Romans z czarnookim McWilliams Judith

JUDITH McWILLIAMS

Romans z czarnookim

1

PROLOG

s u lo

- Co się stało? Dlaczego o tej porze nie jesteś w pracy? Dochodzi druga. . Usłyszawszy ostry głos sąsiadki, Ginny Alton odwróciła się z niechęcią. - Dzień dobry, pani Rolle - przywitała wścibską starszą kobietę, z jednego szczupłego biodra na drugie przenosząc ciężką torbę z zakupami. - Do tej pory wcale nie był dobry. Ton głosu pani Rolle wyraźnie wskazywał na to, że jego właścicielka zamierza zaraz zacząć wylewać wszystkie swoje żale. Zarówno rzeczywiste, jak i urojone. Zazwyczaj Ginny cierpliwie wysłuchiwała ciągłych utyskiwań, gdyż było jej żal sąsiadki. Dziś tego zrobić nie była w stanie, i to z prozaicznego powodu. Po prostu z braku czasu. - Żałuję - powiedziała przepraszającym tonem, przesuwając się w stronę drzwi swojego mieszkania. - Ale teraz nie mogę z panią porozmawiać. Bardzo się spieszę do domu. Moja stryjeczna siostra czeka na pokarm dla dziecka. - Zapukała do drzwi. Lekko, żeby nie obudzić Damona, w razie gdyby spał. - Też jesteś chora? Zaraziłaś się rakiem od Beth i dlatego nie poszłaś dziś do pracy? Ginny aż zatkały na chwilę pytania sąsiadki. - Białaczka nie jest chorobą zakaźną - oświadczyła, siląc się na spokój.

a d n a c s janessa+anula

2

Znów zapukała. Tym razem mocniej. Chciała, żeby Beth otworzyła drzwi, zanim ona sama powie sąsiadce coś bardzo niegrzecznego. - Ach, ci lekarze! Co oni wiedzą? Kiedy wycinali mi woreczek żółciowy... Ginny nie miała ochoty wysłuchiwać dobrze znanej historii. Z trudem udało się jej wyciągnąć klucze z kieszeni dżinsów. Dlaczego Beth nie reaguje na pukanie? zastanawiała się z niepokojem. Na pewno była w mieszkaniu. Zbyt słaba, żeby bez czyjejś pomocy móc z niego wyjść. A może poczuła się gorzej? Miała opóźnioną reakcję na wczorajszą chemoterapię? Może straciła przytomność? Zdenerwowana Ginny w pośpiechu otworzyła zamek. Rzuciła na podłogę torbę z zakupami i szybko zamknęła drzwi od s'rodka, nie zwracając uwagi na gniewne pomruki pani Rolle. W salonie ani w malutkiej kuchni nie było nikogo. Ginny zamierzała zajrzeć do sypialni, którą wraz z synkiem zajmowała Beth, gdy nagle usłyszała zdławiony płacz. Wytężyła słuch. Dochodził z jej własnej sypialni. Otworzyła drzwi i zobaczyła Beth, która siedziała pośrodku łóżka, szlochając rozpaczliwie. - Hej, dziecino, niepotrzebnie się zamartwiasz. - Ginny usiłowała pocieszyć Beth. - Słyszałaś przecież, co powiedział lekarz. Za rok o tej porze będziesz znów zajmowała się swymi podopiecznymi. Ginny miała nadzieję, że Beth się uspokoi. Niestety, biedaczka rozszlochała się jeszcze bardziej. Może dzwonili ze szpitala ze złymi wiadomościami, podczas gdy ona robiła zakupy? pomyślała Ginny z przerażeniem. - Beth, powiedz, co się stało - poprosiła siostrę. Za wszelką cenę starała się opanować i nie wpaść w panikę.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

3

Siostra nie radziła sobie z własnymi kłopotami, nie wolno było przysporzyć jej nowych. Beth podniosła zalaną łzami twarz. Popatrzyła z rozpaczą na Ginny. - Uważa, że... że oszukuję - zaczęła mówić przez łzy. - Jest przekonany, że... - Rozpłakała się głośno. - O kim ty mówisz? - O ojcu Creona, Uważa, że go oszukuję. Jest pewny, że Damon nie jest synem Creona. Jego zdaniem, Creon nigdy by sobie nie pozwolił na romans ze mną. Sądzi, że twierdzę, iż Damon to jego wnuk, tylko dlatego, że Creon nie żyje i nie może się bronić. Jego ojciec oświadczył, że... że syn nigdy nie byłby zdolny zakochać się w takiej kobiecie jak ja. Ginny zacisnęła zęby, żeby nie wybuchnąć. Ten łobuz Creon był zdolny do wielu innych rzeczy, pomyślała z goryczą. Postanowiła milczeć, bo nie chciała jeszcze bardziej martwić Beth. Jeśli chodzi o tego człowieka, była całkowicie zaślepiona i nie przemawiały do niej żadne argumenty. Nawet po tym, jak ją porzucił, żeby wrócić do ojczystej Grecji. Beth była święcie przekonana, że Creon naprawdę ją kocha i że wróci, aby mogli się pobrać i wraz z dzieckiem żyć długo i szczęśliwie. Mimo, że wszystkie fakty świadczyły przeciw Creonowi, wierzyła w jego powrót aż do chwili, w której dowiedziała się o jego śmierci. Przed sześcioma miesiącami zginął na morzu, w wypadku na ślizgaczu. - Pokaż mi to. - Ginny wyjęła list z rąk stryjecznej siostry i szybko przebiegła go wzrokiem. W miarę czytania ogarniała ją coraz większa złość. - Damon jest jego wnukiem. Dlaczego Jason Papas nie chce go uznać? - Beth zagryzła wargi. - Przecież prosiłam tylko o to, żeby zgodził się łożyć na kształcenie Damona.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

4

O nic więcej. W normalnych warunkach nawet na tym by mi nie zależało, ale... ale jeśli umrę... - Głos Beth się załamał. - Nie umrzesz! Nie wygaduj takich rzeczy! - zaprotestowała Ginny. - Lekarz twierdzi, że masz szanse na całkowite wyleczenie. - Istnieje jednak możliwość, że mi się nie polepszy - obstawała przy swoim Beth. - A wtedy nie będę mogła opowiedzieć Damonowi o jego ojcu. O tym, jak bardzo mnie kochał i jak bardzo był szczęśliwy, kiedy się dowiedział, że zaszłam w ciążę. Bardzo pragnął od razu ożenić się ze mną, ale musiał z tym poczekać, aż po przebytym ataku serca polepszy się zdrowie jego ojca. - Beth znów zaczęła płakać. Zdesperowana Ginny przesunęła palcami po włosach. Wszystko wskazywało na to, że im bardziej pogarszał się stan zdrowia Beth, tym ważniejsze stawało się dla niej uznanie przez Jasona Papasa jego własnego wnuka. Sprawa ta gnębiła Beth, która powinna skoncentrować całą życiową energię na walce z rakiem, zagrażającym jej życiu. Ginny jeszcze raz spojrzała na list. Dopiero teraz zauważyła, że trzyma w ręku tylko pierwszą stronę. - A gdzie reszta? - spytała siostrę. Drugą kartkę Beth znalazła na podłodze obok łóżka. Podała ją Ginny. Starsza siostra z niedowierzaniem doczytała list do końca. - Nazywa cię oszustką, a mimo to życzy sobie, abyś przyleciała z Damonem do Grecji, bo chce z tobą porozmawiać? To zdumiewające. - Tak - potwierdziła Beth. - Do listu były dołączone dwa bilety lotnicze. To zabawne, ten człowiek chce, żebym przyleciała do niego do Grecji, a ja jestem w tak złym stanie, że nawet nie mogę dojść do sklepu na rogu ulicy. Chyba trzeba było napisać mu, że jestem chora. Ale nie chciałam, aby

a d n a c s janessa+anula

s u lo

5

wyglądało to tak, jakbym... A teraz nie mogę... - Beth podniosła oczy i utkwiła wzrok w twarzy Ginny. - Ale ty możesz - dodała powoli. - Ja? Niby dlaczego miałabym oglądać tego... - Ginny z odrazą spojrzała na list - tego antypatycznego człowieka? - Posłuchaj. - Beth chwyciła siostrę kurczowo za ramię. - Możesz jechać, udając, że jesteś mną. W twoim towarzystwie Damon będzie szczęśliwy, a ty świetnie sobie z nim radzisz. W liście do ojca Creona w ogóle nie wymieniłam swego imienia. - Ginny otworzyła usta, żeby zaprotestować, ale Beth nie dopuściła jej do głosu. - Jason Papas zna mnie tylko jako pannę Alton. Ty przecież też tak się nazywasz. Nie prosiłabym cię o tę przysługę, ale tak bardzo martwię się o przyszłość Damona... Co z nim się stanie, kiedy ja.... - Beth, przysięgam. Gdyby cokolwiek ci się stało, sama zajmę się twoim dzieckiem - oświadczyła Ginny. - Ale co będzie, kiedy wyjdziesz za mąż? Czy twój mąż zechce utrzymywać sierotę po twojej stryjecznej siostrze? - Zawsze przewidujesz najgorsze - Ginny ofuknęła Beth. - Z nikim się nie spotykam i nawet nie myślę o małżeństwie. - Poczekaj, aż się zakochasz. Wtedy nawet nie zauważysz, że twój wybrany jest kutwą. Tak jak ty nie dostrzegłaś, że Creon Papas był mężczyzną bezwartościowym i nieodpowiedzialnym, ze smutkiem pomyślała Ginny. Odczuwała teraz wyrzuty sumienia. Gdyby nie przyprowadziła Creona do domu, Beth nie miałaby okazji go poznać. Nie byłoby romansu i dziecka. W zamyśleniu zagryzła wargi. Rozważała pomysł Beth. Nie była nim zachwycona, ale musiała przyznać, że pod jednym względem stryjeczna siostra miała rację. Był całkowicie wykonalny. Na czas chemoterapii Beth szefowie firmy

a d n a c s janessa+anula

s u lo

6

inwestycyjnej, która zatrudniała Ginny, pozwolili jej pracować w domu. Mogła więc bez żadnego kłopotu lecieć do Grecji. Uznała, że pomysł z wyjazdem ma jeszcze jedną dobrą stronę. Ona sama była znacznie bardziej predestynowana do trudnej rozmowy z apodyktycznym Jasonem Papasem niż nieśmiała Beth. Z racji swego zawodu analityka finansowego nauczyła się, jak radzić sobie z ludźmi różnego pokroju i stawiać im czoło. Ginny nie była zadowolona tylko z jednego. Będzie musiała udawać, że jest kimś innym. Jednak jeszcze bardziej nie podobało się jej rozwiązanie alternatywne. Rozpacz stryjecznej siostry. Jadąc do Grecji jako Beth, sama nie zyskiwała niczego, rozumowała dalej. Jedyne, co mogła tam osiągnąć, to zobligowanie piekielnie bogatego Jasona Papasa do łożenia na kształcenie własnego wnuka. Damon miał pełne prawo do korzystania z pomocy rodziny Papasów. Ginny podejrzewała, że świadomość tego faktu miała dla Beth znacznie Większe znaczenie niż same pieniądze. Ginny odetchnęła głęboko. Mimo wszystkich zahamowań i wątpliwości co do słuszności podawania się za kogoś, kim nie była, nie widziała sposobu odmówienia chorej spełnienia jej prośby. Beth pragnęła nawiązania stosunków z rodziną Creona. Gdyby to się stało, spadłby z jej barków ciężar troski o przyszłość syna i mogłaby zacząć spokojnie myśleć o sobie. Ginny powzięła decyzję. - Zgoda. Zrobię to, o co prosisz - oznajmiła. Gdy jej słowa rozległy się głośnym echem, tak jakby wróżąc zapowiedź katastrofy, zadrżała mimo woli.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

7

ROZDZIAŁ PIERWSZY

s u lo

Ginny rozejrzała się po sali. Tutaj Jason Papas wyznaczył Beth miejsce spotkania. Sala była jednak pusta. Ginny westchnęła. Oczywiście, stary bogacz nie raczył pofatygować się na lotnisko. Cały jej pobyt w Grecji pewnie będzie całkowitym niewypałem. Sama długa podróż samolotem z czteromiesięcznym niemowlęciem okazała się ciężkim przeżyciem. Starając się nie obudzić Damona, który wreszcie zasnął, Ginny ostrożnie postawiła na ziemi jego nosidło. Na szczęście, nawet się nie poruszył. Wykończona uciążliwą podróżą, usiadła na najbliżej stojącym fotelu. Spojrzała na zegarek. Był kwadrans po dziesiątej, a więc samolot, którym przyleciała, spóźnił się zaledwie trzydzieści pięć minut. Zważywszy na ogromną odległość między Atenami a Nowym Jorkiem, nie było to wiele. Zastanawiała się, gdzie się podziewał Jason Papas. Nad zmęczeniem zaczynał przeważać niepokój. Trzeba było przewinąć Damona, nakarmić go i położyć do normalnego łóżeczka. Jej samej był niezbędny prysznic. Ginny spojrzała z niesmakiem na pognieciony, niebieski, lniany kostium, na którym widniała cała kolekcja plam od jedzenia Damona, zgromadzona podczas długiego lotu. Czy fakt; że Jason Papas kazał jej czekać na siebie na lotnisku, był częścią perfidnej taktyki w stosunku do Beth, to znaczy do jej osoby? Od samego początku demonstrował lekceważenie i brak szacunku? Było to bardzo prawdopodob-

a d n a c s janessa+anula

8

ne. Znając nieodpowiedzialnego i egocentrycznego Creona, po jego ojcu można było spodziewać się wszystkiego, co najgorsze. Ginny uznała, że dobrze, iż nie ma tu Beth. Biedaczka wpadłaby w kompleks niższości i stałaby się kupką nieszczęścia. Postępowanie Jasona Papasa jedynie rozzłościło Ginny. Jeszcze bardziej zapragnęła spotkania ze starym, apodyktycznym bogaczem. Postanowiła, że poczeka jeszcze tylko kwadrans, bo być może spóźnienie się Jasona Papasa było spowodowane ulicznym korkiem. Jeśli w tym czasie go się nie doczeka, zostawi wiadomość w informacji i pojedzie do jakiegoś hotelu. Podjąwszy decyzję, od razu poczuła się nieco raźniej. Odprężyła się na chwilę. Złożyła głowę na oparciu fotela i zamknęła oczy. Po paru sekundach ogarnął ją sen.

a d n a c s

s u lo

Philip Lysander podciągnął rękaw szarej marynarki i spojrzał na złoty zegarek. Kobietę z bachorem, która próbowała oszukać Jasona, przetrzymał na lotnisku przez pełne czterdzieści minut. Uśmiechnął się z zadowoleniem. Przez ten czas powinna zrozumieć, że w rodzinie Papasów nikt się z nią nie liczy. Otrzymała pierwszą nauczkę. Teraz już mógł zabrać ją z poczekalni. Pięć minut zajęło mu odszukanie sali, w której Jason polecił czekać tej kobiecie. Philip był przekonany, że skorzystała z okazji i zjawiła się w Atenach. Tego pokroju oszustka, chcąca wyłudzić pieniądze, nie wycofuje się w ostatniej chwili. Potwierdziły się jego przypuszczenia, Przyleciała. Z daleka dostrzegł siedzącą w fotelu kobietę i stojące obok niej nosidło z małym dzieckiem. Rozeźlony, skierował kroki w jej stronę. Zaraz z satysfakcją oświadczy, że nie da się nabrać na żadne kłamstwa. janessa+anula

9

Dobrze wie, co jest warta, i nigdy nie dopuści do tego, żeby przyniosła ujmę jego rodzinie. Nagle spostrzegł, że kobieta śpi. Ze złością zacisnął zęby. Fakt, że nie czekała z niepokojem na jego nadejście, lecz sobie smacznie spała, odczuł jako obrazę. Podszedł jeszcze bliżej. Teraz mógł dokładniej przyjrzeć się oszustce. Jej wygląd był dla niego całkowitym zaskoczeniem. Zamiast kobiety przeciętnej i nijakiej, miał przed sobą młodą damę. Atrakcyjną i elegancką, O ciemnoblond włosach w odcieniu miodu z kwiatów cytryny, którym, gdy był małym chłopcem, matka smarowała mu grzankę na śniadanie. Włosy przybyłej miały nawet gładkość i połysk miodu. Philip podświadomie zapragnął ich dotknąć, żeby sprawdzić, czy są tak jedwabiste, na jakie wyglądają. Spojrzenie Philipa przesunęło się niżej, na jej twarz. Musiał przyznać, że jest śliczna. Miała drobne, klasyczne rysy i doskonałą cerę. Zatrzymał wzrok na zaróżowionych policzkach, a zaraz potem przywarł wzrokiem do idealnie wykrojonych, zmysłowych ust. Poczuł nagłą chęć przyciśnięcia do nich warg. Nerwowo przełknął ślinę. Z trudem oderwał spojrzenie od twarzy kobiety. Patrzył teraz na zarys jej kształtnych piersi ukrytych pod prostym, niebieskim żakietem, który miała na sobie. Philip uznał, że ten klasyczny ubiór nie pasuje do tak ponętnego ciała. Ktoś tak kobiecy jak ona powinien nosić stroje miękkie, opinające i... Z trudem otrząsnął się z dziwacznych myśli. Co mu przyszło do głowy? Nie był przecież niedojrzałym wyrostkiem, który na widok kobiecego ciała traci wewnętrzną równowagę. Zwłaszcza wówczas, gdy za atrakcyjną fasadą ukrywa się kobieta zdemoralizowana i zła... Philip zacisnął szczęki. W każdej chwili musiał pamiętać, z kim ma do czynienia.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

10

Ginny poruszyła się niespokojnie. Poczuła na skórze dziwne pieczenie. Spod półprzymkniętych powiek popatrzyła na Damona. Nadal spał smacznie. Na ten widok na jej twarzy pojawił się lekki uśmiech. Otworzyła usta, żeby ziewnąć, i w tej chwili obok nosidła, w którym leżało dziecko, ujrzała parę męskich nóg. Oczy Ginny podążyły w górę. Zobaczyła zgrabną, umięśnioną sylwetkę. Z aprobatą patrzyła na szerokie bary i wąską talię mężczyzny. Był bardzo przystojny. Miał mocno zarysowaną szczękę, świadczącą o uporze i determinacji. Ginny pomyślała, że prezentowałby się świetnie jedynie w białej przepasce wokół bioder, jakie nosili starożytni Grecy. Był tak doskonale zbudowany, że mógłby pozować jako model do posągu atlety. Wyobraziła go sobie prawie całkowicie obnażonego, o ciemnej skórze, połyskującej od oliwy, którą atleci nacierali ciało. Myśli Ginny prysły jak bańka mydlana, gdy jej wzrok napotkał oczy nieznajomego. Były czarne jak węgiel. I groźne. Stanowiły otchłań źle skrywanych namiętności. Na widok lodowatego spojrzenia i zaciśniętych warg Ginny przeniknął nagły chłód. Powoli rozprostowała się w fotelu, starając się, aby mężczyzna nie zauważył jej reakcji. Spowodowanej, oczywiście, zmęczeniem, od razu to sobie wytłumaczyła. W normalnych okolicznościach tego typu atletyczni mężczyźni nigdy nie wywierali na niej żadnego wrażenia. Była w pełni świadoma wyniosłego i pełnego pogardy wzroku stojącego przed nią człowieka. Kim był? To nie mógł być Jason Papas. Na ojca Creona był zbyt młody. Wszystko wskazywało na to, że występował jako emisariusz starego bogacza, wysłany na lotnisko po nią i Damona. Ginny nie potrafiła pozbyć się przykrego odczucia, jakie

a d n a c s janessa+anula

s u lo

11

wywoływała bliska obecność obcego mężczyzny. Jego rysy stały się jeszcze ostrzejsze. Sprawiał wrażenie człowieka zimnego i bezwzględnego. Zebrała się na odwagę. Przyjechała do Grecji nie po to, aby korzystać z czyjejś litości, lecz po sprawiedliwość. Dla Damona i nieszczęsnej Beth. A mężczyzna o nieprzyjaznym, wręcz okrutnym spojrzeniu nie przeszkodzi załatwić tego, na czym jej zależało! Wyprostowała ramiona i bez mrugnięcia okiem wytrzymała wrogie spojrzenie. Czekała, aż nieznajomy zrobi pierwszy ruch. Cisza przeciągała się w nieskończoność. Ginny miała już dość wiszącego w powietrzu napięcia, gdy nagle mężczyzna otworzył usta. - Nic pani tu nie wskóra! - warknął ze złością. - O co panu chodzi? - spytała spokojnie Ginny. - Kim pan właściwie jest? - Przyjechałem, żeby zabrać panią z lotniska - oświadczył nieznajomy. Ginny usiłowała nie zwracać uwagi na antypatyczny ton jego głosu. Wiedziała z doświadczenia, że w postępowaniu z tego typu aroganckimi mężczyznami najgorszą rzeczą jest próba ich ułagodzenia. Należało z miejsca ostro im się przeciwstawić. Milczała. - Nie ma pani nic do powiedzenia? - zapytał zaczepnym, drwiącym tonem. - Nadal czekam, aż pan się przedstawi - oświadczyła najbardziej wyniosłym tonem, na jaki było ją stać. - A może zbyt słabo włada pan językiem angielskim, żeby w ogóle zrozumieć moje pytanie? Twarz nieznajomego ogarnęła na chwilę łuna czerwieni.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

12

Było widać, że jest wściekły, co Ginny odnotowała z satysfakcją. - Skończyłem ekonomię w Oksfordzie i niemal na stałe mieszkam w Londynie! - warknął urażony. - Wspaniale. - Ginny pozwoliła sobie na blady uśmiech. - Ale to nie wyjaśnia, kim pan jest. - Philip Lysander - przedstawił się wreszcie mężczyzna. - Jestem szwagrem Creona. Był mężem Lydii, mojej siostry. - Szwagrem! - bezwiednie powtórzyła Ginny. Z przerażeniem popatrzyła na stojącego przed nią mężczyznę. Creon był żonaty! A więc okazał się jeszcze większym łajdakiem, niż sądziła. Zmroził ją drwiący uśmiech na twarzy Philipa Lysandra. - Creon nie żyje, więc nie może odeprzeć oszczerstw, ale ma rodzinę, która uczyni to w jego imieniu - Wycedził z widoczną satysfakcją. Beth też ma rodzinę, która dla niej zrobi to samo, pomyślała Ginny. Rodzina Creona wkrótce się o tym przekona. - W porządku. A więc jest pan szwagrem Creona. I ma pan zawieźć mnie do Jasona Papasa. - Pod jednym warunkiem. - Jakim? - Przedtem musimy dojść do porozumienia. - W jakiej sprawie? - Nie chcę, żeby z powodu pani przyjazdu moja siostra miała jakiekolwiek przykrości. Już dość się nacierpiała. Na krótką chwilę Ginny poczuła sympatię do nieznajomej kobiety. Miała ona jednak wielu potężnych i możnych Obrońców, podczas gdy Beth mogła polegać jedynie na stryjecznej siostrze. Siostrze, która nie miała zamiaru jej zawieść. - Jak rozumiem, Jason Papas nie zamierza uznać wnuka tylko dlatego, żeby pańska siostra nie dowiedziała się, jakim

a d n a c s janessa+anula

s u lo

13

człowiekiem był w rzeczywistości jej mąż - powiedziała cierpkim, lekko drwiącym tonem. - Chłopiec nie jest synem Creona i pani świetnie o tym wie! Ginny westchnęła głęboko. Poczuła nagle, jak ogarnia ją potworne, obezwładniające zmęczenie. - Ta rozmowa nic nie da. Muszę porozmawiać z dziadkiem Damona. Proszę mnie do niego zawieźć. - Pod warunkiem, że przystanie pani na moją propozycję. - Jaką propozycję? Jak do tej pory z pańskich ust padały jedynie insynuacje. Zabiera pan głos na temat, o którym nie ma pan pojęcia. - Wraz z Jasonem przedyskutowaliśmy całą sprawę. Uzgodniliśmy, że przyjedzie pani z chłopcem do Grecji na spotkanie ze mną. - Z panem? Ginny przemknęła przez myśl z pozoru niedorzeczna myśl. Czyżby miała udawać kochankę Philipa Lysandra? Kobietę, która leżała obok niego, a on ją całował i... Ginny poczuła suchość w gardle. - Tak. Aby ludzie byli przekonani, że chłopiec... - Damon - poprawiła Ginny. - To dziecko ma swoje imię. Philip nie zareagował na jej słowa i mówił dalej: - Że chłopiec jest moim dzieckiem. W ten sposób ochronię Lydię przed mnóstwem nieprzyjemności. - Nie! - ostro zaprotestowała Ginny. Nie chciała znajdować się blisko tego mężczyzny, a nawet udawać, że coś ją z nim łączy. Przy Philipie Lysandrze czuła się dziwnie, miała zaskakujące ją samą reakcje. A ponadto nie chciała ryzykować, że Philip ją zdemaskuje i odkryje, że ona tylko udaje Beth.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

14

- Nie - powtórzyła. - Wobec tego nie zabiorę pani do Jasona - oznajmił Philip aroganckim tonem. Ginny była z natury osobą spokojną i łagodną, ale w tej chwili miała ochotę uderzyć stojącego przed nią mężczyznę. Budził w niej najgorsze instynkty. Spuściła wzrok. Musiała się opanować, żeby móc myśleć racjonalnie. Mimo usiłowań, w Nowym Jorku nie udało się jej zdobyć prywatnego adresu Jasona Papasa. Nawet Beth musiała wysłać list na adres centrali jego firmy w Atenach. Jeśli sama tam pójdzie, i tak nikt z pracowników bez zgody szefa nie udostępni jego domowego adresu. Jeśli więc nie przyjmie propozycji Philipa, szanse na spotkanie z Jasonem Papasem będą minimalne, a jej podróż do Grecji może okazać się całkowitym fiaskiem. Na myśl, że z niczym wraca do domu i oznajmia Beth, że nie udało się jej zamienić nawet paru słów z dziadkiem Damona, Ginny poczuła ogarniające ją przygnębienie. Sporo już zdziałała i nie mogła zawieść pokładanych w niej nadziei. Nie była przecież młodą, głupią i naiwną gąską, która nie jest w stanie stawić czoła wyrafinowanemu światowcowi, jakim okazał się Philip Lysander. Miała trzydzieści dwa lata. Była kobietą o nieprzeciętnej inteligencji i dużym zawodowym doświadczeniu. Potrafi sobie poradzić z każdym mężczyzną. I jeśli nawet jej dziwna reakcja na bliskość Philipa Lysandra nie zniknie wraz ze zmęczeniem po dobrze przespanej nocy, i tak da sobie radę z tym antypatycznym człowiekiem. - Dobrze. - Podniosła się z fotela. - Zgadzam się na tę maskaradę, ale na temat tego, kto jest ojcem Damona, kłamała nie będę. Philip rzucił Ginny nienawistne spojrzenie.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

15

- Niech pani oszczędzi mi odwoływania się do moralności - wycedził drwiąco. - Chętnie oszczędziłabym sobie spotkania z panem! odcięła się szybko. - Nie był to mój pomysł. Ku zdumieniu Ginny, Philip nagle chwycił ją za ramiona i przyciągnął do siebie. Uderzyła głową o jego tors, Nabrała powietrza, żeby zapytać go, co robi, gdy poczuła delikatny, odurzający zapach męskiej wody kolońskiej... - Trzeba przestać - wymamrotała, niepewna, czy mówi do niego, czy do siebie. Ramiona Philipa zwarły się mocniej. Ginny podniosła głowę, żeby na niego spojrzeć, i w tym momencie Philip wpił wargi w jej usta. Zadrżała. Miała ochotę poddać się pocałunkowi, lecz w ostatniej chwili się opanowała. W jej uszach zabrzmiał ostrzegawczy dzwonek. Wysunęła ręce przed siebie i oparła o tors Philipa. Próbowała go odepchnąć, lecz nawet nie drgnął. Wyrywała się z jego objęć. Nadaremnie, bo wykorzystywał każdy jej ruch i przywierał do niej mocniej. Mimo zamkniętych powiek Ginny ujrzała nagle przed oczyma błyski ostrego światła. Co się działo? Czyżby eksplodowały jej własne ukryte emocje? I nagle uprzytomniła sobie, że stoi w świetle błyskającego flesza. Ktoś robił zdjęcia. Uniosła powieki. Napotkała błyszczące, czarne oczy Philipa. Z trudem oderwała od nich wzrok i zobaczyła oddalającego się w pośpiechu chudego mężczyznę z dużym, profesjonalnym aparatem fotograficznym. - Kto to był i dlaczego pan mnie całował? - zapytała ostrym tonem, w pełni świadoma, że najlepszym sposobem obrony jest atak.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

16

- To jeden ze wścibskich reporterów krążących po lotnisku w nadziei sfotografowania czegoś ciekawego i sprzedania zdjęcia jakiejś szmatławej gazecie. Po to Philip ją pocałował, aby uprawdopodobnić kłamstwo, że jest jej kochankiem i ojcem Damona? pomyślała Ginny z niesmakiem. Jak mogła dać się wplątać w tak obrzydliwą historię! Dopiero teraz uprzytomniła sobie, że nadal stoi przyciśnięta do Philipa. Cofnęła się szybko. Potknęła. Złapał ją za rękę i przytrzymał. Wyrwała się z jego uścisku. - Jestem zmęczona. To była długa podróż - mruknęła, podając pierwsze z brzegu wytłumaczenie, które przyszło jej na myśl. - Następnym razem upatrz sobie kozła ofiarnego bliżej własnego domu! - drwiąco warknął Philip. - Unikniesz tak dalekich podróży. Podniósł z podtogi nosidło z Damonem. Przy gwałtownym ruchu odsunął się kocyk, odsłaniając buźkę śpiącego niemowlaka. Na jego widok Philipa ogarnęło dziwne uczucie. Chłopczyk miał kruczoczarne włosy i śniadą cerę. Identyczne jak Creon. I jak on sam, uprzytomnił sobie po chwili. W Grecji były trzy miliony mężczyzn, o kruczoczarnych włosach i śniadej cerze. Wygląd dziecka nie dowodził więc niczego. - Idziemy - oświadczył oschłym tonem i ruszył w stronę wyjścia. - A mój bagaż? - wykrzyknęła Ginny, ledwie nadążając za Philipem. - Nie machaj nosidłem - dodała ostrzejszym tonem. - Nie chcę, żeby Damon się obudził. - Posłałem tragarza po twój bagaż. Jest już w samochodzie. A więc miała rację. Philip Lysander umyślnie kazał jej

a d n a c s janessa+anula

s u lo

17

czekać. Przeświadczona, że jej uwaga na ten temat nie odniosłaby żadnego skutku, nie odezwała się ani słowem. Jego samochód stał w strefie zakazu parkowania. Nie zdziwiło to Ginny. Człowiekowi pokroju Philipa nikt nie ośmielał się przeciwstawić. Szkoda. Ktoś powinien to uczynić, i to dawno temu, pomyślała. Stałby się znacznie sympatyczniejszy, gdyby od czasu do czasu ucierano mu nosa. Na naukę nigdy nie jest za późno, przyszła jej na myśl znana maksyma. Tym razem odnosiła się do Philipa. Postanowiła uświadomić temu aroganckiemu facetowi, że nie jest pępkiem świata. Obserwowała go spod oka, ostrożnie wsuwając nosidło z Damonem na tylne siedzenie czarnego mercedesa. Philip zasiadł za kierownicą i przyglądał się czemuś na konsoli między przednimi siedzeniami. Na jego twarzy malowało się skupienie. Czy jest żonaty? zastanawiała się Ginny, obserwując jego zachmurzone czoło. Miała ochotę wyciągnąć rękę i wygładzić zmarszczki powstałe między brwiami, ale w ostatniej chwili się powstrzymała. Odwróciła twarz w stronę Damona. Zupełnie nie pojmowała, skąd wzięło się jej zainteresowanie przystojnym Grekiem. Jeszcze nigdy w życiu nie była tak bardzo świadoma bliskości mężczyzny, i to zaledwie po półgodzinnej znajomości. Nawet Tedy za którego parę lat temu zamierzała wyjść za mąż, ani razu nie obudził w niej tego rodzaju zmysłowych odczuć. Dlaczego akurat teraz tak reagowała? Ginny nie potrafiła jednoznacznie odpowiedzieć sobie na to pytanie. Może dlatego, że jej spotkanie z Philipem Lysandrem zaczęło się od intensywnych emocji? Jeśli dorzuci się do tego skrajne wyczerpanie podróżą, nic dziwnego, że dziś

a d n a c s janessa+anula

s u lo

18

zachowywała się nietypowo. Prawdopodobnie już jutro rano będzie spoglądała na Philipa Lysandra tylko jak na piekielnie przystojnego, wspaniale zbudowanego, zarozumiałego i aroganckiego mężczyznę. Na razie postanowiła zachowywać maksymalną ostrożność, aby nie powiedzieć czegoś niestosownego i aby nie domyślił się jej odczuć. Założyłaby się o ostatniego dolara, że Philip jest człowiekiem, który bez żadnych skrupułów bezlitośnie wykorzystałby każdą nadarzającą się przewagę, każdą jej słabość. Pocałowała Damona w policzek i usiadła obok kierowcy. - Zapnij pas - polecił Philip. Ginny sięgnęła po klamrę. Musiała być bardzo zmęczona, jeśli zapomniała o czymś, co zawsze robiła odruchowo. - Prawdziwy cud - mruknął drwiąco Philip, kiedy wyprowadził samochód z zakrętu. - Wykonała to, co jej polecono, bez żadnej kłótni. Ginny zignorowała niegrzeczną uwagę pod swoim adresem. Podświadomie czuła, że w ciągu kilku najbliższych dni wielokrotnie będzie musiała udawać, że czegoś nie widzi lub nie słyszy. - Gdzie mieszka dziadek Damona? - spytała, gdy znaleźli się na rzęsiście oświetlonych ulicach Aten. - Nie mam pojęcia - warknął Philip. - Jason Papas mieszka w Glifadha, ale tam dzisiaj nie pojedziemy. Ginny zamarła. Nie, to niemożliwe, żeby Philip zamierzał wywieźć ją poza miasto i porzucić, pomyślała. Takie postępowanie chyba nie leżało w jego charakterze. - A więc dokąd mnie wieziesz? - spytała pozornie obojętnym tonem. - Do mojego mieszkania. Szybko wyprzedził wolno jadący autobus turystyczny i ostro skręcił w lewo, zarzucając tyłem samochodu.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

19

Ginny spojrzała z niepokojem na Damona. Na szczęście, spał nadal. - Teraz wiem, dlaczego twoi pasażerowie muszą mieć zapięte pasy - mruknęła. - Szukasz śmierci. Philip uśmiechnął się lekko i przez krótką chwilę wyglądał jak młody chłopak, na luzie, który... Ginny powstrzymała niebezpieczne myśli. Musiała mieć się na baczności. Zakładając, że Philip jest taki, jakim chciałaby go widzieć, mogła wpaść w pułapkę. - Pozwól, że zgadnę, dlaczego wieziesz mnie do siebie - powiedziała drwiącym tonem. - Pewnie chcesz mi pokazać jakiś interesujący obraz na ścianie. Philip wydawał się lekko zmieszany. - Mam cztery szkice Leonarda da Vinci, ale w londyńskim mieszkaniu - powiedział jakby z usprawiedliwieniem w głosie. Ginny spojrzała na niego ze zdumieniem. Musiał być bogaty! W myśli szacowała jego majątek na kilka milionów dolarów. Szkice Leonarda da Vinci nie były tanie, a on miał ich aż cztery... - Że jesteś szantażystką, to już wiem. Czyżbyś także była miłośniczką sztuki? - zapytał. Zignorowała przykry docinek. Jeśli nie da się sprowokować, Philip przestanie jej dokuczać. - Och, przepraszam, zapomniałam, że jesteś obcokrajowcem i nie rozumiesz naszych powiedzeń. - Nie jestem obcokrajowcem. Jestem Grekiem, a to jest Grecja. Tutaj ty jesteś cudzoziemką. - Wspaniale - mruknęła Ginny od nosem. - Tego mi jeszcze było trzeba. Drętwego faceta, który wszystko pojmuje dosłownie. Faceta bez cienia poczucia humoru. - A więc o co chodziło z tym obrazem na ścianie? - nalegał na wyjaśnienie.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

20

Ginny spojrzała na jego twarz, w tym momencie oświetloną różowym neonem wiszącym nad restauracją, którą właśnie mijali. Czy rzeczywiście nigdy przedtem nie słyszał tego powiedzenia? Nie miało to zresztą większego znaczenia. Gdyby nie wyjaśniła, o co chodzi, mógłby pomyśleć, że peszy ją rozmowa o seksie. I z pewnością wykorzystałby tę słabość, dokuczając jej w przyszłości. Jej jedyną metodą obrony musiała być nonszalancja. Prawdziwa lub udawana. Ginny nabrała głęboko powietrza. - Oświadczenie dziewczynie, że ma się w domu wart pokazania, interesujący obraz oznacza, że zaprasza się ją do siebie w nadziei, że da się namówić na seks - wyjaśniła po chwili. - Seks? - powtórzył Philip, rzucając Ginny krótkie spojrzenie. - A ty, panno Alton, masz ochotę na wspólny seks? Pozwolisz mi się pocałować tak jak kochankowi? Pozwolisz ściągnąć z siebie ten niewinnie wyglądający niebieski kostium? Pozwolisz ująć w dłonie twoje piersi? Całować je i ssać...? - Przestań! - wykrzyknęła Ginny. Wszystkie dane sobie przed chwilą obietnice, że będzie zachowywała się obojętnie i nonszalancko, wzięły w łeb. Philip traktował ją jak kobietę wysoce niemoralną, a ona nie mogła na to mu pozwolić. Philip oderwał oczy od drogi i spojrzał na rozpłomienioną twarz Ginny. Z zaskoczeniem uznał, że chyba ją speszył, ale trudno mu było w to uwierzyć. Dlaczego szantażystka z nieślubnym dzieckiem czerwieniła się, usłyszawszy taki tekst? Zaintrygowany, uznał, że coś w tym musi. być. Postanowił, że się wszystkiego dowie. Zacisnął gniewnie zęby. Postara się, by Ginny Alton nie miała już przed nim żadnych sekretów...

a d n a c s janessa+anula

s u lo

21

- Powiem twojej żonie, jak się zachowujesz - oświadczyła po chwili milczenia. Zaśmiał się lekko. - Nie jestem żonaty. Możesz jednak zagrozić, że powiesz mojej matce, ale na wasze spotkanie nie ma żadnych szans. Staram się chronić ją przed złymi ludźmi. Ginny puściła zniewagę mimo uszu. Ogarnęła ją fala radości. Philip nie był żonaty! Odwróciła głowę i zaczęła wpatrywać się w mijane domy. Luksusowe rezydencje znajdowały się w spokojnej, eleganckiej dzielnicy miasta. Potem zamknęła oczy i usiłowała zastosować jedną z metod relaksacji, z której korzystała w najtrudniejszych zawodowych sytuacjach. Gdy niektórzy klienci okazywali się naprawdę nieznośni. Zamiast jednak się uspokoić, ciągle błądziła myślami wokół Philipa. Dlaczego z tak absolutną niewiarą przyjmował jej słowa? Dlaczego tak surowo ją traktował i z góry zakładał, że kłamie? Jasne, chciał osłaniać siostrę. Ale ukrywanie przed nią prawdy stanowiło kiepską ochronę. Jeśli tak bardzo troszczył się o Lydię, to dlaczego nie zapobiegł jej małżeństwu z Creonem? Ginny wystarczyło jedno spotkanie z tym człowiekiem, żeby wiedziała, jak mało jest wart. Przecież Philip też musiał zdawać sobie z tego sprawę. A może uważał męską zdradę za rzecz zupełnie normalną dopóty, dopóki była skrzętnie ukrywana przed prawowitą małżonką? Na tę myśl Ginny ogarnęło przygnębienie. - Weź dziecko. Zatopiona w myślach nie zauważyła, że Philip zatrzymał wóz przed wysokim, supernowoczesnym budynkiem. Luksusowym, lecz wyglądającym bezosobowo i odpychająco. Ginny uznała, że nie chciałaby w nim mieszkać. Nikt jej zresztą tego nie proponował. Odpięła pas i wysiadła z samochodu.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

22

Wyciągając Damona z tylnego siedzenia, uderzyła nosidłem o krawędź przedniego fotela. Gwałtowny ruch obudził dziecko. Otworzyło szeroko oczki i przez jedną ulotną chwilę wydawało się Ginny, że Damon do złudzenia przypomina Philipa. - Wszystko w porządku - uspokajającym głosem powiedziała do niemowlaka. Pocałowała go w główkę. Damon nie dał się jednak ułagodzić. Otworzył maleńką buźkę i wydał z siebie przeraźliwy wrzask, który obudziłby umarłego. - To chyba chłopak, bo mą silne płuca - powiedział portier, otworzywszy przed nimi drzwi. Ginny starała się uspokoić Damona. - Nie płacz, złotko. Gdy tylko znajdziemy się na miejscu, zaraz cię nakarmię. Malec wysunął dolną wargę. Wyglądał tak, jakby zastanawiał się nad słowami Ginny. Philip podał portierowi kluczyki do swego wozu. - Niech ktoś przyniesie bagaż na górę - polecił, zatrzymując się w hallu. Ruszył w stronę rzędu wind. Ginny podążyła za nim, udając, że nie zauważa zaciekawionych spojrzeń znajdujących się tam osób. Odetchnęła, gdy otworzyły się przed nią drzwi windy. Niestety, radość nie trwała długo, bo tuż za nią wpadła do windy młoda, ekscentrycznie ubrana kobieta. - Nie wiedziałam, że wróciłeś do Grecji - powiedziała do Philipa. - Kto to jest? - spytała, gestem wskazując Ginny. Ginny poczuła nagle rękę Philipa zaciskającą się wokół jej talii. Mocno przyciągnął ją do siebie. Zobaczyła, że nie tylko ją zaskoczył ten gest. Stojąca obok kobieta popatrzyła na nich z ogromnym zdumieniem.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

23

- To jest Ginny Alton - oznajmił Philip, - Ginny, a to Thera Spirios, przyjaciółka mojej siostry Clytie. - Nie Clytie, Philipie, lecz Sophie - sprostowała młoda kobieta ostrym głosem. Było widać, że jest zaniepokojona. - Clytie jest ode mnie znacznie starsza. - Miło mi panią poznać - odezwała się Ginny, mimo że wcale tak nie myślała. Thera Spirios kiwnęła głową i odwróciła się do niej plecami. - Mam nadzieję, że idziesz wieczorem na przyjęcie do ambasady francuskiej - powiedziała do Philipa. - Nie idę oświadczył z całym spokojem, równocześnie obdarzając Ginny spojrzeniem, które miało oznaczać, że najbliższy wieczór spędzi z nią w łóżku. Ginny wiedziała, że Philip udaje. Odgrywa zaplanowaną scenę. Mimo to przeszyły ją dreszcze emocji. Dlaczego Philip nie jest mężczyzną pokroju Creona? zastanawiała się w myśli. Gdyby tak było, bez trudu by mu się oparła. Na czym polega odmienność Philipa? - A to kto? - Thera nachyliła się nad Damonem, który na widok nieprzyjaznej twarzy wydał z siebie głośny wrzask. Zanim Philip zdążył odpowiedzieć, otworzyły się drzwi windy. Nie czekając na niego, Ginny wysiadła w pośpiechu. Powiedział coś, ale nie dosłyszała jego słów. W każdym razie nie spodobały się Therze. Z wrażenia poczerwieniała na twarzy i gniewnie zacisnęła wargi. Czyżby była odrzuconą kochanką? zastanawiała się Ginny. Przecinając obszerny hall, uspokajała płaczącego Damona. Philip otworzył drzwi swego apartamentu i po chwili znaleźli się w środku. Bardzo przestronny, był urządzony niemal z przepychem, ale całkowicie bezosobowo. Ginny kojarzył się z apartamentem w luksusowym hotelu, a nie z prywatnym mieszkaniem.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

24

Damon rozkrzyczał się na dobre. Ginny postawiła nosidło na podłodze i zaczęła rozpinać pasy przytrzymujące niemowlę. - Źle to robisz - oświadczył Philip, odsuwając jej ręce. Sprawnie uwolnił dziecko. - Doskonale - oceniła Ginny. - Jeśli tak świetnie sobie radzisz, to zajmij się nim przez chwilę, a ja tymczasem podgrzeję butelkę z pokarmem. Zaskoczyło ją to, że Philip nie odmówił prośbie. Wziął Damona na ręce. Trzymał go w górze, daleko od siebie, tak jakby miał do czynienia z granatem, który w każdej chwili może wybuchnąć. - Nie trzymaj Damona w ten sposób. - Ginny zganiła Philipa, równocześnie w torbie z pieluchami szukając butelki z pokarmem. - Dzieci muszą czuć się bezpiecznie. Gdzie jest kuchnią? - Tam. - Philip gestem wskazał kierunek. Oparł Damona o ramię. - On jest mokry! - wykrzyknął z przerażeniem w głosie. Ginny obdarzyła Philipa mdłym uśmiechem. - No to go przewiń. Pieluchy znajdziesz w torbie. Wdzięczna losowi, że Damon jest zbyt mały, aby zrozumieć niecenzuralne słowa, które Philip mamrotał pod nosem, ruszyła we wskazanym kierunku. W kuchni szybko podgrzała butelkę. Właśnie na nadgarstku sprawdzała temperaturę pokarmu, gdy z drugiego krańca mieszkania dobiegły ją okrzyki Philipa, przerywane wrzaskami Damona. Przez chwilę miała ochotę poznęcać się nad Philipem. Niech się pomęczy z niemowlakiem. Sam sobie przecież nawarzył piwa, niech je teraz pije. Zrobiło się jej jednak żal Damona. Dzieciak miał dość. Był wykończony.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

25

Kierując się odgłosem wrzasku, znalazła się po chwili w obszernej sypialni, z gigantycznym łożem pośrodku. Na ten widok ciało Ginny pokryło się gęsią skórką. Poczuła się przedziwnie. Jak nastolatka, która nieoczekiwanie znalazła się sam na sam z chłopakiem i wcale nie była tym zachwycona. - Co robisz? - spytała Philipa szorstkim głosem, z trudem opanowując emocje. - Ten chłopiec... - zaczął. Nagle urwał i spojrzał na własny tors. Ginny zmarszczyła czoło, lecz zaraz potem na jej wargach pojawił się lekki uśmiech. Zrozumiała, co się stało. Kiedy Philip rozwinął Damona z mokrej pieluchy, w klimatyzowanym pomieszczeniu niemowlakowi nagle zrobiło się zimno i na zmianę temperatury zareagował potężnym siuśnięciem. Wprost na Philipa. Zalał mu cały przód koszuli. Na widok miny Philipa Ginny nie wytrzymała i mimo woli parsknęła śmiechem. - Przykro mi - wyjąkała, choć wcale nie było go jej żal. - Ale ty:.. - Reszta słów utonęła w następnej fali radosnego chichotu. Śmiech Ginny rozproszył złość Philipa. Zaintrygowany, przyglądał się uniesionym kącikom jej ślicznie wykrojonych ust. Miał ochotę wziąć ją w ramiona i pocałować. Tak mocno i zaborczo, aby dosłownie pochłonąć jej śmiech. Jeśli tak zachowywała się przy Creonie, to nic dziwnego, że go usidliła, pomyślał. Nie! Szybko zganił się za zdradzieckie myśli. - Zajmij się dzieckiem - nakazał Ginny. - Muszę wziąć prysznic. Ruszył szybko w stronę łazienki. Był zły na siebie, że na chwilę uwierzył w prawdomówność tej kobiety. Creon nie

a d n a c s janessa+anula

s u lo

26

miał z nią nic wspólnego! Nie popełniłby takiej podłości, żeby zdradzić Lydię. Sama myśl o tym uwłaczała pamięci zmarłego. Po wyjściu Philipa z pokoju Ginny przestała się śmiać. Podbiegła do łóżka i w ostatniej chwili przytrzymała Damona, który lada chwila stoczyłby się na podłogę. - Biedny mały aniołku - szeptała czule, sprawnie przewijając niemowlaka. - Niczym się nie przejmuj. Chodź do mnie, kochanie. Zaraz napełnimy ci brzuszek i będziesz mógł spokojnie pospać. Wzięła Damona na ręce i wróciła do salonu. Rozsiadła się na bardzo wygodnej kanapie i włożyła smoczek do buźki niemowlaka. Ssał tak łapczywie, jakby był bliski głodowej śmierci. W rekordowym czasie opróżnił butelkę i kiedy Ginny zachęcała, go do pozbycia się nadmiaru powietrza, nagle zadzwonił telefon. Spojrzała w stronę korytarza wiodącego do sypialni Philipa. Czy nadal był pod prysznicem? A może chciał, żeby podniosła za niego słuchawkę? Nie było sensu, uznała. Gdyby nawet to zrobiła, i tak nie potrafiłaby dogadać się z Grekiem nie znającym angielskiego. - Uważasz, że powinnam odebrać ten telefon? - zapytała Damona. Malec wykrzywił swój nosek krągły jak kartofelek i głośno beknął, Ginny pocałowała go w główkę. - Masz rację. Też jestem tego zdania. Oboje... Usłyszała za plecami przytłumione odgłosy kroków.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

27

ROZDZIAŁ DRUGI

s u lo

Widok mężczyzny idącego przez pokój oszołomił Ginny. Philip miał na sobie tylko wąski, biały ręcznik owinięty wokół bioder. Zafascynowana, wpatrywała się w obnażony tors. Był pokryty grubą warstwą ciemnego owłosienia. Zapragnęła nagle go dotknąć i przekonać się, czy jest miękkie i jedwabiste, czy sztywne i szorstkie. Nie odrywała wzroku od Philipa. Gdy podnosił słuchawkę, obserwowała ruchy mięśni pod skórą ramienia. Nie miał na sobie ani grama zbędnego tłuszczu. Nigdzie. Spojrzenie Ginny przesunęło się w dół. Po płaskich biodrach i wzdłuż silnych i kształtnych nóg. Po ciele Philipa spływały pojedyncze krople wody. Ginny miała ochotę przeciągnąć opuszkiem palca po pozostawionych przez nie mokrych smugach na skórze i przesunąć po nich wargi... Na słowa swego telefonicznego rozmówcy reagował gestami. W pewnej chwili rozchylił się ręcznik przewiązany wokół bioder i Ginny mignęła przed oczyma męskość Philipa. Poczuła, jak opadają jej powieki, a na piersiach osiada nieznośny ciężar, uniemożliwiający swobodne oddychanie. To, co się z nią działo, było czystym szaleństwem! Z największym trudem opanowała emocje. Jak mogła fascynować się ciałem mężczyzny, którego ledwie znała, a to, co o nim wiedziała, nie napawało entuzjazmem do jego osoby. Wszystko to nie miało żadnego sensu. Ginny zacisnęła mocno powieki i usiłowała myśleć tylko

a d n a c s janessa+anula

28

o Damonie. Bezskutecznie. Jedyne, co przyszło jej do głowy, to fakt, iż obaj mają niemal identyczny odcień włosów. Jej fascynacja Philipem to tylko zwykły pociąg fizyczny, zupełnie bez znaczenia. Im silniejszy, tym szybciej wypali się i zgaśnie. Była to prawda stara jak świat. A ona sama była samodzielną, myślącą, współczesną kobietą, będącą w stanie panować nad niepożądanymi seksualnymi reakcjami swego ciała. Z łatwością potrafi się przemóc i od tej chwili będzie widziała w Philipie wyłącznie wspaniały okaz męskiej urody. Ginny podniosła powoli głowę i popatrzyła na stojącego w pobliżu mężczyznę. To znaczy na wspaniały okaz... Kiedy uniósł rękę i poruszyły się mięśnie szyi, znikła gdzieś jej determinacja. Zapragnęła znaleźć się bliżej. Namacalnie poczuć ruch jego ciała. - Nie. Uważam, że chłopiec nie jest synem Creona - powiedział do słuchawki. Słowa Philipa jak bicz przecięły mgiełkę rozmarzenia, która spowiła Ginny. Opiekuńczym gestem odruchowo przytuliła do siebie bezbronne dziecko. Miała ochotę krzyknąć na Philipa, ale taka jej reakcja nie pomogłaby nieszczęsnej Beth. Ten arogancki człowiek jeszcze bardziej utwierdziłby się w przekonaniu, że ma do czynienia z szantażystką. Ginny odetchnęła głęboko. Uspokoiła się trochę i zaczęła trzeźwiej myśleć. To, co na temat Damona sądzi Philip Lysander, w gruncie rzeczy nie ma znaczenia. Decyzję podejmie Jason Papas. - Będziemy u ciebie jutro rano - oznajmił Philip. Odłożył słuchawkę i odwrócił się w stronę Ginny. Zaskoczył go widok jej sztywnej sylwetki. Wyglądała tak, jakby za chwilę miała się załamać lub wybuchnąć. Na blade policzki wystąpiły ogniste rumieńce.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

29

- Hm... - zaczął, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć. - O co chodzi? - warknęła, starannie omijając wzrokiem jego obnażoną sylwetkę. Coś ją zaniepokoiło? zastanawiał się Philip. To, że tak łatwo poznał się na niej i przekonał, że ma do czynienia z oszustką? A może jest po prostu obrażona lub zła? Przyglądał się jej, jak pochylała głowę nad dzieckiem. Aksamitne włosy połyskiwały w świetle lampy. Wyglądała jak zjawisko. Philip nie mógł się nadziwić, dlaczego tak bardzo niemoralna kobieta może przypominać Madonnę Botticellego. Obserwował pełen gracji ruch ręki Ginny, którym odrzuciła w tył kosmyk opadający na czoło. Musiała mieć miękkie włosy. Philipa ogarnęła chęć przesunięcia po nich rozwartą dłonią... Oprzytomniał. Zacisnął zęby. Nie po raz pierwszy wykrywał w tej kobiecie coś, co go pociągało. A przecież wiedział, że ma do czynienia z szantażystką. Dlaczego więc w ogóle się nią interesował? - Nikt nie uwierzy, że jesteś moją kochanką - warknął zirytowany, że Ginny traktuje go lekceważąco i nawet nie patrzy w jego stronę. To śmieszne. Miała mu coś do zarzucenia? Przecież to nie on był winien przestępstwa, lecz ona! Po chwili Ginny z wysiłkiem podniosła wzrok. Mężnie spojrzała Philipowi w twarz. - Bądź łaskaw sobie przypomnieć, że był to twój genialny pomysł, a nie mój - oświadczyła uszczypliwym tonem. Nikt, kto mnie zna, nigdy by nie uwierzył, że mogę być twoją kochanką - prychnęła z niesmakiem. - Dlaczego? - Bo mężczyźni, z którymi się spotykam, są zrównowa-

a d n a c s janessa+anula

s u lo

30

żonymi ludźmi. I rozsądnymi. Najpierw badają fakty, a dopiero potem wyciągają wnioski. - Muszą być piekielnie nudni! - warknął Philip. Ginny rzuciła mu niechętne spojrzenie. - Są to ludzie z zasadami - oznajmiła wyniosłym tonem. Philip przystąpił do frontalnego ataku. - Usiłujesz mi wmówić, że spotykasz się z uczciwymi mężczyznami, i równocześnie oświadczasz, iż masz dziecko z żonatym człowiekiem? - zapytał ze złością. - Bet... - Ginny szybko ugryzła się w język. - Nie miałam pojęcia, że Creon jest żonaty. Nigdy mi o tym nie powiedział. - Nosił przecież obrączkę. - Nic podobnego! W Nowym Jorku chodził bez obrączki. A zresztą to nie ma żadnego znaczenia. Ginny chciała skierować rozmowę na inne, bezpieczniejsze tory. Nie miała zamiaru dyskutować z Philipem o swoich intymnych sprawach. I tak już jego obecność działała na nią denerwująco. - To, żeby wszyscy uwierzyli, iż jesteśmy kochankami, jest sprawą istotną -obstawał przy swoim. - Wobec tego daj ogłoszenie do gazety! - Będąc razem, kochankowie powinni czuć się swobodnie. Ginny skrzywiła się. Chyba nigdy w obecności Philipa nie będzie czuła się swobodnie. - Dotknij mnie - powiedział nagle. Podszedł do miejsca, w którym siedziała, i stanął tuż obok niej. Poczuła świeży zapach cedrowego mydła. Uderzał do głowy. Mam dotknąć Philipa? zastanawiała się nerwowo. Ale jak? Może warto to zrobić. Dzięki temu szybciej się do niego przyzwyczaję.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

31

Wyciągnęła nieśmiało rękę i czubkiem palca dotknęła uda. Było twarde jak stal. - Och, do diab... - Philip chwycił Ginny za rękę i przycisnął ją do swego obnażonego biodra. Ciepło bijące z jego ciała sprawiło jej przyjemność. Rozluźniła się. Przesunęła dłonią po gładkiej skórze. Nagle poczuła, że Philip gwałtownie się odsuwa. - Starczy na początek - mruknął. Ginny wydawało się, że ma nieco zmieniony głos. Czyżby reagował na jej dotknięcie? Była to intrygująca myśl, aczkolwiek zupełnie bez znaczenia. Nieistotne było to, co odczuwał Philip Lysander, pomyślała Ginny, gdyż ona sama nigdy nie dopuści do tego, aby między nimi powstał jakiś związek. Obiecała Beth, że namówi Jasona Papasa, aby uznał Damona za prawowitego wnuka i zapewnił środki na jego kształcenie. I to było jej głównym zadaniem, a nie romansowanie z przystojnym, lecz aroganckim Grekiem. A ponadto w żadnym razie nie mogła mieć nic wspólnego z człowiekiem, który miał ją za szantażystkę i przeciwstawiał się jej działaniom. - Na samym końcu hallu jest dziecinny pokój, z którego korzystają moje siostry, gdy zatrzymują się u mnie - powiedział Philip. - Chłopiec może tam spać. Twój bagaż znajduje się w pokoju obok. Bez słowa pożegnania odwrócił się i opuścił salon. Minutę później Ginny usłyszała zatrzaskujące się za nim drzwi sypialni. - Też życzę ci dobrej nocy - mruknęła z przekąsem. Wstała z kanapy, uważając, aby nie obudzić przy tym Damona. Była dobrej myśli. Uznała, że po przespanej nocy jutro będzie w lepszej formie. Ruszyła na poszukiwanie dziecinnego pokoju. Rano spojrzy na wszystko innym okiem.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

32

Sprawy ułożą się lepiej. A jeśli nie lepiej, to przynajmniej nie gorzej. Zamyślony Philip ściągnął z bioder ręcznik i rzucił go na dywan. Tak uparte obstawanie Ginny Alton przy tym, że Creon jest ojcem jej dziecka, zaczęło go niepokoić, ale nie dziwiło. Skoro przyjechała z tak daleka, trudno, żeby przyznała się do tego, że kłamie. Pewnie łudziła się, że będzie miała więcej szczęścia, rozmawiając z Jasonem Papasem, i wmówi w starego, samotnego człowieka, iż przywieziony przez nią dzieciak jest jego wnukiem. Philip przeciągnął palcami po wilgotnych włosach. Wiedział, że Ginny Alton mówi nieprawdę. Creon nie mógł mieć romansu z żadną kobietą, bo Lydia pewnie by to wykryła. Natychmiast powiedziałaby o tym bratu i poprosiła o pomoc i radę, ale tego nie zrobiła. O swoim mężu nie powiedziała nigdy ani jednego złego słowa. Philip uprzytomnił sobie nagle, że nigdy nie rozmawiała z nim o Creonie. Czyżby jej milczenie miało ukryte znaczenie? W głowie Philipa zrodziła się niepewność. Nie potrafił sobie tego wyjaśnić ani tym bardziej nie mógł zapytać siostry, nie mówiąc jej, o co chodzi. Nie mógł ryzykować żadnej rozmowy na temat Creona. Lydia była osobą niezmiernie wrażliwą i łatwo było ją skrzywdzić. Bardzo ciężko przeżyła śmierć męża. Schudła i zobojętniała. Jej smutek graniczył z depresją. Gdyby nagle dowiedziała się, że w Atenach zjawiła się ładna kobieta oświadczająca, że Creon jest ojcem jej dziecka, mogłaby zupełnie się załamać i już nigdy nie odzyskać psychicznej równowagi: Na samą tę myśl Philipa ogarnęła rozpacz. Jego zadaniem było osłanianie siostry. Ale czy to się powiedzie? Jak na razie Ginny Alton nie sprawiała mu wię-

a d n a c s janessa+anula

s u lo

33

kszych kłopotów i przystała na pomysł, aby udawać, że dziecko jest jego synem, ale na jak długo? W każdej chwili może zacząć rozrabiać. I co wtedy? Ubierając się, Philip rozważał możliwości dalszego postępowania. Były dość ograniczone. Przydałoby się trzymać w szachu tę kobietę, ale w jaki sposób? Czy można jej czymś zagrozić? A może po prostu udowodnić, że Creon nie spotykał się z nią, przebywając w zeszłym roku w Nowym Jorku? Może uda się przekonać Ginny, że jej pretensje są bezpodstawne i że nie ma żadnej szansy wygrania sprawy? Philip podjął decyzję. Wziął do ręki słuchawkę i wystukał numer biura swej firmy w Nowym Jorku. O tak późnej porze nie zastanie dyrektora, ale zostawi mu polecenie do wykonania. Przy odrobinie szczęścia jutro otrzyma raport. Do tej pory będzie musiał pilnować Ginny Alton, żeby nie zrobiła czegoś, co ze względu na Lydię byłoby mu nie na rękę. Postanowił solennie, że ani na krok nie odstąpi tej kobiety. Przez cały czas będzie tuż przy niej. Ta myśl napawała go zadowoleniem, którego nie potrafił sobie wyjaśnić. Poszedł do gabinetu i zajął się bieżącymi sprawami jednej ze swych ateńskich fabryk, gdzie robotnicy grozili strajkiem.

a d n a c s

s u lo

Rankiem powitały Ginny czyste niebo i jasne słońce. Piękna aura nie rozproszyła jednak jej ponurego nastroju. Mimo że wypoczęta i wyspana, nadal reagowała na obecność Philipa. Przekonała się o tym już podczas śniadania. Ten człowiek wywierał dziwny wpływ na jej ośrodkowy układ nerwowy. Nawet to, że był całkowicie ubrany, w beżowe spodnie i jasnoniebieską koszulę, nie zmniejszyło jej zmysłowego zafascynowania. Siedząc na wprost Philipa, karmiła Damona. Nie mogła więc nawet wstać od stołu, żeby ochłonąć. janessa+anula

34

- Czy nigdy nie dajesz temu chłopcu przyzwoitego jedzenia? - zapytał Philip, spoglądając z niechęcią na butelkę z pokarmem. - To nie jest „ten chłopiec", lecz Damon - znów go zganiła. - Tak ma na imię. A to, co mu daję, jest przyzwoitym jedzeniem dla czteromiesięcznego dziecka. - Potrzeba mu czegoś solidniejszego - obstawał Philip przy swoim. - Na przykład tego.- Podniósł w górę i zademonstrował łyżkę z owsianką, którą właśnie jadł na śniadanie. Ginny spojrzała na niego wzrokiem przeznaczanym dla klientów, którzy chcieli inwestować na giełdzie bez żadnego planu działania. - Damon już miewał przykre uczulenia. Jeśli tylko zbliżysz się do niego z tym paskudztwem, to ja ci... Na widok morderczego wyrazu twarzy Ginny Philip z trudem powstrzymał śmiech. Wyglądała jak rozjuszona lwica broniąca swoich małych przed śmiertelnym niebezpieczeństwem. Poczuł do niej cień sympatii. Była naprawdę dobrą matką. Bardzo troskliwą. Szkoda tylko, że nie była równie ostrożna w łóżkowych sprawach. Jej kochanek niewiele był wart, skoro sprawił, że zaszła w ciążę, a potem puścił ją kantem. - Co mi zrobisz? - zapytał Philip, gdy Ginny zamilkła w pół zdania. - Przekonasz się na własnej skórze - zagroziła, nie mając pojęcia, co mogłaby zrobić, żeby sprawić mu przykrość. Uznała, że pewnie nic. Philip Lysander sprawiał wrażenie człowieka, któremu wszyscy byli posłuszni. Zobaczyła, że zacisnął wargi. - Jeśli powiesz Lydii choć jedno słowo na temat Creona, pożałujesz, że w ogóle się urodziłaś, - oświadczył groźnym tonem. - Lydia musi być przekonana, że ten chłopiec jest moim dzieckiem - dodał lodowatym tonem.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

35

Ginny zastanawiała się, jak by to było mieć przy swym boku mężczyznę tak bardzo kochającego, że aż zdolnego uczynić wszystko, żeby bronić spokoju jej ducha. Mężczyźni, z którymi się spotykała, zawsze traktowali ją jak niezależną i samodzielną kobietę. Szanowali na tyle, że pozwalali jej samej rozwiązywać własne problemy. I tego właśnie sobie życzyła. Była wystarczająco silna, żeby móc staczać i wygrywać bitwy. Spojrzała na Damona łapczywie ssącego butelkę. - Będę w gabinecie - sucho oświadczył Philip, podnosząc się od stołu. - Gdy tylko chłopiec skończy jeść, pojedziemy do Jasona. Po chwili zniknął w drzwiach. - Ciekawa jestem, jakie ten facet ma ciśnienie - mruknęła Ginny pod nosem. Czy w łóżku też ma tak ognisty temperament? Było to bezsensowne pytanie. To, co i jak Philip Lysander robił z kobietami, nie miało żadnego znaczenia. Ginny szybko przywołała się do porządku. Całą uwagę skupiła na Damonie. Pragnęła przelać na niego całe zainteresowanie fascynującym ją Grekiem. Jazda z Aten do Glifadha zajęła półtorej godziny. W samochodzie czas dłużył się Ginny w nieskończoność. Bliska obecność Philipa w zamkniętym, małym pomieszczeniu coraz bardziej potęgowała jej niepokój, nie mówiąc już o czekającej ją trudnej rozmowie z Jasonem Papasem. Na dodatek Damon płakał przez całą drogę, więc gdy znaleźli się na miejscu, Ginny była kłębkiem nerwów. Gdy Philip zatrzymał się pod dużą, białą rezydencją, szybko wysiadła z samochodu, wyswobodziła Damona z nosidła i przytuliła do siebie jego rozgrzane, spocone ciałko. - Idziemy. - Zniecierpliwiony Philip chwycił ją za ramię.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

36

Po chwili znaleźli się we wnętrzu imponującej rezydencji Jasona Papasa. Ginny podążała za Philipem, nie odzywając się ani słowem. W domu wszechmocnego greckiego bogacza, od którego zależała przyszłość Damona, nie zamierzała wdawać się z nim w sprzeczkę. Stanęli wreszcie w otwartych drzwiach obszernego pokoju. - Czy to jest ten dzieciak? Ginny spojrzała w stronę, z której dochodził ostry, świdrujący głos. Zobaczyła stojącego pod oknem starego człowieka. Spoglądał na nią z odrazą. Podświadomie uniosła głowę i odwzajemniła się równie nieprzyjaznym spojrzeniem. Jason Papas nie zasługiwał na sympatię. Gdyby nie rozpuścił Creona i nie wychował go w przeświadczeniu, że wolno mu sięgać po wszystko, czego tylko zapragnie, nieszczęsna Beth nie znajdowałaby się teraz w tak trudnym położeniu. - Tak - potwierdził Philip. Ginny nie odezwała się ani słowem. - Proszę go przynieść bliżej - polecił jej stary człowiek. Podeszła do Jasona Papasa i stając w odległości kilku kroków, przesunęła niemowlę na ręku, tak aby nad jej ramieniem buzia Damona była dobrze widoczna. Pokonując wyraźną niechęć, stary człowiek powoli podszedł bliżej. Miął kamienną twarz. Ginny nie była w stanie odczytać jego myśli. Niestety, mały Damon nie okazał się równie powściągliwy w swoich reakcjach. Wystarczyło mu jedno spojrzenie na dziadka, żeby podniósł wrzask. Ginny cofnęła się szybko, tuląc do siebie dziecko. - Damon nie lubi obcych - oznajmiła sucho. - Obcych? A pani utrzymuje, że to mój wnuk? - Jason Papas odezwał się drwiącym tonem.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

37

- Nie utrzymuję. Ja to wiem. - Jest pani na tyle ładna, by móc bez trudu usidlić mężczyznę i sprawić, że zapomni o małżeńskich więzach oświadczył stary człowiek suchym, oskarżycielskim tonem, nie pozostawiającym żadnej wątpliwości co do tego, że nie jest to komplement pod adresem Ginny. - Ale mój syn nigdy by się nie zadawał z taką jak ty kobietą - dorzucił pewnym głosem. -Prawda jest taka, że... -Bez względu na to, jaka jest ta prawda, nie zamierza pan jej uznać! - Ginny pomyślała, że nadeszła pora przyjęcia przez nią stanowczej postawy. Od tej chwili nikomu nie pozwoli się obrażać, - Może pan sobie do końca życia uważać, że Creon był człowiekiem honoru, ale to ani o jotę nie zmienia faktów. I od razu ustalmy jeszcze jedną sprawę. Nie przyleciałam tutaj z drugiego krańca świata po to, aby pan mnie obrażał. Nie posłużę panu za bokserski worek treningowy. Jason Papas zmierzył Ginny ostrym wzrokiem. - A więc co zamierza pani zrobić? Natychmiast wyjechać? Jeśli tak, to z moich pieniędzy nigdy nie zobaczy pani ani grosza, - O tym zadecyduje sąd - odparła Ginny. Nie sądziła, aby wszczęcie postępowania prawnego odpowiadało Beth, ale nie szkodziło wspomnieć staremu bogaczowi o takiej możliwości. - Sąd! - powtórzył ze złością. Na jego policzki wystąpiły krwiste rumieńce. - Czyżby pani mi groziła? - Nie - wyniosłym tonem odparła Ginny. - Ja pana tylko informuję. Damon ma pełne prawo do środków na kształcenie należnych mu po ojcu, a jeśli trzeba będzie uzyskać je na drodze sądowej... - rozmyślnie zawiesiła głos. - Jak pani śmie tak ze mną rozmawiać! Niemoralna dziwka! - wrzasnął rozjuszony Jason Papas.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

38

- Dość tego. Zamilknijcie oboje. - Ku zdumieniu Ginny do rozmowy włączył się Philip Lysander, - Jasonie, ta wymiana zdań do niczego nas nie doprowadzi. Pójdę teraz z Ginny do dziecinnego pokoju. Rozmowę odbędziemy potem. Jedyną rzeczą, o której Ginny pragnęła w tej chwili rozmawiać, był jak najszybszy jej powrót do Nowego Jorku. Miała jednak przed oczyma zrozpaczoną twarz Beth. Nieszczęsna dziewczyna liczyła na swoją stryjeczną siostrę. Philip wziął Ginny za rękę i odciągnął od Jasona Papasa. Był też inny powód, dla którego powinna jeszcze pozostać w Grecji. Jeśli zaraz stąd wyjedzie, już pewnie nigdy nie ujrzy Philipa Lysandra i nie przekona się, dlaczego wyzwolił w niej tak niesamowite, niepokojące emocje. Racjonalne wyjaśnienie tego faktu było jej absolutnie niezbędne. Dla spokoju ducha. - Zwykle Jason nie jest tak bardzo... - Philip rozłożył ręce bezradnym gestem. - Chcesz powiedzieć, że zwykle nikt nie ośmiela się przeciwstawić temu staremu tyranowi! - warknęła Ginny. - Gdy ujrzałam ojca, nagle wszystko stało się dla mnie jasne. Pojęłam, dlaczego Creon był takim egoistycznym i aroganckim bubkiem. Philip spojrzał na nią spod oka. - Jeśli zdawałaś sobie sprawę z tego, jaki był, to dlaczego z nim się zadawałaś? Ginny zagryzła wargi. Była na siebie zła, że popełniła błąd. Nie powinna mówić takich rzeczy. Ale im dłużej obcowała z rodziną Papasów, tym trudniej było jej pamiętać, że przez cały czas musi uchodzić za kobietę, która była kochanką Creona. - Jeśli sprawy układały się po jego myśli, potrafił być

a d n a c s janessa+anula

s u lo

39

czarujący - odezwała się po chwili. - Dopiero wtedy, kiedy dowiedział się o ciąży, odkrył swoje prawdziwe oblicze. Philipowi przyszły nagle na myśl słowa matki, zasłyszane przed laty. Narzekała, że Jason spełnia każde życzenie Creona i bez przerwy mu pobłaża, rozpuszczając chłopaka. - Philipie. - Z małego pokoju, który mijali, dobiegł miękki, niepewny kobiecy głos. Ginny przystanęła, zmuszając Philipa, żeby zrobił to samo. Po chwili zobaczyła niewysoką, ciemnowłosą, mniej więcej trzydziestoletnią kobietę, która z ciepłym uśmiechem na twarzy ruszyła w ich stronę. Rysy Philipa nagle złagodniały. Ujął kobietę w talii, uniósł i obrócił się z nią dokoła. Kiedy ponownie znalazła się na ziemi, otoczył ją ramieniem i obrócił w stronę Ginny. - Lydio, to jest Ginny Alton z synem Damonem. Ginny, a to moja siostra Lydia - dokonał prezentacji. Równocześnie rzucił Ginny ostrzegawcze spojrzenie. - Jak się masz? - przywitała Greczynkę. Z ulgą przyjęła fakt, że ma do czynienia z siostrą Philipa, a nie z jeszcze jedną zazdrosną o niego amantką. - Dzień dobry - odparła Lydia z niepewnym uśmiechem. Obie czuły się źle w swojej obecności, uznała Ginny. Ale uśmiech na twarzy Lydii stał się bardziej naturalny, gdy nagle Damon zagulgotał radośnie i pomachał do niej rączką zaciśniętą w piąstkę. - Co za śliczny chłopczyk! - powiedziała z zachwytem. - Musisz być z niego bardzo dumna. Mój mąż zawsze chciał mieć syna, ale ja nigdy... - Lydia westchnęła głęboko. - Kiedy urodziła się nasza najmłodsza córeczka, był bardzo rozczarowany. Zdumiona Ginny popatrzyła na Lydię z nie ukrywanym przerażeniem. Córka? Najmłodsza córeczka? Creon miał

a d n a c s janessa+anula

s u lo

40

więc w Grecji nie tylko żonę, której istnienie skrzętnie ukrywał, lecz także dzieci?! - Ginny... - Philip przywołał ją do porządku na widok zmienionej twarzy. Szybko opanowała zaskoczenie. - Ile masz córek? - spytała Lydię. - Trzy. Maria ma trzy latka, Ianthe dwa, a najmłodsza Jasmine zaledwie pięć miesięcy., O miesiąc starsza niż Damon! Ginny ogarnęła bezsilna złość. Gdyby tylko mogła dorwać Creona, chyba udusiłaby go gołymi rękami. - Damon wygląda jak mały Grek - oświadczyła Lydia, rzucając bratu krótkie spojrzenie. Na widok pełnego nagany, oskarżycielskiego wzroku siostry Philipa ogarnęło przygnębienie. Nie chciał, żeby Lydia uważała go za bezdusznego egoistę, który ma dziecko z kobietą, lecz się z nią nie żeni. Nie mógł przecież wyznać, jak jest naprawdę. Obiecał sobie, że gdy tylko wydusi z Ginny rzeczywistą tożsamość ojca dziecka, powie Lydii prawdę. Tymczasem musiał działać. Nabrał powietrza i oznajmił: - Uważam, że jest do mnie bardzo podobny. Jak na komendę Damon wykrzywił buźkę i wydał z siebie głośny wrzask, manifestując niezadowolenie. Ginny obdarzyła Philipa mdłym uśmiechem. - W każdym razie zachowuje się tak jak ty. - Biedne maleństwo. - Lydia rozczulała się nad wrzeszczącym niemowlakiem. - Chyba jest bardzo nieszczęśliwe. - Wymaga szybkiego przewinięcia, nakarmienia i snu. Dokładnie w takiej kolejności - oświadczyła Ginny. - Gdybyś karmiła go czymś solidniejszym, nie byłby bez przerwy taki głodny - odezwał się Philip.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

41

Lydia zwróciła się do Ginny: - Zaraz zaprowadzę was do dziecinnego pokoju. Tam znajdziesz wszystko, czego będzie ci potrzeba. Ginny ruszyła śladem Lydii. Od chwili przyjazdu do Grecji w gruncie rzeczy nie robiła nic innego, jak tylko ciągle za kimś podążała. Nie potrafiła jednak oprzeć się pokusie i przez ramię zerknęła na Philipa. Nadal stał bez ruchu, zwrócony tyłem do okna. Na tle szyby dostrzegła tylko ciemną, wysoką, postawną sylwetkę. Nie wiedziała, czy patrzy w jej stronę. Naszła ją ochota, żeby pokazać mu język. Lydia przeniosła wzrok z Ginny na brata. - Musisz bardzo kochać Philipa - powiedziała do niej. - Och, moje uczucia do twego brata są niezwykle silne - oświadczyła Ginny ż absolutną szczerością. Przyjacielskim gestem Lydia dotknęła jej ramienia. - Nie masz się czym martwić. Philip jest człowiekiem odpowiedzialnym. W stosunku do ciebie zrobi to, co do niego należy. Porozmawiam o tym z rodziną. - Z rodziną? - słabym głosem powtórzyła Ginny. Sugestia Lydii wzbudziła jej niepokój. Uznała, że im mniej osób będzie się nią interesowało, tym lepiej dla sprawy. - Tak. Z mamą i siostrami. Pogadają z Philipem. Rzeczywiście, wspominał, że ma siostry. - Ile ich ma? - zagadnęła Lydię. - Pięć. Wszystkie jesteśmy od niego starsze. - Lydio - zaczęła Ginny - proszę, nie rozmawiaj z rodziną. - Ale Philip musi spełnić swój obowiązek. - Nalegam, żebyś na ten temat z nikim nie rozmawiała. Nie życzę sobie, żeby jakiś mężczyzna kierował się w stosunku do mnie poczuciem obowiązku. - Na samą tę myśl Ginny skrzywiła się z niesmakiem.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

42

Lydia westchnęła. - Masz rację, obowiązek to kiepska podstawa związku dwojga ludzi. Ale jeśli nie chcesz poślubić Philipa, to dlaczego przyjechałaś do Grecji? Ginny miała ochotę krzyczeć. Dlaczego tak łatwa z pozoru wyprawa do Aten musiała przerodzić się dla niej w bezustanne pasmo kłamstw? Na szczęście, w tym momencie Damon zaczął płakać. Po raz pierwszy Ginny była mu za to wdzięczną, gdyż Lydia zmieniła temat. - Chodź - powiedziała. - Do dziecinnego pokoju idzie się tędy. - Wskazała kierunek. - Zaraz poznasz nianię, która opiekuje się Jasminę. Guwernantką starszych dziewczynek jest panna Welbourne, ale cała trójka wyjechała z moją matką na parę tygodni do Paryża. Ginny poczuła, jak ogarnia ją złość. Lydia miała do dyspozycji nianię, guwernantkę i z pewnością cały sztab służby, podczas gdy nieszczęsna Beth musiała wprowadzić się do Ginny, gdyż z chwilą gdy utraciła pracę przedszkolanki, zrezygnowała ze swego mieszkania, bo nie miała czym za nie płacić. Ginny spojrzała na Lydię. Mimo woli złagodniał jej wzrok. W gruncie rzeczy miała przed sobą drugą ofiarę nieodpowiedzialnego Creona. Szybko jednak odpędziła tę myśl. Byłoby głupotą współczuć Lydii, a co dopiero przejmować się jej przyszłością! Dziecinny pokój, położony na tyłach domu, znajdował się w jego najodleglejszej części. Mimo że luksusowy, sprawiał zimne i nieprzyjemne wrażenie. W przeciwieństwie do niani. Niskiej, pulchnej Angielki w bliżej nie określonym wieku. Gdy niania poszła podgrzać butelkę z pokarmem dla Damona, Lydia podprowadziła Ginny do łóżeczka stojącego

a d n a c s janessa+anula

s u lo

43

w kącie pokoju. Osłonięte obłokiem białej, tiulowej koronki, spało w niej niemowlę. - To jest Jasmine - oświadczyła Lydia. - Bardzo spokojne dziecko. - I ładne - dodała Ginny, równocześnie uprzytomniwszy sobie, że ma przed sobą przyrodnią siostrę Damona. - Tak. Jest śliczna - przyznała Lydia z taką dumą w głosie, że nie wiadomo czemu Ginny nagle zachciało się płakać. Kogo było jej żal? Lydii, dwojga dzieci, Beth czy też siebie samej? - Zostawię cię teraz z nianią i pójdę dopilnować lunchu - oznajmiła Lydia. Ginny popatrzyła na odchodzącą. Była jedyną przyjazną duszą, z jaką miała do czynienia od chwili przyjazdu do Grecji. Wróciła niania. - Proszę. - Podała Ginny podgrzany pokarm w butelce. - Dziękuję. Ginny usiadła w wyłożonymi miękkimi poduszkami fotelu na biegunach i wsunęła smoczek do buźki Damona. Malec łapczywie ssał pokarm, a ona powoli kołysała się w fotelu, starając się zrelaksować. Jej myśli krążyły jednak uparcie wokół Philipa. Miała przed oczyma jego obnażoną sylwetkę z ręcznikiem owiniętym wokół bioder. Na próżno usiłowała wymazać ten obraz z pamięci. Wreszcie dała spokój. Przecież nie była naiwną, dającą się omamić gąską, która nie odróżnia erotycznej fantazji od rzeczywistości. Wyobraziła sobie, że ściąga ręcznik z bioder Philipa, Przesunęła językiem po zaschniętych wargach. Obraz obnażonego w pełni mężczyzny był tak rzeczywisty, że nerwowo zakołysała się w fotelu. Do porządku przywołał ją dopiero protest Damona.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

44

- Przepraszam, słonko. - Pocałowała w czółko niemowlaka. - Zagalopowałam się nieco. Skupiła uwagę na wiszącym przed nią obrazie wyglądającym na płótno Degasa i żeby oprzytomnieć do końca, wróciła myślami do ostatniej sprawy, jaką prowadziła dla firmy, w której pracowała. Pół godziny później Damon spał smacznie pod czujnym okiem niani. Ginny opuściła dziecinny pokój. Liczyła na to, że dobrze jej zrobi kilka minut samotności. Dopiero gdy znalazła się w miejscu, w którym po raz pierwszy spotkała Lydię, uprzytomniła sobie, że nie wie, dokąd pójść. Nikt nie wskazał pokoju, który miała zająć, a w poszukiwaniu własnego bagażu nie zamierzała chodzić po całym domu i sprawdzać wszystkich pomieszczeń. Przez otwarte balkonowe drzwi wyszła na taras. Powietrze było tu, przesycone morską solą. Wzrok Ginny przyciągnęła jasna, piaszczysta plaża. Ginny ruszyła w stronę wody. Musiała przemyśleć wszystko, co wydarzyło się od chwili, gdy znalazła się w Grecji. A także zdecydować, co robić dalej. Była pewna, że wiadomość o tym, iż Creon miał nie tylko żonę, lecz także troje małych dzieci, dobije Beth. Ale jeśli sama nie wyjawi jej tego przykrego faktu, nieszczęsna dziewczyna może się o nim dowiedzieć od kogoś innego. Na tę myśl ciałem Ginny wstrząsnęły dreszcze. Ktoś taki jak Jason Papas oznajmiłby to Beth w najbardziej brutalny sposób. Ginny pomyślała nagle, że chyba lepiej, że jej stryjeczna siostra nie mogła zostać żoną Creona, Nie wytrzymałaby ciężkiej, przytłaczającej atmosfery imponującej rezydencji bogatego, antypatycznego Greka. Ginny była przekonana, że Lydii też jest tu trudno wytrzymać. Z trudem przestała myśleć o tej kobiecie. Sama musiała

a d n a c s janessa+anula

s u lo

45

odzyskać emocjonalną równowagę, tak aby móc stawić czoło Philipowi i stoczyć z nim walkę. Na wargach Ginny zaigrał lekki uśmiech, gdy nagle uprzytomniła sobie, jak rzuca się na tego przystojnego Greka i powala go na ziemię. Poczuła ogromną ulgę. Szybko zsunęła sandały. Szła brzegiem wody, a morskie fale obmywały jej bose stopy.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

46

ROZDZIAŁ TRZECI

s u lo

- Ten chłopak to wykapany Creon — stwierdził z odrazą Jason Papas. - Po prostu śniade, czarnowłose dziecko, jakich są tysiące - skomentował Philip. - Wcale nie musi być synem Creona. Skrzywiony Jason dolał sobie whisky. Przełknął następny łyk. - Wczoraj wieczorem dyrektorowi mojego biura w Nowym Jorku wydałem polecenie zbadania, czym zajmował się tam Creon w zeszłym roku. Z pewnością potwierdzi, że większość czasu twój syn spędzał w biurze i w swoim apartamencie - powiedział Philip. - Nie dowierzam tej kobiecie! - wybuchnął Jason. - Jest za ładna... Za... - szukał w myśli odpowiedniego określenia - za bardzo nieugięta. Patrzyła na mnie takim wzrokiem, jakbym był... - Na twarzy wzburzonego starca ukazały się krwiste plamy. Nieugięta? Philip zastanawiał się nad tym określeniem. Być może Jason miał rację. Z pewnością Ginny Alton była osobą z charakterem, nie dającą sobą łatwo manipulować. Ta jej cecha w gruncie rzeczy intrygowała Philipa, który, w przeciwieństwie do Jasona, nie oczekiwał od kobiety bezwzględnego posłuszeństwa. Uprzytomnił sobie nagle, że taka właśnie była Lydia w stosunku do Creona. Spełniała każde jego życzenie.

a d n a c s janessa+anula

47

- Mój syn nie uczyniłby czegoś podobnego - upierał się Jason. Philipowi przemknęło przez myśl, że stary człowiek za bardzo obstaje przy swoim. Wyglądało to trochę podejrzanie. Szybko jednak rozproszył swoje wahania. Nie była to pora na jakiekolwiek wątpliwości. Powinien działać. Szybko i skutecznie. Od niego bowiem zależał spokój ducha biednej Lydii. Ginny Alton kłamała. Musiał tego dowieść. - Co za czasy - utyskiwał Jason. - Kiedyś takie kobiety dobrze wiedziały, gdzie jest ich miejsce. Miejsce Ginny? A właściwie gdzie powinno być jej miejsce? zastanawiał się Philip, mimo uszu puściwszy uwagę Jasona. W jego łóżku? Natychmiast ją sobie wyobraził, w ponętnej pozycji, rozciągniętą na pościeli. Miała na sobie strój z najszlachetniejszej tkaniny. Idealnie pasował do jej gładkiej, alabastrowej skóry. Cienki, zielony jedwab. O barwie świeżej, wczesnowiosennej roślinności. Musiała być też koronka. Philip nabrał głęboko powietrza. Przezroczysta koronka okrywałaby niemal całe jej piersi. Prześwitujące przez nią bladoróżowe ciało połyskiwałoby jak masa perłowa. Fantazje Philipa przerwał brutalnie ostry głos Jasona. - To zwyczajna dziwka - oświadczył. Philip szybko wrócił do rzeczywistości. - Ginny Alton z pewnością nie jest zwyczajną kobietą i nie mamy dowodów na to, że jest dziwką - instynktownie wystąpił w jej obronie. - Czyżbyś zamierzał przejąć ją w spuściźnie? - zadrwił stary człowiek. - Zastanawiam się, co stałoby się z mężczyznami, gdyby w stosunku do nich kobiety wprowadziły tak restrykcyjną politykę - powiedział Philip.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

48

- Och, z mężczyznami to zupełnie inna sprawa. Kobiety spodziewają się po nich życiowego doświadczenia. - Jason starał się usprawiedliwić swoją podwójną moralność. - Tylko dziwka idzie do łóżka z żonatym mężczyzną. Uważasz się za mądrego, ale nie masz racji. Twój ojciec byłby tego samego zdania co ja. Philip otworzył usta, aby powiedzieć Jasonowi, że z ojcem nie zgadzał się także w innych, istotnych sprawach, gdy nagle jego wzrok skierowany ku widocznemu przez okno morzu wyłowił nad wodą znajomą sylwetkę. Brzegiem plaży szła Ginny, szybko oddalając się od domu. Lekki wiatr od morza rozwiewał jej złote włosy wokół obnażonych ramion. Nie powinna wychodzić na słońce w wydekoltowanej sukience i do tego bez kapelusza, pomyślał Philip. Nie była przyzwyczajona do ostrego, greckiego słońca, które groziło poparzeniem jej delikatnej, jasnej skóry. - Czemu tak się przyglądasz? - zapytał Jason, widząc, że jego rozmówca wygląda przez balkonowe okno. Philip miał już dość dyskusji ze starym, zgorzkniałym człowiekiem. Ogarnęła go nagle ochota wyrwania się z tego ponurego, przytłaczającego domu. I znalezienia się na otwartej przestrzeni, w pełnym blasku słońca. A poza tym musiał wypełniać swoje obowiązki. To znaczy przestrzec Ginny przed grożącym jej poparzeniem. Był to, oczywiście, pretekst, żeby znaleźć się przy niej. - Patrzę na wodę - odparł. Była to częściowa prawda. - Przejdę się brzegiem morza. - Nie mam pojęcia, skąd bierze się u ciebie tyle energii. - Jason opadł ciężko na poduszki fotela i zamknął oczy. - Ja muszę się zdrzemnąć. Philip wyszedł na taras. Zdjął buty i skarpetki, pod-

a d n a c s janessa+anula

s u lo

49

ciągnął nogawki spodni i szybkim krokiem ruszył śladem Ginny. Zatrzymała się, usłyszawszy w oddali warkot silnika. Osłoniła dłońmi oczy i popatrzyła na wodę. Wzdłuż brzegu płynęła motorówka pełna rozbawionych, roześmianych ludzi. Ginny westchnęła. Zapragnęła, aby udzieliło się jej choć trochę ich radości życia. Może wtedy byłoby łatwiej rozproszyć wrogość Philipa. Bose stopy obmyła wyjątkowo długa fala. Zmoczyła dół spódnicy. Ginny poczuła przyjemny chłód. Męczyło ją prażące słońce. Wsunęła palce głębiej w piasek i rozkoszowała się dotykiem jego ziarnistej struktury. Grecja była przepięknym krajem. Ginny przyrzekła sobie, że gdy zblednie pamięć o obecnych przykrych przeżyciach, wróci tu i będzie w pełni rozkoszowała się miejscowymi urokami. Słońcem, piaskiem i morzem. Nagle poczuła na plecach czyjś wzrok. Odwróciła się i zobaczyła Philipa biegnącego w jej stronę. Na ten widok szybciej zabiło jej serce. Boso, w podwiniętych do kolan spodniach, wyglądał młodo i niemal beztrosko. Z tego człowieka tryskała energia. Potrafił pobudzić całe otoczenie. Tak stało się z nią, pomyślała Ginny. Zastanawiała się, w jaki sposób Philip się relaksuje. Po seksualnym akcie? Jak by się wówczas zachowywał? Ginny przesunęła językiem po spieczonych wargach. Okazałby się brutalem czy czułym kochankiem? Czy po wszystkim przytuliłby do siebie partnerkę i był dla niej serdeczny? - Zaczekaj! Wołanie Philipa przerwało fantazjowanie Ginny. Oprzytomniała. Z goryczą przewidywała, że w intymnych sytu-

a d n a c s janessa+anula

s u lo

50

acjaćh podbiegający teraz do niej mężczyzna ani na jotę nie okazałby się sympatyczniejszy. Poczekała, aż ją dogonił, i nie zwlekając przystąpiła do frontalnego ataku. - Czego ode mnie chcesz? Czyżbyś zamierzał oświadczyć i że Jason Papas przypomniał sobie nagle o dobrym wychowaniu? - Wiem, że czasami potrafi być nieprzyjemny — odparł spokojnie Philip, ignorując zaczepkę. - On broni honoru swego syna i... - Bardzo w to wątpię - ostro przerwała mu Ginny. - Tym człowiekiem kierują wyłącznie głęboko tkwiące w nim uprzedzenia. - No tak, może w swoich sądach jest trochę niesprawiedliwy, ale nie zapominaj, że stracił syna. Jedyne, co mu pozostało, to pamięć o nim. Czy ty tego nie możesz zrozumieć? - W podniesionym głosie Philipa przebijała desperacja. - Nie mogę, bo jestem zbyt zaabsorbowana patrzeniem na całą sprawę z punktu widzenia dobra małego Damona. - Będzie lepiej, jeśli dasz nam spokój. Od prawdziwego ojca żądaj, żeby utrzymywał dziecko! - Ty wstrętny, zakłamany, świętoszkowaty... - z obrzydzeniem wysyczała Ginny. Dalej brakło jej słów, Rozzłoszczona, obróciła się na pięcie i ruszyła dalej, zostawiając Philipa. - Nie odwracaj się ode mnie plecami! - Chwycił ją za ramię. - Jeszcze nie skończyłem naszej rozmowy., - Wielka szkoda! Bo ja mam już ciebie po dziurki w nosie. Puść mnie. Na twarzy Philipa ukazał się drwiący uśmiech, - A co będzie, jeśli tego nie zrobię? - zapytał drwiącym tonem.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

51

Ginny ogarnęła zimna wściekłość. Nagle zapragnęła trzepnąć Philipa w twarz, tak aby zetrzeć malujące się na niej szyderstwo. W nie kontrolowanym odruchu złości zahaczyła nogą o kolano Philipa i z całej siły pchnęła go w pierś. Manewr, którego nauczył ją instruktor na kursie samoobrony, nie wypadł dokładnie tak, jak powinien. Mimo to jednak zaskoczony Philip stracił równowagę i przewrócił się na piasek, ale że nie puścił ramienia Ginny, więc wylądowała na nim. Gwałtowny upadek sprawił, że straciła oddech. Gdy po chwili udało się jej zaczerpnąć powietrza, uświadomiła sobie, że leży na doskonale umięśnionym, wspaniałym mężczyźnie. Spojrzała na zaciśnięte wargi Philipa i gwałtownie zadrżała. Zapragnęła nagle poczuć ich smak. Oddech Ginny stał się krótki i nierówny. Piekące słońce niemal stapiało oba ciała. W pewnej chwili poczuła na włosach palce Philipa. Dokładnie wiedziała, co powinna teraz uczynić. Stoczyć się na bok i jak najdalej odsunąć od tego człowieka. A zaraz potem wziąć nogi za pas i uciekać, gdzie pieprz rośnie. Tak nakazywał rozsądek, ale rozbudzone zmysły całkowicie spowolniły reakcję. Obezwładniły Ginny. Wzięły ją całkowicie w posiadanie. Oderwała wzrok od warg Philipa i nagle jej spojrzenie zatonęło w jego płonących, czarnych oczach. Wiedziała, że fizycznie go pociąga. Świadomość tego faktu jeszcze bardziej wzmocniła jej zmysłowe odczucia. Przygarnął Ginny do siebie. Musnął wargami usta, wywołując drżenie całego ciała. Chwilę później, jakby czytając w jej myślach, przesunął językiem po zaciśniętych wargach. Z rozkoszy cicho jęknęła. Zapraszająco rozchyliła usta. Philip pogłębił pocałunek, wysyłając sygnały do wszystkich

a d n a c s janessa+anula

s u lo

52

zakątków ciała Ginny. Wsunęła palce w jego włosy i przyciągnęła go do siebie. Osunął się na bok, ale nadal przywierał do niej całym ciałem. Jego wargi błądziły po twarzy Ginny. Wolała, żeby doznania były silniejsze. Żeby pocałował ją w usta. Mocno i namiętnie: Pragnęła. Niespodziewanie nadeszła wyjątkowo wysoka fala i zalała ich oboje. Mimo to Ginny nadal była półprzytomna. Philip ściągnął z jej ramienia wąskie ramiączko plażowej sukienki i odsłonił pierś. Potarł dłonią gładką skórę. Ginny zadrżała. - Jesteś taka miękka - wyszeptał. Czuła na ciele jego oddech, co podniecało ją jeszcze bardziej. - Miła w dotyku. -Wysunął język i przeciągnął nim po naprężonym sutku. Drgnęła. Jej ciało przeszył dreszcz pożądania. Tak silny, że aż przerażający. Trochę ją oprzytomnił. Z trudem odsunęła się od Philipa, uklękła i zmieszana zaczęła poprawiać sukienkę. Niespokojnym wzrokiem obrzuciła plażę. Nadal była opustoszała. Ginny uprzytomniła sobie, że nie ma to dla niej większego znaczenia. Kiedy Philip ją całował, nawet przez sekundę nie pomyślała o tym, że ktoś może ich zobaczyć. Pragnęła tylko jednego. Aby nie przestawał całować. Gdy uświadomiła sobie, o czym, myśli, aż jęknęła w duchu. To wszystko było do niej zupełnie niepodobne! Nigdy przedtem aż tak bardzo nie zatraciła się w żadnym pocałunku. Zawsze w jakimś sensie miała dystans do tego, co się z nią dzieje, i pełną świadomość. - To nie powinno się stać - powiedziała na głos. - Jasne, że nie - warknął Philip. Wstał i zaczął strzepywać piasek z wilgotnych spodni. Ginny zauważyła, że jest podniecony. Stojąc przed nią

a d n a c s janessa+anula

s u lo

53

wyglądał imponująco. Jak grecki bóg, który zstąpił z Olimpu na seksualne igraszki ze zwykłą śmiertelniczką. - Jestem za stary na takie zabawy pośrodku plaży. Chcę iść z tobą do łóżka - oświadczył. Wyraził życzenie, które potęgowało się w nim od chwili, gdy po raz pierwszy ujrzał Ginny na lotnisku. W swoim pragnieniu nie dostrzegał nic zdrożnego. Fakt, że ta kobieta próbowała wmówić w niego, że Creon jest ojcem jej dziecka, nie miał żadnego znaczenia. Philip wiedział przecież, że kłamała. Z trudem oprzytomniała i wzięła się w garść. W żaden sposób nie mogła przystać na propozycję Philipa. Pomysł był kiepski. Jeden z najgorszych, jakie kiedykolwiek przyszły jej do głowy. Świetnie o tym wiedziała. Ale dlaczego nie rozumiało tego jej ciało? Dlaczego pragnęło przespać się z przystojnym Grekiem, bez względu na konsekwencje? - Och, do licha! - mruknęła, rozdarta wewnętrznie. Podniosła się z kolan. Przypomniała sobie, że jest przecież współczesną kobietą, która potrafi doskonale panować nad zmysłowymi pragnieniami, tak aby nie stać się ich niewolnicą. Pożądała Philipa każdym nerwem ciała, ale to wcale nie oznaczało, że powinna poddać się namiętności. - Nie mam na to najmniejszej ochoty - oświadczyła dobitnym tonem. Philip dotknął palcem jej naprężonego sutka, widocznego pod mokrą sukienką. - Czyżby? - Nie będę się z tobą kochać - powtórzyła. - Dlaczego? - zapytał z uwodzicielskim uśmiechem na twarzy, od którego ciało Ginny znów przeszyły dreszcze emocji. Przestraszyła się. Instynktownie cofnęła o krok. Nie wiedziała, jak długo uda się jej wytrzymać pod naporem

a d n a c s janessa+anula

s u lo

54

pożądania Philipa i własnego, jeśli ten mężczyzna znów weźmie ją w ramiona. Obróciła się na pięcie i szybkim krokiem ruszyła w stronę, z której przyszła, modląc się, aby Philip nie zawrócił razem z nią. Żeby odzyskać psychiczną równowagę, musiała pozostać sama na jakiś czas. Na jaki? No, powiedzmy na dwa lata lub trzy. Tyle powinno wystarczyć.

s u lo

Philip stał w miejscu i obserwował odchodzącą Ginny. Nie mógł oderwać wzroku od mokrej spódnicy oblepiającej jej nogi. Pragnął mieć je przed sobą. Rozłożone. W pozycji horyzontalnej. Zaniepokojony dręczącymi myślami, z niechęcią kopnął nogą w piasek. Wiedział, że Ginny też go pragnie, ale dlaczego odmawia pójścia z nim do łóżka? Przecież nie jest niewinnym dziewczęciem, nie mającym pojęcia o przyjemnościach płynących z seksu, lecz dojrzałą, doświadczoną kobietą. Idąc brzegiem morza, Philip rozważał powstałą sytuację. Ginny z pewnością nie była niewiniątkiem, ale chwilami takie właśnie robiła wrażenie i mógł przysiąc, że wtedy nie udawała. Nie wiadomo czemu myśl ta podniosła go na duchu. Zamiast iść, zaczął biec. Postanowił uwieść Ginny. Zaciągnąć ją do łóżka. Liczył się z tym, że z jego strony będzie to wymagało trochę zachodu, z góry przemyślanego działania i cierpliwości.

a d n a c s

Przez całą drogę powrotną do rezydencji Jasona Papasa Ginny, mimo pokusy, ani razu nie obejrzała się za siebie. Drażniły ją ziarnka piasku poprzylepiane do skóry. Chciała jak najszybciej znaleźć się pod prysznicem i przebrać się janessa+anula

55

w coś suchego. No i oczywiście nie natknąć się na antypatycznego Jasona Papasa. Na szczęście, na tarasie zastała tylko służącą, która zaprowadziła Ginny do przeznaczonego dla niej pokoju. Ginny wzięła szybki prysznic, poszła do dziecinnego pokoju, aby się upewnić, czy Damon jeszcze śpi, a potem wróciła na taras. Tutaj zastała Lydię siedzącą w ogrodowym fotelu i robiącą na drutach malutki czerwony sweterek. Ginny uznała, że rozmowa z wdową po Creonie może okazać się dla niej interesująca. Podeszła bliżej. Lydia przywitała ją z uśmiechem. - Podoba mi się twoja plażowa sukienka - oświadczyła serdecznym tonem. - Dziękuję - odparła Ginny, usłyszawszy komplement. - Czy stale tu przebywasz z Jasonem Papasem? - zapytała jakby od niechcenia. Na twarzy Lydii ukazał się słaby uśmiech. - Creon życzył sobie, żebym wraz z dziećmi zamieszkała u jego ojca, bo sam był ciągle w rozjazdach i rzadko bywał w domu. Dzięki temu nie musiał martwić się o mnie, że jestem sama. I mógł być pewny, że tkwiąc na odludziu, Lydia nie dowie się, co wyczynia jej ukochany mąż, z goryczą dodała w myśli Ginny. - Dla Jasona też jest ważne, że tu mieszkam - dodała Lydia. - Jego żona zmarła przed laty. - A co z towarzystwem dla ciebie? - zapytała Ginny, ciekawa odpowiedzi. - Dla mnie? - W głosie Lydii przebijało autentyczne zdziwienie. - Mnie nikt nie jest potrzebny. Mam przecież dzieci.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

56

- A co z przyjaciółmi w twoim wieku? - Ginny przykro zaskoczyła samotność Lydii i izolacja, w jakiej przyszło jej żyć. Greczynka uśmiechnęła się z widocznym przymusem. - Na początku nawet odczuwałam brak rówieśników przyznała ze smutną miną. - Ale teraz... - Wzruszyła ramionami. - Teraz jestem wdową. - Młodą i bardzo atrakcyjną - dodała Ginny. Lydia niespokojnie rozejrzała się wokoło, tak jakby chciała się upewnić, że nikt jej nie słyszy, a potem powiedziała prawie szeptem: - Być może. Ale seksualnie nie jestem pociągająca. Przytłumiony ból w głosie Lydii sprawił, że Ginny zaczęła podejrzewać, iż ta młoda kobieta wiedziała znacznie więcej o romansach własnego męża, niż sądził Philip. - Wszystkie kobiety są seksualnie atrakcyjne, ale nie dla wszystkich mężczyzn. - Ginny usiłowała pocieszyć Lydię. - Seksapil, podobnie jak uroda, są cechami bardzo subiektywnymi.. Lydia wyglądała na zakłopotaną. Milczała. - Zaraz dam ci przykład - ciągnęła Ginny. - Uważałaś swego męża za pociągającego seksualnie, lecz. - Nie uważałam - padła błyskawiczna odpowiedź. Zdumiona Ginny zamrugała oczyma. - A więc dlaczego wyszłaś za niego za mąż? - Musiałam kogoś poślubić, a Creon był mężczyzną dla mnie odpowiednim. - Odpowiednim? - nic nie rozumiejąc, pytającym tonem powtórzyła Ginny. Lydia skinęła głową. - Tak. Cała moja rodzina była tego zdania. Mama, siostry i Philip, a także Jason. Creon był dla mnie odpowiedni.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

57

W przeciwieństwie do Stewarda. Ten człowiek dla mnie się nie nadawał. - Kim jest Steward? - spytała coraz bardziej zaskoczona Ginny. Wyczuła, że nieświadomie poruszyła chyba bolesny temat. Lydia westchnęła głęboko. - Steward Morris to angielski artysta mieszkający w Grecji. Ogromnie utalentowany. Przyszłość pokaże, jak bardzo. A wtedy każdy będzie się chwalił, że go znał. Każdy, to znaczy Philip i reszta rodziny. Ginny bez trudu zgadła, co Lydia miała ria myśli. - Dlaczego więc nie był dla ciebie odpowiedni? - Nie miał pieniędzy. - Za to ty je masz. - No, tak. Mam. Lecz to mąż powinien je posiadać, nie żona. - Brednie! To oczywiste, że życie jest znacznie łatwiejsze wtedy, kiedy jeden z partnerów jest majętny, ale warunek, aby pieniądze miał akurat mąż, a nie żona, to już przesada. Lydia wydawała się wyraźnie poruszona rozmową. - Naprawdę jesteś tego zdania? - Oczywiście! - potwierdziła Ginny. . Pod pewnymi względami Lydia przypominała Beth. Były do siebie podobne. Nieśmiałe, zamknięte w sobie, naiwne i obarczone kompleksem niższości co swoich walorów cielesnych. Jak widać, Creon gustował w kobietach niedojrzałych emocjonalnie. - Och, Ginny, byłabym zapomniała ci powiedzieć, że dziś wieczorem mamy gości — oznajmiła Lydia. - Przychodzą państwo Stavrinidisowie z córką. Proponowałam Jasonowi, aby o kilka dni przesunął tę wizytę, ale się na to nie zgodził.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

58

Oświadczył, że z panem Stavrinidisem musi obgadać jakiś pilny interes. - A o czym będą rozmawiały panie? - spytała Ginny. - Och, oczywiście o tobie - z całą szczerością oświadczyła Lydia. - Państwo Stavrinidisowie mają córkę. I nadzieje... - .. .że wydadzą ją za Philipa. - Ginny dokończyła zdanie rozpoczęte przez Lydię, nie zważając na ukłucie serca, które poczuła na samą tę myśl. A więc ma jeszcze jedną przeszkodę do pokonania na drodze do osiągnięcia wytyczonego celu, od razu rozumowo usprawiedliwiła swą emocjonalną reakcję. - Przepraszam., - Do Ginny dotarł po chwili głos Lydii. - Nie chciałam zrobić ci przykrości. Obawiałam się jednak, że jeśli się nie dowiesz o córce naszych dzisiejszych gości... - ...to będę siedziała jak cielę, przysłuchując się różnym drobnym aluzjom? To chciałaś powiedzieć? - oschłym tonem spytała Ginny. Ku jej zdumieniu Lydia parsknęła śmiechem. - Jeszcze nigdy nie widziałam kogoś mniej podobnego do cielęcia. Gdy tylko państwo Stavrinidisowie cię zobaczą, od razu będą wiedzieli, dlaczego Philip wybrał właśnie ciebie. - Philip mnie nie wybrał - odruchowo zaprzeczyła Ginny. - Och, wystarczy jeden rzut oka, aby spostrzec, co czuje do ciebie mój brat. Darzy cię silnym uczuciem. I będzie bardzo szczęśliwy, gdy pogodzi się z myślą o małżeństwie z przekonaniem dodała Lydia. Ginny poddała się. Nie wyjawiając całej prawdy, nie miała szansy przekonania Lydii, że Philip nie zamierza się z nią żenić. A zresztą odkrycie przez Ginny kart rozwścieczyłoby

a d n a c s janessa+anula

s u lo

59

Philipa, No i nie była wcale pewna, czy poinformowanie Lydii, że jej zmarły mąż był wstrętnym uwodzicielem, byłoby właściwym posunięciem w stosunku do tej miłej kobiety. Ginny spojrzała w stronę morza i nagle ujrzała biegnącego Philipa. Natychmiast zesztywniała. Nie miała ochoty go oglądać. Przedtem musiała wykonać trudne zadanie. Wymazać z pamięci reakcję na jego pocałunek. Zerwała się z fotela. - Idę do Damona - oznajmiła. - Poczekaj, to pójdziecie razem, - Lydia też dostrzegła zbliżającego się Philipa. - Na razie mam po dziurki w nosie obecności twego szanownego braciszka - mruknęła Ginny. Ku jej zaskoczeniu, Lydia ponownie się roześmiała. - Ginny, będę zachwycona, mając cię w rodzinie. Jesteś równie ładna jak inne kobiety, z którymi Philip ciągle się umawia, ale masz znacznie więcej temperamentu i poczucia humoru niż one. Jestem przekonana, że staniesz się świetną życiową partnerką dla mojego brata. Ginny ruszyła szybko w stronę dziecinnego pokoju. Inne kobiety? Słowa Lydii przykrym echem odbiły się w jej umyśle. Ile ich miał? Czy był playboyem, takim jak Creon? Już sam fakt, że się nad tym zastanawiała, był niepokojący. To, czy Philip Lysander był największym uwodzicielem w tej części kuli ziemskiej, nie powinien mieć dla niej absolutnie żadnego znaczenia. Gdy tylko uda się zapewnić Damonowi godziwą przyszłość, natychmiast wraz z niemowlakiem opuści Grecję i nigdy więcej nie ujrzy nikogo z tych ludzi. I całe szczęście! dodała w myślach Ginny, usiłując w to wierzyć.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

60

- Chodź tutaj! - Na widok zbliżającego się Philipa Jason wytknął głowę przez drzwi gabinetu. - Dzwoni niejaki Essings z biura w Nowym Jorku. Chce z tobą rozmawiać. Philip wbiegł do gabinetu. Wziął do ręki słuchawkę, którą podał mu Jason, lecz zaraz potem włączył głośnik, tak aby obaj z Jasonem mogli równocześnie słuchać rozmowy. - Tu Lysander. Czego się pan dowiedział? - zapytał Essingsa. - Dzień dobry, Rozmawiałem z portierem z budynku, w którym pan Creon Papas wynajmował apartament. Powiedział, że widywał go ciągle w towarzystwie jednej i tej samej kobiety. Dość ładnej blondynki. Philip zmarszczył czoło. Dość ładnej? Portier musiał być chyba ślepy, jeśli nie dostrzegł nadzwyczajnej urody Ginny. - Ponadto w biurze firmy Papasów rozmawiałem z recepcjonistą. Powiedział mi, że od pana Creona Papasa otrzymał polecenie natychmiastowego łączenia go z panną Alton, gdy tylko zadzwoni - ciągnął Essings. Philipa ogarnęła zimna wściekłość. A więc Ginny mówiła prawdę! Miała romans z Creonem. Jak, do diabła, ten człowiek mógł wyrządzić taką krzywdę Lydii? Dobrej, miłej, łagodnej... Ale nie mającej nawet dziesięciu procent seksapilu Ginny. Zacisnął pięści w bezsilnej złości. Nawet on sam okazał się nieodporny na wdzięki tej kobiety, mimo że w sprawach damsko-męskich miał nieporównanie większe doświadczenie niż Creon. - Halo? Czy pan mnie słyszy? - dopytywał się Essings z drugiego końca linii. - Mam dalej zajmować się tą sprawą? - Nie - odparł Philip, z trudem panując nad sobą. - To wszystko, czego chciałem się dowiedzieć. Przepraszam za kłopot, który panu sprawiłem, i bardzo dziękuję za informacje.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

61

- Cała przyjemność po mojej stronie, panie Lysander. Jestem wdzięczny, że mogłem na coś się przydać. - Żegnam. - Philip przerwał połączenie. - Nie do wiary! - wybuchnął Jason. Był zdruzgotany. - To nie może być prawdą. Creon nigdy by nie zdobył się na... - Zdobył się. - Philip brutalnie przerwał zaprzeczenia Jasona. Podszedł do barku i nalał sobie solidną porcję whisky. Wypił ją jednym haustem. Nie pomogło. Nadal trząsł się ze złości. Zdesperowany przeciągnął palcami po włosach. Bez trudu potrafił zrozumieć, dlaczego Creon miał romans z Ginny, ale znacznie trudniej było mu pojąć, dlaczego ona zadawała się z tym człowiekiem. Taka śliczna kobieta mogła przecież bez trudu znaleźć sobie wartościowego, wolnego partnera, nie mającego żadnych zobowiązań. Czemu więc związała się z mężczyzną mającym rodzinę? Czyżby mówiła prawdę, twierdząc, że nie wiedziała, iż Creon jest żonaty? - Z faktu, że Creon z nią się zadawał, wcale nie wynika, iż to jego dziecko. - Philip użył ostatniego argumentu, jaki przyszedł mu na myśl. Jeśli chłopiec nie był synem szwagra, Lydia nie musiałaby o niczym się dowiedzieć. Jeśli jednak był... Sama myśl, że dzieciak jest wnukiem Jasona, przywodziła Philipowi na myśl nieuniknione konsekwencje. - Oczywiście! - z ożywieniem zgodził się Jason. - Taka kobieta na pewno sypiała naraz z kilkoma mężczyznami. - Nie mam żadnych dowodów na to, aby tak sądzić ostrym tonem zaprotestował Philip. Przypomniał sobie scenę na plaży. Gdy tylko dotknął piersi Ginny, natychmiast od niego się odsunęła. Jej zachowanie

a d n a c s janessa+anula

s u lo

62

się było co najmniej dziwne. Zupełnie go nie pojmował. Brak mu chyba było jakiegoś ważnego ogniwa całej tej łamigłówki. Ale czego? - Uważasz tego chłopca za syna Creona? - zapytał Jason. W zamyśleniu Philip potarł kark. - Nie wiem. Mam nadzieję, że nim nie jest. Ze względu na spokój ducha Lydii. - Pociągnął następny łyk whisky. - Ale zważywszy na to, czego dowiedział się Essings, taka możliwość istnieje. - Nie zamierzam wierzyć dziwce! - Ta kobieta nazywa się Ginny Alton. - Philip przywołał Jasona do porządku. - I jeśli nie chcesz, abym podobnie obelżywego słowa użył, mówiąc o Creonie, to więcej nie obrażaj tej kobiety. Zdumiony Jason podniósł wzrok. - Bronisz tej... tej...? - Bronię własnej siostry przed skutkami łajdackich wyczynów twojego syna. I uważam, że jedyną metodą wyjaśnienia powstałej sytuacji jest ustalenie prawdy. - Jak sobie to wyobrażasz? - warknął Jason. - Tylko Creon mógłby powiedzieć, jak było w rzeczywistości, ale on nie żyje. - Proponuję pobrać dziecku i tobie krew i zlecić genetykom analizę. Jeśli chłopiec jest twoim wnukiem, ustalą to ponad wszelką wątpliwość. Jason gniewnie zacisnął wargi. - Ta kobieta nigdy do tego nie dopuści - oświadczył z przekonaniem. - Przecież wynik analizy potwierdzi, że jest oszustką. - Nie zamierzam pytać o zgodę Ginny Alton. Nie widzę powodu, aby zawracać jej głowę tak drobnymi sprawami.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

63

- Dobrze. - Jason przystał na projekt Philipa. - Muszę oczyścić dobre imię Creona i dowieść, że to nie jego dzieciak. Załatw wszystko, co potrzeba. - Zaraz ściągnę tu z Aten pielęgniarkę, żeby pobrała próbki krwi - oświadczył Philip, ruszając w stronę wyjścia. - Poczekaj! -zawołał za nim Jason. Philip niechętnie zatrzymał się w drzwiach. Miał już serdecznie dość towarzystwa Jasona. Im dłużej z nim rozmawiał, tym bardziej zrażał się do niego, mimo iż wiedział, że stary człowiek broni honoru syna, On sam z podobnym uporem usiłował chronić spokój ducha swojej siostry. - Zapomniałem cię uprzedzić, że Stavrinidisowie przychodzą na kolację. - Och, jeszcze tylko tego mi brakowało! - mruknął pod nosem Philip, opuściwszy gabinet Jasona. Stavrinidis znów będzie usiłował namówić go na wspólny, mało sensowny interes, podczas gdy jego żona zajmie się plotkowaniem i wychwalaniem zalet swojej córki. Idąc do swego pokoju, Philip uświadomił sobie jedną rzecz. Ginny zgodziła się udawać jego kochankę, więc równie dobrze mogła się nią stać. Ale czy powinien przespać się z tą kobietą? Na samą myśl, że żyła z Creonem, zrobiło mu się niedobrze. Ginny Alton sypiała z jego szwagrem. Mężem bezbronnej siostry. Ginny Alton pozwalała Creonowi całować się, pieścić i... Na samą tę myśl Philipa ogarnęła bezsilna wściekłość. Chodzi mi tylko o Lydię, usprawiedliwiał się przed samym sobą. Nie chciał, aby cierpiała jeszcze bardziej. I właśnie z tego powodu musiał udawać, że Ginny Alton jest jego kochanką, a chłopiec - synem. Zamknął za sobą drzwi sypialni. Przebierając się do kola-

a d n a c s janessa+anula

s u lo

64

cji, zastanawiał się, w jaki sposób odegrać przy gościach rolę faceta zauroczonego Ginny Alton. Im bardziej zbliżał się wieczór, tym bardziej Ginny żałowała własnego braku przezorności, Powinna wcześniej wpaść na pomysł, aby symulować migrenę i schronić się w swoim pokoju. Miała poważne obawy, czy uda się jej spokojnie przetrwać cały wieczór w towarzystwie Jasona Papasa i w najmniej odpowiedniej chwili nie zrobić mu karczemnej awantury, Krótkie spotkanie z panem domu wystarczyło, aby uznała go za najbardziej antypatycznego człowieka, z jakim kiedykolwiek miała do czynienia. Fatalnie na samopoczucie Ginny wpłynął także fakt, że Philip gdzieś zniknął, przedtem nie odezwawszy się do niej ani słowem. Nie mogła nawet spytać Lydii, gdzie on się podziewa, gdyż młoda wdowa spędziła całe popołudnie w miejscowym kościele. Tak więc Ginny szukała ucieczki w dziecinnym pokoju. Tym razem jednak uwielbiany Damon nie potrafił ukoić jej zszarganych nerwów. - Ginny? - Od strony korytarza dobiegł głos Lydii. - Tu jestem! - odkrzyknęła. Po chwili Lydia znalazła się w pokoju. - Przyszłam zaproponować ci... - Przyglądając się Ginny, zawiesiła głos. Ginny spojrzała na swoją bluzkę z czarnego jedwabiu z dużym dekoltem i wąziutką spódnicę. - Uważasz, że jestem nieodpowiednio ubrana? - spytała, ogarniając wzrokiem nobliwą suknię Lydii. Zapiętą pod szyję, z długą, szeroką spódnicą. Ginny pomyślała, że w takim stroju mogłaby chodzić jej matka, Lydia westchnęła.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

65

- Wyglądasz fantastycznie. Tak jak wszystkie kobiety Philipa. - Mówisz o nim tak, jakby był sułtanem, posiadającym ogromny harem. - Ginny usiłowała nie dać po sobie poznać, że ponowna uwaga Lydii o kobietach Philipa bardzo ją zaniepokoiła. - Nie, chodzi o coś innego - zaczęła wyjaśniać Lydia. - Rzadko widuję towarzyszki Philipa. Jeszcze żadnej z nich tu nie przywiózł. Ty jesteś pierwsza. Miałam na myśli tylko to, że mój brat gustuje w kobietach, które są tak śliczne jak ty i bardzo pewne siebie. - Gra pozorów - mruknęła Ginny i dodała głośniej: Cały sekret polega na tym, aby nie dać po sobie poznać, że człowiek czegoś się boi. Jak cię widzą, tak cię piszą. Znasz, chyba to powiedzenie. - Nie rozumiem. - Lydia wyglądała na zakłopotaną. - Ludzie biorą cię za taką, jaką cię oglądają. - Ginny powtórzyła to, co powiedziano jej, gdy rozpoczynała pracę. - Jeśli zachowujesz się śmiało i wykazujesz dużo pewności siebie, otoczenie jest na ogół przekonane, że taka właśnie jesteś. Lydia zastanawiała się przez chwilę. - W odniesieniu do mnie nikt by w to nie uwierzył - powiedziała zrezygnowanym tonem. - Przyszłam zaproponować ci, żebyśmy razem udały się do salonu. Philip poszedł się przebrać. Zajmie mu to kilka minut. A więc wrócił! Ginny ogarnęło podniecenie. Wieczór, który ją czekał, mógł być bardzo interesujący. - Dziękuję. - Uśmiechnęła się do Lydii. - To miło z twojej strony. - Usiłuję być dobrą panią domu. Philip musiał nagle wyjechać do swojej fabryki w Atenach, gdzie robotnicy zaczęli

a d n a c s janessa+anula

s u lo

66

strajkować, żądając podwyżek, a Jason zachowuje się jak... - Lydia nie dokończyła zdania. Ginny odetchnęła z ulgą. A więc Philip musiał załatwić jakieś służbowe sprawy. Nie ze względu na nią opuścił dom. Świadomość tego faktu jeszcze bardziej podniosła ją na duchu. - Zupełnie nie rozumiem, dlaczego Jason jest w stosunku do ciebie tak wrogo nastawiony. Przecież to nie jego sprawa, że ty i Philip. - Czy państwo Stavrinidisowie będą dziś jedynymi gośćmi? - Żeby uśpić ciekawość Lydii, Ginny zmieniła temat. Młoda wdowa wzruszyła ramionami. - Tak. Chyba że Jason w ostatniej chwili jeszcze kogoś zaprosił. Ściągając tu Stavrinidisow, chciał dać szansę Julii, ich córce, usidlenia Philipa. Ale to by się nie udało. Ona jest beznadziejna. Mówi wyłącznie o sobie. O fryzurach i strojach, a także uwielbia roznosić plotki. Philip tego nie cierpi. Julia i jej rodzice mają jednak nadzieję, że go usidlą. Mój brat musi się przecież ożenić, a Julia jest kobietą odpowiednią. Creon też był odpowiedni i widzisz, do czego doprowadziło to małżeństwo! Ginny jęknęła w duchu. Wiedziała, że musi milczeć. - Ale teraz Philip ma ciebie - dodała Lydia weselszym tonem, gdy znalazły się na progu przestronnego salonu, którego przedtem Ginny nie widziała. - Dobry wieczór. - Lydia skłoniła się przed parą w średnim wieku, siedzącą na kanapie. Ginny miała czas im się przyjrzeć. Znała ludzi tego typu, w pracy często miewała z nimi do czynienia. Bogaci i pewni siebie. Przekonani, że cały świat do nich należy. - A więc to ty jesteś... przyjaciółką Philipa? - Ginny usłyszała nagle nieprzyjemny, cienki głos.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

67

Odwróciła głowę i zobaczyła młodą kobietę, natarczywie się jej przyglądającą. Lydia dokonała prezentacji. W salonie zapanowało kłopotliwe milczenie. Po dłuższej chwili pani Stavrinidis zwróciła się do Ginny, - Musi nam pani opowiedzieć, w jaki sposób poznaliście się z Philipem. - Poproszę go, aby podał wszystkie szczegóły, jeśli to państwa interesuje - wymijająco odparła zapytana. - Zobaczymy pani dziecko? - znów odezwała się Julia. - Nie. Mały nie przepada za takimi przyjęciami - odparła Ginny. Jeśli przez cały wieczór tak miała wyglądać konwersacja, też podzieliłaby zdanie Damona. Łagodząc sytuację, Lydia zapytała panią Stavrinidis o wspólnych znajomych. W odpowiedzi popłynął potok słów. Ginny pomyślała o Philipie. Przypomniała sobie scenę na plaży. Czuła dotyk jego warg. Nagle uprzytomniła sobie, że wszyscy zamilkli. Podniosła oczy i zobaczyła stojącego w drzwiach Philipa.

a d n a c s

s u lo

Obrzucił wzrokiem gości. Jego spojrzenie zatrzymało się na Ginny. Z wrażenia aż wstrzymał oddech. W głęboko wydekoltowanej bluzce wyglądała zachwycająco. Szybko opuścił wzrok. Dostrzegł teraz jej długie, szczupłe nogi obleczone w czarne pończochy. Poczuł gwałtowny przypływ pożądania. Z trudem się opanował. - Dobry wieczór - powitał gości. Podszedł do Ginny. Stanął tuż za oparciem kanapy, przechylił się przez nie i łagodnym ruchem zaczął gładzić jej obnażone ramiona. janessa+anula

68

Poczuł, jak pod jego ręką tężeją mięśnie Ginny. Ogarnęła go satysfakcja. A więc się nie mylił. Oboje pragnęli siebie. I fakt, że Ginny była kochanką Creona, nie powinien mieć większego znaczenia. Nie powinien, lecz miał. Myśl o tym, aczkolwiek denerwująca, wcale nie zmniejszała jego pożądania. Odpędził myśli o Ginny i skupił uwagę na słowach wypowiadanych akurat przez Stavrinidisa. Nie chciał, aby siedząca tuż przed nim kobieta zdała sobie sprawę z tego, jak wielkie zrobiła na nim wrażenie. Do tego bezspornego faktu niechętnie przyznawał się nawet przed samym sobą.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

69

ROZDZIAŁ CZWARTY

s u lo

- Przestań szepnął Philip do ucha Ginny, całując ją w policzek. Nie miała pojęcia, o co mu chodzi. Ledwie była w stanie wytrzymać jego pieszczoty. Ogarniała ją gorączka.. - Przestań zachowywać się obojętnie. Nie tak zachowują się kochankowie. Ginny nieznacznie obróciła głowę. Napotkała intensywny wzrok Philipa. Jego czarne oczy były jak ocean bez dna. Można by w nich utonąć. Nagle zobaczyła przed sobą Lydię. - Ginny, czy pójdziesz ze mną sprawdzić, co dzieje się z dziećmi, zanim dołączy do nas Jason? - spytała. I zaraz zwróciła się do pani Stavrinidis: - Czy ma pani coś przeciw temu? - Oczywiście, że nie - padła odpowiedź. Ginny zerwała się z kanapy. - Piękne dzięki za ratunek - powiedziała do Lydii, gdy znalazły się w hallu, z daleka od gości. - Nie na długo. - Lydia westchnęła lekko. - Ani dla ciebie, ani dla mnie. Towarzystwo Stavrinidisów niestety nas nie ominie. Trudno je znieść. No i Philip zachowuje się dziś tak dziwnie... - Dziwnie? Co masz na myśli? - spytała Ginny. Lydia rzuciła jej uważne spojrzenie. - Czyżbyś się go obawiała? - z jej ust padło nieoczekiwane pytanie.

a d n a c s janessa+anula

70

Słowa te zaskoczyły Ginny. Obawiała się, była to prawda. Ale nie Philipa, lecz siebie samej. - Jasne, że nie - zaprzeczyła. - Julia boi się mojego brata. Chce za niego wyjść, bo jest bogaty, ale się go obawia. - Może wie o nim coś, o czym ja nie mam pojęcia odezwała się żartem Ginny. - Większość kobiet patrzy na mężczyzn wyłącznie przez pryzmat ich majątku - oświadczyła Lydia. - Liczą się dla nich tylko pieniądze. - To nieprawdopodobne! - Ale prawdziwe - zapewniła Lydia. Rozmawiając przez całą drogę, doszły do dziecinnego pokoju. Zgodnie z przewidywaniami Ginny, Damon nadal spał smacznie. Zamieniła kilka słów z nianią i obie z Lydią ruszyły w drogę powrotną do salonu. - W stosunku do ciebie Philip zachowuje się bardzo nietypowo. - Lydia wróciła do wcześniej poruszonego przez siebie tematu. - Odkąd sięgam pamięcią, przy ludziach najwyżej całował kobietę w policzek, i to zdawkowo. A dziś nie może oderwać od ciebie rąk. Niemal pożera cię oczyma. A więc Philip ma zwyczaj zachowywać się powściągliwie... Ginny trawiła w myśli usłyszane słowa. Dlaczego więc w stosunku do niej zachowywał się inaczej? Czyżby dlatego, że w jego oczach była kobietą niemoralną, nie zasługującą na szacunek, i dawał to do zrozumienia całemu otoczeniu? Nie, Ginny bez wahania wykluczyła tę możliwość. Takie rozumowanie do Philipa nie pasowało. Ten człowiek nie miał w sobie ani za grosz subtelności. Nie było go stać na takie niuanse. Najbardziej prawdopodobne wydawało się inne wyjaśnie-

a d n a c s janessa+anula

s u lo

71

nie. Philip bardzo się starał przekonać Stavrinidisow, że Ginny jest jego kochanką. Udawanie wzajemnego zainteresowania było jednak grą dla dwojga. Na samą tę myśl na wargach Ginny pojawił się lekko drwiący uśmiech. . - Co zamierzasz zrobić? - spytała Lydia, spoglądając na nią spod oka. - Zastanawiam się, w jaki sposób ofiarować twemu bratu to, na czym mu zależy - odparła rozweselona. Lydia wzniosła oczy ku niebu. - I pomyśleć, że jeszcze tydzień temu narzekałam na nudę panującą w tym domu! . Ginny zmarszczyła czoło. Dziwne, że takie słowa wyszły z ust kobiety, która dopiero co straciła męża. Nie było jednak sensu dłużej się nad tym zastanawiać. - Dlaczego tak długo cię nie było? - zapytał Philip, gdy tylko Ginny wróciła do salonu. - Przepraszam -powiedziała, nadając głosowi aksamitne brzmienie. Szybko podeszła do Philipa, tak jakby przez te parę chwil z dala od niego zdążyła się stęsknić. Z satysfakcją spostrzegła, że Philip podejrzliwie się jej przygląda. Oparła się o kanapę tuż obok niego. Dotknęła ręki. -Każda chwila bez ciebie wydaje mi się wiecznością - oznajmiła pełnym smutku głosem. Poczuła, że ramię Philipa nagle zadrgało. Z trudem tłumił śmiech. Co tak bardzo go rozbawiło? Czyżby to, co robiła? Poczekamy, zobaczymy, czy wytrwa do końca wieczora, pomyślała z satysfakcją. Miała w głowie cały plan. Wysunęła rękę i powoli czubkami palców przeciągnęła wzdłuż zarysu szczęki Philipa. Czuła, jak tężeją mu mięśnie.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

72

Na policzku mocniej docisnęła palce do szorstkiej skóry. Jest zmuszony dwukrotnie golić się w ciągu dnia, uznała. W przeciwnym razie przy tak twardym i ciemnym zaroście wyglądałby jak pirat. Spoglądając na czarne włosy Philipa, wyobraziła go sobie z krótką, równie czarną brodą, ubranego w luźną, białą koszulę z szerokimi, bufiastymi rękawami. Stał na pokładzie żaglowca, a podmuchy wiatru rozwiewały mu włosy. Rozmarzona Ginny przeciągnęła palcem po obrzeżu ucha Philipa. Poczuła wprawdzie, że drgnął, ale nadal przebywała w świecie fantazji. Nie, będzie bez koszuli, postanowiła. Piraci ich nie noszą. Wyobraziwszy sobie Philipa z obnażonym torsem, oblizała dolną wargę. Straciła sprzed oczu wyimaginowany obraz, gdy nagle Philip przytrzymał jej wędrujące palce i uwięził w dłoni, przyciskając do swego ramienia. Drugą rękę miała wolną. Ujęła podbródek Philipa, odchyliła mu głowę do tyłu i uśmiechnęła się do niego. Na widok frustracji malującej się na jego męskiej twarzy ogarnęła ją radość. W tej chwili Philip był w jej posiadaniu! Bez względu na to, czy mu się podobało, czy nie. Było to wspaniałe odczucie. - Ginny! - Głos Philipa był szorstki i pełen napięcia. Z satysfakcją zastanawiała się, ile jeszcze trzeba mu czasu, aby się poddał. Ona zresztą miała ochotę na to samo. Pieszczenie Philipa było dla niej torturą. Podniecało do granic wytrzymałości. Ginny pragnęła kochać się z tym mężczyzną. Mimo że zdawała sobie sprawę z tego, jak bardzo skomplikowałoby to i tak już niezwykle trudną sytuację. - Czy podoba się pani w Grecji? - Głos pani Stavrinidis

a d n a c s janessa+anula

s u lo

73

zabrzmiał ostro, tak jakby widok Ginny głaszczącej Philipa był dla niej nie do zniesienia. - Jest wspaniale. - Ginny uśmiechnęła się znacząco, dając do zrozumienia, co ma na myśli. Wsunęła palce pod kołnierzyk śnieżnobiałej koszuli Philipa. - Fascynująco dodała rozmarzonym tonem. - A więc wreszcie się zjawiasz. - Pan Stavrinidis z widoczną ulgą powitał pana domu, który wszedł do salonu. Philip skorzystał z chwili zamieszania, odwrócił się w stronę Ginny i syknął, - Skończ z tą demonstracją! Ginny obrzuciła go obojętnym spojrzeniem, tak jakby nie miała pojęcia, o co mu chodzi. Odczekała, aż znów odwrócił się w stronę gości, i pochyliła się do przodu. Czuła się jak w erotycznym transie. Jedwabiste włosy Philipa drażniły skórę w głęboko wyciętym dekolcie. Oddech miała krótki i nierówny, a na policzkach ogniste rumieńce. Zapragnęła poczuć głowę Philipa wtuloną w jej piersi. - Jasonie, miałem już przyjemność poznać twego uroczego gościa - odezwał się Stavrinidis, spoglądając na Ginny. - Właśnie usłyszeliśmy, co myśli o Grecji. Jason spojrzał na gościa wzrokiem bazyliszka. - I jej mieszkańcach - dodała Ginny, nie mogąc oprzeć się pokusie. Jak ten stary tyran może się tak zachowywać? pomyślała ze złością. - Nie zdążyłem nic zjeść w południe. Umieram z głodu - odezwał się Philip, przerywając niezręczne milczenie, które zapanowało po słowach Ginny. - Czy mogą już podać kolację? - Oczywiście. Czekaliśmy tylko na Jasona - odparła Lydia. - I trzeba było - warknął. - To przecież mój dom.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

74

Odwrócił się od gości i ruszył w stronę jadalni. Wszyscy poszli w jego ślady. W jadalni, ignorując pana domu, Ginny usiadła przy Lydii i pociągnęła Philipa na puste krzesło stojące obok siebie. Reszta towarzystwa także zajęła miejsca przy stole i w milczeniu zajęła się podziwianiem imponującej zastawy. Srebra, kryształów i wspaniałej porcelany. Ginny wiedziała, co robić. Zamierzała nadal dręczyć Philipa. Zsunęła pod stołem pantofel i potarła stopą o jego nogę. Z wrażenia drgnął, przewracając pełny kieliszek. Z całym spokojem Ginny przyglądała się, jak ciemnoczerwone wino wsiąka powoli w kremowy obrus z najprzedniejszego adamaszku. - Nie przejmuj się - powiedziała do swego sąsiada. Każdemu może się to zdarzyć. Spojrzał na nią takim wzrokiem, że poczuła zaniepokojenie. Szybko jednak uznała, że nie ma żadnego powodu obawiać się Philipa. Bo cóż mógłby jej zrobić? W najgorszym wypadku jej nawymyśla, a do obelg padających z jego ust zdążyła się już przyzwyczaić. Służąca szybko zlikwidowała skutki katastrofy i ponownie napełniła winem kieliszek Philipa. Ginny wzięła do ręki widelec. Dłubała nim w talerzu, wcale nie czując głodu. Nie było jej w głowie zajmowanie się tak przyziemną czynnością, jak jedzenie. Tuż obok siebie miała przecież Philipa. Zebrani przy stole grzecznie słuchali długiego i zawiłego wywodu Stavrinidisa o interesach. Ginny znów potarła stopą nogę Philipa. Na niej samej robiło to niesamowite wrażenie. Pragnęła czegoś więcej. Znacznie więcej... Nagłym ruchem Philip

a d n a c s janessa+anula

s u lo

75

podniósł do ust pełny kieliszek i wychylił go do dna. Ginny drwiąco uniosła brwi i nadal zajmowała się pocieraniem jego nogi pod stołem. Zanosiło się na to, że dzisiejsze przyjęcie zapamięta na długo. I to z najlepszej strony. Upłynęły prawie cztery godziny, zanim goście zaczęli zbierać się do wyjścia. Przez ten czas Ginny stała się kłębkiem nerwów. Drażniąc Philipa, jeszcze bardziej podniecała samą siebie. Przy pożegnaniach skorzystała z ogólnego zamieszania i wymknęła się z salonu. Pobiegła do swego pokoju. Marzyła o gorącym prysznicu. Uznała jednak, że lepiej zrobi jej zimna woda. Może w ten sposób uda się ostudzić rozszalałe zmysły. Nie zapalając światła, podeszła do okna. Rozsunęła zasłony, wpuszczając do wnętrza srebrne księżycowe światło. Chwyciła cienką, bawełnianą koszulkę, którą służąca wyjęła z jej walizki i położyła na łóżku. Pobiegła do łazienki. Prysznic nie pomógł. Ginny nadal była podniecona. Idąc przez prawie ciemny pokój, nagle zobaczyła Philipa. Siedział na skraju łóżka. Na chwilę zamarła z wrażenia, lecz zaraz potem zaciągnęła szybko zasłony i zapaliła górne światło, chcąc rozproszyć nastrój intymności. Niestety, tylko pogorszyła całą sprawę. Teraz widziała Philipa w całej jego krasie. Miał na sobie śnieżnobiały, mięsisty szlafrok, kontrastujący z opalenizną. Ginny spojrzała na nogi nieproszonego gościa. Były gołe. Oznaczało to tylko jedno. Pod szlafrokiem Philip nie miał nic na sobie. Na tę myśl Ginny na chwilę zakręciło się w głowie. - Co tu robisz? - spytała. Pytanie było idiotyczne, lecz odpowiedź na nie dała jej

a d n a c s janessa+anula

s u lo

76

przynajmniej parę chwil na oprzytomnienie. Gdzie się podziało jej zwykłe opanowanie? Pomyślała z rozpaczą, że od chwili spotkania Philipa wszystko w jej życiu zostało postawione na głowie. Uśmiechnął się lekko. - Korzystam z twego zaproszenia. - Wcale cię nie zapraszałam! Chciałeś, żebym przekonująco udawała, że jesteśmy kochankami, więc to robiłam. - A teraz pójdziemy razem do łóżka - oświadczył z niezachwianą pewnością siebie. Ginny zamarła. Z trudem opierała się pokusie. Żeby się opanować, wciągnęła głęboko powietrze. - Nie słucham niczyich poleceń - odrzekła. - Wyjdź stąd. - Ja też ich nie słucham. Ginny miotały sprzeczne emocje. Czuła, jak topnieją resztki jej silnej woli. Milczała. - Spodobały ci się moje pocałunki - oświadczył Philip. - Czyżbym się mylił? Chętnie by przytaknęła, lecz szybko zrezygnowała z takiego rozwiązania. Z dwóch powodów. Po pierwsze, Philip musiał zauważyć jej reakcję, a po drugie, co było ważniejsze, Ginny nie zamierzała kłamać ani ukrywać swych uczuć. - Nie - odparła ponurym tonem. -I co z tego? - Jeszcze bardziej spodobają ci się nasze igraszki w łóżku - zapewnił z uśmiechem. Wcale nie musiał tego mówić. Była o tym przekonana. Alejak będzie czuła się potem? - Niczego nie rozumiesz - wymamrotała pod nosem. - Wobec tego podejdź bliżej i wszystko mi wyjaśnij. Zrobiłaby to z rozkoszą. Gdyby tylko rozumiała samą siebie.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

77

Podeszła do łóżka i usiadła obok Philipa. - Dlaczego robisz tyle szumu wokół tej sprawy? - zapytał ze zdziwieniem. - Jeśli chodzi o seks, masz przecież duże doświadczenie. Jesteś kobietą z dzieckiem. Bez żadnych moralnych zahamowań. Kiedy tylko chcesz, zaspokajasz swoje seksualne potrzeby. Dlaczego więc teraz robisz ceregiele i nie chcesz przespać się ze mną? Ginny ogarnęła czarna rozpacz. Jak to się stało, że w tak krótkim czasie całe jej życie przewróciło się do góry nogami? Chciała tylko pomóc biednej Beth odzyskać spokój ducha, a teraz sama była na granicy utraty własnego! Jak mogła walczyć zarówno z Philipem, jak i z samą sobą? Miała ochotę rzucić się na łóżko i wybuchnąć płaczem. Przypomniała sobie jednak, że współczesne kobiety nie poddają się trudnym sytuacjom, lecz same rozwiązują swoje problemy. Świadomość tego faktu nie poprawiła jej ponurego nastroju. Philip przyglądał się Ginny. Widział zgnębioną minę i smętnie opuszczone ramiona. Miał ochotę mocno ją objąć i pocałunkami rozproszyć niepokoje. Pocieszyć. Przyrzec, że wszystko ułoży się dobrze. Cały problem polegał jednak na tym, że sam nie wiedział, czy może jej to obiecać. Nie był nawet pewny, czy przespanie się z Ginny jest dobrym pomysłem. Jeśli sam miał wątpliwości, to jak mógł rozwiać cudze? Na widok zrozpaczonej miny i drżących warg Ginny nie wytrzymał. Objął ją ramieniem i delikatnie przyciągnął do siebie. Złożyła mu głowę na piersi, a on zanurzył twarz w jej jedwabistych włosach i z lubością wdychał ich zapach. - Wszystko jest takie skomplikowane - wyszeptała. - Wcale nie jest.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

78

Kiedy poczuł, jak Ginny zaczyna drżeć, instynktownie przytulił ją mocniej. Nie potrafił pojąć, dlaczego ta kobieta opiera się własnemu pożądaniu. Może martwi się, że Jason odmówi uznania chłopca za swego wnuka? Musiała przecież zdawać sobie sprawę z tego, że ten stary człowiek nie przyjmie jej z otwartymi ramionami. Creon był pewnie jedynym mężczyzną z dużymi pieniędzmi, jakiego znała, myślał dalej Philip, nie przerywając składania drobniutkich pocałunków na opuszczonych powiekach Ginny. Sam też był człowiekiem majętnym. Bogatszym niż Jason. Z powodzeniem mógł spełnić każdą zachciankę. Własną lub Ginny. Philip pomyślał nagle, że sam bez trudu mógłby łożyć na wychowanie chłopca. Był pełen podziwu dla tej kobiety, że tak bardzo się troszczy o zapewnienie dziecku przyszłości, mimo że nie podzielał stosowanych przez nią metod osiągnięcia celu. Gdyby co miesiąc wypisywał czek, miałby świetny pretekst do widywania się z nią, nawet po jej powrocie do Nowego Jorku. - Ile ci potrzeba na wychowanie chłopca? - zapytał nagle. Zupełnie ją zaskoczył. Zdezorientowana, zamrugała oczyma. Czyżby to Jason prosił Philipa, żeby o to zapytał? Jeśli tak było, to dlaczego Philip tak długo zwlekał z zadaniem jej tego pytania? Nagle do głowy Ginny przyszła inna myśl. Może Philip odwiedził ją teraz tylko w tym celu? A propozycja pójścia do łóżka miała być jedynie rewanżem za to, że dręczyła go przez cały wieczór? Miała ochotę krzyczeć. W porę przypomniała sobie jednak

a d n a c s janessa+anula

s u lo

79

powód przyjazdu do Grecji, Chodziło przecież o dobro Damona. Nie mogła więc ignorować żadnych uwag dotyczących tego biednego dziecka. - Mówiłam o środkach na kształcenie, a nie na wychowywanie Damona - sprostowała. - Sądzę, że byłoby najlepiej ustalić koszty dobrej prywatnej szkoły i dodać do nich wydatki na cztery lata uniwersyteckich studiów. Byłoby warto powiększyć tę sumę o dziesięć procent i poczynić plany długoterminowych inwestycji. Głównie w obligacje państwowe i, papiery wartościowe, z niewielkim udziałem akcji giełdowych. Słowa Ginny kompletnie zaskoczyły Philips. Milczał, a ona ciągnęła: - Całego funduszu Damona nie chcę inwestować na giełdzie, gdyż byłoby to związane ze zbyt dużym ryzykiem utraty kapitału w przypadku konieczności nagłego upłynnienia akcji. Jako że rynek obligacji państwowych wykazuje na ogół tendencje wzrostowe wtedy, kiedy spada wartość akcji na giełdzie, obie te inwestycje kompensują się nawzajem. - Skąd tyle wiesz o giełdowych inwestycjach? - zapytał Philip. Zupełnie nie potrafił pojąć, skąd wychowawczyni przedszkolaków może, być równocześnie finansowym ekspertem. - Zawsze interesowały mnie te zagadnienia - oświadczy ła Ginny. - A co z wydatkami na utrzymanie chłopca? - zapytał Philip. Jason powiedział mu, że Ginny domaga się pieniędzy, ale nie wyjaśnił, że chodzi jej tylko o środki na kształcenie chłopca. Jeśli ten dzieciak naprawdę był synem Creona, to należało mu się znacznie więcej. Dlaczego więc Ginny miała tak małe wymagania?

a d n a c s janessa+anula

s u lo

80

Wzruszyła ramionami. - Damon mieszka ze mną. Je niewiele, a wydatki na jego opiekę lekarską pokrywa ubezpieczenie. Teraz Ginny Alton zachowywała się jak niezależna kobieta, która potrafi radzić sobie z przeciwnościami życia. Według Philipa pasowała do niej taka właśnie postawa. Dlaczego więc w ogóle domagała się pieniędzy? W żaden sposób nie potrafił sobie tego wyjaśnić. W całej sprawie było coś niepokojącego. W zachowaniu się tej kobiety wyczuwał jakiś fałsz. - Byłoby ci łatwiej wyciągnąć pieniądze ode mnie niż od Jasona - powiedział po chwili. Ginny zmartwiała. Philip był przekonany, że za pieniądze chce świadczyć mu seksualne usługi? - Chyba nie wiesz, co mówisz - żachnęła się. Spojrzał na nią zdziwiony i dopiero po chwili dotarła do niego dwuznaczność własnych słów. - Masz brudne myśli! - warknął. - Przepraszam, ale zupełnie nie potrafię wyobrazić sobie ciebie w roli filantropa - broniła się zaciekle. - Nie jestem filantropem, tylko realistą. Chcę, żebyś zeszłą z oczu Lydii, i to jak najprędzej. A jedynym sposobem na pozbycie się ciebie jest danie ci tego, po co przyjechałaś. A poza tym, jeśli chłopiec jest rzeczywiście synem Creona, to jest także moim krewnym. - Damon. Ma na imię Damon - zniecierpliwiła się Ginny. - A wasze pokrewieństwo jest minimalne. Prawie nie istnieje. - Powiedzmy, że chcę zaspokoić życzenie kochanki. Ludzie mają zwyczaj tak postępować. - Nie jestem twoją kochanką. - Ale będziesz.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

81

Spokojnym ruchem Philip sięgnął do kieszeni szlafroka, wyciągnął mały pakiecik w złotej, błyszczącej folii i podał go Ginny. A więc przyszedł przygotowany, pomyślała. Prezerwatywa z pewnością pozwoli uniknąć ciążowych komplikacji, ale nie zaradzi niczemu innemu. Ich wzajemnym, głębszym stosunkom, z których istnienia Philip nawet nie zdawał sobie sprawy. Ginny bez słowa odłożyła pakiecik na nocny stolik. Podniosła wzrok i popatrzyła w czarne, przepastne oczy Philipa. Powoli wyciągnęła rękę i dotknęła jego dłoni. - Chcę kochać się z tobą - powiedziała. Philip pogładził ją po twarzy. - Jesteś śliczna - oświadczył. - Wiem. Uśmiechnął się lekko. - I, jak widzę, bardzo skromna. Zatopił twarz we włosach Ginny. - Pięknie pachniesz. Jak polne kwiaty. Zadrżała. Wargami odszukała usta Philipa. Jego pocałunek był jak ogień przenikający całe ciało. Mocny i namiętny... Ginny przeciągnęła palcami po policzku Philipa. Poczuła, jak Wielką sprawia mu to przyjemność. Ogarnęło ją uczucie prawdziwej euforii. Wsunęła rękę między poły męskiego szlafroka. Odnalazła płaską pierś. Potarła palcem jeden z sutków. Poczuła, jak ciało Philipa przeszył nagły dreszcz. Jego ramiona zacisnęły się mocniej wokół Ginny. Pociągnął ją za sobą na łóżko. - Jesteś niesamowita - wyszeptał jej do ucha. - Pragnę... Sam nie wiem, czego najpierw... Rozchylił poły szlafroka i przyciągnął Ginny do obna-

a d n a c s janessa+anula

s u lo

82

żonego ciała. Nakrył ją sobą, lecz zaraz potem podniósł się i zaczął rozpinać drobne guziczki przy jej nocnej koszuli. Poczuła na piersiach szorstki tors. Pożądała Philipa każdym nerwem ciała. Niecierpliwiła się. Chciała mieć go natychmiast. Chyba dobrze odczytał jej pragnienie, gdyż sięgnął po złoty krążek leżący na nocnym stoliku. - Jeszcze nigdy nie spotkałem takiej kobiety jak ty - powiedział głosem schrypniętym od emocji. - Doprowadziłaś mnie do szaleństwa. Nie wiem, jak długo uda, mi się. Po chwili wargi Philipa odnalazły naprężony sutek Ginny. Zajęczała z rozkoszy. Podciągnął jej koszulę i wsunął się między uda. - Przepraszam - szepnął chrapliwym tonem. - Nie mogę dłużej czekać... Ginny chwyciła go za ramiona. Skórę miał suchą i rozpaloną. Szybko doprowadził ją do szaleństwa. Doznała największej rozkoszy życia. Potem leżała obok Philipa całkowicie rozluźniona, a mimo to pełna energii. Tak jakby to, czego przed chwilą dostąpiła, wyzwoliło w niej zupełnie nowe, cudowne perspektywy, z których istnienia nawet nie zdawała sobie sprawy. Przytuliła policzek do wilgotnego ramienia leżącego obok mężczyzny. Czuła, jak dudni mu serce i odbija się echem w całym jej ciele.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

83

ROZDZIAŁ PIĄTY

s u lo

Kiedy pierwsze promienie porannego słońca wdarły się do wnętrza pokoju, Ginny poruszyła się niespokojnie na łóżku. Z zamkniętymi oczyma nadal przebywała w nierealnym świecie. I pragnęła w nim pozostać. Po cudownych przeżyciach ostatniej nocy... Przesunęła nogę, spodziewając się dotknąć ciała Philipa. Na samą tę myśl zrobiło się jej gorąco. Niestety, miejsce obok niej okazało się puste. Może to i lepiej, uznała Ginny. Potrzebowała czasu, żeby się pozbierać, zanim oboje staną twarzą w twarz. Musiała to zrobić nie po to, aby zastanawiać się nad tym, co stało się w nocy. Kochała się z Philipem i tyle. Nie była jednak pewna samej siebie. A także stosunku Philipa do wspólnych przeżyć. Był wyrafinowanym mężczyzną, o dużych wymaganiach. Może więc w przespaniu się ż nią nie odkrył niczego nadzwyczajnego? Usłyszała nagle jego głos, - Już nie śpisz? - zapytał. Ginny otworzyła oczy i zobaczyła Philipa stojącego w drzwiach pokoju. Uważnie badała wzrokiem jego twarz, szukając potwierdzenia i akceptacji wspólnych doznań. Niestety, nie znalazła. Stał przed nią nie kochanek, lecz inkwizytor. Ubrany w nieskazitelny jasnoszary garnitur i białą koszulę z krawatem, wyglądał groźnie i nieprzystępnie.

a d n a c s janessa+anula

84

- Muszę z tobą porozmawiać - oświadczył oschłym tonem. Ginny milczała. Będąc nago w łóżku, czuła się fatalnie. Philip miał nad nią przewagę pod każdym względem. - Nie sądź, że to... - urwał, gestem wskazując łóżko. - Dla mnie liczy się tylko dobro Lydii... - zaczął od nowa. Każde słowo jak uderzenie bicza godziło w Ginny. Milczała. - Ostatnia noc była tylko... Miała ochotę krzyknąć, żeby natychmiast zamilkł. W jednej chwili przyrzekła sobie, że Philip nigdy się nie dowie, czym było dla niej ich wzajemne zbliżenie. Mógłby to wykorzystać przeciw niej w jej starciu z Jasonem. Lub współczuć, co byłoby jeszcze gorsze. Zebrała siły. Musiała grać. - O co ci właściwie chodzi? - spytała bezbarwnym głosem, pozbawionym jakiejkolwiek emocji. - Czemu robisz tyle szumu o wczorajszą noc? - spytała. I z trudem zdobywając się na lekko drwiący ton, dodała: - Przecież to nie było nic specjalnego.

a d n a c s

s u lo

Nic specjalnego? powtórzył w myśli Philip. Rozzłościły go obojętność i kpina przebijające w głosie Ginny. Przed chwilą przyszedł do niej w jednym tylko celu. Upewnić się, że nie będzie próbowała użyć przeciw niemu tego, co stało się w nocy. Mimo to jednak beznamiętne zapewnienie Ginny, że ich seksualne zbliżenie nie było niczym wyjątkowym, rozwścieczyło go na dobre. Zdenerwowany, przeciągnął palcami po włosach. Chciał wymazać z pamięci przeżycia ostatniej nocy. Ale widok Ginny, leżącej w ponętnej pozie, nadal mącił mu zmysły. Philip miał nieprzepartą ochotę ściągnąć z niej prześciejanessa+anula

85

radło. Odruchowo zrobił krok w stronę łóżka. Nagle stanął jak wryty. Odmówiły mu posłuszeństwa wszystkie mięśnie. Zdał sobie sprawę z tego, że jeszcze nigdy w życiu tak bardzo nie pożądał żadnej kobiety! To odczucie osłabiało jego pozycję. Mogło okazać się niezwykle niebezpieczne. Uznał, że jeśli natychmiast opuści pokój, Ginny będzie przekonana, iż on też nie przywiązuje większego znaczenia do tego, co stało się zeszłej nocy. Nabrał głęboko powietrza i zmusił się do odwrotu. Była to jedna z najtrudniejszych rzeczy, jakich w życiu dokonał. Zanim doszedł do gabinetu Jasona, był cały pokryty potem. Opadł ciężko na fotel stojący za biurkiem i utkwił wzrok w morskim krajobrazie. Ostatnia rzeczą, na jaką miał teraz ochotę, była jazda do Aten i trudne rozmowy ze strajkującymi w fabryce. Ostatnią rzeczą, ale jedyną, jaką powinien zrobić. Seksualne zauroczenie osobą Ginny Alton było z pewnością chwilowe i na dłuższą metę niegroźne, ale należało od razu je zwalczyć. Philip dobrze wiedział, że najlepszym na to sposobem było rzucenie się w wir codziennych zajęć. sięgnął po słuchawkę. Zadzwonił do fabryki i zawiadomił sekretarkę, że niebawem przyjedzie.

a d n a c s

s u lo

Także Ginny postanowiła przywrócić swemu życiu zwykły rytm, lub przynajmniej spróbować to uczynić. Wstała z łóżka i poszła do łazienki. Rozmawiała sama z sobą. Była kobietą wyzwoloną i wiedziała wszystko o sprawach damsko-męskich. Cała trudność polegała jednak na tym, że to, co zaczynało łączyć ją z Philipem, znacznie wykraczało poza zwykły seks. Ginny odkryła w sobie zupełnie nowe odczucia, jakich nie doznawała janessa+anula

86

nigdy przedtem, i podświadomie czuła, że zaważą one na całym jej dalszym życiu. Odkręciła kurek z wodą i weszła pod prysznic, usiłując zmyć z siebie wspomnienie dotyku rąk Philipa na skórze., Wystarczyło jednak, by zamknęła oczy, a natychmiast odżyło przejmujące uczucie, jakie wywoływały jego wargi przesuwające się po jej ciele. Koniec wspomnień i marzeń! nakazała sobie. Przyjechała do Grecji po to, aby pomóc Damonowi i Beth, a nie po to, aby zaspokoić własne żądze. Ani na chwilę nie wolno jej było zapomnieć o lojalności wobec najbliższych. Philip wprawdzie kochał się z nią, ale ani na chwilę nie zapomniał o swojej rodzinie i o własnych priorytetach. Ona też będzie pamiętała. Zadba o interes Beth. Ale właściwie na czym on polegał? zastanawiała się, wychodząc spod strumienia wody i wycierając się grubym białym ręcznikiem. Beth twierdziła, że zależy jej na zapewnieniu środków na kształcenie Damona. Philip dał do zrozumienia, że może pokryć owe wydatki sam. W pierwszej chwili Ginny przyjęła ten pomysł z niechęcią. Teraz jednak przyszło jej do głowy, że może Beth chciałaby, aby w jej imieniu zgodziła się na propozycję Philipa? Włożyła letnią, jaskrawą sukienkę w niebiesko-zielony kwiecisty wzór i zaczęła szczotkować włosy. Nie potrafiła odpowiedzieć sobie na ostatnie pytanie. Jeśli o nią chodzi, wolałaby nie brać pieniędzy od Philipa, nawet gdyby miała pewność, że nie skomplikuje to ich wzajemnych stosunków. Łożenie na kształcenie Damona należało nie do obowiązków Philipa, lecz Creona. A że jego już na świecie nie było, cała odpowiedzialność spadała na Jasona. Znacznie ważniejsza była jednak inna sprawa. Formalnego uznania przez niego Damona za swego wnuka.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

87

Ginny westchnęła. Wsunęła stopy w białe sandałki na niskich obcasach. Nie wiedziała jeszcze jednej rzeczy. Gdyby Beth usłyszała, że jej uwielbiany Creon miał żonę i troje dzieci, czy nadal zależałoby jej na tym, żeby Jason uznał Damona za swego wnuka? Było prawdopodobne, że w tej sytuacji z rodziną Papasów w ogóle nie chciałaby mieć nic wspólnego. Ginny nie była nawet pewna, czy powinna informować Beth o istnieniu Lydii i jej córeczek. Może lepiej byłoby przemilczeć ten fakt i pozostawić Beth w przekonaniu, że Creon był człowiekiem uczciwym i kochał tylko ją. A co będzie, jeśli od kogoś innego dowie się całej prawdy? Zgnębiona Ginny potarła czoło. W tej sprawie było zbyt wiele znaków zapytania. - Moje życie zaczyna przypominać telenowelę, i to bardzo pośledniego gatunku - mruczała pod nosem, spiesząc do dziecinnego pokoju. - Dzień dobry - przywitała ją niania. Siedziała na fotelu na biegunach i karmiła Jasmine z butelki. - Damon zjadł z apetytem całe śniadanie i teraz czeka na uściski swojej mamy. - Bardzo pani dziękuję. - Ginny wyjęła niemowlaka z łóżeczka i pocałowała go w główkę. - Przepraszam, że miała pani przeze mnie dodatkowy kłopot. Po prostu zaspałam. Ginny miała nadzieję, że niania nie zauważy jej nagle zaczerwienionych policzków. - Na wielu ludzi tak działa morskie powietrze - usłyszała w odpowiedzi - Kiedy pan Lysander - mówiła dalej niania - rano odwiedził dzieci, uprzedził mnie, że przyjdzie pani później. - Był tutaj? -zdziwiła się Ginny. - Tak. Jest bardzo przy wiązany do swojej siostrzenicy, no

a d n a c s janessa+anula

s u lo

88

a Damon... - Niania nagle zawiesiła głos. - Wziął Damona na krótki spacer brzegiem morza, podczas gdy ja kąpałam Jasmine. Ginny zastanawiała się, co Philip knuje. Czyżby zaczynał wierzyć, że Damon jest synem Creona i jako taki należy do rodziny? A może tylko grał, chcąc wywołać wrażenie, że to jego własne dziecko? Ginny nie potrafiła odpowiedzieć sobie na te pytania. Wiedziała też, że Philip niczego jej nie wyjaśni. Jego rano wypowiedziane słowa nie pozostawiały żadnej wątpliwości, że w stosunku do Damona lub Lydii cokolwiek zmieniła ostatnia noc. Ginny przypięła Damona paskami w nosidle i wyszła z nim na taras. W kiepskim stanie ducha, w jakim się znajdowała, nie czuła się na siłach ponownie spotkać się z Jasonem. Przed domem zastała tylko Lydię. Odetchnęła z ulgą. Młoda wdowa siedziała przy stoliku, wpatrując się w trzymaną w ręku kartkę papieru. Ginny podeszła do stolika i usiadła. Na jej widok Lydia drgnęła nerwowo. Szybko jednak się opanowała. - Dzień dobry - przywitała gościa. - A ty jak się masz, przystojniaczku? - Obdarzyła uśmiechem Damona, który na ten widok zagulgotał radośnie. Lydia poczęstowała Ginny kawą i znów ze zmarszczonym czołem zaczęła wpatrywać się w trzymany arkusik papieru. - Jakieś złe wieści?- zagadnęła Ginny. - Nie - powoli odparła Lydia, jakby niepewna swojej odpowiedzi. - To jest zaproszenie na otwarcie wystawy. - Jakiej? -Malarstwa - wyjaśniła Lydia. - Dziś wieczorem w Atenach.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

89

- Czyja to wystawa? - Artysty, którego kiedyś znałam. - Stewarda Morrisa? - spytała Ginny. Twarz Lydii oblała się rumieńcem, lecz chwilę potem stała się nienaturalnie blada. - Tak. Ale on nigdy... To znaczy ja nigdy... On pewnie wcale mnie już nie pamięta. - Przysłał ci zaproszenie. Lydia westchnęła głęboko. - Tak.Ale... - Wernisaże to ciekawe imprezy. - Ginny starała się zachęcić Lydię do pójścia na wystawę. - A poza tym spotkanie dawnej miłości może okazać się bardzo pouczające. Być może twój Steward Morris podzieli losy Johnnyego Amadora. - Nie rozumiem. - Lydia wyglądała na zakłopotaną. Kim jest Johnny Amador? Powinnam go znać? Ginny roześmiała się wesoło. Dała Damonowi łyżeczkę do zabawy. - Johnny Amador to chłopak, z którym chodziłam do szkoły. Kochałam się w nim wtedy nieprzytomnie. A on wielbił tylko piłkę nożną i dziewczynę z tanecznego zespołu. W takiej kolejności. - I co się stało? - spytała zaciekawiona Lydia. - Czy zwrócił wreszcie na ciebie uwagę? Ginny pokręciła głową. - Nie. Oboje wyjechaliśmy potem na studia i zobaczyłam go dopiero po dziesięciu latach, na zjeździe naszej klasy. - I wtedy się w tobie zakochał? - Nie. Wtedy ja mu się dobrze przyjrzałam. Miał przerzedzone włosy, ze dwadzieścia pięć kilo nadwagi i kopcił cuchnące papierosy. - Ginny skrzywiła się. - W żaden sposób

a d n a c s janessa+anula

s u lo

90

nie potrafiłam wykrzesać z siebie odrobiny uczucia do tego człowieka. - Sądzisz, że spotka mnie coś takiego, kiedy znów ujrzę Stewarda? - Na dwoje babka wróżyła. Może tak, a może nie. Ale chyba warto wybrać się na wernisaż i samej się o tym przekonać. - Chyba tak. Ale Philipowi to się nie spodoba. - Niech się wypcha! - warknęła Ginny. - Przecież jest twoim bratem, a nie kuratorem. - To prawda. Lecz czy Philip o tym wie? - Możesz powiedzieć mu po fakcie - zaproponowała Ginny. . -. Mam po prostu jechać? - zdziwiła się Lydia. - A jeśli coś się stanie? - A co może się stać? To są lata dziewięćdziesiąte! Jesteś współczesną kobietą, rozsądną i odpowiedzialną. Nie będziesz się przecież włóczyła po nocy ciemnymi ulicami. Mam rację? Lydia skinęła głową. - Ale mimo to... Ginny, pojedź ze mną. - Ja? - Tak. - Lydia natychmiast się ożywiła. - Gdy o tym mówisz, wszystko wydaje się takie proste, ale jeśli tylko wyobrażę sobie, że miałabym jechać sama... Wtedy ogarnia mnie lęk. Lydia prosiła ją o pomoc. Ginny wiedziała, że nie powinna się z nią zaprzyjaźniać. Uznała jednak, że niewinny wypad do Aten na otwarcie wystawy dzieł sztuki, nie będący niczym specjalnym, okaże się z pewnością miłą rozrywką. Mógł dać jej także inne korzyści. Po ostatniej, szalonej nocy spędzonej w ramionach Philipa, zaczynała wariować na jego punkcie.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

91

Uznała, że trochę dystansu, jeden dzień spędzony ż dala od Philipa, dobrze jej zrobi. - Zabierzemy dzieciaki z nianią i pojedziemy już rano. Potem połazimy po sklepach i kupimy sobie jakieś ładne stroje, a wieczorem wybierzemy się na wernisaż - kusiła Lydia. - W porządku - przystała Ginny, bez specjalnego entuzjazmu, gdyż pomysł spędzenia całego dnia z dala od Philipa miał dla niej też swoje złe strony. Twarz Lydii błyskawicznie się rozpogodziła. Ginny jeszcze nigdy nie widziała jej tak ożywionej i na luzie. - Co was tak bawi, moje panie? Na dźwięk głosu Philipa żołądek Ginny podszedł aż do gardła. Spuściła głowę. Musiała jak najszybciej pozbierać nękające ją myśli i wziąć się w garść. Zupełnie nie pojmowała, dlaczego po tym, jak Philip tak źle potraktował ją z samego rana, ona nadal ma ochotę rzucić mu się w ramiona. Przeniósł wzrok z opuszczonej głowy Ginny na twarz siostry, której rysy natychmiast spoważniały. - Powiedziałem coś złego? - zapytał zdziwiony. Ginny z wysiłkiem podniosła wzrok i mężnie spojrzała na Philipa. Wyglądał normalnie. Jego poranna złość gdzieś się ulotniła. Ginny odetchnęła z ulgą.

a d n a c s

s u lo

Philip pogłaskał po główce Damona, a potem spojrzał na Ginny. Jego wzrok przylgnął do jej ust. Pragnął dotknąć ich wargami. Poczuć smak. Po chwili namysłu uznał, że mógł zrobić to zaraz, na oczach Lydii, która uważała go za ojca niemowlaka. Pewnie nawet spodziewała się, że na dzień dobry brat czule przywita kochankę. A więc powinien spełnić swój obowiązek. Powoli dotknął obnażonego karku Ginny. Miała rozgrzaną janessa+anula

92

skórę, a miękkie pasemka włosów, które wyczuwał pod palcami, przypominały w dotyku jedwabne nici, jakich do haftowania używała jego matka. Nachylił się i dotknął wargami ust Ginny. Miał to być tylko krótki, przelotny pocałunek, ale... Philip zaczął tracić głowę. W uszach poczuł szum. Wsunął język między rozchylone, miękkie wargi. Były niezwykle podniecające. Zapragnął nagle rzucić na łóżko tę niezwykłą kobietę, całować do utraty tchu i pieścić się z nią do szaleństwa. Dopiero znaczące chrząknięcie Lydii sprawiło, że oprzytomniał. Wyprostował się i odsunął o krok. Wargi Ginny wydawały mu się teraz bardziej pełne. Co odczuwała? zastanawiał się z lekkim niepokojem. Wczorajszej nocy była w łóżku doskonałą partnerką, ale czy jej reakcje na seksualne podniety były w pełni prawdziwe? A może tylko udawane, z jakichś nie znanych mu względów? Uświadomił sobie nagle, że jeszcze nigdy w stosunku do żadnej kobiety nie czuł się tak niepewnie. Zawsze dobrze wiedział, czego chce i co zamierza ofiarować partnerce. Jeśli nie godziła się na stawiane warunki, odchodził beż większego żalu. Ale z Ginny wszystko działo się na opak. Inaczej niż zwykle. I, co było najgorsze, Philip w żaden sposób nie potrafił sobie wyjaśnić, dlaczego. W tej chwili do jego świadomości wdarły się słowa Lydii, płynące jak z oddali: - ...i w mieście zrobimy zakupy. Aha, więc chcą jechać do Aten, i to bez niego! Philipa ogarnął niepokój. Nagle przeraził się, że Lydii i Ginny może stać się coś złego. Nie powinien puszczać ich samych. - Wkrótce wyjeżdżam do Aten - oświadczył. - Mogę was zabrać.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

93

- Możesz? - bez cienia entuzjazmu bąknęła Lydia, rzucając Ginny pełne rozczarowania spojrzenie, którego, na szczęście, Philip nie zauważył...- Chcemy jechać na zakupy, - Nic dziwnego - oświadczył i zaraz dodał nonszalanckim tonem -Przecież jesteście kobietami. - Uważaj, co mówisz - mruknęła Ginny. - Jeszcze słowo, a pomyślę, że jesteś antyfeministą. - Dlaczego? - Philip zażądał wyjaśnień. - Uogólnieniu, że wszystkie kobiety uwielbiają robić zakupy, wyraźnie brakuje logiki - wyjaśniła Ginny. - Logiki? Jak możesz mówić o logice, nie potrafiąc rozumować sensownie? - To chyba jest bez znaczenia. - Lydia usiłowała załagodzić rodzący się konflikt. - Jasne, że jest ważne - zaprotestowała Ginny. - Gdybyście wszystkie, ty i twoje siostry, od samego początku krótko go trzymały, nie stałby się aż tak nieznośny. - Nieznośny! - z oburzeniem powtórzył Philip. - On nie zawsze bywa okropny - odezwała się Lydia. Na widok pełnej oburzenia miny Philipa, wywołanej słowami siostry, Ginny uśmiechnęła się z zadowoleniem. - Ginny, czy ty masz rodzeństwo? Może siostrę? - spytała Lydia. - Nie. Jestem jedynaczką. - Moje ty biedactwo. - W słowach Lydii przebijał szczery żal. - Musisz czuć się bardzo samotna. - Nie jest mi źle.- szybko zapewniła Ginny. - Mam przecież... - Ugryzła się w język. O mały włos, a wypaplałaby o istnieniu, Beth, a to mogłoby wywołać całą lawinę dalszych niepożądanych dla niej pytań, a nawet zasiać jakieś podejrzenia w umyśle Philipa. A gdyby się dowiedział, że to Beth jest ,

a d n a c s janessa+anula

s u lo

94

matką Damona?! Na samą tę myśl po plecach Ginny przebiegły ciarki. W konfrontacji z Philipem, nieszczęsna Beth nie miałaby absolutnie żadnych szans. Ten człowiek, zimny i wyrachowany, zniszczyłby ją psychicznie w ciągu zaledwie paru sekund. - Mam przecież psa- szybko oznajmiła Ginny, gdy tylko zorientowała się, że Lydia i Philip czekają na ciąg dalszy rozpoczętego przez nią zdania. - Małego. Nazywa się Charlie. - Pies nie zastąpi braci ani sióstr - oświadczyła Lydia. - Musisz pomyśleć o rodzeństwie dla Damona. Ginny ogarnęło nagle dziwne uczucie. Po raz pierwszy przyszło jej do głowy, że ona sama mogłaby mieć dzieci, Ale z kim? Z Philipem? Nieświadomie podniosła wzrok i napotkała badawcze i przenikliwe spojrzenie człowieka, z którego kamiennej twarzy nie sposób było cokolwiek wyczytać. Ginny zaczęła się zastanawiać, jak wyglądałoby ich wspólne potomstwo. Dzieci kruczowłosego, śniadego ojca i matki blondynki o bladej, alabastrowej karnacji. Do kogo byłyby podobne? Do niej czy do Philipa? Znów Ginny ogarnęły mieszane uczucia. Miała taką samą ochotę mieć dzieci z Philipem, jak brać nogi za pas i uciekać do Stanów. Ten przystojny Grek mógł mieć chętkę na krótszy lub dłuższy romans, ale nie wchodził w rachubę żaden stały związek. Ona też nie chciała niczego więcej, zapewniała samą siebie. Philip nie był typem mężczyzny, którego zdecydowałaby się poślubić kobieta o zdrowych zmysłach. Był idealnym wytworem specyficznego pod względem kulturowym środowiska, podobnie zresztą jak ona swego. Oboje pochodzili z odmiennych światów, między którymi nie istniały żadne pomosty. - Przygotujcie się do drogi, a ja tymczasem pójdę po samochód - powiedział Philip.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

95

- Uprzedzę nianię. - Ginny wstała zza stołu. Miała ochotę jak najszybciej znaleźć się poza zasięgiem przenikliwego wzroku Philipa. Wzięła do ręki nosidło z Damonem i odniosła niemowlę do dziecinnego pokoju, a potem pobiegła do siebie. Z zamkniętymi oczyma oparła się o drzwi. Łomotało jej serce. Żeby się uspokoić, nabrała głęboko powietrza. Za wszelką cenę musiała stłumić zmysłowe reakcje, tak żeby Philip nie domyślił się, co do niego czuje. A poza tym w stanie ciągłego podniecenia, w jakim się znajdowała, nie mogła spokojnie egzystować. Pobudzenie to miłe odczucie, lecz potencjalnie niebezpieczne. Podeszła do łóżka i usiadła na rozrzuconej pościeli. I to był błąd. Poczuła wokół siebie słaby zapach wody kolońskiej Philipa i od razu odżyły szalone wspomnienia ostatniej nocy. Uzmysłowiła sobie, że pójście z Philipem do łóżka pozbawiło ją zdrowego rozsądku, a co za tym idzie, umiejętności logicznego rozumowania. Westchnęła głęboko i uznając, że na martwienie się będzie jeszcze czas, zaczęła się pakować. Na razie spróbuje poddać się naturalnej kolei rzeczy i zobaczyć, dokąd to ją zaprowadzi. Zadrżała na całym ciele. Przy sporej dozie szczęścia może to ją znów doprowadzić do łóżka Philipa.

a d n a c s

s u lo

Jazda do Aten miała dla Ginny wszelkie cechy długotrwałego przesłuchania przez hiszpańską inkwizycję. Niania wraz z niemowlakami ułożonymi starannie w dziecinnych samochodowych fotelikach siedziała w głębi wozu. Obie pozostałe panie zajęły miejsca z przodu. Lydia usadziła Ginny obok Philipa. Ginny uznała, że nie jest to dobry pomysł, ale nie potrafiła się wykręcić. Siedząc janessa+anula

96

obok niego, była w siódmym niebie. Półprzytomna, zapomniała o grożących jej konsekwencjach. Gdy znaleźli się przy wjeździe na autostradę, była już kłębkiem nerwów. Przez całą drogę udo Philipa ocierało się o jej nogę. Na domiar złego Damon rozkrzyczał się na dobre i w żaden sposób nie dawał się uspokoić. - Może ja go wezmę..,-zaczęła Ginny. - Nie - z miejsca przerwał jej Philip. - Chłopiec zostanie w swoim foteliku. Gdyby coś się stało, nie dałabyś rady go osłonić. Uderzyłby w szybę. Ginny westchnęła. Wiedziała, że Philip ma rację, ale była to słaba pociecha. Damon wydawał się taki okropnie nieszczęśliwy... - Jeśli zaraz się nie uspokoi, zatrzymamy się przy restauracji, żeby wypić coś zimnego i wtedy będziesz mogła go nakarmić -oznajmił Philip. Po półgodzinnej jeździe przy akompaniamencie rozpaczliwego płaczu Damona dojechali wreszcie do parkingu przed restauracją. Ginny szybko wysiadła. Wyjęła z fotelika rozkrzyczanego malca i przytuliła go do siebie, - Cii... cii... już dobrze, już dobrze... - szeptała do małego uszka. Damon rzucił jej niechętne spojrzenie, wydał z siebie jeszcze parę żałosnych okrzyków, zamknął oczki i natychmiast zasnął. - Biedny maluszek. - Niania z uśmiechem popatrzyła na śpiącego niemowlaka. - Jest kompletnie wykończony. - My również - mruknął Philip. - Skoro już tu jesteśmy, chodźmy do środka. Warto się napić czegoś zimnego. Już z progu sali Ginny zobaczyła na ścianie automat telefoniczny. Ten widok ją ucieszył. Postanowiła zaraz zadzwo-

a d n a c s janessa+anula

s u lo

97

nić do Beth i zdać jej relację z tego, co się dzieje. Philip, gdyby nawet zechciał się dowiedzieć, do kogo telefonuje, w żaden sposób nie będzie w stanie wyśledzić połączenia z publicznego automatu. Poczekała, aż kelner usadzi ich przy stole, i oznajmiła: - Idę do telefonu. Wrócę za chwilę. - Chcesz zadzwonić? - zainteresował się Philip. - Po co? Do kogo? Ginny zignorowała jego pytania. Podniosła się zza stołu. - Nie odpowiedziałaś - wytknął jej Philip. Uśmiechnęła się krzywo. - Nie mam zwyczaju odpowiadać na impertynenckie pytania - oświadczyła dobitnie. Zobaczyła zdumione, wręcz przerażone, miny niani i Lydii. Nic dziwnego, że Philip jest tak bardzo apodyktyczny, pomyślała Ginny z westchnieniem. W całym jego życiu nikt nigdy nie ośmielił mu się przeciwstawić. - Dla mnie zamów, proszę, lemoniadę - dorzuciła lekkim tonem i szybko ruszyła w stronę automatu, obawiając się, żeby ktoś jej nie uprzedził.

a d n a c s

s u lo

Philip ani na chwilę nie spuszczał z oczu Ginny czekającej na połączenie. Trwało to długo, więc pewnie dzwoniła do Stanów. Ale do kogo? Do ojca dziecka? Do kochanka? Philip poczuł, jak ogarnia go złość. Obraz Ginny leżącej w objęciach innego mężczyzny przyprawiał go niemal o szaleństwo. Wpatrywał się w jej twarz. Było pewne, że rozmawia z kimś bliskim. Żeby uspokoić nerwy, Philip wypił łyk kawy. Nie potrafił jednak opanować uczucia wściekłości na widok nagle rozpogodzonej twarzy Ginny i bijącego z niej ciepła. Podczas rozmowy z nim nigdy tak nie wyglądała. Roztklijanessa+anula

98

wiała się jedynie na widok swego dzieciaka, któremu mruczała coś do ucha. Było oczywiste, że bardzo go kocha. A czy kochała mężczyznę, z którym właśnie z taką serdecznością rozmawiała przez telefon? Philip nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie. W ogóle tę możliwość uznał za idiotyczną i nie do przyjęcia. Opuścił głowę i tępym wzrokiem wpatrywał się w stojącą przed nim kawę. Zawsze był zdania, że zazdrość jest cechą mężczyzny, który nie potrafi nad sobą panować. Do tej pory było to uczucie całkowicie mu obce. Westchnął głęboko, bo teraz właśnie odkrył, że jest piekielnie zazdrosny o Ginny... Jak to się stało, że w ciągu zaledwie paru dni wzięło w łeb całe jego spokojne i usystematyzowane życie? Co powinien zrobić? Znów spojrzał na Ginny. Na widok czułego uśmiechu, który pojawił się na jej twarzy tuż po słowach mężczyzny znajdującego się na drugim końcu linii, aż zwinął się ze złości. Miał ochotę wyrwać Ginny słuchawkę z ręki i przerwać połączenie. Wziąć w ramiona tę niezwykłą kobietę i całować ją tak mocno, żeby zapomniała, z kim przed chwilą rozmawiała przez telefon. Na myśl, co powiedzieliby właściciele restauracji na to, gdyby tak postąpił, Philip zmarszczył czoło. Bardziej jednak interesująca byłaby reakcja Ginny. Co by uczyniła? Odwzajemniła pocałunek, czy zbeształaby go i odepchnęła? Nie miał pojęcia. W każdym razie jedno wiedział na pewno. Bez względu na to, co zrobiłaby Ginny, włożyłaby w to całe swoje serce. Nie obrażałaby się i nie dąsała jak większość kobiet. Nie zamykałaby się w sobie. Powiedziałaby, o co chodzi. Prosto z mostu. Niczego nie trzeba by się domyślać. Wszystko byłoby jasne.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

99

Philip obiecał sobie, że gdy tylko znajdą się w jego ateńskim mieszkaniu, znajdzie jakiś sposób, aby zostać z Ginny sam na sam. I wtedy szaleńczo ją wycałuje. Postanowił też solennie, że ani słowem nie wspomni o telefonicznej rozmowie, którą przed chwilą odbyła. Przyznanie się, że dotknęła go boleśnie jej czuła rozmowa z innym mężczyzną, byłoby dowodem słabości. Dałoby, tej kobiecie wyraźną nad nim przewagę.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

100

ROZDZIAŁ SZÓSTY

s u lo

- Pora spać, aniołku. - Ginny ucałowała cieplutki policzek niemowlaka, którzy obdarzył ją w zamian sennym uśmiechem. Philip miał nadzieję, że może teraz wreszcie mu się uda. Marzył o tym, aby zostać z Ginny sam na sam, ale w jego ateńskim mieszkaniu nie było to łatwe. Pragnął ją teraz pocałować, raz lub dwa, a potem znów spędzić wspólną noc. - Ja ci pomogę przy chłopcu - zaofiarował się szybko, gdy tylko zobaczył, że Lydia podnosi się z miejsca z zamiarem pójścia z Ginny do dziecinnego pokoju. Propozycja Philipa spotkała się z przychylnością siostry. Uznała, że z jego strony jest to przejaw ojcowskiego zainteresowania się synkiem. Zadowolona, ponownie zajęła miejsce na kanapie. Reakcja Lydii wywołała u Philipa chwilowe poczucie winy. Oszukiwał ją. Przecież dzieciak nie był jego synem. I wcale nie musiał wykazywać nim zainteresowania. Jeśli nawet Ginny zgodzi się na to, żeby łożył na kształcenie dziecka, ten chłopiec i tak nadal pozostanie dla niego kimś zupełnie obcym. Chociaż... Philip zmarszczył czoło, gdyż w jego umyśle zaczęło rodzić się podejrzenie. Jeśli Creon rzeczywiście był ojcem tego dziecka, to kto będzie w jego życiu odgrywał przewodnią rolę? Każdemu chłopcu jest potrzebny ojciec po to, aby wyjaśnić mu zawiłości tego świata. Żadna matka nie

a d n a c s janessa+anula

101

nadaje się do poważnych rozmów na temat kobiet, seksu i zawodowej kariery i nie jest zdolna ustrzec syna przed pułapkami, które stwarza życie. Do tego każdemu chłopcu jest niezbędny ojciec. Philip zamknął za sobą drzwi dziecinnego pokoju i od środka przekręcił zamek. Niania z Jasmine i Lydią znajdowały się nadal w salonie. Philip miał nadzieję, że pozostaną tam jeszcze przez jakiś czas. Przyglądał się Ginny układającej dziecko w łóżeczku. Niemal czuł, jak na widok ruchu jej bioder szybciej pulsuje mu krew. Stanął tuż za nią i patrzył, jak starannie okrywa chłopca kocykiem. Kiedy skończyła, Philip nachylił się nad łóżeczkiem i wyswobodził rączki niemowlaka. - Dlaczego to robisz? - spytała Ginny. - Nie znosiłem, gdy przykrywano mi ręce - wyjaśnił. - On też może tego nie lubi. Ginny nie zamierzała wdawać się w dyskusję na ten temat. Znacznie bardziej interesowało ją to, po co Philip przyszedł za nią do dziecinnego pokoju. Były co najmniej dwie możliwości. Pragnął znaleźć się przy niej, aby ją pocałować, czy tylko przed Lydią Odgrywał rolę czułego ojca? Westchnęła. Jak to się stało, że tak bardzo zainteresowała się tym mężczyzną, a równocześnie wcale nie potrafiła zrozumieć pobudek jego działania? Szczerze powiedziawszy, nie rozumiała też własnych i fakt ten wcale nie poprawiał jej samopoczucia. - Dlaczego przyszedłeś tu za mną? - Uznała, że będzie najlepiej, jeśli zapyta go o to wprost. Zbity z tropu bezpośrednim pytaniem, Philip w milczeniu spojrzał na Ginny. Miała zmęczone oczy, okolone siecią drobniutkich zmarszczek. Zapragnął nagle wygładzić je po-

a d n a c s janessa+anula

s u lo

102

całunkami, całować całą jej twarz, a dopiero potem... Uprzytomnił sobie jednak, że ma niewiele czasu. Musiał działać w pośpiechu. Objął Ginny i dotknął wargami jej ust. Czubkiem języka przesunął po dolnej wardze. Gdy poczuł, jak ciałem Ginny wstrząsnęły dreszcze, odruchowo zacisnął ramiona. Pożądała go. To było oczywiste. Philipa ogarnęła euforia. Wsunął rękę w dekolt letniej sukienki i potarł dłonią sutek. Poczuła jak się napręża. - Proszę pani! Nagle zza drzwi dobiegł ich głos niani. Philip niechętnie odsunął się od Ginny, szybko podszedł do drzwi i otworzył je. - Przepraszam - powiedział do stojącej przed nim Angielki. - Musiały same się zatrzasnąć, kiedy je zamykałem. Niania skinęła tylko głową i w pustym łóżeczku ułożyła Jasmine przyniesioną na rękach. Rozczarowana Ginny z żalem patrzyła na odchodzącego Philipa. Miała nadzieję, że się nie zorientował, jak bardzo pragnęła jego pocałunków i pieszczot. - Proszę się nie martwić o Damoną. Dopilnuję dzieci obiecała niania. - Może pani spokojnie iść na zakupy z panią Papas. - Dziękuję -odparła Ginny. Szybko wróciła do salonu. Miała nadzieję, że jeszcze na chwilę ujrzy Philipa, zanim obie z Lydią opuszczą dom. Siedział na kanapie ze słuchawką w ręku. - Jesteś gotowa? - spytała Lydia. Od ranabyła nienaturalnie ożywiona. Na myśl, że zobaczy swoją dawną miłość, jej oczy nabrały blasku, a policzki poróżowiały.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

103

- Poczekaj - zwrócił się Philip do siostry. - Zaraz się dowiem, czy w fabryce dzieje się coś nowego. Czyżby zamierzał im towarzyszyć? zastanawiała się Ginny. - Prosiłaś go, żeby z nami poszedł? - Lydia spytała ją szeptem. Natychmiast posmutniała. Ginny zaprzeczyła ruchem głowy. - Nie rób takiej ponurej miny - równie cicho powiedziała do Lydii. - Po południu nie jesteśmy z nikim umówione, więc obecność Philipa nam nie przeszkodzi, a chodząc ż nami od sklepu do sklepu z babskimi ciuchami tak bardzo się znudzi, że na wieczór z pewnością zostawi nas same - uspokajała Lydię. W trójkę opuścili dom. Wkrótce przekroczyli próg wytwornego salonu mody. Lydia od razu zaczęła się rozglądać za strojem na wieczorny wernisaż. Jej gusta były inne niż Ginny, która wolała proste, klasyczne w kroju suknie wieczorowe, a nie szerokie, z bufiastymi rękawami i bogato zdobione koronką. - W tej sukni będzie ci do twarzy - oznajmił nagle Philip, wskazując Ginny różowy strój z mnóstwem kryz i falbanek. - Nie. Jest zbytnio wyszukana. Przeładowana ozdobami. - Ginny z miejsca skrytykowała suknię. - Ubiory kobiet powinny być takie - oznajmił Philip. Wszystkie żony jego znajomych i przyjaciół nosiły tego rodzaju bogato zdobione stroje. Kobiety ubrane w stylu, jaki preferowała Ginny, spotykał tylko w urzędach. A ona przecież nie była jego koleżanką z pracy. - I stanowczo zbyt kosztowna - dodała, nie chcąc wdawać się w dyskusję na temat wyglądu kobiecych strojów. - Oczywiście, ja zapłacę - oświadczył Philip. Ginny ogarnęła złość. Co sobie myśli ten zarozumialec? Czyżby w ten sposób zamierzał płacić za spędzoną z nią noc?

a d n a c s janessa+anula

s u lo

104

- Nic z tego! - syknęła gniewnie. - Sama sobie kupuję stroje! - Ale tę suknię chcę kupić ci w prezencie - Upierał się Philip. - Ciebie nie stać na taki wydatek - dodał z całkowitym brakiem taktu. Ginny zmierzyła go pełnym gniewu wzrokiem. Zarabiała tyle, że mogła sobie kupić każdą z rzeczy znajdujących się w wytwornym domu mody, ale nie mogła powiedzieć o tym Philipowi. Udając Beth, uchodziła przecież za przedszkolankę, a każdy wie, jak marnie zarabia się w tym zawodzie. - Nie! -warknęła. Zobaczyła zdziwione spojrzenie sprzedawczyni. - Chcę zrobić ci prezent. - Philip nie dawał za wygraną. - A ja sobie tego nie życzę- odburknęła Ginny. Na policzki Philipa wystąpiły gniewne rumieńce. - Jesteś najbardziej irytującą kobietą, jaką... Wpadła mu w słowo: - Mogłabym to samo powiedzieć o tobie, ale tego nie zrobię, bo jestem dobrze wychowana. - Nie jestem kobietą! - odkrzyknął Philip. Tylko na tyle było go stać. Odwrócił się i szybko opuścił salon. - Co mu się stało? - spytała zdziwiona Lydia. - Czyżby nagle sobie przypomniał, że nie znosi chodzić po sklepach? - Nie znosi? - zaciekawiła się Ginny. - Zakupów unika jak ognia. Sądziłam, że dziś przyszedł tu tylko ze względu dla ciebie. Bo dla mnie by się aż tak nie poświęcił. - Miał chyba jakieś inne powody - odparła Ginny. A sklep opuścił tylko dlatego, że nie pozwoliłam mu niczego dla mnie kupować. - Rozumiem - stwierdziła Lydia i, ku wielkiej uldze Ginny, zmieniła temat. - Nie martw się. - Pocieszającym gestem

a d n a c s janessa+anula

s u lo

105

poklepała Ginny po ramieniu. - Bez niego będziemy miały więcej frajdy. Ginny wcale nie była tego pewna. Usiadła na fotelu, podczas gdy Lydia z zapałem dalej szukała idealnej sukni na dzisiejszy wieczór, i zatonęła w marzeniach. Usiłowała wyobrazić sobie Philipa wesołego i rozluźnionego. Z wyrazem szczęścia na twarzy. Niestety, to zadanie przekraczało jej możliwości, Jego twarz nieodmiennie odzwierciedlała takie uczucia, jak porywczość, złość, gwałtowność i zapalczywość. Philip z miną rozanielonego kochanka był nie do pomyślenia. Ginny zastanawiała się, jakiego rodzaju kobieta potrafiłaby wykrzesać z niego głębsze i radośniejsze uczucia. Może w tym celu należało mu zawsze potakiwać, patrzyć czule w oczy i uprzedzać każde życzenie? - A ta jak ci się podoba? - Głos Lydii przerwał rozmyślania Ginny. Podniosła wzrok. Siostra Philipa miała na sobie ciemnokoralową suknię z mnóstwem falbanek pod szyją. Jak na gust Ginny było ich stanowczo zbyt wiele, ale Lydii w tym stroju było do twarzy. - Bardzo ładna szczerze odparła zapytana. - Seksowna, a zarazem wytworna: - Naprawdę? - Doskonale ci w tym kolorze - ciągnęła Ginny. - Podkreśla twoją piękną karnację. - Wobec tego ją kupię. A co ty włożysz? - Przywiozłam z sobą tylko jedną elegancką sukienkę. Tę, którą miałam wczoraj wieczorem... Ginny jeszcze raz rzuciła okiem na różową suknię, która spodobała się Philipowi. Nadal uważała ją za okropną. Przyszło jej na myśl, że może uda się znaleźć coś pośredniego, co

a d n a c s janessa+anula

s u lo

106

zadowoli Philipa i nie będzie się kłócić z jej dobrym smakiem. - Kup sobie coś - namawiała Lydia. - Philip uwielbia kolor, jasnoniebieski. O, taki jak ten.- Wskazała suknię na manekinie po drugiej stronie salonu. Ginny podeszła bliżej. Musiała przyznać, że kolor jest rzeczywiście ładny. Dotknęła tkaniny, z której zrobiono suknię. Był to jedwab w świetnym gatunku. Miękki i gładki. No, i na szczęście suknia nie miała wielu falbanek. Jedna z nich okalała spory dekolt sukni. - Jest trochę za bardzo wydekoltowana - uznała Lydia - ale ty możesz sobie pozwolić na włożenie takiej kreacji. - Zmierzę tę suknię - postanowiła Ginny. Przecież sama za nią zapłaci, a nie Philip... Zastanawiała się, jak by się poczuł, gdyby odwróciły się role, i od niej dostał prezent. Wpadł jej do głowy pomysł, żeby kupić mu coś z ubrania. Ale co? Krawat? Nie. To prezent zbyt nijaki i bezosobowy. Zdecydowała się na kąpielówki. Bardzo seksowne! Na twarzy Ginny pojawił się uśmiech. A jeśli Philip zgłosi zastrzeżenia pod adresem prezentu, ona oświadczy, że tylko próbowała go naśladować: Powinien zrozumieć nauczkę. Reszta popołudnia była dla niej nużąca, ale Ginny nie dała tego po sobie poznać. Z zaciekawieniem przyglądała się podekscytowanej Lydii, którą cieszyła każda chwila. Kiedy po zakończonych zakupach postanowiła pójść do fryzjera, Ginny zapytała ją o sklep z męską odzieżą. Lydia powiedziała, dokąd ma iść, i rozstały się. - Czym mogę pani służyć? - bezbłędną angielszczyzną powitał Ginny pan w starszym wieku. . Obdarzyła sprzedawcę uśmiechem, zaskoczona faktem, że natychmiast rozpoznał jej narodowość.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

107

- Chcę kupić kostium kąpielowy - oświadczyła. - Och, bardzo mi przykro, ale nie prowadzimy damskiej odzieży. - Wiem. Chcę kupić męskie kąpielówki. Dla mojego... Zresztą to nieważne. Na prezent. - Bardzo proszę. O jaki rozmiar pani chodzi? Ginny nie miała pojęcia. Na samą myśl o roznegliżowanym Phihpie spłonęła rumieńcem. - Nie jest gruby i nie jest chudy. Wygląda tak .-Pokazała uniesionymi rękoma bliżej nie określony kształt. - Jeśli ten pan jest naszym stałym klientem, mamy zapisane jego rozmiary. Ginny przyszło do głowy, że skoro Lydia przysłała ją do tego sklepu, to może Philip tu się ubiera. Postanowiła zaryzykować. - Nie mam pojęcia - odparła. - Chodzi o Philipa Lysandra. Na dźwięk tego nazwiska na twarzy sprzedawcy pojawił się natychmiast wyraz uniżoności. - Oczywiście, pan Lysander od lat, jest naszym stałym klientem. Znamy jego rozmiary. Gdy był chłopcem, szyliśmy mu pierwsze długie spodnie. Zaraz sprawdzę. Zechce pani łaskawie chwilę zaczekać? Oddała się rozmyślaniom o Philipie. Jako mały chłopiec musiał być utrapieniem dla matki. Ginny zastanawiała się, czy jego własne dzieci będą takie, jak on. A może wdadzą się w matkę? - Proszę pani... Usłyszawszy głos sprzedawcy, podniosła głowę. Starszy pan trzymał w ręku klasyczne bokserki w marynarskim stylu. - Pan Lysander ma zwyczaj zawsze kupować podobne - oznajmił.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

108

Ginny potrząsnęła głową. - Chodzi mi o coś zupełnie innego. - Ale pan Lysander jest przyzwyczajony do tego stylu. - Być może. Skoro jednak ja mu spodenki kupuję, wybiorę je wedle własnych upodobań. Proszę pokazać inne wzory. Sprzedawca westchnął i gestem poprosił Ginny, żeby za nim poszła. Po chwili znaleźli się na zapleczu, gdzie różnymi kąpielówkami był założony cały stół. Ginny natychmiast wypatrzyła prawdziwe cudo. Malutkie slipy z wymalowanym z przodu ogromnym byczym okiem. Miała ochotę skakać z radości. Kusił ją ten zakup. Po krótkim namyśle uznała jednak, że byłaby to zbyt duża prowokacja. Na twarzy sprzedawcy malował się niesmak. - Te modele trzymamy tylko dla turystów - oznajmił nie pytany. - Nasi stali klienci nigdy nie kupują czegoś takiego. Wreszcie Ginny wybrała parę jaskraworóżowych kąpielowych majtek. Była przekonana, że na opalonej skórze Philipa wyglądałyby świetnie. - Ten kolor jest bardzo... krzyczący stwierdził sprzedawca. Było widać, że jest nieszczęśliwy. - Tak. Zauważyłam - beztroskim tonem oświadczyła Ginny. - Bardzo mi przypadł do gustu. Sprzedawca westchnął ipoddał się. - Każę zapakować je dla pani. Jeśli jednak nie spodobają się panu Lysandrowi, w każdej chwili będzie mógł je zwrócić - nie omieszkał dodać. Ginny obdarzyła go uśmiechem. - Opowiem też Philipowi, jak bardzo chciał pan mnie zniechęcić do tego zakupu. Sprzedawca odwzajemnił uśmiech. - To miło z pani strony, ale pan Lysander nie będzie miał

a d n a c s janessa+anula

s u lo

109

do mnie pretensji, że sprzedałem pani te kąpielówki. On doskonale zna kobiety. Wie o nich wszystko. Doskonale zna kobiety? Ginny ogarnęła nagła złość. Jak widać, opinia o Philipie jako o wytrawnym uwodzicielu zdążyła zatoczyć szerokie kręgi. Nawet w sklepach znano powszechnie jego seksualne podboje. - Tak, to prawda - ciągnął stary sprzedawca, operując kartą kredytową Ginny. - Pamiętam go, jak jeszcze zjawiał się wraz z ojcem, jako mały chłopak. Mówił, że ogromnie lubi tu przychodzić, bo jego siostry nie mogą tego robić. Ginny poczuła, jak powoli ulatnia się jej złość: Wątpiła, czy Philip naprawdę dobrze zna kobiety. No, może greckie, bo z pewnością nie amerykańskie. Lydia czekała na nią u fryzjera. Zaciekawionym spojrzeniem obrzuciła torbę z zakupem Ginny, ale taktownie nie zapytała, co w niej jest Ginny była jej za to wdzięczna. Zakup kąpielówek to niewielka sprawa, ale bądź co bądź zupełnie prywatna. Dotyczyła tylko jej i Philipa. Do apartamentu Lysandra wróciły taksówką. Przez całą drogę Lydia mówiła tylko o wernisażu. Obawiała się, że Philip dowie się o ich eskapadzie. Wrócił tuż przed kolacją. Zza uchylonych drzwi dziecinnego pokoju Ginny obserwowała go, jak na stoliku w hallu przegląda korespondencję. Był chyba zupełnie wykończony. Po chwili wszedł do dziecinnego pokoju. Stanął nad łóżeczkiem Damona i przez chwilę wpatrywał się W śpiącego niemowlaka. - Dobry wieczór - odezwała się Ginny. - Jeśli szukasz Lydii, to jej tu nie ma. Poszła się przebrać. Na dźwięk głosu Ginny Philip odwrócił się nerwowo. Jego wzrok przesunął się po nowej sukni, którą miała na sobie. Przez chwilę poczuł satysfakcję. A więc jednak gdy wyszedł

a d n a c s janessa+anula

s u lo

110

ze sklepu, dokonała zakupu. Zaraz potem jednak uznał, że bladoniebieska suknia wygląda na Ginny gorzej, niż się spodziewał. Znacznie lepiej było jej w skromnej, czarnej sukience, którą miała na sobie poprzedniego wieczoru. - Cieszę się, że jednak zmieniłaś zdanie - powiedział po dłuższej chwili. - Rachunek za sukienkę podrzuć mi do gabinetu. Przed kolacją muszę jeszcze załatwić jeden telefon. Ginny patrzyła, jak Philip opuszcza pokój. Miała ochotę solidnie go rugnąć. Równocześnie jednak kusiło ją, aby wrę czyć mu jaskraworóżowy prezent. Niech ten nieznośny facet wreszcie się przekona, jak czuje się człowiek, którego traktuje się bez cienia subtelności, wypominając ubóstwo, i co gorsza niezwykle protekcjonalnie. Zawróciła szybko do swego pokoju, porwała torbę z prezentem i przecinając salon, pobiegła do gabinetu Philipa. Musiała się spieszyć, bo gdy tylko Lydia dowie się, że wrócił, natychmiast każe podać kolację. A potem?Potem obie z Ginny udadzą się na wernisaż, Po cichu otworzyła drzwi gabinetu i zamknęła je za sobą. Philip siedział za potężnym, mahoniowym biurkiem i po grecku rozmawiał przez telefon. Na jego twarzy malowała się wściekłość a słowa, jakich używał w rozmowie, nie mieściły się w skąpym repertuarze greckich grzecznościowych zwrotów, których nauczyła się Ginny. Torbę z prezentem położyła na brzegu biurka, obeszła je i stanęła za plecami Philipa. Położyła mu dłonie na karku. Miał mięśnie napięte do ostatnich granic. Wymagały rozluźnienia. Swego czasu Ginny przeszła kurs masażu i wiedziała teraz, jak do tego się zabrać. Najpierw rozluźniła Philipowi krawat pod szyją, a potem go zdjęła i położyła na biurku. Odpięła górne guziki koszuli i pod nią wsunęła rękę. Miał cudowną skórę.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

111

Odchylił głowę i przez dłuższy czas przyglądał się Ginny, Potem zakrył dłonią mikrofon w słuchawce i szepnął: - Jestem zajęty. - I spięty - dodała Ginny. - Potrzebny ci relaks. Nie zwracaj uwagi na to, co robię. Skrzywił się lekko, lecz sprzeciwu nie zgłosił, więc Ginny położyła dłonie u podstawy jego szyi i zaczęła ugniatać zbite jak kamień mięśnie. Z lubością wdychała zapach mydła i wody kolońskiej Philipa. Odurzający. Zamknęła oczy i, podniecona, oddała się marzeniom. - Co robisz? - zapytał nieco zduszonym głosem. Ginny z trudem uniosła powieki, które chyba ważyły tonę, i spojrzała na niego. Przebywając w kręgu fantazji, nawet nie zauważyła, kiedy przestał rozmawiać przez telefon i odłożył słuchawkę. Oprzytomniała. Cofnęła się w pośpiechu. - Usiłuję rozluźnić twoje napięte mięśnie - wyjaśniła, starając się, aby jej głos brzmiał zupełnie normalnie. Na twarzy Philipa ukazał się lubieżny uśmiech. - Znam metodę znacznie skuteczniejszą niż twoja oświadczył, niemal rozbierając ją wzrokiem. Spłonęła rumieńcem. Pomysł Philipa bardzo się jej spodobał. Chętnie wypróbowałaby jego metodę. Szybko jednak przypomniała sobie o celu wizyty. - Coś ci kupiłam - oznajmiła, podając Philipowi torbę ze sklepu. - Prezent? Dla mnie? - zdziwił się tak bardzo, jakby tego rodzaju możliwość w odniesieniu do jego osoby nie wchodziła w grę. Otworzył torbę i wyciągnął kąpielówki. Zawisł mu na palcach maleńki skrawek jaskraworóżowej lycry.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

112

- To kostium kąpielowy - wyjaśniła szybko Ginny, usiłując skupić myśli na celu, w jakim go kupiła, a nie na tym, jak wyglądałby Philip w takim mniej niż skąpym stroju. Popatrzył na nią przeciągle i jakby w zamyśleniu, co ją speszyło. Spodziewała się zupełnie innej reakcji. Zamiast się zezłościć i mieć pretensję, że kupiła mu slipy jak dla plażowego żigolaka, z poważną miną powiedział: . - Bardzo dziękuję. Kiedy pójdziemy popływać, zobaczysz, jak ten kostium na mnie wygląda. Ginny zaniepokoiła się nie na żarty. Czyżby Philip zamierzał pokazać się przy ludziach w tych idiotycznych, seksownych slipkach? Wolałaby oglądać go wtedy w samotności, a nie na jakiejś publicznej plaży, gdzie mogłyby podziwiać go także inne kobiety. - Jeszcze nie powiedziałaś, ile zapłaciłaś za sukienkę przypomniał. W tym momencie Ginny uzmysłowiła sobie, że zadziwiająca reakcja Philipa zupełnie pokrzyżowała jej plany. Gdyby skarcił ją za idiotyczny, bardzo niestosowny prezent i nie przyjął go, z łatwością mogłaby odrzucić propozycję zapłacenia za sukienkę. Ale teraz, gdy dziwaczny podarunek potraktował w sposób zupełnie normalny, trudno by jej było urazić go odmową. Wiedziała, że coś jest nie tak. Ale nie miała pojęcia, dlaczego. Cała ta sytuacja wymagała przemyślenia. Z opresji uratował Ginny dobiegający od progu głos Lydii: - Podano kolację. - Idziemy - szepnęła Ginny. Z ulgą opuszczała gabinet Philipa. Musiała odkryć co się właściwie stało. Kolacja przebiegła w spokoju i ciszy. Każdy wydawał się zajęty własnymi myślami. Po skończonym posiłku Ginny wróciła do dziecinnego pokoju, żeby dać Damonowi Ostatnią

a d n a c s janessa+anula

s u lo

113

przed nocą porcję pokarmu, a Philip schronił się za szeroko rozłożone stronice „Wall Street Journal". - Czemu on nie wychodzi z domu? - niepokoiła się Lydia, idąc ż Ginny do dziecinnego pokoju. - Nie martw się- pocieszała ją Ginny. - Jest jeszcze wcześnie. Daj mu trochę czasu. Minęła jednak godziną, a Philip jak siedział, tak siedział. Po „Wall Street Journal", przeczytanej chyba od deski do deski, przyszła kolej na jakąś obszerną grecką gazetę. Lydia robiła się coraz bardziej nerwowa. Wreszcie Philip skończył lekturę prasy i podniósł się z fotela. - Będę w gabinecie - oznajmił. - Muszę załatwić kilka telefonów. Z tragicznym wyrazem twarzy Lydia obserwowała brata. - On nie zamierza nigdzie wyjść! -jęknęła z rozpaczą. - No to co? Przecież my możemy robić wszystko, co nam się spodoba - oświadczyła niewzruszona Ginny. - Jesteśmy dorosłymi kobietami, a nie dziećmi. Po prostu opuścimy dom, nie mówiąc, dokąd idziemy. - Będziemy kłamały? - spytała Lydia. - Tego bym nie polecała. Dobrze kłamać to wielka sztuka, wymagająca praktyki. Najlepiej jest nic nie mówić. Wyjdziemy, kiedy Philip będzie w gabinecie. - To mu się nie spodoba - szepnęła Lydia, spoglądając z lękiem na zamknięte drzwi pokoju brata. - Pewnie się nie mylisz - przyznała Ginny. - Ale spójrz na tę sprawę z innej strony. Philip nie będzie mógł nic zrobić, kiedy nas nie będzie. A gdy wrócimy, najwyżej sobie pokrzyczy. - Dobrze. No to chodźmy. - Twarz Lydii przybrała stanowczy wyraz. - Od razu.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

114

Ginny porwała torebkę, sprawdziła, czy ma pieniądze, i za Lydią kuchennym wyjściem opuściła mieszkanie. Nie była jej w smak taka ucieczka w stylu pokojówki biegnącej na potajemną randkę ze swym amantem. Miała jednak zbyt mało czasu, aby na poczekaniu wymyślić coś sensowniejszego. No i Philip nic nie mógł zdziałać, żeby im przeszkodzić. Absolutnie nic.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

115

ROZDZIAŁ SIÓDMY

s u lo

- Przestań stale oglądać się za siebie - szeptem ofuknęła Ginny swą wylęknioną towarzyszkę, gdy tylko weszły do galerii. - Ludzie gotowi pomyśleć, że jesteśmy uciekinierkami. - Tak właśnie się czuję - odparła Lydia. Spojrzawszy ponad lewym ramieniem Ginny, zrobiła się nagle biała jak ściana. - O co chodzi? - spytała Ginny. Lydia nerwowo przełknęła ślinę i nabrała głęboko powietrza. - Zachowuj się tak, jakby nic się nie stało - wyszeptała rozdygotanym głosem. Ginny z trudem oparła się chęci spojrzenia przez ramię i sprawdzenia, kto za nimi stoi. - Zobaczyłaś swojego malarza? - spytała. Lydia skinęła głową. Trzęsącą się ręką odgarnęła kosmyk włosów opadających na twarz. - Idzie w naszą stronę! -jęknęła. - To świetnie - ucieszyła się Ginny. - Przecież przyszłyśmy tu po to, żeby się z nim zobaczyć. - Ale wcale nie jestem pewna, czy chcę, aby mnie oglądał! On... - Lydio, to naprawdę ty! - Tuż obok odezwał się męski głos. Zaciekawiona Ginny odwróciła głowę. Stał za nią drobny mężczyzna, niższy niż Lydia, z małą bródką i przygarbionymi ramionami.

a d n a c s janessa+anula

116

A więc tak wyglądał ukochany Lydii! Zdumienie Ginny nie miało granic. Miała przed sobą chyba najmniej interesującego mężczyznę, jakiego kiedykolwiek widziała. Miłość naprawdę bywa ślepa! pomyślała sentencjonalnie. Przeniosła wzrok ze szczupłej twarzy mężczyzny, na której widniał niepewny uśmiech, na skamieniałe z wrażenia oblicze Lydii. Milczeli. Ginny policzyła do dziesięciu, a kiedy i potem żadne z nich nie odezwało się do siebie, postanowiła przyjść niemowom z pomocą. - Jak rozumiem, to pan jest twórcą tych wszystkich obrazów? - zagaiła. Steward Morris spojrzał na nią tak, jakby nie rozumiał, o czym mówi. - Jestem Ginny Alton. Przyszłam z Lydią. Steward z wahaniem ujął wyciągniętą rękę, tak jakby nie wiedział, co ma z nią zrobić. Ginny szybko cofnęła dłoń. - Ginny jest... przyjaciółką mojego brata. - Lydia wreszcie odzyskała mowę. - Interesuje się sztuką. - Podoba mi się sposób, w jaki uwypuklił pan zieleń morza na tym obrazie. - Ginny wskazała wiszące w pobliżu płótno. - On używa czarnego podkładu - oświadczyła Lydia z taką dumą, jakby obraz był jej własnym dziełem. Steward obdarzył ją pełnym zachwytu uśmiechem. - A więc zapamiętałaś, co mówiłem tamtego popołudnia. - Pamiętam każde słowo - zapewniła go i nagle zrobiła się czerwona jak piwonia. Jak na komendę zaróżowiły się też zapadnięte policzki Stewarda. Patrząc na tę parę, Ginny poczuła się nagle jak wiekowa staruszka. Lydia, pewnie od niej starsza i do tego matka trojga dzieci, reagowała jak podlotek.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

117

- Lydio, chcę pokazać ci kilka płócien, które lubię najbardziej - oświadczył malarz. - Świetnie. - Lydia przyjęła wyciągnięte męskie ramię i oboje odeszli, zapominając o istnieniu Ginny i o całym Bożym świecie. Ginny zaczęły ogarniać wątpliwości, czy dobrze zrobiła, zachęcając Lydię do tej eskapady. Nie miała pojęcia, co może się wydarzyć, gdy siostra Philipa spotka swoją dawną miłość, ale nawet nie przyszło jej do głowy, że oboje nadal mogą być sobą tak zauroczeni. - Lydia chyba dobrze zna pana Morrisa - odezwała się do Ginny stojąca obok młoda, modnie ubrana kobieta. - Steward Morris to tylko jej kolega. - W głosie nieznajomej Ginny od razu wyczuła niezdrowe zainteresowanie. - Ale ona jest wdową. - Głos kobiety nabrał nieprzyjemnej ostrości. Ginny uniosła brwi. - Jest pani zwolenniczką starej indyjskiej tradycji, zgodnie z którą wdowy giną na stosie spalone wraz ze zwłokami małżonka? - zapytała drwiącym tonem. - Jasne, że nie, ale... - Creon nie żyje. Pewnie dobrze mu w niebie i świetnie się tam bawi. Dlaczego więc Lydia nie miałaby zaznać na ziemi choć odrobiny pociechy? Kobieta zamrugała oczyma. - Co za interesujący punkt widzenia! - Nie mój. Nie mój. To podstawowy dogmat religii chrześcijańskiej. Wcześniej pani o nim nie słyszała? - Ginny obdarzyła swą towarzyszkę mdłym uśmiechem. Kobieta porzuciła temat Lydii, lecz nie przerwała przesłuchania. - Pani i Philip to... - z rozmysłem zawiesiła głos. - Ja i Philip to co? - spytała Ginny.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

118

- Pani dobrze wie. - Młoda, niesympatyczna kobieta podeszła jeszcze bliżej i nagle Ginny poczuła woń bardzo kosztownych, francuskich perfum. - Wiem wiele - odrzekła. Miała już dość natręctwa wścibskiej kobiety. - A teraz, jeśli pani pozwoli, obejrzę sobie parę rzeczy, których jeszcze nie znam. Takich jak te obrazy. Odwróciła się plecami do swej rozmówczyni i ruszyła w stronę olejnych płócien wiszących po przeciwnej stronie sali. Przez następne pół godziny studiowała dzieła Stewarda i oganiała się od ludzi, których zainteresowanie jej życiem seksualnym wykraczało daleko poza granice przyzwoitości obowiązujące nawet w świecie bogatych, którzy uważają, że mogą sobie na wiele pozwolić. Wreszcie Ginny miała tego dość. Z największą ochotą skryłaby się w saloniku damskiej toalety, ale uznała, że musi mieć Lydię na oku. Czuła się za nią odpowiedzialna na wernisażu Stewarda i w razie gdyby sprawy przybrały zły obrót, musiała być blisko, aby móc przyjść jej z pomocą. Zaczęły się jednak zupełnie nieprzewidziane kłopoty. Akurat Ginny udało się uwolnić od jakiejś wścibskiej baby, która wypytywała ją, jak bliskie stosunki łączą Lydię z malarzem, gdy nagle wzrok Ginny przyciągnął jakiś ruch, który powstał przy wejściu na salę. Zobaczyła Philipa. Zapragnęła rzucić mu się w ramiona. Nie była to jednak pora na czułości. Szybko zaczęła szukać wzrokiem Lydii i jej ukochanego. Znalazła ich. Stali częściowo ukryci za marmurową kolumną. Musiała zaabsorbować uwagę Philipa na tak długo, aż Lydia zorientuje się, że on tu jest. Ginny wzięła głęboki oddech. Nie była to idealnie zaplanowana akcja, ale na lepszą nie starczyło czasu.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

119

Przez środek sali szybko ruszyła w stronę Philipa. Od razu ją zobaczył. Zupełnie zapominając, że stoi w towarzystwie jakiejś kobiety, ruszył w kierunku Ginny. - Co tu robisz? - zapytał z miejsca, - Nie wiem, co ciebie sprowadza - zaczęła chłodnym tonem - ale ja mam zwyczaj chodzić na wystawy dzieł sztuki. Philip rozejrzał się z niesmakiem. - To nie jest sztuka. - Ciii..! Ginny wzięła go za rękę i pociągnęła za sobą w stronę abstrakcyjnej rzeźby stojącej na tyłach sali. Nie miała pojęcia, na ile obecni tu ludzie liczą ,się ze zdaniem Philipa, ale wiedziała,, że niepochlebnymi opiniami o dziełach Stewarda Morrisa unieszczęśliwiłby Lydię. - Dokąd mnie ciągniesz? - zapytał. - Tam, gdzie nikt nie będzie W stanie dosłyszeć twoich niegrzecznych wypowiedzi. - Niegrzecznych? Przecież po to nas tu zaproszono, abyśmy wyrazili swoje opinie. - Nikt sobie nie życzył twojego przyjścia. Zaproszona była Lydia. Ty tutaj się wdarłeś. Można, wiedzieć, poco? - Bo martwiłem się o was! Masz pojęcie, co może się przydarzyć kobietom chodzącym samotnie po nocy? - Jak nas znalazłeś? - spytała Ginny. - Łatwe to nie było - mruknął Philip. Nie zamierzał przyznać się do tego, z jak ogromnymi trudnościami odnalazł przedsiębiorstwo taksówkowe, a potem kierowcę, który przywiózł Lydię i Ginny do galerii. Gdyby portier nie zauważył, że wychodziły z domu, w ogóle nie potrafiłby ich odszukać, Ginny milczała, ciekawa, co jeszcze usłyszy.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

120

- Skoro jednak cię odnalazłem, może wytłumaczysz mi łaskawie, czemu wyniknęłyście się chyłkiem? - Wcale się nie wymykałyśmy - skłamała Ginny. - Po prostu opuściłyśmy twoje mieszkanie. Ą stało się tak dlatego, że jako osoby dorosłe możemy robić to, na co mamy ochotę. Więc tu przyjechałyśmy. Philip z niedowierzaniem popatrzył na Ginny. - Podobają ci się te... bohomazy? - Niektóre obrazy są... interesujące. - Bzdura! - warknął Philip. - Człowiek powinien mieć otwartą głowę, a nie zasklepiać się w swoich poglądach - pouczyła Ginny. Zerkając w bok, usiłowała się przekonać, czy Lydia już wie o przyjściu brata. - Gdyby głowa tego malarza była bardziej otwarta, stałaby się jedną wielką dziurą! Kto jest autorem tego wszystkiego? - zapytał Philip z odrazą. - Obiło mi się o uszy, że to ktoś miejscowy - odparła wymijająco Ginny. W tej sekundzie ujrzała Lydię i Stewarda wynurzających się z tłumu. - Chodź, pokażę ci obraz, który mi się najbardziej podoba. - Ginny ujęła Philipa za ramię i pociągnęła go tak, aby znalazł się jak najdalej od Lydii. - Ten. - Wskazała duże, płótno w pastelowej tonacji. Kojarzy mi się z wiosną. - A mnie z męską naiwnością. - Nie mogę tego wiedzieć, bo nie jestem mężczyzną - odparła Ginny. - Zauważyłem. - Od uśmiechu, który pojawił się na twarzy Philipa, serce Ginny zaczęło bić jak szalone. - Tak naprawdę to ja...

a d n a c s janessa+anula

s u lo

121

Nagle Ginny zobaczyła, jak rozszerzają mu się oczy i czerwienieją policzki. Musiał dojrzeć Lydię i Stewarda. - Do diabła! - warknął i ruszył w ich stronę. Ginny wczepiła się kurczowo w ramię Philipa. - Masz zachowywać się spokojnie! - syknęła mu do ucha. - Lydia nigdy ci nie wybaczy, jeśli zrobisz scenę. - A ja nigdy sobie nie wybaczę, jeśli dopuszczę, aby ten... ten... - Przyjaciel twojej siostry - podpowiedziała Ginny. Musisz zachować się przyzwoicie! - Ty nic nie rozumiesz - odparł Philip szeptem. Był wściekły, ale nawet nie próbował odsunąć od siebie Ginny. Wiedziała, że musi natychmiast wyprowadzić go z galerii, żeby znalazł się z dala od Lydii i poza zasięgiem wzroku i słuchu ludzi żądnych sensacji. Wsunęła rękę Philipa pod swoje ramię i skierowała kroki w głąb sali, w stronę korytarza prowadzącego do toalet. Poczuła z ulgą, że Philip idzie za nią. - Dokąd to? - zapytał. -W jakieś ustronne miejsce, gdzie będziesz mógł ochłonąć. Szukając pustego pomieszczenia, Ginny minęła toalety i otworzyła pierwsze napotkane po nich drzwi. Była to duża, ścienna szafa, chyba na szczotki. Już miała ją zamknąć, gdy nagle usłyszała stukanie damskich obcasów o marmurową podłogę. Nie namyślając się ani chwili, wepchnęła Philipa do szafy i wsunęła się za nim do środka. Ostrożnie zamknęła drzwi. Z przyłożonym do nich uchem czekała, aż kobieta zniknie w toalecie. Ginny wiedziała, że Philip jest w morderczym nastroju. Nie mogła dopuścić do tego, żeby natknął się na plotkarzy. - Czy zawsze zamykasz ludzi w szafie, żeby ochłonęli? - zapytał.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

122

- Ciii... - szepnęła, znów usłyszawszy, że ktoś przechodzi obok, - Na mnie to wcale nie działa uspokajająco - szepnął zmysłowym głosem. Ginny poczuła znajomy zapach wody kolońskiej. Oszałamiający, pobudzający zmysły. Odwróciła się. Ogarnęło ją pożądanie. Nagle sprawa Lydii i Stewarda stała się mniej istotna. Cały świat Ginny zacieśnił się do jednego, jedynego tylko mężczyzny, który przed nią stał. Popatrzyła mu w oczy. Odzwierciedlały siłę jego namiętności. Wysunęła rękę i opuszkiem palca przesunęła po zarysie szczęki. Zareagował natychmiast. Przyciągnął Ginny do siebie. Całym ciałem chłonęła teraz bijący od niego żar, rozpalając się jeszcze bardziej. Philip przywarł wargami do jej ust tak mocno i namiętnie, jak jeszcze nigdy. Nie ukrywał, że tęsknił do pocałunków. Przesunął językiem po obrzeżu jej warg i rozsunął zaciśnięte usta. Ginny z radością powitała pieszczotę. Poczuła smak koniaku i kawy. Jej ciało przebiegł dreszcz pożądania. Całą mocą pragnęła całującego ją mężczyzny i nic więcej nie miało dla niej znaczenia. Po chwili uniosła powieki. Zobaczyła przed sobą twarz Philipa. Malowało się na niej podniecenie. Ginny cofnęła się i rozluźniła mu węzeł krawata. Zaczęła rozpinać guziki koszuli. Musiała dotknąć skóry Philipa. Poczuć ją pod palcami. Rozsunęła poły koszuli. Rozwartymi dłońmi oparła się o umięśniony tors. Jej podniecenie sięgało szczytu. Nie mogła dłużej czekać. Philip zsunął spodnie. - Pragnę cię - oświadczył schrypniętym głosem.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

123

Nachylił się i pocałował Ginny z taką namiętnością, że ugięły się pod nią kolana. Uniósł ją i przygarnął do siebie. Poczuła, jak bardzo jest podniecony. Zachowywał się jak opętany. Wsunął ręce pod sukienkę i zaczął zdejmować majteczki Ginny. - Chcę tego... chcę - jęczała półprzytomnie. Oparty plecami o ścianę, Philip przyciągnął ją do siebie tak blisko, jak tylko było to możliwe i szybkimi ruchami wprawił w trans, złączone ciała. Kochali się jak szaleni. Ginny ogarnęła największa rozkosz. Dopiero po dłuższym czasie ciężkie, męskie kroki dochodzące z korytarza przywróciły ją do rzeczywistości. Wtuliła się w ramiona Philipa. Pragnęła z nim pozostać tak na zawsze. W objęciach tego niesamowitego mężczyzny stawała się inną kobietą, Nieokiełznaną, dziką i szaloną. Nigdy przedtem taka nie była. Philip pocałował ją w czoło i szepnął do ucha: - Musimy stąd wyjść zanim ktoś nas nakryje. Był oszołomiony i zdezorientowany. Zupełnie nie pojmował swego szaleńczego zachowania się. Zapinając w pośpiechu guziki koszuli, pomyślał, że gdyby kiedykolwiek ktoś mu powiedział, że będzie kochał się w szafie na szczotki podczas wernisażu, uznałby, że jego rozmówcy brak piątej klepki. Wystarczał sam widok Ginny, żeby zachowywał się nienormalnie. Czy w taki sam sposób uległ jej Creon? Ledwie spojrzał na Ginny, od razu zapomniał o żonie? Lydia! Philip nagle przypomniał sobie, dlaczego Ginny wepchnęła go do szafy. Lydia była w galerii ze Stewardem Morrisem. Jak mógł o tym zapomnieć!

a d n a c s janessa+anula

s u lo

124

- O co chodzi? - spytała Ginny, zauważywszy, że Philip nagle zesztywniał. - Właśnie uprzytomniłem sobie, że Lydia jest z tym cholernym malarzem. Robią teraz Bóg wie co. - Przygarnął kocioł garnkowi. - Co to znaczy? A poza tym dlaczego szurasz nogami po podłodze? - Usiłuję odnaleźć drugi pantofel. A co oznacza to, co mówiłam, domyśl się sam. Philip chwycił Ginny za ramię. - Chcesz powiedzieć, że moja siostra... uprawia seks z tym... ? Wpadł w furię. A więc to, że przed chwilą uprawiał seks z Ginny, stanowiło dla niego rzecz całkowicie normalną, ale sama myśl, że jego siostra mogłaby zadawać się z mężczyzną, była nie do zniesienia. - Nie wygaduj bzdur - upomniała go szybko Ginny, - Niczego takiego nie mówiłam. Nigdy nawet nie zapytałabym twojej siostry o tak intymne sprawy. To nie mój interes. Ani twój! Ginny ze złością wcisnęła nogę w znaleziony pantofel. Z impetem otworzyła na oścież drzwi szafy i wypadła na korytarz. Nie zważała na to, czy ktoś ich zobaczy i domyśli się, co robili. Korytarz był pusty. - Ginny! - Po chwili dogonił ją Philip. - Dlaczego tak się zachowujesz? Co ci się stało?-zapytał. - Życzysz sobie usłyszeć streszczenie czy pełny wykład? - wycedziła ze złością. - A więc tu jesteś, Philipie! Emily wspomniała, że cię zauważyła, ale potem gdzieś zginąłeś - powiedział, podchodząc do nich, pan w średnim wielu.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

125

- Przepraszam, że panów teraz opuszczę. Ginny obdarzyła Philipa bladym uśmiechem i szybko ruszyła przed siebie. Przez chwilę musiała być sama, żeby się pozbierać psychicznie i uporządkować wrażenia. Ukryła się w małej, pustej alkowie i wbiła wzrok w białe i różowe polne kwiaty widoczne na wiszącym na ścianie płótnie. Uspokoiła się trochę. Z trudem zmusiła do logicznego rozumowania. Zabolała ją podwójna moralność Philipa, to fakt. Ale znacznie bardziej rozzłościł ją jego stosunek do siostry. Nie chciałaby żyć w takich warunkach jak Lydia. Zniewolona panującymi tu obyczajami. Ginny zawsze decydowała o sobie. Westchnęła ciężko. I teraz też znajdowała się w podobnej sytuacji. Myślami wróciła do Philipa. Nie mogła zrzucać na niego całej winy. Znała przecież staroświeckie poglądy tego człowieka, tyle że ogarnięta pożądaniem na chwilę o nich zapomniała. Miała też dziwne przeczucie, że gdyby Philip jeszcze raz wziął ją w ramiona, znów nie potrafiłaby się opamiętać. A więc co jej pozostało? Istniały tylko dwie możliwości. Mogła iść dalej tą samą drogą, którą wybrała, i przy każdej nadarzającej się okazji kochać się z Philipem. Albo też odsunąć się i nie mieć z nim więcej nic wspólnego. Na samą tę myśl Ginny ogarnęła panika. Poczuła bolesny ucisk w gardle, nie mogła oddychać. Nie chciała odpychać Philipa od siebie, chyba że okazałoby się to bezwzględnie konieczne. Przeczuwała podświadomie, że wcześniej czy później będzie musiała się z nim rozstać. Dzieliło ich zbyt wiele. Oboje pochodzili z całkiem odmiennych światów. Ginny nie miała żadnych kłopotów z dopasowaniem się do łóżkowych potrzeb Philipa. Ale zaadaptowanie się w jego świecie

a d n a c s janessa+anula

s u lo

126

to była zupełnie inna sprawa. W świecie Philipa kobiety musiały być takie jak Lydia. Pokorne służki panów i władców, poświęcające się bez reszty mężom i rodzinie. W świecie Philipa kobiety nie robiły zawodowych karier, bo po prostu me pracowały poza domem. Ginny wiedziała, że nie wytrzymałaby takiego życia. Westchnęła. Rozumowała logicznie, ale już wcześniej podjęła nierozsądną decyzję. Pragnęła pozostać z Philipem. Na dobre i na złe. Na tak długo, jak będzie sobie tego życzył. Wyprostowała się i ruszyła na poszukiwanie Lydii. Znalazła ją w towarzystwie Philipa, Stewarda i mężczyzny, który był chyba właścicielem galerii. Nie przedstawiali miłego widoku. Na twarzy Philipa malowała się wściekłość, a Lydia była bliska łez. Steward wydawał się przestraszony, ale nadrabiał miną. W tym towarzystwie właściciel galerii też czuł się nie najlepiej. Ginny podeszła bliżej. Spojrzała na Lydię. Z sekundy na sekundę twarz siostry Philipa stawała się coraz bledsza. Ginny szybko podjęła decyzję. - Rozbolała mnie głowa. Czy masz coś przeciwko temu, byśmy już wróciły do domu? - zapytała Lydię. Postanowiła wyprowadzić ją z galerii, zanim biedaczka wybuchnie płaczem i stanie się przedmiotem dalszych plotek. - Nie, oczywiście, że nie. Chodźmy - odparła Lydia. - Stewardzie, podobały mi się twoje płótna, zwłaszcza morskie krajobrazy. - Ginny chciała sprawić, żeby ich wyjście wyglądało na normalne. - Zanim wrócę do kraju, postaram się wpaść tu jeszcze raz i wybrać coś dla siebie. - Przyjadę z tobą i pomogę ci dokonać wyboru - nieoczekiwanie odezwała się Lydia, jednocześnie rzucając bratu bojaźliwe spojrzenie. Do zobaczenia, Stewardzie - zdołała

a d n a c s janessa+anula

s u lo

127

jeszcze dorzucić, zanim Philip niemal siłą pociągnął ją do drzwi. - Do widzenia. - Ginny skinęła głową właścicielowi galerii i podążyła za wychodzącymi. - Musisz być człowiekiem niezwykle bogatym - powiedziała do Philipa, gdy w trójkę ulokowali się w jego samochodzie. Nie zareagował na jej słowa. - Czemu to mówisz? -zdziwiła się Lydia. - Bo tylko wielkie pieniądze sprawiają, że ich właścicielom wybacza się złe maniery - wyjaśniła Ginny. - Twój brat musi bardzo się starać, żeby nie stracić majątku, bo w przeciwnym razie nikt go nigdzie nie zaprosi. - Przestań się wysilać i nie zmieniaj tematu - warknął rozeźlony Philip. - Przecież żadne z was się nie odzywało, więc jak mogłam zmienić temat? - spytała Ginny z niewinną miną. Philip ze złości głośno zazgrzytał zębami, a wystraszona Lydia wcisnęła się głębiej w miękkie skórzane siedzenie. - Nie wolno ci więcej spotykać się z tym... tym... - wybuchnął. - Lydio, czy on ma zawsze kłopoty z zapamiętaniem imion? - kpiącym tonem spytała Ginny z udawaną troską. - Nie potrafi zapamiętać nawet takiego imienia jak Damon. A teraz Steward, - Zwykle radzi sobie dobrze - odrzekła Lydia półgłosem. - Więc chyba po prostu się starzeje i ma kłopoty z pamięcią - oznajmiła Ginny z pełnym współczucia uśmiechem. - Wcale się nie starzeję! - ryknął Philip. - A ty trzymaj się z daleka od mojej siostry! - Nic z tego - zaprotestowała Ginny. - Lydia jest moją przyjaciółką. Młoda Greczynka obdarzyła mówiącą spojrzeniem peł-

a d n a c s janessa+anula

s u lo

128

nym tak głębokiej wdzięczności, że Ginny zrobiło się jej okropnie żal. Lydia miała pieniądze i wysoką pozycję społeczną, ale tak niewiele prawdziwego szczęścia. - To moja siostra - oświadczył Philip. -I ona więcej nie spotka się z tym żigolakiem. - Żigolakiem? Skąd takie śmieszne określenie w ogóle przyszło ci do głowy? - zdziwiła się Ginny. - Nie ma już żigolaków. A nawet jeśli jeszcze istnieją, są to obyci, mili dla kobiet, wyrafinowani mężczyźni. Bardziej przypominają ciebie niż Stewarda Morrisa. Nie. Cofam, co powiedziałam. - Ginny usiłowała ukryć mimowolną wpadkę. - Żigolacy są eleganccy w stosunku do kobiet. A ty nie potrafiłbyś się tak zachować, gdyby nawet od tego miało zależeć twoje życie. Dlaczego Lydia nie może spotykać się ze swoim przyjacielem, jeśli ma na to ochotę? - Jest wdową! - warknął Philip. - To dziwne, jak wielu Greków uważa wdowieństwo za kres życia kobiety - drwiącym tonem zauważyła Ginny. - Lydia niedawno utraciła męża. - Już nie pamiętam, kto ze sławnych ludzi powiedział, że liczy się nie to, co robi się po śmierci Współmałżonka, lecz to, jak się go traktuje za życia. Nie uważasz, że to słuszne spostrzeżenie? - spytała Ginny niewinnym tonem. Rzuciła Philipowi przeciągłe spojrzenie. Przeraził się nie na żarty. Chyba nie dawała mu do zrozumienia, że zamierza opowiedzieć Lydii o zdradach Creona? W bezsilnej złości Philip zacisnął zęby. Wiedział, że Ginny byłoby stać na coś takiego. Zrobiłaby to w błędnym przekonaniu, że pomaga Lydii. Ale jego siostra to nie Ginny. Ginny jest silna, niezależna i świetnie daje sobie radę, podczas gdy nawet przed śmiercią Creona trzeba było bezustannie opiekować się Lydią.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

129

Philip postanowił, że gdy tylko wrócą do domu, odbędzie z Ginny poważną rozmowę. Wydaje się jej, że działa w dobrej wierze, ale tak nie jest. Niczego nie rozumie i on będzie musiał jej wyjaśnić, w jak bardzo złym stanie były zawsze nerwy Lydii. I jak trzeba było chronić ją przed łowcami fortun, polującymi tylko na jej majątek. Przed łobuzami pokroju Stewarda Morrisa. Philip instynktownie zacisnął palce na kierownicy, bo właśnie w tej chwili przypomniał sobie scenę ze ściennej szafy. Do tej pory nie mógł pojąć, jak to się stało, że do niej doszło. Zamierzał pocałować Ginny, ale gdy tylko jej dotknął... Znów poczuł przypływ pożądania. Zaczął planować następne zbliżenie. Tym razem jednak wszystko odbędzie się zupełnie inaczej. Będą kochali się powoli i leniwie. Najpierw jednak wyjaśni Ginny sytuację własnej siostry, a dopiero potem odda się oszałamiającej grze. Pod stopą Philipa naciskającą pedał gazu samochód jak szalony poderwał się do przodu, tak jakby on też nie mógł doczekać się powrotu do domu.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

130

ROZDZIAŁ ÓSMY

s u lo

Ginny starannie otuliła Damona cienkim bawełnianym kocykiem, nachyliła się nad łóżeczkiem i ucałowała pulchniutki, różowy policzek. Niemowlak spał smacznie. Nawet się nie poruszył. Niani, która, jak zwykle, z przejęciem czytała jakiś horror, Ginny życzyła szeptem dobrej nocy i opuściła dziecinny pokój. Ze zmarszczonym czołem pomyślała o dopiero co poznanych tu ludziach. Jakże szybko musiała zmienić o nich zdanie. Byli inni, niż początkowo sądziła. Philip okazał się kimś więcej niż tylko aroganckim antyfeministą, za jakiego go uważała. Lydia nie była jedynie zdradzaną żoną Creona, lecz także romantyczką zakochaną w malarzu. Nawet słodka, miła niania zaczytywała się horrorami autorstwa mistrza tego gatunku, Stephena Kinga. Wszystko wyglądało teraz inaczej niż w dniu jej przyjazdu. Tylko Jason Papas się nie zmienił. Nadal pozostał zaślepionym, egocentrycznym starcem, uznającym wyłącznie własne racje. Im dłużej Ginny przebywała w pobliżu tego antypatycznego człowieka, tym bardziej utwierdzała się w przekonaniu, że życzenie Beth, aby Jason Papas uznał Damona za wnuka, nie było rozsądnym posunięciem. Beth nie miałaby pojęcia, jak radzić sobie ze starym, Zgorzkniałym bogaczem, który - gdyby nawet uznał Damona za wnuka - byłby przekonany, że pieniądze wyłożone przez

a d n a c s janessa+anula

131

niego na kształcenie chłopca upoważniają go do kierowania jego życiem. Ginny bardzo by się teraz przydała dłuższa, spokojna rozmowa z Beth. Do tej pory była w stanie od czasu do czasu zdawać jej krótkie, pospieszne relacje. Zamyślona, otworzyła drzwi swojej sypialni. - Ułożyłaś chłopca do snu? - Od strony okna odezwał się nieoczekiwanie znajomy głos. Ginny drgnęła gwałtownie. Radość na widok Philipa wyciągniętego na kanapie szybko została zmącona myślą, że niedługo trzeba będzie się z nim rozstać. - Damon, znany także niektórym jako „chłopiec", już śpi - oznajmiła lekko kpiącym tonem. - Muszę z tobą porozmawiać - oświadczył Philip. - Wcale nie musisz. Możesz, ale nie musisz. - Ty zawsze wszystko przekręcasz. Ginny usiadła na samym skraju kanapy i zaczęła wpatrywać się w wyciągniętą w jej stronę nogę Philipa. Po chwili wysunęła rękę i podciągnąwszy nogawkę, dotarła do jedwabnej skarpetki. Philip drgnął. Szybko zdjął nogę z kanapy. - Nie wolno ci zachęcać Lydii do robienia głupstw - powiedział z naciskiem. Ginny obdarzyła go niewinnym uśmiechem. - Głupstw? Co masz na myśli? - Nie udawaj, że nie wiesz. Nie chcę, żeby widywała się z tym... - Stewardem Morrisem - usłużnie podpowiedziała Ginny. - Nie chcę... Ostro wpadła mu w słowo. - To, czego ty chcesz, nie ma żadnego znaczenia. Liczy się tylko to, czego pragnie Lydia.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

132

- Ona nic nie rozumie. Ginny skrzywiła się. - Wygląda to na dziedziczną wadę w tej rodzinie. Czy sądzisz, że Steward mógłby zrobić Lydii coś gorszego niż uczynił to jej szlachetny małżonek? - Nie wierzę w to, że Creon jest ojcem chłopca. - Philip nie chciał rozmawiać o zmarłym szwagrze ani tym bardziej o jego związku z Ginny. Za każdym razem sama myśl o tym romansie doprowadzała go do szału. - No, dobrze. Nie mówmy o Creonie - ustąpiła Ginny. -Wyjaśnij mi tylko jedno. Co aż tak złego, według ciebie, reprezentuje sobą Steward Morris? - Nie należy do naszego środowiska - odparł Philip, bezwiednie posługując się utartym banałem. - Masz zadatki na króla snobów. - Nie jestem snobem, tylko realistą. - Na jedno wychodzi - mruknęła Ginny. Philip spojrzał na nią uważnie. Postanowił przerwać rozmowę o siostrze i oddać się czynnościom znacznie przyjemniejszym. Ale czy Ginny na to przystanie? Zaledwie dotknął palcami jej policzka, natychmiast poczuł ostry przypływ pożądania. Ta kobieta działała na niego w niesamowity sposób. Zachowywał się przy niej jak małolat, który dopiero odkrył, czym jest seks. Philip objął Ginny ramieniem. Poczuł, jak zadrżała. Z satysfakcją pomyślał, że zawsze idealnie reaguje na wysyłane przez niego sygnały. W pełni odpowiada jego seksualnym potrzebom. W panującą w pokoju ciszę wdarł się nagle ostry dźwięk telefonu. Philip westchnął głęboko. Chętnie nie podnosiłby słuchawki, ale czekał na telefon od szefa działu inwestycji.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

133

Z niechęcią wstał z kanapy, podszedł do nocnego stolika, na którym stał aparat, i wziął do ręki słuchawkę. Ginny wodziła za nim wzrokiem. Teraz obserwowała jego twarz. Chyba usłyszał coś niemiłego, bo nagle spochmurniał. Wyrzucił z siebie kilka greckich słów i szybko odłożył słuchawkę. - Jakieś kłopoty? - zagadnęła Ginny. - Czysto zawodowe - odparł. -I tak nie zrozumiałabyś, o co chodzi - oświadczył nieelegancko. - Mimo że to powiedział, poczuł nagle ochotę podzielenia się z Ginny swymi problemami. - Przekonaj się - rzuciła mu niewinne wyzwanie. - Jak chcesz. - Philip wzruszył ramionami. - Dzwonił Harry. To szef działu zagranicznych inwestycji mojej firmy. Jestem posiadaczem pokaźnej liczby akcji meksykańskiej firmy Mira Loma, która ostatnio zaczęła wyraźnie podupadać. Harry dowiedział się, że człowiek, który ją założył i prowadził, przegrał finansową walkę z własnym bratem, który zamierzają przejąć. Harry jest zdania, że powinienem pozbyć się tych akcji, bo ich posiadanie staje się coraz bardziej ryzykowne. Pod kierunkiem tego brata, który nie jest biznesmenem, lecz teoretykiem, profesorem pracującym na jakimś uniwersytecie, firma całkiem zejdzie na psy. Ginny nabrała powietrza. - Rzeczywiście, Alfonso Hernandez jest profesorem, ale jego specjalnością jest ekonomia. Musi być w tej dziedzinie bardzo dobry, skoro został zgłoszony do Nagrody Nobla. I, co ważniejsze z punktu widzenia przyszłych zysków przejmowanej przez niego, firmy, obecnie stoi na czele konsorcjum, w skład którego wchodzi Amerykanin meksykańskiego pochodzenia. Człowiek, który przez dwadzieścia lat znakomicie, z pełnym sukcesem, reprezentował amerykańskie

a d n a c s janessa+anula

s u lo

134

interesy w Juarez. Co więcej, Hernandezowi udało się namówić jeden z nowojorskich banków na udzielenie mu, na dogodnych warunkach, pokaźnego kredytu na zmodernizowanie fabryki. A związek zawodowy zgodził się nie występować z żądaniami płacowymi, dopóki Hernandezowi nie uda się postawić fabryki na nogi. To jeszcze nie wszystko. Hernandez ma szansę załatwienia ogromnego kontraktu na produkcję części zamiennych dla zakładów Forda w Juarez. Ginny zamilkła. Zaszokowany Philip popatrzył na nią z największym zdumieniem. Jakim cudem ona to wszystko wie? O żadnym z tych faktów Harry nawet nie wspomniał. - Kto ci o tym powiedział? - zapytał ostrym tonem. W głosie Philipa przebijało niedowierzanie. Ginny spojrzała na niego z wyższością. - Zdradzę ci zaraz, mój przyjacielu, jeszcze jedną, bardzo ważną informację. Współczesne kobiety nie czekają, aż ktoś im coś powie. Dowiadują się same. - Ale... ale dlaczego Harry nie zna tych wszystkich faktów?.... - A on, jak rozumiem, jest w twoim mniemaniu bardzo dobry. - Powinien być lepszy niż jakaś tam przedszkolanka mruknął pod nosem Philip. Czuł, że czegoś tu nie rozumie, ale nie potrafił sobie wyjaśnić, czego. Skąd ta kobieta wie tak dużo o meksykańskiej ekonomii? Och, popełniłam błąd, przyznała Ginny w myśli: Zupełnie zapomniała, że Beth nie może wiedzieć takich rzeczy. Philip zacznie podejrzewać, że coś jest nie w porządku. Mając tak szerokie kontakty, łatwo odkryje prawdę, a wtedy ich wspólne przeżycia, których tak łaknęła, staną się częścią przeszłości. Musiała jak najszybciej skierować myśli Philipa na zupeł-

a d n a c s janessa+anula

s u lo

135

nie inne tory. Zrobi to z łatwością, bo przecież pragnęła znaleźć się z nim w łóżku. Dotknęła lekko policzka Philipa. Natychmiast napiął mięśnie. Nie jest źle, uznała z zadowoleniem. Reaguje. Za pięć minut zapomni o inwestycjach w Meksyku. Nie będzie nawet pamiętał, jak sam się nazywa. Przysunęła się do Philipa. Pożądała go coraz bardziej. Drżącymi palcami rozpięła guziki koszuli i rozchyliła jej poły. Przycisnęła twarz do obnażonego torsu. - Pięknie pachniesz - szepnęła - ale masz na sobie za dużo ubrań. Musnął wargami jej policzek. Zadrżała. - Pohandlujemy - zaproponował szeptem. Jego słowa zaniepokoiły Ginny. - Czym? - Częściami garderoby - wyjaśnił. - Sztuka za sztukę. Ciało Ginny przeszył dreszcz podniecenia. Philip nie tracił czasu. Zrzucił koszulę. Ginny spodobała się ta zabawa. Stwarzała wiele interesujących możliwości. Rozpięta szybko sukienka opadła powoli na podłogę. Ginny spojrzała na Philipa. Czekała na jego dalszy ruch. - Jesteś prześliczna- powiedział z nie ukrywanym zachwytem. - Najładniejsza ze wszystkich znanych mi kobiet. Ginny poczuła się tak, jakby była skrzyżowaniem Kleopatry z Marilyn Monroe. Doznanie było odurzające. Zobaczyła, że Philip ściąga spodnie i buty. Białe slipy nie zdołały ukryć, jak bardzo jest podniecony. - Twoja kolej - powiedział półgłosem. Ginny rozpięła biustonosz. Opadł na podłogę. Zapragnęła natychmiast kochać się z Philipem. Bez żadnych wstępów. Błyskawicznie pozbyła się majteczek.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

136

- Teraz ty. - Wskazała białe slipy Philipa. Po chwili nie miał już nic na sobie. Ginny nie zdążyła nacieszyć oczu widokiem nagiego męskiego ciała, gdy nagle Philip wziął ją na ręce. - Co robisz? - spytała zdziwiona. - Zawsze marzyłem o tym, aby porwać nagą, piękną kobietę - przyznał. - Zaspokajam fantazje. Ginny połaskotała go językiem w ucho. - Musisz zademonstrować mi kilka innych. - Wszystko w swoim czasie. - Ostrożnie opuścił ją na środek łóżka. - Z urzeczywistnianiem fantazji jest pewien kłopot. Wymagają od człowieka ogromnej samokontroli. - Tak? - Ginny podrażniła palcem męski sutek. Uśmiechnęła się z zadowoleniem, gdy ciałem Philipa wstrząsnął dreszcz. - A gdy cię pieszczę, mam niejakie trudności z panowaniem nad sobą. Opadł na Ginny całym ciałem. Po chwili znalazł się w niej. - Och! - krzyknęła głośno i zacisnęła ręce na jego karku. Pieścił ją powoli, przenikając coraz głębiej i głębiej. Ginny osiągnęła taką rozkosz, o jakiej nawet nie marzyła.

a d n a c s

s u lo

Wspólna noc była cudowna. Spełniła najśmielsze oczekiwania Ginny. Niestety, następny ranek przyniósł niespodziewane rozczarowanie. Philip przyszedł na śniadanie jakby nieobecny duchem. Zaraz potem, po otrzymanym telefonie, jego nastrój znacznie się pogorszył. - Tak. Tak. Nie! - rzucał do słuchawki pojedyncze słowa. Szybko skończył rozmowę, Ginny się zaniepokoiła. Z kim rozmawiał? Z Jasonem Papasem? O Damonie? A może o niej samej i o Beth? janessa+anula

137

- Masz kłopot? - spytała ostrożnie. - Tak, jeśli kłopotem można nazwać głupotę. W dzisiejszych zwariowanych czasach staje się ona czymś zupełnie normalnym. - Trzeba przetrwać chorobę, której nie można wyleczyć - sentencjonalnie wtrąciła Lydia. - Ja nie potrafię być bierna i cierpliwie czekać - oznajmiła Ginny. - Ja sobie poradzę -. oświadczył Philip. - Może poleci przy tym parę głów. Cała sprawa polega na tym, że kilku niewiele znaczących, zbyt ambitnych działaczy lokalnego związku na siłę chce zrobić karierę i kosztem fabryki zyskać sobie popularność. Ja mogę stracić jedynie trochę pieniędzy, ale robotnicy zostaną bez pracy. Wielu innych producentów z pocałowaniem ręki natychmiast przejmie nasze umowy, gdy tylko się z nich wycofamy. - Philip zwrócił się do siostry. - Lydio, jeśli zadzwoni Jason, powiedz mu, że pojechałem do fabryki. Ginny zagryzła wargi. Chciała zostać w domu z Philipem. To niesprawiedliwe, pomyślała rozgoryczona. Wkrótce będzie musiała wracać do Nowego Jorku. Była tam potrzebna Beth, a ponadto nie powinna na dłużej opuszczać firmy. Mogła poprosić Philipa, żeby przestał przejmować się strajkiem w fabryce i z nią pozostał. Znała go już jednak zbyt dobrze, by wiedzieć, że na pierwszym miejscu postawi obowiązek. Kiedy opuścił dom, poszła do dziecinnego pokoju, żeby zobaczyć, co dzieje się z Damonem. Może po południu, gdy dzieci będą spały, obie z Lydią wybiorą się na zwiedzanie miasta. Powinna też znaleźć publiczny automat i zadzwonić do Beth. Lydia nie miała ochoty na spacer w upalne i wilgotne

a d n a c s janessa+anula

s u lo

138

popołudnie, więc Ginny sama wyszła z domu. Przez cały czas była jednak w złym nastroju. Nie rozmawiała z Beth, bo nie zastała jej w domu, a ponadto nie potrafiła wykrzesać z siebie większego zainteresowania starożytnymi zabytkami Aten. Przez cały czas myślała tylko o Philipie. Brakowało go jej. Tęskniła. Wreszcie darowała sobie dalsze zwiedzanie miasta i taksówką wróciła do domu. Miała nadzieję, że zastanie tu już Philipa. - Gdzie pani była? - od progu mieszkania powitał ją tubalny głos Jasona Papasa. - W mieście - odparła i uśmiechnęła się do Lydii. Siostra Philipa miała nieszczęśliwą minę. - Jechałem taki kawał drogi specjalnie po to, żeby porozmawiać, a pani nie było! Musiałem czekać! - wykrzykiwał rozgniewany starzec. - Niestety, jeszcze na jakiś czas będzie pan musiał uzbroić się w cierpliwość - oschłym tonem oświadczyła Ginny. - Muszę najpierw sprawdzić, co dzieje się z Damonem. - Już to zrobiłem - mruknął stary despota. - Śpi. Porozmawiamy w gabinecie Philipa. - Odwrócił się i skierował kroki w głąb mieszkania. Ginny niechętnie ruszyła jego śladem. Weszła do pokoju i zamknęła za sobą drzwi. - Rano dzwonili z laboratorium - oświadczył Jason Papas. Nie mając pojęcia, o czym mówi stary człowiek, Ginny cierpliwie czekała na ciąg dalszy. - Twierdzą, że prawie na pewno Damon jest moim wnukiem. Porównali próbki krwi, jego i moją. W kodzie genetycznym znaleźli wiele podobieństw wskazujących na bliskie pokrewieństwo.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

139

- Kazał pan pobrać próbkę krwi Damona bez mojej zgody?- spytała zaskoczona Ginny, - A niby jak miałem ją uzyskać?, Powinna być pani zadowolona. Uznam chłopca za swego wnuka. - Ostrym, nieprzychylnym wzrokiem Jason Papas zmierzył swoją rozmówczynię, .- Nie wiem, jak udało się pani uwieść Creona, ale takie kobiety jak pani znają różne sztuczki. Ginny z trudem stłumiła narastającą wściekłość. Jason Papas, nie miał prawa pobierać krwi od Damona. No cóż. Stało się. Sprawa skończona. Nie ma więc sensu dłużej jej roztrząsać. - Obgadałem wszystko z Philipem - ciągnął Jason Papas. Uważa, że Damon powinien pozostać ze mną w Grecji. Philip! Ależ to podły zdrajca! pomyślała Ginny. Czyżby wszystko sobie z góry zaplanował? I dlatego kochał się z nią? - Jestem już stary. Chcę mieć wnuka dla siebie - mówił dalej Jason Papas, - Oświadczę przy ludziach, że mieliśmy romans i dziecko, a pani zdecydowała się mi je oddać. Zaadoptuję Damona i Lydia nigdy się nie dowie, jak haniebnie postąpiła pani z moim synem, narażając jego honor na szwank. Ginny ze zdumienia na chwilę odebrało mowę. Zaraz potem jednak zawołała ze złością: - Człowiekowi, który tak skandalicznie wychował syna, nie powierzyłabym nawet opieki nad chomikiem! - Czyżbym zapomniał powiedzieć, że wypłacę pani sto tysięcy dolarów jako rekompensatę za niedogodności, które mogło spowodować to rozwiązanie? - złośliwie wycedził przez zęby Jason Papas. Ginny pociemniało przed oczyma. Miała ochotę dać

a d n a c s janessa+anula

s u lo

140

w twarz staremu despocie. Musiała jednak się opanować. Jej podstawowym zadaniem było chronić Beth i Damona przed tym niebezpiecznym człowiekiem. - Zdemoralizował pan Creona. Nie będzie pan miał szansy uczynić tego samego z jego synem. - Ginny odwróciła się i ruszyła do drzwi. - Jak pani śmie wychodzić! Jeszcze nie skończyłem! wrzeszczał Jason Papas. - Ale ja skończyłam tę rozmowę - odparła lodowatym tonem. Na miękkich nogach wyszła na taras. Po minucie za plecami usłyszała głos Lydii: - Po rozmowie z Jasonem przyda ci się kieliszek wina. - Cała butelka by nie pomogła. Lydio, przed chwilą wydarzyło się coś ważnego. Dzisiaj opuszczam Grecję. - To niemożliwe! Dzwonił Steward i zaprosił nas obie na kolację. - Lydio... - Ginny powzięła decyzję. - Damon jest synem nie Philipa, lecz Creona. Nie miałam pojęcia, że Creon jest żonaty. - Więc to tak - powiedziała powoli Lydia. - Dziwiło mnie, po co Philip wiózł małego do Jasona. - Nie wyglądasz na specjalnie zaskoczoną. - Ginny miała nadzieję, że tak właśnie jest. - Wiedziałam o zdradach Creona. Ale ty nie jesteś podobna do jego kobiet. Masz silny charakter. Creon wybierał ładne, ale słabe kobiety, bez większego doświadczenia. Gdyby je miały, od razu zorientowałyby się, z kim mają do czynienia, pomyślała Ginny. Przez chwilę zastanawiała się, czy przyznać się Lydii, że nie jest matką Damona, ale się rozmyśliła. Niech Beth sama zdecyduje, czy chce, aby rodzina Creona znała całą prawdę.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

141

- Co mogłam zrobić? - Lydia westchnęła głęboko. - Nie mogłam się rozwieść, bo urodziły się dzieci. Nie było sensu skarżyć się Philipowi. Bo po co? Co by to dało? - Pewnie nic - przytaknęła Ginny. Wróciła myślami do Damona. Musieli oboje natychmiast opuścić Grecję. Zanim Jason Papas zdąży wymyślić, w jaki sposób odebrać jej dziecko.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

142

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

s u lo

- Zechce pani od razu wejść na pokład? Będzie łatwiej ułożyć dziecko, zanim zjawią się następni pasażerowie. Stewardesa obdarzyła profesjonalnym uśmiechem pasażerkę z niemowlęciem. Nie, nie zechcę, pomyślała Ginny. Nie chciała wchodzić do samolotu i rozstawać się z Philipem. Nawet słowa antypatycznego starca nie zmieniły jej stosunku do człowieka, którego pokochała. Tęskniła teraz do niego i czuła się nieszczęśliwa. - Czy ma pani jakiś kłopot? - spytała stewardesa, widząc, że kobieta z niemowlęciem nadal stoi bez ruchu. Ginny zmusiła się, żeby wejść na pokład samolotu. Musiała opuścić Grecję, zanim Jason Papas zabroni jej wywieźć Damona. W takich sytuacjach amerykańskie sądy nigdy nie odebrałyby dziecka matce, ale greckim ufać nie mogła. Ułożyła Damona w nosidle i usiadła na swoim miejscu. Zamknęła oczy. Ciągle myślała o rozstaniu z Philipem. Będzie jej łatwiej, gdy znajdzie się w Nowym Jorku i zajmie codzienną pracą. Wkrótce o nim zapomni.

a d n a c s

Philip wszedł do mieszkania. W poszukiwaniu Ginny zaczął zaglądać do wszystkich pomieszczeń. Pragnął ją zobaczyć. Wziąć w ramiona i zapomnieć o przykrych godzinach spędzonych w fabryce. Natknął się na Lydię. Karmiła małą Jasmine. janessa+anula

143

- Gdzie Ginny? - zapytał krótko. Lydia podniosła wzrok i popatrzyła na brata. - Wiem o Creonie - oznajmiła spokojnym tonem. - Co o nim wiesz? - zapytał Philip. - Damon jest jego synem. - Ginny nie powinna ci tego mówić. Nie było żadnego powodu. - Philipie, jesteś najlepszym bratem, jakiego mogłabym sobie wymarzyć, ale Ginny ma rację. To moje życie i sama powinnam o nim decydować. Philip miał ochotę zaprotestować. Ale nagle uznał, że może naprawdę już dłużej nie powinien czuć się odpowiedzialny za szczęście siostry. - Czy to, co mówisz, ma coś wspólnego z tym malarzem? -zapytał podejrzliwie. -Nie wiem. Albo sprawił to widok Stewarda, albo rozmowa z Ginny. W każdym razie sama chcę decydować o sobie. Philip uprzytomnił sobie, że siostra naprawdę się zmieniła. W jakiś sposób Ginny zaraziła ją swoją odwagą. On sam od chwili poznania tej zdumiewającej kobiety zaczął inaczej patrzeć na wiele spraw. - Zechcesz jednak słuchać rad? - zapytał Lydię, nie do końca pewny, czy siostra zasługuje na pełną swobodę. Obdarzyła go uśmiechem. - Oczywiście. Pod warunkiem jednak, że pozwolisz mi się do nich nie stosować. Odwzajemnił jej uśmiech. - Spróbuję, ale... - Wreszcie jesteś! - wykrzyknął Jason Papas, wchodząc do mieszkania. - Co robisz w Atenach? - zapytał zdziwiony Philip.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

144

- Rano dostałem wyniki z laboratorium i od razu przyjechałem zobaczyć się z tą kobietą - oznajmił. - No i co? - Badania dowiodły, że jej syn to mój wnuk. Oświadczyłem to tej kobiecie. - Ginny przecież wiedziała, że Creon był ojcem Damona - niespodziewanie odezwała się Lydia. Jason spojrzał na synową zaszokowany faktem, że zna tak starannie ukrywaną przed nią tajemnicę. - Co na to Ginny? - Philip nie mógł doczekać się dalszego ciągu relacji Jasona. - Udawała, krętaczka, że jest zła, kiedy oświadczyłem, że zamierzam sam wychować chłopca. Jestem pewien, że chce wyłudzić ode mnie więcej pieniędzy, niż jej zaproponowałem. Philipa ogarnęła złość. Jason chciał kupić dziecko? Co za idiotyzm! Przecież każdy widział, jak bardzo Ginny kocha Damona i że za żadne skarby nikomu go nie odda. - Powiedz tej kobiecie, że nie dołożę ani grosza więcej - polecił Jason Philipowi. -I niech odda mi wnuka. - Nie - odparł Philip. - Nie? - ryknął Jason tak głośno, że mała Jasmine zaczęła płakać. - Nie - powtórzył. Miał w nosie życzenie Jasona. Dla niego samego liczyło się tylko to, czego pragnęła Ginny. - Chłopiec powinien zostać z matką. I zaraz to jej oświadczę. - Philip spojrzał na Lydię: - Gdzie ona jest? - Wyjechała. - Z moim wnukiem? - znów ryknął Jason. - Ze swoim synem - wyszeptała Lydia. Philip poczuł ból w sercu. Jak Ginny mogła tak postąpić? Wyjechała bez pożegnania? Po tym, co ich połączyło!

a d n a c s janessa+anula

s u lo

145

- Dokąd? - spytał Lydię: - Do Nowego Jorku. Po rozmowie z Jasonem była bardzo zdenerwowana. Natychmiast spakowała walizki, wzięła dziecko i pojechała na lotnisko. - Miała bilet powrotny? - chciał się dowiedzieć Philip. Lydia nie miała o tym pojęcia. Z pewnością Ginny nie miała rezerwacji. A w pełni sezonu turystycznego trudno było o wolne miejsca. Może jeszcze czeka na lotnisku. W Philipa wstąpiła nadzieja. Jeśli dopisze mu szczęście, złapie Ginny w holu dworca i wyjaśni, że nie miał nic wspólnego z pomysłem odebrania jej dziecka. Ruszył do wyjścia. - Dokąd się wybierasz? zapytał Jason. - Na lotnisko. Może jeszcze uda mi się ją zatrzymać. A kiedy wrócimy, lepiej, żeby cię tutaj nie było - dodał, zwracając się do Jasona. Jazda zatłoczonymi ulicami miasta ciągnęła się w nieskończoność. Wreszcie Philip dotarł na miejsce. Obszedł wszystkie miejsca odpraw i poczekalnie. Nigdzie nie znalazł Ginny. Dopiero po godzinie udało mu się dowiedzieć, jakimi liniami odleciała do Stanów. Bardzo chciał ruszyć zaraz jej śladem, ale wiedział, że najpierw musi uporać się z problemami strajkowymi w fabryce. Wsiadł do samochodu i opuścił lotnisko. Nie bez powodu Ginny była pewnie przekonana, że brał udział w spisku. Zastanawiał się, czy powinien od razu do niej zadzwonić, gdy tylko znajdzie się w Nowym Jorku, czy poczekać parę dni, aż ochłonie. Nie zmrużył oka przez prawie całą noc. Ciągle myślał o Ginny. Nie zdawał sobie sprawy, że tak bardzo będzie mu jej brak. O świcie zadzwonił na lotnisko, żeby sprawdzić, czy sa-

a d n a c s janessa+anula

s u lo

146

molot Ginny wylądował bezpiecznie w Nowym Jorku. Tak więc Ginny była już w domu. Philip nie mógł pojąć, dlaczego tak bardzo do niej tęsknił.. Po jej wyjeździe w jego życiu zabrakło czegoś bardzo ważnego. Boleśnie odczuł nawet nieobecność niemowlaka. Damon był miłym dzieckiem. Miał zadatki na świetnego starszego brata. Philip zapragnął nagle mieć dzieci z Ginny. Własne. Gzy kochał tę kobietę? Tego nie wiedział. Z pewnością jednak cenił jej dowcip, błyskotliwość i poczucie humoru. A także serdeczny stosunek do Lydii. Podobało mu się, że walczyła o zapewnienie dziecku lepszej przyszłości. Podziwiał jej inteligencję. Po fantastycznym seksie mógł z nią rozmawiać. Na wszystkie tematy. Była uparta i czasami nie zgadzała się z nim, ale zawsze miała jakieś ku temu powody. Philip polubił nawet te ciągłe przekomarzania się i sprzeczki. Uznał wreszcie, że pokochał Ginny Alton. I chciał, żeby została jego żoną. Ale czy ona na to przystanie? Nie miał pojęcia. Nie wszystkie posunięcia Ginny potrafił sobie wytłumaczyć. Na przykład jej przyjazd do Grecji i proszenie Jasona o zapewnienie środków na przyszłą edukację Damona jakoś dziwnie nie pasowały do jej psychicznej sylwetki kobiety silnej i niezależnej. Jego zdaniem, powinna od razu posłać Creona do diabła i sama wychowywać syna. I właśnie tak postępowała przez pierwsze cztery miesiące. Dlaczego więc potem nagle zmieniła front i postanowiła poprosić Jasona Papasa o środki na kształcenie syna? Philip nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie. Nie miał jednak żadnej wątpliwości, że jeśli Ginny zdecydowała się tak postąpić, miała ku temu uzasadnione powody. Była osobą

a d n a c s janessa+anula

s u lo

147

niezwykłe logicznie myślącą. Może w wyjściu za niego za mąż znajdzie jakiś sens? - Wróciłaś! - Beth wyrwała z rąk Ginny nosidło z Damonem i zaczęła obsypywać pocałunkami buźkę śpiącego niemowlaka. - Dobrze wyglądasz - z zadowoleniem stwierdziła Ginny. - I dobrze się czuję. Lekarz jest ze mnie bardzo zadowolony. A teraz, gdy mam przy sobie Damona. Ginny opadła ciężko na kanapę. Zamknęła oczy. Obecność Beth i Damona mniej ją cieszyła, niż się spodziewała. Bez Philipa życie było puste. Utraciło sens. - Wróciłaś tak nagle - powiedziała Beth. - Pan Papas nie wierzył, że Damon jest synem Creona? - Tak. Na początku. A potem, bez mojej wiedzy, zrobił dziecku testy. Potwierdziły ponad wszelką wątpliwość, że Damon jest jego wnukiem. - Uznał to formalnie? - Chce adoptować Damona i wychowywać go sam. - Co takiego?! - Powiedziałam mu, co o tym myślę, i pierwszym samolotem opuściłam Grecję. - Dzięki Bogu. - Beth odetchnęła z ulgą. - Ojciec Creona chyba nie jest miłym człowiekiem. - Miłym? To koszmarny, egocentryczny starzec. - Ginny uznała, że Beth powinna poznać prawdę. - Creon miał w Grecji żonę. Przed siedmiu laty założył rodzinę. Osierocił trzy małe córeczki. Beth zbladła jak ściana. - Żonę? - powtórzyła przerażona i zaraz potem dodała: - Biedaczek! To dlatego nie mógł ożenić się ze mną.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

148

Taka interpretacja faktów do końca ścięła Ginny z nóg. Z trudem zwlekła się z kanapy. - To już przeszłość. Jestem skonana. Muszę wziąć prysznic i iść spać. - Ruszyła w stronę łazienki. - Dziękuję! - zawołała za nią Beth. - Nie ma za co. Po dwóch dniach myślenia bez przerwy o Philipie Ginny trochę odżyła. Rzuciła się w wir codziennej pracy. Nie pomogło. Co gorsza, nie mogła jeść ani spać. Bez przerwy przed oczyma przesuwały się jej miłosne sceny. Po tygodniu stwierdziła, że schudła sześć kilogramów. Postanowiła wziąć się w garść i pogodzić z faktem, że pokochała człowieka, któremu na niej nie zależało.

a d n a c s

s u lo

Philip opuścił nowojorskie lotnisko. Nie widział ani nie słyszał, co wokół się dzieje. Myślał tylko o Ginny. Musiał ją zobaczyć. Natychmiast. Godzinę później taksówka dowiozła go pod dom, którego adres zdobył od Jasona. Przejrzał wykaz nazwisk na skrzynkach pocztowych. - Szuka pan kogoś?.- zagadnęła go starsza pani. - Wychodząc, zapomniałem wziąć klucz od windy skłamał. - Na które piętro? - Na trzecie - odparł półprzytomnie. Biegł szybko korytarzem w kierunku mieszkania Ginny. Stanął pod drzwiami. Już miał zapukać, gdy nagle same się przed nim otworzyły: Stała w nich obca kobieta] Niezwykle podobna do Ginny. Na ręku trzymała Damona. - Kim pani jest? - spytał zaskoczony Philip. Beth przyglądała mu się z ciekawością, Wyglądał na Grejanessa+anula

149 153

ka. Był przystojny i świetnie ubrany. Ale bardzo zdenerwowany. Damon uśmiechał się do gościa i coś do niego radośnie gulgotał. Musiał go znać. - Ginny jest w pracy - poinformowała nieznajomego. Jestem jej stryjeczną siostrą. A to jest... - Znam tego chłopca - przerwał jej Philip. - A pan kim jest? - Nazywam się Philip Lysander. Gdzie pracuje Ginny? Po krótkim namyśle Beth podała mu adres. Uznała, że jeśli Ginny nie będzie chciała rozmawiać z gościem, potrafi się go pozbyć. Philip pogłaskał Damona po główce i rzucił się w stronę windy. Taksówka zatrzymała się pod wysokim biurowcem. Jak się okazało, Beth podała mu nazwę firmy inwestycyjnej. To by wyjaśniało, skąd brała się wiedza Ginny na temat meksykańskich inwestorów. Ale nie pojmował, czemu powiedziała Jasonowi, że jest przedszkolanką. Wjechał na ósme piętro. Otworzył ciężkie, dębowe drzwi i znalazł się w bogato, a zarazem wytwornie urządzonym hallu. - Czym mogę panu służyć? - spytała recepcjonistka. - Chcę się widzieć z panią Alton. - Trzecie drzwi z korytarza na prawo. Kogo mam zaanonsować? - spytała młoda urzędniczka. Nie odpowiedział. Po chwili stał już przed drzwiami, na których widniała tabliczka z nazwiskiem Ginny. Zapukał. - Proszę Wejść! Na widok Philipa oczy Ginny rozszerzyły się ze zdumienia. Podszedł bliżej. - Wyglądasz okropnie - stwierdził na widok jej bladej twarzy. -I schudłaś - dodał. - Dlaczego powiedziałaś Jasonowi, że pracujesz w przedszkolu?

a d n a c s janessa+anula

s u lo

150

Ginny milczała. Nie mogła uwierzyć w swoje szczęście. - Mów! Ginny wiedziała, że Philip dostanie szału, gdy się dowie, że wyznała Lydii prawdę o Damonie. Chciała to już mieć poza sobą. Zebrała się na odwagę. - Powiedziałam twojej siostrze o dziecku - oświadczyła. Ku zdumieniu Ginny, Philip machnął lekceważąco ręką. - Wiem o tym. Ale teraz zechciej wyjaśnić, czemu bez pożegnania uciekłaś z Aten. Przecież wiedziałaś, że mam w fabryce strajk i muszę tam być. - Bałam się, że Jason Papas odbierze mi Damona. A także tego, iż będziesz mnie przekonywał, jaki to wspaniały pomysł. - Był to kiepski pomysł. I wcale bym cię nie przekonywał. Jesteś matką i dziecko należy do ciebie. - A co do Damona... - zaczęła niepewnie. Philip przysiadł na krawędzi biurka. Był zbyt blisko. Nie mogła się skoncentrować. - On nie jest... nie jest moim synem. - Co takiego?! - To dziecko Beth, mojej stryjecznej siostry. Philip wbił wzrok w Ginny. Jej słowa z trudem do niego docierały. Jedno zrozumiał od razu. - Okłamałaś mnie! - W pewnym sensie, ale... - Powiedziałaś, że jesteś przedszkolanką. I matką Damona. Kłamałaś w obu przypadkach. - Nie chodziło o ciebie, Kłamałam, żeby chronić siostrę. Pragnęłam oszczędzić jej bólu i upokorzenia. W imię rodzinnej lojalności. Kto jak kto, ale właśnie ty powinieneś to świetnie rozumieć. Do Philipa dotarła nagle zupełnie inna myśl. Skoro Ginny

a d n a c s janessa+anula

s u lo

151

nie była matką Damona, nie miała romansu z Creonem! Beth, była jego kochanką. Philip odetchnął z ulgą. Kamień spadł mu z serca. - Czekam na dalsze wymówki - odezwała się Ginny. Popatrzył na jej nieszczęśliwą, zmęczoną twarz. Zanim wystąpi z propozycją małżeństwa, musi trochę ułagodzić tę kobietę. - Przepraszam- powiedział. - Konkretnie za co? - Za wszystko - mruknął. Odetchnął głęboko i wypalił: - Wyjdź za mnie. - Chwilę potem zdał sobie sprawę z tego, Że oświadczyny wypadły być może zbyt sucho, więc na wszelki wypadek dodał: - Proszę. Ginny zamarła. Słowa Philipa jak echem odbijały się od ścian pokoju. Zastanawiała się, czy to nie własna wyobraźnia płata jej takiego figla. - Swoją centralę przeniosę bez trudu z Londynu do Nowego Jorku, tak że nadal będziesz mogła tu pracować - kusił Philip, zauważywszy zupełny brak reakcji Ginny na jego poprzednie słowa. Czuła się dziwnie. Uprzytomniła sobie, że z wrażenia przestała w ogóle oddychać. Nabrała głęboko powietrza w płuca. Oświadczyny Philipa nie miały sensu. Czyżby zdobył się na okrutny żart? Popatrzyła w jego przepastne, czarne oczy. Nie, to niemożliwe, uznała. Philip nie był człowiekiem okrutnym. I zawsze wiedział, co mówi. - Dlaczego? - spytała, z największym wysiłkiem wydobywając głos. Obawiała się odpowiedzi. - Pytasz, dlaczego? Do diabła, przecież cię kocham! warknął. Obawa, że zostanie odrzucony, całkiem wyprowadziła go z równowagi.

a d n a c s janessa+anula

s u lo

152

Ginny odetchnęła jeszcze raz. Tym razem lekko, radośnie. Obdarzyła Philipa słodkim, zniewalającym uśmiechem. - Jeśli tak, to wszystko w porządku - oświadczyła rzeczowym tonem. - Oczywiście, że cię poślubię. - Zrobisz to? - zapytał podejrzliwie. - Tak. - Ginny zarzuciła Philipowi ręce na szyję i przyciągnęła go do siebie. - Być może do tej pory jeszcze tego nie pojąłeś, że kocham cię nieprzytomnie.

a d n a c s janessa+anula

s u lo