Paul Garrison - Bitwa o Nowy Jork

Bitwa o Nowy Jork Garrison Paul

4

Dedykowane TK

5

6

1 Œlad torpedy przecina³ posrebrzony ksiê¿ycow¹ poœwiat¹ Atlantyk.

– Jak tu piêknie – powiedzia³a Rita, oczarowana widokiem wzburzonej tafli oceanu. Daleko przed dziobem liniowca wisia³a tarcza ksiê¿yca. Za ruf¹ niebo wci¹¿ rozœwietla³ blask Nowego Jorku, choæ drapacze chmur ju¿ przed kilkoma godzinami zniknê³y za œnie¿nobia³ym kilwaterem statku. Rozgwie¿d¿ona noc by³a tak piêkna, ¿e Rita i Jack co pewien czas przerywali taniec i wybiegali na pok³ad. Przed powrotem do luksusowej kajuty zapragnêli jeszcze raz nasyciæ oczy wspania³ym widokiem. Ch³odny podmuch znad morza miesza³ siê z ciep³ym wiatrem od l¹du. – Na co patrzysz? Jack, oparty o reling, przygl¹da³ siê swojej piêknej ¿onie i myœla³: czasami cz³owiek po prostu ma szczêœcie. Ju¿ zaczynasz godziæ siê z tym, ¿e skoñczysz w Greenwich Village, snuj¹c siê bez celu i mamrocz¹c do siebie pod nosem, kiedy twój szef nagle przedstawia ci Ritê. Rzucasz palenie i zaczynasz uprawiaæ jogging. Rok póŸniej twój dru¿ba wyg³asza toast na czeœæ najszczêœliwszego faceta w mieœcie. Uczta weselna w Gramercy Tavern, na koszt szefa Rity; luksusowa kabina dla nowo¿eñców, na koszt twojego. I p³yniesz do W³och na pok³adzie „Sovereign Princess” z kobiet¹ tak dumn¹ z tego, i¿ jest z tob¹, ¿e nie wypuszcza z rêki wi¹zanki œlubnej dot¹d, a¿ statek zniknie z pola widzenia przyjació³ek pozostawionych na molo. A potem, na œrodku rzeki, twoja ¿ona nagle wykrzykuje: „Patrz, oni te¿ s¹ szczêœliwi!” i rzuca bukiet jakiejœ kobiecie ca³uj¹cej kapitana holownika. Coœ takiego mo¿e siê zdarzyæ tylko w Nowym Jorku. – Co siê sta³o? – spyta³a Rita ciep³o. 7

Jack poczu³ ³zy w oczach. W którym momencie wybra³ w³aœciw¹ drogê, jaki zdradliwy zakrêt omin¹³, co sprawi³o, ¿e nadesz³a chwila, gdy po raz pierwszy spojrzeli sobie w oczy i wszystko siê zaczê³o? Ow³adniêty radoœci¹, zawstydzony ³zami, spuœci³ g³owê i spojrza³ na fale. – Jezu Chryste! – Co? – Zobacz! To coœ mknê³o w stronê statku. – Torpeda. – Taka, jak na okrêtach podwodnych? E tam. – Rito, zanim siê poznaliœmy, dziesi¹tki razy ogl¹da³em Œwiat ogarniêty wojn¹. To jest torpeda. – Niemo¿liwe. To coœ przep³ynê³o tu¿ obok, za ruf¹ zmieni³o kierunek, zniknê³o w kilwaterze liniowca, po czym pojawi³o siê w oddali, wzbijaj¹c za sob¹ ma³e pióropusze piany. – Mo¿e rzeczywiœcie siê pomyli³em… – Och, zobacz, nastêpna. Drugi œlad, kieruj¹cy siê prosto na nich, tym razem o wiele bli¿szy. Jack instynktownie wzi¹³ ¿onê za rêkê, ale jego podejrzenia wci¹¿ wydawa³y mu siê tak niedorzeczne, ¿e zamiast siê cofn¹æ, wyjrza³ za reling, by sprawdziæ, co to takiego. Torpedy pokazywane na History Channel nie by³y a¿ tak szybkie. Wydawa³o mu siê, ¿e ta chybi celu, podobnie jak poprzednia. Jednak w ostatniej chwili zmieni³a kierunek i wbi³a siê w kad³ub statku, dok³adnie pod miejscem, gdzie stali. Noc rozb³ys³a oœlepiaj¹cym blaskiem. Jack poczu³ silny cios w twarz. Kiedy us³ysza³ grzmot, by³ ju¿ w powietrzu, boleœnie œwiadomy, ¿e d³oñ Rity zosta³a wyrwana z jego rêki. – Admirale Tang! Wszystkie osoby zebrane w ciasnej centrali okrêtu podwodnego poderwa³y g³owy na dŸwiêk g³osu operatora sonaru. – Ma³a jednostka dziewiêæset metrów za ruf¹. Tang Li zwróci³ siê w stronê peryskopu. Triumf maluj¹cy siê na jego twarzy zast¹pi³ niepokój. W odleg³oœci pó³tora kilometra widaæ by³o p³omienie strzelaj¹ce ze storpedowanego liniowca. Ewakuacja jeszcze siê nie rozpoczê³a. Tysi¹ce pasa¿erów t³oczy³y siê na pogr¹¿onych w mroku pok³adach. Tang obróci³ peryskop o sto osiemdziesi¹t stopni, by spojrzeæ na zalany blaskiem ksiê¿yca ocean, rozci¹gaj¹cy siê za okrêtem podwodnym. 8

– Radar? – Kad³ub z drewna albo w³ókna szklanego – odpar³ Shi Deng, którego obowi¹zkiem by³a obserwacja powierzchni oceanu. – W przeciwnym razie wy³apa³bym go w czasie przeszukania poprzedzaj¹cego atak. – Zrêczne palce operatora œmiga³y jak oszo³omione æmy miêdzy pokrêt³ami a klawiatur¹, próbuj¹c odnaleŸæ ³ódŸ, która wczeœniej umknê³a jego uwagi. W zwyk³ych jednostkach Ludowej Armii Wyzwoleñczej marynarze trafiali pod mur za drobniejsze przewinienia. W elitarnym Korpusie Ekspedycyjnym admira³a Tanga – mawiali jego cz³onkowie z niepewnym uœmiechem – lepiej by³o dostaæ kulkê w ty³ g³owy, ni¿ zawieœæ dowódcê. Tang bowiem, niczym dawni mandaryni, wy³owi³ najlepszych ludzi z g³êbokiego morza chiñskiej nêdzy i zaszczyci³ ich propozycj¹ s³u¿by w jego flocie. By³ powszechnie szanowanym, pierwszorzêdnym marynarzem, i za to podkomendni go kochali. Jak na kogoœ, kto od urodzenia cieszy³ siê przywilejami przyznanymi gaogan zidi przez spo³eczeñstwo maj¹ce obsesjê na punkcie pozycji spo³ecznej, by³ zadziwiaj¹co skromny; po dziadku odziedziczy³ godne rewolucjonisty przekonanie, ¿e wielcy wodzowie powinni osobiœcie prowadziæ swoje wojska do ataku. Dlatego spa³ na koi w okrêcie podwodnym, jak najni¿szy rang¹ pomocnik maszynisty. I to w³aœnie on odpali³ torpedê w niefortunny transatlantyk, by wywabiæ z portu obroñców Nowego Jorku. W mieœcie trwa³ Tydzieñ Floty, coroczne spotkanie amerykañskich i zagranicznych jednostek. Admira³ Tang z najwy¿szym trudem przekona³ swoich prze³o¿onych w Pekinie, ¿e obecnoœæ tak wielu okrêtów wojennych pos³u¿y za zas³onê dymn¹. Burz¹c wody przybrze¿ne, blokuj¹c kana³y i robi¹c zamieszanie w eterze przy u¿yciu aparatów radiowych i radarów, nastawieni pokojowo goœcie nieœwiadomie zapewnili os³onê nadci¹gaj¹cym okrêtom podwodnym. – Jest coraz bli¿ej, admirale – powiedzia³ operator sonaru Junhaoi Hong, syn rybaka. S³ysza³ w pasywnych odbiornikach syk jednostki sun¹cej po tafli wody, a operator radaru wci¹¿ stara³ siê wy³owiæ cel z ba³aganu panuj¹cego na powierzchni. Hong by³ dumny z tego, ¿e okaza³ siê lepszy od Shi, ale jednoczeœnie, jak ka¿dy cz³onek za³ogi, czu³ lêk na myœl, i¿ nieprzyjacielowi uda³o siê przenikn¹æ do zabezpieczonej strefy. W ich rêkach spoczywa³o ¿ycie dziesiêciu tysiêcy ludzi. Ju¿ bowiem nastêpnego dnia w porze przyp³ywu – czyli we wtorek o jedenastej czterdzieœci siedem – Korpus Ekspedycyjny Ludowej Armii Wyzwoleñczej mia³ zaatakowaæ Nowy Jork. Admira³ Tang podzieli³ w myœlach powierzchniê morza na pola i przeszukiwa³ j¹ metr po metrze przez peryskop, wypatruj¹c zagro¿enia. Jeœli atak na Nowy 9

Jork zakoñczy siê sukcesem, bêdzie to pierwszy krok na drodze do realizacji planu, który mia³ wynieœæ Tanga Li na tron cesarza zjednoczonych Chin. Je¿eli jednak Amerykanie wypatrz¹ jego okrêt flagowy przed rozpoczêciem szturmu, flotê mo¿na bêdzie spisaæ na straty. Tylko atak z zaskoczenia gwarantowa³ sukces. Okrêty podwodne musia³y dostaæ siê do portu niezauwa¿one i znaleŸæ schronienie w cieniu nowojorskich drapaczy chmur, zanim amerykañskie wojska bêd¹ mog³y przejœæ do kontrataku. Prowadz¹c walkê w sercu miasta, ich dowództwo bêdzie musia³o ograniczyæ si³ê ognia albo ryzykowaæ masakrê mieszkañców. Po zabezpieczeniu okrêtów Tanga przed atakami z l¹du i z powietrza szturmowe oddzia³y komandosów zejd¹ na l¹d, by unieszkodliwiæ lekko uzbrojon¹ policjê. Wskutek ciêæ w bud¿ecie Departamentu Obrony zlikwidowano garnizony w pobliskich fortach Monmouth, Drum i Dix; Amerykanie bêd¹ wiêc musieli czekaæ wiele cennych godzin na przybycie posi³ków z odleg³ych baz na po³udniu. Ale jeœli ³ódŸ skradaj¹ca siê za okrêtem podwodnym Tanga zdradzi jego obecnoœæ, amerykañskie ³odzie, samoloty i œmig³owce w mgnieniu oka zniszcz¹ s³abo chronion¹ flotê inwazyjn¹. Admira³ odtworzy³ w pamiêci mapê pobliskich baz lotniczych i morskich: wielka baza McGuire by³a oddalona o dwadzieœcia minut lotu myœliwcem; baza okrêtów podwodnych New London o sto piêædziesi¹t kilometrów; s³u¿by logistyczne marynarki wojennej dysponowa³y dwoma kr¹¿ownikami zacumowanymi w Colts Neck, w stanie New Jersey; w Brunszwiku w stanie Maine stacjonowa³y cztery lotnicze dywizjony zwiadowcze; a ile czasu zajmie rezerwistom w Willow Grove przygotowanie do akcji samolotów A-6 do zwalczania okrêtów podwodnych? – To tylko rezerwiœci – prychn¹³ komisarz Wong, kiedy admira³ podczas wczeœniejszej odprawy zwróci³ uwagê na ich osi¹gniêcia w czasie wojny w Zatoce. Tang nienawidzi³ komisarza Wonga. Nie móg³ jednak pozbyæ siê oficera politycznego, przydzielonego do jego armady przez Partiê i armiê. Nie mia³ w¹tpliwoœci, ¿e Wong jest koniem trojañskim, który otrzyma³ tajny rozkaz usuniêcia zwyciêskiego admira³a, zanim ten zdo³a powróciæ do ojczyzny jako niebezpiecznie popularny bohater. Nad placem Tienanmen zawisn¹ czerwone flagi opuszczone do po³owy masztu, a przywódcy wyg³osz¹ mowy ku czci mêczennika, który wraz z nimi przygotowa³ tê akcjê. – Coraz bli¿ej, admirale – powiedzia³ operator sonaru. Najpierw pojawi¹ siê samoloty i œmig³owce, potem w poœcig za okrêtami Tanga rusz¹ atomowe okrêty podwodne – wielkouche lisy bezszelestnie rzucaj¹ce siê na myszy. A kiedy z najwiêkszej na œwiecie bazy morskiej w Wirginii wy³oni siê potê¿na Flota Wschodniego Wybrze¿a Atlantyku, na tych, którzy do¿yj¹ tej chwili, spadnie deszcz ognia i stali. 10

W peryskopie pojawi³a siê ma³a ¿aglówka, zmierzaj¹ca ku okrêtowi Tanga niczym zaciekawiona kaczka. Przy rumplu sta³ stary cz³owiek, którego srebrzyste w³osy przybra³y w noktowizorze ¿ó³tozielon¹ barwê, a obok niego ch³opiec, wygl¹daj¹cy na dziesiêæ – dwanaœcie lat. Dziadek z wnuczkiem w drewnianej ³odzi. Tê magiczn¹ noc dzieciak zapamiêta³by na zawsze – gdyby nie to, ¿e patrzy³ przez lornetkê na wystaj¹cy z Atlantyku peryskop okrêtu Tanga. D³oñ admira³a powêdrowa³a do pokrytego bliznami prawego ucha. By³a to pami¹tka po ciosach policyjnej pa³ki, która pogruchota³a chrz¹stkê i zmia¿d¿y³a krawêdŸ oczodo³u. Gwa³towne zmiany ciœnienia na pok³adzie okrêtu podwodnego by³y dla Tanga tortur¹; czu³ wówczas tak silny ból, jakby ktoœ wbija³ mu ig³ê w ucho. Pomyœla³ o swoim dziadku – weteranie D³ugiego Marszu. W odró¿nieniu od ojca by³ pe³en fantazji i nieraz, tak jak mê¿czyzna z ¿aglówki, zabiera³ wnuka na d³ugie wyprawy. Tang po³o¿y³ na szali los tej dwójki i marzenie, by uratowaæ Chiny przed chaosem, który grozi³ ich zniszczeniem. Komuniœci trwonili swoje rewolucyjne dziedzictwo dot¹d, a¿ zosta³o im tylko tyle si³y, ¿e mogli co najwy¿ej przeszkadzaæ innym. Miasta na wybrze¿u bogaci³y siê dziêki pieni¹dzom z zagranicy, ale w g³êbi kraju panowa³a nêdza. Banki bankrutowa³y, zak³ady pañstwowe upada³y, po kraju kr¹¿y³y setki milionów biedaków ¿ebrz¹cych o pracê. Zawiœæ i konflikty klasowe w ka¿dej chwili mog³y przerodziæ siê w wojnê domow¹. Admira³ widzia³ to wszystko na w³asne oczy, gdy organizowa³ sw¹ flotê i rekrutowa³ ludzi. S³ysza³ b³agania nêdzarzy pozbawionych nadziei i czu³ smród korupcji. W Chinach nie³atwo jest przeprowadziæ jakiekolwiek zmiany. Dla ksi¹¿¹tek gaogan zidi – synów i córek przywódców Partii i genera³ów Ludowej Armii Wyzwoleñczej – liczy siê tylko maj¹tek. – Ster sto osiemdziesi¹t stopni prawo na burt. Gdy okrêt wykonywa³ zwrot, Tang obróci³ peryskop, by nie straciæ ¿aglówki z oczu. W Chinach ludzie odwa¿ni budzili strach, a nowatorzy – nienawiœæ. Admira³ szuka³ wiêc natchnienia w przesz³oœci, w czasach, kiedy najwiêksi cesarze Pañstwa Œrodka rz¹dzili z prawdziwym rozmachem. Bior¹c przyk³ad z dalekowzrocznych Synów Niebios, zamierza³ uczyniæ ze swojej ojczyzny przemys³owego giganta i przywróciæ miliardowi rodaków poczucie dumy z w³asnego kraju. Jeœli mu siê uda, wyprowadzi Chiny z mroków nocy w œwit najwspanialszej epoki w ich d³ugiej historii. Zniszczy Partiê i przywróci cesarstwo. Najpierw zjednoczy lud poprzez akcjê wojskow¹: podbój. Celem bêdzie Tajwan. Zajêcie zbuntowanej wyspy stanie siê znakiem odrodzenia chwa³y i honoru cesarskich Chin. 11

Kluczem do sukcesu by³o powstrzymanie Amerykanów, panosz¹cych siê na ca³ym œwiecie. By tego dokonaæ, Tang przygotowa³ drug¹ inicjatywê strategiczn¹ – równoleg³¹ akcjê, która mia³a trzymaæ Stany Zjednoczone w szachu, gdy armia chiñska uderzy na Tajwan. Zamierza³ wzi¹æ zak³adnika – ca³y Manhattan. Armada Tanga by³a przygotowana do realizacji wszystkich jego celów: sparali¿owania potencjalnego przeciwnika, przywrócenia ojczyŸnie godnoœci i otwarcia dowódcy wrót do sal tronowych Zakazanego Miasta. A przy okazji – ma³a premia osobista – pomszczenia dawnej krzywdy. Jeszcze raz potar³ bol¹ce ucho. Posterunek stra¿y przybrze¿nej Montauk Point znajdowa³ siê w zasiêgu rêcznego nadajnika VHF, w który prawdopodobnie wyposa¿ona by³a ¿aglówka. Tak blisko brzegu nawet telefon komórkowy móg³ siê przyczyniæ do zguby floty admira³a. – Ca³a naprzód. Napêdzany silnikami elektrycznymi okrêt podwodny bezszelestnie zwiêkszy³ prêdkoœæ. – Wynurzenie dziobu. Stary Amerykanin patrzy³ ze zdumieniem na wynurzaj¹cy siê z ciemnej wody przed ¿aglówk¹ bia³y dziób okrêtu podwodnego. Silny, wysoki starzec z przygarbionymi ramionami jedn¹ rêk¹ pchn¹³ rumpel w bok, a drug¹ przyci¹gn¹³ do siebie ch³opca. £ódŸ wykona³a niezgrabny zwrot, hamowana wiatrem wypuszczanym z ³opocz¹cego ¿agla. – Ster dwa stopnie prawo na burt… tak trzymaæ! Wypornoœæ okrêtu podwodnego wynosi³a tysi¹c osiemset ton, ¿aglówki – nieca³e dwie. Tang nawet nie poczu³ zderzenia przez kad³ub z podwójnej stali, a podnosz¹cy siê dziób zas³oni³ mu wszystko prócz przechylonego ¿agla. W kilwaterze okrêtu wirowa³y kawa³ki drewna i materia³u. Ale na wypadek, gdyby mê¿czyzna lub ch³opak wyszli ca³o ze zderzenia i uniknêli siedmiu skrzyde³ obracaj¹cej siê œruby, admira³ poleci³ wykonaæ kolejny zwrot o sto osiemdziesi¹t stopni. Okrêt podwodny przeci¹³ szcz¹tki ¿aglówki niczym têpy nó¿.

2 9

tej samej chwili w Nowym Jorku, na pok³adzie holownika przycumowanego do nabrze¿a Tribeca, Ken Hughes i Kate Ross le¿eli przytuleni do siebie, upajaj¹c siê trzydziest¹ siódm¹ godzin¹ niebiañskiej randki w ciemno. 12

Kate nie spodziewa³a siê, ¿e tak to siê skoñczy. Niedawno obieca³a sobie, ¿e skoñczy z randkami – zw³aszcza w ciemno. Poza tym kapitan holownika by³ dla niej stanowczo za stary. Julia, która umówi³a ich ze sob¹, nie zamierza³a daæ za wygran¹. – To bardzo m³ody duchem piêædziesiêciotrzylatek – przekonywa³a. – Gdybyœmy mieszkali w Chinach, by³abyœ dla niego prawie idealna. Wed³ug Chiñczyków kobieta powinna mieæ dwa razy mniej lat ni¿ mê¿czyzna plus siedem. – Nie mieszkamy w Chinach. – Ale oboje interesujecie siê ³odziami – odpar³a Julia, która nie mia³a pojêcia, ¿e ¿eglarze i marynarze z holowników ¿yj¹ ze sob¹ jak pies z kotem. Kiedy Kate stwierdzi³a, ¿e nie poluje na morsk¹ wersjê szofera ciê¿arówki, Julia, która zaliczy³a wiêcej mê¿czyzn na jawie ni¿ Kate w marzeniach, oœwiadczy³a: – Zasada numer jeden: wszyscy kapitanowie holowników s¹ superprzystojni. Ken mawia o sobie, ¿e jest szczurem z nabrze¿a, ale tak naprawdê to romantyk. – A to dopiero, facet szukaj¹cy idea³u zamiast kobiety z krwi i koœci. – Ken lubi czyta栖 rzek³a Julia. – Moglibyœcie pogadaæ o ksi¹¿kach. Zaufaj mi. Wreszcie Kate zgodzi³a siê umówiæ z kapitanem holownika na póŸne niedzielne œniadanie. G³ównie dlatego, ¿e – jak wiêkszoœæ nowojorczyków – zwyk³a planowaæ swoje ¿ycie do najdrobniejszego szczegó³u i nie chcia³a ryzykowaæ, ¿e spêdzi niedzielê samotnie. Nie zawraca³a sobie jednak g³owy rezerwacj¹ stolika i przed drzwiami Grange Hall zobaczy³a gromadkê ludzi czekaj¹cych na wolne miejsca. Gdy od strony Commerce Street nadszed³ dobrze zbudowany facet o ogorza³ej twarzy, ¿ywym uœmiechu, wielkich d³oniach i oczach w kolorze nieba, pomyœla³a, ¿e to nie mo¿e byæ on. Ubrany w œwie¿o odprasowane spodnie i koszulkê polo, nie mia³ widocznych tatua¿y, a jego paznokcie by³y czyste; nie trzyma³ nawet fajki à la Popeye w ustach. Podszed³ do niej, wyci¹gn¹³ rêkê i powiedzia³: – To ty jesteœ Kate, prawda? Julia dok³adnie ciê opisa³a. Uœcisnê³a jego d³oñ i odwzajemni³a uœmiech. Dziêki, Julio. Co takiego mu powiedzia³aœ, ¿e zgodzi³ siê przyjœæ? – pomyœla³a. Skinê³a g³ow¹ w stronê kolejki. – Powinnam by³a zarezerwowaæ stolik. To potrwa co najmniej godzinê. Ken Hughes, któremu Julia nie obieca³a nic ponad mi³e popo³udnie z inteligentn¹ kobiet¹, spojrza³ Kate w oczy i pomyœla³: s¹ zielone, a jej uœmiech jest jak ogieñ. Ju¿ po mnie. – Mo¿e zajrzymy do White Horse? – zaproponowa³. 13

Przed restauracj¹ White Horse roi³o siê od ubranych na bia³o marynarzy, przyby³ych na Tydzieñ Floty, a w œrodku panowa³ niesamowity t³ok. Miejsce znaleŸli dopiero w Perry Bistro. Tam, wœród ospa³ych Francuzów i ich rozbrykanych psów, absolwentka Yale i szczur z nabrze¿a zaczêli rozmawiaæ. Kate by³a redaktorem w wydawnictwie. Ken, podobnie jak wielu marynarzy, zawsze mia³ w d³oni ksi¹¿kê, pozwalaj¹c¹ ³atwiej znieœæ d³ugie godziny miêdzy wachtami. Nigdy jeszcze nie pozna³ ¿adnego redaktora. Przy drugiej lampce wina wyzna³, ¿e osiem razy przeczyta³ Moby Dicka. Kate parsknê³a œmiechem. – Co takiego powiedzia³em? – Gdyby Herman Melville przyniós³ Moby Dicka do mojego wydawnictwa, szef kaza³by mi go zaprosiæ na lunch i powiedzieæ coœ w stylu: „Herman, mamy tu dwie ksi¹¿ki w jednej. Zgrabny minipodrêcznik wielorybnictwa, którym powinno siê zaj¹æ jakieœ ma³e wydawnictwo z Nowej Anglii, no i to »coœ«, co ten kapitan – jak mu by³o, Ahab? – czuje do bia³ego wieloryba. Muszê ciê ostrzec, ¿e wed³ug dzia³u marketingu to trochê fallocentryczne, a dzia³ reklamy twierdzi, ¿e ksi¹¿ka jest antyzwierzêca. Mam nadziejê, ¿e jakoœ sobie z tym poradzimy, ale muszê ciê spytaæ, Herman, jak wa¿ne dla ciebie s¹ te kalwiñskie rozwa¿ania?” Ken wybuchn¹³ œmiechem. W g³êbi ducha ba³ siê jednak, ¿e widaæ po nim brak wykszta³cenia. Czytaj¹c w samotnoœci, mo¿na siê nauczyæ bardzo wiele – oprócz umiejêtnoœci patrzenia na wszystko z ró¿nych punktów widzenia. Tê nabywa³o siê na studiach. Kate by³a pod wra¿eniem entuzjazmu Kena. Widz¹c, ¿e nieco go speszy³a swoim ¿artem, wyzna³a pospiesznie: – Ostatnio sytuacja w tym biznesie jest nieciekawa. Pewnie musia³abym sp³awiæ nastêpców Melville’a, Thomasa Wolfe’a czy Pynchona, bo oczekuje siê ode mnie zwabienia drugiej Mary Higgins Clark. W ka¿dym razie tym w³aœnie siê zajmujê. A co ty robisz? O holownikach wiem tylko tyle, ¿e z pok³adu ¿aglówki wygl¹daj¹ przera¿aj¹co. – Przera¿aj¹co? Nie czyta³aœ Ma³ego czerwonego holownika? P³yn¹c obok statku o wypornoœci osiemdziesiêciu tysiêcy ton, czujê siê jak szprotka. Powinnaœ te¿ przeczytaæ Podró¿ marynarza. Autorem jest ten sam facet, który napisa³ Odwagê ¿ó³wi. – Po co czytaæ, skoro ty mo¿esz powiedzieæ mi, co i jak? Ken wyraŸnie nie mia³ na to ochoty. – ¯eglujê ca³e swoje ¿ycie – rzek³a Kate – ale nie wiem nic o statkach i holownikach. Jeszcze nigdy nie spotka³am kapitana holownika. Kto wie, kiedy poznam nastêpnego? Mam nadziejê, ¿e jeden ci wystarczy, pomyœla³ Ken. 14

Przywyk³ do ¿ycia w samotnoœci. Nie do koñca siê z tym pogodzi³, ale wiedzia³, ¿e w tym mieœcie samotnoœæ jest czymœ normalnym. Przesta³ ju¿ liczyæ na to, i¿ kiedykolwiek po³¹czy go z kimœ g³êboka wiêŸ. Jego lekarstwem na samotnoœæ by³y praca, ksi¹¿ki, no i wizyty w zaprzyjaŸnionych barach. Nie by³o mu Ÿle – w³aœciwie nie mia³ powodów do narzekania – wiedzia³ te¿ z w³asnego doœwiadczenia, ¿e lepiej ¿yæ samemu, ni¿ mêczyæ siê w nieudanym ma³¿eñstwie. Ale Kate Ross mia³a niepokoj¹cy uœmiech, który zdawa³ siê p³yn¹æ prosto z serca i sprawia³, ¿e Ken czu³ pokusê, by liczyæ na coœ wiêcej. – Co ja robiê? No có¿, stary Charlie, mój mechanik, dogl¹da silników, zajmuje siê konserwacj¹, olejem, generatorem, sprê¿arkami. I nawiasem mówi¹c, pracowa³ te¿ z moim ojcem i ojczymem. Rick, majtek, biega po pok³adzie z linami. A ja sterujê. – Czym? Dr¹¿kiem sterowniczym? – Dr¹¿kiem? – zaœmia³ siê Ken. – Nie. Ta staruszka zosta³a zbudowana na d³ugo przed twoimi i moimi narodzinami. Dawno posz³aby na z³om, gdyby nie jej moc. – Jaka? – Szeœæ tysiêcy koni mechanicznych. – Szeœæ tysiêcy? – Kryje w sobie dwa silniki z lokomotyw. Patroszymy z Charliem stare poci¹gi. – A jak popêdzasz te wszystkie konie? Kate nachyli³a siê nad sto³em, wpijaj¹c bystre zielone oczy w swojego rozmówcê, jakby ten temat naprawdê j¹ interesowa³. Ken zda³ sobie sprawê, ¿e ta dziewczyna nie da mu spokoju, dopóki jej nie opowie o kulisach swojej pracy. Ale zauwa¿y³ te¿, i¿ ma w sobie wewnêtrzn¹ si³ê, która sprawia³a, ¿e jej upór wydawa³ siê wrêcz sympatyczny. – Mam przepustnice, rumple po³¹czone ze sterem pionowym i bocznymi, no i doskona³y widok ze sterówki – podj¹³ po chwili. – Statek czeka na mnie na Upper Bay. Biorê go na hol, wpuszczam na pok³ad pilota i ruszamy w drogê. Statek robi wszystko, co mo¿e, by wyhamowaæ, ale i tak wyci¹ga osiem wêz³ów. Dlatego przez nastêpnych kilka kilometrów mój holownik spe³nia funkcjê hamulca. Kate nosi³a skromne kolczyki ze z³ota. Pasowa³y do niej, tak jak jasna sukienka, z dopasowanym stanem i kloszow¹ spódnic¹. – Kiedy wreszcie oddalamy siê od statku, pomagamy mu w wykonaniu odpowiednich zwrotów i przyjêciu w³aœciwej pozycji. Pilot wykrzykuje komendy. On jest od myœlenia. Ja zajmujê siê szturchaniem – pchaniem, ci¹gniêciem, cofaniem, no wiesz. – Sk¹d wiesz, jak mocno szturchaæ? 15

– Dobre pytanie… Kate wstrzyma³a oddech, patrz¹c w jego niewiarygodnie niebieskie oczy. Uœmiechn¹³ siê, jakby dziêki temu pytaniu zobaczy³ w innym œwietle coœ dobrze mu znanego. – Po pewnym czasie cz³owiek zaczyna wyczuwaæ ruch œrub przez pok³ad – powiedzia³. – Dr¿enie przenikaj¹ce przez podeszwy butów. Trzymaj¹c rumple, czujesz wodê, która przep³ywa przez stery. Patrzysz na linê, sprawdzasz, jak mocno jest napiêta. Musisz korzystaæ z mocy, jak¹ dysponujesz. Nie mo¿esz jej siê baæ, bo za³oga statku polega na tobie, wierzy, ¿e poradzisz sobie z przyp³ywem i wiatrem. Musisz wiêc korzystaæ z tej mocy, ale… jak by to powiedzieæ… m¹drze. Musisz utrzymaæ j¹ na wodzy. Delikatnie musn¹³ palcem w³oski na jej przedramieniu. Kate przeszed³ dreszcz. Nikt nigdy tak mnie nie dotyka³, pomyœla³a. – Co by siê sta³o… – Nie mog³a zebraæ myœli. – Co by siê sta³o, gdybyœ pope³ni³ b³¹d? – W najlepszym razie milion dolarów poszed³by na z³om. W najgorszym – komuœ sta³oby siê coœ z³ego. – Czy w³aœnie w ten sposób straci³eœ ma³y palec? – Nie od razu to zauwa¿y³a; mia³ nawyk kulenia d³oni, jakby chcia³ ukryæ tê drobn¹ skazê. Ken uœmiechn¹³ siê, podziwiaj¹c jej odwagê. Niewiele osób, tak mê¿czyzn, jak i kobiet, by³o w stanie choæby spojrzeæ na jego okaleczon¹ lew¹ d³oñ. – Mojemu przyjacielowi genua urwa³a rêkꠖ powiedzia³a Kate. – To sta³o siê b³yskawicznie. To coœ wiêcej ni¿ odwaga, pomyœla³ Ken. Ma w sobie szczyptê brawury, jakby poci¹ga³o j¹ ¿ycie na krawêdzi. – Czy to by³ twój narzeczony? – W³aœciwie nie. Porozmawiali przez chwilê o swoich nieudanych ma³¿eñstwach: Kate ograniczy³a siê do stwierdzenia „ró¿ne doœwiadczenia, ró¿ne cele”, Ken rzek³ po prostu: – Obie ¿ony chcia³y, ¿ebym rzuci³ holowanie i znalaz³ sobie „normaln¹” pracê. Zatrudni³em siê na budowie, jeŸdzi³em taksówk¹, ale by³o za póŸno, ¿eby siê zmieniæ. – Na szczêœcie, nie mam dzieci – powiedzia³a Kate. – Ja mam doros³¹ córkê. – Naprawdê? – A dlaczego nie, pomyœla³a, przypominaj¹c sobie jego wiek. – Jest prawie w twoim wieku – powiedzia³ Ken. Zda³ sobie sprawê, ¿e zaczyna gadaæ jak stary pryk, wiêc doda³: – Pierwszy raz o¿eni³em siê w wieku osiemnastu lat. 16

O rodzicach tylko wspomnieli. Rossowie byli zamo¿nymi ¿eglarzami z Newport, a Hughesowie od szeœciu pokoleñ s³u¿yli na holownikach. Ich ³ódŸ czêsto zmienia³a w³aœcicieli; w okresie rozkwitu zwi¹zków zawodowych nieŸle zarabiali nawet zatrudnieni na niej majtkowie. Ale ¿aden z Hughesów nie p³ywa³ na jachtach w Newport ani nie ukoñczy³ studiów. Popo³udnie zlecia³o b³yskawicznie. Nadszed³ czas, by wróciæ do domu albo pomyœleæ o kolacji. Kate nie chcia³a, ¿eby to spotkanie ju¿ siê skoñczy³o. Co z tego, ¿e Ken mia³ doros³¹ córkê? A co siê tyczy jego rozwodów, pierwszy z³o¿y³a na karb m³odoœci, a drugi – prozy ¿ycia. Chwyci³a rachunek, uda³a, ¿e go czyta, i powiedzia³a: – Prawie nic nie zjedliœmy. Jesteœ g³odny? Ken zaproponowa³, ¿e ugotuje linguini z pesto na swoim holowniku. Kate powiedzia³a, ¿e wola³aby zjeœæ coœ na mieœcie. Postanowili pójœæ pieszo do Chinatown. Czerwcowy wieczór by³ pogodny i ciep³y, zachodz¹ce s³oñce malowa³o budynki na czerwono. Ken co chwila siê zatrzymywa³, by podziwiaæ grê œwiate³. – Lubiê tê dzielnicê, bo nie ma tu wysokich domów. Kiedy dorasta³em, takie domy by³y wszêdzie, nawet w centrum. Budowano ju¿ drapacze chmur, ale miêdzy nimi widaæ by³o morze. Cz³owiek móg³ siê zorientowaæ, gdzie jest rzeka, zatoki i ocean. Znów zaczynam pleœæ jak stary pryk, pomyœla³. Zupe³nie jakbym ja mia³ siedemdziesi¹t lat, a ona – dwadzieœcia. Jeszcze chwila, a spojrzy ostentacyjnie na zegarek i wezwie taksówkê. Kate by³a oczarowana dŸwiêkiem jego g³osu. Mówi³ z akcentem charakterystycznym dla mieszkañców dawnego Nowego Jorku – miasta zadymionych salonów, ulic wy³o¿onych kocimi ³bami, marynarzy ca³uj¹cych dziewczyny na Times Square i malarzy z Greenwich Village. Uœmiechnê³a siê, pragn¹c go zachêciæ, by opowiada³ dalej. – Faktem jest, ¿e port siê odrodzi³. Piêæ tysiêcy statków rocznie, pierwsze miejsce, jeœli chodzi o przewóz ropy naftowej, liczbê prywatnych promów i jachtów, ¿aglówek, motorówek, nowych holowników i barek. Stra¿ przybrze¿na ledwo nad¹¿a. W weekendy to prawdziwe zoo. A je¿eli burmistrz wreszcie weŸmie siê do roboty i wybuduje w Brooklynie tunel dla ruchu towarowego, zostaniemy te¿ numerem jeden w liczbie przewo¿onych kontenerów. W¹skie uliczki Chinatown by³y pe³ne marynarzy na przepustce; gdzie nie spojrzeæ, sta³y kolejki. Ken zna³ ma³¹ hiszpañsko-chiñsk¹ knajpkê prowadzon¹ przez rodziców dziennikarza stacji New York Yes! Jose China, którego od czasu do czasu wozi³ po porcie w poszukiwaniu materia³u na reporta¿. 2 – Bitwa o Nowy Jork

17

Kate trzyma³a siê z dala od ¿¹dnych sensacji reporterów, palaczy cygar, ludzi z komórkami przylepionymi do ucha i w³aœcicieli samochodów terenowych, nigdy wiêc nie s³ysza³a o Jose Chinie. S¹dz¹c po zdjêciach umieszczonych przez dumnych rodziców w oknie restauracji, by³ krzykliwie ubranym, nadpobudliwym ch³ystkiem; nawet na fotografii pokazuj¹cej sam¹ jego twarz zdawa³ siê byæ w ruchu. Tutaj tak¿e utworzy³a siê kolejka marynarzy, ale Chinowie ciep³o przywitali Kena i znaleŸli dla niego i jego towarzyszki miejsce w pobli¿u sycz¹cych woków. Podczas kolacji Kate zaczê³a opowiadaæ o swoim ma³¿eñstwie. – By³ Jamajczykiem – powiedzia³a. – Up³ynê³o ju¿ tyle czasu, ¿e teraz wydaje mi siê to zabawne. – Czarnym Jamajczykiem? – W³aœciwie Mulatem. By³ lakiernikiem. Ilekroæ patrzy³am, jak pracowa³, mia³am wra¿enie, ¿e ogl¹dam balet po³¹czony z operacj¹ mózgu; on przy ³odzi, a obok jego „ch³opcy”, wymachuj¹cy wê¿ami natryskowymi i wtykaj¹cy mu pêdzle do rêki. – Jak siê poznaliœcie? – W³aœnie przechodzi³am fazê fascynacji ³odziami i œwietnie siê bawi³am, robi¹c na z³oœæ moim rodzicom. Rzuci³am studia, ¿eby móc pracowaæ na jachcie. Bill by³ niewiarygodnie przystojny i mia³ tyle uroku, ¿e, gdyby chcia³, tygrysy jad³yby mu z rêki. W³aœnie zerwa³am z bankierem, synem przyjació³ moich rodziców. „Jednym z nas”, jak mawia³a matka. I zastanawia³am siê, jakiego mê¿czyzny mi trzeba. – „I zjawi³ siê Bill…” Kate uœmiechnê³a siê. – To dobra piosenka. Teraz wydaje mi siê, ¿e po prostu pos³u¿y³am siê Billem, by dopiec rodzicom. Matka „zaniemog³a”. Ojciec grozi³, ¿e nie zawaha siê wykorzystaæ swoich znajomoœci, by doprowadziæ do anulowania ma³¿eñstwa, a gdyby to siê nie uda³o, ka¿e zabiæ Billa, z czym na Jamajce nie by³oby wiêkszych problemów. Po pewnym czasie sytuacja trochê siê unormowa³a, wiêc przywioz³am swojego piêknego ciemnoskórego mê¿a do domu. Mama urz¹dzi³a przyjêcie. By³am dla niej pe³na podziwu, naprawdê siê postara³a. Zgadnij, co zrobi³ Bill. – No nie wiem… Lakiernik na ekskluzywnym przyjêciu w Newport? – Och, poradzi³ sobie doskonale. Pracuj¹c przy ³odziach, spotyka siê ludzi z ró¿nych sfer, a Bill ma dobrze rozwiniête poczucie w³asnej wartoœci. Zorientowa³ siê jednak, ¿e jego „bogata amerykañska ¿ona” wcale nie jest bogata, ¿e ¿yje z pieniêdzy matki, a w³aœciwie babci, i nieprêdko bêdzie mia³a okazjê coœ z tego uszczkn¹æ dla siebie. Dowiedzia³ siê, ¿e moja mama jest m³oda i mimo poci¹gu do alkoholu cieszy siê dobrym zdrowiem, a babcia 18

zamierza ustanowiæ fundusz stypendialny. Dlatego zacz¹³ podrywaæ jedn¹ z moich naprawdê bogatych przyjació³ek ze szko³y. – O kurczꠖ mrukn¹³ Ken. – Myœla³am, ¿e oszalejê z zazdroœci. A potem zada³am sobie pytanie: czy pieni¹dze to tylko pretekst? Mo¿e by³am zbyt zaborcza? Mo¿e za du¿o od niego wymaga³am? I tak dalej. Okaza³o siê jednak, ¿e nic lepszego nie mog³o mi siê przytrafiæ. Rzuci³am Billa. Wróci³am na studia. Przyjecha³am do Nowego Jorku i znalaz³am prawdziw¹ pracê. I da³am sobie spokój z mê¿czyznami. Przynajmniej na jakiœ czas. – Julia mówi³a, ¿e przesta³aœ chodziæ na randki. – Wiele kobiet podejmuje takie postanowienie. Jeœli przed trzydziestk¹ nie spotkamy odpowiedniego mê¿czyzny albo nie zostaniemy z nieodpowiednim tylko po to, by mieæ dzieci, dajemy sobie spokój z facetami i poœwiêcamy siê karierze, przyjacio³om, rozwijaniu zainteresowañ… Pewnie nie jesteœmy przez to bardziej samotne ni¿ kobiety tkwi¹ce w ma³¿eñstwach bez przysz³oœci. – Moim najm¹drzejszym posuniêciem by³o to, ¿e nauczy³em siê ¿yæ w samotnoœci. – Mnie siê nie uda³o. – Kobieta nazwiskiem Dorothy Parker napisa³a coœ takiego: „Jeœli wieczorem nie narobisz sobie k³opotów, masz wiêksze szanse na prze¿ycie nocy” – powiedzia³ Ken. – Mia³a racjê. Cz³owiek, który jest sam w Nowym Jorku, najciê¿sze chwile prze¿ywa miêdzy pi¹t¹ a siódm¹. – Czêsto widujesz siê z córk¹? – Nie bardzo. Wysz³a za ch³opaka z marynarki wojennej. Mieszkaj¹ w San Diego. – Masz… hmm… wnuki? – Jeszcze nie. – Zanosi siê na to, ¿e bêdziesz bardzo m³odym dziadkiem. – M³odszym od wielu siwobrodych ojców, których tu pe³no. Wyszli z restauracji ju¿ po zmroku. Spacerowali ulicami, odwzajemniaj¹c uœmiechy ludzi widz¹cych w nich parê, któr¹ powoli siê stawali. Kate raz po raz powtarza³a w duchu: To dlatego przyjecha³am do Nowego Jorku. Tu wszystko mo¿e siê zdarzyæ. Zza rogu wy³oni³ siê Empire State Building. W jasnym œwietle reflektorów wygl¹da³ jak wyciosany z lodu. Ken roz³o¿y³ rêce, jakby chcia³ go przycisn¹æ do piersi. – To piêkny statek, który nigdy nie odbija od brzegu – rzek³ cicho. – Julia mówi³a, ¿e jesteœ romantykiem. – Coœ jej siê pomiesza³o. Po prostu nigdy w ¿yciu nie spotka³a optymisty. 19

Dotarli do Chelsea. Szli Dziewi¹t¹ ulic¹ ramiê przy ramieniu. Drzewa i trawa wype³nia³y ciep³¹ noc delikatn¹ woni¹, a na tle nieba odcina³y siê gotyckie iglice dzwonnicy. Wreszcie stanêli przed domem Kate. Kiedy siêgnê³a po klucze, drzwi otworzy³y siê na oœcie¿ i z budynku wypad³ chudy m³ody mê¿czyzna ubrany w czarne skórzane spodnie i skórzan¹ kurtkê. – Czeœæ, Kate! – zawo³a³. Jego koœcista twarz rozci¹gnê³a siê w uœmiechu. – Czeœæ, Peter. Peter obrzuci³ Kena taksuj¹cym spojrzeniem. – No, no, a to nam siê poszczêœci³o – powiedzia³ do Kate. – Muszê lecieæ. Nie chcê siê spóŸniæ do pracy. – Pomacha³ im szpicrut¹ na po¿egnanie i znikn¹³ w ciemnoœciach. – S¹siad – wyjaœni³a Kate. Weszli na piêtro. Gdy stanêli pod drzwiami mieszkania, Kate upuœci³a klucze. Obydwoje schylili siê po nie i zderzyli g³owami. Kate otworzy³a drzwi i weszli do œrodka. Na podstawie swoich dotychczasowych doœwiadczeñ Ken s¹dzi³, ¿e wszystkie mieszkania samotnych kobiet wygl¹daj¹ podobnie: pó³ki na wspornikach, œciany pomalowane na jasne kolory, meble o ostrych krawêdziach, a do tego koty i jedwabne poduszki, stanowi¹ce wra¿enie przytulnoœci. Tymczasem mieszkanie Kate by³o pe³ne g³êbokiej ciemnej czerwieni, jasnej zieleni i polerowanego drewna. – Masz du¿o przestrzeni – powiedzia³. – Czynsz musi byæ zabójczy. – W³aœciciel mieszkania twierdzi, ¿e na Manhattanie czynsz to jakby dodatkowa op³ata za atrakcje… O, cholera! – Co siê sta³o? Oboje wiedzieli ju¿ – przynajmniej tak¹ Kate mia³a nadziejꠖ ¿e tê noc spêdz¹ razem. – W³aœnie sobie przypomnia³am, ¿e moja gosposia przyjdzie jutro wczeœniej ni¿ zwykle. Ken wzi¹³ j¹ za rêkê. Zauwa¿y³a, ¿e gdy stoi blisko drugiej osoby pochyla swoje szerokie ramiona, niczym ptak os³aniaj¹cy skrzyd³ami pisklêta. Zrobi³ to, ¿egnaj¹c siê z drobn¹ pani¹ Chin, a tak¿e, kiedy znaleŸli siê w t³umie marynarzy na w¹skiej uliczce. – Mo¿e chcesz zobaczyæ mój holownik? – spyta³. – Da³em za³odze wolne. Jest tam mnóstwo miejsca, przyzwoity prysznic i du¿o czystej poœcieli. Kate od lat nie posz³a z ¿adnym facetem do ³ó¿ka na pierwszej randce. Jednak myœl, ¿e mog³aby teraz sp³awiæ Kena, wyda³a jej siê absurdalna. Mimo to, kiedy posz³a do ³azienki po szczoteczkê do zêbów, serce ³omota³o jej w piersi, a uszy p³onê³y. Przetrz¹snê³a apteczkê w poszukiwaniu kr¹¿ka do20

pochwowego. Wyjê³a go z ró¿owego plastykowego opakowania i obejrza³a pod œwiat³o, by sprawdziæ, czy nie ma w nim dziur; w dotyku wydawa³ siê stary jak opona samochodowa. Pospiesznie wrzuci³a do skórzanego plecaka czyst¹ bieliznê, d¿insy, koszulê i sweter. Ruszyli z powrotem w stronê Tribeca. Szli trzymaj¹c siê za rêce; zaspane g³osy nios³y siê echem po opustosza³ych, wy³o¿onych kamieniem uliczkach. Poca³owali siê na skrzy¿owaniu Perry i Washington. Delikatnie muskali siê koniuszkami jêzyków, by po chwili przyst¹piæ do uczty. Kate westchnê³a z ¿alem, kiedy oderwa³ usta od jej warg. – Mieliœmy spor¹ publicznoœæ – wyszepta³. Na Christopher, na œrodku chodnika, wzi¹³ j¹ w ramiona, spojrza³ jej w oczy i znów poca³owa³. By³ parê centymetrów wy¿szy, wiêc idealnie do siebie pasowali. Kate czu³a siê przy nim bezpieczna i zarazem szalona; mia³a cudowne wra¿enie, ¿e ca³e jej ¿ycie by³o tylko preludium do tej chwili. Do tej pory, myœla³ Ken, ca³owa³em siê z amatorkami. Przy Houston Street wsiedli do taksówki. Kiedy Charlie, mechanik Kena, i Rick, majtek, przyszli w poniedzia³ek rano na molo – stary Charlie na kacu, a Rick g³odny jak wilk – zobaczyli kartkê przyklejon¹ do cumy rufowej. Widnia³y na niej dwa s³owa: „IdŸcie st¹d”. Poszli wiêc, dyskutuj¹c, jak d³ugiej nieobecnoœci oczekiwa³ od nich Ken. Kate zadzwoni³a do wydawnictwa i powiedzia³a, ¿e nie przyjdzie do pracy, bo Ÿle siê czuje. Kiedy Ken poszed³ na l¹d po sok pomarañczowy, zatelefonowa³a do Julii. – Dziêki, dziêki, dziêki. Nie mogê uwierzyæ, ¿e nie zarezerwowa³aœ go dla siebie. – By³am w dziewi¹tym miesi¹cu, kiedy robi³am z nim wywiad dla „Voice” na temat zanieczyszczenia wód przybrze¿nych. Ale kusi³o mnie. – Dziêki, dziêki, dziêki. To uczta hormonów. Julia, która skoñczy³a z wyró¿nieniem studia literaturoznawcze, wyrecytowa³a: Ciesz siê chwil¹ wspanialsz¹ ni¿ wszystkie, gdy on patrzy na ciebie z tym b³yskiem. Ken wróci³ z zakupami i z tym b³yskiem. Kochali siê, drzemali, rozmawiali, gotowali w przestronnym kambuzie, kochali siê znowu. Gdy s³oñce zaczê³o zachodziæ nad Jersey, Ken powiedzia³: 21

– Muszê wracaæ do pracy. – Mia³am nadziejê, ¿e to siê nigdy nie skoñczy. – Muszê odci¹gn¹æ nowy statek wycieczkowy od mola numer dziewiêædziesi¹t. To potrwa parê godzin. Zostaniesz? – A mogê? – Poznasz moj¹ za³ogê. – Wolê posiedzieæ w sterówce. Nie mam ochoty na nowe znajomoœci. Charlie pracowa³ w maszynowni, a Rick wzi¹³ siê do roboty na pok³adzie. Kate stara³a siê nie przeszkadzaæ Kenowi, który skontaktowa³ siê z pilotem i ruszy³ w górê rzeki. W przodzie widaæ by³o statki po¿arnicze, które omiata³y rzekê strumieniami œwiat³a z kolorowych reflektorów. Statek wycieczkowy by³ najwiêkszym, jaki Kate widzia³a w swoim ¿yciu. Górowa³ nawet nad lotniskowcem „John F. Kennedy”, zacumowanym przy s¹siednim molo. Dziesiêciopiêtrow¹ nadbudówkê oœwietla³y reflektory. We wszystkich oknach i iluminatorach pali³y siê œwiat³a. Na górnym pok³adzie widnia³ d³ugi na trzydzieœci metrów napis SOVEREIGN PRINCESS. Przy relingach sta³y tysi¹ce pasa¿erów. Machali do znajomych zgromadzonych na molo, wœród których by³y cztery grupy weselników. Kate podziwia³a spokój Kena. By³ tu¿ obok gigantycznego statku, ci¹gn¹³ ciê¿k¹ linê holownicz¹ zgodnie z poleceniami pilota przekazywanymi przez radio, a mimo to znajdowa³ doœæ czasu, by t³umaczyæ, co robi, i posy³aæ jej ciep³e uœmiechy. – „Princess” znacznie ³atwiej wyci¹gn¹æ z doku ni¿ na przyk³ad „Kennedy’ego”. Ma tak du¿o pêdników steruj¹cych, ¿e mog³aby daæ sobie radê sama. Statek powoli wyp³yn¹³ na œrodek rzeki i wykona³ majestatyczny zwrot. Ken i Kate stali na pok³adzie za sterówk¹ i trzymaj¹c siê za rêce, podziwiali nabieraj¹cego prêdkoœci giganta. – Zobacz! – zawo³a³a Kate. – M³oda para jedzie w podró¿ poœlubn¹. Widzisz? Tam, pod liter¹ „P”. Ken dostrzeg³ parê ca³uj¹c¹ siê pod „P” z napisu PRINCESS. – Sk¹d wiesz, ¿e to ma³¿eñstwo? – Dziewczyna ma na g³owie czepek œlubny. Widzisz ten ma³y kapelusik? Podobny do czapki bez daszka? Odpiê³a welon, ale zostawi³a czepek. To takie romantyczne. Zobacz, ci¹gle trzyma wi¹zankê. – Kate przy³o¿y³a d³onie do ust i krzyknê³a: – Wszystkiego najlepszego! Panna m³oda rzuci³a wi¹zankê. Kwiaty zatañczy³y na pr¹dach powietrznych uderzaj¹cych w kad³ub statku. Kate myœla³a, ¿e wpadn¹ do wody, gdy nagle unios³y siê na gor¹cych wyziewach z komina holownika. Ken wyci¹gn¹³ rêce i wi¹zanka z bia³ych ró¿yczek wpad³a w jego ramiona. 22

Za³ogi okrêtów goszcz¹cych w porcie z okazji Tygodnia Floty powita³y nowy liniowiec wyciem rogów przeciwmg³owych i blaskiem szperaczy. Z kanadyjskiej fregaty dobieg³y dŸwiêki szkockiej kobzy. Niemiecka orkiestra dêta zagra³a New York, New York. A na pok³adzie chiñskiego „Zhaotong”, marynarze z Ludowej Armii Wyzwoleñczej siedzieli na wyrzutniach rakiet i wie¿yczkach dzia³, rzucaj¹c fajerwerki.

3 O drugiej nad ranem burmistrz Nowego Jorku Rudolph Mincarelli i jego

dwudziestooœmioletnia rzeczniczka prasowa Renata Bradley jedli pizzê w Gracie Mansion, gdy dotar³a do nich wiadomoœæ, ¿e niedaleko Montauk Point p³onie „Sovereign Princess”. – Œci¹gnij tu œmig³owiec – powiedzia³ burmistrz. Helikoptery budzi³y w nim potworny lêk, ale i zapewnia³y wiêksz¹ swobodê dzia³ania. Dlatego kiedy nie by³o innego wyjœcia, korzysta³ z nich – ze œciœniêtym ¿o³¹dkiem i kamienn¹ twarz¹. – ¯adnych œmig³owców – powiedzia³a Renata, najm³odsza – i jedyna kobieta – w gronie wybrañców, którym wolno by³o sprzeciwiaæ siê poleceniom burmistrza. – Lekarz zabroni³ ci lataæ œmig³owcem, dopóki nie wyleczysz przeziêbienia. Panna Bradley by³a wysok¹, szczup³¹ brunetk¹ o krêconych w³osach. Jej uroda nie mog³a wzbudziæ sensacji w mieœcie pe³nym uderzaj¹co piêknych modelek, ale uchodzi³a za ca³kiem ³adn¹. To wystarczy³o, by nowojorskie brukowce prowadzi³y niekoñcz¹ce siê rozwa¿ania na temat wiernoœci burmistrza wobec pani Mincarelli, która niedawno objê³a posadê dyrektora presti¿owej firmy konsultingowej z Seattle z bran¿y ochrony œrodowiska i zabra³a dzieci ze sob¹. – Ten statek wyp³yn¹³ z Nowego Jorku. Jestem odpowiedzialny za los czterech tysiêcy ludzi na jego pok³adzie. – Lekarz zabroni³ ci lataæ, Rudy. – Zwracanie siê do burmistrza po imieniu by³o przywilejem, który z ka¿dym rokiem jego kadencji przys³ugiwa³ coraz mniejszej liczbie wspó³pracowników. – Bêd¹ tam przedstawiciele wszystkich nowojorskich mediów. A jeœli sprawa jest tak powa¿na, na jak¹ wygl¹da, przyjad¹ te¿ ludzie z sieci ogólnokrajowych. Renata zaczê³a siê wahaæ. – Moglibyœmy wejœæ na otwarcie programu Today. 23

Na pó³metku drugiej burzliwej kadencji burmistrz zdecydowany by³ ubiegaæ siê o najwy¿szy urz¹d w pañstwie. Nie przypad³ on w udziale ¿adnemu z jego poprzedników, ale Mincarelli, dziêki determinacji i sukcesom w walce z przestêpczoœci¹ mia³ opiniê poskramiacza lwów. Panowa³o ogólne przekonanie, ¿e cz³owiek, który pokaza³, jak rz¹dziæ miastem zamieszkanym przez siedem i pó³ miliona ambitnych, hardych indywidualistów, zas³uguje co najmniej na stanowisko wiceprezydenta. – Transmisja na ca³y kraj nie jest warta trwa³ego uszkodzenia s³uchu. – orzek³a Renata Mincarelli by³ pewien, ¿e w roli prezydenta sprawdzi³by siê jeszcze lepiej ni¿ jako burmistrz. To nie powód, by zapominaæ o normach moralnych, szepn¹³ jeden z kilku wewnêtrznych g³osów, które powstrzymywa³y go przed zboczeniem z w³aœciwej drogi. Czym¿e jednak jest przywództwo, spyta³ inny, jeœli nie gotowoœci¹ do wype³nienia pró¿ni? A poza tym, który prawdziwy przywódca nie zaryzykowa³by utraty s³uchu, byle wype³niæ swój obowi¹zek? Burmistrz wyprostowa³ siê, przybieraj¹c dobrze znan¹ wspó³pracownikom pozê, któr¹ dawa³ do zrozumienia, ¿e podj¹³ ostateczn¹ decyzjê i nie zamierza jej zmieniæ. Renata wiedzia³a, ¿e musi szybko coœ wymyœliæ. – Hej, Rudy, jest Tydzieñ Floty, zgadza siê? Mo¿e pojedziemy na nabrze¿e i odprawimy statki ratownicze? – O czym ty mówisz? – Pomachamy im na po¿egnanie, a potem przyjedziesz tu i odeœpisz przeziêbienie. Jutro, kiedy ratownicy wróc¹, wyjdziesz na molo, by powitaæ ocalonych pasa¿erów. Mincarelli wygl¹da³ na zainteresowanego tym pomys³em, wiêc Renata zawiadomi³a ochronê, by przygotowa³a „Furgonetkê Rudy’ego”. Szeœciotonowego chevy suburbana nazwa³ tak jej asystent, Larry Neale, by wytr¹ciæ broñ z rêki mediów, które porównywa³y wóz burmistrza do samochodu popularnego wœród podmiejskich handlarzy narkotyków. Renata siêgnê³a po buty i narzuci³a ¿akiet na bawe³nian¹ bluzkê i siêgaj¹c¹ kolan spódniczkê, któr¹ mia³a na sobie od szóstej poprzedniego ranka. Ten s³u¿bowy strój by³ potwornie niewygodny. Ale z drugiej strony, funkcja rzecznika prasowego mia³a wiele zalet. Dawa³a na przyk³ad mo¿liwoœæ obudzenia w œrodku nocy wszystkich dziennikarzy w okolicy. Trzeba zaprosiæ ich na konferencjê prasow¹ – i zapewniæ, ¿e bêd¹ mogli fotografowaæ burmistrza na tle statków, ostrych œwiate³, k³êbów pary i grup marynarzy wracaj¹cych z przepustek. Renata Bradley by³a skuteczna w dzia³aniu. Okrêty wojenne stoj¹ce przy molach miêdzy ulicami Piêædziesi¹t¹ Drug¹ a Czterdziest¹ Szóst¹ rycza³y jak byki – rogi i gwizdki wykonywa³y refren nies³yszany w mieœcie od drugiej wojny œwiatowej: „Przepustki anulowane! Wychodzimy w morze!” 24

Gdy wóz burmistrza jecha³ Dwunast¹ Alej¹, Renata rozgl¹da³a siê w poszukiwaniu najlepszego t³a dla Rudy’ego. Molo numer 92, przy którym cumowa³ ogromny lotniskowiec „John F. Kennedy”, by³o otoczone terminalami pasa¿erskimi; podobnie mola 90 – w³aœnie odbija³ od niego du¿y kr¹¿ownik – i 88, gdzie rozpocz¹³ siê tragiczny rejs „Sovereign Princess”. Renata znalaz³a odpowiednie t³o dwie przecznice za najwiêkszymi molami, u wylotu Czterdziestej Szóstej ulicy. Z rozleg³ego placu przed okrêtem-muzeum „Intrepid” przy molu numer 86 widaæ by³o kilka odp³ywaj¹cych jednostek. Sta³ tam te¿ pomnik przedstawiaj¹cy marynarza, który macha³ rêk¹ na po¿egnanie, jakby wyrusza³ w bój. A co najwa¿niejsze – plac móg³ pomieœciæ wszystkich przera¿onych krewnych pasa¿erów statku wycieczkowego. Kiedy zaczêli siê przekrzykiwaæ jeden przez drugiego, b³agaj¹c o informacje, których nikt nie by³ w stanie im udzieliæ, Rudy Mincarelli – wychowany przez rodziców i jezuickich nauczycieli w bojaŸni przed surowym Stwórc¹ – wmiesza³ siê w t³um niczym ojciec rodziny z Brooklynu. Œciska³ i pociesza³ strapionych, daj¹c wszystkim wokó³ odczuæ to, co w g³êbi duszy wiedzia³ jako burmistrz najwspanialszego miasta na œwiecie: Jestem tu z woli Boga. Renata patrzy³a z dum¹ na b³yski fleszy. Jej plan powiód³ siê w pe³ni. Ilekroæ Rudy stawa³ twarz¹ w twarz z ludzkim cierpieniem, okazywane przezeñ ciep³o i wspó³czucie nieodmiennie zaskakiwa³y cyniczne, plotkarskie media. Dziennikarka „Post” zauwa¿y³a rozpromienion¹ twarz Renaty i powiedzia³a do swojej konkurentki z „Daily News”: – Nie wierzê, ¿e burmistrz jej nie dyma. – Ciii, idzie tu. – O cholera! Chyba mnie nie s³ysza³a. Renata Bradley obrzuci³a obie dziennikarki spojrzeniem pe³nym ledwo skrywanej pogardy, uœmiechnê³a siê i rzuci³a im koœæ: – Burmistrz rozmawia z mi³ym, m³odym i bardzo fotogenicznym lotnikiem z „Kennedy’ego”, który, jak zapewne zauwa¿y³yœcie, nie wyszed³ z portu. – Trzystumetrowy okrêt by³ za du¿y na akcjê ratownicz¹, wyjaœnili specjaliœci z marynarki pytani o to wczeœniej przez reporterów. – Podporucznik Eldon Routh s³u¿y w dywizjonie Dragonslayer. Zdaje siê, ¿e jest z Kansas. Jeœli chcecie, mo¿ecie robiæ notatki. Dziennikarki pos³usznie pod¹¿y³y za rzeczniczk¹ i us³ysza³y, jak podporucznik Routh, dwudziestolatek o niewinnym spojrzeniu, mówi do Mincarellego: – Dobrze, ¿e nie muszê dziœ lataæ, panie burmistrzu. Popiliœmy trochê na Times Square. Ja goln¹³em dwa piwa w barze obok Disney Store. 25

– Czym latasz, synu? – Œmig³owcami, panie burmistrzu. ASW. Burmistrz spojrza³ na niego tak, jakby ch³opak nagle zacz¹³ mówiæ w hiphopowym slangu. – Zwalczanie okrêtów podwodnych, panie burmistrzu. Helikoptery seahawk. – To doskonale. – Burmistrz uœcisn¹³ jego d³oñ. – No có¿, skoro twój okrêt zostaje w porcie, mo¿esz bawiæ siê dalej. W Nowym Jorku bary s¹ otwarte do czwartej rano. – Nie, panie burmistrzu, idê spaæ. Rano wybieram siê do opery. – Do opery? Rano? – Dziennikarze podnieœli g³owy, zaciekawieni, kto zrobi³ tego dzieciaka w konia. – Jedna mi³a starsza pani zaprosi³a nas na próbê w Central Park. Ca³y nasz dywizjon. Urz¹dzimy sobie piknik i obejrzymy operê pod go³ym niebem. Ju¿ nie mogê siê doczekaæ. – Co zobaczycie? – spyta³ burmistrz, wielki mi³oœnik opery. – Zdaje siê, ¿e coœ o pielgrzymach. – O pielgrzymach? – Albo o purytanach… panie burmistrzu. – I Puritani! – zawo³a³ Mincarelli i czystym, mocnym g³osem zaœpiewa³ fragment: Ah, per sempre io ti perdei… – Thomas Hampson œpiewa rolê Riccarda. Zazdroszczê ci, m³ody cz³owieku. To bêdzie dla ciebie niezapomniany dzieñ. Cztery godziny póŸniej, dziewiêædziesi¹t kilometrów na po³udniowy wschód od Nowego Jorku, sto metrów pod powierzchni¹ morza, admira³ Tang Li ws³uchiwa³ siê w odg³osy jednostek p³yn¹cych na ratunek trafionej „Sovereign Princess”. – Rycz¹ jak lwy – szepn¹³ kapitan dowodz¹cy okrêtem flagowym Tanga. – Smoki – odparowa³ Tang Li i mrugn¹³ porozumiewawczo. Któ¿ nie chcia³by byæ tu z nami? – zdawa³ siê pytaæ admira³. Na uroczystoœci Tygodnia Floty do portu nowojorskiego przyby³y okrêty wojenne z wielu krajów. Kiedy sunê³y po p³ytkich wodach szelfu kontynentalnego, operatorzy sonaru i hydrofonów wychwytywali ich sygnatury dŸwiêkowe. Oficer wywiadu porównywa³ je z bibliotek¹ uaktualnian¹ przez satelitê. Sam admira³ posiada³ umiejêtnoœæ bardzo przydatn¹ w czasie rejsu okrêtem podwodnym – potrafi³ tworzyæ w pamiêci trójwymiarowe obrazy. Dziêki temu widzia³ przecinaj¹ce powierzchniê oceanu kilwatery tak wyraŸnie, 26

jakby przenika³ wzrokiem stalowy kad³ub: ostre „V” szybkich fregat amerykañskich i kanadyjskich, nieco szersze „V” du¿ego niemieckiego niszczyciela, p³askie „U” brytyjskiego lotniskowca œmig³owcowego, koryto ¿³obione przez amerykañski okrêt szpitalny. Wbrew temu, co podpowiada³ mu rozs¹dek, Tang wci¹¿ czeka³ na „Johna F. Kennedy’ego”. Dopiero przybycie mniejszego lotniskowca œmig³owcowego odebra³o mu resztkê nadziei. Zgodnie z jego obawami, dowództwo marynarki amerykañskiej uzna³o, ¿e potê¿ny okrêt wojenny jest za ma³o zwrotny, by móg³ przydaæ siê w czasie akcji ratowniczej, zw³aszcza ¿e w pobli¿u by³o wiele zwinniejszych jednostek. Chocia¿ plan wywabienia lotniskowca z portu siê nie powiód³, Tangowi uda³o siê odwróciæ uwagê lotnictwa morskiego, stra¿y przybrze¿nej i baz lotniczych na Wschodnim Wybrze¿u: operatorzy urz¹dzeñ nas³uchowych wci¹¿ meldowali o treœci rozmów toczonych miêdzy pilotami samolotów wojskowych, które kr¹¿y³y nad storpedowanym liniowcem. Wszystkie oczy by³y odwrócone od Nowego Jorku. Tang s³ysza³ te¿ od czasu do czasu pikanie okrêtów ratowniczych rutynowo przeszukuj¹cych morskie dno przy u¿yciu sonarów. Okrêty podwodne z armady admira³a pokryte by³y farb¹ t³umi¹c¹ wszelkie odg³osy i grubymi, bezechowymi p³ytkami, które poch³ania³y fale wysy³ane przez sonar. W podwodnym œwiecie, gdzie g³usi byli œlepcami, zapewnia³o to niewidzialnoœæ. By³o ma³o prawdopodobne, by statki ratownicze prowadzi³y nas³uch za pomoc¹ holowanych anten hydrofonowych, ale dziesiêæ tysiêcy ludzi schowanych na dnie oceanu wola³o nie ryzykowaæ. Le¿eli w milczeniu, a gdy musieli, poruszali siê z najwy¿sz¹ ostro¿noœci¹ wœród spl¹tanych kabli, rur i zaworów pokrywaj¹cych grodzie i sufity. Wkrótce bêd¹ musieli siê wynurzyæ. Tang zaplanowa³ wszystko co do minuty. Z wyj¹tkiem okrêtu flagowego, który oddali³ siê, by storpedowaæ liniowca, pozosta³e jednostki tkwi³y nieruchomo pod wod¹ ju¿ ponad dobê. Okrêtom wyposa¿onym w silniki dieslowskie wyczerpywa³y siê akumulatory i zapasy powietrza. A ¿o³nierze oddzia³ów szturmowych, st³oczeni na pok³adach niczym sardynki w puszce, musieli znosiæ potworne niewygody. Tang poleci³ kucharzowi dodaæ do wieczornej porcji ry¿u krewetek, ¿eby uczciæ zakoñczenie dziewiêciotygodniowej podró¿y dooko³a œwiata. Gdy ludzie wziêli siê do jedzenia, on sam powoli przeszed³ w¹skim korytarzem z dziobu na rufê. Zatrzymywa³ siê co chwila, by zamieniæ kilka s³ów z podkomendnymi. W ten sposób pokazywa³ za³odze, ¿e wszyscy podwodniacy s¹ braæmi, bez wzglêdu na stopieñ, i ¿e ¿aden ranny komandos nie bêdzie pozostawiony na ³asce losu. – Dawno temu, na Rzece Per³owej – przypomnia³ im zni¿onym g³osem – mê¿na brytyjska flota uderzy³a na Chiny i odebra³a cesarzowi Daoguangowi 27

Hongkong. Cudzoziemcy w³adali nim przez sto piêædziesi¹t lat. Wci¹¿ rz¹dz¹ na Tajwanie… – Uœmiechn¹³ siê promiennie, by dodaæ swoim ludziom odwagi. – My jesteœmy mê¿niejsi. Nasza flota jest silniejsza. Kiedy Nowy Jork stanie siê naszym zak³adnikiem, bêdziemy mogli odebraæ to, co niegdyœ nale¿a³o do naszego cesarza. Wreszcie Tang da³ sygna³. Wielka, milcz¹ca armada ruszy³a. Sto okrêtów podnios³o siê ku powierzchni spokojnie jak budz¹ce siê ¿ó³wie. Œwiadectwo doskona³ego wyszkolenia za³óg, pomyœla³ Tang. Dowód legendarnego szczêœcia admira³a, pomyœleli marynarze. Peryskopy wynurzy³y siê i omiot³y szarzej¹ce niebo, na którym, zgodnie z zapewnieniami Tanga, nie by³o ani jednego samolotu. Do zatêch³ych wnêtrz okrêtów wp³ynê³o œwie¿e powietrze. Satelita GPS namierzy³ ka¿dy z nich z dok³adnoœci¹ do trzech metrów i naniós³ na monitor na stanowisku dowódcy, po czym armada obra³a kurs na Nowy Jork.

4 Hej, Ken! Kapitanie! No, stary, obudŸ siê wreszcie.

Jose Chin – uzbrojony w kamerê, statyw i ma³¹ antenê satelitarn¹ – wyskoczy³ z taksówki Jasbira Singha, zanim siê zatrzyma³a. Sforsowa³ zamkniêt¹ bramê i wbieg³ na molo numer 25. Do œwitu zosta³o jeszcze sporo czasu. Blade pasemka przecinaj¹ce niebo na wschodzie by³y prawie niewidoczne miêdzy drapaczami chmur góruj¹cymi nad West Street. Po stronie New Jersey te¿ panowa³ mrok, choæ znad rzeki Hudson zaczyna³o nadci¹gaæ szarawe œwiat³o. – Hej, Ken! – krzykn¹³ Chin w stronê czerwono-czarnego holownika zacumowanego na koñcu d³ugiego mola. Nazywa³ siê „Chelsea Queen”; Jose spodziewa³ siê, ¿e pewnego dnia Ken dostanie za to w dziób od jakiegoœ napakowanego pedzia, zbyt naæpanego sterydami, by przej¹æ siê tym, ¿e ³ódŸ zosta³a tak ochrzczona miliard lat temu, kiedy wiêkszoœæ mieszkañców Chelsea pracowa³a w dokach. – Hej, Ken! Najwiêksza tragedia od czasów katastrofy lotu numer 800, a kapitan Ken jest nieosi¹galny. Nie odpowiada na wezwania przez radio i biper, nie odbiera komórki ani faksu. Nie odpisuje nawet na e-maile, choæ trzeba przyznaæ, ¿e starszym ludziom zdarza³o siê o nich zapominaæ. Jose Chin by³ m³ody i doskonale wyposa¿ony. Mia³ biper przy pasku, cyfrow¹ komórkê w marynarce, a w plecaku laptopa, radio CB, odbiornik

28

poczty g³osowej pocketalk, skaner policyjny, zapasowe baterie i czyste bia³e koszule zawiniête w foliê. Wœród narzêdzi, które nosi³ ze sob¹, ¿eby zawsze byæ gotowym do dzia³ania, by³y izolowane zaciski szczêkowe, umo¿liwiaj¹ce pod³¹czanie ³adowarek baterii do s³upów oœwietleniowych, i sprzêgacze, dziêki którym odbiera³ sygna³y telewizyjne z przewodów kablówki. Zadzwoni³a komórka. Chin w biegu podniós³ j¹ do ucha. – Jose chce wiedzieæ! – Ja te¿, pacanie – powiedzia³ jego szef, Arnie Moskowitz. – Przy Long Island tonie transatlantyk, a ciebie tam nie ma. Dlaczego? – W³aœnie wynaj¹³em ³ódŸ – odpar³ Chin. Bêdzie to prawda, gdy tylko obudzi kapitana Kena. Okreœlenie „pacan” nie razi³o tak bardzo, gdy pada³o z ust cz³owieka, który wyci¹gn¹³ ciê z podrzêdnej stacji w Pensylwanii reklamuj¹cej siê has³em: „O wszystkim dowiadujemy siê razem z wami”. Arnie wprowadzi³ Jose na rynek medialny numer jeden w Ameryce i m³ody dziennikarz znalaz³ tu swoje miejsce – za dwadzieœcia trzy tysi¹ce rocznie, bez ¿adnych dodatków – jako etatowy reporter œledczy New York Yes!, lokalnej stacji, która nadawa³a wiadomoœci dwadzieœcia cztery godziny na dobê. – Kiedy dotrzesz na miejsce? – PóŸniej, ni¿ gdybym polecia³ tam œmig³owcem, którego New York Yes! nie chce kupiæ! – odparowa³ Jose. – Œmig³owce kosztuj¹, cwaniaczku. Zrób zdjêcia statku. Odpuœæ sobie protest przeciwko obowi¹zkowym mundurkom szkolnym, wiec „Oczyœciæ Queens” i tê sprawê z ró¿ami z Bronksu w ogrodzie botanicznym. Najwa¿niejsze, ¿ebyœ nakrêci³ ten statek, zanim zatonie. – Dopilnuj, ¿eby nikt nie tkn¹³ mojego materia³u o pracach interwencyjnych. Przez miesi¹c przekonywa³em tê biedn¹ dziewczynê, ¿eby mi zaufa³a. – Przygotowuj¹c reporta¿, który móg³ zaszkodziæ prezydenckim aspiracjom Mincarellego, Jose Chin towarzyszy³ z kamer¹ siedemnastoletniej matce trójki dzieci w jej wêdrówkach od agencji do agencji w poszukiwaniu ¿³obka dla swoich pociech. Dziewczyna chcia³a zaj¹æ siê sprz¹taniem peronów metra i tym samym zdobyæ prawo do zasi³ku dla bezrobotnych. – Jeœli ujawnisz jej to¿samoœæ, odejdê! – Nakrêæ ten statek. Chcesz, ¿ebyœmy jak telewizja publiczna ci¹gle korzystali z materia³ów innych stacji? Jose schowa³ telefon i zacz¹³ biec szybciej. Doskonale zna³ molo numer 25, d³ugi, naje¿ony drzazgami dok, wrzynaj¹cy siê w rzekê. Ilekroæ czeka³ tu na Kena, krêci³ materia³y, które potem Arnie wykorzystywa³, gdy trzeba by³o wype³niæ czymœ lukê w programie: dziesiêciosekundowe ujêcie Battery Park City, przyczajonego kilka przecznic w dó³ rzeki Hudson, reporta¿ o wariacie, który przy wejœciu na molo 29

postawi³ gigantyczn¹ iguanê z w³ókna szklanego; wzruszaj¹c¹ historyjkê o meczach siatkówki miêdzy ch³opakami z ulicy a maklerami z Wall Street, rozgrywanych na piaszczystych boiskach na nabrze¿u; i wyciskacz ³ez o starym promie przerobionym na klub dla nastolatków, wolny od alkoholu i narkotyków. Biegn¹c ile si³ w nogach, zosta³ obw¹chany przez wylenia³ego owczarka niemieckiego i dok³adnie obejrzany przez facetów, którzy z w³asnorêcznie skleconej ³odzi ³owili okonie marynowane w zanieczyszczaj¹cym wodê polichlorowanym dwufenylu. Na falach unosi³y siê kaczki, kondomy i styropianowe kubki. Stary holownik Kena idealnie pasowa³ do tego pejza¿u. Koniec doku by³ coraz bli¿ej. Przyp³yw rozci¹gn¹³ cumy holownika, tworz¹c szerok¹ szczelinê miêdzy molem a ³odzi¹. Jose Chin przycisn¹³ kamerê do piersi i skoczy³. – Wyrzuæ go st¹d! – Kate zas³oni³a biust, wsunê³a nogi pod koc i przywar³a do Kena, który wodzi³ rêk¹ po pok³adzie w poszukiwaniu d¿insów. – Mogê spróbowaæ, ale i tak mnie nie pos³ucha. – Czego on chce? – ¯eby go dok¹dœ podwieŸæ. – Hej, Ken! Wstawaj! Kabina nie mia³a drzwi, od reszty ³odzi dzieli³a j¹ tylko zas³ona. Drzwi mog³yby siê zatrzasn¹æ, co w razie jakiegoœ wypadku by³oby wysoce niepo¿¹dane. Ma³a kamera wy³oni³a siê zza materia³u niczym wêsz¹cy zwierzêcy ryjek. Trzyma³ j¹ szczup³y facet o prostych czarnych w³osach i ostrych koœciach policzkowych, którymi mo¿na by ci¹æ szk³o. Ciemne oczy omiot³y wnêtrze przytulnej kajuty. Chin mia³ na sobie granatow¹ kurtkê, d¿insy i bia³¹ koszulê z jaskrawym logo New York Yes! – Hej, kapitanie, Jose musi nakrêciæ ton¹cy statek. – Jego oczy spoczê³y na wi¹zance œlubnej wisz¹cej nad ³ó¿kiem. – Dzieñ dobry, kole¿anko, co s³ychaæ? Jose Chin, New York Yes! Ken wci¹¿ nie móg³ znaleŸæ spodni. – Jose, mo¿e poczekasz w sterówce, a¿ siê ubierzemy… Zaraz, jaki ton¹cy statek? – Jaki ton¹cy statek? Co za pytanie! Transatlantyk, który w nocy poszed³ na dno. „Sovereign Princess”. – ¯artujesz. Przecie¿ wczoraj wyci¹galiœmy go z portu. – O mój Bo¿e – szepnê³a Kate. – Ta kobieta. Ta m³oda para… – Okrêty œwiêtuj¹ce Tydzieñ Floty ruszy³y mu na ratunek. Dosta³em siê na pok³ad jednego z nich, ale mnie wyrzucili. Tonie najwiêkszy transatlantyk na œwiecie, a ty nic nie wiesz? Stary, musimy siê pospieszyæ. 30

– Co z pasa¿erami? – Ton¹. Ruszajmy, stary. Im wiêcej krwi, tym lepszy materia³. – Najpierw muszê siê ubraæ. IdŸ do sterówki, a ja spróbujê dowiedzieæ siê przez radio, co jest grane. No ju¿! Jose wycofa³ siê z kajuty. Ken w³o¿y³ d¿insy i tenisówki i naci¹gn¹³ koszulê na muskularne ramiona. Zanim wyszed³, pochyli³ siê nad Kate. Poca³owa³a go w usta. Szeœædziesi¹t kilometrów od Nowego Jorku z oceanu wynurzy³a siê miniaturowa antena satelitarna. Boja komunikacyjna, któr¹ admira³ Tang kaza³ wypuœciæ w celu uzyskania najœwie¿szych danych, wymieni³a elektroniczne mikroimpulsy z geostacjonarnym satelit¹ Ludowej Armii Wyzwoleñczej, wyposa¿onym w amerykañski sprzêt i oprogramowanie. Po chwili antena zniknê³a pod falami. Odkodowana wiadomoœæ by³a dla Tanga nieprzyjemn¹ niespodziank¹. W chwili rozpoczêcia ataku w ratuszu nie bêdzie burmistrza Nowego Jorku. Lecz¹cy siê z kataru Rudolph Mincarelli spêdzi ca³y dzieñ w Gracie Mansion, swojej rezydencji nad East River. Odwo³a³ wszystkie spotkania w mieœcie, ³¹cznie z dawno zaplanowanym lunchem z przywódcami swojej partii. Tang poczu³ w uchu pulsuj¹cy ból, przechodz¹cy w g³uche dudnienie. Dlaczego wywiad nie poinformowa³ go wczeœniej, ¿e burmistrz siê przeziêbi³? Misja admira³a po raz kolejny pad³a ofiar¹ chiñskiej choroby: ³atwiej przytakn¹æ, ni¿ zaprzeczyæ; proœciej obiecaæ korzyœci, ni¿ przestrzec przed k³opotami; przyjemniej udawaæ, ¿e wszystko jest w porz¹dku, ni¿ stawiæ czo³o trudnoœciom w chwili, kiedy mo¿na im jeszcze zaradziæ. Ale jego plan by³ elastyczny. Musia³ taki byæ. Dopiero w ubieg³ym tygodniu – kiedy jego armada szerokim ³ukiem ominê³a strzeg¹ce Kana³u Panamskiego podwodne urz¹dzenia nas³uchowe amerykañskiej marynarki – admira³ Tang dowiedzia³ siê, kiedy burmistrz ma siê pojawiæ w Nowym Jorku. W gruncie rzeczy wygodniej by³o osaczyæ Mincarellego w jego odciêtej od œwiata posiad³oœci nad rzek¹ ni¿ w labiryncie dolnego Manhattanu; s³abo broniona Gracie Mansion stanowi³a ³atwy cel. Aby jednak uderzyæ na rezydencjê burmistrza, Tang musia³ niezauwa¿ony podp³yn¹æ do niej okrêtem podwodnym, pod pr¹d wartkiej East River. Kiedy Ken Hughes wbieg³ do sterówki, Jose Chin przygotowywa³ siê przed ustawion¹ na statywie kamer¹ do wyg³oszenia wstêpu do reporta¿u. 31

– Skoro ju¿ sprowadzasz tu kelnerki – mrukn¹³ – powinieneœ przynajmniej zostawiaæ w³¹czone radio. – Ma na imiê Kate. I nie jest kelnerk¹. A jeœli ten g³upi uœmieszek nie zniknie z twojej gêby, wylecisz za burtê. Ken podszed³ do nadajnika i po³¹czy³ siê z kuzynem ze Staten Island – dyspozytorem w firmie holowniczej z siedzib¹ na pok³adzie barki zacumowanej na Kill Van Kull. – A kim jest, barmank¹? – spyta³ Jose. – Redaktork¹ – odpar³ Ken i rozejrza³ siê. W œwietle pierwszych promieni wschodz¹cego s³oñca port wygl¹da³ na opuszczony. „Lake Champlain” wysz³a w morze, zniknê³y te¿ „Cambeltown” i kotwicz¹cy nieco dalej kuter stra¿y przybrze¿nej. A on, choæ potrafi³ wyczuæ przez sen zmiany p³ywów, przegapi³ ca³e zamieszanie. To wiele mówi³o o jego drugiej nocy z Kate Ross. Same syreny okrêtowe mog³y postawiæ na nogi nawet nieboszczyka. Jose Chin siêgn¹³ po pilota z wmontowanym mikrofonem i monitorem, wycelowa³ kamerê w swoj¹ œnie¿nobia³¹ koszulê i ustawi³ kontrast. – Wydaje siê trochê dla ciebie za m³oda, kapitanie. Romans z weteranem mo¿e byæ atrakcyjny, ale na jak d³ugo? – Przy niej czujê siê m³odszy od ciebie i o niebo m¹drzejszy. Przestañ siê wreszcie tak g³upio uœmiechaæ. – To nie mój uœmiech, tylko odbicie twojego. Rozœwietlasz ca³¹ sterówkê, taki jesteœ… zadowolony. – Ostrzegam ciê po raz ostatni. Z goszcz¹cych w porcie okrêtów wojennych zosta³a tylko chiñska fregata „Zhaotong”; jej d³ug¹, smuk³¹ sylwetkê zniekszta³ca³y nieforemne wyrzutnie rakiet ziemia-ziemia ustawione przed i za kominem. Jose wyostrzy³ obraz, który wype³nia³a jego twarz. Poszerzy³ kadr i stan¹³ na tle wielkiego mosiê¿nego kompasu. W dalszym planie majaczy³y Battery Park City i Statua Wolnoœci. Przyda³by siê jeszcze du¿y drewniany ster. Niestety, na holowniku takiego nie by³o; Ken sterowa³ przy u¿yciu dwóch œmiesznie wygl¹daj¹cych ma³ych rumpli. Mo¿e uda siê namówiæ techników ze studia, ¿eby dodali ster w monta¿u. Wtedy obraz by³by bardziej realistyczny. Ustawiwszy wszystko, jak trzeba, Chin uczesa³ siê i w³¹czy³ pilota. – Jose chce wiedzie栖 wyg³osi³ wstêpn¹ formu³ê – co by³o przyczyn¹ zatoniêcia najwiêkszego statku wycieczkowego w historii ¿eglugi? Ken zawsze siê zastanawia³, jak to mo¿liwe, ¿e z chudej piersi Josego wydobywa siê g³êboki baryton. Ten niemal operowy g³os sprawia³, ¿e ludzie mimowolnie zaczynali go s³uchaæ. 32

– New York Yes! nadaje na ¿ywo z naszego holownika, który ca³¹ par¹ mknie na miejsce najwiêkszej morskiej katastrofy od czasu „Titanica”. – Tak naprawdê nie prowadzi³ transmisji na ¿ywo, tylko nagrywa³ swoj¹ wypowiedŸ. Gdy skoñczy³ mówiæ, wyj¹³ taœmê i oznakowa³ j¹. ZaprzyjaŸniony taksówkarz Jasbir zawiezie materia³ do studia, a Arnie puœci go na wstêpie relacji nadawanej na ¿ywo. Gdy Kate wesz³a do sterówki. Ken rozmawia³ przez radio i obserwowa³ rzekê, a Jose Chin zdawa³ siê robiæ wywiad z samym sob¹. Dostrzeg³szy j¹, wy³¹czy³ kamerê. – S³ysza³em, ¿e jesteœ wa¿n¹ redaktork¹ – powiedzia³. – Œrednio wa¿n¹ – odpar³a. – Z „New York Magazine”? Nie, z tak¹ klas¹ bardziej pasujesz do „New Yorkera”. – Zajmujê siê ksi¹¿kami. – Ksi¹¿kami? Móg³bym napisaæ superbestseller o mojej pracy w wiadomoœciach. Nie odpowiedzia³a, wiêc doda³: – Stoi przed tob¹ cz³owiek, który bêdzie pierwszym latyno-azjatycko-amerykañskim Peterem Jenningsem. – A Connie Chung? – rzuci³ Ken. – Ona siê nie liczy. Nie ma hiszpañskich przodków. Ja jestem prawdziwym nowojorczykiem. W moich ¿y³ach p³ynie krew wszystkich nacji. Portorykañska, chiñska, a nawet trochê w³oskiej i irlandzkiej. – Peter Jennings jest chyba od ciebie du¿o wy¿szy? – Ka¿dy wydaje siê wysoki, kiedy siedzi przed kamer¹ – odparowa³ Jose. – A ja mogê byæ swoim w³asnym kamerzyst¹. Widzicie tu gdzieœ dŸwiêkowca albo operatora? Oczywiœcie, ¿e nie. Ja nie potrzebujê ekipy. Rozumiecie, o co chodzi? Wymierzy³ kamerê w Kate. – Zabieraj to! – Co siê sta³o? Myœla³em, ¿e chcesz j¹ obejrzeæ. – Nie chcê, ¿ebyœ podtyka³ mi j¹ pod nos. Ken spojrza³ na Kate. – Wszystko w porz¹dku? – spyta³. – Tak. Jose wygl¹da³ na ura¿onego. Poda³ Kate kamerê gestem ma³ego dziecka, które próbuje udobruchaæ kolegê, pozwalaj¹c mu pobawiæ siê swoj¹ ulubion¹ zabawk¹. Kamera by³a niewiarygodnie lekka, a wielkoœci¹ i kszta³tem przypomina³a p³ask¹ latarkê. – DVC – wyjaœni³ Jose. – Kamera cyfrowa. 3 – Bitwa o Nowy Jork

33

Kate przystawi³a kamerê do oka. Faceci ³owi¹cy ryby z ³odzi byli jak na wyci¹gniêcie rêki. – Dziêki niej – ci¹gn¹³ Jose – jestem jak pisarz. Mogê przez ca³y czas byæ w ruchu, pójœæ, dok¹d zechcê, zupe³nie jak facet z o³ówkiem i notesem w rêku. A do tego nie muszê siê z nikim dzieliæ kas¹. Zastêpujê ca³¹ ekipê. – Tak czy inaczej podtykasz ludziom kamerê pod nos – odparowa³a Kate. – Uwa¿asz siê za pisarza? Nie mo¿esz „napisaæ” ani s³owa, nie maj¹c obrazków. Dlatego ty i tobie podobni opadacie Bogu ducha winnych ludzi jak muchy i robicie z tego wielkie wydarzenie. – Hej, nie uczestniczê w gwa³tach zbiorowych. Trzymam siê z dala od t³umu. Zdobywam w³asne materia³y. – Jego twarz rozjaœni³ szeroki uœmiech. – Zreszt¹ nie nadajê siê na gwa³ciciela, jestem za niski. Wiêkszoœæ kamerzystów to giganci. Ja jestem jak myszka biegaj¹ca wokó³ jaj dinozaura. Ale jakoœ sobie radzê. – Tak czy siak, to nie to samo co robienie notatek. Choæby twój sprzêt by³ nie wiadomo jak lekki, ludzie, z którymi rozmawiasz, wiedz¹, ¿e s¹ pokazywani w telewizji. – Tak myœlisz? – Jose za³o¿y³ okulary w grubych czarnych oprawkach à la Elvis Costello. – Spójrz na monitor… to znaczy, do okienka. Kate zobaczy³a swoj¹ twarz, z szeroko otwartymi ustami i oczami wyra¿aj¹cymi najwy¿sze zdumienie. – Co… jak…? Jose pos³a³ jej chytry uœmiech. – Modu³y wideo. Megaminiaturowe. Mogê je nosiæ w okularach albo wpi¹æ w krawat czy sprz¹czkê paska. Filmujê wszystko, na co patrzê, i nie wie o tym nikt oprócz mnie i telewidzów. – Ken, zobacz! – Co, wsadzi³ sobie kamerê do nosa? – spyta³, nie podnosz¹c g³owy znad radia. – Dobrze wygl¹dasz, Kate – powiedzia³ Jose. – Poproszê technika, ¿eby wydrukowa³ ci ten kadr. Oto moja wizytówka. Dasz mi swoj¹? – Zostawiê Kenowi. – Masz mo¿e dostêp do poczty elektronicznej? Mój adres to [email protected]. Mo¿esz to pisaæ du¿ymi albo ma³ymi literami, bez ró¿nicy. „Jose chce wiedzieæ?” No có¿… wszyscy mentorzy Kate potrafili wyrecytowaæ z pamiêci listê najg³upszych pomys³ów na ksi¹¿ki, których odrzucenia gorzko ¿a³owali. Ken zakoñczy³ rozmowê przez radio i zadzwoni³ do Ear Inn, knajpy na Spring Street, w której spodziewa³ siê zastaæ cz³onków swojej za³ogi. – Gdzie tonie ten statek? – spyta³ Jose. 34

Ken pokaza³ mu mapê z zaznaczonym krzy¿ykiem miejscem katastrofy, czterdzieœci piêæ kilometrów od wschodniego brzegu Long Island. Jednoczeœnie mówi³ do telefonu: – S¹ tam Charlie i Rick?… Tak?… Mo¿esz im powiedzieæ, ¿e mamy robotê? Jose patrzy³ bezradnie na mapê, wodz¹c po niej palcem. Poza obrêbem piêciu dzielnic Nowego Jorku zupe³nie traci³ orientacjê. – Kiedy tam dop³yniemy? – Za dziewiêæ godzin. – Dziewiêæ godzin? – To holownik, Jose. Rozwija prêdkoœæ dwunastu wêz³ów. – Ale to pilna sprawa. – Poleæ tam œmig³owcem. – Nie mogê. – Wiêc pojedŸ na Long Island i wynajmij ³ódŸ. Szybk¹. – Przepisa³ numer telefonu ze swojego notesu. – Masz. Zadzwoñ do tego goœcia. To bezrobotny przemytnik narkotyków. Jego ³ódŸ to prawdziwa rakieta. – Dziêki, bracie. – Jose schowa³ sprzêt do plecaka i zbieg³ krêtymi schodami na dó³. Przeszed³ przez nadburcie i zeskoczy³ na molo z kamer¹ w jednej d³oni i statywem na ramieniu. – Jasbir! Na pla¿ê. – Co to jest Jasbir? – spyta³a Kena Kate. – Jasbir Singh to hinduski taksówkarz, prawie dwumetrowy facet, który wozi Jose po mieœcie, dostarcza jego taœmy do studia i pilnuje, by nikt go nie zaszed³ z boku. – Z boku? – Nie³atwo jest byæ jednoosobow¹ ekip¹. Trzymaj¹c wart¹ dziesiêæ tysiêcy dolarów kamerê przy oku, Jose mo¿e nie zobaczyæ skradaj¹cego siê z³odzieja z kijem baseballowym. S³uchaj, muszê pop³yn¹æ na miejsce katastrofy. Jest za póŸno, ¿eby kogokolwiek uratowaæ, ale mo¿e siê do czegoœ przydam. – Mogê siê z tob¹ zabraæ? – £odzi¹? – Tak chcia³abym pop³yn¹æ tam z tob¹. – A twoja praca? To potrwa co najmniej parê dni. – Mogê powiedzieæ, ¿e pracujê w domu. – W³asny g³os wydawa³ jej siê obcy, jakby s³ysza³a przechwa³ki dochodz¹ce od s¹siedniego stolika w restauracji. Nie poznawa³a siebie samej. Wczoraj pierwszy raz od trzech lat wziê³a wolne; wczeœniej uwa¿a³a, ¿e nie mo¿e sobie pozwoliæ na urlop, bo musi bezustannie rywalizowaæ z ludŸmi, którzy zaczêli pracowaæ zaraz po studiach. Poza tym nigdy dot¹d nie ok³ama³a nikogo z wyj¹tkiem agentów literackich. – To znaczy, chodzi mi o to… chcia³abym wiedzieæ, co dalej z nami. Jestem upierdliwa, prawda? 35

Ken wzi¹³ j¹ za rêce. – Nie wiem, co dalej – odpar³. – Wiem tylko, ¿e lubimy siê nawzajem dotykaæ i znaleŸliœmy wspólny jêzyk. I ¿e pytanie „Co dalej z nami?” zada³em sobie ju¿ piêæ minut po naszym poznaniu. Pomo¿esz mi zapaliæ silniki? Okrêty podwodne z armady admira³a Tanga by³y szeœæ razy mniejsze od atomowych okrêtów bojowych. Czas spêdzony pod wod¹ mierzy³y w dniach i godzinach zamiast miesiêcy, a si³ê uderzeniow¹ g³owic – w kilogramach, nie kilotonach. Odznacza³y siê natomiast zwrotnoœci¹, porusza³y siê szybko i dziêki dŸwiêkoszczelnym pow³okom i obudowom urz¹dzeñ, niemal bezszelestnie. Do poszukiwania celów i wymiany informacji o nieprzyjacielu chiñscy marynarze wykorzystywali wynalazki dokonane przez rywalizuj¹ce ze sob¹ marynarki Stanów Zjednoczonych i Zwi¹zku Radzieckiego. Sieci satelitarne i ³¹cza o skrajnie ma³ej czêstotliwoœci umo¿liwia³y kontakt ze wszystkimi okrêtami floty, jednostkami wsparcia, szpiegami na l¹dzie i prze³o¿onymi w ojczyŸnie. Sonar radiolokacyjny i holowane anteny hydrofoniczne zaostrzy³y s³uch chiñskich marynarzy; radar i podczerwieñ – ich wzrok. Wspó³czeœni podwodniacy zdziwiliby siê na widok zamontowanych na okrêtach karabinów maszynowych i dzia³ek pok³adowych u¿ywanych w czasie pierwszej i drugiej wojny œwiatowej. Chiñczycy zabrali niewiele torped, by zrobiæ miejsce dla oddzia³ów szturmowych i ich uzbrojenia. Na okrêtach panowa³ straszny t³ok, ale morale ¿o³nierzy by³o wysokie. Ludzie admira³a Tanga dorównywali wyszkoleniem najlepszym komandosom na œwiecie i byli dumni z tego, ¿e nie maj¹ sobie równych w ca³ej chiñskiej marynarce. A jako synowie biednych ch³opów i rybaków uwa¿ali panuj¹ce tu spartañskie warunki za luksus. Admira³ Tang szuka³ sposobu przedarcia siê w górê East River do Gracie Mansion. Nowoczesne okrêty niemieckiej produkcji zostawi³y daleko z ty³u obci¹¿one jednostki wioz¹ce oddzia³y szturmowe. Jeszcze bardziej z przodu mkn¹³ prawie bezszelestnie, z prêdkoœci¹ dwudziestu wêz³ów, wysoce zautomatyzowany, d³ugi na siedemdziesi¹t metrów „Deng Xiaoping”, dawniej znany pod nazw¹ HMS „Unseen”. Gdy ciêcia w brytyjskim bud¿ecie obronnym zmusi³y armiê Jej Królewskiej Moœci do wystawienia nowoczesnej jednostki na aukcjê, okrêt sta³ siê w³asnoœci¹ Ludowej Armii. Udoskonalony przez mechaników Tanga „Deng Xiaoping” by³ marzeniem ka¿dego kapitana. Admira³ podarowa³ go swojemu m³odszemu bratu, Tangowi Qui. I jemu w³aœnie musia³ powierzyæ nie³atwe zadanie przebicia siê wa¿¹cym prawie dwa i pó³ tysi¹ca ton okrêtem w górê East River, p³ytkimi, zat³o36

czonymi kana³ami. „Deng Xiaoping” do pe³nego zanurzenia potrzebowa³ jedenastu metrów g³êbokoœci, a osiemnastu, by podnieœæ peryskop. Tymczasem najwiêksza g³êbokoœæ zaznaczona na mapie wynosi³a dziesiêæ i pó³ metra. M³odemu kapitanowi nie pozostawa³o nic innego, jak tylko zdaæ siê na nowojorskie pog³êbiarki, mapy i silny przyp³yw towarzysz¹cy pe³ni ksiê¿yca.

5 /

reg Walsh wyszed³ ze swojego mieszkania w Brooklynie – jego ¿ona Frances w³aœnie ubiera³a siê przed telewizorem, ogl¹daj¹c serwis informacyjny zdominowany przez wiadomoœæ o katastrofie wielkiego statku – i rozpocz¹³ codzienn¹ siedmiokilometrow¹ przebie¿kê do biura w centrum Manhattanu. Pierwszy kilometr trasy stanowi³ swego rodzaju przegl¹d dwusetletniej historii Nowego Jorku, poczynaj¹c od cichej, dziewiêtnastowiecznej Pineapple Street, poprzez panoramê Wall Street z promenady Brooklyn Heights, wspania³y widok East River z mostu Brooklyñskiego, a¿ po pozosta³oœci starego centrum miasta. Ujrzawszy czerwonawobr¹zowe mury One Police Plaza, Walsh jak co dzieñ poczu³ w sercu uk³ucie ¿alu. Greg i burmistrz Mincarelli byli bliskimi przyjació³mi od czasów, kiedy obaj s³u¿yli do mszy w Bensonhurst; dlatego po dwudziestu oœmiu latach ciê¿kiej pracy w policji Walsh sta³ siê najpowa¿niejszym kandydatem na stanowisko komendanta g³ównego. Zakosztowa³ ju¿ w³adzy, pe³ni¹c funkcjê tymczasowego komendanta przed wyborami, które zakoñczy³y siê triumfem Rudy’ego. Przez wiele nocy rozwa¿ali, jak zreorganizowaæ skostnia³¹ strukturê wydzia³u i skoordynowaæ dzia³ania agencji miejskich, by oczyœciæ ulice z przestêpców, brudu i strachu. Greg bardzo chcia³ tym siê zaj¹æ, ale zna³ swojego apodyktycznego przyjaciela – zbyt dobrze, by zostaæ jego marionetk¹. Dlatego po latach wytrwa³ego wspinania siê po szczeblach kariery w nowojorskiej policji Greg Walsh zrobi³ skok w bok, do sektora prywatnego. I nagle sta³ siê bogaty; z dnia na dzieñ zacz¹³ zarabiaæ wiêcej ni¿ ambitni mê¿owie obu jego córek razem wziêci. Rudy kpi³ z przyjaciela, ¿e po przejœciu na emeryturê straci ca³y wigor i pewnego dnia odkryje, i¿ zosta³ „wykastrowany z³otymi kajdanami”. Mo¿e i mia³ trochê racji, ale jedno by³o pewne. Greg Walsh móg³ obserwowaæ ze swojego gabinetu w chmurach, jak kilku komendantów nowojorskiej policji przechodzi do historii. A teraz ka¿dego ranka biega³ przez miasto Rudy’ego – czystsze, mniej zakorkowane i tak bezpieczne w wielu dzielnicach, ¿e Mincarelli znalaz³ siê 37

w dziwnej sytuacji: szkolnictwo i infrastruktura sta³y siê o wiele wiêkszymi problemami ni¿ przestêpczoœæ. Decyzja Walsha nie zaszkodzi³a ich przyjaŸni. Rudy nadal regularnie dzwoni³ do Grega, prosi³ go o rady i czêsto z nich korzysta³. Spotykali siê co pewien czas i prowadzili przy dietetycznej pepsi d³ugie nocne dyskusje, które zapocz¹tkowali w szkole œredniej. Czy cz³owiek jest z natury z³y? Czy cen¹ porz¹dku jest przeciêtnoœæ? Kto powinien pilnowaæ stra¿ników? Rudy, zawsze pewny siebie, i Greg, œwiadom, ¿e ka¿dy medal ma dwie strony. Sprawa zatoniêcia statku wycieczkowego zepchnê³a rozterki Rudy’ego co do kandydowania na prezydenta na dalsze strony gazet. Greg zastanawia³ siê, jak¹ decyzjê podejmie w koñcu jego przyjaciel. Rudy by³ postaci¹, jakich niewiele we wspó³czesnym œwiecie – przywódc¹ z charakterem. Wiêkszoœæ ludzi wie, ¿e aby osi¹gn¹æ sukces, musz¹ mówiæ i robiæ nie to, co myœl¹ i czego pragn¹, lecz to, czego siê od nich oczekuje. Przystosowuj¹ siê wiêc do otoczenia, wyg³adzaj¹ wszelkie szorstkie krawêdzie, które mog¹ rzucaæ siê w oczy. Greg wiele razy obserwowa³ ten proces w piechocie morskiej i w policji. Sam te¿ podda³ siê takiej „obróbce”. Rudy’emu jednak uda³o siê pozostaæ sob¹. – Hej, Greg! Walsh obejrza³ siê na siwego czarnoskórego oficera, który podjecha³ do niego na policyjnym skuterze. By³ przystojny, a jego mundur wygl¹da³, jakby w³aœnie odebrano go z pralni. Harold Greene by³ rówieœnikiem Grega. Razem walczyli w Wietnamie, w tym samym roku skoñczyli akademiê. Ale Harold nadal patrolowa³ okolice ratusza, a Greg o ma³o co nie zosta³ szefem policji. Greene zdawa³ siê jednak nie przejmowaæ tym, ¿e nigdy nie trafi³ do administracji. Mia³ troje dzieci – jeden syn by³ lekarzem, drugi zawodowym ¿o³nierzem piechoty morskiej, a ukochana „córeczka”, która od lat zmaga³a siê z dysleksj¹, wreszcie rozkwit³a jako œwie¿o upieczona policjantka. Greg i Harold – jeden biegn¹c, a drugi jad¹c obok na skuterze – wymienili siê nowinami o swoich pociechach: najm³odszy syn Walsha w³aœnie zosta³ przyjêty do akademii, a córka Greene’a dosta³a przydzia³ do Gracie Mansion. Jak siê okaza³o, na pok³adzie ton¹cego statku wycieczkowego by³ ich wspólny znajomy – pacan z dzia³u akt, po którym nikt nie uroni³by ³zy. Rozstali siê na Cleveland Street, przed dawn¹ siedzib¹ g³ównej komendy policji przerobion¹ potem na luksusowy apartamentowiec Beaux Arts. Harold ruszy³ w stronê ratusza, a Greg przez SoHo, Greenwich Village i zaniedban¹ Ósm¹ ulicê dotar³ na Szóst¹ Alejê. Przy Czternastej dwóch policjantów z drogówki siedz¹cych na motocyklach wyprostowa³o siê i zasalutowa³o w odpowiedzi na skinienie g³ow¹ 38

Grega. Przez sekundê czu³ siê, jakby wci¹¿ by³ wodzem. Nagle uœwiadomi³ sobie, dlaczego Harold Greene ka¿dego ranka towarzyszy mu w drodze do centrum. Nie dlatego, ¿e widzia³ w Gregu by³ego komendanta; po prostu litowa³ siê nad starym kumplem, który nie by³ ju¿ glin¹, wypad³ z obiegu. Walsh potruchta³ Szóst¹ Alej¹ miêdzy dziewiêtnastowiecznymi, ozdobionymi kolumnami sklepami Ladies Mile. Min¹³ pal¹cych papierosy i pij¹cych kawê robotników przy Apex Technical School i dzielnicê kwiaciarni, gdzie imigranci wrzucali palmy doniczkowe na wózki i roz³adowywali ciê¿arówki. Sklep Macy’s by³ jeszcze zamkniêty, ale na Herald Square panowa³ coraz wiêkszy ruch – miasto budzi³o siê do ¿ycia. Jak co rano, Greg popatrzy³ z podziwem na czysty, wypielêgnowany Bryant Park, w którym, zanim nasta³ Rudy, trzy pokolenia glin z obyczajówki i wydzia³u do walki z narkotykami bez trudu wyrabia³y roczn¹ normê aresztowañ. Przebieg³ na drug¹ stronê Czterdziestej Drugiej przez niepokoj¹co schludny Times Square i odetchn¹³ z ulg¹, kiedy dotar³ wreszcie do World Wide Building. Dawniej nogi nie bola³y go po takim wysi³ku. Czuj¹c przenikaj¹cy przez mokr¹ od potu koszulê podmuch klimatyzowanego powietrza, zacz¹³ siê zastanawiaæ, jak d³ugo jeszcze wytrzymaj¹. W zesz³ym roku zauwa¿y³ z przera¿eniem, ¿e ma tak przerzedzone w³osy, i¿ s³oñce przypieka mu skórê na g³owie. Co czeka go w przysz³oœci? Bieganie w hali po gumowym torze? – Móg³by pan przytrzymaæ windê? Gill Bishop, typowy ranny ptaszek, w jednej rêce trzyma³ kubek z kaw¹ a w drugiej bajgla. W wymiêtej koszuli i znoszonych butach bardziej przypomina³ woŸnego ni¿ w³aœciciela jednego z najwiêkszych funduszy inwestycyjnych w mieœcie. Przywodzi³ Gregowi na myœl geniuszy ze szko³y œredniej. Sprawia³ wra¿enie, jakby traktowa³ zarabianie pieniêdzy jak coœ w rodzaju szkolnego konkursu przedmiotowego. Jak zwykle, Gill próbowa³ poci¹gn¹æ Grega za jêzyk. Chc¹c zaskarbiæ sobie jego przychylnoœæ, zacz¹³ od powtórzenia zas³yszanej plotki, ¿e statek wycieczkowy zaton¹³ w wyniku „zewnêtrznej eksplozji”, któr¹ mog³a spowodowaæ tylko mina. Potem spyta³, czy firma maklerska Grega planuje zwolnienia. Walsh zaprzeczy³, choæ zastanawia³ siê, czy ten cwaniak wie o Aetolian wiêcej od niego. Indagowany o plany og³oszenia przetargu na nowe radio policyjne, odpar³, ¿e owszem, s³ysza³ jakieœ plotki na ten temat, ale nie pracuje ju¿ w policji, wiêc nie ma ¿adnych konkretnych informacji. Nastêpnie zapyta³ Bishopa, czy wie coœ nowego o groŸbie wstrzymania wykupu obligacji przez rz¹d w³oski. Oczy Bishopa rozb³ys³y i Greg od razu zorientowa³ siê, ¿e jego rozmówca zachodzi w g³owê, jak du¿¹ czêœæ maj¹tku firma Aetolian ulokowa³a w rzymskich skarbcach. Zanim zdo³a³ naprawiæ wyrz¹dzone szkody, Gill 39

zrêcznie zmieni³ temat, wspominaj¹c, ¿e chiñscy inwestorzy od rana wyzbywaj¹ siê obligacji Nowego Jorku. Ken przedstawi³ Kate za³ogê „Chelsea Queen”. – To Charlie, a to Rick – powiedzia³. – Kate zrobi³a wam kawê, a ja wstawi³em ciastka do piekarnika. Charlie O’Conner, siwow³osy mê¿czyzna z wydatnym brzuchem uj¹³ kubek z kaw¹ w dr¿¹ce d³onie. Wypi³ kawê jednym haustem, podziêkowa³ Kate i ws³ucha³ siê w pomruk silników i wycie sprê¿arek. – Ken, nie zapomnia³eœ przedmuchaæ cylindrów? – spyta³. – Nie, nie zapomnia³em. – Nie mam zaufania do dzieciaków bawi¹cych siê maszynami – wyjaœni³ Charlie powa¿nym tonem. – By³am przy tym – powiedzia³a Kate. – Ken uruchomi³ wszystkie… eee… – Testery wytrzyma³oœci – dokoñczy³ Ken. – W³¹czyliœmy te¿ silniki, ¿eby usun¹æ wodê i paliwo. – Tak czy inaczej, zejdê na dó³ i sprawdzê. Kiedy Charlie znikn¹³ pod pok³adem, Kate powiedzia³a: – Nie wiem, czy on ¿artuje, czy naprawdê ci nie ufa. – Jedno i drugie. Ale przede wszystkim chce rzuciæ okiem na flaszeczkê wódki, któr¹ przechowuje za zbiornikiem. Rick, têgi m³odzieniec o twarzy dziecka, parzy³ sobie usta gor¹cymi ciastkami Kena. Odwi¹zawszy ciê¿kie liny, poszed³ do kambuza poogl¹daæ telewizjê; zamontowana na holowniku miniantena – prezent od Jose, który twierdzi³, ¿e odpad³a od wozu transmisyjnego sieci ABC – wychwytywa³a nadawane przez CNN obrazy „Sovereign Princess”. Kate by³a zadowolona, ¿e zosta³a w sterówce sam na sam z Kenem. – Co ciê ugryz³o – spyta³ – kiedy Jose pokazywa³ ci swoj¹ kamerê? Wydawa³aœ siê zdenerwowana. Pos³a³a mu ciep³y uœmiech. – Nic nie umknie twojej uwagi, co? Wyci¹gn¹³ do niej woln¹ rêkê i delikatnie musn¹³ jej policzek. Kate przytuli³a siê do niego. – Tak, zdenerwowa³am siê. Mówi³am ci ju¿, ¿e moi rodzice rozwiedli siê, kiedy mia³am dziewiêæ lat. Nie powiedzia³am tylko, ¿e media u¿ywa³y sobie na nich, ile wlezie. Byli piêkn¹ par¹ i nale¿eli do œmietanki towarzyskiej. A przez poci¹g do alkoholu nieraz narobili wstydu sobie i innym. Mama wœcieka³a siê, ¿e tata trwoni jej pieni¹dze na swoje przyjació³ki. Tata ucieka³ siê do chwytów poni¿ej pasa, by nie skoñczyæ bez grosza przy duszy. Ilekroæ 40

widzê kamerê, przypominam sobie lokalnych dziennikarzy czekaj¹cych pod szko³¹, by siê na mnie rzuciæ. – Dziewiêæ lat to trudny wiek. Dziecko jest wystarczaj¹co dojrza³e, by rozumieæ, co siê dzieje, ale za ma³e, by mieæ na to wp³yw – stwierdzi³ Ken. – A do tego myœli, ¿e to wszystko jego wina. – Wiem, jak to jest. Mój ojciec umar³, kiedy mia³em dziesiêæ lat. Wszyscy mi mówi¹, ¿e by³ legendarn¹ postaci¹. Kursuj¹c po East River, bez zatrzymywania siê uwalnia³ holowane barki, a one same wp³ywa³y do w³aœciwych doków. – Czy to mo¿liwe? – Wiem tylko tyle, ¿e mama pó³ roku po jego œmierci ponownie wysz³a za m¹¿… za mojego wujka. – Jak w Biblii. – W wieku dziesiêciu lat jeszcze jej nie przeczyta³em. Kate spojrza³a na niego ciep³o, ale nic nie powiedzia³a. Na d³ug¹ chwilê w sterówce zapad³a cisza. Wreszcie Ken przerwa³ milczenie. – Mój tata te¿ pi³ – powiedzia³. – I wujek, mój póŸniejszy ojczym. By³ jeszcze gorszy od Charliego, przewraca³ siê, niszczy³ wszystko wokó³, straci³ licencjê pilota. Kiedy tylko skoñczy³em siedemnaœcie lat, zaci¹gn¹³em siê do marynarki. Pó³ roku póŸniej musia³em siê o¿eni慠– Westchn¹³. – I potem siê rozwiod³em. Dwa razy siê rozwodzi³em. Nie zrobiê tego nigdy wiêcej. – Nigdy wiêcej siê nie o¿enisz? – Nie, nigdy ju¿ siê nie rozwiodê. Kate uœmiechnê³a siê mimo woli. To by³y najbardziej romantyczne s³owa, jakie s³ysza³a w swoim ¿yciu. – Czemu siê uœmiechasz? – spyta³. W odpowiedzi tylko potrz¹snê³a g³ow¹. Ken nie by³ mo¿e romantykiem w pe³nym tego s³owa znaczeniu, ale mia³ romantyczn¹ duszê. Z mg³y wynurzy³ siê prom p³yn¹cy ze Staten Island. Ken, który obserwowa³ go na radarze, zdj¹³ z sufitu mikrofon radia VHF, wymieni³ pozdrowienia z kapitanem i zaproponowa³, ¿e przep³ynie za jego ruf¹. – Sk¹d znasz bezrobotnego przemytnika narkotyków, którego poleci³eœ Jose? – spyta³a Kate. – By³ majtkiem, poprzednikiem Ricka. Potrzebowa³ pracy, ¿eby za³atwiæ sobie zwolnienie warunkowe. Wprowadzi³ „Chelsea Queen” za rufê pomarañczowo-niebieskiego promu i wróci³ na w³aœciwy kurs. – Masz jakiegoœ znajomego, któremu nie pomagasz? – spyta³a Kate. Spojrza³ na ni¹ z uœmiechem i odpar³: 41

– Przecie¿ oboje wiemy, ¿e dzieci alkoholików, a przynajmniej te, które same nie wpadaj¹ w na³óg, chc¹ ratowaæ wszystkich wokó³, bo nie uda³o im siê ocaliæ w³asnych rodziców. – Ja zawsze radzi³am sobie sama. Nigdy nikogo nie uratowa³am. – Jeszcze uratujesz. – I nie jestem kimœ, kogo trzeba by ratowaæ. – Wiem. – I akceptujesz to? Ken odwróci³ siê i utkwi³ niebieskie oczy w oddali. – Mam nadziejê.

6 2odwodniacy ¿yli zgodnie z maksym¹: statki ton¹ powoli, okrêty podwod-

ne – b³yskawicznie. Nie ma czasu na dyskusje ze sternikiem, nie mo¿na zawracaæ sobie g³owy sentymentami. Dlatego w³aœnie marynarze z okrêtów admira³a Tanga potrafili wszystko. Dlatego wiedzieli, ¿e musieliby zatrzasn¹æ wodoszczelny w³az koledze przed nosem, gdyby by³o to konieczne do uratowania okrêtu. „Wschodni Wiatr 1”, okrêt flagowy admira³a – Bundesmarine typ 212 – by³ najnowoczeœniejsz¹ jednostk¹ w armadzie Tanga. D³ugi na piêædziesi¹t metrów i wa¿¹cy tysi¹c osiemset ton, uznawany za szczytowe osi¹gniêcie niemieckiej techniki, rozwijanej przez osiem dziesiêcioleci i dwie wojny œwiatowe, i poddany najdok³adniejszej kontroli jakoœci w miêdzynarodowym handlu broni¹ – doskonale siê spisa³ podczas d³ugiej podró¿y dooko³a œwiata. W odleg³ych punktach zbornych na po³udniowym Pacyfiku i Atlantyku inspektorzy ze statków-baz dali mu najwy¿sze oceny. Tak samo by³o w czasie spotkania z transportowcami, które zapewni³y komandosom Tanga lepsze warunki przez spor¹ czêœæ trasy. Spoœród wszystkich stu okrêtów zbli¿aj¹cych siê do Nowego Jorku – siostrzanych AIP 212, starszych dwieœciedziewi¹tek z silnikami dieslowskimi, solidnych rosyjskich Kilo, szwedzkich Gotlandów i doskona³ych brytyjskich jednostek klasy Upholder – „Wschodni Wiatr 1” wydawa³ siê najbezpieczniejszy. Tym wiêksze by³o zaskoczenie za³ogi, gdy nagle rozleg³ siê alarm. Przez chwilê Tang Li nie wierzy³ w³asnym uszom. Potem pok³ad przechyli³ siê jak skrzynia wywrotki.

42

Marynarze biegli w stronê dziobu, roztr¹caj¹c zaskoczonych komandosów na boki, krzycz¹c na kolegów, by zamykali za sob¹ wodoszczelne luki. Okrêt skierowa³ siê w dó³ i szybko opada³ na dno. Rozleg³ siê sygna³ zatrzaœniêcia wodoszczelnych luków. Marynarze uciekali, ile si³ w nogach, do zabezpieczonych przedzia³ów. Okrêt nie przestawa³ ton¹æ. Kapitan, Chen Liang z prowincji Fukien, patrzy³ na g³êbokoœciomierz i wydawa³ rozkazy zni¿onym g³osem. Admira³ Tang obserwowa³ go, z trudem opieraj¹c siê pokusie, by przej¹æ dowodzenie. Oczami wyobraŸni widzia³ b³yskawicznie oddalaj¹c¹ siê powierzchniê wody i nadci¹gaj¹ce dno. Szelf kontynentalny siêga³ zaledwie szeœædziesiêciu metrów g³êbokoœci, ale przy tej prêdkoœci opadania nie mia³o znaczenia, czy okrêt rozbije siê na piachu, czy na kamieniach. – Czy mogê spróbowaæ wynurzenia, admirale? – spyta³ kapitan Chen. Tang przycisn¹³ d³oñ do ucha, które przeszywa³ silny ból. – Nie. Chen zasalutowa³, dotykaj¹c czo³a kostkami d³oni. Musia³ zadaæ to pytanie przez wzgl¹d na swoj¹ za³ogê, ale wiedzia³, ¿e sukces ataku i bezpieczeñstwo ca³ej floty wymaga³y, by wszystkie okrêty pozosta³y w ukryciu. – Zalaæ rufowe zbiorniki balastowe i przedmuchaæ dziób – rozkaza³. Tang skin¹³ g³ow¹ na znak aprobaty. Lepiej spróbowaæ osi¹œæ na dnie, ni¿ wbiæ siê w nie dziobem. Okrêt wróci³ do pozycji poziomej. Kapitan krzykn¹³ do swoich ludzi, by trzymali siê mocno. Tang z³apa³ najbli¿szy uchwyt; po sekundzie „Wschodni Wiatr 1” uderzy³ ca³ym impetem w dno. Œwiat³a zgas³y. W ciasnej przestrzeni rozbrzmia³y ludzkie g³osy. Tang nie us³ysza³ krzyków paniki. Tylko informacje, wymieniane rzeczowym tonem z domieszk¹ zdrowego strachu. To jego ogarnê³a rozpacz. Jacy bogowie postanowili mu przeszkodziæ, jakie¿ absurdalne fatum obróci³o wniwecz lata skrupulatnego planowania, ostro¿nych podchodów i odwa¿nego dzia³ania? Atak bêdzie kontynuowany. Przygotowuj¹c plany, uwzglêdniono wszystkie mo¿liwe zagro¿enia – nie mo¿na by³o liczyæ na uœmiech losu, najokrutniejszego ze wszystkich z³ych bo¿ków. Jednak jeœli „Wschodni Wiatr 1” zosta³ tak ciê¿ko uszkodzony, jak przeczuwa³ admira³, jego dalszy udzia³ w akcji by³ wykluczony. – Wypuœciæ bojê satelitarn¹. System ³¹cznoœci satelitarnej przechowa rozkaz admira³a niczym poczta g³osowa do chwili, kiedy zg³osi siê komisarz Wong Tsu i us³yszy wiadomoœæ, która bêdzie spe³nieniem jego marzeñ. Po zatoniêciu okrêtu flagowego Tang Li musia³ przekazaæ dowództwo partyjnemu oficerowi politycznemu. 43

Podwodniacy admira³a bêd¹ pos³uszni Wongowi. Nie mieli wyboru. Nie liczy³o siê to, ¿e komisarz radzi³ sobie tylko w sytuacjach niewymagaj¹cych wiêkszego wysi³ku umys³owego. Jego s³aboœci¹ by³ ca³kowity brak elastycznoœci i wyobraŸni – typowe wady oficerów politycznych, którzy g³upieli od ³atwo zdobytej w³adzy. Tang Li poda³ po³o¿enie okrêtu i przedstawi³ jego sytuacjê. A potem wypowiedzia³ s³owa, które oznacza³y kres jego marzeñ: – Komisarzu Wong Tsu, dopóki nie cofnê tego rozkazu, przejmujecie dowództwo Korpusu Ekspedycyjnego. Przysz³y cesarz Tang by³ uwiêziony na pok³adzie uszkodzonego okrêtu z wyczerpuj¹cymi siê zapasami powietrza, szeœædziesi¹t metrów pod wod¹, szeœædziesi¹t kilometrów od swojego celu.

7 6rzy godziny po miniêciu mostu Verrazano holownik „Chelsea Queen” znaj-

dowa³ siê piêædziesi¹t cztery kilometry od Nowego Jorku i p³yn¹³ na wschód z prêdkoœci¹ dwunastu wêz³ów. Lekki wiatr z po³udniowego zachodu spowija³ sterówkê cuchn¹cym dymem z silników dieslowskich. Gêstniej¹ca mg³a ogranicza³a widocznoœæ do trzech kilometrów. – Mia³aœ kiedyœ chorobê morsk¹? – spyta³ Ken. – Nigdy – odpar³a Kate. – A ty? – Od czasu do czasu daje mi w koœæ. Na tak spokojnej wodzie nie, ale w gorszych warunkach, przy wzburzonym morzu i silnym wietrze, za³oga wie, ¿e musi trzymaæ siê ode mnie z dala. Byli sami w sterówce. Charlie spa³ pijackim snem w maszynowni, a Rick spuœci³ do wody kamerê dzia³aj¹c¹ w s³abym œwietle; Ken nazwa³ j¹ swoj¹ „now¹ zabawk¹”. Zrobiwszy, co do niego nale¿a³o, Rick wyci¹gn¹³ siê na zardzewia³ym le¿aku, który rozstawi³ na szerokim odkrytym pok³adzie. Opala³ siê, nie zwa¿aj¹c na t³ust¹ sadzê niesion¹ przez wiatr. W radiu VHF ani na chwilê nie cich³y rozmowy, których g³ównym tematem by³o zatoniêcie liniowca. Dziêki nim i wiadomoœciom Radia 88 Kate i Ken dowiedzieli siê, ¿e na pok³adzie „Sovereign Princess” nast¹pi³a potê¿na eksplozja i w maszynowni wybuch³ po¿ar, którego wci¹¿ nie mo¿na by³o opanowaæ. – Pierwszy rejs zawsze jest najgorszy – skomentowa³ Ken. – Nikt nie wie, gdzie co jest. Statek wycieczkowy tkwi³ nieruchomo na wodzie. Co do tego, czy ton¹³, zdania by³y podzielone. Wed³ug dziennikarzy z radia mia³ lada chwila pójœæ

44

na dno, ale kapitanowie, z którymi rozmawia³ Ken, twierdzili, ¿e pompy na razie dzia³aj¹ sprawnie. Jak dot¹d, ofiar by³o niewiele: od wybuchu zginê³o tylko kilka osób. Wygl¹da³o na to, ¿e angielsko-karaibska za³oga sprawnie przeprowadzi³a ewakuacjê; statek okr¹¿a³y ³odzie wype³nione pasa¿erami, którzy czekali na przybycie jednostek ratowniczych. – Jose bêdzie zawiedziony. Za ma³o krwi – powiedzia³ Ken. – Mam nadziejê, ¿e tej m³odej parze nic siê nie sta³o. – Wygl¹da na to, ¿e zabior¹ wszystkich pasa¿erów przed zmrokiem. Zdarza³o mi siê widzieæ za³ogi, które nie potrafi³yby uratowaæ siebie, a co dopiero pasa¿erów… Jezu, co ja mówiê?! – Parskn¹³ œmiechem. – Gadam jak w³asny dziadek. Te¿ zawsze narzeka³, ¿e w dzisiejszych czasach nie ma ju¿ dobrych majtków. Ken w³¹czy³ autopilota, by mieæ wolne rêce. Chcia³ pokazaæ Kate podwodny skaner telewizyjny, który zamontowa³ z zamiarem przerobienia swojej „staruszki” na okrêt ratowniczy. – To zwyk³y holownik portowy starego typu, solidny, ale nie tak zwinny jak te nowe ³odzie, z napêdem Z-drive. Wiesz, o czym mówiê? – Mój tata zamontowa³ coœ takiego na jachcie. Mo¿na by³o podkrêciæ napêd na czas wyœcigu, a w drodze powrotnej zmniejszyæ obroty. – Jak dzia³a³? – Nie najlepiej. Po podniesieniu kliwra ulega³ kawitacji. – Na holowniku taki napêd jest jak dynamit. Nowe ³odzie s¹ dziêki niemu o wiele szybsze od mojej i spalaj¹ mniej paliwa. Tak czy inaczej, wpad³em na pomys³, by zaj¹æ siê poszukiwaniami podwodnymi. – Mia³eœ ju¿ okazjê czegoœ poszukaæ? Ken kiwn¹³ g³ow¹ w stronê du¿ego czarnego ¿urawia przymocowanego do dachu kajuty za sterówk¹. – W³aœnie zdoby³em to monstrum. Charlie twierdzi, ¿e ³ódŸ nie wytrzyma takiego obci¹¿enia. Rick skontaktowa³ mnie z goœciem, który tanio za³atwi³ kamerê podwodn¹ po zakoñczeniu poszukiwañ lotu numer 800. Jest nie najnowsza, ale mimo to doskona³a. Zobacz, jaki wyraŸny obraz, a przecie¿ p³yniemy z prêdkoœci¹ dwunastu wêz³ów. Zacz¹³ krêciæ ga³kami monitora przymocowanego do tablicy przyrz¹dów. Kate nie mog³a oderwaæ wzroku od jego mocnych, pokrytych bliznami d³oni. Tracê g³owê, pomyœla³a. Przecie¿ to po prostu silne, mêskie d³onie. Takie same ma ka¿dy wilk morski. Zwyczajne, silne d³onie, sêkate, pokryte bliznami i zrogowacia³ym naskórkiem. Ale w dotyku przypomina³y aksamit. Ken wskaza³ monitor. – Niesamowite, co? Zupe³nie jakby siê nurkowa³o pó³tora metra pod wod¹. 45

Kate popatrzy³a na dno znajduj¹ce siê szeœædziesi¹t metrów pod statkiem. Monotonny widok pofa³dowanego piachu dzia³a³ wrêcz hipnotyzuj¹co, niczym panorama pustyni ogl¹danej z lotu ptaka. – Co to? Ken wymierzy³ obiektyw w ciemn¹ plamê w rogu ekranu. – Wygl¹da jak klucz francuski… Jakiœ ba³wan musia³ go wyrzuciæ za burtê. Jak mówi³em, w dzisiejszych czasach nie ma ju¿ dobrych majtków. – Omiót³ kamer¹ dno wokó³ klucza, ale nie wypatrzy³ ¿adnych innych narzêdzi. – Pewnie nikomu nie chcia³o siê go szukaæ. – Zobacz! O mój Bo¿e, popatrz tylko! Do kamery zbli¿a³ siê miecznik. Kiedy jego pysk i groŸnie wygl¹daj¹ce œlepia wype³ni³y ca³y ekran, Ken i Kate odruchowo odskoczyli do ty³u. Obraz zatrz¹s³ siê i znikn¹³ w chmurze pêcherzyków powietrza. Kiedy pojawi³ siê na nowo, po rybie nie by³o ju¿ œladu. – Pewnie kamera mu nie smakowa³a – orzek³ Ken. – Kiedyœ, w czasie rejsu transatlantyckiego, wci¹gnê³am na pok³ad log – powiedzia³a Kate. – By³ ca³y pogryziony. Od tamtej pory, ilekroæ mia³am nocn¹ wachtê, wyobra¿a³am sobie, jakie monstra kr¹¿¹ pod ³odzi¹. Na morzu noc jest taka piêkna. Gwiazdy œwiec¹ tak jasno… dla tego widoku mog³abym znów poleniuchowaæ na ³odzi, jak za dawnych lat. – Nie mogê sobie wyobraziæ ciebie w roli leniucha. Wydajesz siê zbyt… – Ambitna? Upierdliwa? – Nie, nie upierdliwa. Po prostu niezdolna do bezczynnoœci. Wytrwa³a. – Prawdê mówi¹c, nie radzi³am sobie na ³odzi. Jestem tak diabelnie odpowiedzialna i taka ze mnie perfekcjonistka, ¿e w czasie ostatniego rejsu skoñczy³am jako kapitan wartego dwa miliony dolarów wynajêtego jachtu. Za³oga sk³ada³a siê z obiboków z krwi i koœci. Musia³am im wiêcej pomagaæ ni¿ moim klientom. – No to widaæ mieliœmy tych samych majtków – rozeœmia³ siê Ken. – S³uchaj, jeœli chcesz, mo¿emy wyp³yn¹æ na morze i popatrzeæ w gwiazdy. Tylko ¿e ktoœ bêdzie musia³ zabraæ Hermana na lun… – A to co takiego? Ken przymkn¹³ przepustnice i wszed³ w ostry zakrêt. – O kurczê. – Co to jest? – Wygl¹da jak wrak. Oboje wbili wzrok w ekran. Po chwili Ken wyszed³ na pok³ad za sterówk¹ i krzykn¹³: – Rick, musisz to zobaczyæ! Rick z jêkiem zwlók³ siê z le¿aka i wszed³ po drabinie do sterówki. – Co siê dzieje, kapitanie? 46

– Chcesz zobaczyæ okrêt podwodny? Ch³opak spojrza³ na ekran. – O rany! Ale numer. Jak wyjêty ze starego filmu, pomyœla³a Kate. Mia³ z³owieszczo wygl¹daj¹cy kiosk, ostre krawêdzie i d³ugie dzia³o na pok³adzie dziobowym. – Leæ na dó³, obudŸ Charliego. Mo¿e on bêdzie wiedzia³, co to jest. Rick jeszcze raz rzuci³ okiem na monitor i zszed³ do maszynowni. – Charlie – wyjaœni³ Ken – ma hopla na punkcie drugiej wojny œwiatowej. Ten okrêt wydaje siê doœæ stary. Mo¿e on rozpozna, jaki to typ. Holownik zatacza³ krêgi wokó³ wraku. Kate nie odrywa³a oczu od ekranu. – Dziwne – powiedzia³a. – Nie ma na nim muszli ani wodorostów. – W tych okolicach woda jest bardzo zanieczyszczona. Przez wiele lat wysypywano tu odpady i chemikalia. Mo¿e wszystkie stworzenia wymar³y. – Mo¿e, ale ten okrêt wygl¹da jak œwie¿o wypucowany. Ken wbi³ wzrok w przesuwaj¹cy siê obraz. – Nie s³ysza³em o ¿adnych zaginionych okrêtach podwodnych. Ten jest ma³y. Widzia³aœ kiedyœ okrêty z napêdem atomowym? S¹ wielkie jak frachtowce. Kiedyœ, przep³ywaj¹c obok bazy New London, Kate zobaczy³a gigantyczny „Ohio”. To by³ bardziej statek ni¿ okrêt. Zasapany Charlie przystan¹³ na szczycie krêtych schodów, by odpaliæ nowego papierosa od peta, którego trzyma³ w ustach, podci¹gn¹³ kombinezon za³atany taœm¹ klej¹c¹ i podszed³ do monitora. Dziêki Bogu za dym z papierosa, pomyœla³a Kate, czuj¹c jego cuchn¹cy wódk¹ oddech. – O kurwa – mrukn¹³ Charlie. – Przepraszam za wyra¿enie, Kate. – Co to jest? – Niesamowite. – No, mów wreszcie. – To cholerny okrêt podwodny. – Doprawdy, Sherlocku? – prychn¹³ Rick. Mechanik puœci³ jego s³owa mimo uszu i zwróci³ siê do Kena. – Wiesz, co to jest? To niemiecki okrêt podwodny. – Nie gadaj. – Niemiecki okrêt podwodny z drugiej wojny œwiatowej. – Sk¹d wiesz? Charlie wymierzy³ w ekran t³ustym palcem. – Patrz na to? Kiedy ostatnio widzia³eœ okrêt podwodny z dzia³kiem pok³adowym? Wiesz, ile to cholerstwo jest warte? – Domyœlam siê, ¿e du¿o. – Jeden taki okrêt stoi w muzeum w Chicago. S¹ jeszcze ze dwa w Niemczech. Ale ¿aden z tak póŸnego okresu. 47

– A sk¹d wiesz, kiedy go wyprodukowano? – spyta³ Ken, coraz bardziej podekscytowany. – Zobacz, jaki ma nowoczesny kszta³t. Za³o¿ê siê, ¿e to typ XXI, jeden z superokrêtów „Elektro”, których produkcjê Niemcy rozpoczêli tu¿ przed zakoñczeniem wojny. Uda³o im siê zbudowaæ tylko kilka, bo samoloty alianckie zniszczy³y kana³y i linie kolejowe, zanim mo¿na by³o przyst¹piæ do monta¿u na wielk¹ skalê. Ale te cholerne okrêty potrafi³y wymanewrowaæ wszystkie alianckie konwoje eskortowe – i to pod wod¹. Prze³omowy projekt. Wzorowano na nim wszystkie póŸniej powstaj¹ce okrêty, a¿ do najnowszego typu dwieœcie dwanaœcie. – Dlatego wydaje siê taki nowy? – spyta³a Kate. – Za³o¿ê siê, ¿e jest pe³en z³ota – powiedzia³ Charlie. – Z³ota? – Na pewno wióz³ jakieœ nazistowskie szychy. Wy³adowali najlepszy okrêt z³otem i dali dyla do Ameryki Po³udniowej. – Trochê zboczyli z kursu – zauwa¿y³ Rick. – Widocznie coœ posz³o nie tak i utonêli. Jezu, Ken, to twoja ¿yciowa szansa. Takie odkrycie mo¿e nas ustawiæ do koñca ¿ycia. – Oznakujê to miejsce boj¹. – S³usznie, ch³opie. S³usznie. – Rick, mo¿e spuœcisz zodiaca? – Po co? – Nie zamierzam skakaæ do wody z kad³uba, skoro mogê do niej wejœæ z gumowego pontonu. No, spuszczaj zodiaca! – Szeœædziesi¹t metrów to doœæ g³êboko – powiedzia³a Kate. Wiedzia³a, ¿e nurkowie amatorzy nie schodz¹ poni¿ej trzydziestu. Ken ustali³ pozycjê jachtu przy u¿yciu rêcznego urz¹dzenia GPS i zapisa³ j¹ w dzienniku pok³adowym „Chelsea Queen”. – Najpierw rzucimy bojê, na znak, ¿e okrêt jest nasz. Pójdê po sprzêt. Charlie, weŸmiesz ponton na hol. Nie w³¹czaj silników, nie chcê wpaœæ w œruby. Kate, umiesz prowadziæ zodiaca? – Jasne. – To doskonale. Do roboty. Kate pomog³a Kenowi wci¹gn¹æ kombinezon do nurkowania. – Kapitan holownika, znakomity kochanek i do tego nurek? Co jeszcze potrafisz? – Jestem spawaczem podwodnym. – Co za ulga. – Dlaczego? 48

– S³ysza³am, ¿e podwodni spawacze musz¹ byæ znakomitymi nurkami. Takimi, którzy nie utopi¹ siê podczas poszukiwania skarbów. Ken przerwa³ zasuwanie zamków i pos³a³ Kate szeroki uœmiech. – Coœ mi mówi, ¿e ju¿ znalaz³em skarb. Poca³owa³a go w usta, przywar³a do niego na d³ug¹ chwilê i nieco oszo³omiona tym, jak szybko wszystko siê dzieje, szepnê³a: – Ja te¿… Umiesz jeszcze coœ, o czym powinnam wiedzieæ? – Kiedyœ prowadzi³em bar… – zamilk³ i zacz¹³ metodycznie sprawdzaæ zbiorniki i regulator. Julia, mówi¹c o ³¹cz¹cym ich zainteresowaniu ³odziami, trafi³a w dziesi¹tkê. Kate dorasta³a w œwiecie, w którym to mê¿czyŸni w³adali narzêdziami i wiedzieli, co z nimi robiæ; facetom z Manhattanu brakowa³o takiej zaradnoœci. S¹dz¹c po metryce, Ken móg³by byæ jej ojcem. Ale znakomicie potrafi³ s³uchaæ i mia³ poczucie humoru. A w seksie ³¹czy³ subtelnoœæ z prawdziw¹ namiêtnoœci¹. Subtelnoœæ nie zaskoczy³a Kate – mimo i¿ nazywa³ siebie „szczurem z nabrze¿a”, by³ niezwykle kulturalnym cz³owiekiem – ale nic w jego swobodnym stylu bycia nie wskazywa³o, ¿e zdolny jest do takiej pasji. Nie mog³a uwierzyæ, ¿e to ona j¹ w nim wyzwoli³a. I zastanawia³a siê, jakich cudów móg³by dokonywaæ poza ³ó¿kiem, gdyby pomog³a mu ukierunkowaæ energiê ¿yciow¹. – Zodiac gotowy! – zawo³a³ Rick. Kate wspiê³a siê na nadburcie os³aniaj¹ce odkryty pok³ad na rufie i nieporadnie zsunê³a siê do gumowego pontonu o twardym dnie. By³ wyposa¿ony w silnik o mocy dwudziestu piêciu koni mechanicznych, po³¹czony z dwudziestolitrowym zbiornikiem paliwa. Upewniwszy siê, ¿e bak jest pe³ny, Kate poci¹gnê³a za linkê rozrusznika. Silnik by³ stary jak wszystko, co znajdowa³o siê na „Chelsea Queen”, ale za trzecim razem zaskoczy³. Ken wrzuci³ do pontonu bojê i zwój cienkiej liny i przeszed³ przez nadburcie. Rick odepchn¹³ zodiaca d³ugim kijem. Kiedy Ken siê odwróci³, Kate ju¿ odp³ywa³a od holownika. – Wygl¹dasz jak wiking – powiedzia³. – Wikingowie mieli d³ugie w³osy. – Piêknie wygl¹dasz. – Dziêkujꠖ odpar³a z uœmiechem. – Jakbyœ urodzi³a siê wœród fal. – Matka mówi³a mi, ¿e zosta³am poczêta w ³odzi. – No dobra, pokrêæmy siê tu przez chwilê, zanim Charlie odp³ynie trochê dalej. – Spojrza³ na holownik, po czym wskaza³ Kate miejsce, które oznakowa³ na GPS. 4 – Bitwa o Nowy Jork

49

– Stój – poleci³ i siêgn¹³ po nadajnik. Zatrzymaj siê, Charlie, i wrzuæ luz. Nie zapalaj silnika, dopóki ci nie powiem. To samo dotyczy ciebie – powiedzia³ do Kate. – Dopóki nie wrócê, rêce z dala od silnika. – Robi siꠖ odpar³ Charlie przez radio. Ken spojrza³ na Kate. – Nie w³¹czaæ silnika – potwierdzi³a. Poda³ jej GPS, w³o¿y³ p³etwy i przyczepi³ bojê do pontonu. Zanim opuœci³ na twarz maskê, uœmiechn¹³ siê. Kate wyci¹gnê³a rêkê i pog³adzi³a go po policzku. – Kiedy widzê twój uœmiech, czujê siê, jakbyœ trzyma³ mnie w ramionach. Ken poca³owa³ czubki jej palców. Potem naci¹gn¹³ maskê na twarz, przygryz³ ustnik i przeturla³ siê przez burtê pontonu, bior¹c ze sob¹ linê. Spojrza³a na b¹belki unosz¹ce siê na powierzchni. Zapach soli, paliwa i oleju przypomnia³ jej lata spêdzone na Morzu Karaibskim i innych szlakach morskich. Piêkne, ale dziwnie puste lata, bo choæ wiele wtedy widzia³a, nic siê nie zmienia³o, i dok¹dkolwiek p³ynê³a, dociera³a donik¹d. Tak by³o a¿ do chwili, kiedy postanowi³a zmieniæ coœ w swoim ¿yciu, rozwin¹æ siê. Teraz, z sercem wzbieraj¹cym wzruszeniem, zastanawia³a siê, czy ten piêkny mê¿czyzna mia³ byæ jej nagrod¹. Ken przyczepi³ do nadgarstka lampê halogenow¹. Przez pierwsze dwadzieœcia metrów by³a niepotrzebna, ale potem œwiat³o s³oneczne zniknê³o i wokó³ rozci¹ga³y siê ju¿ tylko nieprzeniknione ciemnoœci. Minê³o pó³ minuty, zanim przyzwyczai³ siê do mroku i odpêdzi³ myœli o g³odnych rekinach. W³¹czy³ lampê i pop³yn¹³ w dó³, trzymaj¹c siê bia³ej smugi, jakby zsuwa³ siê w g³¹b szybu. Kiedy g³êbokoœciomierz pokaza³ czterdzieœci piêæ metrów, strumieñ œwiat³a odbi³ siê od zmêtnia³ej, ciemnej wody. Na czterdziestu oœmiu Ken zauwa¿y³ zakrzywion¹ liniê dziobu. Serce zabi³o mu mocniej. Choæ widzia³ okrêt na monitorze, dopiero teraz nabra³ pewnoœci, ¿e nie uleg³ z³udzeniu. Wypuszczaj¹c linê ze zwoju, opad³ ku pok³adowi dziobowemu. By³a tam kopu³a, niewidoczna na monitorze. Wygl¹da³a jak du¿y w³az, a mo¿e nawet drugi kiosk. Ten g³ówny mia³ co najmniej cztery metry wysokoœci. Ken odwróci³ siê nogami w dó³ i lekko wyl¹dowa³ na kad³ubie. Na okrêcie nie by³o ¿adnych wodorostów ani muszli. Wygl¹da³, jakby zaton¹³ dos³ownie przed godzin¹. Dziwne. Tam, gdzie Ken spodziewa³ siê zobaczyæ nity, by³y du¿e wkrêty Philipsa. Gdy zauwa¿y³ pêcherzyk powietrza unosz¹cy siê z dziobu, natychmiast wzmóg³ czujnoœæ. Kiedy za pierwszym pêcherzykiem pojawi³y siê nastêpne, mkn¹³ ju¿ ku powierzchni. 50

8 P

o piêtnastu metrach zwolni³. B³yskawiczne wynurzenie z g³êbokoœci szeœædziesiêciu metrów nawet po krótkim nurkowaniu skoñczy³oby siê chorob¹ dekompresyjn¹. Ken rzuci³ okiem na zegarek i g³êbokoœciomierz i spojrza³ w dó³. Nie widzia³ ju¿ le¿¹cego na dnie okrêtu, nawet w rozpraszaj¹cym ciemnoœci œwietle reflektora. Wydawa³o siê, ¿e wrak znikn¹³ pod warstw¹ mu³u. Dziwna sprawa z tymi pêcherzykami. A mo¿e to wyobraŸnia sp³ata³a mu figla? Wszystko przez Kate, pomyœla³ z uœmiechem. Mia³ wra¿enie, ¿e otworzy³a mu oczy, sprawi³a, i¿ chcia³ zobaczyæ ca³y œwiat, dotkn¹æ go, obj¹æ, po³kn¹æ i siêgn¹æ po wiêcej. Wci¹¿ trzyma³ p³awlinê. Musia³ przywi¹zaæ j¹ do wraku na dowód, ¿e to on odnalaz³ go pierwszy. Skierowa³ snop œwiat³a w dó³. Nic. Dziwne. Pop³yn¹³ z powrotem w stronê okrêtu. Szeœæ metrów. Dziewiêæ. Zatrzyma³ siê, ow³adniêty dziwnym wra¿eniem, ¿e w pobli¿u porusza siê coœ du¿ego. Oœwietli³ reflektorem mg³ê wiruj¹cego piachu i mu³u. WyobraŸnia podsunê³a mu obraz d³ugiego, szarego kszta³tu wy³aniaj¹cego siê z mroku. Ciekawoœæ przezwyciê¿y³a ogarniaj¹cy go strach. Powoli, centymetr po centymetrze, Ken opuszcza³ siê coraz ni¿ej. Wydawa³o mu siê, ¿e w rozproszonym strumieniu œwiat³a z reflektora mign¹³ drugi okrêt, ustawiaj¹cy siê równolegle do pierwszego. Wielki szary kszta³t podobny do gigantycznego rekina tul¹cego siê do swojego rannego towarzysza. Przed twarz¹ przemknê³a mu chmura pêcherzyków, która zas³oni³a widok. Rekiny nie tul¹ siê do rannych towarzyszy, tylko ich po¿eraj¹, pomyœla³. B¹belki wci¹¿ unosi³y siê w smudze œwiat³a z reflektora. Dopiero po chwili Ken zauwa¿y³, ¿e z wyrzutni torpedowych na rufie okrêtu wyp³ywaj¹ nurkowie z reflektorami, karabinami i no¿ami. Natychmiast wy³¹czy³ lampê i pop³yn¹³ w górê. Mo¿e trafi³ na æwiczenia marynarki wojennej? Ale przecie¿, amerykañska marynarka nie by³a wyposa¿ona w okrêty z silnikami dieslowskimi. Bardziej prawdopodobne wydawa³o siê, ¿e natkn¹³ siê na przemytników narkotyków, którzy, jak s³ysza³, p³ywali po Morzu Karaibskim starymi okrêtami podwodnymi. W ka¿dym razie na pewno nie byli to ludzie, których chcia³by spotkaæ w odleg³oœci szeœædziesiêciu kilometrów od brzegu. Widoczny wysoko w górze kad³ub „Chelsea Queen” dodawa³ otuchy sam¹ swoj¹ obecnoœci¹. Fale rozbija³y siê o burty, rozbryzguj¹c pianê. Wiatr popchn¹³ zodiaca o sto metrów. Ponton unosi³ siê na wodzie niczym mewa; wygl¹da³ jak punkcik na rozœwietlonej s³oñcem powierzchni. 51

Ken pop³yn¹³ w stronê pontonu. Na g³êbokoœci trzech metrów obejrza³ siê i zobaczy³ dwóch nurków kieruj¹cych siê ku holownikowi. Widz¹c za sob¹ trzeciego, wychyn¹³ z wody, wyplu³ ustnik i krzykn¹³ do Kate: – W³¹cz silnik! Minê³a d³uga chwila, zanim przesz³a na rufê pontonu i szarpnê³a linkê rozrusznika. Ken p³yn¹³, ile si³, m³óc¹c wodê p³etwami. Ma³y silnik zaskoczy³ z trzaskiem. Kate wrzuci³a bieg i skierowa³a ponton w stronê Kena. By³ trzy metry od niej, na tyle blisko, by zobaczyæ jej przera¿on¹ minê i us³yszeæ krzyk. K¹tem oka zauwa¿y³ wynurzaj¹cego siê nurka w kombinezonie. D³ugi czarny nó¿ zakreœli³ ³uk na tle nieba. Ken powiód³ za nim os³upia³ym wzrokiem i skuli³ siê odruchowo, gdy ostrze opad³o ku niemu. Rozleg³ siê zgrzyt metalu o zbiorniki z tlenem. Ken machn¹³ ³okciem w ty³ i trafi³ napastnika w g³owê, str¹caj¹c mu maskê. Zobaczy³ ciemne skoœne oczy. Chiñczyk, pomyœla³. Ten facet jest Chiñczykiem. Przemknê³o mu przez g³owê, ¿e powtórzy³o siê to, co spotka³o „Golden Venture”, chiñski frachtowiec, który osiad³ na mieliŸnie niedaleko Rockaway, z nielegalnymi imigrantami na pok³adzie. Czy¿by teraz przewozili ich okrêtami podwodnymi? Ale ten facet wygl¹da³ na komandosa, do pleców mia³ przypiêty krótki karabin. Szybko doszed³ do siebie i zaatakowa³, zaciskaj¹c ma³e, wrêcz kobiece d³onie w piêœci. Ken uderzy³ go w twarz. Kate zaczê³a krzyczeæ. Z wody wystrzelili dwaj kolejni nurkowie. Mieli identyczne maski i karabiny. Jeden pop³yn¹³ w stronê Kena, drugi skierowa³ siê ku pontonowi. – Uciekaj! – krzykn¹³ Ken do Kate. – Tam jest jeszcze jeden okrêt. Uciekaj. Zamiast tego podnios³a siê i zamachnê³a bosakiem. Nie trafi³a nurka w g³owê, ale uda³o jej siê zerwaæ rurê ³¹cz¹c¹ jego maskê ze zbiornikami z tlenem. Mê¿czyzna spokojnie utrzyma³ siê na powierzchni i siêgn¹³ po broñ. Podobnie jak pierwszy nurek, by³ szczup³y, ale silny. Ken oderwa³ siê od tego, z którym walczy³, zanurkowa³, wyp³yn¹³ za plecami napastnika atakuj¹cego Kate i rzuci³ siê na niego. Uda³o mu siê wepchn¹æ go pod wodê, zanim ten zd¹¿y³ wymierzyæ karabin. – Uciekaj! – krzykn¹³, kiedy nurkowie znów skierowali siê ku niemu. Widz¹c, ¿e Kate nawet nie drgnê³a, wrzasn¹³: – SprowadŸ pomoc! Widzia³em drugi okrêt podwodny! Kate podnios³a bosak jak harpun. Zanim jednak zdo³a³a obraæ cel, powierzchnia wody zaroi³a siê od nurków w czarnych kombinezonach. Rozleg³ siê huk wystrza³ów. Napastnicy wdrapywali siê na pok³ad „Chelsea Queen”, pn¹c siê po grubych burtach przy u¿yciu lin i bosaków. Pad³y kolejne strza³y. Ze sterówki wylecia³y od³amki szk³a. – Uciekaj! – rykn¹³ Ken spoœród szamocz¹cej siê masy g³ów i r¹k. – Nie mo¿esz mi pomóc. Uciekaj! 52

Odwróci³a siê ostro¿nie, podnosz¹c bosak. Nagle z wody wystrzeli³y d³onie w czarnych rêkawicach. Kate uderzy³a je bosakiem, chwyci³a rumpel i doda³a gazu. Zodiac ciê¿ko ruszy³ naprzód. Nurek nie puszcza³ burty. Steruj¹c jedn¹ rêk¹, Kate próbowa³a dŸgn¹æ napastnika trzymanym w drugiej bosakiem, ale mê¿czyzna bez trudu jej go odebra³. Rozejrza³a siê za inn¹ broni¹. Pod jej nogami turla³ siê zardzewia³y œrubokrêt. Ba³a siê jednak, ¿e przebi³aby nim gumow¹ burtê, której trzyma³ siê intruz. Obok baku sta³ litrowy pojemnik z olejem. Podnios³a go i rzuci³a nim w nurka. Plastykowa butla odbi³a siê od maski. Napastnik wyda³ z siebie g³uchy pomruk i zacz¹³ wpe³zaæ do pontonu. Kate z³apa³a jedyny twardy przedmiot, jaki jej zosta³, radio Kena, i uderzy³a nurka w g³owê. Mê¿czyzna chwyci³ j¹ za nadgarstek. Mokra rêkawica zeœliznê³a siê po jej skórze niczym jakiœ gad. Kate odskoczy³a do ty³u. Napastnik znów wyci¹gn¹³ do niej rêkê, z³apa³ radio i z wœciek³ym okrzykiem zsun¹³ siê do morza. Zodiac wystrzeli³ naprzód, skacz¹c z fali na falê. Kate odwróci³a siê. Nurkowie w czarnych kombinezonach wchodzili na pok³ad „Chelsea Queen”. Jeden z nich wdrapa³ siê na szczyt sterówki i wymierzy³ karabin w uciekaj¹cy ponton. Pociski uderzy³y w powierzchniê wody o centymetry od zodiaca. Coœ œwisnê³o tu¿ obok twarzy Kate. Pochyli³a siê odruchowo. Po chwili odg³osy wystrza³ów ucich³y. Ponton znalaz³ siê poza zasiêgiem napastników. Ken znikn¹³ z pola widzenia. Kate zwolni³a i spróbowa³a wstaæ, by zorientowaæ siê w sytuacji. Obok holownika pojawi³ siê szary kszta³t. Czy¿by okrêt podwodny? Kate znów przyspieszy³a. Napastnicy na pewno maj¹ na pok³adzie swojego okrêtu pontony takie jak zodiac, tyle ¿e szybsze. Serce wali³o jej jak oszala³e. Rozsadza³ j¹ strach i zarazem wœciek³oœæ na nurków, którzy ich zaatakowali. Ba³a siê o Kena. Uratowa³ jej ¿ycie. Musia³a mu pomóc. Straci³a radio, ale przynajmniej bak by³ pe³ny. Mia³a doœæ paliwa, by dotrzeæ na Long Island. Otworzy³a os³onê silnika i zaczê³a manipulowaæ regulatorami przep³ywu paliwa, bezskutecznie próbuj¹c zwiêkszyæ prêdkoœæ pontonu. Zna³a dok³adne wspó³rzêdne miejsca, w którym Ken znalaz³ zatopiony okrêt podwodny. Wiedzia³a, ¿e na powierzchniê wyp³ynêli dobrze uzbrojeni nurkowie, którzy wygl¹dali na Chiñczyków. Ale wiedzia³a te¿ – i to drêczy³o j¹ o wiele bardziej ni¿ obawa przed poœcigiem – ¿e nikt jej nie uwierzy. 53

9 K

en siêgn¹³ po przypiêty do nogi nó¿, którego u¿ywa³ do odginania metalu, strugania drewna i otwierania ostryg. Ale by³o ju¿ za póŸno. Patrz¹c na swoich przeciwników, doszed³ do wniosku, ¿e mo¿e to i lepiej, i¿ nie próbowa³ stawiaæ im oporu. Ci malcy – ka¿dy z nich wa¿y³ nie wiêcej ni¿ szeœædziesi¹t kilo – byli uzbrojeni po zêby i poruszali siê z wpraw¹ machin do zabijania. Na szczêœcie dowódca wyp³yn¹³ razem z nimi i powstrzyma³ swoich podkomendnych, zanim poszatkowali jeñca na kawa³ki. Poleci³ kapitanowi drugiego okrêtu zejœæ na g³êbokoœæ peryskopow¹ i obserwowaæ przebieg ewakuacji. Nurkowie roz³o¿yli siê na pok³adzie holownika niczym stado fok opalaj¹cych siê w zoo. Ken, pilnowany przez dwóch nurków, opar³ siê plecami o burtê i udawa³, ¿e nie mo¿e z³apaæ tchu; jednoczeœnie próbowa³ siê zorientowaæ, co siê dzieje. Charlie i Rick nie sprawiali wra¿enia sk³onnych do podjêcia ryzyka. Zw³aszcza Rick, który mia³ rozciête czo³o i opuchniêt¹ wargê, by³ œmiertelnie przera¿ony. Stary Charlie wygl¹da³ jak cz³owiek, który za drinka odda³by swoje jaja. Na pok³ad wchodzi³o coraz wiêcej ludzi, jedni w kombinezonach, inni w zestawach ewakuacyjnych sk³adaj¹cych siê z maski tlenowej i kamizelki ratunkowej. Do piêtnastu intruzów przebywaj¹cych ju¿ na holowniku do³¹czy³o kolejnych dziesiêciu. Komandosi wrzucali zbiorniki i maski do wody, spuszczaj¹c je po linach przyczepionych do okrêtu podwodnego le¿¹cego na dnie. Doliczywszy siê czterdziestu nieproszonych goœci, Ken uœwiadomi³ sobie, ¿e za³oga opuszcza zatopiony okrêt. Dowódca napastników œci¹gn¹³ maskê. By³ nieco m³odszy od Kena, wygl¹da³ na czterdzieœci parê lat. Mia³ w³osy przyprószone siwizn¹ i skoœne oczy. Mimo blizny okalaj¹cej oko i zmia¿d¿onego ucha nie pasowa³ wygl¹dem do broni, któr¹ nosi³ u pasa. Z ca³ej jego postaci bi³ majestatyczny spokój. Pozostali nurkowie obserwowali go jak wytresowane pitbulle. Stanêli na bacznoœæ, kiedy wreszcie przemówi³ w jêzyku, który w uszach Kena zabrzmia³ jak dialekt kantoñski u¿ywany w nowojorskim Chinatown. Na pok³ad wesz³o w sumie stu ludzi, których ciê¿ar spowodowa³ g³êbsze zanurzenie „Chelsea Queen”. Ostatni z przybyszów niós³ kawa³ek rury. Zdj¹³ maskê. Widz¹c jego szerokie barki i wojownicz¹ pozê, Ken domyœli³ siê, ¿e jest chiñskim odpowiednikiem bosmana czy starszego sier¿anta – bezpoœredniego prze³o¿onego najni¿szych rang¹ marynarzy. Bosman podszed³ do swego dowódcy, wcisn¹³ mu rurê w d³onie i zacz¹³ coœ krzyczeæ. Dowódca zwróci³ siê do Kena. 54

– To pan jest kapitanem holownika? – spyta³ w doskona³ej, pozbawionej obcego akcentu angielszczyŸnie – Tak, to moja ³ódŸ. – Co pan robi tak daleko od Nowego Jorku? Sk¹d on wie, ¿e „Chelsea Queen” jest z Nowego Jorku? – zastanawia³ siê Ken. Po chwili sam sobie odpowiedzia³: Bo przeczyta³ napis na rufie, idioto. – Niedaleko Montauk tonie statek wycieczkowy – rzek³ g³oœno. – Czy mogê wiedzieæ, co tu siê w³aœciwie dzieje? – Proszê obejrzeæ tê rurê. – Co? – Niech pan obejrzy tê rurꠖ powtórzy³ Chiñczyk. Ken wzi¹³ rurê do rêki. Mia³a cztery centymetry œrednicy i by³a l¿ejsza, ni¿ siê wydawa³o na pierwszy rzut oka: najwyraŸniej wykonano j¹ z jakiegoœ tajemniczego stopu. Ken spojrza³ na bosmana. On na pewno wiedzia³, co by³o nie w porz¹dku. I najwyraŸniej zna³ angielski, bo energicznie pokiwa³ g³ow¹, kiedy Ken powiedzia³: – Na pana miejscu zwolni³bym spawacza. – To znaczy? – To znaczy, ¿e ta lutowina nie jest takiej jakoœci, jakiej wymaga siê na okrêtach podwodnych. By³o tylko kwesti¹ czasu, kiedy z³¹cze puœci. Czy to dlatego poszliœcie na dno? Dowódca naradzi³ siê po chiñsku z bosmanem i drugim oficerem. Wydano rozkazy. Wygrzewaj¹cy siê na pok³adzie komandosi zerwali siê na nogi i zaczêli wbiegaæ do nadbudówki, wype³niaj¹c kambuz, kajuty sypialne, sk³ady narzêdzi i maszynowniê. Bosman zaprowadzi³ dwóch ludzi do sterówki. Po chwili holownik zwróci³ siê ku pó³nocnemu zachodowi. – Dok¹d p³ynie ta kobieta w gumowej ³ódce? – spyta³ dowódca. Ken uzna³, ¿e nie ma sensu k³amaæ i nara¿aæ na niebezpieczeñstwo Charliego i Ricka. Facet prawdopodobnie domyœla³ siê, dok¹d zmierza Kate. Nie mia³ jednak szans dogoniæ jej holownikiem. – Na Long Island. – Jak¹ prêdkoœæ rozwija jej ³ódka? – Piêtnaœcie, dwadzieœcia wêz³ów. – Czy ma doœæ paliwa, ¿eby dop³yn¹æ na l¹d? O cholera, pomyœla³ Ken. Nie jest sam. Mo¿e wys³aæ inny okrêt w poœcig za Kate. – Nie – sk³ama³, modl¹c siê, by Charlie i Rick nie dali po sobie poznaæ, ¿e o tym wiedz¹. Charlie zachowa³ kamienn¹ twarz. Rick nie. 55

Dowódca najwyraŸniej tego nie zauwa¿y³. – Jak dobrze zna pan port? – spyta³. – Nowy Jork? – Ken wiedzia³, ¿e musi graæ na zw³okê, dopóki nie zorientuje siê, o co w tym wszystkim chodzi. Jak dot¹d nikomu nic siê nie sta³o, Kate uciek³a. – Doœæ dobrze. Dowódca machn¹³ rêk¹ w stronê Charliego i Ricka. Piêciu komandosów z³apa³o majtka, kolejnych piêciu – mechanika, i zaci¹gnêli ich na rufê. – Hej! – Ken poderwa³ siê nieporadnie, obci¹¿ony p³etwami, które wci¹¿ mia³ na nogach. Dwaj mali faceci uderzyli go jednoczeœnie w plecy kolbami karabinów. Run¹³ na pok³ad. Komandosi zawlekli Ricka i Charliego na nadburcie i wrzucili w kilwater. Charlie znikn¹³ bez s³owa. Rick wrzasn¹³. Ken próbowa³ rzuciæ im linê. Gdy nurkowie powalili go na pok³ad, przeturla³ siê na drug¹ stronê, chwyci³ styropianow¹ tratwê i wyrzuci³ j¹ za burtê. Kolejne ciosy sprawi³y, ¿e nie mia³ ju¿ si³y siê podnieœæ. – Wyci¹gnijcie ich z wody – b³aga³. – Nic wam nie zrobi¹. S¹ niegroŸni. Dowódca spojrza³ na niego ostro. – Pyta³em, jak dobrze zna pan port nowojorski. Z oddali dobiega³ krzyk Ricka. Jak d³ugo ch³opak bêdzie w stanie trzymaæ siê tratwy? Zimno zabije go w ci¹gu godziny. Ken spojrza³ na Chiñczyka. – Znam port jak w³asn¹ kieszeñ – odpar³. – Tu siê urodzi³em. P³ywam na holowniku, odk¹d skoñczy³em dwanaœcie lat. – Doskonale. Jak siê pan nazywa? – Ken Hughes. Moi ludzie… – Ja nazywam siê Tang Li. Jestem admira³em Korpusu Ekspedycyjnego Ludowej Armii Wyzwoleñczej. Zabrzmia³oby to jak cytat z jakiegoœ komiksu, gdyby nie fakt, ¿e ten facet przed chwil¹ rzuci³ Ricka i Charliego na pastwê rekinów. Z kolei nazwa „korpus ekspedycyjny” wskazywa³a, i¿ okrêtów podwodnych jest wiêcej ni¿ dwa. – Proszê, niech pan wyci¹gnie z wody moich ludzi – powtórzy³ Ken. Wyraz twarzy Tanga Li dobitnie wskazywa³, ¿e admira³ nie ma zamiaru nikogo ratowaæ. ¯e Rick i Charlie znacz¹ dla niego tyle co proch. Komandosi spogl¹dali na Kena z nies³ychan¹ pogard¹. Nie spodziewali siê, i¿ mo¿e jeszcze raz spróbowaæ podnieœæ siê na nogi. Dziêki temu zyska³ jedn¹ sekundê. Nie spodziewali siê te¿, ¿e mo¿e wyskoczyæ za burtê szeœædziesi¹t kilometrów od l¹du. Dziêki temu zyska³ nastêpn¹. 56

Przeturla³ siê przez nadburcie, skoczy³ do oceanu i m³óc¹c wodê gumowymi p³etwami, pod¹¿y³ w stronê Ricka szlakiem wyznaczonym przez kilwater holownika. – Rick! – krzykn¹³. Majtek przepad³ bez œladu. Ken wiedzia³, ¿e w chroni¹cym przed zimn¹ wod¹ kombinezonie prawdopodobnie zdo³a³by dop³yn¹æ do samego Long Island. – Rick! Modli³ siê jednak, by Chiñczycy uznali, ¿e jest dla nich bezcenny jako pilot i ruszyli za nim w poœcig. Fakt, ¿e od strony holownika nie pad³ jeszcze ani jeden strza³, móg³ wskazywaæ na to, i¿ komandosi rzeczywiœcie potrzebowali go ¿ywego. Na ¿adnym z nowojorskich holowników nie s³u¿y³ ani jeden Chiñczyk; tak¿e wœród kapitanów portowych nie by³o przedstawicieli tej nacji. Bez pilota, „ekspedycja” bêdzie musia³a polegaæ wy³¹cznie na mapach, co mo¿na by porównaæ do zwiedzania Nowego Jorku z przewodnikiem turystycznym zamiast z mieszkaj¹cym tam przyjacielem. – Rick! – krzykn¹³ Ken. Tym razem us³ysza³ przeci¹g³y skowyt. Podniós³ g³owê i zauwa¿y³ swojego majtka. Jedn¹ rêk¹ trzyma³ siê tratwy, a drug¹ m³óci³ taflê wody. Na widok Kena przecinaj¹cego fale niczym rekin jego twarz rozjaœni³ szeroki uœmiech. Ken zatrzyma³ siê tu¿ poza zasiêgiem ramion Ricka. Nie chcia³, by ch³opak w ataku paniki wci¹gn¹³ go pod wodê. – Wszystko w porz¹dku? – Zimno mi. – Na twarzy Ricka malowa³o siê przera¿enie. – O Bo¿e, to znowu oni. Ken odwróci³ siê. „Chelsea Queen” wy³oni³a siê z mg³y, przecinaj¹c fale kot³uj¹ce siê wokó³ jej potê¿nego dziobu. Na dachu sterówki stali dwaj snajperzy z karabinami. Admira³ siedzia³ okrakiem na dziobie, naprowadzaj¹c sternika na dwóch uciekinierów.

10 R

enata Bradley œni³a, ¿e kocha siê z Rudym na kocu roz³o¿onym na pla¿y. ¯ona burmistrza umar³a, a dzieci by³y w internacie. Nagle coœ wype³z³o z wody i zaczê³o szturchaæ j¹ w ramiê potê¿nym szponem. Próbowa³a to odpêdziæ, poczu³a w d³oni coœ twardego i nagle ocknê³a siê. Wyskoczy³a z ³ó¿ka z bij¹cym sercem, ow³adniêta myœl¹: owad-gigant. 57

Ale nie by³ to ¿aden owad. By³o to coœ jeszcze bardziej przera¿aj¹cego. D³ugi, cienki, podobny do wê¿a stwór wype³z³ spod drzwi ³azienki, przeœlizn¹³ siê po dywanie, owin¹³ wokó³ czterech telewizorów ustawionych naprzeciw ³ó¿ka i wszed³ na materac. Renata otrz¹snê³a siê z resztek snu i zauwa¿y³a z ulg¹, ¿e to coœ, co k¹sa³o poœciel, nie by³o ¿ywe, tylko mechaniczne. D³ugi, sztywny drut. Kiedy us³ysza³a dochodz¹ce zza cienkich œcian wycie elektrycznego urz¹dzenia, podesz³a do domofonu i wcisnê³a guzik ³¹cz¹cy j¹ z holem g³ównym. – Proszê tu natychmiast przyjœæ! Piêæ minut póŸniej w sypialni Renaty stali konserwator, odŸwierny, dozorca i wiekowy czarnoskóry fachowiec do wszystkiego – przedstawi³ siê jako „kapitan Eddie, stacjonarny mechanik” – i gor¹co j¹ przepraszali. Wyjaœnili, ¿e elektryczny w¹¿ hydrauliczny, którym kapitan Eddie próbowa³ oczyœciæ zapchany kana³ odp³ywowy jej s¹siada z góry, w jakiœ sposób omin¹³ zablokowane miejsce, zsun¹³ siê rurami w dó³ i wype³z³ z jej wanny. W innych okolicznoœciach, na przyk³ad gdyby mia³a za sob¹ szeœæ godzin spokojnego snu, mog³aby uznaæ to zdarzenie za zabawne. Tego ranka jednak nie by³o jej do œmiechu. Konserwator szura³ butami po dywanie, odŸwierny skuba³ rêkawice i patrzy³ têsknie przez okno na wie¿owiec po drugiej stronie ulicy, a ubrany jak bankowiec dozorca kuli³ siê, œwiadom, ¿e ta lokatorka o potarganych w³osach i zimnych oczach, zawiniêta w flanelowy szlafrok jest jedn¹ z najbardziej wp³ywowych kobiet w Nowym Jorku. I, podobnie jak Mincarelli, s³ynie raczej z trudnego charakteru ni¿ poczucia humoru. – Panienko – wysapa³ kapitan Eddie – to moja i tylko moja wina. Mo¿e panienka kazaæ im mnie zwolniæ, jeœli chce. Przepycha³em, przepycha³em, przepycha³em i przepycha³em, ale przez ca³y ten czas by³em myœlami na okrêcie muzeum „Intrepid”, gdzie pracujê w wolnych chwilach jako wolontariusz. Wie panienka, gdzie „Intrepid” cumuje? Na Hudson, przy molo 86? – By³am tam cztery godziny temu. – Ja te¿! I to nastêpny powód, dla którego tak siê zagapi³em. By³em zmêczony, przez ca³¹ noc nie zmru¿y³em oka. Ale nie mog³em przegapiæ widoku tej flotylli wyruszaj¹cej na ratunek. Przypomnia³y mi siê lata wojny. Widzi, panienka, s³u¿y³em w konwojach… Nagle w³¹czy³y siê wszystkie cztery telewizory, pe³ni¹ce funkcjê budzika Renaty. W ka¿dym z nich lecia³ inny program: This Morning, Today, Good Day New York i Good Morning America. Renata w³¹czy³a dŸwiêk w Today, bo w³aœnie pokazywano reporta¿ z wizyty Rudy’ego na nabrze¿u. – IdŸcie ju¿ – powiedzia³a. – Wszyscy. I zabierzcie ze sob¹ to ustrojstwo. 58

Gdy wyci¹gali wê¿a, Renata wypi³a trzy kawy, skacz¹c po kana³ach z wiadomoœciami. Potem wziê³a szybki prysznic w wannie pobrudzonej œladami butów i palców. Nastêpnie, jak ka¿dego ranka, zadzwoni³a do burmistrza Mincarellego, by poplotkowaæ. Rudy’ego bardzo rozbawi³a opowieœæ o wê¿u. – Gdyby wyl¹dowa³ w twoim ³ó¿ku, nie by³oby ci tak weso³o – mruknê³a Renata. – W³¹cz to jakoœ do mojego przemówienia. To Nowy Jork, tutaj ludzie uwielbiaj¹ takie historie. Co s¹dzisz o ostatniej nocy? – W Today wypadliœmy najlepiej. W Good Morning America, zamiast ciebie, przez ca³y czas pokazywali zdjêcia tych cholernych statków. – Widzia³aœ „Post”? – spyta³ Rudy. – Nie, a co? – Na pierwszej stronie jest moje zdjêcie z tym dzieciakiem z marynarki. – ¯artujesz! Doskonale. Wygl¹da³o na to, ¿e Rudy czuje siê lepiej. Obieca³ pospaæ jeszcze do jedenastej, ale Renata wiedzia³a, ¿e k³amie. Mimo to odwo³a³a zamówionego szofera, siêgnê³a po naszyjnik z plastykowych kart identyfikacyjnych i kluczy elektronicznych i posz³a do Gracie Mansion. O wpó³ do dziesi¹tej rano na Gracie Square panowa³a taka cisza, ¿e s³ychaæ by³o ptaki œpiewaj¹ce w Carl Schurz Park. Dzieciaki z prywatnej szko³y siedzia³y ju¿ w klasach, maklerzy z Wall Street w swoich biurach, a prawnicy z centrum koñczyli robocze œniadania. Renata minê³a zakochan¹ parê i obejrza³a siê z zazdroœci¹. Ot, dwoje m³odych ludzi, nie spiesz¹cych siê do pracy, pewnie ju¿ spóŸnionych, ale maj¹cych to gdzieœ. Gracie Mansion znajdowa³a siê po drugiej stronie East End Avenue. Ten stylowy dom ozdobiony gankami otacza³y ogrody rozci¹gaj¹ce siê nad East River. Prezydent nazwa³ kiedyœ rezydencjê burmistrza najwspanialszym politycznym przywilejem w kraju. Rudy odpowiedzia³, ¿e dom prezydenta te¿ jest niczego sobie. Renata minê³a pielêgniarkê, która prowadzi³a wózek z wiekowym siwow³osym pacjentem i przyspieszy³a kroku. Czekaj¹c na zielone œwiat³o na East End, sprawdzi³a rozk³ad zajêæ na ten ranek. Gdy ruszy³a w stronê ¿elaznej bramy, na twarz przywo³a³a kamienny wyraz, który dodawa³ jej lat. Spojrza³a w dó³, by sprawdziæ, czy nie przyczepi³y siê jej do ubrania jakieœ nitki. Zauwa¿y³a, ¿e Ÿle dobra³a kolory: w³o¿y³a granatowy ¿akiet na czarn¹ sukienkê. Bêdzie musia³a pamiêtaæ, by tego dnia od pasa w dó³ chowaæ siê za podium. Trochê j¹ to wkurzy³o, bo w czasie potyczek z mediami wola³a chodziæ z bezprzewodowym mikrofonem po podeœcie. 59

Policjant ze stró¿ówki zasalutowa³ jej. – Dzieñ dobry, panno Bradley. – Czy posterunkowa Greene ma dzisiaj s³u¿bê? Posterunkowa Greene by³a córk¹ weterana, który pracowa³ w policji od trzydziestu lat i wci¹¿ patrolowa³ okolice ratusza. – Jest w ogrodzie. Renata wesz³a w bramê, minê³a dom i skierowa³a siê ku ogrodom. Tam wypatrzy³a posterunkow¹ Harriet Greene. Wysoka, atrakcyjna czarnoskóra policjantka o wystaj¹cych koœciach policzkowych by³a wrêcz stworzona dla kamery. Harriet t³umaczy³a coœ posterunkowemu Hectorowi Sanchezowi. Krêpy Latynos o jasnej skórze patrzy³ na ni¹ zza okularów. Oficjalnie nie byli partnerami. Policja nowojorska zazwyczaj oddawa³a ¿ó³todziobów pod opiekê starszych policjantów, u boku których nabierali doœwiadczenia. Jednak g³ówny ochroniarz burmistrza i jego szofer uznali – przynajmniej tak powiedzieli Renacie – ¿e ¿ó³todzioby nie mog¹ narobiæ wielu szkód, jeœli od czasu do czasu pozwoli im siê pohasaæ po ogrodzie Gracie Mansion. – Dzieñ dobry, panno Bradley – przywita³a Renatê m³oda policjantka. – Live at Five przygotowuje na Dzieñ Ojca reporta¿ o tobie i twoim tacie. W czwartek rano ekipa przyjedzie tu zrobiæ z tob¹ wywiad. O ósmej spotkasz siê z Monique. – Tak jest. Kim jest Monique? – Zajmuje siê makija¿em i uk³adaniem w³osów. – A co z posterunkowym Sanchezem? – To znaczy? – Czy z nim te¿ bêd¹ robiæ wywiad? Renata spojrza³a na Hectora Sancheza. Mia³ pyzat¹, uczciw¹ twarz – twarz stworzon¹ dla radia. – Czy twój ojciec te¿ pracuje w policji? – spyta³a. Sanchez spuœci³ g³owê. – Nie. – Wiêc nie mo¿esz wyst¹piæ w telewizji. – Hector chodzi do szko³y wieczorowej – powiedzia³a Harriet Greene. – Studiuje prawo. – Naprawdê? To bardzo ciekawe. Zapamiêtam was, posterunkowy Sanchez. Do zobaczenia w czwartek rano, Harriet. Ju¿ to widzia³a oczami duszy – reporta¿ o m³odych policjantach, najlepiej nale¿¹cych do mniejszoœci narodowych, którzy dziel¹ czas miêdzy ciê¿k¹ pracê na ulicy a naukê w szkole wieczorowej. „Gliny z college’u”. Rudy by³by niezwykle zachwycony. Mo¿e puœciliby to na Fox. A mo¿e nawet w Nightline. 60

Dziesiêæ minut po otwarciu gie³dy Phil Levy wpad³ do sali maklerskiej Bishop & Levy na ostatnim piêtrze World Wide Building. Nie odrywaj¹cy oczu od dwudziestocalowych ekranów maklerzy, mogli st¹d podziwiaæ rzekê Hudson. Gill Bishop, który spêdza³ ka¿d¹ chwilê przy telefonie, zdobywaj¹c poufne informacje, trzyma³ dwie s³uchawki i wydawa³ zgarbionym maklerom polecenia kupna i sprzeda¿y. Jak zwykle policzek mia³ umazany serem z bajgla, a jego koszula wygl¹da³a tak, jakby w niej spa³. Phil Levy i Gill Bishop ograniczyli liczbê inwestorów do dziewiêædziesiêciu dziewiêciu, co pozwala³o im unikn¹æ wype³niania zawieraj¹cych doœæ szczegó³owe pytania formularzy Komisji Gie³d i Papierów Wartoœciowych – z czego klienci byli zadowoleni. Wszystkie fundusze agresywne dzia³aj¹ w mroku, ale Bishop & Levy funkcjonowali g³êboko w trzewiach krokodyla, jak napisa³ „The Economist”. Pomys³ z krokodylem wzi¹³ siê z nieautoryzowanej wypowiedzi Phila, który stwierdzi³, ¿e jego partner najchêtniej otworzy³by biuro w kana³ach – ze wzglêdu nie tylko na wiêksz¹ prywatnoœæ, ale i mo¿liwoœæ zainwestowania pieniêdzy zaoszczêdzonych na meblach. On i Gill s¹ „ludŸmi od pomys³ów”, wyjaœni³ dziennikarzowi Phil. On jednak uwa¿a³ pieni¹dze wydane na wystrój pomieszczeñ za niezbêdn¹ inwestycjê. St¹d sala maklerska mieszcz¹ca siê piêædziesi¹t piêter nad centrum Manhattanu; st¹d jego pe³en przepychu prywatny gabinet; st¹d wreszcie antyki wisz¹ce w holu wy³o¿onym drewnem tekowym i niklem – wszystko sfinansowane czekiem in blanco wystawionym przez ¿onê Phila. Gill odsun¹³ obie s³uchawki i szepn¹³: – Dzwoni³em na numer twojego telefonu samochodowego. Nie odbiera³eœ. Phil wyjaœni³, ¿e coœ by³o nie tak z bateri¹. – Mo¿e wiêc byœ j¹ naprawi³? – odpar³ Gill. – Na wypadek, gdyby twój partner chcia³ siê z tob¹ skontaktowaæ. – W³aœnie odebra³em nowy aparat. To dlatego siê spóŸni³em – powiedzia³ Phil i zerkn¹³ przez ramiê na maklerów pochylonych nad monitorami. – Co s³ychaæ? Zadaniem Gilla by³o wy³awianie najsmakowitszych k¹sków z codziennego zalewu informacji, które mog³y zatopiæ ich fundusz albo utrzymaæ go przy ¿yciu. Dniem i noc¹ jego wielka tablica informacyjna mruga³a jak Times Square. £owca poufnych informacji uœmiechn¹³ siê, obna¿aj¹c po¿ó³k³e zêby. – Zacytujê mój ulubiony rysunek z „New Yorkera”: „Wszyscy idioci z pieniêdzmi wrócili na rynek, chwa³a Bogu”. I co sprzedaj¹ tego ranka, niech Bóg b³ogos³awi ich strachliwe serduszka? Linie ¿eglugowe. Mniej oczywiste 61

jest to, dlaczego pewni chiñscy genera³owie pozbywaj¹ siê obligacji Nowego Jorku. Gill czêsto zaskakiwa³ Phila. Przed dwoma laty, w mêskiej ubikacji s³awny wspólnik z Goldmana krzykn¹³ do Saya znad pisuaru: „M³ody cz³owieku, ty jesteœ Salierim, a Gill Bishop – twoim Mozartem.” Kiedy Phil sprawdzi³, kim by³ Salieri, uzna³, ¿e nadszed³ czas, by zmieniæ coœ w swoim ¿yciu. – Sk¹d wiesz? – spyta³. Intrygowa³o go, jak ktokolwiek móg³ wiedzieæ, ¿e pewni chiñscy genera³owie – nie wszyscy, nie jeden tylko „pewni” genera³owie – sprzedaj¹ obligacje Nowego Jorku. – Po prostu wiem – odpowiedzia³ Gill. – Nie wiem tylko, dlaczego to robi¹. Na razie. Wszyscy wiedzieli, ¿e chiñscy wojskowi zainwestowali du¿o kapita³u za granic¹ za poœrednictwem firm za³o¿onych przez Ludow¹ Armiê Wyzwoleñcz¹. Prywatne konta najwy¿szych rang¹ oficerów opiewa³y na wiele milionów. A inwestorzy, których fortuny pochodzi³y z kradzie¿y, najwy¿ej cenili bezpieczne obligacje. – Przecie¿ oni kochaj¹ obligacje – odpar³ Phil. – NajwyraŸniej wiedz¹ o obligacjach nowojorskich coœ, czego my nie wiemy.

11 Kate Ross kuli³a siê nad prychaj¹cym silnikiem, jakby by³ jej jedynym przy-

jacielem. Ponton przeskakiwa³ z fali na falê. Sztywne dno odbija³o siê od tafli morza, burty naprê¿a³y siê, a ryk silnika zmienia³ tonacjê, ilekroæ œruba obraca³a siê zbyt blisko powierzchni wody. Kate powinna ju¿ widzieæ liniê brzegu, ale z przodu rozci¹ga³a siê tylko gêsta mg³a, coraz bardziej ograniczaj¹ca widocznoœæ. Wci¹¿ by³a tak przera¿ona, jak w chwili, kiedy Ken po raz pierwszy wynurzy³ siê z wody i kaza³ jej uciekaæ. A im wiêcej szczegó³ów odtwarza³a w pamiêci, tym wiêksz¹ mia³a pewnoœæ, ¿e nurkowie, którzy rzucili siê za nim w poœcig i ostrzelali j¹ z holownika, bardziej przypominali ¿o³nierzy ni¿ przemytników. Rick i stary Charlie pomylili siê co do okrêtu podwodnego: nie by³ to stary U-Boot spoczywaj¹cy na dnie oceanu od piêædziesiêciu lat. Jego za³oga ¿y³a i na pewno nie pochodzi³a z Niemiec. I najwyraŸniej nie by³ to jedyny taki okrêt w okolicy. Mg³a gêstnia³a, chmury zakrywa³y niebo, ze s³oñca zosta³a tylko ma³a bia³a kropka. Gdyby zniknê³a i ona, Kate musia³aby obieraæ w³aœciwy kieru-

62

nek wy³¹cznie na podstawie fal, które kot³owa³y siê zbyt chaotycznie, by mo¿na by³o na nich polegaæ. Skoñczy siê na tym, ¿e bêdzie p³ywaæ w kó³ko, a¿ zabraknie jej paliwa. Myœl o Kenie na chwilê przyæmi³a wszystkie obawy. Tak dobrze i swobodnie czuli siê razem… Z zamyœlenia wyrwa³ j¹ donoœny zgrzyt. Poczu³a ucisk w ¿o³¹dku – czy¿by kolejny okrêt podwodny? Rozejrza³a siê. Nic, tylko szaroœæ. Podnios³a oczy i, ku swojemu zaskoczeniu, zobaczy³a wysoki szary kad³ub, tak szeroki, ¿e zdawa³ siê przes³aniaæ ca³y horyzont. Obróci³a rumpel i zodiac zacz¹³ skrêcaæ. Zanim jednak zdo³a³a umkn¹æ, ponton uderzy³ bokiem w potê¿ny kad³ub. Kate upad³a na dno ³ódki i przymknê³a przepustnicê. Z góry dobieg³y mêskie g³osy: – Odbi³o ci? ObudŸ siê! Statek. Gigantyczny frachtowiec, szary jak woda i niebo. Kontenerowiec Atlantic Line p³yn¹³ z Rotterdamu. Jego kapitan, Amerykanin w œrednim wieku, by³ w pod³ym nastroju. Najpierw wys³ano go na ratunek ton¹cemu statkowi wycieczkowemu, któremu pomaga³o ju¿ tyle jednostek, ¿e chyba wiêcej by³o ratuj¹cych ni¿ ratowanych; potem nawali³a pompa paliwowa, a z ni¹ zasilanie; a kiedy wreszcie wymieni³ pompê i ruszy³ w dalsz¹ drogê, musia³ siê zatrzymaæ, by wyci¹gn¹æ z wody jak¹œ stukniêt¹ babê w pontonie. – Nie wierzy mi pan – powiedzia³a. – Nie muszê. Proszê wszystko powiedzieæ stra¿y przybrze¿nej. – Wcisn¹³ jej do rêki radio VHF i wyszed³ na papierosa. – Jest wkurzony – wyjaœni³ trzeci oficer o wygl¹dzie ucznia liceum. – Ju¿ mamy opóŸnienie. Dy¿urny oficer stra¿y przybrze¿nej, z którym Kate po³¹czy³a siê na kanale szesnastym, przerwa³ jej s³owotok szorstk¹ uwag¹ na temat niew³aœciwego korzystania z kana³ów awaryjnych i kaza³ jej prze³¹czyæ siê na osiemnasty. Kiedy powtórzy³a swoj¹ opowieœæ, powiedzia³, by zaczeka³a. Minê³o piêæ d³ugich minut. Kate dygota³a, czuj¹c podmuch klimatyzowanego powietrza przenikaj¹cy przez mokre ubranie. Marzy³a o kocu, ale ba³a siê, ¿e jeœli opuœci mostek, kapitan drugi raz jej tu nie wpuœci. Wreszcie stra¿ przybrze¿na zg³osi³a siê ponownie. Dy¿urna oficer s³ucha³a relacji w milczeniu. – Jeœli mi pani nie wierzy – zakoñczy³a Kate – proszê spróbowaæ wywo³aæ „Chelsea Queen” przez radio. 63

– W³aœnie to zrobiliœmy – odpar³a kobieta ³agodnym tonem. – Kapitan Hughes nie zg³osi³ obecnoœci ¿adnego okrêtu podwodnego, ¿adnych chiñskich nurków ani braku zodiaca. – Czyli on ¿yje? Dziêki Bogu! – zawo³a³a Kate z wielk¹ ulg¹. – Czy mog³aby pani zawo³aæ kapitana? – spyta³a kobieta. Ken ¿y³. Kate opuœci³a go, uciek³a, lecz los da³ im drug¹ szansê. Jego ¿ycie by³o darem niebios. M³ody oficer odebra³ jej s³uchawkê i poda³ kapitanowi. Rozmawiali przez chwilê przyciszonymi g³osami, zerkaj¹c ukradkiem na wy³owion¹ z morza wariatkê. Patrz¹c na ich miny, by³a pewna, ¿e na brzegu bêd¹ na ni¹ czekaæ sanitariusze ze szpitala psychiatrycznego Bellevue. Wyjê³a z kieszeni wizytówkê Jose China. By³a mokra i rozpad³a siê w jej palcach. Kate gor¹czkowo zebra³a kawa³ki i odczyta³a numer telefonu dziennikarza. Gdy m³ody oficer wróci³ na mostek, zebra³a siê na odwagê, u³o¿y³a usta w wyraz, który pewien cyniczny agent literacki nazwa³ kiedyœ „wiele obiecuj¹cym uœmiechem”, i spyta³a: – Czy na pok³adzie jest telefon komórkowy? Na wschodniej Long Island, sto trzydzieœci kilometrów od Nowego Jorku, Jose Chin wpatrywa³ siê ze z³oœci¹ w zamontowany w kamerze monitor, który ustawi³ na CBS. Te dranie z kana³u drugiego filmowa³y przechylony, zadymiony statek z dwóch œmig³owców, a taksówka Jasbira sta³a, z tykaj¹cym taksometrem, na zaœmieconej pla¿y przy kanale Shinnecock. Nigdzie nie by³o widaæ ³odzi przemytnika narkotyków, któr¹ kumpel Kena mia³ zawieŸæ Jose na miejsce katastrofy. W miniwanie rozlega³ siê charakterystyczny trzask radia. Dwa hiperskanery Pro-2035 i dwukierunkowy realistic przeszukiwa³y eter. Jasbir po³¹czy³ je z oddzielnymi g³oœnikami. Z prawego dobiega³y g³osy policjantów; z lewego stra¿aków; spod siedzenia pasa¿era natomiast dochodzi³y meldunki karetek pogotowia. Sam Jasbir chodzi³ wte i wewte po pe³nej dziur drodze, z zapasow¹ komórk¹ Jose przy uchu, renegocjuj¹c warunki kredytu. Uwzglêdniaj¹c niedawne obni¿ki stóp procentowych, argumentowa³, kredyt, który wzi¹³ na kupno miniwanu i licencji na prowadzenie taksówki, powinien go kosztowaæ mniej ni¿ trzy tysi¹ce sto dolarów miesiêcznie. Jose po³owê pensji p³aci³ za wynajem pokoju w East Village Roach Motel. Nie przejmowa³ siê tym, bo wierzy³, ¿e pewnego dnia zostanie spikeremmultimilionerem. Prze³¹czy³ na ABC; Peter Jennings nadawa³ bezpoœredni¹ relacjê ze sterowca wyposa¿onego w trzy kamery. Przeprowadza³ wywiad z siwobrodym ekspertem – który wyjaœnia³, dlaczego statek nie zatonie, no 64

chyba ¿eby zaton¹³ – i z ostrzy¿onym na je¿a by³ym komandosem, który siê zastanawia³, czy odnalezienie w pobli¿u miejsca katastrofy wraku ¿aglówki mo¿e œwiadczyæ o tym, ¿e terroryœci przeprowadzili samobójczy zamach na „Sovereign Princess”. Jose postanowi³ jeszcze raz zadzwoniæ do przemytnika, ale zanim zd¹¿y³ wystukaæ numer, komórka zabrzêcza³a mu w d³oni. – Jose chce wiedzieæ. – Jose Chin? – spyta³a kobieta. Bardzo zdenerwowana kobieta. – We w³asnej osobie. O co chodzi? – Mówi Kate Ross. Poznaliœmy siê dziœ rano na holowniku Kena. – Ach, pani redaktor. Co siê sta³o? – Nie uwierzysz, kiedy ci powiem. – Zobaczymy. – P³ynêliœmy w stronê zatopionego statku wycieczkowego. Ken zanurkowa³, ¿eby przyczepiæ bojê do le¿¹cego na dnie okrêtu podwodnego. Wtedy pojawili siê nurkowie, którzy próbowali go zabiæ, i weszli na pok³ad holownika. Ken pomóg³ mi uciec. – Jose ci nie wierzy. – Trudno siê dziwiæ. Ale mo¿e byœ siê zastanowi³, dlaczego ci to mówiê? – Przecie¿ nadal ciê s³ucham. Poza tym sprawdzi³em ciê. Wed³ug „Publishers Weekly”, masz przed sob¹ œwietlan¹ przysz³oœæ. Mów dalej. – Dalej? Czy ty mnie w ogóle s³uchasz? Ci ludzie napadli na Kena. – On ¿yje? – Chyba tak. – Rozp³aka³a siê, œwiadoma, ¿e to, i¿ Ken ocala³, jest darem losu, na jaki nie zas³u¿y³a. Po chwili opanowa³a siê na tyle, by wykrztusiæ: – Kaza³ mi uciekaæ. Obroni³ mnie. – Kim byli ci ludzie? – Nie wiem. Zachowywali siê jak oddzia³ wojskowy. – Sk¹d wiesz, jak zachowuje siê oddzia³ wojskowy? – Chodzi mi o to, ¿e ich dzia³ania by³y skoordynowane. Wszyscy mieli identyczny sprzêt. To nie by³ jakiœ gang, tylko grupa ¿o³nierzy. Ci, których widzia³am, wygl¹dali na Chiñczyków i rozmawiali po chiñsku. Prawdopodobnie by³ jeszcze jeden okrêt podwodny. Tak mówi³ Ken, a poza tym wydaje mi siê, ¿e widzia³am, jak wynurza³ siê na powierzchniê. – Gdzie jesteœ teraz? – Ken pomóg³ mi uciec pontonem. Z morza wy³owi³ mnie frachtowiec p³yn¹cy do Nowego Jorku. – Kapitan ci uwierzy³? – Nie. Tak jak stra¿ przybrze¿na. – Dlaczego nie kaza³aœ im po³¹czyæ siê z holownikiem Kena? 5 – Bitwa o Nowy Jork

65

– Ju¿ to zrobili. Powiedzieli, ¿e Ken odebra³ i ¿e nic mu nie jest. Myœl¹, ¿e mi odbi³o. – Dlaczego zadzwoni³aœ do mnie? – Bojê siê o Kena. Nikt nie mo¿e mu pomóc. – Ale dlaczego skontaktowa³aœ siê w³aœnie ze mn¹? – Bo „Jose chce wiedzieæ”. A poza tym, podobno jesteœ jego przyjacielem. – Daj mi numer, pod którym mo¿na ciê z³apaæ. – Co zamierzasz zrobiæ? – Daj mi swój numer. Zapisa³ go, roz³¹czy³ siê i wystuka³ numer komórki Kena. Po czterech sygna³ach us³ysza³ s³odki g³os Jamesa Earla Jonesa witaj¹cy go w sieci Bell Atlantic, a potem rozleg³ siê nagrany komunikat mówi¹cy, ¿e abonent jest poza zasiêgiem lub nie mo¿e odebraæ telefonu. Jose zadzwoni³ na pager Kena i poda³ swój numer. Ken oddzwoni³ po dwóch minutach. Ta dziewczyna mo¿e i jest niez³¹ lask¹, ale ma nierówno pod sufitem, pomyœla³ Chin. Mimo to, na wypadek, gdyby kapitan Ken by³ otoczony przez nurków mierz¹cych do niego z harpunów, zachowa³ ostro¿noœæ. – Jose chce wiedzieæ, kapitanie – rzek³. – Czy pani redaktor œwiruje? – Nie – pad³a natychmiastowa odpowiedŸ. O rany. WyobraŸ to sobie, Jose: kapitan Ken jest wiêziony na w³asnym holowniku przez grupê chiñskich komandosów, którzy nie pozwalaj¹ mu odebraæ telefonu. Kiedy jednak odzywa siê biper, przytomnie ostrzega swoich oprawców – o ile jest wœród nich ktoœ, kto zna angielski – ¿e jeœli nie oddzwoni, inne holowniki nadadz¹ May Day i wyrusz¹ na jego poszukiwania. A mo¿e komandosi próbuj¹ oceniæ, jak na ich plany wp³ynie ucieczka zwariowanej Kate. Z kim siê skontaktowa³a i co powiedzia³a? Czy jej uwierzono? Albo jeszcze inaczej: maj¹ to gdzieœ, bo cokolwiek zamierzaj¹ zrobiæ, dokonaj¹ tego, zanim ktokolwiek zdo³a ich powstrzymaæ. Pytanie brzmi: kiedy przyst¹pi¹ do dzia³ania? – Mo¿esz spotkaæ siê ze mn¹ za cztery godziny na dwudziestym pi¹tym molo? – Wystarcz¹ trz… – odpowiedŸ Kena zakoñczy³a siê odg³osem przypominaj¹cym jêk bólu. Po³¹czenie zosta³o przerwane. Kiedy Jose ponownie wystuka³ numer Kena, us³ysza³ w s³uchawce g³os Jamesa Earla Jonesa. Poczu³ na biodrze drgania pagera. W raporcie GeekNetu przytaczano wypowiedŸ stra¿aka z marynarki, który stwierdzi³, ¿e przyczyn¹ zatoniêcia liniowca by³ wybuch na zewn¹trz – tak jakby statek wp³yn¹³ na minê. 66

GeekNet by³ nieformaln¹ sieci¹ maniaków, którzy monitorowali wszystkie mo¿liwe sygna³y radiowe i wysy³ali w eter wiadomoœci o po¿arach, wypadkach, eksplozjach i akcjach ratowniczych. Dziêki nim dziennikarze mogli stale byæ na bie¿¹co z wszelkimi katastrofami, ale otrzymywali informacjê ró¿nego kalibru – p³on¹cy dom w Nashville wydawa³ siê cz³onkom GeekNet równie wa¿ny, jak du¿y po¿ar w Brooklynie, „prawdopodobnie nie do opanowania”. Tego ranka GeekNet powiadomi³ ju¿ swoich abonentów o odnalezieniu w pobli¿u liniowca wraku ¿aglówki – pewnie st¹d Peter Jennings mia³ tê informacjꠖ a tak¿e przedstawi³ przypuszczenia, ¿e Arabowie umieœcili w niej bombê. Potem pojawi³a siê plotka, ¿e jakiœ rybak widzia³, jak amerykañski okrêt odpali³ rakietê w stronê statku wycieczkowego. Jose nie zwróci³by na tê rewelacjê wiêkszej uwagi, gdyby nie rozmowa z Kate. – Jasbir! Wracamy do Nowego Jorku. Zadzwoni³ do Kate i powiedzia³: – No dobra. Powiedz mi… – Co z nim? – Chyba wszystko w porz¹dku. – Dziêki Bogu. Dziêkujê, Jose. Dziêki Bogu, dziêki Bogu. Znów zaczê³a p³akaæ. – Hej, nie p³acz? Przecie¿ ci mówiê, rozmawia³em z nim, nic mu nie jest. Opowiedz mi dok³adnie, co siê sta³o. – Poczekaj sekundê, muszê trochê… o Bo¿e, ale mi ul¿y³o. – Wci¹¿ szlocha³a. – O ile siê nie mylê, znasz faceta od dwóch dni? – Nic nie rozumiesz. On uratowa³ mi ¿ycie. Ale ja go zostawi³am… – No dobrze, ju¿ dobrze. Opowiedz mi ca³¹ historiê. Co siê sta³o, do licha? Jose trzyma³ s³uchawkê przy uchu, a na kolanach mia³ laptopa i zapisywa³ ka¿de s³owo Kate. Kiedy skoñczy³a, spyta³: – Dok¹d p³ynie twój statek? – Do Brooklynu. Spróbujê przejœæ na ³ódŸ pilota. Muszê pomóc Kenowi. – Zrobiê z tob¹ wywiad, kiedy tylko ustalimy, co siê w³aœciwie dzieje. Przerwa³ po³¹czenie i zadzwoni³ do Arniego. – Jose ma coœ wielkiego – powiedzia³. – Czy zrobi³eœ zdjêcia cia³? CNN twierdzi, ¿e ewakuacja statku jest ju¿ prawie zakoñczona. – Jeszcze nie. – Co z tob¹? – Nie widzia³em ¿adnych cia³. – Ci¹gle jesteœ na l¹dzie? 67

– Bez œmig³owca… – Dobrym dziennikarzom jakoœ udawa³o siê zdobywaæ materia³y przed wynalezieniem œmig³owca. Ranni s¹ przewo¿eni do szpitala Bayshore. – Zajrza³em tam po drodze. Paranoja. Osiemdziesiêciu dziennikarzy kontra milcz¹cy rzecznik prasowy. – PojedŸ do kostnicy hrabstwa Suffolk i zrób zdjêcia kolejki karetek. – Tu chodzi o coœ wiêcej ni¿ tylko trupy. Arnie przesta³ krzyczeæ. Teraz by³ przegrany, wypalony i upokorzony, ale kiedyœ zalicza³ siê do elity dziennikarskiej – zanim bankierzy wypatroszyli sieci informacyjne i wyrzucili takich jak on do œmieci – i mia³ nosa do wiadomoœci. Poza tym, pomyœla³ Jose, mo¿liwe, ¿e zginê³o za ma³o pasa¿erów, by materia³ by³ wystarczaj¹co atrakcyjny. – No to co dla mnie masz, m³ody? – Chiñski okrêt podwodny atakuje nowojorski holownik. – Pieprz siê, m¹dralo. – Arnie od³o¿y³ s³uchawkê. Jose krzykn¹³ na Jasbira: – JedŸ szybciej! – Moja taksówka nie stanie siê niewidzialna dziêki twojej legitymacji prasowej – odpar³ Jasbir tak dobrym angielskim, jakby pochodzi³ z Wyspy, a nie z regionu na pó³nocy Indii, jeszcze biedniejszego ni¿ wioska w prowincji Guangdong, z której dziadek Jose uciek³ przed rewolucj¹ kulturaln¹. – Jeœli zatrzyma ciê policja, wszystko wyjaœniê. – To nie Nowy Jork – mrukn¹³ Jasbir. Prêdkoœciomierz pokazywa³ sto dwadzieœcia kilometrów na godzinê. Strzeliste sosny miga³y za oknami. – Musimy pojechaæ do kostnicy hrabstwa Suffolk. – To w Hauppauge. – Jasbir wiedzia³ masê dziwnych rzeczy. Jose zacz¹³ siê zastanawiaæ, gdzie zrobiæ zdjêcia, których nie musia³by siê wstydziæ. – Jasbir, chcesz us³yszeæ coœ niesamowitego? Opowiedzia³ taksówkarzowi wszystko, czego siê dot¹d dowiedzia³, i zakoñczy³: – Kto wie? Mo¿e Kate odbi³o. Mo¿e Ken mia³ co innego na myœli. Mo¿e siê pok³ócili i ona przesiad³a siê na inn¹ ³ódŸ. – Na œrodku oceanu? – zdziwi³ siê Jasbir. W miejsce sosen pojawi³y siê centra handlowe. Wkrótce dotarli do kostnicy. Nie by³o przy niej kolejki karetek, a na niebie nie roi³o siê od œmig³owców. Strza³ka wskazywa³a frontowe drzwi. – PodjedŸ od ty³u – powiedzia³ Jose. Wszed³ do œrodka z kamer¹ na ramieniu, nie licz¹c na nic. Dwaj mê¿czyŸni w przybrudzonych bia³ych kitlach ucieszyli siê na jego widok. Sta³ przed nimi znany nowojorski dziennikarz. Miny im zrzed³y, kiedy Chin spyta³: 68

– Jose chce wiedzieæ, ilu pasa¿erów statku wycieczkowego zginê³o w wybuchu, który zniszczy³ „Sovereign Princess” na Oceanie Atlantyckim? Milczenie. Jose podniós³ g³owê znad kamery i wyjaœni³: – Ch³opaki, ja zadajê pytania, wy odpowiadacie… – Stali nieruchomo jak pos¹gi. – Zaczekajcie chwilê. Wyj¹³ z plecaka du¿y mikrofon oznakowany emblematem New York Yes! i wrêczy³ go jednemu z mê¿czyzn. Mikrofon nie by³ wprawdzie pod³¹czony, ale takie rekwizyty na ogó³ pomaga³y prze³amaæ lody. – Gotowi? Trzy, dwa, jeden… Jose chce wiedzieæ, ilu pasa¿erów statku wycieczkowego zginê³o w wybuchu, który zniszczy³ „Sovereign Princess” na Oceanie Atlantyckim? – Dwoje – odpowiedzieli chórem pracownicy kostnicy. – Dwoje? – Mê¿czyzna i kobieta. – Jezu Chryste! Co ja tu robiê? Wy³¹czy³ kamerê. – Mê¿czyzna jeszcze ¿y³. – Co? – Jose znów w³¹czy³ kamerê i obaj pracownicy wyraŸnie siê o¿ywili. – Szybko – poleci³. Lada chwila móg³ siê tu zjawiæ ich szef i wywaliæ go na kopach. – PrzywieŸli go tu, bo myœleli, ¿e nie ¿yje, ale on by³ tylko nieprzytomny. – Gdzie jest teraz? – Tam, na zapleczu. Przed oczami Jose stan¹³ obraz rozbitka siedz¹cego z nogami na stole i s¹cz¹cego kawê w towarzystwie trupów. Coœ takiego by³o godne nagrody Pulitzera. – Jose chce go poznaæ. – On nie ¿yje. – Mówiliœcie, ¿e… – On, tego, usiad³, przez chwilê coœ gada³, a potem upad³. Wezwaliœmy lekarza, ale kiedy przyjecha³, goœæ by³ ju¿ martwy. Doktor powiedzia³, ¿e teraz to ju¿ na pewno. – Twierdzicie, ¿e przywieziono tu ¿ywego cz³owieka uznanego za martwego? – To siê zdarza. – Zaraz, zaraz. Mówiliœcie, ¿e coœ powiedzia³? Co dok³adnie? – Mamrota³: „Rita, Rita, Rita”. – Rita? – Tak mia³a na imiê ta nie¿ywa kobieta. Znaczy siê, jego ¿ona. 69

ku.

– I teraz oboje nie ¿yj¹? – No pewnie. – Sk¹d pochodzili? – Bo¿e, proszê, niech powiedz¹, ¿e z Nowego Jor-

– Z Queens. Strza³ w dziesi¹tkê. Ludzie z krwi i koœci. – Ile mieli lat? – On czterdzieœci jeden, a ona trzydzieœci. W sam raz, ani za starzy, ani za m³odzi. – Mieli dzieci? – W³aœnie wyje¿d¿ali na miesi¹c miodowy. Hura! – Co jeszcze mówi³? – Prawie nie kontaktowa³. Tylko mamrota³ pod nosem. – Co mamrota³? Mê¿czyŸni popatrzyli po sobie i zaczêli przestêpowaæ z nogi na nogê. – Co? – powtórzy³ Jose. – Joe s³ysza³ co innego, ja co innego. Chin wymierzy³ kamerê w Joego. – Co s³ysza³eœ? – spyta³. – Mów do mikrofonu. – Ten facet tak jakby rozmawia³ z ¿on¹. Znaczy siê, powiedzia³ coœ w stylu: „Rita, zwiewaj!” Jakby kaza³ jej uciekaæ. Jose zwróci³ siê w stronê drugiego pracownika. Jak on ma na imiê? Dave. – Co ty s³ysza³eœ, Dave? Joe, daj Dave’owi mikrofon. – Nie powiedzia³ „Rita, zwiewaj!” – A co? – spyta³ Jose. – Powiedzia³: „Rita, to torpeda”.

12 Arnie, musisz mnie wys³uchaæ. Facet z kostnicy twierdzi, ¿e nieboszczyk

ze statku powiedzia³ mu, ¿e widzia³ torpedê. Arnie milcza³. – To znaczy, przed œmierci¹. – Tak? – Wed³ug GeekNetu eksplozja nast¹pi³a na zewn¹trz kad³uba. – Ju¿ to s³ysza³em – odpar³ Arnie. – Podobno tak twierdzi³ jakiœ nurek z marynarki, ale cholera go wie.

70

– Mam œwiadka ataku okrêtów podwodnych na holownik. Zdoby³em informacjê, ¿e statek wycieczkowy zatopi³a torpeda. – I masz to wszystko na taœmie? – Na razie nagra³em tych facetów z kostnicy. – I o co w tym wszystkim chodzi? – O co chodzi? Mo¿e o inwazjê? – Jak to inwazjê? – To znaczy… wojnꠖ zaryzykowa³ Jose. Zapad³a d³uga chwila ciszy. Potem w s³uchawce rozleg³ siê g³os Arniego, tak smutny, jakby Jose tym razem naprawdê go zrani³. – M³ody? Kto pojecha³ a¿ do tej cholernej… Jezu, gdzie to by³o, do diab³a, w Pensylwanii? – Ty, Arnie. – A kto da³ ci wa¿¹cego pó³tora kilo panasonica DVC, którego mo¿esz nosiæ samodzielnie, bez pomocy przydupasów ze zwi¹zków zawodowych? Kto za³atwi³ te ma³e modu³y wideo, dziêki którym mo¿na by³o sfilmowaæ przekrêty ochroniarzy w szko³ach? – Jestem ci wdziêczny, Arnie – powiedzia³ szczerze Jose. – Robienie mnie w konia nie ma nic wspólnego z wdziêcznoœci¹. Bierz dupê w troki i jazda na ten statek. Ja zajmê siê wszystkimi wojnami, które wybuchn¹ w tym czasie. – Arnie od³o¿y³ s³uchawkê. Jasbir natkn¹³ siê na korek na samym œrodku trzypasmowej autostrady na pustkowiu. Jose – nieco oszo³omiony wszystkim, co us³ysza³, i pozbawiony mo¿liwoœci dzia³ania – popad³ w g³êbokie, nietypowe dla niego przygnêbienie. Nie obchodzi³y go nawet rozmowy dochodz¹ce ze skanerów. Wiedzia³, ¿e traci czas, u¿alaj¹c siê nad sob¹. A tym, czego najbardziej nie znosi³, by³a bezczynnoœæ. Zrób coœ! Przecie¿ to nie jedyna sprawa, któr¹ siê zajmujesz. Jego palce zaczê³y szybko tañczyæ po klawiszach telefonu, wystukuj¹c numer za numerem. Zadzwoni³ do detektywa policji nowojorskiej, by siê dowiedzieæ, jak skoñczy³a siê g³oœna sprawa kradzie¿y samochodu; skontaktowa³ siê z innym policjantem, który uprzedzi³ go, ¿e w weekend byæ mo¿e zostanie przeprowadzona akcja Agencji do spraw Alkoholu, Tytoniu i Broni Palnej; wys³a³ dziennikarzowi przygotowuj¹cemu w New York Yes! serwis dla kierowców wiadomoœæ o zderzeniu traktora z przyczep¹, i wreszcie oddzwoni³ do szofera limuzyny, który przekazywa³ mu informacje o spotkaniach znanej gwiazdy muzyki rap z detektywami z prokuratury okrêgowej. Nagle wpad³ na pewien pomys³, tak szalony, ¿e sam siê go przestraszy³. Zamiast wiêc od razu zrobiæ to, co przysz³o mu do g³owy, zadzwoni³ do swojego informatora ze stra¿y po¿arnej i powiedzia³, ¿e znalaz³ œwiadka, który potwierdzi³ jego wiadomoœci o korupcji wœród inspektorów. 71

Wahanie przytrafia³o siê Jose równie rzadko, jak przygnêbienie, ale to by³ cholernie dziwny dzieñ. Najwiêksza katastrofa stulecia i zero materia³u. ¯adnych zdjêæ. ¯adnych wywiadów. Musia³ coœ zrobiæ. Wreszcie zebra³ siê na odwagê i zadzwoni³ do swojego osobistego informatora z magistratu. – Hej, Chin! Co s³ychaæ? Larry Neale by³ trzecim asystentem rzeczniczki prasowej Jego Wysokoœci. Gdy burmistrz i Renata Bradley bawili siê w ratuszu z dziennikarzami w kotka i myszkê, on zwykle tkwi³ w Gracie Mansion, odbieraj¹c telefony i wydaj¹c komunikaty dla prasy. Ale tego dnia Mincarelli zosta³ w domu z powodu przeziêbienia. – Muszê pogadaæ z twoj¹ szefow¹. – Jest u burmistrza, a poza tym i tak nigdy nie chce z tob¹ rozmawiaæ. Przeka¿ê jej twoje pytanie i oddzwoniê. Po co tracisz czas, prosz¹c o to, co niemo¿liwe? Jose wzi¹³ g³êboki oddech. Jeœli mu siê nie uda, prawdopodobnie zostanie zes³any w miejsce, w porównaniu z którym Pensylwania jest rajem. – Chodzi o tê drug¹ sprawê. – Jak¹ drug¹ sprawê? – No wiesz. O to, co mówi³eœ tamtego wieczoru. Larry westchn¹³ g³oœno. – Po prostu pomyœla³em, ¿e pasowalibyœcie do siebie. – No w³aœnie… Chwila ciszy. – Co mam zrobiæ? Chcesz, ¿ebym spyta³ Renatê, czy pójdzie z tob¹ na drinka? – Nie! Sam to zrobiê. Zaproszê j¹ na kolacjê. Ciê¿ka sprawa. Larry – wtyczka Jose w Gracie Mansion i prawdopodobnie jego najlepszy informator w ca³ym mieœcie – by³ gejem, który uwielbia³ swoj¹ szefow¹. Poznali siê zaraz po studiach, podczas jakiejœ zapomnianej kampanii wyborczej do Kongresu, i zostali przyjació³mi. Larry martwi³ siê, ¿e Renata za ciê¿ko pracuje, na czym cierpi jej ¿ycie osobiste, i wbi³ sobie do g³owy, ¿e spodoba³by jej siê Jose. Jose zareagowa³ na to œmiechem. Wszyscy wiedzieli, ¿e Renata napali³a siê na burmistrza. Larry nie ustêpowa³. Pewnego dnia, gdy siedzieli razem w jakiejœ knajpie przy piwie, stwierdzi³, ¿e ma nosa do tych spraw i jest pewien, ¿e wszystko jakoœ by siê u³o¿y³o. W najgorszym razie mogli zostaæ przyjació³mi; w najlepszym, po zarêczynach zapowiedzianych na ³amach wszystkich gazet i œlubie opisanym w „Vanity Fair”, wydawaliby na œwiat obfotografowywane przez dziennikarzy potomstwo. 72

– Przecie¿ ona zagiê³a parol na burmistrza – odpar³ wówczas Jose. Larry spochmurnia³. – Nie wierz wszystkiemu, co pisz¹ gazety – przekonywa³. I na tym stanê³o. Ot, pijackie pogawêdki, których ¿aden z nich nie czu³ siê w obowi¹zku pamiêtaæ. Jose zawaha³ siê. To by³a jego ostatnia szansa, by siê roz³¹czyæ i tym samym unikn¹æ przedwczesnego zakoñczenia kariery. Z drugiej strony, jeœli mia³ racjê, Renata i burmistrz na zawsze pozostan¹ jego d³u¿nikami. A on, Jose Chin, zdobêdzie najlepszy materia³ w historii dziennikarstwa. Larry wszed³ do toalety, by schowaæ koszulê do spodni, ochlapaæ twarz zimn¹ wod¹ i uczesaæ siê. Spojrza³ w lustro i skrzywi³ siê z niesmakiem. Odk¹d dosta³ tê cholern¹ posadê, przesta³ chodziæ na si³owniê i przyty³ dwadzieœcia kilogramów. Renata siedzia³a za biurkiem, przy drzwiach gabinetu burmistrza. – Mo¿emy pogadaæ? – spyta³, kiedy od³o¿y³a s³uchawkê. By³a boso, co zazwyczaj œwiadczy³o, ¿e jest w dobrym nastroju. – Mam Jose China na pierwszej linii – doda³ niepewnie. – Tego z New York Yes!? Wydawa³o mi siê, ¿e Departament Zdrowia kaza³ zamkn¹æ tê stacjê. – Jej ¿ycie osobiste by³o tak ¿a³osne, ¿e zaczyna³a powtarzaæ ¿arty burmistrza. – Czego chce ten ³ajdak? – Porozmawiaæ z tob¹. – Sp³aw go. – Nie mogê. On jest hetero, a ja nie. Znieruchomia³a z rêk¹ wyci¹gniêt¹ do drugiego telefonu. – Twoje preferencje seksualne to ¿adna nowina, Larry. Choæ zdaje mi siê, ¿e ustaliliœmy, i¿ nie bêdziesz siê z nimi obnosi³. – Jak widaæ, od burmistrza nauczy³a siê tak¿e dobrych manier. – Co masz na myœli? – On chce siê umówiæ z tob¹ na randkê. – Ze mn¹? Jose Chin chce siê ze mn¹ spotkaæ? Nie mam na to czasu. – Jest naprawdê atrakcyjny. – Wiem, widzia³am go. – No i? – Jest atrakcyjny. – I ma zabójczy uœmiech. Spotkaj siê z nim. Rozerwij siê. – Mam iœæ na randkê z palantem, który wmawia³ ludziom, ¿e Rudy chce wprowadziæ zasady reguluj¹ce strój turystów? – To by³ primaaprilisowy ¿art – powiedzia³ Larry. – Pamiêtasz czasy, kiedy mo¿na by³o ¿artowaæ, a o szefie nie mówi³o siê Il Duce? – Bo¿e, ale¿ by³ odwa¿ny; jeszcze trochê i poprosi o awans. 73

Ostrzegawcze spojrzenie Renaty by³o jak zimny prysznic. Larry spróbowa³ wiêc z innej beczki. – Jose zrobi³ to na znak sympatii i szacunku dla burmistrza. Nawiasem mówi¹c, to nie by³ z³y pomys³. Mo¿e ci nieokrzesani turyœci wreszcie nauczyliby siê, ¿e do teatru nie chodzi siê w podkoszulku. – Ten bydlak udaj¹cy dziennikarza sprzeda³by w³asn¹ siostrê za dziesiêæ sekund przed kamer¹. – Nieprawda – zaprotestowa³ Larry. Wiedzia³, ¿e Jose ma tylko brata, Juana. – I nie zapomnij, ¿e podoba³a ci siê jego „Paranoiczna ankieta”. Jose Chin przeprowadzi³ tê ankietê w barach, salonach fryzjerskich, fitness klubach, dyskotekach, w metrze i taksówkach. Wypytywani przez niego fotogeniczni nowojorczycy z ró¿nych sfer przyznali, ¿e burmistrz nie jest bardziej szurniêty od wiêkszoœci ich znajomych, wspó³pracowników czy s¹siadów. – Sp³aw go. Nie mam czasu na takie rzeczy. – Raczej siê boisz. – IdŸ ju¿, Larry. – Ta praca to twoja kryjówka. Chowasz siê za plecami burmistrza. Unikasz ¿ycia. Unikasz mi³oœci. Unikasz seksu. – Larry, wyjdŸ st¹d, dopóki jeszcze tu pracujesz. – Masz dwadzieœcia osiem lat, a zachowujesz siê, jakbyœ mia³a piêædziesi¹t osiem. Ani siê obejrzysz, a bêdziesz zasuszon¹ staruszk¹ udzielaj¹c¹ wywiadów studentom, którzy pisz¹ prace o karierze burmistrza Mincarellego. – Dawaj go. Larry wcisn¹³ guzik w jej telefonie. – To ona – powiedzia³ do China. Poda³ s³uchawkê Renacie i szepn¹³: – B¹dŸ mi³a. – Jeœli powie „Jose chce wiedzieæ”, ma przechlapane. – Nie powie – odpar³ Larry z nadziej¹ w g³osie. – Czeœæ – rzuci³a Renata do s³uchawki, odpêdzaj¹c go gestem rêki. – Larry twierdzi, ¿e chcesz siê ze mn¹ umówiæ. Mam bardzo napiêty harmonogram, ale Larry wmawia mi, ¿e skoñczê jako zgorzknia³a staruszka, a ty jesteœ najlepszy w tej ¿a³osnej stacji, co w sumie nic nie znaczy… W ka¿dym razie jestem gotowa zaryzykowaæ. Ta twoja „Paranoiczna ankieta” by³a ca³kiem niez³a. Masz pod rêk¹ kalendarz i coœ do pisania? Co powiesz na koniec lipca… nie, lepszy bêdzie pocz¹tek sierpnia… albo œrodek. – Obiecaj mi jedno – poprosi³ Jose Chin. – Mam ci coœ obiecywaæ? Przecie¿ nawet ciê nie znam. – Obiecaj, ¿e przemyœlisz to, co ci powiem, kiedy ju¿ od³o¿ysz s³uchawkê. – No to jak, umawiasz siê ze mn¹ czy nie? 74

– Ja ci coœ powiem, a ty rzucisz s³uchawk¹. Gotowa? – Nie mam czasu na pierdo³y. – Ten statek wycieczkowy zosta³ zatopiony przez chiñski okrêt podwodny. Za³oga innej chiñskiej jednostki uprowadzi³a kapitana nowojorskiego holownika. To ju¿ dwa okrêty, a mam co najmniej jednego informatora, który twierdzi, ¿e jest ich wiêcej. O dziwo, nie od³o¿y³a s³uchawki. Jeszcze dziwniejsze by³o to, ¿e powiedzia³a: – Taak? – Myœlê, ¿e te okrêty kieruj¹ siê w stronê Nowego Jorku. Renata Bradley od³o¿y³a s³uchawkê, wezwa³a Larry’ego i kaza³a mu siê pakowaæ. – Przecie¿ on tylko chcia³ siê z tob¹ umówi栖 zaprotestowa³. – Wcale nie, ty idioto. On polowa³. – Na co? Wszystkie bzdury, którymi zarzucali j¹ dziennikarze, kalumnie rzucane przez media na Rudy’ego, publikowane w gazetach plotki na jej temat, ka¿dy cios poni¿ej pasa zadany w imiê tak zwanej wolnoœci s³owa – wszystko to nagle skupi³o siê w osobie Jose China. Renata by³a zbyt wœciek³a, by zachowaæ jasnoœæ myœli. – Nie rozumiesz! – ryknê³a na Larry’ego. – To by³ podstêp. Ten pajac próbowa³ sk³oniæ mnie do potwierdzenia jakiejœ idiotycznej plotki, a ty do tego dopuœci³eœ. ¯egnam. – Przecie¿ jesteœmy przyjació³mi. – Ja nie mam przyjació³. – Renata Bradley r¹bnê³a telefonem w biurko, wezwa³a chroni¹cych posiad³oœæ policjantów i poleci³a im odprowadziæ Larry’ego na najbli¿szy przystanek autobusowy. Larry wola³ nie myœleæ, z czego zap³aci czynsz. Wiedzia³ jedno: tego dnia mia³ ju¿ doœæ heteroœwiata. Jad¹c autobusem, zadzwoni³ z komórki do Jona, pierwszego przyjaciela poznanego po przyjeŸdzie do Nowego Jorku. Jona, który zwyk³ mawiaæ: „Lepiej, ¿ebyœ nazywa³ siebie »tym m³odszym«, ni¿ mnie »tym starszym«”. Gdy powiedzia³ mu, ¿e zosta³ zwolniony z pracy, Jon odpar³: – Jesteœ dobrym specjalist¹ od public relations, szybko coœ znajdziesz. £atwo powiedzieæ. Jon wzbogaci³ siê w t³ustych latach dziewiêædziesi¹tych, sprzedaj¹c modne ubrania ludziom staroœwieckim i nowoczesn¹ sztukê troglodytom. – A mój notatnik z adresami tak pêcznia³ – jêkn¹³ Larry. – Jeszcze rok w magistracie i sta³bym siê gwiazd¹. 75

– Tymczasem – powiedzia³ Jon – przyda³by mi siê jeszcze jeden kelner. Jeœli za dwadzieœcia minut zjawisz siê na przystani North Cove w czystej bia³ej koszuli, pewnie nas tu zastaniesz. W „jachcie” Petera zepsu³ siê silnik. Larry’emu nie uœmiecha³o siê podawanie do stolików, ale wiedzia³, ¿e sk³adaj¹c tê ofertê, Jon chcia³ daæ mu do zrozumienia, i¿ w tych trudnych chwilach powinien byæ wœród przyjació³. Przesiad³ siê wiêc do poci¹gu jad¹cego w stronê centrum, wysiad³ przy World Trade Center, po czym przebieg³ przez World Financial Center i otoczony szklanymi œcianami Winter Garden, z którego roztacza³ siê widok na rzekê. Na rzece Hudson, przy North Cove, sta³a na kotwicy fregata rakietowa „Zhaotong” – d³ugi, szary okrêt przypominaj¹cy Larry’emu o pracy, któr¹ w³aœnie straci³. Prawie uda³o mu siê zorganizowaæ spotkanie burmistrza z chiñskimi marynarzami, ale specjalistka od public relations przesta³a odbieraæ telefony. „Jon’s Luncheon Yacht” – statek wycieczkowy wynajmowany na popo³udnia – wci¹¿ tkwi³ w doku. Larry min¹³ grupê mechaników Caterpillar Engine i wbieg³ na pok³ad. Damy w pastelowych kreacjach s¹czy³y martini w g³ównej kabinie, czekaj¹c na lunch, a modelki prezentowa³y najnowsze kreacje Chelsea Couture na wybiegu wœród stolików. Jon i Peter stali w drzwiach kuchni i, jak zawsze, k³ócili siê. – Projektant? – prychn¹³ Peter. – Powiedzia³eœ „projektant”? – S¹siad Kate Ross zamieni³ swój skórzany kostium na lniane ciuchy. – Nie jesteœ projektantem tylko dekoratorem. Jon wygl¹da³ na zbyt nafaszerowanego prozakiem, by zaanga¿owaæ siê w sprzeczkê. Peter, który niedawno wyszed³ na œwiat³o dzienne firmy handluj¹cej sadomasochistycznymi zabawkami, wyraŸnie stara³ siê zachêciæ go do walki. – Dodajesz wst¹¿kê do sylwetki à la Geoffrey Beene i nazywasz to mod¹. Kochany, to nie jest ¿adna kreacja. – Czeœæ, Larry – powiedzia³ Jon – masz przepocon¹ koszulê. Pewnie jesteœ ciekaw, dlaczego Peter miesza moje kreacje z b³otem? – Nie. – Wchodz¹c tu, Larry od razu poczu³ siê lepiej. Móg³ choæ na jakiœ czas zapomnieæ, ¿e zosta³ wylany. Spojrza³ na w¹ski pas rzeki widoczny z ³odzi i zauwa¿y³, ¿e „Zhaotong” wypuœci³ z komina k³¹b niebieskiego dymu, a na pok³adzie zaroi³o siê od marynarzy. – Peter czuje siê winny, bo zepsu³a siê wynajêta przez niego ³ódŸ. Setka klientów objada siê lunchem, który kosztowa³ szeœæ tysiêcy dolarów, a my jeszcze nie wyszliœmy z doku. Dziwne, pomyœla³ Larry. Spostrzeg³, ¿e Chiñczycy opuszczaj¹ amerykañsk¹ banderê, któr¹ zgodnie z przepisami musia³y wywiesiæ wszystkie jednostki goszcz¹ce w porcie. 76

– Dok¹d z tym idziesz? – spyta³ Peter kelnera, nios¹cego pe³n¹ tacê z powrotem do kuchni. Larry zwêdzi³ z niej kawa³ek grzyba. – Kaza³a mi to zabraæ ta bogata starsza pani, na któr¹ wo³aj¹ „hrabina”. No, wie pan, ta, która prze¿y³a holocaust. – O co jej chodzi tym razem? – Mówi, ¿e nie mo¿e jeœæ, kiedy kurczak dotyka warzyw. – To dzika kura, a jeœli ta szanowna dama prze¿y³a holocaust, to nic jej siê nie stanie, jeœli zje dzik¹ kurê dotykaj¹c¹ marchewki. – Peter przesun¹³ kawa³ek miêsa koñcem papierosa i zacz¹³ t³umaczyæ przyczyny awarii jachtu. Jon odwróci³ siê do Larry’ego i znacz¹co skin¹³ g³ow¹ w stronê drzwi kuchni. – Jeœli przyszed³eœ, ¿eby pomóc… – Zobaczcie – powiedzia³ Larry. – Ten statek wci¹ga na maszt chiñsk¹ banderê. – Mo¿e jest chiñski – zauwa¿y³ roztropnie Jon. – Tak czy inaczej, nie powinien tego robiæ. Ustalaj¹c terminarz wizyt burmistrza w czasie Tygodnia Floty, przestudiowa³em przepisy. W obcym porcie nie wywiesza siê w³asnej bandery. Podobno to stary obyczaj, w ten sposób pokazujesz, ¿e masz pokojowe zamiary. – Jesteœ chyba jedyn¹ osob¹ w Nowym Jorku, która o tym wie… – Jon rozeœmia³ siê. – O mój Bo¿e! Popatrz tylko. Larry i Peter wzruszyli ramionami; nie zdziwi³ ich widok wlok¹cej siê w stronê wybiegu modelki naæpanej kok¹ po same brwi. – Moja droga! – rykn¹³ John. – Rzêsa wisi ci na kolczyku. Dziewczyna pos³a³a mu w odpowiedzi wzgardliwy uœmiech. – Co ty, z Upper West Side jesteœ? To w³aœnie mój kolczyk. – Czy¿bym by³ na to za stary? – spyta³ Larry’ego Jon. Larry pomyœla³, ¿e jako doœwiadczony doradca polityczny powinien spojrzeæ Jonowi w oczy i powiedzieæ, ¿e mimo regularnego przyjmowania melatoniny, testosteronu, viagry i zastrzyków z jadu kie³basianego na wyg³adzenie zmarszczek nadszed³ ju¿ czas, by otworzyæ przytuln¹ knajpkê w Columbia County. Zamiast tego uda³ zainteresowanie tym, co dzieje siê w porcie. „Zhaotong” wychodzi³ w morze. G³êboki kilwater „Deng Xiaopinga” powodowa³ powstawanie wirów na powierzchni, tam gdzie nigdy dot¹d ich nie widziano. Okrêt przemkn¹³ niezauwa¿ony przez wejœcie do portu w Sandy Hook, a potem pop³yn¹³ kana³ami Ambrose i Anchorage, przez cieœninê Verrazano 77

i Upper Bay. Miêdzy Governors Island a Manhattan Battery podj¹³ próbê dostania siê do East River. M³ody Tang Qui – marynarze nazywali go Tang Drugi – nie wiedzia³ o zatoniêciu okrêtu flagowego brata. A nawet gdyby mu o tym powiedziano, by³ zbyt zajêty wymijaniem d³ugiego na dziewiêædziesi¹t metrów promu, by ubolewaæ nad t¹ strat¹. Pilot wybrze¿y Stanów Zjednoczonych (rozdzia³ 11, zatytu³owany „Drogi dostêpu do portu nowojorskiego”) – studiowany przez kapitanów armady z czci¹, z jak¹ ich ojcowie czytali Czerwon¹ ksi¹¿eczkê Mao – przestrzega³ przed niebezpiecznym nurtem biegn¹cym w poprzek kana³u w miejscu, gdzie East River ³¹czy³a siê z Hudson miêdzy Battery a Governors Island. Miejscowi marynarze nazywali ten nurt „Paj¹kiem”. Ale Pilot wybrze¿y nie by³ napisany z myœl¹ o podwodniakach, wiêc kapitan Qui i jego ludzie mogli tylko zgadywaæ, jak g³êboko siêga Paj¹k. Czy jego macki ledwo m¹ci³y powierzchniê wody, czy schodzi³y parê metrów w dó³? A mo¿e ociera³y siê o dno g³êbokiego na dwanaœcie metrów kana³u? Raporty nap³ywaj¹ce z hongkoñskiego biura informacyjnego, które zorganizowa³o na Hudson wyœcigi Smoczych £odzi, by zbadaæ okoliczne wody, niewiele mówi³y na temat si³ dzia³aj¹cych pod powierzchni¹. Dowództwo armady przestudiowa³o te¿ meldunki kapitanów chiñskich statków handlowych, dobrze obeznanych z nowojorskim portem. Okaza³o siê, ¿e pesymiœci mieli racjê. Qui ws³uchiwa³ siê w warkot silnika promu ze Staten Island, gdy nagle rozleg³ siê krzyk sternika i marynarzy pilnuj¹cych stateczników „Deng Xiaopinga”. Okrêtem szarpnê³o, jakby zacisn¹³ na nim szpony jakiœ potê¿ny stwór. „Deng Xiaoping” skierowa³ siê bokiem ku mieliznom Governors Island, gdzie w wodê wrzyna³a siê rafa Dimond. – Ster prawo na burt, ca³a naprzód. Kamienne mury Battery dzieli³o od Governors Island prawie tysi¹c metrów. G³êboki kana³, którym p³yn¹³ okrêt podwodny, mia³ nieca³e trzysta metrów szerokoœci. A „Deng Xiaoping” musia³ trzymaæ siê brzegu Governors Island, by unikn¹æ zderzenia z promem wyp³ywaj¹cym z doku. – Nie podnosiæ dziobu. – Jesteœmy prawie na dnie, kapitanie. – Jeœli trzeba, wywiercimy w tym mieœcie nowy tunel – odpar³ Tang Qui. – Dziób ma byæ opuszczony. Nie potrafi³, jak jego brat, tworzyæ w pamiêci trójwymiarowych obrazów przestrzeni miêdzy powierzchni¹ a dnem. Wyobra¿a³ sobie ruchom¹ œcianê wody Paj¹ka jako wielkiego zapaœnika wypychaj¹cego rywala z ringu. Bli¿ej dna jego nacisk móg³ byæ s³abszy. Gdyby okrêt wyp³yn¹³ na powierzchniꠖ pojawiaj¹c siê w zat³oczonej cieœninie na oczach tysiêcy ludzi 78

goszcz¹cych na Tygodniu Floty – inwazja zakoñczy³aby siê klêsk¹ jeszcze przed jej rozpoczêciem. Okrêt zacz¹³ siê odwracaæ, wprowadzaj¹c dziób do pr¹du poprzecznego. Qui obawia³ siê, ¿e na powierzchni widaæ wiry wytwarzane przez œruby. – Tu operator sonaru. Na dnie kana³u jest jakieœ zgrubienie. Kapitan spojrza³ na mapê. Mo¿e to tunel Brooklyn Battery, choæ nie by³ na niej zaznaczony? A mo¿e przewody z gazem albo rura parowa? – Uderzymy w to, jeœli nie wp³yniemy trzy metry wy¿ej, kapitanie. – Zmniejszyæ moc silników o po³owê. – Skoro okrêt mia³ otrzeæ siê o szczyt tunelu, lepiej, by sta³o siê to przy ma³ej prêdkoœci. W przeciwnym razie mog³oby dojœæ do przebicia zewnêtrznego kad³uba albo do zawalenia tunelu wype³nionego samochodami i ciê¿arówkami. Qui poczu³, ¿e nurt znów zaczyna ci¹gn¹æ okrêt. – Nie utrzymam go, kapitanie. – Ca³a naprzód. Na otwartym morzu okrêt osi¹gn¹³by prêdkoœæ dwudziestu wêz³ów. W mackach Paj¹ka wyci¹ga³ zaledwie piêæ. Wstrz¹sy przybiera³y na sile, a z rufy dobieg³ z³owieszczy pomruk. Œruba kawitowa³a, rzeŸbi¹c w wodzie wielkie krêgi powietrza. – Zmniejszyæ obroty do jednej czwartej. Wyprostowaæ ster. Tylko bogowie wiedzieli, jak te zmagania z nurtem wygl¹da³y na powierzchni i kto je obserwowa³. Gdyby akurat przep³ywa³ têdy okrêt wojenny, czy choæby prom z uczestnikami Tygodnia Floty, za³ogê „Deng Xiaopinga” czeka³aby pewna œmieræ. Doœwiadczeni marynarze bez trudu rozpoznaliby charakterystyczne œlady pozostawiane przez okrêt podwodny walcz¹cy o ¿ycie. – Kapitanie, zbli¿a siê drugi statek. – Kurs? – Zero-dziewiêæ-zero. Statek nadci¹ga³ z ty³u, kieruj¹c siê na wschód. Qui s³ysza³ miarowy ³omot pojedynczej œruby. – Operator sonaru, co to za statek? – Nie jestem pewien, kapitanie. – Ha³as wytwarzany przez prom i silne pr¹dy rzeczne uniemo¿liwia³y identyfikacjê nieznanej jednostki. Operator sonaru, który nie manewrowa³ w ciasnym porcie od prawie dwóch miesiêcy, wydawa³ siê bliski paniki. – Jak¹ ma prêdkoœæ? – spyta³ go Tang. – Piêæ wêz³ów, kapitanie. – Ile obrotów? – Dwadzieœcia. 79

Gdy Tang Qui zerkn¹³ na analizator akustyczny, by siê upewniæ, czy œruba nadci¹gaj¹cego statku obraca siê z tak¹ czêstotliwoœci¹, Paj¹k zepchn¹³ okrêt z powrotem w stronê mielizny. – Holownik! – zawo³a³ operator sonaru. – Od wschodu, kapitanie. Od strony East River. Pilot wybrze¿y ostrzega³: „Kana³ miêdzy Battery a Governors Island jest bardzo zat³oczony”. W ci¹gu pierwszych trzydziestu sekund „Deng Xiaoping” nadzia³ siê na prom, statek i holownik. Co bêdzie nastêpne? – Zdaje siê, ¿e ci¹gnie barki, kapitanie. D³uga lina, du¿e obci¹¿enie. Tang Qui próbowa³ sobie wyobraziæ krzy¿uj¹ce siê na powierzchni kursy statku nadp³ywaj¹cego z pó³nocy, holownika i barek ze wschodu oraz promu wychodz¹cego z doku. – Nadci¹ga drugi prom, kapitanie. Wp³ywa do portu. – Peryskop w górê. – Zobacz¹ go. Lepiej zostaæ zauwa¿onym ni¿ staranowanym, pomyœla³ Tang Qui. – Peryskop w górê! W pierwszej chwili pomyœla³, ¿e jest ocalony. Cieœnina miêdzy Battery a p³ask¹, zielon¹ Governors Island wydawa³a siê zaskakuj¹co szeroka. Qui mia³ wra¿enie, ¿e wynurzy³ siê z kanionu na otwart¹ wodê. Jednak jego pole manewru pozostawa³o niewielkie. Pod powierzchni¹ – gdzie Paj¹k wci¹¿ poniewiera³ jego okrêtem – mielizny z obu stron wrzyna³y siê w kana³. Zauwa¿y³ z przodu holownik, ci¹gn¹cy szeœæ barek powi¹zanych w pary. Za nim widaæ by³o dwa wisz¹ce mosty – Brooklyñski i Manhattañski – oraz zarys trzeciego, Williamsburskiego. Kapitan spojrza³ na statek sun¹cy za „Deng Xiaopingiem”. Frachtowiec p³yn¹³ œrodkiem kana³u, poszukuj¹c najwiêkszej g³êbi. Potem popatrzy³ na prom nadci¹gaj¹cy z prawej strony. Z lewej znajdowa³ siê nastêpny, w³aœnie wychodz¹cy w morze. – Peryskop w dó³. Ster lewo na burt, pó³ naprzód. – Kapitanie, ten statek nas wyprzedza. Qui poczu³, ¿e okrêt nie reaguje na ruchy steru. – Nie mogê go utrzymaæ, kapitanie. – Ster prawo na burt, pó³ wstecz. Dziób okrêtu skierowa³ siê w lewo, ku Paj¹kowi. „Deng Xiaoping” niemal znieruchomia³; nurt East River móg³ lada chwila poci¹gn¹æ go do ty³u. – Kapitanie, statek… – Operator sonaru, gdzie on jest? – Sto metrów za ruf¹ i piêædziesi¹t… czterdzieœci… po lewej burcie. Frachtowiec zrówna³ siê z okrêtem podwodnym. Do uszu za³ogi dochodzi³o powolne trzepotanie jego œruby. Nagle przyspieszy³. 80

– Zauwa¿y³ nas. Chce nas staranowaæ! – krzykn¹³ jeden z marynarzy. – Nie wie, ¿e jesteœmy w stanie wojny. Nie ma powodu, by nas taranowa栖 odpar³ spokojnie Tang Qui. – Powtarzam: nie ma powodu, by nas taranowaæ. Po prostu zmaga siê z Paj¹kiem. – Nurt zepchnie go na nas. – Mam nadziejê, ¿e do tego nie dojdzie – powiedzia³ kapitan. Liczy³ na to, ¿e du¿y frachtowiec zablokuje potê¿ny nurt, jednoczeœnie wytyczaj¹c szlak miêdzy promami. – Ster, æwieræ naprzód. Dobrze. Dobrze. Trochê wiêcej. Musimy dotrzymaæ mu kroku. Przy odrobinie szczêœcia statek móg³ staæ siê ruchom¹ œcian¹ zapewniaj¹c¹ okrêtowi Tanga bezpieczeñstwo. „Deng Xiaoping” nagle wyda³ siê l¿ejszy. Reaguj¹c na ruchy steru, zwiêkszy³ prêdkoœæ do piêciu wêz³ów. – Odbij w prawo. Daj mu trochê miejsca. Paj¹k zepchn¹³ frachtowiec na bok, ale g³êboko zanurzony kad³ub statku wci¹¿ os³ania³ „Deng Xiaopinga” przed naporem wody. Tang Qui wpatrywa³ siê w ekran sonaru na prawej burcie dot¹d, a¿ wyci¹gniêty szpon rafy Dimond zosta³ z ty³u. Ludzie w centrali patrzyli na swojego dowódcê. – W innych okolicznoœciach – powiedzia³ – przes³alibyœmy kapitanowi tego statku podziêkowania za eskortê. Okrêt podwodny wyprzedzi³ frachtowiec, przemkn¹³ przed jego dziobem i ruszy³ w górê East River, w stronê Gracie Mansion. Jose Chin by³ wœciek³y. Renata Bradley nie uwierzy³a mu. Nikt mu nie uwierzy. Przynajmniej dopóki okrêty podwodne nie zaczn¹ ostrzeliwaæ Empire State Building. Czu³ siê, jakby krzycza³ pod wiatr. W stacji mia³ przechlapane. W magistracie te¿. W dodatku zniszczy³ swojego przyjaciela Larry’ego. Zosta³a tylko rodzina. Móg³ przynajmniej uratowaæ matkê i ojca. Wys³aæ ich do domu w Queens. Choæby tych okrêtów by³o tysi¹c, na pewno nie zaatakuj¹ Queens. Terroryœci – kimkolwiek byli – uderz¹ na Manhattan. Tam, gdzie najwiêcej siê dzieje. Wiêkszoœæ klientów zamawiaj¹cych dania w restauracji jego rodziców pochodzi³a z Chin, nie zdziwi³ siê wiêc, ¿e po podniesieniu s³uchawki matka powiedzia³a coœ dialektem kantoñskim. – Czeœæ, mamo. – To ty, Jose. Przyjdziesz na lunch? – Nie, utkn¹³em na Long Island. – Jad³eœ coœ? – Tak. – Zimne jedzenie to nie jedzenie. 6 – Bitwa o Nowy Jork

81

– Mamo, chcê ci powiedzieæ coœ wa¿nego. Zawo³aj tatê… Czeœæ, tato. S³uchajcie, musicie w tej chwili zamkn¹æ restauracjê i wróciæ do domu. – Jest pora lunchu. – Wracajcie do domu. Na Manhattanie wydarzy siê coœ strasznego. – O czym ty mówisz? – spyta³a matka. – Co ci siê sta³o? – zaniepokoi³ siê ojciec. – Jestem dziennikarzem. Dobrze poinformowanym dziennikarzem. Wiem, ¿e stanie siê coœ strasznego. Lepiej, ¿eby nie by³o was na Manhattanie. Wracajcie do domu. – Nie mo¿emy zamkn¹æ restauracji. – Mówiê powa¿nie. Stanie siê coœ, w co nikt nie bêdzie w stanie uwierzyæ, dopóki nie zobaczy tego na w³asne oczy. Wracajcie do domu. I uprzedŸcie Juana, dobrze? – Nie mo¿emy go z³apaæ. Jest z t¹ kelnerk¹. Jose odruchowo stan¹³ w obronie brata. – To naprawdê mi³a dziewczyna, mamo. Bardzo kocha Juana. Proszê, obiecajcie mi, ¿e wrócicie do domu. – Nie mam czasu na g³upstwa – powiedzia³ ojciec i odszed³. – Mamo, przekonaj go – b³aga³ Jose. – Blokujesz liniê i tracimy zamówienia. – Mamo, nikt nie wierzy… – Chcesz podnieœæ fa³szywy alarm? – Tak! Kiedy coœ siê stanie, wszyscy bêd¹ wiedzieli, kto pierwszy ich o tym uprzedzi³. Pogadaj z tat¹. – Dobrze – obieca³a i od³o¿y³a s³uchawkê. Jose mia³ nadziejê, ¿e matka rzeczywiœcie to zrobi. A brat? Juan by³ m³ody, bystry i dopisywa³o mu szczêœcie, jak ka¿demu Latynosowi. – Jasbir! Do Nowego Jorku – poleci³ Jose. Zadzwoni³a jego komórka. Mo¿e Renata zmieni³a zdanie? – Jose chce wiedzieæ! – To ja. Zwariowana Kate. Znowu.

13 Rozmawia³aœ z Kenem? – Nie.

82

Na pok³adzie powolnego frachtowca Kate odchodzi³a od zmys³ów. Trzy razy b³aga³a kapitana, by zadzwoni³ do Kena. Nikt nie odebra³. Kapitan nie pozwoli³ jej u¿yæ radia. W desperacji zatelefonowa³a do ojca. Liczy³a na to, ¿e wp³ywowa waszyngtoñska ekshostessa, z któr¹ siê spotyka³, skontaktuje siê z kimœ, kto by³ na tyle wp³ywowy, by coœ zrobiæ. Ostatnio jednak oboje na ogó³ ju¿ przed po³udniem byli zalani w sztok. Teraz te¿. „Jest niedysponowany”, wymamrota³ kobiecy g³os. W dzieciñstwie us³ysza³abym „tatuœ Ÿle siê czuje”, pomyœla³a Kate gorzko. I kiedy popada³a w coraz wiêksz¹ rozpacz, przyszed³ jej do g³owy pewien pomys³. Zadzwoni³a do China. – Pos³uchaj, du¿o siê nad tym wszystkim zastanawia³am – powiedzia³a. – Masz znajomoœci. Móg³byœ zadzwoniæ do magistratu. – Mia³em znajomoœci. Rzeczniczka prasowa burmistrza po prostu od³o¿y³a s³uchawkê i tyle. – Ja do niej zadzwoniê. Mo¿e jeœli us³yszy to po raz drugi… Jaki jest jej numer? Jose rozeœmia³ siê. – Myœlisz, ¿e Renata Bradley bêdzie chcia³a z tob¹ rozmawiaæ? Ona nie odebra³aby telefonu od samego Boga, gdyby nie by³ umówiony. – Jaki jest jej numer? Nie martw siê, nie powiem, sk¹d go mam. – Powiedz jej, co chcesz, ja i tak nie mam ju¿ nic do stracenia – odpar³ Jose i podyktowa³ jej numer Renaty Bradley w Gracie Mansion. – Proszꠖ zwróci³a siê Kate do oficera. Kapitan wpatrywa³ siê w ni¹. – Jeszcze tylko jedna rozmowa. Telefon odebra³a kobieta: – Linia Renaty Bradley – powiedzia³a: – Mówi Kate Ross, dzwoniê w imieniu Harolda Rosena. Harold Rosen, jej szef, by³ bardzo znanym wydawc¹, regularnie cytowanym w „Timesie” i „New York Magazine”. – Jedn¹ chwileczkê. Kate czeka³a z narastaj¹cym podnieceniem. Uda jej siê. By³a tego pewna. Renata Bradley w³aœnie rozg³asza³a wszem i wobec, ¿e szuka asystenta na miejsce zwolnionego Larry’ego Neale’a, kiedy do jej biurka podbieg³a zastêpuj¹ca go tymczasowo sekretarka i powiedzia³a: – Harold Rosen na czwartej linii. Renata sp³awi³a ostatniego rozmówcê, wyprostowa³a siê i wcisnê³a guzik. Najpopularniejszy wydawca w Nowym Jorku móg³ siê przydaæ we wstêpnej fazie walki o prezydenturê; wystarczy³o, by opublikowa³ ¿yciorys kandydata, który Renata ju¿ pisa³a na podstawie w³asnych archiwów. 83

– Renata Bradley. Jak siê pan miewa, panie Rosen? – Pan Rosen chce, by pani wiedzia³a, ¿e Jose Chin mówi prawdꠖ wypali³a Kate. – Co? Co?! Kto mówi? Kate zaklê³a w duchu. Tak bardzo ba³a siê o Kena, ¿e powiedzia³a nie to, co trzeba. – Nazywam siê Kate Ross. Pracujê z Harrym. Jose Chin powiedzia³ pani prawdê. Okrêty podwodne… – Powiedz Jose Chinowi, ¿eby trzyma³ siê z dala od ratusza i Gracie Mansion. A jeœli odstawi jeszcze jeden taki numer, jeœli znów namówi jak¹œ kozê, ¿eby zawraca³a mi g³owê, nie bêdzie mia³ wstêpu na ca³y zasrany Manhattan. – Proszê pos³uchaæ! Renata od³o¿y³a s³uchawkê. Niektórzy maj¹ tupet, pomyœla³a. Ju¿ by³a spóŸniona na lunch u Rudy’ego. Szybkim krokiem posz³a do mniejszej z dwóch osobistych jadalni burmistrza. Przy d³ugim stole sta³o osiem krzese³. Rudy’emu towarzyszyli naburmuszeni szefowie zwi¹zków zawodowych. Mincarelli domaga³ siê „niezw³ocznego i pe³nego podporz¹dkowania siê” przepisom recyklingu; przyzna³ nawet ochronê policyjn¹ pracownikom sanepidu napastowanym przez mieszkañców miasta, którzy dostali mandaty za ³amanie nowych rozporz¹dzeñ. Zwi¹zek zawodowy policjantów gard³owa³ przeciwko tym, jak je okreœlano, „cuchn¹cym patrolom”. Sanepid równie g³oœno domaga³ siê potrojenia liczby etatów, by samodzielnie zaj¹æ siê eskort¹ œmieciarek. Renata zajê³a miejsce po lewicy burmistrza. – Co siê sta³o? – spyta³. Widz¹c jej rozognione policzki uzna³, ¿e tylko dziennikarze mogli j¹ tak wkurzyæ. – Nic – warknê³a, a Mincarelli, który mia³ do niej s³aboœæ i tolerowa³ jej humory, spuœci³ g³owê i zacz¹³ odmawiaæ modlitwê. Zakoñczy³ j¹ proœb¹, by Bóg b³ogos³awi³ pasa¿erom zatopionego liniowca. Przewodnicz¹cy zwi¹zku pracowników sanepidu powiedzia³ amen i wzi¹³ do rêki widelec. Zamar³, gdy burmistrz, który jeszcze nie tkn¹³ sztuæców, spojrza³ na niego jak na szczura, który wype³z³ ze œmieciarki. Rudy zaczeka³, a¿ nieokrzesany goœæ od³o¿y widelec i rzek³ ostro: – Prawo pozostanie w Nowym Jorku wartoœci¹ nadrzêdn¹, nawet gdybym musia³ przydzieliæ ochronê policyjn¹ wszystkim œmieciarkom w mieœcie. – R¹bn¹³ piêœci¹ w stó³, a¿ podskoczy³y sztuæce. Szefowie sk³óconych zwi¹zków zawodowych wymienili zaniepokojone spojrzenia. Mincarelli powo³a³ siê na zasadê, której przestrzegania pilnowa³ w ka¿dej dziedzinie. Ten cz³owiek po prostu wierzy³ w rz¹dy prawa. Wielbi³ 84

prawo. Czci³ je. By³o dla niego bogiem. Bogiem wszechmocnym, który wymaga³ pos³uszeñstwa i niszczy³ niepokornych. Przesuwaj¹c plasterki awokado na krawêdŸ talerza, Renata uœwiadomi³a sobie, ¿e Jose Chin, ten szczur z New York Yes!, nie zada³ jej ani jednego pytania. Nie poprosi³ o wypowiedŸ ani o wywiad. A tym bardziej nie umówi³ siê z ni¹ na randkê, co, jak zapewne wiedzia³, bêdzie go kosztowa³o karierê i zniszczy jego przyjaciela i informatora Larry’ego. Spojrza³a przez okno na miejsce, gdzie East River rozdziela³a siê w Hell Gate. P³yw sun¹³ w górê rzeki. Fale i wiry lœni³y w s³oñcu. Harriet i Hector patrolowali œcie¿kê biegn¹c¹ brzegiem rzeki. Okrêty podwodne? W liceum Renata spotyka³a siê z ch³opakiem, który mia³ obsesjê na punkcie niemieckiego filmu wojennego Okrêt. Sama zapamiêta³a z niego tylko tyle, ¿e okrêty podwodne atakuj¹ statki przy u¿yciu torped. A jeœli Jose Chin nie k³ama³? W Internecie kr¹¿y³a plotka, ¿e liniowiec zaton¹³ w wyniku „zewnêtrznej eksplozji”. Zwolennicy teorii spisku wyci¹gnêli z tego wniosek, ¿e statek wp³yn¹³ na minê pozostawion¹ przez terrorystów. Ale dlaczego Jose Chin zadzwoni³ w³aœnie do mnie? – zastanawia³a siê Renata. I po co napuœci³ na ni¹ tê idiotkê? W³aœciwie, ta kobieta nie by³a taka g³upia. Wiedzia³a, na kogo siê powo³aæ. – Chwileczkꠖ przerwa³a wyraŸnie niezadowolonemu przewodnicz¹cemu zwi¹zku pracowników sanepidu i szepnê³a burmistrzowi do ucha: – Zaraz wracam. Posz³a do kuchni, gdzie grupa wysokich, znakomicie wysportowanych detektywów nowojorskiej policji jad³a kanapki i pi³a kawê, ogl¹daj¹c w telewizorze kucharza zdjêcia przechylonego liniowca. – Czeœæ, Renato – pozdrowili j¹. Spêdza³a z ochroniarzami burmistrza prawie tyle samo czasu co z Mincarellim. Byli dla niej namiastk¹ przyjaci󳠖 na prawdziw¹ przyjaŸñ nie pozwala³y jej obowi¹zki. Po to w³aœnie zatrudni³a tego judasza Larry’ego, by mieæ z kim pogadaæ. – Bob, podjedŸ „Furgonetk¹ Rudy’ego” pod g³ówne wejœcie. Œci¹gnij te¿ wiêcej ludzi. Bob Thomas zacz¹³ wykrzykiwaæ rozkazy do swojej krótkofalówki, a Renata wróci³a do jadalni. Wyjrzawszy na podjazd, zauwa¿y³a czarnego chevy suburbana. Za kierownic¹ siedzia³ szofer burmistrza Juan Rodriguez, a miejsce pasa¿era zajmowa³ gigantyczny Luther Washington. – Co jest? – spyta³ Mincarelli, kiedy usiad³a. – Wszystko gotowe do odjazdu. – Myœla³em, ¿e mam jeszcze konferencjê prasow¹ w zwi¹zku z katastrof¹ liniowca. 85

– Spokojnie, trzymam rêkê na pulsie. – Zmusi³a siê, by odwróciæ wzrok od delikatnych w³osów porastaj¹cych grzbiet jego d³oni, i siêgnê³a po widelec. Burmistrz wróci³ do sztorcowania przewodnicz¹cego zwi¹zku policjantów. Czu³ siê bezpiecznie, wiedz¹c, ¿e Renata Bradley, choæby siê wali³o i pali³o, ma na wszystko baczenie. Tymczasem na podjeŸdzie Bob Thomas zaparkowa³ swego chevy blazera z napêdem na cztery ko³a za „Furgonetk¹ Rudy’ego”. Towarzyszyli mu trzej barczyœci faceci w cywilu. ¯adnego z ochroniarzy nie zdziwi³o polecenie zaostrzenia œrodków bezpieczeñstwa. Burmistrz uwa¿a³, ¿e ma prawo i obowi¹zek sk³adaæ wizyty w dzielnicach, których mieszkañcy nie krêpowali siê wyra¿aæ swoich ¿alów. A policjanci z jego ochrony musieli dopilnowaæ, by „Furgonetka Rudy’ego” nie wyl¹dowa³a w pojemniku na œmieci. Materia³y przekazane prasie z okazji Tygodnia Floty – dostêpne w Internecie pod adresem www.nyfleetweek.org – zawiera³y uaktualniony plan portu nowojorskiego. Przedstawia³ on rozlokowanie amerykañskich, francuskich, niemieckich, angielskich i chiñskich okrêtów wojennych. Komisarz Wong Tsu wiedzia³ wiêc, co i gdzie jego jednostki powinny zaatakowaæ w pierwszej kolejnoœci. Okrêty Wschodniego Wiatru do pe³nego zanurzenia potrzebowa³y dwunastu metrów g³êbokoœci, a do podniesienia peryskopu – ponad piêtnastu, dlatego te¿ moment rozpoczêcia ataku by³ uzale¿niony od przyp³ywu. Tego dnia szczyt przyp³ywu w Sandy Hook, bêd¹cym wejœciem do portu, mia³ nast¹piæ o 11.47, a przy Battery u podnó¿a Manhattanu – czterdzieœci jeden minut póŸniej, o 12.38. Wong przekonywa³, ¿e atak nale¿y przeprowadziæ pod os³on¹ nocy. Jednak admira³ upar³ siê, by rozpocz¹æ akcjê w œrodku dnia. Tysi¹ce kilometrów od Pekinu i wp³ywowych mocodawców Wonga, Tang Li postawi³ na swoim. Tak samo by³o przed rokiem, kiedy komisarz Wong dowodzi³, ¿e lepszym celem ataku, bo po³o¿onym znacznie bli¿ej, by³oby San Francisco. Tang uzasadni³ koniecznoœæ przebycia d³u¿szej drogi faktem, ¿e Nowy Jork jest wa¿niejszym centrum finansowym. Z kolei atak w œrodku dnia nie tylko umo¿liwi pojmanie burmistrza, ale i sparali¿uje zakorkowane miasto i uwiêzi miliony ludzi na Manhattanie. „Deng Xiaoping” sun¹³ w pe³nym zanurzeniu w górê East River. Dziêki sonarowi omija³ holowniki, ma³e promy, a nawet, w jednym przypadku, ostry 86

jak nó¿ kil jachtu ¿aglowego. Piêæ kilometrów na pó³nocny wschód od Battery przep³yn¹³ miêdzy potê¿nymi filarami mostu Williamsburskiego. – Peryskop w górꠖ rozkaza³ kapitan. – Coœ blokuje kana³ – zameldowa³ operator sonaru. – Stop. Operator sonaru wygl¹da³ na zbitego z tropu. Odwróci³ wzrok, gdy Tang spojrza³ na niego. – Puœæ to przez interkom. Z g³oœników pop³yn¹³ odg³os przypominaj¹cy mlaskanie, nios¹cy siê echem po ca³ym okrêcie. Kapitan rozeœmia³ siê cicho. – Dwa dni urlopu w Hongkongu dla marynarza, który rozpozna ten dŸwiêk. Dokona³ tego Chen. – Pog³êbiarka – powiedzia³. Mia³ trzydzieœci cztery lata, ale nazywano go Starym Chenem, bo by³ najstarszym cz³onkiem za³ogi. Pog³êbiarka czêœciowo zablokowa³a kana³. Co gorsza, znajdowa³a siê w pobli¿u miejsca, w którym Tang musia³ podnieœæ peryskop. Jako pierwszy w armadzie kapitan, który wp³yn¹³ na East River, nie mia³ wyjœcia. Musia³ zaryzykowaæ. Ca³e szczêœcie, ¿e kana³ by³ tu g³êbszy – siêga³ dwudziestu metrów. – Sternik, ster lewo na burt, kurs zero-zero-piêæ. Peryskop w górê! Deng spojrza³ na zachód. Zauwa¿y³, ¿e „Deng Xiaoping” posuwa siê szybciej ni¿ samochody na Manhattanie. Obróci³ peryskop na wschód, by obejrzeæ nabrze¿e Brooklynu. Do ³adowni rdzewiej¹cego frachtowca pod greck¹ bander¹ wje¿d¿a³y u¿ywane taksówki, a na pok³adzie dziobowym sta³y ciê¿arówki. Przy nastêpnym molo cumowa³ tankowiec przewo¿¹cy paliwo dieslowskie zarejestrowany w Albany w stanie Nowy Jork. Wokó³ niego zgromadzi³y siê lichtugi, po³¹czone z tankowcem kablami i wê¿ami. Niedoœwiadczony obserwator móg³by pomyœleæ, ¿e paliwo jest z nich przepompowywane do zbiorników tankowca; tak naprawdê jednak by³o odwrotnie. To lichtugi zabiera³y z tankowca paliwo dla okrêtów podwodnych. Tang Drugi puœci³ przez peryskop sygna³ œwietlny. Kapitanowie obu statków zachowywali pe³n¹ czujnoœæ. Seria b³ysków z pok³adu tankowca oznacza³a, ¿e lichtugi po zmroku uzupe³ni¹ zapasy paliwa w zbiornikach atakuj¹cych okrêtów podwodnych. Z kolei kapitan jednostki pod greck¹ bander¹ zameldowa³, ¿e jest gotowy do transportu schowanych w ³adowni piêciu ton materia³ów wybuchowych do North Cove w po³udniowej czêœci Manhattanu. Komisarz Wong domaga³ siê, by dynamit przewieziono na pok³adzie fregaty „Zhaotong”. Zapobieg³oby to jego przypadkowemu odnalezieniu 87

w czasie kontroli celnej. Jednak admira³ Tang uzna³, ¿e prawdopodobieñstwo unieszkodliwienia tej jednostki w pierwszej fazie ataku jest bardzo wysokie, wiêc do transportu materia³ów wybuchowych nale¿y wykorzystaæ inny statek. – Peryskop w dó³. Roosevelt Island zwê¿a³a kana³ o po³owê. Ciê¿kie statki wp³ywa³y na g³êbszy g³ówny kana³ po jej zachodniej stronie. „Deng Xiaoping” nie mia³ wyboru, musia³ pójœæ w ich œlady. Tang Drugi w³¹czy³ interkom, by wyg³osiæ mowê do za³ogi. Jednak czas przemówieñ min¹³ i m³ody kapitan ograniczy³ siê do wypowiedzenia s³ów, na które jego podkomendni czekali od lat. – Piechota morska, przygotowaæ siê do ataku. Strzelec pok³adowy zg³osi siê do kiosku. Po chwili strzelec pok³adowy wszed³ do ciasnej centrali. Pochodzi³ z Kantonu i by³ urodzonym marynarzem, spadkobierc¹ wielowiekowej po³udniowochiñskiej tradycji ¿eglarskiej, z której powodu tak wielu znalaz³o siê tak daleko od domu. – Gotowi, towarzyszu? – Tak jest, kapitanie. – Czy wasi ludzie siê boj¹? Gdyby to samo pytanie zadaæ mieszkañcowi Pekinu, odpowiedzia³by, ¿e nie wie, co to strach, i przysi¹g³by s³u¿yæ Partii i ludowi chiñskiemu a¿ po grób. Ale admira³ Tang przekona³ dowództwo Ludowej Armii Wyzwoleñczej, ¿e grubasy z pó³nocy zajmowa³yby w okrêcie podwodnym za du¿o miejsca. Mieszkañcy po³udnia byli inni, mniej sztywni, bardziej ludzcy. – Moi ludzie nie boj¹ siê bardziej, ni¿ to konieczne, kapitanie – odpar³ strzelec z szerokim uœmiechem. To samo czu³ Tang Qui. – Przypomnij im – powiedzia³ – ¿e admira³ Tang Li rozkaza³ wzi¹æ burmistrza ¿ywcem.

14 K

en Hughes rzuci³ okiem na radar. Holownik zbli¿a³ siê do Nowego Jorku; w oddali widaæ ju¿ by³o bliŸniacze wie¿e World Trade Center. Ken nie móg³ powstrzymaæ dr¿enia. By³ wyczerpany i mocno poobijany kolbami karabinów. Dziêkowa³ losowi za to, ¿e Kate uda³o siê uciec; jednoczeœnie czu³ bezbrze¿n¹ rozpacz po Charliem. 88

Majtkowie przychodzili i odchodzili. Zdobywali papiery kapitañskie, zdawali egzaminy na licencje albo po prostu pewnej nocy schodzili na brzeg i ju¿ nie wracali. Za to mechanicy trzymali siê swojego miejsca niczym kraby-pustelniki. Charlie O’Conner zajmowa³ siê maszynami „Chelsea Queen” przez trzydzieœci dwa lata. Traktowa³ stary holownik jak swojego najlepszego przyjaciela. Pozostawa³o tylko mieæ nadziejê, ¿e kiedy Chiñczycy wyrzucili Charliego za burtê, lodowata woda sparali¿owa³a jego stare serce i oszczêdzi³a mu d³ugiego umierania. Wci¹gaj¹c Ricka na pok³ad, Ken traci³ si³y, a mimo to wci¹¿ myœla³ o tym, by jakoœ uratowaæ swojego mechanika. W koñcu jednak musia³ pogodziæ siê z myœl¹, ¿e ¿aden nurek nie by³by w stanie znaleŸæ ton¹cego cz³owieka na obszarze wielkoœci kilometra kwadratowego. Zimno o ma³o co nie wykoñczy³o te¿ Ricka. Majtek zemdla³ na pok³adzie. Komandosi ocucili go uderzeniami w twarz, owinêli kocami i zamknêli, pó³przytomnego, w dziobowym schowku na liny. Potem œci¹gnêli z Kena kombinezon – chichotali jak dzieci, kiedy wk³ada³ d¿insy na go³y ty³ek – i zaprowadzili go do sterówki, gdzie zabójca Charliego zapowiedzia³ mu, ¿e przy kolejnej próbie ucieczki zostanie zastrzelony. Ken powa¿nie potraktowa³ jego groŸby. Uœwiadomi³ sobie, ¿e ¿o³nierze Tanga to ch³opaki ze wsi, którzy przed wst¹pieniem do marynarki pewnie nigdy w ¿yciu nie widzieli miasta. Zostali nauczeni wykonywaæ rozkazy i dawaæ z siebie wszystko. Ka¿dy admira³ marzy³ o takich ludziach. Na widok wy³aniaj¹cych siê z mg³y bliŸniaczych wie¿ World Trade Center ogarn¹³ ich niesamowity entuzjazm. Wczeœniej tak samo uradowali siê, zobaczywszy wie¿ê ciœnieñ na Jones Beach. Jak g³upi turyœci, pomyœla³ Ken. Doskonale uzbrojeni turyœci. Ich admira³ obra³ kurs na Ambrose Light. Kiedy znaleŸli siê na tyle blisko, by odczytaæ bia³y napis AMBROSE na œcianie bezza³ogowej wie¿y nawigacyjnej, Tang poleci³ zatrzymaæ holownik. Jeden z komandosów wyrzuci³ za burtê granat. W niebo wzbi³a siê fontanna wody. Na rozkaz bosmana komandos ciska³ kolejne granaty, jeden po drugim. D³ugi. Krótki. Krótki. Czwarta fontanna trysnê³a na okna. Z wody wy³oni³ siê peryskop. Jego zimne szklane oko obejrza³o holownik. Tang Li rozejrza³ siê, sprawdzi³ na monitorze radaru, czy w pobli¿u nie ma ¿adnych ³odzi i da³ znak podniesionym kciukiem. Z wody, niczym delfin na polecenie tresera, wy³oni³ siê czarny okrêt, prawie dwa razy d³u¿szy od „Chelsea Queen”. Na œrodku kad³uba wznosi³ siê kiosk, a szeroki ster przecina³ fale za ruf¹. 89

Ken skrzywi³ siê, kiedy kad³uby obu jednostek siê zetknê³y, ale nie us³ysza³ spodziewanego zgrzytu mia¿d¿onej stali. Uœwiadomi³ sobie, ¿e chiñski okrêt podwodny pokryty jest elastycznymi, dŸwiêkoch³onnymi p³ytkami. W kiosku otworzy³ siê w³az. Ze œrodka wygramolili siê marynarze, mru¿¹cy oczy przed promieniami s³oñca. Szybko po³¹czyli dwie jednostki schodni¹. Tang Li przywo³a³ do siebie kapitana zatopionego okrêtu podwodnego. Potem zwróci³ siê do Kena. – Niech pan weŸmie tê rurꠖ poleci³. Razem przeszli po schodni. Tang wskaza³ Kenowi w¹ski w³az okrêtu podwodnego. ZnaleŸli siê w zat³oczonej centrali, wype³nionej woni¹ spalonego oleju i niemytych cia³. Ken zauwa¿y³ ekrany sonaru firmy Krupp Atlas Elektronik i radary Thomson-CSF. Wysoki rang¹ oficer mniej wiêcej w wieku Tanga patrzy³ z niepokojem na admira³a. Ken doszed³ do wniosku, ¿e ci dwaj nie przepadaj¹ za sob¹. Oficer mia³ na sobie nienagannie skrojony czysty mundur, kontrastuj¹cy z kombinezonami noszonymi przez pozosta³ych podwodniaków. – Komisarzu Wong – powiedzia³ Tang – bêdziemy rozmawiaæ po angielsku, by oszczêdziæ marynarzom niepotrzebnego stresu. – Admirale – odpar³ elegancki Wong. Wys³awianie siê po angielsku przychodzi³o mu trudniej ni¿ Tangowi. – Chcia³bym panu pogratulowa慠– zawaha³ siê. – Tego, ¿e ¿yjê? – Admira³ wzi¹³ od Kena rurê i podstawi³ j¹ komisarzowi pod nos. – Widzisz tê lutowinê? Wong wzi¹³ rurê. – Nie rozumiem. – Nawet oficer polityczny powinien siê zorientowaæ, na czym polega problem – drwi³ Tang. – Jestem pewien, ¿e potrafisz odró¿niæ wadliwe po³¹czenie rurowe od dyrektywy Partii. Twarz Wonga skurczy³a siê. Odpowiedzia³ po chiñsku buñczucznym tonem. – Mów po angielsku! – odparowa³ Tang. – Tak jest, admirale. Powiedzia³em, ¿e to awaria powsta³a w wyniku wadliwego remontu. – Ten „remont” zosta³ przeprowadzony w czasie ostatniego przegl¹du technicznego na po³udniowym Atlantyku. W jego wyniku przedzia³y dziobowe mojego okrêtu zala³a woda i zginê³o czterech marynarzy. Czterech ludzi nie ¿yje, a mój najlepszy okrêt nie nadaje siê do u¿ytku! – Jak uda³o siê panu… – Mia³em szczêœcie, ¿e po³¹czenie nie puœci³o, kiedy byliœmy w g³êbokiej wodzie. – Wszyscy mieliœmy szczêœcie, admirale. Jak uda³o siê panu… 90

– Jak uda³o mi siê prze¿yæ? Znalaz³ nas ten oto kapitan holownika. – To cud, ¿e pan prze¿y³, admirale. Jak zawsze dopisa³o panu szczêœcie. – W moim okrêcie dokonano sabota¿u. – Sabota¿u? Kto zrobi³by coœ takiego w okrêcie flagowym… – No w³aœnie, kto? A kto domaga³ siê przeprowadzenia sesji indoktrynacyjnej dla moich oficerów w czasie, kiedy na pok³ad wchodzi³a ekipa remontowa? – Dbanie o morale oficerów jest obowi¹zkiem komisarza – powiedzia³ Wong. – Komisarz jest paso¿ytem. – S³u¿ê Partii. – Aparat Partii p³odzi paso¿yty. Wszyscy jesteœcie biurokratami! – Bêdê zmuszony donieœæ moim prze³o¿onym o pañskim braku szacunku dla zasad Partii. Admira³ zwróci³ siê do Kena, jakby byli dwoma kumplami w barze. – Rz¹dz¹c Chinami, czêsto trzeba przedk³adaæ sprawy osobiste nad przepisy prawa. Wyda³ rozkaz po chiñsku. Drugi oficer wyj¹³ pistolet i przystawi³ lufê do czo³a Wonga. – Przeceni³em ciê, komisarzu – powiedzia³ Tang. – Zak³ada³em, ¿e masz doœæ oleju w g³owie, by zdradziæ mnie dopiero po zajêciu Nowego Jorku. Niewiele brakowa³o, ¿eby twoja g³upota kosztowa³a nas zwyciêstwo. Drugi oficer poci¹gn¹³ za spust. Komisarz zatoczy³ siê do ty³u, uderzy³ plecami w gródŸ i osun¹³ siê na pok³ad. Ken stara³ siê zareagowaæ na to zdarzenie ze spokojem godnym kapitana holownika. Zauwa¿y³, ¿e z czo³a komisarza Wonga wyp³ynê³o niewiele krwi; amunicja ma³ego kalibru zmniejsza³a ryzyko rykoszetu wewn¹trz okrêtu podwodnego. Do centrali wpadli komandosi. Na widok Wonga le¿¹cego bez ¿ycia na pok³adzie wyci¹gnêli z pasów broñ. Ten koszmar zaraz siê skoñczy, pomyœla³ Ken. A ja bêdê martwy. Admira³ Tang spojrza³ w lufy pistoletów. Przemówi³ spokojnym, ale stanowczym tonem. Komandosi popatrzyli po sobie. Ken domyœli³ siê, ¿e Tang prawdopodobnie przypomnia³ im, i¿ znajduj¹ siê dwadzieœcia tysiêcy kilometrów od domu, a po œmierci komisarza musz¹ zdaæ siê na admira³a, jeœli chc¹ jeszcze kiedyœ zobaczyæ swoje ¿ony. Cokolwiek powiedzia³, jego s³owa odnios³y skutek. Kiedy skoñczy³ mówiæ, komandosi opuœcili broñ. Ken odetchn¹³ z ulg¹. Chiñski admira³ wygl¹da³ na cz³owieka, który zdoby³ wszystko, na czym mu zale¿a³o. By³o oczywiste, ¿e zabijaj¹c komisarza, sta³ siê niekwestionowanym dowódc¹. 91

Zwróci³ siê po angielsku do drugiego oficera. – Obejmiesz dowództwo tego okrêtu. Ja zostanê na holowniku. – Przeszed³ na dialekt kantoñski i poleci³: – Zastrzel kapitana holownika. Ken nie zareagowa³. Tang powiedzia³ po chiñsku: – Nie s¹dzê, ¿eby by³ a¿ tak dobrym aktorem, wiêc najwyraŸniej nie zna naszej mowy. – Jeœli wolno mi coœ zasugerowaæ, uwa¿am, ¿e powinien pan zabiæ go ju¿ teraz – powiedzia³ drugi oficer. – Po co? Przecie¿ zna okolicê. – Czy mogê coœ powiedzieæ, panie admirale? – Byle szybko. Musisz pop³yn¹æ do North Cove. – Marynarze maj¹ takie powiedzenie – zacz¹³ Loh, wywodz¹cy siê z rodu ¿eglarzy, którzy p³ywali po morzach jeszcze w czasach d¿onek – lepiej daæ kapitanowi holownika statek, ni¿ pozwoliæ kapitanowi statku prowadziæ holownik. Kapitanowie holowników s¹ szybcy i pomys³owi, powinien wiêc pan byæ ostro¿ny. – Bêdê uwa¿a³. A teraz wróæmy do naszej misji. Komisarz Wong mia³ zaj¹æ North Cove. WysadŸ saperów na brzeg i oczyœæ teren miêdzy zatok¹ a World Trade Center. Loh zasalutowa³ i siêgn¹³ po interkom. – ChodŸmy, kapitanie holownika – powiedzia³ Tang po angielsku. Ken ledwo go s³ysza³. Wzrok mia³ utkwiony w najwiêkszym, dwudziestocalowym monitorze, migaj¹cym niczym choinka na Staten Island. Jeœli ka¿dy œwietlny punkt oznacza³ okrêt podwodny, do Nowego Jorku zbli¿a³a siê flota z³o¿ona ze stu jednostek. – Czy mogê o coœ spytaæ? – odezwa³ siê. – Byle szybko. – Cokolwiek robicie, wygl¹da to na dok³adnie zaplanowane dzia³anie. W³aœciwie nie jestem wam potrzebny. Dlaczego wiêc nie rzuci³ mnie pan rekinom na po¿arcie razem z moj¹ za³og¹? – Przyda mi siê ka¿dy, kto mo¿e w czymœ pomóc – odpowiedzia³ admira³ Tang z kamienn¹ twarz¹. – Poza tym, uratowa³ mi pan ¿ycie. Ken pomyœla³, ¿e jest w pewnym sensie odpowiedzialny za to, co chiñski admira³ zrobi z jego miastem. – W Chinach – stwierdzi³ Tang z cierpkim uœmiechem – fakt, i¿ uratowa³ mi pan ¿ycie, oznacza, ¿e jest pan na zawsze za nie odpowiedzialny. W Ameryce, o ile dobrze pamiêtam, oznacza to, ¿e jestem pañskim d³u¿nikiem. Tak? No dobrze, idziemy! Ze zbiorników zanurzeniowych by³o wypompowywane powietrze, a na jego miejsce wp³ywa³a woda morska. Admira³ pierwszy wyszed³ z kiosku 92

okrêtu i ruszy³ w stronê holownika. Wspinaj¹c siê do sterówki „Chelsea Queen”, Ken obserwowa³ zanurzaj¹c¹ siê chiñsk¹ jednostkê. Przysz³a mu do g³owy intryguj¹ca myœl: ci ludzie przyp³ynêli a¿ z Chin i nawet jeœli na po³udniowym Atlantyku nape³nili zbiorniki z paliwem, od tego czasu przebyli dziesiêæ tysiêcy kilometrów. Niemo¿liwe, by zatrzymali siê na kolejny postój niedaleko Atlantic City. Zosta³o im wiêc niewiele paliwa. Komandos popêdzi³ go szturchniêciem. Ken znieruchomia³. Pod wp³ywem drêcz¹cych go wyrzutów sumienia odrêtwienie i ch³odny spokój – maska obojêtnoœci, któr¹ w³o¿y³, by prze¿y栖 nagle przerodzi³y siê we wœciek³oœæ. Komandos szturchn¹³ go mocniej. Ken nie wytrzyma³ i zepchn¹³ sukinsyna nog¹ z drabiny. Chiñczycy deptali mu po palcach, a¿ puœci³ drabinê, a potem rzucili na pok³ad i zaczêli kopaæ. Ken Hughes dwa razy wstawa³ i dwa razy upada³ pod ciosami. Piêædziesi¹t piêter nad Ósm¹ Alej¹, na zachodnim krañcu centrum Manhattanu, Phil Levy siedzia³ na angielskim krzeœle pucybuta i podziwia³ widok rzeki znad g³ów ciê¿ko pracuj¹cych maklerów. Gdy buty bêd¹ ju¿ wyczyszczone, zjedzie wind¹ z sali maklerskiej Bishop & Levy do limuzyny, która zabierze go na VIP-owskie l¹dowisko helikopterów przy Trzydziestej. Stamt¹d zostanie przewieziony do Westchester’s Winged Foot – gdzie zamierza³ dwoma punktami przegraæ zaciêt¹ partiê golfa z mened¿erem hiszpañskiego funduszu emerytalnego. Gill Bishop wypad³ ze swojego gabinetu. – Idzie szef – powiedzia³ Roger, pucybut. Phila strasznie irytowa³o, ¿e ten stary ba³wan nie móg³ wbiæ sobie do g³owy, i¿ on, Phil Levy, jest partnerem, a nie pracownikiem Gilla. – Pan Bishop to mój partner – sprostowa³ spokojnym tonem. Odk¹d zatrudni³ angielskiego lokaja, uczy³ siê nie krzyczeæ na podw³adnych. Gill i Phil, Bishop i Levy – oni dwaj byli partnerami, ludŸmi od pomys³ów. – Ale szef zasuwa – mrukn¹³ Roger. – Jak Facet w czerni œcigaj¹cy Brata z innej planety. Phil pomyœla³, ¿e ostatni raz Gill tak siê spieszy³ w trakcie ostrej korekty kursu akcji Amazon w 1999 roku. Rozemocjonowany Bishop przypad³ do partnera i szepn¹³ mu na ucho: – Flota okrêtów podwodnych wkrótce uderzy na Nowy Jork. G³upi dowcip, pomyœla³ Phil. Gdy jednak spojrza³ Gillowi w oczy – p³on¹ce jak œlepia rosomaka pod¹¿aj¹cego tropem rannego ³osia – zrozumia³, 93

¿e, to nie dowcip. Skoro ³owca poufnych informacji uwa¿a³, ¿e nast¹pi inwazja, to najprawdopodobniej mia³ racjê, choæby nawet wydawa³o siê to niedorzeczne. A gdyby ta informacja potwierdzi³a siê, mo¿na by³o zarobiæ mnóstwo pieniêdzy – tyle, ile zarobili Warren Buffett czy George Soros. Gdy w Nowym Jorku zapanuje chaos, wywo³any nim strach inwestorów zmniejszy wartoœæ tego, czego cena zale¿a³a od stabilnej sytuacji w tym mieœcie. Co oznacza³o wszystkie indeksy gie³dowe œwiata. Nie. To wariactwo. Phil poderwa³ siê z krzes³a i szepn¹³: – Sk¹d wiesz? – Wiem i ju¿. – To za ma³o. Powiedz, gdzie siê tego dowiedzia³eœ. Zrobiê, co chcesz, ale najpierw mi wszystko wyjaœnij. – Nie ma czasu na pierdo³y! – krzykn¹³ Gill. Pracownicy wbili w nich wzrok. Bishop zni¿y³ g³os i powiedzia³ pospiesznie: – Na mojej ³¹cznicy telefonicznej s¹ sto dwadzieœcia cztery œwiate³ka. W ci¹gu godziny jest do mnie tysi¹c telefonów. Odbieram sto, mo¿e dwieœcie. Wiem, które s¹ wa¿ne, a które nie. Przez grzecznoœæ powiem ci o kilku, które odebra³em dzisiaj. Rano zadzwoni³ do mnie facet maj¹cy chody w Pentagonie. Narodowa Agencja Bezpieczeñstwa przys³a³a im nagrania jakichœ dziwnych transmisji nadanych z wód w pobli¿u Nowego Jorku, dopytuj¹c siê, co marynarka o tym wie. Potem zg³osi³ siê do mnie goœæ, który twierdzi, ¿e s³ysza³ od kogoœ, ¿e ten liniowiec zaton¹³ w wyniku eksplozji zewnêtrznej. – Mówili o tym w radiu. – O dziesi¹tej. Ja dowiedzia³em siê o szóstej. Potem dotar³a do mnie wiadomoœæ, ¿e maklerzy prowadz¹cy prywatne konta chiñskich wojskowych pozbywaj¹ siê obligacji Nowego Jorku. I to na gwa³t. Zadzwoni³em do paru osób i dowiedzia³em siê, ¿e ci sami maklerzy skupuj¹ z³oto. Z³oto oznacza przygotowania do wojny. Potem odezwa³ siê do mnie goœæ, który podchodz¹c do l¹dowania na lotnisku Kennedy’ego, zobaczy³ w dole okrêt podwodny. – Jest Tydzieñ Floty. – To by³ okrêt typu Kilo o napêdzie dieslowskim. – A co to, do licha, znaczy? – ¯e nie jest to okrêt z rodzaju tych, jakie przyp³ywaj¹ na Tydzieñ Floty. Nie zosta³ wyprodukowany w Ameryce, tylko w Rosji. A Rosjanie sprzedaj¹ takie okrêty Chiñczykom. Tym samym Chiñczykom, którzy skupuj¹ z³oto. Facet lecia³ w³asnym samolotem, wiêc zrezygnowa³ z l¹dowania i zawróci³, ¿eby sprawdziæ, czy coœ mu siê nie przywidzia³o. Okrêt znikn¹³. Nad oceanem wisia³a cholernie gêsta mg³a, ale goœciowi wydawa³o siê, ¿e widzia³ peryskop. 94

– Z samolotu? E tam. – To stary, nadziany facet, który w m³odoœci lata³ na myœliwcach. I zauwa¿y³ nie jeden, lecz kilka peryskopów. – I zadzwoni³ do ciebie? – Do wszystkich. Przed piêcioma minutami. Nied³ugo ktoœ siê tym zainteresuje. Mamy ma³o czasu. Wchodzisz w to ze mn¹ czy sobie odpuszczasz? Gotowoœæ Bishopa do samodzielnego podjêcia ryzyka ostatecznie przekona³a Phila. Gill szczerze wierzy³, ¿e mog¹ zdobyæ fortunê, w porównaniu z któr¹ ich obecny maj¹tek by³ garœci¹ drobniaków. Co sprzedaæ? – pomyœleli obaj. Nie minê³a sekunda, a odpowiedzieli chórem: – SPU! Phila ogarnê³o poczucie triumfu, jak za dawnych czasów. SPU by³y kontraktami terminowymi na indeks S&P 500. Najbardziej emocjonuj¹cy, napiêty, irytuj¹cy, dziwaczny, zmienny, podniecaj¹cy i ulegaj¹cy sentymentom rynek finansowy. Wystarczy³o puœciæ plotkê, ¿e w Central Parku szaleje tygrys, a ludzie sprzedawali kontrakty. Gdyby og³oszono, ¿e ma wœciekliznê, zaczêliby je kupowaæ. Emocje, emocje i jeszcze raz emocje. Gill i Phil postanowili sprzedaæ posiadane kontrakty terminowe. Kiedy œwiatowe centrum bankowoœci zostanie zniszczone wraz z ca³ym Nowym Jorkiem, ich ceny polec¹ w dó³ jak kowad³a. Bishop & Levy kupi je po ataku okrêtów podwodnych za œmieszne pieni¹dze i dostarczy za cenê, jak¹ osi¹gnê³y przed inwazj¹; astronomiczna ró¿nica miêdzy tymi dwoma kwotami przyniesie firmie astronomiczny zysk. – Do jakiego pu³apu mam sprzedawaæ? – spyta³ makler, który zdawa³ sobie sprawê, ¿e po mniej wiêcej minucie nerwowi, nadpobudliwi bywalcy gie³dy chicagowskiej zorientuj¹ siê, ¿e ktoœ wyzbywa siê kontraktów. – Wszystko jedno – odpowiedzia³ Gill. – Sprzedawaj! Phil nie by³ jedyn¹ osob¹, która unios³a brwi, s³ysz¹c te s³owa. Nawet stary Roger wygl¹da³, jakby mia³ ochotê zadzwoniæ do swojego maklera i kazaæ mu skupowaæ kontrakty. Przecie¿ to by³ fundusz agresywny, na litoœæ bosk¹, i chodzi³o w nim o to, by zabezpieczyæ siê przed ryzykiem strat. Czy Phil i Gill chc¹ pójœæ w œlady skretynia³ych noblistów z Long Term Capital? – Kiedy mam przestaæ? – spyta³ inny makler. – Kiedy wysi¹d¹ telefony. Gill do³¹czy³ do swoich pracowników i zacz¹³ przez telefon wydawaæ maklerom zlecenia sprzeda¿y stukontraktowych zestawów po cenach, które by³yby katastrofalne, gdyby indeks szed³ w górê, ale uczyni³yby jego i Phila multimiliarderami, gdyby dosz³o do krachu. 95

Levy podszed³ do okna. Piêciu ludzi sprzedawa³o kontrakty terminowe, z których ka¿dy by³ wart prawie dwieœcie siedemdziesi¹t piêæ tysiêcy dolarów. Spojrza³ na rzekê Hudson i zacz¹³ siê modliæ o przybycie okrêtów podwodnych. Posterunkowi Harriet Greene i Hector Sanchez patrolowali brzeg wzburzonej rzeki Hudson, tocz¹c dyskusjê, któr¹ wszczêli pierwszego dnia w Akademii Policyjnej. Czy burmistrz Rudolph Mincarelli to antyafroamerykañski bigot – jak uwa¿a³a Harriet; czy te¿ cz³owiek bêd¹cy ucieleœnieniem majestatu prawa – jak utrzymywa³ Hector. Sanchez podziwia³ by³ego prokuratora; Greene twierdzi³a, ¿e Mincarelli bije czarnych, by biali wyborcy czuli siê bezpieczni. Oczywiœcie, prawo i porz¹dek mia³y dla niej ogromne znaczenie – w koñcu by³a córk¹ policjanta i rozumia³a, ¿e ³ad i spokój przynosz¹ biednym ludziom niemal takie same korzyœci, jak bogaczom. Jednak cena bezpieczeñstwa stawa³a siê zbyt wysoka, kiedy niewinne kolorowe dzieci musia³y siê uczyæ, jak unikn¹æ postrzelenia przez agresywnych bia³ych gliniarzy, a zwykli ludzie ¿yli w lêku przed nowym gangiem, którego cz³onkowie nosili niebieskie mundury. „Kto bêdzie nas strzeg³ przed stró¿ami?” – mawia³ jej ojciec. – Pamiêtasz mowê, jak¹ burmistrz wyg³osi³ w akademii? Trudno o bardziej klarowne wyt³umaczenie, na czym polega si³a prawa: gêsto zaludnione, pe³ne wie¿owców miasto jest z natury niebezpiecznym miejscem… – Nie s³ysza³am mowy Jego Wysokoœci – przerwa³a mu Harriet. Dru¿yna sportów walki zosta³a zwolniona z obowi¹zku uczestnictwa w spotkaniu z Mincarellim, by mog³a wzi¹æ udzia³ w mityngu w Hoboken i skopaæ ty³ek Stanowej Akademii Policyjnej New Jersey. – Tylko prawo – ci¹gn¹³ Hector – przepisy przeciwpo¿arowe, regulamin korzystania z windy… Zawiesi³ g³os, zauwa¿ywszy coœ dziwnego na rzece. Prawie nie zwróci³ uwagi, ¿e Harriet szybkim ruchem rêki, niczym matka ocieraj¹ca twarz dziecka, zacisnê³a jego pas z broni¹ ciaœniej o jedn¹ dziurkê, tak by kabura znalaz³a siê wy¿ej. – Jeœli chcesz budziæ respekt, musisz rzucaæ siê w oczy, wygl¹daæ, jakbyœ by³ panem ulicy. – …przepisy budowlane, kodeks drogowy – i rygorystyczne pilnowanie ich przestrzegania – mog¹ zapewniæ bezpieczeñstwo. Rozumiesz, o co chodzi, Harriet? Kiedy taksówkarze przestan¹ przeje¿d¿aæ skrzy¿owania na czerwonym œwietle, piesi bêd¹ bezpieczni… Hej, co siê dzieje z t¹ rzek¹? – A jeœli piesi nie bêd¹ przechodziæ przez ulice w niedozwolonych miejscach, taksówki bêd¹ bezpieczne? 96

– Coœ jest pod wod¹ – powiedzia³ Hector. Harriet siêgnê³a do sprz¹czki pasa z broni¹. – Myœlisz, ¿e wpad³ tam samochód? To siê zdarza³o. Mniej wiêcej raz do roku jakiœ nieostro¿ny kierowca przebija³ barierê ochronn¹ FDR Drive i wpada³ do rzeki. Ani Harriet, ani Hector nie widzieli ¿adnego wypadku, ale silny nurt móg³ w kilka sekund przenieœæ wrak samochodu o ³adnych kilka przecznic. Mo¿liwe, ¿e kierowca jeszcze ¿y³. – Wezwij pogotowie. Ja skoczê do wody. – Co ty, zwariowa³aœ? – zaprotestowa³ Hector. – Nie widzê ¿adnego samochodu. – Coœ jest pod wod¹ – upiera³a siê Harriet. – Zamierzam… o mój Bo¿e. Piêtnaœcie metrów od brzegu z wody wy³oni³ siê d³ugi czarny kszta³t. – Jezu Chryste, to okrêt podwodny. – Jest Tydzieñ Floty – zauwa¿y³ Hector. – Nie wiedzia³am, ¿e ktoœ ma tu przyp³yn¹æ. Stalowe w³azy otworzy³y siê i z okrêtu wypadli ¿o³nierze. Wiêkszoœæ mia³a karabiny na plecach. Ci, którzy nie byli uzbrojeni, podbiegli do d³ugiego dzia³ka zamontowanego przed kioskiem i wymierzyli je w Gracie Mansion. Harriet w³¹czy³a krótkofalówkê. – Centrala, chyba mamy tu spory k³opot. Okrêt podwodny pe³en uzbrojonych ludzi… Hector, powiedz im, ¿eby siê st¹d wynieœli. Wielki czarny okrêt zbli¿a³ siê do brzegu. Od strony FDR Drive, biegn¹cej pod ogrodem wzd³u¿ brzegu rzeki, dobieg³ pisk hamulców i odg³osy klaksonów. Okrêt zatrzyma³ siê na ska³ach. Hector krzykn¹³: – Policja! Wynoœcie siê st¹d! To teren zamkniêty. – Proszê podaæ nazwisko – rozleg³o siê w krótkofalówce Harriet. – Posterunkowa Harriet Greene, ochrona Gracie Mansion. Jestem w ogrodzie nad East River z posterunkowym Hectorem Sanchezem. Ci ludzie s¹ uzbrojeni jak komandosi. Proszê o wsparcie. – Nie powinna wpadaæ w panikê i wzywaæ na pomoc wszystkich policjantów w mieœcie. Jeszcze nie. To musi byæ jakaœ pomy³ka, maj¹ca proste wyt³umaczenie. – Posterunkowa Greene – odpowiedzia³ dyspozytor – niech Bóg ma ciê w opiece, jeœli sobie ze mnie drwisz. Harriet z³apa³a Hectora za ramiê i poci¹gnê³a do ziemi. W tej samej chwili rozleg³ siê terkot karabinu maszynowego. Kule uderzy³y w niski kamienny mur. – Strzelaj¹ do nas! – krzyknê³a do krótkofalówki. – Alarm. Dziesiêæ-trzynaœcie. Dziesiêæ-trzynaœcie. Pad³y strza³y. Pad³y strza³y. Hector, nic ci nie jest? 7 – Bitwa o Nowy Jork

97

Sanchez poprawi³ okulary. – Tak mi siê wydaje… Dok¹d idziesz? Harriet czo³ga³a siê wzd³u¿ muru najszybciej, jak potrafi³a. Piêæ metrów dalej poderwa³a siê z ziemi z pistoletem w d³oni i wystrzela³a ca³y magazynek w stronê postaci zgromadzonych na dziobie okrêtu podwodnego. – Co ty, odbi³o ci?! – krzykn¹³ Hector. – Strzelaj do nich! – Przypad³a do ziemi i prze³adowa³a broñ. Potem podbieg³a do Hectora i znów wychyli³a siê zza muru. Zauwa¿y³a, ¿e dziób okrêtu podwodnego opiera siê o kamienny brzeg, a komandosi przygotowuj¹ siê do przerzucenia lin z bosakami nad murem ogrodu. Po³o¿y³a pistolet na przedramieniu i zaczê³a strzelaæ do tych, którzy byli najbli¿ej. Hector chwyci³ j¹ za rêkê i przygniót³ do ziemi. – Po co to zrobi… Potê¿ny wybuch od³upa³ z muru kawa³ki kamienia. – Musimy siê st¹d zmy栖 powiedzia³ Hector. By³ blady jak upiór i szczêka³ zêbami, ale trzyma³ Harriet na tyle mocno, by nie mog³a podnieœæ siê z ziemi. – Kim oni s¹? – Maj¹ dzia³o – odpar³ Hector. – Myœlê, ¿e powinnaœ przestaæ ich wkurzaæ. Drugi pocisk wyrwa³ dziurê w murze i kamienie przelecia³y ze œwistem nad ich g³owami. Harriet i Hector pobiegli do domu burmistrza. Pod klap¹ w pod³odze policyjnego chevy blazera eskortuj¹cego „Furgonetkê Rudy’ego” znajdowa³ siê prawdziwy arsena³. Bob Thomas i Mike Collins w³aœnie go otwierali, gdy z budynku wypadli dwaj inni cz³onkowie ochrony, prowadz¹cy burmistrza i Renatê Bradley. – Szybko! Bob wepchn¹³ ich do „Furgonetki Rudy’ego”, zatrzasn¹³ drzwi i krzykn¹³ do Juana, by wcisn¹³ gaz do dechy. Rozleg³ siê pisk opon. Luther Washington jedn¹ potê¿n¹ d³oni¹ przygniót³ burmistrza i Renatê do pod³ogi, a drug¹ wyci¹gn¹³ pistolet. – Uwa¿aj, Bob – zagrzmia³. – Nadchodz¹. Bob odwróci³ siê w stronê blazera. – O cholera. Zza rogu posiad³oœci wy³oni³o siê dziesiêciu ludzi w czarnych kombinezonach bojowych. – Spadamy! – Wskoczy³ do wozu i wcisn¹³ peda³ gazu. W tej samej chwili dwaj jego ludzie zamknêli boczne drzwi, krzycz¹c: „JedŸ, jedŸ, jedŸ!”, 98

a Mike Collins, który zaj¹³ miejsce z ty³u, zacz¹³ ostrzeliwaæ napastników przez otwart¹ klapê baga¿nika. Komandosi przypadli do ziemi. „Furgonetka Rudy’ego” przemknê³a przez bramê otwart¹ przez obdarzonego szybkim refleksem oficera i odtr¹ci³a na bok wóz patrolowy. Kiedy w to samo miejsce podjecha³ blazer, eksplozja rozerwa³a w drzazgi stoj¹c¹ obok budkê stra¿nika. Bob obejrza³ siê. Napastnicy odpalali granaty przeciwpancerne. Jeden z nich lecia³ w stronê blazera, na tyle wolno, by mo¿na go by³o zauwa¿yæ, ale o wiele za szybko, by wykonaæ unik. Pocisk wpad³ do œrodka przez otwart¹ klapê baga¿nika i wybuchn¹³ w tej samej chwili, kiedy Mike gor¹czkowo usi³owa³ wyci¹gn¹æ z arsena³u kolejn¹ strzelbê. Greg Walsh delektowa³ siê pysznym homarem i snu³ refleksje na temat korzyœci p³yn¹cych ze s³u¿by publicznej. Przebieg³ pamiêci¹ ca³¹ swoj¹ karierê. Zaczyna³ jako krawê¿nik, potem by³ detektywem, cz³onkiem grupy specjalnej do walki z przestêpczoœci¹ zorganizowan¹, szefem detektywów, zastêpc¹ komendanta, p.o. komendanta, a¿ wreszcie w wieku czterdziestu piêciu lat odszed³ z policji i obj¹³ stanowisko szefa ochrony miêdzynarodowego domu maklerskiego. A w³aœnie, panie Walsh – skoro by³ pan prze³o¿onym trzydziestu piêciu tysiêcy policjantów – mo¿e wzi¹³by pan te¿ dzia³ personalny? Oczywiœcie, podwoimy panu pensjê, która ju¿ trzykrotnie przewy¿sza pañskie zarobki w najlepszym roku pracy w policji. Wielkie pieni¹dze, wielki szacunek. Kiedy zaœ w mieœcie zjawi³a siê marynarka wojenna, Greg Walsh zosta³ zaproszony na imprezê. Zupe³nie jakby mia³ nad g³ow¹ napis g³osz¹cy: „Ten goœæ mo¿e ci kiedyœ oddaæ przys³ugê”. ¯ycie nie by³o z³e. A na przyjêciach takich jak to mia³ okazjê spotkaæ starych znajomych. Tyle ¿e ¿aden z nich nie da³ mu znaku, by siê przy³¹czy³. Ma³o tego. Ilekroæ Greg podchodzi³ do jakiejœ grupki swoich by³ych podw³adnych – on ich uczy³ fachu, na litoœæ bosk¹ – natychmiast milkli, jakby nosi³ urz¹dzenie pods³uchowe. Kapitan „Johna F. Kennedy’ego”, elegancik o oczach okolonych zmarszczkami i twarzy pokrytej bliznami, obwieszony tyloma odznaczeniami z wojny wietnamskiej, ¿e za cud nale¿a³o uznaæ fakt, i¿ w ogóle ¿yje, wyg³osi³ krótkie przemówienie, które sprowadza³o siê do stwierdzenia „dziêkujê za bezpieczny i udany Tydzieñ Floty”. Nastêpnie zacz¹³ kr¹¿yæ miêdzy stolikami, witaj¹c policjantów i przedstawicieli komendy g³ównej, których zawsze pêdzono na tego typu spotkania. By³ to mi³y gest ze strony marynarki, ale ni¿si rang¹ gliniarze wydawali siê bardzo nerwowi. Oni tkwili na pok³adzie lotniskowca, 99

podczas gdy Bóg wie co dzia³o siê z tysi¹cami niewinnych marynarzy kr¹¿¹cych po ulicach. Nie chodzi³o o to, ¿e Nowy Jork nie kocha³ marynarzy. Mieszkañcy miasta zawsze mieli s³aboœæ do ch³opców na przepustce, kupowali im piwo, stawiali kolacjê, zabierali do ³ó¿ka. Mimo to gliniarze dobrze wiedzieli, na kogo spadnie wina, jeœli jakiœ ba³wan w niew³aœciwy sposób wykorzysta tê sytuacjê. – Odleg³oœæ – szepn¹³ kapitan okrêtu „Wschodni Wiatr 38”. Nie musia³ byæ a¿ tak ostro¿ny, p³yn¹c po ha³aœliwej East River, ale trudno walczyæ z nawykami wyrobionymi przez lata æwiczeñ. A mo¿e, pomyœla³, to wyraz szacunku dla góruj¹cego nad nim celu. Lada chwila mia³ storpedowaæ najwiêkszy okrêt wojenny, od czasu zatopienia japoñskiego lotniskowca „Shimano” przez amerykañski okrêt podwodny „Archerfish” w ostatnim roku drugiej wojny œwiatowej. Równie monumentalny jak widoczne w tle drapacze chmur Manhattanu, lotniskowiec by³ d³ug¹ na trzysta metrów i wysok¹ na dwadzieœcia piêter stalow¹ beczk¹ szerokoœci kwarta³u domów. – Czterysta metrów. – Kurs? – Zero-dziewiêæ-dwa. „John F. Kennedy” tkwi³ w ca³kowitym bezruchu, przycumowany do mola stalowymi linami. – Otworzyæ dziobowe luki torpedowe. – Luki torpedowe otwarte. – Uzbroiæ torpedy. – Torpedy uzbrojone. – Otworzyæ rufowe luki torpedowe. – Po odpaleniu torped dziobowych kapitan zamierza³ obróciæ okrêt o sto osiemdziesi¹t stopni i wystrzeliæ dwie nastêpne z wyrzutni rufowych. – Holownik i barki w górze rzeki – wtr¹ci³ operator sonaru. Kapitan skierowa³ peryskop w tamt¹ stronê. Holownik ci¹gn¹cy dwie barki p³yn¹³ dok³adnie miêdzy jego okrêtem a „Johnem F. Kennedym”. – Peryskop w dó³. Kapitan ws³ucha³ siê w odg³os œrub pchaj¹cych holownik w górê rzeki. – Przynajmniej cel nigdzie siê nie wybiera – powiedzia³ do drugiego oficera, poc¹cego siê w gor¹cym, zat³oczonym kiosku. Kapitan zatrzyma³ siê przy stoliku Grega Walsha. Powiedzia³ do wszystkich to, co nale¿a³o, a Greg us³ysza³ od niego szczególnie ciep³e „Witam na 100

pok³adzie”. NajwyraŸniej zaprawiony w bojach wilk morski chcia³ zaskarbiæ sobie przychylnoœæ Walsha, na wypadek gdyby i on postanowi³ zmieniæ pracê. Wyrazi³ siê te¿ z uznaniem o szybkiej motorówce faceta z Agencji do spraw Zwalczania Narkotyków. – Musia³em ukaraæ kilku moich marynarzy – rzek³ – którzy wci¹gnêli j¹ na pok³ad, kiedy pan nie patrzy³. Facet z Agencji do spraw Zwalczania Narkotyków – jak on siê, do cholery, nazywa³? Rossi – rozeœmia³ siê jowialnie. Reszta gliniarzy przyjecha³a na lunch samochodami. Aby podtrzymaæ rozmowê, spyta³ kapitana o program na History Channel, w którym wspomniano, ¿e okrêty podwodne z napêdem dieslowskim wracaj¹ do ³ask, poniewa¿ s¹ o wiele tañsze w budowie i eksploatacji od okrêtów z napêdem atomowym. Zryt¹ zmarszczkami twarz kapitana wykrzywi³ uœmiech zarezerwowany dla informatorów przekazuj¹cych nie najœwie¿sze wiadomoœci. – Okrêty z napêdem dieslowskim mog¹ byæ przydatne w ma³ych krajach – takich jak W³ochy, na obszarze których znajduje siê wiele w¹skich, p³ytkich cieœnin wymagaj¹cych patrolowania, i które nie maj¹ prawdziwych wrogów. Jednostki tego typu nie dorównuj¹ jednak mobilnoœci¹ okrêtom z napêdem atomowym, w zwi¹zku z tym nie uwa¿am, by mog³y wnieœæ istotny wk³ad w rozwój amerykañskiej potêgi morskiej. Rossi, który by³ W³ochem, nie wygl¹da³ na zadowolonego z tej z³oœliwej i obraŸliwej odpowiedzi. Ale zanim zd¹¿y³ wyzwaæ kapitana „Johna F. Kennedy’ego” na udeptan¹ ziemiê, wszyscy goœcie zgromadzeni w jadalni jednoczeœnie siêgnêli po swoje pagery. Osiem sekund póŸniej Greg Walsh ws³uchiwa³ siê z niedowierzaniem w g³os p³yn¹cy z jego telefonu komórkowego. – Co takiego? – Powiedzia³em, ¿e okrêt podwodny atakuje Gracie Mansion. Walsh próbowa³ przeistoczyæ siê z szychy z domu maklerskiego w nowojorskiego gliniarza. Okaza³o siê to trudniejsze, ni¿ przewidywa³. – Gdzie burmistrz? – spyta³. – By³ w Gracie Mansion. – Dopadli go? – Nie wiem. Mamy tu straszny chaos informacyjny. Ka¿dy mówi co innego. D.L. kaza³ spytaæ, czy nie nale¿a³oby puœciæ pracowników do domu. Przez wy³o¿ony dywanem pok³ad przeszed³ silny wstrz¹s. W jadalni zapad³a cisza. Z trzewi potê¿nego okrêtu dobieg³ huk drugiej eksplozji. Kapitan pobieg³ w stronê mostka. Jego zaciêta twarz wskazywa³a, ¿e na wszystkie medale, którymi by³ obwieszony, zas³u¿y³ ciê¿k¹ prac¹. 101

15 No i? – spyta³ partnera Phil Levy.

Gill Bishop wpatrywa³ siê ze spokojem w port widoczny z sali maklerskiej. Przy nabrze¿u, wzd³u¿ Dwunastej Alei, cumowa³y okrêty. Szeroka wstêga rzeki Hudson by³a upstrzona bia³ymi kilwaterami. Wszystkie statki – holowniki i promy, frachtowiec sun¹cy w dó³ rzeki, inny pod¹¿aj¹cy w górꠖ zdawa³y siê trwaæ w bezruchu, jak wskazówki zegara. – No i? Gill wreszcie zwróci³ siê twarz¹ do niego. – Pamiêtasz, jak w latach osiemdziesi¹tych mówiliœmy o sobie „Wielkie Wyluzowane Kutasy”? – Co? – W dzisiejszych czasach wszyscy tak siebie nazywaj¹. Starzejemy siê, Phil. Nie podoba mi siê œwiat pe³en Wielkich Wyluzowanych Kutasów. Wolê byæ zwyk³ym wyluzowanym kutasem. – Odbi³o ci?! – krzykn¹³ Phil. – W³aœnie sprzedaliœmy… Bishop nie pozwoli³ mu dokoñczyæ. – Zastanawiasz siê czasami, co bêdziesz robi³ na emeryturze? Levy powoli spojrza³ na partnera z wielkim niedowierzaniem. Gillowi, który sta³ przy oknie z resztkami lunchu na koszuli, zebra³o siê na rozmowê o jakichœ b³ahostkach. I to w chwili, kiedy tysi¹ce kontraktów, które obiecali kupiæ, zyskiwa³y na wartoœci, zamiast traciæ. Firma sta³a w obliczu katastrofy. – Jeœli nie pokryjemy strat – powiedzia³ Phil – jeœli nie zaczniemy odkupowaæ kontraktów natychmiast, stracimy wiêcej pieniêdzy, ni¿ zarobiliœmy przez ostatnie dziesiêæ lat. Cholera, o czym ja mówiê? Przecie¿ jest ju¿ za póŸno. Wszystko przepad³o w mgnieniu oka: dom w Greenwich, mieszkanie przy Park Avenue, lokaj, szko³y dzieciaków, ogrodnicza firma ¿ony, mercedes, jaguar, range rover, poddasze w Tribeca, które kupi³ swojej kochance. Makler obejrza³ siê przez ramiê w oczekiwaniu na instrukcje. – Sprzedawaj dalej – poleci³ Gill. – Dalej? – jêkn¹³ Phil. – Moglibyœmy odkupiæ kontrakty. Im d³u¿ej czekamy, tym wiêcej tracimy. Mo¿emy siê jeszcze wycofaæ. – Kiedy dam sobie spokój z biznesem – myœla³ Gill na g³os – zostanê inspektorem urzêdu skarbowego. – Coœ ty powiedzia³? – Urzêdnicy maj¹ rajskie ¿ycie. W pi¹tki zamykaj¹ interes o trzeciej po po³udniu, a ci, którzy s¹ ¯ydami, odpoczywaj¹ w szabas. O, zobacz! 102

Z lotniskowca zacumowanego u wylotu Piêædziesi¹tej Drugiej unosi³ siê dym. Cienka smuga, która przechodzi³a w czarn¹, gêst¹ chmurê. Po pok³adzie uwija³y siê ma³e figurki ¿o³nierzy, nosz¹cych koszule w barwach oznaczaj¹cych ich funkcje. – A nie mówi³em? Zaczyna siꠖ powiedzia³ Gill. – O co ci chodzi? To o niczym nie œwiadczy. Pewnie kucharz coœ przypali³. – A tam? To te¿ przypalone ¿arcie? – spyta³ Bishop, wskazuj¹c barki w dole rzeki odbijaj¹ce od nabrze¿a Chelsea. Trenowali tam z Philem golfa, zanim siê wzbogacili. I od dziœ znów bêd¹ tam trenowaæ. – Miêdzy tymi barkami p³ynie holownik. Tam te¿! I tam! – Wcale nie. – A w³aœnie, ¿e tak. Phil œci¹gn¹³ brwi. Kiedy ³owca poufnych informacji dowiadywa³ siê na dziesiêæ minut przed wszystkimi, ¿e McDonald wywala naczeln¹ dyrekcjê, mo¿na by³o zarobiæ niez³e pieni¹dze. Ale ¿eby bezkrytycznie ufaæ s³owom starego pilota w grubych okularach… – Spójrz na to – powiedzia³ Gill. Wci¹¿ sprawia³ wra¿enie tak pewnego siebie, ¿e Phil mia³ ochotê go zabiæ. – Nie mamy czasu na te pierdo³y – wybuchn¹³. W odpowiedzi Gill tylko wskaza³ kolejn¹ barkê ci¹gniêt¹ przez holownik p³yn¹cy œrodkiem rzeki, za ruf¹ lotniskowca. Chocia¿ nie… ta ³ódŸ by³a za w¹ska jak na barkê. Na jej pok³adzie pojawi³ siê dziwny b³ysk. Po sekundzie rozleg³ siê huk wybuchu, doskonale s³yszalny nawet przez grube szk³o. Ogieñ i p³on¹ce od³amki wystrzeli³y z pozbawionego okien budynku przy Dziesi¹tej Alei, stoj¹cego dwie przecznice dalej. – Centrala telefoniczna – powiedzia³ Gill ze spokojem. – NajwyraŸniej chc¹ sparali¿owaæ system ³¹cznoœci. – Kto? – Zapewne ci sami ludzie, którzy dziœ rano skupowali z³oto. Dziêki Bogu, pomyœla³ Phil. Jesteœmy uratowani. Zadzwoni³a komórka Bishopa. – A, czeœæ… Dziêki… Tak, a tutaj trafili lotniskowiec i centralê telefoniczn¹. O, zobacz. Wychodz¹ na l¹d przy Piêædziesi¹tej Siódmej. Phil do tej pory tego nie zauwa¿y³. Przy nabrze¿u Sanitation sta³ czarny okrêt podwodny. ¯o³nierze, z tej wysokoœci przypominaj¹cy mrówki, przebiegali grupkami na drug¹ stronê West Side Highway. Samochody ucieka³y bocznymi ulicami, wje¿d¿a³y na chodniki. Budynkiem wstrz¹sn¹³ drugi wybuch. Fala uderzeniowa przewróci³a obu mê¿czyzn na dywan. Phil wbi³ wzrok w popêkan¹ szybê. 103

Rozpad³a siê na tysi¹ce kawa³ków. Szklane od³amki pokry³y miêkki dywan Z klatek schodowych dobiega³y krzyki. Kapitan Eddie, emerytowany pomocnik mechanika, który tego ranka niechc¹cy obudzi³ rzeczniczkê prasow¹ burmistrza, poczu³, ¿e serce zabi³o mu mocniej. Wróci³y straszne wspomnienia. Kiedy torpedy wbi³y siê w „Kennedy’ego”, Eddie w³aœnie pilnowa³ ochotników zatrudnionych w Muzeum Intrepid. Wycinali „drzwi dla turystów” w wodoszczelnych grodziach kot³owni „Edwarda Rollinsa”, rozbrojonego niszczyciela z czasów wojny wietnamskiej. Wszyscy poczuli wstrz¹s wybuchu, który nast¹pi³ cztery przecznice dalej. My bêdziemy nastêpni, pomyœla³. W czasie drugiej wojny œwiatowej Eddie piêciokrotnie op³yn¹³ œwiat, ale schowany g³êboko w trzewiach œlamazarnych statków handlowych, ocean widzia³ tylko dwa razy – w dniu inwazji na Normandiê, kiedy odp³ywa³ pieskiem od zatopionej przez niemiecki okrêt „Susy Q”; i pó³ roku póŸniej, kiedy japoñska torpeda usunê³a mu pok³ad spod nóg. Woda w kanale La Manche by³a gêsta od ropy; w Pacyfiku roi³o siê od rekinów. Spojrza³ na beczkê z miot³ami, które s³u¿y³y do szukania miejsc wycieku przegrzanej pary, mog¹cej przeci¹æ cz³owieka na pó³. Aby je wykryæ, trzeba by³o przeciskaæ siê przez w¹skie przejœcia, wymachuj¹c miot³¹ przed sob¹ dot¹d, a¿ siê ³ama³a, trafiona silnym, choæ niewidocznym strumieniem rozgrzanego powietrza. Beczkê okrywa³y pajêczyny. „Rollins” znajdowa³ siê w muzeum. Jego piece by³y zimne, w kot³owni panowa³a grobowa cisza. Druga eksplozja wstrz¹snê³a kad³ubem. – Pewnie wypadek na budowie – powiedzia³ Jake, kaleki hutnik. – I to du¿y – doda³ Al, motorniczy metra. Eddie i jego ch³opcy sapi¹c i charcz¹c wdrapali siê na pok³ad. Wspinaczka trwa³a doœæ d³ugo; lata wdychania dymu bunkrowego zrobi³y swoje. Ale kiedy starzy marynarze znaleŸli siê na pok³adzie, od razu zorientowali siê, ¿e rozpêta³a siê wojna. Ubrani na czarno komandosi ostrzeliwali Dwunast¹ Alejê. Eddie nie uwierzy³by, ¿e dzieje siê coœ takiego, gdyby nie widzia³ tego na w³asne oczy. Turyœci biegali i krzyczeli, policjanci strzelali, wybucha³y granaty, ciê¿arówki, taksówki, samochody i autobusy œmiga³y po chodnikach, uciekaj¹c z pola bitwy. – Zobaczcie! – Na powierzchni wody pojawia³y siê kolejne okrêty podwodne. Ochotnicy zrozumieli, ¿e s¹ w najlepszej kryjówce w okolicy i sapi¹c, zeszli z powrotem do kot³owni. 104

Stary Eddie obserwowa³ swoich kumpli. Byli zdezorientowani i przera¿eni, pe³ni niepokoju o los swoich dzieci i wnuków. Ws³uchiwali siê w odg³os wystrza³ów i czekali na Bóg wie co. Eddie nie mia³ ani dzieci, ani wnuków, ani ¿ony. Prawie wszyscy jego znajomi ju¿ nie ¿yli. Mia³ tylko kolegów z „Rollinsa”, no i kapitana Kena i starego Charliego. – Mo¿e powinniœmy rozpaliæ w jednym z kot³ów – powiedzia³. Wszyscy spojrzeli na Eddie’ego. Gdyby byli na pok³adzie jakiegokolwiek innego okrêtu w muzeum, te s³owa uznaliby za kiepski ¿art. Ale „Rollins” by³ inny. Niszczyciel przyp³yn¹³ tu o w³asnych si³ach – z ma³¹ pomoc¹ „Chelsea Queen” Kena Hughesa. Rozbrojone jednostki zazwyczaj holowano do portu jako unieruchomione wraki; wa³y by³y blokowane b¹dŸ niszczone, a najwa¿niejsze czêœci wymontowywano i wykorzystywano w innych jednostkach. Ochotnicy d³ugo siê zastanawiali, dlaczego marynarka nie kaza³a unieruchomiæ tego niszczyciela: czy spowodowa³o to lenistwo, czy pomy³ka jakiegoœ urzêdnika, czy po prostu ktoœ chcia³ zaoszczêdziæ pieni¹dze, które trzeba by wydaæ na holowanie. (Sam Eddie by³ zdania, ¿e oficer odpowiedzialny za rozbrojenie „Rollinsa” s³u¿y³ na nim w czasie wojny wietnamskiej i mia³ s³aboœæ do tego starego tygrysa). Tak czy inaczej, kilka kot³ów wysokoprê¿nych wci¹¿ dzia³a³o i starzy marynarze od dawna ¿artowali, ¿e pewnej nocy pod³¹cz¹ turbinê i wybior¹ siê na przeja¿d¿kê niszczycielem – kiedy nikt nie bêdzie patrzy³. We wtorek wczesnym rankiem podporucznik marynarki Eldon Routh zadzwoni³ do domu i powiedzia³ rodzicom, ¿eby siê o niego nie martwili, bo œwietnie siê czuje w Nowym Jorku. Pozna³ ju¿ burmistrza, a mi³a starsza dama, pani Nussbaum, zaprosi³a ca³y dywizjon Dragonslayer na operê. Lily Nussbaum by³a matk¹ czterech synów sp³odzonych przez dwóch mê¿ów – Moe Weintrauba, który poleg³ pod koniec drugiej wojny œwiatowej na wyspie Tinian; i Ala Nussbauma, zmar³ego przy swoim biurku w trakcie redagowania nag³ówków do kolejnego wydania „Daily News”. Podczas ka¿dego Tygodnia Floty Lily rozkwita³a jako ambasador opery i ¿ydowska matka wszystkich ¿o³nierzy przebywaj¹cych daleko od domu. W czasie wczesnego lunchu, na który sk³ada³y siê bajgle i wêdzony ³osoœ, pani Nussbaum streœci³a m³odym lotnikom fabu³ê I Puritani, po czym ob³adowa³a ich koszykami z prowiantem, i zaprowadzi³a do Central Park, gdzie mieli wys³uchaæ próby Metropolitan Opera przed zapowiadanym na wieczór specjalnym wystêpem pod go³ym niebem. Na kocach roz³o¿onych w cieniu drzewa, w miejscu z widokiem na scenê, siedzia³y ju¿ partnerki Lily do mad¿onga, potê¿ne jak nosoro¿ce. Towarzyszy³y 105

im wnuczki, które wygl¹da³y na znudzone. Wkrótce jednak wyraŸnie siê o¿ywi³y, bo lotnicy okazali siê nie jakimiœ tam os³ami, lecz sympatycznymi m³odymi ludŸmi, w dodatku zdecydowanie przystojniejszymi od kolegów ze szko³y. Lily streszcza³a libretto, a jej „podopieczni” jedli kurczaki na zimno, s¹czyli bia³e wino i zerkali na wnuczki. S³uchali opery w milczeniu, jak nakazywa³o dobre wychowanie; nawet powstrzymali siê od œmiechu, gdy ¿o³nierze, grani przez chór Zwi¹zku Amerykañskich Artystów Muzyków, ruszyli Riccardowi na pomoc z takim oci¹ganiem, jak grupa mê¿ów wys³anych po ciuchy do pralni. Kiedy jednak brzuchaty tenor, pod³ego wzrostu, zacz¹³ wygra¿aæ mieczem dwumetrowemu barytonowi, ryknêli œmiechem. Wszyscy prócz podporucznika Routha, który by³ tak oczarowany pierwsz¹ oper¹, jak¹ ogl¹da³ w swoim ¿yciu, ¿e nie zauwa¿a³ ani rozbawionych towarzyszy, ani wnuczek, rozpartych na jego kocu niczym konkubiny króla Dawida. Nagle w oddali rozleg³ siê huk eksplozji, st³umiony przez okoliczne budynki. Lotnicy z dywizjonu Dragonslayer poderwali g³owy. Odg³os dobieg³ ze wschodu. Po chwili nast¹pi³ drugi wybuch, tym razem na zachodzie. Rozbrzmia³a muzyka – chór szeœædziesiêciu g³osów i dŸwiêk stu instrumentów, nios¹cy siê przez zalany s³oñcem park. Zaraz jednak zag³uszy³ j¹ ostry dŸwiêk, którego nie da³o siê pomyliæ z ¿adnym innym. Routh spojrza³ na swojego kumpla Nicholsa. Piloci œmig³owców zerwali siê na równe nogi. – Co, do kur… Cztery kilometry od Central Park rozlega³ siê charakterystyczny terkot dwudziestomilimetrowych szeœciolufowych dzia³ek obrotowych typu Vulcan-Phalanx, w które uzbrojony by³ „John F. Kennedy”. Ka¿de z nich wystrzeliwa³o w ci¹gu minuty trzy tysi¹ce przeciwpancernych pocisków ze zubo¿onym uranem. Ale do czego? – Dziêkujemy pani za muzykê! Lotnicy przebiegli przez Sheep Meadow, kieruj¹c siê na zachód, w stronê budynków mieszkalnych i nieznanych ulic. Gdzieœ tam by³ ich okrêt. Nichols i Routh pêdzili na czele, z ka¿dym krokiem powiêkszaj¹c przewagê nad reszt¹. Posterunkowi Greene i Sanchez biegli East End Avenue, krzycz¹c na cywili, by chronili siê w budynkach. Serie z broni automatycznej od³upywa³y korê z drzew i dziurawi³y okoliczne samochody i okna. Hector i Harriet schronili siê za kamiennym murem szpitala Beth Israel. – Biedacy – mamrota³ Sanchez. – Biedacy. 106

Harriet Greene wci¹¿ brzêcza³o w uszach od huku dzia³a. – Kryj siê! – krzyknê³a do stra¿nika szpitalnego wychylaj¹cego siê przez okno. Wczeœniej przebiegli przez ca³¹ Gracie Mansion i wypadli frontowymi drzwiami na zewn¹trz w tej samej chwili, gdy z eskortuj¹cego „Furgonetkê Rudy’ego” blazera wystrzeli³ s³up dymu i p³omieni. Zanim zdo³ali wyci¹gn¹æ ch³opaków z p³on¹cego samochodu, eksplodowa³ zbiornik z paliwem. Si³a wybuchu rzuci³a Hectora i Harriet na ziemiê i doszczêtnie zniszczy³a wóz. Tego ranka Harriet Greene postanowi³a, ¿e jeœli Bob Thomas jeszcze raz zaprosi j¹ na randkê, to zrobi mu numer i siê zgodzi. Niewa¿ne, ¿e by³ bia³y, stary i mieszka³ w Queens. Wydawa³o siê, ¿e od tego czasu minê³y ca³e lata. Samochody p³onê³y. Ubrani na czarno ¿o³nierze biegali po ulicach. Jezdnie zastawione by³y wozami policyjnymi, podziurawionymi kulami i stoj¹cymi w ogniu. – Dok¹d pojecha³ burmistrz? – Nie wiem, ale uda³o mu siê uciec. – To co robimy? Harriet, o dziwo, czu³a siê pe³na ¿ycia. Jasne, p³aka³a i dr¿a³y jej rêce. Ale umys³ pracowa³ na przyspieszonych obrotach. A wszystko wokó³ niej zdawa³o siê dziaæ w zwolnionym tempie. Jakby widzia³a ka¿dy ruch niemal przed jego rozpoczêciem. – Lepiej go poszukajmy – powiedzia³a. – Co? – Hector! Tu wszyscy zginêli. Burmistrz przepad³. A my zostaliœmy przydzieleni do jego ochrony. – Myœlê, ¿e nie powinniœmy opuszczaæ posiad³oœci. – Posiad³oœæ jest ju¿ w ich rêkach. Spadamy st¹d. – Ale dok¹d pójdziemy? – Do centrum zarz¹dzania kryzysowego albo na One Police Plaza. On musi gdzieœ tam byæ. Nieca³¹ przecznicê dalej Harriet zauwa¿y³a ¿o³nierzy przemykaj¹cych miêdzy drzewami Carl Schurz Park. – Oskrzydlaj¹ nas wzd³u¿ rzeki – powiedzia³a, pêdz¹c w stronê najbli¿szej ulicy prowadz¹cej w g³¹b wyspy.

16 K

iedy Ken Hughes obudzi³ siê, ca³y obola³y, w schowku na liny, zacz¹³ macaæ wokó³ siebie w poszukiwaniu lewara, którym zamierza³ wywa¿yæ w³az. 107

– Po³amali ci jakieœ koœci? – szepn¹³ Rick. – Jak d³ugo by³em nieprzytomny? Rick odpar³, ¿e oko³o godziny. A przez ca³y ten czas holownik p³yn¹³ Bóg wie dok¹d. Ken obawia³ siê, ¿e dozna³ wstrz¹su mózgu. Jego cia³o by³o sztywne jak beton i bola³y go miêœnie, o których istnieniu dot¹d nie wiedzia³. Znalaz³ lewar. – Co ty robisz? – szepn¹³ Rick. – Chcê otworzyæ w³az. – Daj spokój, stary. Znowu siê na nas wkurz¹. – Nie zamierzam czekaæ, a¿ zmieni¹ zdanie i postanowi¹ nas zabiæ. Spadamy st¹d. Ale gdy tylko zacz¹³ wciskaæ lewar w stalowy zamek, w³az otworzy³ siê i do ciasnego schowka wdar³o siê jasne œwiat³o. Ci sami komandosi, którzy pobili Kena, teraz kazali mu wyjœæ. Zaprowadzili go do sterówki, popychaj¹c i tr¹caj¹c kolbami karabinów. Wci¹¿ czu³ ostry ból w miejscu, w którym zosta³ trafiony luf¹ pistoletu. Pomyœla³, ¿e jeœli chce wyjœæ z tego ca³o, musi trzymaæ gêbê na k³ódkê. I rêce przy sobie. W sterówce by³ admira³ Tang, na stole nawigacyjnym sta³ telewizor przeniesiony z kambuza, nastawiony na ABC. W³aœnie pokazywano zdjêcia „Sovereign Princess” wykonane z lotu ptaka. Wokó³ dymi¹cego liniowca roi³o siê od ³odzi ratunkowych i okrêtów wojennych. Tang powiedzia³, ¿e w odleg³oœci trzydziestu metrów za holownikiem, pod¹¿a okrêt podwodny. Chcia³ spytaæ Kena o g³êbokoœæ wody w okolicach Weehawken. Oczywiœcie sonar bez przerwy obserwowa³ dno, ale Tang, jak ka¿dy rozwa¿ny kapitan, nie zamierza³ polegaæ tylko na aparaturze i mapach. Zw³aszcza ¿e na pok³adzie mia³ tubylca. Ken zauwa¿y³ dym unosz¹cy siê nad Manhattanem. Rozpocz¹³ siê atak. Najwiêcej dymu wzbija³o siê ku niebu z wielkiego mola, przy którym zacumowany by³ „John F. Kennedy”. W zesz³ym tygodniu Ken pomóg³ wprowadziæ lotniskowiec do portu. „Kennedy” by³ tak wielki, ¿e pilot poleci³ „Chelsea Queen” do³¹czyæ do czterech innych ³odzi, które pcha³y olbrzymi okrêt na pe³nej mocy silników przez ca³e piêtnaœcie minut tylko po to, by stan¹³ w miejscu. A teraz lotniskowiec p³on¹³. Przy tym samym molo, przy którym przed szeœædziesiêcioma laty przez g³upotê dowództwa marynarki zatonê³a „Normandie”. Kenowi przemknê³a przez g³owê myœl, która nie mia³a ¿adnego zwi¹zku z nieszczêsnym Charliem, Rickiem i Kate, gdziekolwiek by³a: przez ca³e ¿ycie holowa³ statki po tym porcie i dopiero w tej chwili uœwiadomi³ sobie, ¿e je naprawdê kocha. Kiedy patrzy³o siê na nie z perspektywy ma³ego holownika, próbuj¹cego wyhamowaæ ich impet po podró¿y dooko³a œwiata, 108

wydawa³y siê tak wielkie, brzydkie i nieforemne, a zarazem majestatyczne jak samo miasto. – Udowodni³ ju¿ pan, ¿e jest odwa¿ny – odezwa³ siê Tang. – Niech pan zatem nie bêdzie g³upi. Pytam po raz ostatni. Czy jest tam doœæ wody dla mojego okrêtu? Ken wiedzia³, ¿e cokolwiek zrobi, post¹pi Ÿle. Jeœli nie pomo¿e tym draniom, zabij¹ go, tak jak Charliego. Mia³ wybór: zostaæ zdrajc¹ albo umrzeæ. Poczu³ na sobie œwidruj¹cy wzrok chiñskiego admira³a. Tang z pewnoœci¹ zna³ jego myœli. Wiedzia³, ¿e jeniec zastanawia siê, czy powinien udawaæ sk³onnego do wspó³pracy, zaczekaæ na odpowiedni moment do kontrataku, szukaæ szansy powstrzymania inwazji. Ale któ¿ móg³ wiedzieæ, czy – jeœli taka okazja siê nadarzy – Ken bêdzie mia³ doœæ odwagi, by z niej skorzystaæ. Hughes podszed³ do mapy. – Wody jest dosyæ. – Zastuka³ w papier palcem pokrytym zaschniêt¹ krwi¹, któr¹ otar³ z rozciêtej brwi, i doda³: – Nie jest to zaznaczone, ale w ci¹gu ostatnich tygodni woda sta³a siê tu p³ytsza. Za tym punktem radzi³bym przestaæ ufaæ mapie. Larry Neale mia³ ju¿ dosyæ k³ótni Jona z Peterem, ale jacht Jona wci¹¿ by³ zacumowany w doku w North Cove. – Obiecaliœmy klientom, ¿e poka¿emy im port. – Przecie¿ jesteœmy w porcie – powiedzia³ Peter. – Zobacz, jak tu ³adnie. – Moi klienci maj¹ lepsze widoki ze swoich apartamentów – odparowa³ Jon i obrzuci³ Larry’ego triumfalnym spojrzeniem. Wygl¹da³o na to, ¿e t¹ uwag¹ ostatecznie zgasi³ Petera. Rzeczywiœcie, koœcista twarz mistrza szpicruty skurczy³a siê. To sk³oni³o Larry’ego do wtr¹cenia siê do dyskusji. – Peter, pomyœla³eœ kiedyœ o zorganizowaniu Nocy Hiszpañskiej Inkwizycji? – Zobacz – wyszepta³ Peter. Larry odwróci³ siê. – O mój Bo¿e – wykrztusi³. Do zatoczki wp³ywa³ wielki czarny okrêt podwodny. Na dziobie stali ¿o³nierze. – Mamy Tydzieñ Floty – powiedzia³ Jon. – P³ynie prosto na nas. Larry przytrzyma³ siê framugi i z³apa³ Jona za ³okieæ. Po sekundzie okrêt podwodny zmia¿d¿y³ rufê jachtu. Larry wpad³ na drzwi kuchni, a Jon i Peter 109

runêli na pod³ogê. Z jadalni dobiega³y siê krzyki dam, brzêk t³uczonego szk³a i przekleñstwa modelek. Larry pomóg³ wstaæ swoim przyjacio³om. – WyprowadŸmy st¹d kobiety – powiedzia³. Brodaty kapitan jachtu wybieg³ tylnymi drzwiami na pok³ad, krzycz¹c i wymachuj¹c piêœci¹. ¯o³nierze wymierzyli do niego z karabinów. Przera¿ony Larry patrzy³ z niedowierzaniem, jak na bia³ym mundurze kapitana wykwitaj¹ czerwone plamy. Brodacz zatoczy³ siê do ty³u, wpad³ na okno i osun¹³ siê po nim na deski, pozostawiaj¹c na szybie smugê krwi. – O mój Bo¿e – jêkn¹³ Peter. – Zabili go. Ale to by³ dopiero pocz¹tek. ¯o³nierze omietli ogniem z karabinów maszynowych miejsca cumowania, schody i esplanadê. Spacerowicze korzystaj¹cy z przerwy na lunch i klienci kafejek pod go³ym niebem rzucili siê do ucieczki. Okrêt podwodny staranowa³ „Jon’s Luncheon Yacht” i wp³yn¹³ do doku. ¯o³nierze wybiegli na brzeg i, krzycz¹c i strzelaj¹c, oczyœcili szeroki korytarz miêdzy przystani¹ jachtów a Liberty Street. Po kilku sekundach zapad³a g³ucha cisza. Damy zebrane na jachcie przesta³y krzyczeæ. Piesi i klienci kafejek zniknêli z placu, us³anego cia³ami zabitych. Nawet ubrani na czarno ¿o³nierze milczeli; czêœæ patrolowa³a korytarz prowadz¹cy do Liberty Street, inni wbiegli do Winter Garden. Do przystani wp³ynê³y dwa nastêpne okrêty podwodne, z których tak¿e wysiedli komandosi. Ci wygl¹dali jak ekipa remontowa; nieœli skrzynki z narzêdziami i m³oty pneumatyczne. – Co oni robi¹? – szepn¹³ Larry, kiedy nowo przybyli pobiegli w g³¹b korytarza strze¿onego przez pierwsz¹ grupê. Jon zna³ tê ekskluzywn¹ dzielnicê lepiej ni¿ wiêkszoœæ nowojorczyków. – Na pewno id¹ do World Trade Center. – O nie. – Larry wyj¹³ telefon komórkowy z papierowej torby, któr¹ zabra³ ze swojego biurka w Gracie Mansion. Wystuka³ numer Renaty. Zajête. Albo rozmawia³a przez dwa aparaty jednoczeœnie, albo sta³o siê jej coœ z³ego. – Do kogo dzwonisz? – szepn¹³ Jon. – Do Renaty. Muszê j¹ ostrzec, ¿eby trzyma³a siê z dala od centrum zarz¹dzania kryzysowego.

17 Przy Ambrose Light „wiele obiecuj¹cy uœmiech” zapewni³ Kate Ross wstêp

na pok³ad ³odzi motorowej wioz¹cej pilotów z Sandy Hook. Niestety, mu-

110

sia³a tam zejœæ po linie zwisaj¹cej z burty p³yn¹cego frachtowca. W dodatku kapitan ³odzi, który spieszy³ siê na Staten Island, by z mola Stapleton odebraæ nastêpnego pilota, nie uwierzy³ jej, a tym bardziej nie przekaza³ swoim prze³o¿onym wiadomoœci o losie Kena. Jak siê okaza³o, kolega z frachtowca uprzedzi³ go przez radio, ¿e Kate jest szurniêta. Na molo czeka³ na ni¹ facet w garniturze. – Urz¹d Imigracyjny. Proszê ze mn¹. – Dlaczego? – Musi pani przejœæ przez kontrolê. – Nie jestem imigrantk¹. Mieszkam w Chelsea. Wyci¹gn¹³ do niej rêkê. Kate odskoczy³a w ty³, ominê³a go i przebieg³a pó³tora kilometra dziel¹ce j¹ od terminalu w St. George. Zd¹¿y³a w ostatniej chwili przed odejœciem kolejnego promu. Zobaczy³a dym unosz¹cy siê nad Manhattanem. Gdzieœ miêdzy Chelsea a centrum, pomyœla³a. Wiatr wia³ z zachodu. Odszuka³a wzrokiem Ÿród³o dymu, ciemne k³êby wznosz¹ce siê nad brzegiem Hudson. Pozosta³a czêœæ miasta wygl¹da³a normalnie, drapacze chmur zdawa³y siê drzemaæ w s³oñcu. W miarê jak prom pokonywa³ kolejne kilometry, ukazywa³y siê kolejne szczegó³y. Wie¿e ros³y w oczach, nabieraj¹c wyraŸnych i pe³nych ¿ycia kszta³tów, miliony okien b³yszcza³y niczym podekscytowane twarze. Kate wci¹¿ stara³a siê zlokalizowaæ Ÿród³o ognia, kiedy nagle w oddali pojawi³ siê czerwono-czarny holownik. Serce zabi³o jej mocniej. Tak jak „Chelsea Queen” Kena, pomalowany by³ w tradycyjne barwy i mia³ owiniêty sieci¹, chropowaty dziób. Ale to jeszcze o niczym nie œwiadczy³o. Kiedy prom dogania³ holownik, Kate dostrzeg³a na pok³adzie mniejszej jednostki coœ, co przypomina³o ¿uraw zamontowany przez Kena za kominem. Zamruga³a, by usun¹æ ³zy z podra¿nionych wiatrem oczu, i wytê¿y³a wzrok, próbuj¹c odczytaæ nazwê widniej¹c¹ na sterówce. By³a jednak za daleko. Rozejrza³a siê gor¹czkowo. Jakiœ turysta, ubrany w szorty L.L.Bean i lekk¹ kurtkê od Ralpha Laurena, ogl¹da³ port przez kamerê. – Móg³by mi pan na chwilê to po¿yczyæ? By³ tak zaskoczony, ¿e bez s³owa odda³ jej kamerê. Kate chwyci³a j¹ nieporadnie. – Jak mam powiêkszyæ… to znaczy, przybli¿yæ obraz? – Jest tam przycisk „zoom”. Kate wymierzy³a kamerê w holownik i zrobi³a zbli¿enie; jej oczom ukaza³a siê wypisana z³otymi literami nazwa „Chelsea Queen”. Na pok³adzie nie by³o ¿ywej duszy. Promienie s³oñca odbija³y siê od okien sterówki, wiêc nie da³o siê zajrzeæ do jej wnêtrza. Holownik jak duch przemkn¹³ przed dziobem promu. Kate mia³a dziwne przeczucie, ¿e wszystko, co wydarzy³o siê od niedzieli, by³o snem: randka 111

w ciemno; dwie niebiañskie noce; Ken wk³adaj¹cy kombinezon i skacz¹cy do wody z zodiaca; okrêt podwodny; chiñscy ¿o³nierze; Ken walcz¹cy z nimi, krzycz¹cy do niej, by ucieka³a; g³êbokie, niezachwiane przekonanie, ¿e opuœci³a mê¿czyznê, jakiego byæ mo¿e ju¿ nigdy nie spotka. – Przepraszam, czy mog³aby mi pani oddaæ kamerê? Coœ tam siê pali, chcia³bym to nagraæ. Kate myœla³a, ¿e prom dogoni holownik, ale ich trasy rozchodzi³y siê, a odleg³oœæ miêdzy nimi zwiêksza³a; prom kierowa³ siê ku Battery, a „Chelsea Queen” p³ynê³a w stronê New Jersey. Kate odda³a turyœcie kamerê. – Ma pan komórkê? – spyta³a. – Niestety, nie – odpar³. Rozejrza³a siê po pok³adzie, na który wychodzili pasa¿erowie pragn¹cy jako pierwsi zejœæ na l¹d. O tej porze, w œrodku dnia, byli to g³ównie turyœci. Kate zauwa¿y³a wœród nich wysokiego czarnoskórego nastolatka, z kapturem na g³owie i biperem przy pasku. Zebra³a siê na odwagê i podesz³a do niego. – Masz komórkê? – spyta³a. – A bo co? – Muszê zadzwoniæ. Ch³opak spojrza³ na ni¹ nieufnie. Jeszcze ¿adna bia³a kobieta nie odwa¿y³a siê podejœæ do niego na tyle blisko, by o cokolwiek spyta栖 choæby o godzinê. – To rozmowa miejscowa – doda³a Kate. Jej komórka le¿a³a w plecaku, który zosta³ w kajucie Kena. Kate mia³a nadziejê, ¿e mo¿e w³aœnie tam napastnicy zamknêli jeñców. Ale w s³uchawce rozleg³ siê tylko nagrany przez ni¹ sam¹ komunikat mówi¹cy, ¿e telefon jest wy³¹czony. Zostawi³a wiêc dla Kena wiadomoœæ, której pewnie nigdy nie us³yszy, i odda³a ch³opakowi telefon. Holownik i prom oddali³y siê od siebie na odleg³oœæ kilkuset metrów. Kate rozejrza³a siê gor¹czkowo. Tak wiele siê zdarzy³o w tak krótkim czasie. Zaledwie szeœæ godzin temu wyszli z portu, a teraz „Chelsea Queen” niknê³a w oddali. Prom! Przecie¿ by³a na pok³adzie promu! Tego ranka Ken wymieni³ pozdrowienia z kapitanem promu p³yn¹cego ze Staten Island. Kate wybieg³a na pok³ad g³ówny, wypatruj¹c schodów wiod¹cych do sterówki.

112

18 P

rzeskoczy³a wisz¹c¹ na ³añcuchu tabliczkê z napisem „Pasa¿erom wstêp wzbroniony” i wbieg³a po schodach do sterówki. Kapitan promu i oficer pok³adowy, w cywilnych ubraniach roboczych, odwrócili siê od okien. Oficer próbowa³ stan¹æ jej na drodze. Kate stara³a siê przybraæ wygl¹d niegroŸnej, kruchej kobietki. – Przepraszam – powiedzia³a z uœmiechem. – Musi pani zejœæ na dó³. – Wiem. Móg³by pan coœ dla mnie zrobiæ? – Wskaza³a na mikrofon VHF zwisaj¹cy z sufitu, tak jak w sterówce ³odzi Kena. – Móg³by pan nawi¹zaæ ³¹cznoœæ z tym holownikiem? To „Chelsea Queen”. Jego w³aœcicielem jest Ken Hughes. – Pani jest jego przyjació³k¹? – Tak jakby. To znaczy my… ja… on jest tak jakby moim facetem. Oficer i kapitan popatrzyli po sobie. – Tak jakby? – Kapitan wyszczerzy³ zêby w uœmiechu. Kate odwzajemni³a uœmiech. – Nie jestem pewna, jaki jest mój oficjalny status. Mog³abym z nim porozmawiaæ? – A ile to dla pani warte? – spyta³ oficer. – O tym zadecyduje Ken. – Dobrze powiedziane – rozeœmia³ siê kapitan. Siêgn¹³ po mikrofon i wcisn¹³ guzik. – „Chelsea Queen”. „Chelsea Queen”. Tu „Governor Lehman” na kanale dwudziestym pierwszym, w³aœnie przecinamy wasz kilwater. Na dŸwiêk chrapliwego g³osu Kena Kate przeszed³ dreszcz. Nawet odgrywaj¹c rolê opanowanego kapitana, mówi³ w sposób przywo³uj¹cy skojarzenia z Nowym Jorkiem sprzed lat. – Tu „Chelsea Queen”. S³ucham, kapitanie. Kapitan promu mrugn¹³ porozumiewawczo do Kate. – Hej, Ken, mam na pok³adzie pasa¿erkê, która oczekuje potwierdzenia swojego oficjalnego statusu. – S³ucham? – Niech sama ci to wyjaœni. – Jeszcze raz mrugn¹³ do niej, powiedzia³: – Tylko bez œwintuszenia – i odda³ jej radio. Tymczasem w sterówce „Chelsea Queen” admira³ Tang podniós³ g³owê znad telewizora z wy³¹czonym dŸwiêkiem, przerywaj¹c na chwilê skakanie po kana³ach nadaj¹cych wiadomoœci. – O co chodzi? 8 – Bitwa o Nowy Jork

113

By³a to czwarta rutynowa rozmowa miêdzy holownikiem a mijaj¹cymi go okrêtami i kolejny powód, uœwiadomi³ sobie Ken, dla którego Tang œci¹gn¹³ go do sterówki. – Nie mam pojêcia – odpar³. – Ktoœ bawi siê radiem. – Prom przewozi szeœæ tysiêcy pasa¿erów – powiedzia³ Tang ostrzegawczym tonem. Ken skin¹³ g³ow¹. Nie zapomina³, ¿e za holownikiem p³ynie uzbrojony w torpedy okrêt podwodny. W sterówce promu Kate zatrzyma³a kciuk nad guzikiem z napisem „transmisja”. Co ma powiedzieæ? Jak mo¿e mu pomóc? Przygotuj siê na najgorsze. Myœl, ¿e w ka¿dej chwili mog¹ mu zrobiæ coœ z³ego. ¯e przerw¹ po³¹czenie, kiedy tylko poczuj¹ siê zagro¿eni. – S³ucham, Lehman – rozleg³ siê g³os Kena. Na szczêœcie uœmiechniêty kapitan promu wszystko ustawi³. Kate wcisnê³a guzik i powiedzia³a: – „Chelsea Queen”, tu centrala. Jest do ciebie proœba, ¿ebyœ podp³yn¹³ do mola szeœædziesi¹tego. – Znajdowa³o siê ono u wylotu Dwudziestej ulicy, niedaleko jej mieszkania. – Hmm… przykro mi, centrala. Obawiam siê, ¿e dzisiaj nie bêdzie ze mnie ¿adnego po¿ytku. – Co, ta twoja stara ³ajba znów siê zepsu³a? – Z „Queen” wszystko w porz¹dku. Po prostu mam klienta. Tang uciszy³ go gestem rêki, skierowa³ antenê swojego radia w stronê rufy, za któr¹ p³yn¹³ okrêt podwodny. – Jeœli ta pañska dyspozytorka powie coœ, co mi siê nie spodoba, rozka¿ê okrêtowi podwodnemu zatopiæ prom. Niech pan siê jej pozbêdzie. – S³yszysz mnie, kapitanie? – spyta³a Kate. – Gdyby coœ siê zmieni³o, p³yñ do mola szeœædziesi¹tego. Klientka bêdzie tam na ciebie czekaæ. – Powiedz jej, ¿eby da³a sobie na wstrzymanie. Zapowiada siê ciê¿ki dzieñ. Przepraszam, centrala, ale muszê koñczyæ. Przeka¿ kapitanowi promu, ¿eby dziœ odpuœci³ sobie pozosta³e kursy. – Co on mia³ na myœli? – spyta³ kapitan promu. – Gdybym panu powiedzia³a i tak by mi pan nie uwierzy³. Ale na pana miejscu pos³ucha³abym jego rady. – Co takiego? – Podj¹³ wielkie ryzyko, udzielaj¹c jej panu. Ulgê, jak¹ poczu³a, gdy upewni³a siê, ¿e Ken ¿yje, m¹ci³a œwiadomoœæ niebezpieczeñstwa, w jakim siê znajdowa³. I w³asnej bezsilnoœci. Kiedy sz³a schodami na dó³, us³ysza³a g³os kapitana, mówi¹cego do oficera pok³adowego: 114

– Goœæ ma siê za nie wiadomo jakiego ogiera. Przecie¿ ona mog³aby byæ jego córk¹. Kate obróci³a siê na piêcie. Niepokój o los Kena i frustracja zrodzona z poczucia bezsilnoœci znalaz³y ujœcie w jej gniewnych s³owach. – A ¿ebyœcie wiedzieli, ¿e jest ogierem! – wybuchnê³a. – I to moim ogierem. Wy mo¿ecie mu tylko zazdroœciæ. – Panie burmistrzu, proszê zapi¹æ ten cholerny pas – powiedzia³ Luther Washington. – Ty te¿, Renato. Burmistrz i jego rzeczniczka siedzieli zgarbieni nad telefonami komórkowymi z ty³u „Furgonetki Rudy’ego”, zatykaj¹c uszy, by nie s³yszeæ wycia syren i klaksonów, które w³¹czy³ Juan Rodriguez, ¿eby przedrzeæ siê przez korki na Drugiej Alei. Osiem kilometrów zablokowanych ulic dzieli³o ich od kompleksu World Trade Center, gdzie znajdowa³o siê centrum zarz¹dzania kryzysowego, wyposa¿one w bezpieczne telefony, w³asne Ÿród³o pr¹du, a tak¿e zapasy ¿ywnoœci i wody wystarczaj¹ce dla niemal stu koordynatorów. Do wozu burmistrza dwukrotnie do³¹czy³y zaimprowizowane eskorty policyjne, które jednak szybko zginê³y w t³oku. Juan Rodriguez nie czeka³ na nic ani na nikogo. Solidne zderzaki suburbana zepchnê³y z drogi dwie taksówki, a na Piêædziesi¹tej Szóstej jakiegoœ japiszona w range roverze, co spotka³o siê z aplauzem przechodniów. Mincarelli pomacha³ im odruchowo. Miasto by³o tak wielkie i tak gêsto zabudowane, ¿e w odleg³oœci paru kilometrów od Gracie Mansion nikt nie wiedzia³, co siê dzia³o. – Muszê œci¹gn¹æ tych ludzi z ulic. Renato, po³¹cz mnie z News 88, 1010 WINS, Bloombergiem, CNBC i New York Yes! Renata mówi³a do dwóch telefonów naraz. – W³aœnie to robiê. – Muszê przedostaæ siê na Lex – mrukn¹³ Juan i skrêci³ ostro, w wyniku czego taksówkarze zaczêli na niego tr¹biæ, a pasa¿erowie wpadli z impetem na drzwi. – Zapi¹æ pasy! – rykn¹³ Luther, machaj¹c pistoletem, którego jeszcze nie schowa³ do kabury. Tym razem burmistrz i Renata pos³usznie wykonali polecenie. Mincarelli, poch³oniêty próbami zorientowania siê w sytuacji, zapomnia³ o niebezpieczeñstwie a¿ do chwili, gdy us³ysza³ w g³osie Luthera nutê strachu. Washington by³ najodwa¿niejszym gliniarzem wœród antyterrorystów – zawsze pierwszy wpada³ w drzwi i pierwszy odkrywa³, ¿e siedz¹cy w œrodku maniak jest lepiej uzbrojony i bardziej bezwzglêdny ni¿ twierdzili informatorzy. 115

Nie spodziewa³ siê jednak, ¿e pewnego dnia bêdzie musia³ stawiæ czo³o elitarnym oddzia³om szturmowym uzbrojonym w broñ przeciwpancern¹. Nieszczêsny Bob i jego towarzysze nie mieli najmniejszych szans. Œwiadomoœæ tego faktu musia³a doskwieraæ Lutherowi, zmuszonemu siedzieæ bezczynnie w fotelu pasa¿era. – Luther, skontaktuj siê z okolicznymi komisariatami i dowiedz siê, czy jest jakaœ trasa, której powinniœmy unikaæ. W komórce Renaty rozleg³ siê sygna³ po³¹czenia oczekuj¹cego. – Czego? – Mówi Larry. – Neale by³ bliski histerii. – Nic ci nie jest? – Tak, nie blokuj linii. – Nie zbli¿aj siê do centrum zarz¹dzania kryzysowego. – Co? – Bombarduj¹ je okrêty podwodne. Renata poczu³a, jak opuszczaj¹ j¹ resztki nadziei. Centrum zarz¹dzania kryzysowego by³o ich jedyn¹ szans¹. – Wszêdzie jest mnóstwo pot³uczonego szk³a – mówi³ Larry – samochody wylatuj¹ w powietrze, ludzie wariuj¹… o cholera, znowu ci ¿o³nierze… muszê koñczyæ… nie przyje¿d¿aj tutaj! Renata zwróci³a siê do swojego szefa. – Rudy! Ulice wokó³ centrum zarz¹dzania s¹ pod ostrza³em. W samochodzie zapad³a cisza. Budowa odpornego na wybuchy centrum zarz¹dzania kryzysowego w kompleksie World Trade Center kosztowa³a piêtnaœcie milionów dolarów. Mia³o ono umo¿liwiaæ koordynacjê dzia³añ zarz¹du w czasie klêsk ¿ywio³owych. Zapewnia³o bezpieczne schronienie, ale najpierw trzeba siê by³o do niego dostaæ. – Co ty na to, Luther? – Nie jesteœmy w czo³gu, panie burmistrzu. Szrapnel wleci jedn¹ stron¹, rozwali nas i pofrunie dalej. – Wiêc dostaniemy siê tam korytarzami metra. Luther pokrêci³ g³ow¹. – Panie burmistrzu, gmach centrum nie zosta³ zaprojektowany z myœl¹ o przetrzymaniu zmasowanego ataku artyleryjskiego. Ten okrêt podwodny, który po nas wys³ali, by³ wyposa¿ony w dzia³o. Kto wie, co jeszcze trzymaj¹ w zanadrzu? – Jeœli ostrzeliwuj¹ centrum zarz¹dzania – powiedzia³a Renata – to znaczy, ¿e dobrze siê przygotowali. – Na to wygl¹da – odpar³ Luther. – Jeœli nas tam nie dopuszcz¹, nie bêdzie ¿adnej koordynacji dzia³añ. – Panie burmistrzu? – rzuci³ Juan przez ramiê. – Mam jechaæ do One Police Plaza? 116

Mincarelli zamyœli³ siê. One Police Plaza przypomina³o fortecê, ale ni¹ nie by³o. Dopiero wiele lat po zakoñczeniu budowy komuœ przysz³o do g³owy, ¿e publiczny parking w podziemiach mo¿e zostaæ wykorzystany przez terrorystów – co stanowi³o kolejny dowód na to, i¿ miejska policja bardziej przejmuje siê gangami ni¿ partyzantami, a tym bardziej najeŸdŸcami. To samo z centrum zarz¹dzania kryzysowego; by³o przystosowane wy³¹cznie do reakcji na tradycyjne katastrofy, typu wy³¹czeñ pr¹du, zderzeñ poci¹gów czy gwa³townych burz. Burmistrz dopiero co skoñczy³ rozmawiaæ z Gregiem Walshem, który potwierdzi³, ¿e miasto zosta³o zaatakowane: po storpedowaniu „Johna F. Kennedy’ego” okrêt przys³any przez Chiñczyków na Tydzieñ Floty zacz¹³ odpalaæ rakiety, które wznieci³y po¿ar w centrali telefonicznej, podobno zdolnej przetrzymaæ atak j¹drowy. W cienkich murach One Police Plaza burmistrz by³by ³atwym celem. – Gdzie jesteœmy? – Rudy wyjrza³ przez okno; samochód zbli¿a³ siê do stacji Grand Central. Z oddali dobieg³ huk eksplozji. Mincarelli pomyœla³, ¿e móg³by schroniæ siê w metrze, ale doszed³ do wniosku, i¿ gdyby napastnicy odciêli dop³yw pr¹du, utkn¹³by w ciemnym poci¹gu. Renata tr¹ci³a go w ramiê. – Wyszli na brzeg w Chelsea. – Luther! – warkn¹³ Rudy. – Zadzwoñ do dziesi¹tego. – Dziesi¹ty komisariat znajdowa³ siê miêdzy Siódm¹ a Ósm¹ Alej¹, cztery przecznice od rzeki Hudson. – JedŸ w stronê centrum – powiedzia³ do Juana. Luther schowa³ pistolet do kabury, by móc obiema rêkami manipulowaæ przy odbiornikach. – Dziesi¹ty mówi, ¿e dostali zg³oszenie o wymianie ognia na Jedenastej Alei… panie burmistrzu, mam po³¹czenie z siedemnastym… podobno widziano ¿o³nierzy na terenie elektrowni Con Ed. Wschodnia Trzydziesta Czwarta. Jezu, ilu ich by³o? Jeœli uderz¹ jeszcze od strony East River, „Furgonetka Rudy’ego” znajdzie siê w potrzasku. – Renato, spróbuj po³¹czyæ mnie z Bia³ym Domem. W tej samej chwili zadzwoni³a komórka, któr¹ trzyma³ w prawej d³oni. W s³uchawce rozleg³ siê g³os operatora z Bia³ego Domu: – Burmistrzu Mincarelli, ³¹czê z prezydentem Stanów Zjednoczonych. Prezydent, nienawyk³y do owijania w bawe³nê, od razu przeszed³ do rzeczy. – Rudy, s³ysza³em, ¿e masz z³y dzieñ. Sztuczny luz prezydenta, zamiast roz³adowaæ napiêcie, dzia³a³ Mincarellemu na nerwy. – Zaatakowano nas, panie prezydencie. Okrêty podwodne s¹ po obu stronach Manhattanu. A chiñski okrêt wojenny ostrzeliwuje budynki. 117

– Podejmujemy stosowne dzia³ania. Zanim jednak zorientujemy siê, z jak szeroko zakrojon¹ akcj¹ mamy do czynienia, chcê, ¿ebyœ niezw³ocznie przeniós³ siê w miejsce chronione przez wojsko. Mincarelli z trudem powstrzyma³ siê od przerwania rozmowy. Nawet gdyby takie miejsce istnia³o, sta³by siê faktycznym wiêŸniem armii – jak Charles de Gaulle ¿ebrz¹cy o pomoc w Londynie, gdy Niemcy niszczyli Francjê. – Panie prezydencie, mamy tu osiem milionów ludzi na niewielkim terenie. Odwet militarny móg³by doprowadziæ do wielkiego rozlewu krwi. – Uciekaj stamt¹d, i to natychmiast – poleci³ prezydent. – Przez wzgl¹d na twoje obowi¹zki wobec mieszkañców nie wolno ci wpaœæ w rêce wroga, a i mnie nie u³atwisz zadania, jeœli zostaniesz zak³adnikiem. Skontaktuj siê ze mn¹, kiedy znajdziesz siê w bezpiecznym miejscu. Prezydent od³o¿y³ s³uchawkê. Rudy Mincarelli zastanawia³ siê, jak rozumieæ s³owa: „Podejmiemy stosowne dzia³ania”. Przed laty, kiedy jeszcze studiowa³ prawo, na l¹dowisko na dachu starej siedziby Pan Am spad³ œmig³owiec. Szcz¹tki maszyny zniszczy³y biura w obrêbie dziesiêciu przecznic. Lecz Mincarellemu najbardziej utkwi³o w pamiêci to, ¿e z³amana ³opatka wirnika polecia³a na pó³noc, ocieraj¹c siê o dachy budynków, i spad³a na rogu Piêædziesi¹tej i Madison, gdzie przeciê³a na pó³ Bogu ducha winn¹ kobietê. Kontratak przeprowadzony przez wojsko spowodowa³by œmieræ dziesi¹tków tysiêcy ludzi. Rudy widzia³ oczami duszy okaleczonych i umieraj¹cych nowojorczyków uwiêzionych na ostatnich piêtrach wie¿owców, bez wody do omywania ran, pozbawionych mo¿liwoœci transportu do zat³oczonych szpitali. Dziêki Bogu, ¿e jego dzieci s¹ w Seattle. Poczucie winy natychmiast przyæmi³o ulgê. By³o mu wstyd, ¿e myœla³ o bezpieczeñstwie swojej rodziny, gdy miliony ludzi, którzy mu zaufali, sta³y w obliczu niewys³owionego cierpienia. – Renato, po³¹cz mnie z Martym Greenbergiem. Renata przewidzia³a tê proœbê. Poda³a mu swój telefon. – Marty Greenberg. W³aœnie idzie do Gabinetu Owalnego. Burmistrz i g³ówny doradca prezydenta toczyli swoje pierwsze bitwy przy redagowaniu „Fordham Law Review”. Potem razem pracowali w prokuraturze, a kiedy Rudy zosta³ prokuratorem okrêgowym dystryktu po³udniowego, Marty obj¹³ funkcjê szefa wydzia³u kryminalnego i za³o¿y³ grupê specjaln¹ do walki z przestêpczoœci¹ zorganizowan¹. Mimo ¿e prywatna praktyka przynosi³a mu du¿e dochody, zgodzi³ siê doradzaæ burmistrzowi praktycznie za darmo. Gdy Greenberg wreszcie da³ siê namówiæ do przeprowadzki do Waszyngtonu, prezydent powiedzia³ „Newsweekowi”, ¿e jest niemal równie inteligentny, jak burmistrz Mincarelli, ale „o wiele ³atwiej siê z nim dogadaæ”. 118

– Marty, atakuj¹ nas chiñskie okrêty podwodne. – W³aœnie rozmawiamy z ludŸmi z marynarki, Rudy. Co wiesz? – Próbowali mnie porwaæ z Gracie Mansion. L¹duj¹ po obu stronach Manhattanu. Storpedowali „Johna F. Kennedy’ego”. Odpalaj¹ rakiety w centrale telefoniczne. A przed chwil¹ dowiedzia³em siê, ¿e moje centrum zarz¹dzania kryzysowego te¿ jest pod ostrza³em. – Panie burmistrzu! – krzykn¹³ Luther – zamknêli tunel Queens-Midtown. – Co takiego? Od strony Manhattanu? – Tak. Z Queens nie ma na razie ¿adnych meldunków. – W³aœnie zajêli tunel Midtown, Marty. Co ty wiesz? – Tyle, co s³yszymy z Nowego Jorku – odpar³ Greenberg. – CNN poinformowa³ o wybuchu na pok³adzie „Johna F. Kennedy’ego”. I o po¿arze na East Side. Mam te¿ niepotwierdzone doniesienia o zatopieniu kilku okrêtów bior¹cych udzia³ w Tygodniu Floty. Ktoœ widzia³ brytyjsk¹ fregatê przewrócon¹ na burtê. – Jakie jeszcze miasta zosta³y zaatakowane? – ¯adne. – ¯adne? – Jak dot¹d tylko Nowy Jork. – Nie zaatakowali innych miast? Przecie¿ tu trwa wojna, na litoœæ bosk¹. – Mo¿e to jakiœ zamach terrorystyczny? – Nie, napastników jest zbyt wielu. To s¹ ¿o³nierze, na litoœæ bosk¹. I chiñska flota. Co powiedzieli Chiñczycy? – Dopiero nawi¹zujemy z nimi kontakt. – No to pospieszcie siê, Marty! Okrêty podwodne bombarduj¹ moje miasto. ¯o³nierze ostrzeliwuj¹ ulice. – Nie martw siê, zatopimy okrêty, a ¿o³nierzy wystrzelamy. – Nie! – krzykn¹³ burmistrz. – Tu jest osiem milionów ludzi. Marty, musisz wyt³umaczyæ prezydentowi, ¿e Nowy Jork to miasto, a nie pole bitwy. Greenberg przybra³ oficjalny ton. – Przeka¿ê prezydentowi twoje uwagi. Mincarelli po raz drugi w ci¹gu dwóch minut przekona³ siê o tym, jak niewiele znaczy burmistrz Nowego Jorku w porównaniu z prezydentem. Wpad³ we wœciek³oœæ. – Przeka¿ mu, co powiedzia³em, i to ju¿, do cholery! ¯adnego kontrataku! – Muszê lecieæ. Szef mnie wzywa. – Wyt³umacz temu miêczakowi, ¿e krew Nowego Jorku bêdzie na jego rêkach, jeœli naœle na nas wojsko. 119

– Na razie, Rudy. – Marty, cholera jasna… – Ale w s³uchawce panowa³a cisza. Renata jeszcze nigdy nie widzia³a burmistrza w stanie takiego pobudzenia. ¯y³y wyst¹pi³y mu na czo³o, ramiona by³y sztywne jak sprasowana stal, twarz powlek³a siê bladoœci¹, a wargi wydawa³y siê wyciosane z kamienia. – Po³¹cz mnie jeszcze raz z Gregiem Walshem! – poleci³. – Marty wie tyle co my. Luther, jak wygl¹da sytuacja? – Lepiej, ¿ebyœmy zostali w centrum – odpar³ Washington. – Ca³e nabrze¿e jest w rêkach wroga. – Nadal chce pan jechaæ do One Police Plaza? – spyta³ Juan. Skoro atakowali centrale, elektrownie, Con Ed, tunele i centrum zarz¹dzania, na pewno wiedzieli o One Police Plaza. – Mo¿e do ratusza, panie burmistrzu? Ale ratusz znajdowa³ siê zaledwie kilkaset metrów od One Police Plaza. Napastnicy bez w¹tpienia tam te¿ siê zjawi¹. A ratusz by³ nie do obrony. Renata poda³a burmistrzowi telefon. – Greg Walsh. – Greg, nadal siedzisz na pok³adzie tego okrêtu? – Raczej tego, co z niego zosta³o. Ca³a rufa stoi w ogniu. – Zosta³y jakieœ helikoptery? – Zniszczone na samym pocz¹tku. Sta³y w rz¹dku, jak figurki na strzelnicy. – Daj nam trochê czasu, ¿ebyœmy mogli roz³adowaæ sytuacjê, zanim przerodzi siê w prawdziw¹ wojnê. – Podobno dwa ocala³e œmig³owce maj¹ zostaæ uzbrojone w rakiety do zwalczania okrêtów podwodnych. – Nie mo¿emy dopuœciæ do wymiany ognia. – Nie bardzo wiem, jak powstrzymaæ facetów z marynarki. S¹ mocno wkurzeni, delikatnie mówi¹c. – Bêdziesz moim wys³annikiem w Waszyngtonie. – Dziêki, Rudy, ale nie jestem w Waszyngtonie. – Wiêc pojedŸ tam. Greg nie spyta³, jak ma tego dokonaæ. – Czego ode mnie oczekujesz? – spyta³ tylko. – Chcê, ¿ebyœ pomóg³ Marty’emu Greenbergowi. Musi przekonaæ prezydenta, ¿e nie mo¿emy pozwoliæ, by w mieœcie prowadzone by³y dzia³ania wojenne. ¯adnego kontrataku. Wyt³umacz Marty’emu, ¿e kimkolwiek s¹ napastnicy, trzeba ich powstrzymaæ w inny sposób, poza obrêbem miasta. Greg nie by³ przekonany, czy Marty rzeczywiœcie nadaje siê na poœrednika miêdzy Rudym a prezydentem. Owszem, Greenberg zawsze potrzebowa³ kogoœ, kto dodawa³by mu animuszu. Ale w chwili, gdy zosta³ prawnikiem prezydenta, przesta³ uwa¿aæ burmistrza za swojego szefa. 120

– Mamy dwóch senatorów… – Pat jest w Irlandii. M³ody – w Izraelu. Zadzwoñ, kiedy dostaniesz siê do Bia³ego Domu. – Doje¿d¿amy do Union Square, panie burmistrzu! – krzykn¹³ Juan przez ramiê. – Muszê wybraæ któr¹œ z dróg. Mincarelli ws³ucha³ siê w wycie syreny i spojrza³ na przechodniów, którzy najwyraŸniej zaczynali siê orientowaæ, ¿e coœ jest nie tak. Wielu zadziera³o g³owy do góry i rozgl¹da³o siê niepewnie. Z oddali wci¹¿ dochodzi³y odg³osy wybuchów. Ludzie gromadzili siê na rogach ulic i patrzyli to w jedn¹, to w drug¹ stronê. – Renato, kiedy po³¹czysz mnie z radiem? – Ju¿, zaraz. – Szybciej, do cholery! – Zaczyna³ traciæ zimn¹ krew. Z meldunków policyjnych wynika³o, ¿e napastnicy toruj¹ sobie drogê w g³¹b wyspy; co chwila przychodzi³y zg³oszenia o kolejnych zaatakowanych komisariatach. Prawniczy instynkt, który pomóg³ mu w tak wielu sytuacjach, tym razem zawiód³, wiêc Rudy zamkn¹³ siê w sobie i pogr¹¿y³ w modlitwie. Niemal natychmiast sp³yn¹³ na niego spokój; ju¿ wiedzia³, co robiæ. – Juan! Jedziemy do Starej Kryjówki. – Tak jest – odpar³ Juan, a Luther energicznie pokiwa³ g³ow¹. Doskona³y ruch. Jedyny mo¿liwy, pomyœla³a Renata Bradley. Mia³a tak wypchan¹ torebkê, jakby w³aœnie obrobi³a jakiœ sklep; wybiegaj¹c z Gracie Mansion zabra³a tyle telefonów komórkowych, ile zdo³a³a udŸwign¹æ. Od samego pocz¹tku podejrzewa³a, ¿e w koñcu wyl¹duj¹ w³aœnie tam, w Starej Kryjówce, a nie w centrum zarz¹dzania. To by³o w stylu Rudy’ego. Mimo kr¹¿¹cych po mieœcie plotek dziennikarze, dziêki Bogu, nigdy nie dowiedzieli siê o istnieniu Starej Kryjówki. Byli zbyt zajêci drwinami z centrum zarz¹dzania kryzysowego, które z³oœliwie ochrzcili „Bunkrem”. Tymczasem Rudy nie potrzebowa³ bunkra, poniewa¿ ju¿ go mia³. Wiedzia³o o tym tylko w¹skie grono wybrañców z prowadzonej niegdyœ przez niego grupy specjalnej do walki z przestêpczoœci¹ zorganizowan¹. Od lat nie korzysta³ ze Starej Kryjówki – przesta³ do niej zagl¹daæ na d³ugo przed wyborem na stanowisko burmistrza – ale wci¹¿ tkwi³a g³êboko pod ulicami miasta. A pamiêæ o jej istnieniu dodawa³a mu otuchy. Stara Kryjówka by³a ufortyfikowana. Zainstalowano w niej bezpieczne linie telefoniczne, bo cz³onkowie grupy specjalnej obawiali siê, ¿e mafia poleci³a skorumpowanym pracownikom telekomunikacji za³o¿yæ pods³uch w prokuraturze. Wykopano nawet tunele ewakuacyjne. 121

Kryjówka ta stanowi³a – co umknê³o uwadze wiêkszoœci najbli¿szych wspó³pracowników burmistrza – swego rodzaju model stanu jego umys³u. Mo¿e by³ paranoikiem, a mo¿e nie – w ka¿dym razie na wszelki wypadek mia³ miejsce, w którym móg³ siê schroniæ i zastanowiæ, kto na niego dybie i jak tego kogoœ zniszczyæ. Mincarelli spojrza³ na Renatê. Otuchy dodawa³ mu fakt, ¿e czêsto s¹ jednej myœli. A publikowane w prasie plotki uwa¿a³ za oburzaj¹ce; tylko ¿¹dna sensacji „wolna prasa” mog³a sprowadziæ g³êbokie wzajemne zrozumienie miêdzy kobiet¹ a mê¿czyzn¹ do zwyk³ego seksu. Wiedzia³, dlaczego tak jest; pismacy nienawidzili go za to, ¿e jest nieprzekupny. – Jesteœmy w radiu. – Poda³a mu telefon zapewniaj¹cy bezpoœredni¹ ³¹cznoœæ ze wszystkimi nadaj¹cymi wiadomoœci stacjami w mieœcie. – Moje miasto pad³o ofiar¹ napaœci – zacz¹³ burmistrz g³osem pe³nym oburzenia, którego spodziewali siê po nim nowojorczycy. Renata szturchnê³a go lekko. – Nasze miasto pad³o ofiar¹ napaœci – poprawi³ siê bez mrugniêcia okiem. – Choæ wydaje siê to niewiarygodne, taka jest prawda. Uwierzcie mi, to nie ¿art. Wszystkim nam grozi œmiertelnie niebezpieczeñstwo. Na Manhattanie wyl¹dowali ciê¿ko uzbrojeni ¿o³nierze, prawdopodobnie przybyli na pok³adzie okrêtów podwodnych. Nie mogê wam na razie powiedzieæ, kim s¹ i dlaczego na nas napadli. Powiadomiliœmy o tym, co siê sta³o, prezydenta Stanów Zjednoczonych. Niniejszym nakazujê wszystkim cywilom schroniæ siê wewn¹trz budynków, w swoich biurach i domach. Niech nikt nie wychodzi na zewn¹trz. Nakazujê wszystkim dozorcom, którzy maj¹ w piwnicach swoich domów schrony przeciwlotnicze, by udostêpnili je ludnoœci. Renata tr¹ci³a go ³okciem i szepnê³a: „Woda”. – Nape³nijcie wanny, umywalki i wiadra wod¹ pitn¹, na wypadek gdyby dosz³o do wy³¹czenia pr¹du. Pamiêtajcie, jeœli wasz budynek ma wiêcej ni¿ szeœæ piêter, bez elektrycznoœci woda nie bêdzie pompowana do waszych zbiorników. Raz jeszcze powtarzam, trzymajcie siê z dala od napastników, nie prowokujcie ich. Widzia³em na w³asne oczy, jak zabijaj¹. Nakazujê wszystkim policjantom i stra¿akom niezw³ocznie zg³osiæ siê do swoich komisariatów i remiz, lekarzom, pielêgniarkom i kierowcom karetek – do szpitali, stra¿nikom wiêziennym – do wiêzieñ, a pracownikom sanepidu – do odpowiednich placówek. Nakazujê Zak³adowi Transportu Miejskiego opró¿niæ wszystkie poci¹gi metra na najbli¿szych stacjach, by w razie odciêcia dop³ywu pr¹du nie dosz³o do uwiêzienia pasa¿erów w ciemnych tunelach. Powinni oni pozostaæ na tych stacjach, na których wysi¹d¹. Renata Bradley musnê³a d³oni¹ jego kolano. – Wystarczy – szepnê³a. 122

– Na koniec pragnê poprosiæ was wszystkich, byœcie zachowali spokój i trzymali siê razem, dopóki nie zorientujemy siê, kto za tym stoi i jak go powstrzymaæ. – Gada jak prawnik – mruknê³a Harriet Greene. – Bo jest prawnikiem – zauwa¿y³ trzeŸwo Hector. Wpadli do Cirillo’s Pizza na Trzeciej Alei w chwili, gdy burmistrz koñczy³ przemówienie. Wokó³ radia zgromadzi³ siê spory t³umek. Taksówki i ciê¿arówki zablokowa³y piêæ pasów alei wiod¹cych na pó³noc. Jeœli gdzieœ w pobli¿u trwa³a wymiana ognia, to zag³usza³y j¹ klaksony. – Ci ludzie to nie s¹ zwykli gangsterzy – powiedzia³a Harriet. – Potrzebny nam genera³, a nie prawnik. – Przecie¿ za nim nie przepadasz, wiêc czemu tak siê napali³aœ, ¿eby go znaleŸæ? – Bo na tym polega nasza praca, panie przysz³y mecenasie. Przydzielono nas do jego ochrony. – Pañstwo jesteœcie z policji. Mo¿e wiêc powiecie nam, co siê dzieje? – spyta³ ktoœ. – No w³aœnie? – Kto nas zaatakowa³? – O co chodzi³o burmistrzowi? – Burmistrzowi chodzi³o o to – odpar³a Harriet – ¿e macie siê nie wychylaæ i wróciæ do domu. Jeœli nie mieszkacie w tej dzielnicy, zostañcie tutaj z panem Cirillo. Panie Cirillo, przepraszamy za k³opot, ale musimy z posterunkowym Sanchezem zarekwirowaæ pañskie rowery. Powoli, wyraŸnie napisa³a: „Dwa rowery dostawcze z Cirillo’s Pizza, godz. 13.00, wtorek” na odwrocie wezwania s¹dowego i z³o¿y³a na dole swój podpis. Przestawi³a „o” i „t” w s³owie „wtorek”, ale nie by³o czasu tego poprawiæ. – Proszê, oto pokwitowanie. Hector, idziemy.

19 P

asa¿erowie promu ze Staten Island zgromadzeni wokó³ odbiorników radiowych wys³uchali przemówienia burmistrza, któremu towarzyszy³o wycie syren i klaksonów „Furgonetki Rudy’ego”. Gdy tylko dobieg³o koñca, zaczêli wrzeszczeæ na nieszczêsnych majtków stoj¹cych przy rampie cumowniczej, by zawrócili statek. 123

Kate Ross by³a przera¿ona – prom znajdowa³ siê tak blisko Manhattanu, ¿e mog³a niemal dotkn¹æ surowych, grubych œcian terminalu. Ale pasa¿erowie nie dawali spokoju za³odze, a ich b³agania stopniowo przechodzi³y w groŸby. Kate zauwa¿y³a pojemnik z ³odzi¹ ratunkow¹, lecz uzna³a, ¿e skok za burtê by³by zbyt ryzykowny. Zanim wyl¹dowa³aby w wodzie, pewnie roztrzaska³aby siê o kad³ub. A nawet gdyby uda³o jej siê roz³o¿yæ ponton i wsi¹œæ do niego, to co potem? Mia³aby dryfowaæ, modl¹c siê, by ktoœ j¹ wyci¹gn¹³ z wody? Pasa¿erowie byli przera¿eni. Jedni wbiegali po schodach na górny pok³ad. Inni wpatrywali siê w statek le¿¹cy na burcie w rzece Hudson. Jego b³yszcz¹ce dno i lœni¹ce œruby wygl¹da³y jak czêœci jakiejœ zabawki. Z innego statku w niebo wzbija³ siê s³up ciemnego dymu. Po powierzchni sun¹³ okrêt podwodny, pozostawiaj¹cy za sob¹ szeroki kilwater i chmurê spalin; najwyraŸniej œciga³ coœ, co by³o zas³oniête szerokim pasem Battery Park City. Z brzegu rzeki od strony Manhattanu unosi³ siê dym. Mimo to dzielnica finansowa, sk¹pana w blasku s³oñca Battery i przystañ promowa wygl¹da³yby niemal normalnie, gdyby nie ludzie pêdz¹cy w stronê terminalu. By³y ich setki, mo¿e nawet tysi¹ce. Kate wbieg³a na górny pok³ad i zauwa¿y³a pasa¿erów usi³uj¹cych dostaæ siê do sterówki dziobowej. Na pok³adzie le¿a³ marynarz w niebieskim kombinezonie, z krwawi¹cym nosem. Dwaj inni próbowali broniæ dostêpu do schodów, kopi¹c i ok³adaj¹c piêœciami najaktywniejszych desperatów. Ciemnoskóry ch³opak z komórk¹ sta³ obok Kate, krêc¹c g³ow¹. – Staten Island? Ci ludzie s¹ por¹bani. – Ja te¿ nie chcê tam wraca栖 powiedzia³a Kate. Ich spojrzenia pad³y na sprzêt przeciwpo¿arowy. – Robi siê, siostro. Pokaza³a mu, jak rozwin¹æ p³ócienny w¹¿. Potem wziê³a go w rêce, a ch³opak z wysi³kiem odkrêci³ zawór. Wype³nione ciecz¹ p³ótno by³o twarde jak mosiê¿na rura. Kate odkrêci³a d³ug¹, mosiê¿n¹ koñcówkê i wymierzy³a lodowat¹ strugê w t³um zgromadzony na schodach. Ciœnienie by³o tak silne, ¿e o ma³o nie wyrwa³o jej wê¿a z r¹k. Ch³opak przyszed³ Kate z pomoc¹ i razem uda³o im siê skierowaæ strumieñ cieczy w sam œrodek t³umu. Zaraz jednak poœliznêli siê i stracili równowagê. W¹¿ wypad³ im z r¹k i zacz¹³ rzucaæ siê po kabinie promu niczym ob³¹kana kobra, oblewaj¹c i przewracaj¹c wszystkich wokó³. Z g³oœników dobieg³ g³os: – Panie i panowie, proszê o spokój. Powtarzam: proszê o spokój. Mówi kapitan promu. Nasz okrêt nie zawróci. Powtarzam: nasz okrêt nie zawróci. 124

Gdybyœmy pop³ynêli z powrotem na Staten Island, zostalibyœmy zatopieni na otwartym morzu. Kto mi nie wierzy, niech wyjrzy za lew¹ burtê. Ton¹³ kolejny statek, ma³a jednostka przyby³a na Tydzieñ Floty, o dwóch kwadratowych kominach na rufie, uzbrojona w miniaturowe dzia³ko. Woda siêga³a ju¿ g³ównego pok³adu. Jakiemuœ dzielnemu marynarzowi uda³o siê oddaæ jeden strza³ z dzia³ka, a inny wywiesi³ na nadbudówce francusk¹ flagê. T³um zamilk³, zafascynowany tym widokiem, a kiedy Francuzi wypalili do przeciwnika po raz drugi, kilku pasa¿erów zaczê³o wiwatowaæ. Jednak okrzyki zamar³y na ich ustach, gdy ma³¹ jednostk¹ wstrz¹snê³a eksplozja, odczuwalna nawet na pok³adach promu. Rufa oderwa³a siê od reszty statku, który zapad³ siê pod powierzchniê, jak zabawka wdeptana w dno ka³u¿y. Pasa¿erowie wci¹¿ wpatrywali siê w milczeniu w kot³uj¹c¹ siê wodê, gdy prom zatrzyma³ siê ze zgrzytem w wy³o¿onym drewnem doku u podnó¿a Manhattanu. Kate próbowa³a zejœæ na l¹d. Jednak grupa ludzi pragn¹cych uciec z wyspy obali³a stalow¹ bramê i rzuci³a siê w stronê promu, nie pozwalaj¹c nikomu wysi¹œæ. Z g³oœników dobieg³o og³oszenie pozbawiaj¹ce wszystkich resztek nadziei. – Ten prom nie odp³ynie. Powtarzam: ten prom nie odp³ynie. Nie ma po³¹czenia ze Staten Island. Wszystkie kursy z Manhattanu s¹ odwo³ane. Jose Chin sta³ przed siatk¹ zwieñczon¹ drutem kolczastym, dziel¹c¹ go od mola wrzynaj¹cego siê w East River. Niestety, wci¹¿ by³ nie na tym brzegu, co trzeba. Zamiast wysy³aæ ca³emu œwiatu przez satelitê obrazy bitwy tocz¹cej siê na Manhattanie, tkwi³ w Hunters Point, gdzie Newtown Creek oddziela³ Brooklyn od Queens, i ogl¹da³ CNN jak zwyk³y telewidz. Smugi dymu wi³y siê wœród drapaczy chmur. Dok³adnie po przeciwnej stronie rzeki znajdowa³a siê Trzydziesta Czwarta ulica. A w dole, pod nogami Jose, przebiega³ tunel Queens Midtown, zablokowany przez samochody, ciê¿arówki i – jak wykrzykiwali spanikowani taksówkarze, których g³osy s³ychaæ by³o w radiu Jasbira Singha – chiñskich komandosów rozlokowanych po stronie Manhattanu. – No i? – spyta³ Jasbir, który sta³ z anten¹ skierowan¹ w niebo, wychwytuj¹c¹ sygna³ CNN. Jose pod³¹czy³ do s³upa oœwietleniowego ³adowarkê baterii i zasilacz telewizora zainstalowanego w kamerze. Elektrownie wci¹¿ dostarcza³y pr¹d, ale telefony ju¿ nie dzia³a³y. Nie uda³o siê nawet dodzwoniæ z komórki do studia New York Yes! GeekNet nieprzerwanie informowa³ o po¿arach, o zablokowanych w korkach karetkach i wozach stra¿ackich i o pl¹drowanych sklepach. Koledzy 125

Jasbira z bran¿y taksówkarskiej przekazywali wiadomoœci o chaosie na ulicach. Tymczasem CNN udawa³o, ¿e trzyma rêkê na pulsie. – To naprawdê najbardziej zaskakuj¹ce wydarzenie w naszych czasach – mówi³ Bernie, spiker relacjonuj¹cy przebieg wydarzeñ z perspektywy Atlanty po³o¿onej w bezpiecznej odleg³oœci od Nowego Jorku. – Wszyscy korespondenci s¹ równie zaszokowani i zdezorientowani jak ja. Napastnicy, który wed³ug licznych œwiadków s¹ obywatelami Chin, rzekomo blokuj¹ tunele i mosty Manhattanu. Jeœli to prawda, na wyspie uwiêzione zosta³y przesz³o dwa miliony osób. Œmig³owce CNN zosta³y zatrzymane na ziemi przez si³y powietrzne, ale widok z tej oto kamery pomo¿e pañstwu zrozumieæ, co w tej chwili prze¿ywaj¹ mieszkañcy Nowego Jorku. – Nie gadaj g³upot! – krzykn¹³ Jose, kiedy okaza³o siê, ¿e CNN obserwuje zadymion¹ wyspê przez tysi¹cmilimetrowy obiektyw, który pokazywa³ tak ma³o szczegó³ów, i¿ równie dobrze mo¿na by go zamontowaæ w Filadelfii. – To nie s¹ ulice. To gra komputerowa. Cholera, cholera, cholera! – Mo¿e lepiej nam pójdzie na moœcie na Piêædziesi¹tej Dziewi¹tej? – spyta³ Jasbir z pow¹tpiewaniem. – Tak myœlisz? – odparowa³ Jose. – Nie. – O kurdê, zobacz. Na ekranie pojawi³o siê ujêcie pokazuj¹ce kilkunastu komandosów w czerni biegn¹cych Wschodni¹ Trzydziest¹ Czwart¹ na zachód. Jose dopiero po chwili zorientowa³ siê, sk¹d bra³y siê te zdjêcia. Tym skubañcom z CNN uda³o siê pod³¹czyæ do jednej z kamer komendy portu, zamontowanych w pobli¿u mostów, tuneli i lotnisk. Ta prawdopodobnie znajdowa³a siê dok³adnie po drugiej stronie rzeki, u wylotu tunelu Queens Midtown. Pokazywany przez ni¹ obraz by³ bardzo wyraŸny. Jose widzia³, jak biegn¹cy na czele ¿o³nierz daje znaki swoim ludziom. O dreszcz zgrozy przyprawi³a go myœl, jak wiele mo¿e zdzia³aæ kilku mózgowców w czasie, gdy prawdziwy dziennikarz tkwi³ po niew³aœciwej stronie rzeki. W dusznej, ma³ej sali konferencyjnej na szeœædziesi¹tym czwartym piêtrze World Trade Center samotny technik spoconymi d³oñmi sterowa³ kamerami z ca³ego miasta. Vinnie Musto nie by³ re¿yserem, ale tylko on zosta³ w centrum monitoringu komendy portu i robi³, co móg³, by wys³aæ w œwiat obrazy pokazuj¹ce niezwyk³¹ inwazjê. W studiu CNN, naprzeciwko Garden, siedzia³ facet nazwiskiem Richie Vetere. Richie zadzwoni³ do Vinniego zaraz po rozpoczêciu ataku i razem zorganizowali transmisjê. Czas jej trwania zale¿a³ od tego, kiedy w powietrze wyleci elektrownia Con Ed. Na dachu budynku sta³y dwa generatory, 126

ale mog³y one dostarczaæ pr¹d tylko do studia, nie do tysi¹ca kamer. Niektóre wyposa¿one by³y w zasilanie awaryjne. Vinnie spodziewa³ siê, ¿e lada chwila obraz zniknie z wiêkszoœci ekranów. Z korytarza dobieg³ tumult. Dziêki Bogu, ktoœ przyszed³ mu pomóc. – Tutaj! – krzykn¹³. – ChodŸcie! Drzwi by³y zamkniête. – Czekajcie, zaraz otworzê. Zerwa³ z g³owy s³uchawki i podbieg³ do drzwi. Kiedy wyci¹gn¹³ rêkê do klamki, nast¹pi³ wybuch. Vinnie zatoczy³ siê do ty³u, zbyt zaszokowany i zdumiony widokiem dziury w drzwiach i klamki wbitej w jego brzuch, by czuæ ból. ¯o³nierze w czerni wywa¿yli drzwi, unieœli broñ i skosili monitory ogniem z broni maszynowej. Monitor w kamerze Jose zgas³. Dziennikarz sprawdzi³ po³¹czenie ze s³upem oœwietleniowym. Wszystko w porz¹dku. Po chwili na ekranie pojawi³a siê twarz Berniego. – Straciliœmy po³¹czenie z Manhattanem. – Jasbir, muszê siê tam dostaæ. – Mo¿e metrem? – Zapomnij. Burmistrz poleci³ wstrzymaæ ruch poci¹gów metra, poniewa¿ nie chcia³ dopuœciæ do uwiêzienia ludzi pod ziemi¹. W ci¹gu ostatniej godziny kilkakrotnie przemawia³ przez radio; jego g³os od czasu do czasu zanika³, w miarê s³abniêcia sygna³u kolejnych stacji. Jose podejrzewa³, ¿e Mincarelli podczepi³ siê przez komórkê do jednego z nadajników ustawionych poza miastem. Pierwsza umilk³a WNYC. W oddali widaæ by³o kikut jej masztu nadawczego; przewrócona stalowa iglica le¿a³a w poprzek nabrze¿a niczym nitka makaronu. Burmistrz sprawia³ wra¿enie, jakby wiedzia³ niewiele wiêcej od Berniego z Atlanty. – Ciekawe, gdzie siê zaszy³ – powiedzia³ Jose. – Zobacz! – krzykn¹³ Jasbir, wskazuj¹c ma³y monitor. – Hej, to nasi! CNN nadawa³o transmisjê na ¿ywo, ale w prawym dolnym rogu ekranu widnia³o logo New York Yes!. Na niewyraŸnym obrazie mo¿na by³o dostrzec Upper East Side, p³on¹ce wozy policyjne, zakorkowane ulice, opustosza³e chodniki. Kamera skierowa³a siê ku górze i uchwyci³a blade twarze w oknach. – Kto filmuje to gówno? 127

– Odwa¿ny cz³owiek – odpar³ Jasbir. – Albo g³upiec. – W ka¿dym razie chyba nigdy w ¿yciu nie mia³ w kamery w rêku. Nagle w³¹czy³ siê dŸwiêk. I rozleg³ siê g³os, który Jose zna³ a¿ za dobrze. – Mówi Arnold Moskowitz z New York Yes!, nadaj¹cy z rogu Drugiej Alei i Siedemdziesi¹tej Czwartej ulicy w nowojorskiej Upper East Side. Chiñscy ¿o³nierze zaatakowali miasto. – Arnie? Co on robi na ulicy, do cholery? Jakby w odpowiedzi na to pytanie, Arnie Moskowitz wymierzy³ kamerê w chodnik, po czym powoli obróci³ j¹ o sto osiemdziesi¹t stopni, pokazuj¹c ulicê zablokowan¹ przez puste samochody i ¿ó³te taksówki, oraz przeciwleg³y chodnik, na którym sta³ wóz transmisyjny New York Yes! z anten¹ mikrofalow¹ wyci¹gniêt¹ na ca³¹ d³ugoœæ. Nagle kamera znieruchomia³a. Z Drugiej Alei wybiegli ¿o³nierze w czerni. Obraz zatrz¹s³ siê, jakby Arnie i ludzie z wozu transmisyjnego rzucili siê do ucieczki. Jednak zamiast pokazywaæ typowe w takiej sytuacji szarpane, niewyraŸne ujêcia chodnika, drzwi samochodów i biegn¹cych nóg, oko kamery pozosta³o utkwione w nadci¹gaj¹cych ¿o³nierzach. – Nie, nie, nie – wydysza³ Joe. ¯o³nierze wymierzyli karabiny w kamerê. – Uwa¿aj… Arnie, uciekaj stamt¹d! G³os Arniego dr¿a³. – Mówi Arnold Moskowitz z New York Yes! Przesy³am wam… Ekran zgas³. Jose zacz¹³ przy nim manipulowaæ, próbuj¹c przywróciæ wizjê. – Mo¿e nic mu siê nie sta³o – powiedzia³ Jasbir. – Mo¿e tylko zniszczyli kamerê. Mo¿e kazali mu j¹ wy³¹czyæ. – Tak, wygl¹dali na cholernie rozs¹dnych. Na ekranie pojawi³a siê twarz Bernarda Shawa z CNN. – Pracownik New York Yes! poinformowa³ nas przez telefon komórkowy, ¿e kamerzysta jego stacji zosta³ zastrzelony. By³ to Arnold Moskowitz, przekazuj¹cy z Upper East Side na Manhattanie relacjê z inwazji na Nowy Jork. Jose wy³¹czy³ kamerê. Ogarnê³o go poczucie ogromnej straty. – Po jak¹ cholerê wy³azi³ na ulicê? Nie mia³ kamery w rêkach od czasu, kiedy nawali³ mu obojczyk. By³ cholernym szefem wiadomoœci. Powinien siedzieæ za biurkiem. Jasbir wpatrywa³ siê w swojego towarzysza. Jose wydawa³ siê g³êboko wstrz¹œniêty œmierci¹ szefa, na którego zawsze tak bardzo siê skar¿y³. Nie wierci³ siê ju¿ jak nadpobudliwa ma³pa, tylko patrzy³ na drugi brzeg rzeki z zaciêt¹ twarz¹. – Bardzo mi przykro, przyjacielu – powiedzia³ Jasbir. 128

– Muszê siê tam dostaæ. Jasbir pokrêci³ g³ow¹. – Ludzie, którzy próbuj¹ stamt¹d uciec, wiedz¹, co robi¹. – Arnie ca³y czas powtarza³: „Historia pisana jest przez jej uczestników. Albo w niej uczestniczysz, albo zbierasz och³apy.” Muszê siê tam dostaæ. W grê wchodzi³y dwadzieœcia dwa tunele i osiem mostów. Jose raz jeszcze przebieg³ myœl¹ wszystkie przeprawy przez East River. – Most na Willis Avenue? – Nie – odpar³ Jasbir. Jego koledzy Sikhowie przekazywali mu aktualne wiadomoœci przez nielegalnie udoskonalone radio. Triborough odpada³. Mosty Brooklyñski i Williamsburski te¿. Napastnicy nie zablokowali przepraw w górze rzeki, ale zrobili to za nich uciekaj¹cy z Manhattanu kierowcy, zajmuj¹cy wszystkie pasy jezdni. Jose spojrza³ w dó³ rzeki. Od mostu Manhattañskiego dzieli³o go nieca³e pó³tora kilometra. Warto zaryzykowaæ. Od³¹czy³ sprzêt od s³upa i wskoczy³ do taksówki. Miniwan potoczy³ siê w¹skimi brukowanymi ulicami, miêdzy starymi fabrykami. Ludzi by³o tu niewiele, jak zwykle w pobli¿u East River, choæ gdzieniegdzie sta³y grupki mieszkañców Queens obserwuj¹cych, co siê dzieje. Kilka przecznic przed mostem Jose zorientowa³ siê, ¿e têdy nie dostanie siê na Manhattan. Jezdnia zastawiona by³a samochodami; patrz¹c na nie przez teleobiektyw, Chin zauwa¿y³, ¿e maj¹ pootwierane drzwi, jakby kierowcy porzucili wozy i pieszo czmychnêli do Brooklynu. Ten obrazek stanowi³ doskona³¹ ilustracjê panuj¹cej w mieœcie paniki. Nie³atwo by³o wyci¹gn¹æ brooklyñczyka z jego samochodu. – Musi byæ jakiœ sposób. Hej! Tunel metra pod Szeœædziesi¹t¹ Trzeci¹. – Linie metra s¹ zablokowane – odpar³ Jasbir. – Nie, nie… to znaczy tak, ale pod tunelem metra na Szeœædziesi¹tej Trzeciej jest jeszcze jeden tunel. – Metro pod metrem? – Nie, nie metro. To kolej Long Island. Prowadzi do Drugiej Alei. – Nie s³ysza³em o ¿adnej stacji kolejowej na skrzy¿owaniu Drugiej Alei i Szeœædziesi¹tej Trzeciej ulicy – powiedzia³ Jasbir, dumny z tego, ¿e móg³ zadaæ k³am stwierdzeniom, i¿ typowy nowojorski taksówkarz lepiej zna Kalkutê ni¿ Nowy Jork. – Wiem, ¿e nie ma tam stacji, na litoœæ bosk¹. W tym miejscu przestali kopaæ tunel. Po prostu tam siê koñczy. Mia³ byæ doprowadzony do Grand Central, ale siê nie uda³o. Jest pusty, nie ma w nim torów ani nic takiego. Nie zosta³ wykoñczony. Nie pamiêtasz „Widzianego z tunelu”, mojego reporta¿u o mieszkaj¹cym tam gangu graficiarzy? 9 – Bitwa o Nowy Jork

129

Jasbir, który nie ogl¹da³ New York Yes! tak czêsto, jak siê to Jose wydawa³o, zawróci³ i skierowa³ siê z powrotem na pó³noc. Za Hunters Point skrêci³ na Vernon Boulevard. Jose usi³owa³ wypatrzyæ, co dzieje siê na Manhattanie, ale East River by³a zas³oniêta murami fabryk, magazynami i wal¹cymi siê dokami. Wreszcie uda³o mu siê dostrzec fragment klinowatego dachu wie¿owca Citicorp przy Wschodniej Piêædziesi¹tej Trzeciej. Wygl¹da³ normalnie. Gdyby nie gêsty dym nad wysp¹, mo¿na by pomyœleæ, ¿e trwa zwyczajny dzieñ. Miniwan przejecha³ pod stalowymi przês³ami mostu na Piêædziesi¹tej Dziewi¹tej i zatrzyma³ siê przy parku, o rzut kamieniem od ciesz¹cego siê z³¹ s³aw¹ blokowiska, którego mieszkañcy siedzieli na dachach budynków i obserwowali Manhattan. Na œrodku rzeki le¿a³a Roosevelt Island, zas³aniaj¹ca Jose drugi brzeg. – Gdzieœ tam jest szyb wejœciowy – powiedzia³. – Zmieœci siê w nim moja taksówka? – spyta³ Jasbir. – Nie. Hindus zerkn¹³ na zadymione niebo. – Jasbir, siedemset metrów st¹d, na drugim brzegu, mo¿emy nakrêciæ materia³, który okryje nas s³aw¹ – powiedzia³ Jose. – Pomó¿ mi, a dam ci, czego sobie za¿yczysz. – Tak¹ s³aw¹, jak¹ zyska³ twój szef Arnie? – On by³ psem na wiadomoœci. Kiedy pieprzone szychy wykupi³y sieci telewizyjne i dla oszczêdnoœci wywali³y wszystkich na bruk, co zrobi³ Arnie? Przeniós³ siê do kablówki. Wola³ zarabiaæ sto szeœædziesi¹t tysiêcy dolarów mniej, byle tylko robiæ wiadomoœci. Wiele siê od niego nauczy³em. Teraz mam okazjê spo¿ytkowaæ tê wiedzê. Muszê tylko dostaæ siê na drugi brzeg. Jasbir Singh spojrza³ z ¿alem na swój nieskazitelnie czysty wóz. Dziesiêæ d³ugich lat po tym, jak zrzuci³ mundur armii indyjskiej i uciek³ od hindusko-sikhijskich wojen religijnych w Pend¿abie, wreszcie uda³o mu siê zaoszczêdziæ doœæ pieniêdzy, by zap³aciæ pierwsz¹ ratê za taksówkê. Kupuj¹c miniwana, by³ tak podekscytowany, ¿e pojecha³ za laweciarzem przewo¿¹cym jego nowy nabytek do warsztatu, aby popatrzeæ, jak lakiernicy maluj¹ karoseriê na ¿ó³to. By sp³aciæ samochód i licencjê taksówkarza, pracowa³ czternaœcie godzin na dobê. Jeszcze kilka lat i bêdzie mia³ wystarczaj¹co du¿y maj¹tek, by pod zastaw licencji wzi¹æ kredyt na pierwsz¹ ratê zap³aty za dom w Floral Park. A¿ chcia³o siê ¿yæ. Ale Jose by³ w porz¹dku. Zawsze p³aci³ na czas, nawet jeœli musia³ wyci¹gn¹æ pieni¹dze z w³asnej kieszeni i czekaæ, a¿ stacja pokryje jego wydatki. Zawsze stawia³ lunch. Zawsze pyta³ o dzieci Jasbira. 130

¯ona Jasbira twierdzi³a, ¿e lubi ws³uchiwaæ siê w nieprzerwany strumieñ informacji s¹cz¹cy siê ze skanerów Jose. Rzeczywiœcie, kr¹¿¹c po mieœcie, zdobywali wiêcej wiadomoœci ni¿ inni taksówkarze, a nawet policja. Kiedy z g³oœników dobiega³y wieœci o po¿arach, strzelaninach i napadach, Jasbir czasem czu³ siê, jakby on i Jose byli niezwyciê¿eni. Ale nie kuloodporni. – Zaczniemy od potrojenia stawki za nadgodziny. ¯o³d kombatancki. Proszê, Jasbir. Jesteœ mi naprawdê potrzebny. – Dobra – powiedzia³ wreszcie. – Ale najpierw zadzwoniê do ¿ony i powiem jej, ¿e nic mi nie jest. – Masz jeszcze ten policyjny ³om, który ci da³em? Musimy wy³amaæ drzwi. Jego reporta¿ Widziane z tunelu by³ jednym z niewielu, które przynios³y wymierny efekt. Dziêki niemu koleje Long Island zrobi³y wszystko, by uniemo¿liwiæ graficiarzom wstêp do pustego tunelu. Gdyby nie skrzynka z narzêdziami Jose i nadludzka si³a Jasbira, pracuj¹cego ciê¿kim stalowym ³omem wykorzystywanym przez policjê do otwierania zmia¿d¿onych samochodów, wyprawa na Manhattan przedwczeœnie dobieg³aby koñca. Jose i Jasbir przebili siê przez siatkê, bramê i stalowe drzwi. Gdy te wreszcie zawis³y na jednym zawiasie, Singh wydysza³: – Lepiej wezmê radio. – I latarkꠖ powiedzia³ Jose, œwiec¹c swoj¹ w g³¹b szybu. Jego oczom ukaza³y siê wiod¹ce w dó³ betonowe schody. Jasbir wróci³ z latark¹ w jednej d³oni i radiem pod pach¹. Jose pierwszy wszed³ w wilgotny, ch³odny mrok, czuj¹c na plecach ciê¿ar kamery, zasilaczy i anteny. Pomyœla³, ¿e on i Jasbir s¹ jak emigranci, którzy wyruszaj¹c do Nowego Jorku, brali ze sob¹ rzeczy, jak im siê wydawa³o, potrzebne w nieznanym im mieœcie.

20 K

ate stara³a siê wydostaæ z k³êbowiska ludzi szturmuj¹cych terminal promowy. Musia³a przykucn¹æ, by utorowaæ sobie drogê wœród piersi i brzuchów. Myœla³a, ¿e jeœli tylko przebije siê do Battery City Park, dalej pójdzie wzd³u¿ rzeki. Ale przera¿eni ludzie otaczali park jak ¿ywy, ruchomy mur, wiêc zag³êbi³a siê w kaniony wœród wysokich budynków dzielnicy finansowej. Dwa razy upada³a na ziemiê i o ma³o co jej nie zadeptano. W koñcu schroni³a siê w w¹skiej granitowej wnêce w miejscu, gdzie zachodzi³y na 131

siebie dwa budynki. Musia³a jakoœ siê st¹d wydostaæ, dotrzeæ do centrum, do domu, a potem znaleŸæ Kena. Na myœl o nim wst¹pi³y w ni¹ nowe si³y. Na razie niewa¿ne by³o, jak go odnajdzie. Najpierw musia³a ca³a i zdrowa wróciæ do domu. Biurowce zas³ania³y widok bitwy tocz¹cej siê w porcie, ale nie ulega³o w¹tpliwoœci, ¿e dzieje siê coœ bardzo z³ego. Kate przypomnia³a sobie sztorm, który kiedyœ dopad³ j¹ w pobli¿u wybrze¿y Kalifornii: na chwilê przed tym, jak potê¿ny podmuch zerwa³ maszt z ³odzi, zapad³a niesamowita cisza, temperatura podskoczy³a o dziesiêæ stopni i nadci¹gnê³y kot³uj¹ce siê fale. W mieœcie panowa³a ta sama atmosfera ciszy przed burz¹: t³umy wylewa³y siê z budynków na zat³oczone chodniki, ludzie ju¿ na nich stoj¹cy wybiegali na zakorkowane ulice; kierowcy, zablokowani przez porzucone samochody, wciskali klaksony, daj¹c upust przera¿eniu i bezsilnej wœciek³oœci. Od strony rzeki dobieg³y odg³osy wybuchów, odbijaj¹ce siê echem od œcian budynków. Rozleg³ siê brzêk t³uczonego szk³a. Jedni ludzie przeciskali siê w stronê stacji metra, inni usi³owali siê z nich wydostaæ. Kate musia³a wyrwaæ siê z t³umu. Wreszcie zauwa¿y³a lukê i toruj¹c sobie drogê ³okciami, pobieg³a w stronê Broadwayu, przedar³a siê przez zapchany pasa¿ handlowy i skrêci³a w boczn¹ uliczkê. Skierowa³a siê w stronê zas³oniêtej budynkami rzeki; pocz¹tkowo sz³a pod pr¹d, po czym nagle naprzód ponios³a j¹ fala ludzi, którzy zdecydowali, ¿e bêd¹ bezpieczniejsi na odkrytym terenie. Przy West Street autostrada by³a zablokowana. Sta³o na niej wiele pustych samochodów. Kate zauwa¿y³a, ¿e niektórzy kierowcy zamknêli siê w swoich wozach i rozgl¹dali siê z przera¿eniem; inni kulili siê, jakby chcieli znikn¹æ. Mijaj¹c w biegu Rector Street, Carlisle i Albany, zaczê³a wbrew rozs¹dkowi ¿ywiæ nadziejê, ¿e zdo³a dotrzeæ a¿ do Czternastej ulicy w miejscu, gdzie Dziesi¹ta Aleja odbija³a od Zachodniej, szeœæ przecznic od domu. Z przodu rozleg³ siê terkot karabinów maszynowych. Kate zauwa¿y³a ludzi biegn¹cych w jej kierunku, trzaskaj¹cych drzwiami, wyskakuj¹cych z samochodów wœród okrzyków: – Nadchodz¹, nadchodz¹! Ros³y mê¿czyzna w czarnym uniformie szofera wpad³ na Kate, przewróci³ j¹ na chodnik i pobieg³ dalej. Oszo³omiona, bardziej wyczu³a, ni¿ zauwa¿y³a zbli¿aj¹cych siê ludzi i przeturla³a siê w bok; w tej samej chwili obok niej przemknêli pasa¿erowie porzuconego samochodu, niezwa¿aj¹cy na nic ani na nikogo. Kate wczo³ga³a siê pod nadwozie, po czym, nêkana zawrotami g³owy, przenios³a siê do bezpieczniejszej kryjówki pod wielk¹ ciê¿arówk¹. Tam spróbowa³a zorientowaæ siê w sytuacji. Przed ni¹ bieg³a Liberty Street, która zaczyna³a siê nad rzek¹ i mija³a World Trade Center. Nagle samochody blokuj¹ce skrzy¿owanie ruszy³y. 132

Kate próbowa³a zebraæ myœli, zorientowaæ siê, co jest grane. Zauwa¿y³a ¿o³nierzy uzbrojonych w karabiny maszynowe. Czterech komandosów w czerni – wygl¹dali dok³adnie tak, jak ci, którzy opanowali holownik Kena – wygra¿a³o kierowcom broni¹, nakazuj¹c im odjechaæ. Kiedy jeden z taksówkarzy oci¹ga³ siê z wykonaniem polecenia, napastnicy przeszyli go seri¹ z karabinu i wywlekli cia³o na bruk. Potem rozkazali kierowcy wozu jad¹cego z ty³u popchn¹æ taksówkê. Po chwili skrzy¿owanie by³o ju¿ puste. Przed ciê¿arówk¹, pod któr¹ ukry³a siê Kate, sta³ mercedes, pierwszy w kolejce samochodów zmierzaj¹cych na pó³noc. ¯o³nierz podszed³ do niego i zastrzeli³ kierowcê. S¹siedni wóz by³ pusty. Z trzeciego pasa dobieg³ kobiecy g³os: – Nie strzelaj, proszê, nie… Reakcj¹ by³ strza³. Kate le¿a³a nieruchomo jak kamieñ. Rozgl¹da³a siê na wszystkie strony, szukaj¹c drogi ucieczki. Napastnicy to samo, co tu, zrobili na pasach prowadz¹cych w stronê centrum: oczyœcili skrzy¿owanie i zamknêli je samochodami unieruchomionymi na dochodz¹cych doñ ulicach. Kiedy Kate zaryzykowa³a i podnios³a g³owê, zauwa¿y³a, ¿e Liberty Street jest pusta na odcinku od rzeki Hudson i wzd³u¿ po³udniowej granicy placu pod World Trade Center. ¯o³nierze pobiegli w g³¹b wyspy, w stronê Broadwayu; dwóch zosta³o, by pilnowaæ skrzy¿owania. Z miejsca, w którym sta³ holownik – trzysta metrów od Weehawken Cove, dok³adnie naprzeciwko czerwonych, bia³ych i niebieskich pomostów, zajmuj¹cych wybrze¿e Manhattanu miêdzy ulicami Dwudziest¹ Trzeci¹ a Siedemnast¹ – Ken widzia³ piêæ ton¹cych statków i kilka p³on¹cych w doku, a tak¿e stoj¹ce w ogniu gmachy telekomunikacji w centrum i Battery. Ze sterówki „Chelsea Queen” roztacza³ siê doskona³y widok na bitwê. Ken móg³ tylko patrzeæ. Czu³ siê, jakby ogl¹da³ film. A jednak nie by³ ca³kowicie bezsilny – on jeden wiedzia³, gdzie znajduje siê okrêt flagowy admira³a Tanga. Sam admira³ sta³ na dachu sterówki, pozbawiony jakiejkolwiek ochrony, nie licz¹c kamizelki kuloodpornej, i obserwowa³ przebieg bitwy przez lornetkê, jednoczeœnie wydaj¹c rozkazy przez krótkofalówkê. Ken widzia³ go przez otwarte okno. Kate zostawi³a w kajucie swój telefon komórkowy. Ken mia³ nadziejê, ¿e ci dranie jeszcze go nie znaleŸli; gdyby uda³o mu siê tam zejœæ, móg³by przekazaæ przez komórkê wa¿n¹ informacjê: dowodz¹cy inwazj¹ chiñski admira³ zarekwirowa³ „Chelsea Queen”. Gdzie, do stu piorunów, by³a Kate? 133

Prom, na którym p³ynê³a, dotar³ do Battery – o ile ci dranie go nie zatopili. Stamt¹d do jej mieszkania by³o szeœæ d³ugich kilometrów; metro pewnie nie kursowa³o. Ilu tam zosta³o ludzi? Dwa, trzy miliony osób próbuj¹cych uciec z wyspy, wróciæ do domu albo po prostu gdzieœ siê ukryæ? Na szczêœcie, Kate by³a niezwykle zaradn¹ kobiet¹. Lecz lada chwila na ulice mogli wylec szaleñcy. Dobrze, ¿e jest dzieñ, pomyœla³. Za dnia ludzie na ogó³ s¹ przyzwoici. Jeœli Kate ma g³owê na karku, to bêdzie uciekaæ wzd³u¿ rzeki, po otwartym terenie. Ken widzia³ t³umy miêdzy Battery Park City a Village, z tej odleg³oœci przypominaj¹ce wielk¹, mieni¹c¹ siê w s³oñcu falê. Niektórzy biegli, inni jechali na rowerach albo mknêli na ³y¿worolkach. Kate musia³a sobie poradziæ; w koñcu by³a silna i sprawna. Twierdzi³a, ¿e w dni, kiedy nie przep³ywa³a trzech kilometrów, przebiega³a siedem. Kenowi udzieli³a siê jej ¿ywotnoœæ. Uœmiechn¹³ siê do swoich wspomnieñ, ale szybko spochmurnia³. – Smutno? – spyta³ chiñski bosman, który sta³ za sterem holownika. – A jak ty czu³byœ siê na moim miejscu? – odparowa³ Ken. – le – przyzna³ bosman. By³ m³odszy, ni¿ siê Kenowi na pocz¹tku wydawa³o. Ogorza³a twarz, która œwiadczy³a o tym, ¿e nie zawsze s³u¿y³ na okrêtach podwodnych, dodawa³a mu lat, podobnie jak bia³a blizna przecinaj¹ca czo³o. Jednak porusza³ siê ze zwinnoœci¹ m³odego cz³owieka. – Po czym to pami¹tka? – spyta³ Ken, wskazuj¹c bliznê. – Urwana lina. – Nieprzyjemna sprawa. – Ken podniós³ okaleczon¹ d³oñ i powiedzia³: – Mnie chlasn¹³ drut. Bosman pokaza³ na swoj¹ lew¹ d³oñ. Czubek palca wskazuj¹cego by³ uciêty. – Stalowy w³az – uœmiechn¹³ siê. – Na wzburzonym morzu. – Dobrze mówisz po angielsku. – Nie bardzo. – Lepiej ni¿ ja po chiñsku. Gdzie uczy³eœ siê jêzyka? – Stocznia w Hongkongu. – W Hongkongu? Czyta³em, ¿e komuniœci nie ufaj¹ ludziom, którzy pracowali u Brytyjczyków. – Admira³ Tang Li ufa dobrym ludziom – odpar³ bosman. – Nie obchodzi go, co mówi¹ inni. – Co za goœæ – powiedzia³ Ken, krzywi¹c siê na widok du¿ego okrêtu podwodnego bombarduj¹cego bocznicê na Pensylvania Station. Sukinsyny, skupili siê na infrastrukturze; niszczyli tory na wypadek, gdyby komuœ przysz³o do g³owy spróbowaæ ucieczki poci¹giem. – Tak, œwietny goœæ – przytakn¹³ bosman, który najwyraŸniej nie zna³ angielskiego na tyle, by wyczuæ ironiê. – Cz³owiek z ludu. 134

Cz³owiek z ludu? – pomyœla³ Ken. Tang Li, mimo pokrytej bliznami skroni i zmia¿d¿onego ucha, wygl¹da³ raczej na maklera posiadaj¹cego dom w Westchester. – Dlaczego wiêc rzuci³ moj¹ za³ogê rekinom na po¿arcie? – Jest wojna – odpar³ bosman. Ken spojrza³ mu w oczy, daj¹c do zrozumienia, ¿e w gruncie rzeczy ulepieni s¹ z jednej gliny: dwaj ciê¿ko haruj¹cy faceci, którzy nauczyli siê nie wychylaæ, nie ustêpuj¹c innym bardziej ni¿ to konieczne. – Wojna? Myœlisz, ¿e ile czasu minie, zanim moi ludzie zorientuj¹ siê, ¿e twoi ludzie wykorzystuj¹ mój holownik jako centrum dowodzenia i nas zbombarduj¹? – Twoi ludzie nie umieæ znaleŸæ swój ty³ek – odpar³ bosman. – Pieprz siꠖ burkn¹³ Ken. Strzeg¹cy go uzbrojony marynarz poruszy³ siê groŸnie. Jednak bosman krzykn¹³ coœ do niego i mê¿czyzna wyszed³ ze sterówki. Z³oœliwa uwaga Chiñczyka nie by³a nieuzasadniona. Wygl¹da³o na to, ¿e nikt nie próbuje walczyæ. Ken myœla³, i¿ o tej porze niebo bêdzie siê ju¿ roi³o od œmig³owców. W sumie to dobrze, ¿e siê pomyli³. Tylko tego brakowa³o, ¿eby lotnictwo i marynarka zaczê³y bombardowaæ Nowy Jork. Tym bardziej nale¿a³o doprowadziæ do ataku na holownik i zakoñczyæ ten koszmar. – A poza tym – powiedzia³ bosman – kto pomyœleæ, ¿e chiñski dowódca byæ na amerykañskim holowniku? – Nabior¹ podejrzeñ, kiedy zauwa¿¹, ¿e na wodzie zosta³a tylko „Chelsea Queen”. Na rzece pojawi³ siê rozpêdzony kuter stra¿y przybrze¿nej, bia³y, z jasnoczerwonym „V” na dziobie. Ostatni raz Ken widzia³ go przy molo u wylotu Czterdziestej Drugiej. Stra¿nikom jakoœ uda³o siê wymkn¹æ chiñskim oddzia³om szturmowym. Kuter rzuci³ siê na dwa p³yn¹ce powoli okrêty podwodne niczym doberman na boksery. Chiñskie jednostki natychmiast siê rozdzieli³y; jedna ruszy³a w lewo, druga w prawo. Z dzia³ka zamontowanego na dziobie kutra pad³y dwa strza³y. Obok pierwszego okrêtu w górê wzbi³a siê fontanna wody. Z kiosku drugiego oderwa³ siê kawa³ p³on¹cego metalu. – W³aœnie znaleŸli wasz ty³ek – triumfowa³ Ken, a bosman mruga³ oczami w najwy¿szym zdumieniu. Tak dobrzy strzelcy byli rzadkoœci¹ w marynarce, a tym bardziej w stra¿y przybrze¿nej, specjalizuj¹cej siê w akcjach ratowniczych i walce z handlarzami narkotyków. Oba chiñskie okrêty znieruchomia³y. Za³oga kutra odda³a nastêpne dwa strza³y, unieszkodliwiaj¹c dzia³ko pok³adowe jednego okrêtu i trafiaj¹c drugi w rufê. 135

Ale chiñski bosman tylko siê uœmiechn¹³. Poda³ Kenowi lornetkê. Z rzeki Hudson wynurza³y siê peryskopy, ustawione w rzêdzie niczym s³upy ogrodzeniowe. Pierwsza torpeda zmia¿d¿y³a dziób kutra, druga wywróci³a go na burtê, a trzecia rozerwa³a na kawa³ki. Admira³ Tang zbieg³ po drabinie z dachu sterówki, z³apa³ pilota i zacz¹³ skakaæ po kana³ach telewizyjnych. Na niektórych nie by³o nic, czêœæ stacji nadawa³a wywiady ze studia, inne pokazywa³y obrazy, które wygl¹da³y na filmowane przez zdalnie sterowane kamery na Manhattanie. Na NBC pojawi³o siê ujêcie przedstawiaj¹ce Lexington Avenue, w okolicach starej zbrojowni na Szeœædziesi¹tej Siódmej. Wzbudzi³o to wyraŸne zainteresowanie Tanga, który powiedzia³ coœ do mikrofonu wpiêtego w klapê munduru. Ken móg³ siê tylko domyœlaæ, jak rozkazy Tanga przek³ada³y siê na przebieg walki. Jedno by³o pewne: telewizja dostarcza³a mu najœwie¿szych informacji na temat dzia³añ jego wojsk. – To wariactwo – upiera³ siê Hector. – Przecie¿ nawet nie wiemy, gdzie jest burmistrz. – W centrum – powiedzia³a Harriet. Hector spojrza³ zmru¿onymi oczami w stronê centrum. Na wszystkich pasach Lexington Avenue sta³y rzêdy porzuconych samochodów, ciê¿arówek i autobusów, siêgaj¹ce a¿ po spowity dymem gmach Chryslera. Hector i Harriet znajdowali siê dwie przecznice na pó³noc od szklanych pomostów ³¹cz¹cych budynki Hunter College. Obok widocznych w oddali murów starej zbrojowni przebiega³a Szeœædziesi¹ta Siódma ulica, przy której sta³ dziewiêtnasty komisariat; Sanchez odda³by wszystko, ¿eby w tej chwili byæ w³aœnie tam. – Jest w centrum – powtórzy³a Harriet. – Niemo¿liwe! S³ysza³aœ, co mówi centrala. Centrum zarz¹dzania kryzysowego jest zniszczone. – Radio policyjne dzia³a³o z przerwami; ostatni raz odezwa³o siê przed pó³godzin¹. – Mo¿e byæ wszêdzie: w Queens, Brooklynie, Bronksie czy Staten Island. Móg³ nawet uciec do Jersey. – Jest w centrum, bo tam ma swoj¹ kryjówkê. – Kryjówka? Burmistrz ma kryjówkê? – Z czasów, kiedy prowadzi³ grupê specjaln¹. – Kto ci to powiedzia³? – Ojciec. Od piêtnastu lat s³u¿y w pierwszym komisariacie. – No i? – Nie trzeba by³o koñczyæ studiów z administracji policyjnej, by wiedzieæ, ¿e jeœli ma siê do dyspozycji piêædziesiêcioletniego afroamery136

kañskiego oficera policji, to nale¿y go przydzieliæ do komisariatu numer jeden, by wszyscy widzieli, jak strze¿e ratusza. Hector uwa¿a³, ¿e Harriet powinna siê cieszyæ, i¿ ma takiego ojca. Sanchez senior da³ dyla w pierwszym tygodniu po narodzinach syna, bo nie móg³ wytrzymaæ ha³asu. Krótko mówi¹c, oficer Greene by³ w ratuszu z tego samego powodu, dla którego jego wysoka ciemnoskóra córka trafi³a do Gracie Mansion. Czemu znalaz³ siê tam Sanchez – niski Portorykañczyk w okularach – pozostawa³o tajemnic¹ dla niego samego. Owszem, móg³ to zawdziêczaæ swojej œredniej ocen, najlepszej w ca³ej akademii, ale zazwyczaj trzeba by³o mieæ znajomoœci w zwi¹zku zawodowym albo ojca i kilku wujków w policji, ¿eby dostaæ tak presti¿owe zadanie. – No i? – No i ojciec powiedzia³ mi, ¿e s³ysza³, ¿e burmistrz ma kryjówkê. Gdzieœ w centrum. – To tak jak z aligatorami w kana³ach. Wszyscy o nich s³yszeli, a nikt ich nie widzia³. – Nieprawda. Kiedyœ jednego z³apali. – Siedemdziesi¹t lat temu. S³uchaj, piêæ przecznic st¹d jest dziewiêtnasty komisariat. Moim zdaniem, powinniœmy tam pójœæ, zameldowaæ siê i czekaæ na rozkazy. – A czemu uwa¿asz, ¿e dziewiêtnasty jeszcze stoi? – Jeœli go nie bêdzie, pójdziemy dalej. Zgoda? Tak zrêcznie to uj¹³, ¿e nie mia³a wyboru. – Zgoda. Sprawdzimy, co z dziewiêtnastym. K¹tem oka zauwa¿y³a trzech ¿o³nierzy z karabinami przewieszonymi przez ramiê. Wyszli z Trzeciej Alei i skierowali siê na wschód, przez Siedemdziesi¹t¹ Drug¹. – Cofaj, cofaj, cofaj! – powiedzia³a. Wsunêli rowery za unieruchomiony autobus i, korzystaj¹c z jego os³ony, ruszyli w g³¹b Lexington Avenue, lawiruj¹c miêdzy kolumnami samochodów. Na ka¿dym skrzy¿owaniu Harriet wysuwa³a siê naprzód, by sprawdziæ, co kryje siê za rogiem, po czym zwalnia³a, czekaj¹c na Hectora. Œwiadomi faktu, ¿e za plecami maj¹ ciê¿ko uzbrojonych komandosów, ¿arliwie modlili siê w duchu, by solidny komisariat z ceg³y i kamienia wci¹¿ pozostawa³ w rêkach policji. Powietrze przeciê³y trzy g³oœne gwizdy. Harriet zatrzyma³a rower. W czasach jej ojca, trzy krótkie sygna³y oznacza³y proœbê o pomoc. – Uwaga! – zatrzeszcza³o radio. Po czym z góry dobieg³ g³os: – Czekajcie! 137

Sier¿ant z dziewiêtnastego komisariatu krzycza³ do nich ze szklanego pomostu nad alej¹. – Wyci¹gnijcie broñ i schowajcie siê gdzieœ. S¹ tu¿ za wami. Harriet wyjê³a pistolet. – Wejœcie do metra – powiedzia³a do Hectora. Hector wzi¹³ broñ do rêki. Harriet zabiera³a go w weekendy na strzelnicê w Rodman, by potrenowa³ strzelanie, ale pistolet i tak ci¹¿y³ mu jak ceg³a. – Osacz¹ nas i wystrzelaj¹ cywili. Rozejrza³ siê gor¹czkowo. Umieszczone we wnêkach otwory drzwiowe zbrojowni mog³y zapewniæ schronienie, ale dzieli³a ich od niej ca³a przecznica. Mimo sprzeciwu Hectora Harriet ruszy³a w stronê stacji metra. To by³a najgorsza z mo¿liwych kryjówek. – Tam! – Parter gmachu Hunter College tworzy³ g³êbok¹ wnêkê. Hector wskaza³ kamienne kolumny podtrzymuj¹ce piêtro. Z pomostu nad ich g³owami dobieg³ huk wystrza³u z karabinu snajperskiego. Hector niewiele móg³ zobaczyæ zza porzuconych samochodów, ale wygl¹da³o na to, ¿e policjant powali³ jednego z napastników. Po sekundzie szklany pomost rozpad³ siê na tysi¹ce kawa³ków. Niezauwa¿ony komandos podkrad³ siê do niego i skosi³ ogniem z karabinu maszynowego. Po chwili Chiñczyk poderwa³ siê z ziemi i ostrzela³ pomost na pi¹tym piêtrze. Hector uniós³ pistolet i poci¹gn¹³ za spust. Komandos powoli osun¹³ siê na ziemiê. – Trafi³em go – powiedzia³ Hector, wystawiaj¹c g³owê z kryjówki, by przyjrzeæ siê rannemu. – Madre de Dios. Trafi³em go. – Schyl siê, idioto. Hector schowa³ siê za plecami Harriet. – Dobry strza³, panie mecenasie. – Nawet nie mierzy³em. To by³ przypadek. – Mierzy³eœ. Tak jak trzeba. To nie by³ przypadek. Dobry strza³, Hector. – Gdzie jest ten drugi? Kiedy rozgl¹dali siê za nastêpnym komandosem, ten, którego postrzeli³ Hector, usiad³, gwa³townie potrz¹sn¹³ g³ow¹ i opró¿ni³ magazynek w ich kierunku. Huk by³ przera¿aj¹cy, odg³osy wystrza³ów z karabinu odbija³y siê echem od œcian budynków pochylonych nad w¹sk¹ alej¹, kule roztrzaskiwa³y szyby samochodów, przebija³y stal, odbija³y siê od bruku, uderza³y w kamieñ. Hector i Harriet rzucili siê za kolumnê, przycisnêli twarze do chodnika i zaczêli siê modliæ: Hector do mi³osiernej Maryi; Harriet do Boga metodystów, który rzadko dotrzymywa³ obietnic danych Czarnym. 138

Zapad³a niesamowita cisza, któr¹ po chwili zm¹ci³ huk wystrza³ów z karabinów. Pociski przecina³y powietrze, œmigaj¹c wœród wysokich lamp. Harriet podnios³a g³owê i zauwa¿y³a snajperów policyjnych przyczajonych na dachu zbrojowni. – Do dzie³a, Hector. Nie wiedzieæ czemu, zabrali do kryjówki rowery. Zerwali siê na nogi i pochyleni rzucili siê do biegu, prowadz¹c je obok siebie. Przemknêli przez chodnik i wpadli miêdzy samochody. Harriet poczu³a mrowienie na karku; ba³a siê, ¿e lada chwila us³yszy z³owieszczy terkot karabinu. Dziesiêæ przecznic dalej ich oczom ukaza³y siê szklane wie¿e przy Piêædziesi¹tej Siódmej. Wydawa³y siê oddalone o miliony kilometrów. – Idziemy do zbrojowni – powiedzia³ Hector. – Nie, nie, nie. – Tam jest broñ. – W dziewiêtnastym komisariacie te¿. Pobieg³a za róg. Hector uzna³, ¿e woli byæ z ni¹, ni¿ zostaæ samemu. Sta³a oparta plecami o granitowe œciany Kennedy Child Study Center. – Wszystko w porz¹dku? Harriet skinê³a g³ow¹. Przy krawê¿niku sta³y wozy patrolowe, zamaskowane ciê¿arówki Gwardii Narodowej, skutery i nieoznakowane samochody. Dziewiêtnasty komisariat mieœci³ siê w nastêpnym budynku, patrz¹c w stronê Trzeciej Alei. Hector zawsze uwa¿a³, ¿e przypomina stare muzeum, ale teraz wydawa³ mu siê wielki, piêkny i solidny – cztery piêtra z kamienia zwieñczone kopu³¹ – a do tego pe³en policjantów i broni. Snajperzy na dachu zbrojowni przestali strzelaæ. Z komisariatu wychyli³ siê policjant. Widz¹c Harriet i Hectora, szybko przywo³a³ ich gestem rêki. Zanim jednak zd¹¿yli wykonaæ jakikolwiek ruch, z Trzeciej Alei wybieg³ oœmioosobowy oddzia³ komandosów. Widz¹c amerykañskie flagi wisz¹ce na remizie s¹siaduj¹cej z dziewiêtnastym posterunkiem, rzucili siê w jej kierunku. Hector i Harriet mieli tylko sekundê do namys³u i znów porozumieli siê bez s³ów. Rzucili rowery na chodnik i schowali siê za wozem patrolowym. Komandosi pobiegli chodnikiem po drugiej stronie ulicy, przykucnêli pod zamkniêt¹ bram¹ i uklêkli, przygotowuj¹c siê do odpalenia granatów w komisariat. Schowani wewn¹trz policjanci próbowali odeprzeæ atak, ostrzeliwuj¹c napastników z pistoletów i strzelb. Chiñscy bojownicy przetrzymali grad pocisków i odpowiedzieli ogniem z ciê¿szej broni. Jeden granat odbi³ siê od kamiennego frontonu i wybuch³ na chodniku, zasypuj¹c balustradê deszczem od³amków. Drugi przelecia³ przez szybê w potê¿nych drzwiach i eksplodowa³ w holu. 139

Podwójne drzwi otworzy³y siê i zawis³y na jednym zawiasie. Ranna policjantka wysz³a chwiejnym krokiem z budynku, przyciskaj¹c d³onie do twarzy i krzycz¹c, z ka¿d¹ sekund¹ coraz g³oœniej. Po chwili przeszy³a j¹ seria z karabinu. – Jezu – wydysza³ Hector. – Przebili jej kamizelkê kuloodporn¹. Harriet dotknê³a swojej kamizelki, schowanej pod bluzk¹. Prawdê mówi¹c, nigdy nie czu³a siê w niej bezpieczna; kiedy mia³a piêæ lat, jej ojciec przyszed³ do domu ubrany w pierwszy, niewygodny model tego „ciucha”. Pamiêta³a pe³en szczêœcia uœmiech na mokrej od ³ez twarzy matki i jej s³owa: „To nic, dziecko. P³aczê z radoœci. Mamusia siê cieszy. Ju¿ nikt nie za³atwi twojego tatusia, nikt nie strzeli mu w plecy”. Wtedy Harriet zorientowa³a siê, ¿e do tej pory rodzice ok³amywali j¹, mówi¹c, ¿e tatuœ zawsze bêdzie bezpieczny w ramionach Boga. Chiñski komandos wyskoczy³ na œrodek ulicy z granatem w d³oni. Wzi¹³ zamach i pad³ na ziemiê, trafiony przez snajpera z dachu zbrojowni. Granat wturla³ siê pod samochód i wybuch³. Wóz przewróci³ siê na bok i stan¹³ w ogniu. Karabin komandosa wyl¹dowa³ przy skuterze. Ledwie Hector powiedzia³ „Odbi³o ci?”, Harriet ju¿ rzuci³a siê w stronê bezpañskiej broni. Wróci³a z triumfaln¹ min¹, nios¹c w rêkach zdobycz. – Zwariowa³aœ? – Widzisz gdzieœ amunicjê? Wychyli³a siê zza samochodu, usi³uj¹c sprawdziæ, czy trafiony komandos ma zapasowe magazynki. Hector wczeœniej zd¹¿y³ zauwa¿yæ, ¿e ¿o³nierze nosili je w d³ugiej kieszeni na prawej nogawce. Kiedy powiedzia³ o tym Harriet, ta stwierdzi³a: – No to skocz po nie. Bêdê ciê os³aniaæ. – Ale… – Wiem, na czym to polega. Æwiczyliœmy to w Peekskill z federalnymi. Wskoczy³a za samochód i podnios³a siê, by oddaæ szeœæ strza³ów w stronê komandosów zgromadzonych pod bram¹ ambasady. – Biegnij, Hector! Jej nozdrza dr¿a³y jak u lwicy. ¯e te¿ musia³em trafiæ akurat na ni¹, pomyœla³ Hector. Wypad³ na ulicê, poturla³ siê w stronê martwego komandosa i spróbowa³ przewróciæ go na plecy, jednoczeœnie chowaj¹c siê za nim. Facet by³ drobny, ni¿szy od Hectora i dobre dwadzieœcia kilo l¿ejszy. Jego kieszeñ by³a pusta. – Nie ma amunicji! – wrzasn¹³ Hector. – Zabierz mu granaty… pochyl siê, ni¿ej, ni¿ej! Harriet strzeli³a nad g³ow¹ Hectora, który przypad³ do ziemi, po czym wróci³ do partnerki z pustymi rêkami, przekonany, ¿e wyszed³ w jej oczach na miêczaka. 140

Zauwa¿y³, ¿e zza rogu wy³ania siê drugi oddzia³ komandosów, uzbrojony w wyrzutnie granatów, takie, jakie mieli napastnicy, którzy zaatakowali Gracie Mansion. Hector i Harriet byli w pu³apce, uwiêzieni miêdzy dwoma grupami ¿o³nierzy. Sanchez zastanawia³ siê przez chwilê, czy nie pobiec w stronê wysadzonych drzwi komisariatu, ale na widok granatników doszed³ do wniosku, ¿e budynku nie da siê obroniæ. – Trzecia Aleja – powiedzia³ i schowany za samochodami, ruszy³ przed siebie, prowadz¹c rower po chodniku. Modli³ siê, by komandosi zostali po drugiej stronie Szeœædziesi¹tej Siódmej. Harriet wyprzedzi³a go. Minêli komisariat, budynek remizy z ró¿owego piaskowca, kryt¹ dachówk¹ synagogê w stylu bizantyjskim. Z przodu b³yszcza³y apartamentowce z bia³ej ceg³y przy Trzeciej Alei. Z ty³u rozlega³y siê odg³osy kanonady. Piêæ kilometrów dalej, na Wschodniej Pi¹tej ulicy w Lower East Side, dziewi¹ty komisariat by³ celem podobnego ataku prowadzonego przez czteroosobowe chiñskie oddzia³y szturmowe. Napastnicy nadeszli z dwu stron, wysadzili drzwi od wewn¹trz granatem i skosili seriami z broni maszynowej lekko uzbrojonych policjantów, którzy wy³onili siê z zadymionego budynku. Potem, podobnie jak ich towarzysze broni zdobywaj¹cy dziewiêtnasty komisariat, weszli do budynku, zastrzelili wszystkich, których tam zastali, i zeszli do piwnicy, gdzie znajdowa³y siê cele. Siedzia³o w nich czterech aresztantów. Trzej byli miejscowymi chuliganami, których policja przy³apa³a na okradaniu pijanego marynarza. Czwarty by³ cz³onkiem gangu motocyklowego, znanym jako George Przystojniak. Odsiaduj¹c w Attica wyrok za nieumyœlne zabójstwo, George wytatuowa³ sobie czarnym tuszem na prawym bicepsie gotyckie G; na lewym ramieniu mia³ tê sam¹ literê, wydrapan¹ wieszakiem w czasie odbywania w Garner kary za brutalny gwa³t – zwolniono go po tym, jak oddzia³ Anio³ów Piekie³ z Avenue C przekona³ ofiarê, by odwo³a³a zeznania. Tego ranka George zosta³ aresztowany pod zarzutem napadu, bezprawnego uwiêzienia oraz próby gwa³tu, i przez ostatnich kilka godzin na przemian grozi³ swoim wspó³wiêŸniom œmierci¹ i raczy³ ich opowieœciami o swoich dokonaniach. O jedenastej wreszcie zasn¹³. Trzej rzezimieszkowie i siedz¹cy za œcian¹ policyjny stenograf odetchnêli z ulg¹. Wyrwany ze snu przez huk wystrza³ów, George w pierwszej chwili pomyœla³, ¿e przyszli po niego kumple. I rzeczywiœcie, ubrani na czarno strzelcy rozwalili zamek celi. Rykoszet przelecia³ ze œwistem obok ucha George’a i trafi³ jednego z bandytów, który upad³ na pod³ogê z przeraŸliwym krzykiem. 141

George przeszed³ nad nim i spojrza³ ³akomie na wy³amany zamek. ¯ó³tek machn¹³ na niego karabinem i powiedzia³ dziwnie œpiewnym g³osem: – IdŸ. B¹dŸ z³y. Bandyci niepewnie popatrzyli po sobie, ale George nie zamierza³ czekaæ, a¿ goœciu zmieni zdanie. Przecisn¹³ siê obok niego i ruszy³ schodami w górê. Wszêdzie by³o pe³no rannych i martwych glin. Co tu siê, kurwa, dzia³o? Na pod³odze le¿a³a strzelba, upuszczona przez jednego z policjantów. George podniós³ j¹, porwa³ pude³ko z nabojami i widz¹c, ¿e nikt nie próbuje go powstrzymaæ, odstrzeli³ drzwi szafki z rzeczami wiêŸniów, z której zabra³ swój telefon komórkowy i biper. Wci¹¿ nie dowierzaj¹c w³asnemu szczêœciu, wypali³ w szafkê z dowodami. Strza³ w dziesi¹tkê! Widz¹c jej zawartoœæ, George poczu³ siê jak w sklepie ze s³odyczami. Po³kn¹³ garœæ pigu³ek i wyszed³ przez roztrzaskane drzwi na ulicê. Wystarczy³o jedno spojrzenie, by zdaæ sobie sprawê, ¿e zmieni³y siê regu³y gry.

21 K

ate ostro¿nie cofa³a siê wzd³u¿ porzuconych samochodów, stoj¹cych w rzêdzie. Kiedy straci³a z oczu ¿o³nierzy strzeg¹cych Liberty Street, pobieg³a Broadwayem w g³¹b wyspy, przedzieraj¹c siê przez wylegaj¹ce z biur t³umy przera¿onych pracowników. Panika narasta³a w miarê pojawiania siê kolejnych plotek: mê¿czyzna o wysokim, donoœnym g³osie krzycza³, ¿e ¿o³nierze w czerni zmasakrowali ludzi na stacji metra Canal Street; inny, ze s³uchawkami walkmana na uszach, wrzeszcza³ niczym szalony obwo³ywacz miejski, ¿e okrêty podwodne bombarduj¹ centrum; zaraz potem ktoœ rykn¹³, ¿e komandosi pod³o¿yli dynamit w World Trade Center, którego bliŸniacze wie¿e by³y na tyle blisko, by upadaj¹c przygnieœæ wszystkich ludzi w okolicy. Gdy przebieg³a przez Liberty Street, wzd³u¿ wschodniej œciany World Trade Center, wpad³a w wir utworzony przez tysi¹ce osób opuszczaj¹cych gmach. Nie widzia³a ¿adnych ¿o³nierzy. Ulice pokrywa³a gruba warstwa pot³uczonego szk³a z okien ni¿szych budynków. W powoli sun¹cym naprzód t³umie rozesz³a siê kolejna plotka, pod której wp³ywem wszyscy podnieœli g³owy: podobno pod ratuszem widziano wóz burmistrza. T³um przera¿a³ Kate. Najbardziej ba³a siê mê¿czyzn. Ci, których twarze nie by³y skurczone strachem, wpatrywali siê w kobiety, jakby chcieli powiedzieæ: Ju¿ wiem, co wezmê sobie na pami¹tkê, kiedy to wszystko trafi szlag. Podnios³a z ziemi czapkê bejsbolówkê i schowa³a pod ni¹ krótkie w³osy. Pier142

si? Nie mog³a ich ukryæ. Mia³a na sobie tê sam¹ wilgotn¹ bluzê, któr¹ w³o¿y³a przed wejœciem do zodiaca, kiedy jej jedynym zmartwieniem by³ ch³odny morski wiatr. Na rogu Chambers i Broadwayu znalaz³a siê w samym sercu t³umu zmierzaj¹cego w stronê City Hall Park. Nie mog³a iœæ pod pr¹d; by³o tu zbyt wielu ludzi, gotowych w ka¿dej chwili rzuciæ siê do panicznej ucieczki. Nie wiedzia³a, czy skrêciæ w w¹skie, zat³oczone uliczki wnêtrza Manhattanu, czy te¿ raz jeszcze zaryzykowaæ i pobiec przez obszar znajduj¹cy siê w zasiêgu pocisków, które nadlatywa³y z pola bitwy tocz¹cej siê na brzegu rzeki w pobli¿u Battery. Rozleg³ siê brzêk t³uczonego szk³a. Okna wystawowe rozbi³y siê w drobny mak i mê¿czyŸni w garniturach zaczêli zabieraæ z witryn wy³o¿one tam towary. Nag³a zmiana nastrojów – z paniki w ¿¹dzê rabunku – sprawi³a, ¿e zrobi³o siê nieco luŸniej. Korzystaj¹c z okazji, Kate wyrwa³a siê z t³umu i zaczê³a przebijaæ siê Broadwayem na pó³noc. W Starej Kryjówce wisia³a woñ rdzy, wilgotnego kamienia i szczurzych odchodów, choæ wszystkie gryzonie czmychnê³y przed wêdruj¹c¹ labiryntem drabin, schodów i lochów ekip¹ burmistrza. Ochroniarze otworzyli ciê¿kie stalowe drzwi i wœliznêli siê do œrodka z broni¹ w rêku, omiataj¹c snopami œwiat³a z latarek mroczne wnêtrze. Renata zadr¿a³a; by³o tu znacznie zimniej ni¿ ulicach, z których uciekli. – Ale smród. – W³¹czcie œwiat³o. Pajêczyny rozb³ys³y w œwietle nagich ¿arówek zwisaj¹cych z ³ukowatego sklepienia. Upstrzone nitami dŸwigary zdawa³y siê podtrzymywaæ nie tylko dach, ale i ca³¹ ziemiê. Renata zerknê³a k¹tem oka na Rudy’ego. Sta³ prosto, z wypiêt¹ piersi¹. Widaæ by³o, ¿e w tym zimnym, brudnym lochu czuje siê prawdziwie bezpieczny. Przed wieloma laty jakiœ przezorny cz³owiek przykry³ biurka i krzes³a plastykowymi p³achtami, teraz przysypanymi gêst¹ warstw¹ kurzu. Renata przejê³a inicjatywê. – Nie zrywajcie ich – powiedzia³a do Luthera. – Rozrzucicie tylko kurz. Z³ó¿cie je. – Tajest. Pomog³a Juanowi ods³oniæ stos telewizorów i w³¹czy³a wszystkie. By³y to stare, matowe motorole; pomyœla³a, ¿e kiedy Rudy ostatnio ich u¿ywa³, ona chodzi³a jeszcze do liceum. Ekrany zamruga³y i obudzi³y siê do ¿ycia. £¹cze kablowe dzia³a³o sprawnie. Luther zapewni³ Renatê, ¿e kryjówka jest te¿ po³¹czona z awaryjn¹ anten¹ VHF. 143

– Chcê rozmawiaæ z Gregiem Walshem, Martym Greenbergiem i prezydentem – powiedzia³ Mincarelli, kiedy Renata wysypa³a na biurko zabrane z posiad³oœci telefony komórkowe. – Panie burmistrzu – wtr¹ci³ Luther. – Sugerujê, ¿eby wstrzyma³ siê pan od u¿ywania telefonów komórkowych. Mo¿na je ³atwo namierzyæ. – Dziêkujê, Luther. Renato, sprawdŸ, czy dzia³aj¹ linie naziemne. – Wszystkie s¹ nieczynne – zameldowa³a po chwili. Przeklina³a siê w duchu za to, ¿e nie wziê³a dodatkowych ³adowarek baterii. Wliczaj¹c aparaty Juana, Luthera i Rudy’ego, mia³a do dyspozycji dziesiêæ telefonów i trzy ³adowarki. W ciszê panuj¹c¹ w bunkrze wdar³ siê przenikliwy dŸwiêk dzwonka. Luther podbieg³ do stanowiska ochrony przy stalowych drzwiach i w³¹czy³ wieloekranowy telewizor. Renata zauwa¿y³a, ¿e w odró¿nieniu od starych motoroli ten rozb³ys³ b³yskawicznie, ukazuj¹c obrazy z szeœciu kamer. Zda³a sobie sprawê, ¿e Rudy musia³ niedawno wymieniæ najwa¿niejsze systemy zainstalowane w nieu¿ywanej od lat kryjówce. – Panie burmistrzu, mamy goœci. Rod Brown i Samantha Cummings. – Wpuœæ ich. – Kto to? – spyta³a Renata. – Pracowali ze mn¹ w grupie specjalnej. Samantha by³a zastêpc¹ prokuratora, a Rod s³u¿y³ w FBI. – Co tu robi¹? Sk¹d wiedzieli, gdzie przyjœæ? – Razem spêdziliœmy w tej dziurze wiele nocy. Renata naje¿y³a siê, gdy tylko zobaczy³a Samanthê Cummings. By³a prokurator mia³a d³ugie, zgrabne nogi i nosi³a uszyty na zamówienie kostium, który musia³ kosztowaæ setki dolarów. Wycisnê³a poca³unek na policzku burmistrza, d³u¿szy, ni¿ by³o to konieczne. – Rudy, œwietnie wygl¹dasz… och, pobrudzi³am ciê szmink¹. Czy ktoœ ma chusteczkê? – Rozejrza³a siê pospiesznie. Kiedy jej wzrok pad³ na Ÿle dobrany kostium Renaty, krzyknê³a: – To ty musisz byæ t¹ „nies³awn¹” rzeczniczk¹ prasow¹. Odwalasz dla Rudy’ego kawa³ dobrej roboty. S³uchaj, Renato, w kiblu jest ekspres do kawy, a w moim starym biurku powinno le¿eæ oko³o dziesiêciu puszek bustello. À propos, gdzie moje stare biurko? Renata, która przywyk³a do tego, ¿e na ka¿dym kroku okazywano jej szacunek, by³a zbyt zaszokowana, by zaprotestowaæ, gdy Samantha Cummings wziê³a j¹ za ³okieæ i odci¹gnê³a od Rudy’ego, mówi¹c: – Œwietnie to wymyœliliœcie z tym waszym niby-romansem. Wszyscy zachodz¹ w g³owê, czy robicie to, czy nie. To chwyt marketingowy, prawda? Na pewno. Rudy nie pozwoli³by sobie na skok w bok. Towarzysz Samanthy, Rod, wygl¹da³, jakby przez ostatnie dziesiêæ lat nie powodzi³o mu siê najlepiej. Jego marynarka by³a wytarta na ³okciach, a koszula opina³a obwis³y brzuch. Cuchn¹³, jakby zanurzono go w nikotynie. 144

Rudy wzi¹³ d³oñ Roda w obie rêce. Juan przybi³ z nim pi¹tkê, a Luther zamkn¹³ go w niedŸwiedzim uœcisku. – Jeszcze nigdy w ¿yciu tak siê nie ba³em – powiedzia³ Rod. – Przyszliœmy prosto z Wall Street. Z cholernego centrum zarz¹dzania zosta³ tylko stos pot³uczonego szk³a. – To niesamowite – odezwa³a siê Samantha, pochylona nad ekspresem do kawy. – Rozmawia³am z jednym facetem z funduszu inwestycyjnego. Pracuje w World Wide na Ósmej Alei. W ich budynku, stoj¹cym cztery przecznice od rzeki, szyby wylecia³y nawet na piêædziesi¹tym piêtrze… O, przyszed³ sêdzia. I to federalny. Do bunkra wszed³ Danny Wong, pierwszy azjatycko-amerykañski sêdzia federalny w Stanach Zjednoczonych, uwa¿any za jednego z najpowa¿niejszych kandydatów do S¹du Najwy¿szego. Czasami mo¿na by³o odnieœæ wra¿enie, ¿e wszyscy kiedyœ pracowali dla Rudy’ego. Wong przyciska³ do policzka zakrwawion¹ chusteczkê. By³ wysokim mê¿czyzn¹, górowa³ nad wszystkimi oprócz Luthera Washingtona. Powiedzia³, ¿e kiedy zaczê³a siê strzelanina, wys³a³ swoich kancelistów do domu i w³aœnie wychodzi³ z gmachu s¹du, gdy zb³¹kane kule powybija³y szyby w urzêdzie miejskim. – Konferencja prasowa – przerwa³a mu Renata. – CNN nadaje na ¿ywo z Pekinu. Na ekranie widaæ by³o Chiñczyka w garniturze, stoj¹cego w g¹szczu mikrofonów. Jego s³owa t³umaczy³a kobieta w mundurze Ludowej Armii Wyzwoleñczej. – Chiñski rz¹d zapozna³ siê z informacjami dotycz¹cymi walk, które toczy³y siê w Nowym Jorku. Jak na razie wszystkie relacje s¹ fragmentaryczne i niepotwierdzone, a Chiny nie maj¹ w zwyczaju komentowania niepotwierdzonych relacji. – Ta t³umaczka czyta z kartki – powiedzia³ burmistrz. – Hej, Danny, czy ona w ogóle t³umaczy to, co mówi ten facet? Wong, który nawet po mianowaniu na sêdziego federalnego bywa³ na ulicach Brooklynu przezywany „¯ó³tkiem”, odpar³: – Przykro mi, Rod, ale na Harvardzie by³em tak zajêty próbami chóru i boksem, ¿e nie mia³em czasu na naukê chiñskiego. Na ekranie widaæ by³o szeœædziesiêciu przekrzykuj¹cych siê dziennikarzy, którzy usi³owali dopchaæ siê jak najbli¿ej podium. Stoj¹cy pod œcianami auli ¿o³nierze Ludowej Armii Wyzwoleñczej bacznie ich obserwowali. Najg³oœniej wrzeszcza³ wysoki Australijczyk o wielkim haczykowatym nosie i rumianych policzkach. – Czy Stany Zjednoczone zagrozi³y nuklearnym odwetem za napaœæ na Nowy Jork? 10 – Bitwa o Nowy Jork

145

Rzecznik wygl¹da³ na zdumionego. Pokrêci³ g³ow¹ i uœmiechn¹³ siê. T³umaczka odpowiedzia³a razem z nim. – Chiny nie wyobra¿aj¹ sobie, by jakikolwiek odpowiedzialny rz¹d móg³ siê uciekaæ do takich gróŸb. Wszystkie cywilizowane narody zgadzaj¹ siê, ¿e nie wolno dopuœciæ do wybuchu wojny nuklearnej. Proszê nie zapominaæ, ¿e ska¿enie wywo³ane jedn¹ jedyn¹ eksplozj¹ w Czarnobylu doprowadzi³o do tego, i¿ w Szkocji nie mo¿na by³o jeœæ baraniny. Dziennikarze znów zaczêli krzyczeæ. Chiñski urzêdnik zignorowa³ ich. – Nale¿y równie¿ pamiêtaæ, ¿e nasze ostatnie próby rakietowe – bez w¹tpienia zaobserwowane przez amerykañskie satelity szpiegowskie – oraz zbudowane przez nas dwa okrêty podwodne o napêdzie atomowym uczyni³y Chiny zdolnymi do przeprowadzenia skutecznego miêdzykontynentalnego ataku j¹drowego. – Czy to te okrêty zaatakowa³y Nowy Jork? – rykn¹³ ktoœ z t³umu. Chiñski urzêdnik zachichota³. – Oficerowie marynarki Ludowej Armii Wyzwoleñczej poinformowali mnie, ¿e nawet gdyby dosz³o do takiego ataku, potê¿ne okrêty podwodne, o których pan wspomnia³, nie bra³yby w nim udzia³u. Sta³yby raczej w odleg³oœci tysi¹ca kilometrów od wybrze¿y kraju nieprzyjaciela, przygotowane do przeprowadzenia ataku odwetowego, w razie gdyby Chiny zosta³y sprowokowane. – No to mamy pata – powiedzia³ sêdzia Wong. – Panie burmistrzu, Greg Walsh. Mincarelli zatka³ palcem jedno ucho i pochyli³ siê nad telefonem, który poda³a mu Renata. Minê³a godzina i piêædziesi¹t minut od chwili, kiedy wys³a³ Grega do Waszyngtonu. – Admira³ Tang doœwiadczony cz³owiek – powiedzia³ bosman do Kena Hughesa, gdy razem ogl¹dali przebieg bitwy ze sterówki „Chelsea Queen”. – Studia w Ameryce: angielski, historia, wojny. Ken odwróci³ wzrok od p³on¹cej plamy oleju wskazuj¹cej miejsce, w którym zaton¹³ storpedowany kuter stra¿y przybrze¿nej. Admira³ Tang musia³ skoñczyæ studia z wyró¿nieniem. Sprytnie wyci¹gn¹³ kuter na otwart¹ przestrzeñ, wykorzystuj¹c wynurzone okrêty podwodne. Klasyczny manewr myl¹cy. Wykonany z tak¹ sam¹ ch³odn¹ precyzj¹, z jak¹ przeprowadzono atak na bezbronny liniowiec. Ken nie mia³ cienia w¹tpliwoœci co do przyczyny wybuchu na pok³adzie „Sovereign Princess”. Tang pewnie wszystko to zaplanowa³ w czasie studiów w Akademii Marynarki Wojennej w Rhode Island. 146

– Admira³ Tang, Syn Rewolucji. Jego dziadek, Tang Cheung, w D³ugim Marszu. Jeœæ ry¿ z jednej miski z Mao i Dengiem. Zostaæ wa¿nym komisarzem. Ojciec Tanga bogaty cz³owiek. Admira³ Tang studiowaæ taktyka niemieckich dowodców: Guderiana i Rommla. Kenowi przysz³a do g³owy niepokoj¹ca myœl: a jeœli inwazja na Nowy Jork te¿ jest tylko manewrem myl¹cym? Mo¿e Tang chce odwróciæ uwagê Stanów Zjednoczonych od w³aœciwego celu ataku? Czy jest to Waszyngton? A mo¿e Kalifornia? – Tang Li – powiedzia³ potê¿nie zbudowany marynarz – mówiæ: Rommel i Guderian to oficerowie kawalerii. Zawsze ze swoimi ¿o³nierzami. Jak oficerowie izraelscy, dowodziæ z pierwszej linii frontu. Jego bohater to w³aœnie czyni³, stoj¹c na dachu sterówki „Chelsea Queen”. By³ typem dowódcy, który dziêki swojej brawurowej postawie potrafi³ wlaæ odwagê w serca ¿o³nierzy, czêsto zapominaj¹c przy tym o w³asnym bezpieczeñstwie. – Tang wierzyæ w niespodzianki – ci¹gn¹³ bosman z zapa³em, powtarzaj¹c teoriê swojego dowódcy, wed³ug którego nag³e, niespodziewane, zdecydowane dzia³ania wojenne zmienia³y bieg historii. – Partia mówiæ: utrata Hongkongu upokarzaj¹ca. Tang Li mówiæ: Anglicy przez sto piêædziesi¹t lat robiæ w po³udniowej Azji, co chcieæ. Ken spojrza³ na bosmana, któremu nauka obs³ugi starych, zdezelowanych rumpli sterowniczych „Queen” zajê³a nieca³¹ minutê. To, ¿e ten cz³owiek mówi³ ³aman¹ angielszczyzn¹, nie oznacza³o, i¿ by³ g³upi. Z jego s³ów wynika³o, ¿e Tang Li nale¿a³ do chiñskiej elity komunistycznej – by³ Rockefellerem rewolucji. Opowieœci o wojnie snute przez jego dziadka nad fili¿ank¹ herbaty musia³y przekonaæ wnuka o tym, jak wiele mo¿na osi¹gn¹æ dziêki wytrwa³oœci i wyrzeczeniom. Ojciec Tanga studiowa³ nauki techniczne w Zwi¹zku Radzieckim, ukoñczy³ Akademiê Marynarki imienia Woroszy³owa i wróci³ do domu jako biurokrata pe³n¹ gêb¹. – Nudny ojciec – powiedzia³ bosman z chytrym uœmiechem – dla syna wychowanego przez dziadka rewolucjonistê. Ojciec Tanga prze¿y³ rewolucjê kulturaln¹ – nawet zrobi³ potem karierꠖ ale pod wp³ywem swoich doœwiadczeñ sta³ siê zatwardzia³ym cynikiem. – Nie wierzyæ w nic oprócz pieniêdzy – okreœli³ go bosman. Tymczasem Tang Li, zamiast pójœæ w œlady innych cz³onków kosmopolitycznej elity i gromadziæ fortunê, wykorzysta³ swoje wykszta³cenie, studia zagraniczne i rodzinne koneksje do zrobienia szybkiej kariery w Ludowej Armii Wyzwoleñczej. – Ojciec Tanga mieæ du¿o przyjació³ek. Ma³y Tang pocieszaæ matkê. Romanse ojca i cierpienie matki wypali³y w duszy ch³opca purytañskie piêtno. 147

Kenowi zrobi³o siê ciê¿ko na sercu. Na czele si³ szturmuj¹cych Nowy Jork sta³ purytañski fanatyk szukaj¹cy zemsty za krzywdê matki. Oczywiœcie, nic nigdy nie by³o tak proste. – Ale po co zaatakowa³ Nowy Jork? – On kochaæ Chiny jak jego dziadek. Ale lepiej je znaæ. – To co robi tutaj? – Wybuchy tworzyæ gwiazdy. I niszczyæ gwiazdy – odpar³ bosman posêpnym tonem. – Jakie wybuchy? – Co trzydzieœci, czterdzieœci lat Chiny wybuchaj¹ jak gwiazdy. – Nie rozumiem – powiedzia³ Ken. – Czas szaleñstwa. Wojna. Œmieræ. G³ód. Jak wyjaœni³, ostatnim „czasem szaleñstwa” by³a rewolucja kulturalna w latach szeœædziesi¹tych. Najwy¿sza pora, ¿eby w Chinach znów coœ zaczê³o siê dziaæ. – Ale po co od razu atakowaæ Nowy Jork? Wielkie d³onie bosmana wprawnie œmiga³y miêdzy rumplami, pchaj¹c „Chelsea Queen” pod pr¹d. – Tang Li wielki przywódca – powiedzia³ po prostu. – Potê¿ny sternik. On sterowaæ ca³ym chiñskim ludem. – Rudy? Jestem w gabinecie Marty’ego Greenberga. Burmistrz Mincarelli nie spyta³, jak by³emu komendantowi g³ównemu uda³o siê tak szybko przenieœæ z p³on¹cego lotniskowca do Bia³ego Domu. Greg Walsh natomiast nie wyjawi³ sam z siebie, ¿e zarekwirowa³ ³ódŸ agenta Rossiego. Ani te¿, ¿e mundurowi, których wzi¹³ do pomocy, musieli pogroziæ broni¹ facetowi z Agencji ds. Walki z Narkotykami, by zmusiæ go do slalomu po Hudson miêdzy okrêtami podwodnymi i pop³yniêcia przez Kill Van Kull w stronê prywatnego lotniska w Port Elizabeth. Tam w podobny sposób zajêli odrzutowiec firmy Exon. – Czy ktokolwiek w Waszyngtonie wie, co siê dzieje? – Wszyscy s¹ tak zdezorientowani, jak my, wiedz¹ tylko, ¿e Chiñczycy wkurzaj¹ siê z powodu Tajwanu. Ludzie, z którymi rozmawia³em, powtarzaj¹ tê sam¹ idiotyczn¹ formu³kê: „W kraju zamieszkanym przez miliard ludzi wszystko mo¿e siê zdarzyæ”. Marty twierdzi, ¿e Pekin idzie w zaparte. – Czy prezydent da³ ci s³owo, ¿e nie przeprowadzi kontrataku? – spyta³ burmistrz. – Obieca³, ¿e poœwiêci mi dziesiêæ minut. – Dziesiêæ minut? – Panuje tu spory chaos, Rudy. Prezydent niepokoi siê o resztê kraju. 148

– Jakie miasta zosta³y zaatakowane? – Na razie ¿adne, ale prezydent obawia siê, ¿e atak na Nowy Jork to tylko zmy³ka. – Zmy³ka? Czekaj chwilê… co mówisz, Renato? Jego asystentka wskazywa³a telewizor. – Dziennikarze pytaj¹ o chiñskiego dowódcê. Rumiany Australijczyk znów krzycza³ najg³oœniej. – Mamy informacjê od genera³ów Ludowej Armii Wyzwoleñczej, i¿ atakiem na Nowy Jork dowodzi zbuntowany admira³. Urzêdnik potrz¹sn¹³ g³ow¹ i ponownie stwierdzi³, ¿e nie wiadomo mu o ¿adnym ataku. Kiedy jednak przet³umaczono mu pytanie niemieckiego dziennikarza, jego twarz rozjaœni³a siê, jakby us³ysza³ nazwisko starego znajomego, którego nie widzia³ od lat. – Admira³ Tang Li? – powiedzia³a za nim t³umaczka. – Admira³ Tang jest m³odym, kompetentnym oficerem. Trudno sobie wyobraziæ, by zrobi³ to, co mu siê zarzuca. – Zarzuca?! – wrzasn¹³ burmistrz Mincarelli. – Moje miasto p³onie. Po porcie kr¹¿¹ okrêty podwodne. Oddzia³y szturmowe strzelaj¹ do ludzi na ulicach. – Ca³a ta konferencja prasowa to szopka – powiedzia³a Renata. – Teatrzyk osiedlowy. – Dyktatorzy i dyktatury – przypomnia³ im sêdzia Wong – mog¹ mówiæ to, co chc¹. W s³uchawce telefonu burmistrza rozleg³ siê g³os jak zawsze niezawodnego Grega Walsha. – Marty uzyska³ wiadomoœæ z prywatnego chiñskiego Ÿród³a. Cytujê: „Próbujemy nawi¹zaæ kontakt z admira³em Tangiem”. Wygl¹da na to, ¿e Chiñczycy potraktowali tê plotkê powa¿nie. – To znaczy, ¿e nawet nie mog¹ znaleŸæ tego drania? – To ogromny kraj, Rudy. Mnóstwo w nim frakcji. Mo¿e on rzeczywiœcie siê zbuntowa³. Renata wskaza³a burmistrzowi telewizor, w którym posêpny Peter Jennings zrzuca³ z siebie kurtkê oznakowan¹ logo sieci. – Jennings zapowiedzia³ wywiad z chiñskim ambasadorem przy ONZ. Technik podbieg³ do spikera i w³o¿y³ mu do ucha s³uchawkê. Jennings zasiad³ w fotelu. – Wygl¹da jak to studio w Jersey City, które do tej pory sta³o puste – zauwa¿y³a Renata. Kierownictwo sieci liczy³o na to, ¿e zaoszczêdzi spore pieni¹dze, przenosz¹c jej siedzibê na drugi brzeg rzeki, ale Jennings oœwiadczy³, i¿ wola³by pracowaæ w telewizji pañstwowej ni¿ codziennie doje¿d¿aæ do New Jersey. 149

Spiker utkwi³ stalowe oczy w obiektywie kamery. – To, ¿e wydosta³em siê z Nowego Jorku, zawdziêczam ofiarnoœci dzielnych pracowników studia, którzy zostali w mieœcie, by samotnie stawiæ czo³o szaleñstwu. – Przypomnê, co wiemy: potê¿na flota z³o¿ona z okrêtów podwodnych zaatakowa³a Nowy Jork. Statki w porcie zosta³y zatopione, a na Manhattanie wyl¹dowa³o oko³o kilku tysiêcy ¿o³nierzy. Ten wstrz¹saj¹cy materia³, którego nakrêcenie Arnold Moskowitz, kamerzysta lokalnej stacji, przyp³aci³ ¿yciem, pokazuje oddzia³y szturmowe ostrzeliwuj¹ce ulice miasta. Napastnicy blokuj¹ mosty, tunele i atakuj¹ centra komunikacyjne, w tym studia naszej sieci, a tak¿e bombarduj¹ stacje kolejowe przy u¿yciu materia³ów wybuchowych o du¿ej sile ra¿enia. Krótko mówi¹c, w Nowym Jorku rozgorza³a wojna. Wielu przera¿onych œwiadków twierdzi, ¿e napastnicy wygl¹daj¹ na Chiñczyków, choæ nie uda³o nam siê zweryfikowaæ informacji, i¿ rzeczywiœcie pochodz¹ z Chiñskiej Republiki Ludowej. – Przestañ pieprzyæ! – krzyknê³a Renata. – Gdzie ten wywiad z ambasadorem? – Otrzymujemy sprzeczne meldunki – ci¹gn¹³ Jennings – na temat losu burmistrza Nowego Jorku Rudolpha Mincarellego. Jedni twierdz¹, ¿e zosta³ schwytany przez najeŸdŸców w Gracie Mansion; inni, i¿ uda³o mu siê uciec. Na zdjêciach wykonanych przez kamerê policyjn¹ w centrum miasta widaæ, ¿e wychwalane pod niebiosa – i budz¹ce kontrowersje – centrum zarz¹dzania kryzysowego leg³o w gruzach; jak dot¹d, nie wiadomo, czy przebywa³ w nim burmistrz Mincarelli. Tak czy inaczej, burmistrz Nowego Jorku znikn¹³ po nadaniu serii komunikatów, w których poleci³ nowojorczykom schroniæ siê wewn¹trz budynków. Jego miejsce pobytu pozostaje nieznane. – Renato, po³¹cz mnie z tym idiot¹. Po kilku sekundach poda³a Rudy’emu telefon. Wszyscy obecni w bunkrze wydali okrzyk radoœci, kiedy Jennings przycisn¹³ s³uchawkê do ucha i oznajmi³: – Wygl¹da na to, ¿e mamy po³¹czenie telefoniczne z Rudolphem Mincarellim, burmistrzem Nowego Jorku. Dzieñ dobry, panie burmistrzu, s³yszy mnie pan? – Peter, mówi burmistrz Rudolph Mincarelli. Pragnê zapewniæ wszystkich, ¿e wci¹¿ przebywam w mieœcie i nadal sprawujê w nim w³adzê. Moja administracja przenios³a siê do siedziby zastêpczej. Chcê jeszcze raz powiedzieæ nowojorczykom, ¿e w tej chwili musimy przede wszystkim zachowywaæ najwy¿sz¹ ostro¿noœæ, zanim zorientujemy siê w sytuacji. Dlatego te¿, zgodnie z udzielonymi mi nadzwyczajnymi pe³nomocnictwami, nakazujê wszystkim cywilom schroniæ siê wewn¹trz budynków. Osoby, które narusz¹ to zarz¹dzenie, zostan¹ aresztowane i postawione przed s¹dem… 150

– Przepraszam, panie burmistrzu, czy móg³by pan… – Nie teraz, Peter. Chcê, by mieszkañcy Nowego Jorku wiedzieli, ¿e mój osobisty wys³annik w³aœnie rozmawia z prezydentem Stanów Zjednoczonych, i ¿e z ca³ego serca wierzê, i¿ pomo¿e on roz³adowaæ tê sytuacjê bez rozlewu krwi i przy minimalnych zniszczeniach. – Poprosi³ pan prezydenta o wyparcie najeŸdŸców z miasta, panie burmistrzu? – Czy ty mnie s³uchasz? – zaperzy³ siê burmistrz. – W Nowym Jorku mieszka osiem milionów niewinnych obywateli. Dzia³ania wojenne na terenie miasta doprowadzi³yby do niewyobra¿alnego rozlewu krwi. Nie zamierzam do tego dopuœciæ. Nagle wszystkie œwiat³a w bunkrze zgas³y, telewizory wy³¹czy³y siê i zapanowa³y nieprzeniknione ciemnoœci.

22 P

rzechodz¹c przez skrzy¿owanie Canal z Broadwayem, Kate zauwa¿y³a, ¿e wpatruje siê w ni¹ jakiœ facet stoj¹cy w drzwiach jednego z budynków. Wygl¹da³ podejrzanie, wiêc zwolni³a kroku, uœwiadamiaj¹c sobie nagle, ¿e t³umy zniknê³y z ulic i chodników. Dostrzeg³a kilka osób wbiegaj¹cych do stacji metra i przera¿one twarze wygl¹daj¹ce z witryn sklepowych, ale nie by³o nikogo, kto móg³by przyjœæ jej z pomoc¹. W t³umie przynajmniej czu³a siê bezpieczna. Zastanawia³a siê, czy nie zawróciæ, ale nie by³a pewna, czy zdo³a³aby uciec, gdyby ten typ rzuci³ siê na ni¹. On jednak nagle zamkn¹³ drzwi. Kate us³ysza³a trzask zamków, a po chwili jej uszu dobieg³ odg³os butów uderzaj¹cych o bruk. Komandosi. Szli ca³¹ szerokoœci¹ Canal, omiataj¹c lufami karabinów Broadway. Kate skrêci³a w Grand i pobieg³a na wschód. Dwie-trzy opustosza³e przecznice dalej zauwa¿y³a góruj¹cy nad okolic¹ gmach dawnej komendy g³ównej, który Ken pokaza³ jej, kiedy razem wracali z Chinatown. Biegn¹c, co chwila siê odwraca³a, wypatruj¹c ¿o³nierzy. Rynsztoki by³y pe³ne wartko p³yn¹cej wody. Kate umiera³a z pragnienia; mia³a w nogach sporo kilometrów i nie wypi³a ani kropli od chwili, gdy na frachtowcu poczêstowano j¹ evianem. Wszed³szy za róg, zobaczy³a wysok¹ fontannê tryskaj¹c¹ z hydrantu staranowanego przez rozpêdzony samochód. Podesz³a do silnego strumienia, zaczê³a ³apaæ wodê w d³onie i przenosiæ j¹ do ust. 151

By³a lodowato zimna i smakowa³a cudownie. Kate stanê³a przy fontannie, wystawiaj¹c twarz do ch³odnych kropel, kiedy nagle doszed³ j¹ jakiœ dŸwiêk. G³oœny, narastaj¹cy ryk, który stopniowo zag³uszy³ huk fontanny. Przez chwilꠖ zbyt d³ug¹ – myœla³a, ¿e to odg³osy odleg³ej strzelaniny. Gdy zda³a sobie sprawê ze swojego b³êdu, poczu³a wywo³any strachem przyp³yw adrenaliny. Obróci³a siê na piêcie i rzuci³a do ucieczki. Ale motocykle by³y ju¿ za rogiem – harleye davidsony, pêdz¹ce za ni¹ z rykiem silników. Peter Jennings poinformowa³ widzów, ¿e niemal na ca³ym Manhattanie nie ma pr¹du, a pó³nocnowschodnia sieæ energetyczna jest przeci¹¿ona w wyniku od³¹czenia od niej kilku elektrowni. Obieca³, ¿e postara siê ponownie skontaktowaæ z burmistrzem, po czym przedstawi³ goszcz¹cego w studiu eksperta z Pentagonu. Emerytowany genera³ brygady Winfield Edwards mia³ na sobie koszulkê golfisty, by³ opalony i wygl¹da³, jakby dopiero co odci¹gniêto go od zakrapianego martini lunchu w barze klubowym w Short Hills. – Generale Edwards, co mo¿e nam pan powiedzieæ o tym niezwyk³ym ataku na Nowy Jork? – Jesteœmy œwiadkami zakrojonego na szerok¹ skalê desantu piechoty morskiej, wspieranej przez okrêty podwodne uzbrojone w dzia³a, rakiety i torpedy. – A co robi¹ nasze wojska, ¿eby odeprzeæ atak? – Burmistrz Mincarelli trafi³ w sedno sprawy. Sytuacja nie pozwala na przeprowadzenie skutecznej kontrofensywy. Jest pewna ró¿nica miêdzy tym, co armia amerykañska mo¿e zrobiæ a tym, co rzeczywiœcie zrobi w sytuacji, kiedy najeŸdŸcy wziêli osiem milionów zak³adników. – Czy w ogóle mamy jak siê broniæ? Bez wzglêdu na iloœæ wypitego martini, genera³ Edwards by³ wystarczaj¹co dobrze zorientowany w temacie, by wskazaæ na mapie amerykañskie bazy wojskowe. – Baza lotnicza McGuire znajduje siê o dziesiêæ minut lotu myœliwcem od centrum Manhattanu. Bazê okrêtów podwodnych New London dzieli od Nowego Jorku dwieœcie dwadzieœcia kilometrów. W pobli¿u mamy te¿ bazê s³u¿b logistycznych w New Jersey, dywizjony patrolowe w Brunszwiku w stanie Maine oraz z³o¿one z rezerwistów dywizjony zwalczania okrêtów podwodnych stacjonuj¹ce w Willow Grove. – Kiedy samoloty bêd¹ mog³y przyst¹piæ do dzia³ania, panie generale? – Jestem przekonany, ¿e ch³opaki z McGuire s¹ ju¿ w powietrzu. A-6 z Brunszwiku powinny wystartowaæ lada chwila. No i gotów jestem siê za³o¿yæ, ¿e rezerwiœci pruj¹ po autostradach na ca³ym Wschodnim Wybrze¿u. 152

– Widzieliœmy wiele miast zniszczonych przy u¿yciu nowoczesnej broni – powiedzia³ Jennings posêpnym tonem, przywo³uj¹cym obrazy wypalonych wie¿owców i drapaczy chmur z powybijanymi szybami. – Bejrut, Sarajewo… Genera³ Edwards przybra³ powa¿n¹ minê, dostosowuj¹c siê do nastroju dziennikarza. – Prezydent i jego doradcy stoj¹ w obliczu trudnego wyboru; musz¹ zdecydowaæ, kiedy i jak odpowiedzieæ na atak. Bombardowanie z powietrza obróci³oby miasto w ruinê i spowodowa³o œmieræ setek tysiêcy osób. – Kto stawi czo³o najeŸdŸcom na l¹dzie? – Dopóki nie zgromadzimy wojsk, ca³y impet uderzenia wroga bêdzie musia³a przyj¹æ na siebie nowojorska policja. Zebranie si³ wystarczaj¹cych do przeprowadzenia kontrakcji mo¿e potrwaæ wiele godzin, uwzglêdniaj¹c odleg³oœæ, jak¹ musz¹ przebyæ ¿o³nierze i chaos towarzysz¹cy atakom prowadzonym z zaskoczenia. Niedowierzanie i dezorientacja powoduj¹ opóŸnienia w komunikacji i wydawaniu rozkazów. Tak to ju¿ jest. – A gdyby dosz³o do kontrataku, które oddzia³y zosta³yby wys³ane w bój jako pierwsze? – Najprawdopodobniej piechota morska i jednostki szybkiego reagowania z po³udnia. Wczeœniej jednak si³y specjalne przeprowadzi³yby rozpoznanie terenu. – Dosz³oby do walk wrêcz na ulicach? – Przy wsparciu œmig³owców bojowych. Miejmy jednak nadziejê, ¿e tak siê nie stanie. Na tak gêsto zaludnionym obszarze, jakim jest Manhattan, straty wœród ludnoœci cywilnej by³yby niewyobra¿alne. – Panie generale, kiedy po raz ostatni dosz³o do inwazji na kontynentaln¹ czêœæ Stanów Zjednoczonych? Winfield Edwards przez chwilê zastanawia³ siê nad odpowiedzi¹. – No có¿, Peter, nasz hymn narodowy powstawa³ w blasku „rozrywaj¹cych siê w powietrzu” bomb brytyjskiej marynarki wojennej. Oznacza to, ¿e ostatnia inwazja mia³a miejsce w roku tysi¹c osiemset dwunastym – kiedy to wojska brytyjskie spali³y Waszyngton. Oczywiœcie, jeœli pominiemy kilka japoñskich pocisków wystrzelonych w kalifornijskie wybrze¿e w czasie drugiej wojny œwiatowej i meksykañskie wypady na sporne terytoria na obszarze obecnego Teksasu. – Ale jak to siê mog³o staæ, panie generale? W jaki sposób flota okrêtów podwodnych zdo³a³a siê przedrzeæ przez nasze zabezpieczenia? – Dobre pytanie, Peter. Ale dopóki nie poznamy wiêcej faktów, pozostaje nam tylko snuæ przypuszczenia. Nasz system obronny jest bogaty w technologiê i ubogi w zasoby ludzkie. Dziêki nowoczesnym czujnikom dŸwiêkowym, cieplnym i elektromagnetycznym wiele widzimy i s³yszymy, lecz uzyskujemy wiêcej informacji, ni¿ jesteœmy w stanie przetworzyæ. Jeœli 153

obserwujemy na przyk³ad irañskie próby z rakietami b¹dŸ pakistañskie laboratoria z plutonem czy Tajwan – gdzie w tej chwili przebywaj¹ grupy bojowe Nimitz i Kitty Hawk – lub choæby Ba³kany, to kto pilnuje wybrze¿y Atlantyku? Kto wypatruje g³êbokich kilwaterów, nads³uchuje silników okrêtów podwodnych, przechwytuje transmisje elektroniczne i… – Dobre pytanie! – rykn¹³ Luther Washington, wpatrzony w migaj¹cy ekran. – Kto za to odpowiada, do cholery?! Mincarelli i Renata wymienili znacz¹ce spojrzenia, œwiadomi, ¿e przysz³a im do g³owy ta sama myœl – s³aby prezydent Stanów Zjednoczonych w³aœnie straci³ resztki wiarygodnoœci. Jeœli burmistrzowi Nowego Jorku uda siê ocaliæ miasto, nikt i nic nie odbierze Rudy’emu zwyciêstwa w wyborach. Na sam¹ myœl o mo¿liwoœciach, jakie otwiera³y siê przed burmistrzem, serce Renaty zabi³o mocniej. Kiedy Rudy w ciemnoœciach uœcisn¹³ jej d³oñ, uzna³a to raczej za znak ich wzajemnego zrozumienia ni¿ demonstracjê uczuæ. – Przepraszam, panie generale – powiedzia³ Peter Jennings – ale czy to nie marynarka amerykañska powinna broniæ naszych wybrze¿y? Twierdzi pan, ¿e nikt nie nads³uchuje nieprzyjacielskich okrêtów podwodnych? – Powiedzmy, ¿e SOSUS-a nie interesuje technologia sprzed pó³ wieku. – A SOSUS to…? – Zestawy pasywnych sonarów systemu namiaru dŸwiêkowego… – To znaczy urz¹dzenia nas³uchowe… – …tropi¹ce atomowe okrêty podwodne z by³ego Zwi¹zku Radzieckiego. – Ale i pan, i ja widzieliœmy na Hudson ma³e okrêty o napêdzie dieslowskim. – Elektryczne okrêty o napêdzie dieslowskim nie s¹ uwa¿ane za broñ strategiczn¹. – Wygl¹da na to – zauwa¿y³ Jennings z sarkazmem – ¿e ktoœ zapomnia³ powiedzieæ o tym Chiñczykom. Jak jednak uda³o siê tym przestarza³ym okrêtom przep³yn¹æ tak d³ugi dystans? – Jeœli rzeczywiœcie dotar³y tu a¿ z Chin, jest to osi¹gniêcie logistyczne, jakiego ¿aden analityk nie spodziewa³by siê po chiñskiej marynarce. Przedsiêwziêcie to wymaga³o utworzenia ³añcucha statków-baz, uzupe³niaj¹cych zapasy paliwa i zaopatrzenie oraz wioz¹cych si³y uderzeniowe. Mo¿na by to porównaæ z pamiêtnym zbombardowaniem przez Brytyjczyków lotniska w Port Stanley na Falklandach, kiedy to Argentyñczycy… – Ale dlaczego si³y amerykañskie nie zauwa¿y³y tych statków-baz? – Peter, œwiat jest ogromny. Ocean te¿. Domyœlam siê, ¿e statki te zosta³y zamaskowane, tak by wygl¹da³y jak frachtowce – jak okrêty wo¿¹ce paliwo dla U-Bootów w czasie drugiej wojny œwiatowej – a punkty zborne wyznaczano na rzadko uczêszczanych akwenach. Kto wie, co moglibyœmy „zobaczyæ”, gdybyœmy mieli doœæ ludzi do przetwarzania danych? Trzeba te¿ 154

wspomnieæ, ¿e w ci¹gu ostatnich szeœciu tygodni Chiñczycy skutecznie podsycali zainteresowanie naszego wywiadu Tajwanem. Starsi telewidzowie pamiêtaj¹ zapewne, jak oblê¿enie Khesan przez genera³a Giapa odwróci³o nasz¹ uwagê od przygotowañ do ofensywy Tet… – Genera³ wbi³ wzrok w obiektyw kamery i w tej chwili miejsce jowialnego golfisty i sympatycznego historyka zaj¹³ zaprawiony w bojach weteran. – Odwaga i spryt s¹ podstaw¹ zwyciêstwa. – Wspomnia³ pan, ¿e Chiñczycy od lat kupuj¹ technologiê akustyczn¹ i unowoczeœniaj¹ systemy ³¹cznoœci satelitarnej. Wiemy te¿, ¿e kupuj¹ du¿o okrêtów podwodnych, o czym wspomina tajna wewnêtrzna notatka Departamentu Stanu zdobyta przed godzin¹ przez nasz¹ sieæ. – NajwyraŸniej ¿aden z cz³onków amerykañskiego establishmentu wojskowego nie zebra³ tych wszystkich danych do kupy i nie zorientowa³ siê, co z nich wynika. – Czy uwa¿a pan, ¿e w tej sytuacji powinny polecieæ g³owy? – spyta³ Jennings surowym tonem. Genera³ Winfield Edwards przebieg³ pamiêci¹ lata walki o przetrwanie w szeregach armii i odpar³ ze spokojem: – Bez w¹tpienia znajdzie siê jakiœ kozio³ ofiarny, mo¿e nawet dwóch. Jennings dotkn¹³ s³uchawki. – Przepraszam, generale. Mamy transmisjê na ¿ywo z centrum miasta, gdzie gang motocyklowy próbuje siê wedrzeæ do luksusowego apartamentowca. Pragnê przestrzec osoby ogl¹daj¹ce telewizjê w towarzystwie dzieci, ¿e sceny, które za chwilê poka¿emy, s¹ bardzo drastyczne. Budynek ten to prawdopodobnie… tak, na pewno, poznajê go… dawna komenda g³ówna policji na rogu Cleveland i Broome, miêdzy dzielnicami SoHo i Little Italy – klejnot architektury Beaux Arts przerobiony na luksusowy apartamentowiec po tym, jak dowództwo policji przenios³o siê do One Police Plaza. Kate przebieg³a kilka przecznic, uciekaj¹c przed motocyklami. Schroni³a siê w w¹skim zau³ku wœród porzuconych samochodów i ciê¿arówek. Ze swojej kryjówki wyraŸnie widzia³a kilkunastu motocyklistów je¿d¿¹cych po Cleveland Street. Personel zaatakowanego budynku zabarykadowa³ wejœcie kilkoma samochodami. Nagle jeden z motocykli wystrzeli³ naprzód; na jego siedzeniu sta³ ubrany w skórê mê¿czyzna, z g³ow¹ przewi¹zan¹ chust¹. Przytrzymuj¹c siê jedn¹ rêk¹ ramienia swojego towarzysza, a drug¹ wywijaj¹c ciê¿kim ³añcuchem, wskoczy³ na dach samochodu blokuj¹cego drzwi apartamentowca i przedar³ siê przez grupê dozorców i portierów. Kiedy ci zaczêli siê cofaæ, reszta motocyklistów wpad³a do budynku, wymachuj¹c ³añcuchami i piêœciami. 155

Z okna na piêtrze wylecia³a szyba i rozleg³ siê krzyk kobiety. Kate odwróci³a siê i pobieg³a na zachód przez SoHo, wci¹¿ maj¹c w uszach przeraŸliwe „Nieeee!”. Na widok komandosów pêdz¹cych Varick Street wpad³a na pogr¹¿on¹ w ciemnoœciach stacjê metra przy Siódmej Alei, szlocha³a ze strachu i zmêczenia. W kryjówce burmistrza zap³onê³y œwiece, znalezione wraz z kaw¹ w biurku Samanthy Cummings. Oficer z dzia³u pomocy technicznej uruchomi³ generator awaryjny i w³¹czy³ telewizor. Wszyscy wpatrywali siê w ekran jak zahipnotyzowani, bo w³aœnie pokazywano atak harleyowców na apartamentowiec. W pewnej chwili jeden z motocyklistów zauwa¿y³ kamerê policyjn¹. Zas³oniwszy twarz d³oni¹, zeskoczy³ z samochodu, podbieg³ do swojego harleya i wyci¹gn¹³ z pochwy obrzyna. Wymierzy³ go w kamerê i obraz znikn¹³. – No, to by by³o na tyle – powiedzia³ Peter Jennings, krêc¹c g³ow¹. Jego legendarny spokój znikn¹³ bez œladu. – Potwornoœæ tego, co zobaczyliœmy przed chwil¹… – Przez ca³e dziesiêæ sekund, co w telewizji jest wiecznoœci¹, wpatrywa³ siê w biurko, a kiedy znów podniós³ g³owê, tylko dr¿¹ce wargi zdradza³y jego wzburzenie. – A zatem zostawiamy nieszczêsnych mieszkañców by³ej komendy g³ównej ich w³asnemu losowi i ³¹czymy siê z Jeffem Rice’em, który jest w Pentagonie… Renata ¿a³owa³a, ¿e technik tak siê pospieszy³ z w³¹czeniem telewizora. Rudy by³ zdruzgotany tym, co zobaczy³. – Tak nie mo¿e by栖 powtarza³ raz po razie, kiedy harleyowcy bili obroñców apartamentowca. – Tak nie mo¿e by慠– zawiesi³ g³os. Renata zauwa¿y³a, ¿e obecni w pomieszczeniu policjanci obserwowali to, co siê dzieje z zainteresowaniem, ale nie wygl¹dali na wstrz¹œniêtych. Uœwiadomi³a sobie, ¿e Rudy, jako prokurator, styka³ siê ze zbrodni¹ tylko na sali s¹dowej. – To jest miasto prawa – szepn¹³. Po chwili g³oœniej doda³: – Nie mo¿emy straciæ panowania nad sytuacj¹. Renata poczu³a na sobie wzrok Samanthy Cummings. – Od jak dawna jest taki? – spyta³a prawniczka. – To znaczy? – Oderwany od rzeczywistoœci. Zupe³nie jakby dosta³ œwira. – Nic mu nie jest. Samantha przyjrza³a jej siê badawczo. W koñcu powiedzia³a: – Kochana, mam nadziejê, ¿e nie robisz sobie zbyt wielkich nadziei. – Co? – Skarbie, kiedyœ by³am taka jak ty. Kocha³am nietykalnego. Nigdy mnie nie dotkn¹³, nie wzi¹³ do ³ó¿ka, a nawet nie poca³owa³. 156

Renata skrzy¿owa³a ramiona pod piersiami i mocno œcisnê³a. – To dobry cz³owiek. Pracuje dwadzieœcia cztery godziny na dobê, ¿eby zrobiæ w tym mieœcie porz¹dek. – Nie musisz mi o tym mówiæ. Nieraz widzia³am, jak przygotowuje akt oskar¿enia. Renata odwróci³a siê, z policzkami pa³aj¹cymi gniewem. Czu³a siê, jakby naruszono jej prywatnoœæ. Nie pozwolê, pomyœla³a, ¿eby ta wulgarna baba traktowa³a mnie jak idiotkê. W geœcie godnym samego Rudy’ego pogrozi³a Samancie palcem. – Postêpujemy s³usznie – powiedzia³a. – Dziêki nam miasto sta³o siê lepsze. A jeœli to siê komuœ nie podoba, trudno. Rudy jest cz³owiekiem z wizj¹. – Mo¿e powinnaœ zadaæ sobie pytanie, dlaczego zakocha³aœ siê w mê¿czyŸnie, który nigdy nie weŸmie ciê do ³ó¿ka. – Nie mo¿esz tak siê do mnie zwracaæ. – Mogê, mogê. Chyba ci¹gle jestem wkurzona, ¿e niepotrzebnie straci³am tyle lat, ale Rudy to mój stary znajomy. Nie zamierzam siê patyczkowaæ z jego rzeczniczk¹ prasow¹… A poza tym rano pewnie i tak wszyscy bêdziemy martwi. Rozwaliwszy kamerê strza³em z obrzyna, George Przystojniak popêdzi³ za swoimi kumplami, którzy wdzierali siê do apartamentów. Wbieg³ szerokimi schodami na górê i ruszy³ w g³¹b wy³o¿onego dywanem korytarza, mijaj¹c pl¹drowane mieszkania. Zewsz¹d dobiega³y krzyki kobiet. Wreszcie George znalaz³ apartament, którym nikt jeszcze siê nie zaj¹³. Bez namys³u podniós³ nogê i z ca³ej si³y uderzy³ piêt¹ w klamkê. Drzwi otworzy³y siê. Bogacze nie zawracali sobie g³owy instalowaniem dobrych zamków. To wejœcie do budynku mia³o byæ zabezpieczone, a nie drzwi mieszkañ, jak na Lower East Side. Có¿, ich b³¹d. George wszed³ do œrodka z obrzynem gotowym do strza³u, na wypadek gdyby mê¿uœ by³ w domu i mia³ pod rêk¹ œrutówkê do polowania na jelenie w wiejskiej posiad³oœci. Ogromny salon, stare dywany, obrazy, ksi¹¿ki. Jedn¹ ze œcian zajmowa³y szklane pó³ki zastawione porcelanowymi fili¿ankami i wazami. I na co to komu? Bi¿uteria musi byæ schowana w sypialni. Pierwsze drzwi z brzegu prowadzi³y do jadalni, gdzie sta³ d³ugi stó³ i dwanaœcie krzese³. Za drugimi by³ korytarz. Wychodz¹c z salonu, George podniós³ z pod³ogi podnó¿ek i rzuci³ nim w pó³ki. Trafiony! Zagl¹da³ do wszystkich pokoi – w ka¿dym zobaczy³ dzieciêce plakaty, komputery i telewizory. Gówniarze mieli nawet w³asne ³azienki. 157

Na koñcu korytarza znajdowa³y siê podwójne drzwi. George wywa¿y³ je kopniakiem i wszed³ do g³ównej sypialni. £ó¿ko, na którym mo¿na by wyruchaæ krowê. Kanapa. Telewizor. Obrazy. Dywan miêkki jak œwie¿y œnieg. Z g³êbi budynku dochodzi³ krzyk kobiety, podobny do wycia syreny karetki pogotowia. Tatuœ i mamusia mieli oddzielne garderoby. W tej, z której korzysta³ tatuœ, wisia³y ciemne garnitury. Garderoba mamusi mieœci³a siê obok. W uchylonych lustrzanych drzwiach widaæ by³o szeœciu George’ów, z których ka¿dy wydawa³ siê piêkniejszy od poprzedniego, zw³aszcza gdy orygina³ wyszczerzy³ zêby w uœmiechu. Otwarta szkatu³ka z bi¿uteri¹: pierœcionki, bransoletki, spinki b³yszcz¹ce w blasku œwiate³. George schowa³ garœæ b³yskotek do kieszeni d¿insów i ju¿ mia³ od³o¿yæ obrzyna, by zgarn¹æ obiema rêkami jak najwiêcej fantów, gdy zauwa¿y³ j¹ w lustrze. Patrzy³, jak przekrada siê za jego plecami. Pewnie chcia³a schowaæ siê w ³azience. Wygl¹da³a na dziesiêæ lat. D³ugie jasne w³osy. Twarz Michelle Pfeiffer. Cycki jeszcze jej nie uros³y. George odwróci³ siê, podnosz¹c obrzyna. – Czeœæ, ma³a. Mamusia w domu? George kiedyœ przejecha³ psa; kundel bieg³ za jego motocyklem, a on nacisn¹³ hamulec i przechyli³ siê akurat tyle, ile trzeba. Potem zawróci³, by sprawdziæ, jak mu posz³o. Pies le¿a³ na œrodku jezdni z wyrazem rezygnacji w szeroko otwartych œlepiach. Tak samo wygl¹da³y oczy tej dziewczyny. Zadzwoni³a komórka. George odebra³, nie odrywaj¹c oczu od ma³ej. Dzwoni³ Ricardo Cirillo, jeden z m³odych wilków pracuj¹cych dla mafii, przyby³y prosto z Sycylii, bystry, twardy i lojalny. Fachowiec. Od chwili niespodziewanego oswobodzenia George niecierpliwie czeka³ na telefon od niego. – Ricardo – powiedzia³. – Co mogê dla ciebie zrobiæ? – WeŸ ze sob¹ dziesiêciu ch³opaków, spotkamy siê w klubie. Klub znajdowa³ siê niedaleko, w dzielnicy w³oskiej. – To twój szczêœliwy dzieñ, ma³a – powiedzia³ George do dziewczynki i szybkim krokiem wyszed³ z mieszkania, strzelaj¹c po œcianach, by daæ znak ch³opakom, ¿e pora koñczyæ. Szykowa³a siê wiêksza robota. Jose Chin i Jasbir Singh przeszli pod East River, brn¹c po kostki w ka³u¿ach pokrywaj¹cych kamienn¹ pod³ogê tunelu. Dotar³szy do koñcz¹cej go popêkanej œciany, piêædziesi¹t metrów pod Drug¹ Alej¹, wdrapali siê na górê po stalowych drabinach. Jasbir wytê¿y³ si³y i spróbowa³ otworzyæ w³az. – Jose, pom󿠖 powiedzia³. 158

Jose wspar³ siê na ³omie, a Jasbir napi¹³ miêœnie. Wreszcie po kilku nieudanych próbach w³az otworzy³ siê ze zgrzytem. Za nim by³a nastêpna drabina. Jose i Jasbir wspinali siê po niej w ciemnoœciach rozpraszanych tylko przez s³abn¹cy snop œwiat³a z latarki. Na szczycie znajdowa³ siê kolejny w³az. Jasbir pchn¹³ go ramieniem. Stalowa pokrywa wyskoczy³a z otworu z g³oœnym hukiem. Na ulicy panowa³a cisza. – Jesteœmy pod czymœ – szepn¹³ Jasbir. Nie s³ychaæ by³o ruchu ulicznego ani klaksonów. Z oddali dobiega³y odg³osy wystrza³ów. Dobra wiadomoœæ by³a taka, ¿e nikt ich nie zauwa¿y³. Z³a – ¿e znaleŸli siê pod d³ugim autobusem miejskim o niskim podwoziu. Zsunêli w³az z dziury, przesuwaj¹c go centymetr po centymetrze. – Co to ma byæ, do cholery? Gdzie s¹ wszyscy? Jasbir roztropnie zauwa¿y³, ¿e ludzie pochowali siê w tunelach metra albo siedz¹ w domach, zgodnie z zarz¹dzeniem burmistrza. Z oddali dobieg³ huk wystrza³ów z pistoletu, a potem rozleg³ siê g³oœny terkot, jakby m³ota pneumatycznego. – To karabin maszynowy? – Tak – odpar³ Jasbir z niewzruszon¹ pewnoœci¹ cz³owieka, który nieraz s³ysza³ ten dŸwiêk. – Przeciwko pistoletom. – Gliny kontra ¿o³nierze? Dziewiêtnasty posterunek na Szeœædziesi¹tej Siódmej. Muszê to nakrêciæ. – A jak zamierzasz przes³aæ materia³ do studia? – Bêdê nagrywa³ na taœmê, dopóki nie znajdziemy wozu transmisyjnego z anten¹ satelitarn¹ – odpar³ Jose bez wahania, choæ obawia³ siê, ¿e ciê¿ko bêdzie nadawaæ spomiêdzy wysokich budynków w centrum. Dobry technik potrafi³by odbiæ mikrofalowe sygna³y od okien i skierowaæ je ku niebu. Ale trudno bêdzie o kogoœ takiego w strefie dzia³añ wojennych. – Mo¿e znajdê kogoœ, kto zorganizuje transmisjê cyfrow¹ przez telefon komórkowy. Albo przez Internet. – Mo¿e po prostu zadzwonisz z komórki do swojej stacji i opiszesz, co siê dzieje, a oni przeka¿¹ to widzom. – Pewnie robi to ju¿ czternastu dziennikarzy „New York Timesa”. S³owa, s³owa, s³owa. My zrobimy zdjêcia, Jasbir. Bez obrazów nie ma przekazu telewizyjnego. Tylko obrazy s¹ prawdziwe, kolego. Nie ma obrazów, nie ma materia³u, nie ma co pokazaæ w telewizji. A jeœli telewizja czegoœ nie poka¿e, to jest tak, jakby to coœ w ogóle siê nie zdarzy³o. Je¿eli nie znajdziemy wozu transmisyjnego, to bêdziemy nadawaæ z Central Park przez moj¹ ma³¹ antenê. Albo z koñca molo. A mo¿e nawet z Village czy Chelsea, gdzie budynki s¹ ni¿sze. – Jak myœlisz, co zrobi¹ najeŸdŸcy, kiedy zobacz¹ twoj¹ antenê? – Nie ma sensu martwiæ siê na zapas, Jasbir. 159

– A dok¹d satelita przeœle twój sygna³? Wszystkie wie¿e s¹ na World Trade Center. – ¯aden problem. NJN ma wie¿ê w Montclair. – Pañstwowa telewizja z New Jersey zgodzi³a siê udostêpniæ swój maszt wszystkim stacjom nowojorskim, których anteny zosta³y uszkodzone w wybuchu bomby pod³o¿onej w World Trade Center. Jose wyczo³ga³ siê spod autobusu. – ChodŸ. Potê¿nie zbudowany Jasbir nie mieœci³ siê pod niskim autobusem. Chin widzia³ tylko jego g³owê, z podbródkiem tu¿ nad krawêdzi¹ dziury i turbanem przyciœniêtym do podwozia. – Nie ruszaj siê. Przesunê autobus. Jasbir wygl¹da³, jakby nie mia³ nic przeciwko temu, by ju¿ wróciæ do Queens. – Nie ma pr¹du. Kto bêdzie ogl¹da³ telewizjê? – Ale s¹ baterie. Ludzie bêd¹ siê gromadziæ wokó³ watchmanów, jakby to by³y ogniska. No i jest jeszcze reszta œwiata. Na litoœæ bosk¹, Jasbir, bêdziemy mieli wiêksz¹ ogl¹dalnoœæ ni¿ ceremonia wrêczenia Oscarów. – Ale New York Yes! jest tylko na kablówce. – Przecie¿ ci t³umaczy³em, ¿e w siedzibie ka¿dej stacji jest pokój mikrofalowy, w którym dziennikarze œci¹gaj¹ materia³y z ca³ego œwiata. Dziêki temu mo¿emy siê po³¹czyæ ze wszystkimi nadawcami na kuli ziemskiej. Musimy tylko zrobiæ zdjêcia i je wys³aæ. Schowaj siê, kiedy us³yszysz silnik. Jezdnia i chodniki zastawione by³y samochodami i ciê¿arówkami. W zasiêgu wzroku nie by³o ¿ywej duszy. Jose czu³ jednak, ¿e jest obserwowany. Podniós³ g³owê. W oknach budynków widaæ by³o setki twarzy. Dziury po kulach w przedniej szybie i szk³o na siedzeniu wyjaœnia³y, dlaczego kierowca autobusu zostawi³ kluczyki. Jose wrzuci³ luz i odszuka³ rozrusznik. Rozleg³ siê wizg sprê¿onego powietrza. Chin w³¹czy³ bieg, wolno podjecha³ do przodu, a¿ autobus dotkn¹³ zderzakiem samochodu stoj¹cego przed nim i wcisn¹³ gaz. Popchniêty wóz potoczy³ siê naprzód i wpad³ na auto poprzedzaj¹ce go w szeregu. Jose znów doda³ gazu. Autobus wyskoczy³ naprzód. W lusterku wstecznym widaæ by³o, jak Jasbir ostro¿nie wysuwa siê z dziury i siêga po plecak China. – ChodŸmy, Jasbir. – ¯o³nierze! Wyroœli jak spod ziemi, przecznicê dalej, przy Szeœædziesi¹tej Czwartej. Jasbir przykucn¹³ za autobusem. Jose wyj¹³ kamerê i wymierzy³ j¹ w stronê, z której nadci¹gali komandosi. – Jezu, jad¹ na rowerach… zaraz, to nie ¿o³nierze. – W³¹czy³ kamerê, wsta³, wyci¹gn¹³ mikrofon i przywo³a³ rowerzystów gestem rêki. – To gliny. 160

Policjanci przemykali wœród samochodów jak duchy. Przodem jecha³a ciemnoskóra kobieta z karabinem przewieszonym przez ramiê, a za ni¹ Portorykañczyk w okularach. – Halo! Hej, siostro! Amigo! Jose chce wiedzieæ. Powiedzcie New York Yes!, jak wygl¹da sytuacja dwie godziny po ataku okrêtów podwodnych na Nowy Jork. – ZejdŸ z ulicy, dupku. – Tu Jose Chin z New York Yes! S¹ ze mn¹ dwaj stró¿e prawa, jad¹cy na rowerach w stronê centrum. Czy mo¿ecie nam powiedzieæ, jakie macie zadanie? – Mamy oczyœciæ ulice z cywili. Jose przesun¹³ siê w bok, by uchwyciæ w kadrze s³up czarnego dymu wzbijaj¹cy siê w niebo za plecami dwójki policjantów. – Widzieliœcie gdzieœ wozy transmisyjne? – Co? – Wozy transmisyjne do przekazu satelitarnego. Chcia³bym przes³aæ ten materia³. Na razie tylko nagrywam. Kobieta wbi³a w kamerê pe³en pogardy wzrok. – Schowajcie gdzieœ swoje ¿a³osne ty³ki. Ci ludzie s¹ mordercami. W³aœnie opanowali dziewiêtnasty komisariat i zabili wszystkich, którzy próbowali im w tym przeszkodziæ. – Czyli dziewiêtnasty komisariat jest w rêkach najeŸdŸców? – Od dwudziestu minut. No ju¿, nie ³aŸcie po ulicach. – Hej, Jose – powiedzia³ Portorykañczyk – czêsto ogl¹dam twój program. Uwa¿am, ¿e jesteœ œwietny, ale ci goœcie nie s¹ przychylnie nastawieni do mediów. Jose nie przerywa³ filmowania. – Sk¹d przychodzicie, amigo? – Z Gracie Mansion. – Gdzie jest burmistrz? – Uciek³. – Dok¹d idziecie? – Bez komentarza – uciê³a jego partnerka. – ChodŸ, Hector. Spadamy. – Powodzenia, Jose! – krzykn¹³ Hector przez ramiê, id¹c za ni¹ chwiejnym krokiem. Jose nagrywa³ ich dot¹d, a¿ zniknêli w labiryncie porzuconych samochodów. – M¹drze mówili – oceni³ Jasbir. Jose wyci¹gn¹³ telefon komórkowy. – Do kogo dzwonisz? – spyta³ Jasbir. – Do burmistrza. 11 – Bitwa o Nowy Jork

161

– Sk¹d wiesz, gdzie jest? – Spytam o to mojego kumpla Larry’ego. Ale to nie Larry odebra³ telefon. W s³uchawce rozleg³ siê g³os Renaty Bradley, mówi¹cej przez zaciœniête zêby. – Czego? – Jose chce wiedzieæ, czy burmistrzowi nic siê nie sta³o? – Sk¹d masz ten numer? – To numer Larry’ego Neale’a… à propos, nic mu nie jest? – Zosta³ zwolniony przed rozpoczêciem ataku. – A co z burmistrzem? – Burmistrz czuje siê dobrze i nadal sprawuje w³adzê. – Sk¹d? – ¯egnam. – Hej, Renato? – Jose wiedzia³, ¿e panna Bradley to pó³krwi Sycylijka, a nikt nie jest lojalniejszy od Sycylijczyka. – Kto ci powiedzia³, ¿e coœ siê szykuje? – Jestem wdziêczna – przyzna³a po chwili grobowego milczenia; Jose mia³ wra¿enie, ¿e s³yszy zgrzytanie jej zêbów. – Burmistrz te¿. – Wiêc daj mi szansê. – Gdzie jesteœ, Jose? – Na rogu Drugiej Alei i Szeœædziesi¹tej Trzeciej ulicy. – Co widzisz? – Œwiat³a na skrzy¿owaniu nie dzia³aj¹. Porzucone samochody blokuj¹ ulice. Ludzi widaæ tylko w oknach budynków. S³yszê wozy stra¿ackie jad¹ce w stronê rzeki. Wygl¹da na to, ¿e coœ siê pali przy Szeœædziesi¹tej Siódmej. Dwaj gliniarze powiedzieli mi, ¿e najeŸdŸcy opanowali dziewiêtnasty komisariat. – Lepiej zmyj siê stamt¹d, zanim ciê zastrzel¹. – Dopiero co przyszed³em. – Widzia³eœ, jak skoñczy³ Arnie Moskowitz? IdŸ do domu. – Jestem w domu. Pozwól mi porozmawiaæ z burmistrzem. – Nie. – No to wydaj jakiœ komunikat. – Burmistrz powiedzia³ Peterowi Jenningsowi, co mia³ do powiedzenia. – Co? Jennings zrobi³ wywiad z burmistrzem? Ju¿? – Nadaj¹ z Jersey City. – By³em pod East River, niczego nie widzia³em. Jak brzmi ten komunikat? – „Burmistrz Rudolph Mincarelli nadal sprawuje w³adzê w Nowym Jorku i przebywa w nieujawnionym miejscu w obrêbie piêciu dzielnic”. – Czyli nie jesteœcie na Manhattanie? – Jose, nie przeginaj… 162

– Nic wam nie grozi? – Jesteœmy w dobrych rêkach – odpar³a Renata Bradley. Jose siêgn¹³ do zasobów informacji, które przechowywa³ g³êboko w swojej pamiêci. – W starych rêkach? – strzeli³. Renata roz³¹czy³a siê. Jose wbi³ wzrok w telefon. – Co jest? – spyta³ Jasbir. – Kiedyœ s³ysza³em plotkê, ¿e burmistrz ma kryjówkê. Podobno pochodzi z czasów, kiedy prowadzi³ grupê specjaln¹ do walki z przestêpczoœci¹ zorganizowan¹. – Po co mu kryjówka? – Ponoæ mafia zap³aci³a ludziom z telekomunikacji, by za³o¿yli pods³uch na telefony w prokuraturze. Mówi³o siê te¿, ¿e w czasie budowy gmachu prokuratury zwi¹zkowcy z mafii zamurowali w œcianach mikrofony. Dlatego grupa Mincarellego przenios³a siê do kryjówki. – Gdzie ona jest? – Podobno w pobli¿u ratusza. Sprawdzi³em to. Szuka³em wszêdzie i nic. To tak jak z tymi aligatorami w kana³ach. Jasbir otworzy³ szeroko oczy. – W kana³ach s¹ aligatory? – Nie mogê uwierzyæ, ¿e Peter Jennings ju¿ rozmawia³ z burmistrzem. Cholera! – Czy w kana³ach s¹ aligatory? – Móg³bym filmowaæ ¿o³nierzy przez ca³y tydzieñ i nie zdoby³bym takiego materia³u jak Arnie. To, co nakrêci³, przejdzie do historii, tym bardziej ¿e przyp³aci³ to ¿yciem. Tak jak to by³o ze zdjêciem tego ch³opaka zatrzymuj¹cego czo³g na placu Tienanmen. Jose zosta³ uprzedzony przez Arniego, kamery policyjne i Jenningsa… Zaraz, zaraz. Czego ci Chiñczycy, do licha, chcieli? Po co zaatakowali Nowy Jork? To kluczowa sprawa. Jak mawia³ Arnie: „Historia jest pisana przez jej uczestników”. – Musimy iœæ – powiedzia³ Jasbir. – Dziewiêtnasty komisariat jest cztery przecznice st¹d. Nastêpnym celem ataku na pewno bêdzie siedemnasty, przy Piêædziesi¹tej Drugiej. Jose przeklina³ siê w duchu. Gdyby tylko s³ucha³ opowieœci dziadka o historii Chin, zamiast uganiaæ siê na rowerze za wozami stra¿ackimi, mo¿e teraz wiedzia³by, jaki jest cel tej inwazji. Jasbir nie ustêpowa³. – Nie mo¿emy tu zostaæ. – No dobra. Idziemy na Piêædziesi¹t¹ Siódm¹. 163

Jose pobieg³ przodem, zostawiaj¹c Jasbira daleko z ty³u. Nagle z bramy wyskoczyli jacyœ dwaj faceci, krzycz¹c: – £ap ¿ó³tka! £ap ¿ó³tka! Ledwie Jose zauwa¿y³ k¹tem oka ich kumpli na Szeœædziesi¹tej Pierwszej, cios w twarz powali³ go na chodnik. Ludzie zbierali siê pod otworami wentylacyjnymi, przez które s¹czy³o siê œwiat³o dzienne. Jakaœ kobieta zaprosi³a Kate do swojej grupki i spyta³a, czy dobrze siê czuje. – Tylko siê bojê. – Jak my wszyscy. – Chcê wróciæ do domu. – Ja te¿. Kilku dzieciaków zamierza pójœæ torami w stronê rzeki. Ty te¿ wybierasz siê w tamtym kierunku? – Do Chelsea. – A ja do Village. To jak, spróbujemy? I tak Kate zmieni³a siê z przera¿onej, samotnej uciekinierki w cz³onka grupy z³o¿onej g³ównie z jej rówieœników. Wszyscy razem zsunêli siê z peronu na tory. – Nie dotykaj trzeciej szyny – przestrzeg³ ktoœ, wskazuj¹c przykryt¹ drewnem szynê zasilaj¹c¹. – Nie ma pr¹du. – A jak go nagle w³¹cz¹? – No dobra, ruszajmy w drogê, zamiast tyle gadaæ. Po kilkuset metrach szurania nogami i potykania siê o belki ktoœ zacz¹³ krzyczeæ. Na torach sta³ szczur o czerwonych œlepiach. Ktoœ inny zachichota³. Z ciemnoœci dobieg³ g³os: „Pieprz siê, szczurze” i wszyscy ryknêli œmiechem, jakby bawili siê w podchody na obozie harcerskim. Czêœæ osób od³¹czy³a siê na stacji Houston Street, ale grupê uzupe³ni³o kilku innych œmia³ków. Jeden z nich zapali³ papierosa i wszyscy zatrzymali siê, a narzekania na smród dymu przesz³y w ostr¹ k³ótniê. Wreszcie sprawca zamieszania da³ za wygran¹ i grupa ruszy³a dalej. Ciszê przerywa³y uwagi typu „Niektórzy to maj¹ tupet”, „Pilnuj w³asnego nosa” i „Poca³uj mnie w dupê”, a po chwili: „Przepraszam, trochê mnie ponios³o”. – Christopher Street! – krzykn¹³ ktoœ, naœladuj¹c konduktora, kiedy zbli¿yli siê do kolejnej stacji. – Nastêpny przystanek: Czternasta ulica. Dobre miejsce do przesiadki na ekspresy drugi i trzeci. Kobieta, która pomog³a Kate, po¿egna³a siê z ni¹. Reszta grupy ruszy³a dalej. Kate postanowi³a wyjœæ z metra na Czternastej ulicy, gdzie na pewno bêdzie sporo ludzi. Potem tylko przebiegnie kilkaset metrów Siódm¹ Alej¹ 164

i skrêci w Dziesi¹t¹. Tam, dwie d³ugie przecznice za komisariatem policji, by³ jej dom. – Pierdolony Kitajec. Jose, zbyt wœciek³y, by siê baæ, odkrzykn¹³: – Nie jestem Chiñczykiem. Nazywam siê Jose Chin, pracujê w New York Yes! Napastnicy próbowali wyrwaæ mu kamerê. Jose przycisn¹³ j¹ do siebie i usi³owa³ wstaæ. Wtedy obok niego wyrós³ Jasbir. Wysoki Sikh rzuci³ jednego z mê¿czyzn na samochód, a drugiego obezw³adni³ groŸnym spojrzeniem. Pomóg³ Jose wstaæ z chodnika. Dopiero wtedy mê¿czyŸni zorientowali siê, na kogo napadli. – Hej, hej, to Jose Chin. Zobacz, Jose Chin z New York Yes! Przepraszamy, stary. Myœleliœmy, ¿e jesteœ jednym z nich. Co s³ychaæ? Jose wzi¹³ chusteczkê z r¹k Jasbira i otar³ ni¹ usta. Na widok plamy krwi wpad³ w szok; do tej pory uwa¿a³ siê za niezniszczalnego. – Cholera! – Co jest, Jose? Hej, stary, to Jose Chin. – Potrzebujê lodu, bo bêdê zbyt opuchniêty, ¿eby pokazaæ siê przed kamer¹. – O kurde. Stary, przepraszam. No to co jest grane? – Zobaczycie w wieczornych wiadomoœciach – odpowiedzia³ Jose i w tej chwili rozleg³ siê brzêk t³uczonego szk³a. Mê¿czyŸni zorientowali siê, ¿e ich kumple dostali siê do pobliskiej apteki. Jose i Jasbir ruszyli w stronê centrum; Chin ociera³ usta i zastanawia³ siê, sk¹d, u licha, weŸmie lód. Dotarli na róg Piêædziesi¹tej Siódmej i Drugiej, nie spotykaj¹c po drodze ¿adnych ¿o³nierzy, i skierowali siê ku zachodowi, na przemian przyspieszaj¹c i zwalniaj¹c kroku; Jose zatrzymywa³ siê, by robiæ zdjêcia ludzi snuj¹cych siê bez celu przy wybitych witrynach sklepowych i filmowaæ poblad³e twarze w oknach biur i mieszkañ. Na skrzy¿owaniach Jasbir wspina³ siê na samochody, by sprawdziæ, czy w pobli¿u nie ma ¿o³nierzy. Na Park Avenue roi³o siê od ludzi w p³aszczach burberry; ze sklepu na Madison wyskakiwali szabrownicy – w p³aszczach przeciwdeszczowych, nios¹cy ca³e narêcza garniturów, koszul zawiniêtych w plastyk i kolorowych krawatów. Kilka przecznic dalej t³um dobija³ siê do drzwi sklepu z wyrobami skórzanymi. Nagle rozleg³ siê g³oœny ryk. – Co to, motocykle? Jasbir wskoczy³ na dach taksówki i spojrza³ w g³¹b Madison. – Kryj siê! 165

– Co siê sta³o? – To Anio³y Piekie³. Jasbir zeskoczy³ na chodnik, z³apa³ Jose i wci¹gn¹³ go do bramy, w której wala³y siê kawa³ki pot³uczonego szk³a. Ryk silników by³ coraz g³oœniejszy. Jose wyszed³ z bramy i doliczy³ siê dziesiêciu harleyów. W³¹czy³ kamerê. – Schyl siꠖ powiedzia³ Jasbir. – Ciii! Robiê komentarz – odpar³ Chin. – Niczym grom przetaczaj¹cy siê Madison Street, nadci¹ga dziesiêæ motocykli harley davidson, prowadzonych przez ubranych w skórê, d³ugow³osych mê¿czyzn. Ka¿dy z nich wiezie pasa¿era ubranego w ciemny garnitur Armaniego i maskê karnawa³ow¹. Ronald Reagan, Al Gore, trzy Barbry Streisand, ksiê¿na Diana, jedna ze Spice Girls oraz burmistrz Mincarelli trzymaj¹ na kolanach strzelby, z lufami skierowanymi do góry niczym lance. Zwróci³ siê ku zachodowi i wymierzy³ kamerê w sklep Tiffany’ego na rogu Pi¹tej Alei. – Jose chce wiedzieæ! Czy widzowie New York Yes! bêd¹ œwiadkami napadu na sklep jubilera? Skierowa³ kamerê ku Madison, gor¹czkowo ustawiaj¹c ostroœæ, i uchwyci³ motocyklistów skrêcaj¹cych na Piêædziesi¹t¹ Siódm¹. Hura! Ostre, silne wyziewy z rur wydechowych motocykli spowodowa³y w³¹czenie alarmu w jednym z porzuconych samochodów. Jose tak ustawi³ kamerê, by w kadrze zmieœci³y siê migaj¹ce œwiat³a wyj¹cego volkswagena, którego w³aœciciel pamiêta³ o zamkniêciu drzwi przed rzuceniem siê do ucieczki. – ChodŸmy, Jasbir. – Co? – Szybciej, szybciej, szybciej. – W chwili, gdy ostatni motocykl wszed³ w zakrêt, Jose przebieg³ przez Madison, wymin¹³ porzucone samochody i pomkn¹³ chodnikiem na pó³noc. Dwaj szabrownicy obrabiaj¹cy Burberry’s rzucili siê na jego kamerê. Jasbir Singh wepchn¹³ obu przez wybit¹ szybê z powrotem do sklepu. Jose wbieg³ na œrodek Pi¹tej Alei, schowa³ siê za limuzyn¹, a na jej dachu postawi³ kamerê. Z tego miejsca wyraŸnie widzia³ zamkniête frontowe drzwi Tiffany & Co. Nikiel i stal b³yszcza³y w przydymionym œwietle s³oñca. Trzydzieœci metrów dalej zamaskowani motocykliœci zsiedli z maszyn i ustawili siê w szeregu. Ich przywódca, szeroko uœmiechniêty Ronald Reagan, skinieniem rêki da³ znak kompanom, by odjechali dalej w g³¹b Pi¹tej; tam harleye zebra³y siê w gromadê, prychaj¹c cicho niczym cierpliwe konie. Ronald Reagan podbieg³ do sklepu z rolk¹ taœmy klej¹cej. Do³¹czy³a do niego Spice Girl, nios¹ca laskê dynamitu, któr¹ razem przyczepili do drzwi. Jasbir klepn¹³ Jose w ramiê. 166

– Schyl siê. – Czekaj, w³aœnie zapala lont. Singh poci¹gn¹³ China do ziemi, a bandyci niespiesznie rozeszli siê do kryjówek. Nie by³ to najg³oœniejszy wybuch, jaki Jose s³ysza³ tego dnia, ale za to najbli¿szy i pierwszy, który sprawi³, ¿e od³amki przelecia³y mu nad g³ow¹. Z uszami pêkaj¹cymi od ha³asu szepn¹³ do mikrofonu: – Z³odzieje wychodz¹ ze swoich kryjówek, oprócz jednego, który nie schroni³ siê na czas i teraz wije siê na chodniku. Zrobi³ zbli¿enie oderwanej nogi bandyty, po czym sfilmowa³ rabusiów znikaj¹cych w dziurze po wysadzonych drzwiach. Mikrofon wychwyci³ siarczyste przekleñstwa. Nagle rozleg³ siê trzask wystrza³ów z broni ma³ego kalibru i bandyci wypadli z budynku. Dwaj runêli na chodnik. Szef gangu podpali³ drug¹ laskê dynamitu i wrzuci³ j¹ do œrodka. Z holu dobieg³ st³umiony huk eksplozji i ocaleli rabusie ponownie wbiegli do sklepu, strzelaj¹c na wszystkie strony. Wymiana ognia trwa³a przez minutê, po czym zapad³a cisza. Z budynku wy³onili siê zamaskowani z³odzieje, nios¹cy wypchane p³ócienne torby. Jose podniós³ siê wy¿ej, by nakrêciæ, jak ³aduj¹ ³up na motocykle. – Nie – powiedzia³ Jasbir. By³o ju¿ jednak za póŸno. Jeden z Anio³ów Piekie³ zauwa¿y³ Jose, wcisn¹³ gaz i ruszy³ w jego stronê, wymijaj¹c blokuj¹ce ulicê samochody. Chin nie przestawa³ krêciæ. W ostatniej chwili roz³o¿y³ rêce i krzykn¹³: – Prasa, prasa… New York Yes! Harleyowiec wyrwa³ ze skórzanej pochwy obrzyna.

23 Prasa! Prasa! Nie strzelaj!

Motocyklista z mask¹ Barbry Streisand na twarzy mia³ literê G wytatuowan¹ na jednym przedramieniu i wydrapan¹ na drugim. Jego oczy œwieci³y narkotycznym blaskiem. – Odjeba³o ci, goœciu? Jose, zaskoczony, ¿e jeszcze ¿yje, wrzasn¹³: – Jose Chin, New York Yes! – Wiem, kurwa. Pytam: odjeba³o ci? Jose nie móg³ powstrzymaæ dr¿enia nóg. Nie by³ pewien, czy nabuzowany amfetamin¹ mózg motocyklisty jest w stanie kontrolowaæ palec spoczywaj¹cy 167

na spuœcie, wiêc próbowa³ siê uœmiechn¹æ, ale jego usta uparcie wykrzywia³y siê w niew³aœciw¹ stronê, a g³os sta³ siê wy¿szy o ca³¹ oktawê. – A czy w przeciwnym razie robi³bym to, co robiê? – Popierdoli³o ciê? – To niesamowity materia³. Mo¿e chcesz wypowiedzieæ siê przed kamer¹? – Dawaj tê pierdolon¹ taœmê. – Nie ma mowy, stary. Zrobi³em œwietne zdjêcia. – Dawaj tê zasran¹ taœmê, bo rozwalê ci ³eb. – Daj mu j¹ – powiedzia³ Jasbir. – Nie mieszaj siê do tego – odpar³ Jose. – S³uchaj, stary – zwróci³ siê do motocyklisty – na tej taœmie nie ma nic, co mog³oby ci zaszkodziæ. Wszyscy nosicie maski. – Wystarczy, ¿e sfilmowa³eœ moje zasrane rêce. Co bêdzie, jak wykopiemy st¹d ¿ó³tków? Gliny zaraz zaczn¹ szukaæ George’a Przystojniaka. Dawaj tê pierdolon¹ taœmê. – A jeœli wykasujê fragment, na którym jesteœ pokazany? – Dajê ci jeszcze jedn¹ szansê i to tylko dlatego, ¿e widzia³em ciê w telewizji. Dawaj tê zasran¹ taœmê, bo ciê zajebiê. Jose zawaha³ siê. – Nic nie rozumiesz, stary. Ten materia³ zapewni mi Pulitzera. – Co ty, jesteœ za g³upi, ¿eby siê baæ? Zrób to dla twojego kolesia. – Wymierzy³ obrzyna w Jasbira. – Pomódl siê do Kali, brudasie, bo za dwie sekundy ju¿ nie bêdziesz ¿y³. Raz… – Masz – powiedzia³ Jose, otwieraj¹c klapkê kamery. George Przystojniak rzuci³ minikasetê na ulicê i zmia¿d¿y³ j¹ butem. Potem odwróci³ motocykl z powrotem w stronê Tiffany’ego. – To jest moc telewizji, Jose! – krzykn¹³. – Zwyk³y frajer, który wykrêci³by mi taki numer, ju¿ by nie ¿y³. Ruszy³, odrywaj¹c przednie ko³o od jezdni. Zanim zdo³a³ je opuœciæ, wyrzuci³ rêce w górê i wpad³ na taksówkê. Inni cz³onkowie gangu równie¿ pospadali z motocykli. Jose i Jasbir przypadli do chodnika. Us³yszeli dwa strza³y, a potem terkot karabinów maszynowych. Pó³ minuty póŸniej kanonada ucich³a. Za samochodem stoj¹cym dwa rzêdy dalej mignê³y biegn¹ce nogi. Jose us³ysza³ pojedynczy strza³. Potem znów zapad³a cisza. Podniós³ g³owê. Powoli, oszo³omiony t¹ rzezi¹, przygotowa³ kamerê i sfilmowa³ martwych motocyklistów. George le¿a³ na swoim harleyu, tak jakby wypi³ dwa piwa za du¿o. Jose opuœci³ kamerê. Jasbir patrzy³ na niego, nie podnosz¹c siê z chodnika. 168

– Widzia³eœ, co siê sta³o? – spyta³ Chin. – Chiñczycy – odpar³ Jasbir. – Czterech. – Czterech ludzi zabi³o dwudziestu? – To ¿o³nierze, a nie zwykli bandyci. Dlaczego siê z nim k³óci³eœ? – Z Georgem? Musia³em odwróciæ jego uwagê, ¿eby nie zauwa¿y³, jak wyjmujê z kieszeni czyst¹ taœmê. – Zatrzyma³eœ tê nagran¹? – No jasne. – W czasie, kiedy on mierzy³ mi w g³owê? – W³aœnie nakrêci³em materia³ godny Pulitzera. Mia³em go oddaæ? Co ty, zwariowa³eœ? – Nie, to ty zwariowa³eœ. – Jasbir podniós³ siê, otrzepuj¹c d³onie. – Hej, dok¹d idziesz? – Do domu – odpar³ Hindus. – Dziêki temu materia³owi za³atwiê ci tak wysok¹ premiê, ¿e bêdziesz móg³ wróciæ do szko³y i zostaæ in¿ynierem. – Mam syna – powiedzia³ Jasbir. – Wiem, na imiê mu Girdup – odpar³ Jose, próbuj¹c udobruchaæ potê¿nego Sikha na tyle, by ten z nim zosta³. – Jeœli Girdup bêdzie mia³ opiekuj¹cego siê nim ojca, to mo¿e zostanie in¿ynierem. – Hej, przecie¿ jesteœ z Jose. Szczêœcie nigdy nie opuszcza Latynosów. Jasbir, niech go Bóg b³ogos³awi, da³ za wygran¹. – Dobra – powiedzia³. – Dobra, Jose. Ale obiecaj mi, ¿e nie bêdziemy wiêcej podejmowaæ niepotrzebnego ryzyka. – Obiecujꠖ odpar³ Chin. Poszli do Central Park, gdzie zauwa¿yli ludzi wychylaj¹cych siê trwo¿liwie zza kamiennych murów. G³owy odwraca³y siê w stronê wybuchów dochodz¹cych od strony rzeki, odg³osów wymiany ognia w centrum, uchyla³y siê przed zb³¹kanymi pociskami przelatuj¹cymi nad parkiem. Im dalej w g³¹b parku, tym wiêcej ludzi. Sprzedawca hot dogów robi³ doskona³y interes. Jose przeszed³ wzd³u¿ kolejki, robi¹c wywiady – sekretarka s¹dowa, która uciek³a z biura na Piêædziesi¹tej Siódmej, martwi³a siê, ¿e FedEx nie dostarczy przesy³ki, któr¹ kurierzy odebrali minutê przed inwazj¹; szefowa dzia³u zakupów z Bergdorf powtarza³a „To nie mog³o siê zdarzyæ w gorszym momencie”. Obie kobiety dopiero co siê pozna³y, ale pociesza³y trzeci¹, szlochaj¹c¹, pe³n¹ obaw o matkê pozostawion¹ w Brooklynie. Jeszcze lepiej przed kamer¹ prezentowa³ siê facet z public relations z gêb¹ pe³n¹ aparatów dentystycznych; jego dentysta musia³ przerwaæ leczenie kana³owe w chwili, gdy z okien gabinetu wylecia³y wszystkie szyby. Jasbir pomóg³ nieszczêœnikowi usun¹æ zacisk z zêba trzonowego. 169

– Nie boli – odpowiedzia³ pacjent na poprzedzone formu³k¹ „Jose chce wiedzieæ” pytanie China, ale jego oczy wci¹¿ by³y zamglone od nowokainy. Szpitalna sta¿ystka w bia³ym kitlu, która w przerwie na lunch wysz³a do parku i tu utknê³a, zorganizowa³a punkt pierwszej pomocy przy wejœciu od Szóstej Alei, a technik dentystyczny pomaga³ przy opatrywaniu ran postrza³owych i ciêtych, spowodowanych spadaj¹cymi od³amkami szk³a. Jose sfilmowa³ obanda¿owanych pacjentów jêcz¹cych w cieniu drzew i dzielnych ludzi œmigaj¹cych ulicami na rolkach w poszukiwaniu aptek. Nikt nie mia³ pojêcia, co siê dzieje. Jasbir wcisn¹³ Chinowi do rêki hot doga. – Jedz. – Nie jestem g³odny. – Nie wiadomo, kiedy bêdziesz mia³ nastêpn¹ okazjê. Jose ³apczywie zjad³ hot doga, rzeczywiœcie by³ potwornie g³odny. Obok niego przebieg³ przera¿ony facet w garniturze, wal¹cy w d³oñ telefonem komórkowym. Chin przypomnia³ sobie, ¿e widzia³ ju¿ kilka osób robi¹cych to samo – najwyraŸniej wyczerpywa³y siê baterie. Spojrza³ na zegarek: za piêtnaœcie trzecia. Wszystko zaczê³o siê dwie i pó³, mo¿e trzy godziny temu. Jeszcze przez szeœæ godzin bêdzie jasno. Jose zdawa³ sobie sprawê, ¿e choæ czerwcowe wieczory s¹ d³ugie, wkrótce nie pozostanie mu nic innego, jak krêciæ po ciemku. Ken Hughes nie potrafi³ oszukiwaæ. Nie uda³o mu siê ani razu ok³amaæ ¿adnej z jego ¿on – w ogóle ¿adnej kobiety – i dawno przesta³ próbowaæ. Jednak na tyle przekonuj¹co odgrywa³ rolê pogodzonego ze swoim losem jeñca, ¿e chiñski bosman da³ siê na to nabraæ. Kiedy Ken spyta³ go, czy mo¿e skoczyæ do kibla, mê¿czyzna przyzwalaj¹co skin¹³ g³ow¹. – Chcia³bym te¿ wpaœæ na chwilê do swojej kajuty. Zabra³bym stamt¹d buty i skarpety. Bosman spojrza³ na bose stopy Kena. Kiedy komandosi zabierali mu kombinezon, nie zd¹¿y³ nic w³o¿yæ na nogi. W kajucie Hughes odszuka³ plecak Kate. Telefon znalaz³ w kieszeni. Wyj¹³ go, w³o¿y³ tenisówki i poszed³ do ubikacji po drugiej stronie korytarza. Mia³ czas tylko na jedn¹ rozmowê. Najchêtniej zadzwoni³by do Kate. Pamiêta³ jej numer domowy. Ale nawet jeœli linie naziemne nie zosta³y przerwane – mimo ostrza³u centrali – i Kate by³a w domu, nie s¹dzi³, ¿eby zdoby³a siê na to, czego musia³by od niej za¿¹daæ. Zreszt¹ on te¿ mia³by opory przed nara¿eniem jej na œmiertelne niebezpieczeñstwo, gdyby ich role siê odwróci³y. Trzeba by³o bowiem daæ znaæ wojsku, ¿e admira³ Tang jest na pok³adzie „Chelsea Queen”. Ktoœ musia³ wydaæ rozkaz zbombardowania 170

holownika. Ktoœ musia³ zgodziæ siê zostawiæ Kena samemu sobie – by móg³, ryzykuj¹c ¿yciem, uratowaæ tysi¹ce innych. Nie, Kate tego nie zrobi. Powinien wiêc zadzwoniæ do swojego kuzyna z firmy McAllister. Jeœli barka pe³ni¹ca funkcjê centrali firmy wci¹¿ tkwi³a na Kill Van Kull, na jej pok³adzie jest doœæ nadajników, by skontaktowaæ siê z marynark¹, stra¿¹ przybrze¿n¹ i innymi obroñcami miasta. Ken w³¹czy³ telefon; pikniêcie zosta³o zag³uszone przez skowyt turbosprê¿arek silników pracuj¹cych na ja³owym biegu i kanonadê w porcie. Na ekranie zamruga³o „V”, co oznacza³o, ¿e ktoœ zostawi³ wiadomoœæ w poczcie g³osowej. Aby j¹ odtworzyæ, Ken potrzebowa³ kodu dostêpu Kate. Zdradzi³a mu go w czasie jednej z rozmów. Siedem, jak siedem kilometrów, które przebiega³a jednego dnia, i trzy, jak trzy kilometry, które przep³ywa³a nastêpnego. Ken wystuka³ #73. Kiedy us³ysza³ g³os Kate, o ma³o siê nie rozklei³. Do tej pory trzyma³ siê g³ównie dziêki temu, ¿e rozmyœlnie zdusi³ w sobie wszelkie uczucia – sta³ siê zimn¹, bezduszn¹ maszyn¹. I nagle w jego uszach rozleg³ siê g³os kobiety, któr¹ kilka godzin temu trzyma³ w ramionach. Pocz¹tkowo mówi³a zaskakuj¹co zwiêŸle, jak jeden kapitan porozumiewaj¹cy siê z drugim na wzburzonym morzu: – Ken, p³ynê do domu promem ze Staten Island. Po¿yczy³am komórkê, w nadziei ¿e ¿yjesz i us³yszysz, jak dzwoni mój telefon. – To musia³o byæ, zanim skontaktowa³a siê ze mn¹ przez radio, pomyœla³. – Wracam do swojego mieszkania. Bêdê ciê wypatrywaæ z nabrze¿a Chelsea. Uratowa³eœ mi ¿ycie, wiêc chcê ci siê odwdziêczyæ. A teraz s³uchaj uwa¿nie, bo powiem coœ wa¿nego. Znamy siê zaledwie dwa dni, ale gdyby coœ mi siê sta³o, chcê, ¿ebyœ wiedzia³ jedno: w ci¹gu tych dwóch dni spêdzonych z tob¹ czu³am siê tak kochana, jak jeszcze nigdy w ¿yciu. Serce zabi³o mu mocniej. Mo¿e Kate jest ju¿ w domu. Ile jeszcze mia³ czasu? Kiedy bosman zacznie coœ podejrzewaæ? Ken musia³ przywo³aæ ca³¹ si³ê woli, by powœci¹gn¹æ emocje i dr¿¹cymi rêkami wystukaæ numer McAllister. Jeœli dyspozytorzy opuœcili barkê, to na pewno przenieœli nadajniki w bezpieczne miejsce na Staten Island albo w Jersey, by mieæ oko na swoje ³odzie i pomóc kapitanom znaleŸæ schronienie. W s³uchawce rozleg³ siê pierwszy sygna³. Ken pomyœla³, ¿e ciê¿ko mu bêdzie siedzieæ bezczynnie w oczekiwaniu na nalot, kiedy ju¿ poda miejsce pobytu Tanga. Gdyby jednak próbowa³ uciec, Chiñczycy domyœliliby siê, co zrobi³ i natychmiast zabrali admira³a z holownika. Dlatego po zakoñczeniu tej rozmowy Ken bêdzie musia³ wróciæ do sterówki i zachowywaæ siê, jakby nic siê nie zmieni³o. 171

– McAllister – rozleg³o siê w s³uchawce. – Mówi Ken. Jestem… Bosman wsadzi³ rêkê za zas³onê i wyszarpn¹³ mu telefon. Hughes zacz¹³ siê t³umaczyæ. – Próbujê zadzwoniæ do mojej dziewczyny, powiedzieæ, ¿e nie mo¿emy siê spotkaæ… W tym momencie telefon rozpad³ siê na kawa³ki. – Cwaniak z ciebie, co? – Bosman otworzy³ d³oñ i rzuci³ na pok³ad resztki telefonu. Kawa³ek szk³a lub metalu zrani³ go w rêkê, ale on zdawa³ siê tym nie przejmowaæ. Tak niewiele zabrak³o, by zniszczyæ Tanga, pomyœla³ Ken z rezygnacj¹. Straci³ jednak swoj¹ szansê, wiêc pozostawa³o mu tylko dalej walczyæ o przetrwanie. Gorzko, jakby w oczekiwaniu kary za niepowodzenie, powiedzia³: – NajwyraŸniej jesteœ fanem Jacka Londona. – Co ty mówisz? – Wilk Morski zrobi³ kiedyœ to samo z ziemniakiem. – Nastêpny raz ja zrobiê to z twoja g³owa. Kate wypad³a ze stacji metra przy Czternastej Ulicy i ominê³a grupê mê¿czyzn stoj¹cych na skrzy¿owaniu. Przebieg³a szeœæ przecznic, Siódm¹ i skrêci³a w Dwudziest¹. Na œrodku ulicy stanêli ¿o³nierze ostrzeliwuj¹cy komisariat policji. Kate obróci³a siê na piêcie. Wróci³a na Siódm¹, pomknê³a w przeciwnym kierunku i przemierzywszy Szesnast¹, skierowa³a siê na zachód. Ze wszystkich stron dochodzi³y odg³osy wybuchów. Jakiœ mê¿czyzna bieg³ w stronê Kate. Przewieszone przez jego ramiê czarne suknie unosi³y siê na wietrze niczym peleryna Batmana. Kate przywar³a plecami do ciê¿arówki i facet przemkn¹³ obok niej, szczerz¹c zêby w uœmiechu szaleñca. Na Ósmej Alei zauwa¿y³a ob³adowanych ubraniami ludzi biegn¹cych slalomem wœród porzuconych samochodów. Szabrownicy wybili pojemnikami na œmieci okna sklepu Banana Republic i wskoczyli do œrodka. Przewracali manekiny, ³api¹c spodnie i koszule. Jakiœ pijaczyna wymachiwa³ pistoletem; przera¿ona staruszka kuli³a siê przy wejœciu do stacji metra. Kate przebieg³a przez skrzy¿owanie. Wysokie budynki zas³ania³y s³oñce, a w przedzielaj¹cym je w¹skim, zablokowanym samochodami kanionie panowa³a dziwna cisza. Przecznicê dalej, za rampami za³adowczymi magazynów, ciê¿arówkami i furgonetkami by³a Dziewi¹ta Aleja. Stamt¹d Kate mia³a ju¿ tylko parê kroków do domu. Kiedy dotar³a na Dziewi¹t¹, zauwa¿y³a, ¿e i tu roi siê od szabrowników. Wy³aniali siê z Chelsea Market z owoca172

mi, ciastami, po³ciami wo³owiny i plastykowymi torbami pe³nymi ¿ywych homarów. Nawet pijaczkowie opuœcili swoje ³awki na obrze¿ach blokowiska. W³aœciciele winiarni zabijali drzwi i okna deskami, rozgl¹daj¹c siê lêkliwie. Nieco dalej szabrownicy wynosili ze sklepu spo¿ywczego skrzynki piwa, nie zwa¿aj¹c na szlochaj¹c¹ koreañsk¹ kasjerkê. W³aœciciel restauracji Calidad pilnowa³ wejœcia do budynku, otoczony potê¿nie zbudowanymi kucharzami. Na chodniku zatrzyma³ siê b³yszcz¹cy ford expedition, który przywióz³ grupê ludzi uzbrojonych w strzelby. Kate pobieg³a, ile si³ w nogach, na róg Dwudziestej. Niedaleko swojego domu us³ysza³a krzyk. Zobaczy³a dziewczynê biegn¹c¹ w dó³ Dziewi¹tej. Grupa mê¿czyzn, w³aœciwie nastolatków, goni³a j¹ jak sfora wœciek³ych psów. Kiedy jeden stan¹³ jej na drodze, dziewczyna wspiê³a siê na dach taksówki. Dopadli j¹ na Dwudziestej Pierwszej – sto metrów od miejsca, w którym Kate szykowa³a siê do przebiegniêcia ostatniej prostej dziel¹cej j¹ od domu – i otoczyli tak szybko, ¿e zastyg³a w bezruchu. Jej przera¿one oczy szuka³y wœród napastników jednego, który powiedzia³by: Nie, nie róbcie tego, ona mog³aby byæ wasz¹ siostr¹. Kate ruszy³a w ich stronê. Kr¹g zaciska³ siê. Ktoœ podci¹³ dziewczynê od ty³u, przewracaj¹c j¹ na chodnik. Jeden z ch³opaków rzuci³ siê na ni¹. Brutalnie wcisn¹³ rêkê miêdzy jej nogi i poci¹gn¹³ za pasek. Dziewczyna nie przestawa³a krzyczeæ. Ch³opak uderzy³ j¹ w twarz. Kate podnios³a ciê¿ki druciany kosz i cisnê³a go w œrodek grupy. Pojemnik przeci¹³ ze œwistem powietrze i z g³oœnym hukiem uderzy³ niedosz³ego gwa³ciciela. Ch³opak wygi¹³ siê w ³uk, przyciskaj¹c d³onie do nosa. Kosz trafi³ jeszcze jednego napastnika i poturla³ siê po chodniku. Pozostali poderwali siê na nogi, by zobaczyæ, kto œmia³ ich zaatakowaæ.

24 K

ate by³a przera¿ona. Trafiony koszem ch³opak wsta³ z chodnika, kln¹c i przyciskaj¹c rêce do twarzy, a jego kompani – Jezu Chryste, by³o ich siedmiu – patrzyli na ni¹ gniewnie, wœciekli, ¿e przerwa³a im zabawê. Co j¹ opêta³o? Ju¿ by³a prawie w domu – prawie w domu – gdy coœ j¹ sk³oni³o, by chwyciæ kosz na œmieci i cisn¹æ nim w wyrostków. Chyba mia³a nadziejê, ¿e wystraszeni, rozbiegn¹ siê na boki, a ona weŸmie dziewczynê za rêkê i razem rzuc¹ siê do ucieczki. 173

Teraz wiedzia³a, ¿e gdyby próbowa³a uciekaæ, napastnicy zapolowaliby na ni¹ jak stado drapie¿ników i osaczyli tak jak tê dziewczynê. Rozejrza³a siê w poszukiwaniu pomocy. Nie dostrzeg³a nikogo, jakby w tej w³aœnie chwili wszyscy przyzwoici mieszkañcy miasta znaleŸli kryjówki. Spojrza³a w stronê centrum, wypatruj¹c ludzi, którzy zabijali deskami winiarniê. Zniknêli. Nie widaæ by³o nawet w³aœciciela restauracji i jego uzbrojonej ochrony. Kate pomyœla³a, ¿e mo¿e jednak zdo³a³aby uciec. Ona by³a rozgrzana d³ugim biegiem, a oni wydawali siê nieco zdezorientowani; kilku patrzy³o na ni¹, a kilku na napadniêt¹ dziewczynê. Mo¿e nie wszyscy rzuciliby siê w poœcig. – Zostañ! – krzyknê³a nastolatka le¿¹ca na chodniku. – Proszê, pomó¿ mi. Krew zastyg³a w ¿y³ach Kate, gdy jeden z ch³opaków wyci¹gn¹³ nó¿. Czy ul¿y tej ma³ej, cierpi¹c razem z ni¹? Czy jej obecnoœæ coœ zmieni? Jakie to bêdzie mia³o znaczenie dla tej dziewczyny? A dla niej samej? Zbyt d³ugo siê waha³a. M³odzieñcy okr¹¿yli j¹. Kate kopnê³a stoj¹cego najbli¿ej w krocze, a gdy siê skuli³, wyskoczy³a z krêgu. Po drugiej stronie Dwudziestej Pierwszej mignê³o jej przed oczami coœ niebieskiego. – Pomocy! Policja! – krzyknê³a na ca³y g³os. M³odzieñcy parsknêli œmiechem. – Hej, paniusiu, tu nie ma policji. – Nie róbcie tego – powiedzia³a. Ch³opak z no¿em podszed³ do niej. Kate wymierzy³a kolejnego kopniaka i napastnik zgi¹³ siê wpó³, trzymaj¹c siê za krocze. Jego kompani rozeœmiali siê i zaczêli podjudzaæ go do walki, blokuj¹c Kate drogê ucieczki. Ch³opak wyprostowa³ siê i wzi¹³ zamach. Nagle jêkn¹³ z bólu. Nó¿ wylecia³ mu z rêki. Obok wyrós³ policjant, który zada³ mu drugi cios pa³k¹. Ch³opak podniós³ rêce, os³aniaj¹c twarz. Pozostali zaczêli siê powoli wycofywaæ. Ale b³yskawicznie zorientowali siê, i¿ jest ich oœmiu przeciwko dwóm glinom – niskiemu Portorykañczykowi w okularach i wysokiej ciemnoskórej kobiecie. – Odwróciæ siê! – rozkaza³a Harriet Greene. – Rêce na œcianê! – Rozstawiæ nogi! – warkn¹³ Hector Sanchez. Harriet zdjê³a z pleców karabin i wymierzy³a go w nastolatków. W normalne popo³udnie to by wystarczy³o. Nawet jeœli ich wujkowie nie mieli podobnej broni, ci gówniarze obejrzeli doœæ filmów, aby wiedzieæ, jak dzia³a karabin maszynowy. Hector dostrzeg³ k¹tem oka jakiœ ruch. Odwróci³ g³owê i poczu³ ucisk w ¿o³¹dku. Harriet Greene nie by³a jedyn¹ osob¹ w mieœcie, która skorzysta³a z okazji, by zdobyæ nowoczesn¹ broñ. Ch³opak trzymaj¹cy siê za nos, przywódca gangu, uœmiechn¹³ siê szeroko. 174

– Zobaczcie, co znalaz³ Willie. Wszystkie oczy zwróci³y siê na nowo przyby³ego, który trzyma³ taki sam karabin, jaki mia³a Harriet. Willie, t³uœcioch o têpym uœmiechu i zimnych, martwych oczach, sta³ z palcem na spuœcie. Hector opuœci³ pa³kê i otworzy³ drug¹ d³oñ, na znak, ¿e chce porozmawiaæ. Gówniarz spojrza³ na jego rêkê. Wtedy Harriet strzeli³a mu w g³owê. Klucze do mieszkania Kate, podobnie jak jej telefon i portfel, zosta³y na holowniku Kena. Wali³a w okno dozorcy – wsuwaj¹c rêce za kraty – a¿ wreszcie otworzy³ drzwi. Wziê³a od niego zapasowe klucze, wesz³a do mieszkania i podbieg³a do automatycznej sekretarki, wyposa¿onej w opcjê awaryjnego zasilania z baterii. Ken nie zostawi³ ¿adnej wiadomoœci. Kate wypi³a duszkiem dwie szklanki wody, przebra³a siê w suche ciuchy, wys¹czy³a jeszcze jedn¹ szklankê wody i zjad³a dwa banany. Wiedzia³a, ¿e jeœli zatrzyma siê choæ na chwilê, sparali¿uj¹ j¹ wspomnienia tego, co widzia³a na ulicach. Wci¹¿ mia³a przed oczami obraz zastrzelonego przez ciemnoskór¹ policjantkê grubasa z karabinem, który rzuca³ siê w drgawkach po chodniku, zanim znieruchomia³ w pozycji embrionalnej. W worku na dnie garderoby Kate znalaz³a star¹ lornetkê. Wybieg³a z domu i pomknê³a w stronê rzeki. – Co z biurem informacyjnym Hongkongu? – warkn¹³ burmistrz Mincarelli do s³uchawki. – Id¹ w zaparte – odpar³ Greg Walsh, który wci¹¿ tkwi³ w gabinecie Marty’ego Greenberga w Bia³ym Domu. Ju¿ dwa razy polecono im przygotowaæ siê do spotkania z prezydentem; ale jak dot¹d na tym siê skoñczy³o. – Cholerni szpiedzy – wychrypia³ Rudy. – Tak jest, panie burmistrzu. – Wszyscy oficerowie policji wiedzieli, ¿e nawet przed przejêciem Hongkongu przez chiñskich komunistów tamtejsze biuro informacyjne szpiegowa³o dla Pekinu. Walsh zna³ ju¿ na pamiêæ wystrój gabinetu Marty’ego: kolekcja wojskowych czapek, dobrze wyposa¿ony minibarek, oprawne w skórê ksi¹¿ki prawnicze, zdjêcia ze s³awnymi ludŸmi, telewizory ustawione na stacje nadaj¹ce wiadomoœci i kamery telewizji wewnêtrznej obserwuj¹ce najwa¿niejsze pomieszczenia w Bia³ym Domu. Greg wpatrywa³ siê w ekran, który pokazywa³ salê sztabu kryzysowego, mieszcz¹c¹ siê w piwnicy. Po sali kr¹¿yli oficerowie i cywile, rozk³adaj¹c 175

mapy i ustawiaj¹c monitory. Jak wyjaœni³ Marty, to tam ustalona zostanie strategia wojskowa oraz propozycje kontrofensywy, które bêdzie mo¿na przedstawiæ prezydentowi. Greenberg podniós³ s³uchawkê drugiego aparatu. – Prezydent powa¿nie traktuje groŸby Chiñczyków dotycz¹ce ataku rakietowego – powiedzia³. – Czy to znaczy, ¿e rezygnuje z kontrofensywy? – spyta³ Mincarelli. – Nie potrafiê przewidzieæ, kiedy i czy w ogóle dojdzie do odwetu. – Zni¿y³ g³os do konspiracyjnego szeptu. – W ka¿dym razie, atak nuklearny na Pekin odpada. – Chcê, byœ wyraŸnie da³ mu do zrozumienia, ¿e interwencja wojskowa w Nowym Jorku równie¿ jest wykluczona. Do gabinetu Marty’ego zajrza³ jeden z jego asystentów i przywo³a³ go skinieniem rêki. – Prezydent mnie wzywa, Rudy. ChodŸ, Greg, twoja kolej. – Marty! Pos³uchaj mnie! Kontratak spowoduje rzeŸ tysiêcy niewinnych ludzi. Burmistrz rzuci³ telefon na biurko. Jego wewnêtrzny g³os, g³os prawnika, krzycza³: Szabrownicy kr¹¿¹ po ulicach mojego miasta. Zapanowa³a ca³kowita anarchia. Nie bêdê tego d³u¿ej tolerowa³!… Ale co mogê zrobiæ? Spojrza³ na nowo przyby³ych: Don Block mia³ zakrwawiony banda¿ na lewym ramieniu; Mary Quilligan, by³a zastêpczyni prokuratora generalnego, mia³a rozdarte spodnie i podrapane kolana. – Chcê siê spotkaæ z chiñskim delegatem do ONZ – powiedzia³ burmistrz. Sam nie by³ pewien, co chce przez to osi¹gn¹æ. Ale coœ zrobiæ musia³. – Tutaj? – Tak. I z szefem biura informacyjnego Hongkongu. – A jeœli nie zechc¹ przyjœæ? – To ich przyprowadzicie. – Ci ludzie maj¹ immunitet dyplomatyczny – ostrzeg³a Samantha. – Ja im go nie udzieli³em. Dwie pary detektywów w³o¿y³y kamizelki kuloodporne i wyœliznê³y siê z kryjówki, wyruszaj¹c na beznadziejn¹ misjê. Pozostali zwrócili spojrzenia na ekrany telewizorów. Dziennikarz CNN w³aœnie przeprowadza³ wywiad z ambasadorem Chin w Waszyngtonie. Ambasador, uprzejmy i rzeczowy, wyrazi³ troskê i wspó³czucie. Przyzna³, ¿e s³ysza³ wszystkie relacje i nie ma ¿adnych w¹tpliwoœci, i¿ „w Nowym Jorku rozgorza³ straszliwy konflikt. Byæ mo¿e jednak istnieje jakieœ racjonalne wyt³umaczenie tego, co siê zdarzy³o? Mo¿e admira³ Tang Li dostrzeg³ zagro¿enie dla swoich si³ i musia³ dzia³aæ szybko, by zapewniæ im bezpieczeñstwo?”. 176

– Si³? – wykrztusi³ burmistrz. – A co one tu w ogóle robi³y? Dziennikarz CNN spyta³: – Czy ma pan na myœli chiñsk¹ fregatê rakietow¹ uczestnicz¹c¹ w uroczystoœciach z okazji Tygodnia Floty? – Nie. Nie mamy powodów, by s¹dziæ, ¿e admira³ Tang bra³ w nich udzia³. – Dlaczego wiêc admira³ Tang œci¹gn¹³ chiñskie okrêty w okolice Nowego Jorku, znajduj¹cego siê dwadzieœcia tysiêcy kilometrów od Chin? – Byæ mo¿e straci³ orientacjê. W koñcu jest bardzo m³ody. Trzeba te¿ dodaæ, ¿e Tang Li nabra³ g³êbokiej sympatii do Stanów Zjednoczonych, uczestnicz¹c w specjalnych programach chiñsko-amerykañskiej wymiany wojskowej, prowadzonych w Annapolis i Rhode Island, oraz w czasie studiów na uniwersytecie Columbia. – Columbia? – powtórzy³ burmistrz. – Studiowa³ na Columbii? By³ tu? Mieszka³ tu? W tym mieœcie? Wszyscy wzruszyli ramionami i wbili wzrok w telewizory. – Podobno napisa³ znakomit¹ pracê, w której proponowa³ za³agodzenie wewnêtrznych konfliktów w Chinach poprzez „wy³adowanie” nadmiaru negatywnej energii za granic¹. – Czy Chiny uwa¿aj¹, ¿e kontratak Stanów Zjednoczonych by³by uzasadniony? – spyta³ dziennikarz. – Pekin oczywiœcie wyra¿a zdumienie – odpar³ ambasador urzêdowym tonem – ¿e odpowiedzialne w³adze mog³yby sprowokowaæ przelew krwi i doprowadziæ do rozleg³ych zniszczeñ w mieœcie bêd¹cym centrum finansowym kraju. Z wiadomoœci posiadanych przez mój rz¹d wynika, i¿ jak dot¹d, gie³dowa infrastruktura pozosta³a nietkniêta. – Grozi atakiem na Wall Street. – Burmistrz by³ czerwony z gniewu. – Musicie coœ zrozumie栖 zwróci³ siê do wszystkich zgromadzonych w Starej Kryjówce. – To jest miasto prawa. I takim znów siê stanie. Nikt nie wiedzia³, jak zareagowaæ. Nawet Renata odwróci³a wzrok. Ale Rudy Mincarelli, bynajmniej niezbity z tropu, mówi³ dalej: – Nie dopuszczê do tego, by armia nielegalnej totalitarnej dyktatury zajê³a Nowy Jork. Renata tr¹ci³a go ³okciem na znak, ¿e powiedzia³ ju¿ dosyæ. Mincarelli zawaha³ siê. – No dobra, wracamy do pracy – rzek³ wreszcie. Do pracy? Ben i Rocco – dwaj detektywi w œrednim wieku – wymienili znacz¹ce spojrzenia. Jakiej pracy? Siedzimy na ty³kach i ogl¹damy telewizjê. Mincarelli szepn¹³ do Renaty: – Wy³adowanie negatywnej energii za granic¹? Gówno prawda. Ten Tang nie mo¿e dzia³aæ samodzielnie. Chiñczycy wiedzieli od samego pocz¹tku, co siê œwiêci. Po³¹cz mnie z Gregiem. 12 – Bitwa o Nowy Jork

177

Greg Walsh wci¹¿ by³ u prezydenta. Oddzwoni³ po dziesiêciu minutach. Rudy odezwa³ siê pierwszy. – Jest tylko jedno wyjœcie. Trzeba zaatakowaæ Chiny. – Przykro mi, stary, ale prezydent nie chce rozpêtaæ wojny z Chinami. Powiem ci, jak wygl¹da sytuacja. Z góry uprzedzam, ¿e nie bêdziesz zadowolony. Prezydent postanowi³ wstrzymaæ siê z podjêciem decyzji. Kongres jest wœciek³y, ale minie wiele dni, zanim cokolwiek uzgodni, chyba ¿e prezydent poprosi o wypowiedzenie wojny, do czego, zdaniem Marty’ego, nie dojdzie. Przynajmniej na razie. Muszê ciê jednak ostrzec, Rudy, ¿e tutaj nikt nie myœli logicznie. Wszyscy psiocz¹ na Departament Obrony, bo nie zapobieg³ temu, co siê sta³o, a marynarka uzna³a atak na Nowy Jork za osobist¹ zniewagê. – Innymi s³owy – powiedzia³ Rudy – po jednych i drugich mogê spodziewaæ siê najgorszego. Co zamierza prezydent? – Wysy³a si³y szybkiego reagowania na Morze Po³udniowochiñskie. Pewnie wyrusz¹ z baz w Filipinach – jeœli tamtejsze w³adze nam na to pozwol¹ – i z Tajwanu. Pentagon liczy na to, ¿e za tydzieñ bêd¹ na miejscu. No i, oczywiœcie, kierujemy tam lotniskowce. Mincarelli zada³ pytanie, na które odpowiedzi obawia³ siê najbardziej: – Czy marynarka zamierza wys³aæ lotniskowce tak¿e w rejon Nowego Jorku? – Obawiam siê, ¿e tak, Rudy. Armia, si³y powietrzne i marines gromadz¹ œmig³owce bojowe. Na wypadek, gdyby mia³y okazaæ siê potrzebne… Burmistrz rozejrza³ siê po Starej Kryjówce, szukaj¹c twarzy swoich towarzyszy z czasów grupy specjalnej. Wszyscy unikali jego spojrzenia. Zerkn¹³ na monitor po³¹czony z kamer¹ obserwuj¹c¹ jedno z wejœæ od strony ulicy. Ku swojemu zdumieniu zauwa¿y³, ¿e jest jeszcze jasno. Spojrza³ na zegarek. Dopiero wpó³ do czwartej. W tej chwili niczego tak bardzo nie pragn¹³, jak wyjœæ na ulicê, porozmawiaæ z ludŸmi, a potem pojechaæ do domu samochodem z otwartym dachem, podziwiaj¹c okoliczne budynki. – To najwspanialsze miasto w historii œwiata – powiedzia³. – Miasto, któremu ¿adne inne nie jest w stanie dorównaæ. – S³ucham, panie burmistrzu? Wszyscy wpatrywali siê w niego. Gazety pisa³y o nim, ¿e ma obsesjê na punkcie w³adzy. Obsesja? Niech im bêdzie. Nie mo¿na sprawowaæ w³adzy, jeœli przede wszystkim nie panuje siê nad sob¹. I to jest najwa¿niejsze. – Powiedzia³em, ¿e padliœmy ofiar¹ ataku terrorystycznego, za którym stoi supermocarstwo… Renato, ile mamy ludnoœci? – Co? 178

– Ludnoœæ! Ci¹gle mówiê o oœmiu milionach mieszkañców. Ale ilu ich jest dok³adnie? Renata, przekonana, ¿e znajomoœæ statystyk pomaga wytr¹ciæ dziennikarzy z równowagi, odpar³a: – Siedem milionów szeœæset siedemdziesi¹t trzy tysi¹ce z groszami. – To atak terrorystyczny – powtórzy³ Rudy. – Atak terrorystyczny zorganizowany przez supermocarstwo. I mo¿emy liczyæ tylko na siebie. Na drugim koñcu bunkra sêdzia federalny Danny Wong przywo³a³ do siebie Bena i Rocco i d³ugo coœ im t³umaczy³ zni¿onym g³osem. Kiedy skoñczy³, policjanci popatrzyli po sobie i dali znak Rodowi Brownowi. By³y agent FBI wys³ucha³ detektywów, a potem trzej mê¿czyŸni wyœliznêli siê z bunkra.

25 W

ojna w Wietnamie nauczy³a Grega Walsha jednego: po rozpoczêciu dzia³añ wojsko jest poza kontrol¹. Chodzi³ nerwowo wokó³ krzes³a w gabinecie Marty’ego Greenberga, oszo³omiony prezydenckim niezdecydowaniem, zastanawiaj¹c siê nad swoim kolejnym ruchem. – Jezu, Marty, mog³eœ coœ powiedzieæ. Greenberg podszed³ z oci¹ganiem do barku, w którym podczas jego spotkania z prezydentem pojawi³y siê œwie¿e przysmaki, wzi¹³ w palce dzwonko wêdzonego ³ososia, odchyli³ g³owê i wsun¹³ je do ust. – Nie znasz go. – Wiem, ¿e facet potrzebuje kogoœ, kto doda³by mu odwagi. Musisz tam wróciæ. – Tak niczego nie za³atwiê. – Jezu Chryste, Marty, odk¹d zosta³em sier¿antem, uczestniczy³em w wielu bezsensownych spotkaniach, ale to by³o najgorsze ze wszystkich. – Zaufaj mi. – A niby co chcesz zrobiæ? – spyta³ Greg. Marty zni¿y³ g³os: – Zasugerowaæ prezydentowi konstruktywne dzia³ania. Greg prychn¹³. – A myœlisz, ¿e kto go przekona³, ¿eby do tej pory trzyma³ wojsko na smyczy? – zirytowa³ siê Marty. – Jezu, Greg, sk³oni³em prezydenta, by zawróci³ ca³e cholerne skrzyd³o œmig³owców bojowych, które si³y powietrzne wys³a³y – bez zezwolenia – z McGuire. Oka¿ mi trochê zaufania, dobrze? 179

– Nie mo¿esz teraz odpuœciæ. Trzeba zmusiæ Chiny, by przerwa³y dzia³ania i to ju¿. Albo siê wycofaj¹, albo dostan¹ za swoje. Rudy ma racjê: musimy rozszerzyæ konflikt na terytorium Chin. Nie mo¿na walczyæ w Nowym Jorku. Marty siêgn¹³ po drugi kawa³ek ³ososia. – Ci¹gle nie rozumiem, jak Chiñczykom uda³o siê przemyciæ do portu ca³¹ flotê okrêtów podwodnych. Jak marynarka mog³a na to pozwoliæ? Wydawa³o siê, ¿e SOSUS… Greg nie da³ mu dokoñczyæ. – Na litoœæ bosk¹, ca³a armia przegapi³a wydarzenie, które zmieni³o bieg historii. G³ównym, choæ nienazwanym wprost, tematem spotkania u prezydenta by³o ustalenie, kto ponosi najwiêksz¹ odpowiedzialnoœæ za atak na Nowy Jork. Wêsz¹c dooko³a niczym napalony pudel, Marty uzna³, ¿e koz³em ofiarnym zostanie marynarka, mimo i¿ takie upokorzenie uczyni jej dowództwo bardziej sk³onnym do gwa³townych, nieprzemyœlanych dzia³añ. – Nie by³oby tego problemu – oœwiadczy³ Greg – gdyby marynarka zosta³a uprzedzona, ¿e zbli¿aj¹ siê najeŸdŸcy. CIA wychwyci³a doœæ podejrzanych sygna³ów… powinna by³a og³osiæ alarm. – Ten facet od satelitów z CIA cholernie przekonuj¹co mówi³ o braku analityków. – Straci³ dziesiêæ minut na przekonanie prezydenta o koniecznoœci zwiêkszenia bud¿etu. – Ja te¿ dajê siê wci¹gn¹æ w ca³y ten absurd, pomyœla³ Greg. – To nie pomo¿e miastu. Mo¿na zwaliæ wszystko na marynarkê, ale równie dobrze mo¿na uznaæ, ¿e zawini³ skrzywiony sposób postrzegania œwiata przez CIA. Wiñ, kogo chcesz, ale nie teraz. Trzeba zacz¹æ u Ÿród³a… zmusiæ Chiñczyków, by przerwali atak, z³o¿yli broñ i wycofali siê, i to natychmiast. Ale rozmowa z szefem doradców prezydenta by³a jak uk³adanie posadzki z linoleum. Ledwie cz³owiek wyg³adzi³ jedno wybrzuszenie, obok wyskakiwa³o nastêpne. – Wywiad ma mnóstwo roboty – odpar³ Marty. – Mo¿e Tang naprawdê jest buntownikiem. Jezu, nie wiem… Chcesz bajgla? Przysy³aj¹ nam je prosto z H&H. Wracaj do domu, Greg. Do Nowego Jorku. Powiedz Rudy’emu, ¿e zostaliœmy wyruchani, tak jak zawsze ruchani s¹ wszyscy, którzy myœl¹, ¿e rozumiej¹ Chiny. Walsh spojrza³ surowo na starego przyjaciela. Czy Marty ma jakiekolwiek pojêcie o tym, co siê dzieje na ulicach Nowego Jorku? Czy wie, jak to jest zastanawiaæ siê, co robi twoja ¿ona, uwiêziona w szkole pe³nej dzieci, których ¿ycie by³o w jej rêkach? Uwiêziona? Frances nie opuœci³aby szko³y, nawet gdyby chiñska armia wys³a³a po ni¹ limuzynê. – Tak, zostaliœmy wyruchani. Ale nie wy, ludzie z Waszyngtonu. Nie wasze zasrane CIA. Nie marynarka. Nowy Jork. To Nowy Jork zosta³ wyruchany. 180

– Ja te¿ jestem nowojorczykiem. – Nadal? – Jestem najpotê¿niejszym nowojorczykiem w tym kraju. Greg Walsh spojrza³ z obrzydzeniem na drzwi Gabinetu Owalnego. – No to wykorzystaj swoj¹ potêgê. Sk³oñ prezydenta, ¿eby powstrzyma³ marynarkê i przekona³ Chiñczyków, by opuœcili port, zanim nas zniszcz¹. – Staram siê. Greg zamyœli³ siê. Musi znaleŸæ lepsze dojœcie do prezydenta. Jeden Marty to za ma³o. – Biedny Rudy. – Biedny Rudy? ¯artujesz sobie? Rudy jest najszczêœliwszy, kiedy go przyprzeæ do muru. Dopiero wtedy naprawdê rozkwita. – Marty rozejrza³ siê po gabinecie, podszed³ do Grega i szepn¹³: – Nie myœl, ¿e nie widzi mo¿liwoœci, jakie daje mu ta sytuacja. Prezydent znalaz³ siê w du¿ych opa³ach. Jeœli Rudy wyjdzie z tego ca³o, bêdzie najpopularniejszym i najbardziej podziwianym z kandydatów do Bia³ego Domu. Greg nie by³ pewien, czy siê nie przes³ysza³. – Marty, przecie¿ ty pracujesz dla prezydenta! – Ja! – zaœmia³ siê Marty, klepi¹c Grega w plecy – wybiegam daleko w przysz³oœæ. Najpierw musimy wygraæ tê wojnê, a oto… – skin¹³ g³ow¹ w stronê monitora pokazuj¹cego podwójne drzwi sali sztabu kryzysowego – …nadchodzi cz³owiek gotów zatopiæ wszystkie okrêty podwodne i skopaæ ty³ki wszystkich komandosów w Nowym Jorku. Greg zobaczy³ posêpnego admira³a, otoczonego przez oficerów flagowych. – Kto to? – Wiceadmira³ William Cox Titus – odpar³ Marty i uda³, ¿e wystukuje numer na komórce. – Halo, casting, znajdŸcie mi Attylê w granatowym mundurze. Titus by³ kapitanem atomowego okrêtu podwodnego. Podobno zatopi³ nie jeden, lecz dwa rosyjskie okrêty bojowe klasy Akula, „przypadkowo”, bawi¹c siê z nimi w kotka i myszkê. Admira³ Agresywny. Facet jest ogólnie szanowany. Wie, co mówiæ. I ma pos³uch u prezydenta.

26 Tang sta³ na dachu sterówki „Chelsea Queen” z dwoma m³odszymi oficerami. Jeden z nich obserwowa³ brzeg Hudson po stronie Jersey, który przypomina³ admira³owi dzielnicê Pudong w Szanghaju, gdzie szkoli³ swoje oddzia³y 181

szturmowe, przeganiaj¹c je w górê i w dó³ po niekoñcz¹cych siê schodach w murach pustych biurowców. Tutaj w budynkach byli ludzie; w Szanghaju sta³y ca³e rzêdy nieu¿ywanych gmachów – dzie³o komunistycznych biurokratów zmuszaj¹cych bankrutuj¹ce banki do finansowania bezcelowych budów. Drugi oficer wodzi³ wzrokiem po brzegu rzeki od strony Manhattanu, gdzie jego komandosi zdobyli dwa przyczó³ki: przy Czterdziestej Pierwszej, cztery przecznice od Muzeum Intrepid, oraz przy Piêædziesi¹tej Czwartej, dwie przecznice od mola, przy którym wci¹¿ zaciekle broni³ siê „John F. Kennedy”. Z obu tych miejsc ¿o³nierze ruszyli w g³¹b l¹du, by zaj¹æ komisariaty i centrale telefoniczne; pozostali mieli za zadanie z³apaæ w pu³apkê marynarzy z lotniskowca. Tang obserwowa³ rzekê. Powiada siê, ¿e ha³as bitwy morskiej jest niewyobra¿alny i tylko w huku dzia³ i silników odrzutowych admira³ mo¿e siê przekonaæ, czy potrafi walczyæ. Tang, stoj¹c na dachu holownika, oddalony od miejsca bitwy, móg³ obserwowaæ, co siê dzieje i dzia³aæ z obiektywnoœci¹ naukowca. Podporucznik Eldon Routh, pilot jedynego œmig³owca ocala³ego z bombardowania pok³adu startowego „Kennedy’ego” – by³ to Sikorski SH-60 Seahawk – by³ tego popo³udnia najciê¿ej uzbrojonym Amerykaninem w Nowym Jorku. Dziêki pomys³owoœci zbrojmistrzów z „Kennedy’ego”, którzy przetrz¹snêli magazyny okrêtu i z tym, co znaleŸli, dokonali nie lada cudów, Routh i jego drugi pilot mieli do dyspozycji doœæ rakiet, by pos³aæ na dno nowojorskiego portu tuzin okrêtów podwodnych. Œmig³owiec wygl¹da³ jak je¿ozwierz. Kokpit wype³nia³a pajêczyna kabli, po³¹czonych w ostatniej chwili przed startem. Gdzie spojrzeæ, widaæ by³o czerwone guziki odpalania rakiet. Na wypadek, gdyby ktoœ mu za bardzo podskakiwa³, Routh wzi¹³ ze sob¹ dwóch kompletnie zwariowanych strzelców z piechoty morskiej, którzy zdobywali doœwiadczenie w walce z po³udniowoamerykañskimi handlarzami narkotyków i niedawno wrócili do aktywnej s³u¿by w ramach, jak to nazwali, „programu walki z bezrobociem”. Kapitan „Johna F. Kennedy’ego” wsadzi³ g³owê do kokpitu i usi³uj¹c przekrzyczeæ wycie turbin, rykn¹³ do aparatu przesy³aj¹cego jego g³os do he³mofonu pilota. – Mam pytanie, podporuczniku Routh, i chcê, ¿ebyœcie dobrze zastanowili siê nad odpowiedzi¹, uwzglêdniaj¹c wasz¹ i moj¹ pozycjê. – Tak jest. 182

W zwyczajnych okolicznoœciach m³ody pilot œmig³owca prêdzej dost¹pi³by zaszczytu rozmowy z Bogiem ni¿ z kapitanem lotniskowca. Ale dowódca Routha, maj¹cy pod komend¹ ca³¹ za³ogê lotnicz¹ okrêtu – by³ daleko, w bazie l¹dowej. Podobnie jak wiêkszoœæ samolotów z „Kennedy’ego”, uziemionych do czasu ponownego wyjœcia w morze. Dowódca Routha potrafi³ wyczyniaæ cuda w powietrzu, ale kapitan lotniskowca by³ jak tygrys, którego omin¹³ jeden z serii zastrzyków przeciwko wœciekliŸnie. – Mój okrêt osiad³ na dnie i stoi w ogniu – powiedzia³. – Moje katapulty wymierzone s¹ w cholern¹ œcianê budynków. W dodatku nie ma wiatru. To jedyny œmig³owiec, jaki mi zosta³. Czy na pok³adzie tego okrêtu jest pilot lepszy od ciebie? – Nie, panie kapitanie. – By³a to prawda od chwili, gdy Bill Nichols, kumpel Routha, zosta³ przeciêty na pó³ seri¹ z karabinu w czasie bez³adnego powrotu na wybrze¿e z Central Park. Chiñski patrol, przyczajony na rampie za³adowczej magazynu, zaskoczy³ lotników na Jedenastej Alei. Routh by³ w szoku; nigdy jeszcze nie bra³ udzia³u w prawdziwej wojnie i trzyma³ siê na nogach tylko dziêki swojemu doskona³emu wyszkoleniu i otaczaj¹cej kapitana, niczym pole si³owe, aurze zajad³oœci. – Œmig³owiec gotowy? – Tak jest. – Gotowy na tyle, na ile to by³o mo¿liwe, zwa¿ywszy, ¿e zosta³ zaprojektowany g³ównie z myœl¹ o polowaniu na okrêty podwodne na pe³nym morzu. Routh spêdzi³ wiêkszoœæ przelatanych godzin, kr¹¿¹c obok lotniskowca na wypadek, gdyby w czasie startu b¹dŸ akcji ratowniczej jakiœ samolot run¹³ do wody. A teraz mia³ stawiæ czo³o wynurzonym okrêtom podwodnym, nie wspominaj¹c o silnie obsadzonej chiñskiej fregacie z solidnym zapasem rakiet. – Czego jeszcze potrzebujecie? – Urlopu – odparli chórem strzelcy podporucznika Routha, którzy s³uchali rozmowy przez interkom. – I powiedz mu, ¿eby da³ vulcanom na wstrzymanie. – Hmm… panie kapitanie? Czy móg³by pan powiedzieæ za³ogom vulcanów, ¿eby na nas uwa¿a³y? Nie zwa¿aj¹c na szalej¹ce wokó³ p³omienie, szeœciolufowe dzia³ka obrotowe vulcan-phalanx wci¹¿ odgryza³y siê najeŸdŸcom. Zamontowane na rufie jako ostatnia linia obrony przed atakiem z powietrza, unieszkodliwi³y ju¿ co najmniej cztery okrêty podwodne, zmusi³y chiñsk¹ fregatê do ucieczki w poszukiwaniu schronienia, zatopi³y kilka ma³ych promów, zniszczy³y dwie przystanie po stronie Jersey i wznieci³y liczne po¿ary na Palisades. Kapitan rozeœmia³ siê nieprzyjemnie. – Nie bójcie siê. Powiedzia³em im ju¿, ¿e ka¿dy, kto was przypadkiem zestrzeli, mo¿e sobie wybiæ z g³owy przepustkê… To ¿art, synu. Nie bój siê. 183

Trzy tysi¹ce moich marynarzy stara siê utrzymaæ ten okrêt w stanie u¿ywalnoœci, ¿ebyœcie mogli wróciæ na pok³ad i uzupe³niæ zapasy amunicji. – Tak jest. – Odda³bym swoje prawe jajo za to, ¿eby zaj¹æ twoje miejsce, synu. Slake, stoj¹cy przy drzwiach po prawej stronie, burkn¹³, ¿e chêtnie pójdzie na taki uk³ad. – Owocnych ³owów. Kiedy kapitan da³ znak podniesionym kciukiem, wrota hangaru rozsunê³y siê i winda wjecha³a na spowity w k³êbach dymu pok³ad startowy lotniskowca. Huk rakiet, terkot karabinów maszynowych i ryk vulcana by³y og³uszaj¹ce. Ogieñ pe³z³ z rufy w stronê dziobu. Routh rozgrza³ silniki i poleci³ strzelcom, by nie marnowali pocisków na stalowe kad³uby. – Wy strzelajcie do ¿o³nierzy, ja zajmê siê okrêtami. – Jasna sprawa – powiedzia³ Stix. – Siê wie – dorzuci³ Slake. Drugi pilot zameldowa³, ¿e jest gotowy do startu i maszyna wystrzeli³a w górê. – Podaj swoje dane i startuj – zatrzeszcza³o w he³mofonie Routha. Nie minê³o pó³ minuty, a œmig³owiec ju¿ przecina³ powietrze na wysokoœci stu metrów nad rzek¹ Hudson. Na monitorze pojawi³y siê b³yski systemu wykrywania celów. Zosta³ on ustawiony na wymierzanie gondoli rakietowych i karabinów we wszystko, co p³ynê³o po rzece. Pierwszym obiektem wychwyconym przez radar by³ czerwonoczarny holownik z Nowego Jorku. Drugi pilot Routha zauwa¿y³ trzech cywilów stoj¹cych na dachu sterówki. Przeszed³ na namierzanie rêczne, poszukuj¹c w³aœciwych celów. Nie musia³ d³ugo czekaæ. Okrêty podwodne nieprzyjaciela by³y wszêdzie, b³yszcz¹ce niczym kaszaloty. – Zobacz, jak skubaniec zapieprza! – krzykn¹³ Stix. – Wyci¹ga ze trzydzieœci wêz³ów. Jeden z okrêtów pêdzi³ na pó³noc w górê rzeki, tu¿ pod powierzchni¹ wody. Routh, czujny jak kot, musn¹³ palcem prze³¹cznik. Œmig³owcem szarpnê³o i rakieta pomknê³a w dó³, ci¹gn¹c za sob¹ smugê bia³ego dymu. Po chwili niczym harpun wbi³a siê w pok³ad dziobowy czêœciowo zanurzonego okrêtu. W kad³ubie pojawi³a siê trzymetrowa dziura. Stix i Slake strzelali z karabinów maszynowych, krzycz¹c na ca³y g³os. Tymczasem Routh odpali³ drug¹ rakietê i przygotowa³ trzeci¹. Wielki seahawk reagowa³ na jego ruchy, jakby stanowili jedno. Routh chcia³ dorwaæ „Zhaotonga”, ostrzeliwuj¹cego „Kennedy’ego” rakietami. Chiñska fregata, choæ mocno poobijana, wci¹¿ walczy³a, a rzeka 184

roi³a siê od jej obroñców. Ilekroæ œmig³owiec zbli¿a³ siê do niej, przed jego przedni¹ szyb¹ przemyka³y smugi pocisków. Kolumna okrêtów prowadzi³a ostrza³ z ciê¿kich karabinów maszynowych. Stix i Slake skutecznie odpowiadali ogniem, jakby œmig³owiec by³ nieruchom¹ platform¹, a nie skaka³ po niebie niczym jojo. Przemykaj¹c miêdzy p³on¹cym, przechylonym na burtê lotniskowcem a fregat¹ rakietow¹, podporucznik Routh raz za razem przelatywa³ znad jednego brzegu rzeki na drugi. Nagle w kokpicie rozleg³ siê krzyk. W przedniej szybie pojawi³a siê dziura, w której œwiszcza³ wiatr. G³owa drugiego pilota opad³a na przyrz¹dy, a jego cia³o zaczê³o dygotaæ. Stix odskoczy³ od karabinu, oderwa³ rêkê nieboszczyka od dŸwigni, odpi¹³ pasy i po³o¿y³ go na pok³adzie. Tr¹ci³ Routha w ramiê. – Wszystko w porz¹dku, ma³y? – Zabijcie tych skurwieli! Rozleg³ siê alarm ostrzegaj¹cy przed namierzeniem przez nieprzyjacielski radar. Gdzieœ w dole strumieñ elektronów nakierowa³ celowniki dzia³ wroga na œmig³owiec. Routh odpali³ rakietê, która pod¹¿y³a za smug¹ z radaru. Okrêt podwodny znajduj¹cy siê najbli¿ej „Zhaotonga” zacz¹³ krêciæ siê w kó³ko, a z dziury w pok³adzie rufowym unios³y siê k³êby czarnego dymu. Jak oni, do cholery, zdo³ali upchn¹æ rakiety na pok³adzie takiej ma³ej jednostki? – pomyœla³ Routh, namierzaj¹c nadbudówkê fregaty. W he³mofonie rozleg³ siê g³os oficera z pok³adu „Kennedy’ego”. – Odwrót, odwrót. Wychwytuj¹ ciê laserami. Ale podporucznik Routh by³ zbyt podekscytowany. No i mia³ na celowniku fregatê rakietow¹. Kiedy oficer kaza³ mu siê wycofaæ, odkrzykn¹³: – Odpieprz siê, ty zasrany œlepaku! Stix i Slake zareagowali na jego s³owa z entuzjazmem; dla komandosa z oddzia³u SEAL okreœlenie „œlepak” by³o najgorsz¹ zniewag¹. W he³mofonie rozleg³ siê inny g³os: – Podporuczniku Routh, mówi kapitan. Przerwaæ atak i zg³osiæ siê do mnie. – Przyrz¹dy nie wykazuj¹ namierzania, panie kapitanie. – Wycofaæ siê, natychmiast. – By³ to g³os cz³owieka przyzwyczajonego do wydawania rozkazów szeœciu tysi¹com podkomendnych. – Tak jest. Ale by³o ju¿ za póŸno. Monitor pokazywa³ rakietê pod¹¿aj¹c¹ wzd³u¿ promienia laserowego. Routh przechyli³ maszynê pod k¹tem gro¿¹cym zerwaniem sprzê¿enia g³ównego wirnika, po czym rzuci³ siê ku rzece jak kowad³o. 185

Rakieta przelecia³a nad nim, omijaj¹c œmig³o ogonowe o szeœæ metrów, i pomknê³a w stronê Manhattanu. Routh œledzi³ j¹ jednym okiem – czeka³, a¿ zawróci i jeszcze raz rzuci siê ku niemu – a drugim obserwowa³ „Zhaotonga”. Œmig³owiec zawis³ nad ma³ym holownikiem, omiataj¹c g³upich cywilów podmuchem powietrza z wirników. Dziwne, pomyœla³ Routh, holownik nie jest przycumowany do brzegu. Sta³ w miejscu, wykorzystuj¹c ruch œrub, gotowy w ka¿dej chwili wyruszyæ w dalsz¹ drogê. – Na tym holowniku s¹ ¿ó³tki! – krzykn¹³ Slake. – Namierzenie! – ostrzeg³ oficer z „Kennedy’ego”. Tu¿ nad powierzchni¹ rzeki sunê³a kolejna rakieta. Tym razem podporucznik Routh nie móg³ ju¿ obni¿yæ lotu. A przy tempie wznoszenia rzêdu dwustu metrów nad minutê nie mia³ szans wzbiæ siê w niebo szybciej od chiñskiej rakiety.

27 K

en Hughes stan¹³ na palcach i przycisn¹³ twarz do okna sterówki, jakby chcia³ si³¹ woli przenieœæ seahawka nad goni¹c¹ go rakiet¹. Œmig³owiec wydawa³ siê ma³y, przypomina³ raczej kruch¹ skorupê z uwiêzion¹ w œrodku za³og¹ ni¿ naje¿on¹ rakietami machinê wojenn¹. Pilot by³ cholernie dobry. Przez chwilê wygl¹da³o na to, ¿e znów uda mu siê przechytrzyæ rakietê. Ale by³a od niego trzy razy szybsza, b³yskawicznie poch³ania³a dziel¹cy ich dystans. Sto-sto piêædziesi¹t metrów nad rzek¹ dogoni³a go i zniknê³a w szczelinie wylotowej turbiny. Silny wybuch rozrzuci³ p³on¹ce szcz¹tki helikoptera. Tang pokrêci³ g³ow¹ z irytacj¹. Zabici cz³onkowie za³ogi amerykañskiego œmig³owca nigdy siê o tym nie dowiedz¹, ale czysty przypadek sprawi³, ¿e pierwsz¹ rakiet¹ zatopili £ódŸ 4, najnowoczeœniejszy okrêt do walki radioelektronicznej we flocie admira³a. Radar wczesnego ostrzegania, który móg³ wykryæ z du¿ej odleg³oœci nadci¹gaj¹ce amerykañskie samoloty. Chwilê przed atakiem seahawka Tang poleci³ kapitanowi pechowego okrêtu zaj¹æ stanowisko powy¿ej mostu Jerzego Waszyngtona. Teraz £ódŸ 4 spoczywa³a na dnie i choæ nie oznacza³o to, ¿e admira³ musi dzia³aæ po omacku, jego pole widzenia w kierunku pó³nocnym by³o powa¿nie ograniczone. 186

Kate Ross wesz³a po zewnêtrznych schodach ewakuacyjnych na spadzisty dach Chelsea Piers Sports Center i skierowa³a lornetkê na „Chelsea Queen”. Próbowa³a sobie wmówiæ, ¿e jedn¹ z postaci widocznych w sterówce jest Ken. Mê¿czyŸni stoj¹cy na dachu sterówki obserwowali bitwê przez lornetki. Kate zdawa³a sobie sprawê, ¿e ma informacjê niezwykle cenn¹ dla si³ amerykañskich – admira³ Tang, o którym by³a mowa w radiu, prawdopodobnie znajdowa³ siê na pok³adzie holownika. Ale mia³a nadziejê, ¿e Ken te¿ tam jest, wiêc dopóki on stamt¹d nie ucieknie, ¿adna si³a nie sk³oni jej do œci¹gniêcia ognia na „Chelsea Queen”. Musia³a ocaliæ Kena. Ken skierowa³ lornetkê na nabrze¿e Chelsea. By³ pewien, ¿e jest tam Kate. Wyczuwa³ jej obecnoœæ. Omiót³ wzrokiem wszystkie pomosty od po³udnia do pó³nocy: przystañ, która wygl¹da³a na nietkniêt¹, puste kabiny klubu golfowego, fitness klub, hala z lodowiskiem Sky Rink, jachty restauracyjne Spirit Cruises. I z powrotem: jachty, lodowisko, fitness klub, promenada, piêciopiêtrowy klub golfowy. Na po³udnie od przystani z wody wystawa³y szcz¹tki mola numer 58. Dalej widaæ by³o zielony Marine and Aviation Pier. Ken spojrza³ na pó³noc: by³ tam bulwar biegn¹cy wzd³u¿ rzeki, ma³y parking, l¹dowisko helikopterów us³ane dymi¹cymi szkieletami œmig³owców i poczernia³e szcz¹tki zbiorników paliwa do silników odrzutowych. Dalej znajdowa³o siê molo, przy którym policja zostawia³a skonfiskowane ³odzie; wielkie statki-restauracje World Yacht, p³on¹ce obok mola numer 81; u wylotu Czterdziestej Drugiej ulicy d³ugie, smuk³e liniowce, przewrócone na bok; i Muzeum Intrepid. Wyspa lotniskowca z czasów drugiej wojny œwiatowej pos³u¿y³a chiñskim komandosom za punkt obserwacyjny. W cieniu lotniskowca sta³ niszczyciel „Edward Rollins”. Ken przyjrza³ mu siê ze zdumieniem. Z komina unosi³ siê dym. A przecie¿ ten okrêt zosta³ rozbrojony kilka miesiêcy temu. Pewnie siê pali³. Tak jak wszystko wokó³. Na pó³noc od „Rollinsa”, przy molo numer 92, sta³ „Kennedy”. By³ przechylony pod takim k¹tem, ¿e nie ulega³o w¹tpliwoœci, i¿ osiad³ na dnie. Jednak widoczny za jego ruf¹ szeroki pas wody oczyszczony z okrêtów podwodnych œwiadczy³ o tym, ¿e za³oga wci¹¿ stawia³a zaciek³y opór najeŸdŸcom. Ken skierowa³ lornetkê z powrotem na nabrze¿e Chelsea. Przypomnia³ sobie, ¿e Kate mówi³a przez radio o molo numer 60. Hala sportowa. Zauwa¿y³ cienie w oknach. Kto móg³ byæ na tyle g³upi, by staæ za szyb¹ podczas zaciek³ej bitwy? 187

Skierowa³ lornetkê na dach. Wydawa³o mu siê, ¿e dostrzeg³ jakiœ ruch. Spojrza³ na szczyt drabiny. Mo¿e ktoœ w³aœnie zszed³ ni¹ na dó³. Nie by³ pewien, bo nie widzia³ dolnej czêœci; zas³ania³y j¹ schody ewakuacyjne. Ochotnicy z Muzeum Intrepid uwiêzieni na pok³adzie „Edwarda Rollinsa” zwiêkszyli ciœnienie w drugim kotle, kiedy nagle w labiryncie rur puœci³a jedna z uszczelek. Rozleg³ siê syk uciekaj¹cej pary, powietrze sta³o siê gor¹ce i wilgotne, ale œmiertelnie groŸny wyciek by³ niewidoczny. Wszyscy przez d³ug¹ chwilê stali jak rzeŸby, boj¹c siê choæby drgn¹æ. Potem siwe, ³ysiej¹ce g³owy zwróci³y siê w stronê Eddie’ego, który wpad³ na idiotyczny pomys³, by rozpaliæ w kot³ach. Od beczki z miot³ami dzieli³y go trzy metry, ale ka¿dy centymetr wydawa³ mu siê kilometrem. Jeœli nie ruszy siê z miejsca, wyciek w koñcu spowoduje spadek ciœnienia w kotle. Wœród syku pary i huku p³omieni wstrz¹saj¹cych piecami rozleg³ siê huk eksplozji. Kolejna ³ódŸ posz³a na dno. Na ka¿dego kiedyœ przyjdzie kolej, pomyœla³ Eddie. A skoro i tak trzeba odejœæ, to czemu nie zrobiæ tego z klas¹. Ruszy³ odwa¿nie w stronê miote³. – Czekaj! – krzykn¹³ jego przyjaciel, motorniczy, któremu zosta³y dwa lata do emerytury. Eddie nie zatrzyma³ siê. Dotar³ do beczki, wyj¹³ miot³ê i ruszy³ dalej pomostem. Po chwili poczu³ silne szarpniêcie, które wyrwa³o mu miot³ê z r¹k. Zobaczy³, jak s³oma dos³ownie rozp³ywa siê w powietrzu. Ch³opcy podbiegli do niego i zabrali siê do naprawy uszkodzenia. Al krzykn¹³ Eddiemu do ucha: – Nie wygl¹dasz za dobrze, kolego. – Muszê odetchn¹æ œwie¿ym powietrzem. Al pomóg³ mu wyjœæ na pok³ad, a kiedy Eddie poczu³ siê lepiej, wspiêli siê razem na mostek, by obejrzeæ panoramê bitwy. Poniewa¿ „Rollins”, zwrócony dziobem w stronê rzeki, by³ najlepszym punktem widokowym w mieœcie. – Zobacz – powiedzia³ Eddie – to „Chelsea Queen” Kena Hughesa. Stary holownik, nienaruszony, sta³ na po³udnie od Weehawken Cove. – Sk¹d wiesz, ¿e to Ken? – Widzisz to monstrum, które postawi³ za sterówk¹? Wygl¹da, jakby spad³o mu na pok³ad z jakiejœ budowy. – Co on tam robi, do licha? Al w³¹czy³ dwukierunkowe radio i spróbowa³ wywo³aæ holownik na kanale szesnastym. W eterze panowa³ straszny ba³agan, nic wiêc dziwnego, ¿e nikt nie odpowiedzia³. Mimo to Al nie dawa³ za wygran¹. Dopiero gdy zobaczy³ œmig³owiec seahawk, rozpadaj¹cy siê na kawa³ki dwieœcie metrów za dziobem „Rollinsa”, zwróci³ siê do kumpla: 188

– Wiesz, Eddie, jeœli ju¿ odetchn¹³eœ œwie¿ym powietrzem, zejdŸmy na dó³, zanim odstrzel¹ nam g³owy. Zadzwoni³ telefon komórkowy. Ken i bosman wbili w niego wzrok. Aparat le¿a³ w ³adowarce przymocowanej przy rumplach sterowniczych. – Lepiej bêdzie, jeœli odbiorꠖ powiedzia³ Ken. Przed chwil¹ s³ysza³, jak kapitan Eddie i Wielki Al z Muzeum Intrepid próbowali wywo³aæ holownik przez radio VHF. G³osy z innego œwiata. Bóg jeden wiedzia³, czego chcia³y te stare pryki. Ken mia³ nadziejê, ¿e nie utknêli w muzeum, nieopodal walcz¹cego „Kennedy’ego”. Bosman nie pozwoli³ mu rozmawiaæ przez radio. Teraz wyj¹³ telefon z ³adowarki i wyrzuci³ go przez okno sterówki. – Witam w sieci Bell Atlantic Mobile – powiedzia³ James Earl Jones. – Abonent jest… Jose Chin wcisn¹³ END. Czy Ken nie odbiera, czy mo¿e telefony komórkowe nie dzia³aj¹ na Manhattanie? Jose zastanawia³ siê nad nastêpnym posuniêciem, stoj¹c wœród porzuconych samochodów na skrzy¿owaniu Piêædziesi¹tej Siódmej i Szóstej. Dziêki nagraniu z Tiffany’s Pulitzera mia³ w kieszeni, ale to jeszcze za ma³o. Najwa¿niejsza by³a inwazja. – Od Tiffany’s nie widzieliœmy ani jednego Chiñczyka – powiedzia³. – Wystarczy policzy栖 odrzek³ Jasbir, by³y ¿o³nierz i niedosz³y in¿ynier. – Przyjmijmy, ¿e admira³ Tang wyznaczy³ czterech ludzi do pilnowania ka¿dego rogu. Od Battery do Central Park jest dwa tysi¹ce skrzy¿owañ, co oznacza, ¿e musia³by dysponowaæ oœmioma tysi¹cami ¿o³nierzy. A ilu ich mo¿e byæ? Jaki jest koszt umieszczenia ¿o³nierza na ka¿dym rogu, ilu jest oficerów, co z ³¹cznoœci¹? Co siê stanie, jeœli zostan¹ ostrzelani? Je¿eli uciekn¹ na dachy, bêdzie to równoznaczne z opuszczeniem wyznaczonych stanowisk, a w dodatku mog¹ wpaœæ w pu³apkê. Zbyt ma³o ludzi, by utrzymaæ teren. NajwyraŸniej ¿o³nierze ostrzeliwali samochody i okna, po czym szli dalej. Jeœli jednak nie maj¹ doœæ wojsk, by opanowaæ ca³e miasto, to co, do licha, robi¹? Jasbir biega³ od taksówki do taksówki, szukaj¹c takiej, w której by³yby kluczyki. Samochodem mo¿na by spróbowaæ jechaæ po chodniku. Inna sprawa, ¿e Jose nie by³ pewien, dok¹d. Od strony rzeki dochodzi³y odg³osy wystrza³ów i eksplozji. Kamery wielkich sieci z pewnoœci¹ filmowa³y to z drugiego 189

brzegu przy u¿yciu teleobiektywów, pokazuj¹cych zbli¿enia wybuchów, p³omieni i osmalonej stali. A co on mia³ sfilmowaæ? Zacz¹³ przerzucaæ kana³y na watchmanie. Dan Rather, którego inwazja na Nowy Jork zasta³a trzy tysi¹ce kilometrów od miasta, podczas przygotowywania programu „Ameryka kocha lato”, opowiada³, co pokazuje zdalnie sterowana kamera zainstalowana na szczycie Empire State Building. Jose by³ pod wra¿eniem aktorskich zdolnoœci Rathera, który siedz¹c w studiu w Dallas wygl¹da³, jakby lada chwila mia³ udusiæ siê dymem znad Nowego Jorku. Bardziej zaimponowa³ mu Tom Brokaw, nadaj¹cy znad Palisades z pok³adu sterowca wyposa¿onego w najnowoczeœniejsze kamery. Brokaw znakomicie udawa³, ¿e nie przejmuje siê tym, i¿ jest doskona³ym celem dla chiñskich wyrzutni rakiet. A mo¿e, pomyœla³ Jose, telewizja potrzebna jest Tangowi do koordynacji dzia³añ. Wystuka³ numer, z którego dzwoni³a Kate Ross, gdy by³a na pok³adzie frachtowca. Jeden sygna³. Dwa. Trzy. James Earl Jones. END. Prze³¹czy³ z powrotem na Petera Jenningsa. Ko³o wojskowego eksperta zasiad³ spec z fundacji zajmuj¹cej siê polityk¹ zagraniczn¹. Prawdziwy zawodowiec. Widaæ by³o, jak przygotowuje w myœlach odpowiedŸ, nie czekaj¹c, a¿ Jennings skoñczy mówiæ. – Przecie¿ ka¿dy, kto ma telewizor, wie, ¿e Chiñczycy od dawna gro¿¹ zajêciem Tajwanu – rzek³ dziennikarz. – Nasz rz¹d by³ przekonany, ¿e mo¿emy oddzieliæ nasze wspólne interesy gospodarcze od ró¿nic w sprawie Tajwanu. Chiñczycy, którzy s¹ mistrzami w mówieniu nam tego, co chcemy us³yszeæ, zapewniali, ¿e nie podejm¹ ¿adnych raptownych dzia³añ. – Ale przecie¿ atak na Nowy Jork musimy nazwaæ „raptownym dzia³aniem”. Spec wplót³ do rozmowy kolejny w¹tek. – Nabraliœmy z³udnego przekonania, ¿e Chiñczycy bêd¹ postêpowaæ rozs¹dnie. Zawsze traktowaliœmy ich pob³a¿liwie. Przymykaliœmy oko na torturowanie dysydentów i dawaliœmy wszystko, czego chiñskie w³adze sobie za¿yczy³y, technologiê, rakiety… – Jak widaæ, tego ranka postanowili nam to zwróciæ. – Tak, Peter. Nie zapominajmy jednak, ¿e zwiedli nas w ten sam sposób, gdy urz¹dzili masakrê na placu Tienanmen. Jak niew¹tpliwie pamiêtasz, od czasu podró¿y Nixona do Chin prowadziliœmy o¿ywiony dialog z Chiñczykami. Nawi¹zaliœmy z nimi bliskie stosunki, organizowaliœmy misje badawcze, sympozja, konferencje, kultywowaliœmy prywatne kontakty. 190

– I oto nagle – wtr¹ci³ genera³ Winfield Edwards z posêpn¹ min¹ – na oczach ca³ego œwiata Pekin pos³a³ czo³gi na ulice. Dlaczego eksperci dali siê oszukaæ? OdpowiedŸ jest prosta. Jedynymi Chiñczykami, którzy z nami rozmawiali, byli libera³owie. Sprawuj¹cy rzeczywist¹ w³adzê w tym kraju zatwardziali komuniœci nie rozmawiaj¹ z ludŸmi z Zachodu. Jennings zwróci³ siê do goœcia z fundacji. – Doktorze Gordon, co mo¿e pan nam powiedzieæ o admirale Tangu Li? – Wiemy o nim niewiele. Pochodzi z elitarnej rodziny; jego dziadek bra³ udzia³ w D³ugim Marszu, ojciec by³ wysokim rang¹ urzêdnikiem. Prawdopodobnie zgromadzili spory maj¹tek, jak wiêkszoœæ rodzin wojskowych. S³ysza³em te¿, ¿e studiowa³ w Ameryce, jak wielu m³odych cz³onków tamtejszej elity. – Padaj¹ sugestie, ¿e jest buntownikiem. Genera³ Edwards prychn¹³. – Chcia³by pan coœ dodaæ, generale? – Na obszarze niemal dorównuj¹cym wielkoœci¹ naszemu krajowi ¿yje miliard Chiñczyków, ca³kowicie pos³usznych totalitarnemu rz¹dowi, który potrafi izolowaæ ca³e prowincje. Mogliby przewierciæ tunel przez Ziemiê, a my dowiedzielibyœmy siê o tym dopiero wtedy, gdy w Iowa zaczê³oby brakowaæ chiñskiego ¿arcia. – Przepraszam, ¿e przerywam – powiedzia³ Jennings z nieskrywan¹ ulg¹. – Mamy transmisjê na ¿ywo z Manhattanu. Jose nachyli³ siê nad watchmanem, ciekaw, kto oprócz niego filmuje pole bitwy. Jak siê okaza³o, nikt. Technikom uda³o siê w³¹czyæ zdalnie sterowan¹ kamerê, która na co dzieñ obserwowa³a dojazdy do Tunelu Lincolna. Znajdowa³a siê na du¿ej wysokoœci, prawdopodobnie na dachu poczty przy Jedenastej Alei; omiata³a zachodnie obrze¿a Clinton i Chelsea, pokazywa³a zakorkowane ulice, kierowa³a obiektyw na p³on¹ce bocznice kolejowe. W tle magazynów, poddaszy i centrum konferencyjnego imienia Javitsa widaæ by³o obraz walk tocz¹cych siê na rzece: statek przewrócony na burtê niczym zabawka w wannie, dryfuj¹ce okrêty podwodne, z dymem unosz¹cym siê z kiosków. Jeden z nich, na wpó³ zatopiony, stercza³ z wody z dziobem skierowanym w niebo. Za³oga nastêpnego próbowa³a ugasiæ po¿ar na rufie. Przez ekran przemkn¹³ chiñski okrêt podwodny strzelaj¹cy z dzia³ka. Uwagê Jose zwróci³ znajomy kszta³t. – Co tam robi Ken, do licha? Ruchoma kamera pokaza³a dziesi¹tki statków stoj¹cych przy brzegu po stronie Jersey: zakotwiczone tankowce rzeczne i transportowce oleju opa³owego, holowniki z barkami, frachtowce chroni¹ce siê przed ostrza³em. 191

Niektórym nie uda³o siê dotrzeæ w bezpieczne miejsce. W p³ytkiej wodzie przy Weehawken zaton¹³ ³añcuch barek, z dryfuj¹cego frachtowca wzbija³y siê k³êby dymu, a uszkodzony zbiornikowiec powoli cofa³ siê w stronê portu. Nieco dalej sta³a „Chelsea Queen”, z komina holownika uniós³ siê k³¹b czarnego dymu. Jose uwa¿nie przyjrza³ siê ³odzi. Kamera policyjna mia³a znakomit¹ rozdzielczoœæ; widaæ by³o spienion¹ wodê kot³uj¹c¹ siê wokó³ „Chelsea Queen”. Chin z³apa³ siê rêkami za g³owê, usi³uj¹c siê zorientowaæ, co próbuje mu powiedzieæ instynkt. Przed paroma miesi¹cami, kiedy ³ódŸ by³a w suchym doku, Ken pokaza³ Jose potê¿ne dysze, w których obraca³y siê œruby i stery, pozwalaj¹ce „Queen” stan¹æ nieruchomo, a nawet p³yn¹æ bokiem. Mo¿e tak w³aœnie by³o w tej chwili. Ken nie rzuci³ kotwicy, jak to uczynili kapitanowie innych ³odzi! To œruby utrzymywa³y holownik w bezruchu. Mo¿e „Chelsea Queen” by³a przygotowana do nag³ego zrywu. Nagle „mo¿e” przerodzi³o siê w „na pewno”. P³yn¹cy ty³em zbiornikowiec odbi³ siê od dogasaj¹cego frachtowca i skierowa³ prosto na „Chelsea Queen”, która wypuœci³a z komina k³¹b dymu i pospiesznie usunê³a mu siê z drogi. – Jasbir! Nabrze¿e! Tam w³aœnie czeka³ najlepszy materia³. Na tym holowniku. – Jasbir! Sikh pomacha³ do Jose z ¿ó³tej taksówki, któr¹ wyrwa³ z kolejki porzuconych samochodów, i wjecha³ na chodnik. Utknêli na skrzy¿owaniu Siódmej Alei i Piêædziesi¹tej Szóstej ulicy. Jasbir r¹bn¹³ d³oñmi w kierownicê. Chodniki i jezdnie by³y zastawione taksówkami i furgonetkami. – Rowery! – krzykn¹³ Jose. Ca³y ich stos le¿a³ przy wejœciu do stacji metra przy Piêædziesi¹tej Pi¹tej. Pot³uczone szk³o zgrzyta³o pod nogami; spadaj¹ce szyby zmusi³y rowerzystów do ucieczki pod ziemiê. Chin us³ysza³ pomruk silnika, wyjrza³ za róg i zobaczy³ kuriera na kawasaki 450. – Hej, kolego! Jose musi dostaæ siê do Chelsea. – Po¿ycz mi motor. Nied³ugo przywiozê go z powrotem. Moja stacja za wszystko zap³aci. Jestem Jose Chin z New York Yes! Jasbir poklepa³ Chin po ramieniu. – On nie ¿yje. – Co? Jasbir wskaza³ plecy kuriera. Miêdzy jego ³opatkami tkwi³ du¿y kawa³ szk³a, który wypad³ z jednego z okien. – Nie ¿yje. 192

Silnik motoru pracowa³ na ja³owym biegu. – Pomó¿ mi go zdj¹æ. Ja poprowadzê. Na nabrze¿u Chelsea s¹ ³odzie. WeŸmiemy jedn¹ z nich. Jasbir zacz¹³ protestowaæ. – Nie rozumiesz? – przerwa³ mu Jose. – Wróci³ holownik Kena. Zgadza siê? Chiñczycy musz¹ z niego korzystaæ. Za³o¿ê siê, o co chcesz, ¿e na pok³adzie jest Tang Li. – Dlaczego admira³ Tang mia³by byæ na pok³adzie holownika? – Bo tam nikt nie bêdzie do niego strzela³. Na rzece roi siê od ton¹cych okrêtów podwodnych. Atak za³ama³by siê, gdyby zgin¹³ dowódca. ChodŸ, pomó¿ mi zrzuciæ tego goœcia z siedzenia. Jasbir zdj¹³ nieboszczyka z motocykla i ostro¿nie po³o¿y³ na chodniku. Jose wskoczy³ na kawasaki i wrzuci³ bieg. – Jedziemy. Znasz siê na ³odziach, nie? – Wracam do domu – powiedzia³ Jasbir. – Przecie¿ ju¿ o tym rozmawialiœmy. – Powinieneœ pójœæ ze mn¹. – Nie ma mowy, Jasbir. Znalaz³em œwietny materia³. Jasbir ukl¹k³ przy martwym kurierze. – Nie, przyjacielu. To jest wojna. Wracam do domu. Jose zda³ sobie sprawê, ¿e od tej chwili bêdzie musia³ dzia³aæ w pojedynkê. – Rozumiem. Wracaj do domu. Dziêki za pomoc. By³eœ wspania³y. Dziêkujê. – Proszê bardzo. – Mogê ciê prosiæ o przys³ugê? – spyta³ Jose. – Oczywiœcie. Chin poda³ Jasbirowi nagrane taœmy. – To moje materia³y. Gdy bêdziesz ju¿ w Queens, znajdŸ wóz transmisyjny, studio studenckie czy cokolwiek innego i wyœlij te zdjêcia w eter. – Pamiêtaj, ¿eby mieæ oczy otwarte – odrzek³ Hindus. Uwa¿aj na siebie. – A ty pamiêtaj, ¿e od tych taœm zale¿y moja kariera. – Bêdê pamiêta³ – powiedzia³ Jasbir i odjecha³. Chin w³¹czy³ silnik, wrzuci³ bieg i ruszy³ w stronê centrum. Niech Peter Jennings weŸmie sobie burmistrza. A biedny stary Arnie niech otrzyma poœmiertn¹ Emmy za reporta¿ Wojna na Manhattanie. Zas³u¿y³ na to. Teraz Jose chcia³ wiedzieæ tylko jedno: kim jest chiñski najeŸdŸca? Co nim kieruje? Jose Chin i admira³ Tang Li. Z p³on¹cymi drapaczami chmur i hukiem wybuchów w tle. Wywiad stulecia. 13 – Bitwa o Nowy Jork

193

28 P

olicyjna ³ódŸ patrolowa skierowa³a siê w stronê „Chelsea Queen”. Ken Hughes utkwi³ w niej wzrok i przez parê sekund ³udzi³ siê, ¿e na pok³adzie s¹ policjanci. £ódŸ podp³ynê³a do najbli¿szej z kilku barek stoj¹cych na mieliŸnie i schroni³a siê pod jej dziobem. Tang, zamiast powitaæ goœci na g³ównym pok³adzie, wœlizn¹³ siê do sterówki, poci¹gn¹³ ³yk wody z butelki i zacz¹³ skakaæ po kana³ach telewizyjnych. W³¹czy³ dŸwiêk. Jeden z ekspertów zaproszonych przez Petera Jenningsa pokazywa³ zdjêcie m³odego admira³a i wyjaœnia³: – Motywy Tanga Li s¹ oczywiste. Uczyni wszystko, by zdobyæ Tajwan. Admira³ wy³¹czy³ dŸwiêk, ruszy³ krêtymi schodami w dó³ i krzykn¹³ przez ramiê do Kena: – Partia kontroluje chiñskie media, a w amerykañskich obowi¹zuje wolnoœæ s³owa. Dlaczego i jedne, i drugie zawsze siê myl¹? – WyraŸnie nie oczekiwa³ odpowiedzi na to pytanie, wiêc Ken nie próbowa³ jej udzieliæ. – Widzisz – powiedzia³ bosman. – Ja ci mówi³. Wielki sternik. – Muszê skoczyæ do kibla. – Bez telefonu – rzuci³ bosman. – Nie zosta³ mi ani jeden. – Jeœli ty wskoczyæ do rzeki, my strzelaæ. – Rozumiem. Zszed³ krêtymi schodami na dó³. Tang i jego goœcie zebrali siê w kambuzie. Marynarz, który do tej pory pe³ni³ funkcjê mechanika, nalewa³ im herbatê. Ken poszed³ do ubikacji, posiedzia³ tam przez chwilê, i ruszy³ z powrotem w stronê schodów. Mijaj¹c otwarte drzwi kambuza, przyjrza³ siê nowo przyby³ym. Mieli krótkofalówki przypiête do kamizelek kuloodpornych, pistolety w kaburach, butne miny i byli zbyt podekscytowani, by usi¹œæ. Tylko admira³ zaj¹³ miejsce przy ¿ó³tym stoliku i czeka³, nieruchomy jak rzeŸba. Ken opar³ siê o gródŸ. Niemal w tej samej chwili poczu³, ¿e ktoœ klepie go w ramiê. Da³ siê podejœæ bosmanowi, który porusza³ siê zadziwiaj¹co cicho jak na tak potê¿nie zbudowanego mê¿czyznê. Chiñczyk wskaza³ kciukiem sterówkê i pchn¹³ Kena w stronê schodów. – Na górê, cwaniaku. Ty nie mówiæ po chiñsku. Ken machn¹³ rêk¹ w kierunku w³azu prowadz¹cego do schowka na liny. – Mo¿e zobaczymy, jak czuje siê mój majtek? – Da³em mu wody – odpar³ bosman. – Na górê! 194

– Meldowaæ! Oficerowie sztabowi Tanga Li jeden po drugim wystêpowali z szeregu, by przedstawiæ meldunki o sytuacji w mieœcie. Pierwszy by³ Xiong Jinren – szybki, czujny i niebywale opanowany. – Cztery okrêty podwodne unieszkodliwione przez amerykañski helikopter. £ódŸ Trzydziesta Pierwsza. £ódŸ Czterdziesta Ósma. £ódŸ Czwarta. £ódŸ Trzynasta. Trzynast¹ byæ mo¿e da siê naprawiæ. – Czy któreœ z nich mog¹ p³yn¹æ o w³asnych si³ach? – Dwie, panie admirale. Ledwo, ledwo. – Niech odholuj¹ te dwie, które s¹ unieruchomione, do Sandy Hook. Potem zatopcie wszystkie cztery. – Jak siê stamt¹d wydostaniemy, panie admirale? Tang puœci³ pytanie Xionga mimo uszu i przywo³a³ do siebie Zhanga Quianga. – Meldowaæ. Zhang Quiang, dowódca piechoty morskiej, roz³o¿y³ mapê na stole. – Korpus ekspedycyjny posuwa siê w g³¹b l¹du od strony nabrze¿a, Gracie Mansion i elektrowni Consolidated Edison na Trzydziestej Trzeciej ulicy. Komisariaty na Wschodniej Szeœædziesi¹tej Siódmej, Wschodniej Piêædziesi¹tej Drugiej, Zachodniej Dwudziestej i Wschodniej Pi¹tej s¹ w naszych rêkach. – A co z komisariatami na obrze¿ach wyspy? – Jeszcze nie skapitulowa³y, ale s¹ okr¹¿one. – A komenda g³ówna? Zhang mia³ niewyraŸn¹ minê. – Gmach One Police Plaza okaza³ siê trudniejszy do zdobycia, ni¿ siê tego spodziewaliœmy. Tang zwróci³ siê do swojego trzeciego adiutanta. – Ile mamy ³odzi na East River, poruczniku Hu? – Okrêt pañskiego brata, przy Gracie Mansion. Skoro burmistrz uciek³, „Deng Xiaoping” do niczego siê tam nie przyda, pomyœla³ Tang. – A poza tym? – Jeden okrêt przy elektrowni Consolidated Edison. Dwie rezerwowe jednostki w okolicach Queens. – Niech te rezerwowe okrêty ostrzelaj¹ One Police Plaza. Zhang, powinieneœ by³ mi wczeœniej o tym powiedzieæ. Twoi komandosi s¹ rozrzuceni po zbyt du¿ym obszarze. Nie ma czasu na rywalizacjê miêdzy jednostkami. Zhang zwiesi³ g³owê. – Proszê o wybaczenie, panie admirale. Przyznajê siê do b³êdu i… – Przeka¿ rozkaz! 195

Hu Jiwei powiedzia³: – Nie jestem pewien, czy One Police Plaza le¿y w zasiêgu ognia okrêtów podwodnych, panie admirale. – No to wyœlij tam czêœæ saperów z World Trade Center. Hu Jiwei w³¹czy³ krótkofalówkê i przekaza³ rozkaz wysadzenia w powietrze One Police Plaza. Kiedy skoñczy³, Tang Li powiedzia³: – Kontynuuj raport, Hu. – £odzie obserwacyjne s¹ na stanowiskach, panie admirale. Muszê jednak z ¿alem zameldowaæ, ¿e straciliœmy trzy okrêty na Upper Bay. – Kto je zatopi³? – Francuska kanonierka nieszczêœliwie trafi³a z dzia³ka kiosk £odzi Osiemdziesi¹tej. £ódŸ Szeœædziesi¹ta Ósma zosta³a staranowana przez prom ze Staten Island. Przewróci³a siê na bok z otwartymi w³azami. – Dlaczego mia³a otwarte w³azy w czasie walki? – Wybuch akumulatora, panie admirale. W chwili zderzenia za³oga wietrzy³a okrêt z oparów kwasu. Wszyscy myœleli, ¿e prom ucieknie w stronê brzegu, a on zaatakowa³. – Mów dalej. – £ódŸ Siedemdziesi¹ta Czwarta prawdopodobnie zosta³a trafiona torped¹, któr¹ Osiemdziesi¹ta wystrzeli³a we francusk¹ kanonierkê. – Coœ jeszcze? – Fregata nie ma ju¿ rakiet. – A mimo to ten cholerny lotniskowiec ci¹gle odpowiada ogniem. Dopiero kilka tygodni po wyjœciu w morze Tang Li dowiedzia³ siê o zmianie planów „Johna F. Kennedy’ego”. Szpiedzy zarzekali siê, ¿e okrêt weŸmie udzia³ w demonstracji si³y w Cieœninie Tajwañskiej. Kiedy Tang us³ysza³, ¿e lotniskowiec zosta³ wys³any na uroczystoœci Tygodnia Floty, by³o ju¿ za póŸno, by zawróciæ. Ca³e szczêœcie, ¿e uda³o siê zniszczyæ helikoptery seahawk znajduj¹ce siê na jego pok³adzie, a wiêkszoœæ za³ogi przebywa³a na l¹dzie. Powracaj¹cy na okrêt nieuzbrojeni marynarze byli ³atwym celem; ci, którym uda³o siê wyjœæ ca³o z ostrza³u, musieli zaj¹æ siê gaszeniem po¿arów wzniecanych przez wybuchaj¹ce torpedy. Zhang Quiang zameldowa³, ¿e czêœæ za³ogi pozosta³a na brzegu i próbuje stawiaæ opór. Zwykli marynarze, uzbrojeni w no¿e i pistolety wy¿ebrane u cywilów, nie mieli szans w walce z komandosami Tanga. Ale sytuacja mog³a siê zmieniæ, gdy chiñscy ¿o³nierze ulegn¹ zmêczeniu, a Amerykanie zyskaj¹ doœæ czasu, by uporz¹dkowaæ szyki i zebraæ wiêcej broni. Gigantyczny okrêt wojenny, choæ unieruchomiony przy molo, wci¹¿ walczy³, zasypuj¹c wojska Tanga gradem pocisków z dwudziestomilimetrowych dzia³ek vulcan. Choæ lepiej nadawa³y siê one do obrony przeciwlotniczej, 196

umiejêtnie zmodyfikowane rakiety ziemia-powietrze by³y skuteczn¹ odpowiedzi¹ na ogieñ z dzia³ek pok³adowych ma³ego kalibru, zamontowanych w chiñskich okrêtach podwodnych. Amerykañskie vulcany mia³y ograniczony zasiêg. A marynarze wnosz¹cy je z magazynu na pok³ad byli zbyt zaaferowani, by myœleæ o dok³adnym namierzaniu celów. Tang zdawa³ sobie jednak sprawê, ¿e istnia³o niebezpieczeñstwo, i¿ „Kennedy” wci¹gnie go w d³ugotrwa³y pojedynek, na który nie mog³a sobie pozwoliæ flota znajduj¹ca siê tak daleko od kraju. – Rozka¿ £odzi Szeœædziesi¹tej Drugiej odpaliæ w lotniskowiec wiêcej torped – rzek³ Tang i spyta³: – Jak wygl¹da sytuacja z paliwem, poruczniku Xiong? – Jest krytyczna, panie admirale. Dwanaœcie okrêtów przesz³o na napêd elektryczny. Nie spodziewaliœmy siê, ¿e trzeba bêdzie tyle manewrowaæ. To przez ten lotniskowiec, panie admirale. Osad po dieslowskim paliwie zapcha³by filtry i spowodowa³ zatrzymanie silników. ¯aden rozs¹dny kapitan okrêtu podwodnego nie opró¿ni zbiorników do samego dna. Ale akumulatory nie wytrzymaj¹ ca³ej nocy. Okrêty musia³y zatankowaæ paliwo. Tang nie móg³ jednak ryzykowaæ ³¹czenia ich z lichtugami w œwietle dnia. Dotkn¹³ obola³ego ucha i zerkn¹³ na s³oñce. Cztery d³ugie godziny do zmroku. Ow³adniêty myœl¹ o kruchoœci Chin – œwiadom, ¿e ¿yj¹ce w nêdzy setki milionów balansuj¹ na krawêdzi anarchii – zawsze dziwi³ siê temu, jak w¹ski margines dzieli sukces od pora¿ki. Margines dodatkowo zawê¿ony przez wszelkie nieprzewidziane okolicznoœci. Okrêty podwodne, które powinny udzieliæ wsparcia l¹duj¹cym na wyspie wojskom i posi³kom, wci¹¿ toczy³y bój z lotniskowcem. Komandosi, którzy powinni przebijaæ siê do centrum, zamiast tego walczyli z ¿o³nierzami i marynarzami próbuj¹cymi wróciæ na pok³ad „Kennedy’ego”. Jeszcze tylko brakowa³o, ¿eby Amerykanie wyci¹gnêli z hangaru kolejnego seahawka naje¿onego rakietami. – Przerwaæ walkê z lotniskowcem. Rozkazaæ wszystkim okrêtom nieuczestnicz¹cym w niej pe³ne zanurzenie. Niech zostan¹ pod wod¹ do zmierzchu. – Ale szkody na pok³adzie lotniskowca zostan¹ naprawione i… Tang nie da³ mu dokoñczyæ. W tej bowiem chwili zrozumia³, ¿e „Kennedy” jest jak nieruchoma kamienna forteca. – Ominiemy go, kiedy o dwudziestej drugiej wysadzimy na l¹d drug¹ grupê – powiedzia³. Spojrza³ w niebo. Gdyby nie dym, by³oby idealnie b³êkitne. Wiatr zmieni³ kierunek z po³udniowego na pó³nocno-zachodni. Zapowiadany wy¿ nadszed³ wczeœniej, ni¿ siê spodziewano. Tang przypomnia³ sobie swój pobyt 197

w Nowym Jorku; gdy nadci¹ga³ wy¿ znad Kanady, wilgoæ b³yskawicznie parowa³a z gor¹cego letniego powietrza. Ch³odny wiatr i czyste niebo zapowiada³y bitwê w blasku ksiê¿yca. Tylko szczêœciarze mogli byæ zwyciêzcami. Pechowcy zawsze przegrywali. Admira³ zadr¿a³. Nadesz³a odpowiednia pora, by poprosiæ bogów o przychylnoœæ. – Czas opuœciæ holownik. Daj znaæ mojemu bratu, ¿eby wp³yn¹³ na Hudson. „Deng Xiaoping” bêdzie moim okrêtem flagowym. Hu podniós³ nadajnik. W tej samej chwili „John F. Kennedy” puœci³ d³ug¹ seriê z vulcanów. Tang i jego oficerowie, znajduj¹cy siê w odleg³oœci pó³tora kilometra, poza zasiêgiem ognia z lotniskowca, zauwa¿yli strumieñ pocisków skupiaj¹cy siê na kilkumetrowym obszarze, na którym nie widaæ by³o ¿adnej jednostki. – Do czego oni strzelaj¹? – Wydaje mi siê, ¿e do £odzi Szeœædziesi¹tej Drugiej, panie admirale. Radar kierowania ogniem musia³ namierzyæ jej peryskop. Ze spienionej, skot³owanej wody wy³oni³ siê okrêt podwodny, ruf¹ do przodu. Tang obejrza³ go przez lornetkê. Podziurawiony kiosk dowodzi³, ¿e woda nie hamowa³a impetu pocisków z vulcanów. Na oczach admira³a kolejna salwa wyrwa³a poszarpane otwory w kad³ubie. Nie otworzy³ siê ani jeden w³az, nie uciek³ ani jeden cz³owiek; okrêt przewróci³ siê do góry dnem i poszed³ na dno. – Powiedz mojemu bratu, ¿eby by³ w pogotowiu. Zostaniemy na pok³adzie holownika do zmroku.

29 K

ate dostrzeg³a dwuosobowy kajak dryfuj¹cy przy brzegu. Fale nios³y ze sob¹ pami¹tki po bitwie: wyszczerbione tekowe pokrycie pok³adu, poszarpan¹ francusk¹ flagê, czarne od ropy kaczki o gasn¹cych œlepiach, zniszczone ³odzie. Osmalona lina cumownicza zapl¹ta³a siê w drabinach schodz¹cych do lustra wody. Silny odór rozlanego paliwa dieslowskiego przyprawia³ o zawroty g³owy. Kajak podp³yn¹³ bli¿ej; dar niebios, szybka, ma³a, zwrotna ³ódka, jakiej Kate potrzebowa³a, by niezauwa¿enie przeœlizn¹æ siê przez ten chaos. Z tylnego siedzenia wystawa³o nawet wios³o. Zniknê³y szpanerskie motorówki zazwyczaj stoj¹ce przy nabrze¿u; pewnie zabrali je ludzie, którzy próbowali uciec z wyspy. Schodz¹c po drabinie, 198

Kate zauwa¿y³a jedn¹ z nich, przewrócon¹ na bok i wciœniêt¹ miêdzy dwa pale. Zwisa³o z niej cia³o z g³ow¹ zanurzon¹ w wodzie. Nietrudno by³o sobie wyobraziæ przera¿onego cz³owieka, który nabra³ z³udnego przekonania, ¿e sterowanie szybk¹ motorówk¹ nie mo¿e byæ bardziej skomplikowane od prowadzenia samochodu. Kate stanê³a na ostatnim szczeblu, centymetry nad powierzchni¹ wody, przytrzyma³a siê jedn¹ rêk¹ drabiny i wyci¹gnê³a nogê. Ju¿ za pierwszym razem uda³o jej siê zaczepiæ palec o burtê kajaku, ale na widok kilkucentymetrowej dziury w dnie straci³a wszelk¹ nadziejê. £ódka pójdzie na dno jak kamieñ, kiedy tylko ktoœ do niej wsi¹dzie. Kate st³umi³a ogarniaj¹c¹ j¹ rozpacz – przez chwilê by³a tak blisko sukcesu – i pospiesznie wspiê³a siê po drabinie. Na górze czeka³ na ni¹ szeroko uœmiechniêty Chiñczyk. By³a tak przera¿ona, ¿e puœci³a drabinê. Mê¿czyzna z³apa³ j¹ za nadgarstek. – Jose chce wiedzieæ. Gdzie kapitan Ken? Jest jeszcze bardziej ko³owata ni¿ zwykle, pomyœla³ Jose. – Jose chce wiedzieæ. Gdzie jest kapitan Ken? – powtórzy³ powoli, g³êbokim, koj¹cym g³osem. – Sk¹d siê tu wzi¹³eœ? – Czy Ken jest na swoim holowniku? – Tak s¹dzê. – Dzwoni³em do niego. Nie odbiera. – Wydawa³o mi siê, ¿e widzia³am go w sterówce. – Sk¹d wziê³aœ lornetkê? – By³am w domu. Jose rozejrza³ siê. Nie byli sami. W podziurawionych kulami oknach fitness klubu sta³o kilkunastu mê¿czyzn. Z sali bankietowej, której szklane œciany tak¿e nie opar³y siê pociskom, wygl¹da³o stadko zaniepokojonych staruszek w per³ach i kwiecistych sukniach. – Gdzie ¿o³nierze? – Nie widzia³am ¿adnych ¿o³nierzy. – Wygl¹da na to, ¿e w tym miejscu zeszli na l¹d. – Wszêdzie, gdzie kierowa³ kamerê, widaæ by³o œlady ostrza³u. Zupe³nie, jak w Pekinie podczas zajœæ na placu Tienanmen, kiedy to rozjuszeni ¿o³nierze omietli ogniem z karabinów luksusowe hotele. – Tak, tu wyl¹dowali i poszli w g³¹b miasta. Kate zesz³a z drabiny i szybkim krokiem ruszy³a przed siebie. Jose pobieg³ za ni¹. – Mo¿emy zdobyæ jak¹œ ³ódŸ? – Niedaleko st¹d jest przystañ. Mo¿e tam coœ zosta³o. – Myœlisz, ¿e pozwol¹ ci podp³yn¹æ do holownika? – Mam nadziejê, ¿e nie zauwa¿¹ jednej ma³ej ³ódki. 199

– Pomogê ci. – Nie ma mowy. – Dlaczego? – Chcê zobaczyæ Kena ¿ywego. – Przecie¿ mogê ci pomóc. – Bêd¹ strzelaæ do twojej kamery. – Schowam j¹ w plecaku. – Zostaw mnie, Jose. – Mam telefon. Mam e-mail. Mam… Spojrza³a na niego. Twarz mia³a czerwon¹ z irytacji. – Spadaj – warknê³a. – Masz coœ przeciwko wolnym mediom? – Tak. – Tak? – Jose zatrzyma³ siê na chwilê. Nie takiej odpowiedzi siê spodziewa³. Wyprzedzi³ Kate, obróci³ siê na piêcie i zacz¹³ biec ty³em. – Co na przyk³ad? – Na przyk³ad to, ¿e kreujecie wydarzenia, zamiast o nich informowaæ. – Ja nie kreujê wydarzeñ, ja je filmujê. – Jeœli przez ciebie nie uda mi siê dotrzeæ do Kena, to wykreujesz wydarzenie. Bardzo przykre wydarzenie. Nie rozumiesz? – Istniejê, wiêc przeszkadzam? – Sama nie mog³abym tego lepiej uj¹æ. IdŸ, pomêcz kogoœ innego. Jose zastanawia³ siê, co robiæ. Nic nie przychodzi³o mu do g³owy. Holownik Kena by³ po drugiej stronie rzeki. Zbiornikowiec powoli cofa³ siê w stronê nabrze¿a. – Chcesz zdobyæ materia³? – spyta³a Kate. – Wiêc zrób wywiad z kobietami, które kradn¹ twój motor. – Co?! Dwie starsze damy w pastelowych kostiumach ostro¿nie zbli¿a³y siê do kawasaki, a kole¿anki obserwowa³y je z krêgielni. Zanim Jose zdo³a³ cokolwiek zrobiæ, kobiety wskoczy³y na siedzenie. Silnik by³ ju¿ w³¹czony. Pierwsza z babæ okaza³a siê obeznana z motocyklami; b³yskawicznie wrzuci³a bieg i pomknê³a na pó³noc w stronê Dwudziestej Trzeciej ulicy, zanim jej towarzyszka zd¹¿y³a siê dobrze usadowiæ. – Sam znajdê ³ódŸ – powiedzia³ Jose. – Ustaw siê w kolejce. Jose ruszy³ naprzód. Kate sz³a tu¿ za nim. Kiedy nagle znieruchomia³, omal nie wpad³a na niego. – Pos³uchaj, za cholerê nie znam siê na ³odziach – rzek³. – Jeœli mi nie pomo¿esz, to siê utopiê. 200

Kate przecisnê³a siê obok niego i rozejrza³a po przystani. Piêæ p³ywaj¹cych doków skierowanych by³o na po³udnie, w stronê w¹skiego kana³u wiod¹cego do rzeki. Biegn¹cy równolegle do mola mia³ nieca³e piêtnaœcie metrów szerokoœci; wyrasta³ z niego las czarnych drewnianych pali, które kiedyœ podpiera³y nieistniej¹ce ju¿ molo. Zapewne sp³onê³o, s¹dz¹c po nierównej wysokoœci pozosta³ych po nim kikutów. Dalej na po³udnie ci¹gn¹³ siê kolejny w¹ski pas wody, którego granic¹ by³ rdzawozielony czteropiêtrowy Marine and Aviation Pier, wrzynaj¹cy siê w rzekê. Kate obrzuci³a wzrokiem ma³e ³odzie. Dawno temu, w latach m³odoœci, jej ówczesny ch³opak nauczy³ j¹ zapalaæ silnik bez u¿ycia kluczyka. Od tamtego czasu zd¹¿y³a jednak zapomnieæ wiêkszoœæ szczegó³ów. A silniki przyczepne by³y zamkniête na k³ódki. Jose zdawa³ siê czytaæ w jej myœlach. – Nie potrzebujê kluczyka, ¿eby uruchomiæ samochód. Z ³odziami pewnie jest tak samo? – Pewnie tak – przyzna³a. Ale nie chcia³a ³odzi motorowej. Do p³ywaj¹cych doków by³o przycumowanych kilka J-22, szybkich i zwrotnych slupów nale¿¹cych do szko³y ¿eglarskiej. Na ¿aglówkach przynajmniej siê zna³a. Zsunê³a siê na dok i wesz³a do ³ódki, która sta³a najbli¿ej kana³u. – Nie ma silnika – powiedzia³ Jose. – Bo jest niepotrzebny – odpar³a. By³a przekonana, ¿e pod ¿aglem ma wiêksze szanse na sukces. Ma³a ³ódka nie stanowi³a zagro¿enia dla najeŸdŸców. Kate zerwa³a z masztu pokrowiec, odszuka³a kliwer schowany pod skrajnikiem dziobowym i przymocowa³a go do odpowiedniego fa³u. Liczy³a na to, ¿e uda jej siê podp³yn¹æ do holownika Kena przez labirynt okrêtów podwodnych, nawet jeœli ktoœ j¹ zauwa¿y. Zdawa³a sobie sprawê, ¿e to szalony plan, ale wiedzia³a, ¿e lepszego nie wymyœli. – Hej, zobacz! Jose wymierzy³ kamerê w wielki zbiornikowiec. Dwa razy d³u¿szy od holownika Kena i o wiele wy¿szy, wp³ywa³ ty³em do przystani. By³ pusty, p³ytko zanurzony, z czerwonym dnem. Œruba wystawa³a z wody i m³óci³a j¹ ³opatami d³ugoœci taksówek baga¿owych. – Jeœli siê nie zatrzyma, w koñcu nas staranuje. Sterówka by³a podziurawiona kulami. Za³oga pewnie uciek³a. Kate patrzy³a z przera¿eniem, jak wielka œruba odcina dziób ³odzi motorowej przycumowanej do zewnêtrznego doku. Nastêpna by³a dwunastometrowa ¿aglówka Swan, przeciêta na pó³ niczym ³odyga selera, a za ni¹ jacht regatowy Donzi, luksusowy trawler Grand Banks i jeszcze jedna ¿aglówka – Benateau – która rozsypa³a siê w proch. Zbiornikowiec wp³ywa³ coraz dalej w g³¹b przystani, tn¹c œrub¹ p³ywaj¹ce 201

doki, motorówki, szalupy i ¿aglówki, ³ami¹c pale, mia¿d¿¹c wraki i spychaj¹c je w stronê West Street. – Lepiej st¹d uciekajmy – powiedzia³ Jose. Kate myœla³a, ¿e potê¿ny statek zatrzyma siê na palach, do których przymocowane by³y p³ywaj¹ce doki. Ale on p³yn¹³ dalej, przebijaj¹c siê przez wszystkie przeszkody, wpychaj¹c siê miêdzy kabiny klubu golfowego i szcz¹tki starego mola, rozgniataj¹c ³odzie i doki. – Uciekaj st¹d! – Jose skoczy³ na dok i z³apa³ Kate za rêkê. – Ruszaj siê, z³otko. Bo bêdziesz nastêpna. Kate wyrwa³a siê Chinowi i chwyci³a wios³o le¿¹ce na dnie ³odzi. – Szybko. Odwi¹¿ cumê. – Zwariowa³aœ? – Chcesz siê na coœ przydaæ? Ta ³ódka jest mi potrzebna. Odwi¹¿ tê linê. Jose obejrza³ siê z niepokojem na zmierzaj¹cy ku nim statek, mia¿d¿¹cy wszystko po drodze niczym wyg³odnia³y dinozaur. Zacz¹³ zmagaæ siê z lin¹ przywi¹zan¹ do rufy. – Odepchnij ³ódŸ! Z ca³ej si³y. Œruba ju¿ ciê³a s¹siedni rz¹d ³odzi. Kate usiad³a okrakiem na dziobie, przechyli³a siê w lewo i zaczê³a wios³owaæ, wytê¿aj¹c wszystkie si³y. Dostrzeg³a lukê; trzeba by³o tylko przep³yn¹æ miêdzy starymi palami i przeœlizn¹æ siê obok rozszala³ego statku, który zbacza³ na pó³noc. – Odbijaj! – krzyknê³a. Jose wyci¹gn¹³ nogê w stronê doku, chybi³ i wpad³ po kolana do wody. Na ¿aglówkê pad³ olbrzymi cieñ statku. Chin spróbowa³ ponownie, tym razem skutecznie. Slup wp³yn¹³ do kana³u. Kate g³êboko zanurzy³a wios³o i pchana nim ³ódŸ skierowa³a siê ku palom. Œruba zbiornikowca zerwa³a maszt z kolejnej ¿aglówki i cisnê³a go w œlad za uciekinierami. Przez chwilê wydawa³o siê, ¿e gigantyczna aluminiowa w³ócznia przeszyje dno ³odzi, lecz zniszczy³a tylko okrê¿nicꠖ pó³ metra od rêki Jose – i wpad³a do wody. Jeszcze jedno uderzenie wios³a i ¿aglówka znalaz³a siê wœród kikutów spalonego mola, ustawionych gêsto jak ŸdŸb³a bagiennej tratwy. Kate p³ynê³a slalomem miêdzy nimi, szukaj¹c wolnej przestrzeni, wypatruj¹c w ciemnej, brudnej wodzie kawa³ków drewna. Zbiornikowiec zatrzyma³ siê miêdzy klubem golfowym a West Street. Stalowy kad³ub wype³nia³ miejsce, w którym przed chwil¹ sta³a ¿aglówka. Œruba wci¹¿ siê obraca³a, przecinaj¹c wodê, b³oto i szcz¹tki zniszczonych ³odzi. Kate zdawa³a sobie sprawê, ¿e musz¹ wydostaæ siê na rzekê, zanim odp³yw i obroty œruby znów wprawi¹ potê¿ny statek w ruch. Byli ju¿ blisko kana³u przy starym zielonym molo. 202

– Stój! – krzykn¹³ Jose. Zza mola wysuwa³ siê okrêt podwodny. P³yn¹³ po powierzchni, przy dzia³kach stali strzelcy, a na kiosku – obserwatorzy. Kate i Jose przypadli do dna ¿aglówki i znieruchomieli, modl¹c siê, by Chiñczycy nie odró¿nili ich ma³ej ³odzi, uwiêzionej wœród kikutów, od wraków porozrzucanych przez tankowiec po ca³ej przystani. Chin policzy³ do dziesiêciu i ostro¿nie wychyli³ siê zza burty. – O cholera. Kate zaczê³a podnosiæ g³owê. Jose przygniót³ j¹ do drewnianego dna ³ódki. Okrêt podwodny wp³ywa³ do przystani.

30 O zachodzie s³oñca bêdzie nam potrzebny ogieñ. I du¿o dymu, ¿eby zas³o-

niæ ksiê¿yc. Tang Li i dowódca komandosów Zhang Quiang klêczeli na dachu sterówki „Chelsea Queen” nad map¹ pokazuj¹c¹ Weehawken a¿ po Fort Lee na pó³nocy. Admira³ powiód³ d³oni¹ wzd³u¿ brzegu rzeki od strony New Jersey, miêdzy Edgewater a mostem Waszyngtona. Zhang podniós³ wzrok na przybieraj¹ce b³êkitny odcieñ niebo, po czym spojrza³ w stronê Manhattanu, nad którym nag³y podmuch wiatru rozwia³ dym. – Mogê coœ zasugerowaæ, panie admirale? Wskaza³ rêk¹ skupisko domów mieszkalnych na drugim brzegu rzeki, z których czêœæ nie zosta³a jeszcze wykoñczona. Budynki, przy których sta³y dŸwigi, przys³oniêto transparentami wielkimi jak te, które Partia wiesza³a na placu Tienanmen. Widnia³ na nich napis TRUMP. – Z tego bêdzie du¿o dymu. Nagle obaj podnieœli g³owy, s³ysz¹c narastaj¹ce brzêczenie. – Œmig³owce! Spojrzeli ku pó³nocy, przypominaj¹c sobie, ¿e to utrata £odzi Czwartej sprawi³a, i¿ nie mogli odpowiednio wczeœnie zauwa¿yæ nadci¹gaj¹cego stamt¹d zagro¿enia. Kate Ross i Jose Chin le¿eli na dnie jachtu, odrêtwiali ze strachu. Chiñski okrêt podwodny p³yn¹³ w ciszy wzd³u¿ Marine and Aviation Pier. – Nie podnoœ g³owy! – syknê³a Kate. 203

Ale Jose nie móg³ oprzeæ siê pokusie, by wyjrzeæ zza burty. Wielki czarny okrêt znajdowa³ siê nieca³e trzydzieœci metrów od ¿aglówki dryfuj¹cej wœród pali. ¯o³nierze wychodzili z w³azów i kiosku i wspinali siê na molo. Jeden zerkn¹³ w stronê ¿aglówki i zanim Jose zdo³a³ siê schyliæ, ich spojrzenia siê spotka³y. – Zauwa¿y³ mnie – szepn¹³ do Kate. – Nie podnoœ g³owy. Ciebie nie widzia³. – Co zrobisz? – spyta³a. – To, co mi ka¿¹. Goœæ mierzy do mnie z karabinu. – Podniós³ rêce. Chiñczyk krzykn¹³. Trzydziestu ¿o³nierzy z pok³adu dziobowego natychmiast przyklêk³o i wycelowa³o broñ w China. – Przyjaciel! – zawo³a³ Jose w dialekcie kantoñskim; by³o to jedno z piêciu s³ów, jakie zapamiêta³ z nauk babci. Nigdy nie dowiedzia³ siê, czy mu uwierzyli, w tej samej chwili wszyscy zerwali siê na nogi, kieruj¹c lufy karabinów w niebo, a sekundê póŸniej potê¿ny wybuch zdmuchn¹³ ich do wody. Jose rzuci³ siê na dno ¿aglówki obok Kate. Dopiero wtedy us³yszeli warkot œmig³owca, który nadlecia³ znad rzeki, i huk pocisków uderzaj¹cych w stalowy kad³ub okrêtu. Kate zakry³a uszy d³oñmi, bezskutecznie próbuj¹c wyt³umiæ ha³as, który wstrz¹sa³ ca³ym jej cia³em. Renata Bradley mia³a wyrzuty sumienia z powodu tego, jak potraktowa³a Larry’ego Neale’a, poczu³a wiêc g³êbok¹ ulgê, gdy odebra³ po pierwszym sygnale. – Larry. Dziêki Bogu, ¿yjesz. – A u ciebie wszystko w porz¹dku? – Jak dot¹d. Gdzie jesteœ? – W mieszkaniu. Jest ze mn¹ s¹siadka, pani Nussbaum, i jej koty. I pan Simon z góry. Na ulicy by³a strzelanina. Moje mieszkanie jest na ty³ach budynku. – Zni¿y³ g³os. – Te biedactwa s¹ wiekowe. Pani Nussbaum przynios³a kilkanaœcie koszyków z jedzeniem. S³ysza³em burmistrza na watchmanie. Mówi³ jak prezydent! Zwróæ uwagê, ¿e nie pytam, gdzie jesteœcie. – Jose Chin ocali³ nasze ty³ki. Dziêki niemu zyskaliœmy dwie sekundy. Larry?… Przepraszam, ¿e ciê zwolni³am. – Nic siê nie sta³o. – Ocali³ Rudy’ego i mnie. Da³ nam szansê ucieczki. A potem ty nas ostrzeg³eœ, ¿ebyœmy trzymali siê z dala od centrum zarz¹dzania kryzysowego. – Czy¿byœ by³a mi wdziêczna? To do ciebie niepodobne. – Chcê tylko powiedzieæ, ¿e mo¿esz wróciæ do pracy. – Ju¿ lepiej. Znowu jesteœ sob¹. Wiesz, zaczyna³em siê o ciebie martwiæ. Co powiesz na awans? 204

– Mo¿esz dostaæ ka¿de stanowisko oprócz mojego. – Eee, po co mia³bym harowaæ jak wó³, skoro tobie tak dobrze to wychodzi? – Bardzo œmieszne… Larry? – Co? – Powiedz mi coœ, tylko szczerze. Us³ysza³a g³oœny huk w s³uchawce, jakieœ krzyki, a potem g³os Larry’ego: – Wszystko w porz¹dku. Z³apa³em kota. – Kolejny wybuch. Krzyki. I znów g³os Larry’ego: – S¹ przera¿eni… Przepraszam, Renato, ale to niezbyt odpowiednia pora. Co mam ci powiedzieæ? – Pamiêtasz, co mówi³eœ o Rudym? – Pamiêtam, ¿e mnie nie s³ucha³aœ. – Powiedz to jeszcze raz. Proszê, Larry. To wszystko jest takie pokrêcone. Kto wie, co siê zdarzy? Nie wiem, czy wyjdziemy z tego ca³o, i myœlê sobie, ¿e mam szczêœcie w nieszczêœciu, ¿e jestem z Rudym. Czy oszala³am? – Rudy to cholerny szczêœciarz. Mo¿e byæ grzecznym ch³opcem, lojalnym mê¿em, a do tego zaskarbiæ sobie twoj¹ mi³oœæ i oddanie. A co ty z tego… – Muszê koñczy栖 przerwa³a mu. Do bunkra wrócili dwaj detektywi i w³aœnie sk³adali Rudy’emu meldunek. Renata podesz³a do nich. Ben i Rocco zni¿yli g³osy i odwrócili siê do niej plecami. Renata przysunê³a siê jeszcze bli¿ej. Rudy cofn¹³ siê o krok, by zrobiæ dla niej miejsce. – Ten goœæ by³ profesorem Tanga Li na Uniwersytecie Columbia – powiedzia³ Ben. Renata spojrza³a w kierunku wskazanym przez Rocco. Na schowanym w cieniu krzeœle siedzia³ starszy mê¿czyzna w bia³ym garniturze. – Sporo siê nabiegaliœmy. Na modnych garniturach obu detektywów widnia³y plamy oleju, a prawy rêkaw marynarki Bena by³ przesi¹kniêty czymœ, co przypomina³o krew. – Profesor Tanga? – Doktor Sydney Morton, profesor sinologii na Uniwersytecie Columbia. Nagle ciszê panuj¹c¹ w bunkrze przerwa³ donoœny huk. Burmistrz, Renata, Ben i Rocco spojrzeli odruchowo na dŸwigary, obawiaj¹c siê, ¿e lada chwila z sufitu run¹ tony betonu i stali. – Co to by³o, do licha? – W ka¿dym razie coœ du¿ego – odpar³ Rocco. Wszyscy zaczêli nads³uchiwaæ, ale odg³os siê nie powtórzy³. Wreszcie Ben przerwa³ pe³n¹ napiêcia ciszê. 205

– Jeszcze jedno, panie burmistrzu – powiedzia³. Mincarelli nie móg³ siê doczekaæ rozmowy z cz³owiekiem, który osobiœcie zna³ dowódcê nieprzyjacielskich wojsk. Niecierpliwie pokiwa³ g³ow¹. Joe wskaza³ metalow¹ rurê, któr¹ opar³ o biurko burmistrza. – To wyrzutnia rakiet stinger – wyjaœni³. – Sk¹d j¹ macie? – Jeden Chiñczyk odszed³ od pozosta³ych, ¿eby sobie rzygn¹æ, wiêc skorzystaliœmy z okazji. To wyjaœnia³o krew na rêkawie Joe’go. – Co mu tak zaszkodzi³o? – Wszyscy nieœli torby z McDonald’sa. Mo¿e facet nie przywyk³ do naszego jedzenia. – Przecie¿ w Chinach te¿ jest McDonald’s. – Dla bogatych Chiñczyków, a nie ubogich ¿o³nierzy. Burmistrz podniós³ rurê. Po raz kolejny poczu³ ¿al, ¿e nigdy nie s³u¿y³ w wojsku. – Czy strzelano z niej? – Nie. Luther nie pozwoli³by nam jej tu wnieœæ, gdyby by³a za³adowana. G³owica jest na zewn¹trz. Widzi pan te chiñskie znaki, o, tu i tu? Wygl¹da na to, ¿e to ich w³asny produkt, a nie jedna z wyrzutni CIA pozostawionych w Afganistanie. – Innymi s³owy, produkuj¹ w³asne stingery. – Nowe i udoskonalone. – Widzieliœmy ca³y oddzia³ uzbrojony w te wyrzutnie. – To znaczy, ¿e w razie ataku lotnictwa bêd¹ siê odgryza栖 powiedzia³ Joe. – I to skutecznie – doda³ Rocco. Mincarelli poczu³ skurcz ¿o³¹dka. Przed jego oczami przemkn¹³ obraz helikopterów i myœliwców spadaj¹cych na budynki. – Panie burmistrzu? – Widaæ by³o, ¿e Luther Washingtona ma z³e wiadomoœci. – Panie burmistrzu. Bardzo mi przykro. – Co siê sta³o? – W³aœnie dosta³em wiadomoœæ z kwatery g³ównej. One Police Plaza wylecia³ w powietrze. – Co? – Komenda g³ówna ju¿ nie istnieje. – Gdzie komendant? – Przykro mi, panie burmistrzu – powiedzia³ Luther. – Naprawdê mi przykro. Nie ¿yje. Rudy Mincarelli drgn¹³. Komendant policji bardzo ciê¿ko pracowa³, by³ dobrym ojcem, nie udziela³ siê w prasie i bez sprzeciwu przyjmowa³ rozkazy. Gliniarze go nienawidzili. 206

Luther, jak ca³a reszta, chcia³, by komendantem zosta³ Greg Walsh, ale on nie wyrazi³ na to zgody. Wszyscy winili za to burmistrza i wy¿ywali siê na mianowanych przez niego urzêdnikach. Mincarelli spojrza³ na Luthera, ale ten odwróci³ wzrok. – Rudy, zobacz! – krzyknê³a Renata. Zgromadzili siê wokó³ telewizorów. Na ekranach widaæ by³o amerykañskie helikoptery atakuj¹ce okrêt podwodny przycumowany do mola. – Œmig³owce bojowe – powiedzia³ Rocco. – Jezu Chryste, kontratakujemy przy u¿yciu œmig³owców. Czy oni zwariowali? – Poznajê to molo… to Marine and Aviation Pier, w Chelsea. – Kamerzysta chyba chodzi po wodzie. – Chryste, podpal¹ to cholerne molo i wszystko w okolicy! Kate Ross próbowa³a radziæ sobie z szokiem, przywo³uj¹c na pamiêæ znane jej obrazy. Nieopodal domu jej rodziców by³ staw, nad którym spêdza³a wiele godzin. Przecinaj¹ce niebo helikoptery przypomina³y wa¿ki. Nieruchomy okrêt podwodny wygl¹da³ jak k³oda drewna. ¯o³nierze skakali jak ¿aby. Zabici unosili siê na powierzchni wody jak lilie wodne. A Jose Chin skrada³ siê ostro¿nie jak czapla. Lada chwila mogli go zastrzeliæ. Wokó³ œwista³y kule i szrapnele. Jose, wbrew pozorom, nie zapomina³ o gro¿¹cym mu niebezpieczeñstwie – uchyli³ siê lêkliwie przed przecinaj¹cym powietrze kawa³kiem metalu, drgn¹³, gdy od³amek oderwa³ drzazgi z pali, miêdzy którymi schroni³a siê ¿aglówka. Ale nic nie mog³o go powstrzymaæ. Kate podp³ynê³a bli¿ej kamienistego brzegu, gdzie pale by³y najgrubsze. Tam ¿aglówka utknê³a na dobre; maszt zaklinowa³ siê w ciê¿kich belkach, pozosta³ych ze spalonego pomostu. Kiedy Jose zacz¹³ narzekaæ, ¿e nie mo¿e utrzymaæ anteny, bo ³ódŸ za bardzo siê ko³ysze, Kate przywi¹za³a j¹ mocno do pala. – To nic nie da³o – powiedzia³ Chin, usi³uj¹c podnieœæ antenê jedn¹ rêk¹, a w drugiej trzymaj¹c kamerê. – Tracê ³¹cznoœæ. Omywa³y ich fale wytwarzane przez okrêt podwodny i obracaj¹c¹ siê œrubê szalej¹cego tankowca. – Przez ciebie jesteœmy doskona³ym celem. – Ci faceci s¹ zbyt zajêci ostrza³em helikopterów, ¿eby mnie zauwa¿yæ. Chiñscy ¿o³nierze nie mieli czasu na zaprz¹tanie sobie g³owy dwójk¹ nieuzbrojonych cywilów w ma³ej ¿aglówce. Przynajmniej na razie. Kate zwinê³a koñcówkê cumy dziobowej, da³a Jose znak, by opar³ antenê o pal, po czym mocno j¹ do niego przywi¹za³a. 207

Znad rzeki nadlecia³ kolejny œmig³owiec, który ostrzela³ okrêt podwodny i pomkn¹³ w górê. Kate powiod³a za nim wzrokiem, pe³na podziwu dla odwagi pilota. Nagle maszyna eksplodowa³a i spad³a deszczem p³on¹cych szcz¹tków na stare zielone molo. Jose skierowa³ kamerê na dach budynku przy Piêtnastej, na którym zgromadzili siê ¿o³nierze w czerni, uzbrojeni w przenoœne wyrzutnie rakiet. Stali na gzymsie niczym zwiastuny œmierci. Po chwili rozleg³y siê ciche trzaski, przypominaj¹ce odg³osy fajerwerków, i komandosi jeden po drugim runêli na chodnik. Jose zwróci³ kamerê w lewo i utkwi³ obiektyw w dachu budynku na Szesnastej. Wœród terkotu broni zacz¹³ mówiæ do mikrofonu: – Z dachu nowojorskiej siedziby Agencji do spraw Walki z Narkotykami agenci strzelaj¹ z pistoletów do chiñskich najeŸdŸców odpalaj¹cych rakiety w amerykañskie œmig³owce. Jose chce, by wszyscy wiedzieli, ¿e ci ludzie s¹ prawdziwymi bohaterami. Skierowa³ kamerê z powrotem na chiñskich komandosów, którzy rzucali granaty na dach budynku Agencji. – Okrêt siê wycofuje – ostrzeg³a Kate. Przechylony na burtê, zacz¹³ powoli wysuwaæ siê z przystani. Zabiera³ rannych z wody i p³on¹cego mola i jednoczeœnie ostrzeliwa³ gmach Agencji z dzia³ek. Pociski wyrywa³y ceg³y i szyby z frontonu budynku. Po chwili okrêt podwodny skrêci³ za molo i znikn¹³ z pola widzenia, pozostawiaj¹c za sob¹ œmierteln¹ ciszê. Jose Chin dr¿¹cymi rêkami w³o¿y³ do kamery now¹ taœmê. Przed jego oczami przesuwa³y siê obrazy, których wola³by nigdy nie zobaczyæ. Ciê¿ar tego, co prze¿y³, zaczyna³ przygniataæ mu barki. Nie móg³ ju¿ d³u¿ej udawaæ œlepego na œmieræ i zniszczenie, które filmowa³. Kate wpatrywa³a siê w niego. Jose spróbowa³ wzi¹æ siê w garœæ. – Nadal chcesz dostaæ siê na holownik Kena? Wiedzia³a, ¿e zawiera uk³ad z diab³em. Ale jeœli Jose Chin – powodowany pragnieniem przeprowadzenia wywiadu z chiñskim dowódc¹ – pomo¿e jej zbli¿yæ siê choæby o centymetr do Kena, gra by³a warta œwieczki. Przed przystani¹ przemkn¹³ kolejny okrêt podwodny. – Lepiej zaczekajmy do zmroku – odpowiedzia³a niechêtnie Kate. Wyp³ynêli spomiêdzy pali. Kate zacumowa³a ³ódŸ przy kamiennym murze na brzegu w nadziei, ¿e nikt jej stamt¹d nie zabierze. Potem zaprowadzi³a Jose do swojego mieszkania.

208

– Co Greg robi w Waszyngtonie, do licha?! – krzykn¹³ Mincarelli w stronê pociemnia³ych ekranów telewizorów. – Renato, zadzwoñ do niego. To miasto nie jest cholern¹ stref¹ wolnego ognia. Joe i Rocco poszli po profesora. Doktor Sydney Morton mia³ na sobie marynarkê poplamion¹ smarem. Wygl¹da³ na zirytowanego; zreszt¹, trudno siê dziwi栖 ¿aden siedemdziesiêciolatek wleczony przez Joe i Rocco przez pó³ Manhattanu nie mia³by powodu do radoœci. – Profesorze Morton. – Burmistrz wsta³, by uœcisn¹æ d³oñ starszego cz³owieka. – Cieszê siê, ¿e pan tu przyszed³. – Nie zrobi³em tego z w³asnej woli. – Potrzebujê pañskiej pomocy. Pañski by³y student, admira³ Tang Li, dowodzi atakiem na Nowy Jork. Czym siê kieruje? Jakie ma s³abe punkty? Czy dobrze go pan zna? – Nawet bardzo. Tang Li by³ wyj¹tkowym studentem i niezwyk³ym cz³owiekiem. Jego dziadek by³ jednym z przywódców rewolucji, co nie przeszkodzi³o klanowi Tangów w zdobyciu szerokich wp³ywów w ca³ej po³udniowo-wschodniej Azji – w Bangkoku, D¿akarcie, Manili, Singapurze. Fakt, ¿e Tang Li otrzymuje do r¹k w³asnych pisemne raporty z finansowych imperiów regionu, wiele mówi o elitach Chiñskiej Republiki Ludowej. – Jaki to ma zwi¹zek z napaœci¹ na moje miasto? – Tang Li jest arystokrat¹ z po³udniowych Chin i ma charakterystyczny dla tego regionu sposób postrzegania œwiata: czuje zew oceanu. – Czy jest szaleñcem? – W czasach, kiedy go zna³em, by³ najzupe³niej normalnym cz³owiekiem, panie burmistrzu. – A czy jego ludzie s¹ szaleñcami? – Chiñczycy nie zwariowali – odpar³ Morton. – Nie maj¹ wyboru. Boj¹ siê. Rudy Mincarelli zamilk³. Lata w prokuraturze, lata ataków i negocjacji, nauczy³y go, jak groŸne jest pozbawienie przeciwnika mo¿liwoœci wyboru. Kiedy cz³owiek nie ma nic do stracenia, ³ad przestaje mu siê wydawaæ bardziej po¿¹dany od chaosu. – Czego siê boj¹? – Wszystkiego – rzek³ profesor. – Sojuszu amerykañsko-europejskiego. Powrotu amerykañskiej marynarki do baz w Singapurze i na Filipinach. Japonii. Tajwanu. Odciêcia przez Stany Zjednoczone, Rosjê i Europê od ropy z Morza Kaspijskiego. Dwunastu wrogów otaczaj¹cych Chiny. – Jakich dwunastu wrogów? – Rosji, Mongolii, Korei, Tajwanu, Wietnamu, Laosu, Kambod¿y, Birmy, Indii, Malezji, Filipin, Japonii. 14 – Bitwa o Nowy Jork

209

– Nie zdaj¹ sobie sprawy, ¿e wszystkie te pañstwa boj¹ siê Chin? To kraj znacznie rozleglejszy od wiêkszoœci z nich. – Gospodarka chiñska jest krucha, a biurokracja niszczy przemys³. Partia komunistyczna mo¿e utrzymaæ ³ad tylko dlatego, ¿e ma do dyspozycji armiê gotow¹ strzelaæ do swoich rodaków. Nic wiêc dziwnego, ¿e chiñskie w³adze najbardziej obawiaj¹ siê niepokojów wewnêtrznych: wojny domowej, chaosu, milionów ludzi zamordowanych i zag³odzonych na œmieræ. Boj¹ siê, ¿e w ich wyniku kraj móg³by zostaæ podzielony wzd³u¿ rzeki Jangcy na dwie czêœci, pó³nocn¹ i po³udniow¹, i rozerwany na kawa³ki przez wojuj¹cych ze sob¹ wata¿ków. – Ale co Tang Li chce osi¹gn¹æ, atakuj¹c moje miasto? – Tang Li jest nie tylko cz³owiekiem czynu, lecz i znakomitym strategiem. Jeœli to rzeczywiœcie on stoi za tym niewiarygodnym aktem, mo¿e pan byæ pewien, ¿e wszystko dok³adnie zaplanowa³, z myœl¹ o osi¹gniêciu œciœle okreœlonych celów. – Jak mam go powstrzymaæ? – Nie s¹dzê, by mog³o siê to panu udaæ, panie burmistrzu. Mincarelli podniós³ g³owê, lekko rozkojarzony. Luther otwiera³ stalowe drzwi Rodowi Brownowi, by³emu agentowi FBI. Gdzie ten Rod ³azi³, do licha? – Jakie s¹ jego s³abe punkty? – Zastanawia³em siê nad tym od chwili, kiedy pañscy policjanci wdarli siê do mojego mieszkania. Nie jestem pewien, czy ma jakiekolwiek s³aboœci – a przynajmniej takie, które móg³by pan wykorzystaæ. Podziwia Ulyssesa S. Granta… oczywiœcie jako genera³a, a nie prezydenta. Wyznaje jego zasady, takie jak: walka w ci¹g³ym ruchu, przystosowanie poprzez atak, elastyczna taktyka, niedopuszczenie do odzyskania inicjatywy przez wroga. – Genera³ Grant nie by³ szaleñcem. – Admira³ Tang tak¿e nie postrada³ zmys³ów. Powoduje nim jego najwiêksza obawa: ¿e nastêpny wewnêtrzny kataklizm w rodzaju rewolucji kulturalnej czy buntu tajpingów skoñczy siê zniszczeniem Chin. Jego zagraniczna „ekspedycja” mo¿e spe³niæ funkcjê zaworu bezpieczeñstwa – uwolniæ gniew i rozczarowanie narastaj¹ce w sercach milionów. – Jak pañska teoria… – Prawdê mówi¹c, to jego teoria. Admira³ Tang opisa³ j¹ na moim seminarium. Kieruj¹c uwagê Chiñczyków na zamorsk¹ ekspedycjê, pragnie zapobiec nieuniknionemu wybuchowi niepokojów w kraju. – Pisa³ o tym na prowadzonych przez pana zajêciach? – Tang Li przedstawi³ coœ, co nazwa³ „wyzwalaj¹cym efektem” wypraw kolonialnych. 210

– On to opisa³, a pan nikomu tego nie zg³osi³? – Co mia³em zg³osiæ? Przecie¿ by³ studentem. – Powinien pan stan¹æ przed s¹dem za niezg³oszenie przestêpstwa! Mia³ pan prawny i moralny obowi¹zek powiadomienia w³adz o planowanej zbrodni. – Nonsens. Nauka polega na tym, by przerzucaæ siê pozornie g³upimi pomys³ami, bawiæ siê nimi, kwestionowaæ prawdy uznawane za obowi¹zuj¹ce. Jezuici z pewnoœci¹ nauczyli pana, jak prowadziæ dysputy. – W granicach rozs¹dku – odpar³ burmistrz. Renata czu³a, ¿e profesor nie powiedzia³ wszystkiego. – Przepraszam, ¿e siê wtr¹cam. Czy Tang Li by³ w Ameryce szczêœliwy? Morton zawaha³ siê. Jego twarz stê¿a³a. – Pocz¹tkowo. – A potem? – By³ bardzo zajêty. Du¿o podró¿owa³. Studiowa³ tutaj, uczestniczy³ w letnim programie wymiany studentów w Annapolis, by³ te¿ na uczelni w Rhode Island. – Czego on chce? – spyta³ Rudy g³osem, w którym brzmia³a desperacja. Renata ¿a³owa³a, ¿e wtr¹ci³ siê akurat w tej chwili. Wczeœniej Morton wyraŸnie zamierza³ coœ dodaæ; teraz, zirytowany tonem burmistrza, skrzy¿owa³ koœciste ramiona i zacisn¹³ usta w w¹sk¹, dr¿¹c¹ kreskê. – Czego Tang chce? – powtórzy³ Rudy ³agodnie; instynkt prawnika podpowiedzia³ mu, ¿e pope³ni³ gafê. Nie wzi¹³ pod uwagê tego, jak bardzo profesor by³ ura¿ony upokarzaj¹cym traktowaniem, z jakim siê tu spotka³. – Czego chce Tang Li? – odparowa³ Morton. – Dla Chin? Czy dla siebie? – Interesuj¹ mnie wszystkie motywy jego dzia³ania. – Tang Li zamierza odtworzyæ Królestwo Œrodka. Chiñskie imperium. – A czego chce dla siebie? – spyta³ Rudy. – Cesarskiego tronu. – Donald Trump te¿ by tego chcia³, gdybyœmy mu pozwolili. Sydney Morton usiad³ prosto i podniós³ g³owê. Uœmiechn¹³ siê wynioœle i powiedzia³: – Zapewniam pana, ¿e za to, czego Tang Li dokona³ dziœ, Chiñczycy pozwol¹ mu na wiele. Mincarelli, zirytowany, rozejrza³ siê po bunkrze. Rod Brown i Danny Wong stali ramiê przy ramieniu i patrzyli na niego. Kiedy Danny lekko skin¹³ g³ow¹ na burmistrza, wydawa³o siê, ¿e znów s¹ m³odymi, energicznymi cz³onkami grupy specjalnej. 211

– Masz chwilê, Rudy? Jak za dawnych czasów. – Proszê wybaczyæ, profesorze. Do³¹czy³ do Roda i Danny’ego, stoj¹cych przy brudnym filarze. – Co jest? Wong patrzy³ na niego ch³odnym, przenikliwym wzrokiem. Nawet jako œwie¿o upieczony asystent prokuratora, dwa dni po skoñczeniu studiów, Danny nosi³ siê dumnie jak sêdzia. – Pamiêtasz Tanga Li? – spyta³. – Co? – Nic ci nie mówi to nazwisko? – doda³ Rod. Burmistrz spojrza³ na emerytowanego agenta FBI. Rod nosi³ œlady wêdrówki tunelami metra. Mia³ nawet krew na ubraniu, ale, w odró¿nieniu od Rocco, w³asn¹. Jego rozciêty palec owiniêty by³ brudn¹ chusteczk¹. Zalatywa³o od niego whisky. – A powinno? – Na to wygl¹da – powiedzia³ Danny Wong. A Rod doda³: – Kurczak wróci³ do kurnika. I przyprowadzi³ ca³e stado. Mincarelli wys³ucha³ ich ze œciœniêtym sercem. Trzy razy przerywa³, mówi¹c: „To szaleñstwo”. Kiedy sêdzia Wong i Rod Brown skoñczyli mówiæ, podszed³ ciê¿kim krokiem do biurka. – Pañskie teorie leg³y w gruzach, doktorze Morton. To sprawa osobista. Profesor Tanga Li odpar³: – Rzymianie pierwsi zapytali: „Kto bêdzie pilnowa³ stra¿ników?” Chcia³ pan stworzyæ pañstwo policyjne, panie burmistrzu, i to sta³o siê przyczyn¹ pañskiej zguby. Proszê jednak sobie nie pochlebiaæ. Nie pan jest dla Tanga Li najwa¿niejszy. Rudy Mincarelli skin¹³ rêk¹ na Luthera. – Zbierz paru ochotników, którzy odprowadz¹ profesora do domu. – Za póŸno – odpar³ Luther. – W tamtych okolicach robi siê gor¹co. Burmistrz przycisn¹³ palce wskazuj¹ce do grzbietu nosa, zamkn¹³ oczy i próbowa³ siê skupiæ. Jeszcze ubieg³ej nocy nikomu nie przysz³oby do g³owy, ¿e Nowy Jork mo¿e staæ siê polem bitwy. Niestety, informacja przekazana przez sêdziego Wonga oznacza³a, ¿e sytuacja jest jeszcze gorsza, ni¿ siê dot¹d wydawa³o. Renata wspó³czu³a Rudy’emu. Kiedy zimno bij¹ce z oczu burmistrza objê³o ca³¹ jego twarz, zda³a sobie sprawê, jak g³êboko jest poruszony.

212

31 Kapitanie holownika!

Ken wpatrywa³ siê w zegar Colgate w Jersey City, wci¹¿ widoczny w gasn¹cym œwietle d³ugiego czerwcowego wieczoru. By³ on jedyn¹ pami¹tk¹ po starej fabryce Colgate; po jej zburzeniu przeniesiono go do Harborside, gdzie wci¹¿ wskazywa³ godzinê mieszkañcom dolnego Manhattanu i uœwiadamia³ marynarzom, ¿e patrz¹ na Jersey City. Wskazówki zatrzyma³y siê na trzeciej piêæ, kiedy wysiad³ pr¹d. Czy komandosi Tanga wysadzili podstacje elektroenergetyczne? A mo¿e miasta nadrzeczne œwiadomie od³¹czy³y siê od sieci? Ken spojrza³ na zegarek. Kilka minut po ósmej. – Kapitanie holownika! Ken us³ysza³ admira³a za pierwszym razem. Teraz, na podkreœlenie s³ów dowódcy, bosman szturchn¹³ jeñca w plecy. Tang Li przywo³a³ go do sto³u, na którym le¿a³a mapa. – Jest pan œpi¹cy, kapitanie? – Mam za sob¹ ciê¿ki dzieñ. – Pop³yniemy tam – rzek³ admira³. Ken spojrza³ na punkt wskazany na mapie. „Tam” by³o siedemset metrów na po³udnie, przy Castle Point, gdzie znajdowa³y siê ruiny starego mola kolejowego, labirynt na wpó³ zanurzonych pali, betonowych pomostów, powykrzywianych wsporników i od dawna nieu¿ywanych boi. Ken zauwa¿y³ przez lornetkê, ¿e w tej pu³apce ugrz¹z³ okrêt podwodny. – Co on tam robi³, do licha? – spyta³. – Walczy³ ze œmig³owcem – odpar³ Tang. Okrêt by³ przechylony pod du¿ym k¹tem, co œwiadczy³o, ¿e osiad³ na mieliŸnie. – Fale same go stamt¹d wypchn¹. – Nie – powiedzia³ admira³. – Utkn¹³ na palach. Musi pan go wyci¹gn¹æ. Ken zastanowi³ siê, czy wykonaæ to polecenie. W zamian za w¹tpliwy sukces, jakim bêdzie ocalenie nieprzyjacielskiej jednostki, narazi „Chelsea Queen” na ostrza³ ze œmig³owców. Wystarczy, ¿eby jakiœ obserwator zauwa¿y³, ¿e Chiñczycy wykorzystuj¹ nowojorski holownik do œci¹gniêcia z mielizny okrêtu podwodnego. Z drugiej strony, któryœ z pocisków móg³by zabiæ Tanga; a jeœli ³ódŸ znajdzie siê blisko brzegu, mo¿e uda siê dop³yn¹æ doñ wp³aw. – Bêd¹ mi potrzebni dwaj ludzie badaj¹cy dno d³ugimi kijami; jeœli coœ zapl¹cze siê w dyszach, to po nas. – Ken doskonale zna³ te okolice i wiedzia³, ¿e wody jest dosyæ, ale chcia³ pozbyæ siê bosmana. 213

Tang da³ siê nabraæ. – Bosman i mechanik bêd¹ obserwowaæ wodê. – Bêdê te¿ potrzebowa³ pomocy mojego majtka, Ricka. By³ gotów siê o to k³óciæ, ale Tang go zaskoczy³. – Poleci³em go nakarmi栖 rzek³. – Koñczy kolacjê w kambuzie. – Ja te¿ chêtnie bym coœ przek¹si³. – Kolacja bêdzie nagrod¹ za uwolnienie mojego okrêtu. Zaczê³o siê Ÿle, a potem by³o jeszcze gorzej. P³yn¹c wœród szcz¹tków unosz¹cych siê na powierzchni, Ken próbowa³ zorientowaæ siê w sytuacji. Gdyby zwleka³ dot¹d, a¿ zrobi siê ciemniej, mogliby z Rickiem wyskoczyæ za burtê, schroniæ siê wœród pali i po cichu przep³yn¹æ sto-dwieœcie metrów dziel¹cych ich od brzegu. Ale kiedy zbli¿yli siê do okrêtu, zauwa¿y³, ¿e jego za³oga krz¹ta siê po pok³adzie, przygotowuj¹c linê noœn¹. Co gorsza, kilku chiñskich marynarzy mia³o na sobie kombinezony do nurkowania. On i Rick mogli wybiæ sobie z g³owy myœli o ucieczce. Majtek przyszed³ na górê po rozkazy. Z jego rozciêtej wargi znów p³ynê³a krew. Siñce na twarzy przybiera³y niebiesko¿ó³ty odcieñ. W oczach czai³ siê strach. – Dobrze siê czujesz? – spyta³ Ken. – Co z nami zrobi¹? – powiedzia³ Rick. – Okropnie wygl¹dasz stary. – Na razie musimy wzi¹æ siê do pracy. Chc¹ wyci¹gn¹æ stamt¹d to cholerstwo. Ja cofnê ³ódŸ. Ty zaczepisz linê holownicz¹. – Myœlisz, ¿e wytrzyma? Ten okrêt wygl¹da, jakby ugrz¹z³ na amen. – Tang nie pozwoli nam siê oci¹gaæ. Chce za³atwiæ to szybko, zanim wypatrz¹ nas œmig³owce. I… teraz s³uchaj uwa¿nie… wypuœæ ca³¹ linê, tyle, ile jej jest. – Po co? – Rób, co ci ka¿ê, do cholery! Rick zerkn¹³ na bosmana, który rozmawia³ z kimœ przez krótkofalówkê, i szepn¹³: – Moglibyœmy wyskoczyæ za burtê i pop³yn¹æ do brzegu. Ken energicznie potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Nie. Pomyœla³em o tym i w³aœnie dlatego powiedzia³em im, ¿e jesteœ mi potrzebny. Ale na pok³adzie s¹ nurkowie. Nie uciekniemy im. – Jest ju¿ prawie ciemno. – Wybij to sobie z g³owy. Nie przeœcigniesz goœcia, który ma p³etwy na nogach. 214

– Zobacz, jak blisko jest brzeg. Stary, zabij¹ nas, kiedy tylko holownik przestanie im byæ potrzebny. – Pos³uchaj mnie. Kiedy przylec¹ œmig³owce, skaczemy za burtê. Do tego czasu nie ruszymy siê st¹d. – Kapitanie holownika! – Admira³ Tang zsun¹³ siê po drabinie z dachu sterówki. – Wszystko gotowe? – ZejdŸ na pok³ad holowy – powiedzia³ Ken do Ricka. Odwróci³ „Queen” o sto osiemdziesi¹t stopni i zacz¹³ powoli cofaæ ³ódŸ, wypatruj¹c sygna³ów bosmana i mechanika, którzy stali na nadburciu rufy i obserwowali mêtn¹ wodê. Podp³yn¹³ do okrêtu na odleg³oœæ piêædziesiêciu metrów. Za³oga rzuci³a lekk¹ linê noœn¹. Ken pokrêci³ g³ow¹ z podziwem; marynarze Tanga byli naprawdê pierwszorzêdni. Lina przelecia³a nad wod¹ i wyl¹dowa³a prosto na pok³adzie. Rick z³apa³ j¹ za pierwszym razem – cud – i prze³o¿y³ przez pêtlê liny holowniczej. Ken przesun¹³ ³ódŸ w bok, by nie porwa³y jej fale. Bosman sprawdzi³ wêze³ Ricka, zanim da³ znak za³odze okrêtu podwodnego, ¿e wszystko jest w porz¹dku. Chiñscy marynarze powoli przeci¹gnêli linê po powierzchni wody. Ken wbi³ wzrok w niebo. Lada chwila spodziewa³ siê us³yszeæ warkot nadci¹gaj¹cego œmig³owca. Najwy¿szy czas, by jakiœ siê tu zjawi³; od ostatniego nalotu minê³o parê godzin. By³ ciekaw, dlaczego Tang podejmuje takie ryzyko. – Czy w tym okrêcie jest coœ niezwyk³ego? – spyta³. – Wszyscy podwodniacy s¹ braæmi – odpar³ Tang. Ken przypomnia³ sobie, co admira³ mówi³ wczeœniej. Rz¹dz¹c Chinami, czêsto trzeba przedk³adaæ sprawy osobiste nad przepisy prawa. – Kto jest jego kapitanem? – Drugi m¹¿ przybranej siostrzenicy mojego ojca. Ken wci¹¿ nie by³ przekonany. Ten okrêt musia³ mieæ wyj¹tkowe znaczenie dla Tanga. – Podejmuje pan du¿e ryzyko z powodu drugiego mê¿a przybranej siostrzenicy pañskiego ojca. Co to jest, tam, pod t¹ kopu³¹ na pok³adzie dziobowym? Wygl¹da jak antena radiolokatora. Admira³ zignorowa³ pytanie. Podwodniacy dali znak, ¿e mo¿na zaczynaæ. Rick mocno œcisn¹³ linê. Bosman odsun¹³ go na bok i Tang powiedzia³: – Ci¹gnij. Ken ruszy³ do przodu, powoli napinaj¹c linê. Patrzy³, jak siê rozci¹ga, kiedy nagle Rick nieporadnie wgramoli³ siê na nadburcie, zachwia³ i skoczy³ do wody. Ken zatrzyma³ œruby. Rick wychyn¹³ na powierzchniê, ³api¹c powietrze, po czym skierowa³ siê ku labiryntowi pali. 215

Admira³ Tang powiedzia³ kilka s³ów do krótkofalówki i trzej nurkowie wskoczyli do wody. P³ynêli bezszelestnie, niczym wydry. Wynurzyli siê za plecami Ricka i z³apali go po kilku sekundach. Ken zauwa¿y³ b³ysk no¿a. Pope³ni³ niewybaczalny b³¹d, ufaj¹c rozs¹dkowi Ricka. Nie powinien by³ pozwoliæ mu zejœæ na pok³ad – po ich ostatniej rozmowie móg³ przewidzieæ, ¿e ten ba³wan bêdzie chcia³ uciec, mimo jego przestróg. Czterej mê¿czyŸni zniknêli pod wod¹ i wydawa³o siê, ¿e minê³a ca³a wiecznoœæ, zanim nurkowie wynurzyli siê obok okrêtu i wdrapali na pok³ad po siatce ³adunkowej, któr¹ rzucili im koledzy. – Lina jest zaczepiona – powiedzia³ Tang. – Niech pan zacznie ci¹gn¹æ. – To by³ tylko g³upi gówniarz – odezwa³ siê Ken. – Naprawdê g³upi. Nie musieliœcie go zabijaæ. – Ci¹gnij! – rozkaza³ Tang zimnym tonem. Wtedy Ken zauwa¿y³ coœ, co umknê³o uwadze admira³a. Po wy³¹czeniu silników lina zwiotcza³a i opad³a na burtê okrêtu podwodnego. Wij¹c siê w rzece niczym gruby w¹¿, zdawa³a siê tworzyæ pêtlê wokó³ steru g³êbokoœciowego okrêtu – ruchomej stalowej klapy przypominaj¹cej p³etwê. Mo¿e œmieræ Ricka nie posz³a na marne. – Ci¹gnij! – rykn¹³ Tang, opuszczaj¹c rêkê do schowanego w kaburze pistoletu. Z rozkosz¹, ty sukinsynu! Ken w³¹czy³ obydwa silniki na pe³n¹ moc i „Chelsea Queen” ruszy³a naprzód. Czujny bosman wskoczy³ na nadburcie i skrzy¿owa³ rêce nad g³ow¹, na znak, ¿e trzeba zatrzymaæ ³ódŸ. – Stój! – warkn¹³ Tang, ale by³o ju¿ za póŸno. – Ca³a wstecz! Ca³a wstecz! – Ca³a wstecz – powtórzy³ Ken. Pos³usznie przymkn¹³ przepustnicê i wrzuci³ wsteczny bieg, œwiadom, ¿e minie piêtnaœcie sekund, zanim ciê¿ki holownik wytraci szybkoœæ. Lina zacisnê³a siê na sterze g³êbokoœciowym i wci¹gnê³a okrêt na g³êbok¹ wodê. W koñcu nie wytrzyma³a i pêk³a. Jeden koniec str¹ci³ chiñskiego mechanika na pok³ad holowy, a drugi zrzuci³ do rzeki trzech marynarzy z okrêtu podwodnego. Ale to by³o najmniejszym ze zmartwieñ admira³a Tanga. – Niech ciê diabli! – wrzasn¹³. – Skrzywi³eœ ster g³êbokoœciowy! – Zrobi³em, co mi kaza³eœ. Masz lekko uszkodzony okrêt, twój problem. W³aœnie zabi³eœ mojego majtka. Tang zamierzy³ siê na niego, ale zamiast zadaæ cios, wyszarpn¹³ z kabury broñ. Ken patrzy³ przez chwilê w lufê pistoletu, po czym odwróci³ siê i podszed³ do okna. Obserwowa³, jak bosman wy³awia linê z miejsca, w którym zgin¹³ Rick. W szybie widaæ by³o odbicie Tanga, chowaj¹cego pistolet z powrotem do kabury. Ten pieprzony morderca wci¹¿ potrzebowa³ jego pomocy. 216

Ken wykrzywi³ usta w z³oœliwym uœmiechu. Lekko uszkodzony? Naprawa steru g³êbokoœciowego potrwa co najmniej dwa tygodnie. Zaraz jednak spowa¿nia³. Unieszkodliwi³ tylko jeden okrêt. Mo¿e mia³ on szczególne znaczenie dla Tanga – kopu³a anteny radiolokatora wygl¹da³a, jakby niedawno j¹ odnawiano – ale by³ to tylko jeden okrêt. Ken musia³ zrobiæ wiêcej, dla Charliego, Ricka i miasta, na które œci¹gn¹³ tego potwora. – Chodz¹ s³uchy – szepn¹³ uœmiechniêty Marty Greenberg do Grega Walsha – ¿e admira³ Titus trafi³ do komitetu po³¹czonych sztabów, bo by³ zbyt agresywny. Prezydent wci¹¿ rozmawia³ z ludŸmi z Departamentu Obrony, Stanu i CIA, którzy podawali mu najœwie¿sze informacje na temat reakcji œwiata na wydarzenia w Nowym Jorku, zabezpieczeñ innych portów amerykañskich i sytuacji na Tajwanie. Dopiero po zakoñczeniu tego spotkania Titus mia³ przedstawiæ opracowany przez marynarkê plan kontrnatarcia na Nowy Jork. – Wiesz, jak agresywnym trzeba byæ, ¿eby uznano ciê za zbyt agresywnego na pok³adzie okrêtu podwodnego z g³owicami nuklearnymi? – odpar³ Marty. – Bardziej od pitbulla. Marty Greenberg uleg³ panuj¹cej wœród wojskowych zapalczywoœci i nie wyczuwa³, ¿e od czasu odparcia ataku œmig³owców atmosfera stawa³a siê coraz gêœciejsza. I surrealistyczna: plan operacji wojennych mia³ ju¿ kryptonim „Wzi¹æ Manhattan” – wymyœlony, jak s¹dzi³ Greg, przez jakiegoœ dupka z biura public relations Departamentu Obrony. W ci¹gu lat spêdzonych w policji i grupie specjalnej Greg nieraz by³ œwiadkiem podobnych reakcji na sytuacjê kryzysow¹: jeden z twoich ludzi dostaje w ³eb; sêdzia odrzuca wa¿ny dla ciebie akt oskar¿enia; przeciek do prasy grozi wielk¹ wsyp¹. Wszyscy dostaj¹ amoku. Pieprzyæ fakty. Skopaæ ty³ki. – Marty, to nasza ostatnia szansa na uspokojenie tych goœci, zanim sytuacja wymknie siê spod kontroli. Nie rozumiesz, o co chodzi Titusowi? Jeœli poprowadzi atak na Nowy Jork, zostanie bohaterem. Przy okazji nastêpnego kryzysu nie bêdzie musia³ czekaæ na swoj¹ kolej razem z takimi szaraczkami jak my – bêdzie siedzia³ na kolanach prezydenta. Zanim Greenberg zdo³a³ odpowiedzie栖 o ile w ogóle zamierza³ to zrobi栖 do pomieszczenia wpad³ komandor podporucznik, zasalutowa³ admira³owi Titusowi i zacz¹³ mu coœ szeptaæ na ucho. W tej samej chwili Marty z³apa³ pager przyczepiony do paska. – Muszê iœæ do szefa. Greg spojrza³ na niego. – Pójdê z tob¹ – powiedzia³. 217

Marty uœmiechn¹³ siê i odpar³ wynios³ym tonem: – Nie s¹dzê. Greg Walsh wpada³ w coraz wiêksz¹ rozpacz. Personel Bia³ego Domu by³ uprzejmy, a przynajmniej taktowny. Nikt nie zamierza³ wykopaæ na bruk osobistego wys³annika burmistrza Nowego Jorku, który w czasie nastêpnych wyborów móg³ przyci¹gn¹æ wiele g³osów jako idealny kandydat na wiceprezydenta. Jednak ani personel, ani doradcy, ani attaché wojskowi nie przejêliby siê, gdyby Walsh poszed³ do kibla i zapomnia³ stamt¹d wróciæ. – Panowie – powiedzia³ admira³ Titus. Zapad³a cisza. – Mogê wam w tej chwili wyjaœniæ, co jest przyczyn¹ napaœci na Nowy Jork. Zgodnie z podejrzeniami ¿ywionymi od samego pocz¹tku przez marynarkê Stanów Zjednoczonych, du¿e grupy wojsk Ludowej Armii Wyzwoleñczej koncentruj¹ siê na Nizinie Po³udniowochiñskiej.

32 C

o to znaczy? – warkn¹³ pu³kownik lotnictwa, który gard³owa³ za tym, ¿eby „rzuciæ na tych sukinsynów wszystkie œmig³owce i potopiæ ich w rzece”. – Tajwan – powiedzia³ admira³. – Chiñscy najeŸdŸcy wziêli Nowy Jork za zak³adnika, by odwróciæ nasz¹ uwagê i nie dopuœciæ, abyœmy przeszkodzili w inwazji na Tajwan. – Chce pan przez to powiedzieæ, ¿e atak na Nowy Jork to zmy³ka? Wiceadmira³ William Titus spojrza³ na niego tak, jakby patrzy³ w brudne okno. – W prowincji Fukien wojska Ludowej Armii Wyzwoleñczej wchodz¹ na pok³ad transportowców, baterie rakiet przeciwlotniczych w Zhejiang zosta³y postawione w stan najwy¿szej gotowoœci, a na drogach jest tyle ruchomych wyrzutni rakiet ziemia-powietrze, ¿e potworzy³y siê korki. Zamiary chiñskich komunistów s¹ jasne. Bez wzglêdu na to, czy blefuj¹ czy nie, doprowadzili do pata nuklearnego. Obrzuciwszy cywilnych ekspertów oskar¿ycielskim spojrzeniem – w koñcu to oni dali siê zwieœæ Chiñczykom – Titus podszed³ do wisz¹cej na œcianie mapy Morza Po³udniowochiñskiego i zabra³ wskaŸnik jednemu z poruczników. – Chiñczycy wiedz¹, ¿e wysuniête stanowiska radarów umieszczone tu i tu, na Mischief Reef i Fire Cross na wyspach Spratly – maj¹ce zagra¿aæ naszym morskim szlakom – s¹ nara¿one na atak cruise’ów. Podobnie jest z ich g³ówn¹ baz¹ morsk¹ na Stonecutters Island, tu, w Hongkongu. Wiedz¹ 218

tak¿e, ¿e jeœli zniszczymy te cele, wojska na Nizinie Po³udniowochiñskiej zostan¹ pozbawione os³ony przed atakiem z lotniskowców. – Innymi s³owy, zdaj¹ sobie sprawê, ¿e jeœli sprowokuj¹ Stany Zjednoczone, najbogatsze miasta Chin – Shenzhen i Hongkong – oraz ca³e dorzecze Rzeki Per³owej pójd¹ z dymem. Uderzy³ wskaŸnikiem w wymienione przez niego miasta. – Chyba ¿e… wezm¹ za zak³adnika ca³y Nowy Jork. Ten atak mia³ zapobiec amerykañskiemu odwetowi. Chiñczycy próbuj¹ zaszachowaæ nasze si³y konwencjonalne. Rozejrza³ siê po sali, napotykaj¹c spojrzenia tych œmia³ków, którzy odwa¿yli siê patrzeæ mu w oczy. Greg zauwa¿y³, ¿e by³o to równie bezcelowe jak gapienie siê w œlepia rekina. – Marynarka Stanów Zjednoczonych na to nie pozwoli. Poinformujê prezydenta, ¿e jesteœmy gotowi przeprowadziæ o pó³nocy kontratak na Nowy Jork. Walsh straci³ resztki nadziei. Do pó³nocy zosta³y nieca³e cztery godziny. Doœæ czasu, by pójœæ z Frances do pobliskiego baru na steki, wróciæ do domu, obejrzeæ wiadomoœci i poczytaæ, a mo¿e nawet pofiglowaæ w ³ó¿ku. Nawet gdybym – pomyœla³, popuszczaj¹c wodze fantazji – rozbroi³ jednego z kilku agentów Secret Service i zastrzeli³ admira³a Titusa, w niczym nie pomog³oby to Nowemu Jorkowi. Po prostu zosta³o za ma³o czasu. Miejsce Titusa zaj¹³by jeden z mundurowych pêtaj¹cych siê po sali. Roi³o siê tu od ludzi z marynarki i, oczywiœcie, z piechoty morskiej, która by³aby odpowiedzialna za desant na teren miasta opanowanego przez nieprzyjaciela. Nie zabrak³o tak¿e zaniepokojonych oficerów wojsk l¹dowych i lotnictwa, obawiaj¹cych siê, ¿e marynarka nie dopuœci ich do udzia³u w operacji. Greg, coraz bardziej zrozpaczony, wodzi³ wzrokiem po ich twarzach, szukaj¹c wysokiego rang¹ oficera, który by³by doœæ rozgarniêty, by zdaæ sobie sprawê, ¿e kontratak zakoñczy siê krwaw¹ jatk¹. Zobaczy³ jednak samych karierowiczów o wygórowanych ambicjach. Admira³ Titus przerwa³ swoje przemówienie, bo zauwa¿y³ przybycie nowego goœcia. Greg pod¹¿y³ za jego spojrzeniem. Dostrzeg³ stoj¹cego na uboczu siwego, ale potê¿nie zbudowanego oficera. Burmistrz Rudy to geniusz! Wiêc to dlatego mnie tu przys³a³. – Genera³ brygady Connelly – powiedzia³ admira³ Titus do przybysza. – Czy pañscy ch³opcy s¹ gotowi? – Piechota morska zawsze jest gotowa, admirale. Titus b³ysn¹³ z³owieszczym uœmiechem i zwróci³ siê do zgromadzonych: – My, marynarze, mamy w zwyczaju mówiæ nowym rekrutom wchodz¹cym na pok³ad statku, ¿e jeœli waln¹ siê trzy razy w g³owê, to znak, ¿e 219

nadaj¹ siê do s³u¿by w korpusie piechoty morskiej. Witam w naszym gronie, generale. Genera³ brygady Patrick John Connelly zareagowa³ na jego s³owa wymownym milczeniem i nerwowy œmiech szybko ucich³. Connelly zawsze budzi³ szacunek, w miarê up³ywu lat coraz wiêkszy. Greg Walsh przeszed³ przez salê. Serce bi³o mu mocno w piersi. – Semper fi, generale. Pat Connelly obróci³ siê na piêcie, uœciska³ Walsha i, nie zwa¿aj¹c na spojrzenia pozosta³ych, spyta³ go tubalnym g³osem. – Co ty tu robisz? Rudy ciê przys³a³? – Oczywiœcie. – Widzia³em siê z nim w zesz³ym miesi¹cu. Mówi³, ¿e wci¹¿ ma nadziejê, ¿e wrócisz do policji. To potwierdzi³o przypuszczenia Grega. Burmistrz, obdarzony doskona³¹ pamiêci¹, przypomnia³ sobie, ¿e genera³ Connelly jest w Waszyngtonie i pracuje w Bia³ym Domu. Razem podeszli do stolika z kaw¹, stanêli plecami do œciany i zaczêli rozmawiaæ zni¿onymi g³osami. – Cholerny burdel – mrukn¹³ genera³. – Skoñczy siê krwaw¹ jatk¹. Connelly skin¹³ g³ow¹ w stronê admira³a Titusa, otoczonego oficerami sztabowymi, którzy w³aœnie wyci¹gali telefony komórkowe. – Dziêki temu kapitanowi Hookowi terminy „szkody uboczne” i „ostrza³ w³asny” zyskaj¹ nowe znaczenie. – Jak myœlisz, co knuje ten Chiñczyk? Pat sparafrazowa³ myœl von Clausewitza: – Podbój terytorium jest gówno wart, jeœli nie towarzyszy mu rozbicie armii nieprzyjaciela. Zak³adam, ¿e nasza akademia wojskowa przypomina odwiedzaj¹cym j¹ chiñskim admira³om, co Rosjanie zrobili z Napoleonem i Hitlerem. Zgadzam siê z kapitanem Hookiem, ¿e celem tej operacji jest wziêcie zak³adników. – Ale to znaczy, ¿e chiñski admira³ od samego pocz¹tku zak³ada³, i¿ armia amerykañska nie przeprowadzi kontrataku. – Tego w³aœnie nie rozumiem. Na pewno zdaje sobie sprawê, ¿e w tej chwili obserwuj¹ go wszystkie amerykañskie satelity wojskowe. W powietrzu s¹ samoloty rozpoznawcze, namierzaj¹ce pozycje wroga i przechwytuj¹ce ka¿dy elektron wylatuj¹cy z jego nadajników. Albo ten admira³ Tang ma pomieszane w g³owie, albo jest niepoprawnym optymist¹. Albo te¿ ma asa w rêkawie. – Nie mogê dopuœciæ do kontrataku, Pat. – Nie wiem, czy ci siê uda. Marynarka siê wœcieka. Lotnictwo te¿. Wys³ali szeœæ œmig³owców w dó³ Hudson, wróci³ jeden. Pad³y im komputery. 220

Departament Informacji podejrzewa, ¿e Chiñczycy wprowadzili wirusa do systemów kontroli ognia. Greg, którego zawodowe obowi¹zki obejmowa³y zabezpieczanie przed wirusami sieci komputerowej jego pracodawcy, powiedzia³: – Moi ludzie nie wierzyli, by Chiñczycy mogli nas uprzedziæ. – Wygl¹da na to, ¿e jednak im siê uda³o. Kiedy kasujesz komuœ oprogramowanie, to tak, jakbyœ odci¹³ mu jaja. Nie ma mowy, by si³y zbrojne nie zareagowa³y na wpuszczenie do swoich komputerów pekiñskiego wirusa. – Muszê ich powstrzyma栖 powtórzy³ Greg. – Ju¿ zaczêli. – Co? – Oddzia³y zwiadowcze sprawdzaj¹ teren. – Przecie¿ prezydent mówi³, ¿e nie podj¹³ decyzji, ¿e wci¹¿ rozwa¿a… – Nikt nie chce dzia³aæ po omacku. Dlatego nawet jeœli MacDill – Pat mia³ na myœli kwaterê g³ówn¹ dowództwa operacji specjalnych – oficjalnie nie pos³a³ w bój zielonych beretów i jednostek SEAL, nie przeszkadza to w rozpoczêciu tajnych przygotowañ do akcji. Komandosi przekradaj¹ siê do miasta z West Point, kowboje z lotnictwa s¹ przywo¿eni œmig³owcami Pave Low. No tak, pomyœla³ Greg. Si³y specjalne próbuj¹ rozeznaæ siê w sytuacji. Pat spojrza³ na niego i poœrednio przyzna³, ¿e tak¿e on „nieoficjalnie” wprowadzi³ do miasta zwiadowcze oddzia³y piechoty morskiej: – Nie ma mowy, ¿ebym pos³a³ tam moich ch³opców bez prawdziwego rozpoznania. Greg niechêtnie skin¹³ g³ow¹. „Prawdziwe” rozpoznanie oznacza³o rozmieszczenie zwiadowców na tyle blisko si³ wroga, by mogli zobaczyæ je na w³asne oczy. – Najbardziej interesuje mnie as w rêkawie admira³a Tanga – rzek³ Pat. – Musi go mieæ; ryzykuje jak cz³owiek, który wie coœ, o czym my nie wiemy. – Rozpoznanie – mrukn¹³ Greg pod nosem, wci¹¿ rozpamiêtuj¹c poprzedni¹ uwagê Connelly’ego. – Przynajmniej nie bêd¹ strzelaæ. – Rozpoznanie to ich najwa¿niejsze zadanie. Musisz jednak wiedzieæ, ¿e wszystko, co znajd¹ w tym porcie, jest potencjalnym celem ataku. Sygna³ do rozpoczêcia masakry. – Pat, musisz mi pomóc przerwaæ to szaleñstwo. Mieli wobec siebie niezliczone d³ugi wdziêcznoœci. Spêdzili razem rok w delcie Mekongu i zadzierzgnê³a siê miêdzy nimi wiêŸ, jaka nie ³¹czy³a ich nawet z ¿onami, braæmi i synami. Przez trzydzieœci lat, które minê³y od tamtego czasu, zgodnie z zawartym przez nich milcz¹cym porozumieniem spotykali siê tak rzadko, jak to mo¿liwe; w ten sposób ³atwiej im by³o zapomnieæ, co robili, by prze¿yæ na tej strasznej wojnie. 221

– Nie wiem, czy zdo³am, Greg. Prezydent da³ siê omotaæ marynarce. Ilekroæ pojawiaj¹ siê jakieœ k³opoty, pierwszym jego pytaniem jest: „Gdzie nasz najbli¿szy lotniskowiec?” Drugie to: „Gdzie tomahawki?”. Znów ¿yjemy w œwiecie zdominowanym przez marynarkê. Imperium brytyjskie rz¹dzi³o za pomoc¹ kanonierek, my mamy superlotniskowce i rakiety cruise. Ja jestem tylko pionkiem. – Bêdziesz na tym spotkaniu? – Tak, ale Titus bêdzie przewodniczy³. Mo¿esz za³o¿yæ siê, o co chcesz, ¿e da³ ju¿ prezydentowi do zrozumienia, ¿e jestem kimœ w rodzaju kierownika dru¿yny, zobowi¹zuj¹cego siê wysadziæ swoj¹ ekipê na brzeg. Admira³ Titus ma nad nami wszystkimi du¿¹ przewagê. U boku Grega wyrós³ cz³owiek w mundurze, jeden z ¿o³nierzy, którzy niepostrze¿enie zajêli miejsce personelu Bia³ego Domu. – Telefon do pana, komendancie Walsh. Burmistrz Mincarelli. Greg wzi¹³ telefon i skin¹³ Patowi g³ow¹ na znak, ¿e mo¿e s³uchaæ. – Wszystko w porz¹dku, Rudy? – Bêdê siê streszcza³. Luther obawia siê, ¿e mog¹ namierzaæ sygna³y z komórki. Chcê ciê o coœ poprosiæ, ale najpierw muszê siê upewniæ, czy rozmawiamy na bezpiecznej linii. – Jestem w Bia³ym Domu. Myœlê, ¿e s³ucha nas wojsko i CIA. Co siê sta³o? – Wygl¹da na to, ¿e przed piêtnastoma laty pope³ni³em powa¿ny b³¹d. Greg usiad³ na najbli¿szym krzeœle. Mincarelli od niepamiêtnych czasów nie przyzna³ siê do pope³nienia jakiegokolwiek b³êdu. – Jaki b³¹d? – Pewnie tego nie pamiêtasz, ale kiedy pracowa³em w prokuraturze, Danny Wong, mój ówczesny asystent, podrzuci³ mi akta sprawy dotycz¹cej nadu¿ycia uprawnieñ policji. Cywil domaga³ siê dochodzenia w kwestii naruszenia jego praw obywatelskich. Uzna³em, ¿e wydzia³ prowadzi œledztwo we w³aœciwy sposób, i odrzuci³em wniosek. – O co chodzi³o? – Student uniwersytetu Columbia wda³ siê w bójkê z mundurowymi. – Co uzna³ wydzia³? – ¯e student z³ama³ przepisy, ale policjanci przeholowali. Zawieszono ich na parê tygodni za nadu¿ycie si³y, a miasto zawar³o ugodê z powodem i wyp³aci³o mu dwadzieœcia piêæ tysiêcy dolarów. Sprawa zamkniêta. Mówi ci to coœ? – Co roku zdarza siê kilkanaœcie takich incydentów. W tamtych czasach pewnie by³o ich jeszcze wiêcej. Domyœlam siê, ¿e student by³ czarny? – Nie, pochodzi³ z Chin. 222

Na uniwersytecie Columbia, a zw³aszcza na wchodz¹cej w jego sk³ad szkole biznesu, uczy³y siê setki studentów z Chin. By³o jednak oczywiste, do czego zmierza Rudy. – I to ma jakiœ zwi¹zek z tym, co siê dzieje? – To by³ admira³ Tang Li. – Niemo¿liwe. – Rocco i Joe w³aœnie przyprowadzili do mnie jego profesora. A Rod Brown znalaz³ kobietê, która spotyka³a siê z Tangiem. Teraz jest chirurgiem w szpitalu St. Luke’s-Roosevelt. Nie mog³a stamt¹d wyjœæ – na korytarzach le¿¹ ranni – ale powiedzia³a Rodowi, ¿e Li zosta³ mocno poturbowany. – A co ty masz do tego? Jak to siê sta³o, ¿e spraw¹ zainteresowa³y siê organy federalne? – Tang domaga³ siê uznania, ¿e naruszone zosta³y jego prawa obywatelskie. Jeszcze przed podjêciem decyzji przez wydzia³. Z tego, co rozumiem, chcia³, by prokurator federalny przeprosi³ go osobiœcie, bo, jak twierdzi jego by³a kobieta i ten zasrany profesorek, uzna³, ¿e jako cz³onkowi wa¿nego rodu nale¿¹ mu siê przeprosiny od przedstawiciela najwy¿szego szczebla w³adzy. Podobno tak siê to robi w Chinach. A ja nie zamierza³em siê patyczkowaæ z jakimœ aroganckim gówniarzem, który rzuci³ siê na policjantów nara¿aj¹cych ¿ycie na ulicach. – Rozumiem, ¿e go nie przeprosi³eœ. – Bo nie by³o takiej potrzeby. A teraz ten sam Tang Li zaatakowa³ moje miasto. – Absurd. To nie ma ¿adnego zwi¹zku. – Tak uwa¿asz? To dlaczego zaatakowali akurat moje miasto? – Nowy Jork to port g³êbokowodny. – Tak jak San Francisco. Ten sukinsyn chce mnie dorwaæ! – Spokojnie, Rudy. Przemyœlmy to. – San Francisco le¿y o wiele bli¿ej Chin. Tak jak pieprzone Seattle. – A kogo obchodzi Seattle? – powiedzia³ Greg. – Boeinga, Microsoft, Starbucks i moj¹ cholern¹ ¿onê. Nie mog³a zaczekaæ. Nie mog³a, do cholery, zaczekaæ… – Spokojnie, spokojnie, spokojnie. Admira³ Tang zaatakowa³ Nowy Jork, by odwróciæ uwagê Stanów Zjednoczonych od Tajwanu. Wybra³ najcenniejszego zak³adnika z mo¿liwych – s³ynny na ca³ym œwiecie Nowy Jork. – On zaatakowa³ mnie! Miasta Zachodniego Wybrze¿a le¿¹ dziesiêæ tysiêcy kilometrów bli¿ej Chin. – Nie, Nowy Jork by³ logicznym celem tego rodzaju inwazji. S³abo broniony – praktycznie wcale, na litoœæ bosk¹ – port g³êbokowodny i najwa¿niejsze miasto na œwiecie. Zaproszenie na Tydzieñ Floty umo¿liwi³o przemycenie 223

jednostek wsparcia przez nasze zabezpieczenia. Sam widzisz, ¿e admira³ Tang nie mia³ wyboru. – Twierdzisz, ¿e ta sprawa o pobicie to tylko zbieg okolicznoœci? – Rudy, zastanów siê. – Nie mów mi, ¿e zwariowa³em. – Owszem, jeœli musia³ wybraæ miêdzy Nowym Jorkiem a San Francisco, mo¿e rzeczywiœcie zdecydowa³ siê na Nowy Jork dlatego, ¿e wini ciê za coœ, co zdarzy³o siê przed piêtnastoma laty. Ale tak czy inaczej dosz³oby do inwazji. Ty w najlepszym razie jesteœ wisienk¹ na torcie. – Dostanê go. – Co? – Dostanê drania, który mi to zrobi³. Za³atwiê go. – Rudy! – Postawiê go przed s¹dem w tym mieœcie, na oczach ca³ego œwiata. – Nie jesteœ ju¿ prokuratorem. – Pieprz siê, Greg. – A ja nie jestem ju¿ policjantem. Tamte czasy minê³y. Mamy na g³owie wa¿niejsze sprawy ni¿ os¹dzenie admira³a Tanga. – Kto to zrobi, jeœli nie ja? – Rudy, przez ca³e ¿ycie pilnowa³eœ przestrzegania prawa. Prawo to twoje ¿ycie. Co chcesz zrobiæ, wyjœæ na ulicê i strzeliæ goœcia w pysk? – Œwietny pomys³, Greg. Dziêki. Ubra³eœ w s³owa moje myœli. – Czekaj! Rudy! – Na razie – powiedzia³ burmistrz i roz³¹czy³ siê. – Luther! – krzykn¹³ Mincarelli. Luther Washington wolno podszed³ do burmistrza. Pod jego zmêczonymi oczami utworzy³y siê szare krêgi. – Tak jest. – Usi¹dŸ. Washington, który s³ysza³ rozmowê burmistrza z by³ym komendantem, spocz¹³ na krzeœle stoj¹cym za biurkiem. S³u¿y³ w policji wystarczaj¹co d³ugo, by strzec siê ludzi, którzy wszystko brali sobie do serca i nie byli odporni na ciosy. Mincarelli skin¹³ na niego rêk¹. – Wyt³umacz mi jeszcze raz, na czym polega problem z telefonami komórkowymi. – Chiñczycy mog¹ nas namierzyæ. – Jak? – Na dwa sposoby. Po pierwsze, pañski telefon co kilka sekund wysy³a krótki impuls, mówi¹cy „Tu jestem”. System namierza pañsk¹ komórkê, by 224

najbli¿sza antena mog³a po³¹czyæ pana z wybranym numerem. Na Czternastej ulicy jest centrala rozdzielcza, której Chiñczycy jeszcze nie wysadzili w powietrze. Dlaczego? Musimy przyj¹æ najgorszy wariant – zajêli j¹, by prowadziæ nas³uch. To z³a wiadomoœæ. Dobra jest taka, ¿e antena przyjmuj¹ca impulsy z pañskiego telefonu mo¿e im powiedzieæ, czy przebywa pan w jej pobli¿u, nie mo¿e natomiast okreœliæ, z której strony. Rozumie mnie pan, jak dot¹d? – Tak. Moja komórka mówi firmie telekomunikacyjnej, do której anteny mam najbli¿ej, ale nie precyzuje, czy jestem na pó³noc, po³udnie, wschód czy zachód od niej. – W³aœciwie w grê wchodz¹ trzy-cztery najbli¿sze anteny. Dlatego jeœli Chiñczycy zajêli centralê, mog¹ zakreœliæ na mapie wszystkie anteny, do których pañski telefon wys³a³ sygna³. W miejscu przeciêcia okrêgów znajd¹ pana. – Z jak¹ dok³adnoœci¹? – Niewielk¹. Co do kilkuset metrów. Ale jeœli Chiñczycy œci¹gn¹ w okolicê radionamierniki i analizatory sygna³ów, bêd¹ mogli pana namierzyæ, stosuj¹c metodê triangulacji. Tak jak my polowaliœmy na radia Sycylijczyków. A jeœli znaj¹ pañski numer telefonu, bêdzie im jeszcze ³atwiej. – Przecie¿ jesteœmy g³êboko pod ziemi¹. – To dlatego kaza³ mi pan parê lat temu zainstalowaæ maszty nadawcze. Pamiêta pan, jak wymienialiœmy systemy? Kiedy komenda portu okablowa³a tunele? – Chodzi mi o to, w którym miejscu nasze sygna³y wychodz¹ na powierzchniê. – Niektóre przebijaj¹ siê przez beton, ale wiêkszoœæ wydostaje siê przez wylot tunelu. – Czyli jeœli Chiñczycy namierz¹ sygna³y telefonów komórkowych, nie znajd¹ naszej kryjówki, tylko wylot tunelu? – Proszê nie zapominaæ, ¿e na drugim jego koñcu jesteœmy my. – Dziêkujê, Luther. – Burmistrz wzi¹³ do rêki komórkê i zadzwoni³ do swojej ¿ony przebywaj¹cej w Seattle.

33 K

ate zamknê³a drzwi, zas³oni³a wszystkie okna i zapali³a œwiecê stoj¹c¹ na kominku. Gdy Jose rozgl¹da³ siê po salonie, wyjê³a z zamra¿arki butelkê wódki, otworzy³a j¹ dr¿¹cymi rêkami i nala³a spor¹ porcjê przejrzystego p³ynu do pierwszej szklanki, jaka wpad³a jej w rêce. 15 – Bitwa o Nowy Jork

225

Dygota³a na ca³ym ciele. Przed oczami wci¹¿ mia³a obraz eksplozji i ¿o³nierzy wpadaj¹cych do wody, jakby gigantyczna rêka str¹ci³a ich z okrêtu. – Napijesz siê? – spyta³a China. – Nie, muszê zrobiæ notatki. – Opar³ plecak o kanapê i wyci¹gn¹³ laptopa. – Dziêki za pomoc w ustabilizowaniu ³¹cza. – Nie ma sprawy. – Wiele ryzykowa³aœ. Czemu mi pomog³aœ? – Wygl¹da³eœ, jakby potrzeba ci by³o pomocy. – Prawdê mówi¹c, nie mia³a pojêcia, dlaczego to zrobi³a. Jose post¹pi³ jak idiota, ryzykuj¹c ¿ycie, by przeprowadziæ transmisjê bitwy, a ona wyg³upi³a siê jeszcze bardziej, pomagaj¹c mu. Kate zapali³a wiêcej œwiec. Ta licealistka, któr¹ wybawi³a z opresji, przynajmniej by³a niewinna. Jose szuka³ guza. – Mama mówi³a mi, ¿e dziewiêæ miesiêcy po awarii w elektrowni w Nowym Jorku, urodzi³y siê tysi¹ce dzieci – powiedzia³. – To pewnie wina œwiec. Czujê siê tu jak w dobrej restauracji. – Mo¿esz pracowaæ przy moim biurku. – Zabra³a z blatu swoje papiery. Jose zauwa¿y³ jej laptopa. Otworzy³ go bez pytania o zgodê, wyj¹³ baterie, w³o¿y³ do swojego i zacz¹³ pisaæ. Kate nala³a sobie nastêpn¹ porcjê wódki. Mia³a j¹ wypiæ, kiedy przysz³o jej do g³owy, ¿e powinna sprawdziæ, jak czuje siê jej s¹siadka. Okaza³o siê, ¿e Mary Ahern zaprosi³a do siebie w³aœciciela domu, a tak¿e m³odego Petera i przyjaciela mieszkaj¹cego z nim na poddaszu. Zaproponowali Kate, by zjad³a z nimi kolacjê. Przyjê³a zaproszenie. Mary nakry³a stó³ swoj¹ najlepsz¹ zastaw¹. Gdy Peter i Jon opowiadali o tym, jak na ich oczach chiñscy ¿o³nierze zabili kapitana jachtu restauracyjnego, od strony rzeki dobieg³ g³oœny wybuch. Wszyscy zamilkli i odwrócili g³owy; tylko Peter, którego Kate zawsze uwa¿a³a za samolubnego b³azna, stara³ siê dodaæ otuchy biednej, przera¿onej Mary. Kate wróci³a na górê. Jose kontynuowa³ pisanie. – GeekNet – powiedzia³ przez ramiꠖ twierdzi, ¿e One Police Plaza wylecia³o w powietrze. – Ca³y budynek? – Tak. Komendant zgin¹³. Ciekawe, gdzie jest burmistrz. Myœla³em, ¿e w³aœnie tam. Chiñczycy zniszczyli wszystkie komisariaty st¹d do Harlemu, elektrowniê i wiêkszoœæ centrali telefonicznych. Jak dot¹d nie ruszaj¹ szpitali, choæ zajêli NYU Downtown na potrzeby swoich rannych. A Saint Vincents zosta³ trafiony zb³¹kanym pociskiem, który wpad³ na dziesi¹te piêtro. – Bo¿e. – Kate poci¹gnê³a ³yk wódki. Z Dziewi¹tej, a mo¿e Ósmej Alei dobieg³ terkot karabinów maszynowych. – Co to jest GeekNet? 226

– Œwie¿e wiadomoœci przekazywane przez ochotników, którzy nosz¹ po szeœæ d³ugopisów w kieszeni. Lubiê takich ludzi. W dzieciñstwie ugania³em siê na rowerze za po¿arami. – Dziwne, ¿e wzorujesz siê na Peterze Jenningsie. Nie jesteœ typem spikera siedz¹cego w studiu. – Zostanê Jenningsem, kiedy siê zestarzejê. Po trzydziestce. Naprawdê myœlisz, ¿e po zmroku mo¿emy pop³yn¹æ do Kena? – Jeœli nadal tam jest. – Niepokój œcisn¹³ jej serce. Jose zapisa³ tekst w pamiêci i wy³¹czy³ laptopa. Wsta³, przeci¹gn¹³ siê i zapyta³. – Gdzie nauczy³aœ siê ¿eglowaæ? – Moi rodzice mieli ³ódŸ. Potem pracowa³am na jachtach. – Po co, skoro twoi rodzice mieli ³ódŸ? – To by³ rodzaj buntu. – Tam, gdzie dorasta³em, bunt polega³ na strzelaniu do glin. – Nie chrzañ, Jose. Twoi rodzice s¹ w³aœcicielami restauracji. – Byli zad³u¿eni u lichwiarzy i musieli op³aciæ szko³ê dla dwójki dzieci. Jackson Heights to najbardziej oddalona od terytorium gangów dzielnica, na mieszkanie w której by³o ich staæ. Wprowadziliœmy siê tam w czasie, kiedy pojawi³ siê crack. – Gdzie twoi rodzice s¹ teraz? – Próbowa³em ich przekonaæ, ¿eby wrócili do domu, ale nie wiem, czy zd¹¿yli. Mam nadziejê, ¿e nie utknêli w po³owie drogi. Komórka mojego brata nie odpowiada. – Mówi¹c to, przerzuca³ gazety i pocztê Kate. – Hej, co to? Zbierasz wró¿by z ciastek szczêœcia? – Byliœmy z Kenem w restauracji twoich rodziców. – Czy Ken powiedzia³ ci, ¿e czytaj¹c te wró¿by, Chiñczycy dodaj¹ s³owa „w ³ó¿ku”? – Oszczêdzi³ mi tego. – „Bez wahania stawiasz czo³o najtrudniejszym problemom… w ³ó¿ku”. Czy sprawiam wra¿enie, jakbym próbowa³ poderwaæ Kenowi dziewczynê? – Jedno spotkanie nie oznacza, ¿e jestem jego dziewczyn¹. – Naprawdê znasz go dopiero dwa dni? To musia³a byæ niesamowita randka, skoro nadstawiasz dla niego karku. – Gdyby nie on, nie mia³abym czego nadstawiaæ. Jose skin¹³ g³ow¹. – Widaæ jesteœ mu winna przys³ugê. – Nie chodzi tylko o to. – A o co? – Jest wart tego, ¿eby zwi¹zaæ siê z nim na sta³e. 227

– Wiesz to po dwóch dniach znajomoœci? – Tak naprawdê, nabra³am pewnoœci po godzinie. – Jezu. Romantyczka. Masz radio? – Baterie trafi³ szlag. – Mój watchman te¿ pad³, a szkoda mi baterii z kamery. – Nie jestem romantyczk¹, tylko optymistk¹, tak jak Ken. – Ja te¿. – Jose ziewn¹³. – Ile czasu zosta³o do zmroku? Godzina? – Mniej. – Kurczê, muszê siê zdrzemn¹æ. £ó¿ko jest w drugim pokoju? – Powlók³ siê do sypialni i zanim zdo³a³a go powstrzymaæ, rzuci³ siꠖ w brudnym ubraniu i butach – na jej jedwabn¹ ko³drê. W tej samej chwili zasn¹³. Zdejmuj¹c mu buty i przykrywaj¹c go kocem, Kate zauwa¿y³a, ¿e jest zaskakuj¹co chudy. Ustawi³a budzik na czterdzieœci piêæ minut póŸniej i wróci³a do salonu, by po³o¿yæ siê na kanapie. Gdy odsuwa³a na bok plecak Jose, nie mog³a siê nadziwiæ, ¿e jest tak ciê¿ki. Zanim w³¹czy³ siê budzik, ze snu wyrwa³ j¹ wybuch, który wstrz¹sn¹³ szybami. Marty Greenberg wróci³ z wiadomoœci¹, ¿e prezydent wzywa genera³a Connelly’ego i admira³a Titusa do Gabinetu Owalnego. Obaj oficerowie pomaszerowali ramiê w ramiê przez salê sztabu kryzysowego. Greg Walsh dogoni³ ich przy windzie. – Przepraszam, admirale. – Kim pan jest? Pat przedstawi³ go, ciekaw, co te¿ Greg knuje. – Greg Walsh jest by³ym komendantem g³ównym nowojorskiej policji. Pe³ni funkcjê pe³nomocnika burmistrza. S³u¿yliœmy razem w Wietnamie. – Panie admirale – powiedzia³ Greg – na Manhattanie uwiêzione s¹ dwa miliony niewinnych ludzi. Pan i prezydent… – Ta sprawa nie dotyczy ju¿ cywili, panie komendancie. ChodŸmy, generale Connelly, prezydent czeka. Greg podj¹³ ostatni¹ próbê. – Chwileczkê, admirale. – Podszed³ bli¿ej, schowa³ siê za Patem i uderzy³ Titusa z ca³ej si³y w splot s³oneczny. Admira³ zgi¹³ siê wpó³ z g³oœnym okrzykiem i wpad³ prosto w ramiona genera³a Connelly’ego. Pat spojrza³ na Grega z niedowierzaniem. – Pomó¿ mi – szepn¹³ mu Walsh na ucho. – Masz piêæ minut, zanim odzyska g³os i naœle na mnie agentów. Postaraj siê przekonaæ prezydenta. 228

Pomóg³ Connelly’emu po³o¿yæ bezradnie ³api¹cego powietrze admira³a na dywanie. – IdŸ ju¿! Pat Connelly krêci³ g³ow¹. – Ty stukniêty Irlandczyku! – Pamiêtasz zbombardowan¹ szko³ê w Da Nang? – Tak. – Moja ¿ona jest teraz w szkole. Próbuje ocaliæ tysi¹c piêæset dzieciaków. Wsiadaj do windy. Zaaferowani adiutanci podbiegli do Titusa, poluzowali mu muszkê i rozpiêli ko³nierz. Na twarzy admira³a malowa³a siê wœciek³oœæ i najwy¿sze zdumienie. Podszed³ do niego chirurg z marynarki, nios¹cy torbê z lekarstwami. Oniemia³y Titus oskar¿ycielsko wskaza³ palcem Grega. – Admira³ daje do zrozumienia, ¿e chce wody – rzek³ Connelly, po czym obróci³ siê na piêcie i wsiad³ do windy. Spotkanie Pata Connelly’ego z prezydentem trwa³o piêæ minut. Kiedy genera³ wróci³ na dó³, Walsha otaczali zdezorientowani agenci Secret Service. Nie zwa¿aj¹c na zdumione spojrzenia oficerów zgromadzonych w sali, Pat Connelly zwróci³ siê do Grega. – Atak nie rozpocznie siê o pó³nocy. Prezydent zaczeka do œwitu. Przykro mi, ale nic wiêcej nie uda³o siê wytargowaæ. Szeœæ godzin. Marty Greenberg podszed³ do admira³a Titusa, który teraz siedzia³ na krzeœle, i nachyli³ siê nad nim, by wyjaœniæ powody decyzji prezydenta. Titus poblad³ z wœciek³oœci. Szeœæ godzin, ani minuty wiêcej. Marty nak³oni³ agentów Secret Service, by oddali Grega w jego rêce. Walsh natychmiast zadzwoni³ do burmistrza. Rudy wydawa³ siê o wiele spokojniejszy ni¿ podczas ostatniej rozmowy. – Szeœæ godzin. Dobra robota, Greg. Dobra robota. To powinno wystarczyæ. – Jak to? Co robicie? – Porozmawiamy póŸniej – odpar³ Rudy i roz³¹czy³ siê. Greg skierowa³ siê w stronê drzwi. Marty z³apa³ go za ³okieæ. – Wiesz, ty i twój koleœ z piechoty morskiej jesteœcie œwirami. Dok¹d idziesz? – Do domu. 229

Kate chcia³a zdmuchn¹æ œwiecê. – Czekaj – powiedzia³ Jose. Taœm¹ klej¹c¹ przyczepi³ do kamery jeszcze jedn¹ soczewkê. – Modu³ podczerwienny – wyjaœni³, ³¹cz¹c kable. – U¿ywam go do obserwacji noc¹. Reaguje na ciep³o. Pomo¿e nam zorientowaæ siê w ciemnoœciach. Kate wyjrza³a na ulicê przez szparê w ¿aluzji. – To dziwne uczucie nie widzieæ oœwietlonego Empire State Building. Jose, pochylony nad plecakiem, burkn¹³ coœ pod nosem. Po omacku zeszli schodami na dó³, ostro¿nie otworzyli drzwi i wyjrzeli na spowit¹ w mrok ulicê. Nie zauwa¿ywszy nikogo, wyœliznêli siê przez bramê. Srebrny ksiê¿yc pi¹³ siê po czarnym niebie. Przy Dziesi¹tej Alei migota³a czerwona poœwiata. Kate i Jose zauwa¿yli schowanych w cieniu ludzi, którzy gasili wê¿ami ogrodowymi p³on¹cy fronton kamienicy. Jose b³yskawicznie wyj¹³ kamerê, oœlepiaj¹c Kate blaskiem lampy. – Nie rób tego w ³odzi – powiedzia³a. – Nie bêdê widzia³a, dok¹d p³yniemy. Dwie przecznice dalej, kiedy jej oczy ponownie przyzwyczai³y siê do ciemnoœci, dostrzeg³a w jednym z okien przez szparê w zas³onie b³ysk œwiecy. – Tam pracuje dziewczyna mojego brata – powiedzia³ Jose. Pobieg³ za róg i zapuka³ do drzwi francuskiej restauracji. Kate uwa¿nie obserwowa³a Dziesi¹t¹ Alejê, odwrócona plecami do budynku. Kiedy wychyli³a siê zza wêg³a, zobaczy³a, jak Jose œciska szczup³ego mê¿czyznê o uœmiechu jeszcze bardziej promiennym ni¿ jego w³asny. Po chwili wróci³ do Kate. – Rodzice nie pos³uchali mnie. Zostali w Chinatown. Juan próbowa³ siê tam dostaæ. Wszêdzie s¹ ¿o³nierze, a tam, gdzie ich nie ma, nasi wspó³obywatele t³uk¹ ludzi o wygl¹dzie Azjatów. Dlatego Juan zaszy³ siê tu ze swoj¹ dziewczyn¹. Rodzice siedz¹ w swojej restauracji. Przynajmniej tak¹ mia³ ostatni¹ wiadomoœæ, zanim zamilk³y telefony. Przebiegli przez Dziesi¹t¹ Alejê, lawiruj¹c miêdzy porzuconymi ciê¿arówkami, i ruszyli na zachód Osiemnast¹, pod nieu¿ywan¹ lini¹ kolejow¹ West Side. Wielkie dŸwigary wiaduktu odcina³y siê na tle czarnego nieba. – Co to za dŸwiêk? Kate i Jose zastygli w bezruchu, nads³uchuj¹c. Odleg³y tupot wielu nóg by³ coraz g³oœniejszy. – ¯o³nierze! – szepn¹³ Jose. Zewsz¹d dobiega³y odg³osy kroków. Strach œcisn¹³ Kate za gard³o. By³a jak sparali¿owana, nie wiedzia³a, co robiæ: przejœæ przez ogrodzenie pod starymi torami, uciec Osiemnast¹ ulic¹ czy odwróciæ siê i pobiec do domu. 230

Rzuci³a siê w stronê rzeki, a za ni¹ niós³ siê dŸwiêk butów miarowo uderzaj¹cych w bruk; choæ nie widaæ by³o chiñskich komandosów, wydawa³o siê, ¿e s¹ wszêdzie. Jose podniós³ g³owê i dostrzeg³ ¿o³nierzy. Biegli po nieu¿ywanych torach kolejowych ci¹gn¹cych siê wzd³u¿ dolnego Manhattanu. Pewnie weszli na wiadukt przy Trzydziestej. By³y ich setki, ustawionych w zwartym szyku. Kiedy Jose cofn¹³ siê o krok, by sfilmowaæ oddzia³ modu³em podczerwiennym, zauwa¿y³, ¿e ka¿dy z ¿o³nierzy niós³ ma³e niebieskie œwiate³ko. Œwiec¹ce diody ma³ej mocy, pomyœla³. Pewnie dziêki nim rozpoznaj¹ w ciemnoœciach swoje jednostki. Kate zniknê³a. Jose pobieg³ w stronê rzeki. – Ej, zaczekaj! Zauwa¿y³ j¹, gdy przechodzi³a przez betonow¹ barierê oddzielaj¹c¹ pasy jezdni. Zanim pokona³ barierkê ze swoim sprzêtem, by³a ju¿ przy najbli¿szym budynku. Dogoni³ j¹ na brzegu. Sz³a wzd³u¿ œciany, rozgl¹daj¹c siê po przystani, w której zostawili ³ódŸ. – Martwisz siê o swoj¹ przyjació³kê? – spyta³ Phila Levy’ego Gill Bishop. Salê maklersk¹ zalewa³a srebrzysta poœwiata ksiê¿yca. – Jak¹ przyjació³kê? – rzuci³ Levy. Stali ramiê przy ramieniu, ogl¹daj¹c pogr¹¿one w mroku miasto przez dziurê w jednej ze œcian. Maklerzy, sekretarka, elegancka recepcjonistka i stary Roger uciekli z budynku; Bóg jeden wiedzia³, co ich spotka³o na ulicy. Levy i Bishop zostali w siedzibie firmy, jak na kapitanów przysta³o. Wia³ zimny, ostry wiatr. Phil, ubrany w szykowny garnitur, dr¿a³ na ca³ym ciele. Gill Bishop owin¹³ siê bezcennym jedenastowiecznym gobelinem, zabranym z wystawy w recepcji. Bishop westchn¹³, niczym dobry wujek zastanawiaj¹cy siê, kiedy Levy wreszcie stanie siê mê¿czyzn¹. – Jesteœmy partnerami od dziesiêciu lat – powiedzia³. – Tkwimy na piêædziesi¹tym piêtrze opustosza³ego budynku. Nie ma pr¹du. Wyczerpa³y siê baterie w naszych komórkach. Nie mamy dostêpu do komputerów, poczty elektronicznej, Reutersa, Bloomberg, nie dzia³aj¹ telewizory. Po mieœcie kr¹¿¹ chiñscy strzelcy, a spanikowani inwestorzy masowo przerzucaj¹ swoje fundusze na inne rynki, co otworzy³oby przed nami niewiarygodne mo¿liwoœci, gdybyœmy tylko mogli siê z nimi skontaktowaæ. Wydawa³o mi siê, ¿e wiesz, ¿e w tak¹ noc nie wsypiê ciê przed ¿on¹. Pytam tylko, czy martwisz siê o Zeldê. 231

Jezu Chryste, wiedzia³ nawet, jak ma na imiê. – Tak. Jest sama. – Wygl¹da na to, ¿e nie ostrzelali Tribeca. Przynajmniej nic siê tam nie pali. Centrum pogr¹¿one by³o w ciemnoœciach. Daleko, po drugiej stronie rzeki, œwieci³y pojedyncze œwiat³a. Budynki na brzegach Hudson tonê³y w mroku, tylko blask ksiê¿yca odbija³ siê w wodzie niczym bia³a, fosforowa flara. W górze rzeki, niedaleko mostu Waszyngtona, po¿ar przybiera³ na sile; na niebie k³ad³y siê czerwone cienie. Phil próbowa³ nie okazywaæ niepokoju. – Sk¹d wiesz, ¿e ona mieszka w Tribeca? – Bo tam wyda³eœ pó³tora miliona, które przela³eœ na swoje konto – odpar³ Bishop ³agodnym tonem. – Myœla³eœ, ¿e tego nie zauwa¿ê? Philowi opad³a szczêka. Próbowa³ przybraæ na twarz wyraz niewinnoœci i uporu zarazem. Nie uda³o mu siê, ale w ciemnoœciach nie mia³o to wiêkszego znaczenia. Gill mówi³ dalej tym samym ³agodnym tonem. – Móg³bym przymkn¹æ oko na twoje skoki w bok, choæ rozwód w firmie by³by wysoce niepo¿¹dany. Móg³bym nawet tolerowaæ fakt, ¿e wydajesz pieni¹dze na duperele. Ale to co innego… – Znów westchn¹³. – Widzisz, partnerzy powinni mieæ podobne cele. Nasz problem polega na tym, ¿e dla mnie najwa¿niejsze jest zarabianie, a dla ciebie wydawanie pieniêdzy… Có¿, cz³owiek uczy siê na b³êdach. Phil, pokorny jak rzadko, nagle uœwiadomi³ sobie, ¿e pracuj¹c samemu nigdy nie zarobi tyle pieniêdzy, ile potrzebowa³. – No dobrze, pope³ni³em b³¹d. – B³¹d? – Powiedzmy, ¿e post¹pi³em niew³aœciwie. – Niew³aœciwie? Phil, ja ci ufa³em. – No, bardzo niew³aœciwie – przyzna³ Phil, spodziewaj¹c siê, ¿e Gill lada chwila wybuchnie gniewem. Ale zamiast siê wœciekaæ, Bishop tylko pokrêci³ g³ow¹, jakby mia³ do czynienia z rozpieszczonym i niezbyt rozgarniêtym dzieckiem. – Pocz¹tkowo nie wiedzia³em, co z tym fantem zrobi栖 powiedzia³. – Ja podam ciê do s¹du, ty mnie. Prawnicy bêd¹ mieli radochê. Moje zeznania, twoje zeznania. W toku postêpowania wychodz¹ rozmaite, nie zawsze niewinne sprawy i zanim siê obejrzysz, na sali s¹dowej pojawia siê najpierw prokurator federalny, a potem jakiœ nadgorliwiec usi³uj¹cy wyrobiæ sobie dobr¹ markê w Komisji Gie³d i Papierów Wartoœciowych. My wychodzimy na palantów. A wiesz co, Phil? – Co? 232

– Nikt nie powierza swoich pieniêdzy palantom… O, zobacz! – Wychyli³ siê z okna i wbi³ wzrok w ciemnoœci. Levy spojrza³ w tamt¹ stronê, zadowolony, ¿e coœ odwróci³o uwagê jego partnera. – Co mam zobaczyæ? – Wiesz, Phil, zginiesz w t³umie. – Jakim t³umie? – Kiedy to siê skoñczy, na ulicach zostanie wiele trupów – odpar³ Bishop i lekko tr¹ci³ Phila butem w nogê. Kolano Levy’ego ugiê³o siê. Przechyli³ siê do przodu i zacz¹³ wymachiwaæ rêkami, by z³apaæ równowagê i cofn¹æ siê od g³êbokiej, mrocznej otch³ani. – Dlaczego?! – krzykn¹³. Bishop patrzy³, jak jego partner chwyta d³oñmi powietrze. Byli od siebie na wyci¹gniêcie rêki. Jednak Gill sta³ obiema nogami na pokrytym szk³em dywanie, a Phil wymachiwa³ rêkami jak nieopierzonê pisklê, za m³ode, by lataæ. – Dlaczego? Bo mnie okrada³eœ, ty skurwielu. Ostatnie b³aganie Phila przesz³o w pisk, a potem ucich³o niczym oddalaj¹ce siê wycie syreny. – Wreszcie zrozumia³em, dlaczego ludzie kochaj¹ wojny – powiedzia³ Bishop w stronê cia³a znikaj¹cego w mroku. – Mo¿na wszystko zacz¹æ od nowa. – Admirale – zameldowa³ Zhang Quiang, dowódca piechoty morskiej – nasze stingery zestrzeli³y dwanaœcie amerykañskich œmig³owców. Helikoptery zaskoczy³y ich ju¿ dwa razy. Nadlatywa³y znad rzeki Hudson pod os³on¹ œrodków przeciwdzia³ania elektronicznego, które uczyni³y je praktycznie niewidzialnymi. Zdo³a³y zniszczyæ dwanaœcie okrêtów podwodnych, zanim przep³oszy³y ich stingery odpalane z przenoœnych wyrzutni. Tang spodziewa³ siê elektronicznych niespodzianek ze strony Amerykanów – jak ka¿dy, kto zmierzy³ siê z nimi od czasu wojny w Korei. Ale poczucie, ¿e jest siê jednoczeœnie oœlepionym i namierzonym, by³o doœæ przygnêbiaj¹ce. Dwanaœcie œmig³owców za dwanaœcie okrêtów. Trudno to jednak nazwaæ remisem. Tang nie mia³ rezerw, a Stany Zjednoczone dysponowa³y tysi¹cami œmig³owców. Zaatakuj¹ znowu – wkrótce i du¿ymi si³ami, jak donieœli obserwatorzy z ³odzi rozmieszczonych na pe³nym morzu, jeszcze zanim Amerykanie zatopili ostatni¹ z nich rakietami harpoon. Do Nowego Jorku zbli¿a³y siê helikopterowce, tankowce z paliwem lotniczym i atomowy superlotniskowiec przybywaj¹cy z Wirginii. Szpiedzy potwierdzili, ¿e trwa koncentracja si³ w bazach lotniczych. 233

Nieca³e dwanaœcie godzin po rozpoczêciu ataku amerykañskie wojsko okr¹¿a³o Nowy Jork, ustanawiaj¹c bazy w Connecticut, Westchester i pó³nocnej czêœci Bronksu. Lotnictwo z pewnoœci¹ uzbraja³o bombowce i œmig³owce bojowe w bazie McGuire. Tang zna³ mentalnoœæ ludzi z amerykañskiej marynarki na tyle, by wiedzieæ, ¿e w tej chwili walcz¹ z Pentagonem o zaszczyt poprowadzenia kontrataku z pok³adu nadci¹gaj¹cego superlotniskowca. Wkrótce pierœcieñ oblê¿enia zostanie zamkniêty. Admira³ post¹pi³ zgodnie z pierwsz¹ zasad¹ sztuki wojennej: zdobyæ inicjatywê. Druga zasada nakazywa³a, by nigdy jej nie straciæ. Dowódca piechoty morskiej wyrwa³ go z zamyœlenia. – Jeœli wolno coœ zasugerowaæ, admirale… Tang uciszy³ go gestem rêki. Wkrótce zacznie siê odp³yw. Admira³ spojrza³ na zegarek. O œwicie jego flota zostanie pozbawiona wiêkszoœci kryjówek. Rozkaza³, by lichtugi wysz³y z brooklyñskiego portu i zajê³y stanowiska. Pierwsza grupa okrêtów podwodnych pop³ynê³a im na spotkanie. Z osiemdziesiêciu sprawnych jednostek wiêkszoœæ mia³a tak ma³o paliwa, ¿e w oczekiwaniu na uzupe³nienie zapasów przesz³y na zasilanie z akumulatorów. Nadchodzi³y meldunki, ¿e kapitanowie zaczynaj¹ siê wahaæ i oszczêdzaj¹ energiê. Tankowanie wi¹za³o siê z du¿ym ryzykiem. W œwietle ksiê¿yca okrêty, po³¹czone przewodami paliwowymi z lichtugami, by³yby praktycznie bezbronne. Dlatego Tang nauczy³ za³ogi tankowaæ w zanurzeniu, by zmniejszyæ niebezpieczeñstwo wykrycia przez nieprzyjacielski radar. Oddzia³om, które toczy³y najciê¿sze walki o komisariaty policji, brakowa³o amunicji, podobnie jak komandosom uzbrojonym w wyrzutnie stingerów. Co gorsza, dowódcom oddzia³ów i oficerom marynarki zaczyna³o doskwieraæ zmêczenie. Sam Tang nie zmru¿y³ oka przez dwadzieœcia godzin, choæ mocno podekscytowany czu³, ¿e powieki robi¹ mu siê coraz ciê¿sze. Zmusza³ siê do pozostawania w ci¹g³ym ruchu. Podczas studiów w akademii marynarki wojennej Tang zauwa¿y³, ¿e w czasie nocnych sesji pokerowych najwiêcej pieniêdzy zmienia w³aœcicieli miêdzy drug¹ a czwart¹ nad ranem. Cz³owiek móg³ staæ siê ofiar¹ – b¹dŸ beneficjentem – zegara biologicznego, gdy zmêczenie przyæmiewa³o instynkt i hamowa³o agresjê. – Komandorze Zhang – poleci³ – wycofaæ siê ze wszystkich pozycji na pó³noc od Houston Street. Zhang by³ zbyt zmêczony, by ukryæ rozczarowanie. Spojrza³ z ¿alem na wie¿owce Manhattanu. Ich okna by³y ciemne, fasady b³yszcza³y zimno w blasku ksiê¿yca. Na pó³noc od Houston Street znajdowa³y siê Greenwich Villa234

ge, Chelsea i najbardziej smakowity k¹sek – centrum handlowe. Ile czasu zajmie nieprzyjacielowi przywrócenie ³¹cznoœci i dostaw pr¹du? – To odwrót, admirale? Tang spojrza³ na zmêczonego oficera i potar³ ucho, które zdawa³o siê p³on¹æ ¿ywym ogniem; ból promieniowa³ na ca³¹ praw¹ stronê g³owy. – Oczywiœcie, ¿e nie – powiedzia³. – Atak! Nasza flaga zawiœnie na gmachu gie³dy nowojorskiej, Banku Rezerwy Federalnej, One Police Plaza, World Trade Center i ratuszu. – Z Police Plaza niewiele zosta³o, admirale. – No to zatkniemy flagê na ruinach! Poruczniku! – przywo³a³ do siebie adiutanta. – Dajcie znak mojemu bratu, ¿e spotkamy siê dok³adnie naprzeciwko World Trade Center. I powiedzcie bosmanowi, ¿e holownik nie jest ju¿ nam potrzebny. – Tak jest. – Komandorze Zhang? – Dowódca piechoty morskiej podszed³ do admira³a. – Czy sygna³y z telefonów komórkowych nadal wskazuj¹, ¿e burmistrz Mincarelli jest w pobli¿u ratusza? – W obrêbie czterystu metrów. – Kiedy tylko twoi ludzie go znajd¹, niech siê natychmiast ze mn¹ skontaktuj¹, na kanale ósmym. – Nadal chce pan wzi¹æ go ¿ywcem, admirale? To pytanie obudzi³o w Tangu Li wspomnienia spadaj¹cych na niego pa³ek policyjnych. Bólu, od którego jego serce niemal przesta³o biæ. Ostatniego ciosu, który zmia¿d¿y³ mu ucho. To brutalne pobicie by³o punktem zwrotnym w jego ¿yciu. Gdyby do niego nie dosz³o, byæ mo¿e nigdy nie osi¹gn¹³by dzisiejszego sukcesu. Z perspektywy lat – z punktu widzenia dojrza³ego cz³owieka, który odniós³ wiele zwyciêstw – musia³ przyznaæ, ¿e policjanci mieli prawo ukaraæ go za arogancjê. Ale nic nie mog³o usprawiedliwiæ upokorzenia doznanego z r¹k „demokratycznego” wymiaru sprawiedliwoœci, który odmówi³ mu nale¿nego zadoœæuczynienia. – Panie admirale? Czy nadal chce pan wzi¹æ burmistrza ¿ywcem? – Bardziej ni¿ kiedykolwiek.

34 Ken Hughes czu³ na jêzyku ostry smak popio³u. Gêsty dym zas³ania³ gwiazdy, przyæmiewa³ blask ksiê¿yca. W powietrzu wisia³ odór spalenizny.

235

Pogr¹¿ona w ciemnoœci rozœwietlanej odb³yskami p³omieni znajoma panorama Manhattanu wydawa³a siê odleg³a i nieuchwytna niczym dalekie pasmo górskie. Gdzieniegdzie w mrok wdziera³y siê cienkie, zb³¹kane promienie œwiat³a ksiê¿ycowego, tworz¹c niebieskie smugi. Po¿ar wci¹¿ szala³ na pok³adzie „Kennedy’ego”. W ogniu sta³y budynki Trumpa na Upper West Side. P³onê³y New Jersey Palisades. Pali³y siê stare nabrze¿a Union City i zachodnie dzielnice. W powietrze wzbija³y siê tony popio³u i sadzy. Zhang zszed³ po drabinie z dachu sterówki, otworzy³ drzwi i krzykn¹³ coœ do bosmana. Ken nie musia³ znaæ chiñskiego, by zrozumieæ nowe rozkazy. Zmieszanie, które odmalowa³o siê na twarzy bosmana, i ukradkowe spojrzenie, jakim obrzuci³ jeñca, mówi³o a¿ za wiele. Tang i jego sztab nie potrzebowali ju¿ „Chelsea Queen”. Ani jej kapitana. – Co jest? – Rozkazy. – Bosman w³¹czy³ oba silniki i skierowa³ ³ódŸ w dó³ ton¹cej w mroku rzeki. Nigdzie nie widaæ by³o okrêtów podwodnych. Wydawa³o siê, ¿e „Chelsea Queen” jest jedyn¹ ³odzi¹ p³yn¹c¹ po Hudson. Nic dziwnego, ¿e Tang postanowi³ porzuciæ holownik. By³o tylko kwesti¹ czasu, kiedy namierzy go jakiœ przeprowadzaj¹cy zwiad stealth. Posterunkowy Hector Sanchez nie czu³ siê ju¿ jak ¿ó³todziób. Zbyt wiele widzia³ tego dnia – atak na siedemnasty komisariat, jeszcze bardziej krwawe oblê¿enia dziewiêtnastego i dziesi¹tego, pijanych bandytów, dziewczynê w Chelsea, która o ma³o co nie pad³a ofiar¹ zbiorowego gwa³tu, chiñskich ¿o³nierzy w metrze. I wszêdzie wokó³ cia³a zabitych, ogieñ, strach. Schowali siê z Harriet pod ciê¿arówk¹ na œrodku Centre Street, przecznicê od ratusza. Hector œciska³ w d³oniach karabin, a kieszenie mia³ wypchane magazynkami. Obserwowali St. Andrew’s Square, wypatruj¹c wejœcia do bunkra burmistrza. Los uœmiechn¹³ siê do nich, jeœli mo¿na to tak nazwaæ, gdy tylko przeszli przez Chambers. Harriet zauwa¿y³a przekradaj¹cego siê obok urzêdu miejskiego mê¿czyznê, w którym rozpozna³a znanego jej detektywa. Zawo³a³a go, ale mê¿czyzna znikn¹³, jakby zapad³ siê pod ziemiê. – Podrywa³ mnie na grillu zorganizowanym przez Tribunes. Chwali³ siê, ¿e kiedyœ pracowa³ w grupie specjalnej. Wygl¹da na to, ¿e mówi³ prawdê. Harriet uzna³a – a Hector przyzna³ jej racjꠖ ¿e w³aœnie zauwa¿yli weterana grupy specjalnej przekradaj¹cego siê do bunkra burmistrza. 236

K³opot polega³ na tym, ¿e obserwowali tê okolicê od dwóch godzin – koœció³, drzwi budynków, urz¹d miejski, studzienki kanalizacyjne i w³azy w chodniku – i nikogo nie zauwa¿yli. – Harriet – szepn¹³ Hector. – Co? – Œpisz? – Nie. – Jak myœlisz, dlaczego po ukoñczeniu akademii obydwoje trafiliœmy do Gracie Mansion? – O czym ty mówisz? – syknê³a. Od strony rzeki dobieg³ kolejny wybuch. – Ty wyl¹dowa³aœ tam, bo jesteœ piêkn¹ czarn¹ kobiet¹, zgadza siê? – Tak? – Mówiê serio. – Dziêki, Hector. – Chodzi mi o to, ¿e to zrozumia³e, ¿e ciê tam przydzielili. Pracuj¹c w Gracie Mansion, ci¹gle jesteœ na widoku. To tak jak z twoim starym; kazali mu pilnowaæ ratusza, bo wygl¹da jak marine. Jak myœlisz, dlaczego grasz g³ówn¹ rolê w reporta¿u z okazji Dnia Ojca? Jesteœ marzeniem wszystkich PR-owców. – No i? – Bardzo ba³a siê o ojca. W tej chwili zda³a sobie sprawê, ¿e jednym z powodów, dla których upar³a siê, by pójœæ do centrum, by³a chêæ sprawdzenia, czy nic mu siê nie sta³o. Nie znalaz³a jednak ani jego, ani innych mundurowych. Oby tylko nie okaza³o siê, ¿e w momencie rozpoczêcia inwazji schroni³ siê w One Police Plaza, z którego zosta³a tylko góra cegie³. – Poza tym jesteœ przedstawicielk¹ mniejszoœci. – Mo¿e o tym zapomnia³eœ, ale Portorykañczycy to te¿ mniejszoœæ. – No dobrze, w ostatecznoœci móg³bym siê do czegoœ przydaæ PR-owcom, ale na pewno nie zrobiliby ze mnie gwiazdy. Nie jestem piêkny i nie wygl¹dam jak marine. – Zajmê siê obserwacj¹, Hector, a ty przeœpij siê trochê. – Myœlê, ¿e wiesz, dlaczego trafiliœmy do Gracie Mansion. Jestem pewien, ¿e mia³aœ z tym coœ wspólnego. Nie ok³amuj mnie. Zbyt wiele dzisiaj przeszliœmy. Jak to siê sta³o, ¿e spotka³ mnie taki zaszczyt? Ledwo spe³niam wymagania co do wzrostu, a mimo to dosta³em fuchê, za któr¹ niejeden gliniarz odda³by lewe jajo. Harriet westchnê³a. – Hector, jesteœ jak komputer, na który programiœci zapomnieli skopiowaæ pliki inteligencji ¿yciowej. – Zamieniam siê w s³uch. 237

– To by³ uk³ad. Powiedzieli mi, ¿e muszê iœæ do Gracie Mansion. – Jak to, musisz? Ludzie zabijaj¹ siê o to zadanie. – Ja chcia³am dostaæ siê do wydzia³u do walki z narkotykami w Bed-Stuy – powiedzia³a, wodz¹c oczami za czymœ, co mignê³o w oddali. – Oczywiœcie. – Powiedzieli, ¿e nie zawsze mo¿na mieæ to, czego siê chce. Wiêc zablefowa³am, ¿e odchodzê ze s³u¿by. Zaproponowali, ¿ebym na próbê przez pó³ roku pilnowa³a posiad³oœci burmistrza. Mog³am siê zgodziæ albo rzuciæ pracê jeszcze przed jej rozpoczêciem. Uzna³am jednak, ¿e mam siln¹ pozycjê i powiedzia³am: dobrze, ale pod warunkiem, ¿e moim partnerem bêdzie Hector Sanchez. Zgodzili siê i tyle. – Dlaczego chcia³aœ w³aœnie mnie? Harriet milcza³a. Hector czeka³ cierpliwie. Wiedzia³, ¿e jego partnerka ma w zwyczaju d³ugo wa¿yæ s³owa. Wreszcie westchnê³a. – Powiedzmy, ¿e chcia³am mieæ ciê na oku… pilnowaæ, ¿ebyœ nie strzeli³ sobie w nogê, zanim zostaniesz prawnikiem. Przez d³ug¹ chwilê ciszê m¹ci³y tylko odg³osy odleg³ych wystrza³ów. Wreszcie Hector powiedzia³: – Dziêki. Ale ju¿ nie chcê byæ glin¹. – Ja te¿. – Ty? Dlaczego? – Nie ma mowy, ¿ebym po czymœ takim mog³a zostaæ zwyk³ym krawê¿nikiem. Zaci¹gnê siê do piechoty morskiej… Ciii! Hector us³ysza³ ten dŸwiêk chwilê póŸniej – st³umione kroki patrolu chiñskiego przeczesuj¹cego Reade Street. By³ to ju¿ trzeci, na który natknêli siê w ostatnim czasie; komandosi omiatali lufami karabinów jezdniê i chodniki, zagl¹dali do bram, samochodów i pod ciê¿arówki. Bo¿e, pob³ogos³aw Harriet za to, ¿e zmusi³a mnie do zabrania karabinu tego grubego gówniarza, pomyœla³ Hector. Nigdy jeszcze nie strzela³ z takiej broni, ale, jak stwierdzi³a jego partnerka, na œwiecie roi³o siê od niepiœmiennych nastolatków, którzy to potrafili, wiêc nie mog³o to byæ a¿ tak trudne. Harriet spojrza³a na niego znacz¹co i odbezpieczy³a karabin. Hector zrobi³ to samo. – Co on niesie? – szepnê³a Harriet. Hector ostro¿nie przeturla³ siê na ramiê. Jeden z ¿o³nierzy mia³ broñ przewieszon¹ przez plecy i trzyma³ w rêkach coœ, co rzuca³o na jego twarz zielonkaw¹ poœwiatê. – Laptop? – szepnê³a Harriet z niedowierzaniem. Hectorowi wydawa³o siê, ¿e widzi antenê. – Co on robi? Sprawdza e-mail? – Mo¿e to analizator sygna³ów. 238

– Co takiego? – S³u¿y do namierzania Ÿród³a sygna³ów radiowych. – Jak z krótkofalówek? – A tak¿e papierów i telefonów komórkowych. Oczy Harriet rozb³ys³y. – Na przyk³ad nale¿¹cych do burmistrza? Hector ponuro skin¹³ g³ow¹. Harriet zacisnê³a piêœæ w geœcie triumfu. – Doskonale! Zaprowadz¹ nas do niego. A potem, pomyœla³ Hector, bêdziemy musieli walczyæ z setkami doskonale wyszkolonych komandosów. Kiedy ju¿ ich wystrzelamy, ja zostanê prawnikiem, a Harriet zaci¹gnie siê do piechoty morskiej. Gwa³townie pokrêci³ g³ow¹. Nie, nie, nie. Harriet by³a doskona³¹ wojowniczk¹, ale czasami brakowa³o jej rozs¹dku. – Id¹ tu! Harriet pochyli³a siê ku niemu. Hector poczu³ na uchu jej gor¹cy oddech. – Zrób to, co ja – poleci³a. Po³o¿y³a karabin na brzuchu, zaczepi³a nogi o podwozie ciê¿arówki i podci¹gnê³a siê. – No, ju¿! – Wlepi³a w niego wzrok niczym zwisaj¹cy z sufitu nietoperz. – Chyba nie dam rady. – Hector wytê¿y³ wszystkie si³y i oderwa³ siê z jezdni. Czu³ siê, jakby robi³ pompki do góry nogami, i po kilku sekundach wszystkie jego miêœnie zaczê³y b³agaæ o chwilê wytchnienia. Bola³y go rêce, ³ydki dr¿a³y, a stopy zaczyna³y zsuwaæ siê po œliskiej powierzchni. – Trzymaj siꠖ mruknê³a Harriet. – Id¹. Hector powiód³ wzrokiem za omiataj¹cym asfalt snopem œwiat³a z latarki. Harriet oderwa³a jedn¹ rêkê od podwozia, by wymierzyæ karabin. Hector ledwo siê trzyma³ na dwóch. Œwiat³o pad³o na bruk pod ich plecami. W tej w³aœnie chwili Hectorowi przysz³a do g³owy dziwna myœl. Ka¿dego ranka w szatni ochrony w podziemiach Gracie Mansion detektyw Juan Rodriguez – szofer burmistrza – rzuca³ niewybredne uwagi na temat Harriet. „Ale¿ ta kobieta ma uda. Gdyby na tobie usiad³a, Sanchez, zmia¿d¿y³aby ci mózg”. Hector zawsze czerwieni³ siê i protestowa³ nieœmia³o: „Hej, jesteœmy tylko przyjació³mi”. Oczywiœcie, ¿e snu³ fantazje na temat jej ud. Jednak dopiero teraz – gdy wisia³ pod ciê¿arówk¹ i lada chwila móg³ zgin¹æ – zda³ sobie sprawê, ¿e Juan te¿ œni³ o Harriet, podobnie jak Bob, Luther i ca³a reszta. Drwiny z Hectora by³y tylko prymitywnym sposobem wyjawiania tych marzeñ. Snop œwiat³a zbli¿y³ siê, skierowa³ w górê, musn¹³ podeszwê buta Sancheza. 239

Nagle Chiñczycy zaczêli krzyczeæ. Jednak zamiast strzelaæ do Hectora i Harriet, zgromadzili siê na chodniku. Sanchez zauwa¿y³, ¿e pokazuj¹ sobie coœ na ekranie analizatora sygna³ów. Jeden z ¿o³nierzy w³¹czy³ radio. – Maj¹ go – szepn¹³ Hector. – ZnaleŸli burmistrza. – Jesteœ pewien? – spyta³a Harriet. – Namierzyli jego sygna³. Wzywaj¹ posi³ki. – Cholera! – Harriet spad³a na bruk. Zobaczy³a czterech ciê¿ko uzbrojonych mê¿czyzn – na jednego z nich pada³a zielona poœwiata z ekranu urz¹dzenia, dwaj obserwowali ulicê, a czwarty podnosi³ krótkofalówkê do ust. Nie zauwa¿yli kobiety le¿¹cej pod ciê¿arówk¹. Michael Jordan opowiada³ kiedyœ, ¿e nieraz podczas meczu ma wra¿enie, jakby pi³ka i inni gracze poruszali siê w zwolnionym tempie; Harriet doœwiadczy³a w tej chwili czegoœ podobnego. Zarazem uœwiadomi³a sobie, ¿e mimo wszystkich przera¿aj¹cych rzeczy, jakie widzia³a, poci¹gniêcie za spust by³oby morderstwem. Mo¿e strzeliæ do nadajnika? – pomyœla³a. I wtedy j¹ zauwa¿yli. Wyba³uszyli oczy. Podnieœli karabiny. Radiooperator otworzy³ usta. Harriet nacisnê³a cyngiel. Rozleg³ siê og³uszaj¹cy ha³as. Oœlepiona b³yskami z lufy, opró¿ni³a pó³ magazynka, zanim puœci³a spust. Hector po³o¿y³ siê obok niej, by j¹ os³aniaæ. Harriet le¿a³a nieruchomo, ba³ siê, ¿e jest ranna. – Nic ci nie jest? Nawet nie drgnê³a. – Harriet? – Co? – Musimy siê st¹d wydostaæ. Nie ruszy³a siê. Wpatrywa³a siê w martwych ¿o³nierzy. By³o zbyt ciemno, by mog³a dostrzec ich twarze. – Wygl¹daj¹ jak œpi¹ce szczeniaki. – Co?… Hej, Harriet. Rusz siê! – Chyba d³u¿ej nie dam rady. – Nic ci nie jest? – powtórzy³. Przerazi³ siê, widz¹c Harriet – najsilniejsz¹ osobê, jak¹ zna³ – w stanie kompletnego odrêtwienia. Poczu³ siê tak jak wtedy, gdy po raz pierwszy zobaczy³ ³zy matki. Harriet pokrêci³a g³ow¹. – To by³o jak morderstwo. Hector wyci¹gn¹³ rêkê, by poklepaæ partnerkê po ramieniu, ale rozmyœli³ siê. – Ich kumple zabij¹ nas, jeœli siê st¹d nie zmyjemy – powiedzia³. – ObudŸ siê! Uratowa³aœ ty³ek burmistrza. – Na ich miejsce przyjd¹ nastêpni – odpar³a. 240

– Ju¿ id¹ – szepn¹³ Hector. Widoczny w oddali zielony b³ysk laptopa wskazywa³, ¿e zabici komandosi nie byli jedynymi, którzy namierzali sygna³y burmistrza.

35 K

ate i Jose zeszli po œliskim falochronie do ¿aglówki. Wyprowadzili ³ódŸ na g³êbsz¹ wodê. – Co, nie ma wiatru? – szepn¹³ Chin. – Jesteœmy po zawietrznej stronie mola. Wiatr z³apiemy na rzece. – Jezu, ale tam ciemno. – Spojrza³ w modu³ podczerwienny. – Widzê jakieœ gówna unosz¹ce siê na wodzie, ale ani œladu holownika Kena. Kate wci¹gnê³a grot¿agiel na maszt. – Pewnie zas³ania go g³owica falochronu. – Bez œwiate³ w Jersey, na tle których mog³aby siê odbijaæ sylwetka „Chelsea Queen”, i przy ksiê¿ycu zas³oniêtym k³êbami gryz¹cego dymu ciê¿ko by³o cokolwiek zobaczyæ na pogr¹¿onej w mroku rzece. Jeœli Jose nie uzyska wyraŸnego obrazu w podczerwieni, pozostanie tylko spróbowaæ pop³yn¹æ w miejsce, gdzie ostatnio widzia³a Kena, i nas³uchiwaæ charakterystycznego dudnienia potê¿nych silników „Queen”, przeplatanego skowytem turbosprê¿arek. Na koñcu mola jacht przyspieszy³ i, zgodnie z zapowiedzi¹ Kate, wiatr wype³ni³ ¿agiel. – Potrzymaj to – powiedzia³a do Jose. Po³o¿y³a jego rêkê na rumplu i wci¹gnê³a kliwerfa³, by postawiæ kliwer. – Si¹dŸ tutaj. – Wziê³a od niego rumpel. Wia³ pó³nocny wiatr, co zapowiada³o dobre warunki do ¿eglugi. Fale by³y wysokie; zaczyna³ siê odp³yw. – Jak¹ prêdkoœæ rozwija ta ³ódŸ? – spyta³ Jose. – Cztery, piêæ wêz³ów. – ¯artujesz? Ken mówi³ mi, ¿e jego holownik wyci¹ga dwanaœcie. – Ale teraz stoi w miejscu. – A jeœli ruszy? – Jose, schyl siê i wsadŸ g³owê pod ¿agiel. Powiedz mi, kiedy zobaczysz jak¹œ przeszkodê. – A myœlisz, ¿e coœ zobaczê? Kurde, zupe³nie jakbyœmy siedzieli w brzuchu wieloryba… O cholera! Uwa¿aj! Kate schyli³a siê, by zobaczyæ, co tak zaniepokoi³o Jose. By³ to jakiœ wielki obiekt, wy³aniaj¹cy siê z wody niczym ¿ebra dinozaura. Kate ominê³a przeszkodê i poci¹gnê³a linê do siebie, by wype³niæ ¿agle wiatrem. Odwracaj¹c siê, 16 – Bitwa o Nowy Jork

241

zauwa¿y³a wypalony, na wpó³ zatopiony kad³ub jachtu restauracyjnego Spirit Cruises, niesionego przez fale. – A to co? – Jose wyci¹gn¹³ rêkê do przodu. Kate próbowa³a zidentyfikowaæ wskazany przez niego dziwny kszta³t. Wiatr to przybiera³ na sile, to s³ab³, przez co dym przypomina³ muœlinow¹ zas³onê, chwilami grub¹ jak p³ótno, a chwilami tak przezroczyst¹, ¿e przenika³y przez ni¹ ³uny odleg³ych po¿arów. Jose spojrza³ w kamerê. – Wygl¹da jak dwie ³odzie, które wpad³y na siebie… hej, hej, nie p³yñ tam. Kate skierowa³a ¿aglówkê prosto na tajemniczy obiekt. Dostrzeg³a, ¿e s¹ to nie dwie, lecz trzy ³odzie – jacht turystyczny, du¿a motorówka i katamaran – które nie „wpad³y” na siebie, tylko zapl¹ta³y siê w p³ywaj¹cy dok, oderwany od przystani przez bezpañski tankowiec, i odp³ynê³y razem. – Co ty robisz? – denerwowa³ siê Chin. Ani jacht, ani motorówka z pewnoœci¹ nie mia³y kluczyków w stacyjce. Za to ma³y katamaran by³ prawdziw¹ rakiet¹, która przy wzmagaj¹cym siê pó³nocno-zachodnim wietrze zostawi J-22, holownik Kena i wiêkszoœæ okrêtów podwodnych daleko z ty³u. – Zejdê na dó³ i dolejê trochê paliwa – powiedzia³ Ken do bosmana. – Pewnie zosta³o go niewiele, skoro silniki chodz¹ non stop od samego rana. – Paliwa doœæ – odpar³ bosman, nie patrz¹c na niego. To ju¿ koniec, pomyœla³ Ken. Ten Chiñczyk to porz¹dny goœæ, ale wykona rozkaz i zabije mnie. – Skoro tak uwa¿asz… S³uchaj, jeœli nie masz nic przeciwko temu, pójdê na dó³ i trochê siê zdrzemnê. – Zostañ tu – powiedzia³ bosman. Chiñczyk by³ zwalistym mê¿czyzn¹, znacznie potê¿niejszym od komandosów Tanga i dwadzieœcia lat m³odszym od Kena. Mo¿e ma nieco zesztywnia³e miêœnie? Mo¿e odczuwa zmêczenie po dziewiêciotygodniowej podró¿y w ciasnym okrêcie podwodnym? Ken wiedzia³, ¿e bêdzie mia³ tylko jedn¹ szansê. Tang, dowódca piechoty morskiej i dwaj adiutanci stali na dachu sterówki. Wszyscy byli uzbrojeni. Dobrze, ¿e chocia¿ mechanik, znokautowany urwan¹ lin¹ holownicz¹, zosta³ zmyty z pok³adu. Ken w¹tpi³, czy zdo³a ocaliæ swoje ¿ycie, pozostaj¹c na „Chelsea Queen”. Ale ucieczka wp³aw tak¿e nie mia³a szans powodzenia. Musia³by p³yn¹æ w rzece upstrzonej szcz¹tkami statków i plamami oleju. W nadziei, ¿e z niczym siê nie zderzy, ¿e gigantyczne œruby „Queen” nie wci¹gn¹ go pod wodê, ¿e pokona kilkaset metrów dziel¹cych go od Jersey, ¿e po ciemku znajdzie 242

miejsce, w którym bêdzie móg³ wyjœæ na l¹d, zanim umrze z wyziêbienia organizmu czy zwyk³ego wyczerpania. Bosman szerzej otworzy³ przepustnice. Holownik mkn¹³ z prêdkoœci¹ dziesiêciu wêz³ów. Dok¹d oni p³yn¹, u licha? Bêd¹ mieli szczêœcie, jeœli na nic nie wpadn¹. Bosman sta³ z nosem przy szybie, niepewnie mru¿¹c oczy. Ken podszed³ do niego. – Trochê za szybko p³yniesz, ¿eby cokolwiek zobaczyæ. – Jest radar – odpowiedzia³ bosman, wskazuj¹c ekran pokazuj¹cy praktycznie pusty œrodek rzeki. – Nie s¹dzê, ¿eby by³o na nim wszystko widaæ. A jeœli jest tam jakiœ na wpó³ zanurzony obiekt? – Ja widzꠖ stwierdzi³ bosman. – Gdybyœ sterowa³ ³odzi¹ Armii Ludowej, czy jak j¹ tam zwa³, to twoja sprawa. Ale p³yniesz moj¹, wiêc wola³bym, ¿ebyœ na nic nie wpad³. – B¹dŸ cicho. – Bosman obrzuci³ go gniewnym, a zarazem b³agalnym spojrzeniem, jakby chcia³ powiedzieæ: nie chcê ciê zabiæ, ale decyzja nie nale¿y do mnie. Ken wpar³ nogi w pok³ad i zaczeka³, a¿ Chiñczyk odwróci siê z powrotem w stronê rzeki. Wiedzia³, ¿e musi przenieœæ ca³¹ si³ê, jaka mu zosta³a, do lewej piêœci, by zadaæ cios, jakiego œwiat jeszcze nie widzia³. Teraz. Jego zaciœniêta d³oñ uderzy³a z g³uchym hukiem w skroñ bosmana. Ken nie by³ jednak wojownikiem z krwi i koœci; w ostatniej chwili opuœci³a go ¿¹dza mordu i choæ w³o¿y³ w cios ca³¹ swoj¹ si³ê, lekko rozluŸni³ piêœæ, przez co z³ama³ sobie palec. Z jego piersi wyrwa³ siê okrzyk bólu. Bosman obróci³ siê i spojrza³ mu w oczy. Na jego twarzy malowa³o siê zdumienie i zrodzona z poczucia zdrady wœciek³oœæ. Powoli uniós³ wielk¹ d³oñ, z palcami roz³o¿onymi na kszta³t bosaka. Ale po chwili œwiat³o w oczach Chiñczyka zgas³o, kolana ugiê³y siê i osun¹³ siê na pok³ad, jakby wszystkie koœci i miêœnie w jego ciele zmieni³y siê w olej. Ken z³apa³ praw¹ rêk¹ rumple „Chelsea Queen”. Lew¹ – ignoruj¹c potworny ból pogruchotanego palca – próbowa³ przestroiæ radar na poszukiwanie na powierzchni wody czegoœ ciê¿kiego i twardego, na co mo¿na by skierowaæ holownik. Przy odrobinie szczêœcia si³a uderzenia zrzuci Tanga i jego oficerów z dachu. Radar wykry³ skupisko celów, zbyt odleg³e, by zobaczyæ je w mroku. Na monitorze wygl¹da³o to jak ma³y statek – mo¿e holownik, a mo¿e nawet chiñski okrêt rakietowy – otoczony konstelacj¹ mniejszych jednostek. Wszystkie sta³y w bezruchu, na kursie ustawionym przez bosmana. Czymkolwiek by³y, Ken mia³ dop³yn¹æ do nich za cztery minuty. Jeœli tylko Tang i ca³a reszta zostan¹ na dachu sterówki, czeka ich nie lada niespodzianka. 243

Ken patrzy³, jak skupisko okrêtów powiêksza siê na ekranie, i modli³ siê, by ¿aden z Chiñczyków nie zacz¹³ czegoœ podejrzewaæ. Ukl¹k³ i przeszuka³ nieprzytomnego bosmana. By³ nieuzbrojony. Przezornie nie zabra³ broni na s³u¿bê wartownicz¹. Nagle radar pokaza³ coœ du¿ego i szybkiego, pod¹¿aj¹cego za holownikiem. By³ to spory cel, ale o wiele zwrotniejszy od zwyk³ego statku. Helikopter? Nie, to coœ by³o na powierzchni rzeki. Ken odwróci³ siê i wyjrza³ przez okno, próbuj¹c zobaczyæ, co widaæ za ¿urawiem. Nic. Radar zwykle nie oszukiwa³ w ten sposób. Zdarza³o mu siê coœ przeoczyæ, ale rzadko pokazywa³ rzeczy nieistniej¹ce, nie licz¹c zak³óceñ przez odbicia od fal. W tej chwili jednak woda by³a g³adka. Tajemniczy obiekt porusza³ siê, skrêca³ w lewo, w prawo, znowu w lewo. Nagle znikn¹³. Ken jeszcze raz przyjrza³ siê celom widocznym z przodu. Jeden d³ugi kszta³t, otoczony czymœ, co przypomina³o kiœæ winogron. Zupe³nie jak satelitarne zdjêcie stada wielorybów. Okrêty podwodne! Zgromadzone wokó³ statku… to lichtuga! Schowane w ciemnoœciach, uzupe³nia³y zapasy paliwa. Tajemniczy obiekt znów pojawi³ siê za holownikiem. Nagle wyrówna³ kurs, kieruj¹c siê prosto na „Chelsea Queen”. – Przed nami lichtuga, admirale. Osiem… nie, dziewiêæ okrêtów tankuje paliwo. Tang przez wiele nocy przygotowywa³ swoich ludzi do tej jak¿e wa¿nej operacji, wykorzystuj¹c repliki lichtug z portu nowojorskiego. Jak dot¹d, by³ zadowolony z jej przebiegu. Podniós³ noktowizor i skierowa³ go w punkt oddalony o kilkaset metrów od lichtugi, tam, gdzie mia³ czekaæ okrêt jego brata, „Deng Xiaoping”. Przez krótk¹ chwilê lêka³ siê, ¿e „Deng” zosta³ zatopiony; zdusi³ strach, ale nie móg³ siê powstrzymaæ od zadania sobie pytania, dlaczego pozwoli³ m³odemu Qui podj¹æ tak wielkie ryzyko. OdpowiedŸ by³a prosta: Qui to jeden z najlepszych kapitanów we flocie „Wschodni Wiatr”. Tang przycisn¹³ d³oñ do ucha, ale tym razem by³ to tylko odruchowy gest. Tak naprawdê nie czu³ bólu. Ogarnia³ go g³êboki spokój. – Skocz na dó³ i powiedz bosmanowi, ¿e p³ynie za blisko lichtugi. – Musia³o to byæ efektem nieuwagi; szeroki kilwater holownika przeszkadza³ w operacji tankowania, ale c󿠖 bosman, jak wszyscy, czu³ zmêczenie, a zmêczeni ludzie pope³niali b³êdy. Tang pewnie te¿, ale by³ zbyt wyczerpany, by bezustannie analizowaæ wszystkie swoje dzia³ania i decyzje. Tamtej nocy na Broadwayu by³ równie zmêczony, jak teraz – wyczerpany miesi¹cami ci¹g³ego maskowania siê, obserwacji, nauki i wbijania infor244

macji do g³owy. Zbyt zmêczony, by powœci¹gn¹æ gniew, który ogarn¹³ go na widok policjantów pastwi¹cych siê nad chiñskim goñcem. Zbyt zmêczony, by wyt³umaczyæ im dyplomatycznie, ¿e rower jest w³asnoœci¹ ch³opaka, a nie restauracji, i konfiskuj¹c go, odbior¹ mu jedyne Ÿród³o utrzymania. Zbyt zmêczony, by ukryæ pogardê dla ich g³upoty. Zbyt zmêczony, by pozostaæ skoncentrowanym na swoim celu. Zbyt zmêczony – albo zbyt arogancki – by nie zaœmiaæ im siê w twarz, kiedy w ca³ym zamieszaniu goniec uciek³ ze swoim rowerem. Zbyt zmêczony, by uprzytomniæ sobie, ¿e dla tych sadystów nie mia³o znaczenia, komu dadz¹ w ³eb. Ken Hughes patrzy³ przed siebie. Podmuch wiatru rozgoni³ dym i œwiat³o ksiê¿yca pad³o na szeœædziesiêciometrowy tankowiec. Ken rozpozna³ kszta³t nadbudówki; by³ to statek z Albany, który nieczêsto zapêdza³ siê za Rocky Point. Otacza³y go kioski dziesiêciu czêœciowo zanurzonych okrêtów podwodnych. Chiñscy marynarze zdawali siê kroczyæ po wodzie, kiedy chodzili po mokrych pok³adach, zmagaj¹c siê z przewodami paliwowymi. Tang zapewne wynaj¹³ lichtugê za poœrednictwem podstawionej firmy na d³ugo przed rozpoczêciem inwazji, przed kilkoma dniami œci¹gn¹³ j¹ do Nowego Jorku i przechowa³ w jakiejœ przystani w Queens lub Brooklynie. Ken zda³ sobie sprawê, ¿e mija³ ten statek – ale nie zwróci³ na niego wiêkszej uwagi – kiedy pcha³ barkê z paliwem odrzutowym w górê East River, dzieñ przed tym, jak pozna³ Kate. Lichtuga by³a zacumowana przy starym molo w Brooklynie, obok ma³ego frachtowca. Zwietrzy³ okazjê, by upiec dwie pieczenie przy jednym ogniu: uniemo¿liwiæ dziesiêciu okrêtom podwodnym zatankowanie paliwa i unieszkodliwiæ admira³a Tanga i jego oficerów. Pytanie tylko, czy „Chelsea Queen” i jej kapitan wyjd¹ ca³o z tego zderzenia. Warto jednak by³o zaryzykowaæ. Z jego dotychczasowych obserwacji wynika³o, ¿e ta szalona inwazja to dzie³o jednego cz³owieka. Tang by³ mózgiem, dusz¹ i motorem ca³ego przedsiêwziêcia. Wystarczy go usun¹æ i jego plan legnie w gruzach. O œwicie okrêty podwodne wyp³yn¹ na powierzchniê z otwartymi w³azami, opuszczonymi dzia³ami i za³ogami wychodz¹cymi na pok³ad z rêkami w górze. Na widok kapitulacji transportuj¹cych ich jednostek komandosi rzuc¹ broñ, usi¹d¹ na ulicach i bêd¹ czekaæ, a¿ zgarnie ich policja. Z góry dobieg³ g³os, krzycz¹cy coœ po chiñsku. Ken jeszcze raz gor¹czkowo przeszuka³ bosmana. Nie znalaz³ broni. Rozleg³y siê kolejne okrzyki. Domyœla³ siê, ¿e oznacza³y „Zwolnij!”. Jeszcze kilka sekund. Z mroku wy³aniali siê marynarze stoj¹cy na pok³adach okrêtów podwodnych. Patrzyli z niepokojem na zmierzaj¹cy ku nim rozpêdzony holownik. 245

Ken musn¹³ d³oni¹ rumpel, obieraj¹c kurs na w¹ski pas pokrytej przewodami paliwowymi wody miêdzy okrêtami a lichtug¹. Marynarze zaczêli krzyczeæ i ktoœ zszed³ po drabinie znajduj¹cej siê za sterówk¹. Ken cofn¹³ siê od rumpli, gor¹czkowo szukaj¹c jakiejœ broni. Najbli¿szy toporek by³ na pok³adzie. Ken z³apa³ ciê¿ki termos z kaw¹. Adiutant Tanga wpad³ do sterówki przez tylne drzwi i podbieg³ do rumpli. Blask radaru pad³ na trzymany przez niego pistolet. W chwili, kiedy Ken rzuci³ siê na chiñskiego oficera, ten odwróci³ siê i wymierzy³ broñ w jego twarz. Przez u³amek sekundy porucznik waha³ siê, jakby nie móg³ siê zdecydowaæ, czy najpierw zatrzymaæ holownik, czy te¿ zastrzeliæ kapitana. Ken rzuci³ w niego termosem. Chiñczyk zas³oni³ siê pistoletem. Hughes wpad³ na niego ca³ym impetem i uderzy³ kolanem; porucznik zgi¹³ siê wpó³ i wypad³ przez drzwi na zewn¹trz. Ken pospiesznie wymaca³ na pok³adzie upuszczony przez niego pistolet, po czym poci¹gn¹³ za spust, mierz¹c w tylne okna, za którymi coœ siê rusza³o. Holownik dzieli³o od lichtugi jeszcze trzydzieœci metrów. Ken skierowa³ „Chelsea Queen” na pierwszy okrêt podwodny i da³ ca³¹ naprzód. Z góry dobieg³ huk wystrza³ów. Kule przeszywa³y dach i wbija³y siê w pok³ad. Jedna drasnê³a rêkaw Kena, druga trafi³a podeszwê jego buta. Kapitan przewróci³ siê, wymierzy³ pistolet w górê i zacz¹³ strzelaæ na oœlep. Holownik uderzy³ w dziób okrêtu, odbi³ siê od niego i przechyli³ na bok, ocieraj¹c siê ze zgrzytem o burtê lichtugi. Ken natychmiast siê zorientowa³, ¿e nie spowodowa³ tak du¿ych szkód, jak zamierza³. Choæ pierwszy okrêt le¿a³ na boku i nabiera³ wody przez otwarte w³azy, a w powietrzu wisia³ ciê¿ki odór rozlanego paliwa z przeciêtych przez „Queen” przewodów, jeszcze nic nie p³onê³o. Nie³atwo by³o zapaliæ paliwo dieslowskie. Co gorsza, Tang i jego oficerowie mieli doœæ czasu, by przygotowaæ siê do zderzenia, i nikt nie spad³ ze sterówki. Jednak „Queen” brnê³a naprzód, siej¹c zniszczenie. W jej kad³ubie nie powsta³y jeszcze ¿adne niebezpieczne dziury; jakimœ cudem œruby nadal dzia³a³y sprawnie, dysze by³y ca³e, a ster nie wygi¹³ siê. Impet ciê¿kiego stalowego kad³uba, napêdzanego przez dwa szesnastocylindrowe silniki lokomotywowe, by³ tak silny, ¿e holownik prawie nie zwalniaj¹c tempa, przeci¹³ kolejny przewód, uderzy³ w dziób czwartego ju¿ okrêtu i skierowa³ siê ku ostatniemu. Przez jedn¹ szalon¹ sekundê Ken myœla³, ¿e uda mu siê zawróciæ i op³yn¹æ lichtugê z drugiej strony, przecinaj¹c resztê przewodów paliwowych. Zaraz jednak zda³ sobie sprawê, ¿e lada chwila w sterówce zjawi siê Tang. Nadszed³ czas, by daæ susa do wody. 246

Otworzy³ okno i ju¿ mia³ siê przez nie przecisn¹æ, kiedy jego uwagê zwróci³y dwa jasne cele widoczne na ekranie radaru. Obiekt p³yn¹cy za holownikiem dogania³ go. A z przodu pojawi³a siê inna jednostka. By³ to okrêt podwodny – migocz¹ca w œwietle ksiê¿yca woda sp³ywa³a po jego kad³ubie. Ken zda³ sobie sprawê, ¿e to niemo¿liwe, by za³oga tej jednostki nie wiedzia³a o szkodach wyrz¹dzonych przez „Chelsea Queen”. Potwierdzi³o to zachowanie marynarzy, którzy wybiegli z kiosku i rzucili siê do dzia³ka pok³adowego. Zwróci³ siê w stronê tablicy oœwietleniowej, zamkn¹³ jedno oko, by nie oœlepi³ go blask, i powiód³ zdrow¹ rêk¹ po w³¹cznikach. Reflektory rozœwietli³y pok³ad i sterówkê holownika. Przy odrobinie szczêœcia strzelcy zauwa¿¹ swojego admira³a, zanim zatopi¹ „Chelsea Queen”. Kate Ross i Jose Chin p³ynêli za holownikiem Kena. S³yszeli ryk jego silników i od czasu do czasu dostrzegali go przez dym przy u¿yciu modu³u podczerwiennego. Katamaran o szeroko rozstawionych kad³ubach po³¹czonych w¹sk¹ konstrukcj¹, by³ szybki i zwrotny. Lecz zmienny wiatr i wybuchy dochodz¹ce od strony l¹du powodowa³y, ¿e Kate i Jose co chwila gubili trop. – Co to? – spyta³ Chin, wskazuj¹c maszt. – Reflektor radaru, ¿eby nikt nas nie staranowa³ we mgle. – A wrogie radary mog³y nas namierzyæ? – Próbowa³am go zdj¹æ, ale nie da³am rady. Na œrodku rzeki woda siê uspokoi³a; mog³o to oznaczaæ, ¿e katamaran wp³yn¹³ na szeroki kilwater „Chelsea Queen”. W pewnej chwili rozleg³ siê huk i krzyki. Oczom Kate ukaza³y siê okrêty podwodne b³¹dz¹ce wokó³ lichtugi i marynarze, którzy próbowali z³apaæ wij¹ce siê przewody. Dym zas³oni³ ksiê¿yc. Zapad³y nieprzeniknione ciemnoœci; rozpêdzona ³ódŸ mknê³a w nieznane. – Zwolnij! – krzykn¹³ Jose. – Zaraz w coœ uderzysz. Ale Kate nie zboczy³a z kursu i po chwili niespodziewanie przed jej oczami wyrós³ holownik Kena. – Tam! – zawo³a³ Jose. Jasno oœwietlona „Chelsea Queen” pozostawia³a za sob¹ wzburzony kilwater. W jej stronê kierowa³ siê okrêt podwodny powoli manewruj¹cy na powierzchni. By³ trzydzieœci metrów d³u¿szy od holownika. Kate us³ysza³a strza³y z pistoletów. Jacyœ ludzie biegali po dachu sterówki, machaj¹c do okrêtu podwodnego i strzelaj¹c sobie pod nogi. Tymczasem na pok³adzie okrêtu cienie gromadzi³y siê wokó³ dzia³ka pok³adowego. 247

Pó³tora kilometra dalej, w Muzeum Intrepid, stary kapitan Eddie zauwa¿y³ kolorowy b³ysk na œrodku pogr¹¿onej w mroku rzeki. Przetar³ oczy i poszuka³ w ciemnoœciach lornetki. Zobaczy³ przez ni¹ „Chelsea Queen” Kena Hughesa. – Al – szepn¹³ – to holownik Kena. – Dawaj lornetkê! Co ten idiota tam robi? Dwaj weterani siedzieli przyczajeni na mostku „Edwarda Rollinsa”. Chiñczycy mieli punkt obserwacyjny wysoko na pok³adzie lotniskowym USS „Intrepid”, nieca³e sto metrów na po³udnie od niszczyciela, a nabrze¿e patrolowali komandosi uzbrojeni w karabiny. Jednak uwagê wszystkich skupia³ wci¹¿ broni¹cy siê „Kennedy” i ¿aden z najeŸdŸców nie zorientowa³ siê, ¿e ju¿ w chwili rozpoczêcia ataku na pok³adzie „Edwarda Rollinsa” by³o kilku mê¿czyzn. Pozostali ch³opcy siedzieli w maszynowni i dziêkowali Bogu, ¿e w powietrzu wisi tyle dymu, ¿e komandosi nie widz¹ smugi unosz¹cej siê z komina „Rollinsa”. Pó³ godziny wczeœniej – kiedy wygl¹da³o na to, ¿e kocio³ numer dwa wytrzyma – Eddie, jako najstarszy cz³onek za³ogi i Al, który, zanim zosta³ motorniczym poci¹gu metra, by³ kwatermistrzem w marynarce, objêli dowództwo. Al mia³ ze sob¹ radio VHF. Ba³ siê go u¿yæ, bo myœla³, ¿e Chiñczycy prowadz¹ nas³uch. Jednak jeœli rzeczywiœcie Ken znajduje siê na pok³adzie swojego holownika, warto spróbowaæ go wywo³aæ. Eddie popatrzy³ na klawisze, w³¹czy³ kana³ 16 i szepn¹³: – „Chelsea Queen”. „Chelsea Queen”. Hej, Ken, to ty? Mówi kapitan Eddie. Al, który by³ na tyle m³ody, ¿e móg³ ogl¹daæ telewizjê bez okularów, powiedzia³: – Wygl¹da, jakby bawi³ siê w berka z okrêtem podwodnym. – „Chelsea Queen”. „Chelsea Queen”. Hej, Ken, to ty? – Sukinsyny pewnie rzuci³y go rekinom na po¿arcie. – Ale dok¹d zabieraj¹ jego ³ódŸ? – Wygl¹da na to, ¿e chc¹ pomóc temu okrêtowi. Zwiadowcy piechoty morskiej p³ynêli pontonem w dó³ rzeki Hudson. Zbierali informacje na temat okrêtów podwodnych, po¿arów i wraków, szkicowali mapy i nagrywali swoje obserwacje na dyktafony. Na widok „Chelsea Queen” doszli do tego samego wniosku co Al: Chiñczycy zarekwirowali ³ódŸ, by odholowaæ uszkodzone okrêty podwodne. Komandosi minêli wczeœniej dwa chiñskie okrêty podwodne przyczajone pod mostem Waszyngtona, na którego przês³ach migota³y czerwone od248

b³yski po¿arów szalej¹cych po obu stronach rzeki. Nanieœli na mapê ich pozycje, ale nie œci¹gnêli ataku rakietowego, by nie naraziæ na szwank operacji zwiadowczej. Teraz, cztery kilometry na po³udnie od mostu, zauwa¿yli czerwono-czarny holownik. Nareszcie coœ, do czego mogli strzelaæ; cel zbyt odleg³y, by trafienie œci¹gnê³o na zwiadowców ogieñ nieprzyjaciela. Za pomoc¹ laserowego dalmierza ustalili odleg³oœæ od holownika i jego kurs, a potem okreœlili jego pozycjê na podstawie wspó³rzêdnych GPS. Porucznik si³ specjalnych w³¹czy³ cyfrowo kodowane radio i przes³a³ namiary celu kr¹¿ownikowi „Lake Champlain”, który kr¹¿y³ w pobli¿u brzegu. Kate wesz³a na niew³aœciwy hals. Wiatr odci¹ga³ katamaran od holownika Kena, który lada chwila móg³ wpaœæ na chiñski okrêt podwodny. – Zmieniam kurs… schyl siê, Jose! Chin przycisn¹³ do piersi kamerê, by uchroniæ j¹ przed zalaniem, i spuœci³ g³owê. Wczeœniej pomaga³ Kate w sterowaniu, trzymaj¹c linê; teraz ona mia³a wszystko pod kontrol¹. Jej d³onie œmiga³y w powietrzu niczym rêce gracza w trzy karty. Kate kopnê³a rumpel. Rozchwiany maszt musn¹³ w³osy Jose, wiatr wype³ni³ ¿agiel i ma³y katamaran wrêcz wyskoczy³ z wody, pos³uszny myœlom i d¹¿eniom Kate. Mia³a wra¿enie, ¿e przez ca³e ¿ycie przygotowywa³a siê do tej w³aœnie chwili. – Co ty robisz?! – krzykn¹³ Jose. „Chelsea Queen” sunê³a prosto na okrêt podwodny. Kate przeciê³a jej drogê. – Zabieram Kena – odpowiedzia³a spokojnie. Jose podniós³ kamerê. Dwaj chiñscy ¿o³nierze stali na sterówce holownika i strzelali w jej dach. Inny wymachiwa³ skrzy¿owanymi ramionami w stronê strzelców na pok³adzie okrêtu podwodnego. – Od³ó¿ kamerꠖ rozkaza³a Kate. – Potrzebujê twojej pomocy. Nie ma mowy. Lubi³ Kena, lubi³ te¿ Kate. I chcia³ im pomóc. Ale jej szalone pomys³y mog³y kosztowaæ go ¿ycie. A skoro mia³ umrzeæ, to umrze z kamer¹ w rêku. Zdjêcia holownika taranuj¹cego okrêt podwodny bêd¹ doskona³ym materia³em. W œwietle reflektorów holownika okrêt b³yszcza³ jak Broadway w deszczu i by³ niemal równie piêkny. Jeœli Jose dopisze szczêœcie, jego taœma zostanie odnaleziona, zanim zniszczy j¹ woda. Kiedy holownik znalaz³ siê w odleg³oœci nieca³ych trzydziestu metrów od „Deng Xiaopinga”, admira³ Tang wywo³a³ przez radio swojego brata. 249

– Wstrzymaj ogieñ – poleci³ ch³odnym tonem. – I zamknij w³azy. Dzia³ko wci¹¿ by³o wymierzone w holownik. Zdumieni marynarze podnieœli oczy na kapitana rycz¹cego przez megafon: – Wstrzymaæ ogieñ! Wstrzymaæ ogieñ! Wynurzaj¹c siê na powierzchniê, kapitan „Deng Xiaopinga” zachowa³ ostro¿noœæ; otwarty by³ tylko w³az na szczycie kiosku, przez który wysz³a za³oga dzia³ka. Tang Qui opró¿ni³ zbiorniki z balastem, pewien, ¿e nadci¹gaj¹cy holownik zosta³ zarekwirowany przez jego brata. Kiedy uœwiadomi³ sobie, ¿e „Chelsea Queen” staranuje okrêt, niewiele zabrak³o, by kaza³ zastrzeliæ admira³a floty. – Przygotowaæ siê do zderzenia – powiedzia³ przez interkom. – Przygotowaæ siê do zderzenia. – Przez megafon doda³: – Uwa¿ajcie. Pomó¿cie admira³owi. Skacz, bracie. Skacz! Odleg³oœæ miêdzy dwoma jednostkami zmniejszy³a siê do kilkunastu metrów. Admira³ Tang i jego oficerowie sztabowi zeszli po drabinie z dachu sterówki. Tang znajdowa³ siê pó³tora metra nad pok³adem, kiedy holownik uderzy³ w okrêt podwodny. Admira³ zda³ sobie sprawê, ¿e odbijacz dziobowy holownika nie zamortyzowa³ zderzenia. Stal uderzy³a w stal – przebijaj¹c cienk¹ warstwê dŸwiêkoszczelnych p³ytek – w miejscu, gdzie kad³ub okrêtu podwodnego wynurza³ siê z wody. Okrêt zosta³ tak zaprojektowany, by wytrzyma³ równo roz³o¿ony potê¿ny nacisk. Ale holownik by³ solidny, a jego dziób zosta³ dodatkowo wzmocniony. Schodz¹c na okrêt podwodny, admira³ obawia³ siê, ¿e przenosi swoje centrum dowodzenia na pok³ad ton¹cej jednostki.

36 K

en Hughes kurczowo trzyma³ siê tablicy rozdzielczej, ale impet zderzenia rzuci³ go na przedni¹ szybê. Rozleg³ siê brzêk t³uczonego szk³a. Ken zatoczy³ siê do ty³u, lecz po chwili odzyska³ równowagê. Poci¹gn¹³ do siebie dŸwigniê przepustnicy, wy³¹czy³ bieg i wypad³ tylnymi drzwiami ze sterówki. Nie mia³ zamiaru schodziæ do wnêtrza ton¹cego holownika. Cudem by³o to, ¿e ³ódŸ nie przewróci³a siê na bok; jeszcze wiêkszy zdarzy siê, jeœli jej dno nie zostanie przedziurawione. Holownik wci¹¿ p³yn¹³, ocieraj¹c siê o burtê okrêtu podwodnego. Ken zauwa¿y³ admira³a Tanga, który wspina³ siê po kiosku okrêtu podwodnego. Chiñska jednostka by³a przechylona, ale nie zatrzyma³a siê; za³oga próbowa³a wymierzyæ dzia³ko w „Chelsea Queen”. 250

– Ken! Obróci³ siê na piêcie. – Ken! Ken! Chyba mam halucynacje, pomyœla³. Z mroku wy³oni³ siê wielki bia³y ptak, który wp³yn¹³ na w¹ski pas wody miêdzy holownikiem a okrêtem podwodnym Tanga. Nie, to nie by³ ptak. Dziwny stwór zdawa³ siê frun¹æ tu¿ nad wod¹, ale jego gigantyczne skrzyd³a nie by³y poroœniête piórami, tylko wykonane z b³yszcz¹cego dakronu. Katamaran z napiêtymi ¿aglami, niebezpiecznie przechylony na bok. Jose Chin wczepi³ siê jak paj¹k w konstrukcjê miêdzy dwoma kad³ubami. Trzyma³ kamerê i wo³a³ Kena. Kate Ross sta³a za sterem, ze sznurami w rêkach, lin¹ w zêbach i nog¹ na rumplu i kierowa³a ³ódkê w stronê rufy holownika. Uœmiecha³a siê Jej uœmiech jest jak ogieñ, ju¿ po mnie, pomyœla³. Ta kobieta ryzykuje ¿ycie, by mnie ocaliæ. Jest odwa¿na, zdeterminowana i wspania³a, tak jak obiecywa³ to jej uœmiech. Jeœli wyjd¹ z tego ca³o, nie bêd¹ musieli siê martwiæ, czy druga randka bêdzie równie udana jak pierwsza. Kate rzuci³a mu linê. – Wsiadaj! Ken przebieg³ przez pok³ad i przykucn¹³ na nadburciu, gdy nagle poczu³, ¿e tu¿ obok przelecia³ jakiœ wielki obiekt. Po chwili rozleg³ siê ryk przywodz¹cy na myœl l¹duj¹cego boeinga 747. Kilkaset metrów dalej, w miejscu, gdzie dziewiêæ chiñskich okrêtów kr¹¿y³o wokó³ lichtugi, rozb³ys³a ognista kula. Ken us³ysza³ donoœny huk. Poczu³ gor¹cy podmuch fali uderzeniowej. Na pok³adzie okrêtu Tanga przera¿eni marynarze odeszli od dzia³a i schronili siê w kiosku. Fala uderzeniowa odrzuci³a katamaran w bok, zanim Ken zd¹¿y³ zeskoczyæ z holownika. Uradowani ¿o³nierze z oddzia³u si³ specjalnych, którzy œci¹gnêli rakietê na nieprzyjacielskie jednostki, spowa¿nieli, kiedy ich ponton znalaz³ siê w zasiêgu ognia z „Johna F. Kennedy’ego”. Uszkodzony lotniskowiec wci¹¿ odgryza³ siê napastnikom – uwagi obs³ugi vulcanów nie umkn¹³ najmniejszy ruch; komandosi obawiali siê, ¿e tak¿e oni stan¹ siê celem ataku. Mo¿e mogliby przemkn¹æ obok, licz¹c na to, ¿e radar vulcanów nie wychwyci ich s³abego œladu? – Uwaga! Pó³tora kilometra na po³udniowy wschód przez dym przedziera³ siê jakiœ du¿y obiekt, odbijaj¹cy od nabrze¿a „Intrepid”. Móg³ to byæ kolejny okrêt podwodny. Jednak wydawa³ siê zbyt d³ugi i zbyt wysoki. 251

– To „Zhaotong”! – Fregata Ludowej Armii Wyzwoleñczej sia³a spustoszenie w szeregach amerykañskich. – Myœla³em, ¿e dosta³ od „Kennedy’ego”. – Czekaj… straci³em go z oczu! Dok¹d to cholerstwo pop³ynê³o? – Tam jest! – To nie „Zhaotong”, to ten cholerny holownik. Porucznik zakoñczy³ dyskusjê, nakazuj¹c zmierzyæ odleg³oœæ od podejrzanej jednostki. Z odczytem dalmierza w d³oni po³¹czy³ siê z oficerem kontroli ognia z „Lake Champlain”. – A nie mówi³em? – wydysza³ kapitan Eddie. W gêstym dymie nie móg³ z³apaæ oddechu. – Wiedzia³em, ¿e te liny cumownicze zerw¹ siê jak nitki. – No dobra, mia³eœ racjê, a ja nie – powiedzia³ Al. Ostatni raz sta³ za sterem niszczyciela dwadzieœcia piêæ lat temu; dlatego nie mia³ ochoty na bezsensowne k³ótnie z kapitanem Eddiem. Obawiali siê, ¿e nie dadz¹ rady odp³yn¹æ tak, by nie zauwa¿y³y tego chiñskie patrole. Ale mylili siê. Stary Jake podczo³ga³ siê z wielkim kluczem do drucianych cum i powoli poodkrêca³ nakrêtki. Manilowe liny, os³abione uderzeniami no¿y i pi³ek do metali, zerwa³y siê jak pajêczyny. Okrêt wszed³ do muzeum o w³asnych si³ach, a teraz zeñ wyp³ywa³. Eddie skaka³ z radoœci tak energicznie, ¿e zabrak³o mu tchu. Al nie mia³ z³udzeñ co do szans ucieczki. Statek p³yn¹³ szybko, ale zbyt wiele czêœci mog³o siê popsuæ w jego trzydziestoletnich maszynach, a na pok³adzie by³o za ma³o ludzi do naprawy awarii. Na razie jednak kot³y pracowa³y sprawnie. Muzealny eksponat wp³ywa³ do portu, szukaj¹c guza, z prêdkoœci¹ oœmiu wêz³ów. Pragn¹c unikn¹æ ostrza³u z „Johna F. Kennedy’ego”, Al skierowa³ siê na po³udnie. – Hej, Ed. Gdybyœ tak w³¹czy³ ten reflektor, mo¿e znaleŸlibyœmy jakiœ okrêt podwodny. Eddie ju¿ wczeœniej znalaz³ w³aœciwy w³¹cznik. Snop œwiat³a z reflektora o mocy dwudziestu tysiêcy kandeli przeszy³ ciemnoœci niczym bia³a w³ócznia. Jezu, ale¿ ten niszczyciel by³ d³ugi. W czasach, kiedy Al s³u¿y³ w marynarce, okrêty tego typu wydawa³y siê o wiele krótsze. No i steruj¹cy statkiem kwatermistrz nie zostawa³ sam na mostku. Oficer pok³adowy mówi³, gdzie skrêciæ, czternastu marynarzy zebranych przy radarze, loranie i aparacie do nawigacji satelitarnej podawa³o wspó³rzêdne. Nie wspominaj¹c o kapitanie zagl¹daj¹cym delikwentowi przez ramiê. Teraz Al czu³ siê zagubiony. Na brzegu nie widaæ by³o ¿adnych œwiate³. Pozostawa³o tylko skierowaæ siê na ogieñ na œrodku rzeki. 252

– Dawaj lornetkê. Potrzymaj ster. Kapitan Eddie delikatnie uj¹³ drewniane ko³o tak, jakby by³o to nowo narodzone dziecko. Al wbi³ wzrok w ciemnoœci. W stronê New Jersey p³yn¹³ okrêt podwodny, uciekaj¹cy od p³omieni. Al wymierzy³ weñ snop œwiat³a z reflektora. – Powiedz ch³opakom, ¿eby trzymali siê mocno – powiedzia³ do Eddiego, który natychmiast w³¹czy³ interkom i przekaza³ rozkaz. Al skrêci³ na œrodek rzeki, na po³udnie od uszkodzonego okrêtu i wzi¹³ go na cel. Przy odrobinie szczêœcia „Rollins” przetnie okrêt podwodny na pó³ i przebije siê przez wrak w jednym kawa³ku. Gdyby to siê powiod³o, móg³by staranowaæ jeszcze jeden. Chyba ¿e wczeœniej ktoœ poœle mu torpedê. – Mamy go, mamy go! – krzykn¹³ kapitan Eddie. Przygotowali siê do zderzenia. Jednak w ostatniej chwili chiñski okrêt zgrabnie skrêci³ w lewo i przyspieszy³, a „Rollins” przep³yn¹³ obok, przecinaj¹c wodê. Al próbowa³ wykonaæ zwrot, lecz okrêt ju¿ uciek³. – Chybi³eœ, Al. Chybi³eœ. Pogr¹¿on¹ w ciemnoœciach rzekê rozœwietla³y tylko odblaski p³omieni. Stary niszczyciel zdawa³ siê wytracaæ szybkoœæ. Eddie znów w³¹czy³ radio. – Musimy znaleŸæ inny cel. Kiedy Ken, gotowy do skoku, patrzy³, jak Kate próbuje zwróciæ katamaran w stronê rufy „Chelsea Queen”, w³¹czy³o siê radio VHF. – Ken. Kapitanie Kenie Hughes! Hej, Ken, hej, Ken. Kapitanie Hughes, zg³oœ siê. – Kto to, do licha? – Balansuj¹c na nadburciu, w³¹czy³ radio, które nosi³ przyczepione do pasa. – „Chelsea Queen”. „Chelsea Queen”. Ken, jesteœ tam? – Tu „Chelsea Queen” na kanale osiemnastym. Odbiór. – Ken. Tu kapitan Eddie. – Kto? – Kapitan Eddie. No wiesz, z muzeum. Ken, jesteœmy z ch³opakami na „Rollinsie”. Szukamy nieprzyjaciela. Ken próbowa³ zmusiæ swój zmêczony mózg do myœlenia. Kapitan Eddie mia³ osiemdziesi¹t lat. „Ch³opaki” ¿y³y z emerytur. „Rollins” by³ rozbrojonym niszczycielem z czasów wojny w Wietnamie. – Gdzie jesteœcie? – Puœciliœmy parê do kot³ów. Wielki Al steruje. Wyci¹gamy osiem wêz³ów. Nie widzisz naszego szperacza? 253

– Wyszliœcie z przystani? – Ken wci¹¿ nie móg³ w to uwierzyæ. Ale w blasku p³omieni, pó³tora kilometra w górê rzeki, widaæ by³o d³ugi, smuk³y kszta³t p³yn¹cego okrêtu. – Prawie dostaliœmy jeden okrêt podwodny… Dwa okrêty! Na pok³adzie tego drugiego rysowa³y siê niezgrabne sylwetki wyrzutni rakiet. – Zawróæcie! – krzykn¹³ Ken. – Widzisz jakieœ cele? – P³ynie na was „Zhaotong”. Uciekajcie. Trzymajcie siê brzegu. Kate wreszcie uda³o siê wp³yn¹æ za rufê „Chelsea Queen”. Ken skoczy³ i w tej samej chwili coœ przemknê³o z rykiem nad jego g³ow¹. – Brzmi jak 747 – powiedzia³ stary Eddie. – Ale nim nie jest – stwierdzi³ Al posêpnym tonem. Obserwowa³ czerwony ogon ci¹gn¹cy siê nad rzek¹. Kiedy skrêci³ nad Manhattanem i zawróci³, Al powiedzia³: – To cruise. – Jak im siê uda³o wcisn¹æ cruise’y do takich ma³ych okrêtów podwodnych? – To jeden z naszych. – Strzelaj¹ do nas? – Có¿, zdarza siê. Eddie, mi³o by³o ciê znaæ. – Nie mog¹ nam tego zrobiæ. Dopiero zaczêliœmy dzia³aæ. Al obj¹³ przyjaciela ramieniem. – Prawie nam siê uda³o, Eddie. Prawie. – Taka szkoda. Al zachowa³ stoicki spokój. Porzuci³ zamiar skoku za burtê, nie umia³ bowiem p³ywaæ. W pewnym sensie by³ z tego zadowolony; nie móg³by zostawiæ starego Eddiego samego. – Wojna przynosi same szkody, Eddie. Widzia³eœ j¹ na w³asne oczy. Ja te¿. Zawsze wiedzieliœmy, ¿e jest zasran¹ strat¹ czasu… co ty robisz? – Modlê siê, a na twoim miejscu nie wyra¿a³bym siê tak wulgarnie. Tomahawk przemkn¹³ nad Manhattanem z prêdkoœci¹ dziewiêciuset kilometrów na godzinê, nadlecia³ nad Upper Bay i skierowa³ siê w górê rzeki. Zaprogramowany na poszukiwanie w porcie du¿ego, ruchomego celu, znalaz³ dwa. Bior¹c eksponat muzealny za forpocztê amerykañskiego kontrataku, za³oga „Zhaotonga” wyprowadzi³a okrêt z przystani dla zarekwirowanych przez 254

policjê ³odzi, gdzie schroni³a siê, by naprawiæ szkody poczynione przez „Johna F. Kennedy’ego” i œmig³owce bojowe. Pozbawiona rakiet fregata, z wyrzutniami zniszczonymi przez nieprzyjacielskie pociski, wycelowa³a ostatnie sprawne dzia³ko w „Rollinsa”. Ken skoczy³ na pok³ad katamaranu. Ma³a, p³aska ³ódka przechyli³a siê pod jego ciê¿arem. W górze rozleg³ siê ryk silnika odrzutowego i jasny b³ysk rozœwietli³ rzekê, ukazuj¹c ton¹cego „Zhaotonga” i „Edwarda Rollinsa” zmierzaj¹cego powoli w stronê Chelsea. Kate pchnê³a rumpel i poci¹gnê³a szot; ³ódŸ powoli oddali³a siê od holownika. – Jesteœ niesamowita – powiedzia³ Ken. – Nawet nie wiesz, jak siê cieszê, ¿e ¿yjesz – odpar³a. Hughes wpatrywa³ siê w wielki okrêt podwodny, który zacz¹³ odp³ywaæ od holownika. By³ przechylony na burtê, a mimo to wykona³ ostry zwrot na wschód i skierowa³ siê w stronê przystani North Cove przy World Trade Center. – Zawró栖 powiedzia³ Ken. – Chcê siê dostaæ z powrotem na holownik. – Nie. – Szybko! – Nie. – Œmieræ Tanga bêdzie oznaczaæ koniec wojny. Podp³yñ do holownika! – Nie powstrzymasz go. – Powinienem chocia¿ spróbowaæ. – Jak? – spyta³ Jose. – Zatopiê tego drania, zanim dobije do brzegu. On jest sam, Kate, jak wata¿ka. Wiem to od jego bosmana. Je¿eli mu siê powiedzie, Chiñczycy bêd¹ szczêœliwi, a Tang zostanie uznany za bohatera. W przeciwnym razie obwo³aj¹ go buntownikiem, stwierdz¹, ¿e oszala³ i dzia³a³ samowolnie. Jeœli za³atwimy Tanga, skoñczymy wojnê. – Wiêc zróbmy to! – krzykn¹³ Jose. – Kate, Ken ma racjê. – Zale¿y ci tylko na tych zasranych zdjêciach! – Kate. – Ken wyci¹gn¹³ do niej rêkê. Cofnê³a swoj¹ d³oñ. Odzyska³a go i teraz wa¿ne by³o tylko to, by mog³a go przy sobie zatrzymaæ. – Pragnê ciê. ¯ywego. – WsadŸ mnie z powrotem na holownik, proszê. Muszê to zrobiæ. Muszê go powstrzymaæ… zabierz st¹d tê kamerê, Jose! – Odepchn¹³ China i znów wyci¹gn¹³ do niej rêkê. Tym razem Kate mocno œcisnê³a jego d³oñ. 255

– Dlaczego nie chcesz, ¿ebym ciê uratowa³a? – spyta³a. – Pragnê ciê. Pozwól, ¿ebym ciê uratowa³a. – Ja te¿ ciê pragnê. Ale zabierz mnie tam albo pop³ynê wp³aw. Kate wiedzia³a, ¿e by³by w stanie to zrobiæ. Z³apa³a wiatr w ¿agle i skierowa³a katamaran w stronê dryfuj¹cego holownika. – WeŸ cumê dziobow¹ – powiedzia³a. – Podholujemy tê ³ódkê. Jeœli dopisze nam szczêœcie, przesi¹dziemy siê na ni¹, kiedy twoja zatonie. – Nie – odpar³. – Trzymaj siê z dala od holownika. – Nie zostawiê ciꠖ upiera³a siê Kate. – Nie mo¿esz mi pomóc. – Mogê. Gdybyœ musia³ zaj¹æ siê maszynami, ja stanê³abym za sterem. – Proszê, nie rób tego. – Ken, pozwól, ¿ebym zawróci³a ³ódkê. Odp³yñmy st¹d. – Nie mogê. – No to weŸ cumê. A ja bêdê tu¿ za tob¹. Ken wspi¹³ siê na wysok¹ burtê holownika, zaczepi³ linê, wdrapa³ siê po drabinie na górê i zgasi³ reflektory, by „Chelsea Queen” przesta³a byæ najlepiej widocznym ruchomym obiektem na rzece. W miejscu, gdzie sta³a lichtuga i okrêty podwodne, kr¹g p³on¹cego paliwa malowa³ rzekê i pogr¹¿one w mroku miasto na pomarañczowy kolor. Ken namierzy³ okrêt Tanga na radarze, a po chwili zobaczy³ go na w³asne oczy. Uszkodzona jednostka wci¹¿ p³ynê³a w stronê World Trade Center i nabiera³a prêdkoœci. Kate wdrapa³a siê po drabinie do sterówki. Ominê³a potê¿ne nieruchome cielsko bosmana. – Czy on siê ocknie? – spyta³a. – Nie s¹dzê. – Jest martwy? – Mam nadziejê, ¿e nie. Gdzie Jose? – Na pok³adzie, zbiera swój ekwipunek. Ken da³ ca³¹ naprzód i otworzy³ przepustnice. Stare dieslowskie silniki zwiêkszy³y obroty. Holownik skrêci³ i rzuci³ siê w poœcig za okrêtem wioz¹cym admira³a Tanga. W blasku ekranu radaru i p³omieni znad rzeki, Kate zauwa¿y³a, jak bardzo Ken jest poobijany. Jego d³oñ spoczywaj¹ca na rumplach by³a spuchniêta. Twarz pokrywa³y rany i siñce. Fa³d skóry pod prawym okiem dr¿a³ ze zmêczenia. – Co oni ci zrobili? – W porównaniu z tym, co spotka³o z ich r¹k Ricka i Charliego, nic takiego. Wychyli³ siê w stronê rozœwietlanej p³omieniami ciemnoœci. Kate pod¹¿y³a za jego spojrzeniem, wêdruj¹cym od monitora radaru do przedniej szyby i z powrotem. 256

Wyœcig do brzegu trwa³. Holownik powoli wyprzedza³ okrêt podwodny, który sun¹³ po powierzchni przechylony w lewo. – Dlaczego siê nie zanurza? – Chyba zrobi³em w nim dziurê. Zbli¿ali siê do brzegu. Kate widzia³a ju¿ okna w góruj¹cym nad okolic¹ gmachu World Financial Center. – Co zamierzasz zrobiæ? – Jeszcze raz staranujê drania. Tym razem go zatopiê. Okrêt by³ d³u¿szy od holownika, ale Ken wydawa³ siê nieœwiadomy faktu, ¿e w razie zderzenia „Chelsea Queen” te¿ pójdzie na dno. Wyprzedziwszy chiñski okrêt, skierowa³ holownik w jego stronê. – ¯o³nierze! – krzyknê³a Kate. – Zawracaj! Ken spróbowa³ wykonaæ kolejny zwrot. – Pochyl siê! ¯o³nierze stali na kiosku i mierzyli w „Chelsea Queen”. Kate i Ken przypadli razem do pod³ogi i próbowali wzajemnie siê os³oniæ. W tej samej chwili szyby wylecia³y z okien sterówki, rozbijaj¹c siê na setki od³amków. Rozpêdzony holownik p³yn¹³ dalej. Tang Li klepn¹³ strzelca w ramiê. – Dobra robota… bracie, wysadŸ mnie na brzeg! Kapitan Tang Qui wyda³ rozkaz i jego uszkodzony okrêt ociê¿ale zbli¿y³ siê do falochronu os³aniaj¹cego szcz¹tki przystani jachtów. „Deng Xiaoping” mia³ opuszczony dziób, by³ mocno przechylony na lew¹ burtê, jego podwójny kad³ub zosta³ przedziurawiony, a pompy nie nad¹¿a³y z usuwaniem wlewaj¹cej siê do wnêtrza wody. Admira³ powiedzia³ coœ do krótkofalówki i z cienia gmachów World Financial Center wy³oni³o siê piêædziesiêciu ciê¿ko uzbrojonych komandosów, którzy podbiegli do falochronu. Ka¿dy niós³ czerwone œwiate³ko, co oznacza³o, ¿e nale¿¹ do stra¿y przybocznej Tanga. Rozko³ysany okrêt ociera³ siê o kamienn¹ œcianê. Marynarze z trudem roz³o¿yli schodniê i starali siê utrzymaæ j¹ w bezruchu, gdy Tang Li po raz pierwszy od dziesiêciu lat postawi³ nogê na wyspie Manhattan. Admira³ odda³ salut podekscytowanym komandosom; dziêki b³yskawicznej zmianie taktyki odzyska³ inicjatywê. Obejrza³ siê, by pomachaæ bratu na po¿egnanie. Lecz m³ody Qui nie patrzy³ na niego; trzymaj¹c siê obiema rêkami relingu, krzycza³ na swoich ludzi, by przemieœcili balast. Gdy tylko admira³ zst¹pi³ na brzeg, okrêt przechyli³ siê jeszcze mocniej. Marynarze puœcili schodniê i zaczêli zsuwaæ siê po pok³adzie. Dwaj wpadli miêdzy kad³ub a kamienny mur. 17 – Bitwa o Nowy Jork

257

Nagle okrêt wyprostowa³ siê. Wydawa³o siê, ¿e poziom wody wype³niaj¹cej kad³ub jakimœ cudem siê wyrówna³. Ale po chwili, „Deng Xiaoping” przechyli³ siê w drug¹ stronê, ku rzece. Znieruchomia³ na chwilê pod nieprawdopodobnym k¹tem i odwróci³ siê do góry dnem. Na ten widok Tang zacz¹³ wykrzykiwaæ imiê brata. Okrêt wyprostowa³ siê na moment , ale woda wlewaj¹ca siê do kiosku ponownie przewróci³a go na bok. Admira³ patrzy³ na to z niedowierzaniem. Najlepszy okrêt floty szed³ na dno, a w miejscu, gdzie jeszcze przed chwil¹ sta³ kapitan, utworzy³ siê wir, który wci¹gn¹³ Qui i jego za³ogê do wnêtrza ton¹cej jednostki. Tang poderwa³ siê, jakby chcia³ im pomóc. Zatrzyma³ siê jednak na brzegu, zdaj¹c sobie sprawê, ¿e nikogo nie da siê uratowaæ. – Za póŸno – wyszepta³. – Mo¿e utworzy³y siê poduszki z powietrzem, admirale. – Za póŸno – powtórzy³ admira³. Odprowadzi³ „Denga” wzrokiem. Jego serce przepe³nia³y rozpacz i poczucie winy. Odwróci³ siê plecami do rzeki i wprowadzi³ ¿o³nierzy do spowitego dymem miasta.

37 Sukinsyn! Zszed³ na l¹d. O, tam jest.

Ken uwa¿nie obserwowa³ przez mocn¹ lornetkê Tanga i silny oddzia³ komandosów, œledz¹c migaj¹ce czerwone œwiate³ka, które nosili na ramionach. Chiñczycy pospiesznie ominêli World Financial Center i wbiegli na Liberty Street. Odp³yw porwa³ „Chelsea Queen”, odci¹gaj¹c holownik kilkaset metrów w dó³ rzeki od ton¹cego okrêtu podwodnego. Serie z karabinów maszynowych przeszy³y uk³ad sterowania. W³¹czy³ siê tylko lewy silnik, a rumple by³y bezu¿yteczne. – Ken, statek! – krzyknê³a Kate. Wskaza³a rêk¹ na po³udnie, w stronê Battery. – Gdzie? – Zobaczy³ tylko ciemny dym i odruchowo spojrza³ w dziurê po monitorze radaru. – P³yn¹³ prosto na nas… czekaj! Tam! Z dymu wy³oni³ siê dziób okrêtu. By³ to frachtowiec o wypornoœci szeœciu-oœmiu tysiêcy ton, w doœæ szybkim tempie pod¹¿aj¹cy w górê rzeki. Ken siêgn¹³ do gwizdka ostrzegawczego. Okrêt jednak odbi³ w bok.

258

– Dok¹d on p³ynie, do licha? Frachtowiec omin¹³ „Queen” i skierowa³ siê w stronê North Cove. Jose obserwowa³ go przez modu³ podczerwienny. – Na pok³adzie s¹ ciê¿arówki. Statek, za du¿y, by wp³yn¹æ do przystani jachtów, zwróci³ siê dziobem w stronê esplanady. – Spuszczaj¹ rampꠖ zameldowa³ Jose. Kate poda³a Kenowi lornetkê. W œwietle p³on¹cej ropy widaæ by³o powoli opadaj¹c¹ schodniê. – Co oni, do cholery, robi¹? Na d³ugim pok³adzie dziobowym sta³o kilkanaœcie ciê¿arówek. – By³am tu parê godzin po tym, jak wszystko siê zaczê³o – powiedzia³a Kate. – Komandosi wytyczyli korytarz wzd³u¿ Liberty Street. Usunêli stamt¹d wszystkie samochody. – Dla tych ciê¿arówek? – spyta³ Jose. – Mo¿e – odpar³a. – Co w nich jest? – Nic – stwierdzi³ Jose. – S¹ puste. Pewnie Chiñczycy chc¹ za³adowaæ je z³otem. Przy Liberty Street stoi Bank Rezerwy Federalnej. Kiedyœ robi³em o nim reporta¿. Jest tam po³owa œwiatowych zapasów z³ota. Po cholerê przywoziliby w tym celu w³asne ciê¿arówki? – powiedzia³ Ken. – Przecie¿ w mieœcie jest ich mnóstwo. Oni coœ wwo¿¹. Coœ zbyt ciê¿kiego, ¿eby wnieœæ to na plecach. – Zapasy amunicji? – zgadywa³ Jose. – Raczej materia³y wybuchowe. Wiele ton materia³ów wybuchowych. Zbyt wiele, by przewieŸæ je na pok³adzie okrêtu podwodnego. Ryzyko zatoniêcia by³o za du¿e. – Wysadzili ju¿ Police Plaza – powiedzia³ Jose. – Mo¿e chodzi o World Trade Center? – spekulowa³ Ken. – Te¿ stoi na Liberty. – Ratusz? – podrzuci³a Kate. – Albo Bank Rezerwy Federalnej? – Albo wszystkie te budynki – powiedzia³ Jose, filmuj¹c za³ogê zmagaj¹c¹ siê ze schodni¹. – Przed kilkoma laty terroryœci o ma³o nie zniszczyli World Trade Center przy u¿yciu furgonetki wypchanej materia³ami wybuchowymi. W ka¿dej z ciê¿arówek stoj¹cych na pok³adzie frachtowca zmieœci³oby siê ich dziesiêæ razy wiêcej. – Dwanaœcie ciê¿arówek – rzek³ Ken. – Mog¹ wysadziæ w powietrze, co tylko zechc¹. 259

Ale nawet jeœli mia³ racjê, jeœli odgad³ zamiary Tanga, i tak nie móg³ go powstrzymaæ. Z trudem sterowa³ „Queen” w stronê brzegu; nie mia³ szans staranowaæ du¿ego frachtowca. Eddie! Jezu, stary Eddie na pok³adzie „Rollinsa”. Ken siêgn¹³ po radio. – Eddie! Kapitanie Eddie. Jesteœ tam jeszcze? W eterze panowa³ chaos. Po chwili przez krzyki i trzaski przebi³ siê zmêczony g³os Eddiego: – D³ugo nie poci¹gniemy. – Mo¿ecie p³yn¹æ? – Ledwo panujemy nad sterem. Al mówi, ¿e musimy wracaæ do portu. – Gdzie jesteœcie? – Al, gdzie jesteœmy? Al mówi, ¿e przy wentylatorach Holland Tunnel. Siedemset metrów. – Wasz cel jest przy World Trade Center. To frachtowiec wp³ywaj¹cy do North Cove. Powiedz Alowi, ¿eby p³yn¹³ wzd³u¿ linii brzegowej. Przetnijcie go na pó³. Pierwsza ciê¿arówka ju¿ zje¿d¿a³a po rampie. – No, Eddie, dawaj. Gdzie jesteœ? Jose, masz go na podczerwieni? – Dym jest za gêsty. – Czy to Eddie? – spyta³a Kate. – Widzê dziób jakiegoœ statku. Ken zauwa¿y³ przez lornetkê niewyraŸny kszta³t. Po chwili z ciemnoœci i dymu wynurzy³ siê „Edward Rollins”. – Zbaczacie z kursu, Eddie – ostrzeg³ Ken przez radio. – Bli¿ej brzegu, bli¿ej brzegu. Stary niszczyciel powoli wykona³ zwrot. Ken oszacowa³, ¿e jego prêdkoœæ spad³a do trzech-czterech wêz³ów; to za ma³o, by zatopiæ o wiele wiêkszy frachtowiec. Ponownie po³¹czy³ siê z Eddiem. – Powiedz Alowi, ¿eby celowa³ w dziób. Musicie odepchn¹æ go od brzegu, zerwaæ cumy. Chiñscy ¿o³nierze zauwa¿yli nadci¹gaj¹cego „Rollinsa” i zaczêli strzelaæ z granatników. Pociski przelatywa³y nad ciê¿arówkami na pok³adzie dziobowym i rozrywa³y siê na mostku niszczyciela. – Tak trzymaæ! – krzykn¹³ Ken. – Bêdzie dobrze! Do ostrza³u „Rollinsa” przy³¹czyli siê komandosi stoj¹cy na brzegu. Odleg³oœæ by³a spora, bo mostek znajdowa³ siê na rufie statku. Mimo to jeden z pocisków przebi³ okno i z wnêtrza sterówki wystrzeli³y p³omienie. – Eddie? Al? Tak trzymaæ. Nie odpowiedzieli. Po chwili „Rollins” wbi³ siê w dziób frachtowca z przeraŸliwym hukiem. Liny cumownicze zerwa³y siê, tn¹c niczym kosy 260

ludzi zgromadzonych wokó³ schodni. Statek zacz¹³ dryfowaæ. Zje¿d¿aj¹ca na l¹d ciê¿arówka doda³a gazu, spad³a ciê¿ko na esplanadê i ruszy³a naprzód. Na dziób wtoczy³ siê nastêpny wóz i ¿o³nierze gwa³townymi gestami dali kierowcy znak, by doda³ gazu. Ciê¿arówka wystrzeli³a naprzód. Z rykiem silnika ni to zsunê³a siê, ni to zeskoczy³a z rampy. Przednie ko³a uderzy³y w esplanadê, a tylne odbi³y siê od krawêdzi falochronu. Wóz zawis³ nad wod¹, powoli potoczy³ siê do ty³u i znikn¹³ wœród fal. Schodnia polecia³a za nim. Na pok³adzie dziobowym zosta³o jeszcze dziesiêæ ciê¿arówek. – Uda³o ci siê, Eddie. Uda³o siê!… Eddie? Jesteœ tam? Frachtowiec i p³on¹cy niszczyciel, po³¹czone w mocnym uœcisku, podryfowa³y w ciemnoœæ. – Gdzie Tang? Jose obejrza³ nabrze¿e przez modu³ podczerwienny. – Znikn¹³. Wczeœniej próbowa³ policzyæ komandosów, szacuj¹c, ¿e w ka¿dej widocznej grupie jest ich dziesiêciu. Przy dwustu straci³ rachubê. – Gdzie ciê¿arówka, która zjecha³a na l¹d? – Zniknê³a. Ken kierowa³ uszkodzony holownik w stronê l¹du. Kiedy dziób ³odzi wreszcie uderzy³ w falochron, Kate ju¿ sta³a na pok³adzie dziobowym, gotowa zarzuciæ linê na pal. – No dobra, ruszamy za nim. Jose nie by³ pewien, czy siê nie przes³ysza³. – Co? – Sukinsyn zabi³ moj¹ za³ogê i niszczy miasto. – Nawet nie masz pistoletu. Ken jeszcze raz zrewidowa³ nieprzytomnego bosmana i znalaz³ to, czego szuka³. – Mam n󿠖 odpar³. Renata Bradley poda³a burmistrzowi Mincarellemu telefon komórkowy. – Twoja ¿ona. Rudy pospiesznie z³apa³ komórkê: – Jak dzieci to znosz¹? – spyta³. – Na jej miejscu rzuci³abym s³uchawk¹ – szepnê³a Samantha Cummings Renacie na ucho. – Nawet nie spyta³ „Jak siê czujesz, kochanie?” – Stêskni³ siê za dzieæmi i tyle – odpar³a Renata i odesz³a na bok. 261

Rudy od pewnego czasu zachowywa³ siê dziwnie; obdzwania³ wszystkich znajomych i zostawi³ d³ug¹ wiadomoœæ ¿onie, która dopiero teraz raczy³a siê z nim skontaktowaæ. Teraz pos³a³ Renacie przelotny uœmiech, a ona odwzajemni³a mu siê tym samym, podniesiona na duchu. By³a pewna, ¿e tak naprawdê obchodzi³y go tylko dzieci. – Panie burmistrzu. – Luther Washington pochyli³ siê nad biurkiem Mincarellego. – Muszê pana jeszcze raz ostrzec, ¿e rozmawiaj¹c przez telefony komórkowe nara¿a pan na szwank swoje bezpieczeñstwo i wolnoœæ. – Wiem, Luther. – Dorw¹ nas tutaj. Triangulacja sygna³ów nie potrwa d³ugo. – Wiem, Luther – powtórzy³ burmistrz. – A teraz powiem ci, co masz zrobiæ. Nadszed³ czas, by zebraæ wszystkich spoœród tu obecnych, którzy nie s¹ uzbrojeni i nie znaj¹ sztuk walki, i wyprowadziæ ich jednym z tylnych wyjœæ. – Tak jest. – Zostan¹ sami ochotnicy. Luther wskaza³ kciukiem Samanthê i Renatê. – S³ysza³yœcie, co mówi szef, szanowne panie. – Ja zostajꠖ powiedzia³a Renata. Samantha Cummings uœcisnê³a j¹. – Powodzenia – szepnê³a. – Zapomnij o moich rozdmuchanych teoriach. Ostatecznie wszyscy dostajemy to, czego chcemy. Renata podesz³a do Rudy’ego. Luther Washington obrzuci³ j¹ surowym spojrzeniem. – Uwa¿aj na siebie, kochana. W³aœciwie sam nie wiem, co szef knuje, ale tym razem nie chodzi o dobry czas antenowy i zgrabne has³a wyborcze. Ken straci³ admira³a Tanga z oczu, kiedy ten znikn¹³, otoczony ¿o³nierzami, w po³udniowej wie¿y gmachu World Trade Center. Jose Chin wysun¹³ siê naprzód z kamer¹ w rêku. Hughes odepchn¹³ go. – Jeœli chcesz daæ siê zabiæ, to dalej idŸ sam. – Próbujê tylko… – Nie œci¹gaj ognia na mnie i Kate. – Spojrza³ na ni¹. B³aga³ j¹, by z nim nie sz³a, a ona domaga³a siê, ¿eby zrezygnowa³ ze œledzenia Tanga. Gdy odmówi³, powiedzia³a: „Wiêc idê z tob¹”. Nietrudno by³o œledziæ ¿o³nierzy Tanga. W dzielnicach po³o¿onych daleko od centrum, jak twierdzi³ Jose, Chiñczycy rozdzielali siê na czteroosobowe oddzia³y. Tu byli odwa¿niejsi. Maszerowali Liberty Street w zwartym szyku, jak na defiladzie. Jakby to miasto nale¿a³o do nich, pomyœla³ Ken. 262

Wszyscy nieœli ma³e œwiate³ka, jedni zielone, inni niebieskie lub ¿ó³te. Pewnie w ten sposób rozró¿niaj¹ poszczególne jednostki, uzna³ Ken. Ci, którzy szli z Tangiem, byli oznakowani na czerwono. Przecznicê dalej, na Albany Street, bez powodu ostrzelali kilka witryn. Ze sklepu sportowego wypad³y na bruk pootwierane pud³a. Na wystawie le¿a³ martwy nastolatek, z rolkami w rêkach i deskorolk¹ wciœniêt¹ pod plecy. Ken obserwowa³ chiñskich najeŸdŸców z bramy na Liberty Street. Budynki na World Trade Plaza zas³ania³y drzwi, w które wszed³ Tang; nie mo¿na by³o podejœæ bli¿ej, bo na placu roi³o siê od ¿o³nierzy. – I co teraz? – szepn¹³ Jose. – Nie wiem. – Wydaje mi siê, ¿e admira³ Tang przyszed³ tu po burmistrza. – Mo¿e namówisz ich do wspólnego wywiadu – powiedzia³a Kate. – Patrzcie – szepn¹³ Jose. – Ca³y czas mia³ w³¹czon¹ kamerê. – Admira³ Tang Li opuszcza World Trade Center. Towarzyszy mu kilkuset ¿o³nierzy. Jose chce wiedzieæ, co, do licha, knuje chiñski najeŸdŸca? Kiedy oderwa³ oko od kamery, zda³ sobie sprawê, ¿e zosta³ sam. Kate Ross i Ken Hughes biegli na wschód w œlad za komandosami admira³a Tanga, którzy minêli Church Street i skrêcili w Dey. Jose dogoni³ Kate i Kena na rogu Liberty i Broadwayu. Schowani za ciê¿arówk¹ FedEx, obserwowali liczn¹ grupê ¿o³nierzy otaczaj¹cych Bank Rezerwy Federalnej. Oddzia³ Tanga skrêca³ w lewo z Dey i szybkim krokiem kierowa³ siê na pó³noc. – Id¹ do ratusza – szepn¹³ Ken. – To niemo¿liwe, ¿eby tam by³ burmistrz. – Mo¿e jest gdzieœ w pobli¿u – powiedzia³a Kate. – Albo pod ratuszem. – No to chodŸmy tam – rzuci³ Jose. Ken z³apa³ go za ramiê i wci¹gn¹³ z powrotem za ciê¿arówkê. – Jesteœmy tu uwiêzieni. Jeœli przejdziemy na drug¹ stronê ulicy, zauwa¿¹ nas. Jose próbowa³ mu siê wyrwaæ. Ken przytrzyma³ go mocniej. – Zobaczcie! – powiedzia³a Kate. Piêæ silnych reflektorów oœwietli³o chiñsk¹ flagê wisz¹c¹ nad wejœciem do Banku Rezerwy Federalnej. ¯o³nierze zasalutowali i zaczêli wiwatowaæ, poklepuj¹c siê po plecach i strzelaj¹c w powietrze. Ken zda³ sobie sprawê, ¿e nie ma co czekaæ na lepsz¹ okazjê. – Idziemy! 263

Harriet Greene i Hector Sanchez znajdowali siê szeœæ przecznic na pó³noc od Banku Rezerwy Federalnej, wœród drzew City Hall Park. Œledzili namierzaj¹cych burmistrza chiñskich ¿o³nierzy, którzy okr¹¿yli ruiny One Police Plaza, skierowali siê Gold Street na po³udnie, skrêcili na zachód w Ann i weszli do parku. To tutaj Harriet i Hector us³yszeli dochodz¹ce od strony Broadwayu kroki oddzia³u admira³a. Na ten dŸwiêk chiñscy tropiciele znieruchomieli. Podnieœli g³owy jak ogary, którym ktoœ przeszkodzi³ w ³owach. Harriet i Hector schowali siê za obudow¹ windy, która wozi³a niepe³nosprawnych pasa¿erów na stacjê metra znajduj¹c¹ siê pod parkiem. Serce zamar³o w piersi Sancheza, gdy silna d³oñ zakry³a mu usta i podnios³a g³owê, przystawiaj¹c do gard³a b³yszcz¹ce ostrze.

38 H

ector nie zd¹¿y³ ostrzec Harriet, ale zrobi³ to za niego jej zwierzêcy instynkt; b³yskawicznie obróci³a siê na piêcie, kieruj¹c lufê karabinu w stronê napastnika. – Co ty tu robisz, do stu piorunów? – rozleg³ siê tubalny, gniewny g³os. – Tatuœ! Drzwi windy otworzy³y siê szerzej. Harold Greene wci¹gn¹³ Hectora do œrodka i przywo³a³ Harriet skinieniem rêki. – Uwa¿aj, gdzie stawiasz nogi. Jesteœmy na dachu kabiny. Sanchez stan¹³ na dŸwigarach windy, która zatrzyma³a siê miêdzy piêtrami, kiedy wysiad³ pr¹d. Oficer Greene zamkn¹³ drzwi i zapali³ zapa³kê. Harriet rzuci³a siê ojcu na szyjê i, ku zaskoczeniu Hectora, wybuchnê³a p³aczem. – Co wy tu robicie, do licha? – spyta³ Harold. – Mieliœcie pilnowaæ domu burmistrza. – Uznaliœmy, ¿e powinniœmy go poszukaæ. – Wiêc ustawcie siê w kolejce. – Zdmuchn¹³ zapa³kê, uchyli³ drzwi i wskaza³ nadbiegaj¹ce od strony Broadwayu setki chiñskich ¿o³nierzy. – Sk¹d masz broñ? – Zabra³am j¹ jednemu z komandosów, którzy zaatakowali dziewiêtnasty komisariat. – Dobra dziewczynka. – Tatusiu, oni namierzaj¹ sygna³y burmistrza. Myœlê, ¿e gdybyœmy poszli za nimi, doprowadziliby nas do niego. 264

– Hej, ty – ojciec Harriet zwróci³ siê do Hectora – czy ona zachowuje siê tak przez ca³y dzieñ? – Nie, proszê pana. – Na pewno. – Poklepa³ Harriet po policzku. – Uwierzy³byœ, ¿e kiedy by³a ma³a, bawi³a siê w Winnetou? – Tak – odpar³ Hector. – M³oda damo, gdyby zamiast mnie przyczai³ siê tu chiñski komandos, nie by³oby z ciebie co zbieraæ. Harriet zwiesi³a g³owê. – Wiem, tatusiu. – A ty, ch³opcze, jeszcze j¹ podpuszczasz! – powiedzia³ do Hectora. – No dobrze, trzymajcie siê blisko mnie i róbcie, co wam ka¿ê, a mo¿e wyjdziemy z tego ca³o. Para cholernych g³upków. Hector tyle ju¿ tego dnia przeszed³, ¿e nie mia³ ochoty s³uchaæ, jak ktoœ nazywa go „cholernym g³upkiem”, nawet jeœli tym kimœ by³ ojciec Harriet. Zamiast wiêc powiedzieæ „Tak jest”, jak uczyni³by jeszcze wczoraj, spyta³: – Czy jesteœmy tu jedynymi policjantami? – A sk¹d. Ci, którzy uciekli z komendy g³ównej przed wybuchem, i my, z pierwszego komisariatu, rozlokowaliœmy siê w okolicy, na piêtrach budynków, w J&R, w biurach. Mój Lou ustanowi³ kwaterê g³ówn¹ w sklepie ¿elaznym na Park Row. – I co robicie? – Czekamy na stosown¹ chwilê, ch³opcze. Czekamy na stosown¹ chwilê. Zostañcie tu, pójdê siê rozejrzeæ. Hector zerkn¹³ z ukosa na Harriet. Wci¹¿ p³aka³a. – Co siê sta³o? – szepn¹³. – On wygl¹da tak staro. – Jest po prostu zmêczony. – Nigdy jeszcze nie widzia³am na jego twarzy tak g³êbokich zmarszczek. Hector poklepa³ j¹ po ramieniu. Harriet str¹ci³a jego d³oñ. – Powinien siedzieæ w domu. Jego wojna ju¿ siê skoñczy³a. – Na dó³! ZejdŸcie na dó³! Id¹ tu. Hector przecisn¹³ siê przez klapê w dachu, szukaj¹c nogami pod³ogi. Harriet wskoczy³a do windy tu¿ po nim. Po chwili do³¹czy³ do nich Harold i zamkn¹³ w³az. Podniós³ palec do ust na znak, ¿eby zaczekali. Ostry blask lampy halogenowej wype³ni³ szyb windy. Hector zauwa¿y³, ¿e Harold Greene przygotowa³ drogê ucieczki, wy³amuj¹c wewnêtrzne drzwi kabiny. W k¹cie sta³a strzelba. 265

Sanchez zda³ sobie sprawê, ¿e w okolicach ratusza musia³y byæ setki, a mo¿e nawet tysi¹ce policjantów, którzy tak jak Harold Greene przetrwali pierwszy atak i zeszli do podziemia. Teraz przyczajone oddzia³y paramilitarne musia³y przerodziæ siê w miejsk¹ partyzantkê. A¿eby przetrwaæ, partyzanci musz¹ bezustannie siê przemieszczaæ. Œwiat³o zgas³o. Odg³osy kroków ucich³y. Z daleka dobieg³ g³os wydaj¹cy rozkazy. – Co robimy? – spyta³ Hector. – Powiedzia³em ju¿. Czekamy na okazjê. – Nie – zaprotestowa³ Hector. – Powinniœmy pójœæ za tym oddzia³em. Musimy chroniæ burmistrza. W ciemnoœciach widaæ by³o tylko sylwetki Greene’ów. Harold przypomina³ niedŸwiedzia, a Harriet, przestêpuj¹ca z nogi na nogê, przywodzi³a na myœl wyg³odnia³¹ panterê. – Hector ma racjꠖ powiedzia³a. – Naszym zadaniem jest chroniæ burmistrza. – Najpierw musicie go znaleŸæ. – Wiem, gdzie na pewno go nie ma – stwierdzi³ Hector. – Tutaj. ChodŸmy, Harriet. – Czekajcie – powiedzia³ Harold Greene. – Os³aniaj nas, tato. Hector, idziemy.

39 Gdy Harold wyjaœni³ im, którêdy mog¹ uciekaæ, wyczo³gali siê przez wy³a-

mane przez niego drzwi i przeszli przez maszynowniê i kabinê z urz¹dzeniami elektrycznymi. ZnaleŸli siê na stacji metra. Cywile zgromadzeni wokó³ reflektora pracownika ekipy remontowej pospiesznie schowali siê w cieniu na widok dwojga policjantów. Harriet i Hector poszli za znakami do wyjœcia po wschodniej stronie Park Row. Kucn¹wszy na stopniach, wyjrzeli przez porêcz. W City Hall Park roi³o siê od chiñskich ¿o³nierzy. Ich kolorowe diody przywodzi³y na myœl odleg³e ogniska, choæ najeŸdŸcy byli tu¿-tu¿, po drugiej stronie Park Row, gromadz¹c siê w parku, tak jakby do nich nale¿a³. Hector nie zauwa¿y³ nikogo na chodniku. – Chcesz wiedzieæ, dlaczego to zrobi³am? – spyta³a Harriet. – Dlaczego co zrobi³aœ? – Hector podniós³ g³owê, modl¹c siê, by nikt mu jej nie odstrzeli³. Na rogach Frankfort, Spruce i Beekman nie by³o komandosów.

266

– Dlaczego œci¹gnê³am ciê do Gracie Mansion. Chodzi o to, ¿e lubiê towarzystwo inteligentnych ludzi. Sama nie jestem zbyt bystra… – E tam! – To prawda. Jestem dyslektyczk¹. Wykryli to za póŸno, ¿eby da³o siê coœ z tym zrobiæ. – O czym ty gadasz… przecie¿ chodzi³aœ do City. – Przez dwa lata. Zorganizowali mi specjalny tok nauczania, ¿ebym mog³a s³u¿yæ w policji. Nie jestem inteligentna… Hector, do cholery, prawie nie umiem czytaæ. Rozumiesz? – Rozumiem. – Nie jestem g³upia. W czasie akcji mogê myœleæ za nas obydwoje. Ale ty masz zdolnoœæ przewidywania… wiêcej widzisz. Hector zda³ sobie sprawê, ¿e Harriet ma racjê. Wszystko, czego próbowa³ nauczyæ siê w liceum i na studiach, u³o¿y³o siê w logiczn¹ ca³oœæ. Nareszcie mia³ pe³ny obraz. Zupe³nie jakby ³uski nagle opad³y mu z oczu. Na przyk³ad w tej chwili zauwa¿y³, ¿e chiñscy ¿o³nierze zmienili taktykê. Dzia³ali jak armia. Zajmowali terytorium jak armia. Ustawiali siê jak armia. – Co widzisz? – Hector wskaza³ park. – Gromadz¹ siê. Nie tworz¹ ju¿ ma³ych, mobilnych oddzia³ów; jest oko³o piêciuset ¿o³nierzy. – No i? – Przypuœæmy, ¿e twój ojciec ma racjê. Mo¿e w tych budynkach naprawdê jest tysi¹c policjantów. Jak ich sk³oniæ, ¿eby wszyscy naraz zaczêli strzelaæ? Jaki jest jedyny sposób przywo³ania wszystkich policjantów na ratunek? – Og³oszenie „dziesiêæ-trzynaœcie”. Policjant potrzebuje pomocy. Ale dyspozytornia jest zniszczona. I na pewno nie dzia³a ju¿ ¿aden z odbiorników. – Potrzebujemy megafonów – powiedzia³ Hector. – Du¿ych magnetofonów z mikrofonami. Mo¿emy jakoœ siê dostaæ do sklepu J&R? Najwiêkszy w mieœcie sklep ze sprzêtem elektronicznym zajmowa³ wiêksz¹ czêœæ Park Row. Nie zosta³ spl¹drowany tak jak te w innych dzielnicach. Tu by³o wiêcej policjantów ni¿ kundli. Harriet zdjê³a czapkê i podnios³a g³owê, wypatruj¹c najbezpieczniejszej drogi do sklepu. – No dobra, Hector. Szable w d³oñ. Pobiegniemy Frankfort na wschód, Gold na po³udnie, Ann na zachód i stamt¹d wejdziemy na rampê za³adowcz¹ J&R. Gotów? Ledwie skoñczy³a mówiæ, zaczê³a biec. Hector zdj¹³ karabin z pleców i ruszy³ za ni¹. Przecznica na wschód, trzy na po³udnie i jedna na zachód, a¿ do tylnej bramy J&R. Harriet opar³a siê plecami o œcianê. Zapuka³a trzy razy 267

do drzwi, a nastêpnie trzykrotnie cicho gwizdnê³a przez zêby. Drzwi otworzy³y siê szeroko, ukazuj¹c lufê dwururki. – Greene i Sanchez, ochrona Gracie Mansion. W œrodku byli policjanci. Sier¿ant o nalanej twarzy i czerwonych oczach, który otworzy³ drzwi, i kilkudziesiêciu mundurowych. – Witam, sier¿ancie. Na co wszyscy czekacie? – spyta³ Hector. Sier¿ant spojrza³ na niego nieufnie, jakby siê obawia³, ¿e ma do czynienia z pracownikiem wydzia³u wewnêtrznego. – Na rozkazy – odpowiedzia³. – Przyda³aby siê te¿ ciê¿ka artyleria. – Da radê w³¹czyæ parê tych magnetofonów? – Jak uda³o wam siê przedostaæ tu z Gracie Mansion? – Dziêki niej – odpar³ Hector. Sier¿ant wbi³ wzrok w Harriet, która znów, jak pantera, przestêpowa³a z nogi na nogê, podrzucaj¹c karabin jak batutê. – W porz¹dku. – Wyda³ polecenie kilku policjantom, którzy pow³ócz¹c nogami wyszli z pomieszczenia i po chwili wrócili z pud³ami w rêkach. – Otwórzcie je – rozkaza³. – Szybciej! Ty, ty i ty, przynieœcie baterie. Hector w³¹czy³ sprzêt i zastuka³ w mikrofon. Wzmocniony dŸwiêk odbi³ siê echem od sufitu. Sanchez da³ drugi mikrofon Harriet, która wyjaœni³a zgromadzonym, na czym polega plan, i za¿¹da³a ochotników. Kiedy kilkunastu policjantów wysz³o na sk¹pany w ksiê¿ycowym blasku chodnik, okaza³o siê, ¿e liczba chiñskich ¿o³nierzy przebywaj¹cych w City Hall Park potroi³a siê; by³o ich ju¿ przesz³o tysi¹c i stale pojawiali siê nastêpni. – Musimy podejœæ jak najbli¿ej – powiedzia³a Harriet. – Trzymajcie magnetofony i broñ nad g³owami i idŸcie Park Row w stronê tych drani, jakbyœcie chcieli siê poddaæ. Potem wskoczcie za ostatni rz¹d samochodów i zacznijcie krzyczeæ. Gotowi? No to jazda! Komandosi zauwa¿yli policjantów, zanim ci zdo³ali przejœæ kilka kroków. Pierwszy szereg uniós³ broñ. – Krzyczcie: „Nie strzelaæ, poddajemy siꔠ– powiedzia³a Harriet. – Jeœli ktoœ zna chiñski, niech krzyczy po chiñsku. – Ja znam – zg³osi³ siê jeden z ochotników, chudy blondyn dygocz¹cy na ca³ym ciele. – No to rób, co do ciebie nale¿y. Krzyknij: „Poddajemy siê”. Po chiñsku. Szli szybkim krokiem wœród porzuconych samochodów, prosto na lufy karabinów. To by³o najd³u¿sze dwadzieœcia metrów w ¿yciu Hectora. Ken Hughes, Kate Ross i Jose Chin zmierzali na pó³nocny wschód. W³aœnie obserwowali ratusz i park z rogu Chambers Street i Broadwayu, gdy nagle w ciszê wdar³ siê og³uszaj¹cy krzyk: 268

– Dziesiêæ-trzynaœcie! Dziesiêæ-trzynaœcie! Dziesiêæ-trzynaœcie! – Oficer potrzebuje natychmiastowej pomocy – przet³umaczy³ Jose. – Innymi s³owy, ratujcie, zanim nas roznios¹ w py³. Wezwanie odbi³o siê g³oœnym echem od œcian budynków miêdzy Park Row a Broadwayem, pop³ynê³o do Vesey Street i Chambers. Reakcja by³a natychmiastowa. Zanim komandosi zag³uszyli wo³anie o pomoc, puszczaj¹c serie w porzucone samochody, z okien i dachów pobliskich budynków pad³y strza³y. Jose skierowa³ kamerê na pole bitwy, rozœwietlone b³yskami z broni palnej. Trzask przeszed³ w donoœne staccato, a potem w przeci¹g³y, niekoñcz¹cy siê huk; setki policjantów zasypa³y park gradem pocisków. Chiñscy komandosi, umiejêtnie chroni¹c siê za drzewami, lampami i ³awkami, odpowiadali ogniem. Wojska zaczê³y przemieszczaæ siê do centrum, strzelaj¹c w okna sklepów na Park Row i biur wychodz¹cych na Broadway, nagrobki na cmentarzu przy Vesey i witryny na Fulton. Kate zauwa¿y³a oddzia³ biegn¹cy w zwartym szyku. Tr¹ci³a Kena w ramiê. – Zobacz! Ken musia³ krzykn¹æ do Jose, by ten go us³ysza³. – Patrz, czerwone œwiat³a. Czy to Tang? Chin spojrza³ przez modu³ podczerwienny na grupê ¿o³nierzy. – Oni te¿ maj¹ radionamiernik. – Ich sprzêt by³ widoczny na ekranie jako du¿a plama. Oddzia³ do³¹czy³ do Tanga i jego elitarnej stra¿y. ¯o³nierze minêli ratusz, Tweed Court House, przebiegli na drug¹ stronê Chambers i zniknêli w Elk Street. Ken, Kate i Jose pod¹¿yli za nimi wzd³u¿ budynków na Chambers i ostro¿nie wychylili siê zza rogu. Elk Street by³a zbyt w¹ska, by œwiat³o ksiê¿ycowe dotar³o do bramy posêpnego starego biurowca, w któr¹ wbiegali ludzie Tanga. Jose upad³ na kolano i spojrza³ w noktowizor. – Jest z nimi Tang. – Musieli namierzyæ transmisjê burmistrza. Jose, zadzwoñ do twojego kumpla z ratusza. Chin praw¹ rêk¹ próbowa³ wyostrzyæ obraz, a lew¹ przywo³a³ jeden z numerów zachowanych w pamiêci komórki. Renata Bradley siêgnê³a po telefon Larry’ego. – Co? – Jose chce, ¿ebyœ wiedzia³a! Wchodz¹ przez budynek na Elk. Jeœli tam jesteœcie, uciekajcie. 269

Burmistrz Mincarelli i Renata Bradley zawsze spierali siê o Tweed Court House, dwupiêtrowy wiktoriañski pa³ac stoj¹cy obok ratusza. Renata, której dziadkowie byli kamieniarzami, nie mog³a nie podziwiaæ tego, jak wiele zastosowañ dla marmuru znaleŸli budowniczowie wynajêci przez „Bossa” Tweeda. Dla burmistrza by³a to potwornoœæ – pomnik oszustwa, wzniesiony przez skorumpowanych i zamieszkiwany przez zhañbionych. Nie cierpia³ tego paskudztwa na d³ugo przed tym, jak Luther Washington natkn¹³ siê na melinê w piwnicy. Podczas instalowania masztu nadawczego Luther przypadkowo zburzy³ jedn¹ ze œcian i odkry³ stumetrowy tunel. £¹czy³ on nieu¿ywan¹ stacjê metra z melin¹, któr¹ najwyraŸniej za³o¿y³ tam w³adaj¹cy miastem w epoce jazzu oszust i rozpustnik, burmistrz Jimmy Walker. Mincarelli nienawidzi³ ka¿dego kafelka, ka¿dego lustra i ka¿dej glazurowanej ceg³y w ³ukowatym sklepieniu tego przestronnego pomieszczenia, a najbardziej razi³ go ozdobny ¿yrandol o ramionach przedstawiaj¹cych nagie kobiety w akrobatycznych pozach. Ale ¿e chiñscy komandosi znaleŸli wejœcie do bunkra od strony Elk Street, Rudy i jego dru¿yna wycofali siê w³aœnie do starej meliny, by tam zastawiæ pu³apkê na admira³a Tanga. Bunkier opuœcili wszyscy oprócz burmistrza, Renaty, Luthera i szeœciu dobrze uzbrojonych detektywów w kamizelkach kuloodpornych. Samantha Cummings i Danny Wong wyprowadzili pozosta³ych cywilów przez wyjœcia awaryjne i do³¹czyli do tysiêcy ludzi ukrywaj¹cych siê w ciemnych tunelach metra. Luther ustawi³ siê u wylotu tunelu z rakiet¹ stinger zdobyt¹ przez Bena i Rocco. Burmistrz i Renata zapalili lampy gazowe. Detektywi schowali siê za ³ukami podpieraj¹cymi tunel. Plan – zdaniem Luthera i detektywów maj¹cy ma³e szanse powodzenia – polega³ na tym, by pobiæ najeŸdŸców ich w³asn¹ broni¹, bior¹c Tanga za zak³adnika.

40 W

holu biurowca na Elk Street, Ken patrzy³ nieufnie w g³¹b klatki schodowej, któr¹ admira³ Tang i jego elitarna stra¿ zeszli na dó³. – To szaleñstwo – powiedzia³a Kate. – Jesteœmy blisko – rzuci³ Jose. Nagle na klatce schodowej rozbrzmia³o staccato karabinu maszynowego, odbijaj¹ce siê od cegie³, kamieni i betonu. Po chwili rozleg³y siê odg³osy 270

strza³ów z pistoletu. Zag³uszy³y je kolejne serie, a potem z do³u dobieg³ g³oœny huk i pod³og¹ wstrz¹sn¹³ silny wybuch. Zapad³a g³êboka cisza, któr¹ m¹ci³y tylko odg³osy strzelaniny dochodz¹ce z drugiej strony ratusza. – Co siê sta³o? Jose i Ken popêdzili schodami w dó³, przeskakuj¹c po dwa stopnie. Kate ruszy³a za nimi, obiecuj¹c sobie: Jeszcze tylko ten jeden raz. Przeszed³szy trzy piêtra, znalaz³a siê w ciemnej suterenie. Zobaczy³a potê¿ne, spowite dymem drzwi, wisz¹ce na jednym zawiasie. Za nimi znajdowa³ siê d³ugi, w¹ski, niski tunel. Po prawej stronie le¿eli chiñscy ¿o³nierze, martwi i ranni. Inni s³aniali siê na nogach, prowadz¹c oœlepionych towarzyszy. Ken i Jose zniknêli Kate z oczu. Z lewej strony widaæ by³o œwiat³o. Powtarzaj¹c w duchu „blask na koñcu tunelu”, skierowa³a siê w jego stronê. W powietrzu wisia³ gryz¹cy dym i obrzydliwie s³odki zapach krwi. Co kilka kroków Kate mija³a wnêki za ³ukami. W ka¿dej le¿a³ martwy cz³owiek. Amerykanie, w rozerwanych, osmalonych garniturach. Detektywi burmistrza; ich kamizelki kuloodporne nie opar³y siê ciê¿kiej broni. Zbli¿aj¹c siê do œwiat³a, us³ysza³a g³osy, a gdy wesz³a do pomieszczenia, serce zabi³o jej mocniej. Ken by³ ca³y i zdrowy. Podobnie jak Jose, który trzyma³ kamerê. Obok sta³ burmistrz Mincarelli i jego ciemnow³osa rzeczniczka prasowa. Wszyscy wpatrywali siê jak zahipnotyzowani w dwóch komandosów z krótkimi karabinami maszynowymi w d³oniach. Miêdzy nimi sta³ drobny, dystyngowany mê¿czyzna w mundurze polowym. Móg³ to byæ tylko admira³ Tang. Jeden z komandosów wymierzy³ broñ w Kate. By³ ranny, krew la³a siê z jego szyi. – Kate! – Ken przypad³ do niej i przyci¹gn¹³ do siebie. W tej samej chwili komandos upad³ w ka³u¿ê krwi, wypuszczaj¹c karabin z r¹k. Chin zwietrzy³ okazjê, by ocaliæ swoich towarzyszy. Z podniesion¹ kamer¹ doskoczy³ do admira³a Tanga, mówi¹c: – Jose chce wiedzieæ, admirale Tang. O co panu w³aœciwie chodzi? Zrobi³ to zbyt szybko. ¯aden z jeñców nie wykorzysta³ chwilowej nieuwagi Chiñczyków i Jose znalaz³ siê sam przed luf¹ karabinu. Estúpido. Nie kreuj wydarzeñ, filmuj je. No trudno! Sta³o siê. W³¹czy³ kamerê. – Jose Chin, New York Yes! Jose chce wiedzieæ, admirale Tang. Co pana sprowadza do Nowego Jorku? Admira³ chcia³ coœ powiedzieæ, ale zanim zdo³a³ to zrobiæ, jego ochroniarz uderzy³ Jose w g³owê kolb¹ karabinu. 271

Dziennikarz run¹³ na pod³ogê. Dziwne, nie czu³ bólu. Us³ysza³ straszny huk i tyle. Pewnie zaraz go rozboli g³owa. Co za dzieñ. Jose chce wiedzieæ… co teraz? Do dzie³a! Odwróci³ siê, próbowa³ wsta栖 i, ku swojemu zdumieniu, zorientowa³ siê, ¿e nie jest w stanie. Kamera trzês³a siê w jego d³oni, jakby by³ jakimœ starym, przepitym t³uœciochem ze zwi¹zku zawodowego. Opad³ z powrotem na pod³ogê. Mia³ nadziejê, ¿e Jasbir Singh wys³a³ w eter jego materia³ wart Pulitzera. Lepiej, by to zrobi³, bo ten wywiad stulecia okaza³ siê zaskakuj¹co krótki. Co z tego, ¿e historiê pisz¹ jej uczestnicy? Wa¿niejsze, kto j¹ filmuje; Jose Chin przejdzie do jej anna³ów dziêki reporta¿owi „George Przystojniak obrabia Tiffany’s”. Kate uklêk³a przy nim, by mu pomóc. Ken odci¹gn¹³ j¹ na bok, gdy Tang wyci¹gn¹³ z kabury pistolet i powiedzia³: – Panie burmistrzu, gotów jestem przyj¹æ bezwarunkow¹ kapitulacjê Nowego Jorku. Rudy Mincarelli nie móg³ oderwaæ oczu od le¿¹cego u jego stóp m³odego cz³owieka. – Nie poddam miasta, ani tobie, ani nikomu innemu. – Moje wojska opanowa³y ulice, a pan jest moim wiêŸniem. – Nikt nie jest w stanie na d³ugo opanowaæ ulic Nowego Jorku – odpowiedzia³ Mincarelli. – I wiesz co, Tang? – doda³ Ken Hughes. – To miasto poradzi sobie przez jakiœ czas bez burmistrza. – Kapitanie holownika, zamknij siê! Burmistrzu Mincarelli, pañskie miasto jest w moich rêkach; to, czy bêdzie pan ¿y³, czy nie, nie ma ¿adnego znaczenia. Jednak jeœli zale¿y panu na swoich wspó³obywatelach, podejmie pan stosowne dzia³ania, by ochroniæ ich przede mn¹ i przed armi¹ amerykañsk¹. Tang machn¹³ rêk¹. Jego ochroniarz wymierzy³ karabin w g³owê burmistrza. Mincarelli próbowa³ zachowaæ kamienn¹ twarz. Ze wszystkich doznanych tego koszmarnego dnia ciosów ten by³ najgorszy. Strze¿ony dzieñ i noc przez ochroniarzy, rozpieszczany przez Renatê, przyzwyczajony do pochlebstw podw³adnych, burmistrz nagle sta³ siê bezbronny niczym starzec osaczony w ciemnym korytarzu. Renata stanê³a miêdzy nim a Tangiem. – Proszꠖ powiedzia³a do admira³a – jesteœmy gotowi do negocjacji. Serce wali³o jej w piersi jak m³otem. Zauwa¿y³a, ¿e Jose Chin nieruchomieje, a kobieta imieniem Kate obejmuje ramieniem krzepkiego kapitana holownika. Chroni³a swojego mê¿czyznê, tak jak ona, Renata, próbowa³a chroniæ Rudy’ego. 272

Mincarelli powiedzia³ tonem nie znosz¹cym sprzeciwu: – Renato, odsuñ siê. Chiñski admira³ bezczelnie pog³adzi³ j¹ po policzku. – Renata? – powiedzia³, patrz¹c drwi¹co na Rudy’ego. – Konkubina burmistrza? Dziêki waszym igraszkom pekiñskie gazety sta³y siê o wiele ciekawsze. Powiód³ palcem po jej ustach. Renata ugryz³a go z ca³ej si³y. Admira³ cofn¹³ d³oñ i zamachn¹³ siê. Rudy wpad³ nieporadnie miêdzy nich i odepchn¹³ Tanga. Kate poczu³a, ¿e Ken sprê¿a siê do skoku. Ochroniarz przewróci³ burmistrza na pod³ogê kolb¹ karabinu i odtr¹ci³ Renatê luf¹. Kate próbowa³a powstrzymaæ Kena. Ale on ju¿ by³ w ruchu. Uderzy³ ochroniarza ramieniem, doskoczy³ do Tanga, z³apa³ go z ty³u, zacisn¹³ lew¹ rêkê na jego gardle, wytr¹ci³ mu broñ i wyci¹gn¹³ nó¿ bosmana. Admira³ mia³ na sobie grub¹ kamizelkê kuloodporn¹, której nie mo¿na by³o przebiæ no¿em. W dodatku okaza³ siê zadziwiaj¹co silny i bez trudu wyœlizn¹³ siê z uœcisku Kena. Ochroniarz zerwa³ siê na nogi, podnosz¹c karabin. Ken przy³o¿y³ ostrze no¿a do uszkodzonego ucha Tanga. – Ka¿ mu rzuciæ broñ albo przebijê ci czaszkê. Poczu³, ¿e Tang zbiera si³y. – Admirale, nie ma pan szans. Ostrze wyjdzie z drugiej strony, zanim on zdo³a mnie powstrzymaæ. Ka¿ mu rzuciæ ten karabin. – Puœæ mnie – odparowa³ Tang bez cienia strachu – albo ka¿ê mu zabiæ wszystkich w tym pomieszczeniu, poczynaj¹c od twojej ukochanej. – Nie do¿yjesz tej chwili. – Ja nigdy nie blefujꠖ powiedzia³ Tang. Strach, wœciek³oœæ i œwiadomoœæ braku innych mo¿liwoœci obudzi³y w Kenie ch³odnego, wyrachowanego marynarza; bez namys³u wepchn¹³ nó¿ g³êbiej do ucha admira³a. Tang Li poczu³, jak kapitan napina miêœnie. – Nie! – zawo³a³, po czym krzykn¹³ coœ po chiñsku, g³osem pe³nym strachu. Ochroniarz po³o¿y³ karabin na pod³odze i cofn¹³ siê, nie odrywaj¹c od niego oczu. – Ka¿ mu siê po³o¿yæ! Twarz¹ w dó³, rêce na karku. Tang wyda³ rozkaz. Ochroniarz powoli go wykona³. – Kate – powiedzia³ Ken – podnieœ to. Kate powoli wypuœci³a powietrze z ust i schyli³a siê po karabin. – Spróbuj wyj¹æ magazynek. 18 – Bitwa o Nowy Jork

273

Kate, widzia³a na Jamajce niejeden karabin, bez trudu wiêc znalaz³a zamek zwalniaj¹cy magazynek. Nastêpnie podnios³a pistolet upuszczony przez Tanga. – Jest zabezpieczony? – spyta³ Ken. – Nie. – Wyceluj w niego, a ja zrobiê krok do ty³u. Jeœli ruszy siê choæby o centymetr, strzelaj. – Ken cofn¹³ lew¹ rêkê, odsun¹³ siê i wyj¹³ nó¿ z ucha admira³a. Wzi¹³ pistolet od Kate, która natychmiast uklêk³a, by pomóc Jose. – Panie burmistrzu – powiedzia³ Hughes. – Panie burmistrzu, nic panu nie jest? Mincarelli klêcza³ przy Renacie Bradley. Pomóg³ jej wstaæ, choæ sam s³ania³ siê na nogach. Nad uchem mia³ krwawi¹c¹ ranê. Renata przycisnê³a d³oñ do szerokiej, czerwonej rysy na policzku. – Panie burmistrzu, musi pan coœ zrobiæ z tym typem. – Dobrze siê czujesz? – spyta³ Renatê Rudy. Skinê³a g³ow¹. – Jesteœ pewna? Ken Hughes zawo³a³ go raz jeszcze. – Panie burmistrzu, mamy g³owê wê¿a. Admira³ Tang dzia³a w pojedynkê. – Admira³ Tang to kryminalista – odparowa³ Rudy Mincarelli, trzês¹c siê z gniewu, wpatrzony w poczerwienia³e od dymu oczy Chiñczyka. – Admirale Tang, wyda³ pan wojnê Nowemu Jorkowi. Zgodnie z prawem móg³bym kazaæ pana zastrzeliæ. Zamordowa³ pan ludzi, z którymi pracowa³em przez piêtnaœcie lat, wiêc zgodnie z pañskimi zasadami móg³bym zabiæ pana osobiœcie. Ale nie jestem zwierzêciem. Zamiast tego apelujê do pana, by przerwa³ pan to szaleñstwo. Niech pan ka¿e swoim podkomendnym z³o¿yæ broñ. – Z³o¿yæ broñ? – Tang zaœmia³ mu siê w twarz. – Moje wojska zajê³y wasz Bank Rezerwy Federalnej, gmach gie³dy, World Trade Center, komendê g³ówn¹ policji, elektrownie i urz¹d miejski. Co wa¿niejsze, ode mnie zale¿y ¿ycie dwóch milionów pañskich wspó³obywateli. – Pañscy bandyci tymczasowo opanowali jeden skrawek jednej dzielnicy tego ogromnego miasta. A ¿e jest pan w moich rêkach, nie maj¹ dowódcy. – Uwolni¹ mnie. Jakby na potwierdzenie tych s³ów z tunelu dobieg³y odg³osy wystrza³ów, a ziemi¹ wstrz¹sn¹³ wybuch. – S¹ zmêczeni i g³odni – powiedzia³ Ken Hughes. – Bez admira³a, który narysowa³by im mapê, nie odró¿ni¹ swoich ty³ków od dziur w ziemi. – Nie mieszaj siê do tego! – warkn¹³ Mincarelli. – Pieprzê pana, panie burmistrzu. Ten sukinsyn zar¿n¹³ moj¹ za³ogê i mojego przyjaciela, Jose China. 274

– B¹dŸ cicho! – Jednak zanim burmistrz zdo³a³ wróciæ do rozmowy z Tangiem, Kate Ross podnios³a g³owê znad cia³a Jose i powiedzia³a hardym tonem: – Panie burmistrzu, kapitan Hughes widzia³ wojska admira³a Tanga na w³asne oczy, a pan nie. Dlatego wys³uchanie go le¿y w pañskim interesie. – Jego okrêtom brakuje paliwa – powiedzia³ Ken. – To koniec, tyle ¿e oni jeszcze o tym nie wiedz¹. Tylko ty mo¿esz im to powiedzieæ, Tang. Mo¿esz uratowaæ tak¿e ich, nie tylko nas. Twoi ch³opcy maj¹ ju¿ dosyæ. Marynarka zatopi wszystkie okrêty razem z za³ogami. Tang sta³ nieruchomo jak pos¹g. To jeszcze nie by³ koniec. Wiedzia³, ¿e jego ludzie s¹ zmêczeni. Wiedzia³, ¿e okrêtom brakuje paliwa. Wiedzia³, ¿e amerykañskie wojsko zaatakuje. Ale nie przegra³ – dopóki mia³ swojego asa w rêkawie. Burmistrz by³ oburzony zniszczeniem komendy g³ównej policji? Nie wiedzia³ jeszcze, czym jest prawdziwe zniszczenie. Mincarelli przeszukiwa³ najg³êbsze zakamarki swojego umys³u. Kiedy ostatnio negocjowa³ o coœ tak cennego? Kiedy w ogóle ostatnio negocjowa³? Chyba jeszcze w prokuraturze, dawno, dawno temu. Pozosta³y mu te¿ w pamiêci jakieœ mgliste wspomnienia kompromisów wykuwanych w czasach jego krótkotrwa³ej prywatnej praktyki adwokackiej. – Niech pan nie myœli – powiedzia³ do admira³a – ¿e uprowadzi³ pan ukochan¹ córê Ameryki. S¹ w tym kraju ludzie, którzy nie zmartwiliby siê zniszczeniem Nowego Jorku. – Burmistrza ogarnê³a dzika furia. Ten potwór, ten bandyta bêdzie niszczy³ dalej, ulica po ulicy, dom po domu, cz³owieka po cz³owieku. Greg, pomyœla³, co zrobi³byœ na moim miejscu? Choæ zna³ odpowiedŸ na to pytanie, jeszcze zanim je sobie zada³, nie móg³ jej przyj¹æ do wiadomoœci. Greg przeprosi³by. Greg powiedzia³by to, co Tang chcia³ us³yszeæ. Greg pozwoli³by temu bandycie postawiæ na swoim. Greg sk³ama³by. Rudy nienawidzi³ k³amstw. Zerkn¹³ z ukosa na Renatê. Jej twarz, pokryta krwi¹ z rozciêtego policzka, by³a blada ze strachu. Mimo to, napotkawszy jego spojrzenie, Renata nie odwróci³a wzroku. Nie musia³ jej pytaæ, co powinien zrobiæ; w wiêkszoœci spraw byli jednej myœli. Zerkn¹³ na dziennikarza skulonego na pod³odze. Jakiej on jest narodowoœci, hiszpañskiej czy chiñskiej? Jose Chin. Jednej i drugiej. Œwietlana przysz³oœæ ras zamieszkuj¹cych Nowy Jork: Bo¿e b³ogos³aw jego rodziców. Spojrza³ na kapitana holownika o mocno pokiereszowanej twarzy i ¿ywych oczach. Typowy robotnik, wysoki, umiêœniony, o szerokich barach i d³oniach jak bochny. W wieku burmistrza, mo¿e trochê starszy, Irlandczyk z domieszk¹ szkockiej, niemieckiej albo angielskiej krwi. Obejmowa³ ramieniem kobietê niewiele starsz¹ od Renaty. Kate wydawa³a siê niezwykle pewna siebie; Rudy uzna³by j¹ za detektywa, gdyby nie elegancja w jej ruchach, której na ogó³ nie widzia³o siê 275

u policjantek. £adna kobieta. Z Manhattanu. Chelsea albo Village. Jak ci dwoje siê spotkali? Jak w ogóle ludzie poznawali siê w Nowym Jorku? Czasami po prostu mia³o siê szczêœcie. Czy nie to by³o najwa¿niejsze w tym wspania³ym mieœcie? ¯e mo¿na w nim znaleŸæ szczêœcie? Greg, co zrobi³byœ na moim miejscu? Nie mów, nie mów, ju¿ wiem. – Admirale! – warkn¹³ Mincarelli. – S³ucham, panie burmistrzu. – Zdaje siê, ¿e miasto Nowy Jork winne jest panu przeprosiny za incydent sprzed kilkunastu lat. Tang potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Nie, panie burmistrzu. Nowy Jork ju¿ mnie przeprosi³. „Miasto” zap³aci³o mi dwadzieœcia piêæ tysiêcy dolarów. Przez ca³y miesi¹c dzieli³em te pieni¹dze miêdzy bezdomnych. Drañ chcia³, by on, burmistrz, b³aga³ go o litoœæ, by sk³ama³ dla dobra swojego miasta. W g³owie Mincarellego rozbrzmia³y gniewne g³osy: Przestañ pieprzyæ! W tej sprawie nie by³o nic, co wymaga³oby dochodzenia prowadzonego przez prokuratora federalnego! Bezczelny student zaczepi³ dwóch stró¿ów prawa i poniós³ tego konsekwencje. Policjanci mogli post¹piæ niew³aœciwie, ale student te¿ nie by³ niewinny. Potem obudzi³ siê w nim prawnik, który powiedzia³ pe³nym godnoœci g³osem sêdziego Danny’ego Wonga: Panie burmistrzu, kto troszczy siê o pañskich ludzi? – Ja tak¿e winien jestem panu przeprosiny, admirale – rzek³ Rudy. – Jako prokurator federalny dystryktu po³udniowego Nowego Jorku, w owym czasie mog³em rozpatrzyæ pañsk¹ skargê. Nie uczyni³em tego. A gdybym wtedy by³ burmistrzem, chiñski bandyta nie dosta³by z³amanego centa, doda³ w myœlach. – ¯a³ujê, ¿e nie wstawi³em siê za panem – zmusi³ siê, by mówiæ dalej: – Nowy Jork jest ogromnym miastem i nie zawsze niesprawiedliwoœæ triumfuje. Z pewnoœci¹ podobnie jest u was. – ¯a³uje pan? – Jest mi przykro z powodu tego, co siê sta³o – powiedzia³ burmistrz. – Przepraszam. Ch³odna odpowiedŸ Tanga wydawa³a siê jednoczeœnie buñczuczna i skromna. – Przyjmujê pañskie przeprosiny, panie burmistrzu. To jednak niczego nie zmienia. Moje dzia³ania s¹ ma³¹ czêœci¹ wiêkszego przedsiêwziêcia. – Chodzi o Tajwan? – odparowa³ burmistrz. – Obiecujê panu, admirale, ¿e kiedy tylko Pentagon dowie siê, ¿e jest pan moim wiêŸniem, armia amerykañska spustoszy wasze niewinne miasta, tak jak wy zrobiliœcie z moim. To ju¿ koniec, pozostaje tylko op³akaæ zmar³ych. Jak powiedzia³ obecny tu kapitan Hughes, pan i tylko pan mo¿e ocaliæ tysi¹ce ludzkich istnieñ. To pañ276

ska ostatnia szansa. Niech pan poleci swoim ludziom z³o¿yæ broñ, bo w przeciwnym razie powiem prezydentowi Stanów Zjednoczonych, by wys³a³ w bój nasze wojska. Renata Bradley wyjê³a telefon komórkowy. – Tajwan – odpar³ Tang ³agodnym tonem – nie jest moim celem. Na korytarzu rozleg³ siê tupot nóg i do pomieszczenia wpad³o kilkunastu cz³onków elitarnej stra¿y admira³a. Wszyscy wymierzyli broñ w Kena. – Jeœli uwa¿a pan, ¿e to sytuacja patowa – powiedzia³ Tang do kapitana holownika – jest pan w b³êdzie. – Rzuci³ jedno s³owo i ¿o³nierze skierowali lufy w stronê Kate Ross. – Przyznajê siê do pomy³ki – powiedzia³ Ken i ostro¿nie po³o¿y³ broñ na pod³odze, obok swojego martwego przyjaciela.

41 G

reg Walsh dotar³ a¿ na lotnisko Kennedy’ego. Zawdziêcza³ to porucznikowi ze sztabu Pata Connelly’ego, który wsadzi³ go na pok³ad transportowca piechoty morskiej. Aby dostaæ siê bli¿ej Brooklynu, Greg musia³by pójœæ piechot¹. Wojsko zamknê³o wszystkie drogi. Si³y powietrzne zajê³y lotnisko. Ale szef policji lotniskowej, stary znajomy Walsha, zabra³ go na dach nowej wie¿y kontrolnej, z którego roztacza³ siê widok na Queens, Brooklyn, Staten Island, obrze¿a po³udniowego Bronksu, Manhattan i Atlantyk. Daleko, za ciemn¹ wod¹, zaczyna³o wschodziæ s³oñce. Greg widzia³ w s³abym œwietle brzasku, ¿e na pasach startowych roi siê od œmig³owców bojowych. Co minutê l¹dowa³y gigantyczne transportowce. D¿ipy i transportery opancerzone z rykiem silników zje¿d¿a³y po rampach; ¿o³nierze ustawiali siê w szeregach, z broni¹ na ramieniu. Walsh poczu³ smak strachu i wróci³ myœlami do chwili, gdy on i Pat, wówczas osiemnastoletni ch³opcy, biegli po p³ycie lotniska w Tan Son Nhut. Na zachodzie przycupn¹³ Manhattan, odcinaj¹cy siê na tle szarego nieba. Na wschodzie, nad Atlantykiem, gdzie œwit rozœwietli³ horyzont, widaæ by³o miniaturowe czarne kszta³ty. Niezliczone okrêty wojenne patrolowa³y drogi dostêpu do Sandy Hook, szukaj¹c w g³êbinach okrêtów podwodnych. Na po³udniowym wschodzie niczego nie by³o widaæ, ale Greg wyczu³ tam obecnoœæ jakiegoœ obiektu. Zaintrygowany, wabiony przez coœ rzeczywistego a zarazem nieokreœlonego, spojrza³ w tamtym kierunku. Z pustki stopniowo wy³ania³ siê niewyraŸny kszta³t – p³aszczyzna umieszczona na zwê¿aj¹cym siê ku koñcowi piedestale. 277

Wkrótce na jej krawêdzi pojawi³a siê pionowa linia i Greg rozpozna³ charakterystyczny kszta³t amerykañskiego lotniskowca o napêdzie atomowym. Gigantyczny okrêt wygl¹da³, jakby unosi³ siê miêdzy niebem a wod¹. Walsh odwróci³ siê i spojrza³ na Nowy Jork. Wie¿e World Trade Center i iglica Empire State Building b³yszcza³y czerwieni¹ i srebrem w pierwszych promieniach s³oñca. Wœród nich unosi³ siê brudny dym. Kiedy ponownie popatrzy³ na lotniskowiec, choæ oddalony o kilkanaœcie kilometrów, zdawa³ siê zajmowaæ ca³y horyzont. Greg mia³ wra¿enie, ¿e widzi myœliwce stoj¹ce na pok³adzie, naje¿one rakietami, i parê wzbijaj¹c¹ siê z katapult. Bóg jeden wiedzia³, co Rudy zdo³a³ zrobiæ w ci¹gu tych kilku godzin, jakie zyska³ dziêki Patowi.

42 E

litarna stra¿ admira³a Tanga wezwa³a posi³ki. Kilka minut póŸniej setka ciê¿ko uzbrojonych komandosów wyprowadzi³a burmistrza Mincarellego, Renatê, Kena i Kate na ulicê, a potem do parku. Brzask powoli przebija³ siê przez dym wisz¹cy nad drzewami; pierwsze promienie s³oñca pada³y na wie¿e World Trade Center. Tu i ówdzie s³ychaæ by³o wystrza³y z broni lekkiej; wygl¹da³o na to, ¿e wojska Tanga poradzi³y sobie z policj¹. Mincarelli utkwi³ wzrok w chiñskich flagach wisz¹cych na obu wie¿ach World Trade Center i na kopu³ach urzêdu miejskiego i ratusza. Próbowa³ zebraæ myœli, szuka³ sposobu na sk³onienie admira³a do kapitulacji. Zbli¿a³a siê pora amerykañskiego kontrataku. Tang przemówi³ pierwszy: – Tajwan to tylko ma³y krok na drodze do odbudowy imperium chiñskiego. Znacznie wa¿niejsze jest odzyskanie pañstw wasalnych i zdobycie nowych. – Pañstw wasalnych? O czym pan mówi? – Chiny zawsze otrzymywa³y daninê od pañstw wasalnych. Wasale p³aszcz¹ siê przed cesarzem, wrêczaj¹c mu dary. – Admirale, odbiega pan od… – Per³¹ w koronie moich pañstw wasalnych bêdzie najbogatsze miasto na œwiecie – Nowy Jork. – Co takiego? – Danina, panie burmistrzu. Nowy Jork bêdzie co roku p³aci³ cesarzowi Chin daninê. 278

On oszala³, uzna³ Mincarelli. Poczucie bezradnoœci, jakie ogarnê³o go na tê myœl, musia³o odbiæ siê na jego twarzy, bo admira³ Tang powiedzia³: – Nie oszala³em, panie burmistrzu. Jesteœmy ludŸmi nowoczesnymi. ¯yjemy w œwiecie rz¹dzonym przez obrazy. Obraz Chin otrzymuj¹cych daninê od najpotê¿niejszego pañstwa na kuli ziemskiej przyci¹gnie do naszego obozu wszystkich waszych wrogów. Oni te¿ bêd¹ siê przed nami p³aszczyæ. Rozleg³ siê huk wystrza³ów. Wszystkie oczy zwróci³y siê ku ratuszowi. Chiñska flaga spada³a z masztu. Na tle b³êkitniej¹cego nieba zarysowa³y siê sylwetki dwóch nowojorskich policjantów – jeden by³ wysoki, drugi niski – którzy nie zwa¿aj¹c na œmigaj¹ce obok pociski, spokojnie przypiêli amerykañsk¹ flagê do flaglinki i zaczêli wci¹gaæ j¹ na maszt. – To potwierdza moje s³owa – powiedzia³ Tang. – Najwa¿niejszy jest obraz. Stoj¹c w obliczu beznadziejnej sytuacji, pañscy dzielni policjanci wykazuj¹ siê zrozumieniem tej maksymy. Swoim czynem maj¹ nadziejê podnieœæ towarzyszy na duchu. Burmistrz Mincarelli sta³ w bezruchu, poruszony odwag¹ policjantów. Tang powiedzia³ coœ do krótkofalówki. Dwadzieœcia potê¿nych reflektorów wydoby³o z mroku dwójkê dzielnych ludzi. Czapki spad³y im z g³ów. Wy¿szy policjant okaza³ siê czarnoskór¹ kobiet¹; jej partnerem by³ krêpy, niski mê¿czyzna w okularach. Kobieta upad³a, trafiona jednym z pocisków. Natychmiast wsta³a i zaczê³a siê wspinaæ po stromym dachu. Flaga uparcie wêdrowa³a do góry. Wreszcie za³opota³a na wietrze i w tej samej chwili policjantów dosiêg³y kule najeŸdŸców. Oboje stoczyli siê po dachu. Burmistrz spojrza³ na Tanga. – Jak odbierzecie daninê po powrocie do kraju? – spyta³, zbyt rozwœcieczony, by ukrywaæ pogardê. – Przyjmiemy czek – odpar³ Tang bezbarwnym tonem. – A jako zabezpieczenie weŸmiemy ze sob¹ z³oto. – Z³oto? – Z Banku Rezerwy Federalnej na Liberty Street. Podobno mieœci siê tam po³owa œwiatowych zasobów z³ota. Jesteœcie stró¿ami ma³ych pañstw. Teraz zaopiekuj¹ siê nimi Chiny. – Jesteœ bandyt¹ – powiedzia³ burmistrz. – Morderc¹ i do tego pospolitym z³odziejem. – Chiny nie chc¹ pañskich pieniêdzy, panie burmistrzu. ¯¹damy daniny – symbolu w³adzy. – Stany Zjednoczone nie dopuszcz¹ do tego. Marynarka amerykañska zatopi wszystkie wasze okrêty podwodne, zanim dotrzecie na odleg³oœæ piêtnastu tysiêcy kilometrów od wybrze¿y Chin. 279

– Stany Zjednoczone nie maj¹ takiej mo¿liwoœci – odpar³ Tang zimnym tonem. Podniós³ do ust krótkofalówkê. – Zaminowa³em pañskie budynki, panie burmistrzu. Moi saperzy umieœcili ³adunki miêdzy innymi w Banku Rezerwy Federalnej, gmachu gie³dy i urzêdzie miejskim, a tak¿e pod obiema wie¿ami World Trade Center. Jestem w stanie zniszczyæ ca³¹ wasz¹ dzielnicê finansow¹, tak jak zrobi³em to z One Police Plaza. Nikt nie przeszkodzi nam w powrocie do domu. – On blefuje – powiedzia³ Ken. – Przecie¿ udowodni³em ju¿, ¿e nie blefujê, wysadzaj¹c w powietrze One Police Plaza. To nie wystarczy? – Podniós³ g³owê. – To co, mo¿e zaczniemy od pó³nocnej wie¿y World Trade Center? Burmistrz Mincarelli pod¹¿y³ za spojrzeniem admira³a, skierowanym na zalane œwiat³em s³oñca trzy ostatnie piêtra. – Terroryœci islamscy mieli dobry pomys³, ale zabrak³o im œrodków i wyobraŸni. – To ty jesteœ terroryst¹! – krzykn¹³ burmistrz Mincarelli. – Tchórzliwym, ¿¹dnym krwi terroryst¹! Tang spojrza³ mu w oczy. – Moi ¿o³nierze mieli odpowiednie œrodki, umiejêtnoœci i doœæ czasu, by umieœciæ materia³y wybuchowe na w³aœciwych filarach. Wie¿e run¹ na wasz¹ dzielnicê finansow¹. Rozbrojê ³adunki, kiedy ostatni z moich okrêtów rzuci kotwicê na chiñskich wodach terytorialnych, a Nowy Jork zap³aci daninê. Do tego czasu ca³a wasza dzielnica finansowa bêdzie moim zak³adnikiem. – On blefuje – powtórzy³ Ken Hughes. – Nie ma ¿adnych ³adunków wybuchowych. Zatopiliœmy przewo¿¹cy je statek. Admira³ Tang nie odrywa³ wzroku od burmistrza. Czy to mo¿liwe, ¿e on nie wie? – pomyœla³ Ken. A mo¿e by³y dwa statki z materia³ami wybuchowymi? Albo trzy? Czy resztê dynamitu wy³adowali po drugiej stronie wyspy? Tang powiedzia³ coœ do krótkofalówki. OdpowiedŸ nadesz³a po d³ugiej chwili. S³ysz¹c j¹, admira³ odruchowo dotkn¹³ ucha. Ken mia³ wra¿enie, ¿e jego d³oñ lekko zadr¿a³a. Ale kiedy przemówi³ ponownie, jego g³os by³ silny, zdecydowany, nieznosz¹cy sprzeciwu. – Czy to tak¿e pañska sprawka, kapitanie holownika? – On blefuje, panie burmistrzu. – Jest pan pewien? – Grupa weteranów z Muzeum Intrepid staranowa³a rozbrojonym niszczycielem jego statek z materia³ami wybuchowymi. Tang wyprostowa³ siê. – Kapitanie holownika, jest pan moim nemezis. 280

– Zamordowa³eœ moj¹ za³ogê i napad³eœ na moje miasto. Spodziewa³eœ siê, ¿e bêdê siedzia³ bezczynnie? – Myœla³em, ¿e to bêdzie pan, panie burmistrzu – powiedzia³ Tang. – Tymczasem los zes³a³ mi mê¿czyznê i… kobietê. Spojrza³ na Kate, a potem na burmistrza. Wreszcie skierowa³ wzrok w stronê swojej stra¿y – komandosi wydawali siê zbici z tropu, wyczuwali, ¿e coœ jest nie w porz¹dku, ale nadal gotowi byli walczyæ. Admira³ przywo³a³ do siebie ¿o³nierzy stoj¹cych w pierwszym szeregu, obj¹³ Kena ramieniem, po czym skin¹³ g³ow¹ na Kate i burmistrza, na znak, ¿eby poszli za nim. Ciasno otoczeni przez stra¿, wyszli z City Hall Park, kieruj¹c siê w stronê starego koœcio³a stoj¹cego miêdzy Vesey a Fulton. Cmentarz ogrodzony by³ ¿elaznym p³otem, w którym zia³a wielka dziura. Tang wprowadzi³ Kena na cmentarz. Czeka³ tam oddzia³ komandosów. Admira³ coœ do nich powiedzia³ i mê¿czyŸni zdjêli diody i rzucili je na ziemiê, tworz¹c czerwony kr¹g o œrednicy trzech metrów. Ken mimo woli spojrza³ na pistolet Tanga. By³ przekonany, ¿e on i Kate za chwilê zostan¹ rozstrzelani. – Przypomina pan sobie, kapitanie, ¿e ratuj¹c mi ¿ycie, sta³ siê pan za nie odpowiedzialny. – Pamiêtam, ¿e mówi³ pan, i¿ jest moim d³u¿nikiem. – Sp³aci³em d³ug, pozostawiaj¹c pana przy ¿yciu. I tê m³od¹ damê. Czy¿ nie tak? – Jak dot¹d, ¿yjemy – przyzna³ Ken. – Zwalniam pana z wszelkiej odpowiedzialnoœci za moje ¿ycie. Na zawsze. Czy odda mi pan w zamian przys³ugê? Czy zatroszczy siê pan o moich ludzi? – To znaczy? Tang wprowadzi³ Kate i Kena do œwietlnego krêgu. – Granica miêdzy triumfem a klêsk¹ jest bardzo cienka. Przeby³em dalek¹ drogê i zabra³em ze sob¹ wielu dobrych ludzi. Czujê jednak, ¿e w¹ska linia miêdzy honorow¹ a zbêdn¹ œmierci¹ wkrótce zniknie. To, ¿e moi marynarze i komandosi gotowi s¹ umrzeæ za mnie – i za Chiny – nie oznacza, i¿ powinno do tego dojœæ. Rozumie mnie pan? Mówi³ g³oœno i wyraŸnie, tak ¿e nawet Rudy Mincarelli – stoj¹cy krok z ty³u, miêdzy dwoma komandosami – us³ysza³ jego s³owa. – Co to ma znaczyæ? – spyta³ burmistrz. Kate zauwa¿y³a, ¿e twarz Mincarellego przybiera zaciêty wyraz drapie¿nika, który zwietrzy³ krew. – Moi ludzie wróc¹ do domu – powiedzia³ admira³ Tang. – Rzuc¹ broñ! – krzykn¹³ burmistrz. – Oddadz¹ siê w rêce policji, jak kryminaliœci, którymi s¹. 281

Ken przerwa³ mu. – Niech pan ich odeœle do domu. – Nie wtr¹caj siê! – Admira³ jest dobry dla swoich ludzi. To marynarz z krwi i koœci. Zapewniam pana, ¿e jego podkomendni bêd¹ walczyæ do ostatniej kropli krwi, chyba ¿e on im to wyperswaduje. – Ten bandyta stanie przed s¹dem – upiera³ siê Mincarelli. Ken zwróci³ siê do Kate. – Mo¿esz… – Jestem œwiadkiem, panie burmistrzu – powiedzia³a. – Admira³ Tang zaproponowa³ zawieszenie broni. Tylko pan mo¿e ocaliæ tysi¹ce ludzkich istnieñ. Czekam na pañsk¹ odpowiedŸ. Mincarelli wpi³ siê wzrokiem w twarze dwojga ludzi sprzeciwiaj¹cych siê jego woli. Wytrzymali jego spojrzenie, tak pewni siebie, ¿e mia³ ochotê ich zastrzeliæ. Potem kobieta powiedzia³a do Renaty: – Przemów mu do rozs¹dku. Rudy spojrza³ na Renatê, która kiwnê³a g³ow¹. Burmistrz spuœci³ wzrok. – Admirale, pañscy ludzie poddadz¹ siê mojej policji; nie stanie im siê krzywda. Zostan¹ odes³ani do domu jako jeñcy wojenni. – Niech pan nie pozwoli, ¿eby zatopili okrêty wojenne – wtr¹ci³ Ken. – Port i tak jest ju¿ wystarczaj¹co zagracony. – S³ysza³ pan, admirale? – powiedzia³ burmistrz. – No to jak, zgoda? Tang d³ugo mówi³ do nadajnika przyczepionego do kamizelki. W koñcu podniós³ g³owê i powiedzia³ po angielsku: – Ju¿. Potem zwróci³ siê do Kena. Mówi³ spokojnie i rzeczowo, tak jak wtedy, gdy wyjaœnia³ powody egzekucji komisarza Wonga. – Zamierza³em przewróciæ pó³nocn¹ wie¿ê World Trade Center na ratusz. Ma przesz³o trzysta metrów wysokoœci – le¿¹c, zajê³aby siedem przecznic – i dziewiêædziesi¹t szerokoœci. Czterysta tysiêcy metrów kwadratowych powierzchni biurowej runê³oby na ratusz. Ale po przeprowadzeniu dok³adnych pomiarów moi saperzy stwierdzili, ¿e obalona wie¿a siêgnie tylko dot¹d. – Wskaza³ czerwony kr¹g i powiedzia³: – Widzia³ pan, jak zaton¹³ mój statek z amunicj¹? – Tak. – A czy widzia³ pan jedn¹ ciê¿arówkê, której uda³o siê zjechaæ na brzeg? Ken zamar³. – Tak. 282

– Proszê wyjœæ z krêgu, kapitanie. Niech pan zabierze tê m³od¹ damê w bezpieczne miejsce. – Co pan robi? – Zostawiê w tym mieœcie mój œlad. Ca³e Chiny bêd¹ wiedzia³y, ¿e moja armada rzuci³a Nowy Jork na kolana. Chiñski naród zjednoczy siê w triumfie. Ken spojrza³ na pó³nocn¹ wie¿ê, wysokoœci stu dziesiêciu piêter. – To samobójstwo. – Ofiara. Nie samobójstwo. Moi synowie odziedzicz¹ legendê. A ta legenda zjednoczy Chiny. Ken raz jeszcze podniós³ oczy na oœwietlony s³oñcem szczyt wie¿y. Policzy³ budynki, które, przygniecione przez wal¹c¹ siê budowlê, wbij¹ siê g³êboko w ziemiê. Pomyœla³ o systemach, które zostan¹ sparali¿owane – transport, pr¹d, gaz, woda, kanalizacja, telefony, œwiat³owody – i o ludziach schowanych na stacjach metra. Poczu³ na sobie spojrzenie Tanga i zda³ sobie sprawê, ¿e w tej chwili on, Ken Hughes, jest jedyn¹ osob¹ w Nowym Jorku, która mo¿e odwieœæ admira³a od jego zamiaru. – Coœ panu powiem, admirale. Doœwiadczenie nauczy³o mnie, ¿e syn wola³by mieæ ¿ywego ojca ni¿ martw¹ legendê. – Legenda o mojej chiñskiej armadzie odbuduje Królestwo Œrodka. Ken wbi³ wzrok w Tanga. Admira³ nie wygl¹da³ na szaleñca, ale sprawia³ wra¿enie przekonanego o s³usznoœci swojej decyzji. Mo¿e by³o to jedno i to samo. – Ilu synom – spyta³ Ken – udaje siê dorównaæ swoim ojcom? Zw³aszcza, jeœli ci ojcowie s¹ legendami? – Doœwiadczenie nauczy³o mnie, ¿e udaje siê to wnukom – odpowiedzia³ Tang. – Kapitanie holownika, jest pan marynarzem. Czy wiedzia³ pan, ¿e setki lat temu wielki mandaryn z po³udnia Chin przep³yn¹³ gigantycznym statkiem dwa oceany i dotar³ do Afryki? Zebrani na wybrze¿u Afrykanie, Arabowie i Europejczycy nigdy wczeœniej nie widzieli tak ogromnej ³odzi. Kiedy d¿onka wróci³a do Chin, cesarz nakaza³ j¹ por¹baæ na opa³. Zadecydowa³, ¿e Chiny s¹ centrum wszystkiego. Wszechœwiatem. Nie ma potrzeby ich opuszczaæ. Ale miliony Chiñczyków nadal wyrusza³y w œwiat. Nie byli to ju¿ jednak odkrywcy l¹dów, dzielni handlarze czy wojownicy, tylko ubodzy kulisi gotowi pracowaæ jak niewolnicy. Tak by³o a¿ do dziœ. Admira³ da³ znak swoim komandosom, by odprowadzili burmistrza do City Hall Park. – Uciekaj, kapitanie holownika. – Gdy Ken nie ruszy³ siê z miejsca, zwróci³ siê do Kate: – WeŸ go za rêkê i uciekajcie. Potem powiedzia³ coœ do krótkofalówki. Ken poczu³, jak ziemia dr¿y mu pod nogami. Kate z³apa³a go za rêkê i razem uciekli z cmentarza. Dopiero na Broadwayu odwrócili siê. 283

Pó³nocna Wie¿a World Trade Center zadr¿a³a. Oœwietlona s³oñcem iglica zachwia³a siê. Okna powypada³y z framug i runê³y na dó³ z przeci¹g³ym ³oskotem; plac przed World Trade Center pokry³a kilkumetrowa warstwa szk³a. Wie¿a, naga jak szkielet, zaczê³a siê przechylaæ. Admira³ Tang patrzy³, jak sk³ania siê ku niemu, przes³aniaj¹c niebo. By³ mandarynem Po³udniowych Chin. Przeby³ ze swoj¹ armad¹ trzy oceany. Wskaza³ w³aœciw¹ drogê. Wie¿a pochyli³a siê w stronê miasta i runê³a na rozleg³y plac, przygniataj¹c mniejsze budynki i cmentarz przy koœciele Œwiêtego Paw³a, gdzie admira³ Tang Li czeka³ na ni¹ z podniesionymi rêkami.

43 Renata Bradley siêgnê³a po telefon i wybra³a numer.

– Mówi Renata Bradley w imieniu Rudolpha Mincarellego. Po³¹czcie nas z panem Jenningsem, i to ju¿… Peter, mówi Renata… Poda³a burmistrzowi telefon. Rudy wpatrywa³ siê z niedowierzaniem w górê gruzu, która przygniot³a wiele budynków. Renata spojrza³a na zegarek i powiedzia³a szeptem: – W œrodê o pi¹tej rano w Nowym Jorku ja, burmistrz Rudy Mincarelli, przyj¹³em bezwarunkow¹ kapitulacjê… Rudy przystawi³ telefon do ust. Poci¹gi, pr¹d, ³¹cznoœæ. Tysi¹ce ludzi. – Dziœ o godzinie pi¹tej rano, ja, Rudolph Mincarelli, z woli mieszkañców pe³ni¹cy funkcjê burmistrza Nowego Jorku, przyj¹³em bezwarunkow¹ kapitulacjê wojsk, okrêtów podwodnych i jednostek wsparcia, dowodzonych przez admira³a Tanga Li. ¯o³nierze admira³a Tanga z³o¿¹ broñ i oddadz¹ siê w rêce nowojorskich policjantów. Jego okrêty podwodne wynurz¹ siê i stan¹ na kotwicy na… – Spojrza³ na Kena Hughesa. – Gravesend Bay. – Gravesend Bay. Jeñcy zostan¹ przes³uchani w… – By³ tak zmêczony, ¿e myœla³, i¿ zaraz zemdleje. Gdzie do licha, umieœciæ osiem tysiêcy jeñców? Wiêkszoœæ z nich by³a ju¿ w centrum. – W Battery Park na dolnym Manhattanie. – Pragn¹c unikn¹æ dalszego rozlewu krwi, wzywam si³y zbrojne Stanów Zjednoczonych do pozostania poza granicami Nowego Jorku do godziny dziewi¹tej czasu wschodniego, kiedy to bêd¹ mog³y wejœæ do miasta, by 284

rozpocz¹æ proces repatriacji jeñców. Marynarka wojenna zabierze wówczas nieprzyjacielskie okrêty podwodne z Gravesend Bay. – Oby Marty sk³oni³ prezydenta do zgody na te warunki; jednak czy wojsko zaczeka, czy nie, najwa¿niejsze, ¿e w oczach œwiata burmistrz Nowego Jorku doprowadzi³ do pokojowej kapitulacji i zapobieg³ krwawej jatce. – Wzywam firmê Consolidated Edison do wznowienia dostaw pr¹du i rozkazujê wszystkim policjantom, by zg³osili siê do swoich komisariatów. Poniewa¿ komendant Stone poleg³ na polu chwa³y, broni¹c Police Plaza, niniejszym mianujê jego nastêpc¹ Grega Walsha. – Na koniec pragnê powiedzieæ mieszkañcom Nowego Jorku, moim wspó³obywatelom, ¿e teraz musimy odbudowaæ miasto i uczciæ pamiêæ zmar³ych, i ¿e zrobimy to razem. Renata dotknê³a jego ramienia. Wspania³e przemówienie! Obdarzy³ j¹ zmêczonym uœmiechem i powiedzia³: – Ciekawe, jak Greg siê z tego wykrêci. Na jednym z zat³oczonych oddzia³ów szpitala uniwersyteckiego, zmêczona pielêgniarka tr¹ci³a Hectora Sancheza w ramiê, wyrywaj¹c go ze snu. – Mamy dla niej wolne ³ó¿ko. Hector, obanda¿owany od lewej kostki do lewego barku, le¿a³ na plecach, zdrow¹ rêk¹ tul¹c do siebie Harriet Greene. – Nie trzeba – powiedzia³, g³adz¹c niewiarygodnie g³adkie czo³o Harriet. – Dajcie je komuœ innemu. – Przecie¿ pañska partnerka zosta³a trafiona czterema pociskami. Wygodniej jej bêdzie we w³asnym ³ó¿ku. Harriet otworzy³a jedno oko, zamglone od demerolu. – Tylko spróbuj mnie zabra栖 szepnê³a – to ciê zabijemy.

44 Ken Hughes i Kate Ross w³aœnie pili z jednego kubka kawê dostarczon¹ przez

Czerwony Krzy¿, kiedy burmistrz Mincarelli, który wygl¹da³ jeszcze gorzej, ni¿ oni siê czuli, oderwa³ siê od grupy wspó³pracowników, by powiedzieæ: – Jestem pañskim d³u¿nikiem. – Niech pan zbuduje tunel do Brooklynu i bêdziemy kwita. – Rozwa¿ymy to – powiedzia³ burmistrz, kieruj¹c spojrzenie na górê gruzów ci¹gn¹c¹ siê od podstawy ocala³ej wie¿y World Trade Center. 285

– Rozwa¿acie to od dwudziestu lat, na litoœæ bosk¹. To ostatnia szansa na ocalenie portu, zanim nowe statki o du¿ym zanurzeniu zrobi¹ z Nowego Jorku wymar³e miasto. Renata Bradley podesz³a bli¿ej i zajrza³a Kate przez ramiê. Mia³a zabanda¿owany policzek, podkr¹¿one oczy, a otwieraj¹c usta, czu³a silny ból. Mimo to zapyta³a: – Czy to kamera Jose China? – Jego albo stacji, w której pracowa³. Oddam j¹ jego bratu. – Co ogl¹dasz? – Jose mia³ miniaturowy modu³, który po jego œmierci pozosta³ w³¹czony i filmowa³ dalej. – Na ekranie miga³ symbol oznaczaj¹cy, ¿e wyczerpuj¹ siê baterie. Kate wcisnê³a „Play” i przechyli³a monitor tak, by Renata mog³a go widzieæ. – Mój Bo¿e! – wydysza³a asystentka burmistrza. – To nie by³o tak – powiedzia³a Kate. Patrz¹c na ostatni materia³ nakrêcony przez Jose, z pod³ogi, na której le¿a³, mo¿na by³o odnieœæ wra¿enie, ¿e burmistrz Rudolph Mincarelli uderzy³ admira³a Tanga Li. – Nie uderzy³ Tanga, tylko go popchn¹³ – stwierdzi³a Kate. – I to nic nie zmieni³o. Ochroniarz Tanga zaraz potem powali³ go na ziemiê. – Tak czy inaczej – powiedzia³a Renata – mo¿e odda³abyœ mi tê taœmê? – Jose mówi³ mi, ¿e poszczególne kadry mo¿na przerobiæ na fotografie. – Tak, wiem – Renata siêgnê³a po kamerê. Kate przycisnê³a j¹ do siebie. – Mimo ¿e przebieg wydarzeñ by³ zupe³nie inny, burmistrz Mincarelli wygl¹da tak… – Prezydencko – wycedzi³a Renata przez zêby. – To jak, dasz mi tê taœmê? – Obrzuci³a z³owieszczym spojrzeniem t³umy policjantów wylewaj¹ce siê z tymczasowej kwatery g³ównej w Tweed Court House – Oczami duszy widzê relacjê naocznego œwiadka – odpar³a Kate. – Wydan¹ w twardej oprawie. Widzê nawet tytu³: W bunkrze z Rudym. Czy bêdzie to moja ksi¹¿ka? – Najpierw zwrócê siê do twojego szefa… – A szef bêdzie czuwa³ nad moim projektem, gdy kupiê prawa do W bunkrze z Rudym. – Termin? – Pierwsze wydanie w twardej oprawie uka¿e siê przed konwencj¹ partyjn¹. Ksi¹¿ka w miêkkich ok³adkach – na miesi¹c przed wyborami. – Stoi. – Osiemdziesi¹t procent zysku przeka¿emy rodzinie Jose. Pozosta³e dwadzieœcia bliskim jego mentora, Arniego Moskowitza. 286

– Rozumie siê. – Jeœli szefowie New York Yes! powiedz¹, ¿e to ich w³asnoœæ… – To po¿a³uj¹. Kate otworzy³a kamerê i wyjê³a taœmê. – Aha, jeszcze jedno. S³ysza³aœ, co mówi³ kapitan Hughes. Port jest potwornie zagracony. Gdzie spojrzeæ, zatopione statki. Kapitan Hughes, przy jego doœwiadczeniu i znajomoœciach, ma a¿ nadto wystarczaj¹ce kwalifikacje, by zostaæ szefem operacji ratowniczej. – Stoi! Daj taœmê. Renata schowa³a j¹ do najg³êbszej kieszeni. Ken odda³ kubek Kate. – Gratulacje. Jesteœ twardym negocjatorem. Ale dlaczego s¹dzisz, ¿e marzê o tym, by zostaæ szefem operacji ratowniczej? – Sam kiedyœ wspomina³eœ, ¿e chcesz siê tym zaj¹æ. Czemu nie mia³byœ zacz¹æ na samym szczycie? Jestem zbyt natrêtna? – Zabrzmia³o to trochê jak: „Przestañ holowaæ statki i znajdŸ pracê na l¹dzie”. – Nie to mia³am na myœli. O Bo¿e, nie zrobi³abym ci czegoœ takiego. Po prostu chcia³am pomóc ci rozkrêciæ interes. Ken zamyœli³ siê. Prawdê mówi¹c, dla takiej kobiety jak Kate Ross by³ gotów zejœæ na l¹d i powiesiæ siê za kostki, gdyby to mia³o j¹ uszczêœliwiæ. – Wiesz, stara dobra „Queen” tyle wycierpia³a, ¿e to j¹ najpierw bêdê musia³ wyci¹gn¹æ. Do tego czasu muszê siê gdzieœ zadekowaæ. – Mo¿esz wprowadziæ siê do mnie. Ale pod warunkiem, ¿e bêdziesz spa³ ze mn¹. – Mówi³em, ¿e twardy z ciebie negocjator.

287