesz musiał się użerać z pierdołami i będziesz miał więcej wolności, żeby... robić swoje - wyjaśnił. - Rozumiesz? To, co powiedział, było logiczne i miało podtekst. - Dobrze. Rozumiem - powiedziałem. - Świetnie. Myślisz, że ten dupek ma tu jeszcze coś do załatwienia? - zapytał Paresi, zmieniając temat. - Chodzi mu tylko o zemstę? A może przyjechał po to, żeby coś wysadzić? Albo przeprowadzić atak wąglikowy? No wiesz... Dobre pytanie. - Nie wiem - odparłem. - Ale intuicja podpowiada mi, że przyjechał wyrównać rachunki, czyli stuknąć ludzi, którzy trzy lata temu go wkurzyli. I może jeszcze inne osoby, o których nie wiemy - dodałem. Kapitan Paresi, zanim do nas przyszedł, pracował w wywiadzie nowojorskiej policji, był zatem odpowiednio przeszkolony.

160/662

- Nawet jeśli teraz nie pracuje dla libijskiego wywiadu, ktoś musi za nim stać - na przykład Al Kaida - i być może umówił się z tymi, którzy go wspierają, że w zamian za środki na załatwienie osobistych porachunków musi na przykład wysadzić most Brooklyński. - Może pan mieć rację. A co o tym sądzi Walsh? - Nie rozmawialiśmy na ten temat. Przede wszystkim chce, żebym trzymał ludzi w gotowości i miał na oku podejrzane środowiska. - Rozumiem. Khalil działa w pojedynkę, ale możliwe, że na coś wpadniecie - powiedziałem. - Na przykład na trupa albo dwa. Zabija tych, którzy pomagają mu wykończyć innych - dodałem. - Naprawdę? To niezbyt miło z jego strony. Od czego to wszystko się zaczęło? Dlaczego się mści - zapytał. - Wszystko zaczęło się piętnastego kwietnia 1986 roku, kiedy Reagan wysłał kilka bombowców i wysadził Libię w powietrze. Tamtego dnia Asad Khalil stracił całą swoją rodzinę. - Bez jaj? Wygląda na to, że złość mu jeszcze nie przeszła - zauważył. - Najwidoczniej. Lepiej nie rozpowszechniać tej informacji - poradziłem. - Dzięki niej można niejako usprawiedliwić to, co zrobił trzy lata temu, a nie chcemy przecież, żeby media pogubiły się i zaczęły dywagacje nad równością moralną. - Dobra, nieważne. Ale co on właściwie zrobił trzy lata temu? - zapytał. Oczywiście poza tym, że zabił dwóch ludzi z eskorty i trzech naszych na lotnisku? - Czy Walsh wspominał o Chipie Wigginsie? - zapytałem Paresiego.

161/662

-Nie. Kim on jest? Najwyraźniej Walsh nie chciał się podzielić tą informacją z niższym rangą kolegą. Trzeba jednak oddać sprawiedliwość Walshowi, pamiętając, że większość wydarzeń, które miały miejsce podczas pierwszej wizyty Asada Khalila w Stanach, jak już wspominałem, zaklasyfikowano jako ściśle tajne i nie ustalono jeszcze, czy teraz informacje te należało ujawnić. - Wiggins był jednym z pilotów F-111, którzy wtedy zbombardowali Trypolis - powiedziałem mu jednak. - Trzy lata temu Khalil przybył tu z listą, na której umieścił nazwiska wszystkich pilotów, których następnie zaczął po kolei zabijać. -Jezu... - Nie mogę powiedzieć nic więcej na ten temat, kapitanie, ale mogę dodać, że ja, Kate i inni powstrzymaliśmy go przed zabiciem Wigginsa. - Dobra, rozumiem - powiedział kapitan Paresi, po chwili namysłu. Wiadomo, gdzie znajduje się teraz Wiggins? - zapytał. - Ostatnio mieszkał w Ventura w Kalifornii. - Założę się, że Khalil zna miejsce jego pobytu. Wiggins już pewnie nie żyje - podsumował Paresi. - Pewnie ma pan rację, kapitanie. - Na pewno mam. Najpierw załatwił niedokończoną sprawę. Potem... zajął się Kate. Dlaczego nie Kate i tobą? - Chciał, żebym patrzył jak umiera.

162/662

- Psychol. -1 to jaki - zgodziłem się. - Dobrze,... może to jest jakiś trop. Zobacz - ten Wiggins, jeśli już go załatwił, był łatwym celem. Nie spodziewał się czegoś takiego. To samo dotyczy Kate. Z resztą nie pójdzie mu już tak łatwo. Ty też jesteś trudnym celem. Mam rację? Jego następny ruch będzie zarazem ostatnim. Dość optymistyczne założenie. - Mam nadzieję - odparłem. - Dobrze - rzekł Paresi. - Jadę do biura. Zadzwonię do Gabe’a i umówię się z nim na miejscu. Przejrzymy akta. - Proszę mu powiedzieć, żeby na siebie uważał. Może jego rodzina miałaby ochotę wyjechać na wakacje? Ma żonę i chyba córkę. - Dobrze. - Jak tylko będę mógł, to zjawię się w biurze - powiedziałem. - John, nie zawracaj sobie tym głowy. Opiekuj się Kate. Będziemy w kontakcie. I zadzwoń do mnie, jeśli Kate..., jeśli jej stan się pogorszy. Jeśli tak się stanie, nie pożyje długo. - Istnieje możliwość, że z tego nie wyjdzie - powiedziałem. - Wyjdzie - powiedział Paresi, przerywając milczenie. - Modlę się za nią. Jest silna - dodał.

163/662

Skończyliśmy rozmowę i usiadłem na krześle w poczekalni. Choć moje myśli krążyły wokół Kate, próbowałem skupić się na Khalilu i odkryć, jak pracuje jego umysł. Asad Khalil był showmanem, lubił się popisywać i jak większość psychopatów uwielbiał kpić sobie z władz. A władze cieszyły się, gdy facet, którego szukały, kpił sobie z nich telefonicznie lub listownie. Czyli, według naszego nazewnictwa, „zostawiał ślady”. Poza tym misją Khalila była zemstą, która w połączeniu z nienawiścią wypacza zdolność prawidłowej oceny sytuacji, przez co można dać się złapać lub zabić. Taki los omal nie spotkał go trzy lata temu. Byłem pewien, że tym razem Asad Khalil zostanie schwytany lub zginie. Nie wiedziałem jednak, ilu ludzi zdąży zabić, zanim to się stanie, ani czy Kate i ja dożyjemy tej chwili. Usłyszałem odgłos ciężkich kroków na kafelkach w korytarzu... mężczyzna szedł sam. Włożyłem rękę do kieszeni z pistoletem i wbiłem wzrok w drzwi.

14 Drzwi się otworzyły i stanął w nich mężczyzna w średnim wieku, ubrany w zielony lekarski fartuch, na jego szyi wisiała maseczka. Natychmiast nawiązaliśmy kontakt wzrokowy, kolejne ułamki sekund ciągnęły się w nieskończoność. - Pan Corey? -Tak. Podeszliśmy do siebie i mężczyzna wyciągnął dłoń w moją stronę, przedstawiając się jako doktor Andrew Goldberg. Drugą rękę położył mi na ramieniu. - Pańska żona odpoczywa teraz na OIOM-ie - powiedział. Zamknąłem oczy i skinąłem głową. - Jest stabilna - kontynuował. - Ciśnienie krwi i oddech - prawidłowe. Ponownie skinąłem głową. Prowadził mnie w kierunku krzeseł i ni stąd, ni zowąd pomyślałem, że ten człowiek od dwóch godzin był na nogach i pewnie chce usiąść. W następnej kolejności pomyślałem, że raczej zależy mu na tym, żebym to ja wysłuchał na siedząco tego, co miał do powiedzenia, a mogły to być złe wieści. Usiedliśmy obok siebie.

165/662

- Udało nam się pomyślnie zszyć prawą tętnicę - powiedział łagodnym głosem. Jeszcze raz skinąłem głową. - Zauważyłem siniaki na twarzy, jej usta też były spuchnięte, jednak według anestezjologa wszystkie zęby były na miejscu. Te obrażenia pewnie spowodował upadek - spekulował. W rzeczywistości obrażenia były wynikiem tego, że Asad Khalil uderzył ją w twarz, ale zachowałem to dla siebie. - W każdym razie, to nic poważnego - kontynuował. - Upadek nie spowodował dodatkowych obrażeń ani zewnętrznych, ani wewnętrznych, nie ma też krwotoku wewnętrznego, choć może się okazać, że jest kilka złamań. Gdy tylko będzie to możliwe, wyślemy ją do pracowni radiologicznej - zapewnił. - Czyli kiedy? - Nie wiem. To była głęboka rana kłuta, nie znaleźliśmy innych, znaczących zaburzeń naczyniowych. Brak uszkodzeń żyły szyjnej, tętnic czy tchawicy - ciągnął lekarz. - Jak rozumiem, została zraniona nożem -podzielił się ze mną swą obserwacją. Przytaknąłem. Napastnik zamierzał podciąć jej gardło i uszkodzić wszystkie żyły i tętnice, które znalazłyby się w zasięgu noża. Ale w jakiś sposób Kate zdołała go powstrzymać. Mam nadzieję, że kopnęła go też kolanem w klejnoty. - Jakie są rokowania? Milczał zbyt długo.

166/662

- Nic jeszcze nie możemy powiedzieć. - Dlaczego? - Cóż... straciła sześć jednostek krwi i musieliśmy... pan musiał, jak mniemam, zatamować krwotok..., przez co krew nie dochodziła do mózgu... Spodziewałem się tego, czekałem na wyrok. - Sześć jednostek to duży ubytek krwi - mówił dalej doktor Goldberg. Poza tym jej tchawica była opuchnięta, co mogło zatamować dopływ tlenu do mózgu, zanim jeszcze ratownicy użyli rurki intubacyjnej. Przez chwilę nic nie mówił. - Nie wiemy jeszcze, czy są jakieś uszkodzenia neurologiczne. - A kiedy będziemy to wiedzieć? - Gdy tylko wybudzi się z narkozy. Za godzinę, może dwie - dodał. Milczałem. Przez chwilę wahał się, ale potem popatrzył na mój zakrwawiony kombinezon. - Rozumiem, że napastnik przypiął się do pańskiej żony, kiedy skakaliście z samolotu i wtedy zadał ranę. -Zgadza się. - Zakładam, że to nie był wypadek. - Pewnie zwrócił pan już uwagę na policjantów stojących przed salą operacyjną - odparłem.

167/662

Skinął głową. - Ma pan jeszcze jakieś pytania? -Nie. Doktor Goldberg wstał z krzesła, ja również się podniosłem. - Postaramy się jak najszybciej przeprowadzić wszystkie niezbędne badania, w tym neurologiczne. Tymczasem wszystkiego dowie się pan od pielęgniarek z OIOM-u. Pewnie poczeka pan do chwili, gdy pańska żona odzyska przytomność. - Zgadza się. Dziękuję. - Uścisnęliśmy sobie dłonie. - Nie zaszkodzi się pomodlić - powiedział klepiąc mnie po ramieniu. - Proszę iść do bufetu i trochę odpocząć - zaproponował. - Jeszcze przez jakiś czas nie będzie nowych wieści. Pańska żona jest w dobrych rękach - zapewnił. Doktor Goldberg wyszedł, a ja poczekałem jeszcze kilka minut, aż oddali się wystarczająco daleko, po czym wyszedłem na korytarz i kierując się znakami informacyjnymi, udałem się na OIOM. Poszedłem do recepcji, przedstawiłem się, powiedziałem, że jestem mężem Kate Mayfield, którą przed chwilą przywieziono z sali operacyjnej. Pokazałem legitymację i dodałem, że jestem oficerem federalnych organów ścigania. Pielęgniarka życzliwie popatrzyła na moje dokumenty i z obojętnością wysłuchała informacji o tym, czym się zajmuję.

168/662

W takich sytuacjach działa prawo Murphy’ego, nie byłem więc pewien, czy personel z OIOM-u ma te same informacje co lekarze i pielęgniarki z sali operacyjnej. - Moja żona padła ofiarą próby zabójstwa, napastnik jest ciągle na wolności i być może będzie chciał się do niej dostać - wyjaśniłem. Te słowa zwróciły uwagę pielęgniarek. Zapytałem, czy poinformowano je o sytuacji i czy na oddziale znajdowali się funkcjonariusze. Okazało się, że nie dostały żadnych instrukcji i że na sali nie było żadnego policjanta. - Nikomu, oprócz upoważnionych pracowników szpitala lub funkcjonariuszy policji, nie wolno ujawniać informacji na temat miejsca, w którym przebywa ofiara ani stanu jej zdrowia. Zrozumiały panie? - Tak, w razie czego zadzwonię po ochronę - odparła pielęgniarka, która okazała się siostrą przełożoną Betty. - Dziękuję. Proszę także zadzwonić do pielęgniarek z sali operacyjnej i poprosić, żeby przysłano tu policjantów. Jedna z pielęgniarek podniosła słuchawkę telefonu. - Jeśli ktokolwiek będzie szukał detektywa Johna Coreya, będę przy łóżku mojej żony - powiedziałem do Betty i czterech innych pielęgniarek. Betty przyglądała się kartce papieru na metalowej tabliczce - karcie zdrowia Kate. - Jeszcze nie mam instrukcji dotyczących odwiedzin - powiedziała. - Już pani ma.

169/662

Siostra przełożona zapisała informację w karcie i odprowadziła mnie na OIOM. - Taka sytuacja, to dla nas nowość - odezwała się, gdy szliśmy korytarzem. - Mam nadzieję, że tak pozostanie. Popchnęła podwójne drzwi i weszliśmy do środka. Niosąc kartę zdrowia pacjenta, Betty zaprowadziła mnie do łóżka Kate. - Niech pana nie przerazi jej wygląd ani te wszystkie monitory i rurki - powiedziała cicho. - Jest podłączona do respiratora, który pomaga jej oddychać - dodała. - Doktor Goldberg to wspaniały chirurg zapewniła. Tak, tylko że nikt, nawet doktor Goldberg, nie wiedział, co się dzieje albo nie dzieje w mózgu Kate. Stanąłem przy łóżku Kate, patrzyłem teraz na nią. Nie była już blada, za pomocą respiratora oddychała równomiernie. Na szyi miała gruby opatrunek, była podłączona do kroplówek, a spod koca wystawały rurki przyczepione do trzech różnych monitorów. Popatrzyłem na ekrany, wyglądało na to, że wszystkie wyniki są w normie, tylko ciśnienie krwi było niskie. Betty zerknęła na monitory. - Parametry są w normie - zapewniła.

170/662

Wziąłem głęboki oddech i spojrzałem na Kate. Widziałem opuchliznę na jej ustach, pamiątkę po uderzeniu Khalila. Sukinsyn! Pochyliłem się i pocałowałem ją w policzek. - Witaj, ślicznotko. Brak reakcji. Betty poradziła, żebym dostawił sobie krzesło, co też zrobiłem. - Gdyby pan czegoś potrzebował, proszę nacisnąć ten guzik - powiedziała. - Nie wolno korzystać tu z telefonów komórkowych - poinformowała mnie, po czym wyszła. Uścisnąłem dłoń Kate, była zimna i sucha, poczułem jej puls. Nie odrywałem wzroku od jej twarzy, ale nie dostrzegłem na niej żadnej reakcji. Obserwowałem, jak jej klatka piersiowa unosi się i opada. Kilkakrotnie zerknąłem też na monitory. Ponieważ sam kiedyś omal nie wykrwawiłem się na śmierć, wiedziałem, co czuła Kate przez tę krótką chwilę, gdy krew wypływała z jej ciała - to przerażające uczucie, gdy serce wali jak oszalałe, spadające ciśnienie powoduje okropne dzwonienie w uszach i czujesz lodowate zimno wewnątrz organizmu, nie można tego do niczego porównać, czujesz, że to... śmierć,... a potem wszystko zachodzi mgłą... Gdy obudziłem się w prezbiteriańskim szpitalu Columbia, nie pamiętałem, skąd się tam wziąłem i co się wydarzyło. Nikt nie mógł mnie odwiedzać, ale mój partner Dom Fanelli i tak wtargnął na salę i wdał się ze mną w długą i idiotyczną rozmowę na temat wyższości drużyny Metsów nad Jankesami. Najwyraźniej nie zgodziłem się z nim, bo gdy wrócił do biura, powiedział wszystkim, że mam uraz mózgu. Uśmiechnąłem się do tego wspomnienia i do myśli o Domie Fanellim, który zginął 11 września.

171/662

Ponownie popatrzyłem na Kate. Zbyt wielu ludzi ginie w tej pracy. Choć lekarze nie dawali mi szans, przeżyłem i teraz modliłem się, żeby Kate też udało się z tego wyjść. Jeśli jednak okaże się, że doszło do uszkodzenia nerwów, rzucę pracę i zaopiekuję się nią. Najpierw jednak zabiję Asada Khalila.

15 Cały czas czuwałem przy łóżku Kate, trzymałem ją za rękę i obserwowałem, czy nie budzi się z narkozy. W telefonie ustawiłem tryb wibracyjny, trzy osoby, które w ciągu ostatnich trzydziestu minut do mnie dzwoniły, nagrały się na pocztę głosową. Wysłuchałem pierwszej wiadomości od Toma Walsha: „W szpitalu powiedzieli mi, że Kate jest już po operacji i teraz odpoczywa. Bardzo się cieszę. Poza tym rozmawiałem ze śledczym Millerem na temat poszukiwań Khalila. Brak nowych informacji. Dzwoniłem do George’a Fostera, rozumie sytuację. - Nastąpiła krótka przerwa. - Nie możemy zlokalizować Gabe’a. - Kolejna chwila ciszy. - Ani Chipa Wigginsa w Kalifornii. Zadzwoń do mnie”. Druga wiadomość pochodziła od Vince’a Paresiego, który właściwie powiedział to samo co Tom: „Martwię się o Gabe’a - dodał. - Nie mamy też kontaktu z jego żoną. Wysyłam patrol do jego domu w Douglaston. Cieszę się, że Kate ma się lepiej. Zadzwoń do mnie”. Ja też martwiłem się trochę o Gabe’a i jego rodzinę. Teoretycznie z każdym agentem można się skontaktować przez całą dobę, dzwoniąc do niego bądź wysyłając wiadomość tekstową. Jeśli jednak nie jesteś akurat na służbie, zdarza się, że nie sprawdzasz telefonu tak często, jak powinieneś. W każdym razie, to była piękna niedziela i może Gabe wraz z rodziną byli teraz na plaży albo w parku rozrywki, albo... nie żyli.

173/662

Jeśli chodzi o Chipa Wigginsa, gdy trzy lata temu widziałem go po raz ostatni, pracował jako pilot samolotów towarowych. Mógł być zatem teraz w powietrzu. Albo w ziemi. Jako trzeci zadzwonił śledczy Miller, żeby poinformować mnie, że mój samochód i bagaż znajdują się na parkingu przed szpitalem, a kluczyki czekają na mnie w recepcji przed OIOM-em. „Samochód i walizki są czyste - dodał śledczy Miller. - Ani w pokoju, ani w samochodzie nie znaleźliśmy telefonu pańskiej żony. Jak na razie również w strefie zrzutu nie natrafiliśmy na jej komórkę ani pistolet. Sprawdziliśmy lotnisko w hrabstwie Sullivan i na parkingu znaleźliśmy samochód wypożyczony z firmy „Enterprise”, na nazwisko Mario Roseli-ni, ale z umowy wynajmu samochodu niczego się nie dowiedzieliśmy. Być może bieżnik opon w wynajętym aucie będzie pasował do śladów, które znaleźliśmy w lesie. Zabezpieczyliśmy odciski opon i będziemy porównywać bieżnik. Samochód jest pod obserwacją. W biurze obsługi lotniska sprawdziliśmy też samoloty przylatujące i odlatujące i dowiedzieliśmy się, że dziś rano wylądowała Cessna citation i odleciała jakieś trzydzieści, czterdzieści minut po ataku na panią Corey. Kierunek docelowy i nazwiska pasażerów, jeśli w ogóle jacyś byli, nieznane. Nie wypełniono formularza planu lotu. Jesteśmy w trakcie badania tej sprawy. Z tego, co mówił pański przełożony Walsh, nie wynikało jasno, czy prowadzi pan tę sprawę, ale gdyby pan czegoś potrzebował, proszę dzwonić bezpośrednio do mnie - dodał. - W szpitalu powiedzieli mi, że pańska żona teraz odpoczywa. To dobra wiadomość”. Schowałem telefon do kieszeni i przez chwilę myślałem o tym, co powiedział śledczy Miller. Było oczywiste, że Asad Khalil uciekł - odleciał. Ale dokąd? Nie było planu lotu, więc musiała to być krótka podróż odbyta na niskiej wysokości.

174/662

Następnie pomyślałem o tym, że mój kolega, głównodowodzący agent specjalny FBI, Tom Walsh nie przekazał mi tych informacji. Ale przecież nie wiedziałem, kiedy dzwonili do mnie rozmówcy i czy zdążyli już między sobą się porozumieć. Skoncentrowałem się na Kate i nachyliłem się nad nią. Obserwowałem jej twarz, próbując dostrzec cokolwiek, co pomogłoby mi ocenić stan jej umysłu, jednak niczego nie znalazłem. Wiedziałem, że istnieją różne stopnie upośledzenia umysłowego i musiałem się przygotować na wszystko, począwszy od lekkiego upośledzenia, a skończywszy na... wszystkim innym. *** Minęło pół godziny, przewinęło się kilka pielęgniarek, jedna z nich przyniosła mi kawę. Poprosiłem o długopis i kartkę papieru, chciałem coś zanotować. Wykorzystałem ten czas, by przypomnieć sobie wszystkie szczegóły wydarzeń sprzed trzech lat i zastanowić się, jak nabyte w tamtych nieszczęśliwych okolicznościach doświadczenie może mi się przydać tym razem. Żałowałem, że Kate nie może mi pomóc, na pewno podrzuciłaby kilka ciekawych pomysłów. Właśnie miałem wstać, żeby przejść się po korytarzu, gdy wydało mi się, że się poruszyła. Stanąłem blisko łóżka i zacząłem się jej przyglądać. Poruszyła głową, potem prawą ręką. Już chciałem nacisnąć guzik, wzywający pielęgniarkę, ale postanowiłem poczekać. Co kilka sekund ruszała rękami i nogami i obracała głowę z boku na bok.

175/662

Pochyliłem się i dotknąłem jej ręki. - Kate? Otworzyła oczy, jej wzrok utkwił w suficie. - Kate? Odwróciła głowę w moim kierunku i nasze oczy się spotkały. - Kate słyszysz mnie? Nie wiedziałem, czy mnie poznała. Rurka do oddychania przeszkadzała jej w mówieniu, więc złapałem ją za rękę. - Jeśli mnie słyszysz, ściśnij moją dłoń. Po kilku sekundach poczułem jej uścisk. - Wiesz, kim jestem? - uśmiechnąłem się. Przez chwilę patrzyła na mnie, po czym niepewnie skinęła głową. - Ściśnij moją dłoń, jeśli wiesz, dlaczego tu jesteś i co się dziś wydarzyło - powiedziałem. Wyrwała dłoń z mojego uchwytu. - Kate? Kiwnij głową, jeśli wiesz, dlaczego tu jesteś. Podniosła prawą rękę i potrząsnęła nią w taki sposób, że wyglądało, jakby właśnie dostała drgawek albo jakiegoś ataku. Wyciągnąłem rękę w kierunku guzika i wtedy zorientowałem się, że próbowała pokazać mi, żebym podał jej długopis.

176/662

Z nocnego stoliczka podniosłem notes i długopis. Notes włożyłem w jej lewą dłoń, a długopis w prawą. Napisała coś na kartce, trzymając ręce nad twarzą, po czym odwróciła notes w moją stronę. „Dlaczego zadajesz mi te durne pytania”? - przeczytałem. Poczułem, że do oczu napływają mi łzy, pochyliłem się i pocałowałem ją w policzek.

CZĘŚĆ IV

Nowt Jork - częśc południowa

16 Asad Khalil popatrzył przez przeciwległe, wychodzące na zachód okno wynajętego samolotu, który schodził do lądowania na lotnisku Republic na Long Island. W odległości sześćdziesięciu kilometrów zobaczył zarys wyspy Manhattan. Spojrzał na zegarek. Lot z hrabstwa Sullivan trwał dwadzieścia sześć minut. Wyjrzał przez okno znajdujące się po lewej stronie i zobaczył rozległy cmentarz z tysiącami białych krzyży i kamiennych płyt ustawionych w rzędach na całej szerokości zielonego pola. W Libii martwi nie potrzebowali urodzajnej ziemi, ponieważ w Koranie napisano, że ich dusze uniosą się do raju, miejsca pełnego drzew owocowych i szemrzących potoków. Jego dwaj bracia, dwie siostry i matka, którzy zginęli podczas amerykańskiego nalotu, zostali pochowani na skraju pustyni, w skromnych grobach, obok jego ojca, którego pięć lat wcześniej zabili syjoniści. Wszyscy byli już na pewno w raju, w końcu zginęli z rąk niewiernych. Wielki przywódca, pułkownik Kaddafi, nadał Asadowi Khalilowi status specjalny jako jedynemu ocalałemu z rodziny, którą spotkała męczeńska śmierć. A taki status nakładał na niego obowiązek zemsty. - Panie Demetrios, lądujemy za dwie minuty. Prosimy ustawić fotel w pozycji pionowej i zapiąć pas - usłyszał głos drugiego pilota. Gdy samolot schodził do lądowania, Asad Khalil przypominał sobie swój, jakże ciekawy, skok ze spadochronem. Do głowy przyszły mu dwie myśli: po pierwsze, nie był pewien, czy zabił tę kobietę, po drugie,

179/662

powinien był wykorzystać okazję i zastrzelić mężczyznę o nazwisku Corey. Kobieta - żona Corey a - uderzyła go w rękę, przez co nie mógł dokończyć dzieła. Nigdy nie spotkał się z sytuacją, w której kobieta używa przemocy fizycznej w stosunku do mężczyzny i choć wiedział, że coś takiego może się wydarzyć, był zaskoczony. Mimo to udało mu się uszkodzić jej tętnicę i zanim upadła na ziemię, na pewno wykrwawiła się na śmierć. Jeśli chodzi o Coreya, zgodnie z planem, zostawił go sobie na koniec. Zależało mu na tym, żeby jak najdłużej cierpiał po stracie swojej żony i żeby wziął udział w intelektualnej grze, która zakończy się, gdy on, Khalil, okaleczy Coreyowi twarz i genitalia tak straszliwie, że będzie żałował, że wtedy nie zginął. A jednak... miał przeczucie, że powinien zmienić plany i zastrzelić Coreya, gdy wisiał przyczepiony do spadochronu, w dodatku z pistoletu jego własnej żony. Samolot wylądował na pasie startowym i zaczął zwalniać. - Witamy na lotnisku Republic na Long Island - powiedział drugi pilot o imieniu Jerry. Khalil zastanawiał się, dlaczego piloci zawsze witali go w miejscach, które ani dla nich, ani dla niego nie miały żadnego znaczenia. Tak było za każdym razem, gdy po opuszczeniu Santa Barbara w Kalifornii lądowali, by zatankować benzynę w Pueblo w stanie Colorado i Huntington w Zachodniej Wirginii. W końcu, gdy wylądowali na lotnisku w hrabstwie Sullivan, pilot powitał go słowami: - Życzę udanych interesów. - Na pewno takie będą - odparł grecki businessman Khalil. Cessna podjechała do jednego z hangarów stojących na terenie małego, prywatnego lotniska.

180/662

Khalil wyjrzał przez okno, by upewnić się, że władze nie odkryły celu jego podróży i środka transportu. Gdy w sobotę rano wylądował w hrabstwie Sullivan, powiedział pilotom, że w niedzielę odleci do Buffalo, był więc przekonany, że wpisali ten cel podróży do planu lotu. Ale gdy załatwił już interesy z żoną Coreya, ogłosił nagłą zmianę planów i kazał pilotom natychmiast lecieć na lotnisko im. MacArthura na Long Island. Nie przeszkadzało im to, przecież był ich szefem. Piloci twierdzili, że plan lotu nie będzie konieczny, ponieważ niebo było bezchmurne i zamierzali ominąć zamkniętą strefę powietrzną nad Nowym Jorkiem, a poza tym będą lecieć na niskiej wysokości. VFR przepisy lotu z widocznością, wyjaśnili. Khalil wiedział, o czym mówią, ale wysłuchał ich z uwagą. Piętnaście minut później byli już w powietrzu. Po dziesięciu minutach lotu udał, że rozmawia przez telefon, a następnie ogłosił pilotom kolejną zmianę w planie podróży, prosząc, by wylądowali na lotnisku „Republic” na Long Island, które znajdowało się bliżej niż lotnisko im. MacArthura. Dzięki temu, pomyślał Khalil, piloci nie mieli czasu, żeby poinformować kogokolwiek z lotniska w hrabstwie Sullivan o zmianie planów, a w papierach nie będzie informacji o nowym kierunku podróży. Już trzy lata temu, gdy był tu pierwszy raz, zdziwił się, że władze nie kontrolują prywatnych lotów. Jeszcze bardziej zdziwił go fakt, że półtora roku po męczeńskiej operacji przeprowadzonej 11 września przez takich jak on wojowników dżihadu, nadal można było w tym kraju latać prywatnymi samolotami, zostawiając za sobą niewiele śladów, jeśli w ogóle jakiekolwiek. Potrzebna była jedynie karta kredytowa albo płatnicza, dzięki której można było opłacić czarter samolotu. O tym, że znajdował się na pokładzie tej maszyny, policjanci mogli się dowiedzieć jedynie, gdyby odkryli, że do hrabstwa Sullivan przybył wyczarterowanym samolotem i w ten sam sposób opuścił lotnisko.

181/662

Nikt jednak nie znał jego kolejnego celu podróży, choć zawsze mogli połączyć się przez radio z pilotami. Nie zauważył jednak, żeby piloci zachowywali się w podejrzany sposób, był więc przekonany, że nikt z nimi nie rozmawiał. Pomyślał o Corey u. Poprzednim razem, gdy był w Ameryce, mężczyzna ten przysporzył mu parę niespodziewanych trudności. Był bystry i przewidujący, ale mimo to nie udało mu się złapać Asada Khali la i tym razem też mu się to nie uda. Tym razem będzie odwrotnie. Khalil wyjął lornetkę z torby podróżnej i sprawdził, co dzieje się na płycie lotniska, nie zauważył jednak niczego podejrzanego. Następnie sięgnął do torby i wyjął z niej telefon żony Coreya. Wiedział, że jeśli władze odkryły brak telefonu przy zwłokach kobiety, będą się starały go namierzyć. Przyjaciele z Al Kaidy, którzy sfinansowali jego misję, powiedzieli mu, że jeśli w jego ręce dostanie się telefon agenta federalnego, będzie miał minutę, może dwie, żeby sprawdzić zapisane w nim informacje, po tym czasie go namierzą. Włączył telefon kobiety i po kilku sekundach usłyszał sygnał przychodzącej wiadomości tekstowej. Jego sponsorzy powiedzieli mu także, że nie potrzebuje kodu, żeby przeczytać komunikaty. Zaskoczyła go ta informacja, podszedł więc do niej sceptycznie. Teraz jednak mógł się przekonać, czy była prawdziwa. Nacisnął klawisz „OK” i po chwili wyświetlił się tekst wiadomości: Spotkanie, poniedziałek 10:00, Biuro Głównodowodzącego Agenta Specjalnego, temat: Operacja Tarcza Wolności, wzmożony nadzór i obserwacja podejrzanych osób zgodnie z wytycznymi Departamentu Bezpieczeństwa Krajowego. Walsh. Khalil wyłączył telefon i schował go z powrotem do torby.

182/662

Wiedział, że to była standardowa wiadomość, którą wysłano zanim zabił kobietę i zabrał jej telefon. Skoro nie odłączyli telefonu, to znaczy, że nie wiedzieli jeszcze, że go ma. Jeśli chodzi o nadawcę wiadomości Wal-sha - wiedział, o kogo chodzi, i jeśli tylko nadarzy się okazja, już wkrótce nie będzie wysyłał komunikatów. W każdym razie żaden oficjalny komunikat nie trafi do wszystkich agentów federalnych. Samolot zatrzymał się obok hangaru i po chwili zgasły oba silniki. Khalil ponownie przyłożył do oczu lornetkę, Malik, jego mentor z Libii, odkrył u swojego protegowanego szósty zmysł, który towarzyszył mu od urodzenia i ostrzegał przed niebezpieczeństwem. - Spłynął na ciebie wielki dar, mój przyjacielu i jeśli będziesz uparcie dążył do celu i będziesz wiemy Bogu, nigdy cię nie opuści - rzekł Malik. Miał rację, dlatego Khalil ciągle jeszcze żył, czego nie można było powiedzieć o jego paru wrogach. Jerry, drugi pilot wszedł do kabiny. - Czy lot był udany, proszę pana? - Owszem - odparł Khalil opuszczając lornetkę. Na twarzy pilota szukał oznak mówiących, że ostrzeżono go przed pasażerem. Ale mężczyzna był radosny i zachowywał się infantylnie, jak większość Amerykanów, których Khalil spotkał na swej drodze. Gdyby dostrzegł jakikolwiek inny wyraz twarzy, musiałby wyjąć pistolet i rozkazać pilotom, by natychmiast włączyli silniki i odlecieli. Przygotował plan B, który zakładał lot na niskiej wysokości, poniżej radarów, i lądowanie na nieużywanym pasie startowym w odległych górach Adirondack, niedaleko kanadyjskiej granicy. Z premedytacją

183/662

powiedział pilotom, że wybiera się do Buffalo, aby zatankowali odpowiednią ilość paliwa, niezbędną by w razie czego dostać się do starego pasa startowego, gdzie czekał na niego samochód. Dla tych pilotów, byłby to koniec podróży. - Czy ktoś pana oczekuje? - zapytał drugi pilot zerkając na lornetkę. -Tak. - Czy ta osoba, jest już na miejscu? -Nie. Pilot popchnął drzwi, jednocześnie opuszczając schody. - Pomóc panu z walizką? - Nie, dziękuję. Jerry zszedł po schodach, a pierwszy pilot o imieniu Dave wszedł do kabiny. - Zaplanował pan już odlot? - Tak. Jutro o 13:00 mam umówione spotkanie w Buffalo. - W takim razie możemy wyruszyć o 10:00, będziemy mieć mnóstwo czasu - odparł pilot. - Świetnie. Khalil odpiął pas, wyciągnął torbę podróżną spod siedzenia i schował lornetkę. Następnie stanął w przejściu między rzędami.

184/662

Pilot poprowadził go do wyjścia, Khalil szedł blisko niego, jedną rękę trzymając w kieszeni swojej granatowej, sportowej marynarki, w której spoczywał glock kaliber 40 mm, należący do ofiary znanej mu jako panna Mayfield, która podczas jego trzyletniej nieobecności zmieniła nazwisko na Corey. A teraz była nieżyjącą panią Corey. Piloci Dave i Jerry oraz ich pasażer pan Demetrios ruszyli w stronę pobliskiego hangaru. - Piękny dzień - zauważył pilot. - Byłem kiedyś w Grecji - odezwał się Jerry. - Macie tam piękną pogodę. - Owszem - odparł Khalil. - Z której części Grecji pan pochodzi? Khalil skupił swą uwagę na otwartych drzwiach hangaru i zaczął wpatrywać się w jego ciemne wnętrze. - Pireus - odparł. - Port Aten. - Byłem tam raz. Ładne miejsce. - Niezbyt ładne - odparł Khalil, który w ramach tworzenia własnej legendy, też kiedyś odwiedził to miasto. - Ma pan gdzie spać? - zapytał pilot, zmieniając temat. - Sądzę, że moi znajomi o to zadbali.

185/662

- No tak. W takim razie jedziemy z Jerrym do motelu i widzimy się tu jutro około 09:30, startujemy o 10:00. Gdyby nastąpiła zmiana planów, ma pan numery naszych telefonów. Właściwie, pomyślał Khalil, już nastąpiła. Nie zamierzał lecieć z tymi mężczyznami ani tym samolotem do Buffalo, ani nigdzie indziej. Ale oni nie musieli o tym wiedzieć. Przecież i tak dowiedzą się, że mieli szczęście, że jeszcze żyją. Stanęli przed drzwiami Biura Obsługi Lotniska, którego pracownicy mieli zająć się samolotem oraz znaleźć transport i hotel dla pilotów. - Gdzie pan się umówił? - zapytał pilot. Khalil nie chciał, żeby piloci zorientowali się, że nie ma zamiaru spotkać się tu z żadnym partnerem biznesowym i że tak naprawdę wynajął samochód z kierowcą, który będzie na niego czekał na parkingu. - Prawdopodobnie gdzieś na terenie parkingu - odpowiedział. - W porządku. W razie czego proszę dzwonić. - Dziękuję. Piloci udali się do Biura Obsługi Lotniska, a Khalil poszedł w kierunku wyłożonej płytami chodnikowymi przestrzeni między hangarami. Jeśli zastawiono na niego sidła, to mógł się o tym przekonać właśnie teraz, gdy nie było już przy nim pilotów, którym mógłby zrobić krzywdę. Wiedział, że w razie czego nie zdoła uciec, ale zanim sam stanie u bram raju, wyśle kilku swoich wrogów do piekła. Nie zdejmował dłoni z kolby pistoletu, a palca ze spustu.

186/662

Szedł między hangarami w kierunku opustoszałego parkingu. Podszedł do czarnej limuzyny stojącej na tyłach hangaru. Korpulentny kierowca, który miał na sobie czarny garnitur i krawat, spał na siedząco. Przez zamkniętą szybę samochodu dochodziło głośne chrapanie. Biała, tekturowa tabliczka z napisem „Pan Gold” stała oparta o przednią szybę. Khalil rozejrzał się po parkingu i zadowolony, że nic mu nie grozi, odsunął się od samochodu, w którym spał kierowca, otworzył torbę i wyciągnął z niej telefon komórkowy znaleziony w walizce, którą w Santa Barbara przekazał mu Farid Mansur. Khalil wiedział, że był to aparat na kartę, którego mógł się pozbyć w każdej chwili. Nie można go było namierzyć. Miał do wykorzystania dwieście minut. - Jeśli będziesz potrzebował więcej minut, osoba kontaktowa w Kalifornii doładuje telefon ze swojego komputera - zapewnił go człowiek z Al Kaidy. Khalil sądził, że dodatkowe minuty nie będą mu potrzebne, ale żeby mieć pewność, że faktycznie nikt nie namierzy jego telefonu, zabił Farida w Santa Barbara. Tak jak telefony, ludzi też powinno się wyrzucać, gdy nie są już potrzebni. Khalil wybrał numer. - Amir - usłyszał męski głos. - Mówi pan Gold - powiedział Khalil po angielsku. - Tak, słucham - odparł po chwili Amir. - Czy moi przyjaciele są w domu? - zapytał, przechodząc na arabski.

187/662

- Tak, proszę pana - odparł Amir, także po arabsku. - Kilkakrotnie przejechałem obok ich domu, oba samochody ciągle stoją na podjeździe. - Czy nikt ich nie odwiedził? - Nie wiem, ale nie zauważyłem innych pojazdów ani gości. - Dobrze. Zadzwonię później. Proszę obserwować dom, ale tak, żeby nie rzucać się w oczy. - Oczywiście, proszę pana. Moja taksówka nie wzbudza podejrzeń dodał. Khalil rozłączył się, po czym podszedł do samochodu lincoln town car. Podczas swojej ostatniej wizyty w Stanach wypożyczył podobny pojazd, którym dostał się z lotniska im. Mac Arthura do Muzeum Lotnictwa na Long Island, gdzie zabił dwóch pilotów, którzy uczestniczyli w bombardowaniu Trypolisu. Nie wiedział, który z pilotów zrzucił bombę, ale to nie miało znaczenia, i tak zabił wszystkich. Khalil zapukał w okno czarnego samochodu, kierowca wyprostował się gwałtownie i opuścił szybę. - Pan Gold? - zapytał. - Zgadza się. Mam tylko tę torbę - powiedział, zanim kierowca zdążył wysiąść. Usiadł na tylnym siedzeniu, za szoferem. Kierowca zdjął tabliczkę z szyby i przekręcił kluczyk w stacyjce.

188/662

- Nazywam się Charles Taylor - powiedział, wręczając Khalilowi wizytówkę. - W kieszeni fotela znajdzie pan wodę i niedzielne gazety dodał. - „The Post” oraz „Newsday”. - Dziękuję. - Dokąd jedziemy? - zapytał. Khalil podał adres na osiedlu Douglaston w Queens, jednej z dzielnic Nowego Jorku. To był adres budynku, który znajdował się niedaleko domu jego kolejnej ofiary. Kierowca zaprogramował GPS. - Ile czasu zajmie nam podróż? - zapytał. - Według tego urządzenia, jakieś trzydzieści dwie minuty - odpowiedział kierowca. - Ale trzeba jeszcze uwzględnić korki - dodał. - Chociaż jest niedziela, więc może się uda. Spieszy się pan? - Trochę. Kierowca ruszył z parkingu i kilka minut później jechali autostradą, kierując się na zachód. - Czy później wraca pan na lotnisko? - zapytał kierowca? - Jeszcze nie wiem. - Jestem do pana dyspozycji przez cały dzień. - Dziękuję - odparł Khalil - ale to może być dla pana krótki dzień. - Jak pan sobie życzy.

189/662

Liczba samochodów jadących autostradą zdumiewała Khalila, niektóre z nich były ogromne, część wiozła tylko jednego pasażera, wiele z nich prowadziły kobiety. Podczas swojej ostatniej wizyty zauważył już, że każdego dnia w całej Ameryce ulice wyglądały tak samo. Amerykanie wysysali ropę z ziemi, z piasków pustyni i spalali ją dla rozrywki. Kiedyś nie będzie już ropy, ani pieniędzy, ich też już nie będzie. - Nie widzę ciężarówek - zauważył Khalil. - Pojazdy użytkowe, poza taksówkami, nie mogą jeździć tą trasą odparł kierowca. - Skąd pan jest? -

Z Izraela.

- Naprawdę? Ale nie przyleciał pan stamtąd? - Nie. Przyleciałem prywatnym samolotem z Miami. - Tak? A czym się pan zajmuje? - Mam fabrykę słodyczy. W Ameryce mówią na mnie Brian Gold „Candyman”. - Ach..., tak. Chyba o panu słyszałem. - Świetnie. Kierowca milczał przez chwilę. - Czy Brian to żydowskie imię? To znaczy, miałem na myśli, izraelskie? Właściwie nie, pomyślał Khalil, ale widniało ono w jego podrobionym

190/662

paszporcie. Brian Gold. - Brian to moje amerykańskie imię, używam go w pracy. Khalil nie mówił po hebrajsku ani po grecku, za to posługiwał się angielskim, dlatego w niektórych paszportach, które znalazł w walizce, widniały amerykańskie imiona i nazwiska. Gdy na jego drodze stawała jakaś ciekawska osoba, swój akcent i ograniczoną wiedzę na temat Stanów tłumaczył podwójnym obywatelstwem. Zwykle te wyjaśnienia były wystarczające, chyba że rozmówca stawał się nachalny i zaczynał zadawać więcej pytań. Podczas pierwszej wizyty odkrył, że Amerykanie są ufni i niczego nie podejrzewają. Pytania zadawali z czystej ciekawości lub uprzejmości. Jednak, według Malika, po 11 września niektórzy Amerykanie zaczęli podejrzliwie patrzeć na obcokrajowców, a poza tym usłyszeli od rządu, że powinni zgłaszać wszystko, co wydaje się im niepokojące. Dlatego teraz, za każdym razem, gdy ktoś zadawał zbyt wiele pytań, stawał się ostrożniejszy i bardziej czujny. Ten kierowca był po prostu gadatliwy, ale gdyby okazało się, że zna hebrajski albo był kiedyś w Izraelu i chciałby pogadać, wtedy pojawiłby się problem, który trzeba by było rozwiązać. - Pańska firma zapłaciła z góry - powiedział Charles Taylor, przechodząc do interesów. - Musi pan tylko podpisać umowę. - Oczywiście. - W cenie uwzględniono także dwadzieścia procent napiwku, więc nie musi się pan tym przejmować. Chyba, że pan chce - dodał. - Rozumiem.

191/662

Khalil zastanawiał się, czy jeden pocisk wystarczy, żeby zabić tego grubego mężczyznę. Musiałby strzelić w głowę. Zamierzał jednak przebić kulą fotel, tak by trafiła w kręgosłup kierowcy i wyleciała przez jego serce. - Przyjechał pan w interesach czy dla przyjemności? - zapytał kierowca. -Jedno i drugie. - To najlepsze wyjście. Podoba się tu panu? - Wszyscy Izraelczycy uwielbiają Amerykę. -To prawda. Kierowca kontynuował podróż na zachód. Widok za oknem przykuł uwagę Khalila. - Czy tam, dokąd jedziemy, sceneria jest podobna - zapytał. - Słucham? Mniej więcej. Teraz jesteśmy w hrabstwie Nassau. Na obrzeżach miasta. Ludzie tutaj płacą wysokie podatki. Ktoś na pana czeka pod tym adresem? -Tak. - To całkiem porządna okolica. Ładne domy. Mieszkają tu Żydzi. A także, pomyślał Khalil, przynajmniej jedna muzułmańska rodzina Haythamów. Już wkrótce będzie o jedną muzułmańską rodzinę mniej.

192/662

Jego przyjaciele z Al Kaidy pokazali mu zdjęcie domu Haythamów oraz fotografię zrobioną z lotu ptaka i powiedzieli, że budynek znajduje się w Queens - dzielnicy Nowego Jorku. W tej okolicy, w prywatnych domach mieszkali głównie ludzie z klasy średniej. Poinformowano go także, że obca osoba może wzbudzić podejrzenia, ale dodali, że mieszkańcy osiedla, a także goście często przyjeżdżali taksówkami z pobliskiego dworca i jeżeli ubierze się odpowiednio i będzie działał szybko, zdąży załatwić swoją sprawę i zniknąć. Zasugerowali również, że powinien dokładnie przemyśleć tę sprawę, a przynajmniej załatwić ją w miejscu, w którym nie ucierpi rodzina zdrajcy. - To ważne, żeby inni wyznawcy naszej wiary dostali jasny przekaz o tym, co ich czeka, jeśli będą współpracować z niewiernymi. Muszą umrzeć, a ich rodziny muszą zapłacić za ich grzechy, taka jest wola Allaha. To dobrze, że giną w domu, miejscu, gdzie czują się bezpieczni - dodał. -Takie jest moje przesłanie. Khalil przypomniał sobie dom, który widział na fotografii. - Czy to możliwe, żeby pracownika administracji rządowej albo... na przykład policjanta stać było na dom na osiedlu Douglaston?- zapytał kierowcę. - Jeśli jego żona też pracuje, to pewnie tak. No i jeśli nie mają zbyt wielu pędraków - odparł kierowca po namyśle. - Czego? - Dzieci. -Ach tak.

193/662

Wiedział, że żona Haythama pracuje poza domem. W Libii żony nie pracowały, za to policjanci kradli pieniądze, więc żyło im się dobrze. A jeśli chodzi o dzieci, córka Haythama, Nadia, mogła być teraz w domu. Nietrudno było zabić jedną osobę albo nawet dwie. Ale podczas operacji zamordowania trojga ludzi w jednym domu mogły wyniknąć pewne komplikacje. W większość przypadków muzułmańskie rodziny były wielodzietne, ale ten policjant, Palestyńczyk z pochodzenia, nabył od Amerykanów zbyt wiele zwyczajów. To, że pracował w Antyterrorystycznej Grupie Zadaniowej, było jego kolejnym grzechem. Jednostka ta była w rzeczywistości an-tyislamskim, przeklętym przymierzem zawiązanym między krzyżowcami a syjonistami, którzy połączyli swe siły przeciwko jego wierze. A Jibral Haytham, który wybrał chrześcijańską odmianę swego imienia Gabriel, ofiarując swe usługi i wiedzę na temat islamu niewiernym, popełnił najgorszy z możliwych grzech przeciwko swej religii. Khalil martwił się tylko, że ktoś z biura Haythama może dojść do wniosku, że jego nazwisko znajduje się na liście Libijczyka. Gdy poprzednio odwiedził Stany w celu dokonania zemsty, nie miał z Haythamem bezpośredniego kontaktu, choć wiedział o istnieniu tego zdrajcy i gdyby tylko mógł, zabiłby go już wtedy. Nie sądził jednak, żeby ludzie z FBI wpadli na ten pomysł i czekali teraz na niego w domu ofiary. Amir, który obserwował dom, nie mówił nic na ten temat. Ponownie wrócił myślami do Corey a. On też, tak jak Haytham, był policjantem współpracującym z FBI w tej samej Antyterrorystycznej Grupie Zadaniowej. Doświadczenie Khalila zdobyte w Europie podpowiadało mu, że policja często stanowiła dla niego większe zagrożenie niż instytucje bezpieczeństwa wewnętrznego albo agencje wywiadowcze. Policjanci myśleli inaczej, czasem potrafili wyciągać wnioski w sposób, który był obcy agentom wywiadu.

194/662

Możliwe zatem, że Corey nie uwierzył Khalilowi, gdy ten groził, że zabije go w następnej kolejności, i domyślił się, kto naprawdę będzie jego ofiarą. Jeśli tak, to może pomyślał o agencie FBI George’u Fosterze. A może Corey był tak przybity, że mógł myśleć tylko o swojej zmarłej żonie. W każdym razie Khalil już wkrótce się przekona, czy policja jest o krok przed nim, czy depcze mu po piętach. Jedyną osobą, o której FBI wiedziało, że znajduje się na liście Khalila, był nieżyjący już Chip Wiggins. Podczas poprzedniej wizyty Khalila w Stanach ludzie z FBI - a może to był Corey - wyciągnęli wnioski i czekali na niego w Kalifornii, w domu Wigginsa. Tym razem jednak pan Wiggins, który był ostatnią osobą na liście Khalila, zginął jako pierwszy. A teraz, gdy po śmierci panny Mayfield ludzie z FBI zaczną szukać Wigginsa, odkryją, że tym razem już nie zdążą go ocalić. Ostatni będą pierwszymi. Kierowca Charles Taylor zwrócił się do swego izraelskiego pasażera: W tych okolicach mieszkają też Irańczycy. Wie pan, tacy, co się wyrwali ze swojego kraju i zarobili parę dolców. Pewnie jest też kilka „turbanów”. - „Turbanów”? - Pakistańczyków, Arabów, różnych takich. Nie potrzeba nam tu takich ludzi - powiedział Charles Taylor, licząc pewnie na napiwek od pana Gol-da. - Prawda? - Zgadza się. - To znaczy, chodziło mi o to, że nie potrzeba nam ich tutaj od czasu wydarzeń z 11 września. Nie mówię, że wszyscy są do niczego, ale... u was przecież ciągle mają miejsce zamachy bombowe. Prawda?

195/662

-Zgadza się. -To samo nas tu czeka, w Stanach. - Tego jestem pewien.

17 Khalil popatrzył na zegarek, minęło dwadzieścia minut odkąd wyjechali z lotniska. Pięć minut później usłyszał instrukcje dobiegające z urządzenia GPS, po czym kierowca wjechał na teren osiedla domów jednorodzinnych. Khalil zauważył, że domy wyglądały na solidne, wiele z nich zbudowano z cegły i kamienia, drzewa były rozłożyste, roślinność bujna, a ogrody dobrze utrzymane. Zdrajca Haytham żył w komfortowych warunkach. - Proszę zatrzymać samochód - powiedział Khalil. Kierowca stanął przy krawężniku. Khalil wyjął z torby podróżnej telefon zmarłej kobiety i włączył go. W ciągu kilku sekund usłyszał sygnał przychodzącej wiadomości, a na ekranie telefonu wyświetlił się symbol koperty. Nacisnął klawisz i przeczytał komunikat: Nowojorski oddział ATTF - agentka FBI Kate Mayfield padła ofiarą napaści w hrabstwie Sullivan, w stanie Nowy Jork. Podejrzany: prawdopodobnie Asad Khalil, poszukiwany terrorysta, Libijczyk. Stan zdrowia agentki tajny. Szczegóły, nowe informacje, plan działania będą wysyłane drogą elektroniczną. Można także dzwonić do Centrum Operacyjnego. Bursztynowy alarm. Wszystkie jednostki w gotowości. Wysłano list gończy. Głównodowodzący agent specjalny Walsh. Nowy Jork ATTF. Khalil wyłączył telefon i schował go z powrotem do torby.

197/662

Czyli, pomyślał, gdy wysyłali tę wiadomość, nie wiedzieli jeszcze, że telefon zmarłej trafił w jego ręce. Komunikat wysłano do wszystkich agentów federalnych, w tym do ofiary. Albo... wiedzieli, że ma jej komórkę, i z premedytacją nie odłączyli telefonu od systemu, myśląc, że będzie na tyle głupi, że z niego skorzysta, a wtedy oni go namierzą. A może wysłali fałszywą wiadomość, licząc na to, że ją przeczyta. Zastanowiły go określenia: „padła ofiarą napaści” i „stan zdrowia agentki tajny”. Czy to znaczy, że ciągle żyła? Czy może woleli nie przekazywać informacji ojej śmierci w wiadomości tekstowej? Zaniepokoił się, ale postanowił odsunąć tę myśl i skoncentrował się na swej następnej ofierze. Czy ta wiadomość mogła zaalarmować Haythama i uprzedzić go o grożącym mu niebezpieczeństwie? Być może nie widział jeszcze komunikatu, a nawet gdyby zdążył go przeczytać, dlaczego miałby podejrzewać, że zbliża się niebezpieczeństwo? Instynkt Khalila, który jeszcze nigdy go nie zawiódł, kazał mu zignorować fakt, że być może w domu Haythama zastawiono na niego pułapkę. Potrafił wyczuć zagrożenie, a teraz czuł tylko zapach krwi Jibrala Haythama. Khalil wybrał numer na swoim telefonie. - Amir - usłyszał męski głos. - Mówi Gold - powiedział po angielsku. - Jak się sprawy mają? - Bez zmian, proszę pana - odparł Amir. -A gdzie jesteś?

198/662

- Zaparkowałem w miejscu, z którego widzę dom. - Zauważyłeś coś niepokojącego? - Nie, proszę pana. - Zadzwonię później. Mała zmiana planów - powiedział Khalil do kierowcy, kończąc rozmowę telefoniczną. - Pewna osoba przyjedzie z miasta na dworzec w Douglaston, mamy się tam spotkać. - Oczywiście. To kilka ulic stąd - powiedział kierowca, uprzednio wprowadzając dane do urządzenia GPS. Trzy minuty później podjechali od wschodu na niewielki parking, przy dworcu kolejowym Long Island Raił Road. Khalil zwrócił uwagę na postój taksówek, na którym z powodu niedzielnego popołudnia, nie było żadnych samochodów. Na parkingu stało kilka pustych pojazdów, na peronach nie było żywej duszy. Napis na wiacie z pleksiglasu głosił DOUGLASTON i wyglądał dokładnie tak samo jak na fotografiach, które pokazał mu Malik. Jego mentor miał w Nowym Jorku wiele libijskich kontaktów, w tym taksówkarzy, a nawet dyplomatów z libijskiej ambasady przy ONZ. Oprócz tego miejsca wybrał jeszcze dwa inne, do których w razie problemów miał udać się Khalil. - Proszę zaparkować, obok tej furgonetki - powiedział. Kierowca zatrzymał się na wolnym miejscu, obok wysokiej furgonetki, dzięki której limuzyna nie była widoczna od strony ulicy. Khalil był zadowolony, że w tym miejscu będzie mógł swobodnie załatwiać sprawy, zadzwonił do Amira.

199/662

- Spotkajmy się na parkingu przed dworcem kolejowym na osiedlu Douglaston - powiedział. Rozłączył się. - Kiedy pojawi się pański towarzysz? - zapytał kierowca. - Za kilka minut. Khalil wyjął butelkę z wodą mineralną z kieszeni fotela, zdjął zakrętkę i wypił całą zawartość. - Chce pan, żebym zatrzymał się bliżej peronu? - zapytał Charles Taylor. - Nie. Khalil otworzył torbę i wyjął z niej automatyczny pistolet colt kaliber 45 mm, który dostał w Santa Barbara od swego zmarłego rodaka. Kolejną zaletą podróżowania prywatnym samolotem była możliwość przewożenia broni bez niczyjej wiedzy albo właściwie dzięki brakowi czyjego-kolwiek zainteresowania. - Chce pan wysiąść i spotkać się tą osobą na peronie? - zapytał kierowca. -Nie. Khalil przyłożył denko butelki po wodzie do fotela kierowcy. Siedzenie było wybrzuszone w miejscu, w którym otyły szofer opierał się o nie kręgosłupem. Naprzeciwko górnych kręgów znajdowało się jego serce. Rozejrzał się dookoła, upewniając się, że nikogo nie było w zasięgu wzroku. Już miał pociągnąć za spust, gdy nagle schował colta do torby i wyciągnął z kieszeni glocka należącego do panny Mayfield. To dobry pomysł, badania balistyczne wykażą, że użyto broni agenta FBI. Przystawił lufę glocka do otwartej szyjki butelki.

200/662

- Wysiądę na szybkiego papierosa - powiedział Charles Taylor. - Może pan zapalić w samochodzie. Khalil pociągnął za spust, glock podskoczył w jego dłoni i stłumiony odgłos wystrzału wypełnił samochód. Taylor opadł do przodu, pasy bezpieczeństwa szarpnęły go do tyłu, a głowa przechyliła się na bok. Khalil dla pewności strzelił ponownie przez środek wypełnionej dymem plastikowej butelki. Ciało kierowcy po raz drugi opadło do przodu, po czym szarpnięte przez pasy, oparło się o skórzany fotel. Khalil wziął głęboki oddech przez nozdrza, rozkoszując się zapachem spalonego prochu, następnie schował pistolet do kieszeni. Łuski po nabojach i dymiącą butelkę wrzucił pod fotel, chwycił torbę, wysiadł z samochodu i otworzył drzwi kierowcy. Dwa naboje, kaliber 40 milimetrów, przebiły się przez ogromne cielsko kierowcy i utkwiły w tablicy rozdzielczej. Świeża krew zaplamiła na czerwono białą koszulę Taylora, ale kule trafiły w odpowiednie miejsce, dzięki czemu serce szybko przestało pracować, nie wystąpił więc silny krwotok. Dobra robota. Khalil odszukał pokrętło regulatora fotela i obniżył je do pozycji leżącej. Następnie sięgnął nad zwłokami po dwie niedzielne gazety leżące na fotelu pasażera. Zdziwiły go ich grubość i waga. Na twarzy i ciele kierowcy rozłożył strony gazety „Newsday”, przekonany, że krew nie przesiąknie przez papier. Pod ramię ofiary włożył „The Post”. Następnie wyłączył silnik, wyjął kluczyki ze stacyjki, zatrzasnął drzwi i zamknął zamek pilotem. Miną godziny, może nawet cały dzień, zanim ktokolwiek zwróci uwagę na śpiącego kierowcę czekającego na swego klienta na dworcu kolejowym.

201/662

- Śpij dobrze - powiedział. Khalil szedł teraz w kierunku ulicy znajdującej się u wylotu niewielkiego parkingu, obserwował domy po drugiej stronie drogi. Po chwili, w odległości pięćdziesięciu metrów zauważył parę z psem i dwoje dzieci na rowerach jadących w jego kierunku. W Trypolisie powiedziano mu, że na terenach osiedli domków niedziela była spokojnym dniem, co okazało się prawdą. Gdy dzieci go minęły, wrzucił kluczyki do samochodu do kratki ściekowej. Oparł się o latarnię, otworzył gazetę i zaczął czytać artykuł o samobójczych zamachach bombowych w Bagdadzie. Jego znajomość pisanego angielskiego nie była doskonała, ale ten artykuł składał się z prostych słów, które rozumiał. Nie podobało mu się jednak użycie słowa „terrorysta” ani opis „tchórzliwych ataków”. Khalil wiedział, że męczennicy musieli być odważni, podziwiał takich ludzi, nawet kobiety, które poświęcały życie w imię islamu. On sam jednak nie zamierzał cierpieć za islam, wolał za niego walczyć. Jeśli jednak nadejdzie czas cierpienia, będzie na to gotowy. Skończył czytać artykuł, wspominając, że zaledwie kilka tygodni wcześniej amerykański prezydent ogłosił koniec wojny. On, Khalil, chciałby mu powiedzieć, że ta wojna nie będzie miała końca. Dlaczego ten arogancki człowiek nie potrafi tego zrozumieć. Żółta taksówka zatrzymała się kilka metrów od niego. Khalil zauważył, że neon z napisem „koniec zmiany” na dachu taksówki był włączony. Kierowca taksówki opuścił szybę. - Pan Gold? - zapytał. Khalil skinął głową i wsiadł na tylne siedzenie. - Yalla mimshee - powiedział Khalil po arabsku. - Jedź.

202/662

Kierowca ruszył. - Zawieź mnie do tego domu - powiedział Khalil. - Oczywiście, proszę pana. Zerkając w lusterko, Amir popatrzył na pasażera. Nie wiedział o nim nic, oprócz tego, że był Libijczykiem i znajomym znajomego. Ich wspólny znajomy wyraźnie zaznaczył, że mężczyzna ten, z jakichś powodów udający Żyda, był bardzo ważną personą i że Amir został wybrany, by pomagając rodakowi, służyć swemu krajowi. Poza tym, mężczyzna odwdzięczając się, miał mu wręczyć tysiąc dolarów. Amir ponownie zerknął w lusterko. Oczy pasażera były czarne jak noc, a mimo to płonęły niczym węgiel. - Patrz przed siebie, a nie na mnie. - Oczywiście, proszę pana. Jechali powoli, Amir kluczył uliczkami spokojnego osiedla. Tak, pomyślał Khalil, niedziela była dniem rodzinnym, być może Amerykanie rano chodzili do kościoła, a potem wprowadzali w życie świeckie aspekty dnia świętego - spacery po parku albo po plaży, gdzie paradują półnadzy mężczyźni, kobiety i dzieci. No i oczywiście, nie mogło się obejść bez niedzielnych zakupów. Amerykanie odwiedzali sklepy przez siedem dni w tygodniu, rano, w południe, wieczorem, a nawet w niedzielę i podczas świąt religijnych. - Trzysta milionów Amerykanów niszczy naszą planetę - jeszcze w Trypolisie powiedział mu Malik. - Pieniądze są ich bogiem, a ich wydawanie uważają za swój święty obowiązek. Zwłaszcza kobiety zachowują się jak szarańcze na polach uprawnych - dodał Malik.

203/662

Khalil odsunął myśli od Malika i skupił się na taksówkarzu. - Jesteś wiemy swojej religii? - zapytał. - Oczywiście, proszę pana. Moja żona i sześcioro dzieci także. Modlimy się pięć razy dziennie i każdego wieczora czytamy Koran. - Dlaczego pan tu przyjechał? - Chciałem zarobić, proszę pana. Wysyłam pieniądze niewiernych do rodziny w Trypolisie. Jeśli Allah pozwoli, już wkrótce wrócimy do kraju - dodał. Amir skręcił w obrośniętą drzewami ulicę, na której stały ceglane domy. - Dom, który obserwowałem, znajduje się przed nami, po tej stronie. - Przywiozłeś podarunek? - zapytał Khalil. - Tak, proszę pana. Podniósł z podłogi czarny, plastikowy worek i podał pasażerowi. Khalil otworzył worek i wyjął z niego bukiet kwiatów owinięty w zielony papier i celofan. Sięgnął do swojej torby po nóż do krojenia mięsa o dwudziestocentymetrowym ostrzu i wsadził go pomiędzy kwiaty. - Zatrzymaj się przed domem, a potem zaparkuj w miejscu, z którego będziesz mógł obserwować całą ulicę - poinstruował Amira. - Zadzwoń, jeśli zobaczysz policję albo jeśli ktoś się tu zbliży. - Oczywiście, proszę pana.

204/662

Amir zatrzymał samochód przed dwupiętrowym domem z cegły, z niebieskimi drzwiami, który Khalil widział wcześniej na fotografiach. Asad rozejrzał się, ale nie zauważył niczego niepokojącego. Co ważniejsze, nie wyczuwał zagrożenia. Z drugiej strony, Haytham na pewno otrzymał wiadomość od swego szefa. Być może nawet ktoś z biura dzwonił do niego. Prawdopodobnie bardziej ostrożny człowiek zrezygnowałby z tej operacji, jednak dla Khalila ostrożność była synonimem tchórzostwa. Energicznie wysiadł z taksówki, w lewej ręce trzymał bukiet kwiatów. Prawa ręka tkwiła w kieszeni na kolbie glocka, a za paskiem, pod marynarką spoczywał colt kaliber 45 mm. Szedł prosto w kierunku dwóch samochodów stojących przed domem. Jeżeli ktoś go zauważył, nie mógł podejrzewać, że człowiek w porządnej, sportowej marynarce, niosący kwiaty do domu znajomego, ma złe zamiary. Był wdzięczny swemu byłemu instruktorowi, Rosjaninowi Borysowi, za oryginalny pomysł z kwiatami, który był podobno sprawdzoną metodą KGB. - Nikt nie spodziewa się niczego złego po człowieku z bukietem w ręce i uśmiechem na twarzy - powiedział Borys. To prawda i Khalil podziękuje Borysowi za tę radę, zanim wytnie mu serce. Uśmiechnął się. Na końcu podjazdu znajdował się garaż. Od frontu posiadłość była otoczona białym płotem z furtką. Khalil przypomniał sobie zdjęcie domu zrobione z lotu ptaka, widział na nim, że od tyłu teren ogradzał wysoki mur i żywopłot. Na tyłach był również taras, na którym stały meble i sprzęt do grillowania. Malik twierdził, że tego dnia cała rodzina może znajdować się właśnie tam. Twierdził też, że w domu nie ma

205/662

psa. Khalil usłyszał muzykę dobiegającą z ogrodu, zachodnią muzykę, która dla jego ucha nie była przyjemna. Khalil podszedł bliżej i zajrzał przez niski płotek, sięgając ręką po glocka. Jeśli czekali tu na niego, to właśnie teraz powinni się ujawnić. Przed domem nie było nikogo. Otworzył furtkę i szybko przemieścił się do tylnych drzwi. Uzmysłowił sobie, że teraz muzyka dochodzi zza jego pleców, odwrócił się więc i postąpił krok w stronę szezlonga, który stał odwrócony tyłem do niego. Leżała na nim mniej więcej piętnastoletnia dziewczynka. Wygrzewała się w słońcu. Miała na sobie jedynie bardzo kusy, biały kostium kąpielowy, podobny do tych, jakie widywał w Europie. Na ziemi, obok szezlonga stało radio, z którego leciała muzyka. Dziewczynka prawdopodobnie spała. Widział ją na zdjęciach, to był Nadia, córka Haythama. Zaczął iść w jej kierunku. Cały czas zerkał na tylną ścianę domu, ale nikt nie wyglądał przez okna, ani nie stał w drzwiach. Zatrzymał się przy nastolatce i popatrzył na jej ciało. W Libii czekałaby ją kara chłosty za to, że jest prawie naga, a jej rodziców za to, że na to pozwolili. Sąd szariacki mógłby nawet wydać na jej matkę wyrok kary śmierci. Zresztą to i tak nieważne, i tak oni wszyscy niedługo zginą. Z bukietu wyciągnął nóż. Dziewczynka najwyraźniej wyczuła jego obecność albo zorientowała się, że coś zasłania słońce, bo otworzyła oczy. Nie widziała noża, tylko twarz Khalila i bukiet, który jej podał. Otworzyła usta ze zdumienia, a Khalil wbił nóż w jej roznegliżowaną klatkę piersiową, między żebra, głęboko w serce. Nastolatka patrzyła na niego, ale z jej otwartych ust dobiegł go tylko cichy dźwięk, jej ciało prawie nie drgnęło. Khalil przekręcił nóż i zostawił go w klatce piersiowej dziewczynki, następnie rzucił na nią kwiaty.

206/662

Odwrócił się, wyjął glocka i ruszył prosto w stronę tylnych drzwi z siatką na owady. Przekręcił gałkę przy drzwiach, które były otwarte, i wszedł do korytarza zagraconego butami i kurtkami. Z prawej strony znajdowało się przejście do kuchni, w której zobaczył plecy kobiety stojącej nad zlewem. Miała na sobie krótkie spodnie i koszulkę bez rękawów, była bosa. Przygotowywała posiłek. Khalil podszedł do przejścia, widział teraz całą kuchnię, w której oprócz kobiety nie było nikogo więcej. Skoncentrował uwagę na drugim przejściu, które z kuchni prowadziło do przedniej części domu, usłyszał radosne okrzyki tłumu - pomyślał, że to pewnie relacja z jakiegoś wydarzenia sportowego w radio lub telewizji. Khalil schował pistolet do kieszeni, wszedł do kuchni i zrobił dwa duże kroki w kierunku kobiety. - Nadia? - zapytała. Gdy spojrzała do tyłu przez ramię, Khalil jedną ręką chwycił ją za szczękę, a drugą za tył głowy, po czym przycisnął ją do zlewozmywaka. Zobaczył, że w dłoni trzymała nóż, zanim jednak zdążyła go użyć, wykręcił jej głowę tak, że teraz praktycznie miał jej twarz przed nosem. Przez chwilę patrzyli sobie w oczy, a potem Khalil usłyszał trzask kręgów szyjnych i zobaczył, że nóż wypadł z dłoni ofiary. Kobieta dostała drgawek, pozwolił więc, by powoli osunęła się na podłogę, gdzie zostawił ją leżącą w spazmach. Ponownie spojrzeli sobie w oczy. Patrzył na nią przez kolejne cztery sekundy, próbując ocenić, czy za chwilę umrze, czy tylko stanie się kaleką sparaliżowaną od szyi w dół. To nie miało dla niego żadnego znaczenia, choć wolałby chyba, żeby resztę życia spędziła na wózku inwalidzkim. Po roku, dwóch jej odsłonięte nogi i ręce nie podobałyby się już mężczyznom.

207/662

Następnie Khalil wyjął glocka z kieszeni i przez otwarte drzwi wyszedł na korytarz. Przed sobą widział teraz drzwi wejściowe, po prawej stronie były schody, a po lewej szerokie wejście do salonu, skąd dobiegały odgłosy programu sportowego. Szedł korytarzem, następnie skręcił w lewo, trzymając broń w wyciągniętej ręce. Naprzeciwko niego na kanapie leżał mężczyzna. Khalil był pewien, że znalazł Jibrala Haythama. Mężczyzna miał na sobie krótkie spodenki i niebieską koszulkę, jego stopy były bose. Leżał z twarzą zwróconą w stronę telewizora, w którym właśnie leciała reklama piwa. Na stole stała puszka tego trunku. Jibral Haytham spał, Khalil pomyślał, że powinien po prostu wpakować mu kulkę w głowę i przejść do następnych zadań. Ale liczył na to, że przy okazji porozmawia ze swoją ofiarą i taka okazja właśnie się nadarzyła. Podszedł do śpiącego mężczyzny, nigdzie w pobliżu nie było broni, co go ucieszyło, na stoliku leżał za to telefon komórkowy marki Nextel, taki jaki zabrał żonie Coreya. Podniósł komórkę i zobaczył symbol przychodzącej wiadomości. Nacisnął klawisz i mógł już czytać komunikat. Była to wiadomość od Walsha, taka sama, jaką widział na wyświetlaczu telefonu pani Corey. Jibral Haytham dostał ostrzeżenie na czas, ale na jego nieszczęście spał albo po prostu nie sądził, że treść wiadomości tekstowej może odnosić się bezpośrednio dla niego. Na stole leżał także portfel, który Khalil włożył wraz z telefonem do kieszeni. Spojrzał na koszulkę Haythama, na której złotą farbą nadrukowano wieże WTC i napis: „NYPD/FBI Antyterrorystyczna Grupa Zadaniowa”. A poniżej: „9/11 - Nigdy nie zapomnimy”. Khalil splunął na koszulkę, po czym usiadł w fotelu naprzeciwko kanapy. Przez chwilę obserwował ofiarę, a następnie rozejrzał się po pokoju.

208/662

W jego kraju na dwupiętrowy dom z ogrodem mogli sobie pozwolić jedynie zamożni ludzie. Tutaj setki, tysiące takich domów z podjazdami, samochody, telewizory i przyzwoite wyposażenie należały do zwykłych ludzi. Rozumiał, dlaczego tylu wyznawców jego religii pochodzących z biedniejszych krajów muzułmańskich wyemigrowało do Stanów państwa chrześcijan i Żydów - i nie potępiał ich za to pod warunkiem, że pozostawali wierni swojej kulturze i religii. Pewnego dnia Ameryka stanie się taka, jak Europa Zachodnia, o której wyznawcy islamu myśleli w kategoriach bezkrwawego podboju. Ale Haytham był zepsuty do szpiku kości przez ten zdemoralizowany naród, żył wśród Żydów i gojów, sprzedając duszę wrogom islamu. Khalil wyrecytował na głos werset z Koranu: „Nie bierzcie sobie żydów, ani chrześcijan za przyjaciół”. Gabriel Haytham poruszył się. Na ekranie telewizora ponownie pokazano transmisję z wydarzenia sportowego, które Khalil rozpoznał jako narodowy sport Amerykanów -baseball. Akcja podczas tej gry toczyła się tak wolno, że naprawdę każdy zasnąłby z nudów. Na stole, obok puszki z piwem, leżał pilot od telewizora, sięgnął po niego, dokładnie zbadał i wyłączył telewizor. Gabriel Haytham ponownie się poruszył, ziewnął, usiadł i zaczął się gapić w ekran wyłączonego telewizora. Przez chwilę wydawał się zaskoczony tym faktem i gdy już miał sięgnąć po pilota, zauważył Asada Khalila siedzącego na fotelu. Haytham wyprostował się i opuścił nogi z kanapy na podłogę. - Ktoś ty, do diabła?

209/662

Khalil wyciągnął z kieszeni glocka i wycelował w mężczyznę. - W rzeczy samej, przychodzę z piekła. Nie ruszaj się albo cię zabiję. Gabriel Haytham popatrzył na broń, a potem na intruza. - Bierz wszystko, co chcesz - powiedział. - Zamknij się. Będziesz wiedział czego chcę, gdy tylko dowiesz się, kim jestem. Haytham wlepił wzrok w twarz nieznajomego i Khalil widział już, że zaczynał kojarzyć fakty. - Gdzie jest moja żona? - zapytał Gabriel ściszonym głosem, uprzednio skinąwszy głową. Khalil wiedział, że gdy mówiło się ludziom o tym, że ich bliscy są martwi, zaczynali zachowywać się irracjonalnie i stawali się agresywni. - Twoja żona i córka są w bezpiecznym miejscu - powiedział. - Chcę się z nimi zobaczyć. - Zobaczysz się. Już niedługo. Ale najpierw odpowiesz mi na kilka pytań. - Czy ludzie z twojej jednostki poinformowali cię o tym, że wróciłem? - zapytał. Haytham skinął głową.

210/662

- Jeśli to prawda, dlaczego spałeś? Powinieneś być bardziej czujny dodał z uśmiechem na ustach. Wyjął telefon Haythama z kieszeni i przeczytał wiadomość tekstową. - Gdybyś nie spał i zapoznał się z tym komunikatem, być może teraz nie siedziałbyś tu, czekając na śmierć - powiedział po arabsku. Haytham nie odpowiedział, a Khalil spojrzał na puszkę z piwem. - Dlaczego pijesz alkohol? - zapytał ponownie po arabsku. - Alkohol spowalnia pracę mózgu i usypia. Rozumiesz? Gabriel Haytham nadal milczał, rozglądał się po pokoju. Khalil wiedział, że mężczyzna zastanawia się nad tym, jak wyjść cało z opresji, ocenia odległość i planuje atak. Khalil wstał, ale zanim zdążył się cofnąć, Haytham złapał od dołu stolik, przewrócił go na Libijczyka i skoczył w jego kierunku. Khalil zrobił unik przed lecącym stolikiem i w chwili, gdy Haytham już miał się na niego rzucić, wystrzelił kulę prosto w klatkę piersiową mężczyzny. Nie trafił w serce. Zanim spróbował strzelić po raz drugi, Haytham chwycił jego prawą rękę i przez kilka sekund szamotali się ze sobą aż do chwili, gdy Khalil poczuł, że zraniony mężczyzna traci siły. Khalil wyswobodził się z uchwytu i odskoczył. Gabriel Haytham stał, chwiejąc się na nogach, przykładając lewą rękę do krwawiącej rany w klatce piersiowej, a prawą wyciągając w kierunku napastnika. Krew pociekła mu z ust. Khalil wiedział, że bitwa dobiega końca, musiał jeszcze wysłać tego zdrajcę do piekła na wieczne potępienie.

211/662

- Sprzeniewierzyłeś się swojej religii i sprzedałeś duszę niewiernym - powiedział po arabsku. - I za to Jibralu Haythamie zginiesz i będziesz smażył się w piekle. Kolana mężczyzny ugięły się. Klęczał teraz na podłodze, patrząc na Khalila. - Twoja żona i zdzirowata córka nie żyją, już niedługo do nich dołączysz - poinformował Gabriela. - Ty sukinsynu! - krzyknął zaskakująco głośno Haytham. Próbował wstać, ale upadł z powrotem na kolana, kaszląc krwią. Khalil wycelował glocka prosto w twarz ofiary. - Wykończę cię, strzelając z pistoletu twojej koleżanki, chrześcijanki, panny Mayfield, z którą już wkrótce także spotkasz się w piekle. W kącikach ust Haythama pojawiły się bąbelki krwi. -To ty się będziesz smażył w piekle..., Khalilu... - powiedział po arabsku ledwo słyszalnym głosem. Khalil wycelował pistolet w czoło Haythama, ale zanim pociągnął za spust, telefon w jego kieszeni zadzwonił. Wyjął z kieszeni komórkę swej ofiary i spojrzał na wyświetlacz. „ATTF-3”. Ponownie popatrzył na klęczącego przed nim Haythama, który teraz obiema rękami trzymał się za klatkę piersiową, przez palce przeciekała mu krew sącząca się z rany.

212/662

Telefon przestał dzwonić i po chwili Khalil usłyszał dźwięk przychodzącej wiadomości. A zatem, pomyślał Khalil, być może dzwonili, żeby go ostrzec, a jeśli tak, to policja może być niedaleko. Włożył komórkę Haythama z powrotem do kieszeni, po czym z własnego telefonu wybrał numer Amira. - Widzisz policyjne samochody? Albo coś podejrzanego? - Nie. Zadzwoniłbym... - Natychmiast podjedź pod dom. Rozłączył się, uniósł glocka i strzelił w czoło Haythama, po czym szybkim krokiem podszedł do okna i wyjrzał na ulicę. Komórka Haythama zadzwoniła ponownie, usłyszał także dźwięk telefonu dochodzący z kuchni. Tak, pomyślał, są blisko. Jeśli policja przyjedzie, ucieknie tylnym wyjściem i przejdzie przez sąsiedni budynek. Albo może na nich zaczekać. Jeśli przyjadą tylko dwaj policjanci, zabije ich bez problemu, gdy zbliżą się do domu. Łatwiej było zabić, niż uciec. Czekał.

18 Khalil wyszedł frontowymi drzwiami, szybkim krokiem pokonał ścieżkę i wsiadł do taksówki. - Jedziemy. Amir ruszył i odjechał spod krawężnika. - Nie przyspieszaj - powiedział Khalil. Jedziemy prosto. Po chwili zobaczyli niebiesko-biały radiowóz jadący z naprzeciwka. - Proszę pana? - Jedź. Radiowóz jechał szybko, ale ani kogut, ani syrena nie były włączone. Gdy samochody zbliżyły się do siebie, Khalil zobaczył dwoje umundurowanych funkcjonariuszy - samochód prowadziła kobieta, a obok niej siedział mężczyzna. Byli zajęci rozmową i wyglądało na to, że taksówka z włączonym napisem „koniec zmiany”, w ogóle ich nie zainteresowała. Gdy pojazdy znalazły się na tej samej wysokości, Khalil odwrócił głowę w przeciwną stronę. - Powiedz mi, co widzisz w lusterku - powiedział po chwili. Amir wykonał polecenie.

214/662

- Samochód zwalnia,... zatrzymał się przed domem... - odparł po kilku sekundach. - Jedziemy na Manhattan. - Oczywiście, proszę pana. Po kilku minutach wjechali na drogę ekspresową prowadzącą na zachód, z Long Island na Manhattan Khalil wyjął z kieszeni telefon Haythama. Policjanci już na pewno znaleźli jego ciało, być może odkryli też, że zaginęła jego komórka, być może będą starali się ją namierzyć. Musiał więc wyłączyć telefon ofiary. Zanim to zrobił, dokładnie przyjrzał się aparatowi. Zauważył, że kobieta, którą zabił, miała taki sam telefon, niewyróżniający się zresztą niczym specjalnym, poza tym, że jak każdy aparat używany przez agentów federalnych miał wbudowaną funkcję walkie-talkie. W Trypolisie pokazano mu, jak z niej korzystać, wszedł więc do bazy kontaktów, która różniła się od zwykłej książki telefonicznej wbudowanej w telefonach komórkowych. Przejrzał wszystkie kontakty i zauważył, że do każdego imienia i nazwiska przypisana jest dwucyfrowa liczba. Przeczytał nazwiska: „Corey John”, „Corey Kate”, „Walsh Tom” a także dane czterdziestu innych osób, prawdopodobnie agentów federalnych. Niedługo odłączą telefon od systemu, więc baza kontaktów radiowych do niczego mu się nie przyda, ale na razie w ramach rozrywki postanowił połączyć się z Tomem Walshem, szefem jednostki. Mężczyzna zgłosił się niemal natychmiast. - Gabe, szukaliśmy cię. Dostałeś moją wiadomość o Kate?

215/662

- Owszem - odparł Khalil. - W jakim jest stanie? - zapytał. - Ona..., z kim rozmawiam? - Z Gabem. - Kim do diabła jesteś? - Mówi Jibral Haytham, prosto z piekła - uśmiechnął się Khalil. Czekam tu na pana, panie Walsh. - Gdzie jest Gabe? Kim...? - Idź do diabła - powiedział Khalil po arabsku i wyłączył telefon. Zatem, pomyślał, szukali pana Haythama i właśnie go znaleźli, a wraz z nim jego rodzinę. Khalil i Amir jechali w milczeniu. Po chwili, kierowca odchrząknął. - Dokąd jedziemy na Manhattanie, proszę pana? - World Trade Center. Amir nie odezwał się słowem. - Jedźmy taką trasą, na której nie trzeba płacić za autostradę - poinstruował kierowcę. - Oczywiście. Pojedziemy mostem Brooklyńskim. Jechali przed siebie, Khalil sprawdził zawartość portfela Haythama, znalazł w nim trochę gotówki, prawo jazdy i legitymację policyjną, a

216/662

także legitymację Antyterrorystycznej Grupy Zadaniowej. Khalil popatrzył na trzy zdjęcia, które wyjął z portfela. Na jednym była córka Haythama Nadia, na drugim żona, której imię, z tego co pamiętał, brzmiało Farah, co oznaczało „radość”. Na trzecim cała rodzina pozowała wspólnie. Podarł zdjęcia na kawałeczki i wyrzucił przez okno. Gdy był tu poprzednim razem, władze potrzebowały znacznie więcej czasu, żeby zorientować się, po co tu przyjechał - tym razem jednak już wiedzieli. Cieszył się z tego powodu. Gra stała się ciekawsza i bardziej satysfakcjonująca. Khalil ponownie włączył telefon Haythama i wszedł w bazę kontaktów. Wybrał domowy numer swej ofiary. Po dwóch sygnałach odezwał się męski głos. - Halo? - Czy mogę rozmawiać z panem Haythamem? - Kto mówi? - Pan Gold. A kim pan jest? Mężczyzna nie odpowiedział na pytanie. - Pan Haytham nie może teraz podejść do telefonu. Faktycznie, pomyślał Khalil, nie może. - A pani Haytham jest? - zapytał - albo Nadia? - Nie mogą podejść do telefonu. Czy pan jest krewnym?

217/662

- Nie - uśmiechnął się Khalil. - A pan, kim jest? - Jestem z policji. Obawiam się, że miał miejsce śmiertelny wypadek. - Bardzo mi przykro. A kto nie żyje? - Nie mogę ujawniać takich informacji. Skąd pan dzwoni? - Właściwie, to dzwonię z komórki pana Haythama. -Słucham... skąd? - Niech pan przekaże panu Johnowi Coreyowi z Antyterrorystycznej Grupy Zadaniowej, że Asad Khalil odwiedzi go w następnej kolejności. Obiecuję. Khalil wyłączył telefon i spojrzał na Amira, który udawał, że jest skupiony na drodze. Oczywiście musiał słyszeć każde słowo i w tej chwili zapewne domyślał się już, co wydarzyło się w domu. Kierowca wjechał na drogę ekspresową prowadzącą na południe. Khalil wyjrzał przez prawą szybę samochodu, w oddali zobaczył zarys wyspy Manhattan. - Gdzie stały wieże? - zapytał Amira. - Słucham? Ach tak..., tam - odpowiedział kierowca wskazując na południowy zachód. Khalil podążył wzrokiem za palcem Amira. Przypomniał sobie, że podczas ostatniej wizyty widział wieże, gdy w tym samym miejscu co teraz przejeżdżał taksówką. Kierowcą był także jego rodak - człowiek, którego spotkał los, jaki wkrótce miał spotkać Amira.

218/662

Khalil ubolewał nad tym, że zabija niewinnych rodaków, musiał jednak zamknąć usta wszystkim, którzy go widzieli i mogli opisać jego strój. Dotyczyło to między innymi otyłego kierowcy limuzyny i gdyby tylko okoliczności były bardziej sprzyjające, ten sam los spotkałby pilotów samolotu, którym leciał. Do tej grupy zaliczał się także Amir, który rozumiał już, co się dzieje, a jeśli nawet nie wszystko było dla niego jasne, z pewnością połączyłby fakty, czytając lub słuchając wiadomości na temat zabójstwa w Douglaston. Poza tym Amir usłyszał rozmowę telefoniczną Khalila z policjantem znajdującym się w domu Haythama, znał więc jego prawdziwe nazwisko. Khalil wiedział, że musi mieć Amira na oku; być może mężczyzna odgadł już, jaki go czeka los, tak jak to było w wypadku Farida Mansura, może więc - zamiast pogodzić się z przeznaczeniem, jak to zrobił Mansur - będzie próbował uciec. - Twoje zasługi dla naszej sprawy są nieocenione - powiedział do kierowcy. - Czeka cię za to nagroda, w ten sposób przysłużyłeś się również swojej rodzinie w Trypolisie, a także naszemu wielkiemu przywódcy, pułkownikowi Kaddafiemu i naszej religii. Nastąpiła dłuższa chwila milczenia. - Dziękuję, proszę pana - powiedział Amir Khalil przypomniał sobie, jak Malik przestrzegał go, żeby nie zabijał zbyt wielu przypadkowych ludzi. „Zwłoki zamordowanego mężczyzny albo kobiety - ostrzegał - są jak ślady stóp odciśnięte na trasie twojej wędrówki. Zabijaj tylko tych, którym to przysiągłeś, ale innym daruj życie, zwłaszcza twoim współwyznawcom”. Khalil szanował radę Malika, starego człowieka, który niejedno widział w swym życiu, między innymi wojnę prowadzoną przez Włochów i

219/662

Niemców przeciwko Wielkiej Brytanii i Stanom Zjednoczonym, po której piasek na ziemi libijskiej zabarwił się na czerwono od ich krwi. „Asadzie, nie ma nic piękniejszego niż widok chrześcijan wybijających się nawzajem, podczas gdy córki i synowie islamu zagrzewają ich do walki”. Tak, pomyślał Khalil, Malik widział wiele i wiele w życiu zrobił. Zabił wystarczającą liczbę niewiernych. Czasami jednak w stosunku do Amerykanów bywał zbyt ostrożny, a to z powodu bombardowania. Asad wrócił myślami do kwietniowej nocy 1986 roku, widział teraz siebie, młodego chłopaka stojącego na płaskim dachu budynku dawnego fortu w Al Aziziji w Trypolisie, zbudowanego przez Włochów w trakcie kolonizacji Libii. Była z nim wtedy młoda dziewczyna..., ale w tej wizji jej nie było, nie mógł sobie nawet przypomnieć, jak wyglądała .. .Jedyne, co pamiętał, to zarys samolotu lecącego wprost na niego, ogień piekielny buchający z jego ogona, ogłuszający ryk silników..., a potem świat eksplodował. A dziewczyna zginęła. Gdyby ta noc skończyła się w tamtej chwili i tak byłaby najgorszą nocą w jego życiu. Ale potem..., potem, gdy po nalocie wrócił do domu, zobaczył gruzowisko i ... ciała młodszych sióstr: dziewięcioletniej Adary i jedenastoletniej Liny. I dwóch braci: pięcioletniego Esama i młodszego od siebie o dwa lata czternastoletniego Qadira. W łazience znalazł krwawiącą, umierającą, matkę. Krew płynęła z jej ust i uszu..., zapytała o swoje dzieci..., po chwili umarła w jego ramionach. -Mamo! Amir przestraszył się i nacisnął pedał hamulca. - Proszę pana?

220/662

Khalil oparł się o siedzenie i po cichu zaczął się modlić. Amir popatrzył na pasażera, zerkając w lusterko, po czym ponownie ruszył. *** Kierowca zjechał z drogi ekspresowej i kierował się teraz w stronę mostu Brooklyńskiego. Asad Khalil wyglądał przez okno, zauważył sklep spożywczy z szyldem, na którym widniał napis w języku arabskim. Ulicą szły dwie kobiety w chustach na głowach. - Czy to dzielnica muzułmańska? - zapytał Amira. - Kilku muzułmanów faktycznie tu mieszka, ale największe ich skupisko znajduje się na południe stąd, w dzielnicy zwanej „Bay Ridge”. Amerykanie nazywają to miejsce „Bejrut” - dodał w lekkim tonie. Na jego twarzy pojawił się wymuszony uśmiech. - Gdzie jest Brighton Beach?- zapytał Khalil. - Dalej na południe, proszę pana. To rosyjska dzielnica. Khalil o tym wiedział. Tam mieszkał Borys i tam umrze. Amir wjechał na most Brooklyński, Khalil popatrzył na budynki Manhattanu znajdujące się po drugiej stronie rzeki. W tym miejscu naprawdę czuło się potęgę i pieniądze, nie dziwił się więc, że wojownicy dżihadu czuli odrazę, patrząc w tę stronę i przemierzając ten kraj. Przypomniał sobie rzymskie ruiny w Libii - tylko tyle zostało po

221/662

najpotężniejszym imperium w historii świata. Największe armie i floty nic nie znaczyły, gdy ludziom brakowało wiary w cokolwiek. Bogactwo imperium zepsuło naród i jego rząd, przez co Rzymianie przestali być godnym przeciwnikiem dla tych, dla których istniały wartości wyższe niż pełny brzuch i którzy czcili Boga, a nie złoto. Khalil czuł, że imperium amerykańskie, swe najlepsze czasy ma już za sobą i tak jak kiedyś starożytni Rzymianie, tak teraz Amerykanie rozpoczęli swą długą walkę z chorobą, która zakończy się śmiercią. Khalil wiedział, że nie zdąży pojawić się na pogrzebie, ale dzieci islamu, które już przyszły na świat, jak i te nienarodzone odziedziczą europejskie i amerykańskie ruiny, kontynuując podbój, który trzynaście wieków temu zapoczątkował prorok. Khalil popatrzył w stronę miejsca, w którym stały kiedyś bliźniacze wieże. Wiedział, że dzień, w którym runęły, był początkiem końca. Taksówka zjechała z mostu. - Najpierw pojedziemy do budynku przy Federal Plaża 26 - poinstruował Amira. - Jak to? Tam mieści się siedziba FBI. - Wiem co to za budynek. Jedziemy. Amir zawahał się nieco, ale zaraz potem skręcił w jedną z zacisznych uliczek. W tej części miasta, w której, według informatorów Khalila, znajdowały się przede wszystkim budynki instytucji rządowych, było stosunkowo mało samochodów i pieszych. Drapacze chmur wyrastały z ziemi i blokowały dostęp światła do wąskich uliczek.

222/662

Po kilku minutach Amir jechał już szeroką aleją. Po chwili zwolnił i wskazał budynek stojący po lewej stronie, wznoszący się na wysokość stu metrów ponad chodnikiem. -To tutaj. - Zaparkuj po drugiej stronie ulicy - powiedział Khalil. Amir zatrzymał samochód na Broadwayu, naprzeciwko wejścia do budynku FBI. Był to wolno stojący biurowiec, a mała uliczka leżąca po południowej stronie rządowego kompleksu została odgrodzona barierkami. Przed wejściem stał radiowóz. - Od czasu wielkiego zwycięstwa 11 września zamknięto ruch na tej uliczce - Duane Street - Amir wyprzedził pytanie pasażera. Khalil obserwował niosącego aktówkę mężczyznę w garniturze, idącego po wspomnianej ulicy. Libijczyk pomyślał, że może śmierć panny Mayfield zmusiła jej kolegów do pracy w ich świętym dniu. Khalil pragnął zbadać zabezpieczenia budynku i dostać się na wyższe piętra - gdzie mieściły się biura Antyterrorystycznej Grupy Zadaniowej -w dniu, kiedy niewiele osób było w pracy. Mógłby wtedy zabić tych, którzy by akurat byli w biurze. Malik uznał, że jego plan to czyste szaleństwo. „To, że poświęciłbyś życie za nasz naród, jest godne pochwały, sądzę jednak, że niewiele byś zdziałał, zanim by cię zabili - powiedział. Albo, co gorsze, wzięli do niewoli”.

223/662

„Za największych bohaterów islamu uważa się mężczyzn, którzy w nocy samotnie wyruszali do obozu wroga i w jego własnym namiocie skracali wodza o głowę”- odparł Khalil. „Zgadza się - przytaknął Malik - jeśli miałbyś konia i miecz, a twoi wrogowie, byliby wyposażeni w taką samą broń i spaliby w namiotach, wtedy pochwaliłbym ten pomysł. Zapewniam cię jednak, drogi przyjacielu, że zanim cię zabiją lub aresztują, zdążysz dojść najdalej do hallu”. Khalil postanowił nie spierać się z Malikiem, za to po raz kolejny pomyślał, że jego mentor bywa zbyt ostrożny. Ogólnie rzecz biorąc, Amerykanie byli aroganccy, a ludziom pracującym w wojsku i służbach bezpieczeństwa wydawało się, że są niepokonani, przez co stawali się mniej czujni. Był pewien, że nie wynieśli żadnej lekcji z wydarzeń 11 września ani też z tego, co działo się przez ostatnie półtora roku. W każdym razie jego znajomi z Al Kaidy powiedzieli, że ze względów bezpieczeństwa nie zdradzą nazwy wybranego przez nich celu aż do chwili, gdy Khalil zakończy swą osobistą misję. - Proszę pana? - Amir przerwał rozmyślania Khalila - Chyba nie powinniśmy tu stać zbyt długo. - Denerwujesz się? - Tak, proszę pana. - Przecież nie robisz nic złego - przypomniał Khalil. Nie zachowuj się, jakbyś miał coś na sumieniu. - Dobrze, proszę pana. - Jedź.

224/662

Amir wrzucił jedynkę i powoli włączył się do ruchu. - Do World Trade Center? - zapytał. -Tak. Jechał więc dalej na południe. - Na miejscu jest taras widokowy, z którego można popatrzeć na pusty plac - powiedział. - Teraz to już atrakcja turystyczna - dodał. - Dobrze. Modlę się o to, żeby w przyszłości więcej było takich atrakcji. Amir milczał. Skręcił na zachód w Cortlandt Street. - Przed nami, na wprost stały kiedyś wieże - powiedział. - Taras widokowy znajduje się po prawej stronie, jedną ulicę dalej i jeśli chce pan zobaczyć dziurę w ziemi, to możemy tam pojechać. - Owszem - odparł Khalil. - Najpierw jednak chcę zobaczyć budynek, w którym mieści się siedziba Urzędu Skarbowego. Podobno znajduje się na Murray Street. Amir nie pytał, dlaczego jego pasażera interesuje akurat ten budynek, skręcił w Church Street i minął taras widokowy. Choć na tarasie ludzie ciągle się zmieniali, pozostała część miasta była prawie całkowicie opustoszała.

225/662

Amir skręcił w jednokierunkową Murray Street, na której stały ciemne biurowce. Kilka samochodów stało przy krawężniku, ale oprócz jego taksówki nie zauważył innych pojazdów w ruchu ani żadnych pieszych. - Tu znajduje się budynek amerykańskiej instytucji podatkowej Amir wskazał biurowiec po lewej stronie. - Zatrzymaj się po drugiej stronie ulicy. Amir zaparkował przy krawężniku naprzeciwko budynku. - Pójdę stąd na taras widokowy - powiedział Khalil. - Dobrze, proszę pana. Amir zaciągnął hamulec bezpieczeństwa. -Czy będę panu jeszcze potrzebny? - zapytał ostrożnie formułując zdanie. -Nie sądzę. - Oczywiście, proszę pana... Nasz wspólny znajomy wspominał o wynagrodzeniu... - Oczywiście. Khalil pochylił się i wyjął z torby długi szpikulec do lodu oraz czapkę z daszkiem, z nadrukowaną nazwą drużyny baseballowej Mets. - Świetnie się spisałeś - pochwalił kierowcę. - Dziękuję panu. Następnie prawą ręką chwycił drewnianą rączkę narzędzia, upewnił się, że nikogo nie ma w pobliżu, zerknął na Amira, oceniając odległość jego głowy od podsufitki taksówki. Następnie podniósł rękę, w której trzymał szpikulec, i zamachnął się szerokim łukiem. Koniuszek

226/662

szpikulca z łatwością przebił się przez czaszkę Amira i przeszedł przez prawą, górną część głowy. Amir chwycił prawą ręką dłoń Khalila, w której wciąż tkwił szpikulec. Ruch Libijczyka zaskoczył kierowcę, który teraz wiercił się w fotelu, próbując odepchnąć rękę Khalila - Co jest... ? Co się dzieje... ? - Spokojnie, mój przyjacielu. Nie denerwuj się. Uścisk Amira zaczął słabnąć. Khalil spodziewał się, że cienki, metalowy szpikulec, który tkwił w mózgu ofiary, nie spowoduje natychmiastowej śmierci, musiał czekać, aż mężczyzna skona w wyniku wewnętrznego krwotoku. Amir jednak zwlekał z odejściem i Khalil zaczynał się niecierpliwić. Rozejrzał się dookoła, z tyłu zobaczył młodego chłopaka. Miał na sobie cywilne ubranie, więc Khalil pomyślał, że to nie policjant, choć mimo to i tak mógł przysporzyć mu problemów. - Co się stało? - zapytał Amir słabym głosem. Khalil wyjął szpikulec, wsunął go do kieszeni marynarki, po czym założył czapkę na głowę Amira. - Anioły uniosą twą duszę do raju - powiedział po arabsku. Khalil przechylił się przez siedzenie i z kieszeni kierowcy wyjął telefon komórkowy. W archiwum rozmów zapisanych było zbyt wiele połączeń z numerem Khalila. Libijczyk chwycił torbę i wysiadł z samochodu. Mężczyzna, którego widział przed chwilą, szedł teraz chodnikiem, był mniej niż trzydzieści metrów od niego. Khalil zaczął iść w jego kierunku. Najwyraźniej

227/662

przechodzień nie zauważył tego, co przed chwilą wydarzyło się w taksówce, a Khalil nie chciał zabijać go na ulicy, choć mogło się to okazać konieczne. Minął mężczyznę i odwrócił się za nim, gdy ten zbliżał się do taksówki. Przechodzień zerknął na żółty samochód, szedł jednak dalej w stronę skrzyżowania z Church Street. Nagle Khalil z niepokojem spostrzegł Amira wysiadającego z taksówki, na jego głowie ciągle tkwiła czapka, wymachiwał rękoma i próbował iść. Przechodzień szedł dalej prosto, nieświadom, że za jego plecami kierowca taksówki właśnie przewrócił się na środku ulicy. Khalil szedł dalej w stronę skrzyżowania, przeklinając wybór szpikulca do lodu i myśląc, że glock byłby dla nich obu lepszym rozwiązaniem. W każdym razie, bez większych trudności wykonał zadanie. Gdy skręcił w Church Street, wiedział już, że wszelkie niebezpieczeństwo minęło. Nie przestając iść, wyrzucił telefon Amira do studzienki ściekowej. Na Church Street było kilka samochodów i paru pieszych, Khalil zauważył większą grupę ludzi stojącą kilka ulic dalej w pobliżu tarasu widokowego, z którego można było popatrzeć na miejsce wielkiego zwycięstwa wojowników dżihadu nad Amerykanami. Zaczął iść prędzej, gdyż pragnął zobaczyć to jak najszybciej. Idąc, myślał o tym, co wydarzyło się kilka minut wcześniej. Za każdym razem, gdy kogoś mordował, uczył się czegoś nowego. Dowiadywał się, jak wygląda spotkanie ze śmiercią, było to interesujące, choć mało kształcące. Ciekawiły go techniki zadawania śmierci - wybór narzędzia, odpowiedniego momentu i miejsca, śledzenie ofiary i zbliżenie się do niej, no i oczywiście decyzja polegająca na wyborze szybkiej i bezbolesnej albo powolnej i przepełnionej cierpieniem śmierci. Interesy czy przyjemność? Wiedział, że Amir nie umrze od razu, wydawało mu się jednak, że nastąpi to znacznie szybciej i bezboleśnie. A jednak,

228/662

mężczyzna kurczowo trzymał się życia, fundując sobie niepotrzebne cierpienie. Przypomniał sobie, że wiele lat temu to Borys zachęcał go do używania w pewnych okolicznościach szpikulca do lodu. „Łatwo można go ukryć, zabija szybko i po cichu, przebija się przez wszystko, co ofiara ma na sobie - powiedział Borys. - Poza tym nie powoduje krwotoku, wbity w mózg lub serce zawsze powoduje śmierć”. Khalil będzie musiał opowiedzieć wszystkowiedzącemu Borysowi o tym, co przytrafiło się Amirowi. Może nawet zademonstruje problem bezpośrednio na Rosjanie. Pomyślał także o żonie Coreya, był zadowolony z wybranej metody, która robi ogromne wrażenie na jego rodakach i znajomych, a także napełnia strachem serca wrogów. Żałował tylko, że jej śmierć była dość bezbo-lesna i może zbyt szybka. A jeśli chodzi o Coreya, będzie błagał o śmierć, gdy Khalil z nim skończy. Trochę interesów, wiele przyjemności. Gdy Khalil doszedł do miejsca, w którym zbudowano taras widokowy, zobaczył schody, po których można było dostać się na górę. Poszedł za parą młodych ludzi trzymających się za ręce, ubranych w krótkie spodenki i koszulki z krótkim rękawem. Gdy był w Europie, widział mężczyzn i kobiety wchodzących z odsłoniętymi nogami i rękami nawet do kościołów, zastanawiał się, czy dla tych ludzi istniały jeszcze jakieś świętości. Gdy wszedł na górę, zobaczył, że na zadaszonym tarasie stało może pięćdziesiąt osób, z których większość była ubrana w podobny, nieprzyzwoity sposób, jak para młodych ludzi idąca przed nim. Spostrzegł również, że prawie wszyscy mieli przy sobie aparaty fotograficzne i robili zdjęcia wielkiej dziurze w ziemi, niektórzy pozowali oparci o barierki, na tle placu.

229/662

W kilku miejscach powieszono ręcznie napisane komunikaty. Jeden z nich brzmiał: ŚWIATA ZIEMIA - PROSIMY OKAZAĆ SZACUNEK. Khalil przypomniał sobie, że w europejskich katedrach widział podobne kartki z komunikatami o zachowaniu ciszy i szacunku. Uderzyła go myśl, że przecież ludzie powinni wiedzieć takie rzeczy, nawet bez komunikatów, w meczecie nie były potrzebne. PRAWIE TRZY TYSIĄCE KOBIET I DZIECI ZGINAŁO

NIEWINNYCH

TU PODCZAS STRASZLIWEGO ATAKU

MĘŻCZYZN,

- przeczytał kolejną kartkę.

- módlmy się za nich. Khalil zamierzał modlić się za dziesięciu mężczyzn, którzy wtedy, lecąc dwoma samolotami, poświęcili życie w imię islamu. Patrząc na bukiety kwiatów przywiązane do barierek, przypomniał sobie o córce Haythama. Piękna, młoda dziewczyna, niestety niezbyt skromna. Najgorsza kara zawsze była zarezerwowana dla tych, którzy zostali oświeceni, a potem odwrócili się od wiary. W raju nie było miejsca dla rodziny Haythama, oni spędzą wieczność w płomieniach piekielnych. Asad Khalil spojrzał w dół na rozległy wykop. Zaskoczył go fakt, że nie widział gruzu, ziemia była goła, choć na przestrzeni pięćdziesięciu metrów w wykopie zauważył betonowe ściany. Do wykopu można było dostać się po dużym, usypanym z ziemi podjeździe. Na dnie wgłębienia bez ruchu stały ciężarówki i maszyny budowlane. Popatrzył na miejsce, w którym kiedyś stała północna wieża, i przypomniał sobie pierwszy zamach, który miał miejsce 26 lutego 1993 roku: furgonetka, bomba pułapka wybuchła w parkingu podziemnym.

230/662

Uszkodzenia budynku były niewielkie, było tylko sześć ofiar śmiertelnych, za to tysiąc rannych. Wśród dżihadystów pojawiły się wtedy podejrzenia, że ten nieudany zamach może ostrzec Amerykanów, którzy zaczną się domyślać, że wieże ponownie staną się celem ataku. Jednak oni nie wyciągnęli takich wniosków, choć Khalil uważał, że nawet idiota przewidziałby dalsze plany jego rodaków. Khalil popatrzył na uszkodzone budynki sąsiadujące ze zrujnowanym obszarem. Potem skierował wzrok w górę, gdzie kiedyś wznosiły się dwie wieże i przypomniał sobie obrazy ludzi wyskakujących z płonących budynków, z wysokości kilkuset metrów na spotkanie ze śmiercią. Świat widział te sceny, zewsząd płynęły wyrazy współczucia, ludzie publicznie pokazywali, że są wstrząśnięci, przerażeni i przede wszystkim wściekli. Jednak Khalil słyszał i widział, jak z dala od kamer choć i publicznie też się to czasem zdarzało - okazywano także inne emocje, niekoniecznie życzliwe w stosunku do Amerykanów. Niektórzy ludzie nawet się cieszyli i nie byli to jedynie muzułmanie. Tak naprawdę Amerykanie nie byli tak uwielbiani, jak im się wydawało, że są lub jak chcieliby być. A gdy to odkryli, byli jedynymi ludźmi na świecie, których to zdziwiło. - Powinniśmy wykończyć tych sukinsynów. - Mężczyzna w średnim wieku zwrócił sie do swojej żony. - Haroldzie. Nie mów tak. -Adlaczego nie? Kobieta prawdopodobnie zorientowała się, że obok stoi obcokrajowiec. Może nawet muzułmanin. Zwróciła mężowi uwagę, wzięła go pod ramię i pociągnęła za sobą. Khalil się uśmiechnął.

231/662

Po chwili zauważył grupę młodych chłopaków i dziewcząt, mieli na sobie koszulki z nadrukowanym wizerunkiem brodatego mężczyzny i napisem „Co zrobiłby Jezus”? Khalil pomyślał, że to bardzo dobre pytanie i choć studiował Stary i Nowy Testament, świętość dla muzułmanów, a także Biblię hebrajską, nie potrafił na nie odpowiedzieć. Jezus był wspaniałym prorokiem, ale jego przesłanie miłości i nawoływanie do wybaczania nie przemawiało do Kha-lila. Znacznie bardziej podobały mu się surowe słowa hebrajskich proroków, którzy lepiej rozumieli, co rządzi sercem prawdziwego mężczyzny. Jezus, zdecydował Khalil, powinien zginąć z rąk Rzymian, którzy wiedzieli, jakim zagrożeniem jest człowiek nauczający o miłości i pokoju. Młodzi ludzie klęczeli przy barierce, modląc się w ciszy, Khalil wiedział, że były to modlitwy zarówno za ofiary, jak i za wrogów. Prosili Boga, by im wybaczył. Bardzo dobrze, pomyślał Khalil, to pierwszy krok do zwycięstwa ich wrogów. Starożytni Rzymianie stali się chrześcijanami i zamiast walczyć, zajęli się modlitwami. Oni także dostali to, na co zasłużyli. Zachodzące słońce oświetlało zadaszony taras i twarze ludzi, z których część opłakiwała zmarłych, a część przyszła tu z czystej ciekawości. Niektórzy, pomyślał Khalil, nie rozumieli, co tak naprawdę ich spotkało, inni mieli jedynie mgliste pojęcie o tym, dlaczego to się wydarzyło. Był pewien, że dla większości z nich tamte wydarzenia były tylko jednorazowym incydentem - bez kontekstu, bez znaczenia. Dla Amerykanów ważna była teraźniejszość, nie obchodziła ich historia, a co za tym idzie, proroctwo. Ich ignorancja, arogancja, uwielbienie dla wygodnego stylu życia i nieposłuszeństwo wobec Boga były ich największymi słabościami. Teraźniejszość, w której żyli, właśnie mijała, przed nimi nie było przyszłości.

232/662

Z zadumy wyrwał go dźwięk syren. Zerknął w stronę Church Street i zobaczył dwa radiowozy z migającymi światłami jadące z dużą prędkością w kierunku Murray Street. Prawdopodobnie jechali do zgłoszenia dotyczącego martwego taksówkarza. A może jeszcze nie do końca martwego. Ale nawet jeśli Amirowi uda się przeżyć, wiedział i tak mniej, niż teraz prawdopodobnie wiedzieli policjanci. Amir jednak mógł opisać jego ubiór i powiedzieć, że wybrał się na taras widokowy przy World Trade Center. Może więc czas stąd iść. Khalil pomodlił się za poległych męczenników i zakończył pacierz ulubionymi słowami ze starożytnej, arabskiej pieśni wojennej. „Budząc przerażenie, samotnie gnał, dzierżąc miecz jemeński w dłoni, co jeno szczerbami na klindze był zdobiony”.

19 Asad Khalil siedział samotnie na ławce w parku, którego nazwa Battery - jak rozumiał pochodziła stąd, że kiedyś na tym południowym krańcu wyspy Manhattan znajdowała się forteczna bateria artyleryjska i z tego właśnie miejsca w razie potrzeby broniono miasta przed wrogami. Teraz był tu już tylko całkiem przyjemny park z widokiem na zatokę, a wrogowie zadomowili się w centrum miasta. Otworzył butelkę wody, którą kupił od ulicznego sprzedawcy, napił się łapczywie, po czym resztką wody zmył z prawej ręki plamki krwi Amira. Schował butelkę do torby, może się jeszcze przydać, i wyjął telefony należące niegdyś do dwojga martwych agentów federalnych. Włączył komórki i ku swojemu zdziwieniu zauważył, że nadal nie zostały odłączone od systemu. Możliwe, pomyślał, że ani policja, ani FBI jeszcze nie zorientowali się, że telefony zaginęły. Amerykanie, zgodnie z prawdziwym kowbojskim stylem życia, najpierw troszczyli się o broń. Wszedł w zakładkę „wiadomości” w telefonie Haythama i zobaczył, że znajduje się tam nowy komunikat, przysłany od KAPITANA PARESIEGO, ATTF/NPYD. Wiedział, że był on bezpośrednim przełożonym Coreya. Khalil przeczytał wiadomość, był to krótki rozkaz, wedle którego wszyscy policyjni detektywi mieli się stawić na służbie i rozpocząć działania inwigilacyjne w środowisku muzułmanów, ZE SZCZEGÓLNYM NACISKIEM NA SPOŁECZNOŚĆ LIBIJSKĄ.

234/662

Spodziewał się tego, więc ta informacja go nie zaniepokoiła. W Ameryce nie kontaktował się z Libijczykami, jego znajomi z Al Kaidy pochodzili z innych muzułmańskich państw. Jedynymi Libijczykami, z którymi do tej pory się skontaktował byli Farid z Kalifornii i Amir z Nowego Jorku i obaj byli już w raju, gdzie amerykańskie działania inwigilacyjne były na nic. W telefonie Haythama nie było innych wiadomości, więc go wyłączył. Dostał się za to do komunikatów w telefonie panny Mayfield i zauważył nową wiadomość od Walsha: DO WSZYSTKICH AGENTÓW FBI I DETEKTYWÓW NYPD: DWAJ LIBIJSCY INFORMATORZY z NOWEGO JORKU ZGŁOSILI się Z WIADOMOŚCIAMI NA TEMAT PODEJRZANEGO KHALILA. WSZELKIE SZCZEGÓŁY ORAZ INSTRUKCJE OPERACYJNE DOTYCZĄCEGO UJgCIA PODEJRZANEGO ZOSTANĄ ROZESŁANE DROGĄ ELEKTRONICZNĄ. GŁÓWNODOWODZĄCY AGENT SPECJALNY WALSH. ATTF NOWY JORK. Wyłączył telefon panny Mayfield i zaczął analizować najnowszą informację. Jeśli to prawda, to jego misja była zagrożona, a on sam był w niebezpieczeństwie. Właściwie nie mógłby nikomu ufać. Po chwili pomyślał, że jeśli ta wiadomość została rozesłana do wszystkich agentów i detektywów, to powinna także pojawić się na wyświetlaczu komórki Haythama. A jednak tam jej nie było. Poza tym wysyłając ten komunikat, Walsh nie wiedział o tym, że Asad ma w rękach telefon Haythama. Dlaczego więc komunikatu nie wysłano do Gabe’a? I dlaczego wysłano do Kate Mayfield? Przecież gdy Walsh go rozsyłał, była już martwa.

235/662

Wygląda na to, pomyślał, że jest to fałszywa wiadomość, którą wysłano wyłącznie na numer telefonu Kate Mayfield, odkrywszy, że Khalil ma go przy sobie. Dlatego jej telefon nadal był aktywny. Oparł się plecami o ławkę i patrzył na taflę wody, od której odbijało się światło słoneczne. Może więc byli sprytni. Jak widać, niewystarczająco. Albo..., wiadomość była prawdziwa, ale mimo nagłówka nie została wysłana do wszystkich detektywów i agentów. Może nie ufali Haythamo-wi. A może mieli inne powody, by go pominąć. Prawdę mówiąc, Khalil nie wiedział wszystkiego na temat wewnętrznych procedur pracy Antyterrorystycznej Grupy Zadaniowej, o których libijski wywiad także nie miał zbyt wielu informacji, a i jego znajomi z Al Kaidy nie bardzo się w nich orientowali, w przeciwieństwie do metod działania FBI. W każdym razie wszystko wskazywało na to, że wiadomość tę wysłano w celu szerzenia dezinformacji i tak właśnie zamierzał do niej podejść, co z pewnością ucieszyłoby Boiysa, który spędził kilka dni przybliżając mu ten temat. „Brytyjczycy są mistrzami dezinformacji, Amerykanie uczyli się od nich, Francuzom wydaje się, że ją wymyślili, a Niemcy są zbyt prawomyślni, żeby wymyślić dobre kłamstwo. - powiedział. - Jeśli chodzi o Włochów, twoich dawnych kolonialistów, wierzą w fałszywe informacje, które sami rozpowszechniają i podejmują w tym kierunku działania. Najlepiej jednak odnajdują się w tym ludzie z KGB’’ - zakończył swój wykład. Khalil nie chciał obrazić swego instruktora, rzucając mu wyzwanie, przypomniał mu za to, że KGB zakończyło już swą działalność, więc może słowo „odnajdują się”, powinno zostać wypowiedziane w czasie przeszłym.

236/662

Borys przywyknął do obraźliwych komentarzy Khalila, zarówno tych subtelnych, jak i ostrzejszych, śmiał się więc z nich w przerwach między kolejnymi kieliszkami wódki. Malik poradził Khalilowi, żeby łagodniej traktował Rosjanina. „To stracona dusza, ze straconego imperium - niewierzący, zapomniany przez Boga wrak człowieka z zatopionego statku, którego fale wymyły na nasz brzeg - powiedział. - Wykorzystaj go, ale miej dla niego współczucie. Nie opuści tego miejsca żywy”. A jednak wyjechał z Libii z pomocą CIA, po czym sprzedał duszę Amerykanom i robił dla nich to, co wcześniej robił dla libijskiego wywiadu, zdradzał tajemnice za pieniądze. Prawie zdradził Asada Khalila. Niedługo jednak miał nadejść dzień sądu. A jeśli chodzi o wiadomość wysłaną przez Walsha, z całą pewnością była fałszywa, Khalil jednak musiał zachowywać się tak, jakby była prawdziwa. Tak radził mu Borys. A wracając do Kate Mayfield, jej telefon nadal był aktywny, był jednak pewien, że ona sama nie przejawiała już żadnej aktywności. Gdy spadała na ziemię, z jej organizmu wypłynęło zbyt wiele krwi. Potrafił dobrze oceniać takie sytuacje; widział i spowodował już wiele takich krwotoków i każdy z nich kończył się śmiercią ofiary. A jeśli jakimś zrządzeniem losu nie była martwa, z pewnością miała uszkodzony mózg, co było znacznie gorsze niż śmierć. Zastanawiał się, co Allah robi z takimi upośledzonymi ludźmi, których dusza nie unosi się do raju ani nie spada w piekielne otchłanie. Być może, pomyślał, istniało jakieś inne miejsce dla tych dusz, gdzie mogły oczekiwać na ostateczny cel swojej podróży - miejsce, w którym martwe umysły miały władzę nad pozbawionym celu ciałem, podobne do amerykańskich centrów handlowych. Khalil powrócił myślami do okolicy, w której się znajdował. Od strony wody unosiła się bryza, w parku roiło się od ludzi

237/662

chcących wykorzystać przyjemny dzień. Obserwował jak spacerowali, biegali, jeździli na rowerach i wrotkach. Para siedząca na ławce naprzeciwko niego zatopiła się w nieprzyzwoitym uścisku Na drugiej ławce dwaj mężczyźni siedzieli zbyt blisko siebie, mieli na sobie krótkie spodenki, pili wodę z butelek, rozmawiali, śmiali się. Khalil widział podobnych mężczyzn w Europie, nigdy w Libii, ani w żadnym innym muzułmańskim kraju. Pomimo długiego pobytu w Europie i krótkiej wizyty w Stanach Zjednoczonych nie przyzwyczaił się do publicznego okazywania uczuć, odkrytego ciała i do swobodnych kontaktów między mężczyznami a kobietami, mężczyznami a mężczyznami i kobietami a kobietami. Bóg na pewno nie byłby zadowolony z takiego zachowania, Khalil więc zastanawiał się, dlaczego ci rozpustni ludzie nadal byli potężni i bogaci. Ponownie przypomniał sobie Rzymian. „Trwonili bogactwo, które w wielkim trudzie zdobyli ich przodkowie, żyli jak larwy toczące rozkładające się zwłoki własnego imperium” powiedział przewodnik w Muzeum Starożytnego Rzymu w Trypolisie. To prawda, pomyślał Khalil, a gdy już nie było porządnych mężczyzn, którzy mogliby wstąpić do legionów albo pracować dla imperium, opłacali barbarzyńców, aby odwalali za nich robotę. A potem nie było już złota. Otworzył torebkę fistaszków, którą kupił od ulicznego sprzedawcy, rozgniótł łupinę i zjadł orzeszek, uzmysławiając sobie, że od świtu niczego nie jadł. Po chwili zleciały się gołębie, rzucił im kilka fistaszków, na które zareagowały entuzjastycznie. Obserwował jak walczyły o jedzenie, zauważył, że niektóre były bardziej agresywne, a inne trzymały się z dala

238/662

od zgiełku i nawet nie próbowały dostać się do jedzenia. Rzucił jeszcze kilka fistaszków w łupinach i zauważył, że ptaki wiedziały, co mają robić, żeby dostać się do wnętrza orzecha i choć dziobały łupinkę, to jednocześnie przekrzywiały główki, szukając wyłuskanych orzeszków. Nawet ptaki są tu leniwe. Uśmiechnął się. Park, w którym siedział, znajdował się niedaleko Wall Street, centrum amerykańskiej finansjery. W kręgach dżihadystów dyskutowano o przeprowadzeniu na tej ulicy zamachu. Niektórzy twierdzili, że takie posunięcie jest pożądane, ponieważ sparaliżuje amerykańską gospodarkę. Inni uważali, że jeśli zostawi się Wall Street w spokoju i pozwoli się normalnie funkcjonować centrum finansowemu, gospodarka amerykańska odniesie więcej szkód niż po wybuchu stu bomb. Trzecia grupa głosiła, że wkrótce i tak wszystko samo się zawali. Khalil zgadzał się z ostatnią teorią. Kończyły mu się fistaszki. Wyjął z torby lornetkę i popatrzył przez nią na zieloną statuę, która wyglądała, jakby stała na wodzie. Była to, pomyślał, ikona Ameryki, jej największy symbol, najbardziej rozpoznawalny i reprezentacyjny pomnik tego, co nazywano „amerykańskim snem” i „amerykańską obietnicą”. Powiedziano mu, że czcili ją wszyscy Amerykanie bez względu na poglądy polityczne, pochodzenie narodowe, czy status społeczny. Dlatego może już wkrótce się dowie, że to ona właśnie ma być jego celem. Nadal patrzył na zieloną statuę - kobietę w szatach trzymającą w dłoni pochodnię. Oczami wyobraźni zobaczył, jak spada twarzą w dół ze swego piedestału i tonie w wodzie. Tak, byłoby to odpowiednie pożegnanie - Amerykanie na zawsze zapamiętaliby jego wizytę. Zapierającą dech w piersiach scenę pokazano by we wszystkich telewizjach na świecie.

239/662

Opuścił lornetkę i wyciągnął przed siebie dłoń pełną orzeszków. Jeden z gołębi zaczął do niej ostrożnie podchodzić. Gdy ptak pochylił głowę, by chwycić orzeszek, Khalil zacisnął palce na jego głowie i skręcił mu kark.

CZĘŚC V Nowy Jork Centrum

20 Spałem na krześle w sali, w której leżała Kate. O świcie poszedłem na parking, gdzie znalazłem swojego jeepa i wyjąłem z walizki trochę ubrań. Wróciwszy do szpitala, przebrałem się, usiadłem przy łóżku żony i patrzyłem, jak śpi. Poprosiłem pielęgniarkę, która przyszła sprawdzić kartę zdrowia, żeby włożyła mój zakrwawiony kombinezon do torby plastikowej i oddalają funkcjonariuszom policji, którzy zbierali dowody. Może nawet wcale go nie szukali, ale ja chciałem się go pozbyć i miałem nadzieję, że już nigdy więcej nie będę potrzebował ani nawet nie zobaczę już kombinezonu do skoków ze spadochronem. Kate się obudziła, jak na osobę, która omal nie umarła, wyglądała wyjątkowo dobrze, jednak lekarz prowadzący zdecydował, że na razie pozostanie podłączona do respiratora, więc nadal nie mogła mówić, musiała pisać. Treść jednej z wiadomości brzmiała: „Znajdź Khalila, zanim on znajdzie ciebie”. - Znajdę - zapewniłem ją. Okazało się jednak, że mimo oczekiwań nie byłem jego kolejnym celem. Poprzedniego dnia po południu zadzwonił do mnie Vince Paresi i powiadomił mnie o śmierci Gabe’a Haythama, jego żony i córki. Zabójstwo jednego z naszych i jego rodziny, w ich własnym domu przeobraziło sprawę próby zabójstwa agenta federalnego w ..., cóż, w coś zupełnie innego. Wolałbym uniknąć określenia: „myśliwi stali się zwierzyną”, ale niestety właśnie tak to wyglądało. Znałem Gabe’a, lubiłem go i szanowałem. Podczas ostatniej wizyty Asada Khalila w Stanach bardzo mi pomógł. Domyślam się, że Khalil się o tym dowiedział. A może po prostu słyszał o Amerykaninie

242/662

arabskiego pochodzenia pracującym w naszej jednostce i uznał Haythama za zdrajcę zasługującego na śmierć. Ale dlaczego zabił jego żonę i córkę? Dlatego, że akurat były w domu? Nie, Khalil to wszystko zaplanował. W jego świe-cie nie istnieli niewinni obywatele. Paresi powiedział mi także, że oficer śledczy wysłany na miejsce zbrodni stwierdził, że Gabe nie poddał się bez walki. Brawo, Gabe. Pewnie to ja jestem winny tego, co się stało, powinienem był wcześniej pomyśleć o Gabe’e,... a kiedy już pomyślałem, mogłem być bardziej stanowczy i zażądać od Paresiego podjęcia natychmiastowych działań. Nie zamierzałem jednak się tym zadręczać, chciałem odnaleźć Khalila i doprowadzić go przed oblicze wymiaru sprawiedliwości albo, jak ostatnio coraz częściej mawialiśmy między sobą, sprawić, że sprawiedliwość go dosięgnie. W każdym razie nie powiedziałem Kate o zabójstwie Haythama i jego rodziny. Powiem, ale jeszcze nie teraz. Kate napisała coś na kartce. „Jak się czujesz”? - Dobrze - odparłem. - Trochę mi przykro, że opuściliśmy dwa skoki. „Chcę jeszcze kiedyś skoczyć” - napisała. - Świetnie. Następnym razem zostawimy libijskiego terrorystę w domu. Zastanawiałem się, czy mogę pozwać Craiga za to, że wpuścił Khalila na pokład samolotu.

243/662

Kolejna pielęgniarka przyszła odczytać parametry Kate z monitorów, sprawdzić kroplówki i takie tam. Wykorzystałem ten czas, by pomyśleć o śledztwie. W obliczu nowych informacji o zabójstwie Haythama i jego rodziny, Paresi poinformował mnie, że Departament Sprawiedliwości Stanów Zjednoczonych naciskał, by policjanci z NYPD prowadzili tę sprawę jako włamanie do domu dokonane przez nieznanego sprawcę, kierującego się nieznanym motywem. Zanim dziennikarze dostaną cynk i zaczną węszyć, być może przez tydzień uda nam się utrzymać tę wersję zdarzeń. Albo do czasu, gdy następny agent federalny nie padnie ofiarą Libijczyka. Na przykład ja. Odkąd pracuję dla federalnych, jeśli w grę wchodzi bezpieczeństwo narodowe kraju, łatwiej jest utrzymać fakty w tajemnicy przed dziennikarzami i karmić ich banialukami. Poza tym od czasu wydarzeń z 11 września, w wyniku podpisania ustawy „Patriot Act” oraz kilku mniej znanych dokumentów, federalni uzyskali uprawnienia, które właściwie się stosuje podczas stanu wojennego. A oprócz prawa zmieniło się także nastawienie Departamentu Sprawiedliwości i ludzie działający w terenie, którzy wykonują tam pracę, stali się bardziej asertywni i przestali przesyłać informacje do mediów. A jeśli chodzi o doniesienia telewizyjne dotyczące wydarzeń z hrabstwa Sullivan, można je było łatwo kontrolować. Po pierwsze, byliśmy na odludziu, po drugie, według świadków, napaści dokonał obłąkaniec, co zresztą było prawdą. A jeśli chodzi o ofiarę, jej nazwisko zostało utajnione przez władze. To tyle na temat informacji prasowych. Pozostając przy temacie dzielenia się informacjami i ich rozpowszechniania, powiedziałem Kate, że zadzwonię do jej rodziców i powiem, co

244/662

się stało, oczywiście w taki sposób, by ich zanadto nie zmartwić. Coś w stylu: „Dzień dobry, niedawno libijski terrorysta poderżnął gardło państwa córce, ale już wszystko z nią w porządku”. „Sama do nich zadzwonię, jak tylko wyjmą mi tę pieprzoną rurkę z gardła” - napisała Kate swoim ładnym charakterem pisma. - Proszę, opanuj się z tym przeklinaniem - powiedziałem. „Dowiedz się, czy możesz przynieść mi laptopa, chciałabym odebrać pocztę i zalogować się do Internetu” - napisała. Nie chciałem, żeby dowiedziała się o rodzinie Haythamów. - W tej sali nie wolno mieć komputerów - zełgałem. Fale, które emitują, mogłyby uszkodzić monitory u wszystkich pacjentów. Kupiła to, więc może nie minąłem się z prawdą. Po chwili przyszedł doktor Goldberg, by sprawdzić stan pacjentki, uśmiechał się szeroko. Ratowanie ludzkiego życia musi być bardzo przyjemne i pewnie wybawiciel czuje się wspaniale. Gdy pracowałem w wydziale zabójstw w zasadzie wszystkie ofiary kierowaliśmy do kostnicy, a nie do szpitala. Szczerze mówiąc, sam posłałem kilku przestępców w oba te miejsca i nigdy nie czułem się z tym dobrze. No..., może czasem. A mówiąc o surowych, ale sprawiedliwych wyrokach, przypomniałem sobie moją ostatnią rozmowę z Khalilem, którą odbyliśmy trzy lata temu z komórki Kate.

245/662

- Chciałem się tylko pożegnać i ostrzec, że jeszcze tu wrócę powiedział. Najwyraźniej pałał do mnie i do Kate wyjątkową nienawiścią. Szczerze mówiąc, podobnie było z nami. W końcu ten dupek próbował nas zabić. Nie zaskoczył mnie fakt, że nasze stosunki zawodowe - osoba łamiąca prawo kontra osoba je egzekwująca - pogorszyły się i zostały już tylko niezdrowe, osobiste animozje. Asad Khalil zrezygnował z zaplanowanej misji, a ja zrezygnowałem z próby aresztowania go; teraz gra nazywała się „Zabić tego drugiego”. Proste. Kiedy trzy lata temu powiedział mi, że wróci, zareagowałem entuzjastycznie. - Z niecierpliwością czekam na rewanż. To wtedy właśnie usłyszałem: „Zabiję ciebie i tę sukę, z którą jesteś, nawet jeśli miałbym poświęcić na to całe życie”. Popatrzyłem na Kate leżącą w łóżku i przypomniałem sobie, że nie była zachwycona, gdy Asad Khalil nazwał ją suką. Szczerze mówiąc, wcale jej się nie dziwię. Z drugiej strony istniały między nami a nim pewne różnice kulturowe, więc wyjaśniłem jej wtedy, że jako pracownica agencji federalnej powinna patrzeć na niego łagodniej z uwagi na fakt, że został on wychowany w duchu tradycyjnego podziału ról między kobiety i mężczyzn. Mam nadzieję, że zanim go zabiję, uda nam się rozwiązać te kwestie. Doktor Goldberg był zadowolony z postępów pacjentki. Zapewnił nas, że już za dwa dni będzie mogła zostać przetransportowana helikopterem do Nowego Jorku, gdzie po kilkudniowym pobycie w szpitalu, będzie mogła wrócić do domu, a po miesiącu do pracy. Całkiem nieźle, widziałem jednak, że Kate nie chciała tak długo czekać.

246/662

Po wyjściu doktora Goldberga napisała: „Chcę wrócić do pracy w przyszłym tygodniu”. - Najpierw musisz wrócić do domu - odparłem - ale przedtem chcę zbadać stopień twojego upośledzenia umysłowego. Najwyraźniej próbowała wykonać gest pokoju, ale z powodu słabego stanu zdrowia udało jej się tylko unieść środkowy palec. Chciałem już wrócić do pracy, ale zostałem z nią jeszcze przez pół godziny. Napisała wiele pytań odnoszących do sprawy, powiedziałem wszystko, co wiedziałem, zataiłem jedynie zabójstwo rodziny Haythamów. Nie mówiłem jej także o tym, że jej telefon i pistolet zaginęły i że prawdopodobnie były teraz w rękach Khalila. Dla gliniarza albo agenta FBI taka wiadomość jest bardzo nieprzyjemna i choć nie było w tym jej winy, kiepsko by to zniosła. Nie chciałem też zagłębiać się w szczegóły wydarzeń, które miały miejsce po tym, jak wyskoczyliśmy z samolotu, ale w liścikach wypytywała o wszystko, co pomogłoby jej nabrać przekonania, że zrobiła wszystko, co mogła, żeby powstrzymać Khalila. To była kwestia dumy - czuła się skrzywdzona, jak każda ofiara przemocy. Ucierpiała także jej zawodowa duma. Tatuś był agentem FBI, a jego mała dziewczynka radziła sobie z dużymi, niegrzecznymi łobuzami i takie tam. - Jest od ciebie większy i silniejszy - powiedziałem szczerze. - Poza tym zaplanował to i nie jest głupi. Zrobiłaś wszystko, co było w twojej mocy i uniknęłaś śmierci tylko dlatego, że odepchnęłaś nóż. Mamy remis. W następnej rundzie wygramy. Skinęła głową, Po czym napisała: „Próbowałam kopnąć go kolanem w klejnoty, ale owinął wokół mnie nogi

247/662

- Właśnie dlatego to zrobił. Skorzystałem z okazji, żeby powiedzieć jej o tym, jak wspaniale poradził sobie zespół ratunkowy i że zamierzam wysłać pochwałę do kierownika szpitala. Skinęła głową. Oczywiście nie chciałem się przechwalać, więc nie mówiłem jej o tym, jak dzielnie ryzykowałem własne życie i odczepiłem jej spadochron, żeby mogła szybciej wylądować i tym samym nie wykrwawić się na śmierć. Nie wspomniałem również o tym że szybko i profesjonalnie zatamowałem krwotok i uciskałem jej tętnicę w kluczowym momencie, na minutę przed przyjazdem karetki. Nie, John Corey jest skromnym człowiekiem, a największą nagrodą za moje bohaterskie działania był widok Kate całej i zdrowej. Wiedziałem jednak, że Kate będzie chciała przeczytać mój raport, w którym musiałem opisać wszystkie szczegóły. Poza tym pewnie będzie chciała zobaczyć taśmę z nagraniem ze skoków. Wtedy sama wyciągnie wnioski dotyczące odwagi i szybkiego refleksu męża. - Wykonywałem tylko swoje obowiązki - powiem wtedy. Możliwe, że nadmienię, że Craig zemdlał, zobaczywszy krew. - Słuchaj, naprawdę muszę jechać do biura, żeby napisać raport ze zdarzenia - powiedziałem. Najwyraźniej myślami była zupełnie gdzie indziej, więc dodałem - Jest o czym pisać. Jakby nieobecna, pokiwała głową, po czym napisała coś na kartce. „Chcę go zabić”.

248/662

Wyrwałem kartkę z notesu i wsunąłem ją do kieszeni. Nawet po 11 września nie wolno nam mówić - ani pisać - takich rzeczy. - Schwytamy go i doprowadzimy przed oblicze wymiaru sprawiedliwości - zapewniłem. Oczywiście wiedziała, że John Corey miał na myśli coś zupełnie innego, wykonała więc gest podcięcia gardła. Mrugnąłem do niej. Ponownie zaczęła pisać coś na kartce, którą następnie mi wręczyła. Tak jak ostatnio, Khalil ma tu na pewno swoje kontakty. Zwykle zabija swoich pomocników. Jeśli znajdziecie martwego Libijczyka, sprawdźcie zapis rozmów w jego telefonie. Jeden z numerów będzie należał do Khalila. Przekażcie ten numer do Centralnego Węzła Łączności. Uśmiechnąłem się i oddałem jej notes. - Dobry pomysł - powiedziałem. Musieliśmy tylko znaleźć zwłoki Libijczyka z telefonem i będziemy w domu. - Myślę, że właśnie pomyślnie przeszłaś badanie neurologiczne - dodałem. „Oby twoje poszło dobrze”. Uśmiechnąłem się ponownie. - Wracam do biura. Będę w kontakcie ze szpitalem, zabierzemy cię stąd, jak tylko to będzie możliwe. Tymczasem odpoczywaj i słuchaj lekarza. A skoro nie masz nic do roboty, pomyśl o śledztwie.

249/662

Pocałowałem ją w policzek, a ona uścisnęła moją dłoń. „Bądź bardzo, bardzo ostrożny” - napisała. Istotnie.

21 Najpierw poszedłem do pokoju pielęgniarek, żeby przypomnieć im o zachowaniu środków bezpieczeństwa, choć prawdę mówiąc, czułem, że bezpośrednie zagrożenie minęło-Asad Khalil był teraz w Nowym Jorku, gdzie zabił Gabe’a i jego rodzinę. Chociaż, gdyby dowiedział się, że Kate żyje, mógł wrócić. Będzie bezpieczniejsza w szpitalu Bellevue na Manhattanie, gdzie ochrona rannych ofiar, świadków czy więźniów była na porządku dziennym. Wszakże gdy ostatnia ofiara napaści leczona w szpitalu w hrabstwie Sullivan potrzebowała ochrony, trafiła tu z raną po kuli wystrzelonej z muszkietu. W każdym razie, ustaliłem hasło - „Szalony John” - którym będę się posługiwał, chcąc uzyskać najświeższe informacje o stanie zdrowia Kate. Następnie udałem się w stronę wind, gdzie na nowej zmianie czekali umundurowani funkcjonariusze policji, z którymi zamieniłem kilka słów. Nie bałem się już o zdrowie Kate, więc myślę, że zrobiłem na nich dużo lepsze wrażenie niż na poprzedniej parze, tym razem miałem na sobie porządne spodnie i drogą, sportową marynarkę. Miałem ją włożyć na imprezę dla skoczków, na której zamierzałem wepchnąć głowę Craiga do muszli klozetowej. -Ten facet lubi wcielać się w różne postacie - powtórzyłem kilkakrotnie. Dobry żart musi mieć dobrą puentę, więc dodałem: - W razie wątpliwości, zapytajcie, czy pali camele albo czy dosiada wielbłąda widniejącego na ich opakowaniu. Uśmiechnęli się uprzejmie.

251/662

Zadowolony, że wszystko było pod kontrolą zarówno pod kątem medycznym, jak i każdym innym, zjechałem windą do hallu i udałem się do sklepiku z pamiątkami, gdzie kupiłem dla Kate uroczego pluszowego lwa, prosząc, by dostarczono go do pokoju żony. Troskliwy ze mnie facet. Skoro mowa o lwie, mój brzuch zaczął wydawać z siebie dziwne pomruki, kupiłem więc jakieś gówniane przekąski i kawę, po czym poszedłem na parking, gdzie stał mój jeep. Rozpoczęła się moja dwugodzinna podróż na Manhattan. Ten dzień był równie piękny jak poprzedni, w majowym słońcu góry wyglądały naprawdę ładnie. Rozumiałem, dlaczego Kate wspominała czasem o kupnie dom-ku w tych okolicach. Otworzyłem opakowanie czegoś w rodzaju serowych chrupków i zacząłem wpychać je sobie do ust. Jak to możliwe, że sprzedają takie dziadostwo w szpitalu? Zadzwonił telefon, odebrałem. Gdy rozmawiam przez telefon, prowadząc samochód, korzystam z funkcji: „bez obsługi manualnej” nie obsługuję więc rękami kierownicy. Dzwonił kapitan Paresi. - Co z Kate? - Jest na drodze do zdrowia. - Cieszę się. Gdzie jesteś? - W drodze do Nowego Jorku. - Dobrze. Posłuchaj, dziś rano blisko domu Gabe’a, na dworcu kolejowym na osiedlu Douglaston podróżny znalazł zwłoki. Ofiarą jest

252/662

szofer, którego znaleziono za kierownicą lincolna town car, zginął od dwóch kul, które przeszły przez oparcie jego fotela. Zbieg okoliczności? Nie sądzę. Następnie przekazał mi jeszcze parę szczegółów dotyczących zabójstwa, między innymi powiedział, że przykryte gazetą ciało znaleziono w półleżącej pozycji. - Jaka to była gazeta? - Słucham...? Chyba „Newsday”. - To może umarł z nudów. - Koroner stwierdził, że ofiara prawdopodobnie zmarła w południe poprzedniego dnia, z kilkugodzinną tolerancją. Dokładny czas zgonu poznamy wkrótce, ale to odpowiadałoby przedziałowi czasowemu, w którym..., zginęła rodzina Haythama. - Zgadza się. Czy ofiara pochodziła z Bliskiego Wschodu? - Według raportu koronera, ofiara to otyły mężczyzna po trzydziestce, rasy białej, nazwisko Charles Taylor. Eksperci medycyny sądowej znaleźli w tablicy rozdzielczej dwie kule, kaliber 40 mm. W laboratorium balistycznym porównują je z informacjami dotyczącymi broni Kate. - Dobrze. Nie zdziwię się, jeśli się okaże, że do siebie pasują. - Ani ja. W limuzynie i domu Haythama zebrano wiele odcisków. Mamy odciski Khalila w aktach? - zapytał.

253/662

-Tak. Pobrano je trzy lata temu w amerykańskiej ambasadzie w Paryżu. - To dobrze. Jeśli będą do siebie pasowały, to mamy niepodważalny dowód. Oczywiście, jedynie jeśli chodzi o kierowcę limuzyny i rodzinę Haythama. - Zgadza się. Poza tym wczoraj mówiłeś, że Khalil dzwonił do domu Ga-be’a z jego komórki i groził, że ja będę następny. Wspomniałeś też, że jakaś osoba, zakładamy, że był to Khalil, dzwoniła z telefonu Gabe’a do Walsha i pytała o stan zdrowia Kate. Dodatkowo Kate potwierdziła tożsamość napastnika, nie wspominając o tym, że i ja go rozpoznałem. No, faktycznie mamy na niego wiele. Kapitan Paresi wyczuł sarkazm w moim głosie. -Żeby wygrać tę sprawę, musimy mieć potwierdzone wyniki ekspertyzy sądowej, detektywie - powiedział. - Nie muszę ci mówić, co adwokaci potrafią zrobić z zeznaniami naocznych świadków i z poszlakami. Doskonale wiedziałem, jak działają adwokaci, i dlatego właśnie prokuratorom tak bardzo zależy na obciążających dowodach. Gdyby terrorystów sądzono przed trybunałem wojskowym, a nie w sądzie federalnym, nie byłoby takich problemów. W tym wypadku, najlepszym rozwiązaniem byłoby, gdybyśmy uniknęli procesu, darowali sobie więzienie i od razu wysłali Khalila do kostnicy. -^od siedzeniem kierowcy znaleziono też dwie łuski po nabojach, kaliber 40 mm i butelkę po wodzie mineralnej z dwoma dziurami po kulach w denku - kontynuował kapitan Paresi. - Ostatnim razem Khalil także wykorzystał butelkę po wodzie - poinformowałem przełożonego. - Nie jest to najlepszy tłumik, ale jest

254/662

lepszy niż żaden i wygląda na to, że Khalil jest z niego zadowolony dodałem. - Jeśli kule pochodzą z pistoletu Kate, to może oznaczać, że nie ma swojej broni - spekulował. - Jeśli Khalil ma w tym kraju jakieś osoby kontaktowe, a jestem pewien, że właśnie tak jest, to ma swoją broń - odparłem. - Wybrał pistolet Kate, bo chciał nam w ten sposób powiedzieć: „Walcie się” zakończyłem. -Tak, ... pewnie masz rację. W laboratorium balistycznym stwierdzono, że Gabe zginął z tej samej broni - poinformował. Wydawało mi się, że kapitan Paresi był nieco zakłopotany, mówiąc mi, że to kula z pistoletu mojej żony zabiła Gabe’a, a także prawdopodobnie szofera. - Co jeszcze? - zapytałem, zmieniając temat. - Skontaktowaliśmy się z firmą z Long Island, w której pracował Charles Taylor - ciągnął sprawozdanie. - Dowiedzieliśmy się, że kierowca miał odebrać pasażera o nazwisku Brian Gold z lotniska Republic, a cel podróży miał ustalić sam klient. Za usługę zapłacono z góry kartą kredytową, próbujemy namierzyć jej właściciela. Należy do jakiejś firmy z Lichtensteinu... gdzie to u licha jest? - dodał. - Pewnie gdzieś w New Jersey. - W każdym razie, firma nazywa się Global Entertainment, mamy tylko adres skrytki pocztowej.

255/662

- Jasne. Global Entertainment. Powiedz Walshowi, żeby nie tracił zbyt wiele czasu na sprawdzenie tego tropu - poradziłem. Niech ludzie w Departamencie Skarbu rwą sobie przez to włosy z głowy. - Racja. Sprawdzamy dane w urządzeniu GPS Taylora, może coś znajdziemy - zakończył. - Dobrze. Czy Charles Taylor zawiózł Asada Khalila alias Briana Golda do domu Haythama? - zapytałem. - Raczej nie - odpowiedziałem sam sobie. - Khalil spotkał się z kimś innym, prawdopodobnie na dworcu kolejowym, po tym, jak wykończył Taylora. Pomyślałem o ostatniej wizycie Khalila i przypomniałem sobie słowa Kate. - Szukajcie martwego, libijskiego taksówkarza - powiedziałem. Nastąpiła chwila ciszy, wypełnionej konsternacją. - Już znaleźliśmy - powiedział Paresi. - Skąd wiedziałeś? - zapytał. - Opowiedz mi o tym. - Walsh ci o wszystkim powie. - Dobrze. Powiedz tylko, czy przy ciele znaleziono komórkę. - Nie. Ale sprawdzamy jego połączenia w systemie - poinformował mnie. - Kawał świetnej śledczej roboty. Gdzie tym razem znaleźliście zwłoki? Jak zginął mężczyzna? - Zmiana tematu - powiedział Paresi, ignorując moje pytania. - Koroner potwierdził, że zgon córki Gabe’a nastąpił w wyniku rany kłutej serca. Nic nowego. Ustalił też, że żona zmarła po tym, jak skręcono jej

256/662

kark - Paresi zamilkł na chwilę. - I jeszcze te kwiaty na klatce piersiowej dziewczynki.... Ten facet zabija z zimną krwią - dodał. - Krąży blisko wokół ofiar. -Zgadza się. Choćby wtedy, gdy użył telefonu Gabe’a, by zadzwonić do policjantów, którzy właśnie znaleźli trzy ciała w domu. Khalil wykorzystywał każdą okazję, żeby nam zakomunikować, że możemy się wypchać. „Słyszycie mnie”? Sądząc po czasie zgonu, po scenie, jaką zastali funkcjonariusze na miejscu i po tym, że Khalil nie przeszukał domu, można wnioskować, że minęliśmy się z nim o... kilka minut - kontynuował Paresi. - Tych dwoje policjantów wysłanych na patrol minęło się ze śmiercią o kilka minut - powiedziałem. Zapadło milczenie. - Żałuję, że nie wysłałem radiowozu wcześniej - powiedział Paresi po chwili. - Może udałoby się temu zapobiec. Gdy przyjechała policja, żona Haythama jeszcze żyła, zmarła w karetce. - Nie myśl o tym - poradziłem. Paresi nie odpowiedział. Podczas ostatniej wizyty w Stanach Asad albo miał wielkie szczęście - on to nazywał łaską bożą - albo był bardzo sprytny. Jednak tym razem, mordując Gabe’a i jego rodzinę, omal nie popełnił fatalnej pomyłki. To dobry znak. A może po prostu raz w życiu źle ocenił sytuację i wyciągnął już wnioski na przyszłość.

257/662

- Prawdopodobnie będziesz następną osobą, której będzie chciał wejść w drogę - przypomniał Paresi. - Zgadza się. Mogę być następny. - Walsh i ludzie z Waszyngtonu chcą go mieć żywego - usłyszałem kolejne przypomnienie. - Tak im się tylko wydaje, kapitanie. Co zamierzają z nim zrobić? Jeśli schwytają go na terenie Stanów, to nie będą mogli wysłać go do Guantanamo. Czy oni chcą, żeby ten facet był sądzony w sądzie federalnym w Nowym Jorku, gdzie powie parę rzeczy, o których dziennikarze i opinia publiczna nie powinni wiedzieć? Jego akta są ściśle tajne przypomniałem. - Rozumiem, o co ci chodzi. Gdy zajrzałem do naszej bazy danych, w jego aktach było więcej iksów, niż ja miałem żon. Vince Paresi był kilkakrotnie żonaty, więc zrozumiałem żart i uprzejmie zachichotałem. Zautomatyzowana baza danych jest dla FBI jak przeglądarka Google dla użytkownika Internetu. Żeby się do niej dostać potrzebne jest hasło i temat zapytania. Gdy się je wprowadzi, można przeglądać akta wszystkich śledztw - zarówno tych w toku, jak i zamkniętych. Jednak dostęp do poufnych akt jest ograniczony i gdy człowiek chce do nich dotrzeć, na monitorze wyświetlają się rzędy iksów. Zwykle jednak nawet z tajnych akt można było wyciągnąć kilka danych, takich jak data założenia katalogu albo przynajmniej nazwisko osoby kontaktowej, która może ewentualnie udostępnić informacje. Widziałem katalog z nazwiskiem Khalila i były w nim jedynie te same informacje, które znajdywały się w liście gończym, nie było też nazwiska osoby, do której należało się zgłosić.

258/662

- Gdzie są akta Khalila, które założyliście razem z Gabe’em? - zapytał Paresi. - Znajdę je, jak będę w biurze - odparłem. - Dobrze. Gdzie jesteś? - Na autostradzie Route 17., powinienem być za półtorej godziny. - Daj znać, jak już będziesz na miejscu. W południe mamy spotkanie w gabinecie Walsha. Tom przekaże ci resztę informacji poinformował. - Teraz mogę ich wysłuchać. Mam wolne półtorej godziny. - Nie chcę mu zepsuć wystąpienia. - Kto będzie na tym spotkaniu? - Twój kolega, kolejny „Łowca Lwa”, George Foster, ty i ja. Walsh chciał, żeby spotkanie odbyło się w małym gronie i na temat. Czyli po cichu i poufnie. Kate i Gabe też powinni tam być, ale ekipa „Łowców Lwa” zaczynała się kurczyć. - Walsh uważa, że jesteś jak tykająca bomba - wyjawił Paresi. - Podczas spotkania musisz się pilnować. Tykająca bomba? Ja? Wsypałem resztę chrupków do gardła i przeżułem. - Razem z Kate ocaliliśmy świat przed zagładą nuklearną - przypomniałem, mając na myśli ostatnią sprawę, która prowadziłem.

259/662

- A co zrobiłeś dla nas ostatnimi czasy? - Cóż..., w tej chwili jestem przynętą lwa. - Albo jego kolejnym posiłkiem - powiedział, po czym się rozłączył.

22 Jechałem przed siebie autostradą Route 17. W trakcie podróży myślałem o Gabe’e i wskazówkach na temat Asada Khalila, które dał mi trzy lata temu. Gabe nigdy nie spotkał Khalila - aż do wczoraj - mimo tego przedstawił mi coś w rodzaju profilu psychologicznego swego współwyznawcy. Opowiedział mi o tradycji przeprowadzania krwawej zemsty - mężczyzna pochodzenia arabskiego musi wypełnić obowiązek i pomścić zabitych członków rodziny. Asad Khalil, bardziej niż poglądami politycznymi czy religią, kierował się właśnie ową zemstą i to ona go napędzała. Amerykanie zabili mu rodzinę i honor nakazywał mu zgładzić zabójców, a także tych, którzy staną mu na drodze do osiągnięcia celu. Na przykład mnie. I Kate. I Gabe’a. I innych. Gabe powiedział mi także o pradawnym ludowym podaniu arabskim, którego bohaterem jest samotny wojownik, mściciel, który sam sobie stanowi prawo, zupełnie jak amerykański bohater - kowboj. Gabe zacytował fragment wiersza, kwintesencję tego, o czym mówił. „Budząc przerażenie, samotnie gnał, dzierżąc miecz jemeński w dłoni, co jeno szczerbami na klindze był zdobiony”. Dlatego też Asad Khalil prawdopodobnie planował spotkać się Johnem Coreyem sam na sam, jak mężczyzna z mężczyzną, bez wspólników, po to tylko, by przekonać się, kto jest lepszy - kto lepiej zabija. Właśnie to mi pasowało. Uwielbiam wyzwania. Zadzwonił telefon. - Corey, słucham.

261/662

W słuchawce usłyszałem głos śledczego Matta Millera, który najpierw zapytał o stan zdrowia Kate. - Skonfiskowaliśmy samochód z wypożyczalni, znaleziony na parkingu lotniska - powiedział, dowiedziawszy się, że jestem w drodze na Manhattan. Poinformował mnie także, że zebrano odciski palców, próbki włókien i inne dowody. Bez wątpienia mieliśmy wystarczającą liczbę potwierdzonych wyników ekspertyz, zeznań naocznych świadków i poszlak, żeby skazać Khalila za wiele przestępstw. Teraz musieliśmy go tylko znaleźć. Khalil nie starał się tuszować swoich zbrodni i w nosie miał ślady, które za sobą zostawiał, nie ukrywał też swojej prawdziwej tożsamości. Jeśli w ogóle miał jakieś zmartwienia to takie, żeby stale być o krok przed nami i wrócić do kraju z kolejnymi szczerbami na klindze. Za to ja starałem się, żeby do tego nie dopuścić. - Rozmawiał pan z Craigiem Hauserem - zapytałem zmieniając temat - kierownikiem aeroklubu? - Tak, spotkałem się z nim. Nie miał wiele do powiedzenia na temat nowo przyjętego skoczka, który okazał się być podejrzanym. - Jest pan pewien? - Tak..., dlaczego pan pyta? Myśli pan, że wie coś więcej na ten temat? Nigdy nie wykorzystywałem swojej pozycji zawodowej, by wyrównać z kimś osobiste rachunki, więc i tym razem nie zamierzałem tego robić.

262/662

- Hauser martwi się o pańską żonę - poinformował mnie Miller. -Chciałby ją odwiedzić w szpitalu. - Proszę go spisać. -Ja..., co...? - Żartowałem. A czy reszta grupy wykonała dwa kolejne skoki? -Nie. Nie mogli. - No tak. W końcu strefa zrzutu to miejsce zbrodni. Słuszna decyzja, panie śledczy. Oczekuję zwrotu pieniędzy. - Nie w tym rzecz. Stary samolot, którym lecieli, miał problemy przy starcie. Jeden z silników się zapalił. Chyba chodziło o wyciek oleju dodał. Acha! Wiedziałem. Nie mogę się doczekać, kiedy powiem o tym Kate. - Nikomu nic się nie stało - dodał. Przeznaczenie. Byłem ciekaw, czy to Cindy siedziała za sterami podczas startu. „Ralph, czy to normalne, że ten silnik się pali”? - Skonfiskowaliśmy również nagranie z waszego skoku - powiedział. - Dobrze. Przez chwilę się wahał.

263/662

- Obejrzałem film. Niewiarygodne - dodał. - Odważny z pana człowiek, detektywie Corey. To prawda. - Widział pan, do czego Khalil jest zdolny - rzekłem. - Widziałem. Ale on nie jest odważny, tylko chory psychicznie. - Owszem, trochę przesadza - zgodziłem się. A nie mówiłem? - Przejąłem nagranie, zanim kamerzysta zdążył je sprzedać do wieczornych wiadomości - uspokoił mnie Miller. - Poza tym wszystkim członkom aeroklubu rozdałem kartki z informacją, że zalecamy powstrzymać się od jakichkolwiek rozmów z dziennikarzami aż do czasu zakończenia śledztwa. - Gdzie jest taśma z nagraniem? - zapytałem. - Jest w rękach FBI - odparł. - Czy ktokolwiek z FBI albo z Antyterrorystycznej Grupy Zadaniowej wspominał panu o innych atakach, które mogą być powiązane z podejrzanym? - zapytałem. - Nie. Dlaczego pan pyta? - Tak się tylko zastanawiam. Możemy założyć, że Asad Khalil nie znajduje się już w zasięgu pańskiej jurysdykcji - stwierdziłem. - Sądzi pan, że odleciał cessną?

264/662

Możliwe. Wspominałem panu, że podczas ostatniej wizyty podróżował wy czarterowanymi samolotami. - Zgadza się. Jednak Walsh uważa, że podejrzany nadal może przebywać w okolicy. - Decyzja należy do pana - powiedziałem wymijająco. - Coś jeszcze? - zapytałem. - Nie. Powiedziano mi także, że pan nie prowadzi śledztwa i że mam rozmawiać jedynie z osobą kierującą tą sprawą. - Zgadza się. Mimo to pozostańmy w kontakcie. - Nie to miałem na myśli. - Przecież to pan do mnie dzwoni - przypomniałem. - Wyświadczyłem panu jednorazową uprzejmość. Racja. Jak gliniarz, gliniarzowi. - Mam nadzieję, że ludzie z FBI będą dla pana równie uprzejmi - powiedziałem. - W moim biurze jest teraz tuzin agentów FBI - odparł, ignorując moje słowa. - Wysłał ich rząd i są tu po to, żeby panu pomóc - zapewniłem go. -Ta sprawa dotyczy bezpieczeństwa narodowego, dlatego może pan zostać poproszony o to, żeby zrobić albo powiedzieć - albo nie zrobić i nie

265/662

powiedzieć - pewnych rzeczy, które, według pana, powinien pan zrobić albo powiedzieć - przypomniałem. Miller milczał. - Na przykład, czy zamierza pan przesłuchać ofiarę? - zapytałem. Nie odpowiedział i wiedziałem już, że ludzie z FBI powiedzieli mu, że może zapomnieć o rozmowie z Kate. - Nowi znajomi z FBI, którzy okupują moje biuro, twierdzą, że pańska żona opuszcza jutro te strony - powiedział. A to nowość. Na pewno chcą ją zabrać z obszaru objętego jurysdykcją policji stanowej i przetransportować na Manhattan, gdzie mogli trzymać rękę na pulsie i zapobiegać wyciekom informacji. Skończyły nam się tematy do rozmowy. - Dziękuję za telefon - powiedziałem. - Proszę mnie powiadomić, jak to wszystko się potoczy. Nie mogłem mu tego obiecać. - Jeśli go znajdę, dam panu znać - powiedziałem mimo wszystko. - A jeśli to on znajdzie pana, to dowiem się o tym z telewizji - dodał. To nie było zabawne, panie śledczy Miller.

266/662

Rozłączyliśmy się. Jeszcze przez chwilę jechałem autostradą stanową, po czym zjechałem na drogę prowadzącą do Nowego Jorku, z informacji na znakach wynikało, że zostało osiemdziesiąt kilometrów. Włączyłem radio i zacząłem przełączać programy lokalnych stacji radiowych. Chciałem sprawdzić, czy historia o szalonym skoczku przedostała się już do mediów, nigdzie jednak o tym nie mówiono. Spiker zaczął czytać informacje z kraju i wiedziałem już, że incydent spadochronowy nie trafił do wiadomości. Przełączyłem radio na nowojorską stację informacyjną, żeby sprawdzić, czy wspomną o zabójstwie Haythama albo szofera Charlesa Taylora na osiedlu Douglaston w Queens, albo o libijskim taksówkarzu. Wysłuchałem wiadomości, ale nie podano informacji o zabójstwach. ¿udzie z FBI i naszej jednostki wykonali więc połowę roboty - trzymali dziennikarzy z dala od tych wydarzeń i wcisnęli kit miejscowej policji. Teraz federalni mogli kontrolować poszukiwania Khalila i zdecydować o tym, co z nim zrobią, gdy go złapią. Dziennikarze prasowi wykorzystają na pewno wolną przestrzeń na papierze i napiszą o zabójstwach, byłem jednak pewien, że będą to jedynie relacje z wydarzeń, bez spekulacji ani prób powiązania tych incydentów z sobą. Minąłem tabliczkę z napisem „New Jersey” i zauważyłem, że kierowcy zaczęli się zachowywać jak szaleńcy. Nerwowo zmieniali pasy ruchu, naciskali pedał hamulca bez powodu i sygnalizowali wykonanie innych manewrów niż te, które naprawdę wykonywali. Jadąc przez New Jersey należy oddać się przemyśleniom, więc przestałem zwracać uwagę na kierowców i wróciłem myślami do słów Paresiego.

267/662

Dotarło do mnie, że głównym tematem dzisiejszego spotkania w gabinecie Walsha nie będzie Asad Khalil tylko John Corey. Najwyraźniej stałem się problemem. Zwykle nie boję się o swoją karierę, po pierwsze, dlatego że jestem dobry w tym, co robię, a po drugie, dlatego że nie potrzebuję tej pracy. Mój kumpel Dick Keams, były detektyw z NYPD, prowadzi teraz śledztwa dotyczące prywatnych osób - od czasu wydarzeń z 11 września interes kwitnie - i zaoferował mi współudział. - Mniej pracy, więcej pieniędzy, żadnych szefów i bzdurnych procedur - powiedział. Istny raj. Na razie jednak musiałem zostać z federalnymi, aż do chwili mojego ostatniego spotkania z Khalilem.

23 Gdy zbliżałem się do tunelu Hollanda, popatrzyłem na drugi brzeg rzeki Hudson, to tam kiedyś stały wieże. Geniusze zaangażowani w odbudowę World Trade Center nadal spierali się o to, co należy tam wybudować. Jeśli nic się nie zmieni, miną dwa, trzy lata zanim pierwszy dwuteownik znajdzie się na swoim miejscu. Tymczasem dziura w ziemi stanowiła największą atrakcję turystyczną w Nowym Jorku i pamiątkę po bardzo złym dniu. Gdy czekałem na autostradzie w kolejce do punktu opłat, zatrzymał mnie młody, umundurowany funkcjonariusz straży drogowej. - Kontrola bezpieczeństwa, proszę pana. Poproszę prawo jazdy. Dlaczego ja? Czy wyglądam podejrzanie? To pewnie przez te wielkie, niebieskie oczy. Tymczasem przede mną jakiś Abdul siedzi za kółkiem ciężarówki, wypełnionej niewiadomo czym, stojącej przed wjazdem do cholernego tunelu i puszczają go bez mrugnięcia okiem. - Proszę pana? Pokazałem mu odznakę NYPD i legitymację FBI. - Miłego dnia, detektywie. - Dlaczego ja? - To tylko wyrywkowa kontrola. Sprawdzamy co szóstego kierowcę.

269/662

- Czy obstawiając zakłady na wyścigach konnych przyjąłby pan taką samą strategię? - Ja tylko wypełniam rozkazy. Miłego dnia, proszę pana. Podniosłem szybę i wjechałem do tunelu. Cóż, pomyślałem, nie rób jedynie tylko tego, co ci każą. Ja nie robię. Wykaż się inicjatywą i rozsądkiem, w przeciwnym razie tunel szlag trafi. Wyjechałem z tunelu i znalazłem się na ruchliwych ulicach Dolnego Manhattanu. Na ulicy Broadway było kilka miejsc parkingowych zarezerwowanych dla rządowych oficjeli, ale od czasu wydarzeń z 11 września nie można było zostawiać samochodów przed samym wejściem do Federal Plaża 26. Jednak z jakichś niewyjaśnionych przyczyn parkowanie przed sąsiadującym budynkiem rządowym było dozwolone - „Parking służbowy urzędu. Terrorystom wstęp wzbroniony. Zakaz wjazdu samochodów pułapek”. Znalazłem przyjemne miejsce parkingowe przed wejściem. Zająłem się szukaniem przepustki, którą schowała Kate. Może jest w schowku? Pod siedzeniem kierowcy? W osłonie przeciwsłonecznej? Podszedł do mnie gliniarz i zapukał w okno. Opuściłem szybę. - To służbowy parking - powiedział. - Wiem. Szukam przepustki. Szperając pod siedzeniem pasażera, pokazałem mu legitymację FBI i odznakę policyjną. Dlaczego do diabła Kate za każdym razem chowa przepustkę w innym miejscu?

270/662

Na mundurze policjanta, który oddał mi odznakę i dokumenty, widniała tabliczka z nazwiskiem „Timmons”. - Dziękuję, detektywie - powiedział. Już miał odejść, gdy postanowiłem zadać mu pytanie. - Słyszał pan może o zabójstwie taksówkarza? Amerykanin, pochodzenia arabskiego. Z Libii. Do przestępstwa doszło ... chyba wczoraj. - Gdzie? - Nie wiem. Ilu taksówkarzy pochodzenia arabskiego ostatnio zabito? - Jednego. Wczoraj po południu na Murray Street. Wszystkie jednostki poszukują podejrzanego - poinformował mnie. - Wiecie kim jest sprawca? - Tak. Mam jego zdjęcie w samochodzie. -To dobrze. Gdzie schowałby pan przepustkę, gdyby był pan kobietą? Myślałem, że odpowie: „Przecież to pan jest detektywem”. Ale on całkiem rozsądnie rzekł: - Nawet nie chcę zaczynać tego tematu. - Pewnie. Jak zginął ten facet? - Szpikulec do lodu w głowie. - Oj. Jak się nazywał?

271/662

Na pewno zastanawiał się, dlaczego nie zapytam o to swojego szefa i pomyślałem, że za chwilę ponownie poprosi o moją legitymację. - Amir,... a dalej jakieś arabskie nazwisko - odpowiedział zamiast tego. - Może ma przepustkę w torbie? Czy to możliwe? - Nie wiem. Ale bez przepustki odholują panu auto. „Specjalna strefa bezpieczeństwa” - przypomniał. - Wiem. Pracuję tu. „Specjalna strefa - Samochody pułapki zostaną odholowane”. - Jak nazywa się podejrzany? - zapytałem oficera Timmonsa. - Nie znamy nazwiska. -Ale macie zdjęcie. - Mamy. Ale bez nazwiska. Ciekawe. - Skąd macie zdjęcie? - zapytałem. - Nie wiem. Szukamy Araba. Podejrzany miał na sobie granatową, sportową marynarkę i jasnoniebieską koszulę. Ostatnim razem, gdy widziałem Khalila, miał na sobie czarny kombinezon skoczka i takiż kask. Domyślałem się, że ten opis dostarczyli piloci, którzy prawdopodobnie byli jedynymi żyjącymi osobami mogącymi przekazać informację o ubiorze podejrzanego.

272/662

- Zna pan szczegóły zdarzenia? - zapytałem oficera. - W wydziale zabójstw powiedzieli, że nie był to napad rabunkowy, więc wygląda na to, że jeden Abdul znał drugiego Abdula i widocznie się o coś poprztykali - odparł. - Rozumiem. Skoro nie znacie nazwiska, to skąd wiecie, że podejrzany jest arabskiego pochodzenia? - Tak mi powiedziano. Poza tym facet ze zdjęcia nie wygląda na Irlandczyka. - Ciemna karnacja, włosy zaczesane do tyłu, haczykowaty nos i oczy szaleńca? - zapytałem przypominając sobie fotografię z listu gończego. - Zgadza się. Mam zdjęcie w samochodzie. Chce pan zobaczyć? -Nie. - Leży na podłodze - powiedział Timmons. - Powinien mieć je pan na tablicy rozdzielczej. - Mówię o pańskiej przepustce. Leży z tyłu, na podłodze. - Naprawdę? - Obejrzałem się za siebie. Faktycznie, nie mylił się. Czy to ja ją tam położyłem? Policjant odszedł. Wyjąłem przepustkę i położyłem ją na desce rozdzielczej, zamknąłem samochód i udałem się w stronę Federal Plaza 26. Był bardzo ładny dzień, ludzie na ulicach byli radośni i mieli dużo energii. Tak jak i ja. Założę się, że nawet Asad Khalil był radosny i miał

273/662

dużo energii. Miał udaną niedzielę. Pięć trupów. Prawie sześć. I może kilka innych, o których jeszcze nie wiedzieliśmy. Zadziwiające. Jeśli taksówkarz Amir zginął z rąk dupka Khalila, oznaczało to, że zabójca był wczoraj na Manhattanie, kilka ulic stąd. Więc najpierw hrabstwo Sullivan, potem lotnisko Republic, Douglaston w Queens i na koniec Manhattan. Tak jak ostatnim razem, przemieszczał się w szybkim tempie. Trzy lata temu Asad Khalil przybył do Stanów Zjednoczonych po to, by zabić pilotów Amerykańskich Sił Powietrznych, którzy 1986 roku brali udział w nalotach na Trypolis. Ich nazwiska były ściśle tajne i wszystkim w Waszyngtonie zależało na tym, żeby amerykańska opinia publiczna i wojsko, a także reszta świata nie dowiedziały się, że złamano zabezpieczenia i że amerykańscy żołnierze zostali zgładzeni we własnej ojczyźnie za udział w zagranicznej operacji. Miałoby to negatywny wpływ na morale w wojsku i świadczyłoby źle o tym, co teraz nazywamy bezpieczeństwem narodowym. Wizerunek Stanów Zjednoczonych jako potęgi również by na tym ucierpiał. Dlatego też Waszyngton bronił dostępu do tych informacji, udało się dopilnować, aby dziennikarze nie doszukiwali się związku między nimi. Takie same procedury obowiązywały tym razem. Jednak tym razem rozumiałem, co się dzieje. Więc efekty moich działań będą inne niż ostatnim razem. Niekoniecznie lepsze, inne.

24 Przed budynkiem naszego biura stoją budki ochroniarzy z firmy Wackenhut Security. Decyzja o wynajęciu pracowników ochrony jest wynikiem postępowych poglądów Waszyngtonu dotyczących zlecania pracy innym firmom. W końcu, po co wykorzystywać do tych celów wyszkolonych, zaprzysiężonych funkcjonariuszy federalnych, kiedy można wydać dwa razy więcej pieniędzy, żeby wynająć grubasa w idiotycznym mundurze, dla którego wyjęcie pistoletu z kabury może okazać się nie lada problem. Może i jestem cyniczny, ale sądzę, że po prostu ktoś zarabia na tych rządowych kontraktach. Może sam powinienem pozwolić się wynająć. W każdym razie przeszedłem ochronę i wszedłem do budynku przez wejście od strony Duane Street. W hallu urzędował kolejny oddział pracowników ochrony, tym razem była to jednostka policji FBI, która składa się z umundurowanych funkcjonariuszy działających jedynie na terenach i w budynkach będących własnością FBI. Jeśli zatem terrorysta strzelałby, stojąc na chodniku należącym do miasta, teoretycznie funkcjonariusze policji FBI mogliby jedynie się temu przyglądać przez okno i zagrzewać do boju ochroniarzy z firmy Wackenhut Security. Mam nadzieję, że ktoś pomyślałby wtedy, żeby wezwać NYPD. Tak więc, szedłem w stronę wind, które znajdowały się w strefie bezpieczeństwa. Jak sama nazwa wskazuje, Federal Plaża 26 to budynek rządowy, w którym na czterdziestu czterech piętrach mieszczą się biura pochłaniające nasze podatki, pracują w nich głównie urzędnicy cywilni wypruwający sobie żyły, żeby jak najlepiej służyć amerykańskiemu narodowi.

275/662

Na piętrach od dwudziestego drugiego do dwudziestego dziewiątego sytuacja ma się zgoła inaczej, bo tu znajdują się biura FBI i Antyterrorystycznej Grupy Zadaniowej oraz innych organów ścigania i agencji bezpieczeństwa narodowego, których nazw nie podam. No dobra, tylko jednej -CIA. W zasadzie większość nowszych i wygodniejszych biur CIA znajduje po drugiej stronie Duane Street, na Broadway 290, mamy jednak to szczęście, że kilku naszych towarzyszy broni z CIA również pracuje w budynku przy Federal Plaża 26. To działa też w drugą stronę, bo w budynku Broadway 290 urzęduje także kilku naszych. Myślę, że zorganizowano to w taki sposób, żeby nie gromadzić wszystkich pracowników w jednym miejscu na wypadek, gdyby jakiś samolot albo samochód pułapka zrównał z ziemią jedną z naszych siedzib. W najgorszym wypadku mogliby wysadzić obie. Pech. Dlatego wynajęliśmy ochroniarzy. I dlatego w szufladzie mojego biurka spoczywa medalik ze świętym Michałem, patronem policjantów. W naszym budynku-znajduje się także Biuro Imigracyjne, z którym ściśle współpracujemy, gdy musimy zlokalizować cudzoziemców, którzy nielegalnie przebywają na terenie Stanów Zjednoczonych i stwarzają potencjalne zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego. Pracownicy tego biura odwalają kawał dobrej roboty, zwłaszcza od czasu wydarzeń z 11 września, choć niestety w zeszłym miesiącu przyskrzynili pochodzącą z Kostaryki panią, która sprzątała u nas w domu, i wydaje mi się, że wydał ją Tom Walsh. Żartowałem? Podszedłem do grubych ścian z pleksiglasu, które bronią dostępu do wind, wpisałem kod i drzwi się otworzyły. Znam większość funkcjonariuszy policji FBI pracujących w tym budynku, oni też mnie kojarzą, ale chciałem okazać szacunek i posłuszeństwo, więc uniosłem legitymację. - Przykro mi z powodu śmierci detektywa Haythama i jego żony powiedział strażnik o imieniu Walt.

276/662

- Mnie również. Są już jakieś wieści na ten temat? - zapytałem - Tylko to, co można przeczytać w raporcie - pokiwał przecząco głową. Wielka strata - dodał. - Gliniarz zabity przez włamywacza. -Zgadza się. Walt nie wspomniał o bliskim spotkaniu Kate z psychopatycznym skoczkiem, wynikało z tego, że wiadomość jeszcze się nie rozeszła. Drzwi windy otworzyły się, wszedłem do środka i wcisnąłem guzik z numerem 28, to na tym piętrze znajdował się wielki, narożny gabinet Toma Walsha. Po drodze myślałem o Asadzie Khalilu, właściwie można powiedzieć, że to on zwołał to spotkanie. Był to niezwykły człowiek, obdarzony wrodzoną inteligencją i dobrze rozwiniętymi prymitywnymi instynktami. Byłem pełen uznania dla jego oddania w związku z misją, a także umiejętności sprawnego działania na obcym, wrogim terenie. Przecież ten facet pewnie niedawno ujeżdżał wielbłądy i nie potrafił odróżnić bankomatu od automatu z prezerwatywami, a teraz, proszę, przyjechał do Stanów i wykonuje skoki ze spadochronem, czarteruje samoloty, wykańcza ludzi w ich własnych domach i samochodach, a my przez niego wychodzimy na idiotów. Prawdą jest, że był szkolony przez libijski wywiad i spędził trochę czasu w Europie. Ale określenie „libijski wywiad” to oksymoron, więc właściwie Khalil był jedynie wiejskim prostakiem wychowanym na zadupiu, dlatego to wszystko nie trzymało się kupy. Faktycznie trzy lata temu miał tu jakieś kontakty, byłem przekonany, że tak samo jest i tym razem, weźmy na przykład nieżyjącego już Amira, którego głowę Khalil pomylił z blokiem lodu. Jednak miejscowi Libijczycy tylko częściowo przyczynili się do sukcesu Khalila. Ten facet

277/662

był sprytny i miał jaja. Co gorsze, wierzył, że Bóg jest po jego stronie. To jednak nadal nie wyjaśniało jego iście „bondowskiej” wiedzy i wyszukanych metod działania. I wtedy, dotarło do mnie. Borys. Wyszedłem z windy i stanąłem na korytarzu. Borys. Były agent KGB, którego libijski wywiad wynajął do wyszkolenia Asada Khalila. Borys nie tylko uczył go sztuki zabijania, podstępu, przebierania się, uciekania i unikania władz, ale także powiedział mu, jak sobie radzić na Zachodzie - uczył go praktycznych rzeczy, takich jak rezerwowanie lotów, meldowanie się w hotelu, czarterowanie samolotu, wypożyczanie samochodu i wszystkich innych czynności, które Khalil wykonywał zarówno trzy lata temu jak i teraz. W dodatku Borys mówił bardzo dobrze po angielsku - języka nauczył się w szkole KGB - i wykładał dla swoich zmotywowanych podopiecznych prawidła amerykańskiej odmiany języka angielskiego. I tu pojawiła się kolejna myśl. Khalil chce zabić Borysa. Spotkałem się z Borysem tylko raz w kwaterze głównej CIA w Langley w stanie Wirginia, po tym jak trzy lata temu Khalil wymknął nam się z rąk. To Borys zaproponował mnie i Kate spotkanie, podczas którego poruszyliśmy jedyny wspólny temat: Asad Khalil. Borys wspomniał również, że Libijczycy planowali zakończyć jego kontrakt - i życie - po tym, jak dał Khalilowi ostatnią lekcję. Udało mu się jednak wydostać z Libii, z niewielką pomocą CIA i wtedy, gdy spotkał się z nami, sprzedawał właśnie swoim nowym znajomym z CIA informacje na temat libijskiego wywiadu, a także przy okazji pewnie parę sekretów KGB.

278/662

W zamian za to, zgodnie ze standardowymi procedurami CIA, dostał amerykański paszport i pewnie dodatkową premię, w postaci na przykład dożywotnich zapasów papierosów marlboro i wódki stolicznąja, które wyjątkowo lubił. Borys (bez nazwisk, proszę) był osobą intrygującą i chciałem spędzić z nim trochę więcej czasu, ale pozwolono nam na jednorazowe spotkanie, poza tym był otoczony strażnikami z CIA, którzy niczym żony, kopali go pod stołem, gdy on i wódka zanadto się rozgadywali. W dodatku razem z nami przyjechało kilku agentów FBI, którzy także nałożyli na rozmowę pewne ograniczenia. Pamiętam, że Borys wspominał o swoim marzeniu, jakim była wizyta w Nowym Jorku, i wyraził nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkamy. Przypomniałem sobie także jego ostatnie słowa, odnoszące się do Asada Khalila. - Ten człowiek to maszyna do zabijania i jeśli nie zabije swej ofiary dzisiaj, zrobi to następnego dnia. W zasadzie sam już na to wpadłem, ale chciałem być przekorny. - To tylko człowiek. - Czasami się nad tym zastanawiam - odparł Borys. Najwyraźniej Asad Khalil „Lew” w umysłach swoich przyjaciół i wrogów urósł już do rangi mitologicznej legendy - tak jak to było w wypadku wenezuelskiego, brutalnego terrorysty Carlosa „Szakala”więc jeśli dorwę Khalila i poderżnę mu gardło, będą o mnie mówić: John Corey „Zabójca Lwa”. To lepsze niż: John Corey „Tykająca Bomba”. Prawda?

279/662

Polecielibyśmy wtedy z Tomem Walshem do Białego Domu. Specjalnie dla pana podamy dziś kiełbaski w cieście, panie Corey. Możliwe też, że ludzie z Waszyngtonu, wcale nie będą zachwyceni, że zabiłem Khalila. Jest pan oskarżony o zabójstwo z premedytacją, detektywie Corey. Z premedytacją? Przecież myślałem o tym trzy lata temu. W każdym razie Borys zakończył godzinne spotkanie przy herbacie i wódce następującymi słowami: - Gratuluję tego, że nadal żyjecie. Wykorzystajcie dobrze każdy następny dzień. Dzięki za radę. Mam nadzieję, że Borys również wziął sobie do serca to przesłanie. Podsumowując temat Borysa, lubiłem go, ale nie podobało mi się to, co zrobił - stworzył potwora. Byłem pewien, że sam będzie tego żałował, jeśli już nie spotkał się ze swym straszliwym tworem. Ale jeśli Borys nadal żył, pragnąłem go odnaleźć i ostrzec. Musiałem go powiadomić, że jego były uczeń wrócił do Stanów z zamiarem wyrównania starych rachunków. Oczywiście powinienem założyć, że ludzie z CIA już to zrobili, ale jeśli o nich chodzi, nigdy nie wiadomo, kiedy informator przestaje być im potrzebny. Chciałem go ostrzec nie tylko z czystej uprzejmości, liczyłem także na to, że powie mi, jak najszybciej odnaleźć Khalila. Borys powinien mieć kilka pomysłów. Pewnie poradziłby mi: „Pochyl się i czekaj, aż przyjdzie i skopie ci dupę”. Poza tym, jeśli Borys nadal żyje, byłby świetną przynętą. Lepiej on, niż ja. Prawda?

280/662

Właściwie „Lew” mógł się złapać na kilka przynęt - byłem ja, Borys, George Foster i pewnie inni, o których nie wiedzieliśmy. I także Kate, jeśli Khalil się dowie, że przeżyła. I jeszcze Chip Wiggins, były pilot Amerykańskich Sił Powietrznych, którego misja zrzucenia bomby nad Libią zapoczątkowała ten straszny ciąg wydarzeń. Byłem jednak przekonany, że Chip Wiggins widział się już z Khalilem, a co za tym idzie, spotkał go nieunikniony los. Jeśli Khalil nie zabije swej ofiary dzisiaj, zrobi to następnego dnia. Byłem pewien, że o rezultatach poszukiwań Chipa Wigginsa dowiem się za chwilę na spotkaniu. Wprowadziłem kod dostępu i otworzyłem drzwi prowadzące do biura. Gdy szedłem do gabinetu Toma Walsha, pomyślałem, żeby nie wspominać o Borysie. W końcu FBI też tak ze mną postępuje. Prawda? Tak było przecież w wypadku tego irańskiego dyplomaty w Atlantic City. Jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie.

25 - Pan Walsh niedługo się pojawi - powitała mnie Kathy, sekretarka mojego przełożonego. - Proszę poczekać w gabinecie. - Dzięki. Gdzie on jest? - zapytałem, zapominając o protokole. Zawahała się. - Po drugiej stronie ulicy. Czyli w budynku przy Broadway 290, prawdopodobnie w biurze CIA. Wszedłem do narożnego gabinetu Walsha, gdzie przy okrągłym stole konferencyjnym, naprzeciwko agenta specjalnego FBI George’a Fostera, siedział kapitan Paresi. Mieli ponure miny. Zauważyłem, że na stole postawiono butelki z wodą mineralną - czyli długo tu posiedzimy - i brakowało notesów. A więc nic nie może wyjść poza te ściany. Uścisnęliśmy sobie dłonie. - Co z Kate? - zapytał George. - Odpoczywa, dziękuję. - Niewiarygodne - skomentował. - George, ty bardziej, niż ktokolwiek inny, wiesz, że to jest wiarygodne. Skinął głową.

282/662

George brał udział w spotkaniu, ponieważ trzy lata temu uczestniczył w wydarzeniach, które miały miejsce na lotnisku im. Johna F. Kennedy’ego - zgodnie ze standardowymi procedurami FBI - nikt nie mógł mu odebrać sprawy Khalila do końca jego życia, a miałem nadzieję, że nie zostanie ono skrócone przez wspomnianego dupka. Jak już mówiłem, George należał do zespołu „Łowców Lwa”, razem z Kate i Gabe’em Haythamem, który kontaktował się dla nas z Arabami. Zamieniłem kilka słów z kapitanem Paresim, który zachowywał się nieco ozięble, co oznaczało, że jego szef Tom Walsh zdążył już nadać odpowiedni ton sprawie Johna Coreya. To nieważne, że moja żona omal nie zginęła, teraz już przecież miała się dobrze. A jeśli chodzi o mnie i o to, że całkiem niedawno uratowałem świat przed zagładą nuklearną - cóż, jak to u nas mawiają: „A co zrobiłeś dla nas ostatnio?”. - Nie odsuniecie mnie od tej sprawy - powiedziałem do Paresiego. - Doceniamy twoje poświęcenie i twoje wcześniejsze doświadczenia związane z podejrzanym - powiedział, nie odnosząc się bezpośrednio do moich słów. - Gówno prawda - odparłem, żeby nadać spotkaniu jeszcze ostrzejszy Podszedłem do dużego okna. Narożny gabinet Walsha, znajdujący się na dwudziestym ósmym piętrze, wychodzi na południe i widać z niego prawie cały Dolny Manhattan. Na południowym wschodzie widziałem kwaterę główną nowojorskiej policji, czyli budynek Police Plaza 1, wysoką fortecę zbudowaną z czerwonej cegły, gdzie wiele lat temu pracowałem przez chwilę i gdzie stałem się jeszcze większym wariatem, niż byłem nim wcześniej. Nauczyłem się wtedy wiele o pracy w centrali, co mi się przydało po przeniesieniu do naszego biura.

283/662

Dalej na wschód, nad cieśniną East River przewieszono most Brooklyń-ski, który łączył wyspę Manhattan z Brooklynem. Mniej więcej połowa stosunkowo niewielkiej populacji muzułmanów mieszkała na Brooklynie i mniej więcej dziewięćdziesiąt osiem procent tych osób to uczciwi, pracowici obywatele, którzy przybyli do Ameryki w poszukiwaniu czegoś, czego nie znaleźli w swoim kraju. Był także ten jeden, może dwa procent muzułmanów, którzy mieli problemy z prawem i jeszcze mniejszy odsetek tych, którzy stanowili zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego państwa. A skoro o tym mowa, nawet terroryści muszą się gdzieś golić, więc gdybym musiał zgadywać, gdzie w Nowym Jorku Khalil zamierzał się schronić, to wydaje mi się, że nie zaszyłby się w którejś z muzułmańskich dzielnic, na obrzeżach miasta, gdzie szukałaby go policja albo gdzie ktoś mógłby się zorientować, że za tego nowego federalni płacą milion dolarów. Oczywiście, Khalil nie mógł ich wszystkich zabić, tak jak to zrobił z taksówkarzem Amirem. Nie mógł ukrywać się w hotelu, gdzie setki gości i personel mogliby poznać, że to ten sam człowiek, którego zdjęcie znajduje się na liście gończym rozpowszechnionym przez NYPD. Dla niego najlepszym wyjściem byłby pokój w hotelu na godziny, gdzie w międzyczasie, jeśli tylko nie miał zbyt wielu zahamowań seksualnych, mógł zaliczyć jakąś panienkę. Kolejna możliwość to noclegownia albo tani motel z jednoosobowymi pokojami - opłata z góry za jeden dzień i nikt o nic nie pyta. Albo, jak już wspominałem, możliwe, że profesor Khalil schronił się w swym służbowym mieszkaniu na uniwersytecie Columbia. Najprawdopodobniej jednak Asad Khalil zaszył się w mieszkaniu wynajętym przez firmę, w której rzekomo pracował, czyli jego sponsorów. W takich miejscach zatrzymywali się zwykle znajomi

284/662

odwiedzający Nowy Jork. Była to standardowa procedura w zamożnym świecie międzynarodowego terroryzmu i niestety, pomimo naszych usilnych starań, rzadko udawało się nam odnaleźć taką kryjówkę - zwykle były to apartamenty w wieżowcach na Manhattanie - chyba że akurat śledziliśmy jakiegoś złoczyńcę idącego do jednego z tych budynków. Jednak w tym wypadku byłem pewien, że sponsorzy Khalila nie umieściliby zabójcy tej wagi w kryjówce, w której ewentualnie mogłoby mu grozić niebezpieczeństwo - pewnie wynajęli nowe mieszkanie, specjalnie dla niego. Spojrzałem w stronę południowego zachodu, gdzie kiedyś stały wieże WTC. Przypomniałem sobie, jak poprzedni użytkownik tego gabinetu, Jack Koenig celowo ustawił biurko w miejscu, z którego mógł patrzeć na wieże. Dzięki temu codziennie przypominał sobie o pierwszym ataku na World Trade Center, który miał miejsce 26 lutego, 1993 roku. Za drugim razem udało się sukinsynom, a Jack, który każdego dnia wpatrywał się w dwie wieże, zginął pod gruzami jednej z nich, razem z poprzednikiem Paresiego, Davidem Steinem i kilkoma innymi osobami z biura, które wtedy odbywały tam spotkanie. Nie mogłem dostrzec stąd tarasu widokowego, ale byliśmy tam raz z Kate, mogłem więc sobie wyobrazić ludzi odwiedzających to miejsce; zjeżdżali się tu z całego kraju, z całego świata, gapili się w wielką dziurę, która stanowiła tymczasowy grób masowy dla prawie trzech tysięcy osób. Będąc jednym z dziesiątków tysięcy ocalałych, którzy wcześniej tamtego ranka byli w którejś z wież albo, tak jak ja i Kate, w chwili ataku zmierzali do nich, każdego dnia zastanawiałem się, dlaczego los oszczędził właśnie mnie. Na oknach gabinetu Walsha przyklejono kalkomanię, z zarysem wież i napisem 9/11 - nigdy nie zapomnimy!

285/662

Dodałbym jeszcze jedno zdanie: Jeśli zapomnimy, wydarzy się to ponownie. Również Murray Street, dokąd taksówkarz Amir podrzucił swego ostatniego klienta, znajdowała się kilka ulic stąd. Zakładając, że tym niesubor-dynowanym pasażerem był Asad Khalil, to co robił w niedzielę na Dolnym Manhattanie? Może zjawił się tam tylko po to, żeby zabić taksówkarza. Jest wiele lepszych miejsc. Ten fakt wzbudził moje podejrzenia, pomyślałem, że Khalil zamierzał zostać i działać na Manhattanie. Ale co na Manhattanie mogło go zainteresować? No cóż, John Corey mieszkał przy Wschodniej 72 ulicy. Vince Paresi z młodą żoną numer trzy mieszkali przy alei Central Park West, a mieszkanie Toma Walsha, podobnie jak państwa Corey, znajdowało się w szanowanej dzielnicy Upper East Side. Inne potencjalne ofiary Khalila, na przykład George Foster, pracowały w budynku, w którym się właśnie znajdowałem. Na szczęście Khalil nie znał naszych adresów domowych, znał za to adres naszego biura i łatwo było nas znaleźć, bo mieliśmy przewidywalne rozkłady dnia. No..., mnie na razie to nie dotyczyło, ale Walsha, Paresiego i George’a Fostera tak. A to oznaczało, że Asad Khalil był świetnie poinformowany o tym, jak żyją państwo Corey. W końcu wiedział, że na niedzielny poranek zaplanowaliśmy skoki ze spadochronem. Ten facet prawdopodobnie grał partię solową, ale na nowojorskiej scenie stał za nim wieloosobowy chór. Może Al Kaida. Gdy odwróciłem się od okna, do gabinetu wszedł Tom Walsh. Uścisnęliśmy sobie dłonie. - Usiądźcie proszę - powiedział.

286/662

Rzucił na stół grube akta. - Nie mam dobrych wiadomości, więc zacznę od tych złych - rzekł.

26 Zanim Walsh przeszedł do złych wiadomości, zaproponował, żebyśmy uczcili minutą ciszy śmierć Gabe’a, jego żony i córki. To był miły gest, więc wszyscy pochyliliśmy głowy. Nie znam zbyt wielu muzułmańskich modlitw, ale wiedziałem za co Gabe chciałby, żebym się modlił, więc prosiłem Boga o to, by pozwolił mi odnaleźć Asada Khalila po to, by ten zapłacił za swe czyny. Amen. Parę słów na temat Toma Walsha. Jak na stanowisko, które piastuje, jest dość młody - ma czterdzieści parę lat - Kate twierdzi, że jest przystojny, choć moim zdaniem, wygląda jak jeden z tych wymuskanych pięknisiów, których się ogląda w reklamach męskich ubrań. Możecie sobie pewnie wyobrazić, że FBI interesuje się prywatnym życiem swoich pracowników, a z tego co wiem, Tom Walsh jest wzorem cnót i prowadzi przykładne życie, choć podejrzewam, że nosi damską bieliznę. To był żart. Ludzie z FBI wolą, gdy agenci żyją w małżeństwie i mają dzieci, ale pan Walsh nie jest żonaty, choć od wielu lat jest związany z panią prawnik. Spotkałem jego wybrankę na kilku imprezach firmowych, raz w jego mieszkaniu i mam wrażenie, że do siebie pasują - są chłodni, niezależni, ambitni i narcystyczni. Nie mieszkają razem, ale gdyby tak było, potrzebowaliby osobnych sypialni, które pomieściłyby ego każdego z nich. Minuta ciszy dobiegła końca. - Zlokalizowaliśmy Chipa Wigginsa - zaczął Tom.

288/662

A ponieważ miało nie być dobrych wiadomości, ta również dobra nie była. - Zgodnie z przewidywaniami Wiggins nie żyje - poinformował nas Tom. Zatem były oficer Amerykańskich Sił Powietrznych był martwy. Mimo to Asad Khalil nadal tu był. Kto inny wróciłby do kraju, misja wykonana. Ale Khalil stworzył nową listę przyszłych ofiar, na której widniały nazwiska Kate, Haythamów i innych, prawdopodobnie również kolegów siedzących ze mną przy stole. Gdy Walsh przeglądał notatki, wymieniłem spojrzenia z Paresim i Fosterem. Oczywiście Paresi już wcześniej wiedział o śmierci Wigginsa, ale George Foster wyglądał na zaskoczonego i był bledszy niż zwykle. Łapczywie napił się wody. - Elwood Wiggins, alias Chip latał samolotami towarowymi dla firmy o nazwie Alpha Air Freight, z siedzibą w Santa Barbara w Kalifornii kontynuował Walsh. Następnie przekazał nam garść informacji o zmarłym pilocie, które już wcześniej znałem. Przypomniałem sobie także, że Chip Wiggins był miłym facetem i wolnym duchem - można by powiedzieć lekkoduchem - nie był typem człowieka, którego można było podejrzewać, że kiedyś był pilotem bombowców i brał udział w nalotach na wrogie obiekty. Wtedy ocalał, ale konsekwencje tamtego czynu doprowadziły do jego śmierci. - Miał ustalony plan dnia, co nie jest dobre, jeśli ktoś cię szuka - zauważył Walsh. Dzięki, że się tym z nami podzieliłeś, Tom. Wykorzystałem okazję, żeby przypomnieć wszystkim, że pracowałem przy tej sprawie.

289/662

- Trzy lata temu, gdy pojechaliśmy z Kate, żeby spotkać się z Wigginsem w jego domu w Ventura, pracował w tym samym miejscu. Dobitnie zasugerowaliśmy mu wtedy, że powinien się przeprowadzić albo zmienić pracę - dodałem. W ten sposób chciałem powiedzieć, że zrobiliśmy wszystko co w naszej mocy, żeby Wiggins zniknął z pola widzenia Khalila. - Powinien wtedy posłuchać waszej rady - skomentował Walsh. Przejdźmy do szczegółów. Miejscowe biuro FBI w Santa Barbara próbowało skontaktować się z Wigginsem w niedzielę po południu, wkrótce po tym, jak ich o to poprosiliśmy, nie było go jednak w domu. Następnie Walsh opisał nam kroki podjęte przez FBI w celu odszukania Wigginsa, po czym przeszedł do konkretów. - Po południu tego samego dnia jeden z agentów, Scott Fraser, pojechał do siedziby firmy Alpha Air Freight znajdującej się na lotnisku w Santa Barbara. Od razu zauważył niebieskiego forda explorera stojącego na parkingu przed siedzibą firmy przewozowej. Pojazd pasował do opisu samochodu Wigginsa, co następnie potwierdził, sprawdzając numer rejestracyjny samochodu. Gdy wszedł do budynku firmy, facet z weekendowej zmiany powiedział, że Wiggins zaczyna pracę dopiero w nocy z niedzieli na poniedziałek i nie potrafił wyjaśnić, dlaczego jego samochód stał na parkingu. Fraser poprosił, żeby wpuszczono go do samolotu, którym latał Wiggins, po czym wraz z pracownikiem firmy udał się na płytę lotniska. Fraser zobaczył, że nikogo nie ma w kokpicie, więc wszedł do kabiny towarowej. Jak zwykle w takim momencie Walsh zawiesił głos, by dodać opowieści nieco dramatyzmu, wiedziałem już, co znalazł Scott Fraser. Walsh wyjął z teczki trzy zdjęcia przysłane e-mailem i rzucił je na stół. Popatrzyłem na kolorowe wydruki, na których widniał... człowiek.

290/662

Siedział na ziemi w kabinie, oparty plecami o ścianę samolotu, miał na sobie czarne spodnie i białą koszulę całą czerwoną od krwi, choć nie powinno się przyjmować założeń na podstawie zdjęcia. Nie powinno się także zakładać, że sfotografowana osoba nie żyje, ale Walsh poinformował nas o tym, że Wiggins jest martwy, a twarz ze zdjęcia wyglądała jak twarz pilota. Decydującym argumentem na potwierdzenie tej teorii był fakt, że głowa Chipa Wigginsa leżała na jego kolanach. - Jezu... - usłyszałem głos Paresiego. Zerknąłem na George’a, który bezmyślnie gapił się na zdjęcie. Jego twarzy była bledsza niż twarz Wigginsa. Walsh dał nam chwilę na zaznajomienie się ze zdjęciami. - Jak wynika ze sprawozdania z miejsca zbrodni i raportu koronera, po przylocie na lotnisko Wiggins zaparkował samolot, następnie wysiadł z niego i gdy był już na płycie lotniska otrzymał cztery ciosy ciężkim, tępym narzędziem - łomem, który, jeśli się dobrze przyjrzycie, to zobaczycie, jak wystaje z otworu szyjnego pilota. Następnie Walsh powiedział, które partie ciała ucierpiały. - Oczywiście obrażenia były na tyle dotkliwe, że go unieruchomiły, ale prawdopodobnie nie stracił przytomności albo stracił ją tylko częściowo - zakończył. Jasne. To ważne, żeby facet był przytomny, podczas własnej dekapitacji. Nie wspominając o tym, że będąc przytomnym, biedny Chip Wiggins musiał wysłuchać wykładu Khalila, zanim ten odciął mu głowę. Panie Wiggins, jedna z pańskich bomb zabiła moje dwie siostry, dwóch braci i matkę. A teraz, panie Wiggins...

291/662

- Po tym, jak napastnik obezwładnił pilota, wniósł go do kabiny, gdzie pozbawił go głowy za pomocą piły do cięcia kości - Walsh kontynuował rekonstrukcję zdarzeń. - Powoli i boleśnie - dodał, zupełnie niepotrzebnie. Wydawało mi się, że George zaraz zemdleje, ale odetchnął głęboko i wziął się w garść. Paresi zaczynał się denerwować. - Sukinsyn! Ponownie popatrzyłem na zdjęcie, nietrudno było poczuć oburzenie i nienawiść do Asada Khalila i innych dżihadystów. Ale szczerze mówiąc, jeśli tylko będę miał okazję, nie zawaham się nawet przez sekundę i poderżnę Khalilowi gardło. Z całą pewnością Asad Khalil i John Corey nie mieli ze sobą wiele wspólnego, łączyło nas jednak to, że gdy przychodziło co do czego, obaj wiedzieliśmy, jak wyrównać rachunki. Tom poprosił o zwrot zdjęć - lepiej nie rozpowszechniać takich obrazków. - Te wszystkie informacje są ściśle tajne - przypomniał. - To, o czym rozmawiamy, nie może wyjść poza te cztery ściany, chyba, że sam tak zarządzę. - Zamierzam poinformować o tym Kate - powiedziałem. - Oczywiście - odpowiedział po chwili wahania. - W końcu trzy lata temu pracowała przy tej sprawie - dodał. - Jeśli chodzi o poufne informacje, powinieneś porozmawiać z nią poza protokołem, w razie gdyby w trakcie śledztwa przyszło jej zeznawać - poradził. Tom Walsh wybiegał myślami w przyszłość, rozpatrując scenariusz, w którym gra zostaje zakończona. Był prawnikiem, podobnie jak jego

292/662

szefowie z kwatery głównej FBI i Departamentu Sprawiedliwości. Dlatego wszystkie działania musiały być zgodne z prawem, nawet te dotyczące wojny z terroryzmem. Natomiast w policji i CIA pracowali kowboje. Można było w nieskończoność zastanawiać się nad zaletami prawników i kowbojów i nigdy nie odpowiedzieć sobie na pytanie, kto miał lepsze predyspozycje do tej pracy. Jasne było tylko to, że przed wydarzeniami z 11 września to prawnicy wszystkim kierowali. Teraz kowboje zyskali więcej przestrzeni, na której mogli urządzać rodeo. Sytuacja Toma Walsha była na tyle skomplikowana, że balansował on na linie zawieszonej przez Waszyngton. Zgodnie z rozkazami płynącymi z rządu miał schwytać Khalila, jednocześnie zaprzeczając jego istnieniu. Tymczasem liczba ofiar śmiertelnych zwiększyła się z pięciu do sześciu. - W Kalifornii dokonano jeszcze jednego zabójstwa, które prawdopodobnie wiąże się z ta sprawą - poinformował nas Walsh. Sprostowanie. Do siedmiu.

27 Tom Walsh zajrzał do teczki. - Zanim przejdziemy do tego zabójstwa, powiem tylko, że nie wiemy, kiedy Asad Khalil przekroczył granice państwa, możliwe jednak, że przyleciał bezpośrednio z któregoś z arabskich krajów na międzynarodowe lotnisko w Los Angeles, używając fałszywego paszportu i wizy powiedział. - Człowiek jego pokroju, z odpowiednimi koneksjami za granicą, mógł bez problemu przejść kontrolę na lotnisku - dodał. Racja. Khalilowi najłatwiej byłoby się dostać do USA samolotem -na lotnisko w Los Angeles - ale na pewno nie podróżował jako obywatel Libii; z tym państwem nie łączą nas żadne stosunki dyplomatyczne, a ich narodowy przewoźnik lotniczy nie wysyła do nas swoich dwóch samolotów. Wybrał więc zapewne inne linie lotnicze, a w karcie wstępu na teren naszego kraju i w zgłoszeniu celnym określił cel swojej podróży jako „turystyczny” - „cel biznesowy” jest zbyt łatwy do sprawdzenia. A jeśli podczas kontroli paszportowej zadano mu jakieś pytania, dawał proste odpowiedzi, nie rozgadywał się o tym, że od dziecka marzył o wizycie w Disneylandzie. Miał też pewnie przy sobie potwierdzenie rezerwacji pokoju w hotelu, choć nie zamierzał się w nim zatrzymywać. Celnik przeprowadzający kontrolę paszportową sprawdził w komputerowej bazie danych nazwiska poszukiwanych terrorystów, osób o statusie persona non grata, przestępców i innych dupków i podstemplował mu paszport, mówiąc: „Witamy w Stanach. Następny proszę”.

294/662

- Przeglądamy nagrania z kamer z kilku lotnisk - powiedział Walsh. Ludzie z naszego biura w Santa Barbara złożyli wczoraj wizytę w siedzibie firmy Sterling Air Charters w tymże mieście - ciągnął Walsh. - To od nich wypożyczono cessnę, którą Khalil przemieścił się z lotniska w hrabstwie Sullivan na Long Island. Popatrzył na wydruk e-maila. - Około siódmej rano w sobotę mężczyzna przedstawiający się jako Christos Demetrios pojawił się w biurze firmy Sterling Air Charters. Rezerwacji samolotu dokonała Hydra Shipping, jego firma z Aten. Spotkał się z pilotami i wyruszyli zgodnie z planem, najpierw do Pueblo w stanie Kolorado, gdzie uzupełnili zapasy paliwa, potem ponownie w tym samym celu do Huntington w Zachodniej Wirginii, po czym udał się na lotnisko w hrabstwie Sullivan, gdzie wylądowali o 18:13 czasu lokalnego. Pan Demetrios - którego pracownicy firmy czarterowej i piloci rozpoznali, patrząc na zdjęcie Khalila - wypożyczył samochód, a piloci udali się na spoczynek do miejscowego motelu, uprzednio otrzymawszy instrukcje, by następnego dnia, w niedzielę stawili się około dziesiątej rano na lotnisku w celu odbycia lotu do Buffalo. Walsh zastanawiał się przez chwilę. - Nasi agenci, którzy wczoraj wieczorem rozmawiali z pilotami w motelu, powiedzieli, że, według nich, pan Demetrios był nieobecny duchem i zachowywał się powściągliwie, ale nie zauważyli u niego żadnych oznak zdenerwowania ani w Santa Barbara, ani w trakcie podróży do hrabstwa Sullivan. Zważywszy na fakt, że kilka godzin przed spotkaniem z pilotami odciął człowiekowi głowę i że właśnie wybierał się na swoją podniebną randkę z Johnem i Kate, twierdzę, że mamy do czynienia ze skrajnym psychopatą - podsumował Walsh. Jak na to wpadłeś, Tom?

295/662

Walsh kontynuował opowieść o amerykańskiej odysei Asada Khalila. - Gdy Khalil ponownie wsiadł na pokład samolotu w hrabstwie Sullivan, był świeżo po... ataku na Kate i według pilotów był odprężony i... uśmiechnięty. Wyglądało na to, że Walsh był zdumiony i zafascynowany faktem, że Khalil nie był poruszony podniebną napaścią, dzięki temu zdałem sobie sprawę, że Walsh nie do końca rozumiał Asada Khalila powodowanego mesjanistycznym obłędem. Przecież ten facet brał udział w dżihadzie i padało na niego jakieś niebiańskie światło czy coś podobnego. - Jedyną rzeczą, która przykuła uwagę pilotów, był fakt, że pasażer nie miał już ze sobą worka wojskowego, w którym najprawdopodobniej znajdował się sprzęt spadochroniarski - kontynuował Walsh. Poza tym zmienił też cel swojej podróży z Buffalo na lotnisko im. MacArthura, po czym, gdy byli już nad ziemią, zmienił go ponownie na lotnisko Republic. Wie, jak zmylić trop - zakończył. Wiadomo, że seryjni mordercy zdobywają pewność siebie po dokonaniu mniej więcej trzech zabójstw. Mają też wtedy więcej umiejętności. Ale potem krzywa postępów w nauce zaczyna się spłaszczać i wysoki poziom pewności siebie zamienia się w niefrasobliwość. Nie wiedziałem, czy Asad Khalil wpisywał się w ten schemat, a nawet czy pasował do profilu typowego seryjnego mordercy. Nie mogliśmy więc czekać, aż popełni głupi błąd, musieliśmy wejść w jego umysł, tak jak poprzednim razem, i czekać na niego. Żaden problem. Prawda? Jak na razie jedynym błędem tego sukinsyna było to, że nie zabił mnie, gdy miał ku temu okazję.

296/662

- Ofiara numer siedem - Tom Walsh popatrzył na mnie, George’a Fostera i Vince’a Paresiego. - Libijczyk z urodzenia, nazwisko: Fand Mansur. - Tom Walsh jest skromnym człowiekiem, ale każdy musi się czasem pochwalić. - Zakładam, że Khalil miał w Kalifornii jakąś osobę kontaktową, a pamiętając o jego metodach działania, czyli eliminowaniu kontaktów, poprosiłem ludzi z naszego biura w Los Angeles, żeby sprawdzili w każdym wydziale policji w Południowej Kalifornii, czy ostatnio nie zgłoszono zabójstwa, albo jakiegoś podejrzanego śmiertelnego wypadku, w który zaangażowani byliby ludzie pochodzący z Bliskiego Wschodu - poinformował nas. Walsh popatrzył na nas, żeby sprawdzić, czy na naszych twarzach pojawi się wyraz uznania dla jego geniuszu, wszyscy posłusznie pokiwaliśmy głowami. - Ludzie z wydziału policji w Ventura donieśli o znalezieniu zwłok tożsamość ofiary nieznana - pod łóżkiem w hotelu niedaleko lotniska w Santa Barbara - kontynuował Walsh. - Znaleziono także zakrwawione ubranie męskie. Sprawdzamy, czy była to krew Chipa Wigginsa. Pokoje zostały wynajęte przez niejakiego Farida Mansura i według policji może to być mężczyzna, którego zaginięcie zgłosiła Amerykanka libijskiego pochodzenia, pani Hala Mansur, której mąż zniknął w piątek. Kobieta zidentyfikowała zwłoki. Z wywiadu środowiskowego dotyczącego Farida Mansura dowiedzieliśmy się, że był związany z grupą imigrantów z Bliskiego Wschodu, na którą już wcześniej zwróciliśmy uwagę. Farid Mansur został uduszony, prawdopodobnie użyto garoty wykonanej ze struny fortepianowej. Może Khalil nie mógł znaleźć swojego szpikulca do lodu.

297/662

- Nie wiemy, co Farid Mansur przekazał Asadowi Khalilowi, ale przypuszczamy, że były to fałszywe dokumenty, pieniądze, broń, może sprzęt spadochroniarski i dodatkowo jakieś informacje na temat Wigginsa - rzekł Walsh. - Nie zapominaj o pile - przypomniałem. Walsh popatrzył na mnie spode łba. - Nasi ludzie w Los Angeles badają tę sprawę i przesłuchują znajomych Mansura, a także sprawdzają, co ostatnio kupował, z kim rozmawiał przez telefon i tak dalej. Jeśli wpadniemy na jakiś trop, dam wam znać - zakończył. - Jakieś pytania? - zapytał Walsh. - Albo komentarze? - Co mam zrobić w sprawie miejscowych Libijczyków? - zapytał Paresi. - Trzymajmy się inwigilacji - odparł Walsh. - Żadnych rozmów na ulicy, żadnych przesłuchań u nas. - Kapitan Paresi wspominał o twoim pomyśle, żeby wysłać wiadomość tekstową na numer telefonu Kate dotyczącą informatorów z libijskiej społeczności, którzy rzekomo mieli się do nas zgłosić - zwróciłem się do Walsha. Walsh unikał kontaktu wzrokowego. - To standardowa procedura dezinformacji. Właściwie to był pomysł Johna - dodał. - Nie, nie - powiedziałem. - To ty na to wpadłeś. Tom Walsh zmienił temat, a następnie wymieniliśmy kilka pomysłów.

298/662

- Musimy być przygotowani na kolejny atak Khalila - powiedział Walsh. - Nie wiemy, gdzie to się stanie, kiedy, jak, ani kto zginie, ale biorąc pod uwagę jego napaść na Kate, morderstwo Gabe’a i groźby kierowane do Johna możemy założyć, że obrał sobie za cel ludzi z naszej jednostki. Blada twarz George’a Fostera poszarzała i nawet Paresi, który zwykle jest opanowany, wyglądał na lekko zaniepokojonego. Mieliśmy przecież siedem trupów, a Kate była w szpitalu, to nie była abstrakcyjna sytuacja. - Na pewno jesteś jego celem - Walsh popatrzył na mnie. - Nie powinieneś się wychylać. Może powinieneś zostać z Kate w domu podczas jej rekonwalescencji. Spodziewałem się tego. - Miałem inny pomysł - odparłem. - Słuchaj Tom, jestem gotów stać się waszą przynętą, jeśli tylko opracujemy dobry plan - zapewniłem. - Porozmawiamy o tym później - powiedział Walsh. - Doceniam twoją propozycję - nie zapomniał dodać. Tom zmienił temat. - Jest jeszcze jedno zabójstwo, które może być powiązane z Khalilem. Czy kapitan Paresi mówił ci o libijskim taksówkarzu? - zapytał, spoglądając na mnie. -Tak. -1 co o tym sądzisz? - zapytał.

299/662

- Jak wiadomo, to są metody działania Khalila - odparłem. - Podczas swojej poprzedniej wizyty w Stanach wykorzystał libijskiego taksówkarza, który zabrał go z lotniska im. Johna F. Kennedy’ego do New Jersey, gdzie został zamordowany w ten sam sposób, co - miałem moje pięć minut -Amir na Murray Street. - Nie wspominałem nazwiska ofiary ani nie mówiłem nic o miejscu zbrodni - powiedział Paresi. - Nie wspominałeś - przytaknąłem. - Skąd o tym wiesz? - zapytał, co było nieuniknione. Nie zamierzałem mu powiedzieć, że przypadkowo dowiedziałem się tego od gliniarza, który akurat był na obchodzie, chciałem nadal pracować przy tej sprawie, więc za wszelką cenę chciałem im udowodnić, że jestem dobrze poinformowany i znam ludzi na wysokim szczeblu. - Mam swoje źródła - odpowiedziałem. Nie zrobiłem dobrego wrażenia na moich dwóch szefach. - Porozmawiamy o tym później - powiedział Paresi. Walsh odpuścił. - Nie znaleziono narzędzia zbrodni, ale koroner odkrył ranę kłutą w czaszce zmarłego i stwierdził, że autopsja prawdopodobnie wykaże głębokie nakłucie w mózgu zgodne z kształtem rany, jaką zadaje szpikulec do lodu lub podobne narzędzie - kontynuował. - Śmierć nie nastąpiła od razu - dodał. - Właściwie ofiara wysiadła z samochodu i umarła na ulicy.

300/662

Asad Khalil, jakiego znałem, tak nie działał. W końcu, żaden złoczyńca nie chce, by jego ofiara przechadzała się na środku ulicy niczym zombie w chwili, gdy właśnie stara się od niej oddalić. We własnym mózgu, który ma się całkiem nieźle, odszukałem pewną ciekawostkę - Lew Trocki, bolszewik, który popadł w niełaskę swoich komunistycznych kumpli, został zamordowany w Meksyku przez mężczyznę pracującego dla prekursorów KGB. Jako narzędzia zbrodni użyto szpikulca do lodu, a Trocki męczył się kilka dni, zanim umarł*. *Lew Trocki został zamordowany 20 sierpnia 1940 roku z rozkazu Stalina przez agenta NKWD Ramona Mercadera, który z zaskoczenia uderzył go Czekanem w tył głowy. Trocki zmarł w szpitalu 26 godzin po zamachu (przyp. red.). Jeśli więc była w tym ręka Borysa, to sądzę, że nauczyciel by pamiętał, aby ostrzec ucznia: „Lubimy ten szpikulec, Asadzie, ale trzeba nim zadać dwa, trzy ciosy”. Zapytam o to Borysa, jeśli będę miał okazję z nim porozmawiać. Albo Khalila. Walsh kontynuował opis wydarzeń. - Policja nie znalazła telefonu komórkowego ani przy ciele ofiary, ani w taksówce. Chcieliśmy odzyskać zapis rozmów zabitego zarówno prowadzonych z komórki, jak i ze stacjonarnego telefonu, okazało się jednak, że nie miał telefonu stacjonarnego, a jeśli miał komórkę - co jest raczej pewne - była zarejestrowana na inne nazwisko albo był to telefon na kartę z wykupionymi minutami, a więc, zapis rozmów nie istnieje. Utknęliśmy w martwym punkcie - zakończył. Kiepski dobór słów, ale niezaskakujący.

301/662

Odkryłem, że większość imigrantów z Bliskiego Wschodu pochodzi z miejsc, gdzie lepiej nie zostawiać żadnych śladów swojego istnienia. Tę mentalność przywieźli ze sobą do Ameryki, co utrudniało mi pracę. - Oczywiście zakładamy, że to Khalil zabił taksówkarza..., choć mógł to być zbieg okoliczności - kontynuował Walsh. - Khalil zabił taksówkarza. - Nieproszony, przedstawiłem swą opinię. - Dlatego wszystkie jednostki go poszukują, a jego zdjęcie jest w każdym radiowozie w mieście - dodałem. Ani Walsh, ani Paresi nie zapytali, skąd mam te informacje, choć doszli pewnie do wniosku, że John Corey nadal korzysta z sieci policyjnych kontaktów. Tak było, ale z każdym rokiem, odkąd przeszedłem na rentę, moje źródła w policji wysychały i już prawie nie było tam ludzi, którzy byli mi winni przysługę. Ale nadal mogłem pokazać odznakę i pogadać z gliniarzem na obchodzie. - Wydział Zabójstw NYPD prowadzi śledztwo w tej sprawie. Będą nas informować na bieżąco - rzekł Walsh. Walsh przekazał nam resztę informacji, między innymi o tym, że Global Entertainment w Lichtensteinie i Hydra Shipping w Atenach to fikcyjne firmy, co było do przewidzenia. Interpol i policja w obu państwach prowadziły śledztwa w tej sprawie. W policji, wywiadzie i jednostkach antyterrorystycznych mawiamy: „Ważne jest, by dowiedzieć się, kto wystrzelił nabój, ale ważniejsze, by wiedzieć, kto za niego zapłacił”.

302/662

Istotnie. A gdy to już wiadomo, można snuć domysły na temat całościowego obrazu danej sytuacji. Kto wspierał Asada Khalila? I dlaczego? Khalil nie dałby rady sam to wszystko zorganizować. Moja wiedza na temat geopolityki jest ograniczona, ale wiem, że Libijczycy i ich dziwny prezydent pułkownik Muammar Kaddafi siedzą cicho od czasu, gdy w 1986 roku ich zbombardowaliśmy. A po 11 września zrobiło się o nich jeszcze ciszej. Wspierając swego byłego psychopatycznego terrorystę, zbyt wiele by ryzykowali, niczego by nie osiągnęli i naraziliby się na kolejne naloty bombowe. Kolejnym podejrzanym jest Al Kaida, ale wiem, że nie maczaliby w tym palców, gdyby nie mieli na tym zyskać. Co doprowadziło mnie do zasady quid pro quo. Wyglądało na to, że jakieś ugrupowanie terrorystyczne z dużym zapleczem finansowym pomogło Khalilowi zorganizować środki, fikcyjne firmy, paszporty i informacje wywiadowcze na temat osób, które zamierzał zabić, w tym mnie i Kate. Przede wszystkim była to jednak prywatna misja Khalila zakrojona na niewielką skalę i mało znacząca w wojnie przeciwko Stanom Zjednoczonym. Z całą pewnością, w porównaniu do zamachu z 11 września, jego misja nie miała większego znaczenia. W końcu zabójstwo pana i pani Corey nie było priorytetowym zadaniem na liście Al Kaidy. Dlatego Khalil musi oddać im jakąś przysługę, może dla swoich sponsorów usunie jakiś ważny obiekt - budynek, pomnik, a może jakąś osobę lub osoby. Gdy o tym myślałem, Walsh kontynuował swój wywód, odnosząc się teraz głównie do George’a Fostera. Czekałem aż mój przełożony przejdzie do tematu sponsorów Asada Khalila i prawdopodobieństwa

303/662

poważnego ataku przy użyciu broni masowego rażenia. Jednak wyglądało na to, że w programie spotkania nie uwzględniono tego tematu. Może później. Walsh skończył mówić do George’a, który najwyraźniej, podczas mojego zamyślenia, dowiedział się, że poprowadzi tę sprawę. Nie miałem z tym problemu, martwiłem się tylko moją pozycją w tym śledztwie. Ładny krawat, Tom. - Mam materiał dowodowy, który powinniście obejrzeć - powiedział Walsh. Spod stołu wyjął pilota do telewizora i skierował go w stronę dolnego rogu ekranu. Wcisnął guzik. Po kilku sekundach patrzyliśmy już na bandę dupków wyskakujących z samolotu. Pierwsza scena została nakręcona przez skoczka w trakcie lotu, więc łatwo można się domyślić, że obraz był niestabilny. Mimo to rozpoznałem mniej więcej dwadzieścioro idiotów, lecących w dół w pozycjach Supermana, próbujących złapać się za ręce po to, by utworzyć coś na kształt wie-loatomowej cząsteczki w kształcie kuli. Wydawało mi się, że dostrzegłem Craiga machającego rękami i nogami, wyglądał jak zraniona kaczka. Walsh wpatrywał się w ekran telewizora. - Też tak umiesz? - zapytał. - Kate i ja to uwielbiamy - odparłem. - Powinieneś spróbować dodałem. - Spakuję ci spadochron.

304/662

Walsh przewinął taśmę. Kolejne ujęcie nakręcono z ziemi, przy użyciu teleobiektywu. Na tle błękitnego nieba widziałem kilka kolorowych spadochronów, Walsh wcisnął guzik i patrzyliśmy teraz na scenę w zwolnionym tempie. Zobaczyłem Kate lecącą bez spadochronu razem z przyczepionym do niej Khalilem. Następnie zobaczyłem siebie, doganiałem ich, po chwili spadochron Kate się otworzył, potem mój. W gabinecie panowała cisza, słyszeliśmy rozmowy ludzi stojących na ziemi, w pewnej chwili dobiegł nas męski głos w tle: „Patrzcie!”. Walsh włączył pauzę. - Nie musisz tego oglądać - zwrócił się do mnie. Nie zareagowałem, Tom puścił film w zwolnionym tempie. Gdy akcja zaczynała się rozwijać, Walsh poprosił o mój komentarz. - Opiszę wszystko w raporcie - odparłem. Zobaczyłem, jak wyciągam pistolet i dwukrotnie strzelam w kierunku Khalila, jednak całość została nakręcona z dużej odległości, nie było więc widać, co dokładnie zrobiłem. Tymczasem na ziemi ludzie zaczynali mówić coraz głośniej, w ich głosach wyczuwało się zdenerwowanie, zorientowali się, że dzieje się coś złego. Nawet oglądając w zwolnionym tempie i przy użyciu teleobiektywu, trudno było zarówno ludziom na ziemi, jak i tym siedzącym teraz w pokoju dostrzec i zrozumieć, co działo się na wysokości. Rozpoznałem jednak moment, w którym Khalil podciął Kate gardło i zwróciłem na to uwagę moim kolegom.

305/662

Następnie widzieliśmy Khalila lecącego w dół bez spadochronu, po chwili jego czasza główna otworzyła się, a on sam zaczął kierować się w stronę lasu. Teraz nie było go już w kadrze, popatrzyłem więc w miejsce, na którym skoncentrował się operator kamery. Obserwowałem scenę, w której kierowałem swój spadochron w stronę Kate. Nasze spadochrony wpadły na siebie i zaczęły się załamywać, ludzie na ziemi krzyczeli. Następnie zobaczyliśmy mój odlatujący spadochron - chwilę wcześniej odciąłem linki - i spadochron Kate, który również odleciał w dal. Znowu wykonywaliśmy swobodny lot. Dla niewtajemniczonych wyglądało to tak, jakbyśmy mieli zaraz roztrzaskać się o ziemię, ale skoczkowie obserwujący nas z ziemi rozumieli, że spadochron, który się załamał, jest znacznie bardziej niebezpieczny niż brak spadochronu. - Co się dzieje do jasnej cholery? - zapytał Paresi. - Musiałem pozbyć się głównego spadochronu, żebyśmy mogli jak najszybciej wylądować, zanim Kate wykrwawi się na śmierć wyjaśniłem. -Za chwilę otworzą się spadochrony zapasowe - zapewniłem kapitana. - Dlatego tu jestem. - Jezu... - wymamrotał Paresi. Oboje z Kate lecieliśmy w dół, wydawało się, że trwało to wieki. Potem zapasowy spadochron Kate się otworzył, a po chwili także i mój. Nawet w zwolnionym tempie widziałem, jak szybko lecieliśmy w dół na małych spadochronach, i podświadomie przygotowywałem się na uderzenie. Nie chciałbym tego powtórzyć.

306/662

Zobaczyłem, jak Kate jako pierwsza upada na ziemię, potem kamerzysta przed moim lądowaniem musiał najwidoczniej na chwilę przerwać nagrywanie, bo następną sceną, jaką ujrzeliśmy, była karetka pędząca na sygnale przez pole, w stronę miejsca naszego lądowania, gdzieś daleko w kadrze klęczałem przy Kate. Potem widzieliśmy już tylko plecy ludzi w kombinezonach spadochroniarskich biegnących w stronę karetki i słyszeliśmy ich podniesione, zdenerwowane głosy. Operator kamery próbował przedostać się przez tłum gapiów, widziałem więc parę ujęć, na których ja sam i troje ludzi z ekipy ratunkowej klęczymy nad Kate. Operator kamery najwidoczniej próbował dostać się bliżej miejsca, w którym staraliśmy się uratować życie Kate, nie wiem jednak, czy mu się to udało, bo Walsh wyłączył telewizor. Przez kilka sekund siedzieliśmy w ciszy. - Dobra robota - powiedział Walsh. Milczałem. - Nie mogę uwierzyć, że ten dupek to zrobił - powiedział Paresi jakby do siebie. - Zróbmy sobie piętnastominutową przerwę - zaproponował Walsh. Wstałem, wyszedłem z pokoju i udałem się w stronę wind. Wsiadłem do jednej z nich i sam zjechałem na dół. Zamknąłem oczy, spadałem w otchłań... z szybkością ponad trzystu kilometrów na godzinę, krew mojej żony tryskała dookoła i unosiła się do góry na strumieniu powietrza, serce biło mi jak oszalałe. Ty sukinsynu. Ty arogancki sukinsynu.

307/662

- Można mieć tylko jedną szansę, żeby mnie dopaść, dupku. Ty już ją miałeś i ją spieprzyłeś. Zemsta będzie straszna.

28 Siedziałem przy swoim biurku i gapiłem się w przestrzeń ponad boksami, oddzielonymi od siebie niskimi ściankami. Trwała pora lunchu, więc federalne królestwo było opustoszałe, panowała cisza, a to w biurze NYPD było niespotykane bez względu na porę dnia. Kilka biurek ode mnie pracował Gabe Haytham, zauważyłem, że pracownicy działu kadr spakowali już jego rzeczy do ładnych, białych pudełek - zarówno te związane z pracą, jak i osobiste przedmioty - i zacząłem się zastanawiać, czy Gabe miał rodzinę, do której trafią jego prywatne rzeczy. Daleko, na drugim końcu sali, znajdowały się boksy agentów FBI, popatrzyłem na biurko Kate. Po chwili na naszym piętrze pojawił się Paresi. Kapitan podszedł do mojego biurka. - Przyszedłeś bratać się z plebsem? - zapytałem. Usiadł na krześle obok mnie - Jak się trzymasz? - zapytał. -W porządku. - Myślę, że jesteś pod wpływem stresu pourazowego - powiedział.

309/662

Najwyraźniej Walsh wymyślił świetny powód, żeby wysłać mnie na urlop. Milczałem. - Jesteśmy tu sami - zapewnił mnie, zataczając ręką szerokie koło nad opuszczonymi biurkami. - Prośba o trochę wolnego czasu po to, żeby zaopiekować się żoną, nie jest ujmą na honorze. Tak powinien zachować się mężczyzna i mąż - stwierdził. Nie byłem pewien, czy powinienem słuchać małżeńskich porad od człowieka, który był trzykrotnie żonaty. - Skąd miałeś informacje na temat zabójstwa Amira? Przecież nie ode mnie - zapytał. - Mam swojej źródła - odparłem. Zmienił temat. - Przyszedłem po akta Khalila. Obok mojego biurka stała szafka na dokumenty. Wyjąłem kluczyk z kieszeni i otworzyłem zamek. W dolnej szufladzie leżała teczka z nagłówkiem: „Program dotarcia do społeczności muzułmańskiej”. Wyciągnąłem teczkę i podałem ją Paresiemu, który z uśmiechem na twarzy spojrzał na kolorowe karteczki samoprzylepne. - Mam nadzieję, że uważnie czytasz te notatki - skomentował. - Hej, do moich obowiązków należy organizacja konkursów mokrej burki w szisza barach w Bay Ridge.

310/662

Otworzył teczkę, przejrzał dokumenty i zadał mi kilka pytań. Zdałem mu krótkie sprawozdanie z działań zespołu „Łowców Lwa” w ostatnich trzech latach. - Wygląda na to, że nikt z muzułmańskiego środowiska nie wie nic na temat Asada Khalila - podsumowałem. - Za to pewne informacje na jego temat ma niewielka grupa Libijczyków. Jego ojciec, kapitan Karim Khalil, był wielką rybą w rządzie Kaddafiego, także ich rodziny dobrze się znały - wyjaśniłem. - Kapitan Khalil zginął w zamachu w Paryżu, prawdopodobnie z rąk izraelskich agentów, dlatego uzyskał status męczennika za islam i stał się pewnym kandydatem do życia wiecznego w raju. Prawda jest taka, że to sam Kaddafi zlecił zabójstwo - dodałem. - Dlaczego? - CIA twierdzi, że Kaddafi spółkował z panią Khalil. Mamusią Asada. - Żartujesz? - To dość skomplikowane, ale ludzie z CIA próbowali w ten sposób namówić Khalila, żeby ten wykończył Kaddafiego. Paresi przemyślał moją wypowiedź, ale pozostawił ją bez komentarza. - Tylko tyle mogę powiedzieć, a ty tylko tyle chcesz wiedzieć, dodam jeszcze, że lepiej mieć chłopców z budynku przy Broadway 290 na oku. Paresi skinął głową. - Zanim zamieszkał w raju, Karim Khalil i jego rodzina żyli na terenie byłej włoskiej bazy wojskowej w Trypolisie, nazywanej Al Azizi-ja. W tym miejscu mieszkali uprzywilejowani obywatele, w tym rodzina Kaddafiego. Okolica była przyjemna i spokojna aż do piętnastego kwietnia

311/662

1986 roku, kiedy amerykańskie samoloty F-111 - cztery z większej liczby bombowców - zrzuciły tam osiem wielkich bomb z przesłaniem: „walcie się”, zabijając między innymi adoptowaną córkę Kaddafiego, a także, jak już wspomniałem, całą rodzinę Asada Khalila - jego matkę, dwóch braci i dwie siostry. - Jak to możliwe, że ten sukinsyn przeżył? - zapytał kapitan Paresi, przetworzywszy te informacje. - Nie wiem - odparłem. - Asad Khalil odpowiedziałby, że to Bóg go oszczędził, żeby mógł pomścić rodzinę, a także córkę swego wielkiego przywódcy, Muammara Kaddafiego. - Rozumiem. Po tych wszystkich latach złość mu jeszcze nie minęła. - Na jego miejscu czułbym to samo. - Zatem Chip Wiggins był ostatnim żyjącym pilotem z tej ósemki? - Zgadza się - odparłem. - Czas wracać do domu. - Ja bym wrócił. Ty też. Ale skoro i tak już tu jest, to dlaczego nie miałby w powrotnej drodze wykończyć jeszcze kilku osób? - Zżera go potworna nienawiść - zauważył kapitan Paresi. - Co ty powiesz? Paresi przejrzał dokumenty znajdujące się w teczce. - Które z tych informacji pomogą mi odnaleźć Asada Khalila? zapytał.

312/662

- Nazwiska i dane kontaktowe osób, z którymi współpracujemy na całym świecie, ludzi z zagranicznych agencji wywiadowczych, policji, Interpolu i informatorów - odparłem. - Dobrze. Czy od ostatniej wizyty ktoś go widział? - Nie. Na trzy lata słuch po nim zaginął. Najgroźniejsi złoczyńcy zwykle tak właśnie robią przed kolejną wielką misją. Paresi kiwnął głową. - Pewnie się przygotowywał - powiedział. - Mógł też walczyć w Afganistanie albo w Iraku. - A nagroda w wysokości miliona dolarów - zapytał? - Są chętni? - Nie, ale kilka grup się nią zainteresowało. - Rozumiem. W ten sposób odnajdujemy dziewięćdziesiąt procent poszukiwanych popaprańców. Pieniądze przemawiają do ludzi. - Chyba że ludzie robią w gacie ze strachu. Albo jeśli człowiek, którego szukamy, jest żywą legendą. Ile oferujemy za Osamę bin Ladena? - Chyba dwadzieścia milionów. - A za Saddama Husajna? - Dwadzieścia pięć - odparł. -1 co, są jakieś szanse?

313/662

- Zobaczymy. Wymieniliśmy kilka pomysłów i zaczęliśmy rozmowę na temat obecnej kryjówki Khalila. Byliśmy zgodni co do tego, że nie schronił się w muzułmańskiej dzielnicy, gdzie byłby poszukiwany przez ludzi z naszej jednostki - albo gdzie ktoś mógłby dojść do wniosku, że nawet nędzny milion dolarów jest dość kuszący. - Jak widać, Khalil otrzymał spore wsparcie finansowe i korzystał ze świetnie wyposażonego zaplecza, najwyraźniej w Nowym Jorku pracuje siatka albo komórka przestępcza - powiedziałem do Paresiego. Kimkolwiek są ci ludzie, prawdopodobnie mają kilka kryjówek na Manhattanie - mieszkań, które wynajmują na firmę X i oddają w ręce znajomych odwiedzających Stany Zjednoczone. Mogą wynajmować mieszkanie choćby w twoim budynku - zastanawiałem się głośno. Na twarzy Paresiego pojawił się wymuszony uśmiech - Albo w twoim - rzekł. - Jasne. Albo tam, gdzie mieszka Walsh. Chodzi o to, że Asad Khalil nie kima teraz na kanapie kuzyna Abdula w Bay Ridge ani nie pije herbatki w szisza barze. Przebywa z dala od swoich rodaków, chyba że czegoś od nich potrzebuje, wtedy porozumiewa się z pośrednikami, którzy aranżują dla niego spotkanie z konkretnym człowiekiem, w ten sposób on sam nie ustala z nimi niczego bezpośrednio. Na przykład kiedy Farid w Kalifornii i Amir w Nowym Jorku spotkali się z Khalilem, widzieli go po raz pierwszy. I zarazem ostatni.

314/662

- Jeśli Khalil przeczytał wiadomość wysłaną przez Walsha na numer telefonu Kate, to może się spłoszył, co ma swoje dobre i złe strony powiedział Paresi po chwili namysłu. - Dobre są takie, że zerwie kontakty z Libijczykami, a złe, że wtedy nie będziemy mogli liczyć na to, że jakiś Abdul, którego akurat śledzimy, zaprowadzi nas do innego Abdula, a ten z kolei wskaże nam drogę do Khalila. - Racja. Według mnie sytuacja, kiedy spłoszony Khalil odcina się od swych pomocników, byłaby korzystniejsza. Wiemy o trzech kryjówkach w mieszkaniach na Manhattanie, powinieneś zlecić dwudziestoczterogodzinną obserwację tych budynków zasugerowałem. - Już to zrobiłem... - Choć szczerze mówiąc, jestem pewien, że sponsorzy zorganizowali dla niego nowe miejsce. - Nie będzie łatwo odnaleźć tego faceta, korzystając jedynie ze standardowych metod - powiedział Paresi, po chwili namysłu. - Nie będzie. Ale uda się. - Zgadza się. Zabójcy zwykle zostawiają po sobie ślady, a czasem popełniają błędy na miejscu zbrodni. - Racja. Mamy tę przewagę, że wiemy kogo zamierza zabić w następnej kolejności. Kapitan Paresi chyba przypomniał sobie o tym, że jego nazwisko również może znajdować się na liście Khalila. - W gabinecie Walsha porozmawiamy o ochronie - powiedział.

315/662

- Może powinniśmy teraz zastanowić się nad kwestią, o której wspomniałeś, a mianowicie nad zadaniem, które Khalil będzie musiał wykonać w zamian za pomoc uzyskaną od sponsorów - powiedziałem. - Taka rozmowa byłaby oparta na spekulacjach - odparł po chwili. Nie mamy żadnych informacji na ten temat - dodał. - Musimy to przemyśleć i poszukać dowodów świadczących o planowanym zamachu terrorystycznym na szeroką skalę - zauważyłem. - Musimy go jak najszybciej znaleźć i wtedy nie trzeba będzie się nad tym zastanawiać - rzekł, nie odpowiadając bezpośrednio na moją uwagę. -Gdy go dorwiemy, to go o to zapytamy - dodał. Najwyraźniej kapitan Paresi nie chciał kontynuować tematu, który sam zaczął. Przynajmniej nie ze mną. Vince Paresi to porządny facet - i uczciwy gliniarz - któremu, tak jak i mnie, przyszło żyć w świecie, w którym wymiar sprawiedliwości nie jest już taki sam, jak kiedyś. Dostosowaliśmy się do wymogów i mieliśmy nadzieję, że działamy jak najlepiej na rzecz prawdy, sprawiedliwości i amerykańskich wartości. W większości wypadków tak właśnie było, poza tymi chwilami, gdy działo się coś dziwnego i kazano nam siedzieć cicho i się nie wtrącać. Dowodem na to, że ciągle byliśmy outsiderami, był fakt, że ani razu nie poproszono nas o wykonanie kontrowersyjnego zadania. Jeśli o mnie chodzi, do takich celów rozkazy nie są mi potrzebne. A skoro o tym mowa, Paresi zwrócił się do mnie. - Czuję, że chcesz wziąć tę sprawę w swoje ręce. Radzę ci zatem - nie rób tego. Ale jeśli zdecydujesz inaczej, bądź ostrożny i niech ci się powiedzie. Jeżeli ci się nie powiedzie, staniesz przed sądem. Jeśli nie będziesz ostrożny, zginiesz. To była nieoficjalna rada - dodał.

316/662

Oficjalnie, milczałem. Popatrzył na zegarek. - Minutę temu powinniśmy być w gabinecie Walsha. Wstał i udał się w kierunku wind, niosąc moją teczkę. Odczekałem kilka minut, po czym poszedłem za nim.

29 Tom Walsh nie skomentował mojego spóźnienia ani faktu, że nie było George’a Fostera. Zauważyłem, że Paresi nie miał już mojej teczki z aktami Khalila. - John, muszę powiedzieć, że przy tej sprawie odwaliłeś kawał dobrej roboty i doceniamy twoje oddanie i obowiązkowość, zwłaszcza biorąc pod uwagę okoliczności, obrażenia Kate i fakt, że znalazłeś się pod wpływem stresu - nacisk na słowo „stres” - Walsh zwrócił się do mnie. - Dziękuję. - Porozmawiałem z kapitanem Paresim, przemyślałem sytuację i chciałbym ci zasugerować urlop z powodu traumatycznych przeżyć, żebyś mógł być przy żonie w trakcie jej rekonwalescencji kontynuował. Milczałem. - Naturalnie urlop będzie płatny - powiedział, chcąc osłodzić mi ten układ. - Jak długo ma trwać? - zapytałem. - Trzydzieści dni. Może dłużej - dodał. - Ta sprawa zakończy się w ciągu tygodnia - poinformowałem go. Nie skomentował mojej przepowiedni.

318/662

- Radziłbym, żebyś wychodził z mieszkania jedynie w celu załatwienia najpotrzebniejszych spraw - powiedział. - Mogę iść na mecz Jankesów? - Nie. Będziesz miał wystarczająco dużo czasu, żeby napisać raport ze zdarzenia i poufną notatkę na temat wszystkiego, co wiesz o Asadzie Khalilu i wydarzeniach sprzed trzech lat - mówił dalej Walsh. Spojrzałem na Paresiego, oczekując, że zwróci się do Walsha tymi słowami: „Tom, właśnie dostałem od Johna teczkę z wszelkimi niezbędnymi informacjami. Zaraz skopiuję dla ciebie jej zawartość”. Jednak kapitan Paresi milczał. W końcu FBI wykiwało go już tak wiele razy, że postanowił zatrzymać teczkę dla siebie. Po co dzielić się informacjami? Przecież nikt tego nie robi. Oczywiście Paresi wyobraził sobie, że razem ze swoimi detektywami - wykluczając detektywa Coreya - znajdzie Asada Khalila bez pomocy FBI. Współzawodnictwo to dobra rzecz. Nie jesteśmy socjalistami. I nie lubimy pracować w zespole. Jesteśmy indywidualistami. Jesteśmy Amerykanami. Kowbojami. - John? Popatrzyłem na Walsha. - Powiedziałem, że chcę mieć ten raport i notatkę w ciągu siedemdziesięciu dwóch godzin. Miałem ogromną chęć, aby poinformować go, że za siedemdziesiąt dwie godziny, wszyscy możemy już być martwi. Wtedy nie musiałbym przynajmniej pisać tego idiotycznego raportu ani idiotycznej notatki.

319/662

- Jasne - powiedziałem mimo to. - Twoja prośba o urlop nie będzie miała żadnego wpływu na karierę, nie wyciągniemy też negatywnych wniosków z powodu twojego zamiaru spędzenia czasu z żoną - zapewnił. Ten wywód zaczynał się robić nudny, nie wspominając o tym, że był głupi. Przecież żadna kariera nie wchodziła w grę. Byłem zatrudniony na kontrakt. I pewnego dnia planowałem go przeczytać i sprawdzić, co muszę zrobić, żeby stąd odejść. Milczałem. Walsh mógł więc wywnioskować, że się waham albo nie wierzę w to, co przed chwilą powiedział. - Umieszczę pochwałę w twoich aktach, w podziękowaniu za całokształt służby, a także za niezwykłe osiągnięcia przy tej sprawie powiedział. - Ja także - zawtórował Paresi. Dzięki, Judaszu. Wyglądało na to, że im mniej mówiłem, tym więcej dostawałem. Gdybym przez dziesięć minut trzymał gębę na kłódkę, zapłaciliby mi za taksówkę do domu i kupili kartę do metra. Marzyłem już tylko o tym, żeby stamtąd wyjść, więc zwróciłem się do Walsha i Paresiego. - Dziękuję, doceniam to. - Ta sprawa, jak wszystkie inne, które prowadzimy, jest ściśle tajna przypomniał. - Podpisałeś umowę, w której zobowiązałeś się, że nie będziesz rozmawiał z nikim o swoich obowiązkach służbowych ani ujawniał żadnych informacji - dodał. Spojrzałem na zegarek.

320/662

- Proszę również, żebyś nie rozmawiał na temat tego śledztwa z pracownikami naszego biura - ani z nikim z policji stanowej, organów ścigania czy agencji wywiadowczej, chyba że osobiście wydam takie pozwolenie -kontynuował mowę. - Dobrze. - To dotyczy również Kate - przypomniał Walsh. - W porządku. To już wszystko? - Nie. Ta sprawa została utajniona przed mediami - rozkaz napłynął z góry - więc to, że nie wolno ci rozmawiać z dziennikarzami, rozumie się samo przez się - kontynuował Walsh Po tych słowach przeszedł do kolejnego tematu. - Poprosiłem Vince’a - skinął głową w kierunku kapitana Paresiego na wypadek, gdybym zapomniał o kim mowa - o zorganizowanie ochrony dla ciebie i Kate. - Przez całą dobę w hallu twojego mieszkania będą ludzie z OZS - poinformował mnie Paresi. Chodziło o Oddział do Zadań Specjalnych, a więc ludzi, z którymi pracowałem w zeszłym tygodniu podczas obserwacji irańskiego dyplomaty. Jednostka ta należy do Antyterrorystycznej Grupy Zadaniowej i składa się głównie z detektywów z NYPD, ale także z kilku agentów FBI. Oprócz inwigilacji zajmują się kontrinwigilacją i ochroną. Są dobrzy, w tym co robią, ale mimo to, w razie potrzeby, zdołam im się wymknąć. - Wy też powinniście skorzystać z ochrony - zasugerowałem.

321/662

- Kapitan Paresi i ja już zastosowaliśmy niezbędne środki ostrożności - odparł Walsh. - To dobrze. Przynajmniej o to nie muszę się martwić. Wszyscy uznaliśmy, że to, co powiedziałem, było zabawne i w związku z tym stosownie się uśmiechnęliśmy. - Nie chcą, żeby ktoś od nas mnie śledził - poinformowałem przełożonych. Zapadła cisza. - Jeśli wyjdziesz z domu, będziesz miał ogon - powiedział w końcu Walsh. - Potrafię o siebie zadbać - przypomniałem. - Prawdę mówiąc, mam nawet pistolet. - Słuchaj John, nie chcemy stracić kolejnego agenta - wtrącił Paresi. Nawet ciebie - uśmiechnął się. - Ty, ja, Tom, George i parę innych osób będziemy pod obserwacją, może dzięki temu uda nam się złapać tego faceta - dodał Paresi. A skoro o tym mowa, zwróciłem się do Walsha. - Podtrzymuję swoją propozycję, mogę być przynętą. - Wydaje mi się, że na tym etapie wszyscy jesteśmy przynętami odparł Walsh. - Racja.

322/662

Prawdę mówiąc, Walsh doszedł w końcu do przykrego wniosku, że nie miał pomysłu na to, jak odnaleźć Khalila, mógł jedynie pozwolić, by to on nas znalazł. Oficjalnie byliśmy chronieni przez policję i FBI, a nieoficjalnie stanowiliśmy żywą przynętę. Dlatego pozwolono mi opuszczać mieszkanie w celu „załatwienia najpotrzebniejszych spraw”. Oficjalnie i prywatnie ani Walsha, ani Paresiego nie interesowało, dokąd chodziłem, pod warunkiem, że nie będę próbował zgubić ochrony. Dobry plan, ale nie mój. W moim planie nie było miejsca na śledzących mnie gliniarzy i agentów FBI, którzy mogliby wystraszyć Khalila, aresztować go albo nawet zabić, mój plan obejmował tylko dwie osoby: Johna Co-reya i Asada Khalila. - John, możesz się przysłużyć tej sprawie. Być może właśnie taka będzie twoja rola - zwrócił się do mnie Paresi. Milczałem. - Będziesz jak bohater powieści szpiegowskiej Johna le Cairego „Z przejmującego zimna” - zachęcał Walsh. - Oficjalnie odsuwamy cię od sprawy, nieoficjalnie jesteś przynętą. - Rozumiem. - To dobrze. Zgadzasz się ? - zapytał. Lepszy wróbel w garści i takie tam. - Zgadzam się - odparłem. - Wychodząc z mieszkania, będziesz miał na sobie kamizelkę kuloodporną, wyposażymy cię także w nadajnik GPS i podsłuch, żebyś był w

323/662

kontakcie z zespołem, który będzie cię obserwował - poinformował mnie Paresi. - Znasz procedury - dodał. Skinąłem głową. - Zanim wyjdziesz, odbierz wszystkie urządzenia w dziale technicznym. - Dobrze. Wyglądało na to, że wyczerpaliśmy temat. - Poprosiliśmy ludzi z NYPD o śmigłowiec ratowniczy, żeby jutro rano przetransportować Kate do szpitala w Bellevue. - Świetnie. Ja też polecę. - W porządku - odparł Walsh. - Dostaniesz wiadomość albo telefon w sprawie dokładnej godziny odlotu z lotniska dla helikopterów przy 34. ulicy. -Dobrze. Walsh spojrzał na zegarek. - Jakieś pytania? Wszystko jasne? - Nie. Prawopodbnie Asad Khalil będzie się musiał zrewanżować sponsorom za sfinansowanie podróży, dostarczenie informacji i zagwarantowanie wsparcia logistycznego - powiedziałem. - Zgadzasz się ze mną? - zwróciłem się do Walsha.

324/662

- Zgadzam się z tym, że ma sponsorów - odparł Walsh. - Nie wiem jednak, w jaki sposób miałby się im odwdzięczyć. - Działania Khalila mogą być dla nich wystarczającą zapłatą - dodał. - Nie wydaje mi się - odparłem. - Detektywie, z całą pewnością nie jesteś pierwszą osobą, która wpadła na ten pomysł. Waszyngton zdaje sobie z tego sprawę, a kontrwywiad prowadzi już śledztwo - poinformował mnie. - Świetnie. Czy Departament Bezpieczeństwa Narodowego ogłosi wyższy stan zagrożenia terrorystycznego? - zapytałem. - Nie mam pojęcia - odparł. - Może powiedzą coś na ten temat w wieczornych wiadomościach - poradził. Oczywiście Walsh próbował pokazać mi moje miejsce w szeregu. Według niego, pełen obraz sytuacji, jeśli w ogóle jakiś był, nie powinien mnie interesować tak długo, dopóki Tom Walsh albo jeden z jego przełożonych nie każe mi się nim zainteresować. Dlatego właśnie doszło do wydarzeń z 11 września. Popatrzyłem przez okno w miejsce, gdzie kiedyś stały bliźniacze wieże. - Czułem, że powinienem poruszyć ten temat - powiedziałem do Walsha. - Dziękuję. - Wpiszemy tę uwagę do protokołu - zapewnił mnie. - To spotkanie odbywa się poza protokołem - zauważyłem. - To jest spotkanie administracyjne. Coś jeszcze ? - zapytał.

325/662

Owszem, Tom. Chciałem ci powiedzieć o Borysie, który być może mógłby pomóc w schwytaniu Khalila. Ale ponieważ jesteś imbecylem, zatrzymam to dla siebie. A może wiesz już o Borysie i zatrzymujesz tę informację tylko dla siebie. Tak czy siak, wal się. - John? - Nie, już nic. - Świetnie. Wstał z krzesła, podobnie jak ja i kapitan Paresi. - Panowie, dziękuję za poświęcony czas i pomysły - powiedział Walsh. Następnie wygłosił krótkie przemówienie. - Ta sprawa jest trudna nie tylko z zawodowego punktu widzenia, ale również z osobistego. Pewnie. W końcu ktoś próbuje nas zabić. - Żeby pomyślnie zakończyć to śledztwo, musimy odłożyć uczucia na bok i zacząć przestrzegać procedur i wytycznych - kontynuował. Czy to było do mnie? Nadszedł czas na pogadankę motywacyjną. - Tu nie chodzi o nas, tu chodzi o bezpieczeństwo naszego państwa powiedział. - Po to tu jesteśmy i to jest nasza praca. Wierzę, że wspólnie z naszymi kolegami, zjednoczeni w wojnie przeciwko terroryzmowi, doprowadzimy tego człowieka przed oblicze sprawiedliwości zakończył. Uścisnęliśmy sobie dłonie, obaj mężczyźni przekazali pozdrowienia dla Kate i zacząłem ścigać się z Paresim do drzwi. Dotarłem do nich pierwszy.

326/662

- John, poświęć mi jeszcze minutę - usłyszałem głos Walsha. - Wpadnij do mnie, zanim wyjdziesz - powiedział Paresi. Wróciłem, ale nie usiadłem. - Wpłynęła na ciebie oficjalna skarga od Departamentu Stanu w sprawie domniemanego incydentu, który wydarzył się podczas operacji obserwacyjnej w kasynie Taj Mahal w Atlantic City - powiedział. - Przepraszam, zapłaciłem rządową kartą kredytową za żetony - odparłem. - Prawdę mówiąc, chodzi o napaść na irańskiego dyplomatę z ONZ, która miała miejsce w męskiej toalecie. - Sprawdzę w notatkach i odezwę się do ciebie. Patrzył na mnie przez chwilę. - W przeszłości przejawiałeś tendencje do własnoręcznego wykonywania surowych wyroków. Tutaj nie używamy takich metod przypomniał. -Dobrze. - Nie zajmujemy się zemstą - dodał. - Ani osobistymi porachunkami. -Oczywiście. - Dlaczego uważasz, że ta sprawa zakończy się w ciągu tygodnia? Walsh zmienił temat.

327/662

- Mam takie przeczucie - odparłem. - Myślałem, że uzasadnisz tę opinię w logiczny sposób - powiedział, przemyślawszy moją odpowiedź. - Dobra. Wygląda to tak: Khalil zaczął od zabójstwa tego Farida, po czym schował jego zwłoki pod łóżko. Następnie zaatakował Wigginsa i Kate, potem Haythamów, szofera i taksówkarza. To wszystko wydarzyło się tak szybko, że o niczym nie wiedzieliśmy, nie mieliśmy więc czasu na reakcję. Teraz wszyscy czuwamy i czekamy, aż znowu uderzy. Pamiętaj, że nie wykorzystał okazji i nie zabił mnie. Nie chciałbym nadużywać metafor z lwem w roli głównej, Tom, ale Khalil bawi się z nami w kotka i myszkę. Sam akt zabijania nie jest aż tak istotny w jego grze, poza tym na pewno przygotował już plan rozgrywki, w którym uwzględnił mnie, może ciebie, Vince’a, George’a i innych, o których na razie nie wiemy - przypomniałem. - On wie, że nie może wykańczać ludzi po kolei, Ucząc na to, że jego następna ofiara będzie bezczynnie czekać na śmierć. Dlatego właśnie będzie chciał pozbyć się wszystkich za jednym zamachem, prawdopodobnie w ciągu jednej nocy. Gdy pierwsze ciało zostanie odkryte, ostatnia ofiara będzie już martwa. Na pewno wszystko zaplanował i jest gotów do działania - zakończyłem. Nie wiem niestety, której nocy to się stanie, ale nie sądzę, żeby kręcił się tu dłużej niż przez tydzień - dodałem. Walsh milczał przez kilka sekund - Według tej teorii, Khalil zamierza zabić więcej osób - zauważył. - Tak sądzę. Ale mogę być w błędzie. Może zakończył misję i tylko ja mu jeszcze zostałem. Walsh pokiwał głową. - Być może jesteś jedynym powodem, dla którego jeszcze nie wyjechał.

328/662

- Zobaczymy. Walsh zignorował moją wypowiedź. -Ale może już go tu nie ma - powiedział - Może zrobiło się dla niego zbyt gorąco. - Jest tutaj. - To... dobrze. Jest nam to na rękę. - Mnie to jest na rękę. Odprowadził mnie do drzwi. - Jeśli go znajdziesz i zabijesz - i jeśli nie będziesz mógł udowodnić, że się broniłeś - staniesz pod zarzutem popełnienia morderstwa - przypomniał w bezceremonialny sposób. Milczałem. - Chcą go żywego - przypomniał. - Dlaczego? - Bo żywy jest dla nas więcej wart. Poza tym nie trudnimy się zabijaniem ludzi - dodał. - Ani nie miażdżymy im genitaliów. Sądzimy ich w sądzie federalnym jak przestępców - dodał. Wydawało mi się, że to nie jest dobry pomysł, ale zachowałem to dla siebie. - Asad Khalil pójdzie siedzieć - zapewnił. - Na zawsze.

329/662

- Nie wiemy tego, Tom. - Oczywiście, że wiemy. Jeśli go zabijesz, nie zrobisz tego po to, żeby ochronić Kate i siebie, tylko z czystej zemsty. Oko za oko. Chciałbym jednak, żebyś to przemyślał, bo dożywotnie więzienie jest gorsze niż śmierć. To dotyczy zarówno ciebie, jak i Khalila - dodał. - Asad Khalil zasłużył na karę śmierci, ale obaj wiemy, że w takich sprawach rząd nigdy nie upomina się o tak wysoką karę, nawet wobec przestępców, którzy odpowiadają za masowe morderstwa zauważyłem. - Nie chcemy tworzyć męczenników, którzy zginęli za islam - odpowiedział po namyśle. - Chcemy, żeby zgnili w więzieniu. Zależało nam też na tym, żeby nie bulwersować światowej opinii publicznej naszym prymitywnym prawem przewidującym karę śmierci. Nie chciałem się z nim kłócić, wolałem ostudzić emocje. - Rozumiem, o co chodzi - powiedziałem. - Pomyśl o Kate i o naszym kraju - powiedział, nie wierząc moim słowom. - Zawsze o tym myślę, Tom. - Musisz mi obiecać, że jeśli wejdziesz w posiadanie jakichkolwiek informacji na temat miejsca przebywania Khalila albo jeśli on się z tobą skontaktuje, natychmiast mnie o tym powiadomisz. -Ajak inaczej miałbym wykorzystać tę informację? -Jeśli nie obiecasz mi tego, zanim wyjdziesz, to ja obiecam ci, że zrobię wszystko co w mojej mocy, żeby objęto cię ochroną prewencyjną.

330/662

Nadajnik w bransoletce na kostkę, areszt domowy i wszystko, co się z tym wiąże. Sądzę, że to był blef. Przecież zależało mu na tym, żebym wychodził z domu w asyście tajniaków. Byłem jego najlepszą i pewnie także jedyną szansą na pojmanie Asada Khalila. Z drugiej strony, chciałem pozostać na wolności, postanowiłem więc nie sprawdzać, czy blefuje. - John? Popatrzyłem mu prosto w oczy. - Rozumiem, że w tej sprawie nie chodzi o mnie - powiedziałem. Będę cię o wszystkim informował, współpracował z naszą jednostką, trzymał się blisko jednostki obserwacyjnej, a jeśli w jakiś sposób dojdzie do kontaktu osobistego z podejrzanym, będę przestrzegał wszystkich zasad dotyczących użycia śmiercionośnej siły. Obiecuję - dodałem. Wyglądało na to, że go uszczęśliwiłem. - Świetnie - powiedział. - Słuszna decyzja. -Wiem. Uścisnęliśmy sobie dłonie na znak zawarcia umowy i wyszedłem z gabinetu, przyznając mu w myślach rację. Decyzja, którą przed chwilą podjąłem, była słuszna i najlepsza dla nas wszystkich. Zemsta nie jest sprawiedliwa. Jednak zanim dotarłem do wind, wróciłem do punktu, w którym byłem, gdy Khalil podcinał gardło Kate. Chwile, w których rozsądek dochodzi do głosu, bywają naprawdę przerażające.

331/662

30 Zanim poszedłem na dwudzieste szóste piętro, żeby zabrać parę rzeczy z biurka, udałem się w kierunku stanowiska pracy Gabe’a, po jego kopię akt Khalila. W pudełku do przechowywania dokumentów znalazłem teczkę z napisem „Program dotarcia do społeczności muzułmańskiej”. Zauważyłem też inne pudełko z naklejką: „Haytham - osobiste”, otworzyłem je. W środku było niewiele rzeczy, głównie przedmioty biurowe i przybory higieniczne - ale oprócz tego znalazłem Koran w arabskiej wersji i księgę arabskich przysłów po angielsku, z zaznaczonymi stronami. Otworzyłem księgę na zaznaczonej stronie i przeczytałem podkreślone zdanie: Śmierć się go łąka, bo ma serce lwa. Odłożyłem księgę do pudełka i zobaczyłem oprawioną fotografię, na której widniały dwie uśmiechnięte, atrakcyjne kobiety, pewnie żona i córka Gabe’a. Gdy przez chwilę wpatrywałem się w zdjęcie, uzmysłowiłem sobie, że obie osoby nie żyją - zostały zamordowane z zimną krwią przez Asada Khalila. Rozumiałem motywy, którymi się kierował, jego chore przesłanki, które skłaniały go do popełnienia wszystkich pozostałych zbrodni, ale nawet po dziesięciu latach pracy w wydziale kryminalnym zabójstwo niewinnych osób - zabijanie dla sportu - było dla mnie wstrząsające. A oni chcieli go ująć żywego? Zamknąłem pudełko i podszedłem do biurka Kate. Sięgnąłem po czerwony mazak i napisałem na podkładce leżącej na biurku: Witaj z powrotem, skarbie - Kocham cię, John. Następnie stanąłem koło mojego biurka, gdzie odsłuchałem wiadomości nagrane na sekretarce, większość z nich pominąłem, szukając

333/662

tych związanych z Asadem Khalilem. Trzy lata temu dałem mu numer do biura, prosząc, by przy kolejnej wizycie w mieście zadzwonił do mnie i umówił się na spotkanie. Pan Khalil nie zadzwonił, ale miał przecież komórki Kate i Gabe’a, znał więc moje wszystkie numery telefonów, byłem pewien, że się odezwie. Zalogowałem się do komputera, sprawdziłem pocztę i wydrukowałem kilka wiadomości. Wydrukowałem też kilka kopii zdjęcia rozpowszechnianego przez NYPD, na którym widniała twarz Asada Khalila i włożyłem je do teczki Gabe’a. Ludzie zaczynali wracać z lunchu po to, żeby sprawdzić, jak się mają sprawy na froncie wojny z terroryzmem, nie chciałem wdawać się w rozmowy z moimi kolegami, więc wyłączyłem komputer i poszedłem w stronę wind. Miałem iść do działu technicznego, żeby odebrać niezbędne urządzenia, ale wypadło mi to z głowy. Miałem też chyba wpaść do kapitana Paresiego, ale byłem przecież w stresie, co spowodowało, że zupełnie zapomniałem. Gdy znalazłem się na ulicy, wsiadłem do jeepa i pojechałem na Murray Street, żeby zobaczyć miejsce, oby ostatniej, zbrodni Khalila. Zaparkowałem naprzeciwko wejścia do budynku Urzędu Skarbowego i wyobraziłem sobie, jak ta ulica wyglądała po południu w niedzielę. Nikt tu nie mieszka, a biura były zamknięte, miejsce to było więc pewnie opustoszałe, a Asad Khalil nie wybrał go przypadkowo. Musiał znać okolicę -albo sam zdobył informacje na jej temat, albo, co bardziej prawdopodobne, ktoś z Nowego Jorku pomógł mu je zdobyć. Postrzegałem te zabójstwa jako produkt końcowy współpracy całkiem fachowej i dobrze poinformowanej grupy ludzi mieszkających i

334/662

pracujących w Nowym Jorku. Khalil był gwiazdą wśród zabójców, reszta to jego asystenci, menedżerowie i agenci. Na miejscu nie było żadnych śladów mówiących o tym, że policja prowadzi tu śledztwo, nie było nawet białego, kredowego obrysu na asfalcie w miejscu, gdzie leżały zwłoki Amira. Wyobraziłem sobie taksówkarza wysiadającego z samochodu, prawdopodobnie ogłupiałego z powodu bólu promieniującego z jego mózgu, być może próbował chwiejnym krokiem podążyć za Khalilem, który szedł energicznie w stronę Church Street albo w przeciwnym kierunku do Zachodniego Broadwayu. Zastanawiałem się, czy jeśli Khalil go zauważył, to obleciał go strach, zaniepokoił się, a może nawet dopadły go wyrzuty sumienia. Nie sądzę. Psychopatyczny zabójca zwykle odgradza się umysłowo od osoby, której życie właśnie przeciął. Rozumiałem, co działo się w głowie zabójcy, nigdy jednak nie mogłem pojąć, co działo się jego sercu. Odjechałem z Murray Street, kierując się poza centrum, w stronę mojego mieszkania znajdującego się przy 72. ulicy. Budynek, w którym mieszkam, powstał w latach osiemdziesiątych. Jest to niczym niewyróżniający się wieżowiec, w którym wynajem drogo nas kosztuje, co zresztą nie dziwi w drogiej dzielnicy Upper East Side. Po wydarzeniach z 11 września ceny wynajmu i sprzedaży mieszkań na Manhattanie spadły na łeb na szyję, tak jak to zwykle bywa w strefie wojny, ale po sześciu miesiącach wolnych od ataków wąglikowych i wybuchów brudnych bomb, ceny ponownie stały się absurdalnie wysokie. Wjechałem do garażu podziemnego i wyciągnąłem glocka. Zwykle nie podjeżdżam na własne miejsce parkingowe z bronią w ręku - chyba że jakiś dupek próbuje je zająć - ostatnio jednak wiele się zmieniło i jak to powiedział mi kiedyś stary funkcjonariusz na patrolu: „Gdy masz w dupie niebezpieczeństwo, to pewne, że ci ją odstrzelą”.

335/662

Rozejrzałem się, zaparkowałem i poszedłem w kierunku korytarza, w którym znajdowały się windy, w lewej dłoni trzymałem teczkę, a prawa spoczywała w kieszeni na glocku. Wysiadłem w hallu i od razu zauważyłem faceta siedzącego w drugim końcu, na krześle pod ścianą. Miał na sobie dżinsy i pomarańczowy Tshirt, z logo pizzerii - dostawca. Na stole obok niego leżały dwa pudełka od pizzy. Z miejsca, w którym siedział, widział drzwi wejściowe, windy dojeżdżające z garażu tylko do poziomu hallu, a także drzwi prowadzące na schody przeciwpożarowe, windę towarową i windy jadące na piętra mieszkalne -patrzył jednak na mnie. Alfred, portier stojący przy recepcji, powitał mnie, ale zignorowałem go, idąc prosto w kierunku dostawcy, który wstał z krzesła. Pizzeria u Maria - najlepsza w Nowym Jorku. Na dziewięćdziesiąt dziewięć procent byłem pewien, że jest gliniarzem, a taki odsetek w większości wszystkich życiowych przypadków wróży dobrze, chyba że dotyczy przejścia na drugą stronę ruchliwej ulicy albo próby uniknięcia śmierci. Podszedłem bliżej, rękę trzymając na kolbie pistoletu. - W pracy? - zapytałem. Skinął głową. - Detektyw Corey? -Zgadza się.

336/662

- Detektyw AJ. Nastasi, Oddział do Zadań Specjalnych. Zostałem przydzielony do pańskiej ochrony - dodał niepotrzebnie. - Spotkaliśmy się już kilkakrotnie - przypomniał. -Ach tak. Znam wiele mężczyzn i kobiet pracujących w Oddziale do Zadań Specjalnych. Ale ciągle zatrudniają tam nowych ludzi, bo i liczba muzułmanów, których trzeba obserwować, rośnie. -Wiesz, dlaczego potrzebuję ochrony?-zapytałemdetektywaNastasiego. - Dostałem informacje na ten temat. - Wiesz, kim jest ten facet? - zapytałem, wyjmując zdjęcie Khalila z teczki. - Mam tę fotografię - odparł. - Dobrze, ale czy wiesz, kim on jest? - Powiedziano mi, że jest zawodowym zabójcą obcego pochodzenia, jest uzbrojony i niebezpieczny i może zjawić się w przebraniu - odparł Nastasi. - Prawie dobrze. To najgorszy skurwysyn pod słońcem - poinformowałem go. - Rozumiem. - Masz na sobie kamizelkę? - Rzadko wychodzę bez niej z domu.

337/662

- Świetnie. W tych pudełkach jest prawdziwa pizza? - Nie - uśmiechnął się. Nie miałem dzisiaj szczęścia. Przez chwilę pogadaliśmy o procedurach, omówiliśmy liczbę zmian, rozkład budynku, plan moich wyjść i powrotów i tak dalej. - Współpracuj z portierami, znają mieszkańców, stałych gości i dostawców - poradziłem. - Już się tym zająłem. - Kogo masz informować o tym, że wychodzę? - zapytałem. - Mam dla ciebie parę instrukcji i kilka numerów kontaktowych odparł. Wręczył mi zaklejoną kopertę, którą schowałem do kieszeni. Podszedłem do Alfreda, który siedział za biurkiem recepcji. Ponownie się ze mną przywitał. - Wszystko w porządku, panie Corey? - zapytał. -Ajak sądzisz, Alfredzie? - Cóż, proszę pana, nie bardzo rozumiem, co się dzieje. - W takim razie wyjaśnię ci. Oczywiście domyślasz się, że nie pracuję dla Agencji Ochrony Środowiska? - zapytałem. - Owszem, wiem o tym.

338/662

- A pani Corey nie pracuje jako kelnerka w barze, niezależnie od tego, co ci powiedziała. - Podejrzewałem, że żartuje - uśmiechnął się niepewnie. - Zgadza się. Pracujemy w federalnych organach ścigania. - Tak, proszę pana. Wiem o tym. Gdy rano 12 września Kate i ja przyjechaliśmy do domu oddzielnie, cali czarni od sadzy i dymu, Alfred przywitał nas ze łzami w oczach. Alfred to porządny facet, lubi mnie i Kate. Lubił też Robin, moją poprzednia żonę i zarabiającego zbyt wiele adwokata od spraw kryminalnych, który mieszkał tu przed nami. Gdy rozeszliśmy się z Robin, zostawiła mi mieszkanie z umową wynajmu na siedem lat i wszystkimi meblami, a także dobrą radę. - Podnajmij to mieszkanie razem z wyposażeniem, a zarobisz na tym pieniądze. Ale kawaler John był zbyt leniwy, żeby się przeprowadzać, a w dodatki lubiłem miejscowe bary i widok z balkonu wychodzącego na południe. Kate także polubiła ten budynek i okolice, więc zostaliśmy. Poza tym budynek był dobrze zabezpieczony i dziś, jak nigdy wcześniej, doceniłem elektroniczne zamki, kamery i portierów pracujących przez całą dobę, którzy na pewno nie wpuściliby do środka Kuby Rozpruwacza. Skoro o tym mowa, zwróciłem się do Alfreda. - Czy w tym budynku są jakieś lokale usługowe? Na przykład biura?

339/662

- Nie, proszę pana. - Czy detektyw Nastasi wręczył ci już to zdjęcie? - zapytałem, kładąc fotografię Khalila na ladzie. -Tak, proszę pana. - Pamiętaj, żeby przekazać je osobie z kolejnej zmiany. - Wiem o tym. - Świetnie. Czy coś do mnie przyszło? - zapytałem. Jakieś tykające paczki? - Nie, proszę pana. Tylko poczta z soboty jest w pańskiej skrzynce. Zacząłem się zastanawiać, czy moi koledzy założyli mi pluskwy w mieszkaniu albo czy koledzy Asada Khalila dostali się do niego w celu odnalezienia dodatkowego zestawu kluczy. - Czy ktokolwiek wchodził do mojego mieszkania? - zapytałem Alfreda. Może pracownicy firmy telekomunikacyjnej? Elektryk? Alfred sprawdził księgę gości. - Nikogo u pana nie było podczas pańskiej nieobecności. Jak panu minął weekend? - zapytał. - Ciekawie. Pani Corey miała mały wypadek, więc nie będzie jej w domu przez następne dwa, trzy dni - wiedziałem, że muszę go o tym poinformować. -Przykro mi.

340/662

- Żona czuje się już dobrze, ale przez kilka tygodni oboje będziemy pracować w domu - dodałem. - Rozumiem, proszę pana. - Nie spodziewamy się żadnych gości ani przesyłek. Alfred nie jest głupi i pracuje w tej branży od dwudziestu lat, widział już wszystko - zdradzających się nawzajem małżonków, awantury rodzinne, pewnie nawet luksusowe dziwki, imprezy, które wymykają się spod kontroli organizatorów i Bóg wie, co jeszcze. Podsumowując, portierzy na Manhattanie wiedzą, kiedy należy być czujnym i kiedy należy odwrócić wzrok w przeciwnym kierunku. - Zostawiłem bagaż w samochodzie. Będę wdzięczny, jeśli bagażowy przyniesie mi go do mieszkania. - Oczywiście, proszę pana. - Upewnij się, że drzwi mojego jeepa są zamknięte i poproś parkingowego, żeby oddał ci zestaw kluczy. Później po nie przyjdę. - Oczywiście, proszę pana. Chcąc zadbać o swoje bezpieczeństwo, należy pamiętać o pewnych drobnych, aczkolwiek ważnych szczegółach. Wielokrotnie dawałem różne rady na temat środków ostrożności świadkom, informatorom i innym osobom, którym groziło potencjalne zagrożenie. Teraz sam musiałem te uwagi wprowadzić w życie. W końcu, jeśli komuś naprawdę zależy na tym, żeby cię dorwać, to i tak cię dorwie, ale nie należy mu tego ułatwiać. Prawdę mówiąc, żeby uniknąć ataku, najlepiej jest samemu zrobić pierwszy krok.

341/662

Podszedłem do skrzynek pocztowych znajdujących się w zewnętrznym foyer i wyciągnąłem przesyłki, - rachunki i katalogi. Jedynie koperta z nagłówkiem Rider’s Digest była podejrzana, napisano na niej, że być może właśnie wygrałem pięć milionów dolarów. Podszedłem do wind i wjechałem na trzydzieste czwarte piętro, gdzie znajdowało się moje mieszkanie. Gdy razem z Kate w sobotę zjeżdżaliśmy windą, moim największym problemem były obawy o zwiększony ruch na drogach prowadzących do hrabstwa Sullivan, potencjalnie kiepski motel i skok z samolotu. Tymczasem Asad Khalil leciał nad Stanami Zjednoczonymi w wyczarterowanej cessnie i niedługo mieliśmy się ze sobą zderzyć, choć tylko on o tym wiedział. Nie za dobrze czuję się w roli ofiary i środki ostrożności, które każdego dnia stosuję, by nią nie być, to upewnienie się, że mam przy sobie naładowanego glocka. Naprawdę nie podobało mi się to, że stałem się zwierzyną łowną dla tego sukinsyna i że ciągle musiałem oglądać się za siebie. A najbardziej irytował mnie fakt, że ten dupek uważał, że może mi grozić - i spróbować zabić moją żonę - i przeżyć, żeby o tym później opowiadać. Jeżeli Asadowi Khalilowi wydawało się, że jest wkurwiony, to nie wiedział, co to słowo naprawdę oznacza.

31 Wszedłem do domu, w prawej dłoni trzymając broń, a w lewej klucz. Znam doskonale każdy zakamarek swojego mieszkania, więc w ciągu pięciu minut wszystkie pokoje i szafy były sprawdzone. Asada Khalila, na szczęście dla niego, nie było w środku. Szukałem również znaków zostawionych w domu przez potencjalnych gości, ale nie znalazłem nic niepokojącego, choć nie miałem pewności co do szafy i toaletki Kate, które zawsze wyglądają, jak po włamaniu. Następnie udałem się do barku, skąd wyjąłem butelką i nalałem sobie mały obiad. Usiadłem przy biurku w salonie i zadzwoniłem do Centrum Medycznego w Catskill. Przedstawiłem się jako John Corey i zapytałem o żonę, Kate Mayfield Corey. Pielęgniarka z OIOM-u poinformowała mnie, że na sali nie ma nikogo o takim nazwisku, co było prawidłową odpowiedzią. - Mówi „Szalony John” - powiedziałem po tych słowach. Zapadła cisza. - Ach ... tak - odparła po chwili. Zapewniła mnie, że Kate ma się dobrze i odpoczywa. - Czy nadal jest podłączona do respiratora - zapytałem.

343/662

-Tak. - Kiedy odłączą maszynę? - Myślę, że jutro rano - odparła pielęgniarka. - Świetnie. Proszę jej przekazać, że „Szalony John” ją kocha i że przyjedzie po nią w dniu wypisu. - Przekażę - powiedziała pielęgniarka. Odłożyłem słuchawkę i otworzyłem kopertę, którą wręczył mi detektyw Nastasi. W środku znajdowało się pismo z ATTF z informacjami na temat mojego statusu jako osoby chronionej, a poza tym kilka nazwisk, numerów telefonów, adresów e-mailowych do osób z Oddziału do Zadań Specjalnych, które powinienem powiadomić o celu mojej podróży przed każdym planowanym wyjściem z domu. Poza osobą lub osobami siedzącymi w hallu, na zewnątrz miałem być pod stałą obserwacją, a w związku z tym o każdym wyjściu miałem więc informować przynajmniej godzinę wcześniej, żeby można było ściągnąć na miejsce jednostkę. Miałem nosić przy sobie nadajnik, podsłuch i kamizelkę, a także być w stałym kontakcie zarówno telefonicznym, jak i radiowym z jednostka obserwującą mnie w terenie. Napisano, że ktoś odwiedzi mnie albo zadzwoni, by omówić szczegóły. Jeśli chodzi o mobilne jednostki z Oddziału do Zadań Specjalnych, to byli to ludzie z ogromnym doświadczeniem w inwigilacji i kontrinwigilacji - jednostka obserwacyjna obserwuje i/lub śledzi podejrzanego, a zespół zajmujący się kontrinwigilacją obserwuje albo śledzi zespół obserwacyjny w celu upewnienia się, że nikt go nie obserwuje ani nie śledzi - czasami jednak do jednego zadania przydziela się zbyt wielu ludzi. Wyobraziłem sobie, jak za moimi plecami ulicą podąża tuzin detektywów i agentów FBI i pół tuzina nieoznakowanych samochodów czających się tuż przy krawężniku.

344/662

Podsumowując, nawet gdyby Khalil był Omarem Abdel-Rahmanem niewidomym szejkiem - na pewno zauważyłby, że nie jestem sam. Jeśli chodziłoby tylko o ochronę, to mogłoby się udać. Ale jeśli miałem występować w roli przynęty tkwiącej w pułapce, w takiej sytuacji „Lew” nie zechce mnie zjeść. Podejrzewałem, że Walsh i jego przełożony nie do końca sami wiedzieli, jaką operację prowadzą. Policja i FBI często organizują zasadzki, wystawiając wabik albo tajniaków, przygotowując narkotykowe naloty i podobne akcje, ale oficjalnie nigdy nie wystawia się faceta jako żywy cel dla znanego zabójcy. To jest niebezpieczne rozwiązanie zarówno dla tego faceta, jak i dla cywilów, którzy mogą stanąć na linii ognia. Jak zawsze są pewne zasady - ale jest też rzeczywistość i konieczność dostosowania się do sytuacji. Wiedziałem, że Tom Walsh, Vince Paresi i George Foster również mieli ochronę, zastanawiałem się jednak, czy była to ochrona jawna - funkcjonariusze w mundurach, oznaczone samochody, tak jak to jest w wypadku burmistrza - czy zamaskowana, jakiej i ja doświadczałem. To pewnie zależało od tego, czy ci trzej panowie chcieli stać się przynętą, czy po prostu przeżyć. Podczas gdy rozkoszowałem się wizją Toma Walsha wożonego do pracy w opancerzonej furgonetce, zadzwonił telefon, wyświetliło się nazwisko Vince’a Paresiego. Pokusa, żeby nie odbierać telefonu od szefa jest ogromna, ale póki etap jest wczesny, chciałem pokazać swoją gotowość do pełnej współpracy i zdyscyplinowanie - później będzie znacznie gorzej - więc odebrałem. Corey, słucham. - Miałeś się ze mną zobaczyć przed wyjściem z biura - powiedział, omijając uprzejmości.

345/662

- Przepraszam. Jestem w takim stresie... - Miałeś też iść do działu technicznego. - Dzisiaj? - Wyślemy ci wszystko, co trzeba. - Świetnie. Jestem w domu. Poznałeś już faceta z oddziału specjalnego, który siedzi w hallu twojego budynku? - Detektyw A.J. Nastasi, Pizza u Maria. Dostawy do domu. Szybko tu dotarł - zauważyłem. - Zanim jeszcze zgodziłem się, żeby wyjść wcześniej z pracy. - John, on siedział tam, żeby dopilnować, by nikt przed tobą nie wszedł do twojego mieszkania. - Rozsądnie. Wy wszyscy też już macie ochronę? - zapytałem. - Nie wydaje mi się, żebyśmy stanowili cel Khalila - poinformował mnie. - Ale tak, owszem, zastosowaliśmy niezbędne środki ostrożności. - Kapitanie, powinieneś wysłać żonę za miasto na jakiś czas - poradziłem. Nie odpowiedział, pomyślałem więc, że może powinienem sprecyzować, o którą żonę chodzi. W końcu wszystkich nie wyśle. Za drogo. - Przeczytałeś pismo w sprawie swojej ochrony? - zapytał

346/662

- Dwukrotnie. - Jakieś pytania? -Nie. - Świetnie. Tom powiedział, że rozumiesz, że gramy w jednej drużynie - rzekł. -Zgadza się. - Jestem twoim bezpośrednim przełożonym. Jestem za ciebie odpowiedzialny - przypomniał. - Nie wywiń mi numeru. Jestem celem terrorysty psychopaty, a jedyne, o co martwi się mój szef, to jego kariera. - Jesteśmy zespołem - odparłem. - Świetnie. - Nastąpiła krótka chwila milczenia. - John, być może poprosimy cię, żebyś odwiedził kilka miejsc - powiedział po chwili. - Tak? Na przykład Paryż? - Kilka miejsc, do których możesz dojść pieszo albo pojechać autobusem, metrem, albo taksówką. - Ach, tak. Rozumiem. Chodzi o miejsca, do których pójdzie za mną Khalil i gdzie będzie na niego czekać jednostka specjalna SWAT. -Mniej więcej.

347/662

-To nie wygląda, żebyście mnie chronili przez zagrożeniem. - Zgłosiłeś się na ochotnika - przypomniał. - Gdzie ja miałem głowę? - To oczywiście twój wybór. - Słuchaj, nie mam nic przeciwko, żeby być przynętą w pułapce, ale jeśli zbyt wielu ludzi będzie mnie pilnowało, wystraszymy „Lwa”. - Wolę, żeby tak się stało, niż żeby „Lew” cię zabił. - Jesteś pewien? Zignorował pytanie. - Są duże szanse na to, że jednostka obserwacyjna zauważy Khalila wcześniej, niż on nas. - Jak już obaj wiemy z doświadczenia, może też być zupełnie odwrotnie - powiedziałem po namyśle. - Ale powinieneś przemyśleć jeszcze jeden temat. Khalil nie działa samotnie. Ma tutaj siatkę kontaktów, ludzi, którzy przygotowali jego misję. Dlatego nie wydaje mi się, żeby to Asad Khalil we własnej osobie miał czekać oparty o latarnię, aż wyjdę z mieszkania. To będą ludzie, których twarzy nie znamy i którzy będą w stałym kontakcie ze sobą i z Khalilem. A gdy nadarzy się okazja, Asad Khalil stawi się osobiście na randce z Johnem Coreyem. Paresi milczał przez kilka sekund. - Naprawdę sądzisz, że ma tu takie zaplecze - zapytał.

348/662

- Owszem. I sądzę, że bez względu na to, kim są ci ludzie, nie są żółtodziobami i znają teren. Zastanów się nad tym, co Khalil zrobił do tej pory - zauważyłem. - Nie wygląda na to, żeby działał w pojedynkę. - Wiem..., ale my zawsze jesteśmy lepsi i sprytniejsi od nich. Prawie zawsze. - Oczywiście ludzie z sekcji kontrinwigilacyjnej będą mieli baczenie na każdego, kto siedzi nam albo tobie na ogonie - kontynuował. Gdy zajmujesz się śledzeniem ludzi, obserwowaniem, czy nikt nie tropi ciebie, zastawianiem zasadzek i tak dalej - nigdy nie wiadomo, jak to wszystko się potoczy. Wolałem więc nie kłócić się z Paresim o szczegóły. - Podtrzymuję ofertę, mogę być mięsem dla „Lwa” - powiedziałem. - Świetnie. Przeszedł do przyjemniejszego tematu. - Śmigłowiec policyjny, który ma przetransportować Kate, odlatuje z lotniska dla helikopterów, przy 34. ulicy jutro, punktualnie o siódmej rano. Kate trafi do szpitala Bellevue. O szóstej trzydzieści przed twoim budynkiem będzie czekał samochód - dodał. - Dzięki. - Jeśli tylko przypomnisz sobie albo otrzymasz jakieś informacje czy będziesz miał jakieś przemyślenia albo pytania, od razu do mnie dzwoń - poradził.

349/662

- Tak zrobię. -1 uważaj na siebie. -Ty też. Rozłączyliśmy się i uzupełniłem szklankę. Z blatu kuchennego wziąłem opłacony z góry telefon na kartę. Taka komórka jest niezbędna, jeśli jest się handlarzem narkotyków, zdradzającym małżonkiem, terrorystą albo zwykłym uczciwym gościem, takim jak ja, który posiada rządowy telefon i nie chce, by podatnicy płacili za jego prywatne rozmowy. Wziąłem napełnioną szklaneczkę i usiadłem w moim fotelu z serii leniwiec. To jest prawdziwe życie - skórzane obicie, możliwość ustawienia odpowiedniej pozycji do czytania, oglądania telewizji, spania albo gdy żona potrzebuje pomocy w kuchni - udawania trupa. Wybrałem lekko odchyloną pozycję do picia whisky i zadzwoniłem z mojego telefonu na kartę. - Keams - Usługi Śledcze - usłyszałem kobiecy głos. - W czym mogę pomóc? - Mówi John Corey - odparłem. - Chciałbym rozmawiać z panem Keamsem. - Nie ma go w biurze. Czy mogę mu coś przekazać? - Tak, jestem przydupasem pana Kearnsa. Muszę z nim pogadać. -Eee... kim ...?

350/662

- Przyjacielem pana Kearnsa. - Wydawało mi się..., że pan... - zmieszała się. - Proszę poczekać. Nagrany głos podziękował mi za telefon i poprosił, bym się nie rozłączał. Następnie usłyszałem reklamę: Kearns - Usługi Śledcze to firma, w której zatrudniamy świetnie wyszkolonych i profesjonalnych mężczyzn i kobiety z wieloletnim doświadczeniem w pracy w organach ścigania. Oferujemy kompleksowe usługi związane ze zdobywaniem informacji zarówno prywatnych, jak i zawodowych, na temat państwa potencjalnych pracowników. By uzyskać poradę, prosimy się nie rozłączać. Następnie usłyszałem porywający motyw muzyczny z „Bonanzy”, dzięki czemu upewniłem się, że dodzwoniłem się do odpowiednich ludzi. W każdym razie mój stary, dobry kumpel, były detektyw pierwszego stopnia z nowojorskiej policji Dick Kearns przez chwilę pracował w Antyterrorystycznej Grupie Zadaniowej, gdzie między innymi nauczył się wiele o metodach pracy federalnych. Po pewnym czasie odszedł z ATTF i założył własną agencję, w której prześwietlał ludzi starających się o posadę w instytucjach rządowych. Kiedyś ten obowiązek ciążył na FBI, ale obecnie, jak już wspominałem, panuje moda na zlecanie pracy - FBI ma na głowie ważniejsze rzeczy niż weryfikowanie danych jakiegoś gościa o nazwisku Ramzi Rashid, który chce pracować jako strażnik na lotnisku. Ale mnie przede wszystkim interesował fakt, że Dick Kearns stworzył ogromną bazę danych i ma wiele kontaktów w różnych agencjach rządowych, w tym w FBI, z którym ściśle współpracuje. Pan Kearns podniósł słuchawkę. - Od jak dawna to już trwa?

351/662

- Od czasu, gdy byłeś na nocnej zmianie. - Chyba nie wypiliście mi całej gorzały? - Czy zrobiłbym coś takiego przyjacielowi? Zakończyliśmy wymianę wstępnych zdań. - Co słychać u Kate? - W porządku - odparłem, nie chcąc rozwijać tego tematu. - A jak się miewa Mo? - Jeszcze ze mną wytrzymuje. Jak sobie radzisz u federalnych? zapytał. - Rozwijam się i wiele się uczę, mam dużo wyzwań, którym stawiam czoło, pewnie i z entuzjazmem, jednocześnie nabieram dobrych nawyków zawodowych i rozwijam umiejętność pracy z ludźmi - odparłem. - Dziwię się, że nie wylali cię jeszcze na zbity pysk. - Ja też. Hej, Dick, chcę cię prosić o przysługę. - Halo? John? Coś przerywa. Dzisiaj każdemu się wydaje, że jest pieprzonym komikiem. - To jest bardzo ważne i ściśle tajne - powiedziałem. - Dobrze, chcesz się spotkać? - Nie wolno mi.

352/662

- Dowiedziała się o nas? - Prawdę mówiąc, siedzę w domu i mam ochronę z Oddziału do Zadań Specjalnych. - Jezu. Coś ty do diabła narobił? - Nic nie zrobiłem, Dick. Nie ma u ciebie podsłuchu? - zapytałem. -W telefonie i w biurze? - Yyy... nie ma. Wiedziałbym o tym, bo to ja je zakładam. A u ciebie? - zapytał. - Rozmawiam z telefonu na kartę i jestem pewien, że mieszkanie jest czyste. - Dobra. Ale dlaczego mielibyśmy się tym przejmować? - Cieszę się, że pytasz. Sprawa wygląda tak. Szukam faceta o imieniu Borys. Rosjanin, były agent KGB, około pięćdziesiątki, ostatnio widziany... - Czekaj. Jaki Borys? - Nie wiem. Ciebie pytam. - Czy aby nie pracujesz dla FBI? Oni chyba mogliby ci pomóc. -To jest zlecenie. - Oficjalne? Zapłacisz mi za nie? -Nie.

353/662

- Jezu. Daj spokój John. To ryzykowna sprawa. - Powiedzmy, że to sprawa osobista. Jak dochodzenie w sprawie zdrady małżeńskiej. Albo sprawdzenie czyjejś zdolności kredytowej. - Gdy poprzednio dwukrotnie robiłem to dla ciebie, bałem się, że ktoś mnie przyłapie i stracę licencję. - Masz licencję? -1 kontrakt rządowy. - Trzy lata temu mieszkał w Waszyngtonie. Robisz notatki? - Dupek z ciebie. - Po odejściu z KGB pracował dla libijskiego wywiadu. - Dla kogo? - Potem zdezerterował - właściwie to uciekł z Libii z pomocą CIA i zaszył się w Waszyngtonie, gdzie trzy lata temu się z nim spotkałem... - Naprawdę nie chcę mieć nic wspólnego ze sprawami, którymi zajmuje się CIA. - Nie proszę cię o to. Według mnie, gdy CIA skończyło już przesłuchiwać Borysa, zaproponowali mu udział w programie dla przesiedleńców z byłego Związku Sowieckiego, w którym takich ludzi jak Borys otacza się opieką i jednocześnie ma się ich na oku. Ale CIA nie prowadzi tego programu w Stanach, więc ci przesiedleni Sowieci zwykle są oddawani pod obserwację FBI. Nadążasz? -Tak

354/662

- Zatem Borys musi być zarejestrowany w jednym z terenowych biur FBI. - Rozumiem. W październiku sprawdzałem już dla ciebie jakiegoś Rosjanina - przypomniał. - Nazywał się Michaił czy jakoś tak. Mieszkał w Bostonie i ja... - Pamiętam. Dostałeś czek ode mnie? - Musiałem dzwonić do biura FBI w Bostonie, żeby zdobyć o nim informacje i zaczęli mnie pytać, do czego są mi potrzebne. - Żebyś mógł wykonywać swoją pracę, Dick. Ale w końcu powiedzieli to, co chciałeś wiedzieć. - Tak..., ale musiałem się naszarpać. - Dick, gdyby to nie było naprawdę ważne... - Dobra. Zatem nie znasz nazwiska i jedyne, co wiesz na temat tego faceta, to ostatnie miejsce jego pobytu. - Zgadza się. Były agent KGB. Borys. Jak wielu mogło ich być? - John, muszę mieć więcej informacji... - Pali marlboro i pije wódkę stolicznaja. - Trzeba było tak od razu. Sprawdzę w bazie danych. - Słuchaj, sądzę, że Borys może być w dwóch miejscach. Na terenie obszaru metropolitalnego Waszyngtonu albo Nowego Jorku. To tam zwykle kończy połowa Rosjan. Zadzwoń do swoich ludzi z FBI, z biur w obu tych miejscach i powiedz im..., co tam chcesz.

355/662

- Jasne. Co tam chcę. Co mam im do diabła powiedzieć? - Improwizuj. Powiedz, że potrzebujesz tych danych w związku z tajną operacją. Ludzie z rządu właśnie za to ci płacą, Dick. - Zwykle podają mi nazwisko poszukiwanej osoby, John. I wiele innych dodatkowych informacji, na przykład adres mieszkania, adres pracy i wszystkie dane, które kandydat zamieścił w podaniu o pracę. Zajmuję się prześwietlaniem konkretnych osób, a nie ich odnajdywaniem. - Co się stało ze starym Dickiem Keamsem, dla którego nie było rzeczy niemożliwych? - Daruj sobie. Dobra..., mogę zrobić jedną rzecz,... mogę podać ludziom z FBI nazwisko Rosjanina, którego obecnie sprawdzam, i mogę powiedzieć, że ten facet kontaktuje się z innym facetem, którego w związku z tym też muszę sprawdzić, Rosjaninem Borysem, o nieznanym nazwisku, około pięćdziesiątki, byłym agentem KGB pracującym dla libijskiego wywiadu, który zdezerterował do Stanów i ostatnio, trzy lata temu był widziany w Waszyngtonie. -1 pali marlboro. Genialne. - Tak..., jeśli agent FBI, z którym będę rozmawiał, nie zapyta mnie, skąd wiem tak wiele na temat tego Borysa i jeśli sami się nim nie zainteresują, to może akurat znajdą jakiegoś Borysa, który będzie pasował do opisu. - Widzisz? Proste. - Marne szanse. Ale może się udać. Gdzie mam szukać najpierw? zapytał. - W Waszyngtonie czy w Nowym Jorku?

356/662

- W Nowym Jorku - odpowiedziałem z nadzieją w głosie. - To nawet lepiej. Tutaj w budynku Federal Plaża 26 mam więcej kontaktów niż w stolicy. - Czy twoja oferta pracy jest nadal aktualna? - przypomniałem sobie, że miałem go o to zapytać. -Nie. - A dlaczego? Ja mam w Federal Plaża 26 mnóstwo kontaktów. - Nic na to nie wskazuje. Dick nie zapytał, o co chodziło, bo po prostu nie chciał wiedzieć. Był jednak przekonany, że po raz kolejny działam na własną rękę oraz że ochrona pilnowała mnie w mieszkaniu, nie wspominając o tym, że pytałem o pracę. - Z Kate nie jest dobrze - powiedziałem, żeby wyjaśnić swoje zachowanie i zmotywować Dicka. - Zaatakował ją islamski terrorysta. - Col Jasna... - Teraz ma się już lepiej. Wbił jej nóż w szyję. Przez kilka dni zostanie na obserwacji w szpitalu, potem wróci do domu, gdzie czeka na nią ochrona. - Dzięki Bogu. Napastnik jest ciągle na wolności? - zapytał. -Tak. -1 teraz chce odnaleźć ciebie?

357/662

- To ja chcę odnaleźć jego. - Rozumiem. A ten facet, Borys, który pracował dla libijskiego wywiadu...? - Jest powiązany z tą sprawą. - Dobra. Jeśli Borys przebywa w Stanach Zjednoczonych, to go dla ciebie odnajdę. - Nie wątpię w to. Może okazać się, że niedawno zmarł. - Dobra. Martwy lub żywy. Jak mam się z tobą skontaktować? zapytał. Podałem mu numer mojego telefonu na kartę. - Potrzebuję tych informacji w ciągu doby - powiedziałem. - A nawet szybciej. - Rozłącz się, to będę mógł zacząć działać od razu. - Pozdrowienia dla Mo. - Modlę się za Kate. Aza mnie, Dick? - Dzięki. - Rozłączyłem się i dokończyłem drinka. Dick Keams ma mniej więcej pięćdziesiąt procent szans na odnalezienie Borysa. Może mniej. Szanse na to, że Borys jeszcze żyje były znacznie mniejsze. Jeśli jednak Dick odnajdzie go żywego, wtedy będę mógł porozmawiać z Borysem na temat naszego wspólnego problemu.

358/662

Zaczynałem być lekko wstawiony, a ponieważ niewiele spałem, rozsiad-łem się wygodnie w fotelu, zamknąłem oczy i ziewnąłem. Jakby za mgłą zobaczyłem scenę, w której trzymałem Khalila, a Borys odłupywał fragmenty jego czaszki szpikulcem do lodu..., potem Borys trzymał Khalila, a ja demonstrowałem chirurgiczne cięcie na jego żyle szyjnej... krew spływała mi po rękach...

32 O świcie w kanionach Manhattanu jest ciemniej niż w innych częściach miasta, widziałem jednak, że będzie to kolejny piękny, majowy dzień dobra pogoda na latanie samolotem. W hallu budynku, w którym mieszkałem, siedział kolejny facet z Odzia-łu do Zadań Specjalnych, detektyw Lou Ramos, który postanowił być dostawcą pieczywa - dobry wybór o szóstej trzydzieści rano, a co ważniejsze, miał ze sobą dużą torbę z prawdziwymi bułeczkami i czarną kawę specjalnie dla mnie. Miałem czekać w hallu na samochód, więc pogawędziłem sobie z detektywem Ramosem, który z jakiegoś powodu był mną zachwycony. Bóg jeden wie, co na mój temat naopowiadali mu w biurze. Ramosie, będziesz ochraniał legendarnego detektywa Johna Coreya z wydziału zabójstw nowojorskiej policji, obecnie na rencie, trzykrotnie postrzelonego człowieka, który wykonuje wspaniałą i bardzo niebezpieczną pracę na polu zwalczania terroryzmu. - Jeśli cokolwiek ci się stanie na mojej zmianie, wylatuję - zwierzył się detektyw Ramos. -A jak ja bym się wtedy czuł? Byłbym martwy. Podobało mi się to, że traktował mnie jak ważną personę, choć nie byłem zachwycony sytuacją, która się do tego przyczyniła. Popijając kawę, rozmyślałem o poprzednim dniu. Rozpakowałem nasze walizki, przy okazji własnoręcznie przeszukując je pod kątem różnych elektronicznych urządzeń, nie znalazłem jednak nic

360/662

podejrzanego. Może powinienem przestać myśleć, że Asad Khalil jest sprytny - albo że moi koledzy to podstępni oszuści. Paranoja jest przyjemna, ale zabiera mnóstwo czasu. Z drugiej strony czuję się najszczęśliwszy, gdy włącza się mój paranoiczny tryb. W końcu myśl, że moi wrogowie i moi przyjaciele próbują mnie dorwać, jest wyjątkowo ekscytująca. Wczoraj po południu dostarczono również paczkę z działu technicznego, chcąc więc zademonstrować chęć współpracy oraz umiejętność dostosowania się do wytycznych, miałem na sobie podsłuch i nadajnik GPS. Założyłem także kamizelkę kuloodporną zamocowaną pod koszulą, odpowiednio dopasowaną, aby wyglądała dobrze na podkoszulku kuloodpornym. Na wierzchu miałem sportową marynarkę, również specjalnie dopasowaną, by swobodnie mieściła się pod nią kamizelka i glock, który spoczywał w kaburze przypiętej do paska. Nie jestem próżny, ale to ważne, by dobrze wyglądać, gdy masz na sobie opancerzenie i broń, gdyby przypadkowo twoje zdjęcie pojawiło się w gazetach. Resztę popołudnia spędziłem, czytając akta Khalila. Większość informacji pamiętałem, ale patrząc na nasze notatki - moje, Kate, George’a Fo-stera i Gabe’a - oraz nasze pisma dotyczące poszukiwań nieuchwytnego libijskiego dupka prowadzonych na całym świecie, uświadomiłem sobie, jak ciężką pracę wykonaliśmy przez ostatnie trzy lata i jak umiejętnie ten sukinsyn gdzieś się zaszył. W trakcie mojej trzyletniej pracy w ATTF nie spotkałem się z czymś podobnym. Informacje na temat podejrzanego zdobywamy podczas obserwacji albo dostajemy cynk od informatora, który liczy na nagrodę, albo zdobywamy je podczas przesłuchań więźniów, albo w trakcie prowadzenia inwigilacji elektronicznej, a konkretnie podsłuchiwania rozmów między organizacjami terrorystycznymi, a czasami informacje płyną z innych państw,

361/662

w których ukrywają się terroryści. Ale przez trzy lata nie mieliśmy żadnej wskazówki ani tropu, można było podejrzewać, że Asad Khalil spadł z planety albo w ogóle nigdy nie istniał. Nie wiem, gdzie przez ostatnie trzy lata ukrywał się Khalil, ani co w tym czasie robił, wiedziałem jednak, gdzie był teraz i co niedawno zrobił i co sądził, że zrobi. Dlatego tym razem będę miał ostatnią szansę, żeby go zabić. Około szóstej zadzwoniłem do szpitala, żeby zapytać o stan zdrowia Kate - odpoczywała - potem spędziłem trochę czasu przed komputerem, sprawdzając prywatne e-maile i wysyłając kilka wiadomości do znajomych i rodziny z informacją o drobnym wypadku Kate i o tym, że wyjeżdżamy na kilka tygodni, więc nie będzie mogła odbierać poczty. Na sekretarce w telefonie stacjonarnym nie było wielu wiadomości - dzisiaj wszyscy dzwonią na komórki, oczywiście poza tymi, których chciałbyś usłyszeć. Asad? Zadzwoń do Johna. Następnie zacząłem pisać raport ze zdarzenia w hrabstwie Sullivan. Agentka specjalna Mayfield i ja bardzo lubimy spadochroniarstwo, należymy do aeroklubu, którego przewodniczącym jest popapraniec o nazwisku Craig Hauser, który chce przelecieć wspomnianą agentką... Lepiej zacznę od początku. W maju w górach Adirondack bywa naprawdę pieknie, białe gołębie szybują na tle lazurowego nieba...

362/662

W każdym razie nie napisałem zbyt wiele, obejrzałem więc lokalne wiadomości, w których wspomniano o włamaniu na osiedlu Douglaston w dzielnicy Queens i o tragicznym zabójstwie trzyosobowej rodziny Amerykanów o arabskich korzeniach. Dziennikarz wspomniał, że zabity mężczyzna był funkcjonariuszem policji, nie powiedziano jednak ani słowa na temat jego pracy w An-tyterrorystycznej Grupie Zadaniowej, słowo zaczynające się na „T” mogłoby zaniepokoić widzów. - Władze dopuszczają możliwość, że zbrodni dokonano z nienawiści powiedział prezenter telewizyjny. Tak było. Ale niezupełnie w ogólnie przyjętym znaczeniu tego określenia. Ale trzeba przyznać, że interpretacja była niezła. W wiadomościach nie było ani słowa na temat wypadku Kate za miastem, zresztą nigdy nie będzie. Nie wspomniano też o taksówkarzu zabitym na Murray Street ani o zastrzeleniu pulchnego Charlesa Taylora, który zginął w swojej limuzynie na stacji kolejowej na osiedlu w Douglaston. Federalni trzymali rękę na pulsie. Poszedłem do łóżka sam, czego nie lubiłem, i pierwszy raz od dłuższego czasu spałem z pistoletem. A teraz stałem w hallu mojego apartamentowca, jadłem bułeczki z masłem i popijałem kawę, czekając na samochód, który zawiezie mnie na lotnisko dla helikopterów. Nie mogłem się doczekać spotkania z Kate, nie byłem jednak zachwycony faktem, że przetransportują ją do innego szpitala, a nie do domu. Podjechał oznaczony policyjny suv i razem z detektywem Ramosem wyszliśmy przed budynek.

363/662

Za kierownicą siedział umundurowany funkcjonariusz, który przedstawił się jako Ken Jackson, podczas gdy drugi policjant Ed Regan otworzył przede mną tylne drzwi. Wsiadłem do pojazdu, funkcjonariusz Regan usiadł na miejscu pasażera i ruszyliśmy. Dotarliśmy do lotniska dla helikopterów przy 34. Wschodniej w cieśninie East River w ciągu piętnastu minut, podziękowałem Edowi i Kenowi i już miałem wysiąść z samochodu, gdy Ken poinformował mnie, że nie wolno mi tego zrobić. Byłem osobą chronioną, a ponieważ sam dawno temu brałem udział w takich operacjach, przypomniałem sobie kilku dupków - głównie polityków - którzy utrudniali mi życie i wykonywanie obowiązków, byłem więc czuły na tym punkcie, pozostałem zatem w pojeź-dzie, a funkcjonariusz Regan wysiadł i stanął obok samochodu. Policja myślała o snajperze, ale Asad Khalil myślał o tym, żeby odciąć mi głowę. Niebiesko-biały, policyjny śmigłowiec czekał już na miejscu, poznałem maszynę, był to Bell 412, wykorzystywany głównie do działań ratowniczych, wyposażony jak karetka. Szpital Bellevue, do którego mieliśmy przewieźć Kate, znajdował się kilka ulic na południe od lotniska. Do tego szpitala przyjmowano „delikatne przypadki” - chorych i rannych więźniów, świadków albo ofiary, takie jak Kate, którym nadal groziło niebezpieczeństwo. Jackson dostał informację przez radio i funkcjonariusz Regan otworzył przede mną drzwi i odprowadził mnie do śmigłowca. Podziękowałem Edo-wi, wspiąłem się do kabiny i rozejrzałem się dookoła.

364/662

Jak już wspomniałem, był to w pełni wyposażony śmigłowiec medyczny, znajdowały się w nim urządzenia ratownicze, sprzęt medyczny, w tym przymocowany wózek z noszami do transportu rannych, który wyglądał na wygodny, ale na pewno nie aż tak, jak mój leniwiec. Włączono silnik i w kabinie zapanował hałas. Poza pierwszym i drugim pilotem, obaj z NYPD, w kabinie siedział również uzbrojony facet z jednostki SWAT, trzymający pistolet maszynowy MP-5. Czyżbyśmy planowali atak z powietrza? Facet ze SWAT-u machnął do mnie na powitanie, po czym zamknął drzwi, dzięki czemu hałas przycichł. Zauważyłem również, że na pokładzie znajdowała się kobieta ubrana w granatową kurtkę przeciwwietrzną i białe spodnie. Wyciągnęła rękę w moją stronę. - Heather - powiedziała głośno, przekrzykując warkot silnika. Zespół Ratunkowy. Uścisnęliśmy sobie dłonie. - John. Strzelec pokładowy. Uśmiechnęła się. To była sympatyczna pani po pięćdziesiątce - no może trochę młodsza, mogła mieć mniej więcej dwadzieścia pięć lat. Miała długie, płomiennorude włosy, zapierające dech w piersiach niebieskie oczy i twarz nordyckiej bogini. - Lecimy po twoją żonę? - zapytała.

365/662

- Po kogo? - Twoją toną. -A..., tak. Jestem żonaty. Usiadłem naprzeciwko niej, helikopter zaczął się wznosić, a następnie kołysać nad rzeką. Kierowaliśmy się na północ, wzdłuż rzeki. - Lubisz śmigłowce? - zapytała Heather. -Uwielbiam. A ty? - Nie jestem do nich przekonana. - Umiesz pływać? Znowu się uśmiechnęła. Heather trzymała w dłoniach gazetę „The Post”, chowając za jej stronami swą białą, niczym alabaster, twarz i czytając wielkimi, błękitnymi oczami. Odwróciłem się w stronę okna znajdującego się po mojej lewej stronie i patrzyłem na wznoszące się wysoko drapacze chmur na Manhattanie, które mijaliśmy. Lecieliśmy wzdłuż rzeki East River, aż do miejsca, w którym krzyżuje się ona z rzeką Hudson, następnie przez chwilę kierowaliśmy się na północ, po czym skręciliśmy na zachód w stronę hrabstwa Sullivan. Heather odłożyła gazetę.

366/662

- Kto rozszarpał tętnicę twojej żonie? - zapytała. - Pewien psychopata - odparłem. - Myślisz, że nadal jej szuka? - zapytała, patrząc na faceta ze SWATu. -Wolimy nie ryzykować. - Twoja żona ma szczęście, że jeszcze żyje - zauważyła. - Taka ranna zwykle bywa śmiertelna. - Wiem o tym. - Jest otoczona wyjątkową opieką - zauważyła. - Bo to wyjątkowa kobieta - oczywiście odparłem. Ale niestety mnie nie rozumie, Heather. Nieprawda, rozumie. - Masz na sobie kamizelkę - zauważyła. A ona wyglądała tak, jakby przemycała pod bluzką balony. - Owszem - odparłem. No i po co wydawałem tysiąc dolców na szyte na miarę koszulę i marynarkę sportową? - Mam też broń - poinformowałem ją, zgodnie z protokołem. Jestem detektywem NYPD w stanie spoczynku - dodałem. Jesteś za młody, żeby być na emeryturze.

367/662

-Jestem na rencie. - Zaburzenia umysłowe? - Wszyscy o to pytają - odparłem, uśmiechając się. Zaśmiała się. Przypomniałem sobie, że w powrotnej drodze będzie z nami moja żona, więc stonowałem. - Dasz mi parę stron? -Jasne. Po mniej więcej trzydziestu minutach lotu zmienił się dźwięk dochodzący z silnika, samolot zaczął obniżać lot. Daleko przed nami widziałem pas startowy lotniska w hrabstwie Sullivan, gdzie nie tak dawno temu cały ten bałagan się zaczął. Po minucie ujrzałem budynek Centrum Medycznego w Catskill, z boku znajdowało się lądowisko dla helikopterów. Po chwili byliśmy już na ziemi. Silnik zgasł, śmigła przestały się obracać i drzwi się otworzyły. - Zostań, proszę na miejscu - powiedziała Heather bardzo profesjonalnym i może trochę zimnym tonem. Wysiadła ze śmigłowca i ruszyła szybkim krokiem w stronę szpitala. Facet z jednostki SWAT również wysiadł i zajął pozycję między helikopterem a szpitalem. Zauważyłem również dwóch umundurowanych i uzbrojonych funkcjonariuszy policji stanowej, stojących w

368/662

pobliżu wejścia do budynku. Być może to przesada, ale ktoś podjął bardzo rozsądną decyzję. Przez otwarte drzwi patrzyłem, jak Kate wyjeżdża na wózku ze szpitala i kieruje się w stronę śmigłowca. Miała na sobie zielony fartuch lekarski i biały szlafrok, ale nie zauważyłem ani kroplówek ani respiratora, co mnie ucieszyło. Zauważyłem, że na jej kolanach leży pluszowy lew. Zobaczyła mnie, uśmiechnęła się i pomachała mi ręką. Odwzajemniłem gest. Czterej sanitariusze wnieśli ją na pokład razem z wózkiem, a ja stanąłem z boku. Podszedłem do niej, gdy tylko przymocowano ją do noszy na wózku do transportu rannych. - Cześć, ślicznotko. Pocałowaliśmy się. - Cieszę się, że cię widzę. Jej głos był nieco chrypiący, ale nie powiedziałem nic na ten temat. - Cieszę się, że ciebie widzę - powiedziałem. Pięknie wyglądasz. I to była prawda. Jej warga i policzek były ciągle trochę nabrzmiałe w miejscu, gdzie uderzył ją Khalil, ale jej cera miała zdrowy kolor. Na twarzy widoczny był lekki makijaż, który maskował siniaki. Na szyi znajdował się tylko niewielki opatrunek, dookoła niego widziałem sine ślady. Jeden z sanitariuszy wręczył mi torbę, w której były jej kask i buty. Podpisałem odpowiedni dokument, a także wypis, formularze

369/662

ubezpieczeniowe, rezygnację z wszelkich roszczeń i jakiś dokument, który wyglądał jak suplement do mojego testamentu, według którego wszystkie moje dobra przechodzą w posiadanie szpitala. Pilot włączył silnik i w ciągu minuty byliśmy już w powietrzu.Stałem obok Kate, trzymając ją za rękę. Teraz zauważyłem, że miała zapadnięte policzki. - Nie jestem pewna, czy to było w dobrym tonie - pogłaskała lwa. - Ja też nie - przyznałem - ale liczą się intencje. - Czy potrzebny nam facet ze SWAT-u - zapytała kontynuując temat lwa. - On jest z Oddziału do Zadań Specjalnych - odparłem. Heather podeszła do Kate. - Cześć. Mam na imię Heather. Jestem z Zespołu Ratunkowego. Jak się czujesz? -Dobrze. Następnie Heather zadała Kate kilka pytań dotyczących zdrowia, zmierzyła jej temperaturę i ciśnienie. -Wszystko w porządku. Słodki lew - dodała. - Dostałam go od męża - odparła Kate, uśmiechając się do mnie. Bałem się że Heather zapyta: „Ach, to John jest twoim mężem?” Ona

370/662

jednak odeszła i zajęła swoje miejsce. - Jest bardzo ładna - zauważyła Kate. -Kto? - Ta pielęgniarka. - Heidi? - Heather. - Serio? Potem pogadaliśmy chwilę, ale nie o pracy. Głos Kate był słaby, więc naciskałem, żeby nie mówiła zbyt wiele i pomogłem jej napić się wody z butelki. - Dziś rano mogłam już przełknąć trochę galaretki - powiedziała. O co chodzi z tą galaretka? Dlaczego w szpitalach serwują ją pacjentom? Gdy ja leżałem na sali po tym, jak w moim ciele utkwiły trzy kule, ciągle przynosili mi galaretkę. Dlaczego, do jasnej cholery, miałbym chcieć ją jeść? - A ty jadłeś na śniadanie bułeczkę z makiem - powiedziała Kate. Przejechałem językiem po zębach. Czy uśmiechałem się do Heather z makiem między zębami? - Ktoś z kwatery głównej, facet o nazwisku Paterson, wpadł do mnie wczoraj wieczorem, żeby zobaczyć, jak się czuję - poinformowała mnie Kate.

371/662

Odwiedziny osoby z Waszyngtonu u agenta, który poniósł rany na służbie, to norma, byłem jednak pewien, że kryło się za tym coś więcej niż tylko współczucie i regulamin. - Przypomniał mi, żebym nie rozmawiała z nikim o tym, co się stało, tak jakbym sama o tym nie wiedziała - odparła Kate. Nie odniosłem się do tej wypowiedzi. - Wysłano mnie na urlop z powodu traumatycznych przeżyć, więc będę w domu podczas twojej rekonwalescencji - powiedziałem. - To nie jest konieczne. - Może poproszę mamę, żeby nas odwiedziła - zasugerowała. To może ja stanę na balkonie z tarczą strzelniczą przytwierdzoną do czoła. - John? - To nie jest urlop dobrowolny - poinformowałem ją. - Żadnych rozmów o pracy, dopóki nie będziesz w domu - przypomniałem. - Dobrze. Skoczysz jeszcze kiedyś? - zapytała. -Tak, z balkonu, jeśli twoja matka nas odwiedzi. Prawdę mówiąc, nie powiedziałem tego. - O niczym innym nie marzę - rzekłem. Buzowały we mnie informacje na temat samolotu DC-7B i właśnie postanowiłem przekazać je Kate.

372/662

- Ludzie z aeroklubu nie chcieli wykonać kolejnych dwóch skoków z uwagi na to, co ci się przytrafiło, ale Craig naciskał, twierdząc, że przecież za nie zapłacili, a twój wypadek nie powinien popsuć im skoków - powiedziałem. Zerknąłem na nią, ale nie potrafiłem ocenić, czy to kupiła. Przeszedłem więc do prawdziwego fragmentu opowieści. - Wystartowali - nie uwierzysz - ale jeden z silników stanął w płomieniach i byli zmuszeni do awaryjnego lądowania. - O mój Boże. - Mowa o tym silniku, z którego wyciekał olej. Ten, który mnie zaniepokoił. - Poważnie? - Tak mi powiedział policjant. Mam nosa do kłopotów - dodałem skromnie. - Szósty zmysł, którym wyczuwam zagrożenie. - Czy ktoś ucierpiał? - Nie, ale Craig wpadł w histerię i trzeba mu było podać środki uspokajające. Do ostatniej informacji podeszła nieco sceptycznie. - Nie mam im za złe, że chcieli wykonać dwa kolejne skoki. Planowaliśmy to od miesięcy. - Następnym razem trzeba będzie wybrać lepszy samolot.

373/662

- Jesteś bardzo mądry, John - powiedziała, by zakończyć temat. Powinnam cię słuchać. A jakie masz przeczucia wobec tego śmigłowca? - zapytała, uśmiechając się. Heather ponownie do nas podeszła. John uwielbia odpowiedzieć.

helikoptery

-

wtrąciła,

zanim

zdążyłem

- Naprawdę? - zapytała Kate. Heather ponownie zmierzyła ciśnienie Kate i okazało się, że nieznacznie wzrosło. W każdym razie, podróż przebiegła bez problemów i szybko - nikt nas nie ostrzelał z ziemi, nie wystrzelił pocisku rakietowego ziemiapowietrze ani też myśliwce nie podążyły naszym tropem. Gdy zbliżaliśmy się do lądowiska, wyjrzałem przez okno i zobaczyłem policyjne radiowozy patrolowe czekające, by zablokować FDR Drive po to, żeby w ciągu minuty karetka mogła swobodnie przejechać prosto pod wejście do szpitala Bellevue. - Naprawdę wolałabym jechać do domu - zwróciła się do mnie Kate. Dobrze się czuję. - Za kilka dni stąd wyjdziesz. - Jeśli będziecie potrzebować pomocy, mogę przychodzić na wizyty domowe - poinformowała nas Heather. Tak. - Dziękuję, ale mama będzie mnie odwiedzać - powiedziała Kate.

374/662

Prawdę mówiąc, nie będzie. Nie w tych okolicznościach. Ale nie wgłębiałem się w ten temat. Popatrzyłem na Kate, potem wyjrzałem przez okno na miasto. Ten sukinsyn, który próbował ją zabić w hrabstwie Sullivan, gdzieś tu był. Ale już stąd nie wyjedzie.

33 Przed drzwiami prywatnej sali Kate postawiono umundurowanego gliniarza z NYPD. Prawdę mówiąc, połowa tego piętra należy do strefy strzeżonej, a nad większością pacjentów pieczę sprawuje FBI, NYPD albo Departament Więziennictwa, więc po wypisaniu pacjenci trafiają prosto do więźniarki albo karawanu. Interesujące piętro. Kate nie poruszała tematu napaści Khalila, ale jestem pewien, że o tym myślała, a wiadomo, że zamiast tłumić w sobie traumatyczne uczucia, lepiej jest o nich rozmawiać. - Widziałem nagranie ze skoku - powiedziałem. -1 co tam niby zobaczyłeś? - powiedziała po chwili milczenia. - Sama musisz obejrzeć. I przeczytać mój raport. - Nie nadymaj się tak, jak to zwykle masz w zwyczaju - poradziła. - Widzę, że wracasz już do dawnej formy. Uśmiechnęła się i złapała mnie za rękę. - Wiem, że uratowałeś mi życie. - Porozmawiamy o tym w domu - powiedziałem. - Chyba, że wolisz teraz. Natychmiast zmieniła temat, wracając do spraw służbowych. Podobnie jak Heather, Kate także zauważyła, że nabrałem znaczenia,

376/662

omówiliśmy więc parę kwestii związanych z moim - i jej - statusem osób pod ochroną, pominąłem informację, że być może czasem wyskoczę w środku nocy na długi spacer. Nie wspomniałem także o dwóch zabójstwach w Kalifornii ani o pięciu w Nowym Jorku. Wspomniałbym, ale zabójstwo to temat, który zwykle przerywa konwersację, kontynuowaliśmy więc omawianie pomysłów, teorii i możliwych strategii. Kate miała czas i motywację, żeby zastanowić się nad sytuacją i doszła do tych samych wniosków, do których i ja doszedłem i do których Paresi i Walsh doszli dopiero po pewnym czasie, a mianowicie: takiego przestępcy jak Khalil szuka się najtrudniej - był świetnie wyszkolony, zdyscyplinowany, zmotywowany samotnik, bez bliskich współpracowników, bez znajomych czy rodziny na terenie Stanów. Nie chadzał także do żadnych typowych miejsc. Kate również zgodziła się z teorią, że Khalil miał tutaj zaplecze w postaci ludzi, którzy nie byli z nim bezpośrednio powiązani, ale zajmowali się sprawami logistycznymi i dostarczali mu informacji. Rozmawialiśmy także o tym, że prawdopodobnie Khalil zaplanował spektakularny finał swej wizyty. - Bardzo możliwe, że tak jak poprzednim razem najpierw załatwi prywatne sprawy - powiedziała Kate. - Na przykład Chipa Wigginsa - powiedziała po chwili namysłu. - Czy ktoś już się nim zajął? - zapytała. - Prawdę mówiąc, owszem. Khalil. - O mój Boże. - W zeszłym tygodniu w Santa Barbara.

377/662

Opowiedziałem jej o zabójstwie Chipa Wigginsa, nie oszczędzając szczegółów dotyczących dekapitacji. - Khalil zaczął tam, gdzie poprzednio skończył - powiedziałem. Poinformowałem ją także o Amerykaninie o libijskich korzeniach, Faridzie Mansurze. P O W R O T LWA Pokiwała głową. 251 - Chip był miłym facetem. - Khalil miał inne zdanie na ten temat. Powiedziałem jej także o zabójstwie Amira na Murray Street. - Pamiętasz, że poprzednim razem Khalil też wykończył libijskiego taksówkarza. Pokiwała głową. - Khalil jest w mieście - podsumowała trafnie. Następnie stwierdziła, że to ja, John Corey, będę następną osobą, która prawdopodobnie zobaczy Khalila - zresztą to było do przewidzenia. - John, mam nadzieję, że jesteś pod stałą ochroną - powiedziała.

378/662

- Oczywiście. - Uważaj na siebie i nie zgłaszaj się na ochotnika... żeby zastawiać na niego zasadzkę. - Oczywiście, że nie. Nadszedł czas, żeby powiedzieć jej o Gabe’ie, najpierw jednak zrobiłem mały wstęp. - Sądzimy, że Khalil zamierza uderzyć w naszą jednostkę, na jego liście mogą znajdować się także inne nazwiska, na przykład George’a Fostera sjjgg czy nawet Vince’a albo Toma. Kate pokiwała głową. - Pewnie ma wiedzę na temat wewnętrznych procedur w biurze i strukturze jednostki. - Ta myśl doprowadziła ją do kolejnego pomysłu. - Jest jeszcze Gabe. Przecież jest Amerykaninem arabskiego pochodzenia i pracuje z nami w zespole „Łowców Lwa”. Złapałem ją za rękę. - Gabe nie żyje - powiedziałem. Milczała. Opowiedziałem jej, co przytrafiło się Gabe’owi, jego żonie i córce i ponownie nie oszczędziłem jej żadnych szczegółów, o których i tak wkrótce przeczytałaby sama, nie powiedziałem jednak, że Gabe zginął od kuli pochodzącej z jej broni.

379/662

- Policja określa tę zbrodnię jako włamanie do domu, spekulują, że była to zbrodnia z nienawiści. Z tego, co zastaliśmy na miejscu, wnioskujemy, że Gabe nie poddał się bez walki - powiedziałem, chcąc, by o tym wiedziała. Wprowadziłem ją też w temat morderstwa kierowcy limuzyny, które miało miejsce niedaleko domu Gabe’a. Wpatrywała się w sufit, jej oczy były pełne łez. - Czym zawiniła ta biedna kobieta, że... spotkał ją taki los? - powiedziała w końcu. Wyglądała na zmęczoną i łamał jej się głos. - Zostawię cię teraz, odpoczywaj - powiedziałem. - Zabierz mnie stąd jutro - powiedziała, patrząc na mnie. - Spróbuję. Powiedziałem Kate, że jeśli będę mógł, wrócę do niej jeszcze tego wieczora. Pocałowaliśmy się, poszedłem do pokoju pielęgniarek i powiedziałem pielęgniarce dyżurnej, że pani Corey chce zostać wypisana następnego dnia. Pielęgniarka zajrzała do swoich notatek i poinformowała mnie, że pani Corey musi najpierw przejść badania lekarskie. A jej nazwisko było dodatkowo oznakowane. - Co to znaczy? - To znaczy, że jej wypisanie nie zależy jedynie od lekarzy.

380/662

- Co to znaczy? - To znaczy, że zanim ją wypiszemy, musimy o tym powiadomić pewnych ludzi. A to znaczy, że Walsh i osoba, która wydawała mu rozkazy, zdecydowali, żeby zatrzymać agentkę specjalną Kate Mayfield w szpitalu, gdzie mogli mieć ją na oku, a także trzymać z dala od jej męża, którego kochała z całego serca, ale którego FBI musiało pożyczyć do wykonania zadania specjalnego, a mianowicie: odegrania roli żywej przynęty. Czasami imponował mi sposób myślenia ludzi z Federal Plaża 26 i tych z Waszyngtonu. Mówię to zawsze wtedy, gdy dochodzą do tych samych wniosków co ja. Pielęgniarka nie zamierzała powiedzieć mi, kim byli „pewni ludzie”, sama nie wiedziała. - Proszę sprawdzić, czy pani Corey nie potrzebuje środków uspokajających - powiedziałem. Następnie podziękowałem i wyszedłem.

34 Wróciwszy do mieszkania, udało mi się napisać połowę raportu uważałem, żeby nie popuścić wodzy fantazji, pozwalając tym samym, żeby moje działania przemówiły same za siebie. Pamiętając o tym, że Kate przeczyta moje sprawozdanie, starałem się, żeby wypadła dobrze, opisałem więc jak mocowała się z napastnikiem. Podarowałem jej nawet to kopnięcie w klejnoty. O piątej obejrzałem lokalne wiadomości, w których nie wspomniano już o włamaniu ani o zabójstwach w Douglaston w Queens. To była wiadomość z wczoraj, dziś już nie byłaby świeża, chyba że aresztowano by przestępcę albo media postanowiłyby pojawić się na pogrzebie. Pogrzeb Gabe’a odbędzie się ze wszystkimi honorami i muszę się dowiedzieć o ustaleniach na ten temat. Zobaczyłem, że na pasku w dolnej części ekranu stopień zagrożenia terrorystycznego nadal był średni, oznaczony żółtym kolorem, tak było już od wielu miesięcy. Nigdy nie będzie zielony, co oznaczałoby, że nie ma żadnego zagrożenia, a już od dłuższego czasu nie był pomarańczowy, co świadczyłoby o najwyższym stopniu niebezpieczeństwa. Osobiście lubię pomarańczowy kolor - przykuwa uwagę i dzięki niemu ludzie mają temat do rozmów przy drinku. A jeśli o tym mowa, nadeszła pora na małego drinka, miałem trochę czasu zanim mój woźnica i strażnik dyliżansu ze strzelbą u boku zawiozą mnie do szpitala, do Kate. Gdy próbowałem podjąć decyzję: wódka - bezzapachowa czy szkocka - to co zwykle, zadzwonił mój telefon na kartę.

382/662

Niewiele ludzi ma ten numer, ale mogła to być Kate. Podniosłem telefon ze stoliczka. - Corey, słucham. - Czy mogę rozmawiać z panem domu? - usłyszałem głos Dicka Keamsa. Najwyraźniej Dick miał dobre wieści. - Oczywiście, proszę pani - odparłem. - Zaraz go poproszę. Zaśmiał się z mojego błyskotliwego żartu. - Hej, John, chyba go znalazłem - powiedział. - Tu, w Nowym Jorku. -Żyje? - Tak... chyba. Facet, od którego dostałem informacje, nie wspominał, że jest martwy. -Dobrze. Wiadomo jednak, że FBI nie dowiedziałoby się od razu, że jeden z zarejestrowanych w ich biurze dezerterów zaginął albo miał wypadek. - Masz na czym pisać? Na stoliczku leżał notes i długopis. - Dawaj.

383/662

- Dobra. Borys Korsakow. - Przeliterował nazwisko. - Pasuje do twojego opisu pod względem wieku, poza tym jest byłym agentem KGB. Facet z FBI, z którym rozmawiałem, nie wspominał nic o libijskim wywiadzie ani o dawnych adresach, ale mówił, że Borys jest objęty programem dla przesiedleńców z byłego Związku Radzieckiego. - No dobrze..., to już coś... - Spotkałeś się z nim, tak? -Zgadza się.. -To podejdź do komputera. Wysłałem ci zdjęcie, które dostałem od FBI. -Zaczekaj. Wszedłem do dodatkowej sypialni, którą razem z Kate przerobiliśmy na domowy gabinet - a nie pokój gościnny dla mamy - i zalogowałem się do komputera. - Jak się czuje Kate? - zapytał Dick. - Znacznie lepiej. Otworzyłem e-maila od Dicka, z monitora patrzył na mnie Borys. Mój Borys. - Masz? - Owszem. To on, Dick. Jesteś geniuszem. - Jestem mistrzem ścierny. Owinąłem sobie tego gościa z FBI wokół małego palca.

384/662

Dick mówił jeszcze przez chwilę, ja grzecznie i cierpliwie słuchałem. Dick Keams, który nie był do końca przekonany, czy może oddać mi tę przysługę, teraz zapewniał mnie, że cała operacja była bułką z masłem. W końcu jednak się zreflektował. - Musiałem się nieźle napocić, żeby dostać się do właściwego człowieka i przekonać go, że jestem upoważniony do dostępu do zastrzeżonych informacji. Wpatrywałem się w zdjęcie Borysa. Wyglądał na twardziela i przypomniałem sobie, że zarówno na mnie, jak i na Kate zrobił ogromne wrażenie -jego gawędy były podparte czynami. Czy Asad Khalil mógł pokonać tego faceta? Trzy lata temu, gdy poznałem Borysa, nie zastanawiałbym się nad tym, ale... - John? Powiedziałem, że mam jego adres. - Świetnie. - Mieszka przy 12. ulicy w dzielnicy Brigton Beach, kod 12-355 razem z połową Rosjan mieszkających w Nowym Jorku. Mieszkanie numer 16a. - Żyje tam już prawie trzy lata - dodał Dick. -W porządku. Zatem marzenie Borysa się spełniło, został przeniesiony do Nowego Jorku i wybrał dzielnicę, w której nie tęskni tak bardzo za swą ojczyzną i gdzie byli agenci KGB spotykają się nad butelką wódki i wspominają stare dobre czasy, kiedy jeszcze byli młodzi i znienawidzeni. - Nie udało mi się zdobyć numeru jego komórki ani telefonu stacjonarnego, ale mam telefon do pracy. - Może być.

385/662

Dick podyktował mi cyfry. -A czym się zajmuje? - zapytałem. - Słuchaj, to cię pewnie rozbawi, więc zostawiłem tę informację na koniec... - Wolałbym nie usłyszeć, że pracuje w rosyjskiej łaźni, gdzie szoruje facetom tyłki. - Zabawne, właśnie miałem to powiedzieć. Ale prawda jest inna. Borys jest właścicielem klubu nocnego w Brighton Beach. Pamiętasz, jak poszliśmy do kilku takich barów z Iwanem, tym szalonym Rosjaninem, gdy byliśmy kawalerami i... - Ja byłem kawalerem. Ty jesteś żonaty od trzydziestu lat. - Nieważne. W każdym razie, pamiętasz to miejsce...? Jak ono się nazywało? „Rossija”. Te wysokie, blondynki... -A znasz nazwę klubu, o który mi chodzi? - Tak. „Świetlana”. Wydaje mi się, że tam nigdy nie byliśmy. Znajduje się na deptaku w Brighton przy 3. ulicy. - Dobrze... i Borys jest właścicielem? -Wiesz, jeśli o Rusków chodzi, to nigdy nie wiadomo, kto jest cichym wspólnikiem. Rosyjska mafia jest wszędzie. Zgadza się? Może Borys jest tylko oficjalnym właścicielem? - Możliwe. Ale może CIA dało mu pożyczkę.

386/662

- Tak? Hej, może my powinniśmy zdezerterować do Rosji i otworzyć amerykański klub nocny. - Jedź pierwszy. Ja zostanę i poprowadzę twoją firmę. - Jakoś się dogadamy. Co mam teraz zrobić z Wasylem Rimskim? - zapytał. -Z kim? - Z tym facetem, którego sprawdzam. Złożył podanie o pracę do Głównego Urzędu Księgowego - jest księgowym. Zwykłe prześwietlenie przyszłego pracownika na niskim szczeblu. Powiedziałem ludziom z FBI, że zadaje się z byłym agentem KGB Borysem Korsakowem. Czy powinienem o tym wspomnieć w raporcie? - Rób to, co najlepsze dla naszego kraju, Dick. Zaśmiał się. - Daj znać, jak to się wszystko potoczy. - Dobra. - Dlaczego nie ma żadnych wiadomości w gazetach? - Bo wszystkie informacje są pod ścisłą kontrolą. - Widziałeś materiał o zabójstwach w Queens? - zapytał po chwili wahania. - Tak. Zginął gliniarz i jego rodzina.

387/662

- Ten gliniarz pracował w twojej jednostce. Przez chwilę w słuchawce panowała cisza. - Jezu - powiedział Dick po chwili. - Czy to ma jakiś związek z napaścią na Kate - zapytał. -Tak Ponownie zapadło milczenie. - Dlatego masz ochronę? - Powinieneś zostać detektywem. Jestem ci winien przysługę - powiedziałem. Wychodzę do szpitala... - Uważaj na siebie, - Dzięki, że mi o tym przypomniałeś. Zadzwonię w przyszłym tygodniu. Rozłączyłem się i wydrukowałem zdjęcie Borysa, na którym napisałem: „Klub nocny ‘Swietłana’, Brighton Beach”, po czym napisałem liścik do Kate, o treści: „Powiedz Vince’owi i Tomowi, że muszą się spotkać z Borysem i wyjaśnij dlaczego”. Dotarło do mnie, że zostawiam notatki, tak jakby za chwilę miało mnie już nie być. Zanim wyszedłem z mieszkania, nalałem do szklanki wódkę stolicznaja, żeby w odpowiedni sposób uczcić dobrą wiadomość i by życzyć Borysowi długiego życia. Przynajmniej na tyle długiego, żebym zdążył się z nim spotkać.

35 Pilnie strzeżone piętro szpitala Bellevue to najgorsze połączenie dwóch okropnych światów - to szpital prowadzony jak więzienie. Moje nazwisko znajdowało się na liście gości upoważnionych do odwiedzin, a dzięki odznace NYPD i legitymacji FBI przeszedłem przez strzeżone bramki jedynie z niewielkimi trudnościami. Jeśli chodzi o pozytywny aspekt tych zabezpieczeń, wiedziałem, że przynajmniej Asad Khalil się tu nie dostanie. Prawdę mówiąc, Asad Khalil nie wiedział o tym, że pani Corey żyła, miała się dobrze i przebywała w tym szpitalu. Zastanawiałem się, czy jego znajomi z Nowego Jorku szukali nekrologu Kate albo zapisu o jej śmierci w rejestrze zgonów. Nie chciałbym wyjść na paranoika, ale jeśli Khalil wiedział albo podejrzewał, że Kate żyje, wtedy jego znajomi na pewno by odgadli, że przewieziono ją właśnie tutaj. Zawsze mogliśmy, jak to nieraz miało miejsce w przeszłości, zamieścić nieprawdziwy nekrolog, ale wtedy mój telefon zacząłby się urywać i połowa panien z naszego apartamento wca pukałaby do moich drzwi z domowymi zapiekankami w rękach. Dlatego nie wydrukujemy nekrologu, pamiętałem jednak, żeby powiedzieć Walshowi o załatwieniu fałszywego certyfikatu zgonu i wprowadzieniu go do systemu. Siedząc obok łóżka Kate, poinformowałem ją, że przez jakiś czas musi jeszcze zostać w szpitalu, ona jednak zdążyła już odkryć to na własną rękę i nie była z tego powodu szczęśliwa. Kate pracuje dla FBI, więc zawsze robi to, co najlepsze dla biura, dla zespołu i dla misji. Za to ja w tej sytuacji bym właśnie uciekał przez okno albo wiązał prześcieradła. Zauważyłem, że pluszowy lew zwisał głową w dół przywiązany do sznurka przy żaluzjach na oknie.

389/662

- Zbadali ci już mózg? - zapytałem. - Próbuję dostać się na oddział dla wariatów, żebyśmy nareszcie mogli być już razem - powiedziała uśmiechając się. Rozmawialiśmy przez chwilę i Kate powiedziała, że dzwonił do niej Tom Walsh, jedyna osoba z Federal Plaza 26, poza Vincem Paresim, która wiedziała, że Kate znajduje się w szpitalu Bellevue. - Poprosiłam Toma, żeby wysłał mi mój telefon i pytałam, kto ma teraz mój pistolet - powiedziała. Milczałem. - Tom powiedział, że zarówno komórka, jak i pistolet zaginęły i prawdopodobnie są w posiadaniu napastnika - kontynuowała. - Policja stanowa nadal ich szuka - odparłem. - To samo powiedział Tom. - Milczała przez chwilę, po czym odezwała się - Nie pamiętam dokładnie, ale wydaje mi się, że Khalil chwycił mój pistolet... - Nie myśl o tym. On ma wiele pistoletów. - Ale jeśli ma moją komórkę, to ma dostęp do wszystkich kontaktów odparła. - Zadzwoni do ciebie. - powiedziała patrząc mi w oczy. - Mam nadzieję. - Zmieniłem temat. - Potrzebujesz czegoś? - Zgody na wypis ze szpitala. -Już niedługo.

390/662

- Powiedziałam Tomowi o moim pomyśle, żeby sprawdzili zapis rozmów tego taksówkarza, ale podobno nie ma żadnego śladu po tym telefonie. - Zgadza się. Pomysł był dobry, ale trafiliśmy w ślepy zaułek. Przez chwilę leżała ze wzrokiem wbitym w sufit. - Czuję się tu taka bezradna... taka niepotrzebna... - Być może jesteś jedyną osobą na ziemi, która przeciwstawiła się Asadowi Khalilowi i przeżyła, by móc o tym opowiedzieć - dodałem, chcąc polepszyć jej nastrój. Na jej twarzy pojawił się wymuszony uśmiech. - Dwukrotnie - przypomniała. - Trzy lata temu nie udało mu się mnie nas-dorwać. - Zgadza się. Jeszcze będzie tego żałował. - Dlaczego nie... próbował zabić również ciebie? - zapytała. Najwyraźniej Kate, zaczynała wracać myślami do napadu. - Miał zajęte ręce. Trzymał ciebie. - Sądzę, że chciał, żebyś patrzył na moją śmierć - powiedziała patrząc na mnie. Chciałem odwrócić jej uwagę od nieprzyjemnych tematów i uspokoić ją trochę, więc opowiedziałem jej o tym, że za każdym razem, gdy dokądś idę, jestem otoczony ludźmi z Oddziału Specjalnego i że nasze mieszkanie znajduje się pod ścisłym nadzorem.

391/662

Kate pokiwała głową z roztargnieniem i widziałem, że myślami jest zupełnie gdzie indziej. - Pozwoliliśmy mu uciec - powiedziała, patrząc na mnie. Nie zareagowałem. - Trzy lata temu mieliśmy okazję, mogliśmy go zabić albo ująć... - kontynuowała. - Kate nie chcę do tego wracać, co mogliśmy albo co powinniśmy wówczas zrobić. Zrobiliśmy wszystko co w naszej mocy, gdy kule latały nad naszymi głowami. Nie odpowiedziała, ale tak naprawdę cieszyłem się, że wyciągnęła ten temat na wierzch. Prawda była taka, że byliśmy ostatnimi ludźmi, którzy mieli do czynienia z Asadem Khalilem, choć tak naprawdę nigdy bezpośrednio się z nim nie spotkaliśmy, strzelał do nas jak snajper do celu. I chociaż miał nad nami przewagę, mogliśmy - mogłem wtedy zrobić parę rzeczy, żeby go przygwoździć. Kate pewnie nadal o tym myślała, ja też. - Nikt, nigdy nie poruszył tego tematu - przypomniałem. - Nikt nie skomentował. Nie bądź więc dla siebie - i dla mnie - surowsza niż twoi szefowie. Nadal milczała, nie byłem jednak pewien, czy to co mówiłem, na pewno było prawdą. Szczerze mówiąc, nigdy nie widzieliśmy akt sprawy Kha-lila i nigdy ich nie zobaczymy. Nietrudno było sobie wyobrazić, że John Corey i Kate Mayfield świetnie nadawali się do roili kozłów ofiarnych. Może o tym właśnie przeczytał Walsh.

392/662

Policyjna praca ma to do siebie, że ta jedna osoba, której pozwolisz uciec, zaprząta ci umysł bardziej niż wszyscy inni, których udało ci się złapać. Zaczynasz myśleć o tym intensywniej, gdy człowiek, który ci zwiał, wraca. - To jest nasza szansa, żeby to... zakończyć - powiedziała Kate. - Zgadza się.. - Właśnie to powiedziałem Khalilowi przez telefon trzy lata temu - przypomniałem. „Z niecierpliwością czekam na rewanż”. Dotarło do mnie, że muszę wspomnieć o Borysie, zanim Kate wpadnie na ten sam pomysł i powie o Rosjaninie Tomowi. - Czy wspomniałaś Tomowi o naszej podróży do Langley, którą odbyliśmy po ucieczce Khalila? - zacząłem. - Nie, spotkanie z Borysem wypadło mi z głowy - powiedziała po kilku sekundach milczenia. - Powiem Tomowi... -Nie powiesz. - A dlaczego nie? - Chciałbym zgarnąć pochwałę za tę informację. Potrzebuję teraz jak najwięcej pochwał - przypomniałem. - Mam nadzieję, że nie próbujesz działać na własną rękę - powiedziała po namyśle. - Co masz na myśli? - Zapytałem niewinnie. - Wiesz, co mam na myśli, John. Tak jest za każdym razem

393/662

- przypomniała. - Nieprawda. Robię to tylko wtedy, kiedy mogę. - Masz potrzebę zachowywania pewnych informacji tylko dla siebie i tobie się wydaje, że dzięki temu masz władzę i nagle zaskoczysz wszystkich i pokażesz im... - Czekaj. Nie jestem jedyną osobą z naszego biura, która nie dzieli się informacjami. - Nie o to chodzi. Chodzi o to, że twoim obowiązkiem jest informowanie przełożonych o wszystkim, co wiesz... - Tak też będzie. Ale nie dziś. Po pierwsze nie wiem, czy Borys w ogóle będzie pomocny w tej sprawie - powiedziałem. - Po drugie ani ja, ani ty nie wiemy niczego o Borysie, nie znamy nawet jego nazwiska - jak więc miałbym go sam odszukać? Dlatego możesz być pewna, że przekażę tę informację Tomowi Walshowi, który odszuka Rosjanina w ciągu kilku godzin - jeśli ten oczywiście nadal żyje. - Dobrze - powiedziała po namyśle. - Wierzę, że powiesz Tomowi o Borysie. - Tak zrobię. - Khalil będzie chciał go odnaleźć - rzekła. - Zgadza się. Być może nawet już mu się to udało - dodałem. Pokiwała głową.

394/662

- Pamiętam rozmowę, która prowadziliśmy z Borysem... Miałam wrażenie, że był świadom tego, że stworzył potwora. - Miał dużo materiału, na którym mógł pracować - zgodziłem się. Do Kate wszystko zaczynało powoli docierać. - Moglibyśmy go wykorzystać w zasadzce. - Moglibyśmy. Sanitariusz przyniósł kartę dań obiadowych, Kate przeczytała propozycje i wręczyła mi menu. - Wybierz coś sobie. Zauważyłem, że było to połączenie dwóch kuchni - szpitalnej i więziennej. - „Golonka z gnatem” wygląda nieźle - powiedziałem. - Bardzo zabawne. - „Sałatka z uziemionymi orzeszkami”? Podziękowałem za obiad i czekając, aż Kate przyniosą posiłek, zajęliśmy się oglądaniem telewizji i rozmową. Nie było żadnych przeciwwskazań medycznych, więc technicznie rzecz biorąc, mogła wyjść ze szpitala w ciągu kilku dni, ale Walsh starał się trzymać ją tu tak długo, aż jej mąż po raz ostatni spotka się z jej napastnikiem.

395/662

Rosyjskie kluby nocne są otwierane późnym wieczorem, zostałbym więc z Kate do zakończenia odwiedzin, ale powiedziała, że jest zmęczona - zmęczona mną - więc pocałowałem ją na pożegnanie. - Spróbuj odpocząć. -A co innego mam tu robić? - Zastanów się jeszcze nad tym, co może knuć Khalil. - Zastanawiam się cały czas. Dokąd teraz idziesz? - Do jedynego miejsca, gdzie wolno mi być. Do domu. - Świetnie. Nie łaź po klubach - powiedziała, uśmiechając się. Zabawne. - Uważaj na siebie John. - Uścisnęła moją dłoń. - Kocham cię. - Ja ciebie też. Do jutra. Wyszedłem z pokoju i pogadałem przez chwilę ze strażniczką z NYPD, o imieniu Mindy, która zapewniła mnie, że zdaje sobie sprawę, że napastnik nie jest jakimś idiotą, a także, że nawet Conan Barbarzyńca nie dostałby się na to piętro, a nawet gdyby tak się stało, to nie dałby rady Mindy Jacobs. Bardziej niż Conana Barbarzyńcy obawiałem się Asada Dupka, który sam może dostarczyć się na oddział w skrzyni wyładowanej narzędziami do przeprowadzania lewatywy albo czymś podobnym.

396/662

Życzyłem pannie Mindy spokojnej nocy i ruszyłem korytarzem. Po jego obu stronach zauważyłem zamknięte i zaryglowane drzwi, a także umundurowanych i uzbrojonych mężczyzn i kobiety z Departamentu Więziennictwa. Jak bym się tu dostał, żeby dorwać Kate, gdybym był Khalilem? Przede wszystkim zadbałbym o to, by trafić do więzienia, nie ujawniając tożsamości, następnie udałbym, że jestem chory i trafiłbym do Bellevue, za zaryglowane drzwi. Potem Asad Khalil nie miałby już żadnych problemów, żeby wydostać się z sali i odszukać pokój Kate. Nie powinienem jednak przypisywać mu nadprzyrodzonych mocy. Poza tym nie wiedział nawet, że Kate tu jest. Zjechałem windą i spotkałem się z moją eskortą w hallu - ponownie czekali na mnie funkcjonariusze Ken Jackson i Ed Regan, którzy pewnie mieli mnie już dosyć, tak jak ja miałem dosyć ich. Po piętnastu minutach byłem już z powrotem w swoim apartamentowcu przy 72. Wschodniej ulicy. W hallu stał dozorca, który wyglądał zupełnie jak detektyw Louis Ramos, dostawca pieczywa. Zatrzymałem się na chwilę, żeby z nim pogawędzić, po czym podszedłem do recepcji, gdzie Alfred czytał gazetę. Odłożył ją - „Wall Street Journal”; pewnie dostaje spore napiwki. - Jak się czuje pani Corey? - zapytał. - Znacznie lepiej, dziękuję. Zapomniałem odebrać kluczyki od mojego samochodu - powiedziałem.

397/662

- Są tutaj. Otworzył szufladę i wyjął z niej kluczyki. - Muszę wyjąć coś z bagażnika, więc potrzebuję kluczy do windy towarowej - powiedziałem. - Oczywiście, proszę pana. Wyjął klucz do windy towarowej i położył go na blacie, podniosłem go i trzymałem przez chwilę w uniesionej dłoni razem z kluczykami od samochodu na wypadek, gdyby obserwował nas detektyw Ramos. Życzyłem Alfredowi udanego wieczoru i ruszyłem w stronę wind. Z mojego budynku można było wydostać się, nie chcąc przechodzić przez hall schodami przeciwpożarowymi, ale w każdej klatce schodowej były zamontowane kamery, a monitory znajdowały się przy recepcji portiera, gdzie Ramos, albo ktokolwiek inny, mógł obserwować, czy nikt nie kręci się na schodach - albo obejrzeć nagranie w późniejszym terminie. Za to w windzie towarowej nie było kamer i zjeżdżała ona do garażu, dokąd wkrótce zamierzałem się udać. Wjechałem na górę, wszedłem do mieszkania, gdzie czekało już na mnie ubranie przyszykowane na wieczorny wypad do rosyjskiego klubu nocnego.

36 Przygotowałem grafitowy garnitur i szary krawat, które zwykle wkładam na wesela i pogrzeby, do tego jedwabną koszulę i brylantowe spinki do mankietów, prezent od byłej żony. Miałem oryginalne włoskie buty firmy „Gravati” i rolexa kupionego na ulicy przez moją byłą dziewczynę za czterdzieści dolców, prawdopodobnie podróbka. Do kompletu włożyłem kamizelkę kuloodporną, ale tym razem zapomniałem o podsłuchu i nadajniku. Skończyłem się ubierać, pamiętając o glocku i przejrzałem się w lustrze. Rosyjska mafia? Włoska mafia? Irlandzki gliniarz w śmiesznym ubraniu? Schowałem zdjęcie Asada Khalila do kieszeni marynarki i wyszedłem z mieszkania. Udałem się w kierunku windy towarowej znajdującej się w odległym krańcu trzydziestego czwartego piętra. Wszystkie windy wożące ludzi do ich mieszkań zatrzymywały się na parterze i żeby dostać się do windy, którą zjeżdżało się do garażu, trzeba było przejść przez hall. Jednak windą towarową można było dostać się bezpośrednio do podziemnego garażu, jednak żeby z niej skorzystać, z powodów bezpieczeństwa trzeba było poprosić o klucz, co uprzednio zrobiłem. Użyłem klucza, żeby przywołać windę towarową. Detektywi, którzy przed moim przyjazdem do domu sprawdzali budynek, na pewno odkryli możliwość ucieczki windą towarową, ale nawet jeśli tak było, nie patrzyli na mnie jak na potencjalnego uciekiniera, byłem ich kolegą, który potrzebował ochrony - nie byłem zamknięty w domowym areszcie. Przynajmniej jeszcze nie teraz. Drzwi windy otworzyły się, wsiadłem do dużej, wyściełanej materiałem kabiny i nacisnąwszy guzik, zacząłem zjeżdżać na poziom garażu.

399/662

Winda towarowa ominęła hall i jechała dalej w dół, na parking, gdzie zwykle stawały ciężarówki dostawcze. Drzwi się otworzyły i wyszedłem z windy wprost do garażu. Jak na razie wszystko szło po mojej myśli. A może właśnie zostałem uwięziony w garażu, a przed wyjazdem, na ulicy czeka jednostka z Oddziału Specjalnego. Oczywiście nie mogłem niezauważony po prostu wyjść stamtąd albo wyjechać moim zielonym jeepem na 72. ulicę. Prawdę mówiąc, gdybym to ja dowodził tą operacją, to na dole także postawiłbym kogoś z jednostki obserwacyjnej. Może ktoś jednak pilnował garażu i za chwilę się o tym przekonam. Jeśli nie, to odkryłem łatwą drogę ucieczki. Podszedłem do budki parkingowego, siedział w niej starszy jegomość, którego nie znałem. Oglądał telewizję. - Przepraszam - zagadnąłem. - Muszę się dostać w pewne miejsce. Spojrzał na mnie, odwracając głowę od telewizora - grali Metsi. - Numer pańskiego samochodu? - Nie - wyjaśniłem - nie chcę jechać moim samochodem. Chciałbym, żeby ktoś mnie podrzucił. - To źle pan trafił. - Dam panu pięćdziesiąt dolców, jeśli zawiezie mnie pan na róg 68. i Lexington. Jestem umówiony na badanie u proktologa - wyjaśniłem. - Przecież może pan iść pieszo - powiedział, zerkając na mnie. - Hemoroidy. Proszę. Jak panu na imię?

400/662

- Irv. Proszę mówić do mnie Gomp. - Dlaczego? - Od nazwiska. Irv Gomprecht. Ludzie wołają na mnie Gomp. - Dobrze, Gomp. Sześćdziesiąt dolców. - Nie mam samochodu. - Masz dwieście samochodów. Wybierz jeden. Po drodze możesz słuchać transmisji w radio - zapewniłem go. Gomp popatrzył na mnie - jedwabna koszula i garnitur - i stwierdził, że albo jestem godny zaufania, albo z mafii. - Dobra - odparł. - Ale musimy się spieszyć. Rzuciłem trzy dwudziestodolarówki przez okienko, chwycił je, po czym zdjął z tablicy kluczyki. - Ten facet nie korzystał ze swojego samochodu przez dwa miesiące. Przyda mu się przejażdżka - dodał. W ciągu kilku minut siedziałem na miejscu pasażera w najnowszym modelu lexusa typu sedan, a Gomp wyjeżdżał z garażu. - Czasami robię to dla starszych osób, ale nikt jeszcze nie zapłacił mi sześćdziesięciu dolców - wyznał. - Przez ciebie czuję się jak frajer, Gomp. -A tam. Chodziło mi o to, że zwykle tyle nie dostaję - hej, co robisz?

401/662

- Wiążę buty. - Ach tak... Gdy przez chwilę siedziałem w pochylonej pozycji, z głową poniżej deski rozdzielczej, poczułem jak samochód skręca w 72. ulicę. Poczekałem, aż zatrzymamy się na światłach przy 3. alei i wyprostowałem się. Popatrzyłem w boczne lusterko, nie zauważyłem marek ani modeli samochodów, którymi zwykle jeździli ludzie z naszej jednostki. Byłoby naprawdę zabawnie, gdyby Lisa Sims akurat pełniła służbę i przyłapała mnie na gorącym uczynku. Nie, to nie byłoby zabawne. - Mieszkasz w tym budynku? - zapytał Gomp - Nie. Mieszkam na 84. Wschodniej - odparłem niepytany o konkretny adres. Wyciągnąłem rękę - Tom Walsh. Gomp uścisnął moją dłoń - Miło mi cię poznać, Tom. - Przyjaciele mówią na mnie sztywniak. -Jak? Boże, mam nadzieję, że FBI przesłucha dziś wieczorem tego faceta. Mając to na uwadze, zapytałem: - Jesteś policjantem śledczym? Z FBI? Uznał to za dobry żart.

402/662

- Nie, z CIA - odpowiedział. Mało zabawne, Gomp. Zmieniło się światło i ruszyliśmy dalej po 72. ulicy, szukając stacji radiowej nadającej transmisję z meczu Metsów. - Kibicujesz Metsom czy Jankesom? - zapytał. - Metsom - odparłem. Gomp był starą ikoną Nowego Jorku, symbolem i zdałem sobie sprawę, że z biegiem lat ubywało tu takich ludzi, tęskniłem za przeszłością, gdy życie było prostsze i głupsze. Po kilku minutach, byliśmy już na rogu Lexington i 68. ulicy. - Wysiądę tutaj - powiedziałem. Zatrzymał się przy krawężniku. - Jeśli będziesz chciał gdzieś pojechać, Tom, wiesz gdzie mnie szukać. - Dzięki. Może jutro. Wizyta u urologa. Wysiadłem z samochodu i zszedłem po schodach do metra przy Lexington Avenue. Sprawdziłem na mapie trasę przejazdu, przeszedłem przez bramki, używając mojej karty do metra i odszukałem właściwy peron. Dla mieszkańców Manhattanu Brighton Beach znajduje się gdzieś w Portugalii. Można było się tam dostać kolejką oznaczoną literą „B”, i właśnie na nią czekałem.

403/662

Nadjechała kolejka, wsiadłem do środka, a następnie wysiadłem, wsiadłem ponownie i drzwi się zamknęły. Widziałem to kiedyś w filmie. Prawdę mówiąc, jakiś dupek, którego śledziłem pięć lat temu, też chyba oglądał ten sam film. Aby za bardzo się nie rozwodzić nad długą podróżą, wspomnę tylko, że po niecałej godzinie jechałem nadziemnym odcinkiem trasy kolejki „B” wysoko nad brooklyńską dziczą. Pamiętam, jak będąc dzieckiem, jechałem tą trasą z mojego mieszkania na Lower East Side na Coney Island, która wtedy była moim magicznym, letnim królestwem położonym nad brzegiem morza. Pamiętam też, że wydawałem wszystkie pieniądze na gry, atrakcje i hot dogi, a potem błagałem policjantów o drobne na bilet powrotny. Do dziś nie radzę sobie z gospodarowaniem pieniędzmi i nadal zawalam różne sprawy, ale teraz policjant, do którego zwracam się o pomoc, to ja sam. Dorastanie jest do dupy. Wysiadłem na przystanku przy Ocean Avenue i zszedłem po schodach na Brighton Beach Avenue, która znajdowała się poniżej naziemnego toru kolejki. Po całej tej ucieczce i długiej podróży metrem lepiej, żeby Borys był żywy i żeby siedział w swoim nocnym klubie - albo przynajmniej w mieszkaniu, które znajdowało się niedaleko stąd. Dobra wiadomość była taka, że gdyby śledzili mnie ludzie z FBI, to byliby teraz jeszcze na 68. ulicy, na stacji metra, próbując włożyć karty do metra do czytnika przy bramkach. I jeśli któryś z detektywów z NYPD, z jednostki obserwacyjnej śledziłby mnie, na pewno bym go zauważył. Ostatni raz w Brighton Beach byłem może z piętnaście lat temu i zdarzyło mi się to tylko kilka razy. Odwiedzaliśmy kluby z Dickiem Keamsem i Amerykaninem rosyjskiego pochodzenia Iwanem, który urodził się w tej dzielnicy, znał ją jak własną kieszeń i mówił po rosyjsku. Ze wszystkich interesujących dzielnic etnicznych w Nowym Jorku ta była

404/662

najciekawsza i najmniej atrakcyjna dla turystów. Według mnie była po prostu prawdziwa, ale jednocześnie było w niej coś nierealnego. Szedłem na wschód aleją i rozglądałem się dookoła. Mnóstwo samochodów, mnóstwo ludzi i ulice pełne życia. Na chodniku, obok stolika stał facet, który sprzedawał rosyjski kawior, uncja za dziesięć dolców. Świetna cena. Bez kosztów stałych, bez pośredników. Bez lodówki. Dotarłem do ulicy 4. Brighton i udałem się na południe w stronę oceanu, którego zapach zaczynałem już czuć. Ludzie na ulicach wyglądali na takich, którzy lubią zjeść. Głód nie zaglądał im w oczy. Jeśli chodzi o ich ubiór... cóż był ciekawy. Było tu wszystko, począwszy od drogich garniturów, takich jaki ja miałem na sobie, aż po podróbki ubrań z kolekcji wielkich projektantów, widziałem także starsze panie, które swoje stroje przywiozły z ojczyzny. Dzień był bardzo ładny, a mimo to niektórzy mężczyźni mieli na głowach futrzane czapy, a wiele starszych kobiet zawiązało sobie chusty na głowach. Poza tym powietrze było wypełnione nieznanymi zapachami. Czy kolejka metra wywiozła mnie zbyt daleko na wschód? Właśnie zaczynałem się zastanawiać, czy ta wyprawa była dobrym pomysłem. Gdy byłem na Manhattanie, tak mi się wydawało. Teraz nie byłem już taki pewien. Zmartwiłem się, że być może schrzanię w ten sposób dobry trop. Gdybym był akurat na służbie i coś poszłoby nie tak, nic by się nie stało. Ale gdy człowiek działa na własną rękę i schrzani śledztwo, lecą mu na głowę pomyje tak szybko, że nie dałby rady wydostać się spod nich nawet za pomocą koparki. Moim kolejnym zmartwieniem, choć tak naprawdę nie niepokoiło mnie to, było przypuszczenie, że być może dzisiejszego wieczora Asad Khalil wybierze się z podobną misją. Z pewnością nie potrzebowałem

405/662

pomocy, w bezpośrednim starciu z Asadem Khalilem dałbym sobie radę, ale zawsze dobrze jest mieć wsparcie na wypadek, gdyby przeciwnik miał liczebną przewagę. Z drugiej strony, jeśli Khalil był w pojedynkę, to i ja chciałem być z nim sam na sam. Gdy znalazłem się na Brightwater Avenue, widziałem już oświetlone wejście do klubu „Swietłana”, znajdujące się w dużym, ceglanym budynku z zamurowanymi oknami, który ciągnął się na kilkadziesiąt metrów w głąb od deptaku. Minąłem budynek i znalazłem się na deptaku, gdzie zgodnie z przewidywaniami zauważyłem główne wejście do klubu „Świetlana”. Przed wejściem do lokalu kłębiła się wielka chmura dymu, za nią widziałem stoliki i krzesła, na zewnątrz mnóstwo mężczyzn i kobiet paliło papierosy. Jak to dobrze odetchnąć zdrowym, morskim powietrzem. Podszedłem do barierki i popatrzyłem na plażę i Ocean Atlantycki. Choć minęła dziesiąta, na plaży ciągle byli ludzie, spacerowali, siedzieli w grupkach na piasku i na pewno pili przejrzysty napitek przywieziony z rosyjskiej ziemi. Nocne niebo także było przejrzyste i ugwieżdżone, na wschodzie księżyc zaczynał swą wędrówkę. W oddali na horyzoncie widziałem światła statków towarowych, tankowców i oceanicznych liniowców. Lotnisko im. Johna F. Kennedy’ego znajdowało się mniej więcej 15 kilometrów na wschód, w zatoce, patrzyłem więc na światła samolotów, raz po raz lądujących lub startujących z lotniska. Po wydarzeniach z 11 września pamiętam puste niebo - światła zgasły, hałas ustał, było upiornie. Pamiętałem noc, gdy stojąc na balkonie po raz pierwszy od czterech dni ujrzałem samolot. Byłem podekscytowany, jak dzieciak z małej mieściny, który nigdy wcześniej nie widział samolotu

406/662

pasażerskiego, zawołałem więc Kate i oboje patrzyliśmy na światełka jedynej maszyny lądującej na lotnisku JFK. Powrót do cywilizacji. Otworzyliśmy butelkę wina, żeby to uczcić. Stojąc na deptaku, rozejrzałem się dookoła. Tego ciepłego, rześkiego wieczora setki ludzi spacerowały po ulicy, widziałem rodziców pchających wózki, rodziny pochłonięte rozmową, grupki młodych mężczyzn i kobiet odbywających przedmałżeńskie rytuały i mnóstwo młodych par, które pewnego dnia również będą pchały wózki. Świat był dobry, żyli na nim dobrzy ludzi wykonujący swe codzienne, drobne obowiązki. Nie należy jednak zapominać o złoczyńcach, z którymi miałem do czynienia i których bardziej interesowała śmierć niż życie. Zsunąłem z palca obrączkę - nie dlatego, żebym jako kawaler mógł podrywać laski przy barze, ale ponieważ w mojej pracy nie należy ujawniać żadnych prywatnych informacji. Po raz ostatni rozejrzałem się dookoła, upewniając się, że nikt mnie nie śledzi, po czym poszedłem deptakiem w stronę wielkiego neonu z napisem „Swietłana”.

37 Jak opisać to miejsce? Cóż, wnętrze było ciekawym połączeniem dawnego bogatego stylu rosyjskiego z wystrojem rodem z nocnych klubów w Las Vegas, zaprojektowane najprawdopodobniej przez kogoś, kto zbyt wiele razy widział „Doktora Żywago” i „Casino Royale”. Z tyłu stał wielki bar w kształcie końskiej podkowy. Siedząc przy nim, można było patrzeć na ocean albo na stałych klientów. Przedostałem się między stolikami do baru, gdzie udało mi się wcisnąć między umięśnionego faceta w opalizującym garniturze i tlenioną blondynkę w sukience własnej córki. Większość klientów siedzących przy barze była ubrana w podobne do mojego garnitury, więc nie byłem odpowiednią osobą, by kogokolwiek krytykować. Mimo mojego stroju raczej nie wyglądałem na Rosjanina, ale barman odezwał się do mnie po rosyjsku - a może był rodowitym mieszkańcem Brooklynu i powiedział coś w stylu „Podaćcoś?” Znam sześć słów po rosyjsku, dwóch z nich użyłem: - Stolicznaja, pażalsta. Barman odszedł, żeby nalać mi drinka, a ja rozejrzałem się po głównej sali. Oprócz panów w schludnych garniturach w lokalu byli także mężczyźni w rozpiętych koszulach, ze złotymi łańcuchami wiszącymi na szyjach, oraz kobiety, które miały więcej pierścionków niż palców.

408/662

Najwyraźniej przestrzegano zakazu palenia, widziałem jednak ludzi stojących w kolejce, by zapalić przed wejściem. Słyszałem mieszankę angielskiego i rosyjskiego, czasami nawet z ust jednej osoby, jednak królował język rosyjski. Barman podał mi wódkę, użyłem więc trzeciego rosyjskiego słowa, które znam. - Spasiba. - Otworzyć rachunek? - zapytał barman. - Pażalsta. „Proszę”, ta odpowiedź pasuje do wszystkiego. Przez zdobione, szklane drzwi widziałem salę restauracyjną, była ogromna, może nawet na czterysta osób, prawie wszystkie stoliki były zajęte. Borys świetnie sobie radzi. Albo, Borys świetnie sobie radził, zanim Asad Khalil odciął mu głowę. Daleko, w końcu restauracji zauważyłem dużą scenę, na której czteroosobowy zespół grał melodie brzmiące jak połączenie przeboju „YMCA” z rosyjskimi szlagierami. Parkiet był pełen młodych i starszych par, nastoletnich dziewcząt tańczących ze sobą i jak zwykle starszych pań dających wycisk protezom biodrowym. Prawdę mówiąc, miałem wrażenie, jakbym był na rosyjskim weselu. A na kilku byłem naprawdę, więc przez chwilę wydawało mi się, że trafiłem na taką właśnie uroczystość. Jednak co bardziej prawdopodobne, był to po prostu zwyczajny wieczór w „Swietłanie”. Powinienem również wspomnieć, by raport był kompletny i ponieważ szkolono mnie w zakresie obserwacji osób, że w lokalu było kilka całkiem niezłych laseczek. Prawdę mówiąc, przypomniałem sobie, że

409/662

gdy ostatnim razem byłem w „Rossiji” z Dickiem Kearnsem i Iwanem, sytuacja wyglądała podobnie. W każdym razie kobieta siedząca obok mnie, która piętnaście lat temu pewnie była jedną z tych gorących Rosjanek, najwyraźniej zainteresowała się nowym chłopcem. Czułem zapach jej liliowych perfum i choć nie chciałbym wyjść na prostaka, to muszę stwierdzić, że jej zderzaki wisiały nad moją wódką i w zasadzie przydałby się dla nich osobny stołek barowy. - Nie jesteś Ruski - powiedziała z mocnym akcentem. - Po czym to poznałaś? - Twój ruski jest fatalny. Twój angielski też nie jest najwyższych lotów, skarbie. - Często tu przychodzisz? - zapytałem. - Oczywiście. Następnie powiedziała mi jak poprawnie wymawiać słowa „spasiba”, „pażalsta” i „stolicznaja” - kładłem akcent na niewłaściwe sylaby - i kazała powtarzać po sobie. - Może po kolejnej wódce lepiej ci pójdzie - powiedziała, gdyż najwyraźniej mi nie wychodziło. Oboje zachichotaliśmy, po czym przedstawiliśmy się sobie. Miała na imię Weronika - przez „K” - i pochodziła z Kansas. Nie z Kurska. Przedstawiłem się jako Tom Walsh i przez chwilę rozważałem, czy nie podać jej numeru stacjonarnego telefonu mego przełożonego. Może później.

410/662

Kupiłem dla nas następną kolejkę. Piła koniak, czyli alkohol, który, z tego co pamiętam, Rosjanie uwielbiają - trudno się dziwić, skoro kosztuje dwadzieścia dolców za kolejkę. Nie mogłem nawet dopisać sobie tego do służbowego rachunku. W każdym razie, przywołując słynną maksymę Nietzschego - najczęściej spotykaną formą ludzkiej głupoty jest zapominanie o tym, jakie człowiek miał plany. - Muszę się spotkać z kimś w restauracji, ale potem może wrócę do ciebie - powiedziałem. - Tak? A z kim musisz się spotkać? - Z właścicielem. Zbieram pieniądze dla organizacji „Green Peace”. Weronika nadymała usta. - Może zatańczymy? - Z przyjemnością. Nigdzie się stąd nie ruszaj. - Jeszcze jeden koniak dla tej pani, gdy już skończy i proszę dopisać to do mojego rachunku - poprosiłem barmana. Weronika uniosła kieliszek. - Spasiba - powiedziała. Dostałem rachunek i oczywiście zapłaciłem gotówką, nie chcąc, by na mojej służbowej bądź prywatnej karcie kredytowej został jakikolwiek ślad po dzisiejszym wieczorze, musiałbym wtedy tłumaczyć się Kate ze „Swietłany”.

411/662

- Zobaczymy się później - obiecałem Weronice. - Może tak. Może nie. Przeszedłem przez główną salę, udając się w kierunku restauracji. Wewnątrz roznosił się bardzo ładny zapach i zaburczało mi w pustym brzuchu. Znalazłem stanowisko kierownika sali i podszedłem do mężczyzny w czarnym garniturze. Przyjrzał mi się chłodno, uznał, że jestem obcokrajowcem i zwrócił się do mnie po angielsku. - W czym mogę panu pomóc? - Chciałbym zobaczyć się z panem Korsakowem - odparłem. Był nieco zaskoczony, nie powiedział jednak: „Panu Korsakowowi odcięto wczoraj głowę. Przykro mi, że pan nie zdążył”. - Był pan umówiony? - zapytał. Zatem Borys żył i był w tym klubie. - Jestem starym znajomym. - Podałem mu moją wizytówkę, w którą przez chwilę się wpatrywał. Prawdopodobnie potrafił czytać po angielsku i prawdopodobnie nie spodobało mu się to, co przeczytał - Antyterrorystyczna Grupa Zadaniowa i tak dalej. - To sprawa prywatna powiedziałem. - Proszę zanieść wizytówkę panu Korsakowowi, poczekam. - Nie jestem pewien, czy pan Korsakow jest w biurze, panie... - zawahał się. Ponownie spojrzał na moją wizytówkę. - .. .Cury. - Corey. A ja jestem pewien, że jest.

412/662

Przywołał jakiegoś mężczyznę, by ten go zastąpił, po czym poszedł na zaplecze restauracji i zniknął za czerwoną zasłoną. - Widział pan „Doktora Żywago”? - zapytałem młodego chłopaka, który zastąpił kierownika sali. - Słucham? - Jest tam scena, w której Julie Christie w restauracji strzela do grubasa -Roda Steigera - który zmuszał ją do romansu. - Słucham? - Hej, sam bym chętnie za nią oberwał. Ja za swoje trzy kule nie dostałem niczego w zamian. Kapisz? Weszła grupa ludzi, których młody praktykant zaprowadził do stolika. Stałem więc sam, gotowy by odprowadzić kolejną grupę gości. Tymczasem rozejrzałem się po ogromnej restauracji. Stoły przykryto złotymi obrusami, na których stały butelki z wódką, wiaderka z szampanami i kilkupoziomowe tace po brzegi wypełnione jedzeniem, a goście w pocie czoła wprowadzali jedzenie tam, gdzie jego miejsce. Zespół grał teraz motyw przewodni z filmu „Pozdrowienia z Rosji”, co było dość zabawne. Ściana za sceną miała może z sześć metrów - dwa piętra - i zauważyłem, że na środku, bliżej sufitu wisiało wielkie lustro, w którym odbijały się kryształowe żyrandole. Byłem pewien, że było to lustro weneckie, przez które można było patrzeć na restaurację. Może tam znajdował się gabinet Borysa, pomachałem więc w tamtą stronę.

413/662

Na scenę weszły piosenkarki, wszystkie były wysokie, miały blond włosy i oczywiście były ładne, miały na sobie obcisłe sukienki z metalicznymi cekinami, przez które prawdopodobnie nie przebiłby się nawet nabój 357 magnum. Śpiewały po angielsku, o „rosyjskich dziecinach”, co wydało mi się dosyć dziwne, ale po chwili uzmysłowiłem sobie, że chodziło o „rosyjskie dziewczyny” W każdym razie miały niezłe płuca. To miejsce spodobałoby się Kate. Najwyraźniej całą uwagę skupiłem na dziecinach, bo nie zauważyłem, kiedy podszedł do mnie kierownik sali. - Dziękuję, że zechciał pan poczekać. - To był chyba mój pomysł. Towarzyszył mu wielki facet - krótko ścięty blondyn o ostrych rysach twarzy, który miał na sobie garnitur ledwo mieszczący się na jego muskularnym ciele, wyglądał w nim jak kwadratowy kloc. - To jest Wiktor - powiedział kierownik sali. Przez „K”? - Zaprowadzi pana do pana Korsakowa. Uścisnąłbym dłoń Wiktora, ale będzie mi jeszcze potrzebna. - Spasiba - powiedziałem z akcentem Weroniki, ale kilka oktaw niżej. Poszedłem za Wiktorem przez zatłoczoną restaurację, co przypominało podążanie za walcem jadącym przez łąkę pełną kwiatów...

414/662

Wiktor oddechem rozsunął czerwoną zasłonę i weszliśmy do korytarza prowadzącego do zamkniętych drzwi, które otworzył za pomocą klucza. Weszliśmy do pustego pokoiku, w którym stały jedynie dwa krzesła, a na przeciwko wejścia znajdowały się stalowe drzwi i winda. Jeszcze jednym elementem wartym odnotowania była obracająca się wokół własnej osi kamera przymocowana do sufitu. Wiktor wyjął kolejny klucz, którym otworzył drzwi do windy, i gestem dłoni dał do zrozumienia, że mam wejść do środka. Stalowe drzwi obok windy zapewne prowadziły na klatkę schodową i one także miały zamek. Zatem, gdybym był Asadem Khalilem..., to wybrałbym inne miejsce, żeby wykończyć Borysa. - Pracujesz tu jako cukiernik? - zapytałem Wiktora, gdy jechaliśmy w górę. Nieprzerwanie gapił się przed siebie, ale widziałem, że się uśmiechnął. Odrobina humoru może wiele zdziałać w pokonywaniu przepaści między-gatunkowych. Poza tym rozumiał angielski. Otworzyły się drzwi windy i weszliśmy do przedpokoju, podobnego do tego na dole, tu też znajdowała się kamera, ale były tu także dodatkowe stalowe drzwi - z wizjerem typu „rybie oko”, a także z wysuwaną kieszenią podobną do tych, jakie widuje się w celach. Wiktor nacisnął guzik i po paru sekundach usłyszałem dźwięk przesuwanego rygla i drzwi się otworzyły. W drzwiach stał Borys. - Cieszę się, że widzę cię żywego.

415/662

-A ja ciebie.

38 Borys wskazał mi pokryty tapicerką fotel, sam usiadł w podobnym naprzeciwko mnie. Miał na sobie czarny garnitur skrojony według europejskiej mody i jedwabną koszulę rozpięta przy kołnierzyku. Tak jak ja miał na nadgarstku rolexa, choć podejrzewam, że jego zegarek kosztował więcej niż czterdzieści dolców. Najwyraźniej nadal był w przyzwoitej formie, choć nie był już tak szczupły ani srogi, jak go zapamiętałem. Wiktor został w pokoju i przyjął zamówienie od szefa - butelka zmrożonej wódki. Następnie Borys nalał alkoholu do dwóch kryształowych kieliszków i uniósł jeden z nich do góry. -Toast! - Na zdarowie - odparłem, co po rosyjsku znaczy to samo co „na zdrowie”, a może „kocham cię?” W każdym razie wódka, której nazwa na etykiecie była napisana cyrylicą, weszła gładko. Borys czekał, aż się odezwę - na przykład powiem, po co przyszedłem ale ja rozkoszowałem się tą chwilą spędzaną w niekrępującej ciszy, co często zbija z tropu gospodarza, który zaczyna się zastanawiać, skąd ta niezapowiedziana wizyta gliniarza. Poza tym Wiktor ciągle był w pokoju, czekałem więc, aż Borys poprosi go, żeby wyszedł. Ale Borys był opanowany i cisza panująca w pokoju w ogóle nie budziła w nim

417/662

niepokoju. Napił się wódki i zapalił papierosa - nadal marlboro - nie zapytał, czy palę, ani mnie nie poczęstował. No więc, dwaj Rosjanie podchodzą do baru i zamawiają butelkę wódki, przez godzinę siedzą i piją w kompletnej ciszy. I nagle jeden z nich mówi: „Dobra wódka”, a drugi odpowiada: „Przyszedłeś tu pić wódkę, czy gadać?” Rozejrzałem się po dużym pokoju bez okien, który wyglądał raczej jak salon niż gabinet. Na parkiecie leżały wschodnie dywany, w pokoju poustawiano mnóstwo rosyjskich przedmiotów - być może oryginalnych antyków - takich jak ikony, piec kaflowy, srebrny samowar, pomalowane meble i mnóstwo rosyjskich dupereli. Było bardzo przytulnie, jak w salonie u babci, gdyby babcia miała na imię Świetlana. Borys zauważył, że zainteresowały mnie jego skarby, więc przerwał milczenie. - To moje służbowe mieszkanie - powiedział. Skinąłem głową. Wskazał na dwie pary drzwi. - Tam jest mój gabinet i sypialnia - rzekł. Moje mieszkanie na 72. ulicy także spełniało obecnie taką funkcję i dla nas obu przez jakiś czas mogłoby służyć za kryjówki, choć Borys jeszcze o tym nie wiedział. Jak już wspominałem, mówił perfekcyjnie po angielsku i jestem pewien, że od czasu naszego ostatniego spotkania nauczył się jeszcze

418/662

więcej nowych słów takich jak „zestawienie zysków i strat”, „kapitał obrotowy” i tym podobne. Borys nie był przyzwyczajony, że ktoś z nim pogrywa. - Dziękuję za odwiedziny - powiedział. - Miło się rozmawiało. Powiedział coś do Wiktora, który podszedł do drzwi, ale zanim je otworzył popatrzył przez wizjer. Być może w rosyjskim klubie nocnym takie procedury bezpieczeństwa były całkiem normalne. A może była to paranoja. Albo jeszcze coś innego. - Jestem dziś trochę zajęty - Borys wstał z fotela. - Wiktor może już iść - nie ruszyłem się z miejsca. - Nie mówi po angielsku - poinformował mnie Borys. - To nie jest dobry moment, żeby się go uczył. Borys zawahał się, po czym powiedział Wiktorowi, żeby opuścił pokój, co po rosyjsku zostało zawarte w jednym słowie. Wiktor wyszedł, a Borys zaryglował drzwi. Wstałem i spojrzałem przez weneckie lustro, które zajmowało pół ściany. Roztaczał się przez nie imponujący widok na restaurację znajdującą się poniżej, a także na bar za zdobionymi szklanymi drzwiami. Weronika nadal siedziała przy barze. Z tyłu, w sali restauracyjnej, ponad stanowiskiem kierownika sali znajdowały się wysokie okna z widokiem na plażę i ocean. Brawo, Borys. Bije na głowę Libię. Bezpośrednio pod nami znajdowała się scena. Pod rzędami górnych reflektorów, lin z bloczkami do wieszania rekwizytów i mechanizmów

419/662

scenicznych widziałem dwoje artystów szybujących w powietrzu na trapezie z ogromną łatwością. - Podobał się panu występ? - zapytał Borys. Najwyraźniej widział, jak czekałem przy stanowisku kierownika sali. - Był bardzo udany - odparłem. - Dziękuję. Odwróciłem się od lustra. - Świetnie sobie pan radzi. - Dużo pracy i mnóstwo kłopotów - odparł. - Często przychodzą tu rządowi inspektorzy w sprawie bezpieczeństwa przeciwpożarowego, BHP, alkoholu - i może pan sobie wyobrazić, że nie biorą łapówek? - To państwo schodzi na psy - przytaknąłem. - Muszę się szarpać z nieuczciwymi sprzedawcami, pracownikami, którzy kradną... - Niech ich pan zabije. - To prawda, czasami tęsknię za moją stara pracą w Rosji - uśmiechnął się. - Słabo płacili. -Ale miałem władzę, a ona odurza. - Nie wątpię. A tęskni pan za swoją starą pracą w Libii? - zapytałem.

420/662

- Wcale - zaprzeczył. Być może w tym momencie pomyślał, że przyszedłem, żeby pogadać o jedynej sprawie, w którą obaj byliśmy zaangażowani - jeśli tak było, to miał rację. Mówiłem jednak, że przychodzę w prywatnej sprawie, więc żeby nie rzucać słów na wiatr, pozwolę, żeby to Borys zapytał mnie o nasz wspólny problem. Zaproponował mi następną kolejkę, a ja przyjąłem propozycję. Ile kolejek już wypiłem? Za dwie zapłaciłem sam, a teraz już drugą piłem na koszt Borysa. Mój limit na służbie wynosi pięć. Cztery, jeśli przewiduję, że będę musiał wyciągnąć pistolet. A skoro o tym mowa, byłem pewien, że w tym pokoju nie tylko ja miałem broń, choć jeśli Borys nie posiadał licencji, mógł ukrywać pistolet. Ach te stare, dobre czasy w Związku Radzieckim, gdy rządziło KGB. Ale pieniądze też cieszą. Choć pieniądze i władza to najlepsze połączenie. Zanim trzy lata temu Kate i ja poznaliśmy Borysa w kwaterze głównej CIA, nie wiedzieliśmy w jakiej randze służył oraz jaki miał tytuł w dawnym KGB, ani w jakim departamencie pracował i czym się zajmował. Potem jednak agent FBI zdradził nam, że Borys należał do jednostki Smiersz, miał więc licencję na zabijanie - taki trochę zły James Bond. Gdybym wiedział o tym przed spotkaniem i tak chciałbym, żeby się odbyło, ale pewnie wtedy nie wydałby mi się taki ujmujący. A jeśli chodzi o Kate..., cóż zawsze lubiła złych chłopców. Tak naprawdę chyba nie zależało mi na tym, żeby dowiedzieć się, co Borys robił w Związku Radzieckim; tamten etap był już zakończony. Niepokoił mnie jednak fakt, że sprzedał się skurczybykom i wyszkolił takiego człowieka jak Asad Khalil. Jestem pewien, że tego żałował, ale szkody zostały już wyrządzone i to bardzo poważne.

421/662

Stojąc z dala od Borysa, wykorzystałem okazję, żeby przejść się po pokoju i obejrzeć skarby. Borys z radością opowiadał mi o ikonach i lakierowanych, drewnianych skrzyniach, porcelanie i pozostałych przedmiotach. - To wszystko antyki, bardzo cenne - powiedział. - Zapewne dlatego to pomieszczenie jest tak dobrze strzeżone - zauważyłem. - Zgadza się. - Zauważył, że patrzę na niego. - Ale oczywiście, to ja jestem tu najcenniejszy - dodał. Uśmiechnął się. - W tym zawodzie, łatwo można sobie narobić wrogów - wyjaśnił. - Tak jak w pańskim poprzednim zawodzie - przypomniałem. - A także pańskim, panie Corey. - Może obaj powinniśmy zmienić zawody. - Nie można całkowicie uwolnić się od tego, co się kiedyś robiło - powiedział trafnie, po namyśle. To był dobry moment, żeby poruszyć nasz wspólny temat. - Odnosząc się do tego, co pan powiedział, mam złe wieści, a niektóre nawet jeszcze gorsze. Najpierw chciałem go jednak trochę wybadać. W końcu, nie przyszedłem do niego tylko po to, by go ostrzec, szukałem pomocy w związku z naszym wspólnym problemem.

422/662

Ponownie przypomniałem sobie nasze godzinne spotkanie sprzed trzech lat i to, że trudno było mi pogodzić się z faktem, że ten miły mężczyzna dla pieniędzy wyszkolił Asada Khalila. Kate i ja byliśmy ukształtowani przez wychowanie i środowisko - klasa średnia, gliniarz i agentka FBI - a Borys przez niemoralny świat międzynarodowych intryg, działalność na dwa fronty i zamachy - to nie były metody naszej pracy. Z drugiej strony dla CIA przeszłość Borysa nie stanowiła problemu. Należał do tego samego świata co oni, a ludzie z CIA nie wydają moralnych osądów, byli szczęśliwi, że mieli w rękach dekonspiratora, który wszystko im wyśpiewał. - O czym pan myśli - zapytał Borys. - O naszym spotkaniu w Langley - odparłem. - Podobało mi się. Byłem pewien, że jeszcze kiedyś się zobaczymy - o ile nic się panu nie przytrafi - dodał. - Cóż, nie przytrafiło mi się nic zbyt śmiertelnego i oto jestem. Pozwoliłem, by te słowa wybrzmiały swobodnie i kontynuowałem przechadzkę po pokoju. Na jednej ze ścian wisiał stary radziecki plakat, karykatura wuja Sama, który z nieznanych dla mnie powodów przypominał bardziej Żyda niż Anglosasa. Sam w jednej ręce trzymał worek z pieniędzmi, a w drugiej bombę atomową. Stał okrakiem nad globusem, depcząc butami po szyjach ubogich, rdzennych mieszkańców państw z całego świata. Związek Radziecki - ZSRR- był otoczony amerykańskimi rakietami skierowanymi w kierunku ojczyzny. Nie umiałem przeczytać napisu, a i symbolika nie do końca była dla mnie jasna, mimo to wydaje mi się, że zrozumiałem przesłanie. Borys zauważył, że patrzę na plakat.

423/662

-Chwila nostalgii. - Wspomnienia zawsze są piękne - odparłem. - Załatwię panu plakat amerykańskiego twórcy Normana Rockwella - zaproponowałem. Zaśmiał się. - Niektórzy z moich amerykańskich znajomych nadal czują się obrażeni tym plakatem - powiedział. - Naprawdę nie wiem, dlaczego... Zimna wojna się skończyła - przypomniał. - Wygraliście - dodał. -Takie oryginalne plakaty są naprawdę wiele warte - poinformował mnie. - Za ten zapłaciłem dwa tysiące dolarów. - Dla odnoszącego sukcesy przedsiębiorcy to nie jest chyba zawrotna suma - zauważyłem. - Tak, stałem się kapitalistyczną świnią z workiem pełnym pieniędzy przytaknął. - Los płata figle. Zapalił kolejnego papierosa, ale tym razem poczęstował i mnie, odmówiłem. - Jak mnie pan odnalazł - zapytał. - Borys, pracuję dla FBI. - Oczywiście, ale moi znajomi z Langley zapewnili mnie, że informacje na mój temat są ściśle tajne. - Być może będzie to dla ciebie spore zaskoczenie, ale CIA kłamie

424/662

- odparłem. Obaj uśmiechnęliśmy się po tych słowach. Po chwili Borys ponownie spoważniał. - A wszelkie informacje na mój temat są dostępne tylko w razie absolutnej konieczności. Więc cóż to za konieczność, panie Corey? - zapytał, zaciągając się. - Proszę, mów mi John - odparłem. - John. Cóż to za konieczność? - Cieszę się, że pytasz. - Zmieniłem temat i taktykę. - Hej, piję na pusty żołądek. - Oczywiście - odparł, po chwili wahania. - Gdzie moje maniery. - Nie, powinienem był uprzedzić cię, że wpadnę. Nie kłopocz się powiedziałem-Możemy zamówić pizzę. Podszedł do telefonu stojącego na stoliczku. - Nie ma problemu - zapewnił. - Być może zauważyłeś, że to jest restauracja. -Zgadza się. Dla Borysa pojęcie sarkazmu nie było obce, co, jak często wyjaśniałem mojej żonie, dowodzi inteligencji i wskazuje na dobre zdrowie psychiczne.

425/662

Borys rozmawiał przez interkom po rosyjsku, usłyszałem słowo „zakuski”, co, jak powiedział mi Iwan, oznacza przystawki. Niektóre słowa zostają w głowie. Oczywiście Borys mógł równie dobrze powiedzieć „Włóż pigułki nasenne do barszczu”. - Podajecie tu kiełbaski w cieście? - zapytałem, zanim się rozłączył. Popatrzył na mnie, po czym dodał „Kolbasę en croute” - do zamówienia. Co? Rozłączył się. - Może usiądziesz? - zaproponował. Usiadłem, obaj byliśmy już zrelaksowani, sączyliśmy wódkę i zanim przeszedłem do tematu, o którym wiedział już, że nie będzie przyjemny, cieszyliśmy się chwilą. - Zapomniałem cię zapytać, jak się miewa ta urocza kobieta, z którą wtedy przyszedłeś? Jak już wspominałem, w tym zawodzie nie ujawnia się osobistych informacji. - Widuję się z nią w pracy, ma się całkiem nieźle - powiedziałem. - To dobrze. Miło mi się z nią rozmawiało. Kate? Zgadza się? Pozdrów ją proszę. - Oczywiście.

426/662

- Miałem wrażenie, że łączyło was coś więcej niż tylko praca - uśmiechnął się. - Tak? Hej, myślisz, że nie próbowałem? Wzruszył ramionami, po czym dał mi dobrą radę. - Trudno zrozumieć kobiety. - Poważnie? Chyba wyszła za faceta z CIA - powiedziałem dla żartu. - Kiepski wybór. - Też tak sądzę. - Tak jak wybór faceta z KGB. - Jesteś żonaty? - zapytałem, uśmiechając się. - Tak - odparł bez entuzjazmu. - Rosyjska dziecina? - Słucham? - Rosyjska dziewczyna? -Tak. - Macie dzieci? -Nie. - Gdzie się poznaliście?

427/662

-Tutaj. - Jasne. Założę się, że to świetne miejsce, by poznawać kobiety. Zaśmiał się, ale nie skomentował. - A ty? - zapytał mnie. - Jestem kawalerem. -Adlaczego,jeśli mogę spytać? - Nikt mnie nie poprosił o rękę. Uśmiechnął się. - Wydaje mi się, że ten obowiązek należy do mężczyzny. -W moim przypadku nie ma szans. - Przypomniałem sobie teraz twoje poczucie humoru - powiedział Borys. - Jeśli chcesz, gdy będziesz wychodzić, mogę wysłać z tobą jakąś kobietę - dodał po chwili wahania. - Poważnie? Tak, jakby na wynos? Podobały mu się moje żarty. - Tak, włożę ją do plastikowego pojemnika, razem z resztkami z twojej kolacji - zaśmiał się. Ta wspaniałomyślna propozycja - znana także jako jedna z metod wywiadowczych, polegająca na uwiedzeniu - była wypowiedziana poważnie i wymagała odpowiedzi.

428/662

- Dziękuję ci za tę propozycję, ale nie chcę nadużywać twojej gościnności. - Nie ma sprawy. Daj znać, jeśli zmienisz zdanie - dodał. Dotarło do mnie, że Borys tak naprawdę miał jeszcze jeden powód, by strzec tego pomieszczenia, niezwiązany z bezpieczeństwem osobistym i ochroną cennej sztuki: niezapowiedziane wizyty pani Korsakow. Borys w końcu poruszył temat mojego stroju. - Wyglądasz na zamożnego - powiedział. - Ubrałem się odpowiednio do dzisiejszej okazji. - Tak? Ten zegarek wart jest... jakieś dziesięć tysięcy dolarów - skomentował. - Nie zapłaciłem za niego ani grosza. Zdjąłem go z nadgarstka martwego mężczyzny. Zapalił kolejnego papierosa. - Ja również mam kilka podobnych pamiątek - powiedział bardzo spokojnym głosem. Nadszedł czas, by strzelić mu gola. - Czy rząd udzielił ci pożyczki na otwarcie tego interesu? - Dlaczego pytasz? I dlaczego tego nie wiesz? Nie odpowiedziałem na żadne z tych dwóch pytań. - Czy twoi znajomi z Langley ostatnio się z tobą kontaktowali?

429/662

- Czy teraz przeszedłeś już do spraw służbowych? - zapytał. -Tak. - W takim razie powinienem poprosić cię, byś opuścił to pomieszczenie i zadzwonić do mojego adwokata. - Możesz to zrobić w każdej chwili. Nie jesteśmy w Związku Radzieckim-zapewniłem. - Powiedz, dlaczego w ogóle powinienem z tobą rozmawiać - zapytał, ignorując moją uwagę. - Ponieważ twoim obywatelskim obowiązkiem jest pomoc w śledztwie dotyczącym przestępstwa. - Jakiego przestępstwa? - Zabójstwa. - Czyjego zabójstwa? - dopytywał się. - Być może twojego. W tej sytuacji musiał się napić, więc nalał sobie wódki. - Asad Khalil wrócił - powiedziałem niepotrzebnie. Skinął głową. - Jesteś zaskoczony? - Wręcz przeciwnie.

430/662

-Ja też nie. Usłyszałem kilka nut - czyżby Czajkowski? - i Borys wstał, podszedł do drzwi i wyjrzał przez wizjer. Zastanawiałem się, gdzie zamontowano monitor, na którym można było śledzić obraz z kamery. Borys otworzył drzwi i do pokoju wszedł kelner, pchający przed sobą wózek, za nim szedł Wiktor. Ochroniarz zamknął i zaryglował drzwi, kelner zdjął z wózka trzy wielopoziomowe tace i postawił je na czarnym, lakierowanym stole. Borys, który wyglądał tak, jakby zapomniał o złych wieściach, zajął się wydawaniem poleceń kelnerowi. Po chwili na stole znajdowało się jedzenie i butelki z wodą mineralną, a kelner nakrywał duży stół, kładąc na nim obrus, srebrną zastawę i kryształy wyjęte z szafki stojącej obok. - Usiądź - nakazał Borys. - Tutaj. Wykonałem polecenie, a Borys poszedł za kelnerem i Wiktorem do drzwi, które następnie za nimi zamknął i zaryglował, po czym usiadł naprzeciwko mnie. - Lubisz rosyjskie jedzenie? - zapytał. - A któż by nie lubił? - Proszę, to wędzony okoń, marynowany śledź i wędzony węgorz. Gdy skończył wymieniać nazwy wszystkich dań, zacząłem tracić apetyt. -1 największy przysmak - kiełbaski w cieście - zakończył.

431/662

Kiełbaski w cieście były tak naprawdę wielkimi kawałkami tłustej kiełbasy - kolbasy - zawiniętymi w coś w rodzaju ciasta do pierogów Kilka z nich położyłem na talerzu, razem z innymi potrawami, które wyglądały bezpiecznie. Borys nalał wodę mineralną do szklanek i zabraliśmy się za jedzenie. Kolbasa w cieście była naprawdę smaczna - wszystko co tłuste i pełne skrobi jest dobre - jednak werdykt dotyczący marynowanych pomidorów był negatywny. - Skąd wiesz, że wrócił? - zapytał Borys podczas posiłku. -Zabił parę osób. - Kogo? - Nie mogę ci udzielać takich informacji, powiem tyko tyle, że doprowadził do końca misję, którą rozpoczął trzy lata temu. Borys przestał jeść. - Chcę, żebyś wiedział, że nie szkoliłem go do konkretnej misji -po prostu uczyłem go, jak ma działać na Zachodzie - powiedział. -1 jak ma zabijać. - Owszem..., zabijać też, ale takie umiejętności musi mieć każdy agent, na wypadek, gdyby okazały się potrzebne - powiedział po chwili zawahania. - Prawdę mówiąc - zauważyłem - Khalil nie był pracownikiem agencji wywiadowczej, dla którego umiejętność zabijania mogła okazać się

432/662

konieczna. On był zabójcą. Wyszkolonym przez ciebie. Dlatego właśnie tu przyjechał. - Zrozum, że nie wiedziałem o misji Khalila w Stanach Zjednoczonych - powiedział Borys, próbując podejść do tematu od innej strony. Libij-czycy nigdy by mi o tym nie powiedzieli. Wyjaśniałem to już CIA i oni mi uwierzyli, ponieważ to, co mówiłem, było logiczne i było prawdą. I jestem pewien, że przekazali ci to, zanim się poznaliśmy. Milczałem. - Czy gdyby ludzie z CIA byli przekonani, że wiedziałem o tym, że Khalil zamierza zabić amerykańskich pilotów, to czy pozwoliliby mi wyjechać z Libii? - zadał retoryczne pytanie. - Czy puściliby mnie żywego? Dobre pytanie. Nie miałem jednak na nie dobrej odpowiedzi. Wiedziałem za to, że CIA i Borys Korsakow zawarli szatański pakt: oni ocalili mu życie, on wszystko im wyśpiewał. Być może ta umowa zawierała także inne warunki, ale ani Borys, ani ludzie z CIA nigdy nie powiedzą o nich Johnowi Coreyowi. Oficjalnie Borys Korsakow, były agent KGB i prawdopodobnie zabójca, sprzedał swoje usługi dzikiemu narodowi i nauczył jednego, a może nawet i kilku dżihadystów, sztuki zabijania. Sam Borys nie miał krwi na rękach - według tego, co sam twierdził - i został ciepło przywitany w Ameryce jako pełnoprawny dekonspirator. Odkładając na bok kwestie moralne, Borys doskonale sobie radził pod względem finansowym - nie wspominając o tym, że prowadził wspaniałe życie. Inni, którzy nadal pracowali w tym zawodzie, nie jadali kawioru i nie otaczały ich wino, kobiety i śpiew. Hej, życie jest niesprawiedliwe, i nie powinno tak być, że za zdradę czeka nagroda, a za lojalność marna pensyjka.

433/662

Z drugiej strony wszyscy dokonujemy wyborów i żyjemy - albo umieramy - z ich konsekwencjami. W każdym razie Borys starał się poprawić swą złą reputację, a ja powinienem zakończyć już ten temat, ale zamiast tego powiedziałem: - Zakładam, że ludzie z CIA opowiedzieli ci o tym, co trzy lata temu zrobił tu Khalil. - Nie wszystko. Nie było potrzeby, żebym znał szczegóły - dodał. -Ale mówiłeś, że wiedziałeś, że zamordował amerykańskich pilotów. - Owszem..., o tym wspomnieli. - Borys, wciskanie kitu już wyszło z mody. - Może ty tak uważasz. Ja mam inne zdanie. - Rozumiem. Moje pytania nie miały doprowadzić do tego, żeby powiedział mi prawdę - chciałem jedynie, by przeszedł do defensywy, co mi się udało. - Dobrze. Przejdźmy dalej. Ty jesz, ja mówię. - Odsunąłem talerz. - Khalil jest w kraju mniej więcej od tygodnia - powiedziałem. - Zabił ostatniego pilota uczestniczącego w nalotach na Libię - miłego człowieka o imieniu Chip - potem zabił jeszcze kilka osób i nie próbował nawet ukrywać swojej tożsamości. Wiemy także, że tu jest. Dokładniej mówiąc, jest w mieście. Borys nie spojrzał przez ramię ani nie wykonał żadnego podobnego ruchu, ale przestał przeżuwać. To twardy facet, ale sam szkolił zabójcę,

434/662

o którym mowa, i zna jego możliwości; bez wątpienia, w ciągu ostatnich trzech lat trochę zmiękł - zarówno psychicznie, jak i fizycznie. Tymczasem Asad Khalil z całą pewnością stał się silniejszy i lepszy. - Przyszło mi na myśl, że być może Khalil będzie chciał wyrównać z tobą rachunki - kontynuowałem. - Powiedz mi, jeśli się mylę, a wstanę i wyjdę. Borys dolał mi wody mineralnej. - Szczerze mówiąc, nie sądziłem, że zobaczę cię żywego - ciągnąłem wywód. Pokiwał głową. - Dziwię się, że ty jeszcze żyjesz - powiedział. - Masz szczęście, że żyję. Słuchaj, wiem, że obaj znajdujemy się na liście ludzi, których zamierza zabić, dlatego musimy pogadać. Borys skinął. - I pewnie twoja koleżanka Kate też jest w niebezpieczeństwie - powiedział. - Pewnie tak. Powiem ci, choć nie ma potrzeby, żebyś to wiedział, że Kate znajduje się w miejscu, które jest pilniej strzeżone niż twoje biuro. Wysłaliśmy ją tam - skłamałem - żeby ograniczyć liczbę potencjalnych celów Khalila. - Teraz zostaliśmy już tylko ty i ja - przekazałem mu radosną nowinę. Przyjął te słowa całkiem nieźle.

435/662

- Możesz spać dziś u mnie na kanapie - zażartował. - Ty też powinieneś tu zostać - powiedziałem. - Pewnie tak. - Twoja żona na pewno zrozumie. - Zapewniam cię, że nie. Właściwie to wyjedzie jutro do Moskwy - powiedział po chwili namysłu. - Całkiem dobry pomysły. Borys nalał sobie koniaku i uzupełnił i mój kieliszek. - Zakładam, że masz jakiś lepszy plan niż ukrywanie się. - Prawdę mówiąc, mam plan, aby wykorzystać cię jako przynętę i w ten sposób zastawić na Khalila zasadzkę. - Obawiam się, że ten plan mnie nie zachwycił - odparł. - Jak dla mnie bomba. Na jego twarzy pojawił się wymuszony uśmiech, jednak moje słowa zbył milczeniem. Prawdę mówiąc, sam od niedawna byłem przynętą i w ogóle mi to nie przeszkadzało. Chciałem być jedyną osobą, która będzie miała okazję zabić Asada Khalila. Ale Borys Korsakow również był celem, czułem się więc zobowiązany, żeby mu o tym powiedzieć, poza tym dla dobra sprawy musiałem pominąć własne ego i złość na bok. Nie byłbym zachwycony, gdyby to Borys wykończył Khalila, ale wtedy ważne byłoby to, że Khalil leży w trumnie.

436/662

- Czy masz potwierdzone informacje świadczące o tym, że on wie, gdzie mnie szukać? - zapytał Boiys? - Nie mam - odpowiedziałem zgodnie z prawdą. - Ale załóżmy, że wie, gdzie jesteś. Miał trzy lata na to, żeby cię odnaleźć - dodałem. - W dodatku ma w Ameryce znajomych. Borys pokiwał głową, po czym się uśmiechnął. - Prawdę powiedziawszy, to nawet wspominano o mnie w przewodnikach po restauracjach i w publikacjach na temat rosyjskiej społeczności imigrantów - poinformował mnie. - Mam nadzieję, Borys, że nie wykorzystali twojego zdjęcia. Wzruszył ramionami. - Kilkakrotnie. To należy do moich obowiązków zawodowych - powiedział, wyjaśniając tę lukę w systemie bezpieczeństwa. -1 szczerze mówiąc, nie przeszkadzał mi rozgłos i nie myślałem o prywatnym bezpieczeństwie. - Najwyraźniej nie. Czy Borys to twoje prawdziwe imię? - zapytałem. - Owszem. Ludzie z CIA naciskali, bym je zmienił, ale... to jedyne, co mi pozostało z przeszłości - wyjaśnił. - Rozumiem. I to imię będzie widniało na twoim nagrobku. Cóż, Borys Korsakow czuł się bezpiecznie w Brighton Beach na Brooklynie, pomimo faktu, że wkurzył libijski wywiad, Asada Khalila i prawdopodobnie starych kumpli z KGB. Ale jego przeszłość nie dawała mu spokoju, co jest kolejnym powodem, że jego drzwi zaopatrzono w zamki i rygle.

437/662

- Załóżmy, że Khalil wie, że jesteś właścicielem „Swietłany” i że masz żonę, wie także, gdzie mieszkasz. Możesz uciekać, możesz się ukrywać, ale możesz też siedzieć tu i czekać na niego, a ja załatwię ludzi, którzy będą czekać na niego razem z tobą. - Przemyślę to - odparł. - Tymczasem ty i twoja organizacja powinniście wymyślić jakiś inny sposób, żeby go schwytać albo zabić. - Sądzę, że wiesz o nim więcej niż federalni - zauważyłem. - Trudno będzie go znaleźć - powiedział po chwili namysłu. - Ale on znajdzie ciebie. - Wiem o tym, Borys. Nie ukrywam się. Najprawdopodobniej ciebie już znalazł - przypomniałem. - Ale pytanie brzmi: jak ja mam znaleźć jegol Borys oparł się o krzesło i zapalił kolejnego papierosa. Wpatrywał się w punkt w przestrzeni, palił i mówił, głównie do siebie. - Mimo wielu wad Związek Radziecki nigdy nie lekceważył Stanów Zjednoczonych. Jeśli już, to mieliśmy tendencję, by was przeceniać. Za to Khalil został wychowany w kulturze, która nie docenia Zachodu, a zwłaszcza Amerykanów. I to prawdopodobnie jest jego słabością. Przez chwilę zastygł zamyślony. - Nie zależy mu na pieniądzach, na kobietach, wygodzie..., nie ma nałogów i wydaje mu się, że wszyscy, którzy postępują inaczej, są słabi i zdemoralizowani. - Mówią na niego „Lew” bo jest odważny, podstępny, szybki i potrafi wyczuć zagrożenie - kontynuował. Ale jeśli chodzi o to ostatnie, to często nie zauważa oznak niebezpieczeństwa, co jest wynikiem jego przekonania, że jest silny - psychicznie, fizycznie i moralnie - i że jego wrogowie są słabi, głupi i zepsuci. Raz go przed tym ostrzegłem, ale nie zadałem sobie trudu, by ostrzec go po raz drugi - powiedział i popatrzył na mnie.

438/662

Wspominając byłego studenta, Borys był w swoim żywiole, więc milczałem. - Khalil miał mentora, starca o imieniu Malik, który był kimś w rodzaju mistyka - mówił dalej Borys. - Malik, podobnie jak i ja, próbował nauczyć Khalila ostrożności, ale oprócz tego wpajał mu, że ten został obdarzony szczególnym talentem - szóstym zmysłem, który ostrzega go przed niebezpieczeństwem i pozwala mu wyczuć, kiedy jego zdobycz jest blisko - poinformował mnie. Oczywiście to bzdura, ale Khalil w to wierzył i dlatego popełniał głupie błędy, które jednak uchodziły mu na sucho, co dodatkowo wzmacniało jego pewność siebie, przez co stale zachowywał się nierozważnie. Być może jego dobra passa niedługo się skończy - zastanawiał się Borys. - Może - odparłem, choć nie widziałem żadnych oznak świadczących o tym, że tak się miało stać. Prawdę mówiąc, ci zabójcy, którzy stanęli na mojej drodze i którym wydawało się, że Bóg stał po ich stronie, stanowili problem; z pewnością Bóg nie zesłał na nich swej łaski, ale im się wydawało, że tak było, tym samym byli nieprzewidywalni i bardziej niebezpieczni niż przeciętni zabójcy szaleńcy. - Był doskonałym uczniem - szybko chłonął wiedzę i był inteligentny - Borys zaciągnął się papierosem. - Był też bardzo zmotywowany - ale do przodu pchała go nienawiść. Jak wiesz, Amerykanie zabili jego rodzinę - popatrzył na mnie. Milczałem. - Nienawiść powoduje, że rozsądek znika - powiedział, co było zgodne z prawdą.

439/662

Choć i tym razem się nie odezwałem, myślałem o tej dziwnej parze Borys Korsakow i Asad Khalil - nauczyciel i uczeń, obaj na przeciwnych biegunach. Byłem pewien, że Borys dobrze się spisał, szkoląc swego młodego protegowanego, jak zabijać i uciekać, a gdy nadszedł koniec roku szkolnego, Asad Khalil był tak samo wykolejony, jak na początku. - Jest samotnikiem - mówił Borys. - Nie potrzebuje przyjaciół, kobiet, nawet kumpli, choć wykorzystuje ludzi i pozbywa się ich. Jak więc odnaleźć takiego mężczyznę? Jak już wspomniałem, nie znajdziesz go to on znajdzie ciebie. Gdy to się stanie, może popełnić błąd, co w jego wypadku jest bardziej prawdopodobne niż w wypadku większości zawodowych zabójców - błędnie oceni sytuację, a co za tym idzie, wybierze błędną taktykę. A to oznacza, panie Corey, że nie skorzysta z możliwości, by odstrzelić ci głowę z bezpiecznej odległości dwustu metrów, ale trafi w twój czuły punkt - tak jak lew, który atakuje zębami i szponami. Musi posmakować twojej krwi. Często bawi się swoją ofiarą, niczym kot myszą, i zanim zabije, dręczy ją. To dla niego ważne. Więc jeśli uda ci się przeżyć pierwsze uderzenie, będziesz miał szansę zareagować. To jedyne wskazówki, które mogą ci pomóc - zakończył Borys. Poza informacją o mistyku Maliku nie powiedział mi nic nowego, a jeśli chodzi o metody działania Khalila, Kate i ja ostatnio na własnej skórze mogliśmy się o nich przekonać. Cieszę się jednak, że Borys potwierdził moje spostrzeżenia. - Zatem powinniśmy się pochylić i czekać, aż przyjdzie skopać nam dupy? - zapytałem. Uśmiechnął się.

440/662

- Czuję, że jak przyjdzie co do czego, to sobie poradzisz - jako dobry gospodarz obdarzył mnie komplementem. - Ja także - dodał. Nie powinienem był chyba rezygnować z siłowni. - Innym sposobem na złapanie lub zabicie lwa jest zastawienie na niego sideł, z przynęta w środku - powiedziałem, wracając do niedawno złożonej propozycji. Najwyraźniej przemyślał ten pomysł. - Zgadza się. Jeśli chcesz schwytać lwa żywego, wprowadzasz do klatki żywą kozę, a gdy drapieżnik wejdzie do środka, drzwi się zamykają. Lew jest uwięziony, a koza zjedzona. A jeśli chcesz martwego lwa, kozę przywiązuje się do drzewa i gdy lew ją zabija, myśliwy strzela. W obu sytuacjach koza ginie. Ale kozy są hodowane z przeznaczeniem na stracenie. - Racja. My wiemy, że nie jesteś kozą, więc zagwarantujemy ci bezpieczeństwo - zapewniłem go. Nie był co do tego przekonany i szczerze mówiąc, ja też nie byłem. - Ty spróbuj pierwszy - rzekł. - Zgoda. Dam ci znać, jak mi poszło. - Jeśli będziesz w stanie. To ciekawy pomysł i może nawet jedyny, aby go ująć lub zabić - powiedział. Posłuchaj mojej rady, John - nawet teraz, gdy ty zastawiasz sidła na niego, on może szykować pułapkę na ciebie. - Owszem.

441/662

- Nie byłbyś pierwszym myśliwym, który podąża tropem lwa tylko po to, żeby odkryć, że lew zatacza koło i teraz znajduje się za tobą - powiedział, ponownie używając metafory związanej z lwem. - Hej, niezła analogia. Zapamiętam to. -Powinieneś. Moje następne pytanie nie było tak naprawdę związane z tematem. - Uczyłeś Khalila, jak zabijać za pomocą szpikulca do lodu? Sprawiał wrażenie zaskoczonego, a po chwili, nawet nieco zmieszanego moim pytaniem. W końcu, to nie chodziło o teorię. Przez chwilę się wahał. - Owszem - odparł. - Dlaczego pytasz? -Ajak myślisz? Nie odpowiedział na moje pytanie. - Ten idiota nigdy wcześniej nie widział szpikulca do lodu i gdy mu go pokazałem, zachowywał się jak dzieciak, który dostał nową zabawkę. -Nie wątpię. - Czy ofiara zmarła? - Owszem. Ale trochę to trwało. - Ile ciosów zadał? - zapytał.

442/662

-Tylko jeden. Borys wyglądał na rozzłoszczonego, może sfrustrowanego z powodu zachowania swego ucznia. - Mówiłem mu, że trzeba zadać dwa, trzy ciosy. - Dzieciaki nigdy nie słuchają. - On nie jest dzieciakiem. Jest... idiotą. - Hej, o co chodzi z Ruskimi i szpikulcami do lodu? - zapytałem. -Czy wy czasem nie wykończyliście Trockiego za pomocą tego narzędzia? Borys zainteresował się tematem. - Jak się pewnie domyślasz, w Rosji jest wiele szpikulców do lodu, więc stały się dogodną bronią, zwłaszcza w zimie. - No tak. Dziwne, że na to nie wpadłem. Borys przez chwilę patrzył na mnie, zastawiając się pewnie, czy sobie z niego nie żartuję. Postanowił przyłączyć się do gry i podniósł ze stołu ostry nóż. - Jeśli nie wiesz, co z nim zrobić, nie uda ci się zadać śmiertelnego ciosu. Narzędzie utkwi w kości albo w mięśniu, albo zadasz kilka słabszych ciosów i twój przeciwnik będzie miał okazję, żeby uciec albo przypuścić atak. Nawet głęboka rana w brzuchu nie będzie śmiertelna, jeśli nie trafisz na tętnicę. Nóż najlepiej nadaje się do podcinania gardła... - wyjaśnił, przykładając ostrze do swej szyi - można przeciąć żyły albo tętnice. Taka rana jest śmiertelna, jednak ciężko ją zadać, jeśli stoi się twarzą w twarz z przeciwnikiem. Żeby wykonać prawidłowe cięcie, należy podejść do ofiary od tyłu. Zgadza się? Odłożył

443/662

nóż. Szpikulec do lodu łatwo zagłębia się w czaszce, bez względu na to pod jakim kątem zadaje się cios, zresztą przebija się także przez mostek, prosto do serca, nawet jeśli ofiara ma na sobie grube, zimowe ubranie i w każdym z tych przypadków powoduje śmierć, choć nie zawsze natychmiastową - zakończył. Zauważył chyba, że dał się ponieść i na jego twarzy pojawił się wymuszony uśmiech. - Być może to nie jest najlepszy temat do rozmowy przy kolacji. - To ja go zacząłem. Ty go tylko podjąłeś. - Spróbuj koniaku. Chciałem być uprzejmy, więc umoczyłem usta w alkoholu. Jak na ilość spożytego alkoholu Borys wydawał się czujny - być może było to spowodowane otrzeźwiającą myślą, że groziła mu śmierć i to ona sprawiała, że jego umysł pracował znakomicie. - Tym razem musisz to załatwić - powiedział. - Jeśli tego nie zrobisz, nigdy nie zaznasz spokoju. - Ani ty. - Jak mu się udało uciec ostatnim razem? - zapytał, ignorując moją uwagę. Borys przyczynił się do tej sytuacji, więc jego pytanie nie było czysto zawodowe ani teoretyczne. - Nie mogę ci powiedzieć więcej, niż trzy lata temu powiedzieli ci twoi znajomi z CIA - odparłem. - Jeśli nie wiesz, jak to się stało, to widocznie nie chcą, żebyś wiedział.

444/662

- Czy ludzie z CIA powiedzieli ci, dlaczego interesują się Khalilem? zapytałem, gdyż CIA okazało się kolejnym tematem do rozmowy. - Powiedzieli niewiele - rzekł po chwili milczenia. - Miałem jednak wrażenie - oparte na wiedzy i doświadczeniu - że CIA interesuje się Khalilem z innych powodów niż FBI. - To znaczy? - To znaczy, że CIA chciało wykorzystać go do swoich własnych celów. - Jakich? - Jeśli nie wiesz, to widocznie nie chcą, żebyś wiedział - odparł wzruszając ramionami. Nadszedł czas, by wytoczyć działo. - Ludzie z CIA na pewno wiedzą, że Asad Khalil wrócił do Stanów. Czy zatem dzwoniono do ciebie z Langley, żeby ci powiedzieć „Hej, Borys, wrócił twój stary kumpel i prawdopodobnie chce twojej głowy. Ale my cię ochronimy?” To była pierwsza myśl Borysa, po tym, jak mu powiedziałem, że Khalil wrócił i od tamtej chwili ciągle się nad tym zastanawiał. Przez chwilę siedział w ciszy. - Moje stosunki z nimi są skomplikowane. W zasadzie od czasu mojego ostatniego przesłuchania nie istnieją wcale. Przekazali mnie ludziom z FBI i dlatego nie jestem z nimi w kontakcie i dlatego ty tu jesteś. Prawda jest taka, że to nie był powód mojej wizyty - przyszedłem tu jako wolny strzelec. A jeśli chodzi o to, że FBI przejęło opiekę nad Borysem, FBI i CIA miały często rozbieżne podejście do programu dla

445/662

przesiedleńców z byłego Związku Radzieckiego. Czasami chodziło o brak porozumienia, czasami po prostu brak zainteresowania ze strony FBI. Borys nie stanowił żadnej wartości ani dla FBI, ani dla nikogo innego, więc zupełnie o nim zapomniano. Ale gdyby ludzie z CIA albo z FBI zdali sobie sprawę z faktu, że mógłby zostać przynętą na lwa, wtedy nie daliby mu spokoju. Jak to zwykle bywa, problem z systemem polegał na złej komunikacji. Między agencjami wyrósł mur, przyczyniły się do tego również złe wspomnienia dotyczące dawnych tradycji. Dlatego właśnie John Corey musiał jeść marynowane buraki z Borysem. Istniała też możliwość, że FBI i CIA już się tym zajęły i połowę klientów „Świetlany” stanowili teraz agenci FBI. Jeśli tak było, to nie poinformowali Borysa, tak jak ja to robiłem, że może wpadnie do niego Khalil. Cóż, jeśli moja wizyta została nagrana przez moich kolegów, to sprawa wyjaśni się bardzo szybko. - Zakładam, że moja niechęć do zostania, jak ty to nazywasz, przynętą nie zostanie odwrócona przeciwko mnie - powiedział Borys. - Oczywiście, że nie. Chronimy wszystkich obywateli Stanów Zjednoczonych - hej, masz obywatelstwo? - Nie. -No to, cóż...ojej... -Ale mam amerykański paszport. - Ja również. Może obaj powinniśmy pojechać do Moskwy razem z twoją żoną. - Wolę być w Nowym Jorku z Asadem Khalilem niż w Moskwie z moją żoną - odparł. Nie skomentowałem tej uwagi.

446/662

-Jeśli nawet nie zdecydujesz się na bycie przynętą, możemy ci załatwić ludzi do ochrony - zapewniłem Borysa. - Wiesz, jestem tutaj bezpieczny i nie planuję stąd wychodzić... do czasu, aż Khalil zginie, zostanie ujęty albo ucieknie..., więc wydaje mi się, że nie potrzebuję ochrony - powiedział po chwili namysłu. - W zasadzie dużo płacę za własną ochronę - dodał. Czytałem między wierszami, pomyślałem więc, że Borys nie chciał, żeby policjanci z NYPD albo agenci FBI kręcili się po „Swietłanie” z różnych powodów, niektórych zgodnych z prawem, a niektórych pewnie nie. Dotarło do mnie również, że Borys doszedł do tych samych wniosków, do których i ja doszedłem - chciał zabić Asada Khalila bez udziału policji czy FBI. Miał ku temu inne powody. Mnie chodziło o zwykłą zemstę i spokój raz na zawsze. Podejrzewałem, że Borys chciał zabić Asada Khalila, bo ten wiedział o nim zbyt wiele. A to, co wiedział Khalil, być może niekoniecznie zgadzało się z tym, co Borys trzy lata temu powiedział CIA, twierdząc, że nie wiedział, że Khalil planuje odwiedzić Stany Zjednoczone i zabić amerykańskich pilotów. Dlatego też Borys nie chciał, by Khalila schwytano żywego i by FBI i CIA zaczęły go przesłuchiwać. Borys nie był pierwszym dekon-spiratorem bez obywatelstwa - który mógłby zostać odesłany do swojego kraju. Może się mylę, ale to z pewnością mógłby być powód, dla którego Borys jako pierwszy chciał dorwać Khalila. Możliwe również, że kolejnym powodem była nagroda, o której mógł wiedzieć. - Wyznaczono nagrodę za Khalila - żywego lub martwego - w wysokości miliona dolarów - powiedziałem. - Wiedziałeś o tym?

447/662

- Nietrudno zgadnąć. Niezbyt duża suma, jak za takiego człowieka... ale ja nie zamierzam go schwytać... Chcę się tylko bronić. - Borys, daj spokój. Wiem, o czym myślisz. I jeśli ktokolwiek może schwytać - lub zabić - Asada Khalila, to jesteś nim ty. Milczał. - Ale nie bądź zbyt pewny siebie - poradziłem. - Khalil nie spędził ostatnich trzech lat na odwiedzaniu nocnych klubów i piciu wódki. Zdenerwował się, zresztą wiedziałem, że tak będzie. - Nie boję się tego człowieka - powiedział, pochylając się w moją stronę. - To ja nauczyłem go wszystkiego i byłoby dobrze, gdybym to ja mógł mu dać ostatnią lekcję. - Tak trzymaj. Nauczyłeś tego gówniarza wszystkiego i nadal możesz mu dokopać - przypomniałem. Borys nie odezwał się słowem. - Przekażę przełożonym, że nie chcesz ochrony - powiedziałem. - Masz prawo odmówić policyjnej ochrony, a już na pewno nie musisz zgłaszać się na ochotnika, by stać się przynętą - poinformowałem go oficjalnie. - Nie masz jednak wpływu na to, czy będziemy obserwować twój lokal i ciebie. Zatem wszystkim byłoby łatwiej, gdybyś zechciał z nami współpracować - dodałem. - Mam... starych kolegów, którym ufam i którzy będą mi pomagać i mnie chronić - powiedział.

448/662

-Masz na myśli starych kolegów z KGB,którzy wiedzą, jak przyszpilić takiego gnojka jak Khalil i wiedzą, co z nim zrobić na zapleczu, gdy go dorwą? Borys zapalił kolejnego papierosa. - Bez komentarza. - Jeśli jakimś cudem schwytasz go żywego, najpierw do mnie zadzwoń - poradziłem. - Jak sobie życzysz. Borys stawał się coraz mniej rozmowny i nadszedł czas, żebym zakończył wizytę. W następnej kolejności musiałem poinformować o tej wizycie Walsha i Paresiego. Na razie moje działania mogły mi ujść na sucho - gliniarze i agenci często robią coś na własną rękę, nie mówiąc o tym szefowi. Ale jeśli człowiek w porę nie zda pełnego sprawozdania z takiego spotkania, to jest w poważnych tarapatach. Z drugiej strony... przecież nawet nie powinno mnie tu być. W końcu Walsh wyraził się dość jasno na temat ograniczenia moich obowiązków i ruchów oraz noszenia przeze mnie nadajnika GPS. Kolejnym argumentem przemawiającym za tym, żeby nie informować o tym zajściu Walsha, był fakt, że Borys i ja mieliśmy podobne zdanie na temat tej sytuacji; nie chcieliśmy, by schwytano Khalila, tylko żeby stracił życie. - Możemy dokończyć tę rozmowę jutro - powiedziałem, wstając od stołu. Borys sprawiał wrażenie nieobecnego i zamyślonego.

449/662

Jak już wspominałem Borys nie jest głupi i dawno temu brał udział w grach znacznie bardziej niebezpiecznych, podstępnych i skomplikowanych niż ta. Widziałem, że jego wyszkolony przez KGB mózg pracował ze zdwojoną siłą. Bez wątpienia zainteresowała go ta sprawa i cieszył się, że wróci do dawnego zawodu. - Czy ktoś wie, że tu przyszedłeś? - zapytał. Cóż, Weronika wie. Wiktor też. I ty. Nie takie pytanie chciałem usłyszeć. Miałem dobrą, mocną odpowiedź. - Co masz na myśli? - Myślę, że wiesz. Dlaczego jesteś sam? - zapytał. - Pracuję sam. Jak James Bond. Pokiwał głową. - Powinieneś przyjść tu z agentem FBI. Nie chciałbym być niegrzeczny, panie Corey, ale pracuje pan jako detektyw w Nowym Jorku - zgodnie z tym co mi powiedziano trzy lata temu. Gdzie jest pański partner? - Moja partnerka siedzi przy barze. - Nie. Sądzę, że działasz na własną rękę i rozumiem dlaczego. - Wierz w co chcesz. Jutro wrócę z moimi ludźmi. Przez chwilę myślał nad tym, co powiedziałem. - Daj mi tydzień - powiedział. - Daj sobie tydzień. Myślę, że jeden z nas rozwiąże ten problem w sposób, który będzie dla nas najkorzystniejszy.

450/662

- Tu nie chodzi tylko o nas - odparłem. - Chodzi o prawo, sprawiedliwość i bezpieczeństwo narodowe kraju. Ponownie pokiwał głową. - Nie. Tu chodzi o nas. Nie chciałem ciągnąć tego tematu, więc go zmieniłem. - Jakby co, masz moją wizytówkę. Daj mi numery telefonów do siebie - powiedziałem. Wyjął z kieszeni wizytówkę i długopis, napisał coś na odwrocie i wręczył mi ją. - Informuj mnie proszę na bieżąco - rzekł. Wyjąłem z kieszeni zdjęcie Khalila i podałem Borysowi. - Odśwież sobie pamięć - powiedziałem. Wziął fotografię, ale na nią nie spojrzał. - Nie potrzebuję jej odświeżać - odparł. - Cóż - zasugerowałem - w takim razie zrób kopię i rozdaj swoim ludziom. - Dziękuję. Khalil potrafi zmieniać swój wygląd - poinformował mnie. - Owszem. To zdjęcie zostało zrobione trzy lata temu, ale mam informacje, że teraz wygląda tak samo. A poza tym jego oczy są zawsze takie same.

451/662

Borys spojrzał na zdjęcie. -Tak... te oczy... Ruszyłem w kierunku drzwi. - Sam wyjdę. -Nie sądzę. Wstał, poszedł po telefon, włączył interkom i powiedział coś po rosyjsku. - Pozwól, że zadam ci pytanie, które może być ważne zarówno dla ciebie, jak i dla mnie - powiedział. Lubię pytania, które są dla mnie ważne. - Dawaj - powiedziałem. - Wiesz może, czy Khalil działa sam, czy pracuje dla libijskiego wywiadu albo jakiejś innej organizacji? - zapytał. - Dlaczego pytasz? - Cóż, od tego zależy, jakie ma tu... możliwości. To, czy jest w stanie zdobyć o nas informacje, których potrzebuje. A także te dotyczące jego misji - dodał. - Zgadza się. Cóż nie mogę odpowiedzieć na to pytanie bezpośrednio, ale wygląda na to, że ktoś mu pomaga. Borys skinął głową.

452/662

- Możesz więc być pewien, że zrobi coś, czego jeszcze do tej pory nie zrobił - poinformował mnie. - Nie nadążam. - Zdetonuje bombę - powiedział Borys, patrząc mi w oczy. - Albo przeprowadzi atak biologiczny. Wąglik. Wysadzi bombę chemiczną. Może użyje gazu paraliżującego. - Tak myślisz? - Tak. Musi w jakiś sposób zapłacić tym, którzy pomogli mu przeprowadzić jego misję i osobistą zemstę. Nie zastanawiałeś się nad tym? - Przeszło mi to przez myśl - przyznałem. -Ale liczę, że nie dojdzie do tego, zanim nie rozprawi się z tobą i ze mną. - Owszem. Nie mam w zwyczaju omawiania takich tematów z ludźmi pokroju Borysa, ale był to człowiek, który miał doświadczenia związane z Khalilem i kiedyś pracował w tym zawodzie. - Zastanów się nad tym i daj mi znać, jeśli na coś wpadniesz. - Oczywiście. Usłyszałem dźwięk melodii Czajkowskiego, Borys podszedł do drzwi, spojrzał przez wizjer, odryglował drzwi i je otworzył. Naprzeciwko mnie stanął Wiktor, gdy szedłem w stronę drzwi, odezwałem się do Borysa.

453/662

- Spoglądanie przez wizjer może zakończyć się poważnymi urazami oka i mózgu, jeśli po drugiej stronie drzwi zerka na ciebie lufa pistoletu. Albo szpikulec do lodu. Miałem wrażenie, że zdenerwowała go uwaga, dotycząca jego systemu zabezpieczeń. - Dziękuję detektywie - odparł. - Gdzie znajduje się monitor, na którym widać obraz z kamer? - zapytałem. - Jeden jest w moim gabinecie, a w tej szafce jest telewizor z kanałem, na którym odbieram transmisję z kamer. - Powinieneś z nich korzystać. - Jeszcze raz, dziękuję. - Dziękuję za czas, który mi poświęciłeś i twoją gościnność. Gdy już miałem wyjść przez drzwi, wykonałem jeden z moich zgrabnych zwrotów. -A tak, dla twojej informacji, jeśli chodzi o tego pilota, Chipa, Khalil odciął mu głowę. Borys przyjął to z opanowaniem. - Nie uczyłem go tego. - Może ma nowego nauczyciela - zasugerowałem.

454/662

Wyszedłem z mieszkania Borysa i gdy drzwi się zamknęły, usłyszałem przesuwający się rygiel. Biedny Borys - zamknięty w służbowym mieszkaniu, bez żony i bez możliwości robienia czegokolwiek poza jedzeniem, piciem, wyglądaniem przez lustro weneckie, może oglądaniem rosyjskiej telewizji, słuchaniem muzyki i od czasu do czasu rozkoszowaniem się towarzystwem jakiejś pani albo dwóch. Ale po kilku dniach nawet to może się znudzić. No... może po kilku tygodniach. Wiktor wskazał ręką na windę. - Zejdźmy schodami - zaproponowałem. - Proszę? - Robisz postępy, Wiktor. Powinieneś uczyć angielskiego w Brooklyn College. Podszedłem do stalowych drzwi prowadzących na klatkę schodową, Wiktor otworzył je kluczem. To były zwykłe schody przeciwpożarowe, a inspektorzy ochrony przeciwpożarowej nie lubią widoku zamków ani rygli. Borys pewnie powiedział im: „Słuchajcie chłopcy, wielu ludzi chce mnie wykończyć, więc muszę się zamknąć”. A może przed wizytą inspektorów usunął drzwi. Puściłem Wiktora przodem. Drzwi na dole również były zamknięte, Wiktor ponownie otworzył je kluczem. Weszliśmy do pokoiku, w którym była kamera, po czym Wiktor otworzył drzwi prowadzące na korytarz. Poszedłem za nim, przeszliśmy przez czerwoną zasłonę i weszliśmy do restauracji. Moim zdaniem ten system zabezpieczeń był naprawdę dobry, ale zbyt wiele zależało od czynnika ludzkiego i dwóch kluczy - jednego do

455/662

windy, a drugiego do stalowych drzwi. Poza tym drzwi prowadzące do mieszkania Borysa trzeba było ryglować ręcznie. Borysowi przydałby się system elektroniczny z kodami dostępu, pod który podłączone byłyby wszystkie drzwi dzielące go od świata zewnętrznego. Powinien mieć także łatwiejszy dostęp do monitorów. Być może istniały tu jakieś zabezpieczenia, których nie zauważyłem, na przykład przycisk alarmowy albo schron, ale tak naprawdę, jeśli chodzi o bezpieczeństwo własne, najlepszym rozwiązaniem jest czujność i pistolet dużego kalibru. Wiktor odprowadził mnie przez restaurację, w której o tej porze połowa stolików była już pusta. - Ktoś chce zabić twojego szefa - powiedziałem. - Miej oczy w dupie. Nie odpowiedział, za to skinął głową. - Masz pistolet? Ponownie nie odpowiedział, ale poklepał się po lewej stronie marynarki. - Popracuj nad wymową - zasugerowałem. Ominąłem bar i Weronikę i wyszedłem tylnymi drzwiami. Dochodziła północ i deptak oraz plaża były już prawie opustoszałe. Jeśli śledzili mnie moi ludzie, to była właśnie ta chwila, gdy ktoś powinien do mnie podejść. A jeśli śledzili mnie ludzie Khalila, to był właśnie odpowiedni czas i miejsce, jak zresztą każde inne, na to, by panowie John Corey i Asad Khalil się spotkali. Przez chwilę stałem bez ruchu, ale nikt się mną nie zainteresował.

456/662

Podszedłem do głównego wejścia do „Swietłany”, przed którym stało kilka taksówek. Jadąc przez most Brooklyński, w drodze na Manhattan, po raz kolejny dopadła mnie myśl - podsycona przez Borysa - że Asad Khalil istotnie planował spektakularny finał swojej wizyty - coś, co zadowoliłoby jego sponsorów i dzięki czemu miałby pewność, że otrzyma wsparcie przy kolejnej misji - jedyną przeszkodą do osiągnięcia tego celu byli Borys Korsakow i John Corey. Zatem, zgadza się, Borys miał rację, chodziło o nas - o niego, o mnie i Asada Khalila. A także o przeszłość, która podążała za nami i deptała nam po piętach.

39 Gdy wracałem z Brighton Beach, taksówkarz wysadził mnie w moim podziemnym garażu biedniejszego o trzydzieści dolców, co jak na ubezpieczenie na życie nie jest wygórowaną sumą. Pojechałem windą towarową do swojego mieszkania, nikt z ochrony nie zauważył mojego zniknięcia. Nie chciałem wpakować tych ludzi w kłopoty, więc wiedziałem, że nie mogę dać się złapać, będąc poza domem bez nich. Środowy poranek, dochodziła siódma rano. Od czasu, gdy razem z Kate obudziliśmy się w motelu w hrabstwie Sullivan podekscytowani perspektywą wykonania skoków, minęły siedemdziesiąt dwie godziny. Nie wiedzieliśmy jeszcze wtedy, jak ekscytujący będzie to dzień. Nie miałem żadnych konkretnych planów i przypomniałem sobie, że problem z brakiem zajęć polegał na tym, że gdy nic nie robisz, nie wiesz, kiedy kończysz. Wykonałem codzienny zestaw dwunastu ćwiczeń, kierując się czynnikami zdrowotnymi, a nie próżnością, co w tym wypadku oznaczało, że musiałem być w dobrej formie, w razie gdybym miał iść z Khalilem w zapasy. Borys miał rację - Khalil atakował z bliska i w czuły punkt i jeśli udało ci się przeżyć pierwsze, niespodziewane uderzenie, miałeś szansę, żeby odwrócić sytuację na swoją korzyść. Dlatego Kate jeszcze żyła. Gdy przygotowywałem się do odwiedzin Kate w szpitalu, usłyszałem telefon komórkowy, dzwonił Paresi.

458/662

- Corey, słucham. - Co robiłeś wczoraj wieczorem? - zapytał Paresi. Oj, czas się przyznać. - Odwiedziłem Kate w szpitalu - powiedziałem. - Wiem. A co robiłeś później? Czas się przyznać. - Odwieziono mnie do domu. W słuchawce zapadła cisza. - Ramos, nasz człowiek, który stał w hallu, zgłosił, że dzwonił do ciebie na numer telefonu stacjonarnego i na twoją komórkę, a także poprosił portiera, by ten zadzwonił domofonem, ale ty się nie odezwałeś. Teraz to już naprawdę czas się przyznać. - O dziesiątej straciłem kontakt ze światem - odparłem. A może piłem wtedy wódkę z Weroniką? - Co chciał ode mnie Ramos? - zapytałem. - Nic - odparł Paresi. - Rutynowa kontrola, poza tym chciał zdać sprawozdanie z tego, co się dzieje.

459/662

Prawda jest taka, że Paresi nie miał żadnych dowodów świadczących o tym, że wyszedłem z mieszkania, więc zacząłem być lekko naburmuszony. - Kapitanie, jestem gliniarzem, a nie jakimś informatorem z mafii, którego trzeba chronić przez całą dobę... - Twoje życie jest w niebezpieczeństwie, detektywie Corey. Zgodziłeś się... - dodał. - Nie zgadzałem się na to, żeby spać z facetem, który mnie ochrania. Zapadła cisza. - Dobrze - powiedział Paresi po chwili. - Wiemy, gdzie będziesz dziś wieczorem - poinformował mnie. Nic nie powiedziałem i o nic nie zapytałem. - Ale najpierw kilka szczegółów organizacyjnych - kontynuował. -Pogrzeb Gabe’a, jego żony i córki odbył się wczoraj. To była prywatna, religijna uroczystość, ale jeśli to będzie możliwe, w przyszłym tygodniu zorganizujemy uroczystość żałobną za niego i za jego rodzinę. To zależy od tego, co się wydarzy w najbliższym czasie - dodał. Racja. To zależy od naszych pogrzebów. - Dobra - powiedziałem. - Jak się czuje Kate? - zapytał Paresi. - Na tyle dobrze, że mogłaby wyjść ze szpitala, ale Walsh ją tam przetrzymuje i żadne z nas nie jest z tego powodu zadowolone.

460/662

- Jest tam bezpieczniejsza i dla ciebie też lepiej, jak jej nie ma w domu. Nie skomentowałem. - Powinieneś zrobić jedną rzecz - jak najszybciej każ wydrukować akt zgonu i zarejestrować go w hrabstwie Sullivan, a także poleć ludziom z Centrum Medycznego w Catskill, by zmienili dane w swoich rejestrach. - Dobrze..., jeśli naprawdę sądzisz, że ktoś mógłby to sprawdzić. - Załóżmy, że Khalil ma obsesję i będzie chciał potwierdzić liczbę swoich ofiar. - Dobrze. Załatwię to. Otrzymałeś jakieś informacje albo przypomniałeś sobie coś, o czym powinienem wiedzieć? - zapytał. W zasadzie to była moja ostatnia szansa na to, żeby przyznać się do rozmowy z Borysem, rozważyłem więc wszystkie za i przeciw dotyczące złożenia pełnego sprawozdania. Borys poprawnie odgadł, że działałem na własną rękę i prosił mnie o tydzień bez policji i FBI mieszających się w tę sprawę - tydzień na to, żeby zobaczyć, czy Khalil będzie próbował wykończyć go w klubie nocnym, na jego własnym terenie. Oczywiście Borys zamierzał uciszyć Asada Khalila na zawsze, choć tak naprawdę nie obchodziło mnie to, czego chciał Borys - to nie on dowodził tą operacją. Ale jego plany mogły pokrzyżować moje. Trudny wybór. - John? - Zastanawiam się. Z drugiej strony Borys pewnie już wytrzeźwiał i zmądrzał i zadzwoni do mnie, żeby mi powiedzieć, że zmienił zdanie i prosi o policyjną

461/662

ochronę. Albo, znając Borysa, ten przebiegły były agent KGB być może właśnie ucieka z żoną do Moskwy albo na Francuską Riwierę bez żony. Wcale bym mu się nie dziwił. - Halo? John? - Nic mi nie przychodzi do głowy - odparłem. - Czy ludzie z Oddziału do Zadań Specjalnych zauważyli coś niepokojącego w obserwowanych kryjówkach złoczyńców? - zapytałem, zmieniając temat. -Nie. - A próbujemy trafić na ślad kryjówek, o których nie wiemy? - Sprawdzamy podejrzane umowy podpisane na firmy z agencjami zajmującymi się wynajmem mieszkań, ale to zajmuje wiele czasu i niewiadomo, czy cokolwiek nam to da. - Jasne. Myślałem ostatnio o tym, że gdybym był kumplem Khalila z Nowego Jorku, wynająłbym mieszkanie albo biuro na tej samej ulicy, na której ja mieszkam - i w oknie zamontowałbym małą kamerę, którą ustawiłbym tak, by obserwować moje drzwi na monitorze, który znajdowałby się w tym biurze albo mieszkaniu - powiedziałem. Paresi milczał przez chwilę. - Słusznie..., ale na twojej ulicy stoją same wysokie budynki, są tam tysiące mieszkań i biur... - Wiem. Mieszkam tu. Widzę je. Powinieneś zlecić swoim ludziom, żeby to sprawdzili, kapitanie - powiedziałem. - Jasne. A ty powinieneś trzymać się z dala od balkonu - poradził.

462/662

- Właśnie miałem ci zaproponować drinka na balkonie. Czasami Paresi doceniał mój czarny humor, ale to nie była jedna z tych chwil. - Szczerze mówiąc, nasze szeregi są dość przerzedzone, ale sprawdzę, czy uda mi się oddelegować do tego zadania ludzi z lokalnych biur FBI i z NYPD. Przywołałem w pamięci moją bezproduktywną inwigilację irańskiego dyplomaty. - Zdejmij ludzi z zadań związanych z ONZ - zaproponowałem. Nasza sprawa ma najwyższy priorytet - zauważyłem. - Wiem. Nie masz jednak pojęcia, ile informacji i tropów zebraliśmy, o ilu zagrożeniach wiemy. I wszystko to trzeba sprawdzić. - Istnieje możliwość, że ktoś zaplanował dla was te zdania, a one mają na celu odwrócenie waszej uwagę od głównych działań - powiedziałem, po namyśle. - Być może - odparł po chwili. - Nigdy nie sądziłem, że będziemy mieć tyle na głowie..., wiesz? - Świat się zmienił - przypomniałem. -To prawda. Zaczynamy zatrudniać więcej ludzi. Dlatego jeszcze masz pracę - zażartował. Zabawne. - Macie już jakieś informacje na temat telefonów komórkowych Gabe’a i Kate? - zapytałem.

463/662

- Jak wiesz, oba telefony odłączyliśmy od systemu, ale ludzie z Centralnego Węzła Łączności obserwują, czy ktoś nie włącza ich po to, żeby dostać się do książki kontaktów - odparł. - W porządku. Czy obserwacja środowiska muzułmańskiego coś dała? - Nie. - Zakładam, że cofnąłeś ludziom urlopy i że wszyscy pracują po godzinach oraz w dni wolne od pracy. -To się rozumie samo przez się. Prawdę mówiąc, John, zapewniam cię, że mimo niedoborów w załodze Grupa Antyterrorystyczna, FBI i NYPD trzymają rękę na pulsie. Przypominam także, że nie bierzesz udziału w tym śledztwie. Jesteś na urlopie. - To dlaczego mnie wypytujesz? - My zadajemy pytania tobie - nie ma potrzeby, żebyś ty to robił poinformował mnie - i dawał nam rady. Wcześniej wahałem się, czy powiedzieć Paresiemu o Borysie, ale właśnie przestałem. Hej, w końcu nie biorę udziału w tym śledztwie. - John? - Zrozumiałem. - Chcemy, żebyś przypomniał sobie jak najwięcej szczegółów związanych z tamtą sprawą, zwłaszcza takich, które mogą okazać się przydatne tym razem - powiedział nieco łagodniejszym tonem. - Samochód na mnie czeka - powiedziałem. - Coś jeszcze?

464/662

- Tak, nie powiedziałem ci, dlaczego dzwonię. Dziś wieczorem będziesz zarzucał sieć. Wiadomość była ekscytująca. - Świetnie. Jaki jest plan? - O dziesiątej wieczorem wyjdziesz z mieszkania, udasz się pieszo wzdłuż 72. ulicy i wejdziesz do Central Parku... - zaczął. - Ktoś może mnie obrabować. Zignorował moją uwagę. - Korzystamy z parku, bo świetnie znamy tę okolicę i wszyscy przechodziliśmy tam szkolenie z inwigilacji i kontrinwigilacji. -Jasne. Raz się nawet zgubiłem. - W hallu o dziesiątej spotkasz się z szefem Oddziału do Zadań Specjalnych i on poinformuje cię, jak masz się poruszać po parku. Później nawiążesz kontakt z naszymi ludźmi, którzy będą cię śledzić na zewnątrz, i w drogę! - Plan jest. Nie chcę, żeby szła za mną defilada ani żeby przede mną dreptała orkiestra dęta - przypomniałem. - Wiem. Osłaniamy cię, ale nie będziemy cię przesadnie ochraniać. - Powiem ci, co o tym myślę, gdy to zobaczę - Okay. Chętnie się czegoś nauczymy. Metodą prób i błędów.

465/662

- Bez błędów, proszę. Poinformowałeś komisariat w Central Parku - zapytałem. - Owszem. Wiedzą o operacji i będziemy z nimi w kontakcie. - Dobrze. Komisariat w Central Parku wystawiał w nocy wielu swoich funkcjonariuszy, parku strzegła policja konna, tajniacy i policjanci patrolujący okolicę w samochodach oznaczonych i nieoznaczonych. Prawdę mówiąc, było ich zbyt wielu. - Trzymaj ich z daleka od mojej trasy - poprosiłem Paresiego. - Oczywiście. Wzdłuż całej trasy będą przystanki, na których będziesz miał wsparcie ludzi z jednostki SWAT. Będą stali w ukryciu z noktowizorami i karabinami wyborowymi - kontynuował instrukcje dotyczące operacji. - Nie zapomnij powiedzieć im, jak będę ubrany. Nawet nie zachichotał. - Będziesz spacerował i od czasu do czasu zatrzymasz się nad wodą - najpierw przy Kerbs Boathouse, później w uprzednio przygotowanym miejscu przy jeziorze Belveder, a potem może przy Rezerwuarze - kontynuował. - Jednostki obserwacyjne i ludzie ze SWAT-u chcą skorzystać z miejsc nad wodą, żeby w ten sposób ograniczyć liczbę alejek, którymi mógłby podejść do ciebie Khalil, poza tym dzięki temu zawężamy obszar, który musi być zabezpieczony przez tajniaków i ludzi z

466/662

jednostki specjalnej. - Innymi słowy, z jednej strony będzie cię chroniła woda - dodał. Po czym zażartował. - Umiesz pływać? - Nie. Ale umiem chodzić po wodzie. Co mam robić na tych przystankach w godzinach wieczornych poza tym, że będę wyglądał jak przynęta w zasadzce? - zapytałem. - Dobre pytanie. Nie mam na nie dobrej odpowiedzi, ale sądzę, że ... przecież właśnie zginęła twoja żona, więc po prostu wybrałeś się na długi spacer. No wiesz. Pochyl głowę, usiądź na ławce, ukryj twarz w dłoniach..., albo miej przy sobie butelkę jakiegoś alkoholu - oczywiście mam na myśli atrapę - i zachowuj się, jakbyś był wstawiony. Wiesz, jak to zrobić. - Może powinienem wyglądać tak, jakbym chciał się utopić w jeziorze. - Tak..., myślę, że możesz spróbować. W każdym razie, nie biegaj. Spaceruj wolno i tylko po wyznaczonej trasie, słuchaj instrukcji przez słuchawkę. Szef Oddziału do Zadań Specjalnych, wszystko ci wyjaśni dodał. - Rozumiem. - John, pamiętaj, że zgodnie z tym, co sam twierdzisz, jeśli ktoś obserwuje twój budynek i czeka, aż wyjdziesz, może to nie być Khalil. Więc jeśli złoczyńcy są na ulicy albo w samochodach, albo, jak zasugerowałeś, w budynkach, z których widać twoją ulicę, to możliwe, że ściągniecie Khalila zajmie im trochę czasu. Ludzie od kontrinwigilacji będą patrzeć, czy ktoś cię obserwuje, będziemy więc wiedzieć, czy gra się zaczęła. W porządku? Pamiętaj też, że dla powodzenia tej operacji najbardziej krytycznym momentem będzie chwila, kiedy wyjdziesz z

467/662

budynku i oni cię zobaczą. Zgadza się? Więc musisz zachowywać się naturalnie i nie zwracać na siebie uwagi. - Oczywiście. - Masz pytania? -Nie. Przeszedł do pogadanki motywacyjnej. - John, ta operacja wykracza poza twoje obowiązki i doceniamy twoją gotowość do wystawienia się na niebezpieczeństwo - powiedział. - Być może dziś będziesz się czuł tak, jakbyś siedział w tym sam, ale zapewniam cię, że to nieprawda. Tom i ja, i wszyscy w Grupie Antyterrorystycznej i w Oddziale do Zadań Specjalnych będziemy o tobie myśleć i modlić się za twoje bezpieczeństwo i sukces operacji. - Dziękuję. Gdzie będziesz myślał i modlił się za mnie? - zapytałem - Będę w domu pod telefonem. Mieszkam przy Central Park West, mogę być w parku w ciągu kilku minut - przypomniał. - Dobrze. Możemy obaj pozować do zdjęć przy ciele lwa. - Jeśli to będzie możliwe, chcemy go żywego - przypomniał. - Oczywiście. Gdzie będzie Tom? - zapytałem. - Również w domu, będzie czekał na wieści. - A gdzie jest twoja żona, kapitanie? - Wyjechała z miasta.

468/662

- Dobrze. Zapytałbym go, gdzie jest dziewczyna Toma, ale jej nic nie groziło. Dlaczego nie? Bo to pirania i Khalil nie skrzywdziłby jej, kierując się etyką zawodową. Powinienem podzielić się tym przemyśleniem z Paresim? Chyba nie. W każdym razie, wyglądało na to, że omówiliśmy wszystkie kwestie. Jadę do szpitala. -Pozdrów Kate. Porozmawiamy jeszcze przed twoim wyjściem. Rozłączyłem się i ignorując radę Paresiego, wyszedłem na balkon i popatrzyłem na budynek stojący naprzeciwko. Istotnie, widziałem tysiące okien, z których z łatwością można było obserwować mój balkon, a także drzwi wejściowe do mojego budynku, poza tym było jeszcze mnóstwo dachów, z których wiele znajdowało się powyżej mojego balkonu. Snajper na dachu, albo w którymkolwiek z tych biur lub mieszkań naprzeciwko, mógłby z łatwością zabić Johna Coreya - i nawet nie musiałby być specjalnie dobrym strzelcem. Gdyby jednak coś takiego miało się stać, to już dawno by się stało. Stojąc na balkonie, widziałem Central Park na końcu 72. ulicy, ponad 340 hektarów terenów zielonych, lasów, stawów, jezior, obiektów parkowych, a w nocy wiele mrocznych zakamarków. To było dobre miejsce, by przeprowadzić grę - choć może zbyt oczywiste. Jak lew, od którego pochodził jego przydomek, Asad Khalil potrafił wyczuć zagrożenie, ale żeby zdobyć pożywienie, głodny lew podejmuje ryzyko, a teraz „Lew” na pewno zdążył już bardzo zgłodnieć.

40 W recepcji siedział Alfred, życzyłem mu przyjemnego dnia. - Nie mogę znaleźć klucza od windy towarowej - wyznałem. - Och... - Będę jeszcze szukał, a tymczasem... - przesunąłem pięć dwudziestodolarówek po blacie - to gdyby musiał pan dorobić nowy... - Oczywiście, proszę pana. Mam zapasowy, ale jeśli nie może go pan znaleźć, to oczywiście wybiorę się do ślusarza. - Jestem pewien, że go znajdę, ale zachowaj banknoty za fatygę. - Dziękuję, proszę pana. - Nie ma o czym mówić. I miałem przez to na myśli, że naprawdę nie należy o tym mówić. Zobaczyłem, że w hallu czeka nowy tajniak, tym razem kobieta siedziała na krześle i czytała „Timesa”, obok niej stała torba z logo Bloomies Nie znałem jej, podszedłem żeby się przedstawić. - Kiera Liantonio, Oddział do Zadań Specjalnych - również się przedstawiła.

470/662

Była atrakcyjną, elegancką kobietą przed trzydziestką, może trochę starszą, ale nie potrafię już trafnie oceniać wieku kobiet. W każdym razie była zbyt młoda, żeby być detektywem z NYPD. -

FBI?

- To widać? - Obawiam się, że tak. Skąd oni biorą te dzieciaki? Prosto ze studiów prawniczych i z Quantico. Tak jak to było w przypadku Lisy Sims. Takie zadanie w rzeczywistych warunkach było niezłym treningiem dla nieopierzonego agenta FBI. Jasne, po co mojego życia ma chronić zawodowiec? - Prawdopodobnie nie będzie mnie przez dwie, trzy godziny - powiedziałem do agentki specjalnej Liantonio. Może pani zrobić sobie przerwę. Pokiwała głową. Na marginesie, pytanie policjantki albo agentki o to, czy ma na sobie kamizelkę kuloodporną, nie jest dobrym pomysłem - to jak pytanie o to, czy kobieta jest w ciąży - mogą poczuć się urażone. Ale ja jestem przebiegły. - Dlaczego nie ma pani na sobie kamizelki? - Mam - odparła. -Ach... dobrze. Widzicie?

471/662

W każdym razie wyglądała na bardzo pewną siebie, co zresztą jest normalne pośród tych świeżo upieczonych agentów tuż po Quantico - też taki byłem po zakończeniu akademii policyjnej. W końcu człowiek jest wtedy w świetnej formie fizycznej, uważał na wykładach, ma pistolet, którym umie się posługiwać, a także legitymację, która daje władzę. Jedynie nie ma pojęcia o tym, co się dzieje. - Moja żona pracuje dla FBI - powiedziałem. - Wiem. - A wie pani, gdzie jest i dlaczego się tam znalazła? - Coś słyszałam. - Dobrze. Ona ani nie potrzebuje, ani nie chce dodatkowego towarzystwa na sali. Proszę uważać - dodałem. To bardzo groźny facet. Nie odpowiedziała, skinęła głową. Wyszedłem z budynku i gdy stałem pod daszkiem z moim strażnikiem - po raz kolejny z Edem Reganem - podjechał wóz patrolowy. Wsiadłem do samochodu i ruszyliśmy. Kierowcę widziałem pierwszy raz, nazywał się Ahmed coś tam. Pośród trzydziestu pięciu tysięcy funkcjonariuszy jest może z pięćdziesięciu policjantów pochodzących z Bliskiego Wschodu i jeden z nich trafił się akurat mnie. W drodze do Bellevue pogadaliśmy trochę i Ahmed okazał się porządnym facetem, miał też w zanadrzu parę dobrych dowcipów, na przykład: -Porywam cię.

472/662

Jeśli jesteś muzułmaninem w NYPD, po wydarzeniach z 11 września, naprawdę musisz mieć duże poczucie humoru. - Jak się nazywa Arab o umiarkowanych poglądach? - Ed Regan zademonstrował zainteresowanie kulturą Ahmeda. - To osoba, której skończyła się amunicja - odparł Ahmed. Znałem kilka dobrych dowcipów, ale nie chciałem być postrzegany jako osoba niewrażliwą na obcą kulturę. No dobra, tylko jeden. - Dlaczego Arabowie za kierownicą są jak gwiazdy na niebie? - Ty je obserwujesz, a one ciebie nie widzą - odparł Ahmed. Prawdę mówiąc, Ahmed prowadził lepiej niż taksówkarz Pakistańczyk, choć od czasu do czasu wyczyniał jakieś dziwne rzeczy, ale wiedziałem, że sprawdza w ten sposób, czy nie mamy ogona. Poza tym wiedziałem, że gdzieś za nami jedzie furgonetka, tak było za każdym razem, gdy jechaliśmy do szpitala. Podsumowując temat, jeśli złoczyńcy mnie obserwowali i widzieli, że regularnie odwiedzam szpital, mogli dojść do wniosku, że bardzo potrzebowałem pomocy psychiatrów bądź odwiedzałem pacjenta. A przecież nie chcieliśmy, żeby tak myśleli. W każdym razie, z całym szacunkiem dla umiejętności prowadzenia samochodu przez niektórych obcokrajowców, większość z nich nie potrafiłaby śledzić samochodu, nawet gdyby przywiązano ich do jego zderzaka. Do Bellevue dotarliśmy bez problemów i bez towarzystwa, wysiadłem z samochodu.

473/662

- Zadzwonię po was - powiedziałem. *** Kate wyglądała już znacznie lepiej, powiedziała mi jednak, że powoli zaczyna dostawać świra i chce stąd wyjść. Mogłem jej przypomnieć, że lepiej być w szpitalu niż w trumnie, ale biorąc pod uwagę stan jej umysłu, chciałem być delikatny. - Pomyśl o tym, jak o trudnym zadaniu, z którym na pewno sobie poradzisz - powiedziałem. - Zabierz mnie stąd, do cholery. - Powinnaś porozmawiać ze swoim strażnikiem więziennym. Kate przysłano z Federal Plaża 26 zastępczego laptopa. - Piszę swoją wersję raportu ze zdarzenia - poinformowała mnie. - Dobrze. Za mnie też napisz. Braliśmy udział w tym samym zdarzeniu - przypomniałem. Zmieniła temat. - Rodzice chcą, żebyśmy ich odwiedzili, jak tylko będę mogła się poruszać - powiedziała. - Wolałbym nie jechać do Montany. - Do Minnesoty, John. Tam się pobraliśmy.

474/662

- No tak. Nieważne. - Co robiłeś wczoraj w nocy? - zapytała, zmieniając temat. - Wczoraj w nocy...? Co ja robiłem? Przeglądałem nasze zdjęcia ślubne. - A co będziesz robił dzisiaj? - zadała kolejne pytanie. - Będę zrzucał papierowe samolociki z balkonu. - Czy Tom prosił cię..., żebyś wyszedł z domu po to, żeby sprawdzić, czy Khalil będzie cię śledził? Dobre pytanie i potrzebowałem wymijającej odpowiedzi. - Rozmawialiśmy o tym z Paresim - powiedziałem. - Ale wykorzystamy ten pomysł tylko w ostateczności, jeśli nie znajdziemy Khalila, stosując standardowe metody działania. - Nie musisz tego robić - powiedziała po chwili milczenia. - To nie należy do niczyich obowiązków. Mamy swój osobisty interes w tym, żeby ująć Khalila przypomniałem. Milczała przez chwilę. - Poczekaj, aż stąd wyjdę. Wtedy będę mogła wziąć udział w operacji. Kate jest już dużą dziewczynką i siedzi w tym zawodzie, więc powiedziałem:

475/662

- A jak sądzisz, dlaczego tu jeszcze jesteś? Jesteś tu bezpieczna i nie grozi ci spotkanie z Khalilem, a ja muszę się przekonać, który z nas odnajdzie drugiego jako pierwszy. - Masz jakiś dobry plan? - zapytała po chwili ciszy. Cóż, pomyślałem, plan był niezły, a ja miałem zaufanie do ludzi z jednostek obserwacyjnych, poza tym wiem, że jeśli o mnie chodzi, wypełnię swoje zadanie jak zawsze bezbłędnie. Ale, jak kiedyś powiedział mi były amerykański wojskowy: „Nawet najlepsze plany bitewne rzadko wytrzymują pierwsze zderzenie z wrogiem”. . -John? - To będą standardowe procedury inwigilacyjne i kontrinwigilacyjne, będę miał wsparcie od ludzi z jednostki specjalnej SWAT, która włączy się, jeśli aresztowanie go okaże się niemożliwe. Prawdę mówiąc, zadbam o to, żeby tak się stało. - Na kiedy zaplanowano operację? - zapytała. Naprawdę nie chciałem, by przeze mnie nie spała w nocy, musiałem skłamać. - Mówiłem ci już, wtedy, gdy wykorzystamy wszystkie inne środki. - Daj mi znać - powiedziała kiwając głową. - Dobrze. - Jeśli nie wyjdę stąd do niedzieli, wezwę swojego prawnika, która załatwi mi habeas corpus1.

476/662

- Załatw też jeden dla mnie. I pizzę z pepperoni. Nie spieprz sobie kariery - dodałem. Tymczasem nadeszła pora obiadowa i Kate naciskała, bym zjadł z nią posiłek. Spojrzałem w kartę dań. Poproszę okonia w pasiaku i warzywa na przepustce powiedziałem. Uśmiechnęła się, to dobry znak. Przy obiedzie, który nie był taki zły, powiedziałem jej o niektórych wydarzeniach, które miały miejsce w ciągu minionych dwóch, trzech dni. - Czy policja stanowa znalazła moją komórkę i pistolet? - zapytała. - Nadal szukają. - Khalil może cię zabić, strzelając z mojego pistoletu - powiedziała bez owijania w bawełnę. - Nie, to ja go zabiję, strzelając z mojego pistoletu. Prawdę mówiąc, chciałem użyć mojego noża. Albo rąk. - Jeśli do ciebie zadzwoni, to przekaż mu ode mnie wiadomość powiedziała. - Nie mogę. Nie żyjesz - przypomniałem.

477/662

- Jeśli go schwytamy, chcę, żeby wiedział, że żyję. Chcę go przesłuchać. .., chcę zobaczyć, jak będą mu robić kontrolę osobistą, nago. Najwyraźniej agentka specjalna Mayfield była nadal wściekła, to było zdrowe podejście - choć kilka dni temu chciała widzieć Khalila martwego. Teraz pohamowała nieco swoje fantazje dotyczące zemsty i chciała, żeby Khalil został poniżony i resztę życia spędził w więzieniu. Chciałbym jej pomóc w spełnieniu tego marzenia, ale koncentrowałem się na planie A - chciałem go zabić. - Przyjemnie by się na to patrzyło - powiedziałem mimo to. Pokiwała głową. - Czy wspomniałeś Tomowi o Borysie - zapytała? Wiedziałem, że nie mogę kłamać, bo zweryfikowałaby moją wersję, rozmawiając z Walshem. - Jeszcze nie. - Dlaczego? Dobre pytanie uzupełniające. W tym wypadku nie mogłem udzielić wymijającej odpowiedzi ani powiedzieć jej prawdy, więc chwyciłem się ostatniej deski ratunku, dobrze znanej wszystkim mężom i chłopakom. - Zaufaj mi. - Co to ma niby znaczyć? -Zaufaj mi.

478/662

Spojrzała na mnie. -Albo skończysz jako trup, albo w więzieniu - powiedziała po chwili. - Żadne z powyższych. - Dzwoniłeś do Dicka Keamsa, jak to zawsze masz w zwyczaju, gdy działasz za plecami FBI? - zapytała. - Milczałem. Popatrzyliśmy sobie w oczy. - Opowiedz mi o Borysie. Wziąłem głęboki oddech i opowiedziałem jej o wycieczce do Brighton Beach i wizycie w „Swietłanie”, niczego nie pomijając - oprócz Weroniki. - Borys poprosił, żeby dać mu tydzień i zgodziłem się - zakończyłem. -A teraz chcę, żebyś zrobiła to samo. Pozdrawia cię. Szybko przemyślała te informacje. - Zwariowałeś? - Tak, ale to nie ma związku ze sprawą. Zamyśliła się. - Niczego nie słyszałam. Skinąłem głową.

479/662

- Zadzwoń do Toma - poradziła. Wstałem i nachyliłem się, żeby ją pocałować, objęła moją głowę dłońmi i złożyła na moich ustach długi, mocny pocałunek. - Bądź ostrożny. Proszę. Jeszcze długie życie przed nami. - Wiem. Uścisnąłem jej dłoń. Zadzwonię później - powiedziałem. *** Wróciwszy do mieszkania, resztę popołudnia spędziłem, zajmując się papierkową robotą. Ponownie porozmawiałem z Paresim, który właściwie nie miał nic nowego do powiedzenia. - Wszyscy są mocno nakręceni. - Nie podniecajmy się za bardzo. - Tak... ale przynajmniej działamy - a nie tylko przeciwdziałamy. - Wiem. Najlepszą obroną jest atak. Zauważyłem, że Tom Walsh nie dzwonił do mnie, pewnie chciał się trzymać ode mnie z daleka albo od tej operacji, gdyby okazała się fiaskiem. Gdybym jednak przygwoździł dziś wieczorem Khalila, Walsh czekał w swoim mieszkaniu, a przed jego domem stał już samochód z włączonym silnikiem, który zawiezie go do parku, żeby mógł dzielić ze mną tę chwilę. - Jeśli wszystko pójdzie po naszej myśli, to zobaczę Toma w parku z fotografem - powiedziałem do Paresiego.

480/662

Paresi nie odpowiedział. - Powodzenia i udanego polowania. *** O piątej wyczyściłem glocka i schowałem do kieszeni trzy zapasowe magazynki z nabojami kaliber dziewięć milimetrów. Wyczyściłem również moją prywatną broń, stary rewolwer smith & wesson 38 police spe-cial. Skomplikowane pistolety automatyczne, takie jak glock, potrafią się czasem zaciąć i choć mnie się to nie zdarzyło, było prawdopodobne, więc zawsze należy mieć przy sobie dodatkowy, prosty pistolet, który zamiast zrobić „zgrzyt, zgrzyt”, zrobi „bum bum”. Przetrząsnąłem szafę i znalazłem w niej ubrania idealnie nadające się na spacer po parku, a także stary nóż wojskowy firmy K-bar, który jest w naszej rodzinie od czasów, gdy wujek Emie walczył w II wojnie światowej. Zgodnie z tym, co mówił wujek Emie, nóż przelał wiele krwi, więc nie było to byle jakie narzędzie, tylko nóż, który przeszedł chrzest. Nie był wystarczająco ostry, więc naostrzyłem go na osełce, którą znalazłem w szafce kuchennej. Gdy ostrzyłem wielki nóż, zrozumiałem, jak czuli się starożytni wojownicy w przeddzień walki - albo współcześni żołnierze, którzy przed atakiem ostrzyli bagnety; w ostrzeniu stali chodziło nie tyle o przygotowanie ostrza, ile o przygotowanie duszy i psyche - ten starożytny rytuał miał na celu duchowe połączenie z każdym człowiekiem, który kiedykolwiek brał udział w bitwie, stanął oko w oko ze śmiercią i choć walczył ramię w ramię ze swymi towarzyszami, to naprawdę stał sam z głową pełną własnych myśli i lęków, czekając na znak, aby wyruszyć na spotkanie z wrogiem i z samym sobą.

41 O dziesiątej wieczorem zszedłem do hallu, gdzie czekał na mnie dowódca Oddziału do Zadań Specjalnych, agent specjalny Bob Stark. Znałem Boba, był jednym z tych porządnych facetów. Miałem na sobie spodnie w kolorze khaki, białe buty do biegania - ale bez migających światełek - i białą bluzę. Kropił deszcz, więc włożyłem również jasnobrązową wiatrówkę i czapkę z daszkiem tego samego koloru. Mój strój był nieco dziwaczny, więc miałem nadzieję, że nie wpadnę na nikogo znajomego. Oczywiście poza Libijczykiem. Co ważniejsze, miałem nadzieję, że Khalil albo jego kumple nie zorientują się, że ubrałem się tak po to, by było mnie widać w ciemności. Razem ze Starkiem omówiliśmy wszystkie szczegóły operacji, po czym wziąłem od niego plan parku na wypadek, gdybym się zgubił, co w parkach czasem mi się zdarzało. Przeprowadziłem rutynową kontrolę mojego podsłuchu i upewniłem się, że nadajnik GPS był na chodzie. Oczywiście miałem na sobie kamizelkę kuloodporną, w kaburze na biodrze spoczywał glock, a z lewej strony za paskiem tkwił pistolet smith & wesson, w ten sposób, w razie potrzeby, będę mógł szybkim ruchem wyciągnąć go prawą ręką. Stark zwrócił uwagę na pokrowiec z nożem wojskowym wetknięty za pasek, ale nie skomentował tego spostrzeżenia. Zgodnie z przepisami miałem także kajdanki, ale naprawdę bardzo wątpiłem w to, że mi się przydadzą.

482/662

Pamiętając o tym, że Khalil powinien zostać schwytany żywy, Bob zaproponował mi gaz łzawiący. - Dziękuję, ale nie wziąłem torebki - odparłem. - Ja będę w furgonetce i jako dowódca Oddziału Specjalnego będę miał kryptonim OS „Jeden”, ty będziesz „Spacerowicz”... - „Łowca”. - To nie ma ..., w porządku, będziesz „Łowcą”. Jak wiesz, podsłuch będzie na ogólnodostępnej częstotliwości, więc ludzie ze wszystkich jednostek obserwacyjnych, kontrinwigilacyjnych i SWAT-u będą cię słyszeć. Chcemy jednak ograniczyć komunikację na tej częstotliwości do minimum i dlatego moi ludzie będą kontaktować się ze mną przez walkie-talkie, a ja będę przekazywał informacje tobie - ale w wypadku pilnych komunikatów będzie się do ciebie odzywać bezpośrednio człowiek z jednostki obserwacyjnej. - Zrozumiano. - Udanych łowów, detektywie. - Dasz mi znać, jeśli ludzie z FBI rozejdą się do domów, gdy już się zrobi późno i pogoda się pogorszy? - zapytałem. Uśmiechnął się. - To chyba nie jest dobry moment, żeby kpić sobie z FBI - poradził. - Racja. Ruszyłem w drogę.

483/662

Wyszedłem przed budynek i stanąłem pod daszkiem w świetle lamp, gdzie odczekałem chwilę, a następnie podszedłem do krawężnika i tam również postałem parę minut, udając, że jestem przygnębiony albo niezdecydowany. Tylko w tym miejscu mogli mnie zauważyć złoczyńcy, więc pokręciłem się trochę w pobliżu, starając się, by moje zachowanie nie było zbyt oczywiste. Zachodnia 72. to szeroka, wielopasmowa, dwukierunkowa ulica. Jest ruchliwa, więc miałbym trudności z poznaniem, czy ktoś obserwuje mnie, stojąc na ulicy albo siedząc w samochodzie - ale do tej chwili jednostka obserwacyjna powinna to już zweryfikować, a Stark milczał. Pamiętając, że Khalil planował swą misję od lat i że w Nowym Jorku korzystał z zaplecza, sądziłem, o czym zresztą powiedziałem Paresiemu, że znajomi Khalila wynajęli mieszkanie albo biuro na mojej ulicy. A także, o czym również napomknąłem przełożonemu, że ci faceci pewnie przez całą dobę obserwowali drzwi wejściowe do mojego budynku za pomocą małej kamery cyfrowej ustawionej w jednym z tysięcy okien. Obserwowanie kogoś z pewnej odległości jest standardową metodą inwigilacyjną i wymaga jedynie pieniędzy i ludzi, którym nie przeszkadza gapienie się na okrągło, w dzień i w nocy, w ekran, na którym widać moje drzwi wejściowe. Jeśli planujesz kogoś zabić, dobrze jest wiedzieć, gdzie ten ktoś przebywa i dokąd się wybiera. Odwróciłem się w prawo i udałem się w stronę Central Parku. Jeśli mnie zauważono, to w tej chwili jakiś Abdul dzwonił do jakiegoś Amina, który dzwonił do Asada. Szedłem wolno chodnikiem. Mimo późnej pory i mżawki na ulicy były tłumy ludzi. Teraz, gdy operacja była w toku, dotarło do mnie, że jeśli Khalil nie ukrywał się w pobliżu, to dotarcie do parku i nawiązanie kontaktu ze

484/662

śledzącymi mnie kumplami zajmie mu sporo czasu. A jeśli oni nie byli zawodowcami, to mogło się okazać, że zanim Khalil się pojawi, oni zdążą mnie zgubić. Dlatego... jeśli faktycznie wynajęli mieszkanie na Zachodniej 72., to bardzo możliwe, że nie jest ono jedynie bazą obserwacyjną, ale także kryjówką Khalila, który tam mieszka. To sąsiedztwo schodzi na psy. Gdy szedłem przed siebie, usłyszałem głos Boba Starka. - „Łowca”, tu OS „Jeden”, jak mnie słyszysz? - Głośno i wyraźnie - powiedziałem do mikrofonu kondensacyjnego ukrytego pod bluzą. - Jesteśmy z tobą, ale chyba nikt cię nie śledzi. - W porządku. Zatrzymam się przed wejściem do parku, żebyście mogli sprawdzić, czy ktoś się mną zainteresował. - Dobrze. Za bramą są nasi ludzie - kobieta i mężczyzna. Opisał ich ubranie. - Gdy już wejdę w głąb parku, postaraj się trzymać swoich ludzi z dala ode mnie - powiedziałem. - Nie chcą żebyście wystraszyli ewentualny ogon. - Jesteśmy nieźli w te klocki. - Wiem. Chodzi mi o to, że w razie czego sam się obronię. - Dobrze. Następnym razem pójdziesz sam.

485/662

- Nie bocz się - odparłem. - Przyjąłem. Tak na marginesie, jeśli spacerujesz ulicami Nowego Jorku i gadasz do siebie, to nikt nie zwraca na to uwagi - no może poza innymi ludźmi, którzy też gadają do siebie. W każdym razie przeszedłem przez 5. aleję i stanąłem przy niskim, kamiennym murze otaczającym cały park. W pobliżu wejścia ciągle jeszcze stali sprzedawcy ze swoimi obwoźnymi kramikami, więc mając na uwadze fakt, że powinienem się tam trochę pokręcić, skorzystałem z okazji i kupiłem sobie hot doga z chili. Prawdę mówiąc, dwa. Hej, przecież to może być mój ostatni posiłek. Usiadłem na mokrej ławce i zjadłem hot dogi, starając się wyglądać jak wdowiec w depresji, co nie jest łatwe, gdy w ręku trzymasz dwie wyśmienite bułki z parówkami. Skończyłem więc kolację i wszedłem do parku. Zauważyłem siedzącą na ławce parę z jednostki obserwacyjnej, dla obcych ludzi wyglądali jak kochankowie - nie jak mąż i żona, bo trzymali się za ręce i rozmawiali ze sobą. No dobrze, to nie było miłe. Najważniejsze, że nie zwracali na mnie uwagi, wyczułem więc, że to zawodowcy. Szedłem dalej i gdy znalazłem się głębiej w parku, z dala od 5. alei, uderzyło mnie to, że tutaj atmosfera była zupełnie inna - czułem się tak, jakbym cofnął się w czasie do okresu, kiedy na wyspie Manhattan były jedynie lasy, łąki i wystające z ziemi skały.

486/662

W tym miejscu widać jednak oświetlone drapacze chmur wokół parku, a wewnątrz znajdują się alejki wyłożone chodnikiem, przy których stoją zdobione latarnie, poszedłem jedną z tych alejek na północ w kierunku mojego pierwszego przystanku - Kerbs Boathouse. Mżawka przepędziła tłumy spacerowiczów oraz ludzi odpoczywających na trawnikach. Na szczęście niewiele osób kręciło się w pobliżu. Szedłem na północ, po ścieżce, która według znaku informacyjnego prowadziła nad jezioro, do Kerbs Boathouse. Próbowałem dostrzec ludzi z jednostki obserwacyjnej, ale oprócz trzymającej się za ręce pary, idącej za mną w odległości czterdziestu pięciu metrów, nikogo nie rozpoznałem. Próbowałem również zauważyć inne osoby, które ewentualnie mnie śledziły, ale nikt się mną specjalnie nie interesował. - Halo „Łowca”, tu OS „Jeden”, wygląda na to, że jesteś sam - usłyszałem głos w słuchawce. - Zrozumiano? - Zrozumiano - odparłem. I to wszystko. Nic dodać, nic ująć. Doszedłem do budynku Kerbs Boathouse, w którym różni nudziarze przechowywali modele swoich łodzi, stanąłem na kamiennym podeście między nim a jeziorem i zacząłem wpatrywać się w wodę. Gdzieś po drugiej stronie stali ludzie z jednostki SWAT z karabinami wyborowymi, którzy bez problemu mogliby trafić w gumę do żucia w ustach jakiegoś faceta, nawet nie krusząc mu zębów. Jednak wyglądało na to, że byłem jedyną osobą w okolicy.

487/662

Niedaleko brzegu stały ławki, usiadłem na jednej z nich, sprawiając wrażenie przygnębionego, co nie jest trudne do zrobienia, gdy masz mokrą dupę, a krople deszczu stają się coraz zimniejsze. Poczekałem dziesięć minut i już miałem się ruszyć, gdy usłyszałem głos Starka. - Ktoś zbliża się do ciebie od północy. - Przyjąłem. Wyjąłem glocka i położyłem go na kolanach. Po prawej stronie słyszałem odgłosy kroków, spojrzałem daleko w kierunku przechowalni łódek. Mężczyzna - wysoki - stał w świetle latami. Przez chwilę mnie obserwował, po czym zaczął iść wolno po podeście w moim kierunku. Miał na sobie długi, czarny płaszcz, zbyt ciepły, jak na tę porę roku, niósł wielką torbę, jaką zwykle mają przy sobie bezdomni i gdy podszedł bliżej, zacząłem już widzieć rysy jego twarzy. Podczas gdy on zbliżał się do mnie, ja go obserwowałem, ale to nie był Asad Khalil - choć mógł to być jeden z jego kumpli. Usiadł obok mnie na ławce. - Jak leci? - Moja żona umarła i zamierzam utopić się w jeziorze. - Serio? Przykro mi, stary. Hej, ale chyba nie jest aż tak źle?

488/662

- Z kim rozmawiasz? - zapytał Stark. - Nie wiem - odparłem. - Poczekaj. Jak masz na imię - zapytałem mego rozmówcę. -Skip. A ty? -Tom Walsh. Poczekaj. Ze Skipem - powiedziałem do mikrofonu. - Jakim Skipem? Zanim zapytałem Skipa o więcej danych, to on pierwszy zadał pytanie. - Do kogo mówisz? - Do siebie. Ty nie gadasz czasem do siebie? - Jasne, że nie. Tylko wariaci gadają do siebie. - Halo „Łowca” - usłyszałem Starka - kto to jest? - Jesteś arabskim terrorystą ? - zapytałem Skipa. - Tak - odparł. - Jestem arabskim terrorystą. - Mówi, że jest arabskim terrorystą - powiedziałem do mikrofonu. - Co ty do cholery wyprawiasz? Pozbądź się go. - Zrozumiałem. Musisz stąd pójść - powiedziałem do Skipa. - A kto tak powiedział? - Głosy w mojej głowie.

489/662

- Masz parę dolców? - Dam mu parę dolców, ale dobrze by było, gdybyś go przeszukał, jak będzie wychodził z parku - powiedziałem do Starka. - Zabierz mu moją kasę - dodałem. W słuchawce usłyszałem śmiech kilku osób z jednostki obserwacyjnej. - Do kogo ty mówisz, stary? - zapytał Skip ponownie. - Do kosmitów. Wyciągnąłem dwa dolary z kieszeni, ale Skip się rozpłynął. Zdecydowałem, że powinienem zrobić to samo. - Halo OS „Jeden”, „Łowca” się przemieszcza - powiedziałem. - Przyjąłem. Ruszyłem w stronę następnego akwenu, jeziora Belvedere, które znajdowało się w odległości pół kilometra na północy wschód. Wolnym tempem przeszedłem przez okolicę zwaną Ramble, która jest gęsto zarośnięta drzewami, co czyni z niej świetne miejsce na zasadzkę, ale wyglądało na to, że poza mną w okolicy nie ma nikogo. Czasem jednak człowiek ma uczucie, że ktoś go obserwuje. Doszedłem do jeziora Belvedere. - Idź na spacer dookoła jeziora - powiedział Stark.

490/662

Przeszedłem się więc wolnym krokiem dookoła jeziora Belvedere, znanego także pod nazwą Żółwiowa Sadzawka, choć dziś bardziej trafnie brzmiałoby Jezioro Jelenia. Obszedłem akwen dookoła, po drodze nie spotkałem nikogo, kto zwróciłby moją uwagę, zatrzymałem się niedaleko budynku zwanego pałacem Belvedere, usiadłem na ławce i patrzyłem na wodę. - „Łowca” w spoczynku - odparłem. - Widzimy cię - odparł Stark. - Nikt za tobą nie szedł - dodał. - Ale posiedź tam jeszcze chwilę. Siedziałem więc jeszcze piętnaście, może dwadzieścia minut. - Gdybyś miał towarzystwo, to już byśmy o tym wiedzieli - zauważył Stark. - Może więc odwołamy wyprawę do Rezerwuaru. - Świetnie się bawię - odparłem. Wydawało mi się, że w słuchawce usłyszałem parę jęków. - Twój wybór - rzekł Stark. - „Łowca” się przemieszcza - powiedziałem, wstając z ławki. - Jaką trasą mam iść - zapytałem. - Dookoła Great Lawn, na zachód. - Przyjąłem. Zacząłem okrążać Great Lawn ścieżką, która przebiegała obok terenu porośniętego drzewami. Poza jadącym naprzeciwko mnie facetem na

491/662

rowerze, nikogo nie było w pobliżu. Idąc, zauważyłem, że zbliżający się rowerzysta przygląda mi się uważnie, położyłem dłoń na pistolecie. - „Łowca”, to ja jestem facetem na rowerze - usłyszałem głos w słuchawce. - Zrozumiałem. Minął mnie, prawie niezauważalnie skinął głową i pojechał dalej. Kontynuowałem spacer. Po mojej lewej stronie, między drzewami jakiś mężczyzna prowadził na smyczy psa. Zwierzę obwąchiwało teren w taki sposób, w jaki robią to psy, gdy chcą zrobić kupę. Mężczyzna rozmawiał przez telefon, prawdopodobnie żaląc się swojej żonie albo wybrance serca: „Dlaczego to ja zawsze muszę wychodzić z psem na spacer, gdy pada deszcz? To twój pies”. I tak dalej. Też przez to przechodziłem. Minąłem ich, odwróciłem się na wszelki wypadek i spojrzałem na faceta z psem, żeby się upewnić, że żaden z nich nie jest terrorystą. Widziałem apartamentowce stojące przy Central Park West i wyobraziłem sobie Vince’a Paresiego w jego przytulnym mieszkanku, z kieliszkiem wina w dłoni, starającego sobie przypomnieć, co też takiego ważnego działo się dziś w nocy, że musiał być pod telefonem. Prawdę mówiąc, Paresi miał w mieszkaniu stację przekaźnikową, mógł więc kontrolować przebieg komunikacji radiowej, słyszał również to, co ja mówiłem. - Kapitanie, widzę stąd budynek, w którym mieszkasz. Pomachaj. W słuchawce usłyszałem parę chichotów, szef jednak nie odpowiedział.

492/662

W każdym razie dochodziła jedenasta trzydzieści i mżawka zaczynała się nasilać. Było coraz zimniej, przemokło mi ubranie i w tej chwili już tylko Asad Khalil byłby w stanie mnie uszczęśliwić. Skoro o tym mowa, byłem przekonany, że zdołałbym poderżnąć mu gardło, zanim włączyliby się ludzie z jednostki obserwacyjnej. Przeszedłem przez Transverse Road przy 86. ulicy i po prawej stronie ujrzałem światła komisariatu w Central Parku. Służba w takim miejscu może być całkiem przyjemna, jeśli człowiek lubi przyrodę. Ale z drugiej strony, trzeba pamiętać o zimach. Każda praca ma swoje wady. Nawet ta. Przed sobą ujrzałem Rezerwuar, czyli spory akwen o szerokości mniej więcej ośmiuset metrów. Dookoła niego znajduje się specjalna ścieżka dla biegaczy, dwoje ludzi wybrało się na wieczorny jogging. Kto biega w deszczu o północy? - „Łowca”, nasi ludzie przy Rezerwuarze twierdzą, że poza kilkoma biegaczami nikogo tam nie ma, nikt cię nie śledził, myślę więc, że czas zakończyć operację - powiedział Stark. - Pobiegam sobie jeszcze dookoła Rezerwuaru - odparłem. Ponownie usłyszałem kilka jęków, tym razem głośniejszych. Hej, ludzie, to ja tu staram się, żeby napadł na mnie terrorysta. Wszedłem na tor dla biegaczy i zacząłem biec w kierunku przeciwnym do kierunku ruchu wskazówek zegara, co jest tutaj zasadą. Moje buty i skarpetki przesiąkły wodą, słyszałem więc chlupoczące dźwięki dochodzące od strony moich stóp.

493/662

Tor dla biegaczy zatacza koło, ma około dwu i pół kilometra i po pięciu minutach zaczynałem się dobrze bawić, a to zwykle pierwszy krok do tego, by stać się codziennie biegającym zombie. Pogrzebałem już oczywiście nadzieję na spotkanie Asada Khalila, ale gdyby jeden z jego bliskich kumpli teraz mnie obserwował, pewnie dzwoniłby do Libijczyka, mówiąc: „Możesz nie zdążyć go zabić, bo ten mężczyzna zaraz umrze na zapalenie płuc albo zawał serca. Przyjeżdżaj natychmiast”. W każdym razie okrążyłem Rezerwuar w ciągu dwudziestu minut, a to całkiem niezły czas, bardzo sie ożywiłem i wziąłem głęboki oddech. - Zrobię jeszcze jedno okrążenie - powiedziałem. - Poczekaj - odparł Stark - staram się przekonać ludzi ze SWAT-u, żeby jednak cię nie zabijali. - Proszę. Jeszcze jedno okrążenie. - To koniec. Operacja zakończona. Jednostki obserwacyjne i kontrinwi-gilacyjne niczego nie zauważyły. Czas rozejść się do domów. - Dobrze, ale... wrócę przez park. Powiedziałem mu, że będę szedł trasą wzdłuż wschodniej części parku i rozpocząłem ponad trzykilometrowy spacer w kierunku mojego mieszkania. Kierowałem się na południe, po lewej stronie ścieżki znajdowało się zaplecze Metropolitan Museum of Art, a po prawej egipski obelisk. Spojrzałem w górę na wysoki, kamienny pomnik, który miał mniej więcej trzy i pół tysiąca lat i moim umysłem zawładnęła bardzo głęboka myśl: „To jest kurewsko stare”.

494/662

Szedłem dalej, nieco rozczarowany, ale jednocześnie podniecony. Jak powiedział Paresi - robiliśmy coś, a to jest zawsze lepsze od nie-robienia niczego; lepsze od czekania na to, aż ten sukinsyn wykona kolejny ruch. Dzisiejsza operacja się zakończyła, ale nadal byłem czujny i miałem nadzieję, że ludzie z mojej jednostki nie poszli jeszcze do domów, podczas gdy ja nadal byłem w parku. - OS „Jeden”, tu „Łowca” - powiedziałem. - Jesteście tu jeszcze? Cisza. - OS „Jeden”, tu „Łowca”. Halo? - Chyba wszyscy już sobie poszli - powiedział Stark. - Żartujesz, prawda? - Prawda. Hej, przyspiesz trochę. Wszyscy już mają dość. Naprawdę nie lubię żartów w poważnych sytuacjach, chyba że sam je wymyślam. - Hej, chciałbym cię o coś prosić. Zadzwoń do szpitala Bellevue, połącz się z centralą i poproś, żeby ktoś poszedł do sali mojej żony znajdującej się na dozorowanym piętrze i powiedział jej, że już wracam do domu. - Załatwię to. Szedłem dalej przed siebie, myśląc, że miałem szansę spotkać się z wrogiem. Ale wróg był albo nieświadom tego, że byłem w parku, albo widział mnie, zdał sprawozdanie Khalilowi, ale ten zwietrzył podstęp.

495/662

Byłem gotów, by powtórzyć tę operację kolejnej nocy i każdej następnej, dopóki Walsh i Paresi będę wierzyć w jej powodzenie i tak długo aż będą wysyłać do tego zadania swoich ludzi. Prawdę mówiąc, tylko tyle mogliśmy zrobić. Poza tym mogliśmy jedynie czekać, aż Khalil sam nas odnajdzie i zaskoczy własnym planem. Przede mną znajdowała się rzeźba postaci z „Alicji w Krainie Czarów”, zatrzymałem się, żeby popatrzeć na nią przez chwilę. Szalony Kapelusznik przypominał mi Toma Walsha. Następnie doszedłem do bramy i wyszedłem przy 5. alei i 72. ulicy i zacząłem iść w stronę mojego apartamentowca. O tej porze na ulicy było spokojnie i deszcz zaczynał kropić coraz mocniej. - Jutro spróbujemy w innym miejscu - powiedział Stark. - Dzięki - rzekłem do wszystkich. - Dobra robota. Mniej więcej osiem albo dziewięć głosów potwierdziło. Wszedłem do hallu mojego budynku. Spośród wszystkich osób pracujących w FBI, na służbie była akurat agentka specjalna Lisa Sims. - Jak poszło? - Udana próbna runda. - Przykro mi z powodu tego, co przytrafiło się twojej żonie - powiedziała, skinąwszy głową. - Dzięki. Ma się dobrze.

496/662

- To świetnie. Wyjęła coś z kieszeni i podała mi. Był to srebrny żeton z kasyna Taj Mahal. - Na szczęście - powiedziała. Uśmiechnąłem się. - Dzięki. Ostatnim razem zadziałał - dodałem. - Wyglądasz, jakbyś potrzebował się wyspać - powiedziała uśmiechając się. - Tak. Za to ty musisz być na nogach. - Zgadza się..., gdyby dopadła cię bezsenność... jestem tu. Jak mam to rozumieć? Życzyłem jej przyjemnego wieczoru, podszedłem do windy, wsiadłem i wyciągnąłem glocka z kabury. Wszedłem do mieszkania, trzymając pistolet w ręku. Wychodząc, zostawiłem wszystkie światła zapalone i taki stan rzeczy zastałem, wracając. Przeszukałem pokoje, wróciłem do drzwi i je zaryglowałem. Zasuwa była całkiem niezła, ale nie doskonała, choć nigdy wcześniej się tym nie przejmowałem. Gdyby ktoś miał ze sobą taran, mógłby zniszczyć zamek i zasuwę jednym, może dwoma uderzeniami. Nie popadałem w paranoję ani nie zaczynałem się bać, rozważałem jedynie najgorszy z możliwych scenariuszy.

497/662

Przestępcy czasami byli inteligentni i sprytni, a sprytni ludzie wiedzą, kiedy należy dać sobie spokój z inteligencją i użyć brutalnej siły. Szybkość, zaskoczenie i atak frontalny - i spadam z balkonu trzydzieści cżtery piętra w dół, bez spadochronu, a Khalil macha mi na pożegnanie, krzycząc: „To twój ostatni swobodny lot, panie Corey”! Plask. Musiałem się napić, ale musiałem także trzeźwo myśleć. Wypiłem więc połowę drinka. Naprawdę nienawidziłem tego sukinsyna. Przeciągnąłem kanapę do korytarza i zastawiłem nią drzwi. Następnie przebrałem się w suche ubrania i usiadłem w moim leniwcu. Włączyłem telewizor i trafiłem na stary, dobry film z Johnem Waynem -„Danger Rides the Rangę”. Gdy bohater wdał się w strzelaninę z łotrami, wycelowałem pistolet w ekran telewizora, żeby mu pomóc. Bum, bum. Uważaj! Bum! Poszedłem do łóżka około drugiej w nocy. Drzwi do sypialni mają solidny zamek, o czym zdążyłem się przekonać w przykrych okolicznościach. Udowodniły mi to dwie żony i jedna kobieta, z która się umawiałem, ale tym razem to ja byłem osobą zamykającą drzwi do sypialni na klucz. Byłem wściekły, że muszę tak żyć; sytuacja, w której się znalazłem, przeczyła wszystkiemu, czego mnie uczono, a także moim wrodzonym instynktom, dzięki którym zawsze stawałem w pozycji atakującego. Czasami jednak trzeba poczekać, aż ten drugi wykona ruch, a gdy tak się stanie, gra skończy się szybko. Zapadłem w niespokojny sen, śniło mi się, że Khalil i ja weszliśmy na wielką arenę z jej dwóch przeciwległych końców i zaczęliśmy iść wprost na siebie. Była noc, na stadionie nie było nikogo, panowała cisza, widziałem kilka włączonych reflektorów, niektóre miejsca tonęły w cieniu i obaj przechodziliśmy na zmianę przez oświetlone i

498/662

zacienione fragmenty terenu. W końcu stanęliśmy w kręgu światła, twarzą w twarz, w niewielkiej odległości od siebie. Obaj skinęliśmy głowami, Khalil wyciągnął nóż zza paska, widziałem, że był umazany krwią - krwią Kate. Polizał ostrze. Wyciągnąłem mój nóż i uniosłem go do góry, tak żeby go widział. Ponownie skinął głową i podeszliśmy do siebie. Reflektory stadionowe nagle zgasły i... słyszałem jego oddech w ciemności. Następnie podszedł tak blisko, że czułem jego zapach. - Ciebie zostawiłem na koniec - usłyszałem jego głos. Pchnąłem nożem w kierunku, z którego dochodziły jego słowa, i poczułem na piersi ciepłą krew, nie wiedziałem, czy była moja, czy jego - a może nas obu. Obudziłem się zlany potem, brakowało mi tchu. Siedząc na łóżku, gapiłem się w ciemność. Wyobraziłem sobie jego twarz. - Ciebie zostawiłem tylko dla siebie.

42 Czwartkowy poranek. Pogoda była lepsza niż poprzedniego dnia, co wziąłem za dobrą wróżbę, wskazującą, że to właśnie dziś zabiję Asada Khalila. Choć było to trochę naciągane. Porozmawiałem z kapitanem Paresim, omówiliśmy operację z poprzedniego wieczora, choć niewiele było do powiedzenia poza tym, że nieźle biegam i wszyscy - zwłaszcza ja - świetnie się spisaliśmy. Niestety, cel operacji, Asad Khalil, nie pojawił się. I to wtedy, gdy mieliśmy się przekonać, że jesteśmy naprawdę dobrzy. Paresi poinformował mnie, że załatwił ludzi, którzy sprawdzą apartamentowce i biurowce na 72. ulicy, zaczynając od stojących naprzeciwko mojego budynku. Dodał także, że wykonanie tego zadania zajmie przynajmniej dziesięć dni - chyba że akurat będą mieli szczęście i wcześniej trafią na to, czego szukają. - Jesteś gotowy na kolejny nocny spacer? - zapytał. - Jestem gotowy na wszystko, byle tylko wyjść z domu. - Dobrze, na dziś przygotowaliśmy inny plan. Przyjedziesz do Federal Plaża 26 o szóstej po południu. Weź taksówkę, może pojedzie za tobą samochód z „Pustynnej Korporacji Taksówkarskiej”. Ale nawet, jeśli nie będą cię śledzić, to zakładamy, a może raczej mamy nadzieję, że obserwują Federal Plaża 26 z ulicy albo z któregoś z sąsiednich budynków. W porządku? - Sugerujesz, że to my jesteśmy pod obserwacją? Czy to legalne?

500/662

- Prawdę mówiąc, chyba tak. Wieczorem, około dziesiątej wyjdziesz z budynku i pójdziesz w stronę placu budowy na terenie World Trade Center - po zmroku jest tam dość spokojnie, pokręcisz się tam trochę smutny, samotny, rozmyślający o życiu i śmierci. W pewnym momencie udasz się do parku Battery. Będziemy improwizować, zobaczymy, co później sprawdzi się najlepiej - dodał. - Rozumiem. Gdzie będziesz ? - zapytałem. - Zostanę w Federal Plaża 26, żeby być w pobliżu. -Dobrze. A Tom? - Będzie ze mną. - Jeśli chodzi o jutrzejszą operację, to chciałbym sam wybrać miejsce - powiedziałem. - W weekend nie będziemy podejmować żadnych działań w tej sprawie. Zbyt wiele osób kręci się wtedy po mieście - wyjaśnił. Ten rozsądny argument mnie nie uszczęśliwił. - Przemyśl to jeszcze - zaproponowałem. - To jest wszystko, nic innego nam nie zostało, chyba że spróbujemy go znaleźć, stosując staroświeckie metody - przypomniałem. - Zgadza się. Prawdę mówiąc, ludzi z twojej jednostki obserwacyjnej zamierzamy wykorzystać w weekend do chodzenia i pukania do drzwi mieszkań w twojej okolicy. -Dobrze, ale...

501/662

- Poza tym istnieje jeszcze możliwość, że to on nas znajdzie. - Zgadza się. Ale muszę być dla niego osiągalny. - W domu też jesteś osiągalny - zauważył. - Być może w ten weekend spróbuje zaatakować cię w mieszkaniu. Nie chciałem się z nim spierać i już zacząłem się zastanawiać, czy nie zwiać mojej ochronie i wyruszyć samotnie na spacer po to, żeby przekonać się, czy „Lew” pójdzie moim tropem. - Zobaczymy, co się stanie dziś wieczorem - rzekł Paresi. - Być może Khalil wyjechał - zastanawiał się. - Jest tutaj. *** Zadzwoniłem do Kate. - Wczoraj w nocy przyszła do mnie pielęgniarka i powiedziała, że ma dla mnie wiadomość - powiedziała. - Myślałam, że nie żyjesz. - Takiej wiadomości nie mógłbym ci zostawić. - To nie jest zabawne. - Przepraszam, ale w nocy nie mogę się przebić przez centralę. - Dziś rano Tom przysłał mi nowy telefon, więc możesz dzwonić bezpośrednio do mnie. - Dobrze.

502/662

- Gdzie byłeś wczoraj w nocy? - zapytała. - Spacerowałem po Central Parku. Jestem przygnębionym wdowcem, który rozważa utopienie się w jeziorze - dodałem. Nie skomentowała moich słów, ale pewnie w duchu zgodziła się, że pomysł był całkiem niezły. - Miałem obstawę - powiedziałem. - Może nawet zbyt liczną. Może Khalil i jego kumple dołączyli do naszej gry. - Przyjechał tu, by wziąć udział we własnej grze - powiedziała, po chwili milczenia. -Zgadza się. - Wychodzisz gdzieś wieczorem? - zapytała. - Tak. Zaczynam w Federal Plaża 26, potem idę do WTC, do parku Battery i potem..., może poszlajam się po szisza barach. - Oddałabym wszystko, żeby zobaczyć jak John Corey pije herbatkę z Arabami w jakimś szisza barze - powiedziała. - Ktoś to musi robić. - Martwi mnie to, że prawdopodobnie działają tu zorganizowane siatki przestępcze - prawdziwie profesjonalne i dobrze zorganizowane grupy składające się z niebezpiecznych ludzi - powiedziała po chwili. - Owszem. Tu, w Nowym Jorku nie udało nam się jeszcze odkryć zorganizowanej działalności przestępczej tego typu, wiedzieliśmy jednak o kilku

503/662

podejrzanych osobach działających indywidualnie i paru mniejszych grupach. Jednak ci ludzie są tak niekompetentni i całkowicie durni, że obserwujemy ich tylko dlatego, iż mamy nadzieję, że doprowadzą nas do kogoś, kto faktycznie może okazać się groźny. Ale jeżeli Asadowi Khalilowi ktoś pomagał, to na pewno nie byli to ludzie pochodzący z od lat przez nas obserwowanych, podejrzanych grup przestępczych, którzy nie potrafili nawet prosto strzelać. - Byłoby dobrze, gdyby te działania doprowadziły nas do większej organizacji - na przykład do Al Kaidy - moglibyśmy wtedy zrobić obławę - powiedziała Kate. - Dlatego musimy schwytać Khalila żywego - przypomniała. - Zgadza się. Ale w niewoli Khalil nie powie ani słowa - chyba że, jak zwykle, przejmie go CIA, wywiezie z kraju i przesłucha go za pomocą swoich rozbudowanych metod. Nie mieliśmy jednak gwarancji, że w ogóle go schwytamy. A gdyby nawet tak się stało, to nigdy nie dowiedzielibyśmy się, co Khalil powiedział. Poza tym nie uważam, żeby tortury były odpowiednią metodą wyciągania informacji. Zatem mój plan nadal był najlepszy - poderżnąć to jego pieprzone gardło. Nie jestem też fanem morderstw z zimną krwią... więc byłoby dobrze, gdyby Khalil postawił mnie w sytuacji, w której nie miałbym wyboru albo wybór nie byłby zbyt jasny. W końcu on nie chciał schwytać mnie żywego. - John? - Zgadza się. Musimy go mieć żywego.

504/662

- Rozmawiałeś z Tomem o Borysie? - zapytała agentka specjalna FBI Kate Mayfield, kontynuując temat trzymania się regulaminu. - Właśnie zamierzałem napisać do niego liścik. - Zadzwoń do niego. - Tom się przede mną ukrywa - poinformowałem ją. Przecież ma telefon. - Kate, zajmę się tym. Koniec tematu. - Sądzisz, że życie Toma, George’a i Vince’a jest zagrożone? - zapytała, zmieniając temat. - A co Tom sądzi na ten temat? - zapytałem. - Nie wyklucza takiej możliwości, ale nie do końca wierzy, że mógłby być celem - odparła. -No jasne. Na cmentarzach pełno jest grobów należących do ludzi myślących w podobny sposób. - Powiedz Tomowi, że potrzebujesz broni - rzekłem. - Przez całą dobę przed moimi drzwiami stoi umundurowany policjant - powiedziała po kilku sekundach.

505/662

- Gliniarze też muszą się czasem odlać. Załatw sobie broń. Jeśli Tom się nie zgodzi, dam ci jeden z moich. Przy wyjściu nie sprawdzają, ile kto ma przy sobie pistoletów. - Dobrze. - Dziś wieczorem nie będę mógł do ciebie przyjść - muszę być w Federal Plaża 26 o szóstej - powiedziałem. - Rozumiem. Podała mi nowy numer komórki. - Zadzwoń do mnie po wszystkim, z dobrymi wieściami. Cóż, jeśli wieści będą złe, to nie ja będę dzwonił. *** W mieszkaniu popracowałem nad moim raportem, po czym zacząłem sporządzać długą notatkę na temat tej sprawy, zaczynając od wydarzeń sprzed trzech lat. Zawarłem w niej wszystkie tajne informacje, z którymi się zapoznałem, a także moje własne przemyślenia i różne teorie, w tym tę dotyczącą udziału CIA w sprawie sprzed trzech lat. Nie wiedziałem, do kogo adresuję te słowa - być może zostawiałem je dla potomności; piszę do osoby, która przejmie tę sprawę w wypadku mojej śmierci. Pod nagłówkiem „Khalil II” opisałem moje spotkanie z Borysem Korsakowem i przypomniałem sobie, że nie odzywał się od chwili, gdy wyszedłem ze „Swietłany”, zostawiając go pogrążonego w myślach o ponownym spotkaniu z jego pupilkiem. To mogło oznaczać, że już nie żył, ale sądzę, że dowiedziałbym się o tym z wiadomości albo drogą oficjalną. Bardziej prawdopodobne było to, że Borys nie miał mi już nic więcej do powiedzenia. Albo, jak już wspomniałem, wyjechał z miasta, co byłoby rozsądnym posunięciem, choć zupełnie niepodobnym do tego egoistycznego, byłego agenta KGB. Dawno temu

506/662

odkryłem, że najczęstszą przyczyną śmierci wśród samców alfa było ich własne ego. Coś o tym wiedziałem. POWRÓT LWA Zadzwoniłem do Borysa z mojego służbowego telefonu, licząc na to, że zorientuje się, iż numer, który wyświetli mu się w telefonie, to ten sam, który widniał na wizytówce otrzymanej ode mnie, i dzięki temu odbierze. Albo usłyszę inny głos, który powie: -Khalil, słucham. - Dzień dobry, panie Corey - odezwał się Borys Korsakow. - Witam. Gdzie jesteś? - zapytałem. -Tam, gdzie byłem, gdy widzieliśmy się po raz ostatni. Oczywiście tak naprawdę mógł być gdziekolwiek. -Wydawało mi się, że słyszę w tle jodłującego Szwajcara-powiedziałem. Zaśmiał się. - Słyszysz, jak Chór Armii Czerwonej śpiewa „Kalinkę”. - Serio? Powiedz im, żeby zrobili sobie przerwę - zaproponowałem. - Poczekaj. Chór Armii Czerwonej spakował się i wyszedł. - Gdy człowiek się starzeje, dopada go nostalgia - powiedział.

507/662

- Zgadza się. Znam pewnego Niemca, sprzedawcę z delikatesów na mojej ulicy, który strasznie tęskni za Trzecią Rzeszą. Co porabiasz? -Nic. A ty? - Też nic. A gdzie jest pani Korsakow? -W Moskwie. - Szczęściara. Słuchaj, zastanawiałem się nad tym, czy może jednak nie zlecić obserwacji twojego klubu. Co o tym myślisz? - Obiecałeś, że dasz mi tydzień - powiedział bez chwili zastanowienia. - Borys, nie obiecałem ci tego, a nawet jeśli było inaczej, to wrócił mi zdrowy rozsądek i mam nadzieję, że tobie także. - Obaj podjęliśmy słuszne decyzje - poinformował mnie. - Nie powinieneś już o tym myśleć. - A jednak myślę. Co niby osiągniesz, zamykając się na cztery spusty w biurze? - zapytałem. - Być może uda mi się po prostu przeżyć do chwili, gdy ty odnajdziesz Khalila. Zobaczymy. - Nie przyjdzie po ciebie, jeśli wie, że zabarykadowałeś się w klubie - powiedziałem. Prawdę mówiąc, dzięki temu będzie wiedział, że jesteś świadom tego, że wrócił. - Często mieszkam w biurze, gdy w mieście nie ma mojej żony - powiedział. - Nie ma w tym nic niezwykłego.

508/662

- Tak? A co robisz całymi dniami? - Wpadnij z wizytą, to zobaczysz. Zaśmiał się i był to ten rodzaj śmiechu. Mężczyźni to świnie. Wróciłem do tematu. - Słuchaj, Borys, nie masz szans, żeby go schwytać albo zabić. Sądzę, że potrzebujesz mojej pomocy. Chcę ustawić przed twoim klubem jednostkę obserwacyjną i chcę żebyś pozwolił mi przygotować zasadzkę. Opuścisz swoją fortecę, pójdziesz na długi spacer po deptaku, pozałatwiasz różne sprawy, idąc do swojego mieszkania, a ja załatwię ci ochronę, ludzi, którzy schwytają Khalila, jeśli ten wykona zamach na twoje życie - wyjaśniłem. - Robiłem to tysiąc razy - zapewniłem go. - Nikogo jeszcze nie straciłem. Nawet siebie. - Zastanowię się - powiedział, namyślając się nad moją propozycję. Wiedziałem, że gra na zwłokę. - Dlaczego chcesz zabić Khalila? - zapytałem. - Nie powiedziałem, że chcę go zabić - odparł. - To może chcesz się z nim dogadać? - Z tym człowiekiem nie można się dogadać. - Co zamierzasz? Jaki masz cel? - Będę się bronił do czasu, aż go pojmiesz. Albo ja pojmę go tutaj. -1 oddasz go w ręce policji albo FBI, tak?

509/662

- Oczywiście. - Jeśli to zrobisz, on zaśpiewa - i to nie będzie „Kalinka”. - Nie rozumiem. - Dobrze. Powiem to dosadniej. Twoja opowieść sprzed trzech lat na temat zaangażowania w misję Khalila, i historia Khalila dotycząca tych samych kwestii to prawdopodobnie dwie różne historie powiedziałem. Brak reakcji. - Świetnie wiedziałeś, że przyjeżdża do Stanów Zjednoczonych po to, żeby zabić pilotów Sił Powietrznych i wyszkoliłeś go do wykonania tego zadania. Ale wcisnąłeś kit CIA, a oni w to uwierzyli... - Nie uwierzyli. Ale uznali, że wygodniej będzie, jeśli powiedzą, że wierzą. - Dobrze..., więc oni myślą, że pomogłeś Khalilowi zaplanować te zabójstwa. Jeśli Khalil zostanie złapany i przesłuchany przez FBI, wplącze cię w tę sprawę. I wtedy zostanie ci nadzieja, że Departament Sprawiedliwości poprzestanie na przejęciu twojego majątku i wręczy ci bilet w jedną stronę. Najgorsze, co mogłoby cię spotkać, to oskarżenie o współudział w zabójstwach - dodałem. - Nie dopuszczą do tego - powiedział po chwili namysłu. -Kto? - Moi przyjaciele z Langley. - Tak sądzisz? Odzywali się ostatnio do ciebie ? - zapytałem.

510/662

- Gdyby tak było, nie mógłbym ci o tym powiedzieć - odparł. - Spróbuj. - Ta sprawa jest zamknięta. - Dobrze, zatem rozstawię ludzi z jednostki obserwacyjnej przed twoim klubem i mieszkaniem. Tak naprawdę wcale nie chciałem tego robić - sam chciałem znaleźć Khalila. Nie mogłem jednak stracić okazji na przygotowanie drugiej pułapki, bo pierwsza, ze mną w roli przynęty, jak widać, się nie sprawdziła. Poza tym zgodnie z przepisami - i z moimi zasadami moralnymi - musiałem powiadomić Toma Walsha o Borysie. - Czy mogę ci zadać pytanie? - zapytał Borys. - Pewnie. - Dlaczego przyszedłeś do mnie sam? Dobre pytanie. - No cóż, jechałem właśnie na Coney Island i tak spontanicznie wpadła mi do głowy myśl, że być może Borys Korsakow mieszka w Brighton Beach. - To nie brzmi prawdopodobnie. - Racja. Dobrze. W ciągu godziny twój klub i mieszkanie znajdą się pod obserwacją i jeśli będziesz miał ochotę wyjść, żeby odetchnąć świeżym powietrzem, będziesz śledzony. Poza tym chciałbym, żebyś rozważył współpracę z jednostką obserwacyjną i pozwolił nam postawić paru ludzi w klubie. W porządku?

511/662

Nie ustosunkował się do mojej propozycji. - Przyszedłeś sam, bo chcesz go zabić - powiedział. - Nie schwytać, panie Corey, zabić. - Nie przypominam sobie, żebym powiedział coś takiego. - Oczywiście, wolałbyś zrobić to sam, ale jesteś w stanie zaakceptować sytuację, w której ja to zrobię - mówił dalej. - Najważniejsze dla ciebie -i dla mnie - jest to, żeby on zginął. - Borys, chyba zbyt długo pracowałeś w KGB. - Wystarczająco długo, żeby wiedzieć, jak rozwiązać problem. Rozumiemy się, więc nie musisz nic mówić, ale proszę, pomyśl o tym, co zaprzątało twoje myśli, gdy tu przyjechałeś... nieoficjalnie. - Szczerze mówiąc, już to przemyślałem. - Nie. Próbujesz poprawić sobie samopoczucie w związku z twoimi niestandardowymi metodami rozprawienia się z Asadem Khalilem Borys trafił w samo sedno. - Nie dzwonię po psychoterapię - odparłem. - Obaj już w życiu trochę widzieliśmy i rozumiemy, jak ten świat jest skonstruowany - powiedział. - W Langley nie powiedzieli mi wiele na temat twojego udziału w prowadzonej trzy lata temu sprawie Khalila. Na tej podstawie, a także na podstawie twoich własnych słów doszedłem do wniosku, że masz jakieś osobiste powody, by chcieć jego śmierci - poinformował mnie. -1 on ma do ciebie taki sam stosunek podobnie jak i do mnie. Może więc nie mieszajmy innych do tego, a

512/662

naszą rozmowę potraktujmy tak, jakby skończyła się, gdy wychodziłeś z mojego biura. Przemyślałem jego słowa. W końcu, co było złego w tym, żeby to Borys zabił Khalila? Nic. Za to bardzo źle byłoby dla Borysa, gdyby to Khalil zabił jego. Dla mnie jednak nie byłoby to złe rozwiązanie - prawdę mówiąc, przykro mi to mówić, ale Borys dostałby to, na co sobie zasłużył z rąk potwora, którego pomógł stworzyć. Gdyby jednak Borys zabił Khalila, wtedy, owszem, musiałbym zaakceptować fakt, że to nie ja tego dokonałem. Za to Khalil byłby tak samo martwy. - Panie Corey? - W porządku. Dałem ci tydzień. Termin upływa we wtorek. - Dobrze. Podjąłeś słuszną decyzję dla nas obu. - Mam nadzieję, że będziesz miał takie samo zdanie, gdy zobaczysz Khalila siedzącego w twoim biurze. Borys nie skomentował mojej uwagi. - Jak już mówiłem, nie zdziwię się, jeśli Khalil będzie próbował zabić twoją koleżankę, pannę Mayfield. Powinieneś ją ostrzec. - Pozwól, że sam będę się o to martwił. Zastanawiałeś się nad tym, jakie plany może mieć Khalil, poza wykończeniem ciebie i mnie ? zapytałem. - Jak już wspominałem, musi komuś odpłacić za ufundowanie wycieczki do Ameryki - odparł po chwili. - Gdy Khalil był tu ostatnim

513/662

razem, nie był szkolony w zakresie obchodzenia się z materiałami wybuchowymi ani z bronią chemiczną albo biologiczną. - To dobra wiadomość. Nie miałeś na to czasu? - zapytałem. - Nie jestem specjalistą w tych dziedzinach - odparł. - Racja. Ale Khalil mógł się przecież nauczyć czegoś nowego przez te trzy lata. - Oczywiście. Ale chcę, żebyś wiedział, że nie nauczył się tego ode mnie. - Dobrze. Zatem, jeśli wszyscy zaczniemy padać od gazu paraliżującego albo od zarażenia laseczką wąglika, to ty nie miałeś z tym nic wspólnego. - Zgadza się. A jeśli gdzieś nastąpi potężna eksplozja... To nie będzie twoja wina. - Zgadza się. - Dobra, ale... masz jakieś przemyślenia albo teorie dotyczące potencjalnego obiektu - czy ten dupek mówił ci kiedyś coś na ten temat? Coś w stylu: „Kurczę, Borys, nienawidzę patrzeć na kobiety robiące zakupy w centrach handlowych”. Wiesz, o co mi chodzi? - Wiem. To fakt, on miał coś, co ja nazywam antymaterialistycznym podejściem - powiedział po chwili. - Może zatem obierze sobie za cel centrum handlowe, ale... jakie szkody tak naprawdę mógłby w ten sposób wyrządzić? - Chyba żartujesz. Borys, to jest Nowy Jork. Widziałeś te eleganckie kobiety, które chodzą na zakupy na 5. aleję?

514/662

Zaśmiał się. - Chciałbym ci pomóc w szukaniu potencjalnego celu..., ale ten człowiek nienawidził tak wielu rzeczy. Nie lubił kobiet, choć nie był gejem poinformował mnie. - Był... purytaninem. Zwykł, jak jego przywódca Kaddafi, jeździć na pustynię, gdzie spędzał całe tygodnie na modlitwie, żyjąc jedynie o chlebie i wodzie. Odrzucał wszystkie wygody i przedmioty materialne, poza ubraniami i bronią. - Duszą towarzystwa to on nie jest. - Nie. Prawdę mówiąc, to straszny z niego nudziarz. Ale wracając do znienawidzonego obiektu... najbardziej nienawidził po prostu Ameryki i wszystkiego, co amerykańskie, więc może mieć wiele celów. - Racja. - Uważa, że Amerykanie są zdemoralizowani, dekadenccy i słabi. - A co on ma przeciwko dekadencji? Borys ponownie się zaśmiał. - Uważał, że ja jestem dekadencki. Wyobrażasz to sobie? Wyobrażałem, ale zamiast tego powiedziałem: - Przydałby mu się wieczór w „Swietłanie”. - Owszem, dobrze by mu to zrobiło - zgodził się. - Khalil miał takie swoje ulubione powiedzenie „Amerykanie wiele wiedzą na temat złota, ale zapomnieli już o stali” - powiedział.

515/662

Cóż, było w tym trochę prawdy. Nie chciałem jednak mówić o tym Borysowi. - Pozwól, że zadam ci bardziej konkretne pytanie na temat CIA i Khalila, nie musisz odpowiadać, ale jeśli tego nie zrobisz, być może będę musiał na ciebie donieść - powiedziałem. Milczał, więc zapytałem. - Czy CIA miało coś wspólnego ze sprawą Khalila? Ponownie brak odpowiedzi. Czekałem. - Nie chcesz tego wiedzieć - powiedział w końcu. - Czy wtedy bym pytał? - Rozumiesz chyba, że podczas przesłuchań moi przyjaciele z Langley nie za wiele mi mówili, tylko zadawali mi pytania. Ale jako osoba szkolona w metodach przesłuchiwań wiesz na pewno, że wiele można się dowiedzieć, słuchając pytań. - Czego się dowiedziałeś? - Dowiedziałem się, że... CIA i KGB mają ze sobą wiele wspólnego. Milczałem, czekając na dalsze wynurzenia. Wyobraziłem sobie Borysa zapalającego papierosa i kosztującego wódkę. POWRÓT LWA - Nie mam pojęcia, czy Khalil i CIA mieli ze sobą coś wspólnego wtedy bądź teraz. Powiem ci jedno - gdy kraj staje w obliczu zamachu, ludzie zwracają się do rządu. Widziałeś, jak to było po 11 września. Ale gdy

516/662

państwu nie grozi niebezpieczeństwo - albo nie groziło, powiedzmy... przez dwa lata - wtedy ludzie zapominają. Czasem zaczynają krytykować rząd i jego metody walki z wrogiem. Zwłaszcza w Ameryce ludzie nie lubią, aby pozbawiano ich swobód. Zgadza się? Więc co ma w takiej sytuacji zrobić rząd? Oddać władzę w ręce ludu? Nie. Wyjściem z sytuacji jest kolejny zamach. 339 Nadal milczałem, choć doskonale rozumiałem o co mu chodzi. Ale Boiys, był..., cóż, był Rosjaninem, byłym agentem KGB. A ci faceci uwielbiali konspirację. I uwielbiali analizować teorie spiskowe. Pytając go więc o domysły na temat ewentualnego zamachu, nacisnąłem w jego głowie guzik z napisem „Archiwum X”. - Panie Corey? - Przepraszam, robiłem notatki do scenariusza filmowego. - Czy mogę w czymś jeszcze pomóc? - Na razie nie - zapewniłem go. - Dziękuję za telefon. I za tygodniowy termin. - Proszę bardzo i nie zapomnij do mnie zadzwonić, gdybyś zabił go przypadkiem w samoobronie. - Najpierw zadzwonię do mojego adwokata, potem do ciebie. - Prawdziwy z ciebie Amerykanin, Borys. - Dziękuję. Cokolwiek przygotował dla ciebie, panie Corey, nie będzie to przyjemne. - powiedział po chwili.

517/662

- Wiem. Dla ciebie też nie. Poza tym pewnie ciebie pierwszego to spotka. Nie skomentował mojej uwagi, rozłączyliśmy się. Wyjąłem piwo z lodówki i usiadłem na balkonie. Tym razem wiem już trochę więcej o tym, co siedzi w głowie Khalila, ale mimo to nie jestem bliżej jego odszukania. Nie byłem również bliski odgadnięcia, co jeszcze będzie chciał zrobić w Stanach Zjednoczonych. Za to teraz byłem już bardziej pewien, że coś zaplanował coś chemicznego, biologicznego albo Boże broń - jądrowego. Coś, co zlecili mu jego sponsorzy. A jeśli chodzi o teorię spiskową Borysa dotyczącą CIA..., cóż Borys nie był pierwszą osobą, według której istnieli ludzie, którzy cieszyliby się z kolejnego zamachu. Ale radość spowodowana zamachem, a spisek, który miałby do niego doprowadzić, to dwie różne sprawy. Pomyślałem również, że nie powinienem konspirować z Borysem Korsakowem, byłym zabójcą z KGB. Czasami jednak trzeba się zbratać z czarnym charakterem. Jak mawiają Arabowie, „wróg mojego wroga jest moim przyjacielem”. Poza tym, w ten sposób rosły szanse na to, że Khalil skończy jako trup, zanim użyje broni masowego rażenia. Albo zanim zabije mnie. A taki przecież był cel. Jeśli będzie trzeba, to będę się martwił później tym, jak to wyjaśnić Tomowi Walshowi. Skończyłem piwo i popatrzyłem na budynki stojące po drugiej stronie ulicy. Jeśli Khalil gdzieś tam był, to stanowiłem kuszący cel. Przypomniałem sobie mój sen, który był podsumowaniem wszystkiego, co wiedziałem o nim, o jego metodach zabijania i o tym, kim był. Spotkamy się - prawdopodobnie wtedy i w takim miejscu, które on wybierze, nie ja - ale na pewno się spotkamy. 1

518/662

Zakaz osadzania w więzieniu bez pisemnej zgody sądu (przyp. tłum.).

43 O siedemnastej trzydzieści pojechałem taksówką na Federal Plaża 26. Przez kilka godzin siedziałem przy swoim biurku, czytając zaległe emaile, pisma i odsłuchując wiadomości nagrane na poczcie głosowej. Nigdzie nie było informacji na temat Asada Khalila, co wzmocniło moje przekonanie, że sprawę tę ściśle kontrolowano. A jeśli chodzi o pozostałe sprawy, nad którymi pracowaliśmy razem z Kate, okazało się, że zostały rozdzielone między innych agentów i detektywów. Czy ja tu jeszcze w ogóle pracuje? Pewnie tak, ale tylko do czasu zamknięcia sprawy Khalila, bez względu na to, jaki będzie jej finał. Nie spotkałem Toma Walsha, co utwierdziło mnie w przekonaniu, że mój przełożony unikał kontaktu ze mną i starał się być z dala od całej operacji, ale nie aż tak daleko, żeby w razie zabicia lub ujęcia poszukiwanego libijskiego terrorysty, nie mógł pojawić się na miejscu zdarzenia. Zastanawiałem się jednak, czy by się pojawił, gdyby Khalil wykończył mnie i uciekł. To nie byłaby dobra chwila, żeby pozować do zdjęć. W każdym razie gdybym go zobaczył, jestem pewien, że powiedziałbym mu o Borysie. Chyba że umknąłby mi ten fakt. O dwudziestej spotkałem się z Paresim i Starkiem i omówiliśmy szczegóły operacji. O dwudziestej pierwszej wyszedłem z budynku naszego biura ubrany bardzo podobnie jak poprzedniej nocy, z tą różnicą, że tym razem miałem na głowie czapkę z logo Jankesów - więc jeśli natknąłbym się na Khalila, mógłby krzyknąć „Zdychaj Jankesie”!

520/662

Przeszedłem krótki odcinek z biura do placu budowy World Trade Center i zauważyłem, że brama chroniąca wejścia na taras widokowy została zamknięta, a teren dookoła placu, zdewastowany przez walące się wieże, był o tej porze całkowicie pusty. Obchodząc dookoła plac budowy, który z każdej strony miał pół kilometra długości, zatrzymałem się kilkakrotnie, żeby zajrzeć do ogromnego wykopu częściowo oświetlonego reflektorami stadionowymi. Na dnie wykopu znajdowały się maszyny budowlane i sterty różnych materiałów. Choć wywieziono już cały gruz, czasem jeszcze znajdywano ludzkie szczątki. Sukinsyny. Od strony Liberty Street przy wykopie usypano z ziemi długą rampę prowadzącą w dół na plac budowy. Dostępu do niej broniła dwuskrzydłowa, wysoka brama z łańcuchem, kłódka była zamknięta. Po drugiej stronie bramy zobaczyłem barak, dość wygodne miejsce dla funkcjonariuszy ze Straży Drogowej, którzy pilnowali wejścia do wykopu. Obok bramy zaparkowano samochód Straży, z którego korzystali dwaj funkcjonariusze siedziący teraz w baraku. Nie spodziewałem się, że zobaczę Asada Khalila właśnie tutaj, obok stanowiska strażników, więc poszedłem w kierunku West Street, która leży między placem budowy World Trade Center a terenem, na którym stoją budynki World Financial Center. Gdy zawaliły się bliźniacze wieże, wielkie biurowce zostały tak poważnie uszkodzone, że teraz cały teren odgradzał wysoki płot zabezpieczający przed wejściem. To miejsce wyglądało jak strefa wojenna - czym właściwie było. Po drugiej stronie wykopu widziałem oświetlony taras widokowy i dotarło do mnie, że Asad Khalil na pewno nie odpuściłby sobie odwiedzenia tej turystycznej atrakcji podczas wizyty w Nowym Jorku. Wyobraziłem sobie, jak stoi na tarasie, patrzy w otchłań, próbując ukryć uśmiech przed otaczającymi go ludźmi.

521/662

Usłyszałem w słuchawce głos Starka. -Nikt cię nie śledzi. - Przyjąłem. Poszedłem do parku Battery, oddalonego od Strefy Zero o niecały kilometr. W nocy w parku jest spokojnie, choć niezupełnie pusto. Spotyka się romantyków, którzy siedzą na ławkach i wpatrują się w wodę albo na Statuę Wolności, ewentualnie płyną promem na Staten Island. Tandetna randka. Byłem na takiej. Wieczór był przyjemny, więc w parku było parę osób, w tym dwoje ludzi z jednostki obserwacyjnej, których widziałem w Central Parku, tym razem również siedzieli na ławce, trzymając się za ręce. Miałem nadzieję, że chociaż się lubią. - Nie spodziewałbym się wiele po tej operacji - powiedziałem do mikrofonu. - Może jest zbyt wcześnie - powiedział Stark. - Powinniśmy się przespacerować jakimiś ciemnymi, cichymi uliczkami. Wrócimy tu później. Podobało mi się to, że Stark używał liczby mnogiej, tak jakby to on spacerował. Nie, to ja spaceruję wraz z połową jednostki obserwacyjnej, a druga połowa siedzi w nieoznaczonych samochodach. Ludzi z jednostki SWAT wysłano w kilka różnych miejsc. Głównie siedzieli w samochodach, żeby nikogo nie wystraszyć. Idąc cichymi uliczkami Dzielnicy Finansowej, zadzwoniłem do Kate, żeby ją uspokoić.

522/662

- Czekałam na telefon od ciebie. Gdzie jesteś? - Potykam się o pijanych maklerów giełdowych. - Uważaj na siebie, John. - Kocham cię. Małżeństwo z osobą pracującą w tym zawodzie ma pewne zalety. Martwisz się o partnera, ale przynajmniej wiesz, co się dzieje. Im mniej mówisz, tym lepiej. Szedłem dalej przez opustoszałe ulice Dolnego Manhattanu, po czym wróciłem do parku Battery i ponownie poszedłem na plac budowy World Trade Center. Mniej więcej około północy wszyscy zgodziliśmy się, że nikt mnie nie śledzi, więc złapałem taksówkę niedaleko naszego biura i pojechałem do domu. Po drodze zadzwoniłem do Kate. - Nie poszczęściło się nam. Jestem w taksówce, jadę do domu. - To dobrze. Nie rób tego więcej - poradziła. - Nie zniosę nerwowo takiej kolejnej nocy - powiedziała. No i po mojej teorii na temat małżeństwa z osobą pracującą w tym zawodzie. - Mam wolny weekend - powiedziałem. - Wyśpij się. Jutro cię odwiedzę.

523/662

Wystawianie mnie jako przynęty dla „Lwa” najwyraźniej się nie sprawdzało. A to oznaczało, że Khalil i jego miejscowi informatorzy nie mieli pojęcia o tym, że byłem poza domem. Albo wiedzieli, ale wyczuli pismo nosem. Albo Khalil wyjechał. Nie. Był tutaj. Wiedziałem, że był. Zgodnie z tym, co mówiła Kate, a także z moimi podejrzeniami Khalil przygotował swój własny plan dla Johna Coreya. W końcu nie po to przebył taki szmat drogi z sercem wypełnionym ogromną nienawiścią, żeby teraz pozwolić mi żyć. Po powrocie do mojego apartamentowca porozmawiałem z dwoma facetami z jednostki obserwacyjnej siedzącymi w hallu, pożegnałem się z portierem, wsiadłem do windy, wyciągnąłem glocka i tak dalej. Moje mieszkanie było wolne od terrorystów, przygotowałem sobie szkocką z wodą i zapadłem się w mojego leniwca. Postanowiłem nie barykadować dziś drzwi - w domu jestem osiągalny. Odwróciłem fotel tak, bym siedząc, widział korytarz, położyłem glocka na kolanach i zasnąłem. Często śniło mi się, że drzwi otwierają się z hukiem i w niektórych z tych snów strzelałem na oślep w kierunku czarnych sylwetek stojących w oświetlonym korytarzu. Czasami mi się śniło, że nie mogłem znaleźć mojego pistoletu. Raz pistolet się zaciął. Skąd się biorą takie sny? A kiedyś śniłem o seksie. Piątkowy poranek. Promienie słoneczne wpadły przez drzwi balkonowe i wyglądało na to, że czeka mnie kolejny przyjemny dzień. Ten dzień też będzie dobry, żeby zabić Asada Khalila.

524/662

Prysznic to niebezpieczne miejsce, jak świetnie wiedzą wszyscy, którzy oglądali „Psychozę”. Człowiek jest nagi i bezbronny, nic nie słyszy, bo wszystkie dźwięki zagłusza lecąca woda. Wziąłem więc przyjemną kąpiel w wannie z glockiem, który działa nawet, jak zamoknie. Następnie odwiedziłem Kate, która w nocy źle spała i zdecydowała, że dziś wyjdzie ze szpitala. - Nie spędzę weekendu w tym miejscu - powiedziała. Naprawdę nie chciałem, żeby wracała do mieszkania. - Umówmy się, że jeśli nic nie wydarzy się do poniedziałku, polecimy do..., tam gdzie mieszkają twoi rodzice... - Do Minnesoty. - Właśnie. Wytrzymaj jeszcze parę dni. Milczała. Naprawdę nie uśmiechała mi się podróż na pastwiska w Minnesocie, ale mógłbym odwieźć tam Kate, zostawić ją z rodzicami i wrócić do miasta. Jej ojciec ma w domu mały arsenał broni, a jej szurnięta matka strzela do celu z karabinu lepiej niż niejeden mężczyzna. Poza tym oczywiście Khalil nawet nie wiedział, że Kate żyje. Tak mi się przynajmniej wydawało. A skoro o tym mowa, zwróciłem się do Kate: - Poprosiłaś Toma o broń? - zapytałem. - Owszem. Przepisy szpitalne zabraniają pacjentom na posiadanie broni.

525/662

- To strasznie głupie przepisy. No, może faktycznie skazańcy przebywający na tym piętrze nie powinni mieć broni, ale dlaczego zabroniono tego innym ludziom? - John..., proszę cię... Wyjąłem pistolet i wsunąłem go pod poduszkę Kate. - Będzie ci się lepiej spało z panami Smithem i Wessonem - powiedziałem. Nie odpowiedziała, skinęła głową. Położyłem laptopa na jej łóżku. - Wejdź na stronę biegłego sądowego Centrum Medycznego w hrabstwie Sullivan. Przez chwilę się wahała, po czym zalogowała się, odnalazła odpowiednią stronę i przeczytała, że pani Katherine Mayfield Corey zmarła w Regionalnym Centrum Medycznym w Catskill. Jako przyczynę śmierci podano zabójstwo. Przez chwilę milczała. - Mam rozumieć, że w ten sposób chcesz mi powiedzieć, że nie powinnam narzekać na to, że tu ciągle jestem - powiedziała. - Lepiej tu, niż na dole. Czyli w miejskiej kostnicy. - Dobra... czekam do poniedziałku.

526/662

Zostałem u niej na obiedzie - kapuśniak i surowe curry z warzywami - i gdy jedliśmy, Kate zapytała mnie, czy w poniedziałek wieczorem zamierzałem wyjść z domu. - Nic o tym nie wiem - odparłem. - To strata czasu - powiedziała. - A masz jakiś inny pomysł? - zapytałem. - Nie wiem, ale... Khalil nie da się złapać w tak oczywistą pułapkę. - Nie jest aż tak oczywista. Ta operacja podnosi morale w jednostkach i uszczęśliwia naszych szefów. Poza tym nigdy nic nie wiadomo dodałem. Złapała mnie za rękę. - John..., najwyraźniej Khalil wszystko dokładnie przemyślał. Mówiłam ci, że on przygotował swoją własną pułapkę. Dla ciebie. - Mam nadzieję. -Nie miej. - Posłuchaj Kate, ja też potrafię zauważyć zasadzkę. - Wiem, że potrafisz. I wiem też, że wejdziesz w sam jej środek, bo ci się wydaje, że odwrócisz sytuację na własną korzyść. Twoje ego jest ogromne - dodała.

527/662

Główna przyczyna śmierci wśród samców alfa. - Dwa bilety do Minneapolis, na poniedziałek - powiedziała. - Sądziłem, że chciałaś jechać do Minnesoty. - Bardzo chciałabym się wybrać za miasto - powiedziała. - Dobrze nam to zrobi. - Racja. Czy powinienem jej przypomnieć o tym, co wydarzyło się, gdy ostatniej niedzieli wybraliśmy się za miasto? Pewnie nie. - Dobrze, teraz muszę już iść - powiedziałem, wstając z krzesła. - Znajdę w Internecie połączenia i zarezerwuję bilety. - Świetnie. Oczywiście nie zamierzałem z nią jechać. Chyba że do poniedziałku Asad Khalil będzie martwy. A gdyby w poniedziałek okazało się, że to ja jestem martwy, to w takim wypadku na pewno nie będę się wybierał do Minnesoty. Byłoby to niepotrzebne. - Pod poduszką masz pistolet - przypomniałem. - Być może dzięki temu obsługa w szpitalu będzie lepsza. Do zobaczenia wieczorem. - Dziś już nie przychodź, odpocznij, John - zasugerowała. - Czuję się dobrze.

528/662

- Na pewno? Zobaczymy się jutro rano. - Dobrze... zadzwonię później. - Nie wymykaj się swojej ochronie po to, żeby na własną rękę się przekonać, czy Khalil na ciebie czeka - zasugerowała. Żony potrafią czytać w myślach. A może po prostu byłem przewidywalny. - Nie zrobiłbym tak niebezpiecznej rzeczy - odparłem. - Oczywiście, że nie. Zdzwaniąjmy się co godzinę. - Dobrze. Pocałowaliśmy się na pożegnanie i wyszedłem. *** Po południu zająłem się robotą papierkową, myśleniem i ćwiczeniami. W zdrowym ciele zdrowy duch. Nad ciałem łatwiej się pracuje. Zjadłem ostatni gulasz z puszki i w mieszkaniu nie zostało już nic poza pełnymi butelkami. O osiemnastej zadzwoniłem do moich ochroniarzy i zamówiłem pizzę z pepperoni, która jest dobra dla ducha. O dziewiętnastej zadzwonił domofon. - Pizza - usłyszałem głos faceta z jednostki obserwacyjnej.

529/662

Przekręciłem klucz w zamku i zostawiłem drzwi otwarte, po czym wyciągnąłem glocka i cofnąłem się do korytarza. Jeśli na pizzy będą anchois, facet jest trupem. Usłyszałem pukanie do drzwi, które następnie się otworzyły i stanął w nich kapitan Vince Paresi, trzymając w ręku pudełko. Szkoda, że zamiast pistoletu nie miałem kamery. Paresi zobaczył, że trzymam broń, ale nie odezwał się. - Pomyślałem, że dziś wieczorem dotrzymam ci towarzystwa - powiedział. To zabrzmiało tak, jakby Kate maczała w tym palce. Albo Walsh. Albo Paresi sam wpadł na ten pomysł - Coreyowi przydałoby się towarzystwo i ktoś, kto go przypilnuje. Pochlebiało mi to. - To bardzo miłe z twojej strony - powiedziałem. - Jasne. Twoja pizza. Wziąłem pudełko i zauważyłem, że Paresi miał także pod pachą butelkę czerwonego wina. - Zjedzmy al fresco - zaproponowałem. - Nie powinieneś wychodzić na balkon - przypomniał. - W życiu trzeba ryzykować. Wyniosłem pizzę na balkon i położyłem ją na stoliku kawowym. Paresi został w salonie, podczas gdy ja poszedłem do kuchni po korkociąg, kieliszki i serwetki.

530/662

Za moją namową, dołączył do mnie na balkonie i wypiliśmy jego wino i zjedliśmy moją pizzę. Noc była przyjemna, w piątkowy wieczór w dole, na ulicy miasto budziło się do życia. Wino nie było złe, pizza była w porządku, a rozmowa była trochę wymuszona. Paresi wpatrywał się w budynki stojące naprzeciwko mojego mieszkania. Randka z Vincem nie była udana. - Ci dranie, mogą wykończyć nas obu - powiedział w końcu. - Nie popadaj w paranoję. Dolać ci wina? - Wejdźmy do środka - zasugerował. - Ale tu jest przyjemnie. Gdyby Khalil chciał mnie wykończyć karabinem wyborowym, już dawno by to zrobił - zauważyłem. - Zaplanował dla mnie coś innego - dodałem. - Myślałem o sobie - odparł Paresi. Nie chciał jednak, żebym pomyślał, że jest mniej odważny ode mnie, więc wyjął dwa cygara, które następnie zapaliliśmy. Nalał sobie resztę wina. - Kilka godzin temu Centralny Węzeł Łączności namierzył telefon Kate. - Strzepnął popiół. - Siedmio- może ośmiominutowa blokada sygnału. Potem sygnał się urwał, jakby ktoś próbował dostać się do książki kontaktów i natychmiast potem wyłączył komórkę. - Skąd pochodził sygnał?

531/662

- Wieża telekomunikacyjna, z której namierzono telefon, stoi między 44. a 43. ulicą. - Wysłałeś tam samochody? - Owszem, ale prawdopodobnie sygnał był nadawany z ruchomego pojazdu. - No tak. „Pustynna Korporacja Taksówkarska” - Przynajmniej wiemy, że komórka Kate jest na Manhattanie. - Zgadza się. Mam nadzieję, że to także oznacza, że Khalil jest na Manhattanie. Skinął głową w stronę miasta, w dół. - Gdzieś tam. - Może do ciebie zadzwoni. - Raczej do ciebie. Jeśli do ciebie zadzwoni, musisz nas powiadomić o tym w ciągu pięciu sekund - przypomniał. - To samo tyczy się ciebie i Toma. Pokiwał głową. Ponownie spojrzałem na wysokie apartamentowce i biurowce stojące na mojej ulicy. W niektórych oknach światło było włączone, niektóre były ciemne i podejrzewałem, że jedno z tych okien patrzy teraz na nas. - Jak idzie na 72. ulicy? - zapytałem. Spojrzał na budynki. - Jest wiele drzwi, do których trzeba zapukać. - Nie żartuj?

532/662

- W niektórych budynkach nie ma portiera ani ochroniarza, z którymi moglibyśmy porozmawiać... - Szukaj na domofonach napisu „Kryjówka Terrorystów”. - W połowie mieszkań, do których pukamy, nikt nawet nie otwiera drzwi - powiedział ignorując moje słowa. - Nawet niektóre biura były zamknięte w godzinach pracy - dodał. - Potraktuj drzwi kopniakiem. - Sprawdziliśmy mniej więcej połowę mieszkań i jakieś osiemdziesiąt procent biur - powiedział, nie zwracając uwagi na moje słowa. Naprawdę sądzisz, że tutaj znajduje się ich kryjówka - punkt obserwacyjny na tej ulicy? - zapytał. - Według mnie, byłoby to logiczne. My byśmy się tutaj zainstalowali, więc dlatego uważam, że oni też. Skinął głową, milczał. - Byłoby dobrze, gdyby ten sygnał, który namierzyliśmy, dochodził z przeciwnej strony ulicy - powiedział. - Nie są aż tak głupi - poinformowałem go. - Są - nie zgodził się. - Byli, Vince. Ale stają się coraz bystrzejsi. Być może nie mają takiego sprzętu jak my, ale wiedzą, jakimi urządzeniami się posługujemy i jak sobie z nimi radzić. Wzruszył ramionami.

533/662

- Zacznij ich doceniać - dodałem. -1 zacznij doceniać Asada Khalila. - Dobrze. Jak ci smakuje cygaro? - Bardziej niż wino, ale nie tak bardzo jak pizza. -Ajak twoja szkocka? - Starsza niż te dzieciaki, które postawiłeś w moim hallu. - Mamy braki w personelu - przypomniał, uśmiechając się. - Zwłaszcza w weekendy. Pewnie. Może okazać się, że po tym weekendzie będzie brakowało nam większej liczby ludzi. Zadzwoniła Kate, cieszyła się, że miałem randkę w domu. - Piłeś coś? - zapytała. - Nie. Ciągle jeszcze pijemy. - Dobranoc John. Kocham cię. -Ja ciebie też. Wypiliśmy do końca pół butelki szkockiej i mój towarzysz wyszedł przed północą. Nie byłem pewien, czy była z nim ochrona, nie chciałem pytać. Macho nie zadają, ani nie odpowiadają na takie pytania.

534/662

W każdym razie dziś wieczorem kusiłem los, ale okazało się, że los się mną nie interesował, więc wszedłem z balkonu do mieszkania i poszedłem do łóżka. To była spokojna noc. Miałem jednak przeczucie - które często towarzyszy mi, gdy nic się nie dzieje - że coś się wydarzy.

44 Sobota. Dziś ma kropić, a na niedzielę zapowiedzieli przelotny deszcz. Idealna pogoda, żeby zabić libijskiego terrorystę. O dziesiątej rano zadzwoniłem po mój służbowy samochód i pojechałem do Kate. Teraz wiedząc, że niedługo stąd wyjdzie, miała lepszy humor. - Czy Tom nie ma nic przeciwko twojemu wypisowi? - zapytałem. - Nie ma - powiedziała - pod warunkiem, że pojadę do rodziców. - W porządku. Czy on wie, że namawiasz mnie, żebym ci towarzyszył? - Tak. Nie ma nic przeciwko temu. Zaskoczyła mnie ta informacja. - Na pewno? - Tak. Przekonałam go, że nie powinieneś robić tego, co obecnie robisz. - Lubię swoje zajęcie. - Ale ja go nie lubię. Pogadałam sobie szczerze z Tomem - nie była to łatwa rozmowa - powiedziała. Powiedziałam mu, że po pierwsze nie może trzymać mnie tu wbrew mojej woli, a po drugie ludziom z Waszyngtonu może nie spodobać się to, że cię wykorzystuje - agenta

536/662

kontraktowego -jako żywą przynętę, która ma zwabić terrorystę w zasadzkę. Gdyby coś ci się stało... - Poczekaj. Zgłosiłem się do tego zadania na ochotnika. -Aleja się nie zgłaszałam. Nie spytałeś mnie o zdanie. Pamiętam, że moje życie i praca były łatwiejsze, zanim się ożeniłem -za jednym i drugim razem. - Poza tym Tom twierdzi, że ten pomysł się nie sprawdził, pochłania tylko mnóstwo środków i ludzi, których można by wykorzystać do odnalezienia Khalila w inny sposób - poinformowała mnie. I na koniec miażdżący argument. - Prawdę mówiąc, gdyby coś wydarzyło się w mieście i wyszłoby na jaw, że połowa jednostek obserwowała nasze mieszkanie i chodziła za tobą, Tom musiałby się mocno tłumaczyć w Waszyngtonie. Tom chciałby żebyśmy - ty też - w poniedziałek znaleźli się na pokładzie samolotu lecącego do Minneapolis. Kate jest bystrą kobietą, więc lepiej niż ja wiedziała, jak urobić Toma Walsha. Prawdę mówiąc, byłem pewien, że Tom Walsh wolał, żeby to jego agenci zabili lub schwytali Asada Khalila po to tylko, żeby nie musiał pozować ze mną do zdjęcia. - Nie obrażaj się - powiedziała Kate. - Robię to dla nas - powiedziała. - Cóż... jestem wzruszony..., ale nie jesteś już tą dawną zapaloną agentką specjalną Mayfield, którą kiedyś znałem. - John, niedawno prawie straciłam życie. Takie wydarzenia zmieniają ludzi. - Tak..., ja też kiedyś prawie wykrwawiłem się na śmierć. Ale poradziłem sobie z tym.

537/662

Złapała mnie za rękę. - Jeśli mnie kochasz, nie będziesz narażał się na niebezpieczeństwo... - Oczywiście, że cię kocham. Ale nie chcę, żebyśmy do końca życia oglądali się nerwowo za siebie. - John, setki osób w Nowym Jorku i na całym świecie szukają teraz Asada Khalila. Znajdą go bez twojej pomocy. Najwyraźniej Kate miała słabszy dzień, to się czasem zdarza. Znając ją, wiedziałem, że nie potrwa to zbyt długo. Po dwóch dniach spędzonych z własną matką wróci do Nowego Jorku, gdzie zacznie wyważać kopnięciem drzwi mieszkania w Bay Ridge. - Zarezerwowałam bilety na poniedziałek, na wieczorny lot do Minneapolis - poinformowała mnie. I nie był to koniec złych wiadomości. - Zadzwoniłam także do twoich rodziców i powiedziałam, że odwiedzimy ich na Florydzie, zaraz po naszej wizycie u moich rodziców. Wyjazd zaplanowałam na dwa miesiące - powiedziała. - To będzie długi, płatny urlop. - Dwa... miesiące. Z twoimi i moimi rodzicami? - Czyż to nie wspaniała wiadomość. - Mogę pożyczyć twój pistolet? Ponownie złapała mnie za rękę i spojrzała mi w oczy. - Ta sprawa stała się twoją obsesją, a to nie jest zdrowe. Musisz się stąd wyrwać.

538/662

Milczałem. - Chciałabym wyjść stąd jutro, ale lekarze stwierdzili, że lepiej będzie, żebym nie podróżowała przed poniedziałkiem, więc Tom chce, abym do tego czasu tu została. Myśli, że jestem tu bezpieczniejsza i uważa, że nie powinnam wracać do mieszkania. Pracownicy naszego apartamentowca i sąsiedzi mogliby mnie zobaczyć i wiadomość o tym, że żyję mogłaby dojść do niewłaściwych ludzi, którzy sądzą, że jest inaczej. -Dobrze. Poza tym Tom nie chciał, żebym wyrwał ją spod jego indoktrynacji. Tak chyba wygląda zasada „dziel i rządź”. Tom to dupek. Kate upewniła się, że wszystko zrozumiałem. - To już postanowione. Szczerze mówiąc, to jest rozkaz, detektywie. Następnie postanowiła zwabić mnie w sidła miłości. - John, kocham cię. Uratowałeś mi życie i w ten sposób chcę ci się odwdzięczyć. Chyba umknęło mi gdzieś to ogniwo w łańcuchu logiki. Muszę porozmawiać z Walshem, a także z Paresim. - Dobrze - powiedziałem tymczasem. - W poniedziałek jedziemy do Indianapolis. - Minneapolis. - Jasne. Muszę już iść. - Nie masz dokąd iść. Zostań na obiad. Dziś na deser podają zapuszkowane owoce.

539/662

Pewnie myślała o tym cały ranek. Uśmiechnąłem się, ale najwyraźniej mój uśmiech nie wyglądał na szczery, bo skłonił ją do następującej uwagi: - Nie martw się niczym, John. Za tydzień będziesz zupełnie innym człowiekiem. Właściwie to lubiłem człowieka, jakim byłem, nawet jeśli nikt inny go nie lubił. Popołudnie, które spędziłem w szpitalnej sali, było bardzo długie, ale udało mi się wyglądać na zadowolonego i dzielić szczęście Kate. - Jestem dużo spokojniejsza, wiedząc, że dziś wieczorem nie będziesz wychodził z domu - powiedziała Kate, zanim wyszedłem ze szpitala. - Ja też. - Zanim wyjedziemy, zadzwonisz do Toma, żeby powiedzieć mu o Borysie. - Tak jest, proszę pani. -1 proszę, żebyś rano w poniedziałek był już spakowany, wtedy będziemy mieli trochę czasu dla siebie. - Na co? Ach... no, tak. Tak. W końcu plan, który mogłem zaakceptować. - Do zobaczenia wieczorem. Pocałowaliśmy się na pożegnanie i wyszedłem.

540/662

Cóż, pozostało mi mniej niż czterdzieści osiem godzin zanim ześlą mnie na wygnanie. Ale przedtem przygotuję jedną, może dwie gry. Chyba nie doceniałem w pełni faktu, że znokautowali mnie szef i żona - idealne podwójne uderzenie. Do dupy. *** Gdy wróciłem do mieszkania, zadzwoniłem do Paresiego, żeby pożalić się nad swoim losem i po to, żeby sprawdzić, czy będzie o mnie walczył. Niestety, usłyszałem pocztę głosową, więc zostawiłem wiadomość, która zręcznie balansowała między zawodowym przejęciem a osobistym rozczarowaniem. Poza tym dorzuciłem kilka bliżej nieokreślonych gróźb i złowieszczych przepowiedni wróżących katastrofę. Ten chwyt zwykle sprawia, że szefowie ponownie zastanawiają się, jakie wyjście z sytuacji jest najlepsze dla sprawy, a jakie dla nich samych. Następnie zadzwoniłem do Toma Walsha, ale była sobota, najwidoczniej więc Tom nie odbierał służbowych telefonów - przynajmniej nie ode mnie. Zostawiłem wiadomość odnoszącą się do jego obaw i przedstawiłem przekonujący argument za tym, żeby nie przerywał operacji, a przynajmniej, żeby pozwolił mi wrócić do biura i popracować nad tą sprawą. Całkiem nieźle mi szło, zanim powiedziałem: - I byłbym wdzięczny, żebyś to ze mną najpierw rozmawiał, zanim zwrócisz się do mojej żony. Nie chciałem jednak kończyć wiadomości w gorzkim tonie. - Zadzwoń do mnie i wszystko omówimy, jak mężczyzna z mężczyzną, a nie za moimi plecami... - Ups. - Zadzwoń do mnie. Rozłączyłem się.

541/662

Powiedziałbym mu o Borysie, gdyby odebrał telefon i gdyby zgodził się ze mną, że lepiej będzie, jeśli zostanę w mieście i zajmę się tą sprawą. W każdym razie powiem mu we wtorek, gdy Borysowi skończy się czas na sprawdzanie, czy Khalil będzie chciał go wykończyć. Niestety, bardzo możliwe, że ten telefon do Toma wykonam, stojąc na pastwisku dla krów. *** Gdy szykowałem się do wyjścia do szpitala, zadzwonił mój stacjonarny telefon. Na wyświetlaczu ukazała się informacja „Numer zastrzeżony”. Nikt z naszej jednostki, w tym Paresi czy Walsh nie dzwonili nigdy na ten numer, a gdyby to dzwoniła Kate ze swojego nowego numeru telefonu, nie wyświetliłby się komunikat: „Numer zastrzeżony”. Może zatem byli to moi rodzice. Albo rodzice Kate. Ale gdy oni dzwonili, nie wyświetlał się „Numer zastrzeżony”, tylko „Rozmowa niechciana”. Najlepszym sposobem na to, żeby się przekonać, kto dzwoni, było podniesienie słuchawki. - Corey, słucham. Cisza. Wiedziałem, kto dzwoni. - Usłyszałem głos z wyraźnym akcentem. -To ja. Milczałem. - Panie Corey? Mówi Asad Khalil. - Czekałem na twój telefon - powiedziałem opanowanym głosem.

542/662

- Wiem. Znalazłem ten numer w książce kontaktowej telefonu twojej żony, dzwonię więc, by złożyć kondolencje z powodu jej śmierci. -To jest chore. - A także z powodu śmierci twojego przyjaciela i kolegi z pracy, pana Haythama. - Zabiłeś także jego żonę i córkę. Co z ciebie za człowiek? - Nie rozumiem pytania. - Będziesz się smażył w piekle. - Nie, to ty będziesz się smażył w piekle. Ja będę żył wiecznie w raju. Milczałem. W słuchawce zapanowała cisza, w tle słyszałem odgłosy ruchu ulicznego. - Trzy lata temu powiedziałem ci, że wrócę, i przekonałeś się, że dotrzymałem obietnicy - powiedział po chwili. - Nie jestem ideałem, panie Corey, i nie zawsze dotrzymuję obietnic, ale jeśli już przyrzekam, że kogoś zabiję, to zabiję - dodał. Nadal milczałem. - Podczas mojej ostatniej wizyty miałeś mi więcej do powiedzenia przypomniał. - Wiem, że opłakujesz żonę, a to zwykle jest powodem, dla którego człowiek staje się mniej skory do ... rozmowny. A także mniej arogancki i przestaje obrażać innych. Ponownie nie odpowiedziałem, pozwoliłem ciszy trwać.

543/662

Centralny Węzeł Łączności nie podsłuchiwał moich rozmów, ale monitorował mój numer, mogli więc namierzyć rozmowy przychodzące, w tym wypadku na pewno z komórki. - Siedzę teraz w jadącym samochodzie i za chwilę ten aparat wyląduje za szybą - powiedział, jakby czytał w moich myślach. - Mam wiele telefonów, panie Corey - dodał. - Nie znajdziesz mnie w ten sposób. - W ten może nie. Ale znajdę cię. I zabiję. Obiecuję. - Nie jesteś wystarczająco mądry, żeby mnie znaleźć i nie na tyle męski, żeby mnie zabić. Ale ja znajdę ciebie i zabiję. - Nie ukrywam się sukinsynu. Wiesz, gdzie mieszkam i gdzie pracuję. Gdybyś miał jaja, to już dawno byś spróbował. Zamiast tego zabijasz bezbronne kobiety i mordujesz ludzi, którzy niczym ci nie zawinili, a także własnych rodaków, którzy ci zaufali. Jesteś pieprzonym tchórzem. Nie odpowiedział, myślałem, że się rozłączył, ale nadal słyszałem odgłosy w tle. - Czy wtedy, gdy wszyscy wyskoczyliśmy z samolotu, też myślałeś, że jestem tchórzem? - powiedział w końcu. - Prawdę mówiąc, to ty wyglądałeś na przestraszonego. - Nie, dupku, gdy do ciebie strzelałem, to ty byłeś wystraszony jak nigdy. Posikałeś się w spodnie? Nie zareagował bezpośrednio na moje słowa. - Mówiłem ci, że zabiję te dziwkę i tak też zrobiłem - powiedział już mniej opanowanym głosem. - A ty patrzyłeś, jak ona umiera,

544/662

wykrwawiając się na śmierć, jak przestraszone jagnię, któremu poderżnięto gardło. Skosztowałem jej krwi - powiedział. Wziąłem głęboki oddech. - Dosyć tego pieprzenia. Musimy się spotkać. - Niestety, tym razem to nie będzie możliwe. Ale obiecuję, że jeszcze wrócę. I zabiję cię. - Dlaczego uciekasz? - Nie uciekam. Wykonałem tu już swoje zadanie, tylko ty mi zostałeś, a to może poczekać. Pomyśl o swoim przeznaczeniu. - Boisz się mnie? - Panie Corey, nie próbuj mnie sprowokować, tak jak poprzednim razem. Rozzłościłeś mnie i dlatego twoja żona nie żyje. A ty jesteś żywym trupem. - Musimy się spotkać i to zakończyć. Teraz. Przyjdę sam. - Proszę. Nie rozmawiasz z idiotą. To ja wybiorę czas i miejsce spotkania i upewnię się, że naprawdę będziesz wtedy sam. - Pokonałeś taki szmat drogi, żeby powiedzieć mi, że wyjeżdżasz? - Możliwe, że już mnie tu nie ma - odparł. - A może ciągle jestem i może zmienię zdanie i zobaczymy się przed wyjazdem. To wszystko zaczynało mi wyglądać na podstęp. Chciał, żebym uwierzył w dwie rzeczy - po pierwsze w to, że wyjechał i dzięki temu ja

545/662

mogę się już rozluźnić, po drugie, że ciągle tu był i powinienem się bardzo niepokoić. - Trzeba było mnie zabić, gdy miałeś ku temu okazję, idioto - powiedziałem. -To ty jesteś idiotą, jeśli ci się wydaje, że zabiłbym cię tak szybko, jak zabiłem twoją żonę. Prawdę mówiąc, przygotowałem dla ciebie znacznie ciekawszą śmierć. Chcesz, żebym ci opowiedział? - zapytał. - Jeśli przez to poczujesz się lepiej z powodu ucieczki... - Ciekawe, czy ty poczujesz się lepiej, gdy usłyszysz co dla ciebie zaplanowałem. Najpierw zamierzam odciąć ci genitalia - zaczął. - Potem odetnę ci twarz. Zedrę ją z twojej czaszki. Talibowie robią to w Afganistanie, panie Corey. Widziałeś zdjęcia? Człowiek żyje, ale nie ma twarzy - jedynie dwoje oczu patrzy wprost z czaszki. Nie widzimy więc, że się boi albo że odczuwa ból - on jednak widzi własną czaszkę w lustrze, które trzymamy przed jego oczami. Potem karmimy psy jego twarzą i genitaliami, a ofiara popełnia samobójstwo. Zawsze to robią. Albo proszą kogoś, żeby ich zabił. Życie bez genitaliów i twarzy nie może być przyjemne. Zgadzasz się ze mną? I to właśnie, panie Corey, zaplanowałem dla ciebie. Następnym razem, gdy się spotkamy. Nie mogę się już doczekać. Zatem, do zobaczenia... - Poczekaj. Chciałbym ci jeszcze raz przypomnieć, że twoja matka była dziwką i pieprzyła się z tym twoim wielkim przywódcą, dupkiem, który kazał zabić twego ojca tylko po to, żeby móc posuwać twoją matkę. Słyszałem jego oddech, chyba był wściekły.

546/662

- Spotkamy się - powiedział w końcu. - Do widzenia, panie Corey. Rozłączył się. To była ciekawa rozmowa. Bez owijania w bawełnę. Za to lubię psychopatów. Walą prosto z mostu. Ale czy wystarczająco go rozłościłem, żeby został i spróbował mnie zaatakować? Czy spotkam się z nim twarzą w twarz? Dobór słów chyba niezbyt właściwy. Powinienem teraz zadzwonić do Walsha albo Paresiego, ale... wybrałem numer komórki Borysa. Jeśli Borys żył, dałbym mu cynk, że Khalil się odezwał i że tej nocy powinien być czujny. Prawdę mówiąc, może pojechałbym do Brighton Beach, żeby dotrzymać mu towarzystwa. To mogła być moja ostatnia nadzieja na odnalezienie Khalila. W słuchawce usłyszałem pocztę głosową. - Tu Corey. Przed chwilą dzwonił nasz libijski przyjaciel. Oddzwoń natychmiast. Następnie wybrałem numer „Swietłany”, żeby sprawdzić, czy nie zamknięto klubu z powodu śmierci właściciela. Słuchawkę podniósł mężczyzna mówiący z rosyjskim akcentem, w tle słyszałem gwar rozmów i muzykę. Poprosiłem do telefonu pana Korsakowa, mężczyzna odparł, że nie może podejść, ale przekaże mu wiadomość. - Proszę mu powiedzieć, żeby zadzwonił do Coreya. To ważne.

547/662

Rozłączyłem się. Cóż, najwyraźniej Borys nadal żył, a dla mnie spełniał on rolę znaku ostrzegawczego, bo gdyby Borys nie żył, to czy Johnowi Co-reyowi zostało wiele czasu? Przede wszystkim Asad Khalil nigdzie się nie wybiera, zanim nie skończy swego dzieła. Nie wiem, kogo bardziej nienawidził - Borysa czy mnie - ale byłem pewien, że Khalil wiedział, czyje nazwisko skreśli ze swej listy w następnej kolejności. *** Odwiedziłem Kate i zauważyłem, że nadal była w świetnym humorze, usiedliśmy na dwóch jedynych krzesłach stojących w ponurej sali i oglądaliśmy telewizję. Na kanale historycznym leciał dokument o Saddamie Husajnie, w którym porównywano go do jego bohatera, Adolfa Hitlera. Jeśli twoim wzorem do naśladowania jest Adolf Hitler, to masz problem. Choć oglądaliśmy telewizję, myślami byłem zupełnie gdzie indziej. Widziałem zdjęcia przeciwników talibskich bojowników w Afganistanie, którym zdarto z czaszki skórę i tam, gdzie kiedyś była twarz, teraz zostały zakrwawione, czerwone i poszarpane mięśnie i ścięgna. Kate też to widziała podczas spotkania informacyjnego przy Broadway 290, prowadzonego przez ludzi z CIA, którym się wydawało, że musimy zapoznać się z typem wroga, z którym nasi ludzie walczyli w Afganistanie. Zdjęcie naprawdę jest warte więcej niż tysiąc słów, wszyscy zrozumieliśmy przesłanie, które przyprawiło nas o mdłości. Oczywiście potem zaprosili nas na obiad. Ludzie z CIA to nie lada żartownisie. W każdym razie można było przypuszczać, że Khalil spędził ostatnie trzy lata z talibami w Afganistanie. To cud, że z nim wytrzymali.

548/662

Zastanawiałem się, czy powiedzieć Kate o telefonie od Asada Khalila. Ach, tak przy okazji, rozmawiałem dzisiaj z Khalilem, chce sią ze mną spotkać i odciąć mi genitalia i twarz. Co masz na myśli, mówiąc, że nie mogę tu zostać? Nie mogą uciec. Straciłbym twarz. Odnosząc się do zasady, według której o takiej rozmowie należy powiadomić szefów, to chyba przepisowe pięć sekund, w trakcie których powinienem to zrobić, minęło. Oczywiście, zgłosiłbym telefon Khalila, jeśli można by wyciągnąć z tego, co powiedział, jakieś przydatne wnioski. Ale poza informacją o twarzy, powiedział jedynie, że wyjeżdża - albo, że już wyjechał z Nowego Jorku. A to była bzdura. Ale Walsh mógłby w to uwierzyć. Tymczasem Borys nie oddzwaniał. -John? -Tak, kochanie? - Zapytałam, czy będzie ci to przeszkadzać? Kate zdjęła opatrunek i na jej szyi zobaczyłem dziesięciocentymetrową, fioletową bliznę. - Moim zdaniem jest seksowna - zapewniłem ją. - Jest brzydka. Czy Kate nadal kochałaby mnie, gdybym nie miał twarzy? Wiem, że tak - nie musiałaby już wtedy narzekać na to, że się nie golę. Ale co z klejnotami? To mógł być problem.

549/662

- Liczy się wnętrze człowieka - powiedziałem. - Zawsze możesz to zatuszować kosmetykami. Zostałem na obiedzie - Weekendowa specjalność zakładu - i Kate powiedziała, że nie chce już rozmawiać o pracy; mieliśmy zacząć odreagowywać i myśleć o przyjemnych rzeczach, takich jak zrywanie jagód czy pływanie łódką po opanowanym przez robaki jeziorze w okolicy domu jej rodziców. - Twój ojciec godzinami opowiada historie o FBI - przypomniałem. - Pogadam z nim o tym. - W dodatku nie pije. - Moi rodzice nie tolerują alkoholu. - Ja też nie. Tylko go piję. - Dostałeś rozkaz, żeby towarzyszyć mi w Minnesocie - przypomniała. Skorzystaj z tego, że masz urlop. Skinąłem głową, ale myślami wróciłem do mojej rozmowy z Asadem Khalilem. Nie zapytał, gdzie byłem, bo wiedział, gdzie mieszkam. Ani przez chwilę nie wątpiłem, że nie wyjedzie, dopóki nie zakończy tego, co zaplanował. Mogłem więc jedynie czekać na ruch na jego warunkach i w chwili, którą on sam wybierze. I już zawsze miało tak być. Dlatego musiałem być na miejscu, gdy nadejdzie ta chwila. Nie w Montanie, Michigan czy Minnesocie - tutaj.

45 Niedzielny poranek. Moi opiekunowie z Oddziału do Zadań Specjalnych zaproponowali że mogą towarzyszyć mi w drodze do kościoła, jeśli miałbym taką potrzebę. W zeszłą niedzielę terrorysta ze spadochronem groził, że mnie zabije, więc poważnie zastanowiłem się nad ich propozycją, po czym zdecydowałem, że obejrzę fragment transmisji mszy z katedry Świętego Patryka, siedząc przed telewizorem w szlafroku. Ale duchem byłem w kościele. W południe wybrałem się na pielgrzymkę do szpitala. Kate była radosna i przypominała więźniów, których widywałem na dzień przed opuszczeniem zakładu. - Spakowałeś się już? - zapytała Kate. - Wszystko gotowe do drogi. Nie. - Jakieś nowe wieści w związku ze śledztwem? - zapytała. - Nic mi o tym nie wiadomo. A co mówi Tom? - Nic. Chyba wyjechał na weekend - powiedziała. - Poważnie?

551/662

Głównodowodzący agent specjalny, kierujący Antyterrorystyczną Grupą Zadaniową, wyjechał za miasto, podczas gdy miejsce to odwiedził najniebezpieczniejszy terrorysta na ziemi? - Tom powinien się rozluźnić - powiedziałem. - Przecież w weekendy nigdy nie dzieje się nic złego. Była niedziela, więc po oddziale krążyli kapelani, chodzili po salach i oferowali komunię świętą i przesłanie miłości od Boga dla tych, którzy go najbardziej potrzebowali - zabójców, gwałcicieli, dilerów narkotyków i innych przestępców, ci przynajmniej mieli jeszcze szansę na odkupienie grzechów, w przeciwieństwie do skazanych polityków, których dusz nie dało się już uratować, bo ich nie mieli. Mój nastrój nie był tak radosny jak nastrój Kate, która to wyczuła, ale postanowiła zignorować. Szczęście, według niej, jest tak zaraźliwe, jak syfilis u ćpuna z sali obok, całus wystarczy i już je masz. Główną atrakcją podczas mojej wizyty były odwiedziny katolickiego księdza. Wyglądał jak dziewiętnastolatek i nazywał się ojciec Brad. Stanął między mną a drzwiami, więc rzuciłem okiem na okno. Czy przeżyłbym skok z dziewiętnastego piętra? Warto spróbować? W każdym razie okazało się, że miły z niego facet, pogadaliśmy chwilę, oczywiście wiedział, że jestem katolikiem - oni zawsze potrafią to poznać w pierwszych pięciu sekundach znajomości - a Kate poinformowała go, że jest metodystką, więc jak zawsze w takiej sytuacji rzuciłem jakiś mało stosowny żart o antykoncepcji. Ojciec Brad zachichotał, ale myślałem, że Kate zemdleje. Duchowny ucieszył się, że Kate nie jest przestępczynią - przecież sprawiała wrażenie miłej dziewczyny - i jeszcze bardziej ucieszył się, słysząc, że rano brałem udział we mszy w katedrze Świętego Patryka.

552/662

Prawdę mówiąc, niczego takiego nie powiedziałem, ale najwyraźniej wyciągnął takie wnioski z moich słów. Miałem w zanadrzu kilka świetnych dowcipów o papieżu, które na pewno spotkałyby się z jego uznaniem, ale musiał już iść do cięższych przypadków, więc pobłogosławił nas i wyszedł. Szczerze mówiąc, z jakiegoś powodu poczułem się trochę lepiej. Być może moje modlitwy o znalezienie Khalila zostaną wysłuchane. Przez następne kilka minut Kate krytykowała moje zachowanie w stosunku do ojca Brada, ale ponieważ przed chwilą spłynął na mnie Duch Święty, to teraz po prostu się uśmiechałem. Myślałem także o „krwawej Mary”, czekającej na mnie w domu. - Jutro o szesnastej przyjedzie po mnie samochód - przypomniała Kate. - Potrzebuję godziny, żeby się spakować. Dwóch. Trzech. - Potem - powiedziała - będziemy mieć czas, żeby się trochę poprzy tułać. Myślałem, że będziemy się kochać. - Najpierw przytulanki, potem pakowanie - zaproponowałem. - No... dobrze. Wykonałem skromny taniec dookoła pokoju. Zostałem na niedzielny obiad, który okazał się całkiem niezły, zwłaszcza ziemniaki w mundurkach.

553/662

Wizyta zakończyła się w słodko - gorzkiej atmosferze. - Jesteś odważnym człowiekiem, John i wiem, że nie chcesz, by ktoś inny rozwiązał ten problem - stwierdziła Kate. - Ale gdyby coś ci się stało... to moje życie by się skończyło. Pomyśl więc o mnie. O nas. Gdyby coś mi się stało, to również moje życie by się skończyło. - Przed nami jeszcze wiele długich lat - odpowiedziałem w sentymentalnym tonie. Chyba, że umrę z nudów podczas rodzinnego obiadu w domu Mayfieldów. Zostawiłem Kate w dobrym nastroju - jej, nie moim - i w hallu spotkałem się z kierowcą. Razem ze mną był tylko jeden agent FBI - jest niedziela, dzień odpoczynku dla FBI i terrorystów - nazywał się Preston Tyler albo Tyler Preston i nie byłem pewien, czy miał wystarczająco wiele lat, żeby prowadzić cokolwiek, poza ciągnikiem rolniczym. W każdym razie ruszyliśmy w drogę. - Czy kapitan Paresi się z panem kontaktował? - zapytał. -Nie. - Nie chciał dzwonić do pana w trakcie wizyty w szpitalu, ale powiedział, że wyśle do pana wiadomość tekstową. - Dziękuję. Popatrzyłem na wyświetlacz mojej komórki, faktycznie czekała na mnie wiadomość od Paresiego, której wcześniej nie zauważyłem. Sądzę, że przyszła w chwili, gdy ojciec Brad mnie błogosławił i pewnie pomyślałem, że te wibracje, które wtedy poczułem..., cóż, w każdym

554/662

razie przeczytałem wiadomość. Wpadliśmy na nowy trop. Oddzwoń natychmiast. Poczułem, że Duch Święty maczał w tym palce. Albo po prostu dobrzy detektywi. Zadzwoniłem do Paresiego. - Co tam? - Chyba znaleźliśmy tę kryjówkę - a przynajmniej jakąś kryjówkę. - Gdzie? - Tam, gdzie przypuszczaliśmy, że będzie - na twojej ulicy, naprzeciwko twojego budynku. My? A wydawało mi się, że to był mój pomysł. - Dziś rano o dziesiątej osiemnaście ludzie z Centrum Dowodzenia dostali anonimowy telefon od mężczyzny, który twierdził, że zaobserwował podejrzane działania na Wschodniej 72. ulicy, pod numerem 320 - w apar-tamentowcu - powiedział także, cytuję: „Podejrzanie wyglądający osobnicy przychodzą i wychodzą o każdej porze dnia i nocy” - mówił dalej Paresi. To mogło dotyczyć połowy mieszkań na Manhattanie. Ale najwyraźniej to mieszkanie było z jakiegoś powodu wyjątkowe. - Gdzie jesteś? - zapytał. - Jakieś pięć minut od tego miejsca. - Dobrze. Ja już tu jestem. Mieszkanie numer 2612.

555/662

Rozłączyłem się. - Podrzuć mnie na Wschodnią 72. numer 320 - powiedziałem do Prestona, który nie był stąd. - A gdzie to jest? Mamma mia. Wolałem już pakistańskiego kierowcę taksówki. A nawet libijskiego. - Między Pierwszą a Drugą. -Aleją? - Zgadza się. Podjechaliśmy pod wskazany adres. Był to całkiem ładny, mniej więcej trzydziestopiętrowy budynek postawiony przed wojną. Przejeżdżałem obok niego milion razy, ale z jakiegoś powodu nigdy nie pomyślałem, że w mieszkaniu numer 2612 przebywają terroryści. Wysiadłem z samochodu i popatrzyłem w kierunku zachodnim, na przeciwną stronę ulicy, na mój budynek, który znajduje się między Drugą a Trzecią aleją. Widziałem stąd mój balkon, a snajper stojący w oknie mieszkania numer 2612, znajdującego się na dwudziestym szóstym piętrze, nie miałby problemu, żeby strzelając, wytrącić mi z ręki szklankę z drinkiem. Wszedłem do foyer i portier wpuścił mnie do środka. W starym, zdobionym hallu stali czterej detektywi z NYPD - na wypadek, gdyby pojawili się wynajmujący mieszkanie terroryści pokazałem legitymację i jeden z nich połączył się przez radio z ludźmi, którzy byli na górze, a drugi odprowadził mnie do windy, a potem do

556/662

mieszkania numer 2612. Nacisnął dzwonek. Drzwi otworzył kapitan Paresi. - Wytrzyj buty - powitał mnie. Żart polegał na tym, że w mieszkaniu wcale nie było czysto - wręcz przeciwnie, brud i smród można było zauważyć i poczuć już na klatce schodowej. Wszedłem do środka, w pokoju był tylko Paresi. - Jak tam Kate? - Szczęśliwa i zdrowa. - Dobrze. Wiejskie powietrze dobrze jej zrobi. Tobie również. Odłożyłem ten temat na potem. - Co my tu mamy? - zapytałem. - Jak widzisz, jesteśmy w zaniedbanym mieszkaniu - kawalerka w nienajgorszym budynku, w podupadającej dzielnicy. Wydawało mu się, że to było zabawne, więc się uśmiechnął. -W ciągu ostatnich dwóch dni pukaliśmy do tych drzwi dwukrotnie, ale nikt nie otwierał - poinformował mnie. - Według umowy najmu mieszkanie to wynajmuje Eastern Export Corporation, z siedzibą w Bejrucie w Libanie. Mieszkanie zostało wynajęte na dwa lata. - Nigdy nie widzieliście, żeby jakiś łotr się tu kręcił? - Nie. Tej kryjówki nie ma na naszej liście.

557/662

- A co mówi portier? - Mówi, że było tu trzech, może czterech facetów - nie jest pewien -wyglądających na obcokrajowców, pojawili się tu jakieś dwa, trzy tygodnie temu. Prawie ich nie widywał i zachowywali się cicho. - To nie pokrywa się z wersją kapusia, który twierdził, że o każdej porze dnia i nocy kręcą się tu podejrzane typy - zauważyłem. - Racja. Rozejrzałem się dookoła, w mieszkaniu była niewielka kuchnia i dwie pary otwartych drzwi - jedne prowadziły do łazienki, drugie do pustej szafy. Pomalowane na biało ściany były gołe i jedynymi meblami stojącymi w mieszkaniu były obskurny fotel i cztery odpychające materace, leżące na ziemi, z pościelą, która kiedyś pewnie była biała Poza tym w pokoju znajdowały się dwie lampy stojące i wielki telewizor na tandetnej szafce. - Znaleźliśmy jedzenie, ręczniki i przybory toaletowe, ale nie ma ubrań ani bagaży, więc wygląda na to, że się stąd zwinęli - powiedział Paresi. - A znaleźliście w lodówce mleko wielbłądzie? - zapytałem. - Nie, ale jedzenie raczej bliskowschodnie. - Więc ci obcokrajowcy na pewno nie byli z Norwegii - podsumowałem. - Kiedy przyjadą biegli sądowi? - zapytałem. - Niedługo. Czekam na nakaz przeszukania mieszkania. Wpuścił nas dozorca w związku z nadzwyczajnymi okolicznościami, czyli z

558/662

podejrzeniem, że w środku znajduje się martwy albo umierający człowiek - dodał. - Kto to stwierdził? -Anonimowy kapuś i dozorca - odparł Paresi. Oczywiście żaden z nich tego nie powiedział, ale będąc w czyimś mieszkaniu bez nakazu, trzeba mieć zawsze przygotowane wyjaśnienie. Łatwiej jest dostać się do lokali komercyjnych, ale nawet jeśli umowa wynajmu zostałaby zawarta z firmą: Al Kaida - Utylizacja Odpadów i tak nakaz byłby konieczny. Ponownie rozejrzałem się dookoła, w mieszkaniu nie było niczego, co wskazywałoby, że miejsce to było czymś więcej niż tylko meliną narkotykową albo noclegownią dla nielegalnych imigrantów. Ale w tej dzielnicy to nie było możliwe. W dodatku niedaleko mojego budynku. - W zlewozmywaku jest mokra gąbka, więc... jak długo schnie gąbka? - zapytał Paresi. - Jakiego jest koloru? - Niebieska. - Sześć godzin. Obszedłem materace, udając się w stronę dwóch okien. Podszedłem do nich i je otworzyłem. Popatrzyłem w lewo i zobaczyłem mój budynek i mój balkon. Łatwy cel. Kryjówka znajdowała się również na tyle blisko, by móc obserwować z niej mój budynek za pomocą kamery skierowanej na drzwi wejściowe.

559/662

Odsunąłem się lekko do tyłu i popatrzyłem na parapet. - Tutaj - zawołał Paresi. Podszedłem do drugiego okna i spojrzałem na szeroki, pomalowany parapet. Leżała na nim warstwa kurzu, zauważyłem jednak, że na środku kurz był wytarty. - Tutaj postawili sobie wiaderko z lodem, do trzymania wina - powiedziałem. - Jasne. A główny kabel z wiaderka prowadził do telewizora. Obaj podeszliśmy do telewizora, był to całkiem nowoczesny model i choć nie przypięto do niego przewodów, był wyposażony w wejście dla kabla do kamery. „John Corey Show”. Reality TV. - Jeśli ci goście cię obserwowali, to widzieli, jak wychodziłeś na spacer - powiedział Paresi. - Obserwowali też, jak jedliśmy pizzę i piliśmy wino. -Zgadza się. I nie podjęli żadnych działań. To dlatego, że Khalil ma swój plan. Widzieli też, jak kilkakrotnie w ciągu dnia wsiadałem do samochodu, nie wiem jednak, czy śledzili mnie w drodze na lotnisko albo do szpitala. Ale sądzę, że ludzie z samochodu jednostki kontrinwigilacyjnej wiedzieliby, jeśli ktoś jechałby za mną. Mimo wszytko sytuacja była niepokojąca i nieprzyjemna. - Mamy więc trzech albo czterech facetów wyglądających na obcokrajowców, lubiących kuchnię bliskowschodnią, mających akurat niezły

560/662

widok na twój budynek i wiemy, że Asad Khalil chce cię zabić - powiedział Paresi po chwili namysłu. - Czy możemy zatem założyć, że mężczyźni, którzy tutaj mieszkali, byli arabskimi terrorystami, którzy cię obserwowali? Czy to tylko zbieg okoliczności? - Taki zbieg okoliczności jest dość podejrzany - stwierdziłem. - A to nie koniec przypadków. Dostaliśmy cynk tuż po tym, jak ci goście stąd zniknęli. W tym miejscu chciałbym zwrócić uwagę na mokrą gąbkę. Dlatego - słuchaj uważnie - kapuś był jednym z kumpli Khalila. - Genialnie, John. I teraz mamy uwierzyć, że Khalil i jego znajomi wrócili na pustynię? - Zgadza się. Poza tym, dlaczego ten informator zadzwonił do nas, a nie na policję albo do oddziału terenowego FBI?-dodałem. -To jest nielogiczne. - Mówiłem już, że ci ludzie to idioci - przypomniał. - Czasami faktycznie gubią się w niuansach podstępów - zgodziłem się - trzeba jednak przyznać, że udało im się zasiać ziarnko niepewności w naszych umysłach. Skinął głową. - Mimo że wygląda to na fortel mający na celu przekonanie nas, że Khalil i jego kumple wyjechali, musimy to dokładnie zbadać i podjąć odpowiednie działania - powiedział. Być może właśnie nadszedł dobry moment, żeby powiedzieć kapitanowi Paresiemu, że niedawno uciąłem sobie krótką pogawędkę ze wspomnianą szumowiną, która poinformowała mnie, że zamierza

561/662

wyjechać z miasta. Ale czy chciałem przedstawić mu argument wspierający teorię, że może Khalil faktycznie wyjechał? Poza tym powinienem to zgłosić w odpowiednim czasie - podobnie jak powinienem poinformować przełożonych o spotkaniu z Borysem Korsa-kowem niezwłocznie po tym, jak się odbyło. Teraz miałem problem, który sam sobie zafundowałem, ale to nie była dobra chwila, żeby się przyznać, zrobię to, gdy będę już w głuszy, w Minnesocie, gdzie zagrożenie postępowaniem dyscyplinarnym stanie się moim wybawieniem. Gdybym teraz się przyznał, natychmiast odsunięto by mnie od sprawy z powodu wykroczenia służbowego. Oprócz tego, ciągle jeszcze do chwili rozpoczęcia mojej zsyłki zostały dwadzieścia cztery godziny. - Nie oddzwoniłeś wczoraj do mnie - powiedziałem a propos wyjazdu do Minnesoty. - Masz na myśli tę wiadomość, w której narzekałeś, że musisz wyjechać z miasta? -Tak, właśnie. Popatrzył na mnie. - John, zgadzam się z Walshem. To rozwiązanie będzie najlepsze dla nas, dla ciebie, a zwłaszcza dla Kate - powiedział. - Vince, ale to rozwiązanie nie jest najlepsze dla śledztwa. Nie jest najlepsze dla wojny z terroryzmem ani dla kraju, ani dla obywateli Stanów Zjednoczonych. - Zbyt dużą wagę przykładasz do swojej osoby - stwierdził.

562/662

- To prawda. Najwyraźniej mój los był już przesądzony. - Widzę jednak, że chcesz, żebym był na bieżąco, dlatego teraz stoję obok ciebie - powiedziałem. - Zaczynałem się tu nudzić, a ty akurat byłeś w okolicy. Poza tym wygląda na to, że ta kryjówka może mieć coś wspólnego z facetem, który chce cię zabić - dodał. - Zgadza się. Może zatem będziemy w kontakcie podczas mojego wyjazdu? A ja będę gotów, by w razie czego odbyć szybką podróży do Nowego Jorku. - Pogadam o tym z Walshem - powiedział po namyśle. - Koniec tematu - dodał. Przez chwilę pokręciliśmy się po mieszkaniu, uważając, by nie dotknąć ani nie poruszyć niczego, co biegli uznaliby za wartościowy dowód. Przypomniałem Paresiemu, że w bazie danych FBI mieliśmy odciski palców Khalila, a także próbki jego DNA pobrane trzy lata temu w amerykańskiej ambasadzie w Paryżu. - Sądząc po tym, jak wygląda to mieszkanie, wydaje mi się, że jest tu wystarczająco dużo DNA, żeby stworzyć nowe życie, a następnie je aresztować - rzekł Paresi. Dobre, Vince. Szkoda, że sam na to nie wpadłem. W każdym razie biegli sądowi lubili zapuszczone domy i byłem pewien, że uda im się ustalić, że Khalil tu przebywał.

563/662

- Co ci ludzie do jasnej cholery robili tu całymi dniami i nocami? Paresi zadał retoryczne pytanie. P O W R O T LWA Dobre pytanie. Ja dostawałem szajby w moim własnym mieszkaniu, które było pięciokrotnie większe od tego, z wygodami, ładnym widokiem z balkonu i dobrze zaopatrzonym barkiem. Ale tych ludzi nie interesowały wygody ani rozrywka, oni byli cierpliwi, zdeterminowani i brali udział w świętej misji. Nie znaczyło to jednak, że byli lepiej przygotowani do walki - nie znali pojęcia wolności myśli i nie doceniali naszego oddania sprawie i gotowości do walki - okazało się jednak, że byli twardsi, niż sądziliśmy. 369 - Siedzieli tu i oglądali mój budynek w telewizji przez dwadzieścia cztery godziny, non-stop, modlili się, dyskutowali o polityce i religii oraz czytali Koran - odparłem na retoryczne pytanie Paresiego. -Ale jakie mieli rozrywki? - Właśnie ci powiedziałem. - No tak. Powinni urządzić sobie konkurs na sprzątanie mieszkania zasugerował. Popatrzył na zegarek i ponownie zadał retoryczne pytanie. - Jak długo trzeba czekać na pieprzony nakaz? - Jest niedziela - przypomniałem. - Byłeś w kościele? - zapytałem. - Właśnie tam szedłem, gdy dostałem telefon. A ty?

564/662

- Katedra Świętego Patryka. Gdzie jest Walsh? - zapytałem. - Pojechał z wybranką swego serca na weekend za miasto. - Uprawiać skoki ze spadochronem? - Miejmy nadzieję - powiedział ledwo słyszalnym głosem. - Ale jest osiągalny - dodał. Pod warunkiem, że na wyświetlaczu telefonu nie widzi „John Corey”. Jeszcze przez chwilę pogadaliśmy sobie, po czym pani detektyw z naszej jednostki, Anne Markham przyniosła nakaz. Anne rozejrzała się po mieszkaniu. - Posprzątać mi ten chlew, zanim przyjadą biegli - powiedziała. Zabawne. Po krótkim czasie, przyjechali dwaj mężczyźni z FBI, z Laboratorium Kryminalistycznego - lubią być w centrum wydarzeń - a następnie również biegli z NYPD, którzy wykopali wszystkich za drzwi. -Wiesz, John, może Khalil naprawdę już wyjechał-powiedział Paresi, gdy staliśmy już w hallu. Więc nie czuj się źle z powodu tych wakacji. - Jestem pewien, że to jest jedynie podstęp - odparłem. - Zwany także fortelem. A fortel zastosowano po to, żebyśmy wszyscy przestali być czujni i ograniczyli poszukiwania. Rozumiesz?. - Owszem, rozumiem. Ale może poczuli, że robi się gorąco, gdy zaczęliśmy pukać do drzwi. Jutro rano jest spotkanie wszystkich przełożonych, będziemy to omawiać - powiedział. - O której mam się stawić?

565/662

- Może nigdy? Czy nigdy ci pasuje? - Vince, nie przestawaj być czujny - poradziłem mu. Nie skomentował mojej rady, za to wyciągnął dłoń w moim kierunku. - Dzięki, że byłeś przynętą. Udanej podróży - dodał. - Trzymaj się. Pozdrowienia dla Kate. Będziemy w kontakcie. Do zobaczenia za kilka miesięcy - dodał. Jeśli nie prędzej. *** W mieszkaniu, trzymając w dłoni niedzielną „krwawą Mary”, wyszedłem na balkon. Wyjechali, tak? Często się zdarza, że mamy podstęp jest przykrywką dla sensownego podstępu. A może faktycznie jechali już razem z Khalilem do swego pustynnego kraju? Misja wykonana? Misja przerwana? Czy misja w toku? Asad Khalil przeleciał pół świata, żeby skreślić ze swojej listy nazwiska i nie doszedł jeszcze do mojego. Albo Borysa. A co z tym spektakularnym finałem, o którym myśleliśmy? Czyżby zdążyli już skazić wodę? Czy rozpylili laseczki wąglika? Czy gdzieś tyka bomba? Przy takich sprawach cisza ogłusza. Popatrzyłem na okno, z którego przez ostatnie dwa, może trzy tygodnie mnie obserwowano. Teraz nikogo tam już nie było - ale w takim razie gdzie byli? Gdzie był Asad Khalil?

566/662

Nie pozostało mi już zbyt wiele czasu, więc w zasadzie ruch był po jego stronie. Zrób coś, dupku. *** Popołudnie spędziłem na pakowaniu, dzięki czemu dotarło do mnie w końcu, że wycieczka faktycznie się odbędzie. Czas uciekał, pomyślałem, że mógłbym trochę podzwonić, co jest po prostu innym określeniem na uprzykrzanie życia ludziom, którzy mieli o Khalilu mniej informacji niż ja i nie życzyli sobie zapewne, by w niedzielę wydzwaniał do nich obsesyjny czubek, którego żona leżała w szpitalu i który, siedząc w domu z ochroną na karku, nie miał nic lepszego do roboty. Mimo to postanowiłem zadzwonić do Toma, licząc na to, że zmądrzał albo pożarł go niedźwiedź, dzięki czemu będę miał wolną drogę i w poniedziałek będę mógł wrócić do pracy. Zacząłem wykręcać jego numer, ale nagle wyobraziłem sobie, jak Tom w romantycznej atmosferze siedzi w domku za miastem, przymierzając ciuchy swojej dziewczyny, która pozwoliła sobie na krotką drzemkę, i postanowiłem napisać do niego wiadomość. Oto jej treść: Odkryliśmy kryjówką przy Wschodniej 72. ulicy, co zmienia postać rzeczy - porozmawiajmy o nowej strategii w poniedziałek rano. Brzmi nieźle. Gdybym był przełożonym, kupiłbym to. Pomyślałem również o tym, żeby pojechać na Federal Plaża 26 i zajrzeć do Zautomatyzowanej Bazy Danych, aby sprawdzić, czy nie pojawiły się nowe informacje w aktach Khalila - coś więcej poza jego nazwiskiem i rzędami „iksów”. Tonący brzytwy się chwyta.

567/662

Jednak głównie czekałem na to, aż mój telefon zadzwoni, mając nadzieję, że nastąpi jakiś przełom. Mniej więcej około siedemnastej postanowiłem zadzwonić do Borysa, zakładając, że jeśli on jeszcze żyje, to znaczy, że Khalil nie rozpoczął jeszcze swej ostatecznej misji likwidacyjnej. Borys nie odebrał telefonu, ale nie zrobił tego także Asad Khalil ani detektyw z wydziału zabójstw, więc poprosiłem kierownika sali, by przekazał Borysowi, żeby do mnie odzwonił. Tym razem jednak użyłem słowa „pilne”. Wyobraziłem sobie Borysa siedzącego z jakąś dewitsa - to znaczy „dziewczyna”, prawda? Nie facet. Nalewał jej szampana i zabawiał swymi imponującymi opowieściami o wyczynach z czasów, gdy pracował w KGB, podczas gdy w tle chór Armii Czerwonej tworzył atmosferę. Mniej więcej dziesięć minut potem zadzwonił mój stacjonarny telefon. Wyświetlił się napis „Numer nieznany”. Odebrałem. - John, tak się cieszymy, że odwiedzicie nas razem z Kate - usłyszałem znany głos męski. - Proszę poczekać, właśnie wkładam pistolet do ust - powiedziałem do pana Mayfielda. - Nie możemy się już doczekać - powiedziałem naprawdę. - Czy, według ciebie, Kate faktycznie czuje się już lepiej? - zapytał. Dobrze wygląda? - Jak nigdy. Ja też się miewam nieźle. I tak dalej.

568/662

Mniej więcej po dwudziestu minutach zadzwonili moi rodzice z Florydy - wszyscy byli w to zamieszani. - Jest parno, wilgotno i podobno, kiedy tu będziecie, ma być jeszcze gorzej. Przywieźcie wygodne ubrania. Mamy mnóstwo olejku do opalania. Przecież wiesz, jak łatwo ulegasz oparzeniom słonecznym. Będziecie się tu zdrowo odżywiać - mnóstwo ryb i warzyw - usłyszałem głos mojej mamy. Sięgnąłem po glocka. - Czy ty i Kate gracie w bingo? Włożyłem nabój. - Powiedz mu, że mam duży zapas szkockiej - krzyknął w tle mój ojciec. Odłożyłem broń. O szóstej zadzwoniłem po samochód, który miał mnie zawieźć do Bellevue.

CZĘŚĆ VI

Brooklyn i Manhattan

46 Asad Khalil siedział w taksówce przed wejściem do „Swietłany”. Na wyświetlaczu jego telefonu pojawiła się wiadomość tekstowa, przeczytał ją, po czym wysiadł z pojazdu. - Poczekaj tu - powiedział do taksówkarza, Libijczyka o imieniu Rasheed. Miał na sobie garnitur i krawat, a także doklejone wąsy, lekko zakrywające usta, i okulary. Wszedł przez frontowe drzwi do wnętrza nocnego klubu, gdzie przywitał go kierownik sali, który zwrócił się do niego po rosyjsku. - Czy ma pan rezerwację? - Chciałbym tylko usiąść przy barze - odparł znośnym rosyjskim, którego nauczył się od Borysa. Mężczyzna wziął go za obywatela jednej z dawnych azjatyckich republik radzieckich - Kazacha albo Uzbeka. Kierownik sali, o imieniu Dimitri, nie lubił osób tej narodowości i gdyby mężczyzna chciał usiąść przy stoliku, zostałby odprawiony z kwitkiem. Jednak trudniej było odesłać kogoś, kto chciał tylko usiąść przy barze i obejrzeć występ. Niech barmani sobie z nim radzą. Dimitri bez słowa wskazał dłonią otwarte drzwi za plecami i przeniósł uwagę na wchodzącą grupę ludzi. Asad Khalil wszedł przez drzwi do długiego, jasnego korytarza, w którym wisiały zdjęcia z minionych wydarzeń w „Swietłanie” -ze

571/662

ślubów i innych radosnych okoliczności - przeplatane reklamami w języku rosyjskim i angielskim, nakłaniającymi do rezerwowania terminów i organizowania w klubie wyjątkowych uroczystości. Khalil zatrzymał się przed zdjęciem grupowym, które przykuło jego uwagę. Między ludźmi stał Borys Korsakow, którego uśmiech, według Khalila, nie był szczery. - A więc - powiedział Khalil sam do siebie - znakomity agent KGB upadł tak nisko. Poza tym, pomyślał Khali, Borys przybrał na wadze. Szedł dalej, korytarz kończył się wejściem do ogromnej sali restauracyjnej, w tyle zobaczył bar i parkiet. W restauracji, zauważył, w niedzielę o szóstej wieczorem połowa miejsc była zajęta, na scenie nie było nikogo. Khalil był tu pierwszy raz, ale czuł się tak, jakby znał to miejsce. Widział je na zdjęciach i miał o nim wiele informacji, które kilka dni wcześniej otrzymał od muzułmanina, człowieka o imieniu Władimir, zrusyfikowanego Czeczena, który miesiąc wcześniej otrzymał polecenie, żeby znaleźć pracę w klubie. Khalil stał przez minutę w drzwiach restauracji, wiedząc, że zauważy go ochroniarz, po czym pewnym krokiem poszedł w stronę czerwonej zasłony i wszedł do krótkiego korytarza prowadzącego do zamkniętych drzwi. Prawie natychmiast usłyszał za sobą kroki i męski głos, mówiący po angielsku. - Stop! - i po rosyjsku - Stoi!

572/662

Mężczyzna położył rękę na ramieniu Khalila, a ten odwrócił się i wbił długi nóż do krojenia mięsa w jego gardło. Najpierw uszkodził tchawicę i następnie wepchnął ostrze między dwa kręgi szyjne. Libijczyk poczekał, aż mężczyzna osunie się na podłogę i zastygnie w pozycji siedzącej, oparty plecami o ścianę i wtedy wyciągnął nóż. Przeszukał kieszenie umierającego człowieka, znalazł breloczek z kluczami, pistolet samopowtarzalny colt kaliber 45 milimetrów i krótkofalówkę. Mężczyzna nadal żył, ale tonął we własnej krwi, a ponieważ jego krtań była uszkodzona, nie mógł wydawać z siebie żadnego dźwięku, dało się słyszeć jedynie bulgot w gardle. Khalil zerknął na czerwoną zasłonę. Za ochroniarzem nikt nie szedł. Libijczyk przerzucił umierającego mężczyznę przez ramię i podszedł do zamkniętych drzwi, które otworzył drugim kluczem. W pokoju, w którym się znalazł, były drzwi od windy i drugie, stalowe drzwi, które, jak powiedział mu Władimir, prowadziły na klatkę schodową. Władimir napisał również wiadomość do Khalila, informując go, że drugi ochroniarz Wiktor siedzi na górze w przedpokoju, przed biurem Borysa, a on Władimir nakrywa właśnie stół dla Borysa i pewnej pani, która wkrótce miała odwiedzić jego pracodawcę. Khalil zamknął na klucz drzwi prowadzące do korytarza, otworzył stalowe drzwi prowadzące na klatkę schodową i zrzucił ledwie żywego ochroniarza na schody. Zamknął za sobą drzwi i szybko pokonał wszystkie stopnie. Na górze stanął przed kolejnymi drzwiami, lewą ręką włożył klucz w zamek, podczas gdy w prawej trzymał długi nóż do krojenia mięsa. Szybkim ruchem otworzył drzwi i wpadł do niewielkiego pokoju.

573/662

Wiktor natychmiast poderwał się z miejsca, ale zanim jego ręka powędrowała pod kurtkę, gdzie znajdował się pistolet, Khalil zdążył do niego dopaść i wbić nóż w podbrzusze, lewą ręką przyciągając go mocno do siebie, co uniemożliwiło ofierze wyciągnięcie broni. Następnie szybkim ruchem wyjął nóż, zamachnął się i wbił go ostrzem do dołu w plecy Wiktora, przebijając przeponę i uniemożliwiając mu wydobycie jakiegokolwiek dźwięku. Wiktor próbował uwolnić się z uścisku Khalila, który był zaskoczony faktem, że ochroniarz jest taki silny. Libijczyk, nadal mocno trzymając Wiktora, ponownie zamachnął się nożem, zanurzając ostrze w jego brzuchu, wykonał głębokie i długie cięcie, uszkadzając aortę brzuszną. Następnie, trzymając Wiktora w niedźwiedzim uścisku, wyciągnął nóż. Khalil czuł przyspieszone bicie serca mężczyzny, którego oddech stawał się ciężki i płytki. Na swojej skórze poczuł ciepłą i mokrą krew Wiktora. Głowa ochroniarza opadła do tyłu, przez chwilę patrzyli na siebie, po czym oczy Wiktora rozszerzyły się, jego ciało wygięło się w łuk i zadygotało, wstrząśnięte śmiertelnymi spazmami, po czym stało się bezwładne. Khalil posadził martwego mężczyznę z powrotem na krześle, wyciągnął broń Wiktora z kabury znajdującej się na jego ramieniu. Ponownie był to colt kaliber 45. Wsadził broń za pasek, obok pistoletu drugiego martwego ochroniarza. Popatrzył na zegarek. Minęło dopiero dziewięć minut od chwili, gdy wszedł do lokalu. Wybrał numer telefonu Władimira. ***

574/662

Borys Korsakow siedział w fotelu, popijając koniak, paląc papierosa i czytając lokalny tygodnik rosyjski pełen nowinek na temat społeczności rosyjskich imigrantów - urodziny, zgony, śluby, plotki i mnóstwo ogłoszeń, w tym całostronicowa reklama „Świetlany”. To na nią patrzył Borys. Być może w reklamach jego klubu powinno kłaść się mniejszy nacisk na występy, a większy na jedzenie. Mniej biustu, więcej barszczu. Uśmiechnął się. Pomocnik kelnera Władimir nakrywał stół, stawiając na nim schłodzony kawior, szampan i dwa kieliszki. Borys czekał na pewną damę, która miała zjawić się o szóstej trzydzieści. Dochodziła szósta piętnaście i ten dumy pomagier - który pracował w klubie dopiero od kilku tygodni - wyglądał jakby się czymś denerwował albo nie wiedział, co ma robić. Borys zerknął na niego przez ramię. - Jeszcze nie skończyłeś? - zapytał po rosyjsku. - Już prawie, proszę pana. Władimir wiedział, że wyglądał na Rosjanina, ale tak naprawdę jego imię, język i rosyjski styl życia zostały mu narzucone w dniu urodzin przez Rosjan okupujących Czeczenię i choć na zewnątrz był Rosjaninem, w sercu szczerze nienawidził wszystkiego co rosyjskie i wszystkich, którzy pochodzili z Rosji, a zwłaszcza nienawidził KGB i jej następczyni - Federalnej Służby Bezpieczeństwa, ponieważ ludzie z jej organów aresztowali, torturowali i zabili wielu jego rodaków muzułmanów. Władimir popatrzył na Borysa Korsakowa, odwróconego plecami, pijącego, palącego i wydającego mu polecenia. Już wkrótce na świecie będzie o jednego byłego agenta KGB mniej.

575/662

Władimir poczuł wibracje telefonu komórkowego w kieszeni. Nadszedł czas. Borys odłożył magazyn. - Zostaw wszystko, tak jak jest i idź już - powiedział do Władimira. Następnie wstał, żeby odprowadzić pomagiera do drzwi, wyjrzeć przez wizjer, sprawdzić, czy Wiktor jest na stanowisku i wypuścić Władimira. Ten jednak stał już przy drzwiach, bez swojego wózka, jedną rękę trzymał na zasuwie. - Stop! - krzyknął Borys przez cały pokój. - Ty idioto! Odsuń się od drzwi! Władimir przesunął zasuwę, stanął obok i w tym momencie drzwi otworzyły się z hukiem. Władimir wyszedł szybkim krokiem. Asad Khalil był już w środku, trzymał pistolet. Khalil zaryglował drzwi i spojrzał na Borysa Korsakowa. Rosjanin stał zupełnie nieruchomo, ze wzrokiem wbitym w mężczyznę stojącego mniej niż sześć metrów od niego. Mężczyzna miał wąsy i okulary, oprócz tego jego włosy nie były zaczesane do tyłu i chyba trochę posiwiały od czasu, gdy Borys widział go po raz ostatni, wiedział jednak, kim był jego gość. Rosjanin zauważył również, prawie bezwiednie, że ciemny garnitur i biała koszula mężczyzny były pokryte świeżą krwią. Khalil zdjął okulary i zdarł wąsy.

576/662

- Nie cieszysz się z odwiedzin swojego ulubionego ucznia? - zapytał po rosyjsku. Borys wziął głęboki oddech. - Twój rosyjski jest nadal tak okropny, jak smród dochodzący z twoich ust i twojego ciała - odparł po angielsku. Khalil zignorował te słowa. - Radziłbym ci, żebyś sięgnął teraz po swoją broń, zmuszając mnie tym samym, do zafundowania ci szybkiej śmierć - rzekł. - Jeśli jednak... wolisz żyć kilka minut dłużej, zanim spotka cię bolesna śmierć, możemy zamienić kilka słów. Wybór należy do ciebie. - Job was - odparł Borys, przerzucając się na rosyjski. - Pierdol się. Khalil uśmiechnął się do Borysa. - Nadal arogancki. Widzę, że twoi przyjaciele z CIA cię nie chronią - powiedział. - Wręcz przeciwnie - odparł Borys. - W takim razie, gdzie teraz są? - zapytał Khalil. - Wykorzystali cię, jak się wykorzystuje dziwkę i umieścili cię tu, w miejscu pełnym innych dziwek i pijanych świń. Borys rozejrzał się po pokoju, szukając sposobu na uratowanie życia. - Patrz na mnie - rzekł Khalil. - Dlaczego nie potrafisz zrozumieć, że już jesteś martwy?

577/662

Borys ponownie wziął głęboki oddech. - Zrób to - powiedział. - Musisz sięgnąć po broń. Niech ta rozgrywka będzie ciekawa dla nas obu. Borys spojrzał na byłego ucznia. - Czego cię uczyłem? Zabijaj szybko. Za dużo gadasz. - Lubię rozmowy z przeciwnikami. - Zapewniam cię, że oni mają na ten temat inne zdanie. Khalil najwyraźniej się zdenerwował. - Przez rok wysłuchiwałem, jak obrażałeś mnie, mój kraj i moją wiarę. Musiałem wąchać twoje śmierdzące papierosy i śmierdzący alkohol. Khalil wpatrywał się w Borysa. - Popatrz na siebie. Kim ty jesteś? Jak się wymądrzasz. A kto trzyma pistolet? Nie ty. Powinieneś uważniej dobierać pracowników. Władimir jest Czeczenem i jeszcze zapłaciłby mi, gdybym pozwolił mu poderżnąć ci gardło. I zanim umrzesz, powinieneś dowiedzieć się, że twoi ochroniarze, byli agenci KGB, czekają już na ciebie w piekle. Umysł Borysa pracował na wysokich obrotach. Zastanawiał się, jak może się uratować. Ochroniarz odprowadzi na górę tę dziewczynę, Tanię i zauważy, że coś jest nie tak. Zauważy ciało. Krew na podłodze... Khalil znał dobrze myśli swego byłego nauczyciela. - Władimir już zabrał się za sprzątanie - powiedział. - Zadzwonił też na dół i kazał odprawić dziewczynę - na twoje polecenie. - Dziś nie

578/662

będziesz się raczył kawiorem i szampanem i nie będziesz cudzołożył po tym, jak odetnę ci jądra - dodał. Borys milczał, nadal szukał w myślach drogi ucieczki. W końcu zdał sobie sprawę, że może wykonać tylko jeden ruch - musiał sięgnąć po broń - dzięki temu albo się uratuje, albo zakończy szybko całą sytuację. Spojrzał na Khalila, szukając jakiegoś znaku, który wskazywałby na to, że nie jest całkowicie skoncentrowany - czasami napastnicy błądzą oczami po pomieszczeniu, rozglądając się w nowym otoczeniu albo szukając ewentualnych zagrożeń, a wtedy pistolet, który trzymają w dłoni, zwykle odchyla się nieco w kierunku, w którym patrzą. Ale Borys ujrzał jedynie czarne oczy Khalila wpatrujące się prosto w niego i czarną lufę pistoletu - wycelowaną tak dokładnie, jak jego oczy. Tym razem Khalil również wiedział, o czym myśli Borys. - Radzę ci sięgnąć po pistolet. Wtedy umierając, będziesz się czuł jak prawdziwy mężczyzna. Nie chcesz chyba zostać zastrzelony jak pies dodał. - Odwagi - radził Borysowi po rosyjsku. - Pokaż mi, że jesteś odważny, chłopcze. Zrób coś. Borys ponownie wziął głęboki oddech, a w myślach sięgał pod kurtkę po pistolet, który tkwił w kaburze na biodrze, robił unik, turlał się po podłodze i strzelał. - Odradzałbym turlanie - powiedział Khalil. - Proponowałbym krok do tyłu - za tobą stoi fotel - i przewrót w tył. Wtedy na chwilę schronisz się za fotelem, ale niestety nie obronisz się w ten sposób przed moimi kulami, które przebiją się przez jego oparcie. Mimo to w trakcie przewrotu zdołasz wyciągnąć broń i może nawet oddasz strzał, zanim trafi cię kula. Czy dobrze panu poradziłem, panie Korsakow? - zapytał. Czy dobrze oceniłem sytuację, proszę pana?

579/662

Borys wpatrywał się w Khalila. - To jest jedyny możliwy ruch - skinął głową. - Więc go zrób. Nie stój tak. I niech ci się nie wydaje, że zaskoczysz mnie, robiąc unik w prawo albo w lewo. Zanim upadniesz na ziemię, będziesz martwy... choć może pozwolę, żebyś w trakcie przewrotki położył dłoń na pistolecie. Borys nadal wpatrywał się w Khalila. Rozumiał, że zanim go zabije, musi z niego zakpić i poznęcać się nad nim. Ale także wiedział, że nie powinien liczyć na szybką śmierć spowodowaną pociskiem wystrzelonym z pistoletu Khalila. Borys uzmysłowił sobie, że bez względu na to co zrobi - przewrotkę, unik, atak - ten człowiek strzeli tylko po to, żeby go zranić, a następnie dokończy dzieło w taki sposób, o którym Borys nie chciał nawet myśleć. Albo co gorsze, nie zabije go - okaleczy i zostawi, jako wybryk natury, bez genitaliów, bez oczu, bez języka... Borys czuł, jak jego serce szamocze się w klatce piersiowej i zimny pot oblewa ciało. Khalil się niecierpliwił. - Czy wszystko już zapomniałeś? Czy to był tylko wykład teoretyczny? Wykorzystałem wszystko, czego mnie nauczyłeś. I więcej. Zatem teraz pokaż swemu uczniowi, co zrobiłbyś w takiej sytuacji. Umieram z ciekawości. Borys sądził, że jeśli uda mu się przeciągnąć monolog Khalila, zwiększy to szansę, że ktoś wejdzie po schodach albo wjedzie windą i zobaczy, że coś jest nie tak. Czekał na dźwięk dzwonka - kilka nut skomponowanych przez Czajkowskiego - który na pół sekundy odwróci uwagę Khalila

580/662

- tyle by mu wystarczyło. Pół sekundy, żeby wyciągnąć pistolet. Borys odchrząknął. - Ten budynek znajduje się pod obserwacją policji i FBI - powiedział pewnym głosem. - Nie wygląda na to, żeby byli bardziej kompetentni albo czujni niż twoi durni ochroniarze - odparł Khalil. - Nie wyjdziesz z tego budynku żywy. - To ty nie wyjdziesz z tego budynku żywy. Khalil nadal stał bardzo blisko drzwi, cofnął się i przyłożył do nich ucho, następnie odwrócił się do Borysa. - Ktoś idzie. Borys wziął głęboki oddech i przygotował się, żeby wyjąć pistolet. - Chyba się przesłyszałem - powiedział Khalil z uśmiechem na ustach. Roześmiał się. Borys był rozwścieczony i wykrzykiwał teraz strzępki zapamiętanych arabskich, wulgarnych obelg pod adresem Asada Khalila. - Ty pierdolony sukinsynu! - dodał po angielsku. - Ty gnoju! Twoja matka była pieprzoną dziwką! Khalil wycelował pistolet - glocka zabranego żonie Coreya - w tułów Borysa, który zauważył, że ręka Libijczyka drży z wściekłości. Borys czekał na kulę, mając nadzieję, że albo przejdzie bokiem, albo trafi go prosto w serce.

581/662

Khalil wziął głęboki oddech, po czym sięgnął ręką pod marynarkę i wyciągnął długi nóż do krojenia mięsa, którym zabił dwóch ochroniarzy. Borys stał w całkowitym bezruchu i obserwował Khalila, który trzymając ostrze noża, przygotowywał się do wykonania rzutu. Libijczyk zamachnął się i cisnął nożem w kierunku Borysa, który wzdrygnął się, gdy ostrze utkwiło w dywanie, tuż przy jego stopie. Rosjanin patrzył na nóż i jego zakrwawione ostrze. Wiedział już co go czeka. - Możesz wziąć ten nóż - w zamian za twój pistolet - rzekł Khalil. Borys popatrzył na Khalila, ale nie odezwał się. - Zdecydowałeś, że nie wyciągniesz broni, więc w zamian za to proponuję ci nóż. Mój gest jest wspaniałomyślny, choć dla ciebie okaże się bardziej bolesny - dodał. - Czy przez ten czas, gdy się nie widzieliśmy, trenowałeś walkę z nożem? - zapytał Borysa. - Czy tylko skupiłeś się na nożu i widelcu? - dodał z uśmiechem na twarzy. Borys rozważał możliwości, których liczba ograniczała się do dwóch mógł sięgnąć po pistolet i liczyć na szybki strzał w głowę lub serce. Mógł też rzucić się na Khalila i wdać się z nim w walkę na noże. Może wygrałby ją, ale gdyby tak się nie stało, wiedział, do czego Khalil użyje noża. - Wygląda na to, że masz dziś problemy z podjęciem decyzji - powiedział Khalil. - Więc zrobię to za ciebie. Khalil ustawił się w pozycji do strzelania, opanowując drżenie ręki.

582/662

- Nie! - krzyknął Borys. Podniósł obie ręce do góry, po czym powoli opuścił lewą rękę, którą odsłonił poły marynarki. W kaburze przypiętej do paska tkwił pistolet. Khalil skinął głową. Borys położył kciuk na kolbie pistoletu, a palcem wskazującym wyciągnął go z kabury, po czym popchnął go po dywanie w kierunku Khalila. Libijczyk zrobił krok do przodu i podniósł browninga z podłogi. Wyjął magazynek i rzucił go w drugi koniec pokoju, po czym podszedł do stołu i wrzucił pistolet do szklanej miski pełnej czarnego kawioru. - Mógłbym uwierzyć na słowo, że nie masz przy sobie innej broni, ale wolałbym, żebyś mi to udowodnił - powiedział do Borysa. Borys skinął głową i podciągnął nogawki spodni, pokazując w ten sposób, że nie przymocował broni do kostek, a następnie wywrócił kieszenie na lewą stronę. Powoli zdjął marynarkę, obrócił się o sto osiemdziesiąt stopni i ponownie stanął z twarzą zwróconą w kierunku Khalila. - Jestem zdumiony, że nie korzystasz z własnych rad, powinieneś mieć drugi pistolet - powiedział Khalil. - Nawet gdybym miał zapasową broń, wolałbym poderżnąć ci gardło - odparł Borys. - I ja mam podobne preferencje w stosunku do ciebie - uśmiechnął się Khalil.

583/662

Khalil wyciągnął dwa colty zza paska, wyjął magazynki i wsadził oba pistolety do wiaderka z lodem. Następnie wyjął magazynek ze swojego pistoletu, włożył go do kieszeni i położył glocka na obrusie. Wyciągnął krótki nóż myśliwski zza paska i rzucił nim w podłogę. Nóż wbił się w dywan. - Jesteś gotowy? - zapytał Borysa. Borys milczał. Zdjął krawat, buty i skarpetki, a marynarkę owinął wokół lewej ręki. Khalil skinął głową z aprobatą i zrobił to samo. Mężczyzn dzieliła odległość sześciu metrów, patrzyli sobie w oczy, noże tkwiły w podłodze przed nimi. Pierwszy raz, od chwili, gdy Khalil wszedł do pokoju, Borys pomyślał, że ma szansę, na to, żeby zabić Libijczyka. Wiedział, że Khalil może mieć jeszcze jakąś broń, ale to nie miało znaczenia - wolałby dostać kulkę w łeb, niż przegrać tę walkę. Stali, obserwując się nawzajem, czekając aż przeciwnik wykona ruch. Borys wykonał pierwszy ruch. Zaczął biec w stronę Khalila, chwytając po drodze nóż. Khalil pochylił się do przodu, złapał nóż i przekoziołkował na prawo, następnie podniósł się z ziemi i stanął na nisko ugiętych nogach, gotowy do walki. Wyciągnął do przodu rękę opatuloną marynarką i stanął na szeroko rozstawionych nogach. Rosjanin gwałtownie się zatrzymał, odwrócił się i zaczął atakować Khalila.

584/662

Libijczyk utrzymywał pozycję, Borys wykonywał na przemian uniki w prawo i w lewo, do tyłu i do przodu. Pamiętał o mocnych i słabych punktach Khalila, a jego główną wadą było to, że był zbyt agresywny i niecierpliwy, przez co atakował impulsywnie, w nieodpowiednich momentach. Borys widział jednak, że Khalil nauczył się, kiedy należy się bronić, a kiedy atakować. Postanowił więc zastosować inną strategię i wycofał się. Stali teraz w odległości ponad sześciu metrów od siebie. Khalil wyprostował się z pozycji obronnej i ruszył wprost na Borysa. Borys nie cofnął się przed napastnikiem i zdziwił się, że Libijczyk się zatrzymał. Rosjanin zaczynał myśleć, że Khalil stał się ostrożniejszy albo zdał sobie sprawę, że nie powinien pakować się w walkę z człowiekiem, który nauczył go, jak zadawać ciosy nożem. Borys ponownie przejął inicjatywę i zaczął podchodzić do Khalila, który się cofnął. Obaj mężczyźni krążyli teraz wokół siebie w kompletnej ciszy, stojąc na środku dużego pokoju. Borys obserwował ruchy Khalila. Wiedział, że Libijczyk jest od niego zwinniejszy i ma od niego lepszą kondycję, ale Borys był potężniejszy i wierzył, że fizycznie nadal był silniejszy od Khalila. Libijczyk ponownie ugiął kolana, stojąc na szeroko rozstawionych nogach i wyciągając do przodu rękę owiniętą w marynarkę - była to pozycja obronna, która według Borysa w tej sytuacji, gdy dzieliły ich trzy metry, nie była konieczna. Khalil, pomyślał Borys, źle zinterpretował jego ruchy albo zaczynał się denerwować, a to sprawiło, że on sam nabierał pewności siebie.

585/662

Rzucił się do przodu - wykonał ruch, który miał zmusić Khalila, by się wycofał i stracił obronną pozycję. Zamiast tego Khalil niespodziewanie zaatakował i spotkał się z Borysem, gdy ten był wpół kroku. Libijczyk przeszedł pod nożem na nisko ugiętych nogach. Jego opatulona marynarką ręka pchnęła nożem, trafiając Borysa w lewy bok, poniżej żeber. Zaskoczony Borys zaczął krzyczeć z bólu, następnie odwrócił się i wykonał wysokie kopnięcie, trafiając Khalila w pochyloną głowę. Żaden z mężczyzn nie kontynuował natarcia, obaj odskoczyli na bezpieczną odległość. - Bardzo dobrze - skinął głową Khalil. Borys ostrożnie dotknął swojej rany i stwierdził, że choć ukłucie może być głębokie, to rana jest wąska, nie krwawi obficie i nie jest śmiertelna. Khalil patrzył, jak na białej koszuli Borysa pojawia się plama krwi, po czym doszedł do takiego samego wniosku. - Nie umrzesz od tego. Borys stwierdził również, że nie wygra tej walki - brakowało mu tchu, a przy dalszym wysiłku rana będzie mocniej krwawić, przez co w końcu osłabnie. Poza tym Borys musiał przyznać, że Khalil lepiej od niego posługiwał się nożem, nie dość, że pamiętał, jak należy nim operować, to, co ważniejsze, miał opanowane różne sztuczki, a także nauczył się kilku nowych. Borys wiedział, że Khalil miał zapał i odwagę, żeby stanąć

586/662

twarzą w twarz z człowiekiem dzierżącym nóż w dłoni, natomiast sam nie był pewien, czy w nim sam jeszcze był taki zapał. - To koniec - powiedział Borys w desperacji. - Wygrałeś. Khalil roześmiał się. - Tak? A jesteś już martwy? Mogę już sobie iść? -Asadzie... - Jeszcze jeden człowiek umrze dziś w ten sam sposób - miałem więc nadzieję, że poćwiczę na tobie - powiedział Khalil. - Ale widzę, że mamy z ciebie przeciwnik - zbyt stary, zbyt wolny i zbyt wystraszony. Borys milczał. Starał się znaleźć inny sposób na uratowanie życia, pomyślał o drzwiach. Gdyby mógł się do nich zbliżyć.... Zaczął krążyć wokół Khalila, by w ten sposób zmusić go do tego samego, a co za tym idzie, by napastnik zszedł z linii między nim a drzwiami. Khalil jednak nie mszył się z miejsca. - Jeśli chcesz uciec z pokoju, nie mam nic przeciwko temu. Muszę cię jednak uprzedzić, że znajdziesz tam jedynie zamkniętą windę i zamknięte drzwi na klatkę schodową. Może jednak wolisz dokończyć tę walkę w mniejszym pomieszczeniu. Nie obchodzi mnie to, gdzie cię zamorduję - powiedział, uśmiechając się. Borys wziął głęboki oddech. - Dopiąłeś swego. Niczym ci nie zawiniłem - powiedział opuszczając rękę, w której trzymał nóż. - Nauczyłem cię...

587/662

- Zamknij się. Khalil zrobił kilka kroków w kiemnku Borysa, a ten zaczął się cofać. - Ta lekcja jeszcze się nie skończyła. Nie chcesz mi pokazać, że potrafisz wytrącić mi nóż z ręki i rzucić mną o ścianę, tak jak to kiedyś zrobiłeś? Myślisz, że zapomniałem o tym, że kopnąłeś mnie kolanem w jądra? A może wielki rosyjski zabójca zabmdził sobie spodnie i chce, żebym wyszedł i nie wąchał smrodu. Borys czuł, jak wzbiera w nim gniew, ściągnął marynarkę z ręki i rzucił nią w Khalila, jednocześnie podchodząc bliżej niego z nożem w wyciągniętej prawej ręce. Khalil cofnął się, stracił równowagę, potykając się o dywanik i się przewrócił, nóż wypadł mu z ręki. Borys zaatakował i zbyt późno zdał sobie sprawę z tego, że po raz kolejny dał się nabrać na podstęp, gdyż Khalil podniósł nogi, trafiając Borysa w brzuch, i przerzucił go w powietrzu prosto na gablotkę z porcelaną, która roztrzaskała się z hukiem. Khalil podniósł nóż, energicznie wstał i patrzył na Borysa próbującego podnieść się wśród szczątków gablotki. Borys wstał niepewnie, odłamki szkła pocięły mu twarz. Krew zalewała mu oczy. Rosjanin zgubił nóż i gdy wycierał oczy ręką, Khalil ruszył do przodu, by go zabić. Borys stał tyłem do roztrzaskanej gablotki, zrobił krok w bok i zaczął poruszać się wzdłuż ściany, Khalil szedł za nim, po czym zorientował się, co przeciwnik zamierza zrobić.

588/662

Borys obiema rękoma chwycił lampę stojącą na podłodze i zamachnął się nią, chcąc uderzyć ciężką podstawą w głowę Khalila. Khalil zrobił unik, Borys spudłował, ale natychmiast odwrócił się i ponownie zamachnął się nieco niżej niż poprzednio, chybiąc i trafiając w wyciągniętą rękę Khalila, jednocześnie wytrącając nóż z jego ręki. Khalil natychmiast się cofnął, a Borys wiedząc, że ma ostatnią i jedyną szansę, żeby go zabić, ponownie zaatakował go lampą. Khalil wykonał unik w prawo, po czym zrobił krok w lewą stronę i podciął Borysa. Borys upadł na ziemię, lampa wypadła mu z dłoni, a Khalil usiadł okrakiem na jego plecach, kolanami przyciskając potężnego Rosjanina do podłogi i obejmując go za szyję prawą ręką. Borys próbował się podnieść, podpierając się rękami i kolanami, ale Khalil całym ciężarem siedział na tracącym siły mężczyźnie, jednocześnie zacieśniając uścisk na jego szyi. Borys poczuł, że traci przytomność, spróbował więc po raz ostatni dźwignąć się do góry, po czym przekręcił się resztkami sił. Leżał teraz na plecach, wpatrując się w sufit, który był ciemny i rozmazany. Poczuł, że rana na brzuchu pulsuje, wiedział już, że tryska z niej krew. Wiedział też, że powinien coś zrobić, ale wokół niego panowała cisza i spokój, leżał więc z zamkniętymi oczami, jego klatka piersiowa na zmianę unosiła się i opadała, a płuca wypełniały się powietrzem. - Wstawaj - usłyszał głos.

589/662

Borys leżał nieruchomo z zamkniętymi oczami, udając, że obrażenia i osłabienie są większe, niż w rzeczywistości były. Czuł, że Khalil jest w pobliżu, stoi nad nim, następnie poczuł kopnięcie w prawy bok. W jego ciężko pracujących płucach zabrakło powietrza. Chwilę później, tak jak się spodziewał, poczuł kolejne kopnięcie I w tym samym momencie zamachnął się nogami i podciął go. Stał teraz na nogach, cała operacja trwała jednak o sekundę za długo i zanim mógł zareagować, Khalil stał już przed nim. Po czym kopnął go mocno w genitalia. Borys złapał się za podbrzusze, pochylając się do przodu. Khalil podszedł do niego od tyłu i kopnął go w plecy, powalając Borysa na ziemię. Następnie wskoczył na plecy Rosjanina, któremu ponownie zabrakło tchu, po czym chwycił go mocno za szyję, co dodatkowo utrudniło mu oddychanie. Borys leżał bez ruchu, licząc na kolejną szansę. Choć jego myśli były mętne, dał o sobie znać instynkt przetrwania, a zapał do walki o życie zwiększył się teraz, gdy stanął twarzą w twarz ze śmiercią. Głowa Khalila znajdowała się blisko niego, Borys czuł jego ciepły, równomierny oddech na swojej szyi. - Nie doceniałem cię i za to przepraszam - Khalil szepnął mu do ucha. Borys nie mógł odpowiedzieć. - I dziękuję panu, panie Korsakow - dodał - za to, że przekazałeś mi swą wiedzę i umiejętności. Jesteś ze mnie dumny? - zapytał. Borys leżał bez ruchu, nie chcąc prowokować mężczyzny, czuł iskierkę nadziei - choć nie liczył na to, że Asad Khalil daruje mu życie z litości -

590/662

nie miał jej. Nie daruje mu też życia ze względu na szacunek dla godnego przeciwnika. Ale może zostawi go przy życiu, pomyślał Borys, ponieważ czerpał teraz satysfakcję z faktu, że go upokorzył - zabił jego ochroniarzy, pokonał go w bezpośredniej walce i obsypał obelgami. Wiedział, że Khalil nikomu innemu nie darowałby życia z takich powodów, ale zdawał sobie także sprawę z faktu, że był dla niego szczególnym przypadkiem i że Khalil odczułby największą satysfakcję, gdyby teraz odszedł, zostawiając go jako zdruzgotanego człowieka. Owszem, Khalil wiedział o tym... - Byłeś dobrym nauczycielem, dlatego nie okaleczę cię ani nie spowoduję bolesnej śmierci. Borys próbował pokiwać głową, ale Khalil zacieśnił uścisk na jego szyi. - Ale dałeś mi kilka złych rad - szepnął do ucha Borysa. Borys zobaczył niewyraźny obraz przed oczami, nie potrafił stwierdzić, na co patrzy, choć widział, że Khalil trzyma coś w wolnej ręce. I w końcu zorientował się co to było - długi, cienki szpikulec do lodu. -Nie! Khalil włożył koniuszek szpikulca w lewą dziurkę nosa Borysa i wepchnął go w głąb, do mózgu. Borys ponownie krzyknął, ale tym razem był to niewyraźny, dziki wrzask. Khalil wyjął szpikulec, na którym lśniła krew i fragmenty mózgu Borysa i przystawił koniec narzędzia do jego prawego nozdrza. Ponownie zaczął wpychać je do mózgu ofiary i nie przestawał, dopóki rączka narzędzia nie zaczęła spłaszczać nosa Borysa, a koniec narzędzia przebił się na wylot przez czaszkę.

591/662

Khalil zostawił szpikulec tam, gdzie go wepchnął, zsiadł z Borysa i przewrócił go na plecy. Przez kilka sekund patrzył na niego, po chwili z nozdrzy ofiary wypłynęły ciemne strużki krwi. Borys wpadł w konwulsje - słabe drgawki, którym towarzyszyły bardzo dziwne odgłosy dochodzące z głębi jego gardła, które, pomyślał Khalil, brzmiały prawie tak, jak zawodzenie zachodniego wiatru - ghibli - wiejącego od pustyni. Libijczyk podniósł nóż, podszedł do stołu, złapał pistolet i włożył do niego magazynek. Następnie zdjął z siebie zakrwawione ubranie, umył się płóciennymi serwetkami, które uprzednio zamoczył w wodzie mineralnej stojącej na stole. Na dolnej półeczce wózka kelnera, pod obrusem leżała ciemna koszula, ciemne spodnie i czarna wiatrówka, które Władimir dla niego zostawił. Khalil ubrał się szybko, założył skarpetki i buty, wziął ze stołu płócienną serwetkę i wcisnął ją do kieszeni. Następnie napisał wiadomość do Władimira. Załatwione. Podszedł do drzwi, zajrzał przez wizjer i już miał odsunąć zasuwę, gdy nagle wpadła mu do głowy pewna myśl. Podszedł do ogromnego lustra weneckiego i popatrzył na restaurację. Teraz w sali było więcej osób, przy stolikach siedziały głównie rodziny z dziećmi spożywające niedzielny obiad. Bezpośrednio pod nim, na scenie trzy kobiety w obcisłych sukienkach najwyraźniej śpiewały, choć słyszał jedynie stłumioną muzykę, graną przez trzech muzyków. Khalil podszedł do Borysa, który cały drżał, choć teraz nie słyszał już jego jęków.

592/662

Uklęknął na jedno kolano i podźwignął wielkoluda, uniósł go nad głowę, zrobił dwa duże kroki i cisnął ciałem Borysa w lustro. Gdy dźwięk tłuczonego szkła ustał, nastąpiła chwila ciszy, po czym dało się słyszeć głuche uderzenie i krzyki gości. Khalil wyciągnął broń, podszedł do drzwi, otworzył je i wyszedł do małego przedpokoju, zwracając uwagę na fakt, że Władimir pozbył się ciała ochroniarza i zmył krew z podłogi. Otworzył kluczem drzwi windy i zjechał do piwnicy. Po drodze owinął płócienną serwetkę wokół prawej dłoni i pistoletu i włożył rękę do bocznej kieszeni wiatrówki. W piwnicy przy windzie czekał na niego Władimir, który przeprowadził go przez ciemny magazyn aż do betonowych schodów, po których obaj weszli. Władimir popchnął metalowe drzwi, które otworzyły się wprost na alejkę między budynkami. Stały na niej kontenery i puszki na śmieci oraz plastykowe worki z odpadkami. Domyślił się, że w dwóch z nich znajdowały się zwłoki ochroniarzy. - Niech Bóg ma cię w swojej opiece, mój przyjacielu - powiedział Władimir. -1 ciebie. Khalil wyjął rękę z kieszeni, Władimir sądził, że jest to przyjacielski gest, ale gdy wyciągnął rękę, by uścisnąć dłoń Khalila, zobaczył, że była ona owinięta w zakrwawioną serwetkę, więc zawahał się. Khalil wystrzelił jeden pocisk prosto w czoło Władimira.

593/662

Mężczyzna upadł na plecy, na stertę worków z odpadkami, a Libijczyk rzucił mu na twarz dymiący kawałek materiału, włożył broń do kieszeni i rzucił na Władimira kilka toreb ze śmieciami, by zakryć ciało. Następnie poszedł wzdłuż alejki, aż do żelaznej bramy, odsunął zasuwę i wyszedł na chodnik Brightwaters Avenue. Na chodniku było kilku pieszych, spojrzał na wejście do „Swietłany” i zobaczył tłum ludzi przeciskających się przez drzwi wejściowe. Niektóre kobiety i dzieci płakały, a zdenerwowani mężczyźni krzyczeli. Khalil przecisnął się przez tłum, zobaczył, że jego taksówkę otoczyła grupa ludzi, ktoś próbował wsiąść do pojazdu, ale kierowca zamknął drzwi. Nie żałował, że wyrzucił ciało Borysa, ale ta zachcianka, spowodowała pewne problemy. Khalil przecisnął się przez tłum i uderzył pięścią w okno kierowcy. - Rasheed! - krzyknął. Kierowca otworzył zamki w drzwiach, a Khalil odepchnął mężczyznę trzymającego klamkę tylnych drzwi. Otworzył drzwi, wskoczył na tylne siedzenie i gdy zamykał za sobą drzwi, Rasheed ruszył spod krawężnika. Taksówka włączyła się do ruchu i zaczęła nabierać prędkości. - Co tam się stało? - zapytał Rasheed po arabsku. - Pożar - odparł Khalil.

594/662

Khalil spojrzał na zegarek. - Tunel Brooklyn - Battery - powiedział. - Jedź szybko, ale nie przekraczaj prędkości. Oparł się na siedzeniu i wyjrzał przez szybę. - Czas na pana Coreya - powiedział do siebie.

47 Rasheed przejechał przez długi tunel i wjechał na Zachodnią ulicę na Manhattanie, niedaleko placu budowy World Trade Center. Asad Khalil wybrał numer, przez kilka sekund z kimś rozmawiał, po czym się rozłączył. - Ward Street - rzekł do Rasheeda. Przez minutę Rasheed jechał jeszcze prosto, potem skręcił w wąską, jednokierunkową uliczkę. Zaparkował na krótkiej, spokojnej ulicy, niedaleko podziemnych parkingów. Stała tam ciężarówka. - Poczekaj tu na mnie - powiedział Khalil. Wysiadł z taksówki i poszedł w kierunku samochodu ciężarowego. Z boku na długiej naczepie namalowano napis DOSTAWA MATERIAŁÓW MURARSKICH „Carlino” oraz adres siedziby firmy i numer telefonu w Weehaw-ken w New Jersey. Powiedziano mu, że firma naprawdę istniała, ale akurat ta ciężarówka do niej nie należała, a w środku na pewno nie znajdowały się materiały murarskie. Khalil podszedł do kabiny, w lusterku bocznym zobaczył twarz mężczyzny. Podniósł prawą rękę i zacisnął pięść. Drzwi się otworzyły i Khalil stanął na stopniu, po czym wskoczył na tył wielkiej kabiny.

596/662

Za siedzeniami znajdowało się miejsce do spania, siedział tam tęgi, krótko ostrzyżony mężczyzna, ubrany w dżinsy i T-shirt z logo firmy dostarczającej materiały murarskie. Na miejscu dla kierowcy zobaczył mężczyznę w czapce z daszkiem, a z przodu, na miejscu pasażera, siedział człowiek, który otworzył mu drzwi, on również miał na głowie czapkę z daszkiem, dżinsy i niebieską koszulkę z napisem „Mets”. Ci trzej ludzie, jak rozumiał Khalil, byli europejskimi muzułmanami, Bośniakami, którzy w przeszłości walczyli w wojnie przeciwko chrześcijanom - Serbom, więc niebezpieczeństwo i sztuka zabijania nie były im obce. Wszyscy twierdzili, że stracili bliskich podczas masakr i podjęli się wykonania tej misji - według tego, co mówili ludzie z Al Kaidy, z którymi kontaktował się w Nowym Jorku - nie dla pieniędzy, ale Khalil wiedział, że były to duże kwoty, lecz dlatego, że byli mudżahedinami walczącymi przeciwko niewiernym. Khalil nie był przekonany co do ich motywów i wolałby spotkać się z ludźmi operującymi arabskim, którym mógłby w pełni ufać. Jednak ta część jego misji - część, która zakończy jego wizytę w tym kraju masową zagładą i śmiercią - była sterowana przez innych ludzi, według których najwyraźniej ci mężczyźni, wyglądem przypominający ludzi z Zachodu, byli odpowiedni do tego zadania. Wszyscy oni przedstawili się po angielsku, podając swoje imiona, które dla Asada Khalila brzmiały dość dziwnie - nie tak, jak porządne arabskie imiona, te brzmiały jak jakaś dziwaczna odmiana języka tureckiego. - Mówcie do mnie Malik - odezwał się Khalil - podając imię swego libijskiego duchowego przywódcy - imię, które oznaczało „mistrz”, albo „anioł”, choć zdawał sobie sprawę z faktu, że ci mężczyźni o tym nie wiedzieli i nie będą potrafili tego docenić.

597/662

- Zatrzymano nas przy wjeździe do tunelu Holland - powiedział kierowca Edis. Khalil milczał, nie chciał poznać szczegółów tego wydarzenia - przecież, jak widać, udało im się przejechać przez tunel. - Policjant poprosił mnie o prawo jazdy, więc dobrze się stało, że poszedłem do szkoły, w której uzyskałem specjalny dokument upoważniający do prowadzenia takich pojazdów - mówił dalej Edis. Khalil nadal milczał. - Dwaj policjanci kazali nam otworzyć drzwi - Edis popatrzył na Khalila, kontynuując opowieść. - Ale trafili jedynie na worki z cementem, a głębiej nie szukali - powiedział, po krótkiej pauzie. - Są leniwi dodał. - To my jesteśmy dobrymi blagierami - Tarik, mężczyzna siedzący na siedzeniu pasażera, poprawił Edisa. Khalil nie znał tego słowa, ale wiedział, dlaczego mu o tym opowiadali - chcieli zdobyć uznanie albo co bardziej prawdopodobne, dostać więcej pieniędzy, albo kolejne zlecenie. Khalil nie był w stanie sprawdzić, czy faktycznie ich zatrzymano, a zgodnie ze swoim nastawieniem nigdy nie wierzył w to, czego nie zobaczył na własne oczy. Prawdę mówiąc, teraz ufał tym mężczyznom jeszcze mniej; nawet Arabom, którzy przybyli na Zachód, nie ufał w pełni, ale do tych trzech mężczyzn, którzy byli Europejczykami, prawdopodobnie zdemoralizowanymi przez swoich chrześcijańskich sąsiadów, podchodził z jeszcze mniejszą życzliwością. I tak za kilka godzin będą martwi.

598/662

- Co jest w środku? - zapytał Khalil. - Nawóz - odparł Tarik z siedzenia pasażera. Zaśmiał się, podobnie jak dwaj pozostali mężczyźni. Khalil nie zaśmiał się i mężczyźni ucichli. Żaden z nich specjalnie nie przepadał za współpracą z Arabami - w przeciwieństwie do bośniackich Arabów brakowało im poczucia humoru, nie lubili pić alkoholu ani palić papierosów, a poza tym bardzo źle traktowali swoje kobiety - wszystkie kobiety. - Co jest w środku? - Khali ponowił pytanie. - Azotan amonu, nitrometan, olej napędowy i zawiesinowy materiał wybuchowy w postaci żelu - odpowiedział Tarik, tym razem beznamiętnie. Wszystkie składniki zostały wymieszane w pięćdziesięciopięcioga-lonowych pojemnikach - jest ich osiemdziesiąt osiem. Do połowy z nich podłączono spłonki elektryczne. Zgromadzenie takiej ilości chemikaliów, bez wzbudzania podejrzeń, zajęło nam dwa lata - dodał. - A skąd wiecie, że kupując te materiały, nie wzbudziliście podejrzeń? A może je ukradliście? - Wszystko kupiliśmy - odparł Edis. - Wszystkie chemikalia można kupić legalnie i używać zgodnie z przeznaczeniem, zostały nabyte w małych ilościach przez osoby upoważnione do ich wykorzystywania powiedział. - A następnie odsprzedane nam po zabójczej cenie. Nielegalne jest ich mieszanie - uśmiechnął się. Bojan i Tarik pozwolili sobie na delikatny uśmiech, ale nie roześmiali się.

599/662

- Nielegalne jest też podłączanie spłonek i wysadzanie mieszanki w powietrze - dodał Edis. Nawet Khalil się uśmiechnął, więc Edis kontynuował wypowiedź. - Biorąc pod uwagę ceny na rynku, to najdroższym składnikiem był olej opałowy. Bojan i Tarik zaśmiali się. - Ceny ropy dyktowane przez Arabów doprowadzą to państwo do bankructwa - Edis zwrócił się do Khalila. Cała trójka się roześmiała, a Khalil pomyślał, że ma do czynienia z idiotami - ale przydatnymi idiotami, którzy najwyraźniej wykonali powierzone zadanie. - FBI nie pracuje tak, jak policja w większości państw - powiedział Khalil. Nie aresztują ludzi, gdy zauważą jakąś nielegalną działalność. Obserwują ich, czekają i robią to tak długo, aż są pewni, że wiedzą już wszystko i znają każdego. Są znani z tego, że potrafią czekać wiele lat, zanim przeprowadzą masowe aresztowania - czasem nawet na kilka godzin przed planowaną operacją. Żaden z mężczyzn nie skomentował słów Khalila. - Nie czekaliby tak długo - na pewno by wiedzieli, że tę ciężarówkę można wysadzić w powietrze w ciągu kilku sekund - odezwał się w końcu Tank. Khalil ponownie pokiwał głową. Było w tym trochę prawdy. - Od czasu wydarzeń z 11 września władze kontrolują przepływ pewnych materiałów chemicznych, ale mając odpowiednie dokumenty

600/662

upoważniające do ich użytku w małych ilościach - i będąc cierpliwym można zgromadzić składniki niezbędne do stworzenia wielkiej bomby - Edis zapewnił swego arabskiego znajomego. - Jak duża jest ta bomba? - zapytał Khalil. Za nami znajduje się ponad dwadzieścia ton materiałów wybuchowych - odparł Tarik, który najwyraźniej był ekspertem w tej dziedzinie. - Tak dla porównania, bomba, którą zdetonowano w Oklahoma City, mieściła się w małej ciężarówce i ważyła ponad dwie tony - dodał, nie będąc pewnym, czy Arab zrozumiał. Po jej wybuchu powstał krater o szerokości dziesięciu i głębokości trzech metrów. Eksplozja zniszczyła i uszkodziła ponad sto budynków i zabiła 168 osób. Khalil pokiwał głową, nie wiedział nic na temat wspomnianego wydarzenia i zastanawiał się, kto podłożył bombę i dlaczego. - Taka ilość związków chemicznych spowoduje eksplozję porównywalną z wybuchem mniej więcej dwudziestu dwóch ton trotylu kontynuował Tarik. - Gdyby tę bombę zdetonowano w środku Manhattanu, spowodowałaby śmierć ludzi i zniszczenia w promieniu półtora kilometra, a eksplozja byłaby słyszalna i wyczuwalna w promieniu ponad stu sześćdziesięciu kilometrów. Khalil wyobraził to sobie i pomyślał, że chciałby, żeby tę bombę zdetonowano w środku Manhattanu, pośród drapaczy chmur i tysięcy ludzi spacerujących po ulicach i znajdujących się w budynkach. Ale ludzie, którzy przygotowali tę operację, mieli inny plan - coś, co spowoduje mniej zniszczeń i będzie mniej śmiercionośne, symboliczny akt, który wstrząśnie Amerykanami i rozdrapie nie tak dawno zadaną

601/662

ranę. Zamach, który potrząśnie Amerykanami i zburzy ich pewność siebie, złamie ich ducha i wymierzy cios w ich arogancję. Bojan, mężczyzna siedzący obok Khalila, zapalił papierosa. - Zgaś to - powiedział Khalil. - Składniki są nieczynne chemicznie - nielotne. - zaprotestował Bojan. - Dopóki się ich nie zdetonuje, nic się nie może stać... - Nie lubię smrodu waszych papierosów. Kusiło go, żeby powiedzieć im, że właśnie zabił człowieka, którego papierosy go gorszyły. - Zgaś! - warknął. Bojan rzucił papierosa na podłogę i przydepnął go podeszwą buta. - W jaki sposób to zdetonujemy? - Khalil zwrócił się do Tarika. - To jest system elektryczny. W pojemnikach jest pięćdziesiąt spłonek - to więcej niż potrzeba - podłączyłem je przewodami do standardowego dwunastowoltowego akumulatora. Prąd z akumulatora uruchomi przełącznik, który doprowadzi do połączenia elektrycznego w chwili, gdy zegar elektroniczny wskaże ustawioną przeze mnie godzinę. - Rozumiesz? - zapytał Khalila. Prawdę mówiąc, Khalil nie do końca rozumiał. Jego doświadczenie z materiałami wybuchowymi było ograniczone, a bomby na poboczach,

602/662

które widział w Afganistanie, detonowano na sygnał, co oznaczało, że jakaś osoba trzymała w dłoni detonator i sama decydowała, kiedy wysadzić bombę. Albo to zamachowiec samobójca detonował bombę prostym urządzeniem. Khalil nie był całkowicie przekonany do tej metody z zegarem wolałby, żeby z tyłu ciężarówki siedział jakiś męczennik, któremu zaufałby bardziej niż jakiemuś urządzeniu elektrycznemu. Ale ta bomba, to nie był jego pomysł - przyjechał do Ameryki, żeby zabijać nożem i pistoletem, tak jak to robi prawdziwy mężczyzna, tak jak zabija mudżahedin. Musiał jednak zapłacić za swój dżihad, dlatego zgodził się, by pomóc przy tej operacji. Dopilnował jednak, żeby jego misja i misja sponsorów z Al Kaidy zbiegły się w czasie i aby obie zakończyły się ostatniej nocy jego pobytu w Stanach Zjednoczonych. - Mam dziś w nocy wiele do zrobienia - rzekł Khalil, patrząc na zegarek. - Odezwę się około dziesiątej, a do tego czasu, co pół godziny zmieniajcie miejsce postoju ciężarówki i zachowujcie się tak, by nie zwrócić niczyjej uwagi, ani nie wzbudzać podejrzeń. Nikt się nie odezwał. - Jeśli jakiś policjant zacznie zadawać pytania i poprosi, żebyście otworzyli naczepę, zrobicie to, co zrobiliście w tunelu. Jeśli zacznie zadawać więcej pytań, będziecie musieli go zabić. Tym razem wszyscy trzej kiwnęli głowami. - Edisie, Bojanie, Tariku, macie broń? - Khalil zwrócił się do każdego z nich po imieniu. Wszyscy wyciągnęli pistolety z tłumikami i upewnili się, że Khalil zobaczył broń.

603/662

- Dobrze - powiedział Khalil, skinąwszy głową. - Nie płacą wam za kupowanie materiałów chemicznych albo jazdę ciężarówką. Płacą wam za to, żebyście zabili każdego, kto stanowi zagrożenie dla tej misji. Zjawię się później, żeby pomóc wam zabić strażników - dodał. - Potem będziecie wolni. W rzeczywistości, wcale nie będą wolni - będą martwi. Jednak Khalil był przekonany, że się tego nie spodziewali. A nawet jeśli tak było, byli na tyle głupi i aroganccy, że wierzyli w to, że trzem byłym żołnierzom z pistoletami w ręku nic nie grozi. W Afganistanie Khalil zabił wielu mężczyzn lepszych od nich - lepiej uzbrojonych i wyszkolonych od tej trójki. Ci ludzie byli dla Khalila najemnikami, a nie mudżahedinami walczącymi w imię islamu. Libijczyk wolałby zagrzać ich do walki w pięknym i melodyjnym języku proroka, po arabsku, odezwał się jednak po angielsku. - W imię Allaha - niech pokój będzie z nim - najbardziej litościwego i współczującego proszę o błogosławieństwo dla was i waszego dżihadu. Niech Bóg będzie dziś z nami - zakończył. Trzej mężczyźni przez chwilę się wahali, potem odparli: - Idź w pokoju. Tarik otworzył drzwi, a Khalil wysiadł z kabiny. - Idź do diabła - powiedział Bojan po bośniacku. Mężczyźni roześmiali się. - Ten człowiek mnie przeraża - powiedział Edis. Po tym zdaniu nikt nie miał już nic więcej do dodania.

CZĘŚĆ VII

Manhattan

48 Bellevue. Będę tęsknił za tym miejscem. Przywiozłem Kate ubrania, o które prosiła, a także kosmetyki i inne rzeczy, dzięki którym będzie wyglądała ładnie, jadąc jutro na wózku do ambulansu i idąc przez hall naszego apartamentowca. Kate przejawiała klasyczne symptomy lekkiej paniki - takiej w stylu „na pewno wydarzy się coś złego”, albo „tak naprawdę wcale stąd nie wychodzę” i tak dalej. - Masz pistolet - przypomniałem. - Jakoś cię stąd wydostaniemy. - Są jakieś nowe wiadomości? - zapytała. Owszem, budynek, w którym mieszkamy, przez jakieś trzy tygodnie znajdował się pod ścisłą, całodobową obserwacją prowadzoną przez terrorystów. Ta informacja mogłaby ją doprowadzić do załamania nerwowego, więc odparłem: -Nie. - Rozmawiałeś z Tomem albo Vincem? - zapytała. -Nie. Przeszła do kwestii rodzinnych. - Dziś mieli do ciebie dzwonić moi rodzice.

606/662

- Dzwonili. Nie wspomniałem o tym? Twój ojciec pytał, dlaczego nie zastrzeliłem terrorysty, który cię zaatakował. -Już mu wszystko wyjaśniłam-powiedziała, jakby trochę zawstydzona. - Sam mu to wyjaśnię. Albo, przy odrobinie szczęścia, przed podróżą odetnę terroryście głowę i przywiozę ją w walizce. „Oto i on, panie Mayfield. Już nie będzie podrzynał ludziom gardeł. Trzeba to uczcić”. - Twoja matka mówiła, że będzie dzwonić - powiedziała Kate. - Dzwoniła. - Co powiedziała? - Jedz więcej ryb. - Pytała mnie, dlaczego jeszcze nie jestem w ciąży. - Jedz więcej ryb. Razem z Kate obejrzeliśmy telewizję - kanał historyczny, film dokumentalny o meteorycie, który trafia w ziemię i niszczy ją, co, jeśli wydarzyłoby się dziś w nocy, zmusiłoby nas do przełożenia wizyty w Minnesocie. Boże? Godziny odwiedzin zakończyły się o dziewiątej wieczorem, pocałowaliśmy się na dobranoc. - Do jutra - powiedziałem.

607/662

- Przyjedź godzinę wcześniej, żebyś mógł mnie wypisać. Po raz ostatni się tutaj żegnamy - dodała. - Poproś o parę przepisów, zanim wyjdziesz. Przed salą Kate stała na służbie funkcjonariusz Mindy Jacobs. - Jutro wypisują Kate - zwróciłem się do niej. - To dobra wiadomość. - Zgadza się. Jeśli, więc jesteś przesądna... - Tak, wiem. Gdy zjawia się tu pielęgniarka albo lekarz, albo sanitariusz, którego nie kojarzę, to zanim przejdzie przez te drzwi, proszę by przyszedł ktoś, kogo znam i potwierdził tożsamość tej osoby zapewniła. - Świetnie. Życzyłem jej przyjemnego, spokojnego wieczoru i wyszedłem z oddziału. Moim kierowcą był nadal agent FBI Preston Tyler, który kończył służbę po długim dniu pracy. Poinformował mnie, że aż do jutra rana nie będę miał kierowcy. - Ale jednostka obserwacyjna i ochrona są w pogotowiu - zapewnił. -Wspaniale. ***

608/662

Na mojej sekretarce nie było żadnych wiadomości, nie dostałem też żadnego e-maila, komórka milczała. Może wszyscy zginęli od zatrucia laseczkami wąglika albo od gazu paraliżującego? Pomyślałem, żeby ponownie zadzwonić do Borysa, ale przecież mogłem po prostu wymknąć się stąd i złożyć mu kolejną, niezapowiedzianą wizytę. Może spędzę tę noc na kanapie Borysa i zobaczę, czy Khalil się pojawi. Ale może Khalil przyjdzie po mnie tutaj, a nie chciałbym tego przegapić. Postanowiłem poczekać pół godziny. Po tym czasie, jeśli nic się nie wydarzy, pojadę do Borysa. O dziesiątej piętnaście, gdy oglądałem kolejny dokument na kanale historycznym na temat potencjalnych scenariuszy końca świata trzęsienia ziemi, wybuchy wulkanów, ponownie meteoryty, błyski promieni gamma, lawiny i sterty ulotek, reklam i niechcianej poczty, w których toną całe miasta - zawibrował mój telefon komórkowy. Dostałem wiadomość od Paresiego: Pilne i poufne. Spotkanie na placu budowy WTC, przy baraku Straży Drogowej. Natychmiast. Wpatrywałem się w komunikat. Czyżby nadszedł przełom, na który czekałem? Nie wiedziałem, co Paresi miał na myśli, pisząc, że sprawa jest poufna, ale domyślałem się, że nie pisałby w wiadomości tekstowej „to sprawa między gliniarzami”, a o to pewnie mu chodziło. Może w końcu wziął się w garść. „Dwadzieścia minut” - napisałem. Zadzwoniłem do budki parkingowego w garażu podziemnym i ucieszyłem się, słysząc głos Gompa.

609/662

- Gomp, mówi Tom Walsh - powiedziałem. - Cześć Tom, co tam u ciebie? - Super. Chciałbym, żebyś mnie znowu podrzucił na róg 68. ulicy i Lexington. -Pewnie. - Spotkajmy się przy windzie towarowej. - Przy windzie towarowej? - Zgadza się. Za dwie minuty. Nikomu ani słowa. Pięćdziesiąt dolców - dodałem. -Jasne. Rozłączyłem się i założyłem pasek wraz z kaburą. Przymocowałem do niego także pochwę, w której znajdował się nóż wujka Erniego. Miałem go przy sobie podczas spacerów po parku. Włożyłem granatową wiatrówkę i wyszedłem z mieszkania. Gdy szybkim rokiem szedłem w stronę windy towarowej, zorientowałem się, że kamizelka kuloodporna leżała już spakowana w walizce. Zwykle nie noszę kamizelki, nie mam więc nawyku, by ją zakładać, jak to jest w wypadku noszenia przy sobie pistoletu albo odznaki i zostawiania podniesionej deski klozetowej. Zawahałem się i popatrzyłem na zegarek. Do diabła z nią. Wsiadłem do windy, wcisnąłem przycisk garażowy i winda ruszyła w dół.

610/662

Po chwili drzwi windy otworzyły się i ujrzałem Gompa siedzącego w całkiem przyjemnym suvie BMW. Cieszyłem się, że nie ukradł mojego zielonego jeepa. Obszedłem samochód dookoła. - Pomożesz mi wynieść coś z windy? - Pewnie. Wysiadł z BMW i gdy on ruszył w kierunku windy towarowej, ja wskoczyłem na siedzenie kierowcy. - Hej! - krzyknął Gomp. - Tom! Dokąd to? Nadepnąłem pedał gazu, wyjechałem z garażu i skręciłem w 72. ulicę. Na 3. alei trafiłem na zielone światło, więc jechałem dalej prosto. Spojrzałem w tylne lusterko. O tej porze w niedzielę, tego dżdżystego dnia, ruch był niewielki i nie zauważyłem świateł samochodu, który ewentualnie próbowałby za mną nadążyć. Bułka z masłem. Po Manhattanie szybciej można poruszać się metrem niż samochodem, ale najbliższa stacja przy World Trade Center została uszkodzona i zamknięta po wydarzeniach z 11 września, a inne stacje znajdowały się w odległości pięciu, może dziesięciu minut spaceru od Liberty Street, gdzie przy baraku Straży Drogowej miałem się spotkać z Paresim. Poza tym na trasie prowadzącej do zniszczonego obszaru ciągle wprowadzano zmiany w rozkładzie jazdy, co oznaczało opóźnienia. Pojechałem więc samochodem. Ładnym samochodem. Na ulicy przelotowej w niedzielę wieczorem nie było dużego ruchu, przejechałem przez Central Park, 65. ulicą, potem skręciłem w West Side Highway i udałem się na południe wzdłuż rzeki Hudson. Nie było

611/662

korków, więc na Zachodniej ulicy znalazłem się w ciągu piętnastu minut. Przejeżdżałem teraz przez mroczny, zdewastowany teren World Financial Center i World Trade Center. Przed wydarzeniami z 11 września nad Zachodnią ulicą, na wysokości Liberty Street, była zawieszona kładka dla pieszych, gdy zobaczyłem jej szczątki, skręciłem w lewo. Zaparkowałem BMW obok bramy z łańcuchem i wysiadłem z samochodu. Spodziewałem się ujrzeć kilka nieoznakowanych samochodów albo samochodów patrolowych, ale obok płotu stał jedynie pojazd Straży Drogowej. Szybkim krokiem podszedłem do bramy i zauważyłem, że gruby łańcuch i kłódka były na swoimi miejscu. Łańcuch był jednak na tyle luźny, że udało mi się prześlizgnąć przez szparę między dwoma skrzydłami bramy, po czym skierowałem swe kroki w kierunku baraku. Zapukałem do drzwi i pociągnąłem za klamkę. Zamek był otwarty, wyjąłem więc legitymację i otworzyłem drzwi. -Agent federalny! Halo? Wchodzę. Wszedłem do baraku, zobaczyłem, że w przedniej części - biuro z dwoma biurkami, radiem i mapami - nie było nikogo. W kuchni stał włączony elektryczny ekspres do kawy, ale telewizor stojący na ladzie był wyłączony. Zobaczyłem wąski korytarz prowadzący do łazienki i prowizorycznej sypialni, gdzie funkcjonariusze Straży Drogowej mogli na chwilę zmrużyć powieki.

612/662

- Jest tu ktoś? - krzyknąłem, ale nikt nie odpowiedział. Usłyszałem dźwięk przychodzącej wiadomości. Spojrzałem na wyświetlacz, komunikat wysłał Paresi. Jesteśmy w wykopie. Gdzie jesteś? W baraku Straży Drogowej. Będą za minutą - odpisałem. Wyszedłem z baraku i ruszyłem przed siebie, idąc po długiej, usypanej z ziemi rampie, która prowadziła do wykopu. Teren wykopów był ogromny, zajmował sześć i pół hektara i gdyby nie lampy rozstawione wzdłuż pozostałości betonowych fundamentów i mniej więcej tuzin ustawionych na stojakach reflektorów stadionowych, które oświetlały niektóre fragmenty zdewastowanej powierzchni, byłoby tu absolutnie ciemno. Na całym terenie stały pozostawione przez robotników maszyny budowlane - głównie sprzęt do robót ziemnych, wywrotki i kilka dźwigów. Zobaczyłem również baraki dla budowlańców i jedną wielką ciężarówkę zaparkowaną na środku placu budowy. Zatrzymałem się w połowie rampy. Spojrzałem w dół, ale w wykopie nie było nikogo. Reflektory stadionowe nie oświetlały całego terenu, widziałem więc spore obszary tonące w ciemnościach lub ukryte w cieniach rzucanych przez sprzęt. Gdzie? - napisałem do Paresiego. W samym środku, obok wielkiej ciężarówki - odpisał. Spojrzałem na ciężarówkę znajdującą się w odległości dziewięćdziesięciu jardów, tę, którą zauważyłem już wcześniej, obok niej mignęła czyjaś postać, która przeszła ze światła w cień.

613/662

Ruszyłem w dół, po mocno ubitej rampie. Dlaczego Paresi chciał spotkać się właśnie tutaj? Czy to ma coś wspólnego z tą wielką ciężarówką? Kto jeszcze tu był? I gdzie byli funkcjonariusze Straży Drogowej? Może w wykopie? I dlaczego komórka milczała? Mżawka ustała, ale na końcu rampy, miękka ziemia zamieniła się w błoto i zaczynałem żałować, że nie zmieniłem mokasynów. Zauważyłem również głębokie, świeże ślady opon, prawdopodobnie zostawione przez ogromny samochód ciężarowy, który najwyraźniej zjechał po rampie dość niedawno. Poszedłem więc po śladach. Przechodziłem ze światła w ciemność, a reflektory stadionowe świeciły mi prosto w oczy. Przed sobą zobaczyłem samochód ciężarowy z napisem DOSTAWA MATERIAŁÓW MURARSKICH „ CARLINO”, stojący w odległości czterdziestu pięciu metrów, jednak nie było przy nim Paresiego, ani nikogo innego. Zrobiłem kilka kroków do przodu, po czym zatrzymałem się. Zaczynało mi się to nie podobać. Coś z tyłu mózgu... reflektory stadionowe... cienie... Wyciągnąłem glocka, wsadziłem go za pasek i zacząłem iść wolno w stronę ciężarówki. Na cichym placu budowy usłyszałem głośny dźwięk telefonu. Spojrzałem na wiadomość od Paresiego. Jestem po twojej lewej stronie. Zatrzymałem się obok wielkiej wywrotki i spojrzałem w lewo. Mniej więcej dziesięć metrów ode mnie coś poruszyło się w półcieniu. Gdy moje oczy przyzwyczaiły się do ciemności, zobaczyłem jakiś obiekt

614/662

zawieszony na kablu, dyndający na dźwigu... Kilka sekund zajęło mi zorientowanie się, że był to człowiek... po chwili zdałem sobie sprawę, że patrzyłem na twarz Vince’a Paresiego. Chwyciłem broń i wyciągnąłem ją zza paska i gdy klękałem na jedno kolano, usłyszałem wysoki krzyk dochodzący z dachu wywrotki stojącej za mną, po czym jakiś cień poruszył się szybko, mignął w świetle reflektorów, a następnie coś uderzyło mnie w plecy z taką siłą, że upadłem twarzą na mokrą nawierzchnię. Na chwilę zabrakło mi tchu, zobaczyłem swój pistolet leżący w błocie, w odległości ponad metra. Gdy próbowałem rzucić się w jego stronę, poczułem uderzenie w głowę i zobaczyłem stopę, która kopnęła moją broń na bok. Poderwałem się gwałtownie i zdałem sobie sprawę, że się chwieję. Gdy odzyskałem dech w piersiach i próbowałem złapać równowagę, zauważyłem ubraną na czarno postać, stojącą trzy metry ode mnie. Wziąłem głęboki oddech i popatrzyłem na „Lwa”. Asad Khalil trzymał pistolet w prawej ręce, ale nie celował w moim kierunku. Mogłem pokonać dzielący nas dystans w ciągu dwóch sekund, on jednak mógł wycelować pistolet i strzelić w ciągu jednej sekundy, a przy tej odległości nie musiał nawet precyzyjnie celować. - Znowu się spotykamy - powiedział w końcu. Najwyraźniej chciał porozmawiać. - Pierdol się - odparłem. - Słyszę to dziś po raz drugi - poinformował mnie. - Ale tamten człowiek powiedział to po rosyjsku. Cóż, wiedziałem o kogo mu chodziło, a skoro Khalil stał teraz przede mną, domyśliłem się, że Borys nie stał już nigdzie. Vince..., o Boże...,

615/662

poczułem, jak wzbiera we mnie gniew, ale wiedziałem, że muszę go opanować. -Wiem, że jesteś sam i chcę żebyś wiedział, że i ja jestem sam - powiedział. - Jesteśmy tylko my - powiedział niepotrzebnie. - Jak prosiłeś i jak być powinno. Skinąłem głową. - Ciebie zostawiłem na koniec, panie Corey - powiedział, również skinąwszy głową.. - Ciebie zostawiłem dla siebie. Uśmiechnął się, ale to nie był przyjemny uśmiech. - Gdy przewracałem cię na ziemię, nie poczułem kamizelki kuloodpornej - powiedział. Milczałem. - Nieważne. Nie strzelę ci w serce. To jest broń twojej zmarłej żony rzekł podnosząc pistolet do góry. - Nie mogę się doczekać, żeby odstrzelić ci nim twą męskość. Zanim jednak to zrobi, miał jeszcze parę rzeczy do powiedzenia, a ja zacząłem się zastanawiać nad ruchami, które mógłbym wykonać w tej sytuacji, ale żaden z nich nie wróżył sukcesu. Nie ruszając głową, rozejrzałem się po terenie. Moja broń leżała zbyt daleko, a w pobliżu nie było niczego, co mógłbym wykorzystać. Rzuciłem szybkie spojrzenie na górną krawędź odległych fundamentów. Taras widokowy był zamknięty, a nawet gdyby ktoś szedł po ulicy,

616/662

ciemny wykop znajdował się zbyt głęboko, żeby mógł zobaczyć, co dzieje się w środku. - Patrz na mnie - rzekł Khalil. Nie ma tu nikogo, kto mógłby ci pomóc. Wszyscy nie żyją - powiedział. - Dwaj funkcjonariusze z tego wygodnego baraku nie żyją. I jak widzisz, twój przełożony jest blisko, ale nie może ci pomóc. Podniósł do góry komórkę. - A oto jego ostatnia wiadomość dla ciebie - Asad Khalil wygrał. Ponownie poczułem wzbierający gniew - ten psychopatyczny gnój, ten mordujący z zimną krwią... - Nie zorientował się pan, panie Corey, że coś tu nie gra? Spojrzałem na niego i zacząłem się zastanawiać. Może nawet się zorientowałem, głęboko, w duszy... tak głęboko, że pozwoliłem tej myśli tam pozostać, ponieważ... nie miało dla mnie znaczenia, czy pisał do mnie Paresi, czy Khalil. - Śniłem o tej chwili - powiedział. - A ty? Skinąłem głową. - To spotkanie było nam pisane, ale czasem trzeba pomóc losowi powiedział, patrząc na mnie. - Obaj pomogliśmy dziś losowi, a moim przeznaczeniem jest odciąć ci twarz. Założyłem, że to właśnie w tym celu przyniósł ze sobą nóż. - Spróbuj - powiedziałem. - Odłóż broń i spróbuj, dupku. Zignorował moje zaproszenie i rozejrzał się wokół.

617/662

- Znajdujemy się w miejscu, w którym zginęły trzy tysiące twoich rodaków - powiedział. - Pod gruzami wież zginęły setki muzułmanów - przypomniałem. Zignorował moją uwagę. - Sądzę, że to dobre miejsce również na twoją śmierć. Dobry wybór? - zapytał. Nie odpowiedziałem, zastanawiałem się, czy wiedział o tym, że 11 września Kate i ja o kilka minut minęliśmy się tu ze śmiercią. Wtedy jednak tu nie zginąłem i nie zamierzałem zginąć teraz. - Nie zabiję cię, dopóki mnie do tego nie zmusisz - powiedział. - Za to, jak obiecałem, postrzelę cię w genitalia i zedrę ci skórę z twarzy. Nie miałem na to odpowiedzi. Sięgnął ręką za plecy i wyjął nóż o długim, szerokim ostrzu. - To jest narzędzie, którego użyję, a ty będziesz żywy, żeby to poczuć i zobaczyć, jak odrywam ci twarz od czaszki - rzekł. Zaczynał się ze mną drażnić, co jest częścią rytuału dla większości morderców zabijających dla przyjemności. Zapadają się tak głęboko w swoje fantazje, że przestają być ostrożni. Ale Khalil był także wyszkolonym zabójcą. - Masz drugi pistolet? - zapytał.

618/662

Miałem, ale pożyczyłem go Kate. Milczałem. Spojrzał na mnie. - Nie wyczułem go... ale... Wsadził nóż z powrotem za pasek, a następnie zaskoczył mnie - a może wcale nie - chowając również pistolet należący do Kate za paskiem, z prawej strony. Stał bez ruchu, patrząc prosto na mnie. Miał lekko rozstawione nogi i ugięte kolana, jego ręce były odsunięte od tułowia. Nauczył się tego od Borysa? Czy obejrzał zbyt wiele westernów? - Jesteś kowbojem, prawda? - powiedział, jakby czytał w moich myślach. - Czy potrafisz sięgnąć po broń szybciej niż ja? Proszę. Sięgnij po broń. Gdybym ją miał, dupku, to pierwszą i ostatnią rzeczą, jaką byś zobaczyłby, byłby błysk lufy. Zdałem sobie również sprawę z faktu, że Khalil wolałby nie strzelać z obawy, że ktoś usłyszałby huk..., a może po prostu wolał nóż. - Albo nie masz broni, albo jesteś tchórzem - powiedział, prostując się. Nie miałem broni, ale miałem nóż, o którym najwyraźniej nie wiedział. - Nie słyszę cię - powiedziałem. - Podejdź bliżej. Ponownie wyciągnął nóż i podszedł bliżej. - Raz pewnemu mężczyźnie zdarłem skórę z klatki piersiowej, widziałem jego żebra, płuca i bijące serce - rzekł.

619/662

Teraz, gdy stał niedaleko, widziałem wyraźniej jego twarz, wyglądał dokładnie tak, jak na zdjęciu, które widniało w liście gończym - miał głęboko osadzone, wąskie oczy, pomiędzy którymi tkwił zakrzywiony nos, który upodabniał go bardziej do ptaka drapieżnego niż do lwa. Podchodził coraz bliżej, szeroko się uśmiechając i wymachując swoim długim nożem. Cofnąłem się, a on uśmiechnął się jeszcze szerzej. Naprawdę świetnie się bawił. Podszedł bliżej, tnąc powietrze nożem. Ponownie się cofnąłem, staliśmy teraz w niewielkiej odległości. - Jeśli się odwrócisz i zaczniesz biec, odstrzelę ci nogi, a następnie cię zaszlachtuję - zawiadomił mnie. - Nie uciekam. - Nie, ale się cofasz. Podejdź do mnie. Walcz jak mężczyzna. - Ty masz nóż dupku. Odłóż go. Podrzucił nóż w powietrze, po czym złapał go za rękojeść i ponownie się uśmiechnął. Naprawdę sprawiało mu to przyjemność, a mnie, szczerze mówiąc, nie. Wiedziałem, że jeśli wykonam jakiś ruch, ten człowiek pewnie potnie mnie na kawałeczki, więc ponownie zrobiłem krok do tyłu. Nadszedł czas, by popsuć mu zabawę. - Twoja matka była dziwką przypomniałem. Krzyknął coś i ruszył na mnie.

620/662

Odwróciłem się, zacząłem biec i udałem, że poślizgnąłem się na błocie, następnie wyciągnąłem wojskowy nóż, obróciłem się na kolanach i patrzyłem jak biegnie prosto na ostrze i wpada na nie kroczem. Zaskoczony, wydał z siebie krzyk i gdy się cofał, ja ruszyłem na niego, by zadać śmiertelny cios, zanim zdąży wyjąć pistolet. Ręką, w której spoczywał nóż, trzymał się za krocze, a drugą sięgał po glocka, jednocześnie się cofając. Następnie poślizgnął się na błocie, stracił równowagę i upadł do tyłu. W tej sytuacji mogłem jedynie rzucić się na niego i tym samym uniemożliwić mu wyjęcie pistoletu, skoczyłem więc w jego kierunku i całym ciężarem opadłem na jego klatkę piersiową w chwili, gdy próbował unieść do góry nogi, tak by przerzucić mnie w powietrzu. Zobaczyłem, jak zamachnął się ręką i poczułem nóż wbijający się w moją łopatkę i ostrze rysujące kość. Gdy ponownie zaczął podnosić rękę, żeby zadać kolejny cios, chwyciłem go za nadgarstek. Nadal przygniatałem go całym ciężarem ciała, podczas gdy on próbował mnie zrzucić i uwolnić rękę trzymającą nóż. Trzymałem nóż w wolnej ręce, jego lewa ręka również była swobodna, więc podjął słuszną decyzję i zamiast sięgnąć po broń, chwycił mnie za nadgarstek, zanim zdążyłem wbić ostrze w jego twarz albo szyję. Mocno mnie złapał, podniósł głowę, chwycił zębami mój policzek i zacisnął szczęki na nerwie szczękowym, poczułem potworne uderzenie bólu. Nie puszczał mojego nadgarstka, udało mi się jednak unieść rękę do góry i uderzyć go ciężką rękojeścią noża w czubek głowy.

621/662

Rozluźnił uścisk szczęki, a ja wykręciłem rękę, tak by móc wbić ostrze noża w jego czaszkę, był jednak niewiarygodnie silny, zdołał więc ją odepchnąć. Zastygliśmy w uścisku, żaden z nas nie mógł użyć noża, stan ten miał trwać dopóki jeden z nas nie zacznie słabnąć - albo nie wykona niespodziewanego lub desperackiego ruchu. Miał świetną kondycję i gdy obaj próbowaliśmy uwolnić się z uścisku przeciwnika, wyglądało na to, że wcale się nie męczył. Kilka razy próbował kopnąć mnie kolanem w krocze, ale nie mógł mnie udźwignąć, bo leżałem na nim całym ciężarem. Ponownie spróbował wbić zęby w moją twarz, ale odchyliłem głowę do tyłu. Nie miałem pojęcia, w co go zraniłem - w genitalia? W udo? W podbrzusze? Wiedziałem jednak, że rana nie krwawiła na tyle mocno, żeby zaczął tracić siły. W miejscu, gdzie mnie zranił czułem ciepło i wilgoć, nie sądziłem jednak, żeby obrażenie było poważne. Nawiązaliśmy kontakt wzrokowy i teraz wpatrywaliśmy się w siebie. - Zginiesz - powiedziałem. - Ty - odparł kiwnąwszy głową. Nadal mówił barytonem, więc chyba nie trafiłem w klejnoty. Gdy się mocowaliśmy, zauważyłem, że Khalil nie słabnie, w przeciwieństwie do mnie. Wiedział o tym i brał mnie na przeczekanie. Nadszedł czas na ruch. Uderzyłem go głową, ale zabolało go to tak samo, jak mnie. Próbował się odwdzięczyć i ponownie chwycić mnie zębami za policzek, właśnie

622/662

na to czekałem. Zacisnąłem zęby na jego dużym, zakrzywionym nosie i ugryzłem go tak mocno, jak jeszcze nigdy niczego nie ugryzłem. Zanim krzyknął, wiedziałem już, że zmiażdżyłem zębami jego chrząstkę i poczułem smak krwi lecącej mu z nosa i spływającej do ust. Ból, który teraz czuł, był potworny, więc nawet nie zauważył, że rozluźniłem szczęki, uwalniając jego nos. Splunąłem krwią w jego lewe oko, a gdy zamknął powiekę, chwyciłem ją zębami i wyrwałem. Ponownie splunąłem mu krwią w oko. - Zeżrę ci tę twoją pieprzoną twarz - szepnąłem. Teraz on splunął na mnie, po czym ugryzł mnie w brodę. Człowiek cierpiący z bólu, będący w niebezpieczeństwie zyskuje niewiarygodne siły - adrenalina napędza mięśnie. Khalil wygiął ciało w łuk, podnosząc mnie do góry, dzięki czemu dźwignął się na tyle, żeby móc przekręcić się przez ramię, zamienić się ze mną pozycjami i usiąść na mnie. Wyrwał rękę, w której trzymał nóż i natychmiast wbił mi go ponownie w plecy, między żebra. Dźgnąłby mnie ponownie, ale nagle rozluźniłem mięśnie i okazało się, że resztę obrotu wykonał bez jakiegokolwiek oporu, przez co nieoczekiwanie wylądował twarzą w błocie i ze mną na plecach. Ręka, w której trzymał nóż była wolna, ale w tej pozycji nie mógł wykonać nią żadnego ruchu, próbował się wyrwać, ale przycisnąłem go tak mocno, że upadł na klatkę piersiową i brzuch. Teraz obie ręce miałem wolne, pociągnąłem za jego długie włosy i poderżnąłem mu gardło, po czym pchnąłem jego twarz w błoto. Nie poruszył się, ani nie wydał z siebie żadnego dźwięku, ale instynkt podpowiadał mi, że jeszcze żył. Wsunął rękę pod ciało i wiedziałem, że próbuje chwycić pistolet. Byłem pierwszy, wyrwałem broń zza jego paska, ponieważ tak blisko końca

623/662

broń w grze nie jest wskazana, następnie zeskoczyłem z niego i odsunąłem się. Stałem teraz, oddychając ciężko i obserwując go. Reflektory stadionowe świeciły mi w oczy, a stopy w skarpetkach grzęzły w błocie. Najgorsze jednak było to, że zaczynałem czuć, jak moje plecy robią się wilgotne i choć nocne powietrze było chłodne, ja czułem ciepło. Zdałem sobie sprawę, że za drugim razem Khalil dźgnął mnie głębiej, niż przypuszczałem, zaczynałem tracić krew. Kręciło mi się w głowie i czułem, jak moje kolana zaczynają odmawiać mi posłuszeństwa, następnie zdałem sobie sprawę, że klęczę na ziemi. Khalil się poruszył, patrzyłem, jak powoli wstaje. Stał plecami do mnie, ale widziałem jak wyciera sobie twarz dłońmi, następnie odwrócił się, zobaczył mnie i zaczął iść w moim kierunku. Jego twarz i ubranie były umazane w błocie, widziałem jednak krew na jego szyi i koszuli. Zauważyłem, że krew nie tryskała, tak jak powinna w wypadku przecięcia żyły szyjnej albo tętnicy. Spostrzegł swój nóż leżący na ziemi, podniósł go i kontynuował marsz w moją stronę. Umieraj sukinsynu. Poderwałem się zbyt szybko i ponownie mnie zamroczyło. Myślałem, że zaraz zemdleję, ale wziąłem kilka głębokich oddechów i stałem nieruchomo, aby moje serce nie zaczęło pompować większej ilości krwi.

624/662

Khalil ciągle szedł w moim kierunku, trzymając przed sobą nóż. - Twoja twarz - powiedział, gdy był już trzy metry ode mnie. Nie chciałem, żeby pozbawił mnie twarzy, jak sądziłem walka na noże się zakończyła. Podniosłem więc glocka Kate i wycelowałem w niego. Ręka mi się trzęsła i ponownie poczułem, że zaraz stracę przytomność. - Rzuć nóż - powiedziałem. Zauważyłem, że glock był całkowicie pokryty błotem, ani ja, ani on nie byliśmy pewni, czy wystrzeli. - Rzuć to dupku - powiedziałem, choć naprawdę wcale tego nie chciałem. Powinienem po prostu pociągnąć za spust, ale... nie mogłem tego zrobić, chciałem, żeby zasłużył sobie na tę kulkę. Podszedł jeszcze kilka kroków bliżej i upadł na kolana. To koniec, ale nie nastąpi zamknięcie, dopóki jeden z nas nie będzie martwy - a on ciągle trzymał nóż wycelowany ostrzem w moją stronę. Przeczekałbym to, ale powoli zaczynałem doznawać tego znanego uczucia, kiedy wiesz, że zaraz wykrwawisz się na śmierć, a pamiętałem je zbyt dobrze, musiałem więc wykończyć tego sukinsyna... wycelowałem w jego głowę i już miałem nacisnąć spust, gdy nagle spojrzałem na niego. Opuściłem broń i wsunąłem ją za pasek. Asad Khalil szedł w moją stronę niczym zombie z nożem skierowanym wprost na mnie. Wziąłem głęboki oddech i rzuciłem się na niego z nożem, odpychając jego rękę i jednocześnie wykonując oddolny zamach nożem

625/662

wojskowym. Ostrze wbiło się w jego brodę, przeszło przez usta i utkwiło w podniebieniu. Puściłem nóż i cofnąłem się. Jego oczy rozszerzyły się, próbował coś powiedzieć albo krzyknąć, ale ostrze przeszło prawdopodobnie przez język, usłyszałem więc jedynie parę niezrozumiałych dźwięków, krew zaczęła wypływać mu z ust. Zaczął się krztusić, potem jakimś cudem zrobił krok w moją stronę i gdy staliśmy niecały metr od siebie, nasze spojrzenia się spotkały. Popatrzyłem mu w oczy. Jedno oko, to, z którego zdarłem powiekę, było wypełnione krwią, drugie zaś było nadal bystre i rozognione i patrzyło prosto na mnie. Mój nóż tkwił w jego podbródku aż po rękojeść, Khalil wyglądał, jakby zapuścił dziwaczną kozią bródkę. - Moja żona żyje - odezwałem się. - Ja też. A ty jesteś martwy. Wpatrywał się we mnie, po czym zaprzeczył, kiwając głową. Zobaczyłem dziwną zielonożółtą wydzielinę wydobywającą się z jego ust i nosa - może to był śluz z zatok, a może ten facet był kosmitą. Asad Khalil był martwy, ale nie skończył jeszcze umierać, a i ja nie czułem się najlepiej. Staliśmy twarzą w twarz w niewielkiej odległości i patrzyliśmy na siebie. Miałem wrażenie, że bierzemy udział w konkursie na wytrzymałość - kto pierwszy odpadnie? Na pewno nie ja. Udało mi się utrzymać równowagę, mimo że kręciło mi się w głowie.

626/662

Khalil nagle zauważył, że ma problem, uniósł prawą rękę i chwycił rękojeść noża wbitego w podbródek. Nikomu, oprócz mnie, nie wolno dotykać wojskowego noża wujka Erniego, więc zamachnąłem się i walnąłem go w twarz. Upadł, wiedziałem, że już nie wstanie, mogłem już spokojnie opaść na kolana. Następnie podczołgałem się do Khalila, odwróciłem się i oparłem głowę i ramiona na jego piersi, żeby moje rany znalazły się w uniesionej pozycji. Czułem, jak jego klatka piersiowa nadal podnosi się i opada. Patrząc w niebo, poczułem delikatną mżawkę na twarzy, to było przyjemne uczucie. Odszukałem telefon i zadzwoniłem na policję. - Kod dziesięć trzynaście. Funkcjonariusz w niebezpieczeństwie powiedziałem do dyspozytorki, używając policyjnego zwrotu, by uwiarygodnić sytuację. Przedstawiłem się i podałem jej numer mojej odznaki, a następnie dodałem: - Natychmiast potrzebuję karetki. Musiałem dwukrotnie opisać miejsce, w którym się znajdowałem i w kóncu stwierdziłem: - Szukajcie wielkiej ciężarówki, firmy „Carlino”.. .tak... szybko. Zamknąłem oczy i starałem się kontrolować oddech i serce. Już za chwilę wszystko się skończy.

627/662

W ciągu pięciu minut usłyszałem syreny na Church Street i po chwili poczułem, jak klatka piersiowa Khalila uniosła się i zatrzymała. Odwróciłem się i spojrzałem na Vince’a Paresiego zwisającego z wielkiego dźwigu. Wziąłem głęboki oddech. - To koniec, kapitanie - wygraliśmy.

49 Nie chciałem jechać do najbliższego szpitala - wolałem, by przewieziono mnie do Bellevue, więc to właśnie w tamtym kierunku udała się karetka. Na rany położono mi opatrunki uciskowe, z przedramion wystawały mi dwa przewody podłączone do kroplówek, czułem się świetnie muszę to powtórzyć. Prawdę mówiąc, na przemian traciłem i odzyskiwałem przytomność, ale pamiętam, jak dotarliśmy do Bellevue i jak poinformowałem personel na ostrym dyżurze, że moja żona leży na dozorowanym oddziale - nie pamiętam, co działo się później... *** Promienie słońca wpadały przez okno do sali, na sznurku od żaluzji wisiał pluszowy lew. Byłem pewien, że nie śniłem, zwłaszcza że pokój wydawał mi się znajomy. Ktoś trzymał mnie mocno za rękę, odwróciłem się. Przy łóżku stała Kate. Miała na sobie białą bluzkę i granatową spódnicę, które jej przywiozłem. Przetworzenie tych informacji zajęło mi dobrych kilka sekund. Uśmiechnęła się. - Jak się czujesz przystojniaku? - zapytała. Nie wiedziałem jeszcze, jak się czułem, ale odparłem:

629/662

- Nieźle. Powinnaś zobaczyć tego drugiego - dodałem. - Nie żyje. - Wszystko będzie dobrze - powiedziała, wymuszając uśmiech. - Świetnie. Ale nie mogę jechać do Minnesoty. Miała łzy w oczach, pochyliła się i pocałowała mnie - dokładnie tam, gdzie Khalil wgryzł się w mój nerw. Auć! Dotknąłem ręką bolesnego miejsca i poczułem bandaż, drugi tkwił na brodzie, którą ugryzł ten dupek. Nie mogąc do końca oddzielić tego, co stało się naprawdę, a co było złym snem, zrobiłem to, co każdy facet i złapałem się za klejnoty. Raz, dwa, wykrzyknik. Jeszcze raz - raz, dwa... - Wszystko w porządku? Coś cię tam boli? - Nic. Znalazłem pokrętło przy łóżku i ustawiłem je w pozycji siedzącej. Podoczepiano mi rurki i przewody, popatrzyłem na monitory, wyglądało na to, że wszystko jest w porządku. Zaczynałem czuć ten rodzaj euforii, której doznaje się, gdy człowiek zdaje sobie sprawę, że Ponury Żniwiarz spudłował. - Chcę stąd wyjść - powiedziałem, pochylając się do przodu. - Lekarz powiedział, że będzie to możliwe za trzy, cztery dni - ale ja zasugerowałam mu, żeby przetrzymał cię przez tydzień - powiedziała Kate. To nie jest zabawne.

630/662

- Straciłeś trochę krwi, ale uzupełnili braki - kontynuowała. - Powiedziałam neurologowi, że byłeś umysłowo upośledzony jeszcze zanim straciłeś krew, więc podczas badania nie powinien mieć względem ciebie zbyt wygórowanych oczekiwań. Czym zasłużyłem sobie na ten sarkazm? Kate przyłożyła mi do ust kubek z zimną wodą, napiłem się. Zauważyłem, że jej łóżko nadal stało w sali. - Zostajesz? - Nie, ty zostajesz. Ja wychodzę. - Serio? Z powrotem oparłem się o łóżko i mimo środków przeciwbólowych poczułem zranione nożem miejsca. Prawdę mówiąc, całe ciało było obolałe. Do dupy. Przez chwilę wpatrywałem się w sufit. - Khail nie żyje. - Wiem o tym. - Vince Paresi nie żyje. Khalil go zabił. - Wiem - odparła po chwili milczenia. Znowu płakała i szczerze mówiąc, ja również miałem ściśnięte gardło. Nie wiedziałem, w jaki sposób Khalil zabił Vince’a, ale miałem nadzieję, że zrobił to szybko.

631/662

Przysunęła krzesło, złapała mnie za rękę i przez chwilę siedzieliśmy w milczeniu. - Tom... jest na miejscu zbrodni - powiedziała w końcu. - Później do ciebie wpadnie. - Nie przyjmuję gości o imieniu Tom. - John... on chce się z tobą zobaczyć... i pogratulować. - Żadnych zdjęć. - Gdy będziesz gotów, żeby o tym porozmawiać... chciałabym się dowiedzieć, co tam się wydarzyło - powiedziała. Już byłem gotów, żeby o tym porozmawiać, ale wiedziałem, że niedługo będę opowiadał tę samą historię przynajmniej dwadzieścia razy ludziom z Departamentu Sprawiedliwości - nie wspominając o Tomie Walshu. - Opowiem, jak wrócimy do domu. Możesz mi pomóc napisać raport ze zdarzenia - dodałem. - Nie nadymaj się tak - odparła, uśmiechając się. Odwzajemniłem uśmiech. - Zgłodniałem. Co będzie na śniadanie? - Ciupa mleczna. - A dlaczego nie posadzone jaja?

632/662

Ścisnęła mocno moją dłoń, wstała i ze łzami w oczach pocałowała mnie w czubek głowy - dokładnie tam, gdzie uderzyłem tego sukinsyna rękojeścią noża. Auć! - Chcę, żebyś był już ze mną w domu - popatrzyła na mnie. - Ja też. Gdzie są moje ubrania? - zapytałem. - Pewnie w plastikowej torbie na dowody. - A gdzie mój pistolet? -Tom powiedział, że go znaleźli i odzyskali też moją broń powiedziała. - Świetnie. Miałem zapytać ją o to, gdzie jest nóż wujka Erniego, ale gdy widziałem go po raz ostatni, wystawał z podbródka Asada Khalila, więc teraz pewnie znajdował się na dole, w kostnicy, gdzie koroner zastanawiał się, czy powinien wyciągnąć go przed, czy po tym jak, otworzy jego czaszkę. Pogadaliśmy trochę z Kate i zgodziliśmy się, że przyda mi się parę tygodni odpoczynku w domu, gdzie będę mógł w spokoju dojść do zdrowia. Wyraziłem moje głębokie rozczarowanie faktem, że w najbliższej przyszłości nie będziemy mogli odwiedzić ani jej, ani moich rodziców, wiedziała, że wciskam jej kit, ale nie mogła powiedzieć o tym człowiekowi w takim stanie. - Lekarz z ostrego dyżuru zabronił mi skakać ze spadochronem przez najbliższe pięć lat - dodałem.

633/662

Śniadanie podano około siódmej trzydzieści i najwyraźniej zalecono mi dietę obejmującą płyny, które wcale nie przypominały płynów, którymi zwykle się odżywiałem. Kate pochłonęła naleśniki i kiełbaski. - Może dolać ci soku z granatu? Gdy ona tu leżała, te żarty były zabawniejsze. W każdym razie siedziałem na łóżku, myśląc o Vince’ie Paresim i Borysie, którego na swój sposób lubiłem. Obaj byliśmy zdania, że Borys poradzi sobie z Asadem Khalilem, ale najwyraźniej obaj się myliliśmy, powinniśmy byli wtedy to wiedzieć. A skoro o tym mowa, co ja do cholery sobie myślałem, mówiąc, że chcę się spotkać z Asadem sam na sam? Wyszło... znośnie. - Masz jakieś wieści o Borysie? - zapytałem Kate? Zaprzeczyła, kiwając głową. - Dlaczego pytasz? - Khalil chyba go zabił. Milczała, ale pewnie myślała o tym samym, co ja - powinienem wtedy powiedzieć Tomowi o moich rozmowach z Borysem. Być może w ten sposób udałoby się uratować mu życie, ale gdyby jednostka obserwacyjna schwytała Khalila w Brighton Beach, oszczędziłbym sobie emocji na placu budowy World Trade Center - nie wspominając o pobycie w szpitalu. Poza tym Vince Paresi nadal by żył.

634/662

Cóż, w tym zawodzie trzeba dokonywać wyborów i, jak już wspomniałem, żyjesz - albo umierasz - z ich konsekwencjami. Nie zamierzałem się tym zadręczać, podobnie jak nie zamierzałem zadręczać się tym, że nie pomyślałem o Gabe’ie Haythamie na tyle wcześnie, by uratować jego wraz z rodziną. To Asad Khalil był czarnym charakterem i ludzie jego pokroju, a także ci, którzy mu pomagali i czcili śmierć zamiast życia. Najważniejsze jest to, że zabiłem Asada Khalila, wobec tego, nie stanie przed sądem, nie pójdzie do więzienia i nie będzie nachodził nas więcej w sennych koszmarach. Ale niestety, takich jak on jest więcej. - Słyszałaś coś na temat funkcjonariuszy ze Straży Drogowej? - zapytałem. Tych, którzy pilnowali placu w baraku? - Tom wspomniał, że było ich dwoje - kobieta i mężczyzna - nie odnaleziono ich - odparła. - Nie chcę o tym teraz rozmawiać - dodała. Pokiwałem głową, ale mój umysł był ciągle zajęty tą sprawą. Znajdował się także w krainie radosnych pigułek, musiałem więc mocno się skoncentrować, żeby zająć się pewną rzeczą, która mnie dręczyła. Całkiem możliwe, że ktoś taki, jak Asad Khalil, zabił dwoje niczego niespodziewających się funkcjonariuszy. Ale w takim razie, co zrobił z ciałami? Myśląc logicznie, w tym krytycznym momencie ktoś pewnie pomagał Khalilowi - może jeden, dwóch facetów, którzy zabili gliniarzy, pozbyli się zwłok... i powiesili Vince’a na dźwigu.

635/662

Ale gdy się spotkaliśmy, Khalil był sam. Jeśli zatem miał wspólników, to gdzie oni byli? Pozbywali się zwłok? A może Khalil, wierny swym metodom działania, ich także zabił? Te myśli naprowadziły mnie na to, nad czym zastanawiałam się od tygodnia. Czy Khalil zaplanował coś więcej? To, co zobaczyliśmy w mieszkaniu przy 72. ulicy, wskazywało, że Khalil na pewno miał wspólników i zaplecze w Nowym Jorku, więc prawdopodobnie musiał jakoś odwdzięczyć się za przysługę. O co mogło chodzić? I czy nadal było aktualne? Kate wyrwała mnie z zamyślenia, pytając, nad czym się zastanawiam. - Nad spektakularnym finałem zaplanowanym przez Khalila. Nie odzywała się przez chwilę. - Jeśli... jeśli faktycznie coś zaplanował... to cokolwiek to było, być może teraz, gdy on nie żyje, już się nie wydarzy - powiedziała. Też o tym myślałem, zmalała na to szansa. Ale jeśli Khalil zaplanował coś wielkiego - wybuch samochodu pułapki albo rozpylenie laseczek wąglika za pomocą samolotu rolniczego - i jeśli stała za tym jakaś organizacja, na przykład Al Kaida, to czy potrzebowali Khalila, żeby wykonać plan? - Wydaje mi się, że sami sobie wmówiliśmy taki scenariusz. - Naprawdę tak sądzisz? Borys twierdził, że istnieje taka możliwość. - Powinieneś teraz odpoczywać. Do sali weszła pielęgniarka, niosąc tabletki przeciwbólowe. Poprzednim razem, gdy leżałem w szpitalu, nie byłem zadowolony z faktu, że

636/662

przez te pigułki wydawało mi się, iż z trzech ran w moim ciele wychodzą promienie słoneczne, dlatego Dom Fanelli przynosił mi bezbarwne i bezzapacho-we pigułki, sprowadzane z Polski, i dopiero one działały. Postanowiłem jednak nie kłócić się z pielęgniarką, włożyłem tabletki do ust, napiłem się wody, a gdy wyszła z sali wyplułem je. - Musisz je brać - powiedziała Kate. - Brak bólu oznacza brak mózgu. Zaczynałem zdawać sobie sprawę z tego, że powinienem był zapytać tego dupka, jakie miał plany. Nie powiedziałby mi tego, gdy dawałem mu wycisk, ale może napomknąłby o czymś, gdyby sądził, że jestem bliski śmierci. „Cieszę się, że o to spytałeś, panie Corey - powiedziałby. - Powiem ci, ponieważ... - śmiech -... martwi ludzie nie rozpowszechniają informacji”. Dobrze. Więc o co chodzi? Ustawiłem łóżko w nieco bardziej pionowej pozycji i poczułem, jak na plecach szwy ciągną mi skórę. Zamknąłem oczy i zacząłem intensywnie myśleć. Gdy byłem na placu budowy WTC coś dziwnego - albo coś niepasującego do tamtego miejsca - przykuło moją uwagę. Ślady opon. Były świeże. Ciężarówka wjechała do wykopu w niedzielę. Czy w tym dniu na strzeżony teren przyjeżdżają samochody dostarczające materiały?

637/662

Przypomniałem sobie, jak pewnej nocy - może w ciągu tygodnia albo w weekend -widziałem ciężarówki zaparkowane przed bramą i kierowców śpiących w kabinach, czekających na otwarcie kłódek. Dlaczego więc... funkcjonariusze Straży Drogowej wpuścili na teren budowy ciężarówkę w nocy, w niedzielę? Może dlatego, że byli martwi. DOSTAWA MATERIAŁÓW MURARSKICH „CARLINO”. Materiały murarskie też nie do końca się zgadzały. W wykopie nie wylewano jeszcze betonu, na terenie budowy nie było też betoniarek. A gdyby chodziło o jakieś inne materiały, na przykład siatki zbrojeniowe albo stalowe pręty, wykorzystano by ciężarówkę z płaską platformą. Zatem, co znajdowało się w tej wielkiej ciężarówce? I dlaczego na miejsce spotkania Khalil wybrał plac budowy WTC? Cóż, jak twierdził, ze względów symbolicznych. Rozumiem... ale... Wyprostowałem się. - Jasna cholera. - John? Wszystko w porządku? -Nie. - Co się stało? -Zaczekaj. Wiedziałem, co było w tej ciężarówce - i wiedziałem także, że jeszcze nie wybuchło, bo gdyby tak było, na pewno bym usłyszał eksplozję i poczuł wybuch, nawet tutaj w oddalonym o prawie pięć kilometrów szpitalu.

638/662

Na stoliku, z prawej strony łóżka, leżał mój telefon, sięgnąłem po niego. - Do kogo dzwonisz? - zapytała Kate. - Do Centrum Operacyjnego - nie, do Walsha. Pewnie jest jeszcze na budowie. -John... Wybrałem numer Walsha i usłyszałem pocztę głosową - albo nie poznał numeru albo na wyświetlaczu zobaczył „Szpital Bellevue”, gdzie przebywały dwie osoby, które znał, a z jedną z nich nie chciał rozmawiać. Już miałem wybrać numer Centrum Operacyjnego, ale opanowało mnie szaleństwo i wyciągnąłem z ciała wszystkie rurki i przewody. Kate zaczęła wariować i krzyczeć, potem próbowała nacisnąć guzik przywołujący pielęgniarkę, ale odepchnąłem jej rękę i wstałem z łóżka. - Chodźmy. -Co...? Wziąłem ją za rękę i pociągnąłem w kierunku drzwi. - Wyprowadzisz mnie stąd. Wyrwała rękę z mojego uścisku. -Nie. John...? - Zaufaj mi. Wszystko ci wyjaśnię. Chodź.

639/662

- Poczekaj tu, załatwię ci jakieś ubranie - popatrzyła na mnie i powiedziała uspokajającym tonem. Zerknąłem na zegarek, ale nie było go na moim nadgarstku. - Która godzina? - zapytałem. Spojrzała na zegarek. - Pięć po ósmej. Poczekaj tu... - Kate, o ósmej czterdzieści sześć, czyli dokładnie wtedy, gdy pierwszy samolot uderzył w Wieżę Północną, na placu budowy WTC zostanie zdetonowana potężna bomba. Patrzyła na mnie, wyglądała na przestraszoną - ale nie z powodu bomby, tylko mojego zachowania. - Khalil powiedział mi o tym, gdy jeszcze sądził, że mnie zabije skłamałem, żeby przyspieszyć akcję. - O mój Boże. - Chodźmy. Masz przy sobie telefon? Złapała torebkę i wybiegliśmy z sali. Druga część oddziału była zarezerwowana dla osób niepoczytalnych, a ponieważ nie chciałem tam wylądować, przechodząc szybkim krokiem przez korytarze, na których stali strażnicy z Departamentu Więziennictwa, starałem się zachowywać nonszalancko. Dotarliśmy do bramek i już prawie przez nie przeszliśmy, gdy nagle zatrzymał nas potężny strażnik z Departamentu Więziennictwa. To

640/662

pewnie moja szpitalna piżama i antypoślizgowe skarpetki przykuły jego uwagę. Kate zaczęła zachowywać się jak agentka FBI, pokazała legitymację i dała mu do zrozumienia, że nie powinien się nami interesować. Wycofał się, a my znaleźliśmy się w korytarzu. Wsiedliśmy do windy. - Dokąd jedziemy? - zapytała. - Do Strefy Zero. Daj mi swój telefon. Wybrałem numer Walsha. Wiedziałem, że zawsze odbierał telefony od Kate, ale tym razem w słuchawce usłyszał mój głos, czym był zmieszany i rozczarowany. - John..., cieszę się, że cię słyszę - powiedział. - Właśnie miałem... - Tom, posłuchaj mnie... - Bardzo nam przykro z powodu Vince’a... Byliśmy w windzie, więc straciłem zasięg. - Gdy wyjdziemy zarekwiruj karetkę. Pokiwała głową. Winda zjechała do hallu, Kate wybiegła w stronę wyjścia na 1. aleję, a ja podążyłem za nią, wybierając numer Walsha. Tom odebrał telefon. - Kate mówiła mi, że odpoczywasz, chciałem ci tylko powiedzieć...

641/662

-Tom, zamknij się i posłuchaj. Po tych słowach zamilkł. - Gdy Asad Khalil myślał, że mnie zabije, powiedział, że na placu budowy WTC została podłożona bomba - powiedziałem wolno i wyraźnie spokojnym, naglącym tonem. -Co? W tle słyszałem warkot silnika. - Nadal tam jesteś? -Tak. - Myślę, że bomba jest w wielkiej ciężarówce z napisem Dostawa Materiałów Murarskich „Carlino”. Widzisz ją? - Stoję... obok... - To może się odsuń. Ale zanim to zrobisz, zadzwoń natychmiast po Brygadę Saperów. Potem zabierz w cholerę wszystkich stamtąd - to naprawdę ogromna ciężarówka. Cisza. Wyszedłem z hallu. - Hej! - powiedział strażnik stojący przy drzwiach. - Dokąd to? - John... jesteś pewien? - zapytał Walsh.

642/662

Bardzo dobre pytanie. Odpowiedź brzmiała „nie”, ale powiedziałem „tak”. Strażnik mówił coś do mnie, ale zbyłem go machnięciem ręki. Gdzie do cholery była Kate? - Naczepa jest zamknięta - powiedział Walsh. W tej chwili Tom Walsh był już prawdopodobnie trzydzieści ulic dalej, więc zastanawiałem się, skąd to wiedział. - Tego się spodziewałem, Tom - odparłem. - Myślę..., że detonator nastawiono na... Strażnik zawołał kolegę i teraz chcieli, żebym wszedł z nimi do środka. - Czekam na karetkę - powiedziałem. - Wybuch nastąpi o ósmej czterdzieści sześć. Nie zapytał, dlaczego tak myślałem, ponieważ tę godzinę pamiętali wszyscy. Ponownie w słuchawce zapanowała cisza, myślałem, że straciliśmy łączność, ale w końcu się odezwał. - Zostało trzydzieści jeden minut... nie sądzę, żeby udało nam się ewakuować ludzi z okolicy... - Spróbuj. Tymczasem ewakuuj wszystkich z placu budowy i zabezpiecz teren, postaw wokół policjantów. Zadzwoń do Brygady Saperów. Gdy się rozłączyłem, strażnicy chwycili mnie za obie ręce.

643/662

- Mam wszawicę - powiedziałem. Puścili mnie, jeden z nich zaczął rozmawiać przez radio. Pod krawężnik podjechała karetka, na miejscu pasażera siedziała Kate, otworzyłem drzwi. - Wysiadaj - powiedziałem do niej. -Nie. Jadę z tobą. Jeden ze strażników zwrócił się do kobiety siedzącej za kierownicą. - Ten facet ma wszawicę. - John, wsiadaj do karetki - krzyknęła Kate. - Natychmiast! Albo pojadę bez ciebie. Mówiła poważnie, więc jak tylko mogłem najszybciej, podszedłem do tylnych drzwi, wsiadłem do ambulansu i uklęknąłem między dwoma przednimi siedzeniami. - Strefa Zero - Kate poinstruowała kierowcę. - Liberty Street. Syrena i światła. Kierowca, młoda czarnoskóra kobieta włączyła koguta i ruszyliśmy. - Do jakiego zdarzenia jedziemy bez ekipy ratowniczej i dlaczego zabieramy pacjenta do Strefy Zero? - zapytała. - Jeena, to bardzo skomplikowana sprawa - powiedziała Kate. -1 bardzo pilna - dodała.

644/662

Jeena świetnie radziła sobie na drodze, jechała zygzakiem i przejeżdżała na czerwonych światłach, oszacowałem więc, że dojedziemy do Strefy Zero w ciągu pięciu, sześciu minut. - Która godzina? - zapytałem. - Ósma dwadzieścia dwie - powiedziała Kate, patrząc na zegarek. Dwadzieścia pięć minut. - Drugi samolot uderzył o dziewiątej trzy, a o tej porze zwykle w centrum jest już więcej ludzi - powiedziałem do Kate. - Więc może... - Załóżmy, że chodzi o ósmą czterdzieści sześć - odparła. -Dobrze. - O czym tam sobie gawędzicie? - zapytała Jeena. - Jak tylko wyrzucisz nas na Liberty Street, zawróć i znikaj stamtąd - odpowiedziałem. - Wygląda na to, że będziecie potrzebować na miejscu karetki - powiedziała po chwili. -Tak, ale... Zacząłem zastanawiać się, jak duża jest ta bomba. Tak jak wszyscy pracujący w naszym zawodzie ludzie, próbowałem porównać ją do eksplozji w Oklahoma City. Wtedy zdetonowano małą ciężarówkę, wypełnioną materiałami wybuchowymi o wadze mniej więcej dwóch ton, zniszczenia były ogromne. Jeśli w tej ciężarówce znajdowały się podobne substancje, eksplozja zmiecie z powierzchni ziemi wszystko w

645/662

odległości piętnastu, może dwudziestu ulic, czyli w zasadzie cały Dolny Manhattan, od rzeki Hudson aż do East River, w tym Dzielnicę Finansową znajdującą się po prawej stronie parku Battery. Ilu ludzi tam mieszkało i pracowało? Może ćwierć miliona i nie mieliśmy najmniejszych szans, żeby ewakuować ich w ciągu... jasna cholera. - Zatrzymaj się - powiedziałem do Jeeny. - Ja poprowadzę. - Nikomu nie pozwalam prowadzić mojej karetki - odparła. - John, może nie jesteśmy potrzebni na miejscu - stwierdziła Kate, odwracając się w moją stronę. Nie, nie byliśmy tam potrzebni, ale postanowiłem nie komentować tego sensownego stwierdzenia. Wyjrzałem przez szybę, byliśmy już na Broadwayu. Tuż przed nami stały budynki Federal Plaza 26 i Broadway 290. Właściwie byliśmy już w strefie wybuchu. Spojrzałem na zegarek znajdujący się na wyświetlaczu telefonu Kate. Ósma dwadzieścia pięć. - Co się dzieje? - zadzwoniłem do Walsha. - Ewakuowaliśmy wszystkich budowlańców i naszych ludzi prowadzących śledztwo, oczyściliśmy też teren tarasu widokowego i ulice. Nie mamy szansy, żeby ewakuować wszystkich ludzi z całego zagrożonego obszaru, więc nakłaniamy ich by zeszli do metra. - Gdzie jest Brygada Saperów? - Ich furgonetka właśnie zjeżdża po rampie. - Ciągle tam jesteś?

646/662

- A gdzie powinienem teraz być? - Tom..., jeśli to wybuchnie, zmiecie z ... - John, mam teraz ręce pełne roboty... - Przecięliście już kłódkę? -Tak, ale saperzy poradzili, żebym nie otwierał drzwi naczepy. Dobrze, ja... - Zaraz będziemy na miejscu - powiedziałem. - Co? Gdzie jesteś? - Siedzę w pędzącej karetce i właśnie mijam twój narożny gabinet. - Jest z tobą Kate? Tom lubi Kate. Chce, żeby mnie zmiotło. -Dwie minuty... - Spieprzajcie stąd. To rozkaz. Dobra, przyjechali saperzy. Tom się rozłączył. - Ósma dwadzieścia sześć - powiedziała Kate. - Gdzie jest Tom - zapytała. - Na budowie. Skinęła głową.

647/662

- Macie mniej więcej dwadzieścia minut - powiedziała Jeena, składając fragmenty układanki w całość. - Dzięki. - Zatrzymaj się, wysiądź z samochodu i zejdź do metra. Jeena milczała, jechała dalej przed siebie. Przed nami, na ulicy Broadway na wysokości Murray Street, stały samochody policyjne blokujące przejazd. Funkcjonariusze zobaczyli nadjeżdżającą karetkę i jeden z pojazdów zjechał na bok, dzięki czemu mogliśmy przedostać się przez blokadę. Ulice wokół placu budowy były prawie całkowicie opustoszałe, widziałem jedynie policyjne samochody patrolowe z włączonymi migającymi światłami na dachach i słyszałem apele płynące z megafonów - Prosimy opuścić ulicę! Proszę zejść do metra i opuścić teren! „Prosimy odsunąć się od okien”, krzyczał przez megafon funkcjonariusz w drugim samochodzie. „Proszę zejść do piwnicy”! Jeśli chodzi o bomby, to nie byłem ekspertem, ale wiedziałem, że taka potężna eksplozja wyssie zdatne do oddychania powietrze wypełniające przestrzenie w metrze. Nie wspominając już o pękniętych rurach z wodą i gazem, spadających szczątkach i zawalających się budynkach - znowu. Modliłem się, żeby nie okazało się, że w porównaniu z dniem dzisiejszym trzy tysiące ofiar to było niewiele.

648/662

Jeena gwałtownie skręciła w prawo w Barclay Street, a potem w lewo w Zachodnią i po dwóch minutach stanęliśmy przed otwartą bramą, prowadzącą do rampy. W tej chwili właściwie nie było już ważne, która była godzina; znajdowaliśmy się tak blisko centrum strefy wybuchu, że wyszlibyśmy z tego cało jedynie wtedy, gdybyśmy natychmiast zawrócili - a nie mieliśmy takiego zamiaru. - Odjedź stąd jak najszybciej i jak najdalej się da - powiedziała Kate, gwałtownie otwierając drzwi. Już miałem otworzyć tylne drzwi, ale karetka ruszyła i teraz zjeżdżaliśmy już po rampie do wykopu. - Zbyt długi odcinek, żeby iść pieszo - powiedziała Jeena. Ponownie pochyliłem się między siedzeniami i zwróciłem się do Jeeny. - To ta ogromna ciężarówka przed nami. Dzięki - dodałem. Pędząc w dół po rampie, widziałem furgonetkę Brygady Snajperów i dwóch facetów w kombinezonach saperskich - które w razie wybuchu i tak by im nie pomogły - i Toma Walsha. I to wszystko. Poza trojgiem idiotów jadących po rampie. Widziałem żółtą taśmę, którą otoczono mniej więcej cztery tysiące metrów kwadratowych wokół miejsca zbrodni i ciężarówki. Policyjna taśma okalała również dźwig, na którym kilka godzin wcześniej wisiał Vince Paresi... Saperzy stali z Walshem przy tylnych drzwiach naczepy, widziałem jednak, że były zamknięte. No dalej, chłopaki. Powiedziałem: ósma czterdzieści sześć rano, a nie wieczorem.

649/662

Liczyłem na to, że gdy przybędziemy, bomba będzie już rozbrojona może była. A może otworzyli już drzwi i znaleźli jedynie materiały murarskie, musiałbym się wtedy gęsto tłumaczyć. Kate także zauważyła, że drzwi nadal były zamknięte na kłódkę. - Dlaczego oni nic nie robią? Przerwa na kawę? - Może już skończyli - powiedziałem z nadzieją w głosie. Zjechaliśmy z rampy i koła karetki zaczęły się ślizgać w błotnistej ziemi, po chwili znajdowaliśmy się już na terenie otoczonym żółtą taśmą i zbliżaliśmy się do ciężarówki. Oboje z Kate wyskoczyliśmy z samochodu. - Odjedź stąd! - Kate krzyknęła do Jeeny. - Jedź! Jeena gwałtownie zawróciła i wystrzeliła jak z procy w stronę rampy. Tom rozmawiał z saperami, widziałem, że atmosfera była nerwowa więc to jeszcze nie koniec. Spojrzałem na czas wyświetlany na komórce Kate - ósma trzydzieści jeden - w tej samej chwili cyfry się zmieniły - ósma trzydzieści dwie. - Mają kiepskie miny - powiedziałem do Kate. Pokiwała głową.

650/662

Patrzyłem, jak Tom rozmawia po cichu z dwoma saperami - tak jakby głośna wymiana zdań mogła zdetonować bombę. Saperzy to wariaci z definicji. Do pracy zgłaszają się na ochotnika. Wiedziałem z doświadczenia, że jeśli chodzi o temat ewentualnego wysadzenia w powietrze, mają dziwaczne poczucie humoru. Ale oprócz tego są także świetnie wyszkoleni i opanowani, a ci dwaj nie wyglądali, jakby mieli zaraz spanikować, za to Tom był blady. Ale..., jest facetem z jajami, więc dostanie ode mnie nagrodę za odwagę. W końcu Tom nas zauważył, popatrzył na moją piżamę i rzucił wkurzone spojrzenie. - Wsiadajcie do furgonetki Brygady Saperów i spadajcie stąd - powiedział do Kate. - Natychmiast! - Pójdę tylko wówczas, jeśli wy wszyscy pójdziecie - odparła. Nie zostało wiele czasu na kłótnie, więc Tom się odezwał. - Dobrze... sprawa wygląda tak, że wysłaliśmy saperów z psami, które wyczuły materiały wybuchowe w ciężarówce - powiedział. - Poza tym Dutch... - wskazał ręką na starszego faceta - i Bobby twierdzą, że wyczuli zapach azotanu amonu, oleju opałowego i jeszcze innych substancji. Wiemy więc, że w środku jest bomba. Jasne. Ja też czułem ten zapach i zauważyłem, że drzwi ciężarówki były lekko uchylone, a Bobby zaglądał do jej wnętrza przez szparę, świecąc latarką. - Może powinni ją rozbroić - zasugerowałem. - Czasami takie bomby są wyposażone w zamaskowane zapalniki odparł Dutch. Gdybyśmy mieli więcej czasu, wysłalibyśmy robota, ale

651/662

wy twierdzicie, że bomba została zaprogramowana na ósmą czterdzieści sześć - więc to Bobby jest robotem. Bobby stał teraz na tylnym zderzaku i świecił latarką. - Nie widzę tu żadnego zamaskowanego zapalnika - krzyknął. - Ale póki nie sprawdzimy, to się nie przekonamy - dodał. - Wy decydujecie -powiedział do Dutcha i Toma. - Otwieramy? - zapytał Tom i Dutch popatrzyli na siebie, następnie Dutch popatrzył na zegarek. - Jeśli bomba została zaprogramowana na ósmą czterdzieści sześć, to mamy mniej więcej dziesięć minut, żeby ją rozbroić albo wsiąść do naszej furgonetki i pojechać do jakiegoś skarbca w banku, albo czegoś podobnego - powiedział Dutch. Tom Walsh spojrzał na wysokie budynki stojące wokół placu, wszyscy wiedzieliśmy, że mimo ostrzeżeń i apelów nie wszyscy ludzie zeszli do metra. - Sądzimy, że strefa wybuchu obejmie promień od półtora do trzech kilometrów... w zależności od tego, co znajduje się w ciężarówce. Tom skinął głową, ale nie odezwał się ani słowem. - Detonator nie jest skomplikowany - nie ma żadnych haczyków rozbroję go w ciągu kilku sekund, odetnę kilka przewodów albo odłączę go od źródła zasilania - poinformował Dutch. - A jeśli to nie jest proste urządzenie? - zapytałem.

652/662

- Jeśli okaże się, że wyposażono go w przełącznik ... albo podłączono do drugiego źródła prądu, albo jakiegoś innego sprytnego zapalnika... wtedy... - wzruszył ramionami - gdybym miał więcej czasu, mógłbym to sprawdzić ... ale nie mamy czasu, więc zacznę po prostu przecinać kabelki i zobaczymy, co się stanie - odparł. Żeby to wiedzieć, musiał chodzić do szkoły? - Może jest detonowana sygnałem - stwierdził Dutch. - Ktoś zadzwoni i w ten sposób uruchomi przełącznik. Nikt z nas nie miał nic do powiedzenia na ten temat. - Na razie musimy zdecydować, czy otwieramy drzwi - to jest pierwszy krok - przypomniał Dutch. - Nie rozbroję jej, stojąc tutaj. Bobby, który, moim zdaniem, miał w sobie ogromne pokłady cierpliwości, w końcu się odezwał. - Myślę, że nadszedł najwyższy czas, żeby tam pójść. - Otwórzcie drzwi - powiedziała Kate do Toma. Tom zerknął na zegarek. - Domyślam się, że Khalil schował w ciężarówce ciała funkcjonariuszy Straży Drogowej, a w tym celu musiał otworzyć drzwi - powiedziałem, żeby pomóc Tomowi w podjęciu decyzji, zanim będzie już za późno, żeby rozbroić bombę. Pamiętałem, co Borys mi powiedział, że nie szkolił Khalila z zagadnień związanych z bombami.

653/662

- Nie sądzę, żeby Khalil ryzykował po to, żeby rozbroić bombę pułapkę i ponownie ją uzbroić - zakończyłem. Tom popatrzył na mnie, a następnie na Dutcha. - Otwórzcie drzwi. - Bobby - wykonaj polecenie - powiedział Dutch do swojego partnera. Bobby chwycił za klamkę lewego skrzydła drzwi, a Dutch zakrył uszy rękoma. Co do cholery jest z tymi ludźmi nie tak? To nie jest zabawne. Wielkie drzwi otworzyły się gwałtownie i... zgodnie z moimi przewidywaniami nic się nie stało. Albo byłem już w raju. Z Walshem? Dutch zaczął działać, wskoczył do naczepy, gdzie stała ściana utworzona z worków z cementem, sięgająca prawie do sufitu. Bobby gestem dodał Dutchowi odwagi i ten wgramolił się na worki, położył się na szczycie stosu i poświecił latarką w głąb naczepy. Przez chwilę myślałem, że powie „To tylko cement”, ale on powiedział „Matko najświętsza...” Jasna cholera. - Co tam masz, Dutch? - zawołał Bobby. - Na początek, pięć ciał - odparł Dutch. - Dwoje funkcjonariuszy Straży Drogowej i trzech mężczyzn w cywilnych ubraniach. Bobby się przeżegnał, pewnie zarówno on, jak i Dutch często to robili.

654/662

- Oprócz tego jakieś osiemdziesiąt, może dziewięćdziesiąt pięćdziesięciopięciogalonowych pojemników..., do których przypięto przewody. - Myślisz, że to bomba? - Bobby zapytał Dutcha. Spojrzałem na Toma, który patrzył na mnie. I on myślał, że to ja mam nie po kolei w głowie? Jeśli chodzi o szaleństwo, ci faceci właśnie wysoko podnieśli poprzeczkę. Kate złapała mnie za rękę, potem złapała za rękę Toma, co mnie zaskoczyło. Cóż, załatwimy tę sprawę w niebie. Tymczasem Dutch miał dla nas złe wiadomości. - Nie widzę źródła prądu ani timera, ani wyłącznika - powiedział. Na pewno tam są, Dutch. Poszukaj dokładniej. Dutch podał rękę Bobbiemu, który wdrapał się wysoko na worki z cementem i poświecił latarką w głąb naczepy. - Musi gdzieś tu być - powiedział Bobby. - Widzisz dokąd prowadzą przewody? - Tak... ale tam jest bardzo ciasno. - Cztery minuty - zawołał Tom, chcąc pomóc saperom. - Dobra, przejdziemy po beczkach - powiedział Dutch do Bobbiego. Obaj przeskoczyli przez ścianę z worków i zniknęli w głębi ciężarówki. Nie chciałem naderwać szwów, ale za jakieś cztery minuty to i tak będzie

655/662

nie miało żadnego znaczenia, więc wskoczyłem na zderzak, Kate i Tom podążyli za mną. Pomogliśmy sobie nawzajem, wciągając się na górę po workach z cementem, po czym zajrzeliśmy w głąb ciemnej naczepy. Tom miał latarkę, w dole zobaczyliśmy, między pierwszym rzędem pojemników a workami z cementem ponad półmetrową przestrzeń, w której na podłodze ułożono stos z pięciu ciał. Mimo zapachu chemikaliów czułem odór zwłok. Trzej mężczyźni byli młodzi i potężni, mieli zakrwawione twarze, jakby każdy z nich dostał kulkę w głowę. Ci mężczyźni na pewno mieli coś wspólnego z ciężarówką i Khalilem. Tom świecił dookoła latarką, spojrzałem w głąb naczepy i zobaczyłem ściśnięte rzędy piędziesięciopięciogalonowych pojemników, każdy z nich był przykryty klapą. Widziałem również przewody przyczepione na środku klap. Przez kilka sekund żadne z nas nie odezwało się słowem. - Sukinsyn - powiedziała po chwili Kate. Dutch i Bobby przechodzili ostrożnie po krawędziach pojemników, starając się dostać na przód naczepy i świecąc latarką między pojemnikami. - Możemy jakoś pomóc? - zapytał Walsh. Żaden z nich nie odpowiedział i miałem wrażenie, że nawet oni zaczynają się trochę denerwować. Nie chciałem patrzeć na wyświetlacz komórki Kate, ale sądziłem, że na odejście do życia wiecznego zostały nam dwie minuty. - Jest tu - krzyknął Dutch.

656/662

Dobra wiadomość. - Ciężko się do niego dostać. Zła wiadomość. Dutch położył się na pojemnikach w prawym rogu, z przodu naczepy, a Bobby ukucnął obok niego i oświetlał teraz ciemną przestrzeń. - Widzę dwunastowoltowy akumulator... ale nie widzę timera ani wyłącznika. - Mogą być wszędzie - dodał Bobby. - Wyjmij ten pieprzony przewód z akumulatora - zasugerowałem. - Tak - odparł Dutch - właśnie próbuję to zrobić, dzięki za radę... ciasno tu... te szczypce zrobił jakiś patałach... mam nadzieję, że nie ma tu gdzieś drugiego akumulatora... Kate, Tom i ja leżeliśmy na szczycie stosu worków z cementem, gapiliśmy się w ciemność i czekaliśmy na jakieś dobre wiadomości od Dutcha. Oprócz tego próbowałem sobie przypomnieć, dlaczego wydawało mi się, że powinienem tu być. - Przepraszam - powiedziałem do Kate w związku ze swoimi przemyśleniami. - Nie ma sprawy, John - odparła. Pewnie. Już raz ocaliłem jej życie - więc miałem prawo do jednego fatalnego błędu.

657/662

Tom patrzył na wyświetlacz komórki. - ósma czterdzieści pięć - powiedział bardzo spokojnym tonem. Żadne z nas nie odezwało się słowem. Wewnątrz ciężarówki zapanowała cisza, słyszałem metaliczny dźwięk szczypców, którymi Dutch próbował poluzować nakrętkę na dodatnim przewodzie zasilającym. - Mam go - powiedział Dutch. - To ten niewłaściwy - powiedział Bobby. Obaj się roześmiali. Zamknąłem oczy, słyszałem teraz dzwony bijące w niedalekim kościele Świętego Pawła, które codziennie oznajmiały godzinę ósmą czterdzieści sześć.

PODZIĘKOWANIA Jak w wypadku każdej mojej powieści i tym razem poprosiłem moich przyjaciół, znajomych i specjalistów o pomoc w kwestiach fachowych, oraz dotyczących zbierania wszelkich niezbędnych pisarzowi informacji, których on sam nie może znaleźć w książkach ani w Internecie. Jak zawsze, chciałbym w tym miejscu podziękować tym osobom. Przede wszystkim publicznie dziękuję mojej pięknej żonie Sandy Dillingham DeMille za to, że jako pierwsza przeczytała manuskrypt i podzieliła się ze mną swymi inspirującymi sugestiami, a także za cierpliwość, wsparcie i entuzjazm, jakich udzielała mi, gdy godzinami pracowałem nad tą i innymi powieściami. Bez względu na to, jak późno wracałem do domu z biura, w którym piszę, Sandy zawsze witała mnie z drinkiem w ręku i uśmiechem na twarzy. Jeden z tych uśmiechów zakończył się narodzinami Jamesa Nelsona deMille’a, obecnie lat trzy, który ostatnio zapytał mnie: „Tatusiu, czy ty mieszkasz w biurze”? To pytanie zmusiło mnie do zastanowienia się nad sobą, dziękuję więc Jamesowi za poddanie mi pomysłu, abym częściej pisał w domu. Żadna z moich książek o Johnie Coreyu by nie powstała, gdyby nie pomoc detektywa Kenny’ego Hieba (oficera nowojorskiej policji, obecnie w stanie spoczynku), byłego pracownika Międzyresortowej Grupy Zadaniowej do spraw Przeciwdziałania Terroryzmowi. Życie Kenny’ego wyglądało tak jak życie Johna Coreya i miałem wiele szczęścia, że stał się on niezawodnym źródłem informacji specjalistycznych i formalnych, a także moim przyjacielem. Kolejną osobą, która podzieliła się ze mną swoją wiedzą i radami przy okazji tej i innych powieści, jest mój dobry znajomy John Kennedy,

659/662

zastępca komisarza Wydziału Policji Stanowej w Nassau (w stanie spoczynku), mediator w sporach w zakresie prawa pracy i członek Stowarzyszenia Adwokatury stanu Nowy Jork Tam, gdzie rzeczywistość miesza się z fikcją, zwykle wygrywa fikcja i dramatyzm akcji, więc to ja odpowiadam za ewentualne pomyłki i błędy dotyczące kwestii prawnych i spraw związanych z organami ścigania. Podobnie jak to miało miejsce w wielu moich poprzednich powieściach, chciałbym podziękować kapitanowi Amerykańskich Linii Lotniczych Thomasowi Blockowi (w stanie spoczynku), redaktorowi i felietoniście piszącemu do wielu magazynów artykuły o tematyce lotniczej, który wspólnie ze mną napisał „Mayday”, a także jest autorem sześciu innych powieści. Znamy się z Tomem od czasów podstawówki i kiedyś potrafiliśmy kończyć za siebie zdania, teraz jednak nie potrafimy już nawet kończyć swoich własnych zdań. Mimo to, gdy przychodzi do kompletowania materiałów i pisania, Tom dostarcza mi odpowiedzi na wszystkie uciążliwe pytania dotyczące specjalistycznych kwestii, niezbędnych dla powieściopisarza, aby mógł w fikcyjną opowieść wpleść fakty. Słowa wdzięczności kieruję także do Sharon Błock, wspaniałej żony Toma, byłej stewardesy, pracującej dla Amerykańskich Linii Lotniczych oraz Braniff International. Dziękuję jej za to, że zawsze na czas i bardzo uważnie czytała manuskrypt, a także za jej doskonałe wskazówki, entuzjazm i wsparcie. Sceny z rosyjskiego klubu nocnego, zawarte w książce, na pewno by nie powstały, gdybym nie odwiedził takiego miejsca, w towarzystwie moich znajomych, którzy pomogli mi w tym jakże męczącym i żmudnym zbieraniu materiałów. Dziękuję Tomowi i Joannę Eschmannom, jak

660/662

również Carol i Mike’owi Sheintulom za to, że razem ze mną i moją żoną złożyli wizytę w klubie nocnym „Tatiana” w Brighton Beach na Brooklynie. Dzięki wiedzy Mike’a na temat rosyjskiej kultury i kuchni oraz jego znajomości rosyjskiego świetnie się bawiliśmy, a także miałem okazję nakarmić umysł pomysłami. Sceny z karetką i w szpitalu nie zostałyby napisane, gdyby nie pomoc trzech osób - doktora Roberta Kurrle’a, chirurga, przed laty pracującego w Lotnictwie Marynarce Wojennej, Ash-ley Atiyeh, sanitariuszki z ekipy ratowniczej, i Boba Whitinga, byłego kapitana ekipy ratowniczej w Glenwood Fire Company w Nowym Jorku. Ewentualne błędy w opisie - leczenia obrażeń, intensywnej terapii, a także innych medycznych kwestii - zawarte w tych scenach są rezultatem mojego niezrozumienia ich relacji albo podjęcia przeze mnie decyzji o pominięciu jakiegoś elementu, o którym dowiedziałem się od tych trojga profesjonalistów, świetnie znających niuanse swojej pracy. Jednym z wydarzeń opisanych w tej książce, które sprawiło mi najwięcej trudności, był skok ze spadochronem i choć raz zdarzyło mi się wyskoczyć z samolotu, to na szczęście zdołałem wyprzeć z pamięci to doświadczenie. Żeby zapełnić białe plamy w moim umyśle, udałem się do Billa Jacksona, byłego członka (12 lat pracy) Oddziału Skoczków Spadochronowych Armii Amerykańskiej „Golden Knights”, a także byłego mistrza świata zawodów spadochronowych w kategorii klasycznej. Bill wykonał ponad dwanaście tysięcy skoków, czyli o jedenaście tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć więcej ode mnie. Dziękuję mu za czas, który mi poświęcił, i za przekazanie mi swej wiedzy na temat tego trudnego sportu. I w tym wypadku ewentualne błędy lub przeoczenia we wspomnianych scenach są tylko i wyłącznie moją winą. Napisanie tej książki nie byłoby możliwe, gdyby nie ciężka praca i poświęcenie moich dwóch asystentek, Dianne Francis i Patrici Chichester. Obie panie czytały i komentowały manuskrypt, rozdział po

661/662

rozdziale, strona po stronie, słowo po słowie. Wykonały niezwykłą pracę, trzykrotnie sprawdzając zebrane materiały i fakty, a także pilnowały, bym nie rozpraszał się w trakcie pisania. Mam ogromne szczęście, że panie te są w moim zespole. I wreszcie składam ogromne podziękowania wielu innym osobom z organów ścigania i jednostek antyterrorystycznych, które pomogły mi zbierać materiały, ale prosiły by ich nazwiska pozostały anonimowe. *** Następujące osoby hojnie wspomagały inicjatywy i organizacje charytatywne w zamian za nadanie postaciom w powieści ich nazwisk: Andrew Goldberg wsparł fundację Joan’s Legacy; Brian Gold, „Candyman” - Fanconi Anemia, Mindy Jacobs - Crohn’s & Colitis Foundation; Irv Gomprecht, „Gomp” - Horizons Student Enrichment Program; Kiera Liantonio -St. Joseph’s Catholic Church PTA; Matt Miller - Fanconi Anemia; Ed Regan - Hospice Care Network; A J. Nastasi -Crohn’s & Colitis Foundation. Mam nadzieję, że wszystkim tym osobom podobało się ich fikcyjne alter ego i że będą kontynuować swoją wspaniałą pracę na rzecz szlachetnych celów.

@Created by PDF to ePub