Rodda Emily - Pas Deltory 01- Puszcze milczenia

Rodda Emily

Puszcze milczenia

Tytuły serii 1.

Puszcze Milczenia

2.

Jezioro Łez

3.

Miasto Szczurów

4.

Ruchome Piaski

5.

Góra Grozy

6.

Labirynt Bestii

7.

Dolina Zagubionych

8.

Powrót do Del

Spis treści Część I: Pas Deltory 1.

Król

2.

Pas Deltory

3.

Ucieczka

4.

Kuźnia

5.

Wróg uderza

6.

Przyjaźń do grobowej deski

7.

Zdrada

9 18 25 31 38 45 51

Część II: Mroczne czasy 8.

Lief

9.

Tajemnica

10.

Decyzje

11.

Ostrzeżenie

12.

Wennbar

13.

Gniazdo

14.

Ciemnica

15.

Lilie Życia

16.

Topaz

59 59 78 84 91 99 106 113 120

CZĘŚĆ I: PAS DELTORY 1 - Król Jarred stał niezauważony w tłumie wypełniającym wielką salę pałacu. Na wpół przytomny z niewyspania i oszołomienia, oparł się o marmurową kolumnę i przymknął oczy. O północy wyrwały go ze snu krzyki i bicie dzwonów. Ubrał się szybko i wśród ciżby dworzan podążył do sali. - Król umarł - szeptano wokół. - Natychmiast trzeba koronować młodego księcia. Jarred nie mógł uwierzyć. Król Deltory, noszący długą, plecioną brodę i złociste szaty, zmarł od dziwnej gorączki, która przykuła go do łóżka przed kilkoma tygodniami. Nigdy już nie zasiądzie w sali biesiadnej, a jego dudniący bas nie wypełni echem pałacowych korytarzy. Król Alton umarł, tak jak wcześniej umarła jego żona, królowa. Gorączka zabrała oboje i teraz... „Teraz królem zostanie Endon" - pomyślał Jarred. Wzdrygnął się, próbując jakoś przekonać samego siebie do 9 Pas DeJtory

tej prawdy. Przyjaźnił się z Endonem od wczesnego dzieciństwa, chociaż dzieliło ich bardzo wiele. Endon był księciem Deltory, synem króla i królowej. Zaś Jarred - synem zaufanego królewskiego sługi, który zginął na służbie, gdy chłopiec miał zaledwie cztery lata. Jarreda przydzielono do towarzystwa Endonowi, żeby młody książę nie czuł się samotny. Dorastali razem niczym bracia. Odrabiali wspólnie lekcje w szkolnej sali, przekomarzali się ze strażnikami i wyłudzali smaczne kąski z pałacowej kuchni. Razem też bawili się w rozległych, zielonych ogrodach. Inne mieszkające w pałacu dzieci - synowie i córki wielmożów oraz dworzan - trzymały się swoich pokojów i wydzielonych części pałacowego terenu. Było ogólnie przyjęte, że Jarred i Endon widywali swych rówieśników tylko z okazji wielkich świąt, w głównej sali pałacu. Chłopcy robili jednak wszystko, żeby nie nudzić się w swoim towarzystwie. Mieli tajną kryjówkę w wydrążonym pniu wielkiego drzewa, tuż przy wrotach pałacu. Chowali się tam przed Min, starą, zrzędliwą opiekunką, oraz przed Prandine'em, pierwszym doradcą króla. Tego wysokiego, chudego i zgorzkniałego mężczyzny obaj nie znosili. Ćwiczyli też strzelanie z łuku. Umyślili zabawę pod nazwą „Celuj wysoko", w której wygrywał łucznik, który trafił w wyższą gałąź ich wydrążonego drzewa. Wynaleźli także tajemny szyfr, którym się posługiwali, żeby pod nosem nauczycieli oraz Min i Prandine'a przesyłać sobie wiadomości, żarciki i ostrzeżenia. 10 Puszcze Milczenia Czasami, kiedy Jarred ukrywał się w drzewie przed Min, która chciała go zmusić do połknięcia łyżki ohydnego tranu, Endon, przechodząc tamtędy, upuszczał na ziemię karteczkę z takim oto napisem: » .......... — " .................... \ NEL IEL EEL IEL DEIŹELDEL OEL KELUEL X CELHEL NELIEL. MELIEL NEL TELAEL MEL JEL EEL SELTEL. Oglądało to na kompletny bełkot i nikt, kto przypadkowo podniósłby kartkę, nie zrozumiałby ani słowa. Szyfr jednak był bardzo prosty. Żeby go odczytać, wystarczyło wypisać kolejno wszystkie litery, usuwając każde rozdzielające je „el". NieidźdokuchniMintamjest. Potem dzieliło się to na słowa, żeby zdanie miało sens: „Nie idź do kuchni. Min tam jest". Z czasem Endon i Jarred mieli coraz mniej czasu na zabawę, codziennie bowiem czekały ich liczne zadania i obowiązki. Szczególnie pracochłonne było uczenie się Prawa, tysięcy najróżniejszych przepisów i zwyczajów rządzących życiem rodziny królewskiej.

Siedzieli więc - Endon cierpliwie, Jarred mniej - czekając, aż ich długie włosy zostaną, zgodnie z wymogiem Pra11 Pas Deory wa, zaplecione w warkoczyki przetykane złotym sznurem. Długie godziny spędzali też na wykuwaniu mieczy i tarcz z rozgrzanego do czerwoności metalu. Pierwszy monarcha Deltory był bowiem kowalem i Prawo nakazywało kontynuować tę tradycję. Późnym popołudniem mieli wreszcie dla siebie godzinę wolnego. Nie wolno im było tylko: wspinać się na mur okalający ogrody ani wychodzić za wrota, do miasta. Książę Deltory bowiem, podobnie jak król i królowa, nie powinien zadawać się ze zwyczajnymi ludźmi. Była to jedna z pierwszych zasad Prawa. Jarred czasami miał wielką ochotę ją złamać. Jednakże Endon, chłopiec spokojny, pilny i posłuszny, błagał go, żeby nawet nie myślał o włażeniu na mur. - To zabronione - powtarzał. - Prandine i tak uważa, że masz na mnie zły wpływ, Jarredzie. Powiedział o tym ojcu. Jeżeli złamiesz Prawo, rozdzielą nas, a tego nie chcę. Jarred też tego nie chciał, bo strasznie by mu brakowało przyjaciela. Poza tym, gdyby go wydalono z pałacu, nie miałby gdzie się podziać. Powstrzymywał więc swoją ciekawość, a miasto znajdujące się za murami wciąż stanowiło dla nich obu tajemnicę. Myśli Jarreda przerwał dźwięk kryształowych trąb. Odwrócił się wraz z całym tłumem ku wejściu do sali. Właśnie wkraczał do niej Endon. Szedł między dwoma rzędami królewskich gwardzistów ubranych w bladobłękit-ne mundury szamerowane złotem. „Biedny Endon" - pomyślał Jarred. - Jest taki zrozpaczony". 12 Puszcze Milczenia Chciał znaleźć się przy przyjacielu, pocieszyć go. Nie został jednak wezwany, zaś u prawego boku Endona stąpał Prandine, pierwszy doradca. Jarred spoglądał nań z niechęcią. Doradca wydawał mu się jeszcze wyższy i chudszy niż zwykle. Ubrany w długą, purpurową szatę niósł coś na kształt skrzynki czy pudełka przykrytego złotą tkaniną. Z wysuniętą do przodu głową wyglądał jak wielki drapieżny ptak. Endon spoglądał smutno przed siebie. W sztywnym, srebrzystym kaftanie o wysokim, obszytym klejnotami kołnierzu wydawał się bardzo mały. Głowę trzymał jednak wysoko, tak jak go nauczono. Przygotowywał się do tej chwili przez cale życie.

Kiedy umrę, to zostaniesz królem, mój synu - powtarzał mu po tylekroć ojciec. - Musisz sprostać temu zadaniu. Nie zawiodę cię, ojcze - odpowiadał zawsze posłusznie Endon. - Kiedy nadejdzie czas, z godnością uczynię to, co należy. Żaden z chłopców nie przypuszczał jednak, że czas ten nadejdzie tak szybko. Król cieszył się dobrym zdrowiem i siłą. "Wydawało się, że będzie żył wiecznie. Endon doszedł do końca sali i wstąpił na stopnie podestu, a kiedy dotarł do szczytu, odwrócił się i popatrzył w dół na otaczające go morze zatroskanych twarzy. -

Jest jeszcze taki młody - szepnęła do ucha sąsiadce jakaś kobieta obok Jarreda.

Cii - napomniała ją tamta. - To prawowity następca tronu. - Mówiąc to, zerknęła nerwowo na Jarreda. Chłopiec nie znał jej twarzy, lecz ona chyba go rozpoznała 13 Pas Detory i przestraszyła się, że mógłby donieść nowemu królowi 0

wątpliwościach jej przyjaciółki.

Znowu zabrzmiały kryształowe trąby i w tłumie podniósł się cichy, lecz pełen podniecenia pomruk. Prandine złożył swój ciężar na stoliku przy tronie i zdjął złotą tkaninę, odsłaniając szklaną szkatułkę. Otworzył ją 1

wyjął promiennie lśniący przedmiot.

Magiczny Pas Deltory. Tłum zaszumiał i wszyscy, łącznie z Jarredem, wstrzymali oddech. Chłopcu opowiadano o pasie od najmłodszych lat, lecz jeszcze nigdy nie widział go na własne oczy. Pas objawił się w całej krasie i aurze tajemniczości. Ten starożytny przedmiot od tysięcy lat chronił Deltorę przed napaścią złowrogiego Władcy Mroku panującego za Górami. Wsiał teraz w kościstych palcach Prandine'a, przypominając delikatną koronkę, ozdobioną siedmioma dużymi, drogimi kamieniami. Jarred wiedział, że pas wykonany został z najtwardszej stali, a każdy z klejnotów miał swoje odrębne znaczenie dla chroniącego Deltorę czaru. Był wśród nich topaz, symbol wierności, złocisty jak zachodzące słońce. Był ametyst, symbol prawdy, o barwie fiołków rosnących na brzegach rzeki Del. Czystość i siłę reprezentował diament, przejrzysty i skrzący się jak lód. Honor natomiast - szmaragd, zielony jak bujna trawa. Piątym był lapis-lazuli, kamień niebiański, ciemnoniebieski z punkcikami srebra, wyglądał jak rozgwieżdżone, nocne niebo. Szczęście oznaczał rubin barwy czerwonej krwi. A opal, symbol nadziei, błyszczał wszystkimi kolorami tęczy.

14 Puszcze Milczenia Kiedy Prandine pochylił się, żeby zapiąć pas na talii En-dona, tłum znowu wstrzymał oddech. Palce doradcy nieporadnie majstrowały przy zapięciu. Prandine stał dziwnie odsunięty od księcia. „Wygląda, jakby się czegoś bał" - pomyślał Jarred. - „Ciekawe czego?". Nagle zapięcie się zatrzasnęło i Jarred otrzymał odpowiedź na swoje pytanie. Prandine gwałtownie odskoczył, rozległ się przerażający huk i pas eksplodował ognistym światłem. Klejnoty płonęły ogniście, rozświetlając całą salę tęczowym blaskiem. Ludzie, zasłaniając oczy, odwracali wykrzywione ze strachu twarze. Endon stał z uniesionymi rękami, niemal całkiem niknąc w jaskrawym, oślepiającym blasku. Nie był już chłopcem o smutnych oczach, magiczny pas rozpoznał go jako prawowitego następcę tronu królestwa Deltory. Jemu i tylko jemu przysługiwało teraz prawo posługiwania się magią i tajemną mocą. „Czy Endon ich użyje?" - zastanawiał się Jarred. „Czy stary król wykorzystywał czarodziejskie właściwości pasa? Czy z pomocą magii uczynił kiedykolwiek coś nadzwyczajnego, co wykraczałoby poza zwykłe stosowanie reguł ustanowionych wiele stuleci temu?". Ognisty blask klejnotów powoli przygasał. Młody król zdjął pas i wręczył go Prandine'owi. Pierwszy doradca, już uśmiechnięty, umieścił go znów w szklanej szkatułce. Jarred wiedział, co stanie się dalej z pasem. Zgodnie z Prawem będzie zaniesiony do najwyżej położonego w pa15 Pas Detory łacowej wieży pokoju, który zostanie zamknięty na trzy solidne złote zamki, a przed drzwiami stanie trzech strażników w złotych uniformach. A potem... cóż, życie potoczy się dalej. Decyzje dotyczące królestwa podejmować będą tak naprawdę Prandine wraz z innymi dostojnikami. Król zaś będzie uczestniczyć w ucztach i ceremoniach, śmiać się z występów klownów i akrobatów w wielkiej sali, ćwiczyć w łucznictwie i kowalstwie. Będzie siedział zatem spokojnie całymi godzinami, czekając, aż jego włosy, a od pewnego momentu także broda, zostaną zaplecione w warkoczyki. Będzie podpisywał również niezliczone dokumenty i pieczętował je królewskim herbem. Będzie po prostu postępował według Prawa. Po kilku latach poślubi dziewczynę wybraną dla niego przez Prandine'a, córkę jednego z wielkich arystokratycznych rodów, która całe swoje życie spędziła, podobnie jak Endon, w pałacowych murach. Urodzi im się dziecko, które po śmierci ojca zajmie jego miejsce na tronie i także założy pas. Ten jeden

jedyny raz - podczas koronacji. Potem magiczny przedmiot znów zostanie zamknięty w wieży. Po raz pierwszy w życiu Jarred zaczął się zastanawiać nad sensem tego porządku. W jakim celu został właściwie wykonany pas? Czy to mądrze, żeby przedmiot o takiej mocy czynienia dobra leżał bezużytecznie w wieży, gdy chronionego przez tę magię królestwa nawet nie było widać zza wysokich murów? 16 \ Puszcze Milczenia Jarred wyśliznął się niepostrzeżenie z sali i pobiegł na górę, do pałacowej biblioteki. To także uczynił po raz pierwszy w życiu, nie przepadał bowiem za nauką. Musiał jednak dowiedzieć się paru rzeczy, a odpowiedź na swoje pytania mógł znaleźć jedynie w starych księgach. 2 - Pas Deltc ory Po wielogodzinnych żmudnych poszukiwaniach Jarred odnalazł książkę, w której spodziewał się znaleźć odpowiedź. Była oprawiona w bladoniebieską tkaninę, a złote litery na okładce całkiem się zatarły. Jednakże tytuł wewnątrz nie pozostawiał wątpliwości: Książka nie przypominała w niczym zdobionych ręcznymi malunkami tomów, które czytali z Endonem na lekJego historia, jego moc, jego magia 18 Puszcze Milczenia cjach, ani też żadnej innej z opasłych ksiąg stojących na półkach biblioteki. Była nieduża, cienka i bardzo zakurzona. Wciśnięto ją w najdalszy kąt, pomiędzy stosy zakurzonych papierzysk, jak gdyby ktoś specjalnie się starał, żeby została zapomniana. Jarred położył ją ostrożnie na stole. Zamierzał przeczytać wszystko od deski do deski, a mogło mu to zająć całą noc. Nie spodziewał się jednak, żeby ktokolwiek go tutaj szukał. Endon prosto z głównej sali udał się do kaplicy, gdzie wśród świec leżało ciało jego ojca. Będzie tam czuwał aż do świtu, zgodnie z Prawem. „Biedny Endon" - pomyślał Jarred. Zaledwie przed kilkoma dniami czuwał do rana przy matce, a teraz został na świecie zupełnie sam, tak jak ja. Ale przynajmniej mamy siebie, będziemy przyjaciółmi do grobowej deski. I będę go chronił najlepiej, jak potrafię.

Chronił? Przed czym? To pytanie przeszyło mózg Jarreda niczym ostry sztylet. Dlaczego nagle zaczął bać się o Endona? Kto lub co mogło zagrozić tak potężnemu władcy jak król Deltory? Chyba mam z niewyspania jakieś przywidzenia, pomyślał. Potrząsnął głową, odpędzając złe myśli, i zapalił nową świeczkę. Zrobiło się jaśniej, jednak obraz krzywego uśmieszku Prandine'a zamykającego pas w szkatułce krążył po umyśle chłopca jak dalekie wspomnienie nocnego koszmaru. Ze zmarszczonymi brwiami pochylił się nad książką, otworzył ją i zaczął czytać. 19 Puszcze Milczenia cjach, ani też żadnej innej z opasłych ksiąg stojących na półkach biblioteki. Była nieduża, cienka i bardzo zakurzona. Wciśnięto ją w najdalszy kąt, pomiędzy stosy zakurzonych papierzysk, jak gdyby ktoś specjalnie się starał, żeby została zapomniana. Jarred położył ją ostrożnie na stole. Zamierzał przeczytać wszystko od deski do deski, a mogło mu to zająć całą noc. Nie spodziewał się jednak, żeby ktokolwiek go tutaj szukał. Endon prosto z głównej sali udał się do kaplicy, gdzie wśród świec leżało ciało jego ojca. Będzie tam czuwał aż do świtu, zgodnie z Prawem. „Biedny Endon" - pomyślał Jarred. Zaledwie przed kilkoma dniami czuwał do rana przy matce, a teraz został na świecie zupełnie sam, tak jak ja. Ale przynajmniej mamy siebie, będziemy przyjaciółmi do grobowej deski. I będę go chronił najlepiej, jak potrafię. Chronił? Przed czym? To pytanie przeszyło mózg Jarreda niczym ostry sztylet. Dlaczego nagłe zaczął bać się o Endona? Kto lub co mogło zagrozić tak potężnemu władcy jak król Deltory? Chyba mam z niewyspania jakieś przywidzenia, pomyślał. Potrząsnął głową, odpędzając złe myśli, i zapalił nową świeczkę. Zrobiło się jaśniej, jednak obraz krzywego uśmieszku Prandine'a zamykającego pas w szkatułce krążył po umyśle chłopca jak dalekie wspomnienie nocnego koszmaru. Ze zmarszczonymi brwiami pochylił się nad książką, otworzył ją i zaczął czytać.

Pas Deltory "t W pradawnych czasach Deltora podzielona była między siedem plemion. Walczyły one na obszarach przygranicznych, nie wkraczając jednak na swoje terytoria. Każde z nich posiadało talizman o szczególnej mocy - klejnot wydobyty z głębi ziemi. Nadeszły czasy, gdy Wróg z Mrocznych Ziem rzucił na Del-torę swe zachłanne spojrzenie. Pojedyncze plemiona były zbyt słabe, by odpierać ataki. Najeźdźca zaczął odnosić sukcesy.

4

S

*{* Wśród ludu pojawił się bohater imieniem Adin, prosty kowal, który wyrabiał miecze i tarcze oraz podkuwał konie. Obdarzony był jednak nadzwyczajną siłą, odwagą i bystrością umysłu. "j" Pewnej nocy Adinowi przyśnił się wspaniały pas, wykonany z siedmiu stalowych medalionów, cienkich jak jedwab i połączonych delikatnym łańcuchem. W każdym medalionie osadzony był klejnot - talizman jednego z siedmiu plemion. "j* Adin zrozumiał objawiony we śnie nakaz. W tajemnicy przez kilka miesięcy wykuwał pas podobny do tego ze snu. Następnie objechał całą Deltorę, przekonując dostojników z kolejnych plemion, by zgodzili się ofiarować swój talizman do wspaniałego pasa. "f* Władcy plemion byli początkowo bardzo nieufni. Pragnęli jednak ocalić swoje ziemie przed najazdem wroga i w końcu zgodzili się dołączyć do pasa magiczne klejnoty. Kiedy do pa20 Puszcze Milczenia sa przytwierdzano kolejny kamień, plemię będące jego właścicielem stawało się silniejsze. Tę siłę utrzymywano w tajemnicy, czekając stosownej chwili. *f* Pas został wreszcie ukończony. Kowal Adin zapiął go na swojej talii i pas rozjarzył się słonecznym blaskiem. Wszystkie plemiona zjednoczyły się wtedy pod wodzą Adina i wystawiwszy wielką armię, pokonały Wroga. j" Tak oto Adin został pierwszym królem zjednoczonej Deltory. Rządził długo i mądrze. Zawsze jednak pamiętał, że jest człowiekiem z ludu i że to właśnie dzięki jego zaufaniu ma władzę i moc. Nie zapominał też, że Wróg, choć pokonany, nie został ostatecznie rozgromiony. Wiedział, że jest to Wróg przebiegły i podstępny, którego zachłanność i mściwość potrafią przetrwać tysiące lat. Nosił więc pas zawsze na sobie i nigdy nie spuszczał go z oczu... Jarred czytał i czytał, czując narastający niepokój. Miał przy sobie papier i ołówek, nie musiał jednak nawet niczego notować, gdyż słowa książki wypalały w jego umyśle niezatarte piętno. Dowiedział się więcej, niż oczekiwał, nie tylko o samym Pasie Deltory, lecz także o źródłach Prawa. "j* Pierwszym, który przestał stale nosić pas, był wnuk Adina, król Elstred. W dojrzałym wieku bardzo przytył i stal pasa wrzynała mu się mocno w brzuch. Doradca króla, widząc cierpienie władcy, stwierdził, że pas wystarczy zakładać jedynie 21 Pas Deltory przy ważnych okazjach. Za przykładem Elstreda poszła jego córka królowa Adina, która przez cały czas panowania założyła pas tylko pięciokrotnie. Jej syn król Brandon miał go na sobie zaledwie trzy razy.

Potem zaś stało się zwyczajem, że każdy król zakładał pas tylko w dniu koronacji. « ✓ ■f" Za namową swego pierwszego doradcy król Brandon kazał zbudować wielki pałac na wzgórzu, w środku miasta Del. Rodzina królewska przeprowadziła się tam ze starej kuźni. Po pewnym czasie członkowie królewskiego rodu przez całe życie nie opuszczali pałacu. Za potężnymi murami nic im nie groziło... Kiedy Jarred zamknął książkę, poczuł w sercu wielki ciężar. Świeca się dopaliła, a za oknem już świtało. Posiedział w zadumie przez pewien czas, po czym wsunął książkę za pazuchę i poszedł szukać Endona. Kaplica znajdowała się poniżej poziomu ziemi w odległym zakątku pałacu. Było w niej cicho i zimno. Otoczone świecami ciało starego króla spoczywało na marmurowym katafalku. Endon klęczał przy ojcu z opuszczoną głową. Spojrzał na wchodzącego Jarreda zaczerwienionymi od płaczu oczami. -

Nie powinieneś tu przychodzić - szepnął. - To wbrew Prawu.

-

Już świta - odparł Jarred. - Musiałem się z tobą natychmiast zobaczyć.

22 Pas Deltory przy ważnych okazjach. Za przykładem Elstreda poszła jego córka królowa Adina, która przez cały czas panowania założyła pas tylko pięciokrotnie. Jej syn król Brandon miał go na sobie zaledwie trzy razy. Potem zaś stało się zwyczajem, że każdy król zakładał pas tylko w dniu koronacji. Za namową swego pierwszego doradcy król Brandon kazał zbudować wielki pałac na wzgórzu, w środku miasta Del. Rodzina królewska przeprowadziła się tam ze starej kuźni. Po pewnym czasie członkowie królewskiego rodu przez całe życie nie opuszczali pałacu. Za potężnymi murami nic im nie groziło... Kiedy Jarred zamknął książkę, poczuł w sercu wielki ciężar. Świeca się dopaliła, a za oknem już świtało. Posiedział w zadumie przez pewien czas, po czym wsunął książkę za pazuchę i poszedł szukać Endona. Kaplica znajdowała się poniżej poziomu ziemi w odległym zakątku pałacu. Było w niej cicho i zimno. Otoczone świecami ciało starego króla spoczywało na marmurowym katafalku. Endon klęczał przy ojcu z opuszczoną głową. Spojrzał na wchodzącego Jarreda zaczerwienionymi od płaczu oczami. -

Nie powinieneś tu przychodzić - szepnął. - To wbrew Prawu.

-

Już świta - odparł Jarred. - Musiałem się z tobą natychmiast zobaczyć.

Puszcze Milczenia -

Co się stało? - zapytał cicho młody król, podnosząc się sztywno z klęczek.

W głowie Jarreda kłębiło się wszystko, o czym przeczytał w starej księdze. Po dłuższej chwili udało mu się sklecić składne zdanie. -

Powinieneś zawsze mieć na sobie Pas Deltory, Endo-nie, tak jak dawni królowie.

Przyjaciel spoglądał nań zdumiony. -

Chodź! - pociągnął go za rękę Jarred. - Chodźmy po niego!

-

Wesz, że nie wolno mi tego zrobić. - Endon pokręcił głową i cofnął się. - Prawo zabrania...

Zapomnij o Prawie! - Jarred tupnął niecierpliwie nogą. - To tylko zwyczaj, który królewscy doradcy przekształcili w zbiór obowiązujących zasad. Takie prawo jest niebezpieczne, Endonie! Sprawia, że każdy kolejny władca Deltory staje się słabszy od poprzedniego. Trzeba to powstrzymać. I ty musisz to zrobić! Wyciągnij pas z ukrycia i noś go przez cały czas! A potem powinniśmy wyjść razem za bramę pałacu zobaczyć miasto. Jarred przemawiał zbyt szybko i nerwowo; Endon zmarszczył brwi i cofnął się o krok. -

Jesteś chory, mój przyjacielu - wyszeptał niespokojnie. - Albo masz jakieś przywidzenia.

Nie, nie! - Jarred przysunął się do przyjaciela. - To ty żyjesz jak we śnie. Powinieneś zobaczyć, jak wygląda świat poza pałcem, poznać miasto i resztę kraju! Oglądam miasto codziennie, Jarredzie - odparł Endon. - Oglądam przez okno. Miasto jest doprawdy piękne. 23 Pas Deltory -

Ale nie przebywasz wśród ludzi, nie rozmawiasz z nimi!

Oczywiście, że nie! Tego zabrania Prawo - obruszył się Endon. - Wiem jednak, że wszystko jest w porządku. -

Nie wiesz niczego poza tym, co ci powie Prandine! -zawołał Jarred.

-

A czy to nie wystarczy? - rozległ się zimny, ostry jak brzytwa głos.

,

3 — Ucieczka ► Chłopcy odwrócili się zaskoczeni. W drzwiach stał Prandine i nienawistnym wzrokiem mierzył Jar-reda. Jak śmiesz, nędzny sługo, odwodzić króla od jego obowiązków i nakłaniać do złamania Prawa? syknął, wchodząc do kaplicy. - Zawsze byłeś o niego zazdrosny, a teraz próbujesz go zniszczyć. Zdrajco!

To nieprawda! - zaprotestował gwałtownie Jarred, zwracając się do przyjaciela. - Chodzi mi tylko o twoje dobro. Endon jednak odsunął się od niego, skurczony z przerażenia. Jarred sięgnął za koszulę, żeby wyciągnąć książkę i poprzeć jej treścią prawdziwość swych słów. Uważaj, wasza wysokość, on ma nóż! - krzyknął nagle Prandine, przyskakując do króla i zakrywając go połą swego płaszcza. - Morderca! Zdrajca! Straże, do mnie! -wrzasnął na całe gardło. Jarred stał przez moment jak skamieniały. Nagle usłyszał bijące na alarm dzwony, okrzyki ludzi i zbliżający się 25 Pas Deltory do kaplicy ciężki tupot stóp. Ujrzał szyderczy uśmiech na twarzy Prandine'a i zrozumiał, że doradcy trafiła się wreszcie szansa, na którą czekał od dawna. Będzie mógł się go pozbyć raz na zawsze. Wiedział, że jeśli chce zostać przy życiu, musi uciekać. Odepchnąwszy Prandine'a, wybiegł jak wicher z kaplicy, popędził po schodach i dotarł na tyły pałacu. Wpadł do wielkiej, pogrążonej w półmroku kuchni, w której kucharze zaczynali właśnie rozpalać ogień. Za sobą słyszał okrzyki: - Zdrajca! Zatrzymać go! Zatrzymać go! Kucharze nawet na niego nie spojrzeli. Nie przyszło im bowiem do głowy, że strażnicy ścigają właśnie Jarreda. Był przyjacielem młodego króla, znali go od dawna. Chłopiec otworzył kuchenne drzwi i wybiegł na dwór. W pobliżu nie było nikogo poza obdartym starcem, który zbierał odpadki jedzenia i wrzucał je na swój wóz. Starzec nie zauważył, jak Jarred chowa się w gęstych krzakach pod murem. Chłopiec przeczołgał się pod krzakami aż na front pałacu, a potem puścił się biegiem do starego drzewa, w którym jeszcze tak niedawno ukrywali się wraz z Endonem przed Min. Wpełzł do wydrążonego pnia, skulił się, uspokajając oddech. Wiedział, że prędzej czy później strażnicy i tak go tu znajdą. Być może nawet Endon im powie, gdzie mają go szukać. A kiedy go znajdą, zginie; co do tego nie miał wątpliwości. Przeklinał w duchu własną niecierpliwość. Przestraszył Endona nieopanowanym wybuchem, kiedy ten był znużo26 Puszcze Milczenia ny i wciąż jeszcze pogrążony w bólu. I przez to wpadł w łapy Prandine'a.

Gdzieś niedaleko rozległ się turkot i piszczenie niena-oliwionych kół. Wyjrzawszy ostrożnie z kryjówki, Jarred zobaczył wóz śmieciarza wyłaniający się zza rogu pałacu i toczący ku wrotom. Na koźle siedział stary człowiek poganiający znużonego konia smutnymi resztkami lejców. Serce skoczyło chłopcu do gardła. Może miał jednak szansę ucieczki! Lecz jakże mógłby uciec, pozostawiając Endona samego i bezbronnego teraz, kiedy Prandine ujawnił stroje prawdziwe, złowrogie oblicze? „Jeśli zostaniesz, zginiesz" - pomyślał chłopiec. -,,A wówczas nigdy już nie pomożesz Endonowi. Nigdy". Myśl ta trochę go otrzeźwiła, wyciągnął papier, ołówek i szybko napisał wiadomość. Wsunął kartkę do otworu w pniu, zastanawiając się, czy przyjaciel kiedykolwiek ją znajdzie. Mogło być i tak, że Endon, uwierzywszy w oskarżenia Prandine'a, już nigdy się tu nie zjawi. Zrobił jednak, co mógł, a wóz był już blisko i zaraz miał przejechać obok drzewa. Jak we wcześniejszych zabawach

27 Pas Deltory Jarred wspiął się więc wyżej i wychylił na zewnątrz przez dziuplę, której otwór znajdował się tuż nad najniższą gałęzią drzewa. Zobaczył stąd, że wszędzie kręci się mnóstwo gwardzistów. Potrafił jednak pozostać niewidoczny. Przywarł płasko do konara, leżąc na brzuchu i uważając, by nie kołysać gałęzią. Wóz śmieciarza znalazł się dokładnie pod nim. W najbardziej odpowiedniej chwili Jarred zsunął się do niego, lądując na plecach i zagrzebując natychmiast pod odpadkami. Zakryły go obierki od jabłek i ziemniaków, suchy chleb, zepsuty ser i niedojedzone ciastka. Odór śmieci omal go nie udusił. Zamknął mocno oczy i wstrzymał oddech. Słyszał stukot końskich kopyt i odległe nawoływania strażników A potem dobiegł go wreszcie skrzyp otwierania wielkich, drewnianych wrót. Wóz potoczył się dalej. Serce Jarreda waliło jak młotem, usłyszał, jak zamyka się pierwsza brama i po chwili otwiera druga. Już za chwilę... Wóz jechał, kołysząc się i skacząc na wybojach. Zamknęły się z trzaskiem drugie wrota i Jarred był już pewien, że po raz pierwszy w życiu znalazł się za murami pałacu. A wkrótce znajdzie się w samym środku pięknego miasta, które tyle razy oglądał z okna. Musiał wyjrzeć, ciekawość przeważyła. Uniósł się zatem ostrożnie, wysuwając oczy i nos spod warstwy

śmieci. Patrzył w stronę pałacu. Widział wrota i wysoki mur, widział wierzchołek zeschniętego drzewa. Dlaczego jednak - aż zamrugał ze zdumienia - nie widać było wieży28 4, V Puszcze Milczenia czek pałacu ani wierzchołków innych drzew w pałacowym parku? Ponad murem unosiła się tylko połyskliwa mgiełka. Myśląc, że to wzrok płata mu figle, Jarred przetarł oczy. Mgiełka nie zniknęła. Oszołomiony odwrócił się i spojrzał w stronę miasta. I ledwo zdołał się powstrzymać od krzyku, tak wielkie było jego zaskoczenie i przerażenie. Zamiast piękna ujrzał bowiem ruinę. Wspaniałe budynki rozpadały się, a drogi były pełne dziur. Pola wokół zbrązowiały i porosły chwastami, a drzewa skarlały i wykrzywiły się. U stóp pałacowego wzgórza czekał na końcu drogi tłum marnie odzianych, wychudzonych ludzi z koszami i torbami w rękach. Jarred zaczął się wygrzebywać spod śmieci. Nie przejmował się już tym, że może go zobaczyć woźnica, zresztą starzec nie patrzył na boki i chłopiec zdał sobie sprawę, że musi być głuchy a także niemy, bowiem nie zwrócił się żadnym słowem nawet do konia. Zeskoczył z wozu i przekoziołkował do przydrożnego rowu. Patrzył stąd, jak wóz zatrzymuje się na dole i jak otacza go tłum wynędzniałych ludzi. Woźnica siedział nieruchomo, ludzie zaś zaczęli walczyć o odpadki z pałacowych stołów, napychając sobie torby i usta suchym chlebem, obierkami z warzyw i kośćmi. Ci ludzie byli wygłodzeni. Jarred ze ściśniętym sercem odwrócił się znów ku pałacowi. Widział stąd zaledwie czubki wież sterczące ponad mglistą poświatą. 29 Pas Deltory Być może Endon stał w tym momencie przy oknie, przyglądał się miastu i widział tylko piękno, spokój i dobrobyt. Nie dostrzegał oszustwa, kłamliwej iluzji obrazów wytworzonych na mglistym ekranie. Od iłu to już lat ten zły czar zaślepiał oczy władców Deltory? I kto go stworzył? Jarredowi przypomniały się słowa z książki i zadrżał ze zgrozy. ...Wróg jest przebiegły i podstępny, zaś jego zachłanność i mściwość potrafią przetrwać nawet tysiąc lat...

Władca Mroku zaczął działać. 4 — Kuźnia Jarred nie pamiętał potem, jak się wydostał z rowu. Jak przedzierał przez kolczaste zarośla. I kto zaprowadził go do kuźni, gdzie padł zemdlony na ziemię. Być może dostrzegł poblask ognia. Może do jego uszu dobiegł odgłos kucia rozgrzanego do czerwoności metalu, który przypomniał mu lekcje kowalstwa z Endonem. A może czuwał nad nim duch Adina. Bowiem kowal Crian, człowiek uparty i nieustraszony, był chyba jedyną osobą w Del, która zechciałaby go przyjąć pod swój dach. Crian ocucił go i zaprowadził do domu za kuźnią, po czym wezwał dziewczynkę o słodkiej twarzy, która z pytaniem w oczach, lecz bez słowa, pomogła kowalowi nakarmić Jarre-da chlebem i wodą, a potem obmyć jego skaleczenia i zadrapania. Zdjęli z niego podarte i zabrudzone ubranie, założyli prostą, długą, nocną koszulę i położyli do wąskiego łóżka. Wtedy zasnął. Kiedy się obudził, wielki młot znów dzwonił o metal, dziewczynka podśpiewywała w kuchni, a słońce zachodziło. Przespał cały dzień. 31 Pas Deltory W nogach łóżka znalazł ubranie. Założył je, pościelił łóżko i wyszedł na dwór. Znalazł Criana w kuźni. Kowal odwrócił się i spojrzał nań bez słowa. Dziękuję ci z całego serca za twoją dobroć - powiedział niepewnie Jarred. - Odejdę stąd, bo nie chcę, żebyś miał kłopoty, ale błagam cię o jedno. Nie zdradzaj mnie gwardzistom z pałacu. Powiedzą na pewno, że chciałem zabić nowego króla, ale to nie jest prawda. To szkoda - odparł posępnie stary, powracając do przerwanej pracy. - Wielu ludzi w Del byłoby ci za to bardzo wdzięcznych. Jarredowi aż zaparło dech. Węc tak się sprawy miały. Króla nie tylko nie kochano, lecz wręcz nienawidzono. Ludzie wiedzieli o nim tylko tyle, że żyje w luksusie za murami, podczas gdy oni cierpią. Nie wiedzieli zaś, bo i skąd, że król nie ma pojęcia o ich ciężkiej doli. Straż tu nie przyjdzie - rzekł Crian. - Wyrzuciłem twoje rzeczy ze skarpy do morza i widziałem, jak gwardziści je znaleźli. Myślą, że utonąłeś. Jarred nie wiedział, co powiedzieć, lecz kiedy spostrzegł, że kowal skończył właśnie wykuwać podkowę, bez zastanowienia chwycił ciężkie szczypce oparte o ścianę i podszedł do kowadła. Crian spojrzał nań ze zdziwieniem, lecz pozwolił złapać podkowę i zanurzyć ją w beczce z wodą. Gorące żelazo zasyczało, woda zabulgotała.

-

Widzę, że znasz się trochę na tej robocie - stwierdził stary.

-

Tak, trochę. - Jarred skinął głową i wyciągnąwszy ostrożnie podkowę z wody, odłożył ją na bok.

32 Puszcze Milczenia Jestem już stary - rzekł Crian, przyglądając mu się bacznie. - Mój syn, którego ubranie masz na sobie, zginął przed trzema laty. Wcześniej umarła jego ukochana żona, zaraz po urodzeniu dziecka. Teraz mam tylko ją, Annę. Żyjemy skromnie, lecz jedzenie codziennie jest na stole. I będzie tak, dopóki starczy mi sił. - Kowal spojrzał na ręce Jarreda, białe i miękkie, o wypielęgnowanych paznokciach. - Mógłbyś tu zostać, chłopcze - powiedział - lecz musiałbyś ciężko pracować na swoje utrzymanie. Dasz radę? -

Dam - odparł stanowczo Jarred.

Propozycja bardzo go ucieszyła. Polubił już starego kowala i podobała mu się spokojna dziewczyna o słodkiej buzi. Poza tym byłby niedaleko pałacu. Nie mógł na razie nic zrobić dla Endona poza czuwaniem nad nim z daleka, tak jak to sobie przysiągł. Prandine myślał, że nie żyje, lecz zapewne nie powie tego Endonowi. Dla jego celów lepiej było utrzymywać króla w przeświadczeniu, że Jarred wciąż mu zagraża. Lękając się o życie, tym chętniej zgodzi się robić to, co mu każe doradca. Być może jednak któregoś dnia król się zorientuje, że miałem rację, pomyślał. Może zechce mnie wezwać. A wtedy muszę być gotowy. Decyzja została podjęta. Jarred ściął nożycami kowala swoje długie warkoczyki, po których łatwo było rozpoznać w nim mieszkańca pałacu. A potem codziennie pracował w kuźni. Potrafił już kuć żelazo i stal na piękne miecze i tarcze. Teraz jeszcze chciał nauczyć się wyrobu prostych przed33 Pas Deltory miotów, takich jak podkowy, lemiesze do pługa i siekiery Przyszło to dość łatwo i w miarę jak twardniały mu mięśnie i wzmacniały się delikatne dłonie, wykonywał coraz więcej pracy za kowala. Roboty było dużo, lecz mimo to Crian i Anna żyli ubogo. Jarred zorientował się szybko, że dzieje się tak dlatego, iż większość mieszkańców Del jest jeszcze biedniejsza i niewiele może zapłacić kowalowi. Niektórzy nie mogli zapłacić wcale. Crian jednak pomagał im także, powiadając: „Zapłacisz, kiedy będziesz mógł". Drugiego dnia pobytu Jarred uświadomił sobie z ciężkim sercem, że wszystko, czego uczono ich z Endonem

0 życiu poza pałacem, było nieprawdą. W mieście panował głód, szerzyły się choroby i toczyła walka o przeżycie. Za miejskimi murami grasowały straszne bestie i bandy zbójców. Z innych miast i wiosek królestwa od lat już nie dochodziły żadne wieści. Wielu ludzi było wycieńczonych z głodu, mówiono jednak, że w środku nocy przejeżdżają przez miasto do pałacu strzeżone przez zbrojnych wozy wyładowane jedzeniem. Nikt nie wiedział, skąd one przybywają. Gdzieś z daleka w każdym razie - mruknął Crian, kiedy siedzieli wieczorem przy ogniu. - Takich luksusów w okolicy nie znajdziesz. Podobno Deltora była niegdyś krajem pokoju i dobrobytu - dodała Anna. - Ale to było bardzo dawno temu. -

Nowy król nic o tym nie wie! - zawołał Jarred. -

1

stary też nie wiedział. Powinniście byli go powiadomić, co się...

34 Puszcze Milczenia - Powiadomić? - przerwał mu gniewnie Crian. - Robiliśmy to niejednokrotnie. - Zdjął z półki starą blaszaną puszkę i podał ją chłopcu. - Otwórz! - polecił. Jarred zdjął pokrywkę i ujrzał w środku wiele zwitków pergaminu o złoconych brzegach. Zdumiony, wyciągnął jeden i rozprostował go. Jarred zmarszczył czoło i wyjął z puszki następny pergamin. Jego treść była dokładnie taka sama. I kolejnego także. Na czwartym z kolei zwitku zamiast „król" napisano „królowa" i podpisano go „Lilia". Jarred pamiętał, że Lilia była matką Altona. Puszka zawierała setki pergaminów z królewską pieczęcią. Niektóre z nich były naprawdę bardzo stare i podpisane imionami, które chłopiec znał tylko z lekcji historii. - Wszystkie są identyczne - rzekł Crian. - Różnią się tylko podpisami. Prośby o pomoc wysyłano do pałacu od 35 m » Pas Deltory stuleci, a w zamian ludzie dostawali jedynie te przeklęte liściki. Królowie nigdy nam w niczym nie pomogli. Nigdy!

Król Alton na pewno nie dostał ani razu waszej wiadomości, Crianie - powiedział Jarred, czując, jak ból i gniew dławią go w gardle. Starał się jednak zachować spokój. - Sądzę, że to Prandine, jego główny doradca, po prostu ukrywał je przed nim. Odpowiedzi są podpisane przez króla i opatrzone jego pieczęcią - odparł chłodno kowal, pukając palcem w puszkę. - Wcześniej to samo robili jego matka i dziadek. To dlatego, że Prawo wymaga, żeby pierwszy doradca przygotowywał królowi pisma, które tylko on podpisuje -usiłował wyjaśnić Jarred. - Stary król zaś podpisywał wszystko to, co mu Prandine podsunął. W takim razie był głupcem i ciemięgą - prychnął gniewnie Crian. - I jego syn też taki jest. Endon tak samo nam nie pomoże jak stary Alton. - Pokręcił smutno głową. - Lękam się o los Deltory. Kraj jest tak słaby, że w razie inwazji z Mrocznych Ziem nie będziemy potrafili się obronić. Lecz Władca Mroku nie zaatakuje nas, dziadku -wtrąciła Anna - dopóki Deltorę chroni pas. A pasa strzeże król; to jedyna rzecz, którą jednak dla nas robi. Jarreda przeszył zimny dreszcz. Nie mógł jednak powiedzieć Annie, że się myli. Gdyby się dowiedziała, że król wcale nie nosi pasa, lecz pozwala mu leżeć w ukryciu pod strażą innych osób, straciłaby ostatnią nadzieję. Och, Endonie, pomyślał. Nie mogę do ciebie dotrzeć, dopóki sam tego nie zechcesz. Jesteś tak ściśle strzeżony. 36 Puszc2e Milczenia Proszę, skontaktuj się ze mną. Pójdź do naszego drzewa, przeczytaj moją wiadomość i wyślij sygnał. Odtąd codziennie przed rozpoczęciem pracy Jarred spoglądał ku widocznemu ponad obłokiem mgły wierzchołkowi drzewa na pałacowym wzgórzu. A5Cfytężał wzrok, wypatrując odblasku złotej strzały króla oznaczającej, że Endon go potrzebuje. Lecz zanim umówiony sygnał się pojawił, minęło wiele czasu. A wtedy było już za późno. 5 — Wróg uderza ijały lata, życie płynęło swoim torem. Jarred ożenił się z Anną, a kiedy stary Crian zmarł, przejął po nim kuźnię. Czasami zapominał nawet, że kiedyś prowadził inne życie. Zupełnie jakby czas spędzony w pałacu był tylko snem. Nadal jednak codziennie o świcie wpatrywał się w drzewo na wzgórzu. I nadal często czytał książkę znalezioną w pałacowej bibliotece. I coraz bardziej lękał się o przyszłość. O swoją ukochaną Annę i dziecko, którego oczekiwali, o siebie, o Endona i o całe królestwo Deltory.

Którejś nocy, dokładnie siedem lat po koronacji Endona, Jarred przewracał się niespokojnie w łóżku. Już prawie świt, a ty w ogóle nie spałeś, Jarredzie -odezwała się łagodnie Anna. - Co cię tak kłopocze? Nie wiem, moja kochana - mruknął - ale nie mogę zasnąć. Może jest zbyt duszno; otworzę okno. Anna wstała z łóżka. Odsunęła zasłony i sięgała już do klamki, gdy nagle z krzykiem odskoczyła od okna. Jarred zerwał się na równe nogi i podbiegł do niej. 38 Puszcze Milczenia -

Spójrz! - zawołała, pokazując palcem. - Co to jest?

Jarred wyjrzał przez okno i zaparło mu dech w piersiach. Nad pałacowym wzgórzem krążyły po niebie jakieś straszliwe stwory. Nieprzejrzana ciemność nie pozwalała zobaczyć ich wyraźnie, lecz bez wątpienia były to wielkie ptaki. Siedem wielkich ptaków. Miały długie szyje i okrutnie zakrzywione dzioby, a ich potężne skrzydła, choć niezgrabne, mocno młóciły powietrze. Po pewnym czasie ptaszyska zanurkowały, wzbiły się znów w górę, a potem rozdzieliły, odlatując każde w innym kierunku. Jarred przypomniał sobie ich nazwę, usłyszaną dawno temu na lekcji w pałacu. Ak-Baba - szepnął, obejmując mocniej Annę ramieniem. Odwróciła się ku niemu z oczami rozszerzonymi strachem. - To Ak-Baba - powtórzył, wpatrując się we wzgórze. - Wielkie ptaszyska, które żywią się padliną i żyją po tysiąc lat. Siedem z nich jest sługami Władcy Mroku. -

Dlaczego przyleciały? - szepnęła Anna.

Nie wiem, ale obawiam się, że... - Jarred przerwał nagle i nachylił się do szyby. W pierwszych promieniach brzasku dojrzał w oddali jakiś błysk. Przez moment stał nieruchomo, a potem odwrócił się do Anny z pobladłą twarzą. -

Na drzewie jest strzała Endona - powiedział. -Wreszcie dostałem sygnał.

❖ Ubrał się błyskawicznie i wybiegł z domu, kierując się do pałacu. W głowie miał zamęt. 39 Pas Deltory Jak dostać się do Endona? Jeżeli przejdzie przez mur, straż naszpikuje go strzałami, zanim dosięgnie ziemi po drugiej stronie. Wóz śmieciarza też nie wchodził już w grę. Prandine musiał się domyślić, że Jarred uciekł właśnie w ten sposób, gdyż śmieciarza nie wpuszczano już do pałacu, lecz kazano mu czekać między dwiema bramami, aż wóz załadują strażnicy.

Tylko sam Endon może mi teraz pomóc, myślał, biegnąc. Może mnie wygląda, może już na mnie czeka... Jednak gdy stanął zdyszany na wzgórzu pod murami, ujrzał, że pałacowe wrota są zamknięte na głucho, a droga przed nimi pusta. Podszedł bliżej, czując dreszcz wzdłuż kręgosłupa. Wysokie trawy otaczające pałacowy mur szemrały w porannym wietrze. Przyszło mu do głowy, że może to być pułapka. Za chwilę wyskoczą ukryci w zaroślach gwardziści i go pochwycą. Może po prostu Endon postanowił wydać go w łapy Prandine'a. Potrącił stopą coś leżącego w pyle drogi. Drewnianą strzałę z dziecinnego łuku. Wokół jej trzonu owinięto kawałek papieru zawiązany sznurkiem. Jarred z bijącym mocno sercem podniósł strzałę i odwinął papier. Gdy jednak go rozpostarł, jego podniecenie opadło. Zobaczył zwykły rysunek dziecka, które najwidoczniej miało w zwyczaju bawić się, strzelając z łuku ponad murem. Zupełnie tak jak przed laty robił to on sam z Endonem. 40 Puszcze Mile Zbudź niedźwiedzia Żeby ci powiedział. Jarred zmiął kartkę ze złością i cisnął na ziemię. Popatrzył na zamknięte wrota, na pustą drogę. Żadnego znaku życia. Tylko drewniana strzała na ziemi i kulka papieru toczona coraz dalej przez wiatr. Gdy na nią spojrzał, znów przypomniała mu się rymowanka. Dziwne, pomyślał. Ten wierszyk brzmi jak jakaś wskazówka, którą dziecku łatwo jest zapamiętać i powtarzać. Tknięty tą myślą pobiegł za papierkiem, podniósł go z ziemi i rozprostował. Tym razem zauważył dwie rzeczy, które wcześniej przegapił. Papier był lekko pożółkły ze starości, a charakter dziecinnego pisma dziwnie znajomy. Tak pisał Endon, kiedy był jeszcze dzieckiem, uzmysłowił sobie. I to on także narysował ten obrazek. Tak, z całą pewnością! 41 Pas Deltory Nagle zrozumiał, co się wydarzyło. Endon musiał się spieszyć, lecz chciał koniecznie przekazać mu wiadomość, wystrzelił więc za mur jeden ze swoich dziecinnych rysunków, posługując się strzałą-zabawką, żeby straż nie zwróciła na nią uwagi. A skoro tak, pomyślał Jarred, rysunek też nie był przypadkowy. Musiał mieć jakieś szczególne znaczenie,

inaczej Endon nie zachowałby go przez tyle lat. Zbudź niedźwiedzia, Zeby ci powiedział... Jarred postanowił działać. Ściskając w dłoni kartkę, zszedł z drogi i ruszył wzdłuż pałacowego muru w lewo. Kiedy natrafił na to, czego szukał, był już niewidoczny z drogi. Zarośnięty zielskiem i przesłonięty rzadkimi krzakami głaz przypominał z kształtu śpiącego niedźwiedzia. Jarred przecisnął się przez zarośla i ujrzał, że od tej strony głazu, gdzie pysk niedźwiedzia spoczywa na jego łapach, trawa rośnie o wiele słabiej niż gdzie indziej. Dlaczego? Czas się zbudzić, stary niedźwiedziu, i wyjawić sekret, mruknął do siebie pod nosem. Opadł na kolana i zaczął wyrywać trawę. Poddawała się łatwo, a gdy pogrzebał w ziemi, odkrył z ulgą, że jego domysł był słuszny. Warstwa gleby była tu bardzo cienka, a pod nią znajdowała się duża, okrągła, metalowa płyta. Oczyścił ją z ziemi do końca i swymi silnymi rękami bez trudu odsunął. Pod spodem był ciemny otwór o ścianach wyłożonych kamieniem. Jarred zdał sobie ze zdumieniem sprawę z tego, że odkrył wejście do tunelu. 42 Puszcze Milczenia Mysz się spłoszyła, Do domu wróciła... Wiedział, co musi teraz zrobić. Położył się na brzuchu i wsunął do otworu, czołgając się na łokciach. Trochę dalej tunel się rozszerzył i łatwiej było się nim posuwać. A więc mysz jest już w dziurze, pomyślał ponuro, pełznąc dalej w ciemnościach. Trzeba mieć nadzieję, że na drugim końcu nie czeka kot. Tunel przez pewien czas opadał w dół, a później biegł bardziej poziomo. Jarred zrozumiał, że znalazł się w środku wzgórza. Powietrze stało nieruchome, otaczały go stare kamienne ściany i kompletna ciemność. Przemieszczał się w głąb, tracąc zupełnie poczucie czasu. W końcu dotarł do stromych, kamiennych schodów prowadzących w górę i z bijącym mocno sercem zaczął się po nich wspinać, wyczuwając po omacku stopnie. Nagle uderzył głową w coś twardego. Nie dało się iść dalej, droga była zablokowana. Poczuł w żołądku skurcz paniki. Czyżby wpadł jednak w pułapkę? Czy strażnicy króla już pełzną za nim tunelem, pewni, że znajdą go skulonego na końcu bez możliwości ucieczki?

I nagłe przez te gorączkowe myśli przebiło się wspomnienie trzeciej linijki wierszyka. Przez wieka podniesienie Poczuj zadowolenie. Strach zelżał. Jarred uniósł ręce, naparł mocno na kamienny sufit i poczuł, że nieco ustępuje. Wytężył się jeszcze bardziej i niemal przewrócił, gdy klapa ze zgrzytem odsunęła się na bok. 43 Pas Deltory Wtedy pokonał ostatnie schodki i wyszedł z ciemności na słabe, migotliwe światło. Ktoś ty? - warknął niski, zagniewany głos. Jarred ujrzał nad sobą wysoką postać. Nie mógł się jej lepiej przyjrzeć, gdyż po długim przebywaniu w ciemnościach łzawiły mu oczy. -

Nazywam się Jarred! - krzyknął, wstając z trudem i sięgając po miecz. - Nie zbliżaj się!

Nagle, szeleszcząc jedwabiami i podzwaniając złotymi ozdobami, postać przypadła do jego kolan. Och, Jarredzie, jakże mogłem cię nie poznać? - usłyszał głos. - Na naszą dawną przyjaźń błagam cię, byś spróbował mi przebaczyć. Tylko tobie mogę zaufać. Pomóż nam! Teraz już nie miał żadnych wątpliwości. U jego stóp klęczał nikt inny jak tylko sam Endon. 6 — Przyjaźń do gfrobowej deski Jarred parsknął zduszonym śmiechem i pochylił się, by podnieść z klęczek króla. - Endonie! - wykrzyknął. - Na litość boską, wstań! Ja także cię nie poznałem. Nic dziwnego zresztą, pomyślał, gdy jego oczy przyzwyczaiły się do światła. Szczupły, poważny chłopiec, którego opuścił przed siedmiu laty, wyrósł na mężczyznę. Był równie wysoki i barczysty jak Jarred. Miał na sobie sztywną szatę z wysokim kołnierzem, obszytą drogimi kamieniami, które migotały w blasku świec. Oczy miał obwiedzione czernidłem, a powieki pomalowane na niebiesko zgodnie z pałacową modą, zaś długie włosy i brodę zaplecione w warkoczyki przetykane złotem. Dla Jarreda, który już odwykł od pałacowych zwyczajów, stanowił widok dziwny i straszny zarazem. 45 Pas Deltory Jednak i on w oczach Endona musiał wyglądać obco w swoim ubraniu robotnika, ciężkich buciorach, z bujną brodą i zmierzwionymi włosami. Odwrócił się, by ukryć zmieszanie, i dopiero wtedy spostrzegł, że znalazł się w kaplicy. Jedna z

marmurowych płyt posadzki przy katafalku leżała odsunięta, a w jej miejscu ział ciemny otwór. O tym tunelu pod wzgórzem wiedzą tylko członkowie rodu królewskiego i wolno im go użyć wyłącznie w chwilach wielkiego zagrożenia - rozległ się cichy głos Endona. - Król Brandon kazał go zbudować, kiedy wznoszono pałac. Dowiedziałem się o nim od ojca jeszcze w dzieciństwie, podobnie jak wszyscy królowie. Żeby lepiej zapamiętać, ułożono rymowankę, która mówi, jak wejść do tunelu i jak z niego wyjść. To tajemnica, której nie znają nawet pierwsi doradcy. Widzę, że tobie udało się ją rozwikłać. Jarred nie odpowiedział. Spojrzawszy na katafalk, ujrzał bowiem, że leżą tam zwłoki starej kobiety. W migotliwym świetle jej pomarszczona twarz wyglądała łagodnie, a sterane pracą ręce złożono jej na piersi. Min! - wyszeptał, wpatrując się w starą piastunkę, która troszczyła się o niego przez całe dzieciństwo. Do oczu napłynęły mu łzy. Chociaż nie widział jej od tak dawna, często ją wspominał i trudno mu było uwierzyć, że nie żyje. Miała dorosłego syna, wiesz? - odezwał się Endon. -Mieszkał w pałacu, ale nigdy go nie widziałem. Kiedy powiedziano mi o śmierci Min, chciałem go wezwać do siebie, lecz usłyszałem, że uciekł poza mury podczas święta. 46 Puszcze Milczenia On się bał, Jarredzie. Min musiała mu powiedzieć, co wie, i domyślił się, że ją zabito. -

Zabito? - Jarred wciągnął głośno powietrze.

Przyszła do mojej komnaty - opowiadał Endon ze ściągniętą smutkiem twarzą - gdy szykowałem się do uczty z okazji siedmiolecia mego panowania. Była zalękniona, gdyż siedząc przy szyciu w swoim pokoju, usłyszała pewną rozmowę. Powiedziała, że mam śmiertelnych wrogów wewnątrz pałacu i że tej nocy ma nas zaatakować jakieś wielkie zło. Nie chciałem jej uwierzyć. - Endon opuścił głowę. -Uznałem, że zasnęła przy pracy i wszystko to się jej przyśniło. Wyśmiałem jej obawy i kazałem odejść, a kilka godzin później już nie żyła. Spadła ze szczytu schodów. Powiedzieli mi, że to był wypadek, lecz... Lecz ty tak nie uważasz - dokończył za niego Jarred, wpatrując się ponuro w bladą, nieruchomą twarz Min. -Sądzisz, że ją zabito, ponieważ za dużo wiedziała. -

Tak - odpad Endon cicho. -1 moja żona też tak myśli.

-

Więc jesteś żonaty? Ja także.

To dobrze. - Endon zdobył się na słaby uśmiech. -Mam nadzieję, że jesteś równie szczęśliwy w małżeństwie jak ja. Moja żona ma na imię Sharn. Przed dniem ślubu, tak jak to nakazuje Prawo, nigdy ze sobą nie rozmawialiśmy, lecz z każdym rokiem stawała mi się coraz bliższa. Pod koniec lata ma się urodzić nasze pierwsze dziecko.

-

A nasze na początku jesieni - rzekł Jarred.

Zamilkli na chwilę, rozmyślając o zmianach, jakie przyniosło tych siedem lat rozłąki. W końcu Endon odezwał się, patrząc Jarredowi prosto w oczy. 47 Pas Deltory Dobrze jest znów cię widzieć, przyjacielu - rzekł cicho. - Za to, że uwierzyłem twoim oskarżycielom, spotkała mnie okrutna kara. Strasznie mi ciebie brakowało. I nagle cała obcość gdzieś się ulotniła. Jarred wyciągnął rękę i uścisnął serdecznie dłoń Endona. W dzieciństwie złożyliśmy przysięgę przyjaźni aż do grobowej deski - rzekł - i tak już musi być. Z pewnością w głębi serca zawsze o tym wiedziałeś, bowiem wezwałeś mnie w potrzebie. Żałuję tylko, że nie zrobiłeś tego wcześniej. Teraz obawiam się, że czasu jest bardzo niewiele. -

Więc Min mówiła prawdę - szepnął Endon. - W pałacu czai się zło. '

-

Czaiło się już od dawna, przyjacielu - odparł Jarred. -A teraz...

Drzwi za nimi otworzyły się nagle z cichym trzaskiem i obaj odwrócili się ku nim, chwytając za miecze. -

Endonie, już jest dzień - rozległ się łagodny, melodyjny głos.

Sharn! - wykrzyknął król i podbiegł do młodej kobiety, która wśliznęła się cicho do kaplicy. Była odziana równie paradnie jak on, a lśniące włosy upinała wysoko na szczycie głowy. Pod jej oczami jednak widniały głębokie cienie, jakby nie spała przez całą noc. Ujrzawszy Jarreda, wydała cichy okrzyk i cofnęła się z przestrachem. -

Nie lękaj się, Sharn - uspokoił ją mąż. - To jest właśnie Jarred.

-

Jarred? A więc przybyłeś! - Zmęczoną twarz królowej rozjaśnił uśmiech ulgi.

48

Puszcze Milczenia Przybyłem - skinął głową. - I zrobię, co w mojej mocy, żeby pomóc zwalczyć zło, które nawiedziło nasz kraj. Ale musimy działać szybko; najważniejsze to pójść teraz do wieży i odzyskać Pas Deltory. Endon wpatrywał się w niego z pobladłą twarzą. -

Ja... ja nie mogę, Jarredzie - wyjąkał. - Prawo przecież...

Zapomnij o Prawie! - uciął Jarred, kierując się do drzwi. - Już ci to kiedyś mówiłem i nie posłuchałeś mnie. Nie powtarzaj tego błędu! Tylko pas może ochronić Delto-rę, a ty masz obowiązek go strzec. Jest teraz w wielkim niebezpieczeństwie . Endon stał bez ruchu, wciąż niepewny. Sharn wzięła go pod ramię. Jesteś królem, Endonie - powiedziała - i powinieneś służyć przede wszystkim ludowi, a nie Prawu. Chodźmy do wieży. -

Dobrze więc - zgodził się w końcu Endon. - Pójdziemy tam. Wszyscy.

❖ Wbiegli wielkimi schodami, mijając pierwsze, drugie i trzecie piętro, na sam szczyt wieży. Poruszali się ostrożnie, lecz nie napotkali nikogo. Było jeszcze wcześnie i w pałacu na nogach byli tylko kucharze. Kiedy dotarli do ostatniego zakrętu schodów, Jarred pomyślał, że może jednak wszystko dobrze się skończy. Pokonał ostatnie stopnie, a Endon i Sharn tuż za nim. Kiedy jednak znalazł się na samej górze, stanął jak wryty. 49

Pas Deltory Drzwi pokoju były otwarte, a złote zamki wyłamane. Na podłodze leżeli trzej martwi strażnicy z dłońmi zaciśniętymi na rękojeściach mieczy. Jarred usłyszał za sobą okrzyk przestrachu. Endon wyminął go i wpadł do pokoju. Rozległ się rozpaczliwy krzyk i zapadła cisza. Jarred poczuł, jak serce zamiera mu w piersi. Oboje z Sharn podeszli powoli do drzwi. W małym, kolistym pokoju panował bezruch, a w powietrzu wisiała ohydna woń. Niebo za otwartym oknem gorzało gniewną czerwienią słońca przedzierającego się przez zasłonę chmur. Szklana szkatułka, w której trzymano Pas Deltory, leżała roztrzaskana na tysiąc kawałków. Endon klęczał pośród okruchów szkła, a pas - czy raczej to, co z niego pozostało - leżał przed nim na podłodze. Podniósł go i w jego dłoni zawisł poskręcany, bezużyteczny łańcuch z szarego metalu. Medaliony były pogięte i wyłamane, a siedem klejnotów zniknęło. 7 — Zdrada Sharn krzyknęła i przypadła do boku męża, pomagając mu wstać. Podniósł się chwiejnie, trzymając w dłoniach pusty, zniszczony pas. Jarreda ogarnęła tępa rozpacz; jego najgorsze obawy się sprawdziły. Wróg zatriumfował.

Usłyszał za plecami szyderczy śmiech. W drzwiach stał Prandine. W swej czarnej, długiej szacie wyglądał tak jak zawsze, lecz zrzucił już z twarzy fałszywą maskę. Wyraz posępnej powagi ustąpił miejsca błyskowi chciwości i triumfu w oczach, a jego usta wykrzywiły się w okrutnym grymasie. - A więc powstałeś z martwych, Jarredzie - odezwał się warkliwie - żeby znów się mieszać w nie swoje sprawy. Spóźniłeś się. Już wkrótce Deltora zegnie kark pod cieniem mojego Władcy. Jarreda ogarnął niepohamowany gniew. Rzucił się na doradcę z wyciągniętym mieczem, celując w jego serce. Lecz nagle rękojeść broni rozgrzała się do czerwoności 51 Pas Deltory i musiał ją puścić z okrzykiem bólu, cofając poparzoną dłoń. Postąpiłeś niemądrze, przychodząc tutaj - drwił Prandine. - Mógłbym nadal sądzić, że jesteś martwy. Ale teraz przepadłeś tak samo jak twój głupi król, ta jego malowana laleczka i bachor, którego nosi w brzuchu. - Wyciągnął z fałd szaty długi, wąski sztylet, którego złowrogi szpic połyskiwał mdłą zielenią. Jarred cofnął się, usiłując zapanować nad bólem poparzonej dłoni i jednocześnie próbując rozpaczliwie coś wymyślić. Nie chciał umierać, wiedział jednak, że za wszelką cenę musi też uratować Endona i Sharn, i ich nienarodzone dziecko, następcę tronu Deltory. Nas jest więcej, Prandine - powiedział donośnym głosem. - Podczas gdy będziesz walczył z jednym, reszta ucieknie. - Nie był pewien, czy doradca się zorientuje, że to stwierdzenie ma ostrzec Endona: Ja odwrócę jego uwagę, a ty bierz Sharn i uciekaj! Prandine jednak zamknął drzwi kopniakiem i zaśmiał się szyderczo. Nie będzie żadnej walki - rzekł drwiąco. - Ten sztylet ma zatrute ostrze; jedno draśnięcie i po sprawie. Czyż nie tak było z twoim ojcem i matką, królu Endonie? kraj!

Morderca! Zdrajca! - wydyszał Endon, zasłaniając sobą Sharn. - Zdradziłeś własnego króla i swój

To nie jest mój kraj - warknął Prandine. - Służyłem wiernie innemu, znacznie potężniejszemu Władcy tak jak wszyscy główni doradcy przede mną. - Spojrzał z pogardą na Endona. - Jesteś ostatnim z tego rodu królewskich bła52 Puszcze Milczenia znów. Krok po kroku pozbawialiśmy was mocy, aż w końcu staliście się marionetkami. A my pociągaliśmy za sznurki. W końcu nadszedł odpowiedni czas, żeby ci odebrać ostatnią tarczę, Endonie. - Wycelował

kościsty palec ku resztkom pasa w rękach króla. - Przeklęte dzieło kowala Adina zostało wreszcie zniszczone. Pas Deltory nie istnieje. Magicznych klejnotów nie da się zniszczyć - odparł zbielałymi wargami król. - A każdy, kto spróbuje wywieźć je poza granice kraju, zginie. Klejnoty zostały ukryte - odrzekł z okrutnym uśmiechem Prandine - daleko stąd i w siedmiu oddalonych od siebie miejscach, gdzie nikt nie odważy się ich szukać. A po śmierci twojej i twego nienarodzonego następcy ich szukanie na nic się już nie zda. W pokoju nagle pociemniało, za oknem rozległ się potężny grzmot. Oczy doradcy rozjaśnił wyraz triumfu. -

Przybywa Władca Mroku - syknął.

Sharn, skulona pod ścianą, jęknęła cicho. Potem, jak gdyby coś usłyszawszy, przysunęła się do otwartego okna i wyjrzała przez nie - jednak nie w poczerniałe niebo, lecz w dół, pod ścianę wieży. Po chwili odskoczyła, przykrywając dłonią usta, by stłumić okrzyk. -

Co zobaczyłaś? - warknął Prandine, nagle zaniepokojony.

-

Nic - bąknęła. - Chyba mi się zdawało. Tam przecież nikogo nie ma.

„Och, Sharn, nawet dziecko poznałoby, że nie mówisz prawdy!" - pomyślał z rozpaczą Jarred. „Przez ciebie ten, kto przybył nam na pomoc, także jest zgubiony". 53 Pas Deltory Ani kroku albo ona zginie! - rzucił Prandine do obu mężczyzn, kierując się do okna. Sharn cofała się przed nim przerażona. -

Nie masz co patrzeć! Tam nikogo nie ma! - krzyknęła znowu.

-

Tak powiadasz? - Doradca z drwiącym uśmiechem wychylił się przez okno.

Sharn w jednej chwili przyskoczyła do niego, przykucnęła, chwyciła go pod kolana, szarpnęła za nogi i wyrzuciła przez okno. Jarred z Endonem, znieruchomiali pod wpływem szoku, słuchali krzyków swego wroga, który za chwilę miał się roztrzaskać o ziemię, i wpatrywali się zdumieni w drobną postać Sharn. Widziałam wiele razy, jak mali klowni drażnili podobnymi sztuczkami większych od siebie - rzekła spokojnie, odwracając się ku nim. - Uznałam, że w moim wykonaniu to także może się udać. -

Ale... co zobaczyłaś za oknem? - nadał nie rozumiał Jarred.

-

Nic. Tak jak mu powiedziałam, wiedząc, że mi nie uwierzy. - Zadarła dumnie głowę. -1 wiedząc, że

się wychyli. Czemuż miałby się bać takiej malowanej laleczki jak ja? Jarred spoglądał na nią z autentycznym podziwem. Trafiła ci się równie wspaniała żona co mnie - zwrócił się do Endona. Król powoli skinął ¿ową, zupełnie oszołomiony. Na dworze znów rozległ się grzmot, niczym ryk groźnej bestii. W stronę wieży sunęły ciemne chmury obwiedzione czerwienią. 54

Puszcze Milczenia - Uciekniemy tunelem - powiedział Jarred nagląco. -Musimy się pospieszyć! Kiedy zbiegali w dół schodami, w pałacu rozbrzmiewały przerażone głosy. Jego mieszkańcy budzili się przerażeni panującymi ciemnościami. To ja do tego doprowadziłem - jęknął Endon, kiedy dotarli pod drzwi kaplicy. - Nie mogę ich teraz zostawić samych sobie! Nie masz wyboru - odparł Jarred. - Twoja rodzina musi przetrwać albo Deltora na zawsze pozostanie w rękach Władcy Mroku. - Wepchnął królewską parę do kaplicy i zamknął drzwi. - Pójdziemy prosto do kuźni. Tam zastanowimy się, co robić dalej - oznajmił, spiesząc do wylotu tunelu. -

Będziemy musieli uciec z miasta i znaleźć jakąś kryjówkę - stwierdziła Sharn.

Endon zacisnął jednak dłoń na żałośnie poskręcanym metalowym przedmiocie, który niegdyś był wspaniałym Pasem Deltory. Ja nie mogę uciekać i ukrywać się! - wybuchnął. -Muszę odnaleźć klejnoty i naprawić pas. Bez niego nie pokonam tyrana i Deltora będzie stracona. Klejnoty trzeba odnaleźć, Endonie - Jarred wziął go pod ramię, zerkając na zmartwioną twarz Sharn - lecz to nie ty powinieneś ich szukać. Władca Mroku czyha na twoją głowę; musisz to przeczekać w ukryciu. 55 Pas Deltory A jeśli umrę, zanim pas zostanie skompletowany? -nie ustępował Endon. - Tylko mnie może przecież rozpoznać jako prawowitego potomka Adina, tylko dla mnie roz-błyśnie! Jarred już chciał mu odpowiedzieć, lecz się rozmyślił. Wkrótce Endon sam zda sobie sprawę, że całkowicie

utracił zaufanie swych poddanych i że Pas Deltory już nigdy dlań nie rozbłyśnie. Nie zapominaj, mój kochany - mruknęła Sharn, stając przy boku męża - że nasze dziecko też będzie dziedzicem Adina. Endon spojrzał na nią z otwartymi ustami. Uniosła dumnie podbródek i mówiła dalej: Skoro Władca Mroku potrafił się zdobyć na taką cierpliwość, to i my potrafimy. Ukryjemy się przed nim, lecz nie ze strachu o własne życie, lecz po to, żeby bezpiecznie przygotować nasze dziecko do przyszłych wydarzeń. - Pogładziła go czule po ramieniu. - Być może upłynie wiele lat i oboje umrzemy, Endonie. Jednak dziecko nas przeżyje, odzyska królestwo i przepędzi z niego zło. Serce Jarreda rosło z podziwu dla jej odwagi i mądrości. Dzięki niej także w sobie odnalazł odwagę, żeby zrozumieć, czego musi się podjąć. Jesteś w istocie cennym darem niebios - rzekł Endon, przytulając Sharn - lecz musisz coś zrozumieć. Nie mając pasa, nasze dziecko nigdy nie pokona Władcy Mroku. Klejnoty muszą... Pewnego dnia zostaną odnalezione - wszedł mu w słowo Jarred. Odwrócili się oboje i spojrzeli na niego. 56 Pas Deltory A jeśli umrę, zanim pas zostanie skompletowany? -nie ustępował Endon. - Tylko mnie może przecież rozpoznać jako prawowitego potomka Adina, tylko dla mnie roz-błyśnie! Jarred już chciał mu odpowiedzieć, lecz się rozmyślił. Wkrótce Endon sam zda sobie sprawę, że całkowicie utracił zaufanie swych poddanych i że Pas Deltory już nigdy dlań nie rozbłyśnie. Nie zapominaj, mój kochany - mruknęła Sharn, stając przy boku męża - że nasze dziecko też będzie dziedzicem Adina. Endon spojrzał na nią z otwartymi ustami. Uniosła dumnie podbródek i mówiła dalej: Skoro Władca Mroku potrafił się zdobyć na taką cierpliwość, to i my potrafimy. Ukryjemy się przed nim, lecz nie ze strachu o własne życie, lecz po to, żeby bezpiecznie przygotować nasze dziecko do przyszłych wydarzeń. - Pogładziła go czule po ramieniu. - Być może upłynie wiele lat i oboje umrzemy, Endonie. Jednak dziecko nas przeżyje, odzyska królestwo i przepędzi z niego zło. Serce Jarreda rosło z podziwu dla jej odwagi i mądrości. Dzięki niej także w sobie odnalazł odwagę, żeby zrozumieć, czego musi się podjąć. Jesteś w istocie cennym darem niebios - rzekł Endon, przytulając Sharn - lecz musisz coś zrozumieć. Nie mając pasa, nasze dziecko nigdy nie pokona Władcy Mroku. Klejnoty muszą...

Pewnego dnia zostaną odnalezione - wszedł mu w słowo Jarred. Odwrócili się oboje i spojrzeli na niego. 56 Pas Deltory A jeśli umrę, zanim pas zostanie skompletowany? -nie ustępował Endon. - Tylko mnie może przecież rozpoznać jako prawowitego potomka Adina, tylko dla mnie roz-błyśnie! Jarred już chciał mu odpowiedzieć, lecz się rozmyślił. Wkrótce Endon sam zda sobie sprawę, że całkowicie utracił zaufanie swych poddanych i że Pas Deltory już nigdy dlań nie rozbłyśnie. Nie zapominaj, mój kochany - mruknęła Sharn, stając przy boku męża - że nasze dziecko też będzie dziedzicem Adina. Endon spojrzał na nią z otwartymi ustami. Uniosła dumnie podbródek i mówiła dalej: Skoro Władca Mroku potrafił się zdobyć na taką cierpliwość, to i my potrafimy. Ukryjemy się przed nim, lecz nie ze strachu o własne życie, lecz po to, żeby bezpiecznie przygotować nasze dziecko do przyszłych wydarzeń. - Pogładziła go czule po ramieniu. - Być może upłynie wiele lat i oboje umrzemy, Endonie. Jednak dziecko nas przeżyje, odzyska królestwo i przepędzi z niego zło. Serce Jarreda rosło z podziwu dla jej odwagi i mądrości. Dzięki niej także w sobie odnalazł odwagę, żeby zrozumieć, czego musi się podjąć. Jesteś w istocie cennym darem niebios - rzekł Endon, przytulając Sharn - lecz musisz coś zrozumieć. Nie mając pasa, nasze dziecko nigdy nie pokona Władcy Mroku. Klejnoty muszą... Pewnego dnia zostaną odnalezione - wszedł mu w słowo Jarred. Odwrócili się oboje i spojrzeli na niego. 56 Puszcze Milczenia Porozmawiamy o tym w kuźni - rzucił szybko. - Pamiętajcie jednak, że skoro Prandine nie żyje, nikt nie wie, że macie przyjaciela poza murami pałacu. Władcy Mroku na pewno nie przyjdzie do głowy, że prosty kowal może stanowić dla niego zagrożenie. -

Chcesz sam wyruszyć na poszukiwanie klejnotów? -wyszeptał zdumiony Endon.

Teraz nie może się to udać - pokręcił głową Jarred. -Ani mnie, ani tobie. Miejsca, gdzie ukryto kamienie, są silnie strzeżone, a strażnicy wyczuleni na oznaki zagrożenia. Z czasem jednak Władca Mroku poczuje się bezpieczniejszy, a jego ostrożność zmaleje. Dopiero wówczas można będzie podjąć poszukiwania. - Wyciągnął do przyjaciela zdrową rękę. - Po dzisiejszym dniu być może nie spotkamy się już nigdy w życiu - dodał cicho. - Rozdzielimy się i kto wie, jak nas zmienią niebezpieczne czasy, które

nadchodzą. Któregoś dnia jednak klejnoty powrócą i pas odzyska swoją moc. Tak będzie. Endon ujął jego dłoń i opuścił głowę. Nagle mury kaplicy zadrżały jakby pod uderzeniem potężnej wichury. Uciekajmy! - krzyknęła Sharn. Król pomógł jej zejść do tunelu i spojrzał na przyjaciela. - Mówisz, że powinniśmy się ukryć, ale my przecież nie wiemy, dokąd się udać -powiedział załamującym się głosem. Z nastaniem Władcy Mroku nadejdą czasy wielkiego pomieszania i ciemności - odparł ponuro Jarred. - Ludzie będą się błąkać po kraju, sąsiad straci sąsiada i nigdy już życie nie będzie takie jak przedtem. Ten zamęt będzie nam sprzyjał. 57 Pas Deltory -

Czy znasz jakieś miejsce? - wyszeptał Endon.

-

Być może. Będzie niebezpiecznie, lecz jeśli się zdecydujesz, warto zaryzykować.

Nie pytając już o nic, Endon podążył za żoną do tunelu. Jarred wszedł za nimi, zasuwając marmurową płytę, żeby nikt nie odkrył drogi ich ucieczki. Kiedy otoczyły go ciemności, przypomniał sobie o Annie i poczuł ucisk w sercu. Zycie, które dotąd wiedli, było trudne, lecz szczęśliwe. Teraz nawet to się skończyło i miały nastać czasy lęku i niedoli. Przed nimi były długie lata oczekiwania na odmianę losu, podczas kiedy królestwo Deltory będzie cierpiało w jarzmie Władcy Mroku. I tylko czas pokaże, co się wydarzy

CZĘŚĆ II: MROCZNE CZASY 8 - Lief ff Lief biegł do domu ciemnymi uliczkami Del. Mijał domy, których oświetlone okna zam-knięto na głucho przed nocą. Biegł szybko i cicho niczym kot, a serce waliło mu w piersi jak młotem. Był spóźniony, i to bardzo. Musiał się spieszyć, lecz wiedział, że nawet najmniejszy odgłos może go zdradzić. Jedno z najsurowiej przestrzeganych praw Władcy Mroku głosiło, że na ulicach nie wolno przebywać po zachodzie słońca. Wprowadzono je przed szesnastu laty, gdy tylko nowy pan objął tron w Del. Za złamanie prawa karano śmiercią.

Lief pomknął długą, wąską uliczką, biegnącą przez zrujnowaną część miasta. Cuchnęło tu wilgocią i rozkładem, a bruk pod stopami był zdradliwie śliski. Zdarzało mu się już wychodzić po zachodzie, lecz nigdy na tak długo i tak daleko od domu. Żałował teraz z całego serca, że nie wykazał większej ostrożności. Wedział, że rodzice wyczekują jego powrotu z wielkim niepokojem. 59 Pas Deltory Popołudnie masz dzisiaj wolne, synu - powiedział ojciec, gdy zjedli południowy posiłek. Twoje szesnaste urodziny to dzień szczególny. Chcemy z matką, żebyś mógł się nim nacieszyć z przyjaciółmi. Lief nie posiadał się z radości. Jeszcze nigdy nie pozwolono mu wyjść w środku dnia pracy, a każde popołudnie musiał poświęcać nauce. Uważał, że to niesprawiedliwe. Wśród rówieśników był jedynym, któremu kazano odrabiać lekcje. Po co się uczyć czytać i pisać, rozmyślał. Do czego mi geometria i historia albo łamanie głowy nad zagadkami? I co mi przyjdzie z nauki kowalstwa? Rodzice jednak nie pozwolili mu przerwać nauki, a Lief, chociaż narzekał, był im posłuszny. W końcu przyzwyczaił się do takiego życia, co nie oznaczało, że je polubił. Dlatego wolne popołudnie było dla niego wspaniałym prezentem urodzinowym. Wieczorem dostaniesz jeszcze inny prezent - powiedział ojciec, wymieniając znaczące spojrzenia z matką. -A także... porozmawiamy na pewien temat. -

Na jaki? - zapytał Lief, spoglądając na nich z ciekawością.

Porozmawiamy o tym wieczorem - odrzekła matka, kręcąc z uśmiechem głową i popychając go lekko ku drzwiom. -Na razie ciesz się dniem urodzin. I trzymaj z daleka od kłopotów, a przede wszystkim pamiętaj o czasie, błagam cię. Masz wrócić do domu jeszcze przed zachodem słońca. Lief przyrzekł jej to z ochotą. Minął buchającą gorącem kuźnię, gdzie co dzień pomagał ojcu, minął Bardę, starego, 60

Puse Milenia na wpół normalnego żebraka, który w dzień przesiadywał przed bramą, a nocą spał na podwórzu - i wybiegł na ulicę. Przekroczył drogę prowadzącą do pałacu i przebrnął przez zachwaszczone łąki po drugiej stronie. Potem pobiegł na targ, gdzie mógł się zanurzyć w zapachach i odgłosach hałaśliwego, ludnego miasta.

Spotkał jednego przyjaciela, potem drugiego i jeszcze trzech innych. Buszowali wspólnie po ulubionych miejscach. Nie mieli wprawdzie pieniędzy, lecz i tak świetnie się bawili, robiąc psikusy kramarzom, ganiając po ciemnych bocznych uliczkach, unikając Szarej Straży czy szukając srebrnych monet w pozatykanych i przelewających się rynsztokach. A potem na zachwaszczonym ugorze niedaleko pałacowych murów znaleźli coś lepszego od srebra -stare koślawe drzewo obsypane małymi, czerwonymi owocami. - Jabłka! - Lief znał te owoce, a nawet jako małe dziecko spróbował kiedyś smaku jabłka. W owych czasach w mieście było jeszcze kilka dużych sadów i jabłka oraz inne owoce można było kupić na targu, choć kosztowały słono. Później jednak wydano prawo, że wszystkie owoce Del są własnością Władcy Mroku niezależnie od tego, gdzie rosną. O tym drzewie dziwnym trafem zapomniano, a w zasięgu wzroku nie było strażników. Lief i jego przyjaciele zerwali tyle owoców, ile zdołali unieść, i zeszli do kanałów ściekowych pod miastem, żeby je w spokoju zjeść. Były nieduże i plamiste, lecz słodkie w smaku. Urządzili sobie prawdziwą ucztę, tym przyjemniejszą, że owoce skradli znienawidzonemu władcy. 61 Pas Deltory Godzinę przez zachodem słońca przyjaciele rozeszli się do domów, Liefowi jednak żal było ostatnich chwil wolności, pozostał więc w półmroku i ciszy kanałów, myszkując po nich i jednocześnie rozmyślając. Zamierzał zostać krótko, natrafił jednak na boczny, mniejszy tunel, prowadzący - jak sądził - do pałacu na wzgórzu. Zapuścił się weń na tyle, na ile miał odwagi, i obiecał sobie, że zbada go lepiej innym razem. Kiedy wreszcie wyszedł na górę, okazało się, że upłynęło mnóstwo czasu i zapadła już noc. Teraz był już naprawdę w poważnym niebezpieczeństwie. Zatrzymał się w pół kroku, gdyż zza rogu ulicy wyszedł właśnie patrol Szarej Straży zmierzający w jego stronę. Żołnierze rozmawiali i jeszcze go nie dostrzegli, nie usłyszeli ani nie zwęszyli. Lecz kiedy to się stanie... Wstrzymując oddech, rozglądał się rozpaczliwie za drogą ucieczki. Po obu stronach miał wysokie ściany, ociekające wilgocią i porośnięte mchem. Wspiąć się na nie bez czyjejś pomocy było niemożliwością. Nie mógł także uciec z powrotem, gdyż oznaczałoby to pewną śmierć. Lief myszkował po ulicach i zaułkach Del przez całe życie i oswojony był z niebezpieczeństwem. Szybki, zwinny i odważny, szczycił się wieloma szczęśliwymi ucieczkami w przeszłości. Nie brakowało mu też jednak rozsądku i wiedział, że nie zdoła przebiec dłuższego odcinka ulicy, gdyż zostanie ustrzelony. Każdy strażnik uzbrojony był w procę i zapas pocisków zwanych przez delan „pęcherzami". Były to srebrzyste jaj-

62 Puszcze Milczenia ka wypełnione żrącą trucizną i pękające w zderzeniu z celem. Strażnicy potrafili je ciskać z wielką precyzją i siłą, nawet w nocy. Lief widział dość ofiar pęcherzy skręcających się w agonii na ziemi, żeby nie chcieć powtarzać ich losu. Jeżeli jednak nie ruszy się z miejsca, strażnicy i tak go dopadną i zginie. Od pęcherza czy od sztyletu, to nie miało większego znaczenia. Przylgnął więc do ściany nieruchomy jak cień; nie drgnął mu nawet jeden mięsień. Patrol był coraz bliżej. Gdyby się tylko odwrócili, myślał gorączkowo, gdyby coś odwróciło ich uwagę! To by dało mi szansę. Nie modlił się o cud, albowiem w cuda nie wierzył, podobnie jak większość mieszkańców Del w owych czasach. Nagle, zaskoczony, usłyszał łoskot, który rozległ się za rogiem, za plecami żołnierzy. Strażnicy odwrócili się jak na komendę i ruszyli biegiem w tamtą stronę. Nie dowierzając własnemu szczęściu, Lief chciał już rzucić się do ucieczki, gdy poczuł, że coś trąciło go w ramię. Oszołomiony ujrzał, że jest to zwisająca ze szczytu muru lina. Kto mu ją rzucił? Nie było jednak czasu na dziwienie się. W ciągu paru sekund pokonał ścianę, ratując życie. Nie zatrzymywał się, by odpocząć, dopóki nie dotarł do krawędzi muru i nie przeskoczył na rozłożyste drzewo po drugiej stronie. Usadowił się w rozwidleniu konarów i ciężko dysząc, rozejrzał wokół. Był sam. Linę przywiązano mocno do pnia, lecz nie zobaczył śladu człowieka, który ją rzucił. Strażnicy jeszcze się nie pojawili, lecz słyszał ich podniesione głosy, gdy szukali źródła nieoczekiwanego hałasu. Był 63 Pas Deltory przekonany, że niczego nie znajdą; ten, kto spuścił linę, zapewne rzucił także kamień, by ich odciągnąć. Sam zrobiłby podobnie, ratując przyjaciela. Przyjaciela? Lief wciągał linę, zagryzając w zadumie wargę. Jego przyjaciele rozeszli się bezpiecznie do domów. Kto jeszcze mógł wiedzieć, że coś mu groziło? Bezskutecznie głowił się nad tym przez chwilę. To teraz nieistotne, uznał. Najważniejsze to dotrzeć do domu, zanim znów zdarzy się jakieś nieszczęście. Odwiązał linę, zwinął ją i zarzucił sobie na ramię. Taka rzecz miała wielką wartość. Opuścił się na ziemię i wytężył wzrok, powoli rozpoznając w ciemności najbliższy kształt. Było to stare, połamane koło garncarskie, które leżało na boku w trawie.

Zrozumiał, że jest na podwórzu niegdyś największego w mieście warsztatu garncarskiego. Przeszedł go dreszcz. Tysiące razy mijał wypaloną ruinę tego budynku o ziejących pustką oknach i ze znakiem Władcy Mroku na drzwiach.

Puszcze Milczenia Znak obwieszczał wszystkim, że dane miejsce dostało się w ręce władcy i odtąd nie wolno go używać ani nawet tam wchodzić. W tej części miasta znajdowało się wiele takich pustych budynków ze znakiem dłoni na drzwiach. Działał tu kiedyś ruch oporu przeciwko tyranowi. Lecz Władca Mroku odkrył spisek, bowiem nie było przed nim żadnych tajemnic. Lief przebrnął przez zarośnięte już chwastami stosy potłuczonych naczyń i minął dwie wielkie kupy cegieł, które kiedyś były piecami garncarskimi. Potem niemal się potknął o coś wystającego z trawy. Był to drewniany koń na biegunach, zgruchotany dawno temu butem strażnika. Gdy dotarł wreszcie do frontu warsztatu, drżał cały i ciężko oddychał - nie ze strachu jednak, lecz pod wpływem gniewu, który nagle w nim się obudził. Dlaczego ludzie musieli to wszystko znosić? Dlaczego on sam musiał się skradać przez własne miasto niczym przestępca w lęku przed napiętnowaniem, aresztem lub śmiercią? Wymknął się na pustą ulicę i przepełniony nienawiścią spojrzał ku pałacowi. Odkąd pamiętał, pałac był siedzibą Władcy Mroku. Przedtem jednak, jak mu opowiadali przyjaciele, mieszkał tam w przepychu król Deltory, a samą budowlę przesłaniał obłok migotliwej mgiełki. Kiedy tron objął nowy władca, mgiełka zniknęła i pałac widać było wyraźnie. Rodzice Liefa uczyli go historii Deltory od jej najdawniejszych czasów, lecz o okresie poprzedzającym bezpo65 Puszcze Milczenia Znak obwieszczał wszystkim, że dane miejsce dostało się w ręce władcy i odtąd nie wolno go używać ani nawet tam wchodzić. W tej części miasta znajdowało się wiele takich pustych budynków ze znakiem dłoni na drzwiach. Działał tu kiedyś ruch oporu przeciwko tyranowi. Lecz Władca Mroku odkrył spisek, bowiem nie było przed nim żadnych tajemnic. Lief przebrnął przez zarośnięte już chwastami stosy potłuczonych naczyń i minął dwie wielkie kupy cegieł, które kiedyś były piecami garncarskimi. Potem niemal się potknął o coś wystającego z trawy. Był to drewniany koń na biegunach, zgruchotany dawno temu butem strażnika. Gdy dotarł wreszcie do frontu warsztatu, drżał cały i ciężko oddychał - nie ze strachu jednak, lecz pod wpływem gniewu, który nagle w nim się obudził.

Dlaczego ludzie musieli to wszystko znosić? Dlaczego on sam musiał się skradać przez własne miasto niczym przestępca w lęku przed napiętnowaniem, aresztem lub śmiercią? Wymknął się na pustą ulicę i przepełniony nienawiścią spojrzał ku pałacowi. Odkąd pamiętał, pałac był siedzibą Władcy Mroku. Przedtem jednak, jak mu opowiadali przyjaciele, mieszkał tam w przepychu król Deltory, a samą budowlę przesłaniał obłok migotliwej mgiełki. Kiedy tron objął nowy władca, mgiełka zniknęła i pałac widać było wyraźnie. Rodzice Liefa uczyli go historii Deltory od jej najdawniejszych czasów, lecz o okresie poprzedzającym bezpo65

Pas Deltory średnio jego narodziny mówili niewiele. Jakby się tego obawiali. Powtarzali tylko, że Władca Mroku ma wszędzie szpiegów i lepiej zachować jest milczenie. Za to koledzy Liefa się nie bali i sporo mówili o tych czasach. Z opowieści tych wynikało, że ostatni król Deltory, jak i jego poprzednicy, nie dbał o swoich poddanych i niczego dobrego dla nich nie zrobił. Jedynym obowiązkiem króla Endona było strzeżenie magicznego Pasa Deltory. Król okazał się jednak słaby, leniwy i niedbały. Pas skradziono, a Władca Mroku mógł już bez przeszkód zapanować nad krajem. Król wtedy zginął, mówili przyjaciele. I bardzo dobrze, myślał Lief ze złością, spiesząc do domu. Zasłużył sobie na śmierć za cierpienia swego ludu, których stał się mimowolnym sprawcą. Dotarł do łąki i puścił się biegiem, pochylony nisko wśród wysokich traw. Wdział już w oddali przyćmione światła w oknach domu i wkrótce miał być bezpieczny. Oczywiście, za takie spóźnienie czekała go poważna bura i kłopotliwe pytania o pochodzenie cennej liny. Przy odrobinie szczęścia jednak, pocieszał się, matka i ojciec będą tak uszczęśliwieni jego powrotem, że szybko mu wszystko wybaczą. Na pewno nie każą mi iść spać bez jedzenia, pomyślał z zadowoleniem, przemykając przez drogę i spiesząc do kuźni. Wspominali przecież, że chcą porozmawiać o czymś ważnym. Był ciekaw, co to za sprawa, i uśmiechnął się na wspomnienie ich poważnych twarzy, kiedy rano o tym mówili. 66

Puszcze Milczenia Kochał bardzo rodziców, lecz trudno było znaleźć ludzi bardziej zwyczajnych, powściągliwych i cichych od Anny i Jarreda z kuźni. Jarred kulał poważnie; przywaliło go padające drzewo, gdy Lief miał dziesięć lat. Już przedtem jednak trzymali się z Anną na uboczu i zamiast przeżywać ciekawiej własne życie, zadowalali się opowieściami wędrowców proszących w kuźni o gościnę. Lief urodził się już w mrocznych, wypełnionych terrorem czasach po nastaniu Władcy Mroku; wiedział jednak, że wielu ludzi zginęło wówczas w walce, a inni musieli uciekać w popłochu jak najdalej. Jarredowi i Annie nic takiego się nie przydarzyło. Gdy wokół szalał zamęt i przerażenie, oni trzymali się swego domku przy kuźni, stosując się posłusznie do wszystkich nakazów i nie robiąc niczego, co mogłoby wywołać gniew tyrana. Kiedy zaś sytuacja uspokoiła się i w mieście zapanowała ponura niedola, otworzyli znów kuźnię i pracowali dalej, walcząc jedynie o codzienne przetrwanie w tym nowym, obróconym w ruinę świecie. Lief nigdy nie potrafił tego zrozumieć i sam nie chciał takiego życia. Był przekonany, że jedynym celem rodziców jest spokój za wszelką cenę. Był także absolutnie pewien, że nigdy nie powiedzą mu czegoś ciekawego i zaskakującego. Wbiegł więc z poczuciem ulgi przez bramę kuźni, ominął żebraka Bardę wlokącego się powoli do swego legowiska w kącie podwórza i wpadł do sieni domu. Na końcu języka miał już całą litanię usprawiedliwień, a głowę wypełniała mu jedynie myśl o kolacji. 67 9 — Tajemnica Lief spoglądał na ojca zupełnie oszołomiony tym, co od niego usłyszał. Miał wrażenie, jakby widział przed sobą nieznaną dotąd osobę. Mieszkałeś kiedyś w pałacu? Byłeś przyjacielem króla? - pytał. - Ty, ojcze? Nie wierzę w to i nigdy nie uwierzę! Będziesz musiał, mój synu - odparł posępnie Jarred, a jego dłonie zacisnęły się w pięści. - Jak myślisz, z jakiego innego powodu żylibyśmy przez tyle lat na uboczu, stosując się posłusznie do wszelkich poleceń władzy i nigdy się nie buntując? Niejeden raz kusiło mnie, żeby postąpić inaczej. Wiedziałem jednak, że nie wolno mi zwracać na siebie uwagi wroga. -

Ale... dlaczego nie powiedzieliście mi o tym wcześniej?

Uważaliśmy, że lepiej będzie milczeć, aż do dzisiejszego dnia - odpowiedziała mu tym razem matka, stojąca przy kominku z zatroskaną miną. - Zrozum, że najważniejsze było, żeby Władca Mroku niczego się nie domyślił. Po69

Pas Deltory za tym, dopóki nie skończyłeś dziesięciu lat, twój ojciec sądził, że to on sam wyprawi się na poszukiwanie klejnotów Deltory. Lecz wtedy... Przerwała, spoglądając na męża siedzącego na krześle z wyciągniętą sztywno kaleką nogą. Wtedy przygniotło mnie to drzewo - dokończył ponuro Jarred - i zrozumiałem, że nic z tego nie będzie. Mogę pracować w kuźni i zarabiać na chleb, lecz podróż to co innego. Dlatego, Liefie, to będzie twoje zadanie... jeżeli zechcesz, oczywiście. Lief miał zamęt w głowie. Tak wiele z tego, co uważał za pewnik, przestało mieć znaczenie w ciągu tej jednej godziny. A więc król jednak nie zginął - powiedział jakby do siebie - lecz uciekł razem z królową. Dlaczego zatem Władca Mroku jeszcze ich nie odnalazł? Kiedy dotarliśmy do kuźni - wyjaśnił Jarred - zmienili swój wygląd, by upodobnić się do zwykłych ludzi. Na zewnątrz wyła wichura i cień Władcy Mroku rozciągał się nad całym krajem, a my pospiesznie obmyślaliśmy plan ucieczki. A potem się rozstaliśmy. , Twarz Jarreda zasnuła się na to wspomnienie głębokim smutkiem. Wiedzieliśmy, że być może nigdy już się nie zobaczymy - ciągnął - a Endon zdał sobie też sprawę z tego, że przez własną głupotę i brak przenikliwości zawiódł doszczętnie zaufanie swoich poddanych. Pas nigdy nie mógł już rozbłysnąć na jego ciele, a jedyną nadzieją pozostało nienarodzone dziecko. 70 Puszcze Milczenia -

Skąd jednak wiecie, że dziecko się w ogóle urodziło i że wciąż żyje? - wyrwało się Liefowi.

Ojciec wstał ciężko z krzesła i zdjął stary, skórzany pas, który nosił zawsze przy pracy. Był on gruby i ciężki, wykonany z dwóch zszytych ciasno warstw skóry. Jarred przeciął nożem szwy na jednym końcu pasa i wyciągnął coś z jego wnętrza. Lief wstrzymał oddech. Ze skórzanego schowka wysunęło się siedem metalowych medalionów połączonych delikatnym, stalowym łańcuchem. Nawet bez ozdób była to najpiękniejsza rzecz, jaką widział w życiu. Wyciągnął łapczywie ręce, tak bardzo pragnął dotknąć pasa. Nim go ukryłem, naprawiłem medaliony, żeby były gotowe na przyjęcie klejnotów - powiedział Jarred, podając mu pas. - Jest tak mocno związany z krwią Adina, że gdyby dziedzic jego tronu nie żył, pas rozpadłby się w kawałki. Wciąż jest cały. Stąd wiemy, że następca żyje.

Lief przyglądał się z zachwytem cudownemu przedmiotowi. Oto trzymał w dłoniach legendarny Pas Deltory wykonany własnoręcznie przez wielkiego Adina. Tak wiele już razy czytał o nim w niewielkiej niebieskiej książce, którą polecił mu studiować ojciec, a teraz miał go przed sobą. Trudno było w to wszystko uwierzyć. Jeżeli zdecydujesz się pójść na wyprawę, mój synu, będziesz musiał nosić pas na sobie i nie spuszczać go z oczu, dopóki nie wrócą doń wszystkie kamienie - odezwała się matka. - Czy jesteś gotowy? Zastanów się dobrze, nim odpowiesz. 71 Pas Deltory Lief jednak już się zdecydował. Jestem gotów - oświadczył, patrząc roziskrzonymi oczami na rodziców. Bez wahania zapiął pas, ukrywając go pod koszulą. Poczuł na skórze chłód metalu. - Dokąd mam się udać, żeby odszukać klejnoty? - zapytał. Twarz Jarreda ściągnęła się nagle i pobladła. Usiadł na krześle, patrząc w ogień. Przygotowując się na tę chwilę, słuchaliśmy przez lata opowieści wielu wędrowców - powiedział w końcu. -Powiem ci, czego udało się dowiedzieć. Prandine mówił, że klejnoty zostały rozproszone i ukryte w miejscach, w których nikt się nie odważy ich szukać. -

Czyli w takich, do których człowiek boi się zapuszczać, czy tak? - zapytał Lief.

Obawiam się, że tak - odparł Jarred, rozpościerając leżący na stole zwój pergaminu. - Tego dnia, gdy zniknęły klejnoty, wokół pałacu fruwało siedem ptaków Ak-Baba. Potem ptaki te rozdzieliły się i każdy poleciał w inną stronę. Uważamy, że to one właśnie wyniosły klejnoty i ukryły je w siedmiu różnych miejscach. Spójrz na tę mapę. Chłopiec z bijącym mocno sercem pochylił się nad narysowaną przez ojca mapą, a ten wskazywał mu na niej kolejne miejsca. Jezioro Łez - czytał Lief. - Miasto Szczurów. Ruchome Piaski. Góra Grozy. Labirynt Bestii. Dolina Zagubionych. Puszcze Milczenia... - Głos mu zadrżał. Wszystkie te nazwy, szczególnie zaś Puszcze Milczenia, przejmowały go lękiem. 72

Puszcze Milczenia W głowie kłębiły mu się straszne opowieści o Puszczach leżących nie tak daleko od Del na wschodzie. Mapa przed jego załzawionymi oczami zamazała się na chwilę.

Przez te wszystkie lata dowiedzieliśmy się od różnych wędrowców, że widzieli pojedynczego Ak-Baba nad jednym z tych miejsc w dniu, kiedy napadł na nas Władca Mroku - ciągnął ojciec. - Jesteśmy pewni, że tam właśnie należy szukać klejnotów. Miejsca te wywołują lęk, chociaż poza tym niewiele o nich wiadomo. To będzie długa i niebezpieczna wyprawa, Liefie. Czy nadal jesteś zdecydowany ją podjąć? Chłopiec poczuł suchość w ustach, przełknął jednak ślinę i skinął głową. -

Jest jeszcze taki młody! - wybuchnęła matka, kryjąc twarz w dłoniach. - Nie mogę tego znieść!

Lief objął ją za szyję i przytulił. -

Ja chcę to zrobić - powiedział. - Przestań już płakać.

-

Nie wiesz, na co się porywasz! - zawołała.

Może i nie wiem - przyznał. - Wiem jednak, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby uwolnić nasz kraj od Władcy Mroku. - Odwrócił się znów do ojca. - Powiedz, gdzie jest następca tronu - zażądał stanowczym tonem. -To musisz wiedzieć na pewno, bo sam znalazłeś mu kryjówkę. Może i tak - odparł kowal. - Lecz nie wystawię na niebezpieczeństwo naszej sprawy, mówiąc ci o tym. Bez pasa potomek króla jest całkowicie bezbronny, musi więc pozostawać w ukryciu, dopóki nie powrócą klejnoty. Jesteś młody i niecierpliwy, Liefie, a czeka cię trudna droga. 73 Pas Deltory Mógłbyś ulec pokusie odszukania następcy przed ukończeniem zadania. Tego nie mogę ryzykować. Lief chciał coś odpowiedzieć, lecz ojciec powstrzymał go, unosząc dłoń i kręcąc głową. Kiedy klejnoty znajdą się z powrotem w pasie, sam cię tam zaprowadzę, synu - rzekł stanowczo. Do tego czasu uzbrój się w cierpliwość. - Uśmiechnął się półgębkiem, słysząc zrezygnowane westchnienie syna, i pochylił się, by coś wyciągnąć spod krzesła. -

Mam dla ciebie prezent urodzinowy - oznajmił. -Może on cię rozweseli.

Lief ujrzał w dłoni ojca długą, lśniącą klingę. Nigdy nie przyszło mu do głowy, że może się stać właścicielem takiego wspaniałego miecza. Zrobiłem go sam w kuźni - wyjaśnił ojciec, wręczając mu broń. - To najświetniejszy miecz, jaki wykułem w życiu. Dbaj o niego, a on zatroszczy się o ciebie, Liefie. Zaskoczony chłopiec ledwie wybąkał słowa podziękowania i spostrzegł, że matka także ma dla niego prezent. Był to lekki i ciepły płaszcz ze znakomitej, miękkiej tkaniny. Mienił się on jakby różnymi kolorami i trudno było stwierdzić, czy jest szary, brązowy, czy zielony. Po trochu z każdego, uznał w końcu Lief. Jak woda w rzece jesienią.

Opończa także będzie służyła ci podczas wyprawy -szepnęła matka, wciskając mu ubranie w ręce i całując. - Materiał jest... szczególny. Włożyłam w tę pracę wszystkie swoje umiejętności; zawarłam w tej tkaninie całą moją miłość i wiele wspomnień, a także siłę i ciepło. 76 -V Pus2C2e Milc2enia Jarred wstał i objął ją ramieniem. Przytuliła się do niego z miłością, lecz w oczach miała łzy. nich.

Nigdy nie wątpiliście, że zgodzę się pójść na tę wyprawę, prawda? - zapytał cicho Lief, patrząc na

Zbyt dobrze cię znamy, żeby w to wątpić - odparła matka, zmuszając się do uśmiechu. - Byłam pewna, że zechcesz wyruszyć natychmiast. Jedzenie i wodę na pierwsze dni masz już spakowane. Możesz wyruszyć w drogę w ciągu godziny. Już dzisiaj? - Lief poczuł ucisk w żołądku. Nie spodziewał si-;, że to wszystko stanie się tak szybko. Zaraz jednak zrozumiał, że matka ma rację. Skoro podjął decyzję, pragnął wprowadzić ją w życie bez zwłoki. Jest jeszcze coś - powiedział ojciec, kuśtykając do drzwi. - Podczas wyprawy nie będziesz sam, lecz ktoś będzie ci towarzyszył. Lief otworzył usta ze zdumienia. Czy niespodziankom tej nocy nie będzie końca? -

Kto to? - zapytał.

Dobry przyjaciel. Jedyny znany nam człowiek, któremu możemy zaufać - odparł ojciec i otworzył drzwi. Ku przerażeniu Liefa do pokoju wszedł, powłócząc nogami, żebrak Barda. Puszcze Milczenia Jarred wstał i objął ją ramieniem. Przytuliła się do niego z miłością, lecz w oczach miała łzy. nich.

Nigdy nie wątpiliście, że zgodzę się pójść na tę wyprawę, prawda? - zapytał cicho Lief, patrząc na

Zbyt dobrze cię znamy, żeby w to wątpić - odparła matka, zmuszając się do uśmiechu. - Byłam pewna, że zechcesz wyruszyć natychmiast. Jedzenie i wodę na pierwsze dni masz już spakowane. Możesz wyruszyć w drogę w ciągu godziny. Już dzisiaj? - Lief poczuł ucisk w żołądku. Nie spodziewał si*, że to wszystko stanie się tak szybko. Zaraz jednak zrozumiał, że matka ma rację. Skoro podjął decyzję, pragnął wprowadzić ją w życie bez

zwłoki. Jest jeszcze coś - powiedział ojciec, kuśtykając do drzwi. - Podczas wyprawy nie będziesz sam, lecz ktoś będzie ci towarzyszył. Lief otworzył usta ze zdumienia. Czy niespodziankom tej nocy nie będzie końca? -

Kto to? - zapytał.

Dobry przyjaciel. Jedyny znany nam człowiek, któremu możemy zaufać - odparł ojciec i otworzył drzwi. Ku przerażeniu Liefa do pokoju wszedł, powłócząc nogami, żebrak Barda. 10 — Decyzje i¥ Ico, Liefie? Nie cieszysz się z towarzysza wyprawy? -wymamrotał Barda pod nosem, spoglądając na chłopca z nieukrywaną wrogością. Lief wpatrywał się weń szeroko otwartymi oczami, nie mogąc wykrztusić słowa. Nie drażnij się już z nim, Bardo - matka Liefa położyła żebrakowi łagodnie dłoń na ramieniu. Skąd chłopak ma wiedzieć, że nie jesteś tym, na kogo wyglądasz? Wyjaw mu prawdę. Barda zrzucił z siebie podartą szatę żebraka. Pod spodem miał proste, lecz czyste ubranie, sprostował się, odgarnął z czoła zmierzwione włosy i uniósł głowę. W jednej chwili zmienił się w wysokiego, barczystego i o wiele młodszego mężczyznę. Ja także mieszkałem w pałacu, kiedy twój ojciec i król Endon byli jeszcze chłopcami - zwrócił się do Liefa wyraźnym, dźwięcznym głosem. - Jestem synem ich opiekunki Min, lecz nie znaliśmy się wtedy. Podczas gdy oni pobierali nauki, mnie szkolono na pałacowego strażnika. 78 Puszcze Milczenia Ale... przecież odkąd tylko pamiętam, mieszkasz przy kuźni - nie rozumiał Lief. Twarz Bardy spoważniała. Uciekłem z pałacu jeszcze tej nocy, gdy zabito moją matkę - wyjaśnił. - Wiedziałem, że jeśli zostanę, podzielę jej los. Udało mi się wymknąć dzięki mundurowi gwardzisty i przyszedłem tutaj. -

Dlaczego akurat do kuźni? - zapytał Lief.

Los mnie tu przywiódł, sądzę, tak jak poprzednio twojego ojca. Był środek nocy, a dom tonął w ciemności. Ukryłem się w kuźni i zasnąłem. Kiedy po wielu godzinach wreszcie się obudziłem, był już

dzień, choć nadal panowała ciemność. Szalała straszna wichura. Na wpół przytomny dowlokłem się do bramy, gdzie zobaczyłem cztery nieznane mi osoby. To byli Jarred z Anną wyprawiający króla i królową do kryjówki. - Spojrzał na ojca Liefa. - Jarreda przestraszył widok pałacowego strażnika, który się skradał w jego stronę - dodał sucho - i powitał mnie takim potężnym ciosem, że znów straciłem na jakiś czas przytomność. Lief kręcił z niedowierzaniem głową, słysząc, że jego łagodny i spokojny ojciec mógł w ogóle kogoś uderzyć. Kiedy się obudziłem ponownie, odkryłem, że Jarred z Anną już się mnie nie obawiają - ciągnął Barda. - W malignie bredziłem głośno o rozpaczy i strachu, dowiedzieli się więc, kim jestem i jakie mi grozi niebezpieczeństwo. Zrozumieli, że jestem ich sprzymierzeńcem. Tak było - potwierdziła matka Liefa. - Wyjawiliśmy Bardzie, kim byli nasi goście, i poprosiliśmy go o pomoc w odnalezieniu klejnotów, gdy nadejdzie pora. 79 Pas Deltory Zgodziłem się chętnie. - Barda ponuro zmarszczył brwi. - Postanowiłem też w głębi duszy, że zrobię wszystko, co będę mógł, żeby obalić Władcę Mroku i pomścić śmierć matki. -

To... to niesamowite! - wykrztusił Lief. - I przez te wszystkie lata...

Czekałem bezpieczny w moim przebraniu żebraka -wzruszył ramionami Barda. - Jarred i Anna karmili mnie i starali się, żebym jak najmniej ucierpiał, odgrywając swoją rolę. W zamian ja, odkąd skończyłeś dziesięć lat, chroniłem cię przed niebezpieczeństwem. -

Ty mnie chroniłeś? - żachnął się chłopiec.

A jakże - mruknął Barda. - Kiedy twój ojciec został okaleczony, oznajmiłem, że pójdę zamiast niego na poszukiwanie klejnotów. Lecz Jarred i Anna byli innego zdania. Uważali, że tobie należy się szansa spełnienia obietnicy danej przez ojca. Mówiąc to, spoglądał raz po raz na rodziców Liefa. Nie dawali tego poznać po sobie, lecz widać było, że w przeszłości toczył się w tej kwestii niejeden spór. Barda wyraźnie wolałby podróżować samotnie. Myśli, że będę dla niego obciążeniem, pomyślał gniewnie chłopiec. Nim jednak zdążył się odezwać, olbrzym już mówił dalej. Zgodziłem się na twoje towarzystwo pod warunkieei, że będziesz mógł wyostrzyć swój spryt i nauczyć się trudów życia, buszując swobodnie po mieście. Uważałem, że dla czekającego cię zadania jest to równie ważne co nauka z książek i ćwiczenia w szermierce. Oczywiście, bez twojej 80

Puszcze Milczenia wiedzy byłeś chroniony przed prawdziwym niebezpieczeństwem. - Uśmiechnął się krzywo. - Nie było łatwo, młodzieńcze, ustrzec cię przed kłopotami. A to mi o czymś przypomina - dodał. - Czy możesz mi zwrócić linę? Lief, nie śmiąc spojrzeć na rodziców, oddał mu zwój liny, którą złożył w kącie. Poczerwieniał na twarzy na wspomnienie wszystkich tych chwil, kiedy przechwalał się przed rówieśnikami swoim szczęściem i udanymi ucieczkami. Okazało się, że szczęście i spryt nic tu nie miały do rzeczy, bowiem przez cały czas pilnował go Barda. Stał, wbijając wzrok w podłogę, a w środku paliły go wstyd i złość. Za jakiego głupca on mnie musi uważać, myślał ogarnięty furią. Jakże się musiał naśmiewać z tego... tego dzieciaka, którego mu przyszło strzec niczym niańce! Uzmysłowił sobie, że Barda znów coś mówi, i zmusił się, by na ii spojrzeć. Mój ubiór żebraka przydawał mi się pod każdym względem - tłumaczył mężczyzna, obwiązując się spokojnie liną w pasie. - W mojej obecności żołnierze Szarej Straży rozmawiali bez skrępowania o wszystkim; któż by się przejmował na wpół nienormalnym żebrakiem? Dzięki informacjom zebranym przez Bardę w ciągu ostatniego roku - wtrącił ojciec Liefa, zerkając z niepokojem na zagniewaną twarz syna - zorientowaliśmy się, że nadszedł czas działania. Władca Mroku, żądny nowych podbojów, przeniósł swe zainteresowanie na kraje zamorskie i sposobi do wypłynięcia flotę wojenną. Dzięki temu mniej uwagi poświęca teraz Deltorze. 81 Pas Deltory W mieście wciąż widać wielu strażników, lecz za murami jest teraz znacznie mniej patroli - dodał Barda. - Kraj jest na pastwie band rozbójników i grasujących wszędzie dzikich bestii. Złych istot nie brakowało tutaj także w przeszłości, lecz równoważyła je obecność dobra. Gdy nastał Władca Mroku, dobro zniknęło, a zło się umocniło. Lief poczuł dreszcz lęku, jego gniew się ulotnił. Barda jednakże lustrował go wzrokiem i chłopiec wolałby umrzeć, niż pokazać mu, że się boi. -

Czy wyznaczyłeś już trasę naszego marszu? - zapytał hardo ojca, biorąc do ręki mapę.

Kowal już zamierzał odpowiedzieć, lecz Barda odezwał się pierwszy, wskazując krępym palcem jakiś punkt na niej. -

Uważam, że powinniśmy pójść na wschód do Puszcz Milczenia - oznajmił.

W pokoju rozległy się trzy okrzyki zaskoczenia. Ojciec Liefa odchrząknął. Przecież postanowiliśmy, że Puszcze zostawisz sobie na koniec tej ciężkiej próby, Bardo - rzekł chrapliwie. Dzisiaj dowiedziałem się czegoś, co wpłynęło na zmianę tej decyzji. - Wielki mężczyzna wzruszył ramionami. - Szara Straż zawsze bała się puszczy, podobnie jak wszyscy. Teraz jednak w ogóle jej nie patroluje z powodu poniesionych strat. Drogi wokół są także wolne, w każdym razie od żołnierzy. Lief wpatrywał się w mapę szklistym wzrokiem zesztywniały ze zgrozy. Czym innym była perspektywa zapuszczenia się do miejsca z koszmarów dzieciństwa za jakiś czas, a czym innym - już w najbliższych dniach. 82 Pus2C2e Milczenia Co o tym sądzisz, Liefie? - zapytał go Barda niby od niechcenia. Chłopiec wiedział, że to sprawdzian jego odwagi. Zwilżył wargi językiem i śmiało wytrzymał spojrzenie mężczyzny. Twój plan jest dobry - odpad. - Skoro nie będą nas nękać strażnicy, to powinniśmy dotrzeć tam szybko. A znalezienie pierwszego klejnotu doda nam ducha do dalszych poszukiwań. Barda zamrugał szybko oczami. Miałem rację, pomyślał Lief, chciał mnie wypróbować i liczył, że się wycofam. Ale się przeliczył. -

Więc jak, Jarredzie? - rzucił burkliwie Barda.

Skoro dłoń przeznaczenia zmieniła moje plany -mruknął kowal, zwiesiwszy głowę - muszę się z tym pogodzić. Rób, jak uważasz, a nasze myśli i nadzieje będą ci towarzyszyć.

11 — Ostrzeżenie Kilka godzin później Lief maszerował już drogą prowadzącą z Del ku wschodowi. Miał wrażenie, jakby to, co się wydarzyło, było snem. U jego boku kroczył milczący, hardy i silny Barda, jakże inny od powłóczącej nogami i bełkocącej postaci, którą widywał co dzień pod bramą kuźni. Opuścili Del niezauważeni, przechodząc przez dziurę w miejskich murach. Była tak zamaskowana, że nawet Lief nie wiedział o jej istnieniu. Miasto, rodzice i wszystko, co znał, zostało daleko za plecami, a z każdym krokiem zbliżał się do miejsca, którego sama nazwa budziła trwogę. Puszcze Milczenia budzą we mnie taki lęk, bo leżą niedaleko od miasta i przez całe życie nasłuchałem się o nich różnych strasznych opowieści, tłumaczył sobie w duchu. Jednak inne miejsca na naszej mapie są przecież nie mniej straszne, każde z innej przyczyny.

84 Puszcze Milczenia Myśli te nie dodawały mu bynajmniej animuszu. Przez pierwszą godzinę po wyjściu z miasta nie zdejmował dłoni z rękojeści miecza, a serce waliło mu jak młotem. Nie napotkali jednak żywej duszy i teraz skupiał się jedynie na dotrzymaniu kroku Bardzie, który szedł bardzo szybko. Postanowił, że nie poprosi pierwszy o chwilę odpoczynku ani pierwszy się nie odezwie, chociaż w głowie kłębiło mu się mnóstwo pytań. Doszli do miejsca, gdzie od głównej drogi odchodziła na prawo boczna, która prowadziła na mały, drewniany most, a potem wiła się dalej w ciemności. Barda przystanął. To musi być ścieżka do Wenn Del, najkrótsza droga do Puszcz Milczenia - stwierdził. - Skręca zgodnie z opisem, który otrzymałem; brakuje tylko drogowskazu, a powinien być. Na rosnących wokół wysokich drzewach nie poruszył się ani jeden liść. Panowała kompletna cisza, jak gdyby cała okolica wstrzymała oddech, oczekując ich decyzji. Przez zasłonę chmur przedarło się na chwilę widmowe światło księżyca. Lief spostrzegł, jak w tym blasku na poboczu drogi mignęło coś białego. Podbiegi i przyklęknąwszy, przywołał gestem Bardę. Tutaj jest! - zawołał w podnieceniu, grzebiąc w zeschłych liściach. - Ktoś go musiał zerwać, żeby zmylić nam drogę. Znak leżał na ziemi, niemal całkiem schowany pod liśćmi i poszyciem. Oczyściwszy go, Lief aż przysiadł na piętach z cichym okrzykiem przestrachu. 85 Pas Deltory Ktoś chciał ostrzec innych podróżników przed czyhającym na tej drodze niebezpieczeństwem stwierdził Barda. - A ktoś inny chciał to ukryć; nie sam kierunek marszu, lecz ostrzeżenie. Lief wstał powoli, oglądając się za siebie. Panująca cisza wydała mu się nagle gęsta i ciężka, wręcz przygniatająca. Zauważył, że towarzysz spogląda nań, marszcząc brwi. Ta ścieżka oszczędziłaby nam półtora dnia marszu -powiedział Barda. - Chyba jednak nie powinienem narażać cię na pewne ryzyko na samym początku wyprawy. W Liefie zawrzała złość. Na siebie, że okazał swój niepokój, na Bardę, że to spostrzegł, a przede wszystkim na nieznanego wroga, który tak zręcznie ukrył drogowskaz. Już nie musisz czuwać nad moim bezpieczeństwem, Bardo - odparł głośno, kopiąc zeschłe liście. Szkoda by było nie skorzystać z takiego skrótu. Skoro już wiemy o zagrożeniu, będziemy na nie przygotowani.

Dobrze więc, skoro tego chcesz. - Olbrzym odwrócił się, a jego głos brzmiał jak zwykle spokojnie. Lief nie mógł zorientować się, czy jest zadowolony, czy też zły. 86 Puszcze Milczenia Poszli na prawo, przekroczyli mostek i ruszyli dalej. Kręta i ciemna ścieżka zwężała się coraz bardziej, biegnąc wśród wysokich, gęstych zarośli. Krzaki te miały wielkie, sztywne i gładkie liście o dziwnych, białych żyłkach, rysujących się wyraźnie na tle ciemnej zieleni. Nie uszli jeszcze zbyt daleko, kiedy Lief poczuł mrowienie na karku. Rozejrzał się ostrożnie i kątem oka dostrzegł jakiś blask pośród liści. Była to para lśniących w świetle księżyca czerwonych oczu. Z trudem zachowując milczenie, dotknął ramienia Bardy. Widzę je - mruknął tamten. - Wyciągnij miecz, lecz nie zatrzymuj się. Patrz przed siebie i bądź czujny. Lief czuł, jak ciarki przebiegają mu po całym ciele. Spostrzegł kolejną parę oczu, a potem jeszcze jedną. Wkrótce wzdłuż całej ścieżki gorzały czerwone punkciki; wciąż jednak panowała martwa cisza. Lief zaciskał zęby, aż zgrzytały; dłoń trzymająca miecz była już śliska od potu. -

Kim oni są? - szepnął do Bardy. - Na co oni czekają?

W tym momencie za jego plecami przemknęło coś przez drogę. Obejrzał się i zdążył dostrzec znikające w krzakach stworzenie - blade i skurczone, składające się jakby z samych ramion i nóg. Przeszedł go dreszcz. -

Patrz przed siebie i nie stawaj - syknął Barda, ciągnąc go z furią za rękę. - Mówiłem przecież...

Nagle rozległo się brzęczenie. Początkowo ciche, stopniowo wypełniło powietrze wokół nich wysokim, jękliwym dźwiękiem, jakby na drogę opadło olbrzymie stado owadów. 87 Pas Deltory Żadnych owadów jednak nie było widać, jedynie ciemną zieleń liści i ukryte w niej czyjeś czujne oczy. Dźwięk narastał z każdym ich krokiem, aż w końcu wypełniał całą głowę i dzwonił w uszach aż do bólu. Stał się wręcz nie do zniesienia, piskliwy i świdrujący. Chroniąc się przed nim, zakryli uszy dłońmi i szli coraz szybciej, aż w końcu puścili się biegiem. Ich stopy dudniły po niekończącej się ścieżce, dyszeli coraz ciężej, a serca waliły im jak młotem. Nie czuli już niczego poza przewiercającym mózgi bólem narastającego pisku; który zagłuszał każdą myśl.

Biegli, potykając się i zataczając, usiłując uciec od udręki. Jednak ucieczki nie było. Wzywali pomocy, lecz nie słyszeli nawet własnych głosów. I w końcu padli wyczerpani, zwijając się bezradnie na ziemi. Pisk przeszedł w straszliwie donośne, triumfalne zawodzenie, krzaki się poruszyły i zewsząd opadła ich horda wychudłych, bladych stworów o czerwonych oczach. Zniknęli pod rojem napastników. ❖ Lief budził się z wolna, nie mając pojęcia, gdzie się znajduje ani jak wiele upłynęło czasu. W uszach czuł głuche dzwonienie, w gardle zaschło, bolały go wszystkie mięśnie. Żyję, pomyślał zdumiony. Jak to możliwe? Usiłował przypomnieć sobie przebieg wypadków, lecz mózg miał jakby zasnuty mgłą. Pamiętał tylko, że biegł ścieżką do Wenn Del razem z Bardą, a głowę rozsadzał mu głośny dźwięk. Potem była już tylko nicość. 88 Puszcze Milenia Czy na pewno? Chyba pamiętał sen; śniło mu się, że całe jego ciało pokrywają ostre, bolesne nakłucia. Szturchały go także cienkie, twarde palce, a potem był niesiony na kościstych ramionach, słysząc przenikliwe chichoty i mamrotanie, podczas gdy wstawał świt, a potem dzień powoli przechodził znowu w noc. Straszny był to sen. Lecz czy na pewno sen? A może to się działo naprawdę? Leżał teraz na plecach, a przez gałęzie powyżej sączyło się światło. To znaczy, że jest dzień. Chyba późne popołudnie. Lecz którego dnia? Jak długo byłem nieprzytomny? I gdzie jestem? Usłyszał czyjś jęk i chciał odwrócić głowę, lecz nie mógł. Dopiero teraz uświadomił sobie, że w ogóle nie może się poruszyć. Ogarnął go strach. Próbował unieść ręce, przekręcić stopy, poruszyć palcami, lecz nie mógł nawet ich zgiąć. Jak im się udało tak mocno mnie związać, pytał bez sensu sam siebie. 1 z wolna dotarła doń straszna odpowiedź. Wcale nie był związany, lecz własne ciało po prostu nie poddawało się jego woli. -

Co się ze mną stało? - krzyknął przerażony.

Jesteśmy pokłuci żądłami - głos Bardy był chrapliwy i spowolniony, lecz Lief go poznał. Towarzysz wyprawy leżał tuż obok równie bezwładny jak on. - Osy żądlą tak gąsienice, a pająki unieruchamiają muchy - mówił dalej. -Sparaliżowali nas. Jesteśmy żywi, lecz nie możemy się poruszyć. Wrócą i wtedy nas

pożrą. - Barda jęknął. - Zlekceważenie tego ostrzeżenia było skrajną głupotą. To moja wi89 Pas Deltory na. Myślałem, że nie ma takiej broni, której byśmy nie mogli stawić czoła. Lecz tego dźwięku nikt by nie wytrzymał. Nie rozumiem tylko, dlaczego żołnierze w Del nigdy o nim nie wspomnieli. -

Może po prostu każdy, kto go usłyszał, ginął - mruknął Lief.

-

Poprowadziłem cię prosto na śmierć! - rozpaczał Barda.

Nie ma w tym twojej winy, zdecydowaliśmy wspólnie. - Chłopiec zwilżył wargi językiem. - Poza tym jeszcze żyjemy! Czy wiesz, gdzie jesteśmy? Słowa Bardy popłynęły w odpowiedzi ¡leszcze wolniej niż przedtem i wypełniły serce Liefa trwogą. -

Nieśli nas długo - wymamrotał słabo olbrzym - i chyba porzucili w Puszczach Milczenia.

Lief zamknął oczy, usiłując się nie poddać zalewającej go fali rozpaczy. Wtem przyszło mu do głowy pytanie. -

Ale dlaczego? Po co nas nieśli aż tak daleko od swego domu?

Ponieważ - odpowiedział mu nieznany głos - stanowicie zbyt wielką zdobycz dla samych Wennów. Przynieśli was tutaj jako ofiarę dla swego boga. Wennbar uwielbia świeże surowe mięso i zjawi się tu po zachodzie słońca. Nad ich głowami zaszeleściły gałęzie i na ziemi obok głowy Liefa wylądowała, lekko niczym motyl, dziewczyna o dzikiej czuprynie. 12 — Wennbar Była mniej więcej w jego wieku. Miała twarz elfa, czarne rozwichrzone włosy i zielone oczy pod skośnymi czarnymi brwiami. Odziana była w dziwnie mu znajome, szare, podarte łachy. Pochyliła się nad nim i zaczęła odwiązywać tasiemki jego opończy. -

Dziękuję niebiosom, że się zjawiłaś - szepnął.

To nam się przyda, Filii - mruknęła dziewczyna. Lief uświadomił sobie, że nie mówi do niego, lecz do siedzącego na jej ramieniu małego, futrzastego stworzonka o wielkich oczach. - Mieliśmy szczęście, przechodząc tędy akurat dziś - ciągnęła. - Jutro to ubranie byłoby już do niczego. Pchnęła go smukłą, opaloną ręką i przetoczyła na bok, by móc wyciągnąć spod niego płaszcz. Potem przeturlała go z powrotem i wstała, zarzucając sobie ubiór na ramię. Rozległo się chrapliwe krakanie. Lief ujrzał czarne ptaszysko, kruka. Przysiadł na gałęzi drzewa, z którego

zesko91 Pas Deltory czyła dziewczyna, przekrzywił na bok głowę i obserwował ich bacznie jednym, żółtym ślepiem. Zobacz, co zdobyłam, Kree - dziewczyna, uśmiechając się z dumą, pokazała mu opończę Liefa. Będzie nowy koc do gniazda. Już wracamy, nie bój się. Odwróciła się i chciała odejść. -

Nie zostawiaj nas! - krzyknął Lief przerażony.

Jeżeli nas zostawisz, zginiemy! - ryknął Barda. Dziewczyna jednak zniknęła już w zaroślach, unosząc ze sobą płaszcz. Pogrążonemu w rozpaczy Liefowi mignął nagle przed oczami obraz matki cierpliwie tkającej materiał przy blasku świecy. Oddaj moje ubranie! - wrzasnął. Wiedział jednak, że to idiotyzm. Już niedługo czekała go śmierć, straszna śmierć. Co za różnica, czy będzie w płaszczu, czy bez? A jednak miało to dlań znaczenie. Nie masz prawa go zabierać! - krzyknął gniewnie w pustkę. - Dostałem ten płaszcz od matki! Od matki, słyszysz?! Na chwilę zaległa cisza. A potem, ku zaskoczeniu Liefa, dziewczyna wróciła i spojrzała nań nieufnie spod grzywy splątanych włosów. To niemożliwe, żebyś dostał to ubranie od matki -oznajmiła. - Członkowie Szarej Straży nie znają własnych matek. Od małego wychowywani są w dziesięcioosobowych grupach, w specjalnych domach... Ja nie jestem strażnikiem! - zaprotestował Lief. -Obaj jesteśmy... wędrowcami. Idziemy z Del. Przecież można to poznać po naszym stroju. 92 Puszcze Milczenia Nie oszukacie mnie tym przebraniem - zaśmiała się pogardliwie. - Drogą przez Wenn Del chodzi tylko Szara Straż, bo prowadzi ona wyłącznie do Puszcz Milczenia. -Pogłaskała zwierzątko na swym ramieniu, a głos jej stwardniał. - Wielu waszych kamratów zapuściło się tutaj w poszukiwaniu stworzeń, które by mogli zabić lub schwytać. Dostali bardzo bolesną nauczkę. My nie należymy do straży - zapewnił ją Barda. - Ja mam na imię Barda, a mój towarzysz - Lief. Szliśmy do puszczy z ważną misją.

-

Z jaką to? - nię dowierzała mu.

Nie możemy tego wyjawić - odparł Lief. Odwróciła się, wzruszając ramionami. W przypływie paniki chłopiec zaczął wołać: - Jak masz na imię? Gdzie są twoi rodzice? Przyprowadź ich do nas! Zatrzymała się i odwróciła znowu, spoglądając na niego ze zdziwieniem, jakby pytano ją o takie rzeczy pierwszy raz w życiu. Mam na imię Jasmine - odparła po chwili. - Moja rodzina to Filii i Kree. Ojca i matkę Szara Straż zabrała już dawno temu. A więc nie ma nikogo, kto mógłby jej pomóc nas stąd wynieść, pomyślał z rezygnacją Lief. Chociaż... jest bardzo silna. Może jednak uda się coś wymyślić? Szara Straż to nasi śmiertelni wrogowie, tak samo jak twoi - powiedział najspokojniej i najdobitniej, jak mógł. -Nasza wyprawa to część planu, który ma na celu pokonanie ich i uwolnienie Deltory od Władcy Mroku. Błagam cię, pomóż nam w tym! - Dziewczyna wyraźnie się waha93 Pas Deltory ła, mnąc w palcach rąbek płaszcza wciąż zwisającego z jej ramienia. Lief wstrzymał oddech. I nagle czarny ptak znowu zakrakał. Jasmine zerknęła na kruka, rzuciła opończę na pierś Liefa i bez słowa odpowiedzi dała nura w zarośla. Jasmine, wracaj! - wrzasnął ze wszystkich sił chłopak. Lecz odpowiedziała mu cisza, a kiedy spojrzał na gałąź, kruka też już nie było. Barda jęknął z bezsilnej złości. Wokół panowała głucha cisza. Nie zaśpiewał ani jeden ptak, wśród traw nie przemknęło najdrobniejsze stworzonko. Ta cis2a oznaczała oczekiwanie. Oznaczała rozpacz. Oznaczała śmierć. Słońce stało nisko, rzucając długie, mroczne cienie na miejsce, w którym leżeli. Niedługo miał zapaść zmrok, a wtedy, pomyślał Lief, przybędzie Wennbar. Czuł na piersi ciepło opończy i chociaż nie mógł jej dotknąć, dawało mu to jakąś pociechę. Cieszył się, że ją odzyskał. Zamknął oczy... ❖ Coś chwyciło go za ramię i przeraźliwie krzyknął ze strachu. Otworzył oczy i ujrzał twarz Jasmine tuż przy swojej. -

Otwórz usta - poleciła mu. - Szybko! - Wargami poczuł otwór niewielkiej butelki.

Zaskoczony posłuchał, a na język spłynęły dwie krople płynu. Usta wypełnił mu ohydny smak.

-

Co to? - prychnął z obrzydzeniem. Jasmine jednak już nachylała się nad Bardą.

-

Otwórz usta - powtórzyła. Po chwili wielki mężczyzna też zaczął się krztusić z obrzydzenia.

94 Puse Milenia -

Trucizna! - wycharczał. - Ty mała...

Lief poczuł mocne uderzenie serca i nagle jego ciało zaczęło się rozgrzewać; czuł się tak, jakby oblazły go mrówki. Odczucie to potęgowało się z każdą chwilą, przejmując go trwogą. Gorąco paliło, mrowienie kłuło tysiącem igiełek, jakby zaplątał się w płonący kolczasty krzew. Gdzieś wysoko rozległo się ostrzegawcze krakanie kruka. Poprzez liście prześwitywało czerwone niebo. Barda coś krzyczał. Lief jednak niczego nie słyszał, niczego nie widział i nie czuł też niczego poza własnym bólem i przerażeniem. Zaczął się skręcać i rzucać w konwulsjach. I nagle jak przez mgłę dotarło doń, że Jasmine pochyla się nad nim, szarpiąc za ręce i kopiąc, gdzie popadnie, bosymi stopami. Wstawaj! - krzyczała. - Posłuchaj mnie, czy nie widzisz, co robisz? Przecież się poruszasz! Możesz się poruszać! Mogę się poruszać! Lief, ciężko dysząc i jeszcze nie dowierzając, dźwignął się z trudem. Poszukał po omacku opończy; nie zamierzał jej teraz stracić. Właź natychmiast na drzewo! - wrzasnęła Jasmine. -Wennbar zaraz tu będzie! - Odwróciła się do Bardy tarzającego się z bólu po ziemi. Lief też się tam podczołgał, wlokąc za sobą płaszcz. Dziewczyna jednak odegnała go gestem ręki. - Ja się nim zajmę! Waż na drzewo! - zawołała z furią. Miała rację. I tak nie mógł pomóc ani jej, ani Bardzie, gdyż ledwie sam się poruszał. Zaczął się czołgać do pnia wielkiego drzewa. Jego ręce i nogi drżały, a całym ciałem wstrząsały fale gorąca. 95 Pas Deltory Ostatkiem sił dotarł do pnia i podciągnął się, chwytając za najniższy konar. Drugą ręką narzucił na siebie płaszcz. Zaledwie przed kilkoma dniami wspiął się bez zastanowienia po linie na wysoki mur. Teraz, ciężko dysząc, myślał, czy w ogóle zdoła wgramolić się na tę gałąź. Słońce skryło się za horyzontem i polanę ogarnął półmrok. Nad głową Liefa rozległ się trzepot skrzydeł. To kruk opuścił swoje stanowisko na wierzchołku i zanurkował ku Jasmine. Dziewczyna prowadziła w stronę drzewa Bardę, który wspierał się na jej

ramieniu. -

Wiem, Kree - stęknęła do ptaka krążącego niespokojnie wokół niej. - Czuję to.

Kiedy to powiedziała, również Lief coś poczuł. Napływał ku nim słaby jeszcze, ale wyrazisty, obrzydliwy odór rozkładu. Zrobiło mu się niedobrze. Zawiązał tasiemki opończy, chwycił konar obiema rękami i udało mu się podciągnąć. Przywarł zdyszany i drżący do szorstkiej kory, bojąc się, że zaraz spadnie. Jasmine z Bardą dotarli wreszcie pod drzewo, ptak wciąż unosił się nad nimi. Wejdź wyżej! - krzyknęła dziewczyna. - Najwyżej, jak się da. On nie potrafi się wspinać, ale będzie chciał nas ściągnąć na dół! Lief zacisnął zęby i zaczął się podciągać na wyższy konar. Pod nim ciężko sapał Barda usiłujący też wejść na drzewo. Ohydna woń gęstniała. Dołączył do niej dźwięk, odgłos ciężkiego posuwistego stąpania, szelest liści i trzask łamanych gałęzi. Coś zbliżało się do polany 96 Puszcze Milenia Szybciej! - Jasmine znalazła się obok Liefa. Stworzonko na jej ramieniu, Filii, ćwierkało coś z rozszerzonymi strachem oczami. -

Ale Barda... - stęknął Lief.

On wie, co robić. Pomożesz mu, nie blokując przejścia! - ofuknęła go. - Właź wyżej, głupcze! Nie rozumiesz, słońce już zaszło. Wennbar się... Filii krzyknął, kruk zaskrzeczał. Zakołysały się krzaki po drugiej stronie polany, a powietrze wypełnił straszliwy smród. Lief zaczął się krztusić i kaszleć. Po chwili z zarośli wyszedł wielki stwór. Czegoś tak obrzydliwego Lief nie widział jeszcze nigdy w życiu. Olbrzymie cielsko miało kulisty kształt, było obrzmiałe, pokryte krostami i przypominało gigantyczny, gnijący owoc. Uginały się pod nim cztery krótkie, grube nogi, których płaskie stopy zgniatały na miazgę poszycie i zeschłe gałęzie. Na szyi stwora wisiały fałdy zielonoszarej, pomarszczonej skóry, zaś głowę stanowiło dwoje maleńkich oczek ponad długim, złośliwie wyszczerzonym pyskiem. Otwarta paszcza ukazywała rzędy czarnych kłów i wydzielała z każdym oddechem zepsute, smrodliwe powietrze. Lief, tłumiąc okrzyk przerażenia i obrzydzenia, zmusił ręce i nogi do posłuszeństwa i zaczął się wspinać wyżej, pokonując konar za konarem. Rozległ się okropny ryk. Chłopiec spojrzał w dół. Jasmine z Bardą byli tuż pod nim i także wpatrywali się w ziemię. Wennbar dotarł już do miejsca, w którym wcześniej leżeli. Klapał paszczą i kołysał na boki głową wściekły, że zdobycz zdołała mu umknąć. 97

Pas Detory Jesteśmy bezpieczni, pomyślał Lief. Tutaj nas nie dosięgnie. Przymknął z ulgą oczy, niemal półprzytomny ze zmęczenia. - Lief! - wrzasnęła Jasmine. Otrząsnął się i ujrzał, jak Wennbar staje na tylnych nogach, ukazując bladoszare, połyskujące w półmroku brzuszysko, gdy jego przednie łapy rozczapierzonymi pazurami biły powietrze. Potwór zaryczał i nagle fałdy na jego szyi zaczęły znikać jedna po drugiej, w miarę jak szyja nabrzmiewała i wydłużała się, unosząc jego głowę coraz wyżej i wyżej... Wennbar podskakiwał i rzucał się na drzewo, rozdziawiając paszczę. W jego maleńkich oczkach gorzał płomień wściekłości i głodu. >

13 — Gniazdo Przerażenie pomagało Liefowi wdrapywać się coraz wyżej na drzewo. Potem zupełnie tego nie pamiętał. Uciekał przed śmiercią, a Wennbar rzucał potężne cielsko na pień drzewa i usiłował ostrymi kłami dosięgnąć jego nóg. Lief nie mógł nawet dobyć miecza, uciekał wciąż w górę. Kiedy ochłonął, siedział obok Jasmine i Bardy na jednym z najwyższych konarów. Powietrze wypełniał odór oddechu Wennbara, a jego ryki wypełniały przestrzeń. Tutaj już nie mógł ich dosięgnąć, nawet wyciągając szyję na całą długość. Nie rezygnował jednak. Napierał na drzewo, drąc korę pazurami i próbując ich zrzucić. Noc jeszcze całkiem nie zapadła, lecz zrobiło się bardzo zimno. Liefa grzała opończa, lecz ręce trzymające gałąź zupełnie zdrętwiały Obok trząsł się zmarznięty Barda, szczękając zębami. Jeśli tak dalej pójdzie, to on spadnie, pomyślał chłopiec. Przysunął się jak najbliżej pozostałej dwójki, skostniałymi rękami rozchylił poły płaszcza i zarzucił opończę na ich plecy, żeby dać im trochę ciepła. 99 Pas Deltory Przez chwilę siedzieli skuleni, lecz nagle Lief uświadomił sobie, że coś się zmieniło. Potwór przestał się rzucać na drzewo, a jego ryk przeszedł w niski, chrapliwy pomruk. Jasmine usiłowała dojrzeć spod fałd opończy, co się dzieje. Odchodzi - szepnęła po chwili zaskoczona. - Zupełnie jakby nas już nie widział, jakby myślał, że uciekliśmy. Nie rozumiem tego.

-

To opończa Liefa - rzekł słabym głosem Barda. - To chyba ona nas ukryła.

Liefowi zabiło żywiej serce. Przypomniał sobie słowa matki, kiedy dawała mu płaszcz. Będzie cię chronił wszędzie; ten materiał jest... wyjątkowy. Jak bardzo wyjątkowy? Nagle usłyszał cichy okrzyk Jasmine. -

Co się dzieje? - syknął.

Wennowie nadchodzą. Widzę ich oczy. Usłyszeli, że ryki ucichły, i myślą, że Wennbar już z nami skończył. Chcą się pożywić resztkami. Lief zadrżał i ostrożnie wyjrzał spod płaszcza. W krzakach wokół Wennbara lśniły czerwone oczy. Potwór podniósł łeb i wydał głośny, szczekliwy odgłos. Zabrzmiało to jak rozkaz. Krzaki się poruszyły. Wennbar szczeknął jeszcze głośniej i w końcu wypełzły na polanę dwa blade, skulone stworzenia, które drżąc, przypadły do ziemi przed potworem. Wennbar stęknął, chwycił brutalnie oba skulone kształty, podrzucił je w powietrze, złapał w straszliwą paszczę i połknął w całości. 100 Puszcze Milenia Lief z obrzydzeniem odwrócił wzrok od tego okropnego widoku. Już nic nam nie grozi. - Jasmine odrzuciła połę płaszcza i wstała. - Widzicie? Wennowie uciekli, a potwór wraca do swojej pieczary. Ta pieczara to zapewne kryjówka - mruknął Barda, wymieniając znaczące spojrzenie z Liefem. Jutro ją przeszukamy, kiedy bestia wyjdzie na żer. W jaskini Wennbara znajdziecie najwyżej kości i smród - prychnęła Jasmine. - A czego właściwie szukacie? Nie możemy ci tego wyjawić - odparł Barda, prostując się sztywno. - Wiemy jednak, że ukryto tę rzecz w najbardziej odległym i tajemnym zakątku Puszcz i że strzeże jej straszliwa istota. Wszystko więc się zgadza. Ku ich zdumieniu dziewczyna wybuchnęła śmiechem. Jak wy mało wiecie! - zawołała. - Przecież to tylko niewielki zakątek na skraju tych lasów. Właściwie są to trzy osobne puszcze, a w każdej jest przynajmniej setka miejsc bardziej tajemniczych i straszniejszych od tego!

Jej śmiech niósł się po całej polanie. Lief z Bardą spojrzeli znów po sobie. Nagle Jasmine zamilkła. Odwrócili się w jej stronę i ujrzeli, że marszczy brwi. -

Co znowu? - zapytał Lief.

To tylko... - Jasmine pokręciła od niechcenia głową, nie kończąc. - Chodźmy do mojego gniazda powiedziała. - Porozmawiamy, kiedy będziemy już bezpieczni. 101 Pas Deltory Przemieszczali się w tempie, na jakie pozwalał stan Bardy i Liefa. Las gęstniał coraz bardziej i poruszali się niemal wyłącznie po drzewach, przełażąc z gałęzi na gałąź i przytrzymując pnączy. W górze dostrzegali skrawki rozgwieżdżonego nieba, w dole panowała ciemność i cisza. Przed nimi leciał Kree, czekając na nich, gdy zostawali za bardzo w tyle. Filii z szeroko otwartymi, błyszczącymi oczami siedział uczepiony ramienia swej pani. Lief czuł, jak z każdą chwilą wracają mu siły, jednak ucieszył się, kiedy dotarli wreszcie do siedziby Jasmine. Rzeczywiście przypominała gniazdo. Była to jakby wielka misa ze splątanych konarów i gałęzi na rozłożystym drzewie rosnącym samotnie na środku pokrytej mchem polany. Wnętrze gniazda skąpane było w bladym świetle księżyca sączącym się poprzez baldachim liści. Jasmine nie podjęła od razu rozmowy, lecz kazała im usiąść, a sama przyniosła jagody, owoce i orzechy, a także wydrążoną skorupę twardego melona, wypełnioną po brzegi słodką, chłodną wodą. Lief odpoczywał, rozglądając się ciekawie. Majątek Jasmine był skromny. Część jej rzeczy stanowiła smutną pamiątkę po utraconych rodzicach. Połamany grzebień, wystrzępiony koc, stary szal, dwie małe butelki i wystrugana z drewna lalka. Inne przedmioty - pas, dwa sztylety, kilka hubek z krzesiwem i sporo złotych i srebrnych monet - zabrała trupom żołnierzy Szarej Straży, którzy stali się ofiarami Wennbara. Dziewczyna podzieliła żywność i picie na pięć równych części, obsługując Fillego i Kree na równi z ludźmi, jakby stworzenia rzeczywiście były jej rodziną. Lief spostrzegł 102 Puszcze Milczenia dopiero teraz, że jej obszarpany strój jest także mundurem Szarej Straży, przykrojonym i powiązanym odpowiednio do jej figury. Myśl o tym, jak Jasmine rabuje bezbronne ofiary, pozostawiając je na pewną śmierć, przejmowała go zgrozą. Starał się pamiętać, że żołnierze zabrali jej rodziców - najpewniej, by ich zabić lub zniewolić - a ona została zupełnie sama w tych dzikich ostępach. Lecz jej bezwzględność i tak przyprawiała go o dreszcz. -

Jedz! - Głos dziewczyny przerwał jego rozmyślania. Usiadła przy nim. - To dobre jedzenie,

pomoże ci odzyskać siły. - Zatopiła zęby w dziwnym różowym owocu, a sok ściekał jej po brodzie. To głupie z mojej strony, że ją osądzam, pomyślał Lief. Żyje tak, jak potrafi. W końcu uratowała nas od śmierci. Mogła nas zostawić swemu losowi, zamiast narażać się na śmiertelne niebezpieczeństwo. A teraz siedzimy w jej domu i korzystamy z jej zapasów. Barda już zabrał się do jedzenia i chłopiec uczynił to samo. Nigdy jeszcze nie jadł tak dziwnego posiłku. Nie tylko dlatego, że jedzenie bardzo różniło się od domowego, lecz także z powodu, iż jadł wysoko nad ziemią w świetle księżyca, w towarzystwie czarnego ptaka imieniem Kree oraz małego, futrzastego stworzonka Fillego. -

Jak dług« tutaj mieszkasz, Jasmine? - zapytał.

Gdy przyszła Szara Straż, miałam siedem lat - odparła, oblizując palce i sięgając po następny owoc. - Musieli przyjść dłuższą drogą, bo nie napadli ich Wennowie. Nabierałam akurat wody ze strumienia do bukłaków, a rodzi103 Pas Deltory ce szukali pożywienia i znosili je do naszego domu na drzewie. Żołnierze ich zauważyli i schwytali, a dom spalili. -

Jak to się stało, że ciebie nie złapali? - zapytał Barda.

Matka spojrzała w moją stronę i pokazała nasz sekretny znak oznaczający, że mam się ukryć w zaroślach. Zrobiłam to, myśląc, że jeśli jej posłucham, jeśli będę grzeczna, to rodzice powrócą. Lecz nie wrócili. Kąciki jej zaciśniętych ust opadły, lecz nawet nie zapłakała. Lief pomyślał, że nie płakała już od bardzo dawna. -

Dorastałaś więc samotnie w lesie? - zapytał.

Dobre drzewa i ptaki mi pomagały - stwierdziła, jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie. Robiłam to, czego nauczyli mnie rodzice. Zabrałam ze starego domu rzeczy, które nie przepadły w pożarze. Zbudowałam to gniazdo, żeby nie zagrażały mi podczas snu stworzenia grasujące po lesie nocą. I żyję tak od tamtej pory. A ta mikstura, którą nas poczęstowałaś, żeby ustąpił paraliż - zapytał Barda, krzywiąc się na samo wspomnienie. - Co to było? Sporządziła ją jeszcze moja matka z takich samych liści, jakie rosną przy ścieżce Wennów. Wyleczyła nią ojcS, kiedy go pokąsały. A ja uratowałam dzięki niej Fillego, którego złapały, gdy był jeszcze dzieckiem. Potem zaś z wdzięczności zamieszkał ze mną, prawda, Filii?

Stworzonko siedzące obok niej i skubiące jagodę za-ćwierkało szybko na potwierdzenie. Jasmine uśmiechnęła się, lecz zaraz znów spoważniała. Kiedy was znalazłam, w butelce było już tylko kilka kropli - powiedziała zgaszonym głosem. Teraz jest już pusta. 104

Puse Milczenia -

A nie potrafisz sama przyrządzić tej mikstury? - zapytał Barda.

Tu w lesie nie ma już takich liści - pokręciła głową. -Strażnicy spalili wszystkie krzewy, a te potrzebne do sporządzenia mikstury rosną tylko przy ścieżce Wennów. Pozostała więc bez zapasu, pomyślał Lief. I to w dodatku z naszej winy. & - Jesteśmy ci ogromnie wdzięczni, Jasmine - bąknął zmieszany. - Uratowałaś nam życie. Wzruszyła ramionami, strzepując z podołka pestki i resztki jedzenia. Cała Deltora ma wobec ciebie dług wdzięczności - dodał Barda. - Dzięki tobie możemy kontynuować wyprawę. Jeżeli dalsza wędrówka doprowadzi was do miejsca, do którego, jak sądzę, musicie dotrzeć, to i tak tego nie przeżyjecie - stwierdziła bez ogródek Jasmine. - Równie dobrze mogłam was zostawić Wennbarowi na pożarcie. - Na chwilę zapadło krępujące i nieprzyjemne milczenie, po czym dziewczyna dodała z westchnieniem, podnosząc się z miejsca: - Wiem, że i tak się nie wycofacie, choćbym mówiła nie wiem co. Więc pokażę wam drogę. Jesteście gotowi? 14 — Ciemnica Szli tak jak przedtem - po drzewach. W dole słyszeli szelest, pomruki i piski grasujących niewidocznych stworzeń. Droga była dość zawikłana, bowiem Jasmine wybierała tylko niektóre drzewa. „Dobre drzewa", jak mówiła. Co pewien czas nachylała ucho do pnia wybranego drzewa, jakby czegoś nasłuchiwała. One mnie ostrzegają przed niebezpieczeństwem -odparła, gdy Barda o to zapytał. A kiedy uniósł zdziwiony brwi, spojrzała nań tak, jakby nie rozumiała, dlaczego jej nie wierzy. O celu wędrówki dowiedzieli się niewiele. Twierdziła, że sama prawie nic nie wie. Tylko tyle, że znajduje się w środkowej Puszczy, tej najmniejszej - stwierdziła. - Nawet ptaki nie odważają się tam latać, lecz mówi się, że w samym sercu lasu leży złe, przeklęte miejsce. Nazywają je „Ciemnicą", a pilnuje go straszliwy Strażnik. Żaden ze śmiałków, którzy się tam za106

Puszce Milenia puścili, jeszcze nie powrócił; boją się tego miejsca nawet drzewa. - Spojrzała na Liefa z nikłym uśmiechem. - Chyba czegoś takiego właśnie szukacie, prawda? Skinął powoli głową i dla dodania sobie otuchy dotknął rękojeści miecza. ❖ Kiedy po przejściu niewielkiej polany wkraczali do środowej Puszczy, świtał już dzień. Drzewa nie przepuszczały prawie wcale słońca i panowała zupełna cisza. Nie śpiewał żaden ptak, nie zabrzęczał owad; nawet drzewa i pnącza, po których przechodzili, trwały tak nieruchomo, jak gdyby wiatr bał się poruszyć mgliste, wilgotne powietrze. Jasmine zwolniła tempo i rozejrzała się ostrożnie. Filii przywarł do jej szyi, kryjąc główkę we włosach. Kree nie leciał już przodem, lecz podfruwał z gałęzi na gałąź, trzymając się blisko nich. - Drzewa mówią, że powinniśmy zawrócić - szepnęła dziewczyna. - Mówią, że inaczej czeka nas pewna śmierć. W jej głosie brzmiał strach, lecz nie przerwała marszu. Lief z Bardą podążali za nią przez coraz gęstszy las, pilnie wypatrując i nasłuchując najmniejszych oznak niebezpieczeństwa. Nie widzieli jednak niczego prócz zieleni, a ciszę zakłócały tylko odgłosy ich nadrzewnego marszu. W końcu dotarli do miejsca, z którego już nie można było iść dalej. Grube, poskręcane pnącza krzyżowały się i splatały tak gęsto, że tworzyły jakby żywą sieć okrywającą wielkie drzewa. Trójka wędrowców szukała jakiegoś prze107 Pas Deltory świtu w tej ścianie zieleni, lecz przekonała się, że siatka pnączy otacza ich szczelnie ze wszystkich stron, zataczając krąg. To środek Puszczy - szepnęła Jasmine. Wyciągnęła rękę w stronę Kree, który od razu do niej podleciał. -

Musimy zejść na ziemię - stwierdził Barda.

Tam się czai straszne niebezpieczeństwo! - Jasmine pokręciła gwałtownie głową. - Drzewa milczą, nie chcą mi już nic powiedzieć. -

Może są nieżywe - mruknął Lief. - Udusiły je pnącza.

Jasmine znów pokręciła głową. Oczy miała pełne żalu,

litości i gniewu. -

Żyją, ale są skrępowane - odparła. - Stały się więźniami i bardzo cierpią.

Musimy zejść, Liefie - powtórzył Barda, którego ta rozmowa o drzewach posiadających uczucia wprawiła wyraźnie w zmieszanie. Uważał, że Jasmine jest mocno stuknięta. - Dziękujemy ci za wszystko, co dla nas uczyniłaś -zwrócił się do niej uprzejmie. - Dalej musimy działać sami, ty już nam w niczym nie pomożesz. Zostawiwszy ją wśród wysokich konarów, zaczęli na wpół schodzić, a na wpół zsuwać się w stronę ziemi. flef podniósł głowę, by spojrzeć na dziewczynę ostatni raz. Patrzyła za nimi. Kruk siedział na jej ramieniu, a wolną ręką głaskała Fillego skrytego pod jej włosami. Schodzili coraz niżej. Nagle Lief poczuł coś, od czego serce zabiło mu mocniej z przestrachu zmieszanego z podnieceniem. Ukryty pod ubraniem stalowy pas zaczął się rozgrzewać, aż poczuł swędzenie skóry. 108 Puszcze Milenia Jesteśmy we właściwym miejscu - syknął do Bardy. -Jestem pewien, że klejnot jest gdzieś w pobliżu, pas go wyczuwa. Jego towarzysz zacisnął usta. Chłopiec wiedział, o czym pomyślał olbrzym. Skoro klejnot jest blisko, straszliwy wróg także musiał być niedaleko. Byłoby mi o wiele łatwiej, myślał zapewne Barda, gdybym był sam i nie musiał się kłopotać o nikogo. Nie martw się o mnie - szepnął Lief, pilnując, by głos nie zadrżał. - Liczy się tylko to, żebyśmy odzyskali kamień. Jeżeli nawet przy tym zginę, nie będzie w tym twojej winy. Zabierz wtedy pas i idź dalej sam, jak sobie to wymarzyłeś. Barda rzucił mu szybkie spojrzenie, lecz skinął tylko głową i powstrzymał się od odpowiedzi. Dotarli na ziemię, zapadając się po kolana w zeschłych liściach. Panował tu głęboki półmrok i nadal było zupełnie cicho. Wśród obwieszonych pajęczynami pni drzew rosły wielkimi kępami szkaradne grzyby. Powietrze przesiąknięte było wonią wilgoci i rozkładu. Wędrowcy dobyli mieczy i zaczęli z wolna obchodzić kolistą ścianę pnączy. Pas w talii Liefa był coraz cieplejszy, aż w końcu zaczął go niemal parzyć. -

Już zaraz... - wydyszał.

Poczuł, jak Barda ściska go za ramię. Przed nimi pojawiła się przerwa w roślinnej ścianie. W tym otworze stała ogromna, straszna postać. Był to rycerz. Rycerz w bojowej, złotej zbroi. W półmroku połyskiwał jego napierśnik, a hełm zdobiły złote

rogi. 109 Pas Deltory Stał nieruchomo wyprostowany w czujnej postawie, dzierżąc w dłoni ogromny miecz. Spojrzawszy na jego rękojeść, Lief aż zachłysnął się oddechem. Wprawiono w nią żółty klejnot. Topaz. -

KTO IDZIE?

Na dźwięk głucho dudniącego głosu Lief i Barda zamarli. Rycerz nawet nie drgnął, wiedzieli jednak, że to on się odezwał. Wiedzieli także, że już za późno, żeby się ukryć. -

Jesteśmy wędrowcami z miasta Del - zawołał Barda. -A kto chce to wiedzieć?

Jestem Gorl, Strażnik tego miejsca i właściciel ukrytego tu skarbu - zadudnił głos. - Naruszyliście moje terytorium, lecz jeśli zaraz odejdziecie, daruję wam życie. Jeżeli nie, zginiecie. Jest nas dwóch na jednego - szepnął Lief do ucha Bardzie. - Możemy go pokonać przez zaskoczenie. Udajmy, że odchodzimy i wtedy... Gorl powoli zwrócił ku nim głowę. Przez szparę w hełmie nie widzieli jego oczu, tylko ciemność. Liefa przeszył dreszcz. -

A więc spiskujecie! - ryknął głos. - Dobrze więc, sami wybraliście.

Opancerzona ręka uniosła się i skinęła na nich. Lief poczuł ku swemu przerażeniu, że kroczy chwiejnie przed siebie, tak jakby ciągnięto go na niewidzialnej linie. Rozpaczliwie usiłował się temu oprzeć, lecz miał za mało siły. Barda, przeklinając głośno i dosadnie, również zataczał się ku przyzywającej go dłoni. 110 ■

Puszcze Milenia W końcu zatrzymali się tuż przed olbrzymim rycerzem. Złodzieje! Głupcy! - warknął. - Ośmieliliście się dobierać do mego skarbu, więc zginiecie teraz, a waszymi ciałami pożywią się pnącza, jak wcześniej ciałami innych śmiałków. Odsunął się na bok, a Lief spojrzał zafascynowany i przerażony w głąb przejścia. Spleciona z roślin ściana była o wiele grubsza, niż początkowo sądził; tworzyły ją setki i tysiące

pojedynczych pnączy skręconych razem. W tej żywej siatce stało mnóstwo uwięzionych drzew. Pnącza oplotły je ściśle, rozrastając się przez wiele lat od centrum na zewnątrz. Wysoko w górze pnącza łączyły się, tworząc jakby dach ponad niewielką, kolistą polaną. Między grubymi liśćmi prześwitywał jedynie mały skrawek nieba, a padające stamtąd nieliczne promienie słońca rozjaśniały nieco scenerię wewnątrz kręgu. Pod ścianą leżały poprzerastane korzeniami całe szkielety lub pojedyncze kości niezliczonych ofiar rycerza, których ciałami pożywiły się drapieżne pnącza. W samym środku kręgu widniała kolista plama czarnego błota. Z tego bajorka wyrastały trzy lśniące, podobne do złotych strzał rośliny. -

Co to jest? - zdziwił się Lief.

Już ty dobrze wiesz, złodzieju! - zagrzmiał rycerz. -To są właśnie Lilie Życia, które podstępnie chcecie ukraść. -

Nie zamierzamy wcale ich ukraść! - zakrzyknął Barda.

Kłamiesz - rzekł Gorl, odwracając ku niemu swój straszny łeb. - Chcecie je zdobyć, jak i ja chciałem dawno 111 Pas Deltory temu. Chcecie się napić ich nektaru, by móc żyć wiecznie. Lecz to się wam nie uda! Ja doskonale strzegę mojego skarbu! - Rycerz uniósł zbrojną pięść. - Kiedy lilie w końcu rozkwitną i wypełnią się nektarem, tylko ja będę go pił. Stanę się wówczas władcą wszystkich siedmiu plemion i nikt mnie nie pokona, bowiem będę żył wiecznie. On oszalał - mruknął Barda. - Mówi tak, jak gdyby Adin dawno temu nie zjednoczył plemion, jakby królestwo Deltory nie istniało! Liefowi zakręciło się w głowie. On chyba... przyszedł tu, zanim to się wydarzyło -wyszeptał. Szukał tych swoich lilii, zaczarowały go i już tutaj pozostał. Wejdźcie do kręgu - rozkazał Gorl, unosząc miecz. -Muszę was zabić wewnątrz, żeby pnącza mogły wypić waszą krew. I znów ich nogi poddały się jego woli. Wyszli chwiejnym krokiem na polanę, a Gorl za nimi z uniesionym mieczem. 15 - Lii ie Życia &

W kręgu panował półmrok. Wszystko tonęło w barwie ciemnobrązowej albo szarozielonej. Jedynym cieplejszym akcentem były pąki złotych lilii podobne do grotów strzał. Lief z Bardą stali bezradni przed strasznym rycerzem, nie mogąc się poruszyć, nie mogąc podjąć walki ani rzucić się do ucieczki. Gorl wzniósł miecz jeszcze wyżej. Trzeba się przygotować na śmierć, pomyślał Lief. Mógł jednak myśleć tylko o pasie pod swoją koszulą. Jeżeli zginie, pas pozostanie tu na zawsze razem z jego szkieletem. Nikt nie odzyska klejnotów i nie odnajdzie dziedzica tronu Deltory. Królestwo na zawsze pozostanie we władaniu Mroku. Tak nie może się stać, myślał gorączkowo. Ale jak temu zapobiec? » 113 Pas Deltory Wtem przemówił Barda. Nosisz rycerską zbroję, Gorlu, ale nie zachowujesz się, jak na rycerza przystało - oznajmił. - Nie podejmujesz honorowej walki z nieprzyjaciółmi. Czy chcesz pogorszyć jeszcze nasze położenie, Bardo? - przestraszył się Lief. Dlaczego chcesz go rozgniewać jeszcze bardziej? Gorl jednak zawahał się, a miecz w jego dłoni się zachwiał. Muszę chronić Lilie Życia, to dla mnie najważniejsze! - zawołał. - To moje przeznaczenie, odkąd setki lat temu ujrzałem złoty nektar spływający z ich płatków. Nie byłeś jednak sam, kiedy to się działo, prawda? -zapytał natarczywym tonem Barda, podnosząc głos. - Nie wybrałbyś się samotnie na wyprawę do Puszcz Milczenia. Musiałeś mieć towarzyszy. Próbuje odciągnąć jego uwagę od nas, zrozumiał Lief. Liczy na to, że kiedy Gorl zacznie myśleć o czymś innym, jego władza nad nami znacznie osłabnie. -

Co się stało z twoimi towarzyszami, Gorlu? - naciskał Barda.

Rycerz szarpnął głową w bok, tak jakby go ktoś uderzył. -

Oni... moi dwaj bracia... - mamrotał - pobiegli ku liliom i...

-

I zabiłeś ich!

Musiałem to zrobić! - załkał przeraźliwie Gorl.. -Nie mogłem podzielić się nektarem. Żeby uzyskać nieśmiertelność, trzeba wypić wszystko samemu! Powinni byli to wiedzieć! - Zaczął chodzić wokół kręgu ze zwieszoną 114 Puse Milenia głową, mamrocząc jakby do siebie. - Kiedy ze mną walczyli, usiłując ratować życie, lilie się otworzyły i nektar wylał się w błoto. Nie rozpaczałem jednak; były już teraz moje, tylko moje. Wystarczyło tylko zaczekać, aż znowu rozkwitną... Liefowi zabiło gwałtowniej serce, poczuł bowiem, że okowy mocy Gorla się rozluźniają, że odzyskuje zdolność ruchu. Metoda Bardy poskutkowała. Umysł rycerza błądził teraz gdzieś daleko od nich. Ujrzał, jak jego towarzysz sięga po miecz. G£rorl stał tyłem, muskając opancerzoną rękawicą liście i łodygi pnączy, zdawało się, jakby zupełnie zapomniał, że nie jest sam. I kiedy z błota wyrosły nowe pąki - mówił - wzniosłem wokół nich ten żywy mur, żeby je chronić przed intruzami. Dobrze się postarałem; pnącza nigdy nie byłyby takie bujne bez mojej opieki. Barda skinął milcząco na Liefa i zaczęli się skradać do Gorla z gotowymi do ciosu mieczami. Wedzieli, że nie mogą podjąć uczciwej walki, że muszą działać przez zaskoczenie. Muszą go zabić, zanim znów ich zniewoli - inaczej zginą jak tylu innych śmiałków. Strażnik wciąż mówił do siebie, głaszcząc liście. Odcinałem gałęzie drzewom, które odważyły się opierać moim pnączom. Karmiłem moje rośliny zwłokami wrogów - mężczyzn, kobiet, ptaków i zwierząt - którzy się ośmielili zbliżyć do moich Lilii. Tak aby mój skarb był bezpieczny. Czekałem długo, aż rozkwitnie na nowo i wreszcie ten czas nadszedł. 115 Pas Deltory Barda skoczył przed siebie z bojowym okrzykiem, celując mieczem w wąski, ciemny prześwit między hełmem a zbroją rycerza. Trafił i pchnął z całej siły. Ku przerażeniu Liefa Gorl nawet się nie zachwiał. Odwrócił się tylko z wściekłym pomrukiem, wyrwał miecz ze swojego ciała i odrzucił go daleko. Lief wydał okrzyk strachu i zaskoczenia. Podczas gdy on siekł bezradnie swoim mieczem zbroję Gorla, ręka rycerza wystrzeliła w przód niczym łeb atakującej żmii i metalowymi palcami chwyciła Bardę za kark, zmuszając do uklęknięcia. -

Giń, złodzieju! - syknął Gorl. - Giń powoli! -1 zatopił ostrze miecza w piersi mężczyzny.

-

Nie! - wrzasnął Lief. Poprzez zasnuwającą mu oczy czerwoną mgłę rozpaczy i zgrozy ujrzał, jak

rycerz wyciąga z ciała Bardy miecz i nogą przewraca rannego na ziemię z pogardliwym warknięciem. Wielki mężczyzna jęczał, a życie uchodziło zeń szybko, zasilając korzenie pnączy. Gorl zwrócił się teraz ku chłopcu. Żelazny uścisk jego potężnej woli zdawał się trzymać każdą kość Liefa jak w imadle. Skamieniały, oczekiwał śmierci, patrząc, jak potwór wznosi do ciosu swój zakrwawiony miecz. I nagle... -

GORL! GORL!

Okrzyk dobiegał gdzieś z wysoka, przenikliwy, jakby wydał go ptak. Gorl zadarł gwałtownie głowę, spoglądając w górę z wściekłym pomrukiem zaskoczenia. Lief także spojrzał 116 Puszcze Milenia i zobaczył Jasmine. Patrzyła na nich z prześwitu w roślinnym suficie, uczepiona najwyższej gałęzi jednego z wielkich drzew. Nad jej głową unosił się Kree, osłaniając ją rozpostartymi, czarnymi skrzydłami. Przez swoją zachłanność i zawiść sprowadziłeś zło w to miejsce, Gorl! - krzyknęła dziewczyna. Zniewoliłeś drzewa i pozabijałeś ptaki, a wszystko po to, żeby strzec czegoś, co i tak nie jest twoją własnością! Jasmine zaczęła ciąć sztyletem pnącza wokół siebie. Na ziemię jak śnieg posypały się posiekane liście i łodygi. Gorl ryknął z furią i uniósł w górę ręce, kierując całą swoją moc ku dziewczynie. Lief poczuł, że znów jest wolny. -

Uciekaj! - wrzasnęła Jasmine. - Biegnij na środek!

Z góry dobiegł go głośny trzask. Skoczył na środek kręgu i rzucił się w błotniste bajoro. Niemal w tej samej chwili ziemia za nim zadrżała od potężnego uderzenia, którego echo poniosło się w las niczym grzmot. Przez długi czas, jak mu się zdawało, leżał bez ruchu z zaciśniętymi mocno powiekami. W głowie mu szumiało, a serce waliło w piersi jak młotem. W końcu zaczął odczuwać lekkie klepnięcia w plecy i przenikające go ciepło. Łykając haustami powietrze, dźwignął się na kolana i rozejrzał wokoło. Przywykłe do półmroku oczy poraził blask słonecznego światła wlewający się przez otwór w górze. Z roślinnego dachu pozostały tylko strzępy, a fragmenty pociętych liści wciąż sypały się na ziemię. W miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą stał Gorl, leżała przyczyna tego zniszczenia - po117 Pas Deltory

tężny ułamany konar. A pod nim masa pogiętego złotego metalu. Wpatrywał się z niedowierzaniem w ten widok, zaskoczony, że stało się to tak nagle. Na skórze czuł parzący dotyk pasa. Na ziemi leżał miecz Gorla. Lief sięgnął po niego. Klejnot wprawiony w rękojeść lśnił czystym złotem. A więc jako pierwszy kamień znaleźliśmy topaz, symbol wierności, pomyślał na wpół przytomnie. Wtem przejaśniło mu się w głowie. Rozejrzał się i dostrzegł leżącą na skraju polany nieruchomą postać Bardy. Podbiegł do niego i przyklęknął, wołając jego imię. Ranny nawet nie drgnął. Oddychał jeszcze, choć bardzo słabo, a straszna rana na jego piersi wciąż krwawiła. Lief rozpiął mu kurtkę i koszulę, próbując oczyścić ranę i zatamować krew swoją opończą. Chciał ratować towarzysza, wiedział jednak, że to wszystko na nic. Było już za późno. Kiedy Jasmine zeskoczyła lekko obok niego, ledwie na nią spojrzał.

y

Barda umiera - szepnął zatrwożony. W piersi czuł okropny ból, przytłaczało go poczucie straty i osamotnienia. Liefie! - zawołała nagląco Jasmine, lecz on się nie poruszył. Liefie, spójrz! - Szarpnęła go za ramię i wreszcie powoli uniósł głowę. Dziewczyna patrzyła ku środkowi kręgu z oczami rozszerzonymi ze zdumienia. Obejrzał się za siebie, by sprawdzić, co takiego zobaczyła. Lilie Życia zaczęły rozkwitać. Pąki w kształcie grotów strzał otwierały się do słonecznego światła, którego tak 118 "* Puszcze Milczenia długo im odmawiano. Ich płatki rozchyliły się, spijając blask i ciepło, przybierając kształt złotych kielichów. Z ich wnętrza zaczął wypływać gęsty, złocisty nektar, spływając pachnącym słodko strumieniem w czarne błoto. 16 - Topami Lief z okrzykiem rzucił miecz i zerwał się na równe nogi. Podbiegł do bajora i podstawił złożone w miseczkę dłonie pod strumień nektaru. Kiedy się napełniły, wrócił do Bardy i polał złotym płynem jego ranę, resztą zaś zwilżył pobladłe wargi. ' Czekał, wstrzymując oddech. Minęła minuta, dwie... -

Może odszedł już za daleko - mruknęła posępnie Jasmine.

-

Bardo, wracaj! - błagał chłopak. - Wracaj!

Olbrzym zamrugał powiekami i otworzył oczy. Były jeszcze zamglone i nieprzytomne, jakby budził się z głębokiego snu. Co się... stało? - wymamrotał. Na jego policzki wracał powoli rumieniec. Barda oblizał usta i sięgnął ręką ku ranie na piersi. - Boli - jęknął. Ale rana już się goi! - zakrzyknęła radośnie Jasmine. -Widzicie? Sama się zamyka! Pierwszy raz w życiu widzę coś takiego. 120 Puszcze Mile leżenia Lief przepełniony wdzięcznością i ulgą ujrzał, że rana istotnie sama się zasklepia. Na jego oczach zmieniła się w czerwoną nierówną bliznę, która zaczęła blednąc, aż pozostała tylko cienka biała kreska. -

Bardo, już nic ci nie jest! - zawołał.

Oczywiście, że nie. - Olbrzym usiadł z lekkim stęk-nięciem i przeczesał dłonią zmierzwioną czuprynę. Rozejrzał się ze zdumieniem, lecz całkiem przytomnie. - Co się stało? - zapytał, wstając. Zemdlałem czy co? A gdzie jest Lief wskazał głową bez słowa na pogiętą zbroję przywa-lon narem. Barda podszedł tam, marszcząc brwi. i jego zbroja - stwierdził, trącając ją nogą. - Ale w środku nikogo nie ma. Ciało Gorla rozpadło się chyba w proch już dawno temu - powiedział Lief. - Wewnątrz tej zbroi została tylko ciemność i... siła woli. Jednak i to nie mogło przetrwać, kiedy zabrakło pancerza. A więc mieliśmy po prostu szczęście - skrzywił się z niesmakiem Barda. - Wykończył go złamany konar. Nie żadne szczęście! - obruszyła się Jasmine. - Przekonywałam najwyższe drzewo, żeby to zrobiło, aż w końcu mnie usłuchało. Obiecałam mu, że jeśli to zrobi, uwolnię wszystkie drzewa z więzów. Co w końcu znaczy jedna cząstka siebie, gdy w zamian uzyska się wolność. Barda uniósł z niedowierzaniem brwi, lecz Lief położył mu ostrzegawczo dłoń na ramieniu. Gorl? 121

Ona mówi prawdę, wierz mi - powiedział. - Uratowała nam obu życie.

Pas Deltory To ty uratowałeś życie Bardzie - sprzeciwiła się znów dziewczyna. - Lilie rozkwitły w słońcu i wtedy... Przerwała nagle i odwróciła się ku kwiatom. Lief także na nie spojrzał. Lilie zaczęły więdnąć, a z ich marniejących płatków spływały ostatnie krople nektaru. Jasmine szarpnęła łańcuszek na swojej szyi, wyciągając spod ubrania wiszący na nim mały biały dzbanuszek ze srebrną zakrętką. Podbiegła do kwiatów i podstawiła naczynko, łapiąc resztki drogocennego płynu. Po chwili główki Lilii opadły i kwiaty osunęły się w błoto. Kto wie, kiedy znowu zakwitną - stwierdziła spokojnie, wróciwszy do mężczyzn. - Ale zakwitną na pewno, bo teraz wreszcie świeci tu słońce. Tymczasem udało mi się zdobyć trochę nektaru. To wielki skarb. -

Czy go wypijesz, żeby żyć wiecznie? - zapytał Lief z uśmiechem, gdyż znał z góry odpowiedź.

Tylko głupiec mógłby tego pragnąć. - Dziewczyna prychnęła pogardliwie. - Zresztą, jak mówił Gorl, tych kilka kropel to za mało. Lecz nektar na pewno się przyda; już to dzisiaj widzieliśmy -

Kiedy? - zdziwił się Barda.

Tak się złożyło, że cię uratował, gdy byłeś bliski śmierci - odparł cicho Lief. - Opowiem ci o tym, ale najpierw... Podniósł z ziemi miecz Gorla. Wielki topaz jakby mrugnął do niego, po czym wypadł z rękojeści miecza wprost na jego dłoń. Lief, śmiejąc się radośnie, uniósł klejnot do słońca i żółty kamień rozjarzył się złotem. -

Co to? - zapytała Jasmine. - Czy tego właśnie szukaliście?

122 Puszcze Milenia Lief uzmysłowił sobie, że w podnieceniu wyjawił ich tajemnicę. Barda skrzywił się, lecz zaraz skinął lekko głową. Powiedz jej trochę, ale nie wszystko, mówił ten gest. -

To jest topaz, symbol wierności - rzekł Lief, kładąc kamień na otwartej dłoni dziewczyny.

Niektórzy powiadają, że topaz może... - zaczął Barda, lecz przerwał nagle wystraszony. Polana pogrążyła się w cieniu, jak gdyby słońce zaszło za chmury. Nad ziemią pojawił się obłok gęstej, skłębionej mgły. Kree zakrakał. Filii zaćwierkał niespokojnie. Troje śmiałków zamarło w bezruchu. Z mgły wyłoniła się biała postać, uśmiechnięta kobieta o łagodnej twarzy. -

To duch - szepnął Barda. - Topaz...

Mgła zawirowała i usłyszeli głos. -

Jasmine! - zawołała zjawa. - Moja ukochana!

Lief zerknął na dziewczynę. Stała sztywno, trzymając topaz na wyciągniętej dłoni, a twarz miała niemal tak samo białą jak mgła. Wpatrywała się w postać przed sobą, poruszając bezgłośnie wargami. -

Mama! - wykrztusiła wreszcie. - Czy to naprawdę ty?

Tak, Jasmine, to ja. Cudownie jest móc z tobą rozmawiać, córeczko. Posłuchaj mnie uważnie, mój czas jest krótki. Świetnie sobie radziłaś, odkąd zabrakło mnie i ojca. Lecz teraz musisz zrobić jeszcze coś więcej. -

Co mam zrobić, mamo? - szepnęła ledwie słyszalnie dziewczyna.

Ten chłopiec, Lief, i ten mężczyzna, Barda, to przyjaciele. Działają w słusznej sprawie - rzekła zjawa głosem 123 Pas Deltory tak cichym jak tchnienie wiatru, rozpościerając ręce. -Ich przedsięwzięcie może uwolnić nasz kraj od Władcy Mroku. Jednak czeka ich wiele trudów i daleka droga. Chcę, żebyś opuściła las i przyłączyła się do nich, służyła im pomocą. To twoje przeznaczenie, rozumiesz, Jasmine? -

Rozumiem. Ale mamo...

Muszę już odejść - westchnął duch. - Ale będę czuwać nad tobą jak do tej pory. Bądź dobrej myśli, moja ukochana. Jasmine stała nieruchomo, patrząc w rozpływającą się mgłę. W końcu odwróciła się do Liefa i podała mu topaz. Oczy miała pełne łez. -

Co to za czary? - szepnęła, łkając... Jak to możliwe, że kamień mógł mi pokazać matkę?

Słyszałem, że topaz umożliwia kontaktowanie się żywych ze światem duchów - odpowiedział burkliwie Barda. -Nie wierzyłem w te bajki aż do dziś... Węc mama jednak nie żyje - rzekła cicho Jasmine. -Czułam, że tak jest, lecz mimo to miałam nadzieję... - Jej usta lekko zadrżały, lecz zaraz potem odetchnęła głęboko, podniosła głowę i spojrzała na nich. \Sfygląda na to, że będę wam towarzyszyć w dalszej drodze - oznajmiła. - Oczywiście, jeśli się zgodzicie. Ale Fillego nie zostawię. - Skinęła dłonią ku futrzastemu stworzonku na swym ramieniu. - A Kree i tak poleci wszędzie za mną. To powinno być dla wszystkich jasne. -

Oczywiście, że się zgadzamy! - zakrzyknął Lief. Nagle jednak uzmysłowił sobie, że nie tylko do

niego należy 124 Puszcze Milczenia decyzja. Spojrzał na Bardę i serce w nim zamarło. Wielki mężczyzna kręcił z niedowierzaniem głową. Chyba się starzeję - westchnął - albo coś mi się przestawiło w głowie, kiedy upadłem. To wszystko dzieje się zbyt szybko jak dla mnie. - Na jego twarz wypłynął z wolna uśmiech. - Nie aż tak szybko jednak dodał - żeby nie poznać dobrego pomysłu, kiedy o nim słyszę. Barda położył mocną dłoń na ramieniu Liefa i zwrócił się do Jasmine. Kiedy wyruszaliśmy, niechętnie brałem ze sobą tego chłopaka, przyznaję to - rzekł z rozbawieniem. - Lecz gdyby został w domu, jak chciałem, leżałbym teraz martwy, a sprawa byłaby przegrana. Nie popełnię takiego błędu po raz drugi. Skoro los zdecydował, że ma nas być trójka, niechaj tak ladzie. Lief poczuł, że pas pali go w talii. Zdjął go i przyklęknąwszy, rozłożył na ziemi i umieścił topaz w pierwszym medalionie. Kamień sam wskoczył w oprawę, rozświetlając się czystym złotem jak pełen słonecznego blasku nektar z Lilii Życia. Tych medalionów jest siedem, a sześć nadal jest pustych - zauważyła Jasmine, przyglądając się z ciekawością pasowi. -

Ale jeden już jest pełny - odparł Lief z nieukrywaną satysfakcją.

Nawet najdłuższa podróż zaczyna się od pierwszego kroku - stwierdził sentencjonalnie Barda. Ten pierwszy krok już postawiliśmy. Samo to wystarczy, byśmy mieli prawo świętować. 125 Pas Deltory Ja zamierzam świętować, zrywając z drzew te przeklęte pnącza - oświadczył Lief, sięgając do pasa po przypięty tam miecz. Nie musisz - oznajmiła z uśmiechem Jasmine. - Już rozeszła się wieść, że „Ciemnica" wreszcie przestała istnieć. Spojrzała w górę, a kiedy Lief też uniósł głowę, zobaczył zaskoczony, że na drzewach przysiadły chmary ptaków. Nie usłyszał ich dotąd, były bowiem tak zajęte, że zapomniały 0

ćwierkaniu i śpiewie. Pracując zapamiętale, dziobały

1

rwały pazurami pnącza. Wciąż nadlatywały nowe, z najróżniejszych gatunków.

Gryzonie też tu nadciągają - mruknęła Jasmine. -Małe zwierzątka, które z upodobaniem pożerają łodygi i korzenie. Zjawią się już niedługo i pomogą drz|J*yom pozbyć się pnączy. Za dwa, trzy dni las będzie wolny. Cała trójka przyglądała się dłuższy czas zadziwiającej scenie w górze. Niektóre gałęzie już zostały oczyszczone. Bez więzów, nieobciążone, z lubością wyciągały się ku niebu. -

To musiało być kiedyś bardzo piękne miejsce - zauważył Lief.

I znowu takie będzie - odparła Jasmine. - Zawdzięcza to wam. Jakie to szczęście, że się tu zjawiliście. Przyznam, że zaczynałem już wątpić w to szczęście -uśmiechnął się Barda. - Lecz wszystko dobrze się skończyło. Nawet bardzo dobrze. Zostaniemy tu ze dwa dni -oznajmił, przeciągając się ze znużeniem żeby odpocząć, najeść się i poprzyglądać uwalnianiu drzew. 126

Puszcze Milczenia -

A potem? Co dalej? - niecierpliwiła się Jasmine.

-

A potem pójdziemy dalej - odparł po prostu.

Lief zapiął pas pod koszulą. Serce przepełniały mu najróżniejsze emocje. Myśl o tym, czego już dokonali, zdumiewała go i napawała poczuciem triumfu. Kiedy z kolei myślał o przyszłych przygodach, czuł podniecenie, ochotę do czynu i lekki dreszcz emocji. Przede wszystkim jednak odczuwał głęboką ulgę i szczęście. Pierwszy klejnot został odnaleziony. Wyprawa, która miała uratować Deltorę, rozpoczęła się na dobre.