Plechanow Andriej - 3-D ekszyn dla ziomali

Plechanow Andriej 3-D ekszyn dla Ziomali Z „Science Fiction”

Każdy pisarz, chwytając za fantastyczne pióro, chce stworzyć coś wielkiego, obejmującego nie tylko cały ziemski glob, ale i kilka okolicznych galaktyk. Chce. Lecz pechowo, cała historia, jaka miała miejsce w mieście Wołgokołymsku, mimo że godna szczegółowej relacji, elementu globalności, niestety, nie posiada. To fakt lokalny i nie wychodzący poza ramki wspomnianego miasta. Nic się na to nie poradzi... Pisarz-fantasta ma obowiązek mówić prawdę, tylko prawdę i nic poza prawdą. Dlatego opowiemy wszystko, jak było, bez żadnych globalnych ozdóbek. Miasto Wołgokołymsk to administracyjno-gospodarczy ośrodek wojewódzki z półmilionową ludnością, beztrosko ulokowany na wyżynie gdzieś pomiędzy Wołgą i Kołymą, co zaowocowało dziwaczną nazwą. Każdy Rosjanin zna miasto Wołgokołymsk. Każdy, usłyszawszy jego nazwę, drgnie, podrapie się po głowie i powie... Nie, nie będziemy cytowali, co zazwyczaj mówi szary obywatel na dźwięk słowa Wołgokołymsk, gdyż nie każdy zestaw ciężkich przekleństw godny jest upamiętnienia w druku. Tak więc miasto od wieków cieszy się wyjątkowo niedobrą reputacją. Złą sławę przynieśli mu szaleni ludzie, którzy tłumnie tu ciągnęli, przyciągani przez niezrozumiałe, nieznane nauce siły. Nazywano takich ludzi różnie w różnych czasach - zbójami, złodziejami, bandytami, oszustami, elementem kryminalnym, nawet parafią... Zachowywali się ci ludzie tak, jak powinni byli się zachowywać - kradli, grabili, zabijali, wyciągali z cudzych kieszeni portmonetki z pieniędzmi... Źle się zachowywali. Nikt jednak nie potrafił sobie z nimi poradzić - ani przedrewolucyjna policja, ani współczesne Organa Wewnętrzne. Widocznie opary bagien otaczających miasto Wołgokołymsk sprzyjały dojrzewaniu w nim zepsutych ludzi, tak jak sprzyja wzrostowi pleśni atmosfera niewietrzonej piwnicy. Zresztą, do czasów opisywanych w niniejszej opowieści, Wołgokołymsk już się ustatkował i zaczął sprawiać wrażenie miasta dość przyzwoitego. Związane to było z tym, że w toku wewnętrznych wojen wszystkie niwy, z jakich zbierano owoce nieprawej działalności, zostały z powodzeniem podzielone zgodnie ze specyficznymi pojęciami uświęconymi złodziejskim kodeksem. Wymiany ognia na ulicy poszły w zapomnienie; uznane złodziejskie autorytety nabyły modne marynarki z czterema guzikami i środki mobilnej łączności komórkowej; odebrane obywatelom i państwu pieniądze włożyli w różnorakie biznesy. Na przykład, najbardziej znany wołgokołymski boss, Kumpoł, w przeszłości złodziej i morderca, stał się właścicielem fabryki montującej komputery i znaczącym providerem internetowym, z powodzeniem hodującym na swojej fermie karłowate hipopotamy i regularnie składającym datki na fundusz miejscowego muzeum sztuk pięknych i innych. Wołgokołymsk stał się swego rodzaju kurortem dla ludzi zmęczonych kryminalną działalnością. Tu mogli znaleźć spokój i wreszcie się zrelaksować. Prawo honoru złodziejskiego, romantyczne u swych źródeł, choć ciągle wypaczane przez swych nosicieli, niezdolnych do przestrzegania jakichkolwiek praw w ogóle, nieoczekiwanie ujawniło się tu w zadziwiającym, idealnym wariancie. Konkurujący ze sobą bandyci witali się ze sobą jak absolwenci szkoły kadetów. Krzywa przestępczości miasta Wołgokołymsk zmieniła się w prostą. Zawisła, co prawda, na nieprzyjemnie wysokim poziomie, ale nie wznosiła się już wyżej i nie opadała w dół, ilustrując harmonijną równowagę: niechby nawet nieco wypaczoną, ale jednak stabilną, a to przecież tak rzadko się zdarza w dzisiejszym zwariowanym życiu. Oho! Zaczęła się fantastyka! - powiecie. Nie. To jeszcze nie jest fantastyka. Chociaż bardzo ją przypomina. Fantastyka dopiero przed nami. *** Dwaj młodzi ludzie, brunet i blondyn, owinięci od pasa w dół prześcieradłami, siedzieli na szerokiej sosnowej ławie i pili piwo. Rozkoszowali się odpoczynkiem po ciężkim roboczym dniu, cieszyli się

kontaktem międzyludzkim i ogólnym zdrowiem organizmu. Jednym słowem - tym, co może dać sauna. Dobra sauna, rozgrzana do przewidzianej ilości stopni. Z wieży cicho waliła piosenka „Nie potrzebujemy dziś w robocie swoich kos". Jeden rzut oka na młodzieńców wystarczał, by ocenić ich zawodową przynależność. Nadmierne pokłady tłuszczu, nie kryjące, mimo to, napakowanych mięśni, okrągłe, idealnie brachycefaliczne czerepy, porośnięte starannie podgoloną szczeciną, niebieskie tatuaże na odpowiednich fragmentach pokrycia skórnego. Dwaj bandyci średniego poziomu w łaźni - od razu domyśli się czytelnik. I się nie pomyli. Czytelnik nigdy się nie myli. - Słuchaj, Waśka - powiedział brunet, zapalając papierosa. - Wczoraj, kurna, dzwoniłem do ciebie cały wieczór. Telefon nie odpowiada, wiadomo, nie ma cię w domu. Ale komórka, przeciwnie, pogoniła mnie w Pireneje... No to już w niekumachę uderzyłem. Gdzieś ty był? Grałem - poinformował kolesia ważnym tonem Waśka i wytarł ręcznikiem pot z purpurowego oblicza. - Gdzie? W „Sowie" w kule grzmociłeś? Znowu z Alim się zakładałeś? - W domu grałem. Na komputerze. Brunet zakrztusił się dymem papierosowym, rozkaszlał. Mieszanka oszołomienia i oburzenia znieruchomiała w jego zaokrąglonych ze zdziwienia oczach. - Nie kumam. Co z tobą, Wasia?! Na komputerze to przecież... jakby nie grać na pieniądze! Tylko jelenie tak grają. - A właśnie, że na pieniądze - oświadczył zadowolony z siebie Wasilij. - Jeszcze jak na pieniądze, Pietia. To jest konkretna gra. Specjalnie dla nas, dla ludzi. - Ty mi kitu nie pakuj - powiedział Pietia nieco rozdrażniony. - Ja mam w ofisie tych komputerów jak wszów. Różne pentiumy-srentiumy... Grałem w to. Dupy zawracanie. Te strzelanki, idziesz, kosisz różnych dupków, potem ciebie zza rogu - jebut - i apiat' od nowa. Po pierwsze, w nosie mam takie nudne walenie w klawisze, po drugie, niesłuszne to. Jakiś gnojek jeleniowaty sterczy na komputerze całymi dobami, to poziom sobie napinka, bronie ma na sto cha, pancerze, jakieś tam niewidzialności i inne takie. W normalnym życiu to byś go smarkiem zabił, a tam to on ciebie szyje jednym palcem i nic mu nie zrobisz. Niesłuszne to. A te ich strategie, można się z nudów przekręcić. Myśleć cały czas trzeba. A komu to potrzebne: podczas wypoczynku myśleć? To są gry dla frajerów. Daj se siana, Waś. - Ciemniak z ciebie, Pietia - powiedział Wasilij. - Wszyscy ludzie już kumają, a ty, jak zwykle, w dupie jesteś. Przecież ja nie mówię o tych kłejkach-szmejkach! Ja ci nawijam o słusznej grze, dla ziomów. - Słuszna gra to oko - powiedział z uporem Pietia. - I zechcyk. Reszta to chujoza. - Jeszcze raz ci mówię - cierpliwie powtórzył Wasilij. - Pojawiła się nowa gra. Można powiedzieć, że specjalna gra dla konkretnych łudzi. Tam jest wszystko jak trza. Tak się zresztą nazywa, „Konkretna Strzała". Wszyscy chłopacy już od dwóch tygodni w to tłuką, a ty tylko słuchami machasz. Uważaj, stracisz mores. Będą się z ciebie śmiali. Mówię ci jak przyjaciel. - O dupę rozwalić takie gry - obruszył się Pietia. - Co może być słusznego w takim komputerze? Byle jaki okularnik-sieciowiec wlezie i powystrzela was wszystkich... Gracze jak sracze... - Nie, nie powystrzela! I nie wlezie!. - Wasilij uśmiechnął się radośnie, demonstrując równy szereg zdro wych złotych zębów. - Za wszystko się płaci! Jak w naturze! Baksami! Bezpośrednio z karty! Bez tego ani kroku nie zrobisz. Ja wczoraj kupiłem sobie nową kamizelką kuloodporną - pięć paczek grinów musiałem wywalić - ale trzy kwartały przez całą noc utrzymałem! A dziś kupię bazukę za dziesięć paczek i całe to gnojstwo jak karaluchy porozwalam. Może całą dzielnicę uda mi się wziąć pod dach. Mówię ci: na fajną sprawę forsy nie szkoda. - Dziesięć paczek? - Pietia chrząknął zdziwiony. Błysk zainteresowania pojawił się w jego oczach. - To jak tam, kurna, w tej „Strzale" się gra? - No... jakby ci to powiedzieć? Strzała to strzała. Podziały, najazdy, strzelanie-kopanie... - Wasia roześmiał się do swoich myśli. - Ty, Piefka, nie dumaj za długo, tylko wal do Nieftiechleb-Banku, otwieraj rachunek i możesz zacząć już dziś. Powiesz im tam, że, niby, do „Konkretnej Strzały" chcesz się podłączyć. Oni ci wszystko zrobią. - Nieftiechłeb-Bank pod czyim dachem jest? - zmrużył oczy Pietia. - Nie Kumpola przypadkiem? - Niby, jakby tak... - Wasilij pokiwał głową. - A co ci za różnica? - Żadna. - Pietia machnął ręką. - Tylko mnie jedno niepokoi... Tego, wiesz, Waś... Trochę się krępuję. Wy tym już dwa tygodnie się napieprzacie, wszystko wiecie, a ja tam za jelenia będę robił. Chłopacy mnie wyśmieją...

- Ciebie tam w ogóle nie będzie - pewnym tonem stwierdził Wasilij. - Niby, w sensie, takiego człowieka jak Pietia Żmychow. Tam wszyscy mają ksywy. Weźmiesz sobie jakiegoś nejma dźwięcznego, Terminator, Superman czy, na przykład, Robocop, i syp każdemu, kto ci pod rękę podlezie! Pietia uniósł głowę, wlał do gardła resztkę piwa z kufla i wstał, podtrzymując garścią obsuwające się prześcieradło. - Wiesz co? - powiedział. - Ja chyba od razu pójdę. Jakoś mnie to trącnęło. Serio mówię, trącnęło. *** Pietia Żmychow, żołnierz kontrolujący handel częściami zapasowymi na targowisku krasnoetnowskim, zginął czterdzieści pięć razy w ciągu jednego tygodnia. Ostatni raz został zabity wczoraj, o pół do trzeciej w nocy. Szwarc Srogi wpakował mu strzałę z atomowej kuszy, podle przyczaiwszy się za bramą magazynu gumy do żucia. Rozpylił Pietię na atomy i Pietia splunął, machnął ręką i poszedł spać. Dzisiaj dorwał się do kompa dopiero koło szóstej wieczorem. Dzień był pracowity. Dobra, ładuje się... Pięć minut, żeby wysłać dwieście baksów ze swojego konta na konto kompanii komputerowej i zmartwychwstać. Dwieście baksów to nie pieniądze. Drobiazg, zwłaszcza w porównaniu z innymi wydatkami, ale i tak irytuje... Tym bardziej że systematyczne zabijanie Pieti (w grze ksywka „Supersoldier") za każdym razem odbywało się w słuszny sposób. Reguły w „Konkretnej Strzale" wyróżniały się tępą jasnością i jedno bruzdową prostoliniowością. Nie było tu gromadzenia doświadczeń i podnoszenia poziomu. Nie istniało nic za darmo, na krzywkę - za wszystko trzeba było płacić prawdziwymi pieniędzmi. Amunicja, broń, zestawy pierwszej pomocy, odtwarzanie zdrowia, jedzenie zaspokajające głód wirtualnej postaci (a ta była wiecznie głodna)... Pietia nie żałował baksów. Drażniło go jednak to, że ciągle tracił pieniądze, podczas gdy inni gracze je zarabiali. Dwadzieścia baksów za zabójstwo. Sto baksów dziennie za kontrolę nad każdymi pięcioma procentami terenu Miasta. Dwieście baksów za dziesięć godzin w grze, bez sejfowania. Główna nagroda - pięćset tysięcy dolarów za całkowite zwycięstwo - jak na razie pozostawała oczywiście w sferze marzeń, dla wszystkich. Ale o nagrodę pośrednią w wysokości dwustu paczek, już niektórzy się ocierali. Żeby zdobyć taką sumę, należało kontrolować trzydzieści procent Miasta przez tydzień. I - rzecz jasna - nie dać się przez ten czas ani razu zabić. Lista liderów w eleganckiej złotej ramce uporczywie kłuła w oczy z lewego górnego kąta ekranu. Pietia patrzył na nią z obrzydzeniem. Dziesięciu zbytecznych. Skur... A jakie ksywki kretyńskie - Cyberbratello, Dziurobił, Schmeisser, Śmierć Psom... Dwaj najbardziej wkurzający - Elektroniczny Kizior i Szwarc Srogi. Kizior - pierwszy na liście - miał już pod dachem dwadzieścia pięć procent Miasta i uparcie podążał ku trzydziestu. Przez ostatnie pięć dni nie udało się go zabić ani razu. Pietia kiedyś zobaczył samego Kiziora. Przelotnie - ponieważ Kizior, nawet nie patrząc, od niechcenia skosił Pietię serią z automatu strzelającego małymi bombkami wodorowymi. Ale Pietia zdążył zapamiętać posępny chudy dziobaty pysk, krzywy cienki nos, łysy czerep, okrągłe, sterczące na boki uszy. Pietia znał tę twarz. Elektroniczny Kizior był cholernie podobny do prawdziwego, żywego, realnego Kumpoła. Czy to spotkanie było błędem Kumpoła? Dlaczego poruszał się po Mieście bez kasku? Czy był tak pewien swojej mocy, że nie obawiał się o czachę? Dlaczego zamówił dla swojej postaci prawdziwy wygląd? - Granda - wymamrotał Pietia. - Bo to musi być Kumpoł jechany. Zamówił u swoich okularników tę grę, wciągnął nas tutaj jak jeleni, a teraz siano z nas ciągnie. Nagrodę dostanie on; sam sobie zapłaci. No nie, ja tam nie wiem, ale to niesłuszne jest. Niesłuszne... Mógł do woli burczeć sobie pod nosem, ale fakt pozostawał faktem - nikt Pietii do gry na siłę nie pakował. Sam chciał. Pograł w Nieftiechleb-Banku pół godziny w demulca i wpadł... Sam się zahaczył, aż pod skrzela. Zapłacił koszmarne pieniądze za ogromny płaski ekran i nowiutki full wypas komputer (zwyczajny nie wystarczał), podpisał rachunek za doprowadzenie do domu kabla (Internet nie wyrabiał), otrzymał lakierowaną instrukcję użytkownika, i dał czadu. Stanął oko w oko z zajmującą, wciągającą po same uszy śmiercią. Pietia-Supersoldier obejrzał się. Wrzuciło go do gry w znanym miejscu - do opuszczonego zardzewiałego hangaru na peryferiach dzielnicy Radziecka. Wirtualne Miasto dokładnie imitowało Wołgokołymsk, tak więc problemów z rozpoznaniem okolicy nie było. Tyle że nie mieszkał w tym

mieście nikt poza postaciami-uczestnikami - człekopodobnymi machinami, zakutymi w pancerze i obwieszonymi broniami, polującymi na sobie podobnych, a w pierwszej kolejności na takich słabeuszy jak Supersoldier. Światło przebijało się żółtymi promieniami przez dziury w ścianach. Pietia podniósł głowę i popatrzył do góry. Dach jak zwykle wyróżniał się masywnością i mocną konstrukcją. Nie dziwota. Niezawodny dach to dla człowieka sprawa podstawowa, fundamentalna. Tyle że maluśki ten dach Supersoldiera Pietii. Pięćset metrów kwadratowych - tyle samo co u każdego nowicjusza. Po co on się tu majta już cały tydzień? Ile to już sałaty wpakował? Pietia dobrze wiedział po co i ile. Lecz za każdym razem wierzył, że od tej chwili wszystko się zmieni. Pieprzony Szwarc wczoraj znowu go załatwił, ale to był ostatni raz. Dziś Supersoldier umoczy wszystkich zdechlawych sąsiadów, przyłączy ich dachy do swojego, a potem dotrze do samego Szwarca. I wtedy się zobaczy, czy taki on srogi. Ile może mieć dach Szwarca? Sześć procent miasta? Uda się! Był twój, będzie mój. Supersoldier dumnie poprawił na ramieniu śmierciomiot, pogardliwie przejrzał listę najlepszych. Autorytety... W dupie mamy takich... Każdy jeleń wie, jak się zostaje najlepszym. Płaci się konkretny szmal, byle przebić innych. I to wszystko. No i jeszcze kumać co i jak. Dziś Pietia zabulił na maxa. Zgrzytając zębami, przeklinając samego siebie za skąpstwo, podjął całą kwotę leżącą na tajnym, czekającym na czarny dzień koncie. Wybrał sto tysięcy baksów, uczciwie ukradzionych, ukrytych przed wspólnikami - kochaną, świętą, mile grzejącą duszę setkę - i przelał je na konto Nieftiechleb-Banku. Wyposażył się po uszy. Dwudziestowarstwowy pancerz, diamentowy hełm, czterdzieści tubek iniektora ze szczepionką Mocy Stalowej. I, wiadomo, śmierciomiot. Nie jakiś tam, frajerski termojądrowy AKM i nawet nie atomową kuszę. Prawdziwy śmierciomiot z autocelownikiem świetnie wykonany, skromny, złoty, z napisem „Życie to mogiła", inkrustowany malutkimi lśniącymi brylątkami. Plujący dokładnie odmierzonymi porcjami niezawodnej, gwarantowanej śmierci. Tydzień stałej gry odbił się bardzo konkretnym uszczerbkiem na majątku Pietii Żmychowa. Stracił niemal wszystko, co znajdowało się na jego koncie osobistym, i w tajemnicy uszczuplił już nieco kapitał obrotowy swojej firmy. Poza tym przez cały tydzień nie pojawiał się na targowisku, nie kontrolował handlu, i jego chłopacy, złodziejaszki (a niby jacy mieli być, skoro urodzili się i wychowali w Wołgokołymsku?) niemało zielonych papierków przełożyli do wewnętrznych kieszeni. Ale to pryszcz. Odbije sobie z nawiązką, i to szybko. Pietia Żmychow wiedział, co robi. Dawno już to sobie wyliczył. Do tej chwili tylko się przypatrywał. Ale dziś nie stracił pieniędzy - on je zainwestował. Od dziś szmal zacznie na niego zarabiać. Według jego obliczeń, co najmniej tysiąc grinów dziennie. I im dalej, tym będzie lepiej. Supersoldier z hukiem zatrzasnął przyłbicę trójrogiego hełmu, zdjął z ramienia śmierciomiot i wysunął przed siebie. Z kopa otworzył drzwi hangaru. Żelazna brama, wyrwana z zawiasów potężnym ciosem, przeleciała dobre dziesięć metrów, powalając po drodze gracza z ksywką Dwuoki Joe. Joe swoim zwyczajem szwendał się na zewnątrz hangaru, czekając, aż Supersoldier zreinkarnuje się i wyjdzie na ulicę, żeby go od razu rozwalić. Joe, gnój jeden, robił to dokładnie jedenaście razy. Jedenaście razy odstrzelił Supersoldiera i zarobił na tym... - Dwieście dwadzieścia baksów! - z nienawiścią w głosie powiedział Supersoldier. - A ja teraz rozwalę zasrańca jednego technicznie i dostanę za to tylko dwudziestaka. Gdzie tu sprawiedliwość? Joe pakował w Pietię pocisk za pociskiem z ogromnego pompowca, przeznaczonego chyba do polowań na słonie, a może nawet na wieloryby. Pociski odbijały się od pancerza Supersoldiera niczym grad, nie zostawiając nawet draśnięcia. Joe zaklął i wyszarpnął zza pleców termiczny rozpylacz... Pietia nacisnął spust. Śmierciomiot bezdźwięcznie wypluł na zamszową kamizelkę Joe'go kłębek ruchliwych szarych robakokształtnych larw. Joe wrzasnął i upuścił broń. Szybkie czerwie w ułamku sekundy ogoliły go z mięsa do gołych kości. Szkielet byłego Dwuokiego Joe'go walnął o ziemię i rozpadł się na poszczególne elementy. Pietia radośnie się roześmiał, rzucił z ukosa spojrzenie na tabliczkę konta osobistego i odkrył, że pojawiła się tam skromna liczba 20. - Cóż, pierwsze koty za płoty i gratulujemy, niezwyciężony żołnierzu - powiedział do siebie. ***

Trzy godziny wytężonej pracy nie zmęczyły Pietii - przeciwnie, dodały mu sił i doprowadziły do stanu niezwykłego rozentuzjazmowania. Wysłał na karmę robakom tuzin sąsiadów po kolei i wziął pod swój dach całą Kuznieczychę i ulicę Rokossowskiego. Dalej była zabawa z Sowieckim rynkiem - niejaki Bruce Wilkin, zasiedziały tam cwaniak, umiejętnie krył się, biegając między budkami, i skutecznie się ostrzeliwał z mocnego przeciwpancernego miotacza granatów. Zanim Supersoldier rozwalił Wiklina, stracił połowę zdrowia, pancerz zdobiły dwa nieładne wklęśnięcia, a hełm stracił prawy róg. Trzeba też było wpakować w wirtualną żyłę dawkę Stalowej Mocy. Pomogło. Ruszył dalej ostrożnie, starannie przeczesując okolicę dom po domu. Miejscowi bohaterowie (bohaterowie... ha!) pochowali się jak krety i tylko dachy zdradzały ich lokalizacje. Jeszcze trzy płotki (sześćdziesiąt baksów na plusik!). Jeszcze jedna, a patrz go, jaki zwinny! Widać przyspieszenie sobie kupił, dureń, nie ma szans przed śmiercią z autocelownikiem. Ogromny bzowej barwy dach wyrósł na horyzoncie od strony placu Swobody, zajął jedną trzecią nieba, groźnie i nieubłaganie przesuwając się ku niemałemu już dachowi Supersoldiera. Pietia podrapał się po głowie i komputerowy bohater powtórzył jego ruchy. Tak... To już nie płotki obsmarkane. To już któryś z bossów. Nawet wiadomo kto; Szwarc Srogi. Gadzina Szwarc siedem razy osobiście przyłożył łapę do zamordowania Supersoldiera. Za każdym razem, jak tylko Supersoldier nagromadził sił i zaczynał kontrolować więcej niż jeden procent terenu, pojawiał się Szwarc, by konkretnie i słusznie go zabić. No dobra, zaczyna się najciekawsze. Supersoldier pospiesznie podniósł przyłbicę i wpakował bezpośrednio w szyję dwie tubki Stalowej Mocy, jedną po drugiej. Chwacka siła rozpierała mu ego. Popatrzył na indykator śmierciomiota, przekonał się, że ładunków starczy na zniszczenie całej dywizji, i runął przed siebie po ulicy Waniejewa, głośno tupiąc żelaznymi butami. Jego dusza śpiewała. Szwarc nie krył się wcale. Stał na środku placu, po kolana w resztkach swoich wrogów rozpływających się w powietrzu. Ogromny, nagi do pasa, muskularny, zgodnie z tym, czego się od Szwarca oczekiwało. Bez hełmu. Szczerzył się szeregiem hollywoodzkich zębów. Jego trwały, bez najmniejszej skazy dach wisiał wysoko na niebie i zajmował pewnie z dziesięć procent. - Czołem, koleś - powiedział. - Przyszedłeś strzałę wsadzić? No to wal... Widzę, że nieźle się obkupiłeś od ostatniej nocy. Śmierciomiot... Ostro. Ile wybuliłeś? Ze sto tysiek pewnie? - Kończ gadkę. - Zdyszany Supersoldier przyłożył kolbę do ramienia, wycelował nawet, żeby na pewniaka... - Będę cię moczył - oświadczył. - Na zawsze. Na śmierć. Żegnaj się więc ze swoim dachem. - Żegnaj, dachu! - patetycznie wrzasnął Szwarc, podnosząc ręce i wznosząc ku niebu twarz. - Mocz mnie, wielki Supersoldierze! Naciskaj spust! Pietia wykonał nieznaczny ruch wskazującym palcem prawej ręki. Kłąb czerwi wyleciał ze śmierciomiotu, szarą błyskawicą wczepił się w klatkę piersiową Szwarca... Spłynął w dół. Upadł na ziemię. Rozsypał się na pojedyncze zdechłe larwy. Pietia nacisnął spust znowu i znowu... I jeszcze raz. Bezskutecznie. Niezawodna, gwarantowana śmierć ospale waliła się na ziemię. Szwarc wolno opuścił ręce. - No i co? Zmoczył? - zapytał ścierając z ust uśmieszek. - Nacieszyłeś się, jeleniu? Śmierciomiot sobie kupił, dupek... Nie widzisz? - Wskazał palcem swój tors. - I nie zobaczysz. Przeciwśmierciomiotna aura. Sto pięćdziesiąt tysiaków. Wykonana na zamówienie dwie godziny temu. Tak więc, koleś... Już się, tego... Nabiegałeś. Pietia jak zaczarowany patrzył, jak Szwarc kieruje na niego kuszę. Nie tę co wczoraj, a nową, dziesięć razy silniejszą. Supersoldier nerwowo rzucił się do ucieczki. Nie zdążył. Atomowa strzała zmieniła go w ognisty grzyb, wyrosły do poziomu dachu. - Bydlę! - wrzasnął w szale Pietia, kopnął biurko, obił sobie palucha i pognał do kuchni zalewać rozpacz gorzałą. Nici z jego marzeń o spokojnym zarabianiu na chleb. Och, żeby tak można było znaleźć tego gada, co się kryje pod ksywką Szwarc... Znaleźć i zabić. Albo przynajmniej zapuścić licznik - niech spłaca swoje numery. No przecież to sto tysięcy baksów jak psu w dupę! Pietia siedział w kuchni podpierając policzek dłonią i posępnie gapił się na osuszoną butelkę. Nie widział, jak do triumfującego Szwarca, mającego już pod swoim dachem dwadzieścia dwa procent Miasta, podszedł Elektroniczny Kizior. Podszedł, nie zwracając uwagi na zaporowy ogień atomowy, i zarżnął biedaka Szwarca niewielkim scyzorykiem. Kizior załapał nagrodę okolicznościową. I nieuchronnie zmierzał do pełnej kontroli nad Miastem. ***

Krzywa przestępczości miasta Wołgokołymsk drgnęła, wzniosła się na krótko w małym niezdecydowanym szczycie, a potem nagle zwisła. Spadła gwałtownie w dół jak strącony w locie bombowiec. I nie Organa Wewnętrzne były tego powodem - po prostu elementy kryminalne miasta nie miały czasu zajmować się swoim podstawowym zajęciem. Wszystkie autorytety jednocześnie wpiły się w ekrany monitorów. Resztki pieniędzy na ich kontach błyskawicznie topniały. Tylko Kumpoł nadal kwitł. Otworzył drugą fermę hodowli karłowatych hipopotamów. I przelał pół miliona rubli na fundusz muzeum sztuk pięknych i innych. *** Dwaj wygoleni młodzieńcy siedzieli w saunie i ponuro gapili się na siebie. Ich czerwone oczka świadczyły o chronicznym niewyspaniu i wielogodzinnym czuwaniu przy komputerze. - A jednak się sfrajerowaliśmy - powiedział Pietia. - Załatwili nas na sucho. I teraz wiadomo kto. - Wiadomo... - Wasilij się skrzywił. - Tyle że nie uda się za cholerę do Kumpoła dotrzeć. Wczoraj byłem ze swoją brygadą w Nieftiechlebie. Chciałem pogadać, tak słusznie pogadać. I nie tylko ja tam byłem, lekko licząc pięć brygad poza moją. - I co? - Nawet nas nie wpuścili do środka. Ochrony teraz mają jak ambasador zagranicznego państwa. Wszyscy z automatami, ścierwa... Podarliśmy trochę pyski, potem psy przyjechały. Alika Miednego zwinęli, reszta sama się rozjechała. - A niech szlag tego Kumpoła... Ja tam bym chciał Szwarca zamoczyć... - w rozmarzeniu powiedział Pietia. - Nic więcej nie chcę, tylko żeby dorwać gnoja. Przecież to palant, ten Szwarc. Nakupował sobie różnych bajerów i myśli, że najmocniejszy. Tak to każdy fiut potrafi... - Kto palant? !! - Wasia nagle spurpurowiał, zacisnął piętnastokilowe pięści. - Odpowiadasz za te słowa czy nie? - Nie rozumiem... - Pietia wytrzeszczył na niego oczy. - Czy to może ty, kurna, jesteś Szwarc? - A jak tak, to co?! - Wasilij wolno podniósł się z ławki. - A ty nie jesteś Supersoldier czasem? - Tak, jestem Supersoldier - powiedział powoli Pietia, choć właściwie chciał powiedzieć „No co ty, na głowę upadłeś?" - A ty, Szwarc, jesteś gnida kaprawa! Wyciąłeś mnie! I teraz udajesz? Chichrasz się ze mnie? A ja czegoś takiego nie lubię! - Co z ciebie za Supersoldier... - Wasia trącił palcem pulchną pierś Piefki. - Wiesz, co ty jesteś? Pipka przeżuta, a nie Supersoldier! Ty się nie tylko do „Strzały", ty się nawet do zychcyka nie nadajesz... Pietia ryknął jak bawół i dał Wasi z byka. Wasia godnie wytrzymał uderzenie i odpowiedział sierpem w ucho. Mężnie pokonawszy dzwonienie w czaszce, Pietia przyłożył Wasi kolanem w brzuch. Następnie byli przyjaciele wczepili się w siebie, upadli i długo turlali się po podłodze, rycząc, mycząc i chrypiąc z nienawiści. Zwyciężył Wasia. Splunął na pokonanego, na poły żywego, zakrwawionego Piet'kę, ubrał się i dumnie opuścił saunę. Następnego dnia fura Wasilija Drygina, nadzorującego pracę pięciu salonów samochodowych i jednego targowiska hurtowego, została rozstrzelana z broni automatycznej i obrzucona granatami. Po Wasi zostały tak drobne strzępy, że pochowano go w zalutowanej cynkowej trumnie. Piotr Żmychow otwierał listę głównych podejrzanych, dlatego natychmiast dał w długą. Jego ciało z poderżniętym gardłem wypłynęło po tygodniu w kanale wioślarskim. *** Jakiś sprytny dziennikarz, nazwiska którego nie udało się ustalić, opublikował w gazecie „Wołgokołymskie plotki" pełną listę nicków z gry „Konkretna Strzała" ze wskazaniem prawdziwych imion i nazwisk graczy, a także ich bandyckie pseudonimy. Ani Elektronicznego Kiziora, ani Kumpoła na liście nie było. Od razu stało się jasne dlaczego. Wyglądało, że Kumpołowi mało było rzezi w wirtualu, przechodził teraz do bandyckiej wojny w realu. I wojna rozgorzała. Powszechna, zaciekła nienawiść nagromadziła się przez miesiąc powszechnego komputerowego szaleństwa i teraz domagała się natychmiastowego wyładowania. Przez cały tydzień nie ustawała wymiana ognia i nie cichły wybuchy na ulicach Wołgokołymska. Zwykli obywatele pochowali się w mieszkaniach i patrzyli przez okna, jak dochodzą swych praw bossowie. Dziwne odgłosy dobiegały

z miejsc takich potyczek. „No to masz, Cyberbratello, od Rublokopa!" „A co, Dziurobił, doigrałeś się? Gdzie twój rubinowy pancerz?" Można było pomyśleć, że kryminalne elementy Wołgokołymska oszalały. W istocie, tak właśnie było. Kryminalna populacja miasta zmniejszała się z ogromną szybkością, wycinając się wzajemnie w pień. Wszakże ostali się w tym zwichrowanym środowisku trzej ludzie, którzy nie poddali się krwawym bachanaliom. Trzej wielcy złodziejscy bossowie postanowili, że nie będą ze sobą walczyć. Zjednoczył ich wyższy, słuszny cel. Wezwali na spotkanie Kumpoła. Kumpoł, olewający kontakty z płotkami, tym trzem odmówić nie mógł - z powodu ich rangi i wpływów. Toteż spotkanie się odbyło. Kumpoł przybył do restauracji „Wołga" w towarzystwie dwudziestu pięciu rzezimieszków odzianych w jednakowe błękitne marynarki od Gucciego i uzbrojonych w uzi. Rzezimieszki utworzyły szpaler, a Kumpoł przemaszerował od wozu do lokalu, niosąc pod pachą ulubionego karłowatego hipopotama ze złotą obrożą na szyi. Pomarszczona fizys Kumpoła nie wyrażała nic poza posępnym zmęczeniem. Łysy czerep błyszczał w świetle wieczornych latarni. Kumpoł wszedł do sali i usiadł przy stoliku, przy którym czekali nań trzej bossowie. Położył hipopotama na kolanach i podrapał go za uchem. Hipcio zamruczał ze szczęścia. Dość mocno zalatywało od niego nawozem. - Witaj, Kumpoł - powiedział autorytet numer jeden. - Co nam powiesz o sytuacji? Bractwo strzela do siebie. - Szkoda - rzucił oschle Kumpoł. - Zepsuta ta młodzież. Reguł nie szanuje. Ale co ja mam do tego? - To masz do tego - wtrącił się autorytet numer dwa. - Od czego zaczęła się cała afera? Od gry. „Konkretna Strzała"... Słyszałeś o niej? - Słyszałem. - A gra jest pod tobą? - Pode mną - zgodził się Kumpoł. - Przyszli do mnie sprytni chłopcy, powiedzieli: „Daj nam, Kumpoł, pieniędzy, my ci oddamy dziesięć razy tyle". Dałem. Oddali. Wszystko legalnie, przez bank, wiecie przecież jaki. Skąd te nagłe pretensje? - Słuchaj no ty, Elektroniczny Kiziorze! - wrzasnął z południowym temperamentem autorytet numer trzy. - Myślisz, że jesteś niezwyciężony, tak? Całe Miasto wziąłeś pod swój dach, a? I dlaczego? Dlatego, że twoja gra jest zamknięta! Twoi mądrale dla ciebie narysują wszystko, co tylko zechcesz, tak? Ja mam takich trzech programistów, że twoich bobasów zacykają i zawiną w asfalt. Zróbmy tak: oni mi będą robić bajery, a twoi tobie, OK? I za tydzień się spotkamy w „Strzale"! We dwóch! Milion baksów do puli! - A masz ty jeszcze milion, Schmeisser? - niedbale rzucił Kumpoł. - Według tego, co ludzie gadają, tylko ci merol został, i to nie sześćsetka. Powiem wam tak. Do gry nikt nikogo na siłę nie ciągnie. Chcecie grajcie, nie chcecie - nie grajcie. Ja mam swoje sprawy, wy - swoje. Ja się do waszych spraw nie pakuję... - Nie pakujesz?! - Autorytet numer dwa gwałtownie poderwał się na równe nogi, wylewając kawę z filiżanki na obrus. - A kto ode mnie odkupił dwa dni temu rynek Celny? Twój Nieftiechleb! Kto Rawelowi całą malinę sprzątnął? - wskazał palcem bossa numer trzy. - Znowu ty! Zrujnowałeś nas wszystkich, poszczułeś na siebie, a sam czyściutki jesteś. W komputerze całe Miasto wziąłeś pod pieczę, teraz chcesz realny Wołgokołymsk wziąć pod dach? I jak to jest - chcesz powiedzieć, że to wszystko słuszne? A tyle! - Autorytet podsunął pod nos Kumpoła sporą piegowatą figę. Kumpoł wolno, z godnością wstał i wziął hipopotama pod pachę. Zwierzę widocznie poczuło woń spalenizny, bo zamknęło błękitne oczka i zaśmierdziało jeszcze mocniej. - To jest niesłuszna gadka - powiedział Kumpoł. - Widzę, że macie, ludzie, problemy. Tylko ja z nimi nie mam nic wspólnego. Sami to rozplątujcie. Jestem człowiekiem słusznym, pieniądze do kasy wspólnoty przelewam, kodeksu przestrzegam. A wasze gry mnie nie interesują. Mnie interesuje hodowla zwierząt. I z uczuciem poklepał hipopotama po grubym skórzastym pysku. To przepełniło czarę goryczy trzech kryminalnych autorytetów. Poderwali się jak na komendę, wyszarpnęli pistolety i oddali mnóstwo strzałów do Kumpoła i jego karłowatego hipopotama. Kumpoł zginął na miejscu. Hipopotam zszedł po trzech dniach reanimacji, nie odzyskawszy przytomności. Nie trzeba chyba wspominać, że taki niecny czyn nie pozostał bez kary. Do knajpy natychmiast wdarło się dwudziestu pięciu rzezimieszków w marynarkach od Gucciego i rozstrzelało trójkę złoczyńców.

Zresztą, na tym się sprawa nie skończyła. Brygady moralnego wsparcia trzech autorytetów otoczyły restaurację i długo wykurzały z niej rzezimieszków, ciskając przez okna granaty... Zburzony niemal do fundamentu lokal został odtworzony dopiero po trzech miesiącach. *** Zadzwonił telefon. Ten właśnie, czerwony, z orłem na tarczy. Podpułkownik Organów Wewnętrznych Iwan Iwanowicz Trofimow chwycił słuchawkę, przyłożył do ucha. Rozpoznawszy głos, wyprostował ramiona i wyprężył się jak struna, nie wstając przy tym z krzesła. - Tak jest, towarzyszu generale - powiedział wyraźnie. - Tak jest! Zakończyliśmy i to nie byle jak! To znaczy w ogóle wszystkich. Tych, co zostali, aresztowaliśmy. Sami rozumiecie, teraz już nie wypuścimy. Oni tu przez tydzień w prawdziwą wojnę się bawili, na ulicach strzelali. Mamy ich przyłapanych na gorącym uczynku. Po pięć paragrafów na głowę, na dożywocie wystarczy. Tak??! Och, dziękuję, towarzyszu generale! Obowiązkowo przekażę. Uraduję ich. Zuchy, ci moi chłopcy. Tak jest! Szef specjalnego wydziału komputerowego Trofimow odłożył słuchawkę, odkaszlnął przesłaniając usta dłonią. Dobra rzecz - medale dla sieciowców. Ciekawe, co oni z nimi będą robić? Zeskanują sobie i wydrukują? Czy od razu pogubią? Pstryknął palcem w klawisz wewnętrznego telefonu. - Michaił? Gradowskij niech do mnie przyjdzie. Co to znaczy śpi? Co znaczy całą noc pracował? Znam te ichnie prace. Bawią się po nocach. Za pieniądze państwa, jak małe dzieci, słowo daję. Obudzić. Dobra, niech się nie goli. Ale zęby niech wyczyści. Dokładnie za trzynaście minut i dwanaście sekund drzwi gabinetu niechętnie się uchyliły i przez utworzoną szczelinę przemknął śmiertelnie niewyspany młodzieniec - chudy i rozczochrany. Jego długi nos osiodłały okrągłe lennonki. W ręku trzymał układ elektroniczny upstrzony różnokolorowymi prostokącikami mikrochipów. - O - powiedział nie witając się. - Esbe live player pięć jeden. Wykończył mnie. Hard nie wyrabia i koniec. Musimy wymienić. Proponuję go apgrejdnąć, co, Iwanie Iwanowiczu? A weźmiemy Turyle Beach Santa Cruz. Jak pierdzielniemy surrondem, to szok! - Przestań, Władimir! - surowo rzucił podpułkownik. - Ile ten blaster u ciebie działa? Dwa miesiące? No to jeszcze pociągnie. Pieniędzy na wszystko nie wystarczy, żeby co tydzień nowe dupersznity kupować. - No właśnie, zawsze tak... - jęknął chłopak i zwalił się na kanapę. - Co pan tak tej forsy skąpi, Iwanie Iwanowiczu? Przecież trzy kamazy szmalu wypracowaliśmy. Widłami można ładować. - To nie moja kasa. Państwowa. - Podpułkownik uniósł palec.. - A my będziemy działali zgodnie z preliminarzem. - Jasne... Dobra. Coś wymyślimy. Wynajdziemy. - Czyli tak, Gradowskij! - rzekł podpułkownik Trofimow poważnie i pouczająco. - Za skuteczną realizację operacji „Strzała" otrzymaliście nagrodę państwową. Ty i dwa twoje obiboki. Wierszynin i ten, jak mu tam... Sudakow. - Jaka nagroda? - ożywił się Władik. - Pieniądze? - Medale. - Ja cię! - Władik podrapał się po głowie. - Ekstra! Wszystkie ciotki zroszą się łzami szczęścia. A jak to się nosi? Tylko na marynarce czy na swetrze też można? Bo ja marynarki nie mam. - Nijak nie będziesz nosił. Będziesz miał w pudełeczku w domu. Nie zapominaj, że jesteś pracownikiem utajnionym. I oficjalnie nie masz nic wspólnego z Organami Wewnętrznymi. - Dobra. - Gradowski skinął głową. - To co, pójdę już, Iwanie Iwanowiczu? Spać mi się strasznie chce. - Poczekaj. - Podpułkownik uśmiechnął się miłym uśmiechem, ojcowskim. - Przypomnij mi, Władik, kto z was trzech był Elektronicznym Kiziorem? - No... ja byłem. - A Kumpoł? - On przez całe życie do komputera ani razu się nie zbliżył. Uważał urządzenie za niehonorową rzecz, tak mi tłumaczył. - Nie szkoda ci Kumpoła? Przecież go przez ciebie rozwalili? - Szkoda - powiedział Władik. - Ale co ja mam do tego? Moja sprawa to programy i Sieć. A rozwalanie ludzi to pana działka. I hipopotama mi szkoda. Fajny był. Delikatny, choć śmierdzący. Kuzia miał na imię.

- A jak tam wasza gra dla prostytutek? Posuwa się? - Tak sobie... - Władik pomachał w powietrzu bladą ręką. - Zrobimy, oczywiście... - Zdjął okulary i spojrzeniem krótkowidza popatrzył na Trofimowa. - A może nie ruszajmy dziewczynek, co, Iwanie Iwanowiczu? Niech sobie żyją. - Co to za rozmowy w szeregu? - twardo zapytał podpułkownik. - Idźcie i pracujcie, Gradowskij. Gradowskij powlókł się do wyjścia. Trofimow patrzył mu w plecy i w zadumie ruszał brwiami. - Szkoda im... - mamrotał bezdźwięcznie. - Hipopotamów im szkoda, dziewczynek. Tak to nigdy się nie zaprowadzi porządku. Podszedł do okna, odsunął zasłony. Popatrzył do góry. I mlasnął z zadowolenia. Trwały, nieprzemijalny dach, pomalowany w barwy Organów Wewnętrznych, wisiał nad niegdyś kryminalnym miastem Wołgokołymskiem.

Andriej Plechanow Przekład: Ewa Dębska