Shelly Laurenston Magnus Pack 02 Go Fetch

Shelly Laurenston

Go Fetch!

Tłumaczenie Hypatia

Prolog

Węszył w powietrzu. Znał ten zapach, cholera. Skądś go znał i niemożność przypomnienia sobie skąd, doprowadzała go do szału. Nie zatrzymywał się, podążając przez las śladem woni, impreza pozostała za nim na przesiece. Gdy przedzierał się przez gęsty las, gałęzie czepiały się jego futra. Nagle woń zmieniła się, zatrzymał się więc i obrócił. Znów zaczął węszyć. Tym razem zapędził się za daleko. Wyłonili się z ciemności, atakując go zza pleców. Zęby sięgnęły jego boku. Wygiął się i obrócił, strącając ich z siebie, nim udało im się złapać mocniejszy uścisk. Dołączył do niego jeden z jego Sfory oraz jeden czystej krwi, lecz zanim wilki się zmieniły, już ich nie było. Jego towarzysz zakręcił się w kółko, chcąc ustalić, gdzie zniknęli, jak wyglądali i w ogóle kim byli. Nie należeli do Pride, nie byli wilkami i na pewno nie byli ludźmi. Czymkolwiek byli, nie przynależeli do tego miejsca. Byli poza swoim terytorium. Chciałby tylko przypomnieć sobie skąd zna ten zapach. Nie miał pojęcia, co go zaatakowało, ale cokolwiek to było, odeszło. Pozostał tyko zapach, wyczuwalny lecz nadal nierozpoznawalny. Conall wrócił do miejsca, gdzie zostawił swoje ubranie. Obronił Sforę, teraz był gotów, by dołączyć do imprezy. Zdawał sobie z tego sprawę. Mimo to jeden z jego Sfory postanowił dokładniej sprawdzić teren, wilk czystej krwi podążył za nim. Pozwolił mu na to, bo się go nie obawiał. Wilki czystej krwi pozwalały im wkraczać na ich terytorium, wiedząc, że są tutaj, by chronić swoją samicę alfa - Sarę. Wilki czystej krwi zawyły i wilcza krew płynąca w nim kazała mu się zatrzymać i do nich dołączyć. Conall dał się ponieść rozbrzmiewającemu wokół dźwiękowi. Uwielbiał go bardziej niż cokolwiek innego. Zatrzymał się w miejscu i bez chwili zastanowienia odrzucił głowę do tyłu uwalniając skowyt, który złączył się z dwoma innymi głosami pochodzącymi od mieszańców należących do Sfory biorących udział w zabawie. Nie zdarzało się to codziennie. Trzech ze Sfory wyjących jak jeden. Wszystko to dla jednej samicy. Sara na to jednak zasługiwała. Była prawdziwą wojowniczką. Inny zapach zwrócił jego uwagę. Zapach, który ostatnimi czasy zdążył pokochać. Gdyby mu pozwoliła, spędzałby w jego otoczeniu cały dzień. Podążył w jego kierunku, zadowolony, że jego właścicielka znajduje się niedaleko jego ubrań. Podszedł do niej w ciszy. Siedziała na skale czytając wielgachną książkę. By móc rozpoznać słowa, mrużyła oczy przekrzywiając głowę, zmuszona polegać na bladym świetle księżyca i niewielkiej iluminacji towarzyszącej zabawie. Do tego momentu nie był w stanie poświęcić wystarczająco dużo czasu na podryw, zbyt zajęty ochroną Sfory. W czasie tych kilku prób podejścia do niej, zachowywała się, delikatnie mówiąc, raczej mało przychylnie. Za każdym razem gdy Conall się do niej zbliżał, odbiegała, jakby gonił ją wściekły pitbull.

Ale teraz, gdy pozbyli się Withel Pride - największego wroga Sfory - przyszedł czas, by zrobić coś dla siebie. Przynajmniej na ten moment. Mógł zatem poświęcić jej pełną uwagę. Poza tym wyglądała seksownie i choć raz, była sama. Podszedł bliżej, jej zapach ciągnął go do niej niczym magnez, był już tak blisko, że jego nos znajdował się zaledwie kilka centymetrów od jej karku. W oka mgnieniu jej ciało obróciło się, w ręku zalśnił ogromny myśliwski nóż. Conall uniósł się i zablokował jej ramię własnym. Niezła rzecz. Mogłaby tym czymś podciąć mu gardło od ucha do ucha. Na jego widok otworzyła szerzej oczy. Potem spojrzała w dół i jej oczy stały się jeszcze większe. - Co jest z wami ludzie i z tym paradowaniem nago. Podobała mu się jej irytacja. - To taka cecha mieszańców. - Fascynujące, jeśli zaraz nie założysz ubrania, zacznę odrąbywać wszystko, co odstaje. Wiedział, że mogłaby to zrobić. - Moje ubrania leżą tutaj. - To zabieraj je. Opuściła rękę, chowając ostrze z powrotem do pokrowca wiszącego przy jej pasie. Conall nie miał wątpliwości, że wiedziała jak obchodzić się z tym nożem. Widział ją w akcji. Była rewelacyjnym myśliwym - jak na człowieka. I jeszcze lepszym kawałkiem tyłeczka. Conall podszedł do sterty ubrań, które zostawił pod drzewem. Założył je na siebie. W tym czasie Miki wróciła do przerwanego zajęcia nawet na niego nie spoglądając. Widział jak ta kobieta z jadącego auta pojedynczą kulą odstrzeliła głowę samicy Pride, ale jego penis wydawał się ją rozstrajać. Dziwna dziewczyna. Uznał, że to on musi coś powiedzieć, skoro ona milczała. - Jestem Conall... - zaczął. - Już to przerabiałam. -... Viga-Feilan - dokończył. Ot tak, mu przerwała. To było coś nowego. Jeszcze nigdy mu się nie zdarzyło, by kobieta weszła mu w słowo. Nie zawsze uważały, że jest fascynujący, ale zawsze dobrze udawały. Przynajmniej do czasu, gdy się z nim przespały. Lecz jego nazwisko wydało się ją zainteresować, chociaż nadal wzrok miała utkwiony w książce. - Viga-Feilan? Ludzie zawsze powtarzali jego nazwisko. Jak echo. To było dziwne nazwisko, nazwisko, którego nie zmieniłby za skarby świata. - Czy to nie jest nazwisko wikinga? Wlepił w nią wzrok. W ręku trzymał swoją harleyowską koszulkę. - Skąd u diabła to wiesz? Tak naprawdę było staronorweskie, ale skojarzenie z wikingami uznał za wystarczająco trafne. Nikt wcześniej nie odgadł prawdy. Nigdy. Miki była pierwszą, która to wiedziała. Chryste naprawdę jej pragnął. - Jest takie niesamowite miejsce, w którym znajduje się mnóstwo książek. Nazywa się biblioteka. Jak przestaniesz ganiać za własnym ogonem, albo żonglować piłką na nosie, powinieneś się do jednej wybrać. Patrzył na jej ironiczny uśmieszek, który pojawił się na tych cudownych ustach i szeroko się uśmiechnął. O tak. Z każdą sekundą podobała mu się coraz bardziej. Dziewczyna, która potrafiła być tak uszczypliwa, zapowiadała piekielnie dziką jazdę. Miki spojrzała w górę słysząc, że zamilkł. Uniosła w zdziwieniu brwi widząc jego uśmiech.

- Wiesz, gdy wokół znajdują się goście, którzy wyją i obwąchują mój tyłek, powiedziałabym, że to pewnego rodzaju głupota stać tutaj i się na mnie gapić. Mogę w każdej chwili ugryźć. Chryste, uwielbiał jej głos. Taki niski i zachrypnięty z teksańskim akcentem. Trafiał prosto w jego złączenia nerwowe. I on też ją obwąchał, ale tylko raz. - To brzmi obiecująco. Westchnęła i wróciła do książki. Gdy skończył się ubierać, usiadł na ziemi, by założyć na nogi swoje czarne buty Harleya-Davidsona. - Co czytasz? Tak naprawdę go to nie interesowało. Chciał po prostu, by jeszcze coś powiedziała. - Książkę o wilkach. To przykuło jego zainteresowanie. - Naprawdę? - Tak. Czy to konieczne, by Zach i Sara kochali się w twojej obecności? Conall uniósł głowę na jej nagłą - i przerażającą - zmianę tematu. Wpatrywała się prosto w niego i zdał sobie sprawę, że pyta poważnie. - Co? Nie! - Jesteś pewien? Ponieważ według tego, co tu jest napisane, tylko samce i samice alfa mogą się ze sobą kojarzyć i muszą to robić w obecności Sfory. - Ale my jesteśmy ludźmi... w pewnym sensie. - Ale biegacie całą Sforą. Nie robicie zatem innych właściwych sforze rzeczy? - Cóż... uhm... ja, to znaczy, my... - Conall potrząsnął głową. - Oni nie będą się kochać w naszej obecności. I wierz mi, wszyscy możemy uprawiać sex. Zmrużyła oczy. - Rozumiem. Wróciła do książki. Conall skończył wiązać jeden but i zabrał się za drugi. - Więc, Miki, co... - Czytam. - ...robisz? Zamrugał. Nigdy nie został tak szybko spławiony. A ta dziewczyna spławiała go na całej linii. Irytacja wzięła górę, w głosie zabrzmiał sarkazm. - Czytasz na imprezie? Widać, że wiesz jak dobrze się zabawić. Nie odrywając wzroku od książki, pokazała mu środkowy palec. Rany, ale potrafi być wulgarna. Cieszył się, że ma na sobie dżinsy. Był twardy jak skała. Gdy skończył wiązać buty, usiadł wygodniej, by móc ją obserwować. Nie mógł uwierzyć w to, jaka jest piękna. Delikatna śniada cera, urocze dołeczki, czarne kręcone włosy okalające przepiękną twarz i najmniejszy tyłeczek, jaki kiedykolwiek widział. Wydawało się, że poczuła na sobie jego wzrok. Podniosła głowę i spojrzała na niego: - Co znowu? - Tak sobie patrzę na ciebie. - Przestań. - Nieśmiała? - Nie miał nic przeciwko nieśmiałości. Mógłby nauczyć się lubić nieśmiałość. Do diabła, dla jednej upojnej nocy bez zobowiązań, mógłby polubić cokolwiek. - W jakim sensie? Co to u diabła za pytanie? - Co? - W jakim sensie pytasz się mnie, czy jestem nieśmiała? Są różne rodzaje nieśmiałości. Są osoby, których onieśmielają inni ludzie. Są tacy, którzy czują się niepewnie wobec

zwierząt - do których ty się kwalifikujesz. A także ci, których onieśmielają tylko pewne sytuacje. Zatem o jaką nieśmiałość pytasz? - W tej chwili nie mam pojęcia. - Typowe. Dobra, bycie słodkim na nią nie skutkowało. Będzie musiał spróbować czegoś innego. Czuł desperację. Jutro wyjeżdżają, a chciał tę ostatnią noc spędzić pomiędzy tymi cudownymi udami. - Jeśli trzymasz się na uboczu, bo bycie na zabawie wywołuje u ciebie zdenerwowanie, mogę odprowadzić cię do domu. - Zabrać ją do domu. Oswoić. Sprawić, by zwilgotniała. Potem zabrać ją do łóżka. Tak, to był dobry plan. Zwróciła się w jego kierunku i otaksowała go wzrokiem. - Tak uważasz? Conall niewinnie wzruszył ramionami. Gest ten był jednym z jego patentów. Ciężko pracował, by sprawiać wrażenie takiego dużego, ale całkowicie niegroźnego faceta. Faceta, do którego zwracają się kobiety w poszukiwaniu bezpieczeństwa. Żadna z nich nie wiedziała, że pod powierzchnią drzemie w nim jeden z najbardziej niebezpiecznych wilków, jakie znali Staronorwerscy bogowie. Wilk, który wywodził się od samego Lokiego, i który niespokojnie dopominał się, by wypuścić go na wolność. Ale Conall walczył równie mocno, by nie być takim, jak reszta jego rodziny. Trzymał zatem wilka na uwięzi. Niemalże tak samo, jak niektórzy ludzie uwiązują psy na podwórku, tak i on uwięził bestię i tam zostawił, pozwalając, by wydostawała się tylko w czasie polowania lub walki. Jednak gdy przybierał ludzką postać, pozostawała bezpiecznie w zamknięciu, gdzie nie mogła nikogo skrzywdzić. Kilka złych doświadczeń uświadomiło mu, że żadna kobieta, człowiek, czy wilk nie potrafią znieść tej morderczej bestii, która w nim tkwiła. Żadna kobieta nie miała wystarczająco dużo odwagi, by móc zmierzyć się z tą jego cząstką. Podniósł się niespiesznie, obserwując jak jej spojrzenie błądzi po jego ciele, śledząc każdy jego ruch. Schował ręce do kieszeni i spuścił wzrok ofiarując jej coś, co jedna z kobiet tuż przed tym jak zrobiła mu niesamowitego loda, nazwała „najsłodszym, najbardziej niewinnym spojrzeniem”, jakie kiedykolwiek widziała. Spojrzenie, które zadziałało na wiele, wiele innych kobiet przed Miki. Teraz też powinno zadziałać. - Jasne Miki. To żaden problem. Wpatrywała się w niego całą minutę, zanim wybuchnęła śmiechem. - Ale chrzanisz. Conall zamarł, ciało ogarnęło nieprzyjemne napięcie. - Słucham? - Dobrze słyszałeś. Myślisz, że kupię te twoje zgrywanie niewiniątka? ‘Och, jaki jesteś słodki Conall. Mój ty wielki pluszowy misiu’ - potrząsnęła głową. - Dupa a nie pluszowy miś. Conall przeżył wstrząs. Po raz pierwszy od dłuższego czasu udało się kobiecie nim wstrząsnąć. - Poważnie? - Śmiertelnie poważnie. Liściem zaznaczyła miejsce, w którym przerwała czytanie, po czym wstała i do niego podeszła. Odchyliła do tyłu głowę, by bez przeszkód móc na niego spojrzeć. - Znam cię krócej niż tydzień, a już zdążyłam się na tobie poznać, Conall. Nie jesteś niczyim pluszowym misiem. I nie interesuje mnie, jakie kity wciskasz innym. Uważnie studiowała jego twarz, a on nie potrafił oderwać wzroku od jej brązowych oczu. Nadal widać było ślad pozostawiony przez jednego z członków Pride, który uderzył ją, gdy próbowała chronić Sarę. Osobiście skręcił mu kark. - Widzę to w twoich oczach - ciągnęła dalej. - Wszyscy jesteście wilkami. Ale w tobie kryje się coś więcej. Coś... - Nadal się w niego wpatrywała. Miał wrażenie, jakby krążyła

wokół jego podwórka, testując uwięzionego tam wilka. Nie był pewny, jak się z tym czuł. Wydawało mu się, że zatrzasnął tę bramę na dobre. Pokiwała głową. - Jesteś potężniejszy niż się wydaje, podobnie jak twoje imię. Wiking. Ale wiesz co wikingu? Nie jestem jakąś tam brytyjską wyspą, którą możesz podbić. Idź zatem i poszukaj sobie jakiejś miłej, wiotkiej jak gałązka dziewczyny, która z radością kupi twoje bzdury, i której bez chwili zastanowienia złamiesz serce. Ja jestem poza zasięgiem. Odsunęła się od niego, ale on nie potrafił przestać na nią patrzeć. Jeszcze nigdy w swoim życiu tak bardzo nikogo nie pragnął. Nagle jedna upojna noc zaczęła wydawać się niewystarczająca. - Miki? Spojrzała na niego, na jej pięknych ustach błąkał się niewielki uśmiech. Dobrze się bawiła. - Conall? Podszedł do niej. Zaimponowało mu, że się przed nim nie cofnęła. - Chcę ci tylko coś powiedzieć. - Tak? A niby co? - Że masz absolutną rację. - Och, czyżby? - Tak. Conall przesunął dłoń, obejmując kark dziewczyny. Pochylił się, tak że ich twarze dzieliła teraz bardzo niewielka odległość. - Żaden ze mnie pluszowy miś. Przyciągnął ją do siebie, całkowicie unosząc z ziemi. Po czym pocałował. Tak jak chciał ją pocałować od początku. Głęboki niemal brutalny pocałunek ku jego zaskoczeniu został odwzajemniony. Miki rozchyliła wargi pozwalając, by jego język wniknął do środka. Jęknęła, co sprawiło na nim równie duże wrażenie, co paznokcie znaczące mu skórę na plecach. Był tak twardy, że to niemal bolało. Trzymał ją mocno przyciskając do siebie. Chciał mieć pewność, że jego erekcja odnajdzie jej ciało, tak jak jego język odnalazł jej. Przez cienki materiał koszulki czuł ciepło jej dłoni. Gdy jej palce zacisnęły się na tkaninie, próbując przyciągnąć go jeszcze bliżej, wiedział, że musi ją mieć. Wreszcie uwolnił ją ze swego uścisku, z powrotem stawiając na ziemi, ale nadal zaborczo trzymał dłoń na jej karku, przyciskając swoje czoło do jej. Musiał się pochylić, ale nie dbał o to. Zwłaszcza, że jedyne czego teraz pragnął, to zerwać z niej ubranie, przewrócić ją na brzuch i się w niej zanurzyć. Chciał się z nią kochać, aż oboje będą krzyczeć z rozkoszy. - Zabierz mnie do domu Miki. - Tak desperacko jej pragnął, że ledwo widział na oczy. Nie mogła złapać tchu. Jej serce biło tak szybko, że pękłoby gdyby jeszcze odrobinę przyspieszyło. Wiedział, że go pragnie. Czuł to. Miki odchyliła głowę i spojrzała mu w oczy. Uśmiechnęła się. Nie był to wymuszony uśmiech, który widział u niej wcześniej, gdy posyłała go innym, ale ciepły, szczery uśmiech przeznaczony tylko dla niego. - Nigdy w życiu. Wyzwoliła się z jego objęć i ruszyła z powrotem w kierunku imprezy nawet się nie oglądając. - Żegnaj Wikingu. Życzę powodzenia. Jego penis był twardy jak skała i nadal czuł jej dotyk na swoim ciele. Wyprostował się i zwalczył w sobie nagłą potrzebę wyciągnięcia jej z imprezy i zabrania do najbliższego hotelu. Usłyszał ciche warczenie. Odwrócił się i zobaczył wilka czystej krwi kryjącego się w pobliskim zagajniku. On też obserwował Miki.

- Spadaj - warknął Conall, zmuszając wilka beta do niespiesznej rezygnacji. Ponownie odnalazł wzrokiem ten piękny tyłeczek, poruszający się w tłumie. Uśmiechnął się szeroko, czując, jak jego wilcza natura budzi się do życia. - Ona należy do mnie.

Rozdział 1

Sześć miesięcy później...

Zanim jeszcze Miki otworzyła oczy, jej ręka już spoczywała na strzelbie. Trzymała ją obok łóżka na nocnej szafce. Usiadła nadal trzymając w ręku broń. Musiała kilka razy potrząsnąć głową, by odpędzić resztki snu. Miki nie sypiała. Niezbyt wiele w każdym razie. Ale przy tych nielicznych okazjach, gdy wreszcie udawało jej się zasnąć, potrzeba było nie lada wysiłku, by ją obudzić. Zwłaszcza ostatnio. Te niesamowicie intensywne sny... Znowu potrząsnęła głową. Nie mogła teraz do tego wracać. Musiała się skupić. Słyszała chrzęst dobiegający od frontowej strony jej domu. Cóż, tak formalnie to domu Sary, która wynajęła go Miki niemal za darmo. Miki wyślizgnęła się z łóżka ubrana w koszulkę i spodnie od piżamy, pewniej chwytając broń w obie ręce. W ciszy przemykała od pokoju do pokoju sprawdzając uważnie każdy róg. W końcu dotarła do frontowych drzwi. Wzięła głęboki oddech i z rozmachem otworzyła drzwi nakierowując broń. - Czołem Miki. Opuściła broń. - Cholera Eddie! Co ty tu robisz? Zastępca szeryfa, Eddie Fogle nawet nie przerwał pochłaniania swoich pokrytych czekoladą orzeszków, wydając się całkowicie nieświadomy tego, że chwilę temu Miki była gotowa, by odstrzelić mu łeb. - Tylko sprawdzam, co u ciebie, skarbie. Gładkousty drań. Oparł się o balustradę na werandzie wyciągając przed siebie swoje długie nogi. Krótką chwilę zastanawiała się, czy jego kowbojskie buty były szyte na zamówienie. Stopy miał gigantyczne. - Marrec cię tu przysłał? - Marrec zachowywał się jak nadopiekuńcza kwoka, odkąd sześć miesięcy temu dokopali Pride. Nieustannie nękał Miki i Angelinę, sprawdzając co się z nimi dzieje. I naprawdę doceniała jego troskę, ale zastępca szeryfa siedzący na jej werandzie w środku nocy wydawał się pewną przesadą. - Chcemy tylko, byś była bezpieczna. - Cóż, to urocze i w ogóle... - Wiesz Miki - przerwał jej w pół zdania - cieszę się, że postanowiłaś na trochę wyjechać. Zasłużyłaś na odpoczynek. Mam jednak nadzieję, że będziesz trzymała się z daleka od tego mieszczucha z Seattle. Będę bardzo niezadowolony, jeśli przysporzysz Sarze i Angelinie zmartwień, albo gdyby całe miasto miało się za ciebie wstydzić, znowu.

Z irytacji Miki zamknęła oczy. O rany, federalni wyciągną cię raz z Trygonometrii dla Zaawansowanych w kajdankach i już niektórzy ludzie nie dadzą ci nigdy o tym zapomnieć. Poza tym, czy już nie spłaciła swego długu społeczeństwu? I dokładnie jak długo ten facet tu stał? Rozmawiała ze swoim kumplem Craigem ponad pięć godzin temu. Planowali spotkać się w barze, gdy wpadnie do miasta i w zależności od jej nastroju, wybrać się na jedno z niesławnych domowych imprez Craiga. Craig napomknął o powrocie do Gry, ale powiedziała mu, by dał temu spokój. Przeklęte wilki z ich przeklętym wilczym słuchem. Cóż, to nie ma znaczenia. Czasy, gdy ryzykowała federalnym więzieniem, już dawno ma za sobą. Miała ważniejsze plany. Nie było istotne zatem, co Fogle usłyszał. - Chcę tylko uczcić 29 urodziny przyjaciółki i oblać dyplom nowej doktor filozofii, pani Kendrick. - To znakomicie. Miło mi to słyszeć. Miki obserwowała go przez jakiś czas, potem westchnęła: - Nie zamierzasz się stąd ruszyć, prawda? - Nie dzisiaj. W mieście dzieje się coś dziwnego. Pojawiły się jakieś nienaturalne zapachy, które mi się nie podobają. Ale obserwujemy też dom Angeliny, jeśli poprawi ci to humor. - Nie poprawia. - Odpowiedziała sucho. Eddie zachichotał. - Gdy zobaczysz Sarę, możesz przekazać jej pozdrowienia? - Oczywiście. - Żywię szczerą nadzieję, że chłopaki Magnusa są dla niej dobrzy. Nie jestem tylko do końca przekonany do tego Zacha Sheridana. Miki zwalczyła uczucie, by wywrócić oczami. Wszyscy niańczą Sarę. Oczywiście, wiedziała dlaczego. Sara była jedną z nich. Nie z ich Sfory, ale również zmiennokształtną, jak się okazało, podobnie jak większość jej miasta. Najwidoczniej, Miki i Angelina były we dwie jednymi z tej garstki niezmiennokształtnych ludzi w promieniu 150 kilometrów. - I oczywiście brakuje nam jej tutaj. - Mnie również. - Może zatem najwyższy czas, byś przeniosła ten swój piękny tyłeczek w tamte strony? - Nie unikam jej, Fogle. Pracowałam nad moją dysertacją. I ona to rozumie. Wszyscy oni zachowywali się jak zgraja staruszek. Karcąc ją. Mogła niemalże zobaczyć jak wymachują w jej kierunku palcem. - Nie uważam, że unikałaś Sary, może tego drugiego gościa. - Kogo? Zacha? - parsknęła. - Mogłabym wyrwać mu jaja i zawiesić sobie jako naszyjnik. - Nie, nie jego. Tego drugiego. Taki wielkolud. Nazywał się chyba Conall. - Och, dajże mi kurwa spokój. - Uhu. - Eddie spojrzał na nią tymi swoimi wilczymi oczami, odbijającymi światło niczym psie. - Wiesz, że mruczysz jego imię przez sen? Nawet cios w brzuch nie zaskoczyłby jej bardziej, niż usłyszane przed chwilą słowa. Nie miała na to odpowiedzi, wróciła zatem do domu zatrzaskując za sobą drzwi. Nie zagłuszyło to śmiechu, który usłyszała mimo grubego drewna. Przyłożyła wolną rękę do twarzy w irytacji trąc oczy. Na palcach poczuła własny intymny zapach. Cholera. Znowu masturbowała się przez sen. I to z powodu Conalla.

To wymyka się spod kontroli.

***

Conall Viga-Feilan, w prostej linii potomek władcy wikingów Svena Viga-Feilana i Sfory Viga-Feilan, wcisnął twarz w poduszkę. Nadal był mokry po trzecim zimnym prysznicu, który wziął tej nocy. To wymyka się spod kontroli. Jak jedna kobieta mogła zdominować jego myśli na sześć cholernych miesięcy? Nie masturbował się tyle odkąd był nastolatkiem. Ale Miki nie była zwykłą kobietą. Była najbardziej uszczypliwą kobietą, jaką kiedykolwiek poznał. Jej zaciekłość przemawiała do niego na poziomie dotąd dla niego nie znanym. Wydobyła z niego wilka, którego nauczył się kontrolować dawno temu. Teraz jednak wystarczyło pomyśleć o niej, by jego członek stwardniał, a kły zaczęły rosnąć. W ciągu swego życia zaakceptował fakt, że różni się od innych Viga-Feilan. Jego ojciec był zbyt delikatny. Kochał swoją Irlandkę zbyt mocno. Wuj i dziadek uczynili z jego życia piekło, gdy należał do Sfory Viga-Feilan. Wszystko zmieniło się, gdy poznał Bruce’a Morrighana. Bruce przedstawił ojca Conalla Sforze Magnusa. Wielu do niej należało, lecz wciąż szukali nowych członków. Jarl Viga-Feilan zabrał swoją żonę i nowonarodzonego syna i na dobre opuścił Sforę Viga-Feilan. Od tego czasu, ciągle próbowali ściągnąć go z powrotem na łono rodziny, by stał się jednym z nich. Jego kuzyn, Einarr był szczególnie zdeterminowany w tym zadaniu. Nie było jednak mowy, by opuścił Sforę. Zwłaszcza nie teraz. Wcale nie dlatego, że Sfora potrzebowała go w tym trudnym czasie wojny, albo że życie w Sforze, gdzie dowodziła Sara i Zach było takie wspaniałe. Nie mógł odejść, ponieważ najlepszą przyjaciółką Sary była kobieta jego snów. Wredna, bezczelna Teksanka z najcudowniejszym uśmiechem, jaki kiedykolwiek widział. Uwielbiał ten uśmiech. Uwielbiał myśleć o tym, co te piękne usta mogły mu zrobić. Conall jęknął. Zły kierunek myślenia. Nie powinien zapuszczać się w te rejony. Wstał i ruszył pod prysznic, gdy zatrzymało go pukanie do drzwi. - Tak? Jack wetknął głowę do środka. - Wyczułem coś na naszym terenie, ale to nie Pride. Conall zamarł. - Jesteś pewien? - To coś innego, ale nie umiem tego rozpoznać. Conall jęknął. To musi być ten sam zapach, który wyczuł na zabawie. Zapach, którego nie mógł za nic sobie przypomnieć. Cała ta sprawa doprowadzała go do szału. - Kto jeszcze jest na nogach? - Jim i Kelly. - Przyprowadź ich. Weź ich ze sobą i zabijcie wszystko, co nie jest jednym z nas. - Załatwione. - Jake? Nie przystawiaj się do Kelly. Zmiażdży ci krtań i wyssie szpik z kości. Jake wyglądał na tak zawiedzionego, że Conallowi niemal było mu go żal. Jednak tylko niemal.

Po tym Jake zniknął, Conall nadal stał na środku sypialni zastanawiając się, dlaczego stoi na środku sypialni. Wtedy przypomniał sobie Miki. Cóż, Miki i sex oralny. Z cichym westchnięciem znowu ruszył w kierunku łazienki. Zach go zabije, jak przyjdzie rachunek za wodę.

Rozdział 2

- Więc, Conall odbierze cię z lotniska? Dłoń Miki zmieniła się w pięść zawisając nad klawiaturą, a zęby zacisnęły. Ile jeszcze razy Sara i Angelina zamierzają wspominać o tym facecie? Wystarczyło, że ona nie mogła o nim zapomnieć, że masturbuje się przez sen myśląc o nim. Najtrudniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek przyszło jej zrobić, było zostawienie go tamtej nocy. Wiedziała jednak, do czego zdolni są tacy mężczyźni jak on. Mężczyźni z niewinnym uśmiechem i miłą gadką. Wkraczają do twojego życia, wywracają je do góry nogami, a potem cię porzucają. Samotną, w ciąży i rozgoryczoną. Przynajmniej tak to wyglądało w przypadku jej matki. - Jeśli jeszcze raz wspomnisz o tym pierdolcu, przegonię cię po tym całym cholernym lotnisku. Angelina obrzuciła ją spokojnym spojrzeniem znad swojego jabłkowego martini. - Hmm. To brzmi jak przekleństwa kobiety, która potrzebuje kogoś zaliczyć. Miki tylko warknęła. Ostatnio często jej się to zdarzało, gdy była razem z Angeliną. Przeważnie dlatego, że Angelina nie potrafiła przestać mówić o „słodkim, uroczym Conallu”. Jak ktokolwiek mógł uważać tego gościa za słodkiego, przekraczało jej pojęcie. Nie z tymi jego oczami. W tych pięknych niebieskich oczach kryło się wszystko, tylko nie niewinność. To był wojownik. Zdobywca. I patrzył na Miki jak na niezdobyte terytorium w starożytnych Chinach. - Nie zamierzam znowu z tobą o tym dyskutować. - Dobra, w porządku. - Angelina zamilkła na jakieś 15 sekund. - Ale wiesz, że wibrator nie może być twoim chłopakiem. Miki ukryła głowę w dłoniach. - Nie będę rozmawiała o Szczęściarzu z takimi jak ty. Angelina westchnęła. - Fakt, że nadałaś imię swojemu wibratorowi jest wysoce niepokojący. - Najlepszy partner jakiego miałam. Angelina sączyła swoje martini obserwując Miki znad kieliszka. Miki uniosła swoją Shirley Temple i odpowiedziała spojrzeniem. - Nie wiedziałam, że w twojej rodzinie krąży szaleństwo, Kendrick. - Nabraliśmy się go od twojej, Santiago. Angelina założyła nogę na nogę i Miki od razu się rozejrzała, patrząc na reakcje znajdujących się wokół mężczyzn. Doprawdy niezwykły to był widok. Ta kobieta miała zdolność przyciągnięcia uwagi każdego mężczyzny znajdującego się w pokoju nawet tego nie zauważając, albo o to nie dbając. - Rozmawiałaś dzisiaj z Sarą?

Z ulgą Angelina zdecydowała porzucić temat Conalla, a że Miki nie chciała walnąć tej pięknej kobiety laptopem w twarz, postanowiła odpowiedzieć. - Chyba z cztery razy. Jakbym nie miała się z nią zobaczyć za kilka godzin. - Nie wiem, dlaczego chcesz iść najpierw do niej. Dlaczego nie polecisz prosto do Seattle? - Sara rezerwowała bilety. Sama zaaranżowała ten mały przystanek. Widocznie stęskniła się za mną. - Cóż, spodoba ci się jej dom. Jest całkiem ładny. Potrzebuje tylko werandy. Aneglina widziała już nowy dom Sary w Północnej Kalifornii. Miki z nią nie pojechała, wolała zostać w Teksasie i pracować nad opisaniem swoich tez. Wiedziała, że Sara zrozumie, ale wiedziała też, że zraniła Sarę. Tęskniła za swoimi dwiema przyjaciółkami niemal tak samo mocno, jak one tęskniły za nią. - Wszystko jedno. Przynajmniej będę miała gdzie odpocząć, zanim trafię do Seattle. Już teraz okropnie się denerwuję. Ciągle czytam swoje notatki i analizuję tezy. - I piszę listy. - Angelina posłała jej ciepły uśmiech. - Nie przejmuj się Mik. Będziesz wspaniała. - A co jeśli to schrzanię, Angie? - A nawet jeśli, to co z tego? Świat się nie zawali. Ale będzie blisko. Cała jej przyszłość od tego zależała. Angie nie była w stanie tego zrozumieć. Wszystko zawsze przychodziło jej z łatwością. A Sara, będąc kłem, nigdy o nic więcej nie prosiła. Miki jednak od nich odstawała i wiedziała o tym. Ale już niedługo. Stanowisko asystentki profesora na uniwersytecie należało do niej, gdy tylko obroni dysertację. Musi tylko tego nie schrzanić. Fakt, że w ogóle ją chcieli, nadal ją zdumiewał. Ona i jej przyjaciele z Seattle cieszyli się złą sławą. Nie tylko na jej rodzimym uniwersytecie, ale na uczelniach w całym kraju. Od pierwszego roku, gdy porzuciła swoje ubrania na podłodze akademika, ciągle wplątywała się we wszelkiego rodzaju psoty i żarty. Ku zdziwieniu wszystkich, Miki dała się przyłapać tylko raz. W liceum. Sędzia mógł wysłać ją do poprawczaka, albo nawet potraktować jako dorosłą, winną przestępstwa, ale poprzedniego roku zmarła jej matka i całe miasto się za nią wstawiło. Sara nawet postanowiła się wtedy pokazać idąc o kulach. Miki nigdy wcześniej nie widziała, by Sara z nich korzystała, aż do tego momentu. Stała wtedy przed sędzią, prosząc ze łzami w oczach o łagodne obejście się z Miki, opierając się żałośnie na swoich kulach. Było to tak ostentacyjne, że Miki roześmiałaby się w głos, gdyby nie była tak przerażona, że pójdzie do więzienia. Wszystko skończyło się rocznym domowym aresztem oraz trzema latami zakazu używania telefonu i komputera. Można by pomyśleć, że to powinno odstraszyć ją od psocenia, gdy dostanie się na studia. Jednak, gdy masz osiemnaście lat, zawsze wydaje ci się, że nikt nie jest w stanie ci nic zrobić. I z jakiegoś nieznanego powodu, tak właśnie było. Federalni nie mogli nic na nią znaleźć, a próbowali. Potem Miki zniknęła. Dobra, nie dosłownie. Po prostu pojechała do domu. Dopiero co zaczęła dbać o dyplom, gdy zachorowała jej babcia. W wieku 21 lat nie wiedziała, co u diabła ma zrobić z resztą swojego życia, zatem uznała, że z łatwością może na razie odłożyć naukę. Pomyślała, że rok spędzony w domu się jej przyda. Minęło osiem lat, obroniła dwa dyplomy, a mimo to Miki nadal nie była pewna, co ma robić ze swoim życiem. - Uwierz mi. - Angelina przekonywała. - Wszystko będzie dobrze. - Tak jest, proszę pani. Angelina uśmiechnęła się szeroko. - Wiesz, myślę, że masaż zdecydowanie pomoże nam się zrelaksować. Miki podobał się ten pomysł. Może znalazłoby się kilka dodatkowych dolców na jej tragicznie opustoszałym koncie bankowym, by odwiedzić jedno z tych ekskluzywnych spa w okolicach Sary.

- I ostry, perwersyjnie zboczony sex z gorącym towarem jakim jest Conall również nie zaszkodzi. Miki z rozmachem odstawiła swojego drinka na stół. - Dobra, przeanalizujmy to. Angelina odchyliła do tyłu głowę. - O boże, tylko nie te twoje analizy. - Powiedzmy, że zdecyduję się na gorący sex z Wikingiem. Angelina popatrzyła na nią. - Z kim? - Z Conallem. - Dobra. Zrobisz to. Wyrzucisz to z siebie i będzie z tym koniec. Wtedy wszyscy będą mogli zająć się swoimi sprawami, a ty nauczysz się relaksować. - Problem polega na tym, że w przeciwieństwie do ciebie i Sary, ja zawsze mam opory, by pieprzyć wszystko, co się nawinie. - Hej! Chyba właśnie mnie obraziłaś, koleżanko. - Nie, serio. Przywiązuję się. Emocjonalnie. To rysa, którą w sobie noszę. Więc, potem będę musiała oglądać tego pierdolca w każde wakacje, gdy tam pojadę. On i jego wilczy kumple będą szturchać się nawzajem i posyłać mi te „miałem ją” spojrzenia, podczas gdy ja będę zmuszona udawać, że to mi nie przeszkadza. - Już to analizowałaś. - To właśnie robię, Angie. - W porządku. Chcesz być samotna i zgorzkniała, proszę uprzejmie. - Wierz mi. Przespanie się z Wikingiem nie sprawi, że życie stanie się mniej samotne, a ja mniej zgorzkniała. - Jak tam sobie chcesz. Miki usłyszała ostatnie wezwanie na jej lot i ogarnęła ją wielka ulga. Miała nadzieję, że do czasu, gdy Angelina przyjedzie do Północnej Karoliny, znajdzie nowy temat. Miki naprawdę wolałaby nie zabijać tak bliskiej przyjaciółki. - Chodź, krnąbrna dziewczyno. Wsadźmy twój tyłek na pokład samolotu. - Angelina dopiła swego drinka. Miki schowała laptop do torby i wstała. To samo zrobiła Angelina wpadając na jakiegoś biznesmena, który akurat mijał ich stolik. - Przepraszam, skarbie. - Miki poczuła ten głos. Spojrzała do góry unosząc coraz wyżej głowę i zobaczyła mężczyznę, którego jej babka określiłaby mianem „wysoko orzeźwiający łyk wody”. Gdy w końcu jej oczy zakończyły wędrówkę, zobaczyła jego twarz. Był tak przystojny, że aż zapierało dech w piersiach. Miał ciemne, bardzo ciemne włosy z ledwo widocznymi kosmykami czerwieni, przeplatanymi kilkoma białymi pasmami, lecz był zdecydowanie w ich wieku, może rok lub dwa starszy. Do tego bursztynowe oczy z zielonymi refleksami i lekko skośne powieki. Wszystko uzupełnione bardzo seksownym uśmiechem. Ogólnie mówiąc, chodzące kłopoty obdarzone penisem. Wyglądał schludnie i bogato, jeśli wziąć pod uwagę jego wart dziesięć tysięcy dolarów tytanowy zegarek i neseser ze skóry aligatora. Oczywiście, bez niespodzianki, był zainteresowany Angeliną. Zaskakująca była obecność dwóch innych mężczyzn stojących obok niego. Wyglądali dokładnie tak jak on. Najwidoczniej byli braćmi. Co dowodziło, że gdzieś tam istniała para, która była odpowiedzialna za stworzenie tych trzech wspaniałych przedstawicieli. Zdumiewające. - Wszystko w porządku, cukiereczku? - Wcale nie pomogło, że ten seksowny głos miał południowy akcent. Miki umiejscowiłaby go gdzieś w okolicach Karoliny albo Alabamy. Może Georgii. Skądkolwiek się zjawili, mężczyźni z południowym akcentem potrafili wywołać w niej i jej dwóch przyjaciółkach takie wrażenie, jakiego nie był w stanie osiągnąć nawet w przybliżeniu, żaden inny akcent.

Angelina stanęła jak wryta. - Uh.... Miki otworzyła szerzej oczy ze zdumienia. Nigdy, przenigdy, w ciągu dwudziestu lat znajomości, Angelinie nie zabrakło słów w obliczu faceta. Jakiegokolwiek faceta. Miki przerzuciła torbę przez ramię. - Przepraszam, ale musimy złapać mój samolot. - Żaden problem. Możecie na mnie wpadać kiedy zechcecie. Może i użył liczby mnogiej, ale zdecydowanie miał na myśli tylko Angelinę, która ciągle nie mogła wydobyć z siebie głosu. Znowu wywołali samolot Miki. Musiała iść, albo przegapi lot, a wtedy nasłucha się od Sary. Nie mogła jednak zostawić Angeliny samej z tym facetem, a już zdecydowanie nie z całą trójką. - Hej, Angie. Musimy iść. - Złapała przyjaciółkę za ramię i pociągnęła. Gdy zobaczyła, że to nie działa, szarpnęła mocniej. Angelina wreszcie się otrząsnęła. - Uh... och, tak, tak. Lepiej się zbierajmy. Zerknęła na wcielenie Południowego Uroku. - Przepraszam. - Ależ nie ma za co - odpowiedział, po czym on i jego szyty na miarę garnitur poszli w swoją stronę. Miki wiedziała, że był szyty na miarę, ponieważ po prostu nie produkuje się garniturów w tym rozmiarze. Jego dwaj bracia obrzucili Miki znaczącym spojrzeniem, po czym podążyli za nim. - Wszystko w porządku? - Tak. - Angelina potrząsnęła głową. - Jest spoko, mała. - Wiesz, że nie mogłam cię z nim zostawić. - Myślisz, że każdy wysoki facet musi być albo ze Sfory albo należeć do Pride. - Nie wiem, czym on jest, ale Sara i jej Sfora wkurzyli ostatnio kilku poważnych graczy. - Ale to nie ja pędzę do Seattle całkiem sama. - Po pierwsze, nie pędzę. Po drugie, potrafię o siebie zadbać. Zawsze potrafiłam i zawsze tak będzie. Nie potrzebuję nianiek. Poza tym, to nie mi grozi zostanie seksualną niewolnicą jakiegoś zmiennokształtnego. Angelina wreszcie całkiem wróciła do siebie. - Chyba żartujesz. Gdy masz Lassie na ogonie? - Och, zamknij się.

*** Conall zerknął na zegarek. Znowu. Wkrótce powinna się zjawić we własnej osobie jego prywatna seksualna fantazja. Zastanawiał się, czy będzie nieodpowiednie przechwycić ją na holu od razu jak przyjedzie i zaciągnąć do sypialni. Zapewne. Przeklęta ludzka etykieta. Usłyszał, że szklane drzwi prowadzące na tył domu rozsuwają się i zaraz potem dobiegł go głos Zacha. - Albo poskromisz tego kundla, albo karzę mu aportować na autostradzie. Twój wybór kobieto. Po czym rozległ się trzask zamykanych drzwi. Zach podszedł do Conalla i z ciężkim westchnieniem usiadł obok na ławce. Conall nie dał się zwieść nawet na moment. - Nawet nie staraj się udawać, że ona cię irytuje.

- Urządza mi z życia piekło. - Jest najlepszą rzeczą, jaka spotkała tę Sforę. I wszelki Bóg wie, że jest też najlepszą rzeczą jaka spotkała ciebie. - Tak, wiem o tym. Sara Morrighan była jedyną partnerką Zacha i Samicą Alfa tej Sfory jedynie przez sześć miesięcy, ale było to najlepsze sześć miesięcy, jakie Sfora przeżyła od lat. Sara nie była normalna. Nawet przy wilczych standardach. Ale jej odmienne spojrzenie na wszystko było zaraźliwe. Kobiety na równi wielbiły ją i bały się jej, podczas gdy mężczyźni pilnowali, by nie nadwyrężać jej cierpliwości. Wszyscy doceniali, że nieco uspokoiła Zacha. Nadal był narwańcem, ale dużo bardziej przyjacielskim. Udało jej się nawet zdobyć szacunek starszych wilków, którzy nie żyli w głównym domu, co z reguły graniczyło z cudem. Conall znowu zerknął na zegarek i Zach zachichotał. - Ile jeszcze czasu zostało do jej przybycia? - Dwie godziny, sześć minut i trzydzieści cztery sekundy. - Cieszę się, że wcale się tym nie denerwujesz. Och, jestem bardzo zdenerwowany. Spięty. Nie przestawał o niej myśleć nawet na chwilę. Pragnął jej. Umierał z ciekawości, by się dowiedzieć, jakie rzeczy sprawiają, że szczytuje. Ssanie sutków? Lizanie łechtaczki? A może coś prostszego? Jego dłonie zanurzone w jej włosach? Język w uchu? Zach podsuwał mu każdą dostępną kobietę, jaka nawinęła się w klubie. Chciał, by Conall zapomniał o, jak to określił, „przyjaciółce Sary o niewyparzonym języku”, ale żadna z tych kobiet nie wzbudziła w nim zainteresowania. Conall pragnął jedynie Miki i nie mógł się doczekać, gdy wreszcie jej mały wąski tyłeczek wyląduje mu na kolanach. - Wpadnie tylko w odwiedziny - oświadczył z tak dużym przekonaniem, na jakie było go stać. - Conall, ona jest człowiekiem. Powinieneś poszukać sobie miłej wilczej dziewczyny. Conall spojrzał na swojego najlepszego przyjaciela i Samca Alfa Sfory Magnusa. Ślady ugryzień i zadrapań znaczyły jego ciało. Conall wiedział też, że jego plecy pokryte są szramami po szponach. Widział je, gdy przemieniali się po polowaniu. Było prawdą, że Sara zatrzęsła światem Zacha, ale czyniąc to, szorstko się z nim obeszła. Conall wolał sex, który nie wiązał się z krwawieniem. Przynajmniej nie na tak dużą skalę. - Nie mam zamiaru się od razu żenić, Zach. Chcę tylko się z nią pieprzyć, do końca mojego lub jej. - Acha... ciekawy cel. Ale jeśli o mnie chodzi, ona jest wredna, głośna i niska. - Jest bezpośrednia, pewna siebie i drobna. - Stary, ależ ci zalazła za skórę. Conall nawet nie próbował zaprzeczać. Obaj wiedzieli, że to prawda. - A tak przy okazji - zdecydował się na zmianę tematu, bo rozmowa o Miki tylko rozbudzała jego pożądanie. - Wczoraj w nocy mieliśmy jakiś nieproszonych gości na naszym terenie. Poczuł jak w Zachu wzrosło napięcie. Jego najważniejszym priorytetem była ochrona swojej partnerki. Zach zmiótłby z powierzchni ziemi każdego, kto stanowiłby dla niej zagrożenie. - Kogo? - Nie jestem pewny. Ale to był ten sam zapach, co na zabawie. - Świetnie. Tylko tego mi kurwa brakowało. - Nie kręcili się tu długo. Jake to idiota, ale całkiem szybko ich wyczuł. - Szybko wyczuł kogo?

Conall i Zach podnieśli głowy spostrzegając, że Sara stoi tuż przed nimi. Trzymała w ręku mały stosik listów. Jej umiejętność skradania się wyraźnie się polepszyła, gdy opanowała sztukę ustawiania się pod wiatr. - Nikogo - mruknął Zach. Sara westchnęła i również usiadła na ławce wciskając się pomiędzy nich dwóch. - Okłamujesz mnie. Naprawdę tego nie lubię. - Mówiąc to położyła dłoń na ramieniu Zacha. - Równie dobrze możesz mi powiedzieć prawdę teraz, potem i tak ją z ciebie wyduszę. - Nigdy nie wiem, czy to groźba, czy obietnica. Z cichym warknięciem, ugryzła Zacha w ramię. Zach drgnął, gdy wgryzła się aż do krwi. - I to i to - odpowiedziała, chowając kły. Conall wiedział, że gdyby się nie odezwał, stałby się świadkiem gry wstępnejsparingu pary Alfa. Brakowało tylko ringu i konferansjera. - Ktoś wkroczył na nasze terytorium wczoraj w nocy. Nie jestem jednak pewien, kto. - Króliczki? - zapytała z nadzieją i Conall usłyszał jak Zach zamruczał. Roześmiał się. Sara zawsze potrafiła go rozśmieszyć. Zwariowana dziewczyna. - Raczej nie. Nie ma wielu zmiennokształtnych króliczków. - Skoro tak twierdzisz. Cóż, cokolwiek wkroczyło na nasze terytorium, powinno być martwe. Czy jest martwe, Conall? Zach i Conall spojrzeli najpierw na Sarę, potem na siebie. Ta kobieta była niebezpieczna. Nie tolerowała obcych na terytorium Sfory. Nie tolerowała zagrożenia dla Sfory. Nie tolerowała niczego, co mogło zagrażać tym, których kochała lub było jej bliskie. Nie była łowcą jak Conall czy Kelly, czy każdy inny członek Sfory. Sara Morrighan była zimnokrwistym zabójcą. Wiedziała o tym i bardzo jej się to podobało. - Nie, ale Jake ich odstraszył. - Chcę, by Angie i Miki były tu bezpieczne. - Będą - zapewnił ją Zach. - Conall, zrób coś dla mnie i trzymaj się blisko Miki, wiesz, tak dla bezpieczeństwa. Zach jęknął. - Ależ ty subtelna, dziewczyno. - Nie wiem, o co ci chodzi. Mam na uwadze jedynie bezpieczeństwo mojej przyjaciółki. Ktoś, kto jej nie znał, uznałby jej słowa za całkowicie szczere. Sara wręczyła Zachowi plik listów. - Trzymaj. Conallowi podała małą kopertę wielkości karty wizytowej. Zach uważniej przyjrzał się listom w ręce. - Dlaczego widać na nich ślady zębów. - Roscoe dopadł listonosza przede mną. Z Zacha wydobyło się głębokie westchnienie. Odkąd Sara pojawiła się w jego życiu zdarzało mu się to dosyć często. Potarł oczy dłonią, sprawiając, że Sara uśmiechnęła puszczając oko do Conalla. - Ugryzł listonosza? - Nie. Tylko wyrwał mu z ręki pocztę. Listonosz uciekł piszcząc jak mała dziewczynka. - Pozbądź się tego psa. - Nie. W czasie gdy Zach i Sara prowadzili swoją tradycyjną kłótnię o „tego psa” jak zwał go Zach, Conall otworzył swoją kopertę. Spojrzał na kartę, po czym zgniótł ją w ręku i wyrzucił

w pobliskie krzaki. Minutę mu zajęło zorientowane się, że swoim zachowaniem przykuł uwagę Zacha i Sary. - Wszystko w porządku? Conall zbył pytanie Zacha wzruszeniem ramion. - To od kuzyna. I tak po prostu Zach stracił zainteresowanie. Znał rodzinę Conalla i jej nie lubił. Zaczął więc rozpakowywać trzymane w ręku rachunki. W przypadku Sary to była jednak inna historia. Nie zgasiłbyś jej zainteresowania nawet wodą z hydrantu. - A co jest nie tak z twoim kuzynem? - Nic. - Znowu te kłamstwa. Wiesz jak tego nie cierpię. Zach wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Czego dotyczyła wiadomość? - Chce bym odwiedził rodzinę, ale szybciej dam się pokroić. - To chyba nieco ekstremalne i raczej niepotrzebne. My jesteśmy twoją rodziną. Pieprzyć ich. - Sara Morrighan, urodzona kwintesencja delikatności. - Chcesz się z nimi spotkać? - Nie. - Zatem zakazuję ci jechać, ponieważ jestem Samicą Alfa i najwidoczniej mogę to zrobić. Nigdy nie zrobiłaby tego, gdyby tego nie chciał. W tym momencie nie miał nic przeciwko. - A niech cię kobieto. - Wesoło udał oburzenie. - Wygląda na to, że utknąłem tu na dobre, co ty na to Zach? - Nie przepadam za tymi jej przyjaciółkami. - Co ja ci wcześniej mówiłam? - Sara parsknęła. - Chcę, byś radośnie je przywitał. - Nie bywam radosny. - Będziesz radosny, jeśli chcesz ze mną sypiać. Ku irytacji Zacha, Conall roześmiał się słysząc takie ultimatum. Ta kobieta nie popuszczała Zachowi nawet na centymetr. Wiedział też, że Zach nie chciałby, żeby było inaczej. Sara odwróciła się z powrotem do Conalla. - Nalegam, byś został. Niedługo są moje urodziny i oczekuję przyjęcia. Myślę o pikniku jak w Teksasie i grupowych tańcach. Zach znowu jęknął. - Nie uprawiam grupowych tańców. Conall przytaknął. - Niech zatem będą grupowe tańce! Zignorował spojrzenie Zacha, gdy Sara szturchnęła go w ramię, odpowiadając takim samym szturchnięciem. Ta kobieta była niczym psychopatyczna młodsza siostra, której nigdy nie miał. Patrząc na kartkę papieru trzymaną w ręku, Zach mruknął: - O co u diabła chodzi z tym rachunkiem za wodę?

***

Miki wysiadła z limuzyny i zapatrzyła się na stojący przed nią budynek. - Jesteś pewien, że to właściwy adres?

- Tak proszę pani. Zawszę odbieram z lotniska gości Pana Sheridana - Ale to nie jest dom. - Bardziej by pasowało rezydencja, zamek, pałac, ale na pewno nie dom. - Wezmę pani bagaże. Miki przytaknęła nie odrywając wzroku od nowej siedziby Sary. Ogromny budynek na wielkiej połaci terenu. Obok domu znajdował się wielki garaż wypełniony po brzegi motorami każdego kształtu i koloru uzupełnionymi parą pikapów i SUV-ów. Motory Marreca rozpoznała od razu. Wyglądało na to, że Sfora dała jej przyszywanemu ojcu masę roboty. Nie mogła uwierzyć w to, co widzi. Jak Sara mogła tu mieszkać? Dziewczyna, której do szczęścia wystarczyła książka i cola. Dziewczyna, która przepracowała w zakładzie Marreca piętnaście lat i jechała na trójkach przez całe liceum i szkołę policealną. Jak to się stało, że mieszkała teraz w miejscu, gdzie dojazd od bramy do drzwi frontowych zajmował przynajmniej dziesięć minut? Miki przypomniała sobie jedną z ostatnich uwag Angeliny: „Spodoba ci się jej dom. Jest całkiem ładny. Potrzebuje tylko werandy.” Werandy? Drzwi frontowe otworzyły się i pojawiła się Sara. Fizycznie nieco się zmieniła. Wyszczuplała i miała teraz dłuższe włosy, sięgające niemal do pasa. Ale nadal była tą samą Sarą ubraną w dżinsy i t-shirt z nadrukiem Harleya-Davidsona oraz kowbojskie buty. Jak tylko zobaczyła Miki, twarz Sary rozjaśniła się w uśmiechu i Miki znienawidziła się, że czekała tak długo, by odwiedzić przyjaciółkę. - Stara! Sara zbiegła po schodach kierując się prosto do limuzyny. Mocno złapała Miki przewracając je obie i pakując z powrotem do samochodu. Śmiech i ekscytacja Sary okazały się zaraźliwe, zanim Miki się spostrzegła tuliła przyjaciółkę i piszczała razem z nią. - Ty zarazo! Myślałam, że już nigdy nie przyjedziesz! Sara stanęła na nogach, chwytając rękę Miki i wyciągając ją na zewnątrz. Znowu ją uścisnęła. Równocześnie zawołały: - Włosy ci urosły. I znowu wybuchnęły śmiechem. - Gdzie mam umieścić bagaże, Pani Sheridan? Sara zamarła, złowrogi warkot wydobył się jej z gardła. - Nazywam się panna Morrighan. Jeszcze raz zwrócisz się do mnie per ‘Pani’ i urwę ci jaja. A teraz rzuć te torby na korytarz. - Tak jest. Kierowca w pośpiechu zabrał bagaże Miki. - Cóż, widzę, że wreszcie udało ci się opanować agresję. Splecione ramionami skierowały się do domu. - Myślę, że on to robi specjalnie. - A co za problem? Przecież i tak zamierzacie się pobrać, prawda? - Po co? - Sara odpowiedziała poważnie. - Znaczy, zostaliśmy naznaczeni. Żadne z nas nigdzie się nie wybiera. Poza tym... - uniosła w górę rękę; całe ramię pokrywał niezwykły plemienny tatuaż - mamy pasujące do siebie tatuaże. - Sara i Zach byli zdecydowanie interesującą parą. Miki nadal nie doszła całkiem do siebie po telefonie Sary, pięć miesięcy temu, gdy ta podekscytowana zwierzyła się swojej przyjaciółce, że ona i Zach „to zrobili”. Miki myślała, że po prostu w pośpiechu wzięli ślub. Jednak w przypadku Sary... znaczyło to, że udali się do szpitala, gdzie oboje poddali się

sterylizacji. Idealnie dobrani zmiennokształtni, którzy nie chcą mieć potomstwa. Było to na swój dziwaczny i pokręcony sposób słodkie. - Piękna deklaracja miłości. Jesteście teraz jak gwiazdy rocka. - Sarkastyczna zdzira. Boże jak mi tego brakowało. Sara złapała kurtkę Miki i pociągnęła do domu. Miki nigdy nie widziała tak wypełnionej energią Sary. Ta kobieta nie potrafiła przestać się uśmiechać. Wreszcie Sara znalazła swoje miejsce i Miki cieszyła się jej szczęściem. - To co myślisz o domu? - Myślę, że to pieprzona rezydencja. - Tak, chyba masz rację, ale potrzebuje werandy. Gdy tylko znalazła się w środku, Miki zaczęła się gapić wokół jak wół na malowane wrota. Szczęka jej opadła w zdumieniu. W środku wszystko wyglądało jeszcze bardziej niesamowicie niż na zewnątrz. Hol wyłożony był marmurem i miał wysokość mili. Na przeciwko wielkich dębowych drzwi znajdowały się szerokie schody, a za nimi skąpany w słońcu salon. - Twój pokój znajduje się na górze. Drugie drzwi na lewo. To jest salon. Mamy tu gigantyczny telewizor. Oglądam na nim wszystkie mecze futbolu. Sara pociągnęła ją w głąb holu. - Tu jest kuchnia. Niezła, co? - Szkoda, że nie umiesz gotować. - Przepraszam bardzo, ale umiem przygotować kurczaka na dziko i knedle. - I to wszystko. Sara nagle znowu ją objęła. Ta dziewczyna naprawdę nabrała siły i najwidoczniej nie nauczyła się jej na razie kontrolować. Jeszcze trochę mocniej by ścisnęła i połamałaby Miki żebra. - Tak za tobą tęskniłam. - Sara... - Nie mogę się doczekać, gdy Angie do nas dołączy. Wtedy znowu nasza trójka będzie w komplecie. - Miażdżysz mnie. - Och, przepraszam. - Sara natychmiast ją puściła. - Hej, muszę cię komuś przedstawić. Zaczekaj tu. Sara wybiegła i Miki mogła w spokoju rozejrzeć się po kuchni wyłożonej włoskimi kafelkami i błyszczącą stalą. Zagwizdała z podziwu. - Cieszę się, że ci się podoba. Podskoczyła do góry i krzyknęła zaskoczona. - Cholera Zach! Nie skradaj się tak! - Musisz do tego przywyknąć. Wszyscy tak chodzimy. Oboje obrzucili się pogardliwym spojrzeniem. Zach otaksował ją wzrokiem od stóp do głowy. - Fajne buty. Ze stojącej na kuchennej ladzie miski Miki wyciągnęła pomarańczę. Rzuciła ją poprzez wielkie pomieszczenie. - Bierz ją mały! Dalej bierz ją! Zach zacisnął zęby. Niebezpiecznie zmrużył oczy. Miki zastanawiała się, co Sara mu obiecała, że powstrzymało go to przed pokonaniem lady i podejściem do niej. To mogło zwiastować świetną zabawę. - Zatem, Zach - błysnęła uśmiechem. - Gdzie to się podziewają wasi poprzedni Alfa, Yates i Casey? A może po prostu ich zabiłeś, zjadłeś ich ścierwo i wyssałeś szpik z kości, a potem zanurzyłeś się w swoim wyuzdaniu rozkoszując się orgią śmierci i krwi.

Zach zapatrzył się na nią. - No co? - niewinnie wzruszyła ramionami. - Tylko pytam. - Wyjechali do stolicy otworzyć nowy klub, ty psychiczna, mała... Miki zachichotała, ignorując wyzwisko, które właśnie miał wypowiedzieć i odwróciła się w kierunku przeszklonych suwanych drzwi. Widziała jak Sara coś woła. - O mój Boże! - Miki odwróciła się do Zacha, na twarzy rysowało jej się przerażenie. Co to do cholery jest? - To jest jej pies. - Dobry Boże, człowieku, o czym ty myślałeś? Nie możesz tego czegoś trzymać w swoim domu. To jakiś mutant! - Znalazła go na poboczu autostrady i uznała, że musi go mieć. - Co jest z nim nie tak? - Tak naprawdę, to nic. Poza tym, że jego przednie nogi są niezwykle krótkie, za to tylnie niezwykle długie i ma cudacznie wielką głowę. Ma też pochylony grzbiet i oczywiście brakuje mu oka. Wróciła Sara, niestety razem z psem. - A to jest ciocia Miki. Miki zagapiła się na stojącą przed nią bestię. - Mik, to jest Roscoe T. Budsworth. - Roscoe T. Budsworth? To najlepsze, co ci przyszło do głowy? - To wspaniałe imię, ma swój prestiż. Zach spojrzał na psa. - Nie ważne jak go nazwiesz, nadal będzie cholernym brzydalem. Sara popatrzyła na Zacha równocześnie nachylając się i zakrywając dłońmi uszy psa. - Masz być dla niego miły. - Masz szczęście, że jestem miły dla niej. - Zach kiwnął głową w kierunku Miki. - Do zobaczenia później, Dzwoneczku. - Na razie, dupku. Posyłając jej ostatnie spojrzenie, Zach wyszedł z kuchni. Sara przykucnęła przy Roscoe i pogłaskała jego lśniący grzbiet. - Kazałaś mu aportować, prawda? - Nie użyłam dokładnie tego słowa...

Rozdział 3

Miki najpierw sprawdziła swoje łóżko. Było wielkie i miękkie, będzie się na nim spało niczym na chmurze. I tak cudownie pachniało. Wtuliła nos w pościel i głęboko odetchnęła. Dobra, musiała przyznać, że ciało z łatwością mogło się przyzwyczaić do życia w takich wygodach. Ostatnie cztery godziny spędziła z Sarą w kuchni. Jadły ciasteczka, piły maślankę i bawiły się z niesamowicie słodkim, ale budzącym niepokój swoim wyglądem psem. Conall nie pojawił się nawet raz. Co do cholery ją cieszyło. Bez względu na to, co Sara i Angelina myślały, nie zamierzała spiknąć się z Conallem VigaFeilanem, na dzień dzisiejszy Wikingiem. W żadnym razie. Nigdy. To była trudna lekcja, ale dobrze ją sobie przyswoiła. Miłość, sex i cała reszta była jedną wielką bzdurą. Jedynie rozproszeniem od większego obrazu. Jej matka planowała studia medyczne, kiedy poznała ojca Miki. Jedno dziecko bez ślubu później zaharowywała się na śmierć stawiając na stolikach jedzenie, podczas gdy jej własna matka zajmowała się Miki. Jednak Miki nie zamierzała podążyć tą samą drogą. Za trzy dni czekał na nią jej własny większy obraz. Wszystko inne musiało zejść na drugi plan. W tym momencie Sfora znajdowała się na dole. Zamawiali chińszczyznę i Miki skorzystała z okazji, by wymknąć się do swego pokoju i wziąć prysznic. Czuła się brudna po spędzeniu dnia na lotnisku i w samolocie, a przecież miała jeszcze mnóstwo planów na dzisiejszy wieczór. Zamierzali wybrać się całą paczką do jednego z klubów Sfory, by porządnie się zabawić i wytańczyć. Próbowała się wykręcić, ale Sara była nieustępliwa, twierdząc, że Miki potrzebuje się zrelaksować. Ale Miki nie mogła się zrelaksować, aż do czasu załatwienia sprawy. Skoro jednak i tak czekało ją tylko dwie, trzy godziny snu, spędzenie odrobiny czasu w klubie nie powinno zaszkodzić. Jej myśli zaczęły krążyć wokół Sfory. Wszyscy byli dla niej tacy mili... z wyjątkiem Zacha. Wydawało się, że naprawdę uwielbiają Sarę... zwłaszcza Zach. Chyba życie z dawnymi Alfa, Yatesem i Caseyem było zbyt duszące jak na potrzeby Sfory. Zach często korzystał z frazy „wolna wola”, a Sara nie chciała zaprzątać sobie głowy tym, co kto robi, tak długo jak Sfora pozostawała chroniona. Miki uświadomiła sobie, że przez te wszystkie miesiące głupio trzymała się z dala od swojej przyjaciółki. Te rozmowy z Sarą i jej towarzystwo oraz wspólne wygłupy były tym, czego potrzebowała, by poczuć się o niebo lepiej. Teraz naprawdę czuła się gotowa bronić własnej dysertacji i rozpocząć nowe życie. Było to jednak zmartwienie na później. W tej chwili Miki nie była gotowa, by robić cokolwiek. Leżąc na brzuchu na łóżku, próbowała zrzucić buty. Niestety były one sznurowane, do tego zawiązała je dosyć ciasno. Warknęła z irytacji i z jakiegoś idiotycznego

powodu nadal próbowała się ich pozbyć, zaczepiając jeden but o drugi. Była zbyt leniwa, by wstać i zdjąć je w cywilizowany sposób. Gdy jednak poczuła silne i zdecydowane dłonie łapiące jej stopę i zaczynające odsznurowywać jeden z butów, podskoczyła zaskoczona. Podniosła się do góry, opierając na rękach i spojrzała przez ramię. Pół metra od jej łóżka klęczał Conall, który właśnie rozwiązywał sznurówki. Nie wiedziała jak długo tu stał, obserwując ją, ale na samą myśl, zrobiło jej się gorąco. - Cześć Miki. Nie podniósł wzroku, nadal po prostu rozwiązywał jej buta. I chociaż nie widział dobrze sznurowania i tak zajmowało mu to więcej czasu niż powinno. - Cześć Conall. - Co słychać? Podróż minęła spokojnie? Miki musiała przełknąć, by móc wydobyć z siebie kolejne słowa. - Tak. Dobra, jedno słowo. Najwidoczniej nie stać jej było na nic lepszego w tym momencie. Wszystko, co ten facet robił, to zdejmował jej buty. Oczywiście robił to klęcząc. Musiała przyznać, że podobał jej się taki, klęczący u jej stóp. Weź się w garść Kendrick. Musiała zacząć mówić. Natychmiast. - A co u ciebie? Nadal nie podniósł wzroku, w zastępstwie obserwując swoje własne duże dłonie wolno zsuwające buta z jednej stopy i zabierające się za drugą. Włosy, gęste i jasne opadły mu na czoło. Podobnie jak u niej, były dłuższe od tych, gdy widziała go ostatnio, końce leciutko muskały ramiona. Jego włosy przywiodły jej na myśl jedwab. Zaczęła się zastanawiać, czy takie samo odczucie wzbudziłby ich dotyk na jej skórze. - Całkiem nieźle - powiedział delikatnie. Zsunął drugiego buta i postawił obok poprzedniego. Odchylił się do tyłu. Patrząc jej prosto w oczy musnął dłońmi jej stopy i łydki. Miał najjaśniejsze niebieskie oczy, jakie kiedykolwiek widziała, oczy które kompletnie ją zahipnotyzowały. - Potrzebujesz pomocy, by ściągnąć coś jeszcze? - zapytał chrapliwie. Miki niemal odpowiedziała „wszystko”, ale w ostatniej chwili udało jej się nad sobą zapanować. Odsunęła stopy poza zasięg cudownego dotyku Conalla i podciągnęła się na kolana. Uśmiechając się zawadiacko, machnęła lekko ręką. - Nie, poradzę sobie sama, dzięki. Wolno się podniósł, nie spuszczając wzroku z jej twarzy. W czasie, gdy on się wyprostowywał, nadal na kolanach, odsunęła się od niego. Zapomniała, jaki był wysoki. I jaki duży. W niektórych aspektach był niczym niedźwiedź. Zajęta gapieniem się i odsuwaniem, Miki spadła z łóżka. - Miki? Spojrzała do góry, widząc go na jej łóżku, pochylonego nad nią. - Wszystko w porządku? Nawet nie próbował stłumić śmiechu. Rewelacja. Teraz mógł dokładnie przekonać się jaka z niej dziwaczka. Pobiła wszelkie rekordy. Cóż, to powinno przekonać go, że nie jest dziewczyną dla niego. Facet taki jak Conall powinien przygruchać sobie jakąś słodką supermodelkę, która nie potrafiła wypowiedzieć się pełnym zdaniem, czy nawet takiego zdania sklecić. - Nic mi nie jest. Usiadła, ale zanim udało jej się stanąć na nogi, Conall obszedł łóżko i stanął za nią. Jego duże dłonie wślizgnęły jej się pod ramiona. Podniósł ją do góry, jakby nie ważyła więcej niż paczka chipsów.

- Uhm... dzięki - wykrztusiła z siebie, jak już stanęła solidnie na ziemi. Spróbowała odsunąć się od mężczyzny, ale on nie chciał jej puścić. Przyciągnął ją bliżej do siebie, tak że jej plecy oparły się o jego klatkę piersiową. Delikatnie zamknął ją w klatce swoich objęć, unieruchamiając jej ręce po obu stronach ciała. Gdyby to był ktokolwiek inny, dostałaby szału. Ten ktoś miałby szczęście, gdyby udało mu się zachować oczy, po tym jak by z nim skończyła. Ale przy Conallu trzymającym ją w objęciach nie mogła się nawet skoncentrować. Lekko schrypnięty głos zabrzmiał przy jej uchu: - Tęskniłem za tobą, Mik. Ten facet wykańczał ją. - Conall? - Miki? Delikatnie łaskotał jej kark jednocześnie wsuwając jedną ze swoich ogromnych dłoni pod jej bluzkę odnajdując pierś. Natychmiast stwardniał jej sutek. Zamrugała. Jak to tak szybko się potoczyło? - Myślę, że powinieneś wziąć na wstrzymanie. Przynajmniej wydawało się jej, że to powiedziała. Miała problemy z koncentracją. Zwłaszcza, gdy jego język zaczął wędrować wzdłuż jej karku aż do ucha. - Myślisz? - Jego ręka ścisnęła jej pierś i jej ciało wygięło się w łuk. - Czy to wiesz? O rany, dobry jest. Miki mogła się założyć, że bez trudu mógłby zmienić zakonnicę w dziwkę. Oczywiście ona zakonnicą nie była. Wyrwała się z jego ramion i niemal od razu jej ciało zakrzyknęło w niemym proteście, stęsknione dalszego kontaktu. Miki odsunęła się jeszcze dalej. - Conall, nie zrozum mnie źle. - A co tu jest do rozumienia? - Nie prześpię się z tobą. Zrobił krok w jej stronę. - I ja wcale też o spaniu nie myślę. Cofnęła się jeszcze bardziej. - Nie masz zamiaru tak po prostu się poddać, prawda Wikingu? Zrobił kolejny krok w jej kierunku. - Za nic w świecie, Kendrick. Tym razem jak się cofnęła jej plecy uderzyły w stojącą z nią szafę. Uniosła ręce w ostrzegawczym geście. - Zatrzymaj się. Conall stanął. - Słuchaj, widać, że jesteś nienaturalnie wielkim, przystojnym facetem i jestem pewna, że istnieje wiele absztyfikantek, które będą dla ciebie perfekcyjne. - Osobiście, podobają mi się kobiety, które wiedzą, co znaczy słowo absztyfikantka. Cholera, draniowi udało się ją rozśmieszyć. Nienawidziła tego. Zwłaszcza, gdy na jej uśmiech, odpowiedział uśmiechem. Naprawdę był niepokojąco przystojny i tak niebezpieczny jak to tylko możliwe. Starając się stłumić uśmiech odpowiedziała: - Zamierzam wziąć prysznic, więc możesz spadać. Ruszyła do łazienki. Gdy tylko przestąpiła próg wielkiego luksusowego pomieszczenia, zdała sobie sprawę, że Conall stoi tuż za nią. Dobra, to już było dziwaczne. Odwróciła się. - Coś jeszcze? - Nic, kompletnie nic. - Zamierzam wziąć prysznic... sama. - Doskonale.

Nie spuszczali z siebie wzroku. Nie mogła zrozumieć, z czego on się tak cieszy. Wreszcie z niskim pomrukiem odpowiedział: - Zdajesz sobie sprawę, że to moja łazienka? Miki zamknęła oczy. - Słucham? - Tak, a to jest mój pokój. Zacisnęła zęby. Rewelacja. Ten cudowny zapach, który czuła na łóżku należał do Conalla. Kto u diabła dzisiaj ściele jeszcze łóżka? Miki nie zajmowała się pościelą, dopóki nie musiała zmienić prześcieradła. - Sara powiedziała mi, że mój pokój znajduje się za drugimi drzwiami na prawo. - Tak naprawdę to za trzecimi, tuż obok. - Oczywiście, że tak. - Zabije Sarę. - Ale proszę, jeśli chcesz możesz zostać. Bierz tyle pryszniców ile zapragniesz. Mogę pomóc przy namydlaniu. Przez jej zamroczony mózg przemknął zmysłowy obraz i poczuła, jakby ktoś ścisnął jej płuca, bo nagle miała duże problemy z oddychaniem. - To bardzo po sąsiedzku z twojej strony, Wikingu, ale jednak pójdę do swego pokoju. Nie blokował jej drogi całkowicie, ale musiała prześlizgnąć się obok, by wymknąć się z łazienki i ten krótki kontakt sprawił, że poczuła jakby przepłynął przez nią prąd. Niemal jęknęła z rozkoszy. - Do zobaczenia na kolacji - zapiszczała i uciekła. Conall nie dbał o to, co jego Alfa zrobi, ale zamierzał dać Sarze wielkiego całusa. Znalezienie w swoim pokoju swojej najgorętszej seksualnej fantazji, rozciągniętej na łóżku z twarzą w poduszkach, było tym, o czym mógł marzyć każdy mężczyzna i na co ledwo ośmielił się mieć nadzieję. A kiedy zaczęła wdychać zapach jego pościeli, mało co nie spuścił się w spodnie. Ta kobieta robiła mu takie rzeczy nawet się nie starając. Przy niej tracił samokontrolę. Gdy tylko ją zobaczył, nie miał zamiaru jej dotykać. Tak naprawdę celowo trzymał się z dala, gdy przyjechała. Sara powiedziała mu, że jeśli Miki zobaczy go na lotnisku, albo gdy przywita ją w drzwiach, to ona zeświruje. Chciał dać jej czas, by się odprężyła, zanim przystąpi do ataku. Lecz gdy tylko poczuł jej zapach, nie potrafił trzymać rąk przy sobie. Jeśli to będzie się tak rozwijać, lada moment będzie się ocierać o jej nogę, jak pies w rui. Zamknął drzwi sypialni i wziął głęboki oddech. Już sam jej zapach wystarczył, by go podniecić. Wcale nie pomagało, że wyglądała tak słodko. Minęło zaledwie sześć miesięcy, ale miał wrażenie, że wygląda jeszcze bardziej zmysłowo niż wtedy. Jej kręcone włosy były odrobinę dłuższe i teraz sięgały jej niemal do ramion, a jej skóra wydawała się równie delikatna, jeśli nawet nie delikatniejsza niż wtedy, kiedy widział ją ostatni raz. Miki po prostu wyglądała... pięknie. A jej ciało było takie wspaniałe w dotyku. Gdy trzymał ją w objęciach, albo gdy przeciskała się obok niego w drodze do drzwi, ciągle wyobrażał sobie jej nagie ciało splecione z jego ciałem w najróżniejszych pozycjach. I jeszcze ta myśl o niej pod jego prysznicem, namydlającym jej piersi, nogi, tyłeczek. Cholera, niewłaściwy kierunek myślenia. Jęknął do siebie i ruszył pod prysznic.

***

Miki właśnie zdążyła założyć dresy i odgarnąć z twarzy mokre włosy, gdy do drzwi zapukała Sara, wtykając do środka pokoju głowę. - Hej, obiad gotowy. Miki chwyciła Sarę za koszulkę i wciągnęła do środka, zatrzaskując za nią drzwi. - Co u diabła? - Wysłałaś mnie do pokoju Conalla. - Naprawdę? Hmm, jak ja mogłam się tak pomylić? Sara uchyliła się, gdy butelka szamponu nieomal nie walnęła jej w głowę. - Jezu Chryste, kobieto! Uspokój się! - Przestań mnie z nim swatać. - Chcę tylko byś mogła zaliczyć... Odłóż to! Miki rozważyła, czy nie rzucić w swoją najlepszą przyjaciółkę trzymaną w dłoni szczotką do włosów. Po upłynięciu dobrych 30 sekund opuściła rękę i Sara się uśmiechnęła. - Trafiłaś zatem do jego pokoju, co takiego strasznego się stało? Miki przeszyła Sarę spojrzeniem. - Znalazł mnie na swoim łóżku, twarzą w poduszkach, wąchającego jego pościel. Sarę na chwilę zatkało, po czym wybuchnęła śmiechem. Miki znowu podniosła szczotkę. - Dobrze, już dobrze. Przepraszam. Naprawdę przepraszam. Nie sądziłam, że tak szybko się zadomowisz. - Podsumowując, ty i Angelina macie dać mi spokój. Sara wzięła głęboki oddech. - Kochanie, nie widzę w czym tkwi problem. Jest przystojny, leci na kobiety i jest wolny od chorób. Tak jak mój Zach, to chodząca perfekcja. Co zatem stoi na przeszkodzie? - Na przeszkodzie stoi fakt, że faceci tacy jak on potrafią cię omotać, zawłaszczyć dla siebie a potem cię wyrolować. Jakby mieli to zakodowane w DNA. - Teraz mówisz o swoim ojcu. - Wolę określenie: dawca spermy. I nie zamierzam skończyć jak moja matka. - Oczywiście, że nie. Zwłaszcza, że nie jesteś szesnastoletnią dziewicą, oszukaną przez bogatego mieszczucha i pozostawioną w ciąży. Zatem, twoja sytuacja jest o wiele lepsza. W oczach Miki, gdy spojrzała na Sarę krył się sarkazm. - Już o tym rozmawiałam z Angeliną. Jeśli takie z was dziwki, że zadowala was nic nieznaczący seks z dopiero co poznanym facetem, choćby oralny na imprezie z jakimś motocyklistą, to wasz wybór. - Hej, to niesprawiedliwe. Wcale nie taki nieznaczący. Praktycznie jesteśmy małżeństwem. - Nie dbam o to. Po prostu przestań. Sara westchnęła. - Dobra, dobra, przestanę. - Dzięki. Sara przestała na jakieś 15 sekund. - Jednakże wibrator to słaby życiowy partner. Miki jęknęła. - Co wy macie taką obsesją na punkcie Szczęściarza? - Może dlatego, że w ogóle nazywasz go po imieniu. - Nieważne. Miki odwróciła się do swojej walizki. Znieruchomiała, gdy zobaczyła coś, czego nie pakowała. Wyciągnęła brązową papierową torbę. - Hej, nie pakowałam tego.

Przez myśl przemknęła jej wizja międzynarodowych szpiegów wykorzystujących ją jako transport. Ale wyraz przestrachu na twarzy Sary podpowiadał inną ewentualność. - Może nie ty pakowałaś... Miki zamarła i pośpiesznie otworzyła torbę. W środku schowane były pudełka prezerwatyw. Na wierzchu leżała karteczka. Od razu rozpoznała równe odręczne pismo Angie. Serio, czy już nie czas, byś zaliczyła? - Angie - Nienawidzę was. - Hej, hej. - Sara zaczęła cofać się w kierunku drzwi. - Obie chcemy tylko, byś była zabezpieczona. Nie używasz żadnych środków antykoncepcyjnych. Czasem ludzie dają się ponieść chwili. Angie zrobiła to mając najlepsze intencje. Troszczymy się o ciebie i chcemy twojego szczęścia. - Pieprzyć ją, ciebie i wasze intencje. - Sama widzisz. Te pełne napięcia przekleństwa, to słowa kobiety, która potrzebuje zaliczyć. Sara ledwo zdążyła się uchylić przed torbą pełną prezerwatyw, otworzyła drzwi i uciekła. Miki usiadła na brzegu łóżka chowając twarz w dłoniach. To będzie bardzo długa wizyta.

Rozdział 4

- Zapomnij o tym. Sara wzruszyła ramionami. - Dobra, możesz jechać z Zachem. - Za diabła. Sara nie odpowiedziała na odszczeknięcie Zacha. Sięgnęła tylko za siebie i walnęła go w pierś. - Nie pojadę z... - Miki uśmiechnęła się słodko, - ...nim. - Zatem lepiej pakuj swój tyłek tutaj. Miki spojrzała na Conalla. Stał oparty o swój motor, wyglądając luźno i niewinnie, jak zawsze. Wcale nie pomagało, że miał na sobie czarne dżinsy, czarne buty, czarną koszulkę i czarną skórzaną kurtkę. W tej całej czerni wyglądał cholernie dobrze. Posłał jej ten swój niewinny uśmiech, na który wbrew woli zareagowała cichym jękiem. Bez wątpienia Conall nie zamierzał jej niczego ułatwiać. - Może po prostu się ruszysz? Sara obróciła Miki, po czym popchnęła ją w kierunku Conalla. Miki zobaczyła w jego oku drapieżny błysk, ale nie zamierzała okazać mu słabości. Nie, jeśli miała w tym względzie coś do powiedzenia. Przybrała zdeterminowany wyraz twarzy i podeszła do niego. - Dobra Wikingu, kilka podstawowych zasad. Wydał się zaciekawiony. - Takich jak? - Żadnego nieodpowiedniego dotykania. Żadnego ocierania się o mnie, ani nawalania się na mnie. Żadnych numerów na motorze, które zmuszą mnie do mocniejszego złapania się za ciebie. Rozumiemy się? Conall zachichotał. - Ciągle zapominam, że dorastałaś wśród motocyklistów. Nachylił się bliżej niej. Rozpoznała zapach, który poczuła w jego pościeli. Naprawdę lubiła ten zapach. Niech go piekło pochłonie. - Słuchaj cukiereczku, po prostu wsadź ten swój mały tyłeczek na motor. Miki przeszyła go wzrokiem. - Może ja nie chcę jechać? Jego głowa znajdowała się tak blisko, że niemal dotykał jej policzka. Niemal. - Możemy zostać, jeśli chcesz. Jestem pewien, że w tak wielkim domu, znajdziemy sobie coś do roboty tylko we dwoje. Nachylił się jeszcze bardziej i wciągnął w siebie jej zapach. Poczuła jak iskra przepłynęła od jej podbrzusza, wzdłuż całego kręgosłupa, aż do karku. - Dobry Boże, kobieto - jęknął. - Tak pięknie pachniesz. Odsunęła się od niego, ale złapał ją za ramię.

Nie puszczając dziewczyny, przełożył nogę nad motorem, po czym delikatnie przyciągnął ją bliżej. - Wskakuj. Zmusiła się, by wśliznąć się na siedzenie za nim i wziąć kask, który jej wręczył. Drań. Dobrze wiedział, jak na nią działał. Założyła kask na głowę i zacisnęła wiązania. Uruchomił motor i czekał. Wiedziała, że czeka na nią, ale nie wiedziała, dlaczego. - No co? - odburknęła, próbując przedrzeć się przez hałas silnika. - Masz zamiar się mnie złapać, czy nie? - Właśnie rozważałam wariant ‘czy nie’. Odchylił się do tyłu, opierając się o nią i jej piersi od razu stwardniały. Jeszcze nie ruszyli, a już złamał jedną z zasad. - Albo mnie obejmiesz w pasie, albo zacznę kręcić kółka. Wiedziała, że nie żartuje. Z cichym jękiem objęła go w pasie. Przyciągnął ją bliżej, upewniając się, że jej klatka piersiowa ściśle przylega do jego pleców, co nie pomagało jej twardniejącym sutkom nawet troszeczkę. Wycofał motor z podjazdu i pognał za resztą Sfory, która wyjechała minutę wcześniej. Kto by przypuszczał, że będzie to tak dużo trudniejsze, niż by się mogła spodziewać? Conall nie potrafił odpuścić niczym pies trzymający kość, choć ciągle mu powtarzała: „Rzuć to, rzuć to”. Musiała znaleźć się w Seattle. Musiała odseparować się od Wikinga zanim zrobi coś, czego będzie żałować do końca swojego życia. Conall zrównał swój motor z motorem Zacha. Jechali teraz razem w dół ulicy. Miki obserwowała Sarę, jej przyjaciółka była w swoim żywiole. Ramionami obejmowała Zacha i mówiła mu coś do ucha, przekrzykując warkot silnika i wywołując uśmiech na jego twarzy. Choć, bardziej to przypominało oznakę pożądania. Ta dwójka wydawała się naprawdę cieszyć swoim towarzystwem. Miki westchnęła nagle zdając sobie sprawę, że zazdrości przyjaciółce. - Wszystko w porządku tam z tyłu? Znowu ten wilczy słuch. Jak ktokolwiek z nich może czuć się komfortowo w tym domu robiąc cokolwiek, gdy każdy wszystko słyszy? - Mik? - Nic mi nie jest. - Kłamczucha. Kierował teraz jedną ręką, drugą sięgając po jej dłoń. - Co się dzieje? - Mam dużo na głowie. - Musisz nauczyć się relaksować. Wiesz, jestem przekonany, że potrafiłbym ci w tym pomóc. Och, mogła się założyć, że by potrafił. - Nie, dziękuję. - Serio? Jesteś pewna? Miki przewróciła oczami, ale nie potrafiła powstrzymać uśmiechu. Ten facet był całkowicie bezwstydny. - Ty nie musisz nic dla mnie robić. W ogóle. - Psujesz całą zabawę.

Rozdział 5

Miki nie przypuszczała, że zmiennokształtny może być tak nudny. Gościu paplał bez umiaru. Tylko o sobie. Nawet jego imię brzmiało nudnie. Bob. W myślach zaczęła nazywać go Bob, Król Nudziarzy. Pozwoliła mu ględzić, gdy sama rozglądała się po klubie. Fakt, nie był wymyślny, ale to dlatego, że wilki nie potrzebowały niczego wymyślnego. Ciemne, klimatyczne pomieszczenie z dużym barem, parkietem do tańczenia i kilkoma sypialniami, gdzie zmiennokształtni mogli się zaszyć wraz z wybraną partnerką lub partnerem. To był neutralny grunt. Miejsce, gdzie mogli się zebrać razem, potańczyć, spędzić miło czas bez pilnowania swego terytorium. Oczywiście, nie obejmowało to całości klubu, ledwo część należącą do wilków. Piętro niżej znajdował się najpopularniejszy klub Północnej Kalifornii. Miejsce, gdzie bogaci i sławni mogli spotkać się ze zwykłymi ludźmi. Czytała o klubie Sary w jednym z magazynów w księgarni. Miejsce nie tylko było popularne, było maszynką do zarabiania pieniędzy, wyznaczało nowe trendy i tak dalej. Miki wreszcie zdała sobie sprawę, że nadal ciężko jej się z tym uporać. Sara była cholernie bogata. Nie lekko nadziana, lecz naprawdę kurewsko bogata. Z tego co mówiła Kelly, jej nowa koleżanka ze Sfory, Sara nie tylko miała dostęp do pieniędzy Sfory, ale też miała swój własny spadek odziedziczony po rodzicach. Jej babcia nie chciała z niego korzystać, zmuszając wnuczkę do pracowania na każdą nawet najmniejszą rzecz, jaką chciała dostać. Z tego akurat Miki była zadowolona. Mogła wyobrazić sobie bogatą, pełną pogardy zmiennokształtną Sarę. Miki prawdopodobnie nigdy nie zaprzyjaźniłaby się z tą Sarą. Ale wystrzałowa, nadal nosząca niewydumaną bieliznę Sara, była zdecydowanie jej przyjaciółką. Jej najlepszą przyjaciółką, podobnie jak Angelina. To również była ta Sara, która stała się prawdziwym rozjemcą, zbierając razem całą Sforę, której członkowie swego czasu nie mogli znieść siebie nawzajem. Miki omiotła wzrokiem parkiet szukając przyjaciółki, aż wreszcie ją odnalazła. Nadal nie mogła uwierzyć, że ta dziewczyna jeszcze sześć miesięcy temu ledwo mogła stać o własnych siłach, doskwierał jej nieustanny ból i samotność tak ogromna, że prawie nie do udźwignięcia. Tak samo mocno jak Miki jej teraz zazdrościła, równocześnie czuła ogromną radość z jej powodu. Miki obserwowała jak Sara w ulubionym kowbojskim kapeluszu poruszała się rytmicznie tuż przy Zachu. Cechowała ją gracja i precyzja, nic dziwnego, że Zach nie potrafił utrzymać rąk przy sobie. Miki ocknęła się nagle, spostrzegając, że Bob nadal ględzi. Jej przeklęty mózg potrafił równocześnie słuchać jego bzdur i myśleć o dwudziestu innych rzeczach. Jej nauczycielka z liceum nazywała to prawdziwym darem. Do dupy z takim darem, jeśli miałaby słuchać przez całą noc, jaki to Bob jest wspaniały. Dzięki Bogu, nie należał on do Sfory Sary.

Oczywiście, nie powstrzymywało to Boba przed próbą poderwania jej. Przysunął się bliżej, co wcale jej się nie podobało. Czuła się naga mając na sobie tylko zakończone metalowymi wstawkami Martensy. Ponieważ do Północnej Kalifornii musiała lecieć samolotem, całą swoją broń zostawiła w domu. Miki nauczyła się już dawno temu, że kobieta jej wzrostu zdecydowanie potrzebowała wsparcia. Rozejrzała się wokół w poszukiwaniu butelki piwa, którą mogłaby rozbić na głowie Boba, gdyby zaszła taka potrzeba, lecz w tym momencie z tłumu nagle wyłonił się Conall. Złapał Boba za kark i walnął jego czaszką o bar. Następnie podniósł go i odrzucił na bok, posyłając go poprzez pomieszczenie, gdzie zatrzymała go ściana. Conall wyszczerzył się w uśmiechu siadając na stołku obok niej. Tym samym, który właśnie opuścił Bob przy jego wydatnej pomocy. - Dobrze się bawisz? Najwidoczniej, nie będą rozmawiać o sposobie Conalla na pozbycie się konkurenta. Zastanowiła się, czy zrobił to, ponieważ Bob sprawiał, że czuła się niekomfortowo, czy też dlatego, że Bob wywołał w nim uczucie dyskomfortu siedząc tak blisko niej. Nienawidziła się za żywienie nadziei, że z obu tych powodów. - Tak, na dole ssie, ale to miejsce jest wspaniałe. - Tutaj wstęp ma tylko rodzina. Wiedziała, że uważał wszystkie wilki za swoją rodzinę. I z jakiegoś nieznanego powodu, podobało jej się to. - Chcesz coś do picia? - Wodę. Miki patrzyła, jak nachylił się nad ladą, by porozmawiać z barmanem. O rany, był naprawdę długi. Długi i wielki. Zdjął kurtkę i położył ją za barem tuż obok jej. Nie miał tak ciemnej karnacji jak Zach, ale nie był też blady. Miał na sobie czarny t-shirt bez rękawów, co pozwalało podziwiać rozmiar jego barków i ramion. Skupiła się na wąskiej czarnej bransolecie, którą nosił na nadgarstku. Wyglądała, jakby zrobiła ją dziecko. Kilka kawałków wełnianej nitki związanych ze sobą. Mimo to, wydawało się, że jest to najbardziej seksowna rzecz, jaką widziała w życiu. Nie potrafiła tego wytłumaczyć. Tak po prostu było. Dobra. Musi z tym skończyć. Natychmiast. Miki ześlizgnęła się z barowego stołka i przeciągnęła, rozprostowując plecy. Całe jej ciało wydawało się niezwykle napięte. Napięte i marudne. Angie miała rację. Miki była chodzącym napięciem, ale miała tak wiele na głowie. Wcale nie przesadzała, gdy wspomniała o tym Conallowi. Miała więcej na głowie, niż ktokolwiek mógł sobie wyobrazić. Nagle przed jej twarzą zmaterializowała się butelka wody i Miki zdała sobie sprawę, że odpłynęła myślami, stojąc przed Conallem. Świadomość, że obserwował ją jak się przeciągała, napełniła ją przyjemnym ciepłem. Znowu to samo. Musi zacząć się kontrolować. Miała wystarczająco wiele problemów bez zamartwiania się o pojawiające się bez żadnej kontroli rumieńce. Miki złapała butelkę i podniosła wzrok na Conalla, który akurat nachylał się nad nią. - Chryste, ależ ty wysoki. Czy w twojej rodzinie wszyscy są tacy cholernie wysocy? - Nordyckie geny. Zabawny fakt, muzyka grała zdumiewająco głośno, ale żaden z wilków nie miał problemów ze słyszeniem siebie nawzajem. Ona jednak, przy techno tak mocno dudniącym z głośników, nie potrafiła usłyszeć cholernego słowa, jeśli nie było ono wykrzyczane wystarczająco głośno. Miki wypiła łyk wody starając się ignorować stojącego tuż za nią Conalla. Czuła ciepło bijące z jego ciała, i było to całkiem przyjemne uczucie. Conall zapatrzył się na kark Miki. Patrzenie na nią, jak się przeciąga rozprostowując zesztywniałe mięśnie nieomal doprowadziło go do erekcji.

Miała na sobie dopasowaną koszulkę z głębokim dekoltem, który pozwalał przekonać się jak długa i smukła była jej szyja. Ramiona wąskie, ale silne, plecy proste i delikatnie umięśnione. Mógłby powiedzieć, że Miki była dziewczyną, która wie jak sobie radzić. Podobało mu się to. Podobało mu się, że nie była paniusią czekającą na rycerza w lśniącej zbroi pędzącego jej na ratunek. Zanim rycerz dotarłby na szczyt zamkowej wieży, ona już dawno zadbałaby o swoje bezpieczeństwo. Uważał, że jej umysł był wyjątkowo seksowny. Cóż, jej umysł i tyłeczek. Nie mogąc się powstrzymać, uniósł dłoń i kciukiem musnął skórę na jej karku. Zesztywniała, ale nie odtrąciła jego dłoni. Biorąc to za dobry znak, kontynuował delikatny masaż, obserwując jak jej ciało reaguje na jego dotyk. W krótkim czasie odprężyła się odrobinę, pozwolił sobie zatem ułożyć na jej szyi całą dłoń. Palce rozchyliły się spoczywając na jej barku i szyi, delikatnie rozmasowując wrażliwą skórę. Nadal stała odwrócona do niego plecami, ale miał niemal pewność, że przymknęła oczy, gdy opuściła głowę. Zaczął masować coraz większą powierzchnię jej karku i szyi, gdzie czuł szczególne napięcie. Nie przerywał spokojnych ruchów, aż usłyszał wielce obiecujący jęk i ten dźwięk prawie go zabił. Delikatnie przyciągnął ją do siebie, jej plecy oparły się o jego klatkę piersiową. Mając na nogach Martensy o niskich podeszwach, jej głowa sięgała akurat do wysokości jego klatki piersiowej. Ach, mógłby sprawić, ze ten wzrost zapracowałby idealnie dla nich obojga. Nachylił się do jej ucha: - Zatańczysz? Odwróciła się i spojrzała mu prosto w oczy. - Żartujesz sobie? Zastanowił się, czy może martwi się, że słabo tańczy. - A w czym problem? - Mam ledwie 160 cm wzrostu, a ty chyba ze trzy metry. Będziemy wyglądać jak kretyni. - Nie mam trzech metrów wzrostu. Przesunął się, by stanąć przed nią, w końcu uwalniając jej kark. Przez ułamek sekundy wydawała się zawiedziona. - Wiesz Kendrick, rozczarowujesz mnie. - Czym konkretnie? - Myślałem, że takie mądre dziewczyny są dużo bardziej kreatywne. Zamarła, szybko jednak na jej twarzy pojawił się wyraz zaskoczenia, gdy pochylił się wsuwając dłonie pod jej pośladki i unosząc ją z łatwością do góry. Miała na sobie seksowną skórzaną minispódniczkę, która pozwoliła mu przekonać się, jaką ma pod spodem bieliznę. Satyna. Miło. - Oszalałeś? Postaw mnie na ziemi! Uśmiechała się jednak, wcale nie wyglądając na tak bardzo wkurzoną. - W żadnym razie. Idziemy zatańczyć. Obejmij mnie za szyję. Szybko spełniła polecenie, gdy w jednej chwili udał, że zamierza ją upuścić. - Grzeczna dziewczynka. A teraz obejmij mnie nogami. Uniosła brwi, a na jej twarzy pojawił się uśmieszek. - Przestań myśleć tylko o jednym, Kendrick. Przewróciła oczami, ale równocześnie objęła go nogami w pasie. Zaplątała je za jego plecami, tak, że jej podbrzusze znalazło się na wysokości jego krocza. W tej chwili jedyne o czym marzył, to znalezienie się w tej samej pozycji z powrotem w jego pokoju, będąc całkowicie nagim.

Miki nie mogła uwierzyć, że jeszcze mu nie przywaliła. Powinna była to zrobić. Z ociąganiem się, musiała jednak przyznać, że jego obecność między jej nogami, sprawiała całkiem miłe wrażenie. Patrząc tylko na nią poprowadził ich oboje na parkiet. Miki czuła się niezręcznie, jego rozpalony wzrok, przenikał wprost przez nią. Nikt wcześniej tak na nią nie patrzył. Przynajmniej nigdy nie zauważyła, by coś takiego miało miejsce. Nie wiedziała, co ma powiedzieć, czy jak się zachować w takiej sytuacji, zaczęła się zatem rozglądać dookoła. Poczuła jego ruch, i nieomal straciła dech. Podobało się jej, jak się poruszał. Przez głowę przemknęła jej myśl, czy tak samo ruszał się w łóżku. Niewłaściwa myśl. Niewłaściwa myśl. Niewłaściwa myśl. Zauważyła, że Sara ją obserwuje. Spodziewała się, że będzie tryumfować, lecz jedynie posłała Miki niezwykle ciepłe spojrzenie, co było jeszcze gorsze. Nie chciała, by Sara nabrała nadziei, na coś, co nigdy nie nastąpi. Wiedziała, że Sara się o nią troszczy. Było tak odkąd pomogła Miki wstać z ziemi na placu zabaw, co miało miejsce wiele lat temu, gdy jacyś chłopcy przewrócili Miki wyzywając ją od czubków. Sara pomogła jej się podnieść, podczas gdy Angelina dokopała chłopakom. Uśmiechnęła się na wspomnienie uciekających w popłochu chłopców, po tym jak Angelina z nimi skończyła. Od tego czasu broniły siebie nawzajem, nawet ryzykując życiem. Jednak czasem obawy Sary i Angeliny były nieco przytłaczające. Poczuła delikatne ugryzienie w szyję i odwróciła głowę, by spojrzeć na Conalla. Natychmiast wpadła w pułapkę jego niebieskich oczu. Sprawia jej tyle kłopotów. - Gdzie byłaś? - Co? - Nie udawaj, Mik. Byłaś gdzieś tysiące kilometrów stąd. Gdzie się wybrałaś? - Nigdzie. - Na potwierdzenie pokręciła głową. - Tak, tylko sobie myślałam. - Często ci się to zdarza, co? - Chyba tak. - O czym myślałaś? - Nie chcesz wiedzieć, Wikingu. - Lubię, jak mnie tak nazywasz. Cóż, to była ostatnia rzecz, jaką chciała usłyszeć. Nazywała go tak, by go drażnić. Idiotka, który facet poczuje się urażony, gdy ktoś nazwie go Wikingiem. - Naprawdę chcesz wiedzieć, o czym myślę? Idealnie. Dobrze wiedziała, jak go odstraszyć. Odstraszyła już tak wielu innych. - Przecież zapytałem, prawda? - Myślę, że Sara powinna przestać tak się cieszyć z tego, że tańczymy razem oraz zastanawiałam się, czy Zach zamierza pieprzyć się z nią od razu na parkiecie, czy raczej najpierw zaciągnie ją do łazienki. Przez ostatnie dziesięć minut ciągle trzymał ją za tyłek, a jego krocze zatrzymało się w bardzo wymownej pozycji. Zastanawiam się także, czy powinnam założyć na obronę pracy dyplomowej swoją niebieską garsonkę, czy raczej tą ciemnozieloną. Albo czy w ogóle zakładać garsonkę, czy zwykłą sukienkę. Potem przypomniałam sobie, że przecież nie mam sukienki. Następnie starałam się ustalić, czy jestem głodna, czy nie i zdecydowałam, że nie. Rozmyślałam też, czy potrafiłabym znaleźć sposób, by zlikwidować rządowy deficyt bez podnoszenia podatków. Conall zgodnie z przewidywaniami zapatrzył się na nią. - Rany. - Sam chciałeś wiedzieć. - Zgadza się, chciałem. - Uważnie studiował jej twarz. - Czy kiedykolwiek zdarza ci po prostu przestać myśleć? Albo przynajmniej myśleć o jednej rzeczy na raz? się Miki zastanawiała się przez moment, po czym odpowiedziała krótko:

- Nie. - Serio? - Trudno mnie rozproszyć. Wiking posłał jej znaczące spojrzenie i znowu poczuła ten powiew starożytnych Chin. - Założę się, że ja bym potrafił. Parsknęła lekceważąco i zanim zdążyła się powstrzymać, wypaliła: - Obiecanki, cacanki. Miki zamarła, podobnie jak Conall. - Hmm... - Za późno. Słowo się rzekło. - Ale... - Nie. Rękawica została rzucona. Poczuła jak jego ręce mocniej zacisnęły się na jej tyłku i Miki cicho pisnęła. - A ja, jako prawdziwy mężczyzna, zamierzam ją podjąć i walczyć o swoje. Dobra. Dokładnie od kiedy to twardnieją jej sutki, choć nie ma mrozu i nikt ich nie dotyka. W dodatku, co jest jeszcze gorsze, zanim ta noc się skończy, prawdopodobnie będzie musiała zmienić bieliznę. Kiedy to wszystko się zaczęło? I co się stało z jej postanowieniem, nieangażowania się w żaden związek, zwłaszcza z ogromnym zmiennokształtnym. Powinnam była wpisać też jego tyłek na Listę! - Wibrujesz. - Wcale nie! - Twój telefon wibruje. - Żartobliwie zacmokał. - Znowu o jednym. Co się z tobą dzieje? Nagle jej twarz rozgorzała, tak jak reszta jej ciała. Wyciągnęła telefon z etui przypiętego na biodrze i przytrzymała w górze. - Muszę go odebrać. Z oczywistą niechęcią, wolno odstawił ją na ziemię i odprowadził z parkietu. - Odbierz swój telefon. Wracam za pięć minut. Patrzyła jak Conall odchodzi kierując się do łazienki. Lubiła patrzeć jak tak odchodził. Co do diabła ona wyprawia? To niedorzeczne. Zachowywała się niedorzecznie. Powinna martwić się swoją obroną, a nie zajmować się widokiem jego tyłka w dżinsach. Odebrała telefon. - Słucham? Po numerze rozpoznała, że dzwoni Craig. Ale zasięg w klubie pozostawiał wiele do życzenia. Rozłączyła się, zeszła na dół, a potem całkowicie wyszła z budynku.

Rozdział 6

Conall myślał o nagiej Miki, kiedy mył ręce. Właściwie ostatnio tylko to robił. Myślał o jednej niewysokiej nagiej kobiecie. Zanim pojawiła się Miki, żadna inna kobieta nie zaprzątała tak bardzo jego myśli. Przez jego i Zacha życie przewinęło się wiele striptizerek, kelnerek, czy barowych panienek. Dziewczyn, które wiedziały jak cię rozpalić, a potem ci obciągnąć bez zbędnych ceregieli. Dziewczyn, które nie spodziewały się od ciebie telefonu następnego ranka. Miki ani trochę nie przypominała tych dziewczyn. Była seksowna i pociągająca nawet się nie starając. Z tego co mógł powiedzieć, nie malowała się i wcale tego nie potrzebowała. Za każdym razem, gdy ją widział, miała na sobie te przeklęte Martensy, jakby nie miała innych butów. Dopasowywała do nich te seksowne mini spódniczki, albo szorty, a dzisiaj założyła skórę. W skórze wyglądała naprawdę dobrze. Sprzeciwiała mu się na każdym kroku. Conall poczuł pierwsze ukłucie niepokoju, że zaczął się w niej zakochiwać. Nadal jednak, nie znał bardziej płochliwej kobiety. Nie było mowy o tym, by mogła się z nim mierzyć, nie na serio. Conall wytarł ręce i ruszył do wyjścia. Zanim zdążył dotknąć klamki, drzwi otworzyły się i do środka weszła jego niemal identyczna kopia. Kuzyn Einarr miał jednak orzechowe oczy i zawsze wyglądał, jakby był na coś wkurzony. Facet był nieprzyjemny i choć minęło już sporo lat, Conall nadal nienawidził swoich krewnych. - Witaj kuzynie. Miki musiała nie tylko wyjść z klubu, ale przejść jeszcze spory kawałek w dół ulicy, żeby uzyskać przyzwoity zasięg w komórce. Wybrała numer Craiga. - Czego chciałeś? - burknęła w słuchawkę, uważnie lustrując okolicę. - To nie brzmiało przyjaźnie. Craig potrafił być taki upierdliwy. - Craig. - Dobra, dobra. Tylko żartowałem. Chciałem się upewnić, że zgodnie z planem będziesz tu jutro w nocy. - Tak. A co? - Wszyscy nie mogą się ciebie doczekać. Prawda, chłopaki? Miki roześmiała się słysząc jednostajne krzyki dobiegające z telefonu: - Mi-ki! Mi-ki! Mi-ki! - Dobrze, już dobrze. Będę. Ależ z was idioci. - Spotkajmy się w barze Patty. - O której? - Byle po dziesiątej. Będziemy tu aż do zamknięcia.

Oczywiście, że będą. Jej przyjaciele z Seattle byli najtwardszymi zawodnikami, jeśli chodzi o picie, jakich znała. - Nie zawiedź nas, Królowo Rozpaczy i Bólu, władczynio mrocznej krainy zwanej Teksas. Miki zamknęła oczy. Jej przyjaciele byli takimi dziwakami, co mówiło też wiele o niej, ponieważ często nazywali ją swoją królową. - Przecież mówię, że będę. Nie bądźcie natarczywi. - W porządku, kochana. Zatem, do zobaczenia. Rozłączyła się i schowała telefon do etui zawieszonego na biodrze. Objęła się ramionami, okrutnie marzła. Noce w Północnej Kaliforni były zimne. Dlaczego Sfora Sary nie mogła zamieszkać w Południowej Kalifornii, gdzie jak słyszała, zawsze było ciepło? Miki zawróciła z powrotem do klubu. Kiedy mijała boczną alejkę, zatrzymała się. Musiała. Ktoś wołał ją po imieniu. Wlepiła wzrok w ciemny zaułek pogrążonej w mroku alejki. Wtedy znowu usłyszała wołanie. Kobiecy głos, właściwie para głosów, wzywających jej imię. Obróciła się w kierunku alejki, ale nie weszła głębiej. Wcale też nie miała takiego zamiaru. Nie była głupia. Wolała wrócić do klubu, by złapać Sarę i Zacha. Zatrzymała ją ręka, która nagle złapała ją za ramię. - Nie odchodź. Spojrzała w twarz kobiety... albo mężczyzny... albo czegoś pomiędzy. Nie była w stanie ustalić prawdy. Było piękne, ale androginiczne. To, że trzymało ją za ramię, wywoływało w Miki duży dyskomfort. - Puść mnie. - Nie odchodź, cukiereczku. Teraz gdy do nas dołączyłaś, pora zaczynać imprezę. Wtedy spróbowała wciągnąć Miki głębiej w alejkę. Miki jednak pamiętała słowa instruktora zajęć samoobrony „Nigdy nie pozwólcie, by zabrali was w inne miejsce. Nigdy.” Dla Miki alejka była właśnie innym miejscem. Za cholerę nie miała zamiaru tam się znaleźć. Wyciągnęła rękę i chwyciła kobietę za włosy - bo to była kobieta, prawda? pociągnęła ją do siebie, tak że obie walnęły w zaparkowany nieopodal samochód. W czasie gdy Miki szarpała kobietę za włosy, w samochodzie włączył się alarm. Pociągnęła głowę przeciwniczki wystarczająco mocno, by w dłoni został jej pęk kłaków. Kobieta tak strasznie pisnęła, że Miki pewnie by wpadła w panikę, gdyby nie była akurat zajęta bronieniem się przed zawleczeniem w to „inne miejsce”. Odpowiedź na pisk, jaka dobiegła z głębi alejki jeszcze zwiększyła jej zaciekłość. Pięścią, w której nadal tkwiły wyrwane włosy, uderzyła kobietę w twarz, potem wykorzystała swoje obite stalą Martensy i kopnęła ją w krocze. Mężczyzna, czy kobieta i tak wiedziała, że zaboli. Jak tylko istota opadła na ziemię, Miki wyrwała z uścisku ramię i uciekła.

*** - Czego chcesz, Einarr? - Czy to człowiek nie może już zobaczyć się ze swoim kuzynem? - Nie. Dobrze wiesz, że Zach nie chce cię tutaj widzieć. Zwłaszcza po tym, co stało się ostatnim razem. Wilcza krew nadal dekorowała ściany z czasu ich ostatniego spotkania. - Nadal ganiasz za tym Irlandzkim Psem. Jak możesz patrzeć na siebie w lustrze? Conall wywrócił oczami. Prowadzili tę rozmowę już od ponad dziesięciu lat. Była ona równie nudna jak nudny był sam Einarr. Naprawdę, jedyną rzeczą, jaką jego kuzyn

odziedziczył po swoich przodkach wikingach, było nazwisko i zdeprawowanie. Poza tym nie było w nim nic z Wikinga czy wilka. Taki zwykły mały palant. - Zejdź mi z drogi, Einarr. Ku jego zaskoczeniu, Einarr odstąpił. Mimo to Conall nie spuszczał z niego wzroku, aż znalazł się na zewnątrz łazienki. Gdy tylko wrócił do baru, zauważył, że są wszędzie. Wilki Viga-Feilan. Nie wróżyło to dobrze. Conall podszedł do Kelly. - Gdzie jest Zach? - Może w biurze? Naprawdę nie wiem. Conall skierował się do biura, zanim wszystko wymknie się spod kontroli. Dlatego właśnie Zach był Alfą. Gdyby to zależało od Conalla, po prostu złamałby kuzynowi kark i tuż przed tym jak trafiłby za kratki, zdążyłby rozpocząć wojnę między Sforami. Prawdopodobnie nie był to zbyt dobry pomysł. A przynajmniej w tym momencie to nie był dobry pomysł.

***

Miki z rozpędem wpadła z powrotem do klubu, wbiegła na schody i trafiła prosto w ramiona wilka pilnującego drzwi. - Hej, hej. Wszystko w porządku? Miki obejrzała się za siebie. Nikt jej nie gonił. Wzięła głęboki oddech i spróbowała się uspokoić. - Lepiej sprowadzę Sarę. Miki złapała go za ramię. - Ani mi się waż! Miała wystarczająco dużo problemów na głowie. Wmieszanie w to Sarę rozpętałoby prawdziwe piekło. - Nic mi nie jest. Naprawdę. - Krwawisz, skarbie. Miki zerknęła na swoje przedramię. Widać na nim było cztery krwawe szramy. Super. Ślady pazurów. - Zaraz się tym zajmę. Nic mi nie będzie. Skierowała się na schody, zatrzymując się przy barze, by zabrać swoją skórzaną kurtkę. Założyła ją na siebie i ruszyła do łazienki. Dzięki bogu nie natknęła się na Conalla czy Sarę. Mogła sobie wyobrazić, jaką ta dwójka rozdmuchałaby aferę, zupełnie niewspółmierną do okoliczności. Łazienkę znalazła stosunkowo łatwo. Jak można było ją przegapić? Wisiało nawet oznaczenie ‘Suki’. Weszła do środka, tuż po tym jak wyszły z niej jakieś kobiety. Podeszła do umywalki zerkając na swoje odbicie w lustrze. Chociaż wyglądała na lekko spoconą, nadal sprawiała wrażenie opanowanej. Dobrze. Wysunęła z rękawa kurtki zranioną rękę i wsunęła ją pod strumień zimnej wody. Skrzywiła się z bólu. Na szczęście rany nie były zbyt głębokie. Złapała papierowy ręcznik i ostrożnie wytarła okolice rany. Skupiona na doprowadzaniu się do porządku, dopiero po paru minutach zauważyła, że gapi się na nią stojąca za jej plecami kobieta. Obserwując jej odbicie w lustrze, Miki podziwiała jak bardzo kobieta przypomina Conalla. Zabawne, nigdy nie wspominał o siostrze. Kobieta się nie odzywała, nadal jednak gapiła się na nią, a na ustach błąkał jej się znaczący uśmieszek. Miki nie była w nastroju. - Czego? - burknęła.

- Próbuję dociec, co mój kuzyn robi z taką małą karlicą, jak ty. - Może powinnaś jego się o to zapytać i nazywanie kogoś małą karlicą to nadmierna semantyka. Karlica z założenia jest mała. Kobieta zagapiła się na Miki i Miki nie mogła się oprzeć. - Przepraszam, mam powtórzyć wolniej? Może któryś wyraz wydał się niezrozumiały? Kobieta warknęła, gdy Miki z powrotem założyła kurtkę. Będąc sobą, Miki nie potrafiła odpuścić. - Wiesz, posiadanie specyficznych potrzeb nie jest powodem do wstydu - nachyliła się i konspiracyjnie szepnęła: - Małe może być piękne. Kończąc tym stwierdzeniem rozmowę, ruszyła do drzwi. Kobieta jednak nie pozwoliła jej tak łatwo odejść, łapiąc ją za dopiero co zranione ramię. Miki wydała z siebie krótki okrzyk bólu, który trwał jedynie sekundy, ponieważ nagle znikąd pojawił się Conall. Uniósł kobietę do góry i odrzucił na przeciwległą ścianę. - Powinienem rozerwać ci gardło. - Za słaby w uszach jesteś kuzynie. Conall warknął, jego kły wysunęły się na niebezpieczną długość. Za plecami usłyszał gniewny pomruk. Pod ramię wsunęła się czyjaś ręka, sięgając jego szyi. - Puść ją, albo złamię ci kark. Einarr. Conall był jednak zbyt wkurzony, by odpuścić kuzynce. Zraniła Miki. Była to jedyna myśl, jaka pulsowała w jego wilczym umyśle i była to jedyna rzecz jaką potrzebował wiedzieć. - Pierdol się. Einarr wzmocnił uścisk, gdy do uszu Conalla doleciał z oddali dźwięk tłuczonego szkła. Wtedy poczuł jak Einarr zesztywniał. - Puść go, albo czegoś ci ubędzie. Troje Viga-Feilanów opuściło wzrok. Miki sięgnęła w dół i wsunęła rozbitą butelkę między nogi Einarra, przykładając ostre krawędzie do jego krocza. - Co za cholera? Einarr nie przywykł, by kobieta mu się przeciwstawiała. Był wielki i budził respekt. Przyzwyczaił się do swojej przewagi. Jednakże, jak było widać, Miki miała to za nic. - Puść go. - Zabierz to ode mnie w cholerę... hej! Przestań się wygłupiać! Conall roześmiałby się na widok oczywistego dyskomfortu kuzyna, gdyby trzymająca go ręka nie zacisnęła się mocniej na jego gardle. - Miki. Odsuń się. - Conall włączył się do rozmowy. - Nie ma mowy. Dziewczyna wysunęła się zza nóg Einarra i spojrzała na Conalla. - Zbyt dobrze się bawię. - Zerknęła na Einarra. - Widziałeś kiedyś, jak kastruje się konia? Ja widziałam. Czuł strach i panikę, która zaczynała rosnąć w Einarrze. Bardzo mu się to podobało, ale chciał też, by Miki nic się nie stało. - Hej, Conall. Co się dzieje? Jego para Alfa. Uwielbiał w Sarze to, że zawsze wydawała się taka spokojna. Taka w pełni opanowana, tuż przed tym, gdy kogoś miała spotkać krzywda z jej ręki. - Tylko małe nieporozumienie. - Czyżby? - Sara schyliła się bliżej Miki. - Co robisz? - Odkrywam nową zabawę ‘Jak zmienić ogiera w wałacha?’ Choć w tym przypadku bardziej odpowiedni będzie chyba termin ‘Jak zmienić psa w sukę?’

Conall usłyszał jak Einarr chrząknął. Domyślił się, że Miki zbyt dobrze się bawi tą rozbitą butelką. - Mik, dalej poradzimy sobie sami. - On nie należy do twojej Sfory, prawda? - Nie. - Zatem, jako Teksanka, nie mam wyboru, jak oferować swoją pomoc w zamian za waszą gościnność. Dopóki więc, nie zabierze tych swoich łap od Conalla... jego jaja należą do mnie. Sara wyprostowała się. - Słyszałeś ją. - Sara przysunęła się bliżej Einarra. - Gdybym była na twoim miejscu, zrobiłabym to, o co prosi. Gdy miała dwanaście lat, przez dwa lata pracowała na ranczu. Ta dziewczyna nie boi się widoku krwi. Einarr uwolnił Conalla z uścisku. - Grzeczny chłopiec. - W głosie Miki dało się słyszeć protekcjonalne tony. - A teraz siad. Sara zakryła dłonią usta Miki i pociągnęła do tyłu, gdzie dołączyła do reszty Sfory. Zdumiewał go fakt, że Miki udało się przeżyć tak długo. Dłoń Sary spoczęła na jego ramieniu. Usłyszał jej spokojny głos tuż przy uchu. - Kto to jest? Conall starał się poskromić tkwiącą w nim bestię. Jeśli straciłby teraz kontrolę, zabiłby stojącą przed nim kuzynkę. Sara zapewne to wyczuwała. Zbyt dobrze znała swoją Sforę. - To moja kuzynka. - Mówiąc to puścił trzymaną kobietę. - Gudrun Viga-Feilan. W tym momencie nie stać go było na nic więcej. Nie stanowiło to jednak problemu. Sara odepchnęła go na bok. Dwie kobiety przyczaiły się, podczas gdy Einarr i Conall nie spuszczali z siebie wzroku. Sara przybrała obronną postawę wobec Conalla. Wyglądało to nieco zabawnie, biorąc pod uwagę, że był od niej sporo wyższy. Widział jednak do czego była zdolna. Gudrun nie miała do tego okazji. - Śliczna blizna - szyderstwo spłynęło z ust kuzynki. Znowu się poderwał, by ją chwycić, ale Zach przytrzymał go za ramię. Uświadomił sobie, że Zach nie chce, by Conall się w to mieszał. Nie dlatego, że zapowiadała się walka między dwiema dziewczynami, ale ponieważ uwielbiał patrzyć, jak Sara dokonuje zniszczenia. To go podniecało. - Och, co za błyskotliwość. Tego jeszcze nie słyszałam. Gudrun zmrużyła oczy. Conall wyczuwał jak się zirytowała, gdy Sara nie przejęła się jej obelgą. Sary naprawdę to nie obeszło. Ta kobieta przez lata żyła z dużo gorszymi. Do diabła, już samo mieszkanie z jej babką uczyniło z niej twardy orzech do zgryzienia. Widząc, że Sara nie stanowi łatwego celu, Gudrun znów spojrzała na niego. - Ta mała karlica - skinęła głową w kierunku Miki - taka słabiutka i delikatna. Sara parsknęła. - Prawie odcięła twemu bratu jaja i zrobiła z nich nauszniki. Poza tym ‘mała karlica’ to nadmierna semantyka. Karły z założenia są małe, głupia pindo. - To samo jej powiedziałam - oświadczyła stojąca za Jakem Miki. Gudrun nie mogła znieść, że ktoś ma czelność się z niej naśmiewać. Z głupoty albo braku rozsądku uderzyła Sarę w twarz. Zapadła głęboka cisza. Sara zwróciła swój wzrok na Gudrun, podczas gdy ręką rozmasowywała szczękę. Jednak to Miki przypieczętowała wszystko. - Teraz skopie ci to twoje tłuste dupsko. Wtedy Sara się ruszyła. Złapała Gudrun i walnęła jej głową o ścianę. Przytrzymała ją ponownie, gdy uniosła w górę kolano. Conall usłyszał jak nos jej kuzynki nie przetrzymał

próby. Poczuł krew Gudrun. Sara chwyciła kobietę za jej krótkie blond włosy i pociągnęła za sobą mijając wszystkich, którzy przyglądali się ich starciu. - Czas na ciebie słoneczko. Ty i twoja Sfora nie jesteście już tutaj mile widziani. Sfora Gudrun podążyła w ciszy za nią, Sfora Magnusa szła tuż za Viga-Feilanami. Miki znajdowała się tuż obok niego, gdy Sara ciągnęła jego kuzynkę po schodach na dół, upewniając się, że głowa kobiety zaliczy po drodze kilka ścian i poręcz. Wydostali się na zewnątrz i zanurzyli się w alejkę znajdującą się obok klubu. Sara podniosła kobietę i rzuciła nią o chodnik. Spojrzała na Einarra. - Zabieraj tę dziwkę z mojego terytorium. Jeśli ponownie zobaczę którekolwiek z was, zabiję ciebie, nie ich. - Mówiąc to, miała na myśli innych Viga-Feilanów. - A teraz wypieprzać stąd. Einarr gapił się na nią. Chciał zmusić ją, by uznała jego wyższość, ale Sara nawet nie drgnęła, nie odwróciła też wzroku. Conall był pewny, że nawet nie mrugnęła. Wszyscy widzieli, co się dzieje. Czekali na moment, gdy Sara straci cierpliwość i rozszarpie mu gardło. Z tego powodu nikt nie wpatrywał się w Sarę zbyt długo. Cóż, nikt z wyjątkiem Zacha. Einarr zaczął się wycofywać nie spuszczając jednak wzroku z Sary. W tym momencie był to jedyny sposób, by zachować resztki pozorów wobec swojej Sfory. Niosąc Gudrun, Sfora rozproszyła się do zaparkowanych wzdłuż ulicy maszyn, po czym odjechała. Conall przymknął oczy. Nie mógł spojrzeć w oczy Sary, czy Miki. Jego rodzina nigdy nie zawodziła, by zrobić mu z życia piekło. Poczuł na policzku chłodną dłoń Sary. - Hej, rozluźnij się. Wszystko jest w porządku. - Przepraszam, Sara. - Jestem osobą, której nie musisz przepraszać za rodzinę. Pamiętaj o tym. Uśmiechnął się do niej. Nic dziwnego, że Zach się w niej zakochał. Wyglądało na to, że Zach podziela jej zdanie. Przesunął rękę obok Conalla i musnął jej kark. Następnie chwycił ją za lewe udo i ot tak, nieustraszona Sara straciła całą swoją wojowniczość. Najpierw pisnęła. Tak jak tylko dziewczyna potrafi pisnąć, by zaraz odsunąć się od swego mężczyzny. - Ani mi się waż, Zachariaszu Sheridanie! - Chodź tu, maleńka. Sara wybuchnęła śmiechem i uciekła do klubu, Zach wolno ruszył za nią. Nie musiał biec. Wiedział, że i tak ją złapie, a potem zaciągnie z powrotem do biura. Prawdopodobnie na cudownie perwersyjny seks. Członkowie Sfory spojrzeli po sobie, lecz szybko zaczęli wracać do klubu. Nigdy nie zrozumieją swojej pary Alfa, ale ostatecznie wcale nie musieli ich rozumieć. Miki spojrzała na niego. - Co to u diabła było? - Naprawdę chcesz wiedzieć? Miki zamilkła na chwilę. W końcu potrząsnęła głową. - Chyba nie. - Słuchaj, Miki. Przepraszam za moich kuzynów i dzięki, że wstawiłaś się za mną grożąc Einarrowi wykastrowaniem. Miki wzruszyła ramionami, jakby właśnie nie postawiła się mężczyźnie, który dosłownie mógł ją rozerwać na strzępy. - Żaden problem. - Zdajesz sobie sprawę, że mnie broniłaś. - No i mamy sławetny uśmiech Wikinga. Ten, który gra mi na nerwach.

- Nie wiem, o czym mówisz. - Właśnie, że wiesz. I to co zrobiłam w klubie nie ma żadnego znaczenia. Conall zrobił krok w jej kierunku i Miki się cofnęła. Naprawdę zaczynały mu się podobać te ich małe przepychanki. - Dla mnie znaczy bardzo wiele. Miki zrobiła kolejny krok do tyłu. Potknęła się jednak o własne nogi i zaczęła się przewracać. Conall złapał ją, zanim upadła na ziemię. Otoczył ją ramionami i przytrzymał. Wtedy to poczuł. Przysunął się bliżej i wciągnął obcy zapach. - Gdzie u diabła byłaś? - Nigdzie. Próbowała się odsunąć, ale tylko mocniej ją chwycił. - Wyczuwam coś... krew. Czy ty krwawisz? - To po prostu te kobiece dni. Nic więcej. Spojrzał jej prosto w oczy. - Miki, znam różnicę między otwartą raną, a krwią menstruacyjną. Nie wciskaj mi bzdur. - Pilnuj swoich spraw, Wikingu. A teraz mnie puść. Wysunęła się z jego objęć i odwróciła chcąc odejść. Z mruknięciem złapał jej kurtkę i ściągnął ubranie z jej pleców. Gdy zwróciła się w jego kierunku, by na niego nawrzeszczeć, zauważył krwawe rany na jej przedramieniu. Coś ją podrapało. Cokolwiek wydzielało ten zapach, podniosło na nią rękę i ją zraniło. I nie był to jego kuzyn. Złapał Miki za talię, ignorując jej krzyki - Ty palancie! Zabieraj ode mnie swoje łapy! - i zaciągnął z powrotem do klubu.

Rozdział 7

Conall trzymał ją blisko przy sobie. Czuł jej krew. Czuł ich. Dotykali jej. Dotykali czegoś, co należało do niego. Zaciągnął jej tyłek z powrotem do części klubu należącej do Sfory. Jak tylko weszli do środka, wszystkie wilki zatrzymały się i spojrzały na niego trzymającego Miki. On jednak się nie zatrzymał. Niósł ją przez cały klub prosto do biura Sary i Zacha. Zaczął walić w drzwi. - Czego? - dobiegł go głos Zacha. Prawdopodobnie w tej chwili jego kutas tkwił tak głęboko w ciele Sary, że pewnie czuła go aż w gardle. Ale Conalla to nie obchodziło. - To ja, Conall. - Poczekaj chwilę. W zwykłych okolicznościach nigdy by im nie przerwał, z grubsza dlatego, że lubił mieć gardło w jednym kawałku. Ale tym razem było inaczej. Po upływie trzech minut, drzwi się otworzyły. Patrzył na nich lekko spocony Zach. Conall czuł na nim zapach Sary. Ale wystarczyło jedno spojrzenie na twarz Conalla i ramię Miki, by wpuścił ich do środka. Sara właśnie zapinała dżinsy, gdy zobaczyła Miki. - Co się dzieje, Mik? - Ten palant, nie chce zabrać ode mnie swoich rąk. Conall uwolnił ją, pozwalając jej opaść na podłogę. Musiała złapać go za ramię, żeby się nie przewrócić. - Ktoś ją zaatakował. Sara podeszła do Miki i zapatrzyła się na jej ramię. - Gudrun? - Nie. - Zanim Miki miała szansę, Conall odpowiedział za nią. Miki spojrzała na niego z ukosa. Sara posadziła Miki na kanapie. - Siadaj. Zach, szuflada. - Jasne, już podaję. Sara spojrzała na przyjaciółkę. - Dobra, dziewczyno. Co do cholery się stało? - Coś ją złapało. Conall znów odpowiedział pierwszy. I Miki posłała mu kolejne spojrzenie. - Potrafię mówić za siebie. Nie wyrwali mi języka. - Wielka szkoda. - Mruknął Zach. Stał nad nią w ręku trzymając apteczkę. Powinno ją to zezłościć, ale zrozumiała, że na swój własny sposób Zach się z nią przekomarza. Niechętnie doceniła jego próbę poprawienia jej nastroju i rozproszenia wyczuwalnego napięcia panującego między nią a Conallem.

- Musiałam skorzystać z telefonu, a zasięg w klubie był do dupy. Poszłam więc kawałek w dół ulicy. Gdy wracałam usłyszałam, że ktoś woła mnie po imieniu z bocznej alejki. Zach zamarł. - Zawołali cię po imieniu? Znali twoje imię? Miki przytaknęła. - Weszłaś do tej alejki? - burknął Conall. Miki spojrzała na niego. - Tak, oczywiście. Uznałam, że to wyśmienity pomysł, by sprawdzić całkowicie sama, co kryje się w ciemnej i ponurej alejce. Ponieważ bardziej głupia już nie mogę być. Conall jęknął i odwrócił się od niej. - Co zatem się stało? Miki zaczynała się martwić, że to Zach okazywał się być najbardziej rozsądnym rozmówcą. - Coś złapało mnie za ramię, więc się z tym uporałam. Zach i Conall zamarli patrząc na nią z niedowierzaniem, ale Sara się uśmiechnęła. - Masz może krew na butach? - Nie, ale zrobiłam, co mogłam, by wepchnąć komuś jaja do gardła. Jeśli ta hermafrodyta miała jaja. Sara uniosła oba kciuki do góry, po czym kontynuowała oczyszczanie rany. - Było same? - Nie sądzę. W alejce było tego więcej. Conall znowu jęknął, nie miała jednak czasu, by zareagować, ponieważ jej najlepsza przyjaciółka zaczęła ją obwąchiwać. - Co to za zapach? - zapytała Sara, pociągając jeszcze kilka razy nosem. - Oprócz krwi. Miki odsunęła się od niej. - Stara, straszysz mnie. Chciałabym, by wszyscy przestali mnie wreszcie wąchać. - Nie wiem. Ale to było na naszym terytorium - ofiarnie podpowiedział Conall. Sara delikatnie podtrzymywała zranioną rękę Miki. - Czy to byli Pride, Mik? - Nie wiem. - To nie byli Pride. Zach oparł się o biurko, na którym, jak przypuszczała Miki, jeszcze chwilę temu kochał się z Sarą. Napalone psy. - Ten zapach z pewnością nie należy do Pride. - Zatem mamy kolejnego uczestnika w grze. Po prostu wspaniale. Miki zamarła widząc jak Conall zaczął nagle nerwowo krążyć po pokoju. Przypominał psa uwięzionego na łańcuchu. Spodziewała się, że lada chwila zacznie szczekać i biegać w kółko, albo gryźć własną nogę. - Na szczęście rany nie są takie straszne, ani zbyt głębokie. - Sara uśmiechnęła się. Mogło skończyć się dużo gorzej. - Wiem. - Czy jest jakakolwiek szansa na to, że uda mi się ciebie namówić, byś odłożyła swój wyjazd do Seattle? Miki przeczuwała taki obrót spraw. Właśnie dlatego nie zamierzała Sarze nic mówić. - Nie. Sara posmarowała ranę Neosporiną, a następnie ją zabandażowała. - Zatem, sugerowałabym... - Jadę z tobą.

Miki i Sara podniosły wzrok i zapatrzyły się na Conalla. Nawet Zach zaczął uważniej przyglądać się przyjacielowi. Miki potrząsnęła głową. - Doceniam propozycję, Conall. Ale nie zgadzam się. Wszystko jest w porządku. Mimo wszystko, dzięki. Conall spojrzał na nią, jakby postradała rozum. - To nie było pytanie. Usłyszała jak Sara westchnęła. Miki poczuła jak krew uderza jej do głowy. Próbowała się opanować. - Nie dbam o to, czy to było pytanie, czy nie. Po prostu uprzejmie ci odmawiam. - I tak pojadę. To nie podlega dyskusji. Miki obserwowała Conalla, podczas gdy Sara kończyła bandażować rękę. - Być może nie usłyszałeś mnie wyraźnie. - Słyszałem dobrze i postanowiłem cię zignorować. Jadę z tobą, więc się z tym do cholery pogódź. Sara delikatnie odkaszlnęła. - Porusz palcami. - Co? Dlaczego? - Chcę się upewnić, że bandaż nie jest zbyt ciasno zawiązany. Miki uniosła rękę i pokazała Conallowi środkowy palec. - Wszystko zatem gra. - Sara odchyliła się na oparcie kanapy. - Nie potrzebuję niańki, Conall. A już ciebie szczególnie nie potrzebuję. - Dopóki nie dowiemy się, co się dzieje, nigdzie beze mnie nie pojedziesz. - Odwal się. - Nie. Miki wstała i podeszła do Conalla. Popatrzyła mu prosto w oczy. - Zapewniam cię, że nie chcesz ze mną zadrzeć, Wikingu. Za głupi jesteś do tego. To zabolało. Oczywiście, że nie zachowywał się racjonalnie. Sprowokował ją, ale do cholery. Widząc jej ból. Wiedząc, że ktoś ją tknął, że mógł ją zabić, ledwo mógł kontrolować tkwiącego w nim wilka. Wilka, który chciał przedrzeć się przez ulice, szukając tych, którzy jej to zrobili, który chciał zaciągnąć ją do swego legowiska i już na zawsze się nią opiekować. Ale żadna z tych rzeczy się nie wydarzy. Cokolwiek ją zaatakowało, już dawno uciekło, a Miki nie pozwoli mu zaciągnąć się gdziekolwiek. Właściwie nie mógł uwierzyć, że tak długo mu na to pozwalała. Conall nachylił się nad nią, jego twarz zatrzymała się centymetry od jej twarzy. - Dawaj, maleńka. Jestem bardziej gotowy niż się spodziewasz. Nie odrywali od siebie wzroku co najmniej przez minutę. Nagle Miki parsknęła i ruszyła do wyjścia. Otworzyła drzwi, ale głos Conalla ją zatrzymał. - Może nie wyraziłem się jasno. Beze mnie nigdzie się nie ruszasz. I to od teraz. Miki spojrzała na niego. Po chwili uniosła rękę i poklepała się po udzie. - No, maleńki! Do nogi! Czas na twój spacerek. - Z widoczną furią opuściła biuro. Nie zapomnij zabrać smyczy. Kątem oka zauważył, że Zach mimowolnie się skrzywił, ale Conall nawet nie drgnął. Sara obserwowała go z kanapy. - Wiesz, że mogłeś ją po prostu zapytać, czy możesz jej towarzyszyć. Oczywiście, ta myśl nawet nie przyszła mu do głowy. Sara potrząsnęła głową. - Palant.

*** Miki patrzyła na żałosną imitację psa, która obserwowała ją leżąc w nogach jej tymczasowego łóżka. - No dobra, skoro musisz. Bestia wdrapała się na wierzch łóżka i ułożyła się w jej stopach. Nigdy nie miała psa. Pozostawiała to w gestii Sary. Mimo to, w jej obecnym nastroju, jego obecność była dla niej niejakim pocieszeniem. Biorąc pod uwagę to, co Sara przeżyła, gdy jej babka jeszcze żyła, nie dziwiła się, że Sarze tak zależało na posiadaniu psa. Rozumiała też, dlaczego straciła serce dla zmaltretowanego, zdeformowanego i przerażającego czworonoga. Zgasiła światło i wygodniej się ułożyła. Gniew bardzo ją zmęczył i prawdopodobnie uda jej się zasnąć na kilka godzin. Dobrze. Nie sypiała zbyt często, ale cieszyła się, gdy mogła to zrobić. Mile widziana ulga dla jej umysłu. Poczuła, że pies zeskoczył z łóżka. - Hej, Roscoe, gdzie idziesz? Myślała, że spędzi z nią noc. Dotrzyma jej towarzystwa. - Ach, nieważne. Położyła się z powrotem. Już zasypiała, gdy Roscoe wrócił. Wskoczył na łóżko i położył się za jej plecami. Jego nos muskał jej ucho, a pokryta sierścią łapa objęła w talii. - Uważaj na swój mokry nos, bestyjko - wymruczała, po czym zasnęła, dziwnie uspokojona przez dziwacznego psa Sary.

Conall uchylił pyskiem drzwi Miki i wyszedł na korytarz. Miał jeszcze parę godzin, zanim będą musieli wyruszyć na lotnisko. Budzik Miki mógł się włączyć lada chwila. Zach akurat wracał do swojej i Sary sypialni. W ręku trzymał dwie butelki wody. Zatrzymał się widząc Conalla. - Czy ty nie masz wstydu? Conall zmienił postać i cicho zamknął drzwi od pokoju Miki. Wzruszył ramionami i się uśmiechnął. - Nie wtedy, jeśli chodzi o nią. - Lepiej uważaj. Ta kobieta jest wybitnie rozstrojona i wredna na dodatek. - Zach, - z sypialni dobiegł ich głos Sary - natychmiast pakuj swój tyłek z powrotem! Conall skrzyżował ręce na piersi. - Bo twoja, o mój wielki przywódco, to przecież uosobienie zrównoważenia. Zach parsknął. - Ja przynajmniej mogę liczyć na seks. Po czym zniknął za drzwiami sypialni. - Dupek. Conall zerknął ponownie na drzwi Miki. Miło było spać obok niej, nawet w postaci wilka. Mówiła przez sen. Ciągle powtarzając jakieś równania i formuły. Wyrzucała je z siebie nagłymi, krótkimi frazami. Było to na swój pokręcony sposób interesujące. Conall uśmiechnął się. W końcu przestanie się na niego złościć. Przekona się, że chce dla niej tylko tego, co jest dla niej najlepsze. Do diabła, niby jak bardzo mogła się wkurzyć?

Rozdział 8

Jak na razie, był to najdłuższy dzień jaki pamiętał. Od momentu, gdy Miki ‘przypadkowo’ opluła go płatkami podczas śniadania, poprzez fakt ‘przypadkowego’ doniesienia policjantom na lotnisku, że przemyca heroinę, aż do ‘przypadkowego’ oświadczenia w recepcji hotelu, że ma tylko trzynaście lat, a Conall to jej alfons. Och, i jej plany sprowadzenia kilku „panów” do jej pokoju w czterogwiazdkowym hotelu. Nieważne jednak jak bardzo pragnął skręcić jej kark, nic nie zrobił. Nawet jeśli doprowadzała go do białej gorączki, niech go piekło pochłonie, jeśli da po sobie poznać, że zalazła mu za skórę. A zalazła mu za skórę bardzo, aczkolwiek nie w sposób, jaki miała nadzieję. Właściwie pragnął jej jeszcze bardziej. Podobało mu się, że nie dawała sobą pomiatać, zwłaszcza jeśli chodzi o niego. Podobało mu się, że sprowokowana staje się kąśliwa jak wąż. Podobało mu się jak pachniała, gdy się wściekała. A była wściekła nieziemsko. Zastanawiał się, jak długo jeszcze będzie się na niego wściekać. Dzień? Rok? Całe życie? Nie mógł do końca stwierdzić. Miał wrażenie, że ta dziewczyna potrafiła chować urazę. Conall zakrył twarz poduszką i starał się myśleć o czymkolwiek lub kimkolwiek innym niż Miki Kendrick. Udało mu się to na całe pięć minut. Po czym znowu dał się ponieść obsesji na punkcie jej niezwykłego seksapilu. Niczym pies ganiający za kością. Cóż, musiała kiedyś coś jeść. Z wyjątkiem płatków Cheerios, które w połowie wylądowały na jego pierwszej koszulce, którą założył tego ranka, nic nie zjadła. Nie skusiła się nawet na orzeszki w samolocie. Odrzucił poduszkę i podszedł do drzwi, które łączyły ich pokoje. Wziął głęboki oddech i zapukał. - Czego? To, że w ogóle mu odpowiedziała, było dobrym znakiem. Conall popchnął drzwi. Jasno dał jej do zrozumienia, że ma ich nie zamykać na klucz. Jeśli cokolwiek będzie się działo, chciał móc szybko się do niej dostać. Oczywiście, tuż potem zdarzył się ten incydent z przemytem heroiny. Na szczęście Loki miał znajomości w policji, inaczej przeżyłby bardzo nieprzyjemne doświadczenie z mężczyzną w gumowych rękawiczkach. Jak zwykle, miała na kolanach laptop. Jej zraniona ręka, już bez bandażu i dobrze się gojąca, nie powstrzymywała jej przed pisaniem godzinami na klawiaturze. Tkwiła w tej pozycji od czasu, gdy przyjechali z lotniska. Dziwił się, że laptop jeszcze nie wrósł jej w ciało. - Głodna? - Nie. Wziął głęboki oddech, by powstrzymać pragnienie skręcenia jej karku i rozejrzał się po pokoju. Właściwie jeszcze się nie rozpakowała. Otworzyła tylko walizkę i rozłożyła wokół ubrania. Bałaganiara z tej jego Miki. Zauważył wiszący pokrowiec, w którym jak

przypuszczał znajdowały się ubrania przeznaczone do założenia na jej spotkanie. Pod spodem stały dwie pary szpilek, obie czarne. Jedna para miała jakieś dziesięciocentymetrowe obcasy, druga była jeszcze wyższa. Odwrócił wzrok. Musiał. Jeśli zacząłby wyobrażać sobie jej wspaniałe nogi w tych butach, prawdopodobnie zrobiłby jakąś głupotę. - Musisz jeść, Mik... tylko niczym we mnie nie rzucaj. Widział jak rozgląda się za czymś, co mogło posłużyć jej jako amunicja. - Dobra, zjem coś. - Dobrze. Zamówię coś. Zjemy razem. - Nie chcę... - Czy musisz się o wszystko ze mną sprzeczać? - Dobra. Jak sobie chcesz. Daj znać, jak jedzenie będzie na miejscu. Wróciła do ekranu komputera i nagle jakby przestał dla niej istnieć.

Był jak wściekły pies. Jej prywatny Cujo. Nieustannie rozglądający się wokół. Nieustannie ją obserwujący. Doprowadzał ją do szału. Była tak wściekła, że nie mogła jasno myśleć. Czuła jakby zawładnął jej życiem. Wielki wilk, który postanowił zaopiekować się słabą ludzką istotą. Przywaliłaby mu w żołądek, ale wystarczyło jedno spojrzenie na jego ciało, by wiedzieć, że jedyne, co by ucierpiało, to jej ręka. Gdyby tylko miała swój kastet... Przed wyjazdem Sara znowu usiłowała przekonać Miki, że Conall to tylko taki duży miś. - On chce jedynie cię chronić. Czy ci ludzie są ślepi? Czy naprawdę jedynie, co widzą, to świetny wygląd, niewinny uśmiech i znakomity tyłek? Najwyraźniej tak. Najwyraźniej była jedyną, która dostrzegała w nim drapieżnika, którym przecież jest. Conall był wilkiem. Ona jedynie królikiem, który próbuje wrócić nietknięty do swojej małej norki. Nie było to łatwe, gdy tak świetnie pachniał i rewelacyjnie wyglądał. Boże, ten jego wygląd. Miki nie była w stanie tego zrozumieć. Wierzyła, że była odporna na uroki każdego mężczyzny. ‘Martwa poniżej pasa’ jak to ujął jej ostatni chłopak. Wtedy, taka obelga wydała jej się miażdżąca. Nie płakała głównie dlatego, że w ogólne nie zdarzało jej się płakać. Ale Sara i Angie domyśliły się, że coś jest nie tak i szybko wyciągnęły z niej powód. Powinna wiedzieć, że milczenie jakie zapadło po jej odpowiedzi, nie wróży niczego dobrego. Kiedy któregoś dnia chłopak obudził się cały wydepilowany z penisem przyklejonym do brzucha, Miki nie zadawała pytań. Zajmujących się sprawą policjantów odesłała do baru dla motocyklistów, w którym pracowała tej nocy i zadowoliła się życiem, które wypełniał komputer, a przy tych rzadkich okazjach, gdy potrzeba była zbyt przytłaczająca sięgała po Szczęściarza. Kiedy Conall pocałował ją tamtego dnia, gdy Sfora Sary była w mieście, Szczęściarz wkrótce zużył niesamowitą ilość baterii. W czasie snu jej palce również nie próżnowały. To było niesprawiedliwe. Dlaczego nie reagowała w ten sposób na jakiegoś miłego faceta? A nie drapieżcę, który jedynie udawał miłego faceta. Czy mogła być dla niego czymś więcej, niż tylko wyzwaniem? Cóż, sam zaczął. Uważał, że może traktować ją jak inne pozbawione gustu i nie potrafiące myśleć za siebie dziwki, które pieprzył. Ale wszyscy wiedzieli, albo przynajmniej powinni wiedzieć, że nie zadziera się z teksańską kobietą.

Dwie godziny i porcję włoskiego jedzenia później, Conall zaczął czuć się o wiele lepiej. Choć nie Miki wcale niczego nie ułatwiała. Znalazł jednak metodę. Mylił fakty. To absolutnie doprowadzało ją do szału. Starał się zatem robić to często. Najpierw jeśli chodziło o politykę, a potem mieszając informacje, jakie Sara mu przekazała, dotyczące okresu dorastania trzech przyjaciółek. Zanim się zorientowała, Miki rozluźniła się prowadząc z nim ożywioną rozmowę. Potem zaczęła zadawać mu pytania. Pytała o jego rodzinę, życie Sfory, o Zacha i Sarę. Wiele pytań dotyczyło też samego życia wilka. Co się czuje przy przemianie? Co się zmieniło, gdy stał się wilkiem. Była najbardziej ciekawską kobietą jaką znał. Nieustannie myślała i analizowała. Zastanawiał się, co się dzieje w jej głowie. Wyglądało bowiem jakby jej umysł nie potrafił zatrzymać się nawet na moment. On również pytał o nią samą. Lubił słuchać jej głosu, ciekawiło go jej spojrzenie na świat, a miała zdanie na każdy temat. Wspomniała też coś o pamięci fotograficznej i należeniu do jednego z tych klubów zrzeszających ludzi o wysokim IQ, zanim jej obcesowe zachowanie doprowadziło do wydalenia jej ze stowarzyszenia. Raczej nie dziwne. Ta kobieta była brutalnie szczera, niewiele jest rzeczy, których by nie powiedziała. Było już późno. Niemal północ. Skończyli jeść i siedzieli teraz przy małym stoliku w jego pokoju. Miki wyciągnęła się do tyłu, opierając stopy o jego krzesło, tuż obok jego uda. Miała na nogach swoje nieodłączne Martensy i białe skarpetki, do tego czarne luźne szorty i wojskową zieloną koszulkę. Uwielbiał, gdy nosiła szorty. Uwielbiał jej nogi. W czasie rozmowy, zaczął gładzić jej łydkę. To że go nie odtrąciła, uznał za dobry znak. - Chcesz mi powiedzieć, że jesteś kimś w rodzaju hakera? - Nie, nie. Byłam kimś w rodzaju hakera, ale te czasy już dawno minęły. Teraz jestem miłą i szanowaną dziewczyną. Jak tylko uzyskam stopień doktora, moje życie naprawdę zacznie się kręcić. - Co zatem zrobiłaś? Wzruszyła ramionami. - Przeniosłam kilka plików. Zinfiltrowałam kilka... - westchnęła - organizacji rządowych. Conall uniósł brwi. Nie potrafił się powstrzymać. - Ale - dodała szybko - niczego nigdy nie ukradłam. - Dlatego łagodnie się z tobą obeszli? - Cóż, doszedł do tego jeszcze mój wiek. Na szczęście, wyczyszczono moją kartotekę, kiedy skończyłam osiemnaście lat. Powiem ci tylko, żadnych komputerów przez trzy lata. Dla takiej jak ja osoby, to był naprawdę trudny okres. - Ale wiesz - kontynuowała - zawsze chodziło tylko o hakowanie. O udowodnienie sobie, że mogłam to zrobić. Zawsze chodziło tylko o to. Nie robiłam tego dla pieniędzy, czy by kogoś okraść. - Potrząsnęła głową. - Ale te dni już mam za sobą. Żadnego więcej hakerstwa. Nic, za co mogliby mnie aresztować. - To zawsze jest dobry plan. Wtedy się uśmiechnęła i od razu poczuł erekcję. Zdumiewało go to. Prawie jakby go dotknęła. Obie stopy leżały po jednej jego stronie. Uniósł jedną i przełożył tak, że teraz go okalały. - Dobrze się bawisz moimi nogami, Wikingu? - Aha. Gładził jej nogi i patrzył na nią. Odwróciła na chwilę wzrok, ale potem nagle wzięła głęboki oddech i spojrzała mu prosto w oczy. Zaczął delikatnie przesuwać dłonie do góry najpierw wzdłuż łydek potem kolan. Słyszał jej przyspieszony oddech i coraz szybsze bicie serca.

- Conall? - Miki? - Nic sobie nie wyobrażaj. Nadal jestem zła. - Złość może być niezłym afrodyzjakiem. Roześmiała się. - Faceci są tacy żałośni. Powiedzą cokolwiek, żeby tylko zaciągnąć cię do łóżka. - Chcesz, żebym przestał? Masował teraz mięśnie jej łydek. - Co jeśli właśnie tego chcę? Conall odsunął dłonie. - Wtedy przestanę. Miki zaczęła nerwowo pocierać kark i zapatrzyła się w sufit. Próbowała sprawiać wrażenie, że jego dotyk nie miał na nią żadnego wpływu, ale nie dał się zwieść nawet na chwilę. Zwłaszcza, gdy dodała: - Nie powiedziałam, żebyś przestał. Zapytałam tylko, co by było, gdybym cię o to poprosiła. - Chcesz bym zaczął od nowa? Miki w odpowiedzi wzruszyła ramionami. - To nie jest odpowiedź. Spojrzała mu w oczy. - Nie myśl, że uda ci się zmusić mnie do czegokolwiek, Wikingu. - Nawet bym się nie ośmielił. Odchylił się na krześle przysuwając się bliżej Miki. Musnął dłońmi wnętrza jej ud. - Może po prostu powiesz mi, kiedy będziesz chciała bym przestał. - Założę się, że modlisz się, bym na jakiś czas straciła zdolność mówienia. - Tylko na kilka godzin. Znowu się uśmiechnęła i potrząsnęła głową. Gdy się uśmiechała, cała jej twarz się rozjaśniała. Nie mógł wtedy oderwać od niej wzroku. - Boże, Miki. Jesteś taka piękna. Wydawało się, że jego słowa ją zaskoczyły. - Okej. Sięgnął dłońmi dalej, chowając je pod jej luźne szorty. Poczuł na jej ciele gęsią skórkę. - Nie wierzysz mi? Zaczął bawić się krawędzią jej majteczek. Koronkowe. Milutko. - Nie chodzi o to, że ci nie wierzę. Wszystko to kwestia gustu, czyż nie? Ten, który dla jednych wydaje się pięknych, dla innych może być uosobieniem brzydoty. Znaczy, wszystko zależy od wybranej kultury i... - Miki? - Tak? - Przestań tyle myśleć. - To uroczy pomysł i w ogóle, ale nie sądzę, bym była zdolna do... do... o Boże. Mocno zacisnęła dłonie na oparciach krzesła czując jak jego palce wślizgnęły się pod koronkę jej majteczek docierając do jej wilgotnego wnętrza. - Mówiłaś coś? Miki walczyła o utrzymanie nad sobą kontroli. Przecież była mądrą i inteligentną kobietą. Ale gdy jego palce wchodziły w nią wolno, po czym się wysuwały tylko po to by znów powrócić, a Conall nie odwracał nawet na moment wzroku od jej twarzy, błyskotliwe myślenie było poza zasięgiem. - Co?

Zapytał ją o coś, ale za nic na świecie nie była w stanie powiedzieć, o co. Jej fotograficzna pamięć poszła w diabły. - Właśnie przedstawiałaś mi swoją teorię na temat piękna w różnych kulturach. Pomyślałem, że mogłabyś dokończyć, to co chciałaś powiedzieć. - Uhm... tak. Pewnie. Dobra, Kendrick. Skup się. Skup się. Możesz to zrobić. Tylko się z tobą drażni. O mój Boże, jego dotyk jest taki cudowny! - Widzisz, to ma wiele wspólnego z... z... uhm... - Wiele wspólnego... z czym? - No, z kulturą i... uhm... ludźmi... Zamknęła oczy. - Ich wychowanie... rozumiesz... Jeszcze mocniej zacisnęła dłonie na poręczach krzesła, przez chwilę zastanowiła się, czy da radę oderwać ten kawałek drewna w cholerę. - Co mam rozumieć? Wsunął w nią kolejny palec, kciukiem muskając teraz jej najwrażliwszy punkt. Niemal spadła z krzesła. Odchyliła głowę do tyłu i zaczęła oddychać krótkimi, gwałtownymi zrywami. - Uh... - Miki? Dobra. Wygrał. W tej chwili nie była w stanie skonstruować jednej przeklętej myśli. Istniał tylko Conall i jego wielkie bardzo utalentowane ręce. Nie zdolna do powstrzymania się, jęknęła. - Boże, Conall. Miała wrażenie, że właśnie na to czekał. Zsunął się z krzesła i klęknął przed nią. Przysunął się bliżej, sięgając ustami do jej piersi. Zaczął ją całować poprzez koszulkę. Gwałtownie nabrała powietrza wplątując jedną z dłoni w jego włosy. Przyciągnęła go mocniej do siebie, by lepiej poczuć jego dotyk. Miała rację. Jego włosy były jak jedwab. Cholera. Tego w ogóle nie miała w planach. Wtedy jednak sięgnął głębiej. Nie mogła uwierzyć jak bardzo lubiła jego dotyk. Nigdy wcześniej nie czuła się równie cudownie. Teraz, gdy Szczęściarz znajdował się setki kilometrów stąd, miała osiągnąć orgazm bez jego udziału. Nigdy wcześniej jej się to nie zdarzyło, ale Conall doprowadził ją do tej krawędzi. Jej własny żywy Szczęściarz. Gdy doznania stały się zbyt intensywne zamknęła oczy i podniosła drugą ręką, obejmując nią Conalla za szyję. Mocno przyciskała go do siebie, gdy jego palce nieustannie poruszały się wewnątrz niej. Zaczął pieścić jej drugą pierś, aż sutek stwardniał na kamień. Przesuwając głowę w górę smakował językiem jej odsłonięty dekolt i szyję. Ciało Miki zaczęła pochłaniać coraz intensywniejsza gorączka, gdy Conall szepnął jej do ucha: - Pachniesz tak cudownie, Miki. Masz takie cudowne ciało. Mógłbym zostać w tobie na zawsze. Tyle jej wystarczyło. Orgazm ogarnął jej wszystkie zmysły. Kurczowo trzymała się Conalla, nadal czując jak jego kciuk przywoływał kolejne fale rozkoszy, aż cicho krzyknęła, kryjąc głowę w zagłębieniu szyi mężczyzny. Gdy Miki doszła do siebie, zdała sobie sprawę, że nadal mocno trzyma się Conalla. - Conall? - Wszystko w porządku, maleńka. Mam cię. Wysunął z niej dłoń i uniósł Miki do góry. Podszedł do łóżka, na którym położył Miki. Nakrył ją własnym ciałem całując jej szyję i twarz. - Conall? Odsunął się, by spojrzeć na nią.

- Jesteś naprawdę piękna, Miki. - Dzięki Conall. Wpatrywał się w nią jeszcze przez moment. Uśmiechnął się. Po czym zemdlał. Nagle największy facet jakiego kiedykolwiek poznała przygwoździł ją do łóżka. Naprawdę durny sposób, by umrzeć. Odepchnęła tę myśl głęboko i wydostała się spod ciała mężczyzny. Na szczęście nie upadł na nią całkowicie. Wydawało się, jakby w ostatniej chwili przesunął się na bok, by jej nie zmiażdżyć. Miki opadła na podłogę. To było interesujące. Wzięła głęboki oddech, by się uspokoić. Nadal drżała od niedawno przeżytego orgazmu, ale nie miała zamiaru dać się rozproszyć. Nie miała też zamiaru czuć się winna. Sam zaczął tę grę, to nie jej wina, że jej nie docenił. Wstała i spojrzała na zegarek. Pomyliła się w obliczeniach jedynie o trzy minuty. Nie tak źle. Musiała zgadywać czas po jakim w końcu padnie, opierając się na tym, co Sara powiedziała jej o ich metabolizmie. Dzięki niech będą bogu za farmakologię dla początkujących. Najlepszy trzyminutowy bonus jaki udało jej się zdobyć. Wróciła do swego pokoju i włożyła ubrania, które nie były przesiąknięte zapachem Conalla. Następnie wróciła do jej przerośniętego zmiennokształtnego leżącego w swojej sypialni. Spojrzała na niego i doszła do wniosku, że gdy tak spał, rzeczywiście wyglądał na tego niewinnego pluszowego misia, o którym wszyscy mówili. Sprawdziła mu puls i źrenice. Był nieprzytomny, ale oddychał prawidłowo. Upewniła się, że jego ciało leży w wygodnej pozycji, odgarnęła mu włosy z twarzy, po czym chwyciła swój plecak i wymknęła się z pokoju.

Rozdział 9

Miki siedziała razem ze swymi najbliższymi przyjaciółmi. Byli oni jedynymi przyjaciółmi, jakich miała poza Sarą i Angeliną. I patrząc na nich zdała sobie sprawę, że nawet po tych wszystkich latach nadal mieli na nią zły wpływ. - Federalni pukają do twoich drzwi, a ty właśnie usiłujesz włamać się do komputera jakiegoś faceta? - Miki z niedowierzaniem pokręciła głową. Graig uśmiechnął się szeroko, ale nie spuścił wzroku z ekranu laptopa. - Dokładnie. Staliśmy się niemal przyjaciółmi. Robię im kawę i w ogóle. - Wariat z ciebie. - Nic na nas nie mają. Tylko zapuszczają sieci. Miki odstawiła swoją Shirley Temple. - Ale włamujecie się do czyjegoś komputera i w ten sposób dajecie im coś, na czym mogą się oprzeć. Miki zjadła kilka precli ze stojącej obok miseczki, po czym zastanowiła się, ile innych rąk sięgało do tej samej miseczki przed nią. - Kogo właściwie obrabiacie? - Mitchella Leucrottę. Miki zamarła. - Kogo? Czwórka jej przyjaciół popatrzyła na nią. Siedzieli ściśnięci naprzeciwko niej, usiłując jeden przez drugiego zobaczyć, co Craig robi na swoim laptopie. Amy zerknęła na Craiga. - Profesora Mitchella Leucrottę. Miki jęknęła. - Odbiło wam? Postradaliście tę resztkę rozumu, która wam jeszcze została? Głupotą było włamywanie się na inny uniwersytet. Hakowanie własnej uczelni to zamach na własną przyszłość. Wyobrażenie sobie Craiga jako chłopca do dupczenia dla jakiegoś oprycha w więzieniu nie było miłym obrazkiem. - Jestem przekonany, że to on wstrzymuje fundusze na mój grant. Craig, podobnie jak Miki, nadal pracował nad swoją dysertacją. Aczkolwiek miał już własne laboratorium w biotechnicznej szkole i prawdopodobnie któregoś dnia będzie bardzo bogatym człowiekiem. Gdyby nie miał tego dziwnego fetyszu na tle stóp, sama by się z nim umówiła. Ale biorąc zaistniałą sytuację, lepiej, że byli tylko dobrymi, aczkolwiek dziwnymi przyjaciółmi. - Cokolwiek znajdziesz i tak nie będziesz mógł tego wykorzystać. Nie w legalny sposób.

Miki nieco przesunęła się na swoim siedzeniu i Craig popatrzył na nią uważniej. - Po prostu zżera cię ciekawość, co robimy. - Wcale nie. - Kłamczucha. - podsumowała ją Amy Bitter, która uwielbiała swoje imię. Amy potrafiła wszystko rozłożyć na części, a następnie złożyć na nowo, bez znaczenia, jak bardzo było skomplikowane. - Chcesz położyć te swoje rączki na klawiaturze, prawda? Aż ci się oczy do niej świecą. - dodał Kenny Liu. Geniusz oprogramowania uwielbiający tworzyć najróżniejsze wirusy. - Ależ z was idioci. Ben Klein, którego umiejętności hakerskie sprawiały, że jej dokonania wyglądały niczym dziecięca zabawa, uniósł brwi. - Pragnie nie tylko dorwać się do klawiatury, ale również pomóc nam złamać hasło. - Nie słucham was. - Miki zakryła uszy dłońmi. - Nie sprowadzicie mnie na tą złą drogę, która doprowadzi mnie do więzienia. - To tak wygląda ten twój plan ‘jestem teraz dobrą dziewczynką’? - z fałszywą słodyczą zapytała Amy. Miki odsłoniła uszy. - Dokładnie. Jestem bardzo dobrą dziewczynką. Craig skrzywił się. - Nie mów takich rzeczy. - Dlaczego? - Ponieważ dla facetów znaczy to, że połykasz. - Dorośnij wreszcie. - Miki parsknęła, jednocześnie usiłując się nie roześmiać. - To może powiem inaczej, że mam zamiar z szacunkiem obchodzić się z życiem. - My też mamy swoje życie. - Kenny złapał za swoją butelkę piwa. - Smutne, samotne, zgorzkniałe, ale życie to życie. - A co z naszym planem opanowania świata, Miki? Albo przynajmniej Microsoftu? Ben odstawił pustą butelkę na stół. - Ty i ja. Mieliśmy takie wielkie marzenia. - Świrusy z was. Kochała ich jednak wszystkich. Poznała ich w gimnazjum dzięki grze online, zanim jeszcze takie gry stały się modne. Wspólnie rozpoczęli wojnę z wielkimi korporacjami siejąc terror. Przyłapano tylko Miki. Nigdy ich nie wydała, nawet wtedy, gdy w zamian za złożenie zeznań, oferowano jej wycofanie zarzutów. Dzięki temu zyskała ich lojalność. Wiedziała, że to nie był przypadek, że wszyscy skończyli na tym samym uniwersytecie. - Dobra. Niech to będzie jasne. Jestem tu z jednego powodu. By obronić doktorat i rozpocząć nowe życie. Sara i Angelina już mnie przegoniły. Nie chcę w wieku czterdziestu lat nadal mieszkać w Teksasie, budząc się każdego ranka samotna i zgorzkniała. Zatem, uprzedzając przyszłe uwagi, nie mam zamiaru brać udziału w czymkolwiek, co byłoby nawet minimalnie... - cicho odkaszlnęła - ...nielegalne. Nie wiedziała jaką miała minę, gdy to mówiła, ale Amy szybko zbyła jej słowa. - Tylko, że już zrobiłaś coś nielegalnego. - Co? Wcale nie. Amy nachyliła się do niej. - Bzdury, Kendrick. Dalej, powiedz nam. Poczujesz się lepiej. Co to było? Szpiegostwo przemysłowe? Kradzież kart kredytowych? Kradzież tożsamości? Miki zagapiła się na nią. - Fakt, że choćby przez sekundę myślałaś, że byłabym zdolna zrobić coś takiego, mnie. - Po czym wzruszyła ramionami. - Tak jakby odurzyłam faceta. obraża - Zabiłaś go?

- Nie! Co z wami jest nie tak? - Nudzi nam się - odpowiedział Kenny. - Właśnie widzę. - To stało się niedawno, czy...? Miki zerknęła na zegarek. - Mniej więcej, jakieś dwie i pół godziny temu. Znaczy wtedy zasnął. Aktualne działanie farmaceutyków rozpoczęło się... - Miki - przerwała jej Amy. - Kogo do diabła odurzyłaś? - Takiego faceta. To jeden z... hm... ze znajomych Sary. Powiedziała im o nowym życiu Sary miesiące temu, nie wtajemniczała ich jednak w dokładne szczegóły. Dla nich Sara spiknęła się z motocyklistą, z którym wyjechała, by wieść szczęśliwe życie w Północnej Kalifornii. Pominęła wszystko na temat zmiennokształtnych, Sfory, Pride oraz zaciekłych walk toczących się na podwórku przed domem Sary. - Nalegał, żeby mi towarzyszyć i być moim super obrońcą. - Jak to zrobiłaś? Craig nawet nie podniósł wzroku znad klawiatury. Odurzająca kogoś Miki nie wywołała nawet ostrzegawczego spojrzenia. - Zmieszałam kilka rzeczy. Wszystkie nie posiadające smaku. Całkiem efektywne. Poszedł po lód, a ja wrzuciłam mu to do sosu. Jakąś godzinę zajęło, by przeniknęło do krwi, ale potem padł jak mucha. Przedtem zdążył jeszcze sprawić, bym jęczała jak dziwka. Amy zerknęła na Miki znad swojej butelki piwa. - Przystojny jest? Dobry Boże, jeszcze jak. - Jest w porządku. - Masz zdjęcie? - Może i mam. Miki sięgnęła po swój plecak. Grzebała w nim chwilę, zanim wyłowiła pogniecione zdjęcie, jakie Sara wysłała jej pięć miesięcy temu. Przedstawiało Sforę ze stojącymi z przodu Sarą i Zachem. Wiedziała, że Sara wysłała jej to zdjęcie, by pokazać, że wszystko u niej w porządku. - Proszę. - Wręczyła Amy zdjęcie. - To ten wielki blondyn, stojący z tyłu. Amy spojrzała na obrazek, podczas gdy Kenny zerkał jej przez ramię. Zamarł i mocniej nachylił się nad zdjęciem w zdumieniu. - Chryste, Miki, czy on stoi na jakieś drabinie, czy coś? - Co ty tutaj w ogóle robisz? - zapytała z niedowierzaniem Amy. - Co? Dwoje jej przyjaciół spojrzało na nią, ale to Amy odpowiedziała. - Daj spokój Miki. Przecież to przystojniak. Kenny wzruszył ramionami. - Jestem hetero, mimo to widzę, że z niego prawdziwe ciacho. Może jest przerażająco wielki, ale nadal niezwykle atrakcyjny. - To wrzód na dupie. - On? - Amy wydawała się nieprzekonana. - Wygląda jak... - Jeśli powiesz pluszowy miś, nawet nie dowiesz się, co cię trafiło. - Zamierzałam powiedzieć słodziak. - Cóż, nie jest słodziakiem. Daleko mu do tego. - Idiotka z ciebie. Zaciągnęłabym go do łóżka w dwie minuty. I zrobiłaby to. Amy to kujonka, ale była napalona jak prawdziwa tapeciara. - Potrzebuję kogoś spokojnego i nudnego. On taki nie jest. Choć potrafi pracować dłońmi.

- Dlaczego chcesz spokoju i nudy? - Ponieważ spokój i nuda daje ci gwarancje. - Pozwól, że zgadnę, kto jest tym wzorem spokoju i nudy. - Nie musisz zgadywać. To Troy. Pasuje mi idealnie. Jej przyjaciele jęknęli zdegustowani. - No co? Co niby jest nie tak z Troyem? Amy skrzywiła się pogardliwie. - Stara, większego nudziarza ze świecą szukać. Do tego, moim zdaniem to idiota. - Wcale nie. Jest naprawdę błyskotliwy. - Miki, on tylko udaje mądralę. Ty jesteś błyskotliwa. Nigdy, przenigdy nie będzie potrafił się z tym pogodzić. Ben chwycił pustą butelkę po piwie i nią zakręcił. - Rozmawiałem z nim. Nigdy nie będzie potrafił uporać się z kobietą mądrzejszą od niego. A ty jesteś zdecydowanie mądrzejsza. Nie miała zamiaru tego słuchać. Już ustawiła Troya w swoich planach jako tego ‘idealnego’. Nie chciała słuchać, że nie będzie umiał dotrzymać jej kroku. Miała właściwie nadzieję na spotkanie z nim podczas jej pobytu w Seattle. Jeszcze jeden powód, dla którego nie chciała mieć Conalla plączącego się wokół niej. - Jesteście snobami. Tylko niebezpiecznie niestabilni wydają się wam interesujący. - Tacy jak ty? Na te słowa Miki pokazała Kenny’emu środkowy palec. - Te twoje nowe życie, jak je określiłaś. Co to oznacza dla nas? Craig dalej na nią nie patrzył, zajęty tym, co działo się na ekranie laptopa. Miki zamarła. - Co masz na myśli? - Nadal będziemy twymi compadre? Czy zamierzasz porzucić nas, by móc szlajać się z elitarnymi nadętymi przyjaciółmi Troya? Miki czuła się poniekąd zraniona. - Nigdy bym tego nie zrobiła. Amy poprosiła kelnerkę o następne piwo. - Cóż, całe to gadanie o zmianach w życiu... - Nigdy bym tego nie zrobiła. Koniec. Kropka. Zrozumiano? Jej przyjaciele uśmiechnęli się. Na ich twarzach prawie widać było ulgę. Miki nie spodziewała się, że tak ich to martwiło. - Czy ten twój wielki przerażający obrońca nie będzie raczej wkurzony za to, że go odurzyłaś? Ben znów zakręcił butelką. Gdy wskazała Amy, zerknął znacząco na dziewczynę. W odpowiedzi Amy rzuciła mu w twarz kilka precli. - Wszystko mam wyliczone. Minie co najmniej sześć godzin zanim się obudzi. Gdy to nastąpi, będę już z powrotem, jakby nic się nie stało, a on po prostu zasnął. - Osobiście, myślę, że gdy będzie się budził, powinnaś leżeć pod nim. Miki wywróciła oczami. - Boże Amy, aleś ty napalona. - I wcale się tego nie wstydzę. Craig zamarł nad klawiaturą komputera. - Chryste, ten facet ma dwudziestoliterowe hasło do swojego e-maila. Amy uniosła brwi. - I zaczynasz się zastanawiać, co taki facet ma do ukrycia. Miki zerknęła na zegarek. Niedługo powinna się zbierać. Jej przyjaciele co prawda chcieli, by zjadła z nimi wczesne śniadanie i z jednej strony chciała iść z nimi, przydałby się

jej dobry omlet. Z drugiej strony chciała już wracać do Conalla i to pragnienie bardzo ją niepokoiło. - Kto to w ogóle jest? Ten Profesor Leucrotta. - Jest nowy na tym wydziale. Pracuje tam jakieś dziewięć miesięcy. Dziwne, że nigdy o nim nie słyszałaś. Miki podniosła wzrok znad swojej pustej szklanki. - Dlaczego? - Przez ciebie wdał się w spór z Conridge. Chciał przejąć twoją pracę, a ona mu na to nie pozwoliła. Miki poczuła ukłucie strachu. - Co? Dlaczego? Kenny wzruszył ramionami. - Nie mam pojęcia, ale bardzo interesował się twoją osobą. W oczach Craiga błysnęła panika. - Może to gliniarz? Miki mogła mieć tylko nadzieję.

***

Miki tarła zmęczone oczy. Oparła się wygodniej na siedzeniu kierowcy, prowadząc SUV-a. Nienawidziła prowadzić tych maszyn. Wolałaby mały sportowy wóz. Coś, co bardziej pasowało do jej niewielkiego wzrostu, dużo wygodniejszego od tej Łodzi, jak zaczęła nazywać prowadzony samochód. Ale Conall nie zmieściłby się w nic małego. Jego ciało potrzebowało dużo przestrzeni, jaką zapewniały tylko półciężarówki albo SUV-y. - Sara? Jesteś tam jeszcze? - Jestem. Tylko nie wiem, co mam powiedzieć. - Powiedz, że nie mam się czym martwić. - Nie mogę ci tego powiedzieć. Sara nigdy by jej nie okłamała. Informacja, że jakiś profesor, którego Miki nigdy nie spotkała, nagle zaczyna o nią wypytywać, nie była czymś, co mogłyby określić mianem, że ‘nie ma się czym przejmować’. W każdym razie nie w tej chwili. - Uważaj na siebie, Mik. Chcę byś wróciła razem z Conallem od razu po załatwieniu swoich spraw. - Żaden problem. - Miki, cokolwiek robisz, trzymaj Conalla blisko siebie. Mówię poważnie. - Uh... dobra. Jej błędem był moment zawahania. - Miki? Co zrobiłaś? - Nic. - Okłamujesz mnie, Miki Kendrick. Gdy jej przyjaciółki zaczynały używać jej pełnego nazwiska, wiedziała, że jest w kłopotach. Gdy dodawały jeszcze jej drugie imię, wiedziała, że posunęła się za daleko. - Spędziłam wieczór z Craigem i kilkoma przyjaciółmi, to wszystko. - Niby jak tego dokonałaś. Nigdy by cię samej nie puścił. Znam go. Jak zatem udało ci się go pozbyć? - Um... - Miki Marie Kendrick! Odurzyłaś go, prawda?! Miki drgnęła. Rany, Sara i Angelina znały ją zbyt dobrze.

- Nic mu nie będzie. - Masz zabrać ten swój tyłek z powrotem do hotelu i upewnić się, że wszystko z nim w porządku. Natychmiast cholera! - Dobrze, już dobrze. Uspokój się. Już jestem z powrotem w hotelu. - Lepiej upewnij się, że nie powie nic Zachowi. Już teraz ledwo cię toleruje. Nie chcę, by przy każdym Święcie Dziękczynienia moi przyjaciele wszczynali kłótnię.

***

Użyła swojej karty kodowej, by dostać się do swego pokoju. Cicho otworzyła drzwi i wślizgnęła się do środka. Miała jeszcze godzinę, zanim Conall się obudzi i nie zamierzała tupać i hałasować, żeby nie stało się to przed czasem. Lekko upuściła plecak na ziemię i spojrzała przez łączące ich pokoje drzwi. Poprzedniej nocy zaciągnęli zasłony i w pokoju Conalla było ciemno. Wkradła się po omacku, usiłując umiejscowić łóżko. Gdy podeszła bliżej, a oczy przyzwyczaiły się do mroku, zobaczyła, że... Cholera. - Mnie szukasz? Miki pisnęła i odwróciła się zauważając, że Conall stoi tuż za nią. Ledwo go widziała w tych ciemnościach, ale nie mogła przegapić jego oczu, błyszczących odbitym światłem, płynącym z jej pokoju. - Uh... Conall. Zanim... dojdziemy do wyciągania jakichkolwiek wniosków... Zrobił krok w jej kierunku i Miki instynktownie się cofnęła. - Masz na myśli ten wniosek, że mnie odurzyłaś, a następnie sobie poszłaś? - Tak, właśnie ten. Dobra, nie ma powodów do paniki. Conall jej nie skrzywdzi, prawda? Nie, nie Conall. Oczywiście, był wściekły. - Czy zdajesz sobie sprawę, że mogłaś mnie zabić? Nie wiesz jak funkcjonuje nasz organizm. Nie masz pojęcia, co robisz. - Wiedziałam wystarczająco, by poprawnie ocenić sytuację. Faktycznie, Conall obudził się wcześniej niż się spodziewała. Zatem jej ocena sytuacji nie była chyba tak do końca poprawna. Nadal szedł w jej kierunku, a ona nadal się przed nim cofała. Teraz, gdy jej oczy już całkowicie przyzwyczaiły się do ciemnościach, mogła dokładnie zobaczyć, jak bardzo jest wściekły. Nie dało się tego nie zauważyć. Wyglądał jak nacierający Wiking, dokładnie taki, jak to wynikało z przydomku, jaki mu nadała. - Robisz sobie ocenę sytuacji ryzykując moim życiem? Dobra, to była celna uwaga. Zdecydowała postawić na swój uspokajający ton. - Conall... musisz zrozumieć... - Nawet nie próbuj mnie ułagodzić, Miki. Jego głos był spokojny, co niepokoiło ją bardziej, niż jakby na nią wrzeszczał. Miki poczuła, że jej nogi dotarły do krawędzi łóżka. Conall blokował jej drogę do drzwi, postanowiła zatem wspiąć się na łóżko i zeskoczyć z drugiej strony, odgradzając się od Conalla stojącym między nimi meblem. Skoro uspokajanie i łagodzenie wydawało się nie działać, zdecydowała być po prostu sobą. - Sam zacząłeś to gówno. Mówiłam ci, byś nie mieszał się do mojego życia, a ty uznałeś, że dasz sobie ze mną radę. Jak widać, byłeś w błędzie. - Ależ z ciebie mała jędza.

- Och, aleś mnie oświecił! Zmrużył oczy i uświadomiła sobie, że nie odbijają one światła w ludzki sposób. Jego oczy zmieniły się. Był tak zły, że teraz musiała mierzyć się z prawdziwie wilczym spojrzeniem. Prawdopodobnie nie był to dobry znak. - Dlaczego ciągle się ode mnie odsuwasz Mik? Dlaczego to robisz? - Bo nie jestem idiotką. - Co ty nie powiesz. Domyśliła się, że Conall chce znaleźć się po jej stronie łóżka. Lecz zamiast okrążyć mebel, chwycił go za zagłówek i jednym gestem posłał go na drugą stronę pokoju. Fakt, że łóżko było na stałe przykręcone do podłogi i ściany, nie uszedł jej uwagi. Jasna cholera. Conall nadal się do niej zbliżał zmniejszając dzielący ich dystans. Cofała się, aż poczuła, że ma za sobą tylko ścianę. Stanął przed nią, opierając ręce po obu stronach jej ciała, dłonie spoczywały teraz płasko na obu jej ramionach. Skrzyżowała ramiona przed sobą i spojrzała na niego. - No co?! - Właśnie przeniosłaś grę na zupełnie nowy poziom. - I niby co to znaczy? - Że koniec z białymi rękawiczkami. - Och, już cała drżę. Stojący przed nią wilk przebiegł wzrokiem po jej ciele. Poczuła, jakby tym jednym spojrzeniem zerwał z niej całe ubranie. Ku jej zdziwieniu, nie było to całkiem nieprzyjemne uczucie. - Wkrótce będziesz. - No to dawaj Wikingu, ja też uwielbiam wyzwania. Uśmiechnął się. I ten jego uśmiech odebrał jej całą siłę, jaka jeszcze jej pozostała. Jego siekacze wydłużyły się. Miał nie tylko wilcze spojrzenie, ale też i kły. Zdecydowanie niezbyt dobry znak. - Naprawdę wydaje ci się, że mnie pokonasz, skarbie? Nie. Ale nie miała zamiaru mu tego mówić. - Już jestem znudzona Z głuchym pomrukiem, chwycił ją za ramiona i uniósł do góry przyciskając do ściany. Jego usta odnalazły jej wargi w niesamowicie namiętnym pocałunku. Na wardze poczuła krew, gdy jeden z jego z kłów zahaczył o jej usta. Nie dbała jednak o to. Nie wtedy, gdy doświadczała jednego z największych skoków adrenaliny w swoim życiu. Wsunął język między jej wargi. Jego smak wymieszał się ze smakiem jej własnej krwi. Z początku nie wiedziała, co ma robić, ale wtedy jej ciało przejęło całą kontrolę. Oplotła go nogami sadowiąc się wygodnie na jego wąskich biodrach. Potem wsunęła dłonie pod jego tshirt, błądząc po tej gładkiej, twardej skórze, skrywającej mocne mięśnie. W tym momencie zapomniała o swoich przyjaciołach, Troyu, obronie doktoratu, o wszystkim. Jedyne co zaprzątało jej umysł, to Conall znajdujący się tak blisko niej i jego cudowny dotyk, który czuła na swoim ciele. Wyglądało na to, że umysł Conalla zajmowały podobne rzeczy. Sięgnął pod jej krótką spódniczkę i zerwał z niej bieliznę. Zacisnęła palce wplątane w jego włosy i głośno jęknęła, gdy mocniej chwycił ją za pośladki. Czuła pazury, kryjące się tuż pod jego skórą. Nie wypuścił ich na zewnątrz, jeszcze. Przerwał pocałunek tylko po to, by móc sięgnąć do jej szyi. Zastanawiała się, czy Conall chce ją w ten sposób naznaczyć. Normalnie, walczyłaby z tym. Wiedziała od Sary, jaką to ma wymowę. W tym jednak momencie, wszystkie racjonalne myśli wyparowały jej z głowy, zwłaszcza gdy Conall odnalazł jej pierś i lekko obrysował sutek swoim kłem. Całe jej ciało drgnęło gwałtownie i Miki mogła tylko chwycić swego wilka mocniej.

Conall rozpiął spodnie i zsunął je razem z bokserkami aż do kostek. Gdy przysunął się bliżej jej ciała, Miki poczuła gorąco płynące od jego nabiegłego krwią członka. Wiedziała, że powinna go powstrzymać. Choćby po to, by zdążył założyć prezerwatywę. Była jednak całkowicie i beznadziejnie stracona. Wtedy rozległo się pukanie do drzwi. Miki i Conall zamarli. - Hej, Miki? - usłyszała głos Craiga. Cholera. Conall jęknął, nisko i przerażająco, gdy skierował na nią swe wilcze, kryjące wyrzut spojrzenie. - Kto to jest u diabła? - Mój przyjaciel. Znowu usłyszeli pukanie. Tym razem mocniejsze, bardziej natarczywe. Miki zaczęła otwierać usta, by coś powiedzieć, ale Conall zakrył jej usta dłonią. - Ani słowa - wycedził przez zaciśnięte zęby. - Chwila. - Warknął w kierunku zamkniętych drzwi. Odetchnął głęboko kilka razy, po czym uwolnił Miki. Zsunęła się na podłogę, czując jak najgorętsza część Conalla porusza się po jej nagim ciele. Zanim zdążyła się powstrzymać z gardła wydobył się jej cichy jęk rozkoszy. - Wykończysz mnie - szepnął gniewnie, zanim ją od siebie odepchnął, podciągnął spodnie razem z bokserkami i podszedł do drzwi. - Conall. - Mężczyzna zerknął na Miki przez ramię. - Kły. - Szepnęła. Zamrugał, zdając sobie sprawę, że jakaś jego część nadal pozostała wilcza. Przymknął oczy i przechylił głowę. Gdy znowu je otworzył, jego tęczówki znów przybrały normalny niebieski odcień, a kły zmieniły się w zwykłe trzonowce. Miki obciągnęła spódniczkę i kopnęła leżącą na ziemi bieliznę pod stojące na drugim końcu łóżko. W tym czasie Conall otworzył drzwi. - Słucham. - Szukamy Miki. Z niezadowolonym burknięciem, Conall odsunął się na bok, wpuszczając do środka Craiga, Bena i Kenny’ego Liu. Gapili się na Conalla jak na główną atrakcję w cyrku. - Co tu robicie? Kenny’emu jako pierwszemu udało się oderwać wzrok od Conalla. - Um... zapomniałaś czegoś. Wcale nie. Nigdy o niczym nie zapominała. Jej przyjaciele po prostu chcieli zobaczyć, czy wszystko z nią w porządku. Prawdopodobnie porzucili gdzieś Amy i zaczęli się zastanawiać, co się stanie z Miki, gdy Conall się obudzi. A ona myślała, że te nadopiekuńcze nastawienie to domena Sary i Angie . - Tak? Czego? Kochała swoich przyjaciół, ale wcale nie miała zamiaru im za to odpuścić. - Uh... Kenny spojrzał na Bena, który spojrzał na Craiga, który w końcu przestał gapić się na Conalla i spojrzał na Miki. - Uh... - zaczął klepać się po kieszeniach. - Tych pięćdziesięciu dolarów, które byłem ci winien. - Craig wyciągnął portfel i wyjął z niego kilka banknotów. Przeszedł przez pokój i wręczył je Miki. - To najlepsze, na co cię stać? - zapytała cicho, kryjąc uśmiech. - Byliśmy zdesperowani - szepnął w odpowiedzi. - Mogę zapytać, co się stało z tym łóżkiem? Miki zerknęła na przesunięty mebel. - Trzęsienie ziemi. - Miki, - szepnął nerwowo. - To nie jest śmieszne. Wiesz, że twoja warga krwawi?

Conall desperacko usiłował odzyskać nad sobą kontrolę. Nigdy wcześniej tak się nie zapomniał. Nigdy. Ta kobieta obudziła tkwiącą w nim bestię, ale nie uciekła krzycząc na jej widok, jak by to zrobiła każda normalna istota. Zamiast tego, prawie zaczęła się z nim pieprzyć. Wziąłby ją. Dokładnie przy tej ścianie, bez prezerwatywy, wyrzucając za okno racjonalne myślenie. Bez zwracania uwagi na konsekwencje. Wiedział, że Miki była zdrowa jak koń, Sara mówiła mu o tym wystarczająco dużo razy. Brakowało tylko, by wyciągnęła jako dowód wyniki badań jej krwi. To nie stanowiło problemu. Jednak wystarczyło dla niego na nią spojrzeć, by wiedzieć, że jest płodna. Może i chciał mieć dzieci któregoś dnia, ale teraz? Z Miki? Kobietą, która odurzyła go i poszła bawić się z przyjaciółmi? Przecież chciał tylko zaciągnąć ją do łóżka, czyż nie? Może jednak prawda była inna. Może jednak chciał czegoś więcej. Czegoś na co reagował kryjący się w nim wilk. A Miki Kendrick szydziła z tego wilka, jakby to był mały Jack Russel Terrier, szczekający zza płotu sąsiadów. Zwariowana kobieta. Obserwował jak Miki rozmawia z tym kujonowatym imbecylem. Gdyby chodzili do tej samej szkoły, Conall sprawiałby mu lanie każdego dnia. Oczywiście, biorąc pod uwagę, jak nachylał się w tej chwili nad Miki, Conall uznał, że ta opcja jest ciągle aktualna.

Miki przeciągnęła językiem po dolnej wardze, czując smak krwi. Chryste, trochę się to wszystko wymknęło spod kontroli. Usłyszała jak Conall warknął z drugiego końca pokoju i od razu wszyscy jej przyjaciele zesztywnieli. Musiała się ich pozbyć. Natychmiast. - To, nic. Przygryzłam sobie wargę, nic wielkiego. Obróciła Craiga w stronę drzwi i kładąc obie ręce na jego plecach, lekko popchnęła go do przodu. - Na pewno niczego więcej nie potrzebujesz? Paczki prezerwatyw? - Nie, dzięki. Dzięki też za tę pięćdziesiątkę. - Zdecydowanie zamierzała ją zatrzymać. Wypchnęła Craiga za drzwi, następnie złapała Kenny’ego i Bena za kurtki i zmusiła ich by podążyli śladem przyjaciela. - Dzięki, chłopaki. Do zobaczenia wkrótce. Zamknęła drzwi przed twarzami przyjaciół i odwróciła się w kierunku Conalla. Nic nie powiedział. Tylko się na nią patrzył. - No, co? - odburknęła. - Kim oni u diabła są? Odepchnęła się od drzwi i przeszła przez pokój. - Są... nie twoją sprawą. - Dobra, nieważne. Ruszył do wyjścia po drodze zabierając swoją motocyklową kurtkę. - Gdy będziesz gotowa, by jechać na kampus, znajdziesz mnie w knajpie po drugiej stronie ulicy. I wyszedł, mocno zatrzaskując za sobą drzwi.

Rozdział 10

Conall odsunął od siebie drugą porcję gofrów. Jak widać, był przybity, nie potrafił zjeść tyle, co zazwyczaj. Miki. Pieprzona Miki. To wszystko przez nią. Ta podstępna sadystka. Nie mógł się doczekać, kiedy przeleci ją do cna. Pokręcił głową. Nie, nie, nie. Jest zdradliwa, powinien trzymać się od niej z daleka. Nie powinien zagłębiać w niej żadnej swojej części ciała. Była niebezpieczna. Jak uran. Ale sposób w jaki szeptała jego imię, gdy osiągała orgazm... No nie. Znowu robi to samo! Nie powinien o niej myśleć, ani w jaki sposób szeptała cokolwiek. Nigdy więcej. Nigdy więcej nie pozwoli żadnej kobiecie tak bardzo się do niego zbliżyć. Nie ważne jak urocza, seksowna, błyskotliwa, albo niebezpieczna mogłaby się wydawać. Tak naprawdę, całkowicie kończy z kobietami. Absolutnie nie ma nic złego w celibacie. Przystępny, wspaniały sposób na życie. A co tam, Gandhiemu się udało. - Ach, witaj słoneczko. Conall zerknął na stojącą przed nim kobietę. Była nieznacznie wyższa od Miki. Jeszcze jedna drobnica. Super. - Czego chcesz? - A dziewczyny mówiły, że wyglądasz na milutkiego. Raczej na idiotę. - A co wobec kobiety Pride znaczy milutki? Wsunęła się na siedzenie naprzeciwko niego. - Ojoj. Ktoś tu się smuci. Chryste, znalazła się królowa sarkazmu. - A dokładnie, to kim jesteś? - Victoria Lowe. - Z tych Lowe co należą do Pride? - Niemieckie lwy. Rewelacyjnie. Jego dzień staje się coraz lepszy i lepszy. Przytaknęła. - A ty jesteś Conall ze Sfory Magnusa. - Nie da się ukryć. - Nie zapytał skąd o tym wie. Nie chciał wiedzieć. - Cóż, Panie Magnus... - Jestem Conall. Przy zachowaniu formalności pan Viga-Feilan. I jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, całe jej nastawienie uległo zmianie. Poczuł jej nagły wzrost uwagi. - Jesteś Viga-Feilan? - To moje rodowe nazwisko. Ale nie należę do ich Sfory. Moje miejsce od zawsze jest przy Magnusie.

Nieco się rozluźniła, ale pozostała czujna. Nie winił jej za to. Einarr i jego krewniacy postarali się o odpowiedni wizerunek dla nazwiska Viga-Feilan. Pride i jego Sfora nienawidzili ich po równo. Jak widać jego rodzina nadal stawiała sobie za honor te Wikingowe bzdury. Problem tkwił w tym, że nie pływali już w długich łodziach i nie rabowali więcej klasztorów. Dupki. - Czego chcesz? - Porozmawiać. Conall obejrzał się przez ramię. Siedziały tam. Kobiety Pride z rodziny Lowe. Obserwowały, czekając, gdy będą mogły rozerwać go na kawałeczki. Były takie, jak się po nich spodziewał. Z wyjątkiem tej jednej. Wyglądała na słabeusza. Może jednak ukrywała w sobie dziką kocicę. - I dlatego przyszłaś za mną tutaj? - Och, misiu, nie pochlebiaj sobie. Nie chodzę za tobą nawet na krok. Razem z dziewczynami wybieramy się na rodeo. Miałam nadzieję znaleźć sobie kowboja. Wtedy zobaczyłam ciebie, siedzącego samotnie, bez żadnego towarzystwa. Jedna z dziewczyn cię poznała. - Dobra. Zatem rozmawiajmy. - Słyszałam o twojej Sforze i Whithell Pride. Nieprzyjemna sprawa. Conall westchnął. - Zaczynasz mnie nudzić. - Osobiście, wolałabym uniknąć powtórki, jeśli to możliwe. - I niby co proponujesz? Byśmy przewrócili się na plecy i pomerdali ogonami? - Psy. Przysięgam, wszystko jest dla was czarno-białe. To nawet urocze na swój prosty, szczenięcy sposób. - Wiesz co, miałem naprawdę ciężki ranek. Moje maniery wcale nie przeszkadzają mi sięgnąć przez ten stół i skręcić ci kark. - Jeśli ty jesteś tym sympatycznym, to ciekawa jestem, jaki jest wasz Alfa. Wzruszyła ramionami. - Słyszałam, że przyjaciółka kobiety waszego Alfy została zaatakowana w jednym z waszych klubów. Chciałam tylko dać znać, że to nikt od nas. Wiedział o tym, ale najwyraźniej, martwiło ją, że mógłby nie zdawać sobie z tego sprawy. - Mówisz w imieniu wszystkich Pride? Przytaknęła głową. - Dokładnie tak. Po raz pierwszy Conall uważnie przyjrzał się dziewczynie. Była piękna i młoda. Może nieco zbyt młoda, by mówić za wszystkich Pride, ale był skłonny dać jej kredyt zaufania. - Jeśli to nie ty ich wysłałaś, to skąd się wzięli? - Nie mam pojęcia. - I mam tobie zaufać, ponieważ... - Jestem samym wdziękiem. Conall roześmiał się. Była wdzięczna. Wdzięczna i niebezpieczna. - Chyba nie przeszkadzam? Może to sposób, w jaki Miki gapiła się na nich. Jakby przyłapała ich uprawiających sex na kawiarnianym stole. Nieważne jednak było jej spojrzenie. I tak czuł się winny. Choć zupełnie nie wiedział dlaczego. Przecież nie odurzył jej, by wymknąć się na spotkanie. Odwrócił wzrok, niechętny myślom o niej. Jak uroczo wyglądała z włosami nadal wilgotnymi od niedawno wziętego prysznica. - Ależ skąd. Właśnie wychodziłam. Victoria zaczęła zsuwać się z zajmowanego miejsca. - Nie musisz wychodzić. - Dobra. Teraz zachowywał się jak kutas.

Usłyszał jak Miki zgrzytnęła zębami. I dobrze. - Może ona nie, ale ty tak. Muszę jechać do kampusu. Conall popatrzył na Victorię. - To wszystko, o czym chciałaś porozmawiać? - Powiedziałam, co miałam do powiedzenia. Teraz muszę złapać jakiegoś kowboja. Uśmiechnęła się. - Dzięki, że mnie wysłuchałeś, Conall. Jednak jesteś milutki. Wstała i spojrzała na Miki. - Jest cały twój. - Po czym wróciła do reszty Pride. Conall wyciągnął portfel z tylnej kieszeni dżinsów i rzucił kilka monet na blat. Zanim zdążył wstać, Miki zdążyła wymaszerować na zewnątrz. Znalazł ją stojącą przy wypożyczonym SUV-ie. Odblokował drzwi i oboje wsiedli do środka. - Kto to był? - Victoria Lowe. Włączył silnik i wyprowadził auto z parkingu. - Jest z Pride? - Jep. - I ucinasz sobie z nią pogawędki przy kawie? - Najwidoczniej. Nie odzywali się do siebie przez całą drogę do kampusu. Jeśli o nią chodzi, ta krótka dziesięciominutowa przejażdżka była najdłuższą, jaką kiedykolwiek odbyła. Conall zaparkował najbliżej jak się tylko dało, następnie wyłączył silnik i wlepił wzrok przed siebie. Miki chwyciła plecak, gotowa opuścić samochód, ale zatrzymał ją jego głos. - Gdy skończysz, masz wrócić prosto tutaj. Nigdzie indziej nie idź. Nie próbuj się wymykać, ponieważ i tak cię znajdę. Jeśli zmusisz mnie, bym za tobą biegał, przestanę być taki miły. - Zachowujesz się jak dupek. - Och przepraszam. To zapewne skutki uboczne narkotyków, które mi dałaś! Miki nawet nie drgnęła, gdy zaczął krzyczeć. - I będziesz mi to wypominał do skończenia świata? Conall gapił się na nią z niedowierzaniem w oczach. - No co? Wreszcie odwrócił głowę. - Uważaj, żeby drzwi ci tyłka nie przytrzasnęły, jak będziesz wychodzić. Dobra. Chce być niezdolnym do wybaczania dupkiem, niech sobie będzie niezdolnym do wybaczania dupkiem. Przemądrzały kutas. Wyskoczyła z SUV-a, założyła plecak na ramiona i ruszyła przez kampus podążając do gabinetu promotorki. - Hej, psychopatko! Miki była już w połowie drogi, gdy obróciła się, widząc Amy i Craiga idących w jej kierunku. - Hej. - Wszystko w porządku? - Amy dobrze ją znała. - Nie wiem, czy jesteś wkurzona, czy smutna. I to i to. - To nic. U mnie wszystko dobrze. Co wy tu robicie tak wcześnie? Kładliście się w ogóle do łóżka? Amy westchnęła.

- Mam zajęcia z fizyki kwantowej z gromadą pierszaków. Trzy godziny mojego życia, których już nigdy nie odzyskam. - Lubiła rozrabiać, ale Amy była też jedną z najlepszych asystentek, jaką profesorowie mieli na tej uczelni. Jeśli będą wystarczająco mądrzy, w końcu to sobie uświadomią i przyznają jej odpowiednie stanowisko, zanim MIT albo Harvard zagarnie ją dla siebie. - A ja przyszedłem, by zobaczyć się z profesorem Leucrotta. Miki słysząc słowa Craiga, poczuła jak przeszły ją dreszcze. I wcale nie te przyjemne, które serwował jej Conall, ale budzące niepokój, podobne do tych, które czuła na widok pająka wędrującego po krawędzi jej wanny. - W jakiej sprawie? - Nie martw się. Zgodził się ze mną spotkać w sprawie funduszy na grant. Może uda mi się wytropić hasło, jak będę w jego gabinecie. - Uważaj. Nie rób niczego głupiego. - Kto? Ja? I gdzie jest moje pięćdziesiąt dolców? Na jej twarzy pojawił się uśmieszek. - Wydawało mi się, że to ty zapomniałeś mi je oddać dziś rano. - Masz zamiar je zatrzymać, prawda? Miki rozpłynęła się w uśmiechu. - Tak. Ale dzięki za troskę. - Do usług. Nie mieliśmy ochoty zostawiać cię samej z tym Conanem Barbarzyńcą. - Hej, Mik. - Amy szturchnęła ją w ramię. - Spójrz. Twój wymarzony nudziarz. Miki skierowała wzrok w stronę, gdzie pokazywała Amy i zobaczyła Troya Bensona, który szedł w ich kierunku. - Miki? To ty? Miki obdarzyła Troya uśmiechem, zsuwając plecak z ramion. Nie ma nic bardziej kujonowatego od zawieszonego na ramionach ogromnego plecaka. A Troy zdecydowanie nie był kujonem. Niecałe 180 cm - sympatyczny, normalny wzrost, w przeciwieństwie do innych wynaturzonych mężczyzn, których znała - lekko brązowe włosy i ciemnozielone oczy. Zabujała się w nim już w czasie zajęć z chemii dla zaawansowanych. Bez zaskoczenia, Troy obejmował właśnie wysoką cukierkowatą blondynkę, która wyglądała, jakby wszystko, co jadła od razu wymiotowała, ale on pocałował ją w policzek i odesłał, zanim podszedł do Miki. - W ogóle się nie zmieniłaś. Moja mała Miki. Zabawne, to wcale nie brzmiało jak komplement.

***

- Powiedziała coś jeszcze? Conall oparł się o drzwi pasażera swojego SUV-a. Trzymał telefon przy uchu i patrzył na opustoszały kampus. Było nadal wcześnie i studenci dopiero zaczynali się pojawiać. - Że chce znaleźć sobie kowboja. - Naprawdę nie sądzę, by ta informacja miała w czymś pomóc. Conall jedynie mruknął i Zach zamilkł na moment. - Wszystko z tobą w porządku? - wreszcie się zapytał. - Tak, a co? - Nigdy nie słyszałem, byś brzmiał tak bardzo jak... ja. Conall roześmiał się. - Nic mi nie jest.

- Miki nadal daje ci popalić? - Coś w tym stylu. Nie zamierzał przyznać się swojemu Alfie, że pozwolił, by jakaś szurnięta wariatka odurzyła go, by wymknąć się w środku nocy. Gdyby nie było innych powodów, to choćby dlatego, że Zach nigdy nie przestałby mu dokuczać, gdyby się o tym dowiedział. - Jestem pewny, że w końcu jej przejdzie. W każdym razie uwierzyłeś jej? Tak! Choć przecież nie miał zamiaru uwierzyć już nigdy więcej niskiej, złośliwej kobiecie. Zwłaszcza takiej, której całe ciało wstrząsa dreszcz, gdy osiąga orgazm. - Komu? - Victorii Lowe. - Och... uhm... tak, tak. Uwierzyłem... uwierzyłem jej. - Dobra. W każdym razie uważajcie na siebie. Jak tylko Miki pozałatwia swoje sprawy, przywieź ją z powrotem, zanim moja kobieta wpędzi mnie w alkoholizm. Gdy się stresuje, ma tendencję do chodzenia w kółko. Doprowadza mnie tym do szału. Conall wciągnął powietrze płynące z kierunku, w którym udała się Miki. Wyczuł coś. Zapach Miki, ale wymieszany z czymś jeszcze. Z czymś... męskim. Conall głucho warknął. - Conall? Słyszysz mnie? - Tak. Oczywiście. Będziemy ostrożni. Muszę iść. Szybko przerwał połączenie i poszedł za Miki.

***

- To jak tam, nadal mieszkasz w Teksasie? Miki wzięła głęboki oddech. Uda jej się zachować spokój. Potrafi to zrobić. Jednakże Miki nie była Miss Uwodzenia. Właściwie, raczej można ją było uznać za niedołęgę w tej dziedzinie. Wyjątek stanowił Conall. Przy nim Miki nie miała żadnego problemu z objęciem mężczyzny nogami, gdy przyciskał jej ciało do ściany. - Na chwilę obecną, w tym tygodniu zamierzam obronić doktorat. Conridge wspomniała coś o stanowisku asystentki. - To by znaczyło, że będziemy razem pracować. Brzmi nieźle. Conridge to twarda kobieta. - O tak, taka właśnie była. Profesor Conridge miał tendencję do kontrolowania wszystkiego, co działo się na uniwersytecie. Ludzie się jej bali. Kiedy Miki zdecydowała wreszcie, by obronić swoje teorie, jej ówczesny promotor odszedł na innych uniwersytet i Conridge dobrowolnie zgłosiła się, by go zastąpić. Do dzisiejszego dnia Miki nie miała pojęcia, dlaczego to zrobiła. Myślała, że ta kobieta jej nienawidzi. Chociaż, prawdę mówiąc, wydawało się, że ona nienawidzi wszystkich. - Cieszysz się, że tak się stanie, prawda? Powinna zauważyć tę nutę strachu na twarzy Craiga i błysk pożądania w oczach Amy. Powinna zauważyć, że padł na nią gigantyczny cień. Ale jedyne, na co zwracała uwagę, to Troy i jej nieudolne próby zwrócenia na siebie jego uwagi. - Cóż, wiesz, już czas najwyższy na zmiany. Przestała mówić, ponieważ najwyraźniej Troy przestał słuchać. Chwilę przed tym, jak miała odwrócić się, by sprawdzić, co to za przykuwający uwagę wszystkich koszmar stoi za nią, poczuła jak obejmują ją czyjeś ramiona, uniemożliwiając jakikolwiek ruch. Miki zamarła. - Hej, skarbie. - Ciepłe wargi zabłądziły w okolicę jej ucha, sprawiając, że przez jej ciało przepłynęły rozkoszne i zdradzieckie ciarki, które rozchodząc się po kręgosłupie trafiły

prosto do jej podbrzusza. - Myślałem, że idziesz zobaczyć się z twoją profesor. Nie chcemy, żebyś się spóźniła, prawda? Spojrzała w górę. Conall trzymał ją w swoich ramionach i się uśmiechał. Był to prawdziwie diaboliczny wilczy uśmiech. Taki sam, jaki malował się na twarzy wilków tuż przed przypieczętowaniem losu upatrzonego jelenia. Sukinsyn! - Co do cholery... Ścisnął ją mocniej i Miki skupiła się na tym, by móc złapać oddech. - Zawsze trzeba upewnić się, że Miki robi, to co miała zrobić, ponieważ w innym przypadku całkowicie się gubi. Miki zerknęła na Craiga i Amy, ale widziała, że zbyt podoba im się, to co się dzieje, by coś zrobić. Conall otarł się o jej szyję i Miki wyobraziła sobie jak wydłubuje mu oczy. - Przedstawisz mnie swoim przyjaciołom, skarbie? Skarbie? Próbowała się odsunąć, ale Conall nie zamierzał jej na to pozwolić. Troy zaś wyglądał na zbyt przestraszonego, by coś powiedzieć. Na razie tylko się gapił. Conall jej później za to zapłaci. - Nie, nie przedstawię. Amy wysunęła się do przodu, zanim Miki zdążyła wbić swój obcas w stopę Conalla. - Jestem Amy. To jest Craig, a to Troy. Miki intensywnie wpatrywała się w jego kark. To był duży kark. Jeśli by go dźgnęła, popłynęłoby dużo krwi. - Cześć Craig. Spotkaliśmy się dzisiaj w naszym pokoju hotelowym. Naszym? - Miło mi poznać innych przyjaciół mojego misiaczka. Amy niemal połknęła swoją gumę, a Craig nagle zainteresował się tym, co się dzieje po drugiej stronie kampusu. Troy wyglądał na nieco rozczarowanego, gdy spojrzał na Miki. Dziewczyna widziała, jak jej nadzieje na przyszłość rozwiewają się jak dym z wygasłego ogniska. - Troy... - zaczęła, ale jedna z dłoni Conalla właśnie wsunęła się pod jej koszulkę i poczuła na swojej skórze pazury. Delikatnie gładziły ją po brzuchu. Zabiję go. - Skarbie, lepiej chodźmy do tej twojej profesor, bo inaczej się spóźnisz. Miło było poznać, Amy, Craig, Trey. - Jestem Troy. - Jak sobie chcesz. Conall złapał Miki i odciągnął ją od grupki ludzi. Ledwo zdążyła złapać swój plecak, zanim potykając się ruszyła za nim. - Który to budynek? - wyrzucił z siebie. - Pieprz się! Nagle zamknął ją w swoich objęciach. Dla postronnego obserwatora wyglądało to na czuły gest, ale ona wiedziała lepiej. I w tej chwili, była zbyt wkurzona, by czuć coś poza niepohamowanym pragnieniem popełnienia morderstwa. Pochylił się do jej ucha i jego ciepły oddech owionął jej kark. - Zachowuj się tak dalej, a sprawię, byś żałowała, że nie skończyli z tobą w tej alejce. - To ten. Wejście jest tam. Conall ruszył znowu, ciągnąc Miki za sobą. Wszedł do budynku, odszukał klatkę schodową i wciągnął ją do środka. Jak tylko puścił jej rękę, walnęła go w klatkę piersiową.

Od razu zaklęła, gdy poczuła ból promieniujący na całe jej ramię. Oczywiście on nawet nie drgnął. - Skończyłaś? - parsknął. - Ty sukinsynu! Co to do cholery było?! Machała ręką, martwiąc się, czy nie połamała kości. Conall niespodziewanie chwycił jej dłoń i zaczął rozmasowywać nie spuszczając z niej wzroku. Była niemal pewna, że nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że to robi. - Kim był ten facet? - Kto? Troy? Czyżby był zazdrosny? Cóż, zatem nie powinna go rozczarować. - To był przyszły pan Kendrick. Nieprawda! To on był przyszłym panem Kendrick. Nie jakiś wymoczkowaty chudzielec z rączkami jak u małej dziewczynki. Wystarczyło tylko na niego spojrzeć, by zauważyć, że to dupek. Nie ma mowy, by Conall pozwolił Miki kręcić się wokół tego faceta. To prawda, że była mściwą zołzą, ale była jego mściwą zołzą. Teraz to wiedział. Koniec z oszukiwaniem się i rozmyślaniem, czego tak naprawdę chce. Miki Kendrick należała do niego. Potrzebował jednak nowej taktyki. Te, które zazwyczaj stosował, nie zdawały egzaminu przy Miki. Z grubsza dlatego, że to wariatka, ale potrafił być elastyczny i wystarczająco zdecydowany, by podążać za tym, czego pragnął. - Myślę, że powinieneś zniknąć z mojego życia, Wikingu. Próbowała wyrwać dłoń z jego uścisku, ale nie pozwolił jej na to. - A ja myślę, że nie zdajesz sobie sprawę, że mam teraz dodatkowy atut. - Niby jaki? Ponieważ cię odurzyłam? Oczekujesz, że choć na chwilę uwierzę, że mnie skrzywdzisz, albo wydasz policji? - Nie, tego nie oczekuję. Ale kto wie, co mogę zrobić jemu. Miki zamarła. Jej wielkie, piękne oczy wpatrywały się w niego bez mrugnięcia. - Nie. Ośmielisz. Się. - Oplułaś mnie jedzeniem. Napuściłaś na mnie policję na lotnisku. I odurzyłaś mnie jakimiś farmaceutykami. Czy naprawdę chcesz teraz przetestować teorię pod tytułem „Nie ośmielisz się”? Widział jak drgają jej mięśnie szczęki. Była nieziemsko wkurzona, przez co pachniała jeszcze bardziej zachęcająco. - Zostaw go w spokoju, Conall. Nic ci nie zrobił. Odkopnął zawadzający mu plecak. - Ale co z tobą Mik? Czy on cię miał? - Nie jestem niczyją własnością. Zrobił kilka kroków do przodu, zmuszając ją do cofnięcia się pod ścianę. Nigdy wcześniej nie starał się tak bardzo, by wydawać się groźnym, ale Miki ciągle go do tego zmuszała. Wcale nie pomagało, że za każdym razem zapach jej pożądania niemal go nokautował. - Ale ja chcę ciebie. - Zauważyłam. - Jeśli będę zajęty uganianiem się za tobą, nie będę miał czasu, by skopać mu tyłek, prawda? Miki skrzyżowała ręce na piersiach. - Chyba tak. - Zatem może zawrzyjmy małą umowę. - Jakiego rodzaju umowę. - Dasz mi czas do piątku.

- Na co? Położył obie dłonie na ścianie na wysokości jej twarzy. - By móc się do ciebie zbliżyć. Po twojej obronie doktoratu, jeśli do tego czasu nie zdołam znaleźć się między tymi twoimi rozkosznymi udami, to zostawię cię w spokoju i nigdy więcej nie będę się tobie narzucał. Nawet na ciebie nie spojrzę. - To chyba jakieś żarty. - Gdy chodzi o ciebie, jakoś humor mnie opuszcza. Spodziewał się, że kopnie go w krocze, ale tego nie zrobiła. Interesujące. - Przynajmniej daj mi szansę, Mik. Delikatnie rozprostował jej ręce i przysunął się bliżej. Obserwowała go uważnie, ale nie usiłowała powstrzymać. - Widzisz? To wcale nie takie trudne, prawda? Nachylił się i ją pocałował. Skromny całus, ledwo dotknął jej ust. Nie odsunęła się. Pociągnął delikatnie za dolną wargę, aż rozchyliła usta i pozwoliła mu wniknąć głębiej. Wolno krążył językiem, celebrując jej smak. Próbowała uwolnić dłonie, ale trzymał je mocno, przesuwając je do góry, aż znalazły się nad jej głową. Przycisnął ją mocniej do ściany własnym ciałem, wsuwając jedno z kolan między jej uda. Jęknęła i Conall wiedział, że ją ma. Co ona u diabła wyprawia? Do reszty postradała rozum? Naprawdę ma zamiar kochać się z Wikingiem na klatce schodowej swojego uczelnianego wydziału? Tak nisko jeszcze wcześniej nie upadła. Było wcześnie, ale profesorowie i studenci już się pojawiali. Wcześniej czy później ktoś ich przyłapie. To było czyste szaleństwo. Jak dokładnie uda jej się obronić doktorat na tej uczelni, jeśli zostanie przyłapana na wpół ubrana z jakimś klejącym się do niej gościem na schodach? Musi powiedzieć mu, by przestał. Musi go odepchnąć. Zdecydowanie nie potrzebuje tych jęków. W rzeczywistości, musi przestać jęczeć natychmiast. Conall przerwał pocałunek i popatrzył na nią. - Tak. To właśnie miałem na myśli, mówiąc, byś dopuściła mnie bliżej. Gdyby miała wystarczająco dużo siły, uderzyłaby go znowu. Była już gotowa znowu zaryzykować stan swojej ręki, choćby wszystko poszło w diabły, lecz zanim zdążyła go tknąć, Conall pocałował ją w policzek, po czym odsunął się i wyciągnął spod schodów, gdzie wcześniej ją uwięził. - Panno Kendrick. Mam nadzieję, że nie przeszkadzam. Conall i Miki obejrzeli się za siebie. Na szczycie schodów stała we własnej osobie żelazna dama. Profesor Irene Conridge. Budząca respekt czterdziestoletnia kobieta, ubrana w jeden ze swoich prostych niebieskich kostiumów oraz w parę zabójczych ekstrawaganckich pantofli. Jak zawsze cechowała ją totalna dychotomia. - Naprawdę, wiem przecież jak bardzo napięty ma pani grafik. I skoro jedyne, co teraz robię, to biegam po całym wydziale, proszę się nie krępować. Mogę przecież poczekać kolejne piętnaście minut. Miki wyrwała się z objęć Conalla i przepchnęła obok. - Profesor Conridge, strasznie przepraszam. Zupełnie straciłam poczucie czasu... Ponieważ byłam zajęta pieszczotami. Zabierając plecak i biegnąc w kierunku schodów, Miki pociągnęła Conalla za włosy, ale miała przeczucie, że on potraktuje to tylko jako grę wstępną. Szybko wbiegła na górę, ale profesor Conridge już zniknęła. Miki zatrzymała się na szczycie schodów i zerknęła w dół na Conalla. Założyła z powrotem plecak na ramiona.

- Nie wiem, jak długo mi to zajmie. - W porządku, nie spiesz się, będę tu na ciebie czekał. Oczywiście, że będzie czekał. Ponieważ lubił ją torturować. - Panno Kendrick! Miki otrząsnęła się ze swojego zamyślenia i ruszyła za swoją profesor.

Rozdział 11

Conall usiadł na schodach i zaczął mocno starać się o odzyskanie kontroli nad jedną bardzo upartą częścią swego ciała. Chryste, ta kobieta to prawdziwa petarda. Tak niewiele potrzeba, by ją rozmiękczyć. Rozpalić i podniecić, aż stanie się gotowa. Dla niego. Głucho zawarczał, zmuszając się do utrzymania na uwięzi swojego wilka. Nic z tego. Nikt inny już nigdy więcej nie będzie dla niego wystarczający. Pragnął Miki. Nie na jedną noc, czy nawet tydzień, ale na całe życie. Wiedział, że ona też nie znajdzie nikogo lepszego od niego. Musi tylko ją do tego przekonać. I do diabła, jak bardzo trudne to może być? Conall zamarł. Znów czuł ten sam zapach co na zabawie. Ten sam zapach, który pozostał na Miki, po ataku na nią. Tym razem wyczuł go, jak tylko znaleźli się na klatce schodowej, ale Miki całkowicie go rozproszyła. Teraz nie mógł tego zignorować. Był ledwo wyczuwalny, zatem nie sądził, by w tej chwili groziło im jakieś niebezpieczeństwo, mimo to... Conall wciągnął głębiej powietrze i zrozumiał, że zapach ma swoje źródło na innym piętrze. Poszedł za tym zapachem, pozwalając poprowadzić się piętro wyżej. Wiedział, że Miki znajduje się na niższym piętrze. Mógł wyczuć jej rozkoszną woń pośród innych. Sam udał się wyżej. Znajdowało się tutaj kilka laboratoriów, które minął. Minął też szereg sal wykładowych, aż znalazł korytarzyk z gabinetami profesorów. Podążał za zapachem aż pod konkretne drzwi. Próbował je otworzyć, ale bez sukcesu, były zamknięte na klucz. Przyłożył nos bliżej drzwi i wciągnął powietrze, potem jeszcze raz. Znał ten zapach. Gdzieś wcześniej już się z nim zetknął. Tym razem wciągnął powietrze bardzo, bardzo głęboko. Wtedy go trafiło. Zrozumienie przyszło nagle, a rozwiązanie było tak proste, że Conall nie mógł uwierzyć, że wcześniej tego nie skojarzył. - Hieny! - krzyknął tryumfalnie. Conall odwrócił się i stanął twarzą w twarz z Craigiem. - Hej. - Hej. - Conall kiwnął głową. Przez chwilę patrzyli na siebie, po czym Conall odszedł, przekonany, że facet widział jak obwąchuje drzwi niczym pies tresowany do wykrywania materiałów wybuchowych, który właśnie zlokalizował bombę nuklearną. Nie zamierzał się tym teraz przejmować. Ważniejsze były hieny. Naturalni wrogowie lwów. Conall nigdy nie wierzył w przypadki i nie miał zamiaru zacząć teraz. Pamiętał nazwisko profesora zapisane na drzwiach „Leucrotta”. Musi zapytać o niego Miki. Conridge założyła nogę na nogę i popatrzyła uważnie na Miki. - Cóż wydaje się, że bardziej przygotowana już nie będziesz. Było to daleko sympatyczniejsze stwierdzenie, od tych, którymi zwykle raczyła innych broniących się studentów. - Przepuścić cię? Masz szczęście, że żyjesz.

- Czy jest coś jeszcze, co powinnam zrobić? - Zarezerwowałaś salę wykładową, zgadza się? - Tak, proszę pani. - I upewniłaś się, że wszyscy członkowie komisji znają datę i miejsce? - Tak, proszę prani. - Zatem, panno Kendrick, wszystko ustawione. Tylko proszę się upewnić, że jest pani gotowa, by poważnie bronić swych teorii. To nie czas, by pozwalać na wiązanie sobie języka. Choć jestem przekonana, że szybciej świat się zatrzyma, niż do tego dojdzie. Miki uśmiechnęła się. - Tak jest, proszę pani. - Idź zatem trochę odpocząć i widzimy się w piątek o 15.30. - Tak jest, proszę pani. Miki wstała i zebrała wszystkie swoje papiery. Zdawała sobie sprawę, że Conridge ją obserwuje, ale zbyt się obawiała, by zapytać dlaczego. Ta kobieta naprawdę zasługiwała na miano Żelaznej Damy. - Zatem, panno Kendrick, kim był ten uroczy młody człowiek, z którym obściskiwałaś się na schodach? Miki upuściła połowę z trzymanych przez nią papierów, na których zapisana była ostatnia wersja jej teorii. Uklękła na podłogę i w pośpiechu zaczęła zbierać porozrzucane kartki. Później będzie martwiła się o kolejność. Byle szybciej zakończyć tę rozmowę. Nie ma mowy, by miała rozwodzić się nad jej dziwacznym związkiem z Conallem. Sama nie rozumiała, co się między nimi dzieje, to jak miała to wytłumaczyć innym? A już zdecydowanie nie miała zamiaru tłumaczyć tego profesor Conridge, Fi Beta Kappa, laureatce stypendium Rhode’a i powszechnie znanej jędze. - To tylko przyjaciel, proszę pani. - Ilekroć znajdowała się w pobliżu Conridge, Miki czuła się, jakby trafiła do wojska. Tak, proszę pani. Nie, proszę pani. Proszę mnie nie oblewać, proszę pani. - Wszyscy twoi przyjaciele przyciskają cię tak do ściany? Jasny gwint, jak dużo ta kobieta widziała? Albo, co gorsza, słyszała? Poczuła, jak twarz oblewa jej gorący rumieniec. - Tylko rozmawialiśmy, proszę pani. - Rozumiem. Choć szczerze mówiąc, jestem zdumiona, że udało ci się go zaciągnąć pod te schody. To duży chłopiec, nawet jak na Wilka. Miki udało się zebrać połowę z rozrzuconych wcześniej papierów, które na słowa profesor, znów upuściła je na podłogę. Przysiadła na piętach i zagapiła się na Conridge. - Przepraszam, że co? Kobieta uśmiechnęła i wyszła zza swojego biurka. Pochyliła się nad blatem i chwyciła oprawione w ramkę zdjęcie, które następnie wręczyła Miki. - Mój mąż. Niles Van Holtz ze Sfory Van Holtz. Miki nie wiedziała, co bardziej ją zszokowało. Fakt, że mąż Conridge był Wilkiem? Czy fakt, że Conridge w ogóle miała męża? Zagapiła się na zdjęcie. Mężczyzna, który się na nim znajdował był bardzo przystojny, musiała to Conridge przyznać. Samo zdjęcie przedstawiało Conridge, jej męża oraz czwórkę roześmianych dzieciaków. Mrugnęła. - Van Holtz? Potem zamarła. - Od tej sieci restauracji Van Holtz? Nigdy nie była w żadnej z tych restauracji. Trzeba było być bogatym niczym krezus, by móc pozwolić sobie na zjedzenie tam nawet niewielkiego posiłku.

Kobieta wywróciła oczami i się uśmiechnęła. Wydawała się zawstydzona tymi powiązaniami. Ale raczej nie tym, że jej partner sikał pod drzewem i mógł podrapać się za uchem tylną nogą. To jej raczej nie przeszkadzało. - To dlatego zaoferowałaś się, by zostać moim opiekunem? - Oczywiście. Wiem jak ciężko jest ludziom, których towarzystwo stanowią zmiennokształtni. I słyszałam, że twoja przyjaciółka została przywódczynią Alfa Sfory Magnusa, a także o twoim udziale w wojnie z Pride. Jestem pod wrażeniem. Zawsze wiedziałam, że jesteś bystra. Nigdy w to nie wątpiłam. Po prostu nie zdawałam sobie sprawy, jak dobrze potrafisz walczyć. Będziesz dla niego dobrą partnerką. Miki wstała. - Co? Dla Conalla? O nie, nie mam zamiaru zostawać jego partnerką. Nigdy w życiu. Conridge wydawała się skonsternowana. - Dlaczego nie? - Dlatego. - Dlatego, bo...? - Bo nie mam zamiaru wiązać się z nim w ten sposób. Dokładnie ile razy ma to jeszcze tłumaczyć ludziom? I dlaczego, ciągle ją o to pytają? - Ale zdajesz sobie sprawę, że on patrzy na ciebie w ten sam sposób, w jaki Niles nadal patrzy na mnie. I Boże, jesteśmy już ze sobą przeszło dwadzieścia lat. - Tak ciepłego wyrazu twarzy Miki jeszcze nie widziała u żadnej kobiety. Conridge kochała tego mężczyznę. I to bardzo. Miki nagle pożałowała, że nazwała ją „obciagarą”, gdy Conridge zwróciła Miki jej pierwszy zarys teorii z tak wielką ilością czerwonego tuszu, że kartki papieru wyglądały jakby dostały gorączki krwotocznej. - Ale Conall nie myśli o mnie w ten sposób. - A wiesz to, ponieważ jesteś tak świetnie obeznana z normalną etykietą społeczną. Conridge miała rację. Miki nie rozpoznałaby, co jest normalne, nawet gdyby ta norma przyszła i na nią napluła. Zaczynała też przeczuwać, że nieważne, co zrobi lub jak bardzo będzie się starać, nigdy nie wpasuje się w normalne społeczeństwo. - Ja... ja... - Miki przysiadła na podłodze niczym Indianka. Całe powietrze uciekło z jej płuc. - Ja nie mam pojęcia, co robię. - Nie ma w tym nic złego. Wszyscy przez to przechodziliśmy, nawet ja. - Naprawdę? - Miki ciężko było w to uwierzyć. Conridge zawsze wydawała się taka pewna siebie. - Oczywiście. Myślisz, że chciałam zostać partnerką Wilka? Ten facet zaskoczył mnie od tyłu i ugryzł w szyję. Oczywiście, że walnęłam go drewniana kłodą. Musieli mu założyć na głowie osiem szwów. Miki patrzyła z niedowierzaniem na Conridge, która w odpowiedzi wzruszyła tylko ramionami. - Nadal kieruje się zasadą „bierz, co chcesz”. Próbowałam wytrenować go, by ją porzucił i w zastępstwie zaczął aportować. - Obie kobiety roześmiały się i Miki zaczęła zastanawiać się, czy przypadkiem nie będzie dokładnie taka sama za piętnaście lat. Conridge poprawiła sobie pończochy. Były one w stylu lat czterdziestych, nadal seksowne. - Słuchaj, Miki. To przez co przechodzisz, to normalna ludzka reakcja. I od czasu do czasu, nawet takim ludziom jak my, się one zdarzają, Miki uśmiechnęła się. Ta kobieta to prawdziwy majstersztyk. - Jeszcze sobie nie ufasz - kontynuowała Conridge. - Nie ufasz swoim instynktom, ale powinnaś to robić. Nie jesteś tylko mózgiem na dwóch nogach. Posiadasz bardzo fajne umiejętności przetrwania. Wilki takie cechy bardzo podniecają. Nadal z uśmiechem na twarzy Miki nachyliła się, by móc pozbierać papiery.

- Chyba po prostu nie chcę tego zaprzepaścić. Mam na myśli swoje życie. - Nie zaprzepaścisz. Jesteś mądra i kąśliwa. Poradzisz sobie. Miki roześmiała się na głos. Wstała trzymając w ręku nieuporządkowany stos kartek. - W każdym razie dziękuję za mowę motywacyjną. - Cała przyjemność po mojej stronie. Wiesz, mój mąż mówi, że nie jestem dobra w takich mowach. Widać się mylił. Conridge otworzyła drzwi do swego gabinetu. Jak tylko Miki wykopała przed siebie swój ogromny plecak, wysunął się on przez drzwi i uderzył w kogoś, kto był chyba mężczyzną, albo kobietą, w każdym razie kimś. - Proszę, proszę. Czy to nie jest ta niesławna Miki Kendrick? Miki zerknęła z powrotem na Conridge. Miała na twarzy wypisany profesorki niesmak skierowany w kierunku nowoprzybyłego. - Miki Kendrick, to profesor Mitchell Leucrotta. Zatem to mężczyzna, tak jakby. To ten facet tak o nią wypytywał. Podstępny mały człowieczek. Nawet nie miał wzrostu Sary. Szczupły, lecz dobrze umięśniony. Jej matka nazywała ten typ „wyskrobek”. Było jednak w nim coś tak drapieżnego, że zaczęła się zastanawiać, gdzie u diabła jest Conall. Czy nie miał jej ochraniać? Dupek. Miki kiwnęła głową na przywitanie, ale zachowała dystans. - Profesorze Leucrotta. - Cóż, właśnie wychodziłem. - Poprawił swoją torbę z laptopem na ramieniu. - Chcę uniknąć spotkania z takim jednym studentem. Nienawidzę tych narzucających się. W tej chwili Miki znielubiła go jeszcze bardziej. Była niemal pewna, że Leucrotta mówi o Craigu. Jednym z jej najlepszych przyjaciół i zdecydowanie dużo mniej przyprawiającym o ciarki od tego typa stojącego przed nią. Profesor na pożegnanie niemrawo machnął dłonią i odszedł w głąb korytarza. Miki popatrzyła na swoją promotorkę. - Nie lubię go. Conridge zachichotała. - Zdecydowanie umiesz pochopnie podejmować decyzje. - Czyżbym się myliła? Starsza z kobiet potrząsnęła głową. - Nie, tym razem masz rację. To szumowina. Nagle na schodach przeciwległych do tych, na których zniknął Leucrotta, pojawił się Conall. Uniósł głowę i wciągnął powietrze. Miki zdała sobie sprawę, że próbował wyczuć zapach. Kierując się nosem odnalazł Miki. Obwąchał ją raz, po czym zrobił to powtórnie. Miki poczuła znajome dreszcze na karku. Następne, co sobie uświadomiła, to fakt, że ma wilgotną bieliznę. Dobra, od kiedy u diabła to zaczęło się dziać? - Co ty u diabła robisz? - Hiena - mruknął. - Szakal - zripostowała. Popatrzył na nią i zamarł. Wzruszyła ramionami. - Myślałam, że gramy w słówka. Conridge wybuchnęła śmiechem i Conall spojrzał na profesor. Znów wietrzył zapach. - Pachniesz znajomo. - Jestem żoną Van Holtza. O rany, ta kobieta powiedziała to z tak dużą dawką dumy. - Ach tak, pamiętam. Już się spotkaliśmy. Miło widzieć cię znowu. Jestem Conall. Pochylił się i podniósł z ziemi plecak Miki, który następnie zarzucił jej na ramiona. - Dlaczego powiedziałeś hiena?

- To ten zapach, którego nie mogłem rozpoznać. Ten sam, który wyczułem na tobie po tym, jak zostałaś zaatakowana. Miałem z nim do czynienia tylko raz czy dwa, jeszcze jak byłem dzieciakiem. Cała zgraja mocno mnie pobiła w szóstej klasie. - Spojrzał na Conridge. Byłem wtedy dużo mniejszy. - Domyśliłam się. Conall zerknął na Miki i papiery, które trzymała w rękach. - Potrzebujesz pomocy, chudzielcu? - Tylko odrobinę. Conall chwycił garść papierów. - Czy któraś z was zna może profesora Leucrottę? Miki zamarła. - Właśnie się z nim minąłeś. Dlaczego pytasz? - To właśnie przed jego gabinetem zapach był najsilniejszy. Dziewczyna głęboko westchnęła. - To on o mnie wypytywał. - Słucham? - Chciał zostać promotorem panny Kendrick. - Conridge dodała od siebie. - Uprzejmie posłałam go do diabła. Wydaje się, że chyba odebrał to nieco osobiście. Nie lubię go. Nie ja sprowadziłam go na ten uniwersytet, tylko dziekan. Ostatnio klany hien wzmogły swoją aktywność. - Nie zauważyliśmy tego. - Wcale się nie dziwię. Byliście przecież w środku wojny z Withell Pride. W każdym razie powinniście mieć na nich oko. Potrafią zachowywać się dosyć barbarzyńsko. - Pamiętam. Już jako dzieci wydawali się niezwykle złośliwi i podstępni. Conridge przytaknęła. - Hieny nie są tak duże jak lwy, ale potrafią mocno uprzykrzać im życie. Brutalne są zwłaszcza kobiety i dzieci. Uważajcie na to, co macie za plecami. Profesor zwróciła się do Miki. - Masz dzisiejszą noc i jutrzejszy dzień na odpoczynek. Polecam skorzystać. Nie panikuj, panno Kendrick. Wszystko będzie dobrze. - Skoro pani tak uważa. - Nie uważam tak, tylko zalecam. A teraz uciekaj. - Conridge weszła z powrotem do gabinetu, zamykając za sobą drzwi. - Ten wasz typ mądrali cechuje okropna szorstkość. - A co z przełomowymi odkryciami. - Miki zripostowała, kierując się na schody. Conall szedł tuż obok. Nie zapowiadało się, by w najbliższym czasie miała nim wstrząsnąć. Gdy znaleźli się na zewnątrz, Conall odebrał od niej resztę papierów. - Daj mi to. - Od czasu, gdy zmolestował ją na klatce schodowej, był w znakomitym nastroju. - Co się z tobą dzieje? Coś taki pomocny. - Ponieważ wygrałem. - Co wygrałeś. - Ty, ja, uwiedzenie, klatka schodowa. - Nie kochałam się z tobą na klatce schodowej. - Nie mówiłem, że masz to zrobić. Powiedziałem tylko, że mam trafić między twoje uda przed piątkiem. - Uśmiechnął się szeroko - I tak się stało. Miki zatrzymała się, gapiąc się na niego z niedowierzaniem. - Najarałeś się. Nie taka była umowa. - Właśnie, że tak. Miki zacisnęła dłoń w pięść, gotowa walnąć towarzyszącego jej mężczyznę, gdy podszedł do nich Craig. - Hej, Mik. Mogę cię prosić na słówko? Miki jeszcze nie skończyła z Conallem. - Czy to nie może zaczekać?

- Idź. Ja jestem zaspokojony. - Conall puścił do niej oko i odszedł razem z jej plecakiem i papierami bezpiecznie ulokowanymi w jego rękach. - Dupek. - mruknęła za nim. - Stara, jest jeszcze gorzej. Miki spojrzała na Craiga. - O czym ty mówisz? - Widziałem, jak wąchał drzwi Leucrotty. Autentycznie je wąchał. Miki westchnęła. Przeklęci zmiennokształtni. Dyskrecja wydawała się poza ich zasięgiem. - Nie przejmuj się tym, Craig. I tak mam większe problemy od jego dziwnych fetyszy. - Niby jakie? - Każde. - To faktycznie dużo. - Właśnie wiem. - Słuchaj, obronę masz dopiero w piątek. Może wpadniesz dzisiaj do mnie na imprezę. Będą wszyscy. Możesz nawet przywlec tą swoją Bestię, jeśli masz ochotę. Przynajmniej nie nazwał go pluszowym misiem. - Uwielbiam twoje imprezy. - Już nie pamięta kiedy była na takiej ostatnio. - To przyjdź. To pozwoli jej na odwleczenie czasu, gdy będzie musiała zostać sama z Conallem. - Dobra. Wpadnę. - Super. Zaczyna się o 21.00. Weź jakieś gry video. - Zachichotała. Technonerdowskie imprezy były najlepsze. Craig odszedł, a ona wróciła do Conalla. Wzięła głęboki oddech i rzuciła prosto z mostu. - Słuchaj, Craig zaprosił mnie dzisiaj na imprezę, chciałbyś się wybrać? Był ciekawy, czy Miki wspomni o imprezie Craiga. O tym, że ten głąb zaprasza ją na imprezą słyszał nawet z odległości tych kilkudziesięciu metrów. Gdy zapytała go, czy chce iść, poczuł w sercu niewielkie drgnienie. - Jasne. Brzmi świetnie. Zakładam, że to randka. - Cóż, to źle zakładasz. Pójdziemy jako przyjaciele. - Dlaczego? - Ponieważ wcale nie wygrałeś. - Wycedziła przez zaciśnięte zęby. Conall patrzył na nią jak odchodziła. Zaczekał dokładnie dziesięć sekund, zanim krzyknął za nią. - Właśnie, że wygrałem. - Roześmiał się, gdy Miki wysunęła środkowy palec, dając jasny przekaz. Naprawdę zaczynał kochać tę kobietę.

Rozdział 12

Miki popatrzyła na Conalla, który wyciągnął w jej kierunku telefon. - Angie. Miki wzięła słuchawkę. Patrzyła jak Conall wraca do pokoju, zamykając za sobą szklane drzwi. Ponieważ łóżko nie trzymało się już podłogi, zostali zmuszeni do zmiany pokoju. Conall był na tyle uprzejmy, by przemilczeć kwotę, jaką musiał zapłacić hotelowi za ten mały „wypadek”. Miki polubiła nowy pokój. Miał znakomity widok na Seattle. Do tego pokój posiadał mały balkon, na którym od trzech godzin siedziała z nogami założonymi na balustradę i laptopem na kolanach. - Halo? - To jak tam nasze wielkie, blond psisko? Już zaczął ocierać ci się o nogi? Miki nie odpowiedziała. Nie była w stanie. - Dobra, Kendrick. Wyduś to z siebie. - To skomplikowane. - Przeleciałaś go? - Niezupełnie. - To do czego zmierzacie? - Do czegoś zbyt wielkiego. Wszystko zaczyna wymykać się spod kontroli. - Okej. Czekaj chwilę. Miki czekała, gdy w słuchawce zapadła cisza. Założyła, że Angelina rozmawia akurat z jakimś klientem. - Już jestem z powrotem. Mam Sarę na linii. - O, cholera. - Dobra, Mik. - Słowa Sary zdradzały żywe zainteresowanie. - Co się dzieje? Cholerna Angelina z jej rozmowami na kilku liniach. - Wszystko to jest zbyt dziwaczne. - Chcemy szczegółów. - Szczegółów czego? - Ona i Conall są na najlepszej drodze do łóżka. - Rzuciła beztrosko Angie. - Przeleciałaś go? - Jeszcze nie. - Och. Z każdą chwilą robi się coraz ciekawiej. Miki w zażenowaniu potarła ręką czoło. - Nienawidzę was obu. - Równie dobrze możesz nam powiedzieć. - Naciskała dalej Angie. - Albo ja zapytam Conalla. - Dodała Sara. - Będzie musiał mi powiedzieć. Jako jego Alfa i tak dalej... Miki wywróciła oczami. Sara była mistrzynią zastraszania.

- Dobrze, już dobrze. Trochę zagalopowaliśmy się w pewnym momencie, ale nie doszło do faktycznego aktu. - Ale mieszasz - wymruczała Sara. - Przetłumaczę ci to na zrozumiały dla ciebie język - wtrąciła Angie. - Doprowadził ją do orgazmu używając palców albo języka, ale żaden penis nie wziął udziału w zabawie. Jak ona mogła przyjaźnić się z takimi kretynkami? - Ech. - Sara jęknęła. - Ale w czym tkwi problem? Już czas byś skorzystała ze swoich kowbojskich umiejętności i wreszcie dosiadła tego mustanga. - Nie mogę uwierzyć, że użyłaś sformułowania ‘kowbojskie umiejętności’ w tej rozmowie. Angelina westchnęła. - Widzisz Mik, musisz zdać sobie sprawę z tego, czym ta sytuacja jest. - Czyli? - Numerek na telefon. Wydłużona wersja DVD, ale nadal numerek na telefon. - Ale, co jeśli... - Przestań Miki. Nie analizuj, nie przewiduj, nie zagłębiaj się w to. - Choć raz w życiu po prostu się zabaw. - W głosie Sary dało się słyszeć niemal błaganie. - Miki westchnęła. - Szczerze, chyba nie wiem jak. - Sara zachichotała. - Miki-barmanka wie jak to się robi. - Miki-barmanka? Czy to jedna z tych wymyślonych teorii Sary Golden Retriver kontra Sary pijanej w sztok? - Nie mądralo - Sara westchnęła z irytacją. - Miki-barmanka - zaczęła Angie - to ta dziewczyna, która zawsze zadaje niestosowne pytania oraz mówi, co myśli bez względu na konsekwencje, czy reperkusje. - Miki-barmanka, która podpaliła laboratorium chemiczne, bo akurat jej się nudziło. - Nauczyła się elfickiego i klingońskiego. - Stawiła czoło mojej babce więcej niż raz. - Wykopywała z baru facetów dziesięć razy większych od niej, gdy zaczynali sprawiać kłopoty. - Miki-barmanka, którą FBI nadal nazywa ‘tą suką’ - Sara zakończyła z nieukrywaną dumą. - To ta Miki, którą obie znamy i kochamy. - Dodała jeszcze Angie. Miki pokryła się rumieńcem. Teraz przypomniała sobie, dlaczego dalej przyjaźni się z tymi dwiema idiotkami. Ponieważ dobrze ją znały i kochały ją z całym jej bagażem. - Ale właśnie mam zamiar wszystko zmienić. Mam przecież zacząć normalne, skromne, przyzwoite życie? - Normalne? A kto tu chce być normalny? - Zapytała zdziwiona Sara. - Pieprzyć normalność. - Ja bym powiedziała pieprzyć Conalla, ale w bardziej pozytywnym sensie. Miki zachichotała. - Mogłybyście się skupić? Idiotki. - No dobra, Miki. Słuchaj. - Odpowiedziała Angie. - Czy Conall jest gdzieś w pobliżu? - Tak, w pokoju. - Widzisz go teraz? - Tak, a co? - Okej. Wyświadcz mi przysługę. Spójrz na niego. Ale nie w sposób, w jaki spojrzałaby na niego Miki, która chce prowadzić przyzwoite życie... - Tą Miki nazywamy nudziarą. - Sara wrzuciła słówko. - Spójrz na niego tak, jakby zrobiła to Miki-barmanka. - Okej.

Miki przypomniała sobie nocne zmiany za barem, gdy zawsze wszystko miała pod kontrolą i nigdy nie dawała wyprowadzić się z równowagi. Prowadziła bar silną ręką i wszyscy ją szanowali. Wiedziała, czego chce, a czego nie i według tego działała. Ostatnie pół roku ta Miki spędziła w letargu, ale właśnie się budziła. To ta Miki spojrzała na Conalla, jakby był bykiem-czempionem na aukcji w Austin. Wyciągnięty na łóżku, leżał na brzuchu i oglądał telewizję; silne ramiona Wikinga obejmowały poduszkę. Przeciągnęła wzrokiem po jego sylwetce obejmując każdy centymetr jego ciała. Jego umięśnione ramiona, smukłą linię ciała i jego ogromne stopy, do tego niezwykle atrakcyjny tyłek. Znowu miał na ręku tę przeklętą czarną bransoletkę. Wydawało się, że poczuł na sobie jej wzrok. Spojrzał na nią i uśmiechnął się. Wiedziała, że ten uśmiech należał tylko do niej. Zamiast odwrócić się, jak to robiła do tej pory, odwzajemniła gest. Uśmiech Conalla stał się jeszcze szerszy. Puścił do niej oko i wrócił do oglądania telewizji. Miki westchnęła - Jasna cholera... - Cały czas próbujemy ci to powiedzieć. - Sara roześmiała się. - Co ja mam robić? - Bądź sobą. - Poleciła jej Angie. - Oczadziałyście? To odstrasza większość facetów. - Trudno o nim powiedzieć, że jest większością facetów, skarbie. - A może wyświadczysz mi przysługę. - Odrzekła Angelina. - A konkretnie? - Masz teraz kilka dni, zanim podejdziesz do tego swojego egzaminu, zgadza się? Miki zmrużyła oczy. - Masz na myśli moją obronę? Tak, mam parę dni do ‘tego egzaminu’. - To dlaczego po prostu się nie zabawisz? - Nie martw się pracą - dodała Sara. - Albo szkołą. - Rachunkami. - Wszystkim się zajmiemy. A ty zrelaksuj się i zobacz, co się stanie. Lata minęły od kiedy mogła sobie pozwolić, by zwyczajnie się zrelaksować. Miała wrażenie, że ostatni raz coś takiego miało miejsce, gdy miała coś koło czternastu lat. Zanim zmarła jej matka. Od tamtego czasu nie korzystała z niczyjej pomocy. Zawsze sama musiała zapracować na wszystko, co miała. Uświadomiła sobie, że miło by było przez parę dni móc o nic się nie martwić. - Myślę, że dam radę to zrobić. Angie głośno wypuściła z płuc powietrze - Bardzo dobrze. - Co najgorszego może się stać? - Ale niczego wam zołzy nie obiecuję. Nie ma żadnych gwarancji, że cokolwiek wydarzy się między mną a Conallem. Nigdy wcześniej nie korzystałam z tego całego numerku na telefon, a to wszystko, czego tacy faceci jak on chcą. - Nie wiesz tego. - A nawet jeśli, to i tak nie ma to znaczenia - szybko odpowiedziała Angie, zanim Sara i Miki znowu zaczną się sprzeczać. - Najważniejsze to się nie martwić. To twój wybór, co chcesz z nim robić, Mik. Ja chcę, byś się odprężyła i przestała zamartwiać. - Myślisz, że dasz radę? - zapytała Sara. Miki wzięła głęboki oddech. - Przynajmniej spróbuję.

Nie potrafił powstrzymać się od patrzenia na nią odkąd wyszła z łazienki. Jej ubiór nie był jakiś dramatycznie wyjątkowy. Krótka koszulka, czarna mini i Martensy z metalowymi okuciami. To przez te pończochy. Ciemne, wąskie, trzymające się na podwiązkach, zresztą doskonale widocznych. Różowych, specjalnie przejaskrawionych, ale gdy patrzył teraz na nią, całe jego ciało sztywniało. Nie odzywała się wiele do niego od czasu rozmowy z Angie, ale wiedział, że nastąpiła jakaś zmiana. Nie wydawała się już taka nieszczęśliwa i zestresowana. Jeśli chodzi o Miki, był to spory przełom, ponieważ zwykle cechowały ją dosyć skrajne zachowania. A teraz nawet nie narzekała, że dostali jeden pokój dla ich obojga. Oczekiwał, że będzie zrzędzić, ale ją bardziej zainteresował wspaniały widok z okien. Musiał dopłacić niezłą sumę za ten widok, ale jej uśmiech był tego wart. Nie mógł przestać myśleć o spojrzeniu, jakie mu posłała, gdy rozmawiała z Angie. Starał się właśnie skupić na pilnowaniu własnego nosa, próbując oglądać telewizję i nie myśleć o kochaniu się z Miki na balkonie, gdy zdał sobie sprawę, że Miki mu się przygląda. Domyślił się, że rozmawiają o nim, ale tym razem nie wyglądała na rozdrażnioną i zirytowaną. Nawet się do niego uśmiechnęła i doznał wrażenia, że ten uśmiech był przeznaczony tylko dla niego. Ta kobieta doprowadzała go do szaleństwa. Tak bardzo jej pragnął, że bał się, że mu dłonie zaczną się pocić. Miał też trudności z utrzymaniem swego wilka pod kontrolą. Za każdym razem, gdy wyczuwał jej zapach, jak była w pobliżu, chciał wgryźć się w jej szyję naznaczając ją, jako należącą do niego na wieczność. Zaparkowali pod domem Craiga i wyszli z auta. Gdy Conall okrążył SUV-a, zobaczył, że Miki pochyla się, poprawiając sznurówki w swoich Martensach. Z jego ust wydobył się głuchy jęk, nic na to nie mógł poradzić. Widok Miki w tych pończochach wykańczał go. - Słyszałam to. - Podniosła się i uśmiechnęła się do niego. - Postaraj się nie wyć na imprezie. - Kobieto, przez te pończochy nie mogę niczego obiecać. Potrząsnęła głową i ruszyła w kierunku wejścia. Kiedy go mijała, złapała go za nadgarstek i pociągnęła za sobą. Dotknęła go. Był to jeden z najbardziej niewinnych dotyków, ale stał się jego ostatnim gwoździem do trumny. Złapała go w swoje sieci i już nic go nie mogło ocalić. Jak tylko znaleźli się w środku, wiedział, że Miki jest u siebie. Gdy tłum stojących ludzi zobaczył, że przyszła, rozległo się głośne skandowanie ‘Mi-ki! Mi-ki! Mi-ki!’

Z ogromnych stojących głośników płynęła klasyczna muzyka z lat 80-tych przeplatana ze współczesnym techno. Wszyscy w coś grali, korzystając z gigantycznego ekranu telewizora albo plazmowych monitorów. Część osób tańczyła... cóż przynajmniej próbowała tańczyć. Zdał sobie sprawę, że w świecie, w którym obracała się Miki, można ją było uznać za znakomitą tancerkę, ponieważ reszta była beznadziejna. Conall bez wątpienia wyróżniał się swoją wielką posturą. Co prawda kilku facetów dorównywało mu wzrostem, może nawet go przewyższali, ale przeważnie byli chudzi, jakby nie jedli od kilku dni, inni dla odmiany odznaczali się znaczącą nadwagą, jakby wstanie od monitora wiązało się ze zbyt dużym wysiłkiem. Conall starał się ignorować fakt, że Miki była przytulana, gdy kolejno witała się z obecnymi na imprezie ludźmi. Była uprzejma i przyjacielska. Obłapiali ją, jednak gdy któryś z nich przesadził, umiała sobie z nim poradzić. Jednemu gościowi nawet wykręciła rękę, po czym walnęła nim o ścianę. Conall uwielbiał obserwować Miki w akcji.

Miki skończyła śpiewać „Love is a Battlefield”, w czym towarzyszyła jej grupka skaterowców, gdy Amy objęła ją z tyłu ramionami. - Moja najlepsza przyjaciółka Miki! Amy była pijana. - Widzę, że trochę sobie popiliśmy. - Dwa piwa. - Odpowiedziała Amy, po czym zaczęła histerycznie chichotać. Miki jako zawodowa barmanka, odebrała przyjaciółce butelkę i pociągnęła ją do dzbanka z kawą. - Napij się kawy, albo czeka cię zimny prysznic. W ten sposób nie dość, że będzie pijana, to jeszcze mokra. - Może ja lubię zimne prysznice. - Poproszę Bena, by ci go załatwił. - Ben od dziesięciu lat starał się dobrać do majtek Amy i Miki była pewna, że nie będzie musiała Bena o nic prosić. - Hej, stara! A gdzie lojalność?! W odpowiedzi Miki wręczyła jej plastikowy kubek z kawą. - Jestem lojalna tylko wobec Sfory. Miki zaśmiała się z własnego żartu. Amy popatrzyła na nią mrużąc oczy. - Jak na ciebie, to strasznie dziś jesteś radosna, wiesz o tym? - Dobrze się bawię. - Była naprawdę w dobrym nastroju. Słuchanie mruczenia Conalla przy każdym jej ruchu, bardzo podbudowywało jej ego. - To przez tego faceta, huh? Władcy Wszechświata na potęgę Posępnego Czerepu, HeMana? Przyjaciele Miki byli prawdziwymi wielbicielami fantastyki. Niemal słyszała jak Conall zostaje porównany do Wolverine’a, Punishera, Kapitana Ameryki i jej ulubieńca ‘jednego z tych blond Niemców ze Szklanej Pułapki’. - Nie wygłupiaj się. - Och, daj spokój. Dziwne, że facet nie nasikał na twoją nogę tego ranka, gdy zobaczył jak rozmawiasz z Troyem. To dopiero była zabawa, obserwowanie go jak na ciebie patrzy, podczas gdy ty, starałaś się ze wszystkich sił go ignorować. Zza jej pleców wyłonił się Kenny. - Co się dzieje? - Jestem wstawiona, a Miki czuje na plecach oddech Conana Barbarzyńcy. - Faktycznie, urządziliście dziś niezły pokaz. - O czym ty mówisz? - Odburknęła Miki. - Zademonstruj jej Ken. Na te słowa, Kenny niespodziewanie ją przytulił. Był to mocny przyjacielski uścisk. Całkowicie pozbawiony podtekstu. Kiedy się odsunął, zerknęli na Conalla, sprawdzając jego reakcję. Miki bez przeszkód mogła dostrzec jego spojrzenie z drugiego końca pokoju. - Właśnie o tym mówimy. - Wszyscy jesteście kretynami - wymamrotała pod nosem Miki. - Zaprzeczaj wszystkiemu, niczego nie potwierdzaj, żądaj dowodów - jej przyjaciele oświadczyli zgodnie. Miki pokazała im palec i odeszła. Mina Conalla sprawiła, że zrobiło jej się ciepło. Ten wieczór robił się coraz dziwniejszy. Conall nie mógł oderwać od niej wzroku. Podobał mu się sposób w jaki się poruszała, to jak zachowywała się w obecności przyjaciół. Ona mu się podobała i z każdą kolejną chwilą to uczucie się pogłębiało. - Wiesz niektórzy przedstawiciele prawa takie gapienie się na inną osobę nazwaliby prześladowaniem.

Conall spojrzał w dół. Otaczali go trzej przyjaciele Miki, Craig, Ben i Kenny Liu, którego Miki zawsze nazywała pełnym imieniem. Skrzyżował ręce na piersiach. - Czyżby? - Tak - kontynuował Craig. - Może i jesteś większy od nas... - Niczym dziwoląg w cyrku - dodał kenny Liu. - ...ale możemy zrobić ci takie rzeczy, że nawet sobie nie wyobrażasz. Ben poprawił swoją odwróconą czapeczkę baseballową. - Byłoby naprawdę szkoda, gdyby coś stało się z twoim kontem bankowym. - Albo gdybyś skończył na liście FBI najbardziej poszukiwanych. - Albo gdyby uznano cię za zmarłego. Conall zagapił się na tę trójkę. Musiał przyznać, że był pod wrażeniem. Myślał, że nie mają jaj, ale się mylił. - Podsumowując - Craig zakończył wyliczankę. - Jeśli ją skrzywdzisz, obrócimy twoje życie w piekło. - I sprawi nam to olbrzymią przyjemność. - Kenny Liu wyciągnął rękę i poklepał Conalla po ramieniu. - Pamiętaj o tym, Conall. Conall patrzył jak odchodzą. Prawda była taka, że z łatwością mógł rozerwać ich na strzępy, ale podobała mu się ta obrończa postawa wobec Miki. Jego wzrok prześlizgnął się po tłumie, aż padł na Miki. Akurat grała w grę video z jakimś facetem. Była to jedna z tych bijatyk. On i Zach musieli zaprzestać tych gier, ponieważ ciągle wszczynali przez nie prawdziwe bójki. Cokolwiek Miki zrobiła, najwyraźniej wygrała, ponieważ rzuciła kontroler na ziemię, podniosła do góry obie ręce i krzyknęła: - Gryziesz glebę! - Po czym wykonała smutny, aczkolwiek przezabawny taniec zwycięstwa. Conall westchnął. - Pewnie Conall. Po co ci normalna dziewczyna? Właśnie miał podejść do stołu z jedzeniem, gdy poczuł ten zapach. Zaczął przeciskać się przez tłum. Widział ją, poruszała się bardzo szybko. Nastroszone czarne włosy migały mu między ludźmi, gdy przeciskała się przez zatłoczony salon. Zerknął w kierunku Miki. Craig wyciągnął zestaw karaoke i wypchnął Miki naprzód. Nic jej nie będzie. Miała wokół siebie, swoich przyjaciół-socjopatów, gotowych, by ją chronić. Wyszedł na zewnętrz, okrążając budynek, wciąż podążając za głową z ciemnymi włosami. Chwycił ją za kark i uniósł nad ziemię. - A ty gdzie się wybierasz? Zaczęła się bronić, wysuwając pazury. Zanim zdążyła go podrapać, odrzucił ją pięć metrów od siebie. Mocno uderzyła o ziemię. Szybko się obróciła i zaczęła się intensywnie w niego wpatrywać. Była młoda. Ufarbowała swoje złociste włosy, ale nie mogła ukryć swoich złocistych oczu, ani zapachu Pride. Zasyczała jak domowy kot i zaczęła się od niego odsuwać. Conall przystopował. Każda inna kobieta Pride sięgałaby już jego gardła. Ta cofała się przed nim. - Trzymaj się ode mnie z dala! Conall zagapił się na nią, przez chwilę myślał, że dziewczyna wybuchnie płaczem. - Przyszłam tylko trochę się zabawić na imprezie. Nie chcę z tobą walczyć. - Dlaczego nie jesteś z resztą swego klanu? - Rozejrzał się wokół, spodziewając się, że nagle skądś wyskoczą inne członkinie Pride. - Nie należę już do Pride. - Co? Dlaczego? - Nie twoja sprawa! Podniosła się na nogi. Conall zmierzył ją wzrokiem. Mogłaby być królową. Czarne ubrania, srebrna biżuteria i bardzo blada skóra. Oczywiście nie obyło się też bez czarnej kredki do oczu i cieni. Gotka. Mógł się założyć, że nie dogadywała się zbyt dobrze z żadną z kobiet Pride. Conall pokiwał głową.

- Przepraszam... Myślałem... - Wiem, co myślałeś... że rzucę się na ciebie, bo należysz do Sfory. Bez obrazy, ale gówno mnie to obchodzi. Skończyłam z tamtym życiem. - Obronnie objęła się ramionami. Może byś tak nie atakował innych, zanim będziesz pewny, że faktycznie chcą cię zabić. Dupek. - Oświadczyła, po czym odwróciła się i odeszła.

*** Miki podeszła do stołu z jedzeniem i złapała kilka marchewek. Wcześniej próbowała się poczęstować ciastkiem czekoladowym, ale Conall niemal złamał jej nadgarstek, gdy zmusił ją, by je porzuciła. Domyśliła się, że to ‘specjalne’ ciastka Craiga. Dobrze było mieć Conalla przy sobie, który sprawdzał się równie dobrze, co wytrenowany pies w wydziale narkotykowym. Miki jadła swoje marchewki i rozglądała się po pokoju. Z początku nie mogła dostrzec Conalla. Poczuła irytację z powodu jego nieobecności. Po czym poczuła irytację z powodu tego, że się takim czymś zirytowała. W końcu zirytowała się na siebie jeszcze bardziej, gdy na jego widok poczuła ulgę. Podszedł do niej i wyjął jej z ręki marchewkę. - Właśnie sięgnąłem kolejnego dna. - Co się stało? - Uderzyłem dziewczynę. - W porównaniu z tobą, wszyscy inni są niczym dziewczyny. - Była z Pride. - A tak. Gotka ze złotymi oczami? - Tak, ją. Wiedziałaś o niej? - Tak. - Dlaczego nic nie powiedziałaś? Miki wzruszyła ramionami. - Nie pomyślałam o tym. Jest jedną z asystentek Amy. - Bez przerwy myślisz o nawet najmniejszych drobnostkach, dostając wręcz obsesji, ale obecność kobiety Pride nie wydało ci się na tyle istotne, by mi o tym powiedzieć? Miki już miała się wkurzyć, kiedy zdała sobie sprawę, że Conall ma rację. - Masz rację powinnam była ci powiedzieć. Conall zakrztusił się marchewką. - Co powiedziałaś? Miki wzruszyła ramionami. - Powiedziałam, że masz rację i powinnam była ci o tym wspomnieć. - Dobra, co ty knujesz tym razem? - Nic. - Miki poczułaby się urażona, gdyby nie to, że wcześniej go odurzyła. Conall zmrużył oczy i Miki poczuła ukłucie winy, za to że wywołała w nim taką paranoję. - Serio. Po prostu przyznaję ci rację, przysięgam. - Zjadłaś to ciastko czekoladowe? Miki wywróciła oczami. - Nie. - W tych marchewkach są jakieś narkotyki? - Nie. - Wzięłaś jakieś inne środki odurzające albo wypiłaś doprawione drinki? - Nie. Nic z tych rzeczy.

Conall z wolna się od niej odsunął. Nie spuszczał wzroku z jej twarzy. - Wiedz, że mam na ciebie oko, Kendrick. Patrzyła na jego ciało, gdy przemierzał pokój, by porozmawiać z grupką snowboardzistów. Conall miał na nią oko. Podobał jej się wydźwięk tych słów.

Jedna niedbała runda w „Video Killed the Radio Star” z jakimiś facetami, którzy graniem zarabiali na życie i Miki była gotowa zrobić sobie przerwę od ludzi i zaduchu panującego w pokoju. Przeszła na tyły domu, gdzie usiadła na zewnętrznych schodkach. Na tyłach było zaskakująco cicho i co nie dziwiło w Seattle, padał deszcz. Nieopodal między drzewami widać było kilka par. Patrzyła w ich kierunku nie zwracając jednak zbytniej uwagi. Obserwowanie przekomarzających się ze sobą ludzi nigdy jej nie interesowało. Poczuła obok czyjąś obecność. Gdy odwróciła się z uśmiechem na ustach, zobaczyła... Troya. I tak po prostu jej uśmiech zgasł. - Och, cześć Troy. - Cześć Miki. Troy usiadł obok niej na stopniu. Odsunęła się nieco, ponieważ jak na jej gust usiadł zbyt blisko. - Gdzie twój pitbull? Zajęło jej chwilę, zanim zrozumiała, że ma na myśli Conalla. - W środku. Rozmawia ze skaterowcami. - Cieszę się, że wróciłaś. Popatrzyła na niego. - Naprawdę? Nie sądziła, że w ogóle ją zauważył. - Tak. Mam nadzieję, że dostaniesz tę robotę u Conridge. - Jeszcze nic mi nie zaproponowała. - Zrobi to. Miki wzruszyła ramionami. - Wszystko jedno. Wpatrywała się teraz w swoje buty. Nie miała nic do powiedzenia temu człowiekowi. Co więcej chciała nawet, żeby sobie poszedł. - Wiesz Miki - Troy położył rękę na jej kolanie - cały dzień o tobie myślałem. Miki odwróciła się do niego i nagle usta mężczyzny znalazły się na jej wargach. Wyczuła w jego oddechu alkohol, którym zapewne chciał dodać sobie odwagi, zanim wykonał swój ruch, ale zaskoczył ją, a to w jej przypadku było błędem. Odepchnęła go tak mocno, że spadł ze schodków. Miki nachyliła się nad nim. - Nic ci nie jest Troy? Uniósł do góry rękę. - W porządku. - Głos Troya był jednak nieco przytłumiony, ponieważ najpierw upadł twarzą w piach. - Tylko trochę tu sobie poleżę. Nie zwracaj na mnie uwagi. Jezu, jak mogła kiedykolwiek myśleć, że ten facet jest słodki albo seksowny. Wystarczył lekki dotyk jego ust, by chciała splunąć. Wytarła usta wierzchem dłoni, gdy przed nią pojawiła się nagle butelka wody. Tym razem nie musiała nawet się oglądać, by wiedzieć, że to Conall. Przez cały wieczór otaczał ją swoją opieką, pilnując by jadła, nie dała się nafaszerować sprytnie ukrytymi narkotykami i się nie odwodniła. Złapała butelkę i zrobiła trochę więcej miejsca dla Conalla, by mógł usiąść obok niej. Uświadomiła sobie, że nie miała

nic przeciwko jego bliskości. Oczywiście był to Conall, zatem i tak nie miała wyboru. Potrzebował sporo miejsca, by zmieścić choćby swoje szerokie ramiona. - Czujesz się już lepiej? - zapytała odkręcając nakrętkę. - Tak już się pozbierałem po moim niespodziewanym ataku agresji. - Spojrzał na nią. A tobie nic nie jest? - Ze mną wszystko w porządku. Aczkolwiek mało co nie zabiłam człowieka. - Słucham? Miki wskazała palcem i Coanll przechylił się nad nią, by zobaczyć, co pokazuje. Jak tylko jego ciało otarło się o nią, poczuła tą samą przeklętą reakcję. Poczuła twardniejące sutki i wilgoć między nogami. To zaczynało się robić niedorzeczne. - Co się stało? Zmusiła się do skupienia uwagi. - Pocałował mnie, totalnie z zaskoczenia. Poczuła pomruk zanim go usłyszała. Miki upuściła butelkę z wodą, która trafiła Troya w tył głowy i chwyciła Conalla za ramiona, zanim zdążył zeskoczyć ze stopni i rozerwać Troya na kawałki. - Ani mi się waż! Sara mnie zabije, jak wylądujesz w więzieniu. Pozwolił się odciągnąć. Jego ramię otarło się o jej piersi. Głucho jęknęła zanim zdążyła pomyśleć o tym, żeby się powstrzymać. Popatrzył na nią uważniej. Nadal trzymała go za ramiona. Przesunęła dłonie na jego kark w końcu okalając jego twarz. Był taki niesamowity. Czuła pod dłońmi jego siłę. Moc wilka ukrywającą się w jego ciele. Był smakowitym kąskiem i był nią zainteresowany. Może patrzyła na to ze złej strony. Może powinna skupić się na tym, co znała. Nauce. Jak zainteresowanie kimś się objawia? Dlaczego jednego faceta zrzuca ze schodów, podczas gdy przed innym uginały się pod nią kolana? Cóż był tylko jeden sposób na to, żeby się przekonać. Wzięła głęboki oddech i przyciągnęła Conalla do siebie. Conall zapatrzył się na jej usta. Wydawało się, że przestał oddychać. - Miki... - Cicho. Sprawdzam teorię. - I nagle jej usta odnalazły jego. O tak, to było zdecydowanie inne uczucie od tego, gdy pocałował ją Troy. Przy Troyu ogarnęła ją panika i wstręt, ale gdy jej język splótł się z Conallem, jedyne czego pragnęła, to poczuć go w sobie. Wygięła się do tyłu opierając o schody. Conall tuż przy niej, pochylał się nad nią. Jego ramiona objęły ją ciasno, dłonie spoczęły na plecach. Uświadomiła sobie, że w ten sposób chroni ją przed twardymi kamiennymi stopniami schodów. Za każdym razem, gdy jego język prześlizgiwał się po jej, czuła ciarki rozchodzące się aż do jej podbrzusza. Pragnęła tego mężczyzny, chciała go, najlepiej w tej chwili. Oderwała od niego swoje wargi. Chciała powiedzieć coś seksownego i romantycznego, coś, co ukazałoby jej wrodzoną inteligencję i pozwoliła jej zaciągnąć go do łóżka. Ale jedyne, co udało jej się wykrztusić to: - Pieprz się ze mną. Conall głucho jęknął i zanurzył twarz w zagłębieniu jej szyi. W końcu zdołał wydusić z siebie: - Wykończysz mnie, Mik. Proszę nie rób tego, jeśli chcesz mi tylko dokuczyć, bo nadal jesteś zła, albo... Otarła się policzkiem o jego jedwabiste włosy i zdecydowała iść za ciosem. Co z tego, że nie będzie jej nadal chciał, gdy będzie już po wszystkim? Przynajmniej będzie miała dobrą zabawę. Wiedziała, że z Conallem czeka ją upojny czas. Naprawdę upojny czas. Zmęczyło ją już staranie się by być odpowiedzialną i normalną. To było nudne i naprawdę potrzebowała seksu. Co zatem zrobiłaby Miki-barmanka? Proste, postawiłaby jasno sprawę.

- Wiesz, co powiedział jeden z wilków, który chronił mój dom w Teksasie? wyszeptała mu do ucha, czując jak całe jego ciało zawibrowało. - Że mruczałam twoje imię przez sen, a gdy się obudziłam, czułam na dłoni swój własny zapach, jakbym całą noc się masturbowała. Nikt wcześniej tak na mnie nie działał. Nikt z wyjątkiem ciebie. Conall wolno wypuścił ją ze swoich objęć. Unikał jej wzroku. Zamiast tego odsunął się od niej, siadając na jednym z niższych stopni. Przeczesał dłonią włosy i rozprostował swoje szerokie ramiona. Miki przysiadła się do niego i wyciągnęła w jego kierunku rękę. - Nie dotykaj mnie. Miki zdrętwiała, próbując nie pokazać, że słowa Conalla nieco ją zraniły. - Dlaczego? - Ponieważ w tej chwili robię, co mogę, by nad sobą zapanować. Jeśli mnie dotkniesz, wezmę cię tutaj, na tych schodach, a nie chcę tego zrobić w obecności twoich przyjaciół. Zatem nie dotykaj mnie teraz. - Rozumiem. - Przechyliła głowę rozciągając kark. Równie dobrze możemy wrócić do hotelu, gdzie będziesz mógł wziąć mnie, gdzie tylko będziesz chciał i jak tylko będziesz chciał. Tak. Sprawa była jasna. Teraz do niego należał ruch. Miki wstała i wróciła z powrotem do budynku. Zdążyła dotrzeć do dzbanka z kawą, gdy został podniesiona w górą i przerzucona przez ramię Conalla. Ludzie w pokoju na ich widok zaczęli wznosić wesołe okrzyki. Miki pomachała Amy, która nadal zamroczona alkoholem uniosła w górę oba kciuki. Zdawało się, że Conall znalazł się przy SUV-ie w kilka sekund. Otworzył drzwi, wrzucił ją do środka i zatrzymał się na chwilę, by powiedzieć tylko: - Nie odzywaj się, nawet jednym słowem. Obserwowała go, jak obszedł auto, by wejść do środka. Była niemal pewna, że nie zdawał sobie sprawy z tego, że jego kły były teraz bardzo dobrze widoczne.

Rozdział 13

Dziwne, że nie zaliczył pobocza. Był przyzwyczajony prowadzić motory, mogące wyciągnąć 200 mil na godzinę i był pewny, że na żadnym z nich nie jechał tak szybko, jak dzisiaj tym SUV-em. Ale Miki wreszcie doprowadziła go do ostateczności. Modlił się, by się nie wycofała. Nie był pewien, czy by to zniósł. Niemalże zaciągnął ją do łazienki Craiga i wziął ją tam, ale zmusił się do narzucenia sobie czegoś w rodzaju samokontroli, aczkolwiek wilk, który w nim siedział, toczył z jego ludzką naturą bezpardonową walkę. Opony zapiszczały na asfalcie, gdy Conall skręcił na hotelowy parking, dostrzegając wolne miejsce. Wysiadł, obszedł samochód i wyciągnął Miki na zewnątrz. Obsługa hotelu obserwowała go w milczeniu. Wiedział, że chcieli coś powiedzieć na temat tego, że wnosił kobietę do ich czterogwiazdkowego hotelu niczym jaskiniowiec, ale wiedział też żaden z nich nie miał w sobie odwagi, by powiedzieć choć słowo. Mógł jedynie wyobrażać sobie, co rysowało się na jego twarzy. Ale Miki była jego torturą. Nieważne, czy robiła to celowo, czy nie, ale była jego torturą. I dopóki nie zanurzy się w niej, nie będzie dla niego ukojenia. Ani spokoju, ani ulgi. Nie czekał na windę. Wbiegł na piąte piętro po schodach i nawet się nie zadyszał. Otworzył drzwi kartą, wszedł do środka i rzucił Miki na łóżko. Nie wydawała się zaniepokojona, gdy obserwowała jego poczynania tymi swoimi dociekliwymi, brązowymi oczami. Nie chciał popełnić tego samego błędu, co rano, zajrzał więc do swojej torby, gdzie spomiędzy ubrań wydobył brązową papierową torebkę z prezerwatywami. Sara wcisnęła ją do środka, gdy już wychodził. W tamtym czasie myślał, że to jedynie pobożne życzenia. Rzucił torebkę na podłogę obok łóżka. Miki otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale przerwał jej, zanim zdążyła wydobyć z siebie głos. - Ani słowa. O dziwo posłuchała, patrząc jak wspina się na łóżko. Jej wzrok prześlizgnął się po jego ciele, gdy opadł przed nią na kolana. - Połóż się na łóżku. Potrząsnęła głową. - Chcę na ciebie patrzeć. Jęknął głucho, wsuwając dłonie pod jej spódnicę. Ściągnął z niej majki, pozostawiając podwiązki i buty. Od chwili gdy wyszła z łazienki, wiele czasu poświęcił na myślenie o dobraniu się do niej. Pochylił się i musnął wargami wnętrze jej uda, tuż nad podwiązką. Nie wydała z siebie dźwięku, dopóki nie rozłożył jej nóg szerzej, aby móc językiem dosięgnąć jej płci. Wtedy głośno jęknęła, odchylając głowę do tyłu. Opierała się na jednej ręce, drugą wplatając mu we włosy, by mocniej przyciągnąć do siebie jego głowę. Nieco się wycofał.

- Miki. Skupiła na nim swój wzrok. - Powiedziałaś, że chcesz na mnie patrzeć. Zatem patrz. Ze sposobu w jaki zmienił się jej oddech i wyraz twarzy, miał przeczucie, że przybliżył ją do spełnienia. Co akurat było mu na rękę, ponieważ nie wiedział, jak długo jeszcze może się wstrzymać. Czuł głęboką potrzebę wniknięcia w tę kobietę, zanim całkiem postrada zmysły. Jego język drażnił jej ciepłe, ciasne wnętrze, które było wilgotne, gorące i miało cudowny smak. Dłoń Miki zacisnęła się mocniej na jego włosach, przyciągając go bliżej, podczas gdy jego ręce wślizgnęły się pod nią, obejmując ją za pośladki. Pociągnął ją do siebie, ciaśniej obejmując jej uda. W odpowiedzi usłyszał kolejny jęk. Jedną nogę oparła mu na ramieniu, drugą wsparła się o łóżko. Gibka dziewczynka, pomyślał wesoło. Pieścił ją wolno językiem, ciesząc się jej smakiem, zapachem. Czuł jak jej ciało zaczęło drżeć, gdy pochłaniał ją orgazm. Gdy przy pomocy języka starał się przeciągnąć jej rozkosz tak długo jak tylko się dało, wydała z siebie, ochrypły, urywany dźwięk, który wydawał się płynąć z głębi jej gardła Gdy szarpnęła go za włosy, próbując podciągnąć go do góry, wiedział, że jest na niego gotowa. Odchylił się do tyłu, przysiadając na piętach i zapatrzył się na nią. To ona miała zrobić decydujący ruch. Musiał wiedzieć, że ona naprawdę tego chce. Przesunęła dłonią po jego policzku i szyi. Potem wolno przysunęła się bliżej i zaczęła spijać z jego ust swój własny smak. Zakładam, że odpowiedź brzmi ‘tak’. Wsunął dłonie pod jej bluzkę, ściągając ją jej przez głowę i odrzucając na drugą stronę pokoju. Zaczęła głębiej cofać się na łóżku, zrzucając z siebie po drodze spódnicę, pończochy i buty. Przyjął to z zadowoleniem. Chciał by była całkowicie naga i należała tylko do niego. Miki odrzuciła buty na drugą stronę pokoju, podczas gdy Conall zrzucił z siebie koszulkę i zabrał się za swoje dżinsy. Jeszcze nigdy w życiu nie była na nikogo tak napalona. Czuła niemal... desperację. I dobrze, ponieważ gdy ściągnął spodnie i zobaczyła jak dobrze jest zbudowany, wiedziała, że czeka ją ostra przeprawa. Coś się w niej zmieniło. Oto klęczała na łóżku, całkowicie naga i wcale się tym nie przejmowała. Po raz pierwszy w życiu, nie obchodziło ją nic innego oprócz Conalla i tego, co miał między nogami. Uśmiechnęła się i kiwnęła na niego palcem. Nie potrzebował dalszej zachęty. Założył prezerwatywę i znalazł się w jej ramionach w ułamku sekundy. Oboje opadli na łóżko. Jego gorące wargi odnalazły wzgórek jej piersi. Za każdym razem, gdy koniuszek jego języka prześlizgiwał się po najwrażliwszej części, czuła jak fale rozkoszy rozchodzą się po jej całym ciele. Słyszała jęk, ale to nie był Conall. To była ona. Gdy usłyszał jej jęk, pomyślał, że wreszcie dotrze do granicy własnej wytrzymałości. Chciał się jeszcze wstrzymać. Uczynić ich zbliżenie czymś wyjątkowym i romantycznym, ale kogo u diabła chciał nabrać? Miał w sobie wilka, a ona była niesamowicie seksowna. Uniósł się nad nią, układając ręce tuż obok jej ramion. Ciało Miki wygięło się wychodząc mu na spotkanie i Conall jednym ruchem zanurzył się w niej głęboko. Wydawała się taka drobna, gdy leżała pod nim. Drobna i piękna. Miki spojrzała do góry i zastygła w zaskoczeniu. Jej dłoń sięgnęła do jego czoła. ‘Oczy Wilka’ szepnęła. Jego oczy musiały się przemienić, ale Miki się nie bała. Uniosła się, nie mogąc sięgnąć jego ust, pocałowała jego ramię i szyję. Zadrżał, utrzymując ciało w bezruchu. Nadal zanurzony w jej ciele, chciał tak pozostać na zawsze.

Objęła go w pasie nogami, zaplatając stopy w miejscu, gdzie zaczynał mu się kręgosłup. Zacisnęła palce na jego pośladkach, przytrzymując go w sobie. Gdy nie był wstanie czekać już dłużej, zaczął się w niej poruszać. Była tak cudowna, że mógłby dojść niemal od razu, ale wstrzymywał się dla niej. Oczywiście, wcale nie pomagało, jak zaczęła poruszać biodrami i mruczeć jego imię. Zdecydowanie. Ta kobieta chciała go zabić. Jej język prześlizgnął się po jego klatce piersiowej i prawie go to złamało. - Boże, Miki, skarbie, nie... Trzymał się ostatnim wysiłkiem woli. Uśmiechnęła się błądząc wargami po jego skórze, po czym mocno wpiła się w ciało. Poczuł jak wysuwają mu się kły, tak desperacko walczył z tym olbrzymim pragnieniem, by ją naznaczyć. Nie chciał jej tego robić. Była w pełni człowiekiem i musiał mieć pewność, że ona by tego chciała. Wiedział też jednak, że żadna inna kobieta tak na niego nie działała. To szaleństwo i desperacja. Tak długo i mocno walczył o kontrolę nad własnymi instynktami i ta jedna niezrównoważona drobna dziewczyna zniszczyła wszystko. Gdy jego pazury rozerwały leżące pod nimi prześcieradła, wiedział już, że ją kocha. Słyszała dźwięk dartego prześcieradła. Jego pazury wydobyły się na wolność. Jego kły i oczy. Kto by pomyślał, że będzie to takie podniecające? A było. Jakby jej całe ciało ogarnął ogień przeznaczony tylko i wyłącznie dla niego. Lubiła doprowadzać go do szału. Tak bardzo jak on doprowadzał ją. Ugryzła go i Conall równocześnie jęknął i zawarczał. Wcisnął się w nią mocniej i głębiej, słodka kara, za to, że tyle wysiłku kosztuje go spełnienie. Drugi orgazm uderzył w nią z siłą rozpędzonego pociągu. Był tak silny, że paznokciami zerwała mu skórę z pleców, głośno krzycząc. Conall dołączył do niej chwilę później, jego ciało wygięło się do tyłu i z gardła wydarł mu się wilczy skowyt. Świadomość tego, że doprowadziła Conalla do tego, że zawył, nie mogła się z niczym równać. Opadł na nią. Ciało było zbyt wycieńczone, by się ruszać. Miki nie narzekała. Nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo podoba jej się czuć na sobie ciężar mężczyzny. Czuła ciepło, wygodę, bezpieczeństwo. Po kilku minutach zsunął się z niej, zabierając ze sobą ciepło. Poczuła pierwsze uszczypnięcia chłodu. Prawie kazała mu wrócić. Przez jakiś czas oboje milczeli, potem Miki zaczęła chichotać. Nie mogła się powstrzymać. Jej chichot okazał się zaraźliwy i wkrótce dołączył do niej Conall. Zaczęli się śmiać. - Miałam rację - wydusiła z siebie Miki. - Wikingu. Z wesołym pomrukiem, rzucił się na nią, zwalając oboje z łóżka.

Rozdział 14

- Mhmhmh, Conall. Conall otworzył oczy. Co u diabła? Przekręcił się wolno i spojrzał na nią. Dobrze ją widział w pogrążonym w kompletnych ciemnościach pokoju. Leżała po swojej stronie łóżka, twarzą do niego. Wydawało się, że śpi. Uniósł w zdziwieniu brwi. Miki spała, lecz jednak słyszał jej głos. Czyżby śniła o nim? Mieli za sobą kilkugodzinny maraton wypełnionego pasją seksu, powinna twardo spać i nie mieć kosmatych snów o nim. Nagle Miki przeciągnęła się i przewróciła na plecy, kładąc się na nagim materacu. Zrujnowane prześcieradła wylądowały na podłodze godziny temu. Gdy się przeciągała, jej ciało wygięło się w łuk, ofiarując mu pięknie zbudowane piersi, godne bogini. Nachylił się i niespiesznym ruchem musnął ustami jedną z nich. Miki wygięła się mocniej, głośniej mrucząc jego imię. Zapatrzył się na nią, uwielbiał swoje wilcze oczy za to, że pozwalały mu obserwować ją bez potrzeby włączania światła, inaczej zrujnowałby cały nastrój tej chwili. Była najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widział. Lecz nie chodziło tylko o jej wygląd. Do diabła, uroda mogła przeminąć i wcale, by za tym nie tęsknił. Tu chodziło o coś innego. Tu chodziło po prostu o nią. Była bezceremonialna, bezpardonowa i była sobą. Tkwiący w nim wilk kochał to, jaka była. Kochał ją. Gdy była w pobliżu, chciał tylko usiąść obok niej i położyć głowę na jej kolanach. Nie musiał ukrywać tego, kim jest. Wydawała się lubić tę jego surowość, którą z tak wielkim wysiłkiem starał się ukrywać przed wszystkimi. - Conall? To zabrzmiało niczym prośba. Chryste, co dokładnie jej się śniło? Wyciągnęła nad głowę dłonie, gdzie pozostały w desperackim geście, jakby ktoś celowo je tam przytrzymywał. Coanll jęknął i Miki uśmiechnęła się przez sen, jej pożądanie oplotło go swoją intensywnością, wysyłając sygnał prosto do jego krocza. Wyciągnął rękę i palcami delikatnie pogładził jedną pierś. W reakcji na jego dotyk stwardniał jej sutek, ale Miki się nie obudziła. Ścisnął mocniej wrażliwy kawałek skóry, chwytając go między kciuk i palec wskazujący. Zaczęła się delikatnie wiercić, ale się nie obudziła. Zdecydowanie podobał mu się sposób, w jaki spała. Poprowadził usta do jej piersi, delikatnie chwytając jej wzgórek zębami. Pozwolił, by język zaczął zataczać wokół niego niewielkie kręgi, a potem zaczął ssać. Z gardła wydobył jej się desperacki dźwięk, lecz nadal jakimś cudem spała. Poprowadził dłoń od jej brzucha pomiędzy jej uda. Jęknęła, gdy jego palec odnalazł jej najwrażliwszy punkt i zaczął go drażnić. Wygięła się tak mocno, że niemal spadła z łóżka. Przytrzymał ją mocniej, chwytając za ramiona. Na moment zamknął oczy. Nigdy nie przypuszczał, że spotka kogoś takiego jak Miki. Kogoś wystarczająco silnego, by stać się jego dopełnieniem, partnerką. Ale taka właśnie była.

Była wszystkim tym, o czym marzył i wcale nie przeszkadzało, że miała dziwaczne potrzeby seksualne. Drażnił palcami ukryty między jej udami punkt, w tym samym czasie pieścił językiem jej pierś. Cokolwiek działo się w jej śnie, doprowadziło ją na skraj orgazmu, wszystko czego potrzebowała to ostatnie pchnięcie. Zadrżała, całym ciałem. Potem jej nogi zaczęły się trząść. Szczytowała i Conall nieco się wycofał, by móc ją obserwować. Jej orgazmy były mocne i głośne i za każdym razem wyglądała pięknie. Pozostał przy niej, póki jej ciało się nie uspokoiło. Uśmiechnęła się przez sen i... westchnęła, szepcząc jego imię. Gdyby fizycznie było to możliwe, znowu by szczytował. To wszystko za przyczyną tej kobiety i w tym momencie zdecydował, że Miki Kendrick zostanie jego żoną. Musi tylko ją do tego przekonać. I do diabła, jak trudne to może być? Miki poczuła na swoich ustach ciepłe wargi. Westchnęła i otworzyła oczy, dając im krótką chwilę, by przywykły do otaczającej ją ciemności. Jego wargi delikatnie wędrowały po jej ciele, zatrzymując się wreszcie na jej szyi. Włosy Conalla łaskotały jej skórę. Boże uwielbiała czuć ich dotyk na sobie. Chciała przeczesać je palcami, ale odkryła, że ręce ma unieruchomione nad głową. - Um... Conall? - Um... Miki? - Co robisz z moimi rękoma? - To był jedyny sposób, by przytrzymać cię w łóżku? - Widzisz, przez takie stwierdzenia zaczynam wariować. - Sama zaczęłaś. - Co niby zaczęłam? - Gdy kobieta mruczy przez sen twoje imię, naprawdę jest trudno ją wtedy zignorować. Teraz zaczynało się robić niezręcznie. - Boże, znowu masturbowałam się przez sen? To nie jest jakieś zaburzenie psychiczne, prawda? Coś jak socjopatia, czy schizofrenia ? - Nie. Wydawało się jednak, że potrzebujesz małej asysty. - Och. Myślała, że to wszystko jej się śniło. Była zadowolona, że to nie był tylko sen, ponieważ byłby to już szczyt wszystkiego. Znowu pocałował ją w usta, uwolnił ramiona i usiadł opierając się plecami o zagłówek łóżka. Sięgnął do stolika przy łóżku i coś z niego zabrał. Usłyszała dźwięk rozdzieranej folii i uświadomiła sobie, że wziął kolejną prezerwatywę. - Co robisz Wikingu? - Ładuj się do mnie na górę, Kendrick. - Jeszcze śpię. - Już nie. No dalej. Rusz się. - Ach, ależ z ciebie romantyk. Podciągnęła się do góry i usadowiła mu na kolanach. - Chcesz romantyzmu? Co powiesz na: Chcę cię pieprzyć. - Dupek - wymamrotała, jednocześnie chwytając go w pasie i unosząc się nad nim. Chwilę potem opadła, przyjmując go w siebie. Była ciągle wilgotna i wniknął w nią z łatwością. Pozwoliła sobie na jeden głuchy jęk. Chryste tak dobrze było być wewnątrz niej. - Wszystko w porządku? - jego głos nabrał ochrypłej barwy. Nie widziała go dobrze tych ciemności, z wyjątkiem jego oczu, które wyraźnie jarzyły się złocistą barwą. wśród Czuła go głęboko w sobie.

- Nie żartuj sobie. Jego dłonie objęły ją w talii. Przysunął się bliżej, by móc pieścić jej szyję. - Chcę jednocześnie się z tobą kochać i cię całować bez potrzeby wyginania pleców. Uznałem, że w ten sposób będzie najwygodniej. Nie wydawał się przejmować różnicą wzrostu między nimi. W rzeczywistości nawet wydawał się cieszyć na takie wyzwanie. - Pocałuj mnie Miki. - W porządku - roześmiała się. - Już nie jęcz. Pocałowała go. Conall mocniej przytrzymał ją w talii i wszedł w nią jeszcze głębiej. Miki wplątała dłonie w jego włosy i przyciągnęła bliżej. Jakby oboje chcieli wtopić się w siebie nawzajem. Trzymał ją mocno, odszukał wnętrze jej ust i splótł z jej językiem swój własny. Czuła jak mocno jej pragnął i potrzebował. Nikt wcześniej tak na nią nie reagował, ona też nigdy wcześniej się tak nie czuła. Zaczęła wolno poruszać biodrami, zacisnęła się ma tkwiącym w niej Conallu, który jęknął i mocniej wbił palce w jej skórę. Poczuła ukłucie bólu, ale przywitała go z satysfakcją i zadowoleniem. Nie spieszyła się, a on jej nie ponaglał. Oboje cieszyli się chwilą. Cieszyli się sobą nawzajem. - Miki, skarbie? Podobało się jej, gdy ją tak nazywał. Uświadomiła sobie, że taki nadał jej przydomek. Podobało jej się, że nadał jej przydomek. - Mhmhhmmm? - Nie masz jutro żadnych szkolnych planów, prawda? - Nie, dlaczego pytasz? - Zastanawiam się, co by się stało, gdybyśmy kontynuowali to, co robimy teraz przez następne cztery, pięć godzin. Miki zachichotała. - Ja i tak nie sypiam, Wikingu. Taka jest prawda, więc dla mnie nie miałoby to znaczenia. Pocałował ją w szyję, gładząc za uchem, a ona wciąż poruszała się nad nim. - Po prostu potrzeba ci kogoś, kto cię wymęczy. Prychnęła. - Aha, powodzenia. Oboje zamarli. Cholera. - Uhm, Conall... - Za późno! Rękawica została podjęta. Przyjmuję wyzwanie. - Nie, nie, nie. Bądźmy racjonalni. - Próbowała się wywinąć z jego objęć, ale jego uścisk był mocny niczym imadło. Nie miał zamiaru jej puścić i bardzo jej się to podobało. - Psy nie bywają racjonalne, skarbie. Jesteśmy psami, potrzebujemy tylko zajęcia. Ścisnął jej pośladki i Miki zapiszczała. - A ja właśnie sobie jedno znalazłem.

Rozdział 15

Obudził go przeklęty dzwonek telefonu komórkowego Miki. Zastanawiał się, gdzie ona jest i dlaczego jeszcze nie odebrała. Wtedy uświadomił sobie, że śpi mu na plecach. Nie obok niego, lecz leżąc na nim. Całkiem nieprzytomna. Wymagało to pewnego wysiłku, ale w końcu udało mu się na tyle ją wymęczyć, by mogła złapać nieco snu. Musiał przyznać, że samo dążenie do tego celu to była niezła zabawa. Spojrzał na zegarek. Spali od jakichś sześciu godzin. Dla niego nie było to nic wielkiego, ale wiedział, że Miki, jeśli miała szczęście, sypiała jedynie trzy, cztery godziny. Podobała mu się jej obecność na jego plecach. Jej miękkie piersi dotykającego jego skóry. Ręka przewieszona przez jego ramię. Nogi wyciągnięte, opierające się na nim, choć jej palce u stóp ledwo sięgały jego kolan. Telefon przestał dzwonić, ale zaczął wydawać krótkie monotonne piski, sygnalizujące oczekującą wiadomość. Dźwięki te szybko zaczęły grać mu na nerwach. Nie chciał jej budzić, ale Miki powinna odebrać swój telefon, a on naprawdę potrzebował iść do łazienki. - Miki, skarbie. - Zaczęła się lekko wiercić. Przekręciła głowę i jej usta znalazły się na jego nagim karku. Natychmiast właściwa część jego ciała wyczekująco zesztywniała. Nie wiedział, jak to jest możliwe. Jego penis powinien zapaść w głęboki letarg, po tym ile się napracował ostatniej nocy. - Mik. - Mhmhmmm? - W jej głosie dało się słyszeć zaspokojenie. - Twój telefon pipczy. - Co? - Poczuł jak górna część jej ciała uniosła się i jego skóra zaprotestowała wobec nagłej straty. - Och. Ześlizgnęła się z jego pleców, jej łono na krótką chwilę otarło się o jego pośladki. Był niemalże pewien, że to uczucie nie mogło się z niczym równać. Miki złapała za telefon i szybko zaczęła przeglądać wiadomości. W pewnym momencie zamarła, po czym błyskawicznie wybrała numer telefonu. - Hej Craig, to ja. Co się dzieje? Conall usiadł, obserwując jej ruchy. Lubił sposób, w jaki się poruszała. - Tak, możemy się spotkać, ale nie od razu. Co powiesz na śniadanie w knajpie naprzeciwko butiku Watsonów? Tak. Tak będzie dobrze. Super. Nara. - Zakończyła połączenie. - Wszystko w porządku? Wzruszyła ramionami. Zwykły niewymuszony ruch. Całe napięcie, jakie czuł w jej ciele, gdy dotknął ją w klubie, wydawało się z niej wyparować. - Nie jestem pewna. Craig to dziwak. To może być coś poważnego, albo coś, co tylko jemu wydaje się poważne. Z nim to nigdy nie wiadomo.

Ziewnęła i się przeciągnęła. Jej ciało naprężyło się i usłyszał wysoki ton jej głosu, dobywający się z głębi jej gardła. Zanim zdążył pomyśleć zeskoczył z łóżka i ruszył w jej stronę. Miki zauważyła go i zrobiła krok do tyłu. - Nawet o tym nie myśl. Prawie zajęczał. Chyba nie zamierzała wrócić do nastawienia pod tytułem „trzymaj się z daleka od Conalla”? - Ach tak? - Tak. - Weszła do łazienki. - Musisz sobie znaleźć inne zajęcie. - Czyli jakie? Popatrzyła na niego stojąc w drzwiach łazienki. - Pomóc mi z mydłem? *** Jeden prysznic i trzy orgazmy później, udało im się dotrzeć do knajpy. Gdy czekali na jedzenie, Conall bez przerwy się na nią gapił znad swojego soku pomarańczowego. Próbowała go ignorować, ale wcale jej tego nie ułatwiał. Zwłaszcza, że ciągle pomrukiwał. - Przestań. - Co mam przestać? - Pomrukiwać. - Podnieca cię to, prawda? Próbowała zmiażdżyć go wzrokiem znad swojej filiżanki kawy, ale jedno spojrzenie na tą piękną, łajdacką twarz i jedyne, na co starczyło jej sił, to oparcie się pokusie, by się na niego nie rzucić tu i teraz. - Palant. - Osobiście, bardziej wolę futbol. Conall właśnie zjadał trzecią dokładkę gofrów i bekonu, gdy zjawili się przyjaciele Miki. Cała trójka próbowała wcisnąć się w przestrzeń ich stolika, ale z zajmującym całą jedną stronę Conallem, było to po prostu niemożliwe. Ben i Craig odsunęli swoje krzesła na bok, pozwalając Kenny’emu i Amy usiąść obok Miki. Nie było takiej opcji, by Miki pozwoliła Amy znaleźć się w pobliżu Conalla. - Co się dzieje? Jej przyjaciele wymienili spojrzenia i Miki natychmiast zaczęła się martwić. - No co? - Ja jej powiem. - Amy spojrzała na Miki. - Proszę cię nie wariuj, ale złamaliśmy hasło zabezpieczające dane w komputerze Leucrotty. Znajdowały się tam informacje o tobie. - Co masz na myśli? Jakie informacje? - Wszystkie. Numer ubezpieczenia, numery kont bankowych, nawet karnetu na siłownię. Kenny Liu nachylił się bliżej. - Uzupełnione o listę tego, co robiłaś w czasie ostatnich pięciu, sześciu miesięcy. Tak przy okazji, prowadzisz strasznie nudne życie. - Wyśledziliśmy źródło i wygląda na to, że Leucrotta zatrudnił prywatnego detektywa. Kogoś z twojego lokalnego otoczenia. - Dodał Ben. Conall odsunął od siebie talerze i oparł się wygodniej na siedzeniu. Nic nie mówił, tylko spokojnie słuchał. - Znaleźliśmy też informacje o Angelinie. - Cicho powiedział Craig. - Podobne do tych dotyczących ciebie. Powinna wariować. Jej szare komórki powinny właśnie w szaleńczym tempie tworzyć scenariusze wszelkich możliwych dramatycznych scenariuszy, które mogą się zdarzyć. I

chociaż część jej umysłu pracowała nad nieprzewidzianymi planami, na wypadek gdyby sytuacja miała wymknąć się spod kontroli, nie czuła potrzeby wzbudzania globalnej paniki. Wiedziała, że Conall i Sfora zrobią wszystko, co w ich mocy, by ochronić ją i Angelinę. Wiedziała też, że jest zbyt zadziorna, by przejmować się byle kim. Podobało się jej, że nareszcie zaczynała potrafić cieszyć się tą sferą jej osobowości. To była jedna z części tego, kim naprawdę była. Miki przytaknęła głową. - Dobra, dzięki. - Tylko tyle? ‘Dobra, dzięki’? To wszystko na co cię stać? - Amy spojrzała na nią. Nie świrujesz, co mi mówi, że wcale nie jesteś tym zaskoczona. - Nie jest zaskoczona. Ale to wszystko, co mogę wam powiedzieć. - Bzdury. - Nie zamierzam o tym z tobą dyskutować, Amy. Po prostu odpuść sobie. - Co chcesz żebyśmy zrobili? - Kenny Liu wtrącił się do rozmowy, zanim Amy zaczęła protestować. Po raz pierwszy od kiedy zjawili się jej przyjaciele, Conall zabrał głos. - Nic. Nie róbcie kompletnie nic. Zatrzyjcie za sobą ślady. Nie powinni wiedzieć, że w ogóle tam byliście. - Oni? Jacy oni? - Jako Król Paranoi, Craig zaczepił się na oświadczeniu Conalla. Miki jednak wiedziała, że nie może powiedzieć mu prawdy. To nie była jej historia, by ją opowiadać, więc skłamała. - Mafia. Conall podniósł do góry głowę i zaskoczony wlepił w nią wzrok. Miki w odpowiedzi ledwo dostrzegalnie uniosła brwi. - Mafia? - Amy obróciła się twarzą w kierunku Miki, by mogła spojrzeć jej prosto w oczy. - Ta Mafia? Spodziewasz się, że uwierzymy, że to mafia chce cię dopaść? Conall nachylił się bliżej i przybrał jedną z najbardziej niewinnych min, która idealnie dopasowała się do jego bardzo wprowadzającej w błąd twarzy. - Hej, przecież nie kłamalibyśmy na takie tematy. Miki skierowała swój wzrok na Amy. Musiała. Gdyby wpatrywała się w Conalla sekundę dłużej, zaczęłaby histerycznie chichotać. Conall spojrzał na Craiga. - Jeśli dowiedzą się, że tam grzebaliście, możemy znaleźć wasze ciała z obciętymi językami w bagażniku Cadillaca. Miki przygryzła język powstrzymując śmiech i jednocześnie kopnęła Conalla pod stołem. Obserwowała jak różne emocje przewijają się przez twarze jej przyjaciół. Ben przestał słuchać, co znaczyło, że zdążył się znudzić. Kenny Liu wydawał się szczerze zaniepokojony. Craig wyglądał jakby miał zaraz zemdleć, a Amy nerwowo stukała palcami w blat stołu i uważnie się jej przyglądała. - Chyba zwariowałaś, jeśli myślisz, że damy się nabrać na te bzdury. - Jest mnóstwo rzeczy, których o mnie nie wiecie. - Kłamiesz Kendrick. Ty i ten Conan Barbarzyńca. Miki i Conall spojrzeli niewinnie najpierw na siebie, potem na resztę zgromadzonych. Miki potrząsnęła głową. - Ranisz mnie, myśląc, że kłamię. Conall westchnął. - To rani nas oboje. W tym momencie naprawdę straciłaby nad sobą kontrolę, gdyby nie fakt, że ona i Conall byli zbyt zajęci kopaniem siebie pod stołem. ***

- Mafia? To najlepsze na co było cię stać? - Oboje zaczęli się śmiać, jak tylko Amy i reszta jej przyjaciół opuściła ich stolik. Dziesięć minut później nadal się śmiali. - Hej, byłam zdesperowana. Musiałam coś wymyślić, Amy by nie odpuściła. Znam ją. - Dobra. Nieważne. - Conall złapał ją za rękę. - Wracajmy do hotelu i zafundujmy sobie jeszcze trochę seksu. - Właściwie, mam inny pomysł. Dlaczego nie podobała mu się jej odpowiedź? - Lepszy niż mój? - Pewnie nie. - Na jej twarzy pojawił się lekki uśmieszek. - Ale podobnego kalibru. - Czyli jaki? - Mam adres Leucrotty. Wpadnijmy do niego. - Z pistoletami w ręku? - Było to coś, czego można by się po niej spodziewać. - Nie, wariacie. Sprawdzić jego zamiary. - Nie ma mowy skarbie. Coś ci się stanie i Zach dobierze mi się do dupy, ponieważ Sara dobierze się do jego. - Spojrzał na jej uroczą twarz. - I trochę będzie mi cię brakowało. - O rany, dzięki. - Miki nie odmówiła sobie nuty sarkazmu. - Słuchaj, możemy to zrobić na dwa sposoby. Pojedziemy tam teraz, razem, zaspokajając własną ciekawość, albo możesz obudzić się w łazience w kałuży własnych wymiocin, podczas gdy ja będę ryzykowała życie i zdrowie idąc tam sama. Conall zapatrzył się na nią. - Znowu byś mnie nafaszerowała narkotykami? - Pewnie. Wystarczyłoby tylko wcisnąć je w bekon. Conall chciał czuć się urażony, ale była taka słodka. - Nie mogę sobie pozwolić, byś ciągała ten swój mały tyłeczek po jaskiniach lwa. - I nie mam zamiaru podchodzić zbyt blisko. Nie mam ani pistoletu, ani noża, ani ręcznych granatów. Nie mam czym się bronić, ale musimy sprawdzić, co planują nasi wrogowie. Musimy się dowiedzieć, kim są. Nie przekonuje mnie życie spędzone na uciekaniu, albo ukrywaniu się. Wierzył jej. Teraz widział, dlaczego Sara i Miki się przyjaźniły. Miki była tak twarda jak każdy inny wilk, którego znał, po prostu odnalazła własną ścieżkę na przetrwanie. Mimo to nadal nie chciał, by stała jej się krzywda. - Sam nie wiem, Mik. Uśmiechnęła się do niego i poczuł jak sztywnieje mu penis. - Proszę, Conall, skarbie. Zrób to dla mnie. Roześmiał się na głos. - Jesteś cholernie bezwstydna. Z kieszeni jego dżinsów wyciągnęła kluczyki od samochodu. - No chodź skarbie. Rzuciła w niego kluczykami. - Jedźmy na przejażdżkę. - Przysięgam na Boga kobieto, jeśli usłyszę choć jeden żart na temat trzymania głowy za oknem... Miki zamarła i od razu mógł stwierdzić, że właśnie coś takiego chodziło jej po głowie. - Cholera. Gdy kierowała Conalla do domu Leucrotty, zastanawiała się jak długo będą grać w dwadzieścia pytań. Miała w pamięci każdą mapę Seattle i okolicznych terenów. Długo to nie zajmowało. Wystarczyło, że przeanalizowała mapę raz, by zapamiętać każdy szczegół. - Gdzie nauczyłaś się strzelać? - Kolejne pytanie. Dlaczego tak się wszystkim interesował? Już przerabiali takie pytania zeszłej nocy, choć wtedy nadal próbował się do niej dobrać. Teraz miał pełny dostęp i nie wiedziała, dlaczego nadal był taki ciekawski. Czy numerek na telefon powinien być takim gadułą? - W Marines. - Byłaś w Marines? - Nie musiał być taki zdziwiony. - Nie.

- Umawiałaś się z jakimś komandosem? - Nie. Wydawało się, że poczuł ulgę słysząc jej odpowiedź, co jeszcze bardziej ją zmieszało. - Twój ojciec należał do Marines? - Nie wiem. Nie znałam swego ojca. - Naprawdę? - Raz próbował się ze mną skontaktować, tuż po tym jak ukończyłam liceum, ale powiedziałam mu, by poszedł do diabła. Nie chciałam znać faceta, który w wieku 26 lat umawiał się z szesnastolatką, którą porzucił, gdy zaszła w ciążę. Dobrze się stało, że wtedy nie spotkała się ze swoim ojcem. Mając dziewiętnaście lat i będąc na studiach, cieszyła się pełnym dostępem do biotechnologicznych laboratoriów oraz prowadzała się z Craigem i resztą paczki. Pewnie zrobiłaby mu jakąś krzywdę. Pamiętała jak którejś nocy ukryła jedno ze swoich odkryć w obecnie prywatnym laboratorium Craiga. Musiała. Wojsko chciało położyć na tym swoje łapy. Oczywiście, Sara i Angelina nadal miały ją za wariatkę, gdy mówiła, że pewnego dnia zjawią się po nią chłopaki w mundurach. Niewiele wiedzieli. - Mogę to zrozumieć. Czy twoja matka go kochała? - Niestety, tak. W tym momencie zamilkł i najwidoczniej postanowił odpuścić temat. - Angelina umawiała się z jakimś komandosem? Miki wywróciła oczami. - Nie. Oni znajdują się na Liście. - Jakiej liście? - To jest tuż pod twoim nosem, tylko nie chcesz tego zobaczyć. Conall zatrzymał się na czerwonym świetle i spojrzał na nią. Po chwili uśmiechnął się szeroko. To był piękny, szczery uśmiech. - Twoja matka należała do Marines. - Nareszcie mój kromaniończyk wkroczył w XXI wiek, gdzie kobiety mogą służyć w wojsku. - Twój kromaniończyk? Odwróciła twarz do okna, by nie widzieć uśmiechu jej Wikinga. Nie zamierzała zacząć go lubić. Nie tak naprawdę. Określenie ‘Moja nienawiść nie jest tak silna, by chcieć cię zabić’ było do zaakceptowania, ale lubienie go w ten sam sposób jak Sarę, Amy, Angelinę, czy nawet Craiga było poza dyskusją. Światła zmieniły się i znowu ruszyli. - Dobra, nie przyszła mi do głowy oczywistość. Zatem to ona nauczyła cię polować? - Nie, moja babcia nauczyła mnie polować. Jej ojciec był tropicielem i przemytnikiem alkoholu. Moja matka nauczyła mnie strzelać. Każdy Marine umie posługiwać się strzelbą. Wzruszyła ramionami. - Zanim skończyłam dwanaście lat, umiałam oporządzić wszystko, co sama upolowałam. - Uroczo. Miki przytaknęła głową, ignorując kryjący się w głosie Conalla sarkazm. Patroszyłam je. Obdzierałam ze skóry i zamrażałam mięso. Mogliśmy jeść jeleninę przez całe tygodnie. - Spojrzała na niego. - A czasem robiłam z ich głów małe kapelusze. Conall zjechał na pobocze cichej uliczki na przedmieściu. - Dobra. Kończymy tę rozmowę. - Wzruszył ramionami. - Zwariowana kobieto. - Rozejrzał się wokół. - Zbliżamy się. Czuję ich zapach. - Nie podejdziemy bliżej? - W żadnym wypadku. - Wyłączył silnik i wręczył jej kluczyki. - Jeśli nie wrócę w ciągu 20 minut, odjedź i nie wracaj do hotelu. Rozumiesz?

- Tak jest, mój mistrzu. Popatrzył na nią. - Mądrala. - Co zamierzasz zrobić? Wzruszył ramionami. - Trzymać się pod wiatr. Wysiadł z auta i zniknął w głębi ulicy. Miki wyciągnęła stopy na tablicy rozdzielczej i czekała. *** Conall porzucił swoje ubrania za pustym domem opatrzonym tabliczką ‘Na sprzedaż’, zmienił się i pokonał biegiem resztę drogi do domu Laucrotty. Wiedział który to, jak tylko wjechali na tę ulicę. Zapach był niemal obezwładniający. Trochę mu zajęło odkrycie, że ta sama ohydna woń rozchodziła się od białej substancji znajdującej się prawie na każdym drzewie i budynku, które mijał. Gdy oni znaczą swoje terytorium, to faktycznie znaczą swoje terytorium. Szybko uświadomił sobie, że niemalże każdy dom na tej ulicy należał do tego Klanu. Ulica była opustoszała. Conall przypuszczał, że większość członków znajdowała się w ich dziennych miejscach pracy. Wślizgnął się na tylne podwórko i ostrożnie wybrał drogę prowadzącą do jednego z domów, gdzie słyszał jakiś ruch. Znajdował się tam wysoki płot, ale znalazł w nim małą wyrwę, przez którą mógł zajrzeć do środka. Zobaczył sporą posiadłość z basenem i budynkiem, który wyglądał na normalny dosyć drogi dom na przedmieściach. Jednocześnie Conall stał się świadkiem jednej z najbardziej niepokojących rzeczy, jakie kiedykolwiek zdarzyło mu się widzieć. Cztery kobiety - bo to były kobiety, prawda? - walczyły ze sobą na pięści. Krew lała się obficie i słychać było pękające kości. Inne kobiety w liczbie około czternastu, obserwowały je obojętnie. Jeszcze bardziej niepokojąca była zaciekła bójka rozgrywająca się wśród dzieci. Żadna tam pokazówka, czy dokuczanie w stylu ‘wsadźmy głowę Jasia do klozetu’, ale angażująca zęby i pazury, użyte w celu wyrządzenia trwałej szkody. Wspomniał swoje młodzieńcze lata, gdy dorastał pośród Sfory. Jego przepychanki z Zachem. Pewnego razu, gdy mieli nie więcej niż sześć lat, Zach przypadkowo zepchnął go ze schodów. Biedny dzieciak płakał przez godziny, póki Conall nie wstał w końcu na nogi, pamiętając jak się nazywa. To, co teraz widział Conall, było brutalną rozgrywką przepełnioną czystą niekontrolowaną agresją. To z pewnością nie byli ludzie, z którymi można by zadzierać bez konsekwencji. Wtedy zmienił się wiatr. Walka ustała. Agresja znikła. A uwaga wszystkich skupiła się na nim. Zrobił kilka kroków wstecz, odwrócił się i pobiegł. Nadszedł czas, by zawiadomić Sforę. *** Miki zmęczyła się czekaniem w SUV-ie, więc usiadła sobie na krawężniku. Nie mogła przestać myśleć o poprzedniej nocy. Zatem to Sara i Angie miały na myśli mówiąc o zatrzęsieniu światem. Nic dziwnego, że ludzie mieli taką obsesję na punkcie seksu. Teraz i ona miał obsesję na punkcie seksu. Seksu z Conallem. Wyczuła jak Conall pod postacią wilka podszedł do niej. Nawet nie zaprzątała sobie głowy, by na niego spojrzeć, gdy usiadł obok niej. Szturchnął ją w ramię. - Co robisz? - Polizał ją po twarzy. - Powiesz mi, co się dzieje?

Conall położył się u jej stóp i przewrócił na plecy. Miki westchnęła. Kryło się w tym jakieś poniżenie. Nadal na niego nie patrząc, pogłaskała go po brzuchu. Conallowi najwidoczniej bardzo to się spodobało. Czuła jak całe jego ciało drżało pod jej palcami, gdy gładziła go po brzuchu i klatce piersiowej. - To niedorzeczne. Po prostu zmień się i powiedz, co widziałeś. - W końcu obróciła się, by na niego spojrzeć. Miał wywalony na wierzch jęzor i najszczęśliwszy wyraz pyska. Nagle do niej dotarło, że ten pies nie jest wilkiem i z pewnością nie był Conallem. - Na litość boską... - Co robisz? Miki skuliła się. Spojrzała w górę. Nie opuściła głowy, póki nie dojrzała twarzy Conalla. Jego ludzkiej twarzy, stał po jej drugiej stronie. Mokry, jakby dopiero co pływał. Całkowicie ubrany i całkowicie zniesmaczony. - Uhm... bawię się z tym uroczym pieskiem? - Myślałaś, że to ja! - Nie zrzędź. To mogłeś być ty. - To golden retriever - mruknął. - Nie mam czasu teraz z tobą rozmawiać. - Ruszył z powrotem do SUV-a. Miki spojrzała na złote futro leżące spokojnie obok niej. - Wielkie dzięki. - Możemy już jechać?! Gdy pies spłoszył się na krzyk Conalla, podkulając pod siebie ogon, Miki wstała. Nie mogła nawet posłać mu spojrzenia. Wróciła z powrotem do SUV-a i Conalla. Normalnie nie dbała o uczucia innych, może z wyjątkiem Sary i Angeliny, ale one miały twardą skórę. Jednak z jakiegoś powodu, to że Conall się na nią gniewał, było jej niemiłe. Stanęła przed nim - Przepraszam. - Nie jestem psem. - Oczywiście, że nie jesteś. Po prostu nie zwróciłam uwagi. Nawet na niego nie spojrzałam. - Wiesz, wcale nie wyglądamy wszyscy tak samo. - Nie trudziła się, by wytknąć mu, że wszyscy oni należeli do rodziny canis lupus. To by pewnie tylko jeszcze bardziej go wkurzyło. - Wiem. - Pod wpływem kaprysu, objęła go w pasie, kładąc głowę na jego piersi. Czuła jak jego ciało z wolna zaczęło się odprężać, wreszcie jego ramiona oplotły jej ciało. Nigdy nie była osobą, która z łatwością okazywała innym czułe gesty, ale z jakiegoś powodu przy Conallu wydawało się to proste. - Naprawdę, bardzo, bardzo cię przepraszam. Bardzo, bardzo. Zachichotał. - Nie jestem pewny, czy wystarczająco dużo razy powiedziałaś ‘bardzo’. Czuła jak wilgotna jest jego koszulka. - Dlaczego jesteś cały mokry? - Wiatr się zmienił. Musiałem wskoczyć do czyjegoś basenu, żeby zmylić trop. - Mądrze. To czego się dowiedziałeś? Conridge miała rację? - Są gorsi niż barbarzyńcy. Są przerażający. Bardziej przerażający niż pamiętam. Może mogłabyś użyć tego swojego komputera i poszukać jakiś informacji na ich temat? Zobaczmy, czego jeszcze możesz się o nich dowiedzieć. Miki jednak już posiadała jakąś wiedzę, po co zatem czekać? Zamknęła oczy. Wyobraziła sobie jedną ze swoich ulubionych książek „Encyklopedię ssaków”. Widziała jak strony przewracają się, jakby trzymała książkę przed sobą na kolanach. Przeskoczyła do rozdziału poświęconego hienom i zaczęła czytać napisany tam tekst. - Typ matriarchalny. Wysoce agresywny, co już wiemy. Nie dogadują się ani z wilkami ani z Pride. Często walczą ze sobą nawzajem. To akurat dużo wyjaśnia. Organy

płciowe u samic i samców mają podobną budowę. Kiedyś uważano, że są hermafrodytami, jednak nimi nie są. Och, wow. - Co? - Szczenięta rodzą się od razu z pełnym uzębieniem i zaczynają walczyć od razu po urodzeniu. Zdarza się, że dwójka nowonarodzonych szczeniąt zaczyna ze sobą walczyć zanim matka wyczyści trzecie. To dopiero interesujące cechy gatunkowe. Conall zamarł. Powinien być na nią zły. Pomyliła go z golden retrieverem. Nawet nie owczarkiem niemieckim, czy huskym, ale z retrieverem. Jednak był zbyt zajęty napawaniem się cudownym uczuciem jej ramion oplatających go w pasie i sposobem, w jaki wydostała wiedzę o hienach prosto z głowy. - Skąd to wszystko wiesz? - Mam dobrą pamięć. - To brzmiało, jakbyś czytała z książki. Tak było, prawda? - Poczuł jak nieco zesztywniała. - Właśnie czytałaś książkę z pamięci? - Nie jestem pewna, co chcesz... - Jaki dokładnie jest twój IQ? Miki odkaszlnęła. - Sto siedemdziesiąt osiem. Ostatnio jak słyszał, osiągnięcie na poziomie 140 to już geniusz. Cholera. - Dlaczego nie chodziłaś do jakiś specjalnych szkół? - Moja babcia nie wierzyła w takie szkoły. Ale zawsze wybierałam poziom zajęć dla zaawansowanych i zrobiłam kilka dodatkowych kursów na studiach. - Jej ciało było napięte. Spodziewała się jakichś nieprzyjemnych reakcji na jej oświadczenie. Wydawała się nie rozumieć, że tak naprawdę nie było to dla niego istotne. Na chwilę obecną znaczyło to tylko tyle, że ich dzieci będą mądrymi zmiennokształtnymi. - Żebyś za bardzo nie zaczęła się wywyższać, powiem ci, że sam rozwiązuję krzyżówki w TeleTygodniu. - Wypiął nieco pierś do przodu. - I to długopisem. Miki wybuchnęła śmiechem. Uwielbiał ją rozśmieszać. Śmiała się całym ciałem, w podobny sposób przeżywała orgazmy. Conall pocałował ją w czoło. - Zmywajmy się stąd zanim..., cholera. - Co się dzieje? - Wysunęła się z jego ramion i odwróciła się, by zobaczyć na co patrzy. Nie był to przyjemny widok. Hieny zrobiły coś, czego do tej pory jeszcze nigdy nie doświadczył i miał nadzieję, nie doświadczyć nigdy więcej. Wysłały w pogoń za nim dzieci. Sześcioro dzieciaków stało przed nimi na środku ulicy. Szybkie spojrzenie za siebie i Miki dostrzegła kolejną trójkę. Był środek dnia w miłej i cichej okolicy na przedmieściach. Mimo to czuła się, jakby utknęła w pułapce na pustyni w środku nocy. Miki nie marnowała słów. - Wsiadajmy do auta i rozjedźmy gnojków. Conall zapatrzył się na nią. - To dzieci. Nie uderzę dziecka. I mam głęboką nadzieję, że ty również. Miki westchnęła. Nie. Ona też nie potrafiła skosić gromadki dzieciaków, ale chciała móc to zrobić. Może i byli dzieciakami, ale były też najbardziej przerażającą rzeczą, jaką kiedykolwiek widziała. Zawsze zastanawiała się, jakie dzieci nie chodziły do szkoły, a uczyły się w domu. Ci, którzy stali teraz przed nią z pewnością podbijali statystyki. Miała przeczucie, że kły, które było widać, nie cofały się aż nie osiągną dużo bardziej zaawansowanego wieku. - Świetnie. Skoro chcesz być takim miłym panem i nie uderzyć dziecka, to pozostaje nam tylko jedna opcja. - Czyli? Szybko otworzyła drzwi SUV-a i wyciągnęła z torby klucze od jej domu.

- Nie chcę, byś wziął to do siebie. - Powiedziała, lekko się wycofując. Conall nie patrzył na nią, zbyt zajęty obserwowaniem powoli zbliżających się dzieciaków. - Czego mam nie brać do siebie? Miki odczepiła od kluczy niewielki plastikowy kontroler. Pokazała go Conallowi. - Stoper szczekania? - Na twarzy pojawił mu się ironiczny uśmieszek. Jednocześnie jego kły wydłużyły się, a oczy zmieniły na wilcze. - Żartujesz sobie? To może zadziałać na tego retrievera, z którym zdążyłaś się tak zaprzyjaźnić, ale wątpię, by wyrządziło jakąkolwiek krzywdę któremuś z nas. Miki odkaszlnęła. - Trochę do podkręciłam, na wypadek gdyby te wilki pełnej krwi uznały, że Sara im się jednak nie podoba. - Wcisnęła przycisk mając nadzieję, że Conall jej to wybaczy. Upadł jako pierwszy. Zakrył uszy rękoma, obnażył kły i przeraźliwie zawył. Zaraz po nim upadły hieny. Nawet dorosłe samice, które obserwowały całe zajście z dalszej odległości zaczęły skręcać się z bólu. Miki nic nie słyszała, na nią nie miało to żadnego wpływu. Cóż, przynajmniej przekonała się, że urządzenie działa. Miki złapała Conalla za koszulkę i pociągnęła, mając nadzieję, że da radę sam wstać, biorąc pod uwagę fakt, że za nic na świecie nie byłaby w stanie go sama podnieść. Conall pozbierał się z ziemi i wczołgał do auta. Miki wskoczyła za nim, ciągle trzymając palec na przycisku. Zmieniła położenie fotela, by móc dosięgnąć pedałów i zapaliła silnik. Wreszcie zwolniła przycisk i odjechała, dbając by nie przejechać żadnego z leżących na ulicy dzieci. Gdy byli bezpieczni, wrzuciła klucze i kontroler z powrotem do swojej torby. Conall popatrzył na nią zamroczonymi bólem oczami. Jego kły nadal wyraźnie się odznaczały. - I ty nazywasz to ‘małym podkręceniem’? Wzruszyła ramionami. - Powinieneś być mi wdzięczny. Mogło skończyć się dużo gorzej. Myślałam o połączeniu tego z paralizatorem. Wiesz, tak dla zabawy. Conall oparł się mocniej o siedzenie. - Niebezpieczna kobieta z ciebie, Miki Kendrick. Uśmiechnęła się. Miała wrażenie, że to był komplement.

Rozdział 16

Conall obserwował ją przez ostatnie dziesięć minut. Poprosiła o winogronowego, ale udało mu się znaleźć jedynie wiśniowego. Lodowy wiśniowy lizak. Dał jej lody, po tym jak wrócił z lunchem ze znajdujących się obok delikatesów. Gdy znaleźli się już bezpiecznie w hotelu i przestało mu dzwonić w uszach, zadzwonił do Sary. Powiedział jej, co widział w siedlisku Klanu. Nie była zaskoczona informacją, że Miki uczestniczyła w jego małej wyprawie. Wydawało się, że ufała swojej przyjaciółce, tak samo jak on. A on ufał Miki. Bawił się tą myślą, jak tylko uświadomił sobie, że tak jest. Sara powiedziała mu, że porozmawia z Zachem jak tylko wróci z polowania i najszybciej jak to będzie możliwe zbierze kilku członków Sfory, których wyślą do Seattle. Następnie wydała mu bezpośredni rozkaz. Nigdy wcześniej tego nie robiła. Miał chronić Miki. Nie ważne było, kogo zabije i czego to będzie wymagać, Miki miała pozostać bezpieczna. Jeśli chodziło o Conalla, w tym względzie nie stanowiło to dla niego problemu. Właśnie usiadł, by zabrać się za pierwszą z trzech ogromnych kanapek uzupełnionych frytkami i piwem, które sobie kupił, ale nie wykonał nawet jednego kęsa. Nie wtedy, gdy miał przed oczami Miki liżącą swój lodowy lizak. Leżała na brzuchu na łóżku, szukając w laptopie dalszych informacji o hienach. Trzymała obie ręce na klawiaturze, zmuszając się, by ssać wiśniowy długi niczym penis smakołyk jedynie za pomocą języka. Wsuwając go i wysuwając z ust. Głośno przy tym siorbiąc, co wcale nie pomagało! Mógł się założyć, że Miki była całkowicie nieświadoma wrażenia, jakie to na nim wywierało. W końcu nie potrafił dłużej tego znieść. - Chcę, byś to samo zrobiła ze mną. Miki nie podniosła wzroku znad laptopa. - Co zrobiła? - mruknęła głosem stłumionym przez tkwiącego w ustach loda. - Wzięła mojego penisa do ust i ssała tak samo jak tego lizaka. Miki zamarła, dłonie zawisły nieruchomo nad klawiaturą. Powoli uniosła wzrok i popatrzyła na Conalla. Wpatrywała się w niego przez długą chwilę. Po czym wysunęła lizaka z ust, czemu towarzyszyło głośne mlaśnięcie. - To ci dopiero niezwykła prośba. - To nie jest prośba. Miki uśmiechnęła się szeroko. Na krótki moment chwyciła zębami dolną wargę. - Rozumiem. Zatem żądanie. - Niespiesznym ruchem przesunęła lizakiem po swoich ustach. Wsuwając loda do środka i równie niespiesznie wysuwając na zewnątrz. - Interesujące. Miki zsunęła się z łóżka i podeszła do Conalla. Nagle zadzwonił jego telefon. Oboje spojrzeli na aparat, po czym równocześnie po niego sięgnęli. Miki była mniejsza i szybsza. Złapała za komórkę i ją odebrała. - Halo? O cześć Zach.

Conall tylko potrząsnął głową i machnął na jej zachowanie ręką. Opadł ciężko na stojące obok krzesło. Jego nabrzmiały członek wyraźnie odznaczał się przez dżinsy. - Łazienka! Powiedz, że jestem w łazience! - wyszeptał desperacko. - Nie, nie. Jest w pobliżu. Zaraz dam go do telefonu. Zabije ją. Miki schowała telefon za plecami, pośladkami zakrywając mikrofon. Nachyliła się w kierunku Conalla i wyszeptała mu do ucha: - Porozmawiasz z nim. I będziesz się zachowywał jakby nic się nie działo. Jeśli przerwiesz rozmowę, albo zdradzisz się, że jestem między twymi nogami... przerywam zabawę. Mógłby dojść tylko od jej słów, zwłaszcza gdy językiem polizała go tuż za uchem. Wręczyła mu komórkę i wsunęła lizaka z powrotem do ust. Trzymał telefon przy uchu, ale na razie nic nie mówił, patrząc jak Miki opada przed nim na kolana. Rozpięła mu spodnie i Conall lekko uniósł biodra, by mogła je ściągnąć niżej. Całkowicie zapomniał o Zachu, dopóki Miki nie machnęła głową w kierunku komórki. - Cześć, Zach. - Cześć. Właśnie rozmawiałem z Sarą. Wszystko u was w porządku? Conall pokiwał głową. Miki wyciągnęła lizaka z ust i wyszeptała. - Myślę, że Zach nie widzi twojego potakiwania głową. Conall starał się skupić. - Tak, nic nam nie jest. Miki przesunęła lodem po jego rozgrzanym członku i Conall doznał wrażenia za chwilę wyskoczy ze skóry. Diablica. - Świetnie. Udało nam się zebrać ośmiu ludzi, których do was wysyłamy. To powinno wystarczyć do czasu waszego powrotu. Sara też chciała jechać, ale nie ma takiej opcji, bym spuścił ją z oczu. - To brzmi... dobrze. Otarła wilgotną końcówkę o koniuszek jego członka, po czym od razu skierowała język w ślad za nią. - Chciałbym tylko móc się domyślić, co oni kombinują. Lwy są ich wrogami, powinniśmy zatem być sprzymierzeńcami. Porozmawiam ze starszymi wilkami, zobaczymy, czy mogą nam z tym pomóc. A ty uważaj na siebie. Conall wcisnął nagie stopy w dywan przykrywający podłogę. - Jasna sprawa. Zach przerwał na chwilę i wtedy padło: - Wydajesz się jakiś rozkojarzony. Miki daje ci się we znaki? Conall zacisnął zęby, gdy poczuł jak język Miki podąża śladem chłodnego lodowego lizaka. - Nie masz pojęcia, jak bardzo. - Ostrzegałem cię przed nią. I tak stać cię na więcej. Ona na ciebie nie zasługuje. Dobry stary Zach z beznadziejnym wyczuciem czasu. - Czy ona w ogóle się teraz do ciebie odzywa? Głowa Conalla opadła na oparcie, gdy Miki zaczęła ssać koniuszek jego penisa. Jej zęby delikatnie ocierały się o krawędzie, a język wirował wokół wrażliwej skóry. - Zdarza się. - Udało mu się wykrztusić. - Nie przejmuj się. Umówię cię z fajną laską, jak tylko wrócisz. - Dobra. - Ledwo zdołał powstrzymać głuchy jęk, gdy Miki wzięła go całego w swoje usta i zamruczała. - Brzmi świetnie.

Zach zaczął mówić o... czymś tam. Kto tam do diabła wiedział o czym. Conall odpowiadał niezobowiązującymi pomrukami. Na szczęście, dla Miki brzmiało to przekonująco, pewnie dlatego, że ton jego głosu był w miarę stabilny. Nie miał jednak pojęcia, jak długo uda mu się go utrzymać. Zwłaszcza, gdy Miki odłożyła lodowy lizak, chwyciła w dłoń jego jądra i lekko ścisnęła. - Cóż, skoro mam cię na linii, może porozmawiamy o tym nowym klubie w Barcelonie? Nie było takiej możliwości, by zdołał utrzymać koncentrację w czasie tej rozmowy. Za Chiny Ludowe. Biorąc pod uwagę sytuację, dziwił się, że w ogóle jeszcze jest przytomny. - Nie mam przy sobie odpowiednich papierów. Czy to nie może zaczekać? - Czy Zach słyszał jego ciężki oddech? Nie był w stanie powstrzymywać się dużo dłużej. Miki pracowała nad nim i też to wiedziała. Gdy akurat nie ssała, doprowadzając go do obłędu, uśmiechała się wokół jego członka. - Jasne. Oczywiście. Sara właśnie wróciła. Zaczekaj chwilę. - W słuchawce dało się słyszeć stłumiony dźwięk. - Uhm, Conall. Sara nagle mocno zainteresowała się moimi dżinsami, muszę iść. Zach nagle się rozłączył. Dzięki ci Boże za Sarę. W przeciwieństwie do Zacha, jej wyczucie czasu było bezbłędne. Conall upuścił telefon i zanurzył dłonie we włosach Miki. Nareszcie pozwolił sobie na głuchy jęk rozkoszy. Był tak blisko. Trzydzieści sekund później jęknął głośno szczytując. Miki dokładnie go oblizała, po czym spojrzała na niego z uśmiechem na ustach. - Całkiem nieźle. Mam na myśli rozmowę. Dobra. Był dłużnikiem tej małej rozpustnicy. I to wielkim. Lecz te jej utalentowane usta tylko rozbudziły jego pożądanie. Wystarczyło, że na nią popatrzył, by był gotowy do drugiej rundy. Conall sięgnął po Miki i chwycił ją na ręce. Całkowicie zrzucił zawadzające mu dżinsy i ruszył w kierunku toaletki, gdzie zatrzymał się naprzeciwko lustra. Odwrócił Miki, tak że stała tyłem do niego i przynaglił ją do pochylenia się. Miki złapała w lustrze jego wzrok, zadziornie się uśmiechając. - Niezły pomysł, ale nie wiem, jak to ma zadziałać. Toaletka była zbudowana dla ludzi o normalnym wzroście. Conall nie był jednak do końca człowiekiem, a jego wzrost daleko odbiegał od normalności. Miki potrząsnęła biodrami, uznając, że Conall utknął w miejscu. - Ponownie. Cóż za brak kreatywności. - Zaczął się z nią droczyć. Podszedł do szafy, wyciągnął jej czarne skórzane pantofelki, te z 12 centymetrowymi obcasami, które postawił obok. - Załóż je. Przyłapał ją na walce z tym samym uśmiechem. - Planowałam założyć jej w piątek. Conall nachylił się nad nią. Ułożył dłonie po obu jej stronach zamykając ją w swoich objęciach. - Rób, co mówię. Załóż je. Miki przełknęła ślinę i włożyła pantofle. Spojrzała na niego w lustrze. - I co teraz? Jednym ruchem podniósł jej spódnicę i zerwał z niej bieliznę. Miki straciła na chwilę oddech, opierając się o toaletkę. Spośród kluczy i drobnych monet Conall wyciągnął prezerwatywę i założył ją na siebie. Złapał Miki za biodra i jednym ruchem wszedł w nią od tyłu. - Och, tak! - Wyrzuciła z siebie. Miała zamknięte oczy, ale Conall chciał by widziała wszystko. Jedną rękę pozostawił na jej biodrze, drugą złapał ją za włosy i pociągnął. - Otwórz oczy, Miki.

Spojrzała przed siebie, napotykając wzrok Conalla w lustrze. - Patrz na mnie. - Głos miał niski i zachrypnięty, ledwo rozpoznawał sam siebie. - Patrz na mnie, gdy będę cię pieprzył. Nie myślała, że to możliwe, ale sprawił, że stała się jeszcze bardziej wilgotna. Ale właśnie to Conall jej robił. Sprawiał, że stawała się bardziej wilgotna i pobudzona. Przy nim czuła się wyzywająca, odważna i nieco jak dziwka, ale w pozytywnym sensie. Czuła się piękna i seksowna. Gdy wcześniej zakładała te pantofle, czuła się głupio. Jak dzieciak, który założył buty mamy. Po raz pierwszy w życiu miała wrażenie, że jest ich prawowitą właścicielką. Obserwowała jego twarz, gdy zaczął się w niej poruszać. Wyglądał jakby nie było innego miejsca, w którym chciałby się znaleźć. Jakby nie było innej, w której chciałby być. Już samo to działało jak afrodyzjak. Szybko złapała jego rytm, z równą łatwością jak to zwykle między nimi bywało, za każdym razem gdy szedł do przodu wychodziła mu na spotkanie. Było to dla niej coś niewyobrażalnego, że potrafiła doprowadzić go do takiego stanu. „Martwa poniżej pasa” Kendrick potrafiła kogoś takiego jak Conall, wytrenowanego podrywacza, pozbawić kontroli. - Zacznij się pieścić, Mik. Jęknęła nie zrywając spojrzenia. - Zrób to. Dlaczego zawsze jej rozkazywał, gdy się kochali? I dlaczego jej to nie przeszkadzało? Cholera, była przecież feministką! Brała udział w marszach w obronie praw kobiet w Waszyngtonie itd. Ale niech ją licho porwie, jeśli nie uwielbiała słyszeć jak mruczał te swoje rozkazy. Chociaż nigdy nie były to rozkazy wydawane tylko dla zaspokojenia jego samego. Zawsze upewniał się, że ona ma z tego tyle samo rozkoszy, co on. Zawsze upewniał się, że pozostawi ją usatysfakcjonowaną i uśmiechniętą. Ten facet był pieprzonym demonem seksu. - Teraz. - Rozkazał. Miki sięgnęła między swoje nogi i zadrżała, gdy jej palce odnalazły właściwy punkt. Zaczęła go pieścić zdecydowanymi okrągłymi ruchami. Jej oddech stał się głośniejszy i szybszy. Wcale nie pomagało, że Conall nadal trzymał ją za włosy i raz na jakiś czas ciągnął ją do siebie. Czasem wydawało jej się, że jej doznania są zbyt silne. Jego wielki członek zanurzony w niej, gdy czuła jego ręce na sobie, albo jego usta. Czasem wydawało się jej, że nie zniesie tego ani chwili dłużej. Że nie zniesie Conalla. Nigdy nie chciała tak się czuć względem kogokolwiek. Nigdy nie chciała, by jej ciało tak mocno reagowało na jedną jedyną osobę. Ale Conall Wiking wkroczył do jej życia i wszystko runęło jak domek z kart. Teraz nie miała bladego pojęcia, co ma robić. Conall mocniej zacisnął dłoń na jej talii i Miki poczuła jak jej mięśnie zaciskają się wokół niego. - Conall. - Zawsze wypowiadała jego imię, gdy był w niej. Zawsze. - No maleńka, kończ to dla mnie. - Przekonywał ją ochrypłym głębokim głosem. Kończ teraz, dla mnie. I tak zrobiła. Krzyknęła, gdy ogarnął ją kolejny orgazm, taki, do którego jedynie Conall potrafił ją doprowadzić. Napawała się nim, podczas gdy Conall podążał jej śladem. - Zatem, - Miki sięgnęła do tyłu i poklepała te niesamowite pośladki - co tam słychać u Zacha? Conall delikatnie przycisnął ją mocniej do siebie. - Diablica.

Rozdział 17

Miki otworzyła oczy i przez chwilę zastanawiała się, gdzie jest. Pokoje hotelowe z ich grubymi ciężkimi zasłonami zawsze wydawały się dla niej odrobinę za ciemne. Wtedy jednak poczuła obejmujące ją silne ramię Conalla, które przyciągnęło ją do jeszcze większej klatki piersiowej. Odprężyła się i zerknęła na zegar. Siódma rano. Właśnie przespała sześć godzin. Dwa dni z rzędu przespała więcej niż trzy cztery godziny. Oczywiście, Conall znowu ją wymęczył. Naprawdę porządnie ją wymęczył. Czy ta sytuacja nie trwa za długo? Do tej pory powinien już się nią znudzić i zacząć ją ignorować. Szukać wyjścia, które pozwoliłoby mu jednocześnie uniknąć wycisku od Sary. Myślała, że wczoraj pojawiły się pierwsze tego zwiastuny. Conall oglądał telewizję, podczas gdy ona pracowała przy komputerze. Przez niemal godzinę zachowywał ciszę i Miki zaczęła się zastanawiać, czy ją ignoruje, czy daje jej możliwość do nauki. Dla kaprysu, mruknęła coś na temat nie dokończenia tego, co zaczęli przy ścianie jego pierwszego pokoju hotelowego. Zanim się zorientowała, Conall przyciskał ją do ściany niczym motyla na tablicy. Wydłużyło się to na kolejne godziny. Przy ścianie. Na biurku. Na łóżku twarzą w poduszkach. W łazience nad umywalką. Przełożona przez poręcz krzesła. Była całkiem pewna, że nie było w pokoju kawałka mebla, z którym jej tylna część ciała nie miała kontaktu. Była taka zagubiona. Conall wprowadzał ją w to zagubienie i Miki sama już nie wiedziała, co robi. To nie był jej teren. Sprawami towarzyskimi zajmowały się Angelina i Sara, Miki pilnowała tylko, by zdały matematykę i nie zostały porwane przez motorzystów. Teraz było coraz trudniej i trudniej oddzielić potrzeby ciała od serca. Chociaż wciąż obiecywała sobie, że nie podąży tą drogą. Lecz zrobiła ten błąd, gdy posłuchała tych dwóch wariatek. Co ona sobie myślała? Powinna wiedzieć lepiej. Czy niczego się nie nauczyła z tego incydentu w gimnazjum? Mimo to, nie zamieniłaby tych kilku ostatnich dni spędzonych z Conallem na nic innego w świecie. Pokazał jej, że seks może być zabawą, bardzo przyjemną i zarazem niesamowitą. Już samo myślenie o tym, jak porusza się wewnątrz niej, sprawiało, że chciała przewrócić się i chwycić w rękę jego nabrzmiały członek. Ale wtedy przypominała sobie, co ją czekało za kilka godzin. Stanięcie przed grupą sztywnych profesorów, którzy ledwo ją tolerowali, mając na sobie kostium, którego nienawidziła i obrona własnych tez, w które nie była pewna, czy jeszcze wierzy. A jak miała u diabła bronić czegoś, w co nie wierzy? W przeciwieństwie do pracy Craiga, jej tezy opierały się na teorii, a nie na twardych faktach z jej własnej pracy laboratoryjnej. Kto do diabła to zaakceptuje? Zaczęła ją ogarniać dławiąca panika, ale otrząsnęła się z niej. Musi zebrać się do kupy. Ma wykazy do spisania. Wysunęła się spod ramienia Conalla, odnalazła notatki i usiadła mając zamiar oddać się obsesji nad własną przyszłością na następne osiem i pół godziny.

Myślała, że zachowuje się cicho, ale po trzydziestu minutach Conall się obudził. Spojrzał na nią jednym okiem, jak to miał w zwyczaju każdego ranka i westchnął. - Wpadłaś w obsesję, prawda? Ponieważ dopiero co się obudził, miał jeszcze bardziej zachrypnięty głos. Ten ton sprawił, że w ciągu kilku sekund ogarnęło ją pożądanie. Potrząsnęła głową i wróciła do swoich notatek. Teraz nie miała na to czasu. - To coś, w czym jestem dobra. Conall wstał w całej swojej nagiej okazałości i udał się do łazienki. Zamknął za sobą drzwi i po chwili Miki usłyszała strumień wody. Teraz przyszła jej kolej, by westchnąć. Ignorowanie czas zacząć! Wróciła do notatek. Dotarła do połowy strony, gdy Conall wyszedł z łazienki i ruszył prosto w jej kierunku. Sięgnął w dół, wyjął z jej ręki notes i przez głowę ściągnął koszulkę, którą odrzucił na bok, wziął ją na ręce i ruszył z powrotem do łazienki. - Co ty u diabła robisz? Zamknął drzwi stopą i podszedł do wielkiej marmurowej wypełnionej pianą wanny. Łazienka była całkiem zaparowana. Wszedł do wanny i oboje zanurzyli się w gorącej wodzie. Oparł się wygodnie o jej brzeg. Chryste, nie wyszedł z pokoju, by uciec od niej, ale po to, by przygotować jej kąpiel z bąbelkami. - Conall? - Miki? - Powinnam się przygotowywać, albo panikować, albo robić obie te rzeczy naraz. Prawdopodobnie robić obie te rzeczy naraz. - Zapomnij o panikowaniu. To czysta strata energii. I przygotowywać co dokładnie? Masz u diabła fotograficzną pamięć, Mik. Chcesz mi powiedzieć, że jeszcze nie znasz każdego szczegółu swoich tez, podręczników i notatek? Drań. - Dobra, masz odrobinę racji, ale... - Nie ma żadnego ale. Zrelaksujesz się, choćby miało to zabić nas oboje. - Zrelaksować się? Jak niby mam się zrelaksować? Conall przysunął ją do siebie i zaczął całować jej szyję, jego ręce poruszały się po jej ciele. - Nie odpowiedziałeś mi na pytanie, Wikingu. - Właśnie, że odpowiedziałem. - Wymruczał jej w szyję. Drań. - To jest twój plan? - Z grubsza, tak. Masz z tym jakiś problem? - Wsunął ręce pomiędzy jej uda i Miki chwyciła za krawędzie wanny. Boże, co on z nią robił. - Miki? Chryste, dyszała. Kiedy zaczęła to robić? - Co? Poczuła jego uśmiech na swojej skórze. - Nie odpowiedziałaś mi na pytanie. Drań. *** Conall szarpnął drzwiami otwierając je i trzech wilków z jego Sfory odskoczyło do tyłu. - Co jest? - Uh... - Billy Dunwich jako jedyny miał wystarczająco dużo odwagi, by stawić czoła jego niezadowoleniu. - Tylko sprawdzamy.

- Gdy będziemy gotowi, zejdziemy na dół. Do tego czasu macie czekać. - Zatrzasnął drzwi tuż przed nosem Billy’ego. Zach, zgodnie z tym co powiedział, wysłał do nich ośmiu swoich najlepszych wilków, by eskortowali Miki i Conalla w drodze powrotnej do domu. Zdecydowali się nawet na późniejszy lot, by mieć pewność, że cała grupa będzie mogła polecieć razem. Ale do tego czasu nie chciał, by cokolwiek im przeszkadzało. I naprawdę miał na myśli cokolwiek. Odwrócił się i spojrzał na kobietę, którą kochał. Nawet nie próbował ukryć uśmiechu. Przy Miki nie było takiej potrzeby. Opierała się o sprofanowaną przez nich toaletkę ubrana jedynie w jeden z jego t-shirtów. Koszulka sięgała do połowy jej łydek. - Rozumiem. - Co rozumiesz? - Jesteś Alfą w ukryciu. - Jestem czym? - Słyszałeś. Jesteś Alfą w ukryciu. Tak naprawdę nie chcesz być przywódcą, ale uwielbiasz rozstawiać ludzi po kątach i straszyć ich. Prawdopodobnie przyjaźnisz się jedynie z Zachiem, ponieważ nie tak łatwo go przestraszyć. Choć bardziej dlatego, że nie jest on najbystrzejszy. Zach był mądrzejszy niż Miki mogła przypuszczać, ale poza tym trafiła w sedno. Ta kobieta go zdumiewała. - Czyżby? - Conall ruszył w jej kierunku i Miki natychmiast zaczęła się cofać. Widział jak jej sutki twardnieją pod koszulką, a oddech staje się cięższy. - Czego jeszcze się o mnie domyśliłaś? - Najwidoczniej lubisz chodzić za mną po hotelowym pokoju. - Ach, Miki, skarbie, nie mów tak. Będę za tobą chodzić gdziekolwiek. - Miki roześmiała się. Conall kierował ją w kierunku łóżka, gdy jej kolana dotknęły materaca, wyciągnęła przed siebie rękę. - Stój! Conall zatrzymał się obserwując ją. - Muszę przygotować się do... uhm... wiesz... tej rzeczy, którą muszę zrobić. Cóż, chciał, by się odprężyła. - Mamy trzy godziny do twojej obrony. - Zaczął głaskać jej wyciągniętą rękę, aż cicho jęknęła, wtedy zaczął ssać jej środkowy palec. - Wikingu... - Chryste czy ona dyszy? - masz na mnie bardzo zły wpływ. Miki spojrzała na niego, tymi swoimi pięknymi dużymi brązowymi oczami. - Wiesz, - Wyszeptała dramatycznym głosem. - jak ucieknę teraz, mogę być u Sary już jutro w nocy, a nawet po południu, jeśli nie zatrzyma mnie policja. - Nigdy ci się to nie uda w tych butach. - Niesamowite. Ta kobieta potrafiła stawić czoła lwom, hienom, wilkom. Kreaturom, które mogły wyrwać jej kończynę po kończynie, ale wizja czterech napuszonych profesorów wytrącała ją z równowagi. Po raz kolejny obciągnęła żakiet od kostiumu. - Nienawidzę tak się ubierać. Czuję się jak idiotka. - Być może, ale wyglądasz bardzo seksownie. - Zwłaszcza w tych butach. Stanęło na pantoflach z dziesięciocentymetrowym obcasem i urzędowym, eleganckim kostiumie. - Gdzie są wszyscy? - zapytała, choć zapewne niezbyt interesowało ją, gdzie się podziewa reszta Sfory. - Kazałem im otoczyć budynek. Conall odgarnął jej włosy z twarzy, zatrzymując dłoń na jej policzku. Nie odepchnęła go. Pozwalała mu zbliżyć się do siebie. Było to najlepsze uczucie na świecie.

- Po prostu wspaniale. Mam zdarte gardło. - Westchnęła mrucząc do siebie. - Kto by przypuszczał, że jestem z tych krzyczących. Potrzebował całej swojej siły, by nie paść przed nią na kolana i nie zanurzyć się między jej nogi. Piękno tkwiło w tym, że Miki nie miała pojęcia jak wielki komplement mu teraz powiedziała. Kochał tę kobietę. Jakby mógł jej nie kochać. Była całkowicie zwariowana. Miki nerwowo zajrzała do pokoju. Conridge wyszła na zewnątrz i powiedziała: - Już czas. Conall pociągnął ją za rękaw i Miki popatrzyła na niego. - Będziesz wspaniała. - Jesteś tego pewien, Wikingu? - Oczywiście. I jak dobrze wiesz, mój ród nigdy się nie myli. - Wiesz, Wikingowie wywarli spory wpływ... Przerwał jej w pół słowa. - Miki. Ruszaj. Zaczekam tu na ciebie. - Będziesz tutaj? Obiecujesz? Odsunął się od niej, oparł o ścianę, po czym przy niej przykucnął. - Dokładnie tutaj. Obiecuję. Miki wysiliła się na uśmiech, po czym ruszyła w kierunku Conridge. Widział jak znika w sali wykładowej. Drzwi zamknęły się za nią z lekkim trzaskiem. *** Miki domyśliła się, że będą zadawać jej pytania przez około dwie i pół godziny, zanim uznają, że potwierdziła swoje tezy. Conridge, oczywiście, była najsurowszą z profesorów, ale Miki wiedziała, że taka będzie i była na to przygotowana. Tak naprawdę była przygotowana na nich wszystkich. Pewna siebie, zrównoważona i zorientowana we wszystkim. Nawet gdy nieco namieszała, profesorowie jedynie roześmiali się i nie mieli jej tego za złe. Wyglądało na to, że Angie i Sara miały rację. Miki-barmanka była tą właściwą osobą, która potrafiła sobie poradzić, ponieważ zwyczajna Miki w tym momencie już by się rozpłakała. Gdy wyszła z sali, Conall nadal zajmował to samo miejsce, w którym go zostawiła. Miała wrażenie, że w ogóle się nie ruszał. Dokładnie tak jak obiecał. Była tak zapatrzona, że dopiero po chwili uświadomiła sobie, że jeden z profesorów gratuluje jej. Oderwała wzrok od swego Wikinga i skupiła się na podziękowaniach. Gdy tylko profesorowie odeszli, Conridge potrząsnęła jej rękę. - Wiedziałam, że pójdzie ci fantastycznie. - Dzięki. - Idę do swojego gabinetu. Muszę zrzucić z siebie te ubrania. Wpadnij do mnie zanim wyjedziesz z tym swoim barczystym przyjacielem. - Tak jest, proszę pani. Patrzyła jak Conridge odchodzi, po czym obróciła się do Conalla, który wstał i zrobił w jej kierunku kilka kroków. - No i? Miała zamiar powiedzieć, że skończyła i zaproponować, by poszli coś zjeść. Może pokazać mu uniesione kciuki. Ale sposób, w jaki na nią patrzył... jakby naprawdę miało dla niego znaczenie, jak jej poszło. Jakby naprawdę chciał wiedzieć i pragnął, by wszystko poszło dobrze. Dzięki temu poczuła się... cóż... wyjątkowo. Zanim zorientowała się, co robi, upuściła wszystko, co trzymała w rękach, nawet zapakowany w specjalną torbę laptop i skoczyła mu w ramiona. - Przygwoździłam ich!

Conall trzymał ją mocno. - Wiedziałem, że sobie poradzisz, skarbie. Nie miałem żadnych wątpliwości. Lekko się odchyliła. - Już mi powiedzieli, że na pewno podpiszą moje papiery. Nie widzieli żadnego powodu, bym musiała czekać na ich decyzję. Będę Doktor Kendrick. Ja. Jak bardzo to jest super? Conall roześmiał się i mocno ją uścisnął. - Zatem świętujmy. - Nie w tych ubraniach. - Ciągle ją trzymał, więc ich oczy znajdowały się na tej samej wysokości. - Na dół, Thorze. - Wskazała podłogę. Pozwolił zsunąć się jej po swoim ciele, co od razu wywołało u niej urywany oddech. Przy nim nie miała żadnej kontroli, ale otrząsnęła się z tej myśli. Nie mogła wczepić się w niego teraz. Ujawnili wystarczającą aktywność na terenie jej biotechnologicznej uczelni. - Gdzie plecak? Zebrał go z podłogi i wręczył Miki. Wyciągnęła z niego dżinsy, koszulkę i obite stalą ulubione Martensy. - Nie możesz zostać w tych butach, które masz teraz na sobie? - To było praktycznie błaganie. - Stary, nawet nie potrafię w nich chodzić. - Zostań w nich, a wcale nie będziesz musiała chodzić. - Zrobił krok w jej stronę i Miki się cofnęła. Na jej twarzy pojawiły się rumieńce. - Weź na wstrzymanie Wikingu. - Proszę, zrób to. Tylko dla mnie? - Nie. - I ot tak, jego oczy zmieniły się, a z gardła wydobył się pomruk. Mogłaby spróbować uciekać, ale nigdzie by nie dotarła w tych butach. Pozwoliła mu zatem się podnieść i przerzucić przez ramię. - Ty sukinsynu! Postaw mnie na ziemię! - Zdajesz sobie sprawę, że faktycznie jestem synem suki. Dosłownie. Wiedziała, że Conall zmierza w kierunku łazienki znajdującej się na końcu korytarza, gdzie będzie mógł się do niej dobrać. Myśl ta sprawiła, że poczuła mrowienie przebiegające przez jej całe ciało. Kopnięciem otworzył drzwi łazienki i wszedł do środka. Podniósł ją z ramienia, po czym delikatnie opuścił na podłogę. Wyjął jej z rąk ubrania i wrzucił do jednego ze zlewów. Nachylił się nad nią, przyciskając Miki do ściany. - Bardzo lubię, jak masz na sobie te buty, nie muszę się wtedy tak bardzo pochylać. - Dajesz mi do zrozumienia, że jestem niska? - Niczego nie daję ci do zrozumienia. - Zsunął jej z ramion żakiet i pocałował w szyję. - Ty jesteś niska. Wybuchnęła śmiechem i walnęła go w ramię. - Wielkie dzięki. Conall sięgnął w dół i uniósł jej spódnicę. Usłyszała mieszaninę jęku i pomruku. Kobieto, znów masz na sobie podwiązki. Co ty chcesz mi zrobić? Miki zarzuciła mu ręce na szyję. - Doprowadzić do szaleństwa. - Chcesz mi w ten sposób dopiec, zgadza się? - Nie, chcę tylko byś za mną zatęsknił, gdy już zniknę z twojego życia. Musiała się przygotować na nieuniknione. Gdy będzie po urodzinach Sary, drogi Miki i Conalla rozejdą się. Chciała być na to gotowa. Obiecała sobie, że się nie zwiąże. Miała zamiar dotrzymać tej obietnicy. Kiedy jednak Conall się odsunął, była zaskoczona miną, jaka rysowała się na jego twarzy. Wyglądał jakby się gniewał. Gniewny Wiking. - A gdzie ty u diabła się niby wybierasz? Dobra. Nie zachowywał się racjonalnie, ale dajcie spokój. Tęsknił za nią, gdy zniknie życia? Nikt tu nie będzie znikać. Nie, jeśli on ma coś do powiedzenia w tej materii. I z jego

jak widział tę sytuację, miał bardzo wiele na ten temat do powiedzenia. Nie zostawi go. Ani teraz. Ani nigdy. Kochał ją i nie mógł wyobrazić sobie nawet sekundy swojego życia bez niej. - Po prostu założyłam... - Zatem dokonałaś złego założenia. Nigdzie nie pójdziesz. - Nie lubię, gdy ktoś mi rozkazuje, Conall. I nigdy ci niczego nie obiecywałam. Odszedł od niej na kilka kroków. Musiał. Jej zapach mówił mu, że właśnie weszła w owulację. Dlatego w korytarzu nie mógł utrzymać rąk z dala od niej. Cóż, do tego w tych butach wyglądała naprawdę zniewalająco. Wziął głęboki oddech. - Przecież szalejesz za mną, dlaczego po prostu tego nie przyznasz? Nie wiedział skąd to się wzięło. Nie to chciał powiedzieć. A już na pewno była to ostatnia rzecz, jaką chciała usłyszeć Miki, która zmrużyła oczy i przepchnęła się obok niego. - Czyżby? Ja szaleję za tobą? - Miki... - O nie, nie. Chcę tylko upewnić się, że dobrze zrozumiałam, kto tu kogo uwielbia. Sytuacja wyglądała źle, a on miał problemy z koncentracją, gdy uśmiechała się do niego w ten sposób. Jedyne o czym mógł myśleć, to o seksie z Miki pochylającej się nad umywalką. - Nie to miałem na myśli... - Wiesz, cieszę się, że teraz udało nam się to ustalić, zanim wróciliśmy do domu Sary i daliśmy jej i Angie niewłaściwy obraz sytuacji. - A co do cholery one mają z tym wspólnego? - Cóż, to one powiedziały, bym cię wypróbowała... co też zrobiłam. Chciała, by to zabolało. Chciała wyrwać mu serce i zostawić na ziemi, by mogła je podeptać swoimi Martensami. Z początku nic nie powiedział. Po prostu się na nią gapił. Po czym podał jej ubrania. - Ubieraj się. Sfora na nas czeka. Wyrwała mu ubrania z ręki i praktycznie zerwała z siebie swój urzędowy kostium, zastępując go zwyczajną odzieżą. Gdy skończyła, ruszyła do wyjścia i szarpnięciem otworzyła drzwi, ale Conall natychmiast je z powrotem zatrzasnął. - Czekaj. - Po co? Stał blisko niej. Jego ciało niemalże stykało się z jej ciałem, ale nie do końca. - Ponieważ jeszcze nie skończyliśmy. - Skończyliśmy, ponieważ nigdy nie zaczęliśmy. Miki znowu otworzyła drzwi i tym razem Conall pozwolił jej wyjść. Ruszył korytarzem tuż za nią. - Czego tak się boisz Miki? Jak widać nie mnie. Zatem czego? - Nie przeprowadzimy jednej z tych niedorzecznych rozmów na temat naszych uczuć. Odzyskała swój plecak, wcisnęła do niego eleganckie ubrania i zarzuciła go sobie na plecy. Podniosła torbę z laptopem i przerzuciła ją sobie przez ramię. Potem skierowała się na schody. - Ta rozmowa jest skończona, Conall. Odeszła od niego. Znajdowała się sześć metrów od schodów, gdy usłyszała jego pomruk. Nie zwykły „Stąpasz po cienkim lodzie, Miki” pomruk. Ten był jakiś inny. Odwróciła się i zobaczyła, że Conall zmienił się. Nie tylko jego oczy, czy kły, ale cała jego postać. Po raz pierwszy od tej nocy, gdy walczyli z Pride, zobaczyła Conalla w wilczej

postaci. Nic dziwnego, że się wkurzył za tego retrievera. W żadnym razie nie można było pomylić tego kipiącego siłą drapieżcy z tamtym szczeniakiem. Conall zrzucił z siebie ubrania i natarł na nią. Obnażył zęby i nastroszył sierść. Wydając z siebie cienki pisk, który zupełnie nie był podobny do jej głosu, Miki opadła na kolana, zakrywając rękoma głowę. Czekała na uderzenie, które nie nastąpiło. Otworzyła oczy i zobaczyła, że Conall przeskoczył nad nią i pognał w kierunku schodów. - Cholera jasna! Conall! - Rzuciła swoje torby na podłogę i pobiegła za nim. Zobaczyła jak atakuje na schodach dwie hieny, zwalając je z nóg w mgnieniu oka. Jednak sześć nadal czaiło się w pobliżu, patrząc na nią. Miki nie poświęciła nawet sekundy na myślenie, po prostu zaczęła uciekać.

Rozdział 18

Conall nie wiedział, co się stało. W jednej chwili kłócił się z tą zwariowaną kobietą, którą w skrytości ducha nazywał już „żoną”, a następnej był już wilkiem szaleńczo przeskakującym przez poręcze schodów. Gdy zacisnął kły na gardle przeciwnika, na krótki moment zastanowił się, co się stało z resztą Sfory. Wtedy ich usłyszał. Warczenie. Wycie. Walkę. Brzmiało to jakby też komuś dokopywali, ale hien było dużo. Jak tylko zabijał jedną, dwie inne zajmowały jej miejsce. W większości były to samice, nigdy wcześniej nie spotkał się z równą zaciekłością. Wtedy przypomniał sobie o Miki. Ostatnie co widział, to jak zasłaniała się padając na ziemię. Naprawdę myślała, że mógłby ją skrzywdzić? On był najmniejszym z jej problemów. Conall nie tyle martwił się o Miki, co martwił się przez Miki. Jednej rzeczy był bowiem pewny, że ta kobieta potrafiła o siebie zadbać. Miki zbiegała ze schodów po drugiej stronie budynku. Słyszała za sobą nadchodzące hieny. Ich wycie było jednym z najbardziej niepokojących dźwięków, jakie słyszała w życiu, przypominało wściekły, przedrzeźniający śmiech. Musiała zmuszać ciało do biegu. Tak naprawdę pragnęła wcisnąć się w jakiś zakamarek i krzyczeć. Byle tylko nie słyszeć ich wycia. Zbiegała po dwa schodki naraz, zatrzymując się dopiero na drugim piętrze. Popędziła wzdłuż korytarza, aż dotarła do gabinetu Conridge. Do tego czasu hieny niemal deptały jej po piętach. Jedyne na co starczyło jej czasu, to wpadnięcie do biura i zatrzaśnięcie za sobą drzwi. Zabarykadowała je własnym ciałem, czując jak hieny obijają się o ich twardą drewnianą powierzchnię. Sekundy później Conridge była przy niej, wspierając jej wysiłki własnym ciałem. Profesor na całe szczęście zdążyła już się przebrać. Miała na sobie sweter, dżinsy i nadające się do biegania buty. Wyglądało na to, że się jej przydadzą. - Co u diabła? - Hieny. - Wysapała Miki, jej umysł gorączkowo pracował nad kolejnym ruchem. Chociaż Conridge pomagała jej przytrzymywać drzwi, nie na wiele to się zda na dłuższą metę. Z każdym uderzeniem zawiasy stawały się coraz słabsze. - Musimy się stąd wydostać. - Conridge rozejrzała się po pokoju, szukając drogi ucieczki. Jej gabinet nie miał okna, ale znajdował się w nim szyb wentylacyjny. Miki jednak nie miała zamiaru utknąć w nim z hienami za plecami. Jej podkręcony stoper szczekania został niestety w plecaku razem z kluczami od domu. Nie było możliwości, by się do niego dostać bez spotkania po drodze hien. Zerowe szanse. Do tego musiała je zabić, a nie tylko tymczasowo unieruchomić. - Czy są jakieś szanse na to, że masz tu schowaną broń?

- Lewa dolna szuflada. - Miki zapatrzyła się na nią. - Nie mam pazurów, panno Kendrick. Muszę więc szukać innych środków, by móc się bronić. Wiesz, świat się nie kończy na Sforze Magnusa. Sfora Van Holtza też ma wrogów. Słuszna uwaga. Miki zostawiła Conridge przy drzwiach, podczas gdy sama rzuciła się do szuflady. Niemal zakrzyknęła, gdy znalazła dwa załadowane pistolety Sig Sauer P239s. Ten model był mniejszego rozmiaru i bardzo dobrze leżał w jej dłoni. Oba były kalibru .357s, więc w magazynku znajdowało się tylko siedem naboi, ale boże błogosław tę kobietę, Conridge miała dodatkowe magazynki. Coraz bardziej ją lubiła. Miki wsadziła jeden z pistoletów z tyłu za pasek dżinsów, kilka magazynków włożyła do przednich kieszeni. Stanęła naprzeciwko wejścia. Po czym opadła na kolana. Chwyciła broń w obie ręce, celując przed siebie. Obserwowała drzwi, które hieny bez przerwy atakowały, chcąc dostać się do środka. Obserwowała jak drzwi ruszają się przy każdym uderzeniu, w jaki sposób drewno drgało i w którym miejscu. Słuchała dźwięku, jakie hieny wydawały w starciu z drewnianą powierzchnią. Czekała aż w jej umyśle zaskoczy odpowiednia przekładka. Conridge obserwowała Miki, ale nic nie mówiła. Kiedy Miki w końcu się odezwała, była gotowa. - Odsuń się. Conridge zrobiła kilka kroków do tyłu i zakryła uszy rękoma. Miki przeznaczyła jedną sekundę na oczyszczenie umysłu i wtedy wystrzeliła trzy razy przez drzwi. Usłyszała jęk bólu i zaskoczenia, a potem nic. Gdy minęła minuta, Conridgę podeszła bliżej drzwi i zaczęła nasłuchiwać. - Nic nie słyszę. - Położyła dłoń na klamce. - Przygotuj się. - Powiedziała do Miki, zanim otworzyła drzwi i wyjrzała na korytarz. - Jasna cholera. Miki spojrzała na profesor. Po raz pierwszy usłyszała, jak przeklina używając innego słowa niż, „piekielny”, czy „przeklęty”. - Wyborowy strzelec z ciebie, panno Kendrick. Miki wstała i podeszła do drzwi. Otworzyła je szerzej, ciągle trzymając w ręku broń, ale lufę kierując w taki sposób, żeby przypadkiem nie postrzelić kogoś istotnego. Na ziemi leżały trzy martwe hieny. Miki zamarła. - Na schodach było ich sześć - wyszeptała. Zza paska wyjęła drugi pistolet. Wyciągnęła go w kierunku Conridge, ale profesor potrząsnęła tylko głową. - Nienajlepiej strzelam. - Jeszcze raz spojrzała na trupy hien. - Nie tak jak ty. Miki wzruszyła ramionami. Była wystarczająco przewidująca, by nauczyć się strzelać z obu rąk. Zdumiewające co jesteś w stanie zrobić w czasie przebywania w domowym areszcie. Trzymała oba pistolety nisko po obu swoich bokach. Gdy wyszła na korytarz kątem oka zauważyła jak ruszają na nią z obu stron. Równocześnie uniosła oba pistolety i wystrzeliła. Dwie hieny padły natychmiast. Jedna nadal się zbliżała. Obróciła się i wystrzeliła ponownie, mózg i czaszka rozprysnęły się na pobliską ścianę. - Musimy dostać się do laboratorium Craiga. - Mam klucze. - Conall złapała za swoją torebkę i założyła ją sobie na ramię. Miki skierowała się z powrotem na trzecie piętro, gdzie znajdowało się laboratorium Craiga, Conridge szła tuż za nią. Miki pomyślała o Conallu. Słyszała jak Sfora walczy na zewnątrz. Wilki były w mniejszości. Klan hien mógł liczyć nawet 40 osób. Myśl, że coś mogło stać się Conallowi niemal doprowadziła ją do paniki. Ale panikowanie w tej chwili wcale by nie pomogło ani jemu, ani jej.

Wiedziała, co Craig trzyma w swoim laboratorium. Sama to tam umieściła. Wiedziała, co to może zrobić. Do diabła, sama to odkryła. I gdyby miała więcej czasu, pewnie sama by sobie uświadomiła, że użycie jej wynalazku było najgłupszą rzeczą jaką mogła zrobić. Miała jednak przeczucie, że nie ma czasu na cokolwiek innego. W ogóle już nie mieli czasu. Gdy znalazła się na trzecim piętrze, stanęła w miejscu. Leucrotta. Przemienił się tylko częściowo i stał właśnie nad ciałem wilka, kobiety. Nie ruszała się i wyglądało na to, że Leucrotta ją obwąchuje. Spojrzał na Miki i uśmiechnął się. Zobaczyła rząd niewiarygodnie ostrych, choć małych kłów. Wstał i przemienił się prawie całkowicie w człowieka... pozostały jedynie zęby. Zaczął iść w jej stronę i Miki uniosła broń. Conridge była tuż za nią. - On jest człowiekiem. - Co z tego? - Jeśli go teraz zabijesz, pozostanie człowiekiem. - Cóż, nieco kłopotliwe było by wytłumaczenie tego policji. Do tego nie była przekonana, czy jest w stanie zabić człowieka. To mogło ją nieco dręczyć, przynajmniej przez pewien czas. - Ona ma rację. Nie chcesz mnie teraz zabić, Miki. - Jego głos brzmiał jak syk. Dźwięk jego słów przetoczył się po jej skórze, jeżąc włosy na karku. Gdyby była wilkiem zjeżyłaby się jej sierść na grzbiecie. - Poza tym nie chcesz zobaczyć jakie przygotowałem przyjęcie gratulacyjne? Doktor Kendrick? - Współpracujesz razem z Pride? - Najpierw piekło musiałoby zamarznąć. - Nie przestawał iść w jej kierunku. Czuła jak dłoń Conridge zaciska się na jej koszuli. Profesor miała ciężki atak paniki. - Czego zatem chcesz? Wzruszył ramionami. - Skąd mam wiedzieć? Ta walka należy do samic. Powiedziały mi, co mam zrobić, więc to zrobiłem, ponieważ lubię to robić. Kazały mi rozerwać twoją Sforę na strzępy i pożywić się waszymi wnętrznościami. Miki prychnęła. - Melodramatyczne pierdoły. - Obniżyła nieco broń i dwukrotnie nacisnęła spust. Leucrotta upadł krzycząc. Miał przestrzelone oba kolana. Usłyszała jak za jej plecami Conridge wciągnęła głęboko powietrze. - O, rany. Miki zerknęła na nią przez ramię. - Powiedziałaś by go nie zabijać, nic nie wspominałaś o kolanach. ***

Jedna z hien pazurami wyrwała solidny kawałek ciała z uda Conalla i Conall warknął z wściekłością. Zwłaszcza gdy poczuł jak trucizna zaczyna wsączać się w jego krwioobieg. Popaprańcy. Rozerwał tej suce gardło i przerzucił ją w górę przez własny grzbiet. Miał szczęście, że nie było tu całego Klanu. Gdyby wszyscy jego członkowie się stawili byłby już martwy. Lecz nadal zostało dwanaście hien. Pięć, które już zabił leżały w budynku. Następne trzy leżały u jego stóp. Miał nadzieję, że Miki wyciągnęła klucze do SUV-a z jego porzuconych dżinsów i zdążyła na parking, gdzie zostawił samochód. Mógł tylko mieć nadzieję, że jest bezpieczna. Tylko tym się przejmował. Kolejna para szczęk zacisnęła się na jego karku. Billy Dunwich zajął się hieną, wyrywając jej nogę, gdy opadł na ziemię. Conall miał przed sobą następną. Wtedy ją poczuł. Gdy była podniecona, jej zapach był jeszcze silniejszy. - Cześć. Przeszkadzam w czymś ważnym?

Wszyscy odwrócili się w jej kierunku. Conall warknął ostrzegawczo. Musiała ruszyć dupę. Uwaga hien nie pozostanie rozproszona na długo. Jedynie je zaskoczyła, pojawiając się tak niespodziewanie. Conall zauważył jednak błysk w oku Miki. Ponadto obie ręce miała schowane za plecami. I stała nieco zbyt nieśmiało jak na Miki Kendrick, którą znał. Jedną nogę przysunęła do drugiej lekko skręcając stopę. Jak mała dziewczynka. Wtedy to do niego dotarło. Miki próbowała wyglądać jakby nie stanowiła zagrożenia. Ale dlaczego? Zdecydował, że nie będzie czekał, by się tego dowiedzieć. Spojrzał na pozostałe wilki i jak jeden wszyscy odwrócili się i zaczęli biec. Miki zwróciła ich uwagę i było to cholernie przerażające uczucie. Zimne oczy hien wpatrzonych wprost w nią. Mierzących ją spojrzeniem. Zastanawiających się, w co wgryźć się najpierw. Potrzebowała tylko, by Conall i reszta Sfory zeszła jej z drogi. Natychmiast. Nie mogła ich jednak ostrzec, ponieważ w ten sposób ostrzegłaby również hieny. Wiedziała od Sary, że zmiennokształtni wszystko rozumieją. Myślą, słyszą i patrzą jakby wciąż byli ludźmi. W tym momencie Conall i reszta Sfory zwinęła się z pola walki. Nie wiedziała, co ich przekonało, ale nie miała zamiaru tym się zamartwiać. Kilka hien zauważyło, że Sfora się wycofała. Hieny nie były głupią rasą. Tak naprawdę było całkiem odwrotnie. Szybko domyślą się, że coś jest na rzeczy, musiała zatem działać szybko, albo straci swoją szansę. Uniosła oba pistolety. Hieny patrzyły na nią przez chwilę, a potem... zaczęły się śmiać? Wykorzystała każdą odrobinę samokontroli, jaka w niej tkwiła, by nie zwinąć się w kłębek i nie zawołać własnej babci. Jej baka była silną, zadziorną kobietą i po prostu kazałaby Miki zebrać się do kupy. Miki wiedziała, dlaczego hieny się śmiały. Nie miała wystarczająco dużo naboi w swoich pistoletach, by zastrzelić wszystkich z Klanu, stojących teraz przed nią. Mogła zabić kilka osobników, ale reszta rozszarpie ją na strzępy. Miki dobrze to wiedziała. - Teraz! Wilczyca, którą wcześniej obwąchiwał Leucrotta wyszła z cienia w swojej ludzkiej postaci i wyrzuciła w powietrze kamienny słoik wypełniony przezroczystym płynem, który Miki stworzyła wiele lat temu. Miki wycelowała broń i wystrzeliła. Słoik eksplodował nad hienami i w ciągu kilku sekund płomienie spadły na stojące wokół hieny. Chemiczny płomień jak tylko dotknął futra pierwszej hieny od razy rozprzestrzenił się na całe ciało. Gdy hiena próbowała strząsnąć go z siebie wpadała na inną hienę i ogień szybko się rozprzestrzeniał. W tym tkwiło piękno jej mikstury, stanowiło to też jeden z powodów, dla których jej rząd próbował zmusić ją do produkcji tego specyfiku. Nie był to zwyczajny ogień. Niemal żył własnym życiem, przeskakując z ofiary na ofiarę, tak długo jak znajdowała się ona w zasięgu trzech metrów. Żerował jedynie na ciele, futrze, albo skórze. Budynki, drzewa, nawet trawa pozostawały prawie całkowicie bezpieczne, za wyjątkiem kilku smug, których sposobu pozbycia się nigdy nie zdążyła odkryć, zanim całkowicie porzuciła eksperyment. Hieny zaczęły rzucać się wokoło, gdy kolejne sztuki stawały w płomieniach. W tym czasie wilczyca rzuciła w przeciwną stronę drugą butelkę, którą Miki również przestrzeliła. Wilczyca rzuciła jeszcze jedną na prawo i jedną na lewo. Miki przestrzeliła je bez większego problemu. To było jak strzelanie do rzutków. Aby osiągnąć cel, potrzebowała zaledwie czterech naboi. Pierścień ognia otoczył hieny. Ogień, który mógł rozprzestrzeniać się tylko do środka. Jeszcze jedna „właściwość” jej specyfiku. Do czasu przybycia straży pożarnej, jedynie co pozostanie po hienach, to kilka kupek popiołu i pozostałości ognia, który zgaśnie w przeciągu pięciu minut bez udziału wody i sprzętu pożarniczego. - Uciekaj!

Wilczyca zaczęła biec. Dwie hieny, którym na razie udało się uniknąć ognia natarły na Miki. Dziewczyna wystrzeliła z obu pistoletów. Jedna z hien zwinęła się od uderzenia, druga zrobiła fikołka w powietrzu. Miki zaczęła uciekać. Dwie hieny deptały jej po piętach. Na nieszczęście nie stały wystarczająco blisko, by zainfekował je ogień. Jeśli przestanie strzelać, dopadną ją. Zobaczyła jak Conridge podjeżdża minivanem. Typowym maminym samochodem. Dzięki bogu, że miał zautomatyzowane drzwi, który rozsunęły się, gdy się do nich zbliżyła. Miki zanurkowała do środka, lecz jedna z hien zdążyła zębami chwycić ją za łydkę. Miała na sobie dżinsy, lecz ostre zęby przedarły się przez materiał zagłębiając głęboko w ciele. - Skurwysyn! - Miki kopnęła drugą nogą, ale hiena nie puściła. Pociągnęła ją do siebie i wywlokła Miki z samochodu, przewracając na plecy. Wtedy wystrzeliła. Nie miała czystego strzału, by rozwalić hienie głowę, nie strzelając sobie w stopę, więc strzeliła jej w dupę. Hiena pisnęła i odskoczyła do tyłu. W tym czasie druga z hien ruszyła na nią. Miki wycelowała w nią broń i już miała nacisnąć spust, gdy nagle wilczyca, która pomagała jej wcześniej przemieniła się w swoją wilczą postać i rzuciła się na hienę. Skręciła jej kark i zgruchotała kręgosłup. Miki zmagała się ze sobą, aby wstać, gdy silne ramiona chwyciły ją od tyłu i podniosły na nogi. Zerknęła przez ramię i zamarła. Myślała, że to Conall, ale był to inny członek Sfory. - Gdzie jest Conall? - Nie odpowiedział jej, ale podniósł ją i wrzucił do środka vana. Reszta Sfory, niektórzy w ludzkiej postaci, niektórzy w wilczej podążyli za nią. Jeden z nich zatrzasnął drzwi i Conridge ruszyła. Profesor prowadziła tak jak nauczała. Niebezpiecznie. - Czekaj! Nie odjedziemy bez Conalla! - Miała broń i wszyscy wiedzieli, że użyje jej w mgnieniu oka. - Jest tutaj z tyłu. - Odezwała się do niej jedna z kobiet. Miki zaczęła przedzierać się przez siedzenia i innych członków Sfory, starając się ignorować ból w łydce. Słyszała syreny zbliżających się radiowozów. Zdążyli w samą porę. Gdy dotarła na tyły, znalazła Conalla w ostatnim rzędzie. Nadal utrzymywał postać wilka. Miał rozerwane ramię i wyraźnie walczył o oddech. - To sprawka trucizny. - Wyjaśniła siedząca obok kobieta. - Musimy zabrać go w jakieś bezpieczne miejsce. Miki usłyszała dochodzący z przodu głos Conridge: - Zabiorę was na terytorium Van Holzta. Będziecie tam bezpieczni i nasz doktor mu pomoże. Miki wślizgnęła się na tylne siedzenie obok Conalla. Zaczęła głaskać go po głowie. - Miki? Czy to ci odpowiada? - Miki spojrzała na mówiącą kobietę. Miała chyba na imię Patty. Wyglądała jakby czekała na odpowiedź. Chwilę zajęło Miki zorientowanie się, że Sfora czeka na jej decyzję. Gdy nie było w pobliżu Zacha albo Sary dowodzenie przejmował Conall. Gdy Conall był ranny, zadanie to spadało na kolejną najsilniejszą osobę w Sforze. Nagle uświadomiła sobie, że tą osobą jest ona sama. - Tak. Tak będzie dobrze. Skupiła się z powrotem na Conallu, głaszcząc go po bokach, starannie unikając zakrwawionego ramienia. - Conall, słyszysz mnie? Otarł się pyskiem o jej ramię. - Uznam to za tak. - Rozejrzała się wokół, szukając czegoś, czym mogła obwiązać ranę. - Skarbie, możesz się dla mnie przemienić? Conall jęknął i Miki domyśliła się, że nie. Przynajmniej jeszcze nie teraz. - To nic, skarbie. To nic. - Złapała maleńką butelkę wody leżącą w pudełku obok głowy Conalla i malutką koszulkę. Porwała ją na równe pasy i zanurzyła w wodzie. Oczyściła ranę wilgotną szmatką, którą powąchała, ale nie mogła stwierdzić, co to była za trucizna.

Zabranie Conalla do szpitala było poza dyskusją. Również weterynarz nie wchodził w grę. Mogła mieć tylko nadzieję, że Sfora Van Holtza im pomoże. Miki nachyliła się nad rannym wilkiem. - Conall, wytrzymasz jeszcze trochę? - W odpowiedzi polizał ją po dłoni. - Dobrze. Dobrze. Jedziemy, gdzieś, gdzie będziemy bezpieczni. Polizał ją po twarzy. - Nie martw się skarbie. Zaopiekuję się tobą, okej? - Wydobył z siebie delikatny dźwięk i Miki zanurzyła dłoń w jego puszystej sierści na grzbiecie. - Po prostu się tobą zaopiekuję.

Rozdział 19

Conall zmusił się, by otworzyć oczy, skrzywił się czując ból głowy. Rozejrzał się wokół i uświadomił sobie, że znajduje się na tylnym siedzeniu jakiegoś nieznanego mu pojazdu. Spojrzał na siebie. Miał ludzką postać i bolało go ramię. Trucizna była silna i rozprzestrzeniała się po jego organizmie niczym płomień na benzynie. Ale jego ciało walczyło z nią. Czuł nadchodzącą gorączkę. Będzie zdecydowanie gorzej, zanim zrobi się lepiej. Ale nie dbał o to. Nie tak naprawdę. Chciał jedynie wiedzieć, czy Miki jest bezpieczna. Czy żyje. Usłyszał, że otworzyły się drzwi i poczuł na sobie czyjeś ręce. Próbował walczyć, ale nie miał siły. Gdy go podnosili rozległo się sapnięcie, a potem zaczęli go przenosić. Miki utykała idąc za wilkami, którzy nieśli Conalla. Mocno doskwierała jej noga, ale nie przez truciznę. Gdyby została zatruta, już by nie żyła. Nie była wilkiem i nigdy nie byłaby w stanie zwalczyć efektów ubocznych. Conall był wilkiem. Jednak czy będzie żył, czy nie, nikt nie dał jej odpowiedzi. Gdy wjechali na terytorium Van Holtza, była zaskoczona rozmiarem domu Conridge. Był ogromny ale zarazem skromny. Podobało jej się, że nie był zbyt wyszukany. Zobaczyła męża Conridge przed frontowymi drzwiami. Był jeszcze bardziej przystojny niż na zdjęciu. Nie dało się ukryć, że był wilkiem. Wysoki, szeroki w ramionach i nieziemsko atrakcyjny. Ulga jaka pojawiła się na jego twarzy na widok żony była wyraźna. Zagarnął ją w swoje ramiona i uniósł z ziemi mocno tuląc do siebie. Miki pomyślała o Conallu i ponownie ścisnęło jej się serce. To bolało bardziej niż noga. Co będzie, jeśli on umrze? Szybko odrzuciła tę myśl. Nie mogła pozwolić, by dołączyła ona do tych wszystkich zmartwień, z którymi zmagała się na co dzień. Nie przeżyje tego. Wnieśli Conalla do domu i Conridge wskazała im, by skierowali się na piętro. Miki chciała iść za nimi, ale Conridge złapała ją za ramię. - Ty nie idziesz. Chcę najpierw obejrzeć twoją nogę. - Nie zostawię go. Conridge popchnęła ją w głąb domu. - Oczywiście, że nie. Ale jest teraz pod opieką wilków. Niles sprowadził już swojego lekarza. Daj mu trochę czasu. Gdy on będzie się zajmował Conallem, my sprawdzimy, co z tobą. Miki pozwoliła Conridge zaciągnąć się do jej nieskazitelnej kuchni. Co zabawne, kuchnia Sary wydawała się nieskazitelna, ponieważ nikt jej nie używał. Kuchnia Conridge była nieskazitelna, ponieważ ktoś z jej rodziny miał nerwicę natręctw. - Nie zrozum mnie źle, ale ściągaj spodnie. - Miki roześmiałaby się, gdyby była w stanie. Nie zrobiła tego. Ściągnęła spodnie i Conridge delikatnie usadowiła ją na krześle.

Przyklękła przed Miki unosząc jej nogę, by móc przyjrzeć się ranie, akurat wtedy w kuchni zjawił się Niles Van Holtz. Spojrzał na żonę i uniósł brwi. - Nawet nie zaczynaj. - Ostrzegła męża nie podnosząc wzroku. - Nie powiedziałem nawet słowa. - Jego spojrzenie spoczęło teraz na Miki. - Jadłaś coś? - Nie jestem głodna. - Zatem nie. - Podszedł do rzędu szafek i wyciągnął garnek oraz patelnię. Ze stalowej lodówki wyjął świeży sos i makaron. - On mnie ignoruje. - Miki ledwo rozpoznawała własny głos. Nie było w nim życia. Czuła się martwa i to uczucie pozostanie w niej do czasu aż Conall wyzdrowieje, jeśli w ogóle do tego dojdzie. - Oczywiście, że cię ignoruje. To wilk. Oni tak robią, jak nie lubią tego, co słyszą. Conridge oczyściła ranę, odkażając ją merbrominem, po czym obwiązała ranę białym bandażem. - Będzie piekielnie bolało, ale się zagoi. - Dziękuję. Conridge spojrzała Miki w oczy. Miki nie była pewna co Conridge w nich ujrzała, ale twarz profesor złagodniała tak bardzo, że ledwo była do siebie podobna. Wyglądała teraz wręcz pięknie. - Wiem, że jesteś przerażona Miki, ale oni robią, co mogą, by go postawić na nogi. Conall jest wilkiem, nie podda się. Miki przytaknęła, gdy Conridge podniosła się. - Przyniosę ci jakieś ubrania. Odezwała się też do męża. - Podkradnę też kilka rzeczy od ciebie dla reszty jej Sfory. - Miki nie trudziła się mówieniem, że to nie jest jej Sfora. Była emocjonalnie za bardzo wypompowana. - Zaraz wracam. - Conridge ścisnęła pocieszająco ramię Miki i wyszła z kuchni. Miki obserwowała Van Holtza przy kuchence. Była pod wrażeniem. Mężczyzna wyglądał, jakby wiedział, co robi. I cokolwiek przygotowywał, pachniało wspaniale. - Będziecie tu bezpieczni aż do rana. Do tego czasu będziemy wiedzieli, czy VigaFeilan... - Zatrzymał się i obejrzał się przez ramię na Miki. - Przeżyje? - Nie martwiłbym się za bardzo. Wygląda... na wytrzymałego i naprawdę silnego. Gorączka już zaczęła powstrzymywać truciznę. - Gorączka? - W ten sposób nasze organizmy się bronią. Gorączka może utrzymywać się przez dwadzieścia cztery godziny. W tym czasie nigdy nie wiadomo, co się może wydarzyć. Czasem nic. Czasem przemieniasz się setki razy w przeciągu dwudziestu minut. A czasem zupełnie tracisz kontrolę. To strzał w ciemno. - Powinnam być przy nim. - Jak tylko coś zjesz. - Van Holtz nałożył na talerz nieco makaronu z sosem, dodając odrobinę sera i widelec. Postawił go przed Miki. - Masz to zjeść. Normalnie w mojej restauracji liczę sobie 15 dolców za to danie. Jedzenie pachniało wspaniale i nagle zaburczało jej w brzuchu. Biorąc głęboki oddech, Miki złapała za widelec i wzięła pierwszy kęs. Smakowało równie dobrze jak pachniało. - Dziękuję. Poklepał ją po ramieniu i się odsunął. Miki jadła podczas gdy Niles sprzątał. Wilk z nerwicą natręctw. Dziwne. Jak tylko Miki przełknęła ostatni kęs jaki mogła w siebie wcisnąć, do kuchni weszła dziewczyna ubrana w krótkie spodenki i t-shirt. Pod ramieniem trzymała piłkę do gry w nogę. - Tatku, wróciłam z treningu. Dziewczyna stanęła na palcach i pocałowała ojca. - Jak poszło? - zapytał.

- Nieźle. Ale reszta zespołu mnie wstrzymuje. - Dziewczyna obróciła się spojrzała na Miki - Cześć. - Cześć. - Kim jesteś? - Nazywam się Miki. - Kendrick? Miki w zdziwieniu mrugnęła. - Zgadza się. - Czytałam twoją dysertację. - Nagle dziewczyna zaczęła wyglądać zupełnie jak jej matka. - Znalazłam kilka nieścisłości. - Powiedziała, po czym wyszła z kuchni. Miki popatrzyła na Van Holtza, który w odpowiedzi wzruszył ramionami. Nieodrodna córka swojej matki. Conridge otworzyła drzwi do kuchni, ale krzyknęła jeszcze przez ramię. Powiedziałam, że masz odrobić swoją pracę domową w tej minucie, panie i nie waż mi się obnażać na mnie swoich kłów! - Weszła do środka trzymając w ręku dresy i koszulkę z długim rękawem. - Przeklęte wilcze dzieci. Conridge wręczyła Miki ubranie. Zupełnie nie zwracając uwagi na stojącego obok Van Holtza, Miki przebrała się. Jak tylko skończyła zakładać koszulkę, Billy Dunwich wetknął głowę do kuchni. - Miki, jesteś nam potrzebna. Miki ruszyła się. Ignorując ból w nodze, podążyła za Dunwichem, który w tym momencie miał na sobie jedynie dżinsy. Poprowadził ją w górę schodów, pod jedne z drzwi. Słyszała powarkiwania i kłapanie szczękami. Miki przecisnęła się obok Billy’ego i otworzyła drzwi. Conall pod postacią wilka był całkowicie poza kontrolą. Widziała białka jego oczu, gdy kręcił się w kółko, warcząc na każdego, kto znalazł się zbyt blisko. Jeden z obecnych trzymał w ręku igłę, stojąc za kilkoma wilkami ze Sfory Van Holtza. Inni wydawali się nie wiedzieć, co mają robić. Miki weszła do pokoju. - Conall! - Wilk obrócił się na dźwięk jej głosu. Miki usiadła na podłodze. - Chodź tutaj maleńki. - Conall podbiegł do niej. Znów zaczęło mu krwawić ramię i wyraźnie powłóczył nogą. Gdy znalazł się tuż przed nią opadł na podłogę, kładąc głowę na jej kolanach. Jęknął i przez jego ciało przeszedł dreszcz. - Już dobrze, skarbie. Nie pozwolę nikomu cię skrzywdzić. - Głaskała go po głowie, dopóki się nie uspokoił. Miki spojrzała w kierunku lekarza. - W porządku. Zrób to. Lekarz podszedł do nich przykucając obok. Szybko wstrzyknął zawartość strzykawki. Miki popatrzyła na Dunwicha. - Połóżcie go na łóżko. - Sfora Conalla podniosła go i umieściła z powrotem na łóżku. - Zostawcie mnie samą. - Jesteś pewna? Miki w odpowiedzi pokiwała głową. - Tak, nic mi nie będzie. Najpierw wyszły wilki, lekarz zanim wyszedł jeszcze dodał: - Musisz znowu oczyścić mu ranę, ale zastrzyk powinien go uspokoić. Mimo to zapewne obudzi się, gdy gorączka wzrośnie. Zajmę się teraz innymi wilkami, które zostały dzisiaj ranne, zatem będę nieopodal, jeśli będziesz mnie potrzebować. - Dzięki. Lekarz zamknął za sobą drzwi. Miki rozejrzała się po pokoju. Znajdowała się w ogromnej sypialni, która posiadała własną łazienkę. Cieszyła się z tego. Nie chciała opuszczać Conalla. Już nigdy nie chciała go opuścić i ta myśl całkowicie ją przeraziła.

Rozdział 20

Było mu zimno. Cholernie zimno. Otworzył oczy i rozejrzał się po pokoju. Nie miał pojęcia, gdzie się znajduje. Co gorsza nie widział Miki. A musiał wiedzieć, że nic jej nie jest. - Miki? - Spróbował usiąść, ale w głowie mu kołatało. - Hej, hej, przestań, Wikingu. - Poczuł jej ciepłe dłonie na swojej klatce piersiowej delikatnie pchające go z powrotem na materac. - Nigdzie się stąd nie ruszysz, na razie. - Jesteś bezpieczna? Nic ci nie grozi? - Obojgu nam nic nie grozi, skarbie. Wszystko jest super. A teraz śpij. Conall załapał ją za rękę i przyciągnął Miki do siebie. - Zostań ze mną. - Nigdzie się nie wybieram. Uśmiechnął się, zamykając oczy. - Obiecujesz? Miki zachichotała. - Tak, obiecuję. Opadł z powrotem na łóżko, ale nie wypuścił jej ręki ze swojej dłoni. - Nie zamierzasz pozwolić mi odejść, prawda Wikingu? - Nigdy nie pozwolę ci odejść, Mik. Poza tym jest mi zimno i chcę byś mnie rozgrzała. Miki westchnęła. Conall poczuł jak łóżko delikatnie się ugięło, gdy położyła się obok niego. - Już dobrze, dobrze. Chodź tutaj. Przyciągnęła go do siebie, kładąc jego głowę na swojej piersi. Conall mocno objął ją ramionami, a Miki pocałowała go w czubek głowy, zaciskając wokół niego własne ramiona. - Wspaniale pachniesz. - Wychrypiał. - Masz owulację. Miki delikatnie się zaśmiała. - Chryste Conall, śpij już. Wiedząc, że nic jej nie grozi, pozwolił sobie się odprężyć. Wspaniale pachniała, a ciepło płynące z jej ciała było niezwykle kojące. Ostatnią rzeczą, jaką zapamiętał, była jej dłoń głaszcząca go po włosach. Miki odgarnęła włosy z twarzy Conalla. Znowu zasnął. Przez ostatnie godziny budził się co jakiś czas, pytając, czy jest bezpieczna. Jego troska była niemal obezwładniająca. Od zawsze cieszyła się miłością i ochroną ze strony kobiet. Najpierw swojej matki, potem babki, a także Sary i Angeliny. Ale nigdy nie doświadczyła tego ze strony mężczyzny. Większość facetów uważała ją albo za zbyt przytłaczającą albo zbyt przerażającą. Nawet w Craigu i reszcie chłopaków wywoływała lęk. Z wyjątkiem Conalla. On był inny. Czy naprawdę się o nią martwił, czy to była tylko sprawka gorączki? Skąd u diabła miała to wiedzieć? Znała się na nauce. Matematyce i trochę na historii. Wiedziała jak zrobić wspaniałe martini i mogła poszczycić się przyzwoitym kopnięciem z półobrotu. To wszystko. Jeśli chodziło o ludzi i okazywanie emocji, kompletnie się gubiła.

Znów ucałowała czoło Conalla i usadowiła się obok niego. Była taka zmęczona. Nic dziwnego, biorąc pod uwagę, co się działo w ciągu ostatnich godzin. Mała drzemka, taka kilkuminutowa powinna pozwolić nabrać jej świeżości. Przymknęła oczy i pozwoliła, by ogarnął ją sen. Conall miał wspaniały sen. Jeden z tych bardziej namiętnych z Miki w roli głównej. Rozkoszował się nim, ponieważ Miki pachniała w nim tak cudownie. Akurat miała owulację. Jej plecy ciasno przylegały do jego klatki piersiowej, a ręce ciasno obejmowały ją w talii. Delikatnie pogłaskał jej kark, po czym go polizał. Westchnęła cicho, przysuwając się do niego jeszcze bliżej. - Mój wilk. - Tylko twój, skarbie. Jej dłoń zacisnęła się mu na udzie. - Doprowadź mnie do rozkoszy, wilku. Tak. Co za rewelacyjny sen. Ześlizgnął dłoń po jej brzuchu, wsuwając pod bieliznę, palce zagłębiły się między jej uda odnajdując gorące wejście. Jej ciało wygięło się. Z gardła wydobył się jęk, gdy dwa palce weszły głębiej. Była już wilgotna. Wilgotna i gorąca. Zacisnęła dłoń na jego ręku kierując jego palce jeszcze dalej. Conall uśmiechnął się i zaczął powoli poruszać palce wewnątrz jej ciała. Miki znowu jęknęła. Jej pośladki ocierały się o jego członka, który zdążył już wcześniej stwardnieć, a teraz po prostu płonął. Chciał zagłębić się w niej. Tak głęboko jak jego palce, albo jeszcze głębiej. Przesunął kciukiem po jej łechtaczce i Miki głęboko wciągnęła powietrze. Odchyliła głowę do tyłu kładąc ją na jego ramię. - Boże Conall. - Podobało mu się, jak wymawiała jego imię tym swoim seksownym głosem. Czuł tembr jej głosu na swoim całym ciele. Opuszek kciuka krążył po jej łechtaczce i jej palce zacisnęły się mocniej na jego ręku. Jej ciało stężało. Conall znowu polizał ją po karku. - Miki? Wcisnęła się w niego mocno, jej ciało zaczęło drżeć. - Zrób to, Conall, proszę. - Jesteś pewna skarbie? - Proszę. - Znowu usłyszał jej prośbę. Teraz wiedział, że to sen, ponieważ Miki do tej pory kopnęła by go w jaja, a nie błagała. Wysunął kły i lekko przekrzywiając głowę ugryzł ją w kark. Miki cicho krzyknęła, ale nie był pewien czy to z powodu jego ugryzienia, czy właśnie ogarniającej ją fali rozkoszy. Szczerze mówiąc, było mu wszystko jedno. Gdy delikatnie zlizywał z jej karku krew, wiedział jedno, teraz należała do niego i nic już tego nie zmieni. Przynajmniej nie teraz, nie w tym śnie. Miki śniła najbardziej niesamowity sen, jaki kiedykolwiek jej się przydarzył. Sen, w którym przeżywała jeden z tych obezwładniających orgazmów, do których tylko Conall potrafił ją doprowadzić. Tym razem wystarczyła tylko jego dłoń i kły. W tym śnie pozwoliła mu ją naznaczyć. Praktycznie go o to błagała. W tym momencie wydawało się to takie słuszne i właściwe. A ponieważ był to sen, nie musiała bać się o to, że zostanie zraniona, albo o to, że go kochała. W tym śnie mogła robić, co chciała. Wyjęła jego dłoń z jej ciała i obróciła się w jego ramionach. Pocałowała go niespiesznie, głęboko. Bawili się sobą, smakując siebie nawzajem. Czuła jego twardy członek na swoim udzie. Był taki gorący i należał do niej. Sięgnęła w jego kierunku i zacisnęła na nim swoją dłoń, kciuk przesunął się po jego krawędzi. Jęk Conalla zadrgał na jej wargach. - Boże, Miki, skarbie. - Jednym ruchem ściągnął z niej koszulkę. Tuż za nią powędrował stanik. Całował jej całe ciało powoli zsuwając się coraz niżej, jednocześnie ściągając z niej dresy i bieliznę. Znowu zaczął wędrować w górę sięgając aż do jej piersi, potem szyi, karku, wracając ponownie do ust. Nie spieszył się, dając sobie czas, by dokładnie ją poznać.

Tak dobrze było czuć jego ciało przy sobie. Wydawało się pasować do niej idealnie. Przesunął się nad nią i poczuła jak w nią wnika. Wygięła ciało w łuk tak mocno, że niemal zrzuciła go z siebie. Tak dobrze było czuć go w sobie. Nie miał na sobie prezerwatywy i Miki mocno się na nim zacisnęła, wciągając go głębiej. Jego jęk poczuła całym ciałem. Jego ruchy były powolne, ale głębokie, kompletnie się w nich zatraciła. Jej ciało wychodziło mu na przeciw, ciesząc się jego bliskością. Nic nigdy wcześniej nie wydawało się bardziej słuszne i właściwe. Zanim się zorientowała, ogarnęła ją fala rokoszy i Miki przyciągnęła swego wilka mocno do siebie, wtedy Conall zaczął szczytować wewnątrz niej. Kolejny orgazm przetoczył się przez jej ciało, ledwo zakończył się poprzedni. Sięgnęła do jego klatki piersiowej gryząc go mocno. Poczuła krew i szybko zaczęła lizać ranę. Gdy nieco się uspokoili, uwolniła jego skórę od swoich zębów, lecz nadal mocno przyciskała go do siebie. - Kocham cię, Wikingu. - Wyszeptała, ciesząc się tym cudownym snem. - Ja też cię kocham, Miki, skarbie. - Po czym jej wyśniony mężczyzna zaczął chrapać.

Rozdział 21

Conall obudził się, gdy słońce zaświeciło mu prosto w oczy. Czuł się rewelacyjnie. Nawet lepiej niż rewelacyjnie. W gorączce właśnie to było takie wspaniałe. Jeśli udało ci się ją przetrwać, zwykle czułeś się lepiej niż przed zranieniem. Trzymał w ramionach Miki i rozkoszował się tym uczuciem. Zwłaszcza, że ostatnią rzeczą jaką pamiętał z poprzedniego dnia, była wielka kłótnia. Nie chciał jednak o tym teraz myśleć. Przyciągnął ją do siebie i Miki cicho westchnęła przez sen. Choć uczucie było wspaniałe, wiedział, że coś jest nie w porządku. Nie mógł tylko rozgryźć o co chodzi. Spojrzał na nią. Śpiącą i piękną jak zawsze. Do tego była naga, a jej ramiona oplatały jego ciało. Zabrało mu chwilę, ale w końcu zdał sobie sprawę, że jest w niej. Znajdował się wewnątrz jej ciała, bez prezerwatywy. Uhm-hm. Na poduszce, na której leżała głowa Miki widać było ślady krwi. Drgnął czując pod palcami ranę, gdy delikatnie pogłaskał ją po karku. Miki odpowiedziała takim samym drgnięciem czując jego dotyk. Pamiętał, że wczoraj zaczęła się u niej owulacja. Nachylił się nad nią i wciągnął głębiej powietrze. Jej zapach się zmienił. To oznaczało tylko jedno. Conall przymknął oczy. Mam przerąbane. Miki poruszyła się pod nim, od razu doprowadzając go na skraj erekcji. O rany, to się nazywa złe wyczucie chwili. Dziewczyna przeciągnęła się rozprostowując ramiona i zrzucając go z siebie. Ziewnęła szeroko i przetarła oczy dłońmi. Rozejrzała się wokół i wtedy na jej twarzy pojawiło się zrozumienie, dlaczego była... cóż gdziekolwiek tam oni byli. - Conall? - Miki odwróciła się i spojrzała na niego. - Conall? Dobrze się czujesz? - Tak, Mik. Już wszystko w porządku. - Nachyliła się do niego, sprawdzając czy nie ma gorącego czoła. Jej nagie piersi otarły się o jego ramię i znowu poczuł pragnienie, by ponownie ją posiąść. - Nie masz już gorączki. To dobrze. - Obdarzyła go przedziwnym spojrzeniem, po czym nagle rzuciła mu się w ramiona. Był tak zaskoczony, że opadł z powrotem na łóżko. Przyciągnął ją do siebie i Miki mocno go uścisnęła. - Tak się cieszę, że dobrze się czujesz. Wyszeptała mu do ucha. Conall przymknął oczy. Nic nie wydawało się bardziej właściwe niż trzymanie Miki w ramionach oraz świadomość, że przejmowała się nim na tyle, by się o niego martwić. Nic wcześniej nie sprawiło mu większej przyjemności. Miki, najwyraźniej nie czując się zbyt komfortowo okazując tak otwarcie swoje uczucia, wysunęła się z jego objęć. Usiadła na brzegu łóżka. - Przepraszam za wczoraj. Zerknęła w jego kierunku, ale szybko odwróciła wzrok. - Zaskoczyłeś mnie. Nigdy nie przypuszczałam, że będziesz chciał... Nigdy nie byłam... - Potrząsnęła głową i się

uśmiechnęła. - Ach, na razie nieważne. Później o tym porozmawiamy. Tak na serio. Ty i ja. Okej? Lecz zanim zdążył jej odpowiedzieć. Zanim zdążył uświadomić jej, że decyzja już została podjęta za nich, zsunęła się z łóżka i poszła do łazienki. - Kiedy wyjdę, dam znać Van Holtzowi i Sforze, że z tobą wszystko w porządku. Chryste, znajdowali się na terytorium innej Sfory. To wyjaśniało zapach obcych wilków, który czuł wszędzie dookoła. Conall położył się na łóżku i czekał. Czekał, by Miki zdała sobie sprawę z tego, co się stało. Prawdopodobnie tak jak on na początku, Miki myśli, że to był tylko sen. Ale naznaczył ją. Teraz należała do niego i to na całe życie. Nie ma już dla niego innej kobiety. Nigdy nie będzie. Ale do tej pory zdążył poznać Miki równie dobrze jak znał siebie. Ona nie przyjmie tego dobrze. Będzie się czuła złapana w pułapkę. A Miki nienawidziła czuć się uwięziona w pułapce. Miał trudności z przypomnieniem sobie wszystkiego, co stało się ostatniej nocy, ale wiedział, że to czego doświadczyli, było czymś pierwotnym, starszym niż większość bogów. Był niemal pewny, że to ona kazała mu ją naznaczyć, wiedząc, że on tego pragnie, choć nie powiedział jednego słowa. Wilk, który się w nim ukrywał pragnął jej. Wiedział, że jest ona tą jedną jedyną partnerką dla niego i taką była. Miki mogła wczoraj uciec. Ulotnić się razem z Conridge i nawet się nie obejrzeć. Ale stawiła czoło wściekłemu Klanowi hien. Stanęła w obronie Conalla i innych członków Sfory. Nie pomyślała o sobie, myślała tylko o nim. Tak zachowywała się prawdziwa partnerka. Jego partnerka. Usłyszał, jak w łazience zaszumiała woda i Conall zaczął odliczać. - Pięć. Cztery. Trzy. Dwa...” - Conall! - Jeden. - Mężczyzna głęboko westchnął i czekał. Miki wypadła z łazienki mając na sobie jedynie białe skarpetki i wściekły wyraz twarzy. - Co to jest do cholery?! - powiedziała, wskazując na swój kark. Nawet nie wysilił się by spojrzeć. Nie wtedy, gdy stała przed nim naga. - Mój znak. Zapatrzyła się na niego. Conall czekał. Na wybuch gniewu. Wymówki. Wszystko. Wiedział, czego może się spodziewać. Lecz nic się nie stało. Miki tylko na niego popatrzyła, po czym bez słowa zebrała swoje ubrania z podłogi i wróciła do łazienki cicho zamykając za sobą drzwi. Dobra. To zdecydowanie nie była reakcja, jakiej oczekiwał. Spodziewał się wściekłości. Ze wściekłością wiedział jak sobie poradzić. Cokolwiek ona teraz przeżywała, nie mieli na to nazwy. Zwlekł się z łóżka i otworzył drzwi do łazienki. Zdążyła założyć koszulkę i majteczki, ale to wszystko, co na sobie miała. Siedziała na krawędzi wanny trzymając w ręku dresy i gapiła się na podłogę. - Miki? Spojrzała na niego. Jej ciemne oczy błyszczały w dobrze oświetlonej łazience. - Nie mogłeś pozwolić mi zdecydować za siebie, prawda? To była kontrolowana wściekłość i to go martwiło. Gdy szalała i wrzeszczała, wiedział, że po prostu jest sobą. Ale taka Miki... taka Miki odstrzeliwała głowy lwom. - To nie było tak Mik i dobrze o tym wiesz. Westchnęła. Spokojnie. A Conall zaczynał wpadać w coraz większą panikę. - Zamierzam wrócić do Teksasu Conall. Przyklęknął przed nią, delikatnie kładąc dłoń na jej kolanie.

- Nie. - Powiedział to spokojnie i miękko. Chciał, by wiedziała, że jest z nim bezpieczna. - Nie, dopóki nie porozmawiamy o... auuu! Uderzyła go. Prosto w nos. - Za co, do cholery?! - Ponieważ jesteś kłamiącym gnojkiem! Dokładnie za to! - Nareszcie. To była Miki, którą znał i kochał. - Wracam do Teksasu i mnie do cholery nie powstrzymasz! Conall wstał, skrzyżował ręce na piersi i zablokował wyjście. - A właśnie, że nie pojedziesz. Zapatrzyła się na niego. Na te ogromne ramiona skrzyżowane na równie ogromnej klatce piersiowej. Miał lekko rozstawione nogi i całkowicie blokował drzwi. Do diabła, ją też całkowicie blokował. I nie podobało jej się to, nawet odrobinę. - Nie prosiłam o pozwolenie, Conall. - Nie uciekniesz od tego, nie uciekniesz od nas. Nas? W którym momencie przygodny numerek zmienił się w „nas”? Spuściła głowę, chowając twarz w czystej frustracji. Doprowadzał ją do szaleństwa. Nie ma żadnych nas. Nigdy nie będzie żadnych nas. - Dlaczego? Uhmm. Dlaczego musiał ją o to zapytać? - Dlatego. - Dlatego, bo? Chryste, jakby rozmawiała z dziesięciolatkiem. - Dlatego, bo ja tak mówię. Uśmiechnął się. - To najlepsze na co cię stać, Miki, skarbie? - Nie nazywaj mnie tak. - Nigdy wcześniej ci to nie przeszkadzało. Miki wstała i założyła na siebie dresy. - Teraz mi przeszkadza. Conall zrobił krok w jej stronę, na co Miki się cofnęła. - A niby dlaczego? - zapytał. Cofała się dopóki nie zaczęła opierać się o stalową umywalkę, Conall stał tuż przed nią. Ponieważ zazwyczaj tak cię nazywam, gdy jestem w tobie? Gdy czujesz czystą rozkosz i wykrzykujesz moje imię? Nie mogła złapać tchu. Dlaczego nie mogła złapać tchu? Stał tak blisko i pachniał tak miło. Nie. Tak nie może być. Musiała wyjechać. Gdzieś. Gdziekolwiek. Z dala od niego. Potrzebowała czasu do namysłu. By wszystko przeanalizować. Stworzyć jakiś plan. - Ostatniej nocy powiedziałaś mi, że mnie kochasz. - To oczywiście zapamiętał. - Mówiłam przez sen. - Ale pieprzyć się ze mną to mogłaś. - Chryste Conall. - Chciała go odepchnąć, ale wiedziała, że nie mogła dotknąć jego ciała. Gdyby to zrobiła, byłaby stracona. - Powiedz, że ci na mnie nie zależy, Miki. - Nachylił się bliżej i jego usta znalazły się tuż obok. - Powiedz to, a może ci uwierzę. - Nie zależy mi na tobie. - Byłoby to o wiele bardziej przekonywujące, gdyby nie wyszeptała tego, gapiąc się na jego usta. Jego wargi znajdowały się centymetry od jej ust. - Kłamczucha. - powiedział, po czym ją pocałował. Wsunął do środka swój język i ciało Miki natychmiast zareagowało. Jej ręce objęły go za szyję, mocno do niego przywierając. Pragnienie by paść przed nim na kolana i pozwolić, by wsunął się do jej ust było niemal obezwładniające. Odsunęła się lekko, lecz jego dłonie nadal pozostały wplątane w jej włosy i ciałem przyciskał ją do umywalki. - Zostań ze mną Miki. - W tej chwili nie dam rady o tym myśleć. - Dyszała. Naprawdę powinna przestać dyszeć.

- Zatem w ogóle nie myśl. - Pocałował ją głęboko i momentalnie znowu była gotowa na przyjęcie go w siebie. Czyli nic nowego. Gdy znajdował się blisko, nie miała nad sobą żadnej kontroli. Ani odrobiny. Gdy opadł przed nią na kolana, niemal eksplodowała. Dlaczego on to jej robił? Chciała mu ułatwić odejście. Pokazać drogę wyjścia. Dlaczego ją torturował? Może dlatego, idiotko, że on wcale nie chce odejść. A od kiedy to pojawił się ten nowy głos w jej głowie? Conall ściągnął z niej dresy razem z bielizną i odrzucił na bok. Rozsunął jej nogi i zaczął pieścić ją językiem. - Niech cię licho, Conall! - Zignorował ją. Co Conridge powiedziała? Gdy słyszą coś, co im się nie podoba, po prostu to ignorują. I najwyraźniej właśnie to jej Wiking robił. Lecz jego język był taki cudowny, a potem Conall zamruczał, głęboko i mocno. Dźwięk zawibrował na jego języku przenosząc się prosto na najwrażliwszą część jej ciała, wytrącając Miki całkowicie spod kontroli. Nic, absolutnie nic nigdy wcześniej nie dało jej większej rozkoszy. Złapała dłońmi za jego głowę i przytrzymała w miejscu. Uwielbiała dotyk jego włosów na wewnętrznej stronie ud. Uwielbiała ciepło jego ciała. Uwielbiała jak trzymał ją za pośladki, gdy jego język wirował w niej. Uwielbiała wszystko. Uwielbiała go całego. Jego mruczenie i jego pieszczoty wspólnie zawiązały spisek, by doprowadzić ją do szczytu rozkoszy i doprowadziły. Głęboki jęk jaki wydostał się z niej, gdy szczytowała brzmiał, jakby wydał go ktoś inny, gdzieś zupełnie indziej. W czasie gdy jej ciało drżało, usiłując dojść do siebie, Conall podniósł ją i usadowił na umywalce. Od razu znalazł się w niej. Wyglądało na to, że nie ona jedyna traciła tu kontrolę. Zaplotła wokół niego nogi, trzymając się mocno, gdy Conall złapał ją za biodra, by wreszcie znów ją posiąść. Każdy kolejny raz, gdy oddawała mu swojego ciało, był lepszy od poprzedniego. Miki odchyliła głowę do tyłu i Conall zaczął całować jej szyję. Kochała go. Wiedziała to na pewno. Ale strasznie ją to przerażało. Zawsze zakładała, że już zawsze będzie sama. Miała po prostu nadzieję, że nieważnie gdzie Angie i Sara wylądują, zawsze znajdą dla niej miejsce przy ich świątecznym stole. Ale pojawił się Wiking... Naznaczył ją i posiadł jako partnerkę bez chwili zastanowienia. Nawet mu to kazała. Myślała, że był to tylko niesamowity sen. Niesamowity seksowny sen. Teraz wiedziała, że wszystko zdarzyło się naprawdę. Na wpół zaspani, czy nie, połączyli się na poziomie, który uważała za niedostępny ludziom. Teraz, według słów Sary, należała do niego. I jej szybko myślący mózg nie był gotowy, by to udźwignąć. Oczywiście, nie powstrzymało to jej ciała od całkowitego poddania się obezwładniającej rozkoszy, gdy Conall wszedł w nią. Zacisnęła zęby na jego zdrowym ramieniu w chwili gdy poczuła w sobie jego gorące nasienie. W tym momencie zdała sobie sprawę, że Conall nie założył prezerwatywy i że nie miał jej na sobie ubiegłej nocy. Najwidoczniej ich związek był już na takim etapie, że prezerwatywy przestały być konieczne. Miała zamiar coś na ten temat wspomnieć, jak tylko jej ciało przestanie drżeć po kolejnym orgazmie. - Hej, Conall, Jesteś tu? - Usłyszeli męski głos, prawdopodobnie należący do Dunwicha. Wyglądało na to, że był on jedynym odważnym, gotowym stawić czoło Conallowi, gdy był z Miki. - Van Holtz zabrał twoje rzeczy z SUV-a i z korytarza uczelni. Kilku policjantów prowadzących śledztwo należy do Sfory, więc wszystko powinno rozejść po kościach. Miki stężała i spróbowała się odsunąć, ale Conall jej nie puścił. Trzymał ją blisko siebie, gdy odpowiedział: - Świetnie. Dzięki. Zaraz wyjdziemy.

- Jasne. Pewnie. Nie wątpię. Miki wywróciła oczami słysząc rozbawienie w głosie Dunwicha. Pętak. Conall ucałował czoło Miki. Nie ma mowy, by pozwolił jej odejść. Teraz rozumiał dlaczego Zach nie potrafił zostawić Sary samej. Ponieważ kiedy znajdziesz tą jedyną, nie chcesz pozwolić jej odejść. Nawet jeśli jest istnym utrapieniem. Oczywiście Conall miał chęć przyjrzeć się bliżej możliwościom Miki jako utrapienia, tak długo jak będzie ona prezentowała takie orgazmy, że doprowadzały jego członka do szaleństwa. - Porozmawiamy o tym później, dobrze? Tylko nie podejmuj na razie żadnej decyzji. - Conall... - Na razie po prostu wróćmy do naszej siedziby, w porządku? Chciała zaprotestować. Powiedzieć mu, że to nie jest w porządku. Mógł wyczytać to z jej twarzy, ale nie zamierzał jej na to pozwolić. Zamiast tego miał zamiar zabrać jej cztery litery z powrotem do domu i kochać się z nią, aż się podda, aż w końcu zrozumie, że ona należy do niego, a on do niej. Na zawsze. Wyszedł z niej, nieco zaskoczony, że nie powiedziała nic na temat braku prezerwatywy. On wiedział, że już na nic się ona nie zda, lecz Miki jeszcze nie. Nie zamierzał też mówić jej o ciąży, zanim nie przekona jej, by być razem. Ostatnie czego potrzebował to dodatkowe okoliczności, które podkręciłyby jej panikę. W tej chwili miał do czynienia z bardzo przestraszoną klaczą. Dołożyć jej jeszcze trochę stresu i ten jej piękny tyłeczek znajdzie się w Teksasie, zanim zdąży powiedzieć słowo. Jeśli ma ona zaakceptować fakt, że należy do niego, musi to rozegrać na spokojnie. Znaczy, na tyle spokojnie, na ile zdoła, biorąc pod uwagę, że nawet najlżejszy jej dotyk sprawiał, że całe jego ciało zaczynało pulsować.

Rozdział 22

Myślał, że Van Holtz pozbędzie się ich, jak tylko Conall będzie w stanie chodzić. Jak bardzo się mylił. Zamiast tego bowiem Niles Van Holtz zrobił im śniadanie, na które złożyły się wyśmienite gofry, jajecznica na bekonie oraz kawa i sok pomarańczowy. Ten facet był geniuszem w kuchni. Conall usiadł obok Miki, która akurat rozmawiała z Conridge o tym, jak władze uniwersytetu skutecznie zaczęły tuszować atak hien, twierdząc, że to tylko sfora wygłodniałych psów, która jakimś cudem weszła na teren uczelni siejąc zamęt i chaos. Ogień, który wznieciła Miki wygasł tak szybko, że pojawiła się o nim ledwo wzmianka i nikt nie wiedział, co się stało z profesorem Leucrottą. Conall wymusił na sobie brak reakcji, gdy usłyszał o kolanach faceta. Wszyscy członkowie jego Sfory wydawali się jednak nieco niespokojni. Wyglądało na to, że jego partnerka posunęła się naprawdę daleko, by go obronić. By obronić jego Sforę. Ciągle w głowie kołatała mu się jedna myśl: „Nie zostawiła go. Nie zostawiła go”. A mogła to zrobić. I to z wielką łatwością. Popatrzył na swoją Sforę. Bali się jej. Nawet członkowie sfory Van Holtza. Teraz gdy wiedzieli, że jest w ciąży, ponieważ jej zapach zdradzał im jej stan, wszyscy czekali, co zrobi Miki, gdy zda sobie sprawę, jaka jest prawda. Nawet Niles Van Holtz ciągle posyłał mu spojrzenia typu: „witaj w klubie, stary”. Jak na znak do kuchni wparowały dzieci Conridge. Chłopcy wyglądali na typowe wilcze szczeniaki. Głośne, niesforne, z ostrymi zębami. Dziewczyna była inna. Wyglądała na nie więcej niż dwanaście, trzynaście lat, ale poruszała się wolno i z rozmysłem. Jej zachowanie nie przypominało psiego, ale jej zapach należał do wilka. Pewnego dnia zostanie liderem Sfory i dobrze o tym wiedziała. Weszła za swoimi braćmi, kierując się do kuchennych drzwi prowadzących na korytarz. Nagle stanęła i popatrzyła prosto na Miki. - Wczorajszej nocy jeszcze nie byłaś w ciąży, prawda? Wszyscy znajdujący się w pomieszczeniu zamarli. Gdyby Conall nie wiedział lepiej, mógłby przypuszczać, że zamarł cały wszechświat, który podobnie jak oni chciał się przekonać, co zrobi Miki. Miki wolno uniosła wzrok i spojrzała na dziewczynę. - Przepraszam, co powiedziałaś? - Mówię o tobie. Twój zapach świadczy o tym, że jesteś w ciąży. Tatuś powiedział mi co on oznacza, gdy wyczułam go od swojej cioci. Nie czułam go wczoraj, ale za to czuję teraz. - Dziewczyna wzruszyła ramionami. - Domyślam się, że miałaś zajmującą noc. - Po wygłoszeniu tego jednego zdania i zniszczeniu jego całego świata, mała zołza wyszła. Miki odwróciła się trzymając głowę opuszczoną, jej dłonie leżały płasko na kuchennym stole. Zaczęła jednak stukać palcami o jego metalowe krawędzie i Conall zobaczył jak cała jego Sfora podskoczyła. Dunwich pomachał do niego, próbując zwrócić na siebie jego uwagę. Coś do Conalla bezgłośnie wymamrotał.

- Co jest? - zapytał równie bezgłośnie Conall. Dunwich uniósł do góry rękę. Wyprostował palec wskazujący, kciuk uniósł do góry, a resztę palców podwinął do środka dłoni imitując w ten sposób pistolet. O kurwa. Conall zerknął na Miki, dopiero teraz zauważył broń przytroczoną do jej biodra. W czasie gdy się ubierali, po tym jak wzięli prysznic, musiał akurat przegapić ten moment, gdy zabierała go ze sobą. Conridge zapewne pozwoliła jej zatrzymać jeden pistolet na drogę powrotną. Gdy Miki nagle uderzyła dłońmi o stół, każdy wilk za wyjątkiem Conalla i Van Holtza padł na podłogę. Miki odsunęła krzesło i spojrzała na Conalla. - Idę teraz do łazienki, potem wyjeżdżamy. - Miki, ja... - Nie. Niczego teraz nie chcę słyszeć. Ale to niczego. - Miki odwróciła wzrok w kierunku Conridge. - Dziękuję za wszystko, dr Conridge. - Zawsze do usług. Teraz, gdy wspólnie pokonałyśmy klan hien, możesz mi mówić Irene. - Dziękuję, Irene. Zadzwonię do ciebie jutro w sprawie twojej oferty pracy. - W porządku. Teraz Miki zwróciła się do Van Holtza. - Tobie również dziękuję za wszystko. Naprawdę doceniam twoją gościnność. Wystarczyło popatrzeć na minę Van Holtza, by wiedzieć, że będzie on opowiadał tę historię po kres swoich dni. Conall był o tym przekonany. - Ależ nie ma za co. Miki spojrzała wokół stołu i zdała sobie sprawę, że wszyscy pozostali zniknęli. Pochyliła się zerknęła pod stół. Dwanaście wilków siedziało skulonych pod stołem bez żadnego widocznego powodu - to nie wytrąciło jej z równowagi nawet odrobinę. - Chciałam tylko wszystkim podziękować za pomoc. - Cała przyjemność po naszej stronie. - Jeden z wilków Van Holtza zdobył się na wystarczającą odwagę, by móc odpowiedzieć. Następnie Miki wstała i wymaszerowała z kuchni. Conall zamknął oczy. Podobnie jak to było z wczorajszą gorączką, wiedział, że zanim zrobi się lepiej, będzie o wiele gorzej. Conridge nachyliła się nad stołem i dotknęła ramienia Conalla. - Nie martwiłabym się tak bardzo. - Kiwnęła głową w kierunku swojego męża. - Zanim zgodziłam się poślubić tego tutaj, dźgnęłam go nożem w nogę i podpaliłam mu Mercedesa. Ona potrzebuje tylko trochę czasu. Conall zamarł słysząc słowa Conridge. - Uhm... dziękuję?

*** Miki nie powiedziała słowa przez całą trzynastogodzinną podróż, którą Conall i Sfora zmienili w podróż dziesięciogodzinną, nie patrząc na ograniczenia prędkości i ograniczając postoje do minimum. Ale do diabła, co niby miała powiedzieć? Pożyczony od Van Holtzów SUV zatrzymał się przed wejściem do domu Sary i Zacha. Para Alfa czekała na nich na zewnątrz, uprzedzona wcześniejszym telefonem od jednego z członków Sfory. Miki opuściła pojazd. Była na bosaka, nie mogła zmusić się, by założyć swoje Martensy do dresów. Nie miała obsesji na punkcie mody, ale takie połączenie było zbyt obcesowe nawet na nią. Wolno utykając podeszła do Sary. Jej łydka była jeszcze nieco

spuchnięta, ale już powoli się goiła. Wzrok Sary napotkał spojrzenie Miki i Sara odsunęła się od Zacha. Wiedziała, że coś jest nie tak. Jako trójka przyjaciółek, zawsze wiedziały, gdy jednej z nich przydarzało się coś złego i nie potrzebowały do tego słów, by to zauważyć. Gdy Miki schowała się w objęciach Sary, Conall minął je bez słowa. Po prostu wszedł do domu. Zach poszedł za nim. - Co z twoją nogą? - Nic, zagoi się. Sara uważnie na nią popatrzyła. - Co się do diabła dzieje? Miki zerknęła przez ramię na resztę Sfory. Sara kiwnęła głową w kierunku domu. Idźcie. - Wszyscy ruszyli na jej znak. Gdy nikogo już nie było, Sara znowu popatrzyła na Miki. - No dobra, koleżanko. Co się dzieje? Miki spojrzała na swoją najstarszą, najbliższą przyjaciółkę i wybuchnęła płaczem. *** Conall właśnie wybił dziurę w ścianie, gdy do pokoju wszedł Zach. Jego Alfa zamknął za sobą drzwi i stanął za swoim przyjacielem. Opierając głowę o ścianę, Conall zamknął oczy i powiedział: - Miki jest w ciąży. - Wiem o tym, jej zapach czuć na milę. - Ona tutaj nie zostanie. - Musi. W ciąży z dzieckiem Sfory? Każdy północnoamerykański Pride będzie chciał odstrzelić jej łeb. I kto tam kurwa wie, o co chodzi Klanowi hien. Poza tym naznaczyłeś ją. Należy do ciebie. - Nie, jeśli nie będzie tego chciała. Wiesz o tym tak samo dobrze jak ja. - Cóż, nie możesz chodzić i walić w ściany. Dom tego nie przetrzyma. *** Miki usiadła przy kuchennym stole opierając głowę na przedramionach. Szklanka mleka stała tuż przed nią, a nos Sary trącał ją w kark. - Co ty do cholery robisz? - Pachniesz jakoś inaczej. - Według demonicznego dziecka Conridge, jestem w ciąży. Dodatkowo ta mała zołza, znalazła „nieścisłości” w moich naukowych wywodach. Sara odsunęła się, siadając naprzeciwko Miki. - Słucham? - Słyszałaś. Nieścisłości! W moich tezach! Wyobrażasz sobie? - Nie o to pytałam, idiotko. Chodziło mi o... ciążę? - Ach tak. Jestem w ciąży z tym Jaskiniowcem. - Nie używaliście prezerwatyw, które razem z Angie wam podrzuciłyśmy? - Używaliśmy. Ale to się stało w czasie jego gorączki. - A ty co tam robiłaś? - Spałam. Sara uśmiechnęła się. - Dobry był? - O boże, tak. - Miki ukryła twarz w dłoniach. - Ten facet pieprzy się niczym jakiś bóg. - Nie każda może poszczycić się tym, że Thor ją pokochał. Miki uniosła głowę na tyle, by móc zerknąć na przyjaciółkę. - Och, przestań. - Zatem... mam z tobą rozpaczać, czy się cieszyć? - Chryste Sara, sama nie wiem. Może nie wiesz, ale nie planowałam mieć dzieci, nie tylko teraz, ale tak jakby nigdy.

Sara nagle spoważniała i Miki wyżej podniosła głowę, by lepiej widzieć przyjaciółkę. - Miki, chcę byś wiedziała, że nieważne jaką podejmiesz decyzję, będę cię wspierać, jak zawsze. Miki niemalże znowu się rozpłakała, a przecież nigdy nie płakała. Ale wiedząc, że Sara zawsze stanie po jej stronie, że zawsze będzie mogła na nią liczyć, znaczyło dla niej więcej niż mogła wyrazić. Wytarła oczy wierzchem dłoni. - To wiele dla mnie znaczy, ale myślę... myślę, że... - Chcesz je zatrzymać, prawda? - Jestem idiotką, czyż nie? - Dlaczego tak mówisz? - Ponieważ skończę dokładnie jak moja matka. Samotna z dzieckiem. - Dobra. Po pierwsze, w ogóle nie musisz się o to martwić. Zawsze będziesz mogła na mnie liczyć, Mik. I zawsze zaopiekuję się moją potencjalną siostrzenicą, lub siostrzeńcem. Zawsze. Więc, to nie stanowi problemu. Wiesz też, że Angie myśli dokładnie tak samo. Miki ponownie przetarła oczy. Miała szczerą nadzieję, że faktycznie jest w ciąży, inaczej robiła z siebie emocjonalną idiotkę zupełnie bez powodu. - I po drugie, nigdy nie zostaniesz pozostawiona sama sobie. Masz mnie. Masz Angie i zawsze jest jeszcze Sfora. Miki prychnęła słysząc ostatni fragment zdania. - Chyba sobie żartujesz. Są dla mnie mili tylko dlatego, że przyjaźnię się z tobą. - Bzdury. - Sara wstała zabierając z kuchennej lady pudełko czekoladek. - Oni cię lubią. - Tak, akurat, patrz, bo uwierzę. Kelly i Julie otworzyły szklane drzwi i weszły do środka. Obie były nagie. Miki przypuszczała, że musiały dopiero co się przemienić. Jeśli mam tu zostać, to będę musiała przyzwyczaić się do tego całego paradowania nago. Hej! O czym ja w ogóle myślę? - Cześć Mik. Widzę, że wróciłaś. - Tak wróciłam. - Cóż, Julie i ja zamierzamy iść dzisiaj do klubu. Powinnaś też się wybrać. Będzie czadowo. Oblejemy twój doktorat i w ogóle. Miki roześmiała się. - Dzięki, dam wam znać. - Super. - Kelly wzięła garść ciastek z torebki stojącej na blacie, podczas gdy Julie zaopatrzyła się w dwie szklanki i galon mleka. Zniknęły za drzwiami kuchni, po czym pojawiły się z powrotem dwie sekundy później. Kelly powąchała powietrze. - O mój boże! Kto jest w ciąży?

*** Conall schował głowę pod kocem, ale Zach nie zamierzał wyjść. - Niby jak bardzo jesteś do niej przywiązany? - Naznaczyłem ją i nosi moje dziecko! - Conal odszczeknął spod przykrycia. - Ach wy skorzy do rozmnażania się, zawsze mnie rozśmieszacie. - Tylko dlatego, że nie chcesz mieć dzieci... - Sara i ja wolimy termin ‘wolni od dzieci’. - Dupek z ciebie, Sheridan. - Tak, wiem. A ona i tak mnie kocha. Conall wysunął głowę spod koca. - A ty kochasz ją? - Najbardziej na świecie.

- Dlaczego? Zach uśmiechnął się. - Ponieważ wytrzymuje moje nonsensy, nie przyjmując moich bzdur. - Miki nazywa mnie Wikingiem. - Cóż, na pewno udało jej się zdobyć twój numer. Wszystkie inne laleczki dawały się nabrać na ten twój wystudiowany urok. Zawsze doprowadzało mnie to do szału. Zawsze bowiem miałeś więcej panienek ode mnie. - Być może dlatego, że zawsze byłeś sarkastycznym dupkiem. Przy tobie zawsze wypadałem jako uosobienie uprzejmości. Poza tym, zrobiłbym wszystko byleby nie być takim jak inni z mojej rodziny, nawet jeśli oznaczało to bycie uprzejmym. - Ciągle zapominasz, że to my jesteśmy twoją rodziną, a nie ci lunatycy. I obaj dobrze wiemy, że jeśli tylko zacząłbyś zachowywać się tak jak oni, stłukłbym cię na kwaśne jabłko. Dziewięciu członków Sfory, sami mężczyźni, weszło do jego pokoju bez pukania. Mac Summer oparł się o szafę. - Zrobiłeś jej dziecko, co? Z głuchym pomrukiem Conall znowu schował głowę pod koc. Nagle z całego serca zapragnął być sierotą. *** - Musisz do tego podejść logicznie. Miki nie zauważyła, kiedy spotkanie z Sarą przekształciło się w lokalną naradę wilczych kobiet, ale nagle dwanaście innych dziewczyn dołączyło do rozmowy. Pięciu z nich nawet nigdy wcześniej nie widziała. Każda miała jakąś opinię i wszystkie starały się ją wspierać. Była to najdziwniejsza rzecz, jaka przydarzyła jej się w życiu. Traktowały ją jakby była jedną z nich i jakby jej problem był ich problemem, który wspólnie należy rozwiązać. - Niby jak logicznie? Albo go kocha albo nie. Albo chce z nim zostać albo nie. - Kelly, na szczęście już ubrana, nie owijała w bawełnę podobnie jak Miki. Ale jej nerwowe i podekscytowane ruchy przypominały zachowanie mini pinczera po wypiciu sześciu kubków espresso do tego miała niski chrapliwy głos. - Wszystko jest dla ciebie czarno białe - prychnęła Patty. - Może ona nie myśli w ten sposób. Zawsze zapominasz, że ludzie podchodzą do tych spraw inaczej. - Bzdury. Miki ma w sobie więcej z wilka niż wiele z nas. Miki spojrzała na Sarę, która wyraźnie cieszyła się z toku prowadzonej rozmowy. Dziewczyny już zdążyły odebrać Sarze pudełko czekoladek i teraz wszystkie częstowały się na zmianę. Miki desperacko starała się powstrzymać chęć przypomnienia im, że psy nie powinny jeść czekolady. - Słuchajcie, - jakaś dziewczyna o imieniu Mindy wcięła się do rozmowy - to nas do niczego nie doprowadzi. Powinnyśmy ją po prostu zapytać, czy go kocha. W tym momencie wszystkie zwróciły się w jej kierunku. Miki zapatrzyła się na nie. Dopiero co przyznała się do tego przed sobą samą. Nie była pewna, czy była gotowa, by ogłosić to gromadzie nieznajomych kobiet. Sara podała jej kawałek czekolady. - Z orzechami. - Miki wzięła od niej smakołyk wpatrując się w niego przez chwilę. - Dzięki. - Kochasz go, prawda Mik? Wydając z siebie udręczony pomruk Miki wsunęła czekoladkę do ust i oparła czoło o blat stołu. - Nie musisz się wstydzić, że kochasz Thora. - Miki słyszała rozbawienie w głosie Sary. - W końcu Thor jest bogiem piorunów. ***

- Myślę, że nie skupiamy się na najważniejszym. Co liczy się najbardziej? Co liczy się najbardziej dla takich mężczyzn jak my. Conall ponuro warknął widząc szczerą twarz Billy’ego Dunwicha. - Nie powiem ci, czy połyka. Dunwich uśmiechnął się. - Wystarczy, że powiesz, czy jest dobrą dziewczynką... czy bardzo dobrą dziewczynką? *** Sara zakończyła rozmowę przez komórkę. - Zostawiłam Angie wiadomość. Pewnie zadzwoni do ciebie później. - Tylko mi nawymyśla. - Taka jej rola. Moją jest służenie wsparciem. - Zatem moje ty wsparcie, co u diabła powinnam zrobić? - A skąd u diabła mam wiedzieć? - Wiedziałam! Wysyłasz mnie na pustynię, bym tam umarła w samotności. Nigdy nie powinnam słuchać ani ciebie, ani Angeliny. Jak tylko kły zaczęły wyłazić, powinnam była uciekać gdzie pieprz rośnie. W pokoju nagle zapadła cisza i Miki podniosła wzrok. - Co jest? - Co masz na myśli mówiąc, że kły zaczęły wyłazić? Cholera. Musi naprawdę zacząć uważać co mówi i kiedy. Dojście do tego wniosku zajęło jej jedynie dwadzieścia dziewięć lat. Odkaszlnęła nerwowo, wiercąc się niespokojnie na krześle. - Czasem zmieniają mu się oczy i wydłużają kły. Sara nachyliła się bliżej Miki. - Dzieje się tak jak się kochacie, czy kiedy go wkurzysz? Miki ponownie rozejrzała się wokół, napotykając wyczekujące spojrzenia wilczych kobiet. - Uhm... cóż, czasem w obu przypadkach. Miki odchyliła się do tyłu słysząc jednostajny okrzyk „Mi-ki! Mi-ki! Mi-ki! Teraz zupełnie nie wiedziała, co się dzieje. - Ale o co chodzi? Sara energicznie podniosła się ze swego krzesła. - Kochana. Potrafisz podczas seksu doprowadzić faceta do stanu, by wydłużyły mu się kły. To niesamowite! Również Kelly wydawała się być pod wrażeniem. - Już od najmłodszych lat jesteśmy uczeni, by kontrolować ten element, odkąd tak wielu z nas utrzymuje relacje z ludźmi bez ich świadomości, kim naprawdę jesteśmy. Pieprzymy się z nimi, ale się z nimi nie wiążemy. W każdym razie to niezwykle rzadkie zachowanie u kogoś z nas, by tak ‘się odkryć’ w czasie seksu. Nawet jeśli oboje jesteśmy wilkami. - Zatem, jeśli naprawdę udaje ci się sprawić, by tak bardzo stracił kontrolę... - Mindy pokiwała tylko głową nie kończąc zdania. - Do tego mówimy tu o Conallu. On nie traci kontroli, nigdy. W tym momencie kobiety przybiły sobie piątkę. - Czekajcie. Czekajcie. - Sara uciszyła towarzystwo. - Miki, a co z tobą? - A co ma być ? Sara oparła obie dłonie o drewniany blat i uniosła brew. Miki miała wrażenie, że jej przyjaciółka próbuje się na niej odegrać za jej komentarz cztery dni temu. Zołza. - Czy twoja reakcja jest równie entuzjastyczna, co jego? Miki patrzyła na Sarę długą chwilę, po czym schowała twarz w dłoniach. Słyszała głos Kelly oznajmiający: - Panie, chyba mamy tu krzyczącą.

Twarz Miki płonęła tak mocno, że dziewczyna była pewna, że zaraz stanie w ogniu. Nienawidzę was. *** Teraz jest z niej niezły kawałek tyłeczka, ale jak tylko urodzi, ten tyłeczek odejdzie w zapomnienie. Conall zmiażdżył wzrokiem Jake’a. Przez głowę przemknęła mu myśl, czy naprawdę od strony etyczniej byłoby to takie złe, gdyby zabił tego faceta. - Nie dbam o to. - Conall przeniósł swój wzrok na Zacha. To była jego wina. - Gdyby chodziło tylko o ten jej tyłeczek, to wierz mi, że przeleciałbym ją, a potem bym z nią skończył. - Jak którykolwiek wilk mógłby z nią skończyć? - odpowiedział Dunwich. - Ta kobieta zadarła z całą grupą hien, podpalając je. Osobiście, wolałbym mieć ją po swojej stronie. Zach wzruszył ramionami. - Wygląda na to, że ją kochasz. Jeśli faktycznie tak jest, to powiedz jej, że należy do ciebie i że musi się z tym pogodzić. Pokaż jej, kto tu rządzi. Ja tak samo zrobiłem z Sarą. Zach sprawiał wrażenie mniej niż zadowolonego, gdy wszyscy ryknęli śmiechem. Conall nawet spadł z łóżka. *** Miki zerknęła na Patty, która postawiła przed nią szklankę mleka. Zagapiła się na biały płyn, zmieszana, ponieważ wcale o niego nie prosiła. Patty wzruszyła ramionami i odpowiedziała na nie zadane pytanie: - Jeśli masz zamiar je zatrzymać, to chyba powinnaś pić mleko i tak dalej. - Musimy kupić książki. Wiecie... o ciąży i innych takich rzeczach. - zasugerowała Kelly. - A ja piszę się na obecność przy porodzie. - Ja też. - I ja. Miki nie mogła w to uwierzyć. Te kobiety same się zgłosiły, by pomóc jej w porodzie. Zrobiły to, choć nawet ich o to nie poprosiła. Więc tak się sprawy mają, gdy się należy do Sfory. Znowu poczuła, że łzy napływają jej do oczu, które szybko wyschły, gdy kobiety popatrzyły na Sarę. Miki wiedziała, co powie jej przyjaciółka, jeszcze zanim Sara się odezwała. I choć Miki nie była wilkiem, to i tak czuła panikę i strach promieniujący od przyjaciółki. - Chyba sobie do diabła żartujesz! Przykro mi Kendrick, ale jak tylko odejdą ci wody, jesteś zdana na własną rękę. *** - Wiecie co, to czysty absurd. - Conallowi nie podobał się ton Zacha, gdy jego Alfa wyprostował się i ruszył do drzwi. - Powiem jej, że zostaje. Mężczyźni popatrzyli na siebie, a potem podążyli za Zachiem. Idąc za nim Conall niemal widział jak jego przyszłość z Miki prześlizguje mu się przez palce. ***

- A co z moją karierą naukową? Conridge zaoferowała mi posadę na uczelni. Sara nie dała się zwieść. - Po pierwsze, nienawidzisz uczyć i nienawidzisz studentów. A po drugie, Północna Kalifornia szybko się rozwija i ma już kilka szkół wyższych, a nawet uniwersytetów. Ten stan wyrabia już sobie imię w świecie akademickim. Miki pokazała Sarze środkowy palec i reszta kobiet roześmiała się. Gdy jednak Zach, Conall i reszta mężczyzn weszła do kuchni, wszystkie rozmowy ucichły. Zach spojrzał na Sarę. - No co? Sara przymrużyła oczy. - Po prostu zastanawiam się, czego chcecie. - Dlaczego myślisz, że cokolwiek chcemy? To również moja kuchnia. - Mhm-hmm. Zach podszedł do lodówki, z której wyjął kilka piw. Gdy każdy już dostał swoje, ruszył w kierunku drzwi. Otworzył je, po czym się zatrzymał. - Ale jeśli miałbym coś powiedzieć... - Wiedziałam! - Sara zerwała się na nogi. - Po prostu nie potrafisz się nie mieszać, prawda? - Sara, poczekaj. - Miki również wstała. - Chcę usłyszeć co też ‘mózg’ ma niby do powiedzenia. Zach stężał. - Słuchaj, Dzwoneczku, toleruję cię, ponieważ nie mam innego wyboru. Conall jednak, wbrew mojemu lepszemu osądowi, pokochał ten twój socjopatyczny tyłek. Nie wiem dlaczego. Nie rozumiem tego, ale tak się stało. I doszedłem do wniosku, że skoro on cię kocha i Sara - której zawierzam nie tylko swoje życie ale również życie całej Sfory - również cię kocha, to pewnie jest w tobie coś więcej poza tą niewyparzoną buzią i małymi elfimi stopami. Miki zmrużyła oczy krzyżując przed sobą ramiona. Kelly strategicznie stanęła między nimi. - Może na razie ja się tym zaopiekuję. - Odpięła kaburę wiszącą na biodrze Miki i zabrała ją razem z umieszczoną w środku bronią. Conall westchnął. Miał takie wielkie plany dotyczące jego życia razem z Miki. Dom. Dzieci. Pokazy strzeleckie. A teraz jego najlepszy przyjaciel bez pardonu posłał je wszystkie do diabła. Zapomniał jednak o Sarze, która doskoczyła do Zacha tak szybko, że nawet Miki zrobiła krok do tyłu. - To nie było zbyt miłe! - Bo nie zasługuje na miłe traktowanie. Jest ledwo tolerowana. - Masz się od tego odpieprzyć. I to natychmiast! - Mówię tylko, że jeśli go kocha, to powinna do diabła zostać! - To nie twoja sprawa, czy ona go kocha, czy nie, ani też czy zostanie, czy wyjedzie. - Sara, ona już praktycznie należy do Sfory. Stanęła w obronie Conalla i ciebie, a teraz jeszcze nosi dziecko Sfory... W tym momencie Miki weszła mu w słowo. - Nigdy więcej nie mów tak o naszym dziecku. - I jeśli ona go nie chce, na wszystkie świętości, niech zostawi go w spokoju. Conall słyszał dalszy ciąg dyskusji, ale jego wzrok był skupiony jedynie na Miki. Czekał, aż dziewczyna zda sobie sprawę z tego, co przed chwilą powiedziała. Zajęło jej to całe 30 sekund. Wyraźnie widać było moment, w którym to do niej dotarło, gdy spoglądając na niego na jej twarzy pojawił się wyraz czystej paniki. Uśmiechnął się. Radosnym, pewnym siebie uśmiechem Wikinga. Miki nie wyglądała na szczęśliwą. - To nic nie znaczy! - niemal pisnęła. Sara i Zach zaprzestali kłótni, gdy Conall podszedł do Miki.

- Wręcz przeciwnie, Miki skarbie. Wręcz przeciwnie. - Chyba się naćpałeś. Po prostu mi się wymsknęło i nic więcej się za tym nie kryje. Nie zdecydowałam się za cholerę! Stali naprzeciwko siebie, ale tym razem Conall nie schylił się, by odszukać jej spojrzenie. - Po prostu się z tym pogódź. Kocham cię, a ty kochasz mnie i gdzieś tam czeka na nas kołyska, którą musimy kupić. - Nie uda ci się mnie zmusić, Wikingu. - Tak bardzo mnie kochasz, że sama nie wiesz, co masz ze sobą zrobić. - Masz jakieś chore przywidzenia! - Wyjdź za mnie, Miki Kendrick. - Za nic w świecie! - Weźmiemy ślub w maju, albo we wrześniu. Po tym jak dziecko się urodzi, czy jednak przed? - Zabiję jak będziesz spał. - Możesz próbować. - Doprowadzasz mnie do szału i jestem pewna, że to nie jest zdrowe dla tego diabelskiego nasienia, które w sobie noszę! Uśmiechnął się prosto na przekór jej krzykom. - Czy tak powinniśmy mówić o naszym kochanym dziecku? Miki wydała z siebie okrzyk czystej frustracji. W odpowiedzi uśmiech Conalla stał się jeszcze szerszy. - Dość tego! - warknęła Miki. - Zejść mi kurwa z drogi! Wszyscy posłuchali. Patrzyli jak wypada z kuchni, po czym wszyscy spojrzeli na Conalla. Nadal się uśmiechał. Nie potrafił się powstrzymać. Wszystko za sprawą Miki. Zach potrząsnął głową. - Jesteś pewny, że wiesz co... Głos Miki wdarł się nagle do środka przez niedomknięte drzwi drzwi. - Rusz dupę, Wikingu! Conall spojrzał na swego najlepszego przyjaciela. - Kocham tę kobietę. - Wiesz, są leki na takie choroby umysłowe. Miki stała obok łóżka Conalla, gapiąc się na nie i podziwiając jego ogromny rozmiar. Musiało być robione na specjalne zamówienie, żeby jego wielkie stopy nie wystawały za krawędzie. Skrzyżowała ręce na piersi i lekko rozstawiła nogi. Wielkostopy drań. Conall wszedł do pokoju zamykając za sobą drzwi. Podszedł do niej wolnym krokiem, nadal mając na twarzy wikingowy uśmiech. - To czego chcesz, skarbie? Zacisnęła zęby. Już bardziej zadowolony z siebie to nie mógł być. - Masz szczęście, że zabrali mi broń. Objął ją w pasie i nachylił się, szepcząc jej do ucha: - Nie skrzywdziłabyś mnie, prawda? - Musnął jej ucho i rozkoszna fala gorąca rozlała się po jej całym ciele. - Nie wolałabyś raczej kochać się całą noc, aż nie będziemy w stanie chodzić? Gdy wsunął jedną dłoń za majteczki, Miki wyswobodziła się z jego objęć i odeszła na drugi koniec pokoju. Zrobił krok w jej stronę, ale ona wyciągnęła przed siebie rękę i powiedziała - Stój! - Uśmiechnął się do niej. Najcudowniejszym uśmiechem jaki kiedykolwiek widziała. Kochała go i nienawidziła. Nie potrafiła wyobrazić sobie życia bez niego. - Nie rozumiem cię Wikingu. Z czego tak się cieszysz?

- Ponieważ cię kocham, Mik. - Na to oświadczenie, zrobiło jej się przyjemnie ciepło na sercu. - I ponieważ wygrałem. - Teraz zawrzała w niej krew. Miki wydała z siebie niechętny pomruk. - Wcale nie wygrałeś. - Ależ tak. Chciał się w to bawić? Proszę bardzo. Uśmiechnęła się. - Uważasz zatem, że wygrałeś? - Wiem, że tak. Kocham cię. Ty kochasz mnie. I mogę cię zatrzymać. Miki pokiwała głową. - Czy mówiłam ci kiedyś, że FBI ma tablicę z przypiętym do niej moim zdjęciem? Są tam też zdjęcia Amy, Craiga, Kenny Liu i Bena. Wszystkie one tworzą swojego rodzaju piramidę, i moje znajduje się na samym szczycie. Słyszałam, że agenci rzucają w nie rzutkami. - Uśmiech Conalla nieco przybladł. - CIA dzwoni do mnie przynajmniej raz na pół roku z pytaniem, czy nie chciałbym pracować w ich... cytuję teraz... ‘laboratoriach’. Nigdy nie sprecyzowali jakich, ale sam widziałeś, co potrafię stworzyć, więc sam sobie dodaj dwa do dwóch. Do tego mam zakaz wstępu do kilku stanów, tak jakby dożywotni. Przyjmij też do wiadomości, że przez następne czterdzieści, pięćdziesiąt lat będziesz zajęty próbami powstrzymywania mnie przed powiedzeniem czegoś nieuprzejmego albo nieodpowiedniego raz próbowaniem powstrzymywania kogoś przed zabiciem mnie, ponieważ nie udało ci się mnie powstrzymać przed powiedzeniem czegoś nieuprzejmego lub nieodpowiedniego. - Uśmiechnęła się szeroko. - Powiedz mi zatem, skarbie. Co dokładnie wygrałeś? Oczywiście, mógł poszukać sobie miłej, normalnej dziewczyny, albo przynajmniej takiej dziewczyny, która mogła zmienić się w coś innego niż człowiek. Ale nie, musiał zakochać się w Miki Kendrick. Hakerce, naukowcu, wariatce, kobiecie z którą mógł kochać się godzinami. Swojej partnerce. Będzie ona doprowadzała go do szału do końca jego naturalnego życia, jeśli będzie miał szczęście. Uśmiechnęła się do niego i uświadomił sobie, że ona była nie mniejszym Wikingiem, niż on. Nic dziwnego, że mogła przejrzeć jego grę. Dostał dokładnie to, na co zasłużył. Kto by pomyślał, że bogowie tak bardzo mu sprzyjają. - Nieważne. Chodźmy do łóżka. - Ruszył w jej stronę, ale Miki się cofnęła. - Najpierw uzgodnimy podstawowe zasady. Conall wydał z siebie niecierpliwy pomruk. - Takie jak? - Nie robię śniadań. Nie sprzątam. Nie przyłączam się do klubów i stowarzyszeń, które na szyldzie mają słowo mamusia. W jakimś zakresie wiem, jak chcę poprowadzić swoją karierę, co oznacza, że to diabelskie nasienie, które urodzę, będzie pod twoją opieką, zanim ona lub on nie osiągnie godnego wieku szesnastu lat. Do tego czasu będzie gotowe do testu, który umożliwi mu pójście na studia i wtedy wkroczę ja. Na chwilę obecną oczywiście będę się z nim lub nią komunikować, jeśli będzie to konieczne. I nie, ten punkt umowy nie obejmuje karmienia piersią. Tym zajmę się na własną rękę. Wszystko ulegnie zmianie, jeśli okaże się, że ich iloraz inteligencji będzie wynosił więcej niż 140. Wtedy wkraczam na pokład, gdy będą mieli lat pięć. Możemy porozmawiać o małżeństwie po tym jak urodzi się dziecko, ale nie mam zamiaru zmieniać nazwiska i słowo posłuszeństwo nie będzie użyte w czasie ceremonii. - To wszystko? Uśmiechnęła się. I znów ten wielki wikingowy uśmiech. - Jeśli mam zostać, chcę mieć potwierdzone prawo do noszenia broni. Życzę z tym powodzenia, skoro jestem pewna, że wszyscy moim federalni przyjaciele będą walczyć z tym wierzgając i drapiąc pazurami. - Jej uśmiech teraz nieco złagodniał. Był to uśmiech przeznaczony tylko dla niego. - I kocham cię Wikingu. I nie próbuj wykorzystywać tego przeciwko mnie.

Zgadza się. Był zdecydowanie najszczęśliwszym mężczyzną na ziemi. - Teraz skończyłaś? - Tak. - Dobrze. - Conall przystąpił do zdejmowania butów, odrzucając je wkrótce w drugi koniec pokoju. Obserwowała go przez długą chwilę, zanim zdecydowała się zapytać: - Co ty robisz? - Rozbieram się. - Mówiąc to, ściągnął przez głowę koszulkę i zabrał się za rozpinanie dżinsów. - Po co? - Cofnęła się przed nim z uśmiechem, który groził rozprzestrzenieniem się na całą jej piękną twarz. - Bym mógł się do ciebie dobrać na mój niegrzeczny, perwersyjny wikingowy sposób. - Dżinsy też poszły w kąt. - By nikt dzisiaj nie mógł spać przez twoje namiętne krzyki. Conall podszedł do niej i Miki z rozpędu wpadła na nocną szafkę. - Bym mógł sprawić, że osiągniesz orgazm, po orgazmie i kolejnym orgazmie, i jeszcze następnym, i następnym, aż zapomnisz jak się nazywasz. - To masz przed sobą niewąski plan. - Cudownie. Znowu dyszała. Uwielbiał, gdy to robiła. - Mi się podoba. - Stał teraz tuż przed nią. - A teraz moje podstawowe zasady. Miki oderwała spojrzenie od jego krocza, by spojrzeć mu w oczy, znowu skrzyżowała ramiona na piersi. - To znaczy? - Gdy znajdujemy się w tym pokoju, ty masz być naga. Nie obchodzi mnie, czy oboje będziemy mieć po dziewięćdziesiąt lat, ty pozostajesz naga. - Ja nie... - Czy ja sprzeciwiałem się twoim zasadom? Cisza. Zamilkła, ale nie bez głuchego pomruku. - Przestaniesz czepiać się Zacha. Jest Alfą, moim najlepszym przyjacielem i praktycznie bratem. Zatem koniec z mówieniem mu by aportował, chyba że to on zacznie. - Ale to on... Conall zakrył jej usta dłonią. - Ani słowa. - Przewróciła oczami i zaczęła się w niego wpatrywać. - Oczekuję, że zawsze będziesz miała pod ręką dwie pary takich pantofelków, jak te w Seattle. Obcasy mają być nie niższe niż siedem centymetrów. Jedna para ma być czerwona, druga czarna. Będziesz je zakładać tylko tutaj, gdy będziesz naga. Każdego ranka ścielę łóżko, ale czuj się wolna do wtulania się w posłanie, kiedy tylko przyjdzie ci ochota. I nie przywiązuj się za bardzo do swoich ubrań, ponieważ jeśli nie pójdą precz, jak tylko tu wejdziemy, to je z ciebie zerwę. A naprawdę lubię zrywać z ciebie ubranie, ponieważ bardzo lubię, kiedy jesteś naga. Miki odsunęła jego dłoń od swoich ust. - Coś jeszcze Wikingu? - Jeszcze tylko jedno. - Odciągnął jej ręce na boki i przysunął ją do siebie. Pocałował jej szyję, ramiona i brodę. Następnie podniósł ją do góry. Jej nogi automatycznie objęły go w pasie, a ręce oplotły szyję. Wplątała dłonie w jego włosy i wcisnęła się w jego ciało. Popatrzyła mu prosto w oczy i się uśmiechnęła. I był to uśmiech przeznaczony tylko dla niego. - Nieważne, gdzie będziemy, dokąd się udajemy, albo gdzie skończymy. Masz zawsze... ale to zawsze, Miki Kendrick... - przysunął się do niej bliżej - upewnić się, że w zamrażalce są wiśniowe lodowe lizaki. Miki wybuchnęła śmiechem, gdy Conall niósł ją do łóżka.