Olimpijscy herosi tom 2- Syn Neptuna - Rick Riordan

OLIMPIJSCY HEROSI RICK RIORDAN Syn Neptuna Przełożył Andrzej Polkowski Tytuł oryginału The Heroes of Olympus Book Two The Son of Neptune

Dla Becky, z którą dzielę moje schronienie w Nowym Rzymie Nawet Hera nie sprawi, bym o Tobie zapomniał.

Wężowłose jędze zaczęły Percy'ego irytować. Nie zginęły raz na zawsze, kiedy w Galerii Wyprzedaży w Napa zbombardował je całą skrzynką kul do gry w kręgle. Nie zginęły, kiedy w Martinez rozjechał je policyjnym radiowozem. I - co było już całkiem niewiarygodne - nie zginęły, kiedy poodcinał im głowy w parku Tilden. Za każdym razem gdy je zabijał, rozsypywały się w proch, ale już po chwili zaczynały się formować na nowo, jak wielkie rozjuszone koty z kurzu. Wydawało się, że nigdy się ich nie pozbędzie. Dotarł na szczyt wzgórza i zatrzymał się, łapiąc oddech. Ile czasu minęło, odkąd pozabijał je po raz ostatni? Może dwie godziny. Nigdy nie pozostawały martwe na dłużej. Od kilku dni prawie nie zmrużył oka. Żywił się tym, co udało mu się zdobyć - lepkimi batonikami z automatów, stęchłymi bajglami, nie pogardził nawet krokietem z fast foodu, co było już poniżej jego godności. Ubranie miał poszarpane, nadpalone i obryzgane śluzem potworów. Percy Udało mu się przeżyć tylko dlatego, że owe dwie wężowłose jędze - gorgony - również jakoś nie mogły go zabić. Ich szpony nie rozdzierały mu skóry, zęby im się łamały, kiedy próbowały go ukąsić. Czuł jednak, że dłużej już nie wytrzyma. Wkrótce całkiem opadnie z sił i choć teraz jeszcze wydaje się to niemożliwe, wówczas na pewno znajdą jakiś sposób, aby go zabić. Dokąd uciec? Rozejrzał się. W innych okolicznościach pewnie podziwiałby te widoki. Na lewo biegły w głąb lądu złociste wzgórza, nakra-piane jeziorami, lasami i stadami krów. Na prawo rozciągały się równiny Berkeley i Oakland - rozległa szachownica podmiejskich osiedli z kilkoma milionami mieszkańców,

którzy na pewno nie życzyliby sobie, by jakieś dwa potwory i obszarpany półbóg zepsuli im spokój letniego poranka. Jeszcze dalej na zachód lśniła pod srebrną mgiełką Zatoka San Francisco, a za nią większość miasta otulał wał gęstej mgły, z której wyłaniały się tylko szczyty drapaczy chmur i wieże mostu Golden Gate. Ogarnął go dziwny smutek. Coś mu mówiło, że już kiedyś był w San Francisco. To miasto miało jakiś związek z Annabeth -jedyną osobą, którą pamiętał. Dręczył go ten brak wspomnień. Wilczyca obiecała, że znowu spotka się z Annabeth i że odzyska pamięć -jeśli jego wędrówka zostanie uwieńczona sukcesem. Może powinien przepłynąć przez zatokę? Niezły pomysł. Nawet stąd czuł kuszącą moc oceanu. Woda zawsze dodawała mu sił, a już wiedział, że słona jest najlepsza. Odkrył to dwa dni wcześniej, kiedy w cieśninie Carquinez zadusił morskiego potwora. Gdyby dotarł do zatoki, mógłby stoczyć śmiertelną walkę. Może nawet udałoby mu się utopić gorgony. Ale od wybrzeża dzieliły go przynajmniej trzy kilometry. Musiałby przejść przez całe miasto. Percy ii Powstrzymywała go też inna sprawa. Wilczyca Lupa nauczyła go, jak wyostrzyć zmysły: trzeba zawierzyć instynktowi, a ten wiódł go na południe. Percy czuł silne mrowienie w całym ciele, jakby ów samonaprowadzający radar alarmował go, że cel wędrówki jest blisko - prawie tu, pod jego stopami. Ale czy to możliwe? Tutaj, na samym szczycie jakiegoś wzgórza? Wiatr powiał z innej strony. Percy wyczuł odór gadów. Niecałe sto metrów niżej coś szeleściło w lesie, łamiąc gałązki, krusząc liście i sycząc. Gorgony. Po raz któryś zapragnął, żeby nie miały tak dobrego węchu. Zawsze mu mówiły, że potrafią go wyczuć, bo jest półbogiem -synem jakiegoś starego rzymskiego boga. Próbował wytarzać się w błocie, kąpać w strumieniach, nawet trzymać w kieszeniach od-świeżacze powietrza, żeby pachnieć wnętrzem nowego samochodu, ale najwyraźniej półboskiego smrodku nic nie mogło stłumić. Powlókł się na zachodni kraniec szczytu. Było zbyt stromo, by zejść tamtędy ze wzgórza. W dole, ze dwadzieścia metrów niżej, widniał dach jakiejś willi wbudowanej w zbocze. Jeszcze piętnaście metrów niżej spod podstawy wzgórza wyłaniała się szosa biegnąca serpentynami do Berkeley. Wspaniale. Nie ma innego zejścia. Dał się zapędzić w kozi róg. Spojrzał na sznur samochodów zmierzających ku San Francisco. Żałował, że nie jedzie którymś z nich. A potem zdał sobie sprawę z tego, że szosa musi przecinać wzgórze. Tunelem... tuż pod jego stopami. Wewnętrzny radar oszalał. Tak, znalazł się we właściwym miejscu, tylko trochę za wysoko. Musi sprawdzić ten tunel. Musi jakoś dostać się na szosę - i to szybko.

Zdjął plecak. W Galerii Wyprzedaży w Napa udało mu się zdobyć sporo rzeczy: kieszonkowy GPS, taśmę izolacyjną, latarkę, superklej, manierkę, śpiwór, pluszową poduszkę w kształcie 12 Percy misia pandy (jak ta w telewizji) i szwajcarski scyzoryk wojskowy - prawie cały niezbędnik nowoczesnego herosa. Brakowało czegoś, co mogłoby służyć jako spadochron albo sanki. Pozostawały dwie opcje: skoczyć dwadzieścia metrów w dół i złamać sobie kark albo zostać na górze i walczyć. Obie brzmiały paskudnie. Zaklął i wyciągnął z kieszeni długopis. Długopis wyglądał całkiem zwyczajnie, ale gdy tylko Per-cy zdjął z niego zatyczkę, zamienił się w lśniący spiżowy miecz. Klinga była idealnie wyważona. Owinięta skórą rękojeść pasowała do ręki, jakby zrobiono ją specjalnie dla niego. Na gardzie wygrawerowano greckie słowo, które Percy dziwnym trafem rozumiał: Anaklysmos - Orkan. Kiedy to było, gdy przebudził się z tym mieczem w dłoni owej pierwszej nocy spędzonej w Wilczym Domu? Dwa miesiące temu? Więcej? Stracił poczucie czasu. Znalazł się na dziedzińcu jakiegoś spalonego dworku pośród lasu, ubrany tylko w szorty i pomarańczową koszulkę. Na szyi miał rzemień z dziwnymi glinianymi paciorkami, a w ręku ten miecz. Nie miał zielonego pojęcia, jak się tam znalazł, i tylko jakieś bardzo mętne przeczucie co do tego, kim jest. Był bosy, przemarznięty i oszołomiony. A potem pojawiły się wilki... Tuż koło niego rozległ się znajomy głos, sprowadzając go na ziemię: - Tu jesteś! Uskoczył przed gorgoną, o mało nie spadając ze szczytu wzgórza. To ta uśmiechnięta - Beano. No dobra, naprawdę nie nazywała się Beano. Chyba był dyslektykiem, bo kiedy próbował coś przeczytać, słowa dostawały kręćka. Kiedy ujrzał ją po raz pierwszy, stojącą przed Galerią Wyprzedaży, z wielkim zielonym znaczkiem na piersiach, na Percy którym wypisane było: „Witaj! Nazywam się STENO", odczytał jej imię jako BEANO. Wciąż miała na sobie firmową zieloną kamizelkę Galerii Wyprzedaży nałożoną na sukienkę w kwiaty. Na pierwszy rzut oka można było ją wziąć za zwykłą przysadzistą babcię - póki nie spojrzało się w dół i nie zobaczyło, że ma stopy koguta. Póki nie przyjrzało się jej ustom i nie zobaczyło wystających z nich spiżowych kłów dzika. Jej oczy płonęły czerwienią, a włosy były plątaniną jadowicie zielonych żmij. Co było najstraszniejsze? Wciąż trzymała wielką srebrną tacę z darmowymi przekąskami w postaci miniaturowych pierożków z serem. Percy uśmiercił Steno już wiele razy, więc taca była pogięta, mimo to przekąski wciąż wyglądały smakowicie. Gorgona taszczyła je przez całą Kalifornię, żeby móc nimi

poczęstować Percy ego, zanim go zabije. Nie miał pojęcia, dlaczego ona to robi, ale wiedział już, że jeśli kiedykolwiek będzie mu potrzebna zbroja, zrobi ją z chrupiących pierożków z serem. Były niezniszczalne. -

Skosztujesz? - zapytała Steno.

Percy odpędził ją machnięciem miecza. -

Gdzie jest twoja siostra?

Och, schowaj miecz! Już wiesz, że nawet niebiański spiż nie może nas zabić na długo. Skosztuj pierożka! W tym tygodniu są w promocji, a nie chciałabym cię zabić na pusty żołądek. -

Steno!

Druga gorgona pojawiła się z prawej strony tak szybko, że Percy nie zdążył zareagować. Na szczęście wpatrywała się w siostrę. -

Powiedziałam ci, że masz go wytropić i zabić!

Uśmiech spełzł z twarzy Steno. Ależ... Euryale... - Wymówiła to imię tak, że rymowało się z Muriel. - Nie mogę go najpierw poczęstować pierożkiem? -

Nie, ty idiotko!

Euryale odwróciła się do Percy ego i obnażyła kły.

Percy Poza włosami, które były plątaniną węży koralowych zamiast zielonych żmij, wyglądała zupełnie jak jej siostra. Jej firmową kamizelkę, kwiecistą sukienkę, a nawet kły zdobiły naklejki z napisem RABAT 50%. Na zielonej plakietce było napisane: „Cześć! Nazywam się GIŃ, NĘDZNY HEROSIE!". -

Nieźle się za tobą nagoniłyśmy, Percy Jacksonie - powiedziała.

-

Ale jesteś już w pułapce, a my nasycimy się zemstą!

Pierożki są tanie, tylko dolar dziewięćdziesiąt dziewięć centów za sztukę - dodała uprzejmie Steno. - Dział spożywczy, alejka trzecia. Steno, Galeria Wyprzedaży to była ściema\ - warknęła Eury-ale. - Nie przyzwyczajaj się! A teraz odłóż tę śmieszną tacę i pomóż mi zabić tego herosa. Może już zapomniałaś, że to on unicestwił Meduzę? Percy cofnął się. Tylko piętnaście centymetrów dzieliło go od przepaści.

Posłuchajcie, moje panie, już to przerabialiśmy. Nawet nie pamiętam, że zabiłem Meduzę. Niczego nie pamiętam! A może byśmy ogłosili zawieszenie broni i pogadali o waszych specjalnych ofertach na ten tydzień? Steno spojrzała wyczekująco na siostrę, kapryśnie wydymając wargi, co nie było łatwe, biorąc pod uwagę jej wielkie kły. -

Możemy?

-

Nie! - Euryale utkwiła wzrok czerwonych oczu w Percym.

Nie obchodzi mnie, co pamiętasz, synu boga morza. Wyczuwam na tobie krew Meduzy. Słabe to ślady, sprzed kilku lat, ale to ty ostatnio z nią walczyłeś. A ona nadal nie wraca z Tartaru. To twoja wina! Percy wciąż nie mógł się w tym połapać. Cała ta idea „umierania, a potem powracania z Tartaru" przyprawiała go o ból głowy. Oczywiście taką reakcję wywoływały w nim też inne zjawiska: długopis zmieniający się w miecz albo dziwna Mgła, która Percy

ukrywa potwory, czy fakt, że on sam jest synem jakiegoś obrośniętego muszelkami boga sprzed pięciu tysięcy lat. Ale w to wszystko wierzył. Choć został pozbawiony pamięci, wiedział, że jest półbogiem, i wiedział, że nazywa się Percy Jackson. Od czasu swojej pierwszej rozmowy z wilczycą Lupą pogodził się z tym, że ów zwariowany, pokręcony świat bogów i potworów jest rzeczywistością, w której przyszło mu żyć. Co wcale mu w życiu nie pomagało. A gdybyśmy tak zgodzili się na remis? - zapytał. - Ja nie mogę was zabić. Wy nie możecie zabić mnie. Jeśli jesteście siostrami Meduzy... tej Meduzy, która zamieniała ludzi w kamień... to dlaczego nie jestem teraz kamieniem? Ci herosi! - prychnęła Euryale. - Zawsze ta sama śpiewka. Jak nasza matka! „Dlaczego nie możecie zamienić kogoś w kamień? Wasza siostra to potrafi". No więc muszę cię rozczarować, młodziaku! To potrafi tylko Meduza. Była najstraszniejsza w całej naszej rodzinie. Zgarnęła całą pulę. Steno zrobiła urażoną minę. -

Matka mówiła, że ja jestem najstraszniejsza.

Siedź cicho! - warknęła Euryale. - A jeśli chodzi o ciebie, Percy Jacksonie, to prawda, że nosisz piętno Achillesa, więc trochę trudniej cię zabić. Ale nie martw się. Znajdziemy na to sposób. -

Jakie znowu piętno?

Achillesa - odpowiedziała ochoczo Steno. - Och, był niesamowity. Kiedy był dzieckiem, zanurzono go w rzece Styks, więc całe ciało miał uodpornione na zranienia, z wyjątkiem pięty, za którą go trzymano. To samo stało się z tobą, kochasiu. Ktoś musiał cię zanurzyć w Styksie i teraz masz

skórę jak z żelaza. Ale nie martw się. Herosi tacy jak ty zawsze mają jakieś słabe miejsce. Musimy je po prostu znaleźć i wtedy cię zabijemy. Czyż to nie cudowne? Poczęstuj się pierożkiem! Percy próbował się skupić. Nie pamiętał żadnego zanurzania w Styksie. No tak, ale przecież niczego nie pamiętał. Nie czuł,

Percy by miał skórę z żelaza, ale to by wyjaśniało, dlaczego gorgony od tak dawna nie mogą go zabić. A może gdyby po prostu skoczył w przepaść... toby przeżył? Za duże ryzyko... w każdym razie bez czegoś, co spowolniłoby spadanie, bez jakichś sanek albo... Spojrzał na wielką srebrną tacę z darmowymi przekąskami, którą Steno wciąż trzymała w rękach. Hmm... Więc dasz się namówić, tak? - zapytała Steno. - I bardzo mądrze, kochasiu. Dodałam do nich trochę gorgoniej krwi, więc umrzesz szybko i bezboleśnie. Percy poczuł mdłości. -

Dodałaś do pierożków swojej krwi?

Tylko trochę. - Steno uśmiechnęła się. - Drobne nacięcie na ramieniu, ale dla ciebie, mój słodziutki, warto było. Musisz wiedzieć, że krew z prawej połowy naszego ciała leczy ze wszystkiego, natomiast krew z lewej połowy jest śmiertelnie... Ty idiotko! - zaskrzeczała Euryale. - Nie powinnaś mu tego mówić! Nie zje pierożków, skoro mu powiedziałaś, że są zatrute! Steno zrobiła zaskoczoną minę. -

Nie zje? Przecież powiedziałam też, że śmierć będzie szybka i bezbolesna.

Mniejsza z tym! - Paznokcie Euryale zmieniły się w szpony. - Zabijemy go w tradycyjny sposób. Po prostu drzyj go pazurami, aż znajdziemy ten słaby punkt. A kiedy już pokonamy Percy'ego Jacksona, będziemy sławniejsze od Meduzy! Nasza patronka sowicie nas nagrodzi! Percy zacisnął dłoń na rękojeści miecza. Musi idealnie zaplanować ruchy... chwila nieuwagi z ich strony... złapać tacę lewą ręką... Trzeba czymś zająć ich uwagę. -

Zanim rozerwiecie mnie na strzępy, powiedz mi, kim jest ta patronka, o której wspomniałaś?

Percy Euryale uśmiechnęła się szyderczo.

Nie wiesz? To bogini Gaja! Ta, która wywiodła nas z nicości! Nie pożyjesz tak długo, by ją spotkać, ale twoi przyjaciele, tam, w dole, wkrótce poznają jej gniew. Jej armie już maszerują na południe. Przebudzi się w Święto Fortuny, a wówczas będziemy ciąć półbogów jak... jak... -Jak nasze ceny w Galerii Wyprzedaży! - wtrąciła Steno. -

No nie!

Euryale rzuciła się na swoją siostrę. Percy chwycił srebrną tacę, z której pospadały pierożki, i ugodził Orkanem Euryale, przecinając ją na pół. Uniósł tacę, a Steno ujrzała w niej swoje zatłuszczone odbicie. -

Meduza! - wrzasnęła.

Jej siostra rozsypała się w pył, ale już zaczęła się odradzać jak roztapiający się bałwan śnieżny na filmie puszczonym od tyłu. Steno, ty kretynko! - zabulgotała, gdy jej twarz wyłoniła się z obłoku pyłu. - To jest twoje własne odbicie! Zabij go! Percy rąbnął Steno w głowę srebrną tacą, pozbawiając przytomności. Przyłożył sobie tacę do pośladków, odmówił w duchu modlitwę do któregokolwiek rzymskiego boga opiekującego się głupimi zjazdami na łeb, na szyję, po czym skoczył w przepaść. II Kłopot ze zjeżdżaniem ze stromego wzgórza z szybkością osiemdziesięciu kilometrów na godzinę polega na tym, że kiedy człowiek zda sobie sprawę z tego, że to zły pomysł, jest już za późno. Percy minął o włos jakieś drzewo, odbił się od skały i wywinął koziołka, spadając ku szosie. Ta głupia taca nie miała wspomagania kierownicy. Słyszał wrzaski gorgon i zdołał dojrzeć błysk węży koralowych Euryale nad krawędzią szczytu wzgórza, ale nie miał czasu, by się tym przejmować. Dach willi wyrósł pod nim jak dziób pancernika. Czołowe zderzenie za dziesięć, dziewięć, osiem... Udało mu się wykręcić ciało tak, żeby uniknąć połamania nóg. Taca ześliznęła się po dachu i śmignęła w powietrze. Poleciała w jedną stronę, on w drugą. Kiedy spadał ku szosie, mignął mu w głowie okropny scenariusz: roztrzaskuje się o maskę jakiegoś SUV-a, a wściekły kierowca próbuje zetrzeć go z przedniej szyby wycieraczkami i mamrocze: „Głupi szczeniak prosto z nieba! Spóźnię się do pracy!".

Percy 79 Jakimś cudem silny powiew wiatru rzucił nim w bok - dzięki temu nie spadł na szosę, tylko w zarośla. Nie było to miękkie lądowanie, ale lepsze niż spotkanie z asfaltem.

Jęknął. Miał ochotę po prostu zemdleć, choć wiedział, że musi się ruszyć. Dźwignął się na nogi. Ręce miał podrapane, ale wszystkie kości całe. I wciąż miał swój plecak. Miecz gdzieś przepadł, ale Percy wiedział, że po jakimś czasie pojawi się ponownie w jego kieszeni jako długopis. To było częścią jego magicznej mocy. Zerknął na wzgórze. Trudno było nie zauważyć gorgon, z tymi ich kolorowymi wężami na głowach i jaskrawozielonymi kamizelkami Galerii Wyprzedaży. Pokonywały drogę w dół ze wzgórza o wiele wolniej od Percy'ego, ale o wiele lepiej niż on panowały nad ruchami. Te kurze stopy na pewno są dobre do wspinaczki. Uznał, że minie może pięć minut, zanim go dopadną. Tuż obok zobaczył druciany parkan oddzielający szosę od jakiegoś przedmieścia pełnego krętych uliczek, przytulnych domków i wysokich eukaliptusów. Parkan miał zapewne chronić ludzi przed wpadnięciem na szosę i robieniem takich głupot jak zjeżdżanie ze wzgórza na tacach pomiędzy rozpędzone samochody, ale było w nim pełno wielkich dziur. Percy mógł z łatwością wśliznąć się przez nie do miasteczka. Może znalazłby jakiś samochód i pojechał nim na zachód, w stronę oceanu. Choć nie lubił kraść samochodów, w ciągu ostatnich paru tygodni w podbramkowych sytuacjach „pożyczył" sobie kilka, w tym jeden policyjny radiowóz. Zamierzał je zwrócić, ale dziwnym trafem wszystkie rozbił. Spojrzał na wschód. Tak jak się spodziewał, na wysokości niecałych stu metrów szosa wbiegała w dwa wykute w zboczu wzgórza tunele przeznaczone dla obu kierunków ruchu. Ich wyloty gapiły się na niego jak oczodoły czaszki olbrzyma. Między nimi, tam gdzie powinien być nos, wyrastała ze zbocza cementowa ściana z metalowymi drzwiami jak do bunkra. 20 Percy To mogło być wejście do tunelu obsługi technicznej. Tak pewnie pomyśleliby śmiertelnicy, o ile w ogóle zdołaliby zobaczyć te drzwi. Ale nie mogli dostrzec ich prawdziwej natury poprzez Mgłę. Percy wiedział, że te drzwi znaczą coś więcej. Strzegło ich dwoje nastolatków w zbrojach. Mieli na sobie dziwaczną mieszaninę rzymskich hełmów, napierśników, pochew, niebieskich dżinsów, fioletowych koszulek i białych adidasów. Strażnik z prawej strony wyglądał na dziewczynę, choć trudno było to stwierdzić na pewno ze względu na całą tę zbroję. Ten z lewej był krępym osiłkiem z łukiem w ręku i kołczanem na plecach. Oboje trzymali długie drewniane kije zakończone żelaznymi ostrzami, przypominające staroświeckie harpuny. Wewnętrzny radar Percy'ego brzęczał jak oszalały. Po tylu strasznych dniach w końcu osiągnął cel swojej wędrówki. Instynkt mówił mu, że jeśli zdoła przejść przez te drzwi, poczuje się bezpieczny po raz pierwszy od chwili, gdy wilki wysłały go na południe. Dlaczego więc czuje taki paniczny strach? Gorgony złaziły już z dachu willi. Będą tu za trzy minuty, może wcześniej.

Jakaś część jego osobowości chciała pobiec do drzwi w zboczu wzgórza. Musiałby dostać się na pas trawy między dwiema nitkami szosy, a potem popędzić ku drzwiom. Zdążyłby do nich dopaść, zanim dorwałyby go gorgony. Inna część chciała zmierzać na zachód, nad ocean. Tam byłby najbezpieczniejszy. Tam osiągnąłby największą moc. Ci rzymscy strażnicy przy drzwiach trochę go niepokoili. Coś mu mówiło: „To nie jest moje terytorium. Tam coś mi grozi". -1 masz rację - powiedział jakiś głos tuż obok niego. Podskoczył. W pierwszej chwili pomyślał, że Beano znowu udało się go podejść, ale ta siedząca w krzakach staruszka była jeszcze bardziej odpychająca niż gorgona. Wyglądała jak hipiska, Percy 21 która ze czterdzieści lat temu znalazła się na ulicy i od tamtej pory zbierała śmieci i szmaty. Miała na sobie sukienkę z ręcznie farbowanej tkaniny, jakieś podarte pikowane kołdry i plastikowe torby ze sklepu spożywczego. Jej zmierzwione, kręcone włosy, przewiązane opaską z pacyfą, były szarobrązowe jak piana z piwa korzennego. Twarz miała obsypaną brodawkami i znamionami. Kiedy się uśmiechnęła, pokazała dokładnie trzy zęby. -

To nie jest tunel obsługi technicznej - powiedziała. - To wejście do obozu.

Percy emu dreszcz przebiegł po plecach. Obóz. Tak, stamtąd pochodzi. Obóz. Może to jego dom? Może Annabeth jest już blisko? A jednak coś go dręczyło. Gorgony były wciąż na dachu willi. Po chwili Steno zarechotała tryumfalnie i wskazała palcem w jego stronę. Stara hipiska uniosła brwi. -

Masz mało czasu, moje dziecko. Musisz dokonać wyboru.

Kim jesteś? - zapytał Percy, choć wcale nie był pewny, czy chce się tego dowiedzieć. Ostatnią rzeczą, jakiej mu teraz brakowało, była kolejna nagła przemiana nieszkodliwego śmiertelnika w potwora. Och, możesz mnie nazywać June. - Jej oczy rozbłysły, jakby to był wyśmienity dowcip. - Jest przecież czerwiec, nie? A jak go nazywali Rzymianie? Junius. To po mnie! -W porządku... Słuchaj, muszę już lecieć. Za chwilę będą tu dwie gorgony. Nie chcę, żeby zrobiły ci krzywdę. June klasnęła w dłonie z zachwytu. -Jakie to milutkie! Ale to część twojego wyboru!

-

Mojego wyboru...

Percy nerwowo zerknął na wzgórze. Gorgony pozdejmowały swoje zielone kamizelki. Z pleców wystrzeliły im skrzydła - małe nietoperze skrzydła, lśniące jak mosiądz. 22 Percy Od kiedy one mają skrzydła} Może to tylko ozdoba. Może są za małe, żeby unieść gorgonę w powietrze. A potem siostry zeskoczyły z dachu willi i poszybowały prosto ku niemu. Super. Naprawdę super. Tak, chodzi o wybór - powiedziała powoli June. - Możesz zostawić mnie tutaj na łaskę tych gorgon i uciec nad ocean. I zaręczam, że ci się uda. Gorgony chętnie zajmą się mną i pozwolą ci uciec. A w morzu żaden potwór ci nie zagrozi. Możesz rozpocząć nowe życie, doczekać sędziwego wieku i uniknąć wielu cierpień i utrapień. Percy był pewny, że druga opcja nie przypadnie mu do gustu. -Albo? -

Albo możesz zrobić dobry uczynek dla starszej pani. Możesz zanieść mnie do obozu.

-

Zanieść cię?

Percy miał nadzieję, że to żart, ale staruszka uniosła nieco swoje spódnice i pokazała mu obrzmiałe, fioletowe stopy. -

Sama tam nie dojdę. Zanieś mnie do obozu... przez szosę, przez tunel, przez rzekę.

Gorgony były zaledwie jakieś pięćdziesiąt metrów od nich -szybowały ku niemu leniwie, jakby już wiedziały, że zwierzyna za chwilę wpadnie im w szpony. Percy spojrzał na staruszkę. -1 mam cię zanieść do tego obozu, bo...? Bo tak nakazuje zwykła uprzejmość! Ale jeśli tego nie zrobisz, zginą bogowie, zginie cały świat, zginie wszystko, co poznałeś w swoim dawnym życiu i co cię z nim łączy. Oczywiście nie będziesz tego wszystkiego pamiętał, więc co ci tam! Będziesz bezpieczny na dnie oceanu... Percy przełknął ślinę. Gorgony zaskrzeczały z uciechy, zataczając nad nim krąg. -

Czy w tym obozie odzyskam pamięć? - zapytał.

Percy 23

W końcu ją odzyskasz. Ale muszę cię ostrzec: słono za to zapłacisz! Utracisz piętno Achillesa. Czeka cię wielki ból, wielkie utrapienie, dojmujące poczucie straty. Z drugiej strony możesz zdobyć szansę uratowania swoich dawnych przyjaciół i rodziny. Możesz odzyskać dawne życie. Gorgony krążyły nad ich głowami. Prawdopodobnie obserwowały staruszkę, chcąc wybadać, kim jest ten nowy gracz, zanim uderzą. -

A co z tymi strażnikami przy bramie? - zapytał Percy.

June uśmiechnęła się. Och, wpuszczą cię, mój kochany. Im możesz zaufać. No więc, co wybierasz? Pomożesz bezbronnej staruszce? Percy wątpił w jej bezbronność. W najgorszym razie to pułapka. W najlepszym - jakiś test. Nienawidził testów. Od kiedy utracił pamięć, jego całe życie pełne było pustych pól do wypełnienia. Był .................. od ...................Czuł się jak.................., a jeśli te potwory go dopadną, będzie................... A potem pomyślał o Annabeth, o tej jedynej cząstce jego dawnego życia, której był pewny. Musi ją odnaleźć. -

Zaniosę cię.

I uniósł staruszkę. Była lżejsza, niż się spodziewał. Starał się ignorować jej kwaśny oddech i stwardniałe dłonie wpijające mu się w kark. Ruszył przez pierwszy pas szosy. Jakiś kierowca zatrąbił. Inny coś wrzasnął, ale wiatr uniósł słowa. Większość po prostu klęła i robiła miny, jakby widok obszarpanego nastolatka przenoszącego starą hipiskę przez autostradę był tutaj, w Berkeley, czymś całkiem zwyczajnym. Padł na niego cień. Steno zawołała z podziwem: -

Spryciarz z ciebie! Znalazłeś sobie boginię do przeniesienia, co?

Boginię?

Percy June zagdakała z rozkoszą i mruknęła „uuups!", gdy jakiś samochód o mało ich nie rozjechał. Z lewej dobiegł ich wrzask Euryale: -

Na nich! Dwa łupy lepsze od jednego!

Percy przebiegł przez pozostałe pasy szosy. Jakoś udało mu się dotrzeć do pasa zieleni pośrodku autostrady. Samochody skręcały gwałtownie przed pikującymi gorgonami. Ciekaw był, co widzą śmiertelnicy przez Mgłę - może wielkie pelikany? Lotnie, które zboczyły z kursu? Wilczyca Lupa powiedziała mu, że śmiertelnicy potrafią uwierzyć we wszystko - prócz prawdy. Popędził ku drzwiom w zboczu wzgórza. June robiła się coraz cięższa. Serce mu waliło. Żebra rozbolały. Jeden ze strażników krzyknął. Drugi założył strzałę na cięciwę łuku. -

Zaczekaj! - wrzasnął Percy.

Ale chłopak nie celował w niego. Strzała świsnęła nad głową Percy'ego. Gorgona zawyła z bólu. Drugi strażnik pochylił włócznię, gorączkowo machając do Percy'ego, aby się pospieszył. Jeszcze piętnaście metrów. Jeszcze dziesięć. -

Mam cię! - ryknęła Euryale.

Percy odwrócił się i zobaczył, jak strzała ugodziła ją w czoło. Euryale spadła na szosę. Jakaś ciężarówka potrąciła ją i pchała przed sobą przez sto metrów. Potem gorgona wspięła się na kabinę, wyrwała sobie strzałę z czoła i wzbiła się w powietrze. Percy dopadł do drzwi. -

Dzięki - powiedział do strażników. - Niezły strzał.

-

Powinna paść trupem! - zaprotestował łucznik.

-

Witaj w moim świecie - mruknął Percy.

-

Frank - odezwała się dziewczyna - wpuść ich do środka, szybko! To są gorgony.

Gorgony? - Głos łucznika zmienił się w pisk. Trudno było coś o nim powiedzieć, bo twarz zakrywał mu hełm, ale wyglądał

Percy 25 krzepko jak zapaśnik, a mógł mieć czternaście albo piętnaście lat. -

Drzwi je powstrzymają?

June w ramionach Percy'ego zachichotała. -

Nie, nie powstrzymają. Naprzód, Percy Jacksonie! Przez tunel, przez rzekę!

-

Percy Jackson?

Dziewczyna miała smagłą skórę, a spod hełmu wystawały jej kędzierzawe włosy. Wyglądała na młodszą od Franka - miała jakieś trzynaście lat. Koniec pochwy miecza sięgał jej prawie do kostek. W jej głosie brzmiała jednak stanowczość, jakby to ona dowodziła. W porządku, widzę, że jesteś półbogiem. Ale ona? - Spojrzała na June. - No dobra, nie ma sprawy. Właźcie do środka. Ja je powstrzymam. -

Hazel - odezwał się chłopak. - Nie szalej. -Idź!

Frank zaklął w jakimś obcym języku - czyżby to była łacina? -

i otworzył drzwi.

-

Wchodźcie!

Percy wszedł za nim do tunelu, chwiejąc się pod ciężarem staruszki, która z całą pewnością robiła się coraz cięższa. Nie miał pojęcia, w jaki sposób Hazel ma sama jedna powstrzymać gorgony, ale był zbyt zmęczony, by się z nią spierać. Korytarz był wydrążony w litej skale. Z początku wyglądał jak typowy tunel obsługi technicznej, z kablami elektrycznymi, znakami ostrzegawczymi i skrzynkami bezpiecznikowymi na ścianach; oświetlały go zawieszone u sufitu lampy w drucianych osłonach. Gdy weszli w niego głębiej, cementową posadzkę zastąpiła mozaika z płytek ceramicznych, a lampy ustąpiły miejsca trzcinowym pochodniom, które płonęły bez dymu. Kilkaset metrów przed nimi widniał prostokąt dziennego światła. Staruszka była już cięższa od stosu worków z piaskiem. Percy ledwo ją utrzymywał w rozdygotanych z wysiłku ramionach.

2 Percy W dodatku mamrotała jakąś łacińską kołysankę, co nie pomagało mu się skoncentrować. Ścigało ich echo wrzasków gorgon. Potem usłyszeli krzyk Hazel. Percy'ego kusiło, by rzucić June i popędzić na pomoc dziewczynie, gdy nagle cały tunel zadygotał od łoskotu spadających kamieni. Rozległy się skrzeki, podobne do tych, które wydały z siebie gorgony, gdy cisnął w nie skrzynką kul do kręgli. Zerknął za siebie. W zachodnim końcu tunelu kłębił się pył. -

Sprawdzimy, co się dzieje z Hazel? - zapytał.

Da radę... mam nadzieję - odrzekł Frank. - W podziemiach nieźle sobie radzi. Naprzód! Już prawie doszliśmy. -

Prawie dokąd?

June zachichotała.

-

Wszystkie drogi tam prowadzą, moje dziecko. Powinieneś to wiedzieć.

-

Do więzienia?

-

Do Rzymu, moje dziecko. Do Rzymu.

Percy nie był pewny, czy dobrze usłyszał. Wciąż niczego nie pamiętał. Jego mózg nie pracował należycie od czasu, gdy przebudził się w Wilczym Domu. Był jednak pewny, że Rzym nie leży w Kalifornii. Biegli dalej. Światło w końcu tunelu robiło się coraz jaśniejsze, aż wreszcie wypadli na słońce. Percy zamarł. U jego stóp rozciągała się rozległa kolista dolina z wyrastającymi z jej dna mniejszymi wzgórzami, ze złotymi równinami i z plamami lasów. Czysta rzeczka wypływająca z jeziora pośrodku doliny wiła się wokół jej brzegów jak wielka litera G. Dorodne dęby, eukaliptusy, złote wzgórza i błękitne niebo -tak, to musi być gdzieś w północnej Kalifornii. A w oddali wznosi się ta wielka góra - jak ona się nazywa... chyba Mount Diablo? - i jest tam, gdzie powinna być. Percy A jednak Percy czuł się tak, jakby wstępował do jakiegoś tajemnego świata. Pośrodku doliny, nad jeziorem, wyrastało miasteczko białych, marmurowych domów z czerwonymi dachówkami. Niektóre miały kopuły i podparte kolumnami portyki, jak gmachy urzędów państwowych. Inne przypominały pałace ze złotymi wrotami i z wielkimi ogrodami. Dostrzegł jakiś plac ze stojącymi samotnie kolumnami, fontannami i posągami. Czteropiętrowy amfiteatr lśnił w słońcu tuż obok owalnej areny przywodzącej na myśl tor wyścigowy. Na południu, na drugim brzegu jeziora, wyrastało wzgórze pokryte jeszcze bardziej imponującymi budowlami - chyba świątyniami. Rzeczkę przecinało kilkanaście kamiennych mostów, a z leżących na północy wzgórz zbiegał do miasteczka rząd ceglanych łuków, jak nadziemne torowisko kolejowe. Po chwili jednak Percy zdał sobie sprawę, że musi to być akwedukt. Najdziwniejsza część doliny widniała tuż pod nim. Jakieś dwieście metrów dalej, za rzeką, leżało coś w rodzaju obozu wojskowego. Kwadratowy teren o boku czterystu metrów otoczony był wałem ziemnym, zwieńczonym zaostrzonymi palami, i suchą fosą, z której również jeżyły się ostre kołki. W każdym rogu wyrastała drewniana wieża, obsadzona strażnikami uzbrojonymi w wielkie kusze. Szeroka brama w przeciwległym boku obozu otwierała się w stronę miasteczka, a węższa wiodła nad brzeg rzeki. Wewnątrz panował ożywiony ruch: grupy nastolatków wchodziły do baraków lub z nich wychodziły, niosąc broń, polerując zbroje. Słychać było łoskot młotów w kuźni i czuć było zapach mięsa pieczonego nad ogniskiem. Percy miał dziwne poczucie, że to miejsce nie jest mu obce, ale coś budziło w nim niepokój. - Obóz Jupiter - oznajmił Frank. - Będziemy bezpieczni, gdy tylko... Za ich plecami rozbrzmiał tupot. Hazel wybiegła z tunelu. Cała była pokryta pyłem i ciężko oddychała. Straciła hełm i kędzierzawe

2 Percy brązowe włosy spływały jej na ramiona. Pancerz był z przodu poorany szponami. Jedna z gorgon oznaczyła ją nalepką z napisem RABAT 50%. -

Powstrzymałam je na trochę - wydyszała - ale zaraz tu będą.

Frank zaklął. -

Musimy przeprawić się przez rzekę.

June ścisnęła mocniej szyję Percy ego. -

Och, tak, błagam. Nie mogę zamoczyć ubrania.

Percy ugryzł się w język. Jeśli ta stara jest boginią, to musi być boginią śmierdzących, ciężkich, bezużytecznych hipisów. No, ale skoro zaszedł z nią już tak daleko... Chyba trzeba ponieść ją dalej. „Bo tak nakazuje zwykła uprzejmość!", powiedziała. „A jeśli tego nie zrobisz, zginą bogowie, zginie cały świat, zginie wszystko, co poznałeś w swoim dawnym życiu i co cię z nim łączy". Jeśli to ma być test, akurat z tego nie może dostać jedynki. Biegnąc ku rzece, potknął się parę razy, ale dzięki pomocy Franka i Hazel jakoś utrzymał się na nogach. Dotarli nad brzeg rzeki i Percy zatrzymał się, żeby złapać oddech. Prąd był rwący, ale rzeka nie wyglądała na głęboką. Od bramy fortu dzielił ich rzut kamieniem. Naprzód, Hazel. - Frank nałożył na cięciwę dwie strzały naraz. - Trzymaj się blisko Percy ego, żeby wartownicy go nie postrzelili. Teraz ja powstrzymam te wiedźmy. Hazel kiwnęła głową i weszła do rzeki. Percy ruszył za nią, ale w ostatniej chwili się zawahał. Chociaż zwykle lubił wodę, ta rzeka wydała mu się... jakaś pełna mocy i chyba niezbyt przyjazna. Mały Tyber - powiedziała życzliwym tonem June. - Ma w sobie moc prawdziwego Tybru, rzeki imperium. Teraz możesz jeszcze się wycofać, moje dziecko, ale to twoja ostatnia szansa. Znamię Achillesa to greckie błogosławieństwo. Nie zachowasz go, gdy wkroczysz na terytorium Rzymian. Tyber je zmyje.

Percy 29 Percy był zbyt zmęczony, by to wszystko zrozumieć, ale uchwycił sedno.

-Jeśli przejdę przez tę rzeczkę, nie będę już miał żelaznej skóry, tak? June uśmiechnęła się. -

No więc jak będzie? Wybierasz bezpieczeństwo czy ból i niepewność?

Za jego plecami rozległ się skrzek gorgon wylatujących z tunelu. Frank wypuścił obie strzały. Hazel zawołała ze środka rzeczki: -

Percy, szybko!

Ze szczytów wież strażniczych rozbrzmiały dźwięki rogów i krzyki wartowników, którzy skierowali kusze w stronę gorgon. „Annabeth" - pomyślał Percy. Wszedł do rzeczki. Woda była lodowato zimna, a prąd o wiele silniejszy, niż się spodziewał, ale nie przejmował się tym. Poczuł gwałtowny przypływ energii i mrowienie w całym ciele, jakby mu wstrzyknięto kofeinę. Dotarł do drugiego brzegu i postawił staruszkę na trawie. W tej samej chwili otworzyła się brama obozu. Wypadło z niej mnóstwo nastolatków w zbrojach. Hazel odwróciła się do niego z uśmiechem ulgi na twarzy. Potem spojrzała przez jego ramię i uśmiech zmienił się w grymas przerażenia. -

Frank!

Frank był w połowie rzeki, gdy dopadły go gorgony. Runęły na niego z nieba i złapały za ramiona. Wrzasnął z bólu, gdy ich szpony wbiły mu się w ciało. Wartownicy krzyknęli, ale Percy wiedział, że nie będą strzelać. Mogliby trafić Franka. Młodzi wojownicy dobyli mieczy i pobiegli ku rzece. Za późno. Było tylko jedno wyjście. W Percy Percy uniósł ramiona. Poczuł silne szarpnięcie w brzuchu, a Ty-ber poddał się jego woli. Woda gwałtownie wezbrała. Po obu bokach Franka utworzyły się wiry. Olbrzymie wodne ręce wyrosły z rzeki, naśladując gesty Percy'ego. Pochwyciły gorgony, które puściły Franka, zaskoczone. A potem te ręce uniosły skrzeczące potwory w powietrze. Percy słyszał krzyki cofających się w przerażeniu nastolatków, ale był skupiony na swoim zadaniu. Wykonał gest, jakby uderzał pięściami niewidzialnego wroga, a olbrzymie ręce cisnęły gorgony w Tyber. Potwory trafiły w dno i rozsypały się w pył. Rozmigotane obłoczki gorgonich esencji natychmiast zaczęły się formować w ich kształty, lecz wodny wir roztrzepał je jak mikser. Wkrótce rwący prąd zmył wszelki ślad po gorgonach. Wiry zniknęły, woda opadła. Percy stał na brzegu. Jego ubranie i skóra parowały, jakby Tyber skąpał go w jakimś kwasie. Poczuł się obnażony, odarty... bezbronny.

Pośrodku Tybru Frank słaniał się w wodzie, oszołomiony, ale cały i zdrowy. Hazel weszła do rzeki i pomogła chłopakowi wyjść na brzeg. Dopiero teraz Percy zauważył, że zrobiło się cicho. Wszyscy się na niego gapili. Tylko na starej June jego wyczyn nie zrobił żadnego wrażenia. No, to był cudowny spacerek - powiedziała. - Dziękuję ci, Percy Jacksonie, za to, że przyniosłeś mnie do Obozu Jupiter. Jednej z dziewcząt wyrwał się z gardła zduszony okrzyk. -

Percy... Jackson?

Wyglądało na to, że go zna. Percy przyjrzał się jej, w nadziei że zobaczy znajomą twarz. Było oczywiste, że jest przywódczynią. Na zbroję miała zarzucony królewski purpurowy płaszcz. Na piersi lśniły medale. Musiała być w jego wieku. Miała ciemne, przenikliwe oczy i długie czarne włosy. Percy nie rozpoznał jej, ale ona wpatrywała się

Percy 31 w niego takim wzrokiem, jakby widywała go wcześniej w koszmarnych snach. June roześmiała się. -

Och, tak. Wiele razem przeżyjecie.

A potem, jakby w tym dniu było jeszcze za mało dziwów, zaczęła zmieniać postać. Rosła, aż stała się jaśniejącą, wysoką na ponad dwa metry boginią w niebieskiej sukni, w zarzuconym na ramiona płaszczu, który wyglądał jak kozia skóra. Twarz miała poważną i dostojną. W ręku trzymała berło zakończone kwiatem lotosu. Choć wydawało się to niemożliwe, obozowicze jeszcze bardziej osłupieli. Dziewczyna w purpurowym płaszczu uklękła. Inni poszli za jej przykładem. Jakiś chłopak zrobił to tak gwałtownie, że o mało co nie nadział się na własny miecz. Pierwsza przemówiła Hazel. -Junona. Ona i Frank też padli na kolana; teraz stał tylko Percy. Czuł, że chyba i on powinien uklęknąć, ale po przydźwiganiu staruszki aż tutaj nie zamierzał okazywać jej tak wielkiego szacunku. -Junona, tak? - powiedział. - Skoro już pomyślnie zdałem test, mogę odzyskać pamięć i moje dawne życie? Bogini uśmiechnęła się. -W swoim czasie, Percy Jacksonie, jeśli powiedzie ci się tutaj, w tym obozie. Dzielnie się dzisiaj spisałeś, co trzeba uznać za dobry początek. Może jeszcze jest dla ciebie nadzieja.

Zwróciła się do reszty nastolatków. Rzymianie, oto syn Neptuna. Przez całe miesiące pogrążony był we śnie, ale już się przebudził. Jego los jest w waszych rękach. Zbliża się Święto Fortuny i trzeba będzie wyzwolić Śmierć, jeśli chcecie marzyć o zwycięstwie w nadchodzącym boju. Nie zawiedźcie mnie! Jej postać zamigotała i zniknęła. Percy spojrzał na Hazel i Franka, oczekując wyjaśnień, ale wydawali się równie oszołomieni jak Percy on sam. Dopiero teraz zauważył, że Frank ma w rękach dwie gliniane, zakorkowane flaszeczki. Eliksiry? Percy nie miał pojęcia, skąd się wzięły, ale zobaczył, że Frank wsuwa je do kieszeni, patrząc na niego tak, jakby chciał mu powiedzieć: „Później o tym pomówimy". Dziewczyna w purpurowym płaszczu wstała z klęczek. Przez chwilę przyglądała mu się nieufnie. Nie mógł się pozbyć wrażenia, że najchętniej przebiłaby go sztyletem. A więc syn Neptuna - powiedziała chłodno - który przybywa do nas z błogosławieństwem Junony. Posłuchaj - odrzekł - pamięć mi trochę szwankuje. Hmm... właściwie całkiem ją straciłem. Czy my się znamy? Dziewczyna zawahała się. -Jestem Reyna, pretor Dwunastego Legionu. I... nie, nie znam cię. Ostatnie zdanie było kłamstwem. Percy poznał to po jej oczach. Zrozumiał jednak, że nie byłaby zadowolona, gdyby zaczął się z nią spierać przed jej żołnierzami. Hazel, wprowadź go do obozu - powiedziała Reyna. - Chcę go przesłuchać w principiach. Potem odeślemy go do Oktawiana. Musimy sprawdzić, co powiedzą o nim wróżby, zanim zdecydujemy, co z nim zrobić. -

Zdecydujecie, co ze mną zrobić? - powtórzył Percy. - Co masz na myśli?

Reyna zacisnęła palce na rękojeści sztyletu. Widać było, że nie przywykła do kwestionowania jej rozkazów. Zanim przyjmiemy kogoś do obozu, musimy go przesłuchać i odczytać wróżby. Junona powiedziała, że twój los jest w naszych rękach. Musimy wiedzieć, czy bogini zesłała nam nowego rekruta... - zmierzyła go takim spojrzeniem, jakby w to wątpiła - czy przyprowadziła nam wroga, którego powinniśmy zabić. III PERCY a szczęście Percy nie bał się duchów. W obozie aż się od nich roiło.

Migocący fioletowi wojownicy polerowali eteryczne miecze przed zbrojownią. Inne duchy stały przed barakami. Jakiś duch chłopca gonił ducha psa. A przy stajniach wielki, świecący na czerwono osiłek z głową wilka strzegł stada... Czyżby to były jednorożce? Obozowicze nie zwracali na duchy większej uwagi, ale gdy Percy przechodził koło nich - z Reyną na przedzie i Frankiem oraz Hazel po bokach - wszystkie duchy zamierały i gapiły się na niego uważnie. Niektórym wyraźnie się nie podobał. Jakiś chłopczyk krzyknął na jego widok coś, co brzmiało jak „Greggus!", i rozpłynął się w powietrzu. Percy sam z chęcią by to zrobił. Źle znosił to powszechne zainteresowanie swoją osobą po tylu tygodniach samotności. Ale nadrabiał miną, trzymając się blisko Hazel i Franka. - Mam zwidy? - zapytał. - Bo chyba widzę...

Percy Duchy? - Hazel spojrzała na niego. Tęczówki jej oczu przypominały krążki czternastokaratowego złota. - To lary. Domowe bóstwa. Aha. Domowe bóstwa. Czyli... mniejsze od prawdziwych bogów, ale większe od bogów pokojowych? -

To duchy przodków - wyjaśnił mu Frank.

Zdjął hełm, ukazując dziecinną twarz, nie bardzo pasującą do jego żołnierskiej fryzury i potężnego, krzepkiego ciała. Wyglądał jak berbeć, którego nakarmiono sterydami i przyjęto do piechoty morskiej. Lary są czymś w rodzaju maskotek - ciągnął. - Przeważnie są nieszkodliwe, ale to fakt, jeszcze nigdy nie widziałem ich tak rozzłoszczonych. -

Gapią się na mnie. Ten mały nazwał mnie Greggusem. To nie jest moje imię.

Graecusem - poprawiła go Hazel. - Jak trochę tu pobędziesz, zaczniesz rozumieć łacinę. Herosi szybko się uczą. Graecus znaczy „Grek". -

To niedobrze?

Frank odchrząknął. Może nie. Masz taki wygląd... te ciemne włosy i w ogóle. Może myślą, że naprawdę jesteś Grekiem. Twoja rodzina pochodzi z Grecji? -

Nie wiem. Już mówiłem, że niczego nie pamiętam.

-

Albo może... - Frank zawahał się.

-

Co? - zapytał Percy.

Pewnie nic takiego... ale Rzymianie i Grecy od dawna z sobą rywalizują. Czasami Rzymianie używają słowa graecus, chcąc obrazić kogoś, kto jest obcy... kto jest wrogiem. Ja bym się tym nie przejmował. Ale po tonie jego głosu można było poznać, że bardzo się tym przejął.

Percy jj Zatrzymali się pośrodku obozu, gdzie dwie szerokie, wyłożone kamiennymi płytami drogi łączyły się jak linie prostopadłe w literze T. Droga wiodąca do głównych wrót oznaczona była tabliczką z napisem VIA PRAETORIA. Na tabliczce przy drugiej drodze, przecinającej cały obóz, widniał napis VIA PRINCIPALIS. Pod tymi tabliczkami wisiały inne, z odręcznymi napisami w rodzaju: BERKELEY 5 MIL, NOWY RZYM 1 MILA, STARY RZYM 7280 MIL, HADES 2310 MIL (ta tabliczka wskazywała w dół), RENO 208 MIL i PEWNA ŚMIERĆ: TU JESTEŚ! Jak na miejsce grożące pewną śmiercią okolica była całkiem czysta i uporządkowana. Budynki świeżo pobielono wapnem, a rozłożone były w równych, przecinających się prostopadle rzędach, jakby obóz zaprojektował jakiś pedantyczny nauczyciel geometrii. Baraki miały zacienione ganki, na których obozowicze wypoczywali w hamakach, grali w karty lub popijali napoje orzeźwiające. Każde dormitorium było oznaczone rzymskimi cyframi i godłami różnych zwierząt; był tam orzeł, niedźwiedź, wilk, koń i coś, co przypominało chomika. Wzdłuż Via Praetoria ciągnął się rząd sklepików oferujących jedzenie, zbroje, broń, kawę, ekwipunek gladiatorski i togi. Nad salonem z rydwanami widniał transparent z napisem: CEZAR XLS ABS, ANI DENARA RABATU! Na jednym z rogów skrzyżowania stała najbardziej imponująca budowla - piętrowy pałac z portykiem, przypominający staroświecki bank. Stali przed nim rzymscy wartownicy. Nad drzwiami wisiał wielki purpurowy sztandar z wyhaftowanymi złotymi nićmi literami SPQR otoczonymi laurowym wieńcem. -

Wasza kwatera główna? - zapytał Percy.

Reyna spojrzała na niego chłodno i wrogo. -

To są principia.

Percy Popatrzyła na tłum zaciekawionych obozowiczów, który szedł za nimi aż znad rzeki. -

Niech wszyscy wracają do swoich obowiązków - powiedziała.

- Podam wam najnowsze wiadomości podczas wieczornej musztry. Pamiętajcie, że po kolacji czekają nas manewry.

Na wzmiankę o kolacji żołądek Percy'ego zareagował gwałtownym burczeniem. Dochodzący z jadalni zapach pieczonego mięsa sprawiał, że chłopak łykał ślinkę. Z piekarni też napływały rozkoszne wonie, ale Percy wątpił, by Reyna zamierzała go tam wysłać. Tłum rozszedł się niechętnie. Niektórzy pozwalali sobie na komentarze dotyczące losu Percy'ego. -Już po nim. -

Albo po tych, którzy go znaleźli.

-Jasne. Niech go dadzą do Piątej Kohorty. Grecy i koty. Kilku ryknęło śmiechem, ale Reyna spiorunowała ich wzrokiem, więc szybko się oddalili. Hazel, idziesz z nami - powiedziała Reyna. - Masz mi zdać raport z tego, co wydarzyło się przy bramie. -Ja też? - zapytał Frank. - Percy uratował mi życie. Musimy mu pozwolić... Reyna spojrzała na niego tak, że urwał i cofnął się o krok. Przypominam ci, Franku Zhang, że sam jesteś na probatio. Już dość kłopotów sprawiłeś w tym tygodniu. Uszy Franka poczerwieniały. Zaczął się bawić małą tabliczką zawieszoną na szyi. Percy nie zwrócił na nią dotąd uwagi. Wyglądała jak ołowiana tabliczka z imieniem i nazwiskiem. Idź do zbrojowni - rozkazała Reyna. - Zrób inwentaryzację. Zawołam cię, jak mi będziesz potrzebny. -Ale... Tak jest, Reyna. I szybko odszedł. Reyna machnęła na Hazel i Percy'ego, wskazując na kwaterę główną.

Percy Popatrzyła na tłum zaciekawionych obozowiczów, który szedł za nimi aż znad rzeki. -

Niech wszyscy wracają do swoich obowiązków - powiedziała.

- Podam wam najnowsze wiadomości podczas wieczornej musztry. Pamiętajcie, że po kolacji czekają nas manewry. Na wzmiankę o kolacji żołądek Percy'ego zareagował gwałtownym burczeniem. Dochodzący z jadalni zapach pieczonego mięsa sprawiał, że chłopak łykał ślinkę. Z piekarni też napływały rozkoszne wonie, ale Percy wątpił, by Reyna zamierzała go tam wysłać. Tłum rozszedł się niechętnie. Niektórzy pozwalali sobie na komentarze dotyczące losu Percy'ego.

-Już po nim. -

Albo po tych, którzy go znaleźli.

-Jasne. Niech go dadzą do Piątej Kohorty. Grecy i koty. Kilku ryknęło śmiechem, ale Reyna spiorunowała ich wzrokiem, więc szybko się oddalili. Hazel, idziesz z nami - powiedziała Reyna. - Masz mi zdać raport z tego, co wydarzyło się przy bramie. -Ja też? - zapytał Frank. - Percy uratował mi życie. Musimy mu pozwolić... Reyna spojrzała na niego tak, że urwał i cofnął się o krok. Przypominam ci, Franku Zhang, że sam jesteś na probatio. Już dość kłopotów sprawiłeś w tym tygodniu. Uszy Franka poczerwieniały. Zaczął się bawić małą tabliczką zawieszoną na szyi. Percy nie zwrócił na nią dotąd uwagi. Wyglądała jak ołowiana tabliczka z imieniem i nazwiskiem. Idź do zbrojowni - rozkazała Reyna. - Zrób inwentaryzację. Zawołam cię, jak mi będziesz potrzebny. -Ale... Tak jest, Reyna. I szybko odszedł. Reyna machnęła na Hazel i Percy'ego, wskazując na kwaterę główną. Percy

-

A teraz, Percy Jacksonie, zobaczmy, czy zdołamy ci polepszyć pamięć.

Wewnątrz principia były jeszcze bardziej imponujące. Na suficie połyskiwała mozaika przedstawiająca Romulusa i Remusa pod ich przybraną matką wilczycą (Lupa opowiadała Percy emu tę historię setki razy). Posadzka była z polerowanego marmuru. Ściany obwieszono aksamitnymi tkaninami, tak że Percy poczuł się, jakby go wprowadzono do namiotu kempingowego jakiegoś milionera. Wzdłuż tylnej ściany wystawiono kolekcję osadzonych na drewnianych kijach sztandarów i emblematów z brązu - zapewne wojskowych, jak podejrzewał Percy. Pośrodku stał pusty uchwyt, jakby główny sztandar zabrano stąd, by go odświeżyć lub naprawić. W głębi dostrzegł wiodące w dół schody zablokowane żelazną kratą, jak wejście do więzienia. Co tam mogło być? Potwory? Skarbiec? Pozbawieni pamięci półbogowie, którzy nie spodobali się Reynie? Pośrodku stał długi drewniany stół zawalony zwojami pergaminu, notesami, tabletami i sztyletami. Była tam też wielka misa pełna kolorowych żelek, która do tego wszystkiego nie bardzo pasowała. Stołu strzegły dwie naturalnej wielkości figury chartów-jeden był srebrny, drugi złoty.

Reyna obeszła stół i siadła na jednym z dwóch krzeseł o wysokich oparciach. Percy miał ochotę zasiąść na drugim, ale Hazel nadal stała, a on wyczuł, że oczekuje się od niego, by robił to samo. -Więc... - zaczął. Figury psów obnażyły zęby i zawarczały. Percy zamarł. Lubił psy, ale te łypały na niego groźnie czerwonymi ślepiami. Kły miały ostre jak brzytwy. -

Spokój, chłopcy - zwróciła się Reyna do chartów.

Percy Przestały warczeć, choć nadal wpatrywały się w Percy ego tak, jakby go sobie wyobrażały w torbie z żarciem dla psów. Nie zaatakują cię - powiedziała Reyna - chyba że spróbujesz coś ukraść albo ja im to rozkażę. To Argentum i Aurum. -

Srebro i Złoto.

Jak powiedziała Hazel, łacińskie słowa przestały być mu obce. Już miał zapytać, który jest który, ale ugryzł się w język, uświadomiwszy sobie, że to głupie pytanie. Reyna położyła swój sztylet na stole. Percy miał niejasne poczucie, że już kiedyś ją widział. Jej włosy były czarne i lśniące jak bazalt, zaplecione z tyłu w warkocz. Miała w sobie coś z wytrawnego szermierza - była rozluźniona, ale czujna, jakby w każdej chwili gotowa była do walki. Zmarszczki wokół oczu z pewnością ją postarzały. Tak, my się już spotkaliśmy - oświadczył. - Nie pamiętam kiedy. Jeśli możesz mi powiedzieć coś o... Najpierw sprawy najważniejsze - przerwała mu. - Chcę wiedzieć, co ty masz mi do powiedzenia. Co pamiętasz? Jak się tu dostałeś? Tylko nie kłam. Moje psy nie lubią kłamców. Argentum i Aurum zawarczały potakująco. Percy opowiedział jej swoją historię - jak przebudził się w zrujnowanej willi w lasach Sonomy. Opisał, co robił, przebywając z Lupą i jej wilkami, ucząc się ich języka gestów i min, ucząc się, jak przeżyć i walczyć. Od Lupy dowiedział się o półbogach, potworach i bogach. Wyjaśniła mu, że ona sama jest jednym z opiekuńczych duchów starożytnego Rzymu. Półbogowie tacy jak on nadal są odpowiedzialni za podtrzymywanie rzymskich tradycji współcześnie - walcząc z potworami, służąc bogom, ochraniając śmiertelników i pielęgnując pamięć o imperium. Przez wiele tygodni trenowała go, aż stał się silny, wytrzymały i brutalny jak wilk. Kiedy uznała, że Percy

dość już umie, wysłała go na południe, mówiąc, że jeśli przeżyje tę wędrówkę, może znajdzie sobie nowy dom i odzyska pamięć. Podczas jego opowieści Reyna ani razu nie okazała zaskoczenia. Przeciwnie, wysłuchała wszystkiego ze spokojem, jakby to wszystko było zupełnie normalne. Tylko jedno wzbudziło jej zainteresowanie. -

Żadnych wspomnień? — zapytała. - Nadal niczego nie pamiętasz?

-

Tylko jakieś strzępy.

Spojrzał na charty. Nie chciał wspomnieć o Annabeth. Uznał, że to zbyt osobista sprawa, a wciąż nie wiedział, gdzie może ją znaleźć. Był pewny, że spotkają się w jakimś obozie, ale akurat ten nie wydawał się tym właściwym. Nie chciał też zdradzać nikomu jedynego wyraźnego wspomnienia: jej twarzy, jej blond włosów i szarych oczu, sposobu, w jaki się śmiała, w jaki go obejmowała i całowała, kiedy zrobił coś głupiego. „Chyba często mnie całowała" - pomyślał. Bał się, że jeśli podzieli się z kimś tym wspomnieniem, pryśnie ono jak sen. A tego nie mógł ryzykować. Reyna zakręciła sztyletem leżącym na stole. Większość z tego, co opowiadasz, dotyczy wszystkich półbogów. W pewnym wieku w taki lub inny sposób każdy z nas odnajduje drogę do Wilczego Domu. Jesteśmy tam poddawani próbom i ćwiczeniom. Jeśli Lupa uzna, że jesteśmy tego godni, wysyła nas na południe, abyśmy przyłączyli się do legionu. Nigdy jednak nie słyszałam o kimś, kto utracił pamięć. Jak odnalazłeś Obóz Jupiter? Percy opisał jej swoje ostatnie trzy dni - opowiedział o gorgonach, których nie mógł zabić na dobre, o staruszce, która okazała się boginią, i w końcu o spotkaniu Hazel i Franka u wejścia do tunelu. 4o Percy Potem głos zabrała Hazel. Wychwalała odwagę i bohaterstwo »y Percy ego, co wprawiło go w zakłopotanie. W końcu cały jego wyczyn polegał na przeniesieniu jakiejś starej hipiski. Reyna przypatrywała mu się badawczo. -Jak na rekruta jesteś trochę za stary. Ile masz lat? Szesnaście? -

Chyba tak.

-Jeśli spędziłeś tyle lat samotnie, bez odpowiedniego treningu i pomocy, to powinieneś już nie żyć. Syn Neptuna? Powinieneś mieć potężną aurę przyciągającą potwory wszelkiego rodzaju. -

Zgadza się. Mówiono mi, że śmierdzę.

Reyna prawie się uśmiechnęła, co wzbudziło w Percym nadzieję. Może jednak ma do czynienia z człowiekiem. Musiałeś gdzieś mieszkać przed Wilczym Domem. Wzruszył ramionami. Junona powiedziała coś o jego długim śnie, a on rzeczywiście miał niejasne wrażenie, że spał - może nawet bardzo długo. Ale to przecież nie miało sensu. Reyna westchnęła. -

No cóż, psy cię nie pożarły, więc wygląda na to, że mówisz prawdę.

Super. Może następnym razem zbadasz mnie wariografem? Reyna wstała i zaczęła się przechadzać wzdłuż ściany, przy której stały sztandary i godła. Metalowe psy śledziły ją wzrokiem. Nawet jeśli uznam, że nie jesteś wrogiem - powiedziała w końcu - nie jesteś też typowym rekrutem. Królowa Olimpu nie pojawia się w obozie tylko po to, by obwieścić przybycie nowego herosa. Ostatnim razem jeden z większych bogów odwiedził nas osobiście... - Potrząsnęła głową. - O czymś takim słyszałam tylko w legendach. A syn Neptuna... to nie jest dobry omen. Zwłaszcza teraz. -

Co masz przeciwko Neptunowi? - zapytał Percy. - I czemu: „zwłaszcza teraz"?

Hazel rzuciła mu ostrzegawcze spojrzenie. Reyna nadal spacerowała wzdłuż ściany. Percy

Pokonałeś siostry Meduzy, których nie widziano od tysięcy lat. Rozzłościłeś nasze lary, które nazwały cię graecusem. I masz na sobie dziwne symbole... ta koszulka, te paciorki na szyi. Co one oznaczają? Percy spojrzał w dół, na swoją pomarańczową koszulkę. Może kiedyś był na niej jakiś napis, ale teraz litery stały się zupełnie nieczytelne. Była tak obszarpana, że już dawno powinien się jej pozbyć, ale jakoś nie mógł się na to zdecydować. Wciąż prał ją w strumieniach i fontannach, po czym znowu wkładał. Jeśli chodzi o naszyjnik, to każdy z czterech paciorków był ozdobiony innym symbolem. Na jednym był trójząb. Na drugim miniaturowe Złote Runo. Na trzecim wzór labiryntu, a na ostatnim zarys budynku - może Empire State Building? - a wokół niego jakieś imiona. Paciorki wydawały mu się ważne, jak zdjęcia w albumie rodzinnym, ale nie potrafił sobie przypomnieć, co oznaczają. -

Nie wiem.

-

A twój miecz? - zapytała Reyna.

Percy pomacał w kieszeni. Długopis już tam był, tak jak zawsze. Wyciągnął go, ale zdał sobie sprawę, że nigdy nie pokazywał miecza Reynie. Hazel i Frank też go nie widzieli. Skąd ona o nim wie? Za późno, aby udawać, że miecz nie istnieje... Zdjął zatyczkę. Orkan wyrósł do pełnej długości. Hazel wydała z siebie zduszony okrzyk. Charty warknęły niespokojnie.

-

Co to jest? - zapytała Hazel. - Jeszcze nigdy nie widziałam takiego miecza.

-Ja widziałam - powiedziała Reyna. - Jest bardzo stary. To grecki miecz. Mieliśmy takich kilka w zbrojowni, zanim... - Urwała. - Ten metal to niebiański spiż. Śmiertelny dla potworów, jak cesarskie złoto, ale jeszcze rzadszy. -

Cesarskie złoto? - powtórzył Percy.

Reyna wyjęła swój sztylet z pochwy. Klinga zalśniła złotem. Percy Ten metal został poświęcony w starożytności, w rzymskim Panteonie. Jego istnienie było ściśle strzeżoną tajemnicą cesarzy, bo była to broń przeznaczona wyłącznie dla mistrzów we władaniu mieczem, którzy walczyli z potworami zagrażającymi imperium. Kiedyś mieliśmy więcej takich mieczy i sztyletów, ale teraz... No cóż, musi nam wystarczyć to, co mamy. Ja mam ten sztylet. Hazel ma kawaleryjski miecz, zwany spathą. Większość legionistów używa krótszych mieczy, gladiusów. Ale twój miecz w ogóle nie przypomina rzymskiej broni. To również świadczy o tym, że nie jesteś typowym półbogiem. No i twoja ręka... -

Co z nią nie tak? - zapytał Percy.

Reyna podniosła ramię. Percy nie zauważył tego wcześniej, ale na wewnętrznej stronie przedramienia miała tatuaż: litery SPQR, miecz skrzyżowany z pochodnią, a pod nimi cztery równoległe kreski. Wyglądały, jakby je wypalono. Percy spojrzał na Hazel. Wszyscy je mamy - powiedziała, podnosząc swoje ramię. -Wszyscy pełnoprawni członkowie legionu. Jej tatuaż był jednak trochę inny: miała tylko jedną wypaloną kreskę, a jej godłem był krzyż zwieńczony półkolem i kółkiem, co przypominało uniesione ramiona i głowę: ¥ Percy spojrzał na własne ręce. Dostrzegł kilka zadrapań, trochę błota i płatek chrupiącego pierożka z serem, ale nigdzie nie było żadnego tatuażu. A więc nigdy nie byłeś legionistą - stwierdziła Reyna. - Tych znaków nie można usunąć. Pomyślałam, że może... - Potrząsnęła głową, jakby oddalała od siebie jakąś myśl.

Percy 43 Skoro przeżył tak długo jako samotnik, może spotkał Jasona - powiedziała Hazel. Spojrzała na Percy'ego. - Słuchaj, spotkałeś może gdzieś herosa podobnego do nas? Kogoś w fioletowej koszulce, z tatuażem na ramieniu i...

-

Hazel! - przerwała jej ostro Reyna. - Percy za dużo przeżył, żeby pamiętać o takich sprawach.

Percy dotknął czubka miecza i Orkan zmienił się z powrotem w długopis. -

Nie spotkałem nikogo takiego jak wy. Kim jest ten Jason?

Reyna rzuciła Hazel wściekłe spojrzenie. -Jest... był moim kolegą. - Machnęła ręką w stronę drugiego pustego krzesła. - Legion ma zwykle dwóch wybieralnych pretorów. Jason Grace, syn Jupitera, był naszym drugim pretorem, zanim zaginął w październiku. Percy policzył w myślach miesiące. Podczas samotnej wędrówki zapomniał o kalendarzu, ale Juno stwierdziła, że teraz jest czerwiec. -

A więc zaginął osiem miesięcy temu i dotąd nie wybraliście kogoś na jego miejsce?

-

Może nie umarł - powiedziała Hazel. - Nadal mamy nadzieję, że żyje.

Przez twarz Reyny przebiegł grymas bólu. Percy odniósł wrażenie, że ten Jason był dla niej kimś więcej niż tylko kolegą. Wybory odbywają się na dwa sposoby - wyjaśniła Reyna. -Legion może unieść na tarczy kogoś, kto odznaczył się w jakiejś ważnej bitwie, a takiej w ciągu tych ośmiu miesięcy nie było, albo wybrać nowego pretora przez głosowanie, które odbywa się wieczorem dwudziestego czwartego czerwca, w Święto Fortuny, czyli za pięć dni. Percy zmarszczył czoło. -

Macie święto. ..fortu}

Fortuny - poprawiła go Hazel. - To bogini pomyślnego losu. Wszystko, co wydarzy się w dzień jej święta, może mieć wpływ

Percy na to, co będzie się działo w obozie aż do końca roku. Możemy mieć szczęście... albo możemy mieć prawdziwego pecha. Reyna i Hazel popatrzyły na pusty stojak na godło, jakby obie pomyślały o tym, czego w nim brakuje. Percy'emu dreszcz przebiegł po plecach. Święto Fortuny... Gorgony o nim wspominały. I Junona. Mówiły, że tego dnia ten obóz zostanie zaatakowany. Mówiły o jakiejś potężnej złej bogini... Gai... i o jakiejś armii, i o uwolnieniu Śmierci. Więc ten dzień przypada w tym tygodniu?

Reyna zacisnęła palce na rękojeści sztyletu. Nie wolno ci wspominać o tym poza tym pokojem - rozkazała. - Nie pozwolę ci wywołać paniki w całym obozie. -

A więc to prawda. Wiesz, co ma się stać? Nie możemy tego powstrzymać?

Percy dopiero co poznał tych ludzi. Nie był nawet pewny, czy polubił Reynę. Ale chciał im pomóc. Byli półbogami tak jak on. Mieli tych samych wrogów. Poza tym pamiętał, co mu powiedziała Junona: chodzi nie tylko o ten obóz. Zagrożone jest jego dawne życie, zagrożeni są bogowie, a nawet cały świat. Nie wiedział, na czym ma polegać to zagrożenie, ale czuł, że jest naprawdę wielkie. To mi na razie wystarczy - oświadczyła Reyna. - Hazel, zaprowadź go na Świątynne Wzgórze. Znajdź Oktawiana. Po drodze odpowiedz na jego pytania. Opowiedz o legionie. -

Tak jest, Reyno.

Percy emu wciąż nasuwało się wiele pytań, w głowie miał zamęt. Reyna dała jednak wyraźnie znać, że audiencja jest skończona. Schowała sztylet do pochwy. Metalowe psy powstały i zawarczały, posuwając się w stronę Percy'ego. Życzę sprzyjającej wróżby, Percy Jacksonie - powiedziała. -Jeśli Oktawian pozwoli ci żyć, może jeszcze sobie porozmawiamy. .. na temat twojej przeszłości.

IV Po drodze z obozu Hazel kupiła mu espresso i bułeczkę z wiśniami w sklepiku Bombila, dwugłowego sprzedawcy kawy. Percy pochłonął bułeczkę. Kawa była wspaniała. Pomyślał, że gdyby jeszcze mógł wziąć prysznic, zmienić ubranie i trochę się przespać, poczułby się jak młody bóg. Może nawet rzymski. Grupa nastolatków w strojach kąpielowych i ręcznikach szła w stronę budynku, z którego kominów buchała para. Z wewnątrz dochodziły śmiechy i plusk wody, jakby tam był kryty basen - ulubione miejsce Percy ego. - Łaźnia - wyjaśniła mu Hazel. - Mam nadzieję, że trafisz tam przed obiadem. Nie wiesz, co to życie, póki nie odwiedzisz rzymskiej łaźni. Percy westchnął tęsknie. W miarę jak zbliżali się do bramy głównej, baraki stawały się większe i ładniejsze. Nawet duchy wyglądały lepiej - miały bardziej wymyślną broń i jaśniejsze aury. Percy próbował domyślić się znaczenia godeł i symboli wiszących na ścianach budynków. Percy -

Jesteście podzieleni na grupy mieszkające w różnych barakach? - zapytał.

Coś w tym rodzaju. - Hazel zrobiła unik przed chłopakiem, który śmignął tuż nad nimi na wielkim orle. - Mamy tu pięć kohort, w każdej jest około czterdziestu dzieciaków. Każda kohorta jest rozmieszczona w czterech barakach, więc jedna dziesiątka legionistów tworzy coś w rodzaju grupy. Percy nigdy nie był zbyt mocny w matematyce, ale zaczął mnożyć. -

To znaczy, że w obozie jest dwustu legionistów.

-

Około.

-1 wszyscy są dziećmi bogów? Bogowie nie próżnowali. Hazel roześmiała się. Nie wszyscy są dziećmi głównych bogów. Są setki pomniejszych. No i mamy tutaj sporo legatariuszy, półbogów w drugim albo trzecim pokoleniu. Ich rodzice mogli być półbogami. Albo dziadkowie. Percy zamrugał. -

Dzieci półbogów?

-

A co w tym dziwnego?

Percy nie był pewny. Przez ostatnie kilka tygodni walczył o przeżycie. Myśl o tym, że mógłby żyć na tyle długo, by dorosnąć i mieć dzieci, wydawała mu się sennym marzeniem. -

A ci legaci...

-

Legatariusze - poprawiła go Hazel.

-

Mają takie niezwykłe zdolności jak półbogowie?

-Jedni mają, inni nie. Ale można ich wyćwiczyć. Wszyscy najlepsi rzymscy generałowie i cesarze twierdzili, że są potomkami bogów. W większości przypadków mówili prawdę. Augur obozowy, do którego idziemy, Oktawian, jest legatariuszem, potomkiem Apollina. Ma dar jasnowidzenia. Podobno. -

Podobno?

Percy

Hazel skrzywiła się. - Sam zobaczysz. Percy nie poczuł się najlepiej, kiedy pomyślał, że ten Oktawian Więc te oddziały... kohorty... no wiesz... to znaczy, że jesteście podzieleni zgodnie z tym, kim jest wasz boski rodzic? Hazel wytrzeszczyła na niego oczy.

Co za okropny pomysł! Nie, to oficerowie decydują, gdzie przydzielić rekrutów. Gdyby decydowało o tym nasze boskie pochodzenie, w każdej kohorcie byłaby inna liczba rekrutów. W mojej byłabym tylko ja sama. Percy poczuł ukłucie żalu, jakby sam był w podobnej sytuacji. -

Dlaczego? Od kogo pochodzisz?

Zanim zdążyła odpowiedzieć, ktoś krzyknął za ich plecami: -

Czekajcie!

Podbiegł do nich duch - starzec z brzuchem wielkim jak piłka lekarska i w todze tak długiej, że się o nią potykał. Dyszał ciężko, a jego purpurowa aura migotała. -

To on? - wydyszał. - Pewnie nowy rekrut do Piątej, tak?

-

Witeliuszu - powiedziała Hazel - trochę się spieszymy.

Duch obszedł Percy ego, przyglądając mu się spode łba, jakby oglądał używany samochód wystawiony na sprzedaż. No nie wiem - mruknął. - W kohorcie potrzebujemy tylko najlepszych. Ma wszystkie zęby? Potrafi walczyć? Czyści stajnie? -

Tak, tak i nie - odpowiedział Percy. - Kim jesteś?

Percy, to jest Witeliusz - powiedziała Hazel z miną, która mówiła: „Jemu musisz wybaczyć". Jest jednym z naszych larów, zawsze interesuje się nowymi rekrutami. Z ganku pobliskiego baraku inne duchy uśmiechały się kpiąco, patrząc na Witeliusza, który chodził tam i z powrotem, potykając się o togę i co chwila podciągając pas do miecza. ma zadecydować o jego losie. Percy Tak - rzekł Witeliusz. - Za czasów Cezara... Juliusza Cezara, rzecz jasna... Piąta Kohorta to było coś! Dwunasty Legion Fulminata, duma Rzymu! Ale dzisiaj? Co za hańba! Spójrz na tę Hazel. Używa spathy. Rzymski legionista ze spathą w dłoni! To przecież broń kawalerzystów! A ty, chłopcze... ty śmierdzisz jak grecki rynsztok. Nie kąpałeś się? -

Miałem trochę roboty, walcząc z gorgonami - odrzekł Percy.

Witeliuszu - przerwała im Hazel - musimy zasięgnąć opinii augura, zanim Percy będzie mógł być przyjęty. Może sprawdzisz, jak idzie Frankowi? Jest w zbrojowni, robi inwentaryzację. Przecież wiesz, jak ceni sobie twoją pomoc. Duch uniósł swoje krzaczaste fioletowe brwi.

Na Marsa Wszechmogącego! Pozwolili komuś na probatio sprawdzać stan uzbrojenia? To klęska! I oddalił się, przystając co parę kroków, by podciągnąć pas z mieczem i poprawić togę. -

N-no tak - mruknął Percy.

Wybacz - powiedziała Hazel. - Jest trochę ekscentryczny, ale to jeden z naszych najstarszych larów. Towarzyszy legionowi od samego początku. -

Nazwał legion... Fulminata?

Gromozbrojny. To nasze motto. Dwunasty Legion przemieszczał się po całym Imperium Rzymskim. Kiedy Rzym upadł, większość legionów po prostu się rozpadła. My zeszliśmy do podziemia, posłuszni tajnym rozkazom Jupitera: przetrwajcie, powołujcie półbogów i ich dzieci, nie pozwólcie, by Rzym przestał istnieć. I od tego czasu to robimy, przenosząc się z miejsca na miejsce, zawsze tam, gdzie rzymskie wpływy są akurat najsilniejsze. Od paru stuleci jesteśmy w Ameryce. Choć brzmiało to dziwacznie, Percy z łatwością w to uwierzył, jak w coś, co było mu znajome, jak w coś, o czym zawsze wiedział. Percy 49 -

A ty jesteś w Piątej Kohorcie, tak? Chyba niezbyt popularnej, co?

Hazel spochmurniała. -

Tak. Przyjęli mnie we wrześniu.

-Więc... zaledwie parę tygodni przed zaginięciem tego Jaso-na, tak? Wiedział, że trafił w jakiś słaby punkt. Hazel spuściła głowę. Milczała dostatecznie długo, by policzyć kamienie w bruku. -

Chodź - powiedziała w końcu. - Pokażę ci mój ulubiony widok.

Zatrzymali się za główną bramą. Fort był położony w najwyższym miejscu doliny, więc wszystko było stąd dobrze widać. Droga zbiegała ku rzece, rozwidlając się przed nią. Jedna odnoga biegła dalej przez most, wspinając się za nim po zboczu wzgórza ze wszystkimi świątyniami. Druga wiodła na północ, do miasta, które było miniaturową wersją starożytnego Rzymu. W przeciwieństwie do obozu wojskowego kolorowe miasto było zabudowane chaotycznie; budynki tłoczyły się, ustawione pod różnymi kątami. Nawet z tej odległości Percy widział ludzi zgromadzonych na centralnym placu, kupujących na rynku, rodziców z dziećmi w parkach. -

Macie tu całe rodziny?

W mieście tak. Kiedy już cię przyjmą do legionu, masz przed sobą dziesięć lat służby wojskowej. Potem możesz zrobić, co zechcesz. Większość półbogów wraca do świata śmiertelników, ale dla niektórych... no wiesz, to jest bardzo niebezpieczne. Ta dolina to najlepsze schronienie. W mieście można się dalej uczyć, mieć dzieci, zostać rezerwistą. To jedyne bezpieczne miejsce na całej ziemi dla takich jak my. Więc... tak, wielu weteranów osiedla się tutaj, pod opieką legionu. Dorośli półbogowie. Półbogowie, którzy mogą żyć bez strachu, żenić się, mieć rodziny. Percy'emu aż trudno było w to uwierzyć. Było to po prostu zbyt piękne, aby mogło być prawdą. Percy -

A jeśli dolina zostanie zaatakowana?

Hazel wydęła wargi. Mamy system obronny. Magiczne granice. Ale nie jesteśmy już tak silni jak kiedyś. Ostatnio coraz częściej atakują nas potwory. Mówiłeś o tych gorgonach, których nie mogłeś zabić... My też coś takiego zauważyliśmy, walcząc z innymi potworami. -Wiesz, dlaczego tak jest? Hazel spojrzała w bok. Percy był pewny, że dziewczyna coś ukrywa... coś, czego nie wolno jej powiedzieć. -To... to dość skomplikowane - powiedziała. - Mój brat mówi, że Śmierć nie jest... Przerwał jej... słoń. Ktoś krzyknął za ich plecami: -

Z drogi!

Hazel pociągnęła Percy'ego w bok, gdy blisko nich przegalopował jakiś półbóg na wielkim słoniu okrytym czarnym pancerzem z kevlaru, sztucznego włókna, jakiego używa się do wyrobu kamizelek kuloodpornych. Na pancerzu widniał napis SŁOŃ, co Percy'emu wydało się trochę przesadną oczywistością. Słoń pobiegł w dół drogą, po czym skręcił na północ, ku rozległej łące, gdzie wznoszono jakieś fortyfikacje. Percy wypluł kurz. -

Co to, do...

-

Słoń - wyjaśniła mu Hazel.

-

Tak, przeczytałem. Ale po co wam słoń w kamizelce kuloodpornej?

-

Wieczorem będą manewry. To był Hannibal. Gdybyśmy go nie włączyli, wkurzyłby się.

-

Na to nie możemy pozwolić.

Roześmiała się. Aż trudno było uwierzyć, że jeszcze przed chwilą miała tak ponurą minę. Zastanawiał się, co chciała mu powie- 81 Percy 57 dzieć. Miała brata, a jednak stwierdziła, że byłaby sama w oddziale, gdyby obozowiczów podzielono zgodnie z ich pochodzeniem. Nie mógł jej rozgryźć. Wyglądała na całkiem miłą dziewczynę, może trochę zbyt dojrzałą jak na trzynastolatkę. A jednak wydawało się, że coś ukrywa, jakiś smutek, żal, poczucie winy. Wskazała na południe, za rzekę. Nad Świątynnym Wzgórzem zbierały się ciemne chmury. Wysokie budowle raz po raz oblewał krwawy blask błyskawic. -

Oktawian nie próżnuje - powiedziała. - Lepiej się pospieszmy.

Minęli kilku facetów o koźlich nogach, stojących przy drodze. -

Hazel! - zawołał jeden z nich.

Podbiegł do nich z szerokim uśmiechem na twarzy. Miał na sobie spraną hawajską koszulę, ale był bez spodni - jego nogi obrastało gęste brązowe futro. Na głowie trzęsło mu się ogromne afro. Oczy miał ukryte za tęczowymi szkiełkami małych, okrągłych okularów. Trzymał kawał tektury z napisem: PRACUJEMY ŚPIEWAMY GADAMY SPADAMY ZA DENARY. -

Cześć, Don - powiedziała Hazel. - Wybacz, ale nie mamy czasu...

Och, to rewelacja! Rewelacja! - Don pobiegł truchtem obok nich. - Hej, ten facet jest nowy! Wyszczerzył zęby do Percy ego. - Masz ze trzy denary na autobus? Bo zostawiłem w domu portfel i nie mam jak się dostać do pracy, więc... Don - przerwała mu Hazel - fauny nie mają portfeli. Ani stałej pracy. Ani domów. A tutaj nie ma autobusów. -

Zgadza się. Ale macie denary?

-

Nazywasz się Don Faun? - zapytał Percy.

-

Tak, bo co?

Nic. - Percy usiłował zachować powagę. - Dlaczego fauny nie mają pracy? Nie powinny czegoś robić w obozie? Don zabeczał. Percy -

Fauny! Robić coś w obozie! Ale jaja!

Fauny są... mm... wolnymi duchami - wyjaśniła Hazel. - Wystają tu przy drodze, bo... no bo to bezpieczne miejsce, żeby stać i żebrać. Tolerujemy je, ale... Och, Hazel jest niesamowita! - ucieszył się Don. — Jest taka słodziutka! Wszyscy inni obozowicze mówią: „Spadaj, Don". A ona mówi: „Proszę cię, Don, spadaj". Uwielbiam ją! Faun wydawał się nieszkodliwy, ale Percy'ego coś w nim niepokoiło. Miał przeczucie, że fauny mogą być kimś więcej niż tylko bezdomnymi żebrzącymi przy drodze. Don spojrzał na grunt przed nimi i wydał zduszony okrzyk. -

Bingo!

Sięgnął po coś, ale Hazel krzyknęła: -

Don, nie!

Odepchnęła go i podniosła coś małego i błyszczącego. Percy zdołał rzucić okiem, zanim wsunęła to do kieszeni. Mógł przysiąc, że zobaczył diament. -

Daj spokój, Hazel - biadolił Don. - Mógłbym za to kupić zapas pączków na cały rok!

-

Don, proszę. Spadaj.

W jej głosie słychać było napięcie, jakby przed chwilą uratowała fauna przed szarżą słonia w kuloodpornej kamizelce. Don westchnął. Och, nie mogę się na ciebie długo wściekać, ale przysięgam, że przynosisz szczęście. Za każdym razem gdy przechodzisz... -

Żegnaj, Don - powiedziała szybko Hazel. - Percy, idziemy.

Pobiegła. Percy musiał puścić się pędem, aby ją dogonić. -

Co to było? - zapytał. - Ten diament na drodze...

-

Proszę, nie pytaj.

Resztę drogi do Świątynnego Wzgórza przebyli w milczeniu. Kręta kamienna ścieżka wiodła wśród dziwacznego zbiorowiPercy

ska ołtarzyków i masywnych, kopulastych krypt. Posągi bogów zdawały się śledzić Percy'ego. Hazel wskazała na świątynię Bellony. -

Bogini wojny. Mama Reyny.

Potem minęli czerwoną kryptę ozdobioną ludzkimi czaszkami zatkniętymi na żelaznych szpikulcach. -

Błagam, nie mów, że tutaj wchodzimy - powiedział Percy.

Hazel pokręciła głową. -

To świątynia Marsa Ultora.

-

Marsa... Aresa, boga wojny?

To jego greckie imię. Ale tak, to ten sam facet. „Ultor" znaczy „Mściciel". To drugi co do ważności bóg Rzymu. Percy ego nie ucieszyła ta wiadomość. Z jakiegoś powodu już sam widok brzydkiej czerwonej krypty wzbudzał w nim gniew. Wskazał na szczyt. Chmury kłębiły się nad najwyższą świątynią, okrągłym pawilonem z pierścieniem białych kolumn podtrzymujących kopulasty dach. -

A to pewnie świątynia Zeusa... och... to znaczy Jupitera, tak? Tam właśnie zmierzamy?

Tak - mruknęła Hazel poirytowanym tonem. - Oktawian odczytuje tam wróżby. To świątynia Jupitera Optimusa Maximusa. Percy musiał chwilę pomyśleć, żeby łacińskie słowa zamieniły mu się w mózgu na angielskie. -Jupitera... najlepszego i najpotężniejszego? -

Zgadza się.

-

A Neptun jaki ma tytuł? Najfajniejszy i najstraszniejszy?

-Mm... raczej nie. Hazel wskazała na mały niebieski budynek wielkości szopy na narzędzia. Nad drzwiami był przybity pokryty pajęczyną trójząb. Percy zajrzał do środka. Na małym ołtarzu leżała misa z trzema zeschniętymi, spleśniałymi jabłkami. Posmutniał. Percy -

Popularne miejsce, nie ma co.

Przykro mi, Percy. Chodzi o to, że... Rzymianie zawsze lękali się morza. Okrętów używali tylko wtedy, kiedy naprawdę musieli. Nawet w naszych czasach dziecko Neptuna zawsze było uważane za zły omen. Ostatnim razem jedno z nich zostało przyjęte do legionu... zaraz... tak, w 1906 roku, kiedy Obóz Jupiter znajdował się po drugiej stronie zatoki, w San Francisco. Było potężne trzęsienie ziemi... -

Chcesz mi powiedzieć, że wywołało je to dziecko Neptuna?

Tak mówią. - Hazel zrobiła przepraszającą minę. - W każdym razie... Rzymianie boją się Neptuna, ale za bardzo go nie kochają. Percy spojrzał na pajęczyny oplatające trójząb. Super. Nawet jeśli przyjmą go do obozu, nigdy go nie polubią. Pozostawała mu tylko nadzieja, że będą się go bać. Jeśli będzie się dobrze sprawiał, może dadzą mu kilka spleśniałych jabłek. A jednak... kiedy tak stał przed ołtarzem Neptuna, czuł, że coś w nim wzbiera, jakby prąd przebiegał mu przez żyły. Sięgnął do plecaka i wyciągnął ostatnią porcję żywności, jaka mu pozostała z samotnej wędrówki czerstwy precel. Nic specjalnego, ale położył go na ołtarzu. Cześć... mm... tato. - Poczuł się głupio, przemawiając do miski z owocami. - Jeśli mnie słyszysz, pomóż mi, dobra? Zwróć mi pamięć. Powiedz mi... powiedz mi, co mam robić. Głos mu się załamał. Nie chciał się rozkleić, ale był wyczerpany i przerażony, i tak długo zagubiony i samotny, że oddałby wszystko za jakąś wskazówkę. Pragnął dowiedzieć się czegoś o swoim życiu, nie sięgając po omacku do utraconych wspomnień. Hazel położyła mu rękę na ramieniu. -

Będzie dobrze. Teraz jesteś tutaj. Jesteś jednym z nas.

Trzynastolatka, której prawie nie znał, próbowała go pocieszyć - trochę go to krępowało, ale rad był z jej towarzystwa. Percy

Nad ich głowami przetoczył się grom. Czerwona poświata zalała wzgórze. -

Oktawian już kończy - powiedziała Hazel. - Chodźmy.

W porównaniu z szopką Neptuna przybytek Jupitera był na pewno Optimus i maximus. Marmurową posadzkę zdobiły wymyślne mozaiki i łacińskie inskrypcje. Ze dwadzieścia metrów nad nią kopulaste sklepienie połyskiwało złotem. Wiatr hulał po całym wnętrzu świątyni. Pośrodku stał marmurowy ołtarz, przy którym jakiś chłopak odprawiał dziwny rytuał przed potężnym posągiem samego Jupitera, boga niebios, ubranego w jedwabną, purpurową togę rozmiaru XXXL, z jaśniejąca błyskawicą w ręku. -

Wcale tak nie wygląda - mruknął Percy.

-

Co? - zdziwiła się Hazel.

-

Ten piorun.

-

O czym ty mówisz?

-Ja... - Percy nagle zamarł. Wydawało mu się, że coś sobie przypomina, ale trwało to zaledwie sekundę. - Nic, chyba nic. Chłopak przy ołtarzu uniósł ręce. Czerwona błyskawica ponownie rozdarła niebo i huknął grom, wstrząsając świątynią. Potem opuścił ręce, a dudnienie gromu ucichło. Szare chmury rozwarły się i zbielały. Całkiem niezła sztuczka jak na chłopaka, który robił całkiem przeciętne wrażenie. Był wysoki i chudy, miał płowe włosy, za duże dżinsy, workowatą koszulkę i obwisłą togę. Wyglądał jak strach na wróble w prześcieradle. -

Co on robi? - mruknął Percy.

Chłopak odwrócił się. Miał krzywy uśmiech i lekki obłęd w oczach, jakby właśnie przerwał jakąś bardzo wciągającą grę komputerową. W jednej ręce trzymał nóż, w drugiej coś, co Percy przypominało martwe zwierzę, przez co wyglądał na jeszcze większego świra. -

Percy - odezwała się Hazel - to jest Oktawian.

-

Graecus!- zawołał Oktawian. - Ale ciekawostka.

-

Hej - powiedział Percy. - Zabijasz zwierzątka?

Oktawian popatrzył na to coś puszystego, co trzymał w ręku, i roześmiał się. Nie, nie. Kiedyś tak. Kiedyś odczytywaliśmy wolę bogów, badając wnętrzności prawdziwych zwierząt: kur, kóz, no wiesz. Teraz używamy takich. Rzucił to coś Percy'emu. Był to wypatroszony pluszowy miś. Po chwili Percy dostrzegł u stóp posągu Jupitera cały stos pociętych na kawałki pluszaków. -

Poważnie? - zapytał Percy.

Oktawian zszedł z podium. Miał z osiemnaście lat, ale był tak chudy i blady, że mógł uchodzić za młodszego. W pierwszej chwili wydał się całkiem nieszkodliwy, gdy jednak podszedł bliżej, Percy nie był już tego tak pewny. Oktawian utkwił w nim oczy błyszczące taką ciekawością, jakby mógł wypatroszyć go jak pluszowego misia, gdyby uznał, że w ten sposób czegoś się dowie. Zmrużył oczy. -

Wyglądasz na zdenerwowanego.

-

Przypominasz mi kogoś - odrzekł Percy. - Tylko nie pamiętam kogo.

Pewnie mojego imiennika, cezara Oktawiana Augusta. Wszyscy mówią, że jestem do niego uderzająco podobny. Percy nie był co do tego przekonany, ale wspomnienie było bardzo mętne. -

Dlaczego nazwałeś mnie Grekiem?

Wróżby mi to powiedziały. — Oktawian machnął nożem w stronę stosu pluszowych skrawków na ołtarzu. - Otrzymałem Percy

wiadomość: „Przybył Grek". Albo: „Krzyknął kruk". Myślę, że pierwsza interpretacja jest poprawna. Chcesz wstąpić do legionu? Hazel odpowiedziała za Percy'ego. Opowiedziała o wszystkim, co wydarzyło się od ich spotkania u wejścia do tunelu - o gorgonach, walce w rzece, pojawieniu się Junony i ich rozmowie z Reyną. Kiedy Oktawian usłyszał o Junonie, zrobił zaskoczoną minę. -Junona... Nazywamy ją Junoną Monetą. Junoną Ostrzegającą. Pojawia się w czasach kryzysów, aby ostrzec Rzym przed wielkimi zagrożeniami. Zerknął na Percy'ego, jakby chciał powiedzieć: „Takimi jak na przykład tajemniczy Grek". Słyszałem, że w tym tygodniu jest Święto Fortuny - powiedział Percy. - Gorgony ostrzegły mnie, że w tym dniu dojdzie do inwazji. Powiedziały ci to te twoje pluszaki? Niestety, nie. - Oktawian westchnął. - Niełatwo odczytać wolę bogów. A ostatnio moje wewnętrzne oko trochę zmętniało. -

A nie mówi o tym... bo ja wiem... jakaś przepowiednia albo coś w tym rodzaju?

Przepowiednia! - Oktawian uśmiechnął się. - Nieźle kombinujesz. Ale nie, obawiam się, że jeśli chodzi o przepowiednie, to ostatnio mamy prawdziwą posuchę. Oczywiście gdybyśmy postanowili poszukać Ksiąg Sybilli, jak radziłem... -

Sybi-co?

Księgi przepowiedni - powiedziała Hazel. - Oktawian ma bzika na ich punkcie. Rzymianie sięgali do nich w ciężkich czasach. Na ogół uważa się, że spłonęły po upadku Rzymu. Niektórzy uważają, że spłonęły - poprawił ją augur. - Niestety, nasi obecni przywódcy nie chcą zezwolić na poszukiwanie tych ksiąg.:. -

Bo Reyna nie jest głupia - wtrąciła Hazel.

.. .więc mamy tylko jakieś resztki, które się zachowały - ciągnął Oktawian. - Kilka tajemniczych przepowiedni, takich jak te.

Percy Wskazał na łacińskie inskrypcje na marmurowej posadzce. Percy spojrzał na nie, nie spodziewając się, że coś zrozumie. I aż go zatkało. O, ta. - Wskazał jedną, tłumacząc na głos: Podjąć musi herosów siedmioro wyzwanie, inaczej pastwą ognia lub burz świat się stanie. Tak, tak. - Oktawian wyrecytował resztę przepowiedni, nawet na nią nie patrząc: - Przysięga tchem ostatnim dochowana będzie, a wróg w zbrojnym rynsztunku u Wrót Śmierci siędzie. -Ja ją znam - powiedział Percy i wydało mu się, że grom ponownie wstrząsnął świątynią. A potem zdał sobie sprawę z tego, że to on cały dygoce. - To bardzo ważne. Oktawian zmarszczył brwi. Oczywiście. Nazywamy ją Przepowiednią Siedmiorga. Ale to stara przepowiednia, sprzed kilku tysięcy lat. Nie wiemy, co oznacza. Co jakiś czas ktoś próbuje tego dociec... Zapytaj Hazel. Nieszczęścia chodzą po ludziach. Hazel spojrzała na niego ze złością. -

Zajmij się Percym, dobrze? Może wstąpić do legionu czy nie?

Oktawian zamyślił się. Po chwili wyciągnął rękę do plecaka Percy ego. -

To wspaniały okaz. Pozwolisz?

Percy nie bardzo wiedział, o co chodzi, ale Oktawian chwycił pluszową pandę z Galerii Wyprzedaży, która wystawała z plecaka. Była to zwykła pluszowa zabawka, mimo to Percy jakoś ją polubił i nie mógł się jej pozbyć. Oktawian odwrócił się do ołtarza i uniósł nóż. -

Hej! - zaprotestował Percy.

Oktawian rozpruł nożem brzuch pandy i wysypał na ołtarz puchowe kłaczki, którymi była wypchana. Odrzucił pluszową powłokę, wymamrotał kilka słów nad kłaczkami i odwrócił się z szerokim uśmiechem na twarzy. Percy

Dobre wieści! Percy może zostać przyjęty do legionu. Przydzielimy go do którejś z kohort podczas wieczornej musztry. Powiedz Reynie, że ma moją zgodę. Hazel odetchnęła z ulgą. -

Och... to super. Idziemy, Percy.

Aha... Hazel - powiedział Oktawian - rad jestem powitać Percy'ego w legionie, ale kiedy dojdzie do wyborów pretora, to mam nadzieję, że będziesz pamiętać... -Jason nie umarł - warknęła Hazel. - Jesteś augurem. Powinieneś go szukać! Och, szukam, szukam! - Oktawian wskazał na stos wypatroszonych pluszaków. - Codziennie wypytuję bogów. Niestety, minęło już osiem miesięcy, a odpowiedzi brak. Oczywiście będę szukał nadal, ale jeśli Jason nie wróci do Święta Fortuny, musimy działać. Tak ważna funkcja nie może być nieobsadzona. Mam nadzieję, że poprzesz moją kandydaturę na pretora. Wiesz, ile to dla mnie znaczy. Hazel zacisnęła pięści. -Ja. Mam poprzeć. Ciebie? Oktawian zdjął togę, po czym położył ją i nóż na ołtarzu. Percy zauważył siedem kresek na jego ramieniu - pewnie siedem lat spędzonych w obozie. Jego godłem była harfa, symbol Apollina. Przecież ja też mogę ci pomóc. Pomyśl, co by to było, gdyby te okropne plotki o tobie wciąż krążyły... albo, nie daj bóg, okazały się prawdą. Percy wsunął dłoń do kieszeni i chwycił swój długopis. Ten facet szantażuje Hazel! To oczywiste. Na jeden jej znak gotów był wyczarować Orkana i sprawdzić, jak Oktawian poczuje się po drugiej stronie klingi. Hazel wzięła głęboki wddech. Knykcie jej zbielały. -

Pomyślę o tym.

-

Wspaniale - powiedział Oktawian. - Aha, jest tutaj twój brat.

Percy Hazel zesztywniała. -

Mój brat? Tutaj? Dlaczego?

Oktawian wzruszył ramionami. A dlaczego twój brat robi cokolwiek? Czeka na ciebie w świątyni twojego ojca. Tylko... no, nie zapraszaj go tu na dłużej. Ma okropny wpływ na innych. A teraz, jeśli pozwolisz, muszę się zabrać do poszukiwania twojego biednego Jasona. Miło było cię poznać, Percy. Kiedy schodzili ze wzgórza, Hazel klęła po łacinie. Percy nie wszystko zrozumiał, ale dotarły do niego frazy: „syn gorgony", „żądna władzy żmija" i kilka sugestii, gdzie Oktawian może sobie wsadzić swój nóż. -

Nienawidzę tego padalca - mruknęła po angielsku. - Gdybym mogła...

-

Ale chyba go nie wybiorą na pretora, co?

Wolałabym być tego bardziej pewna. Ma wielu przyjaciół, większość z nich sobie kupił. A reszta po prostu się go boi. -

Boją się takiego chudziny?

Nie doceniasz go. Reyna nie jest taka zła, ale jeśli Oktawian zdobędzie władzę... - Hazel wzdrygnęła się. - Chodźmy zobaczyć się z moim bratem. Na pewno chętnie cię pozna. Percy nie oponował. Sam chciał poznać tego tajemniczego brata. Może dowie się czegoś o Hazel, jaką tajemnicę ukrywa, kim jest jej ojciec. Nie mógł uwierzyć, że zrobiła coś złego. Wydawała się taka miła. Ale Oktawian zachowywał się tak, jakby miał na nią mocnego haka. Hazel zaprowadziła go do czarnej krypty wbudowanej w zbocze wzgórza. Stał przed nią nastolatek w czarnych dżinsach i kurtce pilota. -

Hej! - zawołała Hazel. - Przyprowadziłam przyjaciela.

Percy 61 Chłopak odwrócił się. Percy ponownie doznał krótkiego wrażenia, że zobaczył kogoś, kogo powinien znać. Chłopak był prawie tak blady jak Oktawian, ale miał ciemne oczy i rozczochrane czarne włosy. W ogóle nie był podobny do Hazel. Na palcu miał srebrny pierścionek z trupią czaszką, zamiast pasa łańcuch, a na koszulce też straszyły czaszki i piszczele. U jego boku wisiał wielki czarny miecz. Kiedy zobaczył Percy ego, na ułamek sekundy twarz mu się zmieniła, jakby doznał wstrząsu - może nawet ogarnęła go panika, jak gdyby nagle oślepiło go światło reflektora. -

To jest Percy Jackson — powiedziała Hazel. - Równy facet. Percy, to mój brat, syn Plutona.

Chłopak odzyskał spokój i wyciągnął rękę. -

Miło mi cię poznać. Jestem Nico di Angelo.

V h azel poczuła się tak, jakby przedstawiła sobie dwie bomby nuklearne. Teraz czekała na to, która wybuchnie pierwsza. Aż do tego dnia jej brat Nico był najpotężniejszym półbogiem, jakiego znała. Dla innych obozowiczów był wędrownym dziwakiem, prawie tak nieszkodliwym jak fauny. Hazel znała go lepiej. Nie dorastała z nim, nawet go zbyt długo nie znała. Wiedziała jednak, że jest groźniejszy od Reyny, Oktawiana czy nawet Jasona. A potem spotkała Percy ego. Z początku, kiedy zobaczyła go, jak brnął po autostradzie z jakąś staruszką w ramionach, pomyślała, że może to bóg w ludzkiej postaci. Mimo że był poobijany, brudny i przygarbiony ze zmęczenia, promieniował mocą. Wyglądał jak rzymski bóg, z tymi swoimi oczami barwy morza i czarnymi włosami, które mierzwił wiatr.

Powiedziała Frankowi, żeby do niego nie strzelał. Pomyślała, że może któryś z bogów wystawia ich na próbę. Słyszała już podobne legendy: młodzieniec, staruszka błagająca o schronienie, śmiertelnicy zmieniający się w ślimaki, kiedy odmówią jej pomocy.

Hazel 6j Potem Percy ujarzmił rzekę i pokonał gorgony. Zamienił długopis w spiżowy miecz. W obozie zawrzało, kiedy się pojawił; wszyscy zaczęli mówić o graecuste. Syn boga morza... Dawno temu Hazel powiedziano o potomku Neptuna, który ją ocali. Ale czy Percy naprawdę może uwolnić ją od tej klątwy? To chyba złudna nadzieja. Percy i Nico uścisnęli sobie ręce. Przypatrywali się sobie nieufnie, a Hazel miała ochotę uciec. Gdyby powyciągali swoje magiczne miecze, mogliby stać się naprawdę niebezpieczni. Nico nie wyglądał przerażająco. Tylko chudo i dość niechlujnie w tych swoich pomiętych czarnych ciuchach. A włosy miał, jak zwykle, tak poczochrane, jakby przed chwilą wylazł z łóżka. Hazel pamiętała dobrze chwilę, gdy go po raz pierwszy zobaczyła. Kiedy wyciągnął ten swój czarny miecz, o mało co nie parsknęła śmiechem. I z powagą oznajmił, że to „stygijskie żelazo". Wyglądał naprawdę pociesznie! Nie mogła uwierzyć, że ten chu-derlawy białasek to jej brat. Dość szybko zmieniła zdanie. Percy spochmurniał. -Ja... ja ciebie znam. Nico uniósł brwi. -Tak? Spojrzał na Hazel, oczekując wyjaśnienia. Hazel zawahała się. W reakcji brata było coś nie tak. Starał się zachowywać swobodnie, a jednak kiedy po raz pierwszy zobaczył Percy'ego, dostrzegła panikę w jego oczach. Musiał znać Percy-ego. Tego była pewna. Dlaczego udaje, że go nie zna? Trzeba coś powiedzieć. - Mm... Percy utracił pamięć. Opowiedziała bratu, co się wydarzyło, odkąd Percy pojawił się przy bramie tunelu.

64

Hazel No więc, Nico... pomyślałam sobie... no wiesz, włóczysz się po świecie. Może spotkałeś gdzieś półbogów takich jak on albo... Nico zrobił minę ponurą jak Tartar. Hazel nie wiedziała dlaczego, ale przekaz był jasny: Zostaw tę sprawę. -

A ta historia z armią Gai - powiedział Nico. - Ostrzegłeś Reynę?

Percy kiwnął głową. -

A kim właściwie jest ta Gaja? - zapytał.

Hazel poczuła suchość w ustach. Już samo to imię... Kolana omal się pod nią nie ugięły. Dobrze pamiętała ten cichy, senny głos, jaśniejącą jaskinię i uczucie, jakby jej płuca wypełniła czarna ropa naftowa. To bogini ziemi. - Nico zerknął na ziemię, jakby mogła to usłyszeć. - Najstarsza ze wszystkich bogiń. Przez większość czasu pogrążona jest w głębokim śnie, ale nienawidzi bogów i ich dzieci. -

Matka Ziemia... jest zła? - zapytał Percy.

-1 to bardzo - odrzekł Nico ponuro. - Namówiła swojego syna, tytana Kronosa... ee... to znaczy Saturna... żeby zabił swojego ojca, Uranusa, i zdobył władzę nad światem. Tytani panowali bardzo długo. A potem pokonały ich dzieci tytanów, olimpijscy bogowie. Brzmi to znajomo - powiedział Percy zaskoczonym tonem, jakby nagle odzyskał część pamięci. - Ale o Gai słyszę chyba po raz pierwszy. Nico wzruszył ramionami. Dostała szału, kiedy bogowie przejęli władzę. Wzięła sobie nowego męża, Tartarusa, boga otchłani, który spłodził z nią rasę gigantów. Próbowali zniszczyć Olimp, ale bogowie w końcu ich pokonali. W każdym razie... wtedy. -

Wtedy? - powtórzył Percy.

Nico spojrzał na Hazel. Pewnie nie zamierzał obudzić w niej poczucia winy, ale tak się stało. Gdyby Percy wiedział o niej wszystko, o tym, co zrobiła... Hazel 65 Zeszłego lata - ciągnął Nico - Saturn próbował powrócić. Doszło do drugiej wojny tytanów. Rzymianie z Obozu Jupiter zdobyli jego kwaterę główną na górze Otrys, po drugiej stronie zatoki, i zniszczyli jego tron. Saturn zniknął... Zawahał się, obserwując twarz Percy ego. Hazel odniosła wrażenie, że jej brat boi się, by Percy czegoś więcej sobie nie przypomniał.

-No... w każdym razie Saturn prawdopodobnie powrócił do otchłani. Wszyscy myśleliśmy, że to już koniec wojny. A teraz wygląda na to, że klęska tytanów poruszyła Gaję. Zaczyna budzić się ze snu. Słyszałem pogłoski o odradzaniu się gigantów. Jeśli zamierzają ponownie zaatakować bogów, pewnie zaczną od zniszczenia półbogów... -

Powiedziałeś o tym Reynie? - zapytał Percy.

Oczywiście. - Nicowi zadrgała szczęka. - Rzymianie mi nie ufają. Dlatego pokładam nadzieję, że może wysłucha ciebie. Dzieci Plutona... bez obrazy, ale oni uważają, że dzieci Plutona są jeszcze gorsze od dzieci Neptuna. Uważają, że przynosimy pecha. -

Pozwolili zostać tutaj Hazel - zauważył Percy.

-

To inna sprawa.

-

Dlaczego?

Posłuchaj, Percy - wtrąciła się Hazel - giganci nie są największym problemem. Nawet... nawet Gaja nie jest najgorszym problemem. Zauważyłeś, że gorgony nie umierają, prawda? To wzbudza w nas największy niepokój. Spojrzała na Nica. Teraz była już niebezpiecznie blisko swojej własnej tajemnicy, ale z jakiegoś powodu ufała Percy'emu. Może dlatego, że on też był kimś z zewnątrz, może dlatego, że uratował Franka w rzece. Zasługiwał na to, by wiedzieć, przed jakim stoją wyzwaniem. -

Nico i ja - powiedziała ostrożnie - myślimy, że to, co się dzieje, oznacza... że Śmierć nie...

6 Hazel Ale zanim skończyła zdanie, gdzieś z dołu wzgórza dobiegł ich krzyk. Frank, ubrany w dżinsy, fioletową koszulkę obozową i kurtkę z denimu, pędził w ich stronę. Ręce miał uwalane smarowidłem, którym czyścił broń. Na widok Franka serce Hazel - jak zwykle — zastępowało w podskokach, co — jak zwykle - naprawdę ją zirytowało. Był jej przyjacielem, jedyną osobą w obozie, która nie traktowała jej jak chorej na jakąś zaraźliwą chorobę, ale nie lubiła go w ten sposób. Był od niej starszy o trzy lata, no i trudno go było uznać za księcia z bajki, z tą jego dziwaczną kombinacją dziecinnej twarzy i krępego ciała zapaśnika. Wyglądał jak słodki, ale umięśniony miś koala. A to, że wszyscy próbowali zrobić z nich parę - „Dwoje największych w obozie nieudaczników! Pasujecie do siebie!" -sprawiało, że postanowiła widzieć w nim wyłącznie przyjaciela. Tyle że jej serce nie dawało się tak zaprogramować. Wariowało za każdym razem, gdy Frank znalazł się w pobliżu. Nie czuła czegoś takiego od... no, od czasu Sammyego.

„Przestań" - pomyślała. - „Jesteś tutaj z bardzo konkretnego powodu, a na pewno nie jest nim zdobycie nowego chłopaka". A poza tym Frank nie znał jej sekretu. Gdyby znał, nie byłby dla niej tak miły. Dobiegł do świątyni. -Hej, Nico... -

Cześć, Frank.

Nico uśmiechnął się. Lubił Franka - może dlatego, że tylko w nim dzieci Plutona nie wzbudzały lęku. -

Reyna wysłała mnie po Percy ego. Oktawian cię zaakceptował?

-

Tak - odrzekł Percy. - Zarżnął moją pandę.

On... Och. Wróżba? Tak, pluszowe misie mają koszmarne sny o tym facecie. Ale zostałeś przyjęty! Musimy cię wykąpać przed nocnymi ćwiczeniami. Hazel 6 Hazel zdała sobie sprawę z tego, że słońce wisiało już nisko nad wzgórzami. Jak ten dzień szybko zleciał! -

Racja - powiedziała. - Lepiej...

Frank - przerwał jej Nico - może zaprowadzisz Percy'ego do obozu. Ja i Hazel wkrótce się tam zjawimy. „Ups" - pomyślała Hazel. Starała się ukryć zaniepokojenie. -To... to dobry pomysł - wyjąkała. - Idźcie, chłopaki. Dogonimy was. Percy jeszcze raz spojrzał na Nica, jakby wciąż próbował coś sobie przypomnieć. -

Chciałbym jeszcze z tobą pogadać. Nie mogę pozbyć się wrażenia, że...

-Jasne - zgodził się Nico. - Później. Zostanę tutaj na noc. -

Zostaniesz? - wypaliła Hazel.

„Szykuje się niezła zabawa" - pomyślała. - „Syn Neptuna i syn Plutona przybywają do obozu tego samego dnia. Brakuje tylko czarnych kotów i stłuczonych luster". -

No to idź, Percy - powiedział Nico. - Musisz się tu zadomowić.

Zwrócił się do Hazel, a ona poczuła, że to, co najgorsze w tym dniu, jeszcze ją czeka. - Ja i moja siostra musimy porozmawiać. -

Ty go znasz, prawda? - powiedziała Hazel.

Siedzieli na dachu świątyni Plutona, pokrytym kośćmi i diamentami. O ile się nie myliła, kości zawsze tam były, natomiast diamenty to już była jej sprawka. Kiedy tylko siedziała gdzieś dłużej albo kiedy ogarniał ją strach, zaczynały rosnąć naokoło niej jak grzyby po deszczu. Na dachu połyskiwały już diamenty wartości kilku milionów dolarów, ale na szczęście żaden obozowicz nie wyciągnąłby po nie ręki. Nikt nie śmiałby ukraść czegoś ze świątyni - zwłaszcza świątyni Plutona - a fauny nigdy tu nie docierały. Hazel przeszył zimny dreszcz na wspomnienie dzisiejszego spotkania z Donem. Gdyby nie zdążyła porwać przed nim tego 68 Hazel diamentu na drodze... Nie chciała nawet myśleć, co by się stało. Nie chciała mieć jeszcze jednej śmierci na sumieniu. Nico machał nogami jak dziecko. Stygijski miecz leżał przy jego boku, obok spathy Hazel. Chłopak spoglądał w dolinę, gdzie na Polu Marsowym oddziały saperskie budowały fortyfikacje do nocnych manewrów. Percy Jackson. - Wymówił to śpiewnym tonem. - Hazel, muszę być oszczędny w słowach. Dzieją się ważne rzeczy. Niektóre tajemnice muszą pozostać tajemnicami. A ty, właśnie ty, powinnaś to zrozumieć. Hazel poczuła, że ma wypieki. -

Ale on nie jest taki... taki jak ja?

Nie. Wybacz, ale nie mogę ci nic więcej powiedzieć. Nie mogę się wtrącać. Percy musi poradzić sobie tutaj sam. -Jest niebezpieczny? Nico zdobył się na cierpki uśmiech. -

Bardzo. Dla swoich wrogów. Ale nie jest zagrożeniem dla Obozu Jupiter. Możesz mu zaufać.

-

Jak tobie - powiedziała z goryczą Hazel.

Przekręcił swój pierścień z czaszką. Wokół niego kości zaczęły dygotać, jakby próbowały zebrać się w nowy szkielet. Zawsze działał tak na umarłych, kiedy wpadał w ponury nastrój. On i Hazel władali dwiema różnymi sferami wpływów Plutona: śmiercią i bogactwem. Czasami Hazel myślała, że Nico odziedziczył lepszą cząstkę. Zrozum, ja wiem, że to nie jest łatwe - powiedział Nico. - Ale masz drugą szansę. Możesz wszystko naprawić. -

Niczego nie mogę naprawić. Jeśli się dowiedzą...

Nie dowiedzą się. Wkrótce ogłoszą misję. Muszą to zrobić. Będę z ciebie dumny. Zaufaj mi, Bian... Ugryzł się w język, ale wiedziała, że o mało co nie nazwał jej Bianką, imieniem jego prawdziwej siostry, tej, z którą dorastał. K*

Hazel 69 Mógł się troszczyć o Hazel, ale ona nigdy nie będzie Bianką. Tak się złożyło, że po prostu stała się kimś mu najbliższym po Biance - nagrodą pocieszenia zesłaną przez Podziemie. -

Przepraszam - powiedział.

Hazel miała w ustach smak metalu, jakby pod językiem wyskoczyły jej grudki złota. -

A więc to o Śmierci to prawda? To sprawka Alkyoneusa?

Tak sądzę. W Podziemiu robi się coraz gorzej. Tata wychodzi z siebie, żeby nad tym wszystkim zapanować. A z tego, co Percy mówił o gorgonach, wynika, że i tutaj sprawy przybierają zły obrót. Ale zrozum, przecież właśnie dlatego tu jesteś. To wszystko, co się stało w przeszłości... możesz teraz zrobić z tego coś dobrego. Jesteś teraz kimś stąd. Z Obozu Jupiter. Hazel o mało co nie parsknęła śmiechem. Wcale nie była stąd. Nie była nawet z tego stulecia. Wiedziała, że nie powinna skupiać się na przeszłości, ale przypomniała sobie ten dzień, w którym jej dawne życie rozpadło się na kawałki. Odleciała tak nagle, że nawet nie zdążyła krzyknąć: „Och!" Cofnęła się w czasie. Nie był to sen ani wizja. Wspomnienie ogarnęło ją z taką mocą, że poczuła się tak, jakby tam była. Jej ostatnie urodziny. Właśnie skończyła trzynaście lat. Ale nie było to zeszłego grudnia. Było to siedemnastego grudnia 1941 roku, w ostatnim dniu jej pobytu w Nowym Orleanie. Wracała samotnie ze stajni do domu. Mimo chłodnego wieczoru było jej rozkosznie ciepło. Sammy właśnie pocałował ją w policzek. Ten dzień był pełen wzlotów i upadków. W szkole dzieciaki nabijały się z jej matki, nazywając ją czarownicą i opluwając mnóstwem innych wyzwisk. Tak było od dawna, ale robiło się coraz gorzej. Krążyły plotki o klątwie ciążącej na Hazel. Szkoła nosiła nazwę Akademii Świętej Agnieszki dla Kolorowych i Indian, a pod tą niezmienioną od stu lat nazwą i pod cienkim płaszczykiem dobroczynności kryła się wylęgarnia okrucieństwa. Hazel nie rozumiała, jak inne czarne dzieci mogą być tak podłe. Przecież przez cały czas same musiały znosić upokorzenia i wyzwiska. A jednak wrzeszczały na nią i odbierały jej drugie śniadanie, zawsze pytając o te słynne klejnoty: „Gdzie są te przeklęte diamenty, dziewczyno? Daj mi kilka, bo ci przywalę!". Odpychały ją od fontanny i rzucały w nią kamieniami, kiedy próbowała się zbliżyć do boiska.

Hazel Ale choć były dla niej tak okrutne, nigdy nie dawała im diamentów czy złota. Nienawidziła ich, to prawda, ale nie aż tak. No i miała jednego przyjaciela - Sammy'ego - i to jej wystarczało. Sammy lubił żartować, że idealnie pasuje do Akademii Świętej Agnieszki. Był Amerykaninem meksykańskiego pochodzenia, więc uważał się i za kolorowego, i za Indianina. „Powinni dać mi podwójne stypendium", mówił. Nie był duży ani silny, ale miał zwariowany uśmiech i potrafił ją rozśmieszyć. Tego popołudnia zaprowadził ją do stajni, gdzie pracował jako stajenny. Był to klub jeździecki „tylko dla białych", rzecz jasna, ale w weekendy był nieczynny, a ponieważ wybuchła wojna, krążyły pogłoski, że w ogóle zamkną go do czasu, gdy żołnierze powrócą do domu, złoiwszy skórę Japończykom. Zwykle Sammy mógł przemycić tam Hazel, żeby mu pomogła opiekować się końmi. Od czasu do czasu wyprawiali się na konną przejażdżkę. Hazel uwielbiała konie. Były chyba jedynymi istotami, które się jej nie bały. Ludzie jej nienawidzili. Koty na nią syczały. Psy warczały. Nawet ten głupi chomik w klasie panny Finley popiskiwał ze strachu, kiedy dawała mu marchewkę. A konie ją lubiły. Kiedy już znalazła się w siodle, potrafiła galopować tak szybko, że diamenty nie zdążały powyskakiwać z ziemi. Czuła się tak, jakby została uwolniona z tej klątwy. Tego popołudnia wyprowadziła jasnobrązowego deresza ze wspaniałą czarną grzywą. Pogalopowała tak szybko, że Sammy został w tyle. Kiedy ją wreszcie dogonił, i on, i jego koń byli wykończeni. - Od czego tak uciekasz? - Roześmiał się. - Jestem aż tak brzydki? Było za zimno na piknik, ale postanowili jednak usiąść pod drzewem magnolii, uwiązawszy konie do jakiegoś płotu z drewnianych belek. Sammy miał dla niej ciastko z urodzinową świeczką,

Hazel które zmiażdżyło się podczas jazdy, ale i tak było najmilszą rzeczą, jaką kiedykolwiek widziała. Podzielili się nim. Sammy mówił o wojnie. Żałował, że jest za młody, aby się zaciągnąć do wojska. Zapytał Hazel, czy pisałaby do niego listy, gdyby służył gdzieś za morzem. -

Oczywiście, głupku.

Wyszczerzył zęby. A potem, jakby pod wpływem nagłego impulsu, pochylił się ku niej i pocałował ją w policzek. -

Wszystkiego najlepszego w dniu urodzin, Hazel - powiedział.

Niby nic - jeden pocałunek, i nawet nie w usta - ale poczuła się,

jakby unosiła się w powietrzu. Prawie nie zapamiętała jazdy z powrotem do stajni i tego, czy pożegnała się z Sammym. On powiedział „No to do jutra", jak zawsze. Ale już więcej go nie zobaczyła. Kiedy wróciła do Dzielnicy Francuskiej, robiło się już ciemno. A kiedy zbliżała się do domu, całe uniesienie znikło, ustępując strachowi. Hazel i jej matka - lubiła, jak ją nazywano Królową Marią - zajmowały stare mieszkanie nad klubem jazzowym. Pomimo wybuchu wojny atmosfera była świąteczna. Roześmiani rekruci włóczyli się po ulicach, przechwalając się, jak to złoją skórę Japończykom. Robili sobie tatuaże albo oświadczali się swoim dziewczynom na chodnikach. Niektórzy zachodzili na górę do matki Hazel, żeby dać sobie powróżyć albo kupić jakiś amulet od Marie Levesque, słynnej królowej wudu. Masz pojęcie? — mówił ten czy inny. — Za ten amulet dałem dwa dolce. Pokazałem go jednemu znajomkowi, a on mi powiedział, że to prawdziwy samorodek srebra. Wart ze dwadzieścia dolarów! Ta szamanka jest zdrowo stuknięta! Po jakimś czasie takie gadki przysporzyły Królowej Marii wielu klientów. Klątwa Hazel ujawniała się powoli. Z początku wydawała się błogosławieństwem. Drogocenne kamienie i złoto pojawiały się co jakiś czas, nigdy w dużej ilości. Królowa Maria Hazel

popłaciła długi. Raz w tygodniu jadły na obiad stek. Hazel dostała nową sukienkę. Wkrótce jednak pojawiły się złowrogie pogłoski. Okoliczni mieszkańcy zaczęli zdawać sobie sprawę z tego, ile strasznych rzeczy przytrafiło się tym, którzy kupili amulet od Królowej Marii, albo tym, którym tymi precjozami zapłacono. Charliemu Gasceaux żniwiarka obcięła rękę, gdy miał na niej złotą bransoletkę. Pan Henry ze sklepu wielobranżowego zmarł na atak serca, kiedy Królowa Maria spłaciła mu swoje długi rubinem. Ludzie zaczęli poszeptywać o Hazel - że znajduje te przeklęte klejnoty, idąc ulicą. Wkrótce tylko przyjezdni odwiedzali jej matkę i było ich coraz mniej. Królowa Maria zaczęła łatwo wpadać w rozdrażnienie. Na córkę patrzyła z nieukrywaną urazą. Hazel wspięła się cichutko po schodach, na wypadek gdyby matka miała klienta. W klubie na dole kapela stroiła instrumenty. Z sąsiedniej piekarni, gdzie zaczęto wypiekać rogaliki na rano, dochodził zapach roztopionego masła. Kiedy dotarła na piętro, zdawało się jej, że usłyszała dwa głosy, ale gdy weszła do saloniku, zobaczyła, że jej matka siedzi przy stole do wróżenia sama. Miała zamknięte oczy, jakby była pogrążona w transie. Hazel wiele razy widziała matkę w takim stanie. Udawała przed klientami, że rozmawia z duchami, ale nigdy nie robiła tego, gdy była sama. Zawsze powtarzała Hazel, że jej gris-gris to zwykłe „hokuspokus" dla naiwnych. Tak naprawdę nie wierzyła w moc amuletów, we wróżby czy w duchy. Robiła to wszystko na pokaz, jak piosenkarka czy aktorka, dla zarobku.

Hazel wiedziała jednak, że jej matka w jakąś magię wierzyła. Klątwa Hazel nie była oszustwem. Królowa Maria po prostu odpychała od siebie myśl, że to jej wina - że w jakiś sposób to ona ściągnęła na nią tę klątwę. - To przez twojego cholernego ojca - gderała, gdy była w złym nastroju. - Przylazł tutaj w tym swoim cudacznym srebrno-czarnym Hazel garniturku. Po raz pierwszy i ostatni udało mi się wezwać ducha i co? Spełnił moje życzenia i zrujnował mi życie. A chciałam być prawdziwą królową. To przez niego taka jesteś. Nigdy nie wyjaśniła, co właściwie ma na myśli, a Hazel przywykła nie pytać o ojca. Takie pytania sprawiały, że matka wpadała w jeszcze gorszy nastrój. Patrzyła na Królową Marię, która zaczęła coś do siebie mamrotać. Twarz miała spokojną, rozluźnioną. Hazel uderzyło, że matka wygląda naprawdę pięknie, kiedy nie jest nachmurzona, a jej brwi nie są ściągnięte w grymasie złości. Miała bujne, złotobrą-zowe włosy, tak jak Hazel, i taką samą ciemną cerę, brązową jak ziarno kawy. Nie była wystrojona w te swoje cudaczne szafranowe szaty, nie miała na rękach złotych bransolet, które nosiła, aby zrobić wrażenie na klientach. Miała na sobie prostą białą sukienkę. A jednak promieniowała jakąś dziwną dostojnością, kiedy tak siedziała w swoim pozłacanym krześle, jakby naprawdę była królową. -

Będziesz tutaj bezpieczniejszy - wymamrotała. - Tutaj, z dala od bogów.

Hazel powstrzymała się od krzyku. Głos, który wydobywał się z ust matki, nie był jej głosem. Brzmiał jak głos starszej kobiety. Ton był łagodny, uspokajający, ale jednocześnie rozkazujący-jak głos hipnotyzera wydającego polecenia. Królowa Maria znieruchomiała, skrzywiła się, a potem przemówiła swoim zwykłym głosem: -

Za daleko. Za zimno. Zbyt niebezpiecznie. Powiedział mi, żebym tego nie robiła.

Inny głos odpowiedział: A czy on kiedykolwiek coś dla ciebie zrobił? Dał ci zatrute dziecko! Możemy jednak wykorzystać jej dar. Możemy się zemścić na bogach. Na północy, z dala od ich władzy, będziesz pod moją opieką. Uczynię twoim opiekunem mojego syna. Będziesz w końcu żyć jak królowa.

-v Hazel 75 Skrzywiła się. -

A co z Hazel?

A potem jej twarz wykrzywił szyderczy uśmiech. Oba głosy przemówiły teraz razem, jakby znalazły porozumienie.

-

Zatrute dziecko.

Hazel zbiegła po schodach; serce jej waliło. Na dole wpadła na mężczyznę w czarnym garniturze. Chwycił ją mocno za ramiona. Ręce miał zimne. -

Spokojnie, dziecinko.

Zauważyła pierścień ze srebrną czaszką na jego palcu, potem zwróciła uwagę na dziwną tkaninę, z której był uszyty garnitur. W półmroku ta gęsta czarna wełna zdawała się poruszać i kłębić, tworząc wizerunki twarzy naznaczonych cierpieniem, jakby dusze potępieńców próbowały wyrwać się z fałd jego ubrania. Miał czarny krawat w srebrne pasy i koszulę szarą jak nagrobek. Jego twarz... serce Hazel podskoczyło do gardła. Skórę miał tak białą, że wydawała się prawie niebieska, jak zimne mleko. I rzadkie, tłuste, czarne włosy opadające kosmykiem na czoło. Uśmiechał się, ale oczy płonęły mu gniewem, pełne władczej mocy. Hazel widziała już kogoś podobnego. Pokazywali go w kronice przed filmem. Wyglądał jak ten straszny Adolf Hitler. Nie miał wąsów, ale poza tym mógł być bliźniakiem Hitlera albo jego ojcem. Chciała się wyrwać i uciec, ale nawet wtedy, gdy mężczyzna ją puścił, nie mogła się poruszyć. Jego oczy trzymały ją w miejscu. -

Hazel Levesque — powiedział melancholijnym tonem. - Wyrosłaś.

Hazel zaczęła dygotać. Cementowa posadzka pod stopami mężczyzny zatrzeszczała. Błyszczący kamień wyskoczył z cementu, jakby ziemia wypluła ziarno arbuza. Spojrzał na kamień spokojnie. Potem schylił się. -

Nie! - krzyknęła Hazel. - Jest przeklęty!

Podniósł kamień - szmaragd o idealnych kształtach.

6 Hazel Tak, jest. Ale nie dla mnie. Jaki piękny... chyba wart więcej niż cały ten dom. - Wsunął szmaragd do kieszeni. - Przykro mi z powodu twojego losu, moje dziecko. Pewnie mnie nienawidzisz. Hazel nie zrozumiała tego. Powiedział to ze smutkiem, jakby był osobiście odpowiedzialny za jej życie. A potem doznała olśnienia: duch w czarno-srebrnym ubraniu, który spełnił życzenia jej matki i zrujnował jej życie. Wytrzeszczyła oczy. -

To ty? Jesteś moim...

Chwycił ją łagodnie za podbródek.

-Jestem Pluton. Moje dzieci nigdy nie mają łatwego życia, ale ty dźwigasz wyjątkowy ciężar. Teraz, gdy już skończyłaś trzynaście lat, musimy zabezpieczyć... Odepchnęła jego rękę. -

To ty mi to zrobiłeś? Ty przekląłeś mnie i moją matkę? Ty nas porzuciłeś?

Jej oczy napełniły się łzami. Ten bogacz w wytwornym garniturze ma być jej ojcem} Teraz, kiedy skończyła już trzynaście lat, pojawia się po raz pierwszy i mówi, że mu przykro? -

Ty diable! - zawołała. - Zrujnowałeś nam życie!

Pluton zmrużył oczy. Co ci powiedziała twoja matka, Hazel? Nigdy ci nie wyjawiła, czego chciała? Nie powiedziała ci, że klątwa ciąży na tobie od urodzenia? Hazel była zbyt wściekła, żeby przemówić, ale Pluton wyczytał odpowiedź z jej twarzy. -

Nie... - Westchnął. - Mogłem się tego spodziewać. O wiele łatwiej zrzucić winę na mnie.

-

Co masz na myśli?

Znowu westchnął. Biedne dziecko. Za wcześnie przyszłaś na świat. Nie potrafię jasno zobaczyć twojej przyszłości, ale wiem, że pewnego dnia Hazel

odnajdziesz swoje miejsce w życiu. Potomek Neptuna zmyje z ciebie tę klątwę i obdarzy cię spokojem. Obawiam się jednak, że nie na długo... Hazel nic z tego nie zrozumiała. Zanim zdążyła coś powiedzieć, Pluton wyciągnął rękę. W jego dłoni pojawiły się blok rysunkowy i pudełko kredek. Wiem, że lubisz rysować i jeździć konno. Weź to i rysuj. A jeśli chodzi o konia... - Oczy mu rozbłysły. - No cóż, z tym będziesz musiała sama sobie poradzić. A teraz muszę porozmawiać z twoją matką. Wszystkiego najlepszego w dniu urodzin, Hazel. I ruszył w górę schodów - tak po prostu, jakby odhaczył Hazel na swojej liście „do zrobienia" i już o niej zapomniał. „Wszystkiego najlepszego. Idź i coś narysuj. Zobaczymy się za następne trzynaście lat". Była tak oszołomiona, tak wściekła, w głowie miała taki zamęt, że po prostu stała jak sparaliżowana u stóp schodów. Miała ochotę cisnąć te kredki i podeptać je. Chciała pobiec za Plutonem i kopnąć go. Chciała uciec, odnaleźć Sammyego, ukraść konia, wyjechać z tego miasta i nigdy nie wrócić. Ale niczego takiego nie zrobiła. Usłyszała, jak na górze otwierają się drzwi i Pluton wchodzi do środka.

Wciąż drżała po jego zimnym uścisku, ale wspięła się cicho po schodach, żeby zobaczyć, co on zrobi. Co powie Królowej Marii? Kto mu odpowie - jej matka czy ten okropny głos? Kiedy stanęła przed drzwiami, usłyszała głos matki. Zajrzała do środka. Matka wyglądała już normalnie - wrzeszczała, rozzłoszczona, ciskając przedmiotami po saloniku, podczas gdy Pluton usiłował ją uspokoić. Marie, to czyste wariactwo - powiedział. - Tam moja władza nie będzie już sięgać, nie będę mógł cię ochraniać.

Hazel -

Ochraniać mnie? - ryknęła Królowa Maria. - A niby kiedy mnie ochraniałeś?

Czarny garnitur Plutona zamigotał, jakby uwięzione w tkaninie dusze zaczęły się denerwować. Nie masz o niczym pojęcia. To ja utrzymuję przy życiu ciebie i dziecko. Mam wszędzie wrogów, wśród ludzi i bogów. A teraz, gdy wybuchła wojna, może być coraz gorzej. Musisz przebywać tam, gdzie mogę... Policja uważa mnie za morderczynię! Klienci chcą mnie powiesić jako czarownicę! A Hazel... z nią jest coraz gorzej. Ta twoja ochrona! To ona nas zabija. Pluton rozłożył ręce. -

Marie, proszę cię...

Nie! - Królowa Maria podeszła do garderoby, wyciągnęła z niej skórzaną walizkę i cisnęła ją na stół. - Wyjeżdżamy. Mam gdzieś twoją ochronę. Jedziemy na północ. Marie, to pułapka - ostrzegł ją Pluton. - Ktokolwiek szepce ci do ucha, ktokolwiek nastawia cię wrogo do mnie... -

Ty sam nastawiasz mnie wrogo do siebie!

Chwyciła porcelanową wazę i cisnęła ją w niego. Waza roztrzaskała się o podłogę, po której potoczyły się drogie kamienie -szmaragdy, rubiny, diamenty. Cała kolekcja Hazel. Nie przeżyjecie tam - powiedział Pluton. - Jeśli pojedziecie na północ, obie umrzecie. Widzę to jasno. -

Wynoś się!

Hazel pragnęła, by Pluton nie odchodził, by powstrzymał matkę. Niewiele z tego wszystkiego rozumiała, ale nie podobało się jej to, co mówiła matka. Niestety, jej ojciec machnął ręką i rozpłynął się w półmroku... jakby naprawdę był duchem.

Królowa Maria zamknęła oczy. Wzięła głęboki oddech. Hazel bała się, że ten dziwny głos znowu ją opęta. Ale przemówiła własnym głosem. Hazel

-

Hazel - warknęła - wyjdź zza tych drzwi.

Hazel usłuchała, drżąc ze strachu. Przycisnęła do piersi blok rysunkowy i kredki. Matka przyglądała się jej sceptycznie. „Zatrute dziecko", mówiły te głosy. -

Pakuj się. Wyjeżdżamy.

-

D-dokąd? - zapytała Hazel.

Na Alaskę - odpowiedziała Królowa Maria. - Będziesz wreszcie robić coś pożytecznego. Zaczniemy nowe życie. Powiedziała to tak, jakby miały zacząć „nowe życie" dla kogoś innego - albo dla czegoś innego. O co mu chodziło? - zapytała Hazel. - Naprawdę jest moim ojcem? Powiedział, że to ty wyraziłaś życzenie... -

Idź do swojego pokoju! - krzyknęła matka. - Pakuj się!

Hazel wybiegła - i nagle została wyrwana z przeszłości. Nico potrząsał nią, trzymając ją za ramiona. -

Znowu to zrobiłaś.

Zamrugała. Siedzieli na dachu świątyni Plutona. Słońce było już niżej. Wokół niej połyskiwało więcej diamentów, a oczy piekły ją od łez. -

P-przepraszam - wymamrotała.

-

Nie przepraszaj. Gdzie byłaś?

-

W mieszkaniu mojej matki. W dniu, w którym stamtąd wyjechałyśmy.

Nico pokiwał głową. Rozumiał ją lepiej niż większość ludzi. On też urodził się w latach czterdziestych. Przyszedł na świat parę lat po niej i przez całe dziesięciolecia był zamknięty w zaczarowanym hotelu. Ale przeszłość Hazel była o wiele gorsza od jego przeszłości. On nie sprowadzał na świat tylu nieszczęść... Musisz się nauczyć kontrolować te wspomnienia - powiedział. -Jeśli taki odlot zdarzy ci się podczas walki... Hazel -

Wiem. Staram się.

Nico ścisnął jej dłoń. W porządku. Myślę, że to jest efekt uboczny... no wiesz, twojego pobytu w Podziemiu. Ale mam nadzieję, że będzie coraz lepiej. Hazel nie była tego tak pewna. Po ośmiu miesiącach te odloty w przeszłość dręczyły ją coraz bardziej, jakby jej dusza próbowała żyć jednocześnie w dwóch różnych czasach. Jeszcze nikt przed nią nie powrócił ze świata umarłych - w każdym razie nie w taki sposób, w jaki ona wróciła. Nico starał się dodać jej otuchy, ale żadne z nich nie wiedziało, co się stanie. Nie mogę wrócić na północ - powiedziała Hazel. - Nico, jeśli muszę powrócić tam, gdzie to się stało... Będzie dobrze — obiecał. - Tym razem będziesz miała przyjaciół. Percy Jackson... on ma w tym jakąś rolę do odegrania. Wyczuwasz to, prawda? Dobrze będzie mieć go przy boku. Hazel przypomniała sobie, co wtedy powiedział jej Pluton: „Potomek Neptuna zmyje z ciebie tę klątwę i obdarzy cię spokojem". A więc to Percy? Może, ale czuła, że nie będzie to takie łatwe. Nie była nawet pewna, czy Percy przeżyje to, co czeka ich na północy. -

Skąd on się wziął? - zapytała. - Dlaczego duchy nazywają go Grekiem?

Zanim Nico zdążył odpowiedzieć, zza rzeki dobiegł dźwięk rogów. Legioniści gromadzili się na wieczorny apel. Lepiej już tam zejdźmy - powiedział Nico. - Mam przeczucie, że tym razem będzie bardzo ciekawie. VII hazel wracali, Hazel potknęła się o sztabkę złota. Wiedziała, że nie powinna biec tak szybko, ale bała się spóźnić na apel. Piąta Kohorta miała najbardziej wyrozumiałych centurionów w obozie, ale nawet oni karali za opieszałość. Rzymskie kary nie były lekkie: szorowanie ulic szczoteczką do zębów, czyszczenie zagród byków w cyrku, zaszycie w worku pełnym rozjuszonych łasic i wrzucenie do Małego Tybru - nie wiadomo, co gorsze. Złota sztabka wyskoczyła z ziemi tuż przed jej uniesioną stopą. Nico próbował złapać Hazel, ale przewróciła się i obtarła sobie dłonie do krwi. -

Nic ci się nie stało? - Ukląkł przy niej i sięgnął po sztabkę złota.

-

Nie! - krzyknęła Hazel.

Nico znieruchomiał. -

Słusznie. Wybacz. Tylko... rany, jest naprawdę ogromna.

Wyjął z kieszeni lotniczej kurtki buteleczkę z nektarem i polał nim dłonie Hazel. Otarcia zaczęły znikać. -

Możesz wstać?

Hazel Pomógł jej się podnieść. Oboje zagapili się na sztabkę. Była wielkości bochenka chleba, oznaczona numerem seryjnym i napisem SKARBIEC USA. Nico pokręcił głową. -

W jaki sposób, do Tartarusa...

Nie wiem - odrzekła Hazel zmęczonym głosem. - Może zakopali ją tutaj jacyś rabusie, może wypadła z wagonu sto lat temu. Może przywędrowała ze skarbca najbliższego banku. Cokolwiek siedzi w ziemi, a ja się znajdę w pobliżu, to po prostu wyskakuje i już. A im bardziej jest drogocenne... Tym bardziej niebezpieczne. - Nico spochmurniał. - Chyba powinniśmy to czymś przykryć. Gdyby znalazły to fauny... Hazel wyobraziła sobie grzyb pyłu wyrastający nad drogą i zwęglone ciała faunów rozlatujące się we wszystkie strony. Szybko otrząsnęła się z tej okropnej wizji. -

Powinna z powrotem zapaść się pod ziemię, gdy stąd odejdę, ale dla pewności...

Ćwiczyła już tę sztuczkę, ale jeszcze nigdy z czymś tak ciężkim i solidnym. Wyciągnęła rękę ku złotej sztabce i spróbowała się skupić. Sztabka uniosła się w powietrze. Hazel skierowała na nią całą swoją złość, co nie było trudne nienawidziła złota, nienawidziła swojej klątwy, nienawidziła powrotów do przeszłości i wszystkich momentów, w których zawiodła. Czuła mrowienie w palcach. Złota sztabka rozżarzyła się, jaśniejąc nad ziemią. Nico głośno przełknął ślinę. -

Mm... Hazel, jesteś pewna, że...

Zacisnęła pięść. Złoto wygięło się jak kit. Hazel zmusiła je, żeby zwinęło się w wielki, guzowaty obwarzanek. Potem machnęła ręką w dół. Wart milion dolarów obwarzanek uderzył w ziemię. Zapadł się w nią tak głęboko, że pozostała po nim tylko blizna świeżego piachu.

m Hazel

Nico wybałuszył oczy. -

To było... niesamowite.

Hazel pomyślała, że to nic w porównaniu z mocą faceta, który potrafi ożywiać szkielety i ściągać ludzi zza bram śmierci, ale dobrze było na odmianę i jego czymś zaskoczyć. Z obozu ponownie dobiegło ich buczenie rogów. Kohorty zaczynały się gromadzić na apel, a Hazel nie miała ochoty być zaszyta w worku pełnym łasic. -

Szybko! - zawołała i oboje pobiegli ku bramie obozu.

Kiedy po raz pierwszy zobaczyła zbiórkę całego legionu, była tak wystraszona, że mało brakowało, by uciekła z placu apelowego i schowała się w którymś z baraków. I nawet teraz, po dziewięciu miesiącach spędzonych w obozie, ten widok robił na niej wrażenie. Pierwsze cztery kohorty, każda po czterdziestu legionistów, stały przed swoimi barakami po obu stronach Via Praetoria. Piąta Kohorta zebrała się na samym końcu, przed budynkiem prin-cipiów, jako że jej baraki wciśnięte były w sam tylny róg obozu, blisko stajni i latryn. Hazel musiała przebiec przed prawie całym legionem, by trafić na swoje miejsce. Obozowicze mieli na sobie bojowe stroje. Wypolerowane kolczugi i nagolenniki połyskiwały na fioletowych koszulkach i dżinsach, z hełmów straszyły godła z ludzkimi czaszkami ze skrzyżowanymi mieczami. Nawet ich skórzane wojskowe buty ze stalowymi sprzączkami budziły respekt: widać było, że można w nich maszerować przez bagna i miażdżyć nimi twarze. Przed legionistami, jak rząd kostek domina, stały ich czerwone i złote tarcze wielkości drzwiczek lodówki. Każdy legionista był uzbrojony we włócznię z ostrzem jak harpun, zwaną pilum, gla-dius, sztylet, a poza tym dźwigał ze czterdzieści kilo innego ekwipunku. Jeśli wstępując do legionu, nie było się w dobrej formie,

84 Hazel szybko się ją osiągało. Już samo chodzenie w zbroi zastępowało parę godzin ćwiczeń w siłowni. Hazel i Nico wbiegli na ulicę, gdy wszyscy stali już na baczność, więc ich pojawienie się nie umknęło niczyjej uwagi. Ich stopy dudniły po bruku. Hazel starała się unikać cudzych spojrzeń, ale na samym początku Pierwszej Kohorty dostrzegła Oktawiana puszącego się w swoim hełmie centuriona, z tuzinem medali na piersiach, który uśmiechał się do niej kpiąco. Oktawian nie po raz pierwszy ją szantażował. Głupi augur i ten jego dar prorokowania! Dlaczego właśnie on musiał odkryć jej tajemnice? Na pewno wykorzystałby to już parę tygodni temu, gdyby nie wiedział, że to wspaniałe narzędzie do wywierania na nią nacisku. Szkoda, że nie zabrała tej złotej sztabki, rąbnęłaby go nią teraz prosto w twarz.

Przebiegła koło Reyny, kłusującej tam i z powrotem na swoim pegazie. Nazywał się Scypion, ale mówiono na niego „Oscypek", bo miał sierść barwy wędzonego owczego serka. U jego boku biegły jej dwa metalowe psy, Aurum i Argentum. Purpurowa oficerska peleryna wzdymała się za nią na wietrze. - Hazel Levesque! - zawołała. - Cieszymy się, że raczyłaś się pojawić! Hazel dobrze wiedziała, że lepiej milczeć. Brakowało jej większości ekwipunku, ale szybko wsunęła się na swoje miejsce obok Franka i stanęła na baczność. Ich centurion, wielki siedemnastoletni osiłek o imieniu Dakota, właśnie wyczytywał jej nazwisko - ostatnie na liście. -Jestem! - pisnęła. Dzięki bogom. Teoretycznie nie spóźniła się. Nico podszedł do Percy'ego Jacksona, który stał nieco z boku w towarzystwie dwóch strażników. Percy miał włosy mokre po kąpieli i świeże ubranie, ale minę nadal trochę niepewną. Hazel Hazel dobrze go rozumiała. Miał przecież być przedstawiony dwustu ciężko uzbrojonym nastolatkom. Ostatnie pojawiły się lary. Ich fioletowe postacie migotały, zajmując miejsca. Miały nieznośny zwyczaj stawania w połowie wewnątrz ludzi, więc szeregi legionistów przez chwilę wyglądały jak nieostra fotografia, ale centurioni szybko zrobili z tym porządek. -

Sztandary! - zawołał Oktawian.

Wystąpili chorążowie w pelerynach z lwich skór, z godłami kohort na drzewcach. Ostatni wystąpił Jacob, chorąży legionu. Trzymał długie drzewce, na którym nie było żadnego godła. Piastowanie tej funkcji było wielkim honorem, ale Jacob najwyraźniej tego nie znosił. Mimo że Reyna upierała się, by dochować wierności tej tradycji, za każdym razem gdy wznoszono pozbawione orła drzewce, Hazel wyczuwała zakłopotanie przebiegające przez szeregi legionistów. Reyna zatrzymała pegaza. Rzymianie! Pewnie słyszeliście o dzisiejszej próbie wtargnięcia do obozu. Dwie gorgony zostały zatopione przez tego rekruta, Percy'ego Jacksona. Przyprowadziła go tutaj sama Junona, oznajmiając, że to syn Neptuna. Obozowicze z tylnych szeregów powyciągali szyje, żeby zobaczyć Percy'ego. Uniósł prawą rękę i zawołał: -

Czołem!

-

Percy Jackson chce wstąpić do legionu - ciągnęła Reyna. - Co powiedziały wróżby?

Obejrzałem wnętrzności! - oświadczył Oktawian takim tonem, jakby gołymi rękami zabił lwa, a nie rozpruł nożem pluszową pandę. - Wróżby są pomyślne. Percy nadaje się do służby w legionie! -

Ave! - ryknął chórem cały legion.

Frank trochę się spóźnił, więc jego „ave" zabrzmiało jak cieniutkie echo. Wybuchły śmiechy. 6 Hazel Reyna wezwała do wystąpienia starszych oficerów - po jednym z każdej kohorty. Oktawian, jako najstarszy rangą centurion, zwrócił się do Percy ego: -

Rekrucie, masz jakieś referencje? Jakieś listy uwierzytelniające?

Hazel już to przeżyła, kiedy przyjmowano ją do legionu. Wielu rekrutów miało listy od starszych półbogów żyjących poza obozem, od dorosłych weteranów obozu. Niektórzy mieli bogatych i słynnych sponsorów. Dobry list dawał lepszą pozycję wyjściową, przydział do lepszej kohorty, niekiedy nawet jakąś prestiżową funkcję, na przykład posłańca legionu, zwalniającą od takich uciążliwych obowiązków, jak kopanie rowów czy odmienianie łacińskich słów. Percy drgnął. -

Listy? Nie, nie mam listów.

Oktawian skrzywił się. Hazel chciała krzyknąć: „To nie fair!" Percy przyniósł do obozu boginię. Chyba nie ma lepszej rekomendacji. Ale rodzina Oktawiana przysyłała dzieciaki do obozu od ponad stulecia. Uwielbiał przypominać rekrutom, że nie dorastają mu do pięt. -

Żadnych listów - powiedział z żalem. - Czy któryś legionista poręczy za niego?

-Ja! - Frank wystąpił z szeregu. - Uratował mi życie! Natychmiast z innych kohort rozległy się krzyki protestu. Reyna uciszyła je gestem uniesionej dłoni i spojrzała z gniewem na Franka. Franku Zhang, już po raz drugi dzisiaj przypominam ci, że jesteś na probatio. Twój boski rodzic jeszcze nawet cię nie uznał. Nie masz prawa ręczyć za innego obozowicza, póki nie zasłużysz na pierwszą belkę. Frank wyglądał, jakby miał za chwilę umrzeć ze wstydu. Hazel nie mogła tego tak zostawić. Wystąpiła z szeregu i oświadczyła: Hazel

Frank chce powiedzieć, że Percy uratował życie nam obojgu. Jestem pełnoprawnym członkiem legionu. Ja poręczę za Percy'-ego Jacksona. Frank zerknął na nią z wdzięcznością, ale inni obozowicze zaczęli pomrukiwać. Hazel dopiero niedawno uzyskała pełnię praw. Belkę otrzymała zaledwie parę tygodni temu, a „aktu męstwa",

którym sobie na to zasłużyła, dokonała w sposób dość przypadkowy. Prócz tego była córką Plutona i członkiem niesławnej Piątej Kohorty. Jej poręczenie nie dawało Percy emu pożądanego wsparcia. Reyna skrzywiła się, ale zwróciła się do Oktawiana. Augur uśmiechnął się i wzruszył ramionami, jakby rozbawiło go wystąpienie Hazel. „No pewnie. Dlaczego nie?" - pomyślała Hazel. Przydzielenie Percy ego do Piątej Kohorty czyniło go mniej groźnym, a Oktawian lubił mieć swoich wrogów w jednym miejscu. A więc dobrze - oznajmiła Reyna. - Hazel Levesque, możesz poręczyć za tego rekruta. Czy twoja kohorta go przyjmie? Legioniści z innych kohort zaczęli pokasływać, powstrzymując głośny śmiech. Hazel dobrze wiedziała, co sobie myślą: „Jeszcze jeden nieudacznik w Piątce". Frank uderzył swoją tarczą w ziemię. Inni członkowie Piątej Kohorty poszli za jego przykładem, chociaż bez większego entuzjazmu. Ich centurioni, Dakota i Gwen, wymienili zbolałe spojrzenia, jakby chcieli powiedzieć: „No i znowu to samo". -

Moja kohorta przemówiła - powiedział Dakota. - Przyjmujemy tego rekruta.

Reyna patrzyła na Percy'ego ze współczuciem. Moje gratulacje, Percy Jacksonie. Jesteś teraz na probatio. Dostaniesz tabliczkę ze swoim imieniem i nazwiskiem i nazwą kohorty. Po roku, chyba że wcześniej dokonasz aktu męstwa, zostaniesz pełnoprawnym członkiem Dwunastego Legionu Fulminata.

Hazel Służ Rzymowi, przestrzegaj regulaminu legionu i broń obozu z honorem. Senatus Populusque Romanus! Reszta legionu powtórzyła to zawołanie. Reyna zawróciła swojego pegaza od Percy'ego, jakby była rada, że już z nim skończyła. Oscypek rozwinął swoje cudowne skrzydła. Hazel poczuła ukłucie zazdrości. Oddałaby wszystko za takiego konia, ale wiedziała, że to płonne marzenie. Koni używali tylko oficerowie albo barbarzyńcy, a nie rzymscy legioniści. Centurioni - powiedziała Reyna - wy i wasze oddziały macie godzinę na kolację. Potem spotkamy się na Polu Marsowym. Pierwsza i Druga Kohorta będą się bronić. Trzecia, Czwarta i Piąta będą atakować. Powodzenia! Rozległy się głośniejsze wiwaty - na cześć manewrów i kolacji. Szeregi załamały się i wszyscy pobiegli w stronę kantyny. Hazel zamachała do Percy'ego, który przepchał się do niej przez tłum z Nikiem przy boku. Ku jej zaskoczeniu Nico patrzył na nią z uśmiechem.

-

Brawo, siostro - pochwalił ją. - Poręczenie za niego wymagało odwagi.

Jeszcze nigdy nie nazwał jej siostrą. Ciekawe, czy tak nazywał Biankę. Jeden ze strażników dał Percy'emu tabliczkę rekruta na proba-tio. Percy przywiązał ją do swojego skórzanego naszyjnika z dziwnymi paciorkami. -

Dzięki, Hazel - powiedział. - A... co właściwie oznacza to... to poręczenie za mnie?

Gwarantuję, że będziesz się dobrze zachowywał. Uczę cię regulaminu, odpowiadam na twoje pytania, zapewniam, że nie przyniesiesz wstydu legionowi. -

A... jak zrobię coś złego?

-

Wtedy zabiją i mnie, i ciebie. Jesteś głodny? Chodźmy coś zjeść.

VIII HAZEL Jedno trzeba przyznać: obozowe żarcie było wyśmienite. Niewidzialne duchy wiatru - aurae - czekały na obozowiczów i wyglądało na to, że wiedziały, na co kto ma ochotę. Rozdmuchiwały talerze i kubki tak szybko, że kantyna wyglądała, jakby ją nawiedził przyjazny huragan. Jeśli wstało się zbyt szybko, można było oberwać w głowę fasolką albo pieczonym ziemniakiem. Hazel dostała zupę z hibiskusów z krewetkami, jej ulubione danie poprawiające nastrój. Przypominało jej te dobre czasy w Nowym Orleanie, kiedy była małą dziewczynką nieobciążo-ną tą okropną klątwą, a jej mama nie wściekała się z byle powodu. Percy dostał cheeseburgera i dziwnie wyglądający napój gazowany jasnoniebieskiej barwy. Hazel nie wiedziała, o co chodzi, ale on wypił łyk i uśmiechnął się z satysfakcją. - Poczułem się szczęśliwy. Nie wiem dlaczego... ale jest mi dobrze. Na sekundę objawiła się jedna z aurae - przypominająca elfa dziewczyna w białej jedwabnej sukience. Zachichotała, dolewając

9° Hazel mu napoju do pełna, i rozpłynęła się w powietrzu jak strzęp mgły w powiewie wiatru. Tego wieczoru w kantynie było wyjątkowo gwarnie. Śmiechy odbijały się echem od ścian. Sztandary bojowe, zwisające z cedrowych belek podtrzymujących sufit, szeleściły, gdy aurae śmigały po sali, dbając o to, by talerze były pełne. Jedzono na sposób rzymski, siedząc na sofach wokół niskich stołów. Obozowicze nieustannie wstawali, żeby zamienić się miejscami, roznosząc plotki na temat tego, kto z kim chodzi albo kto kogo przestał lubić.

I tutaj legioniści Piątej Kohorty zajmowali najgorsze miejsca, w samym końcu sali, tuż przy kuchni. Przy stole Hazel zawsze było najluźniej. Dzisiaj zasiedli przy nim tylko ona i, jak zwykle, Frank, a także Percy i Nico oraz centurion Dakota, który - jak pomyślała Hazel - czuł się w obowiązku powitać nowego rekruta. Dakota leniwie wyciągnął się na sofie, głośno mieszając cukier w swoim napoju. Był muskularnym młodzieńcem z kręconymi czarnymi włosami i dziwnie rozchwianym spojrzeniem. Za każdym razem gdy Hazel na niego spojrzała, czuła się tak, jakby świat nieco się przechylił. Był to znak, że mimo dość wczesnej pory Dakota sporo już wypił. No więc. - Beknął, potrząsając swoim pucharem. - Witaj na naszym Percy, party. - Zmarszczył brwi. - Party, Percy. Tak czy siak. Albo owak. Ee... dzięki - odpowiedział Percy, ale zaraz zwrócił się do Ni-ca. - Pomyślałem sobie, że może pogadamy, no wiesz... o tym, gdzie mogliśmy się już spotkać. -Jasne - odrzekł Nico, trochę za szybko. - Rzecz w tym, że większość czasu spędzam w Podziemiu. Więc jeśli to nie było tam... Dakota znowu beknął. Wiesz, jak go nazywają? Ambasadorem Plutona. Kiedy nas odwiedza, Reyna nigdy nie wie, co z nim zrobić. Szkoda, że nie wiHazel działeś jej miny, kiedy pojawił się z Hazel i poprosił Reynę, żeby przyjęła ją do obozu. Ee... bez obrazy. Nie ma sprawy. - Nico był wyraźnie rad ze zmiany tematu. -Dakota okazał się naprawdę równym gościem, poręczając za Hazel. Dakota zaczerwienił się. No... taak... Bo robiła takie dobre wrażenie. I wyszło na to, że miałem rację. W zeszłym miesiącu, kiedy uratowała mnie przed... no wiecie. Ale był odjazd! - Frank podniósł głowę znad swojej ryby z frytkami. - Percy, szkoda, że tego nie widziałeś! Właśnie za to dostała belkę. Jednorożce postanowiły stratować... -

Żaden tam wyczyn - powiedziała Hazel.

Żaden wyczyn? Rozdeptałyby Dakotę na miazgę! A ty stanęłaś przed nimi, przegoniłaś je i ocaliłaś mu tyłek. Jeszcze nigdy czegoś takiego nie widziałem. Hazel przygryzła wargę. Nie lubiła o tym mówić i czuła się niezręcznie, gdy Frank robił z niej bohaterkę. Prawdę mówiąc, przede wszystkim bała się, że jednorożce same zrobią sobie krzywdę, wpadłszy w panikę. Miały rogi ze srebra i złota, więc zdołała je powstrzymać, skupiając się na tych rogach i kierując zwierzęta z powrotem do stajni. Dało jej to tytuł pełnoprawnego legionisty, ale dało też początek pogłoskom o jej dziwnej mocy - pogłoskom, które przypominały jej o okropnej przeszłości.

Percy przyglądał się jej badawczo. Te oczy koloru morza wzbudzały w niej niepokój. -

Wychowywałaś się razem z Nikiem? - zapytał.

Nie - odrzekł za nią Nico. - Dopiero niedawno dowiedziałem się, że jest moją siostrą. Ona jest z Nowego Orleanu. Była to, oczywiście, prawda, ale niecała. Nico opowiadał wszystkim, że natknął się na nią we współczesnym Nowym Orleanie i przyprowadził do obozu. Wygodniej mu było nie mówić całej prawdy. W1

Hazel Hazel starała się udawać normalną współczesną nastolatkę. Nie było to łatwe. Na szczęście w obozie nie było zbyt wiele nowoczesnych gadżetów elektronicznych. Nadprzyrodzone zdolności półbogów sprawiają, że takie urządzenia często fiksują. Kiedy jednak wyprawiła się na przepustkę do Berkeley, o mało co nie dostała ataku serca. Telewizory, komputery, iPody, internet... Z ulgą powróciła do świata duchów, jednorożców i bogów. Dla niej ten świat był o wiele mniej fantastyczny niż dwudziesty pierwszy wiek. Nico wciąż mówił o dzieciach Plutona. -

Nie jest nas wielu, więc musimy trzymać się razem. Kiedy odnalazłem Hazel...

Masz więcej sióstr? - zapytał Percy takim tonem, jakby już znał odpowiedź, a Hazel znowu pomyślała, że on i Nico musieli się już kiedyś spotkać i że jej brat coś ukrywa. -Jeszcze jedną - odrzekł Nico. - Ale umarła. Kilka razy widziałem jej ducha w Podziemiu, jednak ostatnim razem, kiedy tam wstąpiłem... „Żeby ją stamtąd sprowadzić" - pomyślała Hazel, chociaż Nico tego nie powiedział. ...już jej tam nie było - powiedział Nico ochrypłym głosem. - Zwykle przebywała w Elizjum... to coś w rodzaju raju w Podziemiu... ale widocznie odrodziła się do nowego życia. Teraz już nigdy jej nie zobaczę. Na szczęście spotkałem Hazel... No wiesz, w Nowym Orleanie. Dakota odchrząknął. -

Chyba że uwierzysz w te pogłoski. Nie mówię, że sam w nie wierzę.

-

Pogłoski? - powtórzył Percy.

-

Hazel! - zawołał faun Don z drugiego końca sali.

Hazel jeszcze nigdy nie ucieszyła się tak na jego widok. Nie miał prawa wchodzić do obozu, ale zawsze jakoś potrafił się do niego wśliznąć. Przeciskał się do ich stołu, szczerząc zęby do wszystkich, %*

Hazel

porywając kąski z talerzy i wskazując palcem na tego lub owego z okrzykiem: „Hej! Zadzwoń do mnie!" Śmigająca w powietrzu pizza trafiła go w głowę i zniknął za jakąś sofą, by po chwili pojawić się przy ich stole z szerokim uśmiechem na twarzy. Moja najmilsza! - Cuchnął jak mokra koza owinięta plastrami starego sera. Pochylił się i sprawdził, co mają na talerzach. -Ej ty, nowy, zamierzasz to zjeść? Percy zmarszczył brwi. -

Myślałem, że fauny są wegetarianami.

Zgadza się, koleś, ale to nie dotyczy cheeseburgerów! - Powąchał włosy Percyego. - Hej... co tak zalatuje? -

Don! - skarciła go Hazel. - Nie bądź chamem.

-

Nie obrażaj się, koleś, ja tylko...

Pojawił się ich domowy duch, Witeliusz, do połowy wtopiony w sofę Franka. -

Fauny w sali jadalnej! Do czego to doszło! Centurionie Dakota, rób, co do ciebie należy!

-

Robię - mruknął Dakota prosto w swój puchar. - Jem kolację.

Don wciąż węszył wokół Percy ego. -

Ej, koleś, ty masz empatyczną więź z faunem!

Percy odchylił się od niego. -

Co mam?

-

Empatyczną więź! Słabą, jakby ją ktoś stłamsił, ale...

Wiecie co? - Nico nagle wstał. - Hazel, może ty i Frank opowiecie Percy emu o naszym życiu w obozie, a ja i Dakota przejdziemy do stołu pretora. Don i Witeliusz idą z nami. Przedyskutujemy taktykę w manewrach. -

Taktykę przegranej? - mruknął Dakota.

Kumpel Śmierci ma rację! - powiedział Witeliusz. - Ten legion walczy gorzej niż my w Judei, a tam po raz pierwszy straciliśmy nasze orły. Gdybym to ja dowodził... -

Mógłbym najpierw zjeść srebrną zastawę? - zapytał Don.

94

Hazel

-

Idziemy!

Nico złapał Dona i Witeliusza za uszy. Nikt prócz niego nie mógł dotykać larów. Witeliusz bełkotał coś ze złością, wleczony do stołu pretora. -

Au! - zaprotestował Don. — Koleś, uważaj na moje afro!

-

Dakota, idziemy! - zawołał Nico przez ramię.

Centurion podniósł się niechętnie. Otarł usta - bezskutecznie, bo miał je stale zabarwione na czerwono. -

Zaraz wrócę.

Otrząsnął się jak pies po deszczu i ruszył za Nikiem, zataczając się lekko i rozlewając napój z pucharu. -

Co to było? - zapytał Percy. -1 co jest z tym Dakotą?

Frank westchnął. -Jest w porządku. To syn Bachusa, boga wina. Ma problem z piciem. Percy wytrzeszczył oczy. -

Pozwalają mu pić wino}

Na bogów, nie! - odezwała się Hazel. - To by była masakra. Jest uzależniony od kool-aidu, czerwonej oranżady w proszku. Pije to z potrójną porcją cukru, a i tak ma już ADHD, no wiesz, nadpobudliwość psychoruchową. Pewnego dnia głowa mu po prostu eksploduje. Percy spojrzał w stronę stołu pretora. Większość starszych oficerów pogrążona była w ożywionej rozmowie z Reyną. Nico i jego dwaj jeńcy, Don i Witeliusz, stali z boku. Dakota biegał tam i z powrotem wzdłuż rzędu tarcz, bębniąc po nich pucharem, jakby grał na ksylofonie. -

ADHD... - powtórzył Percy. - Chyba żartujesz.

Hazel ledwo powstrzymała śmiech. Większość półbogów to ma. Albo dysleksję. Nasze mózgi są trochę inaczej uzwojone. Twój też... sam mówiłeś, że masz kłopoty z czytaniem.

Hazel 5 -1 wy oboje też to macie? -

Nie wiem. Może. Za moich czasów takie dzieci jak my nazywano „leniami".

Percy zmarszczył czoło.

-

Za twoich czasów?

Hazel zaklęła w duchu. Na szczęście odezwał się Frank: -

Chciałbym mieć ADHD albo dysleksję. A mam tylko nietolerancję laktozy.

Percy uśmiechnął się. -

Poważnie?

Frank może i był najgłupszym ze wszystkich półbogów, ale Hazel uważała, że jest taki słodki, kiedy się dąsa. Skulił ramiona. -1 uwielbiam lody... Percy parsknął śmiechem. Hazel też nie mogła się powstrzymać od chichotu. Dobrze było tak siedzieć przy kolacji i czuć, że jest się wśród przyjaciół. No dobra, więc powiedzcie mi - odezwał się w końcu Percy -dlaczego wszyscy tak się nabijają z Piątej Kohorty. Fajni jesteście. Komplement sprawił, że Hazel poczuła łaskotanie w brzuchu. -To... to jest trochę skomplikowane. Nie dość, że jestem dzieckiem Plutona, to jeszcze chciałabym jeździć konno. -1 dlatego nosisz kawaleryjski miecz? Kiwnęła głową. To głupie, wiem. Mogę sobie pomarzyć. W obozie jest tylko jeden pegaz. Należy do Reyny. Jednorożce trzymamy tylko dlatego, że wiórki z ich rogów są świetną odtrutką. W każdym razie Rzymianie zawsze walczą pieszo. Kawalerzystami gardzą. I dlatego gardzą mną. -

Ich strata - powiedział Percy. - A ty, Frank?

Łucznictwo - wybąkał. - Tego też nie lubią, chyba że jest się dzieckiem Apollina. Wtedy ma się wytłumaczenie. Mam nadzieję,

pó

Hazel

że mój tata jest Apollinem, ale tego nie wiem. Nie piszę pięknych wierszy. No i chyba nie chciałbym być krewniakiem Oktawiana. Nie musisz mi tego tłumaczyć. Ale jesteś świetny w strzelaniu z łuku. Pamiętam, jak załatwiłeś te gorgony. Nie przejmuj się tym, co myślą inni. Twarz Franka zrobiła się tak czerwona jak kool-aid Dakoty.

Chciałbym. Oni wszyscy uważają, że powinienem walczyć mieczem, bo jestem duży i napakowany. - Spojrzał w dół tak, jakby nie mógł do końca uwierzyć, że to jego ciało. - Mówią, że mam za mocną budowę jak na łucznika. Może gdyby tata w końcu mnie uznał... Przez parę minut jedli w milczeniu. Ojciec, który nie chce cię uznać... Hazel znała to uczucie. Wyczuwała, że Percy ego też może to dotyczyć. Zapytałeś o Piątą - odezwała się w końcu. - Dlaczego jest najgorsza. To się zaczęło jeszcze zanim my się tu zjawiliśmy. - Wskazała na tylną ścianę, gdzie wystawiono legionowe godła i sztandary. - Widzisz to puste drzewce pośrodku? -

Orzeł.

Hazel zmarszczyła czoło. -

Skąd wiesz?

Wzruszył ramionami. -Witeliusz wspomniał o tym, jak legion utracił swojego orła dawno temu... Po raz pierwszy, tak powiedział, i to takim tonem, jakby to była straszna hańba. Podejrzewam, że właśnie tego orła brakuje. A z tego, co mówiłaś wcześniej ty sama, a także Reyna, wnioskuję, że wasz orzeł zaginął po raz drugi, chyba nie tak dawno, i że ma to coś wspólnego z Piątą Kohortą. Hazel przyrzekła sobie w duchu, że już nigdy nie będzie lekceważyć Percy'ego. Kiedy go poznała, pomyślała, że nie jest zbyt bystry. Te jego wszystkie głupawe pytania... o Święto Fortu i w ogóle... A okazuje się, że jest bardziej inteligentny, niż na to wygląda. Hazel 97 -

Masz rację - powiedziała. - Tak właśnie było.

-

No dobra, ale o co chodzi z tym orłem? Dlaczego jest taki ważny?

Frank rozejrzał się, aby się upewnić, że nikt ich nie podsłuchuje. To symbol całego obozu, wielki orzeł, w całości ze złota. Ochrania nas w bitwie i sprawia, że nasi wrogowie mają pietra. Orły udzielają legionom mocy, a nasz pochodzi od samego Jupitera. Prawdopodobnie Juliusz Cezar nazwał nasz legion „Fulmina-ta", czyli gromozbrojny, dlatego że ten orzeł mógł ciskać pioruny. -

Nie lubię piorunów - oświadczył Percy.

No tak - odezwała się Hazel - ale nie czyni nas niezwyciężonymi. Dwunasty Legion utracił swojego orła po raz pierwszy w dawnych czasach, podczas powstania żydowskiego. -

Chyba widziałem jakiś film na ten temat - powiedział Percy.

Hazel wzruszyła ramionami.

Możliwe. Było mnóstwo książek i filmów o legionach, które utraciły swoje orły. Niestety, tak się zdarzało. Orzeł legionowy to bardzo ważna sprawa... Archeologowie do dzisiaj nie odnaleźli żadnego orła ze starożytnego Rzymu. Każdy legion strzegł swojego orła i bronił go do ostatniego legionisty, bo te godła obdarzyli swą mocą bogowie. Dawni Rzymianie woleli ukryć je lub stopić, niż pozwolić, by zagarnęli je wrogowie. Za pierwszym razem Dwunastce udało się orła odzyskać. Ale za drugim... -

Byliście przy tym?

Oboje potrząsnęli głowami. -Ja też jestem nowy. — Frank poklepał swoją tabliczkę proba-tio. - Przybyłem tu w zeszłym miesiącu. Ale każdy zna tę historię. Samo opowiadanie jej przynosi pecha. W latach osiemdziesiątych doszło do wielkiej ekspedycji na Alaskę... Pamiętasz tę przepowiednię, którą zauważyłeś w świątyni? -ciągnęła Hazel. - Tę o siedmiorgu półbogów i Wrotach Śmierci? Naszym głównym pretorem był wówczas Michael Varas z Piątej 98 Hazel Kohorty. Wtedy Piątka była najlepsza w całym obozie. No więc ten Varus wymyślił sobie, że przyniosłoby chwałę legionowi, gdyby odgadnąć znaczenie tej przepowiedni i doprowadzić do jej spełnienia. Rozmawiał z augurem, a ten powiedział mu, że rozwiązanie zagadki jest na Alasce. Ostrzegł jednak Varusa, że czas jeszcze nie nadszedł. Przepowiednia nie o nim mówi. -

Ale Varus się uparł i wyruszył na Alaskę - zgadł Percy. - Co się stało?

Frank przyciszył głos. To długa, ponura historia. Prawie cała Piąta Kohorta wyginęła. Utracili większość broni ze złota cesarskiego. No i orła. Ci, którzy ocaleli, powariowali albo nie chcieli mówić, co ich tam zaatakowało. „Ja wiem" - pomyślała Hazel, ale milczała. Utracono orła - ciągnął Frank - więc cały obóz osłabł. Misje stały się bardziej niebezpieczne. Potwory coraz częściej atakują nasze granice. Morale spada. A w ostatnim miesiącu sytuacja nadal się pogarsza, i to o wiele szybciej. A winą obarczono Piątą Kohortę - zgadywał Percy. -1 teraz wszyscy uważają, że jesteśmy przeklęci. Hazel zdała sobie sprawę z tego, że zupa jej wystygła. Przełknęła pełną łyżkę, ale nie poprawiło jej to nastroju. Staliśmy się wyrzutkami legionu od czasu... no, od czasu tej nieszczęsnej wyprawy na Alaskę. Nasza reputacja trochę się poprawiła, odkąd pretorem został Jason... -

Ten chłopak, który zaginął?

Tak - odrzekł Frank. - Ja go nie poznałem. Jeszcze mnie tutaj nie było. Ale słyszałem, że był dobrym dowódcą. Nie obchodziło go, co ludzie o nas myślą. Zaczął odbudowywać naszą zszarganą reputację. A potem zniknął. No i wróciliśmy do punktu wyjścia - powiedziała z goryczą Hazel. - Znowu uważają nas za przeklętych. Przykro mi, Percy. Teraz już wiesz, w co się wpakowałeś. Hazel 9 Percy upił trochę swojego niebieskiego napoju i w zamyśleniu spojrzał na salę. Nie wiem nawet, skąd pochodzę... ale wydaje mi się, że nie po raz pierwszy jestem przegrany. - Utkwił spojrzenie w Hazel i zmusił się do uśmiechu. - A poza tym wstąpienie do legionu to coś lepszego od bycia ściganym w dziczy przez potwory. Mam paru nowych przyjaciół. Może razem uda się nam jakoś naprawić tę parszywą sytuację? Z końca sali dobiegł dźwięk rogu. Siedzący przy stole pretora oficerowie powstali. Wstał nawet Dakota z ustami czerwonymi jak u wampira. -

Manewry rozpoczęte! - oznajmiła Reyna.

Rozległy się wiwaty i obozowicze ruszyli po swój ekwipunek złożony na stojakach wzdłuż ścian. -

Więc to my atakujemy, tak? - zapytał Percy, przekrzykując hałas. - To dobrze?

Hazel wzruszyła ramionami. -

Dobra wiadomość: mamy słonia. Zła...

-

Niech zgadnę - przerwał jej Percy. - Piąta Kohorta zawsze przegrywa.

Frank poklepał go po ramieniu. -Już cię lubię. Chodź, nasz nowy przyjacielu. Odhaczmy trzynastą przegraną z rzędu! w drodze na Pole Marsowe Frank przebiegał myślą wydarzenia tego dnia. Aż trudno mu było uwierzyć, jak blisko był śmierci. Tego ranka podczas warty, zanim pojawił się Percy, Frank był bliski wyjawienia Hazel swojego sekretu. Oboje stali godzinami w chłodnej mgle, obserwując ruch na autostradzie 24. Hazel uskarżała się na zimno. - Dałabym wszystko, żeby się trochę rozgrzać - powiedziała, szczękając zębami. - Szkoda, że nie mamy ogniska. Nawet w pełnym uzbrojeniu wyglądała cudownie. Frank uwielbiał sposób, w jaki jej cynamonowe włosy wymykały się spod hełmu i w jaki marszczył się jej podbródek, kiedy się dąsała. W porównaniu z nim była maleńka, co sprawiało, że czuł się przy niej jak niezgrabny wół. Pragnął ją objąć, aby ją

rozgrzać, ale jeszcze nigdy się na to nie odważył. Pewnie by mu przywaliła i straciłby jedynego przyjaciela w obozie. Frank 0 „Mógłbym rozpalić niezłe ognisko" - pomyślał. - „Oczywiście płonęłoby tylko parę minut, a potem bym umarł..." Już sama myśl o tym wzbudzała w nim strach. Hazel tak na niego działała. Kiedy tylko czegoś zapragnęła, odczuwał irracjonalną chęć dostarczenia jej tego. Marzył, aby być jakimś staroświeckim rycerzem, który spieszy jej na ratunek, co było głupie, bo była od niego lepsza we wszystkim. Wyobraził sobie, co by powiedziała jego babcia: „Frank Zhang spieszący na ratunek? Ha! Spadłby z konia i połamał sobie kark". Aż trudno uwierzyć, że zaledwie sześć tygodni temu opuścił dom babci - sześć tygodni od jej pogrzebu. Od tego czasu tyle się wydarzyło... Wilki u drzwi domu babci, wędrówka do Obozu Jupiter, tygodnie, które spędził w Piątej Kohorcie, starając się nie być ostatnią ofermą. A przez te sześć tygodni miał w kieszeni kurtki nadpalony kawałek drewna owinięty w szmatkę. „Strzeż go" - ostrzegła go babcia. - „Dopóki to jest bezpieczne, i ty jesteś bezpieczny". Kłopot w tym, że drewienko bardzo łatwo się zapalało. Pamiętał drogę na południe z Vancouveru. Kiedy koło Mount Hood temperatura spadła poniżej zera, wyjął je i zacisnął w dłoni, wyobrażając sobie, jak by było fajnie rozpalić ognisko. I natychmiast ze zwęglonego końca drewienka buchnął żółty płomień. Rozjaśnił noc i ogrzał go rozkosznie, tyle że Frank poczuł, jak życie z niego ucieka, jakby to nie drewno się spalało, lecz on sam. Wcisnął je w śnieżną zaspę. Przez chwilę jeszcze się paliło, a kiedy w końcu zgasło, Franka opanował strach. Owinął drewienko szmatką i wsunął z powrotem do kieszeni, przyrzekając sobie, że już więcej go nie wyciągnie. Ale nie mógł o nim zapomnieć. Jakby ktoś mu powiedział: „Cokolwiek się stanie, nie myśl o tym, że z tego kawałka drewna bucha płomień!" Więc, oczywiście, wciąż o tym myślał.

i02 Frank Stojąc na warcie z Hazel, starał się wyrzucić to z myśli. Uwielbiał spędzać z nią czas. Zapytał ją o jej dzieciństwo w Nowym Orleanie, ale widać było, że Hazel nie chce o tym mówić, więc tylko sobie trochę pogawędzili. Dla zabawy spróbowali rozmawiać po francusku. Hazel była po części Kreolką, po matce. Frank miał francuski w szkole. Żadne nie mówiło po francusku zbyt dobrze, a francuski używany w Luizjanie tak różnił się od tego, którym mówiono w Kanadzie, że prawie w ogóle nie mogli się porozumieć. Kiedy Frank zapytał Hazel, jak dzisiaj czuje się jej wół, a ona odpowiedziała, że jego but jest zielony, uznali, że nic z tego nie wyjdzie.

A potem pojawił się Percy Jackson. Oczywiście Frank widział już chłopaków walczących z potworami. Sam ubił ich sporo podczas wędrówki z Vancouver. Nigdy jednak nie spotkał gorgon. Nigdy nie widział żadnej bogini w ludzkiej postaci. A sposób, w jaki Percy ujarzmił Mały Tyber... łał. Frank chciałby mieć taką moc. Wciąż czuł szpony gorgon wbijające mu się w ramiona i ich gadzi oddech - jak mieszanka zdechłej myszy z trucizną. Gdyby nie Percy, te groteskowe wiedźmy porwałyby go ze sobą. Byłby teraz stosem kości na tyłach Galerii Wyprzedaży. Po incydencie w rzece Reyna wysłała Franka do zbrojowni, co dało mu sporo czasu do myślenia. Polerując miecze, wspominał Junonę, ostrzegającą ich, by uwolnili Śmierć. Niestety, Frank dobrze wiedział, co bogini miała na myśli. Na widok Junony starał się nie wpaść w panikę, ale wyglądała zupełnie tak, jak mu ją opisywała babcia - od stóp do pelerynki z koziej skóry. Już dawno wybrała ci drogę życia", mówiła babcia. „I nie będzie to łatwa droga". Zerknął na swój łuk w kącie zbrojowni. Poczułby się o wiele lepiej, gdyby Apollo uznał go za syna. A tak był pewny, że jego boski rodzic przemówi w jego szesnaste urodziny! Dwa tygodnie temu. Frank

Ukończenie szesnastu lat było ważnym progiem w życiu Rzymian. Były to również pierwsze urodziny Franka w obozie. Ale nic się nie wydarzyło. Teraz miał nadzieję, że zostanie uznany w Święto Fortuny, chociaż z tego, co powiedziała Junona, wynikało, że w tym dniu będą walczyć o życie. Jego ojcem musi być Apollo. Tylko w łucznictwie był dobry. Dawno temu matka powiedziała mu, że jego rodowe nazwisko, Zhang, znaczy po chińsku „pan łuków". To musi mieć coś wspólnego z jego ojcem. Frank odłożył szmatę do polerowania mieczy. Spojrzał w sufit. -

Błagam cię, Apollinie, jeśli jesteś moim tatą, powiedz mi. Chcę być łucznikiem, tak jak ty.

-

Nic z tego - rozległ się gderliwy głos.

Zerwał się na równe nogi. Witeliusz, lar Piątej Kohorty, migotał za jego plecami. Nazywał się Gaius Vitellius Reticulus, ale członkowie innych kohort nazywali go Witeliuszem Rectumanusem, co miało być najbliższym łacińskim odpowiednikiem słowa „dupek". Hazel Levesque wysłała mnie, żebym sprawdził, jak sobie radzisz - powiedział Witeliusz, poprawiając sobie opadający pas. -I dobrze zrobiła. Jak ta zbroja wygląda! Z Witeliuszem nie warto było wdawać się w pogawędkę. Miał na sobie workowatą togę i tunikę, której rąbek zwisał mu tuż nad brzuchem, a pochwa miecza co chwila wysuwała mu się zza pasa, ale Frank nie zamierzał mu tego wypominać.

A jeśli chodzi o łuczników - dodał duch - to mięczaki! Za moich czasów bywali nimi tylko barbarzyńcy. Prawdziwy Rzymianin rzuca się w wir walki i wypruwa wrogom flaki włócznią i mieczem, jak przystało na cywilizowanego człowieka! Tak robiliśmy podczas wojen punickich. Niech żyje Rzym! Frank westchnął. -

Myślałem, że służyłeś w armii Cezara.

-

Służyłem!

Frank -

Witeliuszu, Cezar żył parę setek lat po wojnach punickich. Chyba nie żyłeś tak długo.

-

Obrażasz mnie?

Witeliusz rozsierdził się tak, że jego purpurowa aura zajaśniała. Wyciągnął swój widmowy gladius i ryknął: -

Poczuj to!

I parę razy przeszył mu pierś mieczem, który był równie groźny jak laserowy wskaźnik. -

Au - mruknął Frank, nie chcąc być nieuprzejmy.

Witeliusz spojrzał na niego tryumfalnie i odłożył miecz. Teraz może dwa razy pomyślisz, zanim podasz w wątpliwość honor starszych! Aha... niedawno były twoje szesnaste urodziny, tak? Frank kiwnął głową. Trudno mu było dociec, w jaki sposób Witeliusz się o tym dowiedział, bo nie mówił o tym nikomu z wyjątkiem Hazel. No, ale w końcu duchy mają swoje sposoby poznawania cudzych sekretów. Jednym z nich mogło być podsłuchiwanie, co dla istoty niewidzialnej nie było chyba zbyt trudne. A więc to dlatego pomrukujesz jak gburowaty gladiator. Rozumiem. Osiągnąłeś wiek męski! Twój boski rodzic powinien cię uznać, nawet jeśli miałby to być jakiś bardzo skromny omen. Może uznał, że jesteś jeszcze za młody. Bo... no wiesz, wcale nie wyglądasz na szesnastolatka z tą swoją pucułowatą dziecinną buźką. -

Dzięki, że mi o tym przypomniałeś.

-

Tak, tak, pamiętam swoje szesnaste urodziny. Cudowny omen! Kurczak w mojej przepasce.

-

Słucham?!

Witeliusza wyraźnie rozpierała duma. Tak jest! Byłem nad rzeką, przebierałem się na swoje liberalia. No wiesz, rytuał osiągnięcia wieku męskiego. Wtedy wszystko musiało się odbyć zgodnie z obyczajami przodków. Zdjąłem chłopięcą togę i myłem się przed włożeniem męskiej. Nagle pojawił

«r a* Frank się znikąd bielutki kurczak i porwał moją przepaskę. Bo akurat nie miałem jej na sobie. -

Świetnie. Czy mogę powiedzieć: nadmiar informacji?

Mm. - Witeliusz go nie słuchał. - To był znak, że pochodzę od Eskulapa, boga medycyny. Swój przydomek, Reticulus, przybrałem właśnie dlatego, że oznacza bieliznę, żeby mi przypominał o tym błogosławionym dniu, w którym kurczak ukradł mi przepaskę biodrową. -

Więc... nazywasz się Pan Bielizna?

Chwała niech będzie bogom! Zostałem chirurgiem legionowym, a reszta to już historia. Rozłożył szeroko ramiona. - Nie poddawaj się, chłopie. Może twój ojciec trochę się spóźnia. Oczywiście większość znaków od naszych boskich rodziców nie bywa tak spektakularna jak kurczak. Znałem kiedyś faceta, któremu pojawił się żuk gnojownik... -

Dzięki ci, Witeliuszu, ale muszę skończyć polerować ten pancerz...

-

A co z tą krwią gorgon?

Frank zamarł. Nikomu o tym nie powiedział. Był pewny, że tylko Percy widział, jak w rzece chowa do kieszeni te fiolki, a jeszcze nie miał sposobności, aby z nim o tym porozmawiać. -

Daj spokój. Jestem uzdrowicielem. Znam legendy o gorgoniej krwi. Pokaż mi te fiolki.

Frank niechętnie wyciągnął dwie gliniane buteleczki, które wyłowił z Małego Tybru. Po zwycięskich utarczkach z potworami często pozostawały łupy - czasami ząb albo broń, a niekiedy nawet cała głowa potwora. Frank od razu zorientował się, czym są te dwie buteleczki. Zgodnie z tradycją należały do Percy'ego, bo to on zabił gorgony, ale Frank nie mógł się oprzeć myśli: „A gdybym to ja mógł ich użyć?". No tak. - Witeliusz przyglądał się z satysfakcją buteleczkom. - Krew z prawej części ciała gorgony leczy z każdej choroby, może Frank nawet przywrócić życie zmarłemu. Bogini Minerwa dała kiedyś fiolkę tej krwi mojemu boskiemu przodkowi Eskulapowi. Ale krew z lewej części ciała gorgony... o, to nagła śmierć. Więc któ-ra jest która? Frank popatrzył na buteleczki. -

Nie wiem. Są identyczne.

Ha! Ale masz nadzieję, że ta właściwa fiolka może rozwiązać twój problem z płonącym drewienkiem, co? Może zmyć z ciebie tę klątwę, tak? Franka tak zatkało, że nie był w stanie odpowiedzieć.

Och, nie martw się, chłopie. - Duch zachichotał. - Nikomu nie powiem. Jestem larem, opiekunem kohorty! Nie zrobiłbym czegoś, co by ci zaszkodziło. -

Przebiłeś mi pierś mieczem!

-

Zaufaj mi, chłopcze! Lubię cię, bo ciąży na tobie klątwa tego Argonauty.

-Co?... Witeliusz machnął ręką. Nie bądź taki skromny. Masz starożytne korzenie. Greckie i rzymskie. Trudno się dziwić, że Junona... - Przechylił głowę, jakby nasłuchiwał głosu z nieba. Twarz mu zastygła, aura zziele-niała. Ale dosyć ci już powiedziałem! W każdym razie sam musisz zdecydować, kto dostanie tę krew gorgony. Ten nowy, Percy... on też może jej użyć, w końcu ma problem z pamięcią. Frank był ciekaw, co Witeliusz chciał mu powiedzieć i co go tak przestraszyło, ale wyczuł, że tym razem duch będzie trzymał język za zębami. Spojrzał na dwie buteleczki. Nie przyszło mu do głowy, że Percy mógł ich potrzebować. Poczuł wyrzuty sumienia, że zamierzał sam wykorzystać tę krew. -

No tak. Oczywiście. To on powinien ją dostać.

Frank J07 Ach, ale jeśli chcesz mojej rady... - Witeliusz znowu spojrzał na niego z niepokojem. - Obaj powinniście się wstrzymać z użyciem gorgoniej krwi. Jeśli moje źródła informacji się nie mylą, to będziesz jej potrzebował podczas misji. -

Misji?

Drzwi zbrojowni otworzyły się gwałtownie. Wpadła Reyna ze swoimi metalowymi psami. Witeliusz zniknął. Może i lubił kurczaki, ale na pewno nie lubił psów pretora. Frank. - Reyna wyglądała na zaniepokojoną. - Zostaw już ten pancerz. Znajdź Hazel. Sprowadź tu Percy'ego Jacksona. Jest już tam na górze za długo. Nie chcę, żeby Oktawian... - Zawahała się. - Po prostu sprowadź tu Percy'ego Jacksona. Frank przebył drogę na Świątynne Wzgórze biegiem. W drodze powrotnej Percy zasypał go pytaniami o brata Hazel, Nica, ale Frank niewiele mógł o nim powiedzieć. -

Jest w porządku. Nie jest taki jak Hazel, ale...

-

Co masz na myśli? - zapytał Percy.

Och, mm... - Frank zakasłał. Chciał powiedzieć, że Hazel jest ładniejsza i milsza, ale postanowił to przemilczeć. - Nico jest trochę tajemniczy. Wszyscy czują się przy nim nieswojo. No wiesz, jest synem Plutona i w ogóle. -

Ale ciebie to nie rusza?

Frank wzruszył ramionami. Pluton jest fajny. To nie jego wina, że rządzi Podziemiem. Miał po prostu pecha, kiedy bogowie dzielili między siebie świat. Jupiter dostał niebo, Neptun morze, Plutona wykołowali. -

Nie boisz się śmierci?

Frank miał ochotę parsknąć śmiechem. „Ani trochę! Masz zapałki?" Zamiast tego powiedział: io8 Frank Za dawnych czasów, no wiesz, w epoce Greków, kiedy Plutona nazywano Hadesem, był przede wszystkim bogiem śmierci. Kiedy został Rzymianinem, zaczęto go bardziej... jak by to powiedzieć... szanować. Stał się również bogiem bogactwa. Należy do niego wszystko, co jest pod ziemią. Nie uważam go za kogoś, kogo można się naprawdę bać. Percy podrapał się po głowie. -Jak bóg może stać się Rzymianinem? Skoro już jest Grekiem, to chyba zawsze nim będzie, nie? Frank przeszedł kilka kroków, zastanawiając się nad tym. Witeliusz zrobiłby Percy emu godzinny wykład na ten temat, może połączony z prezentacją w PowerPoincie, ale Frank ujął sprawę krótko. -

Rzymianie po prostu przejęli greckie tradycje i ulepszyli je.

Percy skrzywił się. -

Ulepszyli? A co w nich było nie tak?

Frank przypomniał sobie, co powiedział Witeliusz: „Masz starożytne korzenie. Greckie i rzymskie". Babcia mówiła coś podobnego. Nie wiem — odrzekł. - Rzymianie okazali się bardziej skuteczni od Greków. Stworzyli wielkie imperium. Za ich czasów bogowie zyskali na znaczeniu... stali się potężniejsi, sławniejsi. To dlatego są znani do dziś. Tyle cywilizacji bazowało na Rzymie. Bogowie stali się Rzymianami, bo Rzym był ośrodkiem władzy i potęgi. Jupiter stał się... no... bardziej odpowiedzialny jako rzymski bóg niż wtedy, gdy był Zeusem. Mars stał się ważniejszy i bardziej opanowany. A Junona stała się starą hipiską w łachmanach - zauważył Percy. - Więc twierdzisz, że dawni bogowie greccy... na zawsze stali się Rzymianami? Z Grecji nic już nie pozostało?

Ach... - Frank rozejrzał się, aby się upewnić, że w pobliżu nie ma żadnych obozowiczów albo larów, ale od głównej bramy obozu dzieliło ich jeszcze dobre osiemdziesiąt metrów. - To delikatny temat. Niektórzy twierdzą, że greckie wpływy wciąż działają, bo

Frank 109 w końcu jest to nadal część osobowości bogów. Słyszałem opowieści o półbogach, którzy opuścili Obóz Jupiter. Odrzucili to, czego się tu nauczyli, i postanowili żyć według greckich wzorów. No wiesz, wolą być samotnymi herosami, niż działać zespołowo w legionie. A za dawnych czasów, kiedy Rzym upadł, ostała się wschodnia część imperium. Grecka połowa. Percy spojrzał na niego. -

Nie wiedziałem o tym.

Nazywano ją Bizancjum. - Frank lubił wypowiadać to słowo. Brzmiało fajnie. - Cesarstwo wschodnie trwało jeszcze z tysiąc lat, ale zawsze było bardziej greckie niż rzymskie. Dla tych z nas, którzy są posłuszni rzymskim tradycjom, jest to dość przykry temat. Dlatego gdziekolwiek byśmy się osiedlili, Obóz Jupiter jest zawsze na zachodzie, tam gdzie był Rzym. Wschód jest be. Wschód przynosi pecha. -

Ach tak. - Percy zasępił się.

Frank nie mógł mieć mu tego za złe. Ten grecko-rzymski galimatias i jego zawsze przyprawiał o ból głowy. Doszli do bramy. Zaprowadzę cię do łaźni - powiedział Frank. - Ale najpierw... chodzi o te buteleczki, które znalazłem w rzece. Krew gorgony - powiedział Percy. - Jedna buteleczka uzdrawia. W drugiej jest śmiertelna trucizna. Frank wytrzeszczył oczy. -

Wiedziałeś o tym? Słuchaj, nie miałem zamiaru ich zatrzymać. Ja tylko...

-

Wiem, dlaczego to zrobiłeś, Frank.

-

Wiesz?

Tak. - Percy uśmiechnął się. - Nie byłoby dobrze, gdybym pojawił się w obozie z buteleczką trucizny w ręku. Chciałeś mi tego oszczędzić. no Frank

Och... no tak. - Frank wytarł spocone dłonie. - Ale gdybyśmy zdołali się domyślić, w której jest lek, mógłby przywrócić ci pamięć. Percy spoważniał. Zapatrzył się w dal, na wzgórza. -Może... Pewnie tak. Ale na razie o tym nie myślmy. Czeka nas bitwa. Może trzeba będzie komuś przywrócić życie. Frank spojrzał na niego ze zdumieniem, a nawet z lekkim strachem. Percy ma szansę odzyskania pamięci, a woli z tym poczekać, bo może ktoś inny będzie potrzebował tego leku bardziej od niego? Od Rzymian oczekiwano, by wyzbyli się egoizmu i pomagali towarzyszom broni, ale Frank wątpił, by ktokolwiek inny w obozie dokonał takiego wyboru. -

Więc niczego nie pamiętasz? - zapytał. - Rodziny, przyjaciół?

Percy zaczął się bawić glinianymi paciorkami naszyjnika. Tylko jakieś strzępy wspomnień. Ponura sprawa. Jakaś dziewczyna. .. Myślałem, że spotkam ją tu, w obozie. - Popatrzył na Franka uważnie, jakby podejmował jakąś decyzję. - Miała na imię Annabeth. Nie znasz jej, co? Frank pokręcił głową. Znam w obozie wszystkich, ale nie ma tu żadnej Annabeth. A twoja rodzina? Twoja matka jest śmiertelniczką? -

Chyba tak... Pewnie się o mnie zamartwia. A twoja też tak za tobą tęskni?

Frank zatrzymał się przed wejściem do łaźni. Wziął kilka ręczników spod wiaty. -

Ona umarła.

Percy zmarszczył brwi. -Jak? Gdy go o to pytano, Frank zwykle kłamał. Odpowiadał: „To był wypadek" i zmieniał temat. Bał się, że straci nad sobą panowanie. W Obozie Jupiter nie mógł sobie pozwolić na płacz. Nie mógł okazywać słabości. Ale z Percym rozmawiało mu się jakoś inaczej. -

Zginęła na wojnie - powiedział. - W Afganistanie.

Frank iii -

Była w wojsku?

-

Tak. Kanadyjskim.

-

Kanada? Nie wiedziałem, że...

Nie wie o tym większość Amerykanów. - Frank westchnął. -Ale tak, Kanada wysłała tam swoich żołnierzy. Moja mama była kapitanem. Była jedną z pierwszych kobiet, które tam zginęły. Próbowała ocalić życie kilku żołnierzom, którzy znaleźli się pod ostrzałem. Nie wyszło. Sama... sama zginęła. Pogrzeb odbył się tuż przed moim przybyciem do obozu. Percy pokiwał głową. Nie pytał o więcej szczegółów, co Frank docenił. Nie powiedział, że mu przykro, nie użył żadnego z tych ckliwych, wypowiadanych w najlepszej intencji zwrotów, których Frank tak nienawidził: „Och, biedaku. To musiał być dla ciebie straszny cios. Przyjmij moje najszczersze wyrazy współczucia". Tak jakby Percy sam przeżył czyjąś śmierć, jakby dobrze wiedział, co to jest rozpacz. Potrafił wysłuchać. Nie musiał mówić, że jest mu przykro. Chyba wiedział, że to wcale nie pomaga. Trzeba żyć dalej, trzeba iść naprzód, nie oglądając się za siebie. Tylko to pomaga. -

To co, może pokażesz mi łaźnię? - powiedział Percy. - Jestem brudny.

Frankowi udało się uśmiechnąć. -

No tak. Trochę to czuć.

Kiedy wchodzili do sauny parowej, Frank myślał o swojej babci, o swojej mamie, o swoim dzieciństwie, o Junonie i tym przeklętym drewienku. Prawie marzył o tym, by zapomnieć o swojej przeszłości. Jak Percy.

X Z samego pogrzebu niewiele zapamiętał. Pamiętał te okropne godziny przed pogrzebem, babcię, która wyszła z domu na podwórko i zobaczyła, jak wnuczek strzela z łuku w jej kolekcję porcelany. Dom babci był pełną zakamarków willą z szarego kamienia, położoną na pięciohektarowej działce w północnym Vancouve-rze. Tylny trawnik otwierał się na park Lynn Canyon. Poranek był chłodny i dżdżysty, ale Frank nie czuł zimna. Ubrany był w czarny, wełniany garnitur z kamizelką, który kiedyś należał do jego dziadka. Zdumiał się i zasępił, kiedy stwierdził, że na niego pasuje. Pachniał wilgotną naftaliną i jaśminem. Wełna była szorstka, ale ciepła. Z tym łukiem i kołczanem Frank wyglądał pewnie jak bardzo niebezpieczny kamerdyner. Załadował część babcinej kolekcji porcelany na wózek i zaciągnął go na podwórko, gdzie poustawiał dzbanki i filiżanki na słupkach starego płotu w końcu posiadłości. Strzelał tak długo, Frank

aż palce mu zdrętwiały. Za każdym strzałem wyobrażał sobie, że niszczy któryś ze swoich problemów.

Snajperzy w Afganistanie. Świst. Dzbanek do herbaty rozpryskuje się na drobne kawałki. Medal wojskowy, srebrny krążek na czerwono-czarnej wstążeczce, przyznawany za oddanie życia na froncie, przekazany Frankowi z taką pompą, jakby to było coś ważnego, coś, co jest pełnym zadośćuczynieniem. Twang. Filiżanka spada między drzewa. Oficer, który przyszedł, żeby mu powiedzieć: „Twoja matka jest bohaterem. Kapitan Emily Zhang oddała życie, próbując ocalić swoich towarzyszy broni". Trzask. Niebiesko-biały talerz rozpada się na kawałki. Reprymendy babci: „Mężczyźni nie płaczą. Zwłaszcza Zhan-gowie. Zniesiesz to, Fai". Tylko babcia nazywała go Fai. „Co to za imię, Frank", gderała. „To nie jest chińskie imię". „Nie jestem Chińczykiem" - myślał Frank, ale nie śmiał tego powiedzieć na głos. Matka oznajmiła mu przed laty: „Z babcią nie można się spierać. To tylko pogarsza sytuację". Miała rację. A teraz Frank miał już tylko babcię. Bang. Czwarta strzała trafiła w słupek i utkwiła w nim, dygocąc. - Fai - rozległ się głos babci. Odwrócił się. Trzymała mahoniową skrzyneczkę wielkości pudełka na buty, której Frank nigdy przedtem nie widział. W swojej czarnej sukni ze stójką i z siwymi włosami spiętymi w kok wyglądała jak nauczycielka z dziewiętnastego wieku. Ogarnęła spojrzeniem pobojowisko: swoją porcelanę w wózku, skorupy jej ulubionego serwisu do herbaty rozsypane w trawie, strzały tkwiące w ziemi, w drzewach, w słupkach płotu, jedną w głowie uśmiechniętego ogrodowego krasnala. ii4 Frank Frank sądził, że babcia zaraz na niego ryknie albo zdzieli go tą skrzyneczką. Jeszcze nigdy nie zrobił czegoś tak złego. Jeszcze nigdy tak się nie wściekł. Na twarzy babci malowała się gorycz i odraza. W ogóle nie była podobna do jego matki. Nieraz się zastanawiał, jak to możliwe, że matka wyrosła na tak miłą kobietę - zawsze uśmiechniętą, zawsze łagodną. Nie potrafił sobie wyobrazić jej dzieciństwa w domu babci, podobnie jak nie potrafił sobie jej wyobrazić na polu walki, chociaż te dwie sytuacje chyba nie bardzo się od siebie różniły. Czekał, aż babcia wybuchnie. Może da mu szlaban i nie będzie musiał pójść na ten pogrzeb. Pragnął ją dotkliwie zranić - za to, że była taka podła, za to, że pozwoliła matce iść na wojnę, za to, że napominała go, by zniósł to wszystko jak mężczyzna. A sama dbała tylko o tę swoją głupią kolekcję porcelany. Przestań - powiedziała. Nie wyglądała na bardzo rozgniewaną. - To śmieszne. Zachowujesz się poniżej swojej godności.

Ku zdumieniu Franka kopnęła jedną ze swoich ukochanych filiżanek. -

Zaraz przyjedzie samochód. Musimy porozmawiać.

Oniemiał. Przyjrzał się uważniej mahoniowej skrzyneczce. Przemknęło mu przez głowę, że może są w niej prochy matki, ale natychmiast się zreflektował. To niemożliwe. Babcia powiedziała mu, że będzie wojskowy pogrzeb. Więc dlaczego trzyma tę skrzyneczkę tak ostrożnie, jakby jej zawartość wzbudzała w niej smutek i lęk? -

Chodź do domu - powiedziała i odwróciła się, nie patrząc, czy za nią idzie.

W saloniku usiadł na obitej aksamitem sofie, otoczony starymi fotografiami rodzinnymi, porcelanowymi wazami, które nie zmieściłyby się w jego wózku, i małymi czerwonymi transparentami z chińską kaligrafią. Nie wiedział, co jest na nich napisa-

Frank ne. Nigdy go to nie zainteresowało. Nie znał też większości ludzi z tych fotografii. Umierał z nudów za każdym razem, gdy babcia zaczynała mu opowiadać o jego przodkach - jak przybyli z Chin do Kanady i jak udało im się rozkręcić interes importowo-eksportowy, tak że stali się jedną z najbogatszych chińskich rodzin w Vancouverze. Frank należał do ich czwartego pokolenia. Czuł się Kanadyjczykiem. Nie obchodziły go Chiny i te wszystkie zmurszałe antyki. Jedynym chińskim znakiem, który potrafił odczytać, było jego rodowe nazwisko: Zhang. „Pan łuków". O, to jest coś. Babcia usiadła obok niego sztywno, dłonie złożyła na skrzyneczce. Twoja matka chciała, żebyś to dostał - powiedziała z niechęcią. - Trzymała to od czasu, gdy byłeś niemowlęciem. Kiedy poszła na wojnę, powierzyła to mnie. Ale teraz odeszła. I ty wkrótce odejdziesz. Frank poczuł skurcz w żołądku. -

Odejdę? Dokąd?

Jestem stara - powiedziała takim tonem, jakby to było jakieś zaskakujące oświadczenie. Wkrótce sama spotkam się ze Śmiercią. Nie potrafię cię nauczyć tego wszystkiego, czego będziesz potrzebował, i nie potrafię dłużej dźwigać tego ciężaru. Gdyby coś się z tym stało, nigdy bym sobie tego nie wybaczyła. Bo ty byś umarł. Frank nie był pewny, czy dobrze usłyszał. To zabrzmiało tak, jakby od tej skrzyneczki zależało jego życie. Dlaczego nigdy przedtem mu jej nie pokazała? Pewnie trzymała ją na strychu - jedynym pomieszczeniu, do którego nie miał wstępu. Często powtarzała, że trzyma tam swoje najcenniejsze skarby. Wręczyła mu skrzyneczkę. Otworzył ją drżącymi palcami. Wewnątrz, na aksamitnej podkładce, leżało straszne, niewiarygodnie ważne, władające życiem człowieka... drewienko.

ii Frank Wyglądało jak kawałek drewna wyrzucony przez rzekę lub morze - było twarde i gładkie, miało lekko falisty kształt. Było wielkości pilota do telewizora. Koniec był zwęglony. Dotknął go. Był ciepły. Na jego palcu pozostał czarny ślad sadzy. -

To jakiś kijek - powiedział.

Nie miał pojęcia, dlaczego babcia była taka spięta i poważna z powodu jakiegoś kijka. Oczy jej rozbłysły. -

Fai, wiesz coś o przepowiedniach? Wiesz o bogach?

To pytanie wprawiło go w zakłopotanie. Pomyślał o tych jej głupich złotych posążkach chińskich nieśmiertelnych, o przesądach, które nakazywały jej ustawiać meble w określonych miejscach, o unikaniu nieszczęśliwych liczb. Przepowiednie kojarzyły mu się z ciasteczkami z wróżbą, które zresztą wcale nie były chińskie. .. ale i tak w szkole zawsze paru osiłków drażniło się z nim, nabijając się z tych głupot rozpoczynających się od słów: „Konfucjusz mówi..i tym podobnych bzdur. Frank nigdy nie był w Chinach. Nie chciał mieć z Chinami nic do czynienia. Ale, oczywiście, babcia nie przyjmowała tego do wiadomości. -

Coś tam wiem, babciu - odpowiedział. - Ale niewiele.

-Większość ludzi wyśmiałaby twoją matkę. Aleja nie. Wierzę w przepowiednie. Greckie, rzymskie, chińskie. I wierzę w bogów. Greckich, rzymskich, chińskich. Te sprawy są nierozerwalnie związane z naszą rodziną. Nie kwestionowałam tego, co mi powiedziała o twoim ojcu. -

Zaraz... ale co?

-

Twój ojciec był bogiem - odrzekła krótko.

Gdyby babcia miała poczucie humoru, uznałby, że żartuje. Ale babcia nigdy nie żartowała. Czyżby na starość zaczęła tracić rozum? Przestań się na mnie gapić! - warknęła. - Mózg jeszcze mi się nie zaćmił. Nigdy cię nie dziwiło, dlaczego twój ojciec nie wraca?

Frank

Bo był... - Frank zająknął się. Utrata matki była dla niego dostatecznie bolesnym przeżyciem. Nie chciał teraz myśleć o swoim ojcu. - Był żołnierzem, jak mama. Zaginął podczas jakiejś akcji. W Iraku.

Akurat. Był bogiem. Zakochał się w twojej matce, bo była urodzonym wojownikiem. Była podobna do mnie... silna, dzielna, dobra, piękna. Silna i dzielna - w to mógł uwierzyć. Wyobrażenie sobie babci jako kobiety dobrej i pięknej było już o wiele trudniejsze. Nadal podejrzewał, że pokręciło się jej w głowie, ale zapytał: -Jakim bogiem? Rzymskim. Wiem tylko tyle. Twoja matka nic więcej mi nie powiedziała, a może sama nic o nim nie wiedziała. Trudno się dziwić, że jakiś bóg się w niej zakochał, biorąc pod uwagę nasz ród. Musiał wiedzieć, że twoja matka pochodzi z bardzo starożytnego rodu. Zaraz... Jesteśmy Chińczykami. Niby dlaczego rzymscy bogowie chcieliby podrywać chińskie Kanadyjki? Nozdrza babci zadrgały. Fai, gdybyś raczył poznać historię swojej rodziny, znałbyś odpowiedź na to pytanie. Chiny i Rzym wcale tak bardzo się od siebie nie różnią i nie dzieli ich od siebie aż tak wiele, jak można by sądzić. Nasza rodzina pochodzi z prowincji Gansu, z miasteczka Li-Jien. A przedtem... jak już powiedziałam, mamy starożytne korzenie. Płynie w nas krew książąt i bohaterów. Frank gapił się na nią, milcząc. Westchnęła ciężko. Szkoda moich słów dla takiego ciołka! Poznasz prawdę, kiedy znajdziesz się w obozie. Może twój ojciec cię uzna. Teraz opowiem ci tylko o tym drewienku. - Wskazała na wielki kamienny kominek. - Wkrótce po twoich narodzinach przy tym kominku pojawił się pewien gość. Twoja matka i ja siedziałyśmy na tej kanapie, na ii Frank tej samej, na której teraz siedzimy. Byłeś maleńki, owinięty niebieskim kocykiem, a ona trzymała cię w ramionach. Brzmiało to jak słodkie wspomnienie, ale wypowiedziała to z goryczą, jakby już wtedy wiedziała, że Frank wyrośnie na wielkiego, ociężałego niezdarę. Przy kominku pojawiła się jakaś kobieta - ciągnęła dalej. -Biała kobieta... gwaipoh... ubrana w niebieską jedwabną suknię i w takim dziwnym płaszczu, jak skóra kozy. -

Kozy - powtórzył tępo Frank.

Babcia spojrzała na niego ze złością.

Tak, umyj sobie uszy, Fai Zhang! Jestem za stara, żeby wszystko powtarzać dwa razy! Ta kobieta w koziej skórze była boginią. Zawsze rozpoznaję takie rzeczy. Uśmiechnęła się do niemowlęcia... do ciebie... i powiedziała twojej matce, w bezbłędnym man-daryńskim, a jakże: „On zamknie krąg. Przywiedzie twoją rodzinę z powrotem do jej korzeni i przyniesie wam wielki zaszczyt". - Prychnęła. - Nie zwykłam sprzeczać się z boginiami, ale może akurat ta nie widziała zbyt jasno przyszłości. W każdym razie powiedziała: „Uda się do obozu i tam przywróci waszej rodzinie blask. Uwolni Tanatosa z lodowych okowów"... -

Kogo?

Tanatosa - powtórzyła niecierpliwie babcia. - To greckie imię Śmierci. Pozwolisz mi mówić dalej, nie przerywając co chwilę? Bogini powiedziała: „W tym dziecku silna jest krew Pylijczyka, ze strony jego matki. Będzie miał najlepsze cechy rodziny Zhan-gów, ale będzie też miał w sobie moc swego ojca". Historia rodzinna nagle przestała Franka nudzić. Pragnął zasypać babcię pytaniami, co to wszystko znaczy, te moce, dary, krew Pylijczyka. Co to za obóz i kim jest jego ojciec? Nie śmiał jednak znowu jej przerywać. Chciał, by mówiła dalej. Za każdą moc trzeba zapłacić, Fai. Zanim bogini znikła, wskazała na kominek i powiedziała: „Będzie najsilniejszy i największy Frank ii9 w waszym klanie. Ale Fata zawyrokowały również, że będzie najbardziej podatny na zranienia. Jego życie zapłonie mocnym, ale krótkotrwałym płomieniem. Kiedy ogień pochłonie to drewienko... ten patyk na skraju paleniska... twój syn musi umrzeć". Frank wstrzymał oddech. Spojrzał na skrzyneczkę spoczywającą na jego kolanach, a potem na smugę sadzy na palcu. Opowieść brzmiała niedorzecznie, ale nagle ten kawałek drewna wydał mu się jakiś bardziej złowieszczy, zimniejszy i cięższy. -Ten... ten... Tak, mój tępy ciołku. To ten właśnie kijek. Bogini znikła, a ja natychmiast wyciągnęłam to drewienko z paleniska. No i od tej pory je mamy. -

Kiedy się spali, to umrę?

Nie ma w tym nic dziwnego. Rzymianie, Chińczycy... Można przepowiedzieć ludzkie losy, a czasami powstrzymać przeznaczenie, przynajmniej na jakiś czas. Teraz to drewienko należy do ciebie. Strzeż go dobrze. Póki jest bezpieczne, i tobie nic nie grozi. Frank potrząsnął głową. Chciał zaprotestować, krzyknąć, że to tylko jakaś głupia legenda. Może babcia próbuje napędzić mu stracha za to, że zniszczył jej porcelanę. Ale patrzyła na niego wyzywająco, jakby chciała powiedzieć: Jeśli mi nie wierzysz, to je spal".

Zamknął skrzyneczkę. Skoro to drewienko jest tak niebezpieczne, to może lepiej schować je w czymś mniej łatwopalnym, w czymś z plastiku albo ze stali? Może zamknąć je w skrytce depozytowej? Nie wiem, co by się stało, gdybyśmy zamknęli to drewienko w czymś z innej substancji. Może i ty byś się udusił? Nie wiem. Twoja matka wolała nie ryzykować. Nie zniosłaby ciężaru wi-ny, gdyby stało się coś złego. Bank można obrabować. Budynki mogą spłonąć. Dziwne rzeczy się dzieją, kiedy ktoś usiłuje przechytrzyć przeznaczenie. Twoja matka uważała, że to drewienko

12 O Frank będzie bezpieczne tylko w jej rękach. Zanim poszła na wojnę. Wtedy dała je mnie. Westchnęła smutno. — Emily była głupia, idąc na tę wojnę, chociaż chyba zawsze wiedziałam, że to jej przeznaczenie. Miała nadzieję, że znowu spotka twojego ojca. -

Myślała... myślała, że on też będzie w Afganistanie?

Babcia bezradnie rozłożyła ręce. — Poszła na wojnę. Zginęła z honorem. Myślała, że rodowe dziedzictwo ją ochroni. Na pewno właśnie dlatego ocaliła tych żołnierzy. Ale to dziedzictwo nigdy nie chroniło naszej rodziny. Nie pomogło mojemu ojcu albo jego ojcu. Nie pomogło mnie. A teraz stałeś się już mężczyzną. Musisz podążać tym szlakiem. —

Ale... jakim szlakiem? Co jest naszym dziedzictwem? Łucznictwo?

Ty i to twoje łucznictwo! Głuptas z ciebie. Wkrótce sam to odkryjesz. Dziś wieczorem, po pogrzebie, musisz wyruszyć na południe. Twoja matka powiedziała, że jeśli nie wróci z wojny, Lupa wyśle swoich posłańców. Zaprowadzą cię do miejsca, w którym szkoli się dzieci bogów, żeby potrafiły zmierzyć się ze swoim losem. Frank poczuł się tak, jakby go przeszyły strzały, a jego serce rozpadło się na kawałki porcelany. Nie zrozumiał większości z tego, co mu powiedziała babcia, ale jedno było dla niego jasne: wywalała go z domu. -1 pozwolisz mi tak odejść? - zapytał. - Ostatniemu z rodu? Wargi jej zadrżały. Oczy zwilgotniały. Frank doznał wstrząsu, gdy zdał sobie sprawę z tego, że bliska jest płaczu. Przed laty straciła swojego męża, potem córkę, a teraz wysyłała w świat swojego jedynego wnuka. A jednak wstała i wyprostowała się, sztywna i pełna godności jak zawsze. Kiedy przybędziesz do obozu, musisz porozmawiać na osobności z pretorem. Powiedz mu, że twoim pradziadkiem był Shen

Frank 121 Lun. Wiele lat upłynęło od tego incydentu w San Francisco. Mam nadzieję, że nie zabiją cię za to, co on zrobił, ale może będziesz musiał błagać o przebaczenie za jego czyny. -

Coraz lepiej... - wymamrotał Frank.

Bogini powiedziała, że w tobie nasz ród zatoczy pełne koło. -W jej głosie nie było cienia współczucia. - Wybrała ci drogę przed laty, a nie będzie to łatwa droga. No, ale czas na pogrzeb. Mamy obowiązki. Chodź. Samochód pewnie już czeka. Niewiele pamiętał z ceremonii pogrzebowej: pełne powagi twarze, krople deszczu bębniące w markizę przy grobie, huk wystrzałów salwy honorowej, trumna zapadająca się w ziemię. Tej nocy pojawiły się wilki. Zawyły na frontowym ganku. Wyszedł do nich. Wziął plecak, ciepłe ubranie, łuk i kołczan. Medal matki upchnął w plecaku. Nadpalone drewienko pieczołowicie owinął jakąś szmatką i schował w kieszeni na piersiach, na sercu. I tak rozpoczęła się jego wędrówka na południe - do Wilczego Domu w Sonomie, a potem do Obozu Jupiter, gdzie porozmawiał z Reyną w cztery oczy, jak nakazała mu babcia. Błagał o przebaczenie za dziadka, o którym nic nie wiedział. Reyna pozwoliła mu wstąpić do legionu. Nigdy mu nie powiedziała, co zrobił dziadek, ale było oczywiste, że wiedziała. Frank wyczuwał tylko, że było to coś złego. Oceniam ludzi według ich własnych wartości - powiedziała mu. - Ale nie wspominaj nikomu o Shen Lunie. To musi pozostać naszą tajemnicą, bo inaczej możesz być bardzo źle potraktowany. Niestety Frank nie miał wielu własnych wartości. Pierwszy miesiąc jego pobytu w obozie polegał głównie na przewracaniu stojaków z bronią, rozwalaniu rydwanów i opóźnianiu marszu całej kohorty. Jego ulubionym zajęciem było opiekowanie się Hannibalem, ale i to potrafił spaprać, kiedy nakarmił go orzeszkami ziemnymi, po których słoń dostał rozwolnienia. Skąd miał wiedzieć,

122

Frank

że słonie mogą być uczulone na orzeszki? Podejrzewał, że Reyna żałuje swojej decyzji. Codziennie po przebudzeniu zastanawiał się, czy drewienko czasem nie spłonie, a on przestanie istnieć. Takie myśli przebiegały przez głowę Franka, gdy szedł z Hazel i Percym na wieczorne manewry. Rozmyślał nad drewienkiem spoczywającym w kieszeni kurtki, zastanawiał się, co oznacza pojawienie się Junony w obozie. Czyżby jego bliską śmierć? Miał nadzieję, że nie. Nie przysporzył jeszcze chwały swojej rodzinie -

w to nie wątpił. Może Apollo uzna go dzisiaj i obwieści, jakie ma moce i dary.

Po opuszczeniu obozu Piąta Kohorta natychmiast uformowała się w dwie kolumny prowadzone przez centurionów, Dakotę i Gwen. Pomaszerowali na północ, wzdłuż skraju miasta, kierując się ku Polu Marsowemu - największej i najbardziej płaskiej części doliny. Trawa była tu krótko wypasiona przez jednorożce, byki i bezdomne fauny. Wszędzie widać było małe kratery po wybuchach i okopy po poprzednich ćwiczeniach. Obiekt ataku leżał na dalekim, północnym krańcu pola. Inżynierowie zbudowali tam kamienną fortecę z wejściem chronionym podnoszoną żelazną kratą, z wieżami strażniczymi, balistami zwanymi skorpionami, wodnymi armatkami i wieloma innymi przykrymi niespodziankami czekającymi na atakujących. -

Odwalili dzisiaj kawał porządnej roboty - zauważyła Hazel.

-

Będzie ciężko.

-

Chwileczkę... Chcesz mi powiedzieć, że tę fortecę zbudowano dzisiaj? - zdumiał się Percy.

Hazel uśmiechnęła się. Legioniści są szkoleni w sztuce budowania. Gdybyśmy musieli, moglibyśmy zwinąć cały obóz i odbudować go w innym miejscu. Zajęłoby to nam trzy lub cztery dni, ale zrobilibyśmy to. Frank

-

Lepiej, żebyśmy nie musieli - powiedział Percy. - Więc co wieczór zdobywacie inną twierdzę?

Nie co wieczór - odpowiedział Frank. - Mamy różne rodzaje ćwiczeń. Czasem jest to śmierciobój... mm... to coś takiego jak paintball, ale... no wiesz, używamy pocisków z trucizną i kwasem albo ognistych kul. Czasami są wyścigi rydwanów, walki gladiatorów, a czasami manewry. Hazel wskazała na fortecę. Gdzieś w tej twierdzy Pierwsza i Druga Kohorta trzymają swoje sztandary. Naszym celem jest wdarcie się do środka i zdobycie ich bez poniesienia dotkliwych strat. Jeśli nam się to uda, zwyciężymy. Percy emu rozbłysły oczy. -

Coś jak podchody. Chyba lubię podchody.

Frank roześmiał się. No tak... ale to jest trudniejsze, niż się wydaje. Musimy przejść przez zaporę ogniową skorpionów i wodnych armatek, wejść na mury, przebić się przez tych w środku, odnaleźć sztandary, pokonać ich straż, a przez cały czas musimy bronić naszych sztandarów i żołnierzy przed wzięciem do niewoli. Przy tym nasza kohorta współzawodniczy z dwiema innymi atakującymi kohortami. Niby ze sobą współdziałamy, ale nie do końca. Bo ostateczne zwycięstwo należy do tej kohorty, która zdobędzie sztandary obrońców twierdzy. Percy potknął się, starając się utrzymać krok w rytmie „lewa--prawa" maszerującej kolumny. Frank spojrzał na niego ze współczuciem. Przez pierwsze dwa tygodnie sam wciąż wypadał z rytmu.

Ale po co się w tym wszystkim szkolimy? - zapytał Percy. -Często zdobywacie ufortyfikowane miasta? Chodzi o działanie zespołowe - odpowiedziała Hazel. -O szybką reakcję. O taktykę. O sztukę walki. To zadziwiające, ilu rzeczy można się nauczyć podczas manewrów. 4SP Frank

-

Lepiej, żebyśmy nie musieli - powiedział Percy. - Więc co wieczór zdobywacie inną twierdzę?

Nie co wieczór - odpowiedział Frank. - Mamy różne rodzaje ćwiczeń. Czasem jest to śmierciobój... mm... to coś takiego jak paintball, ale... no wiesz, używamy pocisków z trucizną i kwasem albo ognistych kul. Czasami są wyścigi rydwanów, walki gladiatorów, a czasami manewry. Hazel wskazała na fortecę. Gdzieś w tej twierdzy Pierwsza i Druga Kohorta trzymają swoje sztandary. Naszym celem jest wdarcie się do środka i zdobycie ich bez poniesienia dotkliwych strat. Jeśli nam się to uda, zwyciężymy. Percy emu rozbłysły oczy. -

Coś jak podchody. Chyba lubię podchody.

Frank roześmiał się. No tak... ale to jest trudniejsze, niż się wydaje. Musimy przejść przez zaporę ogniową skorpionów i wodnych armatek, wejść na mury, przebić się przez tych w środku, odnaleźć sztandary, pokonać ich straż, a przez cały czas musimy bronić naszych sztandarów i żołnierzy przed wzięciem do niewoli. Przy tym nasza kohorta współzawodniczy z dwiema innymi atakującymi kohortami. Niby ze sobą współdziałamy, ale nie do końca. Bo ostateczne zwycięstwo należy do tej kohorty, która zdobędzie sztandary obrońców twierdzy. Percy potknął się, starając się utrzymać krok w rytmie „lewa--prawa" maszerującej kolumny. Frank spojrzał na niego ze współczuciem. Przez pierwsze dwa tygodnie sam wciąż wypadał z rytmu. Ale po co się w tym wszystkim szkolimy? - zapytał Percy. -Często zdobywacie ufortyfikowane miasta? Chodzi o działanie zespołowe - odpowiedziała Hazel. -O szybką reakcję. O taktykę. O sztukę walki. To zadziwiające, ilu rzeczy można się nauczyć podczas manewrów.

Frank I23 -

Lepiej, żebyśmy nie musieli - powiedział Percy. - Więc co wieczór zdobywacie inną twierdzę?

Nie co wieczór - odpowiedział Frank. - Mamy różne rodzaje ćwiczeń. Czasem jest to śmierciobój... mm... to coś takiego jak paintball, ale... no wiesz, używamy pocisków z trucizną i kwasem albo ognistych kul. Czasami są wyścigi rydwanów, walki gladiatorów, a czasami manewry. Hazel wskazała na fortecę. Gdzieś w tej twierdzy Pierwsza i Druga Kohorta trzymają swoje sztandary. Naszym celem jest wdarcie się do środka i zdobycie ich bez poniesienia dotkliwych strat. Jeśli nam się to uda, zwyciężymy. Percy emu rozbłysły oczy. -

Coś jak podchody. Chyba lubię podchody.

Frank roześmiał się. No tak... ale to jest trudniejsze, niż się wydaje. Musimy przejść przez zaporę ogniową skorpionów i wodnych armatek, wejść na mury, przebić się przez tych w środku, odnaleźć sztandary, pokonać ich straż, a przez cały czas musimy bronić naszych sztandarów i żołnierzy przed wzięciem do niewoli. Przy tym nasza kohorta współzawodniczy z dwiema innymi atakującymi kohortami. Niby ze sobą współdziałamy, ale nie do końca. Bo ostateczne zwycięstwo należy do tej kohorty, która zdobędzie sztandary obrońców twierdzy. Percy potknął się, starając się utrzymać krok w rytmie „lewa--prawa" maszerującej kolumny. Frank spojrzał na niego ze współczuciem. Przez pierwsze dwa tygodnie sam wciąż wypadał z rytmu. Ale po co się w tym wszystkim szkolimy? - zapytał Percy. -Często zdobywacie ufortyfikowane miasta? Chodzi o działanie zespołowe - odpowiedziała Hazel. -O szybką reakcję. O taktykę. O sztukę walki. To zadziwiające, ilu rzeczy można się nauczyć podczas manewrów. 124 Frank -

Na przykład kto cię zaatakuje od tyłu - powiedział Frank.

-

Zwłaszcza tego - zgodziła się Hazel.

Pośrodku Pola Marsowego kolumny uformowały się w szyk bojowy. Trzecia i Czwarta Kohorta ustawiły się jak najdalej od Piątej. Centurioni atakujących kohort zebrali się na naradę. Nad doliną krążyła na swoim pegazie Reyna, gotowa do odegrania roli arbitra. Za nią leciało w szyku pół tuzina olbrzymich orłów, gotowych do udzielenia pierwszej pomocy. Jedyną osobą niebiorą-cą udziału w

manewrach był Nico di Angelo, „ambasador Plutona", który wdrapał się na szczyt wieży obserwacyjnej, oddalonej 0

jakieś sto metrów od fortecy, żeby śledzić bitwę przez lornetkę.

Frank oparł swoje pilum o tarczę i sprawdził zbroję Percy ego. Każdy rzemień był dobrze zapięty. Każda część zbroi na właściwym miejscu. Nieźle ci to wyszło - powiedział zdziwiony. - Percy, ty chyba musiałeś już brać udział w manewrach. -

Nie wiem. Może.

Jedynym szczegółem niezgodnym z regulaminem był jego lśniący spiżowy miecz - nie był z cesarskiego złota i nie był rzymskim gladiusem. Klinga miała kształt długiego liścia, a napis na rękojeści był grecki. Frank przyglądał się temu mieczowi z niepewną miną. Percy zmarszczył brwi. -

Chyba możemy używać prawdziwej broni, tak?

-

Tak. Oczywiście. Po prostu nigdy nie widziałem takiego miecza.

-

A jak kogoś zranię?

Uzdrowimy go. A w każdym razie będziemy się starali. Na legionowych medykach można polegać. Mają ambrozję, nektar 1

napój z rogu jednorożca.

-

Nikt nie ginie - powiedziała Hazel. - No... nie często. A jeśli już ktoś zginie...

Frank I2 „To był niezdarą!" - zawołał Frank głosem Witeliusza. - „Za moich czasów trup słał się gęsto i nikt z tego powodu nie rozpaczał!" Hazel roześmiała się. Po prostu trzymaj się nas, Percy. Założę się, że dostaniemy najgorsze zadanie i wcześnie nas wyeliminują. Pewnie rzucą nas na mury jako pierwszych, żeby osłabić obronę. A potem Trzecia i Czwarta Kohorta wmaszerują do środka i zdobędą sztandary, oczywiście jeśli zdołają wedrzeć się na mury. Zagrały rogi. Dakota i Gwen wrócili z narady. Miny mieli nietęgie. No dobra, oto plan taktyczny! - Dakota łyknął szybko trochę kool-aidu z manierki. - Rzucają nas pierwszych na mury, żeby osłabić ich obronę. Cała kohorta jęknęła.

-

Wiem, wiem - powiedziała Gwen. - Ale może tym razem będziemy mieć więcej szczęścia!

Była chyba jedyną optymistką w całej kohorcie. Wszyscy ją lubili, bo dbała o swoich ludzi i zawsze starała się dodać im otuchy. Potrafiła nawet zapanować nad Dakotą, kiedy cierpiał na nadpobudliwość, wypiwszy za dużo swojego kompociku. Ale teraz dało się słyszeć narzekania i smętne pomruki. Nikt nie wierzył, by Piąta Kohorta mogła mieć szczęście. Pierwsza linia pod wodzą Dakoty - powiedziała Gwen. - Zewrzyjcie tarcze i nacierajcie w szyku żółwia na główną bramę. Starajcie się nie złamać szyku. Ściągnijcie na siebie ich ogień. Druga linia... Gwen zwróciła się do szeregu Franka bez większego entuzjazmu: - Pierwsza siedemnastka, począwszy od Bobbyego, atakuje z drabinami za słoniem. Oskrzydlający atak na zachodni mur. Może uda się nam rozciągnąć linię obrony. Frank, Hazel, Percy... no, wy róbcie, co chcecie. Pokażcie Percy emu liny. Starajcie się utrzymać go przy życiu. - Teraz zwróciła się do całej ko-

126

Frank

horty: - Ten, kto pierwszy wedrze się na mury, dostanie Koronę Murów. Osobiście tego dopilnuję. Piąta zwycięży! Rozległy się skromne wiwaty i ludzie rozeszli się. Percy zmarszczył brwi. -

Róbcie, co chcecie?

Hazel westchnęła. -

No tak. Duży kredyt zaufania.

-

Co to jest ta Korona Murów?

Medal wojskowy - wyjaśnił mu Frank, którego zmuszono do zapamiętania wszystkich możliwych odznaczeń. - Ważna odznaka za męstwo dla pierwszego żołnierza, który wedrze się do nieprzyjacielskiego fortu. Jeszcze nikt z Piątej Kohorty go nie dostał. Zwykle nie udaje się nam nawet dostać do środka, bo nas palą, topią albo... Urwał i spojrzał na Percy ego. -

Wodne armatki - powiedział po chwili.

-

Co?! - zdziwił się Percy.

Te armatki na murach. Ciągną wodę z akweduktu. Jest tam system pomp... kurczę, nie wiem, jak to działa, wiem tylko, że woda jest pod dużym ciśnieniem. Gdyby ci się udało ją ujarzmić, tak jak ujarzmiłeś rzekę... -

Frank! - zawołała uradowana Hazel. - Jesteś genialny!

Percy nie był tego tak pewny.

Ale ja sam nie wiem, jak to zrobiłem. I wątpię, czy udałoby mi się zapanować nad tymi armatkami z takiej odległości. Podprowadzimy cię bliżej. - Frank pokazał na wschodni mur twierdzy, gdzie Piąta Kohorta nie miała nacierać. - O, tam obrona będzie najsłabsza. Nie potraktują poważnie trójki dzieciaków. Myślę, że uda się nam podejść bardzo blisko, zanim nas dostrzegą. -

Podejść? Jak? - zapytał Percy.

Frank zwrócił się do Hazel. -

Możesz to zrobić jeszcze raz?

i. Frank Uderzyła go w pierś. -

Przyrzekłeś, że nikomu o tym nie powiesz!

Frank poczuł się okropnie. Zagalopował się... No już dobrze - mruknęła Hazel. - Nic się nie stało. Percy, on mówi o okopach. Po tylu latach ćwiczeń Pole Marsowe jest przeorane okopami i tunelami. Niektóre tunele się zapadły albo są za głęboko, ale większość wciąż można przejść. A ja potrafię je odnaleźć i wykorzystać. Jestem w tym naprawdę dobra. Potrafię je nawet zawalić, jeśli zajdzie taka potrzeba. -

Tak jak to zrobiłaś, kiedy ścigały nas gorgony - powiedział Percy.

Frank pokiwał gorliwie głową. Mówiłem ci, że Pluton jest super. Jest bogiem wszystkiego pod ziemią. Hazel potrafi odnaleźć jaskinie, tunele, zapadnie... -1 to był nasz sekret - mruknęła Hazel. Frank poczuł, że się czerwieni. -Tak, wybacz. Ale jeśli uda się nam podejść bliżej... -1 jeśli uda mi się wyłączyć z walki te armatki... - Percy pokiwał głową, jakby się zapalał do tego pomysłu. - To co potem? Frank sprawdził swój kołczan. Zawsze miał w nim specjalne strzały. Jeszcze nigdy ich nie użył, ale może nadeszła ta chwila? Może w końcu będzie mógł zrobić coś na tyle dobrego, by zwrócić na siebie uwagę Apollina. XI

Reszta należy do mnie. Idziemy.

Frank jeszcze nigdy nie był czegoś tak pewny, więc teraz był cały spięty. Zwykle nic mu się nie udawało. Zawsze potrafił tylko połamać, zrujnować albo przewrócić coś ważnego. Ale teraz wiedział, że jego plan się powiedzie. Hazel bez trudu odnalazła tunel. W głębi duszy Frank podejrzewał, że Hazel nie odnajdywała tych tuneli. To raczej one tworzyły się same, kiedy były jej potrzebne. Podziemne korytarze, które były zasypane od lat, nagle opróżniały się z ziemi, zmieniając kierunek tak, by Hazel mogła nimi dojść tam, dokąd chciała. Skradali się mrocznym tunelem w świetle jaśniejącego miecza Percy'ego, Orkana. Z góry dochodziły odgłosy bitwy - legioniści wrzeszczeli, słoń Hannibal trąbił rozradowany, wybuchały pociski ze skorpionów, strzelały wodne armatki. Cały tunel dygotał. Co chwila ziemia osypywała się im na głowy. Frank wsunął dłoń pod pancerz. Drewienko wciąż tam było, bezpieczne w kieszeni kurtki, choć wiedział, że wystarczy jeden celny strzał ze skorpiona, aby jego życie dobiegło końca... Frank „Głupi Frank" - skarcił się w duchu. — „Ogień to brzydkie słowo. Nie myśl o tym". -Już niedaleko - oznajmiła Hazel. - Wyjdziemy jakieś trzy metry od wschodniego muru. -

Skąd wiesz? - zapytał Percy.

-

Nie wiem, ale jestem pewna.

-

A nie możemy dojść tunelem pod sam mur? - zapytał Frank.

Nie. Inżynierowie znali się na swoim fachu. Zbudowali te mury na starych fundamentach wspartych na litej skale. I nie pytaj mnie, skąd to wiem. Po prostu wiem. Frank potknął się o coś i zaklął. Percy poświecił mieczem. To coś, o co potknął się Frank, lśniło srebrem. Frank pochylił się. -

Nie dotykaj tego! - zawołała Hazel.

Ręka Franka zatrzymała się o parę centymetrów od bryły metalu, która wyglądała jak olbrzymia polukrowana trufla wielkości jego pięści. -

Ogromna - powiedział. - To srebro?

Platyna. - Hazel była bardzo wystraszona. — Za chwilę zniknie. Błagam cię, nie dotykaj tego. To bardzo niebezpieczne. Frank nie mógł zrozumieć, w jaki sposób kawałek metalu może być niebezpieczny, ale potraktował słowa Hazel poważnie. Na ich oczach bryła platyny zapadła się w ziemię. Spojrzał na Hazel. -

Skąd wiedziałaś?

W świetle miecza Percy'ego wyglądała jak lar. -

Później to wyjaśnię - obiecała.

Kolejny wybuch wstrząsnął tunelem. Ruszyli naprzód. Wyszli z dziury w ziemi dokładnie tam, gdzie powiedziała. Przed nimi piętrzył się wschodni mur twierdzy. Dalej, na lewo, widać było główną siłę Piątej Kohorty, posuwającą się w szyku żółwia, z tarczami nad głowami i po bokach. Próbowali dotrzeć do Frank głównej bramy, ale obrońcy zasypywali ich gradem kamieni i ognistymi pociskami ze skorpionów, tworząc małe kratery wokół ich stóp. Rozległ się donośny trzask i z lufy armatki wodnej wystrzelił strumień, żłobiąc rów w ziemi tuż przed nacierającą kohortą. Percy zagwizdał. -

Ale fajna zabawa, nie ma co!

Trzecia i Czwarta Kohorta nawet nie ruszyły się z miejsca. Stały i zaśmiewały się, patrząc, jak ich „sprzymierzeńcy" dostają w skórę. Obrońcy oblepili szczyt muru nad bramą, obrzucając obelgami oddział w szyku żółwiowym, który to cofał się, to próbował nacierać. Manewry zmieniły się w zabawę „dołożyć Piątej". Frankowi aż pociemniało w oczach ze złości. -

Czas na zimny prysznic.

Sięgnął do kołczana i wyjął strzałę cięższą od innych. Żelazny grot miał kształt czubka rakiety. Z trzonka wybiegała cieniutka złota linka. Strzał prawie prosto w górę wymagał wielkiej siły i precyzji, na co tylko niewielu łuczników mogłoby się zdobyć, ale Frank miał mocne ramiona i potrafił celnie strzelać. „Może Apollo na mnie patrzy" - pomyślał z nadzieją. -Jak to działa? - zapytał Percy. - To coś w rodzaju harpuna? -

Nazywają to strzałą hydry - odrzekł Frank. - Możesz teraz rozwalić te wodne armatki?

Na murze nad nimi pojawił się jeden z obrońców. -

Hej! - krzyknął do swoich towarzyszy. - Chodźcie i zobaczcie! Mamy tu więcej ofiar!

-

Percy - powiedział Frank. - Teraz.

Na blankach pojawiło się więcej głów. Rozbrzmiały obelgi. Paru pobiegło do najbliższej armatki wodnej i nakierowało lufę na Franka. Percy zamknął oczy. Podniósł rękę. Na murze ktoś zawołał:

-

Otwierać gęby, niedorajdy!

Frank iji KA-BUUM! Armatka eksplodowała, tryskając na niebiesko, zielono i biało. Obrońcy wrzasnęli, gdy potężny strumień wody przygniótł ich do blanków. Niektórzy pospadali z muru, ale olbrzymie orły wyłapały ich w powietrzu i poniosły w bezpieczne miejsce. A potem cały wschodni mur zadygotał, gdy eksplozja przetoczyła się wzdłuż rur z wodą. Armatki wodne jedna po drugiej eksplodowały na szczycie muru. Obrońcy rozpierzchli się albo zostali wyrzuceni przez wodę w powietrze. Ratownicze orły miały sporo roboty. Pod główną bramą Piąta Kohorta zapomniała o szyku bojowym. Legioniści opuścili tarcze i ze zdumieniem gapili się na ten obłęd. Frank wypuścił strzałę. Pomknęła w górę, wlokąc za sobą złotą linę, a kiedy osiągnęła szczyt muru, metalowy grot rozszczepił się na kilkanaście linek, które śmignęły na boki, oplatając wszystko, co napotkały: załamania muru, skorpiona, roztrzaskaną armatkę wodną i paru wrzeszczących ze strachu obrońców, których rzuciło na blanki jak kotwice. Z głównej liny powyrastały uchwyty, tworząc drabinę sznurową. -

Właź! - zawołał Frank.

Percy wyszczerzył zęby. -

Ty pierwszy, Frank. To twoja balanga.

Frank zawahał się, ale po chwili zarzucił łuk na plecy i zaczął się wspinać. Był już w połowie drogi na szczyt muru, gdy obrońcy ochłonęli na tyle, by podnieść alarm. Frank spojrzał na główny oddział Piątej Kohorty. Stali i gapili się na niego z rozdziawionymi ustami. -

No co?! - krzyknął. - Do ataku!

Pierwsza otrząsnęła się Gwen. Uśmiechnęła się i powtórzyła rozkaz. Pole bitwy rozbrzmiało wiwatami. Hannibal zatrąbił radośnie, ale Frank nie mógł dłużej się przyglądać. Wspiął się na szczyt muru, gdzie trzech obrońców usiłowało odczepić jego drabinę sznurową. f Frank To, że był wielki, niezdarny i zakuty w ciężką zbroję, miało jedną dobrą stronę: działał jak ciężko uzbrojona kula bilardowa. Potoczył się na obrońców, którzy padli pod jego ciężarem. Podniósł się i natarł na innych, zwalając ich z muru ciosami pilum. Niektórzy próbowali trafić go strzałami z łuku. Inni próbowali podejść bliżej z dobytymi mieczami, ale Frank czuł, że nikt i nic nie może go zatrzymać. A potem pojawiła się przy nim Hazel, wymachując swoim wielkim, kawaleryjskim mieczem jak urodzony legionista. Percy wskoczył na mur i uniósł Orkana. -

Ale zabawa!

Razem oczyścili mury z obrońców. W dole wyłamano bramę. Hannibal wtoczył się do twierdzy. Strzały i kamienie odbijały się od jego kevlarowej zbroi. Piąta Kohorta wdarła się do środka za słoniem. Rozpoczęła się walka wręcz. Wreszcie rozbrzmiały okrzyki bojowe ze skraju Pola Marsowego. Trzecia i Czwarta Kohorta ruszyły do boju. -

Trochę późno - mruknęła Hazel.

-

Nie możemy pozwolić, by to oni zdobyli sztandary - powiedział Frank.

—Jasne - zgodził się Percy. - Są nasze. Nie trzeba było więcej słów. Poruszali się jak zgrana drużyna, jakby wszyscy troje od lat działali razem. Zbiegli po wewnętrznych schodkach do nieprzyjacielskiej bazy. XII Teraz bitwa zmieniła się w chaos. Frank, Percy i Hazel brnęli przez linie wroga, powalając każdego, kto stanął im na drodze. Kohorty Pierwsza i Druga - duma Obozu Jupiter, dobrze naoliwiona, idealnie zdyscyplinowana machina wojenna - załamały się pod naporem natarcia i szoku, jakim była zaskakująca porażka. Częścią ich kłopotów był Percy. Walczył jak demon, przebijając się przez szeregi obrońców w całkowicie nieortodoksyjnym stylu, przetaczając się pod ich stopami, siekąc mieczem, zamiast nim dźgać, jak robili Rzymianie, uderzając płazem i wzniecając ogólną panikę. Oktawian wydzierał się piskliwym głosem - może nakazując Pierwszej Kohorcie nie ustępować, a może śpiewając sopranem ale Percy położył temu kres. Jak linoskoczek przeskoczył przez linię tarcz i uderzył rękojeścią miecza w jego hełm. Centurion zwalił się na ziemię jak szmaciana lalka. Frank szył z łuku, używając tępych grotów, które nie zabijały, ale pozostawiały paskudne siniaki. Wreszcie zabrakło mu strzał. rj4

Frank

Złamał pilum na głowie jakiegoś obrońcy, więc niechętnie sięgnął po swój gladius. Hazel wspięła się na grzbiet Hannibala. Parła na nim ku środkowi fortu, szczerząc zęby do swoich przyjaciół. -

Ruszać się, ślamazary!

„O bogowie, jaka ona jest piękna!" - pomyślał Frank. Pobiegli do środka bazy. Nikt nie strzegł wewnętrznego pomieszczenia. Najwidoczniej obrońcy w ogóle nie wzięli pod uwagę takiego rozwoju akcji. Hannibal wywalił wielkie drzwi. Wewnątrz siedzieli przy stole chorążowie Pierwszej i Drugiej Kohorty, grając kartami i pionami w „Magię i mit". Emblematy kohort beztrosko pozostawiono oparte o ścianę.

Hazel wjechała do środka na Hannibalu, a chorążowie pospadali z krzeseł. Słoń rozdeptał stół; piony rozsypały się po podłodze. Zanim nadbiegła reszta kohorty, Percy i Frank rozbroili chorążych, złapali sztandary, wspięli się na grzbiet Hannibala obok Hazel i wyjechali tryumfalnie z nieprzyjacielskimi godłami. Piąta Kohorta otoczyła ich zwartym szykiem. Razem opuścili fort, mijając jego oszołomionych obrońców i szeregi równie zdumionych sprzymierzeńców. Reyna zatoczyła na swoim pegazie krąg nad ich głowami. Koniec manewrów! - zawołała takim głosem, jakby powstrzymywała się od śmiechu. - Zbiórka na apel honorowy! Obozowicze powoli gromadzili się na Polu Marsowym. Frank widział wiele drobnych kontuzji poparzenia, złamane kości, podbite oczy, rozcięcia i rany kłute, a także wiele dziwacznych fryzur po wybuchach i eksplodujących armatkach wodnych - ale nie dostrzegał poważniejszych zranień, których nie dałoby się uleczyć. Ześliznął się ze słonia. Towarzysze z kohorty otoczyli go, poklepując po plecach i obsypując komplementami. Zdawało mu się, że śni. Był to najwspanialszy wieczór w jego życiu - do chwili, gdy zobaczył Gwen.

Frank -

Pomóżcie! - ktoś krzyknął.

Z fortecy wybiegło dwóch obozowiczów, dźwigając na noszach dziewczynę. Złożyli nosze na ziemi, ludzie zaczęli się zbiegać. Już z daleka Frank rozpoznał Gwen. Było z nią niedobrze. Leżała na boku, a w jej pancerzu tkwiło pilum - prawie tak, jakby przytrzymywała je między ramieniem a piersią, ale na to było za dużo krwi. Frank pokręcił głową z niedowierzaniem. -

Nie, nie, nie... - szeptał do siebie, biegnąc ku niej.

Medycy rozpędzili zbiegowisko, pokrzykując, że Gwen musi mieć więcej powietrza. Zaległa cisza, gdy uzdrowiciele zajęli się ranną, wciskając pod pancerz tampony z gazy posypane proszkiem z rogu jednorożca, żeby powstrzymać krwawienie, i próbując wlać jej do ust trochę nektaru. Gwen nie poruszała się. Twarz miała szarą jak popiół. W końcu jeden z medyków spojrzał w górę na Reynę i potrząsnął głową. Przez chwilę słychać było tylko plusk ściekającej po murze wody z roztrzaskanych armatek. Hannibal pogłaskał włosy Gwen końcem trąby. Reyna patrzyła na obozowiczów z grzbietu pegaza. Minę miała posępną, spojrzenie twarde jak stal.

Będzie dochodzenie - oznajmiła. - Ktokolwiek to zrobił, pozbawił legion dobrego oficera. Honorowa śmierć to jedna sprawa, ale to... Frank nie bardzo wiedział, co chciała przez to powiedzieć. A potem dostrzegł litery wycięte w drzewcu włóczni: CHTI LEGIO XII F. Broń należała do kogoś z Pierwszej Kohorty, a jej ostrze wystawało z przodu pancerza. Gwen ugodzono śmiertelnie z tyłu - prawdopodobnie już po zakończeniu manewrów. Frank odszukał wzrokiem Oktawiana. Centurion przypatrywał się Gwen z zainteresowaniem, ale bez przejęcia, jakby badał

ij6

Frank

wnętrzności jednego ze swoich głupich pluszaków. Nie miał w ręku pilum. We Franku zawrzała krew. Chciał udusić Oktawiana gołymi rękami, ale nagle Gwen sapnęła. Wszyscy się cofnęli. Gwen otworzyła oczy. Jej twarz nabrała koloru. C-co jest? - Zamrugała. - Dlaczego wszyscy się na mnie gapią? Jeszcze nie spostrzegła, że z piersi sterczy jej ostrze ponaddwumetrowego harpuna. Za plecami Franka jeden z medyków szepnął: To niemożliwe. Ona już umarła. Ona nie może być żywa. Gwen próbowała usiąść, ale nie zdołała. -Tam była rzeka i jakiś mężczyzna pytał o... o monetę? Odwróciłam się i brama była otwarta. Więc... po prostu wyszłam. Nie rozumiem. Co się wydarzyło? Wszyscy wpatrywali się w nią z przerażeniem. Nikt nie ruszył się, by jej pomóc. Gwen. - Frank ukląkł przy niej. - Nie próbuj wstawać. Po prostu zamknij na chwilę oczy, dobrze? -

Dlaczego? Co...

-

Zaufaj mi. Zamknęła oczy.

Frank chwycił drzewce pilum tuż pod ostrzem, ale ręce mu się trzęsły. Drewno było śliskie. -

Percy, Hazel... pomóżcie mi.

Jeden z medyków zrozumiał, co Frank zamierza zrobić. -

Nie rób tego! Możesz...

-

Co? - warknęła Hazel. - Pogorszyć sprawę? Frank wziął głęboki oddech.

-

Przytrzymajcie ją. Raz, dwa, trzy!

I wyciągnął pilum z przodu. Gwen nawet się nie skrzywiła. Krew szybko przestała płynąć.

Frank Hazel pochyliła się i zbadała ranę. -

Sama się zamyka - stwierdziła. - Nie wiem, jakim cudem, ale...

Czuję się dobrze - powiedziała Gwen. - O co tyle hałasu? Frank i Percy pomogli jej wstać. Frank łypnął groźnie na Oktawiana, ale na jego twarzy malowało się tylko uprzejme zainteresowanie. „Później" - pomyślał Frank. - „Zajmę się nim później". Gwen - powiedziała łagodnie Hazel - niełatwo to wyrazić słowami. Byłaś martwa. I jakoś... ożyłaś. -Ja... co? - Zatoczyła się na Franka. Przycisnęła dłoń do dziury wpancerzu. -Jak... Wjaki sposób...? Dobre pytanie. - Reyna zwróciła się do Nica, który patrzył na to wszystko ponuro z ubocza. Zrządzenie Plutona? Nico pokręcił głową. Pluton nie pozwala nikomu powrócić ze świata umarłych. Spojrzał na Hazel, jakby ją ostrzegał, by milczała. Frank zaczął się zastanawiać, co to wszystko znaczy, ale nie miał czasu, by to przemyśleć. Przez równinę przetoczył się grzmiący głos: Śmierć traci swą moc. To dopiero początek. Obozowicze dobyli mieczy. Hannibal zatrąbił przeraźliwie. Scypio stanął dęba, o mało co nie zrzucając Reyny z grzbietu. Znam ten głos - powiedział Percy zaniepokojonym tonem. Pośrodku legionu wystrzelił ognisty słup. Żar osmalił Frankowi rzęsy. Z ubrań przemoczonych legionistów nagle buchnęła para. Wszyscy cofnęli się przerażeni, gdy ze słupa ognia wystąpił olbrzymi żołnierz. Frank nie miał bujnych włosów, ale te, które miał, stanęły dęba. Żołnierz mierzył ze trzy metry, a ubrany był w pustynny mundur Kanadyjskich Sił Zbrojnych. Promieniował pewnością siebie i mocą. Czarne włosy miał krótko przystrzyżone w stylu amerykańskiego żołnierza, podobnie jak Frank, twarz brutalną, kanciastą, Frank poznaczoną bliznami, oczy przysłonięte goglami z noktowizorem, które świeciły się od środka. Miał pas z bronią krótką, nożem w pochwie i kilkoma granatami. W rękach trzymał olbrzymi karabin M16.

Najgorsze było to, że Frank poczuł się przez niego przyciągany. Kiedy wszyscy się cofnęli, Frank zrobił krok do przodu. I zdał sobie sprawę z tego, że żołnierz czeka na niego w milczeniu. Frank rozpaczliwie pragnął uciec i schować się gdzieś, ale nie mógł. Zrobił kolejne trzy kroki. A potem ukląkł na jedno kolano. Inni zrobili to samo. Nawet Reyna zsiadła z pegaza. Dobrze zrobiliście - zagrzmiał żołnierz. - Trzeba przyklęknąć. Już dawno nie odwiedzałem Obozu Jupiter. Frank zauważył, że tylko jedna osoba nie uklękła. Percy Jackson stał, wciąż z mieczem w dłoni, patrząc spode łba na olbrzymiego żołnierza. -

Aresie - powiedział - czego od nas chcesz?

Z gardeł dwustu obozowiczów i jednego słonia wyrwał się zduszony okrzyk. Frank chciał coś powiedzieć, chciał przeprosić za Percyego i udobruchać boga, ale nie wiedział jak. Bał się, że bóg wojny rozwali jego nowego przyjaciela serią ze swojego wielkiego M16. Ale bóg obnażył w uśmiechu wspaniałe białe zęby. Masz ikrę, herosie - rzekł. - Ares to moja grecka postać. Ale dla nich, dla dzieci Rzymu, jestem Marsem, patronem imperium, boskim ojcem Romulusa i Remusa. -

Spotkaliśmy się już - powiedział Percy. - My... my ze sobą walczyliśmy...

Bóg podrapał się po brodzie, jakby próbował to sobie przypomnieć. Walczyłem z wieloma ludźmi. Zapewniam cię jednak, że jeśli nawet ze mną walczyłeś, to nie byłem wtedy Marsem. Gdyby tak Frank T39 było, byłbyś już dawno martwy. A teraz uklęknij, jak przystało na syna Rzymu, zanim stracę cierpliwość. Wokół jego stóp rozgorzał pierścień ognia. -

Percy - szepnął Frank. - Błagam.

Percy niechętnie przykląkł na jedno kolano. Mars przebiegł oczami po tłumie. -

Rzymianie, nadstawcie uszu!

I ryknął śmiechem - serdecznym i tak zaraźliwym, że Frank prawie się uśmiechnął, chociaż wciąż cały drżał ze strachu.

Od dawna pragnąłem wypowiedzieć te słowa. Przybywam z Olimpu jako posłaniec bogów. Jupiter nie lubi, kiedy komunikujemy się ze śmiertelnikami bezpośrednio, zwłaszcza ostatnio, ale zezwolił mi na ten wyjątek, jako że wy, Rzymianie, zawsze byliście moim umiłowanym ludem. Dozwolono mi przemawiać do was tylko przez parę minut, więc słuchajcie uważnie. Wskazał na Gwen. Ta dziewczyna powinna być martwa, ale nie jest. Potwory, z którymi walczycie, już nie powracają do Tartaru, kiedy je zabijacie. Są tacy śmiertelnicy, którzy pomarli dawno temu, a teraz znowu chodzą po ziemi. Czy Frankowi tylko się wydawało, że bóg zerknął na Nica di Angelo? Tanatos został zakuty w łańcuchy - oznajmił Mars. - Bramy Śmierci są rozwarte i nikt ich nie strzeże... w każdym razie nie bezstronnie. Gaja pozwala naszym wrogom przeniknąć do świata śmiertelników. Jej synowie, giganci, już tworzą armię przeciw wam, zastępy tych, których nie będziecie mogli pozabijać. Jeśli Śmierć nie zostanie uwolniona, by powrócić do swoich obowiązków, czeka was klęska. Musicie odnaleźć Tanatosa i uwolnić go spod straży gigantów. Tylko on może powstrzymać tę powódź zła, tylko on może odwrócić jej falę. Rozejrzał się i spostrzegł, że wszyscy wciąż klęczą. Frank -

Och, możecie już wstać. Są pytania?

Reyna podniosła się niepewnie. Podeszła do boga. Za nią kroczył Oktawian, gnąc się w pokłonach jak naczelny lizus dworski. -

Panie Marsie - powiedziała Reyna - to dla nas zaszczyt.

-1 więcej niż zaszczyt - odezwał się Oktawian. - O wiele, wiele więcej... -

Do rzeczy - warknął Mars.

-

Więc... - zapytała Reyna - Tanatos jest bogiem śmierci, czyli pomocnikiem Plutona, tak?

-

Zgadza się.

-

A ty mówisz, że został pojmany przez gigantów.

-

Tak jest.

-1 dlatego ludzie przestaną umierać? Nie wszyscy od razu. Ale bariery między życiem a śmiercią będą coraz słabsze. Ci, którzy wiedzą, jak to wykorzystać, zrobią z tego użytek. Potworów już teraz trudniej się pozbyć. Wkrótce w ogóle nie będzie można ich zabić. Niektórzy półbogowie odnajdą drogę powrotną z Podziemia... jak wasza koleżanka, Centurion Szaszłyk. Gwen skrzywiła się.

-

Centurion Szaszłyk?

Pozbawieni kontroli - ciągnął Mars - nawet śmiertelnicy w końcu przestaną umierać. Potraficie sobie wyobrazić świat, w którym nikt nie umiera? Nigdy? Oktawian podniósł rękę. -Ale... ach, wszechpotężny panie... jeśli nie będziemy umierać, to chyba dobrze, prawda? Jeśli będziemy mogli być wiecznie... Nie bądź głupi, chłopcze! - zagrzmiał bóg. - Niekończące się jatki bez klęsk i zwycięstw? Bezsensowna rzeź? Wrogowie, którzy wciąż się odradzają, których nie można zabić? Tego byś chciał? -Jesteś bogiem wojny — odezwał się Percy. - Nie pragniesz niekończącej się rzezi? Frank 141 Noktowizory Marsa rozgorzały. Nie bądź bezczelny! Może naprawdę już kiedyś z tobą walczyłem. Teraz rozumiem, dlaczego mogłem chcieć cię zabić. Jestem bogiem Rzymu, synku. Jestem bogiem potęgi wojennej wykorzystywanej dla słusznej sprawy. Chronię legiony. Rad jestem, gdy miażdżę wrogów stopami, ale nigdy nie walczę bez powodu. Nie pragnę wojny bez końca. Wkrótce sam to zrozumiesz. Będziesz mi służył. -

Nie sądzę.

Frank ponownie wstrzymał oddech, oczekując, że bóg powali Percy'ego jednym ciosem, ale Mars tylko wyszczerzył zęby, jakby gawędził ze starym kumplem. Ogłaszam misję! - oznajmił bóg. - Wyruszycie na północ i odnajdziecie Tanatosa w krainie poza władzą bogów. Uwolnicie go i pokrzyżujecie plany gigantów. Strzeżcie się Gai! Strzeżcie się jej syna, najstarszego giganta! Stojąca obok Franka Hazel pisnęła cicho. -

Kraina poza władzą bogów?

Mars spojrzał na nią z góry, zacisnąwszy mocniej dłonie na swoim M16. Tak jest, Hazel Levesque. Wiesz, o co mi chodzi. Wszyscy tutaj pamiętają krainę, w której legion utracił swój honor! Może jeśli wasza misja się powiedzie i powrócicie przed Świętem Fortuny... może wtedy odzyskacie honor. Ale jeśli wam się nie powiedzie, nie będzie już żadnego obozu, do którego moglibyście powrócić. Rzym padnie, jego dziedzictwo zaginie na zawsze. Dlatego moja rada brzmi: nie zawiedźcie! Oktawianowi udało się jakimś cudem pokłonić jeszcze niżej.

Mm... wszechmocny Marsie, jeszcze tylko jedna drobna sprawa. Misja wymaga przepowiedni, jakiegoś mistycznego wiersza, który by nas prowadził! Kiedyś sięgaliśmy po to do Ksiąg Sybil-li, teraz tylko augur wyjawia wolę bogów. Więc gdybym mógł 14 Frank tak polecieć i przynieść z siedemdziesiąt wypchanych zwierzaków, no i nóż... -Jesteś augurem? - przerwał mu bóg. -

T-tak, panie.

.

Mars wyciągnął z pasa zwój. -

Czy ktoś ma długopis?

Legioniści wytrzeszczyli na niego oczy. Mars westchnął. -

Dwie setki Rzymian i nikt nie ma nic do pisania? Mniejsza z tym!

Zarzucił karabin na plecy i wyciągnął z pasa granat. Rozległy się okrzyki przerażenia. Nagle granat zmienił się w długopis, a Mars zaczął pisać. Frank spojrzał wymownie na Percy ego, pytając bezgłośnie: Czy twój miecz może zmienić się w granat? Percy odpowiedział mu w podobny sposób: Nie. Przymknij się. Proszę! - Mars skończył pisać i rzucił zwój Oktawianowi. -Przepowiednia. Możecie włączyć to do swoich ksiąg, wyryć w posadzce, co tam chcecie. Oktawian odczytał przepowiednię: „Powędrujcie na Alaskę. Znajdźcie Tanatosa i uwolnijcie go. Wróćcie przed zachodem słońca dwudziestego czwartego czerwca albo zgińcie". -

Tak - powiedział Mars. - Czy to jasne?

No więc... panie mój... przepowiednie zwykle są niejasne. Są ubrane w słowa pełne zagadek. Są rymowane i... Mars wyjął niedbałym ruchem następny granat z pasa. -

No więc?

-

Ta przepowiednia jest jasnal - oznajmił Oktawian. - Misja!

Dobra odpowiedź. - Mars postukał granatem w podbródek. - Co jeszcze? Co ja to jeszcze miałem... Ach, tak.

Zwrócił się do Franka. Frank 4 -

Wystąp, synku.

„Nie" - pomyślał Frank. Drewienko w jego kieszeni zrobiło się jakby cięższe. Nogi się pod nim ugięły. Ogarnął go strach, gorszy od tego, który poczuł, gdy oficer stanął na progu domu jego babki. Wiedział, co się stanie, ale nie mógł nic na to poradzić. Wystąpił wbrew swojej woli. Mars wyszczerzył zęby. Odwaliłeś kawał dobrej roboty, synu, zdobywając ten mur. Kto jest arbitrem w tych zawodach? Reyna podniosła rękę. Widziałaś tę sztuczkę? - zapytał Mars. - To był mój dzieciak. Pierwszy na murze. Wywalczył zwycięstwo dla swojej drużyny. To była pierwszorzędna zagrywka, godna Najbardziej Wartościowego Gracza. No, chyba że jesteś ślepa. Nie jesteś ślepa, co? Reyna wyglądała, jakby próbowała połknąć mysz. -

Nie, panie.

Więc zadbaj o to, by dostał Koronę Murów. Mój synu, podejdź bliżej! - ryknął, na wypadek gdyby ktoś nie dosłyszał. Frank chciał się zapaść pod ziemię. Syn Emily Zhang - ciągnął Mars. - Emily była dobrym żołnierzem. Dobrą kobietą. A ten dzieciak, Frank, dowiódł dziś swojej wartości. Wszystkiego najlepszego w dniu urodzin, synu. Czas, byś zaczął się posługiwać prawdziwą męską bronią. I rzucił mu swoje M16. Frankowi przemknęło przez głowę, że ten ciężki, masywny karabin po prostu go zmiażdży, ale broń zmniejszyła się w powietrzu, a kiedy ją chwycił, była już włócznią. Miała drzewce z cesarskiego złota i dziwne ostrze, przypominające białą kość, które migotało widmowym blaskiem. To ząb smoka - powiedział Mars. - Jeszcze się nie nauczyłeś korzystać z talentów swojej matki, co? No więc... ta włócznia zapewni ci trochę swobody. Możesz nią zaatakować tylko trzy razy, więc użyj jej mądrze. 14 Frank Frank niewiele zrozumiał, ale Mars najwidoczniej uznał, że to powinno mu wystarczyć.

A teraz słuchajcie! Mój syn, Frank Zhang, poprowadzi misję, której celem jest uwolnienie Tanatosa. Są jakieś sprzeciwy? Oczywiście nikt się nie odezwał, ale wielu patrzyło na Franka z zazdrością, złością i goryczą. Możesz zabrać dwóch towarzyszy - dodał Mars. - Takie są zasady. Jednym z nich ma być ten chłopak. Wskazał na Percy'ego. Albo nabędzie trochę szacunku do Marsa, albo umrze, próbując go nabyć. Co do drugiego, to już nie moja sprawa. Wybierzcie sobie, kogo chcecie. Zbierzcie senat i debatujcie. W tym wszyscy jesteście dobrzy. Postać boga zamigotała. Niebo rozcięła błyskawica. -

To znak dla mnie - powiedział Mars. - Do zobaczenia, Rzymianie. Nie zawiedźcie mnie!

Buchnął słup ognia i bóg zniknął. Reyna zwróciła się w stronę Franka. Na jej twarzy malowało się zdumienie, ale i obrzydzenie, jakby w końcu połknęła tę mysz. Uniosła ramię w rzymskim pozdrowieniu. -Ave, Franku Zhang, synu Marsa. Powtórzył to cały legion, ale Frank miał już dość ich wyrazów szacunku. Jego najwspanialsza noc legła w gruzach. Jego ojcem jest Mars. Bóg wojny wysyła go na Alaskę. W prezencie urodzinowym Frank dostał nie tylko włócznię. Dostał wyrok śmierci.

XIII Percy spał jak ofiara Meduzy - czyli kamiennym snem. Nie spał w bezpiecznym, wygodnym łóżku... od kiedy? Już nie pamiętał. Mimo tego zwariowanego dnia i tysięcy myśli, które kłębiły mu się w głowie, jego ciało zwyciężyło, mówiąc: „Teraz będziesz spał". Oczywiście miał sny. Zawsze miał sny, ale te przelatywały jak zamazane widoki za oknem mknącego pociągu. Zobaczył za sobą biegnącego kędzierzawego fauna w łachmanach. -

Nie mam drobnych! - zawołał Percy.

Co? - zdziwił się faun. - Nie, Percy. To ja, Grover! Zostań tutaj! Niedługo cię znajdziemy. Tyson jest już blisko... w każdym razie myślimy, że jest najbliżej. Próbujemy cię namierzyć. -

Co?! - zawołał Percy, ale faun zniknął we mgle.

Potem ujrzał, że obok biegnie Annabeth, wyciągając do niego rękę. -

Dzięki bogom! - zawołała. - Tyle miesięcy cię nie było! Nic ci nie jest?

146 Percy Percy przypomniał sobie słowa Junony: „Przez miesiące był pogrążony w drzemce, ale już się przebudził". Bogini umyślnie trzymała go gdzieś w ukryciu, ale dlaczego? -Jesteś prawdziwy? - zapytała Annabeth. Bardzo chciał w to uwierzyć, choć czuł się tak, jakby Hannibal nastąpił mu na piersi. Ale jej twarz zaczęła się rozpływać. Zawołała: -

Zostań tutaj! Tysonowi będzie łatwiej cię odnaleźć! Nie ruszaj się stąd!

I zniknęła. Senne wizje pomknęły szybciej. Zobaczył wielki okręt w suchym doku, robotników starających się jak najszybciej wykończyć kadłub, jakiegoś gościa z reflektorem, który przyspa-wał do dziobu głowę smoka z brązu. Zobaczył boga wojny idącego ku niemu przez morze z mieczem w obu dłoniach. Sceneria zmieniła się. Stał na Polu Marsowym, patrząc na wzgórza Berkeley. Wiatr mierzwił złote trawy i nagle w krajobrazie pojawiła się twarz - twarz śpiącej kobiety, której rysy uformowane były z cieni i załamań terenu. Oczy miała zamknięte, ale jej głos przemówił w głowie Percy ego: Więc to jest ów półbóg, który zabił mojego syna Kronosa. Nie wyglądasz na takiego chwata, Percy Jacksonie, ale znam twoją wartość. Idź na północ. Spotkaj się z Alkyoneusem. Junona może bawić się w te swoje gierki z Grekami i Rzymianami, ale w końcu zostaniesz moim pionem. Będziesz kluczem do klęski bogów. Wizję pochłonęła ciemność. Teraz stał w jakiejś teatralnej wersji obozowej kwatery głównej - w principiach o murach z lodu. W powietrzu wisiała zimna mgła. Posadzkę zaścielały szkielety w rzymskich zbrojach i broń z cesarskiego złota pokryta szronem. W głębi sali siedziała jakaś wielka, cienista postać. Jej skóra połyskiwała złotem i srebrem, jakby ów ktoś był robotem, jak psy Reyny. Za nim stała cała kolekcja pogiętych godeł i poszarpanych sztandarów, a pośrodku wielki złoty orzeł na żelaznej tyczce.

Percy *47 Głos olbrzyma zadudnił w rozległej sali: Będzie niezła zabawa, synu Neptuna. Eony minęły, odkąd zniszczyłem półboga twojego kalibru. Spotkamy się na lodzie.

Percy obudził się, cały drżąc. Przez chwilę nie mógł się zorientować, gdzie jest. Potem sobie przypomniał: Obóz Jupiter, baraki Piątej Kohorty. Leżał w swojej koi, gapiąc się w sufit i starając się opanować łomot serca. Czeka na niego złoty olbrzym, który chce go zniszczyć. Wspaniale. Ale bardziej niepokoiła go ta twarz śpiącej kobiety wtopiona we wzgórza. „Będziesz moim pionem". Nie grał w szachy, ale nie miał wątpliwości, że źle jest być pionem. Najczęściej giną. Niepokój budziły w nim również te bardziej przyjazne wizje. Poszukuje go jakiś faun, Grover. Może właśnie dlatego Don wyczuł w nim... jak on to nazwał?... aha, empatyczną więź. Jakiś Tyson też go szuka, a Annabeth nalegała, by został tam, gdzie jest. Usiadł. Jego współtowarzysze krzątali się po sypialni, ubierając się i myjąc zęby. Dakota owijał się w togę - długi pas tkaniny w czerwone kropki. Jeden z larów pokazywał mu, gdzie mają zmarszczyć, a gdzie zrobić zakładkę. -

Pora na śniadanie? - zapytał Percy z nadzieją.

Z koi pod nim wychynęła głowa Franka. Miał worki pod oczami, jakby źle spał. -

Szybkie śniadanie - odpowiedział. - Potem jest posiedzenie senatu.

Dakocie głowa uwięzła w todze. Słaniał się na oślep jak duch pochlapany kool-aidem. -

Mm... czy mam się ubrać w prześcieradło? - zapytał Percy.

Frank prychnął. Togi noszą tylko senatorowie. Jest ich dziesięciu, wybiera się ich na rok. I tylko spośród tych, którzy przebywają w obozie co najmniej pięć lat. -

To po co my mamy pójść na to posiedzenie?

Percy No bo... wiesz, chodzi o tę misję. - Frank powiedział to zaniepokojonym tonem, jakby się bał, że Percy może się wycofać. -Musimy tam być podczas dyskusji. Ty, ja, Hazel. Oczywiście jeśli zechcesz... Frank chyba nie chciał go zawstydzić, ale serce Percy'ego zmiękło jak toffi. Współczuł Frankowi. Być uznanym przez boga wojny przed całym obozem - co za koszmar. I jak tu odmówić temu pucułowatemu dzieciakowi? Postawiono przed nim trudne zadanie, które może przynieść mu śmierć. Był przerażony. Potrzebował jego pomocy. Wczoraj wieczorem ich trójka działała jak zgrana drużyna. Hazel i Frank byli solidnymi ludźmi, można na nich polegać. Zaakceptowali go, jakby był członkiem ich rodziny. To wszystko prawda, ale cała ta misja wcale mu się nie podobała, zwłaszcza że obwieścił ją Mars i zwłaszcza po tych snach. -

Mm... chyba muszę się przygotować...

Zlazł z górnej koi i ubrał się. Przez cały czas myślał o Annabeth. Pomoc jest już blisko. Może odzyska swoje dawne życie. Musi tylko nie ruszać się z miejsca. Podczas śniadania Percy był świadom, że wszyscy na niego patrzą. Szeptano o tym, co się wydarzyło poprzedniego wieczoru. -

Dwoje bogów w ciągu jednego dnia...

-

Nie-Rzymianin, a walczy jak...

-

Wodna armatka wystrzeliła mi przed nosem...

Był zbyt głodny, żeby się tym wszystkim przejmować. Pochłonął stos naleśników, kilka jajek na bekonie, parę gofrów i jabłek, popijając to wszystko kilkoma szklankami soku pomarańczowego. Zjadłby więcej, gdyby Reyna nie oznajmiła, że senat ma się zaraz zebrać w mieście i że wszyscy w togach muszą już wyjść. -

No to idziemy. - Hazel bawiła się kamieniem wyglądającym jak dwukaratowy rubin.

Percy 149 Pojawił się przy nich Witeliusz, migocąc fioletowo. Bonafortuna, wy troje! Ach, te posiedzenia senatu... Pamiętam to jedno, kiedy zamordowano Cezara. Ile było krwi na jego todze... -

Dzięki, Witeliuszu - przerwał mu Frank. - Musimy już iść.

Reyna i Oktawian wyprowadzili z obozu procesję senatorów, a metalowe psy Reyny biegały wzdłuż drogi. Hazel, Frank i Percy szli z tyłu. Wśród senatorów Percy dostrzegł Nica di Ange-lo, ubranego w czarną togę i rozmawiającego z Gwen, która była trochę blada, ale wyglądała całkiem nieźle, biorąc pod uwagę fakt, że poprzedniej nocy była martwa. Nico pomachał ręką do Percy'ego, po czym powrócił do rozmowy, co utwierdziło Percy-ego w mniemaniu, że brat Hazel stara się go unikać. Dakota wlókł się w swojej czerwono nakrapianej todze. Większość pozostałych senatorów też miała spore kłopoty ze swoimi togami - co chwila podciągali ich rąbki i przytrzymywali tkaninę na ramionach. Percy był rad, że ma na sobie zwykłą fioletową koszulkę i dżinsy. -Jak Rzymianie mogli się w czymś takim poruszać? - zapytał. Togi noszono tylko na szczególne okazje - odpowiedziała Hazel. - Jak smokingi. Założę się, że starożytni Rzymianie nienawidzili tóg tak jak my. Aha, Percy, nie masz przy sobie żadnej broni, co? Percy sięgnął do kieszeni, gdzie zawsze trzymał swój długopis. -

Dlaczego pytasz? Nie wolno mieć?

-

W obrębie pomerium nie wolno.

-

W obrębie czego?

Pomerium - powtórzył Frank. - W obrębie granic miasta. Wewnątrz jest sakralna „strefa bezpieczeństwa". Legiony nie mogą tam wejść. Nie można wnosić żadnej broni. Żeby na posiedzeniach senatu nie doszło do rozlewu krwi. -

Żeby nie zamordowano Juliusza Cezara?

Frank pokiwał głową. -i 150

Percy

-

Nie martw się. Nic takiego nie zdarzyło się już od miesięcy.

Percy miał nadzieję, że Frank żartuje. Zbliżyli się do miasta i dopiero teraz Percy mógł docenić, jak jest piękne. Pokryte dachówkami dachy i złote kopuły lśniły w słońcu. W ogrodach kwitły róże i kapryfolium. Centralny plac, wyłożony białym i szarym kamieniem, zdobiły posągi, fontanny i złocone kolumny. Wokoło, wzdłuż brukowanych uliczek ciągnęły się rzędy świeżo odmalowanych domów, sklepów i kafejek, zieleniły się parki. W oddali widać było amfiteatr i arenę wyścigów konnych. Percy zorientował się, że minęli granice miasta, dopiero wtedy gdy senatorowie idący z przodu zwolnili kroku. Przy drodze stał biały marmurowy posąg mężczyzny z kręconymi włosami, bez broni, z wyraźnie rozeźloną miną. Może wściekał się, bo wyrzeźbiono go tylko do pasa. Niżej był po prostu wielki blok marmuru. -

Przechodzić pojedynczo! - zawołał posąg. - Przygotować identyfikatory.

Percy spojrzał w lewo, potem w prawo. Dopiero teraz zauważył, że podobne posągi okrążały miasto w odstępach około stu metrów. Senatorowie przeszli bez przeszkód. Posąg sprawdził tatuaże na ich przedramionach, wypowiadając imię każdego. Gwendolyn, senator, Piąta Kohorta, tak. Nico di Angelo, ambasador Plutona... świetnie. Reyna, pretor, oczywiście. Hank, senator, Trzecia Kohorta... och, fajne masz buty, Hank! Ej, a kogo tu mamy? Zostali już tylko Hazel, Frank i Percy. -

Terminusie - odezwała się Hazel - to jest Percy Jackson. Percy, to jest Terminus, bóg granic.

Nowy, co? - powiedział bóg. - Tak, tabliczka probatio. Świetnie. Aha, broń w kieszeni? Wyjmij ją! Wyjmij! Percy nie miał pojęcia, skąd Terminus to wiedział, ale wyjął swój długopis.

Percy To niebezpieczne - powiedział Terminus. - Zostaw to na tacy. Zaraz, gdzie jest moja asystentka? Julia! Zza podstawy posągu wyjrzała dziewczynka około sześciu lat. Miała warkoczyki, różową sukienkę i szelmowski uśmiech. Brakowało jej dwóch zębów. -Julia? - Terminus zerknął za siebie, a Julia czmychnęła w drugą stronę. - Gdzie się podziała ta dziewczyna? Spojrzał w drugą stronę i dostrzegł Julię, zanim się schowała. Dziewczynka pisnęła z radości. -

Ach, tutaj jesteś. W centrum uwagi. Przynieś tacę.

Julia wyszła zza cokołu i otrzepała sukienkę. Podniosła tacę i podsunęła ją Percy emu. Leżało już na niej kilka noży do owoców, korkociąg, wielkie opakowanie kremu do opalania i butelka wody. Możesz zabrać swoją broń, jak będziesz wracał - powiedział Terminus. - Julia się nią zaopiekuje. Jest profesjonalistką. Dziewczynka kiwnęła głową. -

Pro-fes-jo-na-list-ką. - Wymówiła dokładnie każdą sylabę, jakby uczyła się nowego słówka.

Percy zerknął na Hazel i Franka, którzy najwyraźniej nie widzieli w tym nic dziwnego. Nie miał jednak ochoty powierzać śmiertelnej broni dziecku. Rzecz w tym - powiedział - że ten długopis wróci do mojej kieszeni automatycznie, więc nawet jeśli go oddam... -

Nie martw się - zapewnił go Terminus. - Zadbamy, żeby nam nie uciekł. Prawda, Julio?

-

Tak, panie Terminusie.

Percy niechętnie położył długopis na tacy. A teraz, skoro jesteś nowy, kilka zasad. Wchodzisz w granice miasta. Wewnątrz należy zachować spokój. Idąc drogą publiczną, uważaj na rydwany. Kiedy znajdziesz się w Domu Senatu, usiądź po lewej stronie. A tam... widzisz, gdzie pokazuję? -

Mm... przecież nie masz rąk.

Percy Najwyraźniej dotknął wrażliwego punktu Terminusa. Jego marmurowa twarz poszarzała. Mądrala z ciebie, co? No więc, panie Łamaczu Zasad, tam, na forum... Julio, pokaż za mnie, z łaski swojej... Julia posłusznie odłożyła tacę i wskazała na główny plac.

Ten sklep z niebieską markizą - ciągnął Terminus. - Mają tam wszystko. Również miarki. Kup jedną! Nogawki tych spodni mają sięgać dokładnie dwa i pół centymetra nad kostkami, a te włosy mają być obcięte zgodnie z przepisami. I wciśnij koszulę w spodnie. -

Dziękujemy, Terminusie - odezwała się Hazel. - Musimy już iść.

Dobra, dobra, możecie przejść - rzekł cierpko bóg. - Tylko trzymajcie się prawej strony drogi! I ten kamień... Nie, Hazel, patrz tam, gdzie ci pokazuję. Ten kamień jest stanowczo za blisko tego drzewa. Przesuń go pięć centymetrów w lewo. Hazel przesunęła kamień i ruszyli dalej drogą. Terminus wciąż wykrzykiwał za nimi jakieś polecenia, a Julia zaczęła wywijać koziołki na trawie. -

Zawsze taki jest? - zapytał Percy.

Nie - odpowiedziała Hazel. - Dzisiaj był jakiś przygaszony. Ma nerwicę natręctw. Zwykle jest bardziej obsesyjno-kompulsywny. Nawiedza każdy kamień graniczny wokół miasta - powiedział Frank. - To coś w rodzaju naszej ostatniej linii obrony na wypadek zaatakowania miasta. Terminus nie jest taki zły - dodała Hazel. - Tylko nie możesz go rozzłościć, bo zmusi cię do zmierzenia każdego źdźbła trawy w dolinie. Percy uznał, że warto to zapamiętać. -

A ta dziewczynka? Julia?

Hazel uśmiechnęła się. -

Tak, słodka. Jej rodzice mieszkają w mieście. Chodźmy. Musimy dogonić senatorów.

Percy

Kiedy wyszli na forum, Percy zdumiał się na widok tylu ludzi. Przy fontannie stały grupki nastolatków. Kilkoro pomachało do przechodzących obok nich senatorów. Za ladą sklepiku z pieczywem stał mężczyzna przed trzydziestką, flirtując z młodą kobietą kupującą kawę. Jakaś starsza para obserwowała chłopczyka w pampersie i miniaturowej koszulce Obozu Jupiter uganiającego się niezdarnie za mewami. Kupcy otwierali sklepy, wystawiając napisy reklamujące garnki, biżuterię i bilety do hipodromu za pół ceny. -1 oni wszyscy są półbogami? - zapytał Percy. - Albo ich potomkami - odpowiedziała Hazel. - Już ci mówiłam, że to dobre miejsce, by wstąpić do koledżu albo założyć rodzinę, nie martwiąc się o potwory. Mieszka tu ze dwieście, może trzysta osób. Weterani bywają naszymi doradcami albo rezerwistami powoływanymi na wypadek wojny, ale większość to po prostu zwykli obywatele zażywający tu spokoju.

Percy wyobraził sobie, jak by to było: dostałby mieszkanie w tej maleńkiej replice starożytnego Rzymu, chronionej przez legion i Terminusa, znerwicowanego boga granic. Wyobraził sobie, że siedzi w jakiejś kafejce z Annabeth, trzymając ją za rękę. Może, za kilka lat, będą obserwować własnego dzieciaka goniącego za mewami... Otrząsnął się z tych myśli. Nie może sobie pozwolić na takie marzenia. Niewiele mu pozostało wspomnień, ale wiedział, że to nie jest jego dom. Jego dom jest gdzieś indziej. I ma tam innych przyjaciół. A poza tym Obozowi Jupiter zagrażało niebezpieczeństwo. Jeśli Junona mówiła prawdę, ataku można się spodziewać w ciągu najbliższych pięciu dni. Znowu ujrzał w wyobraźni tę twarz - twarz Gai wtopioną we wzgórza wokół obozu. I hordy potworów schodzące w dolinę. Percy

Kiedy wyszli na forum, Percy zdumiał się na widok tylu ludzi. Przy fontannie stały grupki nastolatków. Kilkoro pomachało do przechodzących obok nich senatorów. Za ladą sklepiku z pieczywem stał mężczyzna przed trzydziestką, flirtując z młodą kobietą kupującą kawę. Jakaś starsza para obserwowała chłopczyka w pampersie i miniaturowej koszulce Obozu Jupiter uganiającego się niezdarnie za mewami. Kupcy otwierali sklepy, wystawiając napisy reklamujące garnki, biżuterię i bilety do hipodromu za pół ceny. -1 oni wszyscy są półbogami? - zapytał Percy. - Albo ich potomkami - odpowiedziała Hazel. - Już ci mówiłam, że to dobre miejsce, by wstąpić do koledżu albo założyć rodzinę, nie martwiąc się o potwory. Mieszka tu ze dwieście, może trzysta osób. Weterani bywają naszymi doradcami albo rezerwistami powoływanymi na wypadek wojny, ale większość to po prostu zwykli obywatele zażywający tu spokoju. Percy wyobraził sobie, jak by to było: dostałby mieszkanie w tej maleńkiej replice starożytnego Rzymu, chronionej przez legion i Terminusa, znerwicowanego boga granic. Wyobraził sobie, że siedzi w jakiejś kafejce z Annabeth, trzymając ją za rękę. Może, za kilka lat, będą obserwować własnego dzieciaka goniącego za mewami... Otrząsnął się z tych myśli. Nie może sobie pozwolić na takie marzenia. Niewiele mu pozostało wspomnień, ale wiedział, że to nie jest jego dom. Jego dom jest gdzieś indziej. I ma tam innych przyjaciół. A poza tym Obozowi Jupiter zagrażało niebezpieczeństwo. Jeśli Junona mówiła prawdę, ataku można się spodziewać w ciągu najbliższych pięciu dni. Znowu ujrzał w wyobraźni tę twarz - twarz Gai wtopioną we wzgórza wokół obozu. I hordy potworów schodzące w dolinę. Percy Kiedy wyszli na forum, Percy zdumiał się na widok tylu ludzi. Przy fontannie stały grupki nastolatków. Kilkoro pomachało do przechodzących obok nich senatorów. Za ladą sklepiku z pieczywem stał mężczyzna przed trzydziestką, flirtując z młodą kobietą kupującą kawę. Jakaś starsza para

obserwowała chłopczyka w pampersie i miniaturowej koszulce Obozu Jupiter uganiającego się niezdarnie za mewami. Kupcy otwierali sklepy, wystawiając napisy reklamujące garnki, biżuterię i bilety do hipodromu za pół ceny. -1 oni wszyscy są półbogami? - zapytał Percy. - Albo ich potomkami - odpowiedziała Hazel. - Już ci mówiłam, że to dobre miejsce, by wstąpić do koledżu albo założyć rodzinę, nie martwiąc się o potwory. Mieszka tu ze dwieście, może trzysta osób. Weterani bywają naszymi doradcami albo rezerwistami powoływanymi na wypadek wojny, ale większość to po prostu zwykli obywatele zażywający tu spokoju. Percy wyobraził sobie, jak by to było: dostałby mieszkanie w tej maleńkiej replice starożytnego Rzymu, chronionej przez legion i Terminusa, znerwicowanego boga granic. Wyobraził sobie, że siedzi w jakiejś kafejce z Annabeth, trzymając ją za rękę. Może, za kilka lat, będą obserwować własnego dzieciaka goniącego za mewami... Otrząsnął się z tych myśli. Nie może sobie pozwolić na takie marzenia. Niewiele mu pozostało wspomnień, ale wiedział, że to nie jest jego dom. Jego dom jest gdzieś indziej. I ma tam innych przyjaciół. A poza tym Obozowi Jupiter zagrażało niebezpieczeństwo. Jeśli Junona mówiła prawdę, ataku można się spodziewać w ciągu najbliższych pięciu dni. Znowu ujrzał w wyobraźni tę twarz - twarz Gai wtopioną we wzgórza wokół obozu. I hordy potworów schodzące w dolinę. '54 Percy „Jeśli ci się nie powiedzie", ostrzegł go Mars, „nie będzie żadnego obozu, do którego można powrócić. Rzym upadnie, jego dziedzictwo zaginie na zawsze". Pomyślał o tej małej Julii, o rodzinach z dziećmi, o swoich nowych przyjaciołach z Piątej Kohorty, nawet o tych głupich faunach. Nie chciał sobie nawet wyobrażać, co by się z nimi stało, gdyby to miejsce zostało zniszczone. Senatorowie doszli do wielkiego budynku z białą kopułą w zachodnim końcu forum. Percy zatrzymał się na progu, starając się nie myśleć o Juliuszu Cezarze, zamordowanym podczas posiedzenia senatu. A potem wziął głęboki oddech i wszedł do środka za Hazel i Frankiem. XIV PERCY Wnętrze Domu Senatu wyglądało jak sala wykładowa. Amfiteatralnie wznoszące się rzędy siedzeń otaczały półkolem podium z dwoma fotelami. Fotele były puste, ale na jednym leżała mała aksamitna poduszka. Percy, Hazel i Frank usiedli z lewej strony. Senatorowie i Nico di Angelo zajęli resztę miejsc w pierwszym rzędzie. Wyższe rzędy zapełniły duchy, widać też było kilku starszych weteranów z miasta. Wszyscy byli w togach. Oktawian stał na przedzie z nożem i pluszowym lwiątkiem w rękach, pewnie

na wypadek gdyby ktoś potrzebował porady boga pluszowych zwierzątek. Reyna wstąpiła na podium i uniosła rękę. -

To jest posiedzenie nadzwyczajne - powiedziała. - Nie będziemy się bawić w formalności.

-

Uwielbiam formalności! - jęknął jakiś duch.

Reyna zmiażdżyła go wzrokiem. Przede wszystkim - ciągnęła - nie zebraliśmy się po to, by głosować nad tym, czy misja ma się odbyć, czy nie. Została ogłoszona przez Marsa Ultora, patrona Rzymu. Będziemy posłuszni Percy jego woli. Nie jesteśmy też tutaj po to, by dyskutować nad wyborem towarzyszy Franka Zhanga. -

Wszyscy troje z Piątej Kohorty?! - zawołał Hank z Trzeciej.

-

To niesprawiedliwe.

-1 niezbyt mądre - dodał jego sąsiad. - Przecież -wiemy, że Piąta nawali. Powinni wziąć kogoś naprawdę dobrego. Dakota wstał tak szybko, że rozlał trochę kool-aidu z manierki. -

Byliśmy całkiem dobrzy, kiedy wczoraj wieczorem skopaliśmy ci podex, Larry.

Dość, Dakota - uciszyła go Reyna. - Nie mieszajmy do tego tyłka Larry'ego. Jako przywódca misji Frank ma prawo wybrać sobie towarzyszy. Wybrał Percy'ego Jacksona i Hazel Levesque. Jakiś duch z drugiego rzędu ryknął: -Absurdus! Frank Zhang nie jest nawet pełnoprawnym członkiem legionu! Jest na probatio. Misję musi poprowadzić ktoś w randze co najmniej centuriona. To kompletna... Katonie - przerwała mu ostro Reyna - musimy być posłuszni życzeniom Marsa Ultora. A to oznacza pewne... odstępstwa. Klasnęła w ręce i wystąpił Oktawian. Odłożył nóż i lwiątko, a wziął aksamitną poduszkę z fotela. -

Franku Zhang! - zawołał. - Podejdź!

Frank zerknął nerwowo na Percy'ego, po czym wstał i podszedł do augura. Mam... przyjemność - Oktawian miał pewne trudności z wypowiedzeniem ostatniego słowa — wręczyć ci Koronę Murów za to, że jako pierwszy wdarłeś się do twierdzy podczas jej oblężenia. -1 podał mu odznakę w kształcie laurowego wieńca z brązu. -

A także, na rozkaz pretora Reyny, mianować cię centurionem.

Wręczył mu drugą odznakę, tym razem w kształcie półksiężyca. W sali zawrzało.

-

Jest wciąż na próbnym!

-

To niemożliwe!

Percy 157 -

Za tę armatkę wodną?!

Cisza! - Głos Oktawiana zabrzmiał o wiele bardziej zdecydowanie niż poprzedniego wieczoru na polu bitwy. - Nasz pretor ma świadomość, że nikt niższy stopniem od centuriona nie może dowodzić misją. Czy to się komuś podoba, czy nie, Frank musi poprowadzić tę misję, więc nasz pretor uznał, że Frank musi zostać centurionem. Nagle do Percy'ego dotarło, jak wytrawnym mówcą jest Oktawian. Przemawiał rozsądnie, wspierając Reynę, ale minę miał zbolałą. Ostrożnie dobierał słowa, aby zwalić na nią całą odpowiedzialność. Zdawał się mówić: „To był jej pomysł". Jeśli misja się nie powiedzie, można będzie obwiniać za to Reynę. Oczywiście gdyby to od niego zależało, na pewno znalazłby jakieś rozsądniejsze wyjście. Ale, niestety, nie ma wyboru, musi wspierać Reynę, bo jest lojalnym rzymskim legionistą. Oktawianowi udało się to wszystko przekazać bez mówienia o tym. Uspokajając senatorów, jednocześnie dał im do zrozumienia, że jest po ich stronie. Percy po raz pierwszy pojął, że ten mizerny, wyglądający jak strach na wróble dzieciak może być groźnym przeciwnikiem. Reyna też musiała to zrozumieć. Przez jej twarz przemknęło poirytowanie. Zwolniło się miejsce dla centuriona - powiedziała. - Jeden z naszych oficerów, a i senatorów, zrezygnował. Po dziesięciu latach służby w legionie zamierza osiąść w mieście i wstąpić do koledżu. Gwen z Piątej Kohorty, dziękujemy ci za twoją służbę. Wszyscy spojrzeli na Gwen, której udało się uśmiechnąć. Na jej twarzy malowało się zmęczenie po przejściu strasznej próby poprzedniej nocy, ale i ulga. Percy nie mógł mieć o to do niej pretensji. Dla kogoś, kto został przebity na wylot włócznią, pójście do koledżu może być całkiem niezłym wyborem. 158

Percy

-Jako pretor - ciągnęła Reyna - mam prawo zwalniać i mianować oficerów. Zdaję sobie sprawę z tego, że mianowanie centurionem obozowicza na probatio jest czymś niezwykłym, ale chyba wszyscy się zgodzimy, że ta noc była niezwykła. Franku Zhang, oddaj swój identyfikator. Frank zdjął z szyi ołowianą tabliczkę i podał ją Oktawianowi. -

Ramię - rozkazał Oktawian.

Frank uniósł ramię. Oktawian wzniósł ręce ku niebiosom. Przyjmujemy Franka Zhanga, syna Marsa, do Dwunastego Legionu Fulminata na pierwszy rok służby. Czy ślubujesz poświęcić życie senatowi i ludowi Rzymu? Frank wymamrotał coś, co zabrzmiało jak „szlu-pu", po czym odchrząknął i powiedział:

-

Ślubuję.

-

Senatus Populusgue Romanus! - ryknęli senatorowie.

Ramię Franka okrył płomień. Przez chwilę jego oczy wypełniło przerażenie i Percy bał się, że jego przyjaciel zemdleje. A potem dym się rozwiał, płomień znikł, a na skórze Franka widniały wypalone nowe znaki: SPQR, dwie skrzyżowane włócznie i jedna kreska, symbolizująca pierwszy rok służby. Możesz usiąść. - Oktawian potoczył po zebranych takim wzrokiem, jakby chciał powiedzieć: „Ludzie, to nie był mój pomysł". -

A teraz - odezwała się Reyna - musimy omówić misję.

Senatorowie poruszyli się i zaczęli pomrukiwać, gdy Frank wrócił na swoje miejsce. -

Bolało? - zapytał szeptem Percy.

Frank spojrzał na swoje przedramię, które wciąż lekko dymiło. -

Tak. Bardzo.

Popatrzył niepewnie na odznaki w swoich rękach - odznakę centuriona i Koronę Murów - jakby nie bardzo wiedział, co z nimi zrobić.

Percy TS9 -

Pozwól - powiedziała Hazel głosem pełnym dumy. - Ja to zrobię.

Przypięła mu odznaki do koszulki. Percy uśmiechnął się. Poznał Franka dopiero wczoraj, a już był z niego dumny. -

Zasługujesz na to, stary. To, co wczoraj zrobiłeś... jakbyś był urodzonym przywódcą.

Frank zmarszczył brwi. -Ale centurion... -

Centurionie Zhang! - zawołał Oktawian. - Słyszałeś pytanie?

Frank zamrugał. -

Yyy... przepraszam. O co chodzi?

Pytałem - powiedział Oktawian takim tonem, jakby przemawiał do trzyletniego dziecka - czy masz już jakiś plan. Czy ty w ogóle wiesz, dokąd idziecie?

-Yyy... Hazel położyła rękę na ramieniu Franka i wstała. A może to ty wczoraj nie słuchałeś, Oktawianie? Mars wyraził się całkiem jasno. Naszym celem jest kraina poza władzą bogów, Alaska. Senatorowie zaczęli się nerwowo wiercić. Kilka duchów zamigotało i znikło. Nawet metalowe psy Reyny przewróciły się na grzbiety i zawyły. Wstał senator Larry. Wiem, co powiedział Mars, ale to czyste szaleństwo. Alaska jest przeklęta! Nie na darmo nazywają ją krainą poza władzą bogów. Leży tak daleko na północy, że rzymscy bogowie nie mają nad nią żadnej władzy. Tam aż się roi od potworów. Jeszcze żaden półbóg nie wrócił stamtąd żywy od czasu... -

Od czasu gdy utraciliście waszego orła - powiedział Percy.

Larry zaniemówił i opadł na swój podex. Percy 9 — Pozwól - powiedziała Hazel głosem pełnym dumy. - Ja to zrobię. Przypięła mu odznaki do koszulki. Percy uśmiechnął się. Poznał Franka dopiero wczoraj, a już był -

Zasługujesz na to, stary. To, co wczoraj zrobiłeś... jakbyś był urodzonym przywódcą.

Frank zmarszczył brwi. -

Ale centurion...

-

Centurionie Zhang! - zawołał Oktawian. - Słyszałeś pytanie?

Frank zamrugał. -

Yyy... przepraszam. O co chodzi?

Pytałem - powiedział Oktawian takim tonem, jakby przemawiał do trzyletniego dziecka - czy masz już jakiś plan. Czy ty w ogóle wiesz, dokąd idziecie? Hazel położyła rękę na ramieniu Franka i wstała. A może to ty wczoraj nie słuchałeś, Oktawianie? Mars wyraził się całkiem jasno. Naszym celem jest kraina poza władzą bogów, Alaska. Senatorowie zaczęli się nerwowo wiercić. Kilka duchów zamigotało i znikło. Nawet metalowe psy Reyny przewróciły się na grzbiety i zawyły.

Wstał senator Larry. Wiem, co powiedział Mars, ale to czyste szaleństwo. Alaska jest przeklęta! Nie na darmo nazywają ją krainą poza władzą bogów. Leży tak daleko na północy, że rzymscy bogowie nie mają nad nią żadnej władzy. Tam aż się roi od potworów. Jeszcze żaden półbóg nie wrócił stamtąd żywy od czasu... -

Od czasu gdy utraciliście waszego orła - powiedział Percy.

Larry zaniemówił i opadł na swój podex. z niego dumny. -Yyy...

-.4, i6o

Percy

Posłuchajcie - ciągnął Percy - to prawda, że jestem tutaj nowy. Wiem, że nie lubicie wspominać masakry z lat osiemdziesiątych... -

Wspomniał o niej! - pisnął jeden z duchów.

...ale jeszcze się nie połapaliście? - ciągnął Percy. - Tamtą ekspedycję prowadziła Piąta Kohorta. Zawiedliśmy i dlatego musimy to naprawić. Właśnie dlatego Mars posyła tam nas. Ten gigant, syn Gai... to on pobił wasze wojska trzydzieści lat temu. Jestem tego pewny. A teraz siedzi sobie na Alasce z bogiem śmierci w okowach i z całym waszym dawnym wyposażeniem. Gromadzi armię i wysyła ją na południe, aby zaatakować ten obóz. Naprawdę? - odezwał się Oktawian. - Sporo wiesz o planach naszych wrogów, Percy Jacksonie. Percy mógł zdzierżyć większość obelg - mógł zostać nazwany słabeuszem, głupcem, czym tam jeszcze. Ale teraz zaświtało mu w głowie, że Oktawian nazywa go szpiegiem - zdrajcą. Było to dla Percy'ego tak obce, tak dalekie od tego, kim był, że nie mógł uwierzyć własnym uszom. Kiedy to do niego dotarło, ramiona mu się naprężyły. Kusiło go, by jeszcze raz zdzielić Oktawiana w głowę, ale zdał sobie sprawę, że augur go prowokuje, że próbuje wykazać jego brak opanowania. Wziął głęboki oddech. Zamierzamy stawić czoło synowi Gai - rzekł, starając się zachować zimną krew. - Odzyskamy waszego orła i uwolnimy tego boga... — Zerknął na Hazel. - Tanatosa, tak? Kiwnęła głową. Rzymianie nazywali go Letusem, ale jego greckie imię to Tanatos. Chodzi o Śmierć... więc może niech już lepiej zostanie po grecku.

Nazywajcie go, jak sobie chcecie - żachnął się Oktawian -ale jak to sobie wyobrażacie? Zamierzacie tego wszystkiego dokonać i powrócić na Święto Fortuny? Do wieczora dwudziestego 0 K *% Percy 161 czwartego? Dziś jest dwudziesty. Wiecie, gdzie go szukać? Wiecie chociaż, kim jest ten syn Gai? Tak - powiedziała Hazel z taką pewnością, że nawet Percy'-ego to zaskoczyło. - Nie wiem dokładnie, gdzie go szukać, ale mam pewien dobry pomysł. Ten gigant nazywa się Alkyoneus. To imię chyba obniżyło temperaturę w sali o dziesięć stopni. Senatorowie wzdrygnęli się. Reyna zacisnęła dłonie na mównicy. -

Skąd to wiesz, Hazel? Bo jesteś dzieckiem Plutona?

Nico di Angelo siedział dotąd tak spokojnie, że Percy prawie o nim zapomniał. Teraz powstał w swojej czarnej todze. -Jeśli pretor pozwoli... Hazel i ja dowiedzieliśmy się trochę o tych gigantach od naszego ojca. Każdy gigant został wyhodowany specjalnie po to, by przeciwstawić się jednemu z dwunastu bogów Olimpu, aby zawłaszczyć jego domenę. Królem gigantów był Porfyrion, anty-Jupiter. Ale najstarszym gigantem jest Alkyoneus. Narodził się jako przeciwnik Plutona. Dlatego o nim wiemy najwięcej. Reyna zmarszczyła brwi. -

Tak? Rzeczywiście, mówicie o nim, jakbyście go dobrze znali.

Nico skubnął skraj swojej togi. W każdym razie... tych gigantów bardzo trudno zabić. Według wyroczni mogą tego dokonać tylko bogowie i półbogowie współpracujący ze sobą. Dakota beknął. -Przepraszam, powiedziałeś bogowie i półbogowie... walczący razem? Przecież to niemożliwe! To już się kiedyś wydarzyło - odrzekł Nico. - Podczas pierwszej wojny gigantów bogowie wezwali herosów, by się do nich przyłączyli. I zwyciężyli. Czy to się może powtórzyć? Tego nie wiem. Ale jeśli chodzi o Alkyoneusa... on był inny. Był naprawdę nieśmiertelny, nie mógł go zabić ani żaden heros, ani bóg, dopóki

162

Percy

przebywał na swoim terytorium, tam, gdzie się narodził. - Nico zamilkł na chwilę, aby to do nich dotarło. - A jeśli Alkyoneus odrodził się na Alasce... To tam nie można go pokonać - dokończyła Hazel. - Nigdy. W żaden sposób. Właśnie dlatego nasza poprzednia ekspedycja musiała ponieść klęskę. Znowu rozległy się gniewne okrzyki. -

To niemożliwa misja! - zawołał jakiś senator.

-Jesteśmy skazani na niepowodzenie! - krzyknął któryś z duchów. -

Więcej kool-aidu! - ryknął Dakota.

Cisza! - zawołała Reyna. - Senatorowie, jesteśmy Rzymianami! To Mars ogłosił tę misję i musimy wierzyć, że jest możliwa. Tych troje półbogów musi powędrować na Alaskę. Muszą uwolnić Tanatosa i powrócić tutaj przed Świętem Fortuny. Jeśli odzyskają przy tym naszego orła, tym lepiej. Wszystko, co możemy zrobić, to udzielić im dobrych rad i upewnić się, że mają jakiś plan. Spojrzała bez przekonania na Percy ego. -

Macie jakiś plan?

Percy miał ochotę mężnie wystąpić i powiedzieć: „Nie, nie mamy!" Bo tak było. Ale patrząc na te wszystkie zdenerwowane twarze, poczuł, że nie może tego powiedzieć. Najpierw chciałbym się w tym wszystkim połapać. - Zwrócił się w stronę Nica. - Myślałem, że to Pluton jest bogiem umarłych. Teraz słyszę o tym drugim, Tanatosie, i o Wrotach Śmierci z tej przepowiedni... przepowiedni o siedmiu herosach. O co w tym wszystkim chodzi? Nico wziął głęboki oddech. No więc tak. Pluton jest bogiem Podziemia, ale właściwym bogiem śmierci, tym, który odpowiada za to, aby po śmierci trafiła tam każda dusza, jest jego pomocnik Tanatos. On jest jakby... No... wyobraź sobie, że Życie i Śmierć to dwa różne kraje. -> Percy 163 Każdy by chciał mieszkać w Życiu, prawda? Dlatego między tymi dwoma światami istnieje strzeżona granica, żeby nikt nie mógł ze Śmierci powrócić albo przejść do niej bez pozwolenia. Ale to długa granica, a w płocie jest wiele dziur. Pluton stara się je załatać, ale wciąż powstają nowe. Dlatego potrzebna mu jest pomoc Tanatosa, który działa jak straż graniczna, jak policja. -

Tanatos wyłapuje dusze - powiedział Percy - i odstawia je z powrotem do Podziemia.

-

Dokładnie. Ale Tanatosa pojmano i zakuto w łańcuchy.

Frank podniósł rękę.

-

Ee... jak można zakuć w łańcuchy Śmierć?

Już tego dokonywano. Dawno temu pewien facet, Syzyf, oszukał i związał Tanatosa. Innym razem powalił go Herkules. A teraz porwał go jakiś gigant - powiedział Percy. - Więc jeśli zdołamy uwolnić Tanatosa, to umarli pozostaną umarłymi, tak? - Zerknął na Gwen. - Yyy... bez obrazy. -

To trochę bardziej skomplikowane - odrzekł Nico.

Oktawian spojrzał wymownie w sufit. -

Dlaczego mnie to nie dziwi?

Masz na myśli Wrota Śmierci? - zapytała Reyna, ignorując Oktawiana. - Wspomina o nich przepowiednia, ta, która wysłała pierwszą ekspedycję na Alaskę... Katon prychnął. -

Wszyscy wiemy, czym to się skończyło! My, lary, dobrze to pamiętamy!

Inne duchy zaczęły ponuro pomrukiwać. Nico przyłożył palec do ust. Nagle wszystkie lary umilkły. Niektóre były wyraźnie przerażone, jakby im sklejono usta. Percy pomyślał, że dobrze by było mieć taką władzę nad niektórymi żyjącymi ludźmi... na przykład nad Oktawianem. Tu nie chodzi tylko o Tanatosa - powiedział Nico. - Wrota Śmierci... to jest coś, czego nawet ja do końca nie rozumiem.

164 Percy Jest wiele przejść do Podziemia... rzeka Styks, Brama Orfeusza... i mniej znane, które otwierają się od czasu do czasu. Dopóki Ta-natos jest uwięziony, te wszystkie przejścia łatwiej jest wykorzystać. Czasami może to działać na naszą korzyść, bo pozwala na to, by powróciła stamtąd znajoma nam dusza... jak Gwen. Ale częściej będzie to służyć złym duszom i potworom, podstępnym istotom, które chcą stamtąd się wyrwać. Natomiast Wrota Śmierci to osobista brama Tanatosa, jego szybkie połączenie między Życiem a Śmiercią. Tylko on wie, gdzie te wrota są, a ich położenie zmienia się w ciągu wieków. Jeśli dobrze rozumiem, Wrota Śmierci zostały zdobyte. Kontrolę nad nimi przejęli sługusi Gai... -

Co oznacza, że od Gai zależy, kto może powrócić ze świata umarłych - dopowiedział Percy.

Nico pokiwał głową.

Gaja może sobie do woli wybierać tych, którym pozwala powrócić... Najgorsze potwory, najgorsze złe dusze. Jeśli uwolnimy Tanatosa, będzie mógł przynajmniej powyłapywać te dusze i zesłać je z powrotem do Podziemia. Potwory będą umierać, kiedy je zabijemy, jak dawniej. Ale dopóki nie zdołamy odbić Wrót Śmierci, nasi wrogowie długo w Podziemiu nie zabawią. Będą mieli łatwą drogę do świata żywych. -

Więc możemy ich chwytać i odsyłać - podsumował Percy -a oni wciąż będą powracać.

-

Dobre, choć bardzo dołujące podsumowanie - zgodził się Nico.

Frank podrapał się po głowie. -

Ale Tanatos wie, gdzie są te wrota, tak? Jeśli go uwolnimy, może je odbić.

Nie sądzę - odparł Nico. - W każdym razie nie sam. Sam Gai nie pokona. To by wymagało jakiejś zupełnie innej misji... armii najlepszych półbogów. -

„A wróg w zbrojnym rynsztunku u Wrót Śmierci siędzie" -zacytowała przepowiednię Reyna.

Spojrzała na Percy'ego i przez chwilę widział, jak bardzo jest przerażona. Całkiem nieźle to ukrywała, ale nie zdziwiłby się, gdyby się okazało, że i ona ma nocne koszmary z Gają w roli głównej, że ma wizje tego, co by się stało, gdyby obóz zaatakowały potwory, których nie można zabić. Skoro tak zaczyna się starożytna przepowiednia - powiedziała - to nie dysponujemy takimi siłami, by wysłać armię do Wrót Śmierci i jednocześnie obronić obóz. Trudno mi nawet wyobrazić sobie, że możemy wysłać z obozu siedmioro półbogów... Wszystko po kolei. - Percy starał się mówić spokojnym, przekonującym tonem, bo wyczuwał, że w sali narasta panika. - Nie wiem, kim jest tych siedmioro półbogów ani co dokładnie oznacza ta przepowiednia. Wiem, że najpierw musimy uwolnić Tanatosa. Mars powiedział nam, że do misji na Alaskę potrzeba tylko nas troje. Skupmy się na tym i na powrocie przed Świętem Fortuny. Potem będziemy się martwić o Wrota Śmierci. -

Racja - odezwał się Frank. - To i tak dużo jak na jeden tydzień.

-

Więc macie jakiś plan? - zapytał sceptycznym tonem Oktawian.

Percy spojrzał na swoich towarzyszy. -

Wyruszymy w drogę najszybciej, jak to możliwe...

-1 będziemy improwizować - powiedziała Hazel. -

Mocno - dodał Frank.

Reyna przyglądała się im przez chwilę. Wyglądała, jakby w duchu pisała swój własny nekrolog. A więc dobrze - powiedziała w końcu. - Pozostaje nam tylko przegłosowanie, jakiej pomocy możemy im udzielić... Środki transportu, pieniądze, magia, broń. -

Pretorze, czy mógłbym zabrać głos? - zapytał Oktawian.

-

No tak - mruknął Percy. - Zaraz się zacznie.

Obóz jest w poważnym niebezpieczeństwie - powiedział Oktawian. - Dwoje bogów ostrzegło nas, że zostaniemy zaatakowani za cztery dni. Nie możemy rozpraszać sił, zwłaszcza przez

6 Percy fundowanie sobie przedsięwzięć, które mają nikłe szanse na sukces. - Spojrzał na ich troje ze współczuciem, jakby chciał powiedzieć: „Biedacy". - Mars wyraźnie wybrał najmniej odpowiednich kandydatów do tej misji. Może dlatego, że ich najłatwiej spisać na straty. Może Mars ma jakieś dalekosiężne plany. W każdym razie mądrze nie zarządził wielkiej ekspedycji ani nie kazał nam wspierać ich wyprawy. Według mnie powinniśmy oszczędzać nasze zasoby i chronić obóz. To tutaj rozegra się bitwa, w której albo zwyciężymy, albo przegramy. Jeśli im się powiedzie, będzie wspaniale! Ale niech polegają na własnych siłach. Przez salę przebiegł niespokojny pomruk. Frank zerwał się na nogi, ale Percy go ubiegł: Dobrze! Nie ma problemu. Ale zapewnijcie nam przynajmniej transport. Gaja to bogini ziemi, tak? Chyba powinniśmy unikać wędrówki lądem, przez jej królestwo. No i trwałoby to za długo. Oktawian roześmiał się. -

To co, może mamy wam wyczarterować samolot?

Percy'emu zrobiło się niedobrze. Nie. Samolot... czuję, że to też nie wchodzi w rachubę. Raczej okręt. Możecie nam chociaż dać jakiś okręt? Hazel odchrząknęła głośno. Percy spojrzał na nią. Potrząsnęła głową i powiedziała bezgłośnie: „W porządku. Nic mi nie jest". Okręt! - Oktawian zwrócił się w stronę senatorów. - Syn Neptuna prosi nas o okręt. Rzymianie nigdy nie przepadali za morskimi podróżami. No, ale w końcu on chyba nie jest Rzymianinem! Oktawianie - powiedziała surowym tonem Reyna - on prosi tylko o okręt. A odmowa innej pomocy wydaje się bardzo... Bardzo zgodna z tradycją! - zawołał Oktawian. - Z naszą tradycją. Zobaczymy, czy ta trójka zdoła przeżyć bez niczyjej pomocy, jak prawdziwi Rzymianie! Znowu rozległy się pomruki. Spojrzenia senatorów wędrowały między Oktawianem a Reyną, jakby obserwowali pojedynek woli. Percy Reyna wyprostowała się w fotelu.

Dobrze. Poddamy to pod głosowanie. Senatorowie, oto wniosek. Misja wyruszy na Alaskę. Senat zapewni członkom misji pełny dostęp do rzymskiej floty stacjonującej w Alamedzie. Nie udzielimy im żadnej innej pomocy. To, czy tych troje przeżyje, czy zginie, zależy tylko od nich samych. Wszyscy się zgadzają? Wszyscy senatorowie podnieśli ręce. Wniosek przeszedł. - Reyna zwróciła się teraz do Franka: -Centurionie, twoja drużyna musi nas teraz opuścić. Senat ma inne sprawy do przedyskutowania. I... Oktawianie, chciałabym z tobą zamienić słowo. Znalazłszy się w świetle słońca, Percy odczuł ulgę i radość. W tej mrocznej sali, w której wszystkie oczy były zwrócone na niego, czuł się tak, jakby dźwigał cały świat na swych ramionach - i był prawie pewny, że już kiedyś czegoś takiego doświadczył. Odetchnął głęboko świeżym powietrzem. Hazel podniosła ze ścieżki duży szmaragd i wsunęła go do kieszeni. -

No... to jesteśmy ugotowani, tak?

Frank pokiwał żałośnie głową. -Jeśli chcecie się wycofać, nie będę miał do was o to żalu. -

Żartujesz? - odpowiedziała Hazel. -1 co, pełnić wartę przez resztę tygodnia?

Frank uśmiechnął się blado. Zwrócił się do Percy'ego. Percy patrzył w dal, przez forum. „Zostań tam, gdzie jesteś", powiedziała mu we śnie Annabeth. Ale jeśli tu zostanie, obóz czeka zagłada. Spojrzał w górę i wyobraził sobie w cieniach i załamaniach wzgórz uśmiechniętą szyderczo twarz Gai, która zdawała się mówić: „Nie możesz wygrać, mały półbogu. Czy tu zostaniesz, czy wyruszysz w drogę, będziesz moim sługą". Przyrzekł sobie w duchu: „Po Święcie Fortuny odnajdę Annabeth. Teraz muszę działać. Nie mogę pozwolić, by Gaja zwyciężyła". 6 Percy -Jestem z tobą - powiedział Frankowi. - No i bardzo bym chciał zobaczyć, jaką flotę mają Rzymianie. Byli w połowie forum, gdy ktoś zawołał: -Jackson!

*'

Odwrócił się i zobaczył biegnącego ku nim Oktawiana. -

Czego chcesz? - zapytał Percy.

Oktawian uśmiechnął się.

-Już uznałeś mnie za swojego wroga? To pochopny osąd, Percy. Jestem lojalnym Rzymianinem. -

Ty zdradziecki, atakujący od tyłu, oślizgły... - warknął Frank.

Percy i Hazel musieli go przytrzymać. Och, stary - powiedział Oktawian - takie zachowanie chyba nie przystoi nowemu centurionowi. Jackson, ścigałem cię tylko dlatego, że Reyna mi kazała. Chce, żebyś się stawił w principiach bez tych twoich... ee... pachołków. Zobaczy się tam z tobą po zakończeniu posiedzenia senatu. Chce z tobą pomówić przed waszym odejściem. -

O czym?

Nie mam pojęcia. - Oktawian uśmiechnął się złośliwie. -Ostatnią osobą, z którą odbyła rozmowę sam na sam, był Jason Grace. I od tego czasu go nie widziałem. Żegnaj, Percy Jacksonie. Życzę powodzenia. 6 Percy -Jestem z tobą - powiedział Frankowi. - No i bardzo bym chciał zobaczyć, jaką flotę mają Rzymianie. Byli w połowie forum, gdy ktoś zawołał: -Jackson! Odwrócił się i zobaczył biegnącego ku nim Oktawiana. -

Czego chcesz? - zapytał Percy.

Oktawian uśmiechnął się. -Już uznałeś mnie za swojego wroga? To pochopny osąd, Percy. Jestem lojalnym Rzymianinem. -

Ty zdradziecki, atakujący od tyłu, oślizgły... - warknął Frank.

Percy i Hazel musieli go przytrzymać. Och, stary - powiedział Oktawian - takie zachowanie chyba nie przystoi nowemu centurionowi. Jackson, ścigałem cię tylko dlatego, że Reyna mi kazała. Chce, żebyś się stawił w principiach bez tych twoich... ee... pachołków. Zobaczy się tam z tobą po zakończeniu posiedzenia senatu. Chce z tobą pomówić przed waszym odejściem. -

O czym?

Nie mam pojęcia. - Oktawian uśmiechnął się złośliwie. -Ostatnią osobą, z którą odbyła rozmowę sam na sam, był Jason Grace. I od tego czasu go nie widziałem. Zegnaj, Percy Jacksonie. Życzę powodzenia. 6

Percy -Jestem z tobą - powiedział Frankowi. - No i bardzo bym chciał zobaczyć, jaką flotę mają Rzymianie. Byli w połowie forum, gdy ktoś zawołał: -Jackson! Odwrócił się i zobaczył biegnącego ku nim Oktawiana. -

Czego chcesz? - zapytał Percy.

Oktawian uśmiechnął się. -Już uznałeś mnie za swojego wroga? To pochopny osąd, Percy. Jestem lojalnym Rzymianinem. -

Ty zdradziecki, atakujący od tyłu, oślizgły... - warknął Frank.

Percy i Hazel musieli go przytrzymać. Och, stary - powiedział Oktawian - takie zachowanie chyba nie przystoi nowemu centurionowi. Jackson, ścigałem cię tylko dlatego, że Reyna mi kazała. Chce, żebyś się stawił w principiach bez tych twoich... ee... pachołków. Zobaczy się tam z tobą po zakończeniu posiedzenia senatu. Chce z tobą pomówić przed waszym odejściem. -

O czym?

Nie mam pojęcia. — Oktawian uśmiechnął się złośliwie. — Ostatnią osobą, z którą odbyła rozmowę sam na sam, był Jason Grace. I od tego czasu go nie widziałem. Zegnaj, Percy Jacksonie. Życzę powodzenia. XV Percy był rad, że Orkan powrócił do jego kieszeni. Sądząc po wyrazie twarzy Reyny, mógł mu być potrzebny. Wpadła do principiów jak burza, łopocąc swoim purpurowym płaszczem, z chartami przy nogach. Percy siedział na jednym z krzeseł pretorów, które przeciągnął sobie na stronę gościa, co może nie było najrozsądniejszym pomysłem. Postanowił wstać. -

Siedź - warknęła Reyna. - Wyjeżdżacie po obiedzie. Mamy wiele spraw do przedyskutowania.

Odłożyła sztylet na stół tak gwałtownie, że zagrzechotała misa ze słodkimi żelkami. Aurum i Argentum przysiadły po jej bokach i utkwiły w Percym rubinowe ślepia. -

O co chodzi? - zapytał Percy. - Jeśli o to krzesło...

Nie chodzi o ciebie - przerwała mu Reyna. - Nienawidzę posiedzeń senatu. Kiedy Oktawian dorwie się do głosu... Percy pokiwał głową.

-Jesteś żołnierzem. Oktawian to gadacz. Jak mu się pozwoli stanąć przed senatem, to nagle robi się ważniakiem. Zmrużyła oczy. Percy -Jesteś inteligentny, choć na takiego nie wyglądasz. Dzięki. Słyszałem, że Oktawian może zostać pretorem, zakładając, że obóz przetrwa do wyborów. Co prowadzi nas do tematu zagłady i w jaki sposób możesz nam pomóc jej zapobiec. Ale zanim złożę los Obozu Jupiter w twoje ręce, musimy sobie pewne rzeczy wyjaśnić do końca. Usiadła i położyła na stole pierścień - srebrną obrączkę z gra-werunkiem przedstawiającym miecz skrzyżowany z płonącą pochodnią, jak jej tatuaż. -

Wiesz, co to jest?

Godło twojej mamy. Tej... no, bogini wojny. - Próbował sobie przypomnieć jej imię, ale nie chciał się pomylić. Coś jak Bolonia... albo salami? Tak, Bellony. - Przyjrzała mu się badawczo. - Nie pamiętasz, gdzie już widziałeś ten znak? Naprawdę nie pamiętasz mnie i mojej siostry Hylli? Percy pokręcił głową. -

Przykro mi.

-

To było ze cztery lata temu.

-

Tuż przed twoim przybyciem do obozu.

Reyna zmarszczyła czoło. -Skąd... -

Masz wytatuowane cztery kreski. Cztery lata.

Spojrzała na swoje przedramię. -Jasne. Wydaje mi się, że to było tak dawno. Nawet gdybyś nie utracił pamięci, chyba byś sobie mnie nie przypomniał. Byłam zwykłą dziewczynką, jedną z wielu plączących się po spa. Ale rozmawiałeś z moją siostrą, zanim ty i ta druga, Annabeth, zniszczyliście nasz dom. To dziwne, ale rzeczywiście sobie przypomniał. Z jakiegoś powodu odwiedził to spa razem z Annabeth i postanowili je zniszPercy

czyć. Nie miał pojęcia dlaczego. Może nie spodobał im się masaż głęboki? Może źle im zrobili manicure? Czarna dziura - powiedział. - Skoro twoje psy nie rzuciły się na mnie, to chyba mi wierzysz. Mówię prawdę. Aurum i Argentum zawarczały. Percy miał poczucie, że myślą: „Skłam. No dalej, skłam". Reyna postukała palcem w pierścień. -Ja ci wierzę, ale w obozie są tacy, którzy ci nie ufają. Oktawian sądzi, że jesteś szpiegiem. Myśli, że przysłała cię tutaj Gaja, żebyś wykrył nasze słabości i wyprowadził nas w pole. Wierzy w te dawne legendy o Grekach. -

Dawne legendy?

Ręka Reyny zatrzymała się w połowie drogi między jej sztyletem a misą z żelkami. Percy pomyślał, że chyba jednak nie sięgała po żelkę. Ruch był za szybki. Niektórzy wierzą, że greccy półbogowie nadal istnieją - powiedziała. - To herosi, wierni dawnym formom bogów. Krążą legendy o bitwach między rzymskimi i greckimi półbogami w stosunkowo nieodległych czasach... Przykładem może być wojna secesyjna. Nie ma na to dowodów, a nawet jeśli nasze lary coś o tym wiedzą, nie chcą mówić. Ale Oktawian wierzy, że Grecy wciąż gdzieś tutaj są, knując przeciwko nam, współpracując z siłami Gai. Myśli, że jesteś jednym z nich. -

A ty w to wierzysz?

-Wierzę, że skądś przybyłeś. Jesteś kimś ważnym... i niebezpiecznym. Od czasu gdy się tu pojawiłeś, zainteresowało się tobą dwoje bogów, więc nie wydaje mi się, byś walczył z Olimpem... albo Rzymem. - Wzruszyła ramionami. - Oczywiście mogę się mylić. Może bogowie przysłali cię tutaj, żeby poddać próbie moją zdolność oceny sytuacji. Ale myślę... myślę, że zostałeś tu przysłany, żeby zastąpić Jasona. Jason... Znowu tenjason.

ij2

Percy

-

Mówisz o nim tak, jakby... Byliście parą?

Jej oczy, utkwione w nim, przypominały oczy głodnego wilka. A widział już dość głodnych wilków, by nie poczuć lęku. Mogliśmy być - powiedziała. - Zabrakło czasu. Pretorzy ściśle ze sobą współpracują. Często się w sobie zakochują. Ale kiedy Jazon zaginął, był pretorem zaledwie od paru miesięcy. I od tego czasu Oktawian zadręcza mnie, żeby wybrać nowego pretora. Opierałam się. Pewnie, potrzebny mi jest partner we władzy... ale wolałabym kogoś takiego jak Jason. Wojownika, nie intryganta.

Zamilkła. Percy nagle zdał sobie sprawę z tego, że usłyszał ciche zaproszenie. W gardle mu zaschło. -

Och... to znaczy... och.

Wierzę, że bogowie przysłali cię tutaj, żebyś mi pomógł. Nie wiem, skąd przybywasz, podobnie jak nie wiedziałam tego cztery lata temu. Myślę jednak, że twoje przybycie do obozu jest czymś w rodzaju zadośćuczynienia. Kiedyś zniszczyłeś mój dom. Teraz masz mój dom ocalić. Nie mam do ciebie żalu za to, co się wtedy stało, Percy. Moja siostra wciąż cię nienawidzi, to prawda, ale mnie Fata przywiodły tutaj, do Obozu Jupiter. Dobrze mi tutaj. Pragnę tylko, żebyś ze mną współpracował. Dla przyszłości. Zamierzam ocalić ten obóz. Metalowe psy wbijały w niego wzrok, ich pyski zamarły z obnażonymi kłami. No jasne, pomogę - obiecał. - Ale jestem tu nowy. Masz wokoło mnóstwo wspaniałych ludzi, którzy znają ten obóz lepiej ode mnie. Jeśli nasza misja się powiedzie, Hazel i Frank zostaną bohaterami. Możesz to zaproponować każdemu z nich... Daj spokój. Nikt nie będzie słuchał dziecka Plutona. Z tą dziewczyną jest coś nie tak... krążą pogłoski ojej pochodzeniu... Nie, ona się nie nadaje. A jeśli chodzi o Franka Zhanga, to do-

_ Percy 173 bry chłopak, ale beznadziejnie naiwny i niedoświadczony. Gdyby inni poznali historię jego rodziny... -

Historię jego rodziny?

Rzecz w tym, Percy, że to ty jesteś najważniejszy w tej misji. Ty jesteś zaprawionym w boju weteranem. Widziałam, na co cię stać. Co prawda jesteś synem Neptuna, ale jeśli wrócisz zwycięsko z tej misji, może uda się nam ocalić legion. Zostaniesz pretorem. Razem, ty i ja, możemy odbudować potęgę Rzymu. Możemy zgromadzić armię, odnaleźć Wrota Śmierci i raz na zawsze pokonać zastępy Gai. A we mnie znajdziesz bardzo pomocną... przyjaciółkę. To ostatnie słowo wypowiedziała tak, jakby miało niejedno znaczenie i jakby tylko od niego zależało, które z nich wybierze. Percy zaczął nerwowo postukiwać stopami w posadzkę. Reyno... to dla mnie zaszczyt... i w ogóle. Poważnie. Aleja mam dziewczynę. I nie pragnę władzy. Nie chcę być pretorem. Ogarnął go strach, że dziewczyna wpadnie w szał. Ale ona tylko uniosła brwi. Człowiek, który odrzuca władzę? To nie w rzymskim stylu. Po prostu przemyśl to. Za cztery dni będę musiała dokonać wyboru. Jeśli chcemy odeprzeć inwazję, musimy mieć dwóch silnych pretorów. Wolałabym ciebie, ale jeśli twoja misja nie zakończy się sukcesem albo z niej nie

powrócisz... albo odrzucisz moją ofertę... no cóż, postawię na współpracę z Oktawianem. Boja zamierzam ocalić ten obóz, Percy Jacksonie. Za wszelką cenę. A jest gorzej, niż myślisz. Percy przypomniał sobie, co mówił Frank o coraz częstszych atakach potworów. -

Bardzo źle? - zapytał.

Reyna wbiła paznokcie w blat stołu. Nawet senat nie zna całej prawdy. Poprosiłam Oktawiana, żeby nie ujawniał swoich wróżb, bo wybuchnie zbiorowa panika. f w Percy Widział maszerującą na południe wielką armię, za wielką, byśmy mogli stawić jej czoła. Prowadzi ją gigant... -

Alkyoneus?

Nie sądzę. Jeśli naprawdę jest całkowicie bezpieczny tylko na Alasce, byłby głupcem, gdyby zechciał ją opuścić. To musi być jeden z jego braci. -

Nieźle. Mamy na głowie dwóch gigantów.

Pokiwała głową. Lupa i jej wilki próbują opóźnić ich pochód, ale to przekracza ich siły. Wróg będzie tu wkrótce... najpóźniej w Święto Fortuny. Percy emu dreszcz przebiegł po karku. Widział Lupę w akcji. Dobrze znał boginię i jej stado. Skoro nawet ona nie może powstrzymać wroga, to Obóz Jupiter nie ma żadnej szansy. Reyna dostrzegła jego minę. Tak, jest źle, ale nie beznadziejnie. Jeśli uda ci się powrócić z naszym orłem, jeśli uwolnisz Śmierć, tak żebyśmy mogli zabijać naszych wrogów, mamy szansę. No i jest jeszcze jedna możliwość... Popchnęła srebrny pierścień w jego stronę. Nie mogę ci za bardzo pomóc, ale jeśli w tej wędrówce na północ znajdziesz się blisko Seattle, wyświadcz mi pewną przysługę, a to może również pomóc i tobie. Odnajdź moją siostrę Hyllę. -

Twoją siostrę? Tę, która tak mnie nienawidzi?

Och, tak. Zabiłaby cię z rozkoszą. Ale pokaż jej ten pierścień jako znak ode mnie, a może ci pomóc. -

Może?

Nie mogę obiecywać za nią. Prawdę mówiąc... - Reyna zmarszczyła czoło. - Prawdę mówiąc, od kilku tygodni z nią nie rozmawiałam. Milczy. No, ale biorąc pod uwagę przemarsze tych wojsk... -

Chcesz, żebym sprawdził, co z nią jest. Żebym się upewnił, że wszystko w porządku.

Percy 1 To również. Nie wyobrażam sobie, żeby im uległa. Moja siostra dysponuje potężną siłą. Jej terytorium jest dobrze strzeżone. Ale jeśli ją odnajdziesz, może ci udzielić bardzo znaczącej pomocy. Od tego może zależeć sukces albo porażka twojej misji. A jak jej powiesz, co tu się dzieje... -

Może przysłać posiłki?

Reyna nie odpowiedziała, ale dostrzegł w jej oczach desperację. Była przerażona, chwytała się wszystkiego, co mogłoby ocalić jej obóz. Trudno się dziwić, że prosi go o pomoc. Była jedynym pretorem. Ciężar obrony obozu spoczywał wyłącznie na jej ramionach. Wziął pierścień. -

Odnajdę ją. Gdzie mam szukać? Co to za potężna siła?

-

Nie myśl o tym. Po prostu jedź do Seattle. Sami cię znajdą.

Nie zabrzmiało to zachęcająco, ale zawiesił sobie pierścień na szyi, na swoim rzemieniu z paciorkami i tabliczką rekruta na probatio. -

Życz mi powodzenia.

-Walcz i zwyciężaj, Percy Jacksonie. I dziękuję ci. Uznał, że audiencja dobiegła końca. Czuł, że Reyna z trudem próbuje odzyskać równowagę, znowu przybrać pozę opanowanego, pewnego siebie komendanta. Na pewno chce trochę pobyć sama. Ale już w drzwiach nie mógł się oprzeć pokusie. Odwrócił się i zapytał: -Wjaki sposób zniszczyłem wasz dom... to spa, w którym mieszkałaś? Metolowe psy zawarczały. Reyna uciszyła je pstryknięciem palców. Złamałeś moc naszej pani - odpowiedziała. - Uwolniłeś pewnych więźniów, którzy wzięli odwet na wszystkich mieszkańcach wyspy. Moja siostra i ja... cóż, nam się udało przeżyć. To nie było łatwe. Ale kiedy teraz o tym myślę, wydaje mi się, że tak naprawdę nie ma czego żałować. Lepiej nam z dala od tego miejsca. Percy -

Ale i tak przepraszam. Wybacz mi, jeśli was skrzywdziłem.

Reyna patrzyła na niego długo, jakby próbowała przetłumaczyć sobie jego słowa na jakiś inny język.

Przeprosiny? To w ogóle nie w rzymskim stylu, Percy Jacksonie. Byłbyś ciekawym pretorem. Mam nadzieję, że przemyślisz moją ofertę.
M ij8

Percy

wręczyła mu zwój z listem polecającym od pretora i senatu, na wypadek gdyby po drodze spotkali jakichś weteranów legionu. Wziął też swój skórzany naszyjnik z paciorkami, srebrnym pierścieniem i tabliczką rekruta, no i, oczywiście, swój magiczny długopis. Obszarpaną pomarańczową koszulkę zostawił na pryczy. - Wrócę - powiedział. Poczuł się bardzo głupio, przemawiając do koszulki, ale naprawdę myślał o Annabeth i swoim dawnym życiu. - Nie odchodzę na zawsze. Muszę tylko pomóc tym ludziom. Przyjęli mnie. Zasługują na to, żeby przeżyć. Koszulka nie odpowiedziała, na szczęście. Jeden z jego współtowarzyszy z domku, Bobby, podwiózł ich na słoniu na skraj doliny. Ze szczytu wzgórza widać było cały obóz. Mały Tyber wił się poprzez złote łąki, na których pasły się jednorożce. Świątynie i marmurowe place Nowego Rzymu lśniły w słońcu. Na Polu Marsowym ciężko pracowali saperzy, rozbierając resztki fortecy i wznosząc barykady do śmierciobo-ju. Zwykły dzień Obozu Jupiter... ale nad północnym horyzontem zbierały się już burzowe chmury. Cienie przebiegały przez wzgórza i Percy wyobraził sobie przybliżającą się coraz bardziej twarz Gai. „Pragnę tylko, żebyś ze mną współpracował", powiedziała Reyna. „Dla przyszłości. Zamierzam ocalić ten obóz".

Patrząc na dolinę, rozumiał, dlaczego tak jej na tym zależy. Choć dopiero niedawno przybył do Obozu Jupiter, wezbrało w nim żarliwe pragnienie ochronienia tego miejsca, tej bezpiecznej przystani, w której półbogowie mogą spokojnie budować swoją przyszłość. Chciał, żeby stało się cząstką i jego przyszłości. Zsunęli się z grzbietu słonia. Bobby życzył im szczęścia. Hannibal otoczył trąbą całą trójkę. A potem słoniowa taksówka ruszyła z powrotem w dół zbocza. Percy westchnął. Odwrócił się do Hazel i Franka i pomyślał, że trzeba im jakoś dodać otuchy.

-» Percy 779 -

Proszę okazać identyfikatory - rozległ się znajomy głos.

Na szczycie wzgórza pojawiło się popiersie Terminusa. Marmurowa twarz boga spoglądała na nich gniewnie. -

No więc? Długo mam czekać?

-

To znowu ty? - zapytał Percy. - Myślałem, że strzeżesz miasta.

Terminus prychnął. Rad jestem, że cię widzę, panie Łamaczu Zasad. Zwykle tak, strzegę miasta, ale w przypadku wyjazdów zagranicznych zapewniam dodatkową ochronę na granicy obozu. Powinniście zgłosić mi swój wyjazd na dwie godziny przed jego planowanym terminem. No, ale musimy przymknąć na to oko. A teraz podejdź bliżej, żebym mógł cię przeszukać. -

Ale przecież nie masz... - Percy ugryzł się w język. - Och, jasne.

Stanął tuż obok popiersia. Terminus przeszukał go mentalnie. -

Chyba jesteś czysty - oświadczył. - Chcesz zadeklarować coś do oclenia?

-

Tak. Chcę zadeklarować, że to głupota.

Hmpf! Tabliczka rekruta na probatio: Percy Jackson, Piąta Kohorta, syn Neptuna. Dobra, przechodź. Hazel Levesque, córka Plutona. Dobra. Masz jakąś obcą walutę albo... yhm... drogocenne metale do zadeklarowania? -

Nie - mruknęła Hazel.

-

Na pewno? Bo ostatnim razem...

-Nie!

Co za banda gburów! Poszukiwacze przygód! Misja! Zawsze im się spieszy. Teraz zobaczmy, kogo tu mamy... Frank Zhang. Ach! Centurion? Brawo, Frank. I fryzurę masz bardzo przepisową. Pochwalam! A więc przechodź, centurionie Zhang. Dziś nie pytacie o drogę? -

Nie. Chyba nie.

i8o Percy Idźcie do stacji BART-u*. Przesiądźcie się przy Dwunastej Ulicy w Oakland. Jedźcie do stacji Fruitvale. Stamtąd możecie przejść pieszo albo przejechać autobusem do Alamedy. -

A nie macie jakiegoś magicznego BART-u albo czegoś w tym rodzaju? - zapytał Percy.

Magiczne pociągi, też mi coś! - prychnął Terminus. - I może jeszcze własną bramkę i przepustkę do poczekalni dla VIP--ów? Życzę dobrej podróży. I uważajcie na Polybotesa. Lekceważenie prawa... ech! Udusiłbym go gołymi rękami. -

Zaraz... kogo?

Terminus zrobił dziwną minę, jakby napinał nieistniejące muskuły. Ach... Po prostu uważaj na niego. Myślę, że potrafi na milę wyczuć syna Neptuna. A teraz przechodźcie. Powodzenia! Niewidzialna siła przepchnęła ich przez granicę. Kiedy Percy obejrzał się, Terminusa już nie było. I nie było doliny. Można by pomyśleć, że między wzgórzami Berkeley nie ma żadnego rzymskiego obozu. Percy spojrzał na przyjaciół. -

Macie jakieś pojęcie, o czym on nawijał? Uważać na... coś politycznego?

-

Po-li-bo-te-sa? - przesylabizowała Hazel. - Nigdy o nim nie słyszałam.

-

Brzmi jak greckie imię - zauważył Frank.

To zawęża krąg podejrzanych. - Percy westchnął. — No, chyba już się pojawiliśmy na węchowym radarze każdego potwora w promieniu dziesięciu kilometrów. Lepiej się stąd wynośmy. Droga do doków w Alamedzie zajęła im dwie godziny. W porównaniu z wędrówką Percy'ego przez ostatnie parę miesięcy, ta była * BART - Bay Area Rapid Transit, szybka kolej podmiejska w rejonie Zatoki San Francisco - przyp. tłum.

Percy 181

łatwa i przyjemna. Nie zaatakował ich żaden potwór. Nikt nie patrzył na niego tak, jakby był młodocianym bezdomnym włóczęgą. Frank ukrył swoją włócznię, łuk i kołczan w długim pokrowcu na narty. Hazel owinęła swój kawaleryjski miecz śpiworem, który zarzuciła na plecy. Razem wyglądali jak trójka licealistów udających się na parodniową wycieczkę. Doszli do stacji w Rockridge, kupili bilety za pieniądze śmiertelników i wskoczyli do pociągu. Wysiedli w Oakland. Musieli przejść przez jakieś podejrzane przedmieścia, ale nikt ich nie zaczepił. Za każdym razem gdy członkowie miejscowych gangów podeszli na tyle blisko, by spojrzeć Percy'emu w oczy, szybko odchodzili. W ciągu ostatnich kilku miesięcy doskonale opanował wilcze spojrzenie, które mówiło: „Uważasz się za twardziela? Ja jestem twardszy". Po uduszeniu morskiego potwora i rozjechaniu gorgon radiowozem nie bał się żadnych gangów. W ogóle nie bał się niczego w świecie śmiertelników. Późnym popołudniem dotarli do mariny Alamedy. Percy ogarnął wzrokiem Zatokę San Francisco, wdychając słone morskie powietrze. Od razu poczuł się lepiej. To była domena jego ojca. Cokolwiek ich czekało, miał przewagę, dopóki byli na morzu. Przy nabrzeżu cumowało wiele łodzi - od piętnastometrowych jachtów do pięciometrowych łodzi rybackich. Przebiegł spojrzeniem pochylnie, szukając jakichś magicznych statków - może jakiejś triremy albo wojennego okrętu z głową smoka na dziobie, jaki widział w swoich snach. -

Hm... słuchajcie, wiecie, czego szukamy?

Hazel i Frank pokręcili głowami. Nie wiedziałam nawet, że mamy jakąś flotę. - Hazel powiedziała to takim tonem, jakby marzyła, by żadnej floty nie było. -

Och... - Frank wskazał na coś. - Chyba nie myślicie, że...

W końcu nabrzeża leżała mała łódka, chyba bączek, przykryta fioletową plandeką. Na brezencie widniały wyblakłe złote litery: SPQR.

J& Percy Percy stracił pewność siebie. -

No nie.

Zdjął plandekę, z łatwością rozwiązując węzły, jakby robił to przez całe życie. Ukazała się stara stalowa łódź bez wioseł, kiedyś pomalowana na granatowo, ale teraz kadłub był tak oblepiony smołą i solą, że wyglądał jak jeden wielki morski strup. Na dziobie wciąż można było odczytać złote litery „Pax". Para wymalowanych po obu stronach oczu spoglądała smętnie w dół, jakby łódka miała zaraz zasnąć. W środku były dwie ławeczki, trochę

stalowej wełny, stara chłodziarka i kłębek postrzępionej liny, której koniec przywiązany był do pachołka. Na dnie pływały w błotnistej wodzie plastikowa torba i dwie puste puszki po coca-coli. -

Patrzcie i podziwiajcie: oto potężna rzymska flota - oznajmił Frank.

-

To musi być jakaś pomyłka - powiedziała Hazel. - Przecież to kupa złomu.

Percy wyobraził sobie naśmiewającego się z nich Oktawiana, ale postanowił się nie poddawać. „Pax" to jednak łódź. Wskoczył do środka, kadłub zabrzęczał pod jego stopami, jakby go witał. Włożył śmieci do chłodziarki i postawił ją na nabrzeżu. Rozkazał brudnej wodzie wynosić się z łódki, co natychmiast uczyniła, przelewając się przez burty. Potem wyciągnął palec w stronę stalowej wełny, a ta zaczęła skrobać i szorować dno z takim zapałem, że stal zadymiła. W końcu łódź była czysta. Percy wskazał na linę, która odwiązała się sama od pachołka. Nie było wioseł, ale nie dbał o to. Wiedział, że łódź jest już gotowa do wypłynięcia, że czeka tylko na jego komendę. -

Wystarczy - powiedział. - Wskakujcie.

Hazel i Frank mieli niezbyt tęgie miny, ale wleźli do środka. Zwłaszcza Hazel była wyraźnie przerażona. Kiedy usiedli na ławeczkach, Percy skupił się i łódź ześliznęła się z pochylni. Percy '83 ~ Junona miała rację ~ wyszeptał mu w mózgu senny głos Gai. Wzdrygnął się tak, że łódka się zachybotała. ~ Mogłeś wybrać nowe życie na morzu. Byłbyś bezpieczny ode mnie. Teraz jestjuż za późno. Wybrałeś ból i poniżenie. Teraz jesteś częścią mojego planu... mój ty ważny mały pionie. -

Wynoś się z mojej łodzi - warknął Percy.

-

Co?! - zdumiał się Frank.

Percy czekał, ale Gaja milczała. -

Nic - odrzekł. - Zobaczmy, co ten bączek potrafi.

Obrócił łódkę dziobem na północ i nagle mknęli już po morzu z prędkością piętnastu węzłów, zmierzając w stronę mostu Golden Gate.

XVII HAZJEi' h azel nienawidziła łodzi. Dostawała choroby morskiej tak łatwo, że należałoby ją raczej nazwać morską zarazą. Nie powiedziała o tym Percy'emu. Nie chciała robić zamieszania przed wyprawą, choć pamiętała, jak

straszne było jej życie, kiedy wraz z matką przeniosły się na Alaskę, gdzie nie było dróg. Dokądkolwiek się udawały, musiały pojechać pociągiem albo popłynąć łodzią. Miała nadzieję, że może jej kondycja polepszyła się po powrocie ze świata umarłych. Niestety, myliła się. A ta łódeczka, „Pax", była bardzo podobna do tej, którą miały na Alasce. Wróciły najgorsze wspomnienia... Gdy tylko odbili od nabrzeży Alamedy, żołądek Hazel zaczął się buntować. Kiedy mijali nabrzeża wzdłuż Embarcadero w San Francisco, czuła się już bardzo podle. Miała zamęt w głowie, pomyślała, że chyba ma halucynacje. Przemknęli obok stada lwów morskich wylegujących się na brzegu i mogłaby przysiąc, że zobaczyła wśród nich jakiegoś bezdomnego starca, który wyciągnął ku Hazel niej kościsty palec i powiedział coś bezgłośnie. Coś, co odczytała jako: „Nawet o tym nie myśl". -

Widzieliście to? - zapytała.

Twarz Percy'ego była czerwona w świetle zachodzącego słońca. -Tak. Już tu kiedyś byłem. No... nie wiem. Chyba szukałem swojej dziewczyny. -

Annabeth - dopowiedział Frank. - Kiedy wędrowałeś do Obozu Jupiter?

Percy zmarszczył czoło. -

Nie. Przedtem.

Przypatrywał się miastu, jakby wciąż szukał Annabeth, póki nie przepłynęli pod mostem Golden Gate i skierowali się na północ. Hazel starała się uspokoić żołądek, myśląc o czymś przyjemnym - o euforii, jaka ją ogarnęła, gdy poprzedniej nocy zwyciężyli w manewrach, wjeżdżając na Hannibalu do nieprzyjacielskiej twierdzy, i o nagłej przemianie Franka w dowódcę. Kiedy omiatał bacznym spojrzeniem mury i wzywał Piątą Kohortę do ataku, wydał się kimś zupełnie innym. I jak zwalał obrońców z blanków... Nie poznawała go. Była taka dumna, przypinając mu do koszulki odznakę centuriona. Potem pomyślała o swoim bracie. Zanim opuścili obóz, Nico odciągnął ją na bok, żeby życzyć jej powodzenia. Miała nadzieję, że zostanie w Obozie Jupiter, żeby pomóc jego obrońcom, ale powiedział, że jeszcze dzisiaj wraca do Podziemia. Tata potrzebuje każdej pomocy - powiedział. - Pola Kary wyglądają jak więzienie podczas buntu. Furie z trudem utrzymują porządek. Prócz tego... zamierzam spróbować wytropić niektóre uciekające dusze. Może uda mi się odnaleźć Wrota Śmierci od drugiej strony. -

Bądź ostrożny. Jeśli Gaja strzeże tych wrót...

186

Hazel

Nie martw się. - Nico uśmiechnął się. - Potrafię się ukrywać. To ty uważaj na siebie. Im bliżej będziesz Alaski... Nie wiem, czy z tymi twoimi odlotami będzie lepiej czy gorzej. „Mam uważać na siebie" - pomyślała z goryczą. Jakby ta misja mogła się dla niej dobrze skończyć. Jeśli uwolnimy Tanatosa - powiedziała mu - może już nigdy cię nie zobaczę. Tanatos ześle mnie z powrotem do Podziemia... Nico wziął ją za rękę. Palce miał tak blade, że aż trudno było uwierzyć, iż mają tego samego boskiego ojca. Chciałem ci dać szansę w Elizjum. To najlepsze, co mogłem dla ciebie zrobić. Ale teraz bardzo bym chciał, żeby było jakieś inne wyjście. Nie chcę stracić siostry. Nie powiedział „ponownie", ale Hazel wiedziała, że to miał na myśli. Tym razem nie poczuła zazdrości o Biankę di Angelo. Żałowała tylko, że musi się rozstać z Nikiem i z innymi przyjaciółmi z obozu. Nie chciała umrzeć po raz drugi. Powodzenia, Hazel - powiedział i rozpłynął się w cień, tak samo jak jej ojciec siedemdziesiąt lat temu. Łódź zadygotała, przywołując ją do rzeczywistości. Pochwyciły ich prądy Pacyfiku, gnając wzdłuż skalistych wybrzeży hrabstwa Marin. Frank trzymał swój pokrowiec na narty na kolanach. Siedziała obok niego, więc pokrowiec wystawał nad jej kolanami jak barierka bezpieczeństwa w diabelskim młynie, co wzbudziło w niej wspomnienie dnia, w którym Sammy zabrał ją na karnawał w Mardi Gras... Szybko oddaliła od siebie to wspomnienie. Bała się odlotu. -

Dobrze się czujesz? - zapytał Frank. - Bo wyglądasz, jakbyś miała mdłości.

-

Choroba morska - wyznała. - Nie sądziłam, że będzie aż tak źle.

Frank zmarkotniał, jakby to była jego wina. Pogrzebał w pokrowcu.

Hazel Mam trochę nektaru. I parę krakersów. Moja babcia twierdzi, że imbir pomaga... Nie mam imbiru, ale... -

Nie przejmuj się. - Hazel zmusiła się do uśmiechu. - Ale to miłe z twojej strony.

Frank wyciągnął krakersa. Kruche ciastko pękło z trzaskiem w jego wielkich paluchach i rozsypało się na wszystkie strony. Hazel parsknęła śmiechem. -

Na bogów, Frank... Przepraszam. Nie powinnam się śmiać.

-

Ee... nie ma sprawy - mruknął zażenowany. - Chyba już go nie zjesz.

Percy nie zwracał na nich uwagi. Wciąż wpatrywał się w wybrzeże. Kiedy mijali Stinson Beach, wskazał w głąb lądu, gdzie z zielonych wzgórz wyrastał pojedynczy szczyt. -

To mi wygląda znajomo.

-

Góra Tam - powiedział Frank. - Chłopaki z obozu wciąż

0

niej mówili. Na jej szczycie doszło do wielkiej bitwy. To była baza tytanów.

Percy zmarszczył brwi. -

Któreś z was tam było?

Nie - odrzekła Hazel. - To było w sierpniu, zanim... mm... zanim przybyłam do obozu. Jason mi o tym mówił. Legion zniszczył pałac wroga i pozabijał mnóstwo potworów. Jason walczył z Kriosem. Sam na sam z tytanem, potrafisz to sobie wyobrazić? -

Potrafię - mruknął Percy.

Hazel nie bardzo wiedziała, co to znaczy, ale Percy rzeczywiście przypominał jej Jasona, mimo że z wyglądu wcale nie byli do siebie podobni. Obaj promieniowali dziwną, pełną spokoju mocą zabarwioną jakimś smutkiem, jakby znali swoje przeznaczenie i wiedzieli, że nadejdzie czas, gdy napotkają potwora, którego nie zdołają pokonać. Hazel znała to uczucie. Patrzyła na słońce znikające w oceanie 1

wiedziała, że ma przed sobą mniej niż tydzień życia. Niezależnie

188

Hazel

od tego, czy ich misja się powiedzie, czy nie, jej wędrówka i tak zakończy się w Święto Fortuny. Pomyślała o swojej pierwszej śmierci i o tym, co było przed nią - o swoim domu w Seward, o sześciu miesiącach spędzonych na Alasce, o tym, jak w nocy popłynęła tą małą łódką przez Zatokę Resurrection, na tę przeklętą wyspę. Za późno się zorientowała, że to był błąd. Pociemniało jej w oczach, cofnęła się w czasie. Ich wynajęty dom był zbitym z desek barakiem na palach wbitych w dno zatoki. Kiedy przejeżdżał pociąg z Anchorage, meble dygotały, a obrazy grzechotały na ścianach. Wieczorami zasypiała przy chlupocie lodowatych fal rozbijających się o skały pod podłogą. Barak trzeszczał i jęczał, smagany uderzeniami wiatru. Miały tylko jedną izbę z przenośną kuchenką i lodówką turystyczną. W jednym rogu, za zasłoną, było królestwo Hazel, gdzie trzymała materac i skrzynię. Na ścianach powiesiła swoje malunki i stare fotografie Nowego Orleanu, co jeszcze bardziej pogłębiało jej tęsknotę za dawnym domem.

Matka rzadko bywała w domu. Już nie była Królową Marią. Była po prostu Marią, pomocą domową. Gotowała i przez cały dzień sprzątała na Trzeciej Alei, dla rybaków, robotników kolejowych, czasem dla marynarzy. Wracała do domu, cuchnąc do-mestosem i smażoną rybą. Nocą w Marie Levesque zachodziła przemiana. Głos brał ją w posiadanie, wydając Hazel polecenia, każąc jej pracować nad tym strasznym projektem. Zima była najgorsza. Głos dręczył ją dłużej, bo wciąż było ciemno. I potwornie zimno. Hazel myślała, że już nigdy się nie ogrzeje. Kiedy nadeszło lato, nie mogła się nacieszyć słońcem. W wakacje wałęsała się po okolicy aż do nocy, ale miasteczko omijała. Była to mała społeczność. Wśród dzieciaków krążyły o niej plotki

Hazel - że jest córką czarownicy mieszkającej w starej szopie przy nabrzeżu. Szydziły z niej i obrzucały ją butelkami i kamieniami. Dorośli wcale nie byli lepsi. Hazel mogła zamienić ich życie w koszmar. Mogła dawać im diamenty, perły, złoto. Tu, na Alasce, o złoto nie było trudno. Na wzgórzach było go tyle, że mogłaby nim zasypać całe miasto, wcale się nie przemęczając. Ale nie czuła do miejscowych nienawiści za to, że ją od siebie odpychają. Nie mogła ich za to winić. Całe dnie spędzała na wzgórzach. Budziła wielkie zainteresowanie wśród kruków. Krakały na nią z drzew, czekając na te błyskotki, które zawsze pojawiały się tam, gdzie przeszła. Ich klątwa nie obejmowała. Widywała też brunatne niedźwiedzie, ale trzymały się od niej z daleka. Kiedy odczuwała pragnienie, znajdowała jakiś wodospad i piła zimną, czystą wodę, aż zabolało ją gardło. Wspinała się tak wysoko, jak zdołała, i pozwalała, by słońce ogrzewało jej twarz. Cieszyła się tym wszystkim, choć wiedziała, że w końcu nadejdzie czas, w którym będzie musiała wrócić do domu. Czasami myślała o swoim ojcu - o tym dziwnym bladym mężczyźnie w srebrno-czarnym garniturze. Marzyła, by powrócił i obronił ją przed matką, a może nawet użył swojej mocy, by pozbyć się tego strasznego Głosu. Skoro był bogiem, na pewno byłby w stanie to zrobić. Patrzyła na kruki i wyobrażała sobie, że to jego posłańcy. Oczy miały ciemne i szalone jak on. Ciekawa była, czy donoszą mu o tym, co ona robi. Ale Pluton ostrzegł jej matkę przed Alaską. To była kraina poza władzą bogów. Tam nie mógł ich chronić. Nawet jeśli obserwował Hazel, milczał. Często jej się wydawało, że go sobie tylko wymyśliła. Dawne życie było dla niej tak odległe jak głosy radiowych spikerów albo prezydent Roosevelt mówiący o wojnie. Miejscowi czasem rozmawiali o Japończykach i jakichś walkach Hazel na wyspach u brzegów Alaski, ale nawet to wydawało się takie dalekie - nie tak przerażające jak jej problem.

Pewnego letniego dnia została na wzgórzach dłużej niż zwykle, ścigając konia. Usłyszała jakiś chrzęst za sobą. Odwróciła się i ujrzała wspaniałego płowego deresza z czarną grzywą zupełnie takiego jak ten, na którym jechała ostatniego dnia w Nowym Orleanie, kiedy Sammy zabrał ją do stajni. Mógł być tym samym koniem, gdyby to było możliwe. Szczypał coś zębami przy ścieżce i przez chwilę miała obłędne wrażenie, że koń żuje jedną ze złotych bryłek, które zawsze się za nią pojawiały. -

Hej, stary! - zawołała.

Koń spojrzał na nią nieufnie. Pomyślała, że zwierzę musi do kogoś należeć. Było zadbane, sierść miało zbyt lśniącą jak na dzikiego konia. Gdyby mogła podejść bliżej... To co? Mogłaby odnaleźć jego właściciela? Oddać mu konia? „Nie" - pomyślała. - „Chciałabym się tylko na nim przejechać". Kiedy podeszła do niego na odległość trzech metrów, spłoszył się. Spędziła całe popołudnie, próbując go złapać. Za każdym razem gdy była już bardzo blisko, gdy sięgała już ręką do jego grzywy, podskakiwał nerwowo i uciekał. Straciła poczucie czasu, co nie było trudne, bo słońce długo nie zachodziło. W końcu zatrzymała się przy jakimś potoku, żeby napić się wody, i spojrzała na niebo, myśląc, że jest koło trzeciej po południu. Wtedy usłyszała z doliny gwizd pociągu. Zdała sobie sprawę, że to musi być wieczorny pociąg do Anchorage, co oznaczało, że jest już dziesiąta wieczorem. Spojrzała ze złością na konia pasącego się spokojnie po drugiej stronie potoku. -

Chcesz mnie wpędzić w kłopoty?

Hazel Koń zarżał. A potem... Musiało się to jej przywidzieć. Koń zmienił się na sekundę w rozmazaną czarnopłową plamę i zniknął szybciej niż błyskawica - oko ledwo zdołało to zarejestrować. Hazel nie wiedziała, w jaki sposób, wiedziała tylko, że koń naprawdę zniknął. Ze już nie wróci. Spojrzała w miejsce, gdzie przed chwilą stał. Zobaczyła smugę pary kłębiącą się nad ziemią. Pociąg znowu zagwizdał w oddali i zrozumiała, że naprawdę wpadła w kłopoty. Pobiegła do domu. Matki nie było. Przez chwilę Hazel poczuła ulgę. Może matka musiała dłużej popracować. Może tej nocy nie będą musiały odbywać tej wędrówki. Potem zobaczyła spustoszenie. Zasłona przed jej kątem była ściągnięta, jej skrzynia otwarta, jej ubrania rozrzucone po podłodze. Materac był poszarpany, jakby znęcał się nad nim lew. I najgorsze: jej blok rysunkowy podarto na kawałki, kredki połamano. Urodzinowy prezent od Plutona, jej jedyny skarb, został zniszczony. Do ściany był przybity ostatni karton z bloku, na którym czerwonymi literami napisano: „Podła dziewczyno. Czekam na ciebie na wyspie. Nie zawiedź mnie". To nie było pismo matki. Rozpłakała się. Chciała zignorować to wezwanie. Chciała uciec, ale nie miała dokąd. No i

wiedziała, że matka jest w pułapce. Głos obiecywał, że już kończą swoje zadanie, że jeśli Hazel będzie nadal pomagać, matka wkrótce odzyska wolność. Nie ufała Głosowi, ale nie miała wyboru. Wzięła łódź wiosłową - małego bączka, którego matka kupiła za parę grudek złota od jakiegoś rybaka, a ten następnego dnia zaplątał się we własne sieci. Miały tylko tę jedną łódkę, ale Hazel pomyślała, że w razie czego matka pewnie zdołałaby przedostać się na wyspę, nie korzystając z żadnego środka transportu. Wolała jej o to nie pytać. i92 Hazel Choć był środek lata, w Zatoce Resurrection wciąż kłębiły się bryły lodu. Mewy krążyły tuż nad łódką, patrząc na Hazel z nadzieją, że rzuci im jakieś skrawki ryb. Na środku zatoki powierzchnię wody przeciął błyszczący grzbiet walenia. Jak zwykle od kołysania łodzi dostała mdłości. Raz zatrzymała się, by zwymiotować za burtę. Słońce już zachodziło za górami, niebo poczerwieniało jak krew. Wiosłowała w stronę ujścia zatoczki. Po kilku minutach odwróciła się i spojrzała przed siebie. Tuż przed nią wynurzyła się nagle z mgły wyspa - z pół hektara sosen, głazów i śniegu, z plażą pokrytą czarnym piaskiem. Nawet jeśli wyspa miała jakąś nazwę, Hazel nie znała jej. Kiedyś popełniła błąd: zapytała o to ludzi z miasta, a oni wytrzeszczyli na nią oczy, jakby zwariowała. Tu nie ma żadnej wyspy - oświadczył pewien stary rybak. -Gdyby była, to moja łódź wpadłaby na nią z tysiąc razy. Była już jakieś czterdzieści metrów od brzegu, gdy na rufie przysiadł kruk. Był lśniąco czarny, prawie tak wielki jak orzeł, a dziób miał wyszczerbiony jak nóż z obsydianu. Oczy mu błyszczały inteligencją, więc Hazel nie zdziwiła się, gdy przemówił. -

Tej nocy - zakrakał. - Tej ostatniej.

Hazel przestała wiosłować. Próbowała odgadnąć, czy kruk ją przed czymś ostrzega, coś jej doradza, czy obiecuje. —Jesteś moim ojcem? - zapytała. Kruk przechylił głowę. -

Ostatnia noc. Ta noc.

Stuknął dziobem w burtę i odleciał w stronę wyspy. „Ostatnia noc" - powtórzyła w duchu Hazel. Postanowiła uznać to za obietnicę. - „Nie dbam o to, co ona mówi. Zrobię to tej nocy".

To jej dodało sił. Naparła na wiosła. Łódź wsunęła się dziobem na brzeg, przełamując cienką warstwę lodu i czarnego szlamu.

Hazel *93 Przez wiele miesięcy Hazel i jej matka wydeptały ścieżkę z plaży w głąb lasu. Ruszyła nią, uważając, by nie zboczyć ze szlaku. Wyspa była pełna niebezpieczeństw, naturalnych i magicznych. W poszyciu szeleściły niedźwiedzie. Świetliste białe duchy o ludzkich kształtach polatywały między drzewami. Nie wiedziała, kim są, ale wiedziała, że ją śledzą, mając nadzieję, że zejdzie ze szlaku i wpadnie w ich objęcia. Pośrodku wyspy dwa olbrzymie czarne głazy tworzyły wejście do tunelu. Weszła nim do jaskini, którą nazwała Sercem Ziemi. Było to jedyne ciepłe miejsce, jakie znalazła od czasu przeniesienia się na Alaskę. Powietrze pachniało świeżą ziemią. Od rozkosznego, wilgotnego ciepła zachciało jej się spać, ale całą siłą woli powstrzymywała się od zaśnięcia. Wyobrażała sobie, że gdyby tu zasnęła, jej ciało zapadłoby się w tę świeżą ziemię i samo zamieniło w ściółkę. Jaskinia była wielka jak kościół, jak katedra Świętego Ludwika na Jackson Square w Nowym Orleanie. Ściany połyskiwały opalizującymi mchami, mieniły się zielenią, czerwienią, fioletem. Cała podziemna komora dudniła energią - głuchymi odgłosami bum, bum, bum, przypominającymi bicie serca. Może to były morskie fale bijące w skaliste brzegi wyspy, ale Hazel myślała, że musi to być coś innego. To miejsce było żywe. Ziemia spała, ale pulsowała mocą. Jej sny były tak złowrogie, tak niespokojne, że Hazel sama traciła poczucie rzeczywistości. Gaja chciała pochłonąć jej osobowość, podobnie jak opętała jej matkę. Chciała pochłonąć każdego człowieka, boga i półboga, który ośmielił się deptać jej powierzchnię. ~ Należysz do mnie ~ mruczała Gaja jak kołysankę. ~ Poddaj się. Powróć do ziemi. „Nie" - pomyślała Hazel. - Jestem Hazel Levesque. Nie dostaniesz mnie".

*94 Hazel Marie Levesque stała nad jamą. W ciągu tych sześciu miesię-cy jej włosy stały się szare jak pakuły. Wychudła. Ręce miała sękate od ciężkiej pracy. Nosiła śniegowce albo rybackie gumiaki i poplamioną białą koszulę z kuchni jakiejś knajpy. Już nikt nie nazwałby jej królową. Za późno. - Słaby głos matki potoczył się echem po jaskini. Hazel doznała wstrząsu, słysząc, że to jej głos - nie Gai. -

Mamo?

Marie odwróciła się. Oczy miała otwarte. Nie spała, była w pełni świadoma. To powinno Hazel uspokoić, ale ją zaniepokoiło. Głos nigdy nie tracił nad nimi kontroli, gdy były na wyspie. -

Co ja zrobiłam? - zapytała z rozpaczą matka. - Och, Hazel, co ja ci zrobiłam?

Wpatrzyła się z przerażeniem w coś w jamie. Przychodziły tu od miesięcy, przez cztery lub pięć nocy w tygodniu, jak żądał Głos. Hazel płakała, padała ze zmęczenia, błagała, rozpaczała. Ale Głos, który przemawiał przez matkę, nalegał bezlitośnie: „Wyciągnij z ziemi to, co najcenniejsze. Użyj swojej mocy, dziecko. Wyciągnij mi mój najcenniejszy skarb". Za pierwszym razem jej wysiłki naraziły ją tylko na kpiny. Szczelina w ziemi wypełniła się złotem i drogimi kamieniami, gotującymi się w gęstej zupie ropy. Wyglądało to jak skarb smoka wrzucony do jamy ze smołą. Potem, powoli, zaczęła wyrastać kamienna iglica, podobna do masywnego pąka tulipana. Wynurzała się tak wolno, noc po nocy, że Hazel trudno było ocenić, jak bardzo już wyrosła. Często skupiała się przez całą noc na jej wzrastaniu, do skrajnego wyczerpania umysłu i duszy, ale nie mogła dostrzec żadnej różnicy. A jednak iglica naprawdę rosła. Teraz Hazel mogła stwierdzić, jak wiele udało się jej dokonać. To coś było już wysokie jak piętrowy dom - poskręcane kamienne pędy sterczące jak ostrze dzidy z oleistego grzęzawiska. Weco

Hazel 795 się dzieje. Tworzyło się jakieś ciało ze srebra i złota, z ropą naftową zamiast krwi i nieobrobionymi diamentami zamiast serca. Wskrzeszała syna Gai. Był już prawie gotów się przebudzić. Matka padła na kolana, łkając. -

Przebacz mi, Hazel. Przepraszam.

Była taka bezbronna i samotna, tak strasznie zrozpaczona. Hazel powinna się wściec. Przepraszam? Przez całe lata żyła w strachu przed matką. Była rugana i obwiniana za jej nieszczęśliwe życie. Była traktowana jak dziwoląg, ściągnięto ją z Nowego Orleanu do tego zimnego, dzikiego kraju i kazano pracować jak niewolnicy dla tej bezlitosnej złej bogini. Żadne „przepraszam" tego nie zmieni. Powinna matką pogardzać. Ale nie mogła zdobyć się na złość. Uklękła i objęła matkę. Prawie nic już z niej nie zostało - skóra i kości, i poplamione robocze ubranie. Nawet tutaj, w tej ciepłej jaskini, cała dygotała. -

Co można zrobić? - zapytała Hazel. - Powiedz mi, jak to zatrzymać.

Matka pokręciła głową.

-

Pozwoliła mi odejść. Wie, że już jest za późno. Już nic nie możemy zrobić.

-Ona?... Głos? Hazel bała się wzniecać w sobie nadzieję, ale jeśli jej matka naprawdę jest już wolna, to nic więcej się nie liczyło. Mogą się stąd wyrwać. Mogą uciec z powrotem do Nowego Orleanu. -

Odeszła?

Matka rozejrzała się lękliwie po jaskini. -

Nie, jest tutaj. Chce ode mnie jeszcze tylko jednego. Do tego potrzebuje mojej wolnej woli.

Hazel ogarnął strach. Coś jej się w tym nie podobało. -

Chodźmy stąd - nalegała. - To coś w tym kamieniu... wkrótce się wylęgnie.

w 4k 796

Hazel

-

Tak, wkrótce - zgodziła się matka.

Popatrzyła na córkę z czułością. Hazel nie przypominała sobie, by kiedykolwiek tak na nią patrzyła. Poczuła, że zaraz się rozpłacze. Pluton ostrzegł mnie - powiedziała matka. - Powiedział mi, że moje życzenie jest zbyt niebezpieczne. -

Twoje... twoje życzenie?

Wszystkie bogactwa spod ziemi. On nimi władał. Chciałam je mieć. Byłam tak zmęczona tą okropną biedą, Hazel. Tak umęczona. Najpierw wezwałam go... tylko po to, by zobaczyć, czy mi się uda. Nigdy nie myślałam, że te wszystkie stare zaklęcia podziałają na boga. Ale on się do mnie zalecał, mówił mi, że jestem odważna i piękna... - Spojrzała na swoje pokrzywione, sękate dłonie. - Kiedy ty się urodziłaś, był taki szczęśliwy i dumny. Obiecywał, że da mi wszystko, co zechcę. Przysięgał na Styks. Zażądałam jego wszystkich bogactw. Ostrzegł mnie, że wielka chciwość rodzi wielkie nieszczęścia. Ale ja nalegałam. Wyobraziłam sobie, że będę żyć jak królowa... Małżonka boga! A ty... To na ciebie spadła klątwa. Hazel poczuła się tak, jakby rosła do granic wytrzymałości, tak jak ta iglica w jamie. Wkrótce jej udręka stanie się zbyt wielka, by ją w sobie utrzymać. Zaraz pęknie jej skóra. -1 dlatego znajduję te rzeczy spod ziemi? I dlatego przynoszą tylko nieszczęścia. - Matka machnęła bezradnie ręką, rozglądając się po jaskini. - I w ten sposób ona mnie odnalazła. I mogła mną zawładnąć. Byłam zła na twojego ojca. Oskarżałam go o to, co się stało. Oskarżałam ciebie. Byłam tak rozgoryczona, że zaczęłam słuchać głosu Gai. Byłam głupia.

-

Musi być coś, co możemy zrobić. Powiedz mi, jak ją powstrzymać.

Ziemia zadrżała. Bezcielesny głos Gai potoczył się echem po jaskini. Hazel Mój najstarszy powstaje. Mój najcenniejszy skarb. I to ty go wyciągnęłaś z otchłani, Hazel Levesque. Odrodzi się na nowo. Nic tego nie powstrzyma. Tylko jedno pozostaje jeszcze do zrobienia. Hazel zacisnęła pięści. Była przerażona, ale teraz, skoro matka już była wolna, poczuła w sobie siłę, by wreszcie przeciwstawić się swojemu wrogowi. Ta kreatura, ta zła bogini zrujnowała im życie. Hazel nie zamierzała pozwolić jej zwyciężyć. -Już nigdy ci nie pomogę! - krzyknęła. Ale ja już nie potrzebuję twojej pomocy, dziewczyno. Ściągnęłam cię tu z jednego tylko powodu. Twoja matka wymaga... bodźca. Hazel poczuła mdłości. -

Mamo?!

Przykro mi, Hazel. Przebacz mi, jeśli potrafisz, błagam... ale wiedz, że zrobiłam to z miłości do ciebie. Obiecała mi, że pozwoli ci żyć, jeśli... Jeśli ty poświęcisz siebie - dokończyła za nią Hazel, bo już poznała prawdę. - Chce, żebyś dobrowolnie oddała życie, by wskrzesić to... to coś. Alkyoneus - powiedziała Gaja. - Najstarszy z gigantów. Musi powstać pierwszy i to będzie jego nowa ojczyzna, z dala od bogów. Będzie chodził po tych oblodzonych górach i lasach. Zgromadzi armię potworów. A gdy bogowie będą podzieleni, walcząc ze sobą w tej wielkiej wojnie światowej śmiertelników, on wyśle swoje zastępy, by zniszczyć Olimp. Marzenia bogini ziemi były tak silne, tak namacalne, że rzuciły cienie na ściany jaskini - widmowe, ruchome wyobrażenia nazistowskich wojsk przemierzających Europę, japońskich samolotów niszczących amerykańskie miasta. Hazel w końcu zrozumiała. Bogowie Olimpu staną po obu stronach walczących, jak zawsze robili podczas wojen ludzi. Podczas gdy bogowie będą zażarcie walczyć ze sobą, na północy powstanie armia potworów. Alkyoneus ożywi swoich braci i wyśle ich na podbój świata. Osłabieni bogowie y

198

Hazel

ulegną. Konflikty będą przez cale dziesięciolecia wstrząsać światem śmiertelników, aż wszystkie cywilizacje runą i bogini ziemi w pełni się przebudzi. Gaja będzie już wiecznie panować.

A wszystko to - zamruczała bogini - stanie się możliwe dlatego, że twoja matka była chciwa i obarczyła cię klątwą znajdywania kosztowności. W moim stanie potrzebowałabym całych dziesięcioleci, może nawet stuleci, zanim odnalazłabym w sobie tyle siły, żebym zdołała sama wskrzesić Alkynoeusa. Ale teraz się przebudzi, a wkrótce i ja! Hazel już wiedziała, wiedziała z przerażającą pewnością, co się teraz stanie. Gai brakowało tylko jednego: dobrowolnej ofiary, duszy do pożarcia, aby Alkyoneus się odrodził. Matka wejdzie do jamy i dotknie tej okropnej iglicy - i zostanie przez nią wchłonięta. -

Hazel, idź. — Matka powstała niepewnie. - Pozwoli ci żyć, ale musisz się pospieszyć.

Hazel nie wątpiła w to. To właśnie było najstraszniejsze. Gaja dotrzyma słowa i pozwoli jej żyć. Hazel przeżyje do końca świata, wiedząc, że to ona go spowodowała. Podjęła decyzję. -

Nie. Nie będę żyć. Nie za taką cenę.

Sięgnęła w głąb swojej duszy. Wezwała swego ojca, Pana Podziemia, wezwała wszystkie bogactwa leżące w jego rozległym królestwie. Jaskinia zadygotała. Wokół iglicy Alkyoneusa ropa zawrzała, a potem zakipiała jak w kotle. Nie bądź głupia - powiedziała Gaja, ale Hazel wykryła w jej głosie niepokój, może nawet strach. - Zniszczysz sama siebie na próżno! Twoja matka i tak umrze! Mało brakowało, by się zawahała. Przypomniała sobie obietnicę ojca: pewnego dnia klątwa zostanie z niej zdjęta, potomek Neptuna przyniesie jej ukojenie. Powiedział nawet, że znajdzie sobie konia. Może to ten dziwny deresz na wzgórzach? Ale to ą% -w Hazel 199 wszystko się nie wydarzy, jeśli teraz umrze. Już nigdy nie zobaczy Sammy'ego, nigdy nie wróci do Nowego Orleanu. Umrze, mając trzynaście lat, trzynaście gorzkich lat, kończących się tragicznie. Napotkała spojrzenie matki. Tym razem nie było w nim smutku lub złości. Tym razem jej oczy błyszczały dumą. -Jesteś moim skarbem, Hazel. Moim najcenniejszym skarbem. Byłam głupia, myśląc, że potrzeba mi czegoś więcej. Pocałowała Hazel w czoło i przytuliła mocno. Jej ciepło dodało Hazel odwagi. Tak, umrą, ale nie jako ofiary złożone Gai. Instynktownie wyczuła, że ich ostateczny akt złamie potęgę bogini ziemi. Ich dusze powędrują do Podziemia, a Alkyoneus się nie przebudzi - w każdym razie nie teraz.

Zebrała w sobie całą swą wolę. Zrobiło się niesamowicie gorąco. Iglica zaczęła się zapadać. Klejnoty i grudy złota wylatywały ze szczeliny z taką mocą, że roztrzaskiwały się o ściany jaskini. Posypały się drobne odłamki, parząc skórę Hazel przez kurtkę. - Przestań! - zawołała Gaja. - Nie możesz go powstrzymać. Możesz najwyżej go opóźnić... o parę dziesięcioleci. Pół wieku. Czy wasze życie jest tego warte? Hazel nie odpowiedziała. „Ostatnia noc" powiedział kruk. Szczelina eksplodowała. Sklepienie runęło. Hazel w ramionach matki osunęła się w ciemność, gdy ropa wypełniła jej płuca, a wyspa zapadła się w morze. r EL: * . XVIII HAZEL Hazel! - Frank potrząsał ją za ramiona, a w jego głosie brzmiała panika. - Hazel, błagam! Obudź się! Otworzyła oczy. Na granatowym niebie migotały gwiazdy. Nie czuła już kołysania łodzi. Leżała na twardej ziemi, obok niej plecak i owinięty w śpiwór miecz. Usiadła, oszołomiona, w głowie jej się kręciło. Byli na szczycie skalnego urwiska nad plażą. Jakieś trzydzieści metrów dalej połyskiwał w blasku księżyca ocean. Fale przypływu obmywały łagodnie rufę ich wyciągniętej na piasek łodzi. Na prawo, na samym skraju urwiska, zobaczyła budynek przypominający mały kościół, z reflektorem osadzonym w wieży. Pewnie latarnia morska... Za nimi szeleściły na wietrze łąki wysokich traw. -

Gdzie jesteśmy? - zapytała.

Frank odetchnął z ulgą. Dzięki niech będą bogom, że się obudziłaś! Jesteśmy w Mendocino, jakieś sto sześćdziesiąt kilometrów na północ od Golden Gate. -

Sto sześćdziesiąt kilometrów? - jęknęła Hazel. - Straciłam świadomość na tak długo?

Hazel 20i Percy ukląkł przy niej, bryza mierzwiła mu włosy. Położył rękę na jej czole, jakby sprawdzał, czy ma gorączkę. Nie mogliśmy cię dobudzić. W końcu postanowiliśmy wynieść cię na brzeg. Myśleliśmy, że to może przez chorobę morską ... -

To nie była choroba morska.

Wzięła głęboki oddech. Nie mogła dłużej ukrywać przed nimi prawdy. Pamiętała, co powiedział Nico: „Jeśli taki odlot zdarzy ci się podczas walki...". -

Nie byłam z wami szczera. Miałam odlot. To mi się czasem zdarza.

Odlot? - Frank wziął ją za rękę, co ją zaskoczyło... tak przyjemnie. -To jakaś choroba? Dlaczego przedtem tego nie zauważyłem? Starałam się to ukryć. Dotąd mi się udawało, ale ostatnio bywa coraz gorzej. To nie choroba... Nico mówi, że to skutek uboczny... miejsca, w którym mnie znalazł. Trudno było wyczytać coś z intensywnie zielonych oczu Percy ego. Nie wiedziała, czy jej słowa wzbudziły w nim niepokój czy nieufność. -

A właściwie gdzie on ciebie znalazł?

Hazel zaschło w ustach. Bała się, że jeśli zacznie mówić, znowu osunie się w przeszłość, ale w końcu zasługiwali na to, żeby poznać prawdę. Gdyby zawiodła ich podczas tej misji, gdyby odleciała w chwili, gdy będzie im najbardziej potrzebna... Nie mogła znieść tej myśli. -

Powiem wam - obiecała.

Pogrzebała w swoim plecaku. No tak, zapomniała zabrać butelki z wodą. -Jest... jest coś do picia? —Jest. - Percy wymruczał pod nosem jakieś greckie przekleństwo. - Ale ze mnie kretyn. Zostawiłem wszystko w łodzi. Hazel poczuła wyrzuty sumienia, że muszą się o nią troszczyć, ale obudziła się tak zmęczona i spragniona, jakby przez ostatnie

Hazel parę godzin żyła jednocześnie w przeszłości i teraźniejszości. Zarzuciła na ramiona plecak i miecz. -

Nie ma sprawy. Mogę iść...

Nawet o tym nie myśl - powiedział Frank. - Najpierw musisz się czegoś napić i coś zjeść. Zaraz wszystko przyniosę. Nie, ja pójdę. - Percy zerknął na jej rękę w jego dłoni. Potem przebiegł wzrokiem horyzont, jakby go coś zaniepokoiło, ale widział wciąż tylko latarnię morską i biegnące w głąb wyspy trawiaste łąki. - Zostańcie tutaj. Zaraz wrócę. -Jesteś pewny? - zapytała Hazel. - Nie chcę, żebyś... -

W porządku. Frank, miej oczy otwarte. Coś w tym miejscu... no nie wiem.

-

Będzie bezpieczna.

Percy oddalił się. Kiedy zostali sami, Frank zorientował się, że wciąż trzyma Hazel za rękę. Odchrząknął i puścił ją. -Ja... mm... myślę, że wiem, o co chodzi z tymi twoimi odlotami. I skąd jesteś. Serce w niej zabiło. -

Wiesz?

-Jesteś taka inna od wszystkich dziewczyn, które w życiu poznałem. - Zamrugał, po czym mówił dalej: - Nie w złym sensie. Chodzi mi o to, co mówisz. Co cię zaskakuje... no wiesz, różne piosenki, telewizja, slang, którym ludzie mówią. Mówisz tak, jakbyś żyła dawno temu. Urodziłaś się w innych czasach, tak? Przybyłaś z Podziemia. Hazel miała ochotę się rozpłakać - nie ze smutku, ale z poczucia wielkiej ulgi, że ktoś wreszcie za nią to powiedział. Frank nie był wzburzony ani przerażony. Nie patrzył na nią tak, jakby była duchem albo jakimś strasznym zombie. -

Frank, ja...

Hazel 20 -

Później o tym pomówimy. Teraz żyjesz. I zadbamy o to, żebyś żyła nadal.

Trawa za nimi zaszeleściła. Hazel zapiekło w oczach od zimnego wiatru. -

Nie zasługuję na takiego przyjaciela jak ty - powiedziała. -Nie wiesz, kim jestem... co zrobiłam.

-

Przestań. Jesteś super! A zresztą nie tylko ty masz swoje tajemnice.

Wytrzeszczyła na niego oczy. -

Nie tylko ja?

Frank już miał coś powiedzieć, ale nagle zamarł. -

Co jest? - zapytała Hazel.

-

Wiatr ucichł.

Rozejrzała się. Miał rację. Była kompletna cisza. -

Więc? - zapytała.

Frank przełknął ślinę. -

Więc dlaczego trawy wciąż się poruszają?

Kątem oka dostrzegła ciemne kształty przesuwające się po łące. -

Hazel!

Chciał złapać ją w ramiona, ale było już za późno. Coś przewróciło go do tyłu. A potem jakaś potężna siła, niby trawiasty huragan, oplotła Hazel i pociągnęła ją na łąkę.

XIX HAZEL h azel była specjalistką od niesamowitości. Widziała matkę opętaną przez boginię ziemi. Stworzyła ze złota olbrzyma. Zniszczyła wyspę, umarła i powróciła z Podziemia. Ale żeby zostać porwaną przez trawiastą łąkę? To było coś nowego. Czuła się, jakby ją uwięził lejowaty obłok roślin. Słyszała o współczesnych piosenkarzach skaczących w tłum fanów i niesionych przez tysiące rąk nad ich głowami. Pomyślała, że to jest coś podobnego - tyle że mknęła tysiąc razy szybciej, a źdźbła trawy nie były uwielbiającymi ją fanami. Nie mogła usiąść. Nie mogła dotknąć ziemi. Miecz wciąż miała na plecach, ale nie mogła go dosięgnąć. Trawy nią miotały, chlastając po twarzy i ramionach. Z trudem dostrzegała gwiazdy poprzez plątaninę zieleni, żółci i czerni. Krzyki Franka zanikły w oddali. Trudno jej było zebrać myśli, ale wiedziała jedno: porusza się bardzo szybko. Dokądkolwiek wloką ją te trawy, wkrótce będzie za daleko, by przyjaciele mogli ją odnaleźć. Hazel 2°5 Zamknęła oczy i starała się zignorować te wstrząsy i podrygi. Skierowała myśli w dół, ku ziemi. Złoto, srebro - zadowoliłaby się czymkolwiek, co mogłoby powstrzymać jej porywaczy. Niczego nie wyczuła. Żadnych bogactw pod ziemią. Już była bliska rozpaczy, gdy nagle wyczuła pod sobą coś dużego i zimnego. Skupiła się na tym całą siłą woli, zarzucając mentalną kotwicę. Ziemia zadygotała. Kłębowisko roślinnych macek puściło ją i wystrzeliła w górę jak z katapulty. Zawisła w powietrzu, przez moment pozbawiona własnego ciężaru. Otworzyła oczy. Obróciła się twarzą w dół. Ziemia była jakieś sześć metrów pod nią. Potem zaczęła spadać. Jej ciało przypomniało sobie lekcje sztuki walki. W obozie ćwiczyła spadanie z wielkich orłów. Zwinęła się w kłębek, wykorzystała pęd, by zrobić salto, i wylądowała na stopach. Zdjęła z pleców śpiwór i wyciągnęła miecz. Parę metrów od niej, na lewo, z morza traw wyrastał skalny blok wielkości garażu. Zrozumiała, że to jej kotwica. To ona sama spowodowała, że ta skała się pojawiła.

Trawa marszczyła się wokół skały. Gniewne głosy syczały na masywny blok, który im przeszkodził. Zanim porywacze zdążyli się przegrupować, Hazel podbiegła do skały i wspięła się na jej szczyt. Trawy kołysały się i szeleściły wokół niej jak macki olbrzymiego ukwiału. Wyczuwała ich bezsilną wściekłość. Nie możecie na tym wyrosnąć, co?! - krzyknęła. - Wynocha stąd, wstrętne badyle! Zostawcie mnie w spokoju! -

Łupek - rozbrzmiał z trawy gniewny głos.

Hazel uniosła brwi. -

Słucham?

-

Łupek! Wielka kupa łupku!

Jedna z zakonnic w Akademii Świętej Agnieszki wyszorowała jej kiedyś usta szarym mydłem za to, że Hazel powiedziała coś W

Hazel bardzo podobnego, coś, co różniło się od tego tylko jedną literą, więc teraz zaniemówiła. Nagle wokół jej skalistej wyspy porywacze zaczęli się materializować z trawy. Na pierwszy rzut oka wyglądali jak aniołki z kartek walentynkowych - z tuzin małych, pu-cułowatych amorków. Kiedy podeszli bliżej, okazało się, że wcale nie są tacy milutcy i aniołkowaci. Przypominali małe, dopiero raczkujące dzieci, z fałdami dziecięcego sadełka, ale ich skóra miała dziwny, zielonkawy odcień, jakby w ich żyłach płynął chlorofil. Mieli suche, kruche skrzydełka, podobne do łusek kukurydzy, i kępki białych włosów przypominających kukurydziane wąsy. Ich mizerne twarzyczki obsypane były ziarnami traw, oczy mieli zielone, zęby jak psie kły. Wystąpił największy z nich. Miał żółtą przepaskę na biodrach, a włosy sterczały mu jak wąsy na kłosie pszenicy. Syczał na Hazel i dreptał do tyłu i do przodu tak szybko, że bała się, by mu ta opaska nie spadła. -

Nienawidzę tego łupku! Pszenica nie może wyrosnąć!

-

Sorgo nie może wyrosnąć! - pisnął inny.

—Jęczmień! - krzyknął trzeci. - Jęczmień nie może wyrosnąć. Przeklęty łupek. Pod Hazel ugięły się kolana. Te stworzonka mogłyby być zabawne, gdyby nie otaczały jej ze wszystkich stron i nie miały takich ostrych zębów i głodnych zielonych oczu. Amorkowate piranie. -

M-mówicie o tej skale? - zapytała. - Ta skała to łupek?

-

Tak, zieleniec! Lupek! - zawołał pierwszy. - Wstrętna skała.

Hazel zaczęła rozumieć, w jaki sposób udało się jej wyczarować tę skałę. -To szlachetny kamień? Jest wartościowy? Fe! - zawołał ten w żółtej przepasce. - Tak, głupi krajowcy robią z niego naszyjniki. Wartościowy? Może. Ale nie tak jak pszenica. -

Albo sorgo!

Hazel 20 -

Albo jęczmień!

Inni przyłączyli się do chóru, wykrzykując nazwy różnych gatunków zbóż. Otoczyli skałę, nie próbując się na nią wdrapać -przynajmniej na razie. Gdyby postanowili się na nią rzucić wszyscy naraz, nie dałaby sobie z nimi rady. -Jesteście sługami Gai - zgadywała, żeby zyskać na czasie. Może Percy i Frank nie są zbyt daleko. Może ją dostrzegą na tej wysokiej skale ponad trawami. Szkoda, że jej miecz nie płonie tak jak miecz Percy'ego. Amorek w żółtym pampersie warknął: -Jesteśmy karpoi, duchami ziaren. Tak, dziećmi Matki Ziemi! Zawsze jej służyliśmy. Byliśmy dzicy, zanim wstrętni ludzie zaczęli nas hodować. I będziemy znowu dzicy. Pszenica wszystko pochłonie! -

Nie, sorgo będzie panować!

-Jęczmień zakróluje! Rozbrzmiał chór głosów; każdy karpos wychwalał swoją odmianę. No dobra. - Hazel przemogła w sobie odrazę. - Więc ty jesteś Pszenica, ty... w tych żółtych... mm... gatkach. Hmm - mruknął Pszenica. - Złaź z tego łupku, półbogu. Musimy cię zabrać do oddziałów naszej pani. Wynagrodzą nas. A ciebie zabiją. Powoli! -

To kuszące - powiedziała Hazel - ale dziękuję, nie.

Dam ci pszenicy! - zawołał Pszenica, jakby to była wspaniała oferta w zamian za jej życie. Mnóstwo pszenicy. Hazel myślała gorączkowo. Jak daleko ją ponieśli? Ile czasu zajmie jej przyjaciołom odnalezienie jej tutaj? Karpoi wyraźnie się rozzuchwalały, podchodząc do skały po dwóch, po trzech, skrobiąc łupek, żeby się przekonać, czy ich nie ugryzie. Zanim zejdę... - Podniosła głos, mając nadzieję, że poniesie się nad łąkami. - Wyjaśnijcie mi coś, dobrze? Skoro jesteście 8

Hazel duchami ziarna, to przecież powinniście być po stronie bogów. Czy boginią rolnictwa nie jest Ceres... -

Złe imię! - jęknął Jęczmień.

Hoduje nas! - warknął Sorgo. - Każe nam rosnąć w obrzydliwych rzędach. Pozwala, by ludzie nas kosili. Fe! Kiedy Gaja znowu będzie panią świata, będziemy rosnąć dziko, tak! Ależ oczywiście - zgodziła się Hazel. - Więc te jej oddziały, do których chcecie mnie zabrać w zamian za pszenicę... -

Albo jęczmień - zaproponował Jęczmień.

-

Dobra. Więc gdzie są teraz te oddziały?

Tuż za tą górką! - Sorgo klasnął żarliwie w dłonie. - Matka Ziemia... och, tak!... powiedziała nam: „Szukajcie córki Plutona, która odzyskała życie. Odnajdźcie ją! Sprowadźcie ją żywą! Zaplanowałam dla niej wiele tortur". Gigant Polybotes nagrodzi nas za ciebie! A potem pomaszerujemy na południe, żeby zniszczyć Rzymian. Nas nie mogą pozabijać. Ciebie mogą, tak! Cudownie! - powiedziała Hazel, starając się okazać wielki entuzjazm. Nie było to łatwe, po tym jak usłyszała, że Gaja gotuje jej straszne męczarnie. - Więc was... was nie można zabić, bo Alkyoneus porwał Śmierć, tak? -

Dokładnie! - zgodził się Jęczmień.

-1 trzyma ją w łańcuchach na Alasce... w... zaraz, jak się nazywa to miejsce? Sorgo już otworzył usta, ale Pszenica podleciał do niego i zwalił go na ziemię. Karpoi zaczęły ze sobą walczyć, rozpływając się w lejowate obłoki ziarna. Hazel rozważała możliwość ucieczki, gdy Pszenica zmaterializował się na nowo, trzymając Sorgo nelsonem. -

Przestańcie! - krzyknął do innych. - Wieloziarniste walki są niedozwolone!

Karpoi zmieniły się z powrotem w amorkowate piranie. Pszenica odepchnął Sorgo na bok. Hazel 2 Och, sprytna heroska - rzekł. - Chciałaś z nas wyciągnąć nasze sekrety. Nie, nigdy nie odnajdziesz legowiska Alkyoneusa. -Ja już wiem, gdzie ono jest - powiedziała z udawaną pewnością siebie. - Jest na wyspie w Zatoce Resurrection. Cha, cha, cha! - Pszenica parsknął szyderczym śmiechem. -To miejsce już dawno zapadło się w morze. Dobrze o tym wiesz! Gaja nienawidzi cię za to. Kiedy pokrzyżowałaś jej plany, musiała

znowu zasnąć. Na całe dziesięciolecia! Dziesięciolecia! Alky-oneus... nie mógł się przebudzić aż do mrocznych czasów. -

Lata osiemdziesiąte - zgodził się Jęczmień. - To straszne! Straszne!

Tak - potwierdził Pszenica. - A nasza pani nadal śpi. Alk-yoneus zmuszony był schronić się na północy, wyczekując, planując. Dopiero teraz Gaja zaczyna się budzić. Och, ale ciebie dobrze pamięta, podobnie jak jej syn! Sorgo zarechotał. Nigdy nie odnajdziecie więzienia Tanatosa. Cała Alaska jest domem giganta. Może trzymać Śmierć wszędzie! Odnalezienie go zajmie wam całe lata, a wasz obóz ma przed sobą zaledwie parę dni. Lepiej się poddaj. Damy ci ziarno. Mnóstwo ziarna. Miecz Hazel zaczął jej ciążyć. Od samego początku przerażała ją myśl o powrocie na Alaskę, ale przynajmniej wydawało się jej, że wie, gdzie zacząć szukać Tanatosa. Zakładała, że wyspa, na której umarła, może nie została całkowicie zniszczona albo znowu się wyłoniła, gdy przebudził się Alkyoneus. Miała nadzieję, że tam może być jego baza. Ale skoro wyspa naprawdę zniknęła, nie miała pojęcia, jak odnaleźć giganta. Alaska to wielki kraj. Mogą szukać całymi latami i nigdy go nie odnaleźć. -

Tak - powiedział Pszenica, wyczuwając jej niepewność. -Poddaj się.

Hazel ścisnęła mocniej swoją spathę.

Jk 210

Hazel

Nigdy! - Znowu podniosła głos, w nadziei że jej przyjaciele może go dosłyszą. - Jeśli będę musiała zniszczyć was wszystkich, zrobię to. Jestem córką Plutona! Karpoi podeszły bliżej. Złapały za skałę, sycząc, jakby ich parzyła, ale zaczęły się na nią wspinać. -

Teraz umrzesz - warknął Pszenica, obnażając kły. - Poznasz gniew ziarna!

Nagle rozległ się gwizd. Złowrogi uśmiech zamarł na twarzy Pszenicy. Spojrzał w dół, na złotą strzałę, która właśnie wbiła mu się w pierś. A potem rozpadł się w drobne musli.

XX HAZEL Przez chwilę Hazel była tak samo zaskoczona jak karpoi. Potem pojawili się Frank i Percy, masakrując każde napotkane źródło błonnika. Frank przeszył strzałą Jęczmienia, który rozsypał się w ziarna. Percy ciął na odlew Sorgo i natarł na Proso i Owsa. Hazel zeskoczyła ze skały i włączyła się do walki.

W ciągu paru minut karpoi zostały zredukowane do kupek ziarna i różnych płatków śniadaniowych. Pszenica zaczął się odradzać, ale Percy wyciągnął z plecaka zapalniczkę i zapalił ją. Tylko spróbuj - ostrzegł - a podpalę to pole. Nie ożywaj. Trzymaj się od nas z daleka, bo spalę całą trawę! Frank skrzywił się, jakby płomień go przerażał. Hazel nie wiedziała dlaczego, ale i tak wrzasnęła na stosiki ziarna: -

Zrobi to! To wariat!

Resztki karpoi rozwiał wiatr. Frank wspiął się na skałę i patrzył, czy nie wrócą. Percy zgasił zapalniczkę i uśmiechnął się do Hazel. Dzięki za wrzaski. Gdybyś się tak nie darła, nigdy byśmy cię nie znaleźli. Jak ci się udało tak długo ich powstrzymać?

* 1

Hazel

Wskazała na skałę. -

Kupa łupku.

-

Słucham?!

-

Hej! - zawołał Frank ze szczytu skały. - Musicie to zobaczyć!

Percy i Hazel wspięli się na skałę. Gdy Hazel zobaczyła, na co patrzył, wzięła głęboki oddech. -

Percy, tylko bez żadnego światła! Schowaj miecz!

-

To dopiero kupa!

Dotknął palcem końca miecza i Orkan zmienił się w długopis. Przed nimi, w dole, maszerowała armia. Łąka opadała w płytki jar, którym wiła się wiejska droga z północy na południe. Po drugiej stronie drogi ciągnęły się aż do horyzontu trawiaste wzgórza bez śladów cywilizacji, jeśli nie liczyć jakiegoś nieoświetlonego sklepu wiejskiego na szczycie najbliższego wzniesienia. Cały jar był pełen potworów - kolumna za kolumną maszerujących na południe - a było ich tyle i były tak blisko, że Hazel zdumiała się, jak to możliwe, że nie usłyszały jej krzyków.

Przysiedli na skale. Patrzyli, nie wierząc własnym oczom, na hordy owłosionych humanoidów ubranych w futra zwierzęce i resztki pogiętych pancerzy. Miały po sześć ramion, więc wyglądały jak małpoludy, które wyewoluowały z owadów. -

Gegeni - szepnęła Hazel. - Ziemiści.

-

Walczyłaś już z nimi? - zapytał Percy.

Pokręciła głową. -

Nie, ale słyszałam o nich w obozie, na lekcjach o potworach.

Nie lubiła tych lekcji. Zwykle czytano na nich Pliniusza Starszego albo innych równie zatęchłych autorów, którzy opisywali legendarne potwory zamieszkujące krańce Imperium Rzymskiego. Wierzyła w nie, ale niektóre opisy były tak dziwaczne, że chyba musiały być tylko fantastycznymi pogłoskami. A teraz maszerowała przed nią cała armia tych pogłosek. Hazel -

Ziemiści walczyli z Argonautami - mruknęła. - A te stwory za nimi...

-

Centaury - powiedział Percy. - Ale... coś mi tu nie gra. Centaury są w porządku.

Frank wydał taki odgłos, jakby się zakrztusił. -

Nas tego w obozie nie uczono. Centaury są pokręcone, wciąż się upijają i zabijają herosów.

Hazel patrzyła na pochód konio-ludzi. Mieli ludzką postać od pasa w górę, a końską od pasa w dół. Odziani byli po barbarzyńsku w zbroje ze skóry i spiżu, uzbrojeni w dzidy i proce. Z początku zdawało się jej, że mają na głowach hełmy wikingów. Dopiero po chwili dostrzegła, że to prawdziwe rogi wyrastające im z potarganych grzyw. -

Czy oni powinni mieć bycze rogi? - zapytała.

-

Może to jakaś specjalna odmiana - odrzekł Frank. - Ale nie pytajmy ich o to, dobrze?

Percy spojrzał dalej, wzdłuż drogi, i zmienił się na twarzy. -

O bogowie... Cyklopi.

I rzeczywiście, za centaurami sunął batalion jednookich ogrów, samców i samic. Każdy miał ze trzy metry wysokości i był okryty zbroją wykutą ze złomu. Sześć ogrów, zaprzężonych jak woły, wlokło dwupiętrową wieżę oblężniczą z olbrzymią balistą na szczycie. Percy złapał się za głowę. -

Cyklopi. Centaury. To nie w porządku. Wszystko nie tak.

Armia potworów wystarczała, by wpaść w rozpacz, ale Hazel

wyczuła, że coś jeszcze dręczy Percy ego. W świetle księżyca widziała jego pobladłą twarz i minę, jakby zbierało mu się na wymioty. Wyglądał, jakby powracały do niego jakieś wspomnienia, mieszając mu w głowie. Zerknęła na Franka. 1 Hazel -

Musimy go zabrać z powrotem do łodzi. Na morzu na pewno poczuje się lepiej.

-

Pełna zgoda. Jest ich trochę za dużo. Ale... obóz... Musimy ostrzec obóz.

-

Wiedzą - jęknął Percy. - Reyna wie.

Hazel poczuła, że coś jej rośnie w gardle. Legion nie oprze się takiej sile. Jeśli znajdują się teraz zaledwie kilkaset kilometrów na północ od Obozu Jupiter, los ich misji już jest przesądzony. Nie uda im się dotrzeć na Alaskę i powrócić do obozu przed wyznaczonym czasem. -

Idziemy - przynagliła ich. - Spróbujmy...

I wtedy zobaczyła giganta. Kiedy się pojawił ponad jarem, nie mogła uwierzyć własnym oczom. Był wyższy od wieży oblężniczej mierzył co najmniej dziewięć metrów. Nogi miał pokryte łuskami, jak smok z Komodo, a od pasa w górę okrywała go zielono-niebieska zbroja. Napierśnik miał kształt rzędów potwornych twarzy z otwartymi ustami, jakby żądały żeru. Miał ludzką twarz, ale jego splątane zielone włosy przywodziły na myśl mopa z wodorostów. Kiedy obracał głową, z tych dredów wypadały węże. Żmijowy łupież... Uzbrojony był w potężny trójząb i sieć z ciężarkami. Już na sam widok tej broni Hazel poczuła skurcz w żołądku. Wiele razy pojedynkowała się z takim typem wojownika podczas ćwiczeń gladiatorskich. Był to najniebezpieczniejszy, najchytrzejszy i najbardziej podstępny styl walki, jaki znała. Ten olbrzym był przerośniętym retiariusem. -

Kim on jest? - zapytał załamującym się głosem Frank. - To nie...

Nie, to nie Alkyoneus - odpowiedziała cicho Hazel. - To chyba jeden z jego braci. Ten, o którym wspomniał Terminus. Ten duch ziarna też o nim mówił. To Polybotes. Hazel Nie była pewna, skąd to wie, ale nawet stąd wyczuwała aurę mocy. Pamiętała to uczucie z Serca Ziemi, kiedy wskrzesiła Al-kyoneusa - jakby stała koło potężnego magnesu, który przyciągał do siebie całe żelazo z jej krwi. Ten gigant był kolejnym dzieckiem Gai - pomiotem ziemi tak złowrogim i potężnym, że promieniował własnym polem grawitacyjnym. Wiedziała, że powinni uciekać. Tak wielkie stworzenie na pewno dostrzegłoby ich na szczycie skały, gdyby spojrzało w ich stronę. Czuła jednak, że ma się stać coś ważnego. Ona i jej przyjaciele podpełzli ku krawędzi skały i patrzyli dalej.

Kiedy gigant się zbliżył, jakaś cyklopka opuściła kolumnę i podbiegła do niego. Była wielka, gruba i przeraźliwie brzydka. Miała na sobie spódnicę z kolczugi. W porównaniu z gigantem wyglądała jak dziecko. Wskazała na nieczynny sklep wiejski na szczycie najbliższego wzgórza i mruknęła coś o jedzeniu. Gigant warknął coś w odpowiedzi, jakby go rozgniewała. Cyklopka rzuciła rozkaz swoim współbraciom i trzech ogrów ruszyło za nią w górę zbocza. Byli już w połowie drogi na szczyt, gdy ostre światło zamieniło noc w dzień. Hazel oślepła. A tam, w dole, nieprzyjacielska armia pogrążyła się w chaosie. Potwory ryczały z bólu i wściekłości. Hazel ostrożnie rozchyliła zmrużone powieki. Czuła się tak, jakby wyszła z ciemnego kina prosto na słońce. - Masakra! - wrzeszczeli cyklopi. - Wypali nam oczy! Sklep na wzgórzu otoczyła tęcza, bliższa i jaśniejsza od wszystkich, jakie Hazel w życiu widziała. Z kolorowego światła wystrzeliły w niebo promienie, zalewając okolicę dziwną kalejdoskopową poświatą. Cyklopka uniosła maczugę i natarła na sklep. Kiedy ugodziła nią w tęczę, z jej ciała buchnęła para. Jęknęła z bólu, opuściła maczugę i cofnęła się; jej ramiona i twarz pokryte były wielokolorowymi pęcherzami.

Hazel -

Wstrętna bogini! - ryknęła w stronę sklepu. - Chcemy żarcia!

Teraz inne potwory zaczęły wściekle atakować sklep, ale natychmiast uciekały, poparzone przez tęczę. Ciskały kamieniami, dzidami, mieczami, a nawet częściami swoich pancerzy, a to wszystko pochłaniały różnobarwne płomienie. W końcu gigant chyba zrozumiał, że jego żołnierze pozbywają się w ten sposób całkiem dobrego ekwipunku. -

Przestańcie! - ryknął.

Z pewnym trudem, wrzeszcząc na nich, popychając i okładając ich pięściami, udało mu się zaprowadzić porządek. Wówczas sam zbliżył się do otoczonego tęczą sklepu i zaczął krążyć wokół granicy światła. -

Bogini! - zawołał. - Wyjdź i poddaj się!

Żadnej odpowiedzi. Tęcza nadal migotała. Olbrzym wzniósł trójząb i sieć. -Jestem Polybotes! Padnij przede mną na kolana, żebym mógł cię szybko zabić.

Najwyraźniej na nikim w sklepie nie zrobiło to wrażenia. Z okna wyleciał mały, ciemny przedmiot, który upadł u stóp giganta. -

Granat! - ryknął Polybotes.

Przedmiot jednak nie wybuchł, więc olbrzym pochylił się i podniósł go. -

Ding dong?!* - wrzasnął. - Śmiesz mnie obrażać ding dongiem?

Odrzucił do sklepu ciastko, a światło zmieniło je w obłoczek pary. Potwory powstały. Rozległy się pomruki: -

Ding dong? Gdzie są ding dongi?

-

Atakujmy — powiedziała cyklopka. — Jestem głodna. Moi chłopcy chcą żarcia!

* Ding dongi - oblane czekoladą ciastka w kształcie grubych krążków, nadziewane kremem - przyp. tłum. Hazel 2 Nie! - warknął Polybotes. - Już jesteśmy spóźnieni. Alkyoneus chce nas widzieć przy obozie za cztery dni. Wy, cyklopi, ruszacie się jak muchy w smole. Nie mamy czasu na jakąś pomniejszą boginię! Ostatnie zdanie skierował do sklepu, ale sklep milczał. Cyklopka zarechotała. Tak, obóz! Zemsta! Ci pomarańczowi i fioletowi zniszczyli mi dom. Teraz Mama Uszczelka zniszczy ich dom! Słyszysz mnie, Leo? Jason? Piper? Nadchodzę, żeby was unicestwić! Inni cyklopi ryknęli ochoczo. Reszta potworów poszła za ich przykładem. Hazel przeszył dreszcz. Spojrzała na przyjaciół. -Jason - wyszeptała. - Ona walczyła z Jasonem. Może on wciąż żyje. -

A te inne imiona coś ci mówią? - zapytał Frank.

Pokręciła głową. Nie znała żadnego Leona ani żadnej Piper. Percy wciąż wyglądał źle, wciąż był oszołomiony. Jeśli te imiona coś mu mówiły, nie pokazał tego po sobie. Hazel zastanawiała się nad słowami cyklopki: „pomarańczowi i fioletowi". Fioletowi - to oczywiście kolor Obozu Jupiter. Ale pomarańczowi? Percy pojawił się w obozie w podartej pomarańczowej koszulce. To nie mógł być przypadek. Pod nimi armia ruszyła już dalej na południe, ale Polybotes wciąż stał przy drodze, marszcząc czoło i węsząc.

-

Bóg morza - mruknął. Ku przerażeniu Hazel zwrócił się w ich stronę. - Czuję boga morza.

Percy dygotał. Hazel położyła mu rękę na ramieniu i przycisnęła go do skały. Mama Uszczelka warknęła: -

Pewnie, że czujesz boga morza! Morze jest blisko!

To jest silniejsze - upierał się Polybotes. - Urodziłem się, żeby zniszczyć Neptuna. Potrafię wyczuć...

8

Hazel

Zmarszczył czoło, odwrócił głowę i wytrząsnął z niej parę wężów. Idziemy czy węszymy? - zakpiła Mama Uszczelka. - Ja nie mam ding dongów, ty nie masz boga morza! -

No dobra - warknął Polybotes. - Marsz! Marsz!

Spojrzał po raz ostatni na otoczony tęczą sklep i przeczesał sobie włosy palcami. Wyciągnął trzy węże, większe od innych, z białymi plamami na karkach. Mam coś dla ciebie, bogini! Moje imię, Polybotes, znaczy „Żywiciel wielu"! Masz tutaj parę głodnych pysków. Zobaczymy, czy będziesz miała wielu klientów z takimi strażnikami na zewnątrz. Roześmiał się złośliwie i cisnął węże w wysoką trawę na zboczu wzgórza. Potem pomaszerował na południe; pod jego potężnymi, łusko-watymi nogami drżała ziemia. W końcu ostatnia kolumna potworów znikła za wzgórzami. Oślepiająca tęcza zgasła nagle jak reflektor. Hazel, Frank i Percy zostali sami w ciemności, patrząc przez drogę na zamknięty sklep wiejski. -

To było dziwne - mruknął Frank.

Percy zadygotał. Hazel wiedziała, że jest z nim źle. Widok tej armii wyzwolił w nim jakieś straszne wspomnienia, wywołując szok. Trzeba go zaprowadzić z powrotem do łodzi. Może to mu dobrze zrobi. Ale od plaży dzieliła ich wielka, trawiasta równina. Karpoi mogą wrócić. Długi powrót do łodzi w środku nocy chyba nie jest najlepszym pomysłem. I wciąż nie mogła się otrząsnąć z ponurej myśli, że gdyby nie wyczarowała tego łupku, byłaby teraz w niewoli olbrzyma. Hazel 219

Chodźmy do tego sklepu - powiedziała. - Jeśli jest tam jakaś bogini, może nam pomóc.

Tylko że teraz wzgórza strzeże stadko wężów - zauważył Frank. - No i ta paląca tęcza może znowu zaświecić. Spojrzeli na Percy'ego, który trząsł się cały jak w gorączce. -

Musimy spróbować - powiedziała Hazel. Frank ponuro skinął głową.

-

No cóż... w końcu bogini, która rzuca olbrzymowi ding donga, nie może być taka zła. Idziemy.

XXI Frank nienawidził ding dongów. Nienawidził wężów. I nienawidził swojego życia. Niekoniecznie w tej kolejności. Wspinając się na wzgórze, marzył, by odlecieć tak jak Hazel - po prostu wpaść w trans i znaleźć się w jakimś innym czasie, a w każdym razie zanim go powołano do tej zwariowanej misji. Zanim stwierdził, że jego ojciec jest jakimś boskim kapralem mającym problemy z własnym ego. Luk i włócznia obijały mu się o plecy. Tej włóczni też nienawidził. Gdy tylko ją dostał, przysiągł sobie w duchu, że nigdy jej nie użyje. „Prawdziwie męska broń". Ten Mars to świr. Może doszło do jakiegoś nieporozumienia? Są jakieś testy DNA dla dzieci bogów? Może jakaś boska pielęgniarka pomyliła go z którymś z małych łobuziaków Marsa? To niemożliwe, by matka zakochała się w tym chełpliwym bogu wojny. „Była urodzonym wojownikiem" - odezwał mu się w głowie głos babci. - „Trudno się dziwić, że jakiś bóg się w niej zakochał, biorąc pod uwagę nasz ród. Musiał wiedzieć, że twoja matka pojfc Frank 221 chodzi z bardzo starożytnego rodu. Płynie w nas krew książąt i bohaterów". Otrząsnął się z tej myśli. Nie jest żadnym księciem ani bohaterem. Jest uczulonym na laktozę niezdarą, który nie potrafi nawet obronić przyjaciółki przed porwaniem przez pszenicę. Poczuł chłód medali na piersi: półksiężyca centuriona, Korony Murów. Powinien być z nich dumny, a czuł, że dostał je tylko dlatego, że jego tata naskoczył na Reynę. Nie rozumiał, dlaczego tych dwoje zechciało mu towarzyszyć. Percy nie ukrywał, że nienawidzi Marsa, za co Frank nie mógł go winić. Hazel wciąż go śledziła kątem oka, jakby się bała, że nagle zamieni się w napakowanego dziwoląga. Spojrzał na swoje ciało i westchnął. Poprawka: nawet coś gorszego od napakowanego dziwoląga. Jeśli Alaska naprawdę jest krainą poza władzą bogów, mógłby tam zostać na zawsze. Bo chyba nie ma do czego wracać. „Nie jęcz", powiedziałaby babcia. „Zhangowie nie jęczą".

Miała rację. Czeka go zadanie. Musi ukończyć tę niemożliwą misję, co w tym momencie oznaczało wejście do sklepu, nie straciwszy przedtem życia. W miarę jak podchodzili bliżej, Franka ogarniał strach, że tęcza zmieni ich w obłoki pary. Budynek był jednak wciąż ciemny. Nie widać też było nigdzie wężów podrzuconych przez Polybotesa. Byli już jakieś dwadzieścia metrów od ganku, gdy coś zasycza-ło za nimi w trawie. - Biegnijcie! - krzyknął Frank. Percy potknął się i przewrócił. Hazel pomogła mu wstać, a Frank odwrócił się, zdejmując łuk i sięgając po strzałę. Strzelił na oślep. Myślał, że wyciągnął strzałę eksplodującą, ale była to tylko rakieta sygnalizacyjna. Prześliznęła się po trawie, buchając pomarańczowym płomieniem i gwiżdżąc przeraźliwie.

222 Frank Ale przynajmniej oświetliła potwora. W kępie zeschłej żółtej trawy tkwił piaskowy wąż, krótki i gruby jak ramię Franka. Jego łeb otaczał wieniec ostrych białych kolców. Gapił się na prześlizgującą się obok niego strzałę, jakby się dziwił: Co to, u diabła, jest? A potem utkwił wielkie, żółte oczy we Franku i ruszył ku niemu jak gąsienica, unosząc środkową część ciała w górę. Trawa, której dotknął, natychmiast żółkła i usychała. Frank słyszał, jak jego przyjaciele wchodzą po schodkach do sklepu. Nie śmiał odwrócić się i uciec. On i wąż mierzyli się wzrokiem. Wąż syknął, płomienie buchnęły mu z pyska. Dobry pełzający gad - rzekł Frank, świadom, że ma w kieszeni na piersiach drewienko. Dobry, trujący, rzygający ogniem gad. -

Frank! - zawołała Hazel. - Szybko!

Wąż skoczył na niego. Śmignął w powietrzu tak szybko, że nie było czasu, by założyć strzałę na cięciwę. Frank zamachnął się i zdzielił węża łukiem, strącając go ze wzgórza. Zniknął mu z oczu z żałosnym sykiem. Frank poczuł się dumny z siebie, póki nie spojrzał na swój łuk. Dymił w miejscu, którym dotknął węża. I nagle w tym miejscu rozsypał się w pył. Frank usłyszał wściekły syk, któremu odpowiedziały dwa inne syki ze zbocza wzgórza. Rzucił resztki łuku i popędził w stronę ganku. Percy i Hazel wciągnęli go po schodkach. Kiedy się odwrócił, ujrzał trzy potwory wijące się w trawie. Płomienie buchały im z pysków, trawa brązowiała tam, gdzie ją dotknęły. Chyba nie zamierzały podchodzić bliżej, ale Franka wcale to nie pocieszało. Stracił swój łuk.

-

Nigdy się stąd nie wydostaniemy - powiedział z żalem.

Więc lepiej wejdźmy do środka. - Hazel wskazała na odręczny napis nad drzwiami: TĘCZA EKOLOGICZNA ŻYWNOŚĆ & STYL ŻYCIA. Frank 223 Frank nie miał pojęcia, co to znaczy, ale brzmiało lepiej niż buchające ogniem, jadowite węże. Wszedł do środka za swoimi przyjaciółmi. Kiedy weszli, zapaliło się światło. Rozbrzmiał flet, jakby wkroczyli na scenę. W obszernych niszach stały puszki z orzechami i suszonymi owocami, kosze pełne jabłek i stojaki z ręcznie ufar-bowanymi koszulami i muślinowymi sukienkami w stylu Cynki Dzwoneczek. Z sufitu zwisały bambusowe i metalowe dzwonki. Wzdłuż ścian stały szklane gablotki z kryształowymi kulami, wahadełkami, plecionymi łapaczami snów i mnóstwem innych równie dziwacznych przedmiotów. Gdzieś musiało tlić się kadzidło. Pachniało jak palony bukiet kwiatów. -

Sklep wróżki? - zapytał Frank.

-

Mam nadzieję, że nie - mruknęła Hazel.

Percy zatoczył się na nią. Wyglądał coraz gorzej, jakby go powaliła nagła grypa. Twarz lśniła mu od potu. -

Usiąść... - wymamrotał. - Może wody.

-

Dobra - powiedział Frank. - Zaraz znajdziemy ci jakieś miejsce, żebyś odpoczął.

Drewniana podłoga trzeszczała im pod stopami. Frank przeszedł między dwoma posągami Neptuna, jakie widuje się w fontannach. Zza puszek z ekologicznymi płatkami wyskoczyła jakaś dziewczyna. -

Pomóc ci?

Frank cofnął się gwałtownie, wpadając na jeden z posągów. Kamienny Neptun zwalił się na podłogę. Głowa mu odpadła i z szyi trysnęła woda, oblewając stoisko z ręcznie farbowanymi męskimi torbami. -

Przepraszam!

Frank schylił się, żeby po sobie posprzątać, i o mało co nie skaleczył dziewczyny swoją włócznią. 22 Frank -

Iii! - krzyknęła. - Zostaw to! Nic się nie stało!

Frank wyprostował się powoli, uważając, by nie narobić więcej szkód. Hazel miała zażenowaną minę. Percy pozieleniał na twarzy, patrząc na pozbawioną głowy figurę swojego ojca.

Dziewczyna klasnęła w dłonie. Fontanna rozwiała się. Woda wyparowała. Naprawdę, to żaden problem - powiedziała do Franka. - Te fontanny z Neptunem są okropne. Wprawiają mnie w ponury nastrój. Przypominała Frankowi małoletnich turystów, których czasami widywał w parku Lynn Canyon za domem babci. Była niska i muskularna, miała na sobie długie, sznurowane buty, bojówki za kolana i jaskrawożółtą koszulkę z napisem: „Ekologiczna Żywność & Styl Życia". Wyglądała młodo, ale jej kędzierzawe włosy były białe i sterczały z głowy na wszystkie strony jak białko wielkiego sadzonego jajka. Frank starał się sobie przypomnieć język w gębie. Oczy dziewczyny wcale mu w tym nie pomagały. Ich tęczówki zmieniały barwę od szarej, przez czarną, do białej. -

Ee... przepraszam za tę fontannę - wydukał. - Po prostu się...

Och, wiem! Chcieliście się rozejrzeć. Nie ma sprawy. Półbogowie są tu mile widziani. Zapraszam. Wy nie jesteście tacy jak te okropne potwory. Chcą tylko skorzystać z toalety i nigdy nic nie kupują! Prychnęła. Z jej oczu wystrzeliły błyskawice. Frank zerknął na Hazel, ale ona wyglądała tylko na zaskoczoną. Z głębi sklepu dobiegł kobiecy głos: -

Runo? Nie strasz mi klientów! Przyprowadź ich tutaj, dobrze?

-

Runo to twoje imię? - zapytała Hazel.

Dziewczyna zachichotała. No... w języku nebulae brzmi trochę inaczej... - Z jej ust wydobyły się jakieś trzaski i świsty, co Frankowi przywiodło na myśl Frank 22 burzę ustępującą przed chłodnym frontem. - Ale możecie mnie nazywać Runo. -

Nebulae... — mruknął Percy, wciąż oszołomiony. - Nimfy chmur.

Runo spojrzała na niego z uśmiechem. Och, ten mi się podoba! Zwykle nikt nic nie wie o nimfach chmur. Ale... ojej... on nie wygląda za dobrze. Chodźcie ze mną. Szefowa chce was poznać. Zaraz wyleczymy waszego przyjaciela. Poprowadziła ich wzdłuż rzędów półek z produktami rolnymi, między koszami bakłażanów, kiwi, owoców lotosu i granatów. W głębi sklepu, za ladą ze staroświecką kasą, stała kobieta w średnim wieku, o oliwkowej skórze, długich czarnych włosach, w okularach bez oprawek i koszulce, na której

widniał napis: „Bogini żyje!" Na szyi miała sznury bursztynów, a na palcach pierścienie z turkusami. Pachniała jak płatki róży. Wyglądała dość przyjaźnie, ale było w niej coś, co sprawiło, że Frank poczuł się tak, jakby miał się zaraz rozpłakać. Dopiero po chwili zorientował się, co to jest - sposób, w jaki uśmiechała się tylko jednym kącikiem ust, ciepły, brązowy kolor jej oczu, przechylenie głowy, jakby rozważała jakieś pytanie. Przypomniała mu matkę. -

Cześć!

Wychyliła się przez ladę zawaloną dziwnymi posążkami - kiwającymi głowami chińskimi kotami, medytującymi Buddami, miniaturkami świętego Franciszka i zupełnie zwariowanymi ptaszkami w cylindrach, pijącymi kolorowe płyny. -

Tak się cieszę, że jesteście. Jestem Iris!

Hazel wytrzeszczyła na nią oczy. -

Ale chyba nie ta Iris... bogini tęczy?

Iris zrobiła minę. No... tak, to jest moje oficjalne zajęcie. Ale ja sama tak się nie określam. W wolnym czasie prowadzę to! - Machnęła wokoło 22 Frank ręką. - Kooperatywa „Tęcza" promująca zdrowe, alternatywne style życia i organiczną żywność. Frank spojrzał na nią. -

Ale rzucałaś w potwory ding dongami.

Iris zrobiła przerażoną minę. Och, to nie są ding dongi. - Pogrzebała pod ladą i wyjęła pudełko pokrytych czekoladą ciastek, wyglądających zupełnie jak ding dongi. - To bezglutenowe, pozbawione cukru i soi, wzbogacone witaminami babeczki wyprodukowane z koziego mleka i wodorostów. -

Bez konserwantów! - dodała Runo.

-

Przyznaję się do błędu. - Frank nagle poczuł się tak niedobrze jak Percy.

Iris uśmiechnęła się. -Skąd...

Powinieneś spróbować, Frank. Nie tolerujesz laktozy, prawda?

Znam się na tym. Jako posłanka bogów... no... wiele się uczę, wysłuchując tych wszystkich komunikatów od bogów i w ogóle. -Rzuciła pudełko z ciastkami na ladę. - A zresztą te potwory powinny się cieszyć, że dostały jakąś zdrową przekąskę. Zawsze jedzą same niezdrowe rzeczy i herosów. Są takie nteoświecone. Nie mogłabym pozwolić, by hulały po moim sklepie, niszcząc mi wszystko i zakłócając nasze feng shui. Percy oparł się ciężko o ladę. Wyglądał, jakby miał za chwilę zwymiotować na feng shui bogini. Potwory maszerują na południe - wymamrotał. - Chcą zniszczyć nasz obóz. Nie możesz ich powstrzymać? Och, jestem przeciwna wszelkiej przemocy. Mogę działać tylko w samoobronie, ale nie dam się już więcej wciągnąć w te olimpijskie agresje, wielkie dzięki. Czytam o buddyzmie. I o taoizmie. Jeszcze się nie zdecydowałam, co jest lepsze. *> ----------«1 Frank 227 -

Ale... - Hazel miała zdziwioną minę. - Przecież jesteś grecką boginią, tak?

Iris skrzyżowała ramiona na piersi. -

Nie próbuj mnie zaklasyfikować, herosko! Moja przeszłość mnie nie określa.

Hm... w porządku. Ale czy nie mogłabyś chociaż pomóc naszemu przyjacielowi? Chyba jest chory. Percy sięgnął przez ladę. Frank przestraszył się, że jego przyjaciel sięga po babeczki. -

Wiadomość iryfonem - powiedział Percy. - Możesz taką wysłać?

Frank nie był pewny, czy dobrze usłyszał. -

Iryfon?

-

Czy... - Percy zająknął się. - Czy nie to właśnie robisz?

Iris przyjrzała mu się uważniej. Ciekawe. Jesteś z Obozu Jupiter, a jednak... Och, już rozumiem. Junona bawi się w swoje sztuczki. -

Co?! - zapytała Hazel.

Iris spojrzała na swoją asystentkę Runo. Wyglądało na to, że odbyły krótką, cichą rozmowę. Potem bogini wyciągnęła zza lady fiolkę i opryskała Percy'emu twarz jakimś pachnącym kapry-folium olejkiem.

To powinno zbalansować twoją czakrę. A jeśli chodzi o iryfon... to starożytny rodzaj komunikacji. Grecy go używali. Rzymianie nie. Oni polegali tylko na swoich drogach, olbrzymich orłach i takich tam. Ale... tak, myślę, że... Runo, mogłabyś spróbować? -

Oczywiście, szefowo!

Iris puściła oko do Franka. Nie mów tego innym bogom, ale ostatnio Runo często mnie zastępuje. Jest w tym naprawdę dobra, a ja nie mam czasu, by osobiście odpowiadać na te wszystkie zamówienia. To mi psuje moje wa. -

Twoje wa? - zdziwił się Frank.

22 Frank Mhm. Runo, może zaprowadzisz Percy'ego i Hazel na zaplecze? Możesz im dać coś do jedzenia, kiedy będziesz opracowywała ich wiadomości. A jeśli chodzi o Percy ego... tak, to choroba pamięci. Myślę, że stary Polybotes... no... spotkanie z nim w stanie amnezji nie może być dobre dla dziecka Po... to znaczy Neptuna. Runo, daj mu filiżankę zielonej herbaty z organicznym miodem i odrobiną mojego medycznego proszku numer pięć. To powinno mu pomóc. Hazel zmarszczyła brwi. -A Frank? Iris zwróciła się ku niemu. Przekrzywiła głowę - zupełnie jak jego matka - jakby Frank był najciekawszym okazem w sklepie. -

Och, nie martw się o niego. Frank i ja mamy sobie dużo do powiedzenia.

XXII Frank wolałby pójść z przyjaciółmi, nawet jeśli to oznaczałoby konieczność wypicia zielonej herbaty z kiełkami pszenicy. Iris wzięła go jednak pod rękę i poprowadziła do niskiego stolika w wykuszu okna. Położył włócznię na podłodze. Usiadł naprzeciw Iris. Na zewnątrz, w mroku, niestrudzone węże patrolowały zbocze wzgórza, ziejąc ogniem i zatruwając trawę. Frank, wiem, co czujesz - powiedziała Iris. - Myślę, że to nadpalone drewienko w twojej kieszeni robi się coraz cięższe. Franka zatkało. Bezwiednie sięgnął ręką do kurtki. -Skąd...

-Już ci mówiłam. Wiem o różnych rzeczach. Długo byłam posłanką Junony. Wiem, dlaczego dała ci ułaskawienie. -

Ułaskawienie?

Wyciągnął z kieszeni zawiniątko i rozwinął je. Włócznia Marsa była nieporęczna, ale ten kawałek drewna był jeszcze gorszy. Iris miała rację. Był już bardzo ciężki. Junona ocaliła cię nie bez powodu - powiedziała bogini. - Chce cię wykorzystać. Gdyby nie pojawiła się w dniu twoich narodzin

2jo

Frank

i nie ostrzegła twojej matki, już byś nie żył. Urodziłeś się obdarzony zbyt wieloma talentami. Ten rodzaj mocy może wypalić śmiertelne życie. Zbyt wieloma talentami? - Frank poczuł, że uszy mu płoną ze złości. - Nie mam żadnych talentów! Nieprawda, Frank. - Iris machnęła przed sobą ręką, jakby czyściła szybę. Pojawiła się miniaturowa tęcza. - Pomyśl o tym. W tęczy zamigotał obraz. Frank ujrzał samego siebie, gdy miał cztery lata, biegnącego przez trawnik z tyłu domu babci. Jego matka wychylała się z okna poddasza, machając ręką i wołając na niego. Nie powinien być tam sam. Nie wiedział, dlaczego matka jest na poddaszu. Powiedziała mu, żeby był przy domu, żeby zbytnio się nie oddalał. Zrobił dokładnie odwrotnie. Zapiszczał z radości i pobiegł na skraj lasu, gdzie nagle ujrzał przed sobą niedźwiedzia grizzly. Zanim zobaczył tę scenę w tęczy, była tylko wspomnieniem tak mętnym, że uważał je za wspomnienie jakiegoś snu. Teraz mógł stwierdzić, jak surrealistyczne było to przeżycie. Niedźwiedź wpatrywał się w chłopczyka i trudno było powiedzieć, kto jest bardziej wystraszony. A potem przy boku Franka pojawiła się jego matka. Nie było sposobu, by mogła tak szybko zbiec ze strychu. Stanęła między niedźwiedziem i Frankiem i nakazała mu pobiegnąć do domu. Tym razem usłuchał. Kiedy odwrócił się na ganku, zobaczył, że matka wychodzi z lasu. Niedźwiedzia nie było. Frank zapytał ją, co się stało. Matka uśmiechnęła się. „Mama misia po prostu pytała o drogę", odpowiedziała. Scena w tęczy zmieniła się. Zobaczył siebie jako sześciolatka tulącego się do matki na jej kolanach, chociaż był już na to za duży. Czarne włosy matki były odrzucone do tyłu. Otaczała go ramionami. Miała te swoje okulary bez oprawek, które Frank zawsze jej podkradał, i szary puszysty sweter pachnący cynamonem. Opowiadała mu o bohaterach, udając, że są jego krewniakami: jednym z nich był Xu Fu, który wyprawił się na poszukiwanie eliksiru życia. Frank 23 Scena w tęczy pozbawiona była głosu, ale Frank pamiętał słowa matki: „Był twoim praprapra..."Za każdym „pra"- a było ich dużo - dźgała go palcem w brzuch, a on zaśmiewał się do rozpuku.

Innym bohaterem był Sung Gao, zwany także Seneką Grakchu-sem, który zabił dwanaście rzymskich i szesnaście chińskich smoków w zachodnich pustyniach Chin. „Bo widzisz, był najsilniejszym ze wszystkich smoków", powiedziała matka. „I dlatego mógł je zwyciężyć!" Frank nie wiedział, co to znaczy, ale brzmiało to ekscytująco. Potem dźgała go w brzuch tyloma „pra", że stoczył się na podłogę, żeby uniknąć dalszych łaskotek. „A twój najstarszy przodek, o jakim wiemy, był księciem Pylos! Raz walczył z samym Herkulesem. Ciężka to była walka!" „A zwyciężył?", zapytał Frank. Matka roześmiała się, ale jakby z pewnym żalem. „Nie, nasz przodek przegrał. Ale Herkules miał z nim ciężką przeprawę. Wyobraź sobie, że musisz walczyć z rojem pszczół. Taka to była walka. Nawet Herkules miał kłopoty!" Ten komentarz nie miał dla Franka sensu, wtedy i teraz. Jego przodek był pszczelarzem? Frank od lat nie myślał o tych opowieściach, ale teraz powróciły do niego tak wyraźnie jak twarz jego matki. To, że znowu ją zobaczył, bolało. Zapragnął cofnąć się do tych lat. Zapragnął być małym dzieckiem i siedzieć na jej kolanach. W tęczowej wizji mały Frank zapytał, skąd pochodzi jego rodzina. Tylu bohaterów! Pochodzili z Pylos, z Rzymu, z Chin czy Kanady? Matka uśmiechnęła się, przekrzywiając głowę, jakby rozważała, co mu odpowiedzieć. „Li-Jien", powiedziała w końcu. „Nasza rodzina pochodzi z różnych miejsc, ale naszym gniazdem rodowym jest Li-Jien. Zapamiętaj, Frank: masz specjalny dar. Możesz być, kim zechcesz". Tęcza rozpłynęła się. - Nie rozumiem - powiedział ochrypłym głosem. 22 Frank -

Twoja matka ci to wyjaśniła - odrzekła Iris. - Możesz być, kim zechcesz.

Brzmiało to jak jedno z tych głupich zdań, które rodzice wypowiadają, żeby dowartościować dziecko wyświechtany slogan, który mógłby widnieć na koszulce Iris obok takich haseł jak: „Bogini żyje!" czy „Moim drugim autem jest latający dywan!" A jednak Iris wypowiedziała to tak jak wyzwanie. Frank przycisnął rękę do kieszeni spodni, gdzie trzymał Medal Męstwa swojej matki. Srebrny medal był zimny jak lód. -

Nie mogę być, kim zechcę. Nie mam żadnych talentów.

A czego próbowałeś? - zapytała Iris. - Chciałeś być łucznikiem i całkiem nieźle ci to poszło. Zaledwie skrobnąłeś powierzchnię. Twoi przyjaciele, Hazel i Percy, są rozpięci między dwoma

światami, greckim i rzymskim, między przeszłością i teraźniejszością. Ale ciebie dotyczy to w większym stopniu. Twój ród jest bardzo stary: krew Pylijczyka ze strony matki, a twoim ojcem jest Mars. Nic dziwnego, że Junona chce, żebyś był jednym z jej siedmiorga herosów. Chce, żebyś pokonał gigantów i Gaję. Ale zastanów się: czego ty pragniesz? —Ja nie mam wyboru. Jestem synem tego głupiego boga wojny. Muszę wykonać tę misję i... Muszę. Nie chcę. Też tak kiedyś myślałam. A potem zmęczyło mnie to służenie wszystkim. Podawaj Jupiterowi puchary z winem. Przekazuj listy Junonie. Wysyłaj wiadomości tęczą każdemu, kto ma złotą drachmę. -

Złotą co?

Nieważne. Ale nauczyłam się odmawiać. Uruchomiłam „Tęczę" i jestem już wolna. Ty też możesz odmówić. Może nie unikniesz swojego przeznaczenia. Pewnego dnia to drewienko się spali. Przewiduję, że będziesz je miał przy sobie, kiedy to się stanie, i twoje życie się skończy... -

Dzięki - mruknął Frank.

Frank 233 ...ale to właśnie czyni twoje życie cenniejszym! Nie musisz być tym, kim chcieliby, żebyś był, twoi rodzice i twoja babka. Nie musisz słuchać rozkazów boga wojny ani Junony. Rób to, czego naprawdę chcesz, Frank! Znajdź swoją własną drogę! Frank rozważał to w duchu. Brzmiało to przerażająco: zaprzeczyć bogom, swojemu przeznaczeniu, swojemu ojcu. Nie chciał być synem boga wojny. Matka umarła na wojnie. On sam stracił wszystko na skutek wojny. Mars najwyraźniej w ogóle go nie znał. Frank nie chciał być bohaterem. Dlaczego mi to mówisz? - zapytał. - Chcesz, żebym porzucił tę misję, żebym pozwolił, by Obóz Jupiter zniszczono? Moi przyjaciele na mnie liczą. Iris rozłożyła ręce. Nie mogę ci powiedzieć, co masz robić, Frank. Rób to, czego ty chcesz, a nie to, co każą ci robić. Dokąd mnie zaprowadziło posłuszeństwo? Przeżyłam pięć tysiącleci, służąc innym, i nie odkryłam własnej tożsamości. Jakie jest moje święte zwierzę? Nikt mi takiego nie przydzielił. Gdzie są moje świątynie? Nigdy żadnej nie zbudowano. No i dobrze! Tu, w tej kooperatywie, odnalazłam spokój. Możesz zostać z nami, jeśli chcesz. Stać się jednym z nas, tęczokooperantem. -

Kim?!

Rzecz w tym, że masz wybór. Jeśli będziesz kontynuować tę misję... co się stanie, kiedy uwolnicie Tanatosa? Czy to będzie dobre dla twojej rodziny? Dla twoich przyjaciół? Frank przypomniał sobie, co powiedziała mu babcia: miała umówione spotkanie ze Śmiercią. Babcia czasami go irytowała, ale była jednak jedyną żyjącą osobą z całej jego rodziny, jedyną osobą, która go

kochała. Gdyby Tanatos nie został uwolniony, Frank mógłby jej nie stracić. A Hazel - jej jakoś się udało powrócić z Podziemia. Gdyby Śmierć znowu ją porwała, nie mógłby tego znieść. No i jest jeszcze jego własny problem: według Iris powinien był

A 234 Frank umrzeć jako niemowlę. Między nim i Śmiercią było tylko to nadpalone drewienko. Czy Tanatos jego też porwie ze sobą? Próbował sobie wyobrazić życie tutaj, z Iris. W koszulce z napisem „Ekologiczna Żywność &c Styl Życia" sprzedawałby kryształowe kule i łapacze snów wędrownym półbogom i reklamował potworom bezglutenowe babeczki. A tymczasem nieśmiertelna armia rozwaliłaby Obóz Jupiter. „Możesz być, kim zechcesz", powiedziała jego matka. „Nie" — pomyślał. - „Nie mogę być takim egoistą". -

Muszę iść dalej - powiedział. - To moje zadanie.

Iris westchnęła. Spodziewałam się tego, ale musiałam spróbować. Twoje zadanie... No cóż, nikomu bym go nie życzyła, a zwłaszcza takiemu miłemu chłopcu jak ty. Skoro musisz iść dalej, mogę ci udzielić pewnej rady. Żeby odnaleźć Tanatosa, potrzebna ci będzie pomoc. -

Wiesz, gdzie giganci go ukryli?

Iris popatrzyła w zamyśleniu na dzwoneczki kołyszące się pod sufitem. -Nie... Alaska jest poza sferą kontroli bogów. To miejsce jest przede mną zakryte. Ale jest ktoś, kto może je znać. Znajdź jasnowidza Fineasza. Jest ślepy, ale potrafi widzieć przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Wie wiele rzeczy. Może ci powiedzieć, gdzie jest więziony Tanatos. -

Fineasz... Czy to nie o nim jest jakaś legenda?

Iris pokiwała niechętnie głową. Za dawnych czasów popełnił straszliwe zbrodnie. Wykorzystywał swój dar jasnowidzenia w złych celach. Jupiter zesłał harpie, aby go dręczyły. Argonauci... w tym twój przodek... -

Książę Pylos?

Iris zawahała się. -Tak, Frank. Ale jego dar, jego historia... to musisz już sam odkryć. Wystarczy powiedzieć, że Argonauci przepędzili harpie

Frank 23 w zamian za pomoc Fineasza. Było to przed eonami, ale o ile wiem, Fineasz powrócił do świata śmiertelników. Znajdziesz go w Port-land, w stanie Oregon, a więc po drodze na północ. Musisz jednak coś mi przyrzec. Jeśli nadal będą go dręczyć harpie, nie zabijaj ich, bez względu na to, co ci za to Fineasz obieca. Pozyskaj jego pomoc w jakiś inny sposób. Harpie nie są złe. To moje siostry. -

Twoje siostry?

Wiem. Nie wyglądam tak staro, żeby być siostrą harpii, ale to prawda. I... Frank... jest jeszcze jeden problem. Jeśli już się zdecydowałeś odejść, będziesz musiał oczyścić to wzgórze z bazyliszków. -

Chodzi ci o te węże?

Tak. „Bazyliszek" znaczy „mała korona", co jest całkiem miłą nazwą dla czegoś, co raczej nie jest miłe. Wolałabym, żeby ich nie zabijać. W końcu to żywe stworzenia. Ale nie odejdziecie stąd, dopóki się ich nie pozbędziecie. Jeśli twoi przyjaciele będą próbowali je pokonać... no, to się źle skończy. Tylko ty możesz zabijać te potwory. -Ale jak? Spojrzała w dół. Frank zorientował się, że patrzy na jego włócznię. Wolałabym, żeby był jakiś inny sposób - powiedziała. — Gdybyś, na przykład, miał parę łasiczek. Łasiczki są zabójcami bazyliszków. -

Nie mam żadnych łasiczek.

Więc będziesz musiał użyć podarunku od twojego ojca. Jesteś pewny, że nie wolisz zostać tutaj? Robimy wyśmienite ryżowe mleko, bez laktozy. Frank wstał. -

Jak mam użyć tej włóczni?

Z tym będziesz musiał sam sobie poradzić. Nie mogę doradzać przemocy. Kiedy będziesz z nimi walczył, ja zobaczę, co z twoimi przyjaciółmi. Mam nadzieję, że Runo znalazła właściwe zioła

2

Frank

lecznicze. Ostatnio doszło do pomyłki... No, w każdym razie nie sądzę, żeby tamci herosi chcieli być stokrotkami. Bogini wstała. Jej okulary błysnęły i Frank zobaczył w soczewkach własne odbicie. Wyglądał poważnie i ponuro, w niczym nie przypominał chłopca, którego zobaczył w tęczy.

-1 jeszcze jedna rada - powiedziała. - Twoim przeznaczeniem jest umrzeć, trzymając to drewienko, patrząc, jak się spala. Ale może gdyby miał je ktoś inny... Gdybyś zaufał komuś na tyle, żeby je dla ciebie przechował... Palce Franka zacisnęły się na drewienku. -

Mówisz o sobie?

Iris zaśmiała się łagodnie. Och, nie, mój kochany. Na pewno bym je tu gdzieś zgubiła, gdzieś wśród tych kryształów, albo przypadkowo sprzedałabym je jako przycisk do papierów. Nie, myślę o jakimś półbogu. Kimś bliskim twemu sercu. „Hazel" - pomyślał natychmiast Frank. Tylko do niej miał pełne zaufanie. Ale jak mógłby wyznać jej swoją tajemnicę? Gdyby poznała, jaki jest słaby, gdyby się dowiedziała, że całe jego życie zależy od tego nadpalonego kijka... Nigdy nie ujrzałaby w nim bohatera. Nigdy nie zostałby jej rycerzem. I jak mógłby obarczyć ją takim ciężarem? Owinął drewienko szmatką i wsunął z powrotem do kieszeni. -

Dzięki... Dziękuję ci, Iris.

Uścisnęła mu rękę. -

Nie trać nadziei, Frank. Tęcze to zawsze znaki nadziei.

I poszła w stronę zaplecza sklepu, zostawiając go samego. -

Nadzieja - mruknął Frank. - Wolałbym raczej kilka dobrych łasiczek.

Wziął włócznię od swojego ojca i wyszedł ze sklepu, by stawić czoło bazyliszkom.

XXIII

Frankowi bardzo brakowało łuku. Stałby sobie na ganku i strzelał do węży jak do kaczek. Parę celnych strzał eksplodujących, parę kraterów w zboczu wzgórza - i problem rozwiązany. Niestety, kołczan pełen strzał był całkowicie bezużyteczny, skoro nie mógł ich wystrzelić. Prócz tego nie miał pojęcia, gdzie są bazyliszki. Gdy tylko wyszedł ze sklepu, przestały zionąć ogniem. Zszedł z ganku i zniżył włócznię. Nie lubił walczyć z bliska. Był na to za powolny i za tęgi. Podczas manewrów jakoś sobie radził, ale teraz miał walczyć naprawdę. Nie było wielkich orłów, gotowych porwać go i zanieść do medyków, gdyby popełnił jakiś błąd. „Możesz być kim zechcesz", dźwięczał mu w głowie głos matki.

„No dobra" - pomyślał. - „Chcę być wytrawnym włócznikiem. Nieczułym na trucizny... i ogień". Coś mu mówiło, że jego życzenia nie zostały wysłuchane. Nadal nie bardzo wiedział, jak się posługiwać tą włócznią. Na zboczu wciąż tliły się kępy trawy. Gryzący dym drażnił nos. Suche badyle chrzęściły pod stopami.

s 2j8

Frank

Pomyślał o opowieściach matki - o pokoleniach herosów walczących z Herkulesem i ze smokami, żeglujących po morzach pełnych potworów. Nie potrafił pojąć, jak mógł od nich pochodzić i jak jego rodzinie udało się wyemigrować z Grecji przez Imperium Rzymskie aż do Chin, ale coś mu zaczęło świtać w głowie. Po raz pierwszy zaczął się zastanawiać nad tym księciem Pylos, nad hańbą, jaką się okrył jego prapradziadek Shen Lun w Obozie Jupiter, nad tym, jakie właściwie niezwykłe zdolności miała jego rodzina. „Ten dar nigdy nie zapewnił bezpieczeństwa naszej rodzinie", ostrzegła go babcia. Pocieszająca myśl w chwili, gdy poluje na trujące, ziejące ogniem, diabelskie węże. Ciszę nocy zakłócał tylko trzask tlących się traw. Za każdym razem gdy wiatr zaszeleścił trawą, Frank myślał o duchach ziarna, które porwały Hazel. Miał nadzieję, że odeszły na południe razem z Polybotesem. Nie potrzebował teraz żadnych nowych problemów. Ostrożnie schodził po zboczu, dym gryzł go w oczy. I nagle, jakieś sześć metrów przed nim, buchnął płomień. Może rzucić włócznią? Głupi pomysł. Zostałby bez broni. Zaczął podchodzić do płomienia. Żałował, że nie ma buteleczek z krwią gorgon - zostały w łodzi. Nie wiedział zresztą, czy gorgonia krew przeciwdziała jadowi bazyliszka... Ale nawet gdyby miał te buteleczki i zdołał wybrać właściwą, chyba nie starczyłoby mu czasu, by zażyć lek, zanim rozsypie się w pył jak jego łuk. Wszedł na plamę wypalonej trawy i znalazł się oko w oko z bazyliszkiem. Wąż uniósł się na ogonie. Zasyczał i najeżył kołnierz białych kolców. „Mała korona" - przypomniał sobie Frank. To właśnie znaczy słowo „bazyliszek". Przedtem myślał, że bazyliszki to olbrzymie, podobne do smoków potwory, które zmieniają człowieka 4U Frank 239

w kamień samym swoim spojrzeniem. Ale ten prawdziwy bazyliszek wydał mu się jeszcze groźniejszy. Taki maleńki pojemnik ognia, jadu i zła o wiele trudniej zabić niż wielką, opasłą jaszczurkę. Już widział, jak szybko potrafi się poruszać. Potwór utkwił w nim blade, żółte oczy. Dlaczego nie atakuje? Złota włócznia była zimna i ciężka. Ostrze z zęba smoka ciążyło ku ziemi jak różdżka, którą szuka się wody. - Przestań - mruknął i spróbował unieść włócznię. Nie dość, że nie bardzo wiedział, jak ugodzić nią potwora, to jeszcze musiał z nią walczyć. A potem usłyszał szelest po bokach. Dwa pozostałe bazyliszki wpełzły na plamę wypalonej trawy. Frank wpakował się prosto w pułapkę. XXIV FRANK Frank zamachnął się włócznią do tyłu i do przodu. - Nie zbliżajcie się! - zawołał piskliwym głosem. - Mam... ee... niesamowitą moc... i jeszcze coś. Bazyliszki zasyczały unisono. Może się śmiały. Ostrze włóczni ciążyło teraz tak, jakby poszarpany biały trójkąt z kości chciał za wszelką cenę wbić się w ziemię. Nagle coś zaskoczyło Frankowi w głowie: Mars powiedział, że to ostrze to ząb smoka. A nie było przypadkiem jakiejś opowieści o smoczych zębach zasianych w ziemi? Czegoś, o czym się uczył w obozie, na lekcji o potworach...? Bazyliszki okrążały go, nie spiesząc się z atakiem. Może wahają się z powodu włóczni? Może po prostu nie mogą uwierzyć w głupotę Franka? Wydawało się to czystym szaleństwem, ale pozwolił ostrzu opaść. Wbiło się w ziemię. Trzask. Kiedy ponownie uniósł włócznię, ostrza już nie było - odła-mało się i utkwiło w ziemi. Frank 241 Cudownie. Teraz ma zloty kij. Korciło go, żeby wyjąć drewienko. Jeśli już ma umrzeć, to może by tak wyczarować potężny wybuch ognia, który spaliłby bazyliszki? To by przynajmniej pozwoliło odejść stąd jego przyjaciołom.

Zanim się na to zdobył, ziemia zadrżała mu pod stopami. Buchnął pył i wyłoniła się ręka szkieletu. Bazyliszki zasyczały i cofnęły się w popłochu. Trudno było się dziwić. Frank patrzył w przerażeniu, jak z ziemi wypełza cały ludzki szkielet. I natychmiast przyodziewa się w ciało, jakby ktoś wylewał na kości żelatynę, pokrywając je jaśniejącą, przezroczystą szarą skórą. Potem pojawił się na niej widmowy strój: koszulka bez rękawów, spodnie z kamuflażu i długie wojskowe buty. Wszystko było szare - szary strój na szarym ciele na szarych kościach. Szary wojownik zwrócił się w stronę Franka. Czaszka prześwitywała przez pozbawioną wyrazu szarą twarz. Frank pisnął jak szczeniak. Nogi tak mu się trzęsły, że musiał się oprzeć na drzewcu włóczni. Wojownik czekał. Czekał - nagłe zaświtało Frankowi w głowie - na jego rozkazy. - Zabij bazyliszki! - zawołał Frank. - Nie mnie! Widmowy wojownik ruszył do akcji. Złapał najbliższego węża i choć skóra zaczęła mu dymić, zadusił bazyliszka jedną ręką i odrzucił truchło. Dwa pozostałe bazyliszki zasyczały wściekle. Jeden skoczył na Franka, ale on odrzucił go w bok drzewcem włóczni. Trzeci wąż zionął wojownikowi ogniem prosto w twarz. Wojownik ruszył do przodu i zadeptał bazyliszka butami. Frank zwrócił się ku ostatniemu bazyliszkowi, który wił się na skraju plamy wypalonej trawy. Złota włócznia Franka lekko dymiła, ale w przeciwieństwie do łuku nie skruszyła się po zetknięciu z bazyliszkiem. Jad powoli rozpuszczał prawą stopę i rękę 242 Frank kościanego wojownika. Czaszka mu płonęła, ale zdawał się nie tracić animuszu. Bazyliszek zrobił mądrą rzecz. Rzucił się do ucieczki. Wojownik błyskawicznie wyciągnął coś spod koszulki i cisnął tym czymś w gada, przyszpilając go do ziemi. Frank sądził, że to nóż; dopiero po chwili dostrzegł, że to jedno z żeber wojownika. Frank dziękował bogom, że ma pusty żołądek. -

Chyba... chyba trochę przesadzasz. To obrzydliwe.

Szkielet podszedł do bazyliszka. Wyciągnął z niego swoje żebro i odciął nim potworowi łeb. Bazyliszek rozsypał się w popiół. Teraz wojownik obciął łby dwóm pozostałym ścierwom i porozrzucał stopami popioły. Frank przypomniał sobie dwie gorgony w Tybrze - tam rzeka też zmieliła ich szczątki, żeby udaremnić im szybkie odzyskanie ciał. -

Upewniasz się, że nie powrócą - mruknął Frank. - A w każdym razie opóźniasz ich powrót.

Wojownik stanął przed nim na baczność. Prawa stopa i ręka prawie już znikły. Głowa wciąż mu płonęła. -

Kim... albo czym jesteś? - zapytał Frank. Chciał dodać: „Nie zrób mi krzywdy".

Szkielet zasalutował kikutem ręki. A potem zaczął się kruszyć, zapadając się z powrotem w ziemię. -

Zaczekaj! - zawołał Frank. — Nie wiem nawet, jak masz na imię! Zębolud? Kościej? Szary?

Zanim ziemia pochłonęła szarą czaszkę, wydawało mu się, że po tym ostatnim imieniu wojownik wyszczerzył zęby w uśmiechu. Po chwili zniknął, pozostawiając Franka samego, z pozbawioną ostrza włócznią w ręku. -

Szary... - mruknął. - No dobra, ale...

Spojrzał na włócznię. Z końca złotego drzewca już zaczął wyrastać nowy ząb smoka. Frank 24 „Możesz nią zaatakować tylko trzy razy, więc użyj jej mądrze", powiedział Mars. Frank usłyszał za sobą tupot. Percy i Hazel wbiegli na polankę. Percy wyglądał już lepiej, tyle że miał na ramieniu ręcznie farbowaną, płócienną torbę ze sklepu „Tęcza", co z całą pewnością nie było w jego stylu. W ręku miał Orkana. Hazel trzymała swoją spathę. -

Nic ci się nie stało? - zapytała.

Percy obrócił się dookoła, wypatrując wrogów. Iris powiedziała nam, że wyszedłeś, żeby samotnie rozprawić się z bazyliszkami. Pomyśleliśmy, że chyba ci odbiło, i natychmiast tu przybiegliśmy. Co się stało? -

Sam chciałbym wiedzieć - odrzekł Frank.

Hazel przykucnęła tuż obok miejsca, w którym Szary zapadł się w ziemię. -

Wyczuwam śmierć. Albo był tu mój brat, albo... czy bazy-liszki są martwe?

Percy wytrzeszczył na niego oczy. -

Pozabijałeś je? Wszystkie?

Frank przełknął ślinę. Już i tak czuł się odmieńcem, więc nie miał ochoty chwalić się swoim nowym sługą spod ziemi. „Możesz nią zaatakować trzy razy". A więc mógł wezwać Szarego jeszcze dwukrotnie. Wyczuwał w nim jednak złowrogą moc. To nie było milutkie zwierzątko. To była brutalna, ożywiona, mordercza siła, nad którą chyba tylko Mars miał kontrolę. Frank czuł, że szary wojownik wykona każdy jego rozkaz, ale bał się pomyśleć, co by się stało, gdyby na linii ognia znaleźli się jego przyjaciele. Gdyby zwlekał z wydaniem rozkazu, ten żywy trup mógłby zacząć zabijać wszystko, co stanęłoby mu na drodze, włącznie ze swoim panem. Mars powiedział, że włócznia da mu trochę swobody, do czasu gdy Frank nauczy się wykorzystywać talenty matki. Co oznaczało, że musi się tego nauczyć szybko.

244 Frank -

Wielkie dzięki, tato - mruknął.

-

Co? - zdziwiła się Hazel. - Frank, dobrze się czujesz?

-

Później wam to wyjaśnię. Teraz musimy się zobaczyć z pewnym ślepcem. W Portland.

■4 X XXV Percy już i tak czuł się jak najżałośniejszy z półbogów w powszechnych dziejach nieudacznictwa. A jeszcze ta torba... Opuszczali „Tęczę" w pośpiechu, więc może Iris nie zamierzała go obrażać, wybierając mu torbę. Szybko napchała ją witami-nizowanymi pasztecikami, suszonymi owocami, makrobiotycz-ną suszoną wołowiną i kilkoma kryształami na szczęście. Potem wręczyła mu ją, mówiąc: - Masz, to wszystko może się wam przydać. Och, wyglądasz świetnie. Worek - o, przepraszam, męski przybornik podróżny - był z płótna ufarbowanego ręcznie na tęczowo i przyozdobiony pacyfą z drewnianych paciorków i napisem „Obejmij cały świat". Percy wolałby napis „Obejmij muszlę klozetową". Uważał tę torbę za podsumowanie jego całkowitej, niewiarygodnej bezużyteczno-ści. Kiedy pożeglowali na północ, odłożył ją jak najdalej od siebie, ale łódka była mała. Nie mógł się pogodzić z tym, że tak nawalił, kiedy przyjaciele go potrzebowali. Najpierw, jak głupi, pobiegł do łodzi, a wówczas

24

Percy

porwano Hazel. Potem, na widok armii potworów maszerującej na południe, doznał jakiegoś strasznego załamania nerwowego. Żenada? Na pewno. Ale nie mógł na to nic poradzić. Kiedy zobaczył te diabelskie centaury i cyklopów, poczuł takie bijące od nich zło, budzące skryte lęki z przeszłości, że wydawało mu się, iż za chwilę pęknie mu głowa. A ten olbrzym Polybotes... wywołał w nim uczucie całkowicie przeciwne do tego, które ogarnęło go po zanurzeniu się w oceanie. Opuściła go cała energia, pozostawiając słabym, rozdygotanym, jakby rdza zżerała mu wnętrzności. Lecznicza herbatka Iris sprawiła, że fizycznie poczuł się lepiej, ale mentalnie wciąż był kaleką. Słyszał opowieści o ludziach, którym amputowano rękę lub nogę i którzy wciąż odczuwali bóle w miejscu, gdzie ta kończyna była wcześniej. Tak było z jego świadomością - jakby bolały go utracone wspomnienia. Najgorsze było to, że im dalej na północ wędrował, tym owe wspomnienia były słabsze. Poczuł się trochę lepiej w Obozie Jupiter, gdzie przypomniał sobie trochę imion i twarzy. Teraz coraz trudniej mu było przypomnieć sobie nawet twarz Annabeth. W „Tęczy", kiedy próbował jej wysłać wiadomość przez iryfon, Runo tylko ponuro pokręciła głową.

- To tak jakbyś próbował do kogoś zatelefonować, ale zapomniał numeru - powiedziała. - Albo jakby coś blokowało sygnał. Przykro mi, mój drogi. Po prostu nie mogę cię z nią połączyć. Przeraził się, że kiedy dotrą na Alaskę, już w ogóle nie zdoła przypomnieć sobie jej twarzy. Może obudzi się pewnego dnia, nie pamiętając jej imienia. Musiał jednak skupić się na misji. Widok nieprzyjacielskiej armii uświadomił mu, z czym przyjdzie im się zmierzyć. Był poranek dwudziestego pierwszego czerwca. Mieli dotrzeć na Alaskę, odnaleźć Tanatosa i legionowe godło i powrócić do Obozu Jupiter do wieczora dwudziestego czwartego. Cztery dni. A wróg miał do pokonania zaledwie kilkaset kilometrów. M* Percy 247 Sterował łodzią, prowadząc ją poprzez silne prądy wzdłuż wybrzeży północnej Kalifornii. Zimny wiatr zdawał się trochę rozjaśniać mu umysł. Percy wytężał wolę, by łódź mknęła jak najszybciej. Kadłub trzeszczał, gdy „Pax" pruł fale, zmierzając na północ. Hazel i Frank opowiadali, co ich spotkało w „Tęczy". Frank wyjaśnił, o co chodzi z tym Fineaszem. Według Iris ślepiec może im powiedzieć, gdzie znaleźć Tanatosa. Frank nie powiedział, jak mu się udało pozabijać bazyliszki, ale Percy wyczuł, że ma z tym coś wspólnego złamany koniec jego włóczni. Cokolwiek się wówczas wydarzyło, Franka wyraźnie bardziej niepokoiła ta włócznia niż bazyliszki. Kiedy skończył, Hazel opowiedziała mu o tym, co robili z Runo. -

Więc iryfon zadziałał? - zapytał Frank.

Hazel spojrzała współczująco na Percy ego. Przemilczała jego nieudaną próbę połączenia się z Annabeth. Połączyłam się z Reyną. Trzeba rzucić w tęczę monetą i wypowiedzieć wezwanie: „O Iris, bogini tęczy, przyjmij tę ofiarę". Tylko że Runo trochę to zmieniła. Dała nam swój... zaraz, jak to nazwała. .. bezpośredni numer? Więc musiałam powiedzieć: „O Runo, uczyń mi łaskę. Pokaż mi Reynę w Obozie Jupiter". Brzmiało to trochę głupio, ale zadziałało. W tęczy pojawiła się Reyna, jak na wideokonferencji. Była w łaźni. Okropnie ją wystraszyłam. -

Wiele bym dał, żeby to zobaczyć - powiedział Frank. - To znaczy... jej minę. Nie kąpiel.

Frank! - Hazel powachlowała twarz dłonią, jakby jej zabrakło powietrza. Staroświecki gest, ale rozczulający. - No więc powiedziałam jej o tej armii, ale jak mówił Percy, ona już o niej wiedziała. To niczego nie zmienia. Reyna robi, co może, żeby wzmocnić obronę i przygotować się do odparcia ataku. Ale jeśli nie wyzwolimy Śmierci i nie powrócimy z orłem... Percy 47

Obóz nie oprze się takiej armii - dokończył Frank. - Chyba że skądś nadejdzie pomoc.

Sterował łodzią, prowadząc ją poprzez silne prądy wzdłuż wybrzeży północnej Kalifornii. Zimny wiatr zdawał się trochę rozjaśniać mu umysł. Percy wytężał wolę, by łódź mknęła jak najszybciej. Kadłub trzeszczał, gdy „Pax" pruł fale, zmierzając na północ. Hazel i Frank opowiadali, co ich spotkało w „Tęczy". Frank wyjaśnił, o co chodzi z tym Fineaszem. Według Iris ślepiec może im powiedzieć, gdzie znaleźć Tanatosa. Frank nie powiedział, jak mu się udało pozabijać bazyliszki, ale Percy wyczuł, że ma z tym coś wspólnego złamany koniec jego włóczni. Cokolwiek się wówczas wydarzyło, Franka wyraźnie bardziej niepokoiła ta włócznia niż bazyliszki. Kiedy skończył, Hazel opowiedziała mu o tym, co robili z Runo. -

Więc iryfon zadziałał? - zapytał Frank.

Hazel spojrzała współczująco na Percy ego. Przemilczała jego nieudaną próbę połączenia się z Annabeth. Połączyłam się z Reyną. Trzeba rzucić w tęczę monetą i wypowiedzieć wezwanie: „O Iris, bogini tęczy, przyjmij tę ofiarę". Tylko że Runo trochę to zmieniła. Dała nam swój... zaraz, jak to nazwała. .. bezpośredni numer? Więc musiałam powiedzieć: „O Runo, uczyń mi łaskę. Pokaż mi Reynę w Obozie Jupiter". Brzmiało to trochę głupio, ale zadziałało. W tęczy pojawiła się Reyna, jak na wideokonferencji. Była w łaźni. Okropnie ją wystraszyłam. -

Wiele bym dał, żeby to zobaczyć - powiedział Frank. - To znaczy... jej minę. Nie kąpiel.

Frank! - Hazel powachlowała twarz dłonią, jakby jej zabrakło powietrza. Staroświecki gest, ale rozczulający. - No więc powiedziałam jej o tej armii, ale jak mówił Percy, ona już o niej wiedziała. To niczego nie zmienia. Reyna robi, co może, żeby wzmocnić obronę i przygotować się do odparcia ataku. Ale jeśli nie wyzwolimy Śmierci i nie powrócimy z orłem... -

Obóz nie oprze się takiej armii - dokończył Frank. - Chyba że skądś nadejdzie pomoc.

Percy 47 Sterował łodzią, prowadząc ją poprzez silne prądy wzdłuż wybrzeży północnej Kalifornii. Zimny wiatr zdawał się trochę rozjaśniać mu umysł. Percy wytężał wolę, by łódź mknęła jak najszybciej. Kadłub trzeszczał, gdy „Pax" pruł fale, zmierzając na północ. Hazel i Frank opowiadali, co ich spotkało w „Tęczy". Frank wyjaśnił, o co chodzi z tym Fineaszem. Według Iris ślepiec może im powiedzieć, gdzie znaleźć Tanatosa. Frank nie powiedział, jak mu się udało pozabijać bazyliszki, ale Percy wyczuł, że ma z tym coś wspólnego złamany koniec jego włóczni. Cokolwiek się wówczas wydarzyło, Franka wyraźnie bardziej niepokoiła ta włócznia niż bazyliszki. Kiedy skończył, Hazel opowiedziała mu o tym, co robili z Runo. -

Więc iryfon zadziałał? - zapytał Frank.

Hazel spojrzała współczująco na Percy ego. Przemilczała jego nieudaną próbę połączenia się z Annabeth.

Połączyłam się z Reyną. Trzeba rzucić w tęczę monetą i wypowiedzieć wezwanie: „O Iris, bogini tęczy, przyjmij tę ofiarę". Tylko że Runo trochę to zmieniła. Dała nam swój... zaraz, jak to nazwała. .. bezpośredni numer? Więc musiałam powiedzieć: „O Runo, uczyń mi łaskę. Pokaż mi Reynę w Obozie Jupiter". Brzmiało to trochę głupio, ale zadziałało. W tęczy pojawiła się Reyna, jak na wideokonferencji. Była w łaźni. Okropnie ją wystraszyłam. -

Wiele bym dał, żeby to zobaczyć - powiedział Frank. - To znaczy... jej minę. Nie kąpiel.

Frank! - Hazel powachlowała twarz dłonią, jakby jej zabrakło powietrza. Staroświecki gest, ale rozczulający. - No więc powiedziałam jej o tej armii, ale jak mówił Percy, ona już o niej wiedziała. To niczego nie zmienia. Reyna robi, co może, żeby wzmocnić obronę i przygotować się do odparcia ataku. Ale jeśli nie wyzwolimy Śmierci i nie powrócimy z orłem... -

Obóz nie oprze się takiej armii - dokończył Frank. - Chyba że skądś nadejdzie pomoc.

i 248

Percy

Po tej rozmowie płynęli dalej w milczeniu. Percy wciąż rozmyślał o cyklopach i centaurach. Myślał o Annabeth, 0 satyrze Groverze, o swoim śnie, w którym zobaczył budowany okręt „Skądś musiałeś przybyć", powiedziała Reyna. Gdyby tylko mógł sobie przypomnieć skąd. Mógłby wezwać jakąś pomoc. Obóz Jupiter nie powinien być zmuszony do samotnej walki z gigantami. Muszą gdzieś być jacyś sprzymierzeńcy. Pomacał swoje gliniane paciorki, ołowianą tabliczkę probatio 1 srebrny pierścień od Reyny. Może w Seattle uda mu się porozmawiać z jej siostrą Hyllą. Może ona wyśle jakąś pomoc - jeśli nie zabije go natychmiast, gdy go zobaczy. Po kilku godzinach powieki zaczęły mu opadać. Ogarnął go lęk, że zemdleje ze zmęczenia. Nagle dostrzegł błysk w morzu. Orka wypłynęła tuż koło łodzi i Percy nawiązał z nią rozmowę bez słów. Właściwie trudno to było nazwać rozmową, ale wymiana zdań przebiegała mniej więcej tak: ~ Możesz nas podciągnąć na północ, możliwie najbliżej Portłand? ~ zapytał Percy. ~ Zjadam foki ~ odrzekła orka. ~ Jestes'ciefokami? ~ Nie. Ale mam męską torbę z makrobiotyczną suszoną wołowiną. Orka wstrząsnęła się z obrzydzenia. ~ Obiecaj, że mnie tym nie nakarmisz, to pociągnę was na północ. ~ Umowa stoi. Wkrótce Percy sporządził prowizoryczną uprząż z liny i obwiązał nią przednią część ciała orki. Olbrzymi ssak morski z zawrotną szybkością pociągnął łódź na północ. Za namową Hazel i Franka Percy pozwolił sobie na drzemkę. Sny miał, jak zawsze, chaotyczne i przerażające.

Był na górze Tamalpais, na północ od San Francisco, wraz z innymi atakując starą warownię tytanów. Nie miało to sensu, bo przecież nie było go wówczas wśród Rzymian, ale ujrzał to : Percy 249 wszystko wyraźnie: tytana w zbroi, Annabeth i dwie inne dziewczyny walczące u jego boku. Jedna poniosła śmierć. Klęczał przy niej, patrząc, jak rozsypuje się w gwiazdy. Potem zobaczył olbrzymi okręt w suchym doku. Spiżowa głowa smoka na dziobie połyskiwała w porannym słońcu. Okręt miał już takielunek i uzbrojenie, ale coś było nie tak. Z otwartego luku na pokładzie buchał dym z jakiejś maszyny. Chłopak z kręconymi czarnymi włosami ostukiwał maszynę kluczem francuskim, głośno klnąc. Obok niego, przyglądając się uważnie silnikowi, przykucnęło dwoje innych półbogów: krótko ostrzyżony blondyn i dziewczyna, długowłosa brunetka. -

Chyba zdajesz sobie sprawę, że to dzień przesilenia - powiedziała. - Mamy dzisiaj odpłynąć.

Wiem! - Chłopak znowu uderzył parę razy w silnik. - To mogą być rakiety bąbelkowe. Albo nasadki samogwintujące. A może Gaja znowu coś miesza? Nie mam pojęcia! -

Ile to potrwa? - zapytał ten jasnowłosy.

-

Dwa, może trzy dni.

-

Mogą nie wytrzymać tak długo - powiedziała dziewczyna.

Percy domyślił się, że chodzi o Obóz Jupiter. Potem sen się zmienił. Zobaczył chłopca włóczącego się z psem po żółtych wzgórzach Kalifornii. Kiedy obraz się wyostrzył, dostrzegł, że to jednak nie chłopiec. To był cyklop w poszarpanych dżinsach i flanelowej koszuli. Pies był górą zmierzwionego czarnego filtra wielkości nosorożca. Cyklop niósł na ramieniu potężną maczugę, ale Percy nie wyczuwał w nim wrogości. Wykrzykiwał imię Percy ego, nazywając go... bratem? -

Czuć go gdzieś dalej - jęknął cyklop do psa. - Dlaczego czuć go gdzieś dalej?

-

RAUF! - szczeknął pies, a sen znowu się zmienił.

Zobaczył pasmo zaśnieżonych gór, tak wysokich, że szczyty ginęły w chmurach. W cienistych załamaniach skał ukazała się twarz Gai.

M 2 Percy

- Taki cenny pion - powiedziała uspokajającym tonem. - Nie bój się, Percy Jacksonie. Zdążaj na północ! Tak, twoi przyjaciele zginą, ale ciebie na razie zachowam przy życiu. Mam wobec ciebie wielkie plany. Dolina między górami pokryta była lodem. Jej skraj zbiegał aż do morza, setki metrów niżej. Bryły lodu nieustannie się odrywały, rozpadając się w wodzie. Na samym szczycie lodowca wyrastał legionowy obóz - szańce, fosy, wieże, baraki - podobny do Obozu Jupiter, tylko trzy razy większy. Na skrzyżowaniu dróg za budynkiem principiów stała jakaś postać w ciemnej szacie, przykuta do lodu. Wizja Percy'ego przemknęła koło tej postaci i wniknęła do principiów. Tam, w mroku, siedział olbrzym jeszcze większy od Polybotesa. Jego skóra połyskiwała złotawo. Za nim majaczyły poszarpane, pogięte godła rzymskiego legionu, a wśród nich wielki złoty orzeł z rozpostartymi skrzydłami. ~ Czekaliśmy na ciebie ~ zagrzmiał głos olbrzyma. ~ Podczas gdy ty się grzebiesz, idąc na północ, żeby mnie odnaleźć, moja armia zniszczy twoje ukochane obozy — najpierw Rzymian, potem tych drugich. Nie możesz zwyciężyć, półbożku. Percy obudził się, czując na twarzy deszcz. Był zimny, szary dzień. - A myślałam, że to ja mam twardy sen - powiedziała Hazel. -Witamy w Portland. Percy usiadł, mrugając powiekami. To, co zobaczył, było tak różne od jego snu, że wydało mu się prawie nierealne. „Pax" kołysał się na powierzchni szaroczarnej rzeki pośrodku miasta. Nisko nad nimi wisiały ciemne chmury. Kropelki zimnego deszczu były tak drobne, że zdawały się wisieć w powietrzu. Po lewej stronie widniały jakieś magazyny i tory kolejowe. Po prawej - niewielkie śródmieście, niemal przytulnie wyglądające skupisko wieżowców między brzegiem rzeki a linią zamglonych, porośniętych lasem wzgórz. lfl# Percy Percy otarł z oczu resztki snu. -

Jak się tu dostaliśmy?

Spojrzenie Franka mówiło: Nie uwierzysz. Orka przyciągnęła nas aż do rzeki Columbia. Potem przekazała uprząż parze olbrzymich jesiotrów. Jesiotrów? Przez chwilę Percy nie bardzo wiedział, o co chodzi. Potem dotarło do niego, że Frank mówi o wielkich wędrownych rybach, które wpływają do rzek w okresie tarła. Na szczęście nie powiedział im o „rozmowie" z orką. Czułby się chyba trochę głupio - to całe bycie synem boga morza i w ogóle. W każdym razie - mówił dalej Frank - te jesiotry długo nas ciągnęły. Czuwaliśmy z Hazel na zmianę. Potem wpłynęliśmy na tę rzekę... -

Willamette - podpowiedziała Hazel.

-

Zgadza się. No i wtedy łódź zaczęła sama płynąć i sterować. Dobrze spałeś?

„Pax" płynął na południe. Percy opowiedział im o swoich snach. Starał się skupić na ich pozytywnej wymowie. Jakiś wielki okręt wojenny może płynąć z pomocą dla Obozu Jupiter. Szuka go przyjazny cyklop z olbrzymim psem. Nie wspomniał o tym, co powiedziała Gaja: „Twoi przyjaciele zginą". Kiedy opisał im rzymski fort na lodowym polu, Hazel wyraźnie się zmartwiła. Więc Alkyoneus jest na jakimś lodowcu - powiedziała. - To marna wskazówka. Na Alasce są ich setki. Percy pokiwał głową. -

Może ten jasnowidz, Fineasz, powie nam na którym.

Łódź sama przybiła do nabrzeża. Nadal dżdżyło. Trójka półbogów wpatrzyła się w budynki śródmieścia Portland. Frank strzepnął wodę z krótko ostrzyżonych włosów. -

Więc teraz szukamy jakiegoś ślepca w deszczu - mruknął. - Super.

XXVI N ie było to tak trudne, jak myśleli. Pomogły im wrzaski i spalinowa kosiarka. Powyjmowali z plecaków lekkie polarowe bluzy i ruszyli w miasto prawie pustymi ulicami. Tym razem Percy był mądrzejszy i zabrał z łodzi większość zapasów. Napchał nawet kieszeń kurtki suszoną wołowiną, na wypadek gdyby znowu musiał zagrozić jakimś orkom. Minęło ich paru rowerzystów, spotkali też kilku bezdomnych kryjących się przed deszczem w bramach, ale większość mieszkańców Portland wolała siedzieć w domach. Na Glisan Street Percy popatrywał tęsknie na ludzi w kafejkach, popijających kawę i jedzących ciastka. Już miał zaproponować, by zatrzymali się gdzieś i zjedli śniadanie, gdy usłyszał donośny głos toczący się echem po pustej ulicy: -

Ej! Bo wam tym przywalę, głupie kury!

Potem rozległo się buczenie jakiegoś silniczka i dziwne skrzeki. Percy zerknął na towarzyszy. —

Myślicie, że to...

Percy 2 -

Chyba tak - zgodził się Frank.

Pobiegli w stronę źródła tych hałasów.

Za następną przecznicą ujrzeli wielki plac obrzeżony drzewami i chodnikami, przy których ze wszystkich czterech stron stały zaparkowane bary obwoźne. Percy widywał już takie bary na kółkach, ale nigdy aż tyle w jednym miejscu. Niektóre były po prostu białymi metalowymi skrzyniami na kołach, z markizami i ladami. Inne były niebieskie, fioletowe lub w kropki, obwieszone kolorowymi reklamami potraw i obstawione stolikami jak uliczne kafejki z ogródkami. Jeden z nich reklamował koreańsko-brazylij-skie przekąski, co przywodziło na myśl jakąś supertajną kuchnię radioaktywną. Inny oferował sushi na patyku. W jeszcze innym sprzedawano kanapki lodowe smażone w oleju. Wokoło mieszały się kuszące zapachy mnóstwa potraw z różnych stron świata. Percy poczuł ssanie w żołądku. Większość barów była otwarta, ale kupujących brakowało. Mogli tu dostać czego dusza zapragnie! Kanapki lodowe smażone w oleju? Och, to brzmiało o wiele lepiej od kiełków pszenicy! Niestety, działo się tu coś więcej. Na placu, za tymi wszystkimi barami na kółkach, biegał jakiś starzec w szlafroku, wymachując kosą spalinową, by odpędzić od rozkładanego stolika z przekąskami stadko ptasich pań. -

To harpie - powiedziała Hazel. - Co oznacza, że...

-

Że to Fineasz - domyślił się Frank.

Przebiegli przez ulicę, a potem przemknęli między barem z koreańsko-brazylijskimi przekąskami i sprzedawcą chińskich naleśników. Tyły barów nie były już tak zachęcające jak ich fronty. Pełno tu było plastikowych kubełków, przepełnionych pojemników na śmieci oraz mokrych fartuchów i ręczników wiszących na zaimprowizowanych linkach. Sam plac pokryty był popękanym asfaltem,

2S4 Percy z którego wyrastały chwasty. Pośrodku stał turystyczny stolik zastawiony kolekcją przekąsek z różnych barów. Facet w szlafroku był stary i gruby. Skąpy wieniec cienkich, siwych włosów otaczał jego błyszczącą łysinę, a czoło pokrywały blizny. Szlafrok był poplamiony ketchupem. Na nogach miał puszyste różowe papucie w kształcie królików. Miotał się, wymachując spalinową kosą w stronę stadka harpii polatujących nad jego stolikiem. Najwyraźniej był niewidomy. Oczy miał mlecznobiałe i przeważnie nie trafiał kosą w harpie, ale udawało mu się je odpędzić. -

Wynocha, brudne kury! - wrzasnął.

Percy emu z jakiegoś powodu wydawało się, że harpie powinny być dobrze odżywione. Te natomiast wyglądały na wygłodzone. Ich ludzkie twarze miały zapadnięte policzki i oczy. Ciała pokrywało

liniejące pierze, a skrzydła były zakończone wychudłymi, pomarszczonymi rączkami. Kiedy nurkowały po przekąski, wyglądały raczej na zrozpaczone niż wściekłe. Poczuł do nich litość. WHIRRRRR! Starzec zamachnął się kosą. Trafił w skrzydło jednej z harpii, która zaskrzeczała z bólu i odleciała, gubiąc w locie parę żółtych piór. Inna harpia krążyła wyżej od reszty. Wyglądała na młodszą i mniejszą od swoich towarzyszek, a pióra miała jaskrawoczer-wone. Wypatrywała wolnego miejsca i kiedy starzec się odwrócił, błyskawicznie zanurkowała ku stolikowi. Złapała tortillę pazurami, ale zanim zdążyła z nią uciec, ślepiec machnął kosą i ugodził ją w grzbiet tak mocno, że Percy się skrzywił. Harpia wrzasnęła, puściła tortillę i odleciała. -

Hej, dosyć tego! - krzyknął Percy.

Harpie wzięły to do siebie. Zerknęły na trójkę półbogów i natychmiast się rozpierzchły. Większość odleciała w stronę okalających plac drzew, gdzie przycupnęły na gałęziach. Czerwono-

Percy 255 pióra poszybowała niezdarnie wzdłuż Głisan Street i wkrótce znikła im z oczu. Ha! - zawołał tryumfalnie ślepiec, wyłączył kosiarkę i uśmiechnął się w stronę Percy'ego. Dzięki ci, cudzoziemcze! Twoja pomoc była bezcenna. Percy stłumił w sobie gniew. Wcale nie zamierzał pomóc starcowi, ale przypomniał sobie, że spodziewali się uzyskać od niego jakieś wskazówki. Och, nie ma sprawy. - Zbliżył się do ślepca, nie spuszczając wzroku z kosiarki. - Jestem Percy Jackson, a to... -

Półbogowie! Zawsze wyczuwam półbogów.

Hazel zmarszczyła czoło. -

Tak cuchniemy?

Starzec roześmiał się. Och, nie, moja droga! Ale zdziwiłabyś się, jak bardzo wyostrzyły mi się inne zmysły, od kiedy mnie oślepiono. Jestem Fi-neasz. A ty... nie mów mi, sam zgadnę... Podniósł rękę i dźgnął Percy ego palcami w oczy. -

Au! - krzyknął Percy.

Syn Neptuna! - ucieszył się Fineasz. - Czuć cię oceanem, Percy Jacksonie. Bo widzisz, ja też jestem synem Neptuna.

-

Ej... No tak. Dobra.

Percy rozcierał sobie oczy. Znowu to jego parszywe szczęście: jest spokrewniony z tym grubiańskim starym prykiem. Miał nadzieję, że nie wszystkich synów Neptuna czeka taki sam los. Zaczyna się od męskich płóciennych przyborników turystycznych, a kończy się w poplamionym szlafroku i różowych kapciach-kró-liczkach, przepędzając kury kosą spalinową. Fineasz zwrócił się do Hazel. -A ty... Och, moja kochana, czuję zapach złota i ziemi. Hazel Levesque, córka Plutona. A obok ciebie... syn Marsa. Ale ty masz bogatszą przeszłość, Franku Zhang... ~ fc fli 256 Percy - Starożytne korzenie - mruknął Frank. - Książę Pylos. Bla, - Ależ tak, Periklymenos! Och, to był gość. Kochałem Argonautów! Frankowi szczęka opadła. Nie przejmuj się. Znam twój ród. Ta historia z twoim pradziadkiem? Tak naprawdę, to on nie zniszczył obozu. Ach, co za interesująca gromadka! Jesteście głodni? Frank wyglądał tak, jakby go potrąciła ciężarówka, ale Fine-asz zajął się już czymś innym. Machnął ręką w stronę swojego turystycznego stolika. Harpie zaskrzeczały żałośnie z pobliskich drzew. Percy był bardzo głodny, ale ani myślał jeść na oczach tych wygłodniałych ptasich damulek. Posłuchaj, czuję się trochę głupio - zaczął - ale nam są potrzebne pewne wskazówki. Powiedziano nam... ...że harpie rozkradają mi jedzenie - skończył za niego Fine-asz - i że jeśli mi pomożesz, ja pomogę tobie. -

Coś w tym rodzaju.

Fineasz roześmiał się. -

To nieaktualne informacje. Czy ja wyglądam na kogoś, komu brakuje żarcia?

Poklepał się po brzuchu, który był rozmiarów nadmiernie napompowanej piłki do koszykówki. -Mm... no nie. Fineasz zamachnął się kosiarką. Wszyscy troje skulili się ze strachu. -Wszystko się zmienia, moi przyjaciele! To prawda, że kiedy po raz pierwszy otrzymałem dar prorokowania, wieki temu, Jupiter mnie przeklął. Posłał harpie, żeby kradły mi jedzenie. Bo, widzicie, mam trochę za długi język. Wygadywałem się ze zbyt

bla, bla. - Z-zaraz. Jaki Perry? Fineasz wyszczerzył zęby. i >

Percy 257 wielu tajemnic, które bogowie chcieli ukryć przed śmiertelnikami. - Zwrócił się w stronę Hazel. - Ty, na przykład, powinnaś być martwa. A ty... - zwrócił się do Franka - twoje życie zależy od nadpalonego drewienka. Percy zmarszczył brwi. -

O czym ty mówisz?

Hazel zamrugała, jakby ją ktoś uderzył w twarz. Frank wyglądał tak, jakby ciężarówka cofnęła się i znowu go potrąciła. A ty - Fineasz zwrócił się do Percy'ego - ty nawet nie wiesz, kim jesteś! Mógłbym ci powiedzieć, rzecz jasna, ale... ha! Nie byłoby zabawy! A Brigid 0'Shaughnessy zastrzeliła Milesa Archera w Sokole maltańskim. A Darth Vader to ojciec Lukea. A zwycięzcą najbliższego meczu finałowego superligi futbolu będzie... -

Wystarczy - mruknął Frank.

Hazel zacisnęła rękę na mieczu, jakby ją kusiło, by zdzielić starca płazem. -

Więc za dużo mówiłeś i bogowie cię przeklęli. Dlaczego cofnęli klątwę?

Och, wcale nie cofnęli! - Starzec uniósł krzaczaste brwi, jakby chciał powiedzieć: Dacie wiarę? - Musiałem zawrzeć układ z Argonautami. Oni też chcieli się czegoś dowiedzieć. Powiedziałem im, żeby pozabijali harpie, to się zgodzę z nimi współpracować. No i przepędzili te wstrętne potwory, ale Iris nie pozwoliła im ich pozabijać. Oburzające! Więc tym razem, kiedy moja patronka przywróciła mi życie... -

Twoja patronka? - zapytał Frank.

Fineasz uśmiechnął się złośliwie. Gaja, a niby kto? Jak myślisz, kto otworzył Wrota Śmierci? Twoja dziewczyna na pewno dobrze o tym wie. Czyż Gaja nie jest i twoją patronką? Hazel dobyła miecza. m-

Nie jestem jego... ja nie... Gaja nie jest żadną moją patronką!

ś 258

Percy

Fineasza wyraźnie to rozbawiło. Jeśli nawet dosłyszał, że ktoś wyjął broń, nie zrobiło to na nim wrażenia. No dobra, jeśli chcesz być taka szlachetna i nie opuszczać przegranych, twoja sprawa. Ale Gaja się budzi. Już zmieniła prawa życia i śmierci! Ja znowu żyję, a w zamian za moją pomoc... przepowiednia tu, przepowiednia tam... spełniło się moje najgorętsze życzenie. Stoły znowu zastawiono, można by rzec. Teraz przez cały dzień obżeram się, czym zechcę, a harpie muszą na to patrzyć, skręcając się z głodu. Włączył kosę, a harpie zajęczały żałośnie w drzewach. Zostały przeklęte! - zawołał. - Mogą jeść tylko z mojego stołu i nie mogą opuścić Portland. A od czasu gdy otworzono Wrota Śmierci, nie mogą nawet umrzeć. Cudowne, prawda? Cudowne? - oburzył się Frank. - To przecież żywe stworzenia. Dlaczego jesteś dla nich taki okrutny? lata!

To potwory! I to ja jestem okrutny? Te demony o ptasich móżdżkach dręczyły mnie przez całe

-

Ale to był ich obowiązek - powiedział Percy, starając się nad sobą panować. - Rozkaz Jupitera.

Och, na Jupitera też jestem wściekły. Gaja już się postara, by bogowie zostali należycie ukarani. Strasznych czynów się dopuścili, panując nad światem. Ale na razie jestem tu, w Portland, i jest mi tu całkiem dobrze. Śmiertelnicy nie zwracają na mnie uwagi. Myślą, że jestem jakimś zwariowanym staruszkiem przepędzającym gołębie! Hazel podeszła do jasnowidza. -Jesteś okropny! Twoje miejsce to Pola Kary! Fineasz roześmiał się drwiąco. -1 kto to mówi, dziewuszko? Na twoim miejscu bym się nie odzywał. Ty to wszystko zaczęłaś! Gdyby nie ty, Alkyoneus by się nie odrodził! Hazel cofnęła się. *' Percy *59 - Hazel? - odezwał się Frank, wytrzeszczając oczy - O czym Ha! Wkrótce sam to odkryjesz, Franku Zhang - powiedział Fineasz. - Wtedy zobaczymy, czy nadal będziesz wzdychał do tej dziewczyny. Ale nie po to tutaj przyszliście, prawda? Chcecie odnaleźć

Tanatosa. Trzymają go w legowisku Alkyoneusa. Mogę wam powiedzieć, gdzie to jest. Tak, mogę. Ale będziecie musieli wyświadczyć mi pewną przysługę. Daruj sobie - warknęła Hazel. - Pracujesz dla wroga. Sami powinniśmy odesłać cię z powrotem do Podziemia. Spróbujcie. - Fineasz uśmiechnął się. - Wątpię jednak, czy długo pozostałbym martwy. Bo, widzicie, Gaja pokazała mi całkiem łatwą drogę z powrotem. A skoro Tanatos jest w okowach, nikt mnie nie zatrzyma! No i jeśli mnie zabijecie, nic wam nie powiem. Percy'ego kusiło, by pozwolić Hazel użyć miecza. Sam chętnie udusiłby starca. „Obóz Jupiter" - powiedział sobie w duchu. - „Ocalenie obozu jest ważniejsze". Przypomniał sobie Alkyoneusa kpiącego z niego we śnie. Jeśli będą sami szukać jego legowiska po całej Alasce, wojska Gai zniszczą Rzymian... i innych przyjaciół, gdziekolwiek są. Zacisnął zęby. -

Co to za przysługa?

Fineasz chciwie oblizał wargi. -Jedna z harpii jest szybsza od reszty. -

Ta czerwona - zgadł Percy.

-Jestem ślepy! Nie widzę kolorów! W każdym razie tylko z nią mam kłopot. To chytra sztuka. Wszystko robi po swojemu, nie ogląda się na swoje towarzyszki. To ona mi to zrobiła. - Wskazał na blizny na swoim czole. - Złapcie ją. Przynieście do mnie. Chcę ją uwiązać tam, gdzie będę miał na nią oko... och... jak to się mówi. Harpie nie znoszą być związane. To je strasznie boli.

2ÓO Percy Tak, będę się z tego radował. Może nawet będę ją karmił, żeby się dłużej męczyła. Percy spojrzał na przyjaciół. Zgodzili się bez słów: nigdy nie pomogą temu odrażającemu starcowi. Z drugiej strony muszą się dowiedzieć, gdzie jest kryjówka giganta. Potrzebny jest plan B. - Och, idźcie i pogadajcie sobie na boku - rzekł beztrosko Fineasz. - Nie dbam o to. Tylko pamiętajcie, że bez mojej pomocy nie osiągniecie celu waszej misji. I umrą wszyscy, których kochacie. A teraz zjeżdżajcie! Przynieście mi harpię! XXVII PJEKCY Potrzebujemy trochę twojego jedzenia.

Percy obszedł starca i porwał ze stolika przykrytą miskę tajskie-go makaronu w serowym sosie i zwinięty podłużnie naleśnik, który wyglądał jak skrzyżowanie tortilli z cynamonowym paluchem. Chodźcie - powiedział szybko. Bał się, że straci nad sobą panowanie i przyłoży Fineaszowi tym naleśnikiem prosto w twarz. Wyprowadził ich z placu. Zatrzymali się po drugiej stronie ulicy. Percy wziął głęboki oddech, starając się uspokoić. Drobny deszczyk ledwo siąpił. Mgła przyjemnie chłodziła mu twarz. Ten facet... — Hazel uderzyła pięścią w oparcie ławki przy przystanku autobusowym. - On się prosi o śmierć. Drugą. Trudno to było stwierdzić w deszczu, ale chyba mrugała powiekami, by powstrzymać łzy. Długie, kręcone włosy przylde-iłyjej się do policzków. W szarym świetle jej złote oczy przybrały barwę cyny. Percy przypomniał sobie, jaka była pewna siebie i stanowcza, kiedy spotkali się po raz pierwszy - jak opanowała sytuację z gorgonami i doprowadziła go w bezpieczne miejsce. Jak

2Ó2

Percy

pocieszała go w świątyni Neptuna i sprawiła, że poczuł się dobrze w obozie. Teraz pragnął odpłacić się jej tym samym, ale nie wiedział jak. Wyglądała na zagubioną, przemokniętą i zrozpaczoną. Nie był zaskoczony, gdy się dowiedział, że powróciła z Podziemia. Trochę to podejrzewał, kiedy unikała mówienia o swojej przeszłości, a Nico di Angelo też był dziwnie tajemniczy i ostrożny. To nie zmieniło jednak jego stosunku do niej. Była taka... no, żywa, jak normalna nastolatka obdarzona dobrym sercem, zasługująca na to, by dorosnąć i mieć przed sobą przyszłość. Nie była jakimś upiorem jak Fineasz. Poradzimy sobie z nim - powiedział. - W ogóle nie jest do ciebie podobny, Hazel. Mam w nosie to, co on mówi. Pokręciła głową. -

Nie wiesz o wszystkim. Powinnam być zesłana na Pole Kary. Ja... ja jestem taka zła...

Nie bredź! Wcale nie jesteś! - krzyknął Frank, zaciskając pięści. Rozejrzał się, jakby szukał kogoś, kto by się z nim nie zgodził, jakiegoś wroga, którego mógłby zdzielić w jej obronie. - Ona jest dobrą dziewczyną! - wrzasnął przez ulicę. Parę harpii zapiszczało w drzewach, ale poza nimi nikt nie zwrócił na nich uwagi. Hazel wpatrywała się we Franka. Nieśmiało wyciągnęła rękę, jakby chciała uchwycić jego dłoń, ale bała się, że chłopak wyparuje. -

Frank... - wyjąkała. - Ja... ja nie...

Ale Frank był już pogrążony we własnych myślach. Zdjął włócznię z pleców i z pewnym oporem zacisnął palce na drzewcu. -

Mógłbym go zastraszyć... może nawet przerazić...

Wyluzuj, Frank - powiedział Percy. - Niech to będzie nasz plan zapasowy, ale nie sądzę, by Fineasz dał się aż tak nastraszyć, ' Są Percy 263 żeby zgodził się z nami współpracować. A zresztą możesz użyć tej włóczni już tylko dwa razy, pamiętasz? Frank ze złością spojrzał na ząb smoka, który przez noc odrósł całkowicie. -No tak. Chyba... Percy nie bardzo wiedział, o co chodziło jasnowidzowi, gdy mówił o rodzinie Franka - o jego pradziadku, który zniszczył obóz, 0 jego przodku Argonaucie i o jakimś drewienku, od którego zależało Franka życie. Wiedział tylko, że to nim wstrząsnęło. Percy nie zamierzał go o to wypytywać. Nie chciał, by ten wielki chłopak rozpłakał się przy nim, a zwłaszcza przy Hazel. Mam pomysł. - Wskazał ną ulicę. - Tam poleciała ta czerwona harpia. Spróbujmy z nią pogadać. Hazel spojrzała na jedzenie, które trzymał. -

To będzie przynęta?

-

Raczej pojednawczy gest. Chodźcie. Tylko pilnujcie, żeby inne harpie nam tego nie rozkradły.

Odkrył miskę z tajskim makaronem i odwinął papierek z cynamonowej tortilli. Kusząca woń uniosła się w powietrze. Ruszyli ulicą, Hazel i Frank z bronią w rękach. Harpie polatywały za nimi, przysiadając na gałęziach drzew, skrzynkach pocztowych 1

masztach flagowych, zwabione zapachem jedzenia.

Percy zastanawiał się, co widzą poprzez Mgłę śmiertelnicy. Może myślą, że harpie to gołębie, a broń to kije do gry w hokeja na trawie? A może uważają, że tajski makaron z serowym sosem jest tak dobry, że wymaga uzbrojonej eskorty? Trzymał jedzenie mocno, bo już widział, jak szybko harpie potrafią porwać zdobycz. Nie chciał stracić gestu pojednawczego, zanim odnajdzie czerwonopiórą harpię. W końcu dostrzegł ją, krążącą nad pasem parku ciągnącym się między rzędami starych, kamiennych budynków. Pod olbrzymimi klonami i wiązami, wzdłuż posągów, placów zabaw i ocienionych

ś 24 Percy ławek biegły ścieżki. To miejsce przypomniało mu... jakiś inny park. Może w jego rodzinnym mieście? Tego miasta nie pamiętał, ale poczuł tęsknotę za domem. Przeszli przez ulicę i usiedli na jednej z ławek, obok wielkiej rzeźby słonia z brązu. -

Wygląda jak Hannibal - powiedziała Hazel.

Tyle że to chiński słoń - stwierdził Frank. - Moja babcia miała takiego. - Wzdrygnął się. — Oczywiście nie miał trzech metrów wysokości. Ale babcia sprowadzała różne rzeczy z Chin. Bo my jesteśmy Chińczykami. - Spojrzał na Hazel i Percy ego, którzy z trudem powstrzymywali się od śmiechu. - To co, mogę już spalić się ze wstydu? Nie przejmuj się, stary - powiedział Percy. - Zobaczmy, czy uda nam się zaprzyjaźnić z tą harpią. Uniósł miskę z tajskim makaronem i pomachał ręką, żeby zapach papryczek i sera uleciał w górę. Czerwona harpia zaczęła krążyć niżej. Nie zrobimy ci krzywdy! - zawołał Percy. - Chcemy tylko pogadać. Tajski makaron za możliwość pogawędki, zgoda? Czerwona harpia błyskawicznie zleciała w dół i wylądowała na posągu słonia. Była przeraźliwie chuda. Opierzone nogi przypominały patyki. Jej twarz byłaby nawet ładna, gdyby nie zapadnięte policzki. Miała kawowe, rozbiegane oczy i wykonywała krótkie, nerwowe ruchy, raz po raz sięgając drapieżnymi rączkami to do skrzydeł, to do uszu, to znowu do skołtunionych czerwonych włosów. -

Ser - mruknęła, rozglądając się na boki. - Ella nie lubi sera.

Percy zawahał się. -

Masz na imię Ella?

-

Ella. Aella. „Harpia". Po angielsku. Po łacinie. Ella nie lubi sera.

Wyrzuciła to z siebie na jednym oddechu, nie patrząc na nich. Jej ręce co chwila się podrywały, chwytając włosy, workowatą sukienkę, krople deszczu - cokolwiek się poruszyło.

Percy

26s W mgnieniu oka rzuciła się w dół, chwyciła cynamonową tor-tillę i ponownie wylądowała na słoniu. -

Na bogów, ale jest szybka! - zdumiała się Hazel.

-1 chyba nafaszerowana kofeiną - dodał Frank. Ella powąchała tortillę. Skubnęła kawałek i wstrząsnęła się cała, kracząc, jakby umierała. -

Cynamon jest dobry - oświadczyła. - Dobry dla harpii. Mniam.

Zabrała się do jedzenia, gdy z wysoka rzuciły się na nią większe harpie. Zanim Percy się obejrzał, zaczęły okładać Ellę skrzydłami, próbując wyszarpnąć jej tortillę. Nnnnnieee! - Ella starała się osłonić skrzydłami przed pazurami swoich sióstr. - N-nie wyjąkała. - N-n-nie! -

Przestańcie! - krzyknął Percy.

Pobiegli, by jej pomóc, ale było już za późno. Wielka żółta harpia porwała tortillę i całe stado rozpierzchło się, pozostawiając Ellę skuloną i drżącą na szczycie słonia. Hazel dotknęła jej stopy. -

Tak mi przykro. Nic ci się nie stało?

Ella wysunęła głowę spod skrzydeł. Wciąż dygotała. Zgarbiła się i Percy dostrzegł krwawiącą ranę na jej plecach, tam gdzie Fineasz zdzielił ją spalinową kosą. Zaczęła grzebać w swoich piórach, wyciągając kępki pierza. -

M-mała Ella - wyjąkała ze złością. - S-słaba Ella. Nie ma cynamonu dla Elli. Tylko ser.

Frank spojrzał na drugą stronę ulicy, gdzie inne harpie siedziały na gałęziach wiązu, rozrywając tortillę na strzępy. -

Zdobędziemy ci coś innego - obiecał.

Percy odłożył miskę z tajskim makaronem. Zdał sobie sprawę, że Ella jest jakaś dziwna, nawet jak na harpię. Po tym, czego był świadkiem, był jednak pewny: pomoże jej, bez względu na wszystko. 2 Percy -

Ella, chcemy zostać twoimi przyjaciółmi. Możemy ci przynieść więcej jedzenia, ale...

Przyjaciółmi - powtórzyła Ella. - Dziesięć sezonów. Od 1994 do 2004. - Zerknęła na Percy ego z ukosa, potem popatrzyła w górę i zaczęła recytować: - Półkrwi potomek bogów lat szesnastu dożyje, na przekór wszystkiemu, co zły los przed nim kryje. Szesnaście. Masz szesnaście lat. Strona szesnasta Sztuki francuskiej kuchni. „Składniki: bekon, masło".

Percy emu dzwoniło w uszach. Był oszołomiony, jakby dał nura w głęboką toń i wynurzył się nad powierzchnię. -

Ella... co ty powiedziałaś?

-

„Bekon". - Złapała kroplę deszczu. - „Masło".

-

Nie, przedtem. To zdanie... Ja znam to zdanie.

Hazel drgnęła. To rzeczywiście brzmi znajomo, jak... bo ja wiem... jak przepowiednia. Może to jest coś, co przy niej powiedział Fineasz? Na dźwięk imienia „Fineasz" Ella zaskrzeczała ze strachu i odleciała. -

Zaczekaj! — zawołała Hazel. - Nie chciałam... O bogowie, ale jestem głupia.

-

Nic się nie stało. - Frank pokazał ręką. - Popatrz.

Ella nie poruszała się już tak szybko. Podleciała ciężko na szczyt dwupiętrowej kamienicy z czerwonej cegły i zniknęła za krawędzią dachu. Na ulicę spadło czerwone pióro. Myślicie, że tam jest jej gniazdo? - Frank zmrużył oczy, wpatrując się w napis na budynku. Biblioteka Hrabstwa Multnomah? Percy kiwnął głową. -

Zobaczymy, czy jest otwarta.

Przebiegli przez ulicę i wpadli do holu. Biblioteka na pewno nie była miejscem, które Percy chętnie by odwiedził. Jako dyslektyk miał spore trudności nawet z odczytyPercy 27 waniem szyldów nad sklepami. Cały budynek pełen książek? To brzmiało prawie jak chińska tortura wodna albo wyrywanie zębów. Kiedy biegli przez hol, pomyślał, że Annabeth na pewno podobałoby się to miejsce. Było przestronne, jasno oświetlone, z wielkimi oknami w niszach. Książki i architektura, tak, to bez wątpienia by jej... Nagle zamarł. -

Percy? - zapytał Frank. - Co jest?

Percy próbował się skupić. Skąd mu to przyszło do głowy? Architektura, książki... Annabeth zaprowadziła go kiedyś do biblioteki w... to było... w... w... Wspomnienie pierzchło. Uderzył pięścią w bok półki na książki.

-

Percy? - zapytała łagodnie Hazel.

Był taki wściekły na siebie, czuł taki zawód, że pragnął tłuc pięściami w kolejne półki, ale zaniepokojone twarze przyjaciół ściągnęły go z powrotem na ziemię. -Już... już w porządku - skłamał. - Miałem jakieś zaćmienie. Znajdźmy drogę na górę. Zajęło im to trochę czasu, ale w końcu znaleźli klatkę schodową z dojściem na dach. Na szczycie były drzwi z zamkiem uzbrojonym w alarm, ale ktoś je uchylił, wtykając w szparę egzemplarz Wojny i pokoju. Na dachu Ella kuliła się w gnieździe z książek, osłoniętym jakimś pudłem. Percy i jego przyjaciele podeszli powoli, starając się jej nie przestraszyć. Harpia nie zwracała na nich uwagi. Muskała pióra palcami, mrucząc coś pod nosem, jakby powtarzała rolę. Percy zbliżył się do niej i przykląkł. -

Cześć. Wybacz, że cię przestraszyliśmy. Słuchaj, nie mam za dużo jedzenia, ale...

Wyjął z kieszeni skrawek makrobiotycznej suszonej wołowiny. Ella błyskawicznie wyrwała mu go z ręki. Skuliła się ponownie

268

Percy

w swoim gnieździe, obwąchując mięso, ale po chwili westchnęła i odrzuciła je na bok. -

N-nie z jego stołu. Ella nie może zjeść. Szkoda. Suszona wołowina dobra dla harpii.

-

Nie z jego... Och, rozumiem - rzekł Percy. - To część klątwy. Możecie jeść tylko z jego stołu.

-

Musi być jakiś sposób - powiedziała Hazel.

„Fotosynteza" - mruknęła Ella. - „Rzeczownik. Biologia. Synteza złożonych substancji organicznych". „To były najlepsze czasy, to były najgorsze czasy, to była epoka mądrości, to była epoka głupoty..." -

Co ona plecie? - szepnął Frank.

Percy spojrzał na otaczający ją wał książek. Wszystkie wyglądały na stare i spleśniałe. Na niektórych były ceny wypisane markerem, jakby biblioteka chciała się ich pozbyć na wyprzedaży. -

Ona cytuje książki.

Almanach Farmera 1965 - powiedziała Ella. - „Początek okresu rozrodczego dwudziestego szóstego stycznia". -

Ella, ty to wszystko przeczytałaś?

Zamrugała.

-

Więcej. Więcej na dole. Słowa. Słowa uspokajają Ellę. Słowa, słowa, słowa.

Percy sięgnął po jakąś książkę - podniszczony egzemplarz Historii wyścigów konnych. -Ella, pamiętasz... mm... trzeci akapit na stronie sześćdziesiątej drugiej... „Sekretariat" - powiedziała natychmiast Ella. - „Obstawiany trzy do dwóch podczas gonitwy Kentucky Derby w 1973 roku wygrał, osiągając rekord toru minuta pięćdziesiąt dziewięć i dwie piąte". Percy zamknął książkę. Ręce mu się trzęsły. -

Słowo w słowo.

Percy 269 -

Zdumiewające - powiedziała Hazel.

-

To genialna kura - przyznał Frank.

Percy poczuł niepokój. Zaświtało mu w głowie, dlaczego Fineasz chciał mieć Ellę. Wcale nie dlatego, że go podrapała. Percy przypomniał sobie zdanie, które wyrecytowała: „Półkrwi potomek bogów...". Tak, to było o nim. -

Ella, chcemy znaleźć sposób na złamanie tej klątwy. Chciałabyś tego?

-

„It's Impossible. Perry Como, nagranie z 1970 roku".

Wszystko jest możliwe. A teraz posłuchaj, zaraz wymówię jego imię. Nie musisz uciekać. Chcemy uwolnić cię spod tej klątwy. Musimy tylko znaleźć sposób na pokonanie... Fineasza. Spodziewał się, że rzuci się do ucieczki, ale harpia tylko potrząsnęła głową. Ellę.

N-n-nie! Nie Fineasz. Ella jest szybka. Za szybka dla niego. A-ale on chce Ellę uwięzić. Krzywdzi

Spróbowała dosięgnąć rany na plecach. -

Frank - powiedział Percy - masz podręczną apteczkę?

-Już się robi. Frank wyjął termos pełen nektaru i wyjaśnił Elli, na czym polega jego działanie. Kiedy przysunął się do niej, skuliła się i krzyknęła. Potem Hazel udało się wylać trochę nektaru na jej ranę, która natychmiast zaczęła się zabliźniać. Hazel uśmiechnęła się. -

Widzisz? Chyba ci lepiej.

-

Fineasz jest zły - upierała się Ella. -1 kosiarki są złe. I ser.

Masz absolutną rację - powiedział Frank. - Nie pozwolimy, żeby znowu cię skrzywdził. Musimy tylko znaleźć sposób, żeby go przechytrzyć. Wy, harpie, na pewno znacie go lepiej niż ktokolwiek inny. Jest jakiś sposób, żeby go podejść? N-nie. Sposoby są dobre dla dzieci. Pięćdziesiąt sposobów wytresowania twojego psa. Sophie Collins, zadzwoń: sześć, trzy, sześć...

270

Percy

Dobrze już, dobrze, Ella - odezwała się Hazel takim tonem, jakby przemawiała do niespokojnego konia. - Ale czy Fineasz ma jakąś słabą stronę? -

Ślepota. Jest ślepy.

Frank wymownie spojrzał w niebo, ale Hazel się nie zraziła. -

To prawda. A oprócz tego?

-

Ryzyko. Gry hazardowe. Dwa do jednego. Małe szanse. Sprawdzaj albo pasuj.

Percy nabrał otuchy. -Więc jest hazardzistą, tak? Fineasz widzi wielkie rzeczy. Przepowiednie. Fata. Boskie sprawy. Nie drobne sprawy. Chybił trafił. Ekscytujące. I jest ślepy. Frank potarł podbródek. -

Macie pojęcie, o czym ona mówi?

Percy patrzył, jak harpia grzebie w swojej workowatej sukience. Bardzo mu było jej żal, ale zaczynał też doceniać jej inteligencję. -Ja chyba mam - powiedział. - Fineasz widzi przyszłość. Zna kupę ważnych wydarzeń. Ale nie potrafi zobaczyć drobnych rzeczy... takich jak przypadkowe zjawiska, spontaniczne igraszki losu. To sprawia, że hazard go podnieca. Gdybyśmy zdołali namówić go na jakiś zakład... Hazel powoli pokiwała głową. Chodzi ci o to, że jak przegra, to będzie musiał nam powiedzieć, gdzie jest Tanatos, tak? Ale co możemy postawić? W co zagramy? To musi być coś prostego, ale z wysoką stawką. Duże możliwości. Życie albo śmierć. A postawimy coś, czego Fineasz bardzo pragnie... oczywiście poza Ellą. O nią się nie założymy.

Wzrok - mruknęła Hazel. - Ślepcy chcą odzyskać wzrok. Uzdrowienie... nie, nie. Gaja nie zrobi tego dla Fineasza. Gaja chce, żeby był ślepy, zależny od niej. Tak. Frank i Percy wymienili znaczące spojrzenia. -

Krew gorgony - powiedzieli jednocześnie.

mj* Percy 271 -

Co? - zdumiała się Hazel.

Frank wyjął dwie gliniane buteleczki, które wyłowił z Małego Tybru. -

Ella jest geniuszem. Chyba że my umrzemy.

-

O to się nie martw - uspokoił go Percy. - Mam plan.

P XXVIII Znaleźli Fineasza dokładnie w tym samym miejscu, w którym go zostawili, pośrodku placu z obwoźnymi barami. Siedział na turystycznej ławce, z kosą u boku, wystawiając na pokaz swoje kapciekróliki i zajadając ociekający tłuszczem szisz-kebab. Szlafrok miał poplamiony sosem barbecue. Witajcie ponownie! - zawołał wesoło. - Słyszę nerwowy trzepot skrzydełek. Macie moją harpię? -Jest tutaj - odrzekł Percy. - Ale nie jest twoja. Fineasz oblizał tłuszcz z palców. Mleczne oczy utkwił w jakiś punkt ponad głową Percy ego. Widzę... to znaczy... w rzeczy samej nie widzę. A więc wróciliście, żeby mnie zabić, tak? Skoro tak, to życzę powodzenia w ukończeniu waszej misji. -

Chcę się z tobą o coś założyć.

Wargi starca zadrgały. Odłożył talerz z szisz-kebabem i wychylił się w stronę Percy'ego. -

Zakład? Bardzo interesujące. Informacja w zamian za harpię? Zwycięzca bierze wszystko?

Percy 7 -

Nie. Harpia nie wchodzi w rachubę.

Fineasz roześmiał się. -

Naprawdę? Chyba nie wiesz, jaką ma wartość.

-

Ona jest osobą. Nie jest na sprzedaż.

Och, daj spokój! Jesteś z rzymskiego obozu, tak? Niewolnictwo to podstawa potęgi Rzymu. Nie udawaj szlachetnego idealisty. Zresztą ona nie jest człowiekiem. To potwór. Duch wiatru. Sługa Jupitera. Ella zakrakała. Już sama obecność na placu była dla niej wielkim wyzwaniem, ale teraz, na dźwięk imienia Jupiter" zaczęła się cofać. -

Jupiter. Wodór i hel. Sześćdziesiąt trzy satelity". Żadnych sług. Nie.

Hazel objęła ramieniem jej skrzydła. Tylko ona mogła dotykać harpii, nie wywołując w niej napadu skrzeków i drgawek. Frank stanął tuż przy Percym, z włócznią w pogotowiu. Percy wyjął gliniane buteleczki. W grę wchodzi inna stawka. Mam tutaj dwie buteleczki gor-goniej krwi. Jedna zabija. Druga uzdrawia. Wyglądają zupełnie tak samo. Nawet my nie wiemy, która jest która. Jeśli wybierzesz właściwą, możesz się wyleczyć ze ślepoty. Fineasz chciwie wyciągnął ręce. -

Niech je pomacam. Powącham.

-

Nie tak szybko. Najpierw musisz się zgodzić na warunki zakładu.

-Warunki... - Fineasz oddychał szybko, posapując. Widać było, że gotów jest przyjąć ofertę. - Przepowiadanie przyszłości i wzrok. Byłbym niezwyciężony. Mógłbym zapanować nad tym miastem. Mógłbym zbudować tutaj pałac otoczony obwoźnymi barami. Mógłbym sam złapać tę harpię! -

N-nie - powiedziała nerwowo Ella. - Nie, nie, nie.

Trudno parsknąć łajdackim, mściwym śmiechem, gdy się ma na nogach różowe papucie w kształcie królików, ale Fineaszo-wi się to udało.

i 2J4

Percy

-

A więc zgoda, półbogu. Jakie są twoje warunki?

-

Musisz wybrać właściwą buteleczkę. Bez jej odkorkowania, bez obwąchiwania.

-

To niesprawiedliwe! Jestem ślepy.

A ja nie mam takiego zmysłu węchu jak ty - odparł Percy. -Możesz wziąć buteleczki do ręki. I przysięgam na Styks, że są identyczne. Zawierają to, co powiedziałem: krew gorgony, jedna krew z jej lewej strony, druga krew z jej prawej strony. I przysięgam, że nikt z nas nie wie, która jest która. Percy spojrzał przez ramię na Hazel. -Jesteś naszą specjalistką od Podziemia. Ostatnio dziwne rzeczy dzieją się ze Śmiercią, ale czy przysięga na Styks nadal obowiązuje? Tak - odpowiedziała bez wahania. - Złamanie takiej przysięgi. .. Och, nie radziłabym ci tego zrobić. Są gorsze rzeczy od śmierci. Fineasz pogładził brodę. Więc wybieram jedną z buteleczek. Ty wypijasz drugą. Przysięgamy, że wypijemy swoje buteleczki jednocześnie. -

Zgadza się - rzekł Percy.

Przegrywający umiera, to oczywiste. Ten rodzaj trucizny prawdopodobnie nawet mnie nie pozwoli na odzyskanie życia... w każdym razie przez długi okres. Moja esencja ulegnie rozpadowi i degradacji. Wiele ryzykuję. Ale jeśli wygrasz, zdobędziesz wszystko - odrzekł Percy. -Jeśli ja umrę, moi przyjaciele przysięgną, że zostawią cię w spokoju i nie pomszczą mojej śmierci. Odzyskasz wzrok. Tego ci nie da nawet Gaja. Fineasz zmarszczył czoło. Percy domyślił się, że trafił w jego słaby punkt. Gaja dała mu wiele, ale żal mu było utraty wzroku. Jeśli przegram - powiedział starzec - to umrę i nie będę mógł przekazać ci żadnej informacji. Co na tym zyskasz? Percy 275 Percy był rad, że uprzednio przedyskutował to z przyjaciółmi. To Frank podsunął rozwiązanie. Opiszesz miejsce, w którym przebywa Alkyoneus, na kartce. Będziesz ją miał przy sobie, ale przysięgniesz na Styks, że zapisana informacja jest rzetelna i dokładna. Będziesz musiał również przysiąc, że jeśli przegrasz i umrzesz, harpie zostaną uwolnione spod klątwy. Stawka jest bardzo wysoka - mruknął Fineasz. - Możesz umrzeć, Percy Jacksonie. Nie byłoby prościej, gdybyś po prostu przekazał mi harpię? -

Nie ma takiej opcji.

Fineasz uśmiechnął się powoli. A więc w końcu zaczynasz doceniać jej wartość. Kiedy odzyskam wzrok, sam ją pochwycę. Kto ma nad nią kontrolę... no... byłem już kiedyś królem. Ten zakład może mnie nim znowu uczynić.

-Jeszcze nie wygrałeś - odrzekł Percy. - To co, zakład stoi? Fineasz postukał się po nosie. Widać było, że się zastanawia. Nie potrafię przewidzieć, kto wygra. To okropne, jak to działa. Całkiem nieoczekiwany zakład... to sprawia, że przyszłość jest mglista. Ale powiem ci coś, Percy Jacksonie. Dam ci pewną radę. Za darmo. Nawet jeśli dzisiaj przeżyjesz, twoja przyszłość nie jest zachęcająca. Staniesz przed trudnym wyborem i nie będziesz miał odwagi go dokonać. To cię będzie słono kosztować. To będzie słono kosztować cały świat. Może lepiej by było, gdybyś wybrał truciznę. Percy poczuł w ustach gorycz, jakby napił się zielonej herbaty Iris. Wolałby sądzić, że starzec chce go po prostu wystraszyć, ale coś mu mówiło, że to prawdziwa przepowiednia. Przypomniał sobie ostrzeżenie Junony, kiedy zdecydował się pójść do Obozu Jupiter: „Czeka cię wielki ból, wielkie utrapienie, dojmujące poczucie straty. Ale możesz zdobyć szansę uratowania swoich dawnych przyjaciół i swojej rodziny".

i .276 Percy W drzewach otaczających plac parkingowy zgromadziły się harpie, jakby rozumiały, co tu się dzieje. Frank i Hazel wpatrywali się uważnie w twarz Percy ego. Zapewnił ich, że szanse na wygraną są większe niż pół na pół. Miał plan. Ten plan, oczywiście, mógł nie wypalić. Jego szanse przeżycia mogły wynosić sto procent - albo zero. Tego im nie powiedział. -

Zakład stoi? - powtórzył.

Fineasz wyszczerzył zęby. Przysięgam na Styks dochować warunków zakładu zgodnie z tym, jak je opisałeś. Franku Zhang, jesteś potomkiem Argonauty. Tobie ufam. Przysięgniesz, że jeśli wygram, ty i twoja dziewczyna Hazel zostawicie mnie w spokoju i nie będziecie szukać zemsty? Frank tak mocno zacisnął ręce na złotej włóczni, że zbielały mu knykcie, ale zdołał wymamrotać: -

Przysięgam na Styks.

-

Ja też przysięgam — powiedziała Hazel.

-

Przysięgać - mruknęła Ella. - Nie przysięgać na księżyc, niestały księżyc.

Fineasz roześmiał się. -

W takim razie znajdźcie mi coś do pisania. Zaczynamy.

Frank pożyczył serwetkę i długopis od jakiegoś sprzedawcy. Fineasz napisał coś na serwetce i włożył ją do kieszeni szlafroka.

Przysięgam, że opisałem położenie legowiska Alkyoneusa. To nie znaczy, że będziesz żył na tyle długo, by móc to przeczytać. Percy dobył miecza i zgarnął nim jadło z turystycznego stolika. Fineasz usiadł z jednej strony, Percy naprzeciw niego. Fineasz wyciągnął ręce. -

Daj mi pomacać buteleczki.

Percy spojrzał na odległe wzgórza. Wyobraził sobie cienistą twarz śpiącej kobiety. Skierował swoje myśli w głąb ziemi, mając nadzieję, że bogini go usłyszy: w Percy 277 ~ Ab dobra, Gajo. Sprawdzam twój blef. Mówisz, że jestem cennym pionem. Mówisz, że masz dla mnie plany i że oszczędzasz mnie, dopóki nie zawędruję na północ. Kto jest dla ciebie bardziej cenny ja czy ten starzec? Bo jeden z nas ma za chwilę umrzeć. Fineasz drapieżnie zakrzywił palce, jakby coś chwytał. -

Nerwy ci puszczają, Percy Jacksonie? Daj mi buteleczki.

Percy wręczył mu buteleczki. Starzec porównał ich ciężar. Obmacał ich gliniane powierzchnie. Potem postawił je na stoliku i delikatnie położył prawą dłoń na prawej buteleczce, a lewą na lewej. Ziemia zadrżała, Percy-emu zadzwoniły zęby. Ella zakrakała nerwowo. Lewa buteleczka zatrzęsła się nieco bardziej niż prawa. Fineasz uśmiechnął się triumfująco. Zacisnął palce na lewej buteleczce. -

Jesteś głupcem, Percy Jacksonie. Wybieram tę. A teraz wypijmy.

Percy wziął prawą buteleczkę. Zęby mu szczękały. Starzec uniósł swoją buteleczkę. -

Za synów Neptuna.

Obaj odkorkowali buteleczki i wypili. Percy natychmiast zgiął się wpół, w gardle poczuł ogień, a w ustach smak benzyny. -

Och, bogowie... - jęknęła stojąca za nim Hazel.

-

Nie! - zaskrzeczała Ella. - Nie, nie, nie.

Percy'emu zaćmiło się w oczach. Widział tylko triumfalnie śmiejącego się Fineasza, który wyprostował się w krześle i mrugał z nadzieją w oczach. -

Tak! - zawołał starzec. - Za chwilę odzyskam wzrok!

Percy zrozumiał, że źle wybrał. Był głupi, podejmując takie ryzyko. Czuł się tak, jakby kawałki szkła wędrowały mu przez żołądek do kiszek. -

Percy! - Frank chwycił go za ramiona. - Percy, przecież nie możesz umrzeć!

Percy Percy westchnął rozpaczliwie... i nagle wzrok mu się wyostrzył. W tym samym momencie Fineasz zgiął się wpół, jakby otrzymał cios w żołądek. -

Nie... nie możesz! - jęknął. - Gaja... ty... ty...

Dźwignął się na nogi i zatoczył, trzymając się za brzuch. -Jestem zbyt cenny! Z ust buchnęła mu para. Z uszu, brody, oczu wydobyły się niezdrowe żółte opary. -

To nieuczciwe! - krzyknął. - Oszukałeś mnie!

Próbował wyciągnąć kawałek papieru z kieszeni szlafroka, ale jego ręce się rozkruszyły, palce zamieniły w piasek. Percy wstał chwiejnie. Nie czuł się z niczego uleczony. Nie odzyskał pamięci. Ustał tylko ból. -

Nikt cię nie oszukał - powiedział. - Sam dokonałeś wyboru, a teraz musisz dochować przysięgi.

Ślepy król jęknął z rozpaczy. Obrócił się w kółko, dymiąc i powoli rozpadając, aż nie pozostało z niego nic prócz poplamionego szlafroka i pary bamboszy w kształcie królików. -

To najwstrętniejsze łupy wojenne, jakie kiedykolwiek zdobyto - powiedział Frank.

Percy usłyszał w głowie kobiecy głos, senny szept zabarwiony leciutką nutą niechętnego podziwu: ~ Hazard, Percy Jacksonie. Zmusiłeś mnie do dokonania wyboru, a jesteś dla mnie ważniejszy od tego starego jasnowidza. Ale nie kuś losu. Obiecuję ci, że kiedy nadejdzie twoja śmierć, będzie o wiele bardziej bolesna od gorgoniej krwi. Hazel dźgnęła mieczem leżący na ziemi szlafrok. Nie było pod nim niczego - żadnej oznaki, że Fineasz próbuje się odrodzić. Spojrzała ze strachem na Percy'ego. -

To był albo najodważniejszy czyn, jaki widziałam, albo najgłupszy.

Frank pokręcił głową z niedowierzaniem.

Percy 279 -

Percy, skąd wiedziałeś? Byłeś taki pewny siebie, kiedy on wybierał buteleczkę.

Gaja. Chce, żebym dotarł na Alaskę. Myśli... Nie jestem pewny, ale ona chyba myśli, że wykorzysta mnie do swoich planów. To ona skłoniła Fineasza do wybrania złej buteleczki. Frank wpatrywał się z przerażeniem w szlafrok i kapcie. -

Gaja miałaby zabić nie ciebie, tylko swojego sługę? I o to się zakładałeś?

Plany - mruknęła Ella. - Plany i spiski. Pani w ziemi. Wielkie plany wobec Percy ego. Makrobiotyczna suszona wołowina dla Elli. Percy wręczył jej całą torbę suszonego mięsa. Zapiszczała z radości. -

Nie, nie, nie - mruczała śpiewnie. - Fineasz, nie. Jedzenie i słowa dla Elli, tak.

Percy ukucnął przy szlafroku i wyciągnął z jego kieszeni serwetkę. Było na niej napisane: LODOWIEC HUBBARDA. Całe to ryzyko dla dwóch słów. Podał serwetkę Hazel. -

Wiem, gdzie to jest - powiedziała. - To słynne miejsce. Ale przed nami długa, długa droga.

Harpie, siedzące na gałęziach otaczających plac drzew, wreszcie otrząsnęły się z szoku. Zakrakały radośnie i pofrunęły do najbliższych barów, nurkując przez okna do kuchni. Rozległy się wrzaski w różnych językach. Przyczepy zadygotały. W powietrzu zaroiło się od piór i jednorazowych opakowań. -

Lepiej wracajmy do łodzi - powiedział Percy. - Mamy coraz mniej czasu.

XXIX h azel dostała mdłości, jeszcze zanim weszła do łodzi. Wciąż widziała Fineasza z parą buchającą mu z oczu, z rękami rozsypującymi się w pył. Percy zapewnił ją, że ona jest inna, ale to jej nie przekonało. Zrobiła coś gorszego od dręczenia harpii. „Ty to wszystko zaczęłaś!", powiedział Fineasz. „Gdyby nie ty, Alkyoneus by się nie odrodził!" Płynęli, unoszeni prądem Columbii, a Hazel starała się o tym wszystkim zapomnieć. Pomogła Elli umościć w łodzi gniazdo ze starych książek i magazynów, które wyjęli z pojemnika na śmieci w bibliotece. Wcale nie zamierzali zabierać ze sobą harpii, ale Ella nie dała im wyboru. - Przyjaciele. Dziesięć sezonów. Od 1994 do 2004. Przyjaciele stopili Fineasza i dali Elli suszone mięso. Ella pójdzie z przyjaciółmi.

Teraz siedziała wygodnie w swoim gnieździe na rufie, skubiąc mięso i recytując przypadkowe zdania z Charlesa Dickensa i Pięćdziesięciu sposobów wytresowania twojego psa. Hazel 281 Percy klęczał na dziobie, kierując łódź w stronę oceanu za pomocą swojej dziwnej władzy nad wodą. Hazel siedziała na środkowej ławeczce obok Franka. Dotykali się ramionami, co sprawiało, że czuła się tak roztrzęsiona jak harpia. Pamiętała, jak wyglądał na zboczu wzgórza w Mendocino, samotny na plamie wypalonej trawy, z włócznią w ręku, otoczony płomieniami, z popiołami trzech bazyliszków u stóp. Gdyby zaledwie tydzień temu ktoś wyraził przypuszczenie, że Frank jest synem Marsa, parsknęłaby śmiechem. Był na to stanowczo za słodki i za łagodny. Budził w niej macierzyńskie uczucia, bo był taki niezdarny i wciąż wpadał w tarapaty. To się zmieniło od czasu, gdy opuścili obóz. Zaimponował jej odwagą. Teraz to on opiekował się nią. I musiała przyznać, że cieszy ją ta zamiana ról. Szeroko rozlana rzeka wpłynęła do oceanu. „Pax" skierowała się na północ. Frank starał się rozweselić Hazel, opowiadając jej głupie dowcipy. „Dlaczego Minotaur przeszedł przez drogę?" „Ilu faunów potrzeba do wymienienia żarówki?" Wskazywał te budynki wzdłuż linii wybrzeża, które przypominały mu miejsca w Vancouverze. Niebo zaczęło ciemnieć, morze zabarwiło się rdzawym połyskiem przypominającym skrzydła Elli. Dwudziesty pierwszy czerwca dobiegał końca. Od wieczoru Święta Fortuny dzieliły ich dokładnie siedemdziesiąt dwie godziny. W końcu Frank wyciągnął ze swojego plecaka trochę jedzenia - napoje orzeźwiające i babeczki, które porwał ze stolika Fineasza. Rozdał im je, po czym zwrócił się do Hazel: - No dobra. Moja mama powtarzała, że nie powinno się samemu zadręczać jakimś problemem. Ale jeśli nie chcesz o tym mówić, nie ma sprawy. Westchnęła spazmatycznie. Bała się zacząć mówić - nie dlatego że czuła się zakłopotana, ale dlatego że nie chciała znowu osunąć się w przeszłość.

282

Hazel

Miałeś rację - powiedziała. - Tak, wróciłam z Podziemia. Ja... ja jestem zbiegiem. Nie powinnam być żywa. Poczuła się tak, jakby runęła jakaś tama. Słowa same wypływały jej z ust. Opowiedziała, jak jej matka wezwała Plutona i zakochała się w nim. Jak matka zapragnęła wszystkich skarbów ziemi i jak to się

obróciło w klątwę ciążącą na Hazel. Opisała swoje życie w Nowym Orleanie - wszystko prócz przyjaźni z Sammym. Patrząc na Franka, nie potrafiła o tym mówić. Opisała Głos, opowiedziała, jak Gaja powoli zawładnęła umysłem matki. Jak przeniosły się na Alaskę, jak pomogła odrodzić się gigantowi Alkyoneusowi i jak umarła, zatapiając wyspę w Zatoce Resurrection. Wiedziała, że Percy i Ella słuchają, ale mówiła przede wszystkim do Franka. Kiedy skończyła, bała się na niego spojrzeć. Oczekiwała, że się od niej odsunie, może powie, że ona jednak jest potworem. Ale Frank wziął ją za rękę. Poświęciłaś się, żeby powstrzymać odradzanie się tego giganta. Byłaś bardzo dzielna. Mnie by nie było na to stać. Czuła pulsowanie krwi w tętnicy na szyi. Wcale nie byłam dzielna. Pozwoliłam matce umrzeć. Za długo byłam Gai posłuszna. Prawie pozwoliłam jej zwyciężyć. Hazel - odezwał się Percy. - Sama jedna postawiłaś się bogini. Dobrze zrobiłaś... - Głos mu zamarł w gardle, jakby nawiedziła go przykra myśl. - Ale... co się wydarzyło w Podziemiu... to znaczy... jak umarłaś? Powinnaś znaleźć się w Elizjum. Ale skoro Nico sprowadził cię z powrotem... -

Nie byłam w Elizjum. - Usta miała suche jak piasek. - Proszę, nie pytaj...

Było już za późno. Przypomniała sobie swoje wstąpienie w ciemność, przybycie nad Styks. Zaczęła tracić świadomość. -

Hazel? - zapytał Frank.

*i 282

Hazel

Miałeś rację - powiedziała. - Tak, wróciłam z Podziemia. Ja... ja jestem zbiegiem. Nie powinnam być żywa. Poczuła się tak, jakby runęła jakaś tama. Słowa same wypływały jej z ust. Opowiedziała, jak jej matka wezwała Plutona i zakochała się w nim. Jak matka zapragnęła wszystkich skarbów ziemi i jak to się obróciło w klątwę ciążącą na Hazel. Opisała swoje życie w Nowym Orleanie - wszystko prócz przyjaźni z Sammym. Patrząc na Franka, nie potrafiła o tym mówić. Opisała Głos, opowiedziała, jak Gaja powoli zawładnęła umysłem matki. Jak przeniosły się na Alaskę, jak pomogła odrodzić się gigantowi Alkyoneusowi i jak umarła, zatapiając wyspę w Zatoce Resurrection. Wiedziała, że Percy i Ella słuchają, ale mówiła przede wszystkim do Franka. Kiedy skończyła, bała się na niego spojrzeć. Oczekiwała, że się od niej odsunie, może powie, że ona jednak jest potworem.

Ale Frank wziął ją za rękę. Poświęciłaś się, żeby powstrzymać odradzanie się tego giganta. Byłaś bardzo dzielna. Mnie by nie było na to stać. Czuła pulsowanie krwi w tętnicy na szyi. Wcale nie byłam dzielna. Pozwoliłam matce umrzeć. Za długo byłam Gai posłuszna. Prawie pozwoliłam jej zwyciężyć. Hazel - odezwał się Percy. - Sama jedna postawiłaś się bogini. Dobrze zrobiłaś... - Głos mu zamarł w gardle, jakby nawiedziła go przykra myśl. - Ale... co się wydarzyło w Podziemiu... to znaczy... jak umarłaś? Powinnaś znaleźć się w Elizjum. Ale skoro Nico sprowadził cię z powrotem... -

Nie byłam w Elizjum. - Usta miała suche jak piasek. - Proszę, nie pytaj...

Było już za późno. Przypomniała sobie swoje wstąpienie w ciemność, przybycie nad Styks. Zaczęła tracić świadomość. -

Hazel? - zapytał Frank.

Hazel 283 Slip Sliding Away - mruknęła Ella. - Numer piąty na amerykańskiej liście przebojów. Paul Simon. Frank, idź z nią. Simon mówi, Frank, idź z nią. Hazel nie miała pojęcia, o czym Ella mówi, ale gdy ścisnęła Franka za rękę, pociemniało jej w oczach. Znowu znalazła się w Podziemiu, ale tym razem nie była sama. Towarzyszył jej Frank. Stali w łodzi Charona, przepływali przez Styks. W ciemnych wodach wirowały śmieci - przekłuty balon urodzinowy, smoczek, plastikowa para nowożeńców z weselnego tortu - pozostałości po nagle przerwanym życiu śmiertelników. G-gdzie jesteśmy? - Frank stał obok niej, migocąc widmowym fioletowym blaskiem, jakby stał się larem. -To moja przeszłość. - Hazel czuła dziwny spokój. — To tylko echo. Nie bój się. Sternik odwrócił się i uśmiechnął. Był przystojnym Afrykańczykiem w drogim jedwabnym garniturze, ale po chwili zmienił się w szkielet w czarnej szacie. No jasne, nie ma czego się bać - powiedział z brytyjskim akcentem. - Przecież ci powiedziałem, że przewiozę cię na drugi brzeg, nie? To nic, że nie masz monety. Córka Plutona nie powinna pozostać na niewłaściwym brzegu rzeki. Łódź wsunęła się na ciemną plażę. Hazel poprowadziła Franka do czarnych wrót Erebu. Duchy rozstąpiły się przed nimi, wyczuwając, że to córka Plutona. Olbrzymi trójgłowy Cerber zawarczał w

mroku, ale pozwolił im przejść. Za wrotami weszli do wielkiego pawilonu i stanęli przed ławą sędziowską. Trzy postacie w złotych maskach, spowite w czarne szaty, spojrzały z góry na Hazel. Frank jęknął cicho. -

Kim oni...

284 Hazel -

Zadecydują o moim losie - powiedziała Hazel. - Zaraz zobaczysz.

Jak uprzednio, sędziowie nie zadawali jej żadnych pytań. Po prostu wejrzeli w jej świadomość, wydobywając myśli z jej głowy i badając je jak zbiór starych fotografii. -

Przeszkodziła Gai - powiedział pierwszy sędzia. - Powstrzymała odradzanie się Alkyoneusa.

-

Ale to ona go przebudziła - rzekł drugi sędzia. - Zawiniła tchórzostwem i słabością.

-Jest młoda - powiedział trzeci sędzia. - Od tego zależało życie jej matki. -

Moja matka. - Hazel zdobyła się na odwagę, by przemówić. - Gdzie teraz jest? Jaki jest jej los?

Sędziowie spojrzeli na nią, złote maski zamarły w przerażających uśmiechach. -Twoja matka... Ponad sędziami zamigotała postać Marie Levesque. Była uwięziona w czasie, tuliła do siebie Hazel, gdy zawalała się jaskinia. Powieki miała zaciśnięte. -

Ciekawy problem - powiedział drugi sędzia. - Podział winy.

Tak - zgodził się pierwszy. - To dziecko umarło ze szlachetnego powodu. Zapobiegła śmierci wielu istnień, opóźniając odrodzenie się gigantów. Miała odwagę przeciwstawić się potędze Gai. Ale zrobiła to za późno - rzekł ponuro trzeci sędzia. - Winna jest udzielenia pomocy wrogowi bogów. Matka ją do tego zmusiła - powiedział pierwszy sędzia. -Dziecko powinno trafić do Elizjum. Wieczna kara dla Marie Levesque. -

Nie! - krzyknęła Hazel. - Nie, błagam! To niesprawiedliwe.

Sędziowie jednocześnie przechylili głowy. „Złote maski" - pomyślała Hazel. - „Złoto, moje przekleństwo. A może złoto tak zatruło ich myśli, że nie mogę się spodziewać uczciwego procesu?"

Hazel

285 Zastanów się dobrze, Hazel Levesque - ostrzegł ją pierwszy sędzia. - Weźmiesz odpowiedzialność na siebie? Możesz obarczyć winą duszę matki. Byłoby to rozsądne. Twoim przeznaczeniem był udział w wielkich sprawach. Twoja matka odwiodła cię od tego. Zobacz, kim mogłaś być... Nad sędziami pojawił się inny obraz. Hazel ujrzała siebie jako małą dziewczynkę, roześmianą, z rękami poplamionymi farbą. Potem zobaczyła, jak dziewczynka rośnie - włosy się wydłużają, oczy smutnieją. Miała trzynaście lat, to był dzień jej urodzin. Pędziła przez pola i łąki na pożyczonym koniu. Sammy zaśmiewał się, gnając za nią. „Od czego uciekasz? Ode mnie? Jestem taki brzydki?" Po chwili ujrzała się już na Alasce. Brnęła zaśnieżoną ulicą, wracając ze szkoły do domu. Potem stała się jeszcze starsza. Miała dwadzieścia lat. Była bardzo podobna do matki, włosy miała zaplecione do tyłu w warkocze, złote oczy jaśniały wesoło. Ubrana była w białą sukienkę... ślubną suknię? Uśmiechała się ciepło. Hazel instynktownie czuła, że patrzy na kogoś szczególnego - kogoś, kogo kocha. Nie odczuła goryczy, patrząc na tę scenę. Nie zastanawiała się nawet nad tym, kogo ma poślubić. Pomyślała tylko: „Tak mogłaby wyglądać moja matka, gdyby nie była wiecznie zagniewana, gdyby Gaja jej nie opętała". Utraciłaś to życie - rzekł pierwszy sędzia. - Szczególne okoliczności. Elizjum dla ciebie. Kara dla twojej matki. Nie - powiedziała Hazel. - To nie była jej wina. Została oszukana. Ona mnie kochała. Na samym końcu próbowała mnie ocalić. -

Hazel - szepnął Frank - co ty robisz?

Ścisnęła go mocniej za rękę, każąc mu milczeć. Sędziowie nie zwracali na niego uwagi. W końcu drugi sędzia westchnął. -

Nie ma rozwiązania. Za mało dobra. Za mało zła.

f

-i 286

Hazel

Winę trzeba podzielić - zgodził się pierwszy sędzia. - Obie dusze zostaną zesłane na Łąki Asfodelowe. Przykro mi, Hazel Levesque. Mogłaś być bohaterką.

Wyszła z pawilonu na żółte, niekończące się łąki. Poprowadziła Franka przez tłum duchów do gaju czarnych topoli. -

Odrzuciłaś Elizjum, żeby uchronić matkę przed cierpieniem? - zapytał zdumiony Frank.

-

Nie zasłużyła na Pola Kary.

-

Ale... co teraz będzie?

-

Nic. Nic... przez całą wieczność.

Snuli się bez celu. Duchy wokół nich popiskiwały jak nietoperze - zagubione i zdezorientowane, niepamiętające swojej przeszłości, a nawet swoich imion. Hazel pamiętała wszystko. Może dlatego, że była córką Plutona, nie zapomniała, kim była i dlaczego tu się znalazła. Pamięć przeszłości utrudnia moje życie pozagrobowe - powiedziała Frankowi, który wciąż polatywał obok niej jak jaśniejący fioletowo lar. — Tyle razy próbowałam dojść do pałacu mojego ojca... - Wskazała na wielki ciemny zamek w oddali. - Nigdy mi się to nie udało. Nie mogę opuścić Łąk Asfodelowych. -

A spotkałaś swoją matkę?

Hazel pokręciła głową. Nie poznałaby mnie, nawet gdybym ją odnalazła. Te duchy... są pogrążone w wiecznym śnie, wiecznym transie. To najlepsze, co mogłam dla niej zrobić. Czas nie miał tu znaczenia, ale po wiekach wieków siedzieli razem pod czarnymi topolami, przysłuchując się wrzaskom z Pola Kary. W oddali, pod sztucznym słońcem Elizjum, Wyspa Błogosławionych połyskiwała jak szmaragd pośród roziskrzonego błękitnego jeziora. Białe żagle przecinały wodę, a dusze bohaterów pławiły się na złotych plażach w wiecznym szczęściu.

Hazel 287 Nie zasłużyłaś na Łąki Asfodełowe - zaprotestował Frank. -Powinnaś być tam, wśród bohaterów. -

To tylko echo. Obudzimy się, Frank. To tylko wydaje sif wiecznością.

-

Nie o to chodzi! Odebrano ci życie. Miałaś być piękną kobietą. Miałaś...

Jego twarz powlekła się ciemnym fioletem. Miałaś kogoś poślubić - powiedział spokojnie. - Miałaś mieć szczęśliwe życie. Straciłaś to wszystko.

Hazel zdusiła szloch. Za pierwszym razem, gdy była tu sama, Łąki Asfodełowe nie wydały się jej takie złe. Gdy towarzyszył jej Frank, czuła o wiele dotkliwszy smutek. Ale postanowiła nie buntować się przeciw swojemu losowi. Pomyślała o tej wizji, w której była dorosła, uśmiechnięta, zakochana. Wiedziała, że niewiele trzeba by było goryczy, by stała się taka jak Królowa Maria. „Zasługuję na coś lepszego", powtarzała matka. Hazel nie mogła sobie pozwolić na takie uczucia. Przykro mi, Frank - powiedziała. - Myślę, że twoja matka się myliła. Czasami podzielenie się z kimś swoim problemem wcale nie pomaga. Pomaga. - Frank wsunął rękę do kieszeni kurtki. - Bo, widzisz. .. skoro mamy przed sobą całą wieczność na rozmowę, jest coś, o czym chcę ci powiedzieć. Wyjął z kieszeni zawiniątko wielkości pary okularów. Kiedy je rozwinął, Hazel zobaczyła nadpalone drewienko jarzące się fioletowym blaskiem. Zmarszczyła czoło. Co to... - Nagle prawda uderzyła ją jak ostry podmuch zimnego wiatru. - Fineasz powiedział, że twoje życie zależy od jakiegoś nadpalonego kijka... -

To prawda. To mój los. Dosłownie.

28 Hazel Opowiedział jej, jak bogini Junona pojawiła się, gdy był niemowlęciem, jak jego babcia porwała drewienko z kominka. Babcia powiedziała, że mam pewien dar... talent odziedziczony po naszym przodku, Argonaucie. No i to, że moim ojcem jest Mars... - Wzruszył ramionami. - Jestem obdarzony zbyt wielką mocą czy coś w tym rodzaju. Dlatego moje życie może się tak łatwo spalić. Iris powiedziała, że umrę, trzymając to drewienko, patrząc, jak się spala. Obrócił drewienko w palcach. Nawet w swojej widmowej, fioletowej postaci był wielki i krzepki. Hazel wyobraziła go sobie jako dorosłego. Byłby silny i zdrowy jak byk. Nie mogła uwierzyć, że jego życie zależy od czegoś tak małego jak ten kawałeczek drewna. -

Frank, jak możesz nosić je wciąż przy sobie? Nie boisz się, że coś się z nim stanie?

Właśnie dlatego ci o nim powiedziałem. - Wyciągnął ku niej drewienko. - Wiem, że jest wiele pytań, ale... mogłabyś je dla mnie przechować? Hazel zakręciło się w głowie. Aż do teraz godziła się na obecność Franka w swojej wizji. Prowadziła go ze sobą, bezwolnie odgrywając swoją przeszłość, bo wydawało się jej, że będzie uczciwie, gdy pozna prawdę. Teraz zaczęła się zastanawiać, czy Frank naprawdę przeżywa to wszystko razem z nią, czy może tylko jest tworem jej wyobraźni. Dlaczego chce jej powierzyć swoje życie?

Frank, przecież wiesz, kim jestem. Jestem córką Plutona. Psuję wszystko, czego się dotknę. Dlaczego miałbyś mi zaufać? -Jesteś moim najlepszym przyjacielem. - Położył drewienko na jej dłoni. - Tobie ufam najbardziej. Chciała mu powiedzieć, że popełnia błąd. Chciała mu oddać to drewienko. Ale zanim zdołała coś powiedzieć, padł na nich cień. -Jest nasz transport - domyślił się Frank. Hazel prawie zapomniała, że na nowo przeżywa swoją przeszłość. Przed nimi stał Nico di Angelo, w czarnej pelerynie, ze m Hazel 289 swoim stygijskim mieczem u boku. Nie zwrócił uwagi na Franka. Utkwił oczy w Hazel, jakby wyczytywał w nich całe jej życie. -Jesteś inna - powiedział. - Dziecię Plutona. Pamiętasz swoją przeszłość. -

Tak - odrzekła Hazel. - A ty jesteś żywy.

Nico przyglądał się jej tak, jakby studiował kartę menu, zastanawiając się, co zamówić. -Jestem Nico di Angelo - powiedział. - Szukam swojej siostry. Śmierć gdzieś zaginęła, więc pomyślałem... pomyślałem, że mogę ją stąd wyprowadzić i nikt się nie spostrzeże. -

Z powrotem do życia? Czy to możliwe?

Powinno być możliwe. - Nico westchnął. - Ale jej już tutaj nie ma. Postanowiła narodzić się na nowo. Spóźniłem się. -

Przykro mi. Wyciągnął do niej rękę.

-

Ty też jesteś moją siostrą. Zasługujesz na nową szansę. Chodź ze mną.

xxx U azel! - Percy potrząsał ją za ramiona. - Obudź się. Jesteśmy w Seattle. Usiadła, wciąż nieco zamroczona, mrugając powiekami w porannym słońcu. -

Frank?

Frank jęknął, rozcierając sobie oczy. -

Czy my dopiero co... czy ja byłem...

Oboje odlecieliście - powiedział Percy. - Nie wiem dlaczego, ale Ella powiedziała mi, żebym się tym nie martwił. Powiedziała, że macie... współudział? Współudział - przytaknęła Ella. Przykucnęła na rufie, muskając sobie pióra zębami, co nie wyglądało na zbyt skuteczną formę higieny osobistej. Wypluła trochę czerwonego pierza. Współudział jest dobry. Koniec z przerwami w życiorysie. Największa przerwa w dostawie prądu w Stanach Zjednoczonych czternastego sierpnia 2003 roku. Hazel zgodziła się na współudział. Koniec z przerwami w życiorysie. Percy podrapał się po czole. Hazel 291 -

No właśnie... I tak sobie gawędziliśmy przez całą noc. I nadal nie wiem, o czym ona mówi.

Hazel pomacała kieszeń kurtki. Wyczuła drewienko owinięte w szmatkę. Spojrzała na Franka. -Byłeś tam. Kiwnął głową. Milczał, ale wyraz jego twarzy mówił jasno: Tak, byłem i powiedziałem to całkiem serio. Chciał, by zaopiekowała się tym kawałkiem drewna. Nie wiedziała, czy ma się poczuć zaszczycona, czy przerażona. Jeszcze nikt nie obdarzył jej takim kredytem zaufania. Zaraz - powiedział Percy. - Więc oboje mieliście współudział w przerwie w życiorysie? I odtąd oboje będziecie mieć te odloty? Nie - powiedziała Ella. - Nie, nie, nie. Koniec z przerwami. Więcej książek dla Elli. Książki w Seattle. Hazel spojrzała ponad wodę. Płynęli przez wielką zatokę ku grupie wysokich budynków centrum miasta. Zbocza okolicznych wzgórz pokryte były podmiejskimi osiedlami. Z najwyższego pagórka wyrastała dziwna biała wieża ze spodkiem na szczycie, podobnym do statku kosmicznego ze starych filmów Flasha Gordona, które Sammy tak lubił. „Koniec z przerwami w życiorysie" - pomyślała Hazel. Dręczyły ją od tak dawna, że trudno jej było w to uwierzyć. Skąd ta pewność w głosie Elli? A jednak Hazel rzeczywiście czuła się jakoś inaczej... bardziej pewnie, bardziej osadzona w rzeczywistości, jakby już więcej nie miała próbować żyć w dwu różnych czasach jednocześnie. Poczuła, że jej mięśnie stopniowo się rozluźniają. Jakby w końcu wyśliznęła się spod ołowianego fartucha, który nosiła od miesięcy. W jakiś niepojęty sposób pomógł jej wspólny odlot z Frankiem. Ożywiła całą swoją przeszłość, aż do obecnej chwili. Teraz mogła się już troszczyć tylko o przyszłość -zakładając, że jakaś ją czeka.

2 Hazel

Percy skierował łódź w stronę śródmiejskich nabrzeży. Kiedy podpłynęli bliżej, Ella zaczęła się drapać nerwowo w swoim gnieździe z książek. Hazel też poczuła się nieswojo. Nie wiedziała dlaczego. Był jasny, słoneczny dzień, a Seattle wyglądało na cudowne miasto, ze swoimi zatoczkami, mostami, zalesionymi wyspami na zatoce i ośnieżonymi górami w oddali. A jednak czuła się tak, jakby ją ktoś obserwował. -

Hm... właściwie dlaczego się tu zatrzymujemy? - zapytała.

Percy pokazał im srebrny pierścień na swoim naszyjniku. -

Reyna ma tutaj siostrę. Prosiła mnie, żebym ją odnalazł i pokazał jej ten pierścień.

-

Reyna ma siostrę? - zdziwił się Frank, jakby to go zaniepokoiło.

Percy pokiwał głową. -1 najwyraźniej uważa, że ta siostra może nam pomóc. Może wysłać odsiecz do Obozu Jupiter. Amazonki — mruknęła Ella. - Amazon. Hmm. Ella poszuka sobie tutaj bibliotek. Nie lubi Amazonek. Dzikie. Tarcze. Miecze. Ostre. Au. Frank sięgnął po włócznię. -

Amazonki? To znaczy... kobiety-wojowniczki?

To by się zgadzało — powiedziała Hazel. - Skoro siostra Rey-ny też jest córką Bellony, to śmiało mogła przyłączyć się do Amazonek. Ale... czy będziemy tu bezpieczni? -

Nie, nie, nie - powiedziała Ella. - Książki są lepsze. Żadnych Amazonek.

Musimy spróbować - rzekł Percy. - Obiecałem to Reynie. Zresztą „Pax" nie jest w najlepszym stanie. Źle zniosła tempo, jakie jej nadałem. Hazel spojrzała pod nogi. Woda przeciekała między deskami kadłuba. -Och. Hazel 293 Tak. Trzeba albo to naprawić, albo znaleźć nową łódź. Na razie to wszystko trzyma się kupy tylko dzięki sile mojej woli. Ella, wiesz, gdzie możemy znaleźć Amazonki? -

I... mm... one chyba nie zabijają mężczyzn od razu, co? - zapytał ze strachem Frank.

Ella spojrzała na nabrzeże. Było już kilkaset metrów od nich. -

Ella odnajdzie przyjaciół później. Ella teraz odleci.

I odleciała.

-

To mi dodało otuchy - mruknął Frank, łapiąc czerwone piórko w powietrzu.

Przybili do nabrzeża. Ledwo zdążyli wyładować swoje plecaki i oręż, gdy „Pax" zadygotała i rozpadła się na kawałki. Większość zatonęła, na powierzchni wody kołysała się tylko deska z wymalowanym okiem i druga z literą „P". -

Chyba jej nie naprawimy - powiedziała Hazel. - Co teraz?

Percy popatrzył na strome wzgórza śródmieścia Seattle. -

Miejmy nadzieję, że Amazonki nam pomogą.

Przez kilka godzin wałęsali się po mieście. W jakiejś cukierni kupili wielką słoną czekoladę. Wypili niesamowicie mocną kawę i Hazel czuła się niemal tak, jakby w jej głowie wibrował gong. Zatrzymali się w knajpce przy bocznej ulicy i zjedli wspaniałe kanapki z grillowanym łososiem. Raz zobaczyli Ellę szybującą między wieżowcami; w szponach trzymała dwie książki. Amazonek jednak nie znaleźli. Hazel bez przerwy dręczyła świadomość upływu czasu. Był dwudziesty drugi czerwca, a Alaska wciąż daleko. W końcu zawędrowali do dzielnicy na południe od śródmieścia, na plac otoczony mniejszymi oszklonymi i ceglanymi budynkami. Hazel poczuła narastający niepokój. Rozejrzała się uważnie, teraz już pewna, że ktoś ją śledzi. - Patrzcie.

294 Hazel Na szklanych drzwiach biurowca po lewej stronie widniało jedno słowo: AMAZON. Och. Nie, Hazel - powiedział Frank. - To całkiem współczesna sprawa. To taka firma, rozumiesz? Sprzedają różne rzeczy przez internet. Nie mają nic wspólnego z Amazonkami. -

Chyba że... - Percy pchnął szklane drzwi i wszedł do środka.

W Hazel to miejsce budziło złe przeczucia, ale weszła za nim razem z Frankiem. Hol przywodził na myśl puste akwarium - szklane ściany, szklista czarna posadzka, kilka symbolicznych roślin i nic poza tym. Wzdłuż tylnej ściany wiodły w górę i w dół czarne kamienne schody. Pośrodku stała młoda kobieta w czarnym spodnium. Miała długie kasztanowe włosy i słuchawkę ochroniarza w uchu, a na piersi tabliczkę z imieniem KINZIE. Uśmiechała się dość przyjaźnie, ale jej oczy przypominały Hazel oczy policjantów, którzy patrolowali w nocy Dzielnicę Francuską w Nowym Orleanie. Zawsze wydawały się przewiercać człowieka na wylot, jakby gliniarze myśleli tylko o tym, kto ich za chwilę zaatakuje. Kinzie skinęła na Hazel, ignorując chłopców.

-

Mogę pani w czymś pomóc?

-

Yyy.. .chyba tak. Szukamy Amazonek.

Kinzie zerknęła na jej miecz, potem na włócznię Franka, choć broni nie powinna widzieć przez Mgłę. czy...

To jest siedziba główna firmy Amazon - odpowiedziała ostrożnie. - Jest pani z kimś umówiona

-

Z Hyllą - przerwał jej Percy. - Szukamy dziewczyny o imieniu...

Kinzie wykonała kilka tak szybkich ruchów, że oczy Hazel ledwie mogły za nimi nadążyć. Kopnęła Franka w piersi, co sprawiło, że przewrócił się do tyłu i przejechał na plecach kilka metrów po śliskiej posadzce. Chwyciła miecz, który pojawił się \ Hazel *95 znikąd w powietrzu, chlasnęła płazem Percy'ego, zwalając go z nóg, i przytknęła mu ostrze do szyi. Hazel za późno sięgnęła po broń. Na schodach pojawił się z tuzin dziewczyn, które podbiegły i otoczyły ją z mieczami w rękach. Kinzie spojrzała z góry na Percy ego. - Zasada pierwsza: mężczyźni nie odzywają się bez pozwolenia. Zasada druga: wkroczenie na nasze terytorium jest karane śmiercią. Dobrze, zobaczycie się z królową Hyllą. To ona zadecyduje o waszym losie. Amazonki odebrały im broń i poprowadziły schodami w dół. Pięter podziemi było tyle, że Hazel pogubiła się, próbując je policzyć. W końcu dotarli do jaskini tak wielkiej, że zmieściłoby się w niej z dziesięć liceów razem z boiskami. Surowe światło sączyło się z fluorescencyjnych lamp zawieszonych pod kamiennym sklepieniem. Przez całą jaskinię biegły we wszystkie strony taśmociągi wyładowane pudłami. Po bokach stały niekończące się rzędy metalowych regałów zawalone skrzynkami z towarami. Buczały dźwigi, terkotały ramiona robotów, składając tekturowe pudła, pakując towary, układając je na taśmociągach lub je z nich zabierając. Niektóre regały były tak wysokie, że można było się do nich dostać tylko po drabinkach i z pomostów, biegnących pod sklepieniem jak rusztowania nad teatralną sceną. Hazel przypomniała sobie kroniki filmowe, które oglądała jako dziecko. Zawsze fascynowały ją wnętrza fabryk produkujących samoloty i broń podczas wojny - setki, tysiące sztuk broni schodzące codziennie z taśmy. To wszystko było jednak niczym w porównaniu z tym, a w dodatku prawie całą pracę wykonywały tu komputery i roboty. Jedynymi ludźmi, których zdołała dostrzec, były kobiety w czarnych mundurach przechadzające się po pomostach pod sklepieniem i kilku mężczyzn w pomarańczowych, podobnych do strojów więziennych kombinezonach, jeżdżących

2 Hazel wózkami widłowymi wzdłuż metalowych regałów i rozwożących palety z pudłami. Nosili metalowe obroże. Zatrudniacie tu niewolników} - Hazel wiedziała, że zadawanie pytań może być niebezpieczne, ale była tak oburzona, że nie potrafiła się powstrzymać. Chodzi ci o tych mężczyzn? - prychnęła Kinzie. - Nie są niewolnikami. Po prostu znają swoje miejsce. Idziemy. Szli tak długo, że Hazel rozbolały nogi. Kiedy pomyślała, że dotarli już chyba do końca magazynu, Kinzie otworzyła podwójne drzwi i wprowadziła ich do kolejnej jaskini, równie wielkiej jak pierwsza. -

Podziemie nie jest tak wielkie - jęknęła Hazel.

Nie było to chyba zgodne z prawdą, ale tak to odczuwały jej stopy. Kinzie uśmiechnęła się z satysfakcją. Podziwiasz naszą bazę operacyjną? Tak, nasz system dystrybucji obejmuje cały świat. Budowałyśmy go przez wiele lat i wydałyśmy na niego większość środków. I w końcu przynosi zysk. Śmiertelnicy nie zdają sobie sprawy z tego, że finansują królestwo Amazon. Wkrótce będziemy bogatsze od wszystkich państw śmiertelników. A potem, kiedy osłabieni śmiertelnicy staną się od nas zależni we wszystkim, przyjdzie czas na rewolucję! -

Co zamierzacie zrobić? - mruknął Frank. - Skasować darmową wysyłkę?

Jedna ze strażniczek dźgnęła go w brzuch głowicą miecza. Percy rzucił się, by mu pomóc, ale dwie inne strażniczki odepchnęły go na odległość wyciągniętych ostrzy. Nauczysz się szacunku - powiedziała Kinzie. - To mężczyźni tacy jak ty doprowadzili do upadku świat śmiertelników. Jedynym harmonijnym społeczeństwem jest nasze, rządzone przez kobiety. Jesteśmy silniejsze, mądrzejsze... -

Skromniejsze - dodał Frank.

Hazel Strażniczki próbowały go uderzyć, ale się uchylił. Przestańcie! - zawołała Hazel. To dziwne, ale usłuchały. - To Hylla ma nas osądzić, prawda? Skoro tak, to zaprowadźcie nas do niej. Tracimy tylko czas. Kinzie pokiwała głową. -

Może masz rację. Mamy ważniejsze problemy. A czas... czas na pewno jest jednym z nich.

-

Co masz na myśli? - zapytała Hazel.

Strażniczka chrząknęła. -

Możemy was zaprowadzić prosto do Otrery. Może tym zyskamy sobie jej przychylność.

Nie! - warknęła Kinzie. - Wolałabym nosić żelazną obrożę i kierować wózkiem widłowym. Hylla jest królową. -

Tylko do wieczora - mruknęła inna strażniczka.

Kinzie chwyciła za miecz. Przez chwilę Hazel myślała, że Amazonki zaczną ze sobą walczyć, ale Kinzie szybko się opanowała. -

Dość tego - powiedziała. - Idziemy.

Przeszli przez linię ruchu wózków widłowych i zagłębili się w labirynt taśmociągów, uchylając się przed rzędem ramion robotów pakujących towary do pudeł. Większość towarów wyglądała całkiem zwyczajnie: książki, elektronika, dziecięce pampersy. Pod jedną ze ścian stał jednak rydwan wojenny z wielkim kodem kreskowym na boku. Z jarzma zwisała tabliczka z napisem: OSTATNI EGZEMPLARZ NA SKŁADZIE. ZAMÓW TERAZ! (WKRÓTCE NOWA DOSTAWA). W końcu weszli do jakiejś mniejszej jaskini, która wyglądała jak skrzyżowanie magazynu z salą tronową. Ściany były obstawione metalowymi regałami wysokimi na pięć pięter, obwieszone sztandarami wojennymi, malowanymi tarczami i wypchanymi łbami smoków, hydr, wielkich lwów i dzików. Po obu stronach stały rzędy wózków widłowych przerobionych na wozy bojowe. 8 Hazel Kierowcami byli mężczyźni w żelaznych obrożach, ale za nimi stały Amazonki obsługujące olbrzymie kusze. Widły wózków były przekute na wielkie miecze. Na regałach stało pełno klatek z żywymi zwierzętami. Hazel nie mogła uwierzyć własnym oczom. Były tam czarne mastiffy, olbrzymie orły, jakiś potwór będący skrzyżowaniem lwa z orłem (zapewne gryfon) i czerwona mrówka wielkości kompaktowego samochodu. Patrzyła ze zgrozą, jak do jaskini wjechał wózek widłowy, zgarnął klatkę z cudownym białym pegazem i wyjechał z rżącym żałośnie zwierzęciem. -

Co robicie temu biednemu zwierzakowi? - zapytała.

Kinzie zmarszczyła brwi. -

Temu pegazowi? Nic mu nie będzie. Ktoś musiał go zamówić. Koszty wysyłki są wysokie, ale...

-

Więc można kupić pegaza przez internet? - zapytał Percy.

Kinzie spiorunowała go wzrokiem.

Oczywiście ty, jako samiec, nie możesz. Amazonki mogą. Mamy zwolenniczki na całym świecie. Zaopatrujemy je. Tędy. W końcu magazynu umieszczono podium zbudowane z palet pełnych książek: stosów powieści o wampirach i thrillerów Jamesa Pattersona. Stał na nim tron z tysiąca egzemplarzy czegoś, co nosiło tytuł: Pięć zwyczajów bardzo agresywnych kobiet. U podnóża podium kłóciło się kilka kobiet w mundurach moro, podczas gdy siedząca na tronie młoda kobieta - królowa Hylla, jak przypuszczała Hazel - przysłuchiwała się temu w milczeniu. Hylla miała dwadzieścia kilka lat i była gibka i smukła jak tygrysica. Miała na sobie czarny skórzany kombinezon i wysokie czarne buty. Nie miała korony, ale nosiła dziwny pas ze splecionych ze sobą ogniw, przypominający wzór labiryntu. Hazel aż trudno było uwierzyć, jak bardzo Hylla podobna jest do Reyny — może była od niej trochę starsza, ale miała takie same czarne Hazel 299 włosy, takie same ciemne oczy i taki sam surowy wyraz twarzy, jakby się zastanawiała, która ze stojących przed nią Amazonek zasłużyła na szybką śmierć. Kinzie spojrzała na kłócące się kobiety i chrząknęła z odrazą. -

Agentki Otrery - warknęła. - Znowu sieją swoje kłamstwa.

-

Co? - zapytał Frank.

W tym momencie Hazel zatrzymała się tak nagle, że wpadły na nią prowadzące ją strażniczki. Tuż obok tronu dwie Amazonki strzegły klatki. Wewnątrz był cudowny koń - nie pegaz, ale majestatyczny, potężny ogier z miodową sierścią i czarną grzywą. Jego dzikie brązowe oczy utkwione były w Hazel i mogłaby przysiąc, że patrzy na nią niecierpliwie, jakby chciał powiedzieć: Nareszcie przyszłaś. Najwyższy czas. -

To on - mruknęła cicho.

-

On? Kto? - zapytał Percy.

Kinzie spojrzała na nich ze złością, ale kiedy zobaczyła, na co Hazel patrzy, twarz jej złagodniała. -

Ach, tak. Jest piękny, prawda?

Hazel zamrugała szybko, aby się upewnić, że nie ma halucynacji. To był ten sam koń, którego ścigała na Alasce. Była tego pewna... ale to było niemożliwe. Żaden koń nie mógłby żyć tak długo. -

Czy on... - Ledwo panowała nad swoim głosem. - On jest na sprzedaż?

Strażniczki roześmiały się głośno. To Arion - powiedziała spokojnie Kinzie, jakby rozumiała fascynację Hazel. - To królewski skarb Amazonek. Jeśli wierzyć przepowiedni, mogą go dosiąść tylko nasze najodważniejsze wojowniczki.

-

Przepowiedni? - powtórzyła Hazel.

Kinzie spochmurniała. -

Mniejsza z tym. Ale... nie, nie jest na sprzedaż.

-

No to dlaczego jest w klatce?

Hazel 299 włosy, takie same ciemne oczy i taki sam surowy wyraz twarzy, jakby się zastanawiała, która ze stojących przed nią Amazonek zasłużyła na szybką śmierć. Kinzie spojrzała na kłócące się kobiety i chrząknęła z odrazą. -

Agentki Otrery - warknęła. - Znowu sieją swoje kłamstwa.

-

Co? - zapytał Frank.

W tym momencie Hazel zatrzymała się tak nagle, że wpadły na nią prowadzące ją strażniczki. Tuż obok tronu dwie Amazonki strzegły klatki. Wewnątrz był cudowny koń - nie pegaz, ale majestatyczny, potężny ogier z miodową sierścią i czarną grzywą. Jego dzikie brązowe oczy utkwione były w Hazel i mogłaby przysiąc, że patrzy na nią niecierpliwie, jakby chciał powiedzieć: Nareszcie przyszłaś. Najwyższy czas. -

To on - mruknęła cicho.

-

On? Kto? - zapytał Percy.

Kinzie spojrzała na nich ze złością, ale kiedy zobaczyła, na co Hazel patrzy, twarz jej złagodniała. -

Ach, tak. Jest piękny, prawda?

Hazel zamrugała szybko, aby się upewnić, że nie ma halucynacji. To był ten sam koń, którego ścigała na Alasce. Była tego pewna. .. ale to było niemożliwe. Żaden koń nie mógłby żyć tak długo. -

Czy on... - Ledwo panowała nad swoim głosem. - On jest na sprzedaż?

Strażniczki roześmiały się głośno. To Arion - powiedziała spokojnie Kinzie, jakby rozumiała fascynację Hazel. - To królewski skarb Amazonek. Jeśli wierzyć przepowiedni, mogą go dosiąść tylko nasze najodważniejsze wojowniczki. -

Przepowiedni? - powtórzyła Hazel.

Kinzie spochmurniała. -

Mniejsza z tym. Ale... nie, nie jest na sprzedaż.

-

No to dlaczego jest w klatce?

JOO Hazel Kinzie skrzywiła się. -

Bo... bo jest narowisty.

Jakby na potwierdzenie tych słów koń uderzył łbem w drzwi klatki, która zadygotała. Strażniczki cofnęły się ze strachem. Hazel pragnęła uwolnić tego konia. Pragnęła tego bardziej niż czegokolwiek w całym swoim życiu. Ale teraz patrzyli na nią wszyscy: Percy, Frank i kilkanaście Amazonek, więc z trudem ukryła emocje, które nią targały. -

Tak tylko pytam - powiedziała. - Stańmy przed królową.

Kłótnia przed tronem rozgorzała na dobre. W końcu królowa zauważyła zbliżającą się grupę i warknęła: -

Dosyć!

Amazonki natychmiast umilkły. Kinzie popchnęła Hazel i jej przyjaciół w stronę tronu. -

Królowo, ci półbogowie...

Królowa zerwała się na nogi. -Ty! Spojrzała na Percy ego z morderczą nienawiścią. Percy mruknął po grecku coś, co prawie na pewno nie spodobałoby się zakonnicom w Akademii Świętej Agnieszki. -

Skoroszyt - powiedział. - Spa. Piraci.

Dla Hazel nie miało to żadnego sensu, ale królowa pokiwała głową. Zeszła ze swojego podium z bestsellerów i wyciągnęła sztylet zza pasa. Okazałeś niewiarygodną głupotę, przychodząc tutaj. Zniszczyłeś mój dom. Ze mnie i z mojej siostry uczyniłeś uciekinierki i więźniarki. -

Percy - powiedział niespokojnie Frank - o czym ta straszna kobieta ze sztyletem mówi?

Wyspa Kirke - powiedział Percy. - Właśnie sobie przypomniałem. Ta krew gorgony... może zaczyna uzdrawiać mi umysł. Mo1-

Hazel joi rze Potworów. Hylla... zaprosiła nas w przystani, zaprowadziła do swojej szefowej. Hylla pracowała dla czarodziejki. Hylla obnażyła swoje idealne białe zęby. Chcesz mi powiedzieć, że cierpiałeś na amnezję? Wiesz, byłabym nawet w stanie w to uwierzyć. W innym razie czy byłbyś tak głupi, żeby tu się pojawić? -

Przychodzimy w pokoju - odezwała się Hazel. — Co Percy zrobił?

W pokoju? - Królowa uniosła brwi, spoglądając na Hazel. -Co on zrobił} Ten mężczyzna zniszczył Kirke jej szkołę magii! -

Kirke zamieniła mnie w świnkę morską! - zawołał Percy.

Daruj sobie! Kirke była mądrą i szczodrą pracodawczynią. Miałam własny pokój i pełne wyżywienie, dobry grafik, opiekę dentystyczną, ulubione lamparty, darmowe eliksiry... wszystko! A ten półbóg ze swoją przyjaciółką, tą jasnowłosą... Annabeth. - Percy postukał się w czoło, jakby chciał, by wspomnienia szybciej mu powróciły. Zgadza się. Była ze mną Annabeth. Uwolniłeś naszych więźniów... Czarnobrodego i jego piratów. - Zwróciła się do Hazel. - Byłaś kiedyś porwana przez piratów? To nie zabawa. Spalili doszczętnie nasze spa. Przez całe miesiące więzili mnie i moją siostrę. Na szczęście jesteśmy córkami Bellony. Szybko nauczyłyśmy się walczyć. Bo gdyby nie to... -Wzdrygnęła się. - W każdym razie piraci nauczyli się nas szanować. W końcu trafiłyśmy do Kalifornii, gdzie... - zawahała się, jakby to wspomnienie było zbyt bolesne - gdzie się rozdzieliłyśmy. Podeszła do Percy'ego tak blisko, że niemal stykali się nosami. Podetknęła mu sztylet pod brodę. Tak, ja przeżyłam i mnie się powiodło. Zostałam królową Amazonek. Więc może powinnam ci podziękować. -

Nie ma sprawy - powiedział Percy.

Królowa przysunęła sztylet bliżej szyi Percy'ego. jé 302

Hazel

-

Mniejsza z tym. Chyba cię zabiję.

Zaczekaj! - krzyknęła Hazel. - Reyna nas tu przysłała! Twoja siostra! Spójrz na pierścień na jego naszyjniku. Hylla zmarszczyła czoło. Opuściła sztylet do naszyjnika Percy-ego, aż czubek oparł się na srebrnym pierścieniu. Pobladła.

-

Wyjaśnij to. - Spojrzała spode łba na Hazel. - Szybko.

Hazel spróbowała. Opisała Obóz Jupiter. Opowiedziała o Reynie, która jest tam pretorem, o armii potworów maszerującej na południe. Powiedziała o ich misji, że jej celem jest uwolnienie Tanatosa. Kiedy mówiła, inna grupa Amazonek wkroczyła do jaskini. Jedna z nich była wyższa i starsza od reszty, miała srebrne włosy zaplecione w warkocze i jedwabną suknię, jak rzymska matrona. Inne Amazonki rozstąpiły się przed nią z takim szacunkiem, że Hazel przemknęło przez głowę, że może to jest matka Hyl-li - dopóki nie spostrzegła, z jaką nienawiścią królowa i ta starsza kobieta patrzą na siebie. Potrzebujemy twojej pomocy - powiedziała Hazel, kończąc swą opowieść. - Reyna potrzebuje twojej pomocy. Hylla zerwała z szyi Percy'ego rzemień - razem z paciorkami, pierścieniem i tabliczką probatio. -

Reyna... ta głupia dziewczyna...

-

Cóż to? - odezwała się starsza kobieta. - Rzymianie potrzebują naszej pomocy?

I roześmiała się głośno, a otaczające ją Amazonki uczyniły to samo. Ile razy musiałyśmy walczyć z Rzymianami za mojego panowania? - zapytała. - Ile naszych sióstr pozabijali w walce? Kiedy ja byłam królową... -

Otrero - przerwała jej Hylla - jesteś tu gościem. Już nie jesteś królową.

Starsza kobieta rozłożyła ręce i skłoniła się sztucznie. mP Hazel -Jest, jak mówisz... przynajmniej do wieczora. Ale mówię prawdę, królowo Hyllo. - Wypowiedziała to słowo jak szyderstwo. -Sprowadziła mnie z powrotem sama Matka Ziemia! Przynoszę wieści o nowej wojnie. Dlaczego Amazonki miałyby poprzeć Jupitera, tego głupiego króla Olimpu, kiedy mogą pójść za swoją królową} Kiedy obejmę dowodzenie... -Jeśli obejmiesz dowodzenie - poprawiła ją Hylla. - Na razie ja jestem królową. Moje słowo jest prawem. Rozumiem. - Otrera popatrzyła po zgromadzonych w jaskini Amazonkach, które zamarły, jakby znalazły się w klatce z dwoma dzikimi tygrysami. - Czyżbyśmy stały się tak słabe, że musimy słuchać półbogów męskiego rodzaju? Darujesz życie temu synowi Neptuna, chociaż kiedyś zniszczył twój dom? Może pozwolisz mu zniszczyć i twój nowy dom! Hazel wstrzymała oddech. Amazonki spoglądały to na Hyllę, to na Otrerę, wypatrując jakiejkolwiek oznaki słabości.

Wydam wyrok - powiedziała lodowatym tonem Hylla - kiedy poznam wszystkie fakty. Tak sprawuję rządy: powodując się rozumem, nie strachem. Najpierw porozmawiam z tą dziewczyną. Wskazała palcem na Hazel. - Jest moim obowiązkiem wysłuchać kobiety-wojowniczki, zanim wydam wyrok śmierci na nią albo na jej towarzyszy. Tak postępują Amazonki. A może lata spędzone w Podziemiu zmąciły twoją pamięć, Otrero? Otrera uśmiechnęła się drwiąco, ale milczała. Hylla zwróciła się do Kinzie. -

Zaprowadź tych mężczyzn do cel więziennych. Reszta może odejść.

Otrera podniosła rękę, obrzucając spojrzeniem Amazonki. Tak każe nasza królowa. Ale jeśli któraś z was wolałaby raczej posłuchać więcej o Gai i o naszej chwalebnej przyszłości pod jej berłem, niech idzie za mną! 3°4 Hazel Blisko połowa Amazonek wyszła za nią z jaskini. Kinzie prych-nęła z pogardą, po czym ona sama i jej strażniczki wyprowadziły Percy ego i Franka. Hylla i Hazel zostały same. Na znak Hylli nawet jej osobista ochrona odeszła na bok. Królowa zwróciła się w stronę Hazel. Gniew ją opuścił, Hazel dostrzegła rozpacz w jej oczach. Wyglądała jak jedno z uwięzionych w klatkach zwierząt wywożonych na taśmociągu z magazynu. - Musimy porozmawiać — powiedziała. - Nie mamy zbyt wiele czasu. Zanim nastanie północ, prawdopodobnie zginę. XXXI HAZEL h azel rozważała szanse ucieczki. Nie ufała królowej Hylli, nie ufała tej drugiej kobiecie, Otre-rze. W sali pozostały tylko trzy strażniczki. Wszystkie trzymały się z dala. Hylla była uzbrojona tylko w sztylet. Tak głęboko pod ziemią Hazel mogła wywołać trzęsienie ziemi w sali tronowej albo wyczarować wielką bryłę łupku lub złota. Gdyby zdołała wywołać zamieszanie, mogłaby uciec i odnaleźć Percy'ego i Franka. Widziała już jednak Amazonki w walce. Choć królowa miała przy sobie tylko sztylet, na pewno potrafiła się nim znakomicie posługiwać. A Hazel nie miała żadnej broni. Nie przeszukano jej, więc nie odebrano jej drewienka Franka, ale nie miała miecza. Królowa zdawała się czytać w jej myślach.

Zapomnij o ucieczce. Oczywiście wzbudziłabyś w nas szacunek, próbując ucieczki, ale musiałybyśmy cię zabić. -

Dzięki za ostrzeżenie.

Hylla wzruszyła ramionami. jo 6 Hazel Choć tyle mogę dla ciebie zrobić. Wierzę, że przybyliście tu w pokojowych zamiarach. Wierzę, że Reyna was przysłała. -

Ale nam nie pomożesz.

Królowa przyglądała się naszyjnikowi, który zabrała Percy'emu. To nie takie proste. Amazonki zawsze były skłócone z innymi półbogami, a zwłaszcza z półbogami męskiego rodzaju. W wojnie trojańskiej walczyłyśmy po stronie króla Priama, ale Achilles zabił naszą królową, Pentesileję. Wiele lat wcześniej Herkules ukradł pas królowej Hipolicie, ten pas, który mam na sobie. Odzyskanie go zajęło nam wiele stuleci. A jeszcze wcześniej, u samych początków plemienia Amazonek, pewien heros, Bellero-font, zabił naszą pierwszą królową, Otrerę. -

Więc ta kobieta...

-

...która właśnie wyszła, tak, to Otrera, nasza pierwsza królowa, córka Aresa.

-

Marsa?

Hylla skrzywiła się. Nie, Aresa. Otrera żyła na długo przed Rzymianami, kiedy wszyscy półbogowie byli Grekami. Niestety, niektóre z naszych wojowniczek nadal tęsknią za starym porządkiem. Dzieci Aresa... te zawsze były najgorsze. Stary porządek... - Hazel słyszała pogłoski o greckich półbogach. Oktawian wierzył, że istnieją i skrycie spiskują przeciw Rzymowi. Ona sama nigdy w to do końca nie uwierzyła, nawet kiedy Percy pojawił się w obozie. Nie pasował do roli złego, spiskującego Greka. — To znaczy, że w Amazonkach płynie teraz krew grecka... i rzymska? Hylla nadal przyglądała się naszyjnikowi - glinianym paciorkom, tabliczce probatio. Zsunęła srebrny pierścień Reyny z rzemyka i włożyła go sobie na palec. Wygląda na to, że nie uczą was tego w Obozie Jupiter. Bogowie mają wiele aspektów. Mars, Ares. Pluton, Hades. Będąc Hazel

nieśmiertelnymi, gromadzą w sobie różne osobowości. Są Grekami, Rzymianami, Amerykanami, kombinacją wszystkich kultur, na które mieli wpływ w ciągu tysiącleci. Rozumiesz? - Nie... nie jestem pewna. Wszystkie Amazonki są córkami Królowa rozłożyła ręce. Wszystkie mamy w sobie trochę krwi nieśmiertelnych, ale wiele z moich wojowniczek pochodzi od półbogów. Niektóre są Amazonkami od wielu pokoleń. Inne są dziećmi pomniejszych bogów. Kinzie, ta, która was tutaj przyprowadziła, jest córką pewnej nimfy. Ach... a oto i ona. Dziewczyna o kasztanowych włosach podeszła do królowej i złożyła jej pokłon. -

Więźniowie są już w celach. Ale...

Kinzie przełknęła ślinę, jakby miała nieprzyjemny smak w ustach. Otrera zadbała o to, aby to jej zwolenniczki stanęły na straży cel więziennych. Wybacz mi, królowo. Hylla wydęła wargi. -

Mniejsza z tym. I zostań z nami, Kinzie. Właśnie rozmawiamy o naszej... ach... sytuacji.

Otrera - powiedziała Hazel. - Gaja przywiodła ją z krainy umarłych, żeby wzniecić wojnę domową wśród Amazonek. Królowa westchnęła. -Jeśli taki był jej plan, to działa. Otrera jest wśród nas legendą. Pragnie odzyskać tron i poprowadzić nas na wojnę z Rzymianami. Pójdzie za nią wiele z moich sióstr. -

Nie wszystkie - burknęła Kenzie.

-

Ale przecież ona jest duchem! - powiedziała Hazel. - Nie jest nawet...

bogów? -Tak?

jo 8 Hazel

Realną postacią? - Królowa przyglądała się jej badawczo. -Przez wiele lat pracowałam dla czarodziejki Kirke. Potrafię rozpoznać duszę, która powróciła z Podziemia. Kiedy ty umarłaś, Hazel? W latach dwudziestych ubiegłego wieku? W trzydziestych? -W czterdziestym drugim. Ale... ale nie wysłała mnie tutaj Gaja. Powróciłam, żeby ją powstrzymać. To moja druga szansa. -Twoja druga szansa... - Hylla spojrzała na rzędy bojowych wózków widłowych, teraz pustych. - Wiem coś o drugich szansach. Ten chłopak, Percy Jackson, zniszczył moje dawne życie. Nie poznałabyś mnie w tym dawnym życiu. Miałam piękne stroje i makijaż. Byłam chwaloną sekretarką, zaklętą lalką Barbie. Kinzie skrzyżowała trzy palce na sercu, zupełnie jak matka Hazel, kiedy chciała się ustrzec Złego Oka. Wyspa Kirke była bezpiecznym schronieniem dla mnie i dla Reyny - ciągnęła królowa. Jesteśmy córkami bogini wojny, Bellony. Chciałam uchronić Reynę przed wszelką przemocą. A potem Percy Jackson uwolnił tych piratów. Porwali nas i nauczyłyśmy się, jak stosować przemoc. Odkryłyśmy, że potrafimy walczyć, i to całkiem nieźle. Przez ostatnie cztery lata marzyłam o tym, by zabić Percy'ego Jacksona za wszystko, co musiałyśmy wycierpieć. Ale Reyna została pretorem Obozu Jupiter - powiedziała Hazel. - Ty zostałaś królową Amazonek. Może takie było wasze przeznaczenie. Hylla przesunęła palcami po naszyjniku. -

Może już wkrótce przestanę być królową.

-

Zwyciężysz! - zawołała Kinzie.

-Jak zawyrokują Fata - powiedziała ze smutkiem Hylla. - Widzisz, Hazel, Otrera wyzwała mnie na pojedynek. Każda Amazonka ma do tego prawo. Dziś o północy będziemy walczyć o tron. -

Ale... ty jesteś w tym dobra, prawda? - zapytała Hazel.

Hylla uśmiechnęła się sucho. -

Tak, jestem dobra, ale Otrera jest założycielką klanu Amazonek.

Hazel 9 -

Jest o wiele starsza. Może wyszła z wprawy, będąc tak długo umarłą.

-

Mam nadzieję, że się nie mylisz, Hazel. Bo, widzisz, to będzie walka na śmierć i życie...

Zamilkła, czekając, aż to dotrze do Hazel. Hazel przypomniała sobie, co powiedział jej w Portland Fineasz: że dzięki Gai szybko powrócił do świata żywych. Przypomniała sobie, jak gorgony próbowały odrodzić się w Tybrze.

Nawet jak ją zabijesz - powiedziała powoli - to ona powróci. Nie pozostanie w Podziemiu, dopóki Tanatos będzie w okowach. Wiem. Otrera już nam powiedziała, że nie może umrzeć. Nawet jeśli uda mi się pokonać ją tej nocy, po prostu wróci i jutro znowu wyzwie mnie na pojedynek. Prawo tego nie zabrania. Może walczyć ze mną co noc, aż w końcu opadnę z sił. Nie mogę wygrać. Hazel spojrzała na tron. Wyobraziła sobie siedzącą na nim Otrerę w jej wspaniałej szacie, ze srebrnymi włosami, rozkazującą swoim wojowniczkom zaatakować Rzymian. Wyobraziła sobie głos Gai toczący się echem po tej jaskini. Musi być jakiś sposób - powiedziała. - Czy Amazonki nie mają jakichś... specjalnych mocy czy czegoś w tym rodzaju? Nie mamy ich więcej od innych półbogów. Możemy umierać, tak jak śmiertelnicy. Tak, jest grupa łuczniczek bogini Artemidy. Często są mylone z Amazonkami, ale te Łowczynie wyrzekły się towarzystwa mężczyzn w zamian za prawie niekończące się życie. My, Amazonki, wolimy cieszyć się pełnią życia. My kochamy, walczymy, umieramy. -

Myślałam, że nienawidzicie mężczyzn.

Hylla i Kinzie roześmiały się. Nienawidzimy mężczyzn? Nie, nie, lubimy ich. My tylko pokazujemy im, kto tutaj rządzi. Ale zostawmy to. Gdybym mogła, zwołałabym nasze wojska i wyruszyła na pomoc mojej siostrze. Niestety, moja władza jest już bardzo chwiejna. Kiedy zginę

Hazel w tym pojedynku... a to tylko kwestia czasu... Otrera zostanie królową. Pomaszeruje na czele naszych wojsk do Obozu Jupiter, ale nie po to, by pomóc mojej siostrze. Pójdzie tam, by dołączyć do armii gigantów. Musimy ją powstrzymać - powiedziała Hazel. - Ja i moi przyjaciele zabiliśmy Fineasza, jednego z popleczników Gai w Portland. Może my ci pomożemy? Królowa potrząsnęła głową. Nie możecie się do tego mieszać. Jako królowa muszę sama stoczyć swoją walkę. Zresztą twoi przyjaciele są uwięzieni. Gdybym ich uwolniła, okazałabym słabość. Albo ja uśmiercę was troje jako intruzów, albo zrobi to Otrera, kiedy zostanie królową. Hazel straciła nadzieję. -

Więc chyba obie umrzemy. Ja po raz drugi.

W stojącej w rogu klatce Arion zarżał gniewnie. Stanął dęba i uderzył kopytami w pręty klatki.

Ten koń chyba wyczuwa twoją rozpacz - powiedziała królowa. - Ciekawe. Jest nieśmiertelny. Syn Neptuna i Ceres. Hazel zamrugała. -

Dwoje bogów zrodziło konia?

-

To długa historia.

-

Och. - Hazel oblała się rumieńcem.

To najszybszy koń na świecie. Pegaz jest bardziej sławny, ale Arion mknie jak wiatr poprzez lądy i morza. Nie ma stworzenia szybszego od niego. Ścigałyśmy go przez wiele lat i w końcu udało się nam go schwytać. To nasz największy skarb. Ale nie mamy z niego żadnego pożytku. Nikomu nie pozwala się dosiąść. Myślę, że nienawidzi Amazonek. I utrzymanie go wiele kosztuje. Zjada wszystko, ale najchętniej złoto. Hazel poczuła mrowienie w karku. -

Zjada złoto?

Hazel

Przypomniała sobie konia, którego ścigała na Alasce wiele lat temu. Myślała wtedy, że zjada złote bryłki, które za nią się pojawiały. Uklękła i przyłożyła dłonie do posadzki. Nagle skała pękła i wypluła grudkę złota wielkości śliwki. Hazel wstała, spoglądając na swą zdobycz. Hylla i Kinzie wytrzeszczyły oczy. -Jak ty to... - wydyszała królowa. - Hazel, bądź ostrożna! Hazel podeszła do klatki. Włożyła rękę między pręty, a Arion ochoczo zjadł grudkę złota z jej dłoni. -

To niewiarygodne - powiedziała Kinzie. - Ostatnia dziewczyna, która tego spróbowała...

.. .ma teraz metalowe ramię - skończyła za nią królowa. Przyglądała się Hazel z ciekawością, jakby się zastanawiała, czy powiedzieć coś więcej, czy nie. - Hazel... przez wiele lat tropiłyśmy tego konia. Przepowiednia mówi, że najdzielniejsza z kobiet-wojowniczek okiełzna kiedyś Ariona i powiedzie nas na nim do zwycięstwa, które da początek nowej erze pomyślności dla Amazonek. Ale, jak dotąd, żadnej Amazonce nie udało się nawet go dotknąć, nie mówiąc już o okiełznaniu go. Nawet Otrera próbowała. Dwie inne poniosły śmierć. To powinno Hazel ostrzec, ale nie potrafiła sobie wyobrazić, że ten cudowny koń może zrobić jej krzywdę. Wsunęła ponownie rękę do klatki i pogłaskała Ariona po chrapach. Trącił ją w ramię, pomrukując cicho, jakby chciał powiedzieć: Więcej złota? Pycha.

Dałabym ci więcej - Hazel zerknęła wymownie na królową -ale nie mam czasu, bo zostałam skazana na śmierć. Hylla spojrzała na konia, potem znowu na Hazel. -

To niewiarygodne.

-

Przepowiednia - powiedziała Kinzie. - Czy to możliwe...

Hazel prawie widziała trybiki obracające się w głowie królowej, formułujące plan.

Hazel -Jesteś odważna, Hazel Levesque. I wygląda na to, że Arion cię wybrał. Kinzie? -

Tak, królowo?

-

Powiedziałaś, że więźniów pilnują zwolenniczki Otrery?

Kinzie kiwnęła głową. -

Powinnam to przewidzieć. Wybacz mi, pani...

Och, nic się nie stało. - Oczy królowej rozbłysły jak słoniowi Hannibalowi, gdy mu pozwolono zniszczyć jakąś twierdzę. - Byłoby kłopotliwe dla Otrery, gdyby jej zwolenniczki zawiodły. .. gdyby, na przykład, pokonał je ktoś obcy i gdyby doszło do ucieczki z więzienia. Na twarzy Kinzie pojawił się uśmiech. -Tak, królowo. Bardzo kłopotliwe. Oczywiście żadna z moich strażniczek nie będzie nic o tym wiedzieć. Kinzie nie piśnie słówkiem o ucieczce. -

Na pewno - zgodziła się Kinzie.

-1 nie możemy wam pomóc. - Królowa spojrzała na Hazel, unosząc brwi. - Ale gdyby ci się udało obezwładnić strażniczki i uwolnić przyjaciół... gdybyś, na przykład, wzięła jedną z tych kart Amazon... Tę, która pozwala coś kupić jednym kliknięciem - powiedziała Kinzie - i która otwiera jednym kliknięciem drzwi cel więziennych... Gdyby... niech bogowie bronią!... coś takiego się wydarzyło - ciągnęła królowa - znajdziesz broń i plecaki swoich przyjaciół w stanowisku straży obok cel. I kto wie? Gdybyś wróciła do sali tronowej, kiedy mnie tu nie będzie, bo będę się przygotowywała do pojedynku... no cóż, jak już mówiłam, Arion jest bardzo szybkim koniem. Cóż to by był za wstyd, gdyby ktoś go ukradł i wykorzystał do ucieczki. Hazel poczuła się tak, jakby ją podłączono do gniazdka elektrycznego. Prąd przebiegł przez całe jej ciało. Arion... Arion może

Hazel

być jej. Musi tylko uwolnić przyjaciół i wywalczyć sobie drogę przez tłum wysoce wyszkolonych wojowniczek. -

Królowo Hyllo - powiedziała. - Ja... ja nie bardzo potrafię walczyć.

Och, jest wiele rodzajów walki, Hazel. Mam wrażenie, że jesteś bardzo przedsiębiorcza. A jeśli przepowiednia się sprawdzi, pomożesz Amazonkom osiągnąć prawdziwy dobrobyt. Jeśli, na przykład, uda się wam uwolnić Tanatosa... ...to Otrera nie powróci z Podziemia, kiedy zostanie zabita - dokończyła Hazel. - Będziesz tylko musiała pokonywać ją... mm... co noc, póki nie osiągniemy celu naszej misji. Królowa ponuro pokiwała głową. -

Wygląda na to, że obie mamy przed sobą zadania niemożliwe do spełnienia.

-

Ale mi ufasz, a ja ufam tobie. I zwyciężysz... tyle razy, ile będzie trzeba.

Hylla wyciągnęła do niej naszyjnik Percy ego i złożyła go w jej dłoni. -

Mam nadzieję, że się nie mylisz. Ale im szybciej uwolnicie Tanatosa, tym lepiej.

Hazel wsunęła naszyjnik do kieszeni. Uścisnęła rękę królowej, dziwiąc się, w jaki sposób udało się jej tak szybko z kimś zaprzyjaźnić, a zwłaszcza z kimś, kto miał wsadzić ją do więzienia. Tej rozmowy nie było - zwróciła się do Kinzie królowa. - Zaprowadź naszego więźnia do cel i przekaż strażniczkom Otrery. I, Kinzie, oddal się stamtąd, zanim wydarzy się coś złego. Nie chcę, by moje wierne zwolenniczki zostały oskarżone o współudział w ucieczce z więzienia. Uśmiechnęła się figlarnie i Hazel po raz pierwszy pozazdrościła Reynie. Żałowała, że to nie ona ma taką siostrę. Żegnaj, Hazel Levesque - powiedziała królowa. - Jeśli obie umrzemy tej nocy... cóż, w każdym razie cieszę się, że cię poznałam. XXXII HAZEL Więzienie było na szczycie jednego z rzędów regałów magazynowych, prawie dwadzieścia metrów nad ziemią. Kinzie poprowadziła ją trzema różnymi drabinkami na metalowy pomost, potem związała jej luźno ręce na plecach i popchnęła wzdłuż skrzyń z biżuterią. Trzydzieści metrów nad nimi, w ostrym świetle fluorescencyjnych lamp, wisiał na kablach szereg drucianych klatek. W dwóch uwięzieni byli Percy i Frank, rozmawiający ze sobą przyciszonymi

głosami. Przy nich, na pomoście, stały trzy wyraźnie znudzone Amazonki, wspierając się na włóczniach i wpatrując w trzymane w rękach małe czarne tabliczki, jakby coś w nich czytały. Hazel pomyślała, że tabliczki są zbyt cienkie jak na książki. Potem przyszło jej do głowy, że może to coś w rodzaju - jak to nazywali współcześni? - laptopów. Może to jakiś tajny wynalazek firmy Amazon? W każdym razie te małe czarne tabliczki były równie niepokojące jak bojowe wózki widłowe na dole. — Ruszaj się, dziewczyno - rozkazała Kinzie na tyle głośno, by strażniczki ją usłyszały. XXXII AAAęzienie było na szczycie jednego z rzędów regałów magazynowych, prawie dwadzieścia metrów nad ziemią. Kinzie poprowadziła ją trzema różnymi drabinkami na metalowy pomost, potem związała jej luźno ręce na plecach i popchnęła wzdłuż skrzyń z biżuterią. Trzydzieści metrów nad nimi, w ostrym świetle fluorescencyjnych lamp, wisiał na kablach szereg drucianych klatek. W dwóch uwięzieni byli Percy i Frank, rozmawiający ze sobą przyciszonymi głosami. Przy nich, na pomoście, stały trzy wyraźnie znudzone Amazonki, wspierając się na włóczniach i wpatrując w trzymane w rękach małe czarne tabliczki, jakby coś w nich czytały. Hazel pomyślała, że tabliczki są zbyt cienkie jak na książki. Potem przyszło jej do głowy, że może to coś w rodzaju - jak to nazywali współcześni? - laptopów. Może to jakiś tajny wynalazek firmy Amazon? W każdym razie te małe czarne tabliczki były równie niepokojące jak bojowe wózki widłowe na dole. - Ruszaj się, dziewczyno - rozkazała Kinzie na tyle głośno, by strażniczki ją usłyszały. - - h* , Hazel 3*5 Pchnęła Hazel w plecy głowicą miecza. Hazel posuwała się wolno, ale myśli gnały w jej głowie jak oszalałe. Zanim podejdzie, powinna mieć jakiś wspaniały plan, ale jak dotąd nic nie przychodziło jej do głowy. Kinzie postarała się, by mogła łatwo uwolnić ręce z więzów, ale Hazel wciąż była bezbronna wobec trzech wyszkolonych w sztukach walki Amazonek, a musiała coś zrobić, zanim wepchną ją do klatki. Minęła paletę skrzynek z napisem PIERŚCIONKI Z 24-KA-RATOWYMI NIEBIESKIMI TOPAZAMI, potem inną, z napisem SREBRNE BRANSOLETKI PRZYJAŹNI. Na małym ekranie obok bransoletek przyjaźni wyświetlał się napis: Ci, którzy kupili ten towar, kupili też OGRODOWE LAMPKI SOLAR-NE TYPU GNOM i PŁONĄCĄ WŁÓCZNIĘ ŚMIERCI. Kup trzy produkty i zaoszczędź 12%! Hazel zamarła. Bogowie Olimpu, ale była głupia!

Srebro. Topaz. Wytężyła zmysły, poszukując drogich metali, i nagle - poczuła odzew jak eksplozję w mózgu. Stała obok pięciopiętrowej góry srebra, złota i drogich kamieni. Ale przed nią, aż do miejsca, w którym stały strażniczki, były tylko więzienne klatki. -

Co jest? - syknęła Kinzie. - Nie zatrzymuj się! Zaczną coś podejrzewać.

-

Zrób coś, żeby tu przyszły - mruknęła Hazel przez ramię.

-

Dlaczego...

-

Proszę.

Strażniczki spojrzały w ich stronę. -

Na co się tak gapicie? - zawołała do nich Kinzie. - Mam tu trzeciego więźnia. Zabierzcie ją.

Najbliższa strażniczka odłożyła czytnik. -

A dlaczego nie możesz zrobić jeszcze trzydziestu kroków,

Kinzie? - Yyy... bo...

j

Hazel

Aaach! - Hazel osunęła się na kolana i skrzywiła się, jakby dostała mdłości. - Niedobrze mi! Już nie mogę... Amazonki... takie straszne... Same widzicie - powiedziała Kinzie. - To co, przyjdziecie tu po więźnia, czy mam powiedzieć królowej Hylli, że uchylacie się od obowiązków? Najbliższa strażniczka spojrzała wymownie w sufit i podeszła. Hazel miała nadzieję, że dwie pozostałe zrobią to samo, ale się zawiodła. Trudno, będzie się tym martwić później. Strażniczka złapała ją za ramię. Dobra. Przejmuję kontrolę nad tym więźniem. Ale na twoim miejscu, Kinzie, nie przejmowałabym się tak Hyllą. Wkrótce nie będzie już królową. -

Zobaczymy, Doris.

Kinzie odwróciła się. Hazel odczekała, aż odejdzie pomostem. Strażniczka pociągnęła ją za ramię. -

No co jest? Wstawaj.

Hazel skupiła się na ścianie biżuterii obok siebie: czterdzieści wielkich pudeł pełnych srebrnych bransoletek. —Ja... Niedobrze mi. Tylko nie zwymiotuj na mnie - warknęła Doris. Spróbowała podciągnąć ją na nogi, ale Hazel zwiotczała jak

dziecko, które nie chce odejść od stoiska z zabawkami. Obok niej pudła zaczęły dygotać. Lulu! - zawołała Doris. - Chodź tu i pomóż mi z tą łamagą. „Amazonki o imionach Doris i Lulu?" - pomyślała Hazel. „No dobra..." Podbiegła druga strażniczka. Hazel pomyślała, że to najlepszy moment. Zanim zdołały postawić ją na nogi, wrzasnęła: „Ooooch!" i upadła, przywierając całym ciałem do pomostu. -

Och, daj mi... - zaczęła Doris.

Hazel 3*7 W tym momencie cała paleta biżuterii eksplodowała z takim hałasem, jakby tysiąc jednorękich bandytów trafiło najwyższą wygraną. Na pomost zwaliła się masa srebrnych bransoletek przyjaźni, strącając Doris i Lulu za barierkę. Roztrzaskałyby się na śmierć, ale Hazel nie miała zamiaru pozbawiać ich życia. Wezwała kilkaset bransoletek, które rzuciły się na strażniczki i oplotły im kostki, co sprawiło, że zawisły z pomostu głową w dół, wrzeszcząc jak łamagi. Hazel zwróciła się w stronę trzeciej strażniczki. Zerwała więzy, co okazało się tak łatwe, jakby ją związano papierem toaletowym. Podniosła włócznię pierwszej strażniczki. Włócznią nie potrafiła się posługiwać, ale miała nadzieję, że trzecia strażniczka tego nie wie. -

Mam cię zabić stąd - warknęła - czy wolisz, żebym do ciebie podeszła?

Strażniczka odwróciła się i uciekła. Hazel zawołała do Doris i Lulu: Karty Amazon! Podajcie mi je, jeśli nie chcecie, żebym rozpięła te bransoletki przyjaźni i pozwoliła wam spaść! Cztery i pół sekundy później miała już dwie karty Amazon. Podbiegła do klatek i machnęła kartą. Drzwi odskoczyły. Frank wybałuszył na nią oczy. -

Hazel, to było... zdumiewające.

Percy pokiwał głową. -Już nigdy nie będę nosił żadnej biżuterii. Oprócz tego. - Hazel rzuciła mu naszyjnik. - Broń i plecaki są na końcu pomostu. Musimy się spieszyć. Wkrótce... W jaskini rozbrzmiały sygnały alarmowe.

-

Tak - dodała. - Właśnie to się stanie. Biegiem!

Pierwszy etap ucieczki był łatwy. Bez problemu odnaleźli swoje rzeczy i zaczęli schodzić po drabinkach. Za każdym razem gdy Hazel pojawiła się pod nimi grupa Amazonek, żądając, by się poddali, Hazel wywoływała eksplozję skrzyni z biżuterią, zasypując przeciwniczki Niagarą złota i srebra. Kiedy zeszli na sam dół, ujrzeli scenę przywodzącą na myśl szał karnawałowy w Nowym Orleanie - Amazonki oplecione aż po szyje sznurami korali, inne zwisające głową w dół z góry ametystowych kolczyków i bojowy wózek widłowy zakopany w srebrnych bransoletkach magicznych. -

Ty, Hazel Levesque - powiedział Frank - jesteś piekielnie zdolna.

Chciała go pocałować, ale nie było na to czasu. Pobiegli do sali tronowej. Wpadli na jedną z Amazonek wiernych Hylli. Na ich widok odwróciła się, jakby byli niewidzialni. -

Co, do... - zaczął Percy.

-

Niektóre chcą, żebyśmy uciekli - przerwała mu Hazel. - Później ci to wyjaśnię.

Druga Amazonka, którą napotkali, nie była tak przyjazna. Miała na sobie pancerz i broniła wejścia do sali tronowej. Błyskawicznie uniosła włócznię, ale tym razem Percy nie dał się zaskoczyć. Dobył Orkana i ruszył do walki. Kiedy Amazonka zaatakowała go włócznią, odskoczył w bok, przeciął drzewce na pół i ugodził ją w hełm rękojeścią miecza. Strażniczka zgięła się wpół. -

Na Marsa Wszechmocnego! - zawołał Frank. - To nie była rzymska technika walki!

Percy wyszczerzył zęby. -

Graecus zna trochę sztuczek, przyjacielu. Do środka! Ty pierwszy.

Wbiegli do sali tronowej. Hylli i jej strażniczek już nie było. Hazel popędziła do klatki Ariona i machnęła kartą Amazon przy zamku. Ogier wyskoczył z klatki, rżąc radośnie. Percy i Frank cofnęli się gwałtownie. -

Hm... czy to jest oswojone? - zapytał Frank.

Hazel 9 Koń zarżał gniewnie. Chyba nie - odrzekł Percy. - Właśnie powiedział: „Zmiażdżę cię kopytami, głupi chińskokanadyjski dzieciuchu". -

Znasz koński? - zapytała Hazel.

Gawędzenie z końmi to specjalność potomków Posejdona. Och... chciałem powiedzieć Neptuna. -

Więc ty i Arion szybko się zaprzyjaźnicie - powiedziała Hazel. - On też jest synem Neptuna.

Percy zbladł. -

Słucham?!

W innych okolicznościach Hazel parsknęłaby śmiechem na widok jego miny. -

Grunt, że jest bardzo szybki. Może nas stąd wydostać.

Franka chyba to nie przeraziło. -

We troje na jednym koniu? Pospadamy albo go spowolnimy, albo...

Arion znowu zarżał. O la, la! - zawołał Percy. - Frank, ten koń powiedział, że jesteś... no wiesz, raczej tego teraz nie przełożę. W każdym razie mówi, że w magazynie jest rydwan i że gotów jest go pociągnąć. -

Są tutaj! - krzyknął ktoś za ich plecami.

Z tuzin Amazonek wpadło do środka, a za nimi mężczyźni w pomarańczowych kombinezonach. Kiedy zobaczyli Ariona, szybko się wycofali, biegnąc po bojowe wózki widłowe. Hazel wskoczyła na grzbiet Ariona i uśmiechnęła się do przyjaciół. -

Widziałam ten rydwan. Za mną, chłopcy!

Wjechała do większej jaskini, rozpraszając tłum mężczyzn. Percy powalił jedną z Amazonek, Frank dwie inne. Hazel czuła, że ogier aż się rwie do pełnego galopu, ale tu było na to trochę za mało miejsca. „Zobaczymy, co potrafi na zewnątrz" - pomyślała. 32 o Hazel Wpadła na patrol Amazonek, które rozpierzchły się na widok konia. Tym razem była pewna, że jej spatha nie jest ani za długa, ani za krótka. Zamachiwała się nią na każdego, kto stanął jej na drodze. Żadna Amazonka nie śmiała jej zaatakować. Percy i Frank biegli za nią. W końcu dopadli do rydwanu. Arion zatrzymał się przy jarzmie, a Percy zajął się lejcami i uprzężą. -

Robiłeś to już kiedyś? - zapytał Frank.

Percy nie musiał mu odpowiadać. Ręce mu śmigały. Po chwili rydwan był już gotowy do jazdy. Wsiadł do niego i krzyknął: -

Frank, wskakuj! Hazel, naprzód!

Za nimi rozległ się okrzyk bojowy. Cała armia Amazonek wpadła do magazynu. Otrera stała wyprostowana na bojowym wózku widłowym, jej srebrne włosy powiewały za nią, gdy skierowała kuszę w stronę rydwanu. -

Zatrzymać ich! - wrzasnęła.

Hazel uderzyła Ariona piętami w boki. Pomknęli przez jaskinię, klucząc między paletami i wózkami widłowymi. Tuż obok głowy Hazel świsnęła strzała. Coś za nimi wybuchło, ale nie odwróciła się. Schody! - zawołał Frank. - Ten koń za Chiny nie wciągnie rydwanu po tylu stopniach... O BOGOWIE! Na szczęście schody były dostatecznie szerokie, bo Arion nawet nie zwolnił. Pognał po nich w górę, wlokąc za sobą grzecho-czący i jęczący rydwan. Hazel kilka razy spojrzała przez ramię, by się upewnić, że Frank i Percy nie pospadali. Zaciskali dłonie na krawędziach rydwanu, aż pobielały im knykcie, i szczękali zębami jak nakręcane czaszki, którymi straszy się dzieci w Halloween. W końcu wpadli do holu. Arion przebił się przez główne wrota na plac i rozpędził grupę mężczyzn w biznesowych garniturach. Hazel wyczuwała udami napięcie w klatce piersiowej ogiera. Świeże powietrze podziałało na niego jak środek pobudzający. Rwał się do galopu, ale ściągnęła wodze.

Hazel 3" -

Ella! - zawołała ku niebu. - Gdzie jesteś? Musimy stąd uciekać!

Na chwilę ogarnęła ją panika, bo pomyślała, że harpia jest za daleko, by ją usłyszeć. Może się zgubiła albo porwały ją Amazonki? Za nimi zagrzechotał po schodach wózek widłowy, potem zadudnił w holu. Pędził za nim tłum Amazonek. -

Poddajcie się! - wrzasnęła Otrera.

Ostre jak brzytwy widły wózka uniosły się złowieszczo. -

Ella! - krzyknęła rozpaczliwie Hazel.

Harpia wylądowała w rydwanie jak smuga czerwonych piór. -

Ella już tu jest. Amazonki są ostre. W drogę.

-

Trzymajcie się! - zawołała Hazel. Wychyliła się do przodu. -Arion, galop!

Świat jakby się rozciągnął. Zawirował wokół nich blask słońca. Arion wystrzelił do przodu i pognał przez śródmieście Seattle. Hazel zerknęła przez ramię i zobaczyła szlak dymiącego chodnika tam,

gdzie dotknęły go kopyta Ariona. Popędził ku przystani, przeskakując przez samochody, śmigając przez skrzyżowania. Hazel wrzeszczała ile sił w płucach, ale był to wrzask dzikiej radości. Po raz pierwszy w życiu - w jej dwóch życiach - poczuła, że nic i nikt nie może jej zatrzymać. Arion dobiegł do wody i nie zatrzymując się, skoczył z nabrzeża. Hazel poczuła ból w uszach. Usłyszała huk, w którym później rozpoznała grom towarzyszący przekroczeniu bariery dźwięku, gdy Arion poszybował nad cieśniną Puget. Woda morska zamieniała się za nim w parę. Seattle znikło na horyzoncie. XXXIII FRANK Frank poczuł ulgę, gdy odpadły koła. Już dwukrotnie zwymiotował za burtę rydwanu, co nie było zabawne przy prędkości dźwięku. Koń zdawał się naginać czas i przestrzeń, rozmazując krajobraz i sprawiając, że Frank czuł się, jakby przed chwilą wypił galon pełnego mleka i nie zażył leku przeciwko nietolerancji laktozy. Ella nie polepszała sytuacji. Wciąż mruczała pod nosem: „Siedemset pięćdziesiąt mil na godzinę. Osiemset. Osiemset trzy. Szybko. Bardzo szybko". Koń mknął na północ przez cieśninę Puget, śmigając nad wyspami, kutrami rybackimi i bardzo zaskoczonymi stadami waleni. Krajobraz przed nimi zaczął wyglądać znajomo - Crescent Beach, Zatoka Boundary. Frank żeglował tu kiedyś podczas wycieczki szkolnej. Znaleźli się w Kanadzie. Arion opadł na ziemię. Pobiegł na północ autostradą 99, gnając tak szybko, że samochody zdawały się stać w miejscu. W końcu gdy wjeżdżali już do Vancouveru, koła rydwanu zaczęły dymić. - Hazel! - krzyknął Frank. - Rozpadamy się! Frank Usłyszała i ściągnęła wodze. Koń zwolnił z wyraźną niechęcią, biegnąc ulicami miasta. Gdy wjechali mostem Ironworkers do północnego Vancouveru, rydwan zaczął niebezpiecznie trzeszczeć i terkotać. W końcu Arion zatrzymał się na szczycie jakiegoś zalesionego wzgórza. Parsknął z satysfakcją, jakby chciał powiedzieć: Tak się biegnie, durnie. Dymiący rydwan rozpadł się, wysypując Percy ego, Franka i Ellę na wilgotny mech. Frank z trudem dźwignął się na nogi. Zamrugał, usiłując przegonić żółte plamki sprzed oczu. Percy jęknął i zaczął wyprzęgać Ariona ze szczątków rydwanu. Ella fruwała wokoło jak oszalała, obijając się o drzewa i pomrukując: „Drzewo. Drzewo. Drzewo". Wyglądało na to, że tylko Hazel nie ucierpiała podczas tej szaleńczej jazdy. Roześmiana ześliznęła się z grzbietu konia. -

Ale było fajnie!

-

Taa. - Frank przełknął gorzką ślinę. - Bardzo fajnie...

Arion zarżał. Mówi, że chce coś zjeść - przetłumaczył Percy. - Trudno się dziwić. Spalił chyba sześć milionów kalorii. Hazel przyjrzała się ziemi u swoich stóp i spochmurniała. Nie wyczuwam tu żadnego złota... Nie martw się, Arionie. Znajdę ci złoto. A póki co, może byś się sam popasł? Spotkamy się... Koń odbiegł, pozostawiając po sobie smugę pary. Hazel zmarszczyła brwi. -

Myślicie, że wróci?

-

Nie wiem - odrzekł Percy. - Wygląda, jakby był trochę... nawiedzony.

Frank był bliski nadziei, że koń już nie wróci. Oczywiście tego nie powiedział. Czuł, że Hazel przygnębia myśl o utracie nowego przyjaciela. Jego samego Arion po prostu przerażał i był pewny, że koń o tym wie. Hazel i Percy zaczęli wyciągać wszystko, co można było uratować ze szczątków rydwanu. Było tam kilka pudeł z przypadkowymi

32

Frank

towarami oferowanymi przez Amazon, a Ella zaskrzeczała z radości, gdy odkryła wśród nich paczkę z książkami. Złapała egzemplarz Ptaków Ameryki Północnej, podleciała na najbliższą gałąź i zaczęła tak szybko wertować książkę, że Frank nie był pewny, czy harpia czyta, czy drze ją na strzępy. Oparł się o drzewo, starając się opanować zawrót głowy. Wciąż nie otrząsnął się z tego wszystkiego, co musiał przeżyć w Amazonie, gdzie powleczono go brutalnie przez hol, rozbrojono i zamknięto w klatce. I gdzie egocentryczny koń nazwał go „dzieciu-chem". Raczej nie podniosło to jego poczucia własnej wartości, której nigdy nie oceniał zbyt wysoko. Już i tak był wewnętrznie roztrzęsiony po wizji, której doznał razem z Hazel. Była mu teraz bliższa. Wiedział, że dobrze zrobił, oddając jej to drewienko. Czuł, że zrzucił z siebie wielki ciężar. Z drugiej strony, zobaczył na własne oczy Podziemie. Poczuł, co to znaczy siedzieć tak bezczynnie przez całą wieczność, żałując swoich błędów. Patrzył na te okropne złote maski na twarzach sędziów umarłych i zdał sobie sprawę, że i on stanie kiedyś przed nimi, może nawet wkrótce. Zawsze marzył o spotkaniu z matką po śmierci. Ale czy to możliwe dla półbogów? Hazel spędziła na Łąkach Asfodelowych jakieś siedemdziesiąt lat i nie spotkała swojej matki. Frank miał nadzieję, że oboje z matką trafią w końcu do Elizjum. Ale skoro Hazel tam nie trafiła - poświęcając życie, aby powstrzymać Gaję, biorąc odpowiedzialność za własne decyzje, aby matka nie skończyła na Polach Kary - jaką on miał na to szansę? Nigdy nie zdobył się na tak bohaterski czyn.

Wyprostował się i rozejrzał wokoło, próbując zorientować się, gdzie jest. Na południu, za portem, śródmiejskie wieżowce jarzyły się czerwienią w blasku zachodzącego słońca. Na północy wzgórza i pusz-

Frank 32 cze parku narodowego Lynn Canyon wpełzały między przedmieścia północnego Vancouveru, by w końcu ustąpić pustkowiom. Frank przez całe lata wędrował po tym parku. Dostrzegł zakręt rzeki, który wydał mu się znajomy. Na pobliskiej polanie rozpoznał uschłą sosnę, w którą kiedyś uderzył piorun. Znał to wzgórze. -Jestem praktycznie u siebie - oświadczył. - Tam jest dom mojej babci. -Jak daleko? - zapytała Hazel. -

Zaraz za rzeką i za tym lasem.

Percy uniósł brwi. -

Poważnie? Mamy pójść do domku babci?

Frank odchrząknął. -

No... chyba tak.

Hazel złożyła dłonie jak do modlitwy. Frank, błagam, powiedz, że pozwoli nam u siebie zanocować. Wiem, że mamy mało czasu, ale przecież musimy odpocząć, prawda? Arion zaoszczędził nam sporo czasu. Może nawet dostaniemy ciepły posiłek? -1 gorący prysznic? - dodał Percy. - I łóżko z prześcieradłem i poduszką? Frank spróbował sobie wyobrazić twarz babci, gdyby go zobaczyła z dwojgiem uzbrojonych przyjaciół i harpią. Wszystko się zmieniło od pogrzebu matki, od owego ranka, kiedy wilki zabrały go na południe. Był wtedy taki zły, że musi odejść. Teraz nie potrafił sobie wyobrazić powrotu. Ale i on, i jego przyjaciele byli porządnie zmęczeni. Podróżowali ponad dwa dni bez przyzwoitego posiłku i snu. Babcia zaopatrzyłaby ich w zapasy. I może odpowiedziałaby na kilka pytań czających się w głowie Franka, związanych z narastającymi podejrzeniami co do jego rodowego dziedzictwa. -

326

Warto spróbować - powiedział. - Idziemy do domku babci.

Frank Frank był tak zamyślony, że wparowałby prosto do obozu ogrów. Na szczęście Percy w porę pociągnął go w tył. Przykucnęli obok Hazel i Elli za zwalonym pniem i spojrzeli na polankę. Źle - mruknęła Ella. - To jest złe dla harpii. Było już ciemno. Wokół płonącego ogniska siedziało z pół tuzina włochatych humanoidów. Gdyby wstali, mierzyliby ze dwa i pół metra - a więc byli niezbyt wysocy w porównaniu z Polybo-tesem albo nawet z cyklopami, których widzieli w Kalifornii, ale i tak budzili strach. Mieli na sobie tylko szorty pływackie do kolan. Ich skórę, zaczerwienioną od słońca, pokrywały liczne tatuaże smoków, serc i kobiet w bikini. Nad ogniskiem wisiało na rożnie jakieś obdarte ze skóry zwierzę, może dzik, a ogry odrywały kawały mięsa przypominającymi szpony palcami, zaśmiewając się i gawędząc, obnażając spiczaste zęby. Obok ogrów leżało kilka drucianych worków wypełnionych spiżowymi kulami. Kule musiały być gorące, bo parowały w chłodnym wieczornym powietrzu. Poprzez drzewa migotały światła domu Zhangów - jakieś dwieście metrów od polanki. „Tak blisko" — pomyślał Frank. Zastanawiał się, czy zdołaliby obejść chyłkiem ogry, ale gdy spojrzał w prawo i w lewo, dostrzegł więcej ognisk, jakby potwory otoczyły całą posiadłość. Wcisnął palce w korę drzewa. Babcia mogła być sama w domu, w pułapce. -

Co to za typy? - szepnął.

-

Kanadyjczycy - odpowiedział Percy.

Frank odchylił się od niego. -

Słucham?

Och, nie chciałem cię urazić. Tak ich nazywała Annabeth, kiedy z nimi walczyłem. Mówiła, że żyją na północy, w Kanadzie. No tak - mruknął Frank. - W końcu jesteśmy w Kanadzie, jestem Kanadyjczykiem. Ale czegoś takiego jeszcze nigdy nie widziałem.

«• Frank 327 Ella wyrwała sobie piórko ze skrzydła i obracała je w palcach. Lajstrygonowie - powiedziała. — Ludożercy. Północne olbrzymy. Legenda o Sasquatchu. Tak, tak. To nie ptaki. Nie ptaki Ameryki Północnej. -

Tak się nazywają - potwierdził Percy. - Lajstry... no, tak jak powiedziała Ella.

Frank patrzył ponuro na siedzące na polanie ogry. Można by je pomylić z Wielką Stopą. Może od nich pochodzi ta legenda. Ella, jesteś bardzo bystra. -

Ella jest bystra - zgodziła się harpia i nieśmiało podała Frankowi piórko.

Och... dzięki. - Wcisnął piórko do kieszeni, a potem spostrzegł, że Hazel patrzy na niego jakoś dziwnie. - Co? Nic. - Odwróciła się do Percy ego. - Więc wraca ci pamięć? Pamiętasz, jak pokonałeś tych facetów? Tak jakby. To wszystko jest wciąż mgliste. Chyba ktoś mi pomógł. Pozabijaliśmy je niebiańskim spiżem, ale to było przed... no wiesz. -

Przed porwaniem Śmierci. Więc teraz mogą w ogóle nie umierać.

Pokiwał głową. -Te spiżowe kule... Nie jest dobrze. Chyba używaliśmy ich przeciw olbrzymom. Zapalają się i wybuchają. Ręka Franka powędrowała do kieszeni na piersiach, ale przypomniał sobie, że teraz Hazel ma jego drewienko. Gdybyśmy spowodowali wybuch - powiedział - zleciałyby się tu ogry z innych obozowisk. Myślę, że otoczyły dom, co oznacza, że jest ich w tym lesie z pięćdziesiąt albo sześćdziesiąt. Więc to pułapka. - Hazel spojrzała z troską na Franka. - A co z twoją babcią? Musimy jej pomóc. Frank poczuł ucisk w gardle. Nigdy, przenigdy by nie pomyślał, że jego babcia będzie potrzebowała pomocy, ale teraz zaczęły 3*8 Frank mu się przesuwać w głowie scenariusze walki - jak zwykle bywało w obozie podczas manewrów. Trzeba ich stąd czymś wywabić - powiedział w końcu. - Gdyby się nam udało wciągnąć tę grupę do lasu, moglibyśmy przemknąć się chyłkiem do domu, nie alarmując innych. -

Szkoda, że nie ma tu Ariona - powiedziała Hazel. - Mogłabym skłonić ogry, żeby mnie ścigały.

Frank zdjął włócznię z pleców. -

Mam inny pomysł.

Nie chciał tego robić. Pomysł wezwania Szarego przerażał go bardziej niż koń Hazel, ale nie widział innego wyjścia.

-

Frank, przecież nie możesz ich zaatakować! - zawołała Hazel. - To samobójstwo!

-

Ani mi to w głowie. Mam przyjaciela. Tylko... niech nikt nie wrzeszczy, dobra?

Wbił włócznię w ziemię. Ostrze się odłamało. -

Uuups - mruknęła Ella. - Nie ma ostrza. Nie, nie.

Ziemia zadrżała. Wynurzyła się z niej koścista ręka Szarego. Percy sięgnął po miecz, a Hazel zakrztusiła się jak kot kłaczkiem sierści. Ella znikła i zmaterializowała się na szczycie najbliższego drzewa. -

Nie ma się czego bać - powiedział Frank. - On jest pod kontrolą.

Szary wypełzł spod ziemi. Nic nie wskazywało, że uprzednio starł się z bazyliszkami. Był jak nowy w swoim mundurze moro i wysokich butach. Przezroczyste szare ciało pokrywało jego kości jak żelatyna. Utkwił widmowe oczy we Franku, czekając na rozkazy. -

Frank, to jest spartus - powiedział Percy. - Szkieletor. One są złe. To zabójcy. One...

Wiem - przyznał ponuro Frank. - Ale to dar Marsa. To wszystko, co teraz mam. Dobra, Szary. Oto rozkazy: zaatakuj tę Frank 329 grupę ogrów. Przepędź je na zachód, odciągając uwagę innych, tak żebyśmy mogli... Niestety, Szary przestał go słuchać po słowie „ogrów". Może rozumiał tylko zdania proste. Ruszył ku ogrom przy ognisku. -

Zaczekaj! - zawołał Frank.

Ale było już za późno. Szary wyciągnął sobie dwa żebra spod bluzy i pobiegł wokół ogniska, siekąc ogry tak szybko, że nie zdążyły nawet krzyknąć. Sześciu zdumionych lajstrygonów zwaliło się na bok jak ustawione w kółko kostki domina i rozsypało w pył. Szary obszedł ponownie ognisko, roztrącając ich popioły butami, zanim zdążyli się odrodzić. Kiedy się upewnił, że nie wracają, stanął na baczność, zasalutował w stronę Franka i zapadł się pod ziemię. Percy wytrzeszczył oczy na Franka. -Jak... Nie ma lajstrygonów. - Ella sfrunęła z drzewa i wylądowała obok nich. - Sześć minus sześć równa się zero. Włócznie są dobre do odejmowania. Tak. Hazel patrzyła na Franka tak, jakby on sam zamienił się w zombie. Frank pomyślał, że zaraz serce mu pęknie, ale nie mógł mieć o to do niej żalu. Dzieci Marsa uwielbiają przemoc. Nieprzypadkowo symbolem Marsa jest zakrwawiona włócznia. Czy to takie dziwne, że Hazel się przeraziła?

Spojrzał ponuro na odłamany czubek włóczni. Dlaczego jego ojcem jest akurat Mars? Wolałby każdego innego. -

Chodźmy - powiedział. - Moja babcia może mieć kłopoty.

XXXIV FRANK Zatrzymali się przed gankiem. Tak jak Frank się obawiał, pierścień ognisk w lesie całkowicie otaczał posiadłość, ale sam dom wyglądał na nienaruszony. Porozwieszane na ganku dzwonki podzwaniały na lekkim wietrze. Trzcinowy fotel babci był pusty. W oknach na parterze paliło się światło, ale Frank wolał nie używać dzwonka do drzwi. Nie wiedział, czy babcia już śpi, nie wiedział, czy w ogóle jest w domu. Podszedł do kamiennej figurki słonia stojącej w rogu - małego duplikatu słonia z Portland. Pod jego stopą znalazł zapasowy klucz. Przed drzwiami zawahał się. - Coś nie tak? - zapytał Percy. Frank przypomniał sobie ten ranek, kiedy otworzył drzwi przed oficerem, który powiedział mu o matce. Przypomniał sobie, jak schodził po tych stopniach, idąc na jej pogrzeb, po raz pierwszy z tym przeklętym drewienkiem w kieszeni kurtki. Przypomniał sobie, jak tutaj stał i patrzył na wilki wychodzące z lasu - sługi Lupy, które miały go zaprowadzić do Obozu Jupiter. Wydawało Frank 331 mu się, że było to tak dawno, a przecież wydarzyło się to zaledwie pięć tygodni temu. Teraz powrócił. Czy babcia go uściska? Czy powie: „Frank, jesteś tu, dzięki bogom! Otaczają mnie potwory!" Nie, raczej zruga go albo weźmie ich za intruzów i przepędzi, wymachując patelnią. -

Frank? - odezwała się Hazel.

Ella się niepokoi - mruknęła harpia, która przysiadła na balustradzie. - Ten słoń... ten słoń patrzy na Elłę. Będzie dobrze. - Frankowi tak drżała ręka, że z trudem wcisnął klucz do dziurki. - Ale trzymajmy się razem. Wewnątrz powietrze było zatęchłe, jakby dawno nie otwierano okien. Zwykle pachniało tu jaśminowym kadzidłem, ale teraz wszystkie kadzielnice były puste. Obeszli salon, jadalnię, kuchnię. W zlewie tkwił stos niepo-zmywanych naczyń, co było niepokojące. Służąca babci przychodziła codziennie — chyba że przestraszyła się ogrów. „Albo została zjedzona" - pomyślał Frank. Ella powiedziała, że lajstrygonowie są ludożercami.

Odrzucił tę myśl. Potwory ignorowały śmiertelników. W każdym razie zwykle ich ignorowały. W saloniku posążki Buddy i taoistycznych nieśmiertelnych uśmiechały się do nich jak zwariowane klowny. Frank przypomniał sobie Iris, boginię tęczy. Pomyślał, że gdyby choć raz odwiedziła ten ponury stary dom, może wyleczyłaby się z ciągotek do buddyzmu i taoizmu. Wielkie wazy były omotane pajęczynami. To też było nie w porządku. Babcia pilnowała, by regularnie odkurzano jej kolekcję porcelany. Patrząc na nią, Frank poczuł ukłucie wyrzutów sumienia, bo przypomniał sobie, ile sztuk zniszczył w dniu pogrzebu. Teraz wydało mu się to głupie - rozzłościł się na babcię, choć

3 Frank powinien być zły na tyle innych osób: na Junonę, Gaję, gigantów, swojego ojca Marsa. Zwłaszcza na Marsa. Kominek był wygasły i zimny. Hazel objęła się ramionami, jakby chciała powstrzymać drewienko od wskoczenia do kominka. -Czy to... -

Tak. To jest właśnie to.

-

To jest co? - zapytał Percy.

Na twarzy Hazel malowało się współczucie, ale to jeszcze bardziej przygnębiło Franka. Pamiętał, jak była przerażona, z jaką odrazą na niego patrzyła, gdy wezwał Szarego. -

To jest kominek - powiedział Percy'emu, co zabrzmiało głupio. - Chodźcie. Sprawdzimy górę.

Schody trzeszczały pod ich stopami. Dawny pokój Franka nic się nie zmienił. Wszystko było na miejscu - jego drugi łuk i kołczan (trzeba będzie później je zabrać), jego nagrody za ortografię (tak, był chyba jedynym półbogiem na świecie niecierpiącym na dysleksję, jeszcze jedno dziwactwo), fotografie matki - w kamizelce kuloodpornej i w hełmie, na hummerze w prowincji Kandahar, w kostiumie do piłki nożnej, kiedy była trenerem drużyny Franka, w mundurze wojskowym, z rękami na ramionach Franka, kiedy odwiedziła jego szkołę w dniu planowania kariery zawodowej. -

Twoja matka? - zapytała łagodnie Hazel. - Jest piękna.

Frank milczał. Czuł się trochę zażenowany - szesnastoletni facet z fotografiami swojej mamusi. Co za beznadzieja... Ale przede wszystkim poczuł głęboki smutek. Był tutaj pięć tygodni temu. Wydawało się to wiecznością. A jednak kiedy teraz patrzył na roześmianą twarz matki na tych fotografiach, doznał bólu po jej utracie, jakby to było wczoraj. Obeszli pozostałe sypialnie. Dwie środkowe były puste. Mdłe światło sączyło się przez szparę pod ostatnimi drzwiami - do pokoju babci.

Frank 33 Frank zapukał delikatnie. Nikt nie odpowiedział. Pchnął drzwi. Babcia leżała w łóżku wychudła i krucha, jej białe włosy rozsypane były wokół twarzy jak korona bazyliszka. Na nocnej szafce paliła się świeca. Przy łóżku siedział wielki mężczyzna w beżowym polowym mundurze armii kanadyjskiej. Pomimo mroku miał okulary przeciwsłoneczne połyskujące krwawą czerwienią. -

Mars - powiedział Frank.

Bóg spojrzał na niego spokojnie. -

Hej, synu. Wejdź. Powiedz swoim przyjaciołom, żeby się przespacerowali.

-

Frank? - szepnęła Hazel. - Powiedziałeś „Mars"? Dlaczego? Czy twoja babcia...

Frank spojrzał na przyjaciół. -

Nie widzicie go?

-

Kogo? - Percy zacisnął dłoń na rękojeści miecza. - Marsa? Gdzie?

Bóg wojny zachichotał. Nie, nie widzą mnie. Uznałem, że tym razem tak będzie lepiej. To prywatna rozmowa... ojca z synem, zgoda? Frank zacisnął pięści. Policzył do dziesięciu, zanim uznał, że może przemówić. -

Słuchajcie... to... no... nic takiego. Może zajmiecie te środkowe sypialnie?

-

Dach - powiedziała Ella. - Dachy są dobre dla harpii.

No pewnie - zgodził się oszołomiony Frank. - W kuchni znajdziecie chyba coś do jedzenia. Zostawicie mnie tu z babcią na parę minut? Myślę, że ona... Głos mu się załamał. Nie wiedział, czy chce się rozpłakać, krzyczeć czy rąbnąć Marsa w te okulary. Może wszystko naraz. Hazel położyła mu rękę na ramieniu. -

Oczywiście, Frank. Ella, Percy, idziemy.

33 Frank Frank odczekał, aż ich kroki się oddalą. Potem wszedł do sypialni i zamknął za sobą drzwi. -

To naprawdę ty? - zapytał Marsa. - To nie jest jakaś sztuczka czy iluzja?

Bóg pokręcił głową.

-

Wolałbyś, żebym to nie był ja?

-

Tak - wyznał Frank.

Mars wzruszył ramionami. Nie mam do ciebie o to żalu. Nikogo nie raduje widok boga wojny, w każdym razie nikogo, kto ma trochę oleju w głowie. Ale wojna wcześniej czy później dopadnie każdego. To nieuchronne. -

To głupie. Wojna nie jest nieuchronna. Giną w niej ludzie. To wojna...

-

...zabrała ci matkę - dokończył Mars.

Frank miał ochotę rąbnąć go w szczękę, żeby zmazać ten spokój z jego twarzy, ale może to tylko aura Marsa wzbudzała w nim taką agresję. Spojrzał na pogrążoną we śnie babcię. Chciałby ją obudzić. Jeśli ktokolwiek mógłby zmierzyć się z bogiem wojny, to właśnie ona. -Jest gotowa na śmierć - powiedział Mars. - Od tygodni była gotowa, ale czekała na ciebie. Na mnie? - Frank zdumiał się tak, że prawie zapomniał o gniewie. - Dlaczego? Skąd mogła wiedzieć, że wrócę? Ja sam nie wiedziałem! -

Ci lajstrygonowie wiedzieli. Przypuszczam, że powiedziała im to pewna bogini.

Frank zamrugał. —Junona? Bóg wojny roześmiał się tak głośno, że zagrzechotały okna, ale babcia nawet nie drgnęła. -Junona? Pudło, synu. Nie Junona! Jesteś jej tajną bronią. Nie wydałaby cię. Nie, miałem na myśli Gaję. Najwyraźniej wciąż cię -% Frank 335 śledzi. Chyba niepokoisz ją bardziej niż Percy, Jason czy ktokolwiek inny z siedmiorga. Frankowi wydało się, że pokój zaczął się chwiać. Żałował, że nie ma jeszcze jednego krzesła, na którym mógłby usiąść. Siedmiorga... Masz na myśli tę starą przepowiednię o Wrotach Śmierci? Ja jestem jednym z siedmiorga herosów? I Jason, i... Tak, tak. - Mars machnął niecierpliwie ręką. - Rusz głową, synu. Podobno jesteś dobrym taktykiem. Zastanów się! To oczywiste, że twoi przyjaciele też są sposobieni do tej misji, zakładając, że wrócicie żywi z Alaski. Junona zamierza zjednoczyć Greków i Rzymian, aby razem stawili czoło gigantom. Uważa, że tylko to może powstrzymać Gaję. Wzruszył ramionami, najwyraźniej nieprzekonany do tego planu.

W każdym razie Gaja nie chce, żebyś był jednym z siedmiorga. Percy Jackson... Gaja sądzi, że może nad nim zapanować. Wszyscy pozostali mają swoje słabości, które może wykorzystać. Ale ty... tyją niepokoisz. Wolałaby od razu cię zabić. Właśnie dlatego wezwała lajstrygonów. Są tu od dawna, czekają na ciebie. Frank pokręcił głową. Czyżby Mars coś knuł? Przecież to nieprawdopodobne, by jakąkolwiek boginię niepokoił ktoś taki jak on, Frank. Percy Jackson, tak, on może wzbudzać niepokój... Ja nie mam żadnych słabych stron? Ja mam same słabe strony! Moje życie zależy od kawałka drewna! Mars uśmiechnął się. Nie doceniasz samego siebie. W każdym razie Gaja przekonała tych lajstrygonów, że jeśli zjedzą ostatniego członka twojego rodu... to znaczy ciebie... odziedziczą niezwykłe zdolności tego rodu. Nie wiem, czy to prawda, ale lajstrygonowie bardzo chcą sprawdzić. Frank poczuł, że żołądek mu się buntuje. Szary zabił sześciu ogrów, ale sądząc po ogniskach wokół posiadłości, w lesie jest ich o wiele więcej - i wszystkie pragną upiec go na śniadanie. -

Zaraz zwymiotuję - powiedział.

ś 336 Frank Nie, nie zwymiotujesz. - Mars strzeli! palcami i mdłości ustąpiły. - Trema bojowa. Każdemu się to zdarza. -

Ale moja babcia...

Tak, czeka na ciebie. Jak dotąd ogry zostawiły ją w spokoju. Jest przynętą, rozumiesz? Teraz już tu jesteś, więc myślę, że zwietrzyły twoją obecność. Zaatakują rano. -

Więc wyciągnij nas z tego! Strzel palcami i zdmuchnij tych ludożerców!

Ha! Byłoby zabawnie. Aleja nie wygrywam bitew moich dzieci. Fata wyraźnie określają, co należy do bogów, a co do śmiertelników. To twoja misja, synu. I... na wypadek gdyby to do ciebie jeszcze nie dotarło, nie będziesz mógł użyć swojej włóczni przez dwadzieścia cztery godziny, więc mam nadzieję, że wiesz, jak wykorzystać rodzinny dar. Bo jeśli nie wiesz, to ludożercy zjedzą cię na śniadanie. Rodzinny dar. Frank chciał o nim porozmawiać z babcią, ale teraz mógł poradzić się tylko Marsa. Wpatrywał się w boga wojny, który uśmiechał się bez cienia współczucia. Periklymenos. - Wypowiedział to imię uważnie, jakby brał udział w konkursie ortografii. - Był moim przodkiem, greckim księciem, Argonautą. Umarł, walcząc z Herkulesem.

Mars machnął ręką, jakby chciał powiedzieć: Mów dalej. Miał pewną zdolność, która mu pomagała w walce. Jakiś dar od bogów. Mama mówiła, że walczył jak rój pszczół. Mars roześmiał się. -

Nieźle. Co jeszcze?

Moja rodzina w jakiś sposób przeniosła się do Chin. Myślę, że za czasów Cesarstwa Rzymskiego jeden z potomków Perikly-menosa był legionistą. Mama opowiadała o facecie, który się nazywał Seneka Grakchus, ale miał również chińskie imię: Sung Guo. Myślę... tego nie wiem, ale Reyna zawsze mówiła, że wiele

Frank 337 legionów zaginęło. Dwunasty założył Obóz Jupiter. Może któryś z legionów zaginął na wschodzie. Mars cicho klasnął w ręce. Nieźle, synu. Słyszałeś o bitwie pod Carrhae? Słynna klęska Rzymian. Walczyli na wschodnich rubieżach cesarstwa z ludem zwanym Partami. Zginęło piętnaście tysięcy Rzymian. Dziesięć tysięcy wzięto do niewoli. -1 jednym z nich był mój przodek Seneka Grakchus? Zgadza się. Partowie zrobili z nich swoich wojowników. Tylko że Partia została najechana z zupełnie innej strony... -

Przez Chińczyków - domyślił się Frank. - I rzymscy jeńcy znowu dostali się do niewoli.

Tak. Chyba nie mieli szczęścia. W każdym razie w ten właśnie sposób rzymski legion trafił do Chin. Po wielu latach Rzymianie wyrzekli się swojego pochodzenia i założyli tam miasto zwane... -

Li-Jien. Mama mówiła, że to miasto naszych przodków. Li--jien. Legion.

Mars był wyraźnie zadowolony. -

No, jesteś już blisko. Seneka Grakchus miał rodzinny dar.

Mama mówiła, że walczył ze smokami - przypomniał sobie Frank. -Że sam był... najpotężniejszym smokiem. Był dobry, to fakt. Nie aż tak, by przezwyciężyć pecha, który prześladował jego legion, ale był dobry. Osiedlił się w Chinach, przekazał rodzinny dar swoim dzieciom i tak dalej. W końcu twoja rodzina wyemigrowała do Ameryki Północnej, nawiązała stosunki z Obozem Jupiter i... -

Koło się zamknęło - dokończył Frank. - Junona powiedziała, że ja zamknę rodzinne koło.

Zobaczymy. - Mars kiwnął głową w stronę leżącej na łóżku babci. - Chciała ci o tym sama powiedzieć, ale pomyślałem, że lepiej ja to zrobię, bo ta stara ptaszyna jest już bardzo słaba. Rozumiesz teraz, na czym polega twój dar? 338 Frank Frank zawahał się. Coś mu świtało w głowie, ale wydawało się to zbyt szalone, chyba jeszcze bardziej szalone niż wędrówki jego rodu z Grecji do Rzymu, z Rzymu do Chin i z Chin do Kanady. Nie chciał wypowiedzieć tego na głos. Nie chciał się omylić i być wyśmianym przez Marsa. -

Chyba... chyba tak. Ale przeciw armii tych ogrów...

Tak, nie będzie lekko. - Mars wstał i przeciągnął się. - Kiedy twoja babcia rano się obudzi, zaoferuje ci pomoc. A potem chyba umrze. -

Co?! Przecież muszę ją ocalić! Nie może teraz mnie opuścić.

-

Swoje już przeżyła. Jest gotowa odejść. Nie bądź samolubny.

-

Samolubny!

Ta staruszka trzymała się życia tak długo tylko z poczucia obowiązku. Twoja matka była taka sama. Dlatego ją kochałem. Zawsze stawiała obowiązek na pierwszym miejscu. Nawet przed życiem. -

Nawet przede mną.

Mars zdjął okulary przeciwsłoneczne. Tam gdzie powinien mieć oczy, dwie kuleczki ognia migotały jak miniaturowe eksplozje nuklearne. Użalanie się nad sobą nie pomaga w życiu, synu. Nie jest ciebie godne. Prócz rodzinnego daru masz coś, co dała ci twoja matka: dzielność, lojalność, bystrość. Teraz musisz sam rozstrzygnąć, jak tego użyć. Rano wysłuchaj babci. Przyjmij jej rady. Wciąż jeszcze możesz uwolnić Tanatosa i ocalić obóz. -1 zostawić babcię samą, żeby umarła. Życie jest tak cenne tylko dlatego, że ma swój koniec, synu. Mówi ci to bóg. Wy, śmiertelnicy, nie wiecie, jakie macie szczęście. -

Taa - mruknął Frank. - Niesamowite szczęście.

Mars zaśmiał się; był to ostry, metaliczny dźwięk. -

Twoja matka nauczyła mnie pewnego chińskiego przysłowia. Jedz gorycz...

-Jedz gorycz, poczuj słodycz. Nienawidzę tego przysłowia. * 1* Frank 339

Ale jest prawdziwe. Jak to teraz mówią: bez pracy nie ma kołaczy? Chodzi o to samo. Jak się robi coś łatwego, coś pociągającego, coś spokojnego, najczęściej kończy się to gorzkim rozczarowaniem. Ale kiedy wybierze się trud, walkę... ach, dopiero wtedy wydziera się słodką nagrodę. Obowiązek. Poświęcenie. To coś znaczy. Frank był tak zniesmaczony, że aż trudno mu było przemówić. I to ma być jego ojciec? Tak, rozumiał, że jego matka była bohaterem. Rozumiał, że uratowała innym życie i była bardzo dzielna. Ale zostawiła go samego. To nie było uczciwe. Tak się nie robi. Odchodzę - powiedział Mars. - Ale przedtem... powiedziałeś, że jesteś słaby. To nieprawda. Chcesz wiedzieć, Frank, dlaczego Junona cię oszczędziła? Dlaczego to drewienko jeszcze się nie spaliło? Dlatego że masz coś do zrobienia. Myślisz, że nie jesteś tak dobry jak inni Rzymianie. Myślisz, że Percy Jackson jest lepszy od ciebie. -

Bo jest - burknął Frank. - Walczył z tobą i zwyciężył.

Mars wzruszył ramionami. Może. Może tak. Ale każdy heros ma swoją słabą stronę. Percy Jackson? Jest zbyt lojalny wobec swoich przyjaciół. Nie potrafi ich porzucić, za nic w świecie. Już dawno temu mu to powiedziano. I pewnego dnia stanie przed wyborem, którego nie będzie mógł dokonać. Bez ciebie, Frank... bez twojego poczucia obowiązku. .. zawiedzie. Ta cała wojna wymknie się wam spod kontroli i Gaja zniszczy świat. Frank pokręcił głową. Nie mógł tego słuchać. Wojna to obowiązek - ciągnął Mars. - Jedyny prawdziwy wybór to zaakceptować to lub nie i wiedzieć, o co się walczy. Tu chodzi o całe dziedzictwo Rzymu, o pięć tysięcy lat prawa, porządku, cywilizacji. Bogowie, tradycje, kultury, które ukształtowały świat, w którym żyjesz: to wszystko może się zawalić, Frank, jeśli nie zwyciężycie. Myślę, że warto o to walczyć. Zastanów się nad tym.

ś 340

Frank

-

Co jest moją? - zapytał Frank.

Mars uniósł brwi. -Jaką twoją? -

Moją słabością. Powiedziałeś, że każdy heros ma jakąś słabą stronę.

Bóg uśmiechnął się cierpko. Na to musisz sam sobie odpowiedzieć, Frank. Ale w końcu zadajesz właściwe pytania. A teraz prześpij się. Przyda ci się wypoczynek.

Machnął ręką. Frank poczuł, że ciążą mu powieki. Upadł i wszystko pogrążyło się w ciemności. — Fai - rozległ się znajomy głos, ostry i niecierpliwy. Frank zamrugał. Do pokoju wpadały promienie słońca. Fai, wstawaj. Chętnie trzasnęłabym cię w tę twoją śmieszną buźkę, ale nie jestem w stanie ruszyć się z łóżka. -

Babciu?

W końcu ją zobaczył: patrzyła na niego z łóżka. Leżał rozciągnięty na podłodze. Ktoś przykrył go w nocy kocem i podłożył poduszkę pod głowę, ale nie miał pojęcia, jak to się stało. Tak, mój ty głupi wole. - Babcia wciąż była blada i słaba, ale głos miała stalowy jak zawsze. - A teraz wstawaj. Ogry otoczyły dom. Musimy sporo omówić, jeśli ty i twoi przyjaciele macie stąd ujść z życiem. xxxv Wystarczyło jedno spojrzenie przez okno, by Frank zrozumiał, że wpadł w poważne tarapaty. Na skraju polany lajstrygonowie gromadzili spiżowe kule armatnie. Ich skóra lśniła czerwono. Ich kudłate włosy, tatuaże i szpony wcale nie wyglądały ładniej w porannym świetle. Niektórzy mieli maczugi i oszczepy. Kilku niosło deski surfingowe, jakby trafili tu przypadkiem. Wszyscy byli w świetnym nastroju, przybijając sobie piątki, zawiązując plastikowe śliniaczki na szyjach, wyjmując noże i widelce. Jeden olbrzym rozpalił przenośny grill i tańczył w fartuchu z napisem POCAŁUJ KUCHARZA. Scena byłaby prawie zabawna, gdyby Frank nie wiedział, że to on ma być głównym daniem. Wysłałam twoich przyjaciół na strych - powiedziała babcia. -Możesz do nich dołączyć, gdy skończymy rozmawiać. -

Na strych? - zdziwił się Frank. - Mówiłaś mi, żebym nigdy tam nie wchodził.

Dlatego że trzymamy tam broń, głuptasie. Myślisz, że potwory zaatakowały naszą rodzinę po raz pierwszy? V 342

Frank

-

Broń - mruknął Frank. - No tak. Bo ja nigdy nie miałem w rękach broni.

Nozdrza babci zadrżały. -

To miał być sarkazm, Fai Zhang?

-

Tak, babciu.

-

To dobrze. Może jeszcze coś z ciebie będzie. A teraz usiądź. Musisz coś zjeść.

Machnęła ręką w stronę szafki nocnej, na której ktoś postawił szklankę soku pomarańczowego i talerz z jajkami sadzonymi i bekonem na toście - ulubione śniadanie Franka. Mimo napiętej sytuacji Frank nagle poczuł głód. Spojrzał ze zdumieniem na babcię. -

Czy...

Zrobiłam ci śniadanie? Na małpę Buddy, nie! I nie zrobiła tego służba. Tu jest dla nich zbyt niebezpiecznie. Nie, śniadanie przygotowała ci twoja dziewczyna, Hazel. I przyniosła ci w nocy koc i poduszkę. I wybrała ci trochę czystej odzieży w twojej sypialni. Nawiasem mówiąc, powinieneś wziąć prysznic. Śmierdzisz jak palone końskie włosie. Frank otwierał i zamykał usta jak ryba. Zaniemówił. Hazel to wszystko dla niego zrobiła? A był taki pewny, że wczoraj wieczorem zaprzepaścił u niej wszystkie szanse, kiedy wezwał Szarego. -

Ona... mm... nie jest...

Nie jest twoją dziewczyną? No, ale powinna być, matołku! Nie pozwól jej odejść. Tobie potrzeba silnej kobiety, jeśli to jeszcze do ciebie nie dotarło. A teraz przejdźmy do rzeczy. Podczas gdy Frank jadł, babcia przeprowadziła coś w rodzaju odprawy wojskowej. W świetle dziennym jej skóra była tak przezroczysta, że żyły zdawały się żarzyć. Jej oddech brzmiał jak torba papierowa, z której uchodzi powietrze, ale przemawiała stanowczo i jasno. Wyjaśniła mu, że ogry otoczyły dom przed trzema dniami, czekając na niego. -

Chcą cię upiec i zjeść - powiedziała z odrazą. - To śmieszne. Na pewno smakujesz okropnie.

-

Dzięki, babciu.

Pokiwała głową. Przyznam, że trochę się ucieszyłam, kiedy mi powiedziano, że wrócisz. Rada jestem, że mogę cię zobaczyć po raz ostatni, nawet jeśli masz na sobie brudne łachy i dawno się nie strzygłeś. To tak reprezentujesz naszą rodzinę? -

Byłem trochę zajęty, babciu.

Na niechlujstwo nie ma usprawiedliwienia. W każdym razie twoi przyjaciele przespali się i najedli. Teraz wybierają na strychu broń. Powiedziałam im, że wkrótce tam się zjawisz, ale tych lajstrygonów jest zbyt wielu, więc długo nie wytrwacie. Musimy omówić plan waszej ucieczki. Zajrzyj do mojej szafki nocnej. Frank otworzył szufladę i wyciągnął zapieczętowaną kopertę. -

Znasz to lądowisko na końcu parku? - zapytała babcia. - Potrafisz je odnaleźć?

Frank pokiwał głową. Lądowisko leżało z pięć kilometrów na północ, wzdłuż głównej drogi wiodącej przez kanion. Babcia zabierała go tam czasami, kiedy wynajmowała samoloty do przywiezienia jakichś specjalnych towarów z Chin. -Jest tam pilot, który czeka na sygnał do odlotu. To stary przyjaciel naszej rodziny. W tej kopercie jest list do niego, w którym go proszę, żeby was zabrał na północ. -Ale... Nie dyskutuj, chłopcze - mruknęła. - Mars odwiedzał mnie w ciągu tych paru ostatnich dni, dotrzymując mi towarzystwa. Powiedział mi o twojej misji. Odnajdź Śmierć na Alasce. Spełnij swój obowiązek. -

Ale jeśli mi się uda, umrę. Już nigdy cię nie zobaczę.

r1

344

Frank

To prawda. Ale ja i tak umrę. Jestem stara. Myślałam, że dałam to wyraźnie do zrozumienia. Czy dostałeś list uwierzytelniający od swojego pretora? -Tak, ale... To dobrze. List też pokaż pilotowi. To weteran legionowy. Gdyby miał jakieś wątpliwości albo gdyby zaczął trząść portkami, wasze listy uwierzytelniające nakażą mu udzielić wam każdej możliwej pomocy pod groźbą utraty honoru. Musicie tylko dotrzeć na to lotnisko. Dom zadygotał. Na zewnątrz wybuchła w powietrzu kula ognia, oświetlając cały pokój. Ogry zaczynają tracić cierpliwość - powiedziała babcia. - Musimy się pospieszyć. Mam nadzieję, że już wiesz, jaki masz dar. -Ja... Babcia zaklęła pod nosem po mandaryńsku. -

Bogowie twoich przodków, chłopcze! Wiesz już coś o nich?

Tak! - Pamiętał wszystko, co powiedział mu w nocy Mars, ale przed babcią zaczął się jąkać. Dar Periklymenosa... Chyba... chyba był synem Posejdona... to znaczy Neptuna... - Rozłożył ręce. Boga morza. Babcia ponuro pokiwała głową. -

Był wnukiem Posejdona. Ale nieźle. Jak twój wspaniały mózg poznał ten fakt?

Pewien jasnowidz w Portland... powiedział coś o moim pradziadku. O Shen Lunie. Że to jego oskarżono o spowodowanie trzęsienia ziemi w 1906 roku, tego, które zniszczyło San Francisco i dawną siedzibę Obozu Jupiter.

-

Mów dalej.

W obozie mówili, że tę katastrofę spowodował jakiś potomek Neptuna. Neptun jest bogiem trzęsień ziemi. Ale... ale nie sądzę, by mój pradziadek naprawdę to zrobił. Wywoływanie trzęsień ziemi nie jest naszym talentem rodzinnym. 345 Nie - zgodziła się babcia. - Ale tak, o to go oskarżono. Nie lubiano go, bo był synem Neptuna. Nie lubiano go, bo potrafił zrobić coś więcej, niż wywoływać trzęsienia ziemi. I nie lubiano go, bo był Chińczykiem. Do tamtej pory żaden chiński chłopiec nie został uznany za Rzymianina. To przykra prawda, ale trudno jej zaprzeczyć. Został niesłusznie oskarżony i wyrzucony, okryty hańbą. -Więc... skoro nie zrobił nic złego, to dlaczego kazałaś mi za niego przepraszać? Policzki babci pokrył rumieniec. Bo przepraszanie za coś, czego się nie zrobiło, jest lepsze od umierania za to! Nie byłam pewna, czy w obozie nie będą cię z tego powodu źle traktować. Nie wiedziałam, czy Rzymianie nadal nie są do nas uprzedzeni. Frank powoli skończył jeść. Zdarzało się, że spotykały go zaczepki w szkole i na ulicy, ale nigdy w Obozie Jupiter. W obozie nikt nie wytknął mu ani razu, że jest Azjatą. Nikogo to nie obchodziło. Naśmiewali się z niego tylko dlatego, że był niezdarny i powolny. Trudno mu było wczuć się w sytuację pradziadka oskarżonego o zniszczenie całego obozu i wykopanego z legionu za coś, czego nie zrobił. -

A nasz prawdziwy dar? - zapytała babcia. - Wiesz już, co to jest?

W głowie Franka zakłębiły się opowieści matki. „Walczył jak rój pszczół". „Sam był największym smokiem". Przypomniał sobie, jak matka pojawiła się nagle przy nim na trawniku za domem, jakby sfrunęła ze strychu. Przypomniał sobie, jak wyszła z lasu, mówiąc, że pokazała niedźwiedzicy drogę. -

„Możesz być wszystkim". Tak mi powiedziała mama.

Babcia sapnęła. No i wreszcie w twojej łepetynie zapaliło się jakieś światełko. Tak, Fai Zhang. Twoja matka nie starała się w ten sposób poprawić ci poczucia własnej wartości. Mówiła prawdę. Dosłownie. Frank i 346

Frank

Ale... - Kolejna eksplozja wstrząsnęła domem. Z sufitu posypał się tynk. Frank był tak oszołomiony, że prawie nie zwrócił na to uwagi. - Wszystkim? W granicach rozsądku. Chodzi o wszystkie istoty żywe. I jest łatwiej, jeśli zna się dane stworzenie. I łatwiej, jeśli jest się w groźnej sytuacji, na przykład podczas pojedynku na śmierć i życie.

Dlaczego jesteś tak zaskoczony, Fai? Zawsze mówiłeś, że czujesz się niewygodnie we własnym ciele. My wszyscy tak się czujemy, wszyscy, w których płynie krew rodu z Pylos. Ten dar otrzymała tylko nasza rodzina. Żaden półbóg nie ma takiego daru. Posejdon musiał być wyjątkowo szczodrobliwy, gdy pobłogosławił nim naszego przodka... albo wyjątkowo zjadliwy. Bo ten dar często okazywał się przekleństwem. Nie ocalił twojej matki... Z zewnątrz dobiegł triumfalny okrzyk ogrów. Ktoś zawołał: -

Zhang! Zhang!

-

Musisz już iść, głuptasie - powiedziała babcia. - Nasz czas dobiegł końca.

-

Ale... ja nie wiem, jak użyć tego daru. Ja nigdy... ja nie potrafię...

Potrafisz. Musisz potrafić, bo inaczej nie przeżyjesz, żeby osiągnąć to, co wyznaczył ci los. Nie podoba mi się ta przepowiednia o siedmiorgu, o której powiedział mi Mars. Siódemka to dla Chińczyków nieszczęśliwa liczba, liczba widmo. Ale nic na to nie poradzimy. A teraz idź! Jutro jest Święto Fortuny. Macie czas tylko do jutrzejszego wieczora. O mnie się nie martw. Umrę w swoim wyznaczonym czasie i na swój własny sposób. Nie mam zamiaru być pożarta przez te śmieszne ogry. Idź! Frank odwrócił się przy drzwiach. Czuł się tak, jakby serce zmielono mu w sokowirówce, ale skłonił się formalnie. -

Dziękuję, babciu. Będziesz ze mnie dumna, zobaczysz.

Mruknęła coś pod nosem. Frank był prawie pewny, że powiedziała: „Jestem". V Frank 347 Spojrzał na nią, oniemiały, ale natychmiast zrobiła skwaszo-ną minę. - Przestań się gapić, chłopcze! Weź prysznic i ubierz się! Zrób coś z włosami! Widzę cię po raz ostatni, a ty jesteś rozczochrany jak czupiradło! Przygładził włosy ręką i jeszcze raz się skłonił. Zapamiętał babcię patrzącą ze złością w okno, jakby obmyślała przekleństwa, jakimi powita ogry, kiedy wkroczą do jej domu. r XXXVI Frank wziął najkrótszy w życiu prysznic, włożył ubranie, które mu przygotowała Hazel - oliwkową koszulkę i beżowe bojówki, nie do wiary... - chwycił swój drugi łuk i kołczan i pobiegł na strych. Na strychu było pełno starożytnej broni. Jego rodzina zgromadziła jej dość, by uzbroić całą armię. Tarcze, włócznie i kołczany pełne strzał wisiały na jednej ze ścian - a było ich prawie tyle, co w

zbrojowni Obozu Jupiter. Przy tylnym oknie stała napięta i naładowana kusza. Przy frontowym oknie stało coś, co wyglądało jak karabin maszynowy z kilkoma lufami. -

Wyrzutnia rakiet?

-

Nie, nie - odpowiedział mu głos z kąta. - Kartofle. Ella nie lubi kartofli.

Harpia zrobiła sobie gniazdo między dwoma starymi kuferkami. Siedziała na stosie chińskich rękopisów, czytając siedem lub osiem naraz. -

Ella, gdzie reszta?

Frank 349 Dach. - Zerknęła w górę, po czym powróciła do lektury, na przemian grzebiąc sobie między piórami i przewracając kartki. -Dach. Śledzenie ogrów. Ella nie lubi ogrów. Kartofle. -

Kartofle?

Nie bardzo wiedział, o co jej chodzi, póki nie obrócił karabinu maszynowego. W jego ośmiu lufach tkwiły ziemniaki. Obok stał koszyk pełen jadalnej amunicji. Spojrzał przez okno - to samo okno, z którego matka patrzyła na niego, kiedy z lasu wyszła niedźwiedzica. W dole, na trawniku, aż się kłębiło od rozpychających się między sobą ogrów, od czasu do czasu pokrzykujących w stronę domu i ciskających spiżowe kule, które wybuchały w powietrzu. -

Mają kule armatnie. A my mamy karabin na kartofle.

-

Skrobia - powiedziała Ella. - Skrobia jest niedobra dla ogrów.

Dom zatrząsł się od kolejnej eksplozji. Frank chciał wejść na dach i zobaczyć, co robią Percy i Hazel, ale czuł, że nie powinien zostawić Elli samej. Ukląkł przy niej, uważając, by zachować odpowiedni dystans. -

Ella, tu nie jest bezpiecznie. Wkrótce zamierzamy polecieć na Alaskę. Polecisz z nami?

Ella drgnęła niespokojnie. Alaska. Sześćset dwadzieścia sześć tysięcy mieszkańców, powierzchnia ogólna milion siedemset siedemnaście tysięcy osiemset pięćdziesiąt cztery kilometry kwadratowe. Symboliczny ssak stanu: łoś. Nagle przeszła na łacinę, której Frank trochę liznął na lekcjach w Obozie Jupiter. Na północy, poza władzą bogów, spoczywa korona legionu. Spadając z lodu, syn Neptuna w toń pogrąży... - Urwała i podrapała się po rozczochranej czerwonej głowie. - Hmm. Spalone. Reszta jest spalona.

Franka zatkało.

jjo

Frank

-

Ella, czy... czy to była jakaś przepowiednia? Gdzie to wyczytałaś?

-

Łoś - powiedziała harpia, rozkoszując się tym słowem. - Łoś. Łoś. Łoś.

Dom ponownie zadygotał. Pył opadł z krokwi. Z zewnątrz dobiegł ryk: -

Frank Zhang! Pokaż się!

-

Nie - powiedziała Ella. - Frank nie powinien. Nie.

-

Zostań tutaj, dobrze? Muszę pomóc Hazel i Percyemu.

Wdrapał się po drabinie na dach. - Dzień dobry - powitał go ponuro Percy. - Piękny mamy dzionek, co? Miał na sobie to samo co wczoraj - dżinsy, fioletową koszulkę i polarową kurtkę - ale najwyraźniej świeżo uprane. W jednej ręce trzymał miecz, w drugiej wąż do podlewania. Frank nie wiedział, skąd się wziął hydrant na dachu domu, ale za każdym razem gdy ogry rzucały kulą armatnią, Percy wyczarowywał z niego potężny strumień wody, który trafiał kulę w powietrzu, powodując jej wybuch. Potem Frank sobie przypomniał - jego rodzina też pochodziła od Posejdona. Babcia powiedziała, że dom już uprzednio atakowały potwory. Może stąd ten wąż ogrodniczy na dachu. Hazel patrolowała pomost między dwoma szczytami strychu. Wyglądała tak cudownie, że Franka rozbolało w piersiach. Miała na sobie dżinsy, kremową kurtkę i białą koszulkę, przy której jej skóra wyglądała jak kakao. Kędzierzawe włosy opadały jej na ramiona. Kiedy podeszła bliżej, poczuł zapach szamponu jaśminowego. Trzymała w ręku miecz. Spojrzała na Franka i oczy jej rozbłysły. -

Dobrze się czujesz? Dlaczego się uśmiechasz?

Och... nic takiego - wydukał. - Dzięki za śniadanie. I za ubranie. I za to... że mnie nie znienawidziłaś.

Frank 351 Hazel zrobiła zdziwioną minę. -

Dlaczego miałabym cię znienawidzić?

Frank oblał się rumieńcem. Żałował, że się odezwał, ale było już za późno. „Nie pozwól jej odejść", powiedziała babcia. „Tobie jest potrzebna silna kobieta". No wiesz... wczoraj wieczorem - wyjąkał. - Kiedy wezwałem tego szkieletora. Myślałem... myślałem, że uznałaś... że jestem odrażający... albo... no wiesz... Uniosła brwi. Pokręciła głową z niedowierzaniem. Frank, może byłam zaskoczona. Może się przestraszyłam. Ale żebyś był odrażający? Sposób, w jaki go wezwałeś i wydałeś mu rozkaz, tak stanowczo i w ogóle... jakbyś mówił: „Och, wiecie co, kochani? Mam tutaj takiego potężnego spartusa i możemy go wykorzystać". To było zupełnie niewiarygodne. Nie poczułam do ciebie odrazy, Frank. Zrobiłeś na mnie wielkie wrażenie. Frank nie był pewny, czy się nie przesłyszał. -Ja... zrobiłem... na tobie... wrażenie? Percy parsknął śmiechem. -

Stary, byłeś niesamowity.

-

Naprawdę?

-

Naprawdę - powiedziała Hazel. - Ale teraz mamy inne problemy na głowie, nie?

Machnęła ręką w stronę armii ogrów, którzy rozzuchwalali się coraz bardziej, podsuwając się coraz bliżej domu. Percy przygotował swój wąż ogrodniczy. Mam jeszcze jedną sztuczkę w zapasie. Wasz trawnik ma wbudowany system do podlewania. Mogę go wysadzić w powietrze i wywołać tam zamieszanie, ale to zniszczy cały system wodny. Zabraknie ciśnienia i te kule armatnie zaczną trafiać w dom. Słowa Hazel wciąż dźwięczały Frankowi w uszach, więc miał trudności z zebraniem myśli. Tuziny ogrów obozowały na jego i 352

Frank

trawniku, szykując się do rozerwania go na strzępy, a on z trudem powstrzymywał uśmiech. A więc to nieprawda, że Hazel go znienawidziła. Zrobił na niej wrażenie. Otrząsnął się i skupił. Przypomniał sobie, co powiedziała mu babcia o naturze tego rodzinnego daru i że musi ją tu zostawić, żeby umarła. „Masz do odegrania ważną rolę", powiedział Mars.

Frankowi trudno było uwierzyć, że jest tajną bronią Junony i że spełnienie tej wielkiej przepowiedni o siedmiorgu herosów zależy od niego. Ale Hazel i Percy liczą na niego. Musi zrobić wszystko, co w jego mocy. Pomyślał o tej dziwnej, niedokończonej przepowiedni, którą Ella wyrecytowała na strychu, o zatonięciu syna Neptuna. „Nie doceniacie jej prawdziwej wartości", powiedział im w Por-tland Fineasz. Stary ślepiec wierzył, że kiedy Ella będzie pod jego kontrolą, on sam zostanie królem. Wszystkie te zagadki wirowały mu teraz w głowie. Czuł, że kiedy w końcu się połączą, powstanie obraz, który nie przypadnie mu do gustu. -

Słuchajcie, mam plan ucieczki.

Opowiedział im o samolocie czekającym na lotnisku i o liście babci do pilota. -

To weteran legionu. Pomoże nam.

Ale Arion nie wrócił - zauważyła Hazel. -1 co z twoją babcią? Przecież nie możemy jej tu zostawić. Frank przełknął łzy. -Może... może Arion nas odnajdzie. A jeśli chodzi o moją babcię... wyraziła się jasno. Powiedziała, że nic się jej nie stanie. Nie było to do końca zgodne z prawdą, ale tylko tyle zdołał im powiedzieć. Frank 353 -Jest jeszcze jeden problem - rzekł Percy. - Nie najlepiej znoszę latanie. To niebezpieczne dla syna Neptuna. Będziesz musiał zaryzykować... tak jak ja - odpowiedział Frank. - Bo, widzisz, jesteśmy krewniakami. Percy o mało nie spadł z dachu. -Co?! Frank przekazał im pięciosekundową wersję historii swojego rodu. -

Periklymenos. Mój przodek z linii matki. Argonauta. Wnuk Posejdona.

Hazel opadła szczęka. -Jesteś... ee... potomkiem Neptuna? Frank, to...

-Jakieś wariactwo? Zgadza się. No i jest jeszcze ta jakaś zdolność, którą jest obdarzona moja rodzina. Podobno. Tylko że nie wiem, jak się ją wykorzystuje. Nic mi nie przychodzi do głowy i... Rozległ się jeszcze jeden zbiorowy okrzyk lajstrygonów. Frank zdał sobie sprawę z tego, że patrzą na niego, pokazują go sobie palcami, wymachując rękami i śmiejąc się. Dostrzegli już swoje śniadanie. -

Zhang! Zhang!

Hazel zatrzymała się przy nim. -

Wciąż to powtarzają. Dlaczego wykrzykują twoje nazwisko?

-Mniejsza z tym. Posłuchaj, musimy ocalić Ellę, zabrać ją ze sobą. -

Oczywiście. Biedaczka zasługuje na naszą pomoc.

Nie. To znaczy tak, ale nie tylko o to chodzi. Wyrecytowała mi jakąś przepowiednię. Myślę... myślę, że dotyczy tej misji. Nie miał ochoty przekazywać Percy'emu złej wiadomości o zatonięciu syna Neptuna, ale jednak powtórzył dwa zdania przepowiedni. Percy'emu drgnęła szczęka. 354 Frank Pogrąży się? W wodzie? Nie wiem, jak syn Neptuna mógłby utonąć. Mogę oddychać pod wodą. Ale ta korona legionu... -

To musi być ten orzeł - powiedziała Hazel.

Percy pokiwał głową. -1 Ella wyrecytowała już coś podobnego w Portland... zdanie ze starej Wielkiej Przepowiedni. -

Z czego? - zapytał Frank.

-

Później ci powiem.

Percy skierował hydrant w niebo i zestrzelił kolejną bombę. .- Rzecz w tym - powiedział Frank - że Ella zapamiętuje wszystko, co przeczyta. Mówiła coś o spalonej karcie, jakby przeczytała uszkodzony tekst różnych przepowiedni. Hazel wytrzeszczyła oczy. -

Spalone księgi przepowiedni? Chyba nie myślisz... ale to przecież niemożliwe!

-

Księgi, o których wspominał w obozie Oktawian? - domyślił się Percy.

Hazel gwizdnęła cicho. Zaginione Księgi Sybilli, w których były zapisane losy Rzymu. Jeśli Ella miała w rękach jakąś ich kopię i zapamiętała, co przeczytała... To jest najcenniejszą harpią na świecie - dokończył Frank. -Nic dziwnego, że Fineasz chciał ją usidlić. Frank Zhang! - ryknął z dołu jakiś ogr. Był większy od innych, miał pelerynę z lwiej skóry, jak rzymski chorąży, i plastikowy śliniak z wymalowanym homarem. - Złaź stamtąd, synu Marsa! Czekamy na ciebie! Chodź, bądź naszym honorowym gościem! Hazel złapała Franka za ramię. -

Dlaczego mam wrażenie, że „honorowy gość" znaczy to samo co „obiad"?

Frank żałował, że nie ma z nimi Marsa. Mógłby strzelić palcami i uwolnić go od bojowej trzęsionki. Frank 355 „Hazel we mnie wierzy" - pomyślał. - „Mogę to zrobić". Spojrzał na Percy ego. -

Potrafisz prowadzić samochód?

-

No pewnie. Dlaczego pytasz?

-

W garażu jest samochód babci. To stary cadillac. Jak czołg. Gdybyś go uruchomił...

-

Będziemy i tak musieli przebić się przez linię ogrów - zauważyła Hazel.

-

Ten system nawadniający - rzekł Percy. — Mam odwrócić ich uwagę?

O to właśnie chodzi. Zapewnię wam tyle czasu, ile zdołam. Weźcie Ellę i ładujcie się do samochodu. Będę się starał dotrzeć do garażu, ale nie czekajcie na mnie. Percy zmarszczył czoło. -

Frank...

Odpowiedz nam, Franku Zhang! - ryknął wielki ogr. - Zejdź tutaj, a oszczędzimy innych... twoich przyjaciół, twoją biedną starą babcię. Chcemy tylko ciebie! -

Kłamią - mruknął Percy.

-

Jasne - zgodził się Frank. - Idźcie!

Percy i Hazel pobiegli w stronę drabiny. Frank starał się opanować bicie serca. Wyszczerzył zęby i zawołał:

-

Hej, wy tam, w dole! Kto jest głodny?

Wybuchły radosne okrzyki, gdy przeszedł po tarasie, machając do nich ręką jak gwiazdor rocka. Spróbował wezwać swą rodzinną moc. Wyobraził sobie siebie jako ziejącego ogniem smoka. Napiął się, zacisnął pięści i skupił myśli na smokach tak mocno, że na czole wyskoczyły mu kropelki potu. Zapragnął rzucić się z dachu na wrogów i zniszczyć ich. To by było wspaniałe. Ale nic się nie stało. Wciąż nie wiedział, jak się zmienić. Nigdy nawet nie widział prawdziwego smoka. Na

35 Frank chwilę ogarnęła go panika, bo przeszło mu przez głowę, że babcia zażartowała sobie z niego okrutnie. A może źle ją zrozumiał? Może był jedynym członkiem rodziny, który tego daru nie odziedziczył? Zawsze miał pecha. Ogry zaczęły się niecierpliwić. Wesołe okrzyki zamieniły się w gwizdy. Paru lajstrygonów uniosło kule armatnie. Zaczekajcie! - krzyknął Frank. - Chyba nie chcecie mnie spalić? Zwęglony nie smakuję zbyt dobrze. -

Złaź! - ryknęły ogry. - Głodni!

Czas na plan B. Niestety, Frank takiego nie miał. -

Obiecujecie, że nie tkniecie moich przyjaciół? - zapytał Frank. - Przysięgniecie na Styks?

Ogry wybuchły śmiechem. Jeden rzucił kulę armatnią, która przeleciała nad Frankiem i rozwaliła komin. Jakimś cudem nie trafił go żaden odłamek. To chyba znaczy „nie" - mruknął pod nosem, po czym zawołał: - No dobra, wygraliście! Zaraz zejdę. Zaczekajcie na mnie! Ogry zakrzyknęły tryumfalnie, ale ich przywódca w pelerynce z lwiej skóry łypnął na dach podejrzliwie. Frank nie miał wiele czasu. Zszedł po drabinie na strych. Elli już tam nie było. Miał nadzieję, że to dobry znak. Może już są w cadillacu. Chwycił zapasowy kołczan ze strzałami z napisem WYBÓR NIESPODZIANEK, wykaligrafowanym pismem matki. Potem podbiegł do karabinu maszynowego. Skierował lufy na przywódcę ogrów, wycelował i pociągnął za spust. Osiem ziemniaków trafiło olbrzyma w pierś, odrzucając go do tyłu z taką siłą, że wpadł na stos spiżowych kul armatnich, które wybuchły, pozostawiając po sobie dymiący krater. Najwyraźniej skrobia była zła dla ogrów. Gdy reszta lajstrygonów rozbiegła się w zamieszaniu, Frank sięgnął po łuk i zasypał ich deszczem strzał. Niektóre strzały wybuchały przy uderzeniu, inne rozszczepiały się jak nabój ze śrutem,

Frank 357 pokrywając ciała potworów świeżym, bolesnym tatuażem. Jedna ugodziła jakiegoś ogra i natychmiast zamieniła go w doniczkę z krzewem różanym. Niestety, ogry szybko się opanowały i zaczęły miotać kulami armatnimi. Cały dom zadygotał i zastękał. Frank popędził do schodów. Za jego plecami strych rozpadł się z hukiem. Dym i ogień buchnęły w dół, wypełniając pierwsze piętro. -

Babciu! - krzyknął, ale nie mógł dotrzeć do jej sypialni - żar był tak silny.

Zbiegł na parter, trzymając się poręczy, bo cały dom chwiał się i dygotał, a z sufitu spadały olbrzymie kawały tynku. Podnóże schodów było dymiącym kraterem. Przeskoczył nad nim i przebiegł przez kuchnię. Krztusząc się od popiołu i sadzy, wpadł do garażu. Reflektory cadillaca świeciły się. Silnik buczał, drewniane drzwi garażu otwierały się powoli. -

Wskakuj! - krzyknął Percy.

Frank dał nura na tylne siedzenie, obok Hazel. Ella kuliła się z przodu, obok Percy'ego. Głowę wsadziła pod skrzydło, cicho zawodząc: -

Ojej. Ojej. Ojej.

Percy wcisnął pedał gazu. Wystrzelili z garażu, zanim drzwi otworzyły się całkowicie, pozostawiając w nich dziurę w kształcie przekroju cadillaca. Ogry biegły, by przeciąć im drogę, ale Percy wrzasnął ile sił w płucach i system nawadniający eksplodował. Ze sto gejzerów wystrzeliło w powietrze, razem z grudami ziemi, kawałkami rur i bardzo ciężkimi głowicami zraszaczy. Cadillac pędził z prędkością ponad sześćdziesięciu kilometrów na godzinę, gdy uderzył w pierwszego ogra, który rozpadł się w pył. Nim inne ogry otrząsnęły się z szoku, samochód był już na szosie. Za nim wybuchały ogniste kule armatnie.

Frank Frank spojrzał do tyłu i ujrzał swój dom rodzinny w płomieniach. Ściany zapadały się do środka, kłęby dymu buchały w niebo. Zobaczył wielki czarny punkt - może to myszołów? - krążący nad pożarem. Mogła to być tylko jego wyobraźnia, ale pomyślał, że to coś wyleciało z okna na piętrze. -

Babcia? - mruknął cicho.

Wydawało się to niemożliwe, ale przecież obiecała mu, że umrze w swój sposób, nie z rąk ogrów. Miał nadzieję, że dotrzymała słowa.

Jechali przez las, na północ. -

Niecałe pięć kilometrów! - zawołał Frank. - Na pewno je zobaczysz!

Ścigały ich grzmoty wybuchów toczące się po lesie. Dym wzbijał się pod niebo. -Jak szybko potrafią biec lajstrygonowie? - zapytała Hazel. -

Lepiej tego nie sprawdzajmy - mruknął Percy.

Zobaczyli bramę lotniska - zaledwie kilkaset metrów przed nimi. Na pasie startowym stał prywatny odrzutowiec. Schodki miał opuszczone. Cadillac trafił na jakiś wybój i gwałtownie podskoczył. Frank uderzył głową w podsufitkę. Kiedy koła opadły na ziemię, Percy wyhamował i zatrzymał się w bramie. Frank wysiadł i wyciągnął łuk. -

Do samolotu! Już tu są!

Lajstrygonowie zbliżali się z przerażającą szybkością. Pierwsza linia ogrów wypadła z lasu i toczyła się ku lotnisku - pięćset metrów... czterysta metrów... Percy i Hazel wyciągnęli Ellę z cadillaca, ale gdy tylko zobaczyła samolot, zaczęła wrzeszczeć: -

N-n-nie! Do latania są skrzydła! N-n-nie samoloty!

-

Nic się nie stanie - zapewniła ją Hazel. - Będziesz pod naszą opieką!

Ella jęknęła żałośnie, jakby ją przypalano. Frank 359 Percy uniósł ramiona w rozpaczy. -

Co zrobimy? Nie możemy jej zmusić.

-

Nie - zgodził się Frank.

Ogry były już trzysta metrów od nich. -Jest zbyt cenna, by ją zostawić - powiedziała Hazel i natychmiast się skrzywiła. - O bogowie, wybacz mi, Ello. Wygaduję okropne rzeczy, jak Fineasz. Jesteś żywą osobą, a nie jakimś skarbem. Ogry zbliżyły się na odległość rzutu kamieniem. Percy'emu rozbłysły oczy. -

Mam pomysł. Ella, możesz ukryć się w lesie? Będziesz tam bezpieczna?

Ukryć - zgodziła się. - Bezpieczna. Ukrywanie jest dobre dla harpii. Ella jest szybka. I mała. I prędka.

Dobra. Ukryj się gdzieś tutaj, w lesie. Wyślę tu przyjaciela, który zabierze cię do Obozu Jupiter. Frank założył strzałę na cięciwę. -

Przyjaciela?

Percy machnął ręką w geście: Później ci powiem. Ella, godzisz się na to? Chcesz, żeby mój przyjaciel zabrał cię do Obozu Jupiter i pokazał ci twój nowy dom? Obóz - mruknęła Ella, po czym dodała po łacinie: Córa mądrości samotnie kroczy, znamię Ateny przez Rzym ogniem się toczy. Tak jest. To na pewno jest bardzo ważne, ale pomówimy o tym później. W obozie będziesz bezpieczna. Będziesz miała tyle książek i jedzenia, ile zapragniesz. -

Żadnych samolotów.

-

Żadnych samolotów - zapewnił ją Percy.

-

Ella teraz się ukryje.

I odleciała - czerwona smuga znikła pomiędzy drzewami. Zobaczymy się z nią - obiecał Percy, ale minę miał nietęgą, jakby go naprawdę zaniepokoiły ostatnie słowa przepowiedni - te o Atenie.

jóo

Frank

Brama lotniska wyleciała z hukiem w powietrze. Frank rzucił Percy emu list babci. -

Pokaż to pilotowi! I ten list od Reyny! Uciekajcie! Już!

Percy kiwnął głową. Pobiegł z Hazel do samolotu. Frank schował się za cadillakiem i naciągnął cięciwę łuku. Wycelował w największą grupę i wypuścił strzałę z ostrzem w kształcie tulipana. Jak przewidywał, była to hydra. Linki rozczapierzyły się jak macki ośmiornicy i cały pierwszy rząd ogrów runął do przodu na ziemię. Rozległ się ryk silników odrzutowca.

Frank wystrzelił jeszcze trzy razy, tak szybko, jak zdołał, siejąc zagładę wśród ogrów. Te, które przeżyły, były już ze sto metrów od niego. Parę bardziej inteligentnych zatrzymało się, zdawszy sobie sprawę z tego, że są w zasięgu strzału. -

Frank! - krzyknęła Hazel. - Biegiem!

Kula armatnia śmignęła w powietrze, zataczając powolny łuk. Frank już wiedział, że pocisk trafi w samolot. Naciągnął cięciwę. „Potrafię to zrobić" - pomyślał i wypuścił strzałę. Trafiła w kulę, która wybuchła w powietrzu. Poszybowały ku niemu dwie kolejne kule. Popędził do samolotu. Za jego plecami zazgrzytał jękliwie metal, gdy cadillac eksplodował. Frank wskoczył do samolotu w chwili, gdy schodki zaczęły się podnosić. Pilot musiał bezbłędnie ocenić sytuację. Nie było żadnych komunikatów o bezpieczeństwie podczas lotu, żadnych napojów przed startem, żadnego oczekiwania na pozwolenie z wieży kontrolnej. Pchnął dźwignię przepustnicy i samolot pomknął po pasie startowym. Za nimi zagrzmiał kolejny wybuch, ale odrzutowiec już wzbił się w powietrze. Frank spojrzał w dół i zobaczył, że pas startowy poznaczony jest kraterami jak kawałek przypalającego się sera szwajcarskiego.

Frank Płonęły całe połacie parku Lynn Canyon. Z rodzinnego domu Zhangów pozostał tylko słup ognia i czarnego dymu. Frank, który robi wrażenie. Nie udało mu się ocalić babci. Nie zdołał użyć rodzinnego daru. Nie potrafił nawet ocalić harpii, swojej przyjaciółki. Kiedy Vancouver zniknął pod chmurami, Frank ukrył twarz w dłoniach i rozpłakał się. Samolot przechylił się w lewo. Z głośników rozległ się głos pilota: - Senatus Populusque Romanum, przyjaciele. Witajcie na pokładzie. Następne lądowanie w Anchorage, na Alasce. XXXVII S amoloty czy ludożercy? Nie wiadomo, co jest gorsze. Percy wolałby tłuc się cadillakiem babci Zhang przez całą drogę na Alaskę, z ciskającymi ogniste kule ogrami na ogonie, niż siedzieć w luksusowym gulfstreamie. Kiedyś już był w powietrzu. Wspomnienie było mgliste, ale pamiętał pegaza o imieniu Mroczny. Leciał też raz lub dwa samolotem. Ale powietrze na pewno nie było żywiołem syna Neptuna (czy Posejdona,

wszystko jedno).. Za każdym razem gdy odrzutowiec wpadał w turbulencję, Percy'emu serce dudniło w piersiach i był pewny, że Jupiter bawi się z nimi w kotka i myszkę. Starał się skupić na tym, o czym rozmawiali Frank i Hazel. Hazel zapewniała Franka, że zrobił dla swojej babci wszystko, co mógł. Uratował ich przed lajstrygonami i pomógł im wydostać się z Vancouveru. Był niesamowicie dzielny. Frank siedział ze zwieszoną głową, zawstydzony tym, że się rozpłakał, ale Percy nie miał mu tego za złe. Biedak stracił swoją babcię i widział, jak płonie jego rodzinny dom. Według Percy'-ego uronienie paru łez w takiej sytuacji w niczym nie umniejsza Percy 363 męskości, zwłaszcza kiedy dopiero co odparło się atak gromady ogrów uwielbiających ludzkie mięso. Percy wciąż nie mógł do końca uwierzyć w to, że Frank jest jego dalekim krewnym. Frank byłby jego... kim? Siostrzeńcem w en-tym pokoleniu? Zbyt dziwaczne, by ubrać to w słowa. Frank nie wyjaśnił im, na czym dokładnie polega jego „rodzinny dar", ale gdy lecieli na północ, opowiedział o swojej rozmowie z Marsem, o przepowiedni, którą wypowiedziała Junona, kiedy był niemowlęciem - o tym, że jego życie było powiązane z kawałkiem drewna, i o tym, że oddał je Hazel na przechowanie. Części tego wszystkiego Percy już wcześniej się domyślił. Hazel i Frank najwyraźniej przeżyli coś dziwnego, kiedy oboje mieli „przerwę w życiorysie", i zawarli ze sobą jakiś układ. Stało się też jasne, dlaczego nawet teraz Frank co jakiś czas macał kieszeń na piersiach i dlaczego tak go niepokoił każdy ogień. Percy'-ego zdumiewała jednak odwaga Franka, który zgodził się wziąć udział w misji, wiedząc, że wystarczy mały płomyk, by pożegnał się z życiem. -

Frank — powiedział - jestem dumny z tego, że jesteśmy krewniakami.

Frankowi poczerwieniały uszy. Kiedy tak siedział z opuszczoną głową, jego podgolona, krótka wojskowa czupryna wyglądała jak czarna strzała wycelowana w dół. -Junona ma wobec nas jakieś plany związane z Przepowiednią o Siedmiorgu Herosach. -

Tak. Nie lubiłem jej, kiedy była Herą. A jako Junona wcale nie jest lepsza.

Hazel podkuliła pod siebie nogi. Przypatrywała się Percy'emu swoimi rozjarzonymi złotymi oczami, a on dziwił się, że jest tak spokojna. Była z nich najmłodsza, ale zawsze ich wspierała i pocieszała. Teraz lecieli na Alaskę, gdzie kiedyś umarła. Będą próbowali uwolnić Tanatosa, który może ją zabrać z powrotem do 34 Percy Podziemia. A jednak nie okazywała najmniejszego strachu. Zrobiło mu się głupio, kiedy pomyślał, że sam boi się turbulencji.

-Jesteś synem Posejdona, tak? - zapytała. - A więc jesteś greckim półbogiem. Chwycił za swój naszyjnik. Zacząłem odzyskiwać pamięć w Portland, po wypiciu krwi gorgony. I wciąż powoli mi powraca. Jest inny obóz... Obóz Herosów. Już samo wypowiedzenie tej nazwy sprawiło, że poczuł miłe ciepełko w sercu. Zalała go fala cudownych wspomnień: zapach truskawkowych pól w ciepłym letnim słońcu, sztuczne ognie nad plażą w Dniu Niepodległości, satyrowie grający na fletniach pana przy ognisku, pocałunek na dnie jeziora. Hazel i Frank gapili się na niego, jakby zaczął mówić innym językiem. -

Inny obóz - powtórzyła Hazel. - Grecki obóz? Na bogów, jeśli Oktawian się o tym dowie...

Ogłosi wojnę - rzekł Frank. - Zawsze był przekonany, że gdzieś są Grecy, spiskując przeciwko nam. Uważa, że Percy jest ich szpiegiem. Właśnie dlatego Junona mnie wysłała - powiedział Percy. -Och... niejako szpiega. Chyba chodziło o coś w rodzaju wymiany. Myślę, że wasz przyjaciel, Jason, został wysłany do mojego obozu. W moich snach widziałem półboga, który mógł być nim. Był razem z jakimiś innymi półbogami na pokładzie latającego okrętu. Myślę, że oni lecą do Obozu Jupiter. Z odsieczą. Frank nerwowo bębnił palcami w oparcie fotela. Mars powiedział, że Junona chce, by Grecy i Rzymianie się zjednoczyli, żeby razem walczyć z Gają. Ale... na bogów, przecież Grecy i Rzymianie mają za sobą historię krwawych wojen. Hazel wzięła głęboki oddech. Percy 3<>S Pewnie dlatego byliśmy tak długo rozdzieleni przez bogów. Jeśli grecki okręt wojenny pojawi się nad Obozem Jupiter, a Reyna nie będzie wiedziała, że to sojusznicy... No tak - zgodził się Percy. - Musimy się dobrze zastanowić, jak to wszystko rozegrać, kiedy wrócimy. -Jeśli wrócimy - powiedział Frank. Percy niechętnie pokiwał głową. -Ja wam ufam. I mam nadzieję, że wy ufacie mnie. Czuję... no... czuję, że jesteście mi tak bliscy, jak żaden z moich dawnych przyjaciół w Obozie Herosów. Ale jeśli chodzi o innych półbogów, w obu obozach... na pewno będą bardzo podejrzliwi.

Hazel zrobiła coś, czego sama się nie spodziewała. Wychyliła się do przodu i pocałowała go w policzek. Był to czysto siostrzany pocałunek, ale uśmiechnęła się przy tym tak serdecznie, że Percy'emu zrobiło się ciepło. -

No pewnie, że ci ufamy - powiedziała. - Jesteśmy teraz rodziną. Prawda, Frank?

-Jasne. Ja też dostanę całusa? Hazel roześmiała się, ale było w tym jakieś nerwowe napięcie. -

No dobra, ale co teraz zrobimy?

Percy odetchnął głęboko. Czas uciekał. Wkrótce minie połowa dnia dwudziestego trzeciego czerwca jutro jest Święto Fortuny. -

Muszę się skontaktować z przyjacielem, żeby spełnić obietnicę, którą dałem Elli.

-Jak? - zapytał Frank. - Przez iryfon? Nadal nie działa. Próbowałem wczoraj w nocy w domu twojej babci. Bez rezultatu. Może dlatego że moje wspomnienia wciąż są mgliste. A może bogowie nie pozwalają na połączenie. Mam nadzieję, że skontaktuję się z nim we śnie. Samolot znowu zadygotał. Percy złapał za poręcze fotela. Pod nimi okryte śniegiem szczyty przebiły się przez chmury.

Percy Nie jestem pewny, czy uda mi się zasnąć, ale muszę spróbować. Nie możemy zostawić Elli samej na pastwę tych ogrów. -

No jasne - zgodził się Frank. - Przed nami jeszcze parę godzin lotu. Prześpij się, stary.

Percy pokiwał głową. Dobrze było mieć koło siebie Hazel i Franka. To, co im powiedział, było prawdą naprawdę im ufał. W całym tym dziwacznym, przerażającym, strasznym doświadczeniu utraty pamięci i wyrwania z dotychczasowego życia Hazel i Frank byli jasnymi punktami. Wyciągnął się, zamknął oczy. Przyśniło mu się, że spada z jakiejś góry lodu w zimne morze. Sen się zmienił. Był znowu w Vancouverze, stał przed ruinami domu Zhangów. Lajstrygonowie już odeszli. Z domu pozostał wypalony szkielet. Strażacy ładowali ekwipunek, przygotowując się do odjazdu. Trawnik wyglądał jak pole bitwy z dymiącymi kraterami i rowami po rurach nawadniających. Na skraju lasu biegał olbrzymi, kudłaty, czarny pies, obwąchując drzewa. Strażacy nie zwracali na niego uwagi.

Przy jednym z kraterów klęczał cyklop w za dużych dżinsach i grubej flanelowej koszuli. Zmierzwione, mokre od deszczu włosy miał powalane błotem. Uniósł głowę; jego wielkie brązowe oko było zaczerwienione od płaczu. -

Tak blisko! - jęknął. - Tak blisko i nic!

W jego głosie było tyle bólu i lęku, że Percy'emu serce się krajało, ale wiedział, że mają tylko parę sekund na rozmowę. Skraje wizji już się rozmywały. Jeśli Alaska jest krainą poza władzą bogów, to im dalej zawędruje na północ, tym trudniej mu będzie porozumieć się z przyjaciółmi, nawet we śnie. -

Tyson! - zawołał.

Cyklop rozejrzał się gorączkowo. -

Percy? Bracie!

Percy 3 -

Tyson, ze mną wszystko okej. Jestem tutaj... no, nie naprawdę.

Tyson machnął ręką, jakby próbował złapać motyla. -

Nie widzę cię! Gdzie jest mój brat?

Tyson, lecę na Alaskę. Nie martw się o mnie. Wrócę. Tylko znajdź Ellę. To harpia z czerwonymi piórami. Ukrywa się w lesie wokół domu. -

Mam znaleźć harpię? Czerwoną harpię?

Tak! Zaopiekuj się nią, dobrze? To moja przyjaciółka. Zabierz ją z powrotem do Kalifornii. W okolicach wzgórz Oakland jest obóz półbogów. Obóz Jupiter. Spotkamy się nad tunelem Caldecott. -Wzgórza Oakland... Kalifornia... tunel Caldecott. - Krzyknął do psa: - Pani 0'Leary! Musimy odnaleźć harpię! -

ŁAUF! - odpowiedział pies.

Twarz Tysona zaczęła się rozpływać. -

Bracie, jesteś zdrowy i cały? Bracie, wrócisz? Brak mi ciebie!

Mnie też ciebie brak. - Percy starał się, by głos mu się nie załamał. - Wkrótce się spotkamy. Tylko uważaj! Armia olbrzymów maszeruje na południe. Powiedz Annabeth... Sen znowu się zmienił. Teraz Percy stał na wzgórzu na północ od Obozu Jupiter, patrząc z góry na Pole Marsowe i Nowy Rzym. W forcie grały rogi. Legioniści ustawiali się w szyki bojowe.

Na lewo i na prawo od Percy'ego rozwijały się linie wroga -centaury z byczymi rogami, sześcioramienni ziemiści i źli cyklopi w kolczugach. Wielka wieża oblężnicza rzucała cień na stopy giganta Polybotesa, który szczerzył zęby, spoglądając na rzymski obóz. Przeszedł szybko po wzgórzu, depcząc mniejsze drzewka smoczymi nogami. Z jego zielonych dredów wypadały węże. Na zielononiebieskiej zbroi zdawały się pomrugiwać twarze wygłodniałych potworów. Tak. - Zachichotał, wbijając trójząb w ziemię. - Grajcie na rogach, Rzymianie. Przychodzę, by was zniszczyć! Steno!

Percy Gorgona wypełzła z zarośli. Jej jadowicie zielone włosy i kamizelka z Galerii Wyprzedaży kłóciły się z barwami giganta. -

Tak, panie? Może szczeniaczka? Uniosła tacę z darmowymi próbkami.

-

Hmm. Co to za szczeniaki?

Och, tak naprawdę to nie są szczeniaki. To maleńkie hot-do-gi w półokrągłych bułeczkach. Są w promocji w tym tygodniu... -

Tfu! Takich nie chcę! Czy nasze siły są gotowe do ataku?

Och... - Steno cofnęła się szybko, żeby jej nie zmiażdżyła stopa giganta. - Prawie tak, o wielki panie. Mama Uszczelka i połowa jej cyklopów zatrzymali się w Napa. Chodzi chyba o zwiedzanie wytwórni win. Obiecali, że będą tu jutro wieczorem. Co?! - Olbrzym rozejrzał się, jakby dopiero teraz dostrzegł, że brakuje dużej części jego armii. - A niech to szlag! Przez tę cyklopkę nabawię się wrzodów żołądka. „Zwiedzanie wytwórni win"?! Zdaje się, że będą też podawać ser i krakersy. Ale Galeria Wyprzedaży ma o wiele lepszą ofertę. Polybotes wyrwał dąb z korzeniami i cisnął go w dolinę. -Jednookie matoły! Zapamiętaj, Steno, że kiedy już zniszczę Neptuna i obejmę władzę nad oceanami, musimy renegocjować umowę z cyklopami. Mama Uszczelka pozna swoje miejsce! Jakie są wieści z północy? Półbogowie opuścili Alaskę. Lecą prosto ku śmierci. To znaczy... śmierci przez małe „ś". Nie Śmierci, którą więzimy. Chociaż. .. chyba do niej też. Polybotes warknął głucho. Alkyoneus powinien oszczędzić tego syna Neptuna, jak obiecał. Chcę widzieć tego młokosa w łańcuchach u moich stóp, tak żebym mógł go sam zabić, gdy nadejdzie czas. Jego krew obryzga skały Olimpu i przebudzi Matkę Ziemię! A co z Amazonkami? %> Percy

3Ó9 Cisza - odpowiedziała Steno. - Jeszcze nie wiemy, kto zwyciężył w pojedynku, ale Otrera na pewno wygra i pospieszy nam z pomocą. To tylko kwestia czasu. Hmm. - Polybotes bezwiednie wydrapał sobie z włosów kilka żmij. - Więc może to dobrze, że czekamy. Jutro o zachodzie słońca jest Święto Fortuny. Do tego czasu musimy zaatakować, z Amazonkami lub bez nich. A teraz niech się okopią! Założymy obóz tutaj, na wzgórzu. -

Tak, o wielki! - Steno zwróciła się do reszty, wołając: - Szcze-niaczki dla każdego!

Potwory ryknęły ochoczo. Polybotes rozłożył ramiona przed sobą, zamykając dolinę w panoramicznej wizji. Tak, grajcie sobie na tych waszych rożkach, półbogowie! Wkrótce dziedzictwo Rzymu ostatecznie ulegnie zagładzie! Sen rozwiał się. Percy obudził się gwałtownie, gdy samolot zaczął się zniżać. Hazel położyła mu rękę na ramieniu. -

Dobrze ci się spało?

Percy usiadł, wciąż trochę zamroczony. -Jak długo spałem? Frank stał w przejściu między fotelami, pakując swoją włócznię i nowy łuk do pokrowca na narty. -

Parę godzin - odparł. - Jesteśmy już prawie na miejscu.

Percy spojrzał przez okno. Lśniący jęzor morza wił się pomiędzy zaśnieżonymi górami. W oddali z pustkowia wyrastało miasto, otoczone bujną zieloną puszczą z jednej strony i czarnymi plażami z drugiej. -

Witajcie na Alasce - powiedziała Hazel. - Jesteśmy poza władzą bogów.

XXXVIII Pilot oznajmił, że samolot nie może na nich zaczekać, ale Percy'-ego to nie zmartwiło. Miał nadzieję znaleźć jakiś inny sposób powrotu, jeśli dożyją następnego dnia. Wszystko - tylko nie samolot. Powinien odczuwać przygnębienie. Znalazł się na Alasce, na ojczystym terytorium giganta, bez kontaktu ze swoimi dawnymi przyjaciółmi - właśnie wtedy gdy zaczął odzyskiwać pamięć. Miał już wizję armii Polybotesa przygotowującej się do zaatakowania Obozu Jupiter. Wiedział, że giganci zamierzają uczynić z niego coś w rodzaju krwawej ofiary, żeby przebudzić Gaję. Od Święta Fortuny dzielił ich tylko jeden dzień. Przed nim, przed Frankiem i Hazel stało zadanie niemożliwe do

wykonania. W najlepszym wypadku uda im się uwolnić Śmierć, a wówczas jego przyjaciele mogą ponownie trafić do Podziemia. Perspektywy były przygnębiające. A jednak czuł się dziwnie ożywiony. Sen, w którym spotkał Tysona, dodał mu otuchy. Pamiętał Tysona, swojego brata. Razem walczyli, razem świętowali zwycięstwa, razem spędzali miło czas w Obozie Herosów. Pamiętał swój dom, a to dało mu nowy Percy 37 impuls, by odnieść sukces. Walczył teraz dla dwóch obozów - dla swoich dwóch rodzin. Junona ukradła mu pamięć i wysłała do Obozu Jupiter nie bez powodu. Teraz to zrozumiał. Nadal miał ochotę trzasnąć ją w jej boską twarz, ale przynajmniej znal już pobudki, które nią kierowały. Jeśli dwa obozy będą ze sobą współdziałać, mają szansę powstrzymać wspólnych wrogów. Oddzielnie każdy obóz czeka zagłada. Były też inne powody, dla których pragnął ocalić Obóz Jupiter. Powody, których nie śmiał ubrać w słowa - w każdym razie jeszcze nie teraz. Nagle dostrzegł przyszłość przed sobą i przed Annabeth. Przyszłość, o jakiej dotąd nie marzył. W czasie jazdy taksówką do śródmieścia Anchorage Percy opowiedział Frankowi i Hazel o swoich snach. Byli przerażeni, ale nie zaskoczeni, kiedy wspomniał o armii giganta otaczającej obóz. Franka zatkało, gdy usłyszał o Tysonie. -

Masz brata przyrodniego, który jest cyklopem?

-

Zgadza się. Co oznacza, że jest twoim pra...

-

Daj spokój. Wystarczy.

nią.

Mam nadzieję, że uda mu się doprowadzić Ellę do obozu -powiedziała Hazel. - Martwię się o

Percy pokiwał głową. Wciąż rozmyślał o tych zdaniach z przepowiedni, które wyrecytowała harpia - o tonącym synu Neptuna i o ognistym znaku Ateny toczącym się przez Rzym. Nie wiedział, co znaczy pierwsza część, ale zaczynało mu świtać w głowie, co może oznaczać druga. Starał się o tym nie myśleć. Najpierw musiał przeżyć tę misję. Taksówka skręciła w szosę numer 1, która Percy emu wydała się raczej uliczką, i skierowała się na północ w stronę śródmieścia. Było późne popołudnie, ale słońce wciąż wisiało wysoko na niebie. -

Aż trudno mi uwierzyć, jak tu się wszystko zmieniło - mruknęła Hazel.

372 Percy Kierowca uśmiechnął się do nich ze wstecznego lusterka.

-

Dawno panienka tu była?

-

Będzie z siedemdziesiąt lat.

Kierowca zasunął szklaną przegrodę i już nie próbował nawiązać z nimi rozmowy. Według Hazel prawie żaden z mijanych budynków nie był już ten sam, ale poznawała szczegóły krajobrazu: rozległe puszcze otaczające miasto, zimne, szare wody Zatoki Cooka, opływające północny skraj miasta, i sinoniebieski łańcuch gór Chugach na horyzoncie, z czapami śniegu nawet teraz, w czerwcu. Percy jeszcze nigdy nie oddychał tak czystym, świeżym powietrzem. Widać było, że miasto nie jest rozpieszczane przez klimat - większość sklepów była pozamykana, samochody pordzewiałe, kompleksy mieszkalne zaniedbane. Mimo to było piękne. Jeziora i wielkie połacie lasu przecinały środek miasta. Arktyczne niebo miało przedziwną barwę - połączenie turkusu i złota. I były tu olbrzymy. Całe tuziny jasnoniebieskich olbrzymów z szarymi, oszronionymi włosami, każdy mierzący prawie dziesięć metrów, włóczyły się po lasach, łowiły ryby w zatoce i łaziły po górach. Śmiertelnicy zdawali się ich nie dostrzegać. Taksówka minęła jednego, który siedział na skraju jeziora, mocząc sobie stopy w wodzie, ale kierowca nie zwrócił na niego uwagi. -

Yyy... — Frank wskazał na niebieskiego gościa.

Hiperborejczycy - odrzekł Percy, zdumiony, że pamięta tę nazwę. - Północne olbrzymy. Walczyłem z nimi, kiedy Kronos najechał na Manhattan. -

Chwileczkę. Kiedy kto i co zrobił?

-

To długa historia. Ale ci tutaj wyglądają... bo ja wiem, chyba na pokojowo nastawionych.

-

Bo tacy zwykle są - potwierdziła Hazel. - Pamiętam ich. Są tutaj wszędzie, jak niedźwiedzie.

-

Niedźwiedzie? - powtórzył nerwowo Frank.

Percy 37 Śmiertelnicy nie widzą olbrzymów. Nigdy mnie nie zaczepiły, chociaż jeden o mało co nie rozdeptał mnie niechcący. Dla Percy'ego nie było to wcale śmieszne, ale kierowca jechał jakby nigdy nic. Żaden z olbrzymów nie zwracał na nich uwagi. Jeden stał rozkraczony na skrzyżowaniu Northern Lights Road - przejechali mu między nogami. Trzymał w objęciach indiański totem owinięty w futro, mrucząc do niego jak do dziecka. Gdyby nie był wielkości kamienicy, wyglądałby rozczulająco. Taksówka jechała przez śródmieście, mijając sklepy dla turystów reklamujące futra, sztukę indiańską i złoto. Percy miał nadzieję, że Hazel niczym się nie zdenerwuje, bo groziło to eksplozją sklepów ze złotem. Kiedy taksówka skręciła, kierując się ku wybrzeżu, Hazel zastukała w szklaną przegrodę.

-

Tu będzie dobrze. Może się pan zatrzymać?

Zapłacili kierowcy i wysiedli na Czwartej Ulicy. W porównaniu z Vancouverem śródmieście Anchorage było maleńkie - bardziej przypominało kampus uniwersytecki niż miasto, ale Hazel i tak była zdumiona. Jest wielkie - powiedziała. - Tu... tu chyba był hotel Gitchell. Moja mama i ja zatrzymałyśmy się w nim na tydzień, kiedy przybyłyśmy na Alaskę. I przenieśli ratusz. Dawniej był tutaj. Poprowadziła ich, trochę oszołomiona, przez parę przecznic. Nie mieli żadnego konkretnego planu poza odnalezieniem Lodowca Hubbarda, ale Percy zwęszył jakieś jedzenie w pobliżu -może kiełbaski? - i uświadomił sobie, że nie jadł nic od tego poranka w domu babci Zhang. -

Żarcie. Idziemy.

Znaleźli jakąś kafejkę tuż przy plaży. Pełno w niej było ludzi, ale udało im się wypatrzeć wolny stolik przy oknie. Zajrzeli do jadłospisu. Frank krzyknął z zachwytu. 374 Percy -

Śniadania przez całą dobę!

No, chyba jest już pora kolacji - zauważył Percy, chociaż wyglądając na zewnątrz, nie mógłby tego stwierdzić. Słońce było wciąż tak wysoko, że równie dobrze mogło być południe. Uwielbiam śniadania - mówił Frank. - Gdybym mógł, jadałbym tylko śniadanie, śniadanie i śniadanie. Chociaż... mm... jestem pewny, że tutejsze żarcie nie jest tak dobre jak to, które robi Hazel. Hazel dała mu kuksańca, ale uśmiechnęła się wesoło. Patrząc na nich, Percy poczuł się szczęśliwy. Idealnie do siebie pasowali. Ale zaraz ogarnął go smutek. Pomyślał o Annabeth. Czy dożyje chwili, w której znowu ją zobaczy? „Myśl pozytywnie" - powiedział sobie w duchu. -

Wiecie co? Tak, śniadanie byłoby super.

Zamówili wielkie talerze jajek, naleśników i kiełbasek z reniferów, chociaż Frank był trochę zaniepokojony tym ostatnim daniem. -

Uważacie, że zjadanie Rudolfa jest w porządku?

Koleś, mógłbym teraz zjeść wszystkie renifery Świętego Mikołaja - odrzekł Percy. - Jestem głodny. Jedzenie było pyszne. Percy jeszcze nigdy nie widział nikogo, kto jadłby tak szybko jak Frank. Czerwononosy renifer nie miał żadnych szans.

Między kęsami naleśnika z jagodami Hazel nagryzmoliła na serwetce jakąś krzywą linię i znak „X". -

Tak jak myślałam. Jesteśmy tutaj. - Stuknęła w „X". - Anchorage.

-

To mi raczej przypomina głowę mewy - powiedział Percy. -A my jesteśmy okiem.

Hazel spojrzała na niego niecierpliwie. To jest mapa, Percy. Anchorage jest na szczycie tej odnogi oceanu, Zatoki Cooka. Tu jest wielki półwysep, a miasteczko, w którym mieszkałam, Seward, leży u jego podstawy, tutaj. Percy 375 - Wyrysowała drugie „X" przy gardle mewy. - Leży najbliżej Lodowca Hubbarda. Możemy się tam dostać morzem, ale trwałoby to zbyt długo. Nie mamy tyle czasu. Frank wyczyścił chlebem talerz z resztek swojego Rudolfa. -

Wędrowanie lądem jest niebezpieczne - powiedział. - Ląd to Gaja.

Hazel pokiwała głową. Ale chyba nie mamy wyboru. Moglibyśmy poprosić naszego pilota, żeby nas tam podrzucił, ale... no nie wiem... jego samolot może być za duży na małe lotnisko w Seward. A gdybyśmy wyczarterowali inny samolot... -

Tylko żadnych samolotów - odezwał się Percy. - Błagam.

Hazel uniosła rękę uspokajającym gestem. W porządku. Jest kolej z Anchorage do Seward. Może uda nam się złapać jakiś wieczorny pociąg. To tylko parę godzin jazdy. Narysowała przerywaną linię między dwoma iksami. -

Właśnie odcięłaś mewie głowę - zauważył Percy.

Westchnęła. To jest linia kolejowa. Zobaczcie, Lodowiec Hubbarda jest gdzieś tutaj, poniżej Seward. Stuknęła w dolny prawy róg serwetki. - Tutaj jest Alkyoneus. -

Ale nie wiesz dokładnie, jak daleko? - zapytał Frank.

Zmarszczyła czoło i potrząsnęła głową. -Jestem całkowicie pewna, że można się tam dostać tylko łodzią albo samolotem. -

Łodzią - powiedział natychmiast Percy.

-

Dobra. Nie powinien być zbyt daleko od Seward. Jeśli dojedziemy bezpiecznie do Seward.

Percy spojrzał w okno. Tyle jest do zrobienia, a mają na to tylko dwadzieścia cztery godziny. Jutro o tej porze zacznie się Święto Fortuny. Jeśli nie uwolnią Śmierci i nie powrócą do obozu, armia i 376

Percy

giganta wleje się w dolinę. Rzymianie będą daniem głównym na kolacji potwora. Po drugiej stronie ulicy oszroniony czarny piasek biegł w dół ku morzu, gładkiemu jak stal. Ocean był tu jakiś inny - wciąż pełen mocy, ale zimny i leniwy, i pierwotny. Żaden bóg nie panował nad tą wodą, a w każdym razie żaden, którego Percy znał. Neptun nie byłby w stanie go w nim ochronić. Percy nie wiedział nawet, czy będzie mógł tą wodą manipulować lub pod nią oddychać. Jakiś hiperborejczyk przeszedł przez ulicę. Nikt w kafejce go nie zauważył. Olbrzym wszedł do zatoki, rozgniatając sandałami lód, i zanurzył ręce w wodzie. Wyciągnął z niej orkę. Najwyraźniej nie na to polował, bo odrzucił orkę i brodził dalej. -

Śniadanko było całkiem niezłe - powiedział Frank. - Kto ma ochotę na przejażdżkę koleją?

Do stacji nie było daleko. Zdążyli kupić bilety na ostatni pociąg na południe. Kiedy Frank i Hazel wsiedli do wagonu, Percy powiedział: -

Zaraz przyjdę.

I wrócił na dworzec. Rozmienił pieniądze w sklepie z pamiątkami i stanął przed automatem telefonicznym. Nigdy z czegoś takiego nie korzystał. Automaty telefoniczne uważał za coś bardzo staroświeckiego, jak gramofon matki albo kasety magnetofonowe Chejrona z piosenkami Franka Sinatry. Nie wiedział, ile monet trzeba wrzucić i czy w ogóle zdoła się połączyć, zakładając, że dobrze zapamiętał numer. „Sally Jackson" - pomyślał. Tak się nazywała jego matka. Miał też ojczyma... Paula. Co sobie o nim myślą? Przecież nie wiedzą, co się z nim stało. Może już odprawili nabożeństwo żałobne? Wszystko wskazywało na to, że stracił siedem miesięcy swojego życia. Oczywiście większość z tego przypadała na rok szkolny, ale i tak... Percy 377 Zdjął słuchawkę i wystukał nowojorski numer - numer mieszkania matki. Sekretarka automatyczna. Powinien to przewidzieć. W Nowym Jorku jest pewnie północ. Tego numeru nie rozpoznają. Słysząc nagrany głos Paula, poczuł taki ucisk w żołądku, że z trudem przemówił.

Mamo. Cześć, żyję. Hera uśpiła mnie na jakiś czas i odebrała mi pamięć, i... - Głos mu się załamał. Jak to wszystko wyjaśnić? -

W każdym razie nic mi nie jest. Wybacz mi. Jestem na misji...

Skrzywił się. Nie powinien tego mówić. Matka wiedziała, na czym polegają misje, i teraz będzie się zamartwiać. - Ale wrócę. Obiecuję. Kocham cię. Odłożył słuchawkę. Gapił się w automat, mając nadzieję, że matka oddzwoni. Rozległ się gwizd lokomotywy, a potem okrzyk konduktora: „Proszę wsiadać!". Pobiegł do pociągu. Dopadł wagonu w chwili, gdy podnoszono schodki, wskoczył do przedziału i opadł na fotel. Hazel zmarszczyła brwi. -

Wszystko gra?

-

Tak - wychrypiał. - Ja tylko... musiałem zadzwonić.

Zrozumieli. Nie pytali go o szczegóły. Wkrótce jechali już na południe wzdłuż wybrzeża, patrząc na mijany krajobraz. Percy starał się myśleć o misji, ale komuś takiemu jak on, z jego ADHD, pociąg nie ułatwiał skupienia. Za oknem było co podziwiać. Bieliki szybowały pod chmurami. Pociąg przejeżdżał przez mosty i pędził wzdłuż wysokich, stromych urwisk, z których po skałach staczały się lodowcowe wodospady. Widzieli puszcze zasypane śniegiem, wielkie armaty (służą do strącania małych lawin i zapobiegają tym niekontrolowanym, jak wyjaśniła im Hazel) i jeziora tak czyste, że góry odbijały się w nich jak w zwierciadłach, tak że świat wyglądał, jakby stanął na głowie. r 378 Percy Po łąkach błądziły brązowe niedźwiedzie. Hiperborejczycy pojawiali się w najdziwniejszych miejscach. Jeden wylegiwał się w jeziorze jak w wannie z gorącą wodą. Inny dłubał sobie w zębach pniem sosny. Trzeci siedział w zaspie, bawiąc się dwoma żywymi łosiami jak figurkami w grze planszowej. Pociąg był pełen turystów wykrzykujących ochy i achy i robiących zdjęcia, ale Percy żałował, że nie widzą hiperborejczyków. Stracili naprawdę dobre ujęcia. Frank studiował mapę Alaski, którą znaleźli w kieszeni fotela. Odnalazł Lodowiec Hubbarda - niestety przerażająco daleko od Seward. Przebiegał palcem wzdłuż wybrzeża, marszcząc brwi. -

O czym myślisz? - zapytał Percy.

-

A... sprawdzam różne możliwości.

Percy nie wiedział, co to znaczy, ale się nie dopytywał.

Po jakiejś godzinie Percy zaczął się rozluźniać. Kupili gorącą czekoladę z wózka. Siedzenia były ciepłe i wygodne. Pomyślał, że dobrze by było się zdrzemnąć. Nagłe w górze przemknął jakiś cień. Podnieceni turyści zaczęli pstrykać aparatami. -

Orzeł! - krzyknął ktoś.

-

Orzeł? - zapytał ktoś inny.

-

Olbrzymi orzeł! - zawołał ktoś trzeci.

-

To nie orzeł - powiedział Frank.

Percy spojrzał w okno i zdążył zobaczyć, jak to coś powraca. Było na pewno większe od orła, miało smukłe czarne ciało wielkości labradora. Rozpiętość jego skrzydeł wynosiła przynajmniej trzy metry. O, jeszcze jeden! - Frank pokazał palcem. - Zobaczcie. Są trzy... cztery. No, to mamy przechlapane. Dziwne stworzenia krążyły nad pociągiem jak sępy, budząc zachwyt w turystach. Percy się nie zachwycał. Potwory miały błyszczące czerwone oczy, ostre dzioby i straszne szpony. %J Percy 379 Pomacał swój długopis w kieszeni. -

Wyglądają mi znajomo...

-

Seattle - powiedziała cicho Hazel. - Amazonki miały jednego w klatce. To...

A potem kilka rzeczy wydarzyło się równocześnie. Zazgrzytały hamulce bezpieczeństwa. Polecieli do przodu. Turyści zaczęli wrzeszczeć, wpadając na siebie między siedzeniami. Potwory rzuciły się na wagon, roztrzaskując szklany dach, i pociąg wypadł z szyn. XXXIX PERCY Percy wpadł w stan nieważkości. Wszystko zamazało mu się w oczach. Jakieś szpony pochwyciły go za ramiona i uniosły w powietrze. Pod sobą słyszał pisk kół, zgrzyt metalu, trzask pękającego szkła, krzyki ludzi. Kiedy odzyskał wzrok, zobaczył potwora, który go unosił. Miał ciało pantery - gibkie, czarne, kocie - ze skrzydłami orła. Jego oczy jarzyły się krwistą czerwienią. Zaczął się szamotać. Przednie szpony potwora ściskały mu oba ramiona jak stalowe taśmy. Nie mógł się oswobodzić ani sięgnąć po miecz. Leciał coraz wyżej i wyżej wśród podmuchów zimnego wiatru.

Nie miał pojęcia, dokąd potwór go unosi, ale był pewny, że nie spodoba mu się to miejsce, gdy już tam wyląduje. Krzyknął - głównie z poczucia niemocy. Nagle coś świsnęło mu koło ucha. Strzała utkwiła w karku potwora, który zaskrzeczał i puścił go. Percy spadł w śnieżną zaspę, łamiąc z trzaskiem gałęzie drzewa. Jęknął, patrząc na potężną sosnę, przez którą przed chwilą przeleciał. Percy Wstał. Niczego sobie nie złamał. Na lewo od niego stał Frank, zestrzeliwując potwory tak szybko, jak zdołał. Hazel stała za nim, wymachując mieczem na każdego, który nadleciał blisko, ale było ich tutaj sporo - przynajmniej z tuzin. Percy dobył Orkana. Odciął skrzydło potworowi, który wpadł spiralą na drzewo, potem przeciął na pół drugiego - ten rozsypał się w pył. Niestety, pokonane potwory natychmiast zaczęły się odradzać. -

Co to za stwory?! - krzyknął.

-

Gryfony! - odpowiedziała Hazel. - Musimy je odpędzić od pociągu!

Percy zrozumiał, o co chodzi. Wagony się poprzewracały, dachy były roztrzaskane. Koło nich kręcili się zszokowani turyści. Nie dostrzegł poważnie rannych, ale gryfony rzucały się na wszystko, co się ruszało. Śmiertelników bronił tylko jaśniejący szary wojownik w mundurze komandosa - osobisty spartus Franka. Percy zerknął w bok i zobaczył, że Frank nie ma w ręku włóczni. -

Użyłeś go po raz ostatni?

Tak. - Frank zestrzelił kolejnego gryfona. - Musiałem pomóc śmiertelnikom. Przed chwilą włócznia zniknęła. Percy pokiwał głową. Trochę mu ulżyło. Nie lubił tego kościotrupa. Czuł jednak pewien zawód, bo utracili jedną z broni, które mieli do dyspozycji. Ale nie miał do Franka żalu. Postąpił słusznie. -

Przenieśmy pole walki! - zawołał Percy. - Z dala od torowiska!

Zaczęli brnąć przez śnieg, siekąc i dźgając gryfony, które odradzały się za każdym razem, gdy je uśmiercili. Percy nie miał doświadczeń z gryfonami. Zawsze wyobrażał je sobie jako wielkie, szlachetne zwierzęta, coś w rodzaju skrzydlatych lwów, natomiast te istoty przypominały raczej stado wściekłych latających hien. Jakieś pięćdziesiąt metrów od torów drzewa ustąpiły rozległym bagniskom. Grunt był tu tak grząski i zmarznięty, że Percy czuł

Percy się, jakby biegł po płachcie folii pęcherzykowej. Frankowi zaczynało już brakować strzał. Hazel oddychała ciężko. Percy coraz wolniej wymachiwał mieczem. Zdał sobie sprawę z tego, że nadal żyją tylko dlatego, że gryfony nie próbują ich zabić. Chcą ich porwać i gdzieś ponieść. „Może do swoich gniazd" - pomyślał. Nagle potknął się o coś w wysokiej trawie - o jakiś krąg złomu wielkości opony traktora. Było to olbrzymie ptasie gniazdo -gniazdo gryfona - na którego dnie leżało kilka sztuk dawnej biżuterii, sztylet z cesarskiego złota, pogięta odznaka centuriona i dwa ogromne jaja wyglądające jak z prawdziwego złota. Wskoczył do gniazda. Przytknął czubek miecza do jednego z jaj. -

Wycofajcie się... albo je rozbiję!

Gryfony zaskrzeczały gniewnie. Krążyły wokół gniazda, kłapiąc dziobami, ale nie atakowały. Hazel i Frank stanęli przy Per-cym z mieczami w rękach. Gryfony gromadzą złoto - powiedziała Hazel. - Mają kręćka na tym punkcie. Zobaczcie... tu jest więcej gniazd. Frank nałożył na cięciwę ostatnią strzałę. -Jeśli to są ich gniazda, to dokąd próbowały porwać Percy ego? Ten gryfon gdzieś z nim odlatywał. Percy ego wciąż bolały ramiona od uścisku szponów gryfona. Alkyoneus. Może dla niego pracują. Czy one są na tyle inteligentne, że słuchają czyichś rozkazów? Nie wiem - odrzekła Hazel. - Nigdy z nimi nie walczyłam, kiedy tu mieszkałam. Czytałam o nich w obozie. -

Jakaś słaba strona? - zapytał Frank. - Powiedz, że mają jakąś słabość.

Hazel spochmurniała. -

Konie. Nienawidzą koni. To ich naturalni wrogowie. Szkoda, że nie ma tu Ariona!

Percy 383 Gryfony kłębiły się nad gniazdem, skrzecząc zajadle, z oczami jarzącymi się czerwienią. -

Słuchajcie - powiedział Frank - w tym gnieździe są pamiątki po legionie.

-

Wiem - przyznał Percy.

-

To znaczy, że umarli tu inni półbogowie albo...

-

Frank, będzie dobrze - pocieszył go Percy.

Jeden z gryfonów zanurkował do gniazda. Percy uniósł miecz, gotów przebić jajo. Potwór odleciał, ale inne gryfony zaczęły tracić cierpliwość. Percy zrozumiał, że na dłużej ich nie powstrzyma. Rozejrzał się, gorączkowo starając się obmyślić jakiś plan. Jakieś czterysta metrów od nich w bagnie siedział hiperborejczyk, spokojnie wydłubując sobie pniakiem błoto spomiędzy palców u nóg. Mam pomysł. Hazel... całe złoto w tych gniazdach. Myślisz, że udałoby ci się zrobić małe zamieszanie? -

Chyba... chyba tak.

Daj nam tylko trochę czasu na start z miejsca. Kiedy powiem „Start", biegniemy do tego olbrzyma. Frank wytrzeszczył na niego oczy. -

Chcesz, żebyśmy pobiegli w stronę olbrzyma?

-

Zaufaj mL Gotowi? Już! Start!

Hazel uniosła rękę. Z tuzina gniazd wystrzeliły w powietrze złote przedmioty - ozdoby, broń, monety, bryłki złota i, co najważniejsze, jaja gryfonów. Potwory wrzasnęły rozpaczliwie i od-frunęły po jaja, aby je ocalić. Percy i jego przyjaciele popędzili przez moczary. Zamarznięty, podmokły grunt trzaskał im pod stopami. Pędzili ile sił w nogach, ale za plecami słyszeli zbliżające się gryfony, teraz już naprawdę rozwścieczone. Olbrzym jeszcze ich nie zauważył. Wciąż oglądał sobie stopy. Twarz miał senną i spokojną, w białych bokobrodach połyskiwały kryształki lodu. Miał naszyjnik z różnych znalezionych Percy 383 Gryfony kłębiły się nad gniazdem, skrzecząc zajadłe, z oczami jarzącymi się czerwienią. -

Słuchajcie - powiedział Frank - w tym gnieździe są pamiątki po legionie.

-

Wiem - przyznał Percy.

-

To znaczy, że umarli tu inni półbogowie albo...

-

Frank, będzie dobrze - pocieszył go Percy.

Jeden z gryfonów zanurkował do gniazda. Percy uniósł miecz, gotów przebić jajo. Potwór odleciał, ale inne gryfony zaczęły tracić cierpliwość. Percy zrozumiał, że na dłużej ich nie powstrzyma. Rozejrzał się, gorączkowo starając się obmyślić jakiś plan. Jakieś czterysta metrów od nich w bagnie siedział hiperborejczyk, spokojnie wydłubując sobie pniakiem błoto spomiędzy palców u nóg.

Mam pomysł. Hazel... całe złoto w tych gniazdach. Myślisz, że udałoby ci się zrobić małe zamieszanie? -

Chyba... chyba tak.

Daj nam tylko trochę czasu na start z miejsca. Kiedy powiem „Start", biegniemy do tego olbrzyma. Frank wytrzeszczył na niego oczy. -

Chcesz, żebyśmy pobiegli w stronę olbrzyma?

-

Zaufaj mL Gotowi? Już! Start!

Hazel uniosła rękę. Z tuzina gniazd wystrzeliły w powietrze złote przedmioty - ozdoby, broń, monety, bryłki złota i, co najważniejsze, jaja gryfonów. Potwory wrzasnęły rozpaczliwie i od-frunęły po jaja, aby je ocalić. Percy i jego przyjaciele popędzili przez moczary. Zamarznięty, podmokły grunt trzaskał im pod stopami. Pędzili ile sił w nogach, ale za plecami słyszeli zbliżające się gryfony, teraz już naprawdę rozwścieczone. Olbrzym jeszcze ich nie zauważył. Wciąż oglądał sobie stopy. Twarz miał senną i spokojną, w białych bokobrodach połyskiwały kryształki lodu. Miał naszyjnik z różnych znalezionych

3 Percy przedmiotów - pojemników na śmieci, drzwiczek samochodowych, rogów łosia, sprzętu biwakowego, a nawet przenośnej toalety. Najwyraźniej oczyszczał środowisko naturalne ze śmieci. Percy nie miał ochoty go niepokoić, zwłaszcza że oznaczało to schronienie się pod jego udami, ale nie było wyboru. -

Pod niego! - zawołał do towarzyszy. - Właźcie pod niego!

Przepełzli między masywnymi niebieskimi nogami i rozpłaszczyli się w błocie, wciskając się jak najbliżej jego przepaski. Percy starał się oddychać przez usta, ale i tak nie była to najprzyjemniejsza kryjówka. -

Jaki masz plan? — syknął Frank. - Mamy być zmiażdżeni przez niebieski zadek?

-

Leż spokojnie. Nie ruszaj się, jeśli nie musisz.

Gryfony nadleciały jak fala drapieżnych dziobów, szponów i skrzydeł, krążąc nad olbrzymem i próbując dostać się pod jego nogi.

Olbrzym wydał z siebie pomruk zdziwienia. Poruszył się. Percy musiał się przetoczyć, aby go nie zgniótł wielki owłosiony zadek. Hiperborejczyk mruknął, trochę już rozgniewany. Zamachnął się na gryfony, ale te zakrakały wściekle i zaczęły go dziobać po nogach i rękach. -

Rah? - ryknął olbrzym. - Rah!

Wziął głęboki oddech i zionął zimnym powietrzem. Nawet pod udami olbrzyma Percy poczuł, że temperatura opadła. Gryfony nagle zamilkły. Rozległy się głuche odgłosy - dank, dank, dank -jakby jakieś ciężkie przedmioty spadały w błoto. -

Wychodzimy - powiedział Percy. - Ostrożnie.

Wypełzli spod olbrzyma. Wokół moczarów wszystkie drzewa były oszronione. Szerokie pasmo bagniska pokrywał świeży śnieg. Zamarznięte gryfony wystawały z niego jak opierzone lody na patykach. Skrzydła miały rozpostarte, dzioby otwarte, oczy rozszerzone ze zdumienia. i* Percy 3 Odczołgali się od olbrzyma, starając się trzymać poza zasięgiem jego wzroku, ale był zbyt zajęty, by ich zauważyć. Zastanawiał się, jak by tu przywiązać zamarzniętego gryfona do swojego naszyjnika. -

Percy... - Hazel zmiotła śnieg i błoto z twarzy. - Skąd wiedziałeś, że olbrzym potrafi to zrobić?

Kiedyś o mało nie wykitowałem, jak chuchnął na mnie pewien hiperborejczyk. Ale lepiej stąd zwiewajmy. Gryfony nie będą wiecznie zamarznięte. XL b rnęli przez pustkowia około godziny, nie tracąc z widoku torów kolejowych, ale kryjąc się między drzewami, gdy tylko było to możliwe. Raz usłyszeli helikopter lecący w kierunku wykolejonego pociągu. Dwukrotnie usłyszeli skrzek gryfonów, ale dochodził z daleka. Według Percy ego mogła być już północ, kiedy słońce w końcu zaszło. Zrobiło się zimno. Gwiazd na niebie było tyle, że kusiło go, by zatrzymać się i podziwiać to widowisko. Potem zapłonęła zorza polarna, która przypominała Percy'emu płomyczki kuchni gazowej w domu rodzinnym, gdy matka przykręcała palniki -fale widmowo niebieskich, rozedrganych płomyków. -

Niesamowite - zachwycał się Frank.

Niedźwiedzie - powiedziała Hazel. I rzeczywiście, jakieś trzydzieści metrów od nich brodziła po łące para niedźwiedzi o brązowej sierści, lśniącej w blasku gwiazd. - Nic nam nie zrobią, tylko trzymajmy się od nich z daleka. Percy i Frank nie zamierzali się z nią sprzeczać. Percy

3*7 Brnąc przez las, Percy myślał o wszystkich miejscach, które w życiu widział. Żadne nie wywarło na nim takiego wrażenia jak Alaska. Teraz rozumiał, dlaczego była to kraina poza zasięgiem bogów. Wszystko tutaj było dzikie i groźne. W tej surowej dziczy, mateczniku dzikich zwierząt i potworów, trzeba było zapomnieć o wszelkich zasadach, przepowiedniach, przeznaczeniu. Śmiertelnicy i półbogowie przybywali tu na własne ryzyko. Zastanawiał się, czy tego właśnie pragnęła Gaja - żeby cały świat stał się właśnie taki. Zastanawiał się, czy taki świat byłby czymś złym. Szybko jednak odrzucił tę myśl. Gaja nie była dobrą, łagodną boginią. Już poznał jej zamiary. Nie była tą Matką Ziemią, o której można przeczytać w bajkach dla dzieci. Była mściwa i okrutna. Jeśli w pełni się przebudzi, zniszczy całą ludzką cywilizację. Po paru godzinach doszli do małej wioski między torami a dwupasmową szosą. Na skraju wioski zobaczyli tablicę drogową z napisem MOOSE PASS - Przełęcz Łosia. Obok znaku stał prawdziwy łoś. Przez chwilę Percy myślał, że to jakaś reklama, gdy nagle łoś drgnął i pomknął do lasu. Minęli parę domów, pocztę i kilka przyczep kempingowych. Wszystko było ciemne i pozamykane. Na drugim końcu wioski zobaczyli jakiś sklep, a przed nim stolik turystyczny i starą, pordzewiałą pompę benzynową. Nad sklepem widniał napis: MOOSE PASS GAS. -

Fajna rymowanka - powiedział Frank.

W milczącej zgodzie osunęli się na krzesełka wokół stolika. Percy'emu zdawało się, że zamiast stóp ma dwa bloki lodu - bardzo bolące bloki lodu. Hazel objęła głowę rękami i natychmiast głośno zachrapała. Frank wyjął ostatnie napoje i parę batoników z musli, które kupili w pociągu, i podzielił się nimi z Percym. Jedli w ciszy, patrząc na gwiazdy. -

Mówiłeś poważnie? - zapytał w końcu Frank.

388 Percy Percy spojrzał na niego ponad stołem. -Co? W świetle gwiazd twarz Franka była jak z alabastru, jak głowa starego rzymskiego posągu. -

No... że jesteś dumny z tego... że jesteśmy spokrewnieni.

Percy postukał swoim batonikiem w stół.

Zaraz, niech pomyślę. Sam jeden załatwiłeś trzy bazyliszki, podczas gdy ja popijałem sobie zieloną herbatkę, zagryzając ją pszennymi kiełkami. Powstrzymałeś armię lajstrygonów, co nam pozwoliło odlecieć samolotem z Vancouveru. Ocaliłeś mi życie, zestrzeliwując tego gryfona. I wykorzystałeś po raz ostatni swoją magiczną włócznię, żeby pomóc bezbronnym śmiertelnikom. Jesteś bezdyskusyjnie najwspanialszym dzieckiem boga wojny, jakie wżyciu spotkałem... może nawet jedynym wspaniałym. Wystarczy? Frank wpatrywał się w zorzę polarną, wciąż gotującą gwiazdy na małym gazie. -Ja tylko... No bo wiesz... miałem dowodzić tą misją... zostałem centurionem i w ogóle. A chyba jestem dla was ciężarem. -

Co ty wygadujesz?

Posiadam jakąś niezwykłą moc, ale dotąd nie wiem, jak jej użyć - powiedział z goryczą Frank. A teraz nie mam włóczni i powystrzelałem prawie wszystkie strzały. I... boję się. -

Martwiłbym się, gdybyś się nie bał. Wszyscy się boimy.

Ale Święto Fortuny... - Zastanowił się. - Jest już po północy, tak? To znaczy, że mamy już dwudziesty czwarty czerwca. Święto zaczyna się dziś wieczorem o zachodzie słońca. Musimy znaleźć ten lodowiec, pokonać giganta, którego nie można pokonać na jego terytorium, i powrócić do Obozu Jupiter, zanim go zdobędą. Wszystko w ciągu niecałych osiemnastu godzin. -1 kiedy uwolnimy Tanatosa - rzekł Percy - może zażądać twojego życia. I życia Hazel. Myślałem o tym. Percy Frank spojrzał na Hazel, wciąż pochrapującą cicho. Twarz miała ukrytą w masie kręconych brązowych włosów. -Jest moją najlepszą przyjaciółką - powiedział Frank. - Straciłem matkę, babcię... jej nie mogę stracić. Percy pomyślał o swoim dawnym życiu - o matce w Nowym Jorku, o Obozie Herosów, o Annabeth. Utracił to wszystko na osiem miesięcy. Nawet teraz, gdy powracała mu pamięć... jeszcze nigdy nie był tak daleko od domu. Był już w Podziemiu i wrócił. Wiele razy śmierć zaglądała mu w oczy. Ale teraz, gdy siedział przy tym turystycznym stoliku, tysiące mil od domu, poza władzą Olimpu, czuł się tak samotny, jak nigdy dotąd. Miał tylko Hazel i Franka. - Nie zamierzam was utracić - powiedział. - Nie pozwolę na to. I... Frank, jesteś przywódcą. Hazel powiedziałaby to samo. Potrzebujemy cię. Frank opuścił głowę. Zdawał się pogrążony w myślach. W końcu przechylił się do przodu, aż uderzył czołem w blat stołu. Zaczął chrapać w duecie z Hazel. Percy westchnął. —Jeszcze jedna inspirująca przemowa Jacksona — mruknął. -Odpoczywaj, Frank. Przed nami wielki dzień.

O świcie otwarto sklep. Właściciel był trochę zaskoczony widokiem trojga nastolatków chrapiących z głowami na jego stoliku, ale kiedy Percy wyjaśnił mu, że zabrnęli tutaj, uciekając z miejsca katastrofy pociągu, poczęstował ich śniadaniem. Zadzwonił do swojego znajomego Eskimosa, który mieszkał w chacie niedaleko Seward. Wkrótce jechali już poobijaną półciężarówką Forda, która była nowa, kiedy Hazel się urodziła. Hazel i Frank siedzieli z tyłu, Percy z przodu, obok żylastego starca, który cuchnął wędzonym łososiem. Opowiadał Percy-emu o Niedźwiedziu i Kruku, inuickich bogach, a Percy modlił 1 jęo

Percy

się w duchu, żeby ich nigdy nie spotkać. Miał już wystarczająco wielu wrogów. Półciężarówka zepsuła się parę kilometrów od Seward. Kierowca nie wyglądał na zaskoczonego, jakby coś takiego spotykało go kilka razy dziennie. Powiedział, że mogą zaczekać, aż naprawi silnik, ale postanowili iść dalej pieszo. Po jakimś czasie droga wspięła się na wzniesienie i zobaczyli w dole zatoczkę otoczoną górami. Miasteczko było cienkim półkolem na prawym brzegu, z kejami wybiegającymi w wodę i statkiem wycieczkowym w przystani. Percy wzdrygnął się. Miał niedobre doświadczenia ze statkami wycieczkowymi. -

Seward - oznajmiła Hazel. Nie wydawała się zachwycona widokiem swojego dawnego domu.

Stracili już dużo czasu, a Percy nie wiedział, jak szybko wznosi się tu słońce. Droga wiła się wokół wzgórza, więc uznał, że szybciej dotrą do miasta, idąc na skróty, przez łąki. Zszedł z drogi. -

Chodźcie.

Grunt był podmokły, ale nie zaprzątał sobie tym głowy, dopóki Hazel nie zawołała: -

Percy, nie!

Zrobił krok i noga przebiła grunt. Zapadał się jak kamień, aż ziemia zamknęła się nad jego głową i połknęła go.

XLI HAZEL Twój łuk! - krzyknęła Hazel. Frank o nic nie pytał. Zrzucił plecak i ściągnął łuk z ramienia.

Serce Hazel waliło jak młotem. Nie myślała o tej bagnistej glebie - muskegu - od czasu, gdy umarła. Teraz, zbyt późno, przypomniała sobie ostrzeżenia mieszkańców Alaski. Bagnisty szlam i rozkładające się rośliny utworzyły warstwę, która wyglądała jak twarda gleba, ale w rzeczywistości była bardziej grząska niż ruchome piaski. Mogła mieć nawet sześć metrów grubości i nie można było się z niej wydostać. Starała się nie myśleć o tym, co będzie, jeśli muskeg okaże się grubszy od długości łuku. - Trzymaj za koniec - powiedziała. -1 nie puszczaj. Złapała za drugi koniec, wzięła głęboki oddech i skoczyła w ba-gnisko. Ziemia zamknęła się nad jej głową. Natychmiast przeniosła się w przeszłość. Chciała zawołać: Nie teraz! Ella powiedziała, że nie będę już miała odlotów! 392 Hazel Och, moja droga - usłyszała głos Gai - to nie jest jeden z twoich odlotów. To jest dar ode mnie. Była w Nowym Orleanie. Siedziała z matką w parku koło ich mieszkania, zrobiły sobie piknik. Pamiętała ten dzień. Miała siedem lat. Matka właśnie sprzedała jej pierwszy drogocenny kamień: mały diament. Jeszcze nie wiedziały o ciążącej na Hazel klątwie. Królowa Maria była w świetnym nastroju. Kupiła dla Hazel sok pomarańczowy, a dla siebie butelkę szampana, a także bułeczki obsypane czekoladą i cukrem pudrem. Kupiła Hazel nawet pudełko kredek i blok papieru. Siedziały na trawie, Królowa Maria nuciła coś pod nosem, a Hazel rysowała. Wokół nich budziła się do życia Dzielnica Francuska, gotowa na Mardi Gras - ostatni dzień karnawału przed Wielkim Postem. Ćwiczyły kapele jazzowe. Platformy karnawałowe przystrajano świeżo ściętymi kwiatami. Roześmiane dzieci bawiły się w berka, obwieszone tyloma kolorowymi naszyjnikami, że z trudem biegały. Wschodzące słońce zabarwiło niebo na czerwono i złoto, a ciepłe, parne powietrze pachniało magnoliami i różami. Był to najszczęśliwszy poranek w życiu Hazel. -

Możesz tu zostać.

Jej matka uśmiechała się, ale w jej oczach widać było tylko białka. Głos należał do Gai. -

To oszustwo - powiedziała Hazel.

Chciała wstać, ale rozkosznie miękki kobierzec trawy sprawiał, że czuła się rozleniwiona i śpiąca. Otumaniał ją zapach pieczonego chleba i rozgrzanej czekolady. Był poranek Mardi Gras, świat wydawał się pełen niesamowitych możliwości. Hazel prawie uwierzyła, że czeka ją cudowna przyszłość.

Co jest prawdziwe? - zapytała Gaja, przemawiając ustami matki. - Czy twoje drugie życie jest prawdziwe, Hazel? Powinnaś nie żyć. Czy naprawdę zapadasz się w te moczary, dusząc się powoli? -

Chcę pomóc przyjacielowi!

Hazel 393 Starała się całą siłą woli powrócić do rzeczywistości. Jeszcze mogła sobie wyobrazić, że jej dłoń ściska koniec łuku, ale to wrażenie już się rozmywało. Uścisk się rozluźniał. Woń magnolii i róż była coraz silniejsza. Matka podała jej bułeczkę. „Nie" - pomyślała Hazel. - „To nie jest moja matka. To Gaja, która mnie oszukuje". Chcesz powrócić do dawnego życia? - zapytała Gaja. - Mogę ci to dać. Ta chwila może trwać całymi latami. Możesz dorosnąć w Nowym Orleanie, a twoja matka będzie cię uwielbiać. Ta klątwa nigdy nie będzie cię dręczyć. Możesz być z Sammym... -

To iluzja! - zawołała Hazel, krztusząc się od słodkiego zapachu kwiatów.

To ty jesteś iluzją, Hazel Levesque. Powróciłaś do życia tylko dlatego, że bogowie chcą, żebyś coś dla nich zrobiła. Mogłam cię wykorzystać, ale zrobił to Nico i okłamał cię. Powinnaś się cieszyć, że go porwałam. -

Porwałaś? - Ogarnęła ją panika. - O czym ty mówisz?

Gaja uśmiechnęła się, sącząc szampana. -

Ten chłopak nie powinien szukać Wrót. Ale nie mówmy

0 nim, to teraz nie twoja sprawa. Jeśli uwolnicie Tanatosa, zostaniesz wrzucona do Podziemia, gdzie będziesz wiecznie gnić. Frank 1 Percy nie zdołają temu zapobiec. Czy twoi prawdziwi przyjaciele zażądaliby, żebyś oddała za nich życie? Sama powiedz, kto tutaj kłamie, a kto mówi prawdę. Hazel rozpłakała się. Wezbrała w niej gorycz. Już raz straciła życie. Nie chciała umierać po raz drugi. -1 słusznie - zamruczała Gaja. - Twoim przeznaczeniem było poślubienie Sammyego. Wiesz, co się z nim stało po twojej śmierci na Alasce? Dorósł i przeniósł się do Teksasu. Ożenił się i założył rodzinę, ale nigdy o tobie nie zapomniał. Wciąż się zastanawiał, dlaczego znikłaś tak nagle. Teraz jest martwy, umarł 39 Hazel na atak serca w latach sześćdziesiątych. I do końca nawiedzała go wizja waszego wspólnego życia.

-

Przestań! To ty mi go zabrałaś!

-1 mogę ci go oddać. Jesteś w moim uścisku, Hazel. W końcu i tak umrzesz. Jeśli się wycofasz, mogę sprawić, aby było to bardzo przyjemne. Zapomnij o ocaleniu Percyego Jacksona. On należy do mnie. Będzie bezpieczny pod ziemią do czasu, gdy będę gotowa, aby go wykorzystać do moich celów. W ciągu tych ostatnich chwil możesz przeżyć całe życie, możesz dorosnąć, wyjść za Sammy'ego. Musisz tylko się poddać. Hazel ścisnęła mocniej łuk. Pod nią ktoś chwycił ją za kostki, ale nie przeraziła się. Wiedziała, że to Percy. Wiedziała, że się dusi, że rozpaczliwie walczy o życie. Spojrzała z nienawiścią na boginię. -

Nigdy nie będę z tobą współpracować! PUŚĆ NAS!

Twarz matki rozpłynęła się. Poranek w Nowym Orleanie zanikł w ciemności. Hazel tonęła w bagnie, wciąż trzymając łuk, Percy ściskał jej kostki, pogrążony w czeluściach ziemi. Szarpnęła rozpaczliwie łukiem. Frank wyciągnął ją z taką siłą, że o mało co nie wyrwał jej ramienia ze stawu. Kiedy otworzyła oczy, leżała na trawie, cała oblepiona szlamem. Percy leżał przy jej stopach, kaszląc i plując błotem. Frank pochylał się nad nimi, wołając: -

Och, bogowie! Och, bogowie! Och, bogowie!

Wyciągnął z plecaka zapasową koszulkę i zaczął wycierać twarz Hazel, ale niewiele to dało. Odciągnął Percy'ego dalej od grzęzawiska. Byliście pod ziemią tak długo! - krzyknął. - Nie sądziłem... och, na wszystkich bogów, już nigdy nie rób czegoś takiego! Objął ją mocno. -

Nie mogę... oddychać - wykrztusiła.

-

Przepraszam!

Hazel 39 Frank znowu zabrał się do wycierania ich z błota. W końcu zaciągnął ich na skraj drogi, gdzie usiedli, trzęsąc się i wypluwając grudy ziemi. Hazel straciła czucie w rękach. Nie wiedziała, czy z zimna, czy z szoku. Udało jej się jednak wyjaśnić im, co to jest muskeg, a potem opowiedzieć o wizji, jaką miała pod ziemią. Pominęła to o Sammym nie chciała się całkiem rozkleić - powiedziała za to o Gai, która zaproponowała jej życie na niby w

zamian za rezygnację z misji i która twierdziła, że porwała Nica. Musiała się z nimi tym podzielić. Bała się, że ogarnie ją czarna rozpacz. Percy rozcierał sobie ramiona. Wargi miał sine. -

Hazel... ty... ty ocaliłaś mi życie. Dowiemy się, co się stało z Nikiem. Obiecuję ci to.

Zmrużyła oczy przed słońcem, które teraz było już wysoko na niebie. Było jej ciepło, ale wciąż dygotała. -

Nie uważacie, że Gaja wypuściła nas zbyt łatwo?

Percy wyciągnął sobie z włosów grudę błota. Może nadal chce, żebyśmy byli jej pionami. Może powiedziała to wszystko, żeby ci pomieszać w głowie. Frank zarzucił jej na ramiona swoją kurtkę. -

To jest prawdziwe życie. Wiesz o tym, prawda? Nie pozwolimy ci umrzeć ponownie.

Powiedział to z twardą determinacją. Hazel nie chciała się z nim sprzeczać, ale nie wiedziała, w jaki sposób Frank mógłby powstrzymać Śmierć. Pomacała kieszeń, w której wciąż spoczywało owinięte w szmatkę drewienko. Co by się stało z Frankiem, gdyby zapadła się w to bagnisko na zawsze? Może to by go ocaliło. Tam, pod ziemię, ogień na pewno by nie dotarł. Zrobiłaby wszystko, by ocalić Franka. Może nie zawsze czuła się tak silna, ale przecież Frank powierzył jej swoje życie. Zaufał jej. Nie zniosłaby myśli, że mogłoby mu się coś stać. ś Hazel Spojrzała na słońce... Czas uciekał. Pomyślała o Hylli, królowej Amazonek w Seattle. Hylla walczyła z Otrerą już dwie noce z rzędu, zakładając, że przeżyła. I wciąż liczy na to, że Hazel uwolni Śmierć. Z trudem wstała. Wiatr wiejący od Zatoki Resurrection był tak zimny jak kiedyś, w jej pierwszym życiu. -

Musimy iść. Tracimy czas.

Percy popatrzył na drogę. Usta już mu się zaróżowiły. Są tam jakieś hotele czy coś w tym rodzaju, gdzie moglibyśmy się oczyścić? To znaczy... hotele, w których akceptują włóczęgów oblepionych błotem? -

Nie jestem pewna.

Patrzyła na miasteczko w dole i aż trudno było jej uwierzyć, jak się rozrosło od 1942 roku. Główną przystań przeniesiono dalej na wschód. Większości budynków nie znała, ale śródmieście wyglądało znajomo. Wydawało się jej, że rozpoznaje magazyny na brzegu.

-

Chyba znam takie miejsce.

%XLII HAZEL K.iedy doszli do miasta, Hazel poprowadziła ich tą samą drogą, którą szła siedemdziesiąt lat temu - w ostatnią noc w jej życiu, kiedy wróciła ze wzgórz i zobaczyła, że matki nie ma. Poprowadziła ich po Trzeciej Alei. Stacja kolejowa nadal tam była. Biały, piętrowy hotel Seward wciąż działał, chociaż teraz był dwa razy większy. Zastanawiali się, czyby się w nim nie zatrzymać, ale Hazel uznała, że wkroczenie do holu w takim stanie to nie najlepszy pomysł, a poza tym nie była pewna, czy dadzą pokój trojgu niepełnoletnim. Ruszyli więc ku wybrzeżu. Hazel aż trudno było uwierzyć, że jej stary dom wciąż tam stoi, chyląc się ku wodzie na oblepionych skorupiakami palach. Dach się zapadł. Ściany były podziurawione, jakby je ostrzelano grubym śrutem. Drzwi były zabite deskami, a na przybitym obok kartonie widniał odręczny napis: POKOJE - MAGAZYNY - DOSTĘPNE. - Chodźcie - powiedziała. -Jesteś pewna, że to bezpieczne? - zapytał Frank.

39 Hazel Hazel znalazła otwarte okno i wspięła się do środka. Percy i Frank wleźli za nią. Pomieszczenie od dawna nie było używane. Kurz wzbijał się spod ich stóp, kłębiąc się w cienkich promieniach słońca, padających przez dziury w ścianach. Pod ścianami piętrzyły się zapłeśniałe tekturowe pudła z wyblakłymi napisami: KARTKI Z ŻYCZENIAMI, NA RÓŻNE OKAZJE. Hazel nie miała pojęcia, dlaczego w jakimś magazynie na Alasce rozpadają się w pył setki pudeł z życzeniami na różne okazje, ale wydało się jej to okrutnym żartem: jakby te kartki były na wszystkie święta, których nigdy nie przeżyła dekady świąt Bożego Narodzenia, Wielkanocy, urodzin, walentynek. - Tu jest przynajmniej trochę cieplej - powiedział Frank. - Chyba nie ma bieżącej wody, co? Może pójdę i spróbuję coś kupić. Nie jestem tak ubłocony jak wy. Mogę znaleźć jakieś ciuchy. Hazel prawie go nie słuchała. Przelazła przez stos pudeł do kąta, który niegdyś był jej sypialnią. O ścianę był oparty stary szyld z napisem: ZAOPATRZENIE POSZUKIWACZY ZŁOTA. Myślała, że za szyldem jest naga ściana, ale kiedy go odsunęła, zobaczyła większość swoich starych fotografii i malunków przypiętych do ściany. Szyld musiał je ochronić przed słońcem, pleśnią i wilgocią. Wydawały się nietknięte upływem czasu. Jej rysowane kredkami sceny z Nowego Orleanu były takie dziecinne... Naprawdę je narysowała? Z

jednej fotografii spoglądała na nią matka, uśmiechając się pod swoim szyldem: CZARY-MARY KRÓLOWEJ MARII - AMULETY, ZAKLĘCIA, WRÓŻBY. Obok było zdjęcie Sammy'ego podczas karnawału. Zamarł w czasie ze swoim zwariowanym uśmiechem na twarzy, z kręconymi czarnymi włosami i tymi cudownymi oczami. Jeśli Gaja mówiła prawdę, nie żył już od ponad czterdziestu lat. Naprawdę pamiętał o niej przez cały ten czas? A może zapomniał o tej dziwnej dziewczynce, z którą jeździł konno - dziewczynce, z którą

Hazel 39 raz się pocałował i z którą zjadł urodzinowe ciastko, zanim zniknęła na zawsze? Nad zdjęciem zawisła ręka Franka. Kto...? - Zobaczył, że Hazel płacze, i urwał. - Przepraszam. To musi być dla ciebie bardzo trudne. Chcesz tu trochę... -

Nie - wychrypiała. - Nie, już w porządku.

-

To twoja matka? - Percy wskazał na zdjęcie Królowej Marii. - Podobna do ciebie. Jest piękna.

Potem przyjrzał się fotografii Sammy ego. -

Kto to jest?

Hazel nie mogła zrozumieć, dlaczego Percy ma taką wystraszoną minę. -To jest... to Sammy. Był moim... ee... przyjacielem, tam, w Nowym Orleanie. Zmusiła się, by nie spojrzeć na Franka. -

Ja go kiedyś widziałem - powiedział Percy.

-

To niemożliwe. To było w 1941 roku. Prawdopodobnie... już nie żyje.

Percy zmarszczył brwi. -

Rozumiem. A jednak... - Potrząsnął głową, jakby nie mógł się z tym pogodzić.

Frank odchrząknął. Słuchajcie, za ostatnią przecznicą minęliśmy sklep. Mamy jeszcze trochę pieniędzy. Może pójdę tam i kupię coś do jedzenia i jakieś ciuchy i... bo ja wiem... może ze sto opakowań chusteczek higienicznych czy coś w tym rodzaju. Hazel odstawiła na miejsce szyld, zasłaniając nim swoje pamiątki. Czuła wyrzuty sumienia od samego patrzenia na starą fotografię Sammy'ego, podczas gdy obok był Frank i starał się być dla niej tak miły i opiekuńczy. Nic dobrego nie wyjdzie z rozmyślania o dawnym życiu.

-

Byłoby świetnie - powiedziała. - Frank, jesteś super.

Podłoga zatrzeszczała pod jego nogami.

Hazel -

No... w każdym razie tylko ja nie jestem ubłocony. Niedługo wrócę.

Kiedy odszedł, Percy i Hazel zorganizowali tymczasowe obozowisko. Zdjęli kurtki i spróbowali zeskrobać z nich błoto. W jakiejś skrzyni znaleźli parę starych koców i starali się nimi trochę oczyścić. Odkryli, że jeśli się ustawi obok siebie pudła z kartkami, można się na nich dość wygodnie wyciągnąć. Percy wbił w podłogę swój miecz, który jarzył się słabym rudawym blaskiem. Potem wyciągnął się na posłaniu z kartkami na Boże Narodzenie 1982. -

Dziękuję, że wyciągnęłaś mnie spod ziemi. Powinienem ci to wcześniej powiedzieć.

Hazel wzruszyła ramionami. -

Zrobiłbyś to samo dla mnie.

Tak, ale kiedy tkwiłem w tym błocie, przypomniałem sobie to zdanie z przepowiedni Elli o tonącym synu Neptuna. I pomyślałem: „To o to chodziło. Pogrążam się w ziemi". Byłem pewny, że umarłem. Głos mu zadrżał, jak owego pierwszego dnia w Obozie Jupiter, kiedy pokazała mu świątynię Neptuna. Wtedy się zastanawiała, czy Percy jest tym obiecanym przez Plutona potomkiem Neptuna, który mają uwolnić spod klątwy. Tak ją wtedy onieśmielał -wyglądał jak prawdziwy heros. Teraz już wiedziała, że i Frank jest potomkiem Neptuna. Nie wyglądał na najpotężniejszego herosa na świecie, ale powierzył jej swoje życie. Tak bardzo starał się ją ochraniać. Nawet ta jego niezdarność była urocza. Jeszcze nigdy nie czuła się tak zakłopotana, a ponieważ zakłopotanie nigdy jej nie opuszczało, to było naprawdę coś. Percy, może to nie była cała przepowiednia. Frank mówił, że Ella zapamiętała parę zdań z nadpalonej strony. Może chodzi o kogoś innego. Może ktoś inny ma się w czymś pogrążyć. Hazel 401 Spojrzał na nią z namysłem. -

Tak uważasz?

Poczuła się dziwnie, dodając mu otuchy. Był od niej o wiele starszy, bardziej opanowany i stanowczy. Ale pokiwała głową z przekonaniem.

-

Wrócisz do domu. Zobaczysz się ze swoją dziewczyną, Annabeth.

Ty też wrócisz, Hazel. Nie pozwolimy, żeby coś ci się stało. Jesteś zbyt cenna dla mnie, dla obozu, a zwłaszcza dla Franka. Podniosła jakąś starą walentynkę. Lakierowany papier rozpadł się w jej rękach. -Ja nie jestem z tego stulecia. Nico wyciągnął mnie z Podziemia tylko po to, żebym naprawiła swoje błędy. A wtedy może trafię do Elizjum. Wróciłaś po coś więcej. Mamy razem pokonać Gaję. Nie tylko dzisiaj będziesz mi potrzebna. A Frank... przecież widzisz, jak za tobą szaleje. Warto walczyć o to życie, Hazel. Zamknęła oczy. -

Błagam, nie budź we mnie nadziei. Nie mogę...

Okno zaskrzypiało. Frank wspiął się przez nie do środka, dźwigając torby z zakupami. -

Sukces!

Wysypał swoje zdobycze. W sklepie myśliwskim kupił kołczan pełen strzał, trochę konserw i zwój liny. -

To na wypadek gdybyśmy znowu trafili na muskeg.

W sklepie turystycznym kupił trzy komplety ubrań, trochę mydła, wodę w butelkach i, tak, wielkie pudło chusteczek nawilżających. Nie był to gorący prysznic, ale Hazel natychmiast schowała się za ścianą pudeł, żeby się oczyścić i przebrać. Wkrótce poczuła się o wiele lepiej. „To twój ostatni dzień" - powiedziała sobie. - „Niech ci nie będzie za dobrze".

2

Hazel

Święto Fortuny - wszystko, co dzisiaj się wydarzy, dobrego lub złego, zaważy na całym roku, który nadejdzie. Tak czy owak, dziś wieczorem ich misja dobiegnie końca. Wsunęła drewienko do kieszeni nowej kurtki. Musi być pewna, że będzie bezpieczne, bez względu na to, co się z nią stanie. Mogła się pogodzić z własną śmiercią, jeśli tylko jej przyjaciele ocaleją. -

No dobra - powiedziała. - Teraz trzeba znaleźć jakąś łódź do Lodowca Hubbarda.

Starała się, żeby to zabrzmiało pewnie, ale nie było to łatwe. Żałowała, że nie ma Ariona. Wolałaby ruszyć do boju na tym cudownym koniu. Od czasu gdy opuścili Vancouver, wzywała go w myślach, mając nadzieję, że ją usłyszy i przybiegnie, ale było to tylko pobożne życzenie. Frank poklepał się po brzuchu. -Jeśli mamy walczyć na śmierć i życie, chciałbym najpierw zjeść obiad. Znalazłem idealne miejsce.

Zaprowadził ich na placyk ze sklepami blisko nabrzeża, gdzie stał stary wagon kolejowy przerobiony na knajpkę. Hazel nie przypominała go sobie z lat czterdziestych, ale zapach jedzenia był kuszący. Podczas gdy Frank i Percy zamawiali dania, przespacerowała się po nabrzeżu, rozpytując ludzi. Wróciła z zatroskaną miną. Nawet cheeseburger z frytkami nie poprawił jej nastroju. Mamy kłopot - powiedziała. - Próbowałam wynająć łódź. Ale... moje kalkulacje okazały się błędne. -

Nie ma łodzi? - zapytał Frank.

Och, łódź można wynająć, ale ten lodowiec jest o wiele dalej, niż myślałam. Nawet gdybyśmy popłynęli z największą szybkością, nie dotrzemy tam aż do jutrzejszego poranka. Percy zbladł. -

Może uda mi się przyspieszyć łódź?

Hazel 403 Nawet jeśli dasz radę - odpowiedziała Hazel - niewiele nam to pomoże. To bardzo niebezpieczny kurs, pełno tam gór lodowych, rozgałęzień kanałów, prawdziwy labirynt. Tak mi powiedzieli kapitanowie. Trzeba dobrze znać drogę. -

Samolot? - zapytał Frank.

Hazel pokręciła głową. Pytałam. Powiedzieli, że mogę spróbować, ale to maleńkie lotnisko. Trzeba zamawiać samolot z wyprzedzeniem na dwa, trzy tygodnie. Jedli w milczeniu. Cheeseburger był wspaniały, ale Hazel nie mogła się skupić najedzeniu. Przełknęła ze trzy kęsy, gdy na pobliskim słupie telefonicznym przysiadł kruk i zaczął na nich krakać. Hazel przeszył dreszcz. Bała się, że ptak przemówi do niej jak ten inny kruk, przed tyloma latami: „Ostatnia noc. Tej nocy". Czyżby kruki zawsze pojawiały się dzieciom Plutona, kiedy mają umrzeć? Miała nadzieję, że Nico wciąż żyje, a Gaja kłamała, żeby wzbudzić w niej strach. Ale miała złe przeczucie, że bogini mówiła prawdę. Nico powiedział jej, że będzie poszukiwał Wrót Śmierci od drugiej strony. Jeśli został schwytany przez popleczników Gai, utraciła ostatniego członka rodziny. Zagapiła się na swojego cheeseburgera. Nagle krakanie kruka zamieniło się w dziwny wrzask. Frank zerwał się na nogi tak szybko, że o mało co nie przewrócił stolika. Percy dobył miecza. Hazel podążyła za ich wzrokiem. Ze szczytu słupa, stamtąd, gdzie jeszcze przed chwilą siedział kruk, wpatrywał się w nich gruby, obrzydliwy gryfon. Beknął i z dzioba wypadło mu pióro kruka. Hazel wstała i wyjęła spathę.

Frank nałożył strzałę na cięciwę. Wycelował, ale gryfon zaskrzeczał tak głośno, że echo odbiło się od gór. Frank drgnął i strzała chybiła celu. ś Hazel -

To chyba było przywołanie posiłków - powiedział Percy. -Musimy się stąd wynosić.

Pobiegli do nabrzeża, nie mając żadnego planu. Gryfon rzucił się na nich. Percy zamachnął się na niego mieczem, ale potwór zrobił szybki zwrot. Wbiegli na najbliższy pirs i popędzili na sam koniec. Gryfon poszybował za nimi, wyciągając szpony przednich łap, gotów zabić. Hazel uniosła miecz, ale ściana lodowatej wody uderzyła gry-fona z boku i zmyła go do zatoki. Potwór zaskrzeczał i zatrzepotał skrzydłami. Udało mu się wdrapać na pomost, gdzie otrząsnął czarne futro z wody jak pies. -

Niezła sztuczka, Percy - mruknął Frank.

Też tak myślę - odpowiedział Percy. - Nie wiedziałem, czy tu, na Alasce, wciąż potrafię to zrobić. Zła wiadomość... popatrz tam. O jakąś milę od nich, nad górami, kłębił się czarny obłok - całe stado gryfonów, przynajmniej z tuzin. Tylu nie zdołaliby pokonać, a żadna łódź nie była tak szybka, by można było nią uciec przed potworami. Frank nałożył nową strzałę na cięciwę. -

Nie poddam się bez walki.

Percy wzniósł Orkana. -Jestem z tobą. Hazel usłyszała napływający z oddali jakiś dziwny odgłos -jakby rżenie konia. Była pewna, że to gra wyobraźni, ale mimo to zawołała rozpaczliwie: -

Arion! Tutaj!

Płowa smuga przemknęła ulicą i wpadła na pomost. Ogier zmaterializował się tuż za gryfonem, uniósł przednie kopyta i zmiażdżył potwora, który rozpadł się w pył. Hazel jeszcze nigdy w życiu nie była tak szczęśliwa. -

Dobry koń! Naprawdę dobry koń!

Frank cofnął się i o mało nie spadł z pomostu. V* Hazel

-Jak...? -

Przybiegł za mną! Bo to jest najlepszy... koń... NA ŚWIECIE!

-

Wszyscy troje? - zapytał Percy. - Uniesie nas? Arion zarżał z oburzeniem.

-

No dobra, nie musisz się obrażać. Wskakujmy.

Wspięli się na konia, Hazel z przodu, Frank i Percy balansując niepewnie za nią. Frank objął ją w pasie, a Hazel pomyślała, że jeśli to ma być jej ostatni dzień na ziemi, nie jest taki zły. Biegnij, Arion! - krzyknęła. - Do Lodowca Hubbarda! Koń śmignął ponad wodą; jego kopyta zamieniały szczyty fal w parę. na Arionie, Hazel czuła w sobie moc i pewność, że nikt i nic jej nie zatrzyma, że panuje nad wszystkim, że ona i koń tworzą idealną jedność. Kapitanowie w Seward ostrzegali ją, że do Lodowca Hubbarda jest trzysta mil morskich, że to bardzo trudny i niebezpieczny rejs, ale Arion mknął ponad wodą z szybkością dźwięku, rozgrzewając powietrze wokół nich, tak że nawet nie czuła zimna. Na własnych nogach nigdy nie czułaby się tak mężnie. Na grzbiecie konia nie mogła się już doczekać chwili, gdy rzuci się w wir walki. Frank i Percy nie przeżywali takiego uniesienia. Kiedy zerknęła przez ramię, zobaczyła, że mają zaciśnięte zęby i wytrzeszczone oczy. Policzki Franka podrygiwały, wstrząsane siłą grawitacji. Percy siedział z tyłu, rozpaczliwie starając się nie ześliznąć z końskiego zadu. Hazel miała nadzieję, że to się nie stanie. Przy tej prędkości mogłaby to zauważyć dopiero po oddaleniu się o osiemdziesiąt, a może i sto kilometrów. Mknęli przez lodowe cieśniny, wzdłuż błękitnych fiordów i klifów, z których do morza spływały wodospady. Arion przeskoczył Hazel

nad wielorybem tryskającym strumieniem wody i pomknął dalej, płosząc stado fok wylegujących się na skraju góry lodowej. Przed nimi rozciągał się Lodowiec Hubbarda. Nawet do Hazel, która widziała już lodowce, nie do końca docierało, na co patrzy. Wokoło piętrzyły się fioletowe góry przykryte czapami śniegu, w połowie opasane pierzastymi obłokami. W rozległej dolinie między dwoma największymi szczytami z morza wyrastała poszarpana ściana lodu, wypełniając cały wąwóz. Lodowiec był niebieski i biały, poprzecinany zygzakami czerni, tak że wyglądał jak wał brudnego śniegu pozostawiony na chodniku przez pług śnieżny, tyle że ze cztery miliony razy większy. Gdy tylko Arion się zatrzymał, Hazel poczuła, że temperatura opadła. Od lodowca napływały fale zimna, zamieniając zatokę w największą na świecie lodówkę. Najdziwniejszy był jednak toczący się po wodzie huk, przypominający grzmot piorunów.

-

Co to jest? - Frank spojrzał na chmury nad lodowcem. - Burza?

-

Nie - odparła Hazel. - To lód się łamie i przemieszcza. Miliony ton lodu.

-

Chcesz powiedzieć, że to się rozpada?

Jakby w odpowiedzi olbrzymia bryła lodu oderwała się od lodowca i spadła w morze, rozpryskując wodę i wielkie na kilka pięter odłamki. Sekundę później zagrzmiało tak, jakby Ariel przekroczył barierę dźwięku. -

Nie możemy się do tego zbliżyć! - zawołał Frank.

-

Musimy - odrzekł Percy. - Gigant jest na szczycie.

Arion zarżał cicho. -Jezu, Hazel - westchnął Percy - powiedz temu koniowi, żeby trochę powściągnął swój język. Hazel starała się nie roześmiać. -

Co mówi?

-

Pomijając przekleństwa? Powiedział, że może nas zanieść na szczyt.

Hazel Frank wytrzeszczył oczy. -

Myślałem, że ten koń nie potrafi latać!

Tym razem Arion zarżał tak, że nawet Hazel domyśliła się, iż zaklął. Koleś - zwrócił się do konia Percy - zawieszano mnie za lżejsze przekleństwa. Hazel, on obiecuje, że zobaczysz, na co go stać, gdy tylko powiesz słowo. -

No to... trzymajcie się, chłopcy - powiedziała nerwowo Hazel. - Arion, wio!

Arion wystrzelił ku lodowcowi jak rakieta, mknąc przez śnieżną breję, jakby chciał się zabawić z górą lodu w „kto pierwszy stchórzy". Zrobiło się jeszcze zimniej. Huk rozpadającego się lodu rozbrzmiał jeszcze głośniej. Lodowiec wyrósł tuż przed nimi, tak wielki, że Hazel zakręciło się w głowie, gdy chciała go objąć wzrokiem. Bok lodowej góry poryty był szczelinami i jaskiniami, najeżony poszarpanymi grzbietami jak ostrzami siekier. Nieustannie odpadały od niego kawały lodu — niektóre nie większe od śnieżek, inne rozmiarów domu.

Kiedy byli już jakieś pięćdziesiąt metrów od podstawy lodowca, potężny grom wstrząsnął kośćmi Hazel i zsunęła się ku nim kurtyna lodu, która mogłaby pokryć cały Obóz Jupiter. -

Uwaga! - krzyknął Frank, co Hazel wydało się nieco zbyteczne.

Zanim przebrzmiał jego głos, Arion gnał już zygzakami po osuwisku, przeskakując przez wielkie bryły lodu i wspinając się po czole lodowca. Percy i Frank głośno klęli jak konie i trzymali się siebie rozpaczliwie, a Hazel objęła mocno końską szyję. Jakoś udało im się nie spaść, gdy Arion wspinał się na klify, sadząc długie susy z niewiarygodną szybkością i zręcznością. Przypominało to odwrotność spadania z wysokiej góry. I nagle było po wszystkim. Arion stał dumnie na szczycie lodowej grani wiszącej nad przepaścią. Morze było teraz ze sto metrów pod nimi. Hazel 9 Triumfalne rżenie Ariona potoczyło się echem po górach. Percy tego nie przetłumaczył, ale Hazel była pewna, że Arion rzucał wyzwanie wszystkim koniom, które mogły być w zatoce: Który z was to zrobi, łachudry?! Potem wykonał zwrot i pomknął po szczycie lodowca, przeskakując piętnastometrową przepaść. -

Patrzcie! - krzyknął Percy.

Koń zatrzymał się. Przed nimi rozciągał się zamarzły rzymski obóz, jak olbrzymia, widmowa replika Obozu Jupiter. Okopy najeżone były lodowymi szpikulcami. Szańce z bloków śniegu lśniły oślepiającą bielą. Z wież obronnych zwisały zamarznięte niebieskie sztandary, połyskując w arktycznym słońcu. Nie było śladu życia. Brama stała otworem. Wartownicy nie krążyli po murach. A jednak Hazel czuła dziwny niepokój. Przypomniała sobie jaskinię w Zatoce Resurrection, gdzie budziła do życia Alkyoneusa - to natarczywe poczucie zagrożenia i nieustanne bum, bum, bum, jak bicie serca Gai. To miejsce wydało się jej znajome, jakby ziemia próbowała się obudzić i pożreć wszystko -jakby otaczające góry chciały zmiażdżyć ich i cały lodowiec. Arion pogrzebał nerwowo kopytami. -

Frank - powiedział Percy - może dalej pójdziemy pieszo?

Frank westchnął z ulgą. -Już myślałem, że nigdy tego nie zaproponujesz. Zsiedli z konia i zrobili kilka ostrożnych kroków. Lód wydawał się stabilny, pokryty grubą warstwą śniegu, tak że nie było ślisko. Hazel ruszyła naprzód na koniu. Percy i Frank szli po obu bokach, Percy z mieczem, Frank z łukiem w ręku. Dotarli do bramy przez nikogo nie niepokojeni. Hazel była wyćwiczona w odnajdywaniu jam,

wnyków, ukrytych lin i innych pułapek, od tysiącleci czyhających na Rzymian na wrogim terytorium, ale niczego takiego nie dostrzegła - tylko te rozwarte lodowe wrota i zamarznięte proporce trzeszczące na wietrze.

4io

Hazel

Spojrzała wzdłuż Via Praetoria. Na skrzyżowaniu, przed zbudowanym ze śniegu budynkiem principiów stała wysoka postać w ciemnej szacie, skuta lodowymi łańcuchami. -

Tanatos - mruknęła Hazel.

Poczuła się, jakby wywlekano z niej duszę, ciągnąc ją ku Śmierci jak pył do odkurzacza. W oczach jej pociemniało. Spadłaby z Ariona, gdyby Frank jej nie złapał i nie podparł, osadzając na grzbiecie konia. -Jesteś z nami. Nikt nam cię nie odbierze. Chwyciła go za rękę. Nie chciała umierać. Frank był taki solidny, taki opiekuńczy i dodający otuchy, ale nie mógł jej obronić przed Śmiercią. Jego własne życie było tak kruche jak nadpalone drewienko. -

Czuję się znakomicie - skłamała.

Percy rozglądał się z niepokojem. -

Nie ma obrońców? Nie ma olbrzyma? To musi być pułapka.

-

Oczywiście - zgodził się Frank. - Ale chyba nie mamy wyboru.

Hazel uderzyła Ariona piętami ze strachu, że się rozmyśli. Rozkład obozu był tak znajomy - baraki kohort, łaźnie, zbrojownia. Była to dokładna replika Obozu Jupiter, ale trzykrotnie większa. Nawet siedząc na grzbiecie konia, Hazel czuła się mała i niepozorna, jakby przejeżdżali przez model miasta zbudowanego przez bogów. Zatrzymali się trzy metry przed postacią w ciemnej szacie. Teraz, gdy już tu się znaleźli, Hazel poczuła nieprzepartą chęć zakończenia misji. Wiedziała, że grozi jej tu o wiele więcej niż wówczas, gdy walczyła z Amazonkami, broniła się przed gryfo-nami czy wspinała na lodowiec na grzbiecie Ariona. Instynktownie czuła, że umarłaby, gdyby Tanatos ją tylko dotknął. Ale czuła też, że gdyby nie przeżyła tej misji do samego końca, gdyby nie stawiła mężnie czoła losowi, i tak by umarła - okryta Hazel 411 hańbą, z poczuciem niespełnienia. Sędziowie zmarłych nie byliby dla niej tak wyrozumiali po raz drugi. Arion cofnął się, a potem skoczył do przodu, wyczuwając jej niepokój.

-

Halo? - z trudem przemówiła Hazel. - Panie Śmierć?

Zakapturzona postać uniosła głowę. Nagle cały obóz ożył. Postacie w rzymskich zbrojach wybiegły z baraków, z budynku principiów, ze zbrojowni i z kantyny. Ale to nie byli ludzie. To były cienie - owe rozgadane duchy, z którymi żyła przez dziesiątki lat na Łąkach Asfodelowych. Ich ciała były zaledwie strzępami czarnej mgły, a jednak dźwigały na sobie pancerze ze spiżowych łusek, nagolenniki, hełmy. Oszronione miecze wisiały im u pasa. W mglistych rękach trzymały włócznie i pogięte tarcze. Pióropusze na hełmach centurionów były zamarznięte i postrzępione. Większość była pieszo, ale ze stajni wypadł złoty rydwan z dwoma wojownikami. Ciągnęły go widmowe czarne rumaki. Kiedy Arion ujrzał konie, tupnął z oburzenia w ziemię. Frank ścisnął łuk. -

Tak, to pułapka. 4

XLIV Widmowi legioniści sformowali szeregi i otoczyli skrzyżowanie. Było ich ze stu - nie cały legion, ale więcej niż kohorta. Niektórzy nieśli postrzępione proporce z błyskawicami - godła Piątej Kohorty Legionu Dwunastego, którą w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku powiódł tu do klęski Michael Varus. Inni nieśli sztandary i insygnia, których Hazel nie potrafiła rozpoznać, jakby ci wojownicy ponieśli śmierć w różnych czasach i w różnych misjach, i może nawet nie byli z Obozu Jupiter. Większość miała broń z cesarskiego złota, a było jej tu więcej niż w posiadaniu całego Legionu Dwunastego. Hazel czuła wokół siebie rozedrganą energię całego tego złota, budzącą jeszcze większy lęk niż huk pękającego lodowca. Zastanawiała się, czy mogłaby wykorzystać swoją moc do przejęcia kontroli nad tą bronią, ale była za bardzo wystraszona, by próbować. Cesarskie złoto nie było zwykłym drogocennym metalem. Można nim było uśmiercać półbogów i potwory. Próba opanowania takiej masy magicznego złota byłaby niczym próba kontrolowania plutonu w reaktorze. Hazel 413 Gdyby się nie powiodła, Hazel mogłaby zdmuchnąć Lodowiec Hubbarda z mapy i pozabijać swoich przyjaciół. Tanatosie! - zwróciła się do zakapturzonej postaci. - Przybywamy, żeby cię uwolnić. Jeśli panujesz nad tymi cieniami, powiedz im... Głos jej się załamał. Kaptur opadł z głowy boga, opadła z niego cała szata, gdy rozwinął skrzydła, pozostając tylko w czarnej tunice bez rękawów, związanej w pasie. Był najpiękniejszym mężczyzną, jakiego w życiu widziała. Jego skóra miała barwę drewna tekowego, ciemna i błyszcząca jak stary stół Królowej Marii, przy którym wróżyła. Jego oczy były miodowozłote, tak jak jej. Był smukły i muskularny, z twarzą

promieniującą królewską godnością, z czarnymi włosami spływającymi na ramiona. Jego skrzydła połyskiwały błękitem, czernią i fioletem. Hazel przypomniała sobie, że musi zaczerpnąć powietrza. Cudowny było właściwym określeniem Tanatosa - nie piękny, pociągający czy urzekający. Był cudowny jak anioł - ponadczasowy, doskonały, niedostępny. -

Och - jęknęła cicho.

Przeguby boga były skute lodowymi okowami, od których biegły łańcuchy wnikające w powierzchnię lodowca. Stopy miał bose, również skute wokół kostek. -

To Kupidyn - powiedział Frank.

-1 to przypakowany Kupidyn - zgodził się Percy. Prawicie mi komplementy - rzekł Tanatos głosem równie cudownym jak on sam, głębokim i melodyjnym. - Często mylą mnie z bogiem miłości. Śmierć ma więcej wspólnego z Miłością, niż potraficie sobie wyobrazić. Ale jestem Śmiercią. Zapewniam was. Hazel w to nie wątpiła. Czuła się tak, jakby miała ciało z popiołu, jakby w każdej chwili mogła się rozpaść i zostać wessana w próżnię. Tanatos nie musiałby jej nawet dotykać, by ją zabić. r

Hazel Mógłby po prostu kazać jej umrzeć. Padłaby na miejscu, posłuszna temu cudownemu głosowi i tym łagodnym oczom. -

Przybywamy tu... żeby cię ocalić - wyjąkała. - Gdzie jest Alkyoneus?

Ocalić mnie...? - Tanatos zmrużył oczy. - Wiesz, o czym mówisz, Hazel Levesque? Rozumiesz, co to oznacza? Percy zrobił krok do przodu. -

Tracimy czas.

Uderzył mieczem w okowy boga. Niebiański spiż zadzwonił o lód, ale Orkan przywarł do łańcucha. Szron zaczął pełznąć po klindze. Percy szarpnął miecz z całej siły. Frank podbiegł, by mu pomóc. Razem udało im się uwolnić miecz, zanim szron dotarł do rękojeści. To nic nie da - stwierdził Tanatos. - A jeśli chodzi o giganta, to jest blisko. Te cienie nie są moim wojskiem. To jego żołnierze. Przebiegł wzrokiem po widmowych legionistach. Poruszyli się niespokojnie, jakby arktyczny wiatr powiał po ich szeregach.

-

To w jaki sposób mamy cię uwolnić? - zapytała Hazel.

Tanatos znowu na nią spojrzał. -

Córko Plutona, dziecię mojego pana, ty, właśnie ty nie powinnaś pragnąć mojego uwolnienia.

Myślisz, że o tym nie wiem? - Zapiekło ją pod powiekami, ale już się nie bała. Przestraszoną dziewczynką była siedemdziesiąt lat temu. Utraciła matkę, bo zwlekała z decyzją. Teraz była rzymskim żołnierzem. Teraz już nie zawiedzie. Nie opuści swoich przyjaciół. Posłuchaj mnie, Śmierci. - Dobyła swojego kawaleryjskiego miecza, a Arion zarżał wyzywająco. - Nie po to powróciłam z Podziemia i pokonałam tysiące kilometrów, żeby usłyszeć, że jestem za głupia, aby cię uwolnić. Pokonam całą tę armię, jeśli będę musiała. Powiedz nam tylko, jak rozerwać twoje kajdany. Tanatos przyjrzał się jej uważnie. Hazel

Ciekawe. Więc wiesz, że te cienie były kiedyś półbogami takimi jak ty. Walczyli za Rzym. Umarli, nie osiągając celów swoich bohaterskich misji. Tak jak ty zostali wysłani na Łąki Asfodełowe. Gaja obiecała im drugie życie, jeśli będą dzisiaj dla niej walczyć. Tak, jeśli mnie uwolnicie i pokonacie te duchy, będą musiały powrócić do Podziemia, gdzie jest ich miejsce. Za zdradę bogów czeka ich wieczna kara. Niewiele się od ciebie różnią, Hazel Levesque. Jesteś pewna, że chcesz mnie uwolnić i skazać te dusze na wieczne potępienie? Frank zacisnął pięści. -

To niesprawiedliwe! Chcesz zostać uwolniony czy nie?

Sprawiedliwe... Zdziwiłbyś się, gdybyś wiedział, ile razy słyszałem to słowo, Franku Zhang, i jak jest bezsensowne. Czy jest sprawiedliwe, że twoje życie tak szybko i tak jasno spłonie? Czy to sprawiedliwe, że zawiodłem twoją matkę do Podziemia? Frank zachwiał się, jakby otrzymał cios w pierś. Nie - powiedział posępnie bóg śmierci. - To nie jest sprawiedliwe. A jednak przyszedł na nią czas. W Śmierci nie ma miejsca na sprawiedliwość. Jeśli mnie uwolnicie, uczynię, co do mnie należy. Ale, oczywiście, te cienie będą próbowały was powstrzymać. Więc jeśli cię uwolnimy - podsumował Percy - obstąpi nas zgraja czarnych typów ze złotymi mieczami. Wspaniale. Jak można przerwać te łańcuchy? Tanatos uśmiechnął się. -

Tylko ogień życia może stopić okowy śmierci.

-

A bez zagadek? - zapytał Percy.

Frank odetchnął z trudem. -

To nie jest zagadka.

-

Frank, nie - powiedziała Hazel słabym głosem. - Musi być jakiś inny sposób.

Po lodowcu potoczył się śmiech. Zadudnił głos: -

Moi przyjaciele! Tak długo na was czekałem!

Hazel We wrotach obozu stał Alkyoneus. Był większy nawet od Po-lybotesa, którego widzieli w Kalifornii. Miał metaliczną, złotą skórę, pancerz z platynowych ogniw i żelazną laskę wielkości totemu. Jego rdzawe nogi smoka zagrzmiały po lodzie, gdy wkroczył do obozu. Drogie kamienie połyskiwały w jego rudych, zaplecionych w warkoczyki włosach. Hazel nigdy nie widziała go w pełni uformowanego, ale znała go lepiej niż własnych rodziców. To ona go stworzyła. Miesiącami wydobywała z ziemi złoto i diamenty, by stworzyć tego potwora. Znała diamenty, które stały się jego sercem. Znała czarną ropę, która biegła w jego żyłach zamiast krwi. Pragnęła go zniszczyć. Pragnęła tego bardziej niż czegokolwiek. Gigant zbliżył się, szczerząc do niej srebrne zęby. Ach, Hazel Levesque, wiele mnie kosztowałaś! Gdyby nie ty, odrodziłbym się całe dekady wcześniej, a ten świat należałby już do Gai. Ale mniejsza z tym! Rozłożył ramiona, odpychając szeregi widmowych żołnierzy. Witaj, Percy Jacksonie! Witaj, Franku Zhang! Jestem Alkyoneus, zmora Plutona, nowy pan Śmierci. A to jest wasz nowy legion. XLV W Śmierci nie ma miejsca na sprawiedliwość". Te słowa wciąż dźwięczały Frankowi w uszach. Złoty olbrzym go nie przeraził. Armia cieni go nie przestraszyła. Ale myśl o uwolnieniu Tanatosa sprawiła, że chciał się zwinąć w kłębek. Ten bóg zabrał mu matkę. Wiedział, co musi zrobić, by przerwać te łańcuchy. Mars go ostrzegł. Powiedział mu, dlaczego tak bardzo pokochał jego matkę. „Zawsze stawiała na pierwszym miejscu obowiązek. Przed wszystkim. Nawet przed własnym życiem". Teraz przyszła kolej na Franka. Czuł w kieszeni na piersiach ciepło medalu za męstwo, którym odznaczono matkę po śmierci. Wreszcie zrozumiał, dlaczego dokonała takiego wyboru, ratując towarzyszy walki za cenę własnego życia. Zrozumiał, co chciał mu powiedzieć Mars. „Obowiązek. Poświęcenie. To coś znaczy".

W końcu zaczęła się roztapiać twarda gruda złości i żalu, którą czuł w piersi od czasu pogrzebu matki. Zrozumiał, dlaczego nie wróciła do domu. Są sprawy, dla których warto umrzeć. i 4

Frank

Hazel. - Starał się mówić spokojnie, ale stanowczo. - Ta paczuszka, którą dałem ci na przechowanie. Jest mi potrzebna. Hazel spojrzała na niego z przerażeniem. Siedząc na Arionie, wyglądała jak królowa, potężna i piękna władczyni, z brązowymi włosami opadającymi na ramiona i wieńcem lodowej mgły wokół głowy. -

Frank, nie - powtórzyła. - Musi być inny sposób.

-

Proszę. Ja... ja wiem, co robię.

Tanatos uśmiechnął się i uniósł skute ręce. -

Masz rację, Franku Zhang. Trzeba się poświęcać.

Super. Skoro Śmierć pochwala jego decyzję, Frank był pewny, że rezultaty nie będą dla niego przyjemne. Alkyoneus podszedł bliżej; jego gadzie stopy wstrząsnęły ziemią. -

O jakiej paczuszce mówisz, Franku Zhang? Przyniosłeś mi prezent?

-

Nie mam nic dla ciebie, złoty pachołku - odrzekł Frank. -Nic oprócz bólu.

Gigant ryknął śmiechem. Przemawia jak syn Marsa! Szkoda, że muszę cię zabić. I tego... Och, od tak dawna pragnąłem spotkać słynnego Percy'ego Jacksona. Wyszczerzył srebrne zęby. Jego usta wyglądały teraz jak chromowany zderzak samochodowy. Śledziłem twoje wyczyny, synu Neptuna. Nieźle sobie poczynałeś, walcząc z Kronosem. Gaja nienawidzi cię bardziej od innych. .. może oprócz tego parweniusza Jasona Grace. Wybacz, że nie zabiję cię od razu, ale mój brat Polybotes chce cię mieć jako maskotkę. Uważa, że po pokonaniu Neptuna dobrze będzie potrzymać na smyczy jego ulubionego syna. A potem, rzecz jasna, Gaja ma wobec ciebie inne plany. To mi pochlebia. - Percy uniósł miecz. - Ale tak naprawdę jestem synem Posejdona. Z Obozu Herosów.

Frank 4*9

Duchy poruszyły się niespokojnie. Niektóre dobyły mieczy i podniosły tarcze. Alkyoneus wzniósł rękę, każąc im czekać. Grek czy Rzymianin, to się teraz nie liczy - rzekł lekceważąco. - Rozdepczemy oba obozy. Bo, widzisz, myślenie nie było ■zbyt mocną stroną tytanów. Zamierzali zniszczyć bogów w ich nowym domu, w Ameryce. My, giganci, jesteśmy mądrzejsi! Żeby pozbyć się chwastów, trzeba je wyrwać z korzeniami. Już teraz, kiedy moje wojska zniszczą twój mały rzymski obóz, mój brat Por-fyrion przygotowuje się do wojny w starożytnych krajach! Zniszczymy bogów u ich źródła. Duchy uderzyły mieczami w tarcze. Łoskot potoczył się echem po górach. -

U źródła? - zapytał Frank. - Masz na myśli Grecję?

Alkyoneus zachichotał. To nie twoje zmartwienie, synu Marsa. Nie pożyjesz tak długo, by ujrzeć nasze ostateczne zwycięstwo. Zastąpię Plutona na tronie Podziemia. Już teraz mam w areszcie Śmierć. Z Hazel Levesque na mojej służbie będę też władał wszystkimi bogactwami, jakie kryje ziemia! Hazel ścisnęła spathę. -

Nie jestem na niczyjej służbie.

Och, ale to ty dałaś mi życie! Tak, mieliśmy nadzieję obudzić Gaję podczas drugiej wojny światowej. To by było wspaniałe. Ale, prawdę mówiąc, świat jest teraz w równie złym stanie. Wkrótce zmieciemy waszą cywilizację z powierzchni ziemi. Wrota Śmierci będą stały otworem. Ci, którzy będą nam służyć, nigdy nie umrą. Żywi lub martwi, wy troje będziecie mi służyć. Percy potrząsnął głową. -

Nie ma szans, złoty pachołku. Zaraz zginiesz.

Zaczekaj. - Hazel skierowała konia ku gigantowi. - Ja wydobyłam tego potwora z ziemi. Jestem córką Plutona. To ja powinnam go zabić. w 42 o Frank Ach, mała Hazel. - Alkyoneus wbił laskę w lód. Włosy mu zamigotały klejnotami wartymi miliony dolarów. - Jesteś pewna, że nie przyłączysz się do nas z własnej woli? Byłabyś dla nas bardzo. .. drogocenna. Po co umierać po raz drugi? W oczach Hazel zapłonął gniew. Spojrzała na Franka i wyciągnęła z kieszeni zawiniątko z drewienkiem. -Jesteś pewny? -Tak.

*

Zacisnęła wargi. -Jesteś moim najlepszym przyjacielem, Frank. Powinnam ci to powiedzieć. - Rzuciła mu drewienko. Zrób to, co musisz zrobić. A ty, Percy... zdołasz go ochronić? Percy spojrzał na szeregi widmowych legionistów. -

Przed tym oddziałkiem? Oczywiście, bez problemu.

-

Więc ja zajmę się złotym pachołkiem.

I natarła na giganta. XLVI i1 rank odwinął szmatkę, wyjął drewienko i ukląkł u stóp Tanatosa. Był świadom, że Percy stoi nad nim, wymachując mieczem i krzycząc wyzywająco do zbliżających się duchów. Słyszał ryk giganta i gniewne rżenie Ariona, ale nie śmiał spojrzeć w tamtą stronę. Drżącymi rękami przyłożył drewienko do łańcucha na prawej nodze Śmierci. Pomyślał o płomieniach i drewienko natychmiast zapłonęło. Ogarnęła go fala gorąca. Zlodowaciały metal zaczął się topić. Płomień był tak jasny, że oślepiał bardziej niż lód. - Dobrze - rzekł Tanatos. - Bardzo dobrze, Franku Zhang. Frank słyszał o ludziach, którym tuż przed śmiercią całe życie przemknęło przed oczami, ale teraz sam tego doświadczył. Zobaczył matkę w dniu jej wyjazdu do Afganistanu. Uśmiechała się i przytulała go do siebie. Starał się wdychać jej jaśminowy zapach, tak żeby nigdy go nie zapomnieć. „Zawsze będę z ciebie dumna, Frank. Pewnego dnia zawędrujesz nawet jeszcze dalej niż ja. W tobie nasza rodzina zatoczy 422 Frank pełne koło. Po wielu latach nasi potomkowie będą opowiadali sobie o bohaterskim Franku Zhang, ich praprapra..." Szturchnęła go palcem w brzuch, jak za dawnych czasów. Roześmiał się. Później przez wiele miesięcy już się nie śmiał. Ujrzał siebie na ławeczce w Przełęczy Łosia. Patrzył na gwiazdy i na zorzę polarną, a Hazel pochrapywała cicho przy jego boku. Percy mówił: „Frank, jesteś przywódcą. Jesteś nam potrzebny". Zobaczył Percy'ego znikającego w grzęzawisku, Hazel nurkującą za nim. Przypomniał sobie, jak bardzo samotny się czuł, trzymając łuk, jak strasznie bezsilny. Błagał bogów Olimpu - nawet Marsa - by pomogli jego przyjaciołom, ale wiedział, że tu ich władza nie sięga.

Pierwszy łańcuch pękł z brzękiem. Frank szybko przyłożył drewienko do łańcucha na drugiej nodze Śmierci. Ośmielił się zerknąć przez ramię. Percy walczył jak trąba powietrzna. A właściwie... był trąbą powietrzną. Miniaturowy huragan wody i lodowej mgły kłębił się wokół niego, gdy kroczył przez tłum wrogów, powalając widmowych legionistów, odbijając mieczem strzały i włócznie. Od kiedy miał aż taką moc? Przedzierał się przez szeregi wrogów i chociaż oddalał się od Franka, pozostawiając go bezbronnego, uwaga duchów była skupiona wyłącznie na nim. Frank nie wiedział, dlaczego Percy to robi - aż w końcu zrozumiał. Jeden z mrocznych wojowników miał na sobie pelerynkę z lwiej skóry i trzymał drzewce z oszronionym złotym orłem. Godło legionu. Percy przebił się przez linię legionistów, roztrącając ich tarcze swoim osobistym cyklonem. Powalił chorążego i pochwycił złotego orła. - Chcecie go odzyskać? - krzyknął. - To chodźcie i zabierzcie mi go! Frank 4 Odciągnął ich w ten sposób od Franka, którego ogarnął podziw dla tej śmiałej taktyki. Cienie pragnęły, by Tanatos pozostał w okowach, ale w końcu były duchami rzymskich legionistów. Miały zaćmione umysły, jak te duchy, które Frank widział na Łąkach Asfodelowych, ale jedno pamiętały wyraźnie: ich obowiązkiem jest chronienie orła. Percy nie mógł jednak powstrzymywać ich bez końca. Wzniecanie wokół siebie tej burzy musiało go wiele kosztować. Już teraz jego twarz pokrywały kropelki potu. Frank poszukał wzrokiem Hazel. Ani jej, ani giganta nigdzie nie było. - Pilnuj swojego ognia, chłopcze - ostrzegł go Pan Śmierci. -Nie masz go za wiele. Frank zaklął. Tak się zapatrzył, że nie zauważył, iż drugi łańcuch się roztopił. Przeniósł ogień na okowy na prawej ręce boga. Spaliła się już prawie połowa drewienka. Frank zadrżał. Nowe wizje przemknęły mu przed oczami. Ujrzał Marsa siedzącego przy łóżku babci, patrzącego na niego oczami przywodzącymi na myśl nuklearne eksplozje. „Jesteś tajną bronią Junony. Wiesz już, jaki masz dar?" Usłyszał głos matki: „Możesz być wszystkim". Potem zobaczył poważną twarz babci - skórę miała cienką jak ryżowy papier, białe włosy rozsypały się na poduszce. „Tak, Fai Zhang. Twoja matka nie starała się w ten sposób poprawić ci poczucia własnej wartości. Mówiła prawdę. Dosłownie".

Pomyślał o niedźwiedzicy grizzly, którą matka spotkała na skraju lasu. Pomyślał o wielkim czarnym ptaku krążącym nad jego płonącym domem rodzinnym. Opadł trzeci łańcuch. Frank przyłożył drewienko do ostatnich okowów. Ból przeszywał mu całe ciało. Żółte plamki tańczyły przed oczami.

42 Frank Zobaczył, że Percy jest już na końcu Via Principalis, pędząc przed sobą armię duchów. Przewrócił rydwan i zniszczył kilka budynków, ale za każdym razem gdy odrzucał swoim huraganem falę atakujących duchów, te powstawały i nacierały na niego ponownie. Za każdym razem gdy powalał przeciwnika, ten natychmiast się odradzał. Zabrnął już tak daleko, jak mógł. Za nim była boczna brama obozu, a jakieś pięć metrów za nią krawędź lodowca. Hazel i Alkyoneus wciąż walczyli ze sobą, zniszczywszy większość baraków. Teraz walczyli w ruinach głównej bramy. Arion bawił się w niebezpiecznego berka, krążąc wokół olbrzyma, który wywijał laską, rozwalając mury i orząc głębokie szczeliny w lodzie. Życie Hazel zawdzięczała tylko szybkości Ariona. W końcu pękł ostatni łańcuch. Z rozpaczliwym okrzykiem Frank wbił drewienko w śnieżną zaspę, gasząc płomień. Ból ustąpił. Wciąż żył. Ale kiedy wyjął drewienko ze śniegu, był to teraz zaledwie niedopałek mniejszy od batonika. Tanatos uniósł ramiona. -Jestem wolny - rzekł z satysfakcją. -

Super. - Frank zamrugał, żeby przegonić żółte plamki sprzed oczu. - To zrób coś!

Tanatos uśmiechnął się do niego łagodnie. -

Zrobić coś? Oczywiście. Będę obserwował. Ci, którzy zginą w tej walce, już się nie odrodzą.

-

Dzięki - mruknął Frank, wsuwając drewienko do kieszeni. -To nam bardzo pomoże.

-

Nie ma za co - powiedział spokojnie Tanatos.

-

Percy! - krzyknął Frank. - Teraz już mogą umierać!

Percy kiwnął głową, ale wyglądał na wyczerpanego. Jego huragan słabł. Jego ciosy były coraz bardziej powolne. Otaczała go cała armia duchów, stopniowo spychając go ku krawędzi lodowca. Frank Frank sięgnął po łuk, ale po chwili go odrzucił. Nie uśmierci żadnego z tych cieni zwykłą strzałą ze sklepu myśliwskiego. Musi użyć swojego daru.

Pomyślał, że już wie, jak z niego skorzystać. Kiedy patrzył, jak drewienko płonie, kiedy wdychał gryzący dym swojego życia, poczuł dziwną pewność siebie. „Czy jest sprawiedliwe, że twoje życie tak szybko i tak jasno spłonie?", zapytał Pan Śmierci. „Nie ma czegoś takiego jak sprawiedliwość" - powiedział sobie Frank. - „Jeśli mam spłonąć, to niech spłonę najjaśniejszym ogniem". Zrobił krok w stronę Percy ego. Nagle dobiegł go krzyk Hazel. Arion zarżał boleśnie, gdy gigant wreszcie go trafił. Potężny cios rzucił konia i jeźdźca na lód, po którym potoczyli się, wpadając na szańce. Hazel! - Frank spojrzał znów na Percy'ego, żałując, że nie ma swojej włóczni. Gdyby mógł wezwać Szarego... Ale nie mógł być w dwóch miejscach jednocześnie. -

Pomóż jej! - zawołał Percy, trzymając wysoko złotego orła. -Załatwię tych drani!

Frank wiedział, że Percy ich nie załatwi. Za chwilę wrogowie pokonają syna Posejdona, ale Frank pobiegł, by ratować Hazel. Była do połowy zakopana w stosie śniegowych cegieł. Arion stał nad nią, starając się ją ochronić, stając dęba i wymachując przednimi kopytami w stronę olbrzyma. Gigant roześmiał się. -

Hej, koniku! Chcesz się zabawić?

Uniósł swoją lodową laskę. Frank był za daleko, by pomóc... ale wyobraził sobie, że mknie naprzód, nie dotykając stopami ziemi. „Możesz być, czym zechcesz". -r 42 Frank Przypomniał sobie orły bieliki, które widzieli podczas jazdy pociągiem. Jego ciało stało się mniejsze i lżejsze. Ramiona wyciągnęły mu się w skrzydła, a wzrok stał się tysiąc razy ostrzejszy. Wzbił się w powietrze, a potem runął z góry na giganta i rozorał mu oczy ostrymi jak brzytwy szponami. Alkyoneus zawył z bólu. Cofnął się na oślep, gdy Frank wylądował przed Hazel i powrócił do dawnej postaci. Frank... - Wpatrywała się w niego ze zdumieniem; czapa śniegu zsunęła się z jej głowy. - Co ty... jak ty... Głupcze! - ryknął Alkyoneus. - Twarz miał rozdartą, czarna ropa ściekała mu do oczu zamiast krwi, ale rany już się goiły. -W mojej ojczyźnie jestem nieśmiertelny, Franku Zhang! A dzięki twojej przyjaciółce Hazel moją nową ojczyzną jest Alaska. Nie możesz mnie tutaj zabić!

Zobaczymy - rzekł Frank. Moc krążyła mu w ramionach i nogach. - Hazel, wsiadaj z powrotem na konia. Gigant zaatakował, a Frank ruszył mu na spotkanie. Przypomniał sobie niedźwiedzicę, którą spotkał, gdy był dzieckiem. Teraz, gdy biegł, jego ciało stało się cięższe, grubsze, nabrzmiałe muskularni. Wpadł na olbrzyma jako dorosły grizzly - czterysta kilogramów żywej wagi. Wciąż był mały w porównaniu z Alk-yoneusem, ale runął na niego z taką siłą rozpędu, że olbrzym zatoczył się na lodową wieżę strażniczą, która zwaliła się na niego. Frank skoczył na jego głowę. Zamachnął się łapą z taką mocą, jakby zapaśnik wagi ciężkiej machnął piłą łańcuchową. Orał mu twarz pazurami, aż metaliczne rysy zaczęły się wgniatać. -

Urgg - wymamrotał oszołomiony gigant.

Frank zmienił się z powrotem w człowieka. Sięgnął do plecaka i wyciągnął linę, którą kupił w Seward, szybko zrobił pętlę i zacisnął ją na pokrytej łuską nodze olbrzyma. -

Hazel, łap! - Rzucił jej drugi koniec liny. - Mam pomysł, ale będziemy musieli...

Frank -

Zabiję... uch... cię... - mruknął Alkyoneus.

Frank podbiegł do głowy olbrzyma, chwytając najbliższy ciężki przedmiot - tarczę legionisty - i rąbnął nią w olbrzymi nos. -

Urgg - mruknął olbrzym.

Frank spojrzał na Hazel. -Jak daleko Arion może go pociągnąć? Hazel wytrzeszczyła na niego oczy. -

Byłeś... ptakiem. Potem niedźwiedziem. I...

Później ci to wyjaśnię. Musimy go zaciągnąć w głąb lądu, tak daleko i tak szybko, jak to możliwe. -Ale... Percy! Frank zaklął. Jak mógł o nim zapomnieć? Za ruinami obozu zobaczył Percy'ego opartego plecami o krawędź klifu. Już nie wirował wokół niego huragan. W jednej ręce trzymał Orkana, w drugiej złotego orła. Otaczała go zgraja cieni, wymachując mieczami. -

Percy! - krzyknął Frank.

Percy spojrzał w jego stronę. Zobaczył leżącego giganta i chyba zrozumiał, co się dzieje. Krzyknął coś, co zagłuszył wiatr, chyba: „Naprzód!".

Potem wbił Orkana w lód u swoich stóp. Cały lodowiec zadrżał. Duchy padły na kolana. Za nim wyrosła z zatoki potężna fala - ściana szarej wody, wyższa nawet od lodowca. Woda trysnęła ze szczelin i jam w lodzie. Gdy fala uderzyła, tylna część obozu rozpadła się. Oderwała się cała krawędź lodowca i spadała w przepaść - razem z budynkami, duchami i Percym Jacksonem. XLVII Frank był tak zdumiony, że Hazel musiała kilka razy zawołać jego imię, zanim uświadomił sobie, że Alkyoneus znowu wstaje. Tłukł go po nosie tarczą, aż olbrzym zaczął charczeć. Tymczasem lodowiec nadal się rozpadał, a jego czoło było coraz bliżej. Tanatos podleciał ku nim na swoich czarnych skrzydłach. Twarz miał pogodną. Ach, tak - powiedział z zadowoleniem. - Mamy tu trochę dusz. Toną, toną. Musicie się pospieszyć, moi przyjaciele, bo i wy utoniecie. -Ale... Percy... - Frank z trudem wymówił imię przyjaciela. - Czy on... Za wcześnie, żeby to orzec. A jeśli chodzi o tego... - Tanatos spojrzał z odrazą na Alkyoneusa jego tutaj nie zabijecie. Wiecie, co zrobić? Frank drętwo skinął głową. -

Chyba tak.

-

Więc sprawa załatwiona.

Frank i Hazel wymienili nerwowe spojrzenia. Frank 429 -Hm... - Hazel zająknęła się. - To znaczy, że... że nie zamierzasz... -

Zażądać twojego życia? Zaraz, niech spojrzę...

Sięgnął ręką w powietrze i wyczarował czarny iPod. Stuknął parę razy w ekran, a Frankowi przeszła przez głowę tylko jedna myśl: „Błagam, niech tam nie będzie żadnej aplikacji pozwalającej kosić dusze". Nie widzę cię na liście - rzekł Tanatos. - Pluton wydaje mi szczegółowe rozkazy dotyczące uciekających dusz, ale z jakiegoś powodu nie kazał cię aresztować. Może uważa, że twoje życie jeszcze nie dobiegło końca, a może to zwykłe przeoczenie. Jeśli chcesz, żebym się z nim skontaktował i zapytał... -

Nie! - zawołała Hazel. - To mi wystarczy.

-

Na pewno? Mam włączone wideokonferencje. Gdzieś tutaj mam jego adres na Skypie...

Naprawdę nie trzeba. - Hazel wyglądała, jakby z ramion zdjęto jej parę ton niepokoju. Dziękuję ci.

-

Urgg - wymamrotał Alkyoneus.

Frank zdzielił go jeszcze raz w głowę. Pan Śmierci spojrzał na Franka znad swojego iPoda. -Jeśli chodzi o ciebie, Franku Zhang, twój czas też jeszcze nie nadszedł. Zostało ci jeszcze trochę paliwa. Ale nie myślcie, że wyświadczam wam łaskę. Spotkamy się znowu w mniej przyjemnych okolicznościach. Czoło lodowca nadal pękało; krawędź była już zaledwie pięć metrów od nich. Arion zarżał niecierpliwie. Frank wiedział, że muszą się spieszyć, ale było jeszcze jedno pytanie, które musiał zadać. -

A co z Wrotami Śmierci? Gdzie one są? Jak je zamknąć?

Ach, tak. - Cień irytacji przemknął przez twarz Tanatosa. — Moje Wrota. Dobrze by było je zamknąć, ale obawiam się, że to przekracza moje możliwości. Nie mam pojęcia, jak -wy moglibyście je zamknąć. I nie mogę wam powiedzieć, gdzie dokładnie

4o

Frank

są. Ich położenie nie jest... no cóż, to nie jest fizyczne miejsce. Trzeba je odnaleźć, pytając. Mogę wam tylko poradzić, żebyście zaczęli poszukiwać w Rzymie. W pierwszym Rzymie. Będzie wam potrzebny specjalny przewodnik. Tylko jeden rodzaj półbogów potrafi odczytać znaki, które was ostatecznie doprowadzą do Moich Wrót. Pod ich stopami w lodzie pojawiły się szczeliny. Hazel poklepała Ariona po szyi, żeby się uspokoił. -

Co z moim bratem? - zapytała. - Czy Nico żyje?

Tanatos spojrzał na nią dziwnie - może to było współczucie, choć nic nie wskazywało, by Pan Śmierci był zdolny do takiego uczucia. Odpowiedzi na to pytanie szukaj w Rzymie. A teraz muszę lecieć na południe, do Obozu Jupiter. Mam przeczucie, że będzie tam wiele dusz do skoszenia, i to wkrótce. Zegnajcie, półbogowie. Do następnego spotkania. I zamienił się w kłąb czarnego dymu. Szczeliny pod stopami Franka rozszerzyły się. -

Szybko! Musimy zaciągnąć Alkyoneusa jeszcze piętnaście kilometrów na północ!

Wspiął się na pierś olbrzyma, a Arion pomknął po lodzie, wlokąc za sobą Alkyoneusa jak najbrzydsze na świecie sanie. Podróż nie trwała długo.

Arion gnał zygzakami po lodowcu jak po autostradzie, przeskakując nad szczelinami i zsuwając się po zboczach, na których widok zaświeciłyby się oczy każdego amatora snowboardu. Frank nie musiał zbyt często walić Alkyoneusa w nos, bo głowa olbrzyma podskakiwała, uderzając w lód. Półprzytomny złoty pachołek przez cały czas pomrukiwał jakąś melodię, która przypominała Jingle Bells.

Frank 431 Frank sam był oszołomiony. Dopiero co zamienił się w orła i niedźwiedzia. Wciąż czuł mrowienie energii, jakby całe jego ciało przechodziło ze stanu stałego w płynny. I nie tylko to. On i Hazel uwolnili Śmierć i nadal żyli. A Percy. .. Frank przełknął ślinę, usiłując zdusić w sobie strach. Percy spadł z krawędzi lodowca, aby ich ocalić. Syn Neptuna pogrąży... Nie. Frank nie chciał uwierzyć w to, że Percy już nie żyje. Nie po to przebyli razem tak długą drogę, by stracić przyjaciela. Odnajdzie go - ale najpierw musi sobie poradzić z Alkyoneusem. Wyobraził sobie mapę, którą studiowali w pociągu. Wiedział ogólnie, dokąd zmierzają, ale szczyt lodowca nie był dokładnie oznaczony. Musiał polegać tylko na domysłach. W końcu Arion przemknął między dwiema górami i wpadł na skraj doliny pokrytej lodem i skałami jak olbrzymia misa zamarzniętego mleka upstrzona czekoladowymi chrupkami. Złota skóra olbrzyma zmatowiała, jak gdyby zmieniała się w mosiądz. Frank poczuł lekkie wibracje we własnym ciele, jakby mu do mostka przytknięto kamerton. Poznał, że dotarli do przyjaznego terytorium - do ojczystego terytorium. -

Tutaj! - zawołał.

Arion obrócił się bokiem. Hazel przecięła linę, a Alkyoneus zsunął się po zboczu. Frank zdążył z niego zeskoczyć, zanim olbrzym uderzył w wielki głaz. Alkyoneus natychmiast poderwał się na nogi. -

Co?! Gdzie?! Kto?!

Nos miał dziwnie skrzywiony. Rany już mu się zabliźniły, ale skóra utraciła blask. Rozejrzał się, szukając swojej żelaznej laski, która pozostała na lodowcu. Po chwili zrezygnował i uderzył pięścią w najbliższy głaz, roztrzaskując go na kawałki. Ośmieliłeś się zabrać mnie na przejażdżkę saniami? - Znieruchomiał i zaczął węszyć. - Ten zapach... jakby stęchłych dusz.

42

Frank

Tanatos jest wolny, tak? Phi! Wielka mi rzecz! Gaja wciąż panuje nad Wrotami Śmierci. Dlaczego mnie tu zaciągnąłeś, synu Marsa? -

Żeby cię zabić - odrzekł Frank. - Następne pytanie?

Olbrzym zmrużył oczy. Jeszcze nigdy nie spotkałem potomka Marsa, który potrafiłby zmieniać swą postać, ale to nie znaczy, że możesz mnie pokonać. Myślisz, że ten głupi żołdak, twój ojciec, dał ci taką moc, byś wyzwał mnie na pojedynek? Jeden na jednego? Hazel dobyła miecza. -

A dwoje na jednego?

Olbrzym ryknął i natarł na nią, ale Arion zręcznie uskoczył w bok. Hazel chlasnęła olbrzyma mieczem w łydkę. Czarna ropa trysnęła z rany. Alkyoneus potknął się. -

Nie możesz mnie zabić, z Tanatosem czy bez niego!

Hazel zrobiła wolną ręką gest chwytania czegoś w powietrzu. Niewidzialna siła pociągnęła do tyłu inkrustowane klejnotami włosy olbrzyma. Hazel podjechała, cięła go mieczem w drugą nogę i odskoczyła, zanim odzyskał równowagę. -

Przestań! - ryknął Alkyoneus. - To jest Alaska. Moja ojczyzna. Jestem tu nieśmiertelny!

Niestety - odezwał się Frank - mam dla ciebie złą wiadomość. Bo, widzisz, mój ojciec dał mi coś więcej niż tylko siłę. Olbrzym zawarczał. -

O czym ty mówisz, bękarcie wojny?

O taktyce. To jest mój dar od ojca. Bitwy nie można wygrać, jeśli się najpierw nie wybierze odpowiedniego miejsca, aby ją stoczyć. - Machnął ręką za siebie. - Ze sto metrów wstecz przekroczyliśmy granicę. Już nie jesteś na Alasce. Nie czujesz tego, Al? Jeśli chcesz wrócić na Alaskę, będziesz musiał przejść przeze mnie. Frank 4 W oczach olbrzyma powoli pojawiło się zrozumienie. Spojrzał zdumiony na swoje nogi. Ropa wciąż spływała mu po łydkach, zabarwiając lód na czarno. -

Niemożliwe! - ryknął. — Ja... ja... Achggg!

Ruszył w stronę Franka, pragnąc za wszelką cenę dotrzeć do granicy stanu. Przez ułamek sekundy Frank zwątpił w swój plan. Gdyby nie udało mu się ponownie użyć swojego daru, gdyby zamarł w miejscu, byłoby już po nim. A potem przypomniał sobie instrukcje babci: „Jest łatwiej, jeśli zna się dane stworzenie". Szach. „I łatwiej, jeśli jest się w groźnej sytuacji, na przykład podczas pojedynku na śmierć i życie". Podwójny szach. Olbrzym zbliżał się. Dwadzieścia metrów. Dziesięć metrów. -

Frank? - odezwała się nerwowo Hazel.

Frank nie ruszał się z miejsca. -

Panuję nad sytuacją.

Zanim Alkyoneus wpadł na niego, Frank zmienił się. Zawsze czuł się za duży i zbyt niezdarny. Teraz wykorzystał to uczucie. Jego ciało rozdęło się, skóra pogrubiała. Ramiona zamieniły mu się w grube przednie nogi. W ustach wyrosły kły, nos mu się wydłużył. Stał się zwierzęciem, które najlepiej znał, którym się opiekował, które karmił, kąpał, a raz nawet nakarmił czymś, co wywołało niestrawność. Alkyoneus wpadł na dorosłego, ważącego dziesięć ton słonia. Siła uderzenia odrzuciła olbrzyma w bok. Zawył i ponownie wpadł na Franka, ale teraz już nie miał przewagi ciężaru. Frank uderzył go bykiem tak mocno, że olbrzym runął do tyłu i padł z rozkrzy-żowanymi ramionami na lód. -

Nie... możesz... mnie... zabić - warknął. - Nie możesz...

Frank powrócił do swojej zwykłej postaci. Podszedł do olbrzyma, z którego ran buchała para. Drogie kamienie wypadły mu 434 Frank z włosów i zaskwierczały w śniegu. Złota skóra zaczęła czernieć i rozpadać się na bryłki. Hazel zsunęła się z konia i stanęła obok Franka z mieczem w ręku. -

Mogę?

Frank kiwnął głową. Spojrzał w pałające wściekłością oczy olbrzyma. Mam dla ciebie radę, Alkyoneusie. Następnym razem wybierz sobie na dom jakiś większy stan i nie zakładaj bazy w tej jego części, która ma zaledwie piętnaście kilometrów szerokości. Witaj w Kanadzie, kretynie. Miecz Hazel opadł na szyję olbrzyma. Alkyoneus rozpadł się w stos bardzo drogich kamieni. Przez chwilę Frank i Hazel stali ramię w ramię, patrząc na szczątki olbrzyma zatapiające się w lód. Potem Frank podniósł linę.

-

Słoń? - powiedziała Hazel.

Frank podrapał się po karku. -

No tak. Przyszło mi do głowy, że to dobry pomysł.

Z jej miny nie mógł odczytać, co sobie myśli. Ogarnął go strach. Może w końcu zrobił coś tak dziwnego, że nie będzie chciała go już więcej widzieć koło siebie? Frank Zhang: ociężały niedorajda, syn Marsa, chwilowo gruboskórny. A potem go pocałowała. Był to prawdziwy pocałunek w usta, o wiele lepszy od tego, którym obdarzyła Percy ego w samolocie. -

Jesteś niesamowity - powiedziała. -1 umiesz być bardzo przystojnym słoniem.

Zakręciło mu się w głowie. Pomyślał, że za chwilę zapadnie się w lód, który roztopi się pod jego butami. Zanim zdołał coś powiedzieć, po dolinie potoczył się echem głos: -

Nie zwyciężyliście.

Rozejrzał się. Cienie przebiegły po najbliższej górze, tworząc oblicze śpiącej kobiety. Frank 435 - Nigdy nie zdołacie powrócić na czas - szydził głos Gai. - Już teraz Tanatos patrzy na zagładę Obozu Jupiter, na ostateczną klęskę waszych rzymskich przyjaciół. Góra zagrzmiała, jakby cała ziemia ryknęła śmiechem. Cienie znikły. Hazel i Frank popatrzyli po sobie. Żadne nie wypowiedziało ani słowa. Wspięli się na grzbiet Ariona i popędzili z powrotem ku zatoce. XLVIII Percy czekał na nich. Był zły. Stał na krawędzi lodowca, oparty o drzewce ze złotym orłem, spoglądając w dół na zniszczenia, jakich dokonał: olbrzymią powierzchnię nowo otwartej wody, upstrzonej górami lodowymi i szczątkami zrujnowanego obozu. Na lodowcu pozostała tylko przechylona brama główna i poszarpany niebieski proporzec nad stosem bloków śniegu. Kiedy do niego podbiegli, powiedział: „Hej", jakby spotkali się na lunchu albo na boisku. -

Żyjesz! - zdumiał się Frank.

Percy zmarszczył brwi.

Chodzi ci o ten upadek? Nic takiego. Spadłem już z dwukrotnie większej wysokości, z Bramy Zachodu w Saint Louis. -

Co zrobiłeś? - zapytała Hazel.

-

Mniejsza z tym. Najważniejsze, że nie utonąłem.

Więc to nie była cała przepowiednia! - Hazel wyszczerzyła zęby. - Przecież tam brakowało „się". Całość pewnie brzmiała: „Syn Neptuna pogrąży w wodzie potwory". XLVIII Percy czekał na nich. Był zły. Stał na krawędzi lodowca, oparty o drzewce ze złotym orłem, spoglądając w dół na zniszczenia, jakich dokonał: olbrzymią powierzchnię nowo otwartej wody, upstrzonej górami lodowymi i szczątkami zrujnowanego obozu. Na lodowcu pozostała tylko przechylona brama główna i poszarpany niebieski proporzec nad stosem bloków śniegu. Kiedy do niego podbiegli, powiedział: „Hej", jakby spotkali się na lunchu albo na boisku. -

Żyjesz! - zdumiał się Frank.

Percy zmarszczył brwi. Chodzi ci o ten upadek? Nic takiego. Spadłem już z dwukrotnie większej wysokości, z Bramy Zachodu w Saint Louis. -

Co zrobiłeś? - zapytała Hazel.

-

Mniejsza z tym. Najważniejsze, że nie utonąłem.

Więc to nie była cała przepowiednia! - Hazel wyszczerzyła zęby. - Przecież tam brakowało „się". Całość pewnie brzmiała: „Syn Neptuna pogrąży w wodzie potwory

Frank 4 Percy wzruszył ramionami. Wciąż patrzył na Franka, jakby czuł się urażony. -

Mam z tobą do pomówienia, Zhang. Możesz się zamieniać w orła? I w niedźwiedzia?

-1 w słonia - oznajmiła z dumą Hazel. W słonia. - Percy pokręcił głową z niedowierzaniem. - Na tym polega twój rodzinny dar? Możesz zmieniać postać? Frank zaszurał nogami. Hmm... no tak. Periklymenos, mój przodek, Argonauta... on to potrafił. Przekazał ten dar swoim potomkom. A ten dar dostał od Posejdona. To bardzo niesprawiedliwe. Ja nie potrafię zamieniać się w zwierzęta. Frank wytrzeszczył na niego oczy. Niesprawiedliwe? Możesz oddychać pod wodą, zdmuchiwać lodowce i wzywać dziwaczne huragany... i uważasz za niesprawiedliwe, że ja mogę być słoniem? Percy zastanowił się. No dobra. Chyba masz rację. Ale kiedy następnym razem powiem, że jesteś totalnie zezwierzf... -

Zamknij się - przerwał mu Frank. - Proszę.

Percy uśmiechnął się. -Jeśli już skończyliście - odezwała się Hazel - to musimy ruszać w drogę. Atakują Obóz Jupiter. Ten złoty orzeł może im się przydać. Percy pokiwał głową. -Jeszcze tylko jedna sprawa. Hazel, na dnie zatoki leży teraz tona broni z cesarskiego złota i całkiem fajny rydwan. Założę się, że to wszystko może się przydać... Zajęło im to wiele czasu - zbyt wiele - ale wiedzieli, że od tej broni może zależeć wynik bitwy, jeśli zdołają dostarczyć ją do obozu na czas.

4

Frank

Hazel użyła swoich zdolności, by unieść trochę broni z dna morza. Percy zanurkował i wyciągnął więcej. Pomógł nawet Frank, zamieniając się w fokę, co było dość niesamowite, ale Percy utrzymywał, że śmierdzi mu rybą z ust. We troje wyciągnęli rydwan i w końcu złożyli wszystko na czarnym żwirze opodal podstawy lodowca. Nie udało im się całości upchnąć w rydwanie, ale obwiązali liną większość złotej broni i najlepsze pancerze. -

Wygląda jak sanie Świętego Mikołaja - powiedział Frank. -Arion to wszystko uciągnie?

Arion zarżał. Hazel - rzekł Percy - chyba będę musiał wyszorować mu pysk mydłem. Mówi, że tak, uciągnie to, ale musi coś zjeść. Hazel podniosła z ziemi stary rzymski sztylet, pugio. Był pogięty i tępy, więc nie nadawał się do walki, ale wyglądał, jakby go wykuto z cesarskiego złota. -

Masz, Arionie - powiedziała. - Paliwo wysokooktanowe.

Koń chwycił sztylet w zęby i schrupał go jak jabłko. Frank przysiągł w duchu, że nigdy nie zbliży ręki do jego pyska. -

Nie wątpię w siłę Ariona - powiedział ostrożnie - ale czy ten rydwan wytrzyma? Ten ostatni...

-

Ten ma koła i oś z cesarskiego złota - odrzekł Percy. - Powinien wytrzymać.

-Jeśli nie wytrzyma - dodała Hazel - to będzie krótka podróż. Ale czas ucieka. W drogę! Frank i Percy wleźli do rydwanu. Hazel wskoczyła na grzbiet Ariona. -

Ju-huu! - krzyknęła.

Huk towarzyszący przekroczeniu szybkości dźwięku potoczył się echem po zatoce. Pomknęli na południe, strącając lawiny ze szczytów gór.

XLIX ztery godziny. Tyle potrzebował najszybszy koń na ziemi, by dotrzeć z Alaski do Zatoki San Francisco, mknąc tuż nad wodą wzdłuż pół-nocno-zachodniego wybrzeża. Tyle też czasu zajęło Percy emu całkowite odzyskanie pamięci. Ten proces zaczął się w Portland, kiedy wypił gorgonią krew, ale wówczas jego wspomnienia były mgliste i porwane. Teraz, gdy wracali na terytorium bogów Olimpu, przypominał sobie już wszystko: wojnę z Kronosem, swoje szesnaste urodziny w Obozie Herosów, swojego trenera centaura Chejrona, swojego najlepszego przyjaciela Grovera, swojego brata Tysona, a przede wszystkim Annabeth - dwa wspaniałe miesiące, podczas których się spotykali - a potem wielkie BUM. Został porwany przez Herę... albo Junonę, wszystko jedno. Ukradła mu osiem miesięcy życia. Przyrzekł sobie, że gdy następnym razem spotka się z królową Olimpu, rąbnie ją na odlew w twarz. 44o Percy Jego rodzina i przyjaciele musieli odchodzić od zmysłów. Skoro Obóz Jupiter był w takich opałach, mógł się tylko domyślać, co bez niego zagraża Obozowi Herosów.

Gorzej: ocalenie obu obozów to dopiero początek. Według Alkyoneusa prawdziwa wojna rozgorzeje daleko stąd, w ojczyźnie bogów. Giganci zamierzają zaatakować pierwszy Olimp i zniszczyć bogów raz na zawsze. Wiedział, że giganci nie mogą umrzeć, jeśli półbogowie razem ich nie pokonają. Dowiedział się tego od Nica. Annabeth też o tym wspominała, w sierpniu, kiedy snuła domysły, że giganci są częścią nowej Wielkiej Przepowiedni, którą Rzymianie nazywali Przepowiednią Siedmiorga. (To był dodatkowy bonus ze spotykania się z najinteligentniejszą dziewczyną w obozie: można się było wiele nauczyć). Zrozumiał, na czym polega plan Junony: trzeba zjednoczyć rzymskich i greckich półbogów, by stworzyć elitarny oddział herosów, a potem jakoś przekonać bogów, by walczyli po ich stronie. Ale najpierw trzeba ocalić Obóz Jupiter. Linia brzegowa zaczęła mu być znajoma. Przelecieli obok latarni morskiej w Mendocino. Wkrótce potem z mgły wynurzyła się góra Tam i przylądki Marin. Arion przemknął pod mostem Golden Gate do Zatoki San Francisco. Przedarli się przez Berkeley i wpadli między wzgórza Oakland. Kiedy dotarli na szczyt wzgórza nad tunelem Caldecott, Arion zadygotał jak zepsuły samochód i zatrzymał się, robiąc bokami. Hazel poklepała go czule. - Dzielnie się spisałeś, Arionie. Koń był zbyt zmęczony, by zarżeć: Oczywiście. A czego się spodziewałaś? Percy i Frank zeskoczyli z rydwanu. Percy żałował, że nie mieli wygodnych foteli i posiłków podczas lotu. Nogi się pod nim chwiaPercy 4 ły, a stawy tak zesztywniały, że ledwo szedł. Gdyby ruszył do walki w takim stanie, wrogowie nazwaliby go Staruszkiem Jacksonem. Frank nie wyglądał lepiej. Powlókł się na szczyt wzgórza i spojrzał na obóz. -

O ludzie... musicie to zobaczyć.

Kiedy podeszli, w Percym serce zamarło. Bitwa już się rozpoczęła i nie wyglądało to za dobrze. Legion Dwunasty rozwinął się w szyk bojowy na Polu Marsowym, próbując obronić miasto. Skorpiony strzelały w szeregi ziemistych. Słoń Hannibal powalał potwory na prawo i lewo, ale obrońców było o wiele mniej od atakujących. Reyna na swoim pegazie Scypionie krążyła wokół Polybotesa, starając się skupić jego uwagę na sobie. Lary utworzyły rozmigotane fioletowe szeregi naprzeciw tłumu czarnych, mglistych cieni w starożytnych zbrojach. W bitwie brali również udział weterani z miasta, odpierając ścianą tarcz atak

dzikich centaurów. Olbrzymie orły krążyły nad polem bitwy, walcząc w powietrzu z dwiema wężowłosymi damulkami w zielonych kamizelkach Galerii Wyprzedaży - Steno i Euryale. Sam legion odpierał główną siłę natarcia, ale jego szyki już się załamywały. Z wieży oblężniczej cyklopów leciały na miasto rozjarzone zielone pociski, wyrąbując kratery na forum i niszcząc budynki. Na oczach Percy ego jedna kula armatnia trafiła w Dom Senatu, roztrzaskując kopułę. -

Przybywamy za późno - powiedziała Hazel.

-

Nie - odrzekł Percy. - Wciąż walczą. Jeszcze nic straconego.

Gdzie jest Lupa? - zapytał Frank; w jego głosie pobrzmiewała rozpacz. - Ona i jej wilki... powinny tu być. Percy pomyślał o czasie spędzonym z wilczą boginią. Przywykł szanować jej nauki, ale dowiedział się również, że wilki mają swoje ograniczenia. Nie były wojownikami stawiającymi czoła wrogom. Atakowały tylko wtedy, gdy miały znaczną przewagę 44 Percy liczebną, zwykle pod osłoną nocy. Prócz tego pierwszą zasadą Lupy była samowystarczalność. Pomagała swoim dzieciom, jak potrafiła, uczyła je walki, ale w końcu każdy stawał się albo łowcą, albo zdobyczą. Rzymianie musieli walczyć o własne życie. Musieli dowieść swojej wartości albo umrzeć. Tak jak Lupa i jej stado. Zrobiła, co mogła - stwierdził Percy. - Opóźniła marsz armii w drodze na południe. Teraz czas na nas. Musimy przekazać legionowi złotego orła i broń. -

Ale Arion opadł z sił! - powiedziała Hazel. - Sami nie zaciągniemy tego wszystkiego.

-

Może nie będziemy musieli.

Percy popatrzył na wzgórza. Jeśli do Tysona dotarła jego wiadomość przekazana we śnie w Vancouverze, pomoc mogła być blisko. Zagwizdał najgłośniej, jak potrafił. Był to całkiem niezły nowojorski gwizd na taksówkę, który byłby słyszany od Times Square do Central Parku. Między drzewami zamajaczyły cienie. Znikąd pojawił się czarny kształt - mastiff wielkości samochodu terenowego, z cyklopem i harpią na grzbiecie. -

Piekielny pies! - Frank cofnął się przerażony.

-

Spoko! - Percy wyszczerzył zęby. - To moi kumple.

-

Bracie!

Tyson zsunął się z psa i podbiegł do Percy'ego. Percy starał się przygotować na to spotkanie, ale niewiele z tego wyszło. Cyklop wpadł na niego i zdusił go w uścisku. Przez parę sekund Percy miał

przed oczami tylko czarne plamki i mnóstwo flaneli. Potem Tyson puścił go i roześmiał się z rozkoszą, mierząc go swoim wielkim, jasnobrązowym okiem. -

A więc żyjesz! Cieszę się, że nie umarłeś!

Ella sfrunęła na ziemię i zaczęła muskać sobie pióra. -

Ella znalazła psa - oznajmiła. - Dużego psa. I cyklopa.

Percy 4 Czyżby się zarumieniła? Zanim Percy zdążył odpowiedzieć sobie na to pytanie, jego czarny mastiff powalił go na ziemię i zaszczekał tak głośno, że nawet Arion się cofnął. -

Hej, Pani 0'Leary - powitał go Percy. - Tak, ja też ciebie kocham, dziewczyno. Dobry pies.

Hazel pisnęła. -

Masz piekielnego psa, który nazywa się Pani 0'Leary?

-

To długa historia. - Percy wstał i wytarł się z psiej śliny. - Możesz zapytać swojego brata...

Głos mu zamarł, kiedy zobaczył minę Hazel. Prawie zapomniał, że Nico di Angelo zaginął. Dowiedział się już od Hazel, co powiedział Tanatos o poszukiwaniu Wrót Śmierci, a i sam bardzo chciał odnaleźć Nica - żeby skręcić mu kark za to udawanie obcego faceta, kiedy Percy pojawił się w obozie. Był to jednak brat Hazel; temat jego poszukiwań trzeba było odłożyć na później. Wybacz - powiedział. - Ale... tak, to mój pies, Pani 0'Leary. Tyson, to moi przyjaciele, Frank i Hazel. Zwrócił się do Elli, która liczyła piórka w jednym ze swoich skrzydeł. -

Wszystko w porządku? Martwiliśmy się o ciebie.

-

Ella nie jest silna. Cyklopi są silni. Tyson znalazł Ellę. Tyson zaopiekował się Ellą.

Percy uniósł brwi. Ella naprawdę się zarumieniła. -

Tyson - powiedział. - Ty uwodzicielu.

Policzki Tysona przybrały kolor piór Elli. -

Yyy... Nie. - Pochylił się i wyszeptał nerwowo, dość głośno, żeby wszyscy usłyszeli: - Jest ładna.

Frank postukał się w głowę, jakby się przestraszył, że w jego mózgu nastąpiło zwarcie. 44

Tak czy owak, toczy się bitwa.

Percy -

Właśnie - zgodził się Percy. - Tyson, gdzie jest Annabeth? Przybędzie jakaś odsiecz?

Tyson nadąsał się. Wielkie brązowe oko zmętniało. Ten wielki okręt jeszcze nie jest gotowy. Leo mówi, że jutro, może za dwa dni. Wtedy przybędą. -

Nie mamy nawet dwu minut - rzekł Percy. - Dobra, oto nasz plan.

Możliwie najszybciej wyjaśnił mu, którzy z walczących są dobrzy, a którzy źli. Tyson zaniepokoił się, gdy się dowiedział, że źli cyklopi i złe centaury walczą w armii giganta. -

Mam uśmiercać konio-ludzi?

-

Tylko ich przepędź - odrzekł Percy.

Hm, Percy. - Frank spojrzał na Tysona z niepokojem. - Ja tylko... no wiesz, nie chcę, żeby naszemu przyjacielowi stała się krzywda. Czy on jest wojownikiem? Percy uśmiechnął się. Czy jest wojownikiem? Frank, patrzysz na Tysona, generała armii cyklopów. Aha, Tyson, Frank jest potomkiem Posejdona. -

Bracie! - Tyson zmiażdżył Franka w uścisku.

Percy stłumił śmiech. -

Prawdę mówiąc, jest prapra... och, mniejsza z tym. W każdym razie jest twoim bratem.

Dzięki - wymamrotał Frank, mając pełne usta flaneli. - Ale jeśli nasi legioniści wezmą Tysona za wroga... Mam pomysł! - Hazel podbiegła do rydwanu i wyciągnęła największy rzymski hełm, jaki mogła znaleźć, a także stare rzymskie godło z wyhaftowanymi literami SPQR. Wręczyła je Tysonowi. -

Załóż to, wielkoludzie, a nasi przyjaciele będą wiedzieć, że jesteś jednym z nas.

Hełm był śmiesznie mały, a pelerynkę z godłem Tyson założył tył na przód, jak śliniaczek. Percy 4 -Wystarczy — powiedział Percy. - Ella, ty zostajesz tutaj. Będziesz tu bezpieczna. Bezpieczna - powtórzyła Ella. - Ella lubi być bezpieczna. Bezpieczeństwo w liczbach. Bezpieczne skrytki depozytowe. Ella pójdzie z Tysonem.

-

Co? Och... no dobrze. Jak chcesz. Tylko nie daj się zranić. A Pani 0'Leary...

-

ŁAFF!

-

Nie pociągnęłabyś rydwanu?

L Wszyscy razem stanowili bez wątpienia najdziwniejszy oddział posiłkowy w dziejach rzymskiej armii. Hazel jechała na Arionie, który odzyskał siły na tyle, by ponieść jedną osobę z szybkością normalnego konia, chociaż przez całą drogę przeklinał swoje bolące kopyta. Frank zamienił się w orła bielika - co Percy nadal uważał za niesprawiedliwe - i szybował nad nimi. Tyson zbiegł ze wzgórza, wymachując maczugą i wrzeszcząc: „Źli konio-ludzie! BUU!", a Ella polatywała nad nim, recytując dane z Almanachu Starego Farmera. Percy wjechał na pole bitwy na Pani 0'Leary, która ciągnęła rydwan pełen ekwipunku z cesarskiego złota. Rydwan toczył się z ogłuszającym szczękiem broni i pancerzy, a wysoko nad nimi połyskiwał złoty orzeł, godło Legionu Dwunastego. Okrążyli obóz i przez północny most na Małym Tybrze wdarli się na pole bitwy od zachodu. Horda cyklopów nacierała wściekle na Piątą Kohortę, która osłaniała się murem z tarcz, aby ratować życie. Percy 47 Na widok ich rozpaczliwego położenia Percy'ego ogarnęła fala opiekuńczego gniewu. To byli ludzie, którzy go przyjęli. To była jego rodzina. Krzyknął: „Piąta Kohorta!" i natarł na najbliższego cyklopa. Ostatnią rzeczą, jaką ujrzał biedny potwór, były zęby Pani OLeary. Kiedy cyklop rozpadł się w pył - i pozostał pyłem, dzięki Śmierci - Percy zeskoczył ze swojego piekielnego psa i zaczął kosić mieczem inne potwory. Tyson zaatakował przywódczynię cyklopów, Mamę Uszczelkę. Jej kolczuga obryzgana była błotem i naszpikowana połamanymi włóczniami. Zagapiła się na Tysona i wybełkotała: „Kim ty...", gdy Tyson zdzielił ją w głowę z taką siłą, że okręciła się o trzysta sześćdziesiąt stopni i runęła na plecy. -

Zła cyklopka! - ryknął. - Generał Tyson mówi: GIŃ!

Uderzył ją ponownie i Mama Uszczelka zamieniła się w pył. Tymczasem Hazel krążyła na Arionie, siekąc spathą cyklopów jednego po drugim, a Frank oślepiał wrogów szponami. Za każdym razem gdy jakiś cyklop zamieniał się w popiół, Frank lądował przed legionistami i zmieniał się w człowieka. Na jego zimowej kurtce połyskiwały odznaka centuriona i Korona Murów.

-

Piąta Kohorto! - wrzeszczał. - Mamy dla was broń z cesarskiego złota!

Legioniści otrząsnęli się z szoku i otoczyli rydwan. Percy robił, co mógł, by jak najszybciej porozdawać im ekwipunek. Szybciej, szybciej! - przynaglał ludzi Dakota, szczerząc zęby jak szaleniec, gdy pociągnął z manierki łyk czerwonego kool--aidu. - Nasi towarzysze potrzebują wsparcia! Wkrótce Piąta Kohorta była wyposażona w nową broń, tarcze i hełmy. Nie było to jednolite uzbrojenie. Właściwie wyglądali tak, jakby właśnie zrobili zakupy na wyprzedaży u króla Mi-dasa, ale stali się nagle najgroźniejszą kohortą w całym legionie. 44 Percy -

Za orłem! - krzyknął Frank. - Do boju!

Legioniści zakrzyknęli ochoczo. Percy i Pani 0'Leary ruszyli do ataku, a cała kohorta pobiegła za nimi czterdziestu połyskujących złotem wojowników żądnych krwi. Uderzyli w stado dzikich centaurów, które nacierało na Trzecią Kohortę. Kiedy legioniści z Trzeciej zobaczyli złotego orła, wrzasnęli z radości i rzucili się na wrogów ogarnięci bitewnym szałem. Centaury nie miały szans. Dwie kohorty zmiażdżyły ich jak imadło. Wkrótce pozostały po nich tylko kupki pyłu i kolekcja kopyt i rogów. Percy miał nadzieję, że Chejron im to wybaczy, bo te centaury nie przypominały w niczym Imprezowych Kucyków, których kiedyś poznał. Te należały do jakiegoś innego gatunku. Trzeba je było unicestwić. -

Formuj szyk bojowy! - krzyknęli centurioni.

Dwie kohorty zbiegły się razem; dobre wyszkolenie wojskowe dało o sobie znać. Tarcza przyległa do tarczy. Ruszyły w zwartym szyku na ziemistych. -

Pila! - ryknął Frank.

Błysnęło sto włóczni. -

Do ataku! - krzyknął Frank.

Sto włóczni poszybowało w powietrzu, siejąc śmierć w szeregach sześciorękich potworów. Legioniści dobyli mieczy i rzucili się w sam środek bitwy. U podnóża akweduktu Pierwsza i Druga Kohorta próbowały okrążyć Polybotesa, ale spotykał je grad ciosów. Pozostali ziemiści miotali na nich kamienie i grudy ziemi. Karpoi, duchy ziarna - te straszne małe piranie podobne do amorków - myszkowały w wysokiej trawie, rzucając się na legionistów i odciągając ich z szyku. Sam gigant nieustannie wytrząsał z włosów bazyliszki. Za każdym razem gdy na ziemię spadał nowy gad, Rzymianie umykali w panice. Sądząc po ich skorodowanych tarczach

Percy 4 i dymiących pióropuszach na hełmach, wiedzieli już dobrze, jaką bronią dysponują bazyliszki. Reyna krążyła nad olbrzymem, pikując na niego z oszczepem w ręku, gdy tylko skupił uwagę na legionistach. Jej purpurowy płaszcz łopotał na wietrze, złota zbroja połyskiwała. Polybotes starał się dźgnąć ją trójzębem i omotać siecią, ale Scypion był prawie tak zwinny jak Arion. W końcu Reyna dostrzegła Piątą Kohortę maszerującą z odsieczą. Była tak zdumiona, że olbrzym o mało co jej nie trafił, ale Scypion zdążył zrobić unik. Reyna napotkała spojrzenie Percy'-ego i uśmiechnęła się do niego szeroko. -

Rzymianie! - Jej głos potoczył się po polach. - Gromadźcie się wokół orła!

Wszyscy, półbogowie i potwory, zwrócili głowy w jednym kierunku i zagapili się na Percy'ego, który pędził na swoim piekielnym psie. -

Co to jest? - ryknął Polybotes. - Co to jest?!

Percy poczuł falę energii przebiegającą przez drzewce godła. Wzniósł orła jeszcze wyżej i zawołał: -

Dwunasty Legion Fulminata!

Grzmot wstrząsnął doliną. Z orła buchnęło oślepiające światło i tysiąc błyskawic wystrzeliło z jego złotych skrzydeł, tworząc łuk przed Percym jak gałęzie jakiegoś potwornego drzewa, łącząc się z najbliższymi potworami, przeskakując z jednego na drugiego, a całkowicie ignorując rzymskich legionistów. Kiedy błyskawice zgasły, Pierwsza i Druga Kohorta miały przed sobą jednego zdumionego olbrzyma i kilkaset dymiących stosów popiołu. Środkowa linia wrogów zamieniła się w pył. Oktawian miał naprawdę bezcenną minę. Patrzył na Percy'ego - najpierw ze zdumieniem, potem z wściekłością. A kiedy jego ludzie zaczęli wiwatować, nie pozostało mu nic innego, jak przyłączyć się do nich, wołając: „Rzym! Rzym!".

4o

Percy

Polybotes cofał się niepewnie, ale Percy wiedział, że to nie koniec bitwy. Czwartą Kohortę nadal okrążali cyklopi. Nawet Hannibal był w opałach, krocząc przez taką ciżbę potworów. Jego czarny pancerz z kevlaru był tak pogięty, że można było na nim odczytać tylko litery OŃ.

Na wschodnim skrzydle potwory zepchnęły weteranów i lary w stronę miasta. Wieża oblężnicza wciąż miotała na ulice zielone pociski wybuchające. Gorgony obezwładniły wielkie orły i teraz fruwały swobodnie nad pozostałymi dzikimi centaurami i ziemistymi, próbując zgromadzić wszystkie siły. -

Trzymajcie się! - wrzasnęła Steno. - Mam darmowe próbki!

Polybotes ryknął. Tuzin bazyliszków wypadł mu z włosów, zabarwiając trawę jadowitą żółcią. Myślisz, że to coś zmienia, Percy Jacksonie? Mnie nie można zniszczyć! Wystąp, synu Neptuna! Zaraz cię zmiażdżę! Percy zsiadł z Pani 0'Leary. Wręczył godło Dakocie. -

Jesteś starszym centurionem kohorty. Zaopiekuj się tym.

Dakota zamrugał, po czym wyprostował się z dumą. Odrzucił manierkę z kool-aidem i chwycił drzewce z orłem. -

Poniosę go ze czcią.

-

Frank, Hazel, Tyson - rzekł Percy - pomóżcie Czwartej Kohorcie. Ja muszę zabić olbrzyma.

Uniósł Orkana, ale zanim ruszył do ataku, na północnych wzgórzach rozbrzmiały rogi. Jakaś inna armia pojawiła się na szczytach - setki wojowników w czarno-szarych kamuflażach, uzbrojonych we włócznie i w tarcze. Wśród nich stał z tuzin bojowych wózków widłowych; ich wyostrzone widły połyskiwały w blasku zachodzącego słońca, a płonące bełty tkwiły w naciągniętych cięciwach kusz. -

Amazonki - powiedział Frank. - Super.

Polybotes ryknął śmiechem.

Percy 4Si -

Widzicie? Przybyły nasze posiłki! Rzym dzisiaj upadnie!

Amazonki zniżyły włócznie i ruszyły do ataku po zboczu wzgórza. Wózki widłowe potoczyły się na pole bitwy. Szeregi wrogów ryknęły radośnie, ale ów ryk ucichł raptownie, gdy Amazonki zmieniły kierunek i pobiegły prosto na nienaruszone wschodnie skrzydło wroga. -

Naprzód, Amazonki!

Na największym wózku stała dziewczyna, która wyglądała jak starsza wersja Reyny, w czarnej zbroi, z błyszczącym złotym pasem. -

Królowa Hylla! - zawołała Hazel. - Przeżyła!

-

Na odsiecz mojej siostrze! - krzyknęła królowa Amazonek. — Zniszczyć potwory!

-

Zniszczyć! - powtórzyły chórem jej oddziały, a okrzyk potoczył się echem po dolinie.

Reyna skierowała pegaza ku Percy'emu. Oczy jej błyszczały, a mina mówiła: Chętnie bym cię teraz wysciskała. Krzyknęła: -

Rzymianie! Do boju!

Pole bitwy zamieniło się w chaos. Dwie wielkie fale, Amazonki i Rzymianie, runęły na wrogów jak dwa skrzydła Wrót Śmierci. Percy miał jednak tylko jeden cel. Wskazał ręką na olbrzyma. -

Ty. Ja. Do końca.

Spotkali się przy akwedukcie, który dziwnym trafem jeszcze przetrwał. Polybotes to skorygował. Machnął trójzębem i zwalił najbliższy ceglany łuk. Runął strumień wody. Stawaj, synu Neptuna! Pokaż swą moc! Woda jest ci posłuszna? Uzdrawia cię? Wiedz jednak, że urodziłem się, by pokonać Neptuna! Włożył rękę pod strumień wody. Gdy woda obmyła mu palce, pozieleniała. Prysnął nią na Percy'ego, który instynktownie odbił ją siłą woli. Płyn opryskał grunt pod jego stopami. Trawa za-syczała, pomarszczyła się, buchnął z niej dym.

452

Percy

-

Mój dotyk zamienia wodę w truciznę - warknął Polybotes. -Zobaczmy, co zrobi z twoją krwią!

Rzucił swoją sieć na Percy'ego, ale ten przetoczył się w bok i skierował strumień zatrutej wody prosto w twarz olbrzyma. Gdy Polybotes oślepł, Percy zaatakował. Wbił Orkana w brzuch olbrzyma, wyciągnął go i odskoczył. Gigant ryknął z bólu. Cios unicestwiłby każdego potwora, ale Polybotes tylko się zachwiał i spojrzał na swój złoty ichor krew nieśmiertelnych - tryskający z rany. Rana już się zabliźniała. -

Niezła sztuczka, półbogu - warknął. - Ale i tak cię zniszczę.

-

Najpierw mnie złap - odrzekł Percy.

Odwrócił się i popędził w stronę miasta. -

Co?! - ryknął zdumiony olbrzym. - Uciekasz, tchórzu? Stawaj tu i giń!

Percy nie miał zamiaru go posłuchać. Wiedział, że sam nie zabije Polybotesa. Miał jednak pewien plan. Minął Panią 0'Leary, która wyglądała dość dziwacznie z gorgoną trzepoczącą się w jej pysku.

W porządku! - krzyknął do niej Percy w biegu, ścigany przez dyszącego żądzą mordu olbrzyma. Przeskoczył przez płonącego skorpiona i uchylił się przed cyklopem, którego Hannibal odrzucił na bok. Kątem oka dostrzegł Tysona wbijającego jakiegoś ziemistego w ziemię, jakby się bawił w whack-amole. Ella polatywała nad nim, unikając pocisków i wykrzykując dobre rady: -

Pachwina! Ziemiści mają czułe pachwiny!

ŁUUP! -

Dobrze. Tak. Tyson znalazł jego pachwinę.

-

Percy potrzebuje pomocy? - zawołał Tyson.

-Jest okej! -

Giń! - ryknął Polybotes, nadbiegając.

Percy popędził dalej. Percy 4 W oddali zobaczył Hazel galopującą na Arionie przez pole bitwy i koszącą centaury i karpoi jak łany pszenicy. Jeden z duchów ziarna krzyknął: „Pszenica! Dam ci pszenicy!", ale Arion uderzył go kopytami, zamieniając w kupkę płatków śniadaniowych. Królowa Hylla i Reyna włączyły się do walki: wózek widłowy i Pegaz mknęły obok siebie, roztrącając mroczne cienie padłych wojowników. Frank zamienił się w słonia i miażdżył nogami cyklopów, a Dakota trzymał wysoko złotego orła, z którego strzelały błyskawice na każdego potwora, który ośmielił się zaatakować Piątą Kohortę. Wszystko układało się znakomicie, ale Percy emu był teraz potrzebny inny rodzaj pomocy. Potrzebował pomocy boga. Zerknął przez ramię i zobaczył, że olbrzym go dogania. Żeby zyskać na czasie, Percy dał nura za jedną z kolumn akweduktu. Olbrzym zamachnął się trójzębem. Kiedy kolumna runęła, Percy rozkazał wodzie zwalić całe tony cegieł na głowę olbrzyma. Popędził do granicy miasta. -

Terminusie! - krzyknął.

Najbliższy posąg boga miał ze dwadzieścia metrów wysokości. Otworzył powieki, gdy Percy do niego podbiegł. -

Absolutnie niedopuszczalne! Budynki płoną! Najeźdźcy! Wygoń ich stąd, Percy Jacksonie!

-

Próbuję. Ale jest tu ten olbrzym, Polybotes.

-Tak, wiem! Zaczekaj... niech pomyślę. - Zamknął powieki i skupił się. Płonąca zielona kula przeleciała nad jego głową i nagle wyparowała. - Nie mogę zatrzymać wszystkich pocisków. Dlaczego nie są na tyle cywilizowani, żeby atakować mnie trochę wolniej? Jestem tylko bogiem. Pomóż mi zabić olbrzyma - powiedział Percy - i będzie po wszystkim. Bóg i półbóg działający wspólnie to jedyny sposób, by go zabić. Terminus prychnął. 44 Percy -Ja strzegę granic. Nie zabijam olbrzymów. Tego nie ma w mojej umowie. -

Terminusie, daj spokój!

Percy zrobił jeszcze jeden krok do przodu, a bóg krzyknął gniewnie: -

Zatrzymaj się tam, gdzie stoisz, młodzieńcze! Żadnej broni wewnątrz granic pomerium!

-

Przecież nas atakują.

Co mnie to obchodzi! Prawo to prawo. Kiedy ludzie nie przestrzegają prawa, staję się zły, bardzo zły. Percy uśmiechnął się. -1 tego się trzymaj. Pobiegł w stronę olbrzyma. -

Hej, brzydalu!

-

Rarrr!

Polybotes wypadł z ruin akweduktu. Woda wciąż się na niego lała, natychmiast zamieniając się w truciznę i tworząc dymiące błocko wokół jego stóp. -

Będziesz... będziesz umierał powoli - obiecał olbrzym.

Podniósł trójząb, teraz ociekający zielonym jadem. Bitwa dobiegała końca. Kiedy unicestwiono ostatnie potwory, przyjaciele Percy'ego zaczęli się gromadzić, tworząc pierścień wokół olbrzyma. Wezmę cię do niewoli, Percy Jacksonie - warknął Polybotes. - Będę cię torturował na dnie morza. Za każdym razem gdy woda cię uzdrowi, będziesz bliżej śmierci. -

Wspaniała oferta - odrzekł Percy - ale myślę, że to ja ciebie zabiję.

Polybotes ryknął z wściekłości. Potrząsnął głową i z włosów wypadło mu jeszcze więcej bazyliszków.

-

Wycofać się! - krzyknął Frank.

Percy 455 W szeregach wybuchło zamieszanie. Hazel spięła Ariona i wjechała między bazyliszki i legionistów. Frank zmienił się w coś smukłego i futrzastego... w łasicę? Percy pomyślał, że Frank oszalał, ale kiedy łasica zaatakowała bazyliszki, pouciekały w popłochu. Frank pognał za nimi długimi susami łasicy. Polybotes pochylił trójząb i pobiegł ku Percy'emu. Kiedy dotarł do linii pomerium, Percy odskoczył na bok jak toreador. Polybotes przetoczył się przez granicę miasta. -

MAM CIĘ! - zawołał Terminus. - To jest SPRZECZNE Z PRAWEM!

Polybotes zmarszczył czoło, najwyraźniej zdumiony, że ruga go jakiś posąg. -

A ty to kto? - warknął. - Zamknij się!

Przewrócił posąg i zwrócił się w stronę Percy ego. Teraz to już się WŚCIEKŁEM! - wrzasnął Terminus. - Duszę cię, czujesz to? To moje dłonie ściskają ci szyję, ty wielki oprychu! Zjeżdżaj stąd! Zaraz tak cię walnę bykiem, że... -

Dość tego!

Olbrzym uderzył stopą w posąg, rozłamując Terminusa na trzy części: piedestał, pierś i głowę. -NIE ZROBIŁEŚ TEGO! - krzyknął Terminus. - Percy Jacksonie, zawarliśmy umowę! Zabijmy tego parweniusza! Polybotes śmiał się tak bardzo, że kiedy zauważył atak Percy'-ego, było już za późno. Percy podskoczył, odbijając się od kolana olbrzyma, i poprzez jedne z metalowych ust w napierśniku Polybotesa wbił mu w pierś aż po rękojeść klingę z niebiańskiego spiżu. Olbrzym zatoczył się do tyłu, potknął o piedestał Terminusa i runął na ziemię. Kiedy próbował powstać, chwyciwszy za rękojeść miecza tkwiącego mu w piersi, Percy uniósł z ziemi głowę posągu. -

Nigdy nie zwyciężysz! - wystękał Polybotes. - Nie możesz pokonać mnie sam!

456

Percy

Nie jestem sam. - Percy podniósł kamienną głowę nad twarz olbrzyma. — Pozwól, że ci przedstawię mojego przyjaciela Ter-minusa. Jest bogiem! Zbyt późno w oczach olbrzyma zaświtał lęk. Percy z całej siły uderzył go w nos głową boga. Polybotes rozsypał się w stos wodorostów, gadziej skóry i trującego szlamu. Percy cofnął się chwiejnym krokiem, całkowicie wyczerpany. -

Ha! - odezwała się głowa Terminusa. - To go nauczy przestrzegać rzymskiego prawa.

Na chwilę na polu bitwy zaległa cisza, przerywana tylko trzaskaniem ognia i kwikiem garstki umykających w panice potworów. Percy ego otoczył tłum Rzymian i Amazonek. Był wśród nich Tyson, były Ella i Pani 0'Leary. Frank i Hazel uśmiechali się do niego z dumą. Arion z uciechą skubał jakąś złotą tarczę. -

Percy! Percy! - zaczęli skandować Rzymianie.

Podbiegli do niego i zanim się zorientował, ponieśli go na tarczy, wołając gromko: -

Pretor! Pretor!

Była wśród nich i Reyna, która pogratulowała mu uściskiem dłoni. Potem tłum wiwatujących Rzymian obniósł go wokół linii pomeriańskiej, unikając stanowiska Terminusa, i poprowadził do Obozu Jupiter. S więto Fortuny nie miało nic wspólnego z fortem, czego Percy kiedyś się obawiał. Legioniści, Amazonki i lary zgromadzili się w sali jadalnej na sutą kolację. Zaproszono nawet faunów, bo pomogli przy opatrywaniu rannych po bitwie. Nimfy wiatru krążyły po sali z zawrotną szybkością, przyjmując zamówienia na pizzę, burgery, steki, sałatki, chińszczyznę i burritos. Pomimo wyczerpującej bitwy wszyscy byli w dobrym nastroju. Straty nie były wielkie, a paru legionistów, którzy uprzednio umarli i odzyskali życie, jak Gwen, nie powróciło do Podziemia. Może Tanatos przymknął na nich oko, a może Pluton dał im glejty, jak to zrobił dla Hazel. W każdym razie nikt się nie uskarżał. Kolorowe proporce Amazonek i Rzymian zwisały obok siebie z krokwi. Odzyskany złoty orzeł tkwił dumnie za stołem pretora, a ściany były ozdobione magicznymi rogami obfitości, z których sypały się owoce, czekoladki i świeżo upieczone ciasteczka. Legioniści mieszali się z Amazonkami, zamieniając się do woli miejscami, a tych z Piątej Kohorty wszędzie witano z entuzjazmem. LI PERCY S więto Fortuny nie miało nic wspólnego z fortem, czego Percy kiedyś się obawiał. Legioniści, Amazonki i lary zgromadzili się w sali jadalnej na sutą kolację. Zaproszono nawet faunów, bo pomogli przy opatrywaniu rannych po bitwie. Nimfy wiatru krążyły po sali z zawrotną szybkością, przyjmując zamówienia na pizzę, burgery, steki, sałatki, chińszczyznę i burritos. Pomimo wyczerpującej bitwy wszyscy byli w dobrym nastroju. Straty nie były wielkie, a paru legionistów, którzy uprzednio umarli i odzyskali życie, jak Gwen, nie powróciło do Podziemia. Może Tanatos przymknął na nich oko, a może Pluton dał im glejty, jak to zrobił dla Hazel. W każdym razie nikt się nie uskarżał. Kolorowe proporce Amazonek i Rzymian zwisały obok siebie z krokwi. Odzyskany złoty orzeł tkwił dumnie za stołem pretora, a ściany były ozdobione magicznymi rogami obfitości, z których sypały się owoce, czekoladki i świeżo upieczone ciasteczka.

Legioniści mieszali się z Amazonkami, zamieniając się do woli miejscami, a tych z Piątej Kohorty wszędzie witano z entuzjazmem. 45* Percy Percy tyle razy zmienił miejsce, że już nie wiedział, gdzie jest jego talerz. Flirtowano i siłowano się na ręce - zdawało się, że dla Amazonek nie ma różnicy. W pewnym momencie Percy ego dopadła Kinzie, Amazonka, która rozbroiła go w Seattle. Musiał jej wyjaśnić, że ma już dziewczynę. Na szczęście Kinzie okazała się wyrozumiała. Opowiedziała mu, co się wydarzyło w Seatde po ich odejściu - jak Hylla pokonała swoją rywalkę Otrerę w dwóch pojedynkach na śmierć i życie, więc teraz Amazonki nazywały ją Hyllą Dwukrotnej Śmierci. Za drugim razem Otrera już nie odzyskała życia - mówiła Kinzie, trzepocząc rzęsami. - To twoja zasługa. Gdybyś kiedyś potrzebował nowej dziewczyny... no wiesz... uważam, że wyglądałbyś wspaniale w żelaznej obroży i pomarańczowym kombinezonie. Percy nie był pewny, czy Kinzie żartuje, czy mówi poważnie. Podziękował jej uprzejmie i szybko zmienił miejsce. Kiedy już wszyscy się najedli i talerze przestały śmigać po sali, Reyna wygłosiła krótką mowę. Formalnie powitała Amazonki, dziękując im za pomoc. Potem uścisnęła swoją siostrę, a sala rozbrzmiała gromkimi wiwatami. Reyna uniosła obie ręce, żeby ich uciszyć. -

Moja siostra i ja nieczęsto się widujemy...

Hylla roześmiała się. -

Oględnie mówiąc!

Przyłączyła się do Amazonek - ciągnęła Reyna - a ja do Rzymian w Obozie Jupiter. Ale kiedy rozglądam się po tej sali, myślę, że obie dokonałyśmy dobrego wyboru. I dziwnym trafem nasze losy splotły się z losami herosa, który dopiero co został na polu bitwy obwołany pretorem, Percy'ego Jacksona. Znowu rozległy się wiwaty. Siostry wzniosły swoje kielichy w stronę Percy ego i wezwały go, by do nich podszedł. Wszyscy zaczęli wołać, by przemówił, ale Percy zupełnie nie wiedział, co powiedzieć. Oznajmił, że nie bardzo nadaje się na Percy 459 pretora, ale legioniści go zakrzyczeli. Reyna odebrała mu odznakę probatio. Oktawian obrzucił go jadowitym spojrzeniem, po czym odwrócił się do tłumu z uśmiechem, jakby obwołanie Percy ego pretorem było jego pomysłem. Rozpruł nożem pluszowego misia i ogłosił, że w tym roku Fortuna będzie im sprzyjać. Położył rękę na ramieniu Percy'ego i zawołał:

-

Percy Jackson, syn Neptuna, pierwszy rok służby!

Percy poczuł piekący ból, jakby mu przyłożono do skóry rozgrzane żelazko, ale zacisnął zęby i nie krzyknął. Na jego ramieniu pojawiły się rzymskie symbole: trójząb, litery SPQR i jedna pionowa kreska. Oktawian objął go i wyszeptał mu do ucha: -

Mam nadzieję, że bolało.

Potem Reyna wręczyła mu medalion z orłem i purpurowy płaszcz, symbole pretora. -

Zasłużyłeś na to, Percy.

Jeszcze raz obszedł całą salę, bo wszyscy chcieli go mieć przy swoim stole. Lar Witeliusz sunął za nim, potykając się o swoją rozmigotaną fioletową togę, podciągając pas z mieczem i zapewniając wszystkich, że to on przepowiedział Percy'emu wielką przyszłość. To ja zażądałem, żeby trafił do Piątej Kohorty! - wołał z dumą. - Od razu dostrzegłem, że ma wielki talent! Wyskoczył faun Don w czepku pielęgniarki na głowie, ze stosem ciasteczek w każdej ręce. -

Gratulo i w ogóle, koleś! Hej, masz może trochę drobnych?

Wszystko to wprowadzało Percy'ego w zakłopotanie, ale cieszyło go, że Hazel i Franka też wychwalano pod niebiosa. Nazywano ich zbawcami Rzymu, na co z pewnością zasłużyli. Mówiono nawet o wpisaniu na nowo Shen Luna, pradziadka Franka, na listę honorowych członków legionu, głośno wyrażając opinię, że to jednak nie on spowodował trzęsienie ziemi w 1906 roku.

4 Percy Percy przysiadł się na chwilę do Tysona i Elli, którzy byli honorowymi gośćmi przy stole Dakoty. Tyson wciąż zamawiał kanapki z masłem orzechowym, pochłaniając je tak szybko, że nawet nimfy nie mogły nadążyć. Ella przycupnęła na oparciu sofy i zajadała się cynamonowymi rogalikami. Cynamonowe rogaliki są dobre dla harpii - oświadczyła. -Dwudziesty czwarty czerwca to dobry dzień. Urodziny Roya Disneya, Święto Fortuny i Dzień Niepodległości w Zanziba-rze. I Tyson. Zerknęła na Tysona, zarumieniła się i odwróciła wzrok. Po kolacji cały legion rozszedł się na nocny spoczynek. Percy i jego przyjaciele udali się do miasta, w którym ugaszono już pożary, uprzątnięto większość gruzów i świętowano zwycięstwo. Na linii pomerium powitał ich Terminus w papierowej czapeczce na głowie. Witaj, pretorze! Jeśli uznasz, że w mieście trzeba będzie rozwalić łeb jakiemuś olbrzymowi, daj mi znać.

-

Dzięki, Terminusie. Będę pamiętał.

No tak. Twój płaszcz pretora trochę krzywo wisi. Po lewej stronie o cal za nisko. O tak, teraz jest lepiej. Gdzie jest moja asystentka? Julio! Dziewczynka wybiegła zza postumentu. Miała na sobie zieloną sukienkę, a włosy zaplotła w warkoczyki. Kiedy się uśmiechnęła, Percy dostrzegł, że wyżynają jej się ząbki. Wyciągnęła do niego pudło z papierowymi czapeczkami. Percy próbował odmówić, ale Julia spojrzała na niego z takim uwielbieniem, że powiedział: -

Och, oczywiście. Wezmę tę niebieską koronę.

Hazel dostała złoty kapelusz pirata. -Jak dorosnę, zostanę Percym Jacksonem - oświadczyła Julia. Hazel uśmiechnęła się i zmierzwiła jej włosy. Percy 4 -

Warto nim być, Julio.

Chociaż - odezwał się Frank, wybierając sobie czapkę w kształcie głowy niedźwiedzia polarnego - dobrze też być Frankiem Zhang. -

Frank! - upomniała go Hazel.

Nałożyli czapeczki i udali się na forum, teraz oświetlone kolorowymi lampionami. Fontanny jarzyły się fioletowym blaskiem. Wokół kafejek było tłoczno, uliczni muzykanci grali na gitarach, lirach, fletniach pana oraz wydawali dziwne dźwięki pachami. (To ostatnie dziwiło Percyego. Może to była jakaś stara rzymska tradycja muzyczna). Bogini Iris też musiała być w zabawowym nastroju. Kiedy Percy i jego przyjaciele mijali uszkodzony Dom Senatu, na niebie pojawiła się oślepiająca tęcza. Niestety, bogini zesłała też jeszcze inne błogosławieństwo - łagodny deszcz okrągłych ciasteczek bezglutenowych, które według Percyego mogły albo utrudnić uprzątanie miasta, albo ułatwić jego odbudowę. Znakomicie nadawały się na cegły. Przez jakiś czas wędrowali po ulicach. Frank i Hazel wciąż stykali się ramionami. W końcu Percy powiedział: -

Wiecie co, jestem trochę zmęczony. Idźcie dalej sami.

Frank i Hazel zaprotestowali, ale Percy dobrze wiedział, że chcieli się sobą nacieszyć.

Wracając do obozu, zobaczył na Polu Marsowym Panią 0'Lea-ry i Hannibala. Pani 0'Leary w końcu znalazła sobie towarzysza zabaw. Brykali po łące, wpadając na siebie z impetem, rozwalając fortyfikacje i w ogóle bawiąc się wyśmienicie. Zatrzymał się przy bramie fortu i spojrzał na dolinę. Dzień, w którym stał tutaj z Hazel, po raz pierwszy patrząc na obóz, wydał mu się bardzo odległy. Teraz bardziej interesował go wschodni horyzont.

4

Percy

Jutro, może pojutrze, przybędą tu jego towarzysze z Obozu Herosów. Przywiązał się już do Obozu Jupiter, ale nie mógł się doczekać spotkania z Annabeth. Tęsknił za swoim dawnym życiem - w Nowym Jorku i w Obozie Herosów - ale coś mu mówiło, że nie tak szybko powróci do domu. Gaja i jej giganci nie przestali im zagrażać - w każdym razie nie na długo. Reyna przydzieliła mu drugi dom pretora na Via Principalis, ale gdy tylko tam zajrzał, poczuł, że w nim nie zostanie. Był całkiem przyjemny, ale pełen rzeczy Jasona Grace. Percy już teraz czuł się nieswojo, obarczony godnością pretora, która należała do Jasona. Nie chciał odbierać mu również domu. I tak znajdzie się w niezręcznej sytuacji, kiedy Jason wróci, a Percy był pewny, że heros jest na pokładzie okrętu z głową smoka na dziobie. Wrócił do baraków Piątej Kohorty i wspiął się na swoją pryczę. Zasnął natychmiast. Przyśniło mu się, że niesie Junonę przez Mały Tyber. Budziła w nim odrazę jako zwariowana stara nędzarka, uśmiechnięta i nucąca jakąś grecką kołysankę, ściskająca go chropowatymi, sękatymi rękami za szyję. -

Wciąż masz ochotę mnie trzasnąć, kochaneczku? - zapytała.

Percy zatrzymał się i upuścił ją w nurt rzeki. Gdy tylko plasnęła w wodę, znikła i pojawiła się na brzegu. -

Och, to nie było godne herosa, nawet we śnie! — zarechotała.

Osiem miesięcy - powiedział Percy. - Ukradłaś mi osiem miesięcy życia, wysyłając mnie na misję, która trwała tylko tydzień. Dlaczego? Junona zacmokała z dezaprobatą. Wy, śmiertelnicy, i wasze krótkie życie! Osiem miesięcy to nic, mój drogi. Kiedyś straciłam osiem stuleci, prawie tyle, ile trwało cesarstwo bizantyjskie.

< 4

Percy

Jutro, może pojutrze, przybędą tu jego towarzysze z Obozu Herosów. Przywiązał się już do Obozu Jupiter, ale nie mógł się doczekać spotkania z Annabeth. Tęsknił za swoim dawnym życiem - w Nowym Jorku i w Obozie Herosów - ale coś mu mówiło, że nie tak szybko powróci do domu. Gaja i jej giganci nie przestali im zagrażać - w każdym razie nie na długo. Reyna przydzieliła mu drugi dom pretora na Via Principalis, ale gdy tylko tam zajrzał, poczuł, że w nim nie zostanie. Był całkiem przyjemny, ale pełen rzeczy Jasona Grace. Percy już teraz czuł się nieswojo, obarczony godnością pretora, która należała do Jasona. Nie chciał odbierać mu również domu. I tak znajdzie się w niezręcznej sytuacji, kiedy Jason wróci, a Percy był pewny, że heros jest na pokładzie okrętu z głową smoka na dziobie. Wrócił do baraków Piątej Kohorty i wspiął się na swoją pryczę. Zasnął natychmiast. Przyśniło mu się, że niesie Junonę przez Mały Tyber. Budziła w nim odrazę jako zwariowana stara nędzarka, uśmiechnięta i nucąca jakąś grecką kołysankę, ściskająca go chropowatymi, sękatymi rękami za szyję. -

Wciąż masz ochotę mnie trzasnąć, kochaneczku? - zapytała.

Percy zatrzymał się i upuścił ją w nurt rzeki. Gdy tylko plasnęła w wodę, znikła i pojawiła się na brzegu. -

Och, to nie było godne herosa, nawet we śnie! - zarechotała.

Osiem miesięcy - powiedział Percy. - Ukradłaś mi osiem miesięcy życia, wysyłając mnie na misję, która trwała tylko tydzień. Dlaczego? Junona zacmokała z dezaprobatą. Wy, śmiertelnicy, i wasze krótkie życie! Osiem miesięcy to nic, mój drogi. Kiedyś straciłam osiem stuleci, prawie tyle, ile trwało cesarstwo bizantyjskie.

ś lj 4

Percy

Jutro, może pojutrze, przybędą tu jego towarzysze z Obozu Herosów. Przywiązał się już do Obozu Jupiter, ale nie mógł się doczekać spotkania z Annabeth. Tęsknił za swoim dawnym życiem - w Nowym Jorku i w Obozie Herosów - ale coś mu mówiło, że nie tak szybko powróci do domu. Gaja i jej giganci nie przestali im zagrażać - w każdym razie nie na długo. Reyna przydzieliła mu drugi dom pretora na Via Principalis, ale gdy tylko tam zajrzał, poczuł, że w nim nie zostanie. Był całkiem przyjemny, ale pełen rzeczy Jasona Grace. Percy już teraz czuł się nieswojo, obarczony godnością pretora, która należała do Jasona. Nie chciał odbierać mu również domu. I tak znajdzie się w niezręcznej sytuacji, kiedy Jason wróci, a Percy był pewny, że heros jest na pokładzie okrętu z głową smoka na dziobie.

Wrócił do baraków Piątej Kohorty i wspiął się na swoją pryczę. Zasnął natychmiast. Przyśniło mu się, że niesie Junonę przez Mały Tyber. Budziła w nim odrazę jako zwariowana stara nędzarka, uśmiechnięta i nucąca jakąś grecką kołysankę, ściskająca go chropowatymi, sękatymi rękami za szyję. -

Wciąż masz ochotę mnie trzasnąć, kochaneczku? - zapytała.

Percy zatrzymał się i upuścił ją w nurt rzeki. Gdy tylko plasnęła w wodę, znikła i pojawiła się na brzegu. -

Och, to nie było godne herosa, nawet we śnie! - zarechotała.

Osiem miesięcy - powiedział Percy. - Ukradłaś mi osiem miesięcy życia, wysyłając mnie na misję, która trwała tylko tydzień. Dlaczego? Junona zacmokała z dezaprobatą. Wy, śmiertelnicy, i wasze krótkie życie! Osiem miesięcy to nic, mój drogi. Kiedyś straciłam osiem stuleci, prawie tyle, ile trwało cesarstwo bizantyjskie. Percy 4 Percy wezwał moc rzeki. Zawirowała wokół niego, otaczając go pierścieniem piany. No, no, nie bądź taki drażliwy. Jeśli mamy pokonać Gaję, trzeba było wszystko dokładnie zaplanować. Najpierw Jason i jego przyjaciele musieli uwolnić mnie z więzienia... -

Z więzienia? Byłaś w więzieniu i oni cię z niego wyciągnęli?

Nie bądź taki zaskoczony, mój drogi! Jestem milutką staruszką. W każdym razie nie byłeś potrzebny w Obozie Jupiter aż do teraz, aby ocalić Rzymian od zagłady. A te osiem miesięcy... no cóż, miałam jeszcze inne zajęcia, młodzieńcze. Przeciwstawienie się Gai, działanie za plecami Jupitera, chronienie twoich przyjaciół - pełne ręce roboty! Gdybym musiała chronić cię przed potworami i intrygami Gai, gdybym musiała przez cały czas ukrywać cię przed twoimi przyjaciółmi ze wschodu... no nie, uznałam, że lepiej będzie, jeśli zapadniesz w bezpieczną drzemkę. Byłyby z tobą same kłopoty. Byłbyś czarną owcą. Kłopoty. - Percy poczuł, że woda wiruje szybciej wokół niego, wzbierając gniewem. - Czarna owca. -

Właśnie. Cieszę się, że to zrozumiałeś.

Pchnął na nią druzgoczącą falę, ale bogini po prostu znikła i zmaterializowała się nieco dalej na brzegu. Ojej, naprawdę się rozeźliłeś. Ale przecież wiesz, że mam rację. Pojawiłeś się tutaj we właściwym czasie. Teraz ci ufają. Jesteś bohaterem Rzymu. A kiedy byłeś pogrążony we śnie, Jason

Grace nauczył się ufać Grekom. Mieli czas, żeby zbudować „Ar-go II". Ty i Jason razem zjednoczycie oba obozy. Dlaczego ja? Ciebie i mnie nigdy nic nie łączyło. Dlaczego chciałaś mieć w swojej drużynie czarną owcę? Bo cię znam, Percy Jacksonie. Jesteś impulsywny, to prawda, ale kiedy chodzi o twoich przyjaciół, stajesz się stanowczy i stały jak igła kompasu. Jesteś niezachwianie lojalny i wzbudzasz lojalność w innych. Jesteś klejem, który zjednoczy was siedmioro.

k 4

Percy

-

Wspaniale - rzekł Percy. - Zawsze chciałem być klejem.

Junona splotła swoje wykrzywione palce. Herosi Olimpu muszą się zjednoczyć! Po waszym zwycięstwie nad Kronosem na Manhattanie... no cóż, obawiam się, że to uraziło ambicję Jupitera. -

Bo ja miałem rację. A on się mylił.

Staruszka wzruszyła ramionami. Powinien do tego przywyknąć po tylu eonach małżeństwa ze mną, ale niestety! Mój dumny i uparty mąż nie pozwala mi wezwać po raz drugi pomocy półbogów. Uważa, że można bez was pokonać gigantów, a Gaję zmusić, by znowu zapadła w sen. Mam więcej oleju w głowie niż on. Musicie jednak pokazać, co potraficie. Jeśli pożeglujecie do naszej dawnej ojczyzny i zamkniecie Wrota Śmierci, Jupiter przekona się, że jesteście godni tego, by walczyć ramię w ramię z bogami. Będzie to najważniejsza misja od czasu, gdy Eneasz wyruszył z Troi! A jeśli nam się nie uda? - zapytał Percy. - Jeśli Rzymianie i Grecy nie zgodzą się współpracować? -Wtedy Gaja zwycięży. I powiem ci coś jeszcze, Percy Jacksonie. Osoba, która sprawi wam najwięcej kłopotu, jest jednocześnie tą, która jest ci najbliższa. Nienawidzi mnie z całego serca. Annabeth? - Percy poczuł, że gniew znowu w nim wzbiera. -Nigdy jej nie lubiłaś. Teraz twierdzisz, że narobi nam kłopotów? W ogóle jej nie znasz. Ona jest osobą, której ufam bezgranicznie. Bogini uśmiechnęła się cierpko. Zobaczymy, młody herosie. Czeka ją trudne zadanie, gdy ty przybędziesz do Rzymu. Czy mu podoła? Nie wiem. Percy wezwał garść wody i chlusnął nią w staruszkę. Kiedy fala opadła, już jej nie było.

Stracił panowanie nad rzeką. Zapadł się w ciemność wodnego wiru. LII Następnego ranka Percy, Hazel i Frank wcześnie zjedli śniadanie i przybyli do miasta przed posiedzeniem senatu. Jako pretor Percy mógł się teraz swobodnie poruszać wszędzie, gdzie i kiedy zechciał. Po drodze minęli stajnie, gdzie spali Tyson i Pani 0'Leary. Tyson chrapał na kupie siana obok jednorożców, z błogą miną, jakby śnił o konikach. Pani 0'Leary przetoczyła się na grzbiet i zakryła uszy łapami. Pod dachem stajni Ella umościła się na stosie starych rzymskich zwojów, z głową wetkniętą pod skrzydło. Kiedy doszli do forum, usiedli przy fontannie i patrzyli, jak wschodzi słońce. Obywatele miasta już się krzątali na ulicach, zmiatając bezglutenowe ciasteczka, konfetti i papierowe czapeczki po wczorajszym świętowaniu. Oddział saperów wznosił nowy łuk triumfalny dla upamiętnienia zwycięstwa nad Polybotesem. Hazel powiedziała im, że słyszała o przygotowaniach do formalnego tryumfu ich trojga - parady wokół miasta, po której przez cały tydzień będą trwały różne zawody sportowe, zabawy i uczty Wm 4

Percy

- ale Percy wiedział, że nie będzie im dane się tym cieszyć. Nie mieli na to czasu. Opowiedział im o swoim śnie. Hazel zmarszczyła czoło. -

Bogowie nie próżnowali ostatniej nocy. Frank, pokaż mu.

Frank sięgnął do kieszeni kurtki. Percy spodziewał się, że wyjmie swoje drewienko, ale Frank wyciągnął cienką książkę w miękkiej okładce i czerwoną kartkę. To leżało na mojej poduszce, gdy się obudziłem. - Podał je Percy'emu. - Jakby odwiedziła mnie Wróżka Zębuszka. Książka nosiła tytuł Sztuka wojny, a jej autorem był niejaki Sun Tzu. Percy nigdy o niej nie słyszał, ale podejrzewał, kto ją przysłał. Treść listu na czerwonej papeterii brzmiała: „Dobra robota, synu. Najlepszą bronią mężczyzny jest jego mózg. To była ulubiona książka twojej matki. Przeczytaj ją. PS Mam nadzieję, że twój przyjaciel Percy nabrał już do mnie trochę szacunku". Łał. - Percy oddał mu książkę. - Może Mars rzeczywiście różni się trochę od Aresa. Bo nie sądzę, by Ares potrafił czytać. Frank przerzucał kartki książki. Tu jest dużo o poświęceniu, o kosztach wojny. Wtedy, w Van-couverze, Mars powiedział mi, że muszę przedłożyć obowiązek nad swoje życie, bo inaczej cała wojna pójdzie nie tak. Myślałem, że

mówi o uwolnieniu Tanatosa, ale teraz... sam nie wiem. Wciąż żyję, więc najgorsze może jeszcze nadejść. Spojrzał nerwowo na Percyego, a Percy wyczuł, że Frank nie mówi mu wszystkiego. Ciekaw był, co Mars powiedział o nim, ale nie był pewny, czy chce się tego dowiedzieć. A poza tym Frank już dość przeżył. Widział, jak płonie jego rodzinny dom. Stracił matkę i babcię. Ryzykowałeś życie - powiedział. - Chciałeś spłonąć, żebyśmy osiągnęli cel misji. Mars nie może oczekiwać od ciebie niczego więcej. Percy 4(>7 -

Może - mruknął bez przekonania Frank.

Hazel ścisnęła go za rękę. Tego ranka oboje zachowywali się wobec siebie bardziej swobodnie, nie tak nerwowo i nieśmiało jak wcześniej. Percy zastanawiał się, czy już zaczęli ze sobą chodzić. Miał nadzieję, że tak, ale wolał nie pytać. -

Hazel, a co z tobą? Masz jakieś wiadomości od Plutona?

Opuściła wzrok. Kilka diamentów wyskoczyło z ziemi u jej stóp. Nie. Ale chyba przekazał mi coś przez Tanatosa. Mojego nazwiska nie było na liście zaginionych dusz. A powinno być. -

Myślisz, że twój stary dał ci glejt?

Wzruszyła ramionami. Pluton nie może mnie odwiedzić ani do mnie przemówić, wiedząc, że żyję. Wówczas musiałby wdrożyć prawa śmierci i kazać Tanatosowi sprowadzić mnie z powrotem do Podziemia. Myślę, że mój tata przymyka na mnie oko. Myślę... myślę, że chce, żebym odnalazła Nica. Percy spojrzał na wschodzące słońce, wciąż mając nadzieję, że zobaczy opadający z nieba okręt wojenny. Ale, jak dotąd, niczego nie zobaczył. -

Odnajdziemy twojego brata - obiecał. - Gdy tylko przybędzie tu okręt, pożeglujemy do Rzymu.

Hazel i Frank wymienili niespokojne spojrzenia, jakby już o tym rozmawiali. Percy... - odezwał się Frank. - Jeśli chcesz, żebyśmy ci towarzyszyli, pójdziemy z tobą. Ale czy jesteś tego pewny? To znaczy... wiemy, że masz mnóstwo przyjaciół w tamtym obozie. I możesz teraz wybrać sobie, kogo chcesz, w Obozie Jupiter. Jeśli nie znajdziemy się w tej siódemce, pogodzimy się z tym... Chyba żartujesz! Myślisz, że opuściłbym swoją drużynę? Po kiełkach Runo, po ucieczce przed ludożercami, po ukrywaniu się pod niebieskimi udami giganta na Alasce? Wyluzuj!

4 Percy Napięcie opadło. Wszyscy troje zaczęli się zaśmiewać, może trochę za bardzo, ale czuli taką ulgę, że wciąż żyją, słońce tak miło grzało i na zboczach wzgórz nie pojawiały się żadne złowrogie twarze przynajmniej w tej chwili. Hazel wzięła głęboki oddech. Ta przepowiednia, którą wyrecytowała Ella... o dziecięciu mądrości i o znaku Ateny płonącym w Rzymie... wiesz, o czym to może być? Percy przypomniał sobie swój sen. Junona ostrzegła go, że Annabeth czeka trudne zadanie i że sprawi im jakiś kłopot. Nie mógł w to uwierzyć, ale... to go dręczyło. -

Nie jestem pewny - odrzekł. - To chyba nie jest cała przepowiednia. Może Ella pamięta resztę.

Frank wsunął książkę do kieszeni. Musimy zabrać ją ze sobą... dla jej własnego dobra. Jeśli Oktawian dowie się, że Ella zapamiętała Księgi Sybilli... Percy'emu dreszcz przebiegł po plecach. Oktawian wykorzystywał przepowiednie, by mieć władzę w obozie. Teraz Percy odebrał mu nadzieję, że zostanie pretorem, więc będzie szukać innych sposobów wywierania wpływu na legionistów. Gdyby Ella dostała się w jego ręce... -

Racja - powiedział. - Musimy ją chronić. Mam tylko nadzieję, że możemy ją przekonać...

-

Percy!

Tyson biegł ku nim przez forum, a Ella frunęła za nim z jakimś zwojem w szponach. Kiedy zatrzymali się przy fontannie, harpia upuściła zwój na kolana Percy ego. Przesyłka specjalna - oznajmiła. - Od jednej aury. Ducha wiatru. Tak, Elia dostała przesyłkę specjalną. Witajcie, bracia! - Tyson miał siano we włosach i masło orzechowe między zębami. - Ten zwój jest od Leona. To zabawny facet. I taki mały. Percy 469 Zwój wyglądał zwyczajnie, ale kiedy Percy go rozwinął, na pergaminie zamigotał obraz wideo. Jakiś chłopak w greckiej zbroi wyszczerzył do nich zęby. Miał szelmowską minę, kręcone czarne włosy i szaleństwo w oczach, jakby przed chwilą wypił kilkanaście filiżanek kawy. Siedział w ciemnym pokoju o drewnianych ścianach, jakby w kabinie okrętowej. Lampy naftowe kołysały się pod sufitem. Hazel zdusiła okrzyk. -

Co? - zapytał Frank. - Coś nie tak?

Do Percy'ego powoli dotarło, że skądś zna tego chłopaka - i to wcale nie ze snu. Widział tę twarz na zdjęciu. Siemanko! - odezwał się facet z ekranu. - Pozdrowienia od waszych przyjaciół z Obozu Herosów i tak dalej. Mówi Leo. Jestem... - Spojrzał gdzieś w bok i zawołał: - Jaki ja mam tytuł? Jestem admirałem, kapitanem czy... Dziewczęcy głos odpowiedział: -

Mechanikiem.

Bardzo śmieszne, Piper - mruknął Leo i znowu spojrzał na nich z ekranu. - No więc... tak... jestem... naczelnym dowódcą „Argo II". Ale super! W każdym razie zasuwamy do was na tej łajbie i będziemy... ja wiem... za jakąś godzinę. Będzie nam bardzo miło, jeśli, na przykład, nie zdmuchniecie nas z nieba albo co. W porzo? Powiedzcie to swoim kumplom Rzymianom. Niedługo się zobaczymy. Wasz w półbóstwie i tak dalej. Wyłączam się. Obraz znikł. -

Niemożliwe - powiedziała Hazel.

-

A co? - zapytał Frank. - Znasz tego kolesia?

Hazel wyglądała, jakby zobaczyła ducha. Percy już wiedział dlaczego. Przypomniał sobie fotografię w opuszczonym domu Hazel w Seward. Chłopak z okrętu wojennego wyglądał zupełnie tak jak jej dawny chłopak. -

To był Sammy Valdez - powiedziała. - Ale jak... jak...

4 Percy To niemożliwe — rzekł Percy. - Ten facet ma na imię Leo. A tamto było siedemdziesiąt lat temu. To musi być... Chciał powiedzieć „zbieg okoliczności", ale sam nie mógł w to uwierzyć. W ciągu ostatnich paru lat poznał już różne rzeczy: przeznaczenie, przepowiednie, czary, potwory, fatum, ale nigdy nie natknął się na coś takiego jak zbieg okoliczności. Rozmowę przerwał im napływający z oddali dźwięk rogów. Na forum wkroczyli senatorowie z Reyną na czele. Czas na posiedzenie senatu — rzekł Percy. - Chodźmy. Musimy im powiedzieć o tym okręcie wojennym. - Dlaczego mielibyśmy zaufać tym Grekom? - zapytał Oktawian. Od pięciu minut przechadzał się po sali, starając się podważyć to, co Percy powiedział im o planie Junony i Przepowiedni Siedmiorga.

Senatorowie poruszyli się niespokojnie, ale większość z nich bała się przerwać Oktawianowi, kiedy się nakręcał. Tymczasem słońce wspięło się wyżej na niebie, świecąc przez dziurę w dachu Domu Senatu i pławiąc Oktawiana w blasku naturalnego reflektora. Sala była wypełniona. Królowa Hylla, Frank i Hazel siedzieli w pierwszym rzędzie razem z senatorami. Pozwolono uczestniczyć w posiedzeniu nawet Tysonowi i Elli, którzy usiedli z tyłu. Tyson wciąż machał do Percy'ego i szczerzył zęby. Percy i Reyna zajęli fotele pretorów na podwyższeniu, co wprawiło Percy'ego w zażenowanie. Nie było łatwo wyglądać dostojnie, mając na sobie prześcieradło i purpurową pelerynę. Obóz jest bezpieczny - mówił Oktawian. - Będę pierwszym, który pogratuluje naszym bohaterom odzyskania legionowego orła i przywiezienia takiej ilości cesarskiego złota! Zaiste, los obdarzył nas swym błogosławieństwem. Ale po co chcieć czegoś więcej? Po co kusić los? -

Cieszę się, że zapytałeś. - Percy wstał, uznając te ostatnie pytania za otwarcie dyskusji.

Percy 47 -Ja nie... - zająknął się Oktawian. Nie byłeś członkiem misji. Tak, wiem. I mądrze robisz, pozwalając mi wszystko wyjaśnić, bo ja byłem. Niektórzy senatorowie uśmiechnęli się drwiąco. Oktawian nie miał wyboru: musiał usiąść i robić dobrą minę do złej gry. Gaja się budzi - rzekł Percy. - Pokonaliśmy jej dwóch gigantów, ale to dopiero początek. Prawdziwa wojna będzie się toczyć w starej krainie bogów. Ta misja powiedzie nas do Rzymu, a później może i do Grecji. Przez salę przebiegł szmer niepokoju. Wiem, wiem - powiedział Percy. - Zawsze uważaliście Greków za wrogów i trudno się temu dziwić. Sądzę, że bogowie dobrze zrobili, oddzielając od siebie dwa obozy, bo każde nasze spotkanie oznaczało walkę. Ale to może się zmienić. To musi się zmienić, jeśli chcemy pokonać Gaję. Taki jest właśnie sens Przepowiedni Siedmiorga. Siedmioro półbogów, Greków i Rzymian, razem zamknie Wrota Śmierci. Ha! - zawołał jakiś lar z tylnego rzędu. - Ostatnim pretorem, który próbował wyjaśnić znaczenie Przepowiedni Siedmiorga, był Michael Varus, a przecież to on stracił naszego orła na Alasce! Dlaczego mielibyśmy ci uwierzyć? Oktawian uśmiechnął się pyszałkowato. Jego zwolennicy zaczęli potakiwać i pomrukiwać. Nawet niektórzy weterani mieli niepewne miny. Przeniosłem Junonę przez Tyber - przypomniał im Percy, starając się przemawiać z taką stanowczością, na jaką go było stać.

- To ona powiedziała mi, że Przepowiednia Siedmiorga ma się wkrótce spełnić. Mars też objawił się wam osobiście. Myślicie, że dwoje waszych najważniejszych bogów pojawiłoby się w obozie, gdyby sytuacja nie była naprawdę poważna? Ma rację - odezwała się z drugiego rzędu Gwen. - W każdym razie ja wierzę w to, co mówi Percy. Może i jest Grekiem, ale to 1 4J2

Percy

on przywrócił honor legionowi. Widzieliście go wczoraj na polu bitwy. Czy ktoś tutaj może powiedzieć, że Percy nie jest prawdziwym bohaterem Rzymu? Nikt nie zaprzeczył. Niektórzy pokiwali głowami. Wstała Reyna. Percy patrzył na nią z niepokojem. Jej zdanie mogło zmienić wszystko - na dobre lub na złe. Twierdzisz, że to misja połączona - powiedziała. - Twierdzisz, że Junona chce, żebyśmy współdziałali z tymi... z tą drugą grupą, z Obozem Herosów. A przecież Grecy byli naszymi wrogami przez całe tysiąclecia. Są znani ze swojej podstępności. Może i tak - odrzekł Percy. - Ale wrogowie mogą stać się przyjaciółmi. Czy jeszcze tydzień temu przyszłoby ci do głowy, że Rzymianie będą walczyć ramię w ramię z Amazonkami? Królowa Hylla roześmiała się. -

Punkt dla ciebie.

Półbogowie z Obozu Herosów już współpracowali z Obozem Jupiter. Nie zdawaliśmy sobie z tego sprawy. Ubiegłego lata, podczas wojny tytanów, kiedy atakowaliście górę Othrys, my broniliśmy góry Olimp na Manhattanie. Ja sam pokonałem wtedy Kronosa. Reyna cofnęła się, o mało co nie potykając się o swoją togę. -Ty... co?! Wiem, że trudno w to uwierzyć - odrzekł Percy - ale sądzę, że zasłużyłem na wasze zaufanie. Jestem po waszej stronie. Hazel i Frank... jestem pewny, że zamierzają mi towarzyszyć w tej misji. Pozostałych czworo już zmierza tutaj z Obozu Herosów. Jest wśród nich Jason Grace, wasz dawny pretor. -

Och, daj spokój! - krzyknął Oktawian. - Teraz to już zmyślasz!

Reyna zmarszczyła czoło. Każesz nam uwierzyć w wiele rzeczy. Jason wraca tutaj z gromadą greckich półbogów? Twierdzisz, że pojawią się na niebie na >#

Percy 47 pokładzie ciężko uzbrojonego okrętu wojennego, a my nie mamy się,czego obawiać? Tak. - Percy popatrzył po rzędach zaniepokojonych, wątpiących senatorów. - Pozwólcie im tylko wylądować. Jason potwierdzi wszystko, co wam powiedziałem. Przysięgam na własne życie. Na własne życie? - Oktawian spojrzał znacząco na zgromadzonych. - Zapamiętamy to i jeśli się okaże, że to podstęp... W tym momencie do sali wbiegł posłaniec, dysząc, jakby biegł przez całą drogę z obozu. -

Pretorzy! Wybaczcie mi, że przerywam posiedzenie, ale nasi wywiadowcy donoszą...

-

Okręt! - zawołał uradowany Tyson, wskazując na dziurę w dachu. - Hurra!

I rzeczywiście, niecały kilometr od miasta z obłoków wyłonił się grecki okręt wojenny i zaczął się zniżać ku Domowi Senatu. Kiedy się zbliżył, Percy dostrzegł spiżowe tarcze połyskujące po bokach, wzdęte żagle i znajomą figurę smoka na dziobie. Na najwyższym maszcie łopotała na wietrze wielka biała flaga. „Argo II". Takiego okrętu jeszcze nigdy w życiu nie widział. -

Pretorzy! - zawołał posłaniec. - Jakie są rozkazy?

Oktawian zerwał się na nogi. Twarz płonęła mu gniewem, dusił swojego pluszowego misia. Czy trzeba pytać? Omeny są straszliwe\ To chytra sztuczka, to podstęp. Strzeżcie się Greków przynoszących dary! Wyciągnął palec w stronę Percyego. Jego przyjaciele atakują nas na okręcie wojennym! On ich tutaj sprowadził. Musimy atakować! Nie - powiedział stanowczo Percy. - Obwołaliście mnie swoim pretorem nie bez przyczyny. Będę walczył w obronie tego obozu z narażeniem życia. Ale to nie są nasi wrogowie. Bądźmy w gotowości, ale nie atakujmy. Niech wylądują. Niech przemówią. Jeśli to

474

percy

podstęp, będę walczył ramię w ramię z wami, tak jak poprzedniej nocy. Ale to nie jest podstęp. Wszystkie oczy zwróciły się na Reynę. Przyglądała się nadlatującemu okrętowi. Twarz jej stężała. Jeśli sprzeciwi się rozkazom Percy ego... nie wiadomo, co się stanie. Na pewno wybuchnie chaos, zamieszanie. Najprawdopodobniej Rzymianie pójdą za nią. Była ich pretorem o wiele dłużej niż Percy.

Wstrzymajmy się z atakiem - powiedziała - ale niech legion będzie gotowy do walki. Percy Jackson jest naszym prawomocnie wybranym pretorem. Zaufajmy mu, przynajmniej dopóki nie okaże się, że nie ma do tego podstaw. Senatorowie, udajmy się na forum i spotkajmy się z naszymi... nowymi przyjaciółmi. Senatorowie gromadnie ruszyli ku drzwiom - czy z entuzjazmem, czy w panice, tego Percy nie był pewny. Tyson pobiegł za nimi, wrzeszcząc: „Huraa! Huraa!", a Ella fruwała wokół jego głowy. Oktawian spojrzał na Percy'ego z odrazą, po czym ze złością cisnął pluszowego misia na ziemię i ruszył za tłumem. Reyna stanęła obok Percy'ego. Poparłam cię, Percy. Zaufałam twojej ocenie sytuacji. Ale mam nadzieję, że dla dobra nas wszystkich zdołamy zachować pokój między naszymi obozowiczami i twoimi greckimi przyjaciółmi. -

Zdołamy - obiecał. - Sama zobaczysz.

Spojrzała na okręt. Twarz jej złagodniała. -

Mówisz, że Jason jest na pokładzie... Mam nadzieję, że tak jest. Stęskniłam się za nim.

I wyszła, pozostawiając Percy'ego tylko z Hazel i Frankiem. -

Kierują się prosto na forum - powiedział nerwowo Frank. -Terminus dostanie apopleksji.

Percy - odezwała się Hazel - przysiągłeś na własne życie. Rzymianie potraktowali to poważnie. Jeśli coś pójdzie nie tak, nawet przypadkiem, Oktawian cię zabije. Zdajesz sobie z tego sprawę, tak? Percy 47 Percy uśmiechnął się. Rozumiał, że stawka jest wysoka. Wiedział, że ten dzień może się zakończyć tragicznie. Ale wiedział też, że na pokładzie tego okrętu jest Annabeth. Jeśli wszystko się powiedzie, będzie to najszczęśliwszy dzień w jego życiu. Objął jednym ramieniem Hazel, a drugim Franka. - Chodźmy. Chcę was przedstawić mojej drugiej rodzinie.

słownik Achilles najpotężniejszy grecki półbóg, który walczył w wojnie trojańskiej Alkyoneus najstarszy ze zrodzonych z Gai gigantów, którego przeznaczeniem była walka z Plutonem Amazonki plemię kobiet-wojowniczek Anaklysmos Orkan, magiczny miecz Percy ego Jacksona argentum srebro

Argonauci grupa greckich herosów, którzy towarzyszyli Jazonowi w wyprawie po Złote Runo na okręcie „Argo", nazwanym tak od jego budowniczego, Argusa aurae niewidzialne duchy wiatru aurum złoto bazyliszek* wąż, dosłownie: „mała korona" Bellerofont grecki półbóg, syn Posejdona, który pokonał potwory, walcząc na Pegazie Bellona rzymska bogini wojny Bizancjum cesarstwo wschodnie, które przetrwało jeszcze sto lat po upadku Rzymu; było pod wpływem kultury greckiej centaur w połowie człowiek, w połowie koń * W rzeczywistości po łacinie bazyliszek (basiliscus) oznacza małego króla, królewicza (przyp. red. wyd. pol.). Słownik 477 centurion oficer rzymskiej armii Cerber trójgłowy pies strzegący bramy do Podziemia Ceres rzymska bogini rolnictwa cesarskie złoto rzadki metal poświęcony w Panteonie, którym można zabijać potwory; jego istnienie było tajemnicą strzeżoną przez rzymskich cesarzy Charon przewoźnik Hadesa przewożący dusze zmarłych przez rzeki Styks i Acheront, oddzielające świat żywych od świata umarłych cyklop stworzenie należące do pierwotnej rasy olbrzymów, mające tylko jedno oko pośrodku czoła denar najbardziej rozpowszechniona rzymska jednostka monetarna drachma srebrna moneta starożytnych Greków Elizjum ostateczne miejsce spoczynku dusz bohaterów i ludzi cnotliwych w Podziemiu Ereb ciemna otchłań między Ziemią a Hadesem Eskulap rzymski bóg medycyny i uzdrawiania Faun rzymski bożek leśny, po części kozioł, po części człowiek; grecka nazwa: satyr Fineasz syn Posejdona obdarzony zdolnością jasnowidzenia; kiedy ujawnił zbyt wiele planów bogów, Zeus go oślepił Fortuna rzymska bogini powodzenia i dobrego losu Fulminata „gromozbrojny", przydomek rzymskiego legionu pod wodzą Juliusza Cezara. Jego godłem była błyskawica (fumen) Gaja bogini ziemi, matka tytanów, gigantów, cyklopów i innych potworów, w Rzymie znana jako Terra gegeni ziemiści, potwory zrodzone z ziemi gladius krótki miecz rzymski gorgony trzy potworne siostry (Steno, Euryale i Meduza), które zamiast włosów miały jadowite węże; oczy Meduzy zamieniały w kamień tego, kto w nie spojrzał 478 Słownik

graecus Grek, wróg, obcy gris-gris amulet wudu, który chroni przed złem albo przynosi szczęście harpia skrzydlate stworzenie z kobiecą twarzą, porywające ludzkie dusze, dzieci i różne przedmioty Herkules rzymski odpowiednik Heraklesa, syn Jupitera i Alkmeny, półboski heros i siłacz hiperborejczycy spokojne i przyjazne olbrzymy północne ichor złota krew nieśmiertelnych Iris albo Iryda, bogini tęczy Junona rzymska bogini kobiet, małżeństwa i płodności, siostra i małżonka Jupitera, matka Marsa. Grecki odpowiednik: Hera Jupiter rzymski król bogów, zwany także Jupiterem Optimusem Maximusem (najwspanialszym i największym). Grecki odpowiednik: Zeus karpoi duchy ziarna kohorta podstawowa jednostka armii rzymskiej Księgi Sybilli zbiór rymowanych przepowiedni napisanych po grecku. Król Rzymu Tarkwiniusz Superbus kupił je od wieszczki Sybilli i zaglądał do nich w czasie zagrożeń lajstrygonowie złe olbrzymy północne, prawdopodobnie źródło indiańskiej legendy o Sasquatchu (Wielkiej Stopie) lar bożek domowy, duch przodków legion główny oddział rzymskiej armii, składający się z pododdziałów kawalerii i piechoty legionista członek legionu liberalia rzymski obrządek przejścia chłopca do wieku męskiego Lupa święta wilczyca rzymska, która wykarmiła znalezione w lesie bliźnięta Romulusa i Remusa, założycieli Rzymu Łąki Asfodelowe część Podziemia, do której trafiają dusze ludzi równie dobrych co złych Słownik 47 Mars rzymski bóg wojny, zwany także Marsem Ultorem. Patron cesarstwa rzymskiego, boski ojciec Romulusa i Remusa. Grecki odpowiednik: Ares Mgła magiczna zasłona ukrywająca bogów, półbogów i potwory przed oczami śmiertelników Minerwa rzymska bogini mądrości. Grecki odpowiednik: Atena nebulae nimfy obłoków Neptun rzymski bóg morza. Grecki odpowiednik: Posejdon niebiański spiż rzadki metal, którym można uśmiercać potwory Othrys góra, która stała się bazą tytanów podczas dziesięcioletniej wojny z bogami, kwatera główna Saturna Otrera pierwsza królowa Amazonek, córka Aresa pallium peleryna lub chusta noszona przez Rzymian Panteon świątynia wszystkich bogów w starożytnym Rzymie pas królowej Hipolity złoty pas, który Hipolita dostała od swojego ojca Aresa, symbol jej władzy nad Amazonkami i źródło siły Pentezyleja królowa Amazonek, córka Aresa i Otrery Periklymenos grecki książę Pylos i syn Posejdona, który obdarzył go zdolnością zmieniania postaci. Słynął z wielkiej siły i był uczestnikiem wyprawy Argonautów pilum rzymska włócznia Pluton rzymski bóg śmierci i bogactwa. Odpowiednik grecki: Hades

Pola Kary część Podziemia, w której dusze złych ludzi podlegają wiecznym torturom Polybotes gigant, syn Gai, Matki Ziemi pretor rzymski wybieralny wysoki urzędnik, dowódca wojska Priam król Troi podczas wojny trojańskiej principia kwatera główna w rzymskim obozie probatio okres próbny rekruta w legionie rzymskim pugio rzymski sztylet retiarius rzymski gladiator walczący trójzębem i siecią Słownik Romulus i Remus bliźniaczy synowie Marsa i kapłanki Rei Sylwii, których jej wuj Amulius kazał po urodzeniu wrzucić do Tybru. Ocaliła ich i wychowała wilczyca Lupa; gdy dorośli, zostali założycielami Rzymu Saturn rzymski bóg rolnictwa, syn Uranosa i Gai, ojciec Jupitera. Odpowiednik grecki: Kronos Senatus Populusque Romanus (SPQR) „Senat i Lud Rzymu", symbol władzy w republice rzymskiej, oficjalne godło Rzymu skorpion rzymska balista miotająca pociski na dużą odległość spartus widmowy wojownik, szkieletor spatba miecz kawaleryjski stygijskie żelazo podobnie jak niebiański spiż i cesarskie złoto, magiczny metal, którym można było zabijać potwory Styks rzeka dzieląca Ziemię od Podziemia Tanatos grecki bóg śmierci. Rzymski odpowiednik: Letus Tartar małżonek Gai, duch otchłani, ojciec gigantów; również nazwa Podziemia Terminus rzymski bóg granic i punktów orientacyjnych trirema typ okrętu z trzema rzędami wioseł tryumf ceremonialny pochód rzymskich generałów i ich wojsk dla uświetnienia ważnego zwycięstwa w wojnie Tyber trzecia pod względem długości rzeka Italii. Nad jej brzegami został założony Rzym. W starożytności wrzucano do niej skazanych na śmierć wojna trojańska wojna Greków z miastem Troja po tym, jak Parys porwał Helenę z domu jej męża, Menealosa, króla Sparty. Rozpoczęła ją kłótnia między boginiami Ateną, Herą i Afrodytą