Shelly Laurenston - Magnus Pack 03 - Here Kitty, Kitty

Shelly Laurenston “Here Kitty, Kitty”

tłumaczenie : dazed&confused

Część 3 z serii Magnus Pack

Prolog Nie widział właściwie ściany dopóki na nią nie wpadł. – Kurcze, Nik jesteś cały? - jego bracia mogli by zachować się na tyle przyzwoicie, aby nie śmiać się z niego, dopóki nie sprawdzą czy nie spowodował jakichś prawdziwych szkód. Potarł swoje czoło – Tak, wszystko w porządku. Lepiej niż w porządku. Z kobietą, taką jak ta która była przed jego oczami... opanował się. Musiał się opanować. Ogarnęło go nagle nieprzeparte pragnienie aby upolować ją jak czerwonego jelenia. Szedł w jej kierunku. Pachniała psem, ale to nie był jej zapach. Nie, ku jego ogromnemu rozczarowaniu, zdał sobie sprawę, że ona jest w pełni człowiekiem. Był pewny, że ona musi być kotem, ze sposobem w jaki się poruszała i wszystkim innym. Lampartem albo panterą. Czymś innym niż kolejną nudną, ludzką samicą. Odchyliła się na swoim krześle, z martini w ręce. Skrzyżowała nogi i jego dwaj bracia zajęczeli. – Ooo kurcze. Kim ona jest?? Jego brat Bannik zakrztusił się. - Jest moja braciszku. Nik zignorował ich pozwalając się kłócić, a sam skupił się na rozmowie tej kobiety z jej bardzo małą koleżanką. – Super. Chcesz przejść przez życie samotna i zgorzkniała. Nie krępuj się. – Uwierz mi. Pieprzenie Wikinga nie zmieni samotnego i zgorzkniałego życia ani trochę. – Obojętnie. - Komunikat odprawy przepłynął przez terminal i kobieta podniosła głowę aby posłuchać. – Chodź bezczelna dziewucho. Wsadźmy twój tyłek do samolotu. Kobieta wypiła swojego drinka i ostrożnie odstawiła kieliszek na stół. Nik podszedł do niej za blisko. Wstając odsunęła krzesło, wpadając z trzaskiem wprost na niego. Jej włosy prześliznęły się przez rękę którą trzymał jedno z uszek swojej torby. Momentalnie zobaczył jak te same włosy ciągną się po jego ciele, kiedy ona zsuwałaby swoją głowę pomiędzy jego nogi. Nik potrząsnął głową – co do diabła...normalnie posiadał więcej kontroli nad samym sobą niż teraz. Ale jej zapach...cholera, jej zapach prześliznął się wokół jego gardła, pieszcząc jego policzek. Tak pieszczotliwy jak dotyk kochanki, skutecznie pozbawiając go oddechu. Przełknął, patrząc na czubek jej głowy. – Przepraszam, kochanie. W końcu na niego popatrzyła. Usłyszał jak ostro nabrała powietrza i jak jej serce przyspieszyło. Mógł wyczuć zmianę w temperaturze jej ciała. Ciepło które w falach promieniowało od niej. Zabawne było to …

że to samo działo się z nim. Kiedy poczuł jej zapach, nie myślał, że będzie taka piękna. Co za śliczna twarz. Cholera, ale nikt nie ma prawa być tak ładniutkim. I te najpiękniejsze, brązowe oczy, jakie widział u kobiety. Ciemne, ciemno brązowe. Intensywne, jak gorzka czekolada. I długie, ciemne, brązowe włosy. Powodowały, że jej oczy stawały się jeszcze bardziej druzgocące. Jej jasno brązowa skóra, prawie błyszcząca, i w dodatku była właścicielką najsłodszego, małego noska. Wypuściła drżący oddech. – Dobrze się czujesz, kochana?? – Uh... Czekał aż powie coś więcej, ale okazała się troszeczkę tępa. Podobnie jak jego wujek Billy, którego młodsza siostra zdzieliła w głowę cegłą. Jej przyjaciółka, którą z ledwością zauważył, zarzuciła torbę na ramię. – Przepraszam za to. Musimy iść na samolot. – Nie ma problemu. - Nik uśmiechnął się do pięknej buzi. - Możecie się na mnie rzucać w każdej chwili. Przynajmniej Ona mogła. Jej mała koleżanka nic go nie obchodzi. Chociaż jego bracia, jak zwykle od razu zainteresowani wszystkim co posiada cipkę, wpatrywali się w niską kobietę jakby była Happy Meal. – Hej, Ang. Musimy iść. - jej drobna przyjaciółka złapała ją za ramię i pociągnęła. A potem jeszcze szarpnęła. Kobieta zamrugała, rozglądając się dookoła. – Uh..., no tak. Tak. Lepiej się zbierajmy. Uśmiechnęła się do niego delikatnie. - Przepraszam. – Nic się nie stało – chciał powiedzieć coś innego, ale tak naprawdę, co on do cholery mógłby robi z człowiekiem. Pieprzyć ją do końca świata? Nie! Dla niego ludzie byli zakazani. Jak psy, za bardzo się przywiązują do człowieka. Jego gatunek szczęśliwie żył sam. Nie chciał ani nie potrzebował jakiejś kobiety, która spędzałaby każdą noc owinięta wokół niego jak anakonda, w łóżku które mogłoby śmiało pomieścić ich dwoje śpiących osobno. Więc zamiast zginać ją w tej chwili nad stolikiem, zrywać z niej majtki i pieprzyć ją … Nik odszedł. – To było zabawne. - jego młodszy brat Aleksiej, zaśmiał się. – Zamknij się! – Byłem w 100% pewny, że ją tam dorwiesz, starszy bracie. – Powiedziałem wam, żebyście się do diabła zamknęli. - Telefon Nika zadzwonił. Odczepił go od paska i otworzył. - Tu Nik. – Panie Vorislav, tu Annie. Pański ojciec prosi aby wrócił Pan do domu. Nik zatrzymał się, nie chcąc stracić, słabego już zasięgu w terminalu. – Co? Dlaczego? – Potrzebuje Pana udziału w sprawie z ostatniej chwili. Nie podał mi żadnych szczegółów. – Taaa, co w takim wypadku ze sprawą Kingsley Park. – Poprosił, aby Pańscy bracia zajęli się negocjacjami. Nik popatrzył na swoich krewnych, nie miał żadnych wątpliwości, że osobno mogli pośredniczyć w transakcji ze starym wilkiem, z którym mieli się spotkać. Ale razem?? Razem, ta dwójka, mogła się stać największymi idiotami na ziemi. Zostawić ich samych aby to załatwili, mogło się okazać wielką katastrofą.

– Panie Vorislav? Potrzebuję pańskiej odpowiedzi. Jak zawsze, jego ojciec nie zostawił mu wielkiego wyboru. – Przekaż mu, że będę w domu za kilka godzin. – Dobrze, proszę Pana. Annie rozłączyła się, a Nik odwrócił się do swoich braci. – Muszę wracać z powrotem. – Co jest? – Jakiś interes tatusia z ostatniej chwili. Chce aby wasza dwójka załatwiła sprawę tutaj. Jego bracia nonszalancko wzruszyli ramionami. Nie była to reakcja jakiej oczekiwał. – Mamy tylko czasową przepustkę na tym terytorium, więc tego nie spaprajcie. – Co to do diabła ma znaczyć? – To znaczy, trzymajcie swoje przeklęte fiuty w swoich spodniach i skupcie się na interesach. Teraz idźcie. Ominęli go i skierowali się w stronę wyjścia. – Hej, wy!! - Bracia spojrzeli w jego stronę. - Trzymajcie się z dala od kłopotów. Wyszczerzyli się do niego, następnie do siebie. Patrzył za nimi z bardzo złym przeczuciem w dole brzucha. Wzdychając, skierował się do miejsca, gdzie zostawili jeta. Przechodząc przez terminal liczył, że zobaczy jeszcze raz tą gorącą laskę. Zamiast tego zobaczył „je”, idące korytarzem. Ale nawet jeżeliby ich nie zobaczył, wyczułby je. Wszędzie rozpoznałby ich zapach. Znał kilka z nich na przestrzeni lat. Chociaż było ich zaledwie około piętnastu, pokazały mu aby trzymał się z daleka, kiedy go mijały. Za wyjątkiem kobiety idącej na przodzie. Próbowała onieśmielić go spojrzeniem. Znał ją. Znał tą ładną buźkę. Dianne Leucrotta. Przywódczyni Klanu Leucrotta. Kiwnęła do niego i dalej szła w dół korytarza. Nik potrząsnął głową. Te hieny były na misji. Mógł to zobaczyć w ich świdrujących, małych oczkach. Na szczęście, hieny były na tyle mądre aby nie zadzierać z jego gatunkiem. Ponieważ jedyne co chciał teraz zrobić, to skierować się do domu i myśleć o parze długich, brązowych nóg, zamiast zabijać kogoś - nawet hieny – w tak piękny teksański dzień. Chociaż, zastanawiał się, kto do cholery był na tyle głupi aby je wkurzyć.

Rozdział I Sześć dni później... – Rozumiem teraz dlaczego oni są na Liście – Uh... Czy klaun z rodeo dalej się czai? - Angelina zacisnęła pasek przy swoich butach od Chanel, próbując jednocześnie nie upaść na tyłek. Nie było to łatwe, przynajmniej miała nadzieję, że jej się to uda. – Sądzę, że dalej nie może uwierzyć że go olałam. – Myślę, że muszę się, w tym wypadku, z nim zgodzić. – Sara, szczerze, co to jest za rzecz z Tobą i z kowbojami? – Oni są gorący, koleś!?! :D.

– A ty biedna, utknęłaś z małym, słabym Zachiem. - Angie podniosła się, wygładzając swoją jedwabną spódnicę, po raz kolejny elegancka i opanowana – przynajmniej takie stwarzała wrażenie. Wrażenie które osiągnęła ciężką pracą. – Nie powiedziałam, że Zach jest rozczarowujący czy coś...gdybym tylko mogła wcisnąć mu na głowę Stetsona, byłabym bardzo szczęśliwą suczką. – Już teraz jesteś szczęśliwa. Jeszcze więcej szczęścia, a będziesz w stanie permanentnego orgazmu... co doprowadzi mnie do ostateczności. – Wszystko doprowadza Cię do ostateczności. – To prawda. - Pochylając się, wzięła swoją torbę zza lady. Szybciutko zastanowiła się czy wziąć porządny, drewniany baseball, który leżał zaraz obok jej portfela od Louis Vuitton. Była właścicielką „Młota na dziwki” od czasu kiedy zabrała go kolesiowi, który próbował użyć go na niej. Uśmiechnęła się na to wspomnienie. Nigdy nie lekceważ nastolatki w ciuchach od Candies. Zrezygnowała ze swojej zaufanej broni, na rzecz swojego słodkiego, malutkiego Glocka 9mm, wsuniętego do jej torebki. Był to prezent urodzinowy, który otrzymała trzy miesiące temu od Sary i Miki. Wstała i kiwnęła do swoich dwóch sprzedawczyń. Zamkną jej sklep i zajmą się wszystkim, kiedy jej nie będzie. Normalnie została by do końca dnia, ale musiała się spakować. A było to raczej dramatyczne i intensywne zajęcie dla niej. Ponownie podłączyła słuchawki do swojego telefonu. – Miałaś jakieś wiadomości od Miki? – Nie od czasu kiedy zatrzymała się aby zatankować. Nie wiem co się dzieje, ale jak z nią rozmawiałam, to była niebezpiecznie spokojna. Niezbyt dobry znak. Angie wzdrygnęła się – O boże, to nie może być nic dobrego. – Co ty, kurwa, nie powiesz. Nie. Nie to na pewno nie było nic dobrego. Jednak Sara wcale nie była lepsza. Kiedy ona zaczynała milczeć – wszechświat musiał to zauważyć. – A co z Conallem? Wyzdrowiał? – W porządku. Ale sądzę, że to on jest tym, który ją wkurwił. – Pewnie tak. Ale wcale nie jest to zaskakujące. Mówimy o Miki. Sądzisz, że powiedziała mu, że go kocha? - Angie skierowała się do wyjścia, a jej kosmicznie droga torebka kołysała się swobodnie w ręce. – Żartujesz sobie? Będzie musiał sobie na to zapracować. Angie zatrzymała się i spojrzała na dwóch mężczyzn, którzy przychodzili do jej sklepu co dziennie, od przeszło tygodnia. Pamiętała ich z lotniska, kiedy podrzuciła Miki na samolot. Byli diablo cudni, ale jej bardziej podobał się ten trzeci. Szkoda, ale wyglądało, że nie ma go z nimi. Jeden z nich oglądał apaszki, udając że wcale się na nią nie gapi. Uśmiechnęła się, starając się zachować kamienną twarz. – Ta cyrankowa apaszka wyglądałaby świetnie na tobie.

Ten, który trzymał apaszkę w swojej wielkiej łapie, popatrzył najpierw na apaszkę potem z powrotem na nią. Zmarszczył czoło. Zaśmiała się, przechodząc dalej. Ale głupki. Popchnęła drzwi i wyszła. – Mój samolot przylatuje jutro o 14.00. Lot 960. – Nie martw się. Mam wszystkie dane. Wyjedziemy po ciebie na lotnisko. - Sara westchnęła – Aha. Słuchaj, zanim się spotkamy, chcę żebyś na siebie uważała. Oni namierzyli Miki, ale nie wiem czy ciebie też chcą dopaść czy nie. – Proszę, nie zaczynaj. Znowu. Jestem na terytorium sfory i Marrec zawiezie mnie na lotnisko. Wszystko będzie dobrze. - Skierowała się w stronę swojego Mercedesa. – Angelina, nie ignoruj... – Pa, Sara...Zadzwoń kiedy Miki dotrze. - Rozłączyła się. Jej przyjaciółka stawała się niezłą wilczycą kiedy jej przyjaciołom coś groziło. Zdalnie otworzyła drzwi samochodu i stanęła, włoski na jej karku stanęły dęba. Obróciła się na pięcie i stanęła twarzą w twarz z jakąś kobietą. Hmm...przynajmniej myślała, że to jest kobieta. Kobieta, którą widziała raz czy dwa, w czasie kolacji na mieście. Angie nie podobało się wtedy jak kobieta się na nią gapiła. I, kurwa, jak nic, nie podobało jej się to teraz. Cokolwiek. Wszystko co w tej chwili ja obchodziło to to, że kobieta nie była ze Sfory. Za mała i banalnie ubrana, żeby być z Dumy. A na pewno nie była w pełni człowiekiem. Czasami chciała być jak Miki, z jej mega szybkim umysłem. Ona mogłaby przeanalizować wszystko w kilka sekund i mieć odpowiednie rozwiązanie. Albo jak Sara. Z jej spokojnym, kontrolowanym zachowaniem – tak długo jak długo nie była w to zamieszana tequila. Angie taka nie była, i psycholog faktycznie przeanalizował jej bójki. Ponieważ nigdy nie reagowała tak jak inni...nigdy! Trzasnęła swoją ciężką torebką w głowę kobiety naprzeciwko. Piszcząc ze zdziwienia, laska popełniła błąd. Nigdy nie spodziewali się, że Angie nadciąga. Zawsze popełniając ten sam błąd. I żeby to potwierdzić, Angie walnęła ja jeszcze raz. Sprzączka torebki rozcięła kobiecie twarz. Krew tryskając na jej ramię zrujnowała jej torebkę . Kobieta upadła, a Angie walnęła ją w tchawicę, jeszcze bardziej dociskając do podłoża. Sapiąc, kobieta walczyła, aby zepchnąć jej nogę, ale Angie zacisnęła zęby i pchnęła jeszczemocniej. Coś, jakiś ruch albo dźwięk, odwróciło jej uwagę od ofiary, którą miała pod butem. Spojrzała w lewo. Dwóch facetów, tych ze sklepu, kierowało się w jej stronę. Pomyślała, że chcą pomóc jej albo kobiecie, której tchawicę właśnie szczęśliwie miażdżyła. Usłyszała jakiś inny dźwięk, odwróciła się żeby zobaczyć jak jakieś zwierzęta, na pewno nie lwy, ale też nie były to psy, wyskakiwały na pełnym gazie zza drzew naprzeciwko parkingu. Odwracając się aby ostrzec tych facetów, sięgnęła po swojego Glocka. Zobaczyła jak ich ciało się zmienia, futro wyrasta i pojawiają się kły, a oni startują w jej stronę. A jej ostatnia myśl, nim wszystko stało się czarne – Oni są tygrysami?

*** Nikolai Vorislav odwrócił się na plecy, pozwalając aby poranne słońce ogrzało jego brzuch, kiedy on cicho czekał w wysokiej trawie. Czekał, aż jego śniadanie podejdzie do jednego ze stawów jakie miał na swojej posesji. I jak zawsze, śniadanie się pokazało. Powoli odwrócił się, obserwując czy zauważyło go. Nie zauważyło! Zamiast tego, piło prosto ze stawu, kompletnie nieświadome jego obecności. Poczekał jeszcze chwilę... i cicho zaatakował. Jeleń próbował uciec, ale on miał już łapy na jego zadzie, a następnie pod sobą nim jeleń zdążył przebiec 10 metrów. Chwycił kark i zagryzł, aż przestał się rzucać. Z wesołym westchnięciem usadowił się do gorącego posiłku. Kiedy skończył, poszedł popływać w jeziorku, pozwalając żeby woda przepływała przez jego futro, zmywając całą krew. Popatrzył w słońce. Robiło się już późno. Musiał iść, odbyć konferencję telefoniczną, chociaż wolałby zostać na zewnątrz, przez resztę dnia, bawiąc się. Ale wtedy ojciec zażądałby jego głowy. W tym momencie z ledwością tolerował starego drania. Kochał go, ale go nie rozumiał. I szczerze mówiąc, nie chciał rozumieć. Ale musiał zostawić ojca samemu sobie. Szczególnie teraz, kiedy ten pomału przekazywał mu swoją firmę. Poza tym, mamusia zdjęłaby z niego skalp, gdyby rozpoczął jakieś niepotrzebne gówno. Więc poświęcając się dla niedzielnej wideokonferencji, skierował się w stronę domu. Przeszedł cicho przez podwórko, spoglądając na basen. Zwalczył pragnienie aby skoczyć na główkę i zostać w nim przez następne cztery godziny. Zamiast tego potruchtał przez patio, zatrzymując się przed wejściem do domu. Powąchał powietrze i zajęczał. Jego bracia byli w pobliżu. Dlaczego? Zostawił ich w Teksasie ze szczegółowymi instrukcjami, aby nie wracali, nim nie będą mieli podpisanych papierów kupna własności od tego starego wilka, Marreca. Aby mogli wybudować ten głupi park rozrywki, który ich ojciec sobie wymarzył. Powinien wiedzieć lepiej. Próba kupna od wilka jego terytorium to niełatwa rzecz, cholera – prawie niemożliwa. Ale ta transakcja była jego dzieckiem! To on zwrócił uwagę taty na tą nieruchomość. To, co on myślał na ten temat, Nik mógł się tylko domyślać. Nie chciał wchodzić, przez tylne drzwi, do kuchni. Wiedział, że najprawdopodobniej tam ich znajdzie, zżerających jego jedzenie i wykończających jego słodką herbatę. Nie. To nie był dobry pomysł, patrzeć na tą dwójkę bez dawki porannej kawy...we wszystkich, dobrze pojętym interesie będzie, jeżeli każe im trochę poczekać. Więc obszedł dom dookoła, wziął mały rozbieg i wskoczył na balkon na drugim piętrze. Z łatwością przeskoczył balustradę, lądując na marmurowej posadzce. Szturchnięciem psyka otworzył przeszklone drzwi i wszedł do holu. Potrzebował prysznica, a także kawy, przed tym nim zadzwoni. Będąc skupionym na dostaniu swojej dawki kawy, zajęło mu dobre 30 sekund , nim wyłapał dziwny zapach w swoim domu. Zwolnił, ale posuwał się dalej, starając się zlokalizować właściciela tego zapachu. Może jego siostra przyprowadziła jedną ze swoich przyjaciółek. Kimkolwiek była, musiał się z nią spotkać!

Ktokolwiek, kto pachniał tak cholernie dobrze był osobą która koniecznie trzeba poznać. A ten zapach był mu znajomy, to musiał być ktoś kogo już spotkał. Tak intensywny, że aż zaczął mruczeć. Łał... nie robił tego od dawna. Było to super uczucie. Przeszedł obok jednego z nieużywanych pokojów i stanął jak wryty, jego ogon drgał wyczekująco. Cofnął się kilka kroków i odwrócił łeb. To była Ona! Smakowita dupeczka z lotniska. Prześliznął się spojrzeniem po jej ciele. Siedziała na łóżku, z prześcieradłem owiniętym pod ramionami, był pewny że brała udział w jakiejś walce. Ktoś ją obandażował, nie wyglądała źle. Miała kilka siniaków. Parę zadrapań. Wielkiego guza na czole. Ale nic zagrażającego życiu. Mimo to....dlaczego, do diabła, była w jego domu? Gapiła się na niego. Oddychała płytko i Nik, zdał sobie nagle sprawę, że w dalszym ciągu był tygrysem. Nic dziwnego, że wygląda na wystraszoną na śmierć. Zmienił się, pamiętając aby nie poruszać się zbyt szybko i nie wystraszyć jej jeszcze bardziej. Oparł się o drzwi, krzyżując ramiona. – Ooo. Witam Skarbie. – O, cholera... - powiedziała miękko. Uśmiechnął się szeroko. Taka ładniutka. Nie. Ładna nie było dla niej odpowiednie. Piękna. Śliczna. Zdumiewająca. Nawet te określenia były słabe. – Ja...ja... - potrząsnęła głową....i wtedy wpadła w panikę. Ześliznęła się z łóżka, potykając się o własne nogi. Wciąż owinięta prześcieradłem, ale zaplątała sięw nie, więc zaczęło ono osuwać się na podłogę. Nik ruszył szybko, idąc przez pokój i łapiąc ja w tali nim upadła na podłogę. Zajęczała z bólu, więc trzymał ją delikatnie, powoli klękając, jej plecy przyciskał do swojej klatki piersiowej. Była tak słaba, że nie mogła stać o własnych siłach. – Oddychaj Skarbie. Oddychaj. Musiał mocno walczyć aby zachować samokontrolę. Nie było to łatwe, kiedy prześcieradło, którego używała jak tarczy, zasłaniało tylko przód jej ciała. Jej gołe plecy opierały się o niego i nim ją podtrzymał, zauważył najseksowniejszy, cholerny tatuaż, na środku jej pleców. Nie miał szans przyjrzeć się dobrze, ale wiedza, że ona ma tatuaż, postawiła go ostro na krawędzi. – Zaraz zwymiotuję. Yyyyy... to od razu zabiło jego libido. – Chodź kochanie. Zaprowadzimy cię do łazienki. Każda sypialnia w domu miała osobną łazienkę, za co nigdy nie był bardziej wdzięczny. Wstał, szybko zabierając ze sobą kobietę. Trzymał ją jedną ręką, kiedy podnosił klapę toalety. Uklęknął ponownie razem z nią, upewniając się, że jej głowa jest nad toaletą. – Wszystko będzie w porządku Skarbie. Uspokój się. Jęcząc , złapała boki toalety i pochyliła się do przodu. Miał już zamiar sięgnąć i zebrać jej włosy, kiedy jej głowa zamachnęła się do tyłu, trzaskając go w nos. Jego bracia wybili mu nos lata temu, ale ta dziwka, dosłownie, go złamała. Słyszał jak kość

strzeliła. – Kurwa!!! Puszczając ją, upadł do tyłu. Spojrzał, akurat aby zobaczyć jak gładko podnosi się na nogi, a prześcieradło ześlizguje się po tym słodkim, słodkim ciele, zostawiając ją nagą i tak kurewsko piękną...uhhh. Z chłodem w oczach, jakiego nie widział u żadnego człowieka, chyba że urodził się jako kot, odwróciła się i oderwała górę toalety. - Zaczekaj...- było ostatnią rzeczą jaką powiedział, zanim spuściła na jego głowę ciężką porcelanę. *** Angie wzdrygnęła się. Nigdy nie chciała skrzywdzić nikogo tak ładnego, ale to nie tak, że zostawił jej jakiś wybór. Cholera! Od kiedy tygrysy zostały zamieszane w ten mały dramat? Owinęła się prześcieradłem i wybiegła z łazienki do sąsiedniej sypialni. Nie zauważyła, żadnej ze swoich rzeczy, ale to nie było wcale zaskakujące. Nie spodziewała się, że zostawią jej załadowanego Glocka. Wybiegła do holu, kierując się w przeciwnym kierunku, niż ten w którym kierował się tygrys. Uszła tylko kilka metrów, kiedy pośliznęła się zatrzymując. Dwa inne tygrysy siedziały cicho na końcu korytarza, blisko schodów. Patrzyli na nią, a była pewna że zobaczyła zaskoczenie na ich kocich mordach. Wiedziała, że jeżeli może zauważyć zaskoczenie, to na pewno chociaż w połowie byli ludźmi. Kurwa, wolała raczej radzić sobie z prawdziwymi tygrysami. Nie byłoby żadnych utajonych motywów, poza kolacją. – Cholera! - odwróciła się i pobiegła w drugą stronę. Hol był długi i miał dwa wyjścia. Kurcze, to nie był żaden zwykły dom. To była rezydencja! Bardzo ładna rezydencja! Szkoda, że nie miała czasu, żeby się tym nacieszyć. Pośliznęła się i zatrzymała u szczytu schodów. Dwie kobiety, rozmawiając cicho, siedziały na dolnym stopniu. Popatrzyły na nią, ich oczy zabłyszczały w łagodnym świetle. Nie. One też nie były całkowicie ludźmi. – Kurwa! Szarpnęła się w drugą stronę, ale zobaczyła jak tygrysy pędzą w jej stronę. Wbiegła do pierwszego pokoju jaki znalazła, zatrzaskując drzwi za sobą. Brak zamka. Cholera. Angie desperacko rozglądała się po pokoju. Musi być, gdzieś tu jakaś broń.

*** – O mój boże, Nik! Co ta podła jędza ci zrobiła? Nik zmusił się do otworzenia oczu, aby zobaczyć swoją siostrę i kuzynkę, klęczące przy nim. – Pomóżcie mi się podnieść. Każda złapała go za rękę, stawiając go na nogi. Nie mógł ich puścić . Nadal za bardzo się trząsł. – Może powinnyśmy zadzwonić po lekarza? - Reena, jego kuzynka, zapytała kiedy próbowała ręcznikiem zetrzeć krew z jego twarzy i oczu. – Nie, nic mi nie będzie. - cofnął się, powoli wychodząc do sypialni. Spojrzał na swoich braci stojących w drzwiach. - Zmieńcie się! Teraz!

Tygrysy spojrzały na siebie. Przez minutę Nik myślał, że będzie ich musiał gonić, ale oni wiedzieli zbyt dobrze jakby to się skończyło. Wiedzieli, że wytropił by ich i skopał ich pieprzone tyłki. Zmienili się w ludzi i spojrzeli na niego jak owce. Gapił się na nich – Dlaczego tam jest... - zatrzymał się. Złapał z dwóch stron za nos i nastawił go. Zamknął oczy z bólu. Kiedy je otworzył, jego dwaj bracia próbowali właśnie wymknąć się z pokoju. – Nie zmuszajcie mnie żebym do was podszedł. Zatrzymali się i zawrócili. – Gdzie ona jest? - zawarczał. Jeżeli byłby w pełni człowiekiem, ta chora baba zabiłaby go. Na szczęście jego rodzaj miał twardą głowę. – W twojej sypialni. – Świetnie. - tego jeszcze potrzebował. Jakaś wariatka, która rozwala mu sypialnię. Ominął swoich braci i poszedł w dół holu. Właśnie dotarł do drzwi swojego pokoju, kiedy jego siostra Kisa powiedziała – Czy tam nie trzymasz shotguna dziadka? Spojrzał na drzwi swojej sypialni, i padł na podłogę kiedy drewno eksplodowało. Pojawiła się dziura wielkości piłki do kosza. Kim jest ta walnięta jędza?

*** Angie przeładowała broń i wycelowała ponownie. Jej stopy ustawione pewnie, oczy skupione na dziurze, którą przed chwilą zrobiła. Musiała dostać się do samochodu. Albo telefonu. Najlepiej obydwu tych rzeczy naraz. Było źle. Bardzo, bardzo źle. Nawet nie wiedziała, że są zmienne tygrysy. Co robiły tygrysy? O, Chryste, czy to nie były jakieś ludojady czy coś? A co z tym całym gównem Sfora – Duma? Czy były w to zaangażowane wszystkie koty czy tylko Pumy? Kurwa! Gdzie do diabła jest Miki, kiedy jej potrzebuję? Angie zdała sobie sprawę, jak cicho nagle się zrobiło. Naprawdę cicho. Starała się usłyszeć cokolwiek, robiąc kilka małych kroczków naprzód. Zatrzymała się nagle, zamykając oczy. Nie wiedziała jak długo stał za nią, ale wiedziała że stoi tam teraz. Mogła go wyczuć. Przytrzymała broń i zamachnęła się aby uderzyć go kolbą. Ale był szybki i silny. Złapał ja w tali, przyciskając do swojego nagiego ciała jedną ręką, a drugą wyrywając broń z jej ręki. Mierzyli się wzrokiem, kiedy wyrzucił Shotguna przez otwarte okno, przez które pewnie dostał się do środka. Mogła poczuć jego twarde mięśnie dociskające się do jej piersi. Jej noga przesunęła się po jednym, z jego cholernie twardych ud. O cholera, jaki on boski. Spiorunował ją wzrokiem – Wystawię ci rachunek za rozwalone drzwi. A potem upuścił ją na podłogę.

Rozdział II – Ty chamski skurwysynie! – To ty próbowałaś mnie zabić, w moim własnym domu, a to ja jestem chamski? – Porwałeś mnie! – Kobieto, nic takiego nie zrobiłem. - mówiąc to spojrzał na swoich braci, gapiących się przez jego biedne, zmaltretowane drzwi. W ich oczach zobaczył prawdę. Boże, naprawdę ją porwali. Pieprzeni idioci! – Więc jak wytłumaczysz sprowadzenie mnie tutaj, Buraku? Spojrzał ponownie, na piękność siedzącą na podłodze. Cholera, ależ była ładniutka. Szkoda, że była taką pretensjonalną suką. – Wydaje się, że zaszło tu jakieś nieporozumienie... – Sądzisz, jasnowidzu? Zamknął oczy i policzył to dziesięciu. Musiał zachować spokój. Ale ta baba, naprawdę, szarpała za ogon jego wewnętrznego tygrysa. Kiedy otworzył oczy aby jej spokojnie odpowiedzieć, właśnie skakała w stronę otwartego okna. Z rykiem, który wstrząsnął całym domem, skoczył za nią. Złapał ja w tali, zanim nawet sięgnęła balkonu. To było to czego potrzebował. Żeby ta zwariowana jędza złamała nogę, skacząc z okna na drugim piętrze. – Ty bękarcieskurwysyniepierdolonydupkuskurwielu! Wywlekł, kopiącą, wrzeszcząca babę ze swojej sypialni, ciągnąc ją do pokoju który należał do jego starej cioci – Abby. Zwariowanej tygrysicy, która wierzyła, że wszyscy knują spisek aby ukraść jej drogocenną biżuterię. Więc kiedy zamieszkała z nim w ostatnich latach swojego życia, nalegała na zamontowanie szafy z porządnym zamkiem. Od momentu kiedy jego zwariowana krewna zmarła, Nik zamknął szafę. Zaraz potem, jak wrzucił tyłek zwariowanej jędzy do środka. Kopała i darła się jeszcze głośniej, ale zignorował ją zatrzaskując kłódkę. Musiał dowiedzieć się, co jego bracia wymyślili, a w dalszym ciągu nie dostał swojej, dziennej dawki kawy. W tym momencie nie był szczęśliwym człowiekiem.

*** Angie kopnęła w drzwi jeszcze raz, ale wiedziała już, że wyszedł z pokoju. Poczuła, że wyszedł, mimo tego, że zrobił to bardzo cicho. – Pieprzony hipokryta. - Nikt od dawna tak jej nie zdenerwował. Od czasu kiedy sędzia zarządził, że ma zgłosić się na terapię kontroli nad gniewem. Jeden malutki incydent z baseballem i czyimiś kolanami w roli głównej, a z niej od razu zrobiono wariatkę. Typowo.

Obmacała wszystko w koło i znalazła światło. Włączając je, krzyknęła w zaskoczeniu, odskakując jak najdalej zdołała. Gapił się na nią wypchany wilk. Wolała nie wiedzieć, czy był taki jak Sara, ponieważ zmienni umierając nie mogli zamienić się z powrotem w człowieka. Powstrzymała szloch całkowitej furii. Chciała do domu. Teraz! Szybko wciągając dżinsy, Nik wszedł do kuchni. Kubek świeżej, gorącej kawy znalazł drogę do jego rąk, a jego tyłek klapnął na jedno z kuchennych krzeseł. – Wypij to, Nik. - Renna zarządziła, nalewając kawę także dla siebie. - Zanim powiesz, albo zrobisz coś, czego wszyscy będziemy żałować, wypij swoją, cholerną kawę. Z niskim pomrukiem, wziął łyka. Świeżo palona. Jego kuzynka i siostra znały go dobrze. Miał w szafce lurowatą kawę. Ale ją trzymał dla znajomych. On preferował kawę czarną jak smoła i tak mocną, że usuwa starą farbę. – Lepiej już? – zapytała Kisa, w momencie kiedy podawała melona swojemu bliźniakowi –Alekseiowi. Wziął go i zrobił kolejny krok w stronę wyjścia. Tak samo jak Bannik. Idioci. – Nawet nie myślcie o wyjściu – wziął kolejny łyk kawy. Głowa go bolała. Ludzie, ta kobieta z toalety mogła zrobić śmiertelną broń. Poczuł się na tyle spokojny, żeby nie krzyczeć. – Dlaczego ta kobieta jest w moim domu? Bannik i Aleksei spojrzeli po sobie. Osobno byli jednymi z najbystrzejszych ludzi jakich znał. Drapieżniki ze złotymi sercami. Ale razem... Boże, mogli być naprawdę głupi. – To ta dziewczyna z lotniska – podsunął Alek. Jakby to było wystarczające wyjaśnienie. Reena usiadła naprzeciwko Nika – Jaka dziewczyna z lotniska? Ban uśmiechnął się. – Nasz starszy braciszek wpadł na tą biedną dziewczynę na lotnisku, tylko dlatego, że uważał że jest słodka. – Nie wpadłem na nią – spojrzał na kuzynkę, która była dla niego jak siostra. Jej matka, z nikomu nieznanych przyczyn, unikała córki, od kiedy ta miała ledwo siedem lat. Przestała o nią dbać, karmić ją i wszystko inne. Reena przeszła na ich terytorium i jego matka ją przyjęła, wychowując ją, jak własne dziecko. – To był wypadek! Reena uniosła brew. – Jestem pewna. Jesteś znany ze swojej nieporadności. – Zamknij się! – W każdym razie, pojechaliśmy do tego miasta, które tato tak chce i ona tam była. Chodziła pomiędzy tymi wszystkimi wilkami, tak jakby tam rządziła. W pełni człowiek! – Ale to dalej nie wyjaśnia jak znalazła się w moim cholernym domu.

– Właśnie do tego zmierzam – Ban podrapał się po bliźnie na brzuchu. Była to cena jaką musiał zapłacić za posiadanie córki. Tygrysice są brutalnymi kochankami. Ban kochał swoją córkę, i Nik bał się o faceta który wkroczy kiedyś w jej dorosłe życie. – Widzisz, ona ma takimały sklepik ze świetnymi rzeczami. Ja i Alek odwiedzaliśmy go … no wiesz... coś jakby codziennie. W każdym razie, ostatnim razem jak tam byliśmy, ona wyszła wcześniej i kiedy my wyszliśmy na zewnątrz, wyczuliśmy hienę. Co wydało się dziwne, skoro jest to terytorium wilków. Głowa Nika opadła do tyłu, westchnął. – Jestem tym już znudzony. Ban nie zaczął mówić konkretniej, ale za to szybciej. – Więc, poszliśmy na parking, zobaczyć czy z nią wszystko okej, a tam ona stoi, mając pod butem tą hienę i miażdżąc jej pieprzoną tchawicę. Zostawilibyśmy to jej, ale cały Klan hien wyszedł zza drzew, i mieli jakby liczebną przewagę nad nią w tym momencie. Więc razem z Alekiem wkroczyliśmy do akcji. Poobijała się trochę, ale to była tak jakby nasza wina. Kiedy przeskakiwaliśmy aby dostać się do hien, uderzyliśmy w nią. – Ale to dalej nie wyjaśnia dlaczego ona jest tutaj! - Nik zawarczał sfrustrowany. – No, nie mogliśmy jej tam, tak po prostu, zostawić. Ewidentnie te wilki nie potrafiły się o nią dobrze zatroszczyć. – To naprawdę rycerskie z waszej strony, ale obydwaj macie zasadniczo duże, aczkolwiek tandetne i lepkie domy, więc nie jestem pewien dlaczego jej suchy tyłek jest u mnie. – No wiesz, ja i Alek wiedzieliśmy, że ona też ci się podoba. Więc podczas drogi powrotnej rzuciliśmy o nią monetą i ty wygrałeś. To było jedyne sprawiedliwe wyjście, wziąć cię pod uwagę podczas gry, skoro ty pierwszy ją zobaczyłeś. Nik gapił się na swoich braci. Modlił się, żeby w całej jego kuchni były kamery i żeby ktoś nagle wyskoczył na niego krzycząc – ''Zostałeś zrobiony, koleś''. Ale nic takiego się nie wydarzyło. – Wasza dwójka zdaje sobie sprawę, że przewieźliście ją przez granice stanowe? – A jak myślisz, jak inaczej dostalibyśmy się z Teksasu do nas? Podniósł swój kubek, zamierzając cisnąć nim w braci, ale Reena go powstrzymała. – Neandertalczycy, to co Nik ma na myśli, to to że popełniliście przestępstwo federalne. Życie za kratkami mówi wam coś? – Uratowaliśmy ją. Nie widziałem tam żadnych wilków gotowych do pomocy. Według mnie, powinna być nam kurewsko wdzięczna. – Nie jest wdzięczna. Jest szalona. Popatrz co mi zrobiła. - Nik wskazał na swoje, nadal krwawiące czoło. A gdybyście się zastanawiali, tak to coś boli! – No wiesz, jeżeli jej nie chcesz, to ja ją wezmę. Alek potrząsnął głową – Nie. Powinniśmy znowu o nią zagrać. – Masz rację. Tak będzie sprawiedliwe. – Nigdzie jej nie zabierzecie. Jedyne gdzie się uda, to z powrotem do swoich ludzi. – Um... - Kisa, jak zawsze nieśmiała, chrząknęła. - Właściwie miejsce w którym żyje, tam nie ma jej ludzi.

– To dlatego, że jest w pełni człowiekiem. Kisa zaprzeczyła, kiwając głową – Akurat, ona uważana jest za członka Sfory. Tylko akurat nie tej. Odchrząknęła jeszcze raz. – Wczoraj, jak czyściłam jej rzeczy... – Czyściłaś jej rzeczy? - Słowa same opuściły gardło Nika, zanim się powstrzymał, a jego bracia już się śmiali. – Nie martw się braciszku – Powiedział Ban. – Nie widzieliśmy jej nagiej – dokończył Alek. Spojrzał na nich – Nie obchodzi mnie czy ją widzieliście – Obchodziło go! Nik spojrzał na Kisę. –Mów dalej. – Więc, trochę pomyszkowałam na jej temat. Wiesz, żeby się dowiedzieć z kim mamy do czynienia. I okazało się, że ona jest częścią Sfory, Aleka dziewczyny. – Ona nie jest moją dziewczyną – odszczeknął Alek. – Jaka dziewczyna? – Nessa Sheridan. Nik nareszcie się uśmiechnął – Słodziutkiej Neesy? Alek popatrzył wściekle na swojego krewniaka – Nie nazywaj jej tak. – Więc tak dowiedziałeś się o tej nieruchomości, którą chciał tato. Od swojej słodziutkiej dziewczyny? – Ona nie jest moją dziewczyną! Minęły już lata od czasu kiedy Nessa Sheridan, przywiozła swój ładniutki, malutki tyłeczek z wizytą. Była jednym z niewielu wilków, które wpuszczono na ich terytorium. Przez cztery lata była przyjaciółką jego brata na studiach i z jakiegoś nieznanego powodu, jego przymilny braciszek nie mógł dostać tego czego najbardziej od niej chciał. Ale jak ktoś nazywa się Vorislav, to nigdy nie odpuszcza. Jego rachunki za telefon muszą być ogromne. Przecież dziewczyna przez długi czas mieszkała w Europie. Ale to stwarzało kurewsko, duży problem – Jeżeli mówimy o Sheridanach, mówimy o Sforze Magnusa. Nigdy nie poznał nikogo więcej z tej sfory, ale pamiętał dosyć dobrze brata i ojca Nessy. I wiedział jaką reputacją cieszy się reszta. Wilki. Harleyowcy. Świry. Kiedy ostatni raz miał coś wspólnego z tym małym gangiem, skasowali oni Dumę Wihell, powodując wybór nowej Alfy. Jakiejś walniętej baby, która spowodowała, że cała społeczność kotów, w nocy dwa razy sprawdzała zamki w drzwiach. Musiała być cholernie przerażająca, a była Alfą dopiero od sześciu miesięcy. – Sfora... - złoty wzrok Reeny skierował się na jej kuzynów – Sfora Magnusa!!! – Dlaczego – Nik zapytał się Kisy – nieoznaczony człowiek jest członkiem jakiejkolwiek Sfory? – Jest najlepsza przyjaciółką Alfy. – Tej walniętej? Alek i Ban uchylili się, jak kubek Nika poleciał w ich stronę. On go nie rzucił, Reena to zrobiła.

– Idioci. Czy macie jakiekolwiek pojęcie o tym, co zrobiliście? - widocznie Reena też słyszała o Alfie Sfory. – Nie krzycz na nas. - krzyknął Ban. – Masz rację powinnam raczej skopać wam tyłki. – Stop – warknął Nik. – Um... - Kisa podniosła ręka, tak jakby była z powrotem w podstawówce – Czy ktoś jeszcze zwrócił uwagę, że zrobiło się dziwnie cicho, tam na górze. Wszyscy spojrzeli na sufit. Nik niemal zaskoczony, nie widząc krwi przeciekającej przez ściany.

*** Zamek został usunięty, drzwi stanęły otworem. Angie zmrużyła oczy na światło sączące się przez okna. Oparła się o ścianę, krzyżując ramiona przed sobą. Kiedy jej oczy przyzwyczaiły się do światła, przestała prawie oddychać. Cholera, ależ On był piękny. Taki wysoki. Prawie 2 metry. Czarne gęste włosy przetykane kilkoma rudymi i białymi pasemkami. Nie siwymi, dokładnie białymi. Czego nie zauważyła, kiedy wpadła na niego na lotnisku, to białe, okrągłe kłębki za każdym z jego uszu. Wyglądał to trochę dziwnie, a mimo wszystko miała nieprzepartą chęć przeczesania ich palcami, i sprawdzenia czy w dotyku różnią się od reszty. Zauważyła także że z tyłu miał obcięte je krótko, ale przód zostawił troszkę dłuższy, tak że zasłaniały mu oczy. Jego nos, był długi i trochę płaski na końcu, przypominając jej trochę koci pysk. I miał złote oczy z zielonymi refleksami, odbijającymi światło wpadające do pokoju. Jego powieki były lekko skośne, domyśliła się, że musi mieć jakieś azjatyckie korzenie. Na szczęście się ubrał. W luźne dżinsy i stary niebieski T-shirt z granatowym napisem. Nie założył butów na swoje wielkie, kocie stopy. Boże jeżeli to będzie konieczne, będzie mogła złamać mu stopę. Mierzyli się wzrokiem ponad minutę, zanim Angie nie mogła znieść dłużej ciszy. – Więc buraku, wypuścisz mnie w końcu? Czy masz zamiar tak stać i gapić się na mnie cały dzień? Wykrzywił się niezadowolony i odszedł od drzwi. – W porządku. Zabieraj stąd swój kościsty tyłek. Starając się wyglądać elegancko, próbowała wybiec z pokoju, ale jego słowa spowodowały, że wywróciła się na niego. Nie wiedziała o czyim, chudym tyłku mówił, ale na pewno nie był to jej tyłek. Nigdy, w swoim życiu, nie była wychudzona i na szczęście nigdy nie chciała być. Angie miała sobie wiele do zarzucenia ale na pewno nie miała problemów z własnym wyglądem.

Złapał ją za ramię, aby nie upadła, a ona poczuła gorąco które rozgrzało jej skórę. Jego szorstki ton sprzed chwili od razu zniknął. – Wszystko w porządku, Cukiereczku? Wyszarpnęła swoje ramię. Nienawidziła być dotykaną. Nigdy. A jego dotyk był wyjątkowo wkurzający. Ale jego głos, z tym cholernym południowym akcentem, przyspieszył jej puls, rozchodząc się po całym jej ciele jak ogień. – W porządku. I nie nazywaj mnie Cukiereczkiem. - przeszła na środek sypialni. - A teraz, gdzie jestem? Wzruszył ramionami, delikatnie wykrzywił usta w wkurzającym uśmiechu. Obszedł łóżko, złapał za telefon, rzucając go do niej. Złapała go jedną ręką, nie wiedząc, co chciał, żeby z nim zrobiła. Czy chciał, żeby zadzwoniła, przekazując żądanie okupu. Czy też wepchnęła go prosto do jego ciasnego tyłka. Prędzej zrobi to drugie, bo na pewno nie zapłaci mu, nawet jednego, cholernego dolara, za jej uwolnienie. – Co niby, kurwa, mam z tym zrobić? – No wiesz, Cukiereczku. To jest telefon. Naprawdę świetny, nowy wynalazek... – Wiem, co to jest, ty skur... - zacisnęła zęby, żeby nie dokończyć przekleństwa. Jeżeli miałaby pozwolić sobie na zwyzywanie go, musiałaby klnąć na niego przez następną godzinę. Już raz mierzyła czas. – Nie ma zamiaru przekazać nikomu twoich żądań. – Żądań. - zaczął się śmiać – Kto zapłaciłby okup za Ciebie? – Ty oślizgły, mały.... – Dałem ci telefon abyś mogła zadzwonić do przyjaciół, i powiedzieć im aby odebrali dzisiaj twój chudy tyłek. - Widząc jej zmieszaną minę dodał – Uwierz mi. Nie porwałem Cię. Zrobili to moi durni bracia. Myśleli, że postępują słusznie. Osobiście, zostawiłbym tam twoją kościstą dupę, aby psy się tobą zajęły. Nie prosiła się, aby te buraki ją porwały, ale do diabła, nie chciała wysłuchiwać, że nie jest nawet warta, aby ją porwać. Szybko wystukała numer telefonu. Telefon nadal dzwonił, gdy ona w tym czasie ominęła tego prostka i usiadła na kredensie. Spojrzała na swoje stopy, i była mile zaskoczona, że jej pedicure wytrzymał ostatnie wydarzenia. Przy czwartym sygnale usłyszała – Taaa? Matko, Sara i Miki nie dadzą jej z tym, nigdy spokoju. – Hej Sara, to ja. - Okej, pomyślała, niech się zacznie. Ale wszystko co usłyszała, to ciche pociągnięcia nosem. – Angie? - głos Sary był zduszony. Co do cholery? – Taak? Sara Morrighan wybuchła płaczem. Jej przyjaciółki nie płakały...nigdy. Ona płakała raz, ale każdy by się rozpłakał, jakby zazdrosna cheerleaderka, zrzuciła go ze schodów. – Sara, co się do diabła dzieje? – Ja... my... - Płakała tak głośno, że nie mogła nic powiedzieć. Po chwili, do rozmowy włączył się inny głos. – Kto mówi? – Zach, to ja... co się dzieje?

– Jezu, Angie. Kurwa! Sara, to Angie. Kochanie, wszystko z nią w porządku – usłyszała z drugiej strony. – Przestań płakać – burknął. Angie potrząsnęła głową. Zach. Idealny Pan Współczucie. Dokładnie taki, jakiego potrzebuje jej przyjaciółka. – Marrec zadzwonił do nas dziś rano. - wyjaśnił jej. - Znaleźli twoją torebkę, krew i jakieś rozerwane hieny. Zamknęła oczy. Wcale się nie dziwiąc dlaczego Sara płacze. Myślała, że ona nie żyje. – Nikt do was nie zadzwonił? Nie powiedział, że wszystko jest w porządku? Burak zamrugał, widocznie sądził, że jej znajomi zostali poinformowani. – Nie! – Ze mną wszystko w porządku, Zach. Naprawdę. – Gdzie jesteś? Co się stało? – Nie mam zielonego pojęcia co się stało. A to, gdzie jestem... - spojrzała na swojego porywacza, aby zobaczyć, że rozłożył się na łóżku. Jedno ramie zwisało z krawędzi, kołysząc się w tę i z powrotem, palcami gładząc dywan, kiedy jego oczy, ewidentnie, wpatrywały się w jej nogi. – Hej, buraku. Gdzie ja w ogóle, do diabla, jestem? Spojrzał na nią, przez swoje czarne, długie rzęsy. – Północna Karolina. – Angie zagapiła się na niego. – Przepraszam. Mógłbyś powtórzyć. – Północna Karolina. Właśnie tu teraz jesteś. – Zach... Jestem...jestem w Północnej Karolinie. – Północnej Karolinie? Jak się tam do cholery dostałaś? – Nie wiem. Ale jestem gotowa, w każdej chwili, wrócić do domu. Zach wymamrotał cicho jakieś przekleństwo. - Okej. Zaraz po ciebie wyruszamy. Sposób w jaki to powiedział... coś było nie tak. Coś co jej nie dotyczyło. Czuła to. – Co się dzieje Zach? - podrapała się w łydkę. Pieprzone karolińskie robale. – Nic. Będziemy u ciebie za kilka godzin. – Zach... – ostrzegła go. - Z naszej trójki, to nie ja jestem tą miłą. Więc chciałabym, abyś mi odpowiedział. Zach westchnął i Angie mogła usłyszeć jak się rusza. Co się do diabla działo? I co ten burak, myśli, że może robić? To nie robak, tylko jego wielkie palce muskały jej skórę na kostce, powodując, że jej całe ciało kurczyło się. Znowu to dotykanie. Odsunęła nogę, przykrywając słuchawkę. – Przestań. Zach wrócił. Miała wrażenie, że poszedł do innego pokoju. – Okej, Angie. Jest problem. Hieny próbowały porwać Miki. Bezpośrednio pod jej szkołą. – Wiem. Conall został ranny, ale kiedy rozmawiałam z Sarą, zeszłej nocy, powiedziała, że daje sobie radę. Sięgnęła w dół i trzasnęła łapę gładzącą jej łydkę. – Taaa. Taaa. Z Conallem wszystko w porządku. Tylko, że staramy się w sforze, aby zapewnić pełną ochronę dla Miki.

– Ochronę dla Miki? Po jakiego diabła potrzebna jest jej ochrona? - Była ostatnią osobą, o której myślała, że będzie potrzebować ochrony. A na pewno ostatnim, który chciałaby ją chronić, był Zach. – Nie na stałe, tylko na jakiś czas. Na następne..yyy...dziewięć miesięcy czy coś w tym stylu. Angie zamurowało, szeroko otworzyła oczy. Nie zwracała nawet uwagi na ciężką dłoń, krążącą wokół jej kostki. – Zach, czy ty.... czy ty mówisz, że Miki... – Taa. Ona i Conall...yyy – Zach się zakrztusił... - zbliżyli się chyba do siebie. Zapiszczała. Z nich trzech, to ona, na pewno, była najbardziej dziewczęca. Więc kiedy Twoja najlepsza przyjaciółka zachodzi w ciążę, piszczysz, powodując, że burak odskakuje od Ciebie, łapiąc się za głowę. – Kurwa Zach. Ja pierdolę, robisz sobie ze mnie jaja. - może i była najbardziej dziewczęca, ale wychowali ją harleyowcy. – Nie. Nasz mały Conall zostanie tatusiem. Kurcze, czy będzie miała robotę do wykonania. Sara, w tej sytuacji, będzie całkowicie bezużyteczna. W końcu nienawidzi dzieci. A Miki, będąc sobą, zacznie wszystko analizować, pomijając ważne sprawy, takie jak kupienie dla dziecka wszystkich tych rzeczy. Łóżeczko, jakieś pieluchy, komputer, za pomocą którego dzieciak będzie mógł, nienamierzony włamać się do superczułej, rządowej bazy danych – w końcu będzie to kolejny Kendrick. Więc Miki będzie potrzebować jej pomocy. Kurcze, Angelina Santiago zostanie ciocią. Ale to również oznacza, że musi skupić się na całym obrazie obecnej sytuacji. Spojrzała na prostackiego kociaka, który wtrącił się w jej życie. Przeturlał się właśnie na plecy i przeciągnął się, obydwa ramiona nad głową, nogi rozciągnął na całą długość. Musiał mieć największe uda, jakie kiedykolwiek widziała u człowieka. Taaa, ta sytuacja, to jedna wielka katastrofa. Nie powinna mu ufać. Nie na poważnie. Ale jej instynkt nigdy się nie mylił. Jedyna moc jaką odziedziczyła po babci. Kiedy poznała Sarę i Marreca, od razu wiedziała, że różnią się od innych, ale że są dobrymi ludźmi. A nim babka Sary, odezwała się chociaż słowem, Angie wyczuła całe zło tej kobiety i jej obłąkanie. Ten sam instynkt, powiedział jej, że temu wielkiemu idiocie można ufać. Przynajmniej mogła mu zaufać ze swoim życiem. – Zach, chcę abyś dla mnie coś zrobił. – Wszystko, tylko powiedz. – Poczekaj, aż Sfora się zbierze. Chroń Miki. – Angie, nie mogę Cię tam zostawić. Jeżeli nawet nie ma żadnych innych powodów, to chociaż dlatego, że Twoja przyjaciółka urwie mi łeb. – A jeżeli coś się stanie Miki? Zach nie miał na to żadnej odpowiedzi. – Proszę Zach. Zrób to, o co cię proszę. Dam sobie radę. – Nawet nie wiem z kim tam jesteś. – Hej, Buraku. – Spojrzał na nią. – Nie nazywaj mnie tak.

Nie chciała, ale on nie musiał o tym wiedzieć – Jak się nazywasz? – Nikolai Vorislav, ale nie mówiłbym mu tego. – Zignorowała go. – Nikolai Vorislav. - Zimna, grobowa cisza uderzyła w nią ze strony Zacha. Oooo. - Zach? – Daj mi go do telefonu!

*** Nik gapił się na jej stopy. Miała najładniejsze palce jakie kiedykolwiek widział u kobiety. A jej skóra. Bóg wie, jak utrzymywała ją tak miękką. Kiedy szedł na górę, aby wypuścić ją z szafy, jego gniew maszerował obok niego. Ale wystarczyło jedno spojrzenie na nią, leżącą jak jakaś cholerna królowa Sheba, a jego fiut prawie wyskoczył z rozporka. Boże, wszystkie te rzeczy jakie mógłby zrobić temu ciału. I tak jak wcześniej, dalej miała na sobie tylko prześcieradło. Nie miała żadnej bielizny, a on umierał chcąc spojrzeć jeszcze raz, na tatuaż na jej plecach. Szczególnie, jeżeli to oznaczało, że mógłby ją zobaczyć zupełnie bez niczego. Wiedział już, jak dobrze wygląda nago. Człowiek, idioto. Ona jest człowiekiem. Wyrzekł się ludzi dawno temu. Za dużo było z nimi kłopotów. Zbyt wymagający. Zbyt...nudni. Ale jak nudna mogłaby być ta kobieta, jeżeli używała części od toalety, jako broni? Nie! potrzebował aby zniknęła, zanim skończy robiąc coś, czego będzie żałował przez naprawdę długi czas. Patrzyła się na niego przez kilka sekund, zanim potrząsnęła głową mamrocząc pod nosem „Lepiej, aby te cholerne suki były tego warte”. Zasłoniła słuchawkę. – Muszę zostać. – Nik zamrugał. – Gdzie? – Tutaj. Potrząsnął głową odwracając się na brzuch. – Nie sądzę, Cukiereczku. Uderzyłaś mnie klapą od WC. Uniosła brew, a on poczuł się trochę nie komfortowo, na tą reakcję. – A Twoi bracia porwali mnie i przewieźli przez stanową granicę... przez kilka granic. Twój wybór Buraku. Zostaję tutaj przez parę dni, a ty mnie ochraniasz, albo Twoi braci idą tam, gdzie jak widać należą, ucząc się jak wypinać tyłki. A przez to, że pozwolili moim przyjaciółką martwić się przez ostatnie kilka godzin, nie będzie to stanowiło dla mnie najmniejszego problemu. Nik zaryczał. Nisko i przerażająco. Ale ona nie zareagowała. Nie ruszyła się z miejsca. Nie skuliła się. Nie zrobiła nic poza gapieniem się na niego. Była jak przerażający, domowy kot. Poza tym, że zauważył gęsią skórkę na jej ramionach i odsłoniętej części klatki piersiowej. – Czy to oznacza „tak”? Zamrugał, jego nozdrza się rozszerzyły. Gdyby nie wiedział, byłby przekonany, że jego mruknięcie ją podnieciło. Okej. Teraz ta kobieta, zaczyna mnie przerażać. – Czy mam jakiś wybór?

– Nie – odpowiedziała zimno – a teraz porozmawiaj z nim, i zapewnij go, że ochronisz mnie, i będziesz miły i czarujący. – Albo? – Albo zacznę zaraz podkładać ogień. Był pewny, że mówiła serio. Wiedział, że na pewno by spróbowała. Wyciągnął rękę po telefon, odrzuciła mu go. Przyłożył słuchawkę do ucha. – Hello? – Vorislav? – Taaa. – Zach Sheridan. Uśmiechnął się. - Cześć. Co u Twojej siostry? – Świetnie. Jak tam twoje jaja? Aaa, tak. To co było zakończeniem studiów, zamieniło się w paskudną bijatykę pomiędzy dwiema rodzinami. Nawet się nie zmienili, tylko od razu zaczęli się okładać do nieprzytomności. A Nik wyraźnie zapamiętał, że Zach Sheridan próbował wepchnąć mu jaja do żołądka przez gardło. Właściwie, to była ostatnia rzecz jaką zapamiętał z tej bijatyki. A jedynymi osobami które się nie biły, byli Alek i Nessa. Po tym wszystkim to właśnie oni zostali dalej przyjaciółmi, chociaż dalekimi. – Więc, powiedz mi dlaczego Twoi bracia wywlekli ją z terytorium Wilków. – Nie wiem. Musiałbyś zapytać ich samych. Ale jestem pewny, że miało to coś wspólnego z próbą zaimponowania Twojej siostrze. Nik odwdzięczył się tym samym, kiedy pieprzony pies na niego zawarczał. – Trzymaj swojego brata z dala od mojej siostry. Oh, to może być kurewsko zabawne. – No nie wiem. Mój brat myśli, że Twoja siostra jest słodziutka. – Zastanawiam się, czy ona będzie myśleć, że twój braciszek jest słodki, kiedy zaczną znajdować kawałki jego ciała rozrzucone po całym Wschodnim Wybrzeżu. – Czy zmierzasz do jakiejś puenty szczeniaku? Czy dalej masz zamiar obszczekiwać moje nogi? – Hej – wyszeptała Angelina – czy tak właśnie jesteś miły? – Szzz kochanie. Duzi chłopcy rozmawiają. Po wyrazie jej twarzy, stwierdził, że zaraz zeskoczy z kredensu i porządnie mu przyłoży. Matko, co za mała sztywniara. – Słuchaj, ty prostacki kiciusiu, skąd mam wiedzieć, że moja przyjaciółka będzie z Tobą bezpieczna. – Moi bracia uratowali ją, prawda? A nie widzieli tam żadnych wilków. Ale jak tak się martwisz, zapytaj swoją siostrę. – Co to ma znaczyć? – Była tu. Na naszym terytorium. Zatrzymała się u mojej mamy. Jadła nasze jedzenie Polowała na nasze jelenie. Było to kilka lat temu, ale nie wiele się zmieniło.

– Nie pierdziel Vorislav. Nie ma takiej opcji, moja siostra nie była na waszym terytorium. Normalnie Nik, skopał by tyłek, każdemu kto oskarża go o kłamstwo. Ponieważ był dumny, ze swojej południowej uczciwości. Ale teraz tylko się uśmiechnął. Nie mógł się powstrzymać. – Nigdy ci o tym nie powiedziała, prawda? - Cisza jaka zapadła była wystarczającą odpowiedzią. Biedna Nessa. Wiedział, że wkrótce dziewczyna odbierze telefon, od swojego wściekłego brata. – Twój malutki człowiek będzie bezpieczny. O nic się nie martw. Boże, jak bardzo chciał, żeby została. Naprawdę chciał, żeby została. – Lepiej ją chroń Vorislav. Hieny są wściekłe, a my nie wiemy dlaczego. – Nie martw się piesku. Nie pozwolę, aby coś jej się stało. - Sięgnął za siebie złapał ją za kostkę. I tak jak myślał, zaraz ją wyrwała. Ale podczas tego uderzyła głową w pozłacaną ramę lustra. - Będę ją chronił także przed nią samą. – Taa. Z tym akurat życzę Ci powodzenia. Odrzucił telefon z powrotem do Angie, uderzając ją w czoło, ponieważ jej ręce zajęte były masowaniem potylicy. – Ała! – Sorry. Złapała telefon zanim ześliznął się jej z kolan. Gapiła się na niego, przykładając słuchawkę do ucha. – Zach? Wszystko ustalone? Okej, i nie daj sobie nic wmówić przez Sarę i Miki. Jak będą miały jakiś problem, mogą zadzwonić do mnie. Ale zrób sobie przysługę... nie jedz niczego co ugotuje dla Ciebie Miki. - zakończyła rozmowę. – Proszę, wygląda na to, że mam gościa. – Tak. Masz. – Więc, co najpierw? Głodna? – Jesteś strasznie miły, ale wolałabym najpierw zadbać o ciuchy. – Ale one są zupełnie niepotrzebne. - Kobieta uderzyła go klapą od WC, a on z nią teraz flirtował. To przecież nie jest normalne, nawet dla zmiennych. Winił za to swojego ojca i jego wadliwe tygrysie geny. Spuściła to swoje morderczo, gorące ciało z kredensu, powoli przesuwając się w jego stronę. – Koleś – Kucnęła obok niego – może powinniśmy sobie wszystko wyjaśnić. – Koleś? Czy ty właśnie nazwałaś mnie „koleś”? – Zostanę tu tylko tymczasowo, i tylko dlatego, że muszę. A nie dlatego, żebyś mógł się zabawić z dziewczyną z Teksasu. Podniósł się na łokciu. Ta kobieta z łatwością mogła sprawić, że czołgałby się – w dodatku szczęśliwy. – Ale, Cukiereczku, my tu mamy, takie fajne imprezy. Body shots mogą być bardzo interesujące. – Ciuchy. Jedzenie. Teraz – Podniosła się. Mmmmmmhhhmmm. Wysoka. – Albo naprawdę zacznę podkładać ogień i na pewno zacznę od Ciebie.

Miał nadzieję, że jego fiut się zachowuje, kiedy tak się na nią patrzył. Może raz mógłby złamać swoją zasadę „żadnych ludzi”. Ale tylko dla niej. – Więc rusz ten tyłek buraku – wyszła za drzwi. A to pieprzone prześcieradło zasłaniało widok jej rozkosznego tatuażu – Nie mam kurwa całego dnia. Nie. Pokręcił głową. Nie będzie dla niej pomijał reguł. Rozpoznawał szaleństwo kiedy ją widział. Większość jego rodziny była szalona. A on nie miał zamiaru dodawać jeszcze jednej osoby do tej bandy. Mimo tego, że kobieta była gorąca – a była cholernie gorąca – będzie się tylko martwił, aby przeżyła następne kilka dni. Ale z jej niewyparzoną gębą nie będzie to łatwe. A kiedy Wilki przyjadą, wyrzuci ze swojego domu jej chudy tyłek. Jej głowa pojawiła się w drzwiach – Przepraszam. Chyba nie wyraziłam się wystarczająco jasno, kiedy powiedziałam rusz swój pierdolony tyłek!! Nik warknął i poszedł za nią. Ooo tak. Kiedy to wszystko się skończy, tak przyłoży swoim braciom, że zapamiętają to do końca życia. Rozdział III – Nie widzę żadnego problemu, Cukiereczku. – Angie skrzyżowała ramiona – Po pierwsze. Przestań mnie tak nazywać. Po drugie, nigdy nie zgodzę się założyć tego czegoś, na swoje ciało. – Spojrzał na sukienkę, którą trzymał w ręce. – Co Ci się w tym nie podoba? To jest fajna, skromna, dzienna sukienka. Czy on naprawdę sądził, że założy sukienkę po martwej kobiecie. – Byłaby w porządku gdybym była nudna i po dziewięćdziesiątce. I martwa. – Posłuchaj, zanim znajdziemy dla Ciebie coś innego... Z okrzykiem furii, Angie podeszła do niego. Cofał się, aż uderzył w ścianę. Objęła go w talii, sięgając rękoma do tylnych kieszeni. Uśmiechnęła się. – Co ty do diabła robisz? – To co zawsze. Troszczę się sama o siebie. - Złapała i wyciągnęła jego portfel, odsuwając się od niego. – Cholera. Żebym musiała przechodzić przez to gówno, tylko żeby przeżyć jakoś ten dzień.- Szybciutko wyciągnęła jego kartę kredytową. Może i ten facet był burakiem, ale za to cholernie bogatym. Takich kart się nie zamawiało... kurcze, żeby to dostać trzeba było zostać zaproszonym. Super. Odrzuciła mu portfel, upewniając się że trafi w jego twarz. – Gdzie ty się wybierasz? Podeszła do drzwi. – Widocznie muszę zawlec swój latynoski tyłek do jakiegokolwiek, ślicznego miasta jakie macie w okolicy. – Tak ubrana? Mogła usłyszeć śmiech w jego głosie i naszło ją przemożne pragnienie walnięcia go prosto w twarz.

– Nawet to prześcieradło jest lepsze niż ta pierdolona sukienka. Doszła prawie do schodów, nim jego ramię objęło ją w talii. Wzdrygnęła się na ten kontakt. Nie, nigdy nie lubiła być dotykana, ale to było zupełnie inne uczucie, a ona nie miała pojęcia dlaczego. Wiedziała tylko, że kurewsko, ją to straszyło. Wyrwała się mu, ale jej stopy poślizgnęły się na prześcieradle. Spadłaby z tych wspaniałych schodów, tłukąc swój tyłek, ale złapał ją, obracając tak, że oparła się o niego, cała zarumieniona. – O nie. Jak chcesz być niezdarna, to tylko we własnym domu. Skrzywiła się. Okej... najpierw mówił coś na temat jej, rzekomo zachudzonego tyłka. A teraz mówi o niej, jak o jakiej niezdarnej ofiarze? Ona nigdy nie była niezdarna. Ona jest tą elegancką. Co do cholery jest w tym facecie, że wywołuje u niej syndrom ofiary losu? – Jeżeli coś ci się stanie, te twoje psy doprowadzą mnie do szału swoim wyciem... a ja nienawidzę tego dźwięku. - Niosąc ją przy sobie, zszedł na dół. – Gdzie do cholery idziemy? – Do mojej sypialni. Starała się wyrwać z jego uścisku, ale z łatwością ją przytrzymał. – Nie sądzę. – Nie pochlebiaj sobie – wszedł do sypialni i opuścił ją na podłogę. Cofnęła się i musiała się go przytrzymać... aby znowu nie upaść. – Okej, Cukiereczku. Teraz musimy znaleźć dla Ciebie coś znośnego do ubrania. Nie mogę pozwolić, żebyś mnie zawstydziła przed sąsiadami. Angie spodziewała się, że wyciągnie więcej kobiecych ubrań. Jakiejś innej laski, którą gościł w swoim domu. Ale widocznie, jedyne ciuchy jakie posiadał, należały do tej starszej, martwej kobiety. Ponieważ wyciągnął wielki, biały T-shirt. Spojrzał na nią i, z tym cudownym uśmieszkiem na ustach, rzucił go tak, że ten wylądował na jej głowie. Zerwała go, tylko po to, żeby dostać parą szortów prosto w twarz. Zerwała je z twarzy, chwilę potem. – Co ty niby robisz? - odgarnęła włosy z oczu. – Próbuję Cię rozluźnić. Jesteś straszną sztywniarą. – Ooo, przepraszam. Ale tak, na wszystkie dziewczyny, wpływa porwanie. – Nie. Jestem przekonany, że urodziłaś się z kijem w tyłku. – Ooo, ty pieprzony skur... – Zarzuć na siebie te rzeczy, Cukiereczku. Tam jest ściągacz, więc szorty powinny być w porządku, zanim zdobędziemy dla Ciebie jakieś inne ciuchy. I przykro mi, ale musisz się obyć bez butów. Ale wiesz, w końcu jesteśmy na południu i buty tutaj to tylko jedna z opcji. Przeszedł obok niej. – Widzimy się na dole, słodka buźko. - Klepnął ją w pośladek, ale nim zdołała się obrócić i trzasnąć go z pięści, już go nie było.

*** – A co z tym? Nik zaczerpnął głęboko powietrza. Robił tak za każdym razem, kiedy kładła swoje stópki na jego kolanach. A w szczególności, kiedy te stópki ozdobione były butami od Prady za 900 dolców. Butami za które będzie musiał zapłacić. Kto mógł przypuszczać, że klaps w tyłek będzie go tyle kosztował? – Wyglądają w porządku. - Jego szczęka zaczynała powoli boleć. Mówił przez zaciśnięte zęby. Ale nie mógł się powstrzymać. Kobieta poruszała się po jego mieście jak demon. Demon z jego kartą kredytową w ręce. – W porządku? Tylko tyle? Kupiła sobie nowe ciuchy. Dużo nowych ciuchów. W tym momencie miała na sobie cudowną minisukienkę, która kosztowała go tyle, że mógłby za to wykarmić całkiem dużą rodzinę, przez tydzień. Za każdym razem kiedy podnosiła swoje nogi, aby pokazać jakąś nową parę butów, widział skrawek jej białych, koronkowych majteczek. I nienawidził się za swoją słabość. Im bardziej pokazywała mu te majteczki, tym bardziej chciał je zerwać. To nie mogło być normalne, aby kogoś nie lubić a zarazem pragnąć, w tym samym czasie. Uniosła swoją długą nogę, trzymając swoją stopę tuż obok jego twarzy. – Więc, które podobają ci się bardziej? Te czy te czarne z paskami? - Już teraz miała kupione trzy pary, ”czarnych z paskami”. Jak, do cholery, miał zauważyć różnicę? – Nic mnie to nie obchodzi. – Hmmmm – opuściła nogę – więc lepiej wezmę obydwie pary i te od Ferragamo też. Zagryzł policzek od wewnątrz, aby nie zacząć na nią wyklinać. Zsunęła stopy z jego kolan, ocierając się o jego krocze z łatwością stanęła na nogi. – Te też mi się podobają. - powiedziała do Janette, właścicielki sklepu. Janette spojrzała na niego, a on skinął głową. Nie mogąc ukryć grymasu i nie przestając się śmiać , poszła za tą wredną żmiją. Nazywała się Angelina Santiago. Wreszcie dowiedział się, jak ta okropna zołza ma na imię. Teraz to imię na zawsze będzie się mu kojarzyć z uczuciem silnej irytacji. Jędza wydała niemal 20 tysięcy z jego pieniędzy w trochę, ponad trzy godziny. Właściwie, same buty od Ferragamo kosztowały go 2 kawałki. A co najbardziej go zdziwiło, to to że ją to, najzwyczajniej, nie obchodziło. Wydawała jego pieniądze, tak jakby byli małżeństwem od 20 lat, a ona by się właśnie dowiedziała, że ją zdradzał z sekretarką. Nie wiedział jak prawdziwi ludzie to wytrzymywali. – Zaraz wracam – przeszła obok niego, w stronę wyjścia. Ale co to był za chód. Taki, o którym zespoły jak ZZ Top, piszą piosenki. Nie ruszała się jak modelka. Poruszała się jak striptizerka. – Powinienem Cię ochraniać. – Więc dobrze ci idzie. - pokazała mu uniesione ku górze kciuki, a zaraz potem jej tyłek zniknął za drzwiami. Janette usiadła obok niego.

– Jak Ci mija dzień, Nik? Spojrzał na nią. Uśmiechała się, pokazując odrobinę swoje kły. Pieprzone leopardy! – Dobrze. Chociaż sądzę, że nie tak dobrze jak tobie. – Masz rację, Nik. - klepnęła go w udo – masz całkowitą rację.

*** – Pozwolenie. - Angie zrobiła kapryśną minkę – Naprawdę? – Przykro mi kochanie. Ale bez niego możesz za to kupić strzelbę. Jej ramiona nadal bolały po użyciu shotguna. Preferowała pistolety. Poza tym potrzebowałaby dowodu osobistego, a jej wszystkie papiery była nadal w Teksasie. Potrząsnęła głową. – Nie dzięki. – Rozejrzała się po sklepie z bronią, decydując, że wróci do standardowej broni, jaką używała, kiedy jeszcze była za młoda aby kupić broń. Łapiąc to, czego potrzebowała, obciążyła i za ten zakup konto Nika. Wyglądało na to, że wszyscy w mieście znali tego buraka. I wyglądało na to, że każda kobieta znała Nikolaia Vorislav. Nie było to zaskakujące. Nawet ona musiała przyznać, że był cholernie fajny. W szczególności kiedy odkryła jak można go wkurzać. Zabrała swoją torbę z zakupami i wyszła, kierując się do sklepu w którym zostawiła Nika. W połowie drogi, jej wzrok przyciągnęła czarna, skórzana spódnica, wisząca w jednym ze sklepów. Weszła do niego i od razu podeszła do niej sprzedawczyni. Naprawdę podobało jej się to miasto. Wiedzieli tu jak traktować ludzi. Oczywiście, prawie każdy kogo spotkała nie był w pełni człowiekiem. Ale nie zmartwiła się tym, przecież tak samo było w jej mieście. Angie wzięła spódnicę od sprzedawczyni, odkładając torbę na jedno z krzeseł. Przyłożyła ją do ciała, oglądając się w lustrze. Śliczna. Oryginalny Armani. – Czy Nik Vorislav ma tu swoje konto? – Tak, Jego rodzina ma. – Świetnie. Proszę je obciążyć za tą spódnicę... i za wszystko inne co mi się spodoba. – Oczywiście proszę Pani. Zachichotała, zastanawiając się nad najlepszym sposobem aby Vorislav zobaczył metkę z ceną. Kochała wyraz jego twarzy kiedy tak robiła. – Cieszymy się pieniędzmi Vorislava, prawda? Angie spojrzała przez ramię, zdając sobie sprawę, że została otoczona. Było ich sześć. Wszystkie złote i śliczniutkie. Powoli się odwróciła, jej wzrok pobiegł do torby, którą przyniosła do sklepu ze sobą. Nie, nie zdąży do niej dobiec, nim rozerwą ją na kawałki. Ale... miała uczucie, że nie chcą zrobić jej krzywdy. – Tak, i jest to całkiem przyjemne. Jedna z kobiet zaśmiała się. - To dobrze. Inna kobieta, trzymająca telefon, obcięła Angie od góry do dołu. – Ty jesteś Angelina Santiago?

Nie było sensu kłamać. Ale nie mogła się powstrzymać, aby się nie podroczyć, odpowiadając – Taaa. – Kobieta podała Angie telefon. - Proszę. Całkowicie zaskoczona, wzięła go od niej. - Halo? – Czy rozmawiam z Angeliną Santiago? – Taa. – Hmmm, witam! Z tej strony Victoria Löwe. – Kto? – Mówiąc krótko, jestem lwicą chcącą zawrzeć rozejm. – Z kim? – Ze Sforą Magnusa. – Co to ma wspólnego ze mną? – Wiesz, próbowałam się skontaktować z Sarą Morrighan, ale ona nie chce ze mną rozmawiać, ani z żadną z nas spotkać. Kobiety, które ją otaczały, odeszły aby pooglądać ciuchy, kiedy Angie rozmawiała przez telefon. – Sądzisz, że to przez to, że zabiłaś jej matkę? - Jedna z lwic wzięła koszmarną sukienkę i Angie zamarła na ten widok. - Tylko nie ta. - powiedziała bezgłośnie. Nie znała tych ludzi, i byli oni śmiertelnymi wrogami jej najlepszej przyjaciółki, ale cholera zły gust, to zły gust. I nie mogła pozwolić, aby ktoś szedł przez życie, myśląc że ta sukienka jest fajna. – Ja nic nie zrobiłam Pani Santiago, faktem jest, że jeszcze się wtedy nie urodziłam. Ale pomijając ten fakt, Duma Withell nie istnieje. Chciałabym abyśmy zapomniały o przeszłości. Cała kocia społeczność, również chciałaby tego. Kocia społeczność? Jest coś takiego jak kocia społeczność? Angie wyjęła z rąk kobiety tą przerażającą sukienkę i odłożyła ją na wieszak. Złapała złote i seksowne mini, przyłożyła do ciała kobiety. – Więc, czego Pani ode mnie oczekuje? - sukienka wyglądałaby bosko na tej lwicy, więc Angie skinęła głową z aprobatą. – Nie wtrącam się w interesy Sary, a ona trzyma się z dala od moich. Pomogło to zachować między nami, zdrową i długą przyjaźń. Szarpnięcie za ramię spowodowało, że Angie się obróciła, aby zobaczyć fajny komplecik na nie tej kobiecie co trzeba. Zmarszczyła brwi. - Nie, nie. - wzięła go i rzuciła na wieszaki. – Nie, nie, co? – Nie do Ciebie – pociągnęła kobietę przez salę, znalazła śliczny komplet, który stanowczo miał imię tej kobiety – jakiekolwiek ono było – na sobie. Kobieta zamrugała ze zdziwienia, a potem się uśmiechnęła. – Posłuchaj, mogę porozmawiać z Sarą, ale rozmawianie nie oznacza, że ona będzie słuchać. Jeżeli chcesz pokoju z Sarą Morrighan, lepiej bądź przygotowana na to, aby jej pokazać jak daleko jesteś zdolna to pociągnąć. – A co to oznacza?

– Nie mam zielonego pojęcia – Cholera, znając Sarę, mogło to oznaczać, że nawet na Marsa. – Słuchaj, jedyne czego chcę to rozmowa, czy ty nie chciałabyś tego? – Osobiście. Mniej nie mogłoby mnie to już obchodzić. - kolejne szarpnięcie, odwróciła się, kiwając na znak aprobaty. Chociaż jedna z nich miała jakiś gust. – A co z Twoją przyjaciółką. Tą w ciąży. Chciałabyś aby była bezpieczna, prawda? –Zamarła. – Czy ty mi grozisz? - jeżeli tak, Angie zabije każdego kota na terenie Stanów Zjednoczonych, jeżeli miałoby to sprawić, że Miki i jej przyszły siostrzeniec będą bezpieczni. – Nie, ale chcę aby nasze dzieci, także były bezpieczne. Rozumiesz co mam na myśli? To mogłaby być korzyść dla Nas wszystkich. Angie wyrwała o kilka rozmiarów za małą sukienkę, z rąk kolejnej kobiety – Nie wstydź się, nie ma nic złego w literce X przed L – podała kobiecie coś bardziej w jej rozmiarze. Postaram się i porozmawiam z Nią. Ale niczego nie obiecuję. – Uczciwie stawiasz sprawę. Odrzuciła złą parę sandałków, zamykając telefon i oddając go jego właścicielce. – Czy powinnam się martwić, że wasi ludzie mnie tu odnaleźli?- Kobieta z telefonem, zaprzeczyła ruchem głowy. – Nie. Nie szukałyśmy Ciebie. Miałyśmy szczęście, widząc Cię na mieście. Każdy wie, że Victoria stara się zawrzeć pokój. Pomyślałyśmy, że będziemy mogły pomóc. – A skąd wiedziałyście kim jestem? – Żartujesz sobie. - kobieta się zaśmiała – wszyscy w mieście wiedzą, że chłopaki Cię zabrali. Te tygrysy są szalone. – Poza tym – inna wtrąciła się do rozmowy – nie pachniesz jak miejscowa. Angie zignorowała to dziwne i niepokojące stwierdzenie, widząc jak Nik wpada do sklepu. – Gdzie Ty do cholery byłaś? Lwice się uśmiechnęły. - Cześć Nik – wszystkie się przywitały. Twarz Nika rozpłynęła się w przepysznym uśmiechu. - Ooo, witam Panie. Jak się macie? Angie zmrużyła oczy z obrzydzenia. Boże, czy w tym mieście nie ma ani jednej kobiety, w którą ten facet nie wsadzał fiuta? Zabrała swoją torbę ze sklepu myśliwskiego, a sprzedawczyni podała jej kolejną, z jej nową spódniczką. Podeszła do niego, ale wydawał się zainteresowany tylko, tymi lwicami. Ale ona doskonale wiedziała jak przyciągnąć męską uwagę. Każdą, męską uwagę. – Buraku, popatrz co sobie kupiłam. - wyciągnęła zegarek który kupiła godzinę temu, akurat kiedy on był w toalecie. Podsunęła mu go pod samą twarz. - Tag Heuer. Ten cudowny dżentelmen u jubilera, powiedział, że będzie szczęśliwy mogąc obciążyć Twoje konto. - Angie cofnęła się, wymachując nowym zegarkiem. – Czyż nie jest śliczny i błyszczący, kociaku? I drogi? – Widząc wyraz jego twarzy, zaczęła się śmiać. Wyszła ze sklepu i wiedziała, nawet nie patrząc, że Nik będzie tuż za nią.

*** Był pewny, że zaciągnie go, do jednej z tych kosmicznie drogich restauracji w mieście, aby całkowicie wykorzystać popołudnie, ale zamiast tego, zamówiła cheeseburgera, frytki i cole z budki. Wzięła jedzenie i poszła do parku. Poszedł za nią, niosąc osobną torebkę z jej ketchupem. Wyglądało na to, że nie tolerowała frytek, jeżeli nie były oblane litrami ketchupu. A teraz, siedząc na przeciwko, Nik nie mógł przestać zastanawiać się, czy zawsze jest taka czy może tylko kiedy nie bierze leków? Jadła cicho swojego burgera i frytki, patrząc na park. Jak na człowieka, była bardzo kocia. Lubiła obserwować innych ludzi, jej przenikliwy wzrok patrzył na wszystko w około. I uwielbiała flirtować. Nie z nim, ale ze wszystkimi innymi mężczyznami. Gdy szli na kolację, mijali małą grupę samców Dumy, a oni w swój typowy, lwi sposób, obcięli ją jakby była stekiem gotowym do zjedzenia. Ale ona nie odwdzięczyła się im jakimiś nieśmiałymi spojrzeniami czy zniewalającym uśmiechami. Zamiast tego patrzyła, jak mijają ją, a potem odwróciła się i szła tyłem, na tych swoich mega wysokich obcasach, tak jakby się w nich urodziła. A potem uśmiechnęła się tym, zabójczym uśmiechem, tak że wszyscy oni stanęli jak wryci. Znał ten uśmiech. Sam go używał. Uśmiech który mówił – zerżnę cię, i nikt po mnie nie będzie wystarczająco dobry. Niestety, do niego uśmiechała się zupełnie inaczej. Albo posyłała mu wredne, sztuczne uśmieszki, albo patrzyła na niego gniewnie. A do tego, na pewno była wielką fanką wkurzania go na każdym kroku. – Więc istnieje coś takiego jak kocie społeczeństwo? – Oczywiście. Psy rozmnażają się jak króliki. Przewyższają nas liczebnie. Ale bycie największymi kotami, sprawia, że nie musimy się za bardzo martwić. Uśmiechnęła się nad swoim burgerem. - I jesteście tak skromną rasą, jak sądzę. – Co mogę powiedzieć? Niewielu zmiennych jest takich jak my. Kiedy ostatnio się ważyłem, moja waga osiągnęła prawie 130 kg. – Za dużo węglowodanów. – Zabawna jesteś. – Wiem.. i wyglądam bosko w moich nowych butach. Znowu te cholerne buty. – Często doprowadzasz ludzi do szału? – Ja? Denerwuję kogoś? Oczywiście, że nie. Ja przynoszę ludziom radość i życie. Jestem słodka, czarująca, mam boskie poczucie gustu... a jeżeli chcesz zachować tą rękę, trzymaj ją z daleka od moich frytek. Wpadka. – Nie bądź taka. Taka chudzinka, jak ty, nie da rady zjeść tego wszystkiego sama. Patrzyła się na niego przez kilka, długich chwil. A potem ponownie strzeliła go po łapach, kiedy znowu próbował podkraść jej frytki. - Nie boisz się, chociaż troszkę, zostać pod moją opieką? Prawie mnie nie znasz.

Zastanowiła się, dalej jedząc. – Nie, nie martwię się. – To wydaje mi się trochę dziwne. Myślę, że ja bym się martwił. Wzięła łyka swojej coli. - Uderzyłam Cię z główki, przywaliłam ci klapą od toalety i przestrzeliłam Twoje drzwi. Ty, za to, wrzuciłeś mnie do szafy. - Wzruszyła ramionami. - Więc, nie. Nie martwię się. Otworzył swojego czwartego burgera. – Pewnie masz rację. – Tak sobie pomyślałam, że jeżeli miałbyś mnie zabić, zrobiłbyś to już dawno. – Mogę zawsze sprzedać Cię lwom. – Jeżeli wyglądają jak ta grupka, którą minęliśmy przed kolacją... sprzedaj, sprzedaj, sprzedaj! Zastanawiał się czy nie uderzyć jej burgerem, ale jego głód był silniejszy. – Hmm, więc nie jesteś żonaty, prawda? Zakrztusił się jedzeniem. Wpatrywała się w niego, kiedy uderzył się kilka razy w pierś, aby połknąć wołowinę. – Dlaczego pytasz? - wymamrotał – Tak, tylko. – Mój gatunek nie bierze ślubu. Nie staramy się ustatkować. Żyjemy sami. Szczęśliwie. – Więc nie jesteście jak wilki? Zadrżał. - Nie, nie jesteśmy jak wilki. – Interesujące. – Naprawdę? – Nie. Tak tylko pierdolę od rzeczy. Jej telefon zadzwonił. Kupił jej nowy aparat, zachowując stary numer, tak aby mogła być w kontakcie z przyjaciółmi. Wyjęła pozłacany telefon ze swojej torebki D&G. Pomyślał, że muszą właśnie dzwonić jej psi znajomi. Spodziewał się łez, uspokajających słów na temat tego jak się czuje. To czego się nie spodziewał...

*** – Saro Kylie Morrighan, nie waż się na mnie wrzeszczeć!!! – Przyjeżdżamy po Ciebie. Dzisiaj! – Jak cholera, przyjeżdżacie! - podniosła się. - Przysięgam, jak mnie wkurwisz, to sprawię, że ta blizna na Twojej twarzy będzie wyglądać jak pieprzone zadrapanie. – Masz! - Sara zawarczała poza słuchawkę – Nie mogę z nią rozmawiać! Angie zaczęła chodzić wkoło stołu. – Ona nie może rozmawiać ze mną? To ona jest irracjonalną psychopatką! I ze mną nie może rozmawiać? Nik rozpoczął nowego burgera – który to już? Czterdziesty? - i patrzył na nią, ale się nie odzywał.

Miała ochotę walnąć go, w tą przystojną twarz, ale to dlatego, że czuła się trochę nerwowa. Przestała wyładowywać się na innych dawno temu. Albo przynajmniej starała się bardzo tego nie robić. – Halo? – Kiedy niby, miałaś mi zamiar powiedzieć, że jesteś w ciąży?!! – Dopiero się dowiedziałam! Jeszcze nie zrobiłam testu! – Co masz na myśli, mówiąc, że nie zrobiłaś testu? To skąd, do diabła, to wiesz?! – Bo mogą to na mnie wyczuć. Jakby to mnie, kurewsko nie przerażało. I dlaczego na mnie wrzeszczysz? – Nie wiem! - wzdychając Angelina usiadła z powrotem na stole, zaraz obok Nika. – Miki, musisz zapanować nad Sarą. Teraz. – Sądzę, że ona ma rację. Sądzę, że powinniśmy przywlec twój cholerny tyłek w tej chwili. – Miki Kendrick, przysięgam.... – Angie, nie znamy tych ludzi, u których jesteś. – To tygrysy... – Syberyjskie – dodał Nik. Spojrzała na niego, warcząc do telefonu. - Najwidoczniej syberyjskie. - Naprawdę. Więc, zgodnie ze stroną 695 Encyklopedii Ssaków, samce tej rasy są jednymi z najbrutalniejszych i śmiertelnie niebezpiecznych drapieżników znanych człowiekowi. Zabijają młode, aby samica mogła być na nowo w rui, i aby mogli ją sami zapłodnić. Użyła swojej wolnej ręki, aby potrzeć czoło. – To naprawdę fascynujące Kendrick. Ale naprawdę, nie sądzę, żebym musiał się czymś tutaj martwić. Ty za to, musisz. Więc skup się może na sobie przez chwilę. Ty jesteś tą która ma urodzić. – Chciałabym aby wszyscy przestali to, kurwa, powtarzać! – Ojej, przepraszam. Może tak... to ty masz doświadczyć cudu narodzin. – Ale z Ciebie suka! – A z Ciebie psychopatka! – Dobrze! – Dobrze! Zamknęła telefon, rzucając go na stół. Podniosła go znowu i rzuciła jeszcze dwa razy. – Czy ty i Twoje przyjaciółki, kłócicie się tak cały czas? – To nie była prawdziwa kłótnia. To było nieporozumienie. Kłótnia na ogół zawiera w sobie popychanie i od czasu do czasu przyduszenie. – I użycie części WC? Uśmiechnęła się, a jej gniew wyparował w reakcji na jego żarty. – Już, Cukiereczku – naśladowała jego południowy, prostacki akcent – to był porządny atak w stylu teksaskim. Nie zdając sobie sprawy z tego co robi, sięgnęła do rozcięcia nad jego okiem. Delikatnie dotykając rany tuż nad okiem. Już prawie wyleczonej. Musi być miło, mieć ten szybki metabolizm zmiennych.

– Bardzo Cię zraniłam? Nie odpowiedział. Zamiast tego zamknął oczy, kiedy jej palce delikatnie głaskały jego brew, przysuwając twarz do jej dłoni. Wiedziała, że powinna zabrać dłoń. Normalnie, właśnie tak by zrobiła. Normalnie, nawet by go nie dotknęła. Ale po tym jak ją porwali, normalność wydawała się ostatnim zmartwieniem. Nik przechylił głowę, pocierając czołem o jej rękę. Miał dalej zamknięte oczy, więc mogła go obserwować. Miał najdłuższe, ciemne rzęsy, jakie kiedykolwiek widziała u mężczyzny. A jego włosy nie były czarne, a ciemno brązowe, co wyglądało niesamowicie na tle jej dłoni. Nie wiedząc dlaczego to robi, przeczesała je palcami... a Nik, w odpowiedzi na tą pieszczotę, zamruczał. Dźwięk był niski i głęboki. Zaskoczona, cofnęła dłoń. Dwa tygodnie temu, kłóciła się z klaunem z rodeo, na temat tego, że nie cierpi być dotykana publicznie. W ostateczności przyznała, że nie lubiła kiedy to on ją dotykał. A teraz siedziała, przeczesując włosy swojego porywacza. Na widoku! Przed Bogiem i wszystkimi którzy akurat chcieli na to patrzeć. Czy ja, kurwa, zwariowałam?

*** Nik otworzył oczy, aby zobaczyć Angie wpatrująca się w niego, tak jakby to on coś jej zrobił. A to przecież ona obracała go w każdą stronę, swoimi pięknymi paluszkami. Wiele kobiet go dotykało przed nią, i wiele będzie dotykać po niej, kiedy już zabierze swój kościsty tyłek z jego domu. Ale żadna inna nie sprawiłaby teraz, że mógłby się tak zatracić. Jak nigdy wcześniej. Jej udało się to osiągnąć zwykłym dotykiem. Stanęła na nogi. – Powinniśmy ...yyy... powinniśmy już wracać. Wiesz... ciuchy. Prawda. Jej ciuchy za 20 tysięcy, leżały na tyle pickupa, ale on teraz potrzebował chwili, aby...yyy... pozbierać się. – Dojdziesz? To dopiero pytanie z podtekstem? Rzucił jej klucze – Zaraz przyjdę. Muszę to posprzątać. Przytaknęła i praktycznie pobiegła w stronę auta. A on próbował w tym czasie zapanować nad swoim biednym fiutem. Dlaczego to wydało jej się nagle, sto razy bardziej niebezpieczne, niż wtedy kiedy cały klan hien ją ścigał? Rozdział IV – A może kupiłeś jej także kucyka pony? – Reena, nie zaczynaj. – Powiedz mi, co jest z Tobą nie tak? Opuścił Cię rozum, aby wypierdalać takie pieniądze na kobietę której nawet nie znasz?

Nik nie chciał patrzeć na swoją kuzynkę. Zamiast tego, leżąc na kanapie, schował swoją głowę w poduszkach. – Więc? Odpowiedz mi! – Sądzę, że jest słodziutka. - wymamrotał w poduszkę. – O boże! - Reena wskoczyła na plecy Nika, okładając go po głowie rękoma. Śmieszne, ale aż tak bardzo nie boli, kiedy są tygrysami. - Czy niczego Cię nie nauczyłam? – Przestań mnie bić. Natychmiast. Złapała jego T-shirt i pociągnęła. -Odeślij ją. Westchnąwszy, usiadł prosto, zrzucając swoją kuzynkę z pleców. Kiedy spadła na podłogę, nawet na nią nie spojrzał. – Nie mogę. Powinienem ją ochraniać. – Tylko dlatego, że boją się ją przetransportować. Wyślij ją jumbojetem. Nagle zainteresował się półkami na książki. Może powinien sobie kupić nowe. – Nikolai Vorislav, wilki nie wiedzą nic, na temat tego cholernego jeta, prawda? – To nie ich pieprzony interes. – Zostawili ją tu, tylko dlatego, że nie mogli w żaden, bezpieczny sposób ściągnąć jej do miejsca, gdzie mieszkają. Ale jeżeli przewieziemy ją sami... – Ona zostaje. I nie mam zamiaru więcej na ten temat dyskutować. – Ta baba uderzyła cię kawałkiem kibla! – Bała się. Wydaje mi się, że teraz tego żałuje. – Oh? wydaje ci się? A mi się wydaje, że ta jędza jest pomylona. Ponownie westchnął. – Taa. Ale za to cholernie dobrze wygląda w prześcieradle. – Wychodzę – Reena patrzyła na niego, ewidentnie zdegustowana. - Chłopcy wkrótce wrócą do domu od swoich ojców, a ty zaczynasz mnie wkurwiać.- Odeszła kilka kroków dalej, odwracając się. – I tak żeby wszystko było jasne, zamieniasz się w swojego tatę. Kły wyskoczyły z jego ust. - Nie zamieniam się w tatę! Reena skrzyżowała ręce – Czy zainteresowałeś się czy Ban i Alek widzieli ją nagą czy nie? Spojrzał na swoja kuzynkę, ale nie odpowiedział. Reena zaśmiała się. - Za późno.

*** Angie usiadła na podłodze w sypialni, którą tymczasowo zajęła. Otaczały ją torby z zakupami, a ona przeglądała każdą, wyciągając i skrupulatnie składając każdą rzecz. Dało to jej rękom jakieś zajęcie, kiedy w myślach wyrzucała sobie wszystko. Co ją opętało, aby gładzić jego czoło. Nie była jak Miki i Sara. Pomimo tego, że dobrze to ukrywały, pożądały uczuć i miłości.

Angie pragnęła okazjonalnego seksu i tak aby to całe cholerstwo nie wkurwiało jej. W każdym innym wypadku, szczęśliwie żyła sama ze sobą. Nie miała nawet zwierzaka. Jedynymi całodobowymi towarzyszkami były jej przyjaciółki, ale nawet one szły do domu na noc. Delikatnie złożyła złoty top i odłożyła na kupkę. Pokręciła głową. Dlaczego do diabła, się rozpakowuję? Aby poczuć się komfortowo? Sara nie czułaby się komfortowo, upiłaby się i pobiła braci, prawie na śmierć. A Miki...Miki wykopałaby tunel, uciekając na bezpieczny dystans, a następnie wysadzając rezydencję w powietrze. Żadna z nich nie rozpakowywałaby się po malutkim wypadzie na zakupy z porywaczem. Łał. Ona naprawdę byłą typową dziewczyną. Bardziej dziewczęca chyba już nie mogła być. I bardziej tępa. I niebezpiecznie słaba i głupia i kobieca? – Cześć Kochanie. - zabrzmiało z balkonu. Nie zastanawiając się, Angie złapała jedną z piłek do baseballu, przykucnęła i rzuciła. Piłka walnęła centralnie między oczy jednego z braci – buraków. – Kurwa! - zdziwiony i obolały, złapał się za czoło, zapominając że był po przeciwnej stronie balkonu. Za barierką. Odpadł od poręczy, znikając z jej pola widzenia. – Upss – może powinna jednak zaczekać, nim zaatakowała. Nie wiedziała, jak ich rodzina zareagowałaby, na zabicie jednego z nich. Łapiąc za kij – tak na wszelki wypadek – szybko wyszła na balkon, przechylając się przez poręcz. Trójka rodzeństwa Nika była na zewnątrz i domyśliła się, że śmiejąca się histerycznie dwójka nie była na jej balkonie. – Na co patrzymy? Zasapała, jego głos tuż przy jej uchu. Wielkie ramiona opierały się z dwóch stron jej ciała. Skurwiel jest w mojej przestrzeni! Odwróciła się, zamachując się ręką jednocześnie. Jej ręka uderzyła w betonową płytę... która okazała się torsem tego buraka. Czuła jakby połamała sobie przegub. – Pieprzonyskurwielpierdolonyfiut! – Aaww, Cukiereczku. Uderzyłaś się w rękę? Nie wiedziała co wkurzyło ją bardziej. To, że jej cios nawet go nie ruszył czy to, że się od niej nie odsunął. Tak. Była pewna. Obydwie te rzeczy wkurwiły ja niesamowicie. – Pokaż mi. - wziął jej rękę, ale wyrwała ją z powrotem, zanim dobrze ją złapał. – Trzymaj swoje prostackie łapy z dala ode mnie! Uniósł ręce do góry. - Okej, okej. Nie trzeba histeryzować. – Ja nie...- Angie odetchnęła głęboko i zaczęła liczyć w myślach, tak jak doradził jej terapeuta. 10...9...8... – Co dokładnie chciałaś z tym zrobić? - spojrzał na kij w jej ręce, a potem wyjrzał za nią. Spojrzała na jego uśmiechniętą buzię... nie, nie uśmiechał się do niej. To był złośliwy uśmieszek skierowany w stronę jego braci. Protekcjonalny fiut.

*** Patrzyła na kij w swojej ręce, i przez krótką chwilę, Nik pomyślał, że może próbować wsadzić mu go w tyłek. Matko, ta kobieta była piekielnie zawzięta. Zamiast próby uszkodzenia jego tyłka, wymamrotała „trzy, dwa, jeden” i spokojnie popatrzyła naniego. – Wskaż cel. On także spojrzał na jej ładniutką buzię. - Przepraszam? – Powiedziałam, wskaż cel. Cokolwiek w zasięgu wzroku, a ja w to trafię. Kiedyś spotykałam się z baseballistą z okręgowej ligi. – Naprawdę? – Yhy. Uwielbiał uczyć mnie różnych rzeczy. - Nik mógł się założyć, że koleś lubił ją „uczyć”. - To były jedyne chwile, kiedy nie mówiłam mu żeby zabrał swoje pieprzone łapska z dala ode mnie. Potarł nos aby nie zacząć się śmiać. Przechylił się przez balkon. -Mówisz cokolwiek? Ban patrzył w górę, pocierając czoło. Kiedy zdał sobie sprawę, że Nik na niego patrzy, zaczął robić całuśne miny i wskazywać na nich palcami. Kiedy Angie się odwróciła przestał. – Co powiesz na walnięcie znowu w głowę mojego durnego brata. - powiedział sarkastycznie, widząc wielki guz na czole Bana, że raz już musiała go trafić. Wzruszyła ramionami. - Okej. – Czekaj, ja żart... - ale było już za późno. Wyrzuciła piłkę, która znowu trafiła Bana prosto w głowę. Kurcze, ten baseballista dobrze ją wytrenował. Ban zaczął wyrzucać z siebie przekleństwa, klął tak bardzo, że najprawdopodobniej był to pierwszy raz od momentu kiedy opuścił Marines, i ponownie zaczął rozcierać czoło. Nik przeczesał włosy rękoma. Nie, nigdy takich przekleństw nie słyszał. Podczas gdy Ban jedną ręka pocierał czoło, drugą podniósł z ziemi piłkę. Nik doskonale wiedział, co ten chciał zrobić. – Nawet o tym nie myśl. – Ta zwariowana jędza uderzyła mnie w głowę! Dwa razy! Postawiła swoje stopy na barierce i wychyliła się jeszcze bardziej. – Kogo, do cholery nazywasz jędzą, gówniarzu? – Rzeczywiście Cię trafiła. - przypomniał Nik, i najprawdopodobniej nie powinien być z tego tak dumny, ale nic nie mógł na to poradzić. - A tak w ogóle, po cholerę wlazłeś na górę? Ban upuścił piłkę i przesunął się kilka kroków, bliżej strony Nika. - Chciałem się dowiedzieć, czy poszłaby z nami na kolacje, dziś wieczór. Nagle się ożywiła, odpychając Nika na bok, aby spojrzeć na Bana. – Kolacja? Coś jak impreza? – Tak. Ale zmieniłem zdanie! – Ej, teraz jesteś zwyczajnie wredny.

– Zapomnij! Nigdzie cię nie zabieram. Tak powiedział „gówniarz”. Nik oparł się rękoma o balustradę, „zupełnie przypadkowo” pocierając nagie ramię Angie. – Dobrze. Bo ona idzie, ale ze mną. Odwróciła się do niego. - Nie, nie idę. Nie chciał analizować dlaczego wolała iść z jego bratem, w którego głowę rzucała piłką, a nie z nim. Przecież był na pewno przystojniejszy niż Ban. – Szzzz. Nie przeszkadzaj Cukiereczku. Dorośli rozmawiają. – Nie zabierzemy jej teraz. – Oczywiście, że tak. Tato ją pokocha. – A mama nie. Uderzyła mnie. Będę miał guza na czole. Taa, do którego wymyśli jakąś gównianą historyjkę, i każda tygrysica, zerwie swoją sukienkę od Diora, aby tylko móc zająć się tym wielkim idiotą. Wszystkie kochały Bana. Nik zbliżył usta do jej ucha. – On ma rację Cukiereczku. Źle zrobiłaś, krzywdząc jej malutkiego chłopczyka. Ban jest jej ulubieńcem Nic mu nie odpowiedziała. Była zbyt zajęta odsuwaniem się od niego. Nie rozumiał tego. Przecież kąpał się rano. Zastanawiał się jak daleko w tym zabrnie. Przysunął się do niej odrobinę. Jej ciało natychmiast odsunęło się od niego. Nie był nawet pewny, czy wiedziała co robiła. Stał prosto i ona także stała w miejscu. Przysunął się. Ona się odsunęła. Więc kontynuował to droczenie się, chętny aby zobaczyć co dalej zrobi. Potknęła się upadając na podłogę. – Cholera! Wyciągnął rękę, aby pomóc jej wstać, ale odepchnęła ją. Wyglądała prześlicznie kiedy się podnosiła. – Wszystko w porządku Cukiereczku? – Tak. - wygładziła nie istniejące fałdy, na sukience. - I przestań mnie tak nazywać. – Nieee. – Nieee? Wzruszył ramionami. - Nieee. - Uśmiechnął się – Poza tym czy nie jesteś tak słodka jak cukier? Prychnęła – Nieee. Nagle, po drugiej stronie barierki pojawił się Aleksei. - Musisz z nami pójść. Zaskoczona Angie, odskoczyła od balustrady. – Czy na ten balkon są jakieś pierdolone schody czy co? – Niee – odpowiedzieli obydwaj. Przechyliła się przez barierkę, pozwalając Nikowi rzucić okiem na te wspaniałe nogi. Cholera, dziewczyno! – Więc jak... . – To nasze tylne łapy. Tygrysy mogą skakać naprawdę daleko. - powiedział Alek – Naprawdę? - przygryzła swoja wargę – Musicie mieć niesamowite uda. Co do cholery, ta kobieta myślała że robi? Flirtowała z jego braćmi. A jego kompletnie ignorowała. Aleksei gapił się na nią totalnie ogłupiały. - Nie są takie złe. – Interesujące.

Alek przybliżył się do niej, a jedyne co chciał zrobić Nik to zrzucić jego tyłek z balkonu. Dlaczego on w ogóle jest na moim terytorium? – Olej Bana. Po prostu chodź z nami. – Z miłą chęcią. Kocham dobre imprezy. - spojrzała na Nika – I myślę, że mam idealną sukienkę. Nik prawie warknął. - Tylko jedną? Zrobiła niewinną minkę. – Super. - Alek się uśmiechnął – A teraz lepiej zajmę się wielkim, głupim łbem Bana. Nadal słyszę jak tam skomli. – Nie skomlę. - odkrzyknął Ban. – Właśnie, że skomli – Alek mrugnął do niej. Machnęła ręką – Idź. Zrób to co musisz, buraku. Ale chcę swoją piłkę z powrotem. Zawróciła do pokoju, a Aleksei pochylił się do swojego brata. – Człowieku – wyszeptał – Ta babka jest ostra. I myślę, że mnie lubi. – A ja myślę, że ona lubi każdego, kto jest na tyle głupi, że daje sobą rządzić. – Masz na myśli, kogoś takiego jak ty? Panie 20 Tysięcy. Nik spojrzał ze złością na swojego brata, strzelił go dłonią w twarz, spychając przy tym z balkonu. – To nie było zabawne. - Alek krzyknął kiedy wylądował na ziemi. – Właśnie, że tak.

*** Angie wkładała swoje nowo zakupione rzeczy do szuflad, kiedy Nik wrócił do pokoju. Zamknął drzwi na balkon, a ona prawie na niego nawrzeszczała żeby otworzył je z powrotem. Wreszcie musiała to przyznać, robiła się nerwowa przy nim. A zamykanie się z nim w pokoju wcale nie pomagało. Podniósł kij, który położyła na łóżku. – A co niby masz zamiar z tym zrobić? Zabić Cię w czasie snu? – Takie śliczne maleństwo jak ty. Co? Pobijesz tym wielkie, brzydkie hieny? Delikatnie odłożyła halkę do szuflady i obróciła się aby spojrzeć temu wstrętnemu burakowi prosto w twarz. Plecami zasuwając szufladę. Założyła ręce na piersi i patrzyła na niego. – Masz jakiś problem Buraku? – Będę miał, jeżeli dalej będziesz mnie tak nazywać. Odeszła od komody – Wolisz żebym mówiła do Ciebie prostaku albo głupku albo …? – Mogłabyś mi mówić po imieniu. – Oczywiście że mogłabym. Ale nie chcę. Przez jego twarz przebiegł grymas złości, który jednak szybko zniknął. Zastąpiony powolnym, pewnym siebie uśmiechem, który sprawił, że prawie roztopiła się u jego stóp.

– Zastanawiam się, co musiałbym zrobić abyś powiedziała moje imię? Uhhh-ooo. – Nie miej żadnych brudnych pomysłów Buraku. - W szczególności, że ona ma dużo swoich własnych. Odrzucił kij z powrotem na łóżko. – Na przykład jakich? - Kiedy nie odpowiedziała, podszedł do niej. - Zadałem Ci pytanie Cukiereczku. – Nie bawię się w tą grę. Zatrzymał się tuż przed nią, delikatnie biorąc kosmyk jej włosów w rękę i oplatając nim swój palec. – Nie bawię się w żadne gry. Jestem naprawdę obolałym pechowcem. - Patrzył się na włosy zaplątane na jego palcu, jego kciuk gładził je. Angie zajęło dobre kilka sekund, nim zdała sobie sprawę, że podszedł jeszcze bliżej. Chciała się cofnąć, ale jeżeli by to zrobiła, skończyło by się na tym, że szarpnął by ją za włosy. Poza tym, nie chciał żeby myślał, że próbuje przed nim uciekać. Kiedy dokładnie straciła kontrolę nad tą sytuacją? Pieprzone koty! – Cholera dziewczyno, naprawdę jesteś ładniutka. Cóż przynajmniej nie starał się ją nudzić, i nie nazwał ją „piękną”. Faceci cały czas mówili jej takie gówna, ale ona wiedziała, że nie rozpoznali by piękna, nawet wtedy kiedy kopnęłoby ich w jaja. Miki, którą wszyscy facecie ignorowali, była piękna, bo przecież ta dziewczyna jeżeli tylko by chciała, mogła zniszczyć cały wszechświat. I Sara poza urodą, była cholernie silna. Ta kobieta przez wiele lat żyła w bólu, i przez tyle lat żyjąc z tą pieprzoną suką Lynnete, nie tylko udało jej się przeżyć ale także zachować duszę. One były piękne. Angie naprawdę miała świetny gust, niesamowitych przyjaciół, i żadnych złudzeń co do swojej osoby. Ani co do innych ludzi, żeby być szczerą. – To bardzo miłe z Twojej strony. – Wcale nie. - kontynuował pocieranie jej włosów między palcami, do momentu aż jego ręka zatrzymała się koło jej policzka. Uwięził ją pomiędzy komodą i jej włosami w jego ręce. Musiał się pochylić, aby móc na nią spojrzeć. Ten burak górował nad nią. Był naprawdę duży. Ogromny. Tak wysoki jak Conall. Tylko troszkę szczuplejszy. Oczyściła gardło, starając się zachować pseudo-spokój. Oczywiście wcale nie czuła się spokojnie. Ale nie czuła się też wystraszona. Nie wiedziała jak się czuła. Poza paniką i coraz większą wilgocią pomiędzy nogami. Co naprawdę niewielu facetom udało się uzyskać bez użycia rąk czy ust i wiadomych części ich ciał. I ten dźwięk. Co to kurwa za dźwięk? Tump. Tump. Tump. Za każdym razem jak dotykał jej włosów, słyszała ten dźwięk. O boże. To była ona! Ten głuchy odgłos pochodził z pomiędzy jej nóg. Czy to w ogóle możliwe, że jej łechtaczka wydawała tak głośne dźwięki, uderzając o jej majteczki? I czy burak mógł ją usłyszeć?! To mogłoby być naprawdę zawstydzające. – Słuchaj Buraku – patrzyła wszędzie tylko nie na niego, ale on się nie odsunął i wyglądało na to, że nie ma zamiaru wypuścić jej włosów. - Jeżeli mam tu zostać, może powinniśmy sobie wyjaśnić kilka rzeczy.

Pochylił się nagle. Zacieśniając uścisk na jej włosach. Było to boskie uczucie. Przyłożył swój nos do jej szyi. Czy on mnie obwąchuje? – Co dokładnie chcesz wyjaśnić, Cukiereczku? – Po pierwsze przestań mnie wąchać! – Przepraszam, Tylko... - znowu pociągnął nosem – Pachniesz tak dobrze, że mógłbym... – Nie waż się tego mówić – … cię polizać. I wtedy to zrobił. Polizał żyłę na jej szyi. Jego język był ciepły i suchy, pociągnął jej skórę na szyi, podrażniając ją. Prawie tam upadła. Dokładnie do jego wielkich stóp. Ale w tym samym momencie wrócił jej rozsądek. I zrobiła jedyną rzecz jaka przyszła jej do głowy. Podniosła kolano, celując w jego jaja. Ale popierdoleniec ruszał się jak błyskawica. Złapał jej kolano, zanim nawet go dotknęła. Jego ręka przesunęła się dookoła i w górę, unosząc jej nogę. Przycisnął swoje ciało do niej, ciasno opasując się jej nogą w pasie. Zrobił to tak szybko, że nie wiedziała co się dzieje, do czasu aż przycisnął jej ciało do komody, a drewno uderzyło o ścianę. Tump. Tump. Tump.

*** Wiedział, że musi przestać. Wiedział, że musi się wycofać, pozwolić jej się spakować czy rozpakować, czy też cokolwiek co planowała zrobić przed jego przyjściem. Wyjdzie wtedy na zewnątrz jako tygrys i zabije pierwszą rzecz jaka, nieszczęśliwie, wejdzie mu w drogę. Miejmy nadzieję, że będzie to jeden z jego braci. Ale nie mógł. Nie mógł od niej odejść. Nigdy nie spotkał takiej kobiety. Sprawiała, że czuł się znowu taki...dziki. Był pozbawiony jakiejkolwiek kontroli nad sobą, przynajmniej w standardach jego rodziny. Ale ona naprawdę, pachniała bosko. A smakowała jeszcze lepiej. Niech szlak trafi jego braci! Dlaczego sprowadzili do jego domu tą wredną i bezczelną dupeczkę. Jeszcze wczoraj jego życie było w porządku. Spokojne. Proste. Z jakimś przypadkowo upolowanym łosiem. Za to teraz, był ponad 10 kawałków w plecy, miał wielkiego guza na czole i przyszpilał jakąś zupełnie obcą kobietę do mebli, przyciskając swoją cholernie twardą erekcję do jej niesamowicie gorącego krocza. I boże, ale czuł się z tym cudownie. Jej ręce były nadal pokryte zadrapaniami z poprzedniego dnia, złapały jego t-shirt. Ale zamiast przyciągnąć go do pocałunku, który desperacko chciał wycisnąć na jej ustach, odepchnęły go. – Odpieprz się ode mnie! Natychmiast ją wypuścił. Nie chciał, ale nigdy w swoim życiu nie zmusił kobiety do niczego wbrew jej woli – a zmuszenie siostry do jedzenia błota się nie liczy – więc teraz także nie miał zamiaru zaczynać. Jak kot złapany w pułapkę, zasyczała na niego. – Nigdy nie waż się położyć swoich pieprzonych łap na mnie. Nie cierpię być dotykana.

– Naprawdę? Ponieważ pachniesz tak, jakbyś nie miała nic naprzeciwko.

*** Pieprzone, skurwysyńskie zmiennokształtne. Na tyle na ile Angie wiedziała... oszukiwali. Mogli wyczuć strach, panikę, ból, a teraz pożądanie sprawiło, że nie mogła wyłgać swojego latynoskiego tyłka z tej sytuacji. I ku jej rosnącemu gniewowi, on miał rację. Nie miała nic naprzeciwko. Pierwszy raz w życiu. Nie przeszkadzało jej bycie przyciśniętą do tego zwariowanego Buraka. Wariata, który sprawił, że czuła się tak, jakby nie uprawiała seksy od tysiąca lat …, a to miałaby być jej ostatnia szansa. Seks z nim nie stanowiłby problemu. Problemem był jej brak kontroli. I mogła to zobaczyć w jego oczach. Nigdy nie byłaby zdolna go kontrolować. Powiedzieć mu co ma robić i zmusić go do słuchania jej. Jego bracia byli znacznie łatwiejsi. Kilka komplementów, kilka spojrzeń spod rzęs i poszliby za nią na koniec świata. Ale nie on. To nie był jakiś wielki kiciuś, którego mogłaby prowadzać, trzymając za fiuta. Ten tu, był wielkim, złym, pożerającym kobiety tygrysem. I lepiej będzie jeżeli utrzyma swoje nogi razem, a ciało z dala od pokus. Kontrolowanie facetów i seksu było jedyną rzeczą z jakiej nie miała zamiaru zrezygnować dla tego dupka. Obojętnie jak bardzo chciała, żeby popchnął ją na czworaka i pieprzył od tyłu. – Musisz iść. - Odepchnęła się od komody. Jego oczy zwęziły się, na jej zimne i brutalne stwierdzenie. Zaczęła zbierać z podłogi rozrzucone ciuchy, i wkładać je delikatnie do szuflad. – Więc tak to ma wyglądać, tak? Spojrzała na niego przez ramię. - Jak? Pokręcił głową – Wiesz Cukiereczku. Teraz będziesz udawać, że to co się przed chwilą stało, wcale się nie wydarzyło. I że wcale nie czuliśmy tego, co czuliśmy. No cóż, to twoja sprawa. – Otworzył drzwi. - Ale obydwoje wiemy, że sama okłamujesz swój piękny tyłeczek. Wyszedł. Cicho zamykając za sobą drzwi. Popatrzyła w dół, na swoje dłonie. Okropnie się trzęsły. Ale nie ze strachu. Nie bała się go. W ogóle. I pierwszy raz w swoim życiu, żałowała że nie lubi być dotykaną. Rozdział V Nik przechylił się przez ladę w kuchni. Skrzyżował ramiona, obserwując gotujące się na piecyku jedzenie. Czuł jak się krzywi. Pozwolił jakiejś kobiecie sprawić, że się krzywił. Sprawiła także, że był twardy. Nieprawdopodobnie, boleśnie, zajmująco twardy. Ale znacznie bardziej wkurwiło go to krzywienie się. Nie pozwalał kobietom dobrać się do niego. Bo po co? Były inne. Więcej niż potrzeba aby każdy facet był szczęśliwy, bez przywiązywania się tylko do jednej. Będąc znanymi ze swojej brutalności oraz samotnictwa, większość tygrysów i tygrysic, spędzało tylko trochę czasu ze sobą, poza chwilami rozpustnego współżycia.

Ale Vorislav`s nie byli wychowywani jak inne tygrysy. Nie z ojcem, którym Bóg ich pokarał. Większość jego rasy nawet nie nazywała jego ojca ekscentrykiem. Nazywali go dziwakiem. Ci mniej zaprzyjaźnieni mówili na niego szaleniec. Szaleniec pomiędzy szaleńcami. A przecież był dawcą spermy Nika. Nik wiedział że nie powinien nigdy wrócić z polowania do domu i znaleźć sowich braci siedzących w kuchni. Jedzących jego jedzenie, pijących jego piwo i kawę. A jeżeli znalazł by ich, powinien ich zabić. Ale nie robił tego. Staruszek nalegał na to od kiedy byli tygrysiątkami. Pragnął rodziny od samego początku i zrobił wszystko co trzeba, aby to osiągnąć. Był dumny z dwóch rzeczy: przetrwania wojny w Wietnamie i posiadania wszystkich dzieci z tylko jedną samicą. Nik rozumiał pierwsze. Ale ostanie było dla niego zaskoczeniem. Było parę, jeżeli w ogóle, tygrysów którzy rozmnażali się tylko z jedną samicą w życiu. Większość tygrysich rodzin składała się z przyrodnich braci i sióstr. Ale nie jego. I to nie tak, że jego matka nie chciała innego samca. Ale jeżeli jakikolwiek zbliżył się za bardzo, jego ojciec upewniał się, aby nigdy więcej już nie zbliżyli się do czegokolwiek, za bardzo. Naprawdę, jeżeli ceniłeś sobie swoje jaja, trzymałeś się z dala od „samicy Vorislava”. Takie przezwisko otrzymała jego biedna matka w ich społeczności. Nik, nie nienawidził swojego ojca. Po prostu go nie rozumiał. I na pewno nie chciał być taki jak on. Prawda, że nie chciał jeszcze posiadać własnych młodych, tak jak Ban, ale jego seksualny apetyt był taki sam jak każdego innego z jego rasy. Więc aby uniknąć koszmaru uprawiania seksu z tygrysicą w rui, spędzał swój wolny czas, zdobywając zadrapania od innych kotek. Lwice były świetne, ponieważ zachodziły w ciążę, tylko z własnym gatunkiem. Więc jeżeli potrzebowały lub chciały zwykłego seksualnego zaspokojenia, przychodziły do niego. Sprawa miała się tak samo z samicami leoparda i szakala. A ludzkich kobiet unikał jak plagi. Były tak samo koszmarne jak wilki. Niektóre były szczęśliwe skacząc z jednego łóżka do drugiego. Ale niektóre chciały zobowiązań na życie z tylko jedną osobą. Nigdy!!! Kto do diabła, chciałby się na coś takiego zgodzić? I Dlaczego zrobił tak jego ojciec? Nie!! Musiał trzymać się z dala od Angeliny Santiago. Oczywiście nie było to takie proste, z nią mieszkającą w jego domu – mimo tego, że tylko tymczasowo. Wchodzącą do jego kuchni, z tym w połowie szalonym wyrazem twarzy. Wpadającą na niego, łapiącą go za T-shirt tymi chłodnymi dłońmi. Taaa. Problemy tylko czekały aby po raz kolejny walnąć go w głowę. – Gdzie to jest? – Gdzie jest co? - Chciał odsunąć jej dłonie od koszulki, ale jeżeli znów by jej dotknął... – Telewizor. Gdzie on jest? – Nie mam telewizora. – Co masz na myśli mówiąc, że nie masz telewizora? - czuł jej panikę – Jaki dorosły facet nie ma Tv? – Taki, który woli czytać. – Czytać? - Kochał jej twarz. W szczególności kiedy była tak pięknie zdziwiona. – Taaa. Czytam. I mam pełno książek które możesz pożyczyć. Jej twarz przepełniła odraza. - Co? Czy ja wyglądam jak Miki dla Ciebie? Wypuściła go i wypadła z kuchni jak burza. Patrzył na drzwi przez które wyszła.

– Kto to do cholery jest Miki?

*** Warcząc ze zdenerwowania, Angie szła przez dom Nika. Byli sami. Członkowie jego rodziny dawno poszli. Tylko ona, Burak i książki. Książki! Pokręciła głową i weszła, jak mogła się domyślić, do biblioteki i jego biura. Jedna ściana była cała w półkach. Wypełniały je książki, było ich pełno. Druga ściana była taka sama, tylko wypełniona płytami CD i winylami. Jak zawsze podeszła prosto to tych z muzyką. Ułożył je chronologicznie, zaczynając od lat 50. Zamarła. Był ewidentnym fanem Elvisa. – Brak telewizora. I Elvis. Czy może być jeszcze straszniej? Przechodząc do innych dekad, wreszcie trafiła na lata 80 i 90, uśmiechnęła się z ulgą. Miał świetną kolekcję muzyki alternatywnej i full świetnych tech kawałków. Okazał się tez wielkim fanem Lords of Acid. Biorąc pod uwagę, że ich muzyka była głównie o pieprzeniu się, zastanawiała się czy nie jest on jakimś perwersem. Zainteresowanym związywaniem dziewczyn i pieprzeniem ich do utraty przytomności. Tump. Tump. Tump. Cholera jasna! Naprawdę musiała jakoś nad tym zapanować. Posiadanie tak głośnej łechtaczki było naprawdę nie do zaakceptowania. Złapała jedną z wcześniejszych płyt Lords of Acid, włożyła ją do czegoś, co okazało się, cudownym sprzętem muzycznym jaki kiedykolwiek widziała. Włączyła jeden ze swoich ulubionych kawałków. „Ostry seks”, następnie skierowała się w stronę sterty magazynów które miał na biurku. Miał pełno nowych gazet jak Time czy Newsweek, ale ona nie miała zamiaru czytać niczego tak depresyjnego. Ale, na szczęście, wykopała z samego dołu Vogue. Kisa Vorislav na adresie subskrypcji. To musiała być jego siostra, skoro Nik nie odważyłby się posiadać żony. Z westchnieniem usiadła na jego biurku, podciągając nogi na przepięknie wyrzeźbione drewno, z magazynem na kolanie natychmiast zasnęła.

*** Słyszał ją jak kręci się po jego domu. Mógł sobie wyobrazić sposób w jaki jej minisukienka wiruje wokół jej ud. I te buty. Czarne „z paseczkami”, o których zakupie cały czas mówiła. Naprawdę wyglądały na niej dobrze. Dobrze wydanych 200 dolców, według niego. Telefon zaczął dzwonić, a Nik westchnął z ulgą. Wszystko co mogło odciągnąć jego myśli od kobiety w tych butach. – Tu Nik. – Cześć Nik, kochanie. – Sahara. Cześć dziecinko. - Lwica. Należała do Lwiej Dumy, którą spotkali tego popołudnia. On i Sahara mieli za sobą, w przeszłości kilka fajnych rundek. Ta kobieta wiedziała jak się bawić.

– Moja siostra powiedziała mi, że widziała cię dziś w mieście. Więc zaczęłam sobie myśleć, jestem wolna wieczorem i... Nik uśmiechnął się, a potem jęknął – Nie mogę, dzisiaj opiekuję się człowiekiem – miłośniczką psów. – Niech twoi bracia się tym zajmą. Z tego co usłyszałam o jej fantastycznym guście, nie będą mieli nic przeciwko. Jego dobry humor nagle zniknął. Pomyślał o jego braciach, pałętających się po jego terytorium, obserwujących Angelinę kręcąca się po domu w tych butach. Za cholerę nie spodobała mu się ta myśl. Nagle zdał sobie sprawę, że jeżeli o nią chodziło, czuł się bardzo terytorialnie. O kobietę, z którą nie miał nawet zamiaru posiadać potomstwa. A ta myśl wkurwiła go jeszcze bardziej. Nie ma mowy. W tym wypadku nie był synem własnego ojca. Spotka się dzisiaj z Saharą. Spotka się z nią i będzie się pieprzył w zapomnienie. Całkowicie wypierając jakiekolwiek myśli o Angelinie i jej butach. – Właściwie, jeżeli … - nagle muzyka zaczęła pulsować w całym jego domu. Ale to nie była byle jaka muzyka. Lords of Acid. Będąc dokładnym ich „Ostry seks”. Co za jędza. Myśl o tej wrednej żmii, rozłożonej na stole w kuchni, przyjmującej jego fiuta, wykrzykującej jego imię, sprawiła, że prawie doszedł w dżinsach .W szczególności jeżeli dodał do tego kajdanki. – Sahara...Nie mogę. Naprawdę. Złożyłem komuś.... - westchnął ciężko - ...obietnicę. – Ty? – Tak ja – zmarszczył brwi na to pytanie. Zachichotała - Aha... okej.

*** Obudziła się kiedy poczuła szarpnięcie za włosy. – Co? – Głodna? Skinęła twierdząco, a potem ziewnęła i rozciągnęła się. Wyciągając ramiona nad głowę, a potem nogi po same paluszki. Kiedy skończyła, spojrzała na Nika, który gapił się na nią zaciskając pięści. – No co? – Nic – wywarczał. Dziwny człowiek – pomyślała, wychodząc za nim z pokoju. Spodziewała się, że pójdą do jadalni, ale on z powrotem skierował się w stronę kuchni. Zastanawiała się jak długo spała, ponieważ na zewnątrz zdążyło się już zrobić totalnie ciemno. Spojrzałaby na swój nowy zegarek, ale zostawiła go na komodzie w sypialni. Poszła za Nikiem do kuchni, zatrzymując się w drzwiach. Na stole stało jedzenie, wino i zapalone świece. Oh, niee. Tak to nie będzie wyglądać. Włączyła światło. Spojrzał na nią, marszcząc brwi. Najpierw pomyślała, że to zdenerwowanie, ale potem domyśliła się, że jasne światło razi go w oczy. – Jest za ciemno – wyjaśniła.

– Sądzę, że mogło być. – Bolą Cię oczy? - nie wiedziała dlaczego nagle ją to obchodzi. Szczerze, to nienawidziła kolacji przy świecach. Cytując Miki – „Do cholery człowieku, nigdy nie wiesz co wkładają ci do jedzenia.” – Nie, nie bardzo. Po prostu nie jestem do tego przyzwyczajony. Tak naprawdę nie potrzebuję w ogóle światła w nocy. - Postawił wielką miskę jedzenia na stole, sałata i chleb już tam były. – Siadaj Cukiereczku. Zdała sobie sprawę, że od ponad dwóch minut sterczy jak idiotka. Złapała za krzesło i usiadła. – Rozmawiałaś jeszcze ze swoimi przyjaciółmi? – Nie. Zadzwonię do nich jutro. Dam im czas aby się uspokoiły. – Jak długo jesteście przyjaciółkami. - usiadł naprzeciwko i zaczął nakładać jedzenie. – Od 9 roku życia. – Masz jakichś braci albo siostry? – Nie. – Nie jesteś zbyt rozmowną dziewczyną, prawda? – A dokładnie jak mam się rozwodzić nad nie posiadaniem rodzeństwa? Mam się rozpłakać? Uśmiechnął się, biorąc butelkę. - Wina? – Poproszę. – Więc możesz powiedzieć to słowo. Myślałem, że jest to dla ciebie fizycznie niemożliwe. Obserwowała go jak nalewa białe wino do kieliszków, była pewna że jest to szkło Riedel Vinum. Szacunek. Zawsze doceniała mężczyzn z dobrym gustem. – Używam tego słowa, kiedy uważam to za konieczne – spojrzała na jedzenia jakie dla niej nałożył – Makaron z serem? Pełna klasa. – Przechodzę przez wszystkie punkty dla moich niechcianych gości. – Teraz to widzę – wzięła kęsa, zamykając oczy i pozwalając wszystkim smakom przepłynąć przez jej usta. – O boże. – Czy to dobrze czy źle? – Dobrze. Bardzo dobrze. Burak się uśmiechnął – Bardzo dziękuję. – Gdzie nauczyłeś się tak gotować? – Mama. Nauczyła wszystkich swoich synów gotować. Powiedziała, że z naszym podejściem, nie możemy się spodziewać żeby jakakolwiek kobieta została na długo. Angie głowa podskoczyła do góry. W przeciwieństwie do jej babci i przyjaciółek, miłość jej rodziców stała zawsze pod znakiem zapytania. Więc obchodził ją fakt, że czyjaś matka mówiła coś takiego do nich. Nik zauważył jej wzrok. - Nie przejmuj się, to samo mówi o tacie. - westchnął – A bóg wie, że w dalszym ciągu się go nie pozbyła. Angie nie wiedziała czy miał na myśli rozwód czy morderstwo. I nie chciała nawet pytać. Zamiast tego, postanowiła zmienić temat, zanim przejdą na jej rodzinę.

– Co wiesz na temat Viktorii Löwe? Wzruszył ramionami. - Niewiele. Terytorium jej Dumy jest niedaleko terytorium Twojej przyjaciółki. Myślę, że gdzieś na północ od San Francisco. - Nie wiedziała, że lwy żyją tak bliskoSfory. – I wiem, też że przeprowadziła wiele zmian wśród Dum. Ale tygrysy nie mieszają się za bardzo w to gówno. Zawsze mi się wydawało, że sami na siebie sprowadzili tę wojnę. – Myślałam, że wszyscy jesteście częścią tej kociej społeczności. – Pewnie tak. Ale tak naprawdę, nic z tego mnie nie dotyczy. – Teraz już tak. – Wiesz, nie możesz winić za to moich braci. – Taa, ale nie pamiętam, żebym ciebie z nimi widziała. Więc dlaczego wylądowałam tutaj? Czy nie mają wystarczająco dużo miejsca w swoich przyczepach? Patrzył na nią, odgryzając kawałek chleba – Właściwie to rzucili o Ciebie monetą... i ja przegrałem. – Rzucili...mnie...ty....przegrałeś! - rzuciła widelec i zaczęła się podnosić, ale ręka na jej ramieniu ją powstrzymała. - Puść mnie! – Siadaj! Nie miała wyjścia. Jego uścisk był jak z żelaza. Usiadła z powrotem nie patrząc na niego. – To było podłe. Przepraszam – wypuścił jej ramię – Moja mama wychowała mnie znacznie lepiej. Wreszcie na niego zerknęła. - Więc nie rzucaliście monetą o mnie? – Nie, rzucali – uśmiechnął się do niej tym cholernym, zbijającym z nóg uśmiechem – Ale ja wygrałem. Rzeczywiście, jego nigdy nie będzie mogła kontrolować. – Oczywiście, że wygrałeś. I nie waż się o tym zapomnieć. – Nie przejmuj się Cukiereczku, nie zapomnę.

*** Obrócił się na plecy, ramiona za głową, oczy utkwione w suficie, jego fiut cholernie twardy, gotowy i domagający się zadowolenia. Najchętniej od gorącego kawałka tyłeczka leżącego kilka pokoi dalej. Mógł ją poczuć. Wzięła gorący prysznic i teraz jej zapach unosił się na całym piętrze. Napłynęła mu ślinka. Serce ciężko uderzało o jego klatkę. Jezu, pragnął tej małej kobietki. Koszmarnie jej pragnął. Zamknął oczy, próbując spać. Ale to był błąd. Jak tylko zamknął oczy, zobaczył ją... z głową na jego kolanie. Z ustami na jego fiucie, z językiem otaczającym jego czubek. Jej policzki wciągają się kiedy ssie go długo i głęboko. Nie, to na pewno nie pomoże mu zasnąć. Otworzył oczy. Zastanawiał się, co by zrobiła, gdyby o pierwszej w nocy podszedł do jej drzwi i zapukał. Zaprosiłaby go czy kopnęła w jaja? Najprawdopodobniej zaprosiłaby go tylko po to żeby kopnąć go w jaja. Pomruki pod jego oknem odciągnęły go od fantazji o Santiago ujeżdżającej go jak kowboj nieoswojonego konia.

Jego bracia. Chcieli iść zapolować. Nie był to wcale taki zły pomysł. Poza tym, że jego bracia doprowadzali go do szału to i tak ich kochał. Znowu warczeli, a Nik zaśmiał się. Chcą iść na polowanie. Teraz. I właściwie powiedzieli mu żeby zabrał swoją głowę spomiędzy nóg Angeliny i ruszył tyłek. Cwaniaki. Wszystko będzie lepsze, niż leżenie tutaj całą noc, pragnąc kobiety która traktuje go jak jakiegoś wnerwiającego przybłędę, którego nie może się pozbyć z ogródka. Zmienił się będąc jeszcze w łóżku i wysunął się spod przykrycia. Skacząc przez pokój, przeskoczył balkon. Jego bracia już biegli, zapach jelenia wypełniał im głowy. Podążył za nimi. Kochał uczucie chłodu nocy na swoim futrze i siły swojego gatunku płynącej w jego żyłach.

*** Angie usiadła na balkonie, patrząc na ogród przez poręcz. Mając na sobie za dużą bluzę i nic poza tym, podciągnęła kolana pod brodę. Kiedy nagle pojawiły się dwa tygrysy, prawie rzuciła się z powrotem do środka. Wiedziała że muszą być zmiennymi. Ryczeli w stronę domu, jednocześnie okładając się tymi wielkimi łapami. W ciągu kilku minut, kolejny tygrys, mogła się domyślać że był to Nik, zeskoczył w dół i cała trójka pobiegła między drzewami. Byli piękni. Ich cudowne łapy poruszały się z taką precyzją. To musi być interesujące, obserwować jak polują, jak dopadają swoją ofiarę. Przynajmniej ...jeżeli nie była to ona. Przeczesała swoje mokre włosy. Poza Sarą, Miki i Marecciem nie miała komu powiedzieć, że wszystko z nią w porządku. Że niebezpieczni zmienni jej nie zabili. Jej rodzice nie wiedzieli że zniknęła i nawet nie była pewna czy zmartwili by się. Z tego co ostatnio słyszała byli na jakichś wykopaliskach, gdzieś w Sudanie. Dwoje naukowców którzy mieli wystarczająco dużo miłości tylko dla swojej pracy i siebie. Ona sama była wpadką z początku ich związku i w ostateczności nie mogli nawet udawać że się nią interesują. Więc zostawili ją z babcią i od czasu do czasu wpadali aby przypomnieć jej że ma rodziców. Pamiętała, że przyjechali ją odwiedzić kiedy kończyła dziesięć lat. Wcześniej obiecując że wezmą ją na rodzinne wakacje. Zamiast wakacji spędzili dziesięć minut wyjaśniając jej że nie mogę tego zrobić. Słuchała z całkowitym brakiem jakichkolwiek emocji, podczas gdy babcia tłukła się garnkami w kuchni, klnąc po portugalsku. Były tam też Sara i Miki. Nic nie mówiły, ale szybko się nauczyła, że ich milczenie oznacza bardzo bardzo złe rzeczy. Sara poszła wtedy do kuchni wracając z czymś co wyglądało na mleko i sok pomarańczowy. Okropny mix. Gapiąc się na jej rodziców, podała szklankę Miki, która wypiła ją w dwóch łykach. Po trzech minutach Miki podniosła się, obracając w stronę matki Angie, wymiotując na nią. Dwa razy. Do dzisiaj, jej matka nawet nie wspomina o dwóch kobietach, które stały się integralną częścią jej życia. A do czasu, aż zmarła jej babcia Sara i Miki zawsze miały swoje miejsce przy jej stole. Jej psychoterapeuta był przekonany, że problemy z kontaktem fizycznym, są spowodowane brakiem uczuć ze strony rodziców. Możliwe, ale wiedza o tym, nie sprawiała że czuła się lepiej. Ani też nie sprawiała, że mniej to bolało. Pomimo tego, że wiedziała że jest już za stara aby martwić się troską rodziców czy też jej

brakiem, nadal to robiła. Po tylu latach. Angie położyła głowę na kolanach i westchnęła. Rzadko kiedy czuła się samotna. Ale kiedy już czuła, to to uczucie przechodziło ją aż do szpiku kości. Patrzyła jak Nik – przynajmniej miała taką nadzieję, że to Nik – wypadł zza drzew. Przebiegł przez podwórko i wziął dziki skok do góry, w stronę jej balkonu. Nie przeskoczył go, ale uczepił się swoimi wielkimi szponami i ramionami. Jego wielka głowa przechyliła się przez barierkę, patrząc wprost na nią. Zaskoczona jego powrotem i wskoczeniem na jej balkon, Angie nie ruszyła się ani nie uciekała. Tylko się na niego gapiła. Nigdy nie widziała tygrysa z tak bliska. Nie mogła uwierzyć jak był ogromny. Jego złote oczy wpatrywały się w nią w ciemności, a jego wielki język zwisał z mordy. – Czy to jest Twój sposób na powiedzenie dobranoc? - Przeciągnął językiem przez jej policzek – Koleś! Obrzydlistwo! Ale śmiała się, natychmiast zapominając o smutku. Jedna łapa wypuściła barierkę i teraz zwisał na jednej stronie. Gapił się przez kratki, a jej zajęło ładną chwilę nim domyśliła się, że patrzył na nią...na nią i jej pozbawiony okrycia tyłek. – Ej Patrz mi w oczy kocie! Ponownie złapał barierkę dwoma łapami, wydając dziwny dźwięk przez nos. Jak dwa wielkie podmuchy powietrza. Dziwne, ale miała wrażenie że nie oznaczało to niczego złego. Cicho czekał, kiedy Jego głowa przechyliła się jeszcze bardziej przez barierkę. Miała uczucie, że nie odejdzie, jeżeli nie dostanie tego na co czekał. Modląc się, żeby odzyskała rękę nietkniętą, sięgnęła i przeczesała jego futro palcami. Tak jak zrobiła to z jego włosami, wcześniej tego dnia. Robiła tak przez jakiś czas, zwyczajnie go pieszcząc, gubiąc się w odczuciu jego futra na jej palcach. W końcu, znowu wydał ten dźwięk, polizał jej nadgarstek suchym, szorstkim językiem, a potem puścił barierkę. Poleciał do tyłu na twardą ziemię, ale wylądował na łapach. Odwrócił się aby jeszcze raz na nią spojrzeć, a potem wskoczył z powrotem między drzewa. Nie miała pojęcia co się właśnie wydarzyło, ale za to wiedziała że jej sutki są twarde, a uda wilgotne i słyszała ten cholerny głuchy dźwięk, który kurewsko ją przerażał. Rozdział VI Nik nie wrócił. Przynajmniej nie słyszała, żeby wrócił. Około jedenastej zwlekła się z łóżka i zwędziła miskę płatków, zrobiła świeży dzbanek kawy, czytając gazetę i wypijając dwa kubki, nim poszła pod prysznic. Wykąpana zarzuciła na siebie dżinsowe szorty i T-shirt. Skierowała się w stronę ogrodu na tyłach domu. Położyła się na leżaku i wybrała numer do Sary. Nikt nie odpowiedział. Więc spróbowała połączyć się z Miki. – Taaa? – Cześć. To ja. – Taaa.

– No co ty, dalej jesteś na mnie zła? – Nie. Nie jestem. – Ale Sara jest? – Jest zła na wszystkich. Zacha, Conalla, na mnie. Na cały wszechświat. Angie skrzywiła się. Trzeba było mieć jaja żeby wkurwić Sarę. A jak już się to zrobiło, kobieta nie była zadowolona nim ktoś nie leżał płacząc i krwawiąc. – Więc zrób coś. – Na przykład co? Nawet ze mną nie rozmawia. Jest wkurwiona. I mam na myśli w-k-u-r-w... – Tak, Miki. Wiem jak przeliterować to słowo. Właściwie potrafię je powiedzieć w kilku językach. – Ale ja i tak jestem od ciebie lepsza o dwa. – Bardzo mi przykro ale elficki i klingoński się nie liczą. – Kto tak mówi? Klingoński jest naprawdę trudny. – Miki, kochana, naprawdę potrzebuję żebyś się skupiła. – Taa. Gdybym była tobą, nie byłabym tak kurewsko wyluzowana. – Czy tylko ja widzę tu większy problem? Hieny próbowały Cię zabić. Prawda, że jest wielu którzy chcieliby zobaczyć twoją śmierć, ale to jest pierwszy raz kiedy ktoś naprawdę próbował. Miki prychnęła. - Słuchaj, ja to wszystko rozumiem. I doceniam troskę i w ogóle. – Ale... – Nie ma żadnego ale. Widzisz troszkę poszperałam wczoraj na temat tych chłopaków Vorislav i znalazłam kilka zdjęć jego i jego braci na stronie internetowej ich firmy. I wyobraź sobie moje zaskoczenie, jak zobaczyłam na tych zdjęciach kolesia z lotniska. Ale oczywiście, jestem pewna że nie ma to nic wspólnego z tym, że czujesz się tam tak komfortowo. Pieprzona szpiegująca suka! – To nie ma nic wspólnego. Czekam aż Sfora tu dotrze. I wtedy wrócę. – Więc, powiem Ci że wydają się z tym nie spieszyć, ale jestem pewna że znajdziesz jakiś sposób żeby przetrwać. – Ohh, na wszystko co święte. Robię to dla Twojego ...o boże. – Co? Co się dzieje? – Yyy...szczeniaczek. – Nie nazywaj tak mojego dziecka! Angie zmrużyła oczy. - Nie nazywam, ty gnomie. Mam przed oczami prawdziwego szczeniaka. Zachwycający, czarny szczeniak labradora, pędził przez trawę. – Szczeniak? Dlaczego nie nazwiesz go tym czym naprawdę jest... przekąska w połowie dnia. Jej szalona przyjaciółka miała rację. Na tej posesji rządziły tygrysy. Ta śliczna, mała rzecz była w rzeczywistości dla nich batonikiem Snickers. Przyczepiła telefon do bluzki, upewniając się, że ma założone dobrze słuchawki i podeszła do szczeniaka, krzycząc do swojej przyjaciółki. – Wszystko co robię, to próba ochrony mojej rodziny. Sądzisz, że ona to doceni?

– Mówiąc rodzina bierzesz mnie pod uwagę? – To jest najgłupsza, cholerna rzecz jaką kiedykolwiek powiedziałaś. Oczywiście, że mam ciebie na myśli! – Hej, nie musisz się robić niemiła. – A właśnie, że muszę. Kiedy zadajesz kurewsko głupie pytania. Ty, Sara i Marrec jesteście moją jedyna rodziną, od kiedy umarła babcia. – Trzy osoby jeszcze żyją. – Ta, ale oni się nie liczą. - Podniosła szczeniaka, w momencie kiedy miał wejść z trawy między drzewa i krzaki. - Chodź tu piękny. - Schyliła się i podniosła małą bestię do góry. – Co tutaj robisz, maluchu? – Może jest samobójcą? – Zamknij się. – Jak to się dzieje, że jesteś milsza dla psa? – On nie uznał za cel swojego życia wkurwiania mnie. – Fakt. Szczeniak wyślizgnął się jej z rąk. - Cholera. - Sięgnęła po niego, i ją zamurowało kiedy patrzyła jak pies wspina się na głowę tygrysa, niecałe 2 metry od niej. Był tak dobrze ukryty w trawie, że nigdy by go nie zauważyła. Ale jej prawdziwym problemem było to, że znakowania na nim były inne niż Nika. Jego uszy też były wygięte inaczej. Oczy miał bardziej skośne. To na pewno nie był Nik. A to oznaczało, że nie wiedziała, jak bezpieczna lub nie w tej chwili była. – Cholera. - warknęła i zaczęła się cofać. – Co się dzieje? – Yyyy... - tygrys ruszył do przodu, jego ciało wyłoniło się z wysokiej trawy. Strząsnął z siebie szczeniaka. Złapał go za skórę na grzbiecie, między zęby. Wzdrygnęła się. Nie miała ochoty widzieć jak pies staje się czyimś lunchem. Naprawdę! Ale pies zwisał z pyska tygrysa bez żadnego strachu. Tygrys podchodził powoli co raz bliżej, ostatecznie upuszczając szczeniaczka na jej stopy. Podniosła go i wycofywała się, aż usiadła z powrotem na leżaku. Tygrys obserwował ją przez długą chwilę. A potem wskoczył z powrotem między drzewa. – Jesteś jeszcze? – Co? Yyy...taa. Jestem. – Co się dzieje? – Tygrysie wygłupy. – Nigdy nie odwracaj się do żadnego plecami. – Słucham? – Tygrysy atakują zza pleców. Zamknęła oczy wzdychając. - Boże, rzeczywiście czytałaś na ten temat. – To jest to czym się zajmuję. Sprawdzaniem.

Tygrys wrócił z zającem w paszczy. W przeciwieństwie do szczeniaka, zając nie miał się zbyt dobrze. Rzucił jego martwe, zakrwawione ciało na środek trawnika, patrząc na nią wyczekująco. Z lasu wyszedł kolejny tygrys, także z innymi znakami niż Nika. Złapał spojrzenie drugiego kota. Popatrzył na nią. Potem na martwe zwierzę. Odwrócił się i pobiegł z powrotem do lasu. Po kilku minutach wrócił niosąc własnego zająca. Większego. Rzucił go na pierwszego zwierzaka. – Aaa -hh. – Co aa-hh? Dwa tygrysy gapiły się na siebie a potem znowu pobiegły do lasu. – Coś złego? – Nie dla mnie. Wrócili, każdy niosąc jelenia. Jeden trzymał samicę, drugi samca. Upuścili swoje ofiary, prychając na siebie nawzajem i znowu skierowali się do lasu. Zachichotała. - Koleś, to się robi coraz dziwniejsze. – Jak bardzo dziwne? – Wiesz, mogę się mylić...ale wydaje mi się, że jestem uwodzona... w tygrysim stylu. – Co to znaczy dokładnie? – Jak na razie? Zające i jelenie. – Co? Bracia wrócili, każdy ciągnął swojego własnego łosia. Przyciągnęli je i upuścili na stertę. A potem jeden uderzył łapą drugiego, ten z kolei mu oddał. I zanim się spostrzegła, zamienili się w masę warknięć, ugryzień i migających jej przed oczami pasków. – Co to za dźwięk? – Bójka kotów. – Biją się o Ciebie? – Nie wiem. – O tak, biją się o Ciebie. - Miki zaśmiała się – Angelina i jej wszechmocne nogi uderzają ponownie. – Och, zatkaj się. – Masz na sobie spodenki, prawda? – Cicho bądź! Trzeci tygrys wyłonił się z lasu. Nik. Rozpoznała jego znaki. Używając swoich wielkich szczęk, złapał jednego z braci za kark, rzucając go w drzewa. Drugi chciał za nim podążyć, ale Nik znokautował go uderzeniem łapy. Przeganiając go w odwrotnym kierunku. – Już po wszystkich, starszy brat sobie z nimi poradził. – Przysięgam, gdziekolwiek się pojawiasz... – Zamknij się!! Nik odwrócił się, przeszedł obok niej, prawie na nią nie patrząc i bardzo nieelegancko wskoczył do basenu. Angie wybuchnęła śmiechem.

– Co? – Nic. Tylko tygrys- Nik wskoczył do basenu. Jak fajtłapowaty, gruby dzieciak z dziewiątej klasy. – Czytałam, że tygrysy kochają wodę. I że nie mruczą. – Ten tutaj mruczy. – Naprawdę – mogła usłyszeć jak Miki analizuje – Interesujące. Tygrysy to jedyne koty które nie... w takim razie to musi być człowiek w nim. Potrząsając głową i uśmiechając się, obserwowała jak trzystu kilowa bestia, chlapie się jak mały dzieciak. – Angie. Jesteś pewna że wszystko w porządku? Tak naprawdę? - zmartwienie Miki popłynęło do niej rozgrzewając serce. – Mam się dobrze, Miki. Facet zabrał mnie na zakupy. Wydałam 20 tysięcy dolarów z jego portfela, a on nawet nie mrugnął. Ani nie chciał w zamian seksu. – Musiałaś go przerazić. Chciałabym. Zachichotała patrząc jak Nik wychodzi z basenu. Zamarła. Zmienił się z powrotem w człowieka. Nagiego człowieka. Stał, strząsając wodę z włosów. Jasne słońce poranka sprawiało, że jego skóra wyglądał tak jakby została opalona przez bogów, tylko dla jej widoku. Każdy muskuł idealny i błagający o dotyk. Oddech zamarł jej w gardle. Jej umysł przestał funkcjonować. A serce zachowywało się tak jakby zaraz miało wyskoczyć z piersi. Patrzyła jak urzeczona. Tump. Tump. Tump. – Angie? Słyszysz mnie? Nie. Nie była w stanie niczego usłyszeć. Absolutnie niczego. Wszystko, nawet jej przyjaciółka, zostało wyparte przez piękno tego mężczyzny. Jej wzrok zjechał po jego ciele i zobaczyła to. Jego penis. Tak jak cały on... był idealny. Przełknęła. – Wzywam Angelinę Santiago! Angie odezwij się! Nik zaczął iść w jej stronę, woda spływała po jego ciele. Z jego długimi nogami nie zajęło mu wiele czasu dotarcie do leżaka na którym siedziała. Przykucnął obok niej i delikatnie, jedną z rąk zamknął jej delikatnie buzię. – Łapiemy muchy, Cukiereczku? Ręka zjechała po jej policzku w dół, po szyi. Nie zatrzymując się. Przez jeden fantastyczny moment, myślała że obejmie jej pierś. Ale zamiast tego, jego ręką pogłaskała szczeniaka, którego trzymała na kolanach. Pochylił się jeszcze bliżej, czuła jego gorący oddech na swoim uchu. I wtedy bardzo cicho, tak że tylko ona mogła usłyszeć, powiedział, – I Cukiereczku, jeżeli masz zamiar siedzieć na balkonie, w nocy, półnaga, tak słodko pachnąca i wyglądająca tak jakbyś właśnie przeżyła najlepsze pieprzenie swojego życia... możesz równie dobrze założyć na moją szyję smycz i nazwać mnie „swoim”. Cofnął się, posyłając jej najwspanialszy uśmieszek jaki kiedykolwiek widziała, a potem poszedł w stronę domu.

– Angie. Albo się odezwiesz, albo osobiście się po Ciebie wybiorę. – Nawet się nie waż! - Łoł. Nie miała zamiaru się wydzierać. Albo brzmieć tak histerycznie. Ale, boże, kim był ten facet? Wzięła uspokajający oddech i polizała usta. –Mam na myśli...najważniejszą rzeczą teraz jest dziecko Sfory. – Nie nazywaj go tak!!

*** Otworzył wejściowe drzwi i jego dwie siostry wpadły do środka, niosąc ze sobą naręcza sukienek. – Gdzie ona jest? - zażądała Reena – Angelina? – Masz tu jakąś inną jankeskę w tym momencie? – Przyhamuj trochę. Nigdy w moim domu nie było żadnego jankesa. Ona jest z Teksasu. – Chodź – Kisa skierowała się na schody – pewnie jest w swoim pokoju. Potrząsnął głową, kiedy dwie kobiety zniknęły na schodach. Nie wiedział co jego siostrzyczki planują, ale nie widział żadnych kłów więc się nie zmartwił. Już zamykał drzwi kiedy nadeszli Ban i Aleksei. – Cześć braciszku! Zamknął im drzwi przed nosami i poszedł do gabinetu. W jego ogrodzie dalej leżały martwe łosie. – To nie jest śmieszne – krzyczał Ban przez cienkie drewno. – Właśnie, że jest – odwarknął.

*** Angie przyglądała się sobie w lustrze. Miała na stopach dwa różne buty. Obydwa na wysokich obcasach, obydwa bezbłędnie gorące. Nawet nie zerknęła, kiedy ktoś zaczął dobijać się do drzwi. – Spierdalaj. Powiedziałeś, że nie wychodzimy przed siódmą. - zastanawiała się które buty założyć. Nie chciała o tym myśleć, ale zależało jej aby wieczorem wyglądać ładnie. – To my. Zamarła. Były tylko jedne „my” w jej życiu, a głos za drzwiami nie brzmiał tak jak one. – Spierdalajcie, nie ma jeszcze siódmej. Bez zamku w drzwiach – pieprzeni zmiennokształtni – nic nie powstrzymało dwóch kobiet przed wepchnięciem się do jej pokoju. – Przepraszam, ale nie wydaje mi się żebym powiedziała „proszę wejść”. Mniejsza z nich, podeszła i zagapiła się na stopy Angie. - Boże ona ma, nawet, cudowne buty. My nie mamy takich butów. – Kim jesteście? – Nie pamiętasz nas? Spotkałaś nas wczoraj, nim wyszłaś z Nikiem.

Wzruszyła ramionami. Niewielu ludzi zapadało jej w pamięć. W szczególności z dnia na dzień. Teraz odezwała się większa z nich – Jestem kuzynką Nika. A to jest jego siostra. – Super. Teraz mam tutaj cały pogwizdujący klan. – Musisz nam pomóc – błagała mniejsza. – Pomóc? Niby jak? Rzuciły ciuchy, które miały w rękach, na ziemię. Angie podniosła pierwszą rzecz jaką zobaczyła. – W planach mamy zostanie zakonnicą, co? – Dokładnie. – Widzisz? Musisz nam pomóc. – Dlaczego ja? – Dzisiaj widziałyśmy te jędze z Dumy. Wyglądały cudownie. – Całe miasto wie, że im pomogłaś. – Całe miasto? Chyba nie za wiele się u Was dzieje. – Słuchaj jesteś wręcz przepełniona dobrym gustem – odezwała się wysoka – ale my nie. Angie spojrzała na nie. Problemem nie był ich wygląd. Były przepięknymi zmiennokształtnymi, i prawie nie było widać blizn na ich szyjach. Ale ta mniejsza z ledwością patrzyła jej w oczy. Cholernie nieśmiała. Druga, ewidentna twardzielka. Najprawdopodobniej obciążona obowiązkiem pilnowania młodszych chłopaków. To zadanie chyba zawsze spadało na najstarsze samice. Kurwa, przecież nikomu to nie zaszkodzi. A żeby być uczciwą, zawsze lubiła pomagać ofiarom mody. – No dobrze. Dlaczego nie? - obydwie tygrysice uśmiechnęły się z ulgą i Angie też się wyszczerzyła. – Ale do tego wszystkiego koniecznie potrzebujemy szampana.

***

Jego bracia weszli do gabinetu. – Co to za mina? - Ban rzucił się na jeden z foteli. – I czego ty do diabła słuchasz? – Lords of Acid. – Muzyka szatana, powiedziałaby J-B. – Co jest? - Aleksei usiadł na rogu biurka – i przestań nazywać tak naszą babcię, Ban. – Mam dwadzieścia tysięcy dolarów na moim koncie. – Tylko tyle Ci zostało? – Bracie, dlaczego Nam nie powiedziałeś? Możemy pożyczyć Ci jakieś pieniądze. – Debile. Nie że zostało mi 20 tysięcy … jest tam nagle o 20 tysięcy więcej. - sprawdził kilka dodatkowych rzeczy, i odchylił się w fotelu. - Spłaciła mnie. Do środka wbiegła Kisa – Szampan? – Piwniczka na wina.

– Chłodzony? – Lodówka w piwnicy. – Dzięki – wybiegła z pokoju. Ban wzruszył ramionami i odwrócił się z powrotem w stronę Nika. - Kto Cię spłacił? – A jak myślisz? I czy zabrałeś swojego pieprzonego psa z mojego podwórka? - Ban był jedynym tygrysem którego znał i który nalegał na zbieranie wszystkich przybłęd, nawet psów. Nie jako przekąskę – jak nazywała je ich matka. Ale dla zwierzaków. Lokalni Animalsi kochali go, ponieważ dawał im pieniądze, pomagał przy szukaniu sponsorów i przychodził aby opiekować się kotami i wyprowadzać psy. Jego brat był naprawdę dziwny. – Tak. Pies jest z powrotem u mnie w domu. Mówisz, że przepyszna Panna Santiago cię spłaciła? A tak a propos jeżeli ma ochotę może bawić się z moim szczeniakiem kiedy tylko będzie chciała. – Angelina Santiago. To imię wręcz podrażnia język, co nie bracie? – Jestem pewny, że wiele rzeczy w niej może podrażnić język. – Przybornik do szycia? Bracia obrócili się, żeby zobaczyć w drzwiach Reene. – Pokój ciotki Abby. Tak myślę. – Dzięki. - Zniknęła. Potrząsając głową Nik obrócił się i popatrzył na bliźniaków. – Wyjaśnijmy sobie pewne sprawy, dobrze panowie. Trzymajcie się od niej z daleka. Ona jest moim gościem. Obiecałem tym psom, że się nią zajmę. Więc wy, idioci, odpieprzcie się. Aleksei mrugnął do Bana – Myślałem że jej nie chcesz. Ben wyszczerzył się w odpowiedzi, a Nik poczuł że za chwilę dostanie szalu – A to oznacza bracie, że ona jest wolna i do poderwania. Kisa przeszła przez pokój – Wzięłam też ser i krakersy – poszła na górę. Nik nie wiedział co te kobiety kombinują, i nie chciał wiedzieć. Zamiast tego skupił się na swoich braciach. – Ona nie jest do wzięcia. – Daj spokój Nik, nie możesz ich wszystkich trzymać dla siebie. – Nie trzymam ich wszystkich. I nie zatrzymam jej. – Więc możemy się za nią zabrać kiedy z nią skończysz? Wiedział, że jego bracia nigdy nie połasiliby się na resztki, ale mimo tego... nawet myśl o tym sprawiła że miał ochotę poodrywać im głowy. I oni o tym wiedzieli, także. Wiedzieli co robią. Że doprowadzają go do niebezpiecznej furii. I cieszyli się każdą tego minutą. Rozdział VII Nik powąchał brandy, którą podał mu Ban i padł na swoją kanapę. Dołączyli do niego Ban i Alek, wszyscy trzej położyli swoje wielkie stopy na jego stoliku do kawy, za 15 tysięcy dolarów. Zrobionym z bardzo

ładnego kawałka drewna. Kupił ten stolik ponieważ bardzo się mu spodobał. Ale wiedział, że każdy mebel jaki kupi i przyniesie do tego domu musi być na tyle mocnej budowy aby wytrzymać atak całej jego rodziny. Ponieważ jak wszystkie koty, i oni uwielbiali czuć się komfortowo. Alek spojrzał na zegarek. – Jest pięć po siódmej. Gdzie one są? – O co chodzi z Tobą i czasem? – Nie lubię się spóźniać, to wszystko. Ban zerknął na Nika. - Troszkę jest spięty, co nie? – Zamknij się, Ban. Potrząsnął głową, sącząc brandy. Nie widział jej cały dzień. Siedziała w swoim pokoju z jego siostrami już kilka godzin, i ku jego rosnącemu przerażeniu, zaczynał za nią tęsknić. Ale to była jej wina. Siedząc nad jego basenem, nosząc te cholerne spodenki i wyglądając tak jakby naprawdę należała do tego domu. Bardziej niż jakakolwiek kobieta miałaby prawo należeć. Nie mając nawet takiego zamiary, przełknął całą brandy na raz. Pożądanie. To nie było nic więcej niż zwykłe, fizyczne pożądanie. Angie Santiago była bardzo gorącą dupeczką, a on chciał jedynie dowiedzieć się czy jej nogi wyglądałyby jeszcze lepiej na jego ramionach. Drzwi się otworzyły i weszła przez nie Reena. Zakręciła się raz w ekstremalnie malutkiej minisukience, a potem spojrzała na braci. - I jak? – Cholera, dziewczyno. - Powiedział Ban – całkiem ładnie się wypucowałaś. – Co to ma znaczyć? Nik walnął swojego brata w głowę – Ma na myśli to, że ładnie wyglądasz. – Więc powiedz to. Nie mogę uwierzyć, że żadna kobieta jeszcze cię nie zabiła. - zerknęła za siebie, na częściowo otwarte drzwi. - Idzie Kisa. Lepiej powiedzcie coś miłego – wymamrotała wściekle. Odsunęła się od drzwi i Kisa weszła do pokoju. Nigdy wcześniej nie widział swojej siostry tak eleganckiej, aż do teraz. W sukni do ziemi. – Kochanie, spójrz jak wyglądasz. – Czy jest w porządku? - niepotrzebnie, w nerwowym geście wygładziła przód sukienki. - Czuję się trochę głupio. Nik wstał – Wyglądasz niesamowicie. Obydwie wyglądacie. Dwie kobiety rozkosznie się uśmiechnęły i cała piątka patrzyła się na siebie. Po raz pierwszy od długiego czasu nie wrzeszczeli na siebie, nie drwili, ani też nie bili się. Po prostu miła, spokojna chwila pomiędzy dorosłymi zmiennokształtnymi. – No – Angie weszła przez drzwi – Idziemy ludzie. Pora zaczynać tą imprezę. – Cukiereczku, ja... - Nik zatrzymał się. Zatrzymał się i gapił. Jak miał się nie gapić? Jej długie włosy miała uniesione, loki wiły się, dotykając jej ramion i karku. Sukienka, jedna z tych droższych, jak pamiętał, opinała krzywizny jej ciała, tak jakby ktoś zaprojektował ją specjalnie dla niej. Taa. Było to najlepiej wydane 500 dolców w jego życiu. Podeszła do niego. Normalnie była średniego wzrostu, a zakładała jeszcze 10 cm obcasy. Lubił to. Jej chłodne palce potarły jego szczękę. I delikatnie zamknęła jego usta.

– Łapiesz muchy, cukiereczku? Gapili się na siebie, każdy był cicho do czasu aż Reena chrząknęła – Yyy.. poczekamy na was w aucie. Złapała ramię Bana, wyciągając go z pokoju. Kisa wypchnęła z pokoju Aleka. Angie uśmiechnęła się. - Spójrz na swój wyraz twarzy, Buraku. – Jaki wyraz twarzy? – Ten, który mówi, że nagle jesteś jak Ned Beatty w Uwolnieniu - cofnęła się o krok. - I mam nadzieję że jedzenie tam będzie dobre, umieram z głodu. Ser i krakersy to nie było dużo. Odwróciła się na tych niesamowitych butach bez żadnego problemu, a on prawie padł na kolana. Sukienka nie miała pleców i pokazywała jej tatuaż. Celtycko – majski wzór mający zapewnić siłę i ochronę, wyraźnie przedstawiał kota. Dużego kota, którego szpony rozrywały skórę. Artysta dodał nawet trochę czerwieni, aby uwidocznić krew. Jeden z lepszych wzorów jakie widział w ostatnim czasie, ale na niej.... Dodając do tego sposób w jaki poruszały się jej biodra... i był sekundy od dojścia w spodniach, jak jakiś trzynastolatek. – No rusz się Buraku. Nie mam całej nocy. I koniecznie musi przestać go tak nazywać!

*** Angie przechyliła się przez bar. Wpatrywała się swoje martini, ale jej uszy cały czas skierowane były na starsza parę, tuż obok. Mieli około pięćdziesiątki i kłócili się od kiedy podeszli do baru. Współczuła facetowi. Kobieta nie odpuszczała mu ani na milimetr. W pewien sposób przypominała jej Miki. Bezpośrednia, brutalna. – Idź sobie. – Dlaczego? Wiesz że wspaniale razem wyglądamy. – Nie wyglądamy....- kobieta wzięła wdech. Górowała nad mężczyzną, jej czarne włosy przeplatane były siwymi, białymi i rudymi, sięgały do ramion, a przytrzymywała je platynowa spinka do włosów. - Trzymaj się ode mnie z daleka, albo sprawię że pożałujesz, że nikt do tej pory Cię nie zabił. Odwróciła się, żeby odejść, a on klepnął ją w tyłek. Tygrysica – bo jak inaczej można było tą kobietę nazwać – odwróciła się, prychnęła, a potem odeszła. – Nie cierpi kiedy tak robię. Angie nie odpowiedziała mu, ponieważ udawała że wcale nie podsłuchiwała. – Wiem, że słuchałaś. Cholera. Spojrzała na niego – Przepraszam. Potrząsnął głową i podszedł bliżej niej. - Nie ma sprawy. Jesteśmy całkiem interesującą parą. Zdała sobie sprawę, że jeżeli zdjęłaby buty, byliby tego samego wzrostu. W porównaniu do pozostałych mężczyzn w sali, ten był cholernie bliski bycia malutkim. Skinął na barmana po kolejna szkocką. – Nie jesteś z okolicy. – Dlaczego tak myślisz?

– Twój akcent. Zamrugała. Mając najciemniejszą karnację w pokoju podejrzewała, że o tym właśnie wspomni. – Teksas. – To dobrze. Nie cierpię kiedy ktoś przyprowadza na moją imprezę jankesów. – Angie zaśmiała się i on także się uśmiechnął. - Do diabła, dziewczyno. To jest najładniejszy uśmiech zaraz po uśmiechu tej tam. Spojrzała na kobietę, za którą najwidoczniej szalał. - Nie wydaje się bardzo zainteresowana. – Jest upartą kobietą. Nie chce zwyczajnie przyznać, że mnie kocha. Że zawsze mnie kochała. – Mam taką samą przyjaciółkę. – Więc jak Ci na imię słonko? – Angelina. – Przepiękne imię. Ja nazywam się Boris. – Boris? To jest bardzo rosyjskie imię. - uścisnęli sobie ręce – Byłeś kiedykolwiek w Rosji? – Po co? Tam jest naprawdę zimno. Poza tym, jestem Amerykaninem słonko. Urodzonym i wychowanym. Tak jak mój dziadek i pradziadek. Wszystko czego potrzebuję jest tutaj. W Ju-Es-Ej. Stał obok niej, ale nie za blisko, więc nie musiała się przed nim cofać. Dobrze. Wiedział co znaczy prywatna przestrzeń. Czego z kolei jeszcze nie rozumiał Burak. – Więc to jest Twoja impreza? – Ta. To jedyny sposób abym mógł wycisnąć pieniądze z tych bogatych dusigroszy. – Pieniądze na co? – Dla biednych rodzin z okolicy w której kiedyś żyłem. W takiej dziurze niedaleko stąd. O boże, jestem niedaleko jakiejś „dziury”. – Nie zawsze miałeś pieniądze? – Pewnie, że nie. Żyłem tam dopóki nie skończyłem siedemnastu lat. Wtedy ojciec namówił mnie żebym wstąpił do wojska. Biorąc pod uwagę jego wiek, mógł mieć tylko jedno na myśli. - Wietnam? – Ta. Największy koszmar mojego życia. Ale to zrobiło ze mnie mężczyznę. Kiedy wróciłem, zapisałem się do szkoły i zainteresowałem się komputerami. – A teraz jesteś tutaj. – Teraz jestem tutaj. – Lubię tą historię. To jest bardzo dobra historia. Pociągnął łyk szkockiej – Więc co dokładnie robi tutaj w pełni człowiek? – Zostałam porwana przez pewnych buraków. – Co ty nie powiesz? – Ta. To jest długa i smutna opowieść. Nie jestem pewna czy jestem w nastroju aby teraz o niej rozmawiać. – Nie potrzebujesz abym Cię uratował czy coś? Uśmiechnęła się i pokręciła głową. - Nie. Poradzę sobie z nimi. – Którzy to są?

Angie spojrzała przez ramię i wskazała w stronę Nika. Stał ze swoimi dwoma braćmi, otaczał ich tłum pięknych kobiet. Nie to, że je winiła. Wszyscy trzej byli przystojni, ale Nik ich przyćmiewał. Na pewno osobiście zna najlepszych projektantów. Nie była pewna czy Armani, Gucci i cała reszta robili wystarczająco duże ciuchy. I żeby tak na nich leżały. Nie nosił smokingu jak reszta mężczyzn. Miał na sobie czarne buty, czarne spodnie i czarną jedwabną koszulę. Na to zarzucił czarną skórzaną marynarkę, i jeżeli byłaby z tych śliniących się... – Tamci. – Ah, rozumiem. - Jego twarz stała się nagle surowa – Byli dla ciebie mili? – Przynieśli mi łosia i jelenia. Jego uśmiech powrócił. Był najbardziej wesołym facetem jakiego spotkała. – Zalecali się ! Musieli Cię polubić. – Tak mi się wydaje. – Wcale ich nie winię. Jesteś czarującą dziewczyną. – Tak samo jak ty. – Tak ja też jestem czarującą dziewczyną. Angie prychnęła i wróciła do swojego martini. Polubiła tego wieśniaka. Sprawiał że się śmiała. – Więc jesteś zainteresowana którymś z nich? – Nie. – Dlaczego nie? To dlatego że myślisz że są burakami. – Oni są burakami. I nie chcę o tym rozmawiać. – Dlaczego wy kobiety jesteście takie trudne? – Nie jesteśmy trudne. Po prostu nie nabieramy się już na to całe gówno. Boris spojrzał na swój obiekt pożądania. - Ona na pewno się nie nabiera. To jedna z rzeczy które w niej kocham. Rozerwie Ci gardło jak tylko na Ciebie spojrzy. – Jakie to słodkie Boris. Powinieneś mieć to wydrukowane na kartkach świątecznych. Wyczuła za sobą Nika zanim jego wielkie ręce oparły się o bar z dwóch stron jej ciała. Dlaczego musiał cały czas to robić? – Odsuń się wieśniaku. – Nie przejmuj się, nie dotykam cię. – Nie. Ale zakłócasz moją prywatną przestrzeń. – Oczywiście, że zakłócam. Twoja przestrzeń jest tak wielka jak Montana, więc nie mam tu tak dużo przestrzeni żebym jej nie zakłócał. Spojrzała na niego znad ramienia, ale on gapił się na Borisa. Obydwaj patrzyli na siebie przez kilka długich sekund. – Co zrobiłeś? - Nik wreszcie zapytał. Angie automatycznie skoczyła, aby bronić Borisa. – Hej, hej, hej! On nic nie zrobił. - Obróciła się w kółku jego ramion, uważając aby go nie dotknąć.

– Zachowywał się jak doskonały dżentelmen. Więc odsuń się, kurwa. – Nie mówię o tobie – podniósł brew na Borisa. - Mam na myśli co zrobiłeś mamie. Boris wzruszył ramionami – Nic, czego nie robiłem tysiące razy wcześniej. – Jesteś obrzydliwy. Boris stał się poważny – Jestem także twoim ojcem. Więc uważaj jak się odzywasz chłopcze. Angie prześliznęła się pod ramieniem Nika i stanęła pomiędzy nimi. Położyła rękę na piersi Borisa – Uspokój się. – Czasami mój syn zapomina swojego miejsca. – Mojego miejsca? O kurcze. Sytuacja robiła się coraz gorsza. Nigdy nie kłóciła się z rodzicami. To nigdy nie miało sensu. Ale to także oznaczało, że kiedy po raz kolejny odeszli, musiała znaleźć kogoś, aby zrobić mu krzywdę. Przeważnie na boisku albo w lokalnej restauracji. Ale tutaj bawiła się wspaniale do tej pory i nie chciała żeby bzdury Nika to zniszczyły. Z jedną ręką na klatce Borisa i z jedną na Nika, stała pomiędzy ojcem a synem. – Panowie. Ostatnią rzeczą jaką chcecie zrobić, to mnie wkurwić. Więc może wszyscy się kurwa uspokoją. I postarają się cieszyć tym pieprzonym wieczorem. Obydwaj spojrzeli na Angelinę, a potem z powrotem na siebie. – Hmm, nie możemy przepuścić takiej propozycji. - zaśmiał się Boris. Złapał jej rękę i pocałował. – Wie Pani, Panno Santiago, chciałbym aby siedziała Pani ze mną przy dzisiejszej kolacji. Uśmiechnęła się – Z miłą chęcią. Z ręką na piersi Nika, wyczuła ten pomruk zanim go usłyszała. Odsunęła się, nawet na niego nie patrząc. Dzwonek zapowiadający kolację zabrzmiał w sali i wszyscy pomału zaczęli się kierować w stronę stołów. Angie położyła ręka na ramieniu Borisa – Wiesz, to taka przyjemność znaleźć się nareszcie w pobliżu dżentelmena. – Dziękuję za te miłe słowa. Nie musiała nawet patrzeć, żeby wiedzieć że Nik dalej tam stoi i gapi się.

*** – Czy to jest ta dziewczyna, którą Twoi bracia wykradli? Nik skinął głową. Nie mógł uwierzyć, że jego ojciec sprawił, ze stał się zazdrosny. Wiedział, że nie ma żadnego powodu aby być zazdrosnym. Facet nadal kochał Nika matkę. Zawsze słyszał, jak o tym mówił. – Tak, to ona. – Ładne maleństwo. - Jego matka, nadal piękna, pełna klasy i mająca poparcie starych pieniędzy, stanęła przed nim i wyprostowała mu kołnierzyk – I najprawdopodobniej nie wystarczająco dobre dla jednego z moich synów. – To nie jest ważne, czy jest czy nie, mamo.

– Oh, próbujesz mi powiedzieć, że nie jesteś zainteresowany? – Nie jestem. Westchnęła, biorąc Nika pod ramię. - Nigdy nie zrozumiem, dlaczego synu chcesz być taki jak ja. – Wiesz, głównie dlatego, że ty nie zawstydzasz całej rodziny.

*** Boris odsunął dla Angie krzesło – Usiądź kochanie. – Dziękuję – usiadł obok niej i patrzyli się na siebie – Wiesz powinieneś mi powiedzieć, że on jest Twoim synem. – Ale gdzie wtedy byłaby cała zabawa? - pochyli się do niej, ale nadal nie czuła się zagrożona jego obecnością. - A teraz powiedz mi prawdę kochanie. Czeka na Ciebie jakiś mężczyzna w Teksasie? Jakiś kowboj z twoim imieniem wytatuowanym na piersi? Angie zaśmiała się. – Nie nikt na mnie nie czeka. – To dobrze. – Hmm, myślałam że mama Nika jest Twoją miłością. – Oh jest. Ale ja nie myślałem o sobie. Nik podszedł do stołu, odsuwając krzesła dla swojej mamy i siostry. Podniósł wzrok aby zobaczyć Angie i Borisa wpatrujących się w niego. - Co? Nie mogła się powstrzymać i zaczęła chichotać, a Boris do niej dołączył.

*** Kolacja była kolejnym sukcesem Borisa Vorislav i jednym z niewielu wydarzeń, na którym można było znaleźć dużą grupę tygrysów razem. Nik spędził większość wieczoru rozmawiając ze swoją matką i ciotkami, unikając zaczepek niektórych samic i unikając niektórych z co bardziej agresywnych samców, gdyż wolał nikogo nie zabić na przyjęciu własnego ojca. Spędził także część czasu pilnując aby żaden z samców nie czuł się zbyt swawolny z jego siostrą i kuzynką. Gdyż ich nagła transformacja przyciągnęła męską uwagę. Nie martwił się o Reene. Poradziłaby sobie ze wszystkim, już teraz miała dwa tygrysiątka z dwoma rożnymi samcami. Ale Kisa..., więc o nią martwił się. Z całej rodziny wydawała się najlepszym myśliwym. Ale tylko kiedy była tygrysicą. Jako człowiek, jej nieśmiałość, była wręcz bolesna. I byłby przeklęty jeżeli pozwoliłby jakiemuś apodyktycznemu dupkowi rządzić swoją siostrą. Poza troszczeniem się o rodzinę, spędził resztę wieczoru, obserwując Angelinę. Ku jego irytacji, kobieta spędziła większość czasu z jego ojcem, tak jakby byli starymi znajomymi. Przyciągnęła także uwagę prawie każdego mężczyzny na sali. Za każdym razem kiedy szła do łazienki albo

wstawała aby rozprostować nogi, wzrok każdego samca skupiony był na niej. Nie podobało mu się to w ogóle. I martwiło go to, że mu się to nie podobało. Jego ojciec wreszcie od niej odszedł, zostawiając ją przy ogromnym stole i kierując się w stronę swojego syna. – Chłopcze. - warknął w sposób który miał imitować pozdrowienie. – Tato. – Przyjęcie całkiem się udało, nie sądzisz? Nik wzruszył ramionami. – Jasne. Ale to nie zmienia niczego. Nadal myślą, że nie jesteśmy wystarczająco dobrzy. I Nik obwiniał o to swojego ojca z jego wilczo-podobnym sentymentem do matki Nika, niż z jego przeszłym ubóstwem. Wściekle złoty wzrok spojrzał wprost w jego oczy. - Mają rację. Nie jesteśmy. Jesteśmy lepsi. I nie zapominaj o tym. Nik przytaknął – Tak ojcze. - Nie miał zamiaru zaczynać kolejnej bójki ze staruszkiem. Nadal przecież go szanował. Jego ojciec był najtwardszym człowiekiem jakiego znał. Strzelec na wojnie, a ci mężczyźni żyli najkrócej. A mimo tego, jego tato przetrwał aby opowiedzieć swoją historię. Zapisał się do szkoły, założył własny biznes i stał się jednym z najbogatszych tygrysów na wschodnim wybrzeżu. Ale nigdy nie zapomniał skąd się wywodził. I odmawiał wstydzenia się tego. I boże przebacz jeżeli jego dzieci pokazałyby jakikolwiek wstyd z tego powodu. Jego jedyną słabością była... matka Nika, Natalia. Grali w tę grę co najmniej od trzydziestu lat i nigdy nie wydawali się nią nudzić. Osobiście, nie lubił żadnych gier. Ktoś mówi co czuje i ma to na myśli. Jak tylko kobieta próbowała wciskać mu jakieś gówno albo nim manipulować, odpuszczał ją sobie. – A teraz mnie posłuchajcie, wszyscy. - Jego bracia przesunęli się aby stać za Nikiem. – Chcę abyście dobrze pilnowali tą młodą damę. – Przepraszam? - mruknął Nik. – Słyszałeś mnie. Ona jest ślicznym maleństwem, i nie chcę abyście byli opieszali. Nik znowu mruknął. Dlaczego jego ojciec zawsze próbuje go wkurwiać, pewnie się nie dowie. W szczególności kiedy walczy aby nie rozerwać gardła własnemu ojcu. – Tato to nie w porządku. - wtrącił Ban. - Nik cały czas się nią opiekuje. – I może powinieneś pilnować własnego nosa – wtrącił Alek. – Ta rodzina i wszystko co się w niej dzieje, to mój interes. – Co się dzieje? - matka Nika stanęła przed swoim synami, tak jakby nadal byli małymi tygrysiątkami, nadal starała się ich chronić. Wzrok Borisa zmierzył całe ciało Natalii, tak jakby obserwował striptizerkę, a nie stawał przeciwko matce. Co za napaleniec. – Tylko rozmawiam z naszymi chłopcami, kochanie. Czy masz z tym jakiś problem. Coś co musielibyśmy wyjaśnić na osobności? Zmrużył swoje oczy, a ona na niego warknęła z irytacją. – Nienawidzę cię. Zanim jego rodzice naprawdę mogli stracić kontrolę, podeszła do nich Kisa, z Reeną zaraz za plecami.

– Mamy problem. Szervác właśnie podchodzi do Angie. Cała rodzina spojrzała w stronę gdzie siedziała Angie. Zaraz obok usiadł Szervác, przysuwając się blisko niej. Za blisko. - Nik o tym wiedział. Ban warknął – Chodźmy skopać mu tyłek. – Nikt nigdzie nie idzie – wszyscy spojrzeli na Nika,a on wzruszył ramionami – Chcę zobaczyć co ona zrobi. Jego matka odwróciła się do niego – Nikolai Vorislav nie możesz mówić poważnie. – Pięćdziesiąt dolców że go znokautuje. Jego matka spojrzała na Angie potem znowu na niego – Sto.

***

Angie spojrzała na idiotę, który naruszał jej przestrzeń. - Chcę żebyś się cofnął. – Hej kochanie. Nie bądź taka trudna. - przejechał palcem po wnętrzu jej ramienia – Mogę sprawić że będzie ci dobrze. Angie zadrżała z gniewu i obrzydzenia. Zdumiewało ją jak bardzo nie cierpiała nie proszonego, fizycznego kontaktu. Wiedziała, że mogła zawołać Nika, ale przecież dorastała troszcząc się sama o siebie. Prawda, że chciała mieć w tej chwili swojego baseballa, ale musiała sobie radzić z tym co akurat miała w zasięgu ręki. Wyrwała swoje ramię, zgięła je i przyłożyła mu łokciem prosto w twarz, łamiąc mu nos. Krew trysnęła, a on zawył z bólu. Ześlizgnęła się ze swojego krzesła, złapała je dwiema rękami, odwróciła się i zamachnęła. Metal uderzył w tył jego głowy, przewracając go na stół. Opuściła spokojnie krzesło. – Następnym razem jak kobieta powie ci, żebyś zabrał od niej ręce, zabierz kurwa ręce. Odwróciła się na sowich Ferragamo, ale zatrzymała się kiedy zauważyła całą rodzinę Vorislav gapiącą się wprost na wariatkę, jaką przed chwilą była. Nie miała zamiaru ich zawstydzać. Właściwie, czuła niemal fizyczny ból zdając sobie sprawę, że najprawdopodobniej zrujnowała bardzo ważny wieczór Borisa. Chryste, czy ten wieczór może być gorszy? Zdecydowała się stawić czoła koszmarowi. Nie ma sensu chować się i robić uniki. Poza tym, gdzie do diabła miałaby pójść? Odeszła szybko od swojego leżącego wielbiciela, zanim mógł stanąć na nogi. Kiedy podchodziła do Nika i jego rodziny zauważyła, że wymieniają się pieniędzmi. – Boris, naprawdę … - zaczęła. Boris podniósł jeden palec, ucinając jej słowa. Spojrzał na Kisę – Wcale nie wiszę Ci stówy. – Właśnie, że tak tato. Mówiłam Ci że znajdzie sposób żeby wykorzystać krzesło. – To było pięćdziesiąt. – Sto. – Weźmiesz pieniądze od własnego tatusia. – Bez mrugnięcia okiem. - Wyciągnęła rękę – A teraz moje pieniądze.

Boris zamruczał pod nosem, ale podał jej stówkę z pliku banknotów które trzymał w ręce. Angie odwróciła się do Nika. – Stawialiście na mnie?- Nik przytaknął. – Taa, było to zbyt dobre żeby sobie odpuścić. – Mama i tato nie docenili cię. - Ban liczył swoje pieniądze. Nawet na nią nie spojrzał. – Ale nie zawstydziłam was, ani nie zrujnowałam waszego wieczoru? Popatrzyli na nią, a potem wybuchnęli śmiechem. – Oh, kochanie – Matka Nika objęła ją ramieniem, a Angie walczyła z pragnieniem wyrwania się. Kobieta była taka miła dla niej, jak teraz mogła jej powiedzieć, żeby zabrała swoje „łapy”. – Musisz zrobić znacznie więcej, tej rodzinie niż tylko to. Poza tym Szervác zrobił to tylko dlatego, że jesteś człowiekiem. Nie miałby jaj żeby spróbować czegoś takiego z nami. – Hmm, dziękuje, że jesteście tacy …mili? – Przyjemność jest po naszej stronie – mrugnęła i spojrzała na swojego syna – Sądzę, że pora abyś zabrał swojego gościa do domu. Zanim rzeczy do końca się skomplikują. Rodzina Szerváca podniosła go i spoglądała na Nika i jego rodzinę z mniej niż przyjaznym spojrzeniem. – Dobry pomysł – złapał ją za rękę i wyciągnął z pokoju. Angie pomachała do rodziców Nika – Miło było was poznać! Pozwoliła mu ją trzymać dopóki nie wyszli na zewnątrz, a wtedy wyrwała swoją rękę. – Wiesz, że mogę iść bez Twojej pomocy. Nik przysunął się do niej tak szybko, że potknęła się do tyłu, uderzając w limuzynę. Ponownie oparł się rękoma z dwóch stron jej ciała i przysunął się do niej blisko, ale nie na tyle blisko żeby jej dotknąć. – Mój ojciec może cię dotykać i to jest w porządku, ale ja nie? To chcesz mi powiedzieć? – On mnie nie dotknął, to ja jego dotknęłam. Nik zamrugał. - Co? – On wysunął ramię a ja je przyjęłam. W przeciwieństwie do ciebie on wie gdzie leży granica. – Rozumiem. - Odsunął się od niej. Ale nie był zły. Właściwe był daleki od złości, biorąc pod uwagę szeroki uśmiech na jego twarzy. – Na co się tak uśmiechasz? – Włóż swój ładniutki tyłeczek do auta, Cukiereczku. Zanim rodzina Szervác zacznie coś czego nie będzie mogła dokończyć. Nie podobało się to Angie, ale nie miała zamiaru się kłócić. Nie teraz. Nie tutaj. Ale miała dziwne uczucie, że na tym wcale się nie skończy. Rozdział VIII Angie musiała przyznać, że nigdy jeszcze tak dobrze jej się nie spało. Pomiędzy świeżym zapachem sosen, boskim łóżkiem w jakim akurat spała, i uspokajającym dźwiękiem absolutnej ciszy. Przyłapała się na tym ile snu straciła w przeciągu ostatnich miesięcy.

Sturlała się z łóżka coś koło jedenastej. Wzięła szybki prysznic i przebrała się w wygodną parę szortów i Tshirt. I bosa poszła do kuchni. Czekał tam świeży dzbanek kawy, a Nik wystawił nawet dla niej kubek. Do diabła z nim. Dlaczego nagle zaczął być dla niej taki miły, nie miała zielonego pojęcia. Kiedy wracali z przyjęcia, nie odzywał się do niej, chyba że go zapytała. Ale cały czas się uśmiechał. Nienawidziła tego uśmiechu. Oczywiście to był prześliczny uśmiech, ale nie o to chodziło. To był zarozumiały uśmiech w stylu – jestem właścicielem świata. A to wkurwiało ją niesamowicie.

***

Słyszał jej stopy uderzające o marmurową podłogę kiedy szła w stronę schodów. – Cześć Angie, możesz tu podejść na sekundę? Wiedział, że użycie jej imienia wystraszy ją. Ale musiał utrzymać ją trochę wytrąconą z równowagi. Nie odpowiedziała mu ani się nie poruszyła przez dobrą minutę. Zagryzł policzek od środka, aby się nie roześmiać. I kiedy wydała długie, dramatyczne westchnięcie, musiał jeszcze mocniej go zagryźć. Weszła do gabinetu. – Więc? Gdzie jesteś? – Uniósł ręce, aby mogła je zobaczyć nad kanapą. Obeszła dookoła sofę, i zatrzymała się patrząc na niego. – Jest jakiś problem z tą kanapą? – Nie. – Więc dlaczego siedzisz na podłodze? Wzruszył ramionami. - Bo lubię. – Cokolwiek. Czego chcesz? – Podejdź tutaj. – Jestem tutaj. Poklepał miejsce tuż obok siebie. - Tutaj. Mrucząc przekleństwa, podeszła bliżej sofy i usiadła na podłodze. Ale nadal zachowywała dystans. – Co? Złapał szlufkę jej spodenek, szybko przyciągając ją bliżej siebie. Tak samo szybko ją wypuścił nim zaczęłaby go okładać. – No, teraz jest lepiej. – Czego chcesz? - wysyczała z pomiędzy zaciśniętych zębów. – Porozmawiać. – O czym? Pokusa aby powiedzieć – oczywiście patrząc jej głęboko w oczy – „O Nas”, aby mógł zobaczyć jak traci rozum, prawie go przytłoczyła. Ale miał teraz cel. Cel, który stał się dla niego jasny, kiedy wczoraj popchnął ją na samochód. Jego zasada „żadnych ludzi” nie miała już żadnego znaczenia.

Nie miało też znaczenia, że miała do ochrony całą Sforę psów. Ani to, że kobieta stworzyła styl życia w oparciu o bycie złośliwą. Chciał jej. Bardziej niż czegokolwiek innego w swoim życiu. Ale najpierw musiał znaleźć sposób, aby obejść tą ścianę lodu jaką wokół siebie zbudowała. Ale przecież tygrysy zawsze czekają na swoją ofiarę. Ona nie będzie inna. I kiedy będą mieli siebie dosyć, odeśle ją do jej schroniska dla psów, a on dalej będzie szukać tygrysic, które urodzą jego małe kocięta. – Chciałbym wrócić do naszej rozmowy z zeszłej nocy. Westchnęła. Kolejne, długie i dramatyczne westchnięcie. - Nie ma o czym mówić. Naprawdę. – Widzisz, ale ja myślę, że jest. Kolejne westchnięcie. - Dobrze. Miejmy to za sobą. Dobrze. Przeszedł przez najcięższą część. Sprawienie że usiadła i słuchała było już wielkim zwycięstwem. – Więc, tak myślałem... Otworzyła swoje usta żeby coś powiedzieć, ale wyglądało na to że się rozmyśliła. – Zbyt łatwe. - wymamrotała. Kontynuował - ...o tym co wczoraj powiedziałaś. I chciałem cię zapytać, czy dobrze się czujesz z tym że nie lubisz być dotykana? Zamarła ze zdziwienia, a potem potrząsnęła głową. - Tak czuję się dobrze. Czy mogę teraz iść? – Nie. Jeszcze nie skończyliśmy. - Musiał bardzo się starać aby się nie uśmiechać. Kiedy była taka drażliwa, na pewno nie ułatwiłaby współpracy, ale na pewno było by zabawnie. – Widzisz, myślę że w twoim wypadku chodzi o kontrolę. Jej głowa podskoczyła aby na niego spojrzeć, jej oczy niebezpiecznie się zwęziły i wiedział w tym momencie, że miał absolutną rację. O dziecinko, to będzie zabawne. – Co? – Widzisz, myślałem że nie lubisz dotykać i być dotykaną. Ale ty nie lubisz jak ciebie ktoś dotyka, ale ty możesz dotykać kogokolwiek chcesz. Więc u Ciebie chodzi o kontrolę i zaufanie. Jeszcze raz otworzyła usta aby coś powiedzieć i widocznie znowu zmieniła zdanie. Zamiast tego powiedziała – Czego chcesz Buraku? Mam ją! - Przeprowadzić mały eksperyment.

***

Nie. Nie. Nie! Nie podobało jej się brzmienie tego. W ostatnim eksperymencie w jaki była zamieszana, straciła wszystkie swoje włosy i musiała sprawić Miki Kendrick lanie jej życia. Miała wtedy dwanaście lat i od tego czasu wyhodowała trochę inteligencji. Więc nie miała zamiaru przeprowadzać żadnych eksperymentów z tym wielkim idiotą. – Wychodzę.

Zaczęła się podnosić, ale złapał szlufkę przy pasie jej spodenek i pociągnął ją z powrotem na dół. – Ponieważ myślę – kontynuował – że powinniśmy dać temu szansę. Zobaczyć czy to zadziała. Jeżeli nie, nigdy więcej o tym nie wspomnimy. Brzmiało to całkiem rozsądnie i wydawało się szybkim wyjściem z buraczanego koszmaru. – Zostawisz mnie w spokoju jeżeli to nie zadziała? – Tak. – Czy moje włosy będą w to zamieszane? – Nie... chyba że będziesz tego chciała. – Okej. Miejmy te bzdury za sobą. – Świetnie. - Skoczył na swoje wielkie tygrysie stopy. Jak na tak dużego człowieka był całkiem ruchliwy. – Zdjął swój T-shirt i zabrał się za dżinsy, przechodząc za kanapę. – Co ty robisz? - nie starała się nawet ukryć paniki. – Ten eksperyment wymaga abym był nagi. Zniknął za kanapą. – Nie! Nie! Nie wymaga żadnej nagości. Napięła się, gotowa uciec na pierwszy widok jego ogromnego fiuta. Do diabła z nim. Jeżeli zobaczy go jeszcze raz, to wcale nie jest pewna, czy będzie w stanie trzymać swoje usta z dala od niego. Nie wiedziała w co grał, ale będzie przeklęta jeżeli będzie się w to bawiła razem z nim. Ale kiedy wyszedł zza przeciwnego rogu kanapy, zdała sobie sprawę że nie może się ruszać. Zmusiła się do wstania, a z jej ust wyszedł dźwięk przypominający kwilenie. W co on się kurwa bawił? Sukinsyn zmienił się. Był teraz długi na trzy metry, od nosa po ogon, a jego łapy były tak wielkie jak jego łeb! Zaczęła hiperwentylować kiedy się położył. Zastanawiała się czy zdąży dobiec do wyjścia, kiedy nagle on obrócił się na grzbiet. I jak jakiś przerośnięty kociak, podniósł do góry łapy i zaczął nimi przebierać w powietrzu. Wtedy to zrozumiała. Zrozumiała o co mu chodziło. Zaśmiała się. Zwariowany, pieprzony buraczany kot. Zakryła swoje usta aby przestać się śmiać i patrzyła na niego przez dobrą chwilę. Nie poruszył się. Czekał aż ona zrobi pierwszy ruch. Podobało jej się to. Pozwalało poczuć kontrolę, nawet jeżeli jej racjonalna część wiedziała lepiej. Pochylając się na tyle na ile mogła bez przysuwania swojego ciała jeszcze bliżej, delikatnie przesunęła swoją ręką wzdłuż jego łapy. Poduszki jego łap były szorstkie. Dziwne. Strasznie dziwne. Nie mogąc się powstrzymać, przysunęła się bliżej niego. Kiedy miałaby kolejną szansę, być tak blisko tygrysa i nie martwić się że odgryzie jej głowę? Przeciągnęła dłońmi bo jego boku i przez jego pierś. Zamknął oczy i znowu wydał ten dziwny dźwięk, jakby wypuszczał nosem powietrze. To musi być oznaka jego zadowolenia, ponieważ wyglądał na całkiem szczęśliwego w tym momencie. Przysunęła się troszkę bliżej, aż jej kolana dotknęły jego boku. Pieściła jego wielką pierś przez następne kilka minut. A potem zrobiła się odważniejsza. – Odwróć się.

Posłuchał natychmiast a ona pochyliła się nad nim, gładząc dłońmi jego grzbiet i zagłębiając palce w futro. Oparła się o niego i wciągnęła powietrze. Sara robiła tak cały czas ze swoimi psami. Mówiła że mają taki kochany „psi zapach”. Ale Angie wąchała tylko Nika. I musiała przyznać, że naprawdę lubiła to jak on pachnie. Wczołgała się na jego grzbiet, chowając twarz w futrze. Wyciągnęła ramiona, jej palce gładziły jego głowę, była zdziwiona faktem, że jej stopy nawet nie były blisko jego ogona. Usiadła na nim okrakiem. Mogłabym jechać na tym sukinsynie aż do Utah. Ześlizgnęła się z jego pleców i przesunęła się do przodu, łapiąc jedną z jego łap. Przytrzymała ją przy swojej ręce. Jej długie palce wyglądały na takie malutkie. Uśmiechnęła się. O, tak. To była jedna z najfajniejszych rzeczy w życiu. Jego ogromna głowa pocierała delikatnie jej podbródek. Nawet się nie zastanawiając, także się o niego otarła. Wypuścił powietrze i zamruczał. – Wstań na chwilę. - Chciała zobaczyć jak był wysoki na swoich czterech łapach. Podniósł się, a ona cały czas się uśmiechając, sięgnęła i przebiegła rękoma dookoła jego twarzy. Jego czarne pręgi były urzekające, zastanawiała się czy coś oznaczają. Dlaczego tygrysy je mają? I białe włosy, które były za jego uszami w jego ludzkiej postaci, teraz tworzyły idealne okręgi po bokach jego tygrysich uszu. Ale dlaczego? Tysiące pytań przelatywało przez jej głowę. Pytań w stylu Miki. Pomału przesunął się do przodu, trącając ją głową. Odchyliła się do tyłu, opierając się na łokciach, kiedy on stanął nad nią. Pomału schylił swój łeb, a ona sięgnęła obydwiema rękami, łapiąc go po bokach. Pozwoliła sobie zawisnąć pod nim, kiedy jej palce przeczesywały w powolnych ruchach jego futro. Zamknął oczy. Tak zagubiła się w tym co pozwolił jej robić, że zajęło jej minutę nim zdała sobie sprawę, że zaczął się na niej powoli kłaść. Myśl o 300 kilogramach tygrysa, leżącego na jej ciele nie była dla niej łatwa. Ale zanim mogła zacząć krzyczeć w panice, Nik ponownie się zmienił. Ot tak. Z tygrysa w człowieka w kilka sekund. I nagle Nikmężczyzna leżał na niej. A dokładnie pomiędzy nogami, a jego płonący wzrok wpatrywał się w nią. Jego ramiona spoczywały po dwóch stronach jej ciała, ale nie pochylał się bliżej. Zamiast tego, czekał ponownie, aż ona wykona pierwszy ruch.

*** Cholera. Nie miał zamiaru zmieniać się w ten sposób. To kocie ćwiczenie miało trwać do czasu aż poczułaby się z nim komfortowo i może skończyłoby się przed powrotem do jej ludzi. Ale nie spodziewał się, że tak szybko i ochoczo zareaguje na niego, jako tygrysa, kiedy przeczesywała swoimi dłońmi jego całe, pokryte futrem ciało. A teraz leżał. Pomiędzy jej udami. Całkowicie nagi. Jedyną rzeczą pomiędzy nim a jej niesamowicie gorącą cipką, była para szortów które mógł zedrzeć z niej w kilka sekund. I oczywiście, jego fiut właśnie w tym momencie postanowił podnieść się i powiedzieć „hej”. Super. Teraz nigdy mu nie zaufa. Głupi, głupi burak! Angie wpatrywała się w niego. Cała gama emocji przebiegła przez jej twarz. Złość. Nieufność. Strach. Wtedy przeszedł przez jej ciało dreszcz. Wiedział, że powinien się odsunąć. Zejść z niej. Ale chciał, żeby

sama mu to powiedziała. Potrzebował żeby mu to powiedziała. Ale ona tego nie zrobiła. Najpierw, jej palce bardziej zagłębiły się w jego włosy. Zwiększając uścisk na nich. Potem, używając go jak dźwigni, podciągnęła się do góry, aż ich usta znajdowały się tylko centymetry od siebie. Tak blisko, że ich oddechy się zmieszały i zdał sobie sprawę że ona zaczęła dyszeć. Miękkie, ciche oddechy. – Angie – wyszeptał w jej usta. Wydała z siebie cieniutki pisk, a potem jej usta dotknęły jego. Naprawdę powinien się odsunąć. Naprawdę powinien... ale tego nie zrobił. Nie mógł. Nie z najsłodszymi ustami jakie stworzył bóg, do jego dyspozycji. Nik pocałował ją z powrotem. Mocno. Użył jednej ręki aby przycisnąć jej brzuch do niego. Drugą rozłożył płasko na podłodze, aby utrzymać ich w miejscu. Nie chciał aby cokolwiek złamało to zaklęcie. Wsunął swój język, trąc nim o wnętrze jej ust. Ponownie zadrżała, a jej język dotknął jego. Zajęczał i wciągnął ten słodki języczek do własnych ust. Chciał jej posmakować. Chciał się dowiedzieć co jej język mógł zrobić. Oparł swoje biodra na niej, a w odpowiedzi ona rozsunęła szerzej nogi. I nagle go to uderzyło. Chciała go. O boże!!! Pragnęła go tak samo, jak on pragnął jej. Zmusił się, żeby zachować spokój. Nie chciał tego popsuć. Zakołysał biodrami, ocierając się o nią, a ona nagrodziła go cudownym jękiem. Wsunął rękę pod jej koszulkę, gładząc jej plecy. Nie próbowała się odsuwać, natomiast stała się jeszcze gorętsza. Mógł poczuć jej pożądanie. Czuł w jaki sposób całe jej ciało pulsowało pod jego dotykiem. Było tyle rzeczy jakie chciał jej zrobić, nie wiedział nawet od czego zacząć. Przycisnęła się do niego, otaczając go ramionami. Więc przesunął swoją dłoń do przodu, aż natrafił na zapięcie stanika. Chwycił zapięcie z przodu i odepchnął denerwujący materiał z drogi. Jego ręka sama ułożyła się na jej piersi i ścisnęła. Wreszcie jej usta oderwały się od niego, ale tylko po to aby wydać miękki jęk, kiedy jej głowa opadła do tyłu. Nie mógł dłużej tego wytrzymać. Położył ich oboje na podłodze. Potrzebował obydwu rąk. Potrzebował ich dla niej. Pochylając głowę, podciągnął jej koszulkę, i przejechał językiem dookoła jej sutka, kochając jego smak na języku. Poświęcił mu dużo czasu doprowadzając ją do szału. Złapała, mocno, jego głowę, przyciskając jego usta do jej wijącego się pod nim ciała. Ale bawił się nią tak długo jak mógł to znieść, i żeby być uczciwym, nie było to długo. Ostatecznie potrzebował jej w swoich ustach tak samo mocno jak ona potrzebowała żeby się tam znalazł. Przytrzymał jej sutek pomiędzy zębami, utrzymując go w miejscu podczas gdy jego język drażnił ją. Wtedy wessał go do ust. Całe ciało Angie szarpnęło się, jej plecy wygięły się do góry. - Boże Nik! Nazwała go po imieniu! I wiedział, obserwując reakcję jej ciała, że mógł doprowadzić ją do orgazmu, robiąc tylko to co właśnie robił. Chciał żeby doszła. Chciał czuć jak odlatuje leżąc pod nim. I odleci. On się o to postara. – Nikolai? - zamarł. Właśnie doprowadził, że zaczęła nazywać go po imieniu, ale jakoś wątpił żeby była gotowa używać imienia jakie dostał na chrzcie. - Nikolai, kochanie? Możesz mi powiedzieć, gdzie jest ta słodka dziewczyna? Jego głowa podskoczyła do góry akurat żeby zobaczyć jego matkę wychodzącą zza kanapy. – Kurwa! - Angie wygramoliła się spod niego, obciągając w dół koszulkę. - Ja..uhh...

Spojrzała najpierw na matkę, potem na syna. A potem rzuciła się do ucieczki z jękiem czystego zażenowania. Przeskoczyła kanapę i wybiegła za drzwi. Wyglądała przy tym trochę jak gazela. Nadal leżąc na podłodze, Nik sięgnął po koc leżący na kanapie. Ściągnął go na ziemię i zakrył swój tyłek. – Co tutaj, do diabła robisz? – Ach, ach. Nie mów tak do własnej matki. Wiem, że wychowałam Cię lepiej. - Matka skinęła w stronę drzwi. - Przyjechałam spotkać się z Angeliną. Muszę z nią porozmawiać. Więc może pójdź i ją zawołaj. – Widzisz, że nie mogę teraz wstać – powiedział przez zaciśnięte zęby. Jego matka odchrząknęła, nie ukrywając tego cholernego uśmieszku – Rozumiem. Więc pójdę teraz do kuchni i jak będziesz gotowy przyślij ją do mnie. – Nie wychodzisz? - Cholera, czy jego głos naprawdę załamał się przy tym pytaniu? – Nie, nie wychodzę. Więc weź się w garść chłopcze. - mamrocząc poszła w stronę drzwi, ale zrozumiał każde jej słowo. – Przysięgam. Raz jesteś jak ja, żeby po chwili... być jak twój tato.

*** Angie nie mogła się ruszyć. Po prostu tam stała. Głowę oparła o drzwi. Wpadła do swojego pokoju i zatrzasnęła je za sobą. Odchyliła głowę do tyły próbując odzyskać coś w rodzaju kontroli nad sobą. Ale czuła że nie odzyska jej w najbliższym czasie. Nie jeżeli jej łechtaczka będzie cały czas tak pulsowała. Bez końca. Tump. Tump. Tump. Wiedziała, czego „Ona” pragnęła. Chciała, żeby jej tłusty tyłek znalazł się z powrotem na dole i skończył to co zaczął Burak. Ale Angie nie mogła tego zrobić. Jego matka nakryła ich. Po raz pierwszy w swoim życiu czuła się jak nastolatka. Nigdy się tak wcześniej nie czuła, nawet wtedy kiedy była nastolatką. Jego matka przyłapała ich przy trzeciej bazie! Wciągnęła głęboko powietrze, ale po chwili wypuściła drżące powietrze z płuc. Tak jakby właśnie uciekała ratując swoje życie. Cholera, może tak właśnie było. Ten biedny klaun z rodeo oberwał prosto w twarz kiedy próbował trzymać ją publicznie za rękę. Horror jaki jej zafundował nadal tkwił w jej głowie. Nik dotykał każdego kawałka jej ciała, a jej to nie obchodziło. Właściwie, to nadal jej to nie obchodziło. Jedyne co ją teraz interesowało, to ten pieprzony głuchy odgłos. Tump. Tump. Tump . Kto by przypuszczał, że łechtaczka może tak hałasować? Boże, czy sąsiedzi też ją słyszeli? Jego matka? Delikatne stukanie w drzwi sprawiło, że prawie wyskoczyła przez okno. – Angie, Cukiereczku otwórz drzwi. - Prawie krzyknęła. – Porąbało Cię? - Ale zamiast tego wzięła kolejny drżący oddech i otworzyła drzwi. Stał tam. Z brązowym kocem zawiniętym na biodrach. – Mogę wejść? Zatrzymała się u niego w domu, a on się pyta czy może wejść? Południe.

Skinęła głową, niepewna czy byłaby w stanie zbudować inteligentną wypowiedź. Odsunęła się od drzwi. Usiadła na łóżku, a potem nagle podskoczyła do góry. Siedzenie na łóżku... zły pomysł. Nik zamknął drzwi i powoli do niej podszedł. Kiedy cofnęła się, stanął w miejscu. – Wszystko w porządku? Wreszcie się odezwała, nie mogąc dusić tego w sobie. – W mniej niż 24 godziny Twoja matka widziała mnie jak łamię mężczyźnie nos, uderzam go krzesłem i molestuje jej syna. Nie, nie jest w porządku. Szczerząc się, przysunął się o krok. Odskoczyła do tyłu, uderzając w łóżko. Podniosła do góry ramiona. – – Stój! Zaśmiał się – Oh, Cukiereczku. To działa tylko na psy. - I w mgnieniu oka był przy niej. Opuściła ręce po bokach, aby nie pogładzić na nowo tego cudownego ciała. – Nic się nie stało. Naprawdę. Moja mama się nie przejęła. – Ale ja tak. Kobieta pewnie myśli że jestem dziwką. Niebezpieczną chorą umysłowo dziwką. – Nieee. Tata raz miał dwadzieścia osiem szwów kiedy mama go pobiła. Zaufaj mi. Dla mojej rodziny to nic nie znaczy.

*** Nie mógł uwierzyć w to jak była piękna. Nie miała żadnego makijażu, jej grube włosy nadal były wilgotne i poplątane po ich tarzaniu się po podłodze. Miała na sobie prosty T-shirt i spodenki. Ale dla niego była dziesięć razy piękniejsza niż wczorajszej nocy, kiedy była cała elegancka. Chciałby jej powiedzieć, żeby nigdy więcej się nie malowała. Nie potrzebowała tego. Właściwie to makijaż ukrywał jej naturalne piękno. A ona była naturalna. Jedna z jego rąk podtrzymywała koc. Drugą sięgnął aby dotknąć jej twarzy. Cofnęła się. A przynajmniej próbowała. Ale łóżko weszło jej w drogę. Nik zaczekał aż przestanie się cofać i delikatnie dotknął jej policzka. Ku jego zdziwieniu tym razem go nie odtrąciła. Zamiast tego zamknęła oczy i wydała ten seksowny, cichy dźwięk. – Okej. - Otworzyła oczy. - Miejmy to za sobą. – Co miejmy za sobą? – Ty. Ja. Pieprzmy się i miejmy to za sobą. Musiała być najbardziej rozrywkową dziewczyną jaką spotkał w swoim cholernym życiu. Gdzie się do tej pory ukrywała? Czy wszystkie kobiety w Teksasie takie są? – Co? – Słuchaj Buraku. Chcę Ciebie. A ty chcesz mnie. Pieprzmy się i miejmy to z głowy. Nik potrząsnął powoli głową – Nie. Zamarła, a potem skinęła ze zrozumieniem – Rozumiem. Nie chcesz mnie.

– Cukiereczku, chyba żartujesz. - Złapał jej rękę i owinął ją wokół swojego fiuta, a jedyną rzeczą pomiędzy nimi był koc. - Czujesz to? Ty to zrobiłaś. Cały czas mi to robisz. – Oh. - gapiła się w miejsce gdzie jej dłoń łączyła się z jego ciałem. I wtedy te piękne brązowe oczy uniosły się do jego twarzy. - Więc jaki masz problem? – Nie będzie pieprzenia ani niczego. - Podszedł jeszcze bliżej. - Kiedy to zrobimy... a na pewno to zrobimy... nie będę się w ogóle spieszył. Nie jesteśmy czymś co trzeba mieć z głowy. Patrzyła się na niego z rozszerzonymi oczami. - Nie jesteśmy? Wydawała się całkiem zadowolona pewnie trzymając jego erekcję, więc przesunął swoją rękę z powrotem na jej policzek. Gładził delikatną skórę czubkami palców... i ona mu na to pozwoliła. – Nie. Nie jesteśmy. Zrobimy to powoli i spokojnie, Cukiereczku. – Zrobimy to? Przycisnął się do jej ciała, jej ręka utknęła pomiędzy nimi. - O tak. Zrobimy to. – Dlaczego? I naprawdę miała to na myśli. Nie miała zielonego pojęcia dlaczego zwyczajnie nie rzuci jej na łóżko, i nie zrobi co ma zrobić. Ale on nie chciał przyspieszać niczego w co była zaangażowana Angelina Santiago. To była kobieta którą trzeba się delektować. Cieszyć się. Pieprzyć. Mocno, długo i tak często jak to tylko możliwe. Więc będzie musiała zapomnieć o szybkim numerku. On miał zupełnie inne plany. Które zawierały ją kiedy dochodzi na wszelkie możliwe sposoby. – Ponieważ Cukiereczku, sprawiasz że zaczynam mruczeć.

***

Słyszała wiele rzeczy od facetów na przestrzeni lat. Niektóre miłe. Inne słodkie. A jeszcze inne obrzydliwe. Ale nikt nigdy jej nie powiedział, że sprawia że on zaczyna mruczeć. I nigdy by nie wiedziała, że będzie miało to na nią taki wpływ. Angie mocniej złapała jego penisa i ścisnęła. Zamknął oczy, pochylając się, aż jego czoło opierało się o jej. – Cholera, kochanie. To było zwyczajnie złośliwe. – Nie lubię czekać Buraku. - Tak naprawdę chciała błagać. Chciała krzyczeć „Proszę nie każ mi czekać!” Ale, cholera, dziewczyna musi mieć własną dumę. Musi? Uśmiechnął się, pomimo tego, że sądziła że właśnie może go zabijać. – Ale będziesz musiała zaczekać. - To był rozkaz. Cudowny rozkaz, który poczuła aż w paluszkach u stóp. Zaczekasz na mnie. W wielkim planie rzeczy nie wyglądało na to aby miała jakikolwiek wybór. – Pieprzony kot. Zaśmiał się, jego wolna ręka bawiła się dołem jej koszulki. Powietrze zmieniło się wokół nich. Przechodząc od zabawy do powagi w mgnieniu oka. Szarpnął za koszulkę.

– Podnieś swój T-shirt do góry. Normalnie zapytałaby „Kurwa po co?”, ale obydwoje wiedzieli że nie wydarzy się to teraz. Nie chcąc wypuścić jego penisa w najbliższym czasie, złapała dół koszulki swoją wolną ręką i podciągnęła nad piersi. Nie miała wcześniej czasu na poprawienie stanika, więc były nagie z twardymi sutkami. Nik poprawił koc, tak aby sam trzymał się na biodrach. Dłońmi gładząc jej żebra, jego palce ślizgały się po jej ciele. Uderzenia jej łechtaczki stały się bardzie zdesperowane. Tak jak pies uderza swoim ogonem, czekając na swój smakołyk. Tumptumptumptumptump… Wielkie palce Nika zataczały koła na jej piersiach i obydwoje wypuścili drżące oddechy. Już nie uważała jego rąk na niej za denerwujące. Nie teraz. Miała nieprzeparte uczucie, że mogłaby się do tego przyzwyczaić. Przywyknąć do niego dotykającego jej, pieszczącego ją, powodującego że będzie się wić. Złapał jej sutki, pomiędzy kciuk i palec wskazujący. Wiła się jeszcze mocniej, wykręcając stopy, przyciskając je do podłogi. Potarł swoimi ustami o jej, ale jej nie pocałował. Zastanawiała się czy się bał. Czy bał się, że nie będzie mógł się zatrzymać. Z głębokim westchnięciem, uwolnił jej piersi, łapiąc za jej stanik. Delikatnie poprawił go, wyciągnął koszulką z jej ręki i opuścił ją na dół. Nadal opierał się o jej czoło i patrzyła jak walczy z decyzją o wycofaniu się. Wreszcie, ale z widoczną niechęcią, odsunął się do tyłu, odciągając jej palce od swojego twardego fiuta. – Nie zrobimy tego teraz. - Przyciągnął jej rękę do ust, odwrócił ją i pocałował wnętrze jej nadgarstka, tuż poniżej jej dłoni. Przeciągnął językiem wzdłuż jej żył. Kiedy znowu zaczęła się wić, przestał. – Powoli i spokojnie, Cukiereczku. Tak właśnie robimy to na Południu. – Zaczynam nienawidzić Południa. Jezu Chryste, kto mógł pomyśleć że dziewczyna może być aż tak mokra? Jej majtki muszą być przemoczone. Będzie musiała je zmienić zanim gdziekolwiek pójdzie albo zaraz złapie jakieś śmiertelne przeziębienie. – Musisz iść, Cukierczku. Moja mama czeka na ciebie na dole. – Żartujesz sobie. Zaprzeczył głową, jego czarne włosy spadły mu na te złote oczy. - Nie. I musi to być dla niej ważne, skoro wtargnęła na moje terytorium. Więc nie każ jej długo czekać. Wypuścił jej rękę i odsunął się jeszcze bardziej. – Gdzie idziesz? – Do jeziora. Muszę iść do jeziora... tam jest zimna woda. Miła i zimna. Cofnął się do drzwi, nie spuszczając z niej wzroku. Gruby koc nie był w stanie ukryć erekcji celującej wprost w nią, złapał szybko za klamkę i otworzył drzwi. Patrzył się na nią przez chwilę. Jego wzrok przesuwał się w górę i w dół po jej ciele. Kiedy wrócił do jej twarzy, potrząsnął głową. – Do diabła, dziewczyno. Angie chciała usiąść na łóżku, ale upadła na podłogę.I nawet tego nie poczuła.

Rozdział IX Jeden prysznic i świeża para bielizny i ciuchów później, Angelina weszła do kuchni Nika, aby znaleźć jego matkę siedzącą na stole, czytającą gazetę i pijącą kawę. Nogi miała skrzyżowane i przeglądała sekcję biznesową. Bez podnoszenia wzroku, powiedziała. – Mam nadzieję, że za bardzo Cię nie zawstydziłam moja droga. – Nie, nie. - skłamała Angie – W ogóle. - Sięgnęła do jednej z szafek, złapała kubek i nalała kawę także dla siebie. – Otrzymałam bardzo ciekawy telefon dzisiaj rano. Angie właśnie zastanawiała się czy powinna przemalować swoje paznokcie. Jakiś jasny kolor. – Tak? – Od Vicki Löwe. – Naprawdę? - Z drugiej strony różowy nie wyglądał na niej dobrze. Więc może powinna pozostać przy ciemnych czerwieniach. I koniecznie powinna sprawdzić plany przyjęcia urodzinowego Sary. Tylko dlatego, że została porwana a Miki została napadnięta na uczelni, nie oznaczało że to pieprzone przyjęcie się nie odbędzie. – Zastanawiała się, czy może ja mam jakieś informacje, których oczywiście nie mam ponieważ wymagałoby to mojego zainteresowania. Więc podstawowe pytanie brzmiało czy chciała iść na przyjęcie w butach open – toe, czy w zabudowanych? – Nie lubię przejmować się czyimś gównem. Angie wreszcie odwróciła się i spojrzała na matkę Nika. Zresztą Nik naprawdę był do niej podobny. – Naprawdę? – Tak. Mam dosyć własnych spraw o które muszę się martwić. I oczywiści większość czasu spędzam unikając Borisa. Ale znam kogoś kto wie że posiadanie pewnych informacji to potęga. I ta kobieta jest potęgą. Angie sączyła swoją kawę. Naprawdę nie czuła się na siłach aby się ubierać. Znowu. Ale pomysł zawieszenia broni zaintrygował ją. Co jeżeli mogłaby doprowadzić, że Sara i Löwe zawarłyby rozejm. Czy to sprawiłoby, że dziecko Miki byłoby bezpieczne? Może Sara w końcu by się trochę uspokoiła. Naprawdę było to warte poświęcenia choćby chwili uwagi. Ale mimo tego westchnęła przy odpowiedzi. – Dobrze, pójdę. – Och kochanie. Wiem że odciągam Twoje ręce od tyłka mojego najstarszego syna i jego drewnianej podłogi... - Angie o mały włos wyplułaby całą kawę – ...ale jeżeli Nik jest jak jego ojciec, to zaufaj mi, nadal tu będzie kiedy wrócisz.

*** Nik wciągnął na siebie koszulkę i sprawdził pokój Angie. Nie. Tam też jej nie było. Jego matka i jej Jeep zniknęli. Więc gdzie podziewała się jego kocica? Szukał jej, aż zauważył w kuchni liścik przyczepiony do lodówki. „Pojechałam z twoja mamą. Nie mogę się doczekać nagich przygód na dywanie - Angie” Uśmiech pojawił się na jego twarzy kiedy czytał jej liścik. Ona jest taka słodka.

*** Angie gapiła się na szałas w jakim żyła babcia Nika, Broyna Vorislav. - Mój Boże, on pozwala jej żyć w tym miejscu? – Ona nie chce się wyprowadzić. Zaufaj mi, Nik już próbował. Po chwili Angie zrozumiała dlaczego. Mogła poczuć jak prześlizguje się to przez jej stopy i nogi. To było miejsce otoczone silną mocą. – Ona mieszka na terenie cmentarza. - Zadrżała na tą myśl. Jej babcia, wiedźma z pewną mocą, nigdy nie zbezcześciłaby miejsca pochówku. Ale opowiadała Angie historie o wielu którzy by to zrobili. Wyglądało na to, że babcia Nika była jedną z nich. Natalia spojrzała na nią ze zdziwieniem. – Skąd to wiesz? – Boże kobieto, nie czujesz tego? – Nie za bardzo. Drzwi od werandy się otworzyły i coś co, jak domyśliła się Angie, było najstarszą żyjącą kobietą na ziemi wyszło na ganek. – Czego chcesz – patrzyła na matkę Nika tak jakby ta przywlekła ze sobą jakąś plagę. – Przywiozłam kogoś kto chce się z tobą zobaczyć – krzyknęła Natalia. – Nie jestem głucha. – Oczywiście, że nie. - dalej krzyczała. I Angie od razu wiedziała, że Natalia specjalnie wkurwiała tą kobietę. - Ta młoda dama ma kilka pytań do Ciebie! Stara kobieta zaryczała, co wstrząsnęło otaczającym ją lasem. – Sądzę Angelino, że ona chce abym odeszła. Dasz sobie radę? Angie spojrzała na starszą kobietę. Miała małego garba na plecach, powykręcane ręce i czarną przepaskę na jednym oku. Dobry Boże. To dlatego Natalia cały czas nazywała ją J-B. Jednooka Babcia. Lepiej aby zarośnięty tyłek Sary wart był tego gówna. – Jasne. Dam sobie radę. – Świetnie, za jakiś czas po Ciebie wrócę. - Spojrzała na starą kobietę – Jeszcze się odezwę mamo! Odwróciła się, mrugając do Angie, i zostawiła ją z najbardziej przerażającą osobą jaką kiedykolwiek spotkała. Angie spojrzała na kobietę. Ta gapiła się na nią przez kilka długich sekund, a potem kiwnęła w stronę szałasu.

– Możesz równie dobrze wejść do środka.

*** Skoro jego matka postanowiła zabrać Angie na zakupy do miasta, tak jakby potrzebowały jeszcze więcej ciuchów, postanowił w tym czasie zrobić trochę papierkowej roboty. Złapał swojego laptopa, komórkę i usiadł na werandzie z filiżanką słodkiej herbaty, którą Kisa dla niego zostawiła. Odpowiadał na informacje, wysyłał maile, kupił apartament w Paryżu i letnią rezydencje na Kajmanach. Zastanawiał się właśnie nad ucięciem sobie drzemki albo zapolowaniem na łosia, kiedy zadzwonił jego telefon. – Nik Vorislav, słucham. – Tu Zach. – Kto? – Zach Sheridan. - Nik przeszukiwał swoją pamięć, ale zawsze był słaby z zapamiętywaniem imion osób które go nie interesowały – Masz naszą kobietę, a nasze rodziny omal się nie pozabijały w czasie zakończenia studiów mojej siostry. – Aaa. - Pies. - Cześć. Nik poczuł jak całe jego ciało sztywnieje. Nie mogli przyjeżdżać po nią tak szybko. Mogli? Myśl o oddaniu jej komukolwiek, wprawiła go prawie w stan pełnej furii. – Co u niej? – W porządku. Jest z moją matką. – Z twoją matką? Co będzie następne? Święto dziękczynienia u Ciebie w domu? – Po co dzwonisz? Wilk się zaśmiał – Boże, ona ma rację. – Kto ma rację? I w jakiej sprawie? – Wczoraj w nocy odebrałem telefon od mojej siostry. On uważa, że powinienem zostawić Angie z Tobą, tak długo jak tylko dam radę. Alek!!! Nigdy nie zrozumie jego fascynacji tą wilczycą. Ale niech go cholera jeżeli teraz tego nie doceniał. – A jak długo dasz radę? – Trzy dni, góra. Prostaku. Będąc szczerym, przydałoby się nam więcej czasu. Ale moja kobieta przestała się odzywać do wszystkich, włączając w to tą psychopatkę. Co powoduje że wszyscy jesteśmy dosyć nerwowi. Ugryzł się w język, na uwagę o tym że psy nie są w stanie kontrolować swoich suk. Bardzo chciał się podroczyć z pieskiem, jednak nie mógł sobie pozwolić na wkurwianie go. Nie wtedy kiedy ten dawał mu dokładnie to czego potrzebował. Więcej czasu z Angie. – Więc masz trzy dni... ale pod jednym warunkiem. – Jakim?

– Trzymaj swojego prostackiego braciszka z dala od mojej siostry. Jeżeli Alek będzie ją chciał, to i tak ją dostanie. Nie ważne co Nik zrobi, lub czego nie zrobi. Ale nie miał zamiaru kłamać psu. – Zobaczę co da się zrobić. – Zrób tak, wieśniaku.

*** Jak starucha zmusiła ją do pomagania przy gotowaniu, nie wiedziała. W mniej niż dziesięć minut od wejścia do jej domu, posadziła ją przy stole w kuchni i kazała jej pracować. Obierała groszek, w czasie kiedy Broyna smażyła ogromne ilości kurczaka i wyrabiała jakieś herbatniki. Ewidentnie oczekiwała towarzystwa, albo spodziewała się że część tego Angie weźmie ze sobą. – Więc jesteś z moim Nikim. Angie prawie się zakrztusiła się swoją mrożoną herbatą. - Nie. Tylko z nim czasowo mieszkam. – W jego łóżku? Angie odstawiła szklankę. - Nie. -Nie kłamała. Przynajmniej w tym momencie. – Ale chcesz być. W jego łóżku. Angie zwyczajnie nie miała cierpliwości Sary jeżeli chodziło o starszych ludzi. Jej babcia była świętą. Kochaną kobietą, która ją wychowywała, nawet w trakcie tych dramatycznych czasów liceum. Do tej pory bolało ją to, jak jej lata furii i przemocy krzywdziły jej babcię. Ale poza tym, nie kupowała tego całego szanowania starszych. Oczywiście oskarżała o to babcię Sary. Do tej pory całe miasto mówiło o czasach kiedy pogratulowała Lynette Redwolf, kiedy dowiedziała się że ta zbiła Sarę miotłą. Jeżeli nie chodziłoby o Sarę i Miki, najprawdopodobniej zabiłaby starą dziwkę. – Słuchaj starucho, co robię albo czego nie robię z twoim dorosłym wnukiem jest moim pieprzonym interesem. – Jesteś prostacką, kościstą dziewuchą, prawda? – A ty jesteś pomyloną, starą suką. Więc jak sądzę czyni z nas to prawie siostry. Śmiejąc się, kobieta odwróciła się do swojego kurczaka. - I tak mój Nik jest z Tobą do czasu. Przesunęła kawałki kurczaka, przykryła je i przykuśtykała z powrotem do stołu. Usiadła ciężko, z westchnięciem. – Więc czego chcesz? Nareszcie. - Wojna pomiędzy Sforą Magnusa i Dumą Withell. Wiesz coś na ten temat? – Jasne. Powiedziała to strasznie szybko. - Może powtórzę. Wiesz coś na ten temat co mogłoby mnie zainteresować? Stara kobieta pochyliła się nad stołem. Zabrało to Angie całą jej lodowatą pewność siebie, aby przed nią nie uciec. - Wiedziałaś, że te dwie suki były przyjaciółkami? – Jakie dwie suki?

– Annie Withell i Kylie Redwolf? Nie, nie wiedziała. I Sara z całą pewnością także o tym nie wiedziała. Uśmiechając się do Angie, w sposób jakby wiedziała że ta dobrze smakowałaby z keczupem, Broyna wzięła miskę z groszkiem i podeszła do miejsca gdzie przygotowywała herbatniki. – Dokończ je, a ja powiem ci pewne interesujące rzeczy o nadętych lwach i liżących swoje krocza wilkach. Angie wywróciła oczami. Cholerne, przebiegłe koty.

*** Nik siedział na werandzie, oparł stopy na balustradzie, trzymając na kolanie biografię Marka Twaina. Obserwował jak jego bracia podjeżdżają pod dom w Aleka pickupie. W jednym z niewielu samochodów, w którym obydwaj mężczyźni mogli wygodnie zmieścić się razem. Jego siostra i kuzynka siedziały w Reeny Porsche. Zatrzymali się przed nim. Ban wychylił głowę przez szybę. – Lepiej się zbieraj. Musimy uratować twoją dziewczynę. Nik zsunął swoje stopy z balustrady, niski pomruk wydobywał się z jego klatki. - O czym, do diabła mówisz? - Jego umysł zaczął tworzyć rożne straszne scenariusze. – Mama zostawiła ją samą... z Jednooką Babcią. – Kur-wa. - Przeskoczył przez balustradę i wskoczył do kabiny auta Aleka. To było gorsze niż przypuszczał. Rozdział X – Postaw to na zewnątrz. Angie, ze zirytowanym prychnięciem wyrwała dzbanek mrożonej herbaty z rąk Broyny. – Jeszcze jakieś rozkazy, Main Fuhrer? – Na pewno coś jeszcze wymyślę – zarechotała. Angie wyszła na zewnątrz, trzymając w rękach dzbanek. Kiedy podchodziła do schodów, Porsche i słodziutki pickup podjechały pod dom. Kiedy samochody się zatrzymały, Nik wyskoczył z kabiny. Jak tylko ją zobaczył, stanął w miejscu. I tylko się patrzył. Jej ciało natychmiast zareagowało. Jego wzrok przeszywał jej ciało, tak jakby była naga. Dzbanek wyślizgnął się z jej rąk i natychmiast zacieśniła uścisk. Wtedy zdała sobie sprawę, że Kisa wzięła go od niej. – Dobry Angie. - Kisa weszła do domu jej babki. Reszta rodziny wyminęła ją, żadne z nich nawet nie starało się ukryć uśmieszków. Chciała być zła. Chciała wierzyć, że siedzieli dookoła śmiejąc się jej kosztem, i bardzo chciała przestać czuć się „tak” przy tym mężczyźnie. W szczególności kiedy wiedziała, że on nigdy nie poczuje tego samego. Nie naprawdę.

Ale ona wiedziała lepiej. Nik nie odzywał się. Nie musiał. Ich pożądanie wisiało nad nimi w ogromnej fali gorąca. Kiedy wszyscy już byli wewnątrz, Nik wskazał na nią, lekko kiwając głową. – Podejdź. – Nie w tym życiu. - wyszeptała, silnie potrząsając głową. - Twoja rodzina obserwowała mnie już w wystarczającej ilości krępujących sytuacji. Uśmiech pojawił się na jego twarzy – Jeżeli będę musiał po ciebie pójść, upewnię się żeby znaleźli cię w kolejnej bardzo krępującej sytuacji. A teraz podejdź. - Jego mruczenie ześlizgnęło się w dół do jej brzucha i prosto pomiędzy uda. Spojrzała za swoje ramię na wejściowe drzwi. Mogła usłyszeć śmiech i rozmowy wewnątrz domu. Zeszła do niego, ale zatrzymała się na ostatnim stopniu schodów. – Czekam. Założył ręce na piersi. - Ty przejdź resztę drogi. – Dlaczego? – Ponieważ jestem warta każdego kroku jaki zrobisz.

*** Cholernie gorąca. Kochał kobiety które niczego nie ułatwiały. Podszedł do schodów, patrząc na nią z góry. Takie bezczelne maleństwo. – Teraz co? Pochylił się i powąchał jej kark. - Nie wiem, może cokolwiek? – Miałeś próbkę czegokolwiek dziś rano i z tego co pamiętam to to spaprałeś. Cholernie bezczelne maleństwo. – Więc masz cokolwiek, Cukiereczku. - Lizał jej kark, a ona wydała ten seksowny cichy dźwięk, coś jak kwilenie. - I to jest cokolwiek. – Moja przyjaciółka ostrzegała mnie przed wami, kotami. – Pies? – Nie. Geniusz – Interesująca znajoma. - Tarł swoim językiem puls na jej szyi. - Tęskniłaś dzisiaj za mną? Trzasnęła go po rękach – Tak. Siedziałam jak na szpilkach. Kto by pomyślał? – Dziewczyno. - J-B warknęła z wnętrza domu, a oczy Angie wywróciły się z naprawdę poważnym rozdrażnieniem. - Rusz tutaj swój tyłek. Jeszcze nie skończyłyśmy. – Jestem tak blisko, żeby ją zabić. – Pójdę i pochowam ostre noże.

*** Angie przechyliła się, aby położyć na środku stołu miskę zielonego groszku i obydwaj bracia Nika wychylili się aby mieś dobry widok na jej wyciągnięte nogi. Trzasnął obydwu w tył głowy – Przestańcie to robić. Natychmiast. – Mężczyzna może docenić widoki. – Mężczyzna może także stracić oczy w tragicznej bójce tygrysów. Jego bracia parsknęli, a Nik poczuł jak jego rozdrażnienie rośnie. Trudno, żeby nie był rozdrażniony, kiedy był napalony jak pies. Patrząc tylko jak się porusza dostawał ślinotoku. Elegancka. Słodka. Zabawna. Prawdziwa dama. Angie otaksowała stół i cofnęła się. - Kolacja! Cała trójka podskoczyła. Prawdziwa dama która mogła przekrzyczeć stadion footballowy. Jego rodzice pojawili się, kiedy reszta zasiadała już do stołu. Jego mama wyskoczyła z pickupa Borisa, trzaskając drzwiami za sobą. Wyglądała na złą jak diabli, ale miała malinkę na szyi. – Dobrze – zagrzmiał Boris – nie spóźniłem się na mamy smażonego kurczaka. – Uśmiechnął się do Angie – Najlepszy smażony kurczak na całym Południu. Boris stał na jednym końcu stołu, podczas gdy na drugim Nik pomagał usiąść jego babci. Jego ojciec wyciągnął krzesło dla Angie i kolejne dla matki Nika. Angie usiadła, podczas gdy Natalia odtrąciła ręce Borisa, przestawiła krzesło i dopiero usiadła. Fakt, że jego matka zgodziła się zostać na kolacji u babci domu, był niezłym wyczynem dla jego ojca. I nic dziwnego, że chodził dumny jakby wygrał koleiną kampanię wojenną. Nik usadowił babcię i podszedł aby usiąść obok Angie. Ban zajął już miejsce Nika, więc złapał krzesło na którym siedział jego brat, podniósł je i przesunął je bliżej Reeny. Złapał kolejne krzesło i usiadł obok Angie. Ta potrząsnęła głową. – I pomyśleć, że kiedyś chciałam mieć braci i siostry. – Co masz na myśli? Kocham swoją rodzinę. Angie zwyczajnie prychnęła w odpowiedzi. Nik założył samotny kosmyk włosów za jej ucho. – Więc, Cukiereczku, po co dokładnie tutaj jesteś? – Spędzam cudowny czas z Clampettsami. Jego ręka zjechała na jej gołą nogę, gładząc ją pod stołem. Kochał to, że podskakiwała na jego dotyk. – Nadal myślisz, że jesteś lepsza od mojej rodziny? – Och kochanie. Nie myślę, że jestem lepsza od Twojej rodziny. - Podniosła jego rękę kładąc ją na stole. – Sądzę tylko, że jestem lepsza od Ciebie. Nik uśmiechnął się kiedy jego ojciec uderzył w stół pięścią. – Podoba mi się ta dziewczyna!

*** Angie musiała przyznać, że polubiła tych ludzi. Byli bardzo zabawni i interesujący. Przez całą kolację śmiała się z historii o innych krewnych i ludziach z miasta, zmiennokształtnych i zwykłych. Broyna mówiła bardzo mało, poza kilkoma złośliwymi uwagami o kuzynach albo osobach z okolicy. Poza tym zwyczajnie cieszyła się z obecności swoich wnuków i syna. Oczywiście, wcale to Angeliny nie zaskoczyło. Południowcy zawsze opowiadali najlepsze historyjki. Oczywiście to także południowcy mieli krewnych takich jak Wielki Earl i Jackie Ray. Po kolacji rzeczy troszkę zwolniły. Rodzina odeszła od stołu, Ban i Alek pomogli babci wejść do domu. Reena i Kisa poszły porozmawiać z Natalią, podczas gdy Boris odszedł na bok sprawdzić wiadomości na komórce. W ostateczności Angie została sama z Nikiem. Złapał za nogi jej krzesła, obrócił je razem z nią, tak aby patrzyła mu w twarz. Przysunął krzesło bliżej siebie, więc jego wielkie nogi opierały się o jej. Spodziewała się, że coś powie, ale się nie odzywał. Zwyczajnie patrzył na jej twarz. Po dwóch minutach, zaczęła odczuwać dyskomfort. – Co? – Nic. – To przestań się na mnie gapić. Straszysz mnie. – Wszystko Cię straszy. – Nieprawda. Mam bardzo wysoki poziom tolerancji dla dziwactw. Mam wysoki poziom tolerancji dla Ciebie, prawda? – I dla mojej rodziny. – Są mili. - Zawsze się zastanawiała jak to jest pochodzić z dużej rodziny. Nie wiedziała tego. Jej rodzice nigdy nie byli blisko ze swoim nielicznym rodzeństwem i pozostałymi krewnymi. I kiedy porzucili ją w Teksasie, to było tak, jakby przestała istnieć dla reszty rodziny. Potarł jej nogi swoimi dłońmi, zatrzymując się aby dotknąć długiej, prostej blizny, przechodzącej przez jej prawe kolano. – Skąd to masz? Spojrzała w dół – Walka na noże. – Na noże? – Ta.... no wiesz... ja nie miałam noża. Nie jestem dobra z nożami. – Rozumiem. – Miałam baseballa. Spojrzała na ścieżkę prowadzącą do domu. Reflektory pokazały się na drodze do nich, tworząc półcień, zanim zrobiło się całkowicie ciemno. – Zgaduję, że ten drugoligowy gracz nauczył Cię go używać. – Nie. On nauczył mnie odbijać. Szef gangu motocyklistów, z którym się spotykałam jako szesnastolatka, zanim Marrec się dowiedział... On nauczył mnie jak używać baseballa.

Jednak nie spodziewał się, że użyję go na nim. Zerknęła na Nika. - Ej, nie patrz tak na mnie. Koleś znowu może jeść stałe posiłki. – Powiesz mi co się stało? – Co tu opowiadać? Był wredny dla moich przyjaciół. To jedyne co musiałam wiedzieć. Mruknął i z jakichś nie wiadomych powodów, wydawał się zadowolony z jej odpowiedzi. Może to było związane z byciem zmiennym. Dawno temu przestała opowiadać swoim randkom tą historię. Zawsze szli do łazienki i już nie wracali. – Ktoś idzie. Nik skinął głową, ale wydawał się całkowicie zainteresowany tylko jej nogami. - Wiem. - Jego ręce owinęły się wokół kolan, a ona zdziwiła się patrząc na ich rozmiar. - Masz chłopaka, Angie? Dlaczego mężczyźni w jego rodzinie nalegali na zadawanie jej tego pytania? Pomyślała o klaunie z rodeo. On chciał zostać jej chłopakiem. Przynajmniej chciał nim zostać na początku. Ale tak jak pozostali, szybko zdał sobie sprawę że jej przyjaciele byli dla niej najważniejsi i że nie chciała, żeby ktokolwiek jej dotykał chyba że chodziło o pieprzenie. To ostatnie wydawało się być dla niego największym problemem. Nie wiedział dlaczego. I tak by ją zaliczył. Ale zamiast tego stał się wymagający i zaborczy. Nienawidziła tego. – Nie. Nie mam chłopaka. – To dobrze. - Ścisnął jej kolana. Nagle jego ręce były wszędzie, ślizgając się w górę jej nóg, jego kciuki zniknęły pomiędzy jej udami. Angie podskoczyła, praktycznie spadając z krzesła, kiedy ciche kwilenie uciekło z jej gardła. Rękoma złapała jego nadgarstki więc przestał nimi poruszać. Ale wiedziała, że mógł kontynuować, jeżeliby chciał. Jego ramiona były jak wielkie, grube, metalowe pręty. – Dziś rano czułem Cię pod sobą Angie. I nie sądzę, żeby cokolwiek wcześniej było tak cudowne. Angie rozejrzała się dookoła. Nie wyglądało żeby ktokolwiek zwracał na nich uwagę. Ale nie była pewna jak długo utrzyma się ten ich spokój. Tylko słowami ten mężczyzna powodował, że desperacko chciała dojść. – To jak się ruszasz, to jak reagujesz... Cukiereczku, powodujesz że bolą mnie wszystkie najlepsze miejsca. Pogłaskał wnętrze jej ud, ale nie przesunął się dalej w stronę krocza, za co była mu wdzięczna. Nie sądziła, żeby przeszkodziła mu w czymkolwiek. Nie dlatego, że mógł to wymusić, ale dlatego że nie chciałaby żeby przestał. – Boże kobieto – wyszeptał – Nie mogę się doczekać, aby być w Tobie. Żeby poczuć jak Twoja cipka zaciska się na moim fiucie kiedy dochodzisz. Żeby usłyszeć jak mówisz moje imię, tak jak dzisiaj rano, kiedy miałem twoją pierś w ustach. – Naprawdę, musisz przestać. Spojrzał wreszcie na jej twarz i cokolwiek zobaczył, był z tego cholernie zadowolony. Odetchnął, a Angie w odpowiedzi przełknęła ślinę. - Tak się cieszę, że nie jestem sam z tym uczuciem. Desperacko się zaśmiała – Co? Żartujesz sobie?

– Hej. Niki, chłopcze. - Nik podniósł wzrok, a Angie zdała sobie sprawę że samochody które jechały w stronę domu zaparkowały, a krewni i sąsiedzi którzy nimi przyjechali witali się już z rodziną Nika. Nawet tego nie zauważyła. Młody mężczyzna, ewidentnie zmienny, biorąc pod uwagę tylko jego wzrost, machał do Nika. – Hej Cleats. Podejdę za sekundę. Nik odwrócił się z powrotem do Angie. Odchrząknęła. - Lepiej..uch... my... wiesz, twoi krewni i w ogóle. - Cholera, to co mówiła nie miało żadnego sensu. - Poza tym zaczynasz mnie denerwować. Spuścił wzrok na jej kolana, jej oczy podążyły za nim. Nadal mocno trzymała jego nadgarstki, a jej paznokcie wryły się w jego ciało i mogła zobaczyć jak na jego skórze pojawia się krew. – O Boże. - oderwała swoje dłonie – Bardzo Cię przepraszam. Złapał ponownie jej ręce – Za co? Za powiedzenie mi, że chcesz mnie bez żadnych, jasnych zasad? Cukiereczku, nigdy za to nie przepraszaj. - Ścisnął jej dłonie, delikatnie odkładając je na jej kolana. - Muszę iść, być miłym dla tego dzieciaka, albo tato będzie musiał wysłuchiwać narzekań bez końca. Co oznacza, że ja będę musiał tego wysłuchiwać bez końca. Nik wstał, rozglądając się dookoła. Popatrzył się groźnie i Angie powędrowała za jego wzrokiem. Kobiety plotkowały i przytulały się. Ale mężczyźni patrzyli na nią. Od momentu kiedy dowiedziała się czym jest Sara, Angie po raz pierwszy czuła się niekomfortowo wśród zmiennokształtnych. Nik pochylił się, kładąc ręce na z dwóch stron jej twarzy. – Przykro mi Cukiereczku, ale temu nie mogę zaradzić. - Pocałował ją. Mocnym, żądającym pocałunkiem, który spowodował że złapała go ponownie za nadgarstki kiedy praktycznie poderwał ją z krzesła. Jego język wślizgnął się do jej ust i zawinął się wokół jej języka. Nigdy nie była z mężczyzną który mógł sprawić, że traciła wszystkie swoje zmysły. Nie kiedy stosowała tak surową kontrolę nad sobą. Ale z Nikiem, zapominała gdzie była, kto był wokół, i dlaczego kurwa, właśnie tam była. Jedyne co wiedziała to, to że Nik cudownie całował. A smażony kurczak jego babci był najprawdopodobniej najlepszym na całym Południu. Wreszcie zdołał się odsunąć, powoli sadzając ją z powrotem na krześle. – To na wypadek gdyby którykolwiek z facetów miał jakieś głupie pomysły. - Mrugnął do niej, a potem odszedł aby przywitać innych. Angie patrzyła się na swoje kolana, potarła wargi, i starał się być spokojną i racjonalną w kwestii tego wszystkiego. Nie za bardzo jej się to udawało, ale pomimo tego warto było spróbować. Kiedy poczuła, że się nie zawstydzi, wreszcie podniosła wzrok... tylko po to, aby złapać spojrzenia wszystkich kobiet z rodziny Nika. Usiadły wokoło stołu, podczas gdy dwie z nich sprzątały wszystko i wnosiły do domu. – Do diabła.

*** Nik trzasnął jednego ze swoich młodszych kuzynów w kark, witając się z nim w ten sposób i popychając biednego dzieciaka na Aleka. Skrzywił się – Sorry, za to. Alek postawił dzieciaka na nogi. - Nie bierz tego do siebie Jimmy Ray. Nik czuje się w tej chwili troszkę pierwotnie. – Zamknij się. Ale brat miał rację. Angelina wyciągnęła na wierzch jego najbardziej podstawowe instynkty. Zamieniła go w tygrysa chroniącego swoją samicę i młode, które były jego. Chryste, wyciągnęła z niego Borisa. Zadrżał na tą myśl. Ale wiedział. Cholera, wszyscy wiedzieli. Ale jeżeli chciałby się dostać tylko pod jej spódnicę, przeleciałby ją teraz i odesłał do jej Sfory rodzinnym jumbo jetem. Na pewno, kurwa, nie czekałby aby ją przelecieć. Nie czekałby na właściwy moment. Nie czekałby, aż wariowałaby od pragnienia i nie byłaby zdolna odejść od niego. Potrząsnął sobą mentalnie. Nie poszedłby tak daleko drogę Borisa. Jego ojciec chciał być uwiązany przez całe życie przy jednej samicy. Nik chciał tylko aby to było warte zapamiętania. Oczywiście, Angie już się o to postarała. Walka na noże? – A tak przy okazji – Nik powiedział do braci kiedy złapał piwo od Cleatsa – Otrzymałem telefon dzisiaj rano. – Ta? - Alek wziął piwo które podał mu Ban. – Taa. – I? – Mam trzymać Cię z dala od jego siostry. Trzej bracia patrzyli się na siebie. A potem wybuchnęli śmiechem.

*** – Mogę Ci w czymś pomóc? Starsza kobieta pochyliła się do przodu. Angie na to czekała. Na przesłuchanie. Albo na „odstraszenie”. Cokolwiek. Poradzi sobie z tym. – Więc w co byś mnie ubrała? Hmm, nagle zrobiło się to dziwne. - Słucham? – Wydaje mi się że Chanel. Ale moja siostra uważa że Dolce & Gabbana. – Myślałam że Dolce & Gabbana robią tylko buty. - rzuciła jedna z młodszych kobiet. – Nie. Nie robią tylko butów. Co jest z Tobą nie tak? Dobry Boże. Pytają się o ciuchy. Angie potrząsnęła głową – Yy... ubrałabym Cię w Marka Jacobsa.

– Naprawdę? Uśmiechnęła się, aby nie wybuchnąć histerycznym śmiechem. - Stanowczo. Rozdział XI Nie mógł uwierzyć, że zasnęła na tylnym siedzeniu pickupa. To było okropnie pospolite jak na jego kocicę. Ale znalazł ją taką kiedy zaimprowizowane przyjęcie zaczęło się kończyć. Owinęła się jego bluzą jak kocem. Odsunął włosy z jej twarzy. Nie odepchnęła go tym razem. Zamiast tego uśmiechnęła się przez sen. Alek chwycił Nika za ramię. – Gotowy do powrotu? Potwierdził i trzymając ją w ramionach, cicho wsiadł do auta. Ostrożnie ją trzymał, uważając aby jej nie obudzić. Przylgnęła do jego ciała z westchnięciem, jedną ręką łapiąc jego koszulkę. Wrócili do domu znacznie szybciej niż by chciał, chociaż wiedział, że jego brat się nie spieszył. Alek otworzył tylne drzwi, aby Nik mógł swobodnie wyjść. Wziął Angie w ramiona i wyskoczył z samochodu. Skinął bratu i skierował się w stronę domu. Wniósł ją na górę do jej pokoju. Sprzątaczka musiała posprzątać, ponieważ pościel została zmieniona i łóżko było pościelone. Użył jednej ręki aby odsunąć kołdrę i delikatnie ułożył ją na łóżku. Ściągnął jej Kedsy1, poświęcając chwilę aby potrzeć jej zmarznięte stopy i je ogrzać. Przykucnął przy niej, patrząc na jej twarz. Cholera, ależ była ładna. Pochylił się i pocałował ją w policzek. – Dobranoc Cukiereczku. - wyszeptał miękko. Podszedł do wyjścia, wyłączył światło i wychodząc zamknął za sobą drzwi.

*** Angie leżała w ciemności, przez coś co wydawało jej się wiecznością. Co to do cholery było, w ogóle? Była pewna, że Nik spróbuje trochę pomacać podczas gdy ona śpi. Właściwie, tak jakby na to nawet liczyła. Ale on tego nie zrobił. Nie zachował się także jak jego bracia zwyczajnie rzucając ją na łóżko, zajmując się swoimi tygrysimi sprawami. Ale niewinny pocałunek na dobranoc? Co to do diabła było? Co to miało znaczyć? I kiedy dokładnie zaczęła analizować to co ktokolwiek zrobił lub powiedział? W szczególności facet. Normalnie, nic dla niej takie coś nie znaczyło. Miki analizowała. Sara wpadała w obsesję. A ona starała się zapobiec temu, aby jej przyjaciółki nie wpędziły się same do wariatkowa. Ale długa rozmowa z kobietami z Nika rodziny, sprawiła że Angie była jeszcze bardziej zagubiona. Tygrysy były nieustannymi podrywaczami. I kobiety i mężczyźni. Większość z nich nie chciała niczego więcej poza pieprzeniem i dziećmi. Kobiety miały własne życie, własne kariery, własne domy. Ale oni uważali Borisa za najgorszego świra. Tygrysa który trzymał się kurczowo jednej samicy, nie przejmując się tym jak bardzo z nim walczyła. Także nie za bardzo lubili Natalię. Uważali ją za bogatą

snobkę, tak samo myślała Broyna, ale byli pewni, że nie różniła się od nich pod względem seksu i partnerstwa. Ale kiedy tylko Boris po raz pierwszy ją zobaczył, a mieli wtedy po dwanaście lat, zadecydował że ona będzie matką jego młodych i będzie jego partnerką. Kiedy miał dwadzieścia jeden lat, Natalia była już w ciąży z Nikiem. Wkrótce potem pojawił się Ban. I wreszcie bliźniaki. Niestety po komplikacjach przy urodzeniu Aleka i Kisy, Natalia nie mogła mieć więcej dzieci. Rodzina była przekonana, a przynajmniej miała nadzieję, że obsesja Borisa się skończy. Że zajmie się innymi samicami, które mogły rodzić. Ale on tego nie zrobił. Miał czwórkę dzieci i wydawał się szczęśliwy. Nigdy jej nie opuścił. Nigdy z niej nie zrezygnował. Przerażając każdego samca, który zbliżył się do Natalii. I pomimo tego, że ich dni upływały na tym, że ona próbowała pozbyć się go ze swojego życia, noce spędzali razem, w tym samym łóżku. Wszyscy mieli jednak nadzieję, że ich dzieci będą takie jak wszyscy. Ale po tym jak Nik pocałował ją na oczach całej rodziny, wydawali się przekonani że wdał się w swojego tatę. Jednak Angie nie czuła się tak pewnie, co do uczuć Nika. Chciał jej, ale to mogło być spowodowane posiadaniem świeżej cipki we własnym domu. Ale to jego czekanie na sex, i ten niesamowity pocałunek na dobranoc całkowicie ją zmyliły. I pomimo tego, jak jasno i wyraźnie powiedział jej, że jego gatunek nie chce niczego więcej poza dzikim seksem bez zobowiązań, to Angie zaczynała czuć, że coś innego się tu dzieje. Ale co ją najbardziej martwiło? To, że się przejmowała. Przejmowała się czy Nik coś do niej czuje. Przejmowała się czy jego rodzina ją lubi. Cholera, przejmowała się nawet tym czy ten facet jest szczęśliwy czy nie. Ona! Angelina Santiago! Angie martwiła się tak, jak nigdy wcześniej, a to sprawiało że zupełnie wariowała.

*** Nik sprawdził dom. Teraz kiedy Angie mieszkała z nim, nie chciał ryzykować z jej bezpieczeństwem. Kiedy już wiedział, że dom jest zabezpieczony, zmienił się i pobiegł sprawdzić całą posiadłość. Wiedział, że jego bracia są w pobliżu. Oni także postanowili sprawdzić czy wszystko jest w porządku. Wcale go nie zaskoczyło, że tak jak on czuli się odpowiedzialni za Angie. Ponieważ byli. Zabrali ją przecież z terytorium Sfory Marreca. Ale nie mógł dalej być na nich zły. Nie naprawdę. Jeżeli nie oni, nie byłoby jej tu. Śpiącej w jego domu. Zawdzięczał to swoim braciom. Dużo zawdzięczał.

*** Angie nie mogąc spać sturlała się z łóżka. Wzięła szybki prysznic, założyła na siebie długi t-shirt i poszła w stronę gabinetu Nika, na pierwszym piętrze. Otworzyła francuskie drzwi które prowadziły na zewnątrz. Otoczył ją świeży zapach sosny i nagle poczuła się jak jedna z tych kobiet w reklamach „Zmienni...teraz z nowym sosnowym zapachem”. Zaśmiała się, podchodząc do jego biurka w poszukiwaniu kolejnego magazynu, chcąc trochę poczytać zanim wróci do łóżka. Złapała wydanie GQ i usadowiła się na kanapie.

Podobało jej się jak Nik urządził ten pokój. Z tym biurkiem i naprawdę wygodnymi, skórzanymi fotelami. Ale także z kolejną, ogromną kanapą jak ta w jego salonie. Zastanawiała się czy spędza w tym pokoju dużo czasu. Zastanawiała się czy leży na tej kanapie jako tygrys. Była to chyba jedna z największych wyprodukowanych kanap. A także jedna z najwygodniejszych. Zamiast włączyć światło aby móc czytać, obserwowała noc w Karolinie, leżąc wygodnie. Zanim się zorientowała, spała jak zabita.

*** Nik potrząsnął głową i pobiegł w stronę domu. Jeżeli jego bracia chcieli ścigać królika jak para młodych tygrysiątek, to ich sprawa. Na niego czekało ciepłe łóżko i smakowity zapach Angeliny Santiago, który dotrzyma mu towarzystwa. Znacznie lepszy niż królik. Wszyscy trzej najpierw zrobili szeroki rekonesans jego posiadłości i wszystkie jego znaki nadal były silne. A te które nie były, odświeżył. Kiedy podchodził do domu, zauważył że drzwi od jego gabinetu są otwarte. Wiedział, że zostawił je zamknięte. Przeszedł w sprint, nagle ślizgając się i zatrzymując kiedy zobaczył w jego gabinecie śpiącą Angelinę. Musiała się obudzić po tym jak zostawił ją na noc. Kąpała się i przebrała w inną koszulkę. Podszedł bliżej niej, chcąc się upewnić, że nic jej nie jest, a ona nagle poruszyła się przez sen. Jej koszulka podwinęła się odrobinę. Wystarczająco aby mógł zobaczyć, że nie miała majteczek. Jego wielka tygrysia głowa uderzyła o podłogę, łapami zakrył oczy. Co ta kobieta próbuje mi zrobić?!

*** Angie obudziła się kiedy usłyszała jak kardynały śpiewają za oknem. Nadal lekko zamroczona, zdała sobie sprawę że przespała całą noc w gabinecie Nika. Chciała stąd zniknąć zanim on się obudzi, bo przecież była w połowie naga. Próbowała się ruszyć, kiedy zauważyła, że coś przytrzymywało jej całą dolną część ciała. Zabrało jej sekundę żeby oczy przyzwyczaiły się do jaśniejącej ciemności, podniosła się na łokciach chcąc spojrzeć na swoje nogi. Wtedy zobaczyła jego. Jego wielka tygrysia głowa leżała na jej podbrzuszu. Jego ogromne ramiona były rozciągnięte na jej nogach, przyszpilając ją w miejscu. Reszta jego futrzastego ciała była wygodnie umieszczona pomiędzy jej udami. Domyśliła się, że mogła być to jedna z rzeczy która spowoduje że wróci z powrotem na terapię. Oczy Nika pomału się otworzyły. Rozejrzał się po pokoju, a potem jego głowa odwróciła się aby patrzeć wprost na nią. Jego złote oczy zaświeciły się. Zbyt dziwne. Zbyt dziwne. Zbyt dziwne. Nawet jak dla niej. Kiedy zaczęła się wysuwać spod niego, zmienił się z powrotem w człowieka. Nagle miała Nika – mężczyznę pomiędzy swoimi nogami. I teraz już nie chciała nigdzie iść. Jego ramiona zacisnęły się wokół jej ud, zatrzymując ją w miejscu. Widocznie on także nie chciał żeby gdziekolwiek szła. Jego głowa zanurzyła się w dół i potarł jej odsłoniętą cipkę. Zerknął na nią, chcąc zobaczyć jej reakcję. Nie poruszyła się. Nie oddychała. Nie zrobiła niczego, poza delikatnym zagryzieniem dolnej wargi. Ale Burak nie potrzebował więcej. Jego głowa znowu się pochyliła i Angie zdała sobie sprawę że wstrzymała oddech. Co

jeżeli Nik tylko sprawia wrażenie gorącego w łóżku? Już ją to spotykało. Koleś który uczył ją jazdy na nartach wodnych obiecał jej, że sprawi że jej nogi będą się trzęsły. A skończyła na tym, że wyszła w połowie. Co jeżeli Nik był taki sam? Co jeżeli ją zanudzi na śmierć? Odmówiła udawania tego. Udawanie nie było wpisane w jej łańcuch DNA. Co wtedy? Wyrzuci ją? Będzie ją błagał żeby nikomu nie powiedziała? Co jeśli... co jeśli...kurewskiesukinsyńskiegówno! Jej łokcie nie wytrzymały i opadła z powrotem na kanapę. Jego język wykonał kolejne, długie liźnięcie i palce Angie zwinęły się. Czubek jego języka trzepnął w jej łechtaczkę, ale na szczęście jego wielkie ramiona nadal przytrzymywały ją w miejscu, w innym wypadku spadłaby na podłogę. Ale Nik nie koncentrował się jeszcze na tej konkretnej części jej ciała. To był tylko przedsmak tego co miało nadejść. Zamiast tego, poświęcił czas na poznawaniu każdego kawałka jej cipki, tym szorstkim, płaskim językiem. Nawet wsuwał go w nią i pieprzył nim. Nie. Dzisiejszego ranka nie będzie na pewno niczego udawać. Nie będzie musiała. Nik poprawił jej nogi tak, aby leżały na jego ramionach i przesunął się odrobinę do góry, podnosząc jej tyłek, aby mieć lepszy dostęp do jej ciała. Jego ręce sięgnęły pod spód, ściskając jej pośladki, kiedy Angie wyciągnęła ramiona za siebie łapiąc za poręcz sofy. Wygięła się, a on dalej pieprzył ją językiem. Jej ręce wypuściły oparcie i zamiast tego wplątały się w gęste włosy Nika. Całe ciało Angie zaczęło się trząść i wiedziała że najpewniej wyrywała włosy z jego głowy, kiedy jej orgazm przeszedł przez nią. Towarzyszył mu długi, niski mruczący dźwięk, jakiego nigdy wcześniej nie wydała. Nik zawarczał w odpowiedzi i nadal kontynuował. Pracując swoim językiem, aż jej ramiona opadły i jej całe ciało ścisnęło się spazmatycznie, dociskając go ciasno do niej. Każdy inny mężczyzna skończył by ze złamanym karkiem, ale zamiast tego, Nik mruczał, przeciągając jej orgazm w coś co wydawało się nie mieć końca. Wreszcie nie mogła tego więcej znieść, nie mogąc nic powiedzieć, złapała jego włosy aby go odciągnąć. Jego mokra, uśmiechnięta twarz uniosła się z jej kolan i wiedziała, że jeszcze nigdy nie widziała nic piękniejszego Nik wysunął się z uścisku jej nóg, podszczypując wnętrze jej ud zanim podniósł swoje ciało tak aby być z Angie twarzą w twarz. Unosił się nad nią przez chwilę, z ramionami po dwóch stronach jej ciała. Po chwili pochylił głowę aby ją pocałować. Angie jęknęła w jego usta, jej własny smak sprawił że przeszedł ją dreszcz. Po tym jak dokładnie i powoli poznawał wnętrze jej ust, odsunął się. Uśmiechając tak samo dziko jak przedtem. – Dobry, Cukiereczku. - pocałował ją w nos, potem się z niej zsunął i odszedł. Angie uniosła się na łokciach, gapiąc się na drzwi przez które właśnie wyszedł. Przez mniej niż sekundę pomyślała że może jej nie chce. Ale nagle zobaczyła jego fiuta, na pewno twardszego niż drewno. Nie wierzyła nawet przez sekundę, że nie był gotowy aby ją przelecieć. Więc na co do cholery czekał? A dokładnie ile ona jeszcze wytrzyma? Jęcząc, odwróciła się i schowała swoją głowę w poduszkach. A potem krzyczała.

Rozdział XII Telefon zadzwonił po raz kolejny i Angie zabrała go z szafki. Powinna zmienić ten dzwonek. Po otrzymaniu dwóch orgazmów wróciła do swojego łóżka, i teraz uważała, że dzwonek jej telefonu jest cholernie wkurzający. Otworzyła klapkę, bez podnoszenia głowy znad jej fantastycznej poduszki, odpowiedziała. – Taa? – Hej. Hej. Złapałam ją. Hej dziecinko. Angie podskoczyła, siadając prosto. Teraz była zupełnie obudzona. – Mama? – Tak. Cześć. Jest ze mną twój ojciec. Okej, co się do cholery działo? Najpierw rano figle z Nikiem, a teraz to. – Wszystko w porządku? – Tak, tak. Ale dzisiaj rano przeglądałam swój kalendarz próbując odnaleźć jakieś notatki, kiedy zauważyłam że przegapiłam twoje urodziny. Więc chcieliśmy do Ciebie zadzwonić i życzyć ci wszystkiego najlepszego. Angie zamknęła oczy. – Moje urodziny? Miałam je trzy miesiące temu. – No wiesz, lepiej późno niż wcale. Angie wolałaby wcale. Nie wiedziała dlaczego, ale brak telefonów byłby lepszy niż te po miesiącu czy po roku na które nalegali jej rodzice. Czy naprawdę próbowali udowodnić, że w jakiś sposób zależało im? Ale ona dobrze wiedziała, że tak nie było. Nie jeżeli chodziło o Angie. Obydwoje byli archeologami, może jeżeliby mieli wykopać ją gdzieś w Sudanie, troszczyliby się odrobinę bardziej. Ale troska o ludzi zwyczajnie nie leżała w ich charakterach. Nigdy. Poczuła jak cała robiła się lodowata. Serce twardniało z bólu. Twardniało w ogóle. Zanim nauczyła się jak to robić, zazwyczaj reagowała w najgłupszy sposób. Każdego dnia dziwiło ją, że Sara i Miki trzymały się jej w czasach podstawówki i liceum. Te dwie kobiety, wtedy ledwie dziewczyny, zmywały krew z jej włosów, nakładały maść na jej skaleczenia, i ukrywały jakiekolwiek dowody. Przypominały , że były jej rodziną i że kochają ją nawet kiedy zmywały dłonie pokryte krwią. – Więc – jej matka męczyła się w czasie rozmowy – Jak leci? Co powinna jej odpowiedzieć? Wiesz, moja najlepsza przyjaciółka jest zmiennokształtną, a moja druga przyjaciółka jest zakochana w jednym zmiennym i jest z nim w ciąży. W dodatku banda hien próbowała mnie zabić. I cholera wie co planują lwy. I tymczasowo mieszkam z tygrysem który wydaje się wyraźnie napalony. A co u was? Nie chciała, mimo wszystko, rozmawiać z matką. Ale nie mogła się też zmusić do rozłączenia. – W porządku.

– Tak czy owak, jest pewna sprawa. - Powinna wiedzieć lepiej. Zawsze musiał być powód dla którego jej rodzice nagle do niej dzwonili. – Czego chcesz mamo? – Potrzebuję pewnych informacji o majątku twojej babci. – Wiesz, że ja nie mam z tym nic wspólnego. Wujek Ernesto zajmuje się wszystkim. Od lat. Babcia przekazała Angie dużą część swoich pieniędzy, kiedy ta skończyła college. Wiedziała, że jej córka i zięć będą sprawiać w tym wypadku trudności jej wnuczce. W końcu uniwersytety nie płaciły dużo, a kontynuowanie wykopalisk kosztowało. Kiedy zmarła, testament przekazywał kontrolę wujkowi Angie, który nadal żył w Brazylii, ale Angie miała już pieniądze i nie chciała więcej. – Radzisz sobie z nim lepiej. – To twój brat. – Tak, ale to z tobą lubi rozmawiać. – O co mnie prosisz, mamo? – Więc... Angie podskoczyła odrobinę kiedy wielkie palce delikatnie wyciągnęły telefon z jej dłoni. Spojrzała do góry, żeby zobaczyć Nika patrzącego się na nią. – To Cukiereczku, nazywa się potęga rozłączenia. - Zamknął telefon. - A teraz, co powiesz na śniadanie?

*** Niewiele mówiła, nawet kiedy poszła za nim do kuchni. Nie pozwoliła mu także zbliżyć się do siebie. Unikała jego dotyku bardziej niż za pierwszym razem. Cholerni rodzice. Tak daleko z nią zaszedł, a oni odepchnęli go z powrotem na 20 metrów. Gdyby nie wiedział lepiej, mógłby przysiąc, że to co wydarzyło się dzisiejszego ranka, z jej jęczeniem i szybkim jak pociąg ekspresowy dojściem, nigdy nie miało miejsca. Ale on przecież wiedział, że miało. Jego głowa nadal bolała w miejscach z których wyrwała mu włosy. Do diabła, jak rodzice mogą zapomnieć o urodzinach swoich dzieci? Może ojciec, ale matka? Czy to nie ona musiała wypchnąć z siebie Angie? Przeważnie kobiety zapamiętywały takie rzeczy, i raczej nigdy nie pozwalały ci o tym zapomnieć. A na pewno tak robiła jego matka. W szczególności kiedy odkryła poczucie winy, jako świetną metodę otrzymywania tego czego chce od niego i jego braci. I jego rodzice zawsze obchodzili urodziny swoich dzieci. Była to jedna z niewielu rzeczy które chcieli robić razem. Od przyjęcia o tematyce westernowej do imprezy z udziałem klauna, którego bliźniaki wystraszyły prawie na śmierć i goniły za nim po lesie, ponieważ zabawnie było słyszeć jego krzyk. Jego rodzice upewnili się, że każde z ich dzieci czuło się kochane i chronione. A tygrysice, które same wychowują swoje dzieci zawsze upewniały się, że ich pociechy to rozumieją. Nieważne jak wielu tatusiów było w to zaangażowanych. A teraz rozumiał dlaczego dwie kobiety o których często mówiła były dla niej tak ważne. Były jedyną rodziną jaką miała. Nawet Sfora psów za rodzinę, była lepsza niż ci ludzie z którymi rozmawiała.

Kiedy ona jadła, poszedł do jej pokoju zabierając telefon. Przeglądał jej kontakty, do czasu aż znalazł to co chciał. Wcisnął klawisz połączenia. Po trzech sygnałach usłyszał: – Jest pierdolona dziewiąta rano, więc lepiej żeby to było kurwa ważne. Dobry boże. – Yhh...rozmawiam z Miki? – Taa. – Z tej strony Nik. Nikolai Vorislav. Mam Angie. – A tak. Buraczany porywacz. Wszystko z nią w porządku? – Ta. Ta. W porządku. – Więc czego chcesz Wieśniaku? Wziął głęboki oddech. Jedna rzecz być obrażanym przez Angie, która sprawiała że jego fiut twardniał tylko krzyżując nogi, ale nie miał zamiaru akceptować tego od kochającej psy suki. – Jej rodzice dzwonili dzisiaj. – Po co dzwonili? – Chyba, aby złożyć jej życzenia urodzinowe. Cisza trwała jakieś pół minuty, a potem... – Jaja sobie, kurwa, ze mnie robisz? Jej urodziny były, pieprzone trzy miesiące temu. Przysięgam, że ci ludzie to pieprzeni idioci! Łał. Co za interesująca, młoda kobieta. Z takim urozmaiconym słownictwem. – Możesz dać ją do telefonu. – Tak. Poczekaj. Wrócił do kuchni i podał telefon Angie. Spojrzała na niego z przerażeniem, jakby spodziewała się że to znowu jej rodzice. Jednak sądził, że nie usłyszy ich jeszcze przez jakiś czas. Wzięła telefon z jego ręki. – Taak? - naburmuszyła się. A potem z ulgą uśmiechnęła. - Ale z ciebie suka, nigdy tak nie powiedziałam. Nie, nie powiedziałam. Nie. Nie. Nieprawda. Nik pokręcił głową wyszedł z kuchni. Spodziewał się, że jej przyjaciółka ją uspokoi i sprawi że Angie poczuje się lepiej. A nie zacznie z nią kłótnię. Ale kiedy ona położyła stopy na stole i warknęła „Opowiadasz same gówna Kendrick”, zdał sobie sprawę, że tego właśnie potrzebowała.

*** Czterdzieści pięć minut kłótni nad wszystkim, zaczynając od tego czy Angie obiecała zadzwonić wczoraj w nocy czy nie, poprzez prezent jaki zaplanowały dla Sary i czy Zach się na to zgodzi, a kończąc na Miki twierdzącej, że jeżeli urodzi chłopca nazwie go Bartolomeo, sprawiło, że Angie poczuła się przynależeć do rodziny, którą sobie sama wybrała. – Więc właściwie planujesz wytatuować na jego tyłku napis „kopnij mnie”. – Co to ma znaczyć?

– Nazwiesz dzieciaka Bartolomeo, a zapewnisz mu życie pełne tortur. Pamiętasz te czasy, prawda Miki? – Brzmisz jak Conall. – Widzisz, chociaż jedno z was ma jakieś cholerne poczucie rozsądku. Angie westchnęła. Lodowate napięcie jakie czuła po rozmowie z matką zostało stłumione. – Więc co sprawiło że zadzwoniłaś? – Nie zadzwoniłam. Buraczany tygrys zadzwonił do mnie. Angie zsunęła swoje nogi ze stołu, siadając prosto. - Co? Dlaczego? Chryste jej sutki twardniały na najmniejsze wspomnienie tego faceta. Czy takie rzeczy były na pewno normalne? – Zgaduję, że martwił się o Ciebie. Potrafisz stać się trochę przerażająca po jednym z tych zaskakujących telefonów od rodziców. Razem z Sarą nazywałyśmy to twoimi „epizodami”. Oczywiście, jeżeli się martwi może to oznaczać tylko jedno... – Zamknij się Kendrick. – Ktoś jest zakochany. – Zamknij się! – Nie miałam czasu dodać zmiennych do Listy. – Odpuścisz sobie? – Mogłabym... ale gdzie byłaby wtedy cała zabawa? Angie westchnęła i przeciągnęła ręką przez włosy. – Więc Santiago... – Co? – Lubisz go? Wzruszyła ramionami – Hmmm, jest mi obojętny. – Jak na Ciebie to prawie jak małżeństwo. – Bardzo śmieszne. - Chciała przerwać tę rozmowę. Teraz. - Słuchaj możesz dać mi do telefonu Zacha? Po tym pytaniu nastąpiła długa przerwa, – Po co? Angie wydała wnerwione westchnięcie – Możesz go dać do telefonu? - Była to tak samo dobra chwila jak każda, aby powiedzieć komuś, choćby po części normalnemu o proponowanym rozejmie i prawdę o matce Sary. W szczególności prawdę o jej matce. Sara nigdy nie znała swojej matki ani ojca, który niemalże czcił swoją partnerkę. Więc Sara słyszała o niej tylko dobre rzeczy. Prawda o tym, że jej matka i jej lwia przyjaciółka napadły na terytorium hien jak Donald Trump na mafię Gambino, nie będzie łatwa do przyjęcia dla jej przyjaciółki. Zamordowali ją, przynajmniej tak to wyglądało. Nie byli ludźmi kiedy to zrobili, ale zapolowali i zamordowali Przywódczynię Klanu Leucrotta... a jednocześnie matkę Dianne Leucrotta. Kto zabił lwa i wilka, w ostateczności, nikt naprawdę nie wie. Ale pazerność i głód posiadania większego terytorium postawił Kylie Redwolf na tej ścieżce i przez to właśnie

wszystko się rozpadło. Więc Angie potrzebowała spokojnej oceny tego wszystkiego przez Zacha, jego racjonalnych kalkulacji. I jego możliwości do psychicznego i fizycznego zapanowania nad Sarą, kiedy ta wybuchnie.

*** Angie znalazła notatkę od Nika przyczepioną na wyjściowych drzwiach. „ Musiałem pojechać do miasta w interesach. Postaraj się i trzymaj z dala od kłopotów. Moi bracia są gdzieś w pobliżu więc nie jesteś sama. I proszę czuj się swobodnie i załóż kolejną parę seksownych spodenek kiedy wrócę do domu – Nik” Uśmiechnęła się na myśl o wzroku Nika na niej, na wczorajszym przyjęciu. Wyglądało na to, że lubił jej nogi, w szczególności kiedy otaczała nimi jego kark. Stukanie w drzwi sprawiło, że odskoczyła od nich. Wzięła głęboki oddech. Kiedy zrobił się z niej taki podskakujący wrak. – Taak? – Angie, to my. Więc teraz miała także „My” w Karolinie, w Teksasie i w Kalifornii. Otworzyła drzwi i zobaczyła Kisę. – Cześć co tam? – Nic. Angie patrzyła się na kobietę. – Chcesz iść na zakupy, co nie? Kisa w śliczny sposób zmarszczyła nos. - Prooooszę. - Cofnęła się i kiwnęła na Reenę. – Wzięłyśmy taty pickupa. Jest naprawdę duży. – Po co? – Na wszystkie ciuchy? Angie wyszczerzyła się w uśmiechu – Oczywiście.

*** Nik nigdy nie rozumiał dlaczego jego ojciec nalegał na robienie interesów w ten sposób. Siedząc w restauracji i podpisując ważne kontrakty, pomiędzy składaniem zamówień na świńskie raciczki i podroby. A to co sprawiało, że w tym wypadku było jeszcze gorzej... to fakt, że jego ojciec miał ułożony cały plan zajęć. – Więc chłopcze, troszczysz się o swoje domowe zwierzątko? – Nie nazywaj jej tak, jest zupełnie bezpieczna w moim domu, i nie mam zamiaru z tobą na ten temat rozmawiać. – Nie możesz się zabawić z nią, wiesz o tym. Ona jest wyjątkowa. Jest w niej coś takiego co mówi, że z radością mogłaby cię zabić w czasie snu. Nik uśmiechał się, nawet kiedy trzymał głowę nad papierami przed sobą. - Lubisz ją.

– A ty nie? – Jest mi obojętna. – Cholera chłopcze, dla ciebie to jak małżeństwo. – Myślałem, że jesteśmy tutaj żeby pracować. – Nie popsuj tego zachowując się jak dureń. Kobieta taka jak ona pojawia się w życiu człowieka tylko raz. Miał taką nadzieję. Nie sądził, żeby dał sobie radę z więcej niż jedną Angeliną Santiago. Z twarzą anioła. Ciałem demona. I językiem jak kierowca z Bronksu. Ale nie miał w planach zatrzymania jej przy sobie. Nie był swoim ojcem. A przynajmniej powtarzał to sobie w kółko. Ale pomimo tego... kobieta która praktycznie łamie ci kark kiedy dochodzi, nie była kobietą którą odrzucałeś na bok z łatwością. – Posłuchaj staruszku, odmawiam omawiania z tobą mojego życia. Teraz i w ogóle. Więc odpuść sobie. – W porządku, jeżeli chcesz aby twoja przyszłość odpłynęła od ciebie ponieważ nie masz za grosz zdrowego... – Dlaczego nie możesz być normalny?! - Nik nie miał zamiaru tego wywarczeć, ale naciskania jego ojca wyciągnęły z niego to co najgorsze. – Dlaczego nie możesz być taki jak wszyscy? Mieć więcej niż jedną samicę. Mieć ich dwadzieścia! Dlaczego moi bracia są moimi braćmi? A nie przyrodnimi braćmi? Jedynymi którzy powinni mieć tą samą matkę są Kisa i Alek ponieważ są bliźniakami. – Bycie normalnym jest nudne. - Jego ojciec rozglądał się po restauracji, do której zawsze nalegał żeby chodzić. Pełnej zmiennych, w większości tygrysów, ale było także kilku ze Sfor i Dum, wszyscy gapili się otwarcie. Najpewniej licząc na bijatykę pomiędzy starym tygrysem a młodszym. Stare tygrysy nigdy cicho nie odchodziły. – Ci ludzie są nudni. Twoja Mama, jednak... ta kobieta nigdy nie była nudna. Szalona. Wredna jak wąż. Cholernie snobistyczna. Ale nigdy nudna. – I co sprawia, że myślisz że Angelina nigdy nie jest nudna? Właśnie teraz jest w moim domu, czyta Vogue... znowu... i marudzi, że nie ma telewizora. Czy to dla Ciebie brzmi interesująco? – Naprawdę? - Jego ojciec skinął głową w stronę okna – Czy to nie ona siedzi w jednym z moich samochodów? Nika głowa obróciła się natychmiast. Rzeczywiście, Angie – najprawdopodobniej jeden z najniebezpieczniejszych kierowców w Karolinie, z tego co mu powiedziała – siedziała za kółkiem jednego z pickupów jego ojca. – I czy to nie twoje siostry obok niej? Potarł oczy. Opuściłem dom na pięć pieprzonych minut i wszystkie hamulce puściły! – Widzisz chłopcze. Nigdy nie jest nudna.

*** – Co sądzisz? Angie sączyła swojego szampana. Zastanawiała się czy ma być miła. Niee. – Nie sądzę kochanie. – Naprawdę? – Sprawia, że wyglądasz przysadziście i grubo. Lwica odwróciła się i pobiegła do przebieralni. Reena, lekko wstawiona po szampanie, wyciągnęła się na kanapie. Leżała obok Angeliny, która poczuła chęć aby zepchnąć ją na podłogę. Ale nie miała serca aby być tak zdzirowatą. Nie dziś. – Wiesz Santiago, powinnaś być z siebie dumna. – O? A dlaczego? – Ponieważ jest to pierwszy raz kiedy w Salonie w Fallon w jednym czasie są tygrysice, lwice, wilczyce, kilka gepardzic, a nawet parę niedźwiedzic, nie próbując się przy tym pozabijać. – Sądziłam, że te miejsca są neutralne. - Lubiła to miejsce, przypominało jej Bloomingdale albo Neiman Marcus. Duże, przestronne, ze wszystkimi wielkimi projektantami. – Są. Ludzie tutaj kupują, ale są prowadzone i należą do zmiennych. Ale pomimo tego, zwykle możemy się wyczuć. I lwy trzymają się z dala od tygrysów. Hieny z dala od lwów. Etcetera, Etcetera. Nie przypominam sobie wcześniej takiego stopnia przemieszania. – Jak wiele z takich sklepów istnieje? – Wszędzie w Stanach i w Europie. – Super. - Może mogłaby wyciągnąć Sarę do leżącego najbliżej jej nory i kupić kobiecie jakieś gorące ciuszki bez logo Harley-Davidson na nich. - Codziennie dowiaduję się czegoś nowego. Kisa usiadła na kanapie – Jak co? - Im więcej mówiła do niej, tym bardzie Kisa się otwierała. Jak żółw wychylający swoją głowę ze skorupy. – Na przykład nie wiedziałam, że Manolo Blahnik robi buty w rozmiarze 13. – Nie robi tego otwarcie. Ale niedźwiedzie i wilki mają wielkie stopy. - wyszeptała Reena. – Słyszałyśmy! Angie wstała, śmiejąc się kiedy głowa Reeny uderzyła w kanapę. - Sorry. Poszła w stronę łazienki, zatrzymując się kilka razy by przedyskutować z dwiema kobietami kwestię unikania przez nie koloru pomarańczowego w swoich strojach i nakłonić wilczycę aby wzięła pod uwagę wydepilowanie brwi w dwie wyraźne linie. Doszła do łazienki, trzymała rękę na klamce, gdy włoski podniosły się jej na karku. Pamiętała to uczucie, wtedy kiedy obróciła się aby zobaczyć hienę stojącą za nią, przed jej sklepem. Powoli się odwróciła. Inna kobieta stała tym razem za nią, ale tak samo jak poprzednia była hieną. Kobieta się nie odzywała, ale odsłoniła swoje kły. Całą buzię miała ich pełną. Małe, ostre jak igły kły, które mogły rozszarpać ciało Angie. Cóż za miła myśl.

Hiena zrobiła krok do przodu i Angelina naprężyła ciało, gotowa zacząć krzywdzić wszystko co się do niej zbliży. Większość normalnych ludzi uciekłaby. Ale Angie nie uciekała, chyba że ktoś jej powiedział. W innym wypadku stała w miejscu i zaczynała się bić. Skoro nie było z nią ani Sary ani Miki aby powiedzieć jej, żeby uciekała, oznaczało to tylko jedną rzecz... – Angelina, wszystko w porządku? – Sahara Lyon wyszła zza rogu, za nią stała wilczyca. – Wydawało się nam, że wyczułyśmy coś tchórzliwego – wilczyca zawarczała – Więc przyszłyśmy sprawdzić. Hiena wpatrywała się w Angie. Znała to spojrzenie. Widziała je więcej niż raz na przestrzeni lat. Wzrok kogoś zdesperowanego aby sprawić ci lanie. Więc spojrzała na hienę z takim samym wyrazem twarzy. Mogła prawie poczuć smak bólu jaki miała zamiar jej zadać. Mogła poczuć ciało i krew jak się poddają kiedy rzuci się na nią. – Co zrobisz – wyszeptała – tak blisko, a jednak nie możesz się do mnie zbliżyć. Kobieta przybliżyła się o krok, a Angie pomyślała że mogła zachęcić pustą sukę do bójki. Ale ku jej nieprawdopodobnemu zdumieniu, Kisa stanęła przed nią. Obnażając wielkie tygrysie kły. Otworzyła szeroko swoją buzię, tygrysi pomruk rozszedł się po sklepie. Angie spojrzała na Saharę, która wzruszyła ramionami, tak samo zaskoczona. Kisa złapała kobietę za gardło, przyciągnęła ją bliżej, a potem rzuciła nią. Hiena przeleciała przez kilka półek, wpadając wprost na inne hieny. Półki uderzyły o ziemię, szkło potłukło się, uszkadzając ubrania. Angie wzdrygnęła się. To będzie kosztowało. Hieny podniosły swoją wysłanniczkę, nie zatrzymując się nawet aby oczyścić się ze szkła, szybko odchodząc od ruchomych schodów Kisa podeszła do Angie. – Sądzę, że kupię tę niebieską sukienkę, którą mierzyłam. – Zrób to Kisa. Wygląda na tobie naprawdę dobrze. Tygrysica odeszła. Angie spojrzała na Saharę. - Okej. Ona jest troszkę przerażająca. - Troszkę?

*** Nik stał obok swoich braci na Main Streett. – Kiedy widzieliście ich po raz pierwszy? – Dopiero dzisiaj. Samce hien. Słabe, uległe bękarty. Najprawdopodobniej z jednego z Klanów Raleigh. Patrzył jak czają się w dole ulicy. Starając się wtopić w tło. Ale każdy zmienny w mieście, obserwował jak przechodzą. I pachną tak jakby nie należeli do tego miejsca. Hieny nie żyły tak daleko od miast. I nie były zbyt zaskakujące. Jeden samiec naraz, z którym mogły się szczęśliwie pieprzyć, co było łatwe do przeprowadzenia w miastach takich jak Nowy Jork czy San Francisco. Ale dwa, trzy, sześć samców starających się mieszkać razem w

małym mieście, pośrodku niczego? Nie. Hieny żyły blisko dużych miast, gdzie czuły się bezpieczniej i mogły wyrządzać więcej szkód, trzymając się z dala od małych, wypełnionych zmiennymi, miasteczek. – Co chcesz żebyśmy zrobili? – To z czego Południe słynie. Przegońcie ich dupy z miasta. Jego bracia wyszczerzyli się w uśmiechu. Rozdział XIII Nik otworzył drzwi – Angie? – Kuchnia. Zamarł. Kuchnia? Skierował się w jej stronę z niepokojem, ale kiedy podszedł bliżej, wyczuł jedzenie. I pachniało naprawdę dobrze. Wszedł do środka. Angie siedziała na blacie, stopy trzymała w górze. Ostatnie wydanie, jak przypuszczał, Mademoiselle Magazine leżało otwarte na jej kolanie. Ulga jaką poczuł, widząc ją bezpieczną, praktycznie zbiła go z nóg. Kiedy jego bracia zwrócili uwagę na pojawienie się hien w mieście, natychmiast pomyślał o najgorszym. A zobaczenie niedźwiedzic i wilczyc razem wychodzących ze sklepu totalnie go zaskoczyło. – Co tak pachnie? - Podobało mu się, że nie musiał zaczynać każdej rozmowy zwyczajowymi uprzejmościami. Właściwie odnosił wrażenie, że Angie nienawidziła uprzejmości. – Moje wymiatające spaghetti z mięsnym sosem. – Umiesz gotować? Spojrzała na niego – Tak. Umiem gotować. Najczęściej wybieram nie robienie tego, ale umiem gotować. Założył ręce przed sobą – Więc dlaczego postanowiłaś ugotować coś dla mnie? – Wiesz...żeby podziękować ci za twoją cudowną gościnno.... – Angie... – Dobrze, już dobrze! - Łał, nie trzeba było bardzo dokręcać jej śrub, żeby pękła. – Pojechałam do miasta z twoimi siostrami i pojawił się mały problem z hienami i Kisą. Potem była bójka pomiędzy lwicami i niedźwiedzicami, a potem gepardy wkurzyły wilki... w każdym razie, sklep Fallon obciąży twoje konto na coś około dwóch tysięcy. Nik powstrzymał się przed zrezygnowanym uśmiechem – Pustoszysz moje konto na dwa kawałki, a jedyne co dostaję to twoje marne spaghetti? Z ledwością uchylił się przed nadlatującym magazynem – Moje spaghetti nie jest marne. - Zabrała swoje stopy z blatu – I zjesz je i cholera pokochasz! - Przepchnęła się obok niego. - Pieprzony Burak. - Podeszła do kuchenki. Miała na sobie spodenki. Przyjemnie. - Posadź swój buraczany tyłek. Wysunął krzesło i opadł na nie – Gotowe? – Prawie. - Postawiła przed nim talerz. - Ale żebyś mógł już zacząć, masz sałatę.

Odwróciła się żeby odejść, ale złapał jej nadgarstek i pociągnął na swoje kolana. – Gdzie się wybierasz? - Wiedział, że jest dalszy ciąg tej historii. – Zabierz swoje kocie łapy ode mnie – zaśmiała się i próbowała od niego odsunąć. Otoczył jej talię ramionami i mocno przytrzymał – Czego mi jeszcze nie mówisz? – Niczego. – Nie kłam mi, Angie. – Nie robię tego. - Zsunął rękę pomiędzy jej nogi, a ona złapała go za nadgarstek. - Nie waż się! – Więc powiedz mi. – Nie ma nic do opowiadania. - Przesunął rękę bardziej do góry – Okej! Okej! Wzięła głęboki oddech, ale nadal odmawiała puszczenia jego nadgarstka – Pojawiło się małe wgniecenie na błotniku samochodu twojego ojca, ale to była wina twojej siostry. – Ile będzie mnie to kosztować? – Nie wiem.- Ręka przesunęła się w górę o kolejny centymetr. - Nie wiem! - Pchnęła jego ramię – Ale twój tato powiedział, że da ci znać. – Może – przebiegł językiem dookoła jej ucha, zanim się cofnął – Mogłabyś odpracować te wszystkie pieniądze. Wiesz. Wymienimy się. – Oh, weź na wstrzymanie, Buraku. Wiesz, że zwrócę ci za wszystko. Polizał jej szyję. Uszczypnęła go w rękę. A on ugryzł ją w kark. Ona odepchnęła jego ramię. On gładził w górę i w dół jej łydkę, zwyczajnie ciesząc się dotykiem jej gładkiego ciała pod ręką. – Słuchaj Buraku, jeżeli nie masz zamiaru mnie przelecieć, przestań mnie tak dotykać. Nik zatrzymał się ponieważ nie był pewny czy dobrze ją usłyszał. – Co? – Nie lubię być dotykana... chyba że prowadzi to do pieprzenia. A wtedy tylko, jeżeli dotyczy to ważnych obszarów. W innym wypadku zabieraj swoje łapy. – Żartujesz, prawda? – Nie. Postanowił ją przetestować, przeciągając ręką po zgięciu jej kolana. Z warknięciem, cofnęła się a on ją wypuścił. Niestety straciła równowagę i spadła z jego kolan na podłogę. Najpierw jej tyłek uderzył o kafelki, potem jej głowa. Nik wzdrygnął się zaniepokojony. – Wszystko w porządku Cukiereczku? – Och, odpierdol się. – Teraz jesteś zwyczajnie nieuprzejma. – Wiesz – próbowała usiąść, więc złapał jej koszulkę i podciągnął ją do pozycji siedzącej. Strzeliła go po rękach. - Jesteś bardzo rozpraszającym mężczyzną. – Bardzo dziękuję. – To nie był komplement, Dupku. – Mam na imię Nik. Angie schowała tą piękna, drobną twarz w dłoniach i westchnęła.

*** Naprawdę mogła go zwyczajnie zabić. Oczywiście, że poszłaby potem do więzienia na dwadzieścia pięć lat, ale byłoby to warte zachodu. Kucnął przed nią, łapiąc ją za kostkę przyciągnął do siebie. – Hej! - Trzasnęła go w rękę. - Co robisz? – Brzydko upadłaś. Chcę sprawdzić twoją głowę. – Moja głowa jest w porządku. - Próbował odsunąć się od niego, ale z surową determinacją, złapał ją, ciasno przyciskając do swojego ciała. – Nie masz zamiaru zmusić mnie do związania twoich rąk, żebym mógł to zrobić, prawda? Mówił to w żartach, wiedziała że tak.... ale jej błąd? Odwracając się, szybko oddychała, a jej sutki stwardniały. Wszystko w jednej chwili. Co mogła powiedzieć? Pomysł bycia związaną i na łasce tego Buraka, wysyłał rożne brudne, erotyczne obrazy do jej zmęczonego, lekko zamroczonego po szampanie umysłu. A on tego nie przeoczył. Jego uścisk zacisnął się na jej talii, i jak na kogoś kto jako tygrys biegał setki kilometrów każdej nocy, miał teraz nagły problem z oddychaniem. – Nik, puść mnie. – Naprawdę nie chcę. – Nik... wypuść mnie. Zrobił to. Powoli. Jego palcom zabrało boleśnie długą chwilę aby ją puścić. Kiedy tylko to zrobił, odsunęła się od niego odrobinę. – Angie... – Nie wymyślaj sobie żadnych.... dziwnych pomysłów, Buraku. - Chciała odsunąć się jeszcze bardziej, ale nie zrobiła tego. - To nie tak jak myślisz. Nie jestem zainteresowana żadną z takich rzeczy... – Wiem. Wiem dokładnie czego chcesz. - Potarł jej policzek. - Lubisz się bawić. – Dlaczego nagle poczuła się jak jedna z tych piszczących myszek, którą ktoś dał do zabawy kotu? Pochyli się bliżej, a ona zamknęła oczy. Pachniał tak dobrze, jej całe ciało ścisnęło się na ten zapach. – Długo czekałem aby poznać kogoś takiego jak ty, Angelino Santiago. Poczuła jego język na swoich wargach, i po chwili zawahania, otworzyła na niego swoje usta. Zajęczała, kiedy jego usta zawładnęły jej ustami. Jego ręka zjechała po plecach, przyciągając jej ciało bliżej. Co teraz? Trzymała, niedającego się kontrolować tygrysa, za ogon. I co kurwa miała z tym zrobić?

*** Wszystko czego potrzebowała. Wszystko czego chciała. Bezwzględnie wszystko...jeżeli tylko będzie mógł wniknąć w nią, i zostać tak do końca świata. Angie wyrwała się z pocałunku – Mój sos... ja... muszę go skończyć.

Nik cofnął się i zabrał ręce od Angie. Miała minę zdziczałego, bezdomnego kota, którą już u niej widział. Nie miał zamiaru zrobić czegokolwiek żeby ją wystraszyć. Nie teraz. Nigdy. – Okej. Nie ma problemu. Muszę iść i skończyć pracę w gabinecie i jak będziesz gotowa to wrócę i wspólnie zjemy. Podnieśli się razem, powoli. – Pójdę teraz do gabinetu. Gdybyś mnie potrzebowała... – Tak. Tak. Wiem gdzie będziesz. A teraz idź. Wyszedł za drzwi. Kiedy był już w korytarzu, usłyszał jak wydała naprawdę seksowne i sfrustrowane westchnienie, a potem zaczęła przeklinać jak marynarz. A potem dużo uderzeń w naczynia. Ale nie odeszła. A to było to, co tak naprawdę musiał wiedzieć.

*** Nie była w stanie nawet spróbować jedzenia. Przeżywała najdłuższą, najmniej komfortową kolację na której była. W szczególności kiedy cały czas myślała o nagim Niku. Tump. Tump. Tump. – Moi bracia pojawią się za chwilę. Ostatni kawałek spaghetti jaki wzięła z talerza, zawisnął jej w ustach. – Dlaczego? - Wypełniła to pytanie otoczką niedowierzania, tak mocno, że Nik odchylił się na krześle. – Zazwyczaj żeby polować. Ale dzisiaj będziemy sprawdzać czy posiadłość jest zabezpieczona. Że ty jesteś bezpieczna. – Aha. Odepchnął krzesło od stołu, wstał i pochylił się nad nią. Swoje duże dłonie oparł na stole. – I może powinniśmy sobie wyjaśnić pewne rzeczy. – Wyjaśnić? Nie odpowiadając, Nik podniósł stół i odsunął go z drogi. Angie obserwowała go zahipnotyzowana. Ta rzecz musi ważyć tonę. Duży kawałek antycznego mebla, na temat ceny którego zastanawiała się przez dwa dni. Dwadzieścia tysięcy lekko, a jego rodzina używała go jakby kupił go za dwadzieścia dolców na pchlim targu. Podszedł do niej, wyciągnął z jej ręki widelec i rzucił przez kuchnię do zlewu. Zanim mogła się ruszyć, złapał ją pod ramiona i podniósł z siedzenia, tak aby patrzeć sobie w oczy. – Tak. Musimy sobie pewne rzeczy wyjaśnić. Nie dzielę się tym co jest moje. Więc nie martw się o moich braci... nigdy. Zbyt oszołomiona aby zareagować, patrzyła się tylko na niego. Nik odchrząknął. Ewidentnie zadowolony z jej braku odpowiedzi. Przeniósł ją do zlewu i posadził. Jeżeli spodziewa się, że pozmywam, może o tym zapomnieć. Ja gotowałam, on może równie dobrze posprzątać.

Ale Nik nie wyglądał na zainteresowanego naczyniami i bałaganem jaki zrobiła na kredensie. Zamiast tego, złapał jej dłonie, rozciągając jej ramiona z dala od jej ciała. Pochylił się do niej, łapiąc ją w pułapkę pomiędzy nim a nierdzewną stalą. Gapił się na nią, przez czas który wydawał się wiecznością. Patrząc na jej twarz, z jej ramionami przyszpilonymi do blatu. Boże, dobrze było czuć jego ciało. Jeden, twardy, długi kawałek ciała. I w tym momencie całe to ciało należało do niej. Silne uderzenie w drzwi do ogrodu oderwało ją od spojrzenia Nika. – Sądzę, że są tu po Ciebie. Uśmiechnął się kiedy jego bracia przycisnęli się do drzwi. Stali na swoich tylnych nogach. Wielkie łapy przycisnęli do gładkiej powierzchni szyby, wywieszając długie języki. Byli tak cudowni i zwariowani, że nie mogła uwierzyć w to, że są groźnymi drapieżnikami. Nik prychnął i obnażył kły. Po wydaniu podobnych dźwięków, dwaj bracia odbiegli. – Wkrótce wrócę. - Pocałował ją, a ciało Angie obudziło się do życia. Nie chciała żeby odchodził. Chciała żeby został na zawsze. Ona sama nie chciała nigdy odejść. Nik pomału się wycofał, z wargami nadal przy jej ustach. - Tak przy okazji, spaghetti było pyszne. Spaghetti ? – Uh... dzięki. – A teraz, co masz zamiar robić kiedy mnie nie będzie? Masturbować się, aż mi ręka odpadnie? - Prysznic. Spanie. Włożę naczynia do zlewu, abyś mógł je później umyć. Jego usta uśmiechnęły się, dociskając się do jej ust. - Okej. Ale nie rób sobie sama dobrze. – Co? - O boże. Burak może czytać w myślach. Pieprzone geny jednookiej babci! – Słyszałaś mnie, Cukiereczku. Nie waż się dojść sama. - Potarł ustami jej wargi. - Od teraz to zadanie należy do mnie. Ojej. Co to za pudel przy nogach Nika? Co!? Przecież to Angie Santiago. Kiedyś była lodową księżniczką, a teraz jest przemoczonym wrakiem.

*** – Słyszałaś? – Starał się brzmieć na opanowanego. Ponieważ tak naprawdę czuł, że nie ma żadnej kontroli. Czuł, że jeżeli tak kobieta drgnie chociaż raz, on dojdzie na miejscu, brudząc całą podłogę. Och, to byłoby bardzo eleganckie, Nik. – Tak. Tak. Wypuścił ją, zanim zwinęłaby się w jego ramionach, a on straciłby panowanie nad sobą. Ale wycisnął na jej szyi szybki pocałunek. - To dobrze. Wyszedł, wpadając na dwóch idiotów stojących za rogiem. Z ledwością miał czas zmienić się zanim go zaatakowali. Rozłożył obydwu, uderzając ich łapami.

Chryste, można by pomyśleć że z tego wyrośli. Ale, jak widać, tak się nie stało. Wiedząc, że ten patrol będzie najkrótszy w jego życiu, Nik pobiegł w stronę lasu, jego bracia z ledwością za nim nadążali. Rozdział XIV Angie wyszła spod prysznica, łapiąc jeden z ręczników. Nie chciało jej się w to wierzyć. Była cholernie napalona, a nie mogła zrobić sobie dobrze. Co ten facet jej zrobił? To ona zawsze kontrolowała każdą znajomość w jakiej była. Do momentu, aż jeden z jej byłych chłopaków powiedział o niej jako o nazi-dziewczynie. Było to nieuprzejme, ale bardzo trafne określenie. Wycierając się szybko, wciągnęła na siebie ogromny T-shirt. Zaczęła chodzić w tę i z powrotem po pokoju. Dokładnie jak czas, według niego, trwało „wkrótce”? Nie była pewna jak długo da radę wytrzymać. Nie będąc znana ze swojej cierpliwości, Angie była już gotowa ruszyć za Nikiem i dorwać swojego tygrysa. Taa, genialny pomysł Angie. Pójść, włóczyć się po lesie, nie mając na sobie nic poza T-shirtem, krzycząc „Jestem gotowa do zerżnięcia, Nik!” Zamiast realizować ten śmiały plan, Angie zgasiła światła i wyszła na balkon. Oparła się o poręcz, obserwując las, ale nie widziała nic poza linią iglaków i wysoką trawą. Ochłodził ją zimny powiew, ale nie chciała iść do łóżka. Sama. Więc zamiast tego, westchnęła.

*** Nik poślizgnął się. Jego wielkie łapy zerwały pokrytą liśćmi trawę. Był dobrą milę od domu, a nadal słyszał te jej cholerne westchnięcia. Wiatr przyniósł mu jej zapach, wypełniony pożądaniem, powodując że zatrzymał się w miejscu. Jej zapach uwolnił coś w nim. Coś pierwotnego i niebezpiecznego. Coś czego nie mógł powstrzymać ani kontrolować. I najwyraźniej jego bracia także. Przebiegli obok niego, kierując się w stronę rezydencji. W stronę Angeliny.

*** Angie patrzyła jak wypadli spomiędzy drzew. Nie mogła stwierdzić z miejsca w którym stała, który tygrys był który. I nie mogła na początku stwierdzić czy bawili się czy nie. Zajęło jej mniej niż minutę żeby wiedzieć, że to nie była zabawa. Dwa tygrysy skierował się w stronę domu, trzeci poruszając się szybciej niż wszystko co kiedykolwiek widziała, biegł za nimi. Pazurami rozciął tylną część ciała jednego z tygrysów. Uporał się z drugim, zatapiając zęby w jego karku.

Przetoczyli się, ten który był na górze odskoczył. Teraz, dwa bardzo zranione tygrysy odbiegły, kierując się z powrotem do lasu i z dala od rezydencji Nika. Ten który pozostał, okręcił się i spojrzał na Angie. Cofnęła się z balkonu. Nadal nie miała pojęcia, który był to tygrys. Cofnął się o krok, skoczył, z łatwością przeskakując przez barierkę. Angie, potykając się, weszła do domu. Powoli ruszył w jej stronę, niski, bardzo niski pomruk wypełnił pokój. Angie wyciągnęła przed siebie rękę. O tak, Ang. To na pewno zadziała. Cofnęła się o kolejny krok. I kolejny. - Dobry kotek. - Warknął, i nawet w ciemności mogła zobaczyć te białe kły. Zastanawiała się gdzie zostawiła ten pieprzony kij. Jeżeli by go miała, mogła spróbować powalczyć o swoje życie. Tygrys cały czas przesuwał się do przodu, nawet kiedy stanął na tylnych łapach. Nawet wtedy kiedy jego pomarańczowe futro zmieniło się z powrotem w ciało, a jego czarne paski zmieniły się we włosy na jego głowie. Nik spowodował, że cofnęła się uderzając w ścianę, drzwi były dobre pięć metrów od niej. Przyłożył dłonie do ściany, zamykając w nich jej twarz. Gapiła się na niego. Jego złote oczy były nadal oczami tygrysa. Jego wielkie kły były nadal widoczne. – Nik? Zamknął oczy. Mogła zobaczyć jego desperacką walkę o zachowanie kontroli, dziwiąc się nad tym ile energii zabrało mu to. Kły cofnęły się z powrotem do jego ust. Zmusił się do uśmiechu. – Wszystko będzie dobrze. – A nie było? Nik zaprzeczył ruchem głowy – Nie. Dla ciebie nie było. Co to, cholera, miało znaczyć? Sięgnęła do jego twarzy, ale Nik się wycofał. – Nie! - Wziął kolejny głęboki oddech. - Nie robiłbym tego właśnie teraz. – Koleś...co ty wyprawiasz? – Dlaczego? - Gapił się na nią tak jakby wyrosły jej rogi. – Co? Pochylił się w jej stronę, i tak samo szybko się wycofał. Jego ciało się trzęsło. - To nie jest to czego chciałem. Nie dla Nas. Nareszcie zrozumiała. Jeżeli teraz ją przeleci, nie będzie to powolne i rozkoszne i Nik nie będzie się całkowicie kontrolował. Będzie to zwierzęcy seks, tylko że pomiędzy dwójką ludzi. Pamiętała kiedy pierwszy raz odwiedziła Sarę. W środku nocy zeszła do kuchni po butelkę wody i odkryła, że Sara i Zach używają stołu kuchennego, do zupełnie innych rzeczy niż był on przeznaczony. Nie zwlekała, chcąc zapewnić swojej przyjaciółce prywatność. Ale widziała wystarczająco dużo, aby rozpoznać zwierzęcy seks. Surowy. Brudny. Dziki. O tak!!! – Oh, koleś, to mogłoby być właśnie to! – Angie. - autentycznie zajęczał. – Nik. - Powiedziała, naśladując jego jęk.

– Musisz iść. – Tak, ale... – Teraz! Sfrustrowana jak cholera, prześlizgnęła się pod jego ramionami, wybiegając z pokoju.

*** Ona musi być najbardziej nienormalną, cholerną kobietą jaką spotkał w swoim życiu, i jeżeli nie wyszłaby w tamtej sekundzie, byłaby także najdokładniej przerżniętą. Nik oparł swoją głowę o ścianę i westchnął. Jutro jej wszystko wyjaśni. Najszybciej jak uda mu się to zorganizować, zadzwoni po Kisę, żeby zabrała Angie do siebie. Do jutra będzie nad sobą całkowicie panował. Nie będzie w takim stanie jak teraz. Niekontrolujący się Tygrys – Nik. Chciał uwieść Angelinę Santiago. A nie zerżnąć przy ścianie. No... kiedyś chciał także i to zrobić, ale nie od razu. Usłyszał dźwięk otwieranych drzwi i cały zesztywniał. Co do diabła? Nie odeszła. Była w jego sypialni. Mógł usłyszeć jak kręci się po pokoju, mamrocze sama do siebie i trzaska szufladami. Co ta kobieta tam wyrabia? Po kilku chwilach wróciła. Zatrzymała się przy toaletce, upuściła coś na nią. – W porządku, wiem że martwisz się ponieważ jestem bardziej ludzka niż mógłbyś mieć nadzieję, ale naprawdę, nie daj się zmylić. Jestem naprawdę zdrową dziewczyną ze świetnym gustem co do butów. Jeśli mogę to powiedzieć, sądzę, że jesteś dobrze przygotowany. I muszę przyznać. Lubię to u mężczyzn. Prześliznęła się z powrotem pod jego ramieniem i spojrzała mu w twarz. – Co ty do cholery wyprawiasz? Mój boże jak Ona cudownie pachnie. – Wow, czy wy cały czas mówicie cholera? - Potrząsnęła głową. - Obojętne. W każdym razie, nie czekam dłużej na twój droczący cipki tyłek. Bo zwyczajnie zaczynasz mnie wkurwiać. – Cukiereczku, nie poradzisz sobie ze mną w takim stanie. - Wyglądała jakby nie zdawała sobie sprawy z tego, że powinna trzymać go teraz na smyczy. Jak jednego z tych białych bengalskich tygrysów w Vegas. Na smyczy, kontrolowanego, a może nawet pod wpływem środków uspokajających. Właśnie dlatego nie pieprzył się z ludźmi. Zawsze było to za bardzo skomplikowane. I naprawdę szybko można ich było popsuć. – Poradzić sobie z Tobą w jakim stanie? Całego marudnego i w kłach? – Musisz iść. – Nie. To co muszę zrobić to dojść. Z twoją pomocą. - Podniosła prezerwatywę. – Chcesz pełnić honory czy ja mam to zrobić? – Nie sądzę, żebyś.... – Dobrze, ja to zrobię. - Rozerwała opakowanie. - Jestem w tym naprawdę dobra, kiedyś demonstrowałam to dla Miki i Sary, bo tylko bóg wie w co te dwie wpakowałyby się, gdyby nie moja pomoc..., no zgaduję, że w stan w jakim znajduje się teraz Miki. W cięży i bez ślubu. Tylko znacznie szybciej. Jej ręka sięgnęła do jego fiuta, a Nik zamknął oczy. Był twardy od momentu przemiany. Teraz to wręcz bolało. A jej mocne, chłodne palce... wcale nie pomagały. Naciągnęła prezerwatywę na całą jego długość.

– Angie... – To się sprawdzi. - Ścisnęła go jeszcze raz. - A teraz, chcesz zrobić to pod ścianą? Czy decydujesz się na podłogę. Gapił się na sufit. - Angelina.... – Ohhh! Wiem! - Odskoczyła od niego, ściągając z siebie koszulkę. I jak zawsze... żadnej bielizny. Cholera, dlaczego ta kobieta nie nosi majtek? - Widziałam do na Discovery Channel czy czymś podobnym. Uklękła przy łóżku, wyciągając się, twarz na materacu, ramiona miała przed sobą, ręce ściskały prześcieradła. Spojrzała na niego przez ramię. - Po prostu udawaj, że mam ogon. – Zakręciła tyłeczkiem i zamrugała na niego. Jego pazury zerwały tapetę ze ściany.

*** Jeszcze pięć sekund. Da mu jeszcze pięć sekund. Jeśli każe jej czekać choćby odrobinę dłużej, przyciągnie jego podły tyłek za to co on nazywa swoim fiutem. Angie nigdy wcześniej tak bardzo nie pragnęła się pieprzyć jak teraz. Wiedziała, że martwił się, że może ją skrzywdzić, ble ble ble ble. Ale do diabła ona sama zajęła się raz dziewczynami z drużyna lacrosse. Niestety, popełniły błąd. Nigdy nie powinny przewracać Sary. Miały szczęście, że Miki i Sara zdołały ją odciągnąć. W innym wypadku wcisnęła by kij od lacrosse prosto w wielgachny tyłek kapitan drużyny. Do diabła, naprawdę powinien ruszyć swój spięty tyłek. Była już taka mokra, że kapała na jego ładną drewnianą podłogę. Kiedy pomyślała, że nie zniesie kolejnej sekundy i poruszyła się aby wstać Nik uklęknął za nią. Ręką łapiąc ją za włosy, odchylając jej głowę do tyłu. Pocałował ją i wiedziała, że to kły poczuła przy swoim języku. Ale nie dbała o to. Zbyt mocno go pragnęła. A pragnęła go właśnie takim. Cofnął się. – Jesteś pewna? - Jego uścisk w jej włosach wzmocnił się, a ona zajęczała w odpowiedzi. – Ponieważ, jeżeli zacznę Cukiereczku, nie będę w stanie się zatrzymać. Spojrzała w jego złote oczy, migotające w ciemności. Kocie oczy. – Postawmy sprawę jasno,Buraku, każesz mi czekać jeszcze jedną cholerną sekundę, a obetnę ci kutasa Nik wydał pomruk, ten długi, niski pomruk jaki wydał za pierwszym razem kiedy usiadła na jego komodzie, nie mając na sobie nic poza prześcieradłem i rozmawiając z Zachiem. Ten dźwięk podniecił ją wtedy i teraz także sprawiał że absolutnie wariowała. Popchnął ją bliżej łóżka, jedną ręką mocno ściskając jej nadgarstki, podczas kiedy jego nogi rozszerzyły jej kolana. Zęby wbił lekko w jej szyję, utrzymując ją w miejscu. Och, taaak! Jego wolna ręka zjechała do jej cipki, dwa palce pchnął do wewnątrz, rozciągając ją, otwierając. Ścisnęła te palce ciasno, a on zamruczał ponownie. – Cholera, dziewczyno. Jego biodra uderzyły w jej, jego fiut wszedł w nią, znajdując swoją drogę. Angie prawie wrzasnęła „w samą, kurwa, porę!”. Ale jej możliwość mówienia – zanikła. Zabrana przez jej pożądanie i ogromnego fiuta Nika. Wepchnął swojego penisa głębiej, rozciągając ją niemożliwie szeroko, aż znalazł się w niej cały.

Żadnego wstępu. Żadnych słodkich słówek. Żadnych bzdur i innego badziewia. Zamiast tego przyszpilił ją do łóżka swoim ciałem, łapiąc jej nadgarstki jeszcze ciaśniej, powstrzymując ją przed robieniem czegokolwiek poza przyjmowaniem wszystkiego co chciał jej dać. A dawał jej rżnięcie. Nie kochanie. Nie seks. To... to było rżnięcie. Mocne, szorstkie i dokładnie takie jak Angie potrzebowała. Boże, możliwe że zawsze właśnie tego potrzebowała. Jego fiut pompował w niej, podczas gdy Angie rozszerzyła nogi jeszcze bardziej, aby przyjąć go całego. Wiła się pod nim desperacko, próbując uwolnić swoje dłonie z jego uścisku. Nie wypuścił jej i tylko z tego powodu niemal doszła. Jego wolna ręka szorstko złapała jej piersi, ściskając każdą mocno i pociągając za sutki. – Och, taakk, kurwa taak! - jęczała. Upss, to jej się wymsknęło, ale przy okazji podnieciło jeszcze bardziej Nika. Jego fiut uderzał w nią bez litości, podczas gdy jego palce zjechały do jej mokrej cipki i zaczęły mocno pocierać jej łechtaczkę. Nacisk był brutalny. I, cholera, to było nieziemskie. Lubiła kiedy było ostro, ale nie miała pojęcia że lubiła aż tak pikantnie. Właściwie to nie lubiła tego... kochała to! – Pieprz mnie mocniej Nik. Boże proszę. Jej ciałem wstrząsnęły dreszcze nadchodzącego orgazmu, kiedy Nik pocierał jej łechtaczkę. Nie przestawał w nią pompować i czuła jak jego penis staje się niemal dwa razy większy kiedy zbliżał się do końca. Ścisnęła swoją cipkę wokół niego, a on zamruczał w jej ucho. – Podstępna suka. – Pieprzony kot. - Jej orgazm przedarł się przez jej ciało, rozrywając ją na części, sprawiając że krzyczała szczytując raz za razem. Przeciągał jej jazdę, zmieniając rytm pociągnięć palców i penisa, do czasu aż pomyślała że straci przytomność. Wreszcie ścisnęła go ostatni raz. Mocno. Przeklął, a potem zaczął dochodzić i dochodzić, drgając w niej dopóki nie skończył. Upadli przy łóżku, mieszając chrapliwe oddechy. Pot skapywał na podłogę.

*** Kły się cofnęły. Oczy zmieniły się z powrotem w ludzkie. Dochodząc, wepchnął tygrysa do klatki i zdał sobie sprawę, że Angelina Santiago, księżniczka nosząca buty od Prady, dyszała pod nim. Cholernie ostra. Jeszcze nigdy nie przeżył takiego rżnięcia. Nawet kiedy z niej wyszedł, jego fiut desperacko chciał znowu znaleźć się wewnątrz niej. - Nie. Ruszaj. Się. Angie w odpowiedzi wzruszyła ramionami, jej ciało nadal leżało przy nogach łóżka. Nik poszedł do łazienki, ściągnął prezerwatywę, związał ją i wyrzucił do kosza. Odkręcił wodę w umywalce, składając dłonie w łódeczkę pił tak dużo jak mógł. Gardło go paliło od chrapliwego oddechu. Kontrolowanie wzburzonych emocji pochłonęło całą jego wolę.

Po napełnieniu jednej ze szklanek bieżącą, zimną wodą, wrócił do sypialni. Stanął nad nią, gapiąc się na jej wyciągnięte na podłodze ciało. Jej głowa leżała na rogu łóżka. A ten cichy dźwięk jaki wydawała, z jakiegoś niezrozumiałego powodu, doprowadzał go do szału. Dobry boże. Jestem jak mój ojciec. Z odrobiną irytacji i pożądania, podał jej szklankę. - Masz. Spojrzała na niego i z delikatnym uśmiechem wzięła od niego wodę. Wypiła ją szybko i oddała szklankę. – Dzięki Buraku. Zamknął oczy. Musiała wbijać szpilę, prawda? Wyglądało na to, że nie mogła się powstrzymać. Odstawił szklankę na stolik, uklęknął i podniósł jej chudy tyłek z podłogi. – Chodź kocico. – Gdzie idziemy? - wymamrotała w jego szyję kiedy ją podnosił. – Do łóżka. – Dlaczego? Moje kolana bardzo doceniają twoją twardą podłogę. Wywracając oczami, rzucił ją na pomięte prześcieradła. – Hej! – Cicho. - Nik rozciągnął się przy niej. Otaczając ramionami jej talię, przyciągnął ją do swojego ciała i zapadł w sen.

*** Angie obudziła się dochodząc. Jej ramiona wokół Nika, nogi otoczyły go w pasie. Nie miała zielonego pojęcia jak długo był w jej ciele, pieprząc ją, ale ludzie, co za świetny sposób na pobudkę w środku nocy. Zakołysał biodrami, a jej orgazm kołysał jej ciałem razem z nim. Jego gorące usta trzymały jej sutek i było to lepsze uczucie od tego kiedy po raz pierwszy przejechał językiem po jej piersiach. Ostatnia rzecz jaką zapamiętała to to jak rzucił ją na łóżko, przytulił się do jej boku ,jak wielgachny kicia jakim był, i zaczął chrapać. Nie fajna rzecz, ale była to niska cena jaką musiała zapłacić za rżnięcie jej życia. Poruszył biodrami w drugą stronę. – Aaaa, Nik! Wypuścił jej sutek, który wydał przy tym mokry dźwięk, podniósł głowę aby na nią spojrzeć. – Obudziłaś się w końcu Cukiereczku? – Nie... przestawaj. Boże, proszę nie przestawaj. – Nie mam takiego zamiaru. A na pewno nie w najbliższym czasie. Nik tygrys dostał czego chciał. Co pozostawiło tylko Nika mężczyznę. I miała wrażenie, że mężczyzna miał coś do udowodnienia. No cóż... była to cena jaką musiała ponieść. Jego usta opuściły się na jej i jego język wślizgnął się do wewnątrz, naśladując ruch jego bioder.

Nie mogła się powstrzymać. Otworzyła szeroko swoje nogi, pozwalając mu zanurzyć się jeszcze dalej. Nigdy wcześniej nie czuła się tak wypełniona. Szczególnie kiedy złapał jej tyłek, podnosząc ją na tyle wysoko, że wszedł w nią jeszcze głębiej. Chryste jak jakiś biedny ludzki chłopak, miał się mierzyć z czymś takim? Angie wsunęła palce w jego włosy, odciągając go odrobinę do tyłu. Musiała, znowu zaczęła dochodzić. Tym razem krzycząc imię Nika. – Lubię to Cukiereczku. - Podgryzł jej szyję z boku, a ona zajęczała, jej ciało trzęsło się od przeżytego orgazmu. - Lubię sposób w jaki krzyczysz moje imię. Sprawdźmy ile razy, dziś wieczorem, możesz je wykrzyczeć. Pieprzone, ambitne Buraki! Rozdział XV Te pieprzone kardynały obudziły ją. Kiedyś myślała, że są słodkie, ale teraz zaczynały grać jej na nerwach. Nie otworzyła oczu, zamiast tego pragnęła mieć teraz strzelbę, aby móc poćwiczyć strzelanie do celu. Bardzo starała się ignorować ten dźwięk, ale nie mogła ignorować dużej ręki trzymającej jedną z jej piersi, tak jakby stała się jej właścicielką. Zmuszając swoje oczy do otwarcia, obróciła głowę, leżąc twarzą w twarz ze śpiącym Burakiem. Burakiem który widocznie czuł się bardziej niż wygodnie trzymając jej pierś, i wpychając się na nią. Czy to ja? Czy może moje życie staje się co raz bardziej dziwne? Powoli, tak aby go nie obudzić, wysunęła się spod jego uścisku, a następnie z łóżka. Naga przeszła do łazienki aby wziąć szybki prysznic. Pozwoliła wodzie spływać po ciele, myśląc o tym co Nik robił jej... przez całą noc. Złapała co najwyżej parę godzin snu. I najlepsze części jej ciała były obolałe. Facet naprawdę wiedział jak wykorzystać kobietę. Polubiła go. Lubiła bogatego, zmiennokształtnego buraka. Bardzo go lubiła i nie miała zielonego pojęcia co z tym fantem zrobić. Westchnęła, wycierając się do sucha. Kawa. To było to czego potrzebowała. Dobra filiżanka kawy zawsze sprawiała, że rzeczy wydawały się prostsze i łatwiejsze. Owinęła wielgachny, biały ręcznik wokół ciała, wychodząc na paluszkach z łazienki i kierując się do wyjścia z sypialni. – Gdzie myślisz, że się wybierasz? Skuliła się. O, właśnie przeleciała koło nosa jej kawa. Nie chciała się obracać. – Szłam po jakieś śniadanie. – Ale ja nie miałem swojego śniadania, jeszcze. Jeżeli ten mały popapraniec myśli, że zrobię mu śniadanie... – Rusz ten tyłek tutaj. Obróciła się, zaparło jej dech na jego widok. Boże, ale naprawdę był piękny. Leżąc na łóżku, z prześcieradłami nisko na biodrach. Włosami w nieładzie, praktycznie zakrywającymi te jego złote oczy. Ramiona założył za głowę, tak jakby był właścicielem tego miejsca.

Chwila. On jest właścicielem. – Po co? Słysząc jej pytanie, uniósł brew, na co ona natychmiast zrobiła to samo. – Nie zmuszaj mnie żebym wstał po ciebie. Zawarczała, mając nadzieję ukryć nagłe uderzenie pożądania i ciężko zrobiła krok w jego stronę. – Co? - Wyciągając jedną rękę zza głowy, zerwał z niej ręcznik.- Ej! Wziął głęboki wdech – Idealna. - Znowu wygodnie ułożył się na łóżku. - A teraz daj tu swoją piękną cipkę. Angie zamrugała. - Co? – Dokładnie tutaj. - Wskazał na swoją twarz. - Chcę tą cipkę właśnie tutaj. – Nie mam... I znowu ta uniesiona brew. - Czy naprawdę musimy znowu odbyć „nie karz mi po siebie wstać” konwersację? Po wszystkim co robili poprzedniej nocy, nie wiedziała dlaczego miało ją to zawstydzać. Ale prędzej będzie przeklęta niż pozwoli aby się o tym dowiedział. Oczywiście nie czuła się całkowicie wygodnie z pomysłem wskoczenia na twarz faceta, dlatego usiadła okrakiem na jego torsie. – Czy to dla ciebie wygląda na moją twarz? – Daj mi sekundę. – Nie. Miałaś dużo czasu. A ja umieram z głodu. - Złapał jej tyłek w obydwie ręce i uniósł. – O cholera. Zaczekaj chwilę! Nie zaczekał, opuszczając jej ciało tak, że plasnęło o jego twarz. Jego język prześliznął się po jej już wilgotnej cipce, podrażniając łechtaczkę, a ona zdołała tylko wesprzeć się na zagłówku. Odkrywał ją tak jakby wcześniej nie robił tego tyle razy. I mruczał tak jakby trzymała swoje dłonie na nim, kiedy one trzymały się zagłówka tak jakby była to kwestia życia i śmierci. Tylu mężczyzn było w jej życiu i żaden nigdy nie sprawił, że czuła się tak jak teraz, dopiero Nik – Buraczany Kot. Podczas kiedy jego język popchnął ją w kolejny z tych potężnych orgazmów, zastanawiała się jak będzie mogła kiedykolwiek od niego odejść. Ale będzie musiała, prawda? Nie należał do niej aby mogła go zatrzymać.

*** Fakt, że dochodząc mruczała, naprawdę czynił jego dzień jeszcze lepszym. Mógł słuchać tego dźwięku każdego dnia, znowu i znowu. Dodając do tego, że to on sprawiał, że wydawała takie słodkie dźwięki, i mógł śmiało wyobrazić sobie, jak spędza resztę życia uwięziony pomiędzy tymi udami w taki sposób czy inny. Nigdy w ten sposób nie myślał. O nikim. Nie pozwalał sobie na takie myśli. Ale staruszek miał rację. Dziewczyny takie jak Angelina pojawiały się tylko raz w życiu. – Boże, Nik. - wymruczała, przyciskając się do jego twarzy. - Cholera!

Jej ciało zatrzęsło się, kiedy dochodziła w jego usta. Jej nogi zacisnęły się wokół głowy Nika. Lizał ją delikatnie aż cicho jęczała. Kiedy przestała się trząść, ostrożnie zdjął ją i kołysał w ramionach, jednocześnie wychodząc z łóżka. – Teraz jestem gotowy aby zmierzyć się z dniem. – Gdzie idziemy? - wyszeptała w jego ucho, widocznie zbyt wyżęta aby kłócić się z nim o cokolwiek. – Pod prysznic. – Dopiero co wzięłam prysznic. – Więc teraz zostaniesz zerżnięta podczas jednego, Cukiereczku. - Potarł podbródkiem o czubek jej głowy. – Poza tym, sądzę że pora i na twoje śniadanie. Jej ramiona zacisnęły się na jego karku. - To dobrze, bo jestem wygłodniała.

*** – Angie! - Oczy Angie nagle się otworzyły. Chryste zasypiała co chwilę nad kuchennym stołem. – Masz leniuchu. Wypij to. - Postawił przed nią gorąca kawę. Gdyby nie wiedziała na czym się to skończy, pocałowałaby go w tym momencie. – Dzięki. – Nie ma sprawy. Obserwowała go jednym okiem które mogła otworzyć. Miał na sobie jedynie stare jeansy, których nawet nie zapiął do końca. Żadnych butów na swoich wielkich stopach i żadnego podkoszulka. Znowu zamknęła oczy. Nikt nie miał prawa być tak przystojnym. Absolutnie nikt. – Nadal chcesz śniadanie czy już lunch? – To co będzie szybsze. Teraz naprawdę umieram z głodu. Zachichotał. - Taa. Ja też. Ale takie są skutki dobrego pieprzenia. Interesujące było to, że kiedy ona od czasu do czasu używała tego słowa, Nik patrzył na nią tak jakby była seryjnym zabójcą. Ale kiedy omawiali autentyczny akt, facet nie mógł się go naużywać. Dziwne, buraczane reguły. Otworzył lodówkę i wydawał się zastanawiać nad miskami i puszkami i ich zawartością. Wiedziała, że nie może zobaczyć jak gapi się na jego tyłek, chyba że chce skończyć przewrócona twarzą do dołu na stole, więc spojrzała na drzwi do ogrodu, aby zobaczyć dwie twarze gapiące się na nią. Obydwie dyszały. Ześliznęła się z krzesła i otworzyła drzwi. – Coś się stało? – Spójrz co Twój chłopak nam zrobił. Walnęłaby Bana w twarz za to co powiedział, ale odwrócił się i zobaczyła ślady kłów na jego karku. – Och, kochany! - Angie uniosła się na palcach aby lepiej spojrzeć. - Musimy coś na to nałożyć. – Powinnaś zobaczyć co zrobił w nogę Alekowi.

– Co wy dwaj tutaj robicie? - Nik wywarczał zza jej pleców. – Bądź miły. - Łapiąc obydwu pod ramię, wepchnęła braci do domu. - Wy chłopaki usiądźcie, a ja zobaczę co mogę znaleźć.

*** – Powinienem was wczoraj w nocy zabić. Ban spojrzał na Aleka. - Czy tylko mi się wydaje, młodszy bracie. Czy nasz braciszek wygląda na dobrze zerżniętego dzisiejszego popołudnia? – Muszę przyznać ci rację, starszy bracie. Zdrowo zerżniętego. – Jeżeli wasza dwójka nie zabierze stąd swoich tyłków... – Co? I zasmucić Twoją dziewczynę? – Ona nie jest moją dziewczyną. – Czyli jest wolna dla innych? Nik odpowiedział Banowi trzaskając go w tył karku, dokładnie w miejsce jego gojących się ran. Ban zareagował wyskakując ze swojego krzesła, osłaniając kły w gotowości do walki. – Koniec! Wy dwaj natychmiast skończcie z tym gównem! - Angie weszła do kuchni niosąc ze sobą apteczkę. Ale kiedy żaden nie zdawał się zwracać na nią uwagi, wywarczała – Nie zmuszajcie mnie żebym wykręciła wam jaja. - Ban wycofał się.- A teraz siadaj zanim się zdenerwuję. - Nik uśmiechał się, dopóki nie odwróciła się w jego stronę. - A czy ty nie byłeś zajęty czymś innym? Bosz stawała się naprawdę marudna kiedy nie dostawała swojej kawy.

*** Angie nie mogła uwierzyć jak bardzo była zajęta tego popołudnia. Kiedy już opatrzyła Aleka i Bana - i Nik wyrzucił ich z domu – spędziła resztę popołudnia wykonując telefony. Yyyy, zaraz po tym jak Nik przewrócił ją na kanapę w salonie i pieprzył aż zobaczyła gwiazdy. Problemy z wystrojem i innymi rzeczami zajęły jej resztę dnia. Nik spędził swój dzień w swoim gabinecie, także pracując. Nie widzieli się dużo w ciągu dnia. Ale głęboka barwa jego głosu, albo ten cholerny południowy akcent, płynący przez korytarz w stronę kuchni, sprawiał że stawała się mokra. Wreszcie przebrała się w luźny T-shirt, całkowicie pomijając bieliznę. Nie mogła chodzić w przemoczonych majteczkach cały dzień. I dla jej własnej rozrywki założyła czarne Ferragamo na paskach. Wcześniej Miki zadzwoniła do niej aby sprawdzić czy wszystko ok, ale na szczęście rozmowa była krótka i Miki nie zadawała niewygodnych pytań na które Angie nie chciałaby odpowiadać. Kiedy kłóciła się z Celine, jej zaopatrzeniowcem i kobietą która namawiała ją do otworzenia kolejnego butiku w Dallas, uznała że będzie to ostatni telefon w tym dniu. Zmęczona rozmawianiem i tęsknotą za Nikiem, chciała się wyłączyć na resztę dnia.

– Nigdy nie lubiłam jego projektów Celine. – Ale nie widziałaś niczego z jego nowej kolekcji. – Nie chcę... – Masz dostęp do komputera? Nik, z tego co się orientowała miał jeden, który znajdował się w jego biurze. – Może. – Facet ma stronę na którą możesz wejść. Och, skoro to dawało jej wymówkę. – Poczekaj. Przyczepiła telefon do spódnicy, sprawdzając czy słuchawki dobrze leżą na jej głowie, nie powodując, że jej włosy wyglądają przy tym głupio. Opuściła kuchnię i skierowała się prosto do jego gabinetu. On także nosił słuchawki i zajęło jej sekundę nim zdała sobie sprawę, że nie mówił po angielsku ani nawet w buraczanej gwarze. Nik podniósł wzrok na jej pukanie i nagrodził ją wielkim uśmiechem. Kiwnął żeby weszła do środka. – Potrzebuje komputera. - wykonała gest jakby chciała pisać na klawiaturze. Pokiwał głową i wskazał na biurko, odrobinę odpychając swój fotel aby mogła dostać się do klawiatury. Nie była gadżeciażem, ale wiedziała że to oprogramowanie sprawiłoby, że Miki doszłaby w swoich koszykarskich spodenkach. – W porządku. Podaj mi link. - Celine poprowadziła ją przez stronę projektanta. Nadal nie była zachwycona jego pomysłami. Ale była pod wrażeniem, zdając sobie sprawę że Nik mówi po mandaryńsku. A mówił naprawdę dobrze. Sama nie umiała mówić w tym języku, ale rozumiała go. A jego akcent był prawie bez skazy. – Nie jestem zachwycona Celine. – Robisz trudności. – Mam prawo, to mój pieprzony biznes. – Okej, uspokój się. Tylko mówię... – Wiem co mówisz i ...epp! – Epp co? – Yyy... - Angie pacnęła rękę zjeżdżającą pomiędzy jej nogi. Pamiętając o braku bielizny pod spódnicą. – Umm... – Wszystko w porządku? Nik rozłożył szerzej jej nogi. – Tak. Ale ja...yyy...ja muszę kończyć. – Angie. Czekałam trzy dni żeby porozmawiać z tobą na temat tych projektów. – Wiem. – Chodzi mi o to, że znikasz strasząc wszystkich w mieście - Język Nika ślizgał się w górę jej ud. – Celine! - Zawarczała, powodując, że Celine przestała mówić od rzeczy – Nie mogę teraz rozmawiać.

– Yy...okej. – Zadzwonię jutro albo jakoś tak. Angie zamknęła klapkę zrywając zestaw słuchawkowy i rzucając wszystko na podłogę. Złapała krawędź biurka, kiedy Nika palce bawiły się jej łechtaczką, jego język krążył wokół jej warg, ale nie dotykał niczego konkretnego. I wtedy zdała sobie z czegoś sprawę. Facet dalej rozmawia przez telefon!

*** Nik przestał słuchać swojego kumpla i partnera w interesach jak tylko ona pochyliła się do jego komputera. Wo-hoo Ling lub jak bractwo miało w zwyczaju go nazywać, Herbatnik, nawijał w kółko o ostatnim milionie który zarobili, ale kogo to interesowało? Naprawdę kogo mogło interesować cokolwiek, kiedy wpatrywał się w najbardziej perfekcyjny tyłek i nogi na świecie? – Nie słuchasz mnie, prawda? - Herbatnik warknął w mandaryńskim. – Słucham. - Okej. Kłamstwo. Ale nie mógł powiedzieć bardzo prostolinijnemu Herbatnikowi z jego szóstką młodych i trzema lojalnymi samicami, że właśnie miał swoją rękę pomiędzy udami najgorętszego kąska w całym kraju. – Czy chociaż wiesz jak jej na imię? – Y...hy. - Przeciągnął swoim językiem po wewnętrznej stronie jej ud. Zawsze mu smakowała, wydawało mu się, że nigdy się nią nie nasyci. A słysząc jak wydaje polecenia innym ludziom, spowodowało nic innego jak to że dostał brutalnego wzwodu. – Rozłączam się. Nik odsunął swoją twarz, ale pociągnął Angie na kolana. Usadowił ją tak, że jej głowa spoczywała na jego ramieniu, a jej ciało było rozciągnięte na nim. Wsunął ręce pod jej bluzkę, łapiąc twarde już sutki. - Dlaczego? – Ponieważ wiem kiedy się mnie ignoruje. – Fakt. Zadzwonię jutro. – Przysięgam, wy syberyjskie nie macie żadnej kontroli... Nik wyłączył telefon. Cholerne południowochińskie tygrysy zawsze myślą że są lepsze od reszty. Ściągnął słuchawki i przełączył telefon na automatyczną sekretarkę. A potem wrócił do pięknej kobiety, dyszącej na jego kolanach. Chwycił dobrze jej sutki, ściskając wystarczająco aby przyniosło to trochę bólu. Zajęczała w odpowiedzi. – Tęskniłem za tobą, Cukiereczku. – Nigdzie nie wyjechałam Buraku. – Ale nie było Cię tutaj. - Gdzie należysz. Ścisnął jej sutki ponownie i Angie prawie spadła na ziemię. Przejechał dłońmi po jej skórze. Nie było nic lepszego niż czucie jej skóry pod dłońmi. Złapała jego uda.

– Przestań mnie dotykać i pieprz mnie. Nadal musiała wszystko kontrolować a dotykanie wydawało się jej pozbawianiem kontroli. Ale z jakiegoś niezrozumiałego powodu, Nik był zdeterminowany aby zdobyć jej zaufanie. Całe. Tylko nie miał pojęcia dlaczego było to dla niego ważne. – Jeszcze nie Cukiereczku. Wbiła swoje palce głębiej. - Widzę, że mowa „Nie lubię czekać” nie dotarła do Ciebie. Wypuścił ją, spychając ze swoich kolan. - Idź i usiądź na tamtym krześle. Angie spojrzała na skórzane krzesło i z powrotem na Nika – Dlaczego? – Idź. Usiądź. Sapiąc z nerwów, Angie podeszła do krzesła i opadła na nie. Skrzyżowała nogi i ramiona, łypiąc na niego. – Teraz co? – Przewieś swoją lewą nogę nad oparciem. Jej mina szybko zmieniła się z wnerwionej w lekko spanikowaną. Spojrzała na wielkie okna. Nie wiedziała że szkło zostało specjalnie wykonane, aby on mógł widzieć co jest na zewnątrz, ale nikt nie mógł zajrzeć do środka. Oczywiście nie musiała o tym wiedzieć w tym momencie. – Yyhh.. – Przewieś swoją lewą nogę, Angie. Gryząc swoje wargi, zrobiła tak jak jej powiedział. – Dobrze. - Odchylił się na krześle, wygodnie siadając. - Teraz włóż swoją rękę pomiędzy nogi. – Nik... – Połóż rękę Angie. Jeżeli ugryzie tą wargę jeszcze raz, poleje się krew. Z dręczącą powolnością, Angie zsunęła rękę pomiędzy uda. – Podciągnij wyżej spódnicę. Chcę cię widzieć.- Kolejne zdesperowane spojrzenie na okno, a potem podciągnęła czarną spódnicę tak, że mógł zobaczyć jej rękę i mokrą cipkę. Kapało z niej. Błyszczała dla niego, sprawiając że dostawał ślinotoku, chcąc jej posmakować. – Cholera dziewczyno. Jesteś już mokruteńka. Musi ci się podobać idea bycia oglądaną. – Nie, wcale nie! – Więc musi ci się podobać, że to ja na ciebie patrzę. Angie odwróciła wzrok od niego, a Nik walczył aby się nie uśmiechnąć. – Spraw aby twoja łechtaczka była mokra, Angie. Jej głowa się obróciła – Co? – Nie każ mi powtarzać wszystkiego. Patrzyła na Nika – A co zrobisz jeśli cię nie posłucham?

– Przywiążę Cię do łóżka i zostawię w takim stanie na cała noc. Ja, oczywiście, będę spał w innym pokoju, więc mnie nie przekonasz abym ulżył pragnieniu pomiędzy twoimi nogami. – Bękart. – To, że moi rodzice nie mają ślubu, nie daje ci prawa abyś mnie przezywała. – Angie zaśmiała się a jej uśmiech rozjaśnił jego świat jak nic innego wcześniej. Zniżył głos, jego twardy jak skała fiut pragnął wydostać się do niej. - Zrób to dla mnie Angie. Zrób sobie dobrze. Chcę na Ciebie patrzeć. Jej ciało zadrżało kiedy zamknęła oczy i wsunęła środkowy palec do swojej ciasnej cipki, której nigdy nie miał dosyć. Wyciągnęła palec, przeciągając nim po łechtaczce. Powoli, krążyła nim po malutkim unerwionym guziczku. Jej ciało napięło się i zadrżało, będąc już na krawędzi orgazmu. Ale walczyła z nim. Była zawstydzona. Miał wrażenie, że nigdy tego z nikim wcześniej nie robiła. Po raz kolejny musząc zaufać komuś na tyle aby pozwolić sobie na bycie bezbronną. Ale ufała mu na tyle że pozwoliła mu na to wszystko, a on wiedział dokładnie czego potrzebowała, aby zepchnąć ją z krawędzi. – Angie? - Po chwili, zwróciła na niego swoje piękne brązowe oczy, ale nie przestała się masturbować – Myślisz teraz o mnie? - Polizała swoje usta, powoli przytakując. - O mnie głęboko w tobie? Pieprzącego Cię? Znowu skinęła głową. Nik wyprostował się, opierając ramiona na kolanach, łącząc dłonie. – Trzymam cię przyciśnięta do łóżka. Moje ciało leży pomiędzy twoimi nogami, mój fiut schowany głęboko w tobie. - Zamilkł na chwilę, upewniając się że słucha jego słów. - Trzymam twoje ramiona nad głową. Szarpiesz się, ale cię nie puszczam. Przejąłem kontrolę. A ty nie możesz z tym walczyć. Nie pozwolę ci uciec. Nie, dopóki z tobą nie skończę. Nie, dopóki ostro cię nie zerżnę i sprawię, że będziesz krzyczeć moje imię, znowu i znowu. Nie zdążył skończyć kiedy całe jej ciało zesztywniało i wyjęczała orgazm, który wstrząsnął nią całą, od stópek w szpilkach po czubek głowy.

*** Angie nie mogła wierzyć jak mocno doszła. Ale zanim miała choćby szansę dojść do siebie, Nik uklęknął przed nią. Podniósł jej drugą nogę na przeciwne oparcie krzesła i schował swoją twarz pomiędzy jej udami, ucztując na jej cipce jak głodujący człowiek. Za dużo. Za dużo Nika i jego gorącego ciała i niesamowitego języka. A przy tym za mało Nika. Zaczynała czuć, że nigdy nie będzie go wystarczająco. A przynajmniej nie dla niej. Mrucząc, Nik odsunął się od niej i uniósł Angie z krzesła. Owinęła ramiona wokół niego, chowając swoją twarz w zgięciu jego szyi. – Naprawdę lubisz mnie nosić. Papiery, teczki i wszystko poza komputerem zrzucił na podłogę. - Dlaczego nie? Jesteś takim maleństwem.

Ułożył ją na biurku, a potem sięgnął do tylnej kieszenie dżinsów, wyciągając kondom. Gapiła się na niego. Czy on mówił poważnie? Nie musiał jej bajerować żeby dostać się pomiędzy jej uda. I w przeciwieństwie do innych facetów, nie bał się jej. Spojrzał na nią, jego ręce otwierały opakowanie – Co jest Cukiereczku? Uśmiechnęła się potrząsając głowę – Nic. Zamyśliłam się. – Więc myśl kiedy indziej. - Wyjął z rozporka swojego fiuta, nałożył na niego prezerwatywę i był w niej w kilka sekund. - A propos – Uśmiechnął się – Ferragamo … - Spojrzał w dół na jej buty. - Były naprawdę dobrą inwestycją. W odpowiedzi Angie owinęła go nogami w pasie, upewniając się, że obcasy jej butów wbiją się w jego tyłek. Zajęczał, jego ręce zacisnęły się na delikatnym ciele. - Czy nie są niesamowite?

*** Tak ciasno. Tak gorąco. Nigdy nie czuł czegoś podobnego. Jak ona. Po kilku godzinach wykorzystywania mebli na całym pierwszym piętrze, zdołali w końcu dotrzeć do łóżka w jej sypialni. Teraz siedziała okrakiem na nim, jego fiut głęboko w niej. Ujeżdżała go. Mocno. Widocznie jeździła kiedyś konno. Co mogło wyjaśniać te uda. Uda do ujeżdżania. Które mogły złamać mężczyznę w pół. Nik wsunął dłonie we włosy Angie i pociągnął ją w dół, aż jej twarde sutki otarły się o jego tors. Pocałował ją, ich usta topiły się, ich języki splatały. Kochał sposób w jaki ta kobieta całowała. Przechodząc od intensywnego do słodkiego a w końcu mocnego pocałunku. Tak samo jak się pieprzyła. Zabrał swoje usta. - Mocniej. Chwyciła jego ramiona, wbijając paznokcie w ciało Nika. Przeszedł go ostry a zarazem erotyczny ból. Jej cipka mocno ścisnęła jego penisa, kiedy Angie ujeżdżała go mocniej. Nik nigdy nie sądził, że ktoś kto jest zupełnie ludzki może go wziąć w ten sposób. Ale ona to zrobiła. Brała. Dawała. I żądała więcej. I tak przez wiele godzin. Angie oparła czoło o jego. – Jesteś pewny że cię nie krzywdzę? – Nieee, Cukiereczku. - Zajęczał, łapiąc mocniej jej biodra. - Zniosę dużo. – Dobrze, Bardzo... - mocno zadrżała – bardzo dobrze. Nik zjechał ręką w dół po jej biodrach do jej tyłeczka, palce wbiły się w jej gładkie pośladki. Sapnęła i uśmiechnęła się w tym samym momencie. Kochał widzieć ten uśmiech na jej twarzy. Sprawiał że jego fiut stawał się twardy jak stal. – Nik... - I jego imię w jej ustach. Nic nie brzmiało lepiej. - Ja... Ja... – Zrób to Angie! Dojdź wokół mnie. Znowu ją pocałował, pozwalając jej jękom poruszającym duszę, przechodzić przez swoje ciało. Jej cipka nadal pulsowała wokół niego, kiedy jego kutas wbił się głębiej, eksplodując. Nik był tak w niej zagubiony, że nie zdawał sobie sprawy że wypuścił swoje pazury, rozcinając jej pośladki, aż krzyknęła.

– Co? – Pazury! Pazury! Pazury w moim tyłku! Wycofał je, - O boże Cukiereczku. Wszystko w porządku? Złapał ją w talii, zdejmując ją z jego mięknącego fiuta i układając delikatnie na łóżku. Obrócił ją, tak że leżała na brzuchu. Wzdrygnął się, kiedy zobaczył idealnie równe ślady pazurów. Pięć na każdym pośladku. – Jak źle jest? - Zażądała, próbując spojrzeć, ale ręka na jej plecach powstrzymywała ją przed zobaczeniem czegokolwiek. – Ummm... nie jest źle. – Kłamiesz. Wiem że kłamiesz. – Ej, ej nie rzucaj wokół takimi oskarżeniami. - Nik zeskoczył z łóżka. - Ochłoń Cukiereczku. Zaraz wracam. Próbując się nie śmiać, poszedł do łazienki i złapał to czego potrzebował. Kiedy wrócił, nadal leżała na brzuchu. Jedna noga w górze, stopa idealnie wygięta i skierowana w stronę sufitu. Zastanawiał się czy brała lekcje tańca kiedy była dzieckiem. Nik wpełzł z powrotem na łóżko. – Zostaw mi to. – Zostawiłam, a ty przekułeś mi tyłek. Patrzyli na siebie przez chwilę, a potem wybuchli śmiechem. Skierowała na niego palec w ostrzeżeniu. – Nawet nie myśl o wycieczkach w tamtą stronę. – Nic nie powiedziałem. – Nie musiałeś. Twoje wielkie kocie oczy, zdradzają cię za każdym razem. Pocałował jej ramię, a potem zlizał z niego pot. - Daj mi pięć minut, a sprawię że wszystko będzie dobrze. W ostateczności zajęło mu to dwadzieścia minut. Nie mógł się powstrzymać. Cały czas całował jej pośladki. Liżąc jej rany. Miała tak bardzo słodziutki tyłeczek. I jakaś głęboka, ciemna część niego samego, chciała wytatuować swoje imię na całym jej tyłku. Przeczyścił gardło, ześwirowany przez własne, nagłe terytorialne podejście do fantastycznego rżnięcia. Fantastycznego rżnięcia i niczego poza tym. – Więc, Cukiereczku. Od kiedy go masz? – Od czasów mojej pozbawionej kontroli młodości. Dla ochrony. Twoja babcia by to zrozumiała. – Byłaś wtedy zamieszana w różne rzeczy, co? - Skończył zajmować się jej ranami, pozbierał z łóżka plastry i usadowił się obok niej. – Nawet sobie nie wyobrażasz. - Zarzuciła ramiona na jego klatkę, kładąc głowę na jego ramieniu. – Ale to było dawno temu, Buraku. Teraz jestem inną osobą. Odsunął z jej twarzy mokre kosmyki włosów – Co sprawiło, że postanowiłaś się zmienić? – Strach przed więzieniem. - Jej głos brzmiał sennie i wiedział, że wkrótce zaśnie. Więc nagłe ryczenie dobiegające z lasu wydało mu się naprawdę denerwujące. – Idź. – Co? – Z braćmi. To oni, prawda?

Nie zgadła, ale nie spodziewał się żeby to wiedziała i nie chciał jej martwić. – Idź. – Jesteś pewna? – Wyjeżdżasz do Francji? – Co? Nie. – No to do cholery, idź. - Mówiła bez żalu czy złości. Zamiast tego przeturlała się na plecy, krzywiąc się odrobinę kiedy prześcieradła potarły jej zraniony tyłek. - Idź. Rób to cokolwiek robią tygrysy nocą. Kiedy wrócisz będę tu nadal. Nie trzymała się go kurczowo. Nie potrzebowała aby trzymał ją w nocy, aż zaśnie. Miał wrażenie, że potrzebowała chwili samotności. Nagle do niego dotarło, że ta kobieta go nie potrzebowała. Chciała go, ale nie potrzebowała. Nie potrzebowała go aby przetrwać. Nie potrzebowała go aby jej życie stało się lepsze. Angelina Santiago gdzie byłaś cale moje życie?

*** Uklęknął nad jej biodrami. - Jesteś cudowna. Wyciągnęła się, doceniając to w jaki sposób na nią patrzył. Lubiąc to jak dobrze było go czuć nad sobą. – Prawda, że jestem? Pocałował ją i przez kilka sekund myślała, ze nigdzie się nie wybiera. Odsunął się, wyciskając na jej szyi ostatni pocałunek. - Jedno okrążenie, może jakiś jeleń, a potem wrócę. – Jeleń? – Mówiłem ci. Robię się głodny po takim rodzaju rżnięcia. – Czarujące. – Taaa. Jesteś. - Znowu ją pocałował. Potem się zmienił. Na jej kolanach. – Okej. Jeżeli to jest nawyk, to zaczynasz mnie przerażać. - Nik polizał jej policzek, zeskoczył z łóżka i wyskoczył przez okno. Angie obróciła się, prześcieradło ciasno owinęło się wokół niej. Przepadła. Zakochała się w zmiennokształtnym buraku, który nie pragnął przywiązać się do jednej tylko kobiety. A, że ona się nie dzieliła... Cokolwiek... nie chciała się teraz tym martwić......... Nie z tą ręką dociśniętą do jej buzi. Prawie nie miała czasu się szarpnąć, nim ktoś spryskał jej twarz czymś co pachniało jak pieprz. Ostatnie co zobaczyła... to oczy wpatrujące się w nią w ciemności.

*** Nik podążył za rykiem. Wyczuł tygrysa, ale nie mógł dopasować tego do żadnego krewnego ani nawet sąsiada. Coś było nie tak, co oznaczało, że Angie nie była bezpieczna. Nie odszedł daleko od domu kiedy to znalazł. Odtwarzacz CD i zmodyfikowany rozpylacz zapachów.

Patrząc na to tylko przez chwilę, obrócił się i ruszył z powrotem w stronę domu. Ale nie dobiegł daleko, ponieważ oni wyszli zza drzew. Wilczyca. Sprytna. Wredna. I jedno spojrzenie na nich i wiedział że byli tak złośliwi na jakich wyglądali. Nie ruszyli do niego. Obserwowali go tak, jak on obserwował ich. Ale nie mógł ignorować tego zapachu. Nie wilków. Nawet nie przerobionego zapachu tygrysa. Było to coś innego. Kobiety w ciąży. Ludzkiej. Obrócił się. Stała tam. Czarna dziewczyna. Słodka. Mała. Wyglądała znajomo. A przed nią stał dużych rozmiarów czarny wilk. Zajęło mu tylko chwilę nim skojarzył blizny na twarzy wilczycy. – Cześć słoneczko. - Czarna dziewczyna pokręciła głową, powodując że masa kręconych włosów opadła jej na oczy. - Wszystko co mogę powiedzieć to to..., że twoi chłopcy porwali złą dziewczynę. Uniosła strzelbę. Nik prychnął, atakując wilka który ją ochraniał, przygotowując się aby przewrócić ich na tyłki. Ale tak jak powiedziała Angie, jej przyjaciółki były szybkie i brutalne. Eksplozja w jego mózgu wyrzuciła go do tyłu. A potem nic. Rozdział XVI Zmusiła swoje oczy do otworzenia. Bolała ją głowa i plecy. Czuła także delikatny ból w ramieniu. Usiadła, powoli, starając się nie patrzeć na duże okno, przez które wpadało do pokoju jasne, poranne światło. Czekała, aż poczuła że może rozejrzeć się dookoła bez zwymiotowania, wtedy spojrzała na pomieszczenie. Była w swoim pokoju. W domu Sary. – Zabiję ją. - Zabije je obydwie. Wygramoliła się z łóżka, potykając się jak tylko jej nogi dotknęły dywanu. Przechylając się przez oparcie łóżka, poczekała kilka sekund aby przeszły jej zawroty głowy. Kto wie jakie dziwne, nie sprawdzone, nie zaakceptowane przez rząd gówno użyła na niej Miki Kendrick. Dotknęła swojej głowy. Dzięki Bogu. Nadal miała włosy na głowie. Spojrzała w dół, na siebie. Złote spodenki i koszulka, suki trzymały się chociaż kolorystyki. Zaczerpnęła kilka uspokajających oddechów. Kiedy miała się już pod kontrolą, wyszła z pokoju. Nie musiała szukać swoich przyjaciółek. Musiała tylko podążyć za wrzaskami. Nie zaskoczyło jej, że znajdowali się w kuchni, gdzie zazwyczaj wilki się zbierały. Nikt nie zauważył że weszła, więc zamknęła drzwi, opierając się o framugę. Czekała. – Sara powiedz mi gdzie on jest. Natychmiast! Angie rozpoznała ten wyraz twarzy patrząc na Sarę. Jej „nie ustąpię” minę. Zach mógł krzyczeć, aż zrobi się fioletowy na twarzy, ale to nie zrobi żadnej różnicy. Sara nie powie Zachowi ani słowa, dopóki sama nie zechce. Conall uderzył dłonią w blat. - Powiedz mu Miki! – Powiedziałam, że nie wiem! Zach obrócił się do niej – Jak możesz nie wiedzieć?

– Bo nie wiem! - Miki nie kłamała. Angie była tego pewna. Sara trzymała ją z dala, przynajmniej na tyle aby nie wybuchło to pomiędzy Miki i Conallem. Zach przeczesał dłońmi włosy i zaczął chodzić po kuchni – Jeżeli myślicie że łatwo załatwić tygrysy to zwariowałyście. Oni chronią swój gatunek. Uwierz mi kiedy mówię, że już jadą w tą stronę. Teraz... powiedz mi gdzie on kurwa jest! – Powiedziałam, że nie wiem! I przestań na mnie wrzeszczeć! Z irytacją Conall odwrócił się od swojej partnerki, w stronę Angie. Z zaskoczeniem – Angie? Wszyscy obrócili się w jej stronę. - Jak się czujesz, kochana? – Jakbym została otruta? Twarz Conalla stała się czerwona kiedy obracał się w stronę Miki – Miki!!! – Hej, powiedziałeś że nie mogę ciebie faszerować. Nie wspominałeś o nikim innym. Poza tym, wynalazłam nowy, świetny aerozol. Pachnie i smakuje jak mięta! Zach warknął. Na sam ten dźwięk Angie miała ochotę wycofać się z pokoju. Nawet Miki go nie drażniła. Istniała tylko jedna kobieta która myślała że jest fajnie i cudnie drażnić się z nim... Sara wstała, krzesło zgrzytało o podłogę. – Nie myśl że nie wiem jaką część w tym odegrałeś. I nie myśl że możesz mnie przestraszyć. Tak bardzo chcesz dorwać skurwiela, zamień się w tropiciela i namierz jego tyłek. Angie nie mogła w to uwierzyć. Co do cholery Sara sobie myślała? Jak do diabła mogła zrobić to Nikowi? Co jeżeli leżał gdzieś, naprawdę ranny? Wywiozła go gdzieś a może zabiła? Pytanie za pytaniem przelatywało przez jej głowę. Pytanie na które nie miała odpowiedzi. A im więcej pojawiało się pytań bez odpowiedzi tym bardziej wściekła się robiła. Lata walki o zapanowanie nad gniewem wyleciały przez okno, a ona rzuciła się do Sary. Jej dłonie złapały ją za gardło a Sara zawarczała, wargi ukazały białe kły. Sara nastawiła pięść aby wymierzyć cios w twarz Angie, ale zanim mogły wyrządzić chociaż minimum szkód Zach złapał Sarę, a Conall odciągnął Angie. Obydwie wpatrywały się w siebie, wciągając głębokie hausty powietrza. Zach spojrzał na Conalla – Uspokójmy się wszyscy... - Wypuścił Sarę z uścisku, kiedy Conall uwolnił Angie. W ułamku sekundy znowu rzuciły się do siebie. Z dłońmi na gardłach. Wtedy włączyła się Miki. Może i była mała, ale wiedziała jak radzić sobie z dwiema walniętymi sukami w czasie bójki. Złapała w dłonie ich włosy i pociągnęła obydwie do jej poziomu. – Posłuchajcie mnie obydwie, ponieważ powiem to tylko raz. Suki macie wziąć na wstrzymanie albo jutro rano obydwie obudzicie się łyse... pamiętasz jakie to uczucie, Ang? – Taa, ale ona... – Ona to zaczęła... Miki szarpnęła ich włosy mocniej. Trzymała je w ten sposób, że nie mogły się obrócić aby ją złapać. – Może nie wyraziłam się kurwa jasno... - szarpnęła jeszcze mocniej. – Okej, okej!!

Odepchnęła Sarę. - Idź pobiegać albo cokolwiek psy muszą robić, ale kiedy wrócisz, lepiej żebyś zachowywała się racjonalnie. Sara otworzyła usta aby zacząć się kłócić. – Włosy – warknęła Miki. Prychając Sara otworzyła drzwi, zmieniła się, strząsnęła ciuchy i pobiegła. Miki wypuściła Angie – Mogę was przeprosić chłopaki. Ogłuszeni i lekko zmartwieni, obydwaj wyszli, Angie potarła głowę w miejscu z którego jej przyjaciółka omal nie wyrwała włosów. – Ona... Miki wyciągnęła dłoń – Zanim nawet zaczniesz, pozwól że powiem jedną rzecz. Kiedy Zach pojawił się po raz pierwszy, Alfy chciały ją zwyczajnie zabrać. Zabrać i zmienić. Jeżeli tak by było...co byś zrobiła? Szczerze. Obydwie znały odpowiedź. Wiedziały, że Angie nie spoczęłaby, aż byłaby pewna że każdy zmienny drań w Stanach skończyłby martwy, za zabranie jej najlepszej przyjaciółki. Angie wzięła głęboki oddech. – Powiedz mi tylko... czy on żyje? Miki skinęła głową. - Oczywiście, że żyje. Chciała tylko pokazać co o tym myśli. Nie zabijać nikogo... w ostateczności, no wiesz. Więc jest na pewno żywy. Ale nie wiem gdzie jest. Angie wyszła z pokoju, zostawiając osłupiałą Miki. Wróciła do pokoju i złapała za telefon. Zabrali wszystkie jej rzeczy kiedy ją zabierali z rezydencji. Jej nowe rzeczy leżały rzucone w rogu, tak jak robią to wszystkie psy. Zabrali nawet jej kij i piłki. W telefonie odezwał się facet. - Yo? – Derek, to ja. – Cześć piękna. Długo się nie odzywałaś. – Byłam zajęta. Słuchaj, mam dla ciebie robotę. Chcę żebyś znalazł coś dla mnie. Coś dużego.

*** Powoli otworzył oczy. Bolała go głowa. Bolało go całe ciało. Wszystko go bolało. Spojrzał na siebie. Nadal był tygrysem. Nie zmienił się z powrotem. I nie sądził, że będzie do tego zdolny, przynajmniej przez jakiś czas. Nie był martwy. Kiedy ta zwariowana miłośniczka wilków pociągnęła za cyngiel był pewien że umrze. Ale zamiast tego uśpiła go jakimś środkiem. Pieprzeni geniusze. Powinno się ich trzymać w specjalnych domach, gdzie nie mogli by wyrządzić większych szkód. I gdzie do cholery była Angie? Nik podniósł się, ale jego plecy uderzyły w coś. Zamrugał, zmuszając swoje oczy do skupienia. Rozejrzał się. Znowu zamrugał. I znowu się rozejrzał. Nie mogę być...nie odważyliby się... – Proszę, proszę. Patrzcie kto się obudził. Jak się czujesz, duży kolego?

Nik zwrócił swoja głowę w stronę męskiego głosu, który próbował go uspokoić. – Kurcze, ale jesteś duży. Karmienie cię będzie nas kosztować fortunę, co nie? Zamknął oczy. Nie mógł patrzeć na tego faceta. Nie ze względu na niego, ale ze względu na koszulkę jaką miał na sobie. Koszulkę z wściekle pomarańczowym napisem “Northport Zoo”. Te walnięte suki umieściły mnie w zoo.

*** Angie spojrzała na telefon, ale zdała sobie sprawę że słyszała stukanie do drzwi. Jej frustracja sięgnęła zenitu razem z upływem czasu. Nie mogła namierzyć nikogo z rodziny Nika. Żaden z jego bratanków nie odpowiadał pod numerami jakie Nik wpisał do jej telefonu w razie nagłych przypadków. Nie chciała panikować. Ponieważ u niej panika prowadziła do gniewu. A ostatnią rzeczą jaką chciała zrobić, to walnąć jej przyjaciółkę w twarz. – Taaa? Zach wsunął głowę przez drzwi- Wszystko w porządku Angie? Skinęła głową i wskazała na niego ręką – Pytanie brzmi, czy u ciebie wszystko ok? Wzruszył ramionami, opierając się jednocześnie o ścianę. Angie zauważyła, jak bardzo gniew Sary go zranił. Prawda, że para zdawała się kłócić cały czas, ale zawsze z uśmiechem albo z macaniem. Ale Sara nie droczyła się tym razem. Nie pieściła jego karku przy tym. Nie, tym razem Sara była autentycznie i bardzo wkurwiona. – W porządku. - Skłamał. – Przejdzie jej, Zach. Wzdrygnął się – Jesteś pewna? – Znam tą pierdolniętą sukę. Cokolwiek się dzieje w jej głowie, wkrótce z niej wywietrzeje. I jej i mi przejdzie. – Kto mógł pomyśleć, że to Miki będzie tą dorosłą? Po raz pierwszy od kilku godzin Angie się uśmiechnęła – Ma swoje momenty. Są rzadkie. Ale się zdarzają. W szczególności kiedy zdaje sobie sprawę, że ja i Sara nie będziemy zachowywać się jak dorosłe. – Słuchaj Angie. Tak żebyś wiedziała, ona i Miki były naprawdę załamane kiedy dostaliśmy telefon od Marreca. A Marrec był kurewsko załamany. Jej biologiczni rodzice mogli nie pamiętać o jej urodzinach, ale to nie znaczyło, że nie miała rodziny. Nawet jeżeli chciała zabić obydwie swoje „siostry” w tym momencie. – Taa, rozmawialiśmy. Wszystko już z nim w porządku. - Angie spojrzała na faceta który kochał jej przyjaciółkę. Jego ramiona opadły w poczuciu przegranej, wpatrywał się w raczej nudny wzór na dywanie. Biedy facet, Czy mógłby być bardziej załamany? – I dzięki za wszystko, Zach. – Za co?

– Za poświęcenie swojego czasu ze słodkim tyłeczkiem Sary dla mnie. Wiem, że Cię to kosztowało. Uśmiechnął się pod nosem, najprawdopodobniej po raz pierwszy od kilku dni. - Zauważyłaś, co nie? – Taaa, i naprawdę to doceniam. – Więc, powiedz mi... czy moja siostra miała rację? Zakochałaś się w nim? Angie westchnęła i wyjrzała przez okno. Zach otworzył drzwi mamrocząc pod nosem – Super. Teraz będziemy mieli kota w rodzinie.

*** Wreszcie po dwóch godzinach narkotyk przestał działaś, a Nik mógł znowu być sobą. Mógł zmienić się w człowiek w każdej chwili. Jego jedyny problem? Wrzucili jego tyłek na wybieg. Nienawidzę tych kobiet. Nawet ich nie znał, a już ich nie nienawidzi. Zoo w Northport było małe, założone blisko kanadyjskiej granicy. Było miejscem gdzie znajome Angie miały widocznie dużo wpływów. Po tym co mógł usłyszeć, władze zoo nie chciały wypuszczać go pomiędzy inne tygrysy przez następne kilka miesięcy. Ale darczyńcy nalegali na to. I pomimo sprzeciwu władz zoo, wypuszczono go na wybieg oddzielony szklana szybą. Zwykłe tygrysy cicho go obserwowały. Wszystkie były samicami. Dzięki bogu. Nie byłby szczęśliwy gdyby musiał radzić sobie dodatkowo z jakimś bardzo terytorialnym samcem. Cóż, ta mała przygoda potrwa tylko dzisiaj. Jak tylko się ściemni, zamierzał zabrać swój futrzany tyłek z tego miejsca. Nawet jeżeli miał przy tym przestraszyć niewinnego strażnika na śmierć. A wtedy skieruje się w stronę Kalifornii. Miał tam pewnego psa któremu musi skopać tyłek. Wzdychając Nik spojrzał do góry, aby zobaczyć małego dzieciaka wpatrującego się w niego. Małego dzieciaka zawzięcie stukającego w szybę. Czy mogło być jeszcze gorzej? Samice kręciły się wokół niego i wyłapał ich zapach. O nie. Proszę. Tylko nie to. Stali przed nim, kompletnie nieświadomi jego obecności i kłócili się jak dwoje dzieciaków. Nik przestał się martwić znalezieniem wyjścia. Nie było go. Uwięzili go. Uwięzili go w piekle. Wyrzucając swoje dłonie w górę, Alek odwrócił się od Bana, patrząc na wybieg dla tygrysów. Spojrzeli sobie w oczy i Alek zaczął się gapić. Uśmiechnął się. A potem zaczął się histerycznie śmiać. Bękart! To nie było i nigdy nie będzie śmieszne! Ban patrzył się na swojego młodszego brata przez kilka chwil, zanim zauważył Nika. Kiedy jego brat dosłownie zaczął turlać się po podłodze – strasząc przy tym pozostałych odwiedzających – Nik wybuchnął. W tym momencie chciał wiedzieć tylko jedną rzecz. Tylko jedną. Czy Angie odsyłając go poprzedniej nocy, wiedziała że jej przyjaciele będą tam czekać na niego?

*** Angie znalazła Sarę na zewnątrz, głaskającą tego obrzydliwego psa. – Nie mogę uwierzyć, że Zach nie znalazł sposobu aby się go pozbyć. Sara nie spojrzała na nią, tylko dalej głaskała brzydka bestię. Długimi pociągnięciami od czubka głowy po ogon. A on pozwalał jej wyczuć swoje potrzeby. – Nie rozumiem jak ktokolwiek może nienawidzić Roscoe T. Angie sięgnęła i pogłaskała go po głowie – Prawda. Jest paskudny, ale kochany. Z lekkim uśmiechem – Masz na myśli, że jest jak ja? – Nawet tego nie próbuj, Morrighan. Wreszcie Sara się zaśmiała. - Och, daj spokój. To był idealny „żałujcie mnie” moment. – Nie lituję się nad tobą nawet przez jedną cholerną sekundę. – Cóż, próbowałam. - Sara obracała psa, aż leżał na plecach. Pogłaskała jego brzuszek jedną ręką, podczas gdy drugą gładziła go po głowie. - I zanim mnie zapytasz , nie mam zamiaru powiedzieć ci gdzie on jest. – Wiem. Nie miałam zamiaru cię pytać. Jesteś tak upartą suką, więc po co się starać? – Fakt. - Gilgotała paskudę pod mordą. - Czy nie chciałaś mnie zapytać o coś innego, Santiago? Angie zaczerpnęła powietrze – Zach ci powiedział. – Nie miał wyjścia, Poza tym to była idealna okazja. Nie rozmawiam z nim, więc byłam zmuszona słuchać. – Mądry facet. - Podrapała ją w głowę. - Wszystko ok? – Dlaczego miałoby być inaczej? Wiesz, dowiedziałam się, że moja matka była typem pazernego na władzę śmiecia, co oznacza że ja też taka będę. Więc dlaczego miałoby nie być okej? – O czym ty mówisz? Sara głęboko westchnęła, na co Roscoe polizał jej ramię. - Myślałam, że jeżeli moja mama była normalna, ja też będę. Ale ona była jak moja babka. Jak ta dziwka. I ja będę taka sama. Zniszczę wszystko co kocham i o co dbam tylko dlatego, że mam pierdolnięte geny Redwolf. – To kupa bzdur, Sara. I ty o tym wiesz. Wszyscy o tym wiemy. Pięćdziesiąt metrów dalej, Miki nagle wyszła zza jakiś krzaków, obciągając swoją spódnicę. Podeszła do swoich przyjaciółek. Angie zamarła. - Co robisz? – Nic. Angie oparła się, jej dłonie leżały płasko na trawie, długie nogi wyciągnęła przed siebie, krzyżując je w kostkach – Więc dlaczego, wyglądasz na winną? – Pieprz się. Nie wyglądam. Sara potrząsnęła głową – Czuję na tobie Conalla. Wszędzie. – Naprawdę musisz przestać mówić takie rzeczy do mnie. To mnie kurewsko przeraża. – Miki usiadła naprzeciwko, drapiąc bok Roscoe. - Więc o czym mówimy? – O mojej matce. – Masz na myśli Don Corleone Sfory Magnusa?

Angie wyprostowała się tak jak Sara, patrząc na Miki z terrorem. Wiedziała, że musi coś szybko zrobić, zanim Sara zatraci się bagnie swojej obsesji. – Nie kochanie. Patrz na mnie. Nie patrz na nią. - Angie pstryknęła palcami przed twarzą Sary, aby zyskać jej uwagę. - Skup się na mnie, a nie na tej walniętej suce siedzącej przed nami. – Hej!! – Zamknij się Kendrick! - Skupiła się na Sarze. - Chcę żebyś usłyszała co mam ci do powiedzenia Sara. Słuchasz mnie? - Sara skinęła głową. - Dobrze. Słuchaj nigdy nie spotkałam twojej matki, i może była mafijną księżniczką, ale miała przyjaciół. Ludzi którzy zabili by dla niej i umarli by dla niej. Twoja babka nie miała nikogo. Angie wzięła rękę Sary i ścisnęła delikatnie. Chciała się upewnić, że jej przyjaciółka słucha jej uważnie. – Ale w ostateczności to się nie liczy. Nic z tego. Ponieważ nie jesteś jak one. Jesteś Sarą. Najfajniejszą dziewczyną jaką poznałam w sowim życiu. Masz naprawdę gorącego faceta, który myśli że chodzisz po wodzie, paczkę ludzi którzy cię szanują i boją się ciebie, i cały wszechświat zmiennych który jest przekonany, że ty i twoi ludzi to niebezpieczni psychopaci. - Sara na te słowa zaczęła się śmiać – I cała ta sprawa z Nikiem tylko to potwierdza. Więc jeżeli byłabym tobą, nie martwiłabym się o to czy staniesz się jakąś żądną władzy suką. Wiesz dlaczego? Pięknie się uśmiechając Sara zapytała – Nie. Powiedz mi, o mądra. – Ponieważ kochana, jesteś zbyt leniwa. Jeżeli przejęcie władzy nad światem wymagałoby ruszenia twojego tłustego tyłka z kanapy w czasie sezonu piłkarskiego...nikt nie musi się martwić. – Naprawdę myślisz, ze mój tyłek jest tłusty? – No wiesz, na pewno nie jest mały. – Sądzę, że powinnaś zobaczyć belkę w swoim oku Santiago. – Nie mogę uwierzyć, że nazwałaś mnie walniętą suką! Angie wypuściła rękę Sary i spojrzała na Miki. - Don Corleone Sfory Magnusa? Co jest dokładnie nie tak z Tobą? – Nie wrzeszcz na mnie! Angie odwróciła się od Miki, z dłonią przed twarzą przyjaciółki. - Skończyłyśmy. Miki warknęła, odpychając dłoń Angie sprzed swojej twarzy. Ale zamiast wyrwać jej włosy, jak Angie się spodziewała, Miki spojrzała na Sarę. - Nie martw się. Jesteś zdrowa na umyśle. Dziwna ale zdrowa. – Skąd możesz to wiedzieć? – Hej koleś. Sprawdziłam. W każdym dniu swojego życia martwiłam się że przekroczę tą linię pomiędzy wspaniałością, a szaleństwem. – Wspaniałością? – Zatkaj się Santiago. Tak czy owak, znam wszystkie znaki. Przetestowałam to wszystko sama. Jesteś dziwadłem Morrighan, ale nie walniętym. – Dobrze wiedzieć Kendrick. Miki uśmiechnęła się tak jakby rozszyfrowała kamień z Rosetty.

Angie czuła się tak jakby dopiero przeskoczyła pierwszą przeszkodę, do zmuszenia Sary aby zmierzyła się z prawdą o własnej matce. Nie było łatwo, ale dały radę. Następny krok...przymierze. Ale to nie był czas ani miejsce na tą rozmowę. Przed tą rozmową będzie musiała Sarę rozluźnić. Była zdeterminowana aby to zrobić. I miała pomysł jak wprowadzić swoją upartą przyjaciółkę na tą ścieżkę. – Myślę, że kiedy Nik będzie bezpieczny w Północnej Karolinie i desperacko będzie się starał o mnie zapomnieć... - Jej przyjaciółki prychnęły na te słowa, wywracając oczami, ale zacisnęła zęby i kontynuowała...- pomyślałam, że mogłybyśmy pójść na zakupy. Sara zmieszała się na tą propozycję, gapiąc się na Angie. - Co? Dlaczego? – Ponieważ to jest to co robią dziewczyny. – Normalne dziewczyny. Nie mogę się zmienić w zupełnie inny gatunek. A ona... – Sara spojrzała na Miki – Ona jest walnięta. – Nie jestem. Sprawdziłam. Myślałam, ze przed chwila odbyłyśmy tą rozmowę.

*** – Wiem, mamo. Wiem. - Nik zakrył słuchawkę telefonu i kiwnął na Bana. - Zawołaj mnie. - prychnął. Ban śmiejąc się, oparł się na fotelu. - Nik. Potrzebuję cię. Z wdzięcznością skinął głową, wrócił do matki, mówiącej jak chce aby wszystkie psy zostały zabite za ich obrazę. – Mamo. Muszę iść. Ban coś ode mnie chce. – Ale wszystko w porządku, tak? – Mamo, mam się dobrze, Naprawdę. Zadzwonię później. – Dobrze kochanie. Kocham cię. – Też cię kocham. Nik wyłączył telefon. – Kocham cię mamusiu. - jego bracia zaczęli go przedrzeźniać. Warcząc, Nik rzucił w nich jedną z poduszek. Jego bracia, po chwili wpatrywania się w niego, odrzucili ją z powrotem. Czekali na ten moment. Nik rzucał w nich poduszkami, tak szybko jak potrafił. Schowali się za siedzeniami i zaczęli rzekomo płakać „nadchodzi”. Wrzeszczeli tak ponad pięć minut, zanim kapitan wyszedł z kokpitu, wpatrując się w nich. – Myślałem, że rozmawialiśmy na ten temat Panie Vorislav. Nik westchnął – Tak rozmawialiśmy. – Żadnej zabawy kiedy samolot jest w powietrzu. – Tak, ale... - zaczął Ban, ale kapitan uciszył go jednym spojrzeniem. – Żadnej zabawy kiedy samolot jest w powietrzu. Zrozumiano? Mężczyźni pokiwali głowami – Nie słyszę?

– Tak. - odpowiedzieli jednocześnie. – Dobrze. Kapitan wrócił do swojego kokpitu. – To ostatni raz jak zatrudniamy Marins na to stanowisko. – No co ty. Ten jest cholernie opryskliwy. Nik z powrotem usiadł na swoim miejscu, podczas gdy jego bracia krytykowali zdrowy rozsądek innego mężczyzny. W przeciwieństwie do kapitana, Nik dokładnie wiedział co robili jego bracia. Próbowali odciągnąć jego myśli od Angie. Przynajmniej przez chwilę. Nigdy tego nie powiedzieli, ale obydwaj czuli się winni. Porywając Angie sprowadzili na jego głowę gniew walniętej samicy Alfa ze Sfory Magnusa. Mogła ich zabić. A przynajmniej próbować. Ale ta zemsta była znacznie bardziej elokwentna. Przekazywała im, że koty zadzierając z nią, robią to na własne ryzyko. Jeżeli to nie jego tyłek wylądowałby w zoo, uważałby tą całą sytuację za całkiem zabawną. Jego bracia na pewno tak uważali, a przynajmniej było tak od momentu gdy dowiedzieli się że ogólnie wszystko z nim okej. Widocznie ktoś zadzwonił do Bana i powiedział mu gdzie mogą go znaleźć. Ban przysiągł, że to nie była Angie. Powiedział, że poznałby jej seksowny głos wszędzie. Więc musiała to być jedna z jej przyjaciółek. Wyraziły swój punkt widzenia, a reszta to tylko okrasa. Oczywiście, nic to tak naprawdę nie znaczyło. Nic nie miało znaczenia dopóki nie dowie się prawdy na temat Angie i jej udziału w tym wszystkim. I na pewno nie będzie miało znaczenia, dopóki nie przeleci jej ponownie.

*** – Masz. Spróbuj tego. - Angie wzięła pędzelek i nałożyła czerwony błyszczyk na usta Miki. Odchyliła się. – Nie. To nie jest dobry kolor. Jest za ciemny. Angie starła chusteczką błyszczyk. Potrzebowała czegoś co rozproszy ją w obecnej sytuacji. Sara nadal nie powiedziała jej gdzie umieściła Nika, Derek nie oddzwonił do niej i rodzina Nika dalej się z nią nie skontaktowała. Mogła sobie wyobrazić jak zła będzie jego mama. I nie mogła pozbyć się ze swojej głowy Jednookiej Babci. Będzie musiała zadzwonić do jednej ze swoich potężnych ciotek w Brazylii. Zobaczyć czy będzie mogła załatwić jakąś ochronę dla całej Sfory. – Łał. Angie podeszła do swojej kosmetyczki. - Co się stało? Miki spojrzała znad laptopa, w którego wpatrywała się przez ostatnią godzinę – Posiadanie dziecka jest strasznie drogie. Angie spojrzała na nią. - Taa. Dzieciaki są drogie. Miki wydała głębokie westchnięcie i znowu pochyliła się nad komputerem. Ale zanim Angie mogła się zapytać jaki ma problem, Conall mrucząc „Hej” do jednego z wilków na zewnątrz wywołał w Miki impuls nagłego działania. Podskoczyła i zaczęła ściągać spódnicę.

– Co ty do diabła wyprawiasz? – Kocham tą spódnicę. – Co? Conall wszedł do środka, spojrzał na Miki, jedna brew uniosła się do góry. – Nie waż się Wikingu. Kocham tą spódnicę. Podszedł do niej. - Nie możesz kochać jej aż tak mocno. Pamiętasz zasady? – Zostań! - I nawet się nie ruszył. Łał, Nik miał rację. To rzeczywiście działało na psy. Conall uśmiechnął się i Angie obserwowała jak jej najlepsza przyjaciółka się rozpływa. – Chodź, Miki-dziecinko. Pojedziemy na jakąś kolację. Wydaje mi się że musisz wyrwać się z domu. – Cool. - Miki zeszła z łóżka, rzucając się na Conalla. Chryste, facet jest jak 200-letni dąb. Ponieważ nie ruszył się nawet odrobinę, kiedy Miki w niego uderzyła. Złapał ją w talii, jej kostki skrzyżował się na jego plecach. – Chcesz iść, Angie? – Nie, dzięki. Ale weź mi coś na wynos, dobrze? – Jasne. Poszła za nimi do holu, a potem wróciła do swojego pokoju. Zamknęła drzwi i poszła do łazienki, pod prysznic. Kiedy zmywała z siebie cały męczący dzień, zastanawiała się czy Nik dotarł już do domu. Zastanawiała się czy jeszcze kiedykolwiek odezwie się. Czy odezwie się do niej ktokolwiek z jego rodziny. Nie zdawała sobie sprawy, aż do teraz, jak wiele zaczęła dla niej znaczyć ta rodzina. A w szczególności Nik. Znaczył dla niej więcej niż myślała..., dopóki nie zniknął. Nie czuła już gniewu na Sarę i Miki. Jak mogłaby? Miki miała rację. Jeżeli na jej miejscu byłaby Sara albo Miki, nie byłaby nawet w połowie tak miła. Kiedy mówiła Zachowi, że z ich trójki to nie ona jest tą miłą, wcale nie żartowała. Ale mogła zrozumieć niechęć do niej i jej zwariowanych przyjaciółek. Ponieważ one są częścią zestawu. Częścią jej samej. Były dla niej taką samą rodziną, jak Alek i Ban dla Nika. Niewielu ludzi to rozumiało. Sfora nauczyła się tego, Sara nie dała im większego wyboru. I Marrec zawsze to wiedział. Ale Nik najprawdopodobniej nigdy by tego nie zrozumiał. Angie zakręciła wodę i wyszła spod prysznica, szybko łapiąc ręcznik i wycierając się. Kiedy wysuszyła włosy zastanawiała się czy zadzwonić do Nika siostry. Ale nie była pewna czy zniesie jeszcze jeden nieodebrany telefon. Zaczynało to ranić jej uczucia. Jej własny telefon zadzwonił. Owinęła się ręcznikiem i weszła do pokoju. – Taa? – Tu Derek. Zwalczyła uczucie, aby płakać z frustracji. - I? Czego się dowiedziałeś? – Niewiele. Nie słychać zbyt wiele o tygrysach. – Nie to chciałam usłyszeć Derek. On gdzieś tam jest. Musisz go znaleźć. – A dokładnie po co potrzebujesz tygrysa?

– To nie jest twój cholerny interes, po co potrzebuję tygrysa. Potrzebuję abyś właśnie to dla mnie znalazł. Angie usłyszał hałas pod swoim oknem. Podeszła i spojrzała w dół. Połowa Sfory wybiegła przez tylne drzwi i zniknęła między drzewami. Na co do cholery oni polują? Chryste czy ludzie Nika pojawili się aby zrobić trochę tygrysich szkód? I czy był jakiś sposób aby mogła zapobiec przelaniu krwi? – Już dobrze. Uspokój się. – Nie Derek. Nie uspokoję się. Zrób to o co cię poprosiłam. Jak ciężkie może być znalezienie 400-kilowego tygrysa? – Dobrze. Zadzwonię jutro. Dobrze było mieć kogoś do skopania mu tyłka. I bezpiecznie ponieważ facet nie stał przed nią. Żadnego więzienia! – Nie zadzwoń do mnie jeszcze dzisiaj, Rozumiesz? – Taa. Taa. – Nie wciskaj mi swojej gadki. Lenisz się. - Angie odwróciła się od okna. – Jest najprawdopodobniej tuż pod twoim....eepp! Słowa zamarły jej w gardle, kiedy stanęła twarzą w twarz z jednym, wkurzonym Burakiem. Rozdział XVII – Słucham? Co mówiłaś? Tuż pod moim czym? Angie gapiła się na Nika. Jego złote oczy, wpatrywały się w nią, zjechały w dół jej ciała i do góry. Nagle poczuła się jak striptizerka. Naprawdę gorąca striptizerka, która ukradła mu portfel. – Muszę kończyć Derek. - z ledwością mogła wymówić słowa. – Okej. - zaśmiał się. - Zadzwonię później. – Nie. Nie fatyguj się. – Taa. Ale powiedziałaś... - Angie zamknęła klapkę telefonu. Nie znała na tyle dobrze Nika, aby rozpoznać jego wyraz twarzy. Prawie jak zwierzę zastanawiające się co robisz na jego terytorium, tuż zanim rzuciło ci się do gardła. Z ledwością powstrzymując się od drżenia, pozwoliła Nikowi wyciągnąć telefon z dłoni. Delikatnie odłożył go na komodę. A potem od niechcenia zrzucił z siebie swoją skórzaną kurtkę, pozwalając jej upaść na podłogę. Angie zastanawiała się czy powinna się odezwać. Nie mogła zrozumieć jego miny. Nie mogła osądzić co myśli. Nie bała się, ale to nie znaczyło że nie była zaniepokojona. Nik przysunął się bliżej, a żołądek Angie ścisnął się. To, że był blisko niej wystarczyło, że jej wnętrzności zmieniały się w płyn. Nadal nie odwrócił od niej wzroku, wpatrując się w jej twarz tak jakby nie widział jej co najmniej od dwóch lat, a nie od marnych dwudziestu godzin. Pochylił się, pocierając policzkiem o jej twarz. Angie stała sztywno, oczekując więcej, ale Nik nie robił nic więcej poza ocieraniem swojej głowy o jej. Tak jak wielki kot jakim był. Pozwoliła sobie rozluźnić się odrobinę. Pozwoliła sobie zwyczajnie go czuć. Instynktownie potarła jego twarz w odpowiedzi. I ulga jaką poczuła niemal ją oślepiła.

Boże drogi zakochałam się w Buraku. Zacisnęła oczy uświadamiając to sobie, zmuszając się do niepanikowania. Zmuszając się do zachowania swoich uczuć dla siebie, nie chcąc być jedną z tych żałosnych kobiet. Jaki świr zakochuje się w kolesiu, znając go mniej niż tydzień? Wiecie, poza moimi dwiema przyjaciółkami? Prawa ręka Nika sięgnęła do góry, dotknęła jej policzka, zjeżdżając w dół po jej gardle, poruszając się w dół jej ciała. Jego palce poruszały się nad ręcznikiem, pocierając jej piersi. Angie westchnęła na ten pierwszy kontakt, jej ręce sięgnęły aby otoczyć ramiona Nika. Ale z nagłym i wściekłym prychnięciem, odsunął się od niej. Wyglądał znowu na zdziczałego. Jak tej nocy kiedy przyszedł do niej wpadając przez okno. Uh-oh. Zewnętrzny spokój Nika wyparował. Jego dłonie, chwilę temu tak delikatne, złapały za ręcznik i zerwały go z jej ciała. Spojrzał na nią całą i nisko zamruczał. Poczuła ten dźwięk głęboko w swojej cipce, wibrujący wewnątrz jej łona. Łapiąc jej ramię, zaciągnął ją na łóżko, zrzucając kołdrę. Podniósł ją w talii i rzucił twarzą w dół, na środek łóżka. – Hej! Zignorował ją, szybko oddzierając paski z prześcieradła. Angie usiłowała się podnieść, ale owinął materiał wokół jej nadgarstków, przywiązując ją do ramy łóżka. Chyba sobie żartuje! – Możemy o tym porozmawiać? – Niee. Kolejny pas prześcieradła i jej drugi nadgarstek przywiązany do łóżka. – To nie moja wina. – Właśnie że twoja. – Jak do tego doszedłeś? – To twoje przyjaciółki. - Poczuła jak obwiązuje jej prawą kostkę. Przywiązał ją i zajął się drugą nogą. – Nie. One są rodziną. A dla rodziny musisz robić wyjątki. – Niee. - Odsunął jej nogę szeroko, zostawiając ją otwartą i odkrytą. I bardzo ufną. – No co ty, Nik. To jest śmieszne. – O, teraz nagle jestem Nik? Myślałem, że jestem zwykłym Burakiem. – Skończył przywiązywać ją do łóżka. Pociągnęła na próbę za wiązania, ale trzymały mocno. Zabije go jeżeli zacznie robić coś w najmniejszym nawet stopniu zboczonego. Kurwa, zabije go. Oczywiście nie mogła zaprzeczyć, jak bardzo była podniecona w tym momencie. Jej sutki były twarde i ocierały się o łóżko. Niezdolna do złączenia nóg. Nie mogła się poruszać. Pieprzony buraczany bękart!

Nik przekopał się przez torbę którą miał ze sobą, w końcu wyciągając pudełko prezerwatyw. Upuścił je na jednej stronie łóżka, tuż przy jej głowie. Najwidoczniej był przewidującym, pieprzonym buraczanym bękartem. – Nikolai Vorislav, przysięgam na boga... – Nie zmuszaj mnie, żebym cię zakneblował, Cukiereczku. Ponieważ, nastrój w jakim się teraz znajduję... wiedz, że zrobię to bez zastanowienia. Angie zasyczała na niego, kiedy zaczął się rozbierać. Najpierw T-shirt, potem jeansy i adidasy. Wreszcie bielizna. Przełknęła. Dlaczego nagle jego fiut wydaje się 10 razy większy niż poprzednio? Nik podszedł do łóżka, patrząc się na nią. Cokolwiek nawet minimalnie perwersyjnego i go zabije. Żadnego dziwacznego Sado Maso gówna. Żadnego bicia. I lepiej żeby nie było żadnego poniżania. Albo facet nigdy więcej nie zobaczy światła dziennego. Wspiął się na łóżko i Angie zesztywniała, całe ciało skuliło się, czekając na jego kolejny ruch. Kiedy go zrobił praktycznie wyskoczyła z własnej skóry, walcząc z supłami jak wariatka. – Zapomnij Cukiereczku. Moja mamusia upewniła się, żeby wszyscy jej chłopcy byli w skautach. Te więzy są po to abyś się nie uwolniła. Więc możesz się równie dobrze rozluźnić. – Złaź ze mnie Nik. W tej kurwa chwili! Śmiał się. Śmiał się z niej! Oślizły, buraczany sukinsyn! Zrobił to znowu. Jego duże palce jadące w górę jej kostki, jej łydek, na wewnętrzną stronę kolan. Potem znowu w dół. – Przestań! Natychmiast! – Im więcej marudzisz. Tym dłużej będę to robił. A twoja skóra jest tak delikatna. Mogę to robić cały czas. Pieprzony burak! Palce przejechały po jej plecach, w dół jej kręgosłupa, przez jej łopatki. Po prostu wszędzie. Bękart cały czas jej dotykał. Prezerwatywy leżały nieużyte. Nie kierował się w stronę części ciała które potrzebowały stymulacji. Zamiast tego, gładził dłońmi jej ciało, znowu i znowu i znowu. Dlaczego? Ponieważ mógł. Ponieważ chciał aby wiedziała jak bardzo należy do niego. I kurwa rzeczywiście tak było. Ona i jej Ferragamo. I na pewno jej serce. Przerażało ją przyznanie tego, miała wrażenie że jej serce będzie już zawsze należeć do niego. Obojętnie czy Burak będzie w jej życiu czy nie.

*** Nik obserwował jak jego palce gładzą jej brązową skórę. Próbowała go odnaleźć. Cały czas kołatało się to po jego głowie, kiedy delikatnie torturował jej ciało. Nie wystawiła go. Nie wiedziała nawet gdzie on jest. Słysząc jak wydawała rozkazy temu biednemu nudziarzowi przez telefon, nie tylko sprawiło że zrobił się twardy, ale pokazało mu jak bardzo się martwiła. Zimna królowa, jędza, psychopatka naprawdę się o niego troszczyła. Angie schowała głowę w poduszkach, jej dłonie na przemian zaciskały się w pięści i rozluźniały.

Uśmiechając się, wsunął palce pomiędzy jej nogi bawiąc się wokół warg jej cipki. Jęknęła i pchnęła biodrami w jego rękę. Odsunął swoje palce a ona w połowie zajęczała, w połowie warknęła ze złości i pożądania. – Co się stało Cukiereczku? W porządku? – Pieprzonysukinsyniebękarciedupkufiucie!!! Zaśmiał się, a całe jej ciało zesztywniało. - Czy to jest sposób w jaki powinnaś się do mnie odzywać? – Kiedy moi przyjaciele dowiedzą się gdzie jesteś... – Niee. Są za bardzo zajęci ściganiem tygrysów dookoła swojego terytorium. Nie zauważą nas przez godziny. Spojrzała na niego ponad ramieniem – Twoi buraczani bracia? – Tak – Przeciągnął palcami po boku jej piersi, tylko kusząc jej sutki. Zakwiliła, ale zaczął krążyć po jej ramieniu, skupiając się na nim przez chwilę. - Dawniej bawiliśmy się w Znajdź Tygrysa ze Sforą która żyła niedaleko naszego taty. Nienawidzili nas ponieważ nigdy nie mogli nas znaleźć. Moi bracia zmuszą te psy do szukania ich przez godziny. Zagryzając łkania furii, ponownie schowała głowę w poduszkach. – Oh, nie martw się Cukiereczku. Mamy dużo czasu dla mnie, abym mógł dowiedzieć się jaka jest każda część twojego ciała. Wiesz chodzi mi o to, że nie spieszyłaś się nigdzie, prawda?

*** Dziewiętnaście godzin? Dwadzieścia dni? Dziesięć minut? Angie nie miała zielonego pojęcia. Straciła poczucie czasu po pierwszych 30 minutach, czy jakoś tak. Pieścił ją. Dotykał. Przeczesywał palcami jej włosy. Potem zaczął lizać ją. Zaczął od podbicia jej lewej stopy i zwyczajnie posuwał się do góry. Od czasu do czasu jego język albo palce błądziły w życiodajne okolice. Jej cipki. Piersi. Ale tylko na chwilę. Nadal, bez stymulacji, czuła że mało brakuje aby doszła. Ale nigdy nie było wystarczająco. Nigdy nie była wystarczająco blisko. Dodając do tego, że chciała aby zerżnął ją bardziej niż cokolwiek innego, to miał dla siebie jedną, marudną Santiago. Przeklinała go. Straszyła. Jego rodzinę. Jego życie. Jego męskość. Straszyła nawet psa jego brata. A Nik tylko chichotał, podczas gdy jego język i palce kontynuowały. Angie nienawidziła faceta. Nienawidziła go. Jego jednookiej babci. Nienawidziła jego kochanej mamy za urodzenie go. Dlaczego nie trzymała się tego klauna z rodeo? Mogła z łatwością go kontrolować. Bałby się przywiązać ją do łóżka i nie zerżnąć. I dlaczego, dlaczego Miki nie wpisała na cholerną listę zmiennych? Trzy z jego dużych palców wśliznęły się w jej boleśnie pustą cipkę. – Chcesz abym się zerżnął, Cukiereczku? Spanikowała. To jedno z tych podchwytliwych, kocich pytań, prawda? Raz wepchnął palce – Musisz mi odpowiedzieć. – Tak. - Chciał żeby błagała czy coś? Coś poniżającego. – Więc obiecaj, że już nigdy mnie nie opuścisz.

Obiecać mu, że już nigdy nie opuszczę..? - Zostałam porwana...znowu. Jego palce wysunęły się – To nie jest odpowiedź jaką chcę usłyszeć. – Obiecuję, - Kogo chciała oszukać? Błagałaby go o wszystko w tej chwili. Zrobiłaby cokolwiek co by zechciał. Wszystko, byleby tylko mieć jego fiuta w sobie. Wszystko. – Nie wydaje mi się żebyś mówiła szczerze. - Pochylił się nad nią. Jego klatka naciskała na jej plecy. – Obiecuję, Nik. Przysięgam. Wszystko. Proszę... Skubnął ciało na jej plecach – O co prosisz Cukiereczku? – Proszę Nik. Pieprz mnie. Pocałował ją w ucho – Dla ciebie wszystko, Cukiereczku. Absolutnie wszystko. Całe ciało Angie pchnęło się w przód, kiedy okryty prezerwatywą fiut Nika wdarł się w nią, nogi szarpnęły się z powodu więzów. Och, dzięki bogu, myślała desperacko, kiedy jej ciało trzęsło się i drżało pod Nika twardym ciałem, pieprzącym ją. Dzięki Bogu, że zmienni nie są na liście!

*** Nik wsunął palce w jedwabistą masę, jaką stanowiły włosy Angie, odciągając jej głowę do tyłu. Jego usta opadły na jej, podczas gdy jej mokra, gorąca cipka praktycznie spalała jego fiuta swoim żarem. Sięgnął pod nią swoją wolną ręką, ściskając jej soczyste piersi. Boże, kochał jej ciało. Kochał dotyk jej miękkiej skóry pod dłońmi. Kochał, że ma biodra i tyłek które mógł naprawdę docenić. Wszedł w nią ostro, wiedząc że to uniesie. Wiedząc, że to kocha. I kochała. Jej przepyszny kąsek zacisnął się wokół niego. Zajęczała, bezużytecznie szarpiąc za więzy, co tylko sprawiało, że stawał się jeszcze bardziej napalony. Dziewczyna wykorzystywała go jak żadna inna wcześniej. Sprawiała, że był napalony, sprawiała że się śmiał, czasami zwyczajnie cholernie go wkurzała. Nie mógł sobie wyobrazić powrotu do domu bez niej. I nie miał zamiaru nawet próbować. Był jej własnością i nawet o tym nie wiedziała. Odezwała się w jego usta – Cholera Nik. Boże!!! Uśmiechnął się, znowu ją całując, nie odrywając się od jej ust. I ot tak doszła, jej jęki prześliznęły się w dół jego gardła, wypełniając jego serce. Chciał wytrzymać dłużej, ale nie mógł. Nie z jej cipką wyciskającą życie z jego fiuta. Zatrząsł się gwałtownie, uderzając mocno i szybko kiedy dochodził i dochodził.

*** Nik opadł na Angie i obydwoje leżeli tak próbując złapać oddechy. Łał, naprawdę kochała skurczybyka. Pozwoliła mu związać się i nawet nie krzyczała. Przynajmniej nie ze strachu czy coś. Nik podciągnął się do góry, wychodząc z niej. Szybko pozbył się prezerwatywy i odwiązał ją. Masował jej ramiona i nogi, aby krew zaczęła na nowo krążyć. Kiedy skończył, sięgnął po kołdrę, wciągając ją na łóżko i kładąc na jego biodrach i jej nogach. – W porządku Cukiereczku? Angie skinęła głową kiedy Nik położył głowę na jej piersiach i owinął ramiona wokół jej talii. Wtuli się w nią, wreszcie mogąc się zrelaksować. Podciągnęła odrobinę kolana, pozwalając mu ułożyć się w kołysce swojego ciała. Obojętnie czy jako kot czy człowiek, lubił leżeć pomiędzy jej nogami. Głaskała go po głowie, kiedy obydwoje zaczęli odpływać w sen, ich ciała zamknięte razem. Idealnie dopasowani. Więc nagłe otwarcie drzwi naprawdę ją wkurwiło. Jej głowa się uniosła, kiedy Miki wpadła do środka. Ze strzelbą z lunetą w rękach. – Miki! – Chwila Ang. - Podeszła do okna. - To będzie słodkie. - Miki otworzyła okno. Jej oczy na czymś skupione. Angie znała to spojrzenie, Miała je zawsze podczas sezonu polowań. – Co ty kurwa wyprawiasz? Miki spojrzała na broń w swoich dłoniach, celując nią w podwórze pod oknem. - Załatwiam sobie mój prywatny dywanik z tygrysa. Angie poczuła jak ciało Nika tężeje i wiedziała dokładnie w kogo Miki odważyła się celować. – Miki Mari Kendrick! – Nie krzycz na mnie kiedy celuję. To mnie rozprasza. – Miki! Wzdychając, Miki odwróciła się od okna. - Co? – Czy nie widzisz, że jestem trochę zajęta? – Ale tygrysi dywanik.?. – Nie. – Co? Przez niego. - Miki wskazała na Nika, który nadal nie podniósł głowy z piersi Angeliny. Nie wydawał się mężczyzną, którego łatwo wstrząsnąć. Ale Miki była teraz we własnym świecie. Więc Angie zastosowała swój terapeutyczny głos. Miękki, melodyjny i intensywnie uspokajający. - To jest trochę niezręczne, nie sądzisz? Pamiętasz jak rozmawiałyśmy o niezręcznych sytuacjach i jak powinnaś unikać sprawiania, że ludzie czują się w ten sposób? Miki wywróciła oczami. - Tak. – Więc teraz...

– Dobrze! Miki odmaszerowała od okna, omijając łóżko, zatrzymała się w drzwiach. Obróciła się i spojrzała na Nika. – Ale lepiej zostań po jej stronie. - Uśmiechnęła się. Ale to nie był na pewno przyjacielski uśmiech. Inaczej, ten włochaty tyłek jest mój. Odwróciła się aby odejść, ale nagle pojawił się Conall. - Co ty robisz? I skąd wzięłaś tą strzelbę? – Marrec mi ją przysłał. Fajna, co nie? Wyciągnął jej broń z ręki. - Wydaje mi się, że potrzebujemy więcej zasad. - Uniósł ją w talii i wyszedł. Angie westchnęła. - Boję się zapytać, co miał przez to na myśli. Spojrzała w dół, na Nika. Facet nawet się nie poruszył. Jego głowa nadal leżała pomiędzy jej piersiami. – Wygodnie Nik? – Taaa. – Proszę, proszę, co my tu mamy? - Nawet nie słyszała jak Sara weszła do pokoju, ale mogła się założyć, że Nik tak. – Możesz wyjść? – Mój dom. - Sara podeszła bliżej łóżka, zaplatając ręce przed sobą. Wskazała na Nika. - Buraku. – Psie. Głowa Angie opadła na poduszkę. Czy ci zmienni mogli zachowywać się bardziej odpychająco? – Więc? Gdzie to jest? – Gdzie, co jest? – Moje przeprosiny? – Za co? Za zrobienie tego, czego wy psy nie mogliście? Sara zawarczała, a Angie zastanawiała się czy byłoby źle założyć jaskrawą czerwień na ich pogrzeby, ponieważ nie była pewna kogo pierwszego zabije. Angie rozejrzała się po pokoju. Gdzie położyła ten kij? Nie była zaskoczona kiedy do pokoju wszedł Zach. Dlaczego nie? Może mogli zawołać resztę Sfory, zawodników NFL, i cały Wiedeński Chór Chłopięcy, też, aby wszyscy mogli przyjść, obczaić nagą Angie. Zach zatrzymał się przy Sarze. - Vorislav. – Sheridan. Zach spojrzał na swoją partnerkę. - Więc...jesteśmy kwita? Sara gapiła się zaskoczona i spojrzała na Angie. Angie wiedziała, co Sara pomyślała, co miał na myśli. Ale nie mógł. Nie Zach. Oczywiście, Sara pomyślała o najgorszym, jak zawsze i myślała, że Zach chce z nią skończyć. Raczej nie, Chociaż, po tym przez co musiał przez nią przejść w ostatnich dniach... naprawdę, to było wszystko przez co facet mógł przejść. I jak zawsze, Sara nie miała zamiaru walczyć o żadnego faceta. – Taa. W porządku. Jesteśmy kwita. Cokolwiek. – Dobrze. Złapał ją i przerzucił przez ramię. – Hej!

– Cicho! - Skinął na Angie. - Do zobaczenia rano, Ang. – Dobranoc Zach. – Postaw mnie na ziemię, Zacharias! Obracając się na pięcie, Zach skierował się do drzwi, jego ręka uderzyła mocno w Sary tyłek. – Nigdy więcej mnie tak nie traktuj! – Postaw mnie! – Mam taki zamiar. Potem przelecę cię tak, że stracisz przytomność. I nie mam zamiaru przejmować się czy będzie ci się to podobać czy nie. Sara złapała go za tyłek – Więc sądzę, że będę musiała z tobą walczyć. Mam nadzieję, że nadal masz jakieś bandaże w pokoju. Zach zatrzasnął drzwi, a Nik wreszcie podniósł głowę znad jej klatki, patrząc jej głęboko w oczy, kiedy Sara krzyczała na cały korytarz – Zakupy jutro!!! – Mówiłam ci Buraku. Rodzina. – Rozumiem to teraz, Cukiereczku. Ponieważ tylko rodzina może cię tak bardzo zawstydzić. Rozdział XVIII Nik sięgnął po jej tyłek, ale ręka nie dotknęła niczego poza pustymi prześcieradłami. - Angie? - Uniósł się na łokciach, zmuszając swój wzrok do skupienia. Był na skraju wyczerpania od dwóch dni. Pieprzenie. Porwanie. Więcej pieprzenia. Potrafiło to wykończyć każdego mężczyznę. Powąchał powietrze, ale czuł jej zapach w całym pomieszczeniu, włączając w to siebie. - Angie?? – Co? - Wyszła zza szafy, drzwi były częściowo zamknięte, całkowicie zasłaniając ją przed jego wzrokiem. Nic na sobie nie miała, poza jeansowymi szortami, kowbojskimi butami i czarnym koronkowym stanikiem. Wygląd w sam raz do zjedzenia. Jego fiut się obudził, tak samo jak Nik. – Chodź tutaj. – Po co mnie wołałeś? – Bez powodu. Podejdź. Uśmiechnęła się. - Martwiłeś się o mnie? – Nie. – Zastanawiając się gdzie zniknęłam? – Nie. – Nikolaiiii, to takie słodkie. – Zamknij się! - Naciągnął kołdrę na głowę. Czuł jak siada mu na plecach, pewnie nadal była w tych butach. – Tak za mną szalejesz, że nie wiesz co ze sobą zrobić. Mogła sobie żartować, ale nie miała pojęcia jak blisko była prawdy. - Zamknij się! Złapała za kołdrę próbując ją ściągnąć, ale trzymał mocno. - Przyznaj. Nie możesz z tym walczyć. Nie, nie mógł. I przestał nawet próbować.

– Ta rozmowa zaczyna mnie cholernie wkurzać. Odciągnęła przykrycie na tyle aby mogła spojrzeć mu w twarz. - Powiedz to, ty wielki kociaku. – Nie! – Świat zaprzeczenia to naprawdę kiepskie miejsce do życia, Buraku. - Pochyliła się i pocałowała go w policzek. Był to bardzo niewinny, słodki dotyk, który niemal sprawił że spontanicznie doszedł. Jak mógł do tego dopuścić? Dlaczego pozwolił tej kobiecie wejść w jego życie i zaleźć pod skórę? Obwiniał o to swojego ojca. Taaak. Stanowczo jest to wina jego taty. Przez tego faceta miał tygrysie geny z defektem. Ehhh, przynajmniej jego matka sprawi, że facet będzie cierpiał, tak bardzo jak tylko można. To musi być czegoś warte...

*** Angie wiedziała, że powinna przestać droczyć się z facetem. Jeżeli będzie kontynuować, najpewniej odstraszy go, a nawet w połowie nie skończyła z nim i jego ogromnymi udami. Uśmiechając się, ześliznęła się z łóżka i zaczęła odchodzić, ale jego długie ramię sięgnęło, łapiąc ją za nadgarstek. – Gdzie idziesz? Pociągnęła, próbując wyrwać ramię z jego uścisku. - Wychodzę z Sarą i Miki na zakupy. – Nie. Zostań. - Wciągnął ją na łóżko. Chichocząc, odwróciła się od niego, próbując zejść z łóżka. Ale owinął swoje wielkie ramiona wokół niej i przyciągnął do swojego ciała. – poza tym – wyszeptał do jej ucha – Nadal nie dostałem swojego śniadanka. Angie przygryzła wargę. Cholera! Więcej czegoś takiego i zapomni o obietnicach składanych komukolwiek. Ale dzisiejszy dzień, był czymś więcej niż dniem zakupów. Musiała się upewnić, że wszystko jest w porządku z „jej dziewczynami” i pomału kierować Sarę ścieżką „Rozejmu”. Więc, jakakolwiek zabawa z Nikiem, będzie musiała zaczekać do jej powrotu. Cholera. Dlaczego nie mogła być samolubna w odniesieniu do swojego życia miłosnego, jak inne kobiety? Przyjaciele powinni wtedy usunąć się dobrowolnie w cień. Cholera, cholera, cholera. – Nik, później! - Złapała jego dłoń kiedy ta zaczęła rozpinać przód jej stanika. - Sara na mnie czeka. – Poczeka. Znajdziesz ją siedząca pod drzwiami, czekającą … z twoimi kapciami w pysku. Angie walczyła ze śmiechem, trzaskając go po rękach. - To nie jest śmieszne. I wyciągaj swoje ręce z moich spodenek. – Zlituj się Cukiereczku. Tylko odrobinkę... Wiedząc, że jeżeli teraz nie wyjdzie Sara i Miki nie zobaczą jej przez następną godzinę ...albo dwie...Angie wyczołgała się z ramion Nika. Upadła na podłogę. - Zły kotek! - Podniosła się. - No naprawdę. Dziewczyna nie jest bezpieczna z wami Burakami. Położył się na brzuchu, obejmując ramionami poduszkę. Jego mięśnie napięły się kiedy posłał jej senny uśmiech. - Lubisz Nas, Buraków, Cukiereczku. Przyznaj to.

Jeżeli zgodziłaby się na jedną rzecz, zgodziłaby się na wszystko. – Muszę iść. - Wycofała się w stronę drzwi. Nie mogła przestać wpatrywać się w Nika. Leżał wyciągnięty na łóżku, a jego goły tyłek wzywał ją po imieniu. Podniosła z podłogi koszulkę, wiedząc że musi się szybko wynieść z pokoju zanim jej wszystkie dobre intencje wyparują. Zacisnęła zęby. Kurwa, wszystko to musiała robić dla przyjaciół! Wpadając na drzwi, złapała za klamkę, otworzyła je i szybko wyszła.

*** Znalazła Sarę i Miki w kuchni. Z kimkolwiek Sara rozmawiała przez telefon, musiał cały czas mówić, ponieważ Sara tylko przytakiwała i kiwała głową. Angie usiadła przy stole, obok Miki. – Jesteś gotowa na zakupy? – Nie. Nie mam pieniędzy. - Miki obróciła stronę w katalogu, ledwie spoglądając na przyjaciółkę. – A propos, fajny T-shirt. Angie spojrzała na to co założyła i wywróciła oczami: „Jeżeli nie umiesz bawić się z dużymi psami spadaj z werandy.” - pisało białymi literami na niebieskiej koszulce. – Och, jaja sobie robisz. – Spieszyliśmy się dzisiaj, co nie? – Nie zaczynaj Kendrick. I co masz na myśli, mówiąc, że nie idziesz? - Jeżeli Miki nie szła, to po co ona zostawiła samotnego, napalonego Buraka w swojej sypialni? Miki uderzyła katalogiem w stół – Nie stać mnie na żadne z tych gówien! Angie spojrzała na okładkę. Był to katalog z mebelkami dla dzieci. - Dlaczego? – Ponieważ jako profesora nie stać mnie na wysoki styl życia. – Myślałam, że nie chcesz uczyć. – Nie chcę, ale potrzebuję pieniędzy. Sara skończyła rozmawiać i podeszła do stołu, podczas gdy Miki mówiła dalej. – Conrige mi coś załatwiła. Angie wzięła jabłko – Kto? - Miki i Sara gapiły się na nią. - Co? – Czy ty w ogóle mnie słuchasz? – Słucham. Kiedy wydaje mi się to interesujące. Dlaczego? Kim ona jest, do cholery? – Moim profesorem. Wiesz, ta wielka bójka z hienami. Patrzyła jak strzelam facetowi w kolana. Angie wzruszyła ramionami. - Nadal nic. Sara klapła na jedno z krzeseł. - Laska jest żoną Van Holtza od sieci restauracji Van Holtz. Kurewsko bogaci. – Och!!! Ta Conridge. Miki wywróciła oczami – Jesteś wspaniała. – Dziękuję.

Sara oparła nogę o stół, używając drugiej aby kołysać się na krześle. Wygląda na to, że niektórzy ludzie nigdy się nie nauczą. Robiła tak w podstawówce, upadła i rozwaliła sobie głowę. Angie odsunęła obraz Sary całej we krwi. – Miki nie masz zamiaru zostać z Conallem? Zdecydowałaś się go opuścić? – Zostaję... wiesz... na razie. - Angie z ledwością powstrzymała się od roześmiania dziewczynie prosto w twarz. Miki nigdzie się nie wybierała. Za bardzo kochała wielkiego wilka. Miłość była w każdym porze jej skóry. - Ale nie mogę wziąć pieniędzy od faceta który ich nie ma. Sara i Angie gapiły się na siebie. Sara potrząsnęła głową – O czym ty, do cholery, mówisz? – Sara, nie opuszczę Sfory. Czy to nie jest jasne? – Super i w ogóle, ale Conall ma własne pieniądze. – Nie mam zamiaru wydawać faceta oszczędności. – Nie mogłabyś wydać Conalla oszczędności nawet kupując Szkocję. Miki zamarła, tak bardzo zdziwiona, że zmieniły się rysy jej twarzy. Popatrzyła na Sarę. – Co to kurwa ma niby znaczyć? – Víga-Feilans. Tarzają się w pieniądzach. Faktem jest, że jego ojciec kupił ten dom dla Sfory. Jako podziękowanie za przyjęcie ich do niej. - Miki zacisnęła palce na blacie stołu, ale się nie odezwała. – A majątek Conalla jest oddzielony od majątku jego ojca. Ale odziedziczy to co posiadają, a że jest jedynakiem, jego majątek zwiększy się cztero-krotnie.. Więc, nie martwiłabym się tak bardzo tym, że... Miki wstała, - Conall!!! - Jej wrzask zaskoczył Sarę, która odepchnęła się za bardzo, uderzając o podłogę. Angie gapiła się na przyjaciółkę. - Co jest z tobą nie tak? - Jeżeli tak zachowywała się na początku ciąży... następne dziewięć miesięcy będzie absolutnym piekłem. Miki wrzała z wściekłości. Jej ręce zacisnęły się na obu jej bokach. Zacisnęła zęby. - Jeżeli ma te wszystkie pieniądze, ma całą władzę. Sara podniosła się z podłogi, jedną ręką tarła tył głowy – Jesteś pewna, że przeszłaś te testy na poczytalność? Conall wszedł do kuchni – Wołałaś? – Jesteś bogaty! Kurewsko, śmierdząco, obrzydliwie bogaty! – Tak myślę, technicznie... - uciszył się kiedy pięść Miki uderzyła w jego splot słoneczny. – Ałła! - Miki potrząsnęła ręką, Conall nawet się nie wzdrygnął. - Dlaczego nadal próbujesz to robić?

*** Angie trzymała czarną kartę kredytową. - Chcę żebyś zrozumiała ogrom tej sytuacji. – Och, dobry Boże.

– Dał ci swoją czarną kartę kredytową i powiedział „kup cokolwiek chcesz Miki-dziecinko”. Po pierwsze facet posiada czarną kartę kredytową. Po drugie, nie miał oporów kiedy ci ją dawał. Miki wyrwała kartę. - Ta rozmowa jest głupia. To tylko pierdolona karta. Cała trójka szła przez olbrzymią galerię. Sfora zmiennych kobiet za nimi. Te kobiety ewidentnie nie czuły się dobrze w tym miejscu. Jedyne czarne skórzane kurtki w tych sklepach miały na sobie logo Chanel. Nic dziwnego, że Sara i jej szorstkie i ostre przyjaciółki nic o tym miejscu nie wiedziały. – To nie jest pierdolona karta kredytowa. To jest zobowiązanie. – Przez ciebie robię się smutna. Sara wybuchnęła śmiechem, ale zamarł on na jej ustach kiedy się zatrzymała. Złapała za biznesowy kostium, który wyglądałby bosko z jej sznurem pereł. – Wyjaśnij mi jeszcze raz, dlaczego tu jesteśmy? – Ponieważ robimy rzeczy które robią dziewczyny, i robimy zakupy. – Nie możemy iść do Old Navy? – Nie. Dyskusję o Old Navy mamy za sobą. I nie mam mowy o GAP-ie. I żadnych sklepów HarleyDavidson. - Uśmiechnęła się, sprawiając, że wszystkie wilczyce się cofnęły. – Okej, więc chodźmy! - Zaczęły iść. - Myślę, że zaczniemy od sukienek, najpierw może sekcja dla nastolatek dla Miki... – Hej! – A potem makijaż! Angie zignorowała jęki za sobą. To jak próbować założyć kaganiec psu. Weszła za róg i obserwowała kobietę idącą w jej stronę. Przez chwilę myślała, że to jedna z wilczyc, przez skórę jaką kobieta miała na sobie. Ale jej zużyte Kedsy były dziurawe, jej dżinsy na pewno widziały lepsze czasy, a za duża koszulka z Bobem Marleyem była tak stara, że mogła należeć do niego samego. – Możemy iść, proszę. - warknęła piękna i znacznie wyższa blondynka stojąca za nią – Nigdy w życiu nie byłam bardziej znudzona. – Czy mogłabyś przynajmniej udawać że jesteś kobietą – rzuciła do blondynki druga wilczyca. Miki stanęła koło Angie. Złapała mniejszą laskę za karczek jej koszulki, wyciągając szybko 45 zza paska jeansów. – Co? Co ci nie pasuje? - Miki spojrzała do góry, mierząc blondynkę. - Znam cię... ty jesteś tą suką która uderzała do Conalla. Zaskoczona kobieta zdołała się uśmiechnąć. - Nie uderzałam do niego. Sara podeszła do Angie. - Cały czas czuję kota... czy to ty? – Nie to... - Angie spojrzała na nią – To nie jest zabawne! – Sara Morrighan? Sara spojrzała na to co Angie wiedziała że jest Victorią Löwe. Angie mogła starać się, żeby wszystko przebiegło spokojnie i powoli, ale wszechświat miał widocznie inne plany. Sary kły przebiły się z dziąseł, jej wargi cofnęły się, a sama Sara zawarczała.

– Sara! - Wilcze oczy spojrzały na nią. - Bądź miła. Wilczyce ze Sfory podeszły bliżej, Angie mogła wyczuć agresję która ich otaczała. Zaczęły otaczać trzy przyjaciółki ale Sara wyciągnęła rękę aby je zatrzymać. - Stójcie. - Wilczyce zatrzymały się, tak samo jak lwice otaczające Victorię. Były znacznie wyższe od niej, tak że prawie zniknęła z widoku. Angie wzięła głęboki oddech, wyszła do przodu, stając pomiędzy dwiema grupami. – Victoria. Kobieta skinęła głową – Angelina. – Chciałabym przedstawić ci Sarę. - Angie odwróciła się, uśmiechając do przyjaciółki. - Saro, to jest Victoria Löwe. Kobiety spojrzały na siebie, podczas gdy pozostałe czekały aż ktoś zrobi pierwszy ruch. Angie powinna była to przewidzieć. Powinna być na to przygotowana. Ale z jakiegoś, niejasnego powodu nie była. – Jesteś okropnie mała jak na lwicę. - Miki skrzyżowała ramiona przed sobą i uśmiechnęła się. – Jesteś pewna, że twoja matka nie pieprzyła jakiejś pumy? Angie zamknęła oczy i warknęła.

*** Nik schodził na dół, ręką przeczesując mokre włosy. Zatrzymał się na ostatnim stopniu, uśmiech pojawił się na jego ustach. Wszedł do ogromnego salonu i znalazł swoich braci wyciągniętych na dwóch z pięciu kanap, oglądających telewizję i bawiących się z czymś co musiało być najbrzydszym psem na świecie. – Co wy tu robicie? – Myśleliśmy żeby wyjechać... - zaczął Ban. – W szczególności po tym jak ten mały karzeł próbował nas zastrzelić. – Ale tak dobrze się tutaj bawimy... – A ten wielki blondyn powiedział, że możemy zostać przez jakiś czas. - dokończył Alek. Nik uniósł brew, patrząc na swojego młodszego brata. - Liczysz że jego siostrzyczka się pojawi. – Dobrze jeżeli mężczyzna ma marzenia. – Żałosne. - Nik ziewnął, a potem poszedł w stronę kuchni na tyłach domu. – Zostawiliście jakieś jedzenie? – Raczej nie. – A te wilki zrobiły się marudne z tego powodu? – Można tak powiedzieć. - Ban zrobił miejsce na kanapie dla psa. - Kilku z nich poszło po więcej. – Ale nie byli z tego powodu zadowoleni. Nik usiadł koło Aleka, kładąc stopy na stoliku do kawy. – I co zakochane kociaki, zeszliście się? Nik wyciągnął się, czując się naprawdę dobrze. - Coś w tym stylu. – Pozwól mi zgadnąć. - kontynuowała Alek. - Teraz już jest kompletnie poza zasięgiem.

Nawet bardziej. Angelina Santiago jest teraz jego. Za każdym razem kiedy ją wczoraj pieprzył – a robił to calusieńką noc – stawała się bardziej jego. Ale nie był w nastroju aby dyskutować o tym ze swoimi idiotycznymi braćmi. Jeszcze nie. Wyciągnął rękę – Pilot. Alek upuścił pilota na jego dłoń. – Muszę powiedzieć, że Jankesi powinni się pospieszyć, umieram z głodu... i nawet ten pies zaczyna wyglądać kurewsko apetycznie. Ban, obrońca wszystkich rzeczy, przytulił do siebie psa. - To nie jest śmieszne. – Właśnie, że jest.

*** – Masz zamiar w tym momencie robić zakupy?- wypytywała się Miki. – Czego ode mnie oczekujesz? Mam stać w miejscu? Poza tym te buty od Manolo są prześliczne. – Och, na wszystko co święte. – Chcesz parę? – Nie! – Nie musisz od razu się denerwować. Robisz się bardzo marudna. To na pewno przez to wilcze dziecko. – Przestań je tak nazywać! Miki usiadła na jednej z ławek. Jedna z lwic podeszła do Angie. – Co o tym myślisz? Angie spojrzała na buty w jej dłoni. - To zły kolor dla ciebie, kochana. Spróbuj z niebieskim. – Dzięki. Miki prychnęła z odrazą. - Chyba sobie, kurwa, jaja robisz. Angie skończyła poprawiać paski na butach, które zdecydowała się przymierzyć. Wstając, podeszła do lustra. Sprzedawca stał obok niej. - Łał. Wyglądają na Pani niesamowicie. Spojrzała na siebie w lustrze. - Wiesz... masz rację. Rzeczywiście wyglądają na mnie niesamowicie. Sekundy po tym jak Miki mruknęła ze zdenerwowania, dźwięk rozbrzmiał na całym piętrze z butami, zatrzymując w miejscu każdego wilka i lwa. Sara się śmiała. Wszyscy spojrzeli na dwie kobiety wychodzące zza rogu. Victoria ściągnęła swoją skórzana kurtkę. Jej koszulka bez rękawów pokazywała tatuaż z Jimim Hendrixem. Kurtka ześlizgnęła się na ziemię. Kiedy Victoria schyliła się aby ją podnieść, Angie zauważyła kolejny tatuaż z Robertem Plantem. – Interesujące. - Wymamrotała Miki. - Założę się że jak byś zajrzała do jej zeszytów ze szkoły, byłyby pełne log Van Helen. Angie zaśmiała się, podczas gdy jedna ze sprzedawczyń wróciła z sukienką dla niej. - Co Pani myśli o tej?

Biorąc sukienkę, uważnie się jej przyglądała. Ciemna czerwień, bez pleców, zastanawiała się czy założyć ją na urodziny Sary... i wiedziała, że Nik uwielbiałby ją w tej sukience. Boże, jak bardzo jestem żałosna? – Co o niej myślisz Miki? – Myślę, że te lwice to naprawdę lesbijki a samce są im potrzebne tylko dla spermy. Angie głowa podskoczyła do góry. - Miki! Miki uśmiechnęła się tym cholernie niewinnym uśmiechem. - Co? To tylko teoria. Wilczyce patrzyły się w podłogę aby ukryć uśmiech podczas gdy lwice się gapiły. Przynajmniej większość z nich. Jedna się uśmiechała. Angie nie miała czasu analizować sytuacji, zamiast tego złapała Miki za kołnierz, ciągnąc ją do przebieralni. – Przysięgam Kendrick. Nigdzie nie mogę cię zabrać. – Nie wiń mnie za to, że te suki nie maja poczucia humoru. I wiesz, że mam rację. Angie odnalazła przymierzalnie. Dzięki temu, że były dosyć wcześnie, było tylko kilku klientów i miała wrażenie że całe miejsce ma tylko dla siebie. Dobrze. Nienawidziła kłócić się z bandą jakiś suk o trochę miejsca. Nadal ściskając Miki za kark, weszły za róg do ogromnego pokoju, podzielonego na dziewięć wielkich przebieralni. Próbując wybrać najlepszą, wpadła prosto na jakąś kobietę. Dianne Leucrotta cofnęła się, przeklinając. Spojrzały na siebie i Angie niemal się skrzywiła na widok tego co zobaczyła. Głęboka blizna przecinała jej twarz. Od jednej skroni poprzez jej usta i pod nimi. I w przeciwieństwie do blizny Nika po uderzeniu toaletą i nawet jej własnych ran, ta blizna nadal była nie zagojona. I Angie zastanawiała się czy kiedykolwiek to nastąpi. – Wow, naprawdę uszkodziłam Ci twarz. - a potem Angie ją walnęła. Leucrotta złapała się za nos i odskoczyła od nich. Angie odepchnęła Miki i znowu uderzyła Leucrottę w twarz. – Chryste, Angie! – Biegnij po Sarę. - Złapała hienę za włosy i uderzyła jej głową o drzwi do przebieralni.

*** Nik ocknął się dopiero kiedy ktoś kopnął go w nogi. Alek chrapał obok niego, jego głowa leżała na Nika ramieniu. Ban chrapał na drugiej kanapie. Spojrzał na niesamowicie niezadowoloną twarz Zacha Sheridana. - Masz jedzenie? – Mieliśmy pełną lodówkę zanim wasza trójka się tu dostała. – Tam skąd pochodzę, nie pozwalamy żeby lodówka opustoszała. – Tam skąd pochodzisz, żenicie się z własnymi siostrami. Zanim Nik mógł dosłownie oderwać facetowi głowę – Alek się obudził. - Jest twoja siostra? Prychając jak jakiś pies, wilk się cofnął. Alek mrugnął, zaśmiał się złośliwie i poszedł do kuchni. Nik naprawdę miał najlepszą z rodzin.

*** – Nie ma Pani pojęcia jak bardzo cieszę się, że Pani tu jest, Panno Leucrotta. Jest pani dokładnie tym co potrzebuję aby uczynić ten dzień idealnym. Kiedy Angie rzuciła Leucrottę na podłogę, wkroczyły Sara i Victoria. Miki była tuż za nimi. Zatrzymały się i spojrzały na nią, krwawiącą i na podłodze. – Jezu Angie myślałam, że rozwiązałaś to na terapii... i co to za zapach? Głowa Victorii przechyliła się na bok. - Hiena. Sara zawarczała. - To ona? Ta która cię zaatakowała? – Tak. Zauważ zniszczoną twarz Luisa Vuittona. Miki uśmiechnęła się. - Ładnie Santiago. Leucrotta próbowała podnieść się z podłogi, więc Angie popchnęła ją ponownie na ziemię swoją stopą. Naprawdę podobało jej się jak jej nowe buty wyglądały na stopie. – Myślałam, że zamiast przymierza waszej dwójki … może moglibyśmy zawrzeć rozejm całej trójki. Angie poczuła jak zmienia się powietrze, a napięcie rośnie i wiedziała że Leucrotta zmienia się tuż pod jej stopami. Miki wyciągnęła 45 z kabury. – Zmień się dziwko, a będzie to ostatnia rzecz jaką zrobisz w swoim życiu. Leucrotta odetchnęła i powietrze w pomieszczeniu wróciło do normy. Zatrzymała zmianę. Victoria spojrzała na Sarę. - Zaczynam naprawdę lubić twoje przyjaciółki.

*** Wilki obserwowały jak tygrysy jedzą i jedzą... i jedzą, pustosząc nowe zakupy jakie przynieśli do domu. Niewielu miało możliwość oglądać jak tygrysy są naprawdę godne. A chłopcy Vorislav byli okropnie głodni. Conall obserwował jak Ban kończy talerz smażonych udek kurczaka. – Nie wydaje mi się żebym kiedykolwiek widział coś równie niepokojącego jak to co przed chwila zobaczyłem. A widziałem jak Miki tańczy. - Spojrzał na Zacha. - Jeżeli zostaną na Sary imprezie, będziemy potrzebować jeszcze jednej krowy na barbecue.

*** Sara przykucnęła koło Leucrotty. - Zastanawiasz się pewnie, dlaczego jeszcze cię nie zabiłyśmy. – Chociaż naprawdę nas to kusiło. - dodała Victoria. Zajęła miejsce Angie po tym jak wysłała swoje lewice z ludźmi Sary, aby zajęły się kręcącymi wokół hienami. I wydawało się, że naprawdę docenia trzymanie nogi na karku leżącej hieny. Trochę więcej nacisku i mogłaby go złamać.

– Widzisz, układ będzie taki. Mogłybyśmy cię zabić, ale wtedy to wszystko by nadal trwało. A my jesteśmy zmęczone. – Ale jej nie wolno ufać. – Dokładnie, Victorio. Masz rację. Ale nie mamy wyjścia i zapomnimy o przeszłych niesnaskach. Ich zachowanie zmusza nas aby dogadać się między sobą i zawrzeć rozejm. Sara wstała i zaczęła chodzić po pokoju. – Widzisz, było tak że mogliby zabawić się naszym kosztem ponieważ my nieustannie byśmy ze sobą walczyły. – Ale zawarłyśmy rozejm który dotyczy całej kociej społeczności... – I większości Sfor...chociaż, gdybym była tobą nie wchodziłabym w drogę Víga-Feilans. Pomimo tego, że nie są naszymi przyjaciółmi, są wredni z zasady. Sara stała nad Diane, patrząc się na nią. - Chcesz wiedzieć co oznacza rozejm dla ciebie? – Och! Pozwól mi powiedzieć. – Ależ proszę Victorio. Nadal nie zabierając swojej nogi, Victoria przykucnęła. - Proste. Zadrzesz z nami … z kimkolwiek... a będziesz miała każdego kota, każdego wilka żyjącego w Stanach i Kanadzie na swoim karku. Sara znowu kucnęła – Ale najlepsza część...to to, że postaramy się zmieść w drodze do ciebie kilka innych klanów hien. A kiedy się dowiedzą, że to wszystko to twoja wina, te hieny odwrócą się przeciwko tobie. Nie będziesz miała bezpiecznego miejsca dla rodziny, przyjaciół, nikogo. Leucrotta nie odpowiedziała, tylko gapiła się na nie. Sara spojrzała na Victorię. - Nie wiem Vic, nie jestem pewna czy wyraźnie nas zrozumiała. Victoria dramatycznie westchnęła i potrząsnęła głową. - Myślę, że masz rację. – Okej. - Obydwie się podniosły. - Rozpraw się z tym Miki. Miki podeszła bliżej, a Angie pierwszy raz usłyszała jak Leucrotta błaga o własne życie. – Czekaj, czekaj! – Za późno. – Miki celowała prosto w jej twarz. – Nie! Nie! Nie! Victoria przydepnęła znowu jej szyję. – Nie wydaje mi się żebym usłyszała odpowiednie słowa. Warknęła zza zębów. – Przestaniemy. Przysięgam! Chwilę milczały. – Nie. Miki bierz ją. – Nie! Przysięgam! Przysięgam! Kobiety spojrzały po sobie. Wreszcie Sara spojrzała na Angie. – Co myślisz Santiago? Walcząc z dumnym uśmiechem jaki miała dla swoich przyjaciółek w tej chwili, Angie skinęła na zgodę. – Możemy jej to dać.

– Cool! – Miki znowu wycelowała. – Mówię o szansie psychopatko. Miki uśmiechnęła się. – Cholera. Victoria zdjęła nogę z szyi Leucrott, ale zanim hiena wstała, Sara znowu przykucnęła obok, łapiąc obydwiema rękami za jej włosy. Odciągnęła jej głowę do tyłu. – Posłuchaj mnie uważnie. Jeżeli coś się stanie moim przyjaciołom, nie będzie na świecie miejsca gdzie będziesz się mogła schować. - Głos Sary jeszcze się obniżył. – Przede mną. Z tymi słowami Sara podniosła się, ciągnąc kobietę ze sobą. Postawiła ją na nogi. Blada, trzęsąca się, przestraszona, Leucrotta zaskoczyła Angie tym, że się nie zesikała w spodnie. Sara się cofnęła, a hiena podeszła do wyjścia. – A... - całe ciało Leucrotty zesztywniało na dźwięk głosu Sary. – Jeszcze jedno.... Powoli Leucrotta się odwróciła. – Tak? Sara spojrzała na przyjaciółkę. – Angie? Angie podeszła do przodu, uderzając z pięści w twarz hieny. Jej głowa uderzyła w lustro za nią, niszcząc je kiedy całe jej ciało padło na nie jak worek kamieni. Najprawdopodobniej nie będzie się ruszać przez następne kilka minut, dając Sforze i Dumie czas na wyjście ze sklepu i uniknięcia pełnej konfrontacji. Dodatkowo, nadal była to winna suce za zniszczenie jej torebki od Vuittona. Sara uśmiechnęła się. – Zawsze miałaś najlepszy prawy sierpowy. – Pamiętasz tego boksera z którym się umawiałam... on mnie tego nauczył...i tego żebym nie używała zębów podczas robienia loda. Miki zabezpieczyła broń i schowała ją do kabury. – To akurat była informacja bez której mogłam się obejść.

*** Wszyscy gapili się w telewizor. Dwudziestu facetów, cicho oglądających „Skowyt” – Jeżeli zmienianie się byłoby zawsze tak bolesne... - Conall marudził bardziej do kanapy na której leżał niż do kogokolwiek innego – nigdy bym tego nie zrobił. – Kto w ogóle włączył to gówno. - Zapytał się Zach. – Nikt. Puścili to w telewizji. Zach podniósł głowę z podłogi. – Więc dlaczego, kurwa, dalej to oglądamy? Conall machnął ręką na drogi koniec pokoju. – Ponieważ pilot jest tam.

Wszyscy spojrzeli na zwykły kawałek plastiku. Na tą chwilę wyglądało, że leży całe mile od nich. – Więc kto do cholery położył go tak daleko? Bana ręka podskoczyła do góry. – Sorry. To byłem ja. Zach położył głowę z powrotem na podłodze. – Pieprzone buraki. – Preferujemy nazwę „wieśniak” - Wymamrotała Nik. Wszyscy na nowo zapadli w kolejną senną ciszę, dopóki Aleka głowa nie podskoczyła do góry. – Czujecie to? Conall podskoczył do góry kiedy drzwi zaczęły się otwierać. Zanim dobiegł do holu, wszyscy stali już za nim. Otworzył drzwi szeroko i szóstka samców Dumy przepchnęła się obok niego. Wielkich. Dobrze ubranych. Nudnych. – Gdzie one są? - Warknął jeden z nich. Zach skrzyżował ramiona przed sobą. – Gdzie kto jest? Lew z obnażonymi kłami stanął przed Zachiem. Był wyższy od lwa, ale Nik był pod wrażeniem, że Alfa nie cofnął się. Zamiast tego wyglądał na rozbawionego. Ban szturchnął Nika. – Patrz, przecież to lalusiowate kiciusie. Jeden z lwów spojrzał na Bana. – Patrzcie co my tu mamy... dachowce. Dlaczego nie jestem zaskoczony widząc je tutaj, razem z psami. Alek prychnął nisko, ale Nik trzymał go pod kontrolą, kładąc mu rękę na ramieniu. – Spokojnie Alek. Nigdy nie powinieneś atakować faceta odważnego na tyle, żeby nosić takie buty. – Gdzie są nasze kobiety. - Lew ponowił pytanie. – Dostałem telefon, który mówił że kierują się w tą stronę. – Tutaj? - Zach wzruszył ramionami. – Sorry, nic o tym nie wiemy. Ale powiedz mi, gubicie swoje kotki cały czas? Kły wysunęły się z dziąseł i ciała zaczęły się zmieniać. Lwy skoczyły na już zmienionego wilka, i Conall zmieniając się szybko skoczył w ich stronę. Nik patrzył jak kolejny lew kieruje się na Conalla, a jego południowe poczucie honoru nie pozwoliło mu aby jakiś lwi dupek napadał na jego gospodarzy. Więc sam także się zmienił i rzucił na wielkiego złotego idiotę. Ale jego waga popchnęła ich przez drzwi, prosto na schody. Zmienili się w masę prychającego i warczącego futra. Poczuł jak kły wbijają się w jego nogę, ale trwało to tylko chwilę, bo Ban złapał lwa za kark i odrzucił od nich. Nik skoczył na plecy kolejnego kota, spychając go z Zacha. Przeturlali się kilka razy po podłodze, starając się dobrze chwycić przeciwnika, ale zamiast tego wpadli na parę boskich nóg. – Koleś! Nowe buty.

Nik i lew spojrzeli do góry, aby zobaczyć grupę kobiet spokojnie ich obserwujących. W zasadzie, ktoś wyciągnął paczkę chipsów i zaczął się dzielić. Angie sięgnęła w dół i przetarła przód swoich butów. – Masz pojęcie jak ciężko jest usunąć kocią sierść? Potrząsnęła głową, złapała jakieś torby z zakupami i weszła do domu. – Panie do zobaczenia później. Jestem wyczerpana. - Obróciła się na tych cudownych obcasach. – I nie zapomnijcie.Wszystkie przychodzicie na przyjęcie urodzinowe Sary. Prawda? Mała kobieta, która pachniała jak lew ale opierając się na jej ciuchach i wzroście nie mogła nim być, skinęła głową. – Absolutnie. - Spojrzała na Sarę. - Doskonały moment na potwierdzenie rozejmu, nie sądzisz? – Jasne. Obojętnie. Chcesz zobaczyć motory? - Sara ruszyła w stronę garażu, lwice i wilczyce za nią. Miki także zaczęła iść, ale Angie zawołała ją od drzwi. – Rusz tutaj swój tyłek, Kendrick. – Chcę iść z …. – Nie. Ponieważ najwidoczniej nie mamy żadnej kontroli nad tobą i twoją niewyparzoną gębą podczas tej ciąży, prawda? Przechodząc nad lwami, wilkami i tygrysami, Miki ruszyła w stronę schodów. – Nawet nie wiesz jak bardzo nienawidzę tego głosu psychoterapeuty, którego używasz. – Wiesz, kiedy musisz sobie radzić ze świrem... Drzwi zamknęły się za dwiema ludzkimi kobietami, podczas kiedy zmienne zniknęły pomiędzy motocyklami. Samce patrzyły się na siebie, w końcu wycofując kły i pazury z życiodajnych organów. Przelało się trochę krwi, ale nie dużo. Nik zastanawiał się co zrobią teraz. Walka wydawała się trochę zła, kiedy kobiety zawarły układ. Ale nie musiał się zastanawiać ani martwić tym zbyt długo. Mała grupa jeleni biegła przez terytorium Sfory i wszyscy pobiegli za nimi, zostawiając jego i Conalla. Conall, nie chcąc zostawić swojej partnerki samej z lwami kręcącymi się po jego terytorium, zawrócił i pobiegł do domu. Nik, jednak, nie miał żadnych wątpliwości, Angie wydawała się radzić sobie całkiem dobrze z kotami. Cholera, radziła sobie w końcu z nim, czyż nie? Nie, on miał inne plany dla smakowitej Panny Santiago. I na pewno te plany uwzględniały jej nowe buty. Obiegł dom dookoła. Zostawiła otwarte okno, więc cofnął się krok i skoczył. Przeskoczył je z łatwością, lądując bez hałasu. Odwrócił się w stronę łóżka i ona już tam była. Czekała na niego. Naga. Prześcieradło przeciągnięte pomiędzy nogami, zakrywało jej piersi. I te buty. Nadal miała je na stopach. Cicho go obserwowała, głęboko wciągając powietrze. Kiedy je wypuściła... było to już westchnięcie. Zamruczał. Drocząca się kocica.

*** Angie obserwowała jak tygrys – Nik stoi w nogach łóżka i patrzy się na nią. Kiedy westchnęła, była pewna że zmieni się i zajmie się nią od razu. Ale nie zrobił tego, nadal się gapił. Ale po raz kolejny sama myśl o Niku sprawiła, że była cała napalona i mokra. Nagle Nik zrobił coś czego nigdy wcześnie nie robił przy niej. Zamknął oczy, obnażył kły i wywiesił język. Musiała to być jedna z pięciu najgłupszych rzeczy jakie widziała i miała się już zacząć śmiać, ale Nik schylił głowę, uniósł nią prześcieradło i wczołgał się pod nim na łóżko. Czuła jak jego futrzasta głowa ociera się o jej nogi, a potem pomału się porusza. Ale kiedy ocierał się o jej ciało, zmienił się i Nika szorstkie futro stało się twardym ciałem. Do czasu jak wyłonił się spod prześcieradeł, był na powrót człowiekiem i wyglądał tak samo cudownie jak zawsze. Pocałował jej nos, jej podbródek. – Co to... - Zapytała się ostrożnie. - ...był za wyraz twarzy, zanim wszedłeś pod prześcieradła? – Próbowałem twój zapach. To taka rzecz, jaką robią tygrysy. – Fuu... Złapał zębami za prześcieradło którym była owinięta i ciągnął je aż jej piersi były nagie. Otarł się o jedną, a drugą polizał. – Więc powiedz mi Cukiereczku. Co dzisiaj robiłaś. – Myślę, że uratowałam świat... i kupiłam nowe buty. – Dziewczyna która wie co jest ważne... podoba mi się to. - Pocałował ją w dolinkę pomiędzy piersiami, układając się na niej. Angie wyciągnęła się jak wielka, leniwa kocica, ręce zacisnęła na zagłówku. - Podobają ci się moje buty, Buraku? Sprzedawca powiedział że wyglądam w nich niesamowicie. – O, tak. Są fajne. A teraz zobaczmy czy nie będą wyglądać lepiej na moich ramionach. Rozdział XIX – Zapomnij. – Zach zrób to dla mnie. Proszę? – Nie. Ma. Mowy. – W takim razie zrób to dla Sary. To jej urodziny. – Nie jeżeli nie zależy od tego jej życie... a nie zależy. Angie spojrzała na Nika. Uśmiechnął się i wiedziała, że nie pomoże jej w tym wypadku. – Proszę. Tylko go załóż. To nie tylko będzie prezent dla niej... ale dla ciebie też. Zaufaj mi. – Wiesz, w porównaniu do niej... - Zach spojrzał na Miki, która natychmiast pokazała mu „fuck you” - ...naprawdę cię lubiłem. Ale to...za wiele ode mnie wymagasz. Więc podlizywanie się nie działało na wilka.

– Zakładaj albo pójdę po baseballa. Zach zerknął na nią. - Wole oberwać kijem i mieć to wszystko z głowy. Angie warknęła. Cholerne, upierdliwe wilki.

*** Nik nigdy nie widział żeby facet tak mocno bronił się przed założeniem kowbojskiego kapelusza na głowę. A Angie próbowała wszystkiego, z propozycją oralnego seksu włącznie. Oczywiście jeżeli by to zrobiła, Nik musiałby zabić Zacha i każdego innego wilka w promieniu 100 kilometrów. Mała, azjatycka wilczyca, którą ostatnio zainteresował się Ban, pchnęła drzwi. - Idzie. Jak tylko skończyła to mówić, Angie złapał się ostatniej deski ratunku. Wbiła obcas swoich butów od Prady prosto w nogę Zacha. – Ałaaa! Wepchnęła kapelusz na jego głowę akurat kiedy Sara wchodziła przez drzwi. Wszyscy się obrócili, Angie zasłoniła pochylonego Zacha. – Wszystkiego najlepszego! Sary mina przeszła w zachwycony uśmiech. Jedno spojrzenie na jej minę i Nik kompletnie zapomniał o bliźnie na jej twarzy. Nic nie znaczyła przy tym niesamowitym uśmiechu. Spojrzała na stół zastawiony pełnym urodzinowym śniadaniem, były tam oczywiście także gofry, naleśniki, bekon, kiełbaski i wszystko inne co mógł przywieźć catering, ponieważ najwyraźniej żaden z wilków nie czuł się wygodnie gotując. – Ludzie! To jest takie słodkie! Obróciła się, kiedy Zach się wyprostował. Czarny kapelusz nadal znajdował się na jego głowie. Twarz Zacha była czerwona z zażenowania i wściekłości. Sara przestała na chwilę oddychać, a Nik mógł wyczuć jej pożądanie z 1 metrów. – O mój …. – Wszystkiego najlepszego dziewczyno! - Angie uściskała przyjaciółkę – To ode mnie i Miki. Skinęła na swoje dwie przyjaciółki, ale nie odrywała wzroku od Zacha. Przełknęła. – Yhh... dzięki. Angie uśmiechnęła się. – Nie ma za co. Zach patrzył jak Sara podchodzi do niego. - Posłuchaj Sara. Zanim coś powiesz... Uciszyła go łapiąc za jego podkoszulek i przyciągając do siebie. A potem docisnęła swoje usta do jego. Angie, widocznie czując się wyjątkowo pewnie, założyła ręce przed sobą i spojrzała znacząco na Nika. Potrząsnął głową. Ludzie, kochał tę kobietę. Zwariowaną kocicę jaką była. Sara odsunęła się od Zacha, ale nadal ściskała jego koszulkę. – Wy zaczynajcie. My za chwilę wrócimy. - A potem wyciągnęła go z kuchni.

Miki zeskoczyła z kredensu, niemal wywołując u Conalla atak serca. Nik czuł, że facet będzie miał z tą lekko zwichrowaną kobietką urwanie głowy. Była nieźle walnięta. – Cóż, nie zobaczymy ich przez jakiś czas. - Miki się zaśmiała. – Dokładnie. Co daje nam czas żeby wszystko przygotować. - Angie zajęła się organizacją przyjęcia jak tylko wróciła. I nikt nie wydawał się mieć nic przeciwko. Powiedziała im co robić, a że byli typowymi psami, poszli i robili co im powiedziała. Opierając się o blat, Nik obserwował jak Angie wyciąga notes ze wszystkimi notatkami odnośnie przyjęcia i telefon. W tym momencie miała wszystko pod kontrolą. Kochał kiedy miała kontrolę. – A co z moim śniadaniem, Cukiereczku? Angie zamarła, ściskając telefon w dłoni. Jej serce przyspieszyło i z ledwością ukryła ciężki oddech. Zagapiła się na niego i w tym samym momencie jej pożądanie uderzyło go z siłą pociągu. Miki weszła pomiędzy niego a Angie. – Halo, Buraku. Stół ugina się od żarcia. Albo sam zrób sobie swoje pieprzone śniadanie. Conall złapał ją za ramię. – Chodź Miki-dziecinko. Upewnijmy się że ogród jest przygotowany na wieczór. – Taa, ale... Wyciągnął małą kobietę z kuchni i reszta wilków złapała jedzenia i także ich opuściła. Przyciskając Angie do lodówki, Nik uśmiechnął się. – Zaczynam lubić tego psa.

*** Angie odciągnęła Cleatusa – kuzyna Nika od stanowiska DJ-a. – Bez obrazy, skarbie, ale sądzę że na dzisiaj skończyliśmy słuchać :Sweet Home Alabama”. - Cztery razy to o trzy razy za dużo. Poza tym, musiała coś zrobić, bo Miki poszła po swoją broń. Wepchnęła DJ-a z powrotem na jego stanowisko. – Bierz się do roboty. - warknęła po Niemiecku. Kiedy odchodziła, słodkie, słodkie techno rozbrzmiewało wokół niej. Spojrzała w stronę baru, gdzie Miki postanowiła przygotować kilka drinków, a co za tym idzie odłożyła broń z powrotem do kabury. Cleatus nie wiedział jak był blisko opuszczenia świata żywych... Angie obróciła się, mieszając się w tłum. Nie mogła uwierzyć jak na imprezie zrobiło się tak tłoczno. Reprezentanci Dum i Sfor z kraju postanowili się tu pojawić. Wiadomość szybko obiegła cały kraj. Rozejm został zawarty i wojna się skończyła. Przynajmniej wojna pomiędzy Sforą a Dumą. Hieny stały się niesamowicie ciche, co sprawiło że każdy był lekko poddenerwowany. Ale Angie wiedziała, że Sara i Victoria podjęły prawidłową decyzję, pozwalając ujść z życiem Leucrott. Jeśli zabiłyby ją, zmieniły by ją

tylko w męczennicę. A w ten sposób pokazały kim naprawdę są... naprawdę zgorzkniałymi sukami, które powinny dać sobie spokój. Będąc szczerym kiedy Dumy i Sfory zaczęła się pokazywać na przyjęciu, zaczęła się martwić. Nie odzywali się i przyglądali sobie z otwartą wrogością. Ale nie pomyślała o rodzinie Vorislav. Cała ich banda także przyleciała poza Jednooką Babcią. Angie nie miała wątpliwości, ze Broyna była z powrotem w swoim małym szałasie przyzywając martwych dla własnej zabawy. Ale kiedy młody Cleatus wskoczył na miejsce DJ-a i zapodał „Sweet Home Alabama”, to był właśnie ten moment. Co zaczęło się jako miłe i małe przyjęcie urodzinowe, zmieniło się w prawdziwą imprezę. W szczególności kiedy pojawiła się pewna Sfora z Tennessee. Smiths albo coś takiego. Może i nazywali się zupełnie zwyczajnie, ale na pewno wiedzieli jak się bawić. Po tym, Angie musiała tylko dopilnować żeby jedzenie było cały czas pod ręką, alkoholu nie zabrakło, i żeby Miki nie bawiła się czyimiś kosztem. Na szczęście Conall wrzucił jej mały tyłek za bar. Kiedy wczuła się w swoją tradycyjną rolę, Miki była w porządku. Ale w pewnym momencie będzie potrzebować przerwy i Angie miała nadzieję że Conall także wtedy zajmie się Miki. Angie podeszła do miejsca w którym stało barbecue. – Hej, Bobby. – Hej, kochanie. Wyglądasz dzisiaj bosko, jak zawsze. – Jesteś strasznym pochlebcą. - flirtowała. Bobby był wilkiem z jej rodzinnego miasta i jednym z najmilszych kolesi z jakimi się kiedykolwiek umawiała. – Wszystko tutaj w porządku? – Martwiłem się odrobinę kiedy Sheridan zamówił dodatkowo dwie krowy, ale kiedy zobaczyłem ile te tygrysy jedzą...zrozumiałam dlaczego. Jak do tej pory wszystko idzie dobrze. – Super. Złapiesz mnie pod telefonem, jeżeli będziesz mnie potrzebował. Nalegała aby każdy kto pracował nad przyjęciem miał albo słuchawki albo krótkofalówkę. Nie mieli pojęcia jaką potrafiła być nazistką kiedy chodziło o organizację imprez. Odchodząc od rożna, Angie starała się znaleźć Sarę. Nie. Nadal się nie pojawili. Godziny po tym kiedy Alfy zamknęły się w swojej sypialni. Godziny. Podeszła do kilku ludzi ze Sfory, stojących z Alekiem i Banem. – Ktoś musi po nich iść. – Najarałaś się czy co? - Odwarknęła Kelly, tym swoim wyjątkowo cmentarnym głosem. – Zapomnij o tym. - dodał inny wilk, który nazywał się chyba Billy Danwich. - Nikt nie wchodzi na górę kiedy ta dwójka się pieprzy. Angie zerknęła na Aleka i Bana. Spojrzała na nich swoim najbardziej kuszącym wzrokiem. – Chłopcy? Prychnęli. – Nie w tym życiu, Santiago. - Alek pokręcił głową. - Prędzej przejdę na wegetarianizm. – A ja sam się podpalę.

Cholera, od kiedy zaczęła pieprzyć ich brata, ta dwójka stawała się coraz mniej skora do współpracy. Kiedy miała już zamiar iść i wyważyć drzwi do ich sypialni, pojawiła się Sara. Zach szedł tuż za nią. Zmusiła go do noszenia kapelusza, ale wyglądał na za bardzo wykorzystanego żeby się tym przejmować. Sara, jednak, nie wyglądała na zmęczoną w ogóle. Ewidentnie, jej noc dopiero się zaczynała. Angie podkradła się do niej. – Gdzie do cholery się podziewaliście? Sara uśmiechnęła się. – Naprawdę chcesz usłyszeć pełną odpowiedź na to pytanie? Nie potrzebowała słyszeć wszystkich szczegółów. Ślady ugryzień na całej szyi jej przyjaciółki zdradzały wszystko. Łapiąc Sarę za ramię, Angie pociągnęła ją w stronę kilku przybyłych Dum. – Pójdziesz tam, i będziesz cholernie uprzejma, albo skopię ci tyłek tak że popamiętasz na resztę życia. – Wszystkiego najlepszego dla mnie. – Dostałaś ode mnie prezent urodzinowy. I używałaś go cały pierdolony dzień.

*** – Dobry boże. Nik i Ban odwrócili wzrok, ale Alek stał jak zahipnotyzowany. - Boże. Jest najgorszą, cholerną tancerką, jaką kiedykolwiek widziałem. – Odwróć się. Ten widok uszkodzi ci wzrok. Odwróć się! Wreszcie odwrócił wzrok. – Naprawdę musi ją kochać. Trzech mężczyzn zerknęło w stronę Miki, ale nie mogąc na nią dalej patrzyć, Nik skinął na barmana, rozumiejąc teraz dlaczego Conall nie narzekał kiedy Miki stanęła, w czasie imprezy, za barem. Ponieważ przyrządzając drinki była pełna gracji i cholernie śliczna. Na parkiecie, jednak, ta kobieta była zupełnie nieogarnięta. Nik pochylił się przez ladę w stronę faceta który zastąpił Miki. – Macie jakiś bimber? Muszę wymazać z pamięci koszmarny widok. - Barman zaprzeczył ruchem głowy. W takim razie weźmiemy trzy lufy wódki. – Każdy. - dodał Alek. Nik spojrzał na drugi koniec baru. Stała tam Angie, rozmawiając z dwoma lwami i Reeną. Nigdy nie spotkał kobiety która bez żadnego wysiłku umiała połączyć elegancję z normalnymi ciuchami tak dobrze. Jej jeansy były od Calvina Kleina. Jej kowbojski kapelusz i buty robione były na zamówienie, i najpewniej trochę ją kosztowały. I ten maleńki, skórzany top, ledwo zakrywający jej piersi, i utrzymujący się na miejscu tylko dzięki równie malutkim skórzanym ramiączkom. Dodając do tego paski stringów, delikatnie wystające znad paska spodni, i Nik był bardzo szczęśliwym mężczyzną. Uśmiechnął się do siebie, zastanawiając się kiedy to głupie przyjęcie się skończy, tak że będzie mógł na nowo wejść w ten ostry kąsek, który wydawał się stworzony dla jego fiuta.

– Znowu to robisz. Nik popatrzył na braci. – Co robię? – Gapisz się na Angie, tymi wielkimi, głupimi psimi oczami. - Alek strzelił swoją lufę. – Cholera człowieku. - Kontynuował Ban, - Jesteś kotem. Zachowuj się jak one! – Ale koty lubią śliczne, błyszczące rzeczy. Nie sądzicie że jest śliczna i błyszcząca? Cala trójka popatrzyła się na Angie. I właśnie w tym momencie, ona także spojrzała w ich stronę. Jej oczy zwęziły się na moment kiedy zdała sobie sprawę, że się na nią gapią. Po kilki sekundach , odwróciła się, pokręciła głową wracając do rozmowy. Ban westchnął. – O tak, jest. Nik potwierdził. – Tak. I jeżeli zbliżycie się do niej na pięć metrów, zabiję was obu tak jak stoicie. - Podniósł swój kieliszek. – Na zdrowie! – Nawzajem bracie. - śmiejąc się, odpowiedzieli mu.

*** Angie zauważyła nagle, że straciła z oczu Miki. Starała się mieć ją w zasięgu wzroku cały cholerny wieczór ale kiedy ta nie stała już za barem, ta mała zołza poruszała się jak błyskawica. Pomiędzy burakami wkurzającymi snobistyczne lwy, sforami warczącymi na siebie nawzajem, i Sarą znacznie bardziej zainteresowaną Zachiem niż utrzymaniem rozejmu, Angie nie wiedziała co ze sobą zrobić. – Nie możesz się nią opiekować cały czas, Angie. Angie okręciła się na pięcie na bardzo znajomy głos. – Marrec! - rzuciła się w jego ramiona. Uściskał ją tak mocno, że była pewna że złamał jedno z jej żeber. Ale było to cudowne uczucie, ponieważ pokazywał jak bardzo mu na niej zależy. – Tak się cieszę, że cię widzę. - warknął. – U mnie wszystko w porządku. - Wreszcie ją wypuścił, cofając się odrobinę aby móc wpatrywać się w jej twarz. – Na pewno? Jesteś pewna, że nie muszę nikogo zabić? - Zrobił by to. Obydwoje o tym wiedzieli. – Nie. Wszystko jest okej. – To dobrze. Gdzie solenizantka? Reszta sfory nie może się doczekać żeby ją zobaczyć. – Tiaa.., reszta sfory. Marrec chciał ją zobaczyć. Dokładnie wiedziała jak bardzo stary wilk za nią tęsknił. – Jest tam... zabawia Zacha.

Ona też była zabawiana. Usiadła na jego kolanach jak striptizerka która właśnie jest w trakcie swojego tańca, jej ramiona ciasno oplatały kark Zacha, wypięła biust pod swoją koszulką Harley Davidson, tak jakby proponowała mu je na tacy. Napalone psy. Marrec pokręcił głową. – Może poczekam chwilę nim podejdę się przywitać. Angie wzruszyła ramionami. – To jest najpewniej bardzo dobry pomysł. Ale w zamian jest tutaj tona żarcia i picia, więc wszyscy bawcie się dobrze, Pogadamy później. Marrec po ojcowsku pocałował ją w policzek i odszedł. Pomachała swoim wszystkim przyjaciołom z miasta, ale nadal chciała odszukać Miki. Wreszcie po chwili kręcenia się po ogrodzie, zobaczyła ją. I zaczęła zdawać sobie sprawę jak mądrym facetem był Conall. Chcąc zając czymś tą walniętą sukę, zaprosił jej kujonowatych znajomych z Seattle. Trzech kolesi i jakąś dziewczynę, i kilka innych osób. Angie spotkała ich już wcześniej, ale nie byli na tyle interesujący aby zapamiętać ich imiona. Ale sprawili, że jej przyjaciółka była zajęta i szczęśliwa. Tak samo jak Conall. Miki stała przed nim, rozmawiając ze swoimi znajomymi, podczas gdy Conall rozmawiał z jakimś lwem, którego Angie nie rozpoznała. Obejmował ją ramionami, jedną dłoń trzymając płasko na jej brzuchu, podczas gdy druga zadomowiła się wygodnie na tyłku Miki. Dłoń Miki leżała na jego, ich palce były splecione. Miki naprawdę znalazła kogoś kto nie tylko ją rozumiał, ale lubił ją pomimo tego. Angie chciała wierzyć, że Nik był właśnie facetem dla niej, ale nie chciała robić sobie fałszywych nadziei na wspólną przyszłość, która nie istniała. Nieważne jak dużo dziwnych, powłóczystych spojrzeń posyłał jej przez pokój.

*** Nik otoczył ramieniem swoją młodsza siostrzyczkę i przytulił ją. - Co kombinujesz? – Niewiele. – Dobrze. Tak trzymaj. - Lwy wydawały się wyjątkowo interesować jego siostrą, a jemu wyjątkowo się to nie podobało. Powiedziałby jej aby trzymała się blisko Reeny, ale jego kuzynka była za bardzo zajęta flirtowaniem z bandą jakiś psów. Jego cała rodzina z własnej woli szła do piekła i tym razem nie mógł o to winić nikogo innego tylko siebie. – Gdzie jest Angie? – Nadal jest nazistką. Dziewczyna naprawdę wie jak organizować przyjęcia. – Lubisz ją prawda, Nik? – Nie. – Nie? Ciężko westchnął. - Kocham ją. – Czy ona o tym wie?

Chciał już odpowiedzieć twierdząco, kiedy zdał sobie sprawę, że nie jest tego pewny. Tak naprawdę nigdy jej tego nie powiedział. – Nie wiem. Jego siostra uśmiechnęła się. –Typowe. - Kisa obróciła się i spojrzała na swojego brata. - Więc w ostateczności jesteś jak tatuś? Prychnął, ale jego siostra tylko wywróciła oczami. – Możesz równie dobrze pogodzić się z tym. Ja się pogodziłam. - Wzruszyła ramionami. - Lubię tatę. – To wyjaśnia dlaczego jesteś jego ulubienicą. Kisa stanęła na palcach i pocałowała go w policzek. - Jest dla ciebie idealna. Każda inna do tego czasu by cię zabiła.

*** Angie przyłożyła zimny, wilgotny ręcznik na twarz wilczycy. – Może powinnaś odpuścić sobie na jakiś czas tequile, kochana. Kobieta skinęła głową, jęknęła i z powrotem zanurkowała między krzaki. Angie nie była pewna, ale wyglądało na to, że wilki nie za bardzo tolerowały wypity alkohol. Odchodząc od krzaków, Angie obróciła się i zagapiła z przerażeniem na twarzy. Natalia, matka mężczyzny którego Angie kochała, stała przy barze rozmawiając cicho z Marrecem. Prowadzili miłą, cywilizowaną konwersację. Ale za nią Miki wspięła się na jeden z barowych stołków...w ręce trzymając motek włóczki. – O Boże! Angie skoczyła do przodu. Dobiegła do Natalii, kiedy motek czerwonej włóczki uderzyła ją w twarz. Kobieta odrzuciła go machnięciem dłoni, nie będąc do końca pewną co ją uderzyło. Zanim Angie mogła sięgnąć za Natalię i skręcić swojej przyjaciółce kark, Conall złapał Miki ściągając ją ze stołka. Miki chichotała. – To był tylko mały eksperyment! Kłębek spadł na podłogę, a Natalia schyliła się aby go podnieść. Spojrzała na Angie, unosząc jedną brew wyglądała identycznie jak jej syn. Angie wyrwała kłębek, a Marrec patrząc w ziemię próbował się nie śmiać. – Dziewczyna uczy się robić na drutach.

*** Nik stał w odległości 10 metrów, patrząc jak Ban podaje swoją córkę Angie. Nika bratanica, przecudowna dwulatka, złapała garść włosów Angie i trzymała się jej tak jakby jej całe życie zależało od tego uścisku.

Angie nie wydawała się tym przejmować kiedy rozmawiała z Banem i matką jego bratanicy... Connie jakąś tam czy kimś takim. Wredną tygrysicą z zabójczym prawym sierpowym i najdłuższymi kłami jakie kiedykolwiek widział u samicy. Dziecko było tak spokojne w jej ramionach, a Angie wyglądała idealnie trzymając je. Wtedy go to uderzyło. Jak cegła w głowę... Nie tylko ją kochał, chciał aby Angelina Santiago urodziła jego dzieci... i tylko jego dzieci. Chciał aby wszystkie jego dzieci wychowywały się w tej samej rodzinie z tą zwariowaną kobietą jako ich matką. Chciał budzić się każdego dnia, aby móc znaleźć ją śpiącą obok. Chciał kupić jej więcej butów aby nosiła je tylko dla niego. Chciał uprawiać z nią sex w każdym miejscu w jego domu, w każdej możliwej pozycji. Chciał tego wszystkiego i wiedział, ze nie będzie szczęśliwy dopóki tego niedostanie. Cholera, teraz będę musiał ożenić się z tą walniętą, psychotyczną kobietą! Zamknął oczy. Czy ten dzień mógł stać się jeszcze bardziej przerażający? I jakby to była odpowiedź, wielkie ramię otoczyło Nika. – Hej, kolego. Zaskoczony Nik popatrzył na Conalla. – Yyyy..hej.? – Hej. - Zach klepnął go w plecy. - Jak leci? Nik zmrużył oczy, obserwując dwa wilki. – Co kombinujecie? – Nic. Razem z Zachiem zastanawiamy się kiedy masz zamiar się wprowadzić? – Wprowadzić? Nie... – Oczywiście, że się wprowadzasz. Jeżeli chcesz być z Angie. Musisz się wprowadzić. – Co? – Nie powiedziała ci? Zawsze chciały mieszkać razem. A ty chroniłeś Angie... – I mnie, - dodał Conall ze słodkim uśmiechem, który mógł zmylić jakąś naiwną ludzką kobietę, ale nie zmylił Nika nawet przez sekundę. – Więc jesteś teraz częścią Sfory. – Taaa. Jesteś jednym z nas. – I nie martw się – dokończył Zach – nauczymy cię wyć do księżyca. Nagle, Nik poczuł się cholernie chory.

*** Angie uznała, że nadeszła pora aby złapać za jakieś żarcie. Łapiąc talerz grillowanego kurczaka i cole usiadła na długiej ławce, aby wreszcie odpocząć i zrelaksować się. Oczywiście chwila spokoju trwała tylko przez dwie sekundy, zanim usiadły koło niej Sara i Miki. – Okej. Uprawianie seksu w naszej pralni jest nie do zaakceptowania. Angie zamarła. Udko kurczaka utknęło w gardle. Nik nie pieprzył jej w pralni...pieprzył ją w kuchni.

– O czym ty mówisz? – O dwóch starych tygrysach, skaczących na siebie jak...no wiesz...tygrysy. Miki wskazała palcem. – Te dwa tygrysy. Angie spojrzała we wskazanym kierunku, i natychmiast odłożyła kurczaka. Boris starał się złapać Natalię za rękę, ale ona wyrwała ją z uścisku. Przepchnęła się przez tłum w stronę baru. Oczywiście Boris nie wyglądała na zranionego, i na pewno nie był tym zniechęcony. Wyglądał na... podnieconego. A Natalia pomimo tego że wyglądała na wkurzoną, to rumieńce na policzkach zdradzały że była zarazem zadowolona. Angie westchnęła. – Przepraszam za to. Poproszę Nika.... yyy.... żeby kontrolował swoich ludzi. – Dzięki. Wiesz... - Przez Sarę przeszły dreszcze - ...Pierzemy tam ciuchy. – Będę o tym pamiętać. – Więc – Miki rozciągnęła nogi. - Hajtasz się z tym tygrysem czy co? Angie zakrztusiła się nad swoim drinkiem. Miki zerknęła na Sarę. – Mówiłam ci. Sara pokręciła głową. – Nie wiem dlaczego ludzie upierają się tak bardzo przy instytucji małżeństwa. – Budowa naszego społeczeństwa zmusza nas do tego od dnia naszych narodzin. - Miki nagle wskazała na Angie. - Wybierz dla mnie jako swojej druhny sukienkę z koronkami, a będzie wojna między nami, siostro! Odsunęła się, a Sara wzruszyła ramionami. – Ten pasożyt sprawia, że Miki robi się nerwowa. – Przestań je tak nazywać. - Wrzasnęła Miki. Sara mrugnęła do Angie i odeszła. Patrzyła się na swoje dwie najlepsze koleżanki. Obydwie poruszały się teraz z ogromną pewnością siebie. Sara nie tylko przewodziła swojej Sforze. Wszyscy jej członkowie bali się jej, podziwiali ją i uwielbiali. Nigdy nie będzie jak jej matka i na pewno nie jak jej babka. Sara zawsze będzie sobą. Podeszła od tyłu do Zacha, który robił co tylko mógł aby w cywilizowany sposób rozmawiać z dwoma lwami. Z wrednym uśmieszkiem na ustach wsunęła jedną ręką pomiędzy Zacha nogi. Wilk cały zesztywniał, natychmiast zapominając o lwach, kiedy odwracał się w stronę Sary. Złapał ją w talii i szorstko przyciągnął do swojego ciała. Zach patrzył na Sarę jakby była najpiękniejszą kobietą jaką kiedykolwiek widział. I Angie wiedziała, że dla Zacha Sara jest najpiękniejsza. Miki stała obok swojego cholernie wielkiego faceta. Rozmawiał z Borisem, sprawiając że stary tygrys śmiał się. Bez odwracania się od Borisa, ręka Conalla sięgnęła w dół i złapała Miki. Oparła się o jego bok, jej oczy cały czas obserwowały tłum, najpewniej szukając czegoś co rozpętałoby jakąś zadymę. I dostrzegła to, zatrzymując oczy na Victorii. Zaczęła się odsuwać, ale Conall przyciągnął ją z powrotem. Starała się aby rozluźnił swój uścisk, ale faceta nawet się nie przejął.

Jego rozmowa z Borisem ani razu się nie urwała i Conall ani razu nie przestał się uśmiechać. Po kilku minutach Boris odszedł, najpewniej aby zapolować na Natalię. Conall pochylił się – gdzieś sześćdziesiąt centymetrów w dół, szeptając Miki do ucha. Zaśmiała się, starając uciec mu, ale przyciągnął ją z powrotem, delikatnie całując ją w usta. Miki zwróciła mu pocałunek unosząc się na palcach. Angie wróciła do swojego kurczaka. Pierwszy raz w życiu była pewna, że jej przyjaciółki będą bezpieczne. Jednak, zdołała ugryźć kurczaka tylko raz zanim dosiedli się do niej Ban i Alek. Każdy po jednej jej stronie. – Więc.... masz zamiar zostać z Nikiem? Angie zakrztusiła się ugryzionym kawałkiem kurczaka. Więcej takich pytań i może uda jej się schudnąć. – To nie wasza sprawa Panowie. – A co jeśli weźmie z tobą ślub? Co się do cholery jasnej tutaj wyprawia? - Co? – No, wy – ludzkie dziewczyny lubicie śluby, prawda? Angie westchnęła. - Nie będę z waszą dwójką rozmawiać na ten temat. – Alek, czy to dla ciebie nie brzmi jak „tak”? – Jak najbardziej. – Nieprawda! - Angie wzięła głęboki wdech. - Idźcie. Sobie. – Okej. - Ban westchnął kiedy on i jego brat wstawali. – Ale pamiętaj, zajmuje całą wieczność, ludziom od Gucci, aby przygotować nasze smokingi. – I strasznie narzekają, kiedy przylatujemy w ostatniej chwili, więc bądź przygotowana aby odpowiednio szybko nas uprzedzić. Angie myślała nad rzuceniem w nich swoim jedzeniem, ale zupełnie rozproszyła ją myśl, że rodzina Vorislav naprawdę miała ludzi u Gucci. Nagle wycieczki do Florencji nie wydawały się takim złym pomysłem. Uśmiechając się, Angie wzięła kolejny kęs. Zdążyła przełknąć kiedy nagle Nik pojawił się przed nią. Zabrał talerz z jej reki i rzucił obok. Podciągnął ją do góry. – Chodź ze mną. Nie czekając na jej odpowiedź, wciągnął Angie do domu, do skrzydła które było zamknięte dla imprezowiczów. Znalazł pokój bez TV, i wiedział że najpewniej Sfora nigdy nie używała tego pokoju. Tak jak ona, Sfora uwielbiała oglądać telewizję. Ciemny i zupełnie pusty, poza meblami. Nik wciągnął ją do środka, zamykając i blokując drzwi za nim. Trzymał ją cały czas, dopóki nie popchnął jej na sofę. – Czy coś się stało? – Posłuchaj, Cukiereczku. Wiesz co do ciebie czuję. - Wiedziała? - Ale nie mogę mieszkać tutaj, z tymi ludźmi. Mam na myśli... to są psy! Dosłownie. – Nik ja nie... – Albo... jeżeli naprawdę bardzo tego chcesz, możemy wybudować nasze własne skrzydło, albo dom na ich ziemi. – Nik...

– Ale Miki nocne wrzaski – czy ty słyszałaś ją ostatniej nocy? - Nie, nie słyszała. Ale za każdym razem kiedy Miki i Conall budzili Nika, on budził ją i na nowo pieprzył. Nic dziwnego, że Sara cały czas marudziła aby przenieść krzyczącą parę do ich własnego skrzydła. - Zastanawiam się co do cholery on jej robi? I masz jeszcze Zach i Sara, którzy używają wszystkiego w tym domu jako łóżka, i odmawiam nauki wycia, dla kogokolwiek... – Nik! Przestał mówić, przestał nawet chodzić po pokoju. Angie wzięła głęboki oddech. Nie miała zielonego pojęcia gdzie zmierzała ta rozmowa, ale odczuwała potrzebę aby jasno postawić sprawę. – Nie ma żadnej szansy na to, żebym tu zamieszkała. – Naprawdę? – Naprawdę. - Kochała swoje przyjaciółki, ale dajcie spokój... czasy chorych wyskoków i rozmów o tym która pierwsza straci dziewictwo dawno minęły. Zawsze będą jej najlepszymi przyjaciółkami, jej siostrami, ale to nie znaczy że musiała mieszkać z dwiema walniętymi jędzami. – Dlaczego myślałeś, że będę chciała tu mieszkać? – Te psy! Powiedzieli, że chcesz się tu wprowadzić, żeby być blisko Sary i Miki. Że zawsze chciałyście razem mieszkać. Angie prychnęła ze śmiechu, a potem roześmiała się na cały głos. – Co? Co jest tak cholernie śmiesznego? – Cholernie nie chcę ci tego mówić, Buraku, ale od teraz oficjalnie należysz do Sfory. – Wszyscy, muszą przestać mi to powtarzać! Wzruszyła ramionami. –Możesz równie dobrze się z tym pogodzić. – Nie chcę być jednym z nich! Widziałaś kiedyś jak polują. Kiedy skończą tarzają się w padlinie. Zachowują się jak... – Psy? – Dokładnie. – Słuchaj Nik. Chcesz wiedzieć, dlaczego jestem taka pewna że jesteś częścią Sfory? – Taa. Oświeć mnie. – Bo robią sobie z ciebie jaja! A ty im na to pozwalasz. – Co? – Koleś, nie mam zamiaru się tu przenosić. Kocham swoje przyjaciółki. Są moimi siostrami. Zawsze nimi będą. Nie ważne gdzie będę mieszkać … i na pewno nie będzie to tutaj. Odwiedzanie – tak. Życie tutaj – nie. – Naprawdę? – Naprawdę.

– Dzięki Bogu! - Nik rzucił się na kanapę obok Angie. - Ci faceci wystraszyli mnie tak, że myślałem że postradałem rozum. - Oparł głowę o jej ramię i nagle Angie nie wiedział, tak naprawdę co zrobić z facetem. – Cały czas mam ten obraz, kiedy się budzę w środku nocy i słyszę „Och Conall. Och Conall.” na okrągło. – Nie mam zamiaru się tu przenosić. – W takim razie w porządku. Wszystko jest ustalone. Angie pokiwała. – Dobrze. – Poza jedną rzeczą. Te psy chcą wiedzieć gdzie będziemy mieszkać. Angie wyprostowała się. – O co ci chodzi, że cały czas mówisz „my”? - Popatrzyła się na Nika, aby zobaczyć , że się na nią gapi. Tylko gapi. Kot złapał już myszkę za ogon, więc była to świetna zabawa patrzeć jak próbuje uciec. – Jesteśmy nagle „my”? – Myślałem, że wszystko wyjaśniłem kiedy przywiązałem cię twarzą do łóżka, i odpowiednio pieprzyłem. Angie spojrzała na swoje kolana, aby powstrzymać się od histerycznego śmiechu. Naprawdę, jak często dziewczyna może usłyszeć w swoim życiu takie słowa? – Yyyy. - odchrząknęła. - A co się stało z „mój gatunek żyje samotnie”? Nik głęboko westchnął. – Muszę pogodzić się z faktami, Cukiereczku. Jestem nieodrodnym synem swojego ojca. Więc, wiedziała już o tym. - Niech to lepiej nie robi ze mnie Natalii. – Niee. W przeciwieństwie do tego jak traktuje mojego tatę, ty jesteś dla mnie miła. Prawda. – Wiesz. - Wyciągnął się na kanapie, z głowa na jej kolanach.- Zachowuje się tak jakby był właścicielem.Możemy żyć w Północnej Karolinie. Ale znasz moją rodzinę. Albo możemy przenieść się do Teksasu. Ale te wilki będą musiały trzymać się z dala od mojego terytorium. Albo przenieśmy się do Francji... nie, nie chcę zadawać się z Francuzami, chociaż uwielbiam ich kuchnię. Może Włochy? - pokręcił głową. - Nie. Mogą być tak samo okropni jak Francuzi. Nie chcę aby ci faceci cię dotykali. Może Anglia... tylko, że oni mają ten śmieszny akcent, a to może mnie zacząć cholernie irytować. – Nik! Złote oczy spojrzały na nią. - Co, Cukiereczku? Zastanawiała się, nad dostaniem się do kija, ale widziała jak Nik się porusza. Był za szybki dla niej a jej baseball był w ich sypialni. Ich sypialni. Nie jej. Nie jego. Ich. Zmuszając się do zachowania spokoju, Angie przejechała palcami po włosach. A potem zrobiła największy skok w swoim życiu. – Może powinniśmy podzielić nasz pobyt pomiędzy Teksas a Północną Karolinę. Ale muszę tu być dla Miki. Bóg wie, że biedny Conall będzie kogoś potrzebował do pomocy przy jej szaleństwie w trakcie ciąży. Nik wzruszył ramionami. – W porządku. – I musimy wymyślić, co zrobimy ze świętami i innymi rzeczami.

– Okej. Znowu odchrząknęła. – I kocham cie Nik. - Naprawdę to zrobiła. Z całego serca, duszy i ... – Wiem, Cukireczku. Zawsze mnie kochałaś. Pieprzonysykinsynskurwysyńskikot!

***

Był pewny, że zaraz zacznie wyrywać mu włosy z głowy. Zamiast tego starała się zepchnąć go z kolan. – Nie wiem dlaczego znoszę twoje cholerne, pieprzone zachowanie, Buraku, ale.. Nik złapał jej nadgarstek, pochylił się i pocałował, zupełnie uciszając ją. Jego język wsunął się i ocierał o jej. Westchnęła w odpowiedzi, jej ciało rozluźniło się pod jego dotykiem. Jego fiut stwardniał i urósł wewnątrz jego czarnych jeansów. Te jej cholerne westchnięcia za każdym razem działały na niego tak samo. Odsunął się od niej, uwalniając jej nadgarstek, sięgnął do góry jedną ręką i z łatwością rozwiązał skórzane paski przytrzymujące jej top, pociągnął go w dół aby móc mieć łatwy dostęp do jej piersi. Wciągnął jeden sutek do ust i Angie zajęczała, wyciągając się na kanapie. Bawił się jej sutkiem przez chwilę i przeniósł swoją uwagę na drugi. Kiedy już obydwa jej sutki był twarde, spojrzał na jej twarz. – Kocham cię Angelino. Myślę, że od momentu kiedy zobaczyłem cię na lotnisku. Kocham cię za to że jesteś uparta i opryskliwa i nigdy nie dajesz sobie wmówić żadnych bzdur. Kocham to, że sprawiasz że moja siostrzyczka się uśmiecha i że sądzisz, że mój tato jest czarujący. Kocham jak wyglądasz na sekundę przed tym nim dojdziesz i to w jaki sposób wymawiasz moje imię kiedy jestem w tobie. Kocham w tobie wszystko i nie mogę sobie wyobrazić sekundy mojego życia bez ciebie. Angelina potrząsnęła głową. - Thump. Thump. Thump. Nadal nie miał pojęcia dlaczego cały czas wymawiała te słowa. I będąc szczerym nie miał zamiaru pytać. Mogła mu wtedy powiedzieć i mogłoby to go tylko przerazić. Zamiast tego przeciągnął palcami po jej włosach, dobrze je łapiąc i wydobywając przy tym jęki z jej cudownych ust. Nie, nigdy nie będzie miał dość tej kobiety. Była za bardzo zwariowana. – Wiesz, Cukiereczku, to przyjęcie będzie trwało przez następnych kilka godzin a ja już zdążyłem zamknąć drzwi. - Przeciągnął językiem po jej szczęce, upewniając się aby ocierać się ramionami o jej nagie piersi. Jest tyle rzeczy które mógłbym zrobić temu słodkiemu ciału, na tej starej, ogromnej kanapie. Zajęczała. - Więc zrób to Buraku. – To mi nie wystarczy. - Przygryzł jej ciało przy wygięciu szyi, i mocno pocałował. – Chcę żebyś powiedziała mi czego chcesz. - Wyszeptał w jej usta. - Chcę słyszeć jak to mówisz. Odsunęła włosy z jego twarzy, jej ręka dotknęła jego szczęki. Jej oczy wypełnione były miłością i zaufaniem, patrzyła się wprost na niego. A potem uśmiechnęła. – Dotykaj mnie Nik.

Epilog – Ciebie o to obwiniam, siostro. – Starałam się tylko pomóc. – O bardzo pomogłaś. A teraz mam półnagich buraków siedzących na mojej pieprzonej werandzie właśnie przez ciebie. - Werandzie której nigdy nie chciał. – Myślałem, że będę musiał mieć do czynienia tylko z jednym z nich. Ale z jakiegoś nieznanego mi powodu jego bracia także się tu pojawiają. Siostra Zacha odchrząknęła. - To nie ma najprawdopodobniej nic wspólnego ze mną. – O jak tylko się odzywasz wygadujesz bzdury. Zaśmiała się. - A jednak nadal brzmisz na szczęśliwego. – Oni przywieźli bandżo. Powiedz mi jak bardzo mam być szczęśliwy? – Mnie nie nabierzesz Zacharias. Słyszę to w twoim głosie. Jesteś szczęśliwy... czy chcesz tego czy nie. – Obojętnie. Więc kiedy wracasz z powrotem do naszej nory? – Yyy..no wiesz. Myślę, że wkrótce. Zach obserwował swojego najmniej lubianego członka Sfory jak odjeżdża na swoim Harleyu. Zach nie lubił większości ludzi, ale było niewielu których naprawdę nie cierpiał. – Mógłbym go zabić, wiesz. Jeżeli chcesz. – Nie dawaj mu tej satysfakcji. – Ale będziesz musiała czasami wpadać do domu. Zostaniesz ciocią za kilka miesięcy. – Jak sobie z tym radzisz? – Radziłby sobie lepiej z narodzinami prawej ręki Szatana. Zaśmiała się. - Cholera Zach. Powiedz mi naprawdę co czujesz. – Zobaczysz jak przyjedziesz. – Każesz mi wracać do domu... – Nie zrobiłbym tego. Wiem, że potrzebujesz czasu. Więc korzystaj z niego. Ale w pewnym momencie będziesz musiała spojrzeć mu w twarz. - Zach zeskoczył z motoru, kierując się w stronę domu. – A kiedy to zrobisz, będę tu dla ciebie. – Dzięki starszy bracie. Dużo to dla mnie znaczy. – Dobrze... i pozbędziesz się Buraków, tak? – Z tym będziesz musiał jednak poradzić sobie sam. – Samolubna suka. – Widzimy się, wielki bracie. Zach szedł po schodach nowo zamontowanej werandy, Spojrzał na Alekseia Vorislav. – Chcesz pogadać z moją siostrą?

Twarz faceta rozjaśniła się kiedy wyciągnął rękę po telefon. – Jasne! – Ups! - Zach zamknął klapkę telefonu. - Właśnie się rozłączyła. Oczy Aleka zwęziły się, Zach spojrzał na niego w odpowiedzi. Nie podobało mu się że ta dwójka przyjaźniła się kiedy jego siostra była w collegu, i na pewno nie podobało mu się że teraz facet też nie chciał się odczepić. Alek sięgnął do kieszeni i wyciągnął swój telefon. Wcisnął jedną cyfrę i czekał, patrząc się na Zacha. – Cześć Nessa, kochanie! Jak się masz? Zach warknął nisko, zastanawiając się czy Angie wybaczyłaby mu gdyby zabił jednego z jej braciszków... prawdopodobnie nie. Spojrzał na Bana. - Widziałeś Sarę? – Nie, od czasu kiedy wróciła z polowania jakiś czas temu. – Dzięki. - Zach wszedł do domu, szybko sprawdzając salon. Miki, już w sześciomiesięcznej ciąży, leżała wygodnie pomiędzy wyciągniętymi nogami Conalla, jego wielkie ciało osłaniało ją przed twardym oparciem kanapy. Jego długie ramiona otaczały ją, a jego ręce leżały na jej brzuchu. – Nie nazwiemy żadnego z moich dzieci Eunice! – Myślę że to bardzo słodkie imię. - Uśmiechnęła się Miki. - Jest w nim coś z lat czterdziestych. – Dlaczego od razy nie przyczepimy jej wielkiego znaku na tyłku „ moi rodzice mnie nie cierpią!” – Nie musisz od razu robić się nerwowy. Mam całą listę innych imion. – Takich jak? – Cerulean Blue. Zach pokręcił głową. Wiedział, że podła zołza specjalnie drażniła się z facetem. Kiedy ostatnio rozmawiał z Sarą, one – tak, one – zdecydowały nazwać przyszłego Víga-Feilan, Kendrick. Wskrócie Ricki. Zach był pewny, że Conall będzie bardziej niż zadowolony z tego imienia. Oczywiście, podła baba musiała uprzyjemnić sobie czas torturując jego przyjaciela, nie mówiąc mu tego jeszcze. Kiedy Conall wypuścił całą wiązankę soczystych przekleństw, w tym samym czasie gilgocząc Miki w kark, powodując u niej wybuch histerycznego śmiechu, Zach skierował się w stroną kuchni. Nikogo w niej nie znalazł, więc wyszedł na tylną werandę. Weranda otaczająca cały jego dom, została wybudowana na naleganie jego partnerki. Zapytała się o to tylko raz. Powiedział nie. Mimo tego budowlańcy pojawili się następnego dnia. Zach stał w drzwiach, gapiąc się na to co teraz leżało na jego werandzie. To wszystko robi się coraz straszniejsze. Gapił się na półtonowego tygrysa rozwalonego przed drzwiami. Jego wielka głowa leżała na ogromnych łapach. Oczywiście, że miał tygrysa na werandzie. Dlaczego miałby niemieć? Takie rzeczy dostajesz kiedy zostajesz partnerem wariatki. Na grzbiecie tygrysa leżała piękna, śpiąca kobieta, mając na sobie śmiesznie drogie 10- centymetrowe szpilki, jeansowe spodenki i delikatną platynową obrączkę na trzecim palcu lewej ręki … i nic poza tym. Złote oczy spojrzały na niego. Rozejrzał się dookoła „Sara” wyszeptał aby nie obudzić Angie. Burak skinął wielgachną tygrysią głowa w stroną kojców. Powinien wiedzieć. Kiedy budowlańcy budowali werandę, wybudowali ładnie wyglądające kojce.

Dlaczego? Ponieważ Sara czuła że Roscoe potrzebował dziewczyny, a nie chciała trzymać ich wszystkich w domu. Ten głupi pies miał teraz sześć dziewczyn! Wyszedł zza rogu żeby znaleźć swoją partnerkę wyciągniętą na trawie. Normalnie zrobiłby się twardy na sam jej widok ale coś go rozproszyło. Został rozproszony przez pomarańczową kulkę futra w czarne paski, znajdującą się w jej dłoniach. Od kiedy wszyscy zmienni rodzili się jako ludzie i nie zmieniali do czasu kiedy byli znacznie starsi, to co trzymała w rękach mogło być tylko jedną rzeczą... – Kobieto, czy to jest mały tygrys? Sara skuliła się, a potem popatrzyła na niego. - Wcześnie wróciłeś. – Wcale nie. Odpowiedz mi. – Ban potrzebuje żeby została tu przez jakiś czas. Aż będzie gotowa aby umieścić ją w ochronce. Znalazł ją w lokalnym cyrku i powiedział że byli niedobrzy dla niej i jej matki. Ale ochronka może teraz zająć się jedynie jej matką ponieważ jest bardzo chora. Zaproponowałam, że pomogę zabierając od niej kocię dopóki nie poczuje się lepiej. – Sara to jest mały tygrys. Prawdziwy mały tygrys. Nie jakiś kociak. – Wiem. Zach gapił się na nią przez chwilę. Jak na kobietę która nie chciała mieć dzieci... – Ban powiedział, że nie dłużej niż 6 miesięcy. – Sześć miesięcy?!!! – Nie wrzeszcz! Podniosła kociaka do góry. W tym momencie był tak mały, że z łatwością mieścił się w jej dłoniach. Ale za trzy miesiące czy coś koło tego, będzie wielkości Roscoe. A za sześć miesięcy będzie zdolny odgryźć psu głowę. – Popatrz na nią Zach. Popatrz w te błękitne oczy. Kiedyś zmienią się w złote, ale teraz są błękitne. Czy to nie jest ekstra? I jest taka słodziutka. Potrzebuje tylko trochę miłości. – I około 25 kilo mięsa dziennie. – Nie przez najbliższy rok czy dwa. Zach westchnął i potarł oczy. Kiedy jego życie wymknęło się spod kontroli? Jakieś buraki siedziały na jego werandzie. Jego najlepszy kumpel zakochał się w psychopatce. Na wpół naga kobieta śpi na jednym z największych drapieżników jakie człowiek zna. I, oczywiście, są to tygrysy. Ma wielkie, buraczane tygrysy w swoim domu. A jego partnerka pocierała policzkiem o futro prawdziwego małego tygrysa, wydając uspokajające dźwięki. Opuścił dłonie i spojrzał w te piękne brązowe oczy. Uśmiechnęła się, powodując że blizna na jej twarzy zmarszczyła się odrobinę. Boże pomóż, nigdy nie widział niczego bardziej seksownego. Cholera. I znowu jego fiut był twardy. – Sześć miesięcy i potem znika... nawet jeżeli będzie to oznaczało koc z tygrysa na naszym łóżku. Sara wypuściła tygrysiątko żeby pobawiło się z Roscoe i jego haremem dobrze wytresowanych suk. A potem zaczęła wyciągać jego czarny T-shirt z jego czarnych spodni.

– Co ty do cholery wyprawiasz? – Rozbieram cię żebym mogła cię pieprzyć, aż stracisz przytomność. – Aha. Okej. Przeciągnęła dłońmi pod jego koszulką i Zach przymknął oczy, kochając jej dotyk na sobie. Podciągnęła t-shirt do góry, językiem polizała nadal bolące miejsce w które wgryzała się tego ranka. Westchnęła z czystej przyjemności kiedy jej ręce zjechały na jego biodra, a głowę położyła na jego torsie. – Kocham cię Zach. Objął ją ramionami. - Ja ciebie też, dziecinko. - A potem położył dłoń na jej starej ranie. – Zach! Śmiejąc się, starała się od niego odsunąć. - Puszczaj! – Nie w tym życiu Morrighan. - Opadł na plecy, ciągnąc ją za sobą. Przekręcił się nad nią, dociskając ciało Sary do swojego. – Nigdy cię nie puszczę, zwariowana suko. Starała się uciec od jego dłoni, ale przyciągnął ją z powrotem, jakimś sposobem udało mu się ściągnąć przy okazji jej spodenki i potrzeć dłonią jej starą bliznę. Wyciągnął jej ręce nad głową, kiedy jej ciało wyginało się w łuk pod nim, oddychała ciężko. – Ty podły bękarcie! Potarł, a następnie podciągnął jej koszulkę i stanik nad piersi. Polizał już twarde sutki, jego uścisk wzmocnił się na jej biodrze. – Tak jest dziecinko. Twój podły bękart. I upewni się żeby nigdy o tym nie zapomniała. Ponieważ nie chciał być nigdzie indziej. Z nikim innym. Tylko z Sarą Morrigan. Na resztę życia.

Koniec.