Rose Melanie - Moja noc jest twoim dniem

ROSE MELANIE

Moja noc jest twoim dniem

Prolog - Frankie ciągnęła mnie radośnie przez zakurzony parking na wzgórza porośnięte niską trawą. Przyjechałam tu, by nasycić się jesiennym powietrzem. Byłam szczęśliwa, że w końcu uciekłam na chwilę od ciasnoty swojego mieszkania i oparów benzyny dolatujących z pobliskiej drogi. Odpięłam smycz i patrzyłam, jak moja trzyletnia terierka gna przed siebie w żywiołowych podskokach. Uśmiechnęłam się, pragnąc pobiec za nią na oślep w tak cudownym zapamiętaniu. Zadowoliłam się szybkim marszem. W końcu ją dogoniłam i spacerowałyśmy dalej w kojącej ciszy. Frankie rwała ścieżką do przodu na krótkich mocnych łapkach, a ja rozmyślałam o niebieskich migdałach. Napięcie tygodnia stopniowo odpuszczało i czułam, że moje mięśnie się rozluźniają. Gdy wspięłyśmy się na pagórek, słońce wśliznęło się za chmurę. Powietrze stało się dziwnie nieruchome. Rozejrzałam się i stanęłam w pół kroku. Wapienne wzgórza jak zawsze fałdowały się wokół mnie, ale wyschnięta trawa i dalekie drzewa, jeszcze przed chwilą zielone i brązowe w słońcu wczesnego popołudnia, teraz powlekała upiorna żółtawa poświata. Zadrżałam, szczelniej otuliłam się płaszczem i przyspieszyłam kroku. Frankie popędziła w chaszcze. Zdyszana klęłam cicho w nadziei, że nie przepadnie gdzieś akurat teraz, kiedy postanowiłam wracać do samochodu. Nie wiadomo skąd, nagle napłynął chłód, a niebo stało się fioletowoczarne jak poobijana śliwka. Krajobraz wydawał się pogrążony w nienaturalnej ciszy. Zaniepokojona zauważyłam, że nawet ptaki ucichły. Nad wzgórzami w oddali przetoczyło się echem głębokie dudnienie i kilka sekund później Frankie pędziła do mnie po wyschniętej darni. Jej tylne łapy pruły do przodu za każdym spanikowanym odbiciem. Wyglądało to, jakby wyrastały spod jej zarośniętego nosa. Dopadła do moich nóg w dżinsach i zaczęła skomleć. Podniosłam ją i przytuliłam, nie zważając na brudne ślady ubłoconych łap na płaszczu. Ciepło jej ciała i woń psiego oddechu upewniły mnie, że nie trafiłam niechcący w zastygły pejzaż jakiegoś artysty. Przystanęłam i z pełnym respektu zachwytem wpatrywałam się w przerażające piękno wokół. W koronach jesiennych drzew na odległych wzgórzach płonęło

dziwne światło, malując wierzchołki złotem. Niebo z każdą chwilą stawało się czarniejsze i bardziej złowieszcze. Zaczęło wiać. Wiatr uderzył z głośnym łupnięciem i taką mocą, ze az zatoczyłam się do tyłu. Targał moje brązowe włosy i tak mnie przydusił zimnym łapskiem, że prawie nie mogłam oddychać. Frankie wierciła się niemiłosiernie, ale bałam się ją puścić, aby ze strachu znów gdzieś nie zwiała. Mocno przytrzymując terierkę jednym ramieniem, z trudem przypięłam smycz do obroży w szkocką kratę i właśnie opuszczałam Frankie na ziemię, gdy zobaczyłam pędzącą ku nam czarną labradorkę. Była już prawie przy nas, gdy nagle niebo przeciął zygzak pierwszej błyskawicy. Chwilę później rozległ się grzmot. Oba psy skuliły się u moich nóg zupełnie zapomniały o etykiecie i powitalnych obwąchiwaniach. Wiedziałam, że pioruny lubią trzaskać w wystające punkty, przykucnęłam więc obok psów. Troskliwie objęłam suczki i tak trwałyśmy nieruchomo, przytulone, z opuszczonymi głowami, gdy nagle poczułam na ramieniu dotyk czyjejś ręki. Gwałtownie odwróciłam głowę. Nad nami stał mężczyzna z dyndającą w ręce smyczą. - Wszystko w porządku? - zawołał, usiłując przekrzyczeć wycie wiatru. Szyja i policzki spąsowiały mi z zażenowania. Poderwałam się i spojrzałam w niebieskie oczy mężczyzny tuż po trzydziestce. Wzięłam głęboki wdech i spróbowałam ściągnąć razem poły łopoczącego płaszcza, nie tracąc przy tym równowagi w silnych podmuchach wiatru. Na dodatek Frankie uporczywie ciągnęła za smycz. Niebo znów pękło błyskawicą i oboje wzdrygnęliśmy się instynktownie. Przez głowę przemknęła mi chaotyczna myśl: czemu faceta z kobiecych marzeń musiałam spotkać akurat teraz, gdy złapana w pułapkę burzy tkwię na szczycie wzgórza z dwoma ubłoconymi psami? - To twój pies? - krzyknęłam, rzucając okiem na czarną labradorkę, radośnie obskakującą przybysza. - Tak, uciekła mi. Dzięki, że ją zatrzymałaś. Odniosłam wrażenie, że nie spieszy mu się z odejściem, i gorączkowo zaczęłam szukać tematu do rozmowy, żeby zatrzymać go na dłużej, ale moje wargi były jak zespawane. Patrzyłam bezradnie, jak bierze swojego psa na smycz, uśmiecha się w podziękowaniu i odchodzi ścieżką. Cóż, na pewno rozpłynie się na zawsze. W tej samej chwili zaczęło padać:

olbrzymie połyskliwe krople bombardowały nas i wszystko dookoła niczym małe armatnie kulki, znacząc suchą ziemię ciemnymi plamami. Nieznajomy zawrócił, podciągając kołnierz marynarki i pochylając głowę pod kanonadą. Gdy zrównał się z Frankie i ze mną, ulewa już tak przybrała na sile, że nie było widać dalej niż na wyciągnięcie ręki. Zupełnie jakbyśmy znaleźli się pod wodospadem. Oczy, usta i nos miałam pełne wody. Mój płaszcz poczerniał, a włosy natychmiast zlepiły się w strąki. Spojrzeliśmy na siebie i wybuchnęliśmy śmiechem. Śmiał się uroczo, głęboko i gardłowo, i chociaż jego krótkie włosy przylegały plackiem do głowy, a z koniuszka nosa strużkami spływała mu woda, natychmiast zdałam sobie sprawę, że jest wyjątkowy. - Tam stoi mój samochód. - Z grubsza wskazał kierunek. -Podrzucić cię w jakieś suche miejsce? Skinęłam głową. Co za radość - chwycił moją zimną, mokrą dłoń i pociągnął mnie za sobą. Psy z żałośnie podkulonymi ogonami pobiegły za nami. Co sił uciekaliśmy przed coraz wścieklejszym wiatrem i deszczem, aż się zasapaliśmy. W żyłach czułam pulsowanie krwi, a w palcach, splecionych z jego palcami, ekstatyczne mrowienie, podejrzanie trącające o ból. Już prawie dopadliśmy parkingu, gdy kolejna błyskawica oświetliła we mgle przed nami rząd zgarbionych samochodowych dachów. Potoki ulewy opływały kształtne metalowe sylwetki i rozbryzgiwały się na ziemi. Rozpryskujące się krople tworzyły rozpyloną mgiełkę. Wspaniały widok, ale w niczym nie dorównywał cudownością poczuciu przynależności do tego - obcego przecież - mężczyzny, którego palce ociekające wodą paliły mnie żywym ogniem. Czułam między nami dziwne iskrzenie, jakiś trudny do sprecyzowania związek, coś, czego nigdy wcześniej jeszcze nie doświadczyłam. Chłoszczący deszcz poganiał nas. Łomotaliśmy stopami w ziemię w doskonałym unisono. Gdy zdyszani dobiegliśmy do samochodu, zajrzał mi w oczy. Przebiegł mnie dreszcz radosnego podniecenia. Puścił moją rękę, sięgnął do kieszeni po kluczyki i właśnie w tym ułamku sekundy całe niebo zapaliło się z trzaskającym rykiem. Zygzak błyskawicy przeszył mnie konwulsyjną eksplozją białego szumu. Euforia sprzed chwili zniknęła, jakby ktoś pstryknął olbrzymi wyłącznik. Na ramieniu poczułam piekący ból. Patrzyłam urzeczona w

rozszerzone przerażeniem oczy nieznajomego. Dobiegł mnie obrzydliwy smród przypalanego ciała - mojego własnego, co pojęłam jakimś tajemnym zmysłem. Przez krótką chwilę poczułam, jakbym zawisła w powietrzu nad swoją ziemską powłoką spowitą czerwoną aurą. Potem zadrżałam, osunęłam się na mokrą ziemię, zamknęłam oczy i ogarnęły mnie ciemność i nicość.

Rozdział pierwszy Co za przerażający sen. Wtuliłam głowę w poduszkę z nadzieją, że jeszcze zasnę i znów pojawi się to fantastyczne uczucie do przystojnego nieznajomego. Ale moją świadomością targał jakiś nieznany zapach czy dźwięk i w końcu rozbudziłam się na dobre. Otworzyłam jedno zaczerwienione oko i odwróciłam się, żeby spojrzeć na budzik. Budzika nie było. Zobaczyłam za to szafkę z płyty wiórowej, na której stały plastikowy dzbanek z wodą i biały kubek ze słomką w środku. Uniosłam się na łokciu. W mojej lewej dłoni tkwiła przyklejona plastrem igła, połączona cienkim wężykiem z woreczkiem bezbarwnego płynu, który skapywał do żył. Przez chwilę wpatrywałam się w woreczek, po czym rozejrzałam się po małym pomieszczeniu pozbawionym okien. Poza szafką i łóżkiem stały tu jeszcze pikające rytmicznie ekrany. Od nich do łóżka biegła wiązka kabli. Przejechałam dłońmi po wykrochmalonej szpitalnej koszuli i wymacałam końcówki kabli - były przyklejone do mojej klatki piersiowej. Usiadłam i natychmiast tego pożałowałam. Plecy i ramię przeszył ostry ból. Ostrożnie obmacałam palcami miękki materiał opasujący barki i lewe ramię. Bandaże. Natychmiast wróciłam myślą do uderzenia pioruna. A więc to nie był sen. Zastygłam na moment, próbując dokładnie przypomnieć sobie wydarzenia: burza, przystojny nieznajomy, kulące się za samochodem psy, strugi nieprzerwanej ulewy. Co z Frankie? Kto się nią teraz zajmuje? W mieszkaniu w suterenie na peryferiach Epsom mieszkałam sama. Moi rodzice byli daleko, zaszyci w cichej wiosce w Somerset, składającej się z kilku domów, pubu oraz poczty i sklepu wielobranżowego w jednym. Przez takie miejsca przejeżdża się, w ogóle ich nie zauważając. Nie miał kto ich zawiadomić, że leżę tu ranna, a Frankie została gdzieś sama jak palec. Obmacując boleśnie mrowiący czubek głowy, usiłowałam sobie przypomnieć, czy na spacer zabrałam ze sobą jakikolwiek dokument. Torebka została w samochodzie, a ja znalazłam się zupełnie gdzie indziej, tam gdzie zaparkował nieznajomy. W kieszeniach płaszcza nie miałam niczego poza kilkoma chusteczkami i ciastkiem dla psa. Czyli nic nie wskazywało na moją tożsamość.

Rozejrzałam się po białym pokoju. Na szafce zauważyłam kartkę, leżała częściowo przysłonięta dzbankiem z wodą. Zdobił ją dziecięcy rysunek kobiety otoczonej wianuszkiem maluchów - nieproporcjonalnie duże głowy, patykowate ciała, włosy jasnoniebieskie i sterczące. Otworzyłam kartkę i przeczytałam nagryzmoloną treść. „Kochana Mamusiu. Mamy nadzieję, że Twoje zdrówko niedługo się poprawi, mnóstwo całusków od Sophie, Nicole, Toby'ego i Teddy'ego". Zastanawiałam się przez chwilę, jak oni tu sprzątają, skoro w pokoju zostają rzeczy poprzednich pacjentów. Ledwie odłożyłam kartkę na stolik i oparłam się o poduszki, gdy weszła pielęgniarka z kartą w dłoniach. Uśmiechnęła się na mój widok. - Jak się pani dziś miewa, pani Richardson? Martwiliśmy się o panią. Zmarszczyłam brwi i lekko odchyliłam głowę, żeby na nią spojrzeć. - Pomyliła pani pacjentów, siostro. Nie jestem panią. Jestem panną. Panną Jessica Taylor. Pielęgniarka, która nachylała się nade mną z zamiarem włożenia mi do ucha termometru, wyprostowała się i popatrzyła jakoś dziwnie. - Pamiętasz, co się stało, kochanie? - Podniosła mi powiekę i zajrzała w oko, potem to samo zrobiła z drugą. Najwyraźniej to, co zobaczyła, uznała za zadowalające, bo wyprostowała się i wpatrywała we mnie, czekając na odpowiedź. Skinęłam głową. - Poraził mnie piorun. - No właśnie, kochana, i teraz jesteś w szpitalu. Pamiętasz, co wtedy robiłaś, z kim byłaś? Pytanie wydało mi się dziwnie podchwytliwe, zwłaszcza w połączeniu z jej bacznym, świdrującym spojrzeniem. Tak czy owak nie rozumiałam, co jej do tego, więc tylko wzruszyłam ramionami. Poczułam ukłucie bólu pod bandażem okrywającym spaloną skórę. - Byłam z kimś. - Z kim? - A co za różnica? Odpowiedź nadeszła niemal natychmiast, choć nie od razu ją zrozumiałam, bo właśnie drzwi znów się otworzyły i do pokoju wtargnęła gromadka podekscytowanych dzieci. Dopadły mnie, wrzeszcząc: „Mamusiu, obudziłaś się!", „Mamusiu, stęskniliśmy się za tobą!". Zaskoczona zastygłam z rozdziawionymi

ustami. Starsza dziewczynka wepchnęła mi w ręce bukiet kwiatów. Młodsza uśmiechnęła się i dała mi buziaka. Mały chłopiec wykrzykiwał: „Przepuśćcie mnie, nic nie widzę!", aż w końcu starsza dziewczynka podniosła go i posadziła w nogach łóżka. Rzuciłam okiem w kierunku drzwi, pod którymi cichutko, z szeroko otwartymi oczami i buzią w podkówkę stał drugi chłopczyk. Pielęgniarka pewnie zauważyła moją wstrząśniętą minę, bo zdjęła chłopczyka z łóżka i przepędziła całą gromadkę. - Mamusia jest jeszcze zmęczona - oznajmiła stanowczo, gdy jedna z dziewczynek próbowała protestować. - Zaczekajcie w pokoju zabaw, aż tatuś skończy rozmawiać z lekarzem. Później przyjdziecie do mamusi. Zamknęła za nimi drzwi i stanęła naprzeciwko mnie. - Nic nie pamiętasz, prawda? Zmieszana pokręciłam głową. - To jakaś pomyłka. To nie moje dzieci, daję słowo! - Po porażeniu piorunem dość często na jakiś czas traci się pamięć krótkotrwałą - wyjaśniła, sprawnie mierząc mi tętno i ciśnienie. Naniosła dane na wykres. Jej ciepły miętowy oddech owionął mnie, gdy znów zajrzała mi w oczy. - Zawołam doktora Shakira. Teraz, gdy się obudziłaś, będzie cię mógł porządnie zbadać i wszystko ci wytłumaczy. Na razie rozmawia chyba z twoim mężem. - Uśmiechnęła się pokrzepiająco. - Proszę się nie martwić, pani Richardson, będzie dobrze. - Nie jestem panią Richardson - oznajmiłam po raz drugi, ale już trochę mniej przekonująco. Gdy drzwi zamknęły się za nią pielęgniarką, przetarłam oczy. Ten ruch spowodował świeże dźgnięcie bólu w lewym ramieniu. Ostrożnie opuściłam rękę, wyciągnęłam przed siebie prawą dłoń i popatrzyłam na nią uważnie. Dłoń była szczupła, z pięknie zadbanymi paznokciami. Gdzieś w głębi serca wybuchła panika. Ta dłoń nijak nie przypominała mojej, zwykle z połamanymi paznokciami od ciągłego stukania w klawiaturę komputera. I gdzie ta mała blizna po skaleczeniu się puszką z jedzeniem dla Frankie? Pod powiekami zebrały mi się drażniące łzy. Zamrugałam, żeby je odpędzić. Postanowiłam nie płakać, choć jeszcze nigdy nie czułam się równie bezsilna i zdezorientowana. Jak mogli się tak pomylić? Przecież to niemożliwe, żebym miała męża i czwórkę dzieci. Czegoś takiego się nie zapomina.

To tylko zły sen, choć zdaje się taki rzeczywisty. Minie, gdy tylko się przebudzę. Okropnie trzęsły mi się ręce, więc wepchnęłam je pod koc. Zaraz się obudzę i będę się śmiała z tego koszmaru. Niepotrzebnie tak się wystraszyłam. Ale ze mnie głuptas. Mocno zacisnęłam powieki i wytężyłam siłę woli, żeby się obudzić. Gdy jednak znów je otworzyłam, dalej tkwiłam w tym samym miejscu, a ramię niezmiennie piekło mnie boleśnie. Jakiś nieśmiały wewnętrzny głos podpowiadał mi, że zdarzyło się coś strasznego, ale pokręciłam gwałtownie głową, odmawiając przyjęcia tego do wiadomości. Usłyszałam, że drzwi znów się otwierają, ale tylko głębiej wsunęłam się pod okrycie i zamknęłam oczy. Nie miałam siły uczestniczyć w kolejnych odcinkach koszmaru. Wszystko mnie bolało i chciałam znaleźć się w domu. W swoim ciasnym dwupokojowym mieszkanku w Epsom, gdzie z głową Frankie na kolanach zwinę się w kłębek na kanapie i pooglądam w piżamie telewizję. Albo zadzwonię do rodziców i przyjaciół i opowiem im, co mi się przydarzyło, dogadzając sobie przy tym ulubionymi lodami pistacjowymi, wyjadanymi łyżką prosto z pojemnika. Moje czoło pogłaskały czyjeś zimne palce. Uczucie niby znajome, ale jednocześnie nie przypominałam sobie, żeby ktokolwiek tak mnie głaskał. - Lauren? Lauren, kochanie, obudziłaś się? Mocniej zacisnęłam powieki i uparcie milczałam. Czy to mąż, ojciec tamtych dzieci? Nie, nie chcę mieć z tym nic wspólnego. Usłyszałam kolejny głos, tym razem z indyjskim akcentem, stanowczy i opanowany. - Panie Richardson, przepraszam na moment. Muszę zamienić kilka słów z pańską żoną. Zimne palce odnalazły i uścisnęły moją dłoń. - Będę za drzwiami, kochanie. Poczekałam, aż zatrzasną się drzwi, i otworzyłam oczy. Napotkałam uważne spojrzenie wysokiego Azjaty; na jego przyjaznej twarzy gościł uspokajający uśmiech. - Dzień dobry, pani Richardson. – Spojrzał na trzymane w ręku notatki. Lauren, pielęgniarka powiedział mi, że straciła pani pamięć? - Z moją pamięcią jest wszystko w porządku - odpowiedziałam zadziornie. - Po prostu mnie z kimś pomyliliście. Lekarz pokręcił głową i uśmiechnął się smutno.

- Rozumiem, że ta sytuacja panią niepokoi, Lauren, ale obawiam się, że nie zaszła tu żadna pomyłka. Za drzwiami stoi mężczyzna, który zapewnia, że jest pani mężem. I czwórka dzieciaczków. Od wczoraj czekają, aż się pani obudzi. Zdarza się, że wysokie napięcie wywołuje zakłócenia w pracy mózgu, ale proszę się nie martwić, to zwykle przejściowe zaburzenia. Przysiadł na krawędzi łóżka i popatrzył na mnie ciemnymi oczami, pełnymi współczucia i czegoś jeszcze, co nie bardzo umiałam określić. - Już samo uderzenie pioruna to szok dla organizmu, a pani na dodatek jest na silnych środkach przeciwbólowych, co potęguje zmieszanie. Patrzyłam z lękiem, jak otwiera notatki i kartkuje strony. Jego niezbita pewność, że jestem tą jakąś Lauren Richardson, kazała mi się zastanowić, jakie jeszcze rewelacje mnie czekają. - Gdy przywieziono tu panią wczoraj z oparzeniami na plecach, ramieniu i czubku głowy, poczytałem trochę o konsekwencjach porażenia piorunem. To pierwszy taki przypadek, z którym mam do czynienia. Myślę, że chętnie pani posłucha, czego się dowiedziałem. Zerknął na mnie i skinęłam głową, zdając sobie jednocześnie sprawę, że ten intrygujący blask w jego oczach to efekt zawodowej ciekawości. Zanim zdążyłam cokolwiek wtrącić, zalał mnie potokiem informacji. - Otóż piorun, uderzając w ziemię lub w kogoś, biegnie z niezwykłą prędkością od stu sześćdziesięciu kilometrów na sekundę do dziesięciu razy więcej. Prędkość wyładowania powrotnego jest jeszcze większa i może dojść do zdumiewających stu czterdziestu tysięcy kilometrów na sekundę. Potężna iskra gwałtownie rozgrzewa powietrze, wytwarzając falę dźwiękową, którą słyszymy jako grzmot. Zadumałam się na chwilę, jakim wyjątkowym musiał być studentem jeśli wręcz nie straszliwym kujonem - z tym niesłychanym entuzjazmem do zdobywania wiedzy, ale prędko otrzeźwiałam, gdy uświadomiłam straszną prędkość, z jaką rąbnął we mnie piorun. - W niektórych przypadkach ta iskra może wytworzyć temperaturę trzydziestu tysięcy stopni Celsjusza. Mniej więcej sześciokrotnie wyższą niż na powierzchni Słońca! - dokończył z teatralnym gestem. Spojrzenie, jakim mnie obdarzył, było pełne ledwie skrywanej fascynacji, jakby po odkryciu siły pioruna dziwił się, że wciąż oddycham. - Jednym słowem, chce pan powiedzieć, że mam szczęście, że żyję odezwałam się cicho.

Doktor Shakir lekko się skłonił, co odebrałam jako potwierdzenie. - Ma pani poparzone plecy i ramię, ale da się to wyleczyć bez przeszczepu skóry - wyjaśnił, uporządkował notatki i wstał. - Trzeba uważać na zakażenie, dlatego na ramieniu położyliśmy opatrunek z antybiotykiem. Wczoraj była pani w okropnym stanie. Okropnym. Popatrzyłam na niego podejrzliwie. - To znaczy? - Na chwilę zatrzymała się praca serca. Musieliśmy zastosować elektrowstrząsy, żeby sprowadzić panią z powrotem. Potem przystąpiliśmy do nawodnienia. W tej kroplówce jest zwykła sól fizjologiczna. Następnie opatrzyliśmy oparzenia. I zostało już tylko czekać, aż się pani obudzi. - Żeby stwierdzić, czy nie został uszkodzony mózg - dodałam wstrząśnięta informacją, że musieli mnie reanimować. - Zamierzam skierować panią na rezonans magnetyczny -ciągnął płynnie, nie zważając na mój komentarz i unikając mojego spojrzenia. Ale najpierw musi mi pani zaufać, że jest matką tych dzieci i żoną pana Richardsona. Popatrzyłam na niego sceptycznie. Ukrywał coś, byłam tego pewna, ale niewiele zostało do powiedzenia. Rzuciłam okiem w stronę drzwi i ze ściśniętym żołądkiem przypomniałam sobie, że czeka za nimi żądna odwiedzin rodzina. - Czuję się taka zmęczona - powiedziałam błagalnie, tłumiąc narastającą panikę. - Czy mogłabym odpocząć, zanim... Doktor przystanął na chwilę, jakby rozważając moją prośbę, po czym krótko skinął głową i wyszedł. Oparłam się o poduszki, ekrany monitorujące pracę serca i ciśnienie pikały miarowo, a ja poszukiwałam w pamięci jakiejkolwiek wskazówki na temat tej obcej mi rodziny. Najbardziej irytowało mnie to, że wbrew perorom lekarza moja pamięć zdawała się zupełnie nietknięta - po prostu nie mogłam znaleźć najdrobniejszego powodu, dla którego miałabym ich pamiętać. Po półgodzinnej niespokojnej drzemce usłyszałam, jak po drugiej stronie drzwi mój domniemany mąż prosi, by pozwolono mu wejść. Nawet trochę mnie ciekawiło, czy nadal będzie się upierał, że jestem jego żoną. Miałam nadzieję, że raczej wystarczy mu jedno spojrzenie, aby odkrył swoją straszliwą pomyłkę, ale jakiś głos w głębi serca mówił mi, że daremnie się łudzę.

Aby zyskać na czasie, zaczęłam ostrożnie szczotkować włosy - szczotką, która ponoć należała do mnie, chociaż nigdy wcześniej jej nie widziałam. Potem usiadłam sztywno na wąskim łóżku i czekałam z lękiem na wejście nieznajomego. Mężczyzna był szczupły i wysoki, z metr osiemdziesiąt pięć wzrostu. Miał rudawe, lekko kręcone włosy i skórę usianą piegami. Ubrany był w czarną koszulę polo i tweedową marynarkę, ale mimo tego stroju nie wyglądał na belfra. Przez chwilę zastanawiałam się, jak zarabia na życie. Dziwne, że wybrałam go na męża. Rudowłosi nigdy mnie nie pociągali. Gdy się zbliżył, uświadomiłam sobie z zamierającym sercem, że farsa rozwija się w najlepsze. Nachylił się, żeby mnie pocałować, ale odwróciłam głowę, więc wyprostował się szybko, a na jego twarz wypłynął lekki rumieniec. - Przepraszam - powiedziałam stanowczo, gdy przysunął sobie krzesło i usiadł przy łóżku. - Ale zupełnie sobie pana nie przypominam. Wpatrywał się we mnie takim wzrokiem, jakby toczył wewnętrzną walkę. Po chwili chyba podjął decyzję. - Doktor Shakir powiedział mi, że straciłaś pamięć, kochanie. Miałem nadzieję, że się myli. - Westchnął głęboko, po czym zdobył się na niepewny uśmiech i wyciągnął rękę, żeby się oficjalnie przywitać. Nazywam się Grant Richardson. Mam trzydzieści siedem lat i od dziesięciu lat jestem twoim mężem. Chwycił moje palce chłodną i pewną dłonią, ale uśmiechał się jakoś niewyraźnie. Na pewno niełatwo było mu się pogodzić z faktem, że żona nie pamięta ani jego, ani ich wspólnego życia. Nie wiedziałam, co powiedzieć. - Jestem Jessica, miło cię poznać - wymamrotałam w końcu i odwróciłam wzrok. W milczeniu gapiłam się na ścianę, przy której stał wózek ze stertą medykamentów. - Chciałabyś mnie o coś zapytać? - odezwał się łagodnie, nadal trzymając moją dłoń. - Pewnie masz mnóstwo pytań. Jasne, że miałam mnóstwo pytań, ale raczej: „Co tu się, u licha, dzieje?" niż takich, jakich się spodziewał. - Lauren? Westchnęłam. Uznałam, że muszę przystąpić do tej gry pozorów, chociażby dlatego, żeby zrozumieć, jak trafiłam do tego koszmaru. Stanowczo cofnęłam dłoń.

- W takim razie, ile mam lat? - zapytałam rozdrażnionym głosem. Uśmiech przygasł na chwilę, jakby Grant dopiero teraz uświadomił sobie głębię problemu. Pokręciłam głową, a on westchnął, po czym niepewnie zwilżył językiem wargi. - Trzydzieści pięć, Lauren. Wzięliśmy ślub, gdy miałaś dwadzieścia pięć, a ja dwadzieścia siedem. Byliśmy... jesteśmy bardzo zakochani. - Kiedy się urodziłam? - Dziewiętnastego czerwca. - Nieprawda - stwierdziłam kategorycznie. - Dwudziestego dziewiątego kwietnia. Chyba nie zapomniałabym takiej daty! Grant umknął spojrzeniem i wzruszył ramionami. - To tylko drobny szczegół, kochanie. - No dobrze. - Zaczerpnęłam powietrza, próbując wziąć się w garść. - Ile lat mają nasze dzieci? - Sophie osiem, Nicole sześć, a bliźniaki dopiero cztery. Siedzieliśmy w milczeniu, kiedy przetrawiałam okropną możliwość, że jestem matką czworga dzieci. Do tej pory niewiele miałam do czynienia z dzieciakami. Pracowałam jako sekretarka w małej kancelarii adwokackiej, gdzie oprócz wklepywania do komputera dokumentów prawnych i innych papierzysk pomagałam jednemu z adwokatów zbierać informacje na temat prowadzonych przez niego spraw, robiłam notatki pod dyktando, spisywałam nagrania, sprawdzałam listy oraz akty prawne i, najciekawsze ze wszystkiego, sporządzałam notatki w sądzie, na policji i podczas spotkań z klientami. W niedalekiej przyszłości sama chciałam zostać adwokatem, zamierzałam studiować prawo i dla siebie nie miałam za wiele czasu, a co dopiero dla męża czy dzieci. Myśl o pracy przywołała mnie do porządku. Najwyższa pora powiedzieć prawdę. - Wcale nie straciłam pamięci. Pamiętam wszystko, tylko zupełnie co innego niż twoim zdaniem powinnam pamiętać. - Skontaktujemy się z doktorem Shakirem. - Grant przyglądał mi się podejrzliwie. - Na pewno istnieje jakieś medyczne wyjaśnienie tych nieprawdziwych wspomnień. Przypomniały mi się notatki, które ostatnio spisywałam w biurze. Mogłabym je powtórzyć niemal słowo w słowo. Zobaczyłam notes szefa, z datami i godzinami spotkań i rozpraw sądowych na następny tydzień.

Pamiętałam nawet, co w piątkowy wieczór, po późnym powrocie z pracy zjadłam na kolację. - Mnie moje wspomnienia zdają się jak najbardziej prawdziwe odparłam. Grant zmęczony pokręcił głową. - Nie wiem, Lauren. Trudno mi się w tym wszystkim połapać. Całą noc czekałem, aż się obudzisz, i dzieci za tobą tęsknią, są takie zagubione, a zwłaszcza... Przerwał, zerkając na mnie z ukosa, i z niepokojem zauważyłam, że przekręca obrączkę na palcu. Opuściłam wzrok na własną lewą dłoń. Oderwałam róg białego szpitalnego przylepca, który przytrzymywał igłę kroplówki, obnażając serdeczny palec. Sapnęłam. Spod opatrunku zalśniła cienka złota obrączka. To jakiś zwariowany sen, powiedziałam sobie, czym prędzej zakrywając palec plastrem. Ale sen czy nie sen, nie mogłam nie zauważyć niepokoju w głosie mężczyzny, gdy wspomniał o dzieciach. Pomimo niezwykłych okoliczności wzbudził moją ciekawość. - Co jeszcze chciałeś dodać o dzieciach? - ...a. zwłaszcza Teddy - dokończył cicho. - Teddy? - Edward, młodszy z bliźniaków - wyjaśnił. - Trudności przy porodzie. Toby był ułożony pośladkowo i długo się rodził. Teddy uległ niedotlenieniu, gdy czekał na swoją kolej. Ma... pewne trudności. .. Zmartwiała wchłaniałam ostatnią informację. Może to tylko nad wyraz plastyczny sen, ale tkwiłam w nim i dopóki się nie obudzę, dopóty żyję tym życiem, a ono z każdą sekundą staje się bardziej skomplikowane. Jak poradzę sobie z taką czeredką dzieci? A zwłaszcza z tym jednym. Lauren... musiała być jakąś cudowną kobietą. Jeśli to wszystko rzeczywiście dzieje się naprawdę, a nie we śnie, poważnie wątpiłam, czy kiedykolwiek zdołam jej dorównać. Nagle poczułam się bardzo zmęczona. Grant pewnie to zauważył, bo wstał cicho. - Zabiorę dzieci do domu. - Schylił się, żeby pocałować mnie w czoło. Tym razem się nie odwróciłam, ale musiał dojrzeć błysk lęku w moich oczach, bo jego twarz posmutniała. - Mam nadzieję, że dzieci nie zmartwią się, że mnie nie zobaczyły wymruczałam z miną winowajczyni.

- Jakoś to zniosą - odparł stanowczo. - Poradzimy sobie. Słuchaj, może przywiozę je po południu, kiedy już odpoczniesz? Skinęłam głową, żałując, że nie mam odwagi mu odmówić, ale uznałam, że byłoby to strasznie małostkowe w sytuacji, gdy dzieci najwyraźniej bardzo tęskniły za matką. Poza tym może do tego czasu zdążę się obudzić. Gdy wyszedł, z jękiem opadłam na poduszki. - Obyś się mylił, doktorze Shakir - wymamrotałam do sufitu. - Jestem Jessica, nie Lauren. Niedługo się obudzę i udowodnię, że ja to ja. Po południu Grant wrócił z olbrzymim wiechciem, pielęgniarka włożyła kwiaty do dużego wazonu i postawiła obok flakonika z bukietem, który wcześniej przyniosła jedna z dziewczynek. Przed wyjściem rodziny siostra Sally, jak życzyła sobie być nazywana, wyjęła kwiatki z rąk dziecka, obiecując, że mi je dostarczy. - Moje ulubione słoneczniki! - zawołałam, gdy siostra Sally zostawiła nas samych w pokoju. Grant popatrzył na mnie uważnie, z twarzą rozświetloną nadzieją. - Zawsze je kochałaś - szepnął, ujmując moją dłoń. - Pamiętasz tamte miesięczne wakacje w Prowansji, gdy nie mieliśmy jeszcze dzieci? Ciągnące się po horyzont strzeliste słoneczniki, którymi zapełniliśmy wszystkie wazony i słoiki w willi? - Kocham słoneczniki w moim prawdziwym życiu - odpowiedziałam uparcie. - W którym nie jestem mężatką i nie mam żadnych dzieci. - Przestań, Lauren. - Grant nagle puścił moją rękę. - Nie ma żadnego innego życia! - Na chwilę zamknął oczy, jakby próbując się opanować. Wyglądał na wyczerpanego.-Przepraszam, kochanie. Walczę podobnie jak ty. Nie wiem, co robić. - Zapadł się w krześle i ze zrezygnowaną miną przetarł oczy. - Nie umiem się pogodzić z tym, że nas nie pamiętasz powiedział cicho. - Tych wspólnych przeżyć, radości, smutków, starań w wychowaniu dzieci. Jeśli nic z tego nie pamiętasz, to tak, jakby się nigdy nie zdarzyło. Czuję się, jakbyśmy cię stracili. - Nachylił się ku mnie i spojrzał udręczonym wzrokiem. - Kocham cię, Lauren. Kiedy zadzwonili i poinformowali, że zabrano cię do szpitala i że twoje serce stanęło, pomyślałem, że nie żyjesz. Wyobrażasz sobie, jak się poczułem? Myślałem, że straciłem cię na zawsze, i uświadomiłem sobie, że tego nie zniosę. Gdy lekarze powiedzieli, że żyjesz, byłem taki wdzięczny. Ale tak naprawdę wcale cię tu nie ma. Wydaje się, że jednak cię straciłem.

Wpatrywałam się w Granta zakłopotana. Nie chciałam sprawiać bólu temu nieznajomemu, ale nie bardzo wiedziałam, jak mu pomóc. Dla mnie samej ten koszmar był wystarczająco przygnębiający, a teraz musiałam radzić sobie jeszcze z nieszczęściem tego człowieka. Dlaczego się nie budzę? Nigdy wcześniej nie miewałam takich długich i realistycznych snów; nawet wtedy, gdy przed pójściem do łóżka opchałam się serem albo połakomiłam na coś pikantnego. Wprawdzie raz, po zjedzeniu w knajpce z przyjaciółkami piekielnie ostrego curry, przez całą noc dręczyły mnie koszmary; ale nigdy nic podobnego. Jak długo to jeszcze potrwa? Spojrzałam w jego udręczoną twarz, zobaczyłam, że zbiera mu się na płacz, i zdałam sobie sprawę, że póki tu jestem, muszę stawić czoło tej sytuacji. - Przepraszam, Grant. Nie chciałam, żeby to się zdarzyło -powiedziałam cicho. - To niczyja wina. Rozumiem, że pragnąłbyś, aby wszystko wróciło do normy, ale to niemożliwe. Nie przypominam sobie, żebym była twoją żoną. Nie chcę być Lauren. Nic na to nie poradzę. Wpatrywał się we mnie oczyma pełnymi łez, po czym wstał z krzesła i przysiadł na krawędzi łóżka. Uścisnął moją dłoń, a ja musiałam użyć całej siły woli, żeby jej nie cofnąć. - Ale zostaniesz z nami, prawda? - zapytał. - Nie zostawisz nas? Rozpaczliwie szukałam odpowiedzi, gdy drzwi otworzyły się i siostra Sally wprowadziła dzieci. - Mamusia! - wrzasnęły, pędząc w naszą stronę. - Uważajcie - upomniał je Grant, odpędzając łzy. Wstał niezgrabnie, gdy wspięły się na łóżko. - Nie zapominajcie, że mamusia jest chora. Czując się, jakbym grała w jakiejś dziwnej sztuce, pozwoliłam Grantowi przedstawić sobie dzieci. Powiedziano im, że straciłam pamięć, i zdawały się rozbawione. - To właśnie Sophie przyniosła ci kwiaty. - Grant uśmiechnął się dumny ze starszej córki. - Dziękuję, Sophie. - Popatrzyłam na jej długie, rude jak u ojca włosy, i szczere zielone oczy. - Nicole narysowała dla ciebie kartkę i napisała życzenia. - Prześliczna - podziękowałam jej z uśmiechem. - Moje włosy uchwyciłaś znakomicie. - Tak wyglądały, gdy uderzył cię piorun - odpowiedziała. - Stanęły dęba i jakby świeciły.

Poczułam się, jakby ktoś rąbnął mnie pięścią w żołądek. - Widziałaś to? - zapytałam z niepokojem. - Widziałaś, jak uderzył mnie piorun? - W moich uszach zabrzmiało echo pytania siostry Sally, kto był ze mną podczas wypadku. Nicole kiwnęła głową. - To było niesamowite! - Nicole! - zrugał córkę Grant. - Nie zachowuj się tak, jakbyś cieszyła się z tego, że mamusię trafił piorun. - Ja też widziałem, ja też! - zawołał jeden z bliźniaków i skoczył na łóżko; omal nie zgniótł mi przy tym stóp, gwałtowny ruch wywołał falę bólu w moich plecach. - Mamusia płonęła! Grant już zamierzał udzielić chłopcu, chyba Toby'emu, ostrej reprymendy, gdy z kąta odezwał się smutny głosik drugiego bliźniaka: - To nie jest mamusia. Moja mamusia zniknęła i teraz jest tu ona.

Rozdział drugi W pokoju zrobiło się cicho jak makiem zasiał. Wszyscy odwróciliśmy się do drzwi, spod których przyglądał nam się rudowłosy chłopczyk. W rękach ściskał miękką piłkę w jaskrawym kolorze. - Co powiedziałeś? - zapytałam łagodnie. - Mamusia zniknęła. Zapaliła się, i teraz ty tu jesteś. Chcę z powrotem swoją mamusię! - Teddy zaczął płakać. Zdałam sobie sprawę, że zaciskam dłonie tak mocno, że pięknie pomalowane paznokcie wpijają się boleśnie w skórę. Oddech, który zaparło mi po rewelacji Nicole, teraz na dobre uwiązł w płucach. Fakt, że Teddy dostrzegał mnie, Jessicę, a nie swoją matkę, wszystko zmieniał. Słowa chłopca, które w pierwszej chwili napełniły mnie chorobliwym lękiem, że to jednak nie jest koszmarny sen - z następnym uderzeniem serca przyniosły zalążek nadziei. Już nie byłam dłużej sama w tym dziwnym miejscu, gdzie wszyscy twierdzili co innego niż ja. To kilkuletnie dziecko zdołało zauważyć coś więcej niż ciało swojej matki, widziało, kto się w nim kryje. Z radości miałam ochotę go przytulić. - Podejdź do mnie ee... Teddy. - Wyciągnęłam rękę. Instynkt kazał mi postępować bardzo ostrożnie. Przyglądał się podejrzliwie, ale dodałam zachęcający uśmiech i pomalutku postąpił krok czy dwa do przodu. Uświadomiłam sobie, że na więcej nie ma co liczyć, więc utkwiłam w nim spojrzenie. Coś w wyrazie buzi malca ostrzegło mnie, żebym była z nim uczciwa. - Masz rację Teddy. Nie jestem tą samą mamusią co przedtem. Nie wiem, co się stało... - Spojrzałam na zdezorientowaną, zapłakaną twarzyczkę targana burzą emocji. Głębokie współczucie dla tego chłopczyka, wdzięczność i ulga mieszały się ze sobą. Próbując znaleźć właściwe słowa, które zdołałyby pocieszyć i uspokoić chłopca, wzruszyłam ramionami i skończyłam bezradnie: - Będzie dobrze, Teddy. Wszystko się jakoś wyjaśni, zobaczysz. Teddy wytarł nos w mankiet niebieskiej sportowej bluzy i głośno kichnął. - Nie bądź głuptasem, Teddy. - Grant podszedł do synka i wziął go na ręce. - Chodź, ucałuj mamusię. Posadził chłopca na moich kolanach, więc niezgrabnie pogłaskałam malucha.

Teddy odsunął się i popatrzył na mnie gniewnie. - Teddy! - upomniał go Grant, rzucając mi przy tym przepraszające spojrzenie. - Nie szkodzi - odparłam zmęczonym głosem. Nie chciałam, żeby chłopiec mnie całował, skoro wyraźnie nie miał na to ochoty. - To nie jego wina. Wszyscy mamy mętlik w głowach. Dziewczynki zignorowały całe zdarzenie. Paplały między sobą, a Toby skakał po łóżku, podrażniając moje oparzenia. W końcu przyszła siostra Sally, żeby zmienić mi opatrunek, i zasugerowała Grantowi, żeby zabrał dzieci do domu. - Wyglądasz na wykończoną-powiedziała, kiedy sobie poszli. Poprawiła mi poduszki. - Spróbuj zasnąć. Może jutro rano pamięć wróci. Bardzo chciałam jeszcze raz porozmawiać z lekarzem. Miałam do niego milion pytań, ale na wspomnienie zafascynowanej miny doktora Shakira, z jaką na mnie patrzył, w mojej głowie rozległ się dzwonek alarmowy, więc zacisnęłam wargi i posłusznie skinęłam głową. Zamknęłam oczy. Byłam straszliwie zmęczona tym pełnym wstrząsów dniem. Przez chwilę leżałam nieruchomo, wsłuchując się w odgłosy szpitala: hałas toczonych korytarzem metalowych wózków, skrzypienie otwieranych i zamykanych drzwi, ciche kroki i szepty personelu nocnego. W końcu usnęłam. Zdawało się, że nie minęła chwila, a już mnie wyrwano ze snu. Nade mną pochylała się jakaś nieznana pielęgniarka. Widocznie siostra Sally ma wolne, pomyślałam sennie, siadając zaspana i ujmując wciskany w moją dłoń kubek. Z półprzymkniętymi oczami powolutku popijałam herbatę, czując wsączające się we mnie ciepło i słodycz. Wyciągnęłam rękę, żeby odstawić pusty kubek, ale za późno zdałam sobie sprawę, że nie ma szpitalnej szafki, i kubek z hukiem roztrzaskał się na podłodze. Z niepokojem popatrzyłam na bałagan. Nocna szafka stała teraz po drugiej stronie łóżka i wyglądała jakoś inaczej. Do pokoju przez duże oko wpadało srebrzyste światło wczesnego poranka. Do czteroosobowego pokoju. Z rosnącym niedowierzaniem policzyłam łóżka. Przenieśli mnie w nocy? Zaniepokojona odszukałam czerwony przycisk brzęczyka przy wezgłowiu szpitalnego łóżka i drżącą dłonią naciskałam go długo i z całej siły. Nadbiegł pielęgniarz.

- Co się dzieje, panno Taylor? Ze zdumienia otworzyłam usta. - Panno Taylor? - usłyszałam swój szept. - Skąd znasz moje nazwisko? - Chłopak, który cię tu przyniósł, znalazł twoje dane na obroży psa odpowiedział pielęgniarz. - A teraz spokojnie. Prosił, żeby ci przekazać, że zaopiekował się psem. Powiedział, żebyś nie martwiła się o Frankie, bo jest w dobrych rękach. Poczułam wilgoć na twarzy. Płakałam, chociaż z moich ust nie wydobywał się żaden dźwięk. Pielęgniarz cmoknął i współczująco poklepał mnie po ramieniu. - O tak, Jessica. Wypłacz się. Pewnie wciąż jesteś w szoku pourazowym. Miałaś dużo szczęścia, że nie zabił cię piorun. Skinęłam głową, oparłam ją o wykrochmalone poduszki i wydałam z siebie głębokie, drżące westchnienie. Więc to był jednak koszmar. Uderzył we mnie piorun, ale reszta to tylko przerażający, dręczący sen spowodowany wstrząsem. Wciąż byłam sobą, Jessicą Taylor. Spojrzałam na palce lewej dłoni - żadnej obrączki. Chciało mi się płakać z radości. Uniosłam głowę. Pielęgniarz poszedł po szufelkę i szczotkę. Nigdzie nie czaili się kilkuletnie dzieci ani mężczyzna próbujący mnie przekonać, że jestem jego żoną. Wtuliłam twarz w poduszkę i popłakałam się z ulgi. Poczułam się trochę zagubiona, gdy zdałam sobie sprawę, jak dziwnie mój umysł pracował podczas snu. We śnie znacznie bardziej ucierpiałam po uderzeniu pioruna, niż okazało się po przebudzeniu. W rzeczywistości wcale nie byłam podłączona do kroplówki, do mojej piersi nie podpięto żadnych kardiomonitorów, nie miałam też bandaży na barkach ani ramieniu. Zupełnie, jakbym we śnie przygotowała się na najgorsze i teraz z miłym zaskoczeniem odkryła, że wyszłam niemal bez szwanku. Wkrótce po tym, jak uporałam się z dość spartańskim śniadaniem, złożonym z płatków kukurydzianych i grzanki, przyszedł młodziutki chiński stażysta, żeby mnie obejrzeć. Przedstawił się jako doktor Chin i zapewnił mnie, że nic strasznego mi się nie stało. - Oparzenia pleców i ramienia są niewielkie - wyjaśnił. - Opatrzyliśmy rany, żeby nie dopuścić do zakażenia, ale powinny się zagoić bez blizn w kilka dni. - Więc antybiotyki nie są potrzebne? - zapytałam. Potaknął i zerknął na kartę zawieszoną w nogach łóżka. - Przyjęliśmy panią na oddział, bo była pani nieprzytomna, ale dwugodzinna obserwacja w nocy wykazała, że stan jest zadowalający.

- Więc moje serce nie stanęło? Stażysta potrząsnął szopą lśniących czarnych włosów. - Ależ skąd! Silna z pani kobieta. - Zamilkł, a po chwili dodał: - Bardzo głęboko pani spała. Jak się pani czuje? Zastanawiałam się nad tym przez moment, po czym uśmiechnęłam się do niego. - Dobrze. Będę mogła iść do domu? - Poczekamy na obchód. Ale ja nie widzę przeciwwskazań. - Już ruszył do wyjścia, ale nagle odwrócił się i uśmiechnął. - Wie pani, Chińczycy uważają piorun za bardzo nieszczęśliwy omen. Sądzą, że jest oznaką dezaprobaty bogów. Choć pani miała szczęście i cudem wywinęła się niemal bez szwanku. Nie żartujesz, pomyślałam, patrząc za nim, gdy wypadł z pokoju. Ostrożnie oparłam się o poduszki, żeby nie zsunąć opatrunku z lewego ramienia. Oczami duszy znów ujrzałam Granta i czwórkę dzieci. Jeszcze niedawno wydawali mi się tacy realni. Skąd ja ich wyczarowałam, razem z imionami i wyglądem? Gdy dryfowałam w lekkiej drzemce, przyszło mi do głowy, że to dziwne, że tak wyraźnie zapamiętałam ten sen. Wzdrygnęłam się mimowolnie. Tak, rzeczywiście się wywinęłam. W obchodzie uczestniczyło czterech lekarzy, którzy krążyli wokół piątego po zgodnych z hierarchią orbitach. Kolejno pochylali się nad łóżkami. Doktor Chin najwyraźniej był najmarniejszą figurą w tym gronie. Znów odetchnęłam z ulgą. Skoro opiekował się mną niedoświadczony lekarz, to chyba nie jest tak źle i nie ma czym się martwić. Wróciłam myślami do snu i obrażeń Lauren - dużo gorszych od moich. Oczywiście Lauren nie istniała naprawdę, była tylko wytworem wyobraźni, ale i tak nie mogłam zrozumieć, czemu wymyśliłam ją tak poważnie poszkodowaną przez piorun. Zaabsorbowana Lauren i snem zobaczyłam nagle, że lekarz specjalista, łysy mężczyzna w eleganckim garniturze w prążki, widocznym spod łopoczącego białego fartucha, patrzy na mnie znad haczykowatego nosa takim wzrokiem, jakby oceniał sztukę mięsa na niedzielną, pieczeń. Podciągnęłam wyżej koc, próbując odgonić nieodparte skojarzenie z myszołowem. Myszołów przemówił znudzonym głosem: - Co tu mamy?

Doktor Chin poderwał się do akcji, chwycił notatki i odczytał drżącym głosem: - Panna Taylor. Lat dwadzieścia osiem. Przyjęta wczoraj po porażeniu piorunem z niegroźnymi oparzeniami lewego barku i ramienia. - Ach, nasza oświecona dziewczyna! Uratowana przez płaszcz. Upiekło się pani, panno Taylor, jeśli mogę się tak wyrazić. - Uśmiechnął się nieco złośliwie i przeniósł uwagę na zestresowanego stażystę. - Jakieś problemy? - Panna Taylor trafiła do nas nieprzytomna. Prowadziliśmy dwugodzinną obserwację. Wszystkie odczyty w normie. Po odzyskaniu przytomności wydawała się zdezorientowana, ale już chyba w pełni doszła do siebie. - Więc można panią wysłać do domu, panno Taylor? Skinęłam głową. - Dobrze, proszę dziś wypisać pacjentkę. Szybko stracił mną zainteresowanie i przeszedł do łóżka pod przeciwległą ścianą. Patrzyłam przez chwilę, jak z niesmakiem wpatruje się w następnego nieszczęśnika zagrzebanego w pościeli. - Co tu mamy? - wyrecytował monotonnie. Zamieszanie u wejścia do sali odwróciło moją uwagę od gromadki lekarzy pochylonych nad łóżkiem. Pielęgniarz, wcześniej taki miły dla mnie, teraz przemawiał poważnie do jakiegoś odwiedzającego, którego twarz niemal całkowicie przysłaniał duży bukiet. - Musi pan poczekać, aż skończy się obchód - powiedział półgłosem. Najlepiej w poczekalni. Do kogo przyszedł pan w odwiedziny? Mężczyzna opuścił kwiaty i spięłam się z radosnego podniecenia, niepozbawionego odrobiny lęku, bo rozpoznałam w nim wczorajszego nieznajomego. W pierwszym odruchu chciałam zakopać się w pościeli, ale ciało odmówiło mi posłuszeństwa. Mężczyzna zajrzał do sali, omiótł wzrokiem łóżka i zatrzymał spojrzenie na mojej twarzy. Wyglądał trochę inaczej, niż go zapamiętałam. Kwadratowa, męska twarz, krótka fryzura. Spoza kwiatów przezierała koszulka polo, luźno opadająca na szczupłe biodra. Dzięki niebiosom, ze nie jestem, jak to było we śnie, podłączona do kardiomonitora, pomyślałam. Pewnie teraz pikałby szaleńczo, przekraczając wszelkie normy. Nieznajomy pomachał mi znad bukietu, po czym zniknął za pielęgniarzem w korytarzu, zmuszony zaczekać, aż myszołów przestanie

nad nami krążyć. Poderwałam się do pozycji siedzącej i przeczesałam palcami włosy. Szybko pogrzebałam w nocnej szafce, ale tym razem nie znalazłam w niej szczotki, ani swojej, ani niczyjej. Nie do wiary. Żeby zostać bez szminki czy choćby szczotki, gdy w odwiedziny przyszedł najprzystojniejszy facet, jakiego w życiu poznałam. Gdy specjalista i jego drużyna opuścili w końcu salę, mdliło mnie z lęku. Co powiedzieć temu chłopakowi? Nawet nie znam jego imienia. Nasze spotkanie było tak krótkie i intensywne podczas tej gwałtownej burzy. Co sobie pomyślał o mnie, w ubłoconej i przemoczonej do suchej nitki dziewczynie, w którą rąbnął piorun? Poczerwieniałam i z jękiem zażenowania ukryłam twarz w dłoniach. - Cześć. Spojrzałam w górę. Stał i uśmiechał się do mnie, jakby rozszyfrował moje myśli. Spokojnie wręczył mi kwiaty, przystawił sobie czerwone winylowe krzesełko i usiadł obok łóżka. - Jak się czujesz? - Lepiej, dziękuję - wychrypiałam. - Właśnie się dowiedziałam, że mogę wrócić do domu. - Odchrząknęłam, próbując odzyskać kontrolę nad głosem. - Jestem ci winna wielkie podziękowania. Pielęgniarz powiedział, że to ty mnie wczoraj tu przywiozłeś. - Cóż, przecież nie mogłem cię zostawić nieprzytomnej na deszczu odparł z uśmiechem. Zmieszałam się, widząc błyski w jego modrych oczach. Wysiłkiem woli powstrzymałam grymas oburzenia i postanowiłam zachowywać się jak dama. - Podobno zaopiekowałeś się Frankie. Nie wiem, jak ci się odwdzięczę. - Zrobiłem, co musiałem. - Uśmiechnął się jeszcze radośniej. - Nabijasz się ze mnie - oskarżyłam go żartobliwie. - Wiem, że wyglądam okropnie w tej szpitalnej koszuli i bez makijażu, ale mógłbyś zachować się przyzwoicie i przynajmniej poudawać, że jest w porządku. - Czyżby to nasza pierwsza sprzeczka? - zapytał. Wpatrywałam się w niego oniemiała, a po chwili wybuchnęłam śmiechem. - Cóż, w lepszym stanie chyba jeszcze mnie nie widziałeś wykrztusiłam.

- Wcale tak źle nie wyglądasz - powiedział cicho. - Z makijażem czy bez, przemoczona i wytapiana w błocie albo intrygująco blada w szpitalnej koszuli. Czy ten książę z bajki, który pojawił się w moim życiu niczym grom z jasnego nieba, stroi sobie żarty? Choć w jego oczach igrały ogniki, miałam wrażenie, że jednak mówi poważnie. Już zamierzałam wyznać, że jest najbardziej zachwycającym facetem na świecie, ale zmieniłam zdanie. Uśmiechnęłam się tylko i zapytałam, jak się nazywa. - Daniel Brennan - przedstawił się i podał mi rękę. - Dla przyjaciół Dan. - Witaj, Dan. Sądzę, że moje imię znalazłeś już na obroży Frankie. - Tak, nie miałaś torebki ani żadnego dokumentu w kieszeniach. Wtedy odkryłem, że pies nosi przy obroży plakietkę z twoimi danymi. - Sherlock Holmes z ciebie - zaśmiałam się. - Jak się ma Frankie? - Zupełnie zwariowała, gdy uderzył w ciebie piorun. Musiałam się spieszyć, żeby nie zagrzebała cię w błocie. - Biedna Frankie. - Mnie też wcale nie było do śmiechu. - Wreszcie spoważniał. - W pierwszej chwili myślałem, że nie żyjesz, oddychałaś tak płytko... a psy oszalały. Próbowałem znaleźć tętno, ale rozpadało się jeszcze mocniej, a ty stawałaś się coraz zimniejsza. W końcu podniosłem cię, rzuciłem zawiniętą w psi koc na tylne siedzenie, zapakowałem psy i pognałem jak szalony do najbliższego szpitala. - Tak mi przykro... To musiało być dla ciebie okropne przeżycie. - Wiesz, o czym myślałem, gdy cię tu wiozłem? Nie tylko o kłopocie, w jaki pewnie wpadłbym, zjawiając się ze zwłokami nieznanej kobiety, ale jak strasznie byłoby już nigdy nie usłyszeć twojego śmiechu. Popatrzyłam na niego nieufnie, usiłując wykoncypować jakąś stosowną odpowiedź, ale on poderwał się z krzesła. - Poszukam wazonu, dobrze? - Chwycił kwiaty z moich kolan i pognał tak szybko, aż się przestraszyłam, że zaraz wywinie orła na wypastowanym linoleum. Położyłam się, bo przebiegł mnie dreszcz mający niewiele wspólnego ze skutkiem porażenia piorunem. Nie było go dobrą chwilę i już zaczynałam myśleć, że sobie poszedł, gdy wrócił z kwiatami, ale bez wazonu. - Rozmawiałem z pielęgniarzem - oznajmił, kładąc bukiet na szafce. Powiedział, że możesz iść do domu, gdy tylko będziesz gotowa. Zaraz

przyjdzie pomóc ci się pozbierać. - Wskazał kwiaty. - Równie dobrze możemy zabrać je ze sobą. Słowo „sobą" wywołało kolejną falę drżenia. Uniosłam na niego pytające spojrzenie. Uśmiechnął się tymi swoimi przenikliwymi oczyma Brada Pitta. - Zakładam, że trzeba cię podrzucić, bo twój samochód pewnie nadal stoi gdzieś na parkingu w okolicach wzgórz. Skinęłam głową, walcząc, żeby mój głos nie zdradził radosnego podniecenia. - To bardzo miło z twojej strony. - W końcu nie pierwszy raz przewiozę cię swoim samochodem zażartował. - Chociaż ostatnio leżałaś nieprzytomna i zamoczyłaś mi tapicerkę. Nadszedł pielęgniarz z tobołkiem moich ubrań. Zapytał, z której strony parawanu ma zaczekać Dan, gdy będę się ubierać. Uśmiechnęłam się w duchu na myśl, że wziął go za mojego chłopaka. Gdy zaciągnął wokół łóżka zasłonę, Dan uniósł ręce i zniknął. Pielęgniarz wyjął z kieszeni krótkiej tuniki nożyczki i odciął plakietkę z nazwiskiem. - Opatrunek niech parę dni zostanie - powiedział. - W razie kłopotów, najlepiej iść do lekarza rodzinnego, ale wszystko powinno się ładnie goić. Miała pani szczęście, że włożyła na spacer gruby płaszcz. - Wyprostował się. - No dobrze. Gotowe. A następnym razem proszę się nie włóczyć po dworze w czasie burzy! Zsunęłam się z łóżka i ściągnęłam ciasną szpitalną koszulę. Wciąż lekko się trzęsłam. Znów opadłam na łóżko. Z wysiłkiem włożyłam bieliznę, uważając, by ramiączko stanika nie dotknęło oparzonego miejsca. Potem wciągnęłam i zapięłam dżinsy. Ktoś musiał je podsuszyć w nocy, bo choć upaćkane grudkami błota, były suchutkie. Gdy rozłożyłam sweter, zrozumiałam, co miał na myśli pielęgniarz, mówiąc, że wyszłam praktycznie bez szwanku. Na plecach swetra po lewej stronie widniała czarna osmalona plama wielkości pomarańczy. Obejrzałam staromodny płaszcz, w którym zwykle chodziłam na spacery z psem. Należał do mojej mamy, przed laty chciała go ofiarować na dobroczynną, wyprzedaż, ale w końcu mi podarowała, gdy zaczęłam narzekać, że w niepogodę nie bardzo mam w czym wychodzić na spacery

z Frankie. Gdy zobaczyłam miejsce, w które trafił piorun, włosy stanęły mi dęba. Wielki sczerniały placek przypominał roztopiony plastik. Mało brakowało, a odniosłabym nie mniej poważne obrażenia, jak Lauren z mojego snu. Czyżby stary płaszcz uchronił mnie przed śmiercią? Dotknęłam spalenizny i poczułam, że zasycha mi w ustach. Wolałam nie myśleć, co by się stało, gdyby ten straszliwy płomień dotknął bezpośrednio skóry. Z zakamarków mojego mózgu przebił się głos z indyjskim akcentem: „W niektórych przypadkach ta iskra może wytworzyć temperaturę trzydziestu tysięcy stopni Celsjusza, mniej więcej sześciokrotnie wyższą niż na powierzchni Słońca!". Och nie, wzdrygnęłam się mimowolnie. Skąd on się wziął? Ogarnęły mnie nagłe mdłości i właśnie zaczęłam się rozglądać za jakąś miską, gdy Dan wsunął głowę przez zasłonę. - Wszystko w porządku? Przetarłam twarz dłońmi i uśmiechnęłam się do niego blado. - Prawdę mówiąc, nie najlepiej. Czy pielęgniarz kręci się jeszcze? - Zaraz sprawdzę. Wrócił po chwili, ciągnąc za sobą pielęgniarza, pełnego dobroci i współczucia. - Chce pani jeszcze chwilkę zostać? - Położył dłoń na moim czole. Niewykluczone, że piorun trochę uszkodził uszy, powodując coś w rodzaju choroby lokomocyjnej. Zdarzały się nawet przypadki całkowitej głuchoty. Może powinienem posłać po lekarza? Dobrze pani słyszy? Skinęłam głową. - Czuję się nieźle, naprawdę, tylko trochę mnie mdli. Przypomniał mi się pewien sen. Poczułam się nieswojo, nic więcej. Ale mogłabym dostać jakąś miskę? Tak na wszelki wypadek. - Jasne - odpowiedział uspokajająco pielęgniarz. - Ale chyba jednak przyprowadzę doktora China, niech lepiej na panią zerknie. Gdy tylko odszedł, Dan usiadł obok mnie na rozbabranym łóżku. - Powiedział, że mogę przyjść i dotrzymać ci towarzystwa. Dobrze się czujesz? Znów skinęłam głową i przełknęłam ślinę, żeby powstrzymać łzy. - Tak mi głupio - wymamrotałam. - Na pewno nic mi nie jest, ale nie mogę zapomnieć snu z poprzedniej nocy... zdawał się taki rzeczywisty.

- Pielęgniarz uprzedził, że przez parę dni możesz się czuć zdezorientowana. - Uśmiechnął się z zakłopotaniem. - Chyba wziął mnie za twojego chłopaka. Kazali mi uważać na ciebie i dobrze się tobą opiekować. - Och... - Spuściłam wzrok na dłonie złożone na kolanach. - Słuchaj, podrzucę ciebie i Frankie do domu, a potem zniknę... jeśli ma się kto tobą zająć? Zabrzmiało to jak pytanie. - Mieszkam sama. A moi rodzice są daleko. - Zawahałam się. - Ale wystarczy, że podwieziesz mnie do samochodu. Poradzę sobie. - Wiem - odpowiedział z uśmiechem. - Właściwie prawie wcale się nie znamy, ale czuję się, jakbym znał cię od wieków. I zamierzam dopilnować, żeby wszystko było w porządku. Od odpowiedzi wybawił mnie uzbrojony w latareczkę doktor Chin, który zsunął zasłonę i przypuścił na mnie szturm. Zajrzał mi do uszu, potem przykręcił do latarki jakąś końcówkę i poprosił, żebym popatrzyła w snop światła. - Hm - mruknął, unosząc jedną moją powiekę. I drugą. - Wszystko wygląda dobrze, panno Taylor, ale proponuję za jakiś tydzień wybrać się do okulisty. Zdarza się, że po porażeniu z czasem rozwija się katarakta. - Dziękuję - wymamrotałam, zsuwając się z łóżka. - Więc mogę iść? Skinął głową. Zjawił się pielęgniarz z małą miską owiniętą w papierową torbę. Przyjęłam ją z wdzięcznością. Dan podniósł kwiaty, chwycił mnie za łokieć i poprowadził do wyjścia. - W samochodzie czeka Frankie - powiedział, gdy zjechaliśmy windą do holu i wyszliśmy na jesienne słońce. - Ucieszy się na twój widok. Na parkingu zobaczyłam, że Frankie i czarna labradorka niecierpliwie wyglądają przez okno srebrnego szoguna. Zgodnie z przewidywaniami, gdy tylko otworzyłam drzwi i wsiadłam do samochodu, moja nieoceniona terierka oszalała z radości. Przez pięć minut dziko lizała mnie po twarzy. W końcu Dan posadził ją z tyłu, za kratką oddzielającą część bagażową. Zrezygnowana usiadła z wywieszonym jęzorem obok labradorki. Gdy powoli wytoczyliśmy się ze szpitalnego parkingu, Dan rzucił na mnie okiem, bo milczałam i kurczowo ściskałam na kolanach miskę. - I jak? - Przede wszystkim czuję ulgę - odparłam. - Cieszę się z powrotu do realnego świata.

- Dokąd cię zawieźć? - Zaparkowałam przed główną trybuną. Zaczęłam szperać w kieszeniach płaszcza, usiłując namacać kluczyki, ale wtedy Dan zamachał mi przed oczyma pękiem kluczy. - Znalazłem je, gdy szukałem dowodu tożsamości - wyjaśnił. - Uznałem, że będą bezpieczniejsze u mnie niż w szpitalnej przechowalni. Chyba nie masz mi tego za złe? Wzięłam klucze i zamyśliłam się nad jego słowami. Czy nie mógł ich po prostu zostawić w kieszeni płaszcza? Zerknęłam na Dana z ukosa, podziwiając piękne rysy. Czy był tak nieszkodliwy, jak się wydawał? Na kółku wisiał klucz do drzwi wejściowych. A na obroży Frankie był mój adres, więc bez problemu mógł od wczoraj węszyć po mieszkaniu. Moje milczenie musiało go zaalarmować, bo na chwilę oderwał wzrok od drogi i odwzajemnił spojrzenie. - Hej, nie martw się - powiedział lekko. - Jestem całkiem niegroźny, naprawdę. Jak to w niedzielę, ruch uliczny w miasteczku był niewielki i już po chwili sunęliśmy przez pofałdowaną okolicę. Wpatrywałam się w znajomy krajobraz: zielone wzgórza, drzewa zaczynające się mienić czerwienią, złotem i brązem, dominująca nad krajobrazem biel głównej trybuny. - O, tam stoi mój samochód. - Wskazałam ręką. Dan podjechał jak najbliżej do małej niebieskiej fiesty zaparkowanej wśród innych samochodów na małym placu. - Na pewno nie chcesz, żebym cię podrzucił do domu? - Wyłączył silnik i patrzył na mnie zatroskany. - Czujesz się wystarczająco dobrze, żeby prowadzić? - To bardzo uprzejme z twojej strony. Jesteś wspaniały, naprawdę. Ale teraz czuję się dobrze. Chcę się znaleźć z Frankie w domu i wylizać rany. Dan otworzył drzwi, obszedł wóz i wypuścił terierkę. Zaczęła mnie obskakiwać, więc złapałam ją za obrożę i zaprowadziłam do naszego samochodu. Wskoczyła na siedzenie i usiadła, patrząc na mnie niecierpliwie. Dan podał mi kwiaty. - Są śliczne. - Uśmiechnęłam się. - Dzięki za wszystko. - Tu jest mój numer telefonu. - Wcisnął mi w rękę świstek papieru. Proszę, zadzwoń, jeśli będziesz czegoś potrzebowała. Albo tylko po to, żeby dać mi znać, że wszystko w porządku. Odezwiesz się?

- Tak. Dziękuję. Poczekał, aż usiądę za kierownicą. Pomimo wczorajszej okropnej ulewy fiesta zapaliła od razu. Przywykła do trudnych warunków, bo zazwyczaj parkowałam na ulicy, przed budynkiem, który kiedyś był jednym wielkim domem, a potem został podzielony na odrębne mieszkania. Otworzyłam okno. - Do widzenia! - zawołałam i wyjechałam z parkingu, zostawiając za sobą Dana, który machał mi na pożegnanie. Jak zwykle, pomyślałam cierpko, ostrożnie włączając się do ruchu. Od dwóch łat nie miałam chłopaka. Po części dlatego, że uznałam, że przy tak napiętym harmonogramie i długich godzinach pracy w kancelarii szkoda czasu na romanse, a po części dlatego, że ostatni mężczyzna w moim życiu okazał się niewiernym krętaczem i kłamcą. Zupełnie jakby moje serce broniło się przed zakochaniem; ilekroć spotkałam atrakcyjnego faceta, od razu znajdowałam powód, żeby wymigać się od randki. Dochodziłam do wniosku, że nie mam czasu albo że w końcu wcale nie jest taki przystojny; albo był żonaty; albo podobał się którejś z moich koleżanek. Oczywiście zdarzało mi się spędzać wieczory w męskim towarzystwie, gdy razem z przyjaciółmi wybieraliśmy do klubu, ale żaden z panów jakoś nie wydał mi się wart ryzyka otwarcia serca na prawdziwą miłość czy choćby tylko romans. Aż do teraz. Przywołałam obraz Dana z tej chwili, gdy pierwszy raz zobaczyłam go na wzgórzach, potem ze szpitala, i uśmiechnęłam się smutno. Wreszcie trafiłam na faceta, który naprawdę mógłby okazać się wart czasu, ryzyka i opuszczenia gardy... zwłaszcza teraz, kiedy czułam się udręczona fizycznie i psychicznie, a głowę miałam skołowaną od tej plątaniny dziwnych wyobrażeń i snów. Zjechałem na parking pod domem. Mieszkanie zastałam dokładnie w takim stanie, w jakim zostawiłam je wczoraj, gdy postanowiłam zafundować Frankie ekstradługi popołudniowy spacer. Nic nie wskazywało na obecność intruza ani w holu, w którym walała się kolekcja butów, ani w salonie, zastawionym roślinami doniczkowymi i zapchanym książkami. Kuchnia nadal wyglądała niechlujnie. Na ociekaczu stały wyjęte ze zmywarki naczynia, a pełna miska Frankie przesycała mieszkanie zapachem mięsa i kości.

Wstawiłam kwiaty do wazonu, zrobiłam sobie jajecznicę na grzance i zapadłam się w fotelu, z talerzem na kolanach. Czułam się wykończona. Spojrzałam na zegar - minęła druga po południu. Poświęciłam jeszcze minutę albo dwie, żeby przebrać się w wygodny dres, po czym wróciłam na fotel. Frankie, wyciągnięta na dywanie u moich stóp, pochrapywała cichutko. Zwinęłam się w kłębek, podciągnęłam pod siebie nogi, zamknęłam oczy i ułożyłam się do snu. Zbudziłam się, czując, że ktoś ciągnie mnie za rękę. - Nic, nic, Lauren - powiedział czyjś głos prosto w moje ucho. - Spij, przyszłam tylko odłączyć kroplówkę. Sól fizjologiczna się skończyła. Otworzyłam oczy, ale w ciemnościach dostrzegłam tylko niewyraźny kształt. Wzdrygnęłam się lekko i zwinęłam w ciaśniejszy kłębek, marząc, żeby ten sen się rozwiał. - Już. Spij dalej, kochanie - uspokoił mnie głos. - Do zobaczenia rano.

Rozdział trzeci Gdy obudziłam się godzinę później, od razu przypomniał mi się ten dziwny sen. Frankie nadal leżała zwinięta w kłębek u moich stóp. Wiedziałam, że nie śpi, ale zachowuje się cicho ze względu na mnie. Poklepałam japo łebku. Wstałam, przeciągnęłam się, potem podeszłam do telefonu i wybrałam numer rodziców. Odebrał tata i jego znajomy głos trochę mnie uspokoił. - Cześć, Jess, ślicznotko. Jak się masz? Uśmiechnęłam się na samo ciepło w jego głosie. Nazywał mnie swoją „ślicznotką", odkąd pamiętam, i byłam niesłychanie wdzięczna, że nie pomylił mnie z Lauren, matką czwórki dzieci. - Dobrze, tato. Pogadaliśmy chwilę o ogrodzie i wiejskim konkursie, w którym miał nadzieję zostać zwycięzcą w konkurencji na największą dynię. - Miałam wczoraj mały wypadek - powiedziałam trochę niepewnie. - Wypadek? Jaki wypadek? Dobrze się czujesz? - Już nie najgorzej. W Somerset też była ulewa w sobotę po południu? - Tylko trochę pokropiło. Dlaczego pytasz? - Bo akurat u nas rozpętała się burza, gdy byłam z Frankie na spacerze na wzgórzach. Błyskało i grzmiało. - No tak, w prognozie pogody ostrzegali, że w weekend nad południowym wschodem mają przejść poważne burze. Co za wypadek? - Nie uwierzysz, rąbnął we mnie piorun. Nic mi nie jest - dodałam szybko w odpowiedzi na okrzyk przerażenia. - Zabrano mnie do szpitala, ale czuję się dobrze, naprawdę. Usłyszałam w tle, jak mama pyta ojca, czemu tak krzyczy. - Mama próbuje mi zabrać słuchawkę. Dam ci ją i opowiedz szczegółowo... - Jessica? Co to znaczy, że rąbnął cię piorun? - Wzburzony głos matki brzmiał czysto i wyraźnie, jakby była w sąsiednim pokoju. - Wyszłam wczoraj po południu na spacer z Frankie i rozpętała się burza - powtórzyłam. - Piorun uderzył mnie w ramię. Na szczęście miałam na sobie ten twój stary płaszcz. Trafiłam do szpitala, ale właściwie nic mi się nie stało. - Właściwie. - Matka natychmiast wychwyciła to słówko. - To po co zabrali cię do szpitala?

- Straciłam przytomność - przyznałam. - Oprócz mnie był tam też jeden facet z psem i to właśnie on zabrał mnie do szpitala swoim samochodem. Musiałam zostać na noc; trochę boli mnie ramię, ale jest w porządku. Dziś mnie wypisali. - Ach tak. Zaraz do ciebie przyjedziemy. - Nie trzeba, mamusiu, naprawdę. Czuję się dobrze. Inaczej przecież by mnie nie wypuścili. - Zawsze musisz strugać taką Zosię Samosie? - Cmoknęła z niezadowoleniem. - Pewnie zwyczajnie nie chcesz, żebyśmy ci się zwalili na głowę do tej twojej klitki. Kiedyś zrozumiesz, że nie da się wiecznie żyć samej, Jessico. Nie można w nieskończoność zdawać się tylko na siebie. Twój brat jest nie lepszy, włóczy się teraz po Nowej Zelandii. Dlaczego wy nie możecie usiedzieć na tyłkach i prowadzić normalnego spokojnego życia? Westchnęłam. Ostatnią rzeczą, której było mi teraz trzeba, to utyskiwania matki na mój styl życia, który odczytywała jako niezdolność do nawiązania związku. Na drugim końcu linii zapadła krótka cisza, po czym usłyszałam: - A kto cię zabrał do szpitala? Mam nadzieję, że podziękowałaś? Przed oczyma stanął mi Dan i uśmiechnęłam się mimowolnie. - Mamusiu, przecież nie jestem dzieckiem, oczywiście, że podziękowałam. - No cóż, skoro uważasz, że nas nie potrzebujesz, dam ci tatę, żebyście powiedzieli sobie do widzenia. Dbaj o siebie, Jessico, i pamiętaj, że nie jesteś ze stali. Jeśli poczujesz się gorzej, dzwoń. - Dobrze, mamo. Do usłyszenia. Słuchawkę przejął tata, jego głos brzmiał dziwnie grubo. - Tak, tak, w razie czego dzwoń do nas, ślicznotko. Wiesz, że przyjedziemy z matką w te pędy... - Wiem, tatusiu. - No to pa, ślicznotko. Uważaj na siebie. - Pa, tatusiu. Odłożyłam słuchawkę i poszłam do małej kuchni wstawić wodę na herbatę. Rozmowa z rodzicami przywołała starą potrzebę sprawdzenia się przed nimi, zwłaszcza przed matką, dla której najbardziej liczyło się, żebym ustatkowała się z jakimś miłym, przeciętnym facetem i sprawiła sobie dwa koma cztery dziesiąte dzieciaczków, które oboje z tatą mogliby

rozpieszczać. Mówiąc szczerze, w ogóle nie byłam na coś takiego gotowa. Musiałam skupić się na karierze. Chciałam zdobyć tytuł prawnika i zostać kimś na tym świecie, zawdzięczać pozycję sobie, a nie być tylko czyjąś żoną lub matką. Może mamie wystarczało to do szczęścia, ale ja chciałam czegoś więcej. Resztę popołudnia spędziłam całkiem przyjemnie. Podlałam kwiatki, pourywałam przekwitnięte główki wciąż jeszcze kwitnących begonii w skrzynce, zrobiłam sobie i Frankie kolację. Zamierzałam wcześnie wziąć kąpiel i się położyć. Jeśli rano po obudzeniu poczuję się dobrze, to pójdę do pracy. W poniedziałki zawsze był kocioł i nie chciałam zawieść szefa. Ułożyłam się w łóżku możliwie najwygodniej. Nie było to najłatwiejsze, bo lubiłam spać na boku, a w tej pozycji dokuczało mi poparzone ramię. Ze zmęczenia pod powiekami czułam suchy piasek, ale zdawało się, że mój mózg broni się przed zaśnięciem. Nękana obrazami wyczarowanymi w mojej głowie zeszłej nocy, rzucałam się i przekręcałam. Za każdym razem musiałem uważać na obolałe ramię. Zastanawiałam się, czemu i skąd wytrzasnęłam tę rodzinkę. W końcu jednak usnęłam, bo niedługo potem obudziłam się, mgliście pamiętając, co mi się śniło. Otworzyłam oczy i rozejrzałam się z niedowierzaniem. W pierwszej kolejności rzuciłam okiem na swoją lewą dłoń. Znów lśniła na niej wąska złota obrączka, widoczna pod solidnym szpitalnym przylepcem. Igła nie była już połączona z wężykiem, tylko zatkana gumowym korkiem, pewnie po to, żeby nie wyciekała krew z otwartej żyły. Wstrząs objawia się rozmaicie i w moim przypadku to był atak histerycznego śmiechu. Usiadłam i śmiałam się głupkowato. Znów, powtarzałam sobie w przerwach między kolejnymi spazmami, wylądowałam w tym śnie. Zaraz się obudzę i wszystko zniknie. Zacisnęłam mocno powieki i próbowałam zasnąć, ale mój mózg rozbudził się chyba na dobre i sen nie nadchodził. Otworzyłam oczy i usiadłam, czując zbliżającą się nową falę śmiechu. W pokoju było cicho, jeśli pominąć moje rechotanie. Już mnie odłączyli od kardiomonitora. Teraz stał cichy za łóżkiem. Mój śmiech zgasł jak nożem uciął, gdy zdałam sobie sprawę, że przecież pamiętam, jak pielęgniarka odłączała kroplówkę. W pokoju nie było okna, więc nie mogłam ocenić pory dnia, ale miałam okropne, nękające przeczucie, że dokładnie wiem, która godzina, podobnie

jak niestety chyba wiedziałam, że kroplówkę odłączono po drugiej nad ranem. Przebiegłam myślą ostatnie wydarzenia i spłynęłam potem. Położyłam się wcześnie, zaraz po ósmej. Rzucałam się i wierciłam z godzinę, potem usnęłam. Skoro w domu była mniej więcej dziewiąta piętnaście wieczorem, czyżby to znaczyło, że tu jest ta sama godzina rano? Przekręciłam się na bok i znalazłam brzęczyk, wbijałam w niego palec tak długo, aż w drzwiach pojawiła się lekko poirytowana siostra Sally. - Dzięki Bogu, wreszcie się obudziłaś! - zawołała od progu i zaczęła się krzątać wokół mnie, poprawiając poduszki i pościel. -Już miałam wzywać doktora Shakira. Dwie godziny próbowałam cię dobudzić! W życiu nie spotkałam nikogo, kto by spał takim kamiennym snem, Lauren. - Która godzina? - zapytałam. Rzuciła okiem na przypięty do uniformu zegarek. - Już dziewiąta dwadzieścia. A ty nawet nie jadłaś jeszcze śniadania. - O której odłączono mi kroplówkę? - Nie wiem dokładnie, pielęgniarka z nocnej zmiany powiedziała, że skończyła się sól, i odłączyła ją nad ranem. - Możesz to sprawdzić w mojej karcie? - nalegałam. - Proszę? Popatrzyła na mnie badawczo. Pewnie się zastanawiała, czemu tak mnie to interesuje, ale tylko skinęła głową i wyszła szybko. Gdy zniknęła za drzwiami, poszperałam w nocnej szafce - znów po prawej stronie łóżka - i znalazłam gazetę, którą Grant przyniósł wczoraj po południu. Wydanie niedzielne, czyli wczoraj naprawdę była niedziela, dziewiętnastego października. Więc dziś powinien być poniedziałkowy ranek, chyba że czas się pogmatwał jak wszystko inne. Czy to sen? W ustach poczułam okropną suchość, za to ręce nagle spociły mi się ze strachu. Niemal przestałam oddychać, mając nadzieję, że jakimś cudem zniknę z tego łóżka i koszmaru zarazem. Wróciła siostra Sally ze śniadaniem i wiadomością, że kroplówka została odłączona o drugiej trzydzieści w nocy. - Za jakieś pół godzinki przyjdzie w odwiedziny twój mąż z dziećmi ciągnęła radośnie, nieświadoma, jakim straszliwym poczuciem nieuchronności napełniły mnie jej słowa. - Myślałam, że zdążę cię wykąpać, ale chyba będziemy to musiały przełożyć na później. Widzisz, możesz już wstać i niepotrzebne ci monitory ani baseny, wszystko idzie ku dobremu, prawda?

- Prawda - wymamrotałam bez entuzjazmu, dziobiąc suchą grzankę. Miałam ochotę wykrzyczeć jej, że w moim prawdziwym życiu w ogóle nie byłam aż tak ranna. Piorun praktycznie nie wyrządził mi żadnej krzywdy; Jessica siedzi w domu i odzyskuje siły. Grant zjawił się, gdy właśnie szorowałam zęby nad stojącą na stoliku białą plastikową miską, którą przyniosła Sally. - Wczoraj byłaś półprzytomna i nie pomyślałam, że możesz tego potrzebować - wyjaśniła, odciągając stolik. - Wolałaś nie zagracać pokoju na wypadek, gdybym znów straciła przytomność - mruknęłam, myśląc o cholernym monitorze, do którego byłam podpięta. Wpatrywała się we mnie, z ręką na biodrze. - No to też, przy okazji. - Możesz przynieść mi lusterko? - zapytałam na chwilę przed tym, zanim do pokoju wszedł Grant z dziećmi. - Nie widziałam się od wypadku i chciałabym sprawdzić, czy wyglądam jako tako... skoro ma przyjść rodzina. W końcu rodzina i tak przybyła przed lusterkiem. Okazało się, że Grant solidnie odrobił pracę domową jak postępować z ludźmi dotkniętymi utratą pamięci. Przytargał ze sobą wielki album fotograficzny. Pozwoliłam mu pocałować się w policzek i obdarzyłam dzieciaki uśmiechem. Cokolwiek się zdarzyło, żadna w tym ich wina. Poza Teddym uważały mnie przecież za swoją matkę i nie miałam serca wyprowadzać je z błędu nawet gdybym wiedziała, o co w tym wszystkim chodzi. Sophie, najstarsza dziewczynka, była ubrana w haftowane rybaczki i krótką bluzeczkę opiętą na płaskim ośmioletnim torsie. Gdy pochwyciłam jej spojrzenie, popatrzyła na mnie niemal wyzywająco i wbiła w uszy słuchawki iPoda, skutecznie odcinając się od wszelkiej konwersacji. Ciekawe, jakie stosunki łączyły ją z matką. Z kolei Nicole kręciła się wokół mnie niespokojnie, po czym usiadła najbliżej, jak się dało, ale nie położyła się obok mnie na łóżku. Gdy na nią spojrzałam, uśmiechnęła się z nadzieją, jakby w duszy błagała, żebym ją pamiętała, a gdy lekko przesunęłam językiem po spierzchniętych wargach, natychmiast podała mi plastikowy kubeczek ze słomką. Toby wyglądał jak typowy czterolatek: znudzony tkwieniem w bezbarwnym szpitalnym pokoju, gotowy bawić się byle czym. Obserwowałam, jak leżąc na podłodze, otwiera papierową torbę sterylnych

tamponów ze środkiem odkażającym. Najpierw wyszorował nimi swoje tenisówki, potem próbował przeciąć sznurowadła tępo zakończonymi nożyczkami do zdejmowania szwów. Teddy znów trzymał się na uboczu, kurczowo ściskając miękką piłkę, którą miał ze sobą też wczoraj. Śledził eksperymenty brata ze szpitalnym wyposażeniem, ale najwyraźniej nie miał ochoty się przyłączyć. Dziewczynki opychały się jasnymi bezpestkowymi winogronami, które dla mnie przynieśli, a Grant otworzył album. - Wyczytałem, że pacjentom z utratą pamięci pomaga oglądanie zdjęć ze swojego życia, dobrze znanych programów w telewizji czy słuchanie ulubionej muzyki - wyjaśnił. - Spójrz, to nasza ślubna fotografia. Wybrałem tylko najładniejsze zdjęcia. Wakacje z dziećmi... Przestałam go słuchać, mój wzrok przykuło zdjęcie uśmiechniętych państwa młodych, stojących przed starym kościołem. Grant nie wyglądał jakoś szczególnie inaczej, może tylko miał trochę mniej zmarszczek wokół oczu. Uśmiechająca się niewinnie u jego boku panna młoda była mojego wzrostu, miała złote włosy, spływające falami na ramiona i białą suknię. Hipnotyzująco niebieskie oczy, nakrapiane maleńkimi szarymi plamkami, wpatrywały się w obiektyw. - Zawsze najbardziej lubiłaś to zbliżenie - powiedział Grant. - Co prawda twoje włosy nie są już tak jasne, ale nadal wyglądasz prześlicznie, prawda dzieci? - Już nie ma sinych ramion - odezwał się z kąta Teddy, który dotąd przyglądał się nam w milczeniu. - Miałam sine ramiona? - zapytałam Granta. Chwyciłam się tych słów, jakby stanowiły dowód, że przebywam tu w ciele obcej osoby. - Lekarz stwierdził, że zasinienie zdarza się czasami po porażeniu wysokim napięciem - odparł Grant. - Ale u ciebie po paru godzinach zniknęło. - Uścisnął moją rękę. - Teraz wyglądasz doskonale. Ten właśnie moment wybrała sobie siostra Sally, żeby pojawić się z lusterkiem. Musiałam zblednąć, bo przez jej twarz przebiegł nagle niepokój. Wytrzymałam jej spojrzenie i błagalnie pokręciłam głową. Taktownie wycofała się z pokoju, zostawiając mnie z domniemaną rodziną. - Nie powinieneś być w pracy? - zagadnęłam tego niby mojego męża. - I dlaczego dzieci nie są w szkole?

- Mają ferie, Lauren. Planowaliśmy wziąć kilka dni urlopu i wybrać się z nimi na wycieczkę. - Spojrzał na dzieci, które teraz na dobre zaczynały się nudzić. Dziewczynki dojadały winogrona, a Toby wstał, żeby bliżej zbadać milczący elektrokardiogram. Teddy nadal patrzył na mnie wilkiem spod drzwi. - Biedactwa! - powiedziałam z wymuszoną pogodą ducha, marząc, żeby wreszcie poszli sobie i zostawili mnie w spokoju. - Pewnie są zachwycone, że zamiast być na wycieczce przesiadują w szpitalu. Może zabierz je na obiad. W tym czasie wzięłabym kąpiel i trochę się ogarnęła. - Phi, obiad - prychnęła Sophie, wyciągając z uszu słuchawki. - Chcę pójść do wesołego miasteczka! - O tak, ja też, ja też! - krzyknął Toby, rozpędził się i wskoczył na łóżko. - A ja nie - wymamrotał Teddy. - Poczekam tu, aż wróci mamusia. - Ja też chcę zostać z mamusią - powiedziała cicho Nicole. Grant niepewnie popatrzył na dzieci, potem na mnie, w końcu niechętnie podjął decyzję. - Może to i niezły pomysł. Pójdziemy do wesołego miasteczka i damy mamusi trochę czasu dla siebie. - Rzucił okiem na Teddy'ego. - Ty też, spodoba ci się, zobaczysz. - Nieprawda - marudził Teddy. Spojrzał na mnie naburmuszony, gdy Grant podniósł go i podstawił mi pod nos na pożegnalnego buziaka. Uśmiechnęłam się i pomachałam im z ulgą, gdy całą gromadką opuszczali pokój. Kiedy już zostałam sama, wzięłam album ze stolika. Wpatrywałam się chwilę w śliczną pannę młodą, po czym ujęłam kosmyk swoich półdługich włosów i zerknęłam na nie kątem oka. Blond. A niech to! Sekundę później weszła Sally z lusterkiem. - Spotkałam ich, jak wychodzili - oznajmiła. - Byli czymś strasznie przejęci. - Grant zabrał ich do wesołego miasteczka - wyjaśniłam. - Szczęściarze - rzuciła. - Potrzebujesz mnie czy wolisz, żebym cię zostawiła w spokoju? - Odpowiedz mi tylko na jedno pytanie, a potem możesz iść. Trzymałam lusterko do dołu, tak żebym się nie widziała. - Gdzie ja dokładnie jestem?

Pielęgniarka zrobiła zdziwioną minę. Zdumiewające, za jak oczywiste ludzie uważają fakty dotyczące ich własnych małych wszechświatów. Niby wszyscy wiedzieli, że straciłam pamięć, ale nikomu nie przyszło do głowy, że mogę nie mieć pojęcia nawet o tym, gdzie się znajduję. - W szpitalu Świętego Marcina, niedaleko Little Cranford -wyjawiła. Przepraszam, Lauren, chyba nie wykazaliśmy się zrozumieniem, prawda? Zostawię cię teraz, obejrzyj zdjęcia i zajmij się sobą. Łazienka jest obok. Możesz pościągać te przylepce od monitora. Zadzwoń, gdybyś czegoś potrzebowała. Nadal nie bardzo wiedziałam, gdzie jestem. W życiu nie słyszałam o żadnym Cranford, ani małym, ani innym. Po wyjściu Sally przez kilka minut wpatrywałam się w grzbiet lusterka, zbierając się na odwagę, żeby je odwrócić. W końcu na siebie spojrzałam. Moje odbicie dosłownie zaparło mi dech. Sen czy jawa, tak czy owak koszmar - ja naprawdę przebywałam w cudzym ciele. Całkiem ładnej osoby z jasnoróżaną skórą i włosami z pasemkami zrobionymi przez dobrego fryzjera, chociaż na czubku głowy dojrzałam przypalone loki. Lauren miała zadarty nosek, pełne wargi i piękny kształt twarzy. Ale jej oczy, które spodziewałam się zobaczyć równie niebieskie, jak na ślubnym zdjęciu, okazały się szarawozielone. Moje oczy, uświadomiłam sobie z ulgą. Przypomniało mi się stare powiedzenie, że oczy są zwierciadłem duszy. No i proszę, rzeczywiście. Tylko one wskazywały na Jessicę Taylor. Teddy miał rację, pomyślałam ze ściśniętym sercem. Jego matka zniknęła, a w jej ciele tkwiłam ja i nie miałam najmniejszego pojęcia, jak, u diaska, się w nim znalazłam ani jaką Lauren była osobą. W łazience poddałam swoje nowe ciało skrupulatnemu, obiektywnemu badaniu. Moja twarz Jessiki wydawała mi się raczej atrakcyjna, ze śniadą karnacją i falującymi brązowymi długimi włosami. Ale Lauren oprócz ładnej twarzy miała pełne piersi, dobrze zaznaczoną talię i długie nogi. Przejechałam palcami po srebrzystych rozstępach na brzuchu i udach. No tak, trzy ciąże, w tym jedna z bliźniakami. Na żebrach widniały lekkie sińce, które uznałam za skutek wstrząsów aplikowanych po zatrzymaniu akcji serca. Dotknęłam sinofioletowych śladów i się skrzywiłam. Cóż, przynajmniej żyję.

Pojękując, ostrożnie weszłam do wanny. Uważałam, żeby gorąca woda nie dostała się w pobliże zabandażowanego ramienia. Namydliłam swoje nowe ciało, dziwiąc się, że odczuwałam je jak własne. Sięgnęłam po szampon i zaczęłam myć jasne włosy, dopóki pieczenie nie przypomniało mi o oparzeniach na głowie. Czy czułabym je, gdyby to był tylko sen? - zapytałam siebie z grymasem. Bolały jak najprawdziwsze. Więc to nie halucynacja. Z trudem spłukałam włosy, pomagając sobie plastikowym pojemnikiem od siostry Sally. Musiałam przechylić głowę na bok, żeby nie zamoczyć bandaża. Włożyłam czystą koszulę nocną Lauren, z ręcznika zrobiłam turban, wróciłam do pokoju, wgramoliłam się na łóżko i wyczerpana zamknęłam oczy. Pomimo zmęczenia zrozumiałam, że jeśli nie chcę zupełnie oszaleć, powinnam metodycznie zanalizować zebrane informacje. Wiedziałam, że faszerowano mnie lekami przeciwbólowymi, ale nie wydawało mi się, żeby były aż tak silne, aby wywołały we mnie poczucie nowej tożsamości. Wszystko było aż nadto rzeczywiste, jak najbardziej namacalne, dlatego uznałam, że pora uporządkować te dziwne wydarzenia. Fakt: około drugiej po południu w sobotę zostałam trafiona przez piorun. O szczegółach wypadku Lauren wiedziałam jeszcze niewiele poza tym, że ucierpiała znacznie bardziej niż ja. Obie byłyśmy nieprzytomne przez resztę soboty i niedzielny poranek. U Lauren zatrzymała się akcja serca, ale u mnie najwyraźniej nie. Pierwsza obudziła się Lauren, a raczej ja obudziłam się w jej ciele. Rzuciłam okiem na gazetę, którą Grant przyniósł z albumem fotograficznym. Poniedziałkowe wydanie. Na pierwszej stronie widniał duży artykuł o rodzinie królewskiej. Odepchnęłam ją ze złością. Skoro naprawdę byłam tutaj ja, to oczywiście narzucało się pytanie, gdzie teraz jest Lauren? Na pewno nie w moim ciele, bo to ja się w nim obudziłam, chociaż jeśli tu była noc, to tam dzień i odwrotnie. W pierwszym odruchu pomyślałam, żeby zapytać doktora Shakira, co takiego mogło się wydarzyć. Może podobne cuda już przytrafiały się ofiarom pioruna i gdzieś to udokumentowano. Przypomniał mi się przeczytany kiedyś artykuł o kobiecie porażonej piorunem, która próbowała się zabić. Ofiara wyznała, że nie może ze sobą wytrzymać, wszystko wydawało jej się inne. Bała się nawet wyjść z domu.

Leżałam i przygryzałam w zamyśleniu wargę. Może też obudziła się w obcym ciele? Uznałam, że rozpowiadanie o swoim przypadku raczej nie jest najlepszym pomysłem. Nie chciałam spędzić reszty życia zamknięta na klucz w zakładzie dla obłąkanych, co to, to nie. Wyobraziłam sobie, jak staram się wyjaśnić, że znalazłam się w potrzasku obcego ciała, i jak na takie wyznanie reagują lekarze. Usiadłam, wysuszyłam włosy ręcznikiem, roztrzepałam wilgotne loki i poszukałam w szafce szczotki Lauren. Nie, pomyślałam, ostrożnie rozczesując pasma, muszę subtelniej poszukiwać odpowiedzi. Godzinę później przyszedł sanitariusz z wózkiem inwalidzkim i zabrał mnie na rezonans magnetyczny. Niecałe dziesięć minut później zjawił się doktor Shakir. Przysiadł na brzegu łóżka i zapytał, jak się czuję. - Wciąż dość... niepewnie - odpowiedziałam. Skinął głową i po ojcowsku poklepał moją dłoń. - Wiele pani przeszła, Lauren. Zanikowi pamięci towarzyszy wrażenie, że utraciło się tożsamość. Nic dziwnego, że czuje się pani zdezorientowana. - Często pacjenci tracą wszystkie wspomnienia? Zawahał się i zgadłam, że nie bardzo ma ochotę gmatwać mi w głowie medyczną wiedzą, ale potem zaczął niepewnie: - Częściej zdarza się, że ofiary pioruna cierpią na amnezję następczą, nie przypominają sobie samego incydentu i potem uskarżają się na problemy z pamięcią. W pani przypadku chodzi raczej o amnezję wsteczną, utratę wspomnień sprzed wypadku. - Myślę, że pomogłoby mi, gdyby zechciał pan odpowiedzieć na kilka męczących mnie pytań - podsunęłam ostrożnie. Skinął głową, uśmiechając się do mnie łagodnie. - Gdy zatrzymała się akcja serca... jak długo „nie żyłam"? Popatrzył zaskoczony, że tak otwarcie o to pytam. - Reanimowaliśmy panią prawie czterdzieści minut, zanim pojawił się rytm zatokowy. A wcześniej co najmniej dwadzieścia minut resuscytację robiła załoga karetki. - To normalne „odejść" na tak długo i nie doznać poważnego uszczerbku? Uśmiechnął się pobłażliwie.

- Nie wydaje mi się, żeby miała pani powód do zmartwienia, Lauren. Pomijając utratę wspomnień, szybko dochodzi pani do siebie. - Ale jest w tym coś niezwykłego? - nalegałam. Rozpaczliwie pragnęłam się dowiedzieć, czy ciało Lauren przeżyło śmierć kliniczną. Pokręcił głową. - Ludzie reagują rozmaicie. Szczerze mówiąc, trochę się niepokoiłem, że z powodu długiego niedotlenienia mogą wystąpić zmiany w mózgu, ale kiedy się pani obudziła, moje obawy rozwiały się. - Czy w czasie reanimacji rozważał pan opcję, żeby się poddać? ciągnęłam. Doktor Shakir poruszył się niespokojnie, uciekając spojrzeniem. Nie odpowiedział od razu, wstał, uniósł wiszącą w nogach łóżka kartę pacjenta i zaczął ją pilnie studiować. - Tak - powiedział cicho. - Przyznaję, w pewnym momencie pomyślałem, że na próżno walczymy o przywrócenie pani do życia. Uznałem, że odniosła pani za duże obrażenia, żeby przeżyć. Ale wtedy usłyszałem z korytarza płacz dzieci. Błagały, żebyśmy uratowali ich matkę. Któryś z chłopczyków powtarzał: „Mamusiu, wróć do nas". Zaaplikowaliśmy pani kolejny wstrząs i proszę, poskutkowało. Rzeczywiście, pomyślałam cierpko. Wróciłam, ale ja. Nie Lauren. Nie matka dzieci. Odłożył notatki i uśmiechnął się do mnie, już mniej zakłopotany, gdy przestałam zadawać niewygodne pytania, zmuszające go do spowiadania się z decyzji, których skutek, powiedzmy to szczerze, mógł się okazać dyskusyjny, gdyby Lauren obudziła się z uszkodzonym mózgiem i wymagała trwałej opieki. Jak wtedy poradziliby sobie Grant i dzieci? Lauren zdawała się opoką tej rodziny, ona ją spajała. Poraziła mnie ta myśl. Nadawałabym się na jej miejsce? Czy jestem dostatecznie silna? Czy w ogóle chciałabym spróbować? Pokręciłam głową, zdając sobie sprawę, że znów zmierzam wprost do domu wariatów. Takie dywagacje nikomu nie służą, a już na pewno nie mnie. Postanowiłam skupić się na aspektach medycznych. - Doktorze Shakir - zaczęłam słodkim głosem. Głosem Lauren, nie swoim. - Zanim pan wczoraj do mnie przyszedł, przejrzał pan materiały na temat porażenia piorunem? - Tak - odparł z oczyma leciutko zwężonymi podejrzliwością.

- Znalazł pan cokolwiek o osobach, które miały zupełnie nowe wspomnienia? Albo o takich, co przypominają sobie wydarzenia nie z własnego życia? Lekarz znów przysiadł na łóżku. Przywołał zatroskaną minę, chociaż z oczu biła mu ciekawość. - Ludzie często po takich urazach czują się zdezorientowani, ale nowe wspomnienia? - Pokręcił głową. - Nic takiego nie znalazłem. - Utkwił we mnie wzrok. - Czyżby pani tego doświadczała, Lauren? - Och nie! - odparłam szybko z wymuszonym śmiechem. Zastanawiałam się tylko, czego interesującego się pan dowiedział. - Och choćby tego, że udokumentowano liczne przypadki, w których ofiarom porażenia piorunem zmienił się charakter. -Blask w jego oczach zgasł równie szybko, jak się pojawił. - Proszę dalej. - Konsekwencje rażenia piorunem są dla mózgu zbliżone do tych, jakie spotykają pacjentów po terapii elektrowstrząsami - ciągnął. - Jak już wspomniałem, ogromna większość osób czuje się zdezorientowana i przez kilka dni cierpi na amnezję następczą. Na ogół doznają, krótszej bądź dłuższej utraty przytomności, mają problemy neurologiczne i kłopoty z pamięcią. - Popatrzył na mnie badawczo, czy za nim nadążam, po czym dodał śmielej: - Uszkodzenia funkcji mózgu w wyniku uderzenia w czaszkę pioruna nie odbiegają wiele do traumy doznanej wskutek ciosu tępym narzędziem. - Gdy zarobi się w głowę? Przytaknął. - Dokładnie. Miała pani dużo szczęścia, Lauren. Dzieci powiedziały, że piorun uderzył panią w głowę, plecy i ramiona. Włosy podobno stanęły na sztorc i się zapaliły, a oparzenia to potwierdzają. - Ale w sumie są dość płytkie, biorąc pod uwagę temperaturę, jaką, zgodnie z pana słowami, wyzwala piorun - drążyłam, krążąc obrączką na nieprzyzwyczajonym do niej palcu. - Wolałaby pani gorsze? - Uśmiechnął się. - Dociekliwa kobieta z pani, Lauren, ale spróbuję to wyjaśnić. Owszem, zaskoczyło mnie, że głowa nie jest bardziej poparzona, ale, jeśli chodzi o plecy i ramię, wcale nie jestem zaskoczony. Skóra to niezły opornik, zapobiega przepływowi prądu w głąb ciała, wskutek czego doznaje powierzchownych oparzeń, ale chroni przed uszkodzeniem głębsze tkanki. Podczas uderzenia pioruna prąd płynie przez ciało bardzo krótko, powodując przy tym spięcie elektrycznych

obwodów ciała: zatrzymanie akcji serca, skurcz naczyniowy, obrażenia neurologiczne i niestabilność układu autonomicznego. - Więc w moim przypadku nie stało się nic niezwykłego? Przerwał i uciekł wzrokiem, potem pokręcił głową. - Nie. Przyjrzałam mu się uważnie. Od samego początku coś ukrywał, a ja właśnie desperacko próbowałam to odkryć. Czyżby piorun tak naprawdę zabił Laurę? Słowa i fascynacja Shakira, z jaką się we mnie wpatrywał, wywoływały we mnie bardzo wyraźne wrażenie, że całe dotychczasowe jego doświadczenie medyczne podpowiadało mu, że nie powinno mnie tu być. Fakt, że żyję i oddycham, przeczył instynktowi doktora, podawał w wątpliwość jego wiedzę. Nic dziwnego, że unika mojego wzroku, pomyślałam ponuro. Nagle przypomniało mi się ostrzeżenie doktora China o możliwej głuchocie i ryzyku rozwinięcia się katarakty, więc zapytałam o to Shakira. - Jest pani całkiem nieźle poinformowana o swoim stanie - stwierdził. Wydawał się szczęśliwszy, gdy wróciliśmy na bezpieczniejszy, medyczny grunt. Jego barki wyraźnie się odprężyły. - Zgadza się, mogą wystąpić takie skutki po porażeniu wysokim napięciem, ale zbadałem panią dokładnie i wydaje się, że na razie nic pani nie grozi. - Przerwał. - Prawdę mówiąc, jeśli wyniki rezonansu okażą się w normie, puścimy panią do domu. - Dzisiaj? - zapytałam z lękiem. Pokręcił głową. - Może jutro. Musimy zaczekać na opis rezonansu. Jeśli nadal będzie pani miała kłopoty z pamięcią, umówimy panią na wizytę ambulatoryjną w naszym oddziale psychiatrycznym. Na razie, sugeruję, żeby pani odpoczęła. Po powrocie do domu na pewno trudniej będzie o spokój i ciszę. Wieczorem przyszedł Grant, sam, bez dzieci. Powiedział, że padły po całym dniu na świeżym powietrzu. Położył je wcześnie spać i poprosił sąsiadkę, żeby je popilnowała przez godzinkę albo dwie. - Jak radzi sobie Teddy? - zapytałam, chcąc wykazać zainteresowanie dziećmi, a trochę dlatego, że mimo wszystko sytuacja malucha głęboko mnie poruszyła. Grant wzruszył ramionami. - Jest zmartwiony, to jasne. Nie bardzo rozumie, co się stało, Lauren. Płacze za swoją mamusią.

Unikałam jego spojrzenia, myśląc sobie, że akurat Teddy dużo lepiej wiedział, co się stało, niż pozostali. - Kiedy wypiszą cię do domu? - zapytał. - Chyba jutro - odparłam, choć próbowałam nie dopuszczać do siebie tej okropnej możliwości. Dom. Kolejny krok w nieznane. Miejsce, gdzie będę odgrywać rolę zony i matki, żyć nie swoim życiem. Jasne, że chciałam wrócić do domu, ale do własnego. I znów panować nad swoim losem. Pomyślałam o słowach mamy, żebym nie próbowała być ze stali, i przełknęłam łzy. Zawsze byłam niezależna, lubiłam wszystko robić po swojemu. Może moje życie nie było doskonałe, ale za to moje. A teraz nad niczym nie panuję. Porwano mnie, pędziłam w szaleńczo gnającym wagoniku zwariowanej kolejki górskiej, bardziej przerażającej niż te najstraszniejsze w wesołym miasteczku. Ziewnęłam rozdzierająco; w ostatniej chwili zdążyłam zakryć usta. Potrzebowałam snu, który zapewne był jednocześnie kluczem do drzwi łączących oba światy. Grant okazał się domyślny. Zresztą sam wygląda okropnie zmęczony, gdy na odchodne pocałował mnie lekko w czoło. - Dobranoc, kochanie - szepnął, naciskając klamkę. - Przyjdę jutro. - Dobranoc, Grant. Zapadłam w poduszki, uświadamiając sobie z sercem ściśniętym winą, że żarliwie marzę, aby już nigdy więcej go nie zobaczyć.

Rozdział czwarty Gdy otulona kołdrą zbudziłam się we własnym łóżku, poczułam niewypowiedzianą ulgę. Wprawdzie miałam coraz większe wątpliwości, czy to, czego doświadczam jako Lauren, jest tylko snem - zbyt wiele pytań pozostawało bez odpowiedzi, ale teraz znów byłam Jessicą, czułam się odprężona i wypoczęta, jakbym po prostu głęboko spała. Ziewając, rozkoszowałam się świadomością, że jestem bezpieczna we własnym domu i świecie. Usiadłam i mocno przytuliłam Frankie. - Nie uwierzyłabyś, gdzie byłam - powiedziałam terierce. Podeszłam na bosaka do wysokiego okna. Energicznie rozsunęłam zasłony i wpuściłam do mieszkania kolejny cudowny jesienny dzień. - Jakbyś zareagowała na to, że całą noc spędziłam zupełnie gdzie indziej, gdy tu leżałaś i grzałaś moje stopy? Frankie przekręciła głowę na bok i szczeknęła krótko. Zrobiłam sobie gorącą kąpiel, dałam Frankie śniadanie, wstawiłam wodę na herbatę i w piżamie podeszłam do drzwi wejściowych sprawdzić pocztę. Tylko reklamówki. To naprawdę smutne, gdy otrzymuje się tak mało listów. Poza sporadycznymi kartkami od mojego brata Simona w skrzynce znajdowałam jedynie szare koperty z reklamówkami, pewnie dlatego, że ludzie uważali mnie za samotnika. Uśmiechnęłam się do siebie, przeglądając reklamy. Wolałam własne określenie swojego charakteru: samowystarczalna, skupiona na karierze i trochę niechętnie wchodząca w relacje towarzyskie. Tak czy inaczej dziś nie zamierzałam się niczym przejmować. Najważniejsze, że znów tu jestem, we własnym ciele, z wszystkimi jego niedoskonałościami. Uśmiechnęłam się, leżąc w wannie i patrząc na nie: młode, bez rozstępów, sińców, za to z ciemnym owłosieniem. Ciekawe, czy blondynki też muszą golić nogi. Obym nigdy nie musiała się dowiedzieć. Otrzeźwiałam na tę myśl, która rozwiała poranną radość. Chwyciłam mydło, narobiłam mnóstwo piany i energicznie zaczęłam się myć. Co z tego, że jestem w domu, skoro koszmar uparcie wraca i nie daje się spłukać z mydlinami. Wcześniej czy później organizm zapragnie snu, a wtedy kto wie, czy znów nie przyśni mi się ten zły sen. Co prawda miałam

go dopiero dwa razy, ale ten drugi był niesamowicie płynną kontynuacją pierwszego. A jeśli znów przyjdzie mi się zmagać z drugim życiem? Zanurzyłam się w ciepłej wodzie, a mój umysł dalej roztrząsał tę możliwość. Sen, nie sen, gdy byłam Lauren, jej życie zdawało mi się równie prawdziwe, jak moje teraz. Co się stanie, gdy zostanę zmuszona do pobytu w domu Gran-ta? pomyślałam z przerażeniem. Podczas wczorajszej drzemki poczułam, jak odłączają Lauren od kroplówki. Co znaczyło, że za każdym razem, gdy zasypiałam, narażałam się na powrót do tamtego snu. A jeśli tak, to będę skazana na ciągłe przejścia między światem Lauren a rzeczywistością. Popatrzyłam za unoszącą się pod sufit mydlaną bańką i znienacka ogarnęła mnie okropna pewność, że prawdziwa Lauren umarła. Po wysłuchaniu relacji doktora Shakira na temat jej obrażeń byłam niemal pewna, że jej szybki powrót do zdrowia nie jest niczym niezwykłym. Jednak w głębi duszy Shakir uważał, że powinna umrzeć, a co najmniej doznać nieodwracalnego uszkodzenia mózgu. Myśl, że matka czwórki dzieci najpewniej nie żyje, wstrząsnęła mną do głębi. Niby nie znałam Lauren i może była tylko wytworem mojej wyobraźni, ale we śnie przebywałam w jej ciele i los tej kobiety napełnił mnie nieodpartym smutkiem. Na wspomnienie o jej mężu i dzieciach ukłuło mnie w sercu. Stracili ukochaną osobę i nawet nie wiedzieli, że powinni ją opłakiwać. Poczułam, że zaraz się rozpłaczę, i stanowczo odwołałam się do swojego rozsądku. Nic na to nie poradzę, powiedziałam sobie. Chyba jedyne, co mogę zrobić, to będąc tam, starać się chronić jej ciało przed jakimś kolejnym uszczerbkiem. Nagle złapałam się na tym, że zastanawiam się, co przyniesie mi następny rozdział tego snu. Jednocześnie czułam się jak winowajczyni, dziękowałam swojej szczęśliwej gwieździe, że to nie ja umarłam. Zanurzyłam się w ciepłej wodzie, rozważając, dlaczego przeżyłam, a Lauren nie, i nagle cała ta sytuacja wydała mi się absurdalna. Usiadłam gwałtownie, wychlapując wodę z wanny na zielony dywanik. Co ja najlepszego wyprawiam? Pozwalam się ponieść temu szaleństwu, pomyślałam ze złością. Dlaczego gotowa jestem pogodzić się z koszmarem, jakby nigdy nic? Wiedziałam, że najbardziej przeraża mnie

możliwość, że to wcale nie jest sen. W każdym razie nie w zwykłym sensie tego słowa. A jeśli to nie sen, to co? Siedząc w stygnącej wodzie, gapiłam się przed siebie. Czy istnieje inne wyjaśnienie niż to, że gdy nie spałam, byłam Jessicą, a gdy Lauren nie spała, byłam właśnie Lauren? Jęknęłam głośno, zasłaniając dłońmi uszy, jakby porażał mnie zgiełk własnych niedorzecznych myśli. Muszę uwierzyć, że ten sen nie wróci, albo już zawsze będę się bała usnąć. Terierka usłyszała moje jęki i zaczęła skomleć pod drzwiami łazienki. - Wszystko w porządku, Frankie! - zawołałam. - Już wychodzę. Skropiłam szamponem włosy. Dziękowałam Bogu, że nie mam poparzonej głowy, kiedy masowałam skórę, póki nie zrobiła się piana. Przecież w moją głowę piorun wcale nie uderzył. Po raz nie wiadomo który przebiegłam myślą sobotnie wydarzenia. Może udało mi się wywinąć nie tylko dzięki temu, że chronił mnie gruby płaszcz. Pamiętam, jak się skuliłam, czekając, kiedy będę mogła wskoczyć do samochodu Dana. Zanurkowałam pod wodę, żeby zmyć szampon, potem opłukałam się na stojąco, wyszłam z wanny, wycisnęłam z włosów resztkę wody i owinęłam się szlafrokiem. Zerknęłam na zegar. Kurczę! Jeszcze trochę podywaguję i w końcu spóźnię się do pracy. Szybko się ubrałam, wepchnęłam do ust kawałek chrupkiego pieczywa i zbiegłam po schodkach. Frankie deptała mi po piętach. Spacerowałyśmy dziesięć minut. Terierka obwąchała wszystkie okoliczne słupy, zrobiła co trzeba i popędziłyśmy do domu. - Do zobaczenia po południu! - krzyknęłam do niej, zamknęłam mieszkanie i, odgryzając kawał soczystego czerwonego jabłka, pomaszerowałam do pracy. Kancelaria prawnicza Chisleworth & Partnerzy mieściła się w ponurym budynku w bocznej uliczce. Wbiegłam po schodach, pokonując dwa stopnie naraz, i dopadłam biurka pół minuty przed pojawieniem się szefa, Stephena Armitage'a. Stephen, mój przełożony, był przystojnym mężczyzną tuż po czterdziestce. Współpracowaliśmy od dziesięciu lat, od chwili, gdy jako osiemnastolatka, po szkole dla sekretarek, zostałam zatrudniona w kancelarii. Zadbał, żebym przeszła szkolenie dla asystentek prawnych, wziął mnie pod swoje skrzydła i zachęcał do zdobycia wyższych kwalifikacji. Był miłym, uważnym facetem. Spędzaliśmy razem mnóstwo

czasu, nieraz pracując do późna w nocy, gdy należało pilnie przygotować dokumenty i akta na sprawę sądową. Zrzucając z ramion płaszcz w ciasnym sekretariacie, przypomniałam sobie, jak nasza bliska współpraca doprowadziła któregoś wieczoru do delikatnego zbliżenia i chociaż nigdy nie byłam pewna swoich uczuć do Stephena, nasz związek wydawał się nieunikniony. Po pewnym czasie uznałam za rozsądne przeprowadzić się do niego, chociaż nadal pozostałam niezależna. Partycypowałam w czynszu i codziennych wydatkach. Oboje zdawaliśmy sobie sprawę, że nie jestem ani gotowa, ani skłonna się ustatkować, ale przez sześć lat byliśmy kochankami. Podeszłam do biurka i pstryknęłam włącznik komputera, ciągle rozważając swoje przeszłe postępki i decyzje. Niespodziewanie zaczęłam się im przyglądać z perspektywy Lauren i nagle zrozumiałam, że moje niezdecydowanie musiało być dla Stephena jasne od samego początku. Pewnie dlatego zaproponował, żebyśmy jednak nie mieszkali razem, tylko spotykali się towarzysko kilka razy w tygodniu. Teraz uświadomiłam sobie, że właściwie zawsze traktowałam go bardziej jak przyjaciela, z którym miałam romans, niż partnera. Skuliłam się na wspomnienie, że przedstawiłam go rodzicom. Bezmyślnie wpatrywałam się w ożywający ekran komputera. Przypomniałam sobie, jak brnęliśmy w tym dziwnym układzie, aż w końcu doszły mnie słuchy, że Stephen regularnie spotyka się z jakąś adwokatką. Do ostatecznej wyprowadzki i wpłaty zaliczki na mieszkanie skłoniły mnie nie tyle jego kłamstwo i zdrada, ile fakt, że nie zmartwiły mnie one nawet w połowie tak, jak powinny, gdyby naprawdę mi na nim zależało. Zdaje się, że Stephen czuł z grubsza to samo i jakoś przetrwaliśmy trudny okres przejściowy między byciem kochankami a przyjaciółmi, w dużej mierze dlatego, że uwielbiam swoją pracę. Rzuciłam okiem na zegar ścienny. Jak to dobrze, że w Chisle-worth & Partnerzy dzień pracy zaczyna się późno. Stephen nigdy nie pokazywał się przed dziesiątą i jeśli tylko zjawiałam się przed nim, zdawało się, że wszystko mu jedno, o której docieram do biura. Przechodząc obok mnie, czule uścisnął moje ramię. Skrzywiłam się z bólu, bo oparzenie nadal bolało. Od razu zaczął mnie przepraszać i dopytywać, co się, na niebiosa, stało. Opowiedziałam mu o uderzeniu pioruna. Przeraził się.

Jeszcze bardziej byłby przerażony, gdyby się dowiedział, że od soboty noce spędzam w ciele innej kobiety, pomyślałam. Z troską zapytał, czy wystarczająco dobrze się czuję, żeby pracować. Nocne koszmary wydawały mi się teraz nierealne, a nawet śmieszne, w znajomym otoczeniu lichego biura, z bulgoczącym w kącie ekspresem do kawy i mrugającymi ekranami komputerów. Zapewniłam, że mam się całkiem nieźle, i zniknął w swoim pokoju z nieukrywaną ulgą, jakby już się obawiał, że, nie daj Boże, będzie mi musiał udzielać pomocy. Pracowały ze mną jeszcze dwie dziewczyny: Clara - sekretarka samego Roriego Chislewortha, i Delores, która odbierała telefony i parzyła klientom kawę, a przez resztę czasu paplała o swoim chłopaku każdemu, kto miał cierpliwość jej wysłuchiwać. Gdy tylko drzwi zamknęły się za Stephenem, ubranym w dobrze skrojony, ale raczej niemodny niebieski garnitur w prążki, wstałam, wzięłam z biurka Clary gazetę i sprawdziłam datę. Poniedziałek, 20 października. Na pierwszej stronie ujrzałam artykuł na temat rodziny królewskiej. Jakim cudem mogło mi się to przyśnić? - Proszę bardzo. - Clara uśmiechnęła się z nutką przyjaznego sarkazmu, podając mi filiżankę kawy. Usiadłam przy biurku i zamyślona sączyłam gorący napój. Znów poniedziałek i te same wiadomości. Już raz przeżyłam ten dzień jako Lauren. Jak to możliwe, żeby sen tak płynnie łączył się z rzeczywistością? Myśli, które dręczyły mnie wcześniej, wróciły. Zadrżałam. W życiu nie słyszałam o nikim, kto wkraczałby w sen dokładnie w tym samym miejscu, w którym go opuścił poprzedniej nocy, i żył nim, jakby to było alternatywne życie. Jest jeszcze jedna możliwość, pomyślałam z niepokojem. Jeszcze bardziej przerażająca od teorii ze snem, zdolna wyjaśnić, dlaczego tu byłam Jessicą, a podczas snu stawałam się Lauren. Wiedziałam, że nie uda mi się wiecznie bronić przed świtającym w głowie okropnym podejrzeniem. Wcześniej czy później będę musiała stawić czoło niewyobrażalnemu... Czy to możliwe, że jakimś cudem piorun rozłupał moją duszę na dwoje i teraz na przemian zamieszkuje oba ciała? Dziwaczny pomysł. Westchnęłam gwałtownie i zakrztusiłam się kawą. Clara podała mi chusteczkę. Wytarłam oczy i porządnie wydmuchałam nos. Te prozaiczne czynności trochę mnie uspokoiły.

- Na pewno czujesz się dość dobrze, żeby pracować? - Przysiadła na rogu mojego biurka. - Jesteś okropnie blada. - Nic mi nie jest, naprawdę - skłamałam. Słyszała, jak mówiłam Stephenowi o uderzeniu pioruna, i chciała poznać szczegóły. Opowiedziałam jej o tym, jak poznałam Dana, i o tym, że następnego dnia podwiózł mnie do samochodu. Uśmiechnęła się i popatrzyła tak, jakby zamierzała wziąć mnie na spytki, ale w sekretariacie pojawiła się Delores. - Pan Chisleworth będzie o dziesiątej trzydzieści - oznajmiła. Clara rzuciła mi porozumiewawcze spojrzenie i wróciła do swojego biurka. Potem zaczął się pracowity dzień i nie było już okazji do rozmowy. Niestety, Stephen przygotowywał dziś sprawę do sądu. Co oznaczało, że będę musiała mu pomóc przy zbieraniu dowodów i pewnie nie wyjdę z biura przed szóstą, jeśli pominąć godzinną przerwę na obiad, podczas której urządzałam sobie dziesięciominutowy spacer do domu, żeby zająć się Frankie. Co prawda dziś Stephen chciał pracować też podczas przerwy, ale wiedział, że muszę wyprowadzić psa, więc niechętnie dał mi pół godziny wolnego. Wypuściłam Frankie i usiadłam na murku otaczającym małe podwórko, zajadając kanapkę z jajkiem i rzeżuchą, którą przed wyjściem z biura kupiłam od roznoszącej je dziewczyny. Wszystko było takie znajome, normalne. Znów zaczęłam myśleć, że chyba jednak życie Lauren po prostu mi się przyśniło. Gdy wróciłam do biura, Stephen w panice szukał jakichś notatek, więc z trudem znalazłam chwilę, żeby napić się popołudniowej herbaty. Nie rozmyślałam już o poczynaniach śpiącego mózgu czy dziwacznej teorii podzielenia duszy. Kiedy po wieczornym spacerze z Frankie wróciłam wreszcie do mieszkania, było już po siódmej. Zrzuciłam w przedpokoju buty i w samych skarpetkach poszłam do kuchni, żeby wrzucić do piekarnika gotowe danie. Potem ze szklanką soku pomarańczowego klapnęłam w fotelu. Zerknęłam z niepokojem na zegar, wypływając myślą na niebezpieczne wody gdybania. Jeśli przypuścić najgorsze: że Lauren i ja współistniejemy - do tej pory, z punktu widzenia logistyki, wszystko funkcjonowało nie najgorzej, ja i Lauren radziłyśmy sobie z tym zawirowaniem, ponieważ obie byłyśmy w szpitalu. Ale ciekawe, co się stanie - zakładając, że Lauren jest prawdziwa - jeśli się obudzi, zanim ja pójdę spać? Czy

możemy nie spać jednocześnie? Nie wydawało mi się to możliwe, skoro tak naprawdę byłam tylko ja, jedna świadomość. Zjadłam przesiąknięty zapachem szafki pasztecik, zaserwowałam Frankie kolację, zwinęłam się w kłębek na fotelu i włączyłam telewizor. Skakałam po kanałach, ale nie znalazłam niczego ciekawego. Już chciałam machnąć ręką i zobaczyć, czy w zamrażarce nie ma przypadkiem lodów, gdy zadzwonił telefon. To Dan. - Jak się miewasz? - zapytał z troską. - Lepiej? Na dźwięk jego głosu poczułam przypływ adrenaliny. W klatce piersiowej strasznie zaczęło mnie coś uciskać, a dłonie zrobiły się tak wilgotne, że omal nie wyśliznęła mi się słuchawka. Odezwałam się, usłyszałam napięcie w swoim głosie, więc odchrząknęłam i spróbowałam jeszcze raz. - Znacznie lepiej, dziękuję. Byłam dziś w pracy. Dopiero przed godziną wróciłam do domu. - W takim razie, czy pozwolisz się wieczorem zaprosić na drinka? Właśnie miałam odpowiedzieć, że z radością, gdy znów rzuciłam okiem na zegar. Ósma trzydzieści to niezbyt późna godzina, jeśli chodzi o wieczór, ale rano o tej porze trzeba wstawać. Już chciałam odrzucić zaproszenie, gdy przypomniały mi się utyskiwania siostry Sally, gdy poprzedniego ranka obudziłam się jako Lauren. Skarżyła się, że spałam jak zabita i nie mogła mnie do-budzić. Czy to znaczy, że Lauren nie obudzi się, dopóki nie zasnę? - Z przyjemnością - usłyszałam własny głos. - Dokąd się wybierzemy? Zaproponował miły pub, nie dalej niż dziesięć minut samochodem. Umówiliśmy się za pół godziny. Gdy jednak odłożyłam słuchawkę i euforia trochę minęła, dopadło mnie poczucie winy. Biedna Lauren - albo raczej biedna rodzina Lauren. Przypuśćmy, że moja teoria jest prawdziwa i to nie sen. Dzieci będą czekały na odwiedziny i zastanawiały się, czemu mamusia się nie budzi. Z drugiej strony, wcale nie śpieszyło mi się wskakiwać w jej buty. I jeszcze Grant. Miły i troskliwy mąż. Ale nie byłam jego żoną i przewidywałam, że sprawy jeszcze bardziej się skomplikują. Skoro mogę odłożyć moment powrotu do ciała Lauren o godzinę czy dwie, to wspaniale, zwłaszcza że dziś miała zostać zwolniona do domu. Ani trochę mi się nie spieszyło, żeby wstępować na to pole minowe.

Wytuszowałam rzęsy i pomalowałam usta błyszczykiem. I tak ta teoria jest całkiem niedorzeczna, pomyślałam. Pewnie gdy położę się do łóżka, przyśni mi się zupełnie coś innego. A zresztą, przecież nic nie jestem im winna. Jeśli Lauren nie żyje, to bardzo smutne, ale dlaczego miałabym przejmować jej obowiązki? W pubie było gwarno i tłoczno. Zaczęłam się zastanawiać, jak tu odnaleźć Dana. Ale sam pojawił się przy mnie. - Może przeniesiemy się gdzie indziej?! - przekrzyczał hałas. Skinęłam głową. Pojechałam za nim do cichszego baru, gdzie usiedliśmy przy małym okrągłym stoliku. - Czego się napijesz? - zapytał. - Poproszę niegazowaną wodę mineralną. Uniósł brew, ale niczego mi nie narzucał, co niestety moim przyjaciołom w podobnych okolicznościach zdarzało się dość często. Alkohol w znaczniejszych ilościach przestałam pić kilka miesięcy temu. Po prostu nie lubię tracić nad sobą kontroli. Teraz, po uderzeniu piorunem i związaną z tym dezorientacją, uznałam, że rozsądniej będzie, przynajmniej na razie, całkowicie powstrzymać się od picia. Dan wrócił z wodą i dużym piwem dla siebie. Nerwowo sącząc napoje, przyglądaliśmy się sobie badawczo znad dzielącego nas stolika. - Ładna z ciebie dziewczyna, gdy jesteś czysta i sucha - powiedział w końcu. Odchylił się do tyłu i oblizał językiem wąsy z piany. - Ty też trochę się ogarnąłeś - odpowiedziałam z uśmiechem. Przez chwilę siedzieliśmy w ciszy. - Chętnie poznałbym cię bliżej - wypalił, jakby myślał na głos. Musiałam wyglądać na nieco speszoną tą niespodziewaną uwagą, bo uśmiechnął się szeroko i ujął moją dłoń. - Ja opowiem ci o swoim życiu, a ty powiesz coś o sobie. - W takim razie twoja kolej. - Próbowałam nie okazać, że jego dotyk pali mnie ogniem. - No dobrze. Zacznę od tego, że nie jestem żonaty. - Od razu udzielił najbardziej interesującej mnie odpowiedzi. - Miałem dziewczynę przez rok, ale uciekła z moim znajomym. - Pociągnął łyk piwa i spojrzał mi w oczy. - Teraz ty. - Żyłam przez chwilę z pewnym facetem, ale to nie wypaliło. Dwa łata temu wyprowadziłam się od niego. Teraz mieszkam sama, jeśli nie liczyć Frankie, oczywiście.

- Ja mieszkam z ojcem. Stary łobuz, ale o gołębim sercu. Polubisz go. - Na pewno. - Ziewnęłam nagle i speszona przykryłam dłonią usta. Przepraszam. Mam za sobą ciężki dzień. Tyle się ostatnio wydarzyło... - Chodź. - Dopił duszkiem piwo i poderwał mnie na nogi. Niepotrzebnie wyciągałem cię dziś z domu. Powinnaś poleżeć w łóżku. Chciałam mu powiedzieć, że akurat łóżko to ostatnie miejsce, w którym chciałam się znaleźć, bo przenosiło mnie do dziwacznego alternatywnego świata, ale uznałam, że te rewelacje niespecjalnie nadają się na pierwszą randkę. Odprowadził mnie do samochodu. Jeszcze raz go przeprosiłam, że zepsułam mu wieczór. - Zadzwonię do ciebie za kilka dni, kiedy już dojdziesz do siebie. Cmoknął mnie w policzek. - No, pakuj się do łóżka. Przyda ci się porządny sen. Gdy w końcu zagrzebałam się w pościeli, z Frankie leżącą przy mnie na podłodze w swoim koszu, dochodziła dziesiąta. Byłam tak zmęczona, że nawet nie miałam siły się zastanawiać, co spotka mnie w nocy. Przed zaśnięciem zdążyłam jeszcze tylko pomyśleć z nadzieją, że może koszmar już się skończył i nigdy więcej nie będę musiała być Lauren. Jak się szybko okazało, nie miałam tyle szczęścia. Obudziłam się potrząsana przez doktora Shakira. Stał nade mną z niesłychanie zatroskaną miną. - Jak się pani miewa, Lauren? - zapytał. - Świetnie - wybełkotałam. Czułam się otumaniona jak po stuletniej śpiączce. Z trudem uchyliłam napuchnięte powieki. - Martwiliśmy się o panią. Pamięta pani, kim jest? Przez sekundkę rozważałam, czy nie powiedzieć mu, że jestem Jessicą Taylor, ale szybko porzuciłam ten pomysł. Mój przypadek nie podpadał pod stany zdrowotne, z jakimi doktor Shakir miał do czynienia w swojej dotychczasowej praktyce. Uznałam, że najlepiej przystać na tę dziwną grę, w której znów się znalazłam. - Lauren Richardson - odparłam. - Mężatką z czworgiem dzieci. - Lauren, kochanie! - dobiegł mnie głos z innej strony. - Odzyskałaś pamięć! - Przez salę sunął rozpromieniony Grant. - Myśleliśmy, że znów zapadłaś w śpiączkę! Że cię znów tracimy. - Ku mojej zgrozie, chwycił mnie w ramiona i zaczai, spazmatycznie szlochać. Doktor Shakir dźgnął palcem siostrę Sally.

- Przynieś pani Richardson szklankę gorącej słodkiej herbaty. - Grant, dusisz mnie - powiedziałam spod jego koszuli. - Nie rób tego więcej, kochanie - poprosił. Puścił mnie, ale za to chwycił moje dłonie i przysiadł na krześle stojącym obok łóżka. - Nie zniósłbym, gdybyś nas zostawiła. Z zażenowaniem wpatrywałam się w zapłakaną twarz mężczyzny, który darzył mnie tak wielką miłością. Gdybym była tylko obserwatorem, a nie podmiotem uczuć, zapewne wzruszyłoby mnie bardzo jego oddanie. Mój instynkt obronny lekko przygasł i wykrzesałam z siebie iskierkę współczucia. Grant nie należał do silnych facetów. - Tylko spałam - odezwałam się łagodnie. - Czułam się bardzo zmęczona tym wszystkim... Wzrok Granta pomknął ku doktorowi Shakirowi, który pokręcił ciemną głową, jakby mój stan był dla niego czymś nowym. - Pielęgniarki próbowały panią dobudzić od siódmej rano, Lauren wyjawił. - W końcu wezwały mnie, bo obawiały się, że zapadła pani w śpiączkę. Zrobiliśmy badania. Co prawda wykazały znacznie zwolniony metabolizm, ale podstawowe parametry życiowe okazały się stabilne. Po prostu nie mogliśmy pani dobudzić. - Może potrzebuję teraz dużo snu - odpowiedziałam wolno, zdając sobie sprawę, że moje najgorsze obawy okazały się uzasadnione. - Ale chyba to nie powód do zmartwienia. - Lauren! - Skrajna rozpacz brzmiąca wcześniej w jego głosie przeszła w nieukrywaną irytację. - Próbowali cię obudzić przez trzy godziny. To nie jest normalne, kochanie. - Wolisz mnie mieć na kilka godzin dziennie czy wcale? - zapytałam krótko. Grant zdawał się obrażony, ale brnęłam dalej. - Myślę, że prędzej dojdę do siebie, jeśli pozwolisz mi się porządnie wyspać. Grant w końcu skinął głową i wyszedł na korytarz. Słyszałam, jak woła dzieci, i zamknęłam oczy, psychicznie przygotowując się do roli matki. - Pani Richardson - zamruczał cicho doktor Shakir. - Czy pani czegoś przed nami nie ukrywa? - Na przykład czego? - zapytałam przerażona nagle, że odkrył moją tajemnicę. - Nie wiem. Może pamięta pani więcej, niż jest skłonna przyznać?

- Dlaczego miałabym twierdzić, że czegoś sobie nie przypominam, gdyby to nie była prawda? - zapytałam. Nie bardzo wiedziałam, do czego zmierzał, ale patrzył na mnie dziwnie i ani trochę mi się to nie podobało. - W domu czeka na panią mnóstwo obowiązków. - Wzruszył ramionami. - Niełatwo zajmować się czwórką małych dzieci, zwłaszcza że jeden z bliźniaków ma problemy. Spojrzałam na niego szczęśliwa, że podejrzewa mnie tylko o udawanie. Lepsze to niż gdyby poznał prawdę. Nie zamierzałam spędzić reszty swoich dni podpięta do monitorów, zmuszona szczegółowo spowiadać się z każdej minuty życia. Zrobiłam urażoną minę. - Jeśli insynuuje pan, że celowo opóźniam swój powrót do zdrowia, to zapewniam, że trudno bardziej mijać się z prawdą. - Niezbyt chętnie spotyka się pani z dziećmi - zauważył. - Nikt pani nie obwinia, Lauren, wszyscy czasem potrzebujemy odpoczynku. - Może swoim sekretem na uzyskanie chwili spokoju powinnam podzielić się z innymi znękanymi matkami - rzuciłam złośliwie. - Dajcie się uderzyć przez piorun, kochane, od razu zyskacie odrobinę współczucia. Zanim lekarz zdążył odpowiedzieć, w holu pojawił się Grant z dziećmi, więc usiadłam i cmoknęłam je po kolei w policzek. Teddy w ostatniej chwili próbował odwrócić twarz, ale udało mi się pocałować koniuszek jego ucha. Uznałam, że przynajmniej tyle mogę zrobić dla Lauren. - Podobało wam się wczoraj w wesołym miasteczku? - zainteresowałam się. - Przejechaliśmy się naprawdę superkolejką! - zawołała Nicole. - Tatuś nie pozwolił nam iść na największą karuzelę, ale byłyśmy z Sophie na Wampirze! - Toby i Teddy są za mali - dodała Sophie z lekkim rozczarowaniem. Interesował ich basen z piłkami i plac zabaw. - Przewiozłem tatusia ciężarówką po ulicy Stłuczek - opowiadał podniecony Toby. - Tatuś jechał z wami? - zapytałam z uśmiechem. - Wszystkiego musiałem spróbować - stwierdził Grant z żartobliwym grymasem. - Przy większości zabaw dzieciom musi towarzyszyć rodzic, co okazało się niezłym wyzwaniem. - Spojrzał na mnie, uśmiechając się blado. - Łatwiej i przyjemniej byłoby, gdybyś wybrała się z nami, Lauren. Brakowało nam ciebie.

Przeniosłam uwagę na Teddy'ego. - A ty dobrze się bawiłeś? Wiercił czubkiem buta w podłodze i milczał. - Wiesz, że dla niego takie przeżycia są trudne - westchnął Grant. Pamiętasz, jak w zeszłym roku zabraliśmy dzieci na jarmark? Cały czas chował głowę pod moją marynarką. Odpowiedziałam spojrzeniem bez wyrazu i wszyscy zamilkli na chwilę. Zapomnieli, że nic nie pamiętam. - Mama wraca dziś do domu? - przerwała ciszę Sophie. - Wszystko zależy od wyników badań i od tego, czy przez kilka najbliższych dni ktoś się nią w domu zaopiekuje - wyjaśnił doktor Shakir. - Wziąłem tydzień wolnego - powiedział Grant. - I twoja siostra zapowiedziała, że przyjedzie na kilka dni w przyszłym tygodniu. Doktor Shakir popatrzył na mnie. - Co pani na to, Lauren? Czuje się pani na siłach opuścić szpital, choć pamięć nie wróciła? Nie chciałam mu mówić, że jeśli kryterium powrotu z Richardsonami do domu miałaby być sprawność mojej pamięci, to na pewno zostałabym w szpitalu. Wspomnienia Lauren były dla mnie niedostępne. Muszę wystartować z punktu, w którym jestem, albo przekonać wszystkich, żeby przez resztę życia trzymali tu Lauren uśpioną. Przyglądając się dzieciom, postanowiłam jednak dać im szansę. Matka w śpiączce to żadna matka, a czułam, że rozpaczliwie jej potrzebują, każde z innego powodu. Dobry Boże, pomyślałam, obserwując Toby'ego, który skakał na łóżku, dziewczynki rozprawiające o wczorajszej wycieczce. Czyżbym po to właśnie tu była? Po południu Grant wrócił z dziećmi. Przyniósł mi ubrania na zmianę. Powiedział, że wyrzucił te, które miałam na sobie w dniu wypadku. - Były całkiem spalone, mamusiu - dodała Nicole, z oczyma dużymi jak spodki na wspomnienie całego wydarzenia. - I twoje buty się stopiły - dodał Toby. - Zaniosłem je do karetki, ale były do niczego. Nie chciałam rozmyślać nad okropnymi oparzeniami Lauren, które, jak teraz wierzyłam, w rzeczywistości musiały ją zabić. - Nie zapominajcie, że jeszcze nie dostałam pozwolenia od doktora Shakira - przypomniałam im łagodnie.

Właśnie w tej chwili wszedł. Wyglądał na podenerwowanego. Poprosił siostrę Sally, żeby na kilka minut zabrała dzieci do pokoju zabaw. Grant zbladł na widok miny lekarza i ujął mnie za rękę. - Mamy wyniki rezonansu. Wskazują na powierzchniowe uszkodzenie mózgu. - Doktor Shakir od razu przeszedł do sedna. - Odkryliśmy również słabą strukturę czaszki. To pewnie wada wrodzona i gdyby nie porażenie piorunem, raczej nie zostałaby zauważona i nie sprawiała kłopotu. Wpatrywałam się w niego. - To znaczy? - Czaszka nie dała odpowiedniej ochrony. Piorun przepłynął przez płaty skroniowe, gdzie znajdują się ośrodki pamięci. - I...? - Sądząc z widocznych uszkodzeń... nie jesteśmy pewni, czy wspomnienia kiedykolwiek wrócą. Przykro mi, pani Richardson. Zapadła chwila ciszy, podczas której rozważaliśmy znaczenie rozpoznania. - Niech pan coś zrobi, doktorze! - wypalił Grant. - W dzisiejszych czasach powinniście już chyba umieć poskładać ludzi! - Grant - powiedziałam cicho. - Ja już wcześniej wiedziałam, że wspomnienia nie wrócą. To nie wina lekarzy. - Ale jak mogło do czegoś takiego dojść? - Grant schował twarz w rękach i jęknął. Wyglądał na zrozpaczonego, jakby dopiero teraz naprawdę zrozumiał, że jego życie zmieniło się na zawsze. - Płaty skroniowe są bardzo wrażliwe - ciągnął doktor Shakir, jakby te medyczne wyjaśnienia pomogły nam uporać się z problemem. - Ich niedotlenienie niszczy system przekaźników elektrycznych w mózgu. Ale cudem pani Richardson nie cierpi na żadne inne objawy. Jestem pełen nadziei, że będzie mogła wieść normalne życie. - Odwrócił się do mnie. Na przyszły tydzień dam pani skierowanie na konsultację z naszym psychiatrą. Może łatwiej pogodzi się pani ze swoim stanem. Wzięłam z rąk doktora Shakira kartkę z godziną wizyty, po czym pokrzepiająco ścisnęłam dłoń Granta. - To nie koniec świata. Jeśli dasz mi szansę, zrobię, co w mojej mocy. Skinął głową, zagryzając wargę, po czym wyszedł z dziećmi poczekać, aż będę gotowa zabrać się z nimi do domu. Ubrałam się szybko, uważając, żeby nie zaczepiać o nowy opatrunek, który siostra Sally przykleiła na oparzenia. Obejrzałam swoje drugie ciało

w nowym ubraniu. Lauren na pewno nie można odmówić dobrego gustu, pomyślałam. Nie dla niej proste spódnice i garsonki w nijakim kolorze, które zwykłam nosić codziennie do biura, albo wytarte dżinsy i rozciągnięte swetry, w których chodziłam po domu. Teraz miałam na sobie miękkie czarne dżersejowe spodnie, o eleganckim kroju, do tego czarną bawełnianą koszulkę, włożoną pod jasną jedwabną bluzkę. Grant przyniósł też biżuterię Lauren: złoty łańcuszek, bransoletkę i klipsy, piękny złoty zegarek, i coś, co pewne było jej pierścionkiem zaręczynowym. Lśniące diamenty i szafiry osadzone na złotym krążku, który Grant wsunął mi na palec, zanim wyprowadził dzieci. Skrzywiłam się, zakładając klipsy. Przy pierwszej nadarzającej się okazji Lauren przekłuje sobie uszy, pomyślałam z grymasem. Zbierając drobiazgi z nocnej szafki, podziękowałam za wszystko siostrze Sally i poprosiłam, żeby pozdrowiła w moim imieniu doktora Shakira. Po dostarczeniu nam przygnębiających wieści zniknął na dobre, zupełnie jakby uznał, że nas zawiódł, i nie był w stanie spojrzeć nam w oczy. Ciekawe, czy teraz, gdy bez cienia wątpliwości dowiedziono, że wspomnienia Lauren zostały bezpowrotnie zatarte, lekarz pożałował swoich sugestii, że symuluję. Gdy weszłam do pokoju zabaw, Grant uśmiechnął się lekko. Siedział z Tobym na kolanach i oglądali książeczkę, ale widać było, że myślami jest gdzie indziej. Sophie przyglądała się, jak Nicole ubiera lalkę, strofując ją dość apodyktycznie, że wszystko robi nie tak. Teddy skulił się w kącie, jak zwykle przyciskając do siebie swoją piłkę i nucąc coś pod nosem. - Wyglądasz doskonale - powiedział Grant z zachwytem. Główki dzieci odwróciły się jak na komendę. - Jedziesz z nami do domu, mamusiu? - zapytała Sophie. Toby zeskoczył z kolan ojca i popędził ku mnie, dopadając mnie na sekundę przed Nicole. Westchnęłam głęboko, popatrzyłam na dzieci i zmusiłam się do uśmiechu. - Tak, chyba tak.

Rozdział piąty Dom był duży, z sześcioma sypialniami. Stał w szeregu podobnie eleganckich budynków, otoczonych wypielęgnowanymi rozległymi ogrodami. Gdy Grant zaparkował srebrnego forda w podwójnym garażu i wyłączył silnik, rozejrzałam się z niepozbawionym lęku zainteresowaniem. Pierwsze, co zauważyłam, to porządek. W domu moich rodziców garaż był składowiskiem starych kosiarek, porozwalanych narzędzi i wszelkich śmieci, których matka chciała się pozbyć z domu, ale nie miała serca wyrzucić. Pod ścianą naprzeciwko wejścia znajdowała się półka i wisiały haczyki. Zdawało się, że wszystkie narzędzia są na właściwym miejscu. Gdy dzieci wysypały się z samochodu, wysiadłam za nimi powoli. Od razu zauważyłam porządnie pomalowaną podłogę i pobielone ściany. Na sąsiednim miejscu stał wypolerowany do połysku srebrny mercedes kabriolet. Nicole wzięła mnie za rękę i pociągnęła w stronę drzwi do wnętrza domu. Poszłam z nią i znalazłam się w przestronnym pokoju zabaw. Pod jedną ze ścian stał wózek dla lalek, na podłodze leżała mapa samochodowa z kilkoma miniaturowymi samochodzikami i ciężarówkami. W jednym z kątów, pod starym telewizorem i otwartą szafką z puzzlami piętrzyło się kilka poduch. - O rety! - zawołałam. - Posprzątałyście specjalnie dla mnie? Sophie podbiegła i zamknęła drzwi szafki. - Tatuś mówi, że nie wolno nam bałaganić - powiedziała z naciskiem. Kuchnia utrzymana była w stylu futurystycznym - biała i sterylna. Jedyną plamę koloru stanowiła szklana salaterka pełna czerwonych jabłek, wczesnych mandarynek i małych bananów. Idąc za Grantem, z roztargnieniem przeciągnęłam palcem po kuchennym blacie i poczułam czysty chłód. - Mamy sprzątaczkę? - zapytałam. Obrócił się, spojrzał na mnie, i zrozumiałam, że to niewinne pytanie nim wstrząsnęło. Twarz mu stężała. Zmusił się jednak do uśmiechu i krótko skinął głową. - Przychodzi codziennie rano na dwie godziny.

Potulnie poszłam za nim do przedpokoju. Na półce wysoko pod sufitem znajdowały się błękitno-białe talerze w chińskie wzory, dobrane do wazonów stojących na cokołach po obu stronach dębowych drzwi wejściowych. Na podłodze leżał śliczny jasnoniebieski dywan. Wyobraziłam sobie na nim ślady ubłoconych łap Frankie i jej kłaki. Miałam ochotę zachichotać. Musiałam prychnąć cicho, bo Grant popatrzył na mnie podejrzliwie. Przybierając możliwie najobojętniejszy wyraz twarzy, poszłam za nim do pięknego salonu. Tu też leżał niebieski dywan w spłowiałym odcieniu, doskonale dopasowany do obicia mebli. Lauren wyraźnie miała talent do wystroju wnętrz, ale nie mogłam się powstrzymać od pytania, jakim cudem, przy czworgu dzieci, wszystko wyglądało tak nieskazitelnie. I w tym momencie uświadomiłam sobie, że wcale za nami nie poszły. - Gdzie maluchy? - zapytałam. - W pokoju zabaw, oczywiście - odparł Grant. - Spędzają tam cały czas? - zapytałam, ignorując jego nastrój. - Przecież nie lubisz, jak plączą się po całym domu i robią bałagan stwierdził krótko. Przystanęłam i niezgrabnie oparłam się o kanapę. Zastanawiałam się, czy znam kogokolwiek, kto trzymałby dzieci właściwie za progiem domu. W swoim życiu niewiele miałam do czynienia z dziećmi, ale trudno było mi uznać takie postępowanie za całkiem normalne. Rozejrzałam się po nieskazitelnie czystym pokoju i przyszło mi do głowy, że Richardsonowie mają lekkiego bzika na punkcie porządku. - Gdzie... gdzie trzymam swoje rzeczy? - zapytałam. - Jakie rzeczy? - Grant był wyraźnie zdziwiony pytaniem. - Torebki, książki, listy i takie tam. - Pomyślałam o swoim mieszkanku ze stosami nieotwartych przesyłek reklamowych, niedokończonym listem do brata Simona, ciśniętym w kąt kuchni otwartym workiem z ziemią doniczkową. - Wszystko trzymasz w swojej garderobie. Chodź, zaprowadzę cię tam. Minął mnie i wszedł do przedpokoju. Dobiegły mnie głosy kłócących się dzieci. - Nic im nie będzie? - zapytałam, gdy Grant, jakby nie słyszał wrzasków i krzyków, ruszył schodami w górę.

- Może za chwilę wyślemy je do ogrodu - zasugerował. - Zwykle ferie spędzają w bardziej zorganizowany sposób. - Czym się zajmują całymi dniami? - zapytałam. - Nie mam pojęcia. Wychodzę do pracy, zanim wstaną. Siedzę w gabinecie do późna, więc dziećmi zajmujecie się ty i niania. - Niania - powtórzyłam. Skinął głową. - Parę tygodni temu odeszła, narzekała, że dzieci są zbyt niesforne. Zabierała je na zakupy, na pływalnię, do parku i tak dalej. Lauren wolała, żeby były poza domem. A to niespodzianka. Do tej pory wyobrażałam sobie Lauren jako oddaną matkę. Grant otworzył drzwi na końcu korytarza. Weszłam do jasnej, przestronnej sypialni z ogromnym łożem z baldachimem i pięknymi kremowo-niebieskimi zasłonami. Podeszłam do olbrzymiego okna i spojrzałam na ogród. Tak jak dom, był zadbany i dobrze zorganizowany. Kwadratowy trawnik kończył się z jednej strony wysokim żywopłotem z iglaków, wzdłuż boków rosły rabatki kolorowych kwiatów, a w jednym narożniku stał domek dla dzieci. - Nie mają huśtawki? - zapytałam, ciekawa, czym się zajmą, gdy Grant popędzi je na dwór. - Nie chcieliśmy zagracać ogrodu zabawkami - odparł. - Tuż za rogiem jest park. - Otworzył znajdujące się w sypialni drzwi i wskazał ręką. Twoja garderoba. Pomieszczenie miało powierzchnię sypialni w moim mieszkaniu; pod jedną ścianą stało biurko, a pozostałe wypełnione były wieszakami i półkami. Od razu zrozumiałam, dlaczego Grant bez kłopotu przywiózł mi do szpitala dopasowane ubranie. Był pierwszym znanym mi mężczyzną, który umiał skompletować strój i dodatki dla swojej kobiety. Teraz, wpatrując się w wieszaki z kompletami ubrań, uświadomiłam sobie, że Lauren miała bzika na punkcie swojego wyglądu. Ubrania wisiały uporządkowane kolorystycznie, od fioletowo-różowych i niebieskich do brązowych i czarnych. W kącie stała duża szkatułka z biżuterią, a pod wieszakami stały rzędy butów we wszystkich możliwych fasonach i kolorach. Oczyma duszy zobaczyłam własną szafę - po jednej stronie proste, jeśli wręcz nie banalne ubrania do pracy, a po drugiej dżinsy i reszta

codziennych oraz sportowych ciuchów; na podłodze poniżej bezładna sterta butów. Przejeżdżając dłonią po rządkach ubrań, poczułam się jak w cudownym butiku i zastanawiałam się, czy nie dałoby się jakoś przemycić paru strojów Lauren do mojego mieszkania. Niestety tutaj byłam Lauren i tu należały do mnie, ale gdybym jakimś sposobem weszła w ich posiadanie jako Jessica, na dobrą sprawę dopuściłabym się kradzieży. Nie oparłam się im jednak tak zupełnie. Zdjęłam z wieszaka sukienkę i przyłożyłam do siebie. Aby obejrzeć się w wysokim lustrze, zakręciłam się lekko. Powiewny materiał zawirował wokół mojego ciała. Sukienka sprawiała wrażenie kosztownej, więc pomyślałam, ile godzin musiałabym przepracować w kancelarii, żeby sobie na nią pozwolić. Zdjęłam drugi strój i wyobraziłam sobie siebie w eleganckim, jasnokremowym kostiumie, z opiętą w talii długą spódnicą i w świetnie dobranych butach. Korciło mnie, żeby go przymierzyć, ale od razu poczułam się jak zdrajczyni swojego prawdziwego ja. Zanurzyłam dłoń w pudle pełnym sztucznej biżuterii, wyłowiłam korale z muszelek i przyłożyłam je do szyi. Któregoś dnia kupię sobie takie rzeczy, ale jako Jessica, i osiągnę to ciężką, uczciwą pracą. Okręciłam się w jedną i drugą stronę. Spódnica lekko otarła się o moje łydki. Frankie i tak zaraz uwalałaby ją błotem, pomyślałam, odwieszając garsonkę z uśmiechem żalu. - Prawdziwa biżuteria jest w sejfie - usłyszałam zza pleców głos Granta. - Potem podam ci szyfr. Pomyślałam o sejfie w pracy i wyrecytowałam w myśli kombinację cyferek. Jakim cudem pamiętałabym takie szczegóły, gdyby tamto drugie życie nie było rzeczywiste? Marszcząc czoło, wyobraziłam sobie terminarz spotkań na swoim biurku w kancelarii Chisleworth & Partnerzy. Wszystkie szczegóły dotyczące tamtego życia wydawały się niezwykle wyraziste; pamiętałam nie tylko rozkład biura: gdzie stały biurka, krzesła i ekspres do kawy, ale także daty i godziny spotkań szefa z klientami, terminy zapadalności umów i daty rozpraw w sądzie. To drugie życie moje życie - musiało być czymś więcej niż pogmatwanym snem, wywołanym elektrycznym spięciem w mózgu tej kobiety. Grant zniknął i usłyszałam, że otwiera drzwi przylegające do garderoby.

- Łazienka - powiedział, gdy stanęłam obok niego. - Właściwie tylko twoja. Ja korzystam z tej dla gości na końcu korytarza, żebyśmy nie wpadali na siebie rano, gdy szykujemy się do pracy. - Szykujemy się? - powtórzyłam głupio. - To ja pracuję? To, znaczy, pomijając zajmowanie się dziećmi? - Czasami pomagasz mi w gabinecie - wyjaśnił. - Kiedy recepcjonistka ma wolne albo jest chora. To mój prywatny gabinet i oszczędzamy w ten sposób na zastępstwie. Poza tym nie muszę tracić czasu na przyuczanie obcej osoby. - Jesteś lekarzem? - zapytałam zaskoczona. Uważałam się za mistrzynię w odgadywaniu, czym zajmują się poszczególni ludzie. Grant nie wydawał mi się ani szczególnie cierpliwy, ani wyjątkowo współczujący. Właściwie zachowywał się raczej nerwowo, ale może to tylko kwestia stresujących okoliczności, w jakich się poznaliśmy. - Jestem dentystą - wyjaśnił ze znużeniem. - Specjalizuję się w ortodoncji. Prowadzę oczywiście prywatny gabinet - dodał. No tak, teraz to miało sens: pacjentów traktował poprawnie, ale z każdym z osobna nie widywał się za często. Przyglądałam się luksusowej łazience, z kremową wanną z hydromasażem, umywalką, sedesem i bidetem w tym samym kolorze. Dywan miał soczyście chabrową barwę. Do tego mydła, świece i wazony jedwabnych kwiatów. Łazienka była prześliczna. Zastanawiałam się, czy Lauren długo w niej przesiadywała, skoro miała na głowie czwórkę małych dzieci i od czasu do czasu pracę. Na dole rozległ się hałas. Oboje wypadliśmy na korytarz. Grant pędem zbiegł po schodach i pochylił się nad skorupami stłuczonego talerza, który spadł z półki na lakierowany stolik pod telefon. Bliźniaki kuliły się w kącie, Teddy zastygł, kurczowo ściskając miękką piłkę, a Toby patrzył z przerażoną miną. - Co tu się stało? - zażądał wyjaśnień Grant. - Który to zrobił? - Zabrał mi piłkę - wymamrotał cichutko Teddy. Grant natarł na Toby'ego. - Wiesz, że nie wolno ci dotykać piłki Teddy'ego - upomniał syna. - Nie możesz dokuczać bratu. Już ci to tłumaczyliśmy. Zobacz, co narobiłeś, rozbiłeś talerz mamusi, która dopiero co wróciła do domu. Wzięłam skorupy z rąk Granta i złączyłam obie części.

- Skleimy - zaproponowałam. - Mamy w domu klej? - Lauren - burknął Grant ze słabo skrywaną irytacją. - To zabytek, wart setki funtów. Sklejenie nic tu nie pomoże. Jest rozbity. Po co go trzymać, skoro jest potłuczony? Nadaje się na śmietnik. Oczy Teddy'ego przygasły. Zgadłam, co pomyślał. Zwiesił głowę, jakby wiedział, że też jest popsuty, niedoskonały i nic niewart dla ojca. Wzięłam go za rączkę. - Chodź, pokażesz mi, gdzie trzymasz swoje zabawki. - Teddy nie ma zabawek, mamusiu - wymsknęło się Toby'emu, gdy Teddy podejrzliwie patrzył na moją dłoń. - On lubi tylko swoją głupią piłkę. - W takim razie ty pokaż mi swoje - powiedziałam. - A Teddy pójdzie z nami. Grant dotknął mojego ramienia. - Przepraszam. Trochę puściły mi nerwy. Muszę się oswoić z tą całą sytuacją. Pójdę do gabinetu i odwalę trochę papierkowej roboty, dobrze? Przytaknęłam. Czułam się już wyczerpana. Zaczynało mi dokuczać poparzone ramię Lauren. - Dzieci na pewno pokażą mi resztę domu. - Ogarnęła mnie ulga, że Grant nie zamierza nade mną wisieć przez cały dzień. - W końcu nie jestem aż tak bardzo chora. Wahał się, ale zapewniłam, że nic nam nie będzie, więc zniknął gdzieś w głębi domu i z moich myśli. Ruszyłam z bliźniakami do pokoju zabaw. Sophie i Nicole oglądały na starym telewizorze teleturniej, wylegując się na wyciągniętych na środek pokoju poduchach. Sophie udawała, że mnie nie zauważa, ale Nicole poderwała się i wzięła mnie za rękę, gdy tak stałam i zastanawiałam się, co dalej. Dziwnie się czułam, będąc w domu wczesnym popołudniem w dzień powszedni, nawet po uwzględnieniu całokształtu niezwykłej sytuacji. Trzymając rączkę Nicole, podeszłam do okna i popatrzyłam na ogród i ulicę. Na dworze świeciło październikowe słońce. Jak miło byłoby w taki dzień zabrać Frankie na spacer. Ale poczucie, że znalazłam się w potrzasku, nadciągnęło jak czarna chmura. Przywykłam do bycia sobą i potrzebowałam przestrzeni. Toby zaczął pędzić samochodzikami po mapie na podłodze. Od czasu do czasu wpadał na białą listwę przypodłogową, z której sypały się na dywan płatki farby. Uniósł żółtą wywrotkę.

- To moja najlepsza zabawka - oznajmił. - Aha, i jeszcze koparka. Nicole patrzała na mnie z niepokojem. Wyglądała na wrażliwą dziewczynkę, spragnioną mojej uwagi. Nie chciałam jej rozczarować. Krzepiąco uścisnęłam małą rączkę, po czym niechętnie odwróciłam się od okna i teatralnie zaczęłam podziwiać samochodziki jej brata. - Są jak prawdziwe - powiedziałam. - Zabierasz je czasem na dwór i wozisz prawdziwe błoto albo piasek? Toby lekko otworzył buzię i pokręcił głową. - Nie pozwalasz nam wynosić zabawek do ogrodu - odparł. - A zatem zmieniłam zdanie - stwierdziłam stanowczo, prostując się ostrożnie. Odsunęłam własne zmartwienia na dalszy plan. - Chodźcie tu wszystkie. Nicole, Sophie, pokażecie mi ogród. A Toby niech zabierze swoją koparkę i ciężarówkę. Pstryknęłam guzik telewizora, ignorując oburzone jęki Sophie, i ruszyłam za uśmiechającym się Tobym przez pomieszczenie gospodarcze do ogrodu za domem. Było tam wybrukowane patio, niewidoczne z okna na górze, na którym stały drewniany stół i takie same krzesła. Z patio prowadziły schodki na trawnik. - Co jest za tymi jodłami? - zapytałam. Sophie i Nicole wymieniły spojrzenia, jakby chciały spytać: jak ona może być taka głupia? - Jim trzyma tam skoszoną trawę i narzędzia - odpowiedziała trochę protekcjonalnie Sophie. - Jim to ogrodnik, mamusiu - wyjaśniła życzliwsza od siostry Nicole. Znów ujęła mnie za rękę, jakbym to ja była dzieckiem, i zaprowadziła w stronę drzew. Reszta dzieci podążyła za nami. - Chcesz zobaczyć? - Jasne - odparłam zadowolona, że wyrwałam się z dusznej atmosfery domu. Cóż, pomyślałam, zachłystując się świeżym powietrzem, skoro już utknęłam w tym życiu, to może by spróbować zrobić coś dobrego. Jak się bawić, to porządnie. - Chcę sobie wszystko przypomnieć, żebym znów mogła być dobrą mamusią. - Nie możesz - odezwał się cichy głosik zza naszych pleców. - Bo ty nie jesteś naszą mamusią. Przystanęłam i odwróciłam się do Teddy'ego.

- Przepraszam, Teddy. - Przykucnęłam przed chłopcem. - To trudne dla nas wszystkich. Ale byłabym szczęśliwa, gdybyście pozwolili mi spróbować. Już zamierzał dalej protestować, ale widocznie zmienił zdanie, bo spojrzał mi w oczy i nagle skinął głową. - No dobrze - powiedziałam, wstając. - To w takim razie ruszajmy! Przecisnęliśmy się przez lukę w żywopłocie i, ku mojemu zaskoczeniu, zastaliśmy po drugiej stronie spory zapuszczony ogród. Trawa była tu wysoka i brązowa. Po jednej stronie krzywo wybrukowanej dróżki leżała olbrzymia sterta liści, skoszonej trawy i uciętych gałązek. Po drugiej stała mała szopa, w której Jim prawdopodobnie trzymał kosiarkę i inne narzędzia. Spróbowałam otworzyć drzwi, ale chyba były zamknięte na klucz, więc zrobiłam z dłoni daszek i zajrzałam do środka przez okno. Miałam rację. W szopie zobaczyłam bogaty zestaw narzędzi ogrodniczych. - Wiecie, gdzie Jim trzyma klucz? - zapytałam. Dzieci popatrzyły na mnie bez wyrazu, po czym Teddy wyszeptał konspiracyjnie: - Wiedziałem, gdzie go położył. - Zniknął za szopą i po chwili wrócił z kluczem. Szybko otworzyłam drzwi i z rękoma na biodrach przyglądałam się wyposażeniu szopy. - Świetnie. - Zdrową ręką chwyciłam łopatkę i podałam ją Toby'emu. Weź się do kopania, a potem możesz wywieźć ziemię wywrotką. Trzeba zrobić naprawdę dużą, porządną dziurę, bo chcemy z tatusiem założyć wam piaskownicę. Oczy Toby'ego zaświeciły się, gdy zaczął dłubać w sypkiej ziemi. Teddy przyglądał mu się z zaciekawieniem. - Chciałbyś pomóc bratu? - zachęciłam go, sadowiąc się na odwróconej drewnianej skrzynce. - Już bardzo pomogłeś, bo znalazłeś klucz. A teraz pokopiesz z drugiej strony? Entuzjastycznie przytaknął, z oczyma płonącymi radośnie na nieczęste słowa pochwały. Spojrzałam na dziewczynki, które z pewną dozą dezaprobaty obserwowały poczynania chłopców. - Co byście powiedziały, gdybym oznajmiła, że ten tajemniczy ogród jest wasz? - zapytałam. - Wolicie pomóc przy piaskownicy czy założyć

swoje kwiatowe grządki? Albo może kupimy huśtawkę z dwoma siedzeniami. Wiecie, taką w kształcie łódki? Sophie wpatrywała się w czubek buta, potem szybko podniosła wzrok i spojrzała mi w oczy. Dostrzegłam, że toczy wewnętrzną walkę: czy lepiej nadal traktować mnie ozięble, czy jednak wyznać, co naprawdę chciałaby robić. - A mogłybyśmy mieć klatkę z prawdziwymi królikami? - spytała w końcu. - Wiem, że nie lubisz zwierząt, mamusiu, ale same byśmy się nimi zajmowały, prawda Nicole? Młodsza dziewczynka skinęła głową; oczy jej pojaśniały. - I jeszcze chciałabym świnkę morską. Roześmiałam się zaskoczona, jak dobrze zaczęło mi nagle być w ich towarzystwie. Pewnie dlatego, że wyrwałam się z tego koszmarnie nieskazitelnego domu, dowodzonego przez Granta. - Nie wszystko naraz. Poza tym musimy spytać tatusia. Rzuciłam okiem na zegarek. Zdałam sobie sprawę, że jestem nie tylko zmęczona, ale i głodna. Nie mieliśmy nic w ustach od kilku godzin. - Wiecie co? - powiedziałam, odpędzając ogarniające mnie znużenie. Idę poszukać tatusia. Jeśli się zgodzi, to pojedziemy do sklepu zoologicznego obejrzeć klatki. A potem zjedlibyśmy na podwieczorek pizzę. Jak wam się podoba ten plan? Dziewczynki krzyknęły wesoło, a Nicole zaczęła podskakiwać radośnie. Poszukałam wzrokiem chłopców. Toby robił „wrr", bo zaprzągł już do pracy koparkę, a Teddy kopał w cichym skupieniu, nie puszczając przy tym piłki. - Świetnie wam idzie, chłopcy - pochwaliłam. - Dziewczynki zaprowadzą mnie do gabinetu tatusia, a potem zawołam was, jak będziemy wyjeżdżać. Grant osłupiał ze zdumienia, gdy usłyszał o królikach. - To nie jest dobry pomysł - stwierdził, okrążając ogromne biurko z mahoniu. - Żadne z nas nie przepada za zwierzętami. Są niechlujne, śmierdzące i niehigieniczne. Juz raz to omawialiśmy, gdy Sophie chciała chomika. Powiedziałaś wtedy, że nie cierpisz zwierząt. - Dzieci przeżyły okropny wstrząs - zaczęłam ostrożnie. - Myślały, że mnie stracą. Gdyby miały zwierzątka, nie rozpamiętywałyby ciągle tych dramatycznych wydarzeń. I oczywiście dodałam szybko - zwierzęta trzymane byłyby w ogrodzie na tyłach.

Grant zasznurował wargi, ale w końcu skinął głową. - Jeśli naprawdę sądzisz, że dzieci są wystarczająco duże, żeby się nimi zająć... - Jesteśmy tatusiu, przyrzekamy! - zawołały chórem Sophie i Nicole, wpadając z przedpokoju. - Prosimy, tatusiu, będziemy naprawdę grzeczne. Grant rzucił okiem na rozrzucone po biurku papiery, po czym zerknął na zegarek. - Wiem, że dopiero wróciłaś ze szpitala, ale co z podwieczorkiem dla dzieci? Niedługo czwarta. - Mamusia powiedziała, że pójdziemy na pizzę - pośpieszyła z pomocą Nicole. Niemal się roześmiałam na widok miny Granta. Przez krótką chwilę naszej znajomości odkryłam, że nie należy do osób spontanicznych, ale przynajmniej próbował. - Pasuje? - pogoniłam go trochę. Powoli skinął głową. - Nie wydajesz się przekonany. - Bo nie lubisz zwierząt i nie cierpisz pizzy - odpowiedział zdziwiony. Jesteś pewna, że nie wolisz się położyć, a ja bym zrobił dzieciom kanapki? - Jestem zmęczona - przyznałam. - Ale już im przecież obiecałam. - Poradzisz sobie? Teraz z kolei ja zdębiałam. - Nie pojedziesz z nami? - Myślałem, że odbębniłem swoje, zabierając wczoraj dzieci do wesołego miasteczka - wyznał. - Ale ja nie wiem, gdzie są sklepy ani nawet kluczyki od samochodu przypomniałam. - No dobrze, przyprowadź chłopców - mruknął z rezygnacją. - Pokażę ci okolicę, żebyś poradziła sobie, gdy wrócę do pracy. Podejrzewam, że powinienem ci tu pokazać ich szkoły. Gdy ściągnęliśmy chłopców do domu, musieli się trochę doprowadzić do ładu. Podczas gdy ja otrzepywałam ich z najgorszego błota, Grant porządkował swoje papiery. O czwartej piętnaście zasiedliśmy w samochodzie. Chłopcy natychmiast zaczęli się kłócić o miejsce, a dziewczynki spierać, jaką puścić muzykę. W końcu Grant odwrócił się do mnie i poprosił, żebym uciszyła gromadkę.

- Dzieci, bądźcie cicho, bo nigdzie nie pojedziemy - powiedziałam krótko. Czasami mówiłam takim tonem, żeby poskromić trudnych klientów. Zamilkły natychmiast i Grant spojrzał na mnie z ukosa, co bez wątpienia oznaczało, że nie tak zazwyczaj radziła sobie z dziećmi Lauren. Cranford okazało się małym miasteczkiem z kościołem, pubem i garstką sklepów. Grant przejechał obok prywatnej szkoły podstawowej, wyjaśniając, że jest przy niej przedszkole, do którego chodzą bliźniaki. Wyjechaliśmy na większą drogę. Drogowskazy kierowały do nieznanych mi miejscowości. - Daleko jesteśmy od Londynu? - zapytałam. - Jakieś siedemdziesiąt kilometrów - odparł. - Najbliższe większe miasto to Cranbourne. - Ach tak. - Ta nazwa też nic mi nie mówiła. Przez kilka następnych minut siedziałam w milczeniu, patrząc przez okno na piękny wiejski krajobraz. Myślałam o tym, jakiego miałam pecha, że znalazłam się w niewłaściwym miejscu, w niewłaściwym czasie. Nie tylko złapała mnie burza, szalejąca wiele kilometrów stąd nad wzgórzami Epsom, ale na dodatek Lauren musiała zostać trafiona dokładnie w tej samej chwili podczas innej burzy, która widocznie rozpętała się nad tą małą miejscowością. Zadrżałam, próbując odgonić rozmyślania o prawdopodobieństwie i fatum. Zajęłam się bardziej przyziemnymi sprawami. - Na pizzę trzeba jechać aż do Cranbourne? Sophie i Nicole zachichotały z tyłu, gdy Grant wyjaśniał mi, że w Cranbourne znajdują się centrum ogrodnicze i sklep zoologiczny. - A kawałek dalej, przy tej samej ulicy jest włoska pizzeria - dodał. Chyba otwarta non stop. - Rzucił okiem na zegarek. - Ale najpierw musimy zaliczyć sklep zoologiczny. O piątej zamykają. Rzeczywiście, do sklepu wpadliśmy tuż przed zamknięciem, ale właściciel obsługiwał nas bardzo uprzejmie, bo chyba wyczuł okazję dużej transakcji. Dziewczynki, sprawiające wrażenie chudzinek w workowatych dżinsach i wściekle różowych koszulkach, przytulały wszystkie króliki po kolei, nie mogąc się zdecydować, które podobają im się najbardziej. Zrezygnowany Grant zabrał bliźniaki do centrum ogrodniczego, żeby kupić plastikową piaskownicę i kilka worków srebrzystego piasku.

Ja w tym czasie oglądałam klatki i wybiegi. Zdecydowałam się na sporą klatkę z odrębnym wybiegiem. - Dlaczego nie kupimy takiej, w której króliki same mogą wejść na wybieg? - zapytała Sophie. - Bo wtedy nie musiałybyście codziennie się nimi zajmować i króliczki by się nie oswoiły - wydusiłam. - Gdy byłam dzieckiem, sama miałam królika i wiem, jaka to pokusa, żeby tylko wrzucić jedzenie do klatki i nie musieć codziennie wyciągać z niej zwierząt. A do zwierzątek trzeba zaglądać codziennie. Nawet w deszcz - dodałam. Sophie ściskała karłowatego holenderskiego królika. Patrzyłam, jak przytula buzię do miękkiego czarnego futerka. - Powiedziałaś, że nie cierpisz królików. - Popatrzyła na mnie oskarżycielsko. - Nie wiedziałam, że kiedyś je miałaś. Poczułam, jak się rumienię, zupełnie zaskoczona. Hodowałam króliki, ale Lauren najwyraźniej nie. - Chcesz tego? - Szybko zmieniłam temat. - Pewnie - powiedziała w rozmarzeniu. - Jest taki śliczny. - A ty, Nicole? - zapytałam. Nicole trzymała małą pstrokatą świnkę morską z rudym czubem, sterczącym tuż nad oczami. - Mogę mieć świnkę zamiast królika? - Oczywiście. - Uśmiechnęłam się. - A jak ją nazwiesz? - Ginny - odparła rozpromieniona. - Jak Ginny Weasley z Harry'ego Pottera. Będzie moją świnką Ginny. Zaśmiałam się z żartu. Nicole była cicha, ale miała zaskakujące poczucie humoru. Cóż, niewykluczone że polubię te dzieci. Otrząsnęłam się na tę myśl. Mój pierwszy dzień z nimi był pasmem odkryć dotyczących rodziny. Całą historię traktowałam jako przygodę. Poczułam się jak ciocia, która przychodzi z wizytą. Chociaż wszystko wskazywało na to, że matka tych dzieci nie żyje, i pogodziłam się z koniecznością grania jej roli, przynajmniej tymczasowo. Słowo „rola" najlepiej oddawało moje tutejsze poczynania. Zupełnie jakbym była aktorką zaangażowaną do nowej sztuki. Do tej pory Richardsonowie byli dla mnie jedynie fantastyczną rodziną ze snu, w której przypadkowo się znalazłam. Ale teraz, patrząc, jak Sophie głaszcze królika, a Nicole tuli do buzi świnkę morską, przeżywałam dziwne emocje. Zaledwie po kilku

godzinach w towarzystwie maluchów czułam się za nie odpowiedzialna, czego zupełnie się nie spodziewałam, a już na pewno nie tak szybko. - Nie zapominajcie, że dzisiaj nie możemy zabrać ze sobą zwierząt ostrzegłam. - Robi się późno, a trzeba znaleźć bezpieczne miejsce na klatkę, wysypać ją trocinami i sianem, wstawić wodę i jedzenie. Jutro, gdy tylko... hm... wstanę, zajmiemy się tym wszystkim. Dopiero potem tu wrócimy. - Ja chcę teraz zabrać królika. - Sophie zmierzyła mnie wzrokiem. Pokręciłam głową i kategorycznie odmówiłam. Zwierzęta zabierzemy jutro. - Do jutra zmienicie zdanie i nie pozwolicie nam ich mieć! - krzyknęła. Powiedziałaś, że nigdy nie kupisz nam żadnego zwierzaka. Wiedziałam! Popatrzyłam za nią z niepokojem, bo chwyciła królika i uciekła gdzieś w kąt. Po paru sekundach znalazłam ją pod klatką jakiegoś ptaka. Wpatrywała się w niego nieruchomo, ściskając w ramionach królika. - Sophie? Nie odpowiadała, więc schyliłam się i powiedziałam łagodnie, ale stanowczo: - Ten królik to szczęściarz. Trafi do rozsądnej dziewczynki, która wie, że wcale nie chciałby spędzić nocy w pudle. Prawda, Sophie? Wzruszyła ramionami. Mówiłam dalej: - Wrócimy po niego, obiecuję. Ale potrzebujemy trochę czasu, żeby przygotować mu nowy domek. Sophie wysunęła dolną wargę i szurała po podłodze czubkiem ładnego różowego bucika. Przez chwilę myślałam, że dalej będzie się upierać. Ale nagle skinęła głową i zwróciła królika właścicielowi sklepu, który kręcił się w pobliżu, czekając, by zanieść klatkę do samochodu. Nicole też potulnie oddała świnkę morską, potem wsunęła dłoń w moją, gdy szłyśmy do wyjścia. Pocieszająco uścisnęłam małą ciepłą rączkę, ale kogo chciałam pocieszyć, nie byłam pewna. Właśnie zamknęłyśmy tylne drzwi samochodu za dużą klatką, wybiegiem, workami trocin, siana i jedzenia dla królików, gdy pojawił się Grant z bliźniakami. Na ramieniu taszczył olbrzymi wór piasku. Znów otworzyłam drzwi i wrzucił ciężki worek. Przy okazji zerknął na nasze zakupy.

- Dobry Boże, Lauren. - Wyprostował się i otarł chusteczką czoło. Wykupiłaś cały sklep? - Jeszcze niezupełnie. - Uśmiechnęłam się. - Powiedziałam, że zjawisz się za minutę i zapłacisz. Pan czeka, żeby zamknąć sklep. Grant westchnął i ruszył do sklepu. Toby podskakiwał radośnie. - Tatuś obiecał, że jutro przyjedziemy po piaskownicę. Jest zielona i ogromna. Będę musiał się bardzo napracować koparką, żeby wykopać taką dziurę! - To wspaniale, Toby. - Otworzyłam drzwi, żeby z Teddym wcisnęli się między worki z sianem. - Fajne ferie, co? Pomagając Teddy'emu zapiąć pas, popatrzyłam w jego smutne oczy i uśmiechnęłam się pocieszająco. - Zobaczysz, spodoba wam się piaskownica, Teddy. To będzie też twoja piaskownica. Wpatrywał się w górę akcesoriów dla zwierząt, rytmicznie ściskając piłkę. - Mamusia pogniewa się na ciebie - wyszeptał. - Kiedy przyjdzie do domu i zobaczy ten cały bałagan. Będziesz musiała wszystko wyrzucić.

Rozdział szósty Poczułam się dziwnie, gdy we wtorkowy poranek obudziłam się jako Jessica. Nakarmiłam Frankie i chybcikiem piłam słabą herbatę, gdy zdałam sobie sprawę, że tęsknię za dziećmi. Świetnie bawiliśmy się w pizzerii poprzedniego wieczoru, pomimo bólu świdrującego moje poparzone plecy i ramię. Nawet Grant wydawał się poruszony radością dzieci, gdy dziewczynki opowiadały mu o wybranych przez siebie zwierzątkach, a Toby trajkotał o tym, jak koparką zrobi drogi i przerzuci nad piaskownicą most. Tylko Teddy siedział cicho i zgarbiony patrzył nie wiadomo gdzie, ze sznurkami roztopionego sera dyndającymi mu z brody. W końcu Grant wytarł mu usta serwetką i kazał usiąść jak należy. Spacerowałam wokół bloku, czekając, aż moja pupilka załatwi swoje poranne sprawy, i rozmyślałam. Miałam wyrzuty sumienia wobec Teddy'ego. Wiedział, że nie jestem jego matką, a ja udawałam kogoś innego. Ale co zrobić? Gdybym wyznała prawdę, oddaliby mnie do wariatkowa; a gdybym powiedziała tylko Teddy'emu, i tak ryzykowałabym, że komuś to przekaże i pomyśleliby, że on też zwariował. Gdy zjawiłam się w biurze, dochodziła jedenasta. Prześliznęłam się cicho do swojego biurka i zaczęłam otwierać pocztę Stephena. Clara była zajęta pisaniem na maszynie. - Nic się nie bój! - zawołała do mnie. - Wyszedł już do sądu. Ciężka noc, co? Roześmiałam się. - W życiu byś nie uwierzyła, gdybym ci opowiedziała. A było tak, że zaraz po upakowaniu dzieci do łóżek oznajmiłam, że jestem zmęczona, i poszłam się położyć. Nawet nie musiałam udawać. Kładzenie do snu czwórki dzieciaków okazało się operacją niemal militarną. Bliźnięta potrzebowały pomocy przy kąpieli, wycieraniu i szorowaniu zębów. Potem Grant powiedział mi, że Teddy wciąż moczy się w nocy i trzeba mu założyć pieluchę. Dziewczynki chciały bajek do poduszki, a Nicole błagała mnie, żebym wyszczotkowała jej włosy. Zrobiłam to z przyjemnością, ale oparzenia Lauren coraz mocniej mi dokuczały i w końcu wyzwania dnia zupełnie mnie powaliły. Gdy Grant zaproponował, że położy się ze mną, odparłam stanowczo, że jestem naprawdę bardzo wyczerpana. Zdawał się zawiedziony. W dość

krótkich słowach przypomniałam mu, że dopóki wspomnienia nie wrócą, nadal jest dla mnie kimś raczej nieznajomym, i zasugerowałam, żeby spał w innym pokoju. Na ten pomysł pokręcił głową i obiecał, że będzie się trzymał swojej strony obszernego łoża. Zbyt zmęczona, żeby się sprzeczać, o wpół do dziesiątej położyłam się w łóżku Lauren, w jej jedwabnej nocnej koszuli, i natychmiast zasnęłam. Wpół do dziesiątej to za późno na pobudkę, powiedziałam sobie, gdy Clara postawiła mi przed nosem filiżankę kawy. Stracę pracę, jeśli częściej będę się tak spóźniała. Teraz, gdy coraz bardziej przekonywałam się, że moja fantastyczna teoria o zajmowaniu na przemian obu ciał jest prawdziwa, zdałam sobie sprawę, że muszę lepiej rozwiązać kwestie czasowe. Tylko pojęcia nie miałam, jak to zrobić, nie rujnując przy tym mojego Jessiki - życia towarzyskiego. Lauren nie mogła się kłaść spać przed dziewiątą. A w przyszłym tygodniu będzie jeszcze gorzej, bo trzeba się zrywać przed siódmą rano, żeby zawieźć dzieci do szkoły. Jakim sposobem mam co wieczór o siódmej lądować w łóżku? - To musi być niezwykły facet - skomentowała Clara. - Myślami jesteś zupełnie gdzie indziej, Jess. Opowiesz mi o nim? Przed oczyma stanął mi Dan. Rzeczywiście, wydawał się naprawdę fajnym facetem. Lubiłam go. Rzuciłam pocztę na biurko, jęknęłam i złapałam się za głowę. Wiedziałam, że między nami kiełkuje coś więcej niż przyjaźń, ale co za sens to rozważać, skoro moje życie stanęło na głowie. - Słuchaj, dziewczyno. - Clara przestała stukać w klawisze i przyglądała mi się badawczo. - W przerwie na obiad liczę na dłuższą pogawędkę. Musisz mi wszystko opowiedzieć. Do obiadu udało mi się wklepać w komputer większość notatek, które zrobiłam dla Stephena poprzedniego dnia. Odchylona do tyłu w krześle, rozluźniałam barki po poranku spędzonym w przykurczu przed monitorem. Clara sięgnęła po płaszcz. - Wiem, że zaraz czmychniesz na spacer z psem. - Podała mi żakiet. Więc pomyślałam, że pójdę z tobą. Już miałam zaprotestować, ale okazałabym się samolubem. Spacer do mieszkania i z powrotem zamierzałam wykorzystać na przemyślenia na temat ostatnich wydarzeń, ale Clara była dobrą przyjaciółką i nie chciałam sprawiać jej przykrości.

Zjadłyśmy szybko kanapki, kupione od dziewczyny, która krążyła z lunchowym koszem po okolicznych firmach, i właśnie wychodziłyśmy z biura, gdy na schodach pojawił się Stephen. - Panie wychodzą? - zapytał. - Oby nie za długo. Mam nakazy sądowe to podyktowania. - Za godzinkę będziemy z powrotem, panie Armitage - odpowiedziała przymilnie Clara. Stephen nie zaprotestował, tylko zmarszczył brwi, a potem zniknął w swoim gabinecie. Clara rzuciła mi współczujące spojrzenie. - Chyba tak naprawdę nie pogodził się z tym, że się wyprowadziłaś, nie sądzisz? - Popatrzyła na mnie z ukosa spod ciemnych długich rzęs. - Pewnie przypuszczał, że mu wybaczę umizgi do pani adwokat i po paru miesiącach życia w pojedynkę wrócę do niego na kolanach. Przyspieszyłam kroku. - Chodź, Claro. Jeszcze trochę drogi przed nami, a musimy zdążyć zjeść kanapki. - Nadal interesuje się tą kobietą? - zapytała. - Z tego, co wiem, ich znajomość nigdy nie zaowocowała bliższym związkiem. Myślę, że Stephen badał grunt, ale ona nie była tak chętna, jak miał nadzieję. - Nigdy nie myślałaś, żeby do niego wrócić? - Jego zdrada była najlepszą rzeczą, jaka mogła nam się przytrafić. Nasz związek zmierzał donikąd. - Wiesz, a ja sądzę, że spodziewał się czegoś więcej. Wydawał się naprawdę zaangażowany. Myślałam nawet, że się pobierzecie. - Nie chcę wychodzić za mąż, Claro. Może rzeczywiście na tym polegał problem, że Stephen pragnął więcej, niż byłam gotowa mu dać. Odwróciłam się i spojrzałam na nią, świadoma, że po poznaniu Dana moje zapewnienia o niezależności mogą już nie mieć w sobie dawnej żarliwości, ale i tak po raz któryś użyłam starej wymówki. - Zależy mi na karierze, nie na mężu. Chcę trochę pożyć, móc sobie kupić coś ładnego, a nie przywiązywać się do rodziny i dzieci. W każdym razie jeszcze nie teraz. - Przy Stephenie też mogłabyś pożyć. Zarabia pewnie mnóstwo kasy. Myślą pobiegłam do szafy Lauren, pełnej drogich ciuchów, do jej biżuterii, butów i torebek. - Nie zadowala mnie bycie utrzymanką wyjaśniłam. - Sama chcę mieć dobrą pracę i świetnie zarabiać. - Może on po prostu nie był tym właściwym facetem. Ale tego kwiatu pół światu, nie musisz żyć samotnie.

Znów wspomniałam Dana i przebiegł mnie dreszcz. Może Clara ma trochę racji, pomyślałam, ale pokręciłam głową. - Moja strategia niedopuszczania nikogo na tyle blisko, żeby się przekonać, jak do tej pory nieźle się sprawdzała - odparłam. Clara zamilkła, bo narzuciłam szybsze tempo i dostała zadysz-ki. Po niecałych dziesięciu minutach znalazłyśmy się przed moim mieszkaniem witane zachwyconym szczekaniem Frankie, gdy tylko usłyszała szczęk klucza w zamku. Otworzyłam drzwi. Terierka skoczyła na mnie, próbując polizać mi twarz. - Szczęśliwy psiak - powiedziała Clara, gdy Frankie obdarzyła uwagą moją przyjaciółkę i zaczęła ją obtańcowywać. - Siad, Frankie! - krzyknęłam z kuchni, nalewając wodę do czajnika. Ty też usiądź, Claro, proszę. - Zjadłyśmy kanapki, potem zrobiłam kawę. - No, to teraz opowiadaj. - Clara zerknęła na mnie znad parującego kubka. - To pewnie Pan Błyskawiczny tak zawrócił ci w głowie? Uśmiechnęłam się. - Claro, jesteś niedelikatna. Tak, myślałam o Danie, i tak, jest fantastyczny. Wczoraj wieczorem byliśmy na drinku. - Na drinku? Ty? Dziwne, że nie spłoszyłaś tego biednego faceta. Założę się, że zamówiłaś wodę! - Zmrużyła oczy. - I co robiliście potem, że aż dzisiaj rano się spóźniłaś? Wstałam, wyjęłam z jej dłoni pusty kubek i postawiłam w zlewie. Dzięki temu miałam chwilę na zebranie myśli. Nie mogłam wyznać Clarze prawdy, pomyślałaby, że zbzikowałam. Wzięłam Frankie na smycz, a potem powiedziałam: - Wróciłam wcześnie do domu i poszłam spać. Sama. Ten sobotni wypadek dał mi się we znaki mocniej, niż się zdawało. Byłam wykończona. Clara zmrużyła oczy i rozważała moje słowa. Najwyraźniej postanowiła mi uwierzyć, bo wstała i naciągnęła płaszcz. - Biedactwo. Spotkacie się jeszcze? - Powiedział, że za parę dni zadzwoni. - Och, daj wtedy znać, umieram z ciekawości. Przez następnych dwadzieścia minut spacerowałyśmy z Frankie. Do kancelarii wróciłyśmy tuż przed czasem. Stephen już na mnie czekał. Zanim zdążyłam zdjąć żakiet, wezwał mnie do gabinetu.

- Jak poszło w sądzie? - zapytałam. Zrzuciłam okrycie i usiadłam przy biurku naprzeciwko szefa. - Och, jak zwykle. - Wpatrywał się we mnie uważnie, po czym chyba podjął decyzję. - Jess, mam bilety na sobotni koncert w Albert Hall. Może byś ze mną poszła? Gapiłam się w niego bez wyrazu. Pierwszy raz od dwóch lat prosił mnie, żebym się z nim gdzieś wybrała. Do tej pory sądziłam, że status kochanków trwale zmieniliśmy na układy zawodowe, i zadowalał mnie taki obrót rzeczy. - Przykro mi, Stephen - wypaliłam. - To nie jest dobry pomysł. - Na miłość boską! Tylko zapraszam cię na koncert. Nie doszukuj się podtekstów. Pomyślałem, że przyjemnie byłoby gdzieś się razem wybrać. Zaczął tłuc w biurko stertą papierzysk. Spięłam się i nagle zrobiło mi się gorąco, a pokój zaczął pływać. Przypisałam to temu, że przed chwilą wbiegłam z zimnego dworu, i przetarłam dłonią oczy. - Nie rób z tego wielkiego halo - złościł się Stephen. - Nie chcesz iść, w porządku... Jego głos stawał się coraz bardziej cichy, stłumiony, jakby dochodził z głębi długiego tunelu. Poczułam pędzącą wzdłuż kręgosłupa falę gorąca i narastające otępienie, potem zapanowała już ciemność. Ktoś mną potrząsnął, wołając moje imię. - Obudź się! Co się z tobą dzieje? Próbowałam zmusić zmysły do funkcjonowania. - Przepraszam... nie wiem, co... - Obudź się, Lauren. Na miły Bóg. - Co? Wpatrywałam się w ciemną, sypialnię, w głowie miałam mętlik. Obok łóżka stał Grant, gwałtownie potrząsając mój zdrowy bark. Na nagiej skórze czułam ciepło jego dłoni. Usiadłam i dosłyszałam histeryczne zawodzenie. Dzieci! - Co się stało? - wychrypiałam. Spuściłam stopy z łóżka na grubą wełnę miękkiego dywanu. - Teddy znów miał koszmar, Lauren! Wszystko zarzygał. Obudził Toby'ego i teraz ryczą obaj. Sam sobie z nimi nie poradzę. Zdumiona i zdezorientowana ruszyłam korytarzem, ciągnąc za sobą atłasowy peniuar Lauren. W sypialni chłopców paliło się światło, obaj siedzieli w łóżkach i głośno wyli. Teddy cały upaprał się wymiocinami.

Były na piżamie, we włosach, na poszewce kołderki w kosmiczne rakiety, a nawet na jego cennej piłce. Rzuciłam okiem na ziemistą twarz Granta i natychmiast zrozumiałam, że muszę wziąć sprawy w swoje ręce. - Napuść wody do wanny, Grant - poleciłam, uciszając Toby'ego i ostrożnie sadzając sobie Teddy'ego na kolanach. Grant ruszył do łazienki. Kołysałam przerażonego chłopczyka w ramionach, a po chwili usłyszałam szmer płynącej wody. - Ja chcę... chcę... ma... mamusi - zaszlochał. - Wiem, wiem - zanuciłam, próbując nie zwracać uwagi na jego zapach. - Już wszystko dobrze, Teddy, już jestem. Próbował mnie odepchnąć, ale przytrzymałam go w niedźwiedzim uścisku. Po chwili się odprężył i przytulił do mnie. - Mamusia płonęła - wymamrotał. - Chcę, żeby wróciła. - Wiem, Teddy - szepnęłam. - Uwierz mi, że wiem. Przytulałam go aż do momentu, gdy jego oddech stał się spokojniejszy, a ciało przestało drżeć. Kiedy szlochanie Teddy'ego ucichło, Toby też przestał płakać. Położył głowę na poduszce, wbił kciuk w usta i patrzył na nas w milczeniu. - Woda już naleciała - oznajmił od drzwi Grant. - No, chodź - powiedziałam do sennej istotki na moich kolanach. Weźmiesz nocną kąpiel! To dopiero frajda, nie? Gdy wykąpałam Teddy'ego i zmieniłam mu pościel, Toby już spał głęboko. Ucałowałam ich łepetyny, pozbierałam zabrudzoną pościel i pobiegłam na dół zapakować ją do pralki. Nie byłam pewna, jak działa ten szczególny model, ale pod zlewem znalazłam proszek i włączyłam jakiś cykl, mając nadzieję, że właściwy. Wróciłam do sypialni. Grant siedział oparty o poduszki, z nagim torsem w pasiastych spodniach od piżamy. Poczułam się zakłopotana, że muszę położyć się obok tego zupełnie obcego mi mężczyzny. Stephena przynajmniej sama sobie wybrałam, nawet jeśli nie był nadzwyczaj pasjonującym kochankiem. - Uspokoili się? - zapytał Grant. - Tak, śpią. - Odwróciłam od niego wzrok i dodałam: - Zajrzałam też do dziewczynek, ale chyba nie słyszały całego zamieszania.

- Przyzwyczaiły się. Teddy często miewa takie napady, gdy się czymś przejmie. - Czy La... to znaczy, czy ja zawsze go uspokajam? - zapytałam, idąc do garderoby po czystą koszulę nocną. Tę poplamioną wrzuciłam do wanny. Upewniłam się, że nowa koszula okrywa mnie jak należy, umyłam ręce i zaryzykowałam powrót do łóżka. - Ty albo niania, chociaż rzadko bywa aż tak źle. Podejrzewam, że to po pizzy. Dzieci nie są przyzwyczajone do jedzenia przed snem ciężkostrawnych posiłków. Wychwyciłam łagodne oskarżenie w jego słowach, wsunęłam się dyskretnie pod kołdrę i odwróciłam do niego plecami. Poczułam, jak wierci się obok, gasząc nocną lampkę. Chwilę później położył rękę na moim udzie i zaczął mnie delikatnie głaskać przez cienki materiał koszuli. - Przestań, Grant! - zawołałam i odsunęłam nogę. - Przecież już o tym rozmawialiśmy. Muszę was wszystkich na nowo poznać, a to wymaga czasu. Chcesz żebym przeniosła się do pokoju gościnnego? - Nie - mruknął i przekręcił się na bok. Zasnęliśmy odwróceni do siebie plecami. Jaskrawe światło zaświeciło mi prosto w oko. Usiadłam zdziwiona. Doktor Chin puścił moją powiekę i odskoczył ode mnie zdziwiony. - Gdzie jestem? - Rozejrzałam się po nieznanym otoczeniu. Zapach środka odkażającego w połączeniu z widokiem kabin poodgradzanych zasłonami, niebiesko ubranych pielęgniarek i podłogi wyłożonej linoleum odbijającym blask świetlówek powiedziały mi prawdę, zanim usłyszałam znajomy głos: - W szpitalu, Jessico. Byłaś bardzo długo nieprzytomna! Na twardym krzesełku przy łóżku siedziała Clara z twarzą szarą mimo karaibskiej karnacji. - Długo tu jestem? Rzuciła okiem na zegarek. - Z półtorej godziny. Dziewczyno, ale nas przestraszyłaś! Pan Armitage krzyknął, że zemdlałaś. Pobiegłam do niego i widzę, że leżysz bez życia na podłodze. Próbowaliśmy cię posadzić, pan Armitage nawet uderzył cię w twarz, ale nie dałaś się ocucić. W końcu zadzwoniliśmy po karetkę i przywieźli cię tutaj. - Jak się pani czuje? - zapytał doktor Chin, mierząc mi tętno i bazgrząc coś na karcie. - Martwiliśmy się o panią.

- Czuję się już dobrze, naprawdę. Po prostu zemdlałam. - Leżała pani nieprzytomna prawie dwie godziny, panno Taylor. Czy przytrafiło się już kiedyś coś podobnego? - Znaczy się przed piorunem? Nie. - Powinniśmy panią zatrzymać na obserwacji. Chciałbym co najmniej przez dobę poobserwować podstawowe parametry. Zauważyłem, że jestem podpięta pod kardiomonitor, który piszczał rytmicznie za łóżkiem, do mojej klatki piersiowej i lewego boku przywierały przylepce. - Nie chcę marnować waszego czasu. - Popatrzyłam błagalnie na lekarza, potem na Clarę. - Na pewno macie poważniejsze przypadki. Ja czuję się już dobrze. - Skarżyła się, że jest bardzo zmęczona - pośpieszyła mi z pomocą Clara. - Moim zdaniem za szybko wróciła do pracy. - Kazałem przecież odpocząć. - Doktor Chin pogroził mi palcem. Skutki uderzenia pioruna bywają bardzo nieprzewidywalne. - Czy coś się ze mną działo, gdy leżałam nieprzytomna? - zapytałam. Lekarz zapatrzył się w kartę. - Wydaje się, że byłaś w jakimś zastoju. Bardzo wolne bicie serca, niskie ciśnienie, spadek temperatury ciała. Jak podczas głębokiego snu, pozbawionego marzeń sennych. Anomalii nie stwierdzono. - Naprawdę już dobrze się czuję - przekonywałam. - Nie mogłabym wrócić do domu? - Jeśli panią wypuszczę, musi pani wziąć dzień wolnego, a najlepiej dwa. - Wezmę, obiecuję. - No dobrze, porozmawiam ze specjalistą. - Dziękuję - Wiesz, że powinnaś tu zostać - powiedziała Clara, gdy doktor Chin zniknął. - Byłam pewna, że cię zatrzyma. Bardzo się przejął, gdy leżałaś nieprzytomna, co dwadzieścia minut przychodził cię badać. Nie rozumiem, jak w ogóle mogą rozważać wypuszczenie cię do domu. Jesteś zupełnie jak nie ty, Jess. O mały włos nie parsknęłam śmiechem. Na pewno nie byłam sobą, w każdym razie nie przez jakiś czas. - Jeszcze mnie nie wypuścili - zauważyłam. - Mogą zmienić zdanie.

- Zadzwonię do biura. - Odsunęła krzesło. - Powiem im, że się obudziłaś i że wszystko w porządku. Pan Armitage odchodził od zmysłów. - Jednak nie na tyle, żeby tu ze mną przyjechać - rzuciłam złośliwie. - Miał klienta umówionego na wpół do trzeciej. Zresztą powiedziałam, że pojadę z tobą, i bardzo się ucieszył. Gdy tylko Clara ruszyła na poszukiwanie telefonu, spróbowałam uporządkować myśli. Dzisiejsze popołudniowe zdarzenie było bardzo niepokojące. Oznaczało, że nie tylko w nocy zamieszkiwałam w ciele Lauren, ale mogli mnie tam zaciągnąć nawet w ciągu dnia, gdy zaszła nagląca potrzeba. A więc co dalej? Co z moim własnym życiem? Jak w ogóle mam rozważać związek z Danem czy z kimkolwiek, skoro w każdej chwili mogę zniknąć, żeby stać się Lauren? - Która godzina, Claro? - zapytałam, gdy wróciła. - Dochodzi czwarta. Muszę się napić czegoś gorącego. Pójdę zobaczyć, czy sklepik jest jeszcze otwarty. - Najpierw zapytaj pielęgniarkę, czy wolno wnosić na oddział kawę albo herbatę. Jeśli ci pozwolą, to też z chęcią napiłabym się herbaty. Clara znów wyszła, a ja opadłam na poduszki, broniąc się przed ogarniającą mnie rozpaczą. Przez kilka dni ta sytuacja wydawała się dziwną przygodą, przerażającą grą, w którą na razie trzeba grać. Ale jeśli miało tak zostać już na zawsze... nie mogłam znieść tej myśli. Właśnie dopijałyśmy z Clarą mocną i niezbyt dobrą herbatę w plastikowych kubkach, gdy zza zasłony wychynęła głowa doktora China. - Specjalista obejrzał wyniki, panno Taylor. Może pani jechać do domu. Ale proszę wypocząć. Porządnie. Przyszła młoda pielęgniarka, odłączyła mnie od kardiogramu i przyniosła mi ubranie. W drodze do domu gapiłam się przez szybę samochodu. Liście na drzewach zmieniły kolor ze złotawobrązowego na rudobrunatny i czerwony. Ten wspaniały pokaz kolorystycznych możliwości natury umożliwiło długie, bezdeszczowe lato, a sobotnia burza wyprasowała więdnące, pozwijane liście i dodała im wigoru. Po kilku minutach Clara wjechała swoją jaskrawożółtą hondą na parking przed moim blokiem. - Wejść z tobą? - Nie, dzięki za wszystko, jesteś wspaniała. Podała mi torebkę, którą zapobiegliwie zabrała z biura, zanim pobiegła do samochodu, i ruszyła za karetką.

- Trzymaj się i wypocznij dobrze, kobieto. Przez resztę tygodnia masz się nie pokazywać w pracy, słyszysz? Przytuliłam ją mocno. - Dobra z ciebie przyjaciółka, Claro. Patrzyłam, jak manewruje samochodem, żeby zawrócić na drogę, po czym odjeżdża, zostawiając mnie z dziwnym uczuciem pustki. Weszłam po schodkach na brukowane podwórko i otworzyłam drzwi przy akompaniamencie entuzjastycznego poszczekiwania Frankie. Po wieczornym spacerze z terierką snułam się po mieszkaniu, przejechałam palcami po zakurzonych meblach i podlałam rośliny. Chciałam na nowo podłączyć się do swojego prawdziwego życia, tego, które od zawsze znałam; czuć się otoczona swoimi rzeczami, wykonywać zwykłe czynności i rozkoszować się widokiem oraz odgłosami domu. Zastanawiałam się, czy zadzwonić do mamy, ale zaraz zaczęłaby panikować na myśl, że jej potrzebuję. Po co mają się tłuc z tatą aż z Somerset. Poza tym, gdyby tu zamieszkali, jak zdołałabym im wyjaśnić chodzenie spać z kurami i te zasłabnięcia? Ostry poranny przymrozek sprawił, że begonie powiędły, więc wyciągnęłam je z doniczek, nabrałam łopatkę kompostu i posadziłam w doniczkach wiosenne cebulki. Potem przyrządziłam sobie spaghetti, ale mój wzrok co i rusz wędrował ku zegarowi wiszącemu na ścianie salonu. Siódma trzydzieści. Wiedziałam, że o tej porze Grant budzi się już w środowy poranek i Lauren też powinna niedługo wstać, żeby zająć dziećmi, ale nie chciało mi się spać. Uznałam, że po ciężkiej nocy Lauren ma prawo być wyczerpana. Chyba mogłam pozwolić jej pospać chwilę dłużej. Zawołałam Frankie, wzięłam ją na kolana, a sama skakałam po kanałach telewizji, ale nie mogłam się skupić na żadnym programie. O wpół do dziewiątej postanowiłam przyszykować się do spania. Poszłam napuścić wodę do wanny. Już miałam wejść do gorącej kąpieli, gdy zadzwonił telefon. - Cześć, jak się masz? - zapytał Dan. Na brzmienie jego głosu przeszedł mnie dreszcz radosnego podniecenia. Kurczowo trzymając słuchawkę, niemal jak linę ratowniczą, zmusiłam się do nonszalanckiego tonu. - Świetnie. A ty?

- Od razu lepiej, gdy cię słyszę. Martwiłem się o ciebie, na pewno dobrze się już czujesz? - Dziś zasłabłam w pracy i zawieźli mnie do szpitala - przyznałam się. - Powinnaś do mnie zadzwonić! - zawołał. - Co ci dolega? - Znów zajął się mną ten chiński doktor. Powiedział, że to prawdopodobnie skutek porażenia piorunem. Dostałam zwolnienie z pracy na kilka dni. - Zawahałam się, po czym dodałam: - Mówił też, że czasami uderzenie pioruna powoduje dziwne objawy. - Ale dobrze się już czujesz? - Chyba tak. - Może do ciebie wpaść? Moje oczy znów powędrowały w stronę zegara. - Nie! Wiedziałam, że nie zabrzmiało to zbyt miło, i od razu zrobiło mi się przykro. Oczywiście, Dan był świetnym kandydatem, żeby zostać w moim życiu kimś specjalnym, ale w tych okolicznościach nie chciałam go do tego zachęcać. Och, jak bardzo pragnęłam mu o wszystkim opowiedzieć. Wyobraziłam sobie, że trzyma mnie w ramionach i powstrzymuje moją duszę przed ucieczką do ciała Lauren. - No cóż - mruknął. - W takim razie odezwę się później. - Poczekaj! - Tak, Jessico? - Coś... coś się zdarzyło, gdy uderzył mnie piorun. Od tamtego czasu nie czuję się... sobą,. - To znaczy? - Naprawdę cię lubię, Dan. Tylko przechodzę trudne chwile. - To mam do ciebie zadzwonić czy nie? - Nie wiem. Tak, zadzwoń. Może. Roześmiał się nagle. - Nie podejmuj pochopnych decyzji. - Chcę cię jeszcze zobaczyć, Dan. - Dobrze. To teraz dam ci spokój i pozwolę, żebyś się zajęła własnymi problemami. - Dzięki, Dan. Do widzenia. Gdy tylko odłożył słuchawkę, wybuchnęłam płaczem. Dan był pierwszym facetem od wieków, którego gotowa byłam dopuścić do swojego życia, ale teraz zupełnie nie wiedziałam, jak sobie z tym poradzić.

Frankie oparła głowę o moje kolano, patrząc na mnie zaniepokojona, więc przytuliłam ją mocno. - Och, Frankie - wyjęczałam, ukrywając twarz w śmierdzącej psiej sierści. - Co ja mam zrobić?

Rozdział siódmy Obudziłam się, a po moim łóżku skakał Toby. - Mamusiu, wstawaj! - wołał. - Tatuś mówi, że już nie będzie czekał, aż się obudzisz. Chce iść do pracy. Spojrzałam zaczerwienionymi oczami na budzik. Wpół do dziesiątej. Nie tak źle, biorąc pod uwagę, że są ferie. - Myślałam, że wziął tydzień urlopu? Toby uśmiechnął się, buzię miał zaróżowioną i wykrzywioną od wysiłku. - Tatuś idzie do pracy, idzie do pracy, idzie do pracy. - Już dobrze, Toby, zrozumiałam, dziękuję. - Wygramoliłam się z łóżka i powlokłam do łazienki trochę zdegustowana gwałtowną pobudką. W domu lubiłam budzić się powoli, wsłuchując się przez kilka minut w spokój i ciszę swojego mieszkania. Dopiero potem szłam do kuchni zaparzyć herbatę i nakarmić Frankie. W połowie drogi do łazienki uświadomiłam sobie, że mimo wczorajszego pracowitego dnia, zakłóconej nocy i nieustannej paplaniny Toby'ego ramię boli mnie znacznie mniej. - Idź powiedz tatusiowi, że już się obudziłam, a ja wezmę prysznic. Ku mojej uldze, natychmiast zniknął. Wpatrywałam się w leżącą w wannie zabrudzoną koszulę. Zapach wymiocin przypomniał mi koszmary Teddy'ego. Biedne dziecko. To całe zamieszanie wytrąca go z równowagi. Odkręciłam wodę i stanęłam pod gorącym strumieniem, odchylając się na bok, żeby ochronić poparzone plecy i ramię. Jednak mimo starań opatrunki trochę się przemoczyły. Gdy wyszłam spod prysznica, oderwałam rożek przylepca i obejrzałam oparzenie w lustrze. Goiło się bardzo szybko, ale wiedziałam, że powinnam znaleźć czas na wizytę u pielęgniarki, żeby obejrzała ranę. Wróciłam do rozważań, jak postępować z Teddym. Dziwne, że ze wszystkich dzieci tylko on zdawał sobie sprawę, że nie jestem ich prawdziwą matką. Powinnam z nim porozmawiać, ale nie bardzo wiedziałam, od czego zacząć. Gdy zjawiłam się na dole w ubraniu Lauren, Grant czekał na mnie w kuchni. Wybrałam kremowe spodnie i morelową bluzkę, a do tego dwukolorową apaszkę w pasujących odcieniach. Doszłam do wniosku, że

Lauren musi się wybrać na zakupy po kilka zwykłych ciuchów. Wszystko wskazywało na to, że w pięknej kolekcji nie znajdę dresów ani nawet dżinsów, a w drogich ubraniach czułam się wystrojona i było mi niewygodnie. - Wreszcie się obudziłaś - stwierdził Grant. Otaksował mnie wzrokiem, wstał i cmoknął w policzek. - Ślicznie wyglądasz, Lauren. - Dziękuję. - Toby pewnie już ci powiedział, że zamierzam na parę godzin wypaść do pracy? Podeszłam do blatu i włączyłam czajnik. - Owszem. - Nie masz nic przeciwko temu? - Nie pojedziesz z nami po piaskownicę i zwierzęta? - Wciąż nie jestem przekonany, czy to dobry pomysł, Lauren. Nie lubisz, gdy dzieci się brudzą, a na dodatek bez przerwy będą wnosić do domu piasek. Przysporzą ci więcej pracy. - Grant, one nie mają czym się bawić. Nic dziwnego, że niania odeszła, skoro musiała je stąd zabierać na cały boży dzień. - Włożyłam do porcelanowej filiżanki torebkę ekspresowej herbaty. - Tobie też zrobić? Pokręcił głową. - Co za wstrętny zwyczaj, Lauren. Dlaczego nie zaparzysz w czajniczku? Te torebki są takie niechlujne. Popatrzyłam na niego z oburzeniem. - Jak na osobę aż tak niecierpiącą bałaganu, dziwię się, że masz... mamy czworo dzieci. Dom to nie sterylne laboratorium! - Nie zamierzam dyskutować, dlaczego mamy chłopców. Jeśli twoja pamięć kiedykolwiek wróci, to zrozumiesz, że to nie był mój pomysł. Przerwał, uświadamiając sobie, że za daleko się posunął. Wziął mnie za rękę i spojrzał mi w oczy. - Wiem, że dla ciebie to trudny czas, kochanie. Mnie też nie jest łatwo, ale chcę, żeby nam się udało. Kocham cię, ale od nowa musimy się poznać. Poradzimy sobie, prawda? Patrząc w jego oczy, poczułam przypływ ciepłych uczuć. Może i jest przesadnie drobiazgowy i perfekcyjny do bólu, ale chyba ma dobre serce. Przecież w niczym nie zawinił, a w tych trudnych okolicznościach starał się, jak mógł. Wiedziałam, że go uraziłam, krytykując nienaturalny porządek panujący w domu - w końcu to jego dom, nie mój.

Skinęłam głową, a gdy się pochylił, żeby mnie pocałować, nie odsunęłam się. Poczułam chłodny dotyk jego skóry o lekko cynamonowym zapachu i przez chwilę zastanawiałam się, co zdarzyłoby się między nami, gdybym jako jego żona została tu na dłużej. Oczyma duszy ujrzałam Dana i dopadły mnie nagłe wyrzuty sumienia. Poczułam się, jakbym zdradzała ich obu, ale niewiele mogłam na to poradzić. - Na pewno dasz sobie sama radę? - Jasne, będzie dobrze. Stałam i patrzyłam, jak zabiera marynarkę i wychodzi z domu. Z garażu dobiegł mnie warkot zapalanego silnika, potem odgłos podnoszonych i opuszczanych drzwi. Opony zachrzęściły na podjeździe i w końcu zapadła cisza. Przysiadłam ciężko na zwolnionym przez Granta stołku, objęłam dłońmi gorącą filiżankę i sączyłam słabiutką herbatę, próbując nie myśleć o przyszłości. - Dokąd poszedł tata? - zapytała Sophie, wyrywając mnie z zadumy. Stała w drzwiach i piorunowała mnie wzrokiem. - Do pracy. Ale tylko na chwilę. - Więc pewnie nie dostanę swojego królika - powiedziała. - Wiedziałam, że tak naprawdę wcale nie pozwolicie mi go mieć. A ty rozzłościłaś tatusia i poszedł sobie do pracy. Nienawidzę cię! Trzasnęła za sobą drzwiami, aż podskoczyłam. Filiżanka z delikatnej porcelany wysunęła się z moich palców i zagrzechotała o spodeczek. Ciekawe, ile słyszała z tego, co powiedział ojciec? Odstawiłam filiżankę na sterylny blat i przetarłam ze znużeniem oczy. Miałam nadzieję, że Sophie nie dosłyszała uwagi na temat chłopców. Tylu rzeczy nie wiedziałam o tej rodzinie, tyle musiałam się nauczyć. Znów przytłoczył mnie koszmar tej sytuacji. Przygnębiona przeczłapałam do pomieszczenia gospodarczego i zauważyłam, że ktoś wyjął pościel z pralki i rozwiesił na suszarce. Więc Grant też czasem pomagał w domowych czynnościach. - Wszystko w porządku, pani Richardson? Odwróciłam się i znalazłam twarzą w twarz ze starszą kobietą. Stała ze ścierką do kurzu w jednej ręce i puszką środka do polerowania w drugiej. - Ach, pani musi być...

- Elsie, kochanie. Pan Richardson uprzedził, że masz kłopoty z pamięcią. Pozwoliłam sobie opróżnić pralkę. Mały Teddy znów się pochorował? Ach... sprzątaczka, oczywiście. - Niestety - odparłam. Przyjrzała mi się bacznie i cmoknęła. - Wyglądasz na wyczerpaną, kochanie. Zrobić ci filiżankę dobrej herbaty? Z uśmiechem pokręciłam głową. Najwyraźniej Elsie miała podobne do moich poglądy na skuteczną terapię. Ilekroć byłam zmartwiona albo musiałam nad czymś pomyśleć, wstawiałam wodę na herbatę. - Właśnie wypiłam, dziękuję, Elsie. Ale opowiedz mi o Ted-dym. Często tak wymiotuje? - Ciągle dręczą go koszmarne sny. Ale nie wymiotuje, chyba że naprawdę się czymś przejmie. - Dziękuję, że przełożyłaś pościel. Myślałam, że to Grant. Elsie się uśmiechnęła. - Nie podejrzewam, żeby pan Richardson wiedział, gdzie jest suszarka, a ty, kochanie? Uśmiechnęłam się w odpowiedzi. - Pewnie masz rację. - Teraz pójdę posprzątać na górze, a ty zjedz śniadanie. Pan Richardson powiedział, że lekarz kazał ci dużo odpoczywać, więc jak pościelę łóżka, zawołam cię i utniesz sobie drzemkę. Skrzywiła się, bo w pokoju zabaw podniósł się rwetes. - Dziękuję, Elsie, ale zaraz wychodzę z dziećmi - powiedziałam. - Pracuj sobie spokojnie, zobaczymy się później. Popędziłam do pokoju zabaw i otworzyłam drzwi w sam czas, żeby zobaczyć, jak Sophie wali Nicole po głowie pilotem od telewizora. Nicole krzyczała, Sophie krzyczała, a Toby i Teddy skorzystali z zamieszania i wywrócili wózek dla lalek, więc wszystkie walały się teraz po podłodze. Telewizor ryczał na cały regulator, a Toby skakał po głowie jednej z lalek, przez co Nicole wrzeszczała jeszcze głośniej. Bez słowa pomaszerowałam do dziewczynek, wyjęłam pilota z ręki Sophie, wyłączyłam telewizor, zepchnęłam Toby'ego z lalki, postawiłam wózek i z rękoma na biodrach stanęłam przed wesołą gromadką. Przestali się wydzierać i wpatrywali się we mnie.

- Dobrze. A teraz marsz po buty, na siusiu, a potem ładujcie się do samochodu. Jedziemy do sklepu zoologicznego. Twarz Sophie pojaśniała ze zdziwienia. Dziewczynka uśmiechnęła się i popędziła zrobić to, co kazałam. Podczas gdy dzieci posłusznie wykonywały moje polecenia, upominając się nawzajem, wzięłam banana z salaterki i ruszyłam na górę po buty i płaszcz. Gdy znów zjawiłam się na dole, dzieci czekały już grzecznie w samochodzie, poza Teddym, który siedział na podłodze pokoju zabaw z odwrotnie założonymi butami. - Chyba poprzekręcały ci się stopy, Teddy - zażartowałam, przechodząc obok niego. - Spróbuj, może dadzą się odkręcić. Teddy popatrzył na mnie, potem na swoje nóżki, i na jego buzię wypłynął szeroki uśmiech. Zdjął buty i bez problemu je zamienił. - To buty, nie stopy - powiedział wolno i z namysłem jak zwykle. Teraz już są dobrze. - Świetna robota, Teddy. - Wyciągnęłam rękę. - Chodź, jedziemy. Przyjrzał się podejrzliwie mojej dłoni, ale w końcu się zdecydował. Podał mi małą łapkę i poszliśmy do garażu, oczywiście z nieodłączną piłką. Przedpołudnie spędziliśmy na oglądaniu zwierzątek, wpychaniu do samochodu złożonej piaskownicy i różnych drobiazgów ze sklepu zoologicznego. Potem zabrałam dzieci na wczesny obiad do restauracji przy centrum ogrodniczym. Gdy przyszło do płacenia rachunku, popatrzyłam na książeczkę czekową Lauren i uznałam, że najpierw muszę w domu przećwiczyć podrabianie jej podpisu. Ale w portfelu miała mnóstwo gotówki, więc zapłaciłam szybko i wyprowadziłam dzieci, czując się, jakbym właśnie popełniła oszustwo. W drodze do domu Sophie i Nicole hołubiły swoje pupilki trzymane w pudłach na kolanach. Toby podziwiał nową kolekcję zabawek do piasku - oczywiście największą uwagą obdarzył dużą plastikową koparkę. Teddy siedział cicho, tuląc do siebie piłkę. Ku mojemu rozczarowaniu, nie wydawał się zachwycony ani zwierzętami, ani piaskownicą. Zmartwiłam się, że może czuje się wykluczony. Popołudnie minęło na wykopywaniu dziury pod piaskownicę i ustawianiu klatki dla zwierząt.

Gdy tylko wróciliśmy do domu, Sophie podbiegła i pocałowała mnie w policzek, co przyjęłam jako przeprosiny za wcześniejszy wybuch. Granta jeszcze nie było, więc postanowiłam zrobić dzieciom podwieczorek. Sophie zapewniła mnie, że wszyscy przepadają za panierowanymi filetami z kurczaka i frytkami z piekarnika. Na szczęście potrafiłam to zrobić. Jednak Nicole zauważyła, że niania zwykle podaje ziemniaki i warzywa z sosem, co niezaprzeczalnie było trochę bardziej pożywne. Zostawiłam dziewczynki zajęte karmieniem zwierząt, a bliźniaki przed telewizorem, w którym leciał program dla dzieci. Powędrowałam do kuchni i zaczęłam szperać w przepaścistej zamrażarce w amerykańskim stylu, poszukując kurczaka. Potem dłuższą chwilę rozgryzałam ustawienia piekarnika i ultranowoczesnej płyty grzejnej, ale już po chwili stały na niej wielki gar wody na ziemniaki, drugi, na brokuły, które znalazłam na półce warzywnej w lodówce, a w piekarniku piekły się filety z kurczaka. Myśl o górach jedzenia, jakie trzeba przygotować dla sześciu osób, przyprawiła mnie o zawrót głowy. Uznałam, że dla siebie i Granta też zrobię panierowanego kurczaka, bo ani nie miałam pojęcia, co lubi, ani o której godzinie wróci. Poza tym nie chciało mi się dwa razy gotować. Zaczęłam od sterty brudnych ziemniaków. Umyłam i obrałam kilkanaście - po dwa, trzy na osobę - i wrzuciłam do gara. Gdy tylko woda znów zaczęła wrzeć, wykipiały, choć przykręciłam płytę, ale elektryczna kuchenka Lauren reagowała z opóźnieniem. Po garnku spłynęła brązowożółta breja, rozlała się na płycie i spiekła na czarną śmierdzącą skorupę. - Fuj, co się pali? - zapytał Toby, który przyszedł po coś do picia. - Wasz obiad - odparłam kwaśno, próbując wytrzeć płytę wokół garnka papierowym ręcznikiem, gorącym i lepkim od żaru płyty i wody. - Nie, mówię o tym. - Wskazał piekarnik, z którego sączyła się cienka strużka ciemnoszarego dymu. - O rany! - Rzuciłam się do szuflad, znalazłam w końcu parę kuchennych rękawic, szybko wyciągnęłam dące się pozostałości zeschniętych na wiór filetów i wrzuciłam je do zlewu. Oparłam się o blat, z rękawicami kuchennymi dyndającymi w jednej ręce, drugą przetarłam spoconą twarz. Wydęłam policzki, ogarniając wzrokiem zmarnowany posiłek.

Toby popatrzał na spaleniznę, potem z ukosa na mnie i wymknął się z kuchni. W tym samym momencie wpadły Sophie i Nicole. - Co tak śmierdzi? - zapytała Sophie już od progu. - Przypaliłam kurczaka - wyjaśniłam krótko. Wywróciła oczyma: „ale z ciebie fujara", i zabrała się z kuchni. Została tylko Nicole. Stanęła przy mnie, w namyśle przygryzając wargę. - Może zjemy paluszki rybne - zasugerowała. - Paluszki z ziemniakami i brokułami? - A nie mówiłam, żeby zrobić frytki! - zawołała Sophie z pokoju zabaw. - Niania robiła nam paluszki rybne z ziemniakami - powiedziała Nicole, ignorując siostrę. Wyjęła z zamrażarki dużą torbę paluszków. - Dla mnie, Sophie i chłopców po cztery - doradziła życzliwie, jakby rozmawiała z dzieckiem. Wzięłam od niej torbę i uznałam, że skoro dzieci po cztery, to Grant pewnie sześć. Plus cztery dla mnie, razem dwadzieścia sześć paluszków rybnych - w domu taki zapas starczyłby mi na pół roku. Wysypałam je na blachę, wstawiłam do piekarnika i zajęłam się zeskrobywaniem przypalonego kurczaka z osmalonego naczynia do zapiekania. Ziemniaki przestały już buzować i gotowały się powolutku, więc do drugiego garnka wrzuciłam brokuły i zaczęłam szukać talerzy i sztućców. Gdy paluszki dochodziły, utłukłam ziemniaki i wyłożyłam je na sześć talerzy obok brokułów. Nicole znów zakradła się do kuchni i popatrzyła na kopiaste porcje szarych ziemniaków i przegotowanych brokułów, wśród których prawie nie sposób było dojrzeć paluszków. - Za duże te porcje, nie? - zapytałam ją z niepokojem. - Nie przejmuj się, mamusiu. Niania Trudy też okropnie gotowała. O szóstej wieczorem zaczęła się operacja kładzenia dzieci do łóżek i do wpół do ósmej nie miałam czasu nawet podrapać się w nos. Właśnie usiadłam przy biurku Lauren z jej torebką z zamiarem poćwiczenia podpisu i nauczenia się na pamięć numerów kodów do kart, gdy otworzyły się drzwi sypialni. - Cześć. Nie bardzo wiedziałam, o której wrócisz, więc zostawiliśmy ci obiad. - Nie jestem głodny - wybełkotał. - Pragnę cię, Lauren. Chcę, żebyś wróciła.

- Grant, jestem zajęta - powiedziałam, zaniepokojona podnosząc głos. Przecież wczoraj wieczorem ustaliliśmy, że potrzebujemy trochę czasu, żeby znów się poznać. - Już mnie nie chcesz. - Westchnął i przyglądał mi się ze smutkiem. - Nie o to chodzi... tylko po prostu... cię nie znam. A takie zachowanie nie pomaga. - Przecież jesteś moją żoną. - Przyciągnął mnie do siebie i przytulił twarz do mojej szyi. - Musisz mnie kochać. - Piłeś. - Odwróciłam głowę, gdy spróbował wycisnąć na moich wargach mokry pocałunek. - Przestań, Grant. Nie. Na sekundę przyparł mnie do biurka, którego drewniany kant wpił się boleśnie w moje udo. Zaparłam się, czując, jak na mnie napiera. Sięgnęłam za siebie, żeby znaleźć coś, czym mogłabym się obronić. Moja ręka trafiła na szklany przycisk do papieru, ale Grant to zauważył i wytrącił mi go z ręki, zanim zdążyłam się zamachnąć. - Cholera, Lauren - burknął, wpatrując się w ciężką kulę, leżącą teraz na grubym dywanie. - Chyba nie chciałaś mnie uderzyć? - Odsunął się ode mnie z pobladłą twarzą. Opadł na kolana i chwycił się za głowę. - Grant - wydyszałam chrapliwie, mocno przerażona. - Myślę, że zdecydowanie powinniśmy spać w oddzielnych pokojach. Przeniosę się do sypialni gościnnej, jeśli wolisz zostać tutaj. - Tak, już mnie nie kochasz - jęknął. - Wiem to od miesięcy. - Popatrzył na mnie zaczerwienionymi oczami. - Masz kogoś innego, prawda? - Nawet jeśli, to nic mi o tym nie wiadomo - odparłam. - Uwierz mi, że wszystko zapomniałam. - Naprawdę? - Naprawdę, naprawdę. Trochę się uspokoił i wstał chwiejnie. - Ja będę spał w pokoju gościnnym. I tak mam tam swoje rzeczy. - Chodź, pomogę ci. - Poczułam ulgę, że opuścił go duch walki. Założyłam sobie jego ramię na zdrowy bark i poprowadziłam zataczającego się na korytarz. W sypialni gościnnej ciężko opadł na łóżko. Spojrzałam na jego bezładnie leżące ciało. Drżącymi rękoma ściągnęłam Grantowi buty, przykryłam go kołdrą i wymknęłam się z pokoju, cicho zamykając za sobą drzwi.

Na korytarzu oparłam się ścianę i dla uspokojenia wzięłam kilka głębokich oddechów. Że też musiałam trafić do tego piekła, pomyślałam rozżalona. - Tatuś jest chory, mamusiu? - zapytał cichy głos. Sophie patrzyła na mnie szeroko otwartymi oczyma od drzwi swojej sypialni; jej długie kasztanowe włosy rozsypały się po bladoniebieskiej piżamie. Skinęłam głową. - Poczuł się trochę gorzej, ale położyłam go spać i rano na pewno będzie zdrowy. - Dlaczego śpi w sypialni dla gości? - Bo źle się czuje i nie chce mi przeszkadzać. Chodź z powrotem do łóżeczka, młoda damo. - Wzięłam ją za rękę. Pochyliłam się, żeby ją przytulić, a wtedy ona objęła mnie za szyję. - Przepraszam, że byłam dla ciebie niedobra, mamusiu - wyszczebiotała. - Jestem taka szczęśliwa, że kupiłaś mi królika. Cieszę się, że nie umarłaś. Naprawdę. Pocałowałam ją i łagodnie odsunęłam z jej czoła kosmyk jedwabistych włosów. Byłam dziwnie zadowolona z tego, że mnie zaakceptowała, przynajmniej na razie. - Ja też się cieszę - odparłam. Zgasiłam światło i uśmiechając się do siebie, wróciłam do sypialni Lauren. Może czasami było tutaj całkiem miło. Gdy następnego ranka obudziłam się zwinięta na łóżku obok Frankie, czekało mnie powtórne przeżycie środy. Zamknęłam oczy i przebiegłam myślą wszystkie możliwe przekręty, których mogłabym się dopuścić, na przykład poznać jako Lauren numery totolotka, a następnego dnia skreślić je jako Jessica. Albo dowiedzieć się, które konie wygrały na wyścigach, i postawić na zwycięzców wszystkie oszczędności. Kłopot w tym, pomyślałam z grymasem, że jestem osobą z gruntu uczciwą. Ponadto obawiałam się też, że póki lepiej nie zrozumiem tego, co się dzieje, lepiej nie ryzykować i w żaden sposób nie wpływać na los. Gdybym podstępem zdobyła miliony, rozważałam, popijając poranną herbatę, ta nieuczciwość wróciłaby i dręczyła mnie do końca życia. Leżałam i słuchałam odgłosów domu. Sąsiedzi wychodzili do pracy, uruchamiali samochody, trzaskali drzwiami. Wpatrywałam się w sufit i zastanawiałam, czemu dziś rano moje mieszkanie wydawało się takie

ciche. Czyżby dlatego, że o tej porze zwykle przebywałam w nim jedynie w weekendy? A może dlatego, że tęskniłam za dziećmi? Zadzwonił telefon. Podejrzliwie popatrzyłam na aparat, po czym wyciągnęłam rękę i podniosłam słuchawkę. - Halo? - Cześć Jessico, mówi Clara. Jak się masz? - Byczę się w łóżku i dziwię, czemu tu tak cicho - przyznałam ze smutnym uśmiechem. - Wolałabym chyba być w pracy. - Pan Armitage przyszedł dziś z samego rana. Powiedział, ze może w przerwie obiadowej wpadnie cię odwiedzić. Pomyślałam sobie, że cię ostrzegę. - Na wypadek, gdybym była z Danem? - Zachichotałam. - Niestety nie ma aż tak dobrze. - A szkoda. Wydawałaś się w nim zadurzona. W końcu istnieje miłość od pierwszego wejrzenia. - Trochę za wcześnie, żeby to rozstrzygnąć, ale masz rację, Claro. Nie tracę nadziei. - Muszę kończyć - zniżyła głos do szeptu. - Szef. - Pa, Claro. Dzięki za ostrzeżenie. - Odłożyłam słuchawkę i wyśliznęłam się z łóżka. Nie czułam się chora, ale za to winna, że wszyscy się o mnie tak martwią z powodu tego omdlenia w środku dnia, podczas gdy ja po prostu tylko na chwilę wróciłam do Lauren. Nawet po najcięższym dniu w rodzinie Richardsonów nie musiałam dochodzić do siebie, wylegując się cały dzień w łóżku. Postanowiłam już dłużej nie użalać się nad sobą i wolny dzień spędzić przyjemnie. Bezdeszczowe lato przeszło w cudowną jesień, chociaż gwałtownie się ochłodziło. Wyszłam na godzinny spacer z Frankie, szurając nogami po pierwszych opadłych liściach, i zatrzymałam się w lokalnym minimarkecie, żeby kupić coś do jedzenia. Potem wróciłam do domu i posprzątałam mieszkanie, załadowałam pralkę i usadowiłam się z książką, do której zabierałam się od ostatniego Bożego Narodzenia. Ledwie przewróciłam drugą stronę, gdy zadzwonił dzwonek u drzwi. Rzuciłam okiem na zegar. Minęła pierwsza. To pewnie Stephen wpadł w przerwie na obiad. Odłożyłam książkę na stolik i palcami przeczesałam włosy.

Frankie szczekała jak szalona. Za progiem nie zobaczyłam Stephena, ale Dana. - Och! Witaj. - Cześć. Nie przeszkadzam? - Nie, jasne, że nie. Wchodź. Przytrzymałam za obrożę miotającą się Frankie i cofnęłam się, żeby go wpuścić. Nie omieszkałam zauważyć przy tym, jaki jest seksowny w miękkiej skórzanej kurtce i fajnie skrojonych spodniach. Oszałamiająco pachniał wodą po goleniu. Moje zmysły się wyostrzyły. - Skąd się tu wziąłeś? - Przejeżdżałem niedaleko i pomyślałem, że wpadnę zerknąć, co porabiasz. Staliśmy, patrząc na siebie speszeni. Ja na pewno się zarumieniłam. Ciekawe, czy na mojej twarzy odbijają się intensywne uczucia, które we mnie wzbudza, pomyślałam z niepokojem. Zamknęłam drzwi i puściłam Frankie. Natychmiast rzuciła się na Dana, jak na długo niewidzianego przyjaciela. - Frankie, spokój! - zarządziłam, wykorzystując okazję, żeby ukryć swoje zmieszanie. Schyliłam się, żeby znów niesforną terierkę złapać za obrożę, i dokładnie w tej samej chwili Dan pochylił się, żeby ją pogłaskać po głowie. Niechcący nasze twarze niemal się zetknęły, jego włosy musnęły moje wargi. Wyprostowaliśmy się i żarliwie spojrzeliśmy sobie w oczy. Staliśmy tak blisko, że czułam na twarzy jego oddech. Tkwiłam jak zahipnotyzowana, nie będąc w stanie się ruszyć. Jego wargi nagle spoczęły na moich, rozpłynęłam się i oddałam mu pocałunek z taką intensywnością, że aż zaparło mi dech. Jakbym na ten moment czekała od urodzenia. Wszystko poza nami przestało się liczyć. Nagle znów zadzwonił dzwonek. Zamarłam w ramionach Dana. - Czekasz na kogoś? - wyszeptał w moje włosy. - Szef! - Oderwałam się od niego z pałającymi policzkami. - Moja przyjaciółka Clara zadzwoniła wcześniej i uprzedzała o jego wizycie. Dan odsunął mnie na odległość ramienia, przyglądając mi się bacznie, a dzwonek brzęczał jak szalony. - Mam sobie iść? - Nie, zostań. - Podeszłam do drzwi z Frankie skaczącą wokół moich kostek. Po drugiej stronie stał Stephen z bukietem róż.

- Jak się czujesz? - Nachylił się i skromnie pocałował mnie w policzek. Zanim zdążyłam zareagować, wszedł do salonu. Zobaczył Dana i stanął jak wryty. - Och, nie przypuszczałem, że masz towarzystwo. - To Dan - wychrypiałam. Ledwie mogłam oddychać i nie wiedziałam, czy to za sprawą serca walącego po pocałunku, czy dlatego, że mój były kochanek właśnie poznał swojego potencjalnego następcę. - Dan zawiózł mnie do szpitala w sobotę po wypadku. Dan, to Stephen Armitage, mój szef. Dan wyciągnął rękę, ale Stephen zawahał się i przez okropną chwilę pomyślałam, że jej nie uściśnie. Na szczęście dobre maniery zwyciężyły, choć Dan witał się z kamienną twarzą. - Hm, może usiądziecie - zaproponowałam. - Pójdę wstawić wodę. Uciekłam do kuchni z Frankie przy piętach. Właśnie nalewałam do czajnika wodę, gdy poczułam, że ktoś obejmuje mnie w pasie. Odwróciłam się i znalazłam twarzą w twarz ze Stephenem. - Jak się czujesz, Jessico? - szepnął mi w ucho. - Martwiłem się o ciebie. - Stephen! Co ty wyprawiasz? - Odsunęłam się od niego i z rozmachem włączyłam czajnik. Stephen zrobił krok ku mnie. Frankie zaczęła warczeć. - Stęskniłem się za tobą - wymruczał, ignorując psa. - Kiedy usłyszałem, że zabrali cię do szpitala, zdałem sobie sprawę, jak wiele dla mnie znaczysz. Byłem głupi, Jess. Chcę, żebyś wróciła. - Za późno - odparłam. - Jestem teraz inną osobą. Włoski stanęły mi na karku z powodu dwuznaczności tego wyznania. Powstrzymując drżenie, przywołałam wyraz twarzy wyrażający jednocześnie stanowczość i współczucie. - Miło z twojej strony, że przyniosłeś mi kwiaty, ale będzie lepiej, jeśli sobie pójdziesz. Przykro mi, Stephen, nasz związek skończył się dwa lata temu. Nie układało się nam wtedy i nie warto dalej próbować. Wpatrywał się we mnie oczyma pałającymi złością albo urazą, nie byłam pewna. Za to z całą pewnością nie chciałam, żeby Dan nabrał jakichś głupich podejrzeń. - Pożałujesz tego, Jessico. Patrząc na zdegustowaną twarz Stephena, czoło naznaczone już zmarszczkami i skronie lekko przyprószone siwizną, po raz pierwszy

uświadomiłam sobie dużą różnicę wieku między nami. Gdy zaczęłam dla niego pracować, miałam osiemnaście lat i postrzegałam go wtedy jako dojrzałego, atrakcyjnego mężczyznę. Poza tym go podziwiałam. Podejrzewam też, że pochlebiało mi jego zainteresowanie i, nie oszukujmy się, związek z kimś, z kim spędzałam tyle czasu, był po prostu wygodny. Teraz, gdy Stephenowi stuknęła czterdziestka, wydał mi się nagle stary i zmęczony. Może dlatego, że ciężko pracował, a może z powodu stresu związanego z pracą. Tak czy inaczej, jasno zrozumiałam, że zupełnie nic do niego nie czuję. - Myślę, że powinieneś sobie pójść - rzuciłam krótko. Zamknęłam w kuchni wciąż warczącą Frankie i ruszyłam przodem. Próbując nie natknąć się na domyślne spojrzenia Dana, stanowczym krokiem zmierzałam do drzwi. - Dziękuję za kwiaty - powiedziałam. Przystanął w progu i spróbował wziąć mnie za rękę, ale ją odsunęłam. - Twoja strata. - Pokręcił głową. - Żebyś potem nie mówiła, że cię nie ostrzegałem. - Zobaczymy się w poniedziałek w biurze. Do widzenia, Stephen. Wróciłam do salonu, w którym Dan siedział na brzeżku kanapy, i klapnęłam obok, unikając jego wzroku. - Nie mów mi, że to ten facet, z którym kiedyś żyłaś - odezwał się Dan. - Sama tego nie rozumiem - przyznałam. - To się skończyło. Potem pracowaliśmy razem i nie było żadnego problemu. Nie mam pojęcia, co w niego wstąpiło. - Może wyczuł w tobie zmianę. Kiedy wiedział, że jesteś sama i nie musi się starać, do szczęścia wystarczało mu to, że codziennie cię widzi. Pewnie uznał, że nadal do niego należysz. - Jesteś psychologiem? - zapytałam ze śmiechem. - Nie, ale trudno nie poznać zazdrosnego faceta. Gdy poszedł za tobą do kuchni, oznaczał własny teren, żeby dać mi do zrozumienia, że jest kimś więcej niż tylko twoim szefem. - Ale zostałeś. - Nie poddaję się tak łatwo. - Głupio mi, bo dopiero się poznaliśmy. Mogłeś pomyśleć, że on coś dla mnie znaczy.

- Po takim pocałunku? Nie sądzę. Jest coś między nami, czuję to od pierwszego spotkania, tam na wzgórzach. Ty przecież też to czujesz, prawda? - Tak. Lekko oparł rękę na moich dłoniach złożonych na kolanach. Błądził kciukiem po kolanie i znów ogarnęła mnie fala gorąca. Jego dotyk działał na mnie tak, jak nic do tej pory. Zwróciłam ku niemu płonącą twarz. Wyczułam, że znów chce mnie pocałować, i w oczekiwaniu zamknęłam oczy. Dotknięcie jego warg było tak lekkie, że przypominało łaskotanie elektrycznej iskierki. Delikatnie muskał wargami moją twarz, zaczynając od kącików ust, przez policzki do powiek. Całował moje czoło i włosy. W końcu poczułam, że zaraz wybuchnę z pożądania. Otworzyłam oczy. Uśmiechnął się do mnie z takim pragnieniem w oczach, że zaparło mi dech. Jedną ręką nadal przytrzymywał na kolanach moje dłonie, drugą obrysował kontur warg, a potem koniuszkiem palca powędrował w dół mojej szyi i zatrzymał się na zamku błyskawicznym od dresu. Spojrzał na mnie pytająco. Ledwo skinęłam głową, sparaliżowana jego cudownym dotykiem. Zamek rozsuwał się wolniutko, ukazując biały koronkowy stanik i falujące piersi, gdy z trudem łapałam oddech. Opuścił między nie głowę i poczułam drżenie jego języka, wysyłające wzdłuż mojego kręgosłupa kolejne fale rozkoszy. Ściągnął ze mnie srebrzystoszarą bluzę i odrzucił ją daleko. Przerwał na chwilę, żeby zdjąć kurtkę. Zaczęłam rozpinać jego koszulę. Znów wstrząsnął mną dreszcz emocji, tym razem na widok opalonego, pięknie umięśnionego torsu. Rozpięłam stanik. Zsunął go ze mnie delikatnie, pochylając twarz ku moim piersiom. Pod dotykiem jego ciepłych ust zamknęłam oczy i wygięłam się w łuk. Odszukałam klamrę paska jego spodni i szybko ją rozpięłam, po czym uwolniłam się od reszty ubrania. Nie wierzyłam temu, co się dzieje. Od dwóch lat z nikim nie spałam i nigdy, ale to nigdy, nie czułam niczego podobnego.

- Dan - wysapałam, gdy przytulił mnie mocno. Ciepła skóra jego nagiego torsu rozgrzewała moje piersi. Wzbierało we mnie nieograniczone szczęście. Odnalazł wargami moje usta, przywarł do nich mocno, badając je dociekliwym językiem. Otworzyłam się na niego, poczułam go w sobie i wyruszyłam mu naprzeciw, kołysząc się łagodnie. Na twarzy i szyi Dana lśnił nasz wymieszany pot. Porwała nas namiętność. Jakiś czas później poszliśmy do sypialni i leżeliśmy przytuleni, a potem zaczęliśmy wszystko od początku. Światło popołudnia zaczęło przygasać, powlekając pokój szarym połyskiem. Zerknęłam na budzik. Piąta. Na szczęście Teddy spokojnie przesypiał większość nocy, dzięki czemu nie musiałam się budzić. Byłam mu dozgonnie wdzięczna za ten drobny akt miłosierdzia. Przykryliśmy się, bo zaczęło się robić chłodno, i gdy leżeliśmy spleceni pod ciepłą kołdrą, pogłaskałam ramię Dana i uśmiechnęłam się do jego oczu. - Cieszę się, że nie poszłam dziś do pracy. - Ja też - odparł z uśmiechem. - To najmilej spędzone popołudnie w całym moim życiu. Oparłam się na łokciu i przyglądałam mu się z bliska. - Naprawdę? - No cóż, zawsze to przyjemniejsze niż praca - powiedział, więc rąbnęłam go w głowę poduszką. Roześmiani rzuciliśmy się na łóżko.

Rozdział ósmy Leżałam umoszczona wygodnie w zgięciu ramienia Dana, gdy usłyszałam dobiegające z kuchni jęki Frankie. Najwyraźniej miała dość drzemania w swoim koszu. - Biedna Frankie! Siedzi zamknięta od paru godzin. Zawinęłam się kołdrę i ruszyłam do drzwi, oglądając się na nagiego Dana. - Wpuszczę ją, dobrze? - Jasne. - Wstał. - Lepiej narzucę coś na siebie, zanim zamarznę. Zjedliśmy szybki posiłek składający się z wyszperanego w zamrażarce wędzonego łososia i jajecznicy, potem usiedliśmy na kanapie. Piliśmy herbatę, a Frankie wylegiwała się na naszych kolanach. - Chyba nie bardzo lubi twojego szefa - zauważył Dan, głaszcząc uszy terierki. - Właściwie wcale go nie zna. Kupiłam ją w schronisku, gdy przeniosłam się tutaj po wyprowadzce z mieszkania Stephena. Uznałam, że dobra będzie z niej kompanka, i zupełnie się nie pomyliłam. - Grzeczny piesek. Gdy została ze mną na sobotnią noc, zachowała się nienagannie. - A twoja labradorka się nie denerwowała? - Bessie? Nie, spodobało jej się towarzystwo. Zwinęły się obie w kłębek w koszu jak siostry. - Bessie to młody pies? - Ma dopiero dwa lata. Tata mi ją, kupił, żebym miał towarzystwo podczas wyjazdów. - Gdzie pracujesz? - Prowadzę firmę, nazywa się Bandyci Brennana. Wynajmuję pubom i klubom automaty do gier. Moi ludzie obsługują i opróżniają automaty, a ja zajmuję się szukaniem nowych klientów. Jestem kimś w rodzaju komiwojażera, bo jeżdżę po całym kraju, choć oczywiście nie sprzedaję, tylko wynajmuję. - Więc większość czasu spędzasz w pubach - powiedziałam, chichocząc. - A teraz jesteś z niepijącą dziewczyną. - Tak, zauważyłem. - Przytulił się i trącił mnie nosem w szyję. -Jak na razie jesteś nie tylko miła, ale i tania w utrzymaniu. Już chciałam krzyknąć z oburzeniem, gdy mój wzrok padł na zegar. O nie! Zrobiło się wpół do ósmej.

Popatrzyłam na Dana niespokojnie, nie bardzo wiedząc, co robić. Zapewne spodziewał się zostać na wieczór, jeśli nie na całą noc, ale niedługo będę potrzebna gdzie indziej. Zastanawiałam się, jak dziś rano czuje się Grant i czy w ogóle już się obudził. Zaświtała mi myśl, że po wczorajszym wybryku może być w dość kiepskim stanie. A jeśli dzieci wstały i nie ma komu się nimi zająć? Wyobraziłam sobie bliźnięta biegające jak w amoku, podczas gdy Nicole i Sophie bez powodzenia próbują obudzić najpierw ojca, potem matkę. - Naprawdę przepraszam, Dan, ale dziś wieczorem jestem zajęta. Popatrzył na mnie ze zdziwieniem. - Naprawdę? - Tak, ja, hm... obiecałam spotkać się z Clarą. Wybieramy się na yyy... zajęcia. - Jakie zajęcia? Rozejrzałam się po mieszkaniu, gorączkowo próbując wymyślić odpowiedź. Moje oczy spoczęły na rządku roślin doniczkowych stojących na wysokiej półce. - Ogrodnicze. Uczą, kiedy wysadza się wiosną cebulki, czym nawozić rośliny, takie tam. - No to trudno. Zsunął z kolan Frankie, wstał i się przeciągnął. - Zobaczymy się jutro? - Jutro wieczorem też będę zajęta. - Pytałem o dzień. - Nie musisz pracować? - Na tym polega urok własnej firmy. - Wzruszył ramionami. - Mogę pracować, kiedy chcę. - Popatrzył na mnie lekko podejrzliwie. - Często masz te zajęcia? - Yyy... to trochę zależy. Odbywają się w domu prowadzącego, więc spotykamy się, gdy to odpowiada gospodarzowi, zwykle późno wieczorem. Dan zmarszczył brwi. Nie całkiem mi wierzył, ale znów wzruszył ramionami i podniósł kurtkę. - Jeśli na pewno chcesz mnie zobaczyć, to wpadnę jutro w porze obiadu. Zakładam oczywiście, że nie idziesz do pracy?

Wiedziałam, że słyszał, jak mówiłam Stephenowi, że do pracy wracam w poniedziałek. Pewnie sprawdzał, czy te kursy to przypadkiem nie wymówka, żeby się go pozbyć. Wstałam, objęłam Dana w pasie i oparłam głowę o jego ramię. - Spędziłam dziś z tobą cudowny dzień - wyznałam szczerze. -Jutro też będę w domu, jak przykazał lekarz, i nie wiem, co przyjemniejszego mogłabym robić niż spędzić popołudnie z tobą. Uśmiechnął się, najwyraźniej uspokojony, pocałował mnie, potem ruszył do drzwi. Przystanął i spojrzał przez ramię. - Do zobaczenia jutro. Przyjemnych zajęć. Gdy tylko wyszedł, wzięłam Frankie na półgodzinny spacer wokół bloku. Po powrocie dałam jej kolację, umyłam się szybko, wyszorowałam zęby i wróciłam do wymiętego łóżka. Wciąż pachniało mną i Danem. Zamknęłam oczy i uśmiechnęłam się z zadowoleniem. Od pierwszego spojrzenia miałam rację co do Dana. Był zdecydowanie fantastyczny. Gdy pędem mijałam drzwi pokoju gościnnego, zauważyłam, że Grant wymiotuje w łazience. Wyskoczyłam z łóżka, gdy tylko otworzyłam oczy, wystraszona, co dzieci mogły nawyczyniać. Pobiegłam długim korytarzem, żeby zajrzeć do ich sypialni. Wszystkie cztery łóżka były puste. Przystanęłam za progiem pokoju gościnnego, ale natychmiast uznałam, że w tej chwili Grant na pewno nie wie i niespecjalnie troszczy się o to, gdzie są dzieci. Otulając się szczelniej jedwabnym peniuarem, pognałam na dół. W domu panowała dziwna cisza. Drzwi do kuchni były otwarte, na blacie stały brudne talerze po płatkach zbożowych. Widocznie Sophie dała chłopcom śniadanie, pomyślałam, wchodząc do pokoju zabaw. Nicole i Toby leżeli przytuleni na kanapie i oglądali poranny program w telewizji. Teddy wylegiwał się na poduszce, oczywiście ze swoją piłką, i gdzieś zapatrzony mamrotał po nosem. Był jeszcze w piżamie, spodnie opadały pod ciężarem dużej pieluchy, którą wciąż zakładałam mu do łóżka. - Gdzie Sophie? - zapytałam od drzwi. Nicole i Toby podnieśli wzrok, wolno zdając sobie sprawę z mojej obecności. Teddy dalej patrzył w dal i skandował coś po cichu. - Poszła do królika - rzuciła Nicole. - Ja chciałam zobaczyć Ginny, ale mądralińska Sophie powiedziała, że na dworze jest zimno. - Włożyła coś ciepłego?

Nicole wzruszyła ramionami, kierując uwagę na ekran telewizora. Pobiegłam z powrotem na górę i wyjrzałam przez okno sypialni na biało upudrowane przymrozkiem trawniki i krzaki, ale - jak obiecałam Grantowi - zwierząt nie było widać z domu. Zmartwiona, że Sophie wyszła sama i przemarzła, chwyciłam z szafy jasnobrązowy płaszcz, narzuciłam go na peniuar i pognałam na dół. Ruszyłam dziarsko przez ogród. Ku swojej uldze w szopie zastałam Sophie - siedziała owinięta w gruby sweter i trzymała w ramionach królika. Przysiadłam obok niej na odwróconej skrzynce. - Jak się miewa? - Pogłaskałam jedwabisty grzbiet futrzaka. - Bałam się, że Blackie bardzo zmarzła - wyjaśniła Sophie -Może przestawilibyśmy klatkę do szopy? Kiwnęłam głową. - Doskonały pomysł. Nie sądziłam, że tak szybko się ochłodzi. Jeśli wszystkie narzędzia przeniesiemy pod jedną ścianę, wtedy pod drugą zrobi się miejsce na klatkę. Może znajdziemy jakiś stół albo ławkę, żeby nie stała na podłodze. Sophie obrzuciła mnie dziwnym spojrzeniem. - Czemu tak patrzysz? - Zmieniłaś się - powiedziała po prostu. - Przed tym piorunem nie cierpiałaś zwierząt. Teraz jesteś całkiem fajna. Zarumieniłam się, jakbym została przyłapana na gorącym uczynku. - Cieszcie się, że tego nie pamiętam - rzuciłam z uśmiechem, notując jednocześnie w pamięci, żeby być przy dzieciach ostrożniej sza. Kłopot w tym, przypomniałam sobie, że wcale nie znam Lauren. Jedyne, co mogłam zrobić, to być sobą. Sophie odpowiedziała mi uśmiechem, po czym zadrżała i mocniej przytuliła królika, żeby się ogrzać. - Chodź, włożymy go teraz do klatki. - Wstałam. - Powinno mu być dobrze, słońce jest wyżej i roztopiło przymrozek. Poza tym twój króliczek ma mnóstwo słomy i może przytulić się do Ginny, dopóki nie zrobimy porządku w szopie. Później przyjdziemy tu znowu. Sophie kiwnęła głową i wsadziła królika do klatki, po czym pobiegła przede mną w podskokach. Ze wzruszeniem patrzyłam na jej stopy tańczące po kruchej trawie. Cieszyłam się razem z nią, to oczywiste, ale chodziło o coś więcej. Czyżby budził się we mnie instynkt macierzyński?

Wszelkie rozmyślania na temat uroków macierzyństwa odpłynęły szybko, gdy weszłam do ciepłego pokoju zabaw i poczułam straszliwy smród. - Teddy narobił w majtki, Teddy narobił w majtki! - skandował Toby głosem stłumionym przez kołnierzyk szlafroka, za którym chował twarz. Nicole zatkała ręką nos i udawała, że wymiotuje. Teddy nadal wylegiwał się na poduszce i zdawał się zupełnie nieporuszony wywołanym przez siebie zamieszaniem. Spojrzałam na Sophie, oczekując jakiejś wskazówki. - Trzeba mu zdejmować pieluchę zaraz po tym, jak się obudzi wyjaśniła. - Inaczej myśli, że nie musi korzystać z ubikacji. A więc to moja wina. Otarłam dłonią twarz, rozważając okro-pieństwo stojącego przede mną zadania. Była prawie dziesiąta, nawet jeszcze nie zdążyłam się ubrać, a teraz jeszcze to... - Nie ruszaj się stąd - poleciłam Teddy'emu. - Idę przyszykować ci kąpiel. - Podczas gdy wanna napełniała się wodą, grzebałam w szafie Lauren, poszukując roboczego ubrania. - Musisz mieć jakieś dżinsy mruczałam, przeszukując z rozpaczą półki zapchane ekskluzywnymi ciuchami. - Co wkładałaś do takich zadań, na litość boską? Coś się za mną poruszyło i niemal podskoczyłam. Odwróciłam się szybko. W drzwiach stał Grant. - Rozmawiasz sama ze sobą? - zapytał sucho. Znów się zarumieniłam. Muszę być ostrożniej sza, bo inaczej któregoś dnia obudzę się w pokoju ze ścianami obitymi gąbką. - Miło, że odzyskałeś ludzki głos - odparowałam. - Wczoraj wieczorem trudno było cię zrozumieć. Miał tyle przyzwoitości, że wydawał się speszony. - Naprawdę przepraszam, kochanie. Trochę za dużo wypiłem. - Wystraszyłeś mnie. Przez jego twarz przemknął wyraz udręki. Podszedł do mnie z uniesionymi rękoma. - Przecież cię przepraszam. Chciałem tylko, żebyśmy znów się do siebie zbliżyli. Tęsknię za tobą, Lauren. Miał tak smutną minę, że zrobiło mi się go żal. Ale na szczęście zwyciężył rozsądek i zachowałam dystans, serwując Grantowi pełen współczucia uśmiech.

- Muszę zakręcić wodę w łazience albo będziemy mieli powódź. Ominęłam go zgrabnie. Poszedł za mną korytarzem i stanął w drzwiach, gdy w ostatniej chwili zakręciłam kran i wyjęłam korek, by wypuścić trochę wody. - Naprawdę straciłaś wszystkie wspomnienia, Lauren? Opierał się o futrynę i przyglądał mi się z namysłem. Zaskoczona pytaniem lekko rozchyliłam usta. - Przecież słyszałeś, co doktor Shakir powiedział o uszkodzonych płatach skroniowych - odparłam, prostując się. - Naprawdę niewiele pamiętam. Spojrzał na mnie niepewnie. - W szpitalu mówiłaś o jakichś innych wspomnieniach. Pielęgniarka powiedziała, że po obudzeniu się ze śpiączki myślałaś, że jesteś kimś innym. - Byłam zdezorientowana - skłamałam. - Nie zapominaj, że o włos uniknęłam śmierci. Może coś mi się śniło. - Wzruszyłam ramionami. - Nie mam pojęcia. - Wciąż wpatrywał się tak badawczo, aż zaczęłam się zastanawiać, czy przypadkiem się czegoś nie domyśla. Czyżby w końcu wyczuł, że nie jestem prawdziwą Lauren? - Muszę iść po Teddy'ego oznajmiłam, kończąc dyskusję. - Ja się wylegiwałam w łóżku, ty odsypiałeś wczorajsze hulanki, a Teddy za długo został w pieluszce i się ufajdał. Wspaniali z nas rodzice. Ewentualne dalsze wzajemne oskarżenia ucięło pojawienie się Sophie, która poinformowała, że Teddy płacze na dole. Zostawiłam Granta w drzwiach łazienki i popędziłam na dół. Nad żaryczanym Teddym stała Elsie. - No coś podobnego! - powiedziała głosem niemal piskliwym z oburzenia. - Ten dzieciak nie pasuje do takiego ładnego domu. No niech pani zobaczy, co nawyrabiał. - Wystarczy, zajmę się tym, Elsie. Sprzątaczka odwróciła się i popatrzyła na mnie z jasno wypisaną na twarzy dezaprobatą. No tak, nie zdążyłam się ubrać. - Przepraszam, pani Richardson, ale ten smród jest nie do zniesienia. I nie chodzi tylko o chłopaka. Na podłodze pomieszczenia gospodarczego jest pełno słomy, w kuchni brudne talerze... - Elsie, dlatego właśnie potrzebny nam ktoś tak doświadczony i profesjonalny, jak ty. Wiesz przecież, że niania odeszła, a ja dopiero co

wyszłam ze szpitala. Pan Richardson też dziś rano poczuł się źle. Zajmę się Teddym, byłoby wspaniale, gdybyś pomogła przy reszcie. Naprawdę doceniamy wszystko, co dla nas robisz. Wiesz, że nie dalibyśmy sobie bez ciebie rady. Elsie zasznurowała wargi i skinęła głową, najwyraźniej udobruchana pochwałami. - W takim razie zacznę od kuchni - ogłosiła, rzucając ostatnie pełne wstrętu spojrzenie na Teddy'ego. - Niech się pani o nic nie martwi, pani Richardson. Poczłapała sobie i w końcu mogłam zająć się maluchem. - Cśś, już nie płacz. To nie twoja wina. Tatuś nie czuje się dobrze, a ja długo spałam. Chodź, pójdziemy do wanny. Możesz zabrać swoją piłkę, jeśli chcesz. Wyprowadzając chłopca z pokoju, odwróciłam się do pozostałych dzieci. - A wy w tym czasie narysujecie to, co lubicie najbardziej na świecie. Może to być osoba, miejsce albo zabawka, ale rysunek ma być piękny i kolorowy. Chciałabym zapamiętać wasze ulubione rzeczy. A potem pójdziemy do zwierzątek i do piaskownicy, dobrze? Sophie i Nicole pokiwały entuzjastycznie głowami i ruszyły do szafki, gdzie pewnie trzymały papier i kredki. - Ty też, Toby. Jestem pewna, że świetnie rysujesz. Niedługo zejdę i zobaczę wasze prace. Doprowadzenie Teddy'ego do porządku było wyczynem nie byle jakim, ale gdy zużyłam prawie całą rolkę papieru, a potem wsadziłam go do wanny, znów zaczął przypominać człowieka. - No już - powiedziałam, gdy skończyłam go ubierać. - Czy tak nie lepiej? Kiwnął głową i przytuliłam go, choć zesztywniał na moje uściski. - Zejdziesz sam na dół? Ubrałabym się. Potaknął poważnie. - I narysuj mi obrazek, Teddy. To, co najbardziej lubisz. Może swoją piłkę? Wyszorowałam ręce, żeby pozbyć się wżartego w nie smrodku, po czym wybrałam jakieś ciuchy i szybko się ubrałam. Grant się nie pokazywał. Zastanawiałam się, jak Lauren postępowała z Ted-dym, może po prostu zostawiała go niani. Zaczęłam odczuwać sympatię do tej nieboraczki. Matkowanie było naprawdę dużym wyzwaniem.

Stojąc i obserwując odbicie Lauren w wysokim lustrze, jęknęłam w duchu. Zbliżała się pora obiadu, a wszystko, co udało mi się dzisiaj zrobić, to ubrać siebie i Teddy'ego. Diabli wiedzą, kiedy mam zrobić dzieciom coś do jedzenia. Zwłaszcza że zamiast kazać im siedzieć przed telewizorem, gdy będę pichciła i sprzątała, powinnam sensownie spędzać z nimi ferie. Nagle zatęskniłam za prostotą swojego drugiego życia. Chociaż Stephen był wymagającym szefem i często siedziałam w biurze do późna wieczór, lubiłam wyzwania swojej pracy. Ale gdy pod koniec dnia wracałam do domu, mogłam na chwilę o wszystkim zapomnieć i skupić się na sobie, zająć mieszkaniem, pójść na spacer z Frankie albo wyjść gdzieś z Clarą i przyjaciółmi. Stałam jak wrośnięta i wygładzałam na biodrach kremowe płócienne spodnie. Wciąż dziwiło mnie, że ilekroć zerknę w lustro, napotykam odbicie Lauren. Nie mogłam się powstrzymać przed robieniem różnych póz i min, żeby się przekonać, że to co widzę, ma się jakoś do mnie, tej w środku. Wpatrując się zafascynowana w swoje wciąż obce mi odbicie, pomyślałam o własnym życiu i topniejącej grupie przyjaciółek. Jedna po drugiej wychodziły za mąż, rodziły dzieci i, pomijając Clarę, coraz rzadziej uczestniczyły w wieczornych wyjściach. Wróciłam myślą do naszego ostatniego spotkania, na które przyszły tylko trzy dziewczyny z uczelnianej paczki. Inne wykręciły się jakimiś kulawymi wymówkami, że nie mogą zostawić dziecka czy znaleźć opiekunki. Poprawiając na ramionach sweter, uśmiechnęłam się smutno. Niewątpliwie teraz trochę lepiej rozumiałam te obowiązki. Na dole czekała czwórka dzieci, męża widziałam dziś tylko przez chwilę i niemal obezwładniła mnie myśl o tej codziennej dwudziestoczterogodzinnej szychcie. Rodzicielstwo to praca bez wytchnienia. Dzień w dzień to samo o tej samej porze. Jeśli zechcę ukraść chwilę dla siebie, choćby po to, żeby wziąć kąpiel albo się ubrać, to znudzone dzieci narozrabiają, zwierzęta nie dostaną jeść, a mąż poczuje się zaniedbany. Jeszcze gorsza była świadomość, że wszystko co robię, może wywrzeć piętno na całym życiu dzieci. - Poradzisz sobie - powiedziałam do swojego odbicia w lustrze. -Jesteś to winna Lauren. Zeszłam na dół i okazało się, że Teddy znów płacze. - Co stało się tym razem? - zapytałam Sophie.

- Chciał wziąć kredki - odpowiedziała Nicole. - A Sophie mu nie pozwoliła. - Dlaczego? - zapytałam zaskoczona. - Bo mu nie wolno - wyjaśniła Sophie z ponurą miną. - Powiedziałaś, że robi za dużo bałaganu. - Ostatnim razem pobazgrał mazakiem cały dywan - wyjaśniła Nicole. Elsie strasznie się namęczyła, żeby go doczyścić. - Litości, przecież to pokój zabaw, czy nie? - zapytałam retorycznie. Natychmiast zapomniałam wszelkie dawane sobie obietnice, żeby zachowywać się bardziej jak Lauren, i pomaszerowałam do szafki, złapałam garść kredek, kartkę i posadziłam przed nimi Teddy'ego. - Masz, narysuj mi obrazek. Pozostałe dzieci przyglądały z dezaprobatą, gdy Teddy ostrożnie wziął kredkę i przyłożył ją do papieru. Na jego buzię wypłynął wyraz zadowolenia. Chłopiec zaczął kreślić linie, pomagając sobie wysuniętym językiem. Odwróciłam się do dzieci. - A teraz pokażcie mi wasze prace. Toby wetknął mi w dłonie owoc swoich wysiłków. Narysował nową piaskownicę, a obok żółtą plamę na kołach, pewnie koparkę. - Ślicznie! - pochwaliłam, mierzwiąc jego włosy. - Chcesz teraz pójść i pobawić się prawdziwą? Skinął głową. - W takim razie idź się ubrać, włóż buty i kurtkę, a potem biegnij do ogrodu. Toby czmychnął, a ja popatrzyłam na dzieło Nicole. Narysowała zwierzaka z rudawym czubem - uznałam, że świnkę morską. - Wspaniale. Bardzo mi się podoba. Jeśli chcesz, możesz dołączyć do Toby'ego i pobawić się z Ginny. Nie zapominaj, żeby trzymać ją tak, jak ci pokazałam. Odwróciłam się, żeby obejrzeć rysunek Sophie. Spodziewałam się zobaczyć czarnego królika, ale ona narysowała jasnowłosą postać, przed którą umieściła wielkie serce. - Kto to? - zapytałam. - Ty, mamo. Po uderzeniu pioruna. Inna mamusia.

Obejrzałam się przez ramię, żeby sprawdzić, czy przypadkiem nie ma w pobliżu Granta. Słowa Sophie mogły mu uświadomić, że wypadek nieodwracalnie mnie zmienił. Zmusiłam się do uśmiechu. - Śliczny, Sophie. Wszystkie wasze obrazki są ładne. Może powiesimy je na ścianie? Dziewczynka zrobiła duże oczy. - Ale... narobimy bałaganu. Właśnie miałam powiedzieć: I co z tego, przecież to jest wasz pokój zabaw, ale w samą porę się powstrzymałam. - Słusznie, Sophie. Nie powiesimy ich na ścianie, kupimy specjalną tablicę. Skinęła głową, akceptując kompromis. - Mogę teraz iść pobawić się z Blackie? - Oczywiście. Och, Sophie... - Tak? - Co lubicie na obiad? Pamiętałam o wczorajszej katastrofie z podwieczorkiem i miałam nadzieję, że nie będzie to nic wymyślnego. Przechyliła głowę, jakby oceniając moje możliwości, kącik jej ust zadrżał w uśmiechu. - Frytki z keczupem. I lody - oznajmiła z błogą miną. - Nasze ulubione jedzonko. Zajęłam się pieczeniem frytek i całkiem zapomniałam o Teddym i jego rysunku. Gdy w końcu znalazłam chwilkę, żeby zajrzeć do pokoju zabaw, szczęka opadła mi ze zdumienia. Teddy leżał wyciągnięty przed rysunkiem na podłodze. Gdy zerknęłam znad jego ramienia na obrazek, nie mogłam uwierzyć własnym oczom. To było dzieło sztuki. Klęknęłam przy nim i zapytałam, skąd wziął pomysł na rysunek, ale tylko wzruszył ramionami i rysował dalej. Patrzyłam urzeczona, jak stawia ostatnie kreski. Potem usiadł i z przechyloną głową krytycznie studiował swoją pracę. Narysował ogród. Proporcje zdawały się doskonałe, na rysunku było wszystko: patio, trawnik i krzewy. Użył ołówka i kredek. Niewiarygodne, żeby czteroletni chłopiec potrafił stworzyć takie arcydzieło - wierną i piękną kopię rzeczywistości. Usiadłam obok niego i uśmiechnęłam się.

- Masz talent, Teddy. Mówię ci, daleko zajdziesz. - Po jakie licho karmisz go takimi bzdurami? - zapytał od drzwi Grant. Pokazałam mu obrazek. - Zobacz tylko, co narysował! - zawołałam. - Nieźle - zgodził się Grant. - Przerysował to skądś? Pokręciłam głową. - To jego własne dzieło, na podstawie obserwacji. - Nie powinien rysować na podłodze, znów wysmaruje cały dywan. - No to kupmy im stół, żeby mogłyby rysować, malować i bałaganić skontrowałam. Grant wzdrygnął się na słowo „bałaganić". Przewróciłam z irytacji oczyma. - Czym mają się przez cały dzień zajmować, na litość boską? - rzuciłam. - Powiedziałem przecież, że niania z nimi wychodziła. Najwyższa pora rozejrzeć się za nową. Dzieci to za duże obciążenie dla ciebie, zwłaszcza gdy jesteś chora. - Przecież w przyszłym tygodniu wracają do szkoły. Warto zatrudniać teraz nianię? - A jak zamierzasz wstawać na czas, żeby je odwieźć, Lauren? - zapytał wprost. - Do tej pory ani razu nie ściągnęłaś się z łóżka przed dziewiątą. Dzieci muszą być w szkole za piętnaście dziewiąta i żeby na czas je przygotować, musiałabyś się zrywać o siódmej. - I tak do przyszłego tygodnia nie znajdziemy niani, nawet jeśli natychmiast zaczniemy szukać - zauważyłam. - Nie mógłbyś sam w przyszłym tygodniu wozić dzieci do szkoły? - Niestety nie. O ósmej rano mam pierwszych pacjentów. - Wspominałeś coś o mojej siostrze, która wpadnie na dłużej? przypomniało mi się raptem. - Ma prawo jazdy? - Dobry Boże, zapomniałem, że Karen przyjeżdża. Zadzwoniłem do niej po tym, jak zabrali cię do szpitala. Mówiła, że w przyszłym tygodniu weźmie parę wolnych dni i przyjedzie ci pomóc. -Potarł z namysłem brodę. - Może, jeśli ją ładnie poprosimy, zgodzi się przez jakiś czas wozić dzieci do szkoły. Miałabyś chwilę, żeby dojść do siebie. - Jaka jest moja siostra? Dogadujemy się? Grant westchnął rozdrażniony i zrozumiałam, że wciąż trudno mu przywyknąć do mojej niepamięci. Gdy tak przyglądaliśmy się sobie, zadzwonił dzwonek u drzwi. Zerwałam się zadowolona z okazji do ucieczki. Za progiem stała pulchna

kobieta. Na głowie miała krótkiego jeżyka, w uszach duże kolczyki. Ale główną przyczyną niezbyt przychylnego spojrzenia, którym ją obdarowałam, było ubranie - workowate jedwabne spodnie, a do tego obszerna fioletowa bluzka, która napinała się na obfitym biuście jak namiot na stelażu. - Cześć, kochana siostrzyczko. - Nadstawiła policzek. - Grant powiedział, że pukasz do Świętego Piotra, ale proszę, żyjesz i wyglądasz świetnie. Pomyślałam, że pomogę przy dzieciach, skoro się źle czujesz, ale jeśli wolisz, żebym sobie poszła... - Karen? - Tak, to ja, siostrzyczko. - Niesamowite, właśnie o tobie rozmawialiśmy. - Popatrzyłam na nią badawczo. - Ależ skąd, nie chcę, żebyś sobie poszła. - Wyglądasz nadspodziewanie zdrowo jak na kogoś, kto parę dni temu umierał. Mogę wejść? Miałam koszmarną podróż i jestem padnięta. - Jasne, Karen, najmocniej cię przepraszam. Wchodź. Przyjechałaś w sam raz na obiad, jeśli zadowolisz się frytkami i lodami. Wpatrywała się we mnie niedowierzająco, jakbym opowiedziała świetny dowcip, ale jej uśmiech przygasł, gdy zajrzała w moje oczy. - Wyglądasz... inaczej - stwierdziła, przeciskając się obok mnie, gdy zamykałam drzwi. - Coś się zmieniło... Ale nie bardzo wiem co. Nie zdążyła odkryć, że to moje oczy mają inny odcień, bo właśnie pojawił się Grant. Spojrzał na szwagierkę i cmoknął ją w policzek. - O wilku mowa! Myślałem, że wyrwiesz się dopiero w przyszłym tygodniu? - Z twoich słów wywnioskowałam, że sprawa jest śmiertelnie poważna odparła Karen, ciskając torbę na środek przedpokoju. - Gdy zadzwoniłeś ze szpitala, pomyślałam, że Lauren zaraz spotka się ze Stwórcą. Poprosiłam o urlop okolicznościowy i oto jestem. Uśmiechnęłam się do niej z sympatią. Od razu polubiłam tę kobietę. - Tak się cieszę. Nie wiem, czy Grant cię poinformował, ale straciłam pamięć. Nic nie pamiętam. Mam nadzieję, że przypomnisz mi co nieco. Oczy Karen niemal wyskoczyły z pyzatej, przyjaznej twarzy. - Ale mnie nabierasz - powiedziała.

Rozdział dziewiąty Grant wykorzystał przyjazd Karen, żeby zmyć się z trochę skandalicznym pośpiechem. Powiedział, że musi zająć się rachunkami. Ucałował nas obie, chwycił teczkę i zniknął w garażu. - A więc wszystko po staremu. - Karen weszła za mną do kuchni. Przystanęła i wciągnęła powietrze. - Hm, pachnie bardzo smakowicie. Otworzyłam piekarnik, żeby sprawdzić frytki. - Idę zawołać dzieci na obiad - powiedziałam, wkładając kozaczki. Teddy jest w pokoju zabaw. Nie uwierzyłabyś, co przed chwilą narysował. Ma najprawdziwszy talent. Pędząc przez pomieszczenie gospodarcze do ogrodu, czułam na plecach zdziwione spojrzenie siostry. Karen pewnie znała Lauren jak nikt inny. Przecież razem dorastały. Natychmiast też zauważyłam, że inteligentna z niej kobietka i nie da się zbyć byle czym. Przedarłam się przez żywopłot i przystanęłam, żeby złapać oddech. Dziewczynki siedziały naprzeciwko siebie na trawie, ich wyciągnięte nogi stykały się stopami, co tworzyło małą, romboidalną arenę. Skakała po niej Blackie, od czasu do czasu podskubując brązową trawę. Ginny próbowała wspiąć się na kolana Nicole. Obok w piaskownicy Toby robił „wrr" koparką, napełnioną srebrnym piaskiem. Nicole podniosła wzrok. - Mamusiu! Ginny reaguje na swoje imię! Zobacz! Ukucnęłam przy dziewczynkach. Nicole rozmawiała ze swoją nową ulubienicą, a mały futrzak próbował schować głowę pod jej sweterek. - Oba zwierzątka są śliczne i bardzo mądre - zgodziłam się i z uśmiechem pogłaskałam Ginny. - Ale mam dla was niespodziankę. Przyjechała ciocia Karen. Zostanie kilka dni z wizytą. Oczy dziewczynek rozbłysły. Obie chwyciły zwierzaki i zerwały się na nogi. Musiały naprawdę lubić ciotkę Karen. Sprawdziłam, czy dobrze zamknęły klatkę, zawołałam Toby'ego i poszliśmy za dziewczynkami do domu. Karen siedziała na podłodze pokoju zabaw i podziwiała rysunek Teddy'ego. Na widok dzieci wstała, wyciągnęła ramiona i mocno uścisnęła maluchy. Postanowiłam zostawić ich samych i popędziłam do kuchni sprawdzić frytki. Na brzegach zrumieniły się już na ciemny brąz. Wyjęłam z szuflady

widelce, z szafki talerze, obrałam parę marchewek i pokroiłam w paseczki. Zrzuciłam frytki na talerze i zawołałam dzieci na obiad. - Nie zapomnijcie umyć rąk - przypomniałam. Dziewczynki i Toby wspięli się na stołki przy barze śniadaniowym, za nimi przyszła Karen, trzymając za rączkę Teddy'ego. - Masz rację, jest uzdolniony - powiedziała, pomagając chłopcu usiąść na stołku. - Jakim cudem nikt tego wcześniej nie zauważył? - Mamusia nie pozwalała Teddy'emu bawić się kredkami - wyjaśniła Nicole z pełną buzią, plując frytkami. - Za bardzo bałaganił. Karen spojrzała mi w oczy i odwróciłam wzrok, zakłopotana krótkowzrocznością Lauren. - Ale teraz może rysować, kiedy tylko zechce. - Podeszłam do lodówki i wyciągnęłam paczkę z gotowymi porcjami kurczaka. -I kupimy tablicę, na której będziemy wieszać wasze rysunki, prawda, Sophie? Przytaknęła z ustami pełnymi marchewki i frytek. Pokroiłam kurczaka i rozdałam dzieciom - rzuciły się na niego z zapałem, wpychając od razu do buzi. - Przepraszam za ten mizerny obiad. - Postawiłam przed Karen talerz zimnego kurczaka. - Po wypadku nie mogę się pozbierać. To przez tę utratę pamięci. Zapomniałam, że jak się prowadzi dom, gotuje dla pięciu czy sześciu osób, to trzeba wstawać wcześnie rano. - Ale z tym, co najważniejsze, radzisz sobie świetnie. - Przyglądała mi się z zainteresowaniem. - Sophie powiedziała, że kupiłaś im zwierzaki. - Nie miały czym się zająć - wyjaśniłam, siekając warzywa na surówkę. - Nic dziwnego, że niania zrezygnowała. Karen nałożyła sobie na talerz dużą porcję surówki, po czym zgarnęła z blachy pozostałą stertę frytek. - Opowiedz mi wszystko o wypadku - poprosiła, obficie polewając keczupem frytki i wbijając widelec w górę jedzenia. - Co dokładnie stwierdzili lekarze? Dziwne, że tak szybko pozwolili ci wrócić do domu, bo najwyraźniej nie doszłaś jeszcze do siebie. Opowiedziałam jej o oparzeniach na ramieniu i plecach, ale dodałam, że rany dobrze się goją. - W przyszłym tygodniu jestem umówiona na wizytę w poradni psychiatrycznej. Majami pomóc pogodzić się z utratą wspomnień, ale szczerze mówiąc, chyba nie chcę tam iść - przyznałam się. - Przebywanie z dziećmi to najlepsza terapia, jakiej mi trzeba.

Karen wpatrywała się we mnie, jakby rozważając to, co usłyszała. - Przynajmniej powinnaś zatroszczyć się o te oparzenia. Potem je obejrzę. Po obiedzie usiadłam spokojnie, a ona oderwała róg opatrunku. - Wcale źle nie wygląda - stwierdziła zaskoczona. - Spodziewałam się czegoś znacznie gorszego. - Powiedziałam ci, że dobrze się goi. Wzięłyśmy się do sprzątania po obiedzie, a dzieci znów zniknęły w ogrodzie. - Możemy wyjedziemy po południu i kupimy dzieciom co nieco zaproponowałam, gdy skończyłam wkładać stosy naczyń do zmywarki. - Jeśli się czujesz na siłach. - Cóż, nie bardzo lubię przebywać w tym domu - wyznałam. - Wydaje mi się za sterylny i za porządny. Znów popatrzyła na mnie bez słowa i miałam nadzieję, że moją niechęć do własnego domu złożyła na karb utraty pamięci. Po obiedzie zapakowaliśmy się wszyscy do samochodu i ruszyliśmy do miasta. Dzieci jak zwykle wierciły się i kłóciły o to, gdzie kto ma siedzieć, aż w końcu zagroziłam im, że zaraz pójdą do domu, jeśli natychmiast nie przestaną. - Nie zapominajcie, że jedziemy specjalnie po stół do pokoju zabaw, porządne farby i tablicę na wasze obrazki. Jeśli wolicie zostać w domu i się kłócić, to super, my z ciocią spokojnie napijemy się kawy. W samochodzie zrobiło się cicho jak makiem zasiał. Karen zachichotała pod nosem. - No dobrze - powiedziała, sadowiąc swoje puszyste ciało na miękkim siedzeniu. - Opowiedziałaś mi o pobycie w szpitalu, ale ani słowa o tym, co się właściwie zdarzyło. Pamiętasz w ogóle? Pokręciłam głową, a z tylnego siedzenia wyrwała się Sophie: - Mamusia musiała zabrać nas do parku, bo Trudy odeszła. Powiedziała, że jesteśmy okropnie niezdys…..coś tam, w każdym razie bachory. - Wasza matka tak powiedziała?! - zawołała przerażona Karen. - Nie, Trudy. Złośliwa czarownica. - Nie lubiłam jej, bo cały czas dawała Teddy'emu klapsy - dodała Nicole. - Mnie też, sklerozo - oburzył się Toby, nie chcąc zostać pominiętym.

- I co zdarzyło się w parku? - zapytała szybko Karen, zanim debata zdążyła przerodzić się w kłótnię. - Zaczęło padać - ciągnęła Sophie. - Niebo zrobiło się całkiem czarne. Mamusia powiedziała, że mamy wracać do samochodu, ale gdy się odwróciła, Toby rzucił piłkę Teddy'ego w krzaki i Teddy nie chciał się ruszyć. - Mamusia zaczęła na niego krzyczeć - dodała Nicole. - I wtedy rąbnął w nią piorun, w sam czubek głowy, jej włosy stanęły dęba, zrobiły się niebieskie i okropnie trzeszczały. Chociaż w szpitalu już słyszałam szczątkową relację dzieci o tym, jak wyglądała Lauren po uderzeniu pioruna, moja ręka automatycznie powędrowała na czubek głowy, gdzie jasne włosy Lauren wciąż były połamane i przypalone. Przeszył mnie gorący dreszcz. - Dobry Boże! - wykrzyknęła Karen. - I co wtedy zrobiłyście? - W parku był pan, rozmawiał z mamusią, i zadzwonił do szpitala z mamy telefonu komórkowego - ciągnęła opowieść Sophie. - Poczekał, aż przyjechała karetka i zabrała mamę do szpitala. - Tak, i popłakał się, fuj - dodał swoje Toby. Zdrętwiałam, czując na sobie wzrok Karen. Na szczęście dojeżdżaliśmy już do miasta i musiałam skupić się na szukaniu miejsca do zaparkowania. Do przerwanej rozmowy wróciłyśmy znacznie później, gdy po powrocie do domu próbowałyśmy z Karen rozszyfrować instrukcję samodzielnego montażu stołu z winylowym blatem, a dzieci oglądały dobranockę. - A co na to wszystko Grant? - zapytała Karen, przytrzymując nogę od stołu, którą smarowałam klejem. - Chyba strasznie się pogubił. Spytał mnie nawet, czy naprawdę straciłam pamięć. - A straciłaś? Popatrzyłam na Karen poirytowana jej wątpliwościami. - Chyba nie wymyśliłabym czegoś takiego. Przyjrzała mi się sceptycznie. - Zawsze lubiłaś być w centrum uwagi. Żachnęłam się na tego kuksańca, ale szybko mi przeszło. Skąd niby ma wiedzieć, że wcale nie jestem Lauren? Zdecydowałam się wykorzystać okazję i dowiedzieć się czegoś więcej o kobiecie, której ciało zajmowałam.

- Może przypomnisz mi z grubsza nasze dzieciństwo? Doktor Shakir, lekarz ze szpitala, powiedział mi, że od urodzenia mam słabą czaszkę, dlatego wysokie napięcie spowodowało takie uszkodzenia w płatach skroniowych. Tam podobno przechowywane są wspomnienia. Czy gdy byłam dzieckiem, coś wskazywało, że mam słabą czaszkę? - No, popatrz, a ja zawsze podejrzewałam, że masz wyjątkowo zakuty łeb - odparła Karen, zaśmiewając się przez chwilę. Rzuciła okiem na moją zawiedzioną minę i trochę złagodziła ton. - Z tego, co sobie przypominam, niczego dziwnego się w tobie nie dopatrzono. Przepraszam, jeśli moja opinia wydaje ci się surowa, Lauren. Matka uczyła nas, żeby zawsze próbować postawić się na miejscu innych i popatrzeć na świat z ich perspektywy, ale tobie zawsze to sprawiało kłopoty. Już jako dziecko myślałaś, że cały świat kręci się wokół ciebie, a ludzie są na nim tylko po to, żeby ci sprawiać przyjemność. - Zaczynam odnosić wrażenie, że niezbyt się przyjaźniłyśmy. - Można tak to ująć. Byłaś nadętą małą krową, Lauren. Ciągłe dopominałaś się o nowe ciuchy, chociaż rodzice cienko przędli. Harowali całymi dniami, żebyśmy miały włożyć co na grzbiet i do garnka, ale ty w ogóle tego nie doceniałaś. Swoich tak zwanych przyjaciół dobierałaś według tego, czym ci się mogą przysłużyć. - Sprawdziła, czy noga porządnie się trzyma, i zajęła się mocowaniem drugiej. - Nigdy nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego taką wagę przykładałaś do wyglądu i do tego, z kim się zadajesz. Mama powtarzała, że wszystkie dusze są tak samo ważne i przed każdą stoi jakieś zadanie do wypełnienia w tym życiu. Wierzyła w karmę i reinkarnację i dałaby ludziom wszystko, co miała, nie tylko nam, ale też przyjaciołom, znajomym, a nawet całkiem obcym. Ale ty zawsze uważałaś to za głupotę, prawda? Skupiłam uwagę na nodze od stołu, a ona brnęła dalej. - Nie dziwię się, że wyszłaś za Granta, gdy pojawił się na horyzoncie z wypchanym portfelem i drogim sportowym wozem. Zawrócił ci w głowie swoją prywatną praktyką i rozrzutnym stylem życia. Zastygłam z tubką kleju i podniosłam na nią wzrok. - Hm, słuchając cię, dziwię się, że w ogóle przyjechałaś nam pomóc. Nie wydaje się, żebyś mnie lubiła. Uśmiechnęła się nagle z takim ciepłem, że zdała się zupełnie inną osobą.

- Mimo wszystko nadal jesteś moją siostrą - powiedziała. -I strasznie się zamartwiałam, gdy usłyszałam, że prawie umarłaś. Cóż, może nie mamy za dużo czasu, żeby dalej się sprzeczać i odgradzać murem niechęci. - Cieszę się, że przyjechałaś. - Uśmiechnęłam się z pewną ulgą. Chciałabym, żeby między nami się ułożyło. - Hm, może w końcu nauczyłaś się stawiać na miejscu innych osób ciągnęła Karen nieświadoma ironii swoich słów. - Na pewno wreszcie zrozumiałaś, czemu nie możesz na dłużej zatrzymać niani. Przywykłaś traktować te biedne dziewczyny jak pralkę, odkurzacz, po prostu wykonawców usług. W ogóle nie zwracałaś uwagi na ich uczucia ani potrzeby. - Chyba nie byłam zbyt szczęśliwą osobą. - Ja też tak sądzę. - Zajrzała mi w oczy i odwróciłam wzrok wystraszona, że dojrzy w nich kogoś innego. - Byłaś niespokojnym duchem, wciąż szukającym czegoś więcej. Dziwne, ale teraz zdajesz się szczęśliwsza niż kiedykolwiek wcześniej. - Ale jest mi ciężko - przyznałam, paćkając klejem ostatnią nogę. Wszystko stało się dla mnie zagadką. I z Grantem powstała taka niezręczna sytuacja. Chce, żebym go kochała, ale wcale go nie znam. Jest dla mnie jak obcy facet. I nie mogę zrozumieć, dlaczego nie wierzy, że straciłam wspomnienia, skoro doktor Shakir wszystko wyjaśnił. - Zaczynam podejrzewać, że naprawdę nic nie pamiętasz. -Znów popatrzyła na mnie uważnie, a ja zaryzykowałam i ostrożnie oddałam jej spojrzenie. - Dobry Boże, naprawdę nic sobie nie przypominasz? - Nic a nic. - Do licha, to straszne. - Przez chwilę zdawała się pełna współczucia, ale potem otrząsnęła się i uśmiechnęła, najwyraźniej uświadamiając sobie korzyści płynące z braku wspomnień z okresu wspólnego dzieciństwa. Super! Wobec tego nie pamiętasz, ile razy cię stłukłam. Fantastycznie, póki nie wrócą ci wspomnienia, możemy zacząć z czystą kartą. Zostawić bagaż dzieciństwa i poznać się na nowo. - Bardzo bym chciała. - Miejmy tylko nadzieję, że gdy wróci ci pamięć, nie przypomnisz sobie, jak bardzo się wstydziłaś swojej siostry. - Doktor Shakir sądzi, że nigdy nie odzyskam wszystkich wspomnień powiedziałam. - I na pewno nigdy nie będę zażenowana z twojego

powodu. Jestem już inną osobą. Daj mi szansę, a udowodnię ci, że się zmieniłam. Karen pociągnęła za przyklejoną nogę, sprawdzając, czy klej dobrze trzyma. Uznała, że wszystko w porządku, bo pomogła mi postawić stół. - Rzeczywiście nie jesteś taka jak dawniej. Rozumiem sceptycyzm Granta. - Opowiedz mi o reszcie rodziny - skierowałam rozmowę na bezpieczniejsze tory. - Gdzie mieszkają rodzice? Karen zbladła. - Kurczę, Lauren. Nawet tego nie pamiętasz? - Czego? - Zginęli dwa lata temu w wypadku samochodowym. Jesteśmy już same na świecie, dziecino. Przetrawiałam tę informację i przytuliłam Karen. - Tak mi przykro. Ale mamy siebie i dzieci. Przez chwilę trwałyśmy w objęciach, czerpiąc otuchę z uścisku. Fajnie mieć siostrę. Wyobraziłam sobie nas razem na zakupach, jak wymieniamy się poradami ogrodniczymi i różnymi sekretami, jak wybieramy dla siebie prezenty na Boże Narodzenie i urodziny, a kiedy nie możemy się spotkać, dzwonimy do siebie, żeby zdać szczegółowe relacje z ostatnich wydarzeń dnia. Pomyślałam też, jak miło byłoby pójść razem na spacer z Frankie. Szybko uświadomiłam sobie jednak, że to niemożliwe. Ale przecież, pocieszyłam się w duchu, zawsze gdy przyjedzie, możemy się wybrać gdzieś z dziećmi, śmiać się i żartować, jak w dużej szczęśliwej rodzinie. Uświadomiłam sobie, że nigdy nie miałam powierniczki. Gdybym dzieliła się nawet najgłupszymi kłopotami z rodzicami, zamartwialiby się o mnie, więc wolałam nie zawracać im głowy swoimi rozterkami i lękami. Tak samo Clara; chociaż była dobrą przyjaciółką, lubiła wygłaszać kazania. Ale siostra powinna chyba umieć słuchać bez wydawania sądów czy wtrącania się. Ja też mogłabym jej wysłuchać i pocieszyć w razie potrzeby. Stwierdziłam, że z wielką chęcią poznam Karen bliżej. - Nie jesteś mężatką? - Rzuciłam okiem na jej palec serdeczny. Odsunęła się i patrzyła na mnie długo i poważnie, zanim w końcu zdecydowała się na odpowiedź. - Mieszkam z kimś - oznajmiła powściągliwie. - Poznałam go? - To nie on. To ona.

- Och... - Trochę mnie zatkało, ale szybko się poprawiłam. - W takim razie poznałam ją? - A niech to licho! Co się stało z moją siostrą? Zupełnie jakby porwali ją kosmici i włożyli w jej ciało kogoś zupełnie innego! Roześmiałam się z trudem. - Chyba za dużo naogłądałaś się Star Treka. - Mam otwarty umysł i pozostaję otwarta na wszystkie możliwości odpowiedziała ze śmiechem. - Cieszyłabym się, gdyby ta „nowa ty" też taka była. Nie, nigdy się nie poznałyście. Nie aprobujesz jej, a raczej nie aprobowałaś. - Długo jesteście ze sobą? - Z półtora roku. - Dzieci ją poznały? - Chyba żartujesz! Nie wpuściłabyś jej przez próg. - Kiedy lepiej sama się tu zadomowię, chętnie ją poznam. Najpierw jednak chciałabym na nowo poznać ciebie. Przeszłyśmy do kuchni wstawić wodę. - Co zamierzasz zrobić dzieciom na kolację? - zapytała, gdy wlewałam wrzątek do czajniczka. - Nie mogę się przyzwyczaić do tego ciągłego karmienia dzieci, mycia garów, mycia dzieci i znów karmienia. - Westchnęłam. - Nie wiem, jak Laur... jak sobie z tym radziłam. Znów spojrzała na mnie dziwnie i zrozumiałam, że moje przejęzyczenie nie przeszło niezauważone. - W zamrażarce są pewnie jakieś kiełbaski - podpowiedziała. - Zwykle pilnujesz, żeby była porządnie zaopatrzona. Sprawdzić? Kiełbaski trafiły do mikrofalówki. W domu nie miałam tego urządzenia. Zawsze wydawało mi się niebezpieczne, z tymi trzaskającymi wokół jedzenia mikrofalami. Gdy tylko kiełbaski się rozmroziły, przeniosłyśmy je do piekarnika, potem obrałyśmy ziemniaki i warzywa i nakryłyśmy do stołu w jadalni. - Grant zje kiełbaski? - zapytałam z niepokojem. - Odkąd wyszłam ze szpitala, nic jeszcze nie ugotowałam dla biedaczyska. - O rany, wielkie mi biedaczysko! - Karen wysypała obierki do kosza. To on powinien gotować dla ciebie. Czy nie mówiłaś, że lekarz zalecił ci odpoczynek? - Niby tak.

- No to albo zje kiełbaski, albo niech sobie coś zamówi na wynos. Jego problem. Zachichotałam. - Po prostu nie wierzę, że się nie lubiłyśmy. Jesteś taka... praktyczna. - Nie mam wyjścia, przy mojej pracy. Nie mogę się dać gnojkom rzuciła. - Czym się zajmujesz? - Jestem kuratorem sądowym. Powinnaś zobaczyć te typki, z którymi mam na co dzień do czynienia. Zdziwiłabyś się, ze takie kreatury chodzą na wolności. Grożono mi już rozbitymi butelkami, wyzywano mnie od najgorszych, ale uwielbiam tę pracę, Lauren. Mam wrażenie, że mogę coś zmienić na lepsze. Po posiłku wysłałam dzieci na górę, żeby szykowały się spać. Poczytałam chłopcom bajeczki. Toby w piżamce siedział przytulony na moich kolanach, a Teddy opierał się o mnie, ściskając piłkę. Tę samą, przypomniałam siebie z dreszczem, przez którą jego matka nie zdążyła uciec przed burzą. Karen czytała coś dziewczynkom i słyszałam ich śmiech niosący się korytarzem. Zadzwonił telefon. Odebrała Karen. Chwilę później pojawiła się w drzwiach sypialni chłopców. - Do ciebie. Co powiedzieć? - Spytaj, proszę, kto dzwoni i zapisz numer - szepnęłam nad głowami chłopców. - Oddzwonię za dziesięć minut. Oczywiście ani imię, ani numer nic mi nie mówiły. Karen zapisała „Cassandra". Zastanawiałam się, co mam powiedzieć tej Cassandrze, gdy zadzwonię. Nie byłam pewna, czy Grant poinformował kogokolwiek poza rodziną o mojej utracie wspomnień. W końcu zebrałam się na odwagę i zadzwoniłam. W słuchawce usłyszałam kulturalny głos. - Lauren, kochanie, jak się miewasz? Doszły nas słuchy, ze uderzył w ciebie piorun, to prawda? - Niestety tak. - Nadal chcesz spotkać się jutro na lunchu? Dasz radę? - Są ferie. Nie mogę zostawić dzieci samych. W słuchawce zapadła cisza, po czym Cassandra roześmiała się perliście. - Oj, wcześniej jakoś dzieci nie stanowiły problemu, Lauren. A gdzie niania?

- Odeszła. - Och, to musi być dla ciebie koszmarne. Ale przecież telefon odebrała twoja siostra. Nie możesz sprzedać jej dzieci? - Nie chcę ich nikomu sprzedawać, Cassandro. Mają ferie i chcę się nimi nacieszyć. - Wielkie nieba, kochanie. Słyszałam, że piorun trafił cię w głowę, ale nie sądziłam, że od tego się dziecinnieje. - Zniżyła głos o oktawę i wyszeptała: - Nie mogę się już doczekać, kiedy usłyszę nowiny. - Jakie nowiny? - No wiesz, kochanie, o nim. Żachnęłam się. Nie znałam tej kusicielki, ale już ją serdecznie znielubiłam. - Nie ma żadnych nowin, Cassandro. Muszę kończyć. Do widzenia. Odłożyłam słuchawkę. Trzęsły mi się ręce. Już wcześniej podejrzewałam, że Laura kręciła z jakimś facetem. Dzieci wspomniały o mężczyźnie, który był z ich matką w parku. Przypomniałam sobie, że Grant też niejasno sugerował, że jest zdradzany. Teraz wychodziło na to, że wszyscy wiedzą o romansie Lauren. Rozzłościłam się, że tak lekkomyślnie narażała szczęście dzieci. - Kłopoty? - zapytała łagodnie Karen zza moich pleców. Podskoczyłam zaskoczona. - Chyba miałam kochanka - powiedziałam otwarcie. - To by wyjaśniało, dlaczego Grant jest taki niepewny i pragnie dowodów miłości. Karen popchnęła mnie lekko w stronę salonu, włączyła światło i zasunęła zasłony. - Siadaj i mów. - Ale o czym? Ta przyjaciółka La... ona myśli, że mam jej coś ciekawego do powiedzenia o jakimś facecie, to wszystko. Jeśli dołożyć do tego opowieść dzieci o mężczyźnie w parku, obawiam się, że popełniłam jakąś głupotę. - Dobrze słyszeć, że ta myśl nie przypadła ci do gustu. - Poklepała moją dłoń. - Cokolwiek zdarzyło się wcześniej, nie musisz przecież tego ciągnąć. - Problem w tym, że nie wiem, czy uda mi się pokochać Gran-ta przyznałam. - Nie jestem pewna, czy będę dla niego dobrą żoną, a jeśli małżeństwo się rozsypie, to co stanie się z dziećmi? Są takie małe, kruche. Nie chciałabym zrobić czegoś, co może im zaszkodzić.

Karen wpatrywała się we mnie, kiwając ze zrozumieniem głową. - Zawsze uważałam, że wyszłaś za tego faceta z niewłaściwych powodów. Byłaś bardzo niedojrzała, a on nigdy nie wydawał mi się odpowiednim mężczyzną dla ciebie. Może to dlatego, że rodzice cię rozpieszczali, ale w wieku dwudziestu pięciu łat nadal zachowywałaś się jak rozpuszczony bachor. Grant myślał, że jesteś delikatna i z łatwością cię sobie podporządkuje, ale to słaby człowiek, czego nie widziałaś, póki sama nie dorosłaś. Wcale mnie nie dziwi, że mogłaś zbłądzić. - I co teraz? - W kwestii Granta? Pojęcia nie mam. A odnośnie do tego drugiego... nie rób zupełnie nic. Jeśli się nie odezwie, to i tak po sprawie. Na twoim miejscu zignorowałbym całą aferę i miała nadzieję, że romans umrze śmiercią naturalną. Ziewnęłam rozdzierająco. - Przepraszam, chyba położę się spać. Na pewno wiesz, gdzie jest pokój gościnny? - Rozlokowałam się w dodatkowej sypialni, Lauren, bo w pokoju gościnnym najwyraźniej sypia Grant. - Ojej, wybacz, zapomniałam. - Nic się nie stało. I nie zrywaj się jutro rano. Zajmę się dziećmi... i Grantem. Ucałowałam Karen na dobranoc i popędziłam na górę przygotować się do snu. Miałam wielką ochotę na długą, gorącą kąpiel, ale było już wpół do dziesiątej. Wyobraziłam sobie Frankie błagającą, żeby wyjść z nią na spacerek. Zwykle zachowywała się bez zarzutu, ale przecież tyle czasu siedziała zamknięta. Zasnęłam prawie natychmiast, co zadziwiające, bo wstałam dziś bardzo późno. Cóż, i Lauren, i Jessica sypiały po dwanaście godzin. Obudziłam się we własnym łóżku, żeby ponownie zmierzyć się z czwartkiem. Frankie stała wyczekująco pod drzwiami sypialni, więc popędziłam ją wypuścić. - Biedaczka - powiedziałam, gdy pogoniła po kamiennych schodkach na trawnik, gdzie załatwiała się, patrząc na mnie z wyrzutem. - Wynagrodzę ci to porządnym długim spacerem. Po późnym śniadaniu wzięłam Frankie na smycz i żwawo wyruszyłyśmy do miasta. Cel miałam jasno określony i wkrótce stanęłyśmy pod nowoczesnym budynkiem miejskiej biblioteki. Przywiązałam Frankie

do ławki, przeszłam przez sterowane fotokomórką drzwi, wjechałam na górę ruchomymi schodami i ruszyłam prosto do działu z literaturą faktu. Stało tam kilka książek na temat ekstremalnych warunków pogodowych. Szybko znalazłam materiały o burzy. Kartkowałam strony, przyglądając się niesamowitym zdjęciom błyskawic, po czym zatonęłam w relacjach ofiar uderzenia pioruna. Były naprawdę pasjonujące, ale w niczym nie przypominały mojego doświadczenia. Znalazłam potwierdzenie informacji doktora Shakira o cieple wytwarzanym przez piorun oraz kilka faktów medycznych, ale nigdzie nawet najmniejszej wzmianki o przenosinach w czasie czy podzieleniu duszy między dwa ciała. Przeczytałam z zainteresowaniem, że pioruny słyną nie tylko z niszczycielskiej siły, ale uważano również, że energia elektryczna pioruna mogła przyczynić się do powstania pierwszych elementów materii ożywionej. Skoro piorun tworzył życie, to czemu nie miałby go podzielić, tak jak dzielą się komórki? Potem przeszłam do książek o snach i ich znaczeniach. Gdy po śpiączce obudziłam się w szpitalu jako Lauren, byłam przekonana, że przyśnił mi się skomplikowany i bardzo realistyczny sen. Nawet jeszcze teraz nie wykluczałam tej możliwości. Fakt, że życie Lauren zdawało mi się prawdziwe, nie oznaczał, że takie w istocie było. Zastanawiałam się, czy uderzenie pioruna nie wprawiło przypadkiem jakiegoś fragmentu mojego mózgu w stan zdolny generować niezwykle przekonujące sny. Ta koncepcja wcale nie była dziwaczniej sza od poglądu, że moją duszę współdzieliły dwie osoby. Odszukałam odpowiednią książkę i zasiadłam przy stole. Dowiedziałam się, że faza marzeń sennych uważana jest przede wszystkim za okres regeneracji mózgu, podczas którego umysł sortuje i zapisuje informacje zdobyte za dnia. Ale skoro tak, skąd wyczarowałam Lauren i całą rodzinkę? Oczywiście należy wziąć pod uwagę możliwość, że postacie z tego drugiego życia zobaczyłam kiedyś w filmie, telewizji albo skleiłam je ze znanych mi osób, ale nijak nie przypominałam sobie, żebym spotkała kogoś choć odrobinę podobnego do bohaterów tego szczególnego snu. Może być jeszcze gorzej, pomyślałam ponuro, przewracając strony. A co, jeśli okaże się, że tak naprawdę jestem Lauren, a jej uszkodzony mózg wymyślił istnienie Jessiki, żeby zapełnić próżnię w pamięci?

Wzdrygnęłam się. W takim razie spełniły się moje najgorsze obawy: teraz śniłam, a Frankie i Dan byli tylko postaciami z podświadomej wyobraźni Lauren. Odstawiłam książki na miejsce i próbowałam się uspokoić. Ostatnią rzeczą, której mi trzeba, to atak paniki w bibliotece publicznej. Zamknęłam oczy i wzięłam kilka głębokich wdechów, a gdy je otworzyłam, mój wzrok padł na dzieła Alberta Einsteina. Bladego pojęcia nie miałam o pracach sławnego uczonego, jeśli pominąć szkolną wiedzę, że był twórcą teorii względności. Przesunęłam palcem po grzbiecie książki. Czyżby w niej kryło się wyjaśnienie możliwości przebywania w dwóch miejscach jednocześnie? pomyślałam z niepokojem. Przerzuciłam strony i zatrzymałam się na jednej, która szczególnie mnie zainteresowała. Teoria względności w pigułce. Pobieżnie przerzuciłam tekst wzrokiem, po czym usiadłam z książką przy najbliższym stole, żeby przeczytać jeszcze raz, wolniej i dokładniej. Einstein za pomocą niezwykle skomplikowanej matematyki dowiódł, że wszechświat nie funkcjonuje tak prosto, jak wcześniej wydawało się Newtonowi. Odkrył, że ani czas, ani przestrzeń nie są pojęciami absolutnymi. Wymiary przedmiotów mogą ulegać zmianie, a czas i przestrzeń są ze sobą ściśle powiązane, co objawia się w skali zarówno maleńkich subatomowych cząstek, jak i w astronomicznej. A więc było możliwe - jeśli wierzyć temu, co przeczytałam - że i przebieg wydarzenia, i wygląd przedmiotu ulegają drastycznej zmianie, jeśli odpowiednio zmienić okoliczności obserwacji. Otarłam twarz dłonią i spróbowałam się skupić. Czyżby uderzenie pioruna, który był na tyle potężny, żeby „uformować podstawowe elementy życia", mogło być katalizatorem zmiany czasu i przestrzeni? O niebo bardziej wolałam ten pomysł niż opcję, że całe moje życie jest tylko czyimś snem. Odstawiłam książkę i wyszłam na rześkie powietrze. Frankie otarła się ciepłym ciałkiem o moje nogi, gdy odwiązywałam smycz od ławki. Potem stałam i głęboko wdychałam powietrze, napawając się chłodem wnikającym w moje płuca. Przez chwilę podziwiałam czerwone i złote liście na ozdobnych drzewach przed budynkiem, spojrzałam na bezchmurne błękitne niebo. Minęła mnie matka ze spacerówką i trojgiem kilkuletnich brzdąców. Wchodzili do biblioteki, trajkocząc bezustannie. Czułam w sercu narastającą radość. Cieszyłam się, że żyję.

Do domu, ku wielkiej radości Frankie, wróciłam okrężną drogą. Przed budynkiem zastałam Dana. Właśnie wysiadał z samochodu. Uśmiechnął się szeroko na nasz widok. Pewnie dojrzał radość na mojej twarzy. Wziął ze sobą Bessie. Psy witały się, machając ogonami i obwąchując się namiętnie. Przyszło mi na myśl, że też chętnie obwąchałabym Dana na powitanie, gdyby nie konwenanse. Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej, a Dan dopadł mnie i uściskał mocno jak niedźwiedź. Poszliśmy do pobliskiego pubu na lunch, usiedliśmy w zimnym słońcu na dworze, a psy grzecznie położyły się u naszych stóp. Spałaszowaliśmy parujące befsztyki i paszteciki, on popił je piwem, a ja wodą i kawą. Trzymając się za ręce, wróciliśmy spacerkiem do mieszkania w asyście truchtających przy nas psów, potem zostawiliśmy im do dyspozycji kuchnię i salon, a sami zniknęliśmy w sypialni. Gdy tylko zamknęły się za nami drzwi, Dan porwał mnie w ramiona. Nasze wargi dotknęły się najpierw delikatnie, rozpoznawczo, po czym wpiły się w siebie z rosnącą namiętnością, w miarę jak bliskość rozpłomieniała nasze ciała. Spleceni zbliżaliśmy się powoli ku łóżku, nie przestając rozkosznie się całować, gdy nagle coś w wyglądzie Dana mnie zaniepokoiło. Odurzający zapach jego oddechu i ciała jakby się zmienił. Zaczęłam też odczuwać dziwne zamroczenie, z którego nie mogłam się otrząsnąć. Przed oczyma stanęło mi wspomnienie chwili, gdy dotykał mnie Grant. Jak przez mgłę słyszałam, że Dan mnie woła, ale nie byłam w stanie się poruszyć. Gdy się obudziłam, odkryłam, że Grant podciągnął mi koszulę nocną i szorstką dłonią obmacuje moje uda. Mamrotał coś po pijanemu. Wstrząśnięta i zdezorientowana odsunęłam głowę jak najdalej od jego zaprawionego whisky oddechu i krzyknęłam, żeby przestał. Puścił to wezwanie mimo uszu i dalej nacierał, jedną dłonią pieszcząc moją twarz, drugą szarpiąc się z koszulą. Wijąc się i szamocząc, jak wyrzucona na brzeg ryba, odepchnęłam go na chwilkę, ale był zbyt pijany i za silny, żebym zdołała powstrzymać jego atak. Ugryzłam go mocno w palce. Zawył z bólu i zabrał dłoń z mojej twarzy. - Odczep się! Złaź! - wrzasnęłam, tłukąc go po głowie i ramionach. - To boli, Grant, przestań! - Kocham cię - wybełkotał, pochylając się nade mną i ssąc zraniony palec.

W słabym świetle, sączącym się z korytarza przez niedomknięte drzwi, zobaczyłam, że wyraz jego twarzy przechodzi od zdziwienia do irytacji. Odzyskał nade mną panowanie, siadając na mnie okrakiem. - Leż spokojnie. Powinnaś się ze mną kochać. Jesteś moją żoną. - Nie jestem! - krzyknęłam przerażona, gdy się na mnie położył. - Nie jestem Lauren! Zostaw mnie w spokoju! W sypialni zapaliło się światło i Grant znieruchomiał. - Słyszałeś? Złaź z niej - powiedziała od drzwi Karen. - Wynoś się! - warknął Grant, z powrotem dobierając się do mnie. Karen dopadła go w kilku krokach i szarpnęła za koszulę. - Złaź albo zadzwonię po policję. Grant gapił się na Karen, aż w końcu jej słowa przebiły się do jego mózgu zamroczonego alkoholem. Stoczył się ze mnie i wstał niepewnie. - Spokojnie, Karen. Czyżbyś zapomniała, że Lauren jest moją żoną? - Ale cię nie chce - oznajmiła stanowczo. - Jesteś pijany, wracaj do swojego pokoju. Zdawało się, że zamierza zaprotestować, ale tylko skinął speszony głową, rzucił mi oskarżycielskie spojrzenie i wyszedł chwiejnym krokiem. Karen przysiadła na skraju łóżka i otoczyła mnie ramieniem. - Już dobrze, już sobie poszedł - zanuciła, gdy się rozpłakałam. Zamknij drzwi na klucz, żeby więcej ci się nie naprzykrzał. Wróciła do siebie, a ja przez dłuższą chwilę nie mogłam się zmusić, żeby wstać. W końcu strach przed Grantem zwyciężył, na dziwnie sztywnych nogach powlokłam się do drzwi, żeby zamknąć je na klucz. Wgramoliłam się z powrotem do łóżka Lauren, zamknęłam oczy, ale sen nie nadchodził. Im bardziej rzucałam się, rozmyślając nad tym, co właśnie się wydarzyło, i martwiąc się, przez co musi przechodzić Dan w moim mieszkaniu, tym bardziej czułam się rozbudzona. Zerknęłam na budzik i ogarnęła mnie kolejna fala paniki. Gdy odebrano mnie Jessice i wepchnięto w Lauren, była trzecia po południu, a teraz dochodziła czwarta nad ranem. W domu od ponad godziny leżałam nieprzytomna i Dan pewnie odchodził od zmysłów. Miałam nadzieję, że nie wezwał karetki. Ponowna wizyta w szpitalu by mnie dobiła. Za którymś kolejnym razem lekarze zrobią w końcu wszelkie możliwe badania, zaczną przekopywać historię choroby i dojdą do wniosku, że te omdlenia to skutek napięcia psychicznego albo problemów emocjonalnych.

Zastanawiałam się przestraszona, co by się stało, gdybym akurat zasłabła w sądzie albo na ważnym spotkaniu. Przecież takie zdarzenie nie tylko postawiłoby pod znakiem zapytania moją dalszą pracę w kancelarii, ale mogłoby też zachwiać reputacją firmy. Utraty przytomności wcale nie trwały krótko, znikałam na tak długo, na ile byłam potrzebna w rodzinie Richardsonów. Jak wyjaśniłabym podobny incydent w sali pełnej prawników? pomyślałam z drżeniem złego przeczucia. Wciskając głowę w poduszkę, wróciłam myślą do coraz pewniejszego scenariusza z kaftanem bezpieczeństwa.

Rozdział dziesiąty

W końcu musiałam jednak zasnąć, bo obudziłam się i usłyszałam dochodzący z niedaleka szept. Przez chwilę nie byłam pewna, gdzie jestem. Obudziłam się jako Lauren czy jako Jessica? Otworzyłam oczy i zobaczyłam siedzącą w kącie sypialni Clarę, a obok niej przykucniętego Dana. Z nachylonymi ku sobie głowami szeptali coś konspiracyjnie. - Dajmy jej jeszcze parę minut - powiedziała Clara. - Wiem, że to nie wygląda dobrze, ale gdy przedwczoraj zemdlała w biurze, po obudzeniu się w szpitalu była zdrowa jak ryba. Nie sądzę, że trzeba ją znów wieźć na izbę przyjęć. Dan rzucił na mnie okiem. Twarz miał poszarzałą, a oczy pociemniałe z niepokoju. Zobaczył, że na niego patrzę. Jego rysy rozjaśniły się, jakby przez chmury przedarł się nagle promień słońca. - Jessico! - Podbiegł do łóżka i chwycił mnie w ramiona. - Co się stało? - Przepraszam - załkałam, ukrywając twarz na jego ramieniu. Powinnam cię ostrzec, że to znów może mi się przytrafić. To przez uderzenie pioruna. Tak strasznie się przepraszam. Przytulił mnie, bo rozbeczałam się na dobre. Po chwili uniosłam ku niemu zapłakaną i zasmarkaną twarz. - Pewnie masz mnie już dosyć - wymamrotałam. - Nie bądź głuptasem - odparł. - Nie odczepię się od ciebie tak łatwo. Nie widzisz, że mnie usidliłaś? Spojrzałam na Clarę, która patrzyła na nas zakłopotana. - Skąd się tu wzięłaś? - zapytałam. - Ten twój facet wyszperał gdzieś mój numer telefonu - powiedziała, wytykając go palcem z udawaną dezaprobatą. - Przypomniało mu się, że mówiłaś o przyjaciółce Clarze, więc zajrzał do twojego notesu. - Nie byłaś w pracy? - Jasne, że byłam. Ale miałam włączoną komórkę i od razu przybiegłam. I tak już powoli zbierałam się do domu. - Spojrzała znacząco na Dana i dodała: - Widzę, kobieto, że nie marnujesz zwolnienia lekarskiego.

- Dziękuję, że nie wysłaliście mnie do szpitala - wymamrotałam, nie zwracając uwagi na jej komentarz. Wytarłam nos w chusteczkę. - Zwykle nie omdlewam na długo. - Mówisz o tym, jak o wypadzie do sklepu! - zawołał Dan. - Często ci się to zdarza? - Tak niespodziewanie tylko dwa razy - wyznałam zgodnie z prawdą. - Niesamowite. - Wstał i zaczął chodzić wzdłuż łóżka. - To jakiś rodzaj padaczki? - Nie wygląda mi na padaczkę - zawyrokowała Clara. - Jessica po prostu zasypia i nic ani nikt nie może jej dobudzić, póki nie jest gotowa wrócić. - I nigdy to ci się nie zdarzało przed sobotą? Pokręciłam głową. Sobota. Minęło zaledwie pięć dni, a czułam się, jakby upłynęły wieki. - Chcesz, żebym został z tobą na wieczór? Zawahałam się. Kusiło mnie, i to bardzo, żeby pobyć z Danem, ale wiedziałam, że jedyne, co mogę mu zaoferować, to towarzystwo ciała pogrążonego całą noc w śpiączce. - Nie, dzięki, nic mi nie będzie - odparłam w końcu, kręcąc głową. - Zawsze możesz wpaść do mnie, jeśli ona cię nie chce - zażartowała frywolnie Clara. Dan uśmiechnął się i spojrzał na zegar. Clara pochwyciła aluzję i zdjęła płaszcz z oparcia krzesła. - Skoro już doszłaś do siebie, Jess, to zostawiam was samych, turkaweczki. - Ogromne dzięki, że wpadłaś, Claro. Dobrze doradziłaś Da-nowi, naprawdę nie chciałabym znów wylądować w szpitalu. - Uważaj na siebie! - upomniała, machając mi przed nosem długim palcem z czerwono polakierowanym paznokciem. - Masz odpoczywać, pamiętaj. Gdy zamknęły się za nią drzwi, uspokoiliśmy psy i przeszliśmy do kuchni. Włączyłam czajnik i stanęłam naprzeciwko Dana, patrząc na niego z niepokojem. Zemdlałam w momencie, gdy już prawie zaczynaliśmy się kochać. Ale przed chwilą o mało nie zostałam zgwałcona i nie miałam ochoty na dalszy ciąg tego, co przerwaliśmy. Wziął mnie za rękę i przyglądał mi się bacznie z zatroskaną miną. Był taktowny i ostrożny, jakby wyczuł, że zaszła we mnie zmiana.

- Jednak chyba nie wszystko w porządku, prawda? - powiedział wolno. Jesteś jakaś inna. Uwolniłam dłoń i odwróciłam się, żeby zalać wrzątkiem herbatę. - Potrzebuję chwili, żeby dojść do siebie po tym... co się zdarzyło. - Powinnaś pójść do lekarza, Jessico. Musi być jakaś przyczyna tego, że tracisz przytomność. Nie trafiłam wrzątkiem do kubka i woda rozlała się po blacie, ochlapując moją dłoń. Do oczu znów nabiegły mi łzy. Na wspomnienie dotyku Granta poczułam mdłości. Wiedziałam, że molestował ciało Lauren, nie moje, ale to ja tego doświadczyłam i to ja czułam się gwałcona. Dan wyciągnął do mnie rękę, ale cała zesztywniałam. Cofnął ją od razu i patrzył na mnie zmieszany. - Przepraszam, Dan - szepnęłam. - To nie twoja wina. - Może powinienem pójść? Skinęłam głową niezdolna, by spojrzeć mu w twarz. Odwrócił się, przywołał Bessie, po czym wziął kurtkę i kluczyki do samochodu. Z ręką na klamce przystanął i się obejrzał. - Dasz sobie radę? Skinęłam głową. - Tak, na pewno. - Zobaczymy się jutro? - Chętnie. Uśmiechnął się do mnie półgębkiem i wyszedł. Starłam rozlaną wodę, wzięłam Frankie na przechadzkę wokół bloku, ciesząc się chłodną rześkością wieczornego powietrza. Zaraz po powrocie zrobiłam nam obu wczesną kolację i wróciłam z książką do łóżka. Po kwadransie odłożyłam ją i poszłam napuścić sobie wody na gorącą kąpiel. Nie mogłam się skoncentrować. Bez przerwy widziałam nabiegłe krwią oczy Granta, czułam wionący alkoholem oddech, a na udach dotyk łapsk. Zanurzyłam się w pianie zadowolona, że jestem z dala od Granta i dzieci. Miałam chwilę, żeby się zatroszczyć wyłącznie o siebie. Szorowałam ciało, aż skóra się zaczerwieniła i zaczęła piec, ale dobrze wiedziałam, że to dusza potrzebowała oczyszczenia. Tylko jak i gdzie to zrobić? Kościół. Zaintrygowana zanurzyłam się w bąbelkach. W dzieciństwie rodzice zawsze zabierali mnie do kościoła. Pachniało w nim stęchlizną i starzyzną. W zimnym wnętrzu para buchała z

ust, a pastor był ciągle czymś zajęty i daleki. Musiałam siedzieć cicho i spokojnie. Palce rąk i nóg niemal mi zamarzały. Gdy tylko dorosłam, przestałam tam chodzić. Wspominając dawne niedzielne poranki, spędzane na wspólnych modlitwach, pomyślałam, żeby spróbować jeszcze raz. Może, myślałam zrozpaczona, jeśli żarliwie się pomodlę, moja dusza zostanie uzdrowiona. Kłopot w tym, uświadomiłam sobie z żalem, że choć wierzyłam w Boga, wyobrażałam go sobie jako olbrzymią, wszechmogącą siłę, źródło energii tak wielkiej, że wszystko, co istniało, pochodziło z niej i było w niej zanurzone. Nie zdawało mi się, żeby moje poglądy znalazły uznanie w oczach Kościoła. Kiedyś pastor powiedział, że Jezus jest w każdym z nas. No dobrze, rozumowałam, zdmuchując na bok pianę. Skoro wszystkie żywe istoty są fragmentem tej mocy i po śmierci wracają do źródła energii, żeby przeistoczyć się w siłę witalną nowego organizmu, to w takim razie nas wszystkich łączy pokrewieństwo, tworzy ta sama energia, każda z istot stanowi część innych i Boga. Tyle tylko, że przez jakąś misterną intrygę niebios albo niedający się ogarnąć umysłem wypadek jestem teraz nie tylko częścią Lauren, ale także nią samą. - Nie chcę być Lauren! - krzyknęłam wyzywająco. Zamknęłam oczy i zanurzyłam się w pianie. Lauren umarła. Już nigdy nie chcę tam wracać! Nawet spod wody dosłyszałam skomlenie Frankie i drapanie w drzwi łazienki. Biedna psina nie rozumiała, dlaczego jej nie wpuściłam, i najwyraźniej wyczuwała mój podły nastrój. Przez ciało przemknęła mi fala gorąca. Wyprysnęłam w górę, chlapiąc wodą. Nie uciekaj przed tym, upomniałam się. Nie poddawaj się tak łatwo. Może i czasoprzestrzeń jest zakrzywiona i pełna zawirowań, ale z tego nie wynika jeszcze, że nasze ziemskie życie nie przebiega po jasno wytyczonych ścieżkach. Może Wszechmocny, gdzieś w elektromagnetycznym szumie bezkresów wszechświata, postanowił ocalić dzieci Lauren przed bólem utraty matki? Kim byłam, żeby pytać, dlaczego umarła i czemu właśnie ja mam zająć jej miejsce? Dzieci potrzebowały matki, a ja... kto wie, czy nie potrzebuję ich. Wyszłam z wanny, owinęłam się w zdjęty z kaloryfera gorący, miękki ręcznik i wpuściłam Frankie. Podbiegła i obwąchała moje czyste stopy, skomląc do wtóru bulgoczącej w odpływie wody. Poklepałam jej jedwabisty łebek i nagle zdałam sobie sprawę, że wszystko widzę w jaśniejszych barwach. Już nie czułam się taka zagubiona. Uświadomiłam

sobie nie tylko to, że jestem elementem większej układanki, ale też, w bardziej praktycznym aspekcie, że zyskałam sojuszniczkę w osobie Karen. Razem jakoś uporamy się z Grantem, a ja nauczę się, jak być dobrą matką, jeśli już nie żoną. Nagle dojrzałam w tym swoje przeznaczenie. Tej nocy sen przyszedł łatwiej, niż się spodziewałam, i już po chwili obudziłam się w łóżku Lauren mile powitana rykiem odkurzacza. Elsie zmagała się w ten piątkowy poranek z dywanem na korytarzu. Szybki, orzeźwiający prysznic zmył ślady dotknięć Granta. Odkleiłam mokre bandaże. Rana cudownie szybko się goiła. Z oparzenia został tylko placek podrażnionej, zaczerwienionej skóry bez śladu pęcherzy czy zakażenia. Ubrałam się i zeszłam do kuchni. Karen z dziećmi smażyła naleśniki. - Mamusia! - zawołała Nicole. Objęła mnie w pasie i schowała główkę w miękkich fałdach spódnicy. - Zaniesiemy dziś do szopy stół, który kupiłaś pod klatkę Ginny i Blackie? - Na pewno. - Z uśmiechem pochyliłam się i pocałowałam jej lśniące włosy. - Ciocia Karen przywiesiła tablicę na nasze obrazki - zaszczebiotała Sophie. - Chodź zobacz. - Wzięła mnie za rękę i zaciągnęła do pokoju zabaw, gdzie na środku ściany wisiała duża tablica. - Możemy przypiąć swoje rysunki? - zapytała, patrząc na mnie takim wzrokiem, jakby się obawiała, że mogłam się rozmyślić. - Jasne. Gdzie pinezki? Ach, dziękuję, Toby. Chyba zaczniemy od dzieła Teddy'ego! Wkrótce powstała mała wystawa rysunków i pokój od razu stał się weselszy. - A teraz chodźmy dokończyć naleśniki. - Pogoniłam dziewczynki i Toby'ego do kuchni. Teddy siedział już przy barze śniadaniowym i polewał naleśniki syropem. Pogłaskałam jego czuprynkę, spojrzał na mnie i uśmiechnął się lekko. Zauważyłam, że piłka, zamiast na jego kolanach, leży na podłodze. Chyba pierwszy raz malec wypuścił ją z objęć. Karen też to zauważyła i uśmiechnęłyśmy się do siebie porozumiewawczo. Zdałam sobie sprawę, że dziś rano, mimo wypadków minionej nocy, czuję się znacznie szczęśliwsza i bardziej odprężona jako Lauren. Właśnie

miałam zaproponować, żebyśmy wnieśli do pokoju zabaw stół do rysowania, gdy w drzwiach pojawił się Grant. - Lauren, mogę cię na chwilkę prosić? Musiałam zrobić przerażoną minę, bo natychmiast dodał skruszony: - Do licha, przecież cię nie zjem! Zerknęłam na Karen, skinęła głową, więc niechętnie wyszłam do przedpokoju. - Uciąłem sobie dziś rano pogawędkę z twoją siostrą - zaczął niepewnie. Nerwowo wykręcał palce, ale zauważył mój wzrok i wepchnął dłonie w kieszenie spodni. - Tłumaczyła mi, jak się czujesz, po utracie wspomnień i... w ogóle. Chyba nie zdawałem sobie sprawy, że to dla ciebie bardzo trudne. Dla mnie po prostu jesteś żoną, z którą żyję od dziesięciu lat. I nie bardzo wierzyłem, że naprawdę straciłaś wszystkie wspomnienia... - Dałeś mi to aż zbyt jasno do zrozumienia - wypaliłam bez zastanowienia. Uniósł rękę. - Ale z pomocą Karen zrozumiałem, że naprawdę odbierasz mnie jako zupełnie obcego mężczyznę i że powinniśmy poznać się od nowa. Zapatrzył się w obraz na ścianie, jakby pierwszy raz widział go na oczy, po czym wrócił spojrzeniem do mnie. - Przepraszam za swoje zachowanie. Za dużo wypiłem i zachowałem się karygodnie. Wybaczysz mi? Obiecuję, że póki nie wróci ci pamięć albo się nie zaprzyjaźnimy, nie będę się... narzucał. - Dobry początek - powiedziałam drętwo, próbując nie zdradzić ulgi, którą poczułam. - Spróbujmy od nowa. Może dzisiaj wybierzemy się gdzieś razem, tylko we dwoje? Przypomniałam sobie, że postanowiłam zaangażować się w sprawy tej rodziny dla dobra dzieci, dlatego postanowiłam nie odrzucać ofiarowanej gałązki oliwnej. - Może lepiej spędzimy ten dzień wszyscy razem? - zaproponowałam ostrożnie. Przełknął ślinę, jego jabłko Adama powędrowało w górę i w dół. - Niezupełnie to miałem na myśli. A dokąd chciałabyś się wybrać, żeby każdy był zadowolony? - Co powiedziałbyś na wycieczkę do zoo? Dziewczynki lubią zwierzęta, a poza tym na ogół są tam małe place zabaw.

Grant zbladł. - Nie mam ochoty oglądać zwierząt, Lauren. Są brudne i śmierdzące. - Więc co proponujesz? - Nie wiem. Myślałem, że wybierzemy się gdzieś sami. - Chcę do zoo - oświadczyła Sophie, która pojawiła się w drzwiach. Grant odwrócił się i uniósł brew. - Ktoś tu chyba podsłuchiwał. - Chcę pojechać tam, gdzie powiedziała mamusia - powtórzyła uparcie Sophie. - Niech tatuś zdecyduje, dobrze? - powiedziałam. Sophie popatrzała gniewnie na ojca, odwróciła się i zniknęła w kuchni. - Słuchaj, może ty i Karen zabierzecie dzieci do zoo? - spytał ze znużeniem, odwracając się, jakby miał wszystkiego dość. - Muszę popracować. - Wybierzmy się gdzieś razem - nalegałam z coraz większym zapałem. To dobry pomysł, Grant. Nie musimy jechać do zoo. Sophie nie może zawsze stawiać na swoim, poza tym nie powinna podsłuchiwać. Grant zdawał się lekko zaskoczony i zadowolony moim poparciem. Ale w końcu tylko popatrzył znacząco na zegarek. - Już obiecałem, że wpadnę dziś do gabinetu. Zastępca nie bardzo sobie radzi. A ty z Karen zabierzcie dzieci do zoo. Schylił się, żeby mnie pocałować, i zmusiłam się, żeby nie uchylić głowy. Pozwoliłam się cmoknąć w policzek mimo lęku, jakim napawała mnie jego bliskość. Był przystojny i w innych okolicznościach może okazałby się pociągający. Stłumiłam poczucie winy, że odrzuciłam propozycję wspólnego wyjścia. Wiedziałam, że próbował mi wynagrodzić swoje wczorajsze zachowanie. Ale na myśl o sam na sam z Grantem czułam niepokój. Gdy wyszedł, wyczerpana emocjonalnie oparłam się o ścianę. Wczoraj zachował się okropnie, ale... w końcu jestem jego żoną. A on jest ojcem dzieci. Zamknęłam oczy. Na jakie zdołam pójść ustępstwa, by ta rodzina dobrze funkcjonowała? Czy Grant kiedyś będzie dla mnie coś znaczył jako mężczyzna? W tej chwili zdecydowanie odrzucałam taką myśl, ale przecież to dopiero początek. Na razie nie dałam mu szansy. Na szczęście moje rozważania przerwała Karen. Zawołała mnie z kuchni i prędko wciągnęła w codzienny kierat. Jako Jessica musiałam się troszczyć tylko o Frankie i siebie, pomyślałam z żalem, ścierając z blatu syrop i wkładając do zmywarki stertę naczyń. Gotowałam niewyszukane

jednoosobowe posiłki, raz w tygodniu robiłam pranie i raz na miesiąc odwiedzałam rodziców. Jeśli miałam ochotę, szłam do kina, teatru albo z przyjaciółmi do klubu. Jako Lauren musiałam dopasować życie towarzyskie do domowych obowiązków i kąpania dzieci, czytania bajek do poduszki. Przypomniało mi się, jak nietolerancyjna potrafiłam być w stosunku do rodzinnych problemów swoich przyjaciółek, i aż jęknęłam. Teraz sama będę zdana na łaskę i niełaskę opiekunek. Jakim cudem Lauren jeszcze pomagała Grantowi w gabinecie, gdy któreś z dzieci chorowało czy z innego powodu nie mogło iść do szkoły? Gdybym, przebywając tu dłużej jako Lauren, zrezygnowała z zatrudnienia niani, nie wiem, czy w ogóle znalazłabym czas na jakiekolwiek wyjścia. Z tej perspektywy czas pracy w Chisleworth & Partnerzy zdaje się całkiem znośny, pomyślałam pół godziny później, gdy ze stertą rzeczy do prania przeskoczyłam przez odkurzacz Elsie i popędziłam do pralki. Elsie zmieniła dzieciom pościel i brudną dorzuciła do stert ubrań, które pozbierałam w ich pokojach. Lekko licząc, czeka mnie dziś chyba z pięć rundek prania. - Mamusiu, kiedy przeniesiemy klatki do szopy? - zapytała Nicole, gdy ją mijałam, gubiąc po drodze skarpetki i koszulki. - Gdy tylko wstawię pranie. - Chcę się pobawić w piaskownicy - jęczał Toby. - Mogę wyjść? - Tak, idź, Toby. Nie zapomnij zamknąć drzwi. - Myślałam, że pojedziemy do zoo - przypomniała mi Sophie. - Pojedziemy w porze obiadu i zjemy coś na miejscu. - Wrzuciłam pościel do pralki i zamknęłam drzwiczki. Przechodząc przez pokój zabaw, zobaczyłam, że na jednej z poduch siedzi Teddy. Kołysał się i coś do siebie mamrotał. Przykucnęłam obok niego. Na brodzie wciąż miał syrop do naleśników. - Chciałbyś sobie porysować, Teddy? Popatrzył na mnie, jakby dopiero teraz zdał sobie sprawę z mojej obecności. Wstałam, przyniosłam kredki i farby i położyłam je na nowym stole. - Chodź - zachęciłam malucha. - Wczoraj narysowałeś taki śliczny obrazek. Zobacz, Teddy, powiesiłam go na ścianie. Omiótł wzrokiem tablicę i spojrzał na rysunek. Jego oczy powiększyły się trochę i zdało mi się, że leciutko się uśmiechnął.

- No, do dzieła. Potrzebujemy mnóstwo ślicznych obrazków, żeby w pokoju było kolorowo. Teddy wstał i powlókł się do stołu. Usiadł na jednym z niebieskich, plastikowych krzesełek, które też kupiłam, i położył obok siebie piłkę. Patrzyłam, jak bierze kredkę i schyla głowę nad kartką, po czym wyśliznęłam się cicho z powrotem do kuchni, gdzie zastałam zniecierpliwioną Nicole z rękami wspartymi na biodrach. - Możemy wreszcie przestawić te klatki, mamusiu? Jęknęłam. Wymagania Stephena w Chisleworth & Partnerzy były wyczerpujące, ale próba zaspokojenia potrzeb tej rodziny wydawała się operacją na skalę militarną. Gdy jednak na sprawę spojrzeć z dystansu, to w zasadzie każde dziecko z osobna wymagało całkiem rozsądnej porcji czasu. Czułam się przytłoczona dopiero wtedy, gdy musiałam wziąć pod uwagę potrzeby wszystkich naraz, zaplanować posiłek, wspólne wyjście i zabawę czy następny dzień. Westchnęłam głęboko i wyjrzałam przez okno na blade jesienne słońce. Dasz radę, przykazałam sobie stanowczo, pędząc po płaszcz. Chwilę później wróciłam z bohatersko wyprostowanymi ramionami i uśmiechnęłam się promiennie - Chodźmy, Nicole. Karen naciągnęła kudłatą popielatoszarą kurtkę do czarnej spódnicy do kostek, z której obrąbka zwisały metalowe kółeczka, i włożyła rozchodzone martensy. Chwyciła drugą krawędź nowego składanego stołu i wyszłyśmy na dwór. - Kiedy spałaś, były dwa telefony - poinformowała. Szłyśmy ogrodem za Nicole, która podskakiwała jak podekscytowane źrebiątko. - Jeden od kobiety. Przypominała, że Sophie jest dziś wieczór zaproszona na przyjęcie z noclegiem. - Zapisałaś nazwisko i numer? - zapytałam zaniepokojona znad ramienia. Przytaknęła. - Wszystko chyba jest w porządku, a Sophie najwyraźniej ma wielką ochotę na to przyjęcie. Dosłyszałam wahanie w jej głosie i obejrzałam się zaalarmowana. - A ten drugi telefon? - Dzwonił mężczyzna. Nie przedstawił się. Zapytał tylko, czy dobrze się czujesz, a kiedy powiedziałam, że dochodzisz do siebie, ale teraz jeszcze śpisz, odłożył słuchawkę.

Skrzywiłam się. - To może być ten facet z parku. Skinęła głową. - Też tak pomyślałam. Dobrnęłyśmy do dziury w żywopłocie i Karen, rozglądając się, sapnęła. - W ogóle nie miałam pojęcia, że tu też jest ogród! Postawiłam stół i się uśmiechnęłam. - Wspaniały, co? - Popatrz na moją koparkę, ciociu Karen! - zawołał Toby. - Buduję drogi i tunel. Zostawiłam Karen pochyloną nad piaskownicą i ruszyłam do szopy na narzędzia. Właśnie sięgałam do klamki, gdy drzwi same się otworzyły i wyszedł z nich starszy mężczyzna, z grabiami w sękatych rękach. - Doberek, pani Richardson - powitał mnie. - Widzę, że dobrze się bawicie. - Dzieci muszą mieć jakieś zajęcie - odparłam z uśmiechem. - Nie będzie panu przeszkadzało, jeśli w szopie postawimy klatki? Noce są za zimne, żeby trzymać zwierzęta na dworze. - Przecież to pani szopa - powiedział, przedzierając się przez iglaki. Następne dwie godziny minęły jak z bicza strzelił. Przenieśliśmy klatki, rozwiesiłam pranie, znów załadowałam pralkę, dałam dzieciom sok i herbatniki, a sobie, Karen i Jimowi zrobiłam kawę. Teddy dostał histerii, bo na podłodze w pokoju zabaw rozlał nowe farby i widocznie myślał, że zostanie ukarany. Ale szybko sprzątnęłam bałagan i pocieszyłam malucha, że wypadki przy pracy są nieuniknione. W południe, choć ramię znów zaczęło mi dokuczać, zapakowaliśmy się wszyscy do samochodu i Karen z dziećmi pilotowali mnie w drodze do zoo. Kiedyś tam dotarliśmy, wizytę zaczęliśmy od odwiedzenia knajpki, gdzie pochłonęliśmy frytki i popiliśmy je coca--colą. Popołudnie minęło na podziwianiu i głaskaniu zwierząt, pilnowaniu baraszkujących dzieci i próbach namówienia Teddy'ego, żeby do nich dołączył. - Wiesz co, Karen - zagaiłam, popychając zdrową ręką huśtawkę z Teddym. - Powinniśmy zainstalować huśtawkę w ogrodzie. Dzieci bardzo lubią się huśtać, więc kupilibyśmy taką z kilkoma siedzeniami, żeby nie musiały się bić o kolejkę. Karen odwróciła się, żeby sprawdzić, co porabia reszta urwisów, i widząc, że są poza zasięgiem głosu, powiedziała cicho:

- Wiesz, siostro, fakt, że po wypadku straciłaś pamięć, daje się od biedy zrozumieć, ale zupełnie nie mogę pojąć, jakim cudem aż tak zmieniła się twoja osobowość. Przez tyle lat nie pozwalałaś im zamontować huśtawki, a teraz sama to proponujesz, jakby nigdy nic. Nie krytykuję cię, uwierz mi. Lubię twoje nowe wcielenie. Ale wspominałaś, że szpital skierował cię na jakąś terapię? Nie uważasz, że powinnaś pójść i z kimś porozmawiać? Przecież chyba nie zostawią cię bez wsparcia. - Tak, jestem umówiona na przyszły tydzień - odparłam, mocno popychając huśtawkę. - Mam wizytę w poradni psychiatrycznej. Gdzieś zapisałam termin. - Zaczerpnęłam tchu i dalej rytmicznie huśtałam Teddy'ego. - Problem w tym, że nie bardzo chcę tam iść. Dobrze mi tak, jak jest, Karen, i myślę, że dzieci też się cieszą. - Wczoraj w nocy - ciągnęła cicho Karen - gdy Grant próbował. .. wiesz, powiedziałaś mu, że nie jesteś Lauren. Słyszałam. - Po prostu nie przypominam sobie, że jestem Lauren. - Utkwiłam wzrok w gumowcach Teddy'ego pojawiających się i znikających z pola widzenia. - Nie rozumiem, dlaczego tak diametralnie się zmieniłaś. Przecież utrata wspomnień nie oznacza, że stałaś się inną osobą. Jakim cudem nagle przestały ci przeszkadzać zwierzęta? Przedtem ich nie cierpiałaś. Skąd ta zmiana? Albo twoja troska o dzieci? Nie gniewaj się, ale Lauren, z którą dorastałam, była samolubna, próżna i szczęśliwa tylko wtedy, gdy pięknie wyglądała i mogła robić to, co chciała. Milczałam, bo niby co miałam powiedzieć. Nie myliłam się, że przed Karen trudno będzie ukryć prawdę. Jej siostra nie żyje. A ja nie jestem Lauren. Może powinnam najpierw trochę przygotować Karen, zanim ewentualnie wyznam jej prawdę. - Sądzisz, że wszyscy mamy duszę? - zagadnęłam. Myślałam o ich matce, która wszystkie dusze uważała za jednakowo ważne, i jej wierze w reinkarnację oraz karmę. Karen kiwnęła głową, marszcząc brwi. - I uważasz, że właśnie dusza ma wpływ na to, jakimi jesteśmy ludźmi? Zerknęłam w bok i zobaczyłam, że przygląda mi się uważnie. - Zmieniłaś się, bo prawie umarłaś? - zapytała łagodnie. - Byłaś poza ciałem? Skinęłam głową zaskoczona łatwością, z jaką podążała tam, dokąd chciałam ją doprowadzić.

- Słyszałam, że takie rzeczy zdarzają się ludziom, którzy otarli się o śmierć - ciągnęła półgłosem. - Czyżbyś zobaczyła całe swoje życie? Uświadomiłaś sobie własne błędy i zrozumiałaś, ile znaczy dla ciebie rodzina? - Nie całkiem - odparłam ostrożnie. - Problem w tym... Zamilkłam. Nie umiałam ubrać myśli w słowa. - Otóż zdaje mi się, że wtedy, gdy uderzył we mnie piorun, moja dusza została podzielona. - Przez dłuższą chwilę wpatrywałam się w plecy Teddy'ego, w końcu wzruszyłam ramionami. W każdym razie, coś się stało, zanim lekarze sprowadzili mnie z powrotem na ten świat. Ten piorun zrobił mi coś strasznego. - To znaczy? - Nie wiem, Karen. Ale myślę, że... tak naprawdę umarłam. Rozchyliła usta. - Więc widziałaś siebie nieżywą, o to chodzi? Zdecydowałam się na śmiały krok. - A co byś powiedziała na to, że dwie różne osoby w dwóch różnych miejscach zostały trafione piorunem dokładnie w tym samym czasie? - Dwie? - powtórzyła zdezorientowana, próbując odgadnąć, do czego zmierzam. - A kto był tą drugą? - Dwudziestoośmiolatka z Epsom, Jessica Taylor. - I...? - I może obie ofiary doznały jednocześnie tego, co nazywasz przebywaniem poza ciałem? A jedna z nich tak naprawdę umarła. Karen pobladła i jeszcze bardziej ściszyła głos, żeby Teddy nie mógł jej usłyszeć. - Przerażasz mnie, Lauren! - I co jeśli ta, która umarła, nie powinna umrzeć? Przypuśćmy na chwilę, że za bardzo była potrzebna swojej rodzinie, żeby tak po prostu odejść. Karen zrobiła wielkie oczy i zakryła usta dłonią. - Nie chcesz chyba powiedzieć, że dusza jednej kobiety przeszła w ciało drugiej? Przestałam popychać huśtawkę i stanęłam twarzą w twarz z Karen. - Właśnie to mówię. I to, że nie Jessice Taylor pisana była śmierć. Odniosła dużo lżejsze obrażenia niż Lauren. - A więc jednak twierdzisz, że nie jesteś Lauren - zawodziła Karen. Wiedziałam, że od razu powinnaś pójść do tej pieprzonej poradni psychiatrycznej! Nie do wiary, że tak cię wypuścili bez żadnej pomocy!

Chwyciłam ją za nadgarstek i zajrzałam jej w oczy. - Karen, nie jestem Lauren. Spójrz w moje oczy. Widzisz w nich swoją siostrę? Jej oczy badawczo wpatrywały się w moje, szukając czegoś znajomego. Ze strachu zrobiły się jeszcze większe. Wyrwała dłoń. - Lauren umarła - brnęłam dalej. - Ale część sił witalnych Jessiki, moich sił, przeszła w panią Richardson. - Nie zamierzam tego wysłuchiwać - burknęła Karen. Ściągnęła Teddy'ego z huśtawki i rozejrzała się za pozostałymi dziećmi. Błagalnie dotknęłam jej ramienia. Przystanęła i wpatrywała się we mnie. - Źle z tobą - zawyrokowała. - Wcale nie - odpowiedziałam stanowczo. - Sama widziałaś, rany goją się niewiarygodnie szybko. - Nie to miałam na myśli, dobrze wiesz. - Proszę, spróbuj mi uwierzyć - powiedziałam z uśmiechem pełnym nadziei. Mina Karen trochę złagodniała. - Prosisz o cholernie dużo, siostrzyczko.

Rozdział jedenasty Ruszyłyśmy wolno aleją, Teddy dreptał między nami. Dziewczynki i Toby nadał bawili się na placu zabaw, ale miałyśmy ich na oku. - Czy ja cię dobrze rozumiem? - szepnęła po chwili Karen. - Twoja dusza jest nie w twoim ciele? Skinęłam głową. - Do licha, Lauren! Zamknął cię w domu wariatów, jeśli zaczniesz opowiadać te bzdury w szpitalu! - zawołała Karen. - Może rzeczywiście lepiej nie chodź do tego psychiatry. Przywiąże cię i nie wypuści, póki nie napisze na twój temat rozprawy naukowej. - Właśnie dlatego nic nie powiedziałam lekarzom. - Więc naprawdę uważasz, że zatrzymała cię z nami siła życiowa tej drugiej kobiety? - Tak, tylko że Jessica Taylor nie zmarła. Jestem nimi obiema, Karen. Wpatrywała się we mnie w dręczącym milczeniu, po czym wzruszyła ramionami. - Trochę to skomplikowane. Stanęłam naprzeciwko niej. - Nie wierzysz mi. Opadła na ławkę i dalej się na mnie gapiła. - A czego się, do cholery, spodziewałaś? To jakaś naciągana, wyssana z palca historia. Poza tym, gdybym ci uwierzyła, musiałabym uznać, że moja siostra nie żyje. - Przykro mi, Karen. Podejrzewam, że Lauren umarła, gdy poraził ją piorun. Lekarze mówili, że z medycznego punktu widzenia, z takimi obrażeniami nie miała szans przeżyć. Zostałam trafiona w tej samej chwili, tylko czas leciutko się przesunął i oba ciała przetrwały porażenie. - Teraz już jestem pewna, że żartujesz. - Chciałabym. Między nami zawisła cisza i Karen odsunęła się ode mnie odrobinę. - Mieliśmy spięcia, Lauren i ja - powiedziała w końcu. - Ale była moją siostrą. Kochałam ją. Nie chcę, żeby nie żyła. - Ja też. Chcę być, kim byłam wcześniej. Popatrzyłam na sielskie widoczki, piękne zwierzęta, słyszałam śmiech rozbawionych dzieci... i zdałam sobie sprawę, że to nie do końca prawda. Czasami lubiłam życie Lauren. Przy nim życie Jessiki zdawało się puste i pozbawione treści.

Właściwie dlaczego najlepsze godziny życia spędzałam zamknięta w tej obskurnej kancelarii? Jasne, że pragnęłam zdobyć kwalifikacje, poprawić swój status i poziom życia, ale po co, skoro nie mam nikogo, z kim mogłabym dzielić smutki i radości, kogo bym kochała. Związek ze Stephenem nie wypalił i potem już nie zbliżyłam się do żadnego mężczyzny na tyle, żeby poczuć w sercu jakieś emocje - na pewno nie przed spotkaniem Dana, a w tych dziwacznych okolicznościach perspektywa związku z nim też nie rysowała się świetliście. Przesłoniłam dłonią oczy, pogłaskałam Teddy'ego po głowie i spojrzałam na plac zabaw. W gardle urosła mi gula. Dzieci kochały matkę gorąco i bezwarunkowo. Jak to jest doświadczać takiej miłości? Zdałam sobie sprawę, że zazdroszczę Lauren tej radości, i na myśl, że Karen może odebrać mi ten dar, poczułam się niepocieszona i opuszczona. - Co zrobisz? - zapytałam ją z niepokojem. - Powiesz wszystkim? - Jasne. Umieszczę to w swoim CV - mruknęła. - Pani Harper, wiek trzydzieści siedem. Twierdzi, że ciało jej siostry zamieszkuje dusza obcej osoby. Już to widzę. - Odwróciła się do mnie z bladym uśmiechem. - A więc wierzysz mi? - Powiedzmy, że wierzę, że ty w to wierzysz. - Chciałabym, żebyś nadal była moją siostrą - oświadczyłam poważnie. Cieszyłam się, że Karen jest osobą bez uprzedzeń. - Nie miałam siostry, a ciebie naprawdę polubiłam. Dzieci też - dodałam, opuszczając wzrok na Teddy'ego. - Tak czy inaczej, to strasznie dziwaczne - oznajmiła Karen. - Ja sama mam mętlik w głowie - przyznałam. - Ale tu jestem. - Śniło ci się kiedyś coś tak realistycznego, że po przebudzeniu odnosiłaś wrażenie, że to działo się naprawdę? - zapytałam. - Bo ja od soboty codziennie się tak czuję. Ilekroć Jessica zasypia, budzi się jako Lauren. Gdy ciało Lauren potrzebuje wypoczynku, znów jestem Jessicą. - To jakiś koszmar. - Chcę się jeszcze pohuśtać - ogłosił nagle Teddy. - Dobrze, chodźmy. Wróciłyśmy na plac zabaw; Toby siedział na plastikowym traktorze, dziewczynki zniknęły w gumowym tunelu. Teddy wepchnął swoją piłkę pod bluzę i wdrapał się na jedyną wolną huśtawkę. - Chyba lubisz się huśtać, co, Teddy? - zapytałam i popchnęłam siodełko. - Właśnie mówiłam cioci Karen, że powinniśmy sprawić sobie

taką w domu. Toby kopałby w piaskownicy, a ty huśtałbyś się do woli. Co ty na to? Z powagą kiwnął głową. - Ale mama mi nie pozwolił - powiedział rozwlekle. - Każe ci ją zabrać. - Teddy! - zareagowała szybko Karen. - Skoro mamusia mówi, że możecie mieć huśtawkę, to przecież wam nie zabierze? - Nie ta mamusia - odparł Teddy, przekręcając się na siodełku, żeby na mnie spojrzeć. - Ta druga mamusia ją wyrzuci, gdy wróci. Karen milczała. Nie wiem, o czym myślała, ale się nie odzywałam. Zresztą i tak, co mogłabym powiedzieć? Spojrzałam na zegarek. - Pora zwołać dzieci - powiedziałam w końcu, popychając ostatni raz huśtawkę. - Musimy wracać, trzeba spakować Sophie przed noclegiem u koleżanki. W samochodzie Karen nadal milczała, ale uznałam, że lepiej dać jej spokój. Nie wiedziałam, czy moje wyznania zatrzyma dla siebie ani co stanie się ze mną, jeśli postanowi inaczej. Ale przecież i tak nie mogłam spakować walizek i znów stać się tylko Jessicą. Byłam tu, czy tego chciałam, czy nie. W domu dzieci poczuły się głodne, więc nastawiłam na kuchence duży gar wody na makaron. Potem ściągnęłam wysuszone pranie, wysłałam dziewczynki do ogrodu, żeby nakarmiły swoje pupilki, i wyjęłam z samochodu ich brudne kurtki. Karen zadeklarowała się, że pomoże Sophie spakować drobiazgi i śpiwór, a potem podrzuci ją do koleżanki. Wyszły, a ja kończyłam przygotowywać posiłek. Czułam, że Karen potrzebuje pobyć trochę sama. Przecież przed chwilą dowiedziała się, że jej siostra umarła, nie wspominając już pozostałych rewelacji. Gdy pół godziny później wróciła, wyglądała lepiej. Na jej policzki wrócił kolor. Weszła do kuchni, gdzie nakładałam makaron na talerze, i obdarzyła mnie bladym półuśmiechem. - Rozmawiałam z Sophie - zaczęła niepewnie, pomagając Teddy'emu wdrapać się na stołek. - Przez całą drogę paplała, jaka jest szczęśliwa, że w końcu pozwoliłaś im trzymać zwierzęta. Powiedziała. .. że teraz... po wypadku bardziej ją kochasz. Nagle zaszlochała i zamilkła. Dzieci przestały zasysać do buzi makaron i wpatrywały się w ciotkę wytrzeszczonymi oczyma. - Przepraszam. - Zasłoniła rękoma twarz i wypadła z kuchni.

- Ciocia Karen źle się poczuła - wyjaśniłam pociechom najspokojniej, jak umiałam. - Jedzcie grzecznie kolację, a ja do niej pójdę. Karen siedziała na najniższym stopniu schodów, z głową opartą o ścianę, z chusteczką przy ustach. - Nie mogę w to uwierzyć - załkała, gdy przysiadłam obok i otoczyłam ją ramieniem. - To takie głupie! Od razu wiedziałam, że coś z tobą nie tak, gdy po przyjeździe zobaczyłam, że pieczesz te cholerne frytki. - Kichnęła i głośno wydmuchała nos. - To, co Teddy powiedział o „innej mamusi", i to, co Sophie mówiła w samochodzie... to przerażające, Lauren. A raczej... Jessico. - Zaczerpnęła głęboko powietrza i popatrzyła na mnie spod zaczerwienionych powiek. - Lauren na pierwszym miejscu zawsze stawiała siebie, ale przecież na swój sposób kochała dzieci. - Pewnie, że tak - mruknęłam. - Każdy się zachowuje po swojemu. Chyba nie powinnam tak szybko wszystkiego zmieniać. Może się przez to wydawać, że ją potępiam albo osądzam. Ale to nieprawda, Karen. Próbuję tylko jak najlepiej postępować w sytuacji, w której się znalazłam. - Wiem, widzę - odparła, uśmiechając się przez łzy. - Zrobiłaś kawał dobrej roboty. Dzieci są szczęśliwe, jak nigdy dotąd. Ten korowód niań nigdy nie wzbudzał ich radości. Lauren nie została stworzona na matkę czworga dzieci. - Grant wspomniał coś, że on nie chciał bliźniąt. - Sophie i Nicole były zaplanowane - wyjaśniła, przyciskając do oczu chusteczkę. - Lauren bardzo się cieszyła z córeczek, nigdy nie lubiła chłopców. Zaplanowała, że urodzi dwie córki, będzie je stroić i chwalić się nimi. Bardzo się troszczyła o dziewczynki. Ale potem znów zaszła w ciążę. Tym razem niezaplanowaną i rozważała aborcję. Grant też się zdecydowanie za tym opowiadał. Umówiła się już w klinice, ale się wycofała. Lauren jest... była bardzo religijna. Rodzina co niedzielę chodziła do kościoła. I ktoś wywarł na nią presję, więc zdecydowała się utrzymać ciążę. Potem się okazało, że nosi dwójkę i że to chłopcy. Ale wtedy nie było już odwrotu. - Biedactwo. - Pewnie poczuła się równie przybita jak ja, kiedy po pobudce w szpitalu odkryłam, że mam wziąć odpowiedzialność za dzieci. Zwłaszcza chłopcy stanowili wyzwanie. Skoro Lauren nie miała bardzo mocno rozwiniętego instynktu macierzyńskiego, pewnie ta perspektywa wydała jej się nie mniej zniechęcająca niż mnie. Piękne ciuchy, stylowy dom i ta odrobina wiedzy na temat jej życia osobistego pozwalała mi

sądzić, że była subtelną elegantką. Nic dziwnego, że myśl o dwóch synach ją trochę przeraziła. Pomyślałam o Grancie, który przecież znał charakter swojej żony. Ciekawe, jak przyjął jej decyzję o zatrzymaniu bliźniaków? Dla obojga musiał to być twardy orzech do zgryzienia. - Grant chyba bardzo kochał żonę - powiedziałam. - Pewnie było mu ciężko, gdy się zdecydowała donosić ciążę. Wiedział, że Lauren ani tego nie chce, ani sobie nie poradzi. - I jak się okazało, miał rację. Po przyjściu chłopców na świat wpadła w depresję - ciągnęła Karen. - A kiedy wyszło na jaw, że Teddy ma lekkie porażenie mózgowe, to już nawet nie próbowała być dobrą matką. Zatrudniła nianię, zabroniła dzieciom wstępu do pięknie urządzonych pokoi i wypielęgnowanego ogrodu i przy pierwszej lepszej okazji uciekała do przyjaciółek. Nie tylko na parę godzin w ciągu dnia. Zdarzało jej się spędzać poza domem długie weekendy, a czasem nawet tygodnie. Opiekę nad dziećmi zostawiała niani i Grantowi. - Dlaczego Grant na to pozwalał? - Już mówiłam, to słaby mężczyzna. Uwielbiał Lauren i w głębi duszy uważał, że nie jest jej godny. Próbował nad nią zapanować, ale wtedy odsunęła się od niego. Pewnie pozwalał na te wypady, żeby sprawić jej przyjemność, ale przez to, że tak często uciekała, czuł się jeszcze bardziej niedoceniany. Potem zaczął podejrzewać, że Lauren ma romans. - Powiedział ci to? - Tak, dzisiaj rano, kiedy wygarnęłam mu, co myślę o jego wczorajszych wyczynach. - Spojrzała na mnie i roześmiała się przez łzy. - Nie do wiary, że rozmawiam z tobą o swojej siostrze, używając trzeciej osoby. Wyglądasz zupełnie jak ona. To takie nierealne! Nadal siedziałyśmy przytulone do siebie, gdy Nicole wystawiła głowę z kuchni. - Teddy wywalił sobie makaron na kolana - oświadczyła. - Toby się z niego śmieje i Teddy się złości. Przerwałyśmy rozmowę i zgodnie ruszyłyśmy z odsieczą. Półtorej godziny później, kiedy po codziennej procedurze kąpieli, mycia ząbków i czytania bajeczek dzieci leżały już w łóżkach, poszłyśmy z Karen do salonu dokończyć rozmowę. Jednak zanim zdążyłyśmy wrócić do nurtujących nas tematów, usłyszałyśmy na podjeździe szuranie opon samochodu Granta, więc wstałam, zasunęłam zasłony i włączyłam światło.

Kilka minut później wetknął głowę do salonu. Nie zareagowałam. Najpierw chciałam zobaczyć, w jakim jest nastroju. Rzucił mi zdenerwowane spojrzenie. Pomyślałam, że przyjął taką samą strategię w stosunku do mnie. Po opowieści Karen zrobiło mi się go trochę żal, więc zdecydowałam się na wielkoduszność. Podeszłam do niego i zapytałam, jak minął dzień. - W zeszłym tygodniu pielęgniarka mi powiedziała, że mój zastępca jest do chrzanu. - Wyjął z kredensu whisky i nalał sobie. - I rzeczywiście. Dziś przyszło mnóstwo jego pacjentów. Uskarżali się na bolące zęby i luźne koronki, po prostu koszmar. - Przykro mi to słyszeć. Chciałbyś coś zjeść? Zrobiłam spaghetti. Popatrzył na mnie znad okularów i skinął głową. - Tak, umieram z głodu. Dziękuję, Lauren. Zauważyłam, że nie traktuje mnie już z dawną swobodną poufałością, ale bardziej oficjalnie, jak gościa. Widocznie jego poranna pogawędka z Karen nie poszła na marne. Trochę mi ulżyło. Może kiedyś znajdę w sercu trochę dobroci dla tego mężczyzny, który pewnie czuje się nie mniej zagubiony ode mnie. Poszedł za mną do kuchni, którą już wysprzątałyśmy z Karen. Postawiłam przed nim talerz na kontuarze. - Niezłe - powiedział, pakując do ust stertę makaronu. - Dziękuję, dzieciom też smakował. - Nie mogę się przyzwyczaić do tej nowej ciebie. - Popił jedzenie resztką whisky. - Tak się troszczysz o dzieci. - Cóż, otarłam się o śmierć. Może zrozumiałam, że powinnam dać im z siebie więcej - odparłam wymijająco. - No tak. - Popatrzył na mnie badawczo. - A co z nami? Może zechcesz wybrać się gdzieś wieczorem tylko ze mną? Karen na pewno zostanie z dziećmi, jeśli ją poprosimy. Zastanawiałam się, czy moja świeża zdroworozsądkowa skłonność do przebaczania obejmie też wspólne wyjście. Zdecydowałam dać mu szansę. Rzuciłam okiem na kuchenny zegar. Dochodziła ósma. Niedługo muszę wypuścić Frankie. Dzisiejszy wieczór nie wchodził w rachubę. - Jestem naprawdę zmęczona, Grant. - Zauważyłam, że posmutniał. Ale jutro jest sobota, wyśpię się porządnie i wieczorem gdzieś sobie wyjdziemy, dobrze?

Uśmiechnął się do mnie promiennie. Poczucie winy ścisnęło mi serce na myśl, że tak niewiele trzeba, żeby sprawić przyjemność Grantowi. Podejrzewam, że wszystko, czego pragnął, to mieć partnerkę, która lubiłaby jego towarzystwo, troszczyła się o niego i starała mu pomóc. - Dokąd chciałbyś się wybrać? - Nie wiem. A jak ty lubisz spędzać czas? Wyciągnął dłoń i musiałam ją ująć. Była chłodna, sucha i pewna, ale między naszymi palcami nie przeskoczyła żadna iskra, inaczej niż z Danem. - Ciągle zapominam, że niczego nie pamiętasz. Co powiesz na kino? - W porządku. - A może kolacja? W tej nowej włoskiej knajpce? - Dobrze. Niedługo potem poszłam się położyć. Oczywiście zamknęłam drzwi sypialni na klucz, zanim wsunęłam się w czystą, pościel zmienioną rano przez Elsie. Pomimo wczesnej godziny byłam wyczerpana. Opieka nad czworgiem dzieci to naprawdę nie przelewki. Wydawało mi się, że już po sekundzie otworzyłam oczy i usiadłam na łóżku jako Jessica. Frankie ucieszyła się, że wstałam. Szczekając, biegała wokół mnie, gdy szłam do drzwi. Otworzyłam je, wpuszczając do mieszkania zimne podmuchy. Wystrzeliła na dwór, jak strzała. Wniosłam do mieszkania butelkę półtłustego mleka, uśmiechając się na myśl, że do domu Richardsonów zamawiałam pięć. Nawet moja lodówka nagle zdała mi się maleńka w porównaniu z wielką amerykańską landarą w domu Lauren. Tamta po przyciśnięciu guzika wysypywała nawet kostki lodu albo serwowała schłodzoną filtrowaną wodę. Przywołałam Frankie, nastawiłam czajnik i przejrzałam mizerną zawartość skrzynki pocztowej. Znalazłam reklamę taniej pizzerii; dwa listy od instytucji charytatywnych, które wsparłam już raz w tym miesiącu; i ręcznie zaadresowaną kopertę - natychmiast rozpoznałam charakter pisma mamy. W środku znalazłam kartkę z życzeniami szybkiego powrotu do zdrowia i dopiskiem: „mam nadzieję, że nosisz ciepłe majtki i porządnie się odżywiasz". Nigdy nie byłyśmy ze sobą szczególnie blisko, ale dzięki tym zdalnym napominaniom czułam, że się o mnie troszczy. Ciekawe, czy nadal traktowałaby mnie jak dziecko, gdyby wiedziała, że sama jestem matką czworga maluchów.

Szafka świeciła pustkami i odnotowałam w pamięci, że koniecznie muszę wybrać się na zakupy. Fakt, że tylko połowę czasu byłam Jessicą, nie oznaczał, że mogę się głodzić. Musiałam dbać o oba ciała, bo oba jednocześnie prowadziły aktywne życie. A przecież nietrudno byłoby któreś zaniedbać, bo dopiero co jadłam albo brałam kąpiel w swoim drugim życiu. Miałam jednak nadzieję, że sama fizjologia - burczenie w brzuchu czy zapach niemytego ciała - zagłuszy podszepty mózgu, że niedawno jadłam lub brałam kąpiel i nie muszę tego robić drugi raz. Po śniadaniu nakarmiłam Frankie i podlałam rośliny. Wyciągnęłam z szafy dżinsy i zaczęłam się zastanawiać, jak przemycić trochę własnej garderoby do szafy Lauren. Jej gustowne ciuchy nie pomagały mi w nowej roli. Potrzebowałam czegoś wygodnego. Obie nosiłyśmy ten sam rozmiar, bo choć Lauren była starsza i urodziła czworo dzieci, to dbała o formę. Poza tym, szczerze mówiąc, posiadanie czegoś własnego w tym drugim życiu stanowiłoby pewną pociechę. Potrzebowałam też wymówki do małego eksperymentu. Z kuchennej szuflady wyszperałam zapasowy klucz do swojego mieszkania. Wzięłam niebieską taśmę, wyszłam na dwór i przymocowałam go pod rynną. Sprawdziłam, czy nikt niechcący nie odkryje klucza i czy sam też nie spadnie, a potem zabrałam Frankie na długi spacer. W drodze powrotnej kupiłam w pobliskim sklepie parę bagietek, wędlinę i sałatkę. Zasiadłam w ulubionym fotelu i próbowałam się skupić na lekturze. Frankie zdrzemnęła się u moich stóp. Jej równomierny oddech i tykanie zegarka rozbrzmiewały w cichym pokoju głośnym echem. Lubiłam spokój i ciszę, które dawało mi moje samotne życie. Ciekawe, czy Lauren w ogóle znajdowała czas na czytanie. Na dzwonek u drzwi podskoczyłam, książka upadła na głowę Frankie. Terierka pognała do drzwi, a ja nieco wolniej poszłam za nią, próbując uspokoić swoje szalejące serce. Przystanęłam i zanim zebrałam się na odwagę, by otworzyć, poprawiłam dżinsy i przeczesałam drżącymi palcami włosy. W progu stał Dan z niepewną miną, jakby nie wiedział, czy jest mile widziany. Uśmiechnęłam się do niego szeroko, nie dlatego, żeby go uspokoić, ale po prostu nie mogłam się powstrzymać. - Wybaczyłeś mi? - zapytałam, gdy przestąpił próg i chwycił mnie w ramiona.

Trącił mnie nosem w szyję, głęboko wdychając zapach mojej skóry. Kopnięciem zamknęłam drzwi, a potem spleceni ruszyliśmy w stronę kanapy, w asyście plączącej się pod nogami Frankie. Dan bardzo mnie podniecał. Uwielbiałam zapach jego włosów; wyraz oczu, gdy wypowiadał moje imię. Przy nim szybko zapomniałam o wcześniejszych rozterkach dotyczących nowego związku i zyskałam stuprocentową pewność, że zakochałam się w tym facecie po uszy. Gdy później zajadaliśmy kanapki i piliśmy gorącą słodką herbatę, żeby uzupełnić braki energetyczne naszych wyczerpanych i drżących ciał, zapytał, jak się czuję. - Chyba nigdy nie czułam się tak pełna życia jak teraz - odparłam niezdolna powstrzymać uśmiechu. - Pytam, czy zdarzyły ci się jeszcze jakieś omdlenia. A może by tak powiedzieć mu prawdę? Skoro go kocham, powinnam mu zaufać. Ale czy uwierzyłby w taką historię? Prędzej uzna mnie za wariatkę i ucieknie gdzie pieprz rośnie. Czy jakiś normalny facet chciałby się wiązać z kobietą, która twierdzi, że jej dusza zamieszkuje dwa ciała? Nie wspominając już nawet o zawirowaniach czasoprzestrzeni. - Nie. - Miejmy nadzieję, że to wczorajsze było ostatnie. - Zlizał majonez z koniuszków moich palców. Pomyślałam o koszmarach Teddy'ego i się skrzywiłam. Miałam dziwne przeczucie, że to wcale nie koniec tych sensacji. - Zastanawiałem się - zaczął, wpatrując się we mnie badawczo przenikliwymi niebieskimi oczyma - czy nie zechciałabyś mnie odwiedzić i poznać ojca? Staruszek wyczuł, że w moim życiu dzieje się coś ważnego, i teraz zamęcza mnie pytaniami. - Chętnie. No to kiedy? - Dziś wieczór? Przypomniało mi się, że planowałam porządnie się wyspać w sobotni poranek. Ale przecież Karen może zajrzeć do Teddy'ego i reszty dzieciaków, a Sophie odbierze Grant. W ostateczności mogę nie pokazywać się do południa, a więc nic się nie stanie, jeśli pójdę spać nawet o jedenastej. - Wspaniale.

Wyruszyliśmy po południu. Dojechaliśmy do malowniczego zakątka i trzymając się za ręce, poszliśmy na spacer. Frankie jak zwykle pałętała się przy naszych piętach. Burzę w poprzednią sobotę poprzedzał suchy, słoneczny dzień i teraz drzewa przystroiły się w prześliczne odcienie czerwieni, bursztynu i złota. Przechadzaliśmy się wśród buków po pomarańczowym dywanie z liści. Szare powykręcane pnie i gałęzie przedzierały się przez bursztynowy baldachim ku czystemu błękitnemu niebu. - Aż trudno uwierzyć, że to późny październik - wymruczałam, szurając stopami po opadłych liściach. - W niedzielę zmiana czasu. - Och nie! Dan spojrzał na mnie ostro. - Co w tym złego? Zaczęłam w myśli obliczać, o której muszę położyć się spać w sobotę, żeby obudzić się wystarczająco wcześnie w niedzielę. - Nie, no nic, tylko to zawsze miesza mi w głowie. - Czasami jesteś dziwna, Jessico Taylor - powiedział, ściskając moją dłoń. - Ale taką cię lubię. Oddałam mu uścisk, ale trochę posmutniałam. Unikałam rozmyślań o swoim drugim życiu, gdy byłam z Danem. Czułam się prawie tak, jakbym go zdradzała. Wiodłam drugie, sekretne życie, ale choć ta rzeczywistość była moją prawdziwą, nie umiałam tak zupełnie zapomnieć o Grancie i dzieciach. - Bessie spodobałby się ten spacer - powiedziałam, kopiąc żołędzie z brązowymi czapeczkami. - Dlaczego jej nie wziąłeś? - Tata czuje się samotny. Wczoraj był w ośrodku opieki dziennej, ale dziś cały dzień spędza w domu. Wpada w depresję, jeśli za długo jest sam. - Ile ma lat? - W przyszłym tygodniu skończy siedemdziesiąt pięć. - Jesteś późnym dzieckiem - zauważyłam po szybkich obliczeniach. - Był cztery razy żonaty - wyjaśnił Dan. - Mam liczne przyrodnie rodzeństwo rozrzucone po całej Anglii i Irlandii. Jestem najmłodszym dzieckiem. - A twoja mama? Zostawił ją? - Hm... raczej ona nas zostawiła. Umarła na raka, gdy miałem cztery lata. Tata skłócił się ze swoją irlandzką rodziną, gdy poślubił moją matkę,

słodką młodą Angielkę z Surrey. Rodzina mamy z kolei miała nie najlepsze mniemanie o ojcu, więc gdy umarła, nikt się nie palił do opieki nade mną. Dlatego tata wychował mnie sam. Przyszli mi na myśl Toby i Teddy. To straszne, gdy takie małe krasnale zostają bez matki. - Przykro mi, Dan. - Machnął ręką. Świetnie sobie z tatą radziliśmy. - Już przy samochodzie znienacka przyciągnął mnie do siebie i mocno pocałował w usta. - Tylko żeby cię tata nie zniechęcił, opowiadając, jaki to ze mnie był kozak. Przysięgam, że nigdy nie miałem takiej dziewczyny jak ty, Jessico. Pojechaliśmy prosto do domu Dana, w sumie niedaleko od Epsom, może piętnaście minut drogi od mojego mieszkania. Był typową rezydencją w stylu Tudorów. Stał przy uliczce pełnej podobnych budynków. Dan zaparkował na krytym gontem podjeździe, otworzył drzwi i zawołał: - Tato! Przyjechałem. Przywiozłem gościa. Bessie wypadła i niemal mnie przewróciła przy powitaniu. Ucieszyłam się, że Frankie zostawiliśmy w samochodzie. Bessie miała czas się wyszaleć. - Tu jestem, chłopcze - rozległ się głos z silnym irlandzkim akcentem. To kogo tu przywiozłeś? Starszy pan siedział wygodnie w dużym fotelu i oglądał telewizję. Jego załzawione oczy rozbłysły na mój widok. - Proszę nie wstawać, panie Brennan - powiedziałam szybko, gdy zaczął się podnosić. Podeszłam do niego i podałam mu rękę. - Jessica Taylor. - A więc to przez ciebie mój syn nie może się skupić na pracy. - Oczy błysnęły mu figlarnie spod krzaczastych szarych brwi. - Firma pewnie sama się nie poprowadzi, ale teraz już rozumiem, czemu Dan postanowił to sprawdzić. Spojrzał na stojącego w drzwiach syna. Przywiozłeś mi piwo? - Później skoczę do sklepu, tato. Zróbmy sobie herbaty. Jessica nie pije alkoholu. - Niech wszyscy aniołowie mają cię w opiece! Wybrałeś panieneczkę, która nie lubi procencików? Gdzieś ty miał rozum, chłopcze? Pewnie nawet nie pozwoli ci powąchać butelki.

- Nie przeszkadza mi, gdy ktoś w moim towarzystwie pije zaprotestowałam stanowczo. - Po prostu wolę zachować jasność umysłu. - No to pewnie lubisz rządzić ludźmi. Zastanowiła mnie ta uwaga, ale może zawierała ziarnko prawdy. - Idę wstawić wodę. - Dan uciekł do kuchni, skąd po chwili dobiegł mnie brzęk filiżanek. Starszy pan odwrócił się do mnie i uśmiechnął. - Dziewczyno, zawróciłaś temu chłopakowi w głowie. Mam nadzieję, że nie będziesz go za krótko trzymać. - A ja mam nadzieję, że w ogóle nie będę musiała go trzymać, panie Brennan. Jeśli choć trochę przypomina ojca, na pewno sam umie o sobie decydować. Starzec wpatrywał się we przez chwilę, po czym roześmiał się serdecznie. - Mów mi Pat. Jestem pewien, że się polubimy. Gdy z kuchni wrócił Dan z trzema kubkami herbaty, siedziałam już na kanapie i gawędziłam z Patem, jakbyśmy się znali od wieków. U moich stóp przysiadła Bessie. Musieliśmy razem prezentować sielski widoczek, bo Dan uśmiechnął się radośnie. - Pat opowiadał mi właśnie, że przyciągasz kobiety jak magnes. Popatrzyłam na Dana z udawaną dezaprobatą. - Tato, prosiłem, żebyś nie opowiadał bajek. - Włożył w rękę ojca kubek, a mnie podał drugi. - Dobrze wiesz, że od dwóch lat z nikim na poważnie się nie związałem. - Ale to nie dlatego, że nie lgnęły do ciebie - odparł Pat. - Tylko po żadną nie chciało ci się wyciągnąć ręki. - Czekałem na tę właściwą - oznajmił Dan, patrząc na mnie z ukosa. - Uważaj, żeby ci nie złamała serca, chłopcze - ostrzegł Pat i przeniósł uwagę na telewizor. Dan oprowadził mnie po domu. Na górze były trzy pokoje: dwie sypialnie i gabinet. Na biurku zauważyłam oprawione w srebrną ramkę czarno-białe zdjęcie dość młodej kobiety. - To twoja matka? - Tak. Tata nie chce, żeby mu ją przypominać, więc trzymam tę fotografię tutaj. - Myślałam, że ją kochał?

- To było straszne dla nas wszystkich. - Dan wpatrywał się smutno w zdjęcie zmarłej matki. - Miała guz mózgu. Przez sześć ostatnich miesięcy życia nie wiedziała ani kim, ani gdzie jest. W jedne dni plotła coś bez sensu, że jest nie w tym ciele, w inne siedziała cicho całymi godzinami. Tata nie chce jej takiej pamiętać, więc woli nie pamiętać w ogóle. - To okropne, Dan. Tak mi przykro. Z zamarłym sercem wpatrywałam się w zdjęcie na biurku Dana. Teraz już wiedziałam na pewno, że nigdy nie będę mogła mu wyznać prawdy. Gdybym spróbowała opowiedzieć, co mi się zdarzyło, uznałby, że oszalałam jak jego matka. Jeśli chciałam go przy sobie zatrzymać, musiałam utrzymywać swoje podwójne życie w sekrecie.

Rozdział dwunasty Opowieść Dana o matce przygasiła przyjemny nastrój wspólnego wieczoru. Zamówiliśmy jedzenie na wynos i wypożyczyliśmy film. Dan nie chciał zostawić ojca na samego, co dobrze świadczyło o jego synowskim oddaniu. Zjedliśmy razem kolację do wtóru kpinek Patricka z wybranego przez nas filmu. Próbowałam skupić się na toczącej się na ekranie akcji, ale moje myśli błądziły niespokojnie. To niesprawiedliwe, że teraz, kiedy ciałem i duszą byłam gotowa rzucić się w związek z Danem, napotykałam same niesprzyjające okoliczności. Gdy już prawie dojrzałam do tego, żeby powierzyć Danowi swoją tajemnicę, wspomnienie choroby jego matki okazało się barierą nie do pokonania. Dziwne, że przeszkodę stawia rodzic, który od dawna nie żyje, myślałam, błądząc niewidzącymi oczyma po ekranie telewizora. Bo z Patrickiem wszystko poszło dobrze. Polubiliśmy się i czułam, że nasze stosunki mają szansę ułożyć się poprawnie. Przeżuwałam gumowatego kurczaka i miałam nadzieję, że w rodzinie Richardsonów nie wydarzy się rano nic, co zagroziłoby tym kruchym nowym stosunkom. Gdybym zemdlała w obecności Patricka, na pewno od razu przyszłaby mu na myśl jego młoda żona i na moim koncie natychmiast pojawiłaby się wielka plama. Za kwadrans jedenasta film się skończył i poprosiłam Dana, żeby odwiózł mnie do domu. Najwyraźniej wyczuł zmianę w moim zachowaniu, bo prowadził w milczeniu. Gdy skręcił w podjazd pod blokiem, chciałam poprosić go o przysługę, ale nie bardzo wiedziałam, jak poruszyć temat. Odwróciłam się do niego w ciemnym wnętrzu samochodu. - Tak się zastanawiałam - zaczęłam niepewnie - czy nie mógłbyś zabrać Frankie na noc do siebie. Nie czuję się najlepiej i wolałabym, żeby nie cierpiała jutro przeze mnie, gdybym musiała zostać w łóżku. - Dlaczego nie powiedziałaś, że się źle czujesz? - spytał tonem pełnym skruchy. - Myślałem, że nie polubiłaś mojego ojca albo że jedzenie było okropne, albo film... - Twój ojciec jest wspaniały, Dan, niezły charakterek. Po prostu nie doszłam jeszcze do siebie po sobocie, nic więcej. Bardzo szybko się męczę. I boli mnie głowa.

- Jasne, wezmę Frankie. - Pocałował mnie. - Na pewno poradzisz sobie sama? Chyba już nie omdlewasz, przyznaj się. - Nie, wszystko będzie dobrze. Wyśpię się porządnie i odzyskam siły. Popatrzyłam za nim, gdy ostrożnie wykręcił z podjazdu. Z tylnego siedzenia zerkała na mnie smutno Frankie. Gdy tylko zniknęli, wyszperałam w torbie klucze i przeszłam po trawniku na podwórko. Sprawdziłam zapasowy klucz przy rynnie. Był dokładnie tam, gdzie go zostawiłam. Nie zwlekając dłużej, otworzyłam drzwi i weszłam do cichego pustego mieszkania. Obudziłam się w samym środku pandemonium. Ktoś walił w drzwi sypialni, wrzaski dobiegały też z ogrodu. Wyskoczyłam z łóżka i otworzyłam drzwi. Toby skakał po korytarzu. - Mamusiu, Blackie i Ginny grasują po ogrodzie! Nicole poszła je nakarmić, bo Sophie jeszcze nie wróciła, i uciekły z klatki. Drzwi szopy były otwarte i zwiały! - Ktoś próbuje je złapać? - Ciocia Karen za nimi biega, ale strasznie się zasapała, nie ma szans. Wpadłam do garderoby, włożyłam dżersejowe spodnie i sweter z angory, po czym popędziłam za Tobym do ogrodu. Karen usiłowała zagonić królika w kąt przy szopie, ale za każdym razem wymykał się i znów czmychał w ogród. Grant przywiózł już Sophie, bo też uganiała się za swoim zwierzakiem. Z kolei Nicole leżała na trawie pod szopą, zaglądała w prześwit pod podłogą i z rosnącą histerią głośno nawoływała Ginny. - Dobrze się bawisz? - zapytałam Karen, gdy w geście rozpaczy rozłożyła ręce. - Ach, jesteś w końcu - wydyszała z sarkazmem, odsuwając z czoła wilgotny brązowy kosmyk. Uśmiechnęłam się. - Wiesz co? Niech Sophie tu pobiega za Blackie, a my zastawimy pułapkę w kącie. Sophie popędziła za przerażonym królikiem i zagoniła go w naszą stronę. Przykazałam Karen, żeby się nie ruszała. Przykucnęłam i gdy tylko Blackie znalazła się w pobliżu, rzuciłam się na nią i chwyciłam w ramiona. Chwilę trzymałam niesfornego zwierzaka, aż uspokoiło się jego serduszko, po czym oddałam go Sophie. Dziewczynka przytuliła królika do piersi. - Ginny pewnie weszła pod szopę? Nicole skinęła cała zapłakana.

- Zostanie pożarta, jeśli jej nie wydostaniemy. Dziś rano pod szopą widziałam lisa. - Sama wyjdzie, gdy zrobi się trochę spokojniej. Zobacz, postawimy tu skrzynkę z zieleniną i marchewką. Skusi się na przekąskę, wyjdzie spod szopy i wtedy ją capniesz. Poszłam do domu po zieleninę. Przy oknie stał Grant. - Nie żałujesz, że pozwoliłaś im na zwierzęta? - zapytał, obdarzając mnie spojrzeniem: „a nie mówiłem". - Nie, wciąż uważam, że to dobry pomysł. Uczą się odpowiedzialności i lepsze to niż tkwienie w domu przed telewizorem. Wpatrywał się we mnie, jakby chciał coś dodać, ale zmienił zdanie. - Po południu zostawię dzieci z Karen i wybiorę się na miasto. Wyciągnęłam z lodówki zieleninę i marchew. - Muszę sobie kupić wygodne ubranie. Grant podejrzliwie zmrużył oczy. - Nie za długo ta „nowa ty" wytrwała. Znów zostawiasz mnie i dzieci. - Chcę tylko wyskoczyć na parę godzin, Grant. - Mam nadzieję, że nie zapomniałaś o dzisiejszej kolacji? - Oczywiście, że nie. - Spojrzałam na niego. - Zabierzemy dzieci na czwartą do kina na nowy film Disneya, potem zostawimy je z Karen, a sami pójdziemy na kolację, dobrze? Patrzyłam, jak walczy ze sobą. Wyraźnie miał ochotę się sprzeciwić, ale w końcu tylko wzruszył ramionami. - Jak chcesz, Lauren. Złapanie Ginny zajęło kolejne pół godziny. Zgodnie z przewidywaniami skuszona jedzeniem wystawiła łebek, gdy tylko wszyscy poza Nicole i mną wrócili do domu. Rzuciłam się na nią, zanim zdążyła znów czmychnąć pod szopę. Podałam świnkę Nicole, która z ulgą wetknęła nosek w plamiste futerko. Tak, Nicole to bardzo wrażliwe dziecko. Czule pogłaskałam ją po główce, gdy przytulała swoją pupilkę. Spojrzała na mnie i uśmiechnęła się. Wszystko, czego tym dzieciom trzeba, to odrobina miłości, pomyślałam. Wróciłam do domu, Karen siedziała z pozostałymi dziećmi w pokoju zabaw. Teddy zgarbiony z przejęciem pracował nad kolejnym arcydziełem. Toby bazgrał na kawałku papieru, a Sophie próbowała zapleść włosy w warkocz.

- Alicja nosi warkocze - powiedziała, patrząc na mnie. - Mogę sobie wpleść koraliki? - Rozumiem, że wczorajsze przyjęcie się udało - odparłam z uśmiechem. - Dużo było dziewczynek? - Cztery, z Alicją. Mama pozwala Alicji malować paznokcie brokatowym lakierem. Poza tym dostała nowe buty. - Twoje buty też nie wyglądają mi na stare... Długo je nosisz? - Od wakacji. Ale są już niemodne - skwitowała. - Alicja ma najmodniejsze. - Od wakacji minęło zaledwie sześć tygodni - przypomniałam. - Ale wiesz co? Przed świętami wybierzemy się po buty i jeśli któreś bardzo ci się spodobają, dostaniesz je pod choinkę. - Do świąt jeszcze całe wieki! Dlaczego Alicja nie musiała czekać do Bożego Narodzenia? - Pewnie dostała je na urodziny. - Wcale nie. - Dziś po południu wybieram się do miasta. Przywiozę katalog ze sklepu obuwniczego, dobrze? Przejrzysz sobie i wybierzesz, co chciałabyś dostać. To moja najlepsza oferta. Sophie wydęła wargi, ale nie sprzeczała się dłużej. Wywołałam Karen do kuchni i zapytałam, czy zechce zająć się dziećmi, gdy wyskoczę na zakupy. Przyjrzała mi się podejrzliwie. - Chyba nie wybierasz się specjalnie po katalog z butami, przyznaj się? Nie można tego odłożyć? Bardzo chciałam z tobą dziś rano porozmawiać, ale zrobiła się prawie dwunasta. Nie mogłam spać po tym, co wczoraj mi powiedziałaś. Zajęłam się robieniem kawy, rozważając, co mam jej odpowiedzieć. W ten zwariowany ranek nie zdążyłam się jeszcze niczego napić. Ściszyłam głos, żeby nikt mnie przypadkiem nie usłyszał. - Tak naprawdę zamierzam pojechać do Epsom i zobaczyć, co się stanie, gdy pojawię się w mieszkaniu Jessiki. - O do licha, Lauren. Myślisz, że to dobry pomysł?! - wykrzyknęła. - A jeśli staniesz z nią oko w oko? - Nie sądzę. Mogę być albo Lauren, albo Jessicą, ale nie obydwiema naraz. Wyraźnie wzburzona Karen chwyciła filiżankę, upiła duży łyk i natychmiast połowę wypluła.

- Och! Ale ukrop! Ostrożnie sączyłam kawę, patrząc, jak Karen wyciera nieskazitelnie biały blat. - Chcę zobaczyć, czy obie z Jessicą naprawdę istniejemy -szepnęłam. Wiem, że to brzmi śmiesznie, ale jeśli to jednak tylko sen? - Albo może istnieją dwa wszechświaty i Jessicą pochodzi z innej planety niż Lauren - zasugerowała ponuro. Przypuszczałam, że się ze mnie nabija, ale z powagą uniosła brew. - Nawet o tym nie myśl - syknęłam. - To zbyt przerażające. - Tak czy inaczej, chcę się dowiedzieć, co się dzieje - powiedziała. Mogę pojechać z tobą? - Za pierwszym razem wolę pojechać sama. Sytuacja jest nie do przewidzenia, a tu ktoś musi zająć się dziećmi. - Szalony pomysł - szepnęła słabo Karen, przecierając twarz dłonią. Proszę, powiedz, że to wszystko mi się śni. - Dobrze, nic takiego się nie wydarzyło. Chcę wyskoczyć na małe zakupy i przywieźć Sophie katalog. Lepiej? Wpatrywała się we mnie z niepokojem. - A jeśli utkniesz między oboma światami w jakiejś dziurze czasowej czy przestrzeni? Co stanie się z Grantem i dziećmi, jeśli nie wrócisz? Poczułam, jak robię się szara na twarzy. O tym nie pomyślałam. - Będę bardzo uważać. Nie zrobię Jessice nic, co mogłoby wpłynąć na Lauren. - A skąd ta pewność? Nie masz pojęcia, w co się pakujesz. - Uścisnęła moje ramię. - Proszę, Lauren. Jeśli ci wierzyć, jedną siostrę już straciłam. Nie chcę też stracić ciebie. - Nie mogę żyć życiem Lauren, nie wiedząc, czy istnieje droga powrotu. Muszę tam pojechać, Karen. Po prostu muszę. Tylko zobaczyć... - Samolub z ciebie. - Karen opuściła rękę i omiotła mnie gniewnym wzrokiem. - Kto wie, czy nie jesteś podobna do Lauren bardziej, niż ci się wydaje. Nie znalazłaś się tu przypadkiem. Całą noc nad tym myślałam i sądzę, że jeśli rzeczywiście istniejesz w dwóch miejscach, to stało się tak za sprawą jakiejś wielkiej mocy, która chciała twojej obecności w tej rodzinie. Bo byłaś tu potrzebna. Jesteś potrzebna. Proszę, Lauren, nie igraj z wyrokami losu. - Przykro mi. - Dopiłam kawę. - Zrobisz to dla mnie i dasz dzieciom obiad? Po prostu muszę pojechać i zobaczyć.

Po półgodzinie jazdy w kierunku, który wydawał mi się mniej więcej właściwy, trafiłam na drogowskazy. W końcu wjechałam na zatłoczoną autostradę A3, minęłam zjazdy na Guildford i Woking, po czym M25 dotarłam do drogowskazu na Leatherhead. Tam zjechałam z trasy i ruszyłam do Epsom. Niebo zaczęło ciemnieć. Przestraszyłam się, że zbiera się na burzę. Droga była prawie pusta. Kiedy około pierwszej trzydzieści wjechałam do Epsom, zrobiło się już tak ciemno, że włączyły się latarnie. Skręciłam w podjazd przed blokiem i zgasiłam silnik. Zegar w samochodzie wskazywał pierwszą czterdzieści, ale tutaj była ta sama godzina nad ranem. Wysiadłam z samochodu cichutko, żeby nie pobudzić sąsiadów. Ruszyłam piechotą przez podjazd. Mój mały niebieski wóz stał zaparkowany tam, gdzie zwykle. Najciszej jak mogłam, przeszłam przez trawnik, potem po schodkach na dziedziniec, gdzie po rynną znalazłam schowany klucz. Otworzyłam drzwi i weszłam do mieszkania. Było ciemne. Dobrze, że Dan zabrał do siebie Frankie. Trudno powiedzieć, czy rozpoznałaby mnie, ale biedna psina pewnie by zgłupiała i szczekaniem pobudziła sąsiadów. Westchnęłam rozdzierająco, zamknęłam za sobą drzwi i włączyłam światło w salonie. Moje małe mieszkanko wyglądało dokładnie tak, jak je zostawiłam wieczorem. Weszłam po cichutku do sypialni i wpatrywałam się w śpiącą na łóżku postać. Nie włączyłam światła, tylko stałam w ciemności, wpatrując się w nieruchome ciało Jessiki, słuchając jej płytkiego, miarowego oddechu. Po chwili na palcach podeszłam do łóżka i przysiadłam na krawędzi. Drżącą dłonią dotknęłam chłodnego policzka dziewczyny. Leciutko odgarnęłam pasemko jej brązowych włosów z jej twarzy i poczułam niemal siostrzaną miłość do tej osoby, która była prawdziwą mną. Z ociąganiem cofnęłam dłoń, wstałam i podeszłam do szafy. Wyjęłam dżinsy, bluzę z kapturem i sportowe buty. Z ubraniami na ramieniu rzuciłam ostatnie spojrzenie na śpiącą i wyszłam. W drodze powrotnej niebo rozjaśniało się stopniowo, w miarę jak zmieniałam strefę czasową. Gdy dotarłam do Guildford, była druga trzydzieści po południu. Znałam już tutejsze sklepy, więc pojechałam prosto do centrum, zaparkowałam na parkingu niedaleko dworca autobusowego i pobiegłam do najbliższego obuwniczego. Sprzedawca wręczył mi katalog z najnowszą kolekcją butów dla starszych dzieci. W Marksie i Spencerze

szybko kupiłam butelkę wody i kanapkę, którą pochłonęłam później w samochodzie. Jakiś kierowca złościł się, czekając, aż zwolnię miejsce. Tuż po wpół do czwartej zajechałam pod dom. Siedziałam chwilę i zbierałam myśli, przyglądając się posesji Richardsonów. Przypomniało mi się stare porzekadło: „Tam dom twój, gdzie serce twoje". Pomyślałam o Sophie, Nicole, Tobym i Teddym, a potem o Danie i Frankie. Pod powiekami poczułam gorące łzy... Usłyszałam, że ktoś otwiera drzwi. Zauważyłam wystawioną przez nie głowę Karen. Zamrugałam szybko. - Lauren? Wysiadłam i ledwie zdążyłam się wyprostować, przypadła do mnie i przytuliła do obfitej piersi. - I co? - zapytała teatralnym szeptem. - Wszystko w porządku? - Dziwne przeżycie. - Podniosłam twarz, próbując pohamować łzy. Widziałam samą siebie w czasie snu. Niby wiedziałam, czego się spodziewać, ale to było niesamowite... Zobaczyłam siebie jak kogoś obcego. - Więc twoja teoria okazała się prawdziwa? Skinęłam głową. Puściła mnie i rzuciła okiem na naręcze ubrań. - Czy to to, co myślę? - Lauren nie ma nic wygodnego do noszenia. - Wzruszyłam ramionami. - Pomyślałam, że będą pasować, nosimy prawie identyczny rozmiar. - To chyba nie najlepszy pomysł - odparła, gdy szłam za nią do domu. Mieszanie jej ubrań z twoimi. Pomińmy na razie fakt, że cała ta historia jest wręcz niewyobrażalna, ale jak zamierzasz przetrwać jako dwie odrębne osoby, jeśli zaczniesz łączyć te dwa życia? - Chciałabym - mruknęłam. - Wtedy z obu wybrałabym najlepsze chwile. Z kuchni wyszedł Grant i zamilkłyśmy. - Gdzie się podziewałaś tyle czasu, kochanie? - Odwróciłam się do niego zaskoczona. - Wyjechałaś wieki temu. już się bałem się, że coś ci się stało. - Przecież mówiłam, że wybieram się na zakupy. - Uniosłam ubrania, starając się nie okazać po sobie odczuwanej winy. - Gdzie w takim razie torba z zakupami? - W... samochodzie - skłamałam szybko. Nie miałam pojęcia, czemu Grant tak dziwnie się zachowywał. Zupełnie jakby wiedział, że wcale nie

byłam tam, gdzie zapowiadałam. Przypomniałam sobie, jak po pijanemu oskarżał mnie o romans. - A te najlepsze chwile? - zapytał niby żartem. - Co za tajemne przyjemności przede mną ukrywasz? - Nie wiem, o czym mówisz. Zerknął na ubrania i się skrzywił. - Kiedyś za nic w świecie nie włożyłabyś czegoś podobnego. - Potrzebuję wygodnych ciuchów do zabawy z dziećmi - odparłam. Trudno łapać króliki w kreacji od Jaegera czy Chanel, przyznasz chyba? - Tak się zmieniłaś. - Obrócił mnie w wyciągniętych ramionach. - Niby wyglądasz jak Lauren, ale zupełnie jesteś do niej niepodobna. Gapiłam się na swoje stopy. Nie miałam odwagi spojrzeć mu w oczy. - Myślisz, że zdołasz kiedyś pokochać mnie na nowo? - zapytał cicho. Usłyszałam trzask zamykanych kuchennych drzwi. Karen zostawiła nas samych. Grant lekko dotknął moich włosów. - No więc? - Nie wiem - wymamrotałam. - Wszystko jest takie skomplikowane. - Kiedyś mnie kochałaś - powiedział. - Nie mogłabyś odszukać w sercu tego uczucia? Nie jestem ludożercą. - Nie jesteś mi obojętny - zaryzykowałam. - Może za jakiś czas... Wyraźnie się rozpromienił na tę półobietnicę. - Naprawdę? - Może... z czasem - powtórzyłam. - A teraz, jeśli jesteście gotowi, chodźmy do kina, bo się spóźnimy. Dzieci ucieszyły się na mój widok nie mniej niż ja na ich. Nicole przytuliła się do mnie i powiedziała, że prawie cały dzień bawiła się z Ginny, ale teraz obydwa zwierzaki nakarmione i napojone siedzą w klatce w szopie. Toby ogłosił, że też chce świnkę morską, dodając, że będzie ją woził ciężarówką albo koparką. Oznajmiłam, że musi poczekać, aż trochę podrośnie, żeby się nią właściwie zaopiekować. Szybko przeniosłam pranie do suszarki. Zauważyłam, że sterta brudnych rzeczy rosła zamiast maleć. Grant włożył buty, Karen wzięła kurtki dzieci. Poczułam szarpnięcie za spodnie, zerknęłam w dół i zobaczyłam uśmiechniętą buźkę Teddy'ego. Na ten rzadki widok zrobiło mi się ciepło na sercu. - Idziemy do kina - powiedziałam. - Cieszysz się? Wzruszył ramionami i znów szarpnął moje spodnie, jak zwykle ściskając piłkę.

- Chcesz mi coś pokazać? Kiwnął głową. Włączyłam suszarkę i poszłam za Teddym do pokoju zabaw. Zaciągnął mnie do nowego stołu i pokazał swój nowy rysunek. Sapnęłam ze zdumienia. - Ojej, Teddy, to ja? Podobieństwo było uderzające. Obrazek niewątpliwie przedstawiał Lauren, Teddy bardzo dobrze uchwycił jej rysy. Włosy miała żółte, a oczy zielone. Moje oczy, nie Lauren. Obejrzałam się przez ramię, czy w pobliżu nie ma Granta. Może i nie był mistrzem spostrzegawczości - jak większość mężczyzn - ale rysunek Teddy'ego tak mocno eksponował zieloność oczu, że mógłby potrącić jakąś zapomnianą strunę pamięci. Grant doznałby wstrząsu, gdyby porównał te oczy z niebieskimi oczami żony na ślubnym zdjęciu. Gdyby mnie przycisnął, w ostateczności mogłabym skłamać, że nosiłam kolorowe szkła kontaktowe, pomyślałam. Ale natychmiast odrzuciłam ten pomysł. Po co to robić? Ciekawe, czy istnieją przypadki naturalnej zmiany koloru tęczówek, może coś podobnego zdarzyło się komuś trafionemu przez piorun. Teddy przypatrywał mi się uważnie. Jego uśmiech przygasł, a na buzię wypłynął wyraz zdziwienia. - Śliczny rysunek, Teddy - zareagowałam z opóźnieniem. -Naprawdę świetny. Zdolny z ciebie chłopiec. Nie przestawał się we mnie wpatrywać. Z przedpokoju dobiegło nas wołanie Granta. Wtedy Teddy wolniutko wziął niebieską kredkę i pokolorował oczy na portrecie, tak że zieleń prawie zniknęła, zatopiona morzem niebieskiego. - Mamusia - powiedział, celując paluszkiem w rysunek. - Dziękuję, Teddy. - A więc wcale nie narysował mnie, tylko swoją prawdziwą matkę. Ujęłam go za rączkę. - Teraz jest jeszcze ładniejszy. Wyjście do kina okazało się strzałem w dziesiątkę. Dzieci paplały o filmie z ożywieniem i nawet Grant wydawał się całkiem zadowolony, prowadząc niemal pękający w szwach samochód. - Jeśli chcecie się przygotować, to zrobię dzieciom podwieczorek i położę je do łóżek - zaproponowała Karen, gdy zajechaliśmy przed dom. - Pewnie wcale nie będą chciały podwieczorku - stwierdził Grant. - Po jakie licho pozwoliłyście im opychać się popcornem? - Chcę, żeby mamusia poczytała mi bajkę do poduszki - oznajmił Toby.

- Poczytam - obiecałam. - Tylko najpierw przygotuję się do wyjścia. - Mamusiu - powiedział rozwlekle Teddy z tylnego siedzenia. Mamusiu. Zabrzmiało to tak, jakby wypróbowywał to słowo, tocząc je na języku. Przygotowałam się na najgorsze. - Tak, Teddy? - Lubię, gdy czytasz nam bajeczki. Odetchnęłam z ulgą, opierając głowę o zagłówek. - Poczytam wam obu, obiecuję. W domu wylegiwałam się dłuższą chwilę w jacuzzi Lauren, a w tym czasie Karen zaserwowała dzieciom podwieczorek. Po kąpieli przymierzyłam kilka fantastycznych kreacji, podziwiając się w każdej przed lustrem, aż w końcu wybrałam eleganckie czarne spodnie i obcisłą bluzkę z długimi rękawami. Potem usiadłam przed toaletką i ogarnęłam wzrokiem kolekcję kosmetyków. Wszystkie były z górnej półki. Trochę poeksperymentowałam z podkładem i różem. W domu używałam tańszych kosmetyków, poza tym miałam młodszą skórę i nie potrzebowałam aż tyle podkładu. Cienie do powiek Diora znalazłam tylko w niebieskich i szarych odcieniach, które dziwnie komponowały się z zielenią moich oczu. Czułam się trochę jak mała dziewczynka, potajemnie bawiąca się kosmetykami matki, ale rezultat nie był taki zły. Makijaż zwieńczyłam niebieskim tuszem do rzęs i jasnoróżową szminką. Oparta łokciami o toaletkę oceniłam z bliska efekt swoich wysiłków. Żałowałam, że nie mam trochę więcej czasu. Do kreacji wybrałam odpowiednie klipsy. Że też Lauren nie przekłuła sobie uszu! Jęknęłam, zaciskając sobie klipsy. Zakręciłam przed lustrem piruet. Odbicie Lauren odwzajemniło mój uśmiech, poczułam drobne ukłucie niepokoju, że tak skandalicznie się rozpieszczam jej kosztem, ale na szczęście nie miałam czasu dłużej nurzać się w poczuciu winy, bo Toby już mnie wołał z sypialni. Przeczytałam im bajkę o trzech koziołkach, potem otuliłam chłopców kołderkami, poszłam dać buziaka na dobranoc dziewczynkom i stawiłam się przed Grantem. Uśmiechnął się z zachwytem. - Świetnie wyglądasz, kochanie. - Dziękuję. Ty też. - Włożył czarny garnitur, a do tego żółtą koszulę z czarno-złotym krawatem.

Wsiedliśmy do mercedesa i pomachaliśmy Karen, która zamknęła za nami drzwi. - Daleko jedziemy? Zerknął na mnie z ukosa. - Nie. Piętnaście minut drogi. Z zachowania Granta wnosiłam, że nadal nie był przekonany, że całkiem straciłam pamięć. Albo może po prostu nie lubił, gdy każdym niewinnym pytaniem przypominałam mu, że na jego temat tez niczego nie pamiętam. W restauracji zjawiliśmy się o dziewiątej i już po raz drugi tego dnia ucieszyłam się, że Dan zaopiekował się Frankie. O tej porze powinnam już ją wypuścić na dwór, a przecież wieczór dopiero się zaczynał. Włoska restauracja okazała się bardzo ładna. Na gustownie udekorowanych bladozielonych obrusach stało kryształowe szkło. Szef sali poprowadził nas do stolika pod oknem i wręczył menu. Grant zamówił butelkę Chablis. Poprosiłam o wodę mineralną. Lauren pewnie pijała wino, ja też z przyjemnością wypiję lampkę, ale woda nie zaszkodzi. Podano gazowaną. Szkoda, ale nie chciałam robić zamieszania, więc sączyłam musujący płyn i zastanawiałam, jakie jeszcze kompromisy czekają mnie jako Lauren. Towarzystwo Granta okazało się zadziwiająco miłe. Zabawiał mnie dowcipnymi anegdotami, wplatając w nie opowieści o różnych zabawnych sytuacjach z pacjentami. Powoli się odprężałam. Gdy na stół wjechało danie główne, czułam się już lekko oszołomiona alkoholem. Uznałam, że wieczór jest znacznie przyjemniejszy, niż się spodziewałam. Do restauracji weszła jakaś para i usiadła dość daleko od nas - kobieta zwrócona do mnie plecami, a jasnowłosy mężczyzna, mniej więcej w wieku Lauren, twarzą w naszą stronę. Zaczął mi się przyglądać. Widelec zadrżał w mojej dłoni i natychmiast odwróciłam wzrok. Z udawanym zaciekawieniem słuchałam kolejnych opowieści Granta. Gdy jednak znów zerknęłam na salę, mężczyzna wciąż się we mnie wpatrywał i dawał mi znaki oczyma. Och nie, pomyślałam z rozpaczą, próbując skupić uwagę na Grancie. Niemożliwe, czyżbym miała aż takiego pecha, żeby natknąć się na kochanka Lauren?

Rozdział trzynasty Przez całą kolację mężczyzna rzucał mi ukradkowe spojrzenia, aż w końcu towarzysząca mu młoda kobieta odwróciła się, żeby zobaczyć, kto tak przyciąga uwagę jej towarzysza. Popatrzyła na mnie gniewnie. Zarumieniłam się pod jej niechętnym, taksującym wzrokiem. Po kawie musiałam iść do toalety. Niestety trzeba było przejść obok stolika tamtej pary, więc wstrzymywałam się najdłużej, jak mogłam w nadziei, że może szybko skończą i wyjdą z restauracji. Ale niestety, nie doczekałam się. Gdy mijałam ich stół, mężczyzna wstał i ruszył za mną. Ledwie zamknęły się za nami drzwi, chwycił mnie w pasie i przyciągnął do siebie. - Boże, Lauren! - wyszeptał w moje włosy. - Dlaczego się ze mną nie skontaktowałaś? - Próbowałam odsunąć się od niego, ale trzymał mocno. Myślałem, że nie żyjesz. Dlaczego nie odbierasz komórki? Zostawiłem ci tysiąc wiadomości, szalałem z niepokoju. - Proszę - powiedziałam błagalnie, na próżno walcząc, żeby wyrwać się z jego objęć. - Nie mam pojęcia, kim pan jest. Cofnął się, jakbym go uderzyła. - W co ty się bawisz, Lauren? Przestań! W tym momencie w drzwiach pojawiła się młoda kobieta, z którą siedział przy stole. Spiorunowała mnie wzrokiem. - Jak śmiesz przez cały wieczór robić słodkie oczy do mojego męża! zawołała oburzona. - Nie wystarcza ci własny facet? Przenosząc zrozpaczony wzrok z niego na nią, rzuciłam się do kabiny i zatrzasnęłam za sobą drzwi. Stałam rozdygotana i próbowałam się pozbierać. Kobieta krzyczała na męża, że ma już dość jego uganiania się za spódniczkami. Po chwili zastukała w drzwi, żądając, żebym wyszła. Gdy jednak nie odpowiadałam, zrezygnowała. Dwie minuty później dobiegł mnie błagalny głos mężczyzny: - Lauren, wyjdź. Poszła do domu. Proszę, nie zachowuj się tak, kocham cię! - Odejdź. Nie wiem, kim jesteś. - Teraz nie musimy się już kryć - ciągnął. - Felicity wie o nas. Obiecałaś porozmawiać z mężem. Chciałaś go zostawić, dlaczego zmieniłaś zdanie? - Byłam w szpitalu - powiedziałam przez drzwi. - Straciłam pamięć, więc na tym zakończmy. Zostaję z Grantem i dziećmi. Potrzebują mnie!

- Nie tak, jak ja-zaprotestował.- Przecież mówiłaś, że dzieci się dla ciebie nie liczą. Że doprowadzają cię do szału i odejdziesz ze mną. - Nie. Nie zostawię dzieci. Nie wierzę, żebym mogła coś takiego kiedykolwiek powiedzieć. Nawet Lauren nie chciałaby zostawić dzieci, pomyślałam gniewnie. Ten facet musiał ją źle zrozumieć. - Szukałaś domu opieki dla tego opóźnionego chłopca -oznajmił nagle. Mieliśmy wyjechać, gdy tylko to załatwisz. Otwórz, Lauren! Rozzłoszczona już na dobre, otworzyłam drzwi i stanęłam przed nim. - Nie nazywaj go tak! I jak śmiesz coś podobnego sugerować! Lauren nigdy nie umieściłaby Teddy'ego w domu opieki! Wpatrywał się we mnie z otwartymi ustami, wyraźnie zdezorientowany tym, że mówiłam o Lauren w trzeciej osobie. - Naprawdę straciłaś pamięć? - Wszystko na to wskazuje - odezwał się głos za nami. W drzwiach stał Grant, patrząc na obcego spode łba, a potem oskarżycielsko na mnie. Minął faceta, chwycił mnie za ramię i wyprowadził z toalety. Była prawie północ, gdy zaparkował mercedesa w garażu. W drodze do domu prawie się do siebie nie odzywaliśmy, ale gdy pomógł mi wysiąść, nagle objął mnie i przytulił mocno. - Obiecaj, że skończyłaś z nim na dobre, i już ani słowem o tym nie wspomnę - wymruczał. - Nadal cię kocham, Lauren. Odsunęłam się od niego wystraszona, że złamie obietnicę i nie zostawi mnie w spokoju. - Co się stało z moją komórką, Grant? - zażądałam wyjaśnień. - Zabrałeś ją, gdy leżałam nieprzytomna w szpitalu? Nawet nie wiedziałam, że miałam telefon, a ten facet do mnie wydzwaniał i się zamartwiał. - Nie ma prawa się o ciebie martwić, jesteś moją żoną. - Nic dziwnego, że ciągle mnie o coś oskarżasz, skoro od tygodnia wiesz, że kogoś miałam. Po co te gierki? Grant pochwycił moje ramię w żelazny uścisk. - To nie żadne gierki, Lauren. Chodzi o życie moje i dzieci. Co niby miałem zrobić? Powiedzieć: „Och, a tak przy okazji, dzwonił do ciebie kochanek"? Przypomnieć ci, że zamierzasz nas dla niego zostawić? Pokręciłam głową i Grant złagodził chwyt.

- Czy Lauren rzeczywiście planowała wysłać Teddy'ego do domu opieki? - zapytałam. - Przestań mówić w trzeciej osobie, skończ ten tani melodramat, Lauren. Jasne, że nigdy nie umieścilibyśmy dziecka w domu opieki. Nie jesteś najlepszą matką na świecie, ale nie sądzę, żebyś mogła czegoś takiego pragnąć. Odwróciliśmy się oboje, bo w drzwiach garażu stanęła Karen. - Zamierzacie wrzeszczeć na siebie przez całą noc czy mogę się położyć i nie martwić, że coś sobie zrobicie? - Ja też idę już spać. - Rozeźlona ruszyłam do domu. Próbował znów mnie chwycić, ale się wyrwałam. - Zaczekaj, Lauren, nie możemy tego tak zostawić. Mówiłem ci, że zapomnę o sprawie, jeśli obiecasz, że to koniec. Powiedz, że nikogo innego nie kochasz. Popatrzyłam na niego ze ściśniętym sercem, wiedząc, że bardzo musi cierpieć, ale potem pomyślałam o Danie i po raz któryś uświadomiłam sobie, że nikomu innemu czegoś takiego nie obiecam. Jak mogłabym przyrzec miłość Grantowi, kochając Dana całym sercem? Przez chwilę wpatrywaliśmy się w siebie z rozpaczą, po czym pokręciłam głową. - Przepraszam, Grant. Nie mogę teraz o tym myśleć. Idę spać. Dobranoc. Obudziłam się tuż po południu i ostrożnie otworzyłam oczy niepewna, w którym świecie jestem. Dotychczas, bez względu na to, jak zmęczona byłam poprzednim dniem w drugim ciele, budziłam się świeża i wypoczęta. Jednakże dziś czułam się całkowicie wykończona. Z wysiłkiem zwlekłam się z łóżka. Myślą wciąż wracałam do zranionego Granta. Otrząsnęłam się ze wspomnień, wzięłam prysznic i przyrządziłam sobie późny lunch, a potem snułam się po mieszkaniu, patrząc nowym wzrokiem na wszystko, co niedawno zobaczyłam z perspektywy Lauren. Mieszkanie wydawało mi się bardzo ciche - już nie tą przyjemną ciszą, do której przywykłam po wyprowadzce od Stephena, ale ciszą próżni nagle nie do wypełnienia. Wszystko w moim życiu zdawało mi się dziś płytkie i niewiele warte. Wiedziałam oczywiście, że to nieprawda, miałam pracę, Clarę, przyjaciół, Frankie, a teraz jeszcze Dana. Może to właśnie przez nieobecność Frankie dopadł mnie ten ponury nastrój, pomyślałam, podnosząc jej ulubioną piszczącą zabawkę i wpatrując się w nią ze smutkiem.

Przesunęłam plastikową kość na skraj biurka, chwyciłam telefon i wybrałam numer rodziców. Mama odebrała po drugim dzwonku. - Cześć, mamo. - Jak się masz, kochanie? - Dużo lepiej, dziękuję. Wzięłam w pracy kilka dni wolnych, do poniedziałku. - Miło mi słyszeć, że wreszcie o siebie zadbałaś. Na pewno nie chcesz, żebyśmy przyjechali? Wyobraziłam sobie, jak zerka w kalendarz, zastanawiając się, jak upchnąć wizytę u mnie między targiem rzemiosła a zawodami na najlepsze konfitury. - Nie, czuję się całkiem dobrze. Tylko jakoś tak smutno mi się dzisiaj zrobiło. Pogadałyśmy kilka minut, po czym się pożegnała. - Muszę kończyć, Jessico, tata czeka na obiad. - W porządku, uściskaj go ode mnie. Trzymajcie się. Odłożyłam słuchawkę i poczułam, jak wypełnia mnie gorzka pustka. Nawet rodzice prowadzili pełniejsze życie niż ja. Usiadłam i skuliłam się z rozpaczy. Głuptas z ciebie, powiedziałam sobie po chwili. Zeszły tydzień był wyczerpujący emocjonalnie i fizycznie. Nic dziwnego, że czujesz się zagubiona i zmęczona. Wyciągnęłam z szafy prześcieradło i poszewki, żeby zmienić pościel. Mam mnóstwo rzeczy do zrobienia, upomniałam się w duchu. Nawet bez Frankie i stert papierzysk, które zwykłam przynosić do domu na weekendy. Po kilkuminutowym energicznym klepaniu poduszek i walce z oporną kołdrą poczułam się zdecydowanie lepiej. Postanowiłam pojechać do supermarketu zrobić zakupy na cały tydzień. Zapełnianie wózka, płacenie i upchanie rzeczy w małym samochodzie zajęło mi raptem pół godziny. Dodałam do zakupów sześć butelek guinnessa dla Dana i jego ojca, ułożyłam je ostrożnie na tylnym siedzeniu, po czym ruszyłam do ich domu. Gdy wjeżdżałam na podjazd, z rozczarowaniem zauważyłam, że nie ma samochodu Dana. Nacisnęłam jednak dzwonek i poczekałam chwilę, dając Patrickowi czas doczłapać się do drzwi. Gdy go zobaczyłam, uderzyło mnie jego podobieństwo do Dana, które za pierwszym razem mi umknęło.

Był szczuplejszy i powolniejszy, miał siwe włosy, ale twarz niemal identyczną z twarzą Dana i wciąż mógł uchodzić za całkiem przystojnego mężczyznę. Największe wrażenie robiły jednak jego oczy - przenikliwe, bardzo niebieskie, z psotnymi iskierkami, którym to zapewne zawdzięczał liczne małżeństwa. - Och, witaj - powiedział z uśmiechem na mój widok. - Wejdź. Podążyłam za staruszkiem do salonu, w którym ryczał telewizor. Wyłączył go. - Usiądź, panieneczko. Dan powinien niedługo wrócić. Wyskoczył po karmę dla twojego psa. Frankie ma swój gust i niełatwo ją przekonać. - Przepraszam, nie wiedziałam, inaczej dałabym trochę jedzenia. Patrick zaśmiał się dychawicznie i usiadł na krześle. - Przecież żartuję, dziecko. I tak musiał pojechać na zakupy. Wyciągnęłam guinnessa. - Pomyślałam sobie, że może lubisz. Oczy staruszka się rozjaśniły. - Oo, takiego nie odmówię. W kredensie są szklanki, bądź tak dobra i przynieś. Upił potężny łyk, delektując się z przymkniętymi oczyma bogatym smakiem ciemnego piwa. - Na pewno się nie skusisz? - zagadnął. Pokręciłam głową. - Nie, dziękuję, panie Brennan. - Mów mi Pat - przypomniał. - Myślisz, że Dan niedługo wróci? - zapytałam. - A jeśli nie, to co? Przynajmniej utniemy sobie miłą pogawędkę. Coś czuję w kościach, że wiele dla Dana znaczysz, więc opowiem ci to i owo. Tak, tak, jest co o tym chłopcu opowiadać - sapnął. Opowieści Patricka okazały się bardzo zabawne. - A słyszałaś o tym, jak chodził na randki z bliźniaczkami? - zapytał, parskając śmiechem. Pokręciłam głową, zastanawiając się, czy wypada mi wysłuchiwać takich opowieści pod nieobecność Dana. - Były identyczne i bardzo ładne. Dobrze zbudowane. Wiesz, co mam na myśli? A on nie wiedział, że to siostry. Pierwszą poznał w klubie, przy okazji domykania umowy. Chodził z nią przez dwa tygodnie i dopiero wtedy się połapał, dlaczego ona nie bardzo pamięta, co robili ani o czym rozmawiali na poprzedniej randce. Okazało się, że dziewczyny się wymieniały, dzieliły się nim jak wszystkim innym.

- Cóż, większości mężczyzn pewnie w niczym by to nie przeszkadzało skwitowałam z uśmiechem. - Ano, ale on nie cierpi nieuczciwości... gdyby wiedział od początku, pewnie byłby w siódmym niebie, ale nie lubi, gdy robi się go w konia. Pomyślałam o swojej tajemnicy i zadrżałam. - I co potem zrobił? - Zerwał z nimi. Powiedział, że nie jest przygotowany na zdrady. W głębi duszy to staroświecki facet, ten mój Dan, mężczyzna jednej kobiety. Pat skierował na mnie swoje roziskrzone oczy i teatralnie wzruszył ramionami. - Doprawdy, pojęcia nie mam, po kim to odziedziczył. Wysłuchałam jeszcze kilku dykteryjek, wliczając w to opowieść o tym, jak kiedyś na ślubie przyjaciela napastowała go kobieta ciężarowiec i musiał się salwować ucieczką, korzystając z samochodu młodej pary. - Wciąż prześladowały go jakieś kobiety, jak nie jedna, to druga ciągnął Patrick, racząc się piwem. - Ale chyba nie był gotowy, by się wiązać. Gdy w końcu usłyszeliśmy zgrzyt klucza w zamku i drapanie psich łap na klepce, zaśmiewaliśmy się z Patem jak starzy kumple. Dan stanął w drzwiach. Popatrzył na zaróżowione policzki ojca, puste butelki po piwie na kominku. Pytająco uniósł brwi. Odstawiłam herbatę z miną winowajczyni i wstałam, żeby się z nim przywitać. - Przepraszam, że na tak długo zostawiłam u ciebie psa. - Zmierzwiłam jedwabistą sierść na głowie obskakującej mnie Frankie. - Ucięliśmy sobie z twoim tatą pogawędkę. Dan jęknął. - Cóż ci naopowiadał? - Ach, takie różne rzeczy - odparłam z uśmiechem. - Prowadziłeś bardzo interesujące życie. - Nie wierz nawet w połowę tych opowieści. - Ucałował mnie w policzek. - A do drugiej połowy podejdź z dużą rezerwą. - Poczęstował się guinnessem prosto z butelki. - Przyniosłaś piwo? - Zna drogę do serca mężczyzny - przyznał radośnie Pat. - A teraz wybaczcie, idę na górę uciąć sobie poobiednią drzemkę. Weźcie ze sobą psy, jeśli będziecie wychodzić, bo inaczej zaczną się nudzić i jak nic mnie obudzą.

Staruszek wyszedł niepewnie z pokoju. Dan przyciągnął mnie do siebie i przytulił mocno. - Już zaczynałem myśleć, że podrzuciłaś mi psa i czmychnęłaś za granicę - wyszeptał w moje włosy. - Wyspałaś się za wszystkie czasy! - Och, przepraszam, musiałam odpocząć. Pojechałam też zrobić zakupy na cały tydzień. - Fajnie, że się przydałem - odpowiedział z uśmiechem. Odsunął się na długość ramienia i badawczo studiował moją twarz, po czym znów wziął mnie w objęcia. Przypomniał mi się Grant, gdy wczoraj prosił, żebym mu obiecała, że nie będę się spotykać z tym drugim mężczyzną. Przeszedł mnie dreszcz lęku. - Co się stało? - Dan zmarszczył brwi. - Już drugi raz jesteś przerażona, kiedy cię dotykam. - Nic, nic - skłamałam. - Zrobiło mi się trochę zimno, to wszystko. Przytuliłam się do niego. Trzymał mnie w ramionach i głaskał po włosach. W jego ciepłym uścisku zapomniałam o wszelkich troskach. - Na co masz ochotę? - zapytał. - Zostaniemy tu, pojedziemy do ciebie czy pójdziemy z psami na spacer? - Chodźmy na spacer na wzgórza - zasugerowałam. - Zanim się ściemni. Chciałabym wrócić w to miejsce, gdzie się poznaliśmy. W przyćmionym świetle późnego popołudnia wzgórza wyglądały inaczej niż zwykle. Psy baraszkowały wokół nas jak szczenięta, a my, trzymając się za ręce, ruszyliśmy ścieżką. Szybko robiło się chłodno, więc postawiłam kołnierz palta, a wolną dłoń wepchnęłam głęboko w kieszeń. O zmierzchu poszliśmy z powrotem do samochodu, ale najpierw odwiedziliśmy miejsce, gdzie tydzień wcześniej się poznaliśmy. - Chciałabym, żebyś zawsze je pamiętał. - Uniosłam ku niemu zmarzniętą twarz. - Właśnie tu po raz pierwszy spotkały się nasze dusze. - Ależ z ciebie romantyczka! - Ujął moją twarz w dłonie i pocałował mnie w usta. Zadrżałam pod jego dotykiem. - Wierzysz, że dusze umieją się rozpoznać? - zapytałam z nosem wciśniętym w jego kurtkę. - To znaczy, gdy opuszczą ciała? Wierzysz w życie po śmierci? - O rety, Jessico, co za poważny temat! - Wiem. Tylko czasami tak o tym myślę.

- Mojego ojca wychowano na pobożnego katolika, ale Kościół nie pochwala rozwodów. Zwłaszcza że w jego przypadku nie chodziło o jeden rozwód, więc go wyklęli. Nauczył mnie po swojemu wierzyć w Boga i nie kierować się ślepo zasadami ustanowionymi w imię Boga przez zwykłych śmiertelników. - Więc wierzysz w duchowego Stwórcę? W kogoś lub coś posiadającego plan odnośnie do każdej rzeczy i istoty? Wzruszył ramionami. - Tak, chyba tak. - Czasem zastanawiam się, jaki plan przygotował dla mnie. Wyśliznęłam się z uścisku i ujęłam Dana za rękę. - Jedźmy, robi się ciemno. Gdy dotarliśmy na parking, zajrzał mi głęboko w oczy. - Uważam, że naszym przeznaczeniem było spotkać się i zakochać. Bóg zesłał ten piorun, żebym cię nie przegapił. Uśmiechnęłam się i spuściłam wzrok. - A może miał inny powód? Jakiś większy zamysł, który jeszcze nam się nie objawił? Zamyślił się na chwilę, zapatrzony w dal. - Tego nie wiem, Jessico, ale na pewno zesłało mi cię niebo. Jeśli istnieje jakiś większy plan, to nasze wspólne życie musi być jego częścią. Tata opowiedział ci co nieco o moich dotychczasowych związkach. Chodziłem z dziewczynami, ale ze złych powodów, rzucałem je, czasami one rzucały mnie, nigdy tak naprawdę się nie zaangażowałem. Mam trzydzieści lat. Nie chcę dłużej tak żyć. Pragnę ciebie. - Znasz mnie zaledwie od tygodnia. - Ale od razu wiedziałem, że jesteś „tą jedyną". Roześmiałam się i zarzuciłam sobie na szyję jego ramiona. - Ten twój śmiech... Przechodzą mnie od niego ciarki. Nie zniósłbym, gdybym miał go więcej nie usłyszeć. Nikt nie śmieje się tak, jak ty. - No, chodź - powiedziałam, całując go w policzek. - Wracajmy do mojego mieszkania. Otworzył tylne drzwi samochodu, żeby wpuścić psy. Potem przez chwilę stał i uśmiechał się do mnie w zmroku. - Och, to niebiańska propozycja. W niedzielny poranek obudziłam się o ósmej trzydzieści. Dzięki zmianie czasu podkradłam dodatkową godzinkę z Danem. Został u mnie na kilka

cudownych, namiętnych godzin, ale o dziewiątej potulnie wyszedł i pojechał do domu podać ojcu kolację. Przygotowałam się do snu i wrzawy rodzinnego życia, w którym miałam się obudzić. Gdy pojawiłam się na dole, gotowa zmierzyć się z kolejnym dniem, Grant siedział już ubrany w kuchni i pił sok pomarańczowy. Zignorował moje wejście i dalej studiował rozłożoną na blacie niedzielną gazetę. Z pokoju zabaw dobiegały głosy dzieci. Prześliznęłam się obok Granta, żeby powiedzieć gromadce dzień dobry. - Wyglądasz niezwykle świeżo po tych nocnych akcjach - zauważyła Karen. Siedziała przy stole, zajadała francuski rogalik i piła kawę. Przemknęła mi myśl, że tak podziałał na mnie czas spędzony z Danem. Bo przecież, kiedy obudziłam się poprzedniego dnia jako Jessica, czułam się okropnie. Dzieci skupione wokół stołu rysowały coś z zapałem. - Zobaczyły ten twój fantastyczny portret narysowany przez Teddy'ego wyjaśniła Karen z ustami pełnymi rogalika. - Stanęły w szranki, próbując pokonać malucha i narysować coś równie dobrego. Podchodziłam po kolei do dzieci i kładłam rękę na ich pochylonych główkach. Trzymając dłoń na ich lśniących włosach, czułam rozgrzewające ciepło. - Niesamowite, prawda? - Usiadłam na niskim krzesełku i przyglądałam się, jak maluchy rysują. - Teddy ma zaledwie cztery latka, a już objawia talent. - Mozart w wieku czterech lat okazał się muzycznym geniuszem zauważyła Karen. - Nie sądzę, żeby wiek odgrywał tu jakąś rolę. Albo się ma talent, albo nie. Myślą wróciłam do wczorajszych słów kochanka Lauren, że chciała oddać synka do domu opieki, i ścisnęło mi się serce. - Nie orientujesz się, do której szkoły planowaliśmy z Grantem wysłać chłopców? Dziewczynki chodzą do prywatnej szkoły żeńskiej, prawda? Grant pokazał mi, gdzie to jest, więc jutro je zawiozę. - Tak, prywatne mają przerwę tydzień wcześniej niż publiczne - odparła Karen, ocierając z warg okruszki. - Nie bardzo wiem, co ustaliliście w sprawie chłopców. Na razie bliźniaki chodzą do małego przedszkola przy prywatnej szkole. Potem pewnie w niej zostaną. Musisz zapytać Granta. - Zdaje się, że ze mną nie rozmawia.

- Och. - Zamyślona sączyła kawę. - Cóż, pewnie już rozważałaś, co dalej z chłopcami. Zazwyczaj jesteś osobą zorganizowaną. Może zajrzyj do biurka, tam trzymasz ważne dokumenty. - Wcześniej chyba nie zdawałam sobie sprawy z talentu Teddy'ego powiedziałam zadowolona z doboru słów użytego przez Karen, która podtrzymywała pozory, że nic nie pamiętam. - Powinniśmy z Grantem poszukać szkoły dla dzieci artystycznie uzdolnionych. Skinęła głową. - Zgadza się. Twój portret jest niesłychanie udany. - Spojrzała mi w twarz. - Choć oczy mają niezwykły kolor, interesująca mieszanina błękitu i zieleni. Zarumieniłam się, chociaż znała prawdę. Niełatwo było mi kłamać, gdy Karen wiedziała, że każde moje słowo jest nieprawdą. Czułam się jak niedoświadczona aktorka zmuszona do zwariowanej improwizacji, podczas gdy Karen miała przed oczyma moje prawdziwe kwestie. - Kiedy wychodzimy? - zapytała nagle Sophie, unosząc głowę znad rysunku. - Wychodzimy? - Do kościoła - wyjaśniła Karen. - Mówiłam ci, że co niedzielę rodzina chodzi na mszę o dziesiątej. Rzuciłam okiem na kosztowny zegarek Lauren. Minęła dziewiąta. - Nie wiem... a o której godzinie zwykle wychodzimy? W drzwiach pojawił się Grant. - O wpół do dziesiątej. Punktualnie, więc proszę, dopilnuj, żeby dzieci były gotowe, Lauren - powiedział lodowatym tonem, najwyraźniej nadal bardzo zdenerwowany wczorajszymi wydarzeniami. Odwróciłam się i stanęłam naprzeciwko niego. - Coś jeszcze powinnam wiedzieć? - Że w piekarniku ma się znaleźć niedzielna pieczeń. Schab jest w lodówce. Wczoraj wieczorem wyjąłem go z zamrażarki. Tak przeczuwałem, że nie będziesz pamiętać, co w niedzielę jadamy na obiad. - Przynajmniej w końcu mi wierzysz. - A mam wybór? - Niewielki - odparłam, odwracając się od niego. W pewnym sensie dobrze, że wczoraj słyszał moją rozmowę z domniemanym kochankiem.

- Przygotuję obiad, jak wyjdziecie - szepnęła mi Karen, gdy Grant zniknął w przedpokoju. - Idź i przyszykuj się do kościoła. I zakryj te posiniaczone ramiona, bo wszystkie kumoszki będą plotkowały tygodniami. Spojrzałam zdziwiona na swoje ręce, za które ściskał mnie wczoraj wieczorem rozeźlony Grant w trakcie gorącej sprzeczki w garażu. Wróciłam do sypialni i dokładniej przyjrzałam się siniakom w lustrze toaletki. W miejscach, gdzie kciuk Granta wbijał się w moje ciało, zostały małe niebieskie kółka. Poszperałam w garderobie Lauren i zmieniłam spodnie i koszulkę na elegancką spódnicę, bluzkę oraz żakiet, po czym krytycznie przejrzałam się w lustrze. Przypalonych włosów już prawie nie było widać, ale tuż przy skórze głowy, tam gdzie zaczęły odrastać, zauważyłam ciemny meszek. Przebiegłam palcem wzdłuż przedziałka, zastanawiając się, jak często Lauren farbowała odrosty. Potem przyszła mi do głowy kolejna myśl. Karen miała brązowe włosy, a nie jasne. Czy to możliwe, żeby Lauren nie była naturalną blondynką? Ogromnie bym się z tego cieszyła. Nie mogłam przywyknąć do bycia blondynką, więc jeśli przestanę farbować włosy, bardziej poczuję się prawdziwą sobą. Przypomniało mi się też spostrzeżenie, że włosy na ślubnym zdjęciu Lauren były dużo jaśniejsze niż obecnie. Może specjalnie rozjaśniła je na ten wielki dzień. Otworzyłam biurko Lauren. W szufladzie znalazłam stos ilustrowanych magazynów i przerzuciłam je pobieżnie, zastanawiając się, jaką fryzurę wybrać, gdy odrosną włosy. - Jesteś gotowa, Lauren? Pora wychodzić! - zawołał z dołu Grant. Podskoczyłam, jak przyłapana na gorącym uczynku. Nie dość, że Karen musi zrobić za mnie obiad, to na dodatek nie dopilnowałam, żeby dzieci umyły się i ubrały porządnie, zjadły śniadanie i poszły do toalety. Grant na pewno nie uważa Lauren za wzór matczynych cnót, ale niewątpliwie lepiej dawała sobie ze wszystkim radę niż ja w jej zastępstwie. Ze ściśniętym sercem pomyślałam, że gdyby nie wizyta Karen, cały zeszły tydzień dzieci ani razu nie dostałyby śniadania na czas. Już miałam szybko upchnąć magazyny z powrotem w szufladzie, gdy z któregoś wypadła kartka. Podniosłam ją, zerknęłam na nagłówek i aż mnie zmroziło. Przebiegłam wzrokiem pismo, zagniewana i przestraszona. List przysłano z Kentu, z domu dla dzieci z porażeniem mózgowym.

Zachęcano panią Richardson do odwiedzin, skoro rozważa powierzenie swojego syna Edwarda ich opiece.

Rozdział czternasty Kościół okazał się odrobinę cieplejszy od tego, do którego zaciągano mnie w dzieciństwie. Pastorem nie był sztywny, zadufany w sobie starzec, tylko kobieta po trzydziestce, przyjazna i przystępna. Mszę dostosowano do potrzeb rodzin, dzieci siedziały cicho w długich drewnianych ławkach, tylko Teddy krążył w przejściu, nie wywołując zresztą niezadowolenia żadnego z członków kongregacji. Grant, który trzymał na kolanach Toby'ego, szepnął mi, że Teddy zawsze tak spaceruje. A gdy ktoś próbuje go powstrzymać, mały wrzeszczy i rzuca się na podłogę. Choć nie byłam jeszcze świadkiem podobnego zachowania naszego dziecka, to jego nocne koszmary sprzed paru dni dały mi pojęcie o możliwościach Teddy'ego w napadzie złości. Msza doszła do momentu, w którym przewidziano czas na cichą modlitwę, więc uklękłam na twardym klęczniku, zamknęłam oczy i pozwoliłam myślom swobodnie wędrować. W pewnej chwili tych cichych rozmyślań złapałam się na pytaniu, czy wszechwładna moc wszechświata dobrze ocenia moje poczynania w roli Lauren. Ku niemałemu zdziwieniu, uświadomiłam sobie, że bardzo zależy mi na tym, żeby się dobrze spisać. Proszę cię, ześlij znak, że dobrze czynię, modliłam się. Przecież masz w tym jakiś zamysł, prawda? Na ramieniu poczułam dotyk ciepłej ręki. Otworzyłam oczy i ujrzałam uśmiechniętą buzię Teddy'ego. Nasze twarze znajdowały się na tej samej wysokości, co pozwoliło mi zajrzeć w jego morskie oczy. Sophie i Toby też odziedziczyli po ojcu te hipnotyzujące zielonoszare oczy, podobnie jak rudawe włosy. Tylko Nicole miała niebieskie oczy matki i szarobrązowe włosy, pewnie tego samego koloru, który krył się pod rozjaśniającą farbą na moich lokach. Uśmiechnęłam się do chłopca, zerkając przez złożone dłonie na parafian pogrążonych w cichej rozmowie z Bogiem. Ponieważ czułam się poniekąd wykluczona z ich grona, zwróciłam spojrzenie ku Teddy'emu, który stanął przy mnie i oparł głowę o moje ramię. Wiedziona spontanicznym odruchem ucałowałam czubek jego ryżej główki i posłałam pod sklepienie bezgłośne dziękuję. Wszystko wskazywało na to, że Teddy mnie zaakceptował, mimo iż wiedział, że nie jestem jego matką, i w tym powinnam zapewne upatrywać wyczekiwanej

odpowiedzi niebios. Przecież nie mogę oczekiwać, że codziennie będą zsyłały pioruny, pomyślałam, tłumiąc śmiech. Gdy minął czas modlitwy, znów usiadłam na twardej drewnianej ławce. Teddy wspiął się na moje kolana i siedział cichutko, tuląc piłkę. Pomyślałam o liście, który znalazłam w biurku Lauren, i ślubowałam, że Teddy nigdy nie pójdzie do żadnego domu opieki. Już ja tego dopilnuję. Po mszy skierowaliśmy się gromadnie do nowo wybudowanej sali parafialnej z czerwonej cegły. Najwyraźniej architekci otrzymali zadanie utrzymania jej w stylu kościoła, będącego dziwacznym wytworem epoki wiktoriańskiej, ale wnętrze okazało się przestronne i widne. Sala łączyła się z małą kuchnią. Dwie panie w średnim wieku wydawały przez okienko kawę i tacki z pomarańczowym napojem. - Mogę zjeść herbatnika, mamusiu? - zapytał Toby, wpatrując się w zawartość talerza. - Tak, ale jednego, bo nie będziesz chciał obiadu. Rączka Sophie zacisnęła się na dwóch ciastkach, a po chwili w ślady siostry poszła Nicole. Już miałam zaprotestować, gdy uświadomiłam sobie, że przecież jeden herbatnik więcej czy mniej to naprawdę bez znaczenia. Zwłaszcza że nie słyszały, co powiedziałam Toby'emu. Wzięłam ciasteczko dla Toby'ego i obiecałam, że je dostanie, jeśli będzie grzeczny, po czym popatrzyłam, jak pobiegł do sióstr. Rozejrzałam się po tłumie wystrojonych parafian i spostrzegłam, że Teddy stoi przy drzwiach. Rzucając przeprosiny na prawo i lewo, przecisnęłam się przez gąszcz rąk trzymających filiżanki i wystających łokci. - Chcesz herbatniczka? - zapytałam. Pokręcił głową. - Nie zjem potem obiadu. - Och, na jedno czy dwa ciasteczka możesz sobie pozwolić. Obiad będzie dopiero za kilka godzin. Pociągnął mnie za spódnicę, więc przykucnęłam. - Druga mamusia mi nie pozwalała... - szepnął konspiracyjnie. - Chyba o jedno by się nie pogniewała - odszepnęłam. - Ale dziękuję, że mi powiedziałeś, Teddy. Wziął herbatnika, a ja z westchnieniem zdałam sobie sprawę, że choć mnie polubił i zaakceptował, pozostawał lojalny wobec prawdziwej matki, i tak oczywiście powinno być. Lauren wychowywała dzieci po swojemu, a podczas niedawnej rozmowy z Karen uświadomiłam sobie, że zbyt wiele

zmian naraz Teddy może odczytywać jako brak akceptacji dla jej metod. Na pozostałych dzieciach moje odstępstwa od zasad Lauren nie robiły większego wrażenia - myślały, że mama straciła pamięć i stąd te zmiany. Przyrzekłam sobie, że będę ostrożniej sza w stosunku do Teddy'ego. I nadal nad tym rozmyślając, przepchnęłam się z powrotem do okienka i poprosiłam o filiżankę kawy. Wychowywanie dzieci to sprawa znacznie bardziej złożona, niż wydawało mi się tydzień temu. Wymagało taktu, dyplomacji, wybitnych umiejętności organizacyjnych i mnóstwa cierpliwości. Cokolwiek postanowiła Lauren w tygodniach czy miesiącach poprzedzających śmierć, nie mnie było ją osądzać. - Witaj, Lauren. Słyszeliśmy, że chorowałaś. Już czujesz się lepiej? Odwróciłam się i zobaczyłam kobietę w bliżej nieokreślonym wieku, niską, pulchną, z ciemnymi włosami, sztywno sterczącymi niczym włosie szczotki. Ponuro niebieska garsonka, opinająca obfite kształty nieznajomej, wyglądała, jakby o kilka rozmiarów skurczyła się w praniu. - Tak, dziękuję. Znacznie lepiej. Rozejrzałam się po sali za Grantem, ale nigdzie go nie dostrzegłam. W drodze do kościoła obiecał mi, że zapozna mnie z tutejszą społecznością, ale od razu było widać, że wciąż ma zły humor. Zaraz po mszy zniknął w tłumie i zostawił mnie zdaną na własne siły. - Zauważyłam, że pozwoliłaś dzieciom jeść herbatniki. Wpatrywałam się w kobietę ze zdumieniem. Czyżby obserwowała każdy mój ruch? - A od Nicole usłyszałam - ciągnęła stanowczo - że kupiłaś im zwierzęta. - Tak - wyjąkałam. Kim, do diabła, jest ta zadufana kobieta? - Królika i świnkę morską. Dziewczynki je uwielbiają. Kobieta zniżyła głos o oktawę. - Może i tak, Lauren, ale nie trać czujności. Diabeł jest przebiegły. Słyszałam, że Nicole nazwała swoją świnkę Ginny na cześć postaci z Harry'ego Pottera. - Owszem. - A wydawało mi się, że uznaliśmy tę książkę za niebezpieczną. Biblia surowo wzbrania wszelkich czarów. To narzędzia szatana i i nie powinny mieć dostępu do niewinnych dziecięcych główek. - To tylko niewinne historyjki - zaprotestowałam. - Tysiące dzieci je czyta.

- No właśnie! - zawołała. - Diabeł zagościł w umysłach tysięcy niewiniątek, czyniąc je podatnymi na grzech. Odwróciłam się, mając nadzieję zakończyć tym samym rozmowę, ale ścisnęła moje ramię jak w imadle, aż filiżanka zagrzechotała o spodeczek. - Wróć do naszej grupy modlitewnej, Lauren. Widzę, że pilnie potrzebujesz ocalenia. - Przykro mi, ale brak mi na to czasu. - Przed czterema latami, gdy potrzebowałaś pomocy, miałaś mnóstwo czasu - wysyczała. - Pamiętaj, człowiek nie może zwracać się do Boga tylko wtedy, gdy jest w tarapatach. Każdego dnia życia bliźniaków powinnaś mu dziękować za wskazówkę i interwencję. Wpatrywałam się w nią wstrząśnięta, powoli chłonąc jej słowa. A więc o to chodziło Grantowi, gdy powiedział, że on nie chciał chłopców, pomyślałam przerażona. Karen się nie myliła, Grant i Lauren zdecydowali się na aborcję, ale zainterweniował ktoś z Kościoła - zapewne ta kobieta. I nawet nie musiała Lauren bardzo przekonywać, wystarczyło, że postraszyła ją boskim gniewem. Choć bardzo polubiłam bliźniaków i cieszyłam się, że przyszli na świat, poczułam nagły gniew na tę wścibską nieznajomą, która najwyraźniej uznawała, że ma prawo narzucać swoje wartości innym. Wymusiła decyzję na zagubionej Lauren, a teraz cierpiała cała rodzina. Musiałam chyba też wyglądać na nieźle wkurzoną, ponieważ kobieta cofnęła rękę, jakby mój dotyk stał się nagle wstrętny. Ten nagły gest sprawił, że filiżanka ześliznęła się ze spodeczka i rozbiła na podłodze. W sali natychmiast zapadła cisza. Oczy zebranych spoczęły na nas. - Znasz słowa: „Nie sądź, a nie będziesz sądzony"? - zapytałam głośno. Nic nie wiedziałaś o tej rodzinie, nie miałaś pojęcia, z czym jest w stanie sobie poradzić, a z czym nie, ale musiałaś się wtrącić w jej życie, tak? Kobieta wytrzeszczyła oczy. Przerażona tym wybuchem zasłoniła się przed moim wzrokiem, jakby patrzył na nią sam szatan. - Jej życie? O kim ty mówisz, Lauren? - Czy choć na chwilę przyszło ci do głowy, że może nie da rady zaopiekować się dziećmi? - ciągnęłam gniewnie. - Że cała rodzina będzie cierpiała z powodu decyzji, którą na niej wymusiłaś? Miała prawo sama ją podjąć, nietyranizowana i niestraszona przez kogoś, kto utrzymuje, że zna boskie zamiary! Jakim prawem ją osądzasz? - Lauren!

Grant przedarł się przez tłum, wyjął spodek z mojej dłoni i pociągnął mnie za łokieć ku drzwiom. Jego bladą zwykle twarz teraz oblewała purpura. Zgromadzeni wpatrywali się we mnie szeroko otwartymi oczami. - Pomogłam ci - wypluła nagle kobieta. - Twoja dusza była w niebezpieczeństwie i ja ją uratowałam. Grant przywołał dzieci i popchnął mnie do wyjścia. - Lauren nie czuje się dobrze, Doro. Straciła pamięć - powiedział tak spokojnie, jak tylko mógł. - Siedzi w niej diabeł - wymamrotała wściekle kobieta. - A co, masz bezpośredni telefon do Boga? - warknęłam. - Umiem poznać zło, gdy je widzę! - Nic dziwnego, bo co rano oglądasz je w lustrze! - Lauren! - wysyczał Grant. - Przestań. Dzieci, wychodzimy. Odwróciłam się i pozwoliłam wypchnąć się Grantowi za drzwi. Za nami podreptały zmieszane maluchy. Gdy tylko skręciliśmy za róg sali parafialnej, Grant wybuchnął serdecznym śmiechem. Stanęłam naprzeciwko niego, z trzęsącymi się rękoma, i spojrzałam pytająco. - Jak możesz się śmiać? - To najzabawniejsza rzecz, jaką widziałem od wielu lat - wydusił w przerwach na zaczerpnięcie powietrza. - Co niedzielę wracałaś do domu, wydzielając toksyczne opary wtłaczane w ciebie przez Dorę i wreszcie wygarnęłaś tej okropnej starej babie. - Raczej nie będziemy mogli tu wrócić - stwierdziłam, gdy ruszyliśmy do samochodu. Już trochę ochłonęłam po utarczce. - Nigdy nie uda mi się tego odwrócić. - Niejedna osoba od wielu lat zbierała się na odwagę, żeby uciszyć Dorę - powiedział, otwierając samochód. - Każdemu mówi, co powinien, a czego nie, straszy młodzież tymi swoimi historiami o ogniu i siarce. Zostaniesz bohaterką, Lauren. Tylko poczekaj, a się przekonasz. W drodze do domu milczałam, zastanawiając się, jakie szkody mój wybuch mógł poczynić dzieciom. Zareagowałam bez namysłu, ale naprawdę sądziłam, że każdy ma prawo sam podejmować decyzje, nie obrywając przy tym po głowie od biblijnych bokserów, którzy nawet nie starali się zrozumieć słabości bliźnich. Patrząc na migający za oknem pejzaż, próbowałam się usprawiedliwić. Okoliczności okolicznościom nierówne, pomyślałam. Żyjąc już tydzień jako Lauren, zrozumiałam, że każdy rodzic jest inny. Ani przez moment

nie powinnam potępiać Lauren za to, że dopuściła myśl o przerywaniu ciąży, ani za romans, ani nawet za pomysł wysyłania Teddy'ego do domu opieki, tylko dlatego, że sama nic podobnego bym nie zrobiła. Moc rządząca wszechświatem może któregoś dnia nas osądzi, ale z pewnością nie leżało to w kompetencjach moich ani Dory. Samochód zatrzymał się i dzieci wysypały się na podjazd, trajkocząc z ożywieniem. Napięcie zelżało. Poszłam wolno do domu, wściekła, że straciłam nad sobą panowanie. Z zachwytem wciągnęłam pyszną woń pieczeni wieprzowej. Wyraźnie Karen znakomicie wykonała za mnie zadanie. Jak ja sobie poradzę, gdy wróci do domu? W kuchni piętrzyły się gary i obierki, w zlewie leżało pełno warzyw, a cały blat kuchenny był w mące, z której zagniatała ciasto na szarlotkę. Zerknęła na mnie z wałkiem w ręce i się uśmiechnęła. - Słyszałam, że znów narobiłaś kłopotów. - Jakim cudem już wiesz? - Pastor zadzwoniła. Powiedziała, że po południu wpadnie na pogawędkę. - Znów zaatakowała ciasto. - Podobno posprzeczałaś się z jakąś parafianką. - No tak. - Westchnęłam, wkładając fartuch na eleganckie ciuchy Lauren. Złapałam nożyk do obierania warzyw i owoców. - Zrobiłam z siebie kompletną idiotkę. - Grant wydaje się rozbawiony tym zajściem. Śmiał się od ucha do ucha. To duża zmiana w stosunku do wcześniejszego nastroju. Przyciągnęłam bliżej torbę z jabłkami. - Myślałam, że będzie na mnie wściekły. Rodzina od wielu lat uczęszcza do tego kościoła, raz się tam zjawiłam i proszę! Karen rękami upapranymi w mące włączyła czajnik. - Zrobię coś do picia i opowiesz mi, co się stało. Co wolisz, kawę czy herbatę? - Wszystko jedno. Zdawałam relację wydarzeń poranka, a przede mną rosła sterta obranych, pokrojonych jabłek. Karen się uśmiechnęła. - Lauren powiedziała mi... przepraszam, parę lat temu powiedziałaś mi, że to właśnie Dora przekonała cię, żeby utrzymać ciążę. Myślałam wtedy, że Lauren sama powinna podjąć decyzję, ale nigdy mnie nie słuchała. Zerknęłam znad ramienia, czy nie ma w pobliżu dzieci.

- Musimy przestać odnosić się do Lauren w trzeciej osobie wyszeptałam. - Wciąż to robię. Nawet w sali parafialnej tak o sobie mówiłam i pewnie wszyscy to zauważyli. Grant co prawda dostarczył mi wymówki, ogłaszając, że straciłam wspomnienia, ale wolałabym, żeby dzieci nie usłyszały, że rozmawiamy o niej, jakbym to nie była ja. - Och... to takie trudne. - I komu to mówisz? Cała parafia Świętego Marcina zobaczyła mnie dziś w innym świetle. Chichotałyśmy razem jak prawdziwe siostry. - Chciałabym poznać ciebie jako ciebie - wyznała, wylepiając ciastem foremkę. - Przecież jestem sobą. Dlatego Lauren ciągle pakuje się w kłopoty. - Miałam na myśli twoje własne ciało i otoczenie. Mogę jakoś spotykać Jessicę? - Nie wiem. - Bałam się ewentualnych skutków. - Gdy się tam zjawiłam, Jessica spała. Po drodze czas się zmienił. Gdybyś ze mną wyruszyła, czy obie stałybyśmy się podróżniczkami w czasie? Nie sądzę, żeby coś takiego było planowane. - A to w ogóle było planowane? - zapytała, wsuwając do piekarnika ciasto. - To, że stałaś się Lauren, i cała reszta? Może to tylko jakiś błąd? - Mam nadzieję, ze nie. Wolę to doświadczenie uważać za podróż. Podążam wytyczoną ścieżką i realizuję jakiś wielki plan. - O do licha. Znów zachichotałam, ale szybko się opanowałam, bo zaświtała mi pewna myśl. - Jeśli przyjechałabyś sama, to może dla ciebie czas by się nie zmienił. Przecież tu chodzi o moje przeznaczenie, nie twoje. To dla mnie czas się zmienia, bo nie mogę jednocześnie istnieć w dwóch miejscach. Wpatrywała się we mnie. - Chcesz powiedzieć, że gdybym teraz tam pojechała, zastałabym Jessicę? - Och, nie mam pojęcia - odparłam, nagle zmęczona próbami rozgryzienia tej irracjonalnej zagadki. - Może spróbujesz i się przekonasz? W końcu Jessica też ma niedzielę, ja po prostu przeżywam ten dzień podwójnie, jako dwie różne osoby. - Och, nie miałam na myśli dzisiejszego dnia - powiedziała szybko. Chcę pojechać i nie chcę. To znaczy, wierzę, że nie jesteś

Lauren, i chętnie spotkałabym Jessicę... - Przerwała zdezorientowana. Po prostu nie jestem jeszcze gotowa. - No i dobrze, bo właśnie przypomniałam sobie, że tę niedzielę zamierzałam spędzić z przyjacielem. Nie będzie mnie. Roześmiałyśmy się na te dziwaczne pogaduszki, potem Karen podeszła i przytuliła mnie serdecznie. - Świetnie się spisujesz. Mało kto poradziłby sobie w tak niezwykłych okolicznościach, nie popadając w obłęd. Ojej! - dodała z nagłym przerażeniem. - Mam nadzieję, że się nie wygłupiłam, że uwierzyłam w tę historię. - Gdybyś wiedziała, ile dla mnie znaczy twoje wsparcie - powiedziałam całkiem poważnie. - I to, że mnie zaakceptowałaś... Przez chwilę słuchałyśmy odgłosów zabawy dobiegających z sąsiedniego pokoju. Sophie i Nicole rechotały z czegoś, a Toby robił „wrr" swoją ciężarówką. - Gdyby nie ty, rodzina byłaby teraz pogrążona w żałobie, a tak dzieci są szczęśliwe, jak nigdy. - Ale nie Grant - zauważyłam, pocierając siniaki na ramionach. - Nie uszczęśliwię Granta, Karen, bo go nie kocham. - Ale przynajmniej go nie zostawisz. Jeśli ten facet wczoraj mówił prawdę, to Lauren niedługo by stąd wyjechała. - Wiesz, co? - zaczęłam, ściszając głos jeszcze bardziej. -W biurku na górze znalazłam list. Najwyraźniej... przed wyjazdem zamierzałam wysłać Teddy'ego do domu opieki. - Nie! - Karen pobladła. - Ona... nie zrobiłabyś tego. Nie wierzę. - Niestety, to prawda. Mogę ci pokazać list. - Cholera, Lauren. Do diabła. Psiakrew. - Prosiłem, żebyś trochę się hamowała przy dzieciach - odezwał się zza naszych pleców Grant. Spojrzałyśmy na niego z miną winowajczyń. Ciekawe, od jak dawna tam stał. - Dzieci są w pokoju zabaw - rzuciła szybko Karen, odwracając się, by sprawdzić pieczeń i nie musieć spojrzeć mu w oczy. - Nie słyszały. - Wszystko jedno - skwitował. - Wolałbym, żeby chłopcy nie zanieśli jutro takich słów do przedszkola.

- Właśnie - przyznałam, przyglądając mu się badawczo, czy przypadkiem nie usłyszał, jak mówiłam Karen o znalezionym liście. - Co zrobimy z ich szkołą? Coś planowaliśmy? - Do lipca mieli zostać w przedszkolu - odparł powściągliwie Grant. Na kolejny rok rozpatrywałaś różne możliwości. Chyba zapisaliśmy ich w parę miejsc. - Idą do jednej szkoły? - Tak, z tego, co mi wiadomo. Na przyszły tydzień umówiłaś się na spotkanie z dyrektorką przedszkola. - Czy... czy ja... mam jakiś notes? - Powinien być w twoim biurku, kochanie. Popatrzyłam na niego podejrzliwie. Coś się musiało kryć za tym „kochanie". - Nie patrz tak na mnie, Lauren! Jestem z ciebie dumny, to wszystko. Nieźle usadziłaś Dorę. Od razu przypomniała mi się ta dziewczyna z ikrą, którą poślubiłem. - Po południu wpadnie do nas pastor. Mam nadzieję, że też uznała tę sytuację za zabawną. Od odpowiedzi uratowała Granta Karen, wołając, żeby pomóc jej nakryć do stołu, i przez następnych dziesięć minut byłyśmy zajęte odcedzaniem warzyw, rozkładaniem talerzy i zwoływaniem dzieci. - Wiesz - powiedział Grant przy stole, patrząc na mnie siedzącą między Teddym a Nicole. - To bardzo miłe znów zasiąść do posiłku całą rodziną. Brakowało nam ciebie w zeszły weekend, gdy byłaś w szpitalu, prawda, dzieci? Przytaknęły sumiennie. Wytarłam jedzenie z brody Teddy'ego i uśmiechnęłam się do nich. Czułam się tak, jakbym naprawdę należała do tej rodziny. Tyle tylko, że tęskniłam za Danem oraz Frankie i nie kochałam tego mężczyzny, który uśmiechał się do nas łaskawie z miną posiadacza. Uchwyciłam spojrzenie Karen. Widocznie odgadła moje myśli, bo leciutko uśmiechnęła się ze smutkiem. W końcu to była rodzina jej siostry, nie moja. Sprzątanie po posiłku trwało niemal równie długo, jak przygotowywanie. Kazałam Karen usiąść wygodnie z filiżanką herbaty, a sama opłukałem talerze i włożyłam do zmywarki. Grant zniknął z brytfanną w

pomieszczeniu gospodarczym. Z radością stwierdziłam, że doczyszczanie jej najwyraźniej jest jego zadaniem. Z powodu zmiany czasu zaczęło się ściemniać wcześniej niż zwykle. Karen skończyła mi pomagać w przyszykowaniu na rano mundurków i tornistrów dziewczynek i właśnie miałam zasunąć zasłony, gdy rozległo się pukanie do drzwi. - To pewnie jej wielebność Louise Penny - stwierdziła z uśmieszkiem Karen. - Och nie! Całkiem o niej zapomniałam. - Lauren! - zawołał Grant z gabinetu. - Pastor przyszła. Nikt nie kwapił się, żeby otworzyć drzwi, więc zostawiłam Karen przy dzieciach, zeszłam szybko do przedpokoju, pstryknęłam włącznik światła i przystanęłam na chwilę, żeby złapać oddech. - Dobry wieczór, wasza wielebność - przywitałam ją oficjalnie. Pod płaszczem zauważyłam elegancką niebieską spódnicę i bluzkę z białą koloratką. Cofnęłam się, żeby wpuścić gościa. - Może przejdziemy do salonu? - Dziękuję, Lauren. I proszę, mów mi Louise, przecież dobrze się znamy, nie pamiętasz? Skinęłam lekko głową, wskazałam fotel, odebrałam od niej płaszcz i położyłam na oparciu kanapy. Usiadłam naprzeciwko, ściskając dłonie między kolanami. - Jeśli chodzi o dzisiejszy ranek... - zaczęłam. Uniosła rękę. - Nie przejmuj się. Od dawna znam twoje rozterki dotyczące bliźniaków. Dora nie miała prawa na ciebie napadać, to po pierwsze, a po drugie, przykro mi, że tak się zdenerwowałaś. - Nie powinnam pozwolić się wyprowadzić z równowagi. - Po tym, co przeszłaś, wcale mnie to nie dziwi. Wpatrywałam się w okrągłą twarz o czystych rysach, bez śladu makijażu, okoloną krótkimi ciemnymi włosami. Wypisana na niej dobroć sprawiała, że z Louise rozmawiało mi się łatwo i otwarcie. Ciekawe, co za zgryzoty wyznała tej kobiecie Lauren? Pochyliła się do przodu i poklepała mnie po kolanie. - Postanowiłaś już coś? Chciałabyś to jeszcze omówić? - Eee... w jakiej kwestii? - Ależ, Lauren. Rozważamy to od dwóch miesięcy. Słyszałam, jak dziś rano Grant powiedział, że straciłaś pamięć, ale to przecież nieprawda.

Widać, że żyjesz w okropnym napięciu. Zostawisz Granta i dzieci czy może rozważyłaś moje słowa? Pokręciłam głową. - Nie zostawiam rodziny. Uśmiechnęła się promiennie. - Tak się cieszę, Lauren, tak się cieszę. Dokonałaś dobrego wyboru, wierz mi. - Nagle zrobiła zmartwioną minę. - A ten mężczyzna? Rzucisz go? - Nie zamierzam się z nim widywać. - Wspaniale. Jesteś taka dzielna. Gdy ostatnio rozmawiałyśmy, byłam pewna, że postanowiłaś inaczej, i każdego dnia modliłam się za ciebie, Granta i dzieci. Bardzo pragnęłam, żeby rodzina się nie rozpadła. W drzwiach salonu pojawiła się głowa Karen. - Napijecie się herbaty? - Z przyjemnością - odparła Louise, z twarzą znów rozjaśnioną uśmiechem. Też skinęłam głową i Karen taktownie się wycofała. - Kołatała we mnie nadzieja, że jednak podejmiesz taką decyzję. - Zostaję ze względu na dzieci - szepnęłam wystraszona, że Grant może podsłuchiwać. - To chyba słuszny powód. - O tak, jak najbardziej. - Pokiwała głową. - Jasne, że łatwo byłoby odejść. Dałabyś upust namiętności do tego młodzieńca, ale zaniedbałabyś swoje obowiązki. Niejedna matka doznaje czasem pokusy ucieczki. Zwłaszcza gdy na dodatek jest obciążona opieką nad niepełnosprawnym dzieckiem. Podjęłaś trudną decyzję. Twój wybór wymaga wyrzeczenia i siły charakteru, ale poprowadził cię do niego Bóg. Nie zostawi cię samej. Żałowałam, że nie mogę wyznać, jak pomysłowo Bóg - kimkolwiek był - odpowiedział na jej codzienne modły o zachowanie rodziny. Kto wie, pomyślałam, może modlitwy tej kobiety miały nadzwyczajną moc sprawczą i to przez nią tu jestem. Ale Lauren tu nie było i nagle przypomniały mi się słowa doktora China, które usłyszałam, gdy jako Jessica leżałam w szpitalu: Chińczycy uważają, że piorun zwiastuje nieszczęście, jest wyrazem boskiej dezaprobaty. Lauren zdecydowanie przyniósł nieszczęście, pomyślałam z drżeniem. Zabił ją i pozbawił przyszłości, jakąkolwiek wybrała. W salonie zjawiła się Karen z herbatą i herbatnikami. Zapytałam, czy nie ma ochoty do nas dołączyć, ale odparła, że powinna zrobić dzieciom

kanapki na podwieczorek. Rzuciłam okiem na zegarek. Dzień szybko mijał. Louise musiała zauważyć moje spojrzenie, bo szybko dokończyła herbatę i wstała. - Nie martw się dzisiejszym spięciem - powtórzyła, wkładając płaszcz. Niejedna z moich owieczek od dawna miała ochotę powiedzieć Dorze, żeby zajęła się własnymi sprawami. Nikt nie weźmie ci za złe tego wybuchu. Odprowadziłam ją do drzwi, a potem przeszłam z nią przez ciemny ogród i patrzyłam, jak wsiada do samochodu. Na ulicy zapalały się latarnie. Pod jedną z nich, nieopodal domu, dojrzałam zaparkowany motocykl, a na nim ciemną postać w kasku, która obróciła się w moją stronę. Gdy samochód pastor odjechał, obejrzałam się, żeby sprawdzić, czy motocyklista wciąż tam jest. Dostrzegłam nieruchomą postać. Poczułam mrowienie na karku. Wiedziałam, że patrzy na mnie, i z mrożącą krew w żyłach pewnością wiedziałam też, że człowiek w czarnej skórzanej kurtce i czarnym kasku to kochanek Lauren.

Rozdział piętnasty W niedzielny poranek obudziłam się o dziewiątej, przeciągnęłam się i leżałam chwilkę, wsłuchując się w ciszę mieszkania. Frankie łypała na mnie z wyrzutem. - Chodź. - Wysunęłam się z łóżka i narzuciłam na piżamę szlafrok. - No dalej, na dwór, pobiegaj sobie. Po prysznicu włożyłam czarne dżinsy i białą bawełnianą koszulkę, a na to wzorzysty sweterek, szybko pochłonęłam grzankę z dżemem cytrusowym, dałam Frankie jeść i zabrałam ją na spacer w lodowatym powietrzu poranka. Dan przyjechał o dziesiątej piętnaście, gdy właśnie zakręcałam kubek na termosie z gorącą kawą. Wyglądał fantastycznie w dżinsach, kozakach z nubuku i jasnobrązowym, rozpiętym pod szyją swetrze. Gdy tylko go zobaczyłam, zrozumiałam, że nigdzie nie pójdziemy, a przynajmniej nie od razu. Widocznie dojrzał pragnienie w moich oczach, bo uśmiechnął się, przyciągnął mnie ku sobie i pocałował namiętnie. Dotyk jego mocnego, ciepłego ciała zupełnie mnie oszołomił. Aż straciłam dech. Skończyło się tym, że o jedenastej nadal tkwiliśmy w mieszkaniu. Przestraszyłam się, że zmarnujemy resztę dnia. - Dokąd najpierw? - zapytał, ruszając. Frankie siedziała bezpiecznie za kratką części bagażowej. - Gdzie chcesz. - Usadowiłam się wygodnie obok niego. Wciąż płonęłam jeszcze niedawną namiętnością i było mi wszystko jedno, dokąd pojedziemy, byleby razem. - Niedaleko drogi A3 jest uroczy zakątek na spacer po lesie, z jeziorem zasugerował. - Może połazimy sobie tam, a potem, gdy zgłodniejemy, wpadniemy do jakiegoś pubu na obiad. - Doskonale - zgodziłam się, rozkoszując poczuciem swobody. Choć lubiłam dzieci, codzienna rutyna karmienia, zabawy, mycia oraz sprzątania męczyła mnie i nużyła. Czekający nas cudownie wolny dzień działał na moje zmysły jak balsam. Niedługo potem wjechaliśmy na mały parking i wysiedliśmy z samochodu. Frankie brykała wokół nas, plącząc się co i rusz pod nogami, gdy pakowaliśmy termos i koc. Potem ruszyliśmy zarośniętą leśną ścieżką. Trzymałam ciepłą dłoń Dana i co jakiś czas zerkałam na niego ukradkiem, nie mogąc się nacieszyć jego widokiem. Miał mocny, męski

profil, a ciało umięśnione i silne. Przyznał się kiedyś, że kilka razy w tygodniu ćwiczy, i widać było efekty. Zadrżałam z czystej przyjemności spędzenia dnia w jego towarzystwie. Ale zaraz przed oczy napłynął mi obraz Granta i westchnęłam. Grant był wysoki i szczupły, ani odrobinę nie przypominał Dana, ale była w nim jakaś kruchość, która trącała we mnie strunę współczucia. Wydawał się oddany Lauren, choć trochę zaborczy i nieprzewidywalny, a incydent w kościele objawił lżejszą i znacznie sympatyczniejszą stronę jego osobowości. W sumie trudno się dziwić, że czuł się zdezorientowany, zły i niepewny. Ciekawe, jak się między nami ułoży. Czy uda mi się na dłużej utrzymać go z dala od siebie? I czy chciałabym tego? Obawiałam się, że sytuacja będzie się komplikować z każdym dniem. - O czym myślisz? - zapytał nagle Dan. Przystanął, odwrócił się i przyglądał mi się bacznie. Otrząsnęłam się z miną winowajcy. - Przepraszam, zamyśliłam się - wyjąkałam. - Chyba nie masz nikogo, Jessico? - zapytał niepewnie. - Bo odnoszę wrażenie, że gdzieś znikasz. Dokąd się przenosisz? Chciałabym móc mu powiedzieć. Zamiast tego upuściłam termos na ziemię, zarzuciłam Danowi ręce na szyję i przyciągnęłam ku sobie jego twarz. Całowaliśmy się długo i namiętnie, aż ze zmęczenia zaczęły drżeć mi wargi, a serce w piersi tłuc się jak oszalałe. - Nikogo nie mam - wyszeptałam, gdy zaczerpnęliśmy powietrza. - I nigdy nie było takiego mężczyzny jak ty. Wsunął dłonie pod mój sweter. Dotyk jego rąk na mojej nagiej skórze wywołał falę rozkosznego mrowienia. Przywarliśmy do siebie, spragnieni bliskości, ale po chwili ruszyliśmy dalej. Doszliśmy do zwalonego pnia, przy którym rozłożyliśmy koc i usiedliśmy blisko siebie. Wlałam kawę do zakrętki termosu. Popijaliśmy ją powolutku na przemian, a Frankie przysiadła przy nas, oparła łeb o moje kolano i patrzyła na mnie pytająco. - Tak, ciebie też kocham - wyznałam jej czule. Dan zamarł i dopiero wtedy zdałam sobie sprawę z wypowiedzianych słów. Rzuciłam na niego okiem i zobaczyłam, że wpatruje się we mnie. - Chyba pora na obiadek - powiedziałam szybko, wylewając resztki kawy na liście za sobą. Zakręciłam termos i wstałam. - Gotowy?

Powoli podniósł koc, strzepnął i zarzucił sobie na ramię. - Jessico? - Tak? Nagle jakby zapomniał języka w ustach, ale uśmiechnął się i podał mi rękę. - Tak, chodźmy, zanim przestaną serwować obiad. Po południu pojechaliśmy do Dana na późną niedzielną pieczeń. Okazało się, że Dan przygotował wszystko przed wyjazdem, a Pat włączył o wyznaczonej godzinie piekarnik. W drzwiach przywitał nas kuszący zapach pieczonego mięsa. Na szczęście w pubie zjedliśmy tylko po talerzu zupy, więc szybko ugotowaliśmy na parze warzywa i zasiedliśmy ze staruszkiem do pysznego obiadu. - Nie mogę ojca zostawić na cały dzień samego - szepnął mi Dan, gdy zmywaliśmy w kuchni po posiłku. - Mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza. - Jasne, że nie - zapewniłam, myśląc, że to zupełnie, jakby musiał opiekować się dzieckiem. - Przecież tak trzeba. Później odwiózł mnie do domu i znów się całowaliśmy. Zamknęłam oczy i rozmarzyłam się, że mogłabym całować się tak całą noc i cały dzień bez przerwy, ale wieczór robił się późny i wiedziałam, że musimy się rozstać. - Zadzwonię do ciebie jutro wieczorem - obiecał, gdy wysiadłam z samochodu. - Dobrze. - Przywołałam Frankie, bo pognała gdzieś w ciemność, gdy tylko otworzyłam drzwi samochodu. - Dzięki za cudowny dzień. Gdy odjechał, wyszperałam w kieszeni klucz i popędziłam przez ciemny salon do kuchni, gdzie wsypałam do miski Frankie karmę. Gdy się zajadała, sprawdziłam godzinę, sapnęłam i pobiegłam do sypialni. W ubraniu rzuciłam się na łóżko. Siłą woli zmusiłam się do zaśnięcia i prawie natychmiast mi się to udało. Karen juz obudziła dzieci, ubrała i dała im śniadanie. Wpadając do kuchni, rzuciłam okiem na zegar. Wpół do dziewiątej. - Jak dobrze, że wstałaś - powiedziała Karen. - Już myślałam, że sama będę musiała zawieźć maluchy do szkoły i przedszkola. - Jesteś cudowna. - Ucałowałam ją w przelocie w policzek. - Grant poszedł do pracy?

- Godzinę temu. Powiedział, że wróci na obiad o szóstej. Dziewczynki wyglądały słodko w zielono-czerwonych mundurkach. Wkładały do tornistrów chipsy i kartoniki z sokiem jabłkowym na przerwę, ja zapakowałam prowiant do tornistrów chłopców, po czym popędziłam całą gromadkę do garażu. - Kogo wysadzam najpierw? - Dziewczynki. Muszą być w szkole za dziesięć minut. Pamiętasz drogę? - Tak, Grant mi pokazał. - No to pa. - Wrócę późno! - zawołałam przez opuszczoną szybę, wyjeżdżając z garażu. - Sprawdziłam w notesie i dziś rano mam spotkanie z dyrektorką przedszkola. - Powodzenia! Zajechaliśmy pod szkołę dziewczynek. Sophie i Nicole zaśmiewały się, że nie pamiętam, gdzie je zwykle wysadzałam. - Wjeżdżasz na plac zabaw, parkujesz samochód, a potem odprowadzasz nas do drzwi - wyjaśniła Sophie. - A przyjeżdżasz o czwartej. Założyłam im tornistry na plecy, ucałowałam pod drzwiami, popatrzyłam, jak wsiąkają w tłum dziewczynek, po czym wróciłam do samochodu. Toby i Teddy kłócili się o książeczkę z obrazkami. - Muszę się nauczyć literek - tłumaczył bratu Toby z poważną miną. Mamusia kazała. - Chcę pooglądać obrazki! - darł się Teddy. Ciągnęli za książkę i omal jej nie rozdarli. - Chłopcy! - upomniałam ich, zabierając książkę. - Zaraz ją podrzecie i żaden nie będzie miał z niej pożytku. Ostrożnie wyjechałam ze szkolnego podjazdu na krętą drogę, zerkając we wsteczne lusterko, gdy włączałam się do ruchu. Kilka samochodów za mną dojrzałam motocykl i struchlałam. Znów spojrzałam w lusterko. Byłam pewna, że to ten sam, który stał wczoraj wieczorem pod domem Richardsonów. Zajechałam pod przedszkole chłopców i zaparkowałam na poboczu. Motocykl minął nas i przystanął kawałek z przodu. Głowa w kasku obróciła się w moją stronę. Ze spuszczonym wzrokiem poprowadziłam bliźniaki do szkoły. Gdy weszłam do starego budynku, od razu pochłonęły mnie bieżące sprawy: gdzie powiesić kurtki, do której klasy zaprowadzić chłopców, gdzie zostawić prowiant na przerwę? Ściany pomieszczenia pomalowano

na żywe kolory. Przyklejono na nich literki, pod spodem stały pudła z zabawkami. Popękane linoleum przykrywały barwne dywaniki. Zobaczyłam długi rząd wieszaków, nad każdym wisiało zdjęcie właściciela. - Dzień dobry, pani Richardson - powiedziała uśmiechnięta opiekunka, biorąc Toby'ego za rękę i prowadząc go ku drzwiom na prawo od holu. Toby, ty tutaj, do pani Wells, jak zawsze. Poczułam, że rączka Teddy'ego zaciska się na mojej dłoni. Spojrzałam w dół - chłopiec z jawną wrogością wpatrywał się w nauczycielkę zwracającą się teraz do niego. - A ty dziś trafisz do pani Stevens, Edwardzie, chodź. - Nie! - zawołał Teddy, chowając się za mną. - Nie chcę. - Ależ Teddy - powiedziałam przymilnie. - Przecież lubisz przedszkole, prawda? Na pewno będziecie rysować i malować. - Chcę iść z Tobym. - Nie możesz, Edwardzie - oznajmiła srogo kobieta. - Musisz popracować z panią Stevens, aż nauczysz się siedzieć cicho i pisać literki. Teddy zaczął płakać, więc przykucnęłam przy nim, nadal trzymając go za rączkę. - Czemu nie chcesz, Teddy? - zapytałam łagodnie. - Podobało ci się tu przed feriami? Pokręcił głową, z buzią wykrzywioną próżnym wysiłkiem, by powstrzymać płacz. W wolnej ręce kurczowo ściskał piłkę. - Chcę iść z Tobym. - Najlepiej, jak pani wyjdzie, pani Richardson - stwierdziła nauczycielka. - Wtedy się uspokoi. Wyprostowałam się. Nie za bardzo miałam ochotę opuszczać Teddy'ego w takim stanie, ale obawiałam się, że zostając, tylko pogorszę sprawę. Może czuje się zagubiony dlatego, że to ja odprowadziłam go do przedszkola, a nie prawdziwa matka, pomyślałam. Więc jeśli zniknę, zapomni o mnie i się uspokoi. Ale Teddy miał na ten temat inne zdanie. Ledwie dotarłam do drzwi, dogonił mnie, wołając, żebym nie odchodziła. Instynkt kazał mi zawrócić, ale nauczycielka złapała go i trzymała wierzgającego i płaczącego. - Proszę wyjść, pani Richardson - wycedziła przez zaciśnięte zęby. Obiecuję, że wszystko będzie dobrze.

Wypadłam ze szkoły prawie biegiem, wołanie Teddy'ego nadal dźwięczało mi w uszach. Ruszyłam w stronę skrzydła budynku, do drzwi oznaczonych tabliczką „Sekretariat", zastukałam i weszłam. Przy biurku siedziała sekretarka w okularach i przeglądała stertę kopert. Spojrzała na mnie i niemrawo się uśmiechnęła jaskrawo uszminkowanymi wargami. - Ach, pani Richardson, pani Webb już czeka. Zapraszam do gabinetu. Otworzyłam drzwi z napisem „Dyrektor". Siedząca za ogromnym stołem kobieta o siwych włosach spojrzała na mnie i poczęstowała uśmiechem jeszcze skromniejszym niż sekretarka. Bardziej przypominał grymas niż powitanie. Natychmiast spięłam się w sobie. - Proszę usiąść, pani Richardson. Zabrzmiało to jest jak rozkaz, nie jak zaproszenie, więc usiadłam niechętnie. Fotel dla petentów był niższy od fotela pani Webb, co od razu sytuowało gościa w niekorzystnej pozycji. Rozejrzałam się po białych ścianach, na których w nienagannie prostej linii wisiało kilka plansz i rozkładów zajęć. Gabinet był śmiertelnie poważny, co zapewne odzwierciedlało charakter dyrektorki. Ani śladu wesołości przedszkola. Pani Webb pochyliła się ku mnie, z łokciami opartymi na biurku i splecionymi dłońmi. - Czy gruntownie rozważyła pani sprawę, którą omawiałyśmy przed feriami, pani Richardson? - A o co chodziło? - zapytałam. - Och, proszę nie żartować - prychnęła. - Po co te wykręty? Barwa jej głosu sprawiła, że poczułam, jak włoski jeżą mi się na karku, i z trudem opanowałam głos. - Od niczego się nie wykręcam tam, gdzie chodzi o dobro moich dzieci. Sądziłam, że spotykamy się po to, żeby przedyskutować dalszą naukę chłopców w pani szkole? Wpatrywała się we mnie, przeżuwając coś pracowicie. Nad aksamitnym kołnierzem żakietu wyraźnie widziałam ruchy żuchwy. - Jak już mówiłyśmy, jeśli chodzi o Toby'ego, nie ma problemu. To bystry chłopiec i nie widzę przeszkód, żeby we wrześniu zjawił się w klasie przygotowawczej. Problem jest z Edwardem. Moim zdaniem, potrzebuje specjalistycznej opieki. My nie dysponujemy odpowiednim

zapleczem, żeby mu pomóc. Znalazła pani miejsce, gdzie pośle go pani po Bożym Narodzeniu? - Po Bożym Narodzeniu? Nie możecie go zatrzymać do końca roku szkolnego? Pani Webb westchnęła arogancko i z trudem oparłam się pokusie, żeby sięgnąć nad pretensjonalnym, obitym skórą blatem i chwycić ją za wysuszoną szyję. - Czy dobrze rozumiem, pani Webb? Czyżby sugerowała pani, że Teddy'emu będzie lepiej w domu opieki? - Właśnie o tym rozmawiamy od początku semestru. Ponadto zwracałam już pani uwagę, że w szkole nie pozwalamy używać zdrobnień i przydomków. Wstałam. - Oczywiście muszę omówić tę sprawę z mężem. Jeśli podzieli moje zdanie, przed końcem tygodnia będzie miała pani na biurku rezygnację dotyczącą obu chłopców, pani Webb. - Przykro mi, że tak to pani odbiera, pani Richardson. Toby'emu jest u nas dobrze. - Tak, bo miał szczęście i nie urodził się jako drugi. Nie kieruje panią troska o dzieci, tylko o reputację szkoły. Toby zapewne wszędzie sobie poradzi, a nie sądzę, żeby zasady tej szkoły były dla naszych synów odpowiednie. Do widzenia. Wyszłam ze szkoły tak zła, że zapomniałam sprawdzić, czy motocyklista wciąż na mnie czyha. Wsiadłam i uruchomiłam silnik, myśląc o tych wszystkich rzeczach, które powinnam rzucić w twarz zarozumiałej, zadufanej pani Webb. Dopiero, gdy kilka chwil później motocykl zajechał mi drogę, przypomniałam sobie kolejny nierozwiązany problem Lauren. Motocyklista wyrzucił dłoń w rękawicy w lewo i zobaczyłam, że niedaleko jest skręt. Wzdychając, włączyłam kierunkowskaz i ostrożnie skręciłam na mały brudny parking. Przystanęłam przy samochodzie, przy którym jakiś spacerowicz brał na smycz czekoladowego labradora. Pomyślałam o Bessie, potem o Frankie, i pożałowałam, że nie ma jej teraz przy mnie. Byłaby mi pociechą, a może i odstraszyłaby tego faceta, któremu pewnie się zdawało, że zdoła mnie przekonać, że go kocham. Wyłączyłam silnik i czekałam, aż nieznajomy zaparkuje motocykl. Mężczyzna z psem zamknął samochód i zniknął na ścieżce wysadzanej

drzewami. Gdy motocyklista podszedł, opuściłam szybę i przyglądałam się, jak ściąga kask. Zgadłam, to był facet z restauracji. Przeczesał dłonią jasne włosy i błagalnie wpatrywał się we mnie niebieskimi oczyma. - Lauren, proszę, poświęć mi kilka minut. Muszę z tobą porozmawiać. - Przykro mi. Już mówiłam, że cię nie pamiętam. Nie ma sensu rozmawiać, skoro jesteś mi obcy. - Kochałaś mnie, Lauren... na tyle, że obiecałaś, że zostawisz dla mnie rodzinę. Nie uważasz, że jesteś mi winna kilka minut? Zawahałam się, a on natychmiast to wykorzystał. - Tylko pięć minut - żebrał. - Obiecuję, że potem zostawię cię w spokoju. - No dobrze. Wsiadaj. Masz pięć minut. Gdy tylko znalazł się w samochodzie, próbował chwycić moją rękę, ale odsunęłam ją i obróciłam się twarzą do niego. - Nawet nie wiem, jak masz na imię. - Jason. - Posłuchaj, Jason. Cokolwiek było między nami wcześniej, skończyło się. Nie jestem już tą osobą sprzed wypadku. Rozumiem, że możesz tęsknić za dawnymi wspólnymi chwilami, ale Lauren, którą znałeś, zniknęła na dobre. Zanim zdążyłam dokończyć, pochylił się, ujął moją twarz w dłonie i pocałował mnie. Zupełnie zaskoczona zastygłam na chwilę. Wargi miał miękkie i wilgotne, pachniał jakąś nieznaną wodą toaletową. Jego broda była gładka, jakby jeszcze nie musiał się golić. Przypominał mi chłopca, z którym kiedyś całowałam się w podstawówce. Odwróciłam się i pokręciłam głową. - Nic z tego nie będzie, Jason. Nie rozbudzisz na nowo miłości, której w ogóle nie pamiętam. Nie znam cię. Nie kocham. Wpatrywał się we mnie z namysłem, jakby to, co słyszał, przekraczało jego zdolność percepcji. - Nie wierzę. Nie kochasz męża, wiem, że nie. Spuściłam wzrok i uczepił się tego cichego wyznania jak liny ratowniczej. Chwycił moje ramiona i zaczął mną potrząsać, zupełnie tak samo jak ostatnio Grant. - Spójrz na mnie i przyznaj, że kochasz kogoś innego, Lauren. Powiedz mi to prosto w oczy, wtedy ci uwierzę.

Pomyślałam o Danie i zadrżałam. Kochałam Dana bardziej niż kogokolwiek na świecie i przytuliłam się do tej myśli, nieświadoma rozmarzenia wypisanego na mojej twarzy. - Tak, kocham kogoś, Jason - wyszeptałam łagodnie. - I zostaję z Grantem i rodziną. Przykro mi, że cierpisz, ale nic nie poradzę. Ta Lauren, którą znałeś, już nie istnieje. Jestem pewna, że bardzo cię kochała, skoro planowała zostawić dla ciebie dzieci, ale to nie ja. Pożegnaj się z nią Jason, bo tamtej Lauren już nie ma. Jeszcze przez chwilę patrzył na mnie głęboko zraniony, po czym odwrócił się nagle, otworzył drzwi i poszedł. Oparłam głowę o kierownicę. Dosłyszałam ryk silnika motocyklu i wizg opon na ubitej ziemi. Wiedziałam, że zadałam temu nieznajomemu straszny cios. Wyczerpana wróciłam do domu. Gdy wsunęłam się cicho do nieskazitelnie czystej kuchni, Karen wystarczyło jedno spojrzenie. Szybko wstawiła wodę. - Wyglądasz na zmarnowaną, Lauren. - Poszperała w szafce w poszukiwaniu herbaty. - Co się, u diabła, stało? Opowiedziałam jej o pani Webb i o tym, że muszę poszukać nowego przedszkola dla chłopców, a potem o Jasonie. - Nic dziwnego, że wyglądasz, jakby przejechał cię skład towarowy. Wsunęła mi w zaciśnięte dłonie kubek herbaty. - Tak mi przykro, Jessico. Lauren zostawiła ci parę niezłych zagwozdek. Obie odwróciłyśmy się gwałtownie na stukot rury odkurzacza, upadającej za nami na białe kafelki. W drzwiach kuchni ujrzałyśmy Elsie. Popatrzyła na nas z marsową miną i gdy szła przez kuchnię, od razu poznałam z jej kanciastych ruchów, że usłyszała, jak Karen nazwała mnie Jessicą. - Wszystko dobrze, Elsie? - zapytałam uprzejmie. - Miło cię widzieć po weekendzie. Przepraszam za ten bałagan, ale ciągle jeszcze nie mogę się połapać, gdzie co schować. - Nie szkodzi, pani Richardson - mruknęła, przyglądając mi się podejrzliwie, jakby się bała, że na jej oczach przepoczwarzę się w potwora. - Powinnam w końcu przestać używać tego głupiego imienia powiedziała głośno Karen, gdy Elsie chowała do szafki odkurzacz. Mama nie powinna tak na ciebie wołać. Teraz ciągle się mylę.

- Możesz mówić, jak chcesz. Lauren czy Jessica, mnie to nie przeszkadza - odpowiedziałam nie mniej donośnie. - Siostra ma szczególne przywileje. Tylko nie zdziw się, jak też zacznę używać twojego drugiego imienia. Roześmiałyśmy się, a kiedy Elsie wróciła ze ścierką do kurzu, wydawała się w znacznie lepszym humorze. Gdy tylko usłyszałyśmy, że znów poszła na górę, syknęłam na Karen. - Mów do mnie Lauren. Nie chcę skończyć w domu wariatów albo, co gorsza, w ośrodku badawczym. - No wiem, wiem, przepraszam - powiedziała z zakłopotaniem. Problem w tym, że teraz wcale nie przypominasz mi Lauren. Już się pogodziłam z faktem, że moja siostra nie żyje, i ciężko mi udawać, że ty to ona. Zachmurzona powoli sączyłam herbatę. - Mnie to też trochę przeszkadza, Karen. Wcale nie chcę wyglądać jak Lauren. Pomyślałam, że wrócę do jej naturalnego koloru włosów. Bo chyba jest taki sam, jak twój i Nicole, prawda? Karen skinęła głową. - Tak sądzę. Zawsze się farbowała. - Będzie lepiej, jeśli stanę się do niej troszkę mniej podobna? Karen się uśmiechnęła. - Na pewno ciekawiej. Resztę dnia spędziłam na obdzwanianiu przedszkoli i umawianiu się na spotkania w sprawie Toby'ego i Teddy'ego. Ćwiczyłam też podpis Lauren. Sprawdziłam w jej notesie, co zaplanowałam w najbliższym czasie, i zapisałam się na następny dzień do fryzjera. Zrobiłam dwa razy pranie i pochowałam do szaf sterty ciuszków walające się w pokojach dzieci. Gdy nadszedł czas, żeby odebrać maluchy, byłam padnięta. Nie miałam pojęcia, że posiadanie rodziny wiąże się z taką harówką. Martwiło mnie, że Karen w przyszłym tygodniu musi wyjechać, i dziękowałam szczęśliwej gwieździe, że Grant zatrudnił Elsie. Ostrożnie wyprowadziłam samochód z garażu. Skręcając w ulicę, rozejrzałam się i struchlałam. Znów zobaczyłam motocykl, tym razem zaparkowany przy najbliższym skrzyżowaniu: kierowca w czarnym kasku wpatrywał się we mnie. Jason najwyraźniej nie zamierzał dać się zbyć paroma gorzkimi słowami.

- Odczep się! - mruknęłam, plaskając dłonią w kierownicę. - Zostaw mnie w spokoju, głupku. Ruszyłam na pełnym gazie, ale motocykl towarzyszył mi całą drogę do przedszkola. I wciąż stał przy chodniku, gdy wyszłam, trzymając chłopców za rączki, a potem gdy przypinałam ich do fotelików. Jadąc do szkoły dziewczynek, zdałam sobie sprawę, że ciągle zerkam w lusterko wsteczne, zamiast skupić się na drodze, i postanowiłam go zignorować. Zaparkowałam na placu zabaw, jak poinstruowały mnie dziewczynki, ale ku mojej konsternacji motocykl wjechał za mną na teren szkoły. Wysiadłam i czekałam w gronie innych rodziców, nieustannie oglądając się przez ramię, aż w końcu jedna z matek zapytała, czy go znam. Pokręciłam głową. - Nie mam pojęcia, kto to taki. Gdy Sophie i Nicole wyszły, czym prędzej pogoniłam je do samochodu. - Udał się dzień? - zapytałam z wymuszonym entuzjazmem, gdy zapinały pasy. - Opowiedziałam w klasie o Ginny - zaszczebiotała radośnie Nicole. Nauczycielka powiedziała, że mogę ją przynieść i pokazać koleżankom. Pozwolisz mi, mamusiu? Wgramoliłam się na miejsce kierowcy i też zapięłam pas. - Jasne. - Mamusiu - powiedziała nagle Sophie głosem pełnym niepokoju. - Czy to ten pan, z którym rozmawiałaś w parku? Spojrzałam na Jasona. Zdjął kask i otwarcie wpatrywał się w nas z ponurą miną. Poczułam na plecach dreszcz strachu. Usychający z miłości kawaler Lauren najwyraźniej nie zamierzał się wycofać. I tak miałam już dość problemów na głowie, a teraz jeszcze pojawił się prześladowca.

Rozdział szesnasty Gdy wjechałam do garażu, ręce trzęsły mi się tak bardzo, że nie mogłam wypiąć Teddy'ego z pasów. Jason nie tylko zdjął kask, w związku z czym dzieci mogły go rozpoznać, ale pojechał za nami do domu i zaparkował w tym samym miejscu co wczoraj. Miałam nadzieję, że nie będzie aż tak głupi, żeby tkwić tam do czasu, gdy Grant wróci z pracy. Opowiedziałam o nim Karen. Wyjrzała przez okno, ale stwierdziła, że go nie widać. Dałam dzieciom coś do przegryzienia, po czym zabrałam się do robienia obiadu. W tym czasie Karen pilnowała dziewczynek przy odrabianiu lekcji. - Jak ja sobie poradzę w przyszłym tygodniu? - zapytałam ją, gdy wróciła. Przykręciłam płytę pod garnkami z ziemniakami i warzywami, przewróciłam kotlety. Przerwałam na chwilę i odsunęłam z czoła kosmyk jasnych włosów. - Nie można chyba jednocześnie gotować i pomagać w pracy domowej. Jak to wszystko ogarniała Lauren? - Cśś. - Uniosła palec do warg. - Znów mówisz w trzeciej osobie. Jakim cudem mam się tego oduczyć, skoro sama wciąż to robisz? Przygnębiona wzruszyłam ramionami i sprawdziłam widelcem ziemniaki. - Chyba są gotowe. - Utłuc? - Tak, jeśli możesz. Co zadano dziewczynkom do domu? Dużo mają lekcji? - Sophie musi odrobić zadanie z historii. Nicole ma tylko kilka słupków, a po podwieczorku trzeba sprawdzić, jak czytają czytankę. Udało nam się wycyrklować z podaniem posiłku w sam raz na przyjście Granta. - Chodźcie myć rączki! - zawołałam dzieci. - Obiad na stole. Wszedł Grant i cmoknął mnie w policzek. Miał lekko zaczerwienioną twarz, jakby za mocno podkręcił ogrzewanie w samochodzie - albo był zły, bo zauważył Jasona. Wstrzymałam oddech, oczekując wybuchu, ale nic takiego nie nastąpiło. - Co na obiad? - Kotlety wieprzowe. - Wczoraj jedliśmy wieprzowinę, Lauren - jęknął. - Może straciłaś pamięć, ale chyba zostało ci trochę zdrowego rozsądku?

Kusiło mnie, żeby odpowiedzieć, że akurat ja miałam wczoraj na obiad pieczeń z wołowiny, ale oparłam się impulsowi i odwróciłam wzrok. Wczoraj Karen rzeczywiście zrobiła na obiad przepyszną pieczeń wieprzową, ale tyle się od tej pory wydarzyło, że wydawało mi się to dawno temu. Mój puls przyśpieszył na myśl o tym, jak szczęśliwi byliśmy z Danem poprzedniego dnia. Tęskniłam za nim, będąc tutaj, i nagle poczułam się emocjonalnie wyczerpana i zmęczona tą całą sytuacją. - Mamusiu? Spojrzałam w dół i zobaczyłam zmartwiony wzrok Teddy'ego. - Co, skarbie? - Nie bądź smutna, mamusiu. Zdałam sobie sprawę, że jego mina jest odbiciem mojej, i zdobyłam się na uśmiech. - Już nie będę. Przecież jesteś przy mnie. Chodź na obiad. - Jesz z nami? - zapytała Granta nieco ostro Karen, gdy usiedliśmy przy stole. Popatrzył na nią zaskoczony. - Oczywiście. - Och, pytam, bo słyszałam twoje narzekania na wieprzowinę. - Nie bądź śmieszna, Karen. - Uniósł nóż i widelec. - Nie zamierzałem przecież zrezygnować z obiadu. - Lauren bardzo się napracowała w kuchni - ciągnęła Karen. - W lodówce też niewiele już zostało. Powinna zrobić kanapki. Mniejszy kłopot. Grant odłożył sztućce i skonsternowany wpatrywał się w Karen. Potem chyba zrozumiał, o co jej chodzi, i zmusił się do uśmiechu. - To bardzo miło, Lauren. Dziękuję. Karen uśmiechnęła się z satysfakcją i mrugnęła do mnie nad stołem. Odwzajemniłam uśmiech. Gdy tak słuchałam trajkotania dzieci i patrzyłam na rodzinne relacje, uświadomiłam sobie, że już naprawdę nie jestem smutna. Karen może była trochę porywcza, Grant miewał swoje humory, a prowadzenie domu wymagało ciężkiej pracy, ale zaczynałam myśleć, że nie żal mi ani jednej spędzonej tu sekundy. Poniedziałkowy dzień wstał zimny i ponury. Dziarsko oprowadziłam Frankie wokół bloku, potem dałam jej śniadanie. Wzięłam szybki

prysznic, włożyłam służbowy strój, narzuciłam płaszcz i ruszyłam do pracy. W biurze zjawiłam się punktualnie o dziesiątej. Nie zdążyłam się nawet nacieszyć tym osiągnięciem, gdy wszedł mój szef z miną zdolną skwasić mleko. - Dzień dobry, Stephen - powiedziałam radośnie. - Napijesz się kawy? Spojrzał na mnie spode łba. - Proszę zwracać się do mnie panie Armitage - rzucił sucho, podając mi swój ciężki płaszcz. Gapiłam się na niego zupełnie oniemiała. Clara chrząknęła; odwróciłam się i powiesiłam płaszcz, by ukryć zmieszanie. - Poproszę tę kawę, a potem zapraszam do mnie, mam parę rzeczy do podyktowania. Tylko szybko, żebym nie musiał długo czekać. Clara uniosła brwi. Nalałam do filiżanki kawy z ekspresu i poszłam do gabinetu. Stephen chodził tam i z powrotem wzdłuż biurka. - O co chodzi? - zapytałam. - Coś się stało? - Mamy mnóstwo roboty, Jessico. Więc przestań gadać i bierzmy się do pracy. - Coś nie tak z twoją matką? Gorzej się poczuła? Odwrócił się do mnie z oczyma pałającymi gniewem. - Samopoczucie mojej matki to nie twoja sprawa. Chciałaś, aby nasze stosunki przyjęły czysto służbowy charakter, więc bądź łaskawa powstrzymać się od osobistych pytań. A teraz, siadaj i notuj. Poczułam, jak moja twarz płonie, ale posłusznie otworzyłam notatnik. - Jestem gotowa, panie Armitage - oznajmiłam chłodno. Stephen zapewnił mi zajęcie na cały poranek. Najpierw notowałam, później wstukałam czterdzieści stron umowy najmu, nawet nie miałam kiedy wypić kawy czy zamienić słówko z Clarą. Kiedy zerknęłam na zegarek, stwierdziłam, że jest druga. - Muszę iść wyprowadzić Frankie - powiedziałam w końcu. - Potrzebuję cię dziś w porze obiadu - odpowiedział spokojnie Stephen. - Mam prawo do przerwy - nalegałam. - Sprawdziłem umowę. Twoje przerwy zależą od dobrej woli szefa. Zagryzając wargę, wzięłam długopis, ale po chwili zmieniłam zdanie i postanowiłam nie kłaść po sobie uszu przed tym facetem, który kiedyś tyle dla mnie znaczył, a który nigdy nie brał pod uwagę moich potrzeb.

Wyobraziłam sobie, jak Frankie rozpaczliwie wpatruje się w drzwi i czeka, aż przyjdę. Z rumorem odsunęłam krzesło. - Idę teraz na obiad, panie Armitage. Wrócę za pół godziny. - Powiedziałem, że cię potrzebuję. - Bzdura! Jesteś małostkowy i dziecinny. Gdyby chodziło tylko o mnie, machnęłabym ręką, ale nie pozwolę, żeby Frankie musiała się wysiusiać na dywan, bo postanowiłeś mi dokuczyć. - Jeśli wyjdziesz, możesz nie wracać, panno Taylor. - Za trzydzieści minut jestem w biurze - oznajmiłam, ruszając do drzwi. - Albo pozwę cię za nieuzasadnione zwolnienie. Kipiąc z wściekłości, chwyciłam płaszcz i wypadłam z kancelarii. Krzesło Clary stało puste. Pewnie wyszła już na obiad. Przymaszerowałam zła do domu, otworzyłam drzwi i przytuliłam Frankie, która ucieszyła się na mój widok jak zawsze. Gdy szaleńczo biegała po trawniku, wstawiłam wodę na herbatę i poszperałam w lodówce w poszukiwaniu czegoś do jedzenia. Stephen nie wypuścił mnie nawet wtedy, gdy przyszła dziewczyna z kanapkami, więc nic sobie nie kupiłam. Gdy tylko coś przegryzłam i wypiłam herbatę, zabrałam Frankie na krótki spacer, po czym wróciłam do biura z nadzieją, że Stephen ochłonął. Weszłam po kamiennych schodach i popchnęłam drzwi do Chislehurst & Partnerzy. Okazało się, że są zamknięte na klucz. Nacisnęłam dzwonek i czekałam niecierpliwie. Drzwi otworzyła Clara i popatrzyła na mnie nerwowo. - Nie mogę cię wpuścić, Jessico. Pan Armitage cię wyrzucił! Powiedział, że ten, kto pozwoli ci wejść, też wyleci. - Co takiego? - zapytałam przerażona. - Nie może tego zrobić! A jeśli już, to musi mi wręczyć wypowiedzenie. - Powiedział, że go uderzyłaś. Dlaczego to zrobiłaś? - Nawet go nie dotknęłam! - zawołałam z oburzeniem. - Słyszałaś, żebym go uderzyła? - Podobno to stało się wtedy, kiedy wyszłam na obiad. Mówił, że wkurzyła cię jego negatywna uwaga o twoim nowym chłopaku. Wpadłaś we wściekłość i go walnęłaś! - Kłamca - syknęłam lodowato. - Chyba mu nie wierzysz? Wzruszyła ramionami.

- Sama nie wiem... Dziwna się zrobiłaś po tym wypadku, poza tym... Zamilkła i uciekła spojrzeniem. - Nie mogę sobie pozwolić na utratę pracy. - Pójdę do sądu - ciskałam się. - Pracowałam tu od momentu skończenia szkoły! - Pan Armitage kazał ci przekazać, że to zwolnienie dyscyplinarne za użycie przemocy. Nie musi ci dawać wypowiedzenia. I Jessico... - ściszyła głos - oznajmił też, że nie da ci referencji, więc możesz sobie darować i go nie prosić. Tak mi przykro. Popatrzyłam na jej przerażone oczy i wzruszyłam ramionami. - Mnie też, Claro. Żegnaj. Odwróciłam się na pięcie i zeszłam po schodach. Ruszyłam z powrotem do domu. Gdy tylko znalazłam się w azylu swojego mieszkania, opadłam na kanapę i ukryłam głowę w rękach. Tak oto Stephen zemścił się, że wolałam Dana. Chociaż sam nie chciał się ze mną związać, nie mógł znieść myśli, że kogoś miałam. Co gorsza, walka na prawo z adwokatem może okazać się stratą czasu. Moja kariera najwyraźniej legła w gruzach. Trwałam tak, użalając się nad swoim losem. Frankie oparła łeb o moje kolano, patrząc na mnie dużymi smutnymi ślepiami. Nie wiedziałam, co robić. Nawet nie miałam adwokata, wszystko, jak choćby podpisanie umowy najmu mieszkania czy mój testament, załatwiał Stephen, a przecież nie mogłam go poprosić o to, by sporządził pozew przeciwko sobie. Głaszcząc jedwabiste uszy Frankie, ponuro wpatrywałam się w przestrzeń. Nie tylko straciłam pracę, ale i przyjaciółkę. W tej chwili nie wydawało mi się, żeby nasza przyjaźń mogła się kiedyś odrodzić po tym, jak Clara zamknęła mi przed nosem drzwi. Nawet gdybym jej wybaczyła, pomyślałam smutno, i tak pewnie nie chciałaby się zadawać z kimś bez pracy i na dodatek cierpiącym na dziwną przypadłość. Popołudnie przeszło powoli w wieczór. W pokoju zapadł mrok, ale nie chciało mi się włączać światła. Gapiłam się po ciemku na telefon, pragnąc zadzwonić do Dana i dać upust swoim zgryzotom. Ale telefon zadzwonił sam. Rozbił ciszę i przestraszył Frankie i mnie. Chwyciłam słuchawkę. Może to Stephen chce przeprosić za swoje

zachowanie. Ale to był Dan. Odetchnęłam z ulgą, a moje smutki rozproszyły się na samo brzmienie jego głosu. - Jak się miewasz? - zapytał. - Wszystko w porządeczku? Jego troska podziałała jak balsam na moje stargane nerwy i, nie do wiary, ale zaczęłam się uśmiechać. - Dziś zdarzyło się coś okropnego. - Och, skarbie. Tak mi przykro. Masz ochotę na mały wypad do pubu i rozmowę przy drinku? Włączyłam lampę i popatrzyłam na zegar. Było wpół do szóstej. - Super. Gdzie się spotkamy? - Przyjadę po ciebie... o ósmej? - Lepiej o dziewiątej, jeśli ci pasuje. - Nie masz dziś zajęć z Clarą? Ze ściśnięciem serca przypomniałam sobie swoje kłamstwo. - Nie. Już nie chodzę na te zajęcia. - W takim razie do zobaczenia o dziewiątej. Pa. Odłożyłam słuchawkę i zabrałam Frankie na spacer. Aż dziw brał, jak chłodno zrobiło się o tej porze po zmianie czasu, i zanim wróciłyśmy, dygotałam z zimna. Żałowałam, że nie mam już swojego grubego płaszcza, ale wylądował w śmietniku. Nakarmiłam terierkę i wyszykowałam się na randkę z Danem, biorąc kolejny szybki prysznic i poprawiając makijaż. Potem obok torebki postawiłam buty, które chciałam włożyć, i gdy wskazówki zegara pokazywały szóstą pięćdziesiąt, położyłam się w ubraniu do łóżka. Zasnęłam prawie natychmiast i chwilę później obudziłam się w podwójnym łożu Lauren. Karen bardzo się ucieszyła, gdy zjawiłam się na dole ubrana i gotowa, żeby się zająć dziećmi. Z ulgą zabarwioną poczuciem winy stwierdziłam, że Grant wyszedł do pracy. - A już się martwiłam, jak sobie poradzisz z wożeniem dzieci do szkoły, gdy w przyszłym tygodniu wrócę do domu - powiedziała, odkładając paczkę płatków kukurydzianych i całując mnie w policzek. - Jak ci się to udało? - Jessica wychodzi o dziewiątej. Uznałam, że do tego czasu zdążę wrócić ze szkoły. Muszę tylko wstać i już będę gotowa. Nie sądzę, żeby dziś rano brakowało komuś Lauren, jeśli na parę godzinek wróci do łóżka. - Jasna cholera. Stąpasz nad krawędzią.

- Wrócę do łóżka przed północą, co daje mi trzy godziny z moim przyjacielem. Potem muszę wstać, bo Lauren umówiła się na pierwszą do fryzjera, a o wpół do trzeciej mam spotkanie w nowym przedszkolu. - Znajdziesz czas na obiad czy przeszłaś na ścisłą dietę? - Gdy wstanę, zjem kanapkę, nie martw się - odparłam z uśmiechem. - Które „wstawanie" masz na myśli? - zapytała sarkastycznie. - Tutaj. Ale w moim drugim świecie dziś nic nie jadłam, więc mam nadzieję, że drink z Danem skończy się kolacją. Wzniosła oczy do nieba, po czym utkwiła we mnie zainteresowane spojrzenie. - Danem? To twój chłopak? - Poznałam go zaledwie tydzień temu - powiedziałam z rozmarzeniem, które wkradło się w brzmienie mojego głosu. - Ale ten facet jest jak spełnienie najbardziej szalonych marzeń. Po prostu cudowny. - Dziwne - mruknęła Karen, sypiąc płatki do czterech miseczek. - Masz na głowie zazdrosnego męża, porzuconego kochanka, który cię śledzi, a na dodatek jesteś zakochana w Danie. Jak ty się w tym nie gubisz? - Nie mam wyboru, Karen. Tamto drugie życie jest dla mnie nie mniej ważne od tego, jeśli nie ważniejsze, bo prawdziwie moje. Tobie może się wydawać nierzeczywiste, ponieważ nie znasz mnie jako Jessiki, ale tam przebywam nie krócej niż tutaj. Pokręciła głową. - Obawiam się, że w pewnym momencie powinie ci się noga, Lauren. Jesteś jak żongler, który puścił za dużo piłek w ruch jednocześnie. - Poradzę sobie - zapewniłam i szybko zmieniłam temat. - Dzieci już wstały? - Właśnie je obudziłam. Dziewczynki wkładają mundurki, a bliźniakom trzeba trochę pomóc. Ubiorą się w cokolwiek, co im przygotujesz. Popędziłam na górę i zajrzałam do pokoju chłopców, którzy właśnie kłócili się, który ma co włożyć. - No, panowie, sprężajcie się. Wasze płatki zaraz zamienią się w breję. Pomogłam Teddy'emu wbić się w szare spodnie i niebieską bluzę. Zanim był gotowy, Toby ubrał się z szybkością błyskawicy, pobiegł na dół i zasiadł przy stole. Zaplotłam długie włosy Sophie w warkocz i właśnie pakowałam do tornistrów soki w kartonikach i batoniki, gdy Nicole wyciągnęła z kieszeni kartkę.

- Zaproszenie na przedstawienie naszej klasy - powiedziała. - Macie to wypełnić z tatusiem i napisać, czy będziecie. - Popatrzyła na mnie błagalnie. - Proszę, tym razem przyjdź, mamusiu? Wszystkie inne mamy i tatusiowie zawsze przychodzą. - Oczywiście - obiecałam z uśmiechem. - Kogo grasz? - Owieczkę - poinformowała poważnie. - Zostanę ofiarowana malutkiemu Jezusowi jako prezent. Poszukałam długopisu i zaczęłam wypełniać formularz. Spojrzałam na Karen. - Może też chciałabyś zobaczyć przedstawienie? - A kiedy to będzie? Zerknęłam na kartkę. - Drugiego grudnia. Uśmiechnęła się. - Prawdę mówiąc, to trochę zbyt odległa data, żeby coś planować, ale postaram się wcześniej wyrwać z pracy. Chętnie zobaczę występ naszej Nicole. Zaznacz mnie na „tak". Szybko wypełniłam formularz i włożyłam kartkę do kieszeni Nicole. - Naprawdę przyjdziesz? - zapytała z niepokojem. - Obiecuję. Wioząc dzieci, niespokojnie przepatrywałam ulice, czy nie pojawi się gdzieś motocykl, ale z ulgą stwierdziłam, że przynajmniej na razie Jason odpuścił sobie pogoń za ukochaną. W przedszkolu Teddy znów wczepił się we mnie i z ciężkim sercem znów musiałam zostawić go płaczącego. Zastanawiałam się, jak znosiła to Lauren. Jedyne, co mi pozostało, to mieć nadzieję, że znajdę lepsze przedszkole. Powinnam zacząć szukać jak najprędzej. Nie chciałam zostawiać go w tamtym ani chwili dłużej. Do domu weszłam za dwie dziewiąta, zawołałam coś na powitanie do Karen i pobiegłam na górę do sypialni. W korytarzu natknęłam się na Elsie z pastą do polerowania i ścierką w ręce. - Panna Harper powiedziała, że nie czuje się pani najlepiej i że będzie się pani chciała położyć, więc pościeliłam łóżko. - Dziękuję, Elsie - powiedziałam, choć dopiero po chwili uzmysłowiłam sobie, że Harper to nazwisko Karen. Moje nazwisko panieńskie, pomyślałam z drżeniem. Naprawdę niewiele wiedziałam o kobiecie, której życiem żyłam.

Zasunęłam zasłony i nie rozbierając się, położyłam do łóżka. Kilka głębokich oddechów później poczułam, że zapadam w sen. Zanim moja dusza odłączyła się od Lauren, zdążyłam pomyśleć jeszcze, że to wszystko na pewno jest częścią jakiegoś większego planu, bo inaczej jakim cudem zasypiałabym tak łatwo i przemykała z jednego świata w drugi niczym nocna mara? Obudziłam się przy akompaniamencie stukania w drzwi i podnieconego szczekania Frankie. Wstałam, wsunęłam stopy w buty, zgarnęłam torbę i płaszcz, złapałam Frankie za obrożę, po czym otworzyłam drzwi. Za progiem, w mroku nocy rysowała się ciemna sylwetka Dana. - Już myślałem, że coś ci się stało! - sapnął, postąpił krok do przodu i chwycił mnie w ramiona. - Dobijam się od dziesięciu minut! - Przepraszam, położyłam się na chwilkę. Musiałam się zdrzemnąć. Popchnął mnie do mieszkania i zatrzasnął drzwi, przez które wpadało zimne nocne powietrze. Przyglądał mi się podejrzliwie. - Spałaś jak zabita, Jessico. Na pewno dobrze się czujesz? - Świetnie, słowo daję. Może trochę zgłodniałam... jadłeś coś? Pokręcił głową. - Zamówimy kolację w pubie. - Doskonale. W takim razie chodźmy. Chyba wciąż coś podejrzewał, ale się nie odzywał, gdy jechaliśmy w stronę wzgórz i zaparkowaliśmy pod gwarnym pubem. Wyłączył silnik, ale zamiast wysiąść, siedział w milczeniu. - Powiedz mi prawdę, Jessico - wypalił w końcu, odwracając się i zaglądając mi w oczy w ciemności rozświetlonej słabym światłem sączącym się z okien lokalu. - Znowu zemdlałaś? Zawahałam się niepewna, ile mu mogę wyznać. Skinęłam głową. - Możliwe. Przygotowałam się do wyjścia i położyłam się, a potem obudziło mnie dopiero twoje stukanie. Trudno powiedzieć. - Idź do lekarza. - Wziął moją dłoń i uścisnął lekko. - Coś tu nie gra. Powinni cię dokładnie zbadać. - Pójdę - obiecałam. - Jutro z samego rana umówię się na wizytę. - Ze ściśniętym sercem uświadomiłam sobie, że kłamię w żywe oczy. Nie zamierzałam pójść do żadnego lekarza ani w tym życiu, ani w drugim. Nachylił się i pocałował mnie. - Zależy mi na tobie. Nie chcę, żeby stało ci się coś złego.

- Nie stanie się - odparłam, myśląc o jego matce. - Jeśli coś jest nie tak, to przez ten piorun. Wcześniej miałam się całkiem dobrze. Podejrzewam, że mój organizm potrzebuje trochę czasu, żeby dojść do siebie, i tyle. - Mam nadzieję - powiedział stanowczo. - Nie chcę cię stracić. - Nie stracisz - zapewniłam z uśmiechem otuchy. - Też mi na tobie zależy, Dan. Bardzo. Weszliśmy do ciepłego, hałaśliwego pubu. W rogu znaleźliśmy dwuosobowy stolik. Dan poszedł zamówić coś do picia, a ja zerknęłam do menu, ale nie mogłam się skupić. Dan powiedział, że mu na mnie zależy, czy jednak zechce być ze mną, jeśli pozna prawdę? Bałam się pomyśleć, jak zareagowałby na wiadomość o moim podwójnym wcieleniu. Kiedy przyniósł napoje, popijałam wodę, a on studiował menu. Kiedy już wybraliśmy dania, podeszłam do baru i złożyłam zamówienie. Potem wróciłam i położyłam swoje dłonie na jego. - Opowiedz mi o tym paskudnym dniu - poprosił, odstawiając szklankę z piwem. - Miałaś taki głos, jakby naprawdę stało się coś okropnego. - Stephen mnie wyrzucił - wypaliłam wprost. - Wymyślił historyjkę, że go uderzyłam, i dostałam natychmiastowe wymówienie. Dan zrobił przerażoną minę. - Nie! Ponuro pokiwałam głową. - Najpierw non stop musiałam pracować do przerwy obiadowej, a kiedy uparłam się, że wyjdę na pół godziny na spacer z Frankie, oznajmił, że w takim razie mogę nie wracać. Nie wierzyłam mu, pomyślałam, że jest zazdrosny o ciebie i po prostu się wyżywa. - Chyba nie pozwolisz tak mu się wykręcić, co? - Mogłabym pójść do sądu, ale Stephen zna wszystkich tutejszych adwokatów. Zadbałby o to, żebym nie miała uczciwego procesu. - Powinnaś coś zrobić. Zachował się jak rozpuszczony bachor. Wygląda na to, że chciał, żebyś do niego wróciła tylko po to, żeby nie miał cię nikt inny. A teraz zostałaś ukarana, bo go odrzuciłaś. - Wiem. Rozmyślałam nad tym całe popołudnie. Niewykluczone, że jutro wybiorę są na darmowe konsultacje prawne. Pocieszająco uścisnął moją dłoń. - Tak mi przykro, Jessico, to moja wina. Gdyby nie zastał mnie wtedy w twoim mieszkaniu, nadal miałabyś pracę. Uśmiechnęłam się do niego.

- Wolę mieć ciebie. Podali jedzenie. Pochłonęliśmy je szybko, wiedząc, że to, czego pragniemy naprawdę, to jak najszybciej się przytulić. Po kolacji zaprosiłam go do siebie i ledwie zamknęły się za nami drzwi, pocałowaliśmy się łapczywie, zdarliśmy z siebie ubrania i przenieśliśmy się do sypialni. Później, leżąc obok mnie pod kołdrą, Dan oparł brodę na dłoni i pogłaskał moje włosy. - Jesteś piękna, Jessico, wiesz? - Będziesz mnie pragnął, gdy się zestarzeję? - Będę - wyznał. - Kocham tę osobę, która jest w tobie. Zadrżałam na te słowa i pocałowałam go delikatnie. - Wiesz, co właśnie powiedziałeś? - Tak, i to najprawdziwsza prawda. Kocham cię, Jessico - wymruczał w moje włosy. - Ja ciebie też, Dan - szepnęłam, przytulając głowę do jego piersi. Kocham cię od pierwszego wejrzenia.

Rozdział siedemnasty Dan wyszedł o północy. W samą porę, pomyślałam, wstając z łóżka Lauren i idąc do łazienki. Oczywiście wcale nie chciałam się z nim rozstawać, ale gdy zerknęłam na budzik, zdałam sobie sprawę, że dzień Lauren biegnie nieubłaganie. Dan pewnie uznał, że muszę być zmęczona. Przytuliliśmy się namiętnie, w końcu wymacał rozrzucone ubranie i zaczął się ubierać. Gdy tylko wyjechał, poklepałam na dobranoc Frankie, wsunęłam się w pościel, zamknęłam oczy i pozwoliłam Jessice spać. Spojrzałam w lustro. Cóż, Lauren wygląda całkiem nieźle. Odgarnęłam z ramion jasne włosy i obróciłam się, żeby obejrzeć oparzenia. Teraz, półtora tygodnia po wypadku prawie już mi nie dokuczały. Jedynym śladem po porażeniu, które zabiło Lauren, było niewielkie zaczerwienienie skóry. - Karen! - zawołałam. Weszłam do kuchni z pokaźnym naręczem rzeczy do prania. - Karen, gdzie jesteś? Elsie skończyła poranne porządki. W domu panowała cisza. Zaczęłam robić sobie kanapkę, którą - zgodnie z obietnicą daną Karen - miałam zjeść przed wyjściem. Otworzyłam lodówkę i zobaczyłam kartkę opartą o paczkę dojrzałego cheddara: „Lauren, pojechałam do Epsom odwiedzić Jessicę. Wrócę późno. Całusy, Karen". Włożyłam kartkę do kieszeni żakietu i spróbowałam zebrać myśli. Czy dałam Karen wystarczająco jasne wskazówki? Czy nie grozi jej niebezpieczeństwo? Z mętlikiem w głowie jak automat posmarowałam chleb masłem, pokroiłam pomidory i starłam ser. Usiadłam przy barku, w ustach zaschło mi tak, że prawie nie byłam w stanie nic przełknąć, ale dalej żułam bez zapału kanapkę, wiedząc, że Lauren musi coś zjeść, zanim... wyjdę. Później, u fryzjera, słuchałam bezmyślnego trajkotania dziewczyny, która zajęła się włosami Lauren. Zaskoczyła ją moja prośba, żeby przyciemnić włosy do naturalnego koloru, i przekonywała mnie, żeby zrobić tylko ciemne pasemka.

- Będzie się pani mogła przyzwyczaić - powiedziała, zawijając pasma w aluminiową folię. - Ciemny kolor lepiej pokryje przypalone włosy, a jeśli się pani spodoba, to następnym razem przefarbujemy wszystkie. Cały proces trwał znacznie dłużej, niż się spodziewałam, i gdy tylko ustał ostatni podmuch suszarki, popędziłam do kasy. - Wygląda pani ślicznie - oceniła recepcjonistka. - Mąż będzie zachwycony. - Dziękuję - mruknęłam, doskonale wiedząc, że Grantowi zapewne wcale nie spodoba się ta zmiana. Ale nie dla niego to zrobiłam, tylko dla siebie i Karen. I gdy tylko zerknęłam w lustro, wiedziałam, że podjęłam słuszną decyzję. Pod przedszkole zajechałam spóźniona pięć minut. W biurze już czekała na mnie korpulentna kobieta - pani Hoskins, dyrektorka. - Proszę usiąść i opowiedzieć mi o synach. - Otworzyła teczkę, zapewne z notatkami z naszej rozmowy telefonicznej. Opowiedziałam jej o inteligencji Toby'ego i o tym, że Teddy ma lekkie porażenie mózgowe i z trudem wykonuje najprostsze czynności. - Ale proszę spojrzeć... - Wyjęłam z torebki zrolowany arkusik. Chłopiec jest utalentowany artystycznie. Rozłożyłam na biurku swój portret. Dyrektorka wpatrywała się w niego badawczo. - No tak, prawdziwy talent - stwierdziła. - Mamy co prawda przy szkole klasę dla dzieci specjalnej troski, ale może lepiej umieścić Teddy'ego w klasie integracyjnej. Zakładam, że dziecko zostało zbadane przez psychologa? Czując, że się rumienię, szybko skinęłam głową. Nie mogłam przecież powiedzieć, że nie mam pojęcia, czy mój syn był u psychologa. A na wypadek, gdyby to miało zdecydować o przyznaniu Teddy'emu miejsca w tej szkole, musiałam udawać, że tak. Uśmiechnęła się. - Jeśli przyśle nam pani kopię badania, łatwiej nam będzie pomóc chłopcu. - Tak, oczywiście. Dostarczę jak najszybciej. - A Toby na pewno szybko się u nas odnajdzie. Sporo jest u nas bystrych dzieci. Chciałaby pani zobaczyć przedszkole? Przytaknęłam z zapałem. Zajrzałyśmy do zwykłych klas, a także do specjalnej, w której kilkoro dzieci miało indywidualne lekcje. W szkole

panowała ciepła i spokojna atmosfera. Nauczyciele sprawiali wrażenie oddanych i sympatycznych, a mali podopieczni zdawali się szczęśliwi. - Może pani zapisać obu chłopców? - zapytałam, gdy po dwudziestu minutach wróciłyśmy do gabinetu. - Sądzę, że tu będzie im dobrze. - Oczywiście - odparła z uśmiechem. - Mieszka pani w naszym rejonie, więc nie widzę problemu. - Kiedy mogą zacząć? Pani Hoskins znów zerknęła w notatki, w których znalazła też datę urodzenia bliźniaków. - Nawet już od następnego semestru. Proszę wypełnić te formularze. Jeśli otrzymamy je razem z wynikami badań psychologicznych, wyślę pani oficjalne potwierdzenie przyjęcia. Miałam ochotę i ją uściskać, ale tylko uśmiechnęłam się szeroko. - Bardzo dziękuję. - Wyciągnęłam rękę. - Odezwę się, gdy tylko omówię sprawę z mężem. Zerkając na zegarek, popędziłam z powrotem do samochodu i wyruszyłam po dzieci. Chłopcy kończyli o wpół do czwartej i już byłam spóźniona. Jechałam tak szybko, jak tylko pozwalały mi przepisy. Skręciłam w ulicę prowadzącą do przedszkola i zamarłam. W odległości stu metrów od wejścia zauważyłam zaparkowany motocykl. Jason czyhał tam, gdzie musiałam się pojawić. Gdy wysiadłam, ściągnął kask i wpatrywał się we mnie tęsknie. Prędko podeszłam pod przedszkole i wmieszałam się w grupkę matek czekających na swoje pociechy. W końcu wśród chmary dzieci wysypujących się z drzwi dostrzegłam Teddy'ego. Nie wydawał się smutny. Miałam nadzieję, że nauczycielka nie okłamała mnie, że przestał płakać, gdy tylko zniknęłam mu z oczu. Chłopcy podbiegli do mnie i Teddy objął mnie łapkami. Odsunęłam go łagodnie, wzięłam ich za rączki i zaprowadziłam do samochodu. Jason nadal tkwił na posterunku. Dopadło mnie okropne przeczucie, że tak jak wczoraj pojedzie za mną do szkoły. Gdy tylko odebrałam dziewczynki, ruszyłam do domu. Myśli miałam zajęte tym, jak radzi sobie Karen i czy motocykl nadal za mną jedzie. Dzieci opowiadały o swoich szkolnych poczynaniach, więc jednocześnie starałam się odpowiednio reagować we właściwych miejscach.

Ku mojej nieopisanej uldze, gdy weszliśmy do domu, Karen już na nas czekała. Z kuchni roznosiły się pyszne zapachy. Poprosiłam dziewczynki, żeby poszły nakarmić zwierzaki, zanim zasiądziemy do stołu. Odeszły, ściskając marchewki i zieleninę, a Sophie też latarkę. Chłopcy zostali w pokoju zabaw i oglądali telewizję. - I co? - napadłam na Karen, gdy tylko zostałyśmy same. - No nie wiem, czy powinnam ci opowiedzieć - odparła. - Nie zaburzę praw fizyki, mówiąc, co będziesz robiła jutro? - Więc spotkałyśmy się? Skinęła głową. - Tak, i rozmawiałyśmy. Masz przemiłą psinę. Pewnie za nią tutaj tęsknisz. - O której tam dotarłaś? Zmienił się czas? Pokręciła powoli głową, sprawdzając jednocześnie sos boloński i spaghetti. - Chyba nie powinnam ci za dużo wyjawiać, ale nie, czas się nie zmienił. Byłaś tam, i nie spałaś ani tam, ani tutaj. - Jejku! - Widocznie czas się zmienia tylko dla ciebie - ciągnęła spokojnie, jakby omawiała najzwyklejszą rzecz na świecie. - Żebyś mogła być w dwóch miejscach jednocześnie. Dla reszty z nas wtorek to wtorek. Tylko ty nie przeżyłaś jeszcze wtorku Jessiki. Karen wyglądała na odprężoną po spotkaniu ze mną jako Jessica. Jakby pogodziła się z dziwną rzeczywistością. Zdobyła ostateczny dowód i przyjęła to spokojnie. - Nie do wiary. - Westchnęłam, kręcąc głową. Żałowałam, że nie jestem równie praktyczna, jak Karen. - Jessica przeżywa już wtorek, a ja tego nie doświadczam. - Nie roztrząsałabym tego na twoim miejscu. - Odcedziła spaghetti nad zlewem. - Można od tego zwariować. Ale zapewniam cię, że cokolwiek sprawia, że jesteś w dwóch miejscach naraz, najwyraźniej działa. - Polubiłyśmy się? - zapytałam. - Poznałaś mnie? Zamilkłyśmy, bo do kuchni wróciły dziewczynki, ale zaraz poszły do oglądających telewizję braci i Karen zaśmiała się krótko. - Musiałam się chwilkę oswajać z twoim wyglądem, ale gdy zaczęłyśmy rozmawiać, nie miałam wątpliwości. Jesteś zupełnie tą samą osobą, mówisz i zachowujesz się identycznie. Zamilkła, wyciągnęła rękę i dotknęła moich włosów.

- A tak przy okazji, bardzo mi się podoba ta nowa fryzura. Mniej przypominasz Lauren i łatwiej mi z tym. - Dziękuję, ale powiedz, co pomyślałaś o mojej prawdziwej ja. - No cóż, wiedziałam, że ty to... ty. Tak bardzo różnisz się od Lauren. Naprawdę, aż dziw bierze, że Grant jeszcze na to nie wpadł. - Wołałabym, żeby Jason to zauważył - powiedziałam cicho. - Znów czekał pod przedszkolem. Pojechał za mną. i gapił się, gdy odbierałam dziewczynki. Ze strachu dostałam gęsiej skórki. Zawołałyśmy dzieci na podwieczorek, potem pomogłam im przy lekcjach i posłuchałam, jak dziewczynki czytają. Po kąpieli poczytałam chłopcom, a o siódmej do domu wrócił Grant. Zasiedliśmy z nim i Karen do spaghetti z sosem bolońskim, nad którym opowiedział nam o wyzwaniach, jakim musiał stawić czoło w pracy. Po sprzątnięciu ze stołu i przeniesieniu wypranych rzeczy do suszarki przysiadłam się do Granta, żeby opowiedzieć mu o spotkaniu w szkole. Wpatrywał się we mnie, jakby dopiero teraz zauważył moją nową fryzurę. - Zrobiłaś coś z włosami - rzucił oskarżycielsko. - Podoba ci się? - zapytałam. - Dzięki ciemnym pasemkom mniej widać spalone włosy. - Jesteś zupełnie do siebie niepodobna - mruknął bez przekonania. - Właśnie na odwrót, bardziej jestem do siebie podobna, bo to mój naturalny kolor - odparłam. Grant zmarszczył brwi i przypomniały mi się słowa Karen, że urabiał Lauren według własnego gustu, ale dałam spokój i zaczęłam opowiadać mu o szkole. - Mieszkamy w rejonie, więc nie powinno być problemu z przeniesieniem chłopców. Musimy tylko zbadać Teddy'ego u psychologa. - Już to zrobiliśmy, Lauren. Dlatego szukałaś szkoły specjalnej. Zaświadczenie znajdziesz w sejfie. Proszę. - Nabazgrał cyferki na kartce notatnika leżącego obok telefonu. - Tu masz szyfr. Jutro rano możesz wysłać dyrektorce wyniki badania. - Dziękuję, Grant. - Odetchnęłam z ulgą. - To doskonałe miejsce dla Teddy'ego, mają przy szkole klasę specjalną z nauczaniem indywidualnym, ale będzie się uczył razem z innymi dziećmi. Zaczerpnęłam głęboko powietrza. - I myślę, że Toby'emu też się tam spodoba. To bardzo przyjazne miejsce.

- Toby tam nie pójdzie. Zapisaliśmy go już do kilku porządnych okolicznych szkół. Byłoby nie w porządku dziewczynki kształcić prywatnie, a Toby'ego wysłać do szkoły państwowej. - Jest bystry - powiedziałam. - Wszędzie sobie poradzi. - Nie. - Wstał i zaczął przemierzać jasnoniebieski dywan. - Toby'ego tam nie poślę. - Ależ Grant! - Nie zgadzam się. Jeśli chcesz, Teddy'ego możesz tam przenieść. To miejsce odpowiednie dla niego, ale Toby zostanie w przedszkolu, a potem pójdzie do szkoły prywatnej. - Możemy sobie pozwolić na prywatne kształcenie trojga dzieci? Grant przewrócił oczyma. - Ciągle zapominam o twojej amnezji. Moi rodzice zrobili zapis na edukację dzieci, Lauren. Przez wiele lat inwestowali w funduszu i opłacenie czesnego nie będzie problemem. A nawet zostaną jakieś pieniądze, jeśli Teddy'ego poślemy do szkoły państwowej. Wpatrywałam się w Granta rozdrażniona jego uporem, żeby Toby'ego kształcić gdzie indziej niż brata, zwłaszcza że nawet nie widział jeszcze szkoły. Nie chciałam, żeby napuszona pani Webb czerpała satysfakcję z zatrzymania zdolnego, inteligentnego dziecka. Ale potem przypomniało mi się, że to przecież dzieci Granta, nie moje, a w kwestiach dotyczących wychowania byłam zupełną nowicjuszka. Czy mam wobec tego prawo nalegać na zmianę stanowiska ojca? Cóż, skoro musieliśmy żyć razem w jakiej takiej harmonii, postanowiłam dla świętego spokoju odpuścić. - Czy to twoja ostateczna decyzja w sprawie Toby'ego? - Zdecydowanie. Wypełnij formularz Teddy'ego. Toby zostaje tam, gdzie jest. Gdy poszedł się położyć, zerknęłam do pokojów dzieci. Toby spał na plecach z otwartą buzią. Teddy leżał zwinięty i przytulony do piłki. Obie dziewczynki spały na boku, ich długie włosy rozsypały się na poduszkach. Stałam, patrząc przez chwilę. I znów się zastanawiałam, jak Lauren w ogóle mogła pomyśleć, żeby je zostawić. Były wspaniałe i czułam się bardzo szczęśliwa, że dane mi było uczestniczyć w ich życiu. We wtorkowy poranek poszłam do państwowej poradni prawnej, zapytać, czy zapewnią mi adwokata w sprawie o nieuzasadnione zwolnienie. Gdy już ochłonęłam i porządnie na zimno wszystko

przemyślałam, zdecydowałam, że mowy nie ma, żebym pozwoliła wykręcić się Stephenowi od kary. Okazało się, że bez świadków mojej domniemanej napaści wcale nie mógł być taki pewny swego. Wracałam do domu, mobilizując się do walki. Już nawet nie tyle chodziło o pracę, i tak po tym wszystkim dalsza praca u jego boku zdawała mi się raczej niemożliwa, ile chciałam sprawiedliwości. Poza tym potrzebowałam referencji, żeby móc spokojnie się rozejrzeć za nową posadą. Po krótkich zakupach wróciłam do domu, oczekując odwiedzin Karen. Chociaż wczoraj nie chciała mi za dużo powiedzieć, zaraz wszystkiego dowiem się osobiście. O dwunastej usłyszałam niepewne pukanie. Frankie, szczekając jak szalona, popędziła do drzwi. Na progu stała zdenerwowana i pełna obaw kobieta. - Karen! - zawołałam i pociągnęłam ją do salonu. - Czekałam na ciebie. Wpatrywała się we mnie niedowierzająco. - Ale ja nikomu nie mówiłam, że przyjadę. - Chodź, siadaj. - Wzięłam od niej kosmaty żakiet, gdy stała jak wryta i obserwowała każdy mój ruch. - Jak podróż? Puściła mimo uszu moje pytanie. - Skąd wiedziałaś, że akurat teraz przyjadę? Ty jesteś Jessica, prawda? - Zostawiłaś mi kartkę na lodówce, a potem po powrocie opowiedziałaś o swojej wizycie - wyjaśniłam, przytrzymując Frankie, która obskakując spodnie Karen, domagała się swojej porcji uwagi. - Proszę nie miej takiej zmartwionej miny, Karen, to ja, Jessica... Lauren... twoja nowa siostra. Klapnęła ciężko na kanapę, a Frankie położyła jej łeb na kolanach, wpatrując się w nią cielęcymi oczyma. - Frankie cię polubiła - powiedziałam, próbując ją trochę rozluźnić. - Ależ to dziwne. Chciałam zobaczyć cię na własne oczy, ale nie byłam pewna, czy to bezpieczne... dobrze zrobiłam? - Całkiem bezpieczne, Karen. Lauren po prostu jako pierwsza doświadcza każdego dnia. Karen przetarła dłonią oczy, jakby próbowała odgonić nocną marę. - Jasna cholera. Uśmiechnęłam się do niej. - Masz ochotę na herbatę? Skinęła głową wciąż głęboko wstrząśnięta. Po chwili wróciłam ze swojej małej kuchni z dwoma kubkami. Podałam jeden Karen. Patrzyła na mnie jak zahipnotyzowana.

- Jesteś nie mniej ładna od Lauren, tylko trochę inaczej - wymamrotała w końcu. - Teraz rozumiem, czemu nie lubisz tamtego blondu, twoje włosy mają śliczny kolor. - Dziękuję. Gdy wrócisz do domu, Lauren będzie po wizycie u fryzjera i zrobi sobie ciemne pasemka. Sączyłam herbatę i nie mogłam powstrzymać uśmiechu, patrząc na jej zmieszaną minę. Pewnie czuła się, jakby piła herbatę z nieznajomą, ja natomiast byłam na luzie przy tej kobiecie, która jeszcze parę dni temu uważała mnie za swoją siostrę. - Chcesz zobaczyć mieszkanie? - zaproponowałam bardziej z chęci rozładowania napięcia niż oprowadzenia jej po moich posiadłościach. - Tak, oczywiście. Z przyjemnością poznam bliżej tę osobę, która ukrywa się w mojej siostrze. - Przykro mi, Karen, wiem, że to dla ciebie trudne, ale wierz mi, nie prosiłam się o to. - Jak ty to robisz? - zapytała, idąc za mną do sypialni, a potem zerkając do maleńkiej łazienki. - Jakim cudem radzisz sobie na miejscu matki czwórki dzieci i gospodyni w olbrzymim domu, gdy tutaj wszystko jest takie inne? Wzruszyłam ramionami. - Nie mam wyboru. Budzę się tam, gdzie się budzę. I staram się postępować najlepiej, jak umiem. Rozluźniła się nieco, a potem uśmiechnęła. - Wszystko jest takie dziwaczne. Po tym, gdy zaczęłam podejrzewać, że nie jesteś moją siostrą, musiałam przyjąć twoje wyjaśnienia, ale teraz, gdy widzę ciebie w ciele zupełnie obcej mi osoby, czuję się już do reszty skołowaciała. Nie bardzo wiem, co spodziewałam się tu odkryć, ale chyba jednak nie myślałam, że cię tu zastanę. Po drodze przygotowałam sobie listę pytań, ale kiedy otworzyłaś drzwi, zapomniałam języka w gębie. Nijak nie mogę tego pojąć. - Nawet nie próbuj. - Odwzajemniłam uśmiech. - Obie zwariujemy, jeśli będziemy to roztrząsać. Co powiesz na obiad? Rano kupiłam frytki. Wiem, że je uwielbiasz! Roześmiała się i poszła za mną do kuchni. Włączyłam piekarnik i wysypałam frytki na blachę. - Miałam nadzieję, że docenisz ten pomysł, bo przecież właśnie frytki mnie zdradziły - zachichotałam. - Gdy Sophie zdała sobie sprawę, że

niczego nie pamiętam, pomyślała, że łatwo mnie oszuka, i powiedziała, że codziennie karmię ich frytkami z keczupem i lodami! - Od razu zauważyłam, że coś nie gra - przyznała Karen. - Lauren w życiu nie pozwoliłaby dzieciom jeść na obiad frytek. Podejrzewam, że trzymała je w zamrażarce tylko na wszelki wypadek. Karen posiedziała u mnie dobrą godzinkę, po czym rzuciła okiem na zegarek. - Muszę wracać. Lauren pewnie będzie się o mnie martwić. - I martwiłam się o ciebie - przyznałam. - Ale wróciłaś do domu przede mną i zaczęłaś robić obiad. - Myślałam o spaghetti po bolońsku. Rozmyślę się po drodze? - Nie. - Roześmiałam się. - Robisz przepyszny sos. Ale nie powiem ci, co zdarzy się później. Po co zdradzać tajemnice przyszłości? - W takim razie ja po powrocie do domu też będę trzymała się tej zasady. Nie pisnę ani słówkiem o tym, co dziś się zdarzyło, bo jako Lauren nie znasz jeszcze dzisiejszego dnia w wydaniu Jessiki. - Cóż, w takim razie do zobaczenia później. - Pokręciłam głową z uśmiechem. Pomachałam jej sprzed drzwi, gdy poszła dziedzińcem. Wkrótce zniknęła za rogiem. Włożyłam płaszcz i zabrałam Frankie na spacer. Ledwie wróciłam, zadzwonił dzwonek. Otworzyłam drzwi i zobaczyłam Dana. - Miałabyś ochotę na podwieczorek ze mną i z tatą? - zapytał. Zerknęłam na zegarek. Zdałam sobie sprawę, że ostatnio ciągle sprawdzam godzinę. - Trochę za wcześnie na podwieczorek, ale chętnie się z wami spotkam. Jak się miewa tata? - Doskonale, tylko czuje się samotny, gdy cały dzień spędzam w pracy, nawet jeśli do towarzystwa zostawiam mu Bessie. Pomyślałem, że moglibyśmy u mnie razem coś ugotować i zjeść ze staruszkiem. Lubisz gotować? - Raczej nie - odparłam, wspominając swoje wyczyny kulinarne. - A co chciałbyś przyrządzić? - Po drodze kupiłem mieloną, wołowinę. Lubisz spaghetti po bolońsku? O mały włos bym się roześmiała, ale zdążyłam się pohamować. - Może być. Zabrać coś ze sobą?

- Zapomniałem kupić czarny pieprz, więc jeśli masz, to weź. Skinęłam głową i ruszyłam do kuchni. W ostatniej minucie przypomniałam sobie, że nie posprzątałam po obiedzie. Dan poszedł za mną i popatrzył zdziwiony na brudne kubki i talerze. - Miałaś gości? - Ee... tak, ktoś znajomy wpadł na obiad. - Aha. Minę miał bardzo podejrzliwą i pełną wątpliwości. Mógł pomyśleć, że odwiedził mnie Stephen. - To była dziewczyna. Karen. - Och, przepraszam, nie chciałem się wtrącać. Gdy szperałam w szafce w poszukiwaniu młynka z pieprzem, czułam wwiercające się we mnie spojrzenie Dana i zaczerwieniłam się z poczucia winy. Oby tylko nie zechciał drążyć tematu Karen, bo wolałabym nie musieć znów go okłamywać, wymyślając jakieś niestworzone historie. Nie mogłam powiedzieć, że Karen jest moją siostrą, bo wiedział, że mam tylko brata. - Przebiorę się szybko, dobrze? - Śmiało. - Wziął ode mnie młynek z pieprzem i usiadł na kanapie. - Nie ma pośpiechu. Włożyłam czyste dżinsy i koszulkę, poprawiłam makijaż i wróciłam do salonu. Zastałam Dana z zamkniętymi oczyma i głową odchyloną na oparcie kanapy. - Ciężki dzień? - zapytałam, siadając obok niego i kładąc dłoń na jego kolanie. Otworzył oczy i się uśmiechnął. - Nic mi się ostatnio nie udaje. Odkąd cię spotkałem, myślę tylko o tobie. Nie mogę się doczekać, kiedy będę mógł wpaść i cię zobaczyć, a praca nagle stała się męczącym obowiązkiem. - Jeśli cię to choć trochę pocieszy, to ze mną jest dokładnie tak samo wyznałam, odwzajemniając uśmiech. - Bardzo się cieszę z naszych spotkań, ale nie chciałabym, żebyś się poczuł osaczony. Pokręcił głową. - Osaczony? To niemożliwe. Mówiłem ci, że się w tobie zakochałem. Martwiłem się, że może ty poczujesz się osaczona. Bawił się zamkiem błyskawicznym poszewki na poduszkę, unikając mojego wzroku, po czym powiedział nagle:

- Nie wiem, co we mnie wstąpiło. Nie masz pojęcia, jak strasznie poczułem się zazdrosny, gdy zobaczyłem, że ktoś był u ciebie na obiedzie. Nigdy nie przeżyłem czegoś podobnego! Moje poprzednie dziewczyny skarżyły się, że jestem nieczuły i nie okazuję, że mi na nich zależy. - A zależało ci? - Nie tak, jak teraz, choć przypuszczam, że wtedy myślałem inaczej. Nachyliłam się ku niemu, nasze twarze niemal się dotknęły. Wciągnęłam w płuca jego zapach. - Poszczęściło się nam - szepnęłam. - Często ludzie przez całe życie nie trafiają na swoją drugą połówkę. Kochamy się i akceptujemy nawet to, co w nas nie najlepsze i... - zachichotałam - seks też nie jest najgorszy. Przysunął się jeszcze bliżej. Poczułam na skórze pieszczotę jego oddechu. - Kocham cię, Jessico Taylor - wymruczał. - Wiem, że nie znamy się długo, ale jestem pewny, że chcę z tobą być, mieć gromadkę dzieci, a potem zestarzeć się przy tobie. Wpatrywałam się w niego trochę zaskoczona. - Szybki jesteś. Chcesz mieć dzieci? - Całe mnóstwo - powtórzył z uśmiechem. - Rodzeństwo to fajna sprawa. Ja nigdy nie poznałem swoich przyrodnich braci i sióstr. Odsunęłam się i popatrzyłam na niego uważnie. - A gdyby z którymś z naszych dzieci było coś nie tak? Uciekłbyś czy stawiłbyś temu czoło? - Wszystkie nasze dzieci będą doskonałe - stwierdził stanowczo. - A jeśli nie, to co? Zmarszczył brwi, rozważając odpowiedź. - Jeśli naprawdę się kochamy, poradzimy sobie ze wszystkim, Jessico. Z tobą u boku nigdzie nie ucieknę, choćby nie wiem jakie problemy nas czekały. Już prawie chciałam mu wyznać swój sekret, ale wciąż coś mnie powstrzymywało. Nawet mnie to podwójne życie zdawało się zupełnie niewiarygodne. Pochyliłam się i czubkiem języka obrysowałam jego wargi. Przytulił mnie i przywarliśmy do siebie, zatracając się w objęciach. W środowy poranek pogoda się zmieniła. Obudziłam się przy akompaniamencie deszczu siekącego w okna sypialni Lauren. Ubrałam się szybko i pomogłam Karen przygotowywać dzieci do szkoły. Wstałam

zdecydowanie za późno, więc wszyscy się spieszyliśmy i byliśmy w złych humorach. - Wpadłam tylko na chwilę. Dan myśli, że ucięłam sobie drzemkę po kolacji - szepnęłam Karen, popędzając chłopców, żeby szybciej wkładali buty. - Mama, chcę przed szkołą zobaczyć Blackie! - zawodziła Sophie, gdy spinałam jej długie włosy w koński ogon. - Jest za mokro, nakarmię zwierzaki po powrocie do domu. A ty pójdziesz do niej wieczorem. - Obiecałaś, że będę mogła zabrać Ginny do szkoły i pokazać ją klasie zajęczała Nicole, podchwytując nastrój siostry. - Wszystkie koleżanki czekają, żeby ją zobaczyć. - Jutro zabierzesz.-Podałam dziewczynkom płaszcze przeciwdeszczowe, które Karen znalazła w schowku pod schodami. - No chodźcie, bo się spóźnimy. - Nie idę - oznajmił Teddy, gdy pomagałam mu wiązać sznurowadła. Nie chcę! - Teddy to mazgaj, Teddy to mazgaj - skandował Toby. - Przestań, Toby, nie pomagasz bratu - warknęłam rozdrażniona. - Tylko mazgaje boją się deszczu, może nie? - zapytał wyzywająco Toby. - Powinieneś być milszy dla brata. Pociesz go, że trochę deszczu jeszcze nikomu nie zaszkodziło. - Jeśli będziecie dłużej się tak grzebać, to spóźnicie się jak amen w pacierzu - wtrąciła się niepotrzebnie Karen. - W czasie deszczu zawsze robią się korki. Wzięłam Teddy'ego za rękę i ruszyłam do garażu, ale zaparł się i zaczął ciągnąć mnie do tyłu. - Nie pójdę, nie pójdę! - krzyknął. Obróciłam się, żeby pewniej chwycić jego łapkę, gdy nagle kopnął mnie prosto w piszczel. - Au! Teddy, to boli! Wpatrywał się we mnie bliski płaczu, po czym objął mnie w pasie i schował głowę w moim płaszczu. - Nie zapalaj się znowu, mamusiu - wyszlochał. - Nie wychodź. - Och, Teddy. - Przykucnęłam i otoczyłam ramieniem jego plecki wstrząsane łkaniem. - Zobacz, nie błyska, nie ma burzy, to tylko deszcz. -

Przytuliłam go mocno, w końcu szloch ucichł i wytarłam zapłakaną buźkę chusteczką. - Obiecuję, że nic mi się nie stanie. Chodź, wyjrzyjmy przez okno. Widzisz? Bębnią duże krople deszczu, ale nie błyska ani nie grzmi. Jest całkiem bezpiecznie. Wpatrywał się we mnie powątpiewająco, z wysuniętą dolną wargą. Chwilę później Sophie zawołała, że jeśli się nie pospieszymy, to spóźnienie murowane. - Już idziemy, Sophie! - zawołałam. Wstałam i zmierzwiłam włosy Teddy'ego. - Już dobrze? Bez przekonania kiwnął głową, ściskając moją dłoń, gdy maszerowaliśmy do garażu. - Widzisz, Teddy? Nawet nie musimy wychodzić na dwór. Sprawdziłam, czy wszystkie dzieci zapięły pasy, i wyjechałam z westchnieniem w szary poranek. Jak przewidziała Karen, samochodów było dwa razy więcej niż zwykle. A zatem nie zdążę wrócić przed dziewiątą i Dan będzie się martwił, że tak długo śpię. Miałam tylko nadzieję, że pozwoli mi spokojnie pospać.

Rozdział osiemnasty Gdy w końcu się obudziłam, wpół do dziesiątej wieczorem, Dan siedział w fotelu i patrzył na mnie. Leżałam w jego łóżku, w którym znalazłam się dwie godziny wcześniej pod pretekstem nieodpartego pragnienia krótkiej drzemki. Jak można się było spodziewać, gdy zostawiałam Teddy'ego w przedszkolu, płakał jeszcze bardziej rozdzierająco niż zwykle. Dopiero gdy mu obiecałam, że zostanie w nim tylko do końca semestru i że znaleźliśmy nowe sympatyczne przedszkole, zdecydował się w końcu puścić moje ubranie. Wracałam w korkach, co miało tę dobrą stronę, że deszcz chyba zatrzymał Jasona w domu, bo nigdzie nie dostrzegłam ani jego, ani motocykla. Gdy zajechałam do domu, musiałam jeszcze popędzić w ulewnym deszczu do ogrodu nakarmić zwierzęta, po czym mogłam pójść na górę, żeby się położyć. Przez okropną chwilę, gdy leżałam zdyszana, z sercem walącym od tych przebieżek i mokrymi od deszczu włosami, myślałam, że nie zasnę. Ale umiejętność przeskakiwania z ciała do ciała mnie nie opuściła i już po kilku minutach poczułam, że odpływam w sen. - Jessico? - powiedział Dan, gdy się poruszyłam. - Spisz i śpisz. Już zaczynałem sądzić, że zostaniesz u mnie na noc. - Przepraszam, Dan - mruknęłam, siadając. - Widocznie byłam bardziej zmęczona, niż przypuszczałam. Podeszłam do okna, gdzie na parapecie trzymał małe lusterko, i poprawiłam potargane włosy. Dan wciąż mi się przyglądał. - Wyjaśnisz mi w końcu, co się dzieje? - To znaczy? - Coś jest z tobą nie tak. Najpierw zasłabłaś w biurze, potem zemdlałaś u siebie w mieszkaniu. I ta niesamowita umiejętność natychmiastowego zasypiania... O co tu chodzi, Jessico? Spąsowiałam. - Naprawdę nic mi nie jest, tylko to zmęczenie po porażeniu piorunem jakoś nie chce odpuścić. Stanął za mną i obrócił mnie twarzą do siebie. - Ale to nie cała prawda?

Próbowałam umknąć wzrokiem, ale ujął moją twarz w dłonie i patrzył mi prosto w oczy. - Powiedz mi prawdę, Jessico... proszę. - Tak mi przykro, Dan - wyjąkałam. - Kocham cię i nie chcę cię stracić. - Więc...? - Nie... nie mogę. Opuścił ręce i poszedł w kąt. Z każdego jego ruchu przebijała frustracja. Wpatrywał się we mnie, potem podszedł i spróbował jeszcze raz. - Powiedz mi, Jessico. Nic nie może być gorsze od moich wyobrażeń. - To przez ten piorun - wychrypiałam szeptem. - On mi coś... zrobił. - Co? - zawołał. - Już raz to mówiłaś. Nadal miewasz te omdlenia? Czy to... nieuleczalne? Zapatrzyłam się przez okno w ponurą noc. Czułam za sobą obecność Dana, ale mnie nie dotykał. - Zapytałam cię kiedyś, czy wierzysz w życie po śmierci - zaczęłam cicho. - O to, czy poznałbyś duszę, gdybyś spotkał ją w cudzym ciele. - O czym ty mówisz? Zdawał się zrozpaczony, a ja bardziej niż czegokolwiek innego na świecie pragnęłam go przytulić i zapewnić, ze wszystko jest dobrze. Kłopot w tym, przyznałam w końcu przed samą, sobą, że wcale nie było dobrze. Od samego początku. Żyłam śmieszną nadzieją, że uda mi się bez końca skakać między dwoma światami. Okłamywałam zarówno Dana, jak i rodzinę Lauren. Choć nie ze złej woli, ale byłam oszustką i nie zasługiwałam na kogoś tak wspaniałego, jak Dan. - Nie jestem tym, za kogo mnie bierzesz - powiedziałam w końcu. - Od czasu porażenia piorunem żyję podwójnym życiem. Przez część czasu jestem Jessica, ale kiedy usypiam, moja siła życiowa przenika do kobiety o imieniu Lauren. Jest matką czworga dzieci. A przyjaciółka, którą zaprosiłam dziś na obiad, to jej siostra... moja siostra. Dan stał z otwartymi ustami. Miałam świadomość, że okrutnie go ranie. Po tym, co zdarzyło się jego matce, musiał uznać, że jestem szalona, i ta świadomość bolała mnie jak otwarta rana. - Potrzebujesz pomocy - wymamrotał drżącym głosem. - Na pewno są odpowiedni lekarze... - Nie. Nikt mi nie pomoże. Nie chciałam sprawić ci bólu, Dan. Przepraszam, że nie wyjawiłam ci wszystkiego wcześniej, ale wiedziałam, że nie zrozumiesz.

Położył rękę na moim ramieniu i otarłam się policzkiem o grzbiet jego dłoni, zamykając oczy i napawając się ciepłem miękkiej skóry, być może, czego się obawiałam, po raz ostatni. Łzy napłynęły mi do oczu, ale przełknęłam je cicho i odwróciłam ku niemu twarz, żeby na niego spojrzeć podczas ostatnich wspólnych chwil. Twarz miał poszarzałą i zapadniętą. Bił od niego wszechogarniający smutek. - Jeśli to coś w rodzaju rozdwojenia jaźni - szepnął z lękiem - to przecież są miejsca, gdzie to się leczy... - Uwierz mi, że tu nie chodzi o żadne rozdwojenie jaźni, to dzieje się naprawdę. Żyję jako dwie różne osoby. - Nie, Jessico! To przecież niemożliwe. Musisz z kimś o tym porozmawiać... - Do widzenia, Dan. - Wymknęłam się spod ciężaru jego zesztywniałej ręki i ruszyłam do drzwi. - Przekaż swojemu ojcu, że jest wspaniały i... Dan? - Tak? - Zaopiekuj się Frankie. Nie byłam pewna, co skłoniło mnie do tej prośby, zrobiłam to instynktownie... z powodów, których nie umiałam wskazać - jakiś szósty zmysł podpowiedział mi, że lepiej będzie terierce u niego, przynajmniej dziś wieczór. Gdy wracałam piechotą, do domu, zaczęło padać. Z początku moją skórę zraszał tylko leciutki kapuśniaczek, ale nasilał się i po chwili musiałam strząsać krople deszczu z rzęs. Prawie nie czułam zimna; byłam zbyt otępiała. Gdy w końcu dotarłam do mieszkania, ubranie miałam przemoknięte, a w butach kałużę. Nie zadałam sobie trudu, żeby chociaż się osuszyć albo zapalić światło. Zamknęłam za sobą drzwi, zrzuciłam przemoczone buty i klapnęłam na kanapę, chowając głowę w rękach. Gdy w południe obudziłam się w łóżku Lauren, nadal okropnie padało; deszcz siekł głośno o okno sypialni. Jako Lauren wcale nie poczułam się lepiej niż w ciele Jessiki i nawet nie zdążyłam na dobre otworzyć oczu, gdy rozszlochałam się spazmatycznie. Wtuliłam twarz w falbaniastą poduszkę i skuliłam się pod kołdrą. Po chwili usłyszałam pukanie i głos Karen. Pytała, czy wszystko w porządku. Usiadłam i otarłam ręką nos, kichając głośno.

- Wejdź, Karen! - zawołałam i usiadłam, wciąż kurczowo ściskając w ramionach poduszkę. - Cóż takiego się zdarzyło? - zapytała. Podeszła szybko i przysiadła na krawędzi łóżka. - Powiedziałam Danowi prawdę o tym, co mi się przytrafiło, i teraz myśli, że jestem chora psychicznie. - Pociągnęłam nosem i znów zaczęłam płakać. - To znaczy, na pewno tak sobie pomyśli, bo co innego? Nikt przecież nie uwierzyłby w taką historię. Sama bym w nią nie uwierzyła. - Ja wierzę - oznajmiła Karen, otaczając ramieniem moje drżące plecy. Dałaś mu chwilę, żeby się z tym oswoił, czy tylko rąbnęłaś go tą historią jak gromem i zwiałaś? Spojrzałam na nią przez opuchnięte powieki. - No dobrze, zwiałam, ale wcale za mną nie pobiegł. - Skąd wiesz, czy właśnie w tej chwili nie dobija się do twoich drzwi? - A co za różnica? - zawodziłam, zalewając się potokiem łez. - Już dłużej tego nie wytrzymam. Nie mogę być dwiema osobami. To nie w porządku w stosunku do wszystkich. - Wiem, wiem - powiedziała uspokajająco Karen. - Sama zastanawiałam się, jak długo wytrzymasz, ale pomyśl o dzieciach, Lauren. Potrzebują cię! Co się stanie z tą rodziną? Grant ledwie sobie radzi z dziećmi. Bez ciebie ich życie spocznie w rękach jakichś niań. Dzieci cię kochają, Lauren. Widać, jakie są szczęśliwe po twoim powrocie. - Ale je oszukuję! Nie jestem ich prawdziwą matką. Okłamuję dzieci, Granta i wszystkich. - Wolałabyś, żeby dzieci nie miały matki? - Ty mogłabyś się nimi zająć. Ciebie też kochają. - Owszem, jak ciocię. Nie nadaję się na mamę. Lubię być z wami i pomagać, ale moje życie jest w Londynie. Uwielbiam swoją pracę i kocham Jen. Wyobrażasz sobie, żeby Grant pozwolił mi się tu z nią wprowadzić? Zamilkła, bo uśmiechnęłam się przez łzy, kichając głośno. - Pewnie nie. Wyczuła chwilę słabości i uścisnęła mnie. - Nie odchodź, Lauren. Wiem, że proszę o wiele. I nie mam pojęcia, jak rozwiązać kwestię Dana, ale musisz zostać. - Ściągnęła wargi. - No dalej, wstawaj. Możemy pojedziemy kupić huśtawkę do ogrodu?

- Nie chcę wychodzić w takim stanie! - zawołałam, odrzucając poduszkę i idąc do łazienki, żeby obejrzeć się w lustrze. - Jestem cała zapuchnięta. - Leje, nikt nie zauważy - stwierdziła. - No, rusz się. Kiedy byłaś w Epsom, ja zrobiłam pranie i wstawiłam kurczaka do piekarnika, będzie na obiad, więc nie masz nic pilnego do roboty i możesz się ze mną wybrać. Po dwudziestu minutach zabiegów Lauren znów mogła pokazać się ludziom. Ruszyłyśmy z Karen do sklepu, gdzie sprzedają rozmaite urządzenia do zabawy. Po drodze wpadłyśmy do małej knajpki na późny lunch. Ospale dłubałam w jedzeniu, prawie nie czując smaku. Karen dzielnie próbowała mnie rozruszać. Potem wybrałyśmy porządną huśtawkę z kilkoma siedzeniami. Poszłam po pieniądze, a Karen patrzyła niespokojnie, jak wystukuję na bankomacie cyferki kodu Lauren. - Na szczęście sami dostarczą sprzęt - powiedziała, gdy w strugach deszczu wracałyśmy biegiem do samochodu. - Za nic nie weszłaby do bagażnika. Uśmiechnęłam się słabo, zadowolona jednak, że dzięki niej ruszyłam się z domu. - Mam nadzieję, że Grant poradzi sobie z jej złożeniem - stwierdziłam, uruchamiając silnik. - Mam dwie lewe ręce, jeśli chodzi o montaż. Zerknęłam we wsteczne lusterko i gwizdnęłam przeciągle. - Nie oglądaj się teraz - powiedziałam Karen. - Ale za nami jest mój prześladowca. Jason stał okrakiem nad motocyklem i patrzył na nas, po twarzy spływały mu strumienie wody. - Chyba zwariował, żeby w taką pogodę włóczyć się na motorze! wykrzyknęła Karen, obracając głowę. - Co on niby chce osiągnąć tym nękaniem ciebie? - Nie mam pojęcia - odparłam ponuro, rozchlapując kołami kałuże, gdy wyjeżdżałam z parkingu na asfalt. - Ale pewnie śledził nas od samego domu. Przez ten deszcz go nie zauważyłyśmy. Gdy zjeżdżałam ślimakiem, motor śmignął nagle obok, bryzgając wodą. - Jasna cholera! - wrzasnęła Karen, gdy gwałtownie zahamował przed maską. Wcisnęłam hamulec w podłogę, koła zaczęły się ślizgać na mokrej nawierzchni. Samochodem rzuciło na bok, o włos wyminął motocykl, po czym zatrzymał się na trawiastym pasie. Karen opuściła szybę i zalała Jasona potokiem wyzwisk.

- Odpiernicz się, idioto! - ryknęła. - Albo wezwę policję. Jason spokojnie zawrócił motocykl w naszą stronę i zahamował dopiero, gdy przednim kołem niemal dotknął drzwi po stronie kierowcy. Stukał uporczywie w szybę i w końcu niechętnie ją opuściłam. - Do niczego dobrego to nie prowadzi - powiedziałam znużona, czując na twarzy i ramieniu deszcz kapiący przez otwarte okno. - Zostaw mnie w spokoju, Jason. Wściekle wpatrywał się we mnie niebieskimi oczami, tak pełnymi rozpaczy, że aż się wzdrygnęłam. - Nigdy nie zrezygnuję - wysyczał. - Wiem, że mnie kochasz. - Jesteś z nimi tylko ze źle rozumianego poczucia obowiązku. - Wcale nie, jestem z nimi, bo tego chcę. - Nic nie rozumiesz. Jak myślisz, co zamierzałem ci powiedzieć wtedy w parku? Próbowałaś mi wmówić, że spotkanie przy dzieciach jest zbyt ryzykowne, ale dobrze wiedziałem, że wcale tak nie jest. Wpatrywałam się w niego jak zamurowana. Bałam się usłyszeć dalszej części wyroku. Wepchnął mokrą głowę przez otwarte okno. - Przyszedłem ci powiedzieć, że Grant o nas wie. Ten łajdak, twój mąż, dowiedział się o mnie. I wiesz, co zrobił? Zesztywniałam. Deszcz nadal siekł o szyby i spływał po twarzy Jasona. - Próbował mi zapłacić, Lauren. Myśli, że pieniądze rozwiązują wszystkie problemy. Dowiedział się o nas, ale pomyślał, że grzecznie sobie wyjadę, jeśli tylko wystarczająco dobrze mi zapłaci. Ścisnęło mnie boleśnie w gardle. Chwyciłam się za szyję, bo prawie nie mogłam oddychać. Więc Grant wiedział od samego początku! Nic dziwnego, że z takim sceptycyzmem podszedł do utraty pamięci Lauren! Widocznie uznał, że pod pretekstem porażenia piorunem udawałam zanik pamięci, żeby uniknąć jego gniewu. Dlatego też zabrał mi komórkę i ignorował błagalne wiadomości od Jasona, pomyślałam odrętwiała. Jason wciąż pochylał się nade mną, przypominając mi swoją obecnością okropny brak rozwagi Lauren i nieakceptowalną zaborczość Granta. Karen wychyliła się ze swojego siedzenia i spiorunowała Jasona wzrokiem. - Daruj sobie te gadki, bo Lauren zostaje z rodziną, jasne? Dokonała wyboru i nie ciebie wybrała. A teraz spadaj.

- Tamtego dnia w parku coś mi wyznałaś. - Jason się nie poddawał. W ogóle nie zwracał uwagi na reakcję Karen. - Powiedziałaś, dlaczego postanowiłaś ze mną wyjechać, gdy przyjdzie pora. Spojrzałam na niego. Na twarzy czułam chłód deszczu. Coś w jego oczach przypomniało mi nagle Dana. Patrzył na mnie z takim samym smutkiem, z jakim Dan wczoraj wieczorem, wzrokiem pełnym miłości, litości i rozpaczy. - Tak? - spytałam w końcu. - On cię uderzył! - podniósł głos, żeby przekrzyczeć bębnienie deszczu. Przenikliwym wzrokiem wypatrywał mojej reakcji. - Nie zdążyłem cię ostrzec, że Grant się o nas dowiedział. Pobił cię, Lauren! Przyznałaś, że już wcześniej to robił. Błagałem cię, żebyś od razu go rzuciła, ale nie chciałaś zostawić z nim Teddy'ego. Bałaś się, że wyładuje na nim gniew. Postanowiłaś znaleźć nową nianię, a chłopca umieścić w bezpiecznym miejscu. Potem mieliśmy zacząć nowe życie. Obiecałaś, Lauren. Powiedziałaś, że mnie kochasz. Siedziałam w osłupieniu, chłonąc jego słowa. Przypomniały mi się siniaki na żebrach, które zauważyłam, gdy w szpitalu pierwszy raz poszłam pod prysznic. Sądziłam, że to skutek reanimacji, ale teraz zastanawiałam się, czy nie były śladami po pobiciu. Na ramionach też miałam siniaki po awanturze w garażu. To wyjaśniałoby również, dlaczego Lauren po kryjomu szukała domu opieki dla chłopca. - Nie zostawię dzieci, Jason - wyszeptałam. Oparł się o drzwi i pocałował mnie w usta. Kiedy nie odpowiedziałam, cofnął się, patrzył na mnie przez chwilę trwającą wieczność, potem się odsunął od samochodu i dziko kopnął w dźwignię zmiany biegów. Przez moment z przerażeniem myślałam, że zaraz znów nas zaatakuje i staranuje motocyklem samochód, ale tylko wykręcił. - Skoro ja nie mogę cię mieć, on też cię nie będzie miał! - wykrzyknął przez ramię. Niezdolne wydusić słowa patrzyłyśmy, jak się rozpędza i znika w oddali. Ryk motoru szybko zgasł wessany przez mgłę i deszcz. Za nami zabrzmiał klakson, przestraszyłam się i spojrzałam do tyłu częściowo tamowałam ruch na ślimaku. Dygocząc, kręciłam kierownicą, aż w końcu samochód ześliznął się z pobocza. Podniosłam rękę, dziękując trąbiącemu kierowcy za cierpliwość, i wjechałam na główną drogę.

- To była groźba? - zapytałam z lękiem Karen. Głos mi drżał, a w ustach miałam okropnie sucho. - Woli widzieć mnie zmarłą niż u boku Granta? Karen zmarszczyła brwi najwyraźniej zmartwiona. - To pewnie tylko takie gadanie odtrąconego kochanka. Miejmy nadzieję, że na tym się skończy. - Powinnyśmy zadzwonić na policję, jak myślisz? - A po co? W końcu nic złego ci nie zrobił. I raczej nie zamierza. Po prostu zgłupiał z miłości. Przypomniałam sobie, jak Dan powiedział Jessice, że ją kocha. Biedny Jason. Biedny Dan. Po powrocie do domu zaparzyłyśmy herbatę i piłyśmy w milczeniu. Na dworze bez przerwy lało. Zbliżała się pora odebrania dzieci ze szkoły i zapytałam Karen, czy nie pojechałaby ze mną, na wypadek gdyby Jason ponowił próbę odzyskania ukochanej. - Jak mam postąpić z Grantem? - zapytałam, gdy przedzierałyśmy się przez strugi deszczu. - Lauren najwyraźniej bała się o siebie i Teddy'ego. - Jason mógł wymyślić tę historię - ostrzegła Karen. - Powiedziałby wszystko, żeby cię tylko odzyskać. - Nie. - Pokręciłam głową. - To ma sens. Grant jest bardzo zaborczy. Nigdy nie pozwoliłby Lauren odejść i na pewno wiedział o Jasonie, dlatego nie wierzył, że ona nic nie pamięta. Ale w chwili, gdy jego świat miał się rozpaść, cudem dostał jeszcze jedną szansę. Lauren nie pamiętała ani romansu, ani tego, że ją uderzył. I teraz wiadomo już, dlaczego Grant nie wie nic o domu opieki dla Teddy'ego; Lauren organizowała wszystko w tajemnicy. Kiedy dojechałyśmy pod szkołę chłopców, było już całkiem ciemno. Jeśli nawet Jason gdzieś się czaił, i tak byśmy go nie dojrzały. Toby i Teddy wyszli razem. Słuchałam ich paplaniny o tym, że obie przerwy musieli spędzić w budynku, ale myślami błądziłam gdzie indziej. Dziewczynki były za to w ponurych nastrojach, bo dostały podwójną porcję zadań domowych, ale szybko udało mi się poprawić humor Nicole, przypominając jej, że jutro może wziąć do szkoły Ginny. Gdy weszliśmy do domu, już w drzwiach poczuliśmy apetyczny zapach z piekarnika, w którym dochodziła potrawa Karen, i dzieci głośno zażądały natychmiast kolacji. Popędziłam do kuchni, przystając tylko po to, żeby włożyć fartuch, i właśnie miałam podać do stołu, gdy usłyszałam dzwonek do drzwi.

- Możesz otworzyć? - poprosiłam Karen, stawiając na blacie żaroodporne naczynie i zdejmując pokrywkę. Złapałam chochlę do zupy i zaczęłam nakładać na talerze kurczaka, gdy do kuchni weszła Karen, wpatrując się we mnie z poszarzałą twarzą. Zastygłam. - Co się stało? W ślad za nią weszły dwie postaci w mundurach i ociekających wodą granatowych płaszczach. Stali, miętosząc w dłoniach czapki z daszkiem. - O co chodzi? - wymamrotałam. - Grant - powiedziała Karen bezgłośnie. - Miał wypadek drogowy. - Bardzo mi przykro, pani Richardson - zaczął jeden z policjantów. Samochód wpadł w karambol i karetka zabrała pani męża do szpitala Świętego Marcina. - Jak się czuje? - Kiedy stamtąd wychodziliśmy, lekarze go jeszcze badali. Mocno ściskałam chochlę, zapatrzona w ich poważne twarze, nieświadoma, że na blat skapuje sos z pieczeni. - Jak do tego doszło? - Z pierwszych zeznań świadków wynika, ze na skrzyżowanie za czerwonym świetle wjechał motocykl. Kierowca mercedesa jadącego z tyłu mówił, że pani mąż gwałtownie skręcił, żeby wyminąć motor i zderzył się z jadącą z naprzeciwka ciężarówką. Motocyklista wpadł w poślizg... - I...? Policjant był okropnie zmieszany. - Chyba nie przeżył. - Zginął? - Podparłam się o blat, żeby nie upaść. Moje myśli wirowały jak szalone. Policjant skinął głową. - Obawiam się, że tak. Zebrałam się w sobie, włożyłam chochlę do brytfanki, i zdjęłam fartuch. - Mogę pojechać do męża? Policjanci wymienili szybkie spojrzenia. - Dostaliśmy polecenie, żeby zawieźć panią do szpitala najszybciej, jak będzie pani gotowa, pani Richardson. - Mamusiu, co się stało? - Sophie patrzyła na mnie oczyma pełnymi strachu. - Tatuś miał wypadek. Jest w szpitalu. Jadę do niego. - Mogę pojechać z tobą? Spojrzałam na nią, potem na Karen. - Proszę, daj dzieciom podwieczorek, a potem je przywieź, dobrze?

Karen skinęła głową. - Po podwieczorku ciocia Karen zabierze ciebie, Nicole i chłopców do szpitala - zwróciłam się do Sophie. Ruszyłam za policjantami do przedpokoju, łapiąc po drodze płaszcz i zawieszoną na poręczy torebkę. Bądź grzeczną dziewczynką i pomóż cioci! - krzyknęłam jeszcze z przedpokoju. - Zobaczymy się później. Przez strugi deszczu zobaczyłam wejście do szpitala Świętego Marcina. Padające zza dwuskrzydłowych drzwi światło rozjaśniało lekko parujący asfalt. Radiowóz zatrzymał się, policjanci wyłączyli wycieraczki i silnik. Podziękowałam im, gdy wyszli za mną w ponurą ciemność. Kiedy znaleźliśmy się w holu, policjanci zdjęli czapki i stanęli cicho pod ścianą. Podeszłam do rejestracji i podałam kobiecie swoje nazwisko. Gdy powiedziałam jej, że przyszłam odwiedzić męża, który został przywieziony po wypadku, przez jej twarz przemknął wyraz rozpoznania. Poprosiła, żebym usiadła w poczekalni, wśród zaniepokojonych, zrezygnowanych pacjentów, a sama zadzwoniła po kogoś z personelu medycznego. Ledwie zdążyłam usiąść, zjawiła się pielęgniarka i zaprowadziła mnie na oddział pomocy doraźnej. Z lękiem patrzyłam na szereg oddzielonych zasłonami kabin, ale minęłyśmy je i poszłyśmy dalej, do sali, w której kilku lekarzy pochylało się nad leżącym na noszach pacjentem, otoczonym przez wózki ze szpitalną aparaturą. - Poproszę lekarza, żeby z panią porozmawiał - powiedziała pielęgniarka i pomaszerowała do grupki lekarzy. Czekałam niespokojna, nerwowo przebierając palcami na pasku torebki. Obserwowałam, jak pielęgniarka stuka jednego z lekarzy w ramię, po czym wskazuje mnie głową. Nigdzie nie widziałam Granta i założyłam, że pewnie jest w którejś z bocznych sal albo został przeniesiony na oddział. Gdy pielęgniarka szeptała lekarzowi coś do ucha, ten obejrzał się i od razu go rozpoznałam. Doktor Shakir. Zajmował się mną, gdy niespełna dwa tygodnie temu sama leżałam na tym oddziale. Podszedł do mnie szybko, wyciągając rękę. - Tak mi przykro, że znów się spotykamy w trudnych okolicznościach, pani Richardson. - Gdzie mój mąż? Nic mu się nie stało? - zapytałam dość głupio, ale byłam mocno skołowana. Nadal nie wiedziałam, dokąd zabrano Granta i w jakim jest stanie.

- Pani mąż miał bardzo ciężki wypadek - wyjaśnił doktor Shakir. Odwrócił się, żeby wskazać leżącego za nim pacjenta. Do głębi wstrząśnięta zdałam sobie sprawę, że osobą, wokół której tak się uwijano, był Grant. Próbowałam dojrzeć coś za plecami doktora Shakira, ale widok zasłaniali pozostali lekarze. Shakir ujął mnie za łokieć i wyprowadził z powrotem na korytarz. Ręką wskazał mi krzesło i przysiadł obok mnie. - Mogę zobaczyć męża? - Wbiłam w niego przerażony wzrok. - Co z nim? - Próbujemy ustabilizować pana Richardsona, zanim weźmiemy go na salę operacyjną. Z ulgą wypuściłam z płuc powietrze. - Więc nic strasznego mu się nie stało? Połamał sobie coś? Doktor Shakir popatrzył na mnie ze współczuciem. - Pani Richardson... Lauren, prawda? Pani mąż ma liczne obrażenia głowy i reszty ciała. Straż pożarna uwolniła go z samochodu najszybciej, jak się dało, ale niestety, jak zwykle przy tego typu urazach, są problemy. Zaschło mi w ustach. - Wyjdzie z tego? - wyjąkałam. - Na tym etapie trudno powiedzieć. Pan Richardson ma poważną hipowolemię, to znaczy zmniejszoną objętość krwi. Zapewne z powodu krwotoków wewnętrznych. Długo nie dawał znaku życia. Podajemy mu dożylnie płyny ustrojowe. Zarządziliśmy pilną tomografię całego ciała, żeby zlokalizować źródło krwawienia, ale... - Doktor Shakir uciekł wzrokiem przed moim zatroskanym spojrzeniem. - Istnieje ryzyko, że wstrząs w połączeniu z odwodnieniem może spowodować ostrą niewydolność nerek. Popatrzyłam na niego otępiała, nie chcąc przyjąć do wiadomości tego, co mówił. Zaczerpnęłam powietrza. - To znaczy, że nie wiecie, jakie odniósł obrażenia? - Sądzimy, że ma wiele obrażeń wewnętrznych, ale dopóki nie dostaniemy wyniku tomografii i nie ustabilizujemy stanu pacjenta, nie możemy ryzykować operacji. - Jest aż tak źle? - Pani mąż walczy o życie. Przez chwilę pokój pływał przede mną, jakbym była pijana, potem podniosłam głowę i spojrzałam lekarzowi w oczy.

- Mogę go zobaczyć? Doktor Shakir wstał i zaprowadził mnie z powrotem na oddział pomocy doraźnej. Gdy zbliżyłam się do łóżka, pielęgniarki i lekarze cofnęli się trochę. Ledwie rozpoznałam Granta oplecionego rurkami, kablami, cewnikami i drenami. Niemal całą jego głowę pokrywały opatrunki z gazy. Zastanawiałam się, jak bardzo musi cierpieć. - Rany na głowie są niegroźne - powiedział doktor Shakir, jakby czytał w moich myślach. - W porównaniu z pozostałymi obrażeniami - dodał. - Usłyszy mnie? - Podeszłam cichutko do łóżka. Znałam tego mężczyznę bardzo krótko, ale wiele znaczył w życiu Lauren i dzieci. W tej chwili próbowałam zapomnieć o posiniaczonych żebrach i dwulicowości Granta, który utrzymywał mnie w przekonaniu, że przed uderzeniem pioruna wszystko było między nami dobrze. Ujęłam jego zakrwawioną dłoń i uścisnęłam leciutko. Pamiętałam jego troskę, gdy sama obudziłam się w szpitalu, obolała i zdezorientowana. - Grant - szepnęłam, pochylając się nisko. - Walcz, Grant. Dzieci cię potrzebują. Zamrugał i starał się na mnie spojrzeć. - Lauren? To ty? Głos miał słaby, jakby mówienie stanowiło ogromny wysiłek. Natychmiast wzrosła częstotliwość pikania aparatury i lekarze zakrzątnęli się szybko, sprawdzając tętno, przepływ krwi i drenaż. - Jestem przy tobie, Grant. - Wciąż trzymałam jego dłoń, choć musiałam się trochę odsunąć, żeby przepuścić doktora Shakira. - Nie możemy dłużej czekać na tomografię, musimy operować. Pokręcił głową. - Mamy wysoki odczyt kreatyniny - poinformowała pielęgniarka. Zaczyna się niewydolność nerek. - Chyba go tracimy - powiedziała inna. - Proszę się przesunąć. Lekarze odepchnęli mnie. Dygocząc, patrzyłam przerażona, jak Grant walczy każdy o oddech. Był przy mnie, gdy sama leżałam w szpitalu, i ja też przy nim zostanę tak długo, jak trzeba. Znów otworzył oczy, tym razem udało mu się skupić wzrok na mojej twarzy. Podeszłam bliżej. - Wybaczysz mi? - szepnął. - Postąpiłeś tak, jak uznałeś za słuszne. - Poczułam napływające do oczu łzy i zamrugałam gwałtownie, żeby je odpędzić.

- Nigdy nie skrzywdziłbym dzieci - wyszeptał tak cicho, że musiałam pochylić się nisko nad jego twarzą, żeby usłyszeć. - Wiem, Grant. Jesteś dobrym ojcem, nigdy w to nie wątpiłam. Uśmiechnął się leciutko. Twarz miał bezkrwistą, a oczy nabrały szklistej, niemal martwej głębi. Właściwie już nie mówił, tylko wydychał słowa. - Wiesz, że cię kocham, Lauren, prawda? Przycisnęłam wargi do jego czoła. - Wiem, Grant. Zamknął oczy, a maszyneria wydała kilka nerwowych, drżących piknięć, po czym rozległ się ciągły monotonny sygnał. Lekarze i pielęgniarki rzucili się do działania, a mnie odciągnięto i wypchnięto na korytarz. Jak przez mgłę obserwowałam krzątaninę wokół łóżka. Ktoś krzyknął: „Odsunąć się, defibrylacja!". Przez kilka minut trwał całkowity chaos. Nagle w sali zapanowała cisza. Gorączkowa aktywność wokół łóżka Granta ustała i wszyscy znieruchomieli. Aparatura wyemitowała długi, niski zawodzący dźwięk. Zakryłam dłonią usta. Grant zmarł. Wieczór upłynął w oszołomieniu. Karen przywiozła dzieci do szpitala. Zaprowadziłam Sophie do nieżyjącego ojca. Uznałam, że jest wystarczająco duża, żeby zrozumieć i się pożegnać. Młodsze dzieci nie pojmowały tragizmu sytuacji i choć moje serce płakało nad nimi, postanowiłam zachować normalny porządek dnia i położyć je o czasie do łóżka, co dało mi powód, żeby opuścić szpital i zawieźć je do domu, w którym już nigdy nie zobaczą ojca. Sophie długo płakała na moich kolanach, aż w końcu zasnęła. Zaniosłyśmy ją z Karen do łóżka i, żeby jej nie obudzić, położyłyśmy spać w ubraniu. Potem usiadłyśmy na korytarzu i wpatrywałyśmy się w siebie, zbyt wstrząśnięte, żeby mieć ochotę czy siłę rozmawiać. W końcu zasunęłyśmy zasłony, odgradzając się od świata. Karen hojnie nalała nam brandy. Popijałam alkohol z wahaniem, nienawykła do pieczenia w przełyku od wysokoprocentowego trunku. - Myślisz, że Jason zrobił to celowo? - zapytałam w końcu. Karen skinęła głową. - Na to wygląda. Według zeznań świadków motocykl wypadł na skrzyżowaniu prosto pod samochód Granta. Przy takiej pogodzie nie mógł uniknąć wypadku. Dobrze, że chociaż kierowca ciężarówki wyszedł z tego cało.

- Ale przecież Jason nie chciał chyba siebie też zabić? - Nie wiem, wydawał się bardzo zrozpaczony. I to nie tobie groził. Planował pozbycie się Granta, nawet gdyby sam miał przy tym zginąć. - Dlaczego nie powiedziałaś tego policji? Wzruszyła ramionami. - A po co? Nie chcę cię w to mieszać. Lepiej niech myślą, że nie znałaś Jasona. Dzieci potrzebują cię teraz bardziej niż kiedykolwiek i nie powinnyśmy ryzykować, podsuwając komuś pomysł, że miałaś w tym jakiś udział. - A jeśli to moja wina? - Upiłam haust brandy i się zakrztusiłam. Przetarłam oczy i spojrzałam błagalnie na Karen. - Gdybym nie zajęła miejsca Lauren, pewnie uciekłaby z Jasonem i Grant nadal by żył. - Przecież nie wiadomo na pewno, czy odeszłaby - powiedziała łagodnie Karen. - Pastor uważa, że Lauren miała zamiar porzucić rodzinę przypomniałam. - Dlatego tak się o nich modliła. - W takim razie powinnaś przyjąć, że jej modlitwy zostały wysłuchane zauważyła Karen. - Niebiosa chyba wiedziały, czym się skończy ta podróż, a mimo to cię w nią wysłały, prawda? Pokręciłam głową. - Nie mogę się pozbyć wrażenia, że coś poszło nie tak, jak powinno. Przecież teraz dzieci zostały sierotami. Tego na pewno nie było w planach. - Tego nigdy się nie dowiemy - odparła Karen. - Może jednak jest coś na rzeczy w tym; co wyczytałaś o względności czasu i przestrzeni, i to piorun wywołał tę lawinę zdarzeń. Czy to było planowane, czy zdarzyło się na skutek wybryku natury, koniec końców jesteś tutaj. Dzieci uważają cię za matkę. - Poza Teddym. - Nie można mieć wszystkiego. Poza tym on też cię kocha. Postępujesz najlepiej, jak umiesz, Lauren. A dzieci nauczą się sobie radzić. - Obyś miała rację - szepnęłam, upijając kolejny łyk brandy. Byłam pewna, że tej nocy nie usnę, ale gdy tylko dotknęłam głową poduszki, obudziłam się zmarznięta i zdrętwiała na kanapie w swoim mieszkaniu. Wyciągnęłam ścierpnięte kończyny i zerknęłam na zegarek. Była dziesiąta rano ostatniego dnia życia Granta. Schowałam twarz w dłoniach i zaczęłam się zastanawiać, czy istnieje jakiś sposób, żeby ostrzec go przed Jasonem, ale potem uświadomiłam

sobie, że choć ja jeszcze nie przeżyłam środy, to Lauren tak. Tam już doszło do wypadku. Przez chwilę siedziałam zgnębiona. Moje życie Lauren właśnie zostało wywrócone do góry nogami, a we wcieleniu Jessiki odstraszyłam mężczyznę, którego z całego serca kochałam. Poczłapałam do łazienki i zaczęłam napuszczać wodę do wanny, ale w nocy popsuł się bojler, bo z kranu leciała tylko zimna. Zagapiłam się w okno na lejący deszcz. Ubranie miałam wilgotne po wczorajszym nocnym spacerze do domu, a moje włosy zwisały w posklejanych strąkach. W mieszkaniu było tak cicho, że nawet cykanie zegara działało mi na nerwy. Szare niebo zapaliła błyskawica. Licząc, nasłuchiwałam grzmotu. Trzy sekundy. Burza jest o kilka kilometrów stąd. Wracając do salonu, spojrzałam na matę przed drzwiami. Ani śladu liściku od Dana. A więc nie dobijał się w nocy do moich drzwi, wbrew temu co przewidywała Karen. Ale odnośnie do jednego miała rację. Nie dałam Danowi szansy na przemyślenie moich słów. Wyskoczyłam z tą wieścią jak filip z konopi i uciekłam. Pomyślałam, że jestem mu winna wyjaśnienia i powinniśmy porozmawiać. Chwyciłam kluczyki, wybiegłam w ulewny deszcz i wsiadłam do samochodu. Wiedziałam, że wyglądam okropnie, ale śpieszyłam się, żeby złapać Dana, zanim wyjedzie do pracy. Po kilku minutach byłam już pod jego domem, zaparkowałam, po czym wbiegłam na podjazd i zastukałam w drzwi. Po chwili zdałam sobie sprawę, że musiałam jednak się z nim minąć, a nie chciałam wyciągać z łóżka jego ojca, więc wróciłam do samochodu. Ociekając wodą, próbowałam zebrać myśli. A może, skoro nie ma go w domu, mimo deszczu wybrał się z psami na spacer, żeby wszystko przemyśleć. A jeśli tak, to chyba wiem, gdzie go szukać. Zawróciłam i ruszyłam z powrotem drogą. Wyjechałam z Epsom w stronę wapiennych wzgórz. Zaparkowałam na tym samym parkingu, na którym stanęłam prawie dwa tygodnie temu. Z niedowierzaniem pokręciłam głową, ile się wydarzyło w tak krótkim czasie. Zamknęłam samochód i, otulając się ramionami, pomaszerowałam do miejsca naszego pierwszego spotkania. Deszcz był przenikliwie zimny, cała drżałam. Nie potrzebowałam lustra, żeby wiedzieć, że mam już sine

wargi, równie ciemne, jak złowieszcze niebo. Drzewa na horyzoncie, które jeszcze tydzień temu wyglądały tak pięknie w królewskiej jesiennej szacie, teraz stały smutne i mokre pod nawałą ulewy, a położona szara trawa przywiodła mi na myśl lekko falujący ocean. Po kilku minutach wspinania się ścieżką zobaczyłam pędzący ku sobie mały kształt. - Frankie! Zaszczekała radośnie i próbowała na mnie wskoczyć. Chwilę później dołączyła do niej Bessie. Uklęknęłam i uściskałam obydwa zmoknięte psy, potem podniosłam wzrok i przez szarą mgłę deszczu dojrzałam stojącego nieopodal Dana. Podniosłam się bardzo wolno, ze wzrokiem utkwionym w jego oczach. Frankie popatrywała niespokojnie to na mnie, to na niego, po czym pobiegła za Bessie do Dana. Wziął psy na smycz. Wyprostował się i popatrzył na mnie smutno. Niemal namacalnie czułam jego przeszywające spojrzenie. Wolno ruszył w moją stronę. Nagle błysnęło, huknęło i świat wokół mnie się zapalił. Zupełnie jakby otworzyły się niebiosa i obsypały mnie kawałeczkami rozżarzonego do białości szkła. Nie czułam już deszczu. Tkwiłam w złotym snopie światła. Włosy stanęły mi dęba, a w uszach usłyszałam przenikliwe dzwonienie. Jak na zwolnionym filmie zobaczyłam, że Dan z wyrazem rozpaczy i przerażenia na twarzy wyciąga do mnie rękę. Psy wyły, ale brzmiało to jakoś dziwnie słabo i daleko. Przez krótką błogą chwilę poczułam się w pełni zjednoczona z Danem, po czym dzwonienie w uszach przerodziło się w huk i film się urwał. Usiadłam wstrząśnięta na łóżku. Byłam zlana potem i dygotałam spazmatycznie. Sięgnęłam do nocnej szafki, zapaliłam światło i zdałam sobie sprawę, że jest dopiero jedenasta trzydzieści w nocy. Spałam nie dłużej niż półtorej godziny, a mimo to czułam się jak wybudzona z najgłębszego snu. Rozejrzałam się po pokoju. Niby wszystko wyglądało jak zwykle, a mimo to odczuwałam dziwny niepokój. Wygramoliłam się z łóżka, szczelniej otuliłam koszulą i na palcach wyszłam na korytarz. Przystanęłam pod drzwiami pokojów dzieci i zerknęłam do środka. Sophie leżała zwinięta w kłębek, ściskając w piąstce mokrą chusteczkę. Jej spokojna twarzyczka jeszcze nosiła ślady łez. Ach tak, Grant! Nic dziwnego, że byłam taka skołowana. Ojciec dzieci zginął w wypadku. Jak mogłam zapomnieć o czymś tak strasznym?

Nicole, mała kopia mnie samej, leżała na plecach i pochrapywała z lekko otwartą buzią. Poprawiłam jej kołderkę, po czym przeszłam do pokoju bliźniaków. Toby uśmiechał się przez sen, odgarnęłam z jego czoła kosmyk włosów i odwróciłam się, by popatrzeć na Teddy'ego. Moje specjalne dziecko leżało przytulone do ukochanej piłki. Oddychał płytko, równo i spokojnie. Dotknęłam jego zaróżowionego policzka i zadrżałam, czując pocieszające ciepło jego ciałka. Bardzo kochałam te dzieci, ale na myśl o Grancie czułam tylko smutek, że stracił życie i maluchy będą musiały dorastać bez niego. Odwróciłam się, żeby wrócić do sypialni, i w tej samej chwili otworzyły się drzwi pokoju Karen, i ukazała się w nich jej rozczochrana głowa. - Och, to ty - mruknęła zaspana. - Zastanawiałam się, kto tak łazi. Myślałam, że śpisz. - Miałam przedziwny sen - odparłam, marszcząc brwi. - Zdawał się tak prawdziwy, ale teraz nie mogę go sobie przypomnieć. - Lauren? - powiedziała ostro, patrząc na mnie podejrzliwie. - To ty? Zamarłam, wpatrując się w nią niepewnie, po czym uśmiechnęłam się i rzuciłam jej na szyję. - Śniłam - szepnęłam zafascynowana. - Lauren śniła, a mimo to ja jestem tu w środku nocy. - Jessica? - Tak. To ja. Karen wydała z siebie na wpół westchnienie, na wpół jęk. - Przez chwilę myślałam, że zniknęłaś i wróciła Lauren. Prawdziwa Lauren. Pokręciłam głową, wciąż zastanawiając się nad zdarzeniem, którego nie mogłam sobie przypomnieć. - Stało się coś złego - stwierdziłam. - To był straszny dzień - zgodziła się Karen. - Dobrze się czujesz? Może przenieść się na resztę nocy do ciebie? - Nie, nic mi nie jest. Chciałam się tylko upewnić, że wszystko w porządku. Że naprawdę tutaj jestem. Przez chwilę czułam się bardzo dziwnie. - A co, spodziewałaś się być gdzie indziej? Pokręciłam głową. - Nie, tylko... Nie pamiętam... śniło mi się coś o Jessice, ale sen się rozwiał.

- Wracaj do łóżka. - Karen zaprowadziła mnie do sypialni. - Rano wszystko wyda ci się jaśniejsze. - Boję się zasnąć - mruknęłam, kładąc się w wielkim łożu i opatulając kołdrą. - A jeśli rano obudzę się gdzie indziej? - Ty głuptasie. - Uśmiechnęła się. - Oczywiście, że obudzisz się tutaj, Lauren. Przecież tu jest twoje miejsce. Epilog Gdy obudziłam się rano, stwierdziłam, że nadal jestem Lauren: nową Lauren z ciemnymi włosami i piwnymi oczami. Postanowiłyśmy z Karen zawieźć troje młodszych dzieci do szkoły. I tak nie rozumiały straty, którą poniosła rodzina, i chyba bez sensu było zakłócać ich normalny tryb dnia. Nicole wzięła ze sobą Ginny. Z błyszczącymi dumą oczyma niosła zwierzątko do klasy. Sophie została w domu. Leżała zawinięta w kołdrę, obok pudełka królikiem. Zaglądałam do niej od czasu do czasu, z bólem patrząc, jak szlocha. Usiadłam przy niej, wysłuchałam opowieści o ojcu i pocieszyłam ją, że ja zostanę na zawsze. Modliłam się, żeby nie okazało się inaczej. Byłam bardziej niż zaniepokojona, bo w nocy ani przez chwilę nie czułam się jak Jessica. Poczekałam, aż dom ucichł, po czym wykręciłam własny numer telefonu. Nikt nie odbierał, więc w końcu trzasnęłam słuchawką o widełki, wiedząc, że przecież nie mogę odpowiedzieć, skoro jestem tutaj. Tak czy owak, strasznie mnie to martwiło. Idąc za jakimś podszeptem, wybrałam numer rodziców w Somerset. Odebrał ojciec i na dźwięk jego głosu serce zatrzepotało mi w piersi. - Halo? - Pan Taylor? - Tak. - Dzień dobry, mówi Lauren Richardson. Jestem przyjaciółką Jessiki. Nie udaje mi się do niej dodzwonić. Może państwo mają od niej jakieś wiadomości? Szloch, który usłyszałam w słuchawce, potwierdził moje najgorsze obawy. Osunęłam się na krzesło, bo nogi odmówiły mi posłuszeństwa. - Bardzo mi przykro - odparł w końcu drżącym, łamiącym się głosem. Nasza córka wczoraj zginęła. Trafił ją piorun, była na spacerze na wzgórzach...

Upuściłam słuchawkę i zawodząc z bólu, ukryłam twarz w dłoniach. Przybiegła Karen, spojrzała na mnie i podniosła słuchawkę. Słyszałam jej pytania i współczujące mruknięcia. Potem chwyciła mnie w ramiona. Karen została jeszcze kilka dni po pogrzebie Granta, żeby dać nam czas otrząsnąć się z szoku, ale wzywała ją praca i pod koniec weekendu nastało smutne pożegnanie. Przytuliłyśmy się w drzwiach. - Pamiętaj, żeby częściej nas odwiedzać - powiedziałam. - Wpadaj w każdy wolny weekend. Oczywiście niedługo zobaczymy cię na przedstawieniu Nicole, ale potem musisz namówić swoją partnerkę Jen, żeby przyjechała z tobą i spędziła z nami święta. Bez niej dom zdawał się pusty. Snułam się od pokoju do pokoju, wiedząc, że nie znajdę tego, czego szukam. Dzieci jadły, bawiły się i odrabiały lekcje, ja ugotowałam obiad i zrobiłam porządek, nastawiłam pranie i udawałam, że serce mi nie pęka. Teddy postanowił mnie śledzić i chodził za mną po domu, jakby się bał, że zniknę, gdy tylko spuści mnie z oka. Teraz, gdy wiedział, że niedługo zmieni przedszkole, był pogodniejszy, a ja postanowiłam uszanować wolę Granta i nie przenosić Toby'ego mimo własnego zdania na ten temat. W poniedziałek, dwa tygodnie po wypadku Granta, dzień wstał mroźny i jasny. Podrzuciłam dzieci do szkół i postanowiłam wybrać się na przejażdżkę. Musiałam przemyśleć parę spraw i uporządkować swoje nowe życie. Nie bardzo wiedziałam, dokąd właściwie jadę, ale po godzinie zdałam sobie sprawę, że niczym gołąb do gołębnika zmierzam na wzgórza Epsom. Niemal odruchowo skręciłam na parking, wysiadłam i wciągnęłam w płuca świeże listopadowe powietrze. Narzuciłam kaszmirową marynarkę, po czym ruszyłam w górę znajomą ścieżką, zachwycając się olśniewającym pejzażem. Nie zaszłam daleko, gdy dopadła mnie mała czarna terierka. - Frankie! Chwyciłam ją na ręce i zaczęłam głaskać jedwabisty łeb. Powarkiwała i podskakiwała, żeby polizać mnie po twarzy. Na myśl, jak bardzo pokochają ją dzieci, aż się rozpłakałam. Potem płacz przerodził się w śmiech, zaraziła mnie radość psiaka. - Przepraszam, że Frankie się pani naprzykrza - usłyszałam zza pleców męski głos, który trochę mnie wystraszył.

Podniosłam wzrok i zobaczyłam Dana. Moje serce zalał kolejny przypływ szczęścia. - Wcale nie - odparłam, rumieniąc się po czubek głowy. - Jest przesłodka. Popatrzył dziwnie, jakby mnie rozpoznawał. Rozpaczliwie opierałam się pragnieniu, by rzucić mu się w ramiona. - Nieczęsto tak się zachowuje - powiedział i roześmialiśmy się oboje. To pies przyjaciółki, która niedawno zmarła. Tylko przy niej Frankie tak się zachowywała. - Bardzo mi przykro... z powodu pana przyjaciółki. Niedawno zginął mój mąż, więc wiem, co pan czuje. Podszedł bliżej, spojrzał badawczo figlarnymi niebieskimi oczyma i przeszedł mnie dreszcz. - Jest coś takiego w pani śmiechu... - Zamilkł zdziwiony. Uśmiechnęłam się szeroko. Zastanawiałam się, czy pamięta, co powiedziałam mu podczas naszego ostatniego wspólnego wieczoru. - Mam na imię Lauren. Zbladł i cofnął się o krok. - A ja Dan - wymamrotał niepewnie. - Wiem, że to się wyda dziwne, ale ma pani dzieci? - Całą czwórkę - odparłam dumnie. - I kocham je nad życie. Przełknął, jakby coś go dławiło. - Dobrze się pan czuje? - zapytałam lekko. - Tak - wykrztusił w końcu. Wciąż patrzył na mnie oszołomiony, ale potem wziął się w garść. - Dopiero co się poznaliśmy, ale może dałaby się pani zaprosić na kawę? Wpatrywałam się w niego uważnie. Czy kiedykolwiek będę mu mogła wyznać całą prawdę? - Bardziej mi pan wygląda na amatora guinnessa - stwierdziłam z uśmiechem. - Ale z przyjemnością napiję się kawy. - Niedaleko trybuny jest sympatyczny pub. Może skusi się pani też na lampkę wina? Znów popatrzył na mnie badawczo. Pokręciłam głową. - Dziękuję, zostanę przy kawie albo zamówię wodę. Nie piję alkoholu. Dan zaśmiał się niedowierzająco, po czym wziął mnie za rękę i zawołał psy. Dotyk jego dłoni wywołał we mnie dreszcz, zupełnie jakby przeszyła mnie iskra. Uśmiechnęłam się do jego oczu i ruszyliśmy w stronę parkingu, a przy naszych piętach radośnie kłusowała Frankie.