S.J. Bolton - 1 - Ulubione rzeczy

Andrew, który pierwszy czyta moje książki, i Halowi, który nie może się ich doczekać

Jedenaście lat wcześniej Liście, błoto i trawa wygłuszają dźwięki. Nawet krzyk. Dziewczynka to wie. Żaden odgłos, który mogłaby z siebie wydać, nie pokona pół kilometra i nie dotrze do świateł samochodów i latarń ulicznych, do oświetlonych okien wysokich budynków, które widzi za murem. Miasto, choć tak bliskie, nie pomoże jej, a krzyki tylko wyczerpałyby energię, której nie może marnować. Jest sama. Jeszcze przed chwilą nie była. — Cathy — mówi. — Cathy, to nie jest zabawne. Trudno sobie wyobrazić coś mniej zabawnego. Więc dlaczego ktoś chichocze? Potem kolejny dźwięk. Jakiś chrzęst, zgrzyt. Mogłaby uciec. Most jest niedaleko. Mogłoby jej się udać. Ale jeśli ucieknie, zostawi Cathy. Lekki wiatr porusza liśćmi drzewa, pod którym stoi, i dziewczyna nie jest w stanie opanować dreszczy. Ubierała się parę godzin temu z myślą o dusznym pubie i jeździe do domu ogrzewanym autobusem, a nie o staniu na dworze o północy. Wiedząc, że lada moment może będzie musiała uciekać, unosi jedną stopę, potem drugą i zdejmuje buty. — Już mam tego dość — mówi głosem, który nie brzmi jak jej własny. Robi krok naprzód, dalej od drzewa, trochę bliżej wielkiej kamiennej płyty, leżącej przed nią w trawie. — Cathy — powtarza. — Gdzie jesteś? Odpowiada jej tylko ten zgrzyt. Nocą kamienie wydają się wyższe. I nie tylko większe, ale też czarniejsze i starsze. Za to krąg, który tworzą, jakby się skurczył. Dziewczyna ma wrażenie, że te poza linią jej wzroku przysuwają się bliżej, jakby grały z nią w „raz dwa trzy, baba-jaga patrzy”; że jeśli teraz się odwróci, będą tuż, tak blisko, że mogłaby ich dotknąć.

Ale jak tu się nie odwrócić, kiedy w głowie ma się takie myśli; nie pisnąć ze strachu, kiedy ciemny ruchomy kształt wyraźnie się zbliża. Jeden z pionowych głazów rozbił się na dwie części, jakby skalna drzazga odłupała się od urwiska. Odłamek stoi teraz osobno i robi krok naprzód. Dziewczyna rusza biegiem, ale nie biegnie długo. Drugi czarny kształt zagradza jej drogę, odcina ją od mostu. Dziewczyna odwraca się. Jest jeszcze jeden. I jeszcze jeden. Ciemne postacie podchodzą do niej. Nie da się uciec. Nie ma po co krzyczeć. Może tylko obracać się w miejscu jak szczur złapany w pułapkę. Postacie chwytają ją, ciągną w stronę wielkiego, płaskiego kamienia i przynajmniej jedno się wyjaśnia. Dźwięk, który słyszy, to odgłos noża ostrzonego o kamień.

Część I

Brutalności tego mordu nie da się pojąć ani opisać. „Star”, 31 sierpnia 1888 roku

1 Piątek, 31 sierpnia Martwa kobieta osuwała się na mój samochód. Jakimś cudem stała prosto, z wyciągniętymi rękami, z palcami wczepionymi w krawędź drzwiczek pasażera. Martwa kobieta bryzgała krwią na lakier samochodu; każdy nowy rozprysk przykrywał poprzedni, aż wzór zaczął przypominać pajęczą sieć. Sekundę później odwróciła się i jej oczy spojrzały w moje. Martwe oczy. W poprzek jej szyi ziała okrutna rana, jej brzuch był plamą szkarłatu. Chwyciła mnie za rękę, a ja nie mogłam się ruszyć. Ściskała mnie kurczowo. Mocno jak na martwą kobietę. Wiem, wiem, przecież stała, nadal się poruszała, ale nie sposób było patrzeć w te oczy i wierzyć, że żyje. Biologicznie jej ciało czepiało się jeszcze życia, słabnące serce wciąż biło, miała resztki kontroli nad mięśniami. Szczegóły techniczne. Te oczy wiedziały, że to koniec gry. Nagle zrobiło mi się gorąco. Zanim zaszło słońce, był ciepły wieczór, jeden z tych, kiedy londyńskie budynki i ulice magazynują upał i ilekroć wychodzisz na dwór, uderza cię fala nagrzanego powietrza. Ale to było coś innego — ten pulsujący, lepki żar. To ciepło nie miało nic wspólnego z pogodą. Nie widziałam noża. Ale czułam jego rękojeść, wciskającą się w mój brzuch. Kobieta przywarła do mnie tak mocno, że wbijała nóż głębiej we własne ciało. Spróbowałam ją odsunąć, przynajmniej na tyle, żeby nie naciskać na nóż. Kaszlnęła, tyle że to kaszlnięcie wyszło z rany na szyi, nie z ust. Coś chlapnęło mi na twarz i nagle świat obrócił się wokół nas. Upadłyśmy. Kobieta osunęła się na ziemię, a ja poleciałam z nią; z impetem uderzyłam o asfalt, tłukąc sobie bark. Teraz leżała płasko na chodniku i wpatrywała się w niebo, a ja klęczałam nad nią. Jej pierś wciąż się poruszała — ledwie. Jeszcze jest czas, wmawiałam sobie, choć wiedziałam, że go nie ma. Potrzebowałam pomocy. Nie mogłam na nią liczyć. Mały parking był pusty. Otaczały nas wysokie, sześcio- i ośmiopiętrowe bloki i na jednym z balkonów uchwyciłam błyskawiczny ruch. Potem już nic. Szarówka gęstniała z każdą sekundą. Kobieta została zaatakowana zaledwie przed chwilą. Ktokolwiek to zrobił, musiał być blisko.

Oklepując kieszenie, szukałam krótkofalówki, nie znalazłam jej i przez cały czas patrzyłam w oczy tej kobiety. Moja torebka upadła parę kroków dalej. Pogrzebałam w niej, odszukałam komórkę i wezwałam karetkę i policję na parking przed Victoria House na osiedlu Brendon w Kennington. Kiedy się rozłączyłam, dotarło do mnie, że kobieta chwyciła mnie za rękę. Martwa kobieta trzymała mnie za rękę, a ja niemal nie byłam w stanie patrzeć w te oczy, widzieć, jak próbują skupić się na mnie. Musiałam z nią rozmawiać, starać się, żeby nie straciła przytomności. Nie mogłam słuchać głosu w swojej głowie, który mówił mi, że to koniec. — Będzie dobrze. Będzie dobrze — powtarzałam. Ta sytuacja z całą pewnością nie była dobra. — Pomoc już jedzie — powiedziałam, wiedząc, że jej nie da się już pomóc. — Wszystko będzie dobrze. Okłamujemy umierających, uświadomiłam sobie tego wieczoru, kiedy w oddali rozległy się pierwsze syreny. — Słyszysz ich? Już tu jadą. Tylko się trzymaj. — I jej, i moje ręce były lepkie od krwi. Metalowy pasek jej zegarka wciskał mi się w skórę. — No, zostań ze mną. — Syreny wyły coraz głośniej. — Słyszysz ich? Już prawie są. Tupot biegnących ludzi. Spojrzałam w górę i zobaczyłam błyskające niebieskie światła, odbijające się w oknach. Radiowóz zatrzymał się tuż przy moim golfie; policjant w mundurze biegł w naszą stronę, mówiąc do krótkofalówki. Dobiegł do nas i kucnął. — Trzymaj się — powiedziałam. — Jest pomoc, zajmiemy się tobą. Policjant położył mi dłoń na ramieniu. — Spokojnie — mówił takim samym tonem, jak ja parę sekund temu, tyle że mówił to do mnie. — Karetka już jedzie. Spokojnie. Był po czterdziestce, przy kości, miał przerzedzające się siwe włosy. Zdaje się, że go kiedyś widziałam. — Proszę powiedzieć, gdzie jest pani ranna? — spytał. Odwróciłam się do martwej kobiety. Teraz już naprawdę martwej. — Skarbie, możesz ze mną porozmawiać? Jak masz na imię? Powiedz, gdzie jesteś ranna?

Nie ma już wątpliwości. Jasnoniebieskie oczy wbite w przestrzeń. Ciało nieruchome. Ciekawe, czy słyszała cokolwiek, co do niej mówiłam. Ma prześliczne włosy, teraz to zauważyłam, najjaśniejszy odcień popielatego blondu. Rozsypały się wachlarzem wokół jej głowy. Kolczyki odbijały światło latarń i ich widok, połyskujących spomiędzy pasm włosów, wydał mi się jakiś znajomy. Puściłam jej dłoń i zaczęłam podnosić się z chodnika. Ktoś delikatnie przytrzymał mnie na miejscu. — Chyba nie powinnaś się ruszać, kotku. Zaczekaj na karetkę. Nie miałam siły się sprzeciwiać, więc po prostu wpatrywałam się dalej w martwą kobietę. Krew zabryzgała jej dół twarzy. Szyja i pierś były nią zalane. Tworzyła pod nią kałużę na chodniku, znajdowała sobie wąskie szczeliny w płytach, by płynąć coraz dalej. Pośrodku piersi zdołałam jeszcze dostrzec fragment bluzki. Niżej nie było już widać nic. Rana na szyi nie była najgorsza, o nie. Kiedyś słyszałam, że w ciele kobiety jest przeciętnie około pięciu litrów krwi. Ale nigdy się nie zastanawiałam, jak to by wyglądało, kiedy cała się wyleje.

2 Nic mi nie jest, ja nie jestem ranna. To nie moja krew. Chciałam wstać; nie pozwolili mi się ruszyć. Wokół blondynki kucało trzech ratowników. Próbowali zatykać ranę na jej brzuchu opatrunkami uciskowymi. Powiedzieli coś o tracheotomii. Potem coś o tętnie obwodowym. Teraz odwracali się do mnie. Podniosłam się. Skóra kleiła mi się od krwi tej kobiety i zasychała już w ciepłym powietrzu. Poczułam, że się chwieję, dostrzegłam ruch. Bloki otaczające plac miały na zewnątrz długie korytarze na każdym piętrze. Kilka minut wcześniej były puste, teraz tłoczyli się na nich ludzie. Z tylnej kieszeni dżinsów wyciągnęłam swoją legitymację i pokazałam ją najbliższemu funkcjonariuszowi. — Funkcjonariuszka Lacey Flint — powiedziałam. Obejrzał legitymację i spojrzał mi w oczy dla potwierdzenia. — Tak też mi się zdawało, że wygląda pani znajomo — odparł. — Komisariat Southwark, zgadza się? Przytaknęłam. — Ona jest z dochodzeniówki — zwrócił się do czekających ratowników, którzy, kiedy zorientowali się, że nic nie mogą zrobić dla jasnowłosej kobiety, zainteresowali się mną. Jeden z nich zrobił krok w moją stronę. Cofnęłam się. — Nie powinniście mnie dotykać — ostrzegłam. — Nie jestem ranna. — Spojrzałam na swoje zakrwawione ubranie, czując dziesiątki oczu wpatrujące się we mnie. — Jestem dowodem. Nie pozwolono mi wymknąć się po cichu i anonimowo do najbliższego komisariatu. Detektyw Stenning, pierwszy śledczy, jaki zjawił się na miejscu, dostał telefon od inspektor, która objęła sprawę. Była już w drodze i chciała, żebym została na miejscu, dopóki ze mną nie porozmawia. Pete Stenning pracował ze mną w Southwark, zanim przeniósł się do wydziału zabójstw z siedzibą w Lewisham. Nie był dużo starszy ode mnie, miał może około trzydziestki, i należał do tych szczęściarzy, których los pobłogosławił niemal powszechną sympatią. Mężczyźni go lubili, bo pracował ciężko, ale nie na tyle ciężko, by ktoś poczuł się zagrożony; interesowały go przyziemne sporty klasy pracującej, takie jak piłka nożna, ale potrafił porozmawiać o golfie czy krykiecie, nie gadał za dużo, ale jak mówił, to z sensem. Kobiety go lubiły, bo był wysoki i szczupły, miał ciemne kręcone włosy i bezczelny uśmiech.

Kiwnął mi głową, ale był zbyt zajęty powstrzymywaniem gapiów, żeby do mnie podejść. Ciało blondynki już osłonięto parawanami. Gapie, pozbawieni bardziej ekscytujących widoków, koniecznie chcieli patrzeć na mnie. Wieść się rozeszła. Ludzie SMS-owali do znajomych, którzy zjawiali się natychmiast, żeby przyłączyć się do imprezy. Siedziałam z tyłu radiowozu i starałam się unikać wścibskich spojrzeń i robić, co do mnie należy. Pierwsza godzina po zabójstwie jest najważniejsza — ślady są jeszcze świeże, a trop sprawcy gorący. Musimy przestrzegać ścisłych procedur. Nie pracowałam w zespole zajmującym się morderstwami, dzień w dzień namierzałam właścicieli skradzionych przedmiotów — to o wiele mniej ekscytujące — ale wiedziałam, że muszę zapamiętać jak najwięcej szczegółów. Byłam dobra w szczegółach, z czego nie zawsze się cieszyłam, kiedy zwalano mi na głowę nudne zadania, ale teraz powinnam być z tego zadowolona. — Przyniosłem ci herbatę, skarbie. — Mundurowy, który wyznaczył się na mojego opiekuna, właśnie wrócił. — I lepiej pij szybko — dodał, podając mi kubek. — Pani inspektor przyjechała. Podążyłam wzrokiem za jego spojrzeniem i zobaczyłam, że srebrny sportowy mercedes zaparkował niedaleko mojego samochodu. Wysiadły z niego dwie osoby. Mężczyzna był wysoki i nawet z daleka widziałam, że wie, do czego służy siłownia. Miał na sobie dżinsy i szarą koszulkę polo. Opalone ręce. Okulary przeciwsłoneczne. Kobietę rozpoznałam natychmiast ze zdjęć. Szczupła jak modelka, błyszczące czarne włosy ścięte na pawia i takie dżinsy, za które babki bulą setki funtów. Najnowszy nabytek jednego z dwudziestu siedmiu londyńskich wydziałów zabójstw; kiedy została zatrudniona, obwieszczono to oficjalnie w wewnętrznych biuletynach i nieoficjalnie na najróżniejszych policyjnych blogach. Była dość młoda jak na inspektora śledczego, sporo przed czterdziestką, ale właśnie rozwiązała pewną głośną sprawę w Szkocji. Mówiło się też, że wie o HOLMES-ie 2, policyjnej bazie danych, więcej niż jakikolwiek inny oficer brytyjskiej policji. Oczywiście nie zaszkodziło jej, że jest kobietą i to nie całkiem białą — o czym nie omieszkały wspomnieć dwa niezbyt przyjazne blogi. Patrzyłam, jak ona i jej towarzysz zakładają jasnoniebieskie kombinezony ochronne i ochraniacze na buty. Inspektor wcisnęła włosy pod kaptur. W końcu weszli za parawany — mężczyzna w ostatniej chwili odsunął się, żeby przepuścić ją pierwszą.

W tym momencie postacie w białych kombinezonach kręciły się już po miejscu zdarzenia jak duchy. Przyjechała ekipa kryminalistyczna. Wiedziałam, że ustawią wewnętrzny kordon wokół ciała i zewnętrzny, otaczający cały teren. Od teraz każdy, kto się pojawi, będzie musiał się meldować i odmeldowywać, a dokładny czas jego wejścia i wyjścia zostanie zapisany. Uczyłam się tego wszystkiego w akademii policyjnej, ledwie parę miesięcy temu, ale po raz pierwszy widziałam to w praktyce. Nad miejscem, w którym wciąż leżało ciało, wznoszono coś w rodzaju ogrodowego namiotu. Parawany już wcześniej utworzyły ściany i po chwili technicy pracowali już w takim jakby dużym, osłoniętym pomieszczeniu. Mój samochód otoczono policyjną taśmą. Z furgonetki wyładowywano reflektory. W tej chwili zza parawanu wyłonili się pani inspektor i jej towarzysz. Rozmawiali ze sobą kilka sekund; w końcu mężczyzna odwrócił się i przeszedł nad pasiastą taśmą, wyznaczającą granice kordonu. Inspektor ruszyła w moją stronę. — To ja już cię zostawiam — powiedział mój opiekun i odszedł z kubkiem, który mu oddałam. Nowa pani inspektor stała przede mną. Nawet w kombinezonie ochronnym wyglądała elegancko. Miała ciemnokremową cerę i zielone oczy. Czytałam gdzieś, że jej matka była Hinduską. — Funkcjonariuszka Flint? — spytała z miękkim, szkockim akcentem. Kiwnęłam głową. — Nie znamy się jeszcze — ciągnęła. — Jestem Dana Tulloch.

3 Okej — powiedziała inspektor Tulloch. — Chodźmy powoli i proszę mi opowiedzieć, co się działo. Powlokłam się z nią, szurając nogami po chodniku. Kiedy tylko Tulloch mnie zobaczyła, kazała przynieść dla mnie kombinezon i ochraniacze na buty. — Zmarznie pani — stwierdziła, choć wieczór był ciepły — a poza tym lepiej zasłonić plamy krwi i nie przyciągać uwagi gapiów. Musiałam też włożyć lateksowe rękawiczki, żeby zabezpieczyć ewentualne dowody na swoich dłoniach. — Byłam na drugim piętrze — zaczęłam. — Mieszkanie trzydzieści siedem. Zeszłam po tamtych schodach i skręciłam w prawo. — Co pani tu robiła? — Rozmawiałam ze świadkiem — urwałam i poprawiłam się. — Z potencjalnym świadkiem. Przychodzę tu w piątki wieczorem od paru tygodni. To jedyna pora, kiedy prawie na pewno nie zastanę w domu matki tej dziewczyny. Próbuję ją namówić, żeby zeznawała w sprawie, a matka nie jest tym zachwycona. — Udało się pani? Pokręciłam głową. — Nie — przyznałam. Dotarłyśmy do końca pasażu i znów widziałam placyk. Mundurowi usiłowali przekonać ludzi, żeby wracali do domów, ale bez wielkich efektów. — Zdaje się, że w telewizji nie ma nic ciekawego — mruknęła Tulloch. — Co to za sprawa? — Gwałt zbiorowy — odparłam, wiedząc, że mogę się spodziewać kłopotów. Nie pracowałam przy przestępstwach na tle seksualnym, więc tutaj działałam trochę cichcem. Parę lat temu Met, Policja Metropolitalna, powołała zespoły, tak zwane Szafirowe Jednostki, które miały się zajmować tego rodzaju przestępstwami. Wstąpiłam do policji właśnie z myślą o takiej pracy i czekałam, aż pojawi się jakiś wakat. A na razie starałam się być na bieżąco. Nie potrafiłam się powstrzymać. — Czy to przejście było puste, kiedy zeszła pani z klatki schodowej? — spytała Tulloch.

— Tak mi się wydaje — odparłam, chociaż szczerze mówiąc, nie miałam pewności. Zdenerwowałam się odpowiedzią Rony, mojego potencjalnego świadka, i zastanawiałam nad kolejnym ruchem, jeśli ogóle jakiś miałam. Nie zwracałam uwagi, co się dzieje dookoła. — Co pani zobaczyła, kiedy wyszła pani na plac? Ile osób? Powoli odtworzyłyśmy moją drogę od schodów do placu. Tulloch co parę sekund strzelała we mnie pytaniami. Byłam wściekła na siebie, że uważniej nie obserwowałam otoczenia, więc teraz starałam się jak mogłam. Ale raczej nie widziałam nikogo. Słyszałam muzykę, głośny rap, którego nie znałam. Nad osiedlem przeleciał śmigłowiec, niżej niż zazwyczaj. Akurat zerknęłam w górę. Na pewno nigdy wcześniej nie widziałam jasnowłosej kobiety. Przez sekundę wydawało mi się, że skądś ją znam, ale nie, to wrażenie minęło. — W tym miejscu się obejrzałam — Obróciłam się do tyłu. — Usłyszałam za plecami jakiś głośny hałas. Spojrzałam Tulloch w oczy i wiedziałam, o czym myśli. Obejrzałam się i prawdopodobnie w tej sekundzie przegapiłam atak. W tym ułamku sekundy. — Kiedy ją pani zobaczyła? — Byłam już trochę bliżej — odparłam. — Szłam i grzebałam w torebce… myślałam, że zostawiłam kluczyki… a potem uniosłam głowę i ją zobaczyłam. Znowu byłyśmy w samym środku akcji. Postać w bieli robiła zdjęcia krwawych rozbryzgów na moim samochodzie. — Proszę mówić dalej — rzuciła Tulloch. — W pierwszej chwili nie zauważyłam krwi. Przypuszczałam, że zatrzymała się, żeby zapytać o drogę, może sądziła, że ktoś siedzi w samochodzie. — Jak wyglądała? Proszę mi ją opisać. — Wysoka — zaczęłam, nie bardzo wiedząc, do czego zmierza. Przecież przed chwilą sama widziała tę kobietę. Westchnęła. — Jest pani śledczą, Flint. Jak wysoka? — Prawie metr osiemdziesiąt — strzeliłam. — Wyższa ode mnie, od pani. I szczupła. Uniosła brwi.

— Rozmiar dwanaście — dodałam szybko. — Od tyłu wzięłam ją za młodszą, pewnie dlatego, że szczupła i modnie ubrana, ale kiedy zobaczyłam jej twarz, okazała się starsza, niż się spodziewałam. — Słucham dalej. — Wyglądała dobrze — rozkręcałam się. Skoro Tulloch chciała najdrobniejszych szczegółów, mogłam jej sprawić tę przyjemność. — Nieźle ubrana. Drogie ciuchy. Proste, ale porządne. Fryzura z profesjonalnego salonu. Takiego koloru nie kupi się w buteleczce w Bootsie, i ani śladu odrostów. Ładna cera i zęby, ale miała kurze łapki, odrobinę zwiotczałe policzki. — Więc oceniłaby pani jej wiek na… — Powiedziałabym, dobrze zakonserwowana czterdziestka piątka. — Tak, ja też tak oceniam. — Dookoła nas panowało zamieszanie, ale Tulloch nie odrywała wzroku od mojej twarzy. Jakbyśmy były same na tym parkingu. — Miała jakieś dokumenty? — spytałam. — Wiemy, kto to? — W torebce nic — odezwał się męski głos. Odwróciłam się. Człowiek, który przyjechał z Tulloch, dołączył do nas. Nasunął okulary przeciwsłoneczne na czubek głowy. Wokół prawego oka miał bliznę, wyglądała na świeżą. — Żadnych dokumentów, kluczyków, tylko trochę gotówki i kosmetyków do makijażu. Nie wiemy, jak tu dotarła. Jesteśmy dość daleko od metra, a ona nie wygląda na kogoś, kto korzysta z autobusów. Tulloch rozglądała się po blokach wokół placu. — Oczywiście kluczyki mogły zostać skradzione razem z samochodem. Taka kobieta prawdopodobnie

jeździ

jakąś

ładną

bryką

—

ciągnął

facet.

Mówił

z

lekkim

południowolondyńskim akcentem. — Nosiła diamentowe kolczyki — zauważyłam. — To nie był napad rabunkowy. Spojrzał na mnie. Oczy miał niebieskie, niemal turkusowe. To otoczone blizną było przekrwione. — Mogły być sztuczne — zasugerował. — Gdybym podrzynała komuś gardło i rozcinała brzuch dla rabunku, raczej wzięłabym wszelką widoczną biżuterię, tak na wszelki wypadek. A pan? — odparłam. — Poza tym miała ładny zegarek. Kiedy umierała, drapał mnie w rękę. Widziałam, że mu się to nie spodobało. Potarł zranione oko i spojrzał na mnie, marszcząc brwi.

— Flint, to jest inspektor Joesbury — przedstawiła go Tulloch. — Nie bierze udziału w tym dochodzeniu. Przyjechał tu ze mną tylko dlatego, że się nudzi. Mark, to jest detektyw Flint. Lacey, zgadza się? — A właśnie… — Joesbury ledwie zauważył tę prezentację. — W Lewisham chcą wiedzieć, kiedy ją przywieziesz. Tulloch wciąż patrzyła na budynki dookoła nas. — Nie rozumiem, Mark — powiedziała. — Jesteśmy otoczeni mieszkaniami i wcale nie jest późno, dziesiątki ludzi mogły widzieć, co się stało. Po co mordować kogoś akurat tutaj? Gdzieś niedaleko szczekał pies. — Hm, nie znalazła się tu przypadkiem — stwierdził. — Ta kobieta pasuje do Knightsbridge, nie do Kennington. Dzięki eksperckiej wiedzy funkcjonariuszki Flint na temat biżuterii napad rabunkowy wydaje się mało prawdopodobny, chociaż oczywiście musimy znaleźć jej bryczę. — Tutejsze dzieciaki nie zabiłyby dla samochodu — podsunęłam, kiedy oboje zwrócili się w moją stronę. — Och, ukradliby go, to na pewno, ale co najwyżej popchnęliby ją i wyrwali jej kluczyki. Nie musieliby… — Podrzynać gardła tak głęboko, żeby przeciąć tchawicę? — dokończył Joesbury. — Rozpruwać brzucha od mostka aż do kości łonowej. Nie, ma pani rację, Flint. To rzeczywiście przesada. Okej, z całą pewnością nie odbierałam od tego faceta przyjaznych wibracji. Zrobiłam krok w tył i jeszcze jeden. Z jakiegoś powodu, pewnie z szoku, mówiłam o wiele więcej niż zwykle. Może po prostu powinnam się przymknąć na chwilę. Nie wychylać się. — Jak? — spytała Tulloch. — Słucham? — rzucił Joesbury, który patrzył, jak się cofam. — Ona jeszcze stała, kiedy funkcjonariuszka Flint ją zobaczyła — powiedziała Tulloch. — Jeszcze żyła, mimo tak strasznych ran. To znaczy, że została zaatakowana parę sekund wcześniej. Pewnie nawet w chwili, kiedy Flint szła tu sobie spacerkiem i szamotała się z torebką. Jak on to zrobił? Jak mógł tak ją pochlastać i zniknąć bez śladu? Szła spacerkiem? Szamotała się z torebką? Tulloch przedstawiała to niemal tak, jakby to wszystko była moja wina. O mało znów nie otworzyłam ust, ale przypomniałam sobie w samą porę. Nie wychylać się.

— Na placu nie ma monitoringu — poinformował Joesbury. — Ale główna ulica jest ledwie parę metrów stąd. Stenning poszedł zabezpieczyć wszelkie nagrania. Jeśli sprawca wyszedł z osiedla, na pewno złapała go jakaś kamera. Może to rzeczywiście moja wina. Gdybym miała głowę na karku, może zobaczyłabym napastnika, zanim uderzył. Mogłabym krzyknąć o pomoc, wezwać przez radio najbliższego funkcjonariusza. Mogłabym powstrzymać atak. Cholera, jeszcze wyrzutów sumienia brakowało mi do szczęścia. — Ktokolwiek to zrobił, musi być cały zakrwawiony — ciągnął Joesbury, wciąż wpatrując się na mnie. — Na pewno zostawił trop. — Obejrzał się za siebie. — Słyszę, że są już psy. Spojrzeliśmy w stronę parkingu. Zjawiły się dwa owczarki niemieckie. Każdy z własnym opiekunem. — Niekoniecznie — wypaliłam, zanim zdążyłam się ugryźć w język. Oboje znów popatrzyli na mnie. — Jeśli ten ktoś podciął jej gardło od tyłu, wcale nie musiał się pochlapać. Cała krew trysnęła do przodu. Na mój samochód. — A potem na panią. — Joesbury oderwał wzrok od mojej twarzy i zerknął na plamy krwi, ledwie widoczne przez kombinezon. — Skończyliśmy tutaj, Tully? — ciągnął. — Naprawdę powinnaś zabrać funkcjonariuszkę Flint na komisariat. Tulloch wahała się przez moment. — Dopilnuję tylko, żeby Neil… — Anderson doskonale wie, co robi — odparł Joesbury. — Sześciu funkcjonariuszy przesłuchuje świadków, ruch został przekierowany, a nasi ludzie zaczną chodzić po mieszkaniach, kiedy tylko psy skończą. — A może ty ją zabierzesz? — spytała Tulloch. — Ja chcę się tu jeszcze porządnie rozejrzeć, kiedy wszystko się trochę uspokoi. Joesbury zrobił taką minę, jakby chciał się sprzeciwiać, ale w końcu uśmiechnął się do pani inspektor. Miał bardzo ładne zęby. — Czyli że dasz mi się przejechać tullymobilem? — spytał. Kręcąc głową, rozpięła suwak jasnoniebieskiego kombinezonu i zanurzyła rękę w kieszeni. Ze złym spojrzeniem podała Joesbury’emu kluczyki. — Jak go uszkodzisz, ja uszkodzę ciebie — rzuciła ostrzegawczo.

— Chodźmy, Flint, zanim zmieni zdanie. — Joesbury chwycił mnie za łokieć i pokierował w stronę srebrnego mercedesa. — I niech za żadne skarby nie ściąga kombinezonu! — zawołała Tulloch, kiedy otworzył mi drzwiczki i wsiadłam do środka. Wnętrze wyglądało jak z salonu. Z ulgą rozsiadłam się w skórzanym fotelu i zamknęłam oczy.

4 Było już po dziewiątej, ale na ulicach wciąż panował duży ruch i posuwaliśmy się w żółwim tempie. Ciągle jeszcze piekły mnie uwagi Tulloch o spacerowaniu i szamotaniu się, więc siedziałam z zamkniętymi oczami i zadawałam sobie pytanie, co mogłam zrobić inaczej. Joesbury się nie odzywał. Po dziesięciu, może piętnastu minutach ciszy włączył odtwarzacz i kabinę wypełniły niesamowite dźwięki Clannadu. — Och, chyba żartujesz — mruknął pod nosem. — Nie ma tam czegoś w schowku? Otworzyłam oczy i — wciąż w lateksowych rękawiczkach — wyjęłam jedyną płytkę, jaka leżała w małym schowku. — Średniowieczne chorały — przeczytałam z okładki. Pokręcił głową. — Jeśli będzie pani miała okazję pogadać z nią o jej guście muzycznym, to proszę się nie krępować — powiedział. — Przedwczoraj kazała mi słuchać zespołu Westlife. Kiedy wjechaliśmy w Old Kent Road, znów zamilkł. Od czasu do czasu, jak światło latarni padało na przednią szybę pod odpowiednim kątem, widziałam jego odbicie. Nic niezwykłego. Przed czterdziestką, jak obstawiałam. Krótko ścięte, kasztanowe włosy. Nie golił się od paru dni. Twarz i nagie przedramiona opalone. Zęby, jak zauważyłam już wcześniej, równe i bardzo białe. Minęło kolejne dziesięć minut i żadne z nas się nie odezwało. Ale miałam wrażenie — widząc, jak ciągle przechyla głowę — że i on obserwuje mnie w szybie. — Przeżyłaby, gdybym dotarła do niej wcześniej? — spytałam, kiedy skręciliśmy z Lewisham High Street na parking za komisariatem. — Pewnie nigdy się nie dowiemy — odparł. Nigdzie nie było wolnego miejsca, więc stanął tuż za zielonym audi, całkowicie blokując mu wyjazd. — Żyła jeszcze parę sekund przed przyjazdem karetki — podjęłam. — Powinnam przyłożyć coś do rany, prawda? Spróbować zatamować krwotok. Jeśli liczyłam na jakąkolwiek pociechę z ust tego gościa, to się przeliczyłam. — Jestem policjantem, nie ratownikiem medycznym. — Wyłączył silnik. — Wygląda na to, że już na panią czekają.

Rzeczywiście czekali na nas dyżurny sierżant, technik kryminalistyczny i policyjny obducent. Weszliśmy przez zakratowane tylne drzwi komisariatu Lewisham i moje przybycie zostało zaprotokołowane. Pracowałam w Met już prawie cztery lata, ale przeczuwałam, że teraz obejrzę ją sobie z zupełnie innej perspektywy. Jakiś czas później siedziałam i gapiłam się na brudnokremowe ściany i szare kafelki podłogi. Lewy bark miałam obolały po upadku i czułam nadciągający ból głowy. W ciągu ostatniej godziny musiałam się rozebrać do rosołu i dać się zbadać policyjnemu lekarzowi. Po prysznicu znów zostałam zbadana i obfotografowana. Obcięto mi paznokcie, pobrano próbkę śliny, dokładnie (i boleśnie) wyczesano włosy. A potem dostałam pomarańczowy kombinezon, zwykle przeznaczony dla zatrzymanych w areszcie tymczasowym. Nie jadłam kolacji i czy to z powodu spadku poziomu cukru, szoku czy po prostu chłodu w pomieszczeniu nie mogłam przestać się trząść. Wciąż widziałam wpatrujące się we mnie jasnoniebieskie oczy. Mogłam ją uratować. Gdybym nie zamknęła się w swoim własnym światku, może nie prowadzilibyśmy teraz dochodzenia w sprawie morderstwa. I wszyscy to wiedzieli. I to zostanie mi w spadku do końca mojej służby w policji. Będę tą funkcjonariuszką, która pozwoliła, żeby morderca zadźgał kobietę niemal na jej oczach. Drzwi otworzyły się i do pokoju wszedł inspektor Joesbury. W małym pomieszczeniu wydawał się wyższy niż na ulicy czy nawet w samochodzie inspektor Tulloch. Towarzyszyła mu detektyw Gayle Mizon, która asystowała obducentowi przy badaniu. Oboje śmiali się z czegoś na korytarzu i Joesbury wciąż się uśmiechał, kiedy przepuszczał ją w drzwiach. Miał świetny uśmiech. Potem spojrzał na mnie i natychmiast spoważniał. — Wciąż się pan nudzi? — Nie zdążyłam się powstrzymać. Równie dobrze mogłam się nie odzywać. Zero reakcji. Mizon była atrakcyjną blondynką, miała około trzydziestu trzech, trzydziestu czterech lat. Przyniosła mi kawę. Objęłam dłonią kubek, żeby się ogrzać, ale nie odważyłam się go podnieść. Za bardzo się trzęsłam. Joesbury wciąż mi się przyglądał — moim włosom, wilgotnym po prysznicu; mojej twarzy, suchej i różowej, bo nie została nawilżona, mojemu kombinezonowi aresztanta. Nie miał zbyt zachwyconej miny. — No dobra — powiedział. — Spiszmy zeznanie.

Kiedy wreszcie uznał, że wystarczy, ledwie miałam siłę siedzieć prosto na krześle. Gdybym

chciała

uprzejmie

określić

taktykę

przesłuchania

inspektora

Joesbury’ego,

stwierdziłabym, że był dokładny. Gdybym chciała być szczera, nazwałabym go sadystycznym gnojem. Zanim zaczęliśmy, wyjaśnili mi, że przesłuchanie poprowadzi Gayle Mizon, a Joesbury będzie tu siedział tylko w charakterze doradcy. Spytali nawet, czy życzę sobie, żeby wyszedł z pokoju. Wzruszyłam ramionami i mruknęłam, że nie trzeba. Ogromny błąd, bo gdy padło pierwsze pytanie, to on przejął dowodzenie. To, co nastąpiło potem, nie przypominało żadnego przesłuchania świadka, w jakim brałam do tej pory udział. Raczej odnosiłam wrażenie, że zaraz zostanę oskarżona. Kazał mi wiele razy opowiadać o każdym szczególe, aż nawet Mizon zaczęła się czuć nieswojo. I wciąż wracał do jednego. Jak mogłam niczego nie zauważyć? Jak mogłam przegapić atak, a jednocześnie być na tyle blisko, by ofiara umarła mi w ramionach? W każdej chwili spodziewałam się usłyszeć, że ta kobieta przeżyłaby, gdybym nie nawaliła. Wreszcie zakończył przesłuchanie i wyłączył sprzęt nagrywający. Zegar na ścianie pokazywał dziesięć po jedenastej. — Zadzwonić po kogoś? — spytała Mizon, kiedy Joesbury wyjął płytkę z nagrywarki i przykleił na niej etykietkę. Pokręciłam głową. — Ktoś czeka na ciebie w domu? — dopytywała dalej. — Współlokatorka? Chłopak? Przeżyłaś paskudny szok. Raczej nie powinnaś być sama. — Mieszkam sama. Ale nic mi nie będzie — dodałam, kiedy zrobiła zatroskaną minę. — Mogę już iść? — Masz jakichś krewnych? — Mizon nie poddawała się łatwo. — Nie mieszkają w Londynie — powiedziałam, co było prawdą, nawet jeśli odrobinę nieuczciwą. Nie mieszkają nigdzie. Nie mam rodziny. — Słuchaj, jestem zmęczona, nie jadłam kolacji, chcę po prostu jechać do domu i… Joesbury spojrzał na mnie ze zmarszczonymi brwiami. — Nikt ci nie dał nic do jedzenia? — spytał i naprawdę podziwiałam jego kunszt, bo nawet to zabrzmiało w jego ustach jak oskarżenie.

— Naprawdę, nie ma sprawy. Mogę już iść? — Wstałam. — Sir — dorzuciłam dla efektu. Spojrzał na Mizon. — Gayle, gdybyśmy tu ściągnęli mordercę złapanego na gorącym uczynku, z nożem w zębach, nakarmilibyśmy go. A nasza dziewczyna głoduje. — Myślałam, że ktoś inny… — zaczęła Mizon. — To naprawdę nie jest… — spróbowałam się wtrącić. — Przepraszam — powiedział. Wzruszyłam ramionami i zdołałam się uśmiechnąć. Wstał i przeszedł przez pokój. — Chodź. — Otworzył przede mną drzwi. — Niby dokąd? — Nie miałam już nawet siły udawać uprzejmości. Nie żeby do tej pory szło mi to szczególnie dobrze. — Nakarmię cię, a potem odwiozę do domu — odparł. Wskazał głową płytkę na stole. — Możesz to oddać do obróbki? — spytał zaskoczoną Mizon, po czym wyprowadził mnie z komisariatu. Srebrny mercedes Tulloch został już przestawiony i Joesbury otworzył zielone audi, które wcześniej zastawił. Zapalił silnik, wrzucił bieg i zaczął przeglądać stosik kompaktów. — Nie masz Westlife’u? — spytałam, kiedy wycofał z miejsca parkingowego i zawrócił. Nie odpowiedział. Zapisałam sobie w pamięci, że poczucie humoru nie znajduje się na liście zalet tego faceta. Spokojnie mogłam też wykreślić bezstronność i empatię. Szczerze mówiąc, jedyne okienko, jakie na razie dałoby się odfajkować, to zrozumienie faktu, że kobieta potrzebuje jeść. Wsunął płytę do odtwarzacza. Kiedy już wyjechał na Lewisham High Street, podkręcił głośność i kabinę wypełniła rytmiczna, klubowa muzyka z mocnym bębnieniem perkusji. Wiadomość przyjęta i zrozumiana, inspektorze Joesbury. Mam się nie odzywać.

5 Ogród jest długi i wąski. I bardzo ciemny. Wysokie mury z trzech stron odcinają większość światła docierającego z ulicy, a przerośnięte krzewy z gęstymi liśćmi pożerają tę resztkę, która się przebija. Na ogród wychodzi parę okien, ale nieproszony gość, idący powoli wąską żwirową ścieżką, jest ubrany na czarno i raczej nikt go nie dostrzeże. Ogród pachnie. Postać zatrzymuje się na chwilę i bierze głęboki wdech, a potem wyciąga rękę do maleńkiego kwiatu w kształcie gwiazdy. Jaśmin. Na końcu ogrodu stoi nieduża, schludna drewniana szopa, częściowo zasłonięta roślinami. Bluszcz wspina się po jej ścianach, a zwisające gałęzie drzew spoczywają na dachu. Drzwi są zamknięte, ale intruz po chwili namysłu przeciąga dłonią wzdłuż brzegu niskiego, płaskiego dachu. Po kilku sekundach dłoń znajduje to, czego szukała. Klucz. Drzwi otwierają się z łatwością. Ciemny kształt cofa się gwałtownie, mamrocząc przekleństwo. Przez moment ma wrażenie, że w szopie jest wisielec. Kołysze się łagodnie, obraca w miejscu. Ludzka postać, ale nie człowiek. Ma miękki, cylindryczny tułów, jest ubrany, ale nie ma kończyn. Jego głowa — męska — spoglądała kiedyś ze sklepowej witryny. Postać w czerni lekko dotyka wisielca, a ten obraca się na łańcuchu podtrzymującym go pod dachem szopy. Głowa opada na bok jak pijakowi. Albo wariatowi. — Genialny pomysł — mówi intruz. — Och, Lacey, naprawdę genialny pomysł.

6 Jesteś wegetarianką, nie tolerujesz laktozy, masz alergię na sezam? — pytał mnie Joesbury. To były właściwie jego pierwsze słowa, od kiedy wyjechaliśmy z komisariatu. Weszliśmy do małej chińskiej restauracji; znajdowała się niedaleko mojego mieszkania, ale chyba nigdy wcześniej jej nie zauważyłam. Właściciel, smukły Chińczyk po pięćdziesiątce o imieniu Trev, przywitał Joesbury’ego jak starego przyjaciela. — Zjem wszystko, co nie zdąży uciec z talerza — odparłam. Joesbury odrobinę szerzej otworzył oczy. On i Trev spojrzeli po sobie, odbyli krótką, cichą naradę. W końcu Chińczyk zniknął, a Joesbury zajął miejsce naprzeciwko mnie. Czekałam z niejakim zainteresowaniem co dalej. Teraz już chyba będzie musiał ze mną porozmawiać. Wziął widelec i przeciągnął jego zębami po papierowej serwetce, po czym odchylił się, żeby podziwiać cztery idealnie proste linie, które zrobił. Uniósł wzrok, zauważył moje spojrzenie i znów spuścił oczy. Widelec jeszcze raz przejechał po serwetce. Stawało się oczywiste, że Joesbury i ja mamy całkiem różne zdania w kwestii konieczności porozumienia. — Skoro nie jesteś z wydziału zabójstw, to skąd? Drogówka? Jeśli chcesz obrazić kolegę policjanta, zapytaj go, czy pracuje w drogówce. Ale dlaczego próbowałam obrazić świeżo poznanego funkcjonariusza wyższego ode mnie rangą? Dobre pytanie. — Pracuję w OS10 — odparł. Zastanowiłam się nad tym przez chwilę. OS to Operacje Specjalne. Wydziały były numerowane, każdy numer oznaczał konkretne zadanie. Z OS1 chronili osoby publiczne, z OS14 rodzinę królewską. — OS10 zajmuje się tajnymi operacjami, tak? Kiwnął głową. — Dzisiaj wolimy termin „niejawne” — sprostował. — Więc urzędujesz w Scotland Yardzie? — spytałam odrobinę zachęcona faktem, że wydobyłam z niego całe zdanie. Kolejne skinienie. — Technicznie rzecz biorąc. A to co miało znaczyć? Albo się gdzieś urzęduje, albo nie. — Więc jakim cudem wylądowałeś dzisiaj na miejscu zbrodni?

Westchnął, jakbym strasznie go męczyła tą całą gadką. — Kuruję się — wyjaśnił. — Wybiłem sobie bark i o mało nie straciłem oka podczas akcji. Oficjalnie jestem na zwolnieniu aż do listopada, ale jak przypominacie mi co chwilę obie z inspektor Tulloch, nudzę się. Wrócił Trev z drinkami. Postawił przed nami po butelce południowoamerykańskiego piwa. Nikt mnie nie pytał, co chcę. — Po twojej minie widzę, że nie przepadasz za piwem. — Sięgnął przez stół i przelewał zawartość mojej butelki do szklanki. — A moja mina powinna ci powiedzieć, że to wiem. Jesteś o wiele za chuda na piwoszkę. Ale to pomaga na szok. Wzięłam szklankę. Rzeczywiście, niezbyt lubię piwo, ale wlanie w siebie jakiegokolwiek alkoholu zaczynało mi wyglądać na doskonały pomysł. Joesbury patrzył, jak wypijam duszkiem niemal jedną trzecią szklanki, zanim zaczerpnęłam powietrza. — Dlaczego wstąpiłaś do policji? — zagadnął. — Dziecięca fascynacja seryjnymi mordercami — odpowiedziałam. To była prawda, ale zwykle nie chwaliłam się tym tak otwarcie. Od kiedy pamiętam, fascynowały mnie brutalne zbrodnie i ich sprawcy i to doprowadziło mnie w końcu, choć długą i okrężną drogą, do służby w policji. Spojrzał na mnie spod uniesionej brwi. — Przede wszystkim sadystyczni, psychopatyczni drapieżcy — ciągnęłam. — Wiesz, tacy, co zabijają, aby zaspokoić swoje wynaturzone seksualne pragnienia. Sutcliffe, West, Bradley. W dzieciństwie nie mogłam się o nich dość naczytać. Brew pozostała uniesiona, a ja zorientowałam się nagle, że w mojej szklance została już mniej niż połowa piwa i że muszę trochę zwolnić. — A ty, skoro się nudzisz, może pomyśl o golfie — zasugerowałam. — Wielu panów w średnim wieku uważa, że to całkiem przyjemny sposób spędzania czasu. Zacisnął usta, ale nie zamierzał zaszczycić odpowiedzią tak taniego docinka. A ja naprawdę powinnam wziąć się w garść. Zrażanie do siebie oficera, choćby nie wiem jak niemiłego, po prostu nie było w moim stylu. Nie wychylać się, oto moje motto. — Przepraszam, sir. Miałam ciężki wieczór i… — Jakiś ruch u mojego boku. Przyszło jedzenie.

— Niech go pani nie nazywa „sir” — poradził Trev, stawiając przede mną talerz makaronu z krewetkami i warzywami, a przed Joesburym coś z wołowiną i czarną fasolą. — Kiedy młode policjantki nazywają go „sir”, wyłazi z niego coś paskudnego. — Zapamiętam sobie — wymamrotałam i pomyślałam, że to raczej nie przysporzy mi trudności. Joesbury z całą pewnością nie był w moim typie. Właściwie nie miałam typu. Ale gdybym miała, nie byłby taki. — A to dla Dany — ciągnął Trev i postawił na stoliku zafoliowany plastikowy talerz. — Przekaż jej ode mnie wyrazy uwielbienia, powiedz, żeby mnie niedługo odwiedziła, a gdyby stwierdziła, że ma dość… — Trev — wycedził Joesbury. — Ile razy…? — Facet może sobie pomarzyć — mruknął Chińczyk i wrócił do kuchni. Kiedy uniosłam wzrok, Joesbury był zajęty jedzeniem. — Skąd wiedział, że jestem policjantką? — Wzięłam widelec i zaczęłam gonić krewetkę w kółko po talerzu. — Masz na sobie pomarańczowe wdzianko z napisem „Własność Policji Metropolitalnej” na kołnierzyku — odparł Joesbury, nie odrywając oczu od talerza. — Mogłabym być przestępcą. — Wreszcie wpakowałam krewetkę do ust. Zaległa mi na języku, wielka i nieprzyjemnie sucha. — Tak. — Joesbury odłożył widelec i spojrzał na mnie. — Przeszło mi to przez myśl.

7 Mieszkam przy przecznicy Wandsworth Road, niecałe pięć minut pieszo od chińskiej restauracji Treva, w starej wiktoriańskiej kamienicy. Agent nieruchomości, który wynajmował mi mieszkanie, nazywał je „apartamentem ogrodowym”. Tak naprawdę to suterena. Schodzi się do niej po dwunastu kamiennych schodkach, na prawo od frontowego wejścia. Z nawyku obrzuciłam wzrokiem małą niszę cienia pod schodami. Gdybym miała pecha (i uśpiłabym czujność), pewnej nocy ktoś mógłby się tam zaczaić. Do tej pory to się nie zdarzyło i miałam nadzieję, że dziś nie przydarzy mi się pierwszy raz; nie byłam w nastroju. Zobaczyłam, że wnęka pod schodami jest pusta, a kłódka komórki, gdzie trzymałam rower, nienaruszona. Wsunęłam klucz w zamek i wkroczyłam do mieszkania. Przemierzyłam salon, mijając maleńką, wąską kuchnię, i weszłam do sypialni. Rano zmieniłam pościel, jak zawsze w piątek. Nieskazitelna biała bawełna — jeden z niewielu luksusów, na jakie sobie pozwalam. Zwykle moment, kiedy kładę się do łóżka w piątek wieczorem, jest jednym z jasnych punktów mojego tygodnia. Ale teraz miałam koszmarne przeczucie, że gdy rano się obudzę, moja bielutka pościel będzie poplamiona krwią obcej kobiety. Głupie, wiem, przecież szorowałam się pod prysznicem, aż rozbolała mnie skóra, a jednak… Szłam dalej, aż przez coś w rodzaju oranżerii przylegającej do mieszkania wydostałam się do ogrodu. Jest długi i bardzo wąski, jak wiele ogrodów na tyłach londyńskich szeregowców; słońce bezpośrednio prawie tu nie dociera. Na szczęście osoba, która go projektowała, wiedziała, co robi. Wszystkie tutejsze rośliny doskonale czują się w cieniu, pełno tu małych drzewek i gęstych krzewów. Wysokie ceglane mury po obu stronach zapewniają prywatność. Tylna furtka prowadzi do zaułka. Zawsze jest zamknięta na klucz. Zamknęłam oczy i zobaczyłam, jak te jasnoniebieskie wpatrują się w moje. O, nie. Inspektor Joesbury, choć to taki masakryczny dupek, pozwolił mi oderwać myśli od wcześniejszych wydarzeń. Kiedy z nim przebywałam, usilnie starałam się wymyślić, co by tu powiedzieć, jeszcze usilniej starałam się powstrzymać, by nie powiedzieć niczego niewłaściwego, i to skutecznie zajmowało moją uwagę. Teraz, kiedy zostałam sama, wszystko wróciło.

Londyn nigdy nie jest cichy i nawet o tak późnej godzinie słyszałam nieustanny szum samochodów, głosy ludzi na ulicy, piskliwe krzyki dobiegające gdzieś z bliska. Niecałe sto metrów od mojego mieszkania znajduje się park. Kiedy słońce zachodzi, nastolatki z południowego Londynu obejmują go w posiadanie. Bujają się na huśtawkach i drabinkach jak małpy, wrzeszczą i pohukują do siebie. Tej nocy byli w formie. Z tego, co słyszałam, odbywała się tam jakaś gonitwa. Dziewczyny piszczały. Dudniła muzyka. Wyżywali się jak to młodzież. Rozładowywali napięcie. Mimo zmęczenia potrzebowałam tego samego. I miałam własny plac zabaw, na który mogłam pójść.

8 Camden Town to od dawna jedno z najmodniejszych miejsc w północnym Londynie, szczególnie od momentu, kiedy otwarto targowisko Camden Stables. Teren — kiedyś ogromna plątanina tuneli, podcieni, wiaduktów i pasaży — sprzedano deweloperom, którzy przekształcili go w ogromny kompleks sklepów, barów, straganów i kawiarń. Stables — Stajnie — w ciągu dnia są popularne jako miejsce, gdzie można kupić coś fajnego, zjeść i ogólnie spędzić czas. Ale nocą ludzie wręcz się tu tłoczą. I przynajmniej raz w tygodniu, zwykle w piątek, ja jestem wśród nich. Samochód zabrali mi kryminalistycy, więc musiałam pojechać autobusem. Kiedy zbliżyłam się do Końskiego Szpitala — dawnej stajni dla chorych lub przemęczonych koni, które pracowały na kolei, zdjęłam kurtkę i upchnęłam ją do małego plecaka. Konie, a raczej ich podobizny, są głównym motywem na Stables Market. W czasach kiedy budowano kolej, trzymano ich tu setki, by rozwozić materiały i sprzęt po terenach budowy. Nie byłoby w tym nic niezwykłego, gdyby nie fakt, że konie z Camden wiodły głównie podziemny żywot — przemieszczały się z miejsca na miejsce tunelami specjalnie skonstruowanymi tak, by zapewnić zwierzętom bezpieczeństwo i wygodę. W pewnym okresie nawet stajnie znajdowały się pod ziemią. Teraz nie ma tu już żywych, pracujących koni, ale ich rzeźby są wszędzie, gdziekolwiek się obrócisz. Płaskorzeźby na ścianach, wolno stojące posągi, motywy wkomponowane w balustrady, latarnie, nawet w kosze na śmieci. Lubię konie, ale nawet ja odnoszę wrażenie, że deweloperzy trochę przedobrzyli. Kiedy weszłam przez główne wejście Końskiego Szpitala, wpadłam na ścianę upału. Fioletowe światła migotały po obu stronach, gdy szłam głównym pasażem, mijając oryginalne końskie boksy i elementy stajennego wyposażenia. Nawet o tak późnej porze hala targowa pękała w szwach, powietrze było gęste od zapachu alkoholu i ludzi. W jednym z boksów trwała impreza i zastanawiałam się przez moment, czy się na nią nie wprosić. Nagle zauważyłam jednak czerwone baloniki z helem przywiązane do żelaznych krat. Kołysały się i połyskiwały w gorącym powietrzu. Jak krople krwi. Poszłam dalej, przepchnęłam się do baru i kupiłam sobie gin Bombay Sapphire z lodem. Nie cierpię jego smaku, więc piję go

bardzo wolno, ale jeśli potrzebuję zastrzyku alkoholu, załatwia sprawę. Zegar za barem pokazywał, że jest za pięć pierwsza. Koński Szpital zamykali o drugiej. Jeszcze parę kroków i otoczyło mnie miękkie, pomarańczowe światło galerii fotograficznej. Złote twarze wokół mnie błyszczały od potu. Wcześniej grał tu zespół i ludzie na scenie pakowali sprzęt. — Hej, laska! — Czterech chłopaków, tak młodych, że nie wiem, czy mogli już pić, zagradzało mi drogę. Ten, który się odezwał, zatoczył się bliżej i wyciągnął do mnie rękę. — Chcesz wyjść na dwór? — zaproponował. Ręka spoczęła na moim biodrze. Małolat miał problem ze skupieniem wzroku, i to chyba nie tylko przez alkohol. — Hm, urocza propozycja — odparłam. — Ale jeszcze nie dostałam wyników z przychodni. Odezwę się do ciebie kiedy indziej. Uśmiechnęłam się przelotnie do ciemnowłosego chłopaka, który wydawał się trzeźwiejszy od reszty. Odpowiedział mi szerokim uśmiechem. Minęłam ich, ale po paru krokach poczułam dłoń na ramieniu. Brunet poszedł za mną. — Nie uciekaj jeszcze — powiedział. Spojrzałam na niego i zastanowiłam się. Trochę za młody jak na mój gust, ale poza tym, czemu nie. Wysoki, właśnie zaczynał nabierać męskich kształtów. Miał mocną żuchwę, a w jego twarzy było coś niemal królewskiego. Kręcone włosy, niezbyt krótkie, i blada skóra. Z tych bardzo miękkich. — Jak masz na imię? — spytałam. — Ben. A ty? Trzy pary oczu obserwowały go, dopingowały do działania. Poderwij jednego z grupki kumpli, a poderwiesz całą grupkę. Nie lubię grupowych akcji. — Może kiedy indziej — mruknęłam. — Przyjdź bez kolegów. Odwróciłam się, przeszłam z powrotem między boksami Końskiego Szpitala i wydostałam się na zewnątrz. Szerokim, krętym pasażem, znanym jako Koński Podjazd, schodzi się obok kolejnej gigantycznej końskiej rzeźby na targowisko poniżej. Robiło się coraz chłodniej. Większość stoisk na powietrzu zwinęła interes na noc, ale stragany z jedzeniem były czynne. Gdziekolwiek spojrzałam, ludzie stali grupkami, przy murach i barierkach — grzali się pod ulicznymi promiennikami, jedli, pili.

Na środku placu szerokie schody prowadziły do kolejnego poziomu stoisk. Szczyt tych schodów był równie dobrym punktem obserwacyjnym, jak każdy inny. Mniej więcej w ich połowie stał jasnowłosy facet i patrzył na mnie. Kiedy spojrzałam mu w twarz, nie odwrócił oczu. Uśmiechnęłam się i on się uśmiechnął. Wyglądało na to, że jest sam; opierał się o jeden z metalowych końskich posągów. Na oko około trzydziestki, może ciut starszy, wciąż w garniturze. Zdjął jednak krawat i rozpiął koszulę pod szyją. Jeśli przyszedł prosto po pracy, to znaczyło, że jest tu już długo, ale nawet z tej odległości widziałam, że nie jest pijany. Kiedy ruszyłam w dół, zrozumiał, że idę do niego. Wyprostował się i jeszcze bardziej rozluźnił kołnierzyk. Nie odrywał ode mnie wzroku i uznałam, że nie będzie to zbyt trudny podryw. Nagle coś kazało mi spojrzeć w górę i zatrzymałam się jak wryta. Dokładnie naprzeciwko mnie, na galerii otaczającej schody stał Mark Joesbury. Opierał się o barierkę i zerkał to na mnie, to na mężczyznę, do którego szłam. Kiedy zorientował się, że go widzę, zmrużył oczy. Wyrzuciłam blondyna z głowy i ruszyłam dalej. Na dole schodów skręciłam w lewo i wbiłam się w tłum — odepchnęłam z drogi dziewczynę w skórach, przecisnęłam się między ciałami. Miałam nadzieję, że Joesbury nie zna Camden tak dobrze jak ja. Tłum rzednął, ale też robił się coraz bardziej podejrzany. Szybko minęłam toalety. Tutaj handlowało się narkotykami. Pchnęłam wahadłowe drzwi i zaczęłam biec w górę po cementowych schodach. Musiałam pokonać kilka pięter, żeby wrócić na poziom ulicy. Liczyłam na to, że Joesbury nie wie o tym wyjściu i uda mi się obejść bokiem stragany, przeciąć Camden Lock Place i przejść przez most nad śluzą Regent’s Canal. Po drugiej stronie mogłam przebiec kilkaset metrów i wsiąść do nocnego autobusu do domu. Miałam w plecaku płaskie buty. Kiedy kroczyłam w stronę śluzy, znów się trzęsłam i tym razem naprawdę nie potrafiłam stwierdzić, czy to z zimna, spóźnionych efektów szoku czy najzwyklejszej furii. Zanim dotarłam do kanału, zdecydowałam się. Co Joesbury tutaj robił, do cholery? Nie bez powodu chodzę do Camden. To miejsce po drugiej stronie Londynu i szanse, że spotkam tu kogoś znajomego, są bardzo małe. Nie zjawił się tu przypadkiem. Podrzucił mnie do domu, poczekał pod mieszkaniem i przyjechał za mną. Dlaczego?

Do domu dotarłam po drugiej. Przeszłam przez mieszkanie prosto do ogrodu. Na jego końcu jest mała szopa — podłogę wyłożyłam tam piankową matą, a na środkowej belce pod dachem zawiesiłam duży worek bokserski. Nadałam mu ludzkie cechy — przyczepiłam głowę, która należała kiedyś do sklepowego manekina, włożyłam mu ubranie, żeby przypominał człowieka. I rzadko zawracam sobie głowę rękawicami. Walnęłam go z całej siły — tak mocno, że mój stłuczony bark zawył z bólu. Nie szkodzi; rąbnęłam znowu i znowu, i tłukłam tak, aż straciłam równowagę i padłam ze zmęczenia. Dałam mu ostatniego kopa na pożegnanie i zastanowiłam się, czy ten jeden, jedyny raz nie uszłoby mi na sucho, gdybym wrzasnęła jak dzika. Ale tylko zamknęłam oczy. Nigdy nie pamiętam swoich snów. Rano nie mam pojęcia, co się działo w mojej głowie przez noc, a mimo to zawsze wiem, że śniło mi się coś złego. Tej nocy sny musiały być bardzo złe, bo obudziłam się ledwie godzinę po zaśnięciu, zlana potem, bez tchu. Zaczęłam się cofać po podłodze, na tyłku, aż uderzyłam plecami o drzwi szopy i nagle znalazłam się w ogrodzie, zupełnie przytomna. Mimo to miałam wrażenie, że sen wciąż wisi wokół mnie. Widziałam jasnoniebieskie oczy martwej kobiety; wpatrywały się w moje jakby z wściekłością. Nie, nie z wściekłością — z przerażeniem. Tylko że teraz to było moje przerażenie. A oczy zbliżały się i zbliżały… Chłodne nocne powietrze trochę łagodziło gorączkę. Nic mi nie było — to tylko spóźniony szok. Tylko sen, pierwszy od bardzo dawna. Na miękkich nogach ruszyłam do mieszkania, ale zatrzymałam się w połowie ogrodu. Gdzieś z bliska dobiegała muzyka, może z parku. Ale to nie pulsujący łomot, jaki zwykle słyszałam tu nocami. Nad dachami płynąca lekka melodia Julie Andrews z Dźwięków muzyki, piosenka, którą śpiewa, żeby uspokoić dzieci w czasie burzy. Zaczyna się „krople deszczu i róże”. Moje ulubione rzeczy. Jako dziecko uwielbiałam Dźwięki muzyki. Sama się w to bawiłam: w układanie listy ulubionych rzeczy. Kiedy życie robiło się absolutnie do dupy (co w dzieciństwie było dla mnie normą), ta gra trochę poprawiała mi samopoczucie. Ale to dawne, dawne dzieje. Zrobiłam jeszcze krok w stronę domu. Muzyka wciąż rozbrzmiewała, miękka, słodka; oprócz niej, tuż za murem, usłyszałam szuranie. Zerknęłam na furtkę prowadzącą do zaułka. Zasuwa była na miejscu. Coś znów się

poruszyło, otarło o mur. Raczej nie nazwałabym się bojaźliwą osobą, ale poczułam nagłą potrzebę, żeby znaleźć się w domu. Popędziłam przez ogród i weszłam przez oranżerię. Staranniej niż zwykle sprawdziłam za sobą zamki. Pewnie to jeden z tych dziwacznych zbiegów okoliczności, nic więcej, pomyślałam, a jednak, kiedy wyciągnęłam z szafy zapasowy koc i opatuliłam się nim na kanapie, nie mogłam się nie zastanawiać, dlaczego właśnie dziś, właśnie tej nocy, ktoś postanowił posłuchać Moich ulubionych rzeczy. Obudziło mnie brzęczenie telefonu. Odezwał się dyżurny sierżant z Southwark. Zostawiłam w dyżurce prośbę, że jeśli zadzwoni do mnie pewna osoba, mają mnie znaleźć. Ta osoba czekała na mnie właśnie w komisariacie. Więc mimo wolnego dnia wybierałam się do pracy.

9 Sobota, 1 września Było ich trzech. Na początku było ich trzech. Potem przyszło więcej. Siedziałam zupełnie nieruchomo na drewnianej ławce; nie chciałam zrobić niczego, co mogłoby rozproszyć dziewczynę. Bardzo chciałam notować, ale mi nie pozwoliła. Nie zgodziła się też, żebym włączyła dyktafon, który ze sobą przyniosłam. „To nie zeznanie”, powtarzała mi w kółko, aż miała pewność, że zrozumiałam. Nie była gotowa nawet zostać w komisariacie. Więc wyszłyśmy i ruszyłyśmy w stronę rzeki, do miejsca, gdzie na południowym brzegu odtworzono Globe Shakespeare’a. Rona Dawson — pulchna piętnastolatka z promienną cerą i włosami zaplecionymi w warkoczyki. Z oczami jak ciemna czekolada. Ładna, czarna dziewczyna, jakich dziesiątki w południowym Londynie. I jak dziesiątki innych została zgwałcona przez swojego chłopaka i paru jego kumpli. Gwałty, zwłaszcza z udziałem młodych mężczyzn i chłopców, stały się poważnym problemem w tym rejonie Londynu. Statystyki Scotland Yardu wykazały poważny wzrost liczby grupowych napaści seksualnych w całym mieście w ciągu ostatnich czterech lat. Więcej niż jedna trzecia ofiar nie miała jeszcze szesnastu lat. W przypadku tych przestępstw zgłoszone przypadki są oczywiście tylko czubkiem góry lodowej. — Kiedy przyszłaś do mieszkania, zastałaś tylko trzech? — spytałam, gdy zamilkła. — Jednym z nich był Miles? Skinęła głową. — I to on zadzwonił, żebyś do niego przyszła? Znów skinienie. — Powiedział, żebym wpadła pooglądać film. Myślałam, że będziemy tylko we dwójkę. — Miles to twój kolega? Chłopak…? Wzruszyła ramionami. — Chyba. Po prostu znajomy. Most Millenium, widoczny kawałek dalej, z naszej lewej, był już pełen. Dwa strumienie pieszych płynęły powoli przez rzekę. Turyści z północnego brzegu przechodzili na południowy,

by obejrzeć Globe albo zwiedzić galerię Tate Modern; w przeciwnym kierunku ludzie szli do katedry Świętego Pawła albo do sklepów i galerii dalej na północ. Pierwszy września to wciąż szczyt sezonu turystycznego. — Uprawiałaś z nim seks już wcześniej? Przed tym dniem? Przytaknęła, nie odrywając oczu od rzeki. — I co się stało, kiedy przyszłaś? — Zobaczyłam tych dwóch. Znałam ich tylko z widzenia. Zaczęliśmy oglądać film, ale coś było nie tak. W naszą stronę płynęła łódź wycieczkowa; od jej dziobu rozchodziły się fale. — W jakim sensie nie tak? — Ciągle patrzyli na siebie, zamiast na film — odparła. — Wcale nie oglądali. Nie podobało mi się to i powiedziałam, że muszę lecieć. Że się umówiłam z Bethany. — Próbowałaś wyjść? Znów potaknęła. — Ale Miles mi nie pozwolił — ciągnęła. — Powiedział, żebym z nim poszła do sypialni. Ja nie chciałam, mówiłam, że muszę iść, ale mnie tam zaciągnął i zamknął drzwi. Mówiłam, że mnie boli brzuch, ale on mnie popchnął na łóżko. Pomyślałam, że jak się zgodzę, to mnie wypuści. Znów na mnie spojrzała. Jej twarde oczy wyzywały mnie, żebym ją oskarżyła; żebym stwierdziła, że to jej wina, bo sama mu pozwoliła, bo się nie broniła. — Rozumiem. Więc doszło do seksu? Kiwnęła głową. — On to robił, i usłyszałam, że drzwi się otwierają. Zobaczyłam tamtych dwóch. — I co zrobiłaś? — Krzyknęłam, żeby się wynosili. Powiedziałam Milesowi, żeby kazał im wyjść, ale on zatkał mi usta ręką, żebym była cicho. Potem wstał, ja też próbowałam wstać, ale znowu mnie popchnął i tamci dwaj na mnie wskoczyli. Dłoń Rony leżała obok mojej na ławce. Pogłaskałam ją przelotnie, ale przestałam, kiedy dziewczyna spojrzała na mnie zaskoczona. Łódź wycieczkowa przybiła do małego, wcinającego się w rzekę pomostu. Patrzyłyśmy, jak załoga zaczepia liny o wielkie pachołki i pasażerowie zaczynają wysiadać.

— Grozili ci? — odezwałam się, kiedy większość znalazła się już na lądzie. Wzruszyła ramionami. — Powtarzali tylko, że jak będę cicho, to mnie puszczą. Że jak będę cicho, to mi się nic nie stanie. Na łódź wsiadali nowi pasażerowie. W opowieści Rony nic mnie nie zaskoczyło. Słyszałam już kilka wersji tej samej historii od różnych dziewczyn. Czytałam niezliczone raporty. Wszystko wyglądało przerażająco znajomo. — I co dalej? — Jeden klęknął mi na ramionach. Ściągnął mi stanik na szyję i położył ręce na moich… — urwała. Patrzyła w dół na swoje ciało. — Na twoich piersiach? — spytałam. Skinęła głową. — Trzymał mnie, mówił, że większych w życiu nie widział, i gadał to w kółko, przez cały czas, kiedy jego kumpel mi to robił. To strasznie upokarzające, wie pani? — Wiem. Prosiłaś, żeby przestali? Spojrzała na swoje dłonie. — Rozumiem, że się bałaś, Rona. Przepraszam, że ci zadaję te wszystkie pytania. Muszę. Zdaję sobie sprawę, trudno ci na nie odpowiadać. Możesz mówić dalej? Skinienie. — Kiedy ten pierwszy skończył, zamienili się. I znowu to samo. — Gdzie był Miles, kiedy to się działo? — Siedział na krześle i patrzył. — Puścili cię, kiedy ten trzeci cię zgwałcił? Spojrzała na mnie i pokręciła głową. — Nie. Nie puścili. Przyszło jeszcze dwóch.

10 Sala pod ziemią jest przepastna i ciemna, i śmierdzi rozkładem — jest jak katedra miasta, którego mieszkańcy dawno umarli. Na dworze było jasno i pogodnie, zbliżało się południe. Tu, na dole, ciemność pochłania wszystko, a czas przestaje mieć znaczenie. Postać w czerni porusza się powoli, a wielka przestrzeń wzmacnia odgłosy jak wnętrze ogromnej muszli. Echo każdego kroku tańczy w oddali, jakby powtarzało się bez końca, już gdzieś poza zasięgiem słuchu. Sala przypomina kryptę. — Doskonale — mówi głos. Woda, sześć metrów poniżej badawczych oczu, w świetle latarki wydaje się czarna jak aksamit. Połyskuje, wydziela ten szczególny zapach benzyny i soli, który zawsze wisi nad rzeką w czasie odpływu. Tyle że ta woda nigdy się nie porusza. Ta woda jest nieruchoma jak śmierć. Nagły dźwięk gdzieś u góry. Żyją tu latające stworzenia — ptaki czy nietoperze, czy coś całkiem innego, nie sposób stwierdzić. Kamień albo kawałek cegły wpada do wody. Plusk, jak brzęk tłuczonego szkła, przecina ciszę tak ostro, że przez chwilę powietrze niemal faluje. A potem znów cisza. W miarę, jak postać w czerni idzie dalej, zapach się zmienia. Ludzie, narkotyki i parafina: to wszystko tylko cienie zapachów. Minęły lata, od kiedy ktoś tu wchodził. Prawdopodobnie lata, od kiedy ktokolwiek pamiętał, że to był dom. A jednak są tu ślady ludzi, których znała kiedyś ta przepastna jaskinia. Latarnia z ogryzkiem świecy, mała, wywrócona kuchenka turystyczna. Ludzie urządzali tu sobie pokoje z pudeł, starych zasłon; jest nawet coś, co wygląda na szpitalny parawan. Dzielili tę ogromną przestrzeń, by wyznaczyć własne terytorium, zapewnić sobie prywatność, i większość tych prowizorek wciąż istnieje. Na długiej, zawieszonej nad wodą galerii znajduje się kilkanaście takich kryjówek. Długa płachta polietylenu porusza się w nagłym podmuchu i brzmi to jak klekot starych kości. Ta folia to drogowskaz. Postać wyciąga rękę i odsuwa płachtę na bok. Przechodzi na drugą stronę. Mniejsza przestrzeń. Też zimna, wilgotna i ciemna, ale łatwiejsza do okiełznania. Na podłodze leży materac, stoi nawet stare, składane krzesło. — Doskonale — szepcze znów głos. I jeszcze ciszej: — Lacey, jestem w domu.

11 Rozmawiałam z Roną ponad godzinę. Kiedy już znudziło nam się patrzenie na rzekę, ruszyłyśmy wzdłuż nabrzeża. Przy moście zawróciłyśmy i dołączyłyśmy do tłumów podziwiających czarno-biały, zaskakująco mały, okrągły teatr. Wszystko, co usłyszałam, wyznała mi prywatnie. Nie zamierzała wnieść oskarżenia, chciała tylko z kimś pogadać. Opowiedziała mi, że przyszło jeszcze dwóch chłopaków; starszy miał na oko z siedemnaście lat, młodszy był w jej wieku — piętnastolatek. W pięciu rozebrali ją do naga i nowo przybyli zgwałcili ją jeden po drugim. Później kazali jej uklęknąć w nogach łóżka i zmusili ją do seksu oralnego. Powiedziała mi, że to się nazywa „kolejką”. Po tym najstarszy chłopak odwrócił ją na łóżku twarzą w dół i zgwałcił analnie. Dopiero kiedy zobaczyli, jak bardzo krwawi, wreszcie ją uwolnili. Kiedy niemal na czworakach wywlokła się za drzwi, Miles dał jej pieniądze na autobus do domu. Obie wiedziałyśmy, że ta sprawa nigdy nie trafi do sądu. Rona znała inne dziewczyny, które przeżyły to samo, wiedziała, jak to się odbywa. Gdyby oskarżyła gwałcicieli, to albo wyparliby się wszystkiego, albo stwierdziliby, że sama się zgodziła. Fakt, że miała wcześniej kontakty seksualne z jednym z nich i z własnej woli poszła do jego mieszkania, zostałby wykorzystany przeciwko niej. Gwałciciele użyli prezerwatyw, co znów sugerowało jakiś stopień zgody na stosunek. Nawet gdyby ich osądzono, ze względu na wiek mogli wyjść za kaucją. Wróciliby na osiedle. I na pewno mieli przyjaciół aż nazbyt chętnych, by zastraszyć potencjalnych

świadków.

Gdyby

Rona

upubliczniła

tę

sprawę,

naraziłaby

się

na

niebezpieczeństwo. Kiedy skończyła mówić, trudno było stwierdzić, którą z nas to bardziej wyczerpało. — Jak mogę ci pomóc, Rona? Rozumiem, że nie czujesz się na siłach wnieść teraz oskarżenia, ale czy mogę cokolwiek zrobić? Potrzebujesz opieki lekarskiej? Pewnie udałoby mi się też zorganizować wizytę u psychologa, jeśli chcesz. Pokręciła głową. — A może pani załatwić ochronę? — Ochronę? Dla ciebie? — Nie. W szkole ludzie gadają, że te chłopaki mają teraz oko na Tię. — Na Tię? — Nie wiedziałam, kto to taki.

— To moja siostra. Ludzie mówią, że Miles i tamci teraz wezmą się za Tię. — Urwała i po raz pierwszy odniosłam wrażenie, że jest bliska łez. — Pani Flint, musi pani coś zrobić. Ona ma dwanaście lat.

12 Pożegnałam się z Roną i wróciłam do komisariatu. Miałam świadomość, że jeśli chodzi o ochronę Tii, jestem równie bezradna jak Rona. Oficjalne stanowisko Scotland Yardu wygląda tak, że wszystkie zgłoszone gwałty i przestępstwa na tle seksualnym są traktowane poważnie. Rzecznicy prasowi mówią o milionach funtów od podatników, przeznaczonych na Szafirowe Jednostki. Ale prawda wygląda tak, że policja nie wypełnia swojego zadania i młode kobiety i dziewczyny w całym Londynie są pozostawione same sobie. Bo ludzie, którzy powinni zająć się problemem, zwyczajnie nie mają odwagi uznać jego prawdziwej natury. Oficjalne raporty, a nawet większość gazet, nie nazywają rzeczy po imieniu: że zbiorowe gwałty są typowym zjawiskiem w młodych, czarnych społecznościach. Ludzie nie chcą o tym słuchać, ale liczba zgłoszonych przypadków nie da się wytłumaczyć po prostu demografią. Same dziewczyny wierzą, że nic się nie da zrobić. Nienawidzą tego strachu, w którym żyją co dzień, ale w żaden sposób nie mogą się obronić przed gwałcicielami. I doskonale zdają sobie sprawę, że nikt — ani policja, ani ich społeczność, ani nawet rodzice — nie staną za nimi, nie kiwną palcem, żeby im pomóc. I niby co ja miałam z tym zrobić? Naprawdę nie wiedziałam. Jeszcze. W weekendy wydziały dochodzeniowe pracują z minimalną obsadą, więc spodziewałam się, że mój pokój w komisariacie w Southwark będzie pusty. Zdziwiłam się, gdy zastałam w nim funkcjonariusza Pete’a Stenninga. Stał oparty o biurko, z bezczelnym uśmiechem włączonym na cały regulator. Pracowaliśmy w tym samym zespole trochę ponad rok, dopóki on nie skończył szkolenia i nie został przyjęty do wydziału zabójstw w Lewisham. Nie był moim przyjacielem — nie zaprzyjaźniam się z ludźmi z pracy — ale utrzymywaliśmy przyjazne stosunki. W innych okolicznościach ucieszyłabym się na jego widok, ale coś czułam, że to nie jest wizyta towarzyska. — Właśnie miałem do ciebie dzwonić — powiedział, kiedy podeszłam. — Chcą cię widzieć w Lewisham. — Zidentyfikowaliście ofiarę? — spytałam, kiedy jechaliśmy jego samochodem. Spojrzał na mnie.

— Dostałem bardzo wyraźny zakaz rozmawiania z tobą o sprawie — odparł. — Inspektor Joesbury

przypomniał

mi

osobiście,

że

jesteś

świadkiem,

a

nie

częścią

zespołu

dochodzeniowego. Niby logiczne i nie miałam powodu być wkurzona. Nie licząc tego, że baaardzo nie lubiłam inspektora Joesbury’ego. — Więc ciągle się u was plącze? — Zastanawiałam się, czy tak naprawdę problem nie tkwi w tym, że to inspektor Joesbury ewidentnie nie polubił mnie. Stenning widocznie wyłapał coś w moim tonie. Uśmiechnął się do siebie. — Pamiętasz ten gang narkotykowy, który rozbiliśmy dwa tygodnie temu? — zagadnął. Pamiętałam. Heroina warta szesnaście milionów funtów zdjęta z ulic, niemal dwanaście osób aresztowanych i oskarżonych. W tym trzy grube ryby. — Przez sześć miesięcy był ważnym elementem tego dochodzenia. A niemal rok wkręcał się w struktury gangu. O mało nie zginął, kiedy doszło do aresztowań. Och, dzięki ci, Boże, że oszczędziłeś nam tej straty, pomyślałam. — Więc kim jest ofiara? Stenning wciąż się uśmiechał. — Poprzestawiaj sobie to zdanie. Powiem. Nie. Ci. Nic. — Błagam, nie każ mi o tym czytać w gazetach. — Mam cię podrzucić, a potem wracać na osiedle — odparł. — Musimy zapukać do wszystkich drzwi, wypytać, czy ktoś czegoś nie widział albo nie słyszał. To potrwa parę dni. Bardzo się starał wyglądać na znudzonego, ale mu to nie wychodziło. Był nakręcony, nie mógł się doczekać, kiedy mnie odwiezie i pojedzie robić swoje. Nawet w centrum Londynu taka okazja jak śledztwo w sprawie morderstwa nie zdarzała się codziennie. — Przeprowadzili już autopsję? — Uznałam, że warto spróbować ostatni raz. Stenning potrafił włączać i wyłączać swój uśmiech jak światło. — Nie poddajesz się, co? — I tak za parę godzin to trafi do mediów. — Okej, okej. Zrobili sekcję z samego rana. Inspektor Tulloch w tym uczestniczyła. Z pełnym raportem jeszcze im trochę zejdzie, ale czas zgonu zgadza się z tym, co nam mówiłaś. Przyczyna: znaczna utrata krwi. Wciąż nie mają pojęcia, co to za jedna. Nikt nie zgłosił zaginięcia. Chcą ją pokazać w wieczornych wiadomościach, może ktoś się zgłosi. Zadowolona?

— Chcą pokazać zdjęcie trupa w telewizji? — Osłupiałam. Już wyobrażałam sobie przerażenie rodziny na widok żony i matki z poderżniętym gardłem. — Nie zdjęcie, wariatko, portret. W kostnicy właśnie jest rysownik i pracuje nad tym. — Skręcił na parking komisariatu Lewisham. — Miała na sobie biżuterię za grube tysiące funtów i gotówkę w torebce, więc nie chodziło o rabunek. Według inspektor wszystko zależy od tego, kim była. Kiedy się tego dowiemy i ustalimy, co robiła na osiedlu Brendon, pewnie stanie się jasne, dlaczego zginęła. Wszyscy są przekonani, że szybko się uwiniemy z tą sprawą. A, i jest jeszcze coś dziwnego w związku z narzędziem zbrodni, ale Tulloch nie puściła pary z ust, o co chodzi. W centrum operacyjnym zespołu dochodzeniowego Dany Tulloch panował już tłok. Stanęłam w otwartych drzwiach; bo zabrakło mi odwagi, żeby wejść do środka. Tulloch kazała wyświetlić plan okolicy na ekranie w dalszym końcu sali. Sama stała przed ekranem, a wokół niej zgromadziło się kilkanaście osób — niektóre siedziały, inne opierały się o biurka. Nagle zauważyłam, że ktoś stojący na samym końcu odwrócił się przodem do mnie. Opalona skóra, turkusowe oczy, jedno mocno przekrwione. I już miałam dzień z głowy.

13 Parę minut później Tulloch zakończyła odprawę. Ludzie zaczęli wychodzić, dwie czy trzy osoby kiwnęły mi głowami. Gayle Mizon przestała jeść jabłko, żeby się do mnie uśmiechnąć. — Lacey, co u ciebie? — Tulloch machnęła, żebym weszła. Wskazała mi krzesło i sama też usiadła. Wyglądała na zmęczoną. Miała cienie pod oczami, a jej makijaż niemal zniknął. Joesbury przysiadł na biurku za nią z miną pana i władcy. — Wszystko dobrze, dziękuję — odparłam. Pomyślałam, że jeśli skoncentruję się na Tulloch, to nie podkusi mnie, żeby unieść wzrok o parę centymetrów i spojrzeć na faceta tuż za nią. — Dobrze spałaś? — spytał. Obie go zignorowałyśmy. — Lacey, złożyłam wniosek o przeniesienie cię do innego komisariatu, dopóki nie zakończymy tego dochodzenia — oznajmiła Tulloch. — Któregoś po północnej stronie rzeki. Wiem, że to… — Co? — wypaliłam, ale poprawiłam się szybko. — Przepraszam, pani inspektor, ale to nie… — Mów mi Dana — przerwała mi. — I obawiam się, że to konieczne. Jesteś ważnym świadkiem i jeśli wczoraj wieczorem widziała cię nieodpowiednia osoba, to wolę cię stamtąd usunąć. — Nie mogę przenieść się z Southwark — protestowałam. — Ta dziewczyna, o której ci wczoraj mówiłam, ten świadek… Przyszła do mnie dzisiaj rano. Zaczynam do niej docierać. Może uda mi się ją przekonać, żeby wniosła oskarżenie. Dostrzegłam w jej oczach ledwie zauważalny błysk. — Dopilnujemy, żeby ktoś przejął… — Ale ona mi ufa — wcięłam się. Bardzo się starałam, by nie mówić za szybko. — A przynajmniej zaczyna. Jest bardzo wystraszona. Jeśli teraz ją zostawię, pomyśli, że ją zawiodłam. Tulloch westchnęła. — Rozumiem, co czujesz, ale wczorajsze morderstwo musimy traktować priorytetowo. Powinnam się po prostu zgodzić. Właściwie to nie miało znaczenia, w którym komisariacie pracuję. Poza tym ja się nigdy nie wychylam, nie bujam łódką.

— Zgwałciło ją pięciu chłopaków — powiedziałam. — I uważa, że teraz napadną jej dwunastoletnią siostrę. Matka przez większość czasu leży zaćpana i tymi dziewczynami nie ma się kto zaopiekować. Zielone oczy zrobiły się nagle o wiele zimniejsze. — Decyzja już została podjęta, Flint. Pogódź się z tym. — Wstała i odwróciła się ode mnie. Doszła do połowy sali. — Czekaj no, Tully. A może by ją przenieść tutaj? Zatrzymała się i odwróciła. — Co? — Ściągnij ją tutaj — rzucił Joesbury nad moją głową. — To na tyle blisko Southwark, żeby mogła pracować nad swoimi bieżącymi sprawami. Tulloch patrzyła na niego jak na totalnego głupka. — Nie może być blisko dochodzenia — oznajmiła. — Sąd podważy jej wiarygodność, jeśli wyjdzie na jaw… — Gdyby przy śmierci ofiary był śledczy z twojego zespołu, miałabyś z nim dokładnie ten sam problem — przerwał jej Joesbury. — Trzymaj ją na dystans, jeśli musisz — ciągnął. — Ale wygodniej mieć ją pod ręką. Po pierwsze, musi przejrzeć nagrania z kamer monitoringu. Tulloch zmarszczyła brwi. Pod jej lewym okiem drgał mięsień. — To zajmie najwyżej parę godzin — zauważyła. — Do wizji lokalnej też ci się przyda. — Tak, ale… — No i trzeba jej załatwić terapię pourazową, jeśli nie chcesz, żeby Met dostała pozew za narażenie na szkody psychiczne. Wszystkiego łatwiej dopilnujesz, jeśli będziesz ją miała na miejscu. Tulloch przyglądała mu się przez chwilę. — Mark, mogę z tobą porozmawiać w cztery oczy? — odezwała się w końcu. Wstał i ruszył za nią do drzwi, ale po drodze zatrzymał się i spojrzał na mnie z góry. Nie spieszył się. Dokładnie obejrzał moje sznurowane męskie półbuty, jasne spodnie — zwykle noszę trochę za duże — i luźną białą koszulę. Włosy miałam ściągnięte do tyłu i zaplecione w warkocz. Na nosie okulary w ciemnych oprawkach. Żadnego makijażu, żadnej biżuterii. Zawsze ubieram się tak do pracy.

— Nieźle się doszorowałaś — powiedział w końcu. — Mark! — Tulloch traciła cierpliwość do nas obojga. Już bez słowa dołączył do niej i we dwójkę wyszli z sali. Dałam im dwuminutowe fory i też ruszyłam do drzwi. Dopadł mnie kofeinowy głód. Przeszłam cały korytarz i na jego końcu zatrzymałam się przed automatem z kawą. Niski głos z charakterystycznym południowolondyńskim akcentem stał się już nieprzyjemnie znajomy. Joesbury rozmawiał z Tulloch, dosłownie parę kroków ode mnie, tuż za rogiem. — Mówię tylko, żebyś miała na nią oko — tłumaczył. — Tu możesz skuteczniej jej pilnować. A ja, jeśli pozwolisz, dyskretnie ją sprawdzę. — I to nie ma nic wspólnego z faktem, że jest ślicz… Nie pozwolił jej dokończyć. — Powiedzmy, że coś mi w niej nie gra — wymamrotał tak cicho, że ledwie go słyszałam przez bulgot automatu z napojami. — Zrób mi tę przyjemność, skarbie, okej? Wróciłam do centrum operacyjnego, usiadłam i czekałam na dalszy rozwój wypadków. Gdyby przenieśli mnie do Lewisham, mogłabym pozostać w kontakcie z Roną i jej koleżankami z osiedla, a przy okazji orientowałabym się, jak idzie dochodzenie w sprawie morderstwa. Ta kobieta umarła, trzymając mnie za rękę. Nie mogłam nie być ciekawa. Z drugiej strony nie chciałam być otoczona ludźmi, którzy wiedzieli, jak strasznie dałam wczoraj ciała. I wciąż nie byłam pewna, co myśleć o Joesburym i jego wygłupach. Przeszłam do biurka, za pomocą zdalnego hasła dostępu otworzyłam sobie stronę Policji Metropolitalnej i wklepałam OS10. Który nie nazywał się już OS10, jak się okazało, ale został przemianowany na Specjalistyczny Wydział Kryminalny, w skrócie SWK10. Ale potocznie wciąż mówiło się OS10. Wyczytałam, że jednostkę utworzono w latach sześćdziesiątych, by zbierała informacje o przestępczości zorganizowanej i mafijnych bossach. Dzięki postępowi technologicznemu, jak twierdzono na stronie, jednostka stała się uznanym na świecie liderem w dziedzinie tajnych metod śledczych. Więc zwróciłam na siebie uwagę wysokiej rangi oficera wydziału słynącego ze swoich specjalistycznych metod. Cóż, czy to nie sukces?

Po godzinie jeden z członków zespołu Tulloch — przystojny, czarny gość, który przedstawił się jako Tom Barrett — poprosił mnie, żebym przejrzała nagrania kamer monitoringu z miejsca zdarzenia. Przeszliśmy przez mały wewnętrzny dziedziniec do innego skrzydła komisariatu, do małego pokoiku bez okien, za to z telewizorem. Przez kolejne trzy godziny przeglądałam niekończące się nagrania ludzi i samochodów na osiedlu, gdzie doszło do morderstwa. W końcu zobaczyłam siebie — jadę czarnym golfem Camberwell New Road i skręcam na parking. — Co to? — spytałam parę minut później. Jakieś pół godziny po mnie na parking wjechał inny samochód, który stanowczo nie pasował do komunalnego osiedla w centrum Londynu. — Już to zauważyliśmy. — Barrett zajrzał w jakieś notatki. — Lexus LS 460, kolor toskańska oliwka, wartość powyżej sześćdziesięciu kawałków. Udało nam się odczytać tylko ostatnie dwie litery rejestracji, więc ustalenie właściciela chwilę potrwa, ale z pewnością jest interesujący. — Ona mogłaby jeździć czymś takim — zauważyłam. Zgodził się ze mną i wróciliśmy do pracy. Po godzinie przyniesiono nam sok i kanapki. Około trzeciej po południu miałam ochotę się pochlastać. Na nagraniach nie było nic, absolutnie nic niezwykłego. Nawet nie wiedziałam, czego się spodziewaliśmy. Szaleńca o dzikim spojrzeniu, najlepiej jeszcze ociekającego krwią, zataczającego się po Camberwell Road? Za dziesięć czwarta obejrzeliśmy ostatnie nagranie i wreszcie zapachniało mi wolnością. Pójdę do domu, zaciągnę rolety, puszczę sobie film i zwinę się na kanapie. Jeśli dopisze mi szczęście, nie obudzę się do rana. Nie było mi to dane. Nie zdążyliśmy nawet wyłączyć magnetowidu, kiedy do pokoju weszła Tulloch w niebieskim bawełnianym trenczu narzuconym na ramiona. Tym razem sama. Kiwnęła głową Barrettowi i zwróciła się do mnie. — Wygląda na to, że jestem na ciebie skazana, Flint — powiedziała. — Stacjonujesz u nas aż do odwołania i masz tu przenieść wszystkie swoje bieżące sprawy. Chodź, podrzucę cię do domu. Pogadamy po drodze.

14 Znaleźliśmy samochód ofiary — poinformowała mnie Tulloch, kiedy wyjeżdżałyśmy z parkingu. — Tego lexusa? Kiwnęła głową. — Poobserwujemy go parę dni. Standardowa procedura. Funkcjonariusze w cywilu będą obserwować, czy nikt nie zbliża się do auta. Każdy, kto by się nim zainteresował, mógł pomóc wyjaśnić, co ta kobieta robiła w tej części Londynu. Chociaż z drugiej strony… — Luksusowy wóz wart sześćdziesiąt tysięcy długo nie postoi w spokoju na tym osiedlu — zauważyłam. — Pewnie tak — zgodziła się Tulloch. — Kluczyki też mamy. Leżały za murem, niedaleko od miejsca, gdzie ją znalazłaś. — Więc jak… — zaczęłam. — Sądzimy, że sprawca zabrał kluczyki, bo zamierzał odjechać jej samochodem — odparła. — Psy tropiły kogoś aż do pasażu, z którego wyszłaś, ale potem ten ktoś się cofnął. — Usłyszał, że idę — domyśliłam się. — Całkiem możliwe — przyznała. — Odcięłaś mu drogę ucieczki, więc zmienił plany. Wyrzucił kluczyki, pobiegł dalej wzdłuż bloku, obszedł budynki od tyłu i ruszył w stronę A3. Psy straciły trop przy stacji metra Kennington. — Na pewno już ustaliliście jej dane — wypaliłam. — Samochód musiał być na kogoś zarejestrowany. — Owszem, ustaliliśmy. Czekałam. — A możesz mi powiedzieć? — odezwałam się po chwili. Westchnęła. — Wieczorem pewnie i tak puszczą to w wiadomościach — odparła. — Samochód należy do niejakiego Davida Jonesa. Facet mieszka w Chiswick, ma żonę Geraldine. Nasi ludzie już tam są, ale w domu zastali tylko gosposię. Właśnie tam jadę. Geraldine Jones. To absolutnie nic mi nie mówiło.

— Zabierzesz mnie ze sobą? — spytałam, zanim ugryzłam się w język. — Nie ma mowy. — Zerknęła na mnie z ukosa. — Powinnaś spróbować odpocząć. Chyba ci tego potrzeba. Nie mogłam się z nią nie zgodzić. Przez chwilę milczałyśmy. Chciałam jej coś powiedzieć, ale zupełnie nie wiedziałam, jak zacząć. Więc ona prowadziła, a ja wpatrywałam się w swoje paznokcie. Kiedy znów uniosłam głowę, znajdowałyśmy się na Wandsworth Road, niedaleko mojego mieszkania. — Słyszałam, że było coś niezwykłego w narzędziu zbrodni — rzuciłam, wiedząc, że przeciągam strunę. — Tego z pewnością nie puszczą w dzisiejszych wiadomościach — odparła z leciutkim półuśmiechem. Skręciła w moją ulicę i zaparkowała przy krawężniku. Złapałam za klamkę i otworzyłam drzwiczki. Teraz albo nigdy. — Przepraszam, że dałam ciała — wymamrotałam. — Wiem, że gdybym była przytomniejsza, ona by pewnie nie umarła. Tulloch zdjęła obie dłonie z kierownicy i obróciła się na siedzeniu, żeby porządnie mi się przyjrzeć. — O czym ty mówisz? — Gdybym widziała atak, pomogłabym tej blondynce — wyjaśniłam. — A nawet gdybym nie zdążyła, przynajmniej zidentyfikowałabym sprawcę. Powoli skinęła głową. — Tak, możliwe. Możliwe też, że miałabym teraz na tapecie dwie martwe kobiety, a w Southwark opłakiwaliby koleżankę. — Przekręciła kluczyk i silnik zgasł. — Tak czy inaczej, psy tropiły sprawcę aż do pasażu, z którego wyszłaś, pamiętasz? Usłyszał, że idziesz, i się cofnął. Pociął ją i zostawił umierającą, zanim w ogóle się do niego zbliżyłaś. Miała rację. O tym nie pomyślałam. Och, Bogu dzięki. — Lacey, nie jesteś odpowiedzialna za to, co spotkało Geraldine Jones — ciągnęła. — Jeśli to nie dawało ci spokoju, to już o tym zapomnij. I odpocznij. To nie moja wina. Geraldine Jones nie umarła przeze mnie. Wysiadłam z samochodu i podziękowałam Tulloch za podwózkę. Kazała mi się zgłosić w Lewisham z samego rana w poniedziałek i odjechała, kiedy tylko zamknęłam drzwiczki. Patrząc, jak srebrny mercedes skręca w główną ulicę, poczułam się dziwnie wykluczona.

Nie mogłam nic zrobić. Byłam świadkiem, nie śledczą w tej sprawie, i wreszcie dotarłam do domu. Tulloch miała rację, potrzebowałam odpoczynku. Ale dookoła mnie życie toczyło się dalej i wieczorne powietrze przepełniała ta złota poświata, którą tak często błogosławi nas wrzesień. W taki wieczór nikt nie powinien samotnie siedzieć w domu. Nawet ja. Weszłam do mieszkania i wskoczyłam pod prysznic. Pół godziny później wyszłam z powrotem na dwór — wybierałam się nadrobić stracony czas. A może i nie. Na górnym stopniu schodów do sutereny sterczała niechlujna dziewczyna w różowej kurtce, jakby nie mogła się zdecydować, czy podejść do moich drzwi, czy nie. Drgnęła, kiedy się pojawiłam, po czym cofnęła się i zaczekała na mnie na chodniku. — Lacey — powiedziała ku mojemu zaskoczeniu; byłam pewna, że nigdy wcześniej jej nie widziałam. — Możemy zamienić słowo? O wczorajszym morderstwie? Dobrze, żebyś o czymś wiedziała.

15 Czy ja cię znam? — spytałam. Dziewczyna była tuż po dwudziestce, i choć nie lubię siebie za to, że to mówię, nie należała do osób, na które patrzy się z przyjemnością. Farbowane czarne włosy przylizała do tyłu jakąś tłustą substancją, a wysyp krost na podbródku próbowała — bezskutecznie — przykryć grubą warstwą makijażu. W jej lewym uchu naliczyłam sześć kolczyków. Prawego ucha nie miała wcale. Blizny po oparzeniach na żuchwie i prawej połowie szyi wyglądały koszmarnie. — Emma Boston — przedstawiła się głosem jak u palaczki w podeszłym wieku. — Pracuję nad sprawą wczorajszego morderstwa. Mam dla ciebie informacje. Możemy wejść do środka? — Jak to, pracujesz nad sprawą? — Próbowałam sobie przypomnieć, czy widziałam ją w Lewisham albo chociaż w Southwark. — Po co tu przyszłaś? — dodałam po chwili. Nosiła duże okulary przeciwsłoneczne, takie zza których w ogóle nie widać oczu. Ciekawe, czy jej oczy też ucierpiały od ognia. — To ty ją znalazłaś. — Puściła moje pytanie mimo uszu. — Słyszałam, że jeszcze żyła. To prawda? Ta dziewczyna nie była policjantką. — Zapytam cię jeszcze raz, a potem poproszę, żebyś się wyniosła z moich schodów. Po co tu przyszłaś? Już zamierzała odpowiedzieć, ale nagle dostała ataku kaszlu. — Powiedziała coś, zanim umarła? — wykrztusiła, kiedy odzyskała oddech. — Wiesz już, kim ona była? Wreszcie mi zaświtało. — Jesteś reporterką? Jej usta stwardniały. Najwyraźniej przywykła, że ludzie źle na nią reagują. — Posłuchaj, obie wykonujemy swoją robotę. I wydaje mi się, że możemy sobie nawzajem pomóc. — Rozejrzała się po ulicy. — Możemy gdzieś spokojnie porozmawiać? Ja naprawdę mam informacje. — Dochodzenie prowadzi inspektor Tulloch — wyjaśniłam. — Urzęduje w komisariacie w Lewisham.

— Okej — odparła. — Ale dysponuję listem, który mógł przysłać morderca, a że wymienia cię z nazwiska, sądziłam, że będziesz zainteresowana. Mój błąd. Przepchnęła się obok mnie i ruszyła ulicą w stronę Wandsworth Road. Patrzyłam za nią przez chwilę, niemal całkiem pewna, że kłamie, ale… Dogoniłam ją dziesięć metrów za rogiem. — Przepraszam — rzuciłam. — Miałam ciężki dzień. Jej usta się rozluźniły. Spojrzała na pub na rogu. — Postawisz mi drinka? — spytała. W pubie — jak to w sobotni wieczór — panował tłok, ale wyszłyśmy do piwnego ogródka i znalazłyśmy pusty kawałek muru, o który mogłyśmy się oprzeć. Boston wyjęła z kieszeni paczkę papierosów i zapaliła. Ja popijałam dietetyczną colę i czekałam. Dziewczyna kaszlnęła i zauważyła, że zerknęłam na fajki. — Nie powinnam palić — mruknęła. — Ale płuca i tak mam rozpieprzone, więc co za różnica? — Przepraszam. — Wszystko jest względne, pomyślałam. Moje życie też nie nadaje się na piękny film, ale byłoby o wiele gorsze, gdybym wyglądała tak jak ona. — Cokolwiek mi powiesz, mogę potraktować to jako informacje poufne — odezwała się, kiedy już wzięła głębokiego macha. — Nie będę cię cytować ani nic. — Rozumiem. — Doskonale zdawałam sobie sprawę, że niejeden policjant stracił robotę i reputację przez takie „poufne” rozmowy z dziennikarzami. Emma Boston nie wyjęła notesu. Zastanawiałam się, czy nagrywa naszą rozmowę. Swoją obszarpaną płócienną torbę trzymała bardzo blisko mnie. — Ale odnoszę wrażenie, że w tej chwili wiesz więcej ode mnie — ciągnęłam. — Nie biorę udziału w tym dochodzeniu. — Ale to ty ją znalazłaś? Przytaknęłam. — Mówiła coś? — Podobno masz jakiś list — odbiłam piłeczkę. Nie mogłam dać się wziąć na litość i powiedzieć tej Boston więcej, niż powinnam, tylko dlatego, że mi jej żal. — W którym jest wzmianka o mnie — dodałam. — Jeśli ściemniałaś, żeby mnie tu ściągnąć, to natychmiast idę do domu. Sięgnęła do torby i wyciągnęła cienką plastikową koszulkę z kartką w środku.

— Nie dotykał tego nikt oprócz mnie — zaznaczyła. — Zorientowałam się, co to jest, dopiero kiedy wyjęłam list z koperty, ale potem od razu wsadziłam go w koszulkę. Dobrze zrobiłam? — spytała, jakby szukała mojej aprobaty. — To przyszło pocztą? Pokręciła głową. — Nie. Wsunięto mi go pod drzwi wczoraj w nocy, nie wiem o której. Znalazłam go rano. — Mogę zobaczyć? Podała mi list. Pod warstwą plastiku zobaczyłam arkusik płowego papieru w standardowym rozmiarze papeterii. Złożony na pół wzdłuż, potem dwa razy w poprzek. Zagięcia dość wyraźne. Pismo schludne, czytelne. Czerwone. W wyglądzie tego listu było coś niepokojąco znajomego. Przeczytałam go szybko. Zanim dotarłam do połowy, zaczęły mnie mrowić policzki. Droga Szefowo 1, wciąż słyszę, że Sprośny Kubuś wrócił. Jakże się uśmiałem. To prawda? Jeśli tak, to mam nadzieję, że mądrale z policji są na właściwym tropie. Proszę w moim imieniu zapytać posterunkową Flint — czy dama zdążyła pisnąć? Nie miałem czasu obciąć jej uszu, ale jeszcze przyjdzie pora na inne zabawy. Szczerze oddany (Nie)przyjaciel Mam nadzieję, że spodoba Wam się to czerwone. Oddałam list. — To jakiś bełkot — stwierdziłam. — Chory dowcip wariata. Boston przechyliła głowę, jakby uważniej przyglądała mi się zza okularów. — Na pewno? Strasznie zbladłaś. Zapisałam sobie w pamięci, że Emmy Boston lepiej nie lekceważyć. — Ja też w pierwszej chwili pomyślałam, że to ponury żart — ciągnęła. — Ale potem dowiedziałam się, że byłaś z nią, kiedy umarła, i to dało mi do myślenia. Mało kto o tym wie. Przejmowałam się bardziej, niż chciałam się przyznać, że jacyś obcy ludzie wycierają sobie gęby moim nazwiskiem. Ale o wiele mocniej tąpnęło mną to, że już kiedyś widziałam ten list, czy raczej coś bardzo podobnego. 1

W oryg.: Dear Bosston; gra słów, forma utworzona od nazwiska „Boston”, z cząstką „boss” –

szef/szefowa (przyp. red.).

— No cóż, skoro ty się dowiedziałaś, to nie mogło być takie trudne — stwierdziłam, żeby zyskać na czasie. — Podsłuchujemy rozmowy na policyjnych częstotliwościach — wyjaśniła zaczepnym tonem, jakby chciała mnie sprowokować do protestów. — Mój chłopak nagrał wasze transmisje z zeszłego wieczoru. Większość ludzi nie ma odpowiedniego sprzętu, żeby robić coś takiego. Ale tak naprawdę zastanowiła mnie wzmianka o Sprośnym Kubusiu. Wzięłam list i jeszcze raz przeczytałam pierwsze dwie linijki. „Droga Szefowo, wciąż słyszę, że Sprośny Kubuś wrócił. Jakże się uśmiałem”. — Kto to jest Sprośny Kubuś? — spytałam i w tej chwili stały się dwie rzeczy naraz. Zapikał mi telefon, że dostałam SMS, i zaświtało mi, kto to Sprośny Kubuś. — Wpisz sobie w Google — poradziła Boston. — Wyskoczy ci tysiące wyników. Sprośny Kubuś to jeden z pseudonimów… — Kuby Rozpruwacza — dokończyłam. — On sam nazywał się Sprośnym Kubusiem, prawda? W listach, które wysyłał policji. — I dziennikarzom — dodała, a ja zdałam sobie sprawę, że wpatruję się w nią zbyt obcesowo. Wyjęłam z torebki komórkę. Pete Stenning napisał mi, że on i jeszcze parę osób idą do pubu Nag’s Head w Peckham, gdybym chciała się przyłączyć. Widocznie, kiedy zobaczył mnie dwa razy w ciągu dwudziestu czterech godzin, przypomniał sobie stare czasy. Ale chyba nie pamiętał, że ani razu nie przyjęłam od niego zaproszenia na drinka. — Bardzo mało wiem o Kubie Rozpruwaczu — skłamałam, choć nie miałam pojęcia dlaczego. — Czy on nie zabijał prostytutek? — Owszem. I całkiem sporo posłał na tamten świat. Ogólnie rzecz biorąc, podrzynał im gardła, a potem masakrował brzuchy. Zabijał tak samo, jak zabito tę kobietę w piątek. Jego pierwsza ofiara, Polly Nichols, zginęła 31 sierpnia 1888 roku. Po niej były następne. Zdaje się, że macie do czynienia z naśladowcą. — Mogę to zatrzymać? — wskazałam list. — A co dostanę w zamian? Pokręciłam głową. — Więc nie — odparła. Oddałam jej list i zauważyłam, że drży mi ręka.

— Sprawdzę twoje informacje. Jeszcze dzisiaj. I jeśli uznam, że to się trzyma kupy, umówię cię z inspektor Tulloch. To od niej będzie zależało, co ci powie, ale jeśli wstrzymasz się z publikacją czegokolwiek, dopóki z nią nie porozmawiasz, z pewnością chętniej pójdzie na współpracę. Dziewczyna ostrożnie schowała plastikową koszulkę do koperty. — Muszę się z nią spotkać jutro — oznajmiła. — Albo puszczę to do druku. — Masz dostęp do skanera? — spytałam. Kiedy kiwnęła głową, zapisałam jej swój służbowy adres mailowy i podałam kartkę. Liczyłam na to, że e-mail zostanie automatycznie przekierowany do Lewisham. — Więc zeskanuj to i mi przyślij. I niech nikt inny nie dotyka oryginału. Jak się z tobą jutro skontaktować? Zapisała mi adres i numery telefonów. Wypiłam ostatni łyk coli i wyszłam z pubu. Wróciłam do domu — i do dawnych czasów. Cofnęłam się o jakieś dwanaście lat.

16 Kiedy byłam nastolatką, moja sypialnia w niczym nie przypominała prostego, pustawego pokoju, w którym sypiam teraz. Mój dawny pokój wypełniały książki: rozpychały półki, zawalały komodę, spadały z szafy, były poupychane nawet pod łóżkiem. Miałam ich naprawdę mnóstwo — sporo powieści kryminalnych, ale w większości literaturę faktu, opowiadającą o prawdziwych zbrodniach. Gdybym kiedykolwiek brała udział w teleturnieju, mogłabym odpowiadać z tematu „Słynni mordercy”. Siedziałam w domu zaledwie od paru minut, ale mieszkanie już zaczęło mi się wydawać za duszne, za małe. Jakby ściany przysunęły się o kilkanaście centymetrów. Potrzebowałam powietrza. Wyniosłam się na dwór i podeszłam do jaśminu przelewającego się przez mur z sąsiedniego ogrodu. Zaciągnęłam się głęboko, wchłaniając miękki, słodki zapach, jakby mógł rozjaśnić mi w głowie, wydobyć mnie z przeszłości. Nie działało. Cofnęłam się o dwanaście, może czternaście lat, na lekcję historii w szkole. Nudziłam się, bazgrałam w zeszycie, szeptałam do koleżanki z ławki. Pamiętam, że nauczycielka wbiła we mnie te swoje krótkowzroczne oczy. Trochę się mnie bała, ale od czasu do czasu czuła potrzebę, żeby stawić czoło swoim demonom. — A jaka jest twoja ulubiona postać historyczna? — zwróciła się do mnie. Słuchałam jednym uchem — zawsze umiałam to robić — i wiedziałam, że moi koledzy wymieniali Olivera Cromwella, Leonarda da Vinci, Elżbietę I, Einsteina. — Kuba Rozpruwacz — wypaliłam bez namysłu i klasa zaczęła pokładać się ze śmiechu. Nauczycielka mrugnęła dwa razy i wykazując się większą odwagą niż zwykle, kazała mi wyjaśnić mój wybór. Więc wyjaśniłam. Opowiedziałam jej i klasie o arogancji i nędzy wiktoriańskiego Londynu i o zabójcy, który zmienił nasze myślenie na temat zła istniejącego w człowieku. Opowiedziałam im o strachu, który rozpełzał się po East Endzie jak londyńska mgła, i o złośliwej satysfakcji, z jaką ludzie obserwowali bezradność policji. Zdradziłam im też własną teorię na temat Kuby. Powiedziałam, że jeśli mam rację, to morderca (a raczej jego duch) ponad sto lat później wciąż się z nas śmieje. Nie pamiętałam o tym wszystkim, aż do dziś. Naprawdę zapomniałam, że kiedyś wymieniłam Kubę Rozpruwacza jako swoją ulubioną postać historyczną. A teraz list podpisany jednym z jego pseudonimów powiązał mnie z piątkowym morderstwem.

17 Weszłam do Nag’s Head i znalazłam Stenninga i parę innych osób z wydziału zabójstw stłoczonych wokół jednorękiego bandyty. Zauważyłam funkcjonariusza Toma Barretta, który przez parę godzin oglądał ze mną nagrania z kamer. Stenning dostrzegł mnie i podszedł — po drodze omal nie wywrócił stolika pełnego drinków. — Cholera, Flint — zawołał. — Coś ty ze sobą zrobiła? Faceci! Po prostu rozpuściłam włosy, trochę się umalowałam i włożyłam dżinsy i bluzkę w swoim rozmiarze. Prawdę mówiąc, zrobiłam ze sobą bardzo mało, ale jeszcze jako nastolatka nauczyłam się, jak niewiele czasem różni kobietę, której nikt nie zauważa, od takiej, którą zauważają wszyscy. Przez większość czasu, zwłaszcza w pracy, wolę być niewidzialna. Nijakie ciuchy za duże o jeden rozmiar, zero makijażu, okulary w grubych oprawkach — choć ich wcale nie potrzebuję — i mocno związane włosy. Nie odzywam się, dopóki nie mam czegoś do powiedzenia, i założyłabym się, że zanim niechcący wpakowałam się w sprawę morderstwa, znaczna część ludzi z komisariatu Southwark nie miała pojęcia, kim jestem. Ale kiedy wychodzę wieczorem, wyglądam zupełnie inaczej. Normalnie nie wysilałabym się na spotkanie z kolegami z pracy. Do diabła, normalnie w ogóle nie spotkałabym się z kolegami z pracy na gruncie towarzyskim, ale przebrałam się wcześniej, bo zamierzałam się zabawić, a po wizycie Emmy i całej tej historii z Kubą Rozpruwaczem byłam zbyt nakręcona, żeby usiedzieć w domu. — Wracasz prosto z Chiswick? — spytałam, kiedy usiedliśmy przy barze. — To na pewno była Geraldine Jones? — Oficjalnie jeszcze nie potwierdziliśmy tożsamości — odparł. — A nieoficjalnie? — W domu obejrzeliśmy zdjęcia. To ona. I gosposia mówi, że nie widziała jej od piątkowego ranka. Myślała, że może pani Jones zmieniła zdanie i wyjechała z panem Jonesem i ich najstarszym synem. Grają przez weekend w golfa gdzieś w okolicy Bath. Czy raczej mieli grać. Powinni już być w domu. Inspektor Tulloch została, żeby porozmawiać z mężem, kiedy się zjawi. — I zabrać go, żeby zidentyfikował ciało? Kiwnął głową.

— Wiecie już, co robiła w tej części Londynu? — spytałam. W tej chwili drzwi pubu otworzyły się i do środka weszła znajoma postać. Szlag. — Pobieżnie przeszukaliśmy dom — powiedział Stenning. — Gosposia niewiele nam potrafiła powiedzieć; nieźle się wystraszyła takim nalotem policji. Ale nie znaleźliśmy nic podejrzanego. Żadnych torebek z kokainą w spłuczce, nic w tym stylu. Na pierwszy rzut oka to zupełnie zwyczajna londyńska rodzina z bogatej klasy średniej. On ma jakieś kierownicze stanowisko w ubezpieczeniach, ona pracowała na pół etatu w galerii. Dwóch synów, jeden lekarz na stażu, drugi student. — A co robi młodszy syn? Skoro starszy był z ojcem, to gdzie się podziewa drugi? — Podróżuje. Wraca za dwa dni, na początek roku akademickiego. Joesbury szedł w naszą stronę. Szlag i zaraza. — Sie masz, Flint — rzucił, kiedy już dotarł do baru i przeszedł dalej, niż musiał, żeby stanąć tuż przy mnie. — Czego się napijecie? Dwie godziny później wciąż nie wspomniałam o wizycie Emmy Boston. Z jednej strony, zdawałam sobie sprawę, że muszę. Z drugiej, najstarszy rangą był tu Joesbury, a ja nie miałam najmniejszej

ochoty

snuć

przy

nim

dzikich,

niesprawdzonych

teorii

na

temat

dziewiętnastowiecznych morderców, dopóki nie sprawdzę paru rzeczy. Wiedziałam, że jeśli nawet z miejsca mnie nie wyśmieje, zażąda szczegółów, a ja nie pamiętałam ich po tylu latach. Właśnie zbierałam się na odwagę, żeby się odezwać, kiedy Joesbury odebrał telefon od Tulloch i wyszedł. Niedługo potem nasza grupka zaczęła się rozchodzić. I naprawdę nie pomagało mi, że wszyscy inni uważali go za najlepszą rzecz od czasu wynalezienia krajalnicy do sera. Przez większość wieczoru zabawiał całą paczkę opowiastkami o swoich tajniackich przygodach. — No więc, siedzę sobie — nawijał — w policyjnej suce, aresztowany razem z całą bandą kiboli Tottenhamu, i nagle widzę na podłodze megafon. No to podniosłem go i zacząłem bluzgać przez okno, a oni do mnie: „zamknij się, będziemy mieli przez ciebie kłopoty”. Wszyscy zgięli się ze śmiechu. Ja też zmusiłam się do uprzejmego uśmiechu, kiedy zobaczyłam, że Joesbury patrzy na mnie, i znów ogarnęło mnie poczucie winy. Prowadzono dochodzenie w sprawie morderstwa. Miałam informacje, które mogą być ważne. Kiedy Stenning — uparł się odwieźć mnie do domu — odjechał z rykiem silnika, zbiegłam po schodkach. Szybka inspekcja wnęki pod schodami i do środka. Schludnie zaścielone

łóżko, które widziałam przez otwarte drzwi, nigdy nie wyglądało bardziej zapraszająco, ale musiało poczekać. Zaciągnęłam rolety, otworzyłam laptop, odpaliłam wyszukiwarkę… …i znów stałam się tą nastolatką z głową nabitą informacjami o Kubie Rozpruwaczu i morderstwach z Whitechapel z końca XIX wieku. W roku 1888, rok po Złotym Jubileuszu Królowej Wiktorii, seryjny morderca, który stał się znany jako Kuba Rozpruwacz, grasował po ulicach Whitechapel i Spitalfields, żerując na najbardziej bezbronnych. Ofiarami Kuby padały „nieszczęśnice”, jak nazywali je wiktoriańscy dżentelmeni i damy. Ludzie mniej uprzejmi — i sam Kuba Rozpruwacz — nazywali je kurwami. To były podstarzałe, pijane, bezdomne prostytutki, które się sprzedawały kilka razy w ciągu nocy za szklankę dżinu. W sumie w Whitechapel zostało zamordowanych jedenaście kobiet. Od sierpnia 1888 do lutego 1891 roku. Ostatnie miesiące roku 1888, kiedy doszło do większości tych mordów, zapisały się w historii jako Jesień Terroru. Kiedyś potrafiłam wymienić z pamięci nazwiska ofiar, daty śmierci, szczegóły ran i umiejscowienie ciał. Dziesięć po pierwszej zamknęłam oczy i przekonałam się, że wciąż to potrafię. Tej nocy, patrząc jeszcze raz na tę sprawę dorosłymi oczami policjantki, zrozumiałam, że Kuba Rozpruwacz wyprzedzał swoje czasy. W XIX wieku ktoś, kto atakował przypadkowo i bez motywu, był zupełnie nowym zjawiskiem. Policja tamtych czasów nie umiała sobie z tym poradzić. Ale jeden z aspektów tych morderstw wciąż postrzegałam tak samo jak w dzieciństwie. Najbardziej mnie zadziwiała i przerażała umiejętność Kuby pojawiania się i znikania bez śladu. Wiele z tych zabójstw dokonał w odległości paru metrów od zatłoczonych pensjonatów albo ruchliwych ulic, ale poruszał się cicho i niezauważenie. Aż w końcu, równie nagle, jak się zaczęło, wszystko się skończyło. Kuba zniknął, pozostawiając po sobie jedną z najbardziej fascynujących kryminalnych tajemnic, jakie znał świat. Przez chwilę rozmyślałam intensywnie i próbowałam znaleźć związek między tym, co się działo w wiktoriańskim Londynie, a morderstwem sprzed dwudziestu czterech godzin. Ku swojej ogromnej uldze, nie znalazłam go. Geraldine Jones, żona bogatego człowieka, z rodziną, ładnym domem, pracą, była absolutnym przeciwieństwem ofiar Rozpruwacza. On

wybierał przypadkowo, tamte kobiety znalazły się w nieodpowiednim czasie i miejscu. Geraldine musiała być na tym osiedlu z jakiegoś powodu. A Kennington leżało daleko od Whitechapel. To prawda, Jones miała rany bardzo podobne do tych, które Rozpruwacz zadał upatrzonym „nieszczęśnicom”, ale trzydziestego pierwszego sierpnia nie wypadała nawet rocznica pierwszego morderstwa w Whitechapel. Polly Nichols, która zginęła tego dnia, była już trzecią ofiarą. Pierwsza, Emma Smith, została zabita na początku kwietnia 1888 roku, a druga, Martha Tabram, siódmego sierpnia. Ale coś wciąż nie dawało mi spokoju. Coś, czego nie potrafiłam uchwycić. Zdeterminowana, by wygrzebać wszystkie fakty, sprawdziłam, czy w tym roku już zdarzały się w Londynie jakieś morderstwa, szczególnie w pierwszych tygodniach kwietnia i sierpnia. Z domu nie miałam dostępu do policyjnej bazy danych, ale przeszukałam serwisy z wiadomościami z Londynu i okolic. Nic. Piątego sierpnia doszło do strzelaniny, ale ofiara, dziewiętnastoletni grenadyjczyk, dochodził do siebie w szpitalu. A w kwietniu zupełnie nic. Zero jakiegokolwiek związku. Więc dlaczego ciągle nie mogłam pójść spać? Nawet podobny sposób uśmiercenia ofiary nic nie znaczył. Prawdziwy Rozpruwacz nie trzymał się jednego modus operandi, jego metody ewoluowały, a nawet zmieniały się całkowicie. Nie było żadnego naśladowcy. List do Emmy Boston to głupi żart, a może nawet jej własnoręczne dzieło — po prostu chciała dotrzeć do kogoś, kto ma wgląd w śledztwo. Czyli do mnie. Wydrukowałam parę stron podstawowych informacji, by móc jutro streścić temat zespołowi, zamknęłam laptop i jeszcze raz sprawdziłam drzwi wejściowe. Po raz pierwszy pomyślałam, że chyba przydałby mi się mocniejszy zamek. Przedtem nie przejmowałam się takimi rzeczami. Wzięłam zadrukowane kartki, żeby włożyć je do torby. Szłam już przez sypialnię, kiedy zauważyłam podtytuł w połowie pierwszej strony. Jedne słowo, które zatrzymało mnie w miejscu: „kanoniczna”. Jedenaście morderstw w Whitechapel. Mało kto, jeśli w ogóle ktokolwiek, wierzył, że wszystkich dokonał Kuba Rozpruwacz. Eksperci prowadzili niekończące się spory, kto był, a kto nie był tak naprawdę ofiarą Rozpruwacza. Emma Smith niemal z pewnością nie była. Co do Marthy Tabram wygłaszano różne opinie. Osobiście sądziłam, że raczej nie zginęła z ręki Kuby. Jej obrażenia — liczne rany kłute zadane jakimś rodzajem bagnetu — bardzo różniły się od tych,

które pojawiły się u późniejszych ofiar. Za to jeśli chodzi o Polly Nichols, numer trzeci, nikt nie miał wątpliwości. To pierwsza ofiara — zginęła ostatniego dnia sierpnia 1888 roku — odnośnie do której niemal wszyscy się zgadzali: zabił ją Rozpruwacz. Pierwsza z kanonicznej piątki. Zegarek przy łóżku pokazywał trzecią rano. Mówiłam już, że Londyn nigdy nie jest cichy. W tej chwili był. Nie słyszałam niczego. Ani samochodów na dworze, ani ludzi w mieszkaniach na górze — nawet własnego oddechu. Trzydziesty pierwszy sierpnia, wieczór, kiedy zginęła Geraldine Jones, to rocznica pierwszego bezdyskusyjnego morderstwa Rozpruwacza. Sprawdziłam dane. Jej rany wyglądały w zasadzie identycznie jak te Polly Nichols, a człowiek, który zabił Geraldine, zniknął bez śladu. Zrozumiałam, że muszę obudzić Tulloch i Joesbury’ego, zresztą pewnie tym samym telefonem. Uch, teraz to mnie dopiero polubią.

18 Niedziela, 2 września Dlaczego nic nie powiedziałaś wcześniej? — spytał Joesbury godzinę później. Właśnie dochodziła czwarta. Joesbury stał przy biurku Tulloch i pochylał się nad jej ramieniem; oboje patrzyli na list, który Emma, zgodnie z obietnicą, zeskanowała i przysłała mi do pracy. — Chciałam się upewnić — odparłam, choć wiedziałam, jak żałośnie brzmi moja wymówka. — Potrzebowałam czasu, żeby poczytać. — Żałosne do bólu, ale i tak lepsze, niż „nie chciałam wyjść przed tobą na idiotkę”. Tulloch wyglądała, jakby z trudem powstrzymywała ziewanie. — Widziałaś oryginał? — spytała. Kiwnęłam głową. — Pismo jest czerwone? — dopytywała. — Błagam, powiedz mi, że ten list jest w jakimś bezpiecznym miejscu. — Emma nie chciała mi go dać — odparłam. — Ale wygląda na to, że o niego dba. Trzyma go w plastikowej koszulce. Kopertę też zachowała. I jestem pewna, że napisano go czerwonym atramentem. — Ta plama na dole nie wygląda na atrament — zauważył Joesbury. — Do diabła, dlaczego ani słowem nie wspomniałaś o tym w pubie? — Mark, zejdź z niej — westchnęła Tulloch. — Zdajesz sobie sprawę, że od piątku urywają się telefony, bo dzwonią do nas wszystkie świry. — Znów spojrzała na mnie. — Nie wiem nic o Kubie Rozpruwaczu — przyznała. — Jak ty nazwałaś tych pięć morderstw? Tych, które niby są dziełem Rozpruwacza? — Kanoniczne. — Co to znaczy? Brzmi wręcz religijnie. — Odpowiadające ustalonemu porządkowi — wyjaśnił Joesbury. — W najczystszej formie. Tulloch wciąż miała minę, jakby nic nie rozumiała. — Ciągle nie…

— Nikt naprawdę nie wie, dlaczego są tak nazywane — wtrąciłam. — To po prostu tradycja wśród tak zwanych kubologów. Pięć morderstw między sierpniem a grudniem to „kanoniczna piątka”. Joesbury uniósł brew. Prawe oko wciąż miał przekrwione. — A ty skąd tyle wiesz o Kubie Rozpruwaczu? — zagadnął. Nie powiedziałam, że był moją ulubioną postacią historyczną. Jakoś wątpiłam, żeby Joesbury dobrze to przyjął. — Mówiłam ci, że interesuję się przestępcami. Od zawsze. Czy nie dlatego wiele osób wstępuje do policji? — I pierwsza z tych kanonicznych ofiar miała na imię Polly? — dociekała Tulloch. — Na pewno? Skinęłam głową. — Tak naprawdę to Mary Ann — sprostowałam. — Ale wszyscy znali ją jako Polly. Tulloch zerknęła na Joesbury’ego. On popatrzył na nią przez sekundę i wzruszył ramionami. — Dlaczego to takie… — zaczęłam. Tulloch machnęła na mnie, żebym się przymknęła. Podniosła słuchawkę i wybrała wewnętrzny. — Odszukajcie nagrania wszystkich telefonów przychodzących do dyspozytorni od piątku — poleciła. — Niech ktoś policzy, w ilu z nich była mowa o Kubie Rozpruwaczu. Tak, dobrze usłyszałeś, o Kubie Rozpruwaczu. Potrzebuję tego natychmiast. Odłożyła słuchawkę i znów na mnie spojrzała. Otworzyła usta, ale Joesbury ją uprzedził. — Czy prawdziwy Rozpruwacz nie przysyłał listów? O ile pamiętam, droczył się z policją. — Przychodziło wtedy mnóstwo listów — przytaknęłam. — Nie tylko na policję, ale i do gazet. Nawet do zwykłych obywateli. Większość uważa się za fałszywe. Nienapisane przez mordercę. — Widziałem kiedyś taki film. W jednym z tych listów była, zdaje się, jakaś część ciała? — Popatrzył na mnie pytająco. Teraz opierał się o parapet. — Tyle że w tym filmie Rozpruwaczem okazał się wnuk królowej Wiktorii.

— Rzeczywiście, ktoś przysłał ludzką nerkę do dowódcy grupy straży obywatelskiej — wyjaśniłam. — W liście podpisanym „Z Piekła”. A jednej z ofiar brakowało nerki. Ale w tamtych czasach nie dało się ustalić, czy to naprawdę jej nerka, czy kolejny dowcip. — Geraldine Jones nie brakowało żadnych narządów — przypomniała Tulloch. — Morderca Geraldine Jones nie miał czasu zabrać pamiątek — powiedział Joesbury. — Detektyw Flint o to zadbała. Cóż, musimy obejrzeć te listy. Chodź, Flint, wygląda na to, że jesteś naszym etatowym kubologiem. Znajdź nam stronę internetową. Okazało się to nie takie łatwe, bo Tulloch i Joesbury dyszeli mi w kark, ale po kilku falstartach znalazłam to, czego szukałam. Na stronie zamieszczono setki listów Rozpruwacza. Tekst na wstępie wyjaśniał to, co już powiedziałam Tulloch i Joesbury’emu: że większość listów „Rozpruwacza” jest uważana za fałszywki — albo dzieło żurnalistów, próbujących spreparować sobie temat na artykuł, albo idiotów, którzy z braku lepszego zajęcia marnują czas policji. Tylko trzy z nich, jak twierdzili autorzy strony, mogą być autentyczne. Pierwszy, niesławny list numer jeden, został przysłany do Centralnej Agencji Prasowej dwudziestego siódmego września 1888 roku i to w nim po raz pierwszy pojawił się termin „Kuba Rozpruwacz”; druga przyszła pocztówka zapisana podobnym charakterem jak list numer jeden. Opisywała szczegóły zbrodni, które rzekomo mógł znać tylko zabójca. Trzecim listem był ten z załączoną ludzką nerką. Telefon zadzwonił w chwili, kiedy otworzyłam jeden z tekstów. Tulloch odebrała i jej twarz stężała. Mruknęła „dziękuję” i odłożyła słuchawkę. — O tym, że to data jednego z morderstw Rozpruwacza, wspomniano w sześciu telefonach — poinformowała. — Musisz to zobaczyć, Tully — rzucił Joesbury; cały czas wpatrywał się w ekran. Odsunął moją dłoń z myszki i powiększył obraz. Patrzyliśmy na list z 27 września 1888 roku, pisany elegancką kaligrafią, przysłany do Centralnej Agencji Prasowej. Przeczytaliśmy go razem — Joesbury wypowiadał słowa ledwie słyszalnym głosem. Zanim dotarliśmy do połowy, zaczęło mnie mdlić. Drogi szefie, wciąż słyszę, że policja mnie złapała, ale jeszcze mnie nie dopadną. Jakże się uśmiałem, kiedy robili te miny mądrali i mówili, że są na właściwym tropie. Ten wic o skórzanym fartuchu — doprawdy setnie się ubawiłem. Poluję na kurwy i nie przestanę ich rozpruwać, dopóki

rzeczywiście mnie nie zapuszkują. To ostatnie, świetna robota. Dama nie zdążyła pisnąć. Jak mogliby mnie teraz złapać? Kocham swoją pracę i chcę znów zacząć. Wkrótce usłyszycie o mnie i moich zabawach. Przy ostatniej robocie zachowałem sobie trochę tego czerwonego w butelce po piwie imbirowym, by mieć czym pisać, ale zrobiło się gęste jak klej i nie mogę tego użyć. Czerwony atrament wystarczy, mam nadzieję. Ha, ha. Przy następnej okazji obetnę damie uszy i przyślę panom policjantom dla uciechy. Zachowajcie ten list, aż podziałam trochę dłużej, to się przekonacie. Mój nóż jest tak wspaniale ostry. Chcę się zabrać do pracy jak najszybciej, kiedy tylko nadarzy się okazja. Powodzenia. Szczerze oddany Kuba Rozpruwacz Wybaczcie, iż użyłem nazwy tej profesji. Mark Joesbury wziął różowy marker z biurka Tulloch i zaczął podkreślać słowa i frazy w tekście przysłanym e-mailem przez Emmę Boston. „Wciąż słyszę… Jakże się uśmiałem… mądrale… na właściwym tropie… dama… pisnęła… obciąć… uszy… zabawy… to czerwone…” W krótkim liściku wsuniętym w sobotę nad ranem pod drzwi reporterki co najmniej szesnaście słów zostało zaczerpniętych z oryginalnego listu. Nie licząc nagłówka, który Joesbury zakreślił kółkiem. — Chryste — mruknęła Tulloch. — Ten drań przysłał nam pierwszy list Rozpruwacza — zakomunikował Joesbury, jakbyśmy same jeszcze na to nie wpadły. Sądząc po minie pani inspektor i bólu żuchwy, który zwykle oznacza u mnie, że zaraz zwymiotuję, raczej obie załapałyśmy. Tulloch spojrzała na mnie. — Masz jej adres? Kiwnęłam głową, pogrzebałam w torbie i podałam jej karteczkę. Ruszyła do drzwi. — Dana, nie musisz jechać sama… — zaczął Joesbury. Odwróciła się, popatrzyła na mnie. — Nie spuszczaj jej z oka — rzuciła i wyszła.

19 Przez klika sekund żadne z nas nic nie mówiło. Joesbury stał tuż za mną, tak blisko, że słyszałam jego oddech. Żeby wydostać się z pokoju, musiałabym przeskoczyć przez biurko i popędzić do drzwi albo odwrócić się do niego przodem. Zaczynałam na serio rozważać tę pierwszą opcję, kiedy wreszcie się odezwał. — Gdybyś pracowała u mnie, już zostałabyś zawieszona. Może jeśli się nie ruszę, nie będę nic mówić, to się znudzi i sobie pójdzie. — Miałaś ten list o ósmej wieczorem. Potem spędziłaś trzy godziny w towarzystwie połowy zespołu zajmującego się tą sprawą. Teraz jest czwarta nad ranem, straciliśmy osiem godzin. Przecież wiesz, jaką rolę odgrywa czas. Niesłusznie się mnie czepiał. Głośne sprawy morderstw zawsze wywołują lawinę telefonów i anonimów od wariatów. Jak grzyby po deszczu pojawiają się dziwaczne teorie spiskowe i ludzie szukający rozgłosu. Sprawdzanie tego wszystkiego wymagałoby nakładu sił i środków, o jakich żaden zespół dochodzeniowy nie mógł nawet pomarzyć. Wszyscy kierujemy się własnym osądem. Czasami podejmujemy dobre decyzje, czasami złe decyzje. Przecież niemal podejrzewałam Emmę, że sama napisała ten list, żeby zwrócić na siebie moją uwagę i wyłudzić ode mnie jakieś soczyste szczegóły. I wciąż niewykluczone, że właśnie na tym jej zależało. Przecież mogła skopiować list do „Drogiego szefa”. Szczerze mówiąc, miałam nadzieję, że to jej sprawka. A na razie musiałam się wydostać z tego pokoju, zachowując resztki godności. Odwróciłam się. Opalenizna Joesbury’ego jakby bladła. Może po prostu był zmęczony. Blizna wokół oka wydawała się wyraźniejsza. Rękawy luźnej koszuli z niebieskiej bawełny podwinął do łokci. Włoski na jego nadgarstku miały ciepły, brązowy kolor. — Co jest z tą Polly? — spytałam bez namysłu. — To imię ma jakieś znaczenie dla ciebie i inspektor Tulloch. Jakie? Pokręcił głową. Nie zdążył się ogolić. Jak u większości Brytyjczyków jego zarost był mieszaniną ciemnych, jasnych i rudych włosków. Zauważyłam nawet odrobinę siwych. — Decyduj się. Albo, albo — wypaliłam. — Nie możesz się upierać, żeby nie dopuszczać mnie do śledztwa, a potem opieprzać z góry na dół, że nie reaguję na coś natychmiast. Gdybym

wiedziała, o co chodzi z Polly, cokolwiek to jest, powiedziałabym coś wcześniej. Choć zapewne ominęłaby mnie wtedy dzika przyjemność wywleczenia ciebie i inspektor Tulloch z łóżka. Po jego twarzy przemknął jakiś grymas. Gniewu? Nie, to bardziej przypominało zaskoczenie. — Zamknij drzwi — polecił. Nagle dziwnie nerwowa, posłusznie zamknęłam drzwi i oparłam się o nie plecami. — Nóż, od którego zginęła Geraldine Jones, to najzwyklejszy kuchenny nóż, jaki można dostać w sklepach z artykułami domowymi i w hipermarketach dosłownie wszędzie — zaczął. — Zespół próbuje ustalić, gdzie został kupiony, ale że takich noży co tydzień produkuje się i sprzedaje kilkaset, są marne szanse na powodzenie. Kiwnęłam głową, chociaż wciąż nie wiedziałam, do czego zmierza. — Nóż wyróżniał się tylko jednym — ciągnął. — Na ostrzu, wzdłuż krawędzi tnącej, centymetr pod rączką wyskrobano pięć liter. Pięć liter składających się na imię. — Polly — wymamrotałam. Schylił głowę. — A jeśli to komuś powtórzysz, osobiście cię uduszę. W ciągu następnej godziny gryzłam się w język tyle razy, że czułam w ustach krew. Pod nieobecność Tulloch Joesbury zdecydował, że musimy wiedzieć jak najwięcej o morderstwach prawdziwego Kuby Rozpruwacza i że ja będę odpowiedzialna za zbieranie danych. Przeszliśmy do centrum operacyjnego i zrobiliśmy miejsce na jednej ze ścian, żeby wieszać tam materiały o Rozpruwaczu. Joesbury kazał mi przygotować komplet informacji na temat każdej ofiary, ze szczególnym uwzględnieniem opisu obrażeń stwierdzonych podczas autopsji. Muszę przyznać, że pomagał. Wytrzasnął skądś ogromną mapę Whitechapel i wbił w nią jedenaście chorągiewek — wskazywały miejsca tamtych dawnych morderstw. Kanoniczna piątka była czerwona, reszta żółta. Wydrukował z netu zdjęcia ofiar, oczywiście wszystkie pośmiertne. One też zostały powieszone na ścianie i po raz pierwszy od lat spojrzałam w twarz Polly Nichols. Czterdzieści pięć lat, niska, przysadzista, byle jak ubrana i marnego zdrowia. Trudno było sobie wyobrazić dwie kobiety bardziej różniące się od siebie niż ona i Geraldine Jones.

Kiedy spytałam, po co mu ta mapa, skoro pani Jones nie została zabita nawet w pobliżu Whitechapel, oznajmił, że chce, bym wygłosiła prelekcję na temat morderstw Kuby Rozpruwacza przed całym zespołem, kiedy tylko wszyscy się zjawią. Noc minęła, słońce wypełzło nad horyzont i ludzie zaczęli się schodzić. Wiadomość o przełomie rozeszła się lotem błyskawicy i centrum operacyjne szybko się zapełniało. Zdjęcia z kostnicy, wydrukowane przez Joesbury’ego, okazały się prawdziwym hitem. Gromadziłam właśnie zeznania naocznych świadków (zaskakująco niewielu, jeśli wziąć pod uwagę gęstość zaludnienia dziewiętnastowiecznego Whitechapel), kiedy do sali weszli Tulloch i sierżant Neil Anderson. — Rany, ale paskuda — mruknął Anderson, po czym ruszył do automatu z kawą. — Gdybym był po śniadaniu, to by mi się cofnęło. Sierżant Anderson sam zbytnio nie grzeszył urodą ze swoimi rzadkimi rudymi włosami i cofniętym podbródkiem. Indywidualny program w siłowni też by mu nie zaszkodził. Natychmiast spuściłam wzrok, kiedy zauważył, że mu się przyglądam. — List przysłany niezależnej dziennikarce Emmie Boston trafił do laboratorium — oznajmiła Tulloch, zwracając się do całego zespołu. — Technicy obiecali, że potraktują go priorytetowo. Neil i ja pogadaliśmy sobie od serca z panią Boston, ale nie potrafiła nam powiedzieć nic nowego. List pojawił się jakoś wczoraj nad ranem. Ona i jej chłopak przesłuchali nagrania naszych radiowych rozmów z piątku i zorientowali się, że funkcjonariuszka Flint ma bezpośredni związek z morderstwem. Pani Boston wyszperała jej domowy adres i przyszła do niej poprzedniego dnia wieczorem. — Jest tu jeszcze? — spytałam. Tulloch skinęła głową. — Nie chcę jej puszczać, dopóki porządnie nie przetrzepiemy jej mieszkania. Nie jest zbyt zadowolona, ale mnie to nie wzrusza. Sierżant o dobrodusznym wyglądzie — pamiętałam go z pubu; zdaje się, miał na imię George — podziwiał dzieło Joesbury’ego na ścianie. — Więc poważnie traktujemy tę historię z Kubą Rozpruwaczem? — zagadnął. — Przecież to tylko zbieżna data, nie?

— Powiem to jasno i wyraźnie — rzuciła Tulloch głosem, którym można by zdrapywać farbę. — Niech nikt się nie waży nawet pomyśleć o Kubie Rozpruwaczu poza tą salą, dopóki nie dostaniemy ekspertyzy listu. A na razie musimy wiedzieć jak najwięcej o jego wyczynach. — Świetnie się składa — wtrącił się Joesbury — bo nasza koleżanka od świtu pracuje nad prezentacją. Do dzieła, Flint. Odwróciłam się do niego przerażona. — Nie jest jeszcze gotowa. — Weźmiemy to, co masz — odparł. Dotarło do mnie, jak łatwo w pewnych okolicznościach wbić komuś nóż w brzuch. — Powiedz nam, co możesz, Lacey — dodała zachęcająco Tulloch. — I nie spiesz się. Wszyscy patrzyli na mnie. Nie dałabym rady się wykręcić. A poza tym to mogła być moja szansa, żeby odzyskać choć część wiarygodności, przynajmniej w oczach Tulloch. Wzięłam więc głęboki wdech, podeszłam do tablicy i opowiedziałam swoim kolegom historię najsłynniejszego mordercy wszech czasów.

20 Kuba Rozpruwacz był prawdziwym człowiekiem — zaczęłam. — Ale stał się legendą. I to bardzo utrudnia streszczenie całej sprawy, bo najpierw trzeba oddzielić fakty od mitów. Tulloch wysunęła sobie krzesło spod biurka, Joesbury przeszedł przez salę i stanął za nią. Nagle zawstydziłam się tego, że wciąż jestem w „zauważalnych” ciuchach, które miałam na sobie w pubie poprzedniego wieczoru. I w tej chwili patrzył na mnie cały wydział zabójstw. Przestałam być niewidzialna. — Od tamtych morderstw minęło ponad sto lat — ciągnęłam — i tysiące ludzi na całym świecie dały się wciągnąć w tę zagadkę. Już na bieżąco, w czasach tej sprawy, fakty były przeinaczane, często przez prasę, czasem przez policję, ale potem te błędy powtarzano, aż uznano je za prawdę. Krzesła szurały po podłodze, ludzie sadowili się wygodniej. Przeszło dwudziestu funkcjonariuszy, wszyscy wyżsi stopniem. I wszyscy słuchali, co mam do powiedzenia. — Przez wiele lat pisano książki oparte na tych błędach, a potem kolejne książki oparte na tych poprzednich zawierających błędy. Oficerowie policji zaangażowani w sprawę przechodzili na emeryturę i pisali wspomnienia. By je sprzedać, zawierali w nich własne ukochane teorie na temat tego, kim mógł być Kuba. Ale bardzo często te teorie nie miały nic wspólnego z prawdziwymi podejrzeniami policjantów pracujących nad tą sprawą. Tulloch zapisała coś w notesie. — Nieporozumienia powielano wciąż od nowa — mówiłam. — Są tysiące stron internetowych poświęconych tym morderstwom, dziesiątki książek, filmów fabularnych i dokumentalnych. Turyści chodzą na wycieczki z przewodnikiem po Whitechapel, oglądają miejsca, gdzie popełniono morderstwa i słuchają dziwnych opowieści. — Byłem na takiej wycieczce — odezwał się Tom Barrett z tyłu sali. — Miałem dziewczynę, która uwielbiała takie rzeczy. Nie mogłem się doczekać, kiedy wreszcie pójdziemy do pubu. Uśmiechnęłam się do niego wdzięczna za ten przerywnik. Dał mi okazję, by złapać oddech. Od kiedy zaczęłam mówić, wszyscy w sali słuchali mnie bardzo uważnie. Nawet tutaj, pomyślałam, wśród ludzi, dla których mord i przemoc to codzienność, Kuba potrafi roztoczyć swój czar.

— Więc jeśli chce się przeprowadzić jakąś wiarygodną analizę wydarzeń — zaczęłam znów — należy zignorować wszystkie te wtórne źródła. Obchodzi nas tylko oryginalna dokumentacja. Protokoły funkcjonariuszy i policyjnych lekarzy, którzy byli na miejscu, raporty z czynności śledczych, zeznania świadków, zdjęcia. Nie ma tego dużo, ale każdy, kto nie skupi się wyłącznie na informacjach z pierwszej ręki, zacznie błądzić. Czy to logiczne? — Absolutnie — przytaknęła Tulloch i zobaczyłam, że jeszcze parę osób kiwa głowami. Odrobinę podbudowana mówiłam dalej. — W roku 1888 i na początku 1889 w Whitechapel popełniono dziewięć morderstw. — Odwróciłam się do mapy Joesbury’ego. — Kilka miesięcy później były jeszcze dwa. Wszystkie ofiary to prostytutki, większość w średnim wieku i w fatalnej sytuacji życiowej. Ani ładne, ani nawet zdrowe. Były najbardziej narażone na ataki, bo nikogo nie obchodziły. Tylko sierżant Anderson nie patrzył na mnie; siedział odchylony na krześle i gapił się w ścianę. Ale słuchał; wiedziałam to. — Głównie na podstawie ran zadanych ofiarom znaczna część ludzi uznaje, że tylko pięć z tych morderstw było dziełem tego samego człowieka. Do pierwszego z nich doszło trzydziestego pierwszego sierpnia 1888 roku — urwałam. Klimatyzacja w sali działała na najmniejszych obrotach i zaczęło mnie drapać w gardle. — Mów dalej, Lacey — powiedziała Tulloch z lekkim zniecierpliwieniem. Joesbury zniknął mi z oczu. — Mary Ann Nichols, znaną jako Polly Nichols, znaleziono o trzeciej czterdzieści nad ranem w ciemnym zaułku zwanym Bucks Row. Prawdopodobnie wtedy jeszcze żyła, ale umarła, zanim zjawił się lekarz. Zabrano ją do kostnicy i przeprowadzono autopsję. Na szyi miała dwie głębokie rany. Zostały przecięte obie tętnice szyjne i tkanki aż do kręgosłupa. Rany morderca zadał czymś, co policyjny lekarz nazwał nożem o mocnym ostrzu, umiarkowanie ostrym i użytym z wielką siłą. Miała też kilka ran ciętych na brzuchu. Wyglądało, jakby ktoś gwałtownie pociągnął nożem w dół. — Umilkłam i przełknęłam ślinę. — Lekarz sądził, że sprawca musiał mieć jakąś wiedzę anatomiczną, bo od razu trafił w główne narządy. Ta rzucona niemal mimochodem uwaga doprowadziła do teorii, że Kuba jest chirurgiem. Lekarz stwierdził też, że morderstwo mogło zostać popełnione zaledwie w cztery, pięć minut. Kilka osób wokół mnie uniosło brwi. Nagle tuż przede mną pojawił się Joesbury ze szklanką wody w dłoni. Podał mi ją, nie patrząc w oczy.

— Kiedy mowa o Rozpruwaczu — podjęłam po kilku łykach — jedną z najczęściej powtarzanych fraz jest „bez śladu”. Bo właśnie tak działał. Policja dokładnie przeszukała całą okolicę Bucks Row i nie znalazła nic. Kilkanaście metrów od miejsca, gdzie zginęła Polly, spali ludzie, i niczego nie słyszeli. Kiedy ją znaleziono, jeszcze żyła mimo tych strasznych ran, więc było jasne, że morderca uciekł dosłownie przed chwilą. Nikt niczego nie widział. — To cholernie przypomina wydarzenia z piątku — rzucił Stenning zza swojego biurka pod oknem. Przez chwilę nikt się nie odzywał. — Ale z drugiej strony Kennington jest daleko do Whitechapel, Geraldine Jones nie była prostytutką i nie zginęła nad ranem — zauważył Mark Joesbury. — Nie dajmy się jeszcze ponieść. Flint, kiedy Kuba zaatakował ponownie? — Chwileczkę — rzuciła Tulloch. — Czy mogłabym… Rozległo się pukanie do drzwi. Wszyscy się odwrócili. Nie wiedziałam, co to za facet w progu, ale Tulloch wstała i skinęła mu głową. — Zrobimy przerwę — oznajmiła. — Dzięki, Lacey. Kiedy wróciłam do biurka, które mi tymczasowo przydzielono, spróbowałam dowiedzieć się czegoś więcej na temat Emmy Boston. Nie było jej w internetowej bazie dziennikarzy. Nie należała do Krajowego Związku Dziennikarzy, nie znalazłam też jej nazwiska w archiwum żadnej z ogólnokrajowych ani większych regionalnych gazet. Trafiłam za to na parę wzmianek o niej w nieoficjalnych, anonimowych blogach z policyjnej branży. W czasie swojej krótkiej kariery dziennikarskiej w stolicy Emma Boston zdążyła wkurzyć niejednego z moich kolegów po fachu. Według Dave’a z Dagenham, bardzo poczytnego policyjnego blogera, była suką — nie potrafi trzymać języka za zębami, jest równie odpychająca fizycznie, jak moralnie, zarabia na życie kłamstwem i sprzedałaby szczeniaczka własnej babci, gdyby mogła na tym zarobić parę funtów. Inny bloger sugerował, że to ćpunka, i zalecał regularne naloty na norę, którą sama nazywa domem. Wskazówka zegara wędrowała powoli w stronę dwunastej i do pokoju zajrzał Stenning. Powiedział, że ekipa idzie do pobliskiego pubu na późne śniadanie, wczesny lunch. Kiedy spytał, czy się przyłączę, pokręciłam głową głównie dlatego, że widziałam, jak Joesbury wychodzi z budynku razem z resztą. W tym facecie po prostu było coś, co wyprowadzało mnie z równowagi.

Zamiast iść z nimi, kupiłam w kantynie kanapki, chipsy i wodę i zeszłam do pokoju przesłuchań. — Cześć — rzuciłam, otwierając drzwi. — Jak długo zamierzacie mnie tu trzymać? — Czas spędzony w policyjnym areszcie nie poprawił wyglądu Emmy Boston. Jej skóra wydawała się jeszcze bardziej bezbarwna, a pryszcze jeszcze bardziej czerwone i jaskrawe. Wciąż miała na nosie okulary przeciwsłoneczne, chociaż w pokoju nie było nawet okna. — To konieczne. — Usiadłam i podsunęłam jej kanapki do wyboru. — Musimy się dowiedzieć, kto napisał ten list. I czy zostawił jakieś ślady w twoim mieszkaniu. — Wepchnął go przez szparę na listy — odparła. — Jeśli zostawił jakieś ślady, to tylko od zewnątrz. Próbujecie udowodnić, że sama to napisałam. Nie było sensu zaprzeczać. — No cóż, potrzebujemy dowodów, żeby to wykluczyć. Czy ktoś proponował ci lunch? — Nie napisałam go. — Wiem — odparłam, bo naprawdę nie sądziłam, by Emma kłamała. — Ale skoro jest prawdziwy, musisz być bardzo ostrożna. Zabójca Geraldine Jones z jakichś przyczyn wybrał ciebie. Wie, gdzie mieszkasz. Obie myślałyśmy nad tym przez chwilę. — Częstuj się kanapką — zaproponowałam. — Prawdę mówiąc, ktoś już obiecał mnie nakarmić… — Boston wzruszyła ramionami, przysunęła sobie zapakowaną kanapkę z tuńczykiem, przyjrzała jej się i zmarszczyła nos. — W weekendy kantyna nie jest w szczytowej formie — powiedziałam. W tej chwili za moimi plecami otworzyły się drzwi. Odwróciłam głowę i zobaczyłam Joesbury’ego z dużą torbą z delikatesów pod pachą. Posłał mi ostre spojrzenie, trwające nanosekundę, i podszedł do Emmy. Zdjęła okulary, by spojrzeć wprost na niego. Miała przepiękne orzechowe oczy. — Nie mów mi, że przyniosła ci żarcie z kantyny — prychnął. — Możesz ją za to postawić przed Komisją Skarg na Działania Policji. Przypomnij mi później, dam ci formularz. — Wysypał na stół zawartość torby. — Kurczak, awokado i sos pesto. Dopadłem dla ciebie ostatni. — Wziął nieodpakowaną kanapkę z tuńczykiem, znów spojrzał na mnie i wzruszył ramionami, jakby chciał powiedzieć do Emmy: co ja poradzę?

— Miłego lunchu, drogie panie. — I wymaszerował. Drzwi zamknęły się i usłyszałyśmy, jak odchodzi kilka kroków korytarzem. Zatrzymał się, żeby z kimś porozmawiać, pewnie z dyżurnym sierżantem, który po chwili wybuchnął śmiechem. — Miły gość. — Emma odkręciła świeżo wyciskany sok pomarańczowy. — Nie to co reszta tutejszych troglodytów. Bez urazy. Gapiłam się na drzwi, ale teraz przeniosłam wzrok na Emmę. — Och, no skąd — powiedziałam. — Był tu wcześniej, żeby pogadać o zainstalowaniu kamery nad moimi drzwiami — ciągnęła. — Na wypadek gdyby ten, kto przyniósł list, jeszcze się zjawił. Miałam właśnie rozpakować kanapkę, kiedy usłyszałyśmy stukanie obcasów w korytarzu, a potem głos Gayle Mizon. Wymieniła z Joesburym kilka cichych zdań. Drzwi otworzyły się, Gayle spojrzała na nas. — Szefowa prosi cię na górę — zwróciła się do mnie. — Ściągnęła wszystkich z pubu — mówiła, kiedy szłyśmy w stronę schodów. — Ta plama na liście Emmy Boston to ludzka krew. Otworzyłam drzwi na końcu korytarza i popatrzyłam na nią. Kiwnęła głową. — Krew Geraldine — powiedziała.

21 Dotarłam do swojej ulubionej knajpy w Camden o wpół do jedenastej. Lokal właśnie zaczynał się zapełniać, a muzyka była dość głośna, by uniemożliwić ewentualną rozmowę. Wzięłam sobie drinka na plac i spacerem podeszłam do jednej z końskich rzeźb. Już zaczynałam żałować, że pokierowałam się impulsem, który kazał mi tu przyjechać. Całe popołudnie szukałam sobie — niezbyt skutecznie — jakiegoś zajęcia. Choć nie miałam kontaktu z zespołem, czułam, że atmosfera w komisariacie się zagęściła. Możliwość, że morderstwo Geraldine Jones to dopiero początek, zmieniła wszystko. Jak to dowcipnie podsumował Joesbury, bramka rozciągnęła się na szerokość całego cholernego boiska. Pod koniec dnia weszłam do damskiej toalety. Była pusta. Po minucie drzwi otworzyły się i ktoś wszedł do kabiny obok. Właśnie wciskałam guzik spłuczki, kiedy usłyszałam, że moja sąsiadka wymiotuje. Umyłam ręce i poczekałam, aż skończy. — Wszystko w porządku? — spytałam, kiedy uznałam, że już po wszystkim. — Mogę jakoś pomóc? Odczekałam kilka sekund, ale nie dostałam odpowiedzi. Odwróciłam się, żeby wyjść; na podłodze za drzwiami leżał płaszcz; ktoś najwyraźniej w pośpiechu nie trafił pętelką w haczyk. Niebieski trencz Tulloch. Widocznie nie ja jedna się denerwowałam. Wyszłam z domu, bo w towarzystwie wyłącznie własnych myśli dostałabym świra. No i jeszcze ta melodia, której nie mogłam się pozbyć. Moje ulubione rzeczy. To nie miało sensu. Nie myślałam o tej zabawie od lat, ale teraz nagle tama, którą zbudowałam w głowie, zaczęła pękać i przepuszczać wspomnienia niczym strumyczki wody. Już nawet dobrze nie pamiętałam, co było na liście. Kwiaty, zdaje się, i może książki. Konie, z całą pewnością konie. Uwielbiałam koniowate wszelkich kształtów i wielkości, nawet osły — i pewnie dlatego tak lubiłam Stables Market w Camden — ale przede wszystkim urocze, pulchne, bezczelne kucyki. W dzieciństwie nazywałam je ponikami. Gdybym wyszła teraz, mogłam jeszcze wrócić do domu metrem. — Gdzie mi zniknęłaś w piątek wieczorem? Odwróciłam się i uniosłam głowę. Blondyn, którego zapamiętałam z piątkowego wieczoru, tym razem miał na sobie zwykłe ciuchy odpowiednie na niedzielny wieczór — dżinsy i

białą koszulę z krótkimi rękawami. Na ramiona narzucił sobie bluzę z college’u. Ten luźny styl pasował mu bardziej niż garnitur, który nosił w piątek. Zerknęłam w dół. Drogie buty. — Uciekłaś, jakby cię furie goniły — mówił dalej, kiedy nie doczekał się odpowiedzi. Był przystojniejszy, niż to zapamiętałam, i trochę starszy. Brak obrączki na palcu. Przed czterdziestką, więc pewnie miał własne mieszkanie. — Zostawiłam odkręcony gaz — odparłam. Uśmiechnął się. — I co, doszło do wybuchu? Ja też się uśmiechnęłam. — Jeszcze nie. Wyszłam od niego tuż po drugiej pod pretekstem, że idę wcześnie rano do pracy. Wstał ze mną, zaproponował, że wezwie dla mnie taksówkę. Powiedziałam, że już po kogoś zadzwoniłam, kiedy się zdrzemnął. Wypuszczał mnie niemal niechętnie. Nieskomplikowany seks bez zobowiązań z piękną nieznajomą. Czy to nie marzenie większości mężczyzn? Właśnie to im oferowałam i nigdy nie byłam zaskoczona, że tak łatwo skłonić świeżo poznanego faceta, żeby zaprosił mnie do domu. Zaskakiwało mnie tylko, ilu z nich chciało się spotkać jeszcze raz. Zwykle zostawiałam im numer z przestawionymi dwiema cyframi. Może jakaś szczęśliwa małżonka i matka czwórki dzieci na drugim końcu Londynu odbierała wszystkie telefony od moich zdobyczy. Kiedy drzwi się zamknęły i jego kroki ucichły w korytarzu, stałam kilka sekund na górnym stopniu. Wdychałam chłodne, nocne powietrze i czekałam na transport. Moje pierwsze doświadczenia z mężczyznami i seksem były dość brutalne. I nic w tym szczególnie niezwykłego, ale parę lat temu dotarło do mnie, że kobiety z moją historią mają wybór. Aż nazbyt często stają się nieufne, boją się wszelkiej bliskości, a potem kurczowo czepiają się i uzależniają, jeśli trafi im się przyzwoity facet. Inne całkiem unikają mężczyzn i biorą sprawy we własne ręce, jeśli rozumiecie, co mam na myśli. I są takie, które przejmują nad wszystkim kontrolę. Taksówka podjechała po dwóch minutach. Ten sam kierowca wozi mnie nad ranem do domu już od paru lat. Wita mnie jak starą przyjaciółkę. Och, wiem, że to się wiąże z ryzykiem, nie jestem głupia, ale przez te lata nauczyłam się dość trafnie oceniać mężczyzn. A w razie pomyłek, które nie zdarzają się często, potrafię o siebie

zadbać. Dobra kondycja i zdolność radzenia sobie w trudnych sytuacjach, również fizycznie, to nieodłączna część zawodu policjanta. Jeśli zawiedzie wszystko inne — a jeszcze nie zawiodło — zamierzam pomachać draniowi przed nosem legitymacją i postraszyć go nocką w miejscowym areszcie. Tak więc nie boję się ani trochę odrobiny męskiej agresji. Sama mam jej w sobie dość, by umieć się postawić. Pod domem wysiadłam z taksówki, zapłaciłam kierowcy i życzyłam mu dobrej nocy. Wreszcie czułam się naprawdę zmęczona. Na tyle że miałam szanse zasnąć. Zeszłam po schodach. Byłam w szpilkach, więc kiedy czyjaś dłoń złapała mnie od tyłu za włosy, straciłam równowagę. Nie mogłam się niczego chwycić ani zawalczyć, kiedy napastnik ściągnął mnie z ostatnich dwóch stopni w cień na dole. Ciężar, zbyt duży jak dla mnie, pchnął mnie do przodu, aż oparłam się twarzą o deski drzwi. Coś zimnego i twardego wcisnęło się w moją skórę, i zrozumiałam, że mam nóż przy szyi. — I widzisz, jakie to łatwe — wysapał głos tuż przy moim uchu. — Właśnie to czuła Geraldine tuż przed śmiercią.

22 Ciężar napierający na mnie nagle zniknął. O mało nie upadłam, ale zdołałam się złapać futryny. Wzięłam głęboki wdech i odwróciłam się powoli. Mark Joesbury kręcił nade mną głową, jakby nie potrafił pojąć mojej głupoty. W prawej dłoni trzymał kluczyki do samochodu. Więc sterroryzował mnie kluczem, nie nożem. — Czyś ty zwariowała, do cholery jasnej? — wysapał tak głośno, że z pewnością było go słychać aż na ulicy. — Jak śmiesz mnie dotykać? Oskarżę cię o… — Och, naprawdę powiesz Tulloch, że latasz po Londynie i pieprzysz się z kim popadnie, kiedy wyraźnie przykazała ci wracać do domu, zamknąć się na klucz i iść spać? Jeszcze chwila i pobudzi moich sąsiadów na górze. — Jakim prawem mnie śledzisz, ty smętny, żałosny… — Gdzieś w tym mieście jest facet, któremu staje, kiedy rozpruwa brzuchy kobietom. — Przysunął się o krok i odrobinę ściszył głos. — W piątek minęłaś się z nim o włos, i jeśli to jeszcze do ciebie nie dotarło, on zna twoje nazwisko i prawdopodobnie wie, gdzie mieszkasz. — To nie daje ci prawa… — Zamknij się — przerwał mi. — Większość kobiet na twoim miejscu bałaby się własnego cienia. Jak to możliwe, że ty się nie boisz? — Nie mam bladego pojęcia… — Jeszcze słowo i zerwę kamienicę na równe nogi. Joesbury stał tak blisko, że czułam jego oddech na twarzy. — To twoja ostatnia szansa, żeby powiedzieć mi dobrowolnie, Flint. — Już nie krzyczał; mówił z cichą furią. — Jeśli wiesz cokolwiek o piątkowym morderstwie, czego jeszcze nie wyrzygałaś, to szczerze ci radzę zrobić to teraz. „Krople deszczu i róże”. Bladoniebieskie oczy wpatrzone w moje. — Bo jeśli nie, a ja się dowiem — ciągnął — wytrę tobą podłogę. Głęboki wdech. Kurczowo uchwyciłam się resztek tupetu. — Pieprz się — zdołałam wycedzić. Miał taki wzrok, że przez sekundę sądziłam, że mnie uderzy. Ale w końcu zapanował nad sobą. Zaczerpnął powietrza i wypuścił je powoli. Znów pokręcił głową i chyba nikt w życiu nie patrzył na mnie z taką pogardą.

— Gdyby dano mi wybór, wolałbym nie mieć z tobą do czynienia, Flint. Moim zdaniem jesteś niebezpieczna. Ale Dana z jakiegoś powodu cię polubiła, a nie zniesie teraz więcej stresów. Więc ze względu na nią ostrzegam cię. Nie pakuj nosa w gówno, bo ci go złamię. W tej chwili wyglądał na człowieka zdolnego zrealizować swoją groźbę. — Posuwasz się o wiele za daleko — warknęłam. Podszedł jeszcze bliżej; widać należał do tych facetów, co lubią zastraszać wzrostem. — Jesteś funkcjonariuszką Policji Metropolitalnej. Sugeruję ci o tym nie zapominać. I mam ogromną nadzieję, że nie kombinujesz w Camden czegoś, czego nie powinnaś. Ale jeśli tak, to się dowiem. Więc uważaj. Odwrócił się i ruszył na schody, a ja wreszcie oprzytomniałam. Nie mogłam pozwolić, żeby ten człowiek rozpoczął poważne śledztwo w mojej sprawie. Był już w połowie drogi na chodnik, kiedy odzyskałam głos. — Inspektorze Joesbury. Widziałam, że zarejestrował zmianę w moim tonie, jego ramiona poruszyły się, kiedy wziął jeszcze jeden głęboki wdech. — Do Camden chodzę po seks. — Mówiłam cicho, ale wiedziałam, że uważnie słucha. Pozwoliłam, żeby kurtka zsunęła mi się z ramion. Odwrócił się, kiedy spadła na ziemię. Teraz stałam w samej sukience na cienkich ramiączkach. — Nie mam chłopaka na stałe i nie chcę mieć — ciągnęłam. Joesbury się nie ruszył. Światło latarni nadawało jego skórze miękki, złoty odcień. — Ale są chwile, kiedy to, co mogę zrobić sama, po prostu mi nie wystarcza. Potrafisz to zrozumieć? Zacisnął prawą doń na kluczykach i zrobił krok. W dół, w moją stronę. No to się doigrałam. Do diabła, nie planowałam tego, nie byłam na to gotowa, a poza tym — jak mogłam nie zauważyć wcześniej? — Mark Joesbury mnie przerażał. Cofnęłam się i poczułam na skórze dotyk zimnej kamiennej ściany. Joesbury zobaczył panikę na mojej twarzy i znieruchomiał. Zmrużył oczy i patrzyliśmy na siebie jeszcze przez sekundę. Wreszcie odwrócił się, pokonał resztę schodów i zniknął. A ja jeszcze długo tkwiłam w miejscu — długo po tym, jak usłyszałam, że jego samochód odjeżdża. Nawet nie podniosłam kurtki. Kiedy już nie wiedziałam, czy trzęsę się z wściekłości, strachu czy po prostu z zimna, weszłam do domu.

23 27 października, jedenaście lat wcześniej Dziewczyna idzie boso po wykładzinie. Zatrzymuje się pod drzwiami łazienki, przysuwa do nich ucho. — Cathy — mówi głosem, który sama ledwie słyszy. — Jesteś tam? Cisza. Dziewczyna widzi, jak para jej oddechu skrapla się na zimnej farbie. Delikatnie puka jednym palcem. — Cathy, wszystko dobrze? Słyszy odkręcaną wodę, potem brzdęknięcie kółka na ręczniki o kafelki. — Cathy — próbuje jeszcze raz. — Na górze nie ma nikogo. Wpuść mnie. Cathy nie odpowiada. Dziewczyna próbuje wejść. Klamka się porusza, ale drzwi nie puszczają. Zamknięte na klucz. Czeka jeszcze kilka sekund i wreszcie odsuwa się, wraca do sypialni. Światło wciąż się pali. Dziewczyna widzi na podłodze zakrwawione ubrania i wraca do łazienki. — Cathy. — Teraz już puka głośniej. Na dole gra telewizor, nikt jej nie usłyszy. — Cathy, znowu krwawisz? — Żadnej odpowiedzi. — Zrozum, to nie są żarty. Mówili ci, że to się może zdarzyć. Jeśli masz infekcję, musimy iść do lekarza. Proszę cię, wpuść mnie. Czeka. I czeka.

Część II

Cały Londyn struchlał dziś z przerażenia. „Star”, 8 września 1888 roku

24 Piątek, 7 września Pani inspektor, jaką ma pani pewność, że morderca nie zaatakuje dzisiaj znowu? — Niczego nie mogę być pewna — odparła Tulloch opanowanym tonem, którego wszyscy nauczyliśmy się już bać. — Ale powtarzam po raz trzeci: na tym etapie nie mamy powodu wierzyć, że nastąpi kolejne zdarzenie podobne do tego z trzydziestego pierwszego sierpnia. Byliśmy w Nowym Scotland Yardzie, gdzie Tulloch zwołała konferencję prasową. Stała teraz przed dziennikarzami z szefem policji gminy Southwark nadinspektorem Raymondem Pullerem i swoim bezpośrednim przełożonym z wydziału zabójstw komisarzem Davidem Weaverem. Musieli się przyznać, że zespół dochodzeniowy nie ma żadnych konkretnych tropów w sprawie morderstwa Geraldine Jones. Godziny łażenia po osiedlu Brendon, niekończące się rozmowy z rodziną i znajomymi Geraldine, i wciąż nic, z czym można by pracować. Pete Stenning zaprosił nawet gosposię Jonesów na drinka w nadziei, że dziewczyna coś wygada. Wszystkie dane zostały starannie wprowadzone do HOLMES-a. I nic. — Pani inspektor, czy jest pani gotowa prowadzić tak dużą sprawę? — zawołał ktoś spośród dziennikarzy. — Biorąc pod uwagę zeszłoroczne wydarzenia… Dwaj panowie na podwyższeniu wymienili spojrzenia i nadinspektor wstał. — Dziękuję państwu za uwagę — powiedział. — Śledztwo w sprawie śmierci pani Geraldine Jones trwa, więc będziemy informować państwa w miarę możliwości na bieżąco. Tulloch i Weaver wyszli za nadinspektorem. My, stojący z tyłu, też się zmyliśmy, zanim reporterzy zdążyli nas dopaść. Od kiedy trzy dni temu Emma Boston wypuściła swój artykuł o naśladowcy Kuby Rozpruwacza, dochodzenie znalazło się pod obstrzałem mediów. A publika natychmiast zaraziła się wiktoriańską gorączką. Frekwencja na wycieczkach po Whitechapel szlakiem Rozpruwacza wzrosła czterokrotnie. Tulloch dostała nawet zaproszenie do telewizji śniadaniowej, by porozmawiać o nagłym wzroście zainteresowania Brytyjczyków kubologią. Odmówiła udziału. Ale za jedno mogłam być wdzięczna Emmie. W gazetach występowałam jako „młoda śledcza niewymieniona z nazwiska”.

Kiedy wracaliśmy do Lewisham, zapadał już zmrok. Stenning, Anderson i ja pojechaliśmy na konferencję jednym samochodem. Zanim weszliśmy do komisariatu tylnymi drzwiami, dostrzegłam zielone audi. Mark Joesbury wjeżdżał na parking. Nie było go na konferencji prasowej. Właściwie nie rozmawialiśmy ze sobą i prawie się nie widzieliśmy od konfrontacji pod drzwiami mojego mieszkania cztery dni wcześniej. Koledzy szli dalej; tymczasem srebrny mercedes Tulloch zaparkował za audi. Tulloch wysiadła i bez słowa podeszła do Joesbury’ego. Przyciągnął ją do siebie, a ona oparła mu głowę na ramieniu. Poczułam się jak podglądaczka. Obróciłam się na pięcie, popędziłam korytarzem i po schodach. Na ich szczycie wpadłam na młodą Polkę, która pracuje w kantynie. Niosła tacę wyładowaną brudnymi naczyniami. — Uważaj, jak leziesz — wypaliłam, przekrzykując odgłos tłukących się kubków i talerzyków. Dziewczyna, zszokowana, szeroko otworzyła oczy i przykucnęła, żeby pozbierać skorupy. — Boże, przepraszam. — Klęknęłam przy niej. Czułam się jak ostatnia suka. — To moja wina. Szłam za szybko, zaraz to… Zanim posprzątałyśmy bałagan, reszta zespołu siedziała już w centrum operacyjnym. — Miło, że do nas dołączyłaś, Flint — powiedziała Tulloch. Wyglądała, jakby się skurczyła. Ta konferencja dużo ją kosztowała. Podobnie jak ostatnie frustrujące dni. — Okej — ciągnęła, kiedy przysiadłam na biurku z tyłu sali. — Czy ktoś może potwierdzić, jak duże siły są dziś zmobilizowane? — Niemal wszyscy dostępni funkcjonariusze zostali ściągnięci do służby — odparł Anderson. — Szefowie sekcji niedługo przyjdą tu na odprawę. Skoncentrujemy aktywność na osiedlu Brendon i wokół niego. Każda kamera działa, a w centrach monitoringu jest dodatkowy personel. — A co z Whitechapel? — Zwiększyli liczbę patroli, na ile mogli — odparł sierżant. — I będą mieli większe urwanie kapelusza niż my. Już teraz wariaci kręcą się po miejscach tamtych dawnych morderstw. — On nie zaatakuje w Whitechapel — stwierdził Stenning. — Przecież zdaje sobie sprawę, że połowa miejscowych się za nim rozgląda. — Nie wiemy, czy w ogóle zaatakuje — westchnęła Tulloch.

Za moimi plecami zaczął się ruch — dowódcy sekcji mundurowych przyszli na odprawę. Tulloch podziękowała im, że się zjawili, i w następnej chwili ja zostałam wywołana przed publiczność. Wciąż nie było mi wolno oficjalnie wziąć udziału w dochodzeniu, więc w ostatnich dniach gruntownie odświeżałam swoją wiedzę o morderstwach w Whitechapel. Wydział w trybie pilnym zamówił przez Internet niemal wszystkie aktualnie dostępne książki na ten temat. W tym momencie mogłabym już sama oprowadzać wycieczki szlakiem Rozpruwacza, a cały zespół został tu ściągnięty po to, by wysłuchać zgromadzonych przeze mnie informacji o drugim kanonicznym morderstwie Kuby. — Annie Chapman była grubo po czterdziestce, niska, z nadwagą i brakowało jej sporo zębów — zaczęłam. Zauważyłam z tyłu Marka Joesbury’ego, wpatrywał się w swoje buty. Inni w sali patrzyli albo na mnie, albo na powiększone zdjęcie Annie Chapman, wykonane w kostnicy. Ukazywało pulchną, nieładną twarz, okoloną ciemnymi kręconymi włosami. Nie musiałam zaglądać w notatki. Przedstawiłam im szczegóły ostatniej nocy Annie Chapman. Opowiedziałam o zabójcy, który uderzył bezgłośnie, nie pozostawiając śladu. Kiedy mówiłam, Joesbury dwa razy unosił głowę, na ułamek sekundy zerkał na mnie i znów spuszczał wzrok. Kiedy wspomniałam, że Annie ostatni raz widziano żywą o piątej trzydzieści nad ranem, zobaczyłam, że parę osób rzuciło okiem na zegar. Do piątej trzydzieści zostało niecałe dziesięć godzin. — Czy jest choć cień prawdy w tym, że Rozpruwacz był członkiem rodziny królewskiej? — zawołał ktoś z tyłu sali. Tulloch i ja spojrzałyśmy na siebie. Kiwnęła mi głową, żebym odpowiedziała. — Mówi pan o księciu Albercie Wiktorze, wnuku królowej Wiktorii, pretendencie do tronu. Są dwie teorie dotyczące księcia Alberta. Pierwsza, że postradał zmysły z powodu syfilisu, wpadł w morderczy szał i grasował po ulicach East Endu. Ale to się nie klei, bo jak w przypadku każdego członka rodziny królewskiej wiele osób cały czas znało miejsce jego pobytu. To praktycznie niemożliwe, żeby osobiście popełnił te morderstwa. — A druga teoria? — ponagliła mnie Tulloch, najwyraźniej chciała, żebym się trochę streściła. — Druga mówi o spisku masońskim. Według niej książę Albert w sekrecie poślubił młodą katoliczkę, która urodziła mu córkę. Kobieta została zamknięta w azylu dla obłąkanych, ale niańka dziecka, Mary Kelly, uciekła z małą na East End. Opowiedziała wszystko, co

wiedziała, grupie prostytutek, a te uknuły spisek w celu szantażowania rządu. Ówczesny premier był masonem. Skrzyknął kilku swoich kolegów, którzy rzekomo wabili kobiety do królewskiej karety i mordowali je zgodnie z masońskimi rytuałami. — To możliwe? — spytał jeden z sierżantów w mundurze. — Bardzo mało prawdopodobne — odparłam. — Po pierwsze, kobiety ginęły tam, gdzie je znajdowano. Dość jasno wskazuje na to ilość krwi na miejscu i to, że nie było jej gdzie indziej w okolicy. A poza tym te morderstwa nie wyglądały na zaplanowane egzekucje. Były dokonywane w gorączce przez kogoś, kto ledwie panował nad furią. — Okej, okej. — Tulloch wstała i spojrzała na zegarek. — Dzięki, Lacey, ale nie możemy całą noc rozmawiać o podejrzeniach w sprawie Rozpruwacza i raczej nic nam to nie da. Idźmy już stąd, dobrze? Komisariat powoli opustoszał. Kiedy grupki policjantów wychodziły z budynku, niemal widziałam otaczającą je aurę napięcia. Czekanie, aż stanie się coś złego — to zawsze o wiele gorsze niż stawianie temu czoła. — Szukasz czegoś konkretnego? — spytał mnie jeden z techników od monitoringu. Wróciłam do swojego starego komisariatu w Southwark, cichcem udając się śladami reszty zespołu, i poszłam do pokoju, w którym obserwuje się obraz ze wszystkich kamer nadzoru w dzielnicy. Trzydzieści monitorów non stop daje przekaz na żywo. Operatorzy mogą w ciągu sekund powiększyć dowolny z tych obrazów, a rozdzielczość naprawdę robi wrażenie. Patrzysz na ludzi, którzy siedzą przed pubem i widzisz lód połyskujący w ich drinkach. — Inspektor Tulloch chce, żebym trochę poobserwowała ulice — skłamałam. — Może coś mi się przypomni. Widzicie kogoś z naszych? Zaczęli przełączać monitory i zauważyliśmy kilka osób z wydziału. Siedzieli w samochodach zaparkowanych na rogach ulic, snuli się przed knajpami i sklepami. Audi Marka Joesbury’ego stało jakieś dwieście metrów od miejsca morderstwa. Drzwiczki kierowcy otworzyły się i Joesbury wysiadł. Od strony pasażera pojawił się sierżant Anderson. Kiedy obydwaj weszli na osiedle, zaczęłam po raz setny gryźć się myślą o pogróżce Joesbury’ego, że przeprowadzi śledztwo na mój temat. Nie wiedziałam, czy ją spełnił. Nagle mój wzrok przykuła postać w niebieskim płaszczu na ekranie powyżej. Dana Tulloch szła przez plac, w stronę katedry Southwark.

Gdyby Joesbury sprawdził mnie pobieżnie, dowiedziałby się, że wstąpiłam do policji w wieku dwudziestu sześciu lat, trochę ponad trzy lata temu, po okresie służby w rezerwie RAF-u, że miałam dobre stopnie na wszystkich kursach, że w wolnym czasie chodziłam na kurs prawa i że do programu szkolenia na śledczą przyjęto mnie za pierwszym podejściem. Gdyby uzyskał dostęp do moich danych personalnych — mało prawdopodobne, ale gdyby — zobaczyłby, że studiowałam prawo na Uniwersytecie Lancaster, ale odpadłam przed zaliczeniem drugiego roku. Przeczytałby, że jako piętnastolatka dostałam pouczenie, bo policja znalazła w mojej kieszeni niedopalonego jointa, i że rok później trafiłam do szpitala po przedawkowaniu GHB w klubie. Po wyjściu następnego dnia policja wlepiła mi kolejne pouczenie. Tulloch otworzyła główne drzwi katedry i weszła do środka. Wstałam, podziękowałam dwóm operatorom i opuściłam pokój nadzoru. Gdyby Joesbury naprawdę poszedł na całość, mógłby się dogrzebać, że urodziłam się w Shropshire, że nie znałam ojca, że mnie i brata wychowywali dziadkowie, a od czasu do czasu trafialiśmy do rodzin zastępczych, bo moja nastoletnia zaćpana matka uznała, że trudy macierzyństwa ją przerastają. Mógłby się dowiedzieć, że kiedy dziadkowie umarli, a mój problem z narkotykami przybrał na sile, przez kilka lat bujałam się po ulicach, żyłam na marginesie. I że mój brat mieszka w Kanadzie, i że nie rozmawialiśmy ze sobą od wielu lat. I miałam nadzieję, że na tym poprzestanie.

25 Katedrę przygotowywano już do zamknięcia na noc. Starszawy kościelny pokazał mi obie dłonie z rozłożonymi palcami i ruchem głowy z uśmiechem wskazał drzwi. Miałam dziesięć minut. Kiedy podeszłam, Tulloch patrzyła przed siebie, na centralny witraż nad ołtarzem. Na pewno usłyszała, że się zbliżamy, ale tkwiła nieruchomo jak kamienne rzeźby wokół nas. Omal się nie wycofałam, ale zmieniłam zdanie. — Dana — odezwałam się do niej cicho. Drgnęła, jakbym obudziła ją z drzemki. — Co ty tu robisz? Dobre pytanie. — Przepraszam — zaczęłam. — Zobaczyłam, jak wchodzisz… — urwałam. Sama nie wiedziałam, po co za nią przyszłam. — I byłaś ciekawa, dlaczego siedzę tutaj, zamiast buszować po ulicach? — Znów odwróciła się ode mnie. — To byłby niezły nagłówek do gazety, co? Szefowa dochodzeniówki modli się o pomoc, gdy morderca znów atakuje. Nie wiedziałam, jak na to odpowiedzieć. Całkiem nieźle trafiła w to, co chodziło mi po głowie. — Przegapiłaś nabożeństwo wieczorne — stwierdziła po sekundzie. — Nie jestem szczególnie wierząca. — Ja też nigdy nie byłam — przyznała, wciąż wbijając wzrok przed siebie. — Ale teraz dałabym wszystko, by wiedzieć, że ktoś tam rządzi na górze. Że jest jakiś plan. Nigdy nie myślałam o tym w ten sposób. I nie zamierzałam zaczynać. Tulloch uniosła się trochę i przesunęła dalej wzdłuż ławki; nie pozostawiła mi wielkiego wyboru. Usiadłam obok niej. I czekałam. — Wiem, że wtedy w toalecie to byłaś ty — szepnęła. — Przepraszam. Nie chciałam być wścibska. Cisza. Niechcący puknęłam stopą czerwoną poduszeczkę do klęczenia w ławce przede mną, aż zahuśtała się na haczyku.

— Po prostu założyłam, że zjadłaś coś, co ci nie. — urwałam… Niczego takiego nie założyłam, a to nie była kobieta, której można wciskać kit. — Czyli w zasadzie cokolwiek, co wkładam do ust, Lacey — powiedziała. — Nie mogę jeść. Zerknęłam ukradkiem w bok. Mnie samej nigdy nie wpuszczono by do klubu Strażników Wagi, ale nie mogłam się porównywać z Tulloch. — Kiedy byłam nastolatką, miałam zaburzenia odżywiania — ciągnęła. — Myślałam, że to już za mną. Najwyraźniej nie. Cokolwiek zjem, wymiotuję. W tej chwili odżywiam się chudym mlekiem, sokiem pomarańczowym i witaminami. Znów kopnęłam poduszeczkę. Zaczynałam żałować, że w ogóle poszłam do pokoju kamer nadzoru. Tulloch spojrzała w dół, na bujającą się poduszkę, a potem znów na witraż. — Chcesz wiedzieć, co tu robię? — spytała. — Układam prośbę o przeniesienie. Prośba o przeniesienie oznaczała rezygnację z prowadzenia dochodzenia. To byłby koniec jej kariery jako śledczej. — I idzie mi całkiem nieźle — ciągnęła w tonie pogawędki, jakbyśmy omawiały program telewizyjny obejrzany zeszłego wieczoru. — Jest skromna, ale pełna godności. I przepraszająca, oczywiście. Tego nie da się obejść. Siedziałam osłupiała. — Wszyscy moi przyjaciele — mówiła dalej — choć, to prawda, nie jest ich wielu, błagali mnie, żebym nie przyjmowała tego awansu. Powinnam pójść prosto do domu. To mnie mocno przerastało. I ten nerwowy tik w nodze. Poduszeczka zaraz poleci w kosmos. — Mówili, że nie jestem gotowa. Że potrzebuję więcej czasu. — Spojrzała na mnie. — Ale jak często nadarzają się takie okazje, Lacey? Na kolejną szansę mogłam czekać pięć lat. — Znów odwróciła się przodem do ołtarza i westchnęła. — A Londyn był tak daleko. — Od Szkocji? — zaryzykowałam. Gwałtownie zerknęła na mnie i odwróciła głowę z powrotem. — Co wiesz o Szkocji? — Nic — odparłam zgodnie z prawdą. — No, prawie nic. Tylko tyle że to była duża sprawa. Milczała przez chwilę. Nagle powiedziała:

— To była zła sprawa. Niewyobrażalna. Niektóre blizny są cholernie głębokie. Kiedy znów na nią spojrzałam, miała zamknięte oczy. Naciągała mankiety płaszcza niżej na dłonie. Chyba wyczuła, że na nią patrzę, bo otworzyła oczy i usiadła twarzą do mnie. — Myślałam sobie: co najgorszego może się wydarzyć w południowym Londynie? Jakiś nożownik od czasu do czasu? Domowa kłótnia, która za bardzo się rozkręciła? Z czymś takim bym sobie poradziła. Ale na to nie byłam przygotowana. — „To” się jeszcze nie stało — stwierdziłam z większą pewnością, niż czułam. — Nie ma żadnego „tego”. Jest jedno morderstwo, nic więcej. Tym razem nie odwróciła wzroku. Miała trochę piegów na nosie i policzkach, raczej nietypowych u kobiety z jej kolorem skóry. Za plecami pani inspektor widziałam kościelnego, szedł boczną nawą, za ogromnymi łukami z jasnego kamienia. Tulloch nie odrywała spojrzenia ode mnie. — Przez tamto dochodzenie policja została rozerwana na strzępy. I w trakcie, i potem. Charles Warren podał się do dymisji przez to, że nie znalazł Kuby Rozpruwacza. No więc, ja się poddam pierwsza. Nie mogę mieć na sumieniu śmierci pięciu kobiet, Lacey. Po prostu nie mogę. Rozumiałam jej punkt widzenia. Te kilka godzin, kiedy myślałam, że mogłam utrzymać Geraldine Jones przy życiu, były dość nieprzyjemne. Wiedziałam też, że jeśli dojdzie do kolejnych morderstw i sprawca nie zostanie schwytany, wszyscy obwinią za to Tulloch. — Mogę cię o coś zapytać? — Liczyłam na to, że skoro moja przełożona tak się przede mną wywnętrza, ujdzie mi na sucho parę własnych opinii. Lekko wzruszyła ramionami. Uznałam to za przyzwolenie. — Ile błędów popełniłaś do tej pory? Między jej idealnymi brwiami pojawiła się zmarszczka. — Nie bardzo wiem… — Gdybyś miała zacząć całe dochodzenie od początku, co byś zmieniła? Pokręciła głową. Nie nabierała się na tak proste sztuczki. — Gdyby sprawę prowadził ktoś bardziej doświadczony od ciebie, ktoś, kto nie ma takich przykrych doświadczeń jak ty — ciągnęłam. — Zrobiłby coś, czego ty nie zrobiłaś? Westchnęła i znów usiadła do mnie bokiem. Spojrzałam w tę samą stronę, na podwójny szereg postaci nad ołtarzem i zwieńczony ostrołukami witrażowy tryptyk nad nimi.

— Nie popełniłaś żadnego błędu — powiedziałam. — I nikt nawet nie sugeruje, że jest inaczej. I nie wiemy, czy zabójca znów zaatakuje. Na twoim miejscu odczekałabym jeszcze dwadzieścia cztery godziny. Pochyliła się do przodu, oparła łokcie na kolanach, a podbródek na dłoniach. — Jak myślisz, dlaczego ci mówię o tym wszystkim? — wymamrotała cicho. Cholernie dobre pytanie. — Bo jestem pod ręką — strzeliłam. — Bo chcę, żeby to się stało nieuniknione — wyjaśniła. — Powiedziałam ci o rezygnacji, więc stała się faktem dokonanym. Nie mogę prowadzić zespołu dochodzeniowego, jeśli choć jeden jego członek wie, że tak się czuję. — No cóż, w takim razie masz fart, bo nie jestem członkiem zespołu. — Wyprostowałam się na ławce ze świadomością, że w moim głosie zabrzmiała lekko cwaniacka nuta. — Dałaś mi to bardzo jasno do zrozumienia. Wydała odgłos, który mógł być cichym śmiechem. Ale i cichym szlochem. — Przypominasz mi kogoś — stwierdziła. — To dobrze czy źle? Kościelny stał niedaleko nas. Kiedy uchwycił mój wzrok, podszedł bliżej. Uniósł lewy nadgarstek i wskazał zegarek. — Bardzo przepraszam — powiedział. — Musimy zamykać. Dana wstała. Zrobiłam to samo i ruszyłyśmy do wyjścia katedry; nasze kroki stukały nienaturalnie głośno w pustym kościele. — Raczej dobrze — odparła. — To była moja przyjaciółka. Ale lubiła się we wszystko mieszać. Jakoś nie mogła skumać, że jeśli ciągle wychylasz głowę nad parapet, to ktoś ci ją odstrzeli. I coś mi się zdaje, że ty masz ten sam problem. Racja, musiałam sobie dać spokój z tymi parapetami. — A tak przy okazji — podjęła, kiedy wyszłyśmy w zmrok. — Co zrobiłaś Markowi? Nie odważyłam się na nią spojrzeć. — Chodzi ci o inspektora Joesbury’ego? Roześmiała się miękko. — Tak, o niego. Pokłóciliście się, czy co?

— Ehm… cóż, chyba rzeczywiście jakoś się nie polubiliśmy — wydusiłam. — Przykro mi. Nie odpowiedziała, ale kiedy znów na nią spojrzałam, uśmiechała się. — Od dawna go znasz? — spytałam, ale w następnej sekundzie zrozumiałam, że wolę niczego nie wiedzieć o stosunkach Tulloch z Joesburym. — Razem przechodziliśmy szkolenie. Ja chciałam zmieniać świat, Mark chciał jak najwięcej wolnego czasu od służby, żeby grać w rugby. — Znów się uśmiechnęła. — Po jakimś roku góra to ukróciła, a on nie miał planu B. Zatrzymałyśmy się, żeby poczekać na zmianę świateł przy przejściu dla pieszych. Nie zamierzałam żałować Joesbury’ego. Przecież znalazł sobie ciepłą posadkę tajniaka. — Przez długi czas byliśmy sobie bardzo bliscy — ciągnęła Dana. — Jestem nawet matką chrzestną jego syna. A potem tak się złożyło, że kiedy ja zrywałam długotrwały związek, on akurat się rozwodził. Pomogliśmy sobie to przetrwać. Światło się zmieniło, przeszłyśmy przez ulicę. — Przez ostatnie dwa lata prawie go nie widywałam — mówiła dalej. — Nie pokazywał się, bo pracował nad tym gangiem narkotykowym, a ja siedziałam w Szkocji. Teraz chyba nadrabiam stracony czas. W tej chwili Mark jest moją najbliższą rodziną. Podeszłyśmy pod komisariat. — A to, co mówił, że plącze się przy tym śledztwie, bo się nudzi — zagadnęłam. — To chyba nie do końca prawda, co? Tulloch posłała mi skąpy, zadowolony uśmieszek kobiety, która wie, że jest kochana. — Oczywiście że nie. Pilnuje mnie. Życzyła mi dobrej nocy, bezpiecznej drogi do domu i weszła do środka. Wsiadając do samochodu, myślałam, że Tulloch — nawet bez rodziny czy zbyt wielu przyjaciół — i tak ma lepiej niż ja.

26 Piątek, 7 września Amanda Weston nie może przestać się trząść. Tyle że człowiek trzęsie się, kiedy mu zimno. Amanda czuje, że powinna być zmarznięta — przecież jest naga — ale te spazmatyczne dreszcze nie mają nic wspólnego z temperaturą na zewnątrz. To nie zimno. To przerażenie. Wysoko nad nią, pod sufitem, wiszą duże, kolorowe przedmioty. Widzi łuszczącą się farbę — czerwoną, żółtą i niebieską — i myśli, że powinna wiedzieć, co to jest, ale jej zdrętwiały mózg już jakoś nie przetwarza zwykłych bodźców. Rejestruje tylko najdrobniejsze szczegóły tego, co się dzieje z jej ciałem. Szorstka drewniana ławka, na której leży, gryzie skórę jak tysiąc małych stworzeń. Swędzenie pod prawym okiem staje się tak nieznośne, że chce jej się płakać, a po lewej nodze coś jej lezie. I nic nie może zrobić. Co nie znaczy, że nie próbuje. Dłonie, potem ramiona, głowa i nogi. Szarpie, wykręca i ciągnie, dopóki znów nie pokona jej zmęczenie. Jeden ostatni wysiłek, potężne szarpnięcie całym ciałem, teraz. Na nic. Nie może się ruszyć. Dźwięk za jej głową. Ktoś wraca. Dłoń dotyka jej twarzy. I nagłe pieczenie, kiedy ta dłoń zrywa taśmę z jej ust i zimne powietrze zaczyna kłuć podrażnioną skórę. — Jak się miewasz? — szepcze głos do jej ucha. Amanda próbuje wymyślić odpowiedź. Coś, co poruszy jakąś strunę, coś zmieni. Coś innego niż oklepane teksty. Dlaczego mnie więzisz? Proszę, nie rób mi krzywdy. Puść mnie, nikomu nic nie powiem, przyrzekam. — To pomyłka — decyduje się wreszcie. — Nie jestem osobą, za którą mnie bierzesz. Niczego nie zrobiłam. — Sądzi, że chyba nie można się już bardziej bać. Ale nagle okazuje się, że można. — Opowiedz mi coś o sobie, Amando — szepcze głos. — Opowiedz mi o swoich dzieciach. O dzieciach? Jej żołądek zmienia się w zimną bryłę. Niemożliwe. Abigail jest w szkole. Ktoś przecież by zadzwonił, gdyby córka zaginęła? Kiedy ostatnio rozmawiała z Danielem? Amanda zezuje z wysiłkiem, spogląda na lewo i prawo, jakby spodziewała się ich zobaczyć, przywiązanych jak ona, po obu stronach. Nikogo nie ma. Jest tu tylko ona i głos przy jej uchu.

— Jak mają na imię? Wyczuję, jeśli skłamiesz. A ty to poczujesz. Jak ma na imię twoja córka? — Ab… Abigail — wykrztusza Amanda. — Słodko. A syn? — Daniel. — Na pewno jesteś z nich bardzo dumna. Matki zrobią wszystko dla swoich dzieci, prawda? Jesteś dobrą matką, Amando? — Staram się. Nie rozumiem. Dlaczego… Nagle Amandzie przestaje być już zimno. Robi się gorąco. Jak w saunie. Patrzy, jak postać w bieli odsuwa się od niej i idzie w stronę ławki pod dalszą ścianą. Widzi wyciągniętą rękę, palec delikatnie puka w mały, przenośny odtwarzacz DVD. — Posłuchajmy muzyki, co ty na to? — odzywa się znów głos. — To jedna z moich ulubionych piosenek. Rozbrzmiewa melodia — lekka, radosna, znajoma. Biała postać wraca do Amandy. To melodia z dzieciństwa. Słowa zaczynają się, kiedy coś, co przypomina sopel lodu, zaczyna powoli przesuwać się w poprzek brzucha Amandy. Szlak, który pozostawia za sobą, szczypie, potem piecze. Amanda niemal słyszy, jak jej własna gorąca krew skwierczy w zetknięciu z zimnym powietrzem.

27 Sobota, 8 września Następnego dnia wszyscy w komisariacie padali ze zmęczenia, ale atmosfera była wręcz radosna. Piąta trzydzieści nad ranem ósmego września nadeszła i minęła, i nikt nie zgłosił niczego poważnego. Ja, choć spóźniona, i tak dotarłam do pracy jako jedna z pierwszych. Reszta zespołu — ziewając, z czerwonymi oczami — zeszła się ostatecznie około południa. Nigdzie nie widziałam Tulloch, ale jeśli złożyła rezygnację, nie zostało to jeszcze oficjalnie ogłoszone. W trakcie popołudnia Emma Boston przysłała mi kilka SMS-ów, dopytując się, czy są jakieś nowe wieści. Za każdym razem odpowiadałam jej grzecznie, ale przecząco. Od kiedy przedstawiła własny punkt widzenia na temat ostatniego morderstwa, jej akcje w ogólnokrajowych gazetach wystrzeliły w górę. Poza tym wciąż istniało ryzyko, że roztrąbi po całej prasie moje nazwisko, może nawet opatrzy je zdjęciem. Dzienna zmiana dobiegła końca, ale nikt jakoś nie chciał iść do domu. Wiedzieliśmy, że odetchniemy dopiero o północy, kiedy skończy się ósmy września, i ani chwili wcześniej. Snułam się po centrum operacyjnym i nikt mnie nie wyganiał. Ludzie zaczęli posyłać po jedzenie. O dziewiątej dwadzieścia miałam właśnie po raz kolejny wybrać się do automatu z kawą, kiedy przełączono do nas rozmowę z dyspozytorni. Odebrał Anderson i gestem uciszył wszystkich obecnych. W momencie, kiedy odkładał słuchawkę, ktoś wyłączył telewizor. — Pete, idź po szefową — polecił. — Dzwonił jakiś facet z przemysłowego osiedla przy Mandela Way. Rozhisteryzowany. Wrzeszczał coś o okaleczonych zwłokach. Właśnie patrzyłam przez okno, jak ostatni samochód wyjeżdża z parkingu, kiedy przyszedł kolejny SMS od Emmy. „Możemy się spotkać na pływalni Forest Hill? Proszę. Pilne info w sprawie G. Jones”. Spotkanie na basenie? Spojrzałam na zegarek. O wpół do dziesiątej? Nie musiałam sprawdzać, gdzie jest Forest Hill. Doskonale wiedziałam — przy Dartmouth Road, między Dulwich a Catford. W czym jak w czym, ale w pływaniu byłam kiedyś naprawdę dobra, a Forest Hill, jedna ze staromodnych wiktoriańskich pływalni, przypominała mi baseny, na które chodziłam jako dziecko. Korzystałam z niej, dopóki nie została zamknięta. Nie potrafiłam sobie wyobrazić, co robi tam Emma i co to może mieć wspólnego z Geraldine Jones.

Nie odbierała komórki, choć zaledwie przed chwilą przysłała mi SMS. Przez sekundę siedziałam i się zastanawiałam. Czy naprawdę chciało mi się jeździć po Londynie o tak późnej porze? Nagle kolejny SMS błysnął mi na ekranie telefonu. Znów Emma. Kiedy go przeczytałam, coś zimnego przepełzło mi między łopatkami. „Nie dzwoń. Przyjedź. Proszę”. Musiałam być bardzo ostrożna. Wszyscy z wydziału zostali właśnie odwołani gdzieś, gdzie być może doszło do kolejnego morderstwa, a mnie wzywał w przeciwnym kierunku ktoś, kto — jak wiedziałam — miał już kontakt z mordercą. Z telefonu na biurku połączyłam się z dyspozytornią i zameldowałam, dokąd się wybieram i z kim jestem umówiona. Obiecali przekazać informację członkom mojego zespołu, jak tylko im się uda. Kiedy ruszyłam do wyjścia, po schodach zbiegał Mark Joesbury. Zatrzymał się na mój widok. Byłam pewna, że coś powie, ale za jego plecami otworzyły się drzwi i stanął w nich Anderson. Odwróciłam się i szybkim krokiem wyszłam z komisariatu. Jadąc Bromley Road, powtarzałam sobie, że nie będę podejmować żadnego ryzyka. Po prostu pokręcę się w pobliżu. Na wszelki wypadek. Kiedy zostało mi jeszcze jakieś dziesięć minut drogi, Tulloch skontaktowała się ze mną przez radio. Pytała, gdzie jestem. Szybko wprowadziłam ją w sytuację. — Lacey, wysyłam za tobą zespół — powiedziała. — Nie wysiadaj z samochodu, dopóki się nie zjawią. Rozumiesz? — No tak, ale… — Nie dyskutuj ze mną, Flint. Wezwanie na Mandela Way to była ściema. Nie ma tu żadnych zwłok. A ja wcale nie jestem zachwycona, że pojechałaś sama na drugą stronę Londynu. Nie ona jedna. — Okej, zrozumiałam. Dojeżdżam do pływalni i czekam na was. — Mark i Neil prawdopodobnie dotrą tam pierwsi. Nie wyjeżdżali z komisariatu. Zaparkowałam kawałek dalej od pływalni i się rozejrzałam. Wciąż panował spory ruch. Ulicę dobrze oświetlały latarnie. Nie widziałam tu nic niezwykłego. Ale Emmy też nie widziałam. Wyjęłam z torebki komórkę. Żadnych nowych SMS-ów, dziwne. Powinna wypatrywać mojego samochodu i zauważyć, że podjechałam. Skoro do mnie nie podeszła, to widocznie coś jest nie tak.

Z drugiej strony, dojechałam szybciej, niż się spodziewałam. Prawdopodobnie Emma wciąż była w drodze. Nagle telefon zapikał. Tym razem tylko dwa słowa. „Pomóż mi”.

28 Wysiadłam z samochodu. W zasięgu wzroku wciąż ani żywej duszy. — Emma! — krzyknęłam, ale nie zabrzmiało to imponująco. Schyliłam się do auta przez drzwiczki kierowcy, czując paskudne mrowienie w plecach wystawionych do ulicy, i wyjęłam krótkofalówkę. Upchnęłam ją do kieszeni, mocno ścisnęłam komórkę w dłoni i odeszłam od samochodu. Wiedziałam, że wsparcie zjawi się lada chwila i nie wybierałam się nigdzie daleko. Musiałam się po prostu porozglądać. Niemal pobiegłam ulicą, aż nade mną wyrósł potężny, ozdobny budynek z czerwonej cegły. Mnóstwo cieni. Dotarłam do schodów prowadzących do głównego wejścia. — Emma — spróbowałam jeszcze raz. Weszłam po schodach. Bez przerwy obserwowałam otoczenie i powtarzałam sobie, że przecież moje auto jest blisko. W parę minut mogłam się w nim znaleźć, bezpiecznie zamknięta. Morderca Geraldine Jones nie potrzebował minut. U szczytu schodów przekonałam się, że drzwi są zamknięte. Do diabła, gdzie się wszyscy podziewają? Świadoma, że minęło już dobrych parę minut od ostatniego SMS-a Emmy, zbiegłam z powrotem na ulicę. Rozpruwacz nie potrzebował minut. Przypomniałam sobie, że z boku budynku znajdowały się kiedyś stare schody przeciwpożarowe, prowadzące na piętro. Wciąż były na miejscu. Za to bardzo nie na miejscu wydawały się okulary przeciwsłoneczne, zaczepione złożonymi kabłąkami o metalową poręcz. Przypominały okulary Emmy. — Funkcjonariuszka Flint do bazy. Chwila nasłuchiwania trzasków. I czegoś głośnego, miarowego, co mogło być biciem mojego serca. I w końcu: — Słucham, Flint. — Funkcjonariuszka Flint prosi o natychmiastowe wsparcie! — niemal krzyknęłam. — Podejrzenie poważnych obrażeń, może ofiar śmiertelnych. Odsunęłam się od metalowych stopni i spojrzałam w górę. Wybite okienko u szczytu schodów, drzwi ewakuacyjne niedomknięte. Ktoś siedział w środku.

Tulloch nie chciała mieć na sumieniu śmierci kolejnej kobiety. Cholera, ja też nie. A znajdowałam się o wiele bliżej miejsca akcji. Na pierwszych dwóch stopniach nogi trzęsły mi się, jakbym za długo ćwiczyła na automatycznej bieżni. Na piątym stopniu działały już na autopilocie i pewnie niosły mnie po schodach skrzypiących przy każdym kroku. Już na górze na moment oderwałam oczy od budynku, żeby rozejrzeć się po ulicy. Zabiję tego Andersona. Rzucę Joesbury’ego na ziemię i podepczę mu głowę. Gdzie oni są, do diabła? Wiedziałam, że ryzykuję, ale nie mogłam tak tkwić bezczynnie. Wyjęłam z kieszeni komórkę i wybrałam numer Emmy, po czym przysunęłam twarz do wybitego okna i zaczęłam nasłuchiwać. Ulicą przejeżdżały samochody. Gdzieś wysoko leciał helikopter. Ani sekundy ciszy. Wreszcie jakaś się nadarzyła i usłyszałam dzwonienie. Słabe, ale wyraźne. Telefon Emmy był gdzieś w tym budynku. Nagle głośny, pełen przerażenia krzyk całkowicie zagłuszył dzwonek. Gdy wrzask się urwał, ja wskoczyłam już za drzwi. Jest coś niepokojącego — nawet w najlepszych okolicznościach — w takich budynkach wyrwanych z kontekstu. Szkoła nocą zawsze wydaje się straszna. Dom towarowy po wyjściu klientów jeszcze bardziej. To miejsce, które tak dobrze pamiętałam sprzed lat, nie dało rady odciąć się od przeszłości. Kiedy wytężałam wzrok, wpatrując się w ciemność, niemal słyszałam piski i pluski bawiących się dzieci i te dziwne, rytmiczne echa, które roznoszą się w przestronnych pomieszczeniach, gdzie jest mnóstwo wody. Przysięgam, że czułam chlor. Przez okno świeciła pobliska latarnia. W jej miękkim pomarańczowym blasku dostrzegłam but. Podeszłam do niego na palcach i się schyliłam. Nie było na nim kurzu. Nie leżał tu długo. To but Emmy. Wiedziałam to. Okruszki, krzyknął mi w głowie zdrowy rozsądek. To szlak z okruszków. On cię wciąga do środka. Zdrowy rozsądek wygrał. Postanowiłam się stąd wynosić. Zrobiłam krok w tył, w stronę drzwi, i w tej chwili wychwyciłam poskrzypywanie schodów przeciwpożarowych. Ktoś na nie wszedł. Więc nie okruszki. Pułapka.

29 Paskudnie bliska paniki strzelałam oczami dookoła jak przerażona mysz. Znajdowałam się w dużym pomieszczeniu, dawnym biurze. Wciąż walały się tu biurka i krzesła. Przez środek sali, dzieląc ją na pół, biegł rząd metalowych szafek na ubrania. Szybko pokonałam wolną przestrzeń i schowałam się w cieniu za nimi. Gdzieś w głębi wciąż słyszałam dzwoniący telefon Emmy, ale gdybym przerwała połączenie, zdradziłoby mnie piknięcie mojej komórki. W ciągu ostatnich sekund przestałam oddychać. Teraz po cichu wypuściłam powietrze. Ktokolwiek wspinał się po schodach, robił więcej hałasu niż ja. Był cięższy. Ciche szurnięcie drewna o drewno — ktoś pchnął drzwi. Krok do środka. I kolejny. Cisza. Ten ktoś nasłuchiwał, czekając, aż wzrok przywyknie mu do ciemności. Lada sekunda dostrzeże but Emmy i smugę, którą wytarłam w kurzu, kiedy go przesunęłam. Dowie się, że tu jestem. Znów kroki, tym razem cichsze. Namierzył mnie. Czarna postać wyłoniła się zza rzędu szafek. W ciemności wydawała się potężna. Nagle weszła w krąg światła i tak mi ulżyło, że o mało nie zemdlałam. — Tutaj — szepnęłam. Joesbury obrócił się błyskawicznie, kiedy popędziłam ku niemu dziwnie ucieszona, że go widzę, bo przecież tak gruntownie nie cierpiałam tego faceta. Nawet z odległości kilku kroków był ledwie cieniem, ale jego oczy błyszczały. I to niezbyt przyjaźnie. — Ktoś siedzi w budynku — syknęłam. — Słyszałam krzyk. On gdzieś tu jest. Musimy… Przyłożył palec do ust, po czym uniósł krótkofalówkę. — Znalazłem Flint — zameldował. — Tak, rzucimy monetą, który z nas ją udusi, kiedy wyjdziemy. Słyszysz telefon? Nie dosłyszałam odpowiedzi Andersona, ale w następnej sekundzie Joesbury skradał się już do najdalszych drzwi w sali, kiwając na mnie, żebym szła za nim. Przy drzwiach zatrzymał się i posłuchał chwilę, po czym otworzył je i przestąpił próg. Zrobiłam to samo. Znaleźliśmy się na galerii niemal całkowicie otaczającej większy z dwóch basenów. W dawnych czasach, kiedy pływanie podlegało segregacji płciowej, to był basen dla mężczyzn. Na galerii wciąż znajdowały się ławki, na których dumni rodzice zasiadali podczas szkolnych zawodów. Joesbury powoli ruszył w dół po szerokich, płaskich stopniach

trybun, przepatrując każdy rząd ławek. W dłoni trzymał latarkę, ale jej nie włączył. Dzwonek telefonu Emmy brzmiał głośniej. Joesbury obejrzał się, czy za nim nadążam, i przeszedł na boczną część galerii, skąd dało się zejść na parter. Mijaliśmy martwe gryzonie i opakowania po daniach na wynos. Przestąpiłam potłuczone szkło i coś, co nieprzyjemnie przypominało ludzkie ekskrementy. Kiedy wyłoniliśmy się na dole schodów, sierżant Anderson wkroczył przez sklepione przejście na drugim końcu hali. Pamiętałam, że tamtędy idzie się do mniejszego basenu, w wiktoriańskich czasach zarezerwowanego dla kobiet. Anderson zobaczył nas i pokręcił głową. Na nic nie trafił. Joesbury zbliżył się do basenu i stanął, dotykając czubkami stóp rzeźbionego rantu. Bez wody dziura wydawała się ogromna. Miała niemal trzydzieści metrów długości i piętnaście szerokości. Swego czasu pięć metrów nad basenem znajdowała się trampolina, a głębszy koniec był naprawdę przepastny. Ale od tamtej pory basen zamienił się w śmietnisko. Powrzucano do niego krzesła z kafeterii, koła ratunkowe, siedzonka ratowników, a nawet fragment starej trampoliny. Joesbury patrzył na ogromną płócienną płachtę na dnie, uwypukloną pośrodku. Dzwonienie dobiegało spod niej. Dotarło do mnie, że to mój telefon wciąż próbuje się połączyć, więc sięgnęłam do kieszeni i go wyłączyłam. — To ja — wyjaśniłam cicho, kiedy Joesbury i Anderson zrobili zaskoczone miny. — Zadzwoniłam do Emmy Boston. I podążyłam za dźwiękiem. Joesbury włączył latarkę i poświecił na dół. Nawet przy świetle nie dało się stwierdzić, co leży pod płótnem. Spojrzał na Andersona. — Jest jakaś szansa na wsparcie? Sierżant przez kilka sekund rozmawiał przez radio. W końcu uniósł głowę. — Za jakieś pięć minut — poinformował. — Szefowa wezwała też ninja. Będą tu za chwilę. Ninja to w policyjnym slangu OS19. Ten uzbrojony oddział udziela wsparcia reszcie funkcjonariuszy, którzy zwykle chodzą bez broni. Tulloch musiała się nieźle martwić, skoro o nich poprosiła.

— Powiedz, żeby otoczyli budynek — polecił mu Joesbury ściszonym głosem. — Cztery wejścia, łącznie ze schodami przeciwpożarowymi. I niech wchodzą ostrożnie. Chyba trzeba założyć, że to miejsce zbrodni. Kiedy Anderson odsunął się, żeby przekazać instrukcje, Joesbury odwrócił się do mnie. — Zadzwoń do niej jeszcze raz. Drżącymi dłońmi wykonałam polecenie. Spod płótna znów rozległ się przenikliwy, drażniący dzwonek i Joesbury wymamrotał słowo, którego nie używa się przy babci. Położył latarkę na podłodze, kucnął i zeskoczył na dół. — Wyłącz, Flint, zwariować można — zawołał, podchodząc do plandeki. Znów zrobiłam, co mi kazał. Ja też dostawałam świra. Ciche kroki na kafelkach — wrócił Anderson. — Czekaj, szefie. — Dołączył do Joesbury’ego. Przysunęłam się do krawędzi. Obydwaj celowali światłem latarek w anonimowy kształt przed nimi. Żaden jakoś się nie kwapił podejść bliżej. — Na litość boską, ona może jeszcze żyć — powiedziałam, zeskakując na dół. Ruszyłam w stronę płótna. Ręka Joesbury’ego wystrzeliła w bok i trafiła mnie w pierś. Zatrzymałam się, a on się schylił, chwycił dwa rogi plandeki i pociągnął. Cichy jęk wyrwał się z gardła Andersona, ale dopiero w następnej sekundzie zdaliśmy sobie sprawę, na co patrzymy. Ludzka postać leżała na plecach, jej niewidzące oczy patrzyły w sufit. Lewa ręka w poprzek na piersi, nogi podciągnięte i rozchylone. Jasne włosy rozsypane wokół głowy. Ludzka postać, ale nie człowiek. To był staromodny treningowy manekin ratowniczy, jakiego sama używałam, kiedy wiele lat temu przygotowywałam się do konkursu udzielania pierwszej pomocy. Jasne włosy okazały się tanią peruką. Gdyby natknęli się na to jacyś inni ludzie, może by się roześmiali, choćby po to, żeby rozładować napięcie. My nawet się nie uśmiechnęliśmy. Już dość dobrze znaliśmy legendy o Kubie Rozpruwaczu, by wiedzieć, że manekin został ułożony w identycznej pozycji, w jakiej znaleziono ciało Annie Chapman. Sprawca zostawił komórkę Emmy Boston u stóp manekina, tak samo jak Rozpruwacz osobiste rzeczy Annie. Nad prawym barkiem kukły leżał przezroczysty plastikowy worek. Joesbury wpatrywał się w niego. Chyba nawet nie mrugał. Zerknęłam na Andersona. On też ani drgnął. W końcu Joesbury odchrząknął.

— Okej, Flint, ty jesteś naszą ekspertką od Rozpruwacza. Kuba zabierał trofea, zgadza się? Narządy wycięte ofiarom, które potem posyłał policji, żeby zagrać jej na nosie? Uznałam, że nie pora wdawać się w najróżniejsze teorie na temat losów wnętrzności ofiar Rozpruwacza, więc tylko kiwnęłam głową. Joesbury zrobił krok w stronę woreczka. Poświecił latarką, a w końcu kucnął, żeby się lepiej przyjrzeć. — Nie mówiłaś, że jednej z ofiar brakowało nerek? — To nie nerka — stwierdził Anderson, który też się zbliżył. — Nerki mają inny kształt. W torebce znajdował się kawałek tkanki mięśniowej, mniej więcej trójkątny, długi na jakieś osiem centymetrów i szeroki na pięć w najgrubszym miejscu. Otaczały go skrzepy krwi. Ja nie musiałam podchodzić, żeby wiedzieć, co to takiego. — Annie Chapman nie brakowało nerek — powiedziałam. — Brakowało jej macicy.

32 Niezależnie od intencji, po drodze raczej nie zakopywaliśmy żadnych toporów. Kiedy wyjechaliśmy z parkingu, Joesbury włączył odtwarzacz i podkręcił dźwięk. Siedziałam na fotelu pasażera, przyciskając torebkę do piersi i słuchałam hipnotycznej mieszanki house’u i jazzu. Po chwili jaskrawe, pomarańczowe i białe światła południowego Londynu zaczęły mnie razić, więc zamknęłam oczy. Dopiero teraz dotarło do mnie, jak bardzo jestem zmęczona. Miasto zdążyło się już uspokoić i jazda nie zabrała nam dużo czasu. Joesbury zwolnił, kiedy skręciliśmy w moją ulicę. Otworzyłam oczy. — Dziękuję — mruknęłam, kiedy zatrzymał się przy krawężniku. Zmusiłam się do mrugania, próbując oczyścić zamuloną głowę. Gorące, hałaśliwe wnętrze samochodu podziałało jak narkotyk. Potrzebowałam zimnego powietrza i ciszy. Kiedy otworzyłam drzwiczki, Joesbury wyłączył silnik. Nie obejrzałam się. Usłyszałam trzask drzwiczek; Joesbury też wysiadł z samochodu. — Nie wejdziesz ze mną — ostrzegłam, odwracając się do niego przodem. Nawet nie drgnął. — Pomyłka — powiedział nad dachem samochodu. — Nie zostawię cię, dopóki nie sprawdzę, że nie masz straszydeł pod łóżkiem i że wszystkie twoje wejścia i wyjścia są bezpieczne. Tully nie dałaby mi spokoju. Chcesz, żebym wszedł pierwszy? Powoli zeszłam po schodkach. Nie spieszyłam się ze znalezieniem kluczy, chociaż doskonale wiedziałam, w którym miejscu w torebce ich szukać. Cały czas go czułam, centymetry od siebie, słyszałam jego cichy oddech. Cholera, nikt nie wchodzi do mojego mieszkania. Nikt. — Proszę, sprawdź niszę pod schodami, dobrze? — Wsunęłam klucz do zamka. — Zdarzało się, że jakieś szumowiny chowały się tam i wyskakiwały na mnie. — Niepotrzebnie się wysilasz, Flint. Mnie się nie da obrazić. Odwróciłam się na pięcie i zmierzyłam go wzrokiem z góry na dół. — Może po prostu jeszcze nie widziałam wszystkiego. Przez sekundę myślałam, że wybuchnie śmiechem. Ale nagle kąciki jego ust rozciągnęły się w leniwym uśmiechu. Nie oderwał ode mnie oczu. — No cóż, to się okaże, jak przyjdzie co do czego — odparł. W końcu otworzyłam drzwi, wymacałam włącznik światła i weszłam do środka. Co ja wyprawiałam? Już drugi raz dałam

temu gościowi wyraźną zachętę. A przecież, nawet gdyby nie był najwredniejszym facetem, jakiego spotkałam od długiego czasu, to niemal na pewno jego i Tulloch coś łączy. Rzuciłam torebkę na fotel i podeszłam do kominka. Odruchowo zdjęłam okulary i odłożyłam je na półkę nad kominkiem. Miejmy to z głowy. Niech zrobi, co ma do zrobienia, i się wynosi. Kiedy znów na niego spojrzałam, stał tuż za progiem i oglądał największy pokój mojego mieszkania. Nawet nie próbował ukryć zaskoczenia na widok czystej, białej przestrzeni — minimum mebli i całkowity brak osobistych akcentów, nie licząc kwiatków w doniczkach. Milczałam, więc zabrał się do pracy. Najpierw sprawdził drzwi wejściowe. Miały zamek Yale, żałośnie marny jak na londyńskie standardy, ale przecież nie mam nic, co by można ukraść. Potem przeszedł przez salon, małą kuchnię i zniknął mi z oczu. Usłyszałam, że wchodzi do łazienki i odciąga zasłonkę prysznica. Ciekawe, co chciał znaleźć w łazienkowej szafce, ale do niej też zajrzał. Odgłos otwieranych drzwi szafy powiedział mi, że mój nieproszony gość jest w sypialni. Wreszcie usłyszałam skrzypniecie drzwi oranżerii. Wyszedł do ogrodu. Zaciekawiona poszłam za nim. Nagle coś ciężkiego wylądowało na miękkiej ziemi, jakby Joesbury zeskoczył z wysokości. Pojawił się znowu, kiedy dotarłam do tylnych drzwi. — Klucz do szopy? — Wyciągnął dłoń. Wiedziałam, że nie ma sensu się sprzeciwiać. Powiedziałam mu, w którym miejscu na dachu szopy znajdzie klucz. Patrzyłam, jak idzie chodniczkiem, otwiera szopę i znika w środku. Zaczęłam odliczać w głowie: dziesięć, dziewięć… Przy sześciu wyszedł z powrotem. Patrzył wprost na mnie, z uniesionymi rękami. Nie musiał nic mówić, ale i tak powiedział. — Po co? — Żeby zachować kondycję — odparłam. — Davina McCall ręczy, że to skutkuje. Nie dałam mu czasu wytknąć, że Davina McCall raczej nie przebiera swojego worka bokserskiego za mężczyznę. Odwróciłam się i przeszłam przez mieszkanie. Obejrzał już wszystko. Usłyszałam, że zamyka na klucz drzwi oranżerii. W końcu stanął w łukowatym przejściu między salonem a sypialnią. — Po pierwsze, nigdy w życiu nie widziałem, żeby mieszkanie kobiety tak wyglądało — oznajmił. — Chryste, Flint, nie masz nawet pluszowego misia?

Był wyższy stopniem, teraz oficjalnie pracowaliśmy w tym samym zespole dochodzeniowym, a do tego — przynajmniej w swoim przekonaniu — wyświadczał mi przysługę. Musiałam zachować spokój. — Dobranoc, inspektorze Joesbury. Dziękuję za pomoc. — Stałam przed kominkiem. I nie zamierzałam się ruszyć, dopóki koleś się nie wyniesie. On też ani drgnął. — Po drugie, nie możesz tu zostać sama — stwierdził. — Tully wyprułaby mi flaki. Zachowaj spokój. — Mieszkam tu całkiem bezpiecznie od pięciu lat, drzwi zawsze zamykam na klucz, a w zaistniałych okolicznościach wolałabym, żebyś nie mówił o flakach. Usta mu zadrgały. Teatralnie uniósł lewą dłoń, a prawą zaczął liczyć na palcach. — W ogrodzie jest furtka prowadząca bezpośrednio do zaułka. To raz — powiedział. — Udało mi się przez nią przejść nawet z rozpieprzonym barkiem. Dwa: drzwi oranżerii spróchniały i wystarczy je porządnie pchnąć, żeby się rozleciały. Trzy: zamek Yale we frontowych drzwiach mógłbym otworzyć kartą kredytową w dziesięć sekund. Nie masz nawet łańcucha. — Umilkł, opuścił ręce i pokręcił głową. — To jest południowy Londyn — ciągnął. — Pomijając już nawet fakt, że w mieście grasuje jakiś maniak, czy ci życie niemiłe? „Całkiem możliwe”, tak brzmiałaby chyba najbardziej szczera odpowiedź, ale nie zamierzałem jej wyartykułować. — Podeprę klamkę krzesłem i będę spała z telefonem — powiedziałam. — A teraz wybacz… — A właśnie, dasz mi ten telefon. Jutro załatwię ci nowy. No dobra, masz jakiś koc? — Co? — Śpię na kanapie. — Po moim… nie, wykluczone, wynoś się stąd. Podszedł do kanapy i zaczął boksować poduchy, żeby je zmiękczyć. — Tully pewnie każe cię jutro przenieść do chronionego mieszkania — oznajmił. Podniósł dwie poduchy i ułożył je na końcu kanapy. — Przynajmniej dopóki nie każemy tu wstawić jakichś przyzwoitych zamków. Możemy też założyć alarm połączony z komisariatem. — Czy ty nie rozumiesz po angielsku?

— Jest szansa, żebym dostał jakąś zapasową szczoteczkę do zębów? — Zdjął marynarkę i usiadł. Miał na sobie czarną koszulkę, tuż poniżej prawego barku zauważyłam ledwie widoczną bliznę po szczepieniu. Potężnie umięśnione ramiona. — Nie zostaniesz tutaj. — Flint, jestem zmęczony. — Ten drań zdejmował już buty. — Przestań ględzić i idź spać. — Nie zasnę, jeśli będziesz w sąsiednim pokoju — wypaliłam, zanim zdążyłam się zastanowić nad konsekwencjami przyznania się do czegoś tak… o Boże. Impas. Joesbury spojrzał na mnie. Wstał. Zrobiłam krok do tyłu i o mało nie potknęłam się o wystający rant paleniska. O nie. Każdy, tylko nie on. — Jest jakiś sens sugerować ci, że wcale nie muszę być w pokoju obok? — spytał ledwie dosłyszalnym głosem. Nie zamierzałam nawet o tym myśleć. Pokręciłam głową. Joesbury gapił się na mnie jeszcze przez chwilę. W końcu spojrzał na zegarek i wyjął komórkę. — Tak też myślałem — powiedział. Piętnaście minut później na mojej sofie siedziała opatulona kocem funkcjonariuszka, przy ściszonej telewizji i z kubkiem kawy w ręku. Ja leżałam w łóżku, jeszcze mokra po prysznicu, i zastanawiałam się, kiedy przestanę się trząść.

30 Pół godziny później Tulloch zaparkowała przed rzędem zaniedbanych szeregowców w Shepherd’s Bush, gdzie mieszkała Emma. Nie licząc szorstkiego: „Która część zdania: siedź w samochodzie, była dla ciebie niezrozumiała, Flint?”, praktycznie nie odezwała się do mnie słowem, od kiedy podjechała pod pływalnię. Doskonale wiedziałam, że teraz zabrała mnie ze sobą, żeby mieć mnie na oku, a nie dlatego, że mogłabym wnieść coś użytecznego do śledztwa. Na miejscu powitały nas już migające niebieskie koguty; pasażerowie dwóch radiowozów obserwowali front i tył domu, czekając na nasze przybycie. Kiedy silnik samochodu zgasł, zobaczyłam Joesbury’ego — szedł w naszą stronę od własnego auta zaparkowanego kawałek dalej. Tulloch odwróciła się do mnie i otworzyła usta. — Dostałam SMS „pomóż mi” i usłyszałam wrzask — uprzedziłam ją. — Co ty byś zrobiła? — Zrobiłabym to, co mi kazano, do cholery — odparła, strzelając oczami to na mnie, to na Joesbury’ego. Hm, nie wypadało mi powiedzieć pani inspektor w twarz, że jest kłamczuchą. — Służymy w policji — broniłam się. — Mamy pomagać ludziom. Tulloch zmrużyła oczy. Sięgnęła do klamki. — Muszę ci to mówić na głos? — spytała. — Nie; teraz siedzę jak przyklejona do siedzenia. Kiedy wysiadła i dołączyła do Joesbury’ego, przycisnęłam guzik i opuściłam okno pasażera. Przecież nie wspomniała, że nie wolno mi podsłuchiwać. Ona i Joesbury podeszli krótkim chodniczkiem pod drzwi. W małym ogródku od frontu śmieci wylewały się z koszy. Jakieś zwierzę, pewnie lis, dorwało się do jednego z worków. Cała okolica cuchnęła gnijącymi resztkami. Joesbury zabębnił w drzwi tak mocno, że zatrzęsły się w futrynie. Schylił się i otworzył szparę na listy. — Policja! — zawołał. — Otwierać. — Załomotał jeszcze raz, po czym odsunął się i spojrzał w górę, na dom. — Nie podoba mi się to. — Wskazał kamerę, którą polecił zamontować nad drzwiami Emmy. Ktoś zdążył już rozwalić urządzenie. — Ktoś idzie — powiedziała Tulloch.

Usłyszeliśmy odgłosy w domu, szelest papieru, jakiś brzdęk i ciche przekleństwo. W końcu drzwi się otworzyły. Tulloch wystąpiła naprzód i pokazała legitymację. Chudy, niezbyt zdrowo wyglądający chłopak, mniej więcej dwadzieścia lat, wyjąkał, że nie wie, gdzie jest Emma Boston, nie ma nic wspólnego z Emmą Boston, sam mieszka pod nią, nie było go w domu wcześniej tego dnia, kiedy to się stało, i że to wszystko to jakiś niezły kanał, wie pani. — Zamknij się i z drogi — warknęła Tulloch. — Mark, dopilnuj, żeby nigdzie nie polazł. Po krótkiej kłótni z Joesburym, kto wejdzie do mieszkania pierwszy, Tulloch ruszyła korytarzem i na górę po schodach. Chłopak poszedł za nią, za nim Joesbury, a na końcu jeden z mundurowych. Drugi został przy wejściu. Czekaliśmy. Zobaczyłam światło w oknie na piętrze. Funkcjonariusz odbył z kimś krótką rozmowę przez krótkofalówkę. Strasznie mnie korciło, żeby wymknąć się z samochodu. Ale wiedziałam, że Tulloch rozerwie mnie na strzępy, jeśli to zrobię. Emma Boston była odpychająca i zadufana w sobie, i mogła mi bardzo uprzykrzyć życie. Ale szczerze mówiąc, nawet ją polubiłam. I wolałam nie myśleć, co Tulloch i Joesbury mogli znaleźć w tym pokoju na piętrze. Hałasy na schodach. Zobaczyłam dżinsowe nogi Joesbury’ego, a w końcu on cały i Tulloch znaleźli się w zasięgu mojego wzroku. Przyjrzałam się obu twarzom. Spięte, zdziwione, ale nie wstrząśnięte. — Jest tam? — spytałam i dopiero teraz dotarło do mnie, że jednak wysiadłam z samochodu. — Ktoś włamał się do mieszkania — poinformował Joesbury. — Narobił trochę demolki. Ani śladu Emmy. — Około dziesiątej dzisiaj rano jej sąsiad z dołu — dodała Tulloch — podobno słyszał hałasy, ale nie chciało mu się sprawdzić co to. Niczego nie widział. Mówi też, że nikt nie wołał o pomoc. — Ona nie mieszka sama — powiedziałam. — Wiadomo coś o jej chłopaku? Tulloch pokręciła głową. W tej chwili w drzwiach ukazał się policjant, który towarzyszył im w środku. Trzymał dłoń na ramieniu chudzielca. Kątem oka dostrzegłam jakiś ruch i się odwróciłam. — Och, Bogu dzięki — sapnęłam.

Ledwie trzy metry ode mnie, w świetle latarni stała Emma Boston, z blizną żywo odcinającą się od bladej twarzy — wkurzona, ale całkiem żywa.

31 To ile dostałaś dzisiaj tych SMS-ów od Emmy? — spytała mnie Tulloch. — Sześć — powtórzyłam. — Pierwszy rano, a potem kolejne co dwie godziny. Z przerwą na lunch. Emma, przesłuchiwana w innym pokoju w komisariacie, zdążyła już potwierdzić, że rano ktoś włamał się do jej mieszkania i ukradł komórkę. SMS-y, które przychodziły do mnie przez cały dzień, nie mogły być od niej i jak na razie udawało mi się nie myśleć, co to właściwie oznacza. Emma rozpoznała też okulary i but z Forest Hill jako swoją własność. Kiedy ją spytano, dlaczego nie zgłosiła włamania, spopieliła nas spojrzeniem. Kolejna mieszkanka Londynu, która nie ma zbyt wielkiej wiary w możliwości Policji Metropolitalnej. — Odpowiedziałaś na któryś z tych SMS-ów? — włączył się Joesbury. Wyjaśniłam, że udzielałam krótkich, grzecznych odpowiedzi. — Szósty SMS to ten, który dostałaś tuż przed wpół do dziesiątej wieczorem? — dopytywała się Tulloch. — Zaraz po tym, jak wyjechaliśmy? — Zgadza się. Rzekoma Emma poprosiła mnie o spotkanie w Forest Hill. — Jeśli Boston nie ściemnia, to ktoś wdarł się do jej mieszkania i ukradł telefon specjalnie po to, żeby uzyskać dostęp do ciebie — wywnioskował Joesbury. Nie zareagowałam. Naprawdę nie obraziłabym się, gdyby opuścił pokój. Potrzebowałam sprawnego umysłu, a jakimś cudem nigdy dobrze nie działał, kiedy Joesbury plątał się w pobliżu. — Próbowałam do niej zadzwonić po tym, jak SMS-em poprosiła, żebym przyjechała do Forest Hill — zwróciłam się do Tulloch. — Nie odebrała, tylko przysłała kolejną wiadomość z prośbą o przyjazd. Zgłosiłam to do dyspozytorni i pojechałam. Tulloch skinęła głową. — I chwilę po przybyciu na miejsce dostałaś ten trzeci? „Pomóż mi”? — Czyli ktoś, kto go wysłał, widział, że przyjechałaś. Zauważyłaś kogokolwiek na ulicy? Cokolwiek niezwykłego? Och, czy ten facet nie mógłby pójść na kawę?

— Nic. — Wciąż zwracałam się wyłącznie do Tulloch. — Wszystko wyglądało zupełnie zwyczajnie. Dopóki nie zauważyłam okularów na schodach przeciwpożarowych. I wybitego okna na górze. — Kiedy się spotkaliśmy, mówiłaś, że słyszałaś krzyk — ciągnął Joesbury. — Kiedy to było? Odetchnęłam głęboko i dałam sobie sekundę. — Jak stałam już na szczycie schodów — powiedziałam do blatu stołu. — Usłyszałam coś, co wzięłam za krzyk dobiegający z wnętrza. — Nieartykułowany wrzask czy słowa? — wypytywał Joesbury. Pokręciłam głową. — Chyba tylko wrzask. Nie przypominam sobie żadnych słów. — Mężczyzna czy kobieta? — spytał. Kolejny głęboki wdech. — Nie jestem pewna, to trwało sekundę. Wydaje mi się, że kobieta. — W jakim wieku? Dziecko, dorosła, starsza? Pomyślałam, że jeśli jeszcze chwilę tak pooddycham, to grozi mi hiperwentylacja. — Nie wiem — burknęłam. — Może nawet nie dobiegał z budynku. To mogły być jakieś dzieciaki w pobliżu. Byłam przestraszona i nie myślałam jasno. — Kiedy cię znalazłem, nie byłaś przestraszona, byłaś sztywna ze strachu — stwierdził Joesbury. — Skąd takie przerażenie, skoro usłyszałaś jakieś dzieciaki? Odwróciłam się tak szybko, że omal nie wywaliłam krzesła. — Czekaj, cholera, niech pomyślę — warknęłam, po raz pierwszy od wejścia do pokoju zwracając się bezpośrednio do Joesbury’ego. — Osiem dni temu ktoś zarżnął kobietę. Umarła mi na rękach. Pewnie dlatego jestem jeszcze trochę nerwowa. Wydawał się zachwycony, że przebił się przez moje opanowanie. — Przeszłość cię dogania, Flint? — Rozparł się na krześle pod moim wściekłym spojrzeniem. — Czyżby odezwał się ktoś ze starych kumpli? — Spojrzał na Tulloch. — Wiedziałaś, że twoja nowa maskotka dostała pouczenie za narkotyki, jak była nastolatką? — Wyobraź sobie, że wiedziałam — odparła Tulloch. Popatrzyłam na nią zdziwiona, Joesbury zmarszczył brwi. — I nie mów mi, że to dla ciebie taka bulwersująca nowina.

Wsparcie Tulloch dodało mi tej odrobiny odwagi, a bardzo tego potrzebowałam, by nie posunąć się za daleko. — Co ty tu w ogóle robisz, Joesbury? — wypaliłam. — Nie bierzesz udziału w tym dochodzeniu. Zmrużył oczy. — No cóż, ty też z pewnością nie bierzesz — odparł. — A jednak jakimś cudem ciągle lądujesz w samym środku akcji. Jestem bardzo ciekaw, dlaczego tak się dzieje. I jestem też bardzo ciekaw, Flint, gdzie byłaś przed wpół do jedenastej dzisiaj rano, kiedy to, jak mi powiedziano, zjawiłaś się w pracy. — Mark… — W domu — przerwałam Tulloch. — Musiałam załatwić sprawę z właścicielem mieszkania. Miałam pozwolenie od sierżanta, żeby przyjść później. — Więc właściciel mieszkania może to potwierdzić? — Zadzwonił, żeby przełożyć spotkanie. O co ci chodzi? — Okej, wy dwoje… — wtrąciła się Tulloch. Odwróciłam się do niej. — Chcę, żeby on stąd wyszedł — zawołałam. Jej brwi podjechały wysoko na czoło. — Niech stąd wyjdzie albo ściągnijcie mi adwokata. Joesbury uśmiechał się do mnie szeroko. I to nie był jego zwykły wyszczerz. Tylko taki wredny. — Masz coś do ukrycia, Flint? — rzucił drwiąco. — Wal się. — Mark… — Dobra, dobra, zobaczymy się później, miłe panie. — Podniósł się z krzesła i wymaszerował z pokoju bardzo zadowolony z siebie. Kiedy drzwi się zamknęły, oparłam głowę na dłoniach. Tulloch się nie odezwała. Po sekundzie usłyszałam, że wstaje. Przeszła przez pokój. W następnej chwili pod moją twarz podjechało pudełko chusteczek. Nawet nie zauważyłam, że płaczę. — Słoń w składzie porcelany to mało powiedziane — stwierdziła. — Ale ma trochę racji. Ktoś rzeczywiście się do ciebie przyczepił. I musimy pytać dlaczego.

Zdjęłam okulary i wytarłam oczy. Do licha, co mnie napadło? Nigdy nie ryczałam. Tulloch przyniosła mi wody z tacy stojącej na stoliku pod ścianą. Kiedy podawała mi szklankę, rękaw jej bluzki odsunął się trochę i dostrzegłam bliznę na prawym nadgarstku. Jakieś pięć centymetrów długości, w poprzek ręki, jasna i brzydka na tle kawowomlecznej skóry. Co to Tulloch mówiła wczoraj w katedrze? Niektóre blizny są głębokie? Nie potraktowałam tego dosłownie. Kiedy wzięłam szklankę, cofnęła rękę i obciągnęła mankiet. Wypiłam prawie całą wodę, wydmuchałam nos, a potem wytarłam okulary i założyłam je z powrotem. — Rozpruwacz tak robił — powiedziałam, kiedy ufałam już własnemu głosowi. — Wybierał sobie ludzi. Z policji, z prasy, nawet z komitetów straży sąsiedzkiej. Wybierał ich sobie i przesyłał im wiadomości. Bawił się nimi. Obecny sprawca po prostu działa zgodnie z historycznym wzorcem. Usłyszałyśmy pukanie do drzwi. — Przepraszam, szefowo. — Do pokoju zajrzał sierżant Anderson. — Technicy już się zwijają z Forest Hill. Wrócą tam z samego rana, ale na razie nie znaleźli nic ciekawego. Sprawca dostał się do środka schodami przeciwpożarowymi, tak jak przypuszczaliśmy. Nie ma śladu, którędy wyszedł. Komórka Boston i reszta jej rzeczy trafiły do laboratorium. Są na nich odciski palców, ale posegregowanie ich chwilę potrwa. — A co z tą częścią ciała? — spytała Tulloch znużonym tonem i nagle dotarło do mnie, że ja i Joesbury skaczący sobie do gardeł to ostatnia rzecz, jakiej jej potrzeba do szczęścia. — Pojechała do Szpitala Świętego Tomasza, do prosektorium. — Anderson zerkał to na mnie, to na Danę. — Rano ktoś ją obejrzy. Zawiadomią nas, kiedy będziemy mogli przyjść. — Dzięki. — To może być głupi dowcip, szefowo. W tym mieście jest całe mnóstwo studentów medycyny. Ktoś chciał nas wkręcić. Najpierw posłał nas po nic na Mandela Way, a potem zostawił mały prezencik z lekcji anatomii dla mnie i dla Flint. — Miejmy nadzieję — mruknęła. — Jak idzie przeszukiwanie bazy zaginionych? — Sprawdziliśmy, czy w ciągu ostatniego tygodnia ktoś zgłaszał zaginięcie kobiety w wieku od szesnastu do sześćdziesięciu lat, mieszkającej w Londynie — odparł Anderson. — Na razie nic. — Dzięki, Neil. Zaraz do was zejdę.

Anderson posłał mi jeszcze jedno zdziwione spojrzenie i zniknął. — Musisz o czymś wiedzieć, Lacey — odezwała się Tulloch, kiedy na nią popatrzyłam. Zajęła krzesło Joesbury’ego. — Mark przekonał policyjnego lekarza, żeby przedłużył mu zwolnienie z aktywnej służby, a ja kazałam go tymczasowo przenieść do naszego zespołu na kilka tygodni. Cudownie. — Dzisiaj morderca zdecydowanie przegiął — mówiła dalej. — Wycinanie kobiecych narządów i rozkładanie ich po mieście to moim zdaniem trochę za wiele. Zamierzam go złapać. Czekałam. Widziałam po jej minie, że ma do powiedzenia coś więcej. — Ale nie należę do tych bohaterów, co sądzą, że wszystko zrobią sami — ciągnęła. — Potrzebuję Marka. I całkiem możliwe, że ciebie też. I bardzo by mi pomogło, gdybyście wy dwoje… — Wiem. — Nie pozwoliłam jej dokończyć. Już i tak nieźle się za siebie wstydziłam. — Oczywiście. Przepraszam. — Co będzie z Emmą i jej chłopakiem? — spytałam, kiedy szłyśmy już z Tulloch na dół. — Pozwolę im zostać tutaj na noc — odparła. — Jeśli mają się gdzie podziać, mogą iść, ale mieszkanie nie wchodzi w grę, dopóki nasi ludzie nie skończą tam działać. — Emma puści tę historię do gazet z samego rana — ostrzegłam. — W tej chwili nie ma jeszcze żadnej historii. Nie wie, gdzie był jej telefon i co jeszcze przy nim znaleźliśmy. Powiedziałam jej, że w ciągu dwóch dni zwołam konferencję prasową, a potem dam jej piętnaście minut sam na sam ze mną. Pod warunkiem że w dalszym ciągu nie będzie pisać o tobie. — Dzięki. Do centrum operacyjnego dotarłyśmy już grubo po północy, ale w sali nadal siedziało mnóstwo ludzi. Był tu też Joesbury i rozmawiał cicho z Andersonem. Kiedy weszłyśmy, wszyscy spojrzeli na nas. Tulloch podniosła głos. — Okej, zakładamy, że mamy kolejną ofiarę, dopóki nie dostaniemy potwierdzenia, że to zwierzęca albo sztuczna część ciała — powiedziała do wszystkich. — Ale jest pewien problem. Kiedy Flint przyjechała wieczorem do Forest Hill, usłyszała kobiecy krzyk. Najprawdopodobniej dobiegał z budynku, więc wolno nam chyba przypuszczać, że to był głos ofiary.

— Słusznie — przyznał Anderson. — Więc gdzie się podziała? — spytała Tulloch. — Chodzi mi o te dziewięćdziesiąt pięć procent jej osoby, które nie znajdują się aktualnie w kostnicy Szpitala Świętego Tomasza? — To nie mogła być ofiara — wtrąciłam się. — Po prostu za mało czasu. Minęło pięć, najwyżej dziesięć minut od chwili, kiedy usłyszałam krzyk, do chwili, kiedy znaleźliśmy telefon i manekina w basenie. To niemożliwe zabić kogoś, wyciąć mu narządy, wrzucić jeden z nich do plastikowej torebki i opuścić budynek z trupem na ramieniu. Przepraszam, że tak to ujmuję, ale to najzwyczajniej niewykonalne. — Trudno myśleć inaczej, prawda? — przyznała Tulloch i zwróciła się do Andersona. — Ekipa kryminalistyczna nie doszukała się tam niczego? Anderson pokręcił głową. — Na razie nie. — No to się pomyliłam — powiedziałam. — Krzyk musiał dobiegać spoza pływalni. — Mundurowi wciąż jeszcze przekopują okolicę — powiedział Anderson. — Sprawca mógł porzucić ciało w pobliżu. — Mimo wszystko nie byłoby czasu — odparłam. — Skądkolwiek dobiegał ten głos, morderca nie zdążyłby zrobić… tego, co zrobił, i uciec. Krzyk nie miał więc związku z naszym znaleziskiem. — Mrożące krew w żyłach wrzaski w promieniu pięćdziesięciu metrów od części ciała to jak dla mnie zbyt duży zbieg okoliczności — zauważył Joesbury. — Czy to możliwe, że słyszałaś nagranie? Skinęłam głową. O tym nie pomyślałam. — Sądzisz, że morderca nagrał krzyki ofiary, a potem je odtworzył, kiedy wiedział, że usłyszy to Lacey? — spytał Anderson. — Ktoś chciał, żeby weszła do tego budynku — stwierdził Joesbury. — Niemal wyrysował strzałki na ziemi. Tulloch posłała mi jeszcze jedno złe spojrzenie. Wciąż nie przebaczyła mi, że weszłam na pływalnię sama. — No dobra, moi drodzy, jeśli nie robicie czegoś bardzo ważnego i pilnego, to proszę iść do domu — powiedziała głośno. — Rano spotykamy się na odprawie, zależne od tego, o której wezwą nas do kostnicy.

Ludzie zaczęli mijać nas i wychodzić. Tulloch zwróciła się do mnie. — Twój samochód ciągle jest w Forest Hill, tak? — Owszem. — Zastanawiałam się, czy Stenning by mnie tam nie podrzucił. Naprawdę nie chciało mi się łapać taksówki. — Będę musiała go tu ściągnąć — oznajmiła. — Na wypadek gdyby ten, kto zwabił cię do budynku, dotknął go, kiedy buszowałaś w środku. Świetnie. Traciłam samochód po raz drugi w odstępie tygodnia. Tulloch znów podniosła głos. — Potrzebuję kogoś, kto odwiezie funkcjonariuszkę Flint do domu i sprawdzi jej mieszkanie. — Ja to zrobię — zgłosił się Joesbury, odpychając się od biurka, o które się opierał. — I tak jest mi po drodze — dodał. — A poza tym wydaje mi się, że Flint i ja musimy zakopać topór wojenny. — Mogę zadzwonić po taksówkę… — Spróbowałam się wykręcić. — Nie. — Tulloch twardo popatrzyła na mnie. — Będziesz z kimś, komu ufam, a Mark mieszka niedaleko od ciebie, po drugiej stronie rzeki. — Przechyliła się nad biurkiem, by sięgnąć po słuchawkę, i dostrzegła moją minę. — Och, na litość boską, Flint — wypaliła. — On nie gryzie. Wiedziałam, że dalsze wykłócanie się będzie dziecinadą i jawnym zaprzeczeniem tego, co przed chwilą obiecałam Danie. Wzięłam torebkę i ruszyłam do drzwi. Kiedy mijałam Tulloch, zauważyłam, że posłała Joesbury’emu jedno z tych swoich spojrzeń spod brwi uniesionych pod sufit. Więc jemu też się dostało.

33 Niedziela, 9 września W prosektorium Świętego Tomasza leciała cicho klasyczna muzyka fortepianowa. Sala była nowoczesna, ale we wnętrzu pełnym połyskującej stali, słojów i naczyń staranie poustawianych na blatach wyczuwało się coś ponadczasowego. Mimo swojego ponurego przeznaczenia pomieszczenie tchnęło spokojem. A biorąc pod uwagę, co mieliśmy za chwilę zobaczyć, spokój był pożądany. Patolog, doktor Mike Kaytes, spojrzał na nas znad środkowego stołu sekcyjnego. — Niewiele mogę wam powiedzieć — stwierdził. — Zwykle przysyłają mi trochę więcej. Oprócz Kaytesa i jego asystenta, na oko dwudziestoletniego chłopaka, w sali przebywało czworo policjantów: Dana Tulloch, Neil Anderson, Pete Stenning i ja. Po raz pierwszy brałam udział w autopsji, Pete też, do czego przyznał mi się po drodze. Anderson i Tulloch z pewnością mieli w tym już więcej doświadczenia, ale nie wyglądali na bardziej wyluzowanych. Nie musiałam zgadywać dlaczego. Kawałek mięsa leżący na środku wypucowanego stalowego blatu wyglądał wręcz obscenicznie. Zamknęłam oczy i przez sekundę koncentrowałam się na muzyce. Nie jestem melomanką, nigdy nie przyszłoby mi do głowy słuchać klasyki, ale tutaj delikatna precyzja nut, miękka czystość dźwięku w jakiś sposób pomagała. Kaytes — wysoki mężczyzna o beczkowatej piersi, przed pięćdziesiątką — miał gęste siwe włosy i jasnoniebieskie oczy. Na serdecznym palcu lewej dłoni, pod rękawiczką chirurgiczną, widać było plaster, którym zakleił obrączkę. Pochylił się do przodu i dźgnął palcem górny róg „okazu”. — Z całą pewnością fragment ludzkiego ciała — powiedział. — Popatrzcie tutaj. Widzicie, co jest na jajowodach? — Wskazywał ołowianoszare przedmioty wielkości groszku. — To klipsy zaciskowe. Nawet szympansy nie są jeszcze tak zaawansowane w rozwoju. Ta kobieta została wysterylizowana. A narząd jest świeży — dokończył. Pianista zagrał serię nut, czystych i przejrzystych, przetykanych długimi momentami ciszy. — Świeży, to znaczy? — spytał Anderson.

— Pobrany niedawno — wyjaśnił patolog. — Przeprowadzimy badania na obecność powszechnych środków konserwujących, takich jak formaldehyd, ale szczerze mówiąc, takie rzeczy zawsze można wyczuć nosem. A to dopiero zaczęło się rozkładać. Oceniłbym, że ma mniej niż dwadzieścia cztery godziny. Trudno o świeższy. Kiedy muzyka zaczęła nabierać mocy i tempa, wyobraziłam sobie palce pianisty biegające po klawiaturze. I naprawdę miałam nadzieję, że Kaytes nie użyje więcej słowa „świeży”. — Może nam pan powiedzieć coś o kobiecie, od której to pochodzi? — odezwała się Tulloch. Skinął głową. — Dorosła. Sądząc po wielkości organu, przypuszczam, że nosiła co najmniej jedną ciążę, trwającą minimum dwadzieścia cztery tygodnie. — Odsunął się od stołu i wyprostował plecy. — Macica powiększa się w miarę rozwoju płodu, a potem bardzo rzadko kurczy się do pierwotnej wielkości. Dopiero jakiś czas po menopauzie. Więc ta kobieta nie była w podeszłym wieku. I rodziła. — Przywołał nas bliżej i ustawił pod innym kątem jedną z lamp, żeby świeciła bezpośrednio na narząd. — To, na co teraz patrzycie, to szyjka macicy. — Wskazał palcem w rękawiczce. — A ta mała dziurka tutaj, to ujście szyjki, czyli otwór, przez który wydostaje się dziecko. Ma kształt trochę nierównej szczeliny, widzicie? Wmawiałam sobie, że jestem na lekcji biologii. Wtedy nigdy niczego się nie brzydziłam. — I co z tego wynika? — dopytywała Tulloch. — Przed naturalnym porodem ujście jest okrąglutkie. Tutaj nie. Ona ma za sobą przynajmniej jeden naturalny poród. Na szyi Tulloch wyraźnie uwypukliły się żyły. Mięśnie jej żuchwy wydawały się bardziej napięte niż zwykle. — Więc była matką — stwierdziła. — Można określić wiek? — Otwórzmy to, dobrze? — Kaytes wziął skalpel. W tej samej chwili z głośników popłynął zaskakująco radosny fragment muzyki. Dwa palce uderzające na przemian w te same klawisze. Zerknęłam na Tulloch, kiedy patolog robił nacięcie. Nawet nie drgnęła.

— No więc, jest tu trochę mięśniaków, ale żaden nie dość duży, żeby zniekształcić macicę — objaśniał Kaytes. — Dwa albo trzy są zwapniałe, co następuje raczej w późniejszym okresie życia. Uchwyciłam spojrzenie Stenninga. Uśmiechnął się do mnie drętwo. — Zanim tu przyszliście, wypreparowałem kilka sekcji naczyń krwionośnych — ciągnął Kaytes. Odszedł od stołu i włączył mikroskop na ławie za sobą. — Proszę o chwilę cierpliwości. Czekaliśmy, aż nastawi ostrość. Mikroskop był podłączony do monitora komputerowego, i gdy ekran się rozświetlił, ujrzeliśmy niezrozumiały kolaż różów, czerni i żółcieni. — Proszę bardzo. — Doktor postukał w ekran. — To, co teraz widzicie, to fragment tętnicy macicznej z wczesnymi oznakami miażdżycy, czyli, mówiąc w skrócie, zgrubienia ścianek naczyń. To zjawisko związane z wiekiem, choć palenie i zła dieta może je przyspieszyć. Sterylizacja też wskazuje na trochę starszą osobę. Tylko zgaduję, ale stawiałbym, że ta kobieta miała jakoś między trzydzieści pięć a pięćdziesiąt pięć lat. — Czy to możliwe, że… — zaczęła Tulloch. — Czy… czy musimy zakładać, że nie żyje? Anderson stojący obok mnie gwałtownie wciągnął powietrze. Mnie nawet nie przyszło do głowy, że właścicielka tej macicy może być… Jezu. —

Niekoniecznie

—

odparł

patolog.

—

Histerektomia

to

wciąż

jedna

z

najpowszechniejszych planowych operacji w tym kraju. Ale bez medycznego wsparcia wystąpiłoby potężne krwawienie, ból byłby praktycznie nie do zniesienia, no i trzeba zakładać ogromne ryzyko infekcji. Z każdą sekundą z coraz większym trudem udawało mi się wmawiać sobie, że to tylko lekcja biologii. — Czy to może być odpad po histerektomii? — ciągnęła Tulloch, która chyba jako jedyna z nas zachowywała przytomność umysłu. — Organ usunięty w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin, a potem przeszmuglowany z sali operacyjnej dla żartu? Kaytes jakby lekko się obruszył. — Nawet studenci medycyny nie próbowaliby czegoś takiego w tych czasach. — Na pewno? — dopytywała. — Bo alternatywa jest o wiele gorsza. Patolog zrobił zrezygnowaną minę i jeszcze raz pochylił się nad stołem. Po kilku sekundach pokręcił głową.

— Na resztkach naczyń macicy i jajników nie ma śladów po zaciskach — stwierdził. — Poza tym chirurg skauteryzowałby drobne naczynia, szczególnie te wokół szyjki. Tu nie ma żadnych śladów przypaleń, które by na to wskazywały. Nacięcie wokół szyjki nie jest zbyt schludne, powiedziałbym wręcz, że są tu ślady amatorskiej chlastaniny. A ten kawałek tkanki to mały fragment moczowodu, co wskazuje, że robiono to wszystko w pośpiechu. — Znów się wyprostował; skalpel zadyndał mu w palcach. — To nie jest efekt operacji z prawdziwego zdarzenia — oznajmił. — Ale sprawca wiedział, co robi, prawda? — włączył się Stenning. — Znaczy, ja nie potrafiłbym rozkroić kobiety i wyciąć jej macicy. — Rozejrzał się po nas niemal wrogo. — Nie wiedziałbym, od czego zacząć. Nie wiedziałbym nawet, jak to wygląda. Anderson skinął głową. Tulloch uśmiechnęła się do Stenninga półgębkiem. — No cóż, to fakt — przyznał Kaytes. — Ten, kto tego dokonał, musiał mieć podstawową znajomość anatomii. Może to ktoś, kto pracuje w zawodzie medycznym, a nie jest chirurgiem. Może nawet rzeźnik przyzwyczajony do cięcia dużych zwierząt. Tulloch zamknęła oczy i domyślałam się, co jej chodzi po głowie. Dokładnie takie same przypuszczenia snuto na temat Kuby Rozpruwacza. Że jest kimś, kto ma podstawową wiedzę o anatomii. Przez jakiś czas podejrzani byli wszyscy pracownicy ubojni w Whitechapel i Spitalfields. — Ale tak naprawdę — podjął po chwili Kaytes — dziś w Internecie można znaleźć w zasadzie wszystko. Nie chcę was napuszczać na poszukiwania jakiegoś lekarza psychopaty, kiedy może to być po prostu ktoś, kto przeczytał parę artykułów. Nikt się nie odezwał. Kaytes wreszcie przerwał ciszę. — Jest jakaś prawda w tym, co słyszałem? Mamy do czynienia z kandydatem na nowego Kubę Rozpruwacza? Tulloch otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, ale w tej chwili zapikał jej telefon. Przeprosiła nas, przeszła do kąta sali i odebrała. — Co to za muzyka? — spytałam po sekundzie. Patolog dopiero teraz mi się przyjrzał. — Beethoven. Sonata fortepianowa. A konkretnie Les Adieux, grana przez Alfreda Brendla.

— Symfonie zostawia na okazje, kiedy schodzi do nas komisarz — wtrącił technik z najczystszym londyńskim akcentem. — Kiedy mamy wyjątkowego śmierdziela, puszcza Piątą. — To go rozkłada za każdym razem — przyznał Kaytes. Usłyszeliśmy, że Tulloch wzięła głęboki wdech. Rozłączyła się, wróciła do nas i kiwnęła głową patologowi. — Dziękuję, Mike. Bardzo nam pomogłeś. — Spojrzała na nas błyszczącymi oczami. — Musimy wracać. Technikom udało się zidentyfikować ten odcisk palca z telefonu Emmy. Pojechałam z powrotem ze Stenningiem. Przez jakiś czas żadne z nas się nie odzywało. — To niechlujstwo — powiedziałam w końcu. — Zostawić odcisk palca. — Tylko częściowy — przypomniał mi Pete. Przytaknęłam. — Jak sobie radzą Jonesowie? — spytałam, bo nie chciałam przez resztę drogi obsesyjnie rozmyślać o możliwych dowodach i na kogo mogą wskazywać. Wzruszył ramionami. — Nie za dobrze — odparł. — Najmłodszy syn jest już w domu. Powinien pojechać na uczelnię, ale odłożył to na dwa tygodnie. Gosposia uważa, że pan Jones i chłopcy ciągle są w szoku. Chcą odpowiedzi, oczywiście. I zaczynają mieć do nas pretensje. — Ale jeszcze nie odpuściliśmy opcji, że rodzina coś wie, prawda? — spytałam, kiedy ruszyliśmy na zielonym. — Rozmawiamy z nimi, próbujemy znaleźć jakiś związek z Kennington? — Tak, ale tam nic nie ma, Flint. Nie możemy doszukać się motywu finansowego ani żadnych ciemnych sprawek. Wszyscy jej bliscy mają dobre alibi. I o ile wiemy, mąż jej nie zdradzał. — Na woreczku z macicą nie znaleźliśmy śladów. Jeśli był na tyle staranny, by nie zostawić odcisków na tym, to dlaczego na telefonie? — zastanawiałam się na głos. — Z czasem robią się nieuważni — odparł Stenning. — Dzięki temu ich łapiemy. Gdyby w 1888 roku mieli daktyloskopię i medycynę sądową, złapaliby Rozpruwacza. Nie zaprzeczyłam, ale raczej nie podzielałam tej opinii. W dziewiętnastowiecznym Whitechapel mieszkało mnóstwo ludzi. Czujne oczy docierały wszędzie, a w okresie, kiedy Rozpruwacz popełniał morderstwa, na ulicach było pełno policji. A jednak za każdym razem

Rozpruwacz potrafił zabić i uciec niezauważony. Przypuszczałam, że niezależnie od narzędzi, jakimi dysponowałaby policja, on zawsze wyprzedzałby ją o krok.

34 Na osiemdziesiąt pięć procent odcisk palca na komórce Emmy Boston należy do niejakiego Samuela Coopera. Dwadzieścia osób w centrum operacyjnym wstrzymywało oddech. Wszyscy patrzyli na starszego technika kryminalistycznego, brodatego, siwego mężczyznę o nazwisku Peters. Teraz puknął w klawisz laptopa i oto patrzyliśmy na twarz człowieka, który mógł być poszukiwanym przez nas mordercą. Bez zarostu, jasnowłosy, podłużna twarz, duży nos, brzydka cera. I coś trochę nie w porządku z oczami. — Dwadzieścia siedem lat — ciągnął Peters. — Ostatni znany adres to squat przy Tottenham Court Road. Pochyliłam się bliżej. Źrenice Coopera były eliptyczne, jak u niektórych węży. — Osiemdziesiąt pięć procent pewności? — spytała Tulloch. — Niestety, lepiej się nie da — odparł technik. — Dysponowaliśmy tylko fragmentem odcisku. Czekajcie, pokażę wam. — Wcisnął inny klawisz i na ekranie ukazały się dwa odciski palców. Jeden cały i wyraźny, drugiego raptem jakieś sześćdziesiąt procent. Peters kliknął w klawisz i zobaczyliśmy środkowy fragment obu odcisków, znacznie powiększony. — To, na co patrzycie, to tak zwana pętla — wyjaśnił. — Pętla, spirala i łuk to trzy główne wzory odcisków palców. Tutaj, na środku pętli, jest krótka, niezależna bruzda. — Wskazał ołówkiem. — Widać ją całkiem dobrze na odcisku Coopera i na tym zdjętym z telefonu. Jest tu też coś, co nazywamy oczkiem, to ta maleńka, niepołączona linia tuż nad bruzdą, trochę na prawo. Oczko, podobnie jak bruzda, są na obu obrazach. Mamy tu też deltę, czyli coś w rodzaju rozwidlenia linii, trochę niżej i na lewo. Pojawia się na obu obrazach, a liczba bruzd między tymi znakami jest taka sama. — Jak dla mnie to dość rozstrzygające — uznał Anderson. — Gdybyśmy znaleźli coś więcej niż ten jeden częściowy odcisk, zgodziłbym się z tobą. — Peters podsunął okulary na czubek głowy. — Ale pamiętaj, że nie było nic ani na bucie, ani na okularach. Oczywiście te osiemdziesiąt pięć procent to za mało, żeby skazać faceta, ale wystarczy, żeby brać go poważnie. — Co ma na koncie? — spytał Anderson. Na końcu sali otworzyły się drzwi. Odwróciłam się i zobaczyłam turkusowe oczy. Sądząc po ich wyglądzie, Joesbury spał jeszcze mniej niż ja.

— Pod koniec lat dziewięćdziesiątych Cooper odsiedział dwa lata z pięcioletniego wyroku za napaść z nożem — odparł Peters. Kiedy znów odwróciłam się do przodu, wyczułam duże ożywienie w sali. — To miało związek z gangiem, ale ofiara nie została poważnie ranna, stąd tak krótki wyrok. Kilka miesięcy po zwolnieniu został zatrzymany pod zarzutem włamania, ale sprawa nie trafiła do sądu. Za mało dowodów. Ciche kroki zbliżyły się. Biurko za mną przesunęło się odrobinę, kiedy ktoś na nim usiadł. Tulloch skinęła Joesbury’emu głową na powitanie. — To duży przeskok — powiedziała. — Od napaści pod egidą gangu i włamania do krojenia kobiet nożem. — Fakt — przyznał Peters. — Ale z więziennej kartoteki wynika, że to zaburzony osobnik. Z tendencją do okrucieństwa. W areszcie zranił policjantkę. Złapał ją za gardło. — Wygląda obiecująco — mruknął jakiś głos z dalszego końca sali. Widziałam, że obecni wymieniają podekscytowane spojrzenia. Tulloch, wciąż zamyślona, wstała i podziękowała Petersowi. Potem przekazała wszystkim wnioski z autopsji. — Zwłoki, kiedy je znajdziemy — powiedziała po podsumowaniu tego, co usłyszeliśmy od Kaytesa — prawdopodobnie będą należały do zdrowej kobiety, która urodziła przynajmniej jedno dziecko. Od trzydziestu pięciu do pięćdziesięciu pięciu lat. — Geraldine Jones też mieści się w tym przedziale — zauważył jeden ze śledczych. — Podobnie jak większość ofiar prawdziwego Rozpruwacza — dodał inny. — Tak, i połowa kobiet w Londynie — stwierdziła Tulloch. — Teraz przede wszystkim musimy jak najszybciej namierzyć Samuela Coopera. George, Tom, zajrzyjcie pod ten adres na Tottenham Court Road, dobra? Weźcie więzienną fotkę tego gościa i popytajcie po okolicy. A właściwie, poślijcie tam od razu najbliższy patrol. Niech go przytrzymają, dopóki się nie zjawicie. Dwaj śledczy wyszli z sali. — Pete, ty jedź z jego zdjęciem do Jonesów — ciągnęła Tulloch. — Sprawdź, czy go nie rozpoznają. — Czy ktoś tutaj zna tego faceta? — spytał Joesbury. Wciąż siedział za mną, ale po kierunku jego głosu i tonie zorientowałam się, że zwraca się do mnie. — Tak sobie tylko gdybam. Może ty, Flint? Pokręciłam głową, gdy wszystkie spojrzenia w sali skupiły się na mnie.

— Na pewno? To nazwisko nic ci nie mówi? — Nie. — Jeszcze raz przyjrzałam się zdjęciu Samuela Coopera. — Jest mniej więcej w twoim wieku — drążył Joesbury. — Może kumpel z dawnych czasów? — Nie — powtórzyłam spokojnie, bo wiedziałam, że nie mogę się wściekać na oczach tylu ludzi. — Nie znam go. Nie mam pojęcia skąd, i czy w ogóle, on zna mnie. Tulloch zaczęła nas obserwować. — Czy wy dwoje… — zaczęła. — Czy daliśmy sobie buzi i się pogodziliśmy? — przerwał jej Joesbury. — Oczywiście. Ale jej mieszkaniem koniecznie trzeba się zająć. Trzylatek włamałby się tam w minutę. Dana pokręciła głową, jakby czarna rozpacz ją ogarniała na myśl o mnie i wszystkich kobietach zbyt głupich, by się o siebie zatroszczyć. — Zorganizowałem firmę od systemów zabezpieczeń, wpadną tam dzisiaj, ale musisz podpisać zamówienie — mówił Joesbury. — W niedzielę zaśpiewają więcej. Jeśli nie uda się skończyć dzisiaj, będzie musiała przespać tę noc gdzie indziej. — No dobra, ludziska, do roboty — zawołała Tulloch. Każdy zaczął zbierać swoje rzeczy. Ja też wstałam. — Czekaj chwilę, Flint — krzyknął do mnie Joesbury, kiedy ruszyłam do drzwi. Nie patrząc na niego, usiadłam z powrotem. Po chwili w centrum operacyjnym zostali tylko Tulloch, Anderson i Joesbury. Ten ostatni przeszedł przez salę i zajął miejsce naprzeciwko mnie. — Mam coś dla ciebie. — Sięgnął do wewnętrznej kieszeni. Wyciągnął rękę w moją stronę. Na jego dłoni leżała komórka. Wyglądała na bardzo nowoczesny i mocno wypasiony model. — To twój nowy telefon. — Wystarczał mi stary — odparłam. — Przeniosłem wszystkie twoje kontakty — zapewnił, nie cofając ręki. Wzięłam telefon. Dłoń Joesbury’ego była ciepła. — Wydajemy takie cacka naszym funkcjonariuszom, wypełniającym tajne zadania — ciągnął. — Ma wbudowany nadajnik GPS. Dopóki jest włączony i nie wyczerpie się bateria, będziemy cały czas wiedzieli, gdzie jesteś. Zgadzasz się na to? — Tak — skłamałam.

— Mogę ci też podać czterocyfrowy numer, który wysyła automatyczne wezwanie pomocy do naszej bazy. — Czy to wszystko konieczne? — spytałam. — Ktoś włamał się do mieszkania Emmy Boston i ukradł jej telefon, by móc porozumiewać się bezpośrednio z tobą — przypomniał Joesbury. — Przez cały dzień wysyłał ci SMS-y. Biorąc to pod uwagę, nie widzę twojej przyszłości zbyt różowo. — Będę uważać — obiecałam. — Załatwiłem jej też wizytę w Yardzie dzisiaj po południu — zwrócił się teraz do Tulloch. — Wyposażymy ją w podstawowy sprzęt namierzający i nagrywający. — Nie mogę nosić dyktafonu w kieszeni przez najbliższe pół roku — zaprotestowałam. — Już ich nie używamy. — Posłał mi uśmiech, ale oczami przeszywał mnie na wylot. — Współczesne gadżety są o wiele bardziej intymne. Zbierałam się do jakiejś riposty, ale przeszkodził mi dzwonek telefonu na biurku. Anderson odebrał, cicho porozmawiał z kimś przez kilka minut, odłożył słuchawkę i spojrzał na nas. — To George. Miejscowy patrol podjechał na Tottenham Court Road. Ani śladu Coopera pod wskazanym adresem. Ludzie, z którymi rozmawiali mundurowi, podejrzewają, że facet od jakiegoś czasu żyje na ulicy. — Okej. — Tulloch pokiwała głową. — Poproś George’a i Toma, żeby obeszli miejsca, gdzie zbierają się bezdomni. Będą potrzebowali pomocy, sprawdź, kto jeszcze jest wolny. I niech zaczną od razu. Anderson znów złapał za słuchawkę. — Marnujecie czas — zawołałam do niego. Cała trójka spojrzała na mnie zaskoczona; Anderson zastygł ze słuchawką w dłoni. — Bezdomni nie będą gadać z tamtymi dwoma — oznajmiłam. — Obaj są zbudowani jak ceglane sracze i subtelni jak tarany. — Ja ich tam nie posyłam, żeby prowadzili psychoterapię, Flint — prychnęła Tulloch. — Mają tylko pokazać zdjęcie i zadać parę pytań. — Pierwszy człowiek, jakiego dorwą, stwierdzi, że nigdy w życiu nie widział Coopera na oczy. Spojrzy w ziemię i zrobi wszystko, żeby się wykręcić. Nie będziecie mogli polegać na ani

jednym jego słowie, bo powie cokolwiek, żeby tylko się pozbyć natrętów. A tymczasem cała ferajna z okolicy ulotni się po cichutku. Ci ludzie panicznie boją się policji. — Skąd tyle wiesz o włóczęgach? — zagadnął Joesbury. — O bezdomnych — sprostowałam, nie patrząc na niego. — Więc co proponujesz? — Tulloch zmarszczyła czoło. — Ja do nich pójdę. — Naprawdę nie sądzę… — zaczął Anderson. — Namierzę ich więcej niż ktokolwiek z was i ze mną raczej porozmawiają. — Dlaczego? — spytała Dana, choć z jej miny wnosiłam, że już wie. — Bo znam ulicę — odparłam. — Mieszkałam na niej osiem miesięcy.

35 Oficjalne statystyki podają, że na londyńskich ulicach każdej nocy sypia od tysiąca do tysiąca pięciuset osób. Wiele z nich to małoletni, tacy, co uciekają przed najróżniejszymi formami przemocy w domu. Niektórzy są starzy — ludzie u schyłku życia, którzy stracili wszystko. Sporo bezdomnych ma problemy psychiczne, pogłębiane przez brak dostępu do właściwego leczenia. I wszyscy są bezbronni: wiecznie zmarznięci, wiecznie głodni, z każdym dniem coraz słabsi i bardziej wystraszeni. Ale nawet nie to jest najtrudniejsze. Najtrudniejsze to przetrwać kolejny dzień. Poszukiwania Coopera zaczęłam od tuneli przy Tottenham Court Road, gdzie bezdomni zbierają się, żeby żebrać od pasażerów metra. Zarządcy londyńskiego metra nakazują personelowi ich przeganiać, więc nikt nie siedzi długo w jednym miejscu. Chciałam tu przyjść sama, ale zostałam poinformowana — i to trzy razy — że nic z tego. Nie pozwolono mi też przyjść z funkcjonariuszami płci żeńskiej. Ostatecznie zgodziłam się wziąć ze sobą dwóch najmłodszych i najmniej rosłych śledczych z wydziału. Teraz obaj próbowali znaleźć złoty środek między dwiema przeciwstawnymi instrukcjami: od Tulloch i reszty, żeby nie spuszczać mnie z oka, i ode mnie, żeby trzymać się jak najdalej. W miarę możliwości podchodziłam do kobiet, ale to nie zawsze się udawało, bo jakieś siedemdziesiąt procent bezdomnych stanowią mężczyźni. Dawałam im gorące napoje i rozmawiałam z nimi przez parę minut. Przy kościele Świętego Marcina Wśród Pól zauważyłam młodziutką dziewczynę; wyglądała najwyżej na szesnaście lat. — Cześć. — Kucnęłam i podałam jej kartonik z zupą pomidorową. — Mam tu coś dla ciebie. Możemy chwilę pogadać? Nieufnie spojrzała na zupę. — O czym? — wymamrotała. — W parafii Świętego Jana w Bayswater rozdają dzisiaj jedzenie od czwartej po południu — powiedziałam. — A w noclegowni Lamplight w Soho są wolne łóżka. — Zanim tu przyszłam, pogrzebałam trochę w Internecie. W całym Londynie jest pełno organizacji, które wspierają bezdomnych. Niestety większość bezdomnych nie ma dostępu do Internetu. — Okej — mruknęła i wyciągnęła rękę po zupę.

Wyjęłam z kieszeni zdjęcie Coopera. — Szukam kogoś — zaczęłam. — Zobacz. Poznajesz go? Zerknęła na fotografię i pokręciła głową. — Może być niebezpieczny — dodałam. — Podejrzewam, że zrobił już komuś krzywdę. Natychmiast znów spojrzała na zdjęcie. Bezdomni reagują na niebezpieczeństwo. Aż za dobrze wiedzą, co to przemoc. — Komu zrobił krzywdę? — Dwóm kobietom. Naprawdę muszę go znaleźć. Oderwała oczy od zdjęcia i zauważyła moich dwóch opiekunów, opartych o ścianę tunelu dwadzieścia metrów dalej. Równie dobrze mogli mieć „policja” wytatuowane na czole. — Jesteś gliniarzem? — spytała i nagle to ja stałam się groźna. — Widziałaś go? — nie odpuszczałam. — To bardzo ważne. Już nie patrzyła. Pokręciła głową i zaczęła się zbierać z ziemi. Po kilku sekundach zniknęła. Chodziłam tak przez całe popołudnie, podając swój numer telefonu i kupując niezliczone kubki zupy. Większość osób, które zechciały ze mną rozmawiać, zerkała na zdjęcie Coopera i kręciła głową. Tuż przed czwartą trafiłam na mężczyznę grubo po sześćdziesiątce. Przez kilka sekund naprawdę uważnie przyglądał się fotce i zaczęłam mieć nadzieję. Uliczna społeczność nie jest zbyt duża. Jeśli powyciera się chodniki odpowiednio długo, zna się prawie wszystkie twarze. — Nie widziałem go już od dość dawna — powiedział. — Co zrobił? Starałam się nie okazać po sobie, że mi za bardzo zależy. — Ale zna go pan? — odpowiedziałam pytaniem. — Wredny gnojek. Odbiera pieniądze dziewczynom ze wschodniej Europy, wie pani, tym, co żebrzą z dziećmi. — Gdzie go znajdę? — naciskałam, ale wyczuwałam, że nie dowiem się wiele więcej. Pokręcił głową. — Słyszałem, że spiknął się z jakąś młodą babką. I wynajął mieszkanie w Acton. Wieczorem byłam zmęczona i bardziej niż trochę zdołowana. Uliczne życie przygnębia, nawet jeśli chwilowo masz dokąd pójść. To tak jakbyś wiedział, że ono czeka, że zawsze jest, i cię dopadnie, kiedy powinie ci się noga.

Ale zdobyłam informację, że Samuel Cooper prawdopodobnie mieszka z kobietą gdzieś w Acton. To już coś. Mogliśmy rozlepić jego aresztanckie zdjęcie po okolicy, puścić je w miejscowych gazetach. Ktoś na pewno go zna. W drodze powrotnej do komisariatu wpadłam do swojego mieszkania. Zastałam w nim czterech facetów przy pracy. Przez dwie minuty chodziłam po pokojach i oglądałam przeróżne gadżety, które zamówił Joesbury — alarmy, kamery monitoringu, przyciski alarmowe i nowoczesne zamki — ale obecność tylu osób w przestrzeni, która do tej pory była wyłącznie moja, wytrąciła mnie z równowagi i wyszłam. W Lewisham usłyszałam, że nikomu z zespołu zbytnio się nie poszczęściło. Ani rodzina Jonesów, ani mieszkańcy osiedla Brendon nie przypominali sobie, żeby kiedykolwiek widzieli Coopera. Zawężenie terenu poszukiwań do Acton okazało się naszym największym osiągnięciem. Godzinę później dostałam informację, że prace w moim mieszkaniu dobiegły końca. Miałam ochotę wrócić do domu i zwinąć się na kanapie, bezpieczna za barykadami, które wybudował Joesbury, ale nic z tego. Musiałam jeszcze pojechać do Scotland Yardu, żeby tajniacy z OS10 wyposażyli mnie w „intymne” urządzenia. Telefon zadzwonił, kiedy zamykałam komputer. — Detektyw Flint, słucham. — No, ehm, dzień dobry — odezwał się młody męski głos. — Chodzi mi o szopę w parku. Wydaje mi się, że coś się tam stało. — Miał północnolondyński akcent. Odrobinę rozwlekał słowa, jakby pił. Westchnęłam. To sprawa dla mundurowego patrolu. Czasami kiedy dyspozytornia była zajęta, przełączano gdziekolwiek. — Okej. — Wzięłam długopis. Zanotowałam dane faceta i skąd dzwoni. — Przepraszam, pan powiedział „szopa”? — Tak, szopa na łódki. W parku. — Drzwi otworzyły się i do sali wszedł Joesbury. Nagle zrobiłam się bardzo pomocna. — Więc w czym problem? — rzuciłam do słuchawki, kiedy Joesbury podszedł i oparł się o parapet kilka kroków od mojego biurka. Miał na sobie granatową bluzę do rugby. Rozpięcie pod szyją osłaniało parę centymetrów włosów na klacie.

— Śmierdzi — padła odpowiedź. Joesbury miał mały pieprzyk tuż pod lewym uchem. — I jest pełno much — mówił mój rozmówca. — Chyba coś tam zdechło. — Pewnie królik albo coś w tym rodzaju, ale oczywiście sprawdzimy. — Najlepiej byłoby przekazać to zgłoszenie służbom sanitarnym. — O który park chodzi? — Victorii. Cudownie. Park Victorii. Na północ od rzeki. Nawet nie nasz rewir. — Dziękuję za zgłoszenie. Zaraz się tym zajmiemy. Joesbury westchnął ciężko, najwyraźniej niezbyt zachwycony moim popisem policjantki roku. Rozłączyłam się. — Gotowa? — spytał. — Muszę tylko gdzieś zadzwonić. Coś zdechło w Tower Hamlets. — Przełączyłam się na centralkę, której używamy do przekierowywania rozmów w obrębie Met. — Co ty powiedziałaś? — Joesbury odlepił się od okna. Pokręciłam głową. — Szopa śmierdzi i są muchy.. pewnie kupa śmieci. Może zdechły szczur. Daj mi dwie minuty. Podniosłam słuchawkę. Joesbury pochylił się nad biurkiem i przycisnął widełki. — Coś zdechło w Tower Hamlets i ty dostajesz zgłoszenie? — No cóż, przyjemnie byłoby myśleć, że społeczeństwo orientuje się w zawiłościach struktury Met, ale niestety są jednostki, które ciągle tego nie kumają — burknęłam. — Mam skorzystać z innego aparatu? — Gdzie w Tower Hamlets? — W parku Victorii. Zamrugał, po czym odebrał mi słuchawkę. — Och, nie krępuj się… — mruknęłam. Odszedł parę kroków od biurka. — Dzień dobry, tu inspektor Joesbury. — Odwrócił się plecami do mnie. — Przed chwilą odebraliście telefon. Czy dzwoniący prosił o połączenie z kimś konkretnym?… Dobra, o nią osobiście? Na pewno?… Nagrywacie wszystko?… Szkoda. Ale dzięki. Widziałam, jak żyła pulsuje mu gwałtownie tuż nad pieprzykiem. W końcu odwrócił się i przez kilka sekund patrzył na mnie bez słowa.

— Zaplanowałaś sobie coś na wieczór, Flint? — spytał w końcu. — A co, zapraszasz mnie na randkę? Prychnął przez nos i pokręcił głową. — Miejmy nadzieję, że jeszcze nadarzy się okazja. — Przeszedł przez salę, przytrzymał otwarte drzwi i obejrzał się na mnie. — Na razie szukamy ciała, a ktoś właśnie zadzwonił tutaj, poprosił, żeby go połączyć z tobą osobiście, i powiedział ci o smrodzie i muchach w parku, który nie leży w naszym rewirze. — Zawiadomię inspektor Tulloch. — Zerwałam się z krzesła. Czułam się jak idiotka. — Sprawdźmy to najpierw we dwójkę, po cichu — odparł. — Jeśli to szczur, wyrzucimy go do kosza i pojedziemy do Yardu. I całkiem możliwe, że tak mi ulży, że cię zaproszę na randkę. Chodź.

36 Czterdzieści minut później przejechaliśmy przez most Tower. Joesbury nie raczył nawet włączyć muzyki. Za każdym razem, kiedy się zatrzymywaliśmy, bębnił palcami w kierownicę, dopóki nie mógł znów ruszyć. I tak cały czas, zanim nie dotarliśmy do Aldgate i nie skręciliśmy na wschód w Whitechapel Road. Doprowadzało mnie to już do szału. W pewnej chwili zatrzymaliśmy się w korku i usłyszałam, że mamrocze coś pod nosem. Kiedy na niego spojrzałam, wyglądał przez boczną szybę. Korek się ruszył. Kiedy odjeżdżaliśmy, obejrzałam się. Zobaczyłam tam tylko pub — Victoria. Nic innego. Przejechaliśmy przez kanał i wparowaliśmy do parku przez wschodnią bramę. Niemal natychmiast zatrzymał nas pracownik obiektu. Joesbury pokazał legitymację i spytał o drogę do szopy na łódki. Facet obiecał załatwić kogoś, kto spotka się z nami na miejscu, i puścił nas dalej. Park Victorii był pierwszym miejskim parkiem publicznym, otwartym w połowie XIX wieku po tym, jak lokalny członek parlamentu przedstawił petycję królowej Wiktorii. Regent’s Canal zamyka go od zachodu, a Hertford Union Canal wyznacza południową granicę. Przez środek biegnie Grove Road. W większej, zachodniej części, przez którą właśnie jechaliśmy, znajdują się obiekty sportowe. — Znasz ten park? — spytał Joesbury, kiedy zauważyliśmy przed sobą budynki i zwolniliśmy. Nie chciałam z nim rozmawiać. Nie wiedziałam, co wyjdzie z moich ust, kiedy je otworzę. — Trochę — przyznałam, po czym bez żadnego sensownego powodu dodałam: — W kwietniu kwitną tu kampanule. — Urządzimy sobie piknik. Kojarzysz tę szopę? — Dlaczego miałabym kojarzyć? Wzruszył jednym ramieniem. — Zdaje mi się, że lubisz szopy. Objechaliśmy od tyłu plac zabaw i minęliśmy wybieg z dzikimi zwierzętami. Dwa jelenie, wystraszone przez samochód, uciekły pędem. W końcu zatrzymaliśmy się i Joesbury wyskoczył z auta. Ja za nim.

Joesbury przepatrywał okolicę, jakby sądził, że ktoś nas obserwuje. Szopa na łodzie stała parę metrów od nas. Nieduży budyneczek z żółtej cegły, z czerwonoszarą dachówką i niebieską stolarką. Żadnych okien, tylko okiennice. Pojawił się drugi cieć; czekaliśmy, aż się zbliży. — Przypomnij mi, gdzie zginęła Geraldine Jones — poprosił Joesbury. — Na osiedlu Brendon. — Nazwa bloku? — Victoria House, ale… o Boże. — Olśniło cię wreszcie? — Pływalnia Forest Hill. To wiktoriański gmach. — Wiktoriańskie miejsca dla wiktoriańskiego mordercy — stwierdził Joesbury. — Na swój sposób nawet urocze. Kiedy pracownik parku wreszcie podszedł, zauważyłam, że jeziorko do pływania łódką to wybetonowany, idealnie symetryczny owal. Woda stała nisko i była brudna, pewnie spuszczano ją na zimę. — Kiedy ostatnio ktoś zaglądał do tej szopy? — spytał Joesbury, kiedy już pokazaliśmy legitymacje i wyjaśniliśmy, po co tu jesteśmy. Facet spojrzał na niebieskie drewniane drzwi. — Z tydzień temu. Może dziesięć dni. Przechowujemy tam łodzie przez zimę. — Może ją pan otworzyć? Cieć zrobił zaniepokojoną minę, ale nie protestował. Wyjął z kieszeni kurtki pęk kluczy i odwrócił się do drzwi. Ja podeszłam do jednej z okiennic zasłaniających okna i przysunęłam do niej twarz. Mężczyzna, który zadzwonił do mnie do Lewisham, wspominał o smrodzie i muchach. Niczego nie czułam i nie widziałam ani owada. Pracownikowi parku jakoś nie szło. Wypróbował ostatni klucz, po czym poddał się i pokręcił głową. Joesbury przygryzł dolną wargę, spojrzał na mnie i wrócił do samochodu. Otworzył bagażnik i po sekundzie usłyszałam brzęk metalu. Wrócił z dużymi kombinerkami w dłoni. Wepchnął kombinerki w kabłąk kłódki i je rozciągnął. Ucho wyskoczyło. Teraz owadów było mnóstwo. Kiedy drzwi się otworzyły, parkowy stróż i ja cofnęliśmy się przed skrzydlatą chmurą. Joesbury nawet nie drgnął. — Proszę tutaj poczekać — rzucił do faceta i kiwnął na mnie.

Zrównałam się z nim i kroczyłam dalej. Wiedziałam, że jeśli się zatrzymam, mogę już nie ruszyć z miejsca. Więc weszłam pierwsza. Kątem oka dostrzegłam, że Joesbury sięgnął do włącznika światła; nagle zatoczyłam się do tyłu. Joesbury zrobił krok ku mnie i przytrzymał mnie za ramiona. Czułam jego oddech na karku. — Jezu Chryste — mruknął.

37 Kiedy ósmego sierpnia 1888 roku znaleziono ciało Annie Chapman, słońce jeszcze nie wzeszło. Światło nielicznych latarń w wiktoriańskiej dzielnicy Spitalfields nie sięgało małego, wąskiego podwórka za domem numer 29 przy Hanbury Street. Mury otaczające podwórko i najbliższe budynki na pewno były wysokie. Kiedy niemłody tragarz John Davis wyszedł tego ranka ze swojego mieszkania do pracy, zapewne panowała nieprzenikniona ciemność. Joesbury i ja nie mieliśmy tyle szczęścia. Zadbały o to jarzeniówki biegnące przez całą długość sufitu. Myślę, że tamtego ranka John Davis musiał wiedzieć, że coś jest nie tak. Myślę, że ludziom zostało dość zwierzęcego instynktu, by wyczuwali obecność wielkiego zła. Mówił później, że nie spał dobrze tej nocy. Kiedy go sobie wyobrażam, wychodzi z domu powoli i coś szepcze mu w środku, że trzeba bardzo uważać. Myślę, że spodziewał się, co znajdzie, już kiedy stał na stopniach za domem. Może wyłapał coś węchem, chociaż wątpię. East End cuchnął rzeźniami i rynsztokami. Może John usłyszał ostatni krzyk Annie. Może nawet usłyszał kroki Rozpruwacza, kiedy oddalał się pospiesznie zaułkiem. Joesbury i ja wiedzieliśmy, jeszcze zanim przekroczyliśmy próg szopy, że to, co znajdziemy, zmieni nas na zawsze. W 1888 roku Rozpruwacz chwycił Annie za szyję i poddusił ją mocno, po czym obalił na ziemię. Klęcząc za swoją ofiarą, poderżnął jej gardło tak głęboko, że omal nie odciął głowy. Potem pochylił się do przodu, zadarł jej spódnice, żeby odsłonić brzuch, i zaczął chlastać nożem. Wyciął kawałki skóry, wywlókł wnętrzności i tkankę łączną, rozciągnął je po ciele. Macicę usunął całkowicie. Podciągnął nogi Annie — bez wątpienia planował zrobić coś więcej, ale został spłoszony — może nawet przez naszego przyjaciela Johna Davisa, który właśnie otwierał tylne drzwi domu. Myślę, że Annie była świadoma przez większość czasu. Duszenie obezwładniło ją, ale nie zabiło. Myślę, że czuła nóż na gardle, zaznała przerażenia, jakie ogarnia człowieka, kiedy nie może krzyczeć. Myślę, że leżąc na zimnych, twardych kamieniach czy w mokrym błocie podwórka przy Hanbury, doświadczyła bólu, jakiego oby nie doświadczył nikt z nas; czekała, aż

ciemność w jej głowie rozrośnie się, i zdawała sobie sprawę, że kiedy zamknie oczy, zrobi to po raz ostatni. Kiedy stałam w tej szopie na łódki z dłońmi Joesbury’ego na ramionach i zastanawiałam się, jak zdołam dalej żyć, zrozumiałam, że Annie miała lekką śmierć. Bo nawet w morderstwie wszystko jest względne. Annie umarła szybko. Prawdopodobnie od pierwszego ataku do jej ostatniego tchu nie minęło więcej niż piętnaście, dwadzieścia minut. I nie spodziewała się niczego. Ta kobieta nie umarła szybko. Ta kobieta została rozebrana do naga i przywiązana do stołu roboczego na środku szopy — rodzaju ławy przeznaczonej do prac naprawczych. Ręce ściągnięto jej pod blat i związano w nadgarstkach. Ciało przymocowano taśmą hydrauliczną na wysokości szyi, pod piersiami i w biodrach. Zabójca tej kobiety unieruchomił ofiarę, by dać sobie czas. Annie nie zdążyła krzyknąć. Gdyby krzyknęła, ktoś w domu by ją usłyszał. A nikt niczego nie słyszał. Ta kobieta została zakneblowana. W jej usta wepchnięto zakrwawioną szmatę i przytwierdzono kolejnym pasem taśmy. Morderca spodziewał się wrzasków. — Lacey, wszystko okej? — pytał mnie ktoś. Opadła mi głowa, natychmiast ją poderwałam. Nie wydarłam się, nie zemdlałam, nie zwymiotowałam. To chyba znaczyło, że wszystko okej. Poczułam chłód na barkach i zobaczyłam, że Joesbury podszedł do głowy kobiety i spojrzał jej w twarz. Oczy miała otwarte, robiły się już mętne. Dostrzegłam ruch w kąciku jednego z nich i zrozumiałam, że już zalęgły się czerwie. Muchy brzęczały też wokół jej nosa i ust; zawsze najpierw atakują otwory. I rany. Uwielbiają zapach i smak krwi. Pierś Annie Chapman pozostała nietknięta. Ochroniły ją ubrania, jej morderca miał tak mało czasu. Morderca tej kobiety miał mnóstwo czasu. Na jej piersi widniało przynajmniej kilkanaście ran. Płytkich, wąskich nacięć, wykonanych ostrym nożem. Bardzo krwawiła. Podłoga pod ławą była zlana krwią. Ofiara krwawiła, więc żyła. Jej prawy sutek został przecięty na pół. Skrzyżowałam ręce na własnej piersi, objęłam się ramionami, jakbym chciała się ochronić. Joesbury zerknął na mnie i ruszył wzdłuż ciała. Rany na klatce piersiowej nie były najgorsze.

Gorszy był brzuch — tak porżnięty i poszarpany, że nie miałam pewności, na co patrzę. Kałuże krwi i ochłapów błyszczały na podłodze, ale nic nie przypominało narządów, które zwykle są w kobiecie. I te jaskrawe kolory. Skrzepnięta krew tak czerwona, tkanka tłuszczowa tak kremowożółta i muchy lśniące szafirem i czernią jak klejnoty. Ale i to nie było najgorsze. W 1888 roku morderca podciągnął nogi Annie Chapman, złączył jej stopy i rozłożył kolana, odsłaniając genitalia. To mogła być poza mająca zszokować tych, którzy znajdą ofiarę. To mogło być przygotowanie do tego, co Rozpruwacz chciał zrobić dalej, ale skończył mu się czas. Nasz Rozpruwacz nie musiał się spieszyć. Większość kobiet po dwudziestce ma za sobą przynajmniej jedno badanie ginekologiczne. Leżymy na fotelu z podciągniętymi nogami, z rozsuniętymi kolanami. Czasami trzymamy stopy w strzemionach. Ta kobieta wyglądała niemal jak pacjentka czekająca na badanie. Tyle że żaden znany mi lekarz nie okleiłby nogi nad i pod kolanem taśmą hydrauliczną, żeby była zgięta. Ta kobieta nie mogła się ruszyć, nie mogła nawet krzyknąć, kiedy wbito w nią ponadpółmetrowy kawał drewna. Joesbury patrzył teraz na to drewno. Kilka centymetrów od miejsca, w którym wyłaniało się z ciała, wycięto pięć liter. ANNIE. — O, chyba zrozumieliśmy całkiem dobrze, stary — mruknął. Przeciągnął dłonią po twarzy i z trudem przełknął ślinę.

38 Ósmego września 1888 roku John Davis natychmiast pobiegł po pomoc. Zatrzymał dwóch przechodniów i posłał ich po policję. Trochę ponad sto lat później Mark Joesbury wyprowadził mnie z szopy i zadzwonił z komórki do inspektor Tulloch. Potem przez krótkofalówkę w samochodzie wezwał miejscowy patrol. Ktoś, może nawet nasz przyjaciel John, obciągnął spódnice Annie, by zapewnić jej choć odrobinę prywatności. Joesbury posłał stróża parku po nową kłódkę. Kiedy ją przyniesiono, zamknął drzwi szopy na łódki. Nowina o tym, co się stało, zaczęła się już rozchodzić. Pojawili się inni pracownicy parku, gapie. Ja na razie bezczynnie stałam oparta o samochód i obserwowałam rozwój wypadków. Musiałam wziąć się w garść. Kiedy zapytałam Joesbury’ego, co mam robić, kazał mi pełnić straż przy drzwiach szopy i nie dopuszczać nikogo w pobliże. Patrzyłam, jak nadjeżdża jeden patrol, potem drugi. Joesbury porozstawiał funkcjonariuszy w czterech punktach dookoła, żeby zabezpieczyli teren, i zaprzągł nawet do pomocy kilku pracowników parku. Stopniowo zjawiało się coraz więcej mundurowych i zostałam zwolniona z posterunku. Nie wiedząc, co ze sobą zrobić, usiadłam w samochodzie. Patrzyłam, jak wokół szopy zostaje wytyczony wewnętrzny kordon, jak pierwszy technik z lokalnego wydziału dochodzeniowego wchodzi do szopy. To śledztwo, podobnie jak poprzednie, miało być prowadzone przez wydział zabójstw z Lewisham, ale musieliśmy na bieżąco informować dochodzeniówkę z Tower Hamlets. Na trawie zaparkował srebrny mercedes, Tulloch wysiadła z auta. Joesbury wyszedł jej na spotkanie, ledwie zdążyła zrobić parę kroków. Położył jej dłoń na ramieniu, zatrzymał ją; spojrzała na niego i kiwnęła głową na znak, że sobie poradzi. Rozmawiali jeszcze przez kilka sekund, po czym spojrzeli na mnie. Miałam wrażenie, że się kłócą. Jeśli tak, to on chyba wygrał. Tulloch jeszcze coś do niego powiedziała i ruszyła do szopy. Joesbury złapał Stenninga i we dwóch podeszli do mnie. — Jak się czujesz? — spytał inspektor. — W porządku — odparłam. — Piszesz się na mały spacer? Wysiadłam z samochodu, spodziewając się, że każą mi coś załatwić.

— Dokąd? — Tutaj, w kółko. — Nie odrywał ode mnie oczu. — Patrz cały czas na mnie. Chcę, żebyś wyszła kawałek poza zewnętrzny kordon, jakbyś potrzebowała trochę się przejść po świeżym powietrzu. Zewnętrzny kordon ustawiono już poza jeziorkiem, by utrzymać gapiów z daleka. — Jest spora szansa, że nasz przyjaciel jeszcze się tu czai — ciągnął Joesbury. — Nie rozglądaj się. Na pewno obserwuje, co się dzieje. I bardzo się ucieszy na twój widok. Więc wybierz się na przechadzkę, a ja i Stenning będziemy uważnie wypatrywać kogoś, kto się tobą zanadto zainteresuje. Dotarło do mnie po sekundzie. — Mam robić za przynętę? — Nie spuścimy cię z oka, Lacey — zapewnił Stenning. — Jeśli ktokolwiek zbliży się do ciebie, dopadniemy go w parę sekund. — Ma się rozumieć — dodał Joesbury. — I powinienem podkreślić, że to nie jest polecenie. Zrobisz to tylko, jeśli czujesz się na siłach. A inspektor Tulloch zapowiedziała mi, że jeśli coś ci się stanie, osobiście utnie mi jaja i nakarmi nimi gołębie pod katedrą Southwark. O mało się nie uśmiechnęłam. — No, coś takiego chyba warto by zobaczyć. Stenning poklepał mnie po plecach i obaj z Joesburym poszli sobie. Po kilku sekundach nie widziałam już żadnego z nich. Spuściłam głowę i rozmasowałam kark. Przy odrobinie szczęścia ktoś, kto mnie obserwował, mógł pomyśleć, że zesztywniałam od zbyt długiego siedzenia w samochodzie. W końcu ruszyłam asfaltową alejką na drugą stronę jeziora, w kierunku tłumku gapiów, którzy zebrali się za zewnętrznym kordonem. — Przepraszam — mruknęłam i przeszłam między ludźmi. Nie oglądając się, minęłam plac zabaw. Najpierw szłam wzdłuż niebieskich metalowych barierek, potem zboczyłam z alejki i ruszyłam ziemną ścieżką na mały trawiasty pagórek. Po lewej widziałam boiska sportowe, a za granicą parku wysoki różowy apartamentowiec. Na górce, na którą się wspinałam, rosły drzewa, ale nie dość gęsto, bym się martwiła, że ktoś się na mnie zaczai. Przede mną przysiadł wielki kruk — to mi nie wyglądało na dobry znak.

Światła dziennego szybko ubywało i niebo przybrało śliczny, głęboki turkusowy odcień, tak typowy dla jesiennych wieczorów. Od zawsze jest to dla mnie dziwna pora doby, już nie dzień, a jeszcze nie noc, dziwny czas pomiędzy, kiedy znany ci świat może się zmienić. Uświadomiłam sobie, że mój świat właśnie bardzo się zmienił. Szopa na łódki nad jeziorkiem była oświetlona jak arena cyrkowa. Na miejsce właśnie podjeżdżał policyjny obducent. Zauważyłam inne znajome osoby kręcące się po terenie i pomyślałam, że przez te wszystkie światła pewnie mnie nie widzą. Stałam się niewidzialna. Na nieszczęście dla mojego spokoju ducha również Joesbury i Stenning stali się niewidzialni i mogłam tylko liczyć na to, że wiedzą, co robią. Bo w przeciwnym wypadku byłam sama, kilkaset metrów od kogokolwiek, w parku, gdzie błyskawicznie zapadał zmrok, na łasce kogoś, kto, owszem, nie spieszył się przy zarzynaniu kobiet, ale w razie potrzeby potrafił działać szybko. Wspięłam się na szczyt pagórka i zeszłam po drugiej stronie, przecięłam ścieżkę i zbliżyłam się do niedużego jeziora. Nie widziałam już krzątaniny po drugiej stronie placu zabaw. I wciąż nie widziałam swoich dwóch stróżów. Jeśli zostawili mnie tu samą, to Tulloch niech się ustawi w kolejce do ucinania jaj. Na niebie błyszczał sierp księżyca, zaczynały się pojawiać pierwsze gwiazdy. Jezioro dookoła porastały krzewy; postanowiłam przejść wzdłuż brzegu na drugą stronę. Zdawałam sobie sprawę, że bezpieczniej jest na otwartej przestrzeni, ale chyba powinnam to zrobić. Na otwartym polu mniej ryzykowałam, że on się zbliży. W jeziorku odbijały się resztki zachodu słońca i drobne fale wokół trzcin miały kolor miękkiego ciemnego różu. Brązowe liście bukowe pływały po powierzchni wody jak maleńkie łódki. Hałas miasta nigdy nie znika w Londynie całkowicie, ale w środku dużego parku cichnie, aż staje się tylko szumem w tle, jak owady w letni dzień. Londyńskie parki oferują najlepszą wielkomiejską namiastkę ciszy i spokoju. Obserwując dryfujący liść, pomyślałam, że chyba nigdy w życiu nie czułam się mniej spokojna. Ciemność szybko nadciągała i cienie pełzły po trawie w moją stronę. Odgłosy policyjnego młyna wydawały się bardzo odległe. Dotarłam nad brzeg. Nagła szamotanina i wysoki alarmowy krzyk sprawiły, że podskoczyłam ze strachu, ale to tylko kaczka — wypłoszyłam ją z kryjówki między trzcinami. Patrzyłam, jak pędzi ku przeciwległemu brzegowi. Fale, które zostawiła za sobą, wróciły do mnie jak szepty.

Niech szlag trafi tego Joesbury’ego. Nie wystarczyło, że widziałam, co ten potwór robi kobietom? Naprawdę musiałam plątać się tutaj z neonowym znakiem „wybierz mnie” na plecach? Ciche pyk odbitej piłki tenisowej. I nagle poczułam, że włosy jeżą mi się na karku. O tej porze zwykle już zamykano park. Moi koledzy na miejscu zbrodni pewnie próbowali namówić ludzi, żeby sobie poszli. Niemożliwe, żeby ktoś grał w tenisa. Poza tym korty znajdowały się za daleko. Coś trafiło mnie idealnie między łopatkami. Dźwięk, który wyrwał się z moich ust, brzmiał bardziej jak przerażony skowyt niż krzyk. I raczej nie poniósł się hen, hen. Obróciłam się gwałtownie. Nikogo. Kręciłam się na miejscu jak bąk. Nic. Nigdzie w pobliżu. Ale pięć kroków ode mnie, w kępce mleczy, leżała żółta tenisowa piłka. Odwróciłam się w kierunku, z którego musiała przylecieć. I zobaczyłam go. Mężczyzna, smukły prawie jak chłopiec. Patrzyliśmy na siebie. Stał jakieś sto metrów ode mnie, za daleko, żebym widziała jego twarz, więc nie miałam pewności, że to Samuel Cooper, ale wszystko, co dostrzegałam, pasowało. Biały, przed trzydziestką, jasne włosy i jasna cera. I wysoki, a pamiętałam z kartoteki Coopera, że mierzył około metra osiemdziesięciu. Był ubrany w skejtowskie ciuchy: workowate dżinsy z nogawkami szargającymi się po ziemi, luźna ciemna kurtka w jakieś kolorowe symbole i ciasna włóczkowa czapka. W dłoni wciąż trzymał rakietę tenisową. I nagle ruszył, czmychnął jak lis po trawie, między krzakami, w stronę jednej z bocznych bram. Joesbury już deptał mu po piętach. Był starszy od Coopera, ale silniejszy i ewidentnie w lepszej kondycji. Odległość między nimi się zmniejszała. Usłyszałam jeszcze jedną parę tupoczących nóg. Odwróciłam się i ujrzałam Pete’a Stenninga — pędził w moją stronę, krzycząc do krótkofalówki. — Jesteś cała? — wysapał, kiedy się zbliżył. Obserwowałam dwie coraz mniejsze ciemne postacie. — Tak. Leć za nimi. Stenning sapał zgięty wpół. Z trudem łapał oddech. — Szefowa kazała mi zostać z tobą — odparł. Patrzyliśmy na siebie przez sekundę i w następnej chwili oboje gnaliśmy po trawie. Nie widzieliśmy Joesbury’ego ani mężczyzny, którego gonił, ale domyślaliśmy się, dokąd pobiegli.

Stenning był wyższy ode mnie i bez wątpienia szybszy, ale przebiegł już spory kawał. Poza tym miał przykaz trzymać się blisko, więc biegliśmy razem przez boiska piłkarskie w stronę skraju parku. W tym miejscu nie postawiono bramy, tylko niebieskie barierki na zakładkę, żeby dzieci nie wyskakiwały na ulicę. Przeslalomowaliśmy między nimi i znaleźliśmy się na małej, bocznej uliczce. Wzdłuż jednego z krawężników stały zaparkowane samochody. Nigdzie ani śladu po Joesburym i jego zwierzynie. — Powinniśmy się rozdzielić — powiedziałam. — Chyba żartujesz. Nie mieliśmy pojęcia, dokąd się skierować, więc potruchtaliśmy dalej, na uliczkę zabudowaną wiktoriańskimi domami z czerwonej cegły. Queens Gate Villas. Kręciło się tu kilku pieszych, rowerzysta minął nas szybciej niż jadące samochody. Żadnej znajomej twarzy. Poczekaliśmy, bo tupot za plecami powiedział nam, że nadciągają koledzy zaalarmowani przez Stenninga. Przez radio usłyszeliśmy, że inni wybiegli z parku bramami i też kierują się w naszą stronę — zamierzali odciąć podejrzanemu drogę. Joesbury wydawał polecenia. W jego głosie nie było ani krzty nadziei. Po kilku minutach zobaczyliśmy inspektora we własnej osobie — pojawił się na dużym trawniku po drugiej stronie ulicy. Pokręcił głową i podbiegł do nas, omijając sunące samochody. — Zgubiłem drania — warknął, po czym pochylił się i splunął do kratki ściekowej.

39 Poniedziałek, 10 września Chce ktoś keczup? — zagadnął Kristos. Inspektor Tulloch po drugiej stronie stołu zrobiła spłoszoną minę. Joesbury siedział obok niej z zaciśniętą szczęką. Stenning, obok mnie, patrzył jak zahipnotyzowany na krwistoczerwoną butelkę, którą proponował nam właściciel baru. Nagle Joesbury i ja złapaliśmy kontakt wzrokowy. Stłumiłam chichot, a on sięgnął po keczup. — Jesz ten bekon, Tully? — spytał. Tulloch odkleiła kromkę białego chleba ze składanej kanapki, wyjęła trzy plasterki bekonu i wrzuciła je na talerz Joesbury’ego. Oblizała palce, przyłożyła chleb z powrotem i pokroiła pustą kanapkę na ćwiartki. — Jestem wegetarianką, ale nie mogę się oprzeć smakowi tłuszczu z bekonu — wyjaśniła, widząc, że ja i Stenning gapimy się na nią. Minęła już druga w nocy; nasza czwórka siedziała w całonocnym bistro niedaleko komisariatu, przy Lewisham High Street. Ja byłam tu pierwszy raz, ale właściciel, młody Cypryjczyk Kristos, najwyraźniej dobrze znał resztę. Nalał nam po wielkim kubku kawy i położył bekon na grill, nie czekając na zamówienie. — Zamiana żon — oznajmił Stenning, biorąc butelkę od Joesbury’ego. — Słucham? — Tulloch zmarszczyła czoło. — To zamiana żon, która poszła nie tak — ciągnął Stenning. Joesbury rozsiadł się wygodniej i uniósł brew. — Kobiety po czterdziestce z klasy średniej. Wszystkie się w to bawią. Poczytajcie babskie czasopisma. No więc, jeden z mężów zaczął mieć wątpliwości. Uznał, że kobiety to dziwki i zaczął mordować. Ja i Joesbury niemal jednocześnie wgryźliśmy się w swoje kanapki. Tulloch skubnęła rożek swojej. Stenning oparł się o stół, jakby fizyczna bliskość mogła mu pomóc przekonać dwójkę starszych stopniem kolegów. — Widywaliśmy już dziwniejsze rzeczy — upierał się. — Gdyby ten gość, którego goniłem, był po czterdziestce i z klasy średniej, tobym go złapał — odparł Joesbury.

Uniosłam wzrok i napotkałam spojrzenie Tulloch. Trudno stwierdzić, która z nas uśmiechnęła się pierwsza. — Obie ofiary to ten sam typ. — Stenning nie zamierzał łatwo się poddać. — Panie chadzające na lunche. Ani na ciele, ani w szopie nie znaleziono żadnej wskazówki, która podpowiedziałaby nam, kim była ostatnia ofiara. Wiedzieliśmy tylko, że jest najprawdopodobniej lekko po czterdziestce, szczupła i na oko zdrowa, że ma zadbane paznokcie i profesjonalnie ostrzyżone i ufarbowane włosy. Po powrocie do bazy zostałam poproszona o przejrzenie listy osób zaginionych. Istniało kilka możliwości, ale żadna kobieta na zdjęciach jakoś szczególnie nie przypominała tej, którą widziałam. Mimo to z samego rana zamierzaliśmy zabrać się do ponurego zadania — wizyty u krewnych. Nazwisko i reszta informacji podanych przez mężczyznę, który zadzwonił w sprawie szopy na łódki, okazały się fałszywe. Przez cały czas, kiedy siedzieliśmy w komisariacie, dostawaliśmy regularne raporty od kolegów na ulicach. Mężczyzna goniony przez nas w parku — na razie nazywaliśmy go Samuelem Cooperem — zniknął. Joesbury obstawiał, że wskoczył do któregoś z ogrodów i zawrócił na główną ulicę. Wezwano śmigłowiec, jednak zanim przyleciał, sprawa wyglądała już beznadziejnie; facet miał mnóstwo czasu na ucieczkę. Ale dane Coopera rozesłaliśmy po całym Londynie i szukały go wszystkie patrole. Nagranie z kamery z sobotniego popołudnia ukazywało kogoś ubranego dokładnie tak jak nasz podejrzany, kto wszedł do parku w towarzystwie ciemnowłosej kobiety. Ona miała na sobie brązowy płaszcz w kropki i mogła być ofiarą. Podejrzany szedł bardzo blisko tej babki, a ta sprawiała wrażenie, że jest z nim z własnej woli. Kiedy obejrzeliśmy nagranie, Tulloch posłała po taśmy z osiedla Brendon, z wieczoru śmierci Geraldine Jones. Po trzydziestu minutach nasza cierpliwość została nagrodzona. Ktoś w identycznych ciuchach jak poszukiwany przez nas osobnik pojawił się na stacji metra Kennington ledwie kilka minut po tym, jak Geraldine osunęła się w moje ramiona. Przez jakiś czas oglądałam w kółko oba zapisy, włączając to jeden, to drugi. — Te same ubrania przy trzech różnych okazjach — powiedziałam niemal do siebie.

— Inne spodnie tego wieczoru, kiedy zginęła Geraldine Jones — sprostowała Tulloch zza moich pleców. Włączyłam jeszcze raz odpowiedni filmik. — Te mi wyglądają na bojówki — ciągnęła. — A kurtkę może ma tylko jedną. — Może — mruknęłam. Coś mi tu nie pasowało, nie potrafiłam jednak tego nazwać. W końcu Tulloch odwołała mnie do czegoś innego. Choć nie mieliśmy pewności, że Samuel Cooper jest mordercą, jego zdjęcie puściliśmy do prasy. Niejedna krajowa gazeta w pośpiechu dodrukowywała pierwszą stronę, by przedstawić wizerunek „nowego Kuby Rozpruwacza”. — Więc uważasz, że wybiera wiktoriańskie lokalizacje? — Tulloch zerknęła z ukosa na Joesbury’ego. Tylko kiwnął głową. Właśnie upchnął do ust resztę kanapki i nie mógł mówić. — Albo kojarzącymi się z imieniem Victoria — podsunęłam. — Pływalnia i park powstały w epoce wiktoriańskiej, ale osiedle Brendon już nie. Tu liczyła się wyłącznie nazwa bloku. — To logiczne — stwierdził Stenning. — Nie może skorzystać z oryginalnych miejsc, większość z nich już nie istnieje. Zostały wyburzone, od początku zabudowane i zupełnie nie przypominają tamtych sprzed stu lat. — No i pomyślcie, ilu ciekawskich łaziło dwie noce temu po Whitechapel — dodał Joesbury. — Grałby przy pełnej sali. — Więc wytypujemy wiktoriańskie budynki i obstawimy je trzydziestego września — powiedział Stenning. — Jak myślisz, ile tego jest w Londynie? — spytał Joesbury. — Wiktoria praktycznie zbudowała to miasto. W spisie widnieje ponad czterdzieści ulic z Wiktorią w nazwie. Sprawdziłem, zanim wyszliśmy. — Więc obstawimy te najbardziej charakterystyczne, najbardziej znane. — Stenning nie dawał za wygraną. — Ten kawałek drewna. — Tulloch przygryzała dolną wargę, wpatrując się w stół. — Annie Chapman to nie spotkało. Dałam facetom chwilę, gdyby chcieli wtrącić coś od siebie. Żaden się nie odezwał. — Spotkało Emmę Smith — powiedziałam. — O tej nie słyszałem. — Stenning popatrzył na mnie.

— Emma Smith to pierwsza ofiara w Whitechapel — wyjaśniłam. — Została zamordowana jakoś w kwietniu tego samego roku. Wepchnięto w nią gruby kawał drewna, co spowodowało rozległe obrażenia wewnętrzne. Przeżyła atak, ale zmarła dzień później w szpitalu. Stenning miał skołowaną minę. — No to zaraz… — Nikt tak naprawdę nie uważa, że padła ofiarą Rozpruwacza — wcięłam mu się. — Ona sama zeznała, że napadło ją trzech mężczyzn. Prawdopodobnie chodziło o jakąś zemstę albo karę. — Więc w co się bawi Cooper? — Joesbury miał zdezorientowaną minę. — Nie jest wiernym naśladowcą, to pewne. Zupełnie jakby wybierał sobie kawałki, które lubi najbardziej. Tulloch spojrzała na zegarek; ciekawe, czy patrzyła na datę. Był dziesiąty września. Ledwie dwadzieścia dni do kolejnej akcji podrabianego Rozpruwacza. — Złapiemy go — oznajmiłam, zastanawiając się, kogo próbuję przekonać. — Widziałam go. Nie jest duchem. Wiemy, jak się nazywa. Dorwiemy go. Tulloch próbowała się uśmiechnąć. — Potrzebujemy planu — powiedział Joesbury. — No co ty? — mruknęła. Joesbury przeniósł wzrok na mnie. — Planu, co zrobić z naszym wabikiem na Kubę — sprecyzował. Wyprostowałam się na krześle. — Jeśli to się stanie moją ksywą w komisariacie, to osobiście… — zaczęłam. — Tylko nie mów, że nakarmisz moimi jajami gołębie. — Jego twarz rozluźniła się i pojawiły się te jego świetne zęby. — To się już ograło. — Założę je sobie jako kolczyki. A jak zaczną gnić, nabiję na patyk, na przemian z oczami i dam Kristosowi, żeby upiekł ten szaszłyk. Joesbury autentycznie się do mnie uśmiechał. Tuż nad lewym kącikiem jego ust była maleńka kropeczka keczupu i poczułam niemal nieodpartą chętkę, żeby sięgnąć… — Rany, jest wredniejsza od ciebie. — Tym razem obdarzył swoim uśmiechem Tulloch. Też się uśmiechnęła i serdecznym palcem lewej dłoni starła keczup. — Ja naprawdę muszę jechać do domu — powiedziałam, zanim przypomniałam sobie, że nie mam jak tam dotrzeć. — Mogę, szefowo?

— Wszyscy powinniśmy odpocząć — odparła i spojrzała na Joesbury’ego. — Mówiłeś o jakimś planie? — Trzeba ją umieścić w strzeżonym mieszkaniu. Już jutro, jeśli się uda. Dzisiaj sam posiedzę pod jej drzwiami. — Nie — rzuciła Tulloch, zerkając to na mnie, to na niego. — Musisz się wyspać. Zlecę to jakiemuś mundurowemu. A jutro ją przeniesiemy. — Jesteś pewna? — spytałam. Trzy pary oczu spojrzały na mnie. — Mamy dwadzieścia dni — powiedziałam. — To niedużo czasu. Cisza. — Jeśli jest tradycjonalistą, następnym razem zabije dwa razy — ciągnęłam. — Trzydziestego września. — Nie jest tradycjonalistą — oparł Joesbury. — Właśnie to ustaliliśmy. Wybiera smakowite kąski. — I założę się, że nie zdoła się oprzeć podwójnej okazji — powiedziałam. Tulloch patrzyła na Joesbury’ego, a on wciąż gapił się na mnie. — Nie — powiedział. — Elizabeth Stride i Catharine Eddowes — wymieniłam. — Zarżnięte w odstępie godziny. Kręcił głową. — Nic z tego, Flint. — Przedtem jakoś nie miałeś oporów, żeby zadyndać mną przed jego nosem — wytknęłam. — To zupełnie coś innego — spierał się. — Wtedy kontrolowaliśmy sytuację. Nie możemy zapewnić ci bezpieczeństwa dwadzieścia cztery godziny na dobę. — Jeśli zostanę w domu, on nawiąże kontakt — upierałam się. — Kazałeś zamontować w ogrodzie kamery, tak? I nad drzwiami. Spojrzał na stół. — Mają połączenie z komisariatem — argumentowałam dalej. — I przy moim łóżku jest guzik alarmowy. — Lacey, to nie… — zaczęła Tulloch.

— We wszystkich oknach i drzwiach zamontowali mi alarm antywłamaniowy? — zignorowałam ją. Mówiłam tylko do Joesbury’ego, jakby to on tu rządził. Znów na mnie patrzył, ale jego oczy już się nie uśmiechały. — Nie dorwie mnie w środku. Ale może spróbować wejść do ogrodu albo podrzucić coś przez drzwi. Może do mnie zadzwonić. Może spróbować nawiązać kontakt, kiedy wyjdę do pracy. Przez najbliższe dni będę spędzać dużo czasu poza komisariatem. Na ulicach. Przy stole panowała cisza. Kristos siedział za barem jak trusia. On też słuchał. — Mamy dwadzieścia dni — podkreśliłam. — Jeśli nie dopadniemy go do trzydziestego, przeniosę się do chronionego mieszkania. Wciąż zero odpowiedzi, ale wiedziałam, że się zgodzą. Bo jeśli nie złapiemy go do trzydziestego, zginą kolejne dwie kobiety. Tulloch oparła głowę na dłoniach, a Stenning położył mi rękę na ramieniu. Joesbury wciąż patrzył na mnie z wściekłością, ale już nie protestował. Stało się. Byłam wabikiem na Kubę.

40 Obudził mnie piskliwy dźwięk tuż przy głowie. Po omacku odnalazłam nowy telefon. — Cześć, piękna. — Co? — stęknęłam. — Kto? — No ja, Pete. A spodziewałaś się kogoś innego? — Czego chcesz? — Mam coś, co ci poprawi humor na cały dzień. — Mów. — Nasienie. Usiadłam z wysiłkiem. — Stenning, nie myśl, że mi to nie pochlebia, ale… — Nie moje, zaspana krowo. Na zwłokach. Nagle oprzytomniałam. — Powtórz. — Mogę nawet rozwinąć. Inspektor Tulloch właśnie wróciła z autopsji. Patolog znalazł na zwłokach nasienie. Potrzebowałam sekundy, żeby do mnie dotarło. Więc jeszcze mu było mało, że ją wypatroszył… — Zgwałcił ją? Usłyszałam, że Stenning wciąga powietrze. — No, dość brutalnie — odparł. — Ale na szczęście dla nas. Mamy… — Czekaj, zdążyli już przeprowadzić sekcję? — O której, do cholery? — Z samego rana. Kolejna uczta dla melomanów, jak słyszałem. Poszli Tulloch i Anderson. Właśnie przekazali nam wyniki. Pochyliłam się na łóżku, aż zobaczyłam budzik. Prawie wpół do jedenastej. — Tulloch powiedziała, że mamy cię nie budzić — ciągnął Stenning. — Ale pomyślałem, że chętnie usłyszysz dobrą nowinę. Dopadniemy drania, Flint. Mamy nazwisko i DNA. Facet idzie na dno. A, media pokapowały się z tym wiktoriańskim motywem. Wyobraź sobie, że wpadła na to twoja psiapsiółka Emma Boston. Zdążyłam już wstać i zastanawiałam się, czy mam jeszcze jakieś czyste ciuchy.

— A teraz zbieraj dupę i przyjeżdżaj. Opowiesz nam o tym podwójnym morderstwie. Na wszelki wypadek.

41 23 grudnia, jedenaście lat wcześniej Lekarkę otaczają fotografie dzieci. Na biurku, na półkach za nią, nawet na parapecie. Niektóre — zdjęcia dzieci samej pani doktor — jak zakłada dziewczyna, zostały zrobione dziesiątki lat wcześniej. Można to poznać po ubraniach, po ziarnistych odbitkach. Inne, nowsze, to zapewne wnuki. To obrzydliwie nietaktowne, myśli dziewczyna — to przesadne chwalenie się własną płodnością, biorąc pod uwagę, co pani doktor właśnie powiedziała: że Cathy nigdy nie będzie mogła nosić i urodzić dziecka. — Infekcja zniszczyła błonę śluzową macicy — wyjaśnia. — Gdybyśmy to wychwyciły wcześniej, może udałoby się to opanować. Ale teraz, nawet zakładając, że jajowody i jajniki są nieuszkodzone, obawiam się, że macica po prostu nie da rady utrzymać i donosić ciąży. Przykro mi. Wcale nie jest jej przykro; dziewczyna trzymająca Cathy za rękę widzi to wyraźnie. Lekarka mówi, co należy, wypowiada słowa, których się od niej oczekuje, ale jej oczy są zbyt spokojne, spojrzenie zbyt ciekawskie. W najlepszym wypadku ma to w nosie. W najgorszym — ponieważ jest wredna i cieszy ją nieszczęście innych — w głębi duszy odczuwa satysfakcję, że je to spotkało. — Nie mogę mieć dzieci — mówi Cathy po raz trzeci. — Nigdy nie będę matką. Cathy, która była matką od trzeciego roku życia, która niańczyła lalki jak żywe istoty, nie jest w stanie przełknąć nowiny, że ona, właśnie ona, nie zrobi tego naturalnego kroku od opieki nad zabawkami do opieki nad prawdziwymi dziećmi. — No cóż, moja droga — podejmuje lekarka. — Są jeszcze inne sposoby, żeby zostać matką. — Co to ma, kurwa, znaczyć? — wybucha dziewczyna. Pani doktor mruży oczy i prostuje ramiona. — Młoda damo, to nie miejsce na taki język — cedzi przez zęby. — Może lepiej porozmawiam z twoją siostrą w cztery oczy. Dziewczyna wstaje. — Chcesz jeszcze o coś zapytać, Cathy? — mówi.

Oczy Cathy jakby straciły zdolność koncentracji. Kręci głową. Siostra bierze ją pod ramię i łagodnie podciąga na nogi. Oddalają się od krzeseł, idą do drzwi. Nagle dziewczyna zatrzymuje się, odwraca i podchodzi do biurka. — Odłóż to — rozkazuje lekarka. — Odłóż to w tej chwili albo wezwę ochronę. — W tym budynku nie ma żadnej ochrony, stara idiotko. — Dziewczyna podchodzi do otwartego okna. W prawej dłoni trzyma złotą ramkę z fotografią o wiele młodszej lekarki z niemowlęciem w ramionach. Dziewczyna wygląda na dół i upuszcza zdjęcie. Prowadząc Cathy do drzwi, słyszy, jak szkło rozbija się o dach czerwonego samochodu.

Część III

Tym razem potrzeba było dwóch ofiar w jedną noc, by zaspokoić tę absolutnie demoniczną żądzę krwi. „Evening Standard”, 1 października 1888 roku

42 Poniedziałek, 10 września Nad ranem trzydziestego sierpnia 1888 roku zostały zamordowane dwie kobiety. — Wcisnęłam klawisz laptopa i na dużym ekranie z przodu sali pojawiło się zdjęcie kobiety. Zrobione w kostnicy. Owalna twarz i czyste, regularne rysy. Włosy ciemne, lekko kręcone, upięte na czubku głowy. Usta szerokie, pełne — całkiem możliwe, że miała ładny uśmiech. — Pierwsza ofiara to Elizabeth Stride. Urodziła się w Szwecji i przeniosła do Londynu jakieś dwadzieścia lat przed śmiercią — ciągnęłam. — Czterdzieści pięć lat, w separacji z mężem, bezdomna. Morderstwo miało miejsce na Dutfield’s Yard, czymś w rodzaju dziedzińca przy Berner Street w Whitechapel. Centrum operacyjne było pełne, ale niejedna para oczu wędrowała w stronę otwartych okien. Wyczuwałam, że obecni słuchają z grzeczności. Wiedzieliśmy już, kogo ścigamy. A po schwytaniu Samuela Coopera mogliśmy udowodnić, że to on jest mordercą. Sprawę uważaliśmy prawie za zamkniętą. — O dwunastej czterdzieści pięć w nocy kłóciła się z jakimś mężczyzną w bramie na Dutfield’s Yard — ciągnęłam. — Wtedy po raz ostatni widziano ją żywą. Mówiłam dalej, ale mój umysł odpływał. Miałam zaległy urlop i minęło o wiele za dużo czasu, od kiedy ostatnio wzięłam sobie wolne. Zmęczenie i szok robiły mi przez ostatnie dwa tygodnie dziwne sztuczki z głową. Nagle drzwi otworzyły się i do sali wszedł Mark Joesbury. W ciemnoszarym garniturze w cieniuteńkie prążki. Miał białą koszulę i krawat z bordowego jedwabiu. Zupełnie straciłam wątek. Minęła chwila, zanim znów go znalazłam. — Na Dutfield’s Yard wychodziły okna… — przez kilka sekund szperałam w notatkach — Klubu Żydowskich Socjalistów. Tamtej nocy w klubie odbywało się zebranie. Na pewno było hałaśliwe. O pierwszej, kwadrans po tym, jak Elizabeth stała w bramie, organizator klubowego spotkania przyszedł do domu i zobaczył leżącą na ziemi kobietę z poderżniętym gardłem. Opisał później ranę jako wielką, ziejącą dziurę, szeroką na ponad pięć centymetrów. Joesbury usiadł obok Tulloch. Tym razem zdążył się ogolić.

— Wszedł do środka po pomoc, wezwano policję — powiedziałam, kiedy Joesbury szepnął coś Tulloch do ucha. — W przypadku Elizabeth Stride interesujące są trzy aspekty. Po pierwsze: do dziś nie wiadomo, jak zabójca zdołał ją obezwładnić. — Zdaje się, że najpierw dusił ofiary, zgadza się? — wtrącił jakiś mężczyzna z końca. — Tak się powszechnie uważa — przyznałam zadowolona, że mam się na kim skupić. — Ale w przypadku Elizabeth nie znaleziono śladów duszenia. Żadnych sińców na szyi czy twarzy. Mimo to lekarz był przekonany, że szyję przecięto jej od prawej do lewej, kiedy leżała już na ziemi. — Myślała, że będzie uprawiać seks — rzucił Anderson. — O ile wiem, kobiety robią, to leżąc na plecach. W sali rozległy się męskie chichoty. — Tej nocy strasznie lało — odparłam. — Na dziedzińcu zrobiło się błoto. A ty może powinieneś trochę urozmaicić swoje życie seksualne, sierżancie. Znów chichoty, tym razem raczej kobiece. — Nie położyłaby się z własnej woli — stwierdziłam. — W pobliżu kręciło się sporo ludzi, ale nikt nie słyszał odgłosów szamotaniny. A ofiara cały czas ściskała w dłoni torebkę ze słodyczami. Powalił ją szybko i bez zamieszania. — Wszystkie te kobiety, zdaje się, piły? — wtrącił się Joesbury. — Była pod wpływem? — Patolog twierdził, że nie. — Nie odrywałam oczu od notatek. — Sprawdził zawartość żołądka i nie znalazł alkoholu ani narkotyków. Ówczesna policja nie potrafiła znaleźć odpowiedzi na pytanie, jak położył ją na ziemi. Na dworze rozległ się klakson samochodu. Kilka głów odwróciło się do okna. — Przypadek Elizabeth Stride wyróżnia także to, że nie została w żaden sposób okaleczona — dodałam szybko. Nagle zaczęło mi się spieszyć do końca. — Rana szyi to jedyny ślad. Morderca nie tknął żadnej innej części ciała. — Coś mu przeszkodziło — zauważył Stenning. — Według sztuki teatralnej, którą kiedyś oglądałam — powiedziała Gayle Mizon i wrzuciła sobie orzech nerkowca do ust — trzydziestego września doszło tylko do jednego morderstwa. Elizabeth Stride nie uznano za ofiarę Rozpruwacza.

— To właśnie trzecia sprawa, o której chciałam wspomnieć. — Uśmiechnęłam się do Mizon. — Nie wszyscy eksperci uważają, że to Rozpruwacz zabił Stride. Niektórzy argumentują, powołując się na brak śladów duszenia i okaleczeń, że zamordował ktoś inny. — Ale jest też i taka teoria, że mu przerwano i skoro nie mógł wykonać pierwotnego planu, odbił to sobie na kolejnej ofierze — włączyła się Tulloch. — Tak, to prawdopodobne — przyznałam. — Czwartą kanoniczną ofiarą Rozpruwacza jest Catharine Eddowes. — Znów puknęłam w klawiaturę laptopa i na ekranie pojawiła się fotografia z autopsji. Przedstawiała nagie ciało Catharine z potężną szramą biegnącą przez całą długość tułowia. Rany na jej twarzy budziły zgrozę. — O pierwszej czterdzieści pięć w nocy posterunkowy Watkins z Miejskiej Policji znalazł zwłoki Catharine na Mitre Square. — Chwileczkę, to niecałe pół godziny po morderstwie Stride w Whitechapel — wtrącił Barrett. — Zgadza się. Catharine przecięto gardło niemal do kręgosłupa. Policyjny lekarz stwierdził, że śmierć nastąpiła w wyniku upływu krwi z lewej tętnicy szyjnej. Jej brzuch został rozpruty od piersi aż po kość łonową. Morderca uszkodził przy tym wiele organów wewnętrznych. Pozostałe, w tym macicę i lewą nerkę, usunął. Niektóre narządy leżały porozrzucane wokół ciała, niemal jakby oprawca czegoś szukał. Atmosfera w sali zmieniła się. Ludzie znów słuchali. — W przypadku Eddowes Rozpruwacz po raz pierwszy naruszył twarz — powiedziałam. — Pociął nożem policzki i powieki. Odciął jedno ucho i czubek nosa. Moi koledzy jak zahipnotyzowani wpatrywali się w zdjęcie Eddowes. Koszmarne okaleczenia zostały pozszywane po autopsji. Ale mimo uszkodzeń wciąż było widać, że swego czasu mogła uchodzić za ładną kobietę. Buzia w kształcie serca, wysokie kości policzkowe i gładkie, jasne czoło. Nie mogłam się nie zastanawiać, czy to tylko przypadek, że najładniejsze ofiary Rozpruwacza wywoływały w nim największe okrucieństwo.

43 Przez kilka następnych dni byłam obiektem specjalnej troski Met, czy też, jak uparcie nazywał mnie Stenning i parę innych osób, wabikiem na Kubę. Spędzałam w komisariacie mniej niż godzinę dziennie. Ciągle gdzieś ganiałam — wizytowałam szkoły, kluby młodzieżowe i domy kultury w całym południowym Londynie. Podpięłam się do Szafirowych Jednostek i pomagałam organizować pogadanki dla nastoletnich dziewczyn, jak dbać o swoje bezpieczeństwo i jak ważne jest, aby zgłaszać wszelkie akty przemocy. Spotkałam się z Roną i jej siostrą Tią, zafundowałam im hamburgery na lunch i z ogromną ulgą dowiedziałam się, że na razie nic złego się nie wydarzyło i że obie są bardzo ostrożne. Kiedy nie brałam udziału w prelekcjach, chodziłam po ulicach, kupowałam niezliczone kartoniki zup, kierowałam bezdomnych do noclegowni, ośrodków doradczych, czasami po prostu z nimi gadałam. Dni bywają bardzo nudne, kiedy człowiek nic nie robi, nie ma dokąd pójść. W porze lunchu chodziłam pływać. Wieczorami przesiadywałam w pubach i kawiarniach i udawałam, że czytam gazetę. Siedziałam poza domem tak długo, jak mogłam wytrzymać, czekając, aż Samuel Cooper zadzwoni, albo jego wysoka, chuda postać pojawi się gdzieś w oddali. Drugiej nocy poszłam nawet do Camden, głównie po to, żeby rozzłościć Joesbury’ego, i przekonałam się, że nawet moja chęć wkurzania go ma swoje granice. Wróciłam do domu sama. Choć tak naprawdę nigdy nie byłam sama. Joesbury uzyskał zezwolenie dla swoich dwóch kolegów z OS10, żeby pilnowali mnie na zmianę. — Twoi chłopcy rzucają się w oczy jak wielkie pryszcze — powiedział Tulloch, kiedy stwierdziła, że wolałaby swoich ludzi. — Każdy czarny charakter godzien swojego imienia zauważy ich z odległości kilometra. Kimkolwiek byli ludzie Joesbury’ego, spisywali się nieźle. Nawet ja jeszcze ich nie zauważyłam. Choć od czasu do czasu widywałam z daleka znajomą twarz z Lewisham. Tulloch nie zamierzała ryzykować. Ona sama dzwoniła do mnie niemal codziennie; równie często sprawdzał mnie Stenning. To on mnie poinformował, że ostatnia konferencja prasowa była ciężka i że przełożeni Tulloch zaczynają się od niej dystansować. Jeśli nie złapiemy szybko mordercy, bez wątpienia wszystko skrupi się na niej.

W komisariacie nikt nic nie mówił na temat rezygnacji pani inspektor z dochodzenia. Dzięki Stenningowi uzyskałam też pełny raport z autopsji kobiety z parku Victorii. Przyczyna zgonu: duża utrata krwi spowodowana rozległymi ranami jamy brzusznej i narządów wewnętrznych. Przed śmiercią ofiara była torturowana — sprawca zrobił czternaście płytkich nacięć na piersiach. Złamany kawał drewnianej sztachety wepchnął jej do pochwy, kiedy jeszcze żyła. Kobieta miała potężne obrażenia wewnętrzne, obecność nasienia na włosach łonowych wskazywała, że została zgwałcona. W

nasieniu,

jak

się

dowiedziałam,

znaleziono

ślady

popularnego

środka

plemnikobójczego — oprawca użył prezerwatywy. Niestety, kiedy wcześniej zatrzymywano Samuela Coopera, pobieranie próbek DNA od podejrzanych nie było rutynową procedurą, więc żeby jednoznacznie udowodnić mu winę, najpierw musieliśmy go złapać. Ale uznaliśmy, że to tylko kwestia czasu. Jego zdjęcie widniało wszędzie. Trafiałam na nie kilka razy dziennie, w telewizji i ogólnokrajowych gazetach. A w końcu, pod koniec czwartego dnia, zidentyfikowaliśmy ofiarę.

44 Piątek, 14 września Daryl Weston ze Stockbridge w Hampshire wrócił do domu z dziesięciodniowej podróży biznesowej na Filipiny i zastał pusty dom. Jego żony Amandy nigdzie nie było, kot snuł się na wpół zagłodzony, a na automatycznej sekretarce brakowało już miejsca na nowe wiadomości. Nagrywały się jego dzieci — dorosły syn mieszkający w Bristolu i trzynastoletnia córka, która uczyła się w szkole z internatem w Gloucestershire. Nagrywali się też przyjaciele — widzieli w wiadomościach portret ofiary morderstwa, a że twarz wydawała im się dziwnie znajoma, chcieli się tylko upewnić, że Amanda ciągle chodzi po tym świecie. Ha, ha. Po odsłuchaniu czwartej takiej wiadomości Darylowi Westonowi przestało być do śmiechu. Zadzwonił do rodziców żony w Sussex i do jej najbliższych koleżanek. A potem do nas. Amanda Weston — czterdzieści sześć lat, cztery lata po ślubie. Drugi mąż, dwoje dzieci z pierwszego małżeństwa. Daryl twierdził, że nie miała wrogów. Pracowała na pół etatu jako pielęgniarka w miejscowym hospicjum dla pacjentów w terminalnym stadium raka. Daryl Weston kochał żonę. Rozryczał się jak dziecko, kiedy zobaczył jej ciało. I wciąż płakał, kiedy przyjechał do Lewisham złożyć zeznania. Tulloch i Anderson wzięli go do pokoju przesłuchań — tego przeznaczonego do rozmów z ludźmi, którzy nie są podejrzani o żadne przestępstwo. Ofiar, krewnych ofiar, ważnych i narażonych na niebezpieczeństwo świadków. Wygodnie umeblowane pomieszczenie, tylko w rogu jest dyskretna kamera. Kiedy Tulloch i Anderson rozmawiali z Westonem, reszta nas tłoczyła się wokół monitora w centrum operacyjnym i słuchała. — Panie Weston, rozumiem, że chce pan wracać do dzieci — powiedziała Dana, kiedy już omówiła z nim kwestie formalne. — Ale muszę zadać jeszcze kilka pytań. Zgadza się pan? Przytaknął, nie odrywając oczu od dłoni kurczowo splecionych na kolanach. — Czy wie pan, po co pańska żona pojechała do Londynu w zeszłą sobotę? Pokręcił głową. — Ona nigdy nie jeździ do Londynu. Nie cierpi tego miasta. — Kiedy pan z nią rozmawiał ostatni raz? Zastanowił się chwilę.

— We wtorek wieczorem. Spytałem ją, która jest godzina w Anglii, i powiedziała, że właśnie minęła ósma. — Jak z panem rozmawiała? Wzruszył ramionami. — Normalnie. Wydawała się zmęczona. Była w pracy, ale następny dyżur wypadał jej dopiero w sobotę. Cieszyła się, że odpocznie. — Miała jakieś plany? — Uporządkować ogród przed zimą. Pomóc Danielowi w pakowaniu. W przyszłym tygodniu chłopak przeprowadza się do nowego mieszkania. Jezu… — Oparł czoło na dłoniach. — Daniel ma dwadzieścia pięć lat, zgadza się? Wokół monitora stało zbyt dużo osób. Zaczynało się robić nieprzyjemnie gorąco. Odsunęłam się trochę do tyłu i spojrzałam na zegarek. Za dwadzieścia minut umówiłam się z miejscową Szafirową Jednostką w pobliskiej szkole. — Panie Weston, podejrzewamy, że człowiek, który zamordował pana żonę, zabił jeszcze jedną kobietę trochę ponad tydzień temu. Słyszał pan o tej sprawie? Zerknął na nią i pokręcił głową. — Nie było mnie w kraju. — No tak, rzeczywiście. Ta druga kobieta miała mniej więcej tyle lat co pańska żona. Nazywała się Geraldine Jones. Czy to nazwisko coś panu mówi? Znów zaprzeczył ruchem głowy. Naprawdę musiałam już iść. Zrobiłam jeszcze krok do tyłu i oparłam się o Joesbury’ego. Nawet nie wiedziałam, że jest w sali. Nie odrywając oczu od monitora, ominęłam przeszkodę i wyszłam. Przez kilka dni udawałam, że żyję normalnie, próbując zwabić Samuela Coopera. Koledzy, głównie Stenning i Mizon, przekazywali mi wszystkie istotne informacje. Na przykład to, że Geraldine Jones i Amanda Weston mogły się znać. Jak na razie żaden z członków rodzin nie przypominał sobie, żeby kobiety się przyjaźniły, ale Amanda, jeszcze w czasach poprzedniego małżeństwa, mieszkała w Londynie. Dzieci obu kobiet chodziły do tej samej prywatnej szkoły w Chiswick. Niedługo potem dowiedzieliśmy się, że matka Coopera, Stacey, pracowała w tej szkole jako kucharka i że sam Samuel czasem tam bywał. Zaczynało wyglądać na to, że ofiary nie są dobierane przypadkowo. Był w tym jakiś klucz.

Ale Cooper wciąż nam się wymykał. A wszelcy wariaci uaktywnili się na całego. Codziennie naszą uwagę odwracały telefony i listy „Rozpruwacza”, codziennie dostawaliśmy baty od mediów. „Policja nie ma pomysłu”. „Niekompetencja Met”. „Odliczanie do następnego morderstwa”. Nagłówki stawały się coraz bardziej nieprzyjazne. Zaczęliśmy ukrywać gazety przed Tulloch. Aż w końcu ósmego dnia po odkryciu ciała Amandy Weston znaleźliśmy go.

45 Poniedziałek, 17 września Targ kwiatowy. Za dziesięć minut. Przyjdź sama. Ciche kliknięcie i komórka umilkła. Puknęłam w przycisk kończący rozmowę. Moja sypialnia tonęła w ciemności. Świecące cyfry budzika pokazywały dziesięć po czwartej nad ranem. Podeszłam do szafy i ubrałam się szybko. Spodnie do joggingu, sportowe buty, bluza i kurtka, w którą parę dni temu wyposażyli mnie w OS10. Miała cztery duże plastikowe guziki. Dwa z nich naprawdę były guzikami. Trzeci to nadajnik GPS — włączyłam go, przekręcając. W czwartym mieścił się maleńki rejestrator dźwięku. Wiedziałam, że kiedy tylko wyjdę z mieszkania, wyłapią mnie kamery wokół domu. Nawet gdybym nie aktywowała guzika kurtki, moja komórka cały czas wysyłała sygnał do bazy w Scotland Yardzie. Jeśli opuszczę mieszkanie o takiej porze, ktoś od monitoringu zorientuje się, że to nie jest typowe zachowanie, i zawiadomi mój zespół i OS10. Nasi skontaktują się z nieoznakowanym samochodem stojącym gdzieś na mojej ulicy, który zacznie mnie dyskretnie śledzić. Wyniosłam rower na chodnik i pojechałam w kierunku Wandsworth Road. Po drugiej stronie rzeki kręciło się więcej ludzi. Tutaj wcześniej zaczyna się ruch. Nowy Targ Kwiatowy w Covent Garden to miejsce, gdzie kwiaciarze z całego Londynu i południowego wschodu kraju przyjeżdżają po towar. Setki tysięcy kwiatów trafiają tu codziennie z zagranicy i ze wszystkich zakątków Wielkiej Brytanii. Targowisko mieści się niedaleko Tamizy, między Nine Elms Road i Wandsworth Road, w ogromnej hali, i w większość dni jest otwarte od trzeciej rano. Choć przede wszystkim nastawia się na handlarzy, jest dostępne także dla zwykłych ludzi. Szczególnie w piątek i sobotę rano widzi się tu sporo łowców okazji i ciekawskich. Turystów, którym chce się wstać tak wcześnie, bogatych kobiet z północnej strony rzeki, planujących eleganckie przyjęcia, panien młodych, które marzą o kościele pełnym kwiatów. I czasami mnie. Kiedy nie mogę spać, zdarza mi się przyjechać tu na rowerze albo przyjść pieszo i po prostu spacerować między stoiskami. Zawsze uwielbiałam kwiaty. Zostawiłam rower przy barierce i weszłam do hali przez główną bramę dostawczą. Otoczył mnie lepki, ciężki zapach lilii. Na stoisku z prawej były ich setki: białych, różowych,

żółtych i bajecznych, pomarańczowozłotych tygrysich. Szłam dalej, coraz głębiej, mijając góry róż, kaskady margerytek i skrzynie roślin, których nie potrafiłam nawet nazwać. Aromat kwiatów konkurował z zapachem fast foodu. To kiepska mieszanka — woń róż i tłuszczu — ale, o dziwo, lubię ją. W hali panował tłok. Interesy ubija się tu głownie między piątą i szóstą rano, a zbliżała się już godzina szczytu. I zobaczyłam go. Jakieś dziesięć metrów ode mnie, po drugiej stronie małego ozdobnego lasku drzewek laurowych w donicach. Był ubrany tak jak w parku. Luźne dżinsy z nogawkami szargającymi się po ziemi, czarna kurtka w pomarańczowe i jasnozielone symbole, czarna obcisła czapka. W ostrym elektrycznym świetle hali łatwo rozpoznałam ściągnięte rysy i duży nos Samuela Coopera. Tydzień temu, w parku, był dużo dalej i nie miałam pewności. Teraz miałam. Jakby się chwiał, potem mocniej wychylił się w moją stronę. Dzieliło nas dziesięć metrów, a jednak jego ruch wydawał się złowrogi i musiałam powiedzieć sobie: stój, gdzie stoisz. Kiedy tak patrzyliśmy na siebie, próbowałam sobie przypomnieć, ile wyjść ma hala targowa. Moi koledzy, dzięki urządzeniom Joesbury’ego, dokładnie wiedzieli, gdzie jestem. Jak już tu dotrą, otoczą budynek. Dopiero kiedy się upewnią, że wszystkie wyjścia są zabezpieczone, wkroczą do środka. Jeśli utrzymam go tu odpowiednio długo, jeśli pogapimy się tak jeszcze chwilę przez te ozdobne drzewka, dopadną Coopera. Mijały sekundy i wyczułam w nim niepewność. Te jego dziwne oczy zaczęły strzelać spojrzeniami na boki. Jeszcze za wcześnie. Na zewnątrz było może paru funkcjonariuszy, ale za mało. Potrzebowałam krótkofalówki. Na razie jej nie włączyłam, ale musiałam wiedzieć, gdzie są inni. Odważyłam się powoli przesunąć dłoń w stronę kieszeni kurtki. Cooper zrobił krok w tył. Znieruchomiałam. Pat. Jeśli się ruszę, ucieknie. — W czymś pani pomóc? Właściciel stoiska, przy którym sterczałam, podszedł do mnie. Pokręciłam głową, nie odrywając oczu od Coopera. — Jak pani chce — mruknął straganiarz; widziałam go tylko kątem oka. — Ale musi się pani stąd przesunąć, chcę tu coś postawić.

— Jestem z policji — wycedziłam, choć zdawałam sobie sprawę, że raczej mi nie uwierzy. Miałam cywilne ciuchy, na głowie kask rowerowy. — Proszę mi dać moment. Facet milczał przez chwilę. — To pokaż mi pani legitymację — zażądał w końcu. Zignorowałam go. Dłoń chwyciła mnie za ramię. — Mówię do pani. Jeśli jest pani z… Nie mogłam się nie odwrócić. Zobaczyłam otyłego gościa po czterdziestce. Zmusił mnie, żebym oderwała wzrok od Coopera, i dostał cały ładunek mojej frustracji. — Do tyłu, w tej chwili! — syknęłam. — Wzywam ochronę — oznajmił. Cooper zniknął. Strząsnęłam rękę z ramienia i ruszyłam za nim. Omijając wózek towarowy, wyciągnęłam i włączyłam krótkofalówkę. — Funkcjonariuszka Flint ściga podejrzanego! — krzyknęłam do głośnika. Ten zwrot gwarantował mi uwagę w eterze. — Pilnie wzywa wsparcie. — Kluczyłam między ludźmi, usiłując nikogo nie przewrócić. Dostrzegłam drzwi. — Wyjście numer dziesięć — zawołałam. — Podejrzany biegnie do wyjścia numer dziesięć. Cooper wyskoczył na parking, ja tuż za nim. Właśnie przeskakiwał przez barierkę na Nine Elms Lane. Zmarnowałam sekundę, żeby się rozejrzeć, i pędem ruszyłam przez parking. Cooper przeciął Wandsworth Road slalomem między jadącymi samochodami, wypadł na skrzyżowanie. — Biegnie na most — krzyknęłam do krótkofalówki. Przedostałam się przez ulicę tak szybko, jak się odważyłam. Z rykiem klaksonu minął mnie autobus, ludzie jadący do pracy gapili się z okien. Przez sekundę nie widziałam Coopera. Nagle dostrzegłam zielone maziaje na jego kurtce. — Podejrzany na moście Vauxhall — wysapałam. Poczułam przypływ nadziei. Na moście miałam szansę go złapać. Albo nawet ktoś odetnie mu drogę po drugiej stronie. Vauxhall prowadził niemal prosto do Westminsteru, okolicy zawsze gęsto obstawionej patrolami. — Podejrzany w jednej trzeciej długości mostu Vauxhall, kieruje się na północny zachód. — Szybko zaczynało mi brakować tchu. — Ubrany w luźną czarną kurtkę, dżinsy i czarną czapkę. Prawdopodobnie Samuel Cooper.

Prawdopodobnie Samuel Cooper nagle stanął jak wryty na środku chodnika. Ja też się zatrzymałam. Ruch na ulicy po naszej stronie odbywał się jak zwykle. Po drugiej stronie było pusto i przez ramię Coopera zobaczyłam dlaczego. Wylot mostu na ulicę biegnącą północnym brzegiem Tamizy blokowały dwa radiowozy. Cooper zorientował się, że tamtędy nie ucieknie. Zawrócił i popędził w moją stronę. Stłumiłam instynkt, który kazał mi zanurkować między samochody, i zmusiłam się, żeby zostać na miejscu. Może bym nie zatrzymała Coopera, ale wiedziałam, że przynajmniej go spowolnię. Za mną na pewno czekało już wsparcie. Nie odważyłam się obejrzeć, ale nie miałam wątpliwości, że posiłki są już na pozycjach. Lada sekunda zjawi się więcej funkcjonariuszy. — Flint! — wrzasnął głos, który znałam aż za dobrze. — Cholera, zejdź mu z drogi. Z obu kierunków słyszałam tupot biegnących nóg i poczułam się, jakbym to ja była ścigana. Ogarnęła mnie niemal nieodparta chęć ucieczki. Cooper parę metrów ode mnie zwolnił do truchtu. Nagle wyciągnął z kieszeni krótki czarny pistolet. Biegnący zwolnili. Dzieliło nas kilka kroków. Widziałam ludzi za nim; część w mundurach, jeden w szarej marynarce, która nie tak dawno wisiała przerzucona przez oparcie mojej kanapy. Joesbury mieszkał przez rzekę ode mnie, ledwie pięć minut jazdy stąd. Cooper obracał się w miejscu, celując to we mnie, to w inspektora i jego ludzi. Na moście nie było już nikogo postronnego. Joesbury mówił coś do mnie, bezgłośnie poruszając ustami. Zrozumiałam co — o sekundę za późno. Cofnij się, próbował mi powiedzieć. Cooper chwycił mnie. Z impetem uderzyliśmy o czerwoną stal balustrady; miałam wrażenie, że pękły mi wszystkie żebra. — Zrobię to! — wrzasnął. — Odstrzelę jej łeb. Co prawda lufę pistoletu trzymał przyciśniętą do mojego lewego barku, ale nie zamierzałam polemizować. Gdy udało mi się wreszcie złapać oddech, oderwałam wzrok od broni. Cooper miał dziwne oczy i najwyraźniej nie mógł skupić spojrzenia. Oddychał zbyt szybko — nawet jak na kogoś po tak długim biegu — a w kąciku jego ust zbierała się ślina. Był ostro naćpany. Odzyskał równowagę, wyprostował się i zasłonił się mną. Był dobre piętnaście centymetrów wyższy ode mnie i o wiele silniejszy. Lewą ręką objął mnie w talii i uniósł pistolet

do mojej prawej skroni. Nie powiedziałabym, że sytuacja się poprawiła. Tyle tylko że kiedy miałam pistolet przy barku, dobrze mu się przyjrzałam i zauważyłam markę i numer modelu na lufie. — Puść ją, Sam! — zawołał Joesbury. — Po prostu ją puść i jakoś to załatwimy. — Wypieprzać stąd! — Głos Coopera w moim lewym uchu zabrzmiał niemal ogłuszająco. — Wynocha z mostu albo będziecie z niego zdrapywać jej mózg. Joesbury uniósł ręce. Zrobił krok w tył. — Spokojnie — powiedział. — Już idziemy. I on, i towarzyszący mu funkcjonariusze się wycofywali. Jeśli chciałam działać, musiałam to zrobić teraz. Chwyciłam w obie garście kurtkę Coopera. Kiedy już trzymałam mocno i miałam pewność, że koleś mi nie ucieknie, wzięłam głęboki wdech. — To nie jest prawdziwa broń! — zawołałam, chociaż mogłam się mylić. — To wiatrówka. Bierzcie drania. Joesbury i jego towarzysze wymienili spojrzenia. Pistolet, prawdziwy albo nie — naprawdę nie miałam stu procent pewności — mocniej wbił mi się w skroń i miałam wrażenie, że zaraz coś mi trzaśnie w karku. Nagle Cooper pociągnął mnie w talii do tyłu i moje stopy oderwały się od ziemi. Panika sparzyła mi skórę jak rozpalone igły. Ciepło ciała Coopera zniknęło, ale wciąż trzymał mnie mocno. I targał do tyłu, na gęstą stalową kratę barierki. Cholera, był już po drugiej stronie, wychylał się nad rzekę i nie spadał jeszcze tylko dlatego, że był kurczowo wczepiony we mnie. — To kiepski pomysł, Sam. — Joesbury znów się zbliżał. — Jest odpływ. Woda ma najwyżej metr głębokości. Upadek cię zabije. Po drugiej stronie rzeki nie widziałam ani śladu brudnych, zaśmieconych plaż, które pojawiają się przy odpływie. Na pewno było głębiej, niż twierdził Joesbury. Słaba to pociecha, bo w tej chwili dotykałam ziemi już tylko czubkami palców i czułam, że wygięty do tyłu kręgosłup lada chwila mi pęknie. — Tu jest dwadzieścia metrów! — wołał Joesbury. — Wyżej niż olimpijska wieża do skoków. Nie przeżyjesz tego. Łuki Vauxhal są dwanaście metrów nad powierzchnią przy najniższym stanie wody. Do tego trzeba dodać ze dwa metry do jezdni, więc razem najwyżej czternaście. Mimo to nie

uśmiechał mi się upadek z tej wysokości. Ludzie raczej rzadko przeżywają skoki z mostów do Tamizy. — Jesteś nad betonową stopą. — Joesbury stał już tak blisko, że niemal mógł nas dotknąć. — Nawet nie dolecisz do wody. Nie mogłam spojrzeć w dół, ale modliłam się, żeby to też okazał się blef. Gdybyśmy uderzyli w wodę, może… W beton — bez szans. — Ja nic nie zrobiłem. To pieprzona ustawka. Oczy Joesbury’ego nawet nie drgnęły. — No chodź, stary, wracaj na tę stronę. Rozplączemy to. — Pieprz się. Joesbury skoczył do nas w tej samej chwili, kiedy koleś przeciągnął mnie nad barierką. Przez moment czułam dłoń zaciśniętą na mojej stopie. Spojrzałam w twarz Joesbury’ego i zobaczyłam, że krzywi się z bólu. Jego wybity bark. Dłoń wytrzymała jeszcze sekundę, potem zaczął zzuwać mi się but i poleciałam. Widziałam przerażone niebieskie oczy, rzekę połyskującą jak czarny atrament i kolorowe światła z przeciwległego brzegu, rozciągające się po lekkich falach jak wstążki. Zaskakujące. Często wyobrażałam sobie własną śmierć, ale nigdy tak. To dziwaczne przekonanie, że wszystko jest w idealnym porządku, a jednocześnie przerąbane na całego. W następnej chwili zadziałał instynkt i wyrzuciłam ręce nad głowę. W samą porę. Woda uderzyła mnie tak mocno, że myślałam, że jednak trafiłam w beton, a potem świat zmienił się w czarną dziurę bez dna.

46 Tonę tak szybko, jakbym wciąż spadała, w czerń tak gęstą, że jest niemal twarda, i wiem, że wbrew wszelkim odruchom nie wolno mi panikować. Mam minuty. Wpadnij do Tamizy koło Westminsteru w środku zimy, a wystarczy jakieś sto dwadzieścia sekund, żeby zimno sparaliżowało ci kończyny. Idziesz na dno jak kamień. Pod koniec września mogłam mieć odrobinę więcej czasu. Wciąż błyskawicznie opadałam. Nie wolno mi zmarnować ani minuty. Ręce i nogi na boki, żeby zahamować. Rozejrzeć się. Oczy szczypią. Nie widać nic prócz ruchomych czarnych kształtów. Światła. Światła na brzegu nade mną. Już się nie zapadam, ale i tak poruszam się szybko. Porwał mnie odpływ. Płynąć. Dotrzeć do tych świateł. Nie oddychać. Nie myśleć o rzece, o ciemności na dole, o wodorostach oblepiających twarz. Nie zmarnować ani minuty. Wściekły ból, kiedy uderzam o coś mocno. Prąd wlecze mnie po twardej powierzchni, której nie widzę. Na sekundę nieruchomieję i wiem, że o coś zahaczyłam. Rzeka przelewa się przeze mnie jak wodospad. To koniec. Ale nagle znów jestem wolna, pędzę bezwładnie w ciemność. Światła wciąż są nade mną. Nie oddychać. Minęły minuty. Zegar tyka. Potrzebuję powietrza. Oddycham. Wyrwałam się na powierzchnię. Nagle znów idę pod wodę, ale powietrze w płucach dało mi nadzieję. Macham nogami. Wciąż się poruszam. Nie poddawać się zimnu. Co tydzień z Tamizy wyławia się jakiegoś topielca. Większość z nich w Londynie. Nie bądź jednym z nich. Znów powierzchnia. Ogromne koło London Eye zmalało w oddali. Przemieściłam się już tak daleko. Porwał mnie odpływ, niesie mnie w zawrotnym tempie. I znów jestem pod wodą. W rzece, w nocy, podczas gwałtownego odpływu. Znajdą mnie za wiele dni, prawdopodobnie w zakolu przy Isle of Dogs, bo głównie tam grzęzną ciała. Będę wzdęta i zmasakrowana, i pewnie zdążą się do mnie dobrać mewy. Zostanę położona w płytkiej, dużej wannie w Wapping, siedzibie Oddziału Rzecznego Met, i zdejmą odciski palców — jeśli będę miała palce — żeby ustalić moją tożsamość. Ale jeszcze żyję, oddycham i poruszam się. Zdjąć kurtkę — ciężki materiał ciągnie mnie na dno. Sięgam do guzika i przypominam sobie w samą porę.

Ta kurtka może mnie ocalić. I komórka od Joesbury’ego w kieszeni. Namierzą mnie. Popędzą w dół rzeki. Byle utrzymać się przy życiu. Dostrzegam coś niebieskiego na brzegu. Obelisk Kleopatry. Płynę pod most Waterloo. Jest i Queen Mary. W tym miejscu rzeka ostro skręca. Tu jest największe ryzyko, że rozbiję się o filar albo o zacumowaną barkę. Ale to może też być moja szansa. Odwracam się twarzą do kierunku, w którym mnie niesie. Jestem niemal na środku rzeki i przy tak silnym prądzie wykluczone, żebym zdołała dopłynąć do brzegu. Ale północne nabrzeże w tym miejscu jest oblegane, to niemal parking dla rekreacyjnych jachtów i zabytkowych statków. Cholera, to bolało. Coś uderza mnie w twarz i na sekundę tracę oddech, jednak jednostki przy Embankment są coraz bliżej. Wśród nich mały stateczek, jakaś wodna taksówka, z długimi cumami biegnącymi do brzegu. Niektóre wiszą tuż nad powierzchnią wody. Wpadam w nie z całym impetem. Rzeka wyje i chwyta mnie mocniej. Próbuje przewlec mnie nad cumą, oderwać, jeszcze ze mnie nie zrezygnowała. Łapię się kurczowo i nagle leżę w wodzie niemal poziomo, prąd mocno ciągnie mnie w dół. Zdobywam się na ostatni wysiłek, na jaki jeszcze mnie stać, i udaje mi się zahaczyć łokciem o linę. Splatam i zaciskam dłonie. Nic więcej nie mogę zrobić. Teraz naprawdę mam tylko minuty. Minuty, zanim opuszczą mnie siły. Minuty, zanim zimno — choć to wrzesień — mnie pokona. Ale w bazie monitoringu w Scotland Yardzie będą wiedzieli, gdzie jestem, i zawiadomią odpowiednie osoby. Ktoś po mnie przyjedzie. Miałam tylko nadzieję, że wypasione elektroniczne gadżety Joesbury’ego nie kapryszą z powodu wilgoci.

47 Obudziłam się w szpitalnej sali. Rolety na oknach były zaciągnięte, ale zdawało mi się, że widzę za nimi miękkie światło. Więc jednak dożyłam kolejnego dnia. Leżałam nieruchomo przez długie minuty. Było mi strasznie gorąco. W końcu zaryzykowałam i poruszyłam rękami i nogami. Bolały, ale działały jak trzeba. Usiadłam i doświadczyłam całkowicie nowego wymiaru bólu. Głowa, twarz, tułów — wszystko nawalało jak wściekłe. Siedziałam nieruchomo na łóżku. Koncentrowałam się wyłącznie na wdechach i wydechach, czekając, aż ból przycichnie. Po chwili, kiedy zmienił się w tępe pulsowanie, pomyślałam, że chyba położę się z powrotem. To jedyna sensowna rzecz, jaką mogłam zrobić. Tyle tylko że strasznie chciało mi się siku. Opuściłam stopy na podłogę i zaczęłam eksperymentować ze wstawaniem. Roczne dziecko by mnie wyśmiało, ale przynajmniej się nie przewróciłam. W drugim końcu sali, jakieś dwa i pół metra ode mnie, widziałam drzwi. Modliłam się, żeby za nimi była łazienka. Za nic nie dałabym rady pokonać korytarza. Wyruszyłam. Cholera, ale napieprzało. Nie mogłam się wysikać w rzece? Kiedy dotarłam do drzwi, kręciło mi się w głowie. Chwała Bogu, toaleta miała poręcze dla niepełnosprawnych. Istniała szansa, że uda mi się usiąść i się nie wywalić. Siadanie okazało się wykonalne. Ponowne wstanie to już zupełnie inna historia, więc po chwili po prostu zrezygnowałam. Gdzie ja jestem? Prawdopodobnie w którymś z południowolondyńskich szpitali. Przypomniałam sobie jaskrawe światła świecące na mnie. Jakiś mężczyzna wyciągnął rękę. Nie mogłam puścić liny, żeby chwycić jego dłoń, więc złapał mnie na lasso jak zbiegłego cielaka i ściągnął do rufy pontonu. Ładna, rudowłosa dziewczyna z Oddziału Rzecznego Policji Metropolitalnej przypięła mnie do noszy i owinęła srebrnymi kocami termicznymi. Potem silniki pontonu ryknęły i śmignęliśmy po rzece do miejsca, gdzie czekała karetka. Zdecydowałam, że jednak nie spędzę dnia na sedesie, i jakoś się podciągnęłam. Ból może i zelżał, ale tylko odrobinę. I z jakiegoś powodu potwornie ciężko mi się oddychało. Jakby mnie dopadło przeziębienie. Spuściłam wodę i wyczłapałam z łazienki. W drzwiach sali było okienko z widokiem na korytarz, a dokładnie naprzeciwko drzwi, na plastikowym krześle siedział

mężczyzna. Miał zamknięte oczy, lewą rękę na temblaku. Drzwi sali i jego oczy otworzyły się w tym samym momencie. Joesbury patrzył na mnie przez sekundę i wstał. — Jak się czujesz? — spytał, kiedy oboje byliśmy już w sali i drzwi zamknęły się cicho za nami. — Jakbym wpadła do Tamizy. Wyglądał na wykończonego. Ciekawe, jak długo tkwił pod moimi drzwiami. — Naprawdę nie powinnaś wstawać. Dwie godziny temu naszprycowali cię środkami przeciwbólowymi i uspokajającymi. Aha, to dlatego miałam wrażenie, że w mojej głowie zalągł się rój pszczół. — Co mi jest? — Przede wszystkim połamane żebra. Kilka zwichnięć. I mnóstwo siniaków. Hm, czyli nie tak źle. Ruchem głowy wskazałam jego temblak. — To moje dzieło? — spytałam. Wzruszył zdrowym ramieniem. — Nie muszą jej jeszcze amputować. — Uśmiechnął się półgębkiem. — Mam w samochodzie twój but. Spojrzałam na swoją stopę. — Zdaje się, że zgubiłam drugi. Uśmiech odrobinę się poszerzył. — To może zatrzymam sobie na pamiątkę. — Co z Cooperem? — Przez cały czas kiedy walczyłam z rzeką, ani przez sekundę nie pomyślałam o człowieku, który mnie do niej wciągnął. Liczyło się tylko to, żeby przetrwać. Ale teraz… Pokręcił głową. — Jeszcze nic. Ale i nie spodziewaliśmy się. Ciebie też byśmy nie znaleźli, gdyby… — Wiem — powiedziałam, a że zabrzmiało to jakoś niewystarczająco, dodałam: — Dziękuję. — On nie żyje, Flint. Szanse, że oboje wyjdziecie z tego żywi, były zerowe. — Wiem — powtórzyłam. Cooper nie przetrwał i tak chyba lepiej. A mimo to… — Pamiętasz, co krzyknął, zanim polecieliśmy? Że to ustawka.

— Wszyscy tak mówią. — Wskazał łóżko. — A teraz naprawdę powinnaś się przespać. Tully przyjdzie tu niedługo, zacznie nad tobą gdakać jak kwoka i wypytywać o szczegóły. — Umyję tylko ręce — powiedziałam. W kącie sali wisiała umywalka. Joesbury zrobił krok za mną. — Lacey, to nie jest… Stałam już przy umywalce. Automatycznie spojrzałam w lustro. Patrzyła na mnie twarz, której nigdy wcześniej nie widziałam. Odwróciłam się szybko, jakby to mogło sprawić, że zniknie. Ale nie zniknęła. Widziałam po minie Joesbury’ego, że nie zniknęła. Uniosłam dłonie, by zakryć to ohydztwo, w które się przemieniłam. Nagle objęło mnie silne ramię i w następnej sekundzie płakałam już w czarno-szarą bluzę. — To w dziewięćdziesięciu procentach powierzchowne obrażenia — szeptał mi do ucha. — Rozmawiałem z lekarzem. Większość to opuchlizna i siniaki. Za dwa tygodnie zejdą. Nie mogłam przestać ryczeć. — Musiałaś w coś uderzyć — ciągnął Joesbury. — Chwała Bogu, że miałaś na głowie kask rowerowy. — Po co ten opatrunek? — wykrztusiłam. Nie widziałam nosa; przykrywał go duży, kwadratowy kawałek gazy. — Masz złamany nos, tuż nad mostkiem… Już nie płakałam. Wręcz wyłam. — Przestań, już cicho. Wszystko będzie dobrze. Policja zapłaci, żeby wyglądał jak nowy. Próbowałam się opanować. Naprawdę próbowałam. Przede wszystkim płacz utrudniał mi oddychanie. — Co jeszcze? — wymamrotałam. Westchnął. — Nieduże rozcięcie na prawej skroni. Jeśli zostanie szrama, to malutka. Szyli ci wargę, ale od środka, więc blizny nikt nie zobaczy. Głęboki wdech. Na bluzie Joesbury’ego była krew. Moja. — To wszystko. Naprawdę. Za parę tygodni będziesz tak śliczna jak zawsze. Przeciągnęłam dłońmi po twarzy — Boże, ale bolała — i spojrzałam na Joesbury’ego. Uniosłam palec, żeby dotknąć rany — jego rany. Przez kilka długich sekund po prostu gapiliśmy się na siebie.

— Przepraszam — odezwał się w końcu. — Za to, że złapałeś za but zamiast za kostkę? — wymamrotałam, choć wiedziałam, że nie chodzi mu o to, co się stało na moście Vauxhall. — Za to, że tak się ciebie czepiałem przez ostatnie tygodnie. Nie mogłam dłużej na niego patrzeć. — Drań z ciebie, jakich mało. — Co za brak szacunku dla oficera. — Przyciągnął mnie jeszcze bliżej do siebie. — Wiem. — Dlaczego? — spytałam. Nie odważyłam się oderwać oczu od plam łez na jego bluzie. Jego lewa ręka drgnęła w temblaku, jakby nią też chciał mnie objąć. Westchnął. — Dana uważa, że mam na ciebie straszną chcicę i jak wszystkie samce od zarania dziejów wyładowuję seksualną frustrację poprzez nieuzasadnioną agresję — odparł. Więc on i Dana nie są…? Och, uśmiech bolał jak sto diabłów. — A ma rację? — wymamrotałam do mokrej plamy. — Prawdopodobnie — przyznał, a ja zaczęłam się zastanawiać, jak bardzo bolałoby całowanie. — Chociaż ja sam sobie wmawiałem, że jak wszystkie samce od zarania dziejów jestem po prostu mocno podejrzliwy, kiedy widzę jeszcze ciepłe ciało i świadka zalanego krwią. Uśmieszek zniknął. Przechyliłam głowę, żeby zajrzeć Joesbury’emu w oczy. — Myślałeś, że to ja zabiłam Geraldine Jones? — Oj, Flint, popatrz na to z mojego punktu widzenia — powiedział, a do mnie dotarło, że właśnie to robię. — Jones poszła na to osiedle, żeby się z kimś spotkać, a ty od jakiegoś czasu regularnie kręciłaś się tam w piątkowe wieczory. Nie byłaś na służbie, kiedy Amanda Weston zaginęła lub też kiedy została zabita. Spóźniłaś się do pracy tego ranka, kiedy ktoś włamał się do mieszkania Emmy Boston. W zasadzie to mogłaś być ty. Masz na koncie akcję z narkotykami, owszem, wiem, że to epizod i bardzo dawne czasy, ale masz też tajemniczy zwyczaj plątania się nad ranem po Camden. Joesbury naprawdę podejrzewał, że to ja zabiłam Geraldine Jones? Przez cały czas, kiedy myślałam, że grzebie w mojej przeszłości, że nie ufa mi przez drobny zatarg z policją, on po prostu ścigał potencjalną morderczynię? Kto jeszcze wpadł na taki pomysł? I czego się dowiedzieli, do cholery?

— Powiedziałeś inspektor Tulloch? — Zesztywniałam, mój głos stał się piskliwy, a tak bardzo próbowałam nie pokazać po sobie, jak przestraszyło mnie to, co usłyszałam. — Tak — odparł Joesbury, który wcale nie chciał mnie puścić. — Stwierdziła, że zwariowałem, ale jeśli znajdę jakieś dowody, że coś cię łączyło z Jonesami albo Westonami, albo z Samuelem Cooperem, to potraktuje mnie poważnie. — I znalazłeś? — Zastanawiałam się, kiedy przestałam oddychać. — Nie, nic — przyznał. — Nawet pół dowodziku, że Lacey Flint kiedykolwiek zetknęła się z tymi rodzinami do czasu, kiedy te kobiety zostały zamordowane. Ani że spotkała Sama Coopera przed dzisiejszym dniem. Puścił moją talię i delikatnie dotknął podbródka. Uniósł mi twarz. — A tak dla porządku — odezwał się, kiedy znów spojrzeliśmy sobie w oczy — twoje życie towarzyskie w Camden to dla mnie problem. Drzwi sali się otworzyły. Joesbury odchylił głowę, ale poza tym się nie ruszył. Odwróciłam się. W progu stała pulchna czarnoskóra pielęgniarka w zielonym kitlu. Za nią młody, umundurowany funkcjonariusz. — Nie powinna pani wstawać — oznajmiła, wchodząc do środka. — No, proszę do łóżka. Joesbury puścił mnie. Pielęgniarka odwinęła koc i poklepała materac; jej mina mówiła wyraźnie, że lepiej się nie sprzeciwiać. — Pożegnaj się, wielkoludzie — rzuciła do Joesbury’ego. — To do zobaczenia, ślicznotko — powiedział, po czym wyszedł z sali za wskazującym palcem pielęgniarki.

48 Środa, 19 września Dwa dni po tym, jak przyjęto mnie do Szpitala Guy’s, Samuel Cooper został wyłowiony z Tamizy przez Oddział Rzeczny. Jego zwłoki utknęły przy nabrzeżu, tuż za tunelem Blackwall. Nie zbliżyłam się nawet do kostnicy przy Horseferry Road, gdzie go zabrano, ale kilka dni później widziałam zdjęcie. Tamiza rzadko jest łaskawa dla tych, którzy wpadną w jej szpony, i nie okazała łaski Cooperowi. Jego ciało było darte, łamane i tłuczone, aż niemal przestał przypominać człowieka. Nie poznałabym w nim wystraszonego, naćpanego chłopaka, z którym walczyłam na moście Vauxhall, zanim o mało nie zabił nas obojga. Jego matka, Stacey, zidentyfikowała go po małym tatuażu w kształcie grotu strzały między łopatkami. Na podstawie odcisków palców potwierdzono, że to Samuel Cooper, a wyniki testów DNA wykazały, że niemal na sto procent to jego nasienie znajdowało się we włosach łonowych Amandy Weston. Dowiedziałam się tego wszystkiego od kolejnych gości. Tulloch odwiedziła mnie parę razy, podobnie jak Stenning i kilka dziewczyn z zespołu. Pierwszego dnia przyszła nawet Emma Boston i za zgodą Dany udzieliłam jej krótkiego wywiadu na wyłączność. Oficer z administracji Scotland Yardu przyniósł mi kolejną komórkę. Poprzednią zniszczyła Tamiza, ale udało się przenieść wszystkie zapisane dane. Gayle Mizon obdarzyła mnie winogronami i udało jej się nie zjeść wszystkich. Raz wpadł nawet sierżant Anderson. Powiedzieli mi, że dzięki anonimowemu informatorowi zdołali odnaleźć mieszkanie Coopera — maleńki pokój trzy piętra nad wypożyczalnią DVD w Acton. W tej nędznej norze, pełnej śladów nadużywania narkotyków i leków, znaleziono torebkę Amandy Weston. Kiedy tylko o tym usłyszałam, spytałam o kobietę, z którą mieszkał. Okazało się, że nie było śladu po nikim takim. Chłopak mieszkał sam. Znaleźli też jeszcze dwie repliki ostrej broni. Ta, którą Cooper groził mi tamtej nocy, przepadła, prawdopodobnie na zawsze, ale raczej się nie pomyliłam. Nie posługiwał się prawdziwym pistoletem. — Skąd wiedziałaś? — spytała Tulloch, kiedy do mnie zajrzała. — Te zabawki wyglądają bardzo realistycznie.

— Jakieś pół roku temu w Southwark mieliśmy włamanie do sklepu z bronią — wyjaśniłam. — Odwalałam całą dokumentację. To była jericho 941, jedna z bardziej popularnych wiatrówek. — To chyba tłumaczy, jak zaciągnął Amandę Weston do parku — stwierdziła. Siedziała na brzegu mojego łóżka. — Pamiętasz, oglądaliśmy nagranie, na którym szli razem Grove Road. Kiwnęłam głową. Pamiętałam też, że coś w tym nagraniu mi nie pasowało. — Wyglądało na to, że szła z nim z własnej woli, ale jeśli sądziła, że on ma broń, no cóż… Tulloch miała rację. Większość kobiet trzymanych na muszce robi to, co im się każe. Raczej żadna nie przewidziałaby horroru, jaki czekał na Amandę w parkowej szopie. Podejrzewam, że mając świadomość czegoś takiego, niemal każda wolałaby dostać kulkę. — Może tak samo było z Geraldine Jones — ciągnęła Tully. — Jeśli powiedział: „odwróć się twarzą do samochodu”, zapewne spodziewała się tylko kradzieży i wykonała polecenie. Ja na pewno bym tak zrobiła. Milczałam przez chwilę. Dana przyniosła mi biały storczyk w doniczce i zastanawiałam się, czy Joesbury powiedział jej o mojej kolekcji roślin. Nie odwiedził mnie więcej po tamtym pierwszym ranku, ale następnego dnia przyszła anonimowa paczka z niemieckiej firmy Steiff. W środku znalazłam brązowego przytulaśnego pluszaka z jaskrawoczerwoną kokardą i niemożliwie uroczym pyszczkiem. Miałam misia. Siedział teraz w nogach mojego łóżka. Oderwałam od niego oczy, by znów spojrzeć na Tulloch. — On twierdził, że ktoś go wrabia — podjęłam. — Na moście krzyknął, że to ustawka. — Oni wszyscy tak mówią, Lacey — odparła Tulloch tak samo jak Joesbury. Pewnie mieli rację. — Dlaczego to robił? — Raczej nigdy się nie dowiemy. — Pokręciła głową. — Od dawna ostro ćpał. Rozmawialiśmy z jego nauczycielami. Sprawiał mnóstwo najróżniejszych problemów. Ewidentnie potrzebował pomocy i jej nie otrzymał. — Ale dlaczego akurat te dwie kobiety? Dlaczego nawiązania do Rozpruwacza? — W jego mieszkaniu znaleźliśmy sporo pamiątek i książek o Rozpruwaczu. Nawet bilet na jedną z tematycznych wycieczek. A co do tych dwóch kobiet, cóż, mógł je znać. Często kręcił się po szkole. Może nie lubił ludzi, którym w życiu wiedzie się lepiej niż jemu.

Kiwnęłam głową. Było w tym trochę sensu. Tulloch wyjęła z kieszeni żakietu woreczek na dowody z czymś w środku. — Lacey, znaleźliśmy w jego mieszkaniu twoje zdjęcie. — Uniosła je, żebym dobrze widziała. — Fotka z ukrycia. Domyślasz się, gdzie została zrobiona? Spojrzałam. Stałam na londyńskiej ulicy i otwierałam samochód. Coś zwróciło moją uwagę i patrzyłam w górę. Miałam na sobie kurtkę, którą kupiłam dwa lata temu, i dżinsy. Nie kojarzyłam, żeby ktoś mnie fotografował. Pokręciłam głową. — Nasi ludzie nad tym pracują — ciągnęła Tulloch. — Kiedy już ustali się lokalizację, dzięki natężeniu światła i cieniom, da się z grubsza określić porę roku. Może nawet dokopiemy się do nagrań monitoringu z tego miejsca. Musimy wiedzieć, kiedy dostał obsesji na twoim punkcie. Westchnęłam i oparłam się o poduszki. — Więc naprawdę już po wszystkim — westchnęłam. — Złapaliśmy Kubę Rozpruwacza. Tulloch wstała z uśmiechem. — Moim zdaniem sam zdecydował, kto go złapie. W kolejnych dniach inspektor Dana Tulloch stała się niemal celebrytką. Wbrew własnym chęciom, ale zgodnie z jasnymi instrukcjami przełożonych, zgadzała się na większość wywiadów. Młoda, płci żeńskiej i nie całkiem biała. Spełniała wszystkie kryteria. Zasugerowano nawet, żebym i ja udzieliła wywiadu, chociaż leżałam jeszcze w szpitalu. Odmówiłam pod pretekstem, że tego rodzaju sława u progu kariery może mi w niej zaszkodzić na dłuższą metę. Pochwalono mnie za mądrość rzadko spotykaną u osoby w moim wieku. Oficjalnie byłam na zwolnieniu, ale kiedy wróciłam do pracy po parę drobiazgów, zespół dochodzeniowy zgotował mi owację na stojąco. Rozpłakałam się, a ci dranie tak mnie wyściskali, że chyba złamali mi jeszcze jedno żebro. Wciąż wyglądałam jak zderzak autobusu, ale przez większość czasu to mi nie przeszkadzało. Po środkach przeciwbólowych sypiałam lepiej niż kiedykolwiek przez ostatnie lata. A kiedy się budziłam, brązowy miś z czerwoną kokardą zawsze był blisko na poduszce. Rano w pierwszą sobotę po wypisaniu ze szpitala wybrałam się w mozolną i dość bolesną podróż autobusem na South Bank. W jednej z mniej modnych kawiarni niedaleko rzeki zobaczyłam chudą, bladą dziewczynę z włosami ufarbowanymi na czarno, w okularach przeciwsłonecznych, choć w knajpce panował półmrok. Nie podniosła głowy, kiedy ruszyłam w

jej stronę, ale zauważyłam, że grupka nastolatków siedzących niedaleko zaczęła się jej przyglądać. Szeptali do siebie i gapili się; ciekawe, jak często musiała znosić tego rodzaju okrutne, prymitywne zainteresowanie. Przez ostatnie dni przekonałam się, jak to jest, kiedy ludzie gapią się na ciebie z niewłaściwych powodów. — Cześć — powiedziałam, kiedy już się do niej zbliżyłam. Emma Boston uniosła głowę i zsunęła okulary na czubek głowy. — Kurde, ale wyglądasz — sapnęła. I nagle uśmiechnęła się szeroko, odsłaniając zęby, zaskakująco białe jak na nałogową palaczkę. — Siadaj — rzuciła. — Przyłącz się do objazdowej menażerii. Usiadłam. Nigdy wcześniej nie widziałam jej uśmiechniętej. — Wszystko dobrze? Przytaknęłam. — Kiedyś będzie. Podeszła kelnerka, zamówiłam kawę i tost z serem. Emma poprosiła o dolewkę kawy. — Podobał mi się twój artykuł — odezwałam się, kiedy znów zostałyśmy same. Nie kłamałam, nie chciałam jej się podlizać. Reportaż, który napisała na podstawie wywiadu z Tulloch i ze mną w szpitalu, pojawił się w sekcji „Wydarzenia” jednego z dzienników dwa dni po mojej kąpieli w Tamizie. Wykraczał poza zwykłą relację i stawiał podstawowe pytania, co popycha ludzi do okrutnych mordów. — Jestem dobrą dziennikarką — odparła niemal zuchwale. — Wiem. Dzięki, że nie ujawniłaś mojego nazwiska. Skinęła mi lekko głową. — Więc co nowego? — spytała. — Domyślam się, że nie zaprosiłaś mnie tutaj, żebyśmy się zakumplowały. Są jakieś postępy w poszukiwaniach tej laski, z którą rzekomo mieszkał Cooper? Jego matka powiedziała mi, że nigdy jej nie poznała. Ale i Sama nie widziała od dłuższego czasu. — Właściwie nasze spotkanie nie ma nic wspólnego ze sprawą Rozpruwacza. — Spojrzałam na zegarek. — Może znalazłam dla ciebie nowy temat. Jeśli tylko nie boisz się odrobiny kontrowersji.

Uśmiechnęła się powoli, drapieżnie. W tej chwili usłyszałam, że ktoś otwiera drzwi, i zerknęłam przez ramię. W stronę naszego stolika patrzyły trzy czarne dziewczyny. Wstałam i podeszłam do nich. — Co się pani stało? — wykrztusiła Rona. — Biłam się z rzeczną barką — odparłam. — Dzięki, że wpadłyście. Dzień dobry, Tia. Dwunastoletnia siostra Rony — jej drobniejsza, szczuplejsza i chyba nawet ładniejsza wersja — uśmiechnęła się do mnie nieśmiało. — To Rebecca. — Rona wskazała trzecią dziewczynę. — Moja przyjaciółka. Ona też przez to przeszła. — Świetnie, że się zdecydowałyście. Chodźcie, chcę wam kogoś przedstawić. Artykuł o Ronie, jej koleżankach i problemie gwałtów zbiorowych w południowym Londynie ukazał się osiem dni później. Na pierwszej stronie dodatku do „Sunday Timesa” widniało zdjęcie czarnoskórej nastolatki, wpatrującej się smutno w Tamizę. Fotkę wzięto z bazy zdjęć — wszystkie dziewczyny, których historie opisała Emma, pozostały anonimowe — ale krzyczała wielkim głosem, jak to jest być młodą, czarną i bać się Londynu. Towarzyszący zdjęciu artykuł nikogo nie oszczędzał i z pewnością nie był przyjemną lekturą na niedzielny poranek. Emma nie skrytykowała policji wprost — porozmawiała z szefową Szafirowych Jednostek i uwzględniła jej komentarze — ale zadawała istotne pytania, czy osoby odpowiedzialne przypadkiem nie zostawiają własnemu losowi najbardziej bezbronnych grup społecznych przez sam fakt, że nie chcą dostrzec niewygodnych faktów. Krótko po ukazaniu się tego materiału Emma zadzwoniła do mnie, żeby się pochwalić, że „Sunday Times” zamówił u niej kontynuację — tym razem miała przedstawić punkt widzenia władz miejskich i szkolnych. Wspominano nawet, żeby zgłosić artykuł do nagrody. Pod koniec września zaczęłam mieć nawet coś na kształt życia towarzyskiego. Dzień po przewodzie koronerskim ustalającym przyczynę śmierci Amandy Weston moja ekipa uparła się, żebym poszła z nimi na kręgle, i o dziwo zgodziłam się bez bicia. Żebra nie pozwalały mi jeszcze na aktywny udział w grze, ale siedziałam z boku i starałam się nie pęknąć ze śmiechu. Kilka dni później wybraliśmy się na curry do małej knajpki przy Brick Lane, gdzie trzeba przynosić własne piwo. Tym razem dołączył do nas Joesbury. Wciąż nosił rękę na temblaku. Nie rozmawiał ze mną przez cały wieczór, ale parę razy przyłapałam go, że na mnie patrzy. I nie mogłam się nie zastanawiać, czy którejś nocy miś i ja nie będziemy mieć gościa.

Ale w końcu, pierwszego października, ponad sto lat po śmierci Elizabeth Stride na podwórku przy Berner Street, moją szczęśliwą egzystencję spotkał gwałtowny koniec.

49 Poniedziałek, 1 października Charlotte Benn leży na wielkim łóżku w małżeńskiej sypialni. W odwrotną stronę. Jej stopy — wciąż w pantoflach, w których poszła otworzyć drzwi — leżą na poduszce. Poduszce męża. Nie będzie zadowolony, kiedy wróci do domu i zobaczy wgniecenie. Charlotte już zaścieliła łóżko — mocno naciągnęła prześcieradło na rogach, wygładziła wszystkie fałdy, napuszyła kołdrę i poduszki, zagięła brzeg narzuty, starannie poukładała jedwabne, ozdobne poduszeczki. Będzie musiała zrobić wszystko jeszcze raz, kiedy to się skończy. — Mogę usiąść? — pyta. — Nie — odpowiada głos. — Chyba zwymiotuję. Brak odpowiedzi. — Tej narzuty nie pierze się w pralce — dodaje. — Trzeba oddawać do pralni chemicznej. — Ładny pokój. Sama go urządzałaś? — Tak — odpowiada kobieta, chociaż to nieprawda. Skorzystała z usług bardzo drogiego dekoratora, poleconego przez znajomą. — Sama wybrałam wszystko. Zajęło mi to całe tygodnie. — Ładnie wykorzystałaś neutralne kolory — odzywa się głos przy jej uchu. — To twoje ulubione? — W domu są pieniądze. W sejfie na dole. Zdaje się, że kilkaset funtów. Podam ci szyfr. Sześć, siedem, trzy… — Słyszy szelest tuż za sobą. — Co robisz? — pyta. — Chcę cię zapytać o moralność. Jak sądzisz, jest absolutna? Czy może względna? Nie ruszaj się, bo ci odstrzelę głowę. Charlotte zmusza się, by znieruchomieć. — Nie wiem, co masz na myśli — mamrocze. — Chyba bierzesz mnie za kogoś innego. — Zaczyna płakać i zastanawia się, czy tusz zaplami narzuty. — Gdyby ktoś, kogo kochasz, popełnił straszną zbrodnię, co byś zrobiła? Stałabyś po jego stronie, nie zważając na konsekwencje dla innych? — Nie wiem, czego ode mnie chcesz. — Łzy ciekną jej po skroni, pierwsza dociera do ucha. Charlotte chce ją wytrzeć, ale nie śmie się ruszyć.

— To naprawdę ładny pokój. Chociaż ja osobiście nie przepadam za neutralnymi barwami. Kiedy palce chwytają garść włosów Charlotte, zaczyna grać muzyka — staroświecka melodia. Charlotte chyba ją zna, ale nie może sobie przypomnieć, co to jest. Mimo pogróżek próbuje się podnieść, ale znów zastyga nieruchomo. Coś dotyka jej szyi. Spogląda na bok, widzi rękę w białym rękawie, zgiętą w łokciu. — Za godzinę muszę gdzieś być — skomli i nóż przy jej gardle drży. — Tak, ja też — odpowiada głos. — A jak to mówią, czas szybko leci, kiedy człowiek się dobrze bawi. Czubek noża wciska się głębiej. Charlotte dyszy. Jej ciało nagle nie nadąża łapać powietrza. — Moim ulubionym kolorem zawsze była czerwień — wyznaje głos, kiedy Julie Andrews zaczyna śpiewać o kroplach deszczu. — Wydaje mi się, że w tym pokoju brakuje paru czerwonych akcentów.

50 Poniedziałek, 1 października Siedziałam w pracy, kiedy dostaliśmy zgłoszenie. Chwilę po lunchu poszłam do centrum operacyjnego zapytać o coś Mizon. Kiedy stanęłam przy jej biurku, zadzwonił telefon; Gayle odłożyła kanapkę, aby odebrać. Byłyśmy same, przynajmniej połowa członków zespołu została już oddelegowana do nowych zadań. Kiedy się rozłączyła, na jej czole widniała głęboka zmarszczka. — Dzwonili z dochodzeniówki z Westminsteru — powiedziała. — Wezwano ich do Biblioteki Victorii przy Buckingham Palace Road. Ktoś zostawił tam przeźroczysty woreczek z czymś, co wygląda jak część ciała. Wyraźnie usłyszałam wszystkie słowa. Ale chyba nie całkiem do mnie dotarły. — Nie wiesz, czy inspektor Tulloch jeszcze się gdzieś tu kręci? — spytała Mizon. Nie czekając na odpowiedź, znów podniosła słuchawkę. Nie usłyszałam, co powiedziała. Za moimi plecami otworzyły się drzwi i do sali wszedł sierżant Anderson. — Co jest? — Spoglądał to na Mizon, to na mnie. Gayle odłożyła słuchawkę i szybko streściła mu, co się dzieje. Anderson poszedł do swojego telefonu. Po paru minutach centrum operacyjne zaczęło się zapełniać. Kilka osób popatrzyło na mnie, czekając na wyjaśnienia. Pokręciłam tylko głową. Zjawiła się Tulloch i od razu przeszła na przód sali. — Zamknijcie się! — zawołała. Gliniarze zwykle protestują, kiedy tak się do nich mówi. Fakt, że przyjęli rozkaz Tulloch milczeniem, świadczył o poziomie napięcia. — To może być zupełnie inna sprawa. Nasze ofiary zamordował Cooper, a on teraz nie żyje. Miała rację. Musiała mieć rację. — Pojedziemy tam spokojnie i po cichu — ciągnęła. — Trzy samochody. Mój, Andersona i Stenninga. Reszta czeka tutaj, gotowa do przyjazdu, gdybyśmy was potrzebowali. Biblioteka Victorii. O nie. Nie. — Lacey. Zmusiłam się, żeby na nią spojrzeć. — Zabierzesz się ze mną.

Pierwsza opuściła salę. Anderson i Stenning poczekali, aż ja też wyjdę, i ruszyli za nami. Z trudem wsiadłam do niskiego, sportowego auta Tulloch, ale to nie był dobry moment, żeby narzekać. Wyjechałyśmy spod komisariatu i w milczeniu posuwałyśmy się Lewisham High Street. — Część ciała — zagadnęłam, kiedy skręciłyśmy na A2. — Jaka konkretnie? — Serce — odparła, nie odrywając oczu od drogi. — Między innymi. Rozmawiałam z dochodzeniówką z Westminsteru, zanim do was zeszłam. — Mary Kelly wycięto serce — zauważyłam. — Mary Kelly zginęła dopiero w listopadzie — wypaliła. — A serca ssaków mają bardzo podobną budowę. Wiem to z wiarygodnego źródła. Może być świńskie, owcze, jakiekolwiek. Nie odpowiedziałam. — Spodziewałam się czegoś takiego — mówiła dalej. — Rozesłałam e-maile do wszystkich jednostek. Rocznica podwójnego morderstwa. Wiedziałam, że ktoś na pewno nie zdoła się oprzeć. Po świecie chodzą strasznie popieprzeni ludzie. Kiedy zaczęła nawijać, wydawało się, że nie może przestać. Świńskie serce łatwo dostać w każdym mięsnym. Ktoś uznał to za świetny dowcip. Może media chcą podtrzymać temat. Gadała tak, dopóki nie dotarłyśmy do biblioteki. Ja nie odezwałam się słowem. Byłam zbyt zajęta modleniem się, żeby miała rację. Biblioteka Victorii to przepiękny budynek: cegły koloru cynamonu, wysokie, prostokątne okna obrzeżone jasnym kamieniem. Tulloch zaparkowała na przystanku autobusowym, zamieniła słowo z miejscowym posterunkowym, żeby rzucił okiem na jej wóz, i weszła do gmachu przez bardzo niewiktoriańskie automatyczne drzwi. Poszłam za nią dużo wolniejszym krokiem. Szybka jazda nie zrobiła dobrze moim żebrom, a poza tym coś mi się stało w nogi. Nie działały tak, jak powinny. Odpowiednik Tulloch z Wydziału Dochodzeniowego z Westminsteru — wysoki, jasnowłosy mężczyzna, który przedstawił się jako inspektor Allan Simmons — czekał na nas w środku. Zerknął na mnie zaskoczony (wciąż wyglądałam jak zderzak środka transportu publicznego) i zaczął rozmawiać z Tulloch. — Zostawiono to na jednym ze stolików chwilę przed pierwszą. Nikt tego nie dotykał. Kiedy zauważono pakunek, w pomieszczeniu znajdowały się tylko trzy dorosłe osoby. Zatrzymałem tych ludzi, właśnie ich przesłuchujemy. Nikt nie wyszedł z biblioteki.

— Są nagrania z monitoringu? — Tulloch energicznie maszerowała przez hol wejściowy. Przeszliśmy nad żółtą taśmą i przez drzwi z tabliczką „Wypożyczalnia”. Wzdłuż trzech ścian dużej, prostokątnej sali biegła galeria na wysokości piętra. Ogromny, sklepiony świetlik wpuszczał mnóstwo naturalnego światła. Simmons prowadził nas do dalszej części pomieszczenia, w stronę ozdobnego łuku z napisem „Biblioteka dziecięca”. — Kamery wszystko wyłapały — oznajmił Simmons. — Ktoś wszedł tutaj, wziął książkę z półki i zaniósł ją do sali obok. Wracamy. Podreptałyśmy za nim z powrotem przez wypożyczalnię, do kolejnego kompleksu pomieszczeń z lewej. Minęliśmy przestrzeń, gdzie kilkanaście osób pracowało przy komputerach, a potem weszliśmy przez dwuskrzydłowe drzwi do kolejnej dużej sali. Galerię pod sufitem otaczały czarne balustrady z różanymi motywami, na górę prowadziły z boku żeliwne spiralne schody. Pośrodku stała palma w stalowej donicy, a za nią policyjny fotograf. Najpierw zasłaniał nam widok, ale w końcu się ruszył i we trójkę podeszliśmy do niskiego stołu. Patrzyliśmy na przejrzysty worek, mocno zawiązany u góry. Jego zawartość była częściowo stała, częściowo glutowata, zasadniczo czerwona i błyszcząca w silnym świetle sufitowym. Tulloch nie zawahała się ani sekundy. Uklękła na wykładzinie tak, że jej oczy znalazły się na poziomie worka. Leżał na książce, zapewne tej, którą zabrano z działu dziecięcego. Przysunęłam się i zobaczyłam na okładce zawiłe celtyckie pismo i obrazek — przedstawiał wysokiego mężczyznę w srebrnobiałej szacie. Odczytałam tytuł. Dziwokamień z Brisingamen. Zdjęłam kurtkę, bo panował straszny zaduch, chociaż nikt inny chyba tego nie zauważył. Pływalnia. Park. Targ kwiatowy. Teraz biblioteka publiczna. I Kuba Rozpruwacz. Boże święty, kto to robi? Inspektor Simmons stanął za Tulloch. Podał jej żółty długopis. — Proszę użyć tego. Wzięła długopis i delikatnie popchnęła worek. Większość tego, co widzieliśmy, wyglądała jak czerwona papka, ale zauważyłam też jakieś sznurkowate kawałki tkanki i coś zdecydowanie bardziej gęstego. Tulloch wstała i się odwróciła. Patrzyła na coś ponad moją głową. — Ta kamera była włączona? — spytała Simmonsa. Skinął głową.

— Żeby obejrzeć nagranie, trzeba zejść do biura administracji. Pozwoli mi pani to stąd usunąć? — To musi pojechać do kostnicy Świętego Tomasza — odpowiedziała. — Doktor Mike Kaytes już czeka. Kiedy wracaliśmy do głównego holu, zjawili się Stenning i Anderson. Tulloch oddelegowała Stenninga, żeby nadzorował przesłuchiwanie świadków, a Anderson wsiadł z nami do windy. Zjechaliśmy do sutereny. Simmons już przeglądał zarejestrowany materiał, więc teraz odsunął się, żebyśmy lepiej widzieli. — Jasny gwint — mruknął Anderson, kiedy włączono nagranie. Tulloch i ja nie odezwałyśmy się słowem. Patrzyłyśmy z góry, jak automatyczne podwójne drzwi biblioteki otwierają się i do środka wkracza Samuel Cooper. W luźnych dżinsach, czarnej kurtce w kolorowe symbole i w ciasnej czarnej czapce. Podążył do wypożyczalni, potem do działu dziecięcego. Zniknął z widoku, a po kilku sekundach pojawił się znów z książką w dłoni. Nie unosząc głowy, wyszedł z kadru. Simmons pomajstrował przy odtwarzaczu i zobaczyliśmy Coopera, jak idzie przez czytelnię. Wyciągnął spod kurtki worek, położył go razem z książką na stole. Odwrócił się i wciąż patrząc w podłogę, opuścił salę. Ani razu nie pokazał twarzy do kamer. — Nie informowaliśmy nikogo, w co ten drań był ubrany — mruknęła Tulloch. — Jeśli wypaplał to ktoś z naszego zespołu, to go… — Nie dokończyła. — Mordercą jest Cooper, szefowo — stwierdził z przekonaniem Anderson. — Miał w pokoju torebkę Weston. Znaleźliśmy jego spermę na… Co powiedział mi Cooper na moście, zanim oboje spadliśmy? To pieprzona ustawka? — Jak trafiliście do jego mieszkania? — spytałam. Leżałam w szpitalu, kiedy to wszystko się działo. — Został wyłowiony z rzeki nagi. Skąd wiedzieliście, gdzie mieszka? — Informator — odparł Anderson. — Anonimowy. Szefowo, to ściema. Na pewno. Przede wszystkim tym razem nikt nie próbował w to wmieszać Flint. Och, tak myślisz? — Zobaczycie, przed wieczorem w Royal Albert Hall pojawi się świńska wątroba, a u Madame Tussaud byczy jęzor. Mogłabym niemal polubić sierżanta Andersona. — Czy Muzeum Madame Tussaud to wiktoriański obiekt? — spytała Tulloch cicho.

— W tym kraju tak. Na sto procent, dwa tygodnie temu zabrałem tam Abigail. Telefon Tulloch znów dzwonił. Przeprosiła nas i wyszła na korytarz. — Dlaczego on zawsze jest w tych samych ciuchach? — zastanawiałam się na głos. — Nie podnosi głowy, więc nie widzimy jego twarzy, ale nosi rozpoznawalne ubranie. Zupełnie jakby chciał utwierdzić nas w przekonaniu, że patrzymy na Sama Coopera. — Z całym szacunkiem, Flint — warknął Anderson — ale Cooper leży w pieprzonej kostnicy przy Horseferry Road. Metr osiemdziesiąt trupa w lodówce. — Powtórz. — Bo co? Która część zdania o pieprzonej kostnicy… — Nie. Metr osiemdziesiąt — powtórzyłam. — To to mi nie dawało spokoju. Cooper miał tyle wzrostu, ale człowiek, który prowadził Amandę Weston do Parku Victorii, nie wyglądał na tak wysokiego. Facet ścigany następnego dnia w parku przez inspektora Joesbury’ego, owszem, ale nie ten nagrany przez kamerę. — Odwróciłam się od ekranu i spojrzałam na Andersona. — Zakładałam po prostu, że to dziwny kąt ujęcia albo że Amanda Weston miała bardzo wysokie obcasy… a może to wcale nie Cooper prowadził ją do parku tamtego wieczoru. Sierżant zmrużył oczy. W tej chwili drzwi otworzyły się i stanęła w nich Tulloch. Może Amandy Weston nie zabił Samuel Cooper. — Muszę wracać do Lewisham — zwróciła się Tulloch do Andersona. — Pojedź do Świętego Tomasza, dobrze? Weź ze sobą Flint. Daj mi znać, jak tylko… To pieprzona ustawka. — Jasne, szefowo. I nie daj sobie wmawiać bzdur. Ktoś nas wkręca, mówię ci. Tulloch posłała mu skąpy półuśmiech, skinęła mi głową. I poszła.

51 Odsuną inspektor Tulloch od tej sprawy? — spytałam Andersona, kiedy wjechaliśmy na parking pod Szpitalem Świętego Tomasza i zaparkowaliśmy w zatoczce dla karetek. — Nie będzie miała tyle szczęścia — odparł, otwierając drzwiczki. Wysiadł z samochodu. — Zostawią ją aż do smutnego końca. I to ją powieszą na suchej gałęzi, kiedy coś pójdzie nie tak. Anderson drałował za szybko. Weszliśmy do szpitala przez główną recepcję i zjechaliśmy windą jeden poziom, do kostnicy. Starałam się za nim nadążyć. Kiedy byłam tu ostatni raz, oglądałam ludzką macicę; ciekawe, czy Kaytes znów się poskarży, że nie przysyłamy mu kompletnego okazu. Młody asystent patologa wyszedł nam na spotkanie i pomógł włożyć ubrania ochronne. Kiedy przekroczyliśmy próg prosektorium, Kaytes stał pochylony nad biurkiem i wypełniał formularz. Odłożył długopis i odwrócił się do nas. — Niekończące się papierki — burknął. — Wasza przesyłka dotarła dziesięć minut temu. Troy, z łaski swojej, zajmij się odtwarzaczem. Chłopak podszedł do iPoda i włączył go, uśmiechając się do siebie. Na środku głównego stołu leżała szara plastikowa torba. Lekarz założył rękawiczki i rozpiął ją w chwili, kiedy zaczęła grać muzyka. — Dziś bez inspektor Tulloch? — Wyciągnął z torby przejrzysty woreczek, który widzieliśmy w bibliotece. — No dobrze, zobaczmy, co tu mamy. Wylał zawartość worka na dużą, płytką tacę ze stali nierdzewnej. Miękkie mlaśnięcie było jednym z najohydniejszych dźwięków, jakie w życiu słyszałam, i na kilka sekund musiałam siłą skupić się na muzyce. Tym razem leciał utwór na orkiestrę, słodszy i bardziej harmonijny niż sonata fortepianowa, którą pamiętałam. Kaytes wziął pincetę. Zaczął rozciągać na tacy kawałki wnętrzności, żeby im się lepiej przyjrzeć. — No cóż, cokolwiek to jest, jest świeże — mruknął. — Skąd pan wie? — spytał Anderson. — Powąchajcie — zaprosił nas Kaytes. Anderson i ja spojrzeliśmy po sobie. Żadne z nas nie przysunęło się do stołu. — Taak — kontynuował patolog. — To serce.

Orkiestrowa muzyka nabrała mocy, kiedy serce zostało delikatnie odsunięte na bok tacy. Bladoróżowy kawałek mięśnia, mniej więcej wielkości mojej pięści. Dwa duże, nierówno ucięte naczynia krwionośne, pełne skrzepłej krwi, sterczały z szerszej, górnej części. — Ludzkie? — spytał Anderson. Kiedy w pobliżu nie stała szefowa, na której chciał zrobić wrażenie, jego optymizm jakby zmalał. — Możliwe — odparł Kaytes. — Na oko wielkość się zgadza, ale trzeba by zrobić dokładniejsze badania. — Podniósł coś pincetą. Odsunęłam się o krok. — Ale to jest ludzkie. — Uniósł to do światła. Niemal okrągłe, nie większe od połówki grejpfruta. — Proszę, niech mi pan powie, że to nie jest to, co myślę — wymamrotał sierżant. Lekarz wciąż patrzył na kawałek tkanki zwisający z pincety. — O ile wiem, człowiek to jedyne zwierzę z rozpoznawalnymi piersiami, oczywiście nie licząc wymion, bez dużej ilości włosów wokół sutków. Anderson odwrócił się do mnie. — On to robił? Rozpruwacz? Odcinał… — Owszem — przytaknęłam. Coś lepkiego ugrzęzło mi w gardle. — Mary Kelly miała odcięte obie piersi. Ale ich nie zabrał. Zostały na miejscu zbrodni. — Jezu — mruknął Anderson. — O, a to co? — Kaytes odsunął na bok więcej krwawej tkanki. Uniósł coś z tacy. — To nie jest organiczne. Anderson i ja czekaliśmy, kiedy patolog podszedł do zlewu pod ścianą. Zaczął grać fortepian, popłynęły dźwięki lekkie i czyste, a zarazem niewiarygodnie smutne. Kaytes odkręcił kran. Po chwili wrócił i położył coś na czystej części blatu. Nie mieliśmy wyjścia, musieliśmy się zbliżyć. W świetle lamp, wypłukany z krwi, błyszczał mały element biżuterii. Srebrny, prosty, niedrogi naszyjnik. Łańcuszek plus dziewięć połączonych liter. „Elizabeth”. — Nie ujawnialiśmy, że on nazywa ofiary. — Anderson przeciągnął dłońmi po twarzy. — Zachowaliśmy w tajemnicy to i wygląd jego ubrania. Jasna cholera, on ciągle chodzi po mieście.

52 Najnowsza ofiara została znaleziona dwie godziny temu przez męża — mówiła właśnie Tulloch, kiedy otworzyłam drzwi centrum operacyjnego. — Wrócił wcześniej z pracy, żeby przebrać się przed wieczornym wyjściem. Za co pewnie powinniśmy być wdzięczni losowi, bo inaczej pierwsze natknęłyby się na nią dzieci. Anderson miał rację. Potwór ciągle chodził po mieście. Po powrocie do komisariatu dowiedzieliśmy się, że właśnie zgłoszono odnalezienie trzeciego ciała. Anderson pojechał prosto na miejsce. Ja zostałam, żeby czekać na informacje. Minęła już siódma i większość zespołu wróciła z domu w Hammesmith, gdzie doszło do morderstwa. Zauważyłam puste krzesło i ruszyłam w jego stronę. — Obducent, który obejrzał miejsce zdarzenia, uważa, że została zabita dzisiaj rano — powiedziała Tulloch. — Żadnych śladów włamania ani walki. Poza główną sypialnią, jakiej, mam nadzieję, już w życiu nie zobaczę, dom był nietknięty. Przycisnęła klawisz komputera i zobaczyliśmy zdjęcie miejsca zbrodni. Kobieta z krótkimi, ciemnymi włosami leżała na dużym łóżku. Stopy na poduszce, głowa w nogach. Co do reszty ciała — trudno stwierdzić. Do sali wszedł Joesbury. Od naszego ostatniego spotkania zdążył pozbyć się temblaka. — Uważamy, że morderca kazał jej się położyć na łóżku twarzą do góry — ciągnęła Tulloch. — Może, jak nasz przyjaciel Cooper, posługuje się pistoletem, prawdziwym albo repliką. Podszedł od tyłu, chwycił ją za włosy i odciągnął głowę. Przeciął gardło z lewej do prawej, co wskazuje, że prawdopodobnie jest praworęczny. Musimy poczekać na wyniki autopsji, żeby mieć pewność, ale wygląda na to, że wykonał kilka cięć. Pokój na zdjęciu wyglądał, jakby ktoś spryskał go farbą w spreju. — Większość krwi pochodzi chyba z przeciętego gardła — kontynuowała Tulloch. — Co sugeruje, że poczekał, aż umarła, zanim zaczął ją masakrować. Tym razem nie ma oczywistych śladów gwałtu czy tortur. — Inny zabójca — zasugerował Stenning z większą nadzieją niż pewnością w głosie. — Niewykluczone — zgodziła się Tulloch. — Miała lżejszą śmierć niż Amanda Weston. Z drugiej strony, pośmiertne okaleczenia są największe z dotychczasowych. Z brzucha i nóg sprawca usunął duże fragmenty skóry, większość narządów wewnętrznych wyciął i poukładał na

łóżku. Pierś została zmiażdżona jakimś młotem, potem rozwarta siłą. Morderca wykroił serce i odciął obie piersi. Jedną znaleziono na miejscu. Druga leżała w dziale dziecięcym Biblioteki Victorii. Po sali rozeszły się pomruki. — Wybacz, Dana, nie słyszałem jej nazwiska — odezwał się Joesbury. Rozcierał lewe ramię, jakby wciąż mu dokuczało. Ja też go nie słyszałam. Całe popołudnie spędziłam w innym pomieszczeniu. Tulloch spojrzała w notatki: — Benn. Charlotte Benn. Żona Nicka, adwokata karnisty. Głos Tulloch zaczął cichnąć w moich uszach. — Dwóch synów — powiedziała chyba. — Felix, lat dwadzieścia sześć, i Harry, lat dwadzieścia dwa. Córka Madeleine ma siedemnaście i jest jeszcze w… Lacey, co się…? Chryste, niech ktoś ją złapie. Wokół mnie nagle zrobił się ruch. Ktoś — chyba Stenning — podtrzymywał mnie w pionie. Usłyszałam zgrzyt przysuwanego krzesła, zostałam na nim posadzona. Czarna chmura w mojej głowie zaczęła się przecierać. Byłam po drugiej stronie sali od miejsca, w którym wcześniej siedziałam, blisko drzwi, i nie pamiętałam, kiedy wstałam i przeszłam przez pomieszczenie. Przede mną schylała się Mizon z plastikowym kubkiem wody. Wzięłam go odruchowo. Tulloch kucała obok Mizon. Nie odrywałam oczu od podłogi. — Załatwię, żeby ktoś cię odwiózł do domu. I siedzisz na zwolnieniu, dopóki nie pozwolę ci wrócić — oznajmiła. — Nie — odpowiedziałam głośniej, niż zamierzałam. Wzięłam głęboki wdech i ściszyłam głos. — Nic mi nie jest. Dajcie mi tylko chwilkę. Znajdę sobie jakiś cichy kąt. Tulloch otworzyła usta, żeby się sprzeciwić, ale zamiast się wykłócać, spojrzała na zegarek. Nie miała czasu mnie niańczyć. — Posiedź w pokoju obok. Pete, idź z nią — poleciła. Okazało się, że mogę wstać. Wbiłam oczy w drzwi i dotarłam do nich o własnych siłach. Stenning szedł obok mnie. — No dobrze, pewnie nikogo zbytnio nie zaskoczy, że dzieciaki Charlotte Benn chodziły do Szkoły Świętego Józefa w Chiswick.

Większość obecnych odwróciła głowy z powrotem w stronę Tulloch. Ale nie Joesbury. On wciąż obserwował mnie. — Te rodziny coś łączy — ciągnęła Tulloch. — Coś więcej niż fakt, że dzieci uczyły się w tej samej szkole. Musimy się dowiedzieć co. Poprosiłam Gayle, żeby się tym zajęła. Drzwi zamknęły się za mną i Stenningiem; przeszliśmy parę metrów korytarzem do sąsiedniego biura. — Co ci przynieść? — spytał, kiedy już siedziałam przy własnym biurku. Pokręciłam głową. — Nic. Wszystko dobrze. A ty musisz tam wracać. Nie protestował. — Na pewno? — spytał, ale odwracał się już do wyjścia. — Pete. — Zatrzymałam go w progu. — Druga ofiara, Amanda Weston… ona mieszkała kiedyś w Londynie, tak? Niecierpliwie kiwnął głową. — Kiedy była jeszcze z pierwszym mężem — odparł. — Na pewno dasz sobie radę? Zmusiłam się do uśmiechu. — Tak. Idź, potem mi zdasz relację. Dałam Stenningowi parę sekund na powrót do centrum operacyjnego, po czym przeciągnęłam dłońmi po twarzy i włączyłam komputer na biurku. Skup się, nakazałam sobie. HOLMES — największa policyjna baza danych — zawiera informacje na temat wszystkich poważniejszych śledztw prowadzonych przez brytyjską policję. Kiedy byłam jeszcze zwykłym krawężnikiem, zauważono, że mam dryg do wyszukiwania i przetwarzania informacji i wysłano mnie na miesięczny kurs obsługi tego systemu. Znałam go bardzo dobrze i teraz, po przeniesieniu do Lewisham, zostałam zaprzęgnięta do wklepywania niezliczonej ilości danych, bo na tym polega archiwizowanie postępów złożonego dochodzenia. Ale że poszłam na zwolnienie, całej masy informacji zwyczajnie nie zdążyłam jeszcze przeczytać. Najpierw otworzyłam plik na temat rodziny Jonesów. Geraldine Jones, pierwsza ofiara, żona Davida, zarządcy funduszy inwestycyjnych z biurem przy Leadenhall Street. Podobno łącznie z premiami zarabiał około pół miliona funtów i państwo Jonesowie mieszkali w bardzo ładnym domu na rzece w Chiswick. Mieli dwóch synów. Jacoba, dwudziestosześcioletniego lekarza stażystę, i Joshuę, który jeszcze studiował.

Jones. Takie pospolite nazwisko. Ktoś całkiem sprawnie zaczął już wprowadzać informacje dotyczące ostatniej ofiary i jej rodziny. Charlotte Benn — lat czterdzieści dziewięć. Nie pracowała, od kiedy na świat przyszło jej pierwsze dziecko. Ona i Nick mieli dwóch synów — Feliksa, dwadzieścia sześć lat, i Harry’ego, dwadzieścia dwa lata. Ich siedemnastoletnia córka Madeleine ciągle jeszcze chodziła do Świętego Józefa. Wiedziałam, że nie zdołam tego uniknąć. Otworzyłam dane Westonów. Jak powiedział mi przed chwilą Stenning, Amanda Weston, którą ja i Joesbury znaleźliśmy w szopie w parku Victorii, miała już za sobą jedno małżeństwo. Po ślubie z drugim mężem Darylem przeniosła się do Hampshire. Wcześniej mieszkała z dzieciakami w Londynie, całkiem niedaleko Jonesów. Obecnie dwudziestopięcioletni Daniel i szesnastoletnia Abigail chodzili wtedy do Szkoły Świętego Józefa w Chiswick. W tamtych czasach nazywali się Briggs. Geraldine Jones. Amanda Briggs. Charlotte Benn. Obok, w centrum operacyjnym, głównym nurtem dochodzenia stanie się poszukiwanie związku między trzema rodzinami. Tulloch poleci prześwietlić ich sytuację finansową, bo a nuż mężowie wpuścili się w jakieś szemrane inwestycje, a gdy próbowali się wycofać, zabito im żony, by ich ostrzec lub ukarać. Ale to całkowita strata czasu. Lada chwila, zapewne w ciągu najbliższych dwudziestu czterech godzin, same rodziny zorientują się, w czym rzecz. Powiedzą Tulloch i jej zespołowi, dlaczego te trzy kobiety zginęły. Powiedzą, kto jest następny na liście, wymienią nazwiska ofiar numer cztery i pięć. I nikt nie będzie miał wątpliwości, kto zabił Geraldine Jones, Amandę Weston i Charlotte Benn. Moi koledzy zrozumieją, że Joesbury cały czas miał rację. Zrozumieją, że mordercą jestem ja.

53 Wyszłam z komisariatu dwadzieścia minut później. Nikt mnie nie widział. Zanim się wymknęłam, zrobiłam wszystko, co mi przyszło do głowy, ale nie było tego wiele. Zostawiłam też liścik z informacją, że nie czuję się najlepiej i na następny dzień biorę sobie wolne. Dzięki temu mogłam zyskać trochę czasu. Na szafie leży spakowany plecak, na wypadek gdybym musiała wyjechać w pośpiechu. Mam w nim niezbędne dokumenty i trochę pieniędzy. Utrzymuję też skrytkę depozytową w prywatnej firmie. Firmy zmieniam co rok, ale zawartość pozostaje ta sama. Gotówka. Dość, by móc błyskawicznie zniknąć. Przebrałam się w dżinsy, ciepłą bluzę i sportowe buty, wzięłam kurtkę. Nie jadłam od dość dawna, ale nie chciałam marnować cennych minut. Postanowiłam, że wrzucę do żołądka coś po drodze. Pogasiłam światła i wymknęłam się z mieszkania. Właśnie zaczynało padać i sądząc z grubej warstwy chmur, nie zamierzało przestać przez jakiś czas. Zastanawiałam się, czy nie jechać rowerem, ale tylko przez sekundę. Owszem, byłoby mnie dużo trudniej namierzyć, ale też nie poruszałabym się wystarczająco szybko. Planowałam za parę godzin być w Portsmouth, porzucić samochód i wsiąść na najbliższy prom do Francji. Na kontynencie złapię szybki pociąg na południe. Za dwa dni nie będzie po mnie śladu. Lacey Flint przestanie istnieć. Kiedy zamykałam drzwi, czułam łzy piekące pod powiekami. Zawsze podejrzewałam, że któregoś dnia tak to się skończy — wyjadę, porzucając wszystko. Nie brałam tylko pod uwagę, jak strasznie to się okaże bolesne. Wspięłam się po schodach na zbyt ciężkich nogach i pilotem otworzyłam samochód. — Wybierasz się dokądś, Flint? Powinnam wiedzieć, że tak łatwo mi nie pójdzie. Odwróciłam się powoli. Mój anioł stróż zaparkował niezgodnie z przepisami na podwójnej ciągłej. Właśnie zakładał marynarkę na ramiona; przesunął wzrok z mojej twarzy na plecak na ramieniu. Trzymaj się, dziewczyno. — Do spa. — Rozciągnęłam usta w grymasie, miałam nadzieję, że w bladym świetle latarni mógł uchodzić za uśmiech. — Wszystko mnie boli i zamierzam spędzić najbliższą godzinę w saunie. Idziesz ze mną?

Joesbury nie wyglądał na przekonanego. — Kuszące — odparł. — Ale mam już inne plany. — To baw się dobrze. — Odwróciłam się z powrotem do samochodu. Błyskawicznie się rozejrzałam. Oprócz nas nikogo. — A tak przy okazji — dodałam — jeśli śledzisz mnie w ramach tajnej operacji, to jesteś w tym do bani. Sięgnęłam do drzwiczek samochodu, nie mając pojęcia, co zrobię, kiedy już do niego wsiądę. Joesbury nie był głupcem. Skoro mi się pokazał, to znaczyło, że nie przyszedł sam. Na pewno ktoś drugi czai się poza zasięgiem wzroku. Znalazłam się w pułapce. Jeszcze raz spojrzałam wzdłuż ulicy. Nadal pusto. Miałam w plecaku scyzoryk. Może to go nie zabije, ale na pewno spowolni, da mi szanse na ucieczkę. Nagle poczułam dłoń na ramieniu. Z nerwów o mało nie wrzasnęłam. — Właściwie moje plany dotyczą ciebie — powiedział. — Dostałem rozkaz sprawdzić, jak się miewasz. Drobniutkie kropelki wody zebrały się na jego brwiach. Patrzyłam, jak jedna z nich spada mu na rzęsy i lśni tam przez chwilę, zanim strząsnął ją mrugnięciem. — U mnie wszystko w porządku. Dziękuję. Ale miałabym ochotę pobyć sama. I naprawdę czuję się gównianie. — Pomasuję ci kark. — Wyjął mi kluczyki z dłoni. Zamknął samochód. — Chodź. — Poprowadził mnie w stronę swojego wozu, otworzył mi drzwiczki pasażera. Wsiadłam, powtarzając sobie, żeby nie panikować. Gdyby Joesbury zrobił się podejrzliwy i uparł się zajrzeć do plecaka, byłoby po zabawie. Głębokie oddechy. Trudno, pojadę później. Wezmę jednak rower, będę jechać całą noc. Rano złapię pociąg albo autobus do Portsmouth. Ciągle jeszcze może mi się udać. Muszę tylko zachować spokój. W samochodzie pachniało mokrymi włosami i ubraniami. Na skrzyżowaniu z Wandsworth Road Joesbury włączył odtwarzacz i przygotowałam się na jego ulubiony łomot muzyki klubowej. Zamiast tego łagodny męski głos zaczął śpiewać o lataniu. — Westlife — rozpoznałam po paru sekundach. Nie spojrzał na mnie, ale zmarszczka w kąciku jego ust się pogłębiła. — Pożyczyłem od Dany. Mimo okoliczności omal się nie roześmiałam.

— Co mnie ominęło w kwaterze głównej? — spytałam. Jechaliśmy na wschód przy South Bank. — Kiedy wychodziłem, w komisariacie siedział akurat dyrektor Świętego Józefa. Niejaki Edward Seaton. Dość chętny do współpracy. Razem z Gayle korzystają ze szkolnego drzewka telefonicznego. To taka jakby lista… — Wiem, co to telefoniczne drzewko — przerwałam mu — Dzwonisz do osoby pierwszej na liście, ona dzwoni do kolejnej i tak dalej. — No właśnie. Cofają się o dziesięć lat. Kontaktują się ze wszystkimi rodzinami, które posyłały dzieciaki do tej szkoły, sprawdzają, czy matki są całe i zdrowe, a potem zalecają szczególną ostrożność przez następne dni. — Czy to nie wywoła paniki? — Zauważyłam, że Joesbury jedzie szybciej, niż mu wolno, i że już dwa razy spojrzał na zegarek. — Tak, sam to zasugerowałem — odparł. Zbliżaliśmy się do świateł na skrzyżowaniu; Joesbury dodał gazu, po czym zahamował gwałtownie, bo zapaliło się czerwone. Szarpnęło mną w pasach i moja potłuczona klatka piersiowa aż jęknęła z niezadowolenia. — No i? — No i Tully wyprostowała się na całe swoje metr sześćdziesiąt, włączyła tryb skrzeczący i spytała, czy tylko ona w tej sali rozumie pojęcie „podwójne morderstwo”. W tym momencie uznałem, że zrobię sobie wolny wieczór. Uznałam, że trudno nie podziwiać tupetu tego gościa. — Zgodziła się? Odwrócił głowę i wyszczerzył do mnie zęby. — Doskonale wie, że jestem do niczego w takich biurowych akcjach, a w zasadzie nic innego nie mogą w tej chwili robić. No i zwołują spotkanie. Jutro rano w szkole mają się stawić matki obecnych i byłych uczniów. — Jak sądzisz, co pomyślą o tym pismaki? — Ich też zaprosiła. Wygląda na to, że szkoła jest kluczem do tego, co się dzieje. Tully chce, żeby kobiety z nią związane pilnowały się jak nigdy.

Zastanowiłam się nad tym chwilę. Niezły pomysł. Ale to oznaczało też, że rano wszystko się wyda. Nie miałam wyjścia, musiałam uciekać dzisiaj. Widziałam tylko jeden potężny problem. Ten w fotelu kierowcy. Plecak trzymałam na kolanach. Licząc na to, że muzyka zagłuszy wszelkie dźwięki, rozsunęłam przednią kieszeń i odszukałam scyzoryk. Potem włożyłam dłoń do kieszeni marynarki. Kiedy to robiłam, mój problem skręcił w krótką ślepą uliczkę i zatrzymał samochód. Wyłączył silnik i — z teatralną ulgą — odtwarzacz. — Chcę za to podwójną liczbę punktów dla skautek — powiedział. — Zabrałem dla ciebie kurtkę. Wysiadł z samochodu, zanim zdążyłam spytać, gdzie jesteśmy i dlaczego miałabym potrzebować drugiej kurtki. Tak czy inaczej, musiałam udawać, że wszystko jest okej. Upchnęłam plecak pod siedzenie i też wysiadłam. Byliśmy w Southwark, niedaleko komisariatu, w którym pracowałam jeszcze parę tygodni temu, i niemal na samym nabrzeżu. Po drugiej stronie rzeki widziałam światła i budynki City. Joesbury podał mi duży sztormiak, sam założył na głowę bejsbolówkę i ruszył w stronę wody. Naciągnęłam kaptur sztormiaka i bardzo powoli poszłam za panem inspektorem. Rzeka płynęła parę metrów od nas, barierka bezpieczeństwa składała się raptem z dwóch żelaznych rur podtrzymywanych pionowymi słupkami. Joesbury czekał na mnie u szczytu jakichś wąskich kamiennych schodków — jak podejrzewałam, prowadziły na plażę na dole. Kiedy podeszłam bliżej, wyjął latarkę z kieszeni kurtki i zaczął schodzić. Na czwartym stopniu ześlizgnęła mu się stopa. — Musisz uważać! — zawołał przez ramię. — Schodki są zamulone. Trzymaj się liny. Do ściany nabrzeża była przymocowana zielona od wodorostów lina. Wyglądała jak ta, której się uczepiłam tamtej nocy, kiedy utonął Samuel Cooper. Tamtej nocy, kiedy ja sama o mało nie utonęłam. Nie miałam ochoty jej dotykać. I na pewno nie zamierzałam schodzić na tę plażę. Jeszcze nie spojrzałam na rzekę, ale ją słyszałam — już w chwili, kiedy wysiadłam z samochodu, mimo deszczu. Miękkie chlapnięcia o drewniane pale umocnień, uparty, pełen pośpiechu pomruk — te odgłosy zawsze wiszą wokół płynącej wody. — Zaczekam w samochodzie! — krzyknęłam, ale wiatr się wzmógł i nie miałam pewności, czy moje słowa dotarły do Joesbury’ego.

— To by się mijało z celem. — Odwrócił się na ostatnim stopniu i patrzył na mnie z dołu. — Nie czuję się dobrze w pobliżu rzeki. — Ciągle jeszcze na nią nie spojrzałam, ale czułam, że podkrada się coraz bliżej. Że zaraz zacznie się przypływ. Jeśli człowiek spędzi odpowiednio dużo czasu w pobliżu pływowej rzeki, takiej jak Tamiza, uczy się wychwytywać tę szczególną zmianę jej głosu przy najniższym stanie wody. Ten cichy szept, który mówi: już wracam. Jezu, w tej chwili idę do samochodu. — Wiem — powiedział Joesbury i zrobił krok w górę. — A kto by się dobrze czuł? Ale nie możesz pracować w Met i mieć potamofobii. Chodź. Wspiął się jeszcze dwa stopnie i złapał mnie za rękę. I nagle poczułam, że ciągnie mnie w dół. To była ta chwila. W kieszeni miałam scyzoryk. Prosto w brzuch i mocno pociągnąć do góry. Joesbury spadnie na plażę i za dwie godziny zabierze go rzeka. — Potoma… czego? — Schodziłam na chrzęszczącą, zaśmieconą plażę. Buty mi się zapadały; miałam nadzieję, że w mokry piach, ale coś czułam, że to chyba nie to. — Lęku przed rzekami. — Joesbury ciągnął mnie w stronę jakichś ciemnych kształtów parę metrów dalej. Wprost przed nami i wysoko nad nami w niebo strzelały potężne futurystyczne szpikulce mostu Millenium. Błyszczał w ciemnościach jak kute srebro. Wyszliśmy spoza zasięgu ulicznej latarni i teraz drogę oświetlał nam tylko cienki, księżycowy promień latarki Joesbury’ego. — Sprawdziłem w słowniku godzinę temu — ciągnął. Czarne zarysy przed nami nabrały kształtu niskiego pomostu. Wyglądał na mokry, na wpół zgniły i absolutnie niestabilny i żadna siła nie zmusiłaby mnie, żebym weszła na deski. Joesbury wskoczył na pomost, a ja wyszarpnęłam dłoń z jego dłoni. Odwrócił się do mnie. — Mój dziadek pracował w Oddziale Rzecznym — powiedział. — Jeszcze na początku lat pięćdziesiątych, kiedy czyjeś zdrowie i bezpieczeństwo mało kogo obchodziło. Nie to co dziś. Funkcjonariusze co chwilę lądowali w rzece. Skrzyżowałam ręce na piersi. Do czegokolwiek zmierzał, mnie to nie interesowało. — Musieli być niezłymi pływakami — ciągnął Joesbury — ale mimo to po takim przeżyciu niemal wszyscy dostawali potężnego napadu tego potamoczegośtam. Więc znów zabierano ich na rzekę, w małej łodzi z niskimi burtami, tak szybko, jak się dało. Wiesz, jak ktoś spadnie z konia, trzeba go natychmiast wsadzić z powrotem. Więc on chciał dla mnie dobrze? — Doceniam twoją troskę, ale wolałabym to zrobić innym razem.

— Każdy tak mówi — odparł z tym swoim wrednym uśmiechem na twarzy. — Proszę, wróćmy do samochodu, co? — spróbowałam ostatni raz. Przekrzywił głowę. — Czy ja wyglądam na kogoś, kto się łatwo poddaje? Dobra, miejmy to z głowy. Trzymałam się blisko niego, kiedy ruszyliśmy po pomoście. Na drugim brzegu widmowa kopuła katedry Świętego Pawła górowała nad otaczającymi budynkami. — W czasie przypływu ten pomost całkiem znika — oznajmił, a ja w tej samej chwili zdałam sobie sprawę, że idziemy nad wodą. — Oddział Rzeczny używa go, żeby dostać się na South Bank przy niskim stanie. Nie odpowiedziałam. Nie potrafiłam zdecydować, czy lepiej skupić wzrok na światłach na drugim brzegu tak, żeby połyskującą rzekę mieć na skraju pola widzenia, czy nie odrywać go od własnych stóp i przez szpary w deskach widzieć wirującą, brudną pianę. Szczerze mówiąc, najchętniej mocno zacisnęłabym powieki i kurczowo przywarła do tego kolesia, ale wątpiłam, czy taki numer by przeszedł. Dwa metry od końca pomostu Joesbury się zatrzymał. Przypływ nadciągał już dość szybko, a wiatr dmący wzdłuż rzeki pomagał wodzie. Wydawało się, że każda drobna fala wspina się odrobinę bliżej naszych stóp. Joesbury położył mi dłonie na barkach i przesunął mnie na lewo od siebie, skutecznie zasłaniając mnie od wiatru. Fajny rycerski gest, owszem, ale wcale nie podobało mi się bujanie tego pomostu. — Zasugerowałem Danie, żebyś to ty jutro przesłuchała dzieci — odezwał się po chwili. Chmury przelatywały po niebie, rzeka połyskiwała czarno i fioletowo, tańczyły po niej jasne kręgi rubinowego światła. Spojrzałam wyżej. Rubinowe światła były odbiciem lamp na żurawiu przy katedrze Świętego Pawła. — Co? — spytałam, kiedy załapałam jego ostatnie słowa. Patrzył w dół rzeki, w stronę mostu Southwark. — Jesteś najmłodsza z zespołu. Będziesz najmniej groźna. — Cóż, nie zamierzałam jutro przychodzić. Zostawiłam inspektor Tulloch list. Zerknął na mnie, potem na własne stopy. — Tak, mam go w kieszeni. Jeszcze go nie widziała — oznajmił.

Wpatrywałam się w niego, aż znów nawiązał kontakt wzrokowy. Ale tylko na sekundę. Jego spojrzenie wróciło na most Southwark. — To nie pora na atak waporów, Flint. Jesteś potrzebna w zespole. Kłamał. Morderca wciąż grasował na wolności, więc wróciły jego stare podejrzenia wobec mnie. Znalazł mój list, domyślił się, że zamierzam uciec, i z rozmysłem mi w tym przeszkadzał. Całe to jego gadanie o sadzaniu mnie z powrotem w siodle… stek bzdur. Zrozumiałam, że od tej pory będzie mnie pilnował bez przerwy. Stanęłam do niego tyłem i spojrzałam na plażę. Leżało tam pełno kamieni różnej wielkości. Wystarczyło odwrócić jego uwagę, podnieść jakiś kamulec, unieść wysoko i błyskawicznie opuścić. Samochodem Joesbury’ego dotarłabym do Portsmouth przed północą. — O, jest nasz transport — powiedział.

54 W naszą stronę płynęła policyjna motorówka; fale pędzone przed jej dziobem obmywały już niski pomost. Zatrzymała się przy nas i umundurowany sierżant w średnim wieku rzucił nam cumę. — Przypływ jest silny — mruknął do Joesbury’ego, który owinął cumę na zardzewiałym żelaznym pachołku. Sierżant wyciągnął do mnie wielką, pomarszczoną dłoń. — Wskakuj, kochana. Zabrakło mi argumentów. Podałam facetowi rękę, spojrzałam w dziwnie znajome oczy i dałam się pociągnąć na pokład. Oprócz sierżanta na łodzi było jeszcze dwóch innych funkcjonariuszy — obaj siedzieli w wyniesionej ponad pokład sterówce. Wrzucili wsteczny bieg; w ostatniej chwili Joesbury zsunął linę z pachołka, sięgnął do relingu i przeskoczył na łódkę, jakby to robił całe życie. Popłynęliśmy ku środkowi rzeki. Silnik ryczał, deszcz i bryzgi piany urządziły sobie konkurs, które zmoczy nas bardziej. Zabłąkana fala wskoczyła na dziób i trafiła mnie ogonem prosto w twarz. Poczułam sól, coś gorzkiego i oleistego. — Flint, poznaj sierżanta Wilsona z Oddziału Rzecznego Policji Metropolitalnej — krzyknął Joesbury. — Wujku Fredzie, to Lacey. Policjant, który podał mi rękę, skinął głową, i rzucił Joesbury’emu kamizelkę ratunkową. Potem pomógł mi założyć drugą i wyregulować pasek w talii. Kiwnął na nas, żebyśmy weszli do małej przeszklonej kajuty w przedniej części motorówki. — Mark mówi, że musi pani odzyskać swoje „rzeczne nogi”, jak to się u nas powiada. — Zamknął już drzwi i hałas silnika trochę przycichł. — Nie wiem, czy kiedykolwiek je miałam — odparłam. Kajuta okazała się zaskakująco przytulna: miękkie siedziska, panel nawigacyjny, mały aneks kuchenny. Trochę pachniało w niej plastikiem i paliwem Diesla. Mężczyźni wymienili spojrzenia; sierżant Wilson spojrzał mi w twarz. — Podobno miała pani sporo szczęścia. Ale to powinna być spokojna przejażdżka. Musimy dopłynąć do bariery z jednym czy dwoma przystankami po drodze. Będziecie w domu przed dziesiątą. Nie pogniewa się pani, że wrócę do sterówki?

Wilson wyszedł z kajuty. Usłyszeliśmy, jak idzie po pokładzie i wspina się po schodkach, by dołączyć do dwóch kolegów w kokpicie nad nami. — Chodź. — Joesbury poprowadził mnie do okna. Rękawem wytarł parę z szyby. — Nie ma nic piękniejszego niż Tamiza nocą. — Spojrzał na mnie, zobaczył moją minę i dodał: — Oczywiście kiedy jest się na niej, nie w niej. Zbliżaliśmy się już do mostu Southwark. Nigdy wcześniej nie widziałam go z rzeki i musiałam przyznać — ale tylko w duchu — że Joesbury ma trochę racji. Ukryte lampy zmieniały kamienne łuki konstrukcji w turkusowe arcydzieło, a okoliczne budynki, stare i nowe, pałały odcieniami złota i miodu. Poza mostem wznosiło się diamentowo rozmigotane londyńskie City. — Wujek Fred? — spytałam. — Młodszy brat mamy — wyjaśnił. — Krótko po wstąpieniu do policji poszedł w ślady ojca i zaczął służbę w Oddziale Rzecznym. Po której stronie stoisz w kwestii wieżowca Lloyda? Uwielbiasz go czy nie cierpisz? Nad dachami wysoka futurystyczna konstrukcja buchała w niebo fioletowym światłem. Widziałam w życiu niewiele równie fascynujących budowli. — Nie cierpię — skłamałam. — Mój dziadek jeszcze pracował, kiedy byłem mały. W weekendy zabierał mnie i brata na patrole. Światła rzeki odbijały się w deszczu, zniekształcały w mokrych szybach kajuty. Głęboki, lazurowy błękit migotał wokół szczytu wieżowca Nat West i zdawało się, że krople tej samej barwy padają wokół nas. Rząd latarń na nabrzeżu jarzył się jak ognisty łańcuch. Przez chwilę miałam uczucie, że jestem na jakimś zaklętym statku. — Lubił nam opowiadać historie o rzece — ciągnął Joesbury. — Zna ją lepiej niż ktokolwiek. Kiedy przeszedł na emeryturę, zatrudnił się jako przewodnik na statku wycieczkowym. Kiedy most Tower wyrósł przed nami niczym zimna, szara forteca, w mojej głowie powstał nagle obrazek dwóch chłopców bawiących się w policjantów na rzecznej motorówce i pomyślałam, że jeszcze dwadzieścia cztery godziny temu pewnie byłoby mi miło spędzać czas sam na sam z Joesburym i słuchać, jak opowiada o swojej rodzinie. W ciągu dwudziestu czterech godzin tak dużo potrafi się zmienić. — Spójrz w lewo — powiedział Joesbury.

— Wapping. Baza wujka Freda i jego kumpli. — Właśnie tam, do komisariatu Wapping zabrano ciało Samuela Coopera po tym, jak wyłowiono je z rzeki. I tam też zabrano by moje. — Owszem — przytaknął. — I dawny Katowski Dok, gdzie wieszano morderców, piratów i wszelkich innych złoczyńców. Piratów wieszano na krótkich linach, żeby dusili się powoli, a potem trzy przypływy musiały obmyć ich ciała, zanim je zdejmowano. Mówię ci, policyjna robota nie jest już taka jak kiedyś. Rzeka się zmieniła. Za mostem Tower okolica staje się przemysłowa, budynki na tle nieba są czarne jak smoła, raczej funkcjonalne niż piękne. W miarę jak płynęliśmy coraz dalej, ze świata jak gdyby wyciekały wszystkie barwy. — Urocza historyjka — skwitowałam. Joesbury się zaśmiał. — W czasach dziadka mieli też coś, co się nazywało brudna forsa. Światła na nabrzeżach, które teraz mijaliśmy, były mocniejsze niż te w części turystycznej. Wbijały się w czarną wodę jak igły. — I powiesz mi, co to takiego, nawet gdyby nie chciała słuchać — odparłam złośliwie. — To ekstrapremia. Wodniacy dostawali ją za wyciągnięcie trupa z rzeki. Każdemu zależało na takim zastrzyku finansowym, więc znalezienie topielca zawsze było wydarzeniem. Niecały tydzień temu sama o mało nie zostałam topielcem. Czy oprócz powstrzymania mnie przed ucieczką Joesbury zamierzał mnie też ukarać? — Jak się pewnie domyślasz, dochodziło do swego rodzaju rywalizacji — opowiadał w najlepsze Joesbury. — No i dodatkowa trudność polegała na tym, że jeśli trafiali na ciało pod koniec zmiany, nie zawsze mieli czas dowieźć je aż do Wapping. — Nawet nie zapytam. Nie musiałam. Joesbury rozkręcił się na całego. — Więc zamiast oddawać premię kolejnej zmianie, musieli je gdzieś ukrywać. Przywiązywali je w niewidocznym miejscu i zgarniali następnego dnia. W tym momencie odnosiłam już wrażenie, że motorówka płynie przez czarno-biały film. Lodowato białe światła na południowym brzegu niemal w ogóle nie rozpraszały wzroku dookoła, ich odbicia wyglądały jak łzy na czarnej rzece. — To jedna z najobrzydliwszych opowiastek, jakie słyszałam — mruknęłam.

— To dowodzi tylko, że z czasem człowiek do wszystkiego się potrafi przyzwyczaić. Jak się czujesz? — Dobrze — odparłam automatycznie i po sekundzie dotarło do mnie, że naprawdę tak jest. Wciąż odczuwałam nieodpartą potrzebę, żeby zejść z tej łodzi i wyruszyć nad kanał La Manche, ale poza tym przebywanie na rzece nie było tak straszne, jak się spodziewałam. Joesbury odsunął się o krok i stanął przodem do mnie. — Wygląda na to, że nieźle się trzymasz — zauważył z półuśmiechem. — Niełatwo cię wytrącić z równowagi, co? — Owszem. — Popatrzyłam z powrotem na rzekę i pomyślałam, że wydarzenia ostatnich paru godzin wytrąciły mnie bardzo skutecznie. — Można tak powiedzieć. Nagle, bez ostrzeżenia silnik ryknął i łódź pomknęła przed siebie. Zatoczyliśmy się do tyłu. Kiedy stanęliśmy już pewnie na nogach, spojrzeliśmy na siebie. Joesbury kazał mi zostać na miejscu i ruszył do drzwi, ale zanim zdążył wyjść, wujek Fred zajrzał do kajuty. — Właśnie dostaliśmy zgłoszenie, że jakaś mała łódka płynie w stronę królewskich doków — poinformował. — W tych warunkach to samobójstwo. Dodamy trochę gazu i spróbujemy ich znaleźć. Chyba nie muszę wam mówić, żebyście siedzieli tutaj i nie plątali nam się pod nogami? — Tak jest, sir. — Joesbury zasalutował. Ja tylko pokręciłam głową. Teraz motorówka mknęła już, ledwie muskając powierzchnię; na południowym brzegu dostrzegłam Greenwich. Joesbury przeszedł za moje plecy i otworzył jedną z szafek wbudowanych pod tylną ścianą kajuty. Wyjął z niej dwa zwinięte żółte pasy ze stalowymi karabińczykami na końcach. Liny ubezpieczające. — Jako dzieciak byłem naprawdę nieznośny — wrócił do wspomnień. Rozwinął jeden z pasów i przypiął go do mojej kamizelki. — Nigdy nie robiłem tego, co mi kazali. — Przełożył linę nad moją głową i drugi jej koniec przymocował do pierwszego karabińczyka. To samo zrobił ze swoją kamizelką, po czym z kołka na ścianie zdjął lornetkę. — Możesz tu zostać. — Otworzył drzwi prowadzące na pokład przy lewej burcie. — A właściwie wydaję ci rozkaz, żebyś tu siedziała. — Ja też byłam nieznośnym dzieckiem. — Ruszyłam za nim.

— Jakoś mnie to nie dziwi — prychnął. — Jak tylko się stąd wygramolimy, znajdź sobie coś solidnego i się przypnij. Kiedy opuściłam ciepłą, pachnącą olejem napędowym kajutę, było tak, jakbym wyszła z gorącej kąpieli. Na pokładzie wiatr uderzył nas z całym impetem. Deszcz przybrał na sile, krople odbijały się od powierzchni rzeki jak pociski. Mknęliśmy pod prąd; połączone działanie przypływu i wiatru tworzyło wokół nas wściekłe fale. — Kto się wypuszcza małą łodzią w taką noc?! — krzyknęłam Joesbury’emu do ucha. Z lornetką przyciśniętą do oczu patrzył w dół rzeki. — Nikt praworządny. Może przemytnicy. Chociaż ja obstawiam nielegalnych imigrantów. Jesteś przypięta? — Do relingu. — Zerknęłam w dół, żeby się jeszcze raz upewnić. — Imigranci? Na Tamizie? — To się dość często zdarza. Przepływają kontenerowcami Morze Północne. Wysiadają parę kilometrów w dole rzeki, zwykle w Tilbury, i dalej ruszają małymi łodziami. Ale Fred ma rację, to samobójstwo. — Chyba tylko cudem zauważymy ich na tej wodzie. — Tam są. — Chwycił mnie za ramię. — Na dziesiątej. Jakieś dwieście metrów od nas. Podał mi lornetkę. Spojrzałam przez nią we wskazanym kierunku. Po sekundzie dostrzegłam, ledwie, średniej wielkości dmuchany ponton z małym zewnętrznym silnikiem, bez świateł. W środku siedziały trzy osoby. — Tu Oddział Rzeczny Policji Metropolitalnej, proszę wyłączyć silnik i pozostać na miejscu! — zawołał sierżant Wilson przez megafon, aż podskoczyłam przestraszona. Oddałam lornetkę Joesbury’emu. Miałam złe przeczucia i nie chciałam patrzeć, jak ktoś znów ląduje w wodzie. Kiedy Cooper i ja wpadliśmy do rzeki, pogoda w miarę dopisywała i powierzchnia Tamizy była gładka. Teraz panowały beznadziejne warunki. — Szlag — mruknął Joesbury. — Co się dzieje? — Próbują uciekać. Motorówka ostro skręciła w stronę północnego brzegu. Dosłownie lecieliśmy po wodzie. Mały ponton nie mógł się z nami mierzyć. Nad głową słyszałam, jak ktoś rozmawia przez radio. Pewnie prosili o wsparcie na brzegu. Nawet gdyby ponton zdołał zwiać te pięćdziesiąt metrów na

bok, na nabrzeżu wpadnie na policję. Próba ucieczki była głupotą. Ale zdesperowani ludzie robią głupie rzeczy, zdesperowani ludzie panikują. Wiedziałam to lepiej niż ktokolwiek inny. Motorówka znów wykonała zwrot i o mało nie runęłam na Joesbury’ego. — Jeśli ci każę wejść do kajuty i schować głowę, to masz mnie posłuchać! — krzyknął. — Ci debile mogą być uzbrojeni. Po chwili motorówka zwolniła. Joesbury opuścił lornetkę i odniósł ją na dół, kiedy nasz szperacz wyłowił ponton z ciemności. Jego pasażerowie gapili się na nas jak przerażona zwierzyna. Byliśmy niecałe czterdzieści metrów od nich. Joesbury stanął dokładnie przede mną i musiałam wyglądać zza jego ramienia. Zobaczyłam dwóch mężczyzn. I trzecią postać — drobniejszą; długie włosy fruwały na wietrze wokół bladej twarzy. Ponton skręcił gwałtownie w lewo i zdawało mi się, że słyszę czyjś krzyk. Kiedy szperacz znów odnalazł łódkę, dostrzegłam białe dłonie — kurczowo ściskały linę biegnącą wzdłuż burty. Fred powtórzył swoje ostrzeżenie i ponton znów skręcił. Tym razem trafił dziobem prosto w dużą falę. Przez parę sekund wisiał na jej szczycie, potem pomknął w dół; trafiła go kolejna fala. Gdy znów go zobaczyłam, siedział jakby głębiej w wodzie. Warkot potężnego silnika powiedział mi, że płynie do nas druga łódź. Na sekundę oderwałam oczy od pontonu i ujrzałam błyskające światła kolejnej policyjnej motorówki niedaleko od nas. Wyłączyła silniki jakieś trzydzieści metrów w dół rzeki od pontonu. My odcinaliśmy im drogę z drugiej strony. No to już chyba się poddadzą? Ludzie w pontonie nie mieli kamizelek ratunkowych; teraz wyraźnie widziałam całą trójkę. Byli przemoczeni do suchej nitki. Faceci z czarnymi włosami i grubymi brwiami. Dziewczyna — jakieś osiemnaście lat. Nagle jeden z mężczyzn wstał i uniósł ręce nad głowę. W tej chwili fala spod obu motorówek uderzyła w nich z całym impetem. Ponton bujnął się w jedną stronę, potem w drugą, i wywrócił do góry dnem. Nasz sternik natychmiast wrzucił wsteczny; musieliśmy trochę się odsunąć, żeby móc zauważyć ludzi niesionych prądem. — Widzisz coś?! — krzyknął do mnie Joesbury, kiedy szperacze i potężne ręczne latarki z obu motorówek zaczęły omiatać wodę. Nie widziałam. Za ciemno, woda zbyt wzburzona. Nagle pojawił się ponton, dryfował do góry dnem; dwie duże dłonie czepiały się liny wokół burt. Tamta motorówka pomknęła naprzód.

— Jest drugi — zawołał Joesbury, kiedy nasz szperacz odnalazł na wodzie czarny kształt kierujący się do brzegu. Przez kilka sekund uciekinier robił postępy, ale w końcu przypływ go porwał i poniósł w górę rzeki, spychając z powrotem na środek. Wystartowaliśmy w pogoń. Dopłynęliśmy do niego w mgnieniu oka, ale i tak zaczynał się już męczyć. Obejrzałam się — druga motorówka dotarła do wywróconego pontonu. Kumpel naszego uciekiniera prawdopodobnie był bezpieczny. Fred i jeden z jego ludzi stali na sterburcie i próbowali dosięgnąć pływaka. Joesbury odpiął pas i przeszedł wokół dziobowej kajuty na ich stronę, żeby pomóc. Ja zostałam sama na bakburcie. Słyszałam, jak Fred i jego towarzysz wołają do człowieka w wodzie, żeby chwycił ich za ręce. Odwróciłam się i znów zaczęłam przepatrywać rzekę. Nigdzie ani śladu dziewczyny i jej szanse na przeżycie malały z każdą sekundą. Nagle zauważyłam białą dłoń, ledwie piętnaście metrów od łodzi — szybko posuwała się w naszą stronę. Przypływ niósł ją w górę rzeki; jeszcze chwila, i minie motorówkę. — Kobieta jest tutaj! — krzyknęłam. Jej głowa wyłoniła się i znów poszła pod wodę. — Widzę ją. Po drugiej stronie ktoś zaklął. Głos Joesbury’ego. Wykrzykiwane polecenia. Motorówka zaczęła się cofać i płynąć lekko w bok, dalej od dziewczyny. — Sir! Sierżancie Wilson! Widzę ją! Sternik w kokpicie chyba zerknął na mnie, ale utrzymanie się blisko mężczyzny w wodzie wymagało całej jego uwagi. Dziewczyna znów się pokazała. Próbowała płynąć, ale na pewno już opadała z sił. Była mokra i przemarznięta, jeszcze zanim wpadła do wody. Teraz jej główne narządy zabierały krew rękom i nogom, każdy ruch stawał się coraz trudniejszy, jeszcze moment i się podda. Jedynie co mogłam zrobić, to starać się nie stracić jej z oczu. I mieć nadzieję, że utrzyma się na powierzchni jeszcze minutę czy dwie. Znów zanurkowała. Jej drobna dłoń kurczowo chwytała powietrza, zanim zniknęła. Była mała i chuda. Pewnie dawno nie jadła. Na pewno jest słaba. A panika każe jej zbyt szybko zaczerpnąć powietrza. Nawet z głową pod wodą. Jeden potężny łyk rzeki i pójdzie na dno.

Stałam zupełnie bezradna. Nawet gdybym zmusiła się, żeby znów wskoczyć do Tamizy, to nie zdołałabym wrócić na łódź, choćbym i dotarła do dziewczyny. Tuż obok mnie był bęben ze stalową linką, używali jej pewnie do holowania innych łodzi albo wyciągania z wody ciężkich przedmiotów. Na wolnym końcu widniał duży stalowy karabińczyk. Bez zastanawiania się, co właściwie chcę zrobić, odhaczyłam pas zabezpieczający od relingu i przypięłam go do linki. Szarpnęłam za nią i wyciągnęłam jakieś trzy metry. Reszta powinna odwinąć się sama. Wciąż bez żadnego planu przełożyłam przez reling najpierw jedną nogę, potem drugą. Wokół rufy motorówki biegł wąski drewniany stopień. Ale na tyle szeroki, że mogłam na nim stanąć. Dziewczyna była na mojej wysokości. Spojrzałam w oczy czarne jak woda. Chciałabym móc powiedzieć, że skoczyłam. Bogiem a prawdą, motorówką chyba bujnęło i po prostu spadłam do wody. Mam cię, szepnęła woda, zalewając mi uszy. Przez ułamek sekundy czułam macki paniki, wyciągały się po mnie z dna rzeki niczym wielkie, oblepione pąklami dłonie. Ale w następnej sekundzie się wynurzyłam. Nie myśl o rzece, myśl o dziewczynie. Gdzie ona jest? Chlusnęłam w wodę przed nią, powinna już we mnie uderzyć. Ani śladu. Cichy krzyk gdzieś za mną. Obróciłam się. I zobaczyłam ją, niesioną przez prąd, na wysokości dziobu motorówki. Miałam pewnie parę sekund, zanim linka mocująca mnie do łodzi rozwinie się na całą długość. Wzięłam głęboki wdech i zaczęłam płynąć. Połamane żebra i pływanie? Zanim machnęłam rękami cztery razy, wiedziałam, że długo tak nie wytrzymam, ale jestem dobrą, silną pływaczką i potrafię być szybka, jeśli chcę. Jeszcze cztery ruchy i prawie mogłam jej dotknąć. Jeszcze dwa. Jej dłoń chwyciła moje przedramię i się ześlizgnęła. Jeszcze jeden, potężny wysiłek i dziewczyna przylgnęła do mnie kurczowo. I choć taka mała, jej ciężar ciągnął mnie w dół. Obie dłonie trzymała na mojej głowie, jakby próbowała wepchnąć mnie pod powierzchnię. Kamizelka ratunkowa napompowała się, kiedy tylko dotknęłam wody, ale nie byłam pewna, czy utrzyma dwie osoby. Ludzie walczący o życie mają niemal demoniczną siłę. Nie mogłam dać się utopić.

Przez długie sekundy szamotałyśmy się w rzece. Kilka razy znalazłam się pod wodą. Ale wypływałam. Czułam jednak, że słabnę i marznę coraz bardziej. Na szczęście ona miała dość siły, żeby krzyczeć. Wydawała z siebie przerażone, zwierzęce wrzaski, od których dzwoniło mi w uszach, ilekroć wyłaniałam się z wody. — Lacey! Inny odgłos, wprost nade mną. Zamrugałam, żeby zgarnąć rzeczną wodę z oczu, i zorientowałam się, że jestem metr od białego kadłuba z niebieskim pasem. Znajdowałyśmy się tuż przy łodzi. Ściągnęli nas za pomocą linki. Dziewczyna zobaczyła motorówkę i nagle powodem jej paniki stali się mężczyźni nad nami. Zdążyła kopnąć mnie z całej siły, zanim unieśli ją i przeciągnęli przez burtę. Zniknęła. — Daj mi rękę, Lacey. — Spojrzałam w górę, sierżant Wilson sięgał po mnie. Jakimś cudem udało mi się podnieść jedną rękę, potem drugą. Po sekundzie wisiałam nad wodą, a krótką chwilę później byłam już w kajucie owinięta w srebrny koc termiczny. Trzęsłam się jak galareta w pralce, a w ustach miałam posmak, jakbym napiła się czystej ropy. Dwójka imigrantów siedziała na ławie naprzeciwko mnie. Wydawali się zupełnie obojętni na fakt, że zostali schwytani i zakuci w kajdanki. Teraz już po wszystkim, wszyscy troje wyglądaliśmy jak zmokłe kury i ni stąd, ni zowąd strasznie zachciało mi się śmiać. Drzwi otworzyły się i do kajuty wszedł Joesbury. Zignorował tamtych, patrzył tylko na mnie. Odkryłam, że jestem w stanie się uśmiechnąć. — Możemy już iść do sauny?

55 Poniedziałek, 1 października Co najgorszego mogłoby cię spotkać, Karen? To, myśli Karen Curtis, mocno zaciskając powieki. To jest najgorsze, co mogło mnie spotkać. — Zauważyłaś, że większość ludzi odpowiada na to pytanie tak samo? — mówi głos, który łaskocze ją w szyję. — Twierdzą, że najgorsza byłaby utrata kogoś, kogo kochają. Zgodzisz się z tym? Karen nie odpowiada. Kiedy w dzieciństwie bała się ciemności, chowała głowę pod kołdrę i szczelnie zamykała oczy, jakby to, czego nie widzi, nie zdołało jej skrzywdzić. Teraz też tak robi. Nie otwiera oczu. — Zgodzisz się? — Głos stwardniał, słychać w nim lekkie zniecierpliwienie. — Tak — wykrztusza Karen, choć w rzeczywistości modli się tylko o jedno: żeby ten ostry przedmiot przy jej gardle nie został przyciśnięty mocniej. — Och, to niegrzeczne nie patrzeć na rozmówcę. Byłoby o wiele sympatyczniej, gdybyś poświęciła mi całą swoją uwagę. Karen zmusza się, żeby otworzyć oczy. Widzi nad sobą twarz, błyszczące, czarne włosy i bladą skórę, i o mało znów nie zaciska powiek. Zamiast tego wbija spojrzenie w plamę wilgoci na suficie. Niedługo trzeba się tym zająć. Jeśli skupi się na wilgoci, na tym, jak załatwić naprawę, nic jej się nie stanie. Nic złego nie może spotkać kobiety, która planuje remont domu. — Kogo kochasz najbardziej, Karen? — słyszy pytanie. Woda przecieka przez strych. Pewnie dachówka się obluzowała. Należy wezwać kogoś, kto tam wejdzie. — Pytam cię o coś, Karen. — Syna. — Kiedy wypowiada to słowo, czuje, że jej gardło zbliża się odrobinę bardziej do noża. Może przyjdzie skuwać tynk na suficie. To duży wydatek. — Ach tak, Thomas. A czy on kocha ciebie? Czy dla niego najgorsza byłaby utrata ciebie?

Prawdopodobnie nie, brzmiałaby szczera odpowiedź. Karen już prawie nie widuje Thomasa. Wątpi, by często myślał o matce. Czubek noża przyciska się do jej szyi, skóra pęka wokół niego. — Chyba — odpowiada. Włosy muskają jej skórę. Blada twarz pochyla się bliżej, by znów szeptać. — Ja wiem, jak to jest stracić kogoś, kogo się kocha. Wiedziałaś o tym? — Skąd mogłam wiedzieć? — skomli Karen. — Nie mam pojęcia, kim jesteś. — Słyszy gwałtowny, głęboki wdech, a potem powolny wydech. — Tylko jedna osoba na świecie była mi droga. Doskonale się orientuję, jak boli strata. Lubisz zoo, Karen? To jakiś obłęd. Jest na łasce kogoś, kto ma nie po kolei w głowie. — Ja lubię zoo — mówi głos. W tej chwili zaczyna cicho grać muzyka. Melodia tak nie przystaje do sytuacji, że Karen wydaje się, iż dźwięki dobiegają gdzieś z zewnątrz. — Wybieram się niedługo — ciągnie głos. — I chyba zabiorę kogoś ze sobą. A raczej coś. Karen Curtis nigdy by nie pomyślała, że umrze przy piosence Julie Andrews.

56 Nie dotarliśmy do sauny. Zawieźliśmy trójkę imigrantów do komisariatu Wapping, gdzie w ciągu następnych paru dni mieli przejść przyspieszony kurs angielskiego prawa. Wzięłam prysznic, przebrałam się w kolejny pomarańczowy kombinezon aresztanta, wypiłam kilka kubków wrzącej herbaty i złożyłam zeznanie. Wysłuchałam też pogadanki wujka Freda na temat nieodpowiedzialnego zachowania, które naraża życie jego ludzi i jest absolutnie nie do przyjęcia na żadnej dowodzonej przez niego jednostce. Przyznałam mu absolutną rację, że postąpiłam głupio, i po raz kolejny go przeprosiłam. Chociaż dostałam niezły opieprz, stwierdziłam, że lubię wujka Freda. Tymczasem Joesbury pojechał po swój samochód do Southwark i kiedy Oddział Rzeczny ze mną skończył, Mark czekał już, żeby odwieźć mnie do domu. Wciąż jeszcze nie odezwał się do mnie słowem i nie miałam pojęcia, co mu chodzi po głowie. Jechaliśmy w milczeniu. Na miejsce dotarliśmy po północy. — Przyjdziesz jutro do pracy? — Zatrzymał audi pod moim mieszkaniem. Nie zgasił silnika. — Oczywiście — odparłam, patrząc mu prosto w oczy. Podniosłam swój plecak i dotarło do mnie, że kiedy siedziałam w Wapping, Joesbury miał do niego nieskrępowany dostęp przez dwie godziny. Mógł wiedzieć, co jest w środku. Kiedy się odwracałam od Marka, zerknęłam na zegarek na desce. Poranne pociągi do Portsmouth zaczną kursować za trzy godziny z haczykiem. Powiedziałam mu dobranoc i wysiadłam. Schodząc po stopniach, usłyszałam, jak odjeżdża. W mieszkaniu na maksa włączyłam elektryczny grzejnik i zastanowiłam się, czy nie zrobić sobie gorącej kąpieli. Stwierdziłam, że to bezcelowe. Ciało miałam rozgrzane jak trzeba. Lodowaty chłód był w mojej głowie. A poza tym po kąpieli zrobiłabym się ociężała, nawet senna, a musiałam być przytomna. Zaplanowałam już drogę ucieczki. Wiedziałam, że nie wolno mi wyjść od frontu, bo na pewno na ulicy jest ktoś, kto mnie będzie śledził. Ale mogłam się wymknąć przez oranżerię, wzdłuż tylnej ściany domu, skręcić za róg i przekraść się tuż pod murem ogrodu. Kamery Joesbury’ego mnie nie wychwycą. Kolejna opcja — przeleźć przez mur, przeciąć park i dostać się na główną ulicę. Metro już dawno nie kursowało, bez problemu złapałabym nocny autobus, który dowiezie mnie wystarczająco blisko dworca kolejowego. Wic polegał na odpowiednim

wyliczeniu czasu. Jeśli wyjdę za wcześnie, wzrośnie ryzyko, że namierzą mnie kamery. Jeśli za późno, zauważą, że mnie nie ma, zanim zdążę wsiąść na prom. Przebrałam się w cieplejsze ubranie, wygrzebałam wszelkie resztki jedzenia z lodówki i ruszyłam do ogrodu. Liczyłam, że chłodne nocne powietrze nie pozwoli mi zasnąć. Jeśli ktoś mnie obserwował, po prostu założy, że nie mogę zasnąć po wieczorze pełnym przygód. Spojrzałam na zegarek. Za jakieś piętnaście minut trzeba się zmyć. Teraz tylko musiałam zachować przytomność i nie stracić odwagi. W momencie kiedy zamykałam za sobą drzwi oranżerii, zaczęła grać muzyka. Dobiegała gdzieś z bardzo bliska, może nawet z ogrodu. Stałam przez chwilę, nasłuchując czystych nut skrzypiec, i czekałam, aż Julie Andrews zaśpiewa pierwszą linijkę. Nie zaśpiewała. Usłyszałam pstryknięcie przycisku i muzyka umilkła. W jej miejsce została ciężka cisza, w której ktoś nastawiał uszu. Nagle, na tyle cicho, żeby to dotarło tylko do mnie, jakaś osoba wypowiedziała moje imię.

57 Więc to koniec? Wszystko skończy się tu i teraz? Minęło tyle lat, od kiedy ostatnio słyszałam ten głos. Nie zmienił się. Za murem coś zaszurało. Cichutko, więc to mógł być kot, nawet szczur. Ale wiedziałam, że to ani jedno, ani drugie. Otworzyłam usta, spróbowałam uformować imię na języku, ale nie wydałam dźwięku. Z głównej ulicy dobiegło wycie policyjnej syreny. Po drugiej stronie ogrodzenia dźwięk kroków oddalał się. — Nie, zaczekaj. To nie ja. Po nikogo nie dzwoniłam. Nie miałam pojęcia, czy zostałam usłyszana. Kroki ucichły. Kilka sekund minęło, zanim odciągnęłam ciężkie zasuwy furtki i wyjrzałam na uliczkę. Pusto. Instynkt powiedział mi, żeby nie biec do ulicy; ruszyłam w drugą stronę. Trzydzieści metrów i dotarłam do alejki okrążającej park. Wciąż nie widziałam nikogo. Na szkoleniach uczono nas, że odruch każe ludziom skręcać raczej w lewo zamiast w prawo; że nie mając żadnej innej motywacji, większość osób wybierze drogę w lewo. Więc i ja pobiegłam w lewo. Brama parku stała otwarta Zatrzymałam się, żeby złapać oddech. Znów słyszałam muzykę. Delikatna melodia, lekka jak bańki mydlane, płynęła ku mnie gdzieś z parku. Teraz ostrożnie. Krzewy otaczające teren były wysokie i gęste. Mnóstwo kryjówek. Po drugiej stronie parku błonia i kilka boisk piłkarskich, które latem zamieniały się w boiska do krykieta. Każdy krok oddalał mnie od ludzi. Nie miałam ze sobą krótkofalówki, telefonu, żadnej broni. Przybiegłam tutaj zupełnie bez zastanowienia. Pewnie zauważono, że wychodzę z ogrodu, ale zanim ktokolwiek się zjawi, upłynie trochę czasu. A na razie fakt, że jestem policjantką, nie chronił mnie w żaden sposób. Groziło mi niebezpieczeństwo jak każdej kobiecie samej, w nocy. Park był długi i wąski. Kępy krzewów i ozdobnych drzew przesłaniały mi widok, ale znałam ten teren dość dobrze. Z prawej strony — plac zabaw. Huśtawki, karuzela, spory małpi gaj ze zjeżdżalniami i torem przeszkód. Całe mnóstwo kryjówek. Wschodnią część urządzono z myślą o starszych dzieciach i nastolatkach — miały tu rynnę do skatingu i tor dla BMX-ów. Przede mną znajdowała się zadaszona budowla z ławkami. Wydało mi się, że w najciemniejszym kącie dostrzegam jakiś ruch pośród cieni.

Po wcześniejszym deszczu noc była głucha, wilgotna i ciemna, bez gwiazd i księżyca. Tylko gruba warstwa chmur. I prawie zero wiatru. A mimo to liście, których nie zabrała jeszcze jesień, drżały wokół mnie. Ja też drżałam. Tak gwałtownie, że dreszcze zaczynały być bolesne. W jednej sekundzie wszystko ucichło. Nawet dalekie odgłosy miasta jakby się cofnęły. Nadchodził kulminacyjny moment. Zorientowałam się, że przestałam oddychać. Kurczę, już dość dawno temu ostatni raz sprawdzałam, co mam za plecami. Nie ruszyłam się. — Ja czekam — powiedziałam i niemal poczułam rękę, która wyciągnęła się, by dotknąć mojego ramienia. Nagle cisza pękła, jak gdyby ktoś machnął czarodziejską różdżką i przywrócił miasto do życia. Słyszałam ruch na Wandsworth Road, liście szeleszczące jak paczki chipsów, trzaśnięcie drzwiczkami samochodu. I kolejna syrena policyjna — intuicja podpowiadała mi, że radiowóz jedzie w naszą stronę. Skończył nam się czas. Wróciłam z parku do mieszkania. Kiedy wchodziłam z uliczki do ogrodu, ktoś zbiegł po stopniach od frontu i załomotał do drzwi. Przeszłam przez sypialnię, podniosłam plecak i schowałam do szafy. Już nigdzie się dzisiaj nie wybierałam. Miałam sprawy do załatwienia.

58 Wtorek, 2 października Następnego ranka ubrałam się bardzo starannie. Nieczęsto noszę spódnice, ale mam dwa kostiumy na okazje, kiedy wymagają tego obowiązki zawodowe. Ten bardziej stylowy, granatowy, z jednej z drogich sieciówek, jest prosty, ale budzi szacunek. Włożyłam do niego luźną kremową bluzkę i zwinęłam włosy w kok. Z lustra w sypialni spojrzała na mnie elegancka młoda kobieta — mogłaby uchodzić za sądową aplikantkę. Od szyi w dół, oczywiście. Moja twarz ciągle pozostawiała wiele do życzenia. Nos spuchnięty i fioletowy, sińce wokół oczu — choć bledsze — wciąż wyraźnie widoczne. Na lewej skroni szwy, wargi dwa razy większe niż normalnie. Joesbury nie kłamał tamtego ranka w szpitalu; obrażenia w dziewięćdziesięciu procentach były powierzchowne i już się goiły. Ale i tak mało kto by mnie rozpoznał. Nie ma tego złego, jak to mówią. Spędziłam w biurze niecałą godzinę — piłam mocną kawę i zbierałam odwagę przed tym, co miałam do zrobienia. Policja poszła sobie z mojego mieszkania tuż przed drugą w nocy. Dokładnie przeszukali park i uliczkę za ogrodem, ale nic nie znaleźli. Kiedy wrócili, słowa „fałszywy alarm” niemal majaczyły w powietrzu nad ich głowami. Zresztą nie miałam im nic konkretnego do powiedzenia. Szuranie i kroki. To mogło być cokolwiek. Ktokolwiek. O muzyce nie wspomniałam. To wywołałoby lawinę pytań, na które nie mogłam odpowiedzieć. Wypiłam trzeci kubek kawy, zgarnęłam Mizon z sąsiedniego pokoju i wyszłam z komisariatu. Pierwsze na liście widniały dzieci państwa Bennów — ich matkę znaleziono wczoraj wieczorem w pokoju obficie schlapanym jej własną krwią. Biorąc pod uwagę, że tak niedawno przeżyły tragedię, umówiłyśmy się z nimi w domu przyjaciół, gdzie spędziły noc. Felix Benn miał dwadzieścia sześć lat. Na moje oko metr osiemdziesiąt kilka wzrostu i jakieś siedemdziesiąt kilo wagi. Sportowiec — to dało się poznać po ruchach, w postawie, mięśniach pod jasnoniebieską koszulką polo. Jasnowłosy, piegowaty, szczupła twarz. Jego młodszy brat Harry był podobny, ale o ciemniejszej karnacji, może trochę niższy. Siedemnastoletnia Madeleine, smukła jak brzoza, miała długie jasne włosy. Po niej jednej było widać, że płakała. Przedstawiłam siebie i Mizon i powiedziałam, jak mi przykro z powodu tego,

co się stało. Kiwnęli głowami i podziękowali mi — troje grzecznych, dobrze wychowanych młodych ludzi. — Czy przychodzi państwu do głowy jakiś powód, dla którego ktoś mógłby zabić państwa mamę? — spytałam, kiedy załatwiliśmy już kwestie formalne. — Dlaczego ktoś chciałby zabić panią Jones i panią Weston czy też Briggs, bo tak nazywała się w czasach, kiedy ją znaliście? Felix pokręcił głową. — Moja matka nigdy nikomu nie zrobiła krzywdy. Zwróciłam się do Harry’ego i Madeleine. — Wiem, że jeszcze mieszkacie w domu. Jakie wrażenie sprawiała mama wczoraj rano? Spojrzeli na siebie, potem znów na mnie. — Ranki zawsze są trochę chaotyczne — odparł Harry. — Ale raczej nic złego się nie działo. — Była wkurzona na tę dziennikarkę — dodała cicho Madeleine. — Tę, która do niej ciągle wydzwaniała. — Ktoś do niej dzwonił? Dziewczyna skinęła głową. — Jakaś reporterka. W sprawie Geraldine i Amandy. Mówiła, że rozmawiała już z kilkoma matkami ze szkoły. Chciała widzieć, co wszyscy o tym myślą, czy się boją. — Kiedy to było? — spytała Mizon. — Zaczęło się parę dni temu — odparła Madeleine. — W końcu mama kazała mi przekazać, że jej nie ma, jeśli ta kobieta znów by się odezwała. — Czy twoja mama wymieniła jakieś nazwisko? Skinęła głową. — Zapisałam sobie. Pójdę do przedpokoju po torbę. Mizon, ja i dwaj synowie czekaliśmy, aż wróci Madeleine. W końcu podała nam mały notes i spojrzałyśmy na nazwisko osoby, która nękała Charlotte Benn telefonami. Emma Boston. Kiedy Mizon wiozła nas do komisariatu, telefonicznie przekazałam zespołowi, że Emma Boston kontaktowała się z Charlotte Benn; powiedzieli mi, że kogoś po nią poślą. Kiedy

przyjechałyśmy, okazało się, że Tulloch, Anderson i kilku ludzi z zespołu jest jeszcze na spotkaniu w Szkole Świętego Józefa i że mówiono już o tym w paru porannych programach informacyjnych i londyńskich stacjach radiowych. Dowiedziałyśmy się też, że jeszcze nie znaleziono Emmy; jej sąsiedzi byli przekonani, że wyjechała. Jacob i Joshua Jonesowie, synowie blondynki, która umarła mi w ramionach tamtego wieczoru, kiedy wszystko się zaczęło, czekali na nas w komisariacie. Dwudziestosześcioletni Jacob miał pasma przedwczesnej siwizny i uderzająco niebieskie oczy. Oczy matki. Wysoki, długoręki i długonogi, przystojny i świadom tego faktu. Pracował jako lekarz stażysta w Sheffield. Joshua, lat dziewiętnaście, wyższy od brata, ale bardzo szczupły. Rozmawiałyśmy z nimi dwadzieścia minut i usłyszałyśmy to samo. Ich matka nie miała wrogów. Nie wiedzieli, co robiła tamtego dnia na osiedlu Brendon. Nie wyobrażali sobie, dlaczego ktoś chciał ją skrzywdzić. O ile wiedzieli, od lat nie kontaktowała się z Charlotte Benn. Amandę Weston, z pierwszego męża Briggs, ledwie pamiętali. Dzieci Weston/Briggs, podobnie jak bracia Jonesowie, były smutne, wystraszone i wściekłe. I tak jak bracia Jonesowie nie potrafiły nam powiedzieć nic konkretnego. Zanim Mizon i ja skończyłyśmy z nimi, Tulloch i reszta wrócili ze szkoły. Spotkanie okazało się koszmarem. Niemal siedemdziesiąt zdezorientowanych, przerażonych rodzin żądało odpowiedzi, których nie mieliśmy. Matkom przykazano zachować szczególną ostrożność przez najbliższe tygodnie, zgłaszać wszelkie podejrzane incydenty, zawsze mówić komuś, dokąd się wybierają, i przekazać ostrzeżenie innym osobom związanym ze szkołą. Tymczasem trwała autopsja Charlotte Benn i dostaliśmy już e-mail ze wstępnymi ustaleniami. Przyczyna śmierci: gwałtowna utrata krwi w wyniku przecięcia obu tętnic szyjnych. Zgon nastąpił najprawdopodobniej między ósmą a dziesiątą rano w poniedziałek pierwszego października. Trochę za późno, jak na rocznicę morderstwa dokonanego przez Rozpruwacza, ale zapewne obecny morderca musiał poczekać, aż pani Benn będzie w domu sama. Wieczorem pojechałam do domu, ale zamiast wejść do mieszkania, poszłam na South Bank. Kupiłam sobie hamburgera i usiadłam na ławce, żeby go zjeść i popatrzeć na rzekę — jej widok już nie wywoływał we mnie panicznego strachu. Siedziałam tam tak długo, jak tylko zdołałam wytrzymać — czekałam, aż cienie podkradną się bliżej, aż głos znów zaszepcze mi do ucha. Kiedy potrzebowałam zmiany scenerii, przeszłam przez most Vauxhall i ruszyłam do Westminsteru. Trzymałam się odsłoniętych, dobrze oświetlonych miejsc, w których łatwo było

mnie dostrzec, a trudniej napaść bez ostrzeżenia. Przy Parlamencie szybko odwróciłam się w miejscu i zauważyłam ciemną postać znikającą w bocznej ulicy. Ktoś mnie śledził. Tylko kto? Tego nie potrafiłam stwierdzić. Nic się nie wydarzyło. Nikt się do mnie nie zbliżył. O dziesiątej wieczorem zmarznięta i wykończona wróciłam do domu i poszłam do łóżka. Przez parę godzin naprawdę spałam. Kiedy następnego dnia przyszłam do pracy, Mizon dopalała papierosa przed wejściem. Na mój widok zgasiła peta. — Wszyscy są na górze — poinformowała. — Pięć minut temu zjawiła się jakaś kobieta i poprosiła o spotkanie z inspektor. Twierdzi, że będzie następną ofiarą.

59 Środa, 3 października Jacqui Groves była chuda i blada; kasztanowe włosy sięgały jej do szyi. Miała ładne ubranie, niezłą biżuterię i trochę mocniejszy makijaż niż przeciętna kobieta przed pięćdziesiątką. Patrzyłam na monitor, kiedy najpierw Tulloch, a potem Anderson przyszli do niej do pokoju przesłuchań. Wokół mnie tłoczyła się reszta zespołu. — Dwoje dzieci — wyszeptał ktoś za moimi plecami. — Bliźnięta. Toby i Joanna. Oboje chodzili do Świętego Józefa. Teraz mają po dwadzieścia sześć lat. Patrzyliśmy, jak Groves wyjmuje z torebki wąską białą kopertę. Podsunęła ją po blacie Tulloch. — To dostałam dziś rano — oznajmiła. — Z pocztą. Tulloch nie sięgnęła po kopertę. — Może mi pani powiedzieć, co to jest? — poprosiła. — Wycinki z gazety. Dwa. Jeden na temat zamordowania Geraldine, drugi o Mandy. — Wie pani, kto je przysłał? — wypytywała Tulloch. Groves pokręciła głową. — Jest też list — dodała. — Słucham dalej. — Ktoś wielkimi literami napisał „Pora na numer czwarty” — ciągnęła Groves. — Domyślam się, że chodzi o mnie. Ja jestem numerem czwartym. Inspektor kiwnęła głową na Andersona, ten wstał i wyciągnął rękawiczki z szuflady biurka. Założył je i wyjął zawartość koperty. Kamera stała zbyt daleko, żebyśmy widzieli wyraźnie, ale wyglądało na to, że wszystko zgadza się z opisem Groves. Prawie. Doniesienia prasowe nie pochodziły z gazet, a z Internetu — zostały wydrukowane na standardowym papierze A4. — Pieczątka przybita późnym wieczorem w poniedziałek — zauważyła Tulloch. — W centralnym Londynie. Wie pani, dlaczego ktoś to przysłał? Kolejne zaprzeczenie ruchem głowy. — Kłamie — mruknął ktoś za mną.

— Niekoniecznie. — Joesbury podszedł bliżej mojego krzesła. — Wygląda mi na wystraszoną. Nagle do pokoju przesłuchań zajrzał ktoś, kogo nie widzieliśmy. Tulloch przerwała przesłuchanie i oboje z Andersonem wyszli z pokoju. Czekaliśmy, aż wrócą, aż coś się wydarzy. Nie wydarzyło się nic. Ludzie zaczęli odchodzić od ekranu. Ktoś zaproponował, że skoczy po kawę. Nikt jakoś nie mógł wziąć się do roboty. Kiedy już prawie zrezygnowaliśmy, odtworzyły się drzwi centrum operacyjnego. Tulloch nie musiała prosić o ciszę. Słyszałam oddechy wokół mnie. — Mąż Jacqui Groves Philips stoi na dole i wyraża chęć złożenia zeznań — oznajmiła. — Jest z nim mąż Geraldine Jones David, pierwszy mąż Amandy Weston Jonathan Briggs i Nick Benn, który w poniedziałek znalazł ciało żony. Przyprowadzili ze sobą trzech drogich adwokatów. W sali wciąż panowała cisza. Przez moment zastanawiałam się, czy ktoś słyszy, jak łomocze mi serce. — Komisarz chce być przy tym obecny — mówiła dalej Tulloch. — Zaczynamy za pięć minut. No dobra, ludzie, zdaje się, że wreszcie się dowiemy. — Rozmawiajcie z każdym z osobna — doradził Joesbury. — Kiedy weźmiecie ich razem, będzie im za łatwo trzymać się ustalonej wersji. Tulloch i ja przez sekundę patrzyłyśmy sobie w oczy. — Wiem — odparła. — Ale oni przyszli tutaj z własnej woli, w bardzo agresywnej asyście prawnej. Na razie musimy po prostu wysłuchać, co mają do powiedzenia. Kiedy tylko wyszła, wszyscy odwróciliśmy się z powrotem do monitora i przełączyliśmy go na kamerę w głównym pokoju przesłuchań na najwyższym piętrze. Po chwili pojawił się obraz i zobaczyliśmy Andersona — sprawdzał sprzęt nagrywający. Potem pokój zaczęli wypełniać wysocy faceci w drogich garniturach. W jednym z tych mężczyzn dostrzegłam podobieństwo do Feliksa Benna. Inny trochę przypominał Joshuę Jonesa. Dwóch prawników mogłam rozpoznać bez trudu. Nie byli wystraszeni. Trzeci prawnik przyszedł z komisarzem i cała grupka zasiadła wokół dużego szklanego stołu. Przez okna za nimi widziałam dachy Lewisham i bezchmurne jesienne niebo. Anderson zajął miejsce. Wszyscy czekali na Tulloch. Mijały minuty, a ona się nie zjawiała.

— Bierze ich na przetrzymanie — mruknęła siedząca za mną Mizon. Ja miałam inną teorię. Sądziłam raczej, że po drodze zahaczyła o łazienkę. Joesbury — stał tuż obok mnie — zerknął na zegarek i zmarszczka na jego czole się pogłębiła. Minęła kolejna minuta i jeden z adwokatów spojrzał przez ramię na zegar ścienny. Komisarz odetchnął głośno, kiedy wreszcie drzwi się otworzyły. — Dzień dobry — powiedziała Tulloch i zamknęła je za sobą po cichu. Mężczyźni wstali, w tym również, z sekundowym opóźnieniem, Anderson i komisarz. Wszyscy górowali nad Tulloch. Podeszła do najbliższego wolnego krzesła i wysunęła je spod stołu. Kiedy całe towarzystwo usiadło, najmłodszy z prawników zaczął robić notatki. Kątem oka zauważyłam, że Joesbury przygryza kciuk. Wyczekiwaliśmy, aż Tulloch zacznie. Siedziała plecami do kamery, więc nie widzieliśmy jej twarzy. Ale widzieliśmy ręce koloru jasnej barwy — trzymała je na blacie przed sobą, bardzo nieruchomo. — Rozumiem, że chcecie panowie złożyć zeznanie… — Chwileczkę — przerwał jej wysoki rudowłosy prawnik. — Czy możemy najpierw ustalić pewne podstawowe zasady? Kiwnęła głową. — Ci panowie przyszli tu z własnej woli i chcą być możliwe pomocni. To, co zamierzają powiedzieć, niemal z pewnością nie ma związku ze śledztwem, są jednak pewne fakty, które powinny zostać ujawnione w jego interesie. Tak więc… — Doskonale to rozumiem — wcięła mu się Tulloch. — Ale mój zespół ma dzisiaj mnóstwo roboty. Kto zacznie? — Pani Tulloch… — odezwał się znów rudowłosy. — Inspektor Tulloch, i z całym szacunkiem, drogi panie, ale na razie dość się pan już nagadał. Ludzie wokół mnie mruknęli z aprobatą. Nie dając adwokatowi szansy na dalsze wywody, Dana zwróciła się do męża ostatniej ofiary. — Panie Benn, może pan? Benn spojrzał na szklany blat.

— To prawdopodobnie nic ważnego — wymamrotał. — To zdarzyło się dawno temu i nie widzę powodu, żeby… — Urwał i przeciągnął dłonią po twarzy. — Niech ktoś inny o tym powie. Trzej mężowie i jeden eks spoglądali na siebie nad stołem. Młody prawnik wciąż coś skrobał. — Chodzi o pewien incydent — odezwał się po chwili David Jones, mąż Geraldine. — Sprzed wielu lat. Nie wiemy, czy to może dotyczyć sprawy, ale. — Ilekroć pani ludzie rozmawiali z nami — podjął inny mężczyzna; „Jonathan Briggs pierwszy mąż Amandy Weston”, mruknął ktoś u mojego boku — próbowali doszukać się jakiegoś związku między naszymi rodzinami. Z początku, po Geraldine i Amandzie, myśleliśmy, że chodzi tylko o szkołę. Potem, kiedy zginęła Charlotte, zacząłem się zastanawiać. Zadzwoniłem do Dave’a i razem skontaktowaliśmy się z Nickiem. Uznaliśmy, że powinniśmy do was przyjść. — Z trzema adwokatami — mruknął Joesbury. — Mnie to wygląda na coś więcej niż miłą pogawędkę. — Wspomnieliście panowie o jakimś incydencie — wróciła do tematu Tulloch. — Mogę się dowiedzieć, co takiego się wydarzyło? Znów cisza. — To było w Cardiff — powiedział wreszcie Jones. — Latem tego roku minęło jedenaście lat. Chodziło o chłopców. — Waszych synów? — sprecyzowała Tulloch. Jones skinął głową. — Byli czwórką ze sternikiem. Pojechali na regaty w… — Przepraszam, zechciałby mi pan przybliżyć ten termin? Czwórka ze sternikiem? — Drużyna wioślarska. Czterech wioślarzy, każdy przy jednym wiośle. Nasi chłopcy wiosłowali. Piąty członek drużyny, taki nieduży chłopak, był sternikiem. — Rozumiem. Proszę mówić dalej. — Więc pojechali wziąć udział w regatach południowej Walii. Zaczynają się w Llandaff, a kończą w Cardiff, w parku Bute. Spisali się dobrze, wygrali jeden z wyścigów, przeszli do kolejnego. — Streszczaj się — mruknął ktoś koło mnie. Ktoś inny psyknął.

— W sobotę wieczorem mogli wyjść do miasta — włączył się Philip Groves. — Moim zdaniem to idiotyczny pomysł puszczać takie dzieciaki, ale pozwolono im się wybrać do centrum Cardiff. O pierwszej w nocy dostałem telefon, że cała piątka została zatrzymana. — Zadzwonili do nas do domu — przejął pałeczkę David Jones. — No to pojechałem. Dotarłem do Cardiff około szóstej. Nick już tam był, potem zjawił się Jon. I ojciec tego piątego chłopaka. — Kto to? — Robert Curtis — odparł Groves. — Teraz mieszka za granicą. Nie udało nam się z nim skontaktować. — Za co chłopców zatrzymano? — Padło oskarżenie — wyjaśnił Jones. — Oczywiście zupełnie wyssane z palca, ale policja twierdziła, że nie miała wyjścia i musiała przeprowadzić śledztwo. — Co przeskrobali… — Pili w jednym z barów w centrum — powiedział Benn. — Jeszcze teraz krew się we mnie gotuje. Mieli po piętnaście lat. Nikt nie powinien im sprzedać alkoholu. — To były duże chłopaki — wtrącił Groves. — Jak to wioślarze. — Zgarnięto ich za picie? — Tulloch uniosła brwi, a koledzy wokół mnie wymieniali zdziwione spojrzenia. — Nie — odparł Jones. — Żeby tylko. Widzi pani, poznali dwie dziewczyny, miejscowe. Obie dobrze znane policji w Cardiff. Szczególnie ta starsza, podobno straszna rozrabiaka. Przez ramię Tulloch widziałam, że jej palce zaczęły delikatnie pukać w szklany blat. — Słucham dalej. — Opuścili bar parę minut po jedenastej — ciągnął Jones. — Dziewczyny z nimi. Weszli do parku. Tego dużego w środku miasta. — Parku Bute — dodał Benn. — Byli młodzi, podpici, mieli ze sobą dwie ładne panny — powiedział Briggs. — Może sobie pani wyobrazić resztę. — Szczerze mówiąc, nie mogę — odparła Tulloch lodowatym tonem. — Proszę mnie oświecić. — Zabawili się — wyjaśnił Jones. — A potem dali dziewczynom pieniądze na taksówkę i grzecznie się pożegnali. I powinno być po sprawie.

— A nie było? — Dłonie Tulloch leżały teraz tak nieruchomo, że mogłyby być ze szkła, jak blat stołu. — Chwilę później dziewczyny wparowały do komisariatu Cardiff Central i stwierdziły, że zostały zgwałcone. Policja musiała wykonać przepisowe czynności, zbadać je, pojechać na miejsce, ściągnąć chłopaków. A że to nieletni, skontaktowano się z rodzicami i… — Żebym dobrze zrozumiała — przerwała mu Tulloch. — Wasi synowie i jeszcze jeden chłopak trafili do aresztu pod zarzutem zbiorowego gwałtu na dwóch dziewczynach. Jones trzasnął dłonią w stół. — Nie, pani Tulloch. Nigdy nie postawiono im zarzutów. Joesbury odsunął się ode mnie i przeszedł do biurka w dalszej części sali. Zaczął poruszać myszką komputerową. — Nie znaleziono przeciwko nim żadnych dowodów — mówił Jones. — Ani jedna, ani druga dziewczyna nie miała najmniejszego zadrapania. Nie było nawet śladu, że w ogóle uprawiały seks. Chwała Bogu chłopcy użyli prezerwatyw. Które zresztą dostali od tych dziewcząt. Joesbury podniósł słuchawkę. Odwrócił się tyłem do sali. — Nasi synowie nie próbowali zaprzeczać, że doszło do zbliżenia — powiedział Benn. — Ale wszyscy zgodnie twierdzili, że na ten pomysł wpadły dziewczyny, że to one zasugerowały spacer do parku. A przecież wiadomo, jak reagujemy, kiedy rozhisteryzowana kobieta krzyknie „gwałt”. — Ile one miały lat? — spytała Tulloch. — Starsza prawie siedemnaście — odparł Briggs. — Była dobrze znana miejscowym stróżom porządku. Zadawała się z gangiem złodziei samochodów. Kradli auta, jeździli nimi po dokach, a potem je podpalali. Joesbury z kimś rozmawiał. Z całych sił starałam się skupić na monitorze. Po drugiej stronie sali zaczął dzwonić inny telefon. Odebrał Barrett. — A młodsza? — dopytywała się Tulloch. Nikt nie odpowiedział. — Ile lat miała młodsza? — powtórzyła Tulloch. Wciąż bez odpowiedzi.

— Wszyscy chłopcy byli nieletni — przyszedł z odsieczą rudowłosy adwokat. — Ot, dzieciaki. Sytuacja wymknęła się spod kontroli. Policja wypełniła całą procedurę, ale ostatecznie nikomu nie postawiono zarzutów. Barrett skończył rozmawiać, odłożył słuchawkę i spojrzał na mnie. — Czyli cała sprawa sprowadzała się do słowa dwóch dziewczyn z robotniczych rodzin, o marnej reputacji, przeciwko słowu pięciu chłopców z prywatnej szkoły, z wpływowymi ojcami — skwitowała Tulloch. — Niezupełnie — odparł rudzielec. — Policja znalazła opakowania po prezerwatywach. Były na nich odciski palców dziewcząt. Skąd by się tam wzięły, gdyby one same ich nie kupiły? Te dziewczyny poszły do parku Bute z zamiarem uprawiania seksu, a potem, może dlatego, że nie dostały tyle pieniędzy, na ile liczyły, zrobiły się niemiłe. No dobrze. Moi klienci byli już wystarczająco pomocni, więcej naprawdę nie można oczekiwać, biorąc pod uwagę, jak trudne chwile przeżywali ostatnio, i… Tulloch wstała. — Jak one się nazywały? Te dziewczyny? Mężczyźni wymienili spojrzenia. Kilku wzruszyło ramionami. Albo panowie uznali, że nazwiska ofiar nie są na tyle ważne, by je zapamiętywać, albo nie byli jednak tak pomocni, za jakich chcieli uchodzić. — Dziękuję za poświęcony czas — rzuciła Tulloch i opuściła pokój z Andersonem. Komisarz zatrzymał sprzęt rejestrujący. W centrum operacyjnym ktoś wyłączył monitor. — Hej, Flint! — zawołał Barrett z drugiego końca sali. — Znalazła się twoja kumpelka Emma Boston. Chcesz z nią pogadać? Chciałam. Cokolwiek, byle tylko wyjść z tego pomieszczenia.

60 Co się dzieje? — rzuciła gniewnie Emma, kiedy tylko mnie zobaczyła. — Cholera, mam artykuł do napisania, nie mogę tu siedzieć cały dzień i czekać, aż raczycie ze mną porozmawiać. Tom Barrett, który odebrał na górze telefon, dowiedział się, że Emma Boston wróciła do domu i odsłuchała wiadomość, że musimy się z nią pilnie spotkać. Nie chcąc przegapić niczego interesującego, przyjechała prosto do komisariatu. Okulary przeciwsłoneczne leżały na stole przed nią i znów uderzył mnie widok jej niesamowitych oczu. Pomyślałam, że może już nigdy nie będę miała okazji zapytać, dlaczego ciągle chowa te piękne oczy. — Powiedz mi, gdzie byłaś wczoraj między ósmą rano a dwunastą w południe — zaczęłam. Kontrolka monitora się nie świeciła. Nie sądziłam, by ktokolwiek nas obserwował, ale nie mogłam sobie pozwolić na zbyt przyjazne zachowanie. Na pewno nie teraz, kiedy Joesbury znów siedział mi na karku. Wzruszyła ramionami. — W domu. — Ktoś może to potwierdzić? — Może wyskoczyłam na kawę. A co się stało? — Umówmy się, że najpierw ja zadaję pytania. Okej? Więc gdzie poszłaś na tę kawę, o której, kto cię obsługiwał i kogo widziałaś w knajpie? Ona mówiła, ja robiłam notatki. Jak na dobrą dziennikarkę przystało, zauważała dużo rzeczy, podała mi mnóstwo szczegółów ze swojego wypadu do kawiarni Nero’s. Powinna bez problemu udowodnić, że nie zbliżała się do domu Bennów, kiedy zginęła Charlotte. — Dlaczego przez ostatnie dwa dni wydzwaniałaś do Charlotte Benn? Zmrużyła oczy. — Mówisz o tej zamordowanej? Nie dzwoniłam do niej. — Jej córka nam powiedziała. Matka odebrała kilka telefonów od ciebie. Prosiłaś o wywiad na temat Jones i Weston. Podobno rozmawiałaś też z kilkoma matkami ze szkoły i wypytywałaś je, co myślą o tych morderstwach. Pomięta twarz Emmy zmarszczyła się jeszcze bardziej. — To jakaś bzdura — prychnęła. — Ktoś dzwonił do Charlotte Benn? I podszywał się pode mnie?

Wiedziałam, że mówi prawdę, ale musiałam zachowywać pozory. — To znaczy, że nie próbowałaś kontaktować się z Charlotte Benn? Pokręciła głową. — W życiu. Może bym i chciała, gdybym na to wpadła, ale nie przyszło mi to do głowy. Gadaj, co się stało. Przez chwilę siedziałam jak oniemiała. — Ciągle moja kolej — powiedziałam, kiedy wreszcie wzięłam się w garść. — Zabiorę ci telefon. I wszystkie inne z twojego domu. Muszę potwierdzić, że nie dzwoniono z nich do domu Bennów. Wyprostowała się na krześle. — Och, chyba żartujesz. Znowu? Niby jak ja mam pracować? — Na twoim miejscu skupiłabym się na pilnowaniu własnej skóry. A teraz dawaj telefon. — Włożyłam jej komórkę do woreczka na dowody i wstałam. — Emmo… — Odwróciłam się w drzwiach. Spojrzała na mnie. — Proszę, uważaj na siebie. — Wyszłam z pokoju.

61 Kiedy wróciłam na górę, w centrum operacyjnym było ciszej niż przedtem. Kilka osób się zmyło; nie zastałam już Tulloch, Andersona ani Stenninga. Joesbury wciąż wisiał na telefonie. — Szefowa kazała ściągnąć tu tych pięciu chłopaków — powiedziała mi Mizon. — Nie wszyscy mieszkają w Londynie, więc to chwilę potrwa. I namierzyliśmy Karen Curtis, no wiesz, matkę Thomasa, piątego członka drużyny wioślarskiej. Mieszka w Ealing. Stenning już do niej jedzie z jednym z nowych rekrutów. — A gdzie szefowa? — Ona i sierżant siedzą jeszcze u komisarza Weavera. — Jakoś tego nie widzę — ryknął jeden ze starszych sierżantów, który nigdy nie mówił cicho, a teraz chyba uparł się, żeby usłyszała go cała sala. — Dwie dziewuchy z Walii dostają trochę ostrzej, niż miały ochotę, a dziesięć lat później ktoś zaczyna kroić matki chłopaków? To musi być zbieg okoliczności. Nikt mu nie odpowiedział. Trzy martwe kobiety to dla wielu osób trochę za dużo jak na zbieg okoliczności. Joesbury znów gadał przez telefon, ale stał za daleko, żebym słyszała, co mówi. — Ci faceci się za siebie wstydzili — rzuciła Mizon. — Żaden nie chciał o tym mówić. Od samego początku byli najeżeni. Założę się, że nieźle przycisnęli policję w Cardiff. Usłyszałyśmy kroki — korytarzem szli Tulloch i Anderson. Weszli do centrum operacyjnego. — Potrzebuję kogoś, kto pojedzie do Cardiff! — zawołała od progu Tulloch. — Żeby poznać ich wersję wydarzeń. Musimy wiedzieć, kim są te dziewczyny. — Nazywały się Llewellyn — odparł Joesbury. Wszyscy spojrzeliśmy w stronę jego kąta. Odłożył słuchawkę. — Były siostrami — ciągnął. — Starsza właśnie skończyła szesnaście lat, młodsza miała czternaście. Rozmawiałem z archiwistką w Cardiff Central. Niewiele mi powiedziała, tyle tylko, że złożono zawiadomienie o przestępstwie i że przeprowadzono śledztwo. Dwa dni później panny wycofały oskarżenie. — Czego można było oczekiwać, jeśli rzeczywiście kłamały — skomentował Anderson. — Albo jeśli ludzie, których się bały, odpowiednio je przycisnęli — skontrowała Mizon.

— Poszukiwany przez nas morderca nie może być kobietą — upierał się Anderson. — Kobiety nie gwałcą i nie szatkują innych kobiet. To mężczyźni lubią nawiązywać bliskie stosunki z nożem w dłoni. Turkusowe oczy z drugiego końca sali wpatrywały się we mnie. — Powinniście wiedzieć jeszcze dwie rzeczy — odezwał się Joesbury, kiedy wreszcie pozwolił sobie mrugnąć. — Do tego rzekomego gwałtu doszło trzydziestego pierwszego sierpnia. W rocznicę pierwszego morderstwa Kuby Rozpruwacza. Tego samego dnia ktoś zaatakował Geraldine Jones. — Co jeszcze? — spytała Tulloch. — Młodsza dziewczyna miała na imię Cathy. Starsza Victoria. Poczekał, aż zaskoczymy. Tulloch zacisnęła wargi i zrobiła długi, powolny wydech. — Wiktoriańskie lokalizacje. — Pokiwała głową. — Park Victorii, Victoria House, wiktoriańska pływalnia. — Szefie, ale to się nijak ma do Kuby Rozpruwacza. — Anderson podniósł głos i mówił wprost do Joesbury’ego. — Chyba nie sugerujesz, że od samego początku to była jedna wielka zasłona dymna. Joesbury znów mi się przyglądał. — Och, chyba jednak nie tylko to — odparł. — Jak sądzisz, Flint? — O czym ty mówisz? — Tulloch nie nadążała. Wszyscy w sali patrzyli to na mnie, to na inspektora. — Wróćmy do tamtych dawnych morderstw — powiedział i poczułam się tak, jakbyśmy siedzieli w sali tylko we dwoje. — Jak to możliwe, że w okolicy tak gęsto zaludnionej jak Whitechapel nikt nie zauważył mężczyzny ochlapanego krwią? Ani razu? — Było ciemno — podsunął ktoś. Joesbury nawet nie odwrócił głowy. — Co ważniejsze — ciągnął — jakim cudem pięć prostytutek, starych ulicznych wyjadaczek, aż za bardzo otrzaskanych z agresywnymi klientami, pozwoliło podejść facetowi z nożem tak blisko, że zdołał je pociąć? — Musiały ryzykować. Kto nie ryzykuje, ten nie je — skwitowała Mizon.

— Parę miesięcy przed śmiercią Polly Nichols w Whitechapel zostały bestialsko zamordowane dwie osoby — przypomniał Joesbury. — Tych morderstw nie popełnił Kuba, ale każda pracująca dziewczyna w Londynie zaczęła mieć się na baczności. Po Polly, a już z pewnością po Annie, wszystkie na pewno były płochliwe jak zające. A jednak Rozpruwacz zdołał zaatakować jeszcze trzy razy. Cichy i niezauważony. Flint, ty jesteś naszym kubologiem. Jak on to zrobił? — Co to ma wspólnego z Lacey? — Tulloch podeszła do mnie odrobinę bliżej, patrząc na Marka ze zmarszczonymi brwiami. — Dobre pytanie — oparł. Dana znów spojrzała na mnie, zauważyła moją minę i cofnęła się o krok. Joesbury z całym rozmysłem wrzucił mnie w sam środek tego kotła. Teraz każdy czekał, aż się odezwę. Klamka zapadła, musiałam powiedzieć to, co do tej pory pomijałam milczeniem. Przedstawić najlepszą według mnie teorię na temat Kuby Rozpruwacza, tak jak przedstawiłam ją przed laty kolegom z klasy. Moja ulubiona postać historyczna? Kuba Rozpruwacz, oczywiście, bo do samego końca zachował swoją tajemnicę. — Inspektor Joesbury zmierza do tego — zaczęłam zaskoczona, jak spokojnie brzmi mój głos — że Kuba Rozpruwacz był kobietą.

62 4 września, dziesięć lat wcześniej Tye Hamond właśnie ma zjazd, a w takich momentach lubi siedzieć na pokładzie i patrzeć, jak światła odbijają się od rzeki. Jakimś cudem zawsze go uspokajają, sprawiają, że to przejście od błogostanu do twardej rzeczywistości życia jest trochę znośniejsze. Kiedy wspina się po stopniach mieszkalnej barki, wydaje mu się, że ktoś woła jego imię. Dociera do kokpitu i w tej chwili czuje, że barka się buja. Nie jest sam na pokładzie. — Co tam? — pyta jasnowłosą dziewczynę. Ona stoi na rufie, plecami do niego, i ściska dłońmi reling. Zerka na Hamonda, a potem z powrotem odwraca głowę, zbyt szybko, by nawiązać kontakt wzrokowy. — Ktoś przeciął cumę dziobową — woła. — Ta też jest luźna. Nie mogę jej złapać. Tye potrzebuje sekundy, żeby zrozumieć. I nagle widzi, że barka odsunęła się od nabrzeża. Prąd już ją porwał i skierował dziobem w dół rzeki. Tylko lina na rufie utrzymuje ich przy brzegu. Na niepewnych nogach Tye biegnie do miejsca, gdzie Cathy usiłuje sięgnąć do pachołka. Tye jest wyższy od Cathy. Wychyla się przez reling. Jego palce muskają zimną stal, ale w następnej sekundzie statek odsuwa się za daleko. Cuma wciąż jest przewleczona przez pachołek, ale nieuwiązana. Zsuwa się i tylko tarcie mokrej liny o stal zapobiega porwaniu łodzi z pełną prędkością. Tye musi skoczyć na brzeg. Wtedy Cathy rzuci mu linę i zdołają zatrzymać barkę, zanim rozpędzi się za bardzo. Tye siada okrakiem na relingu, ale Cathy łapie go za nogę. — Za daleko — mówi. — Wpadniesz. Racja. To już dwa metry, trzy. Muszą jednak coś zrobić. Barka nie ma silnika, nie da się nią sterować, zatrzymać jej. Nie mogą znaleźć się na rzece nocą i nie kontrolować statku. — Musimy skoczyć. — Tye chwyta ją za ramię. — Jeszcze damy radę dopłynąć. Oczy Cathy są szeroko otwarte, jasne ze strachu. — A co z resztą? — Spogląda w stronę kabiny. — Jen i Al śpią. Na dole są cztery osoby. — Pójdę po nich. A ty skacz. Tye odwraca się od Cathy i idzie do włazu. Cztery osoby. Myślał, że pięć. Jen i Al, Rob i Kit, i ta nowa dziewczyna, która zabrała się z nimi wczoraj. Czyli pięć — siedem razem z nim i Cathy. Ale Cathy uważa, że cztery, a ona się nigdy nie myli. Nagle słyszy jej krzyk za plecami; odwraca się i widzi, że dziewczyna idzie szybko na dziób.

— Palimy się! — woła. — Łódź się pali. Eksplozja wyrzuca go wysoko w powietrze, parzy skórę, wysysa cały tlen z jego ciała. Kiedy Tye uderza o wodę, czuje ulgę.

Cześć IV

Najbardziej nieznośną ze wszystkich tajemnic East Endu jest całkowity paraliż energii i inteligencji policji. „Daily News”, 1 października 1888 roku

63 Środa, 3 października Ta teoria może się wydawać trochę szalona, ale z pewnością nie jest nowa — powiedziałam. — To inspektor prowadzący śledztwo, niejaki Frederick Abbeline, pierwszy zasugerował, że Rozpruwacz może wcale nie być mężczyzną. — Na jakiej podstawie? — spytała Tulloch. Spojrzałam na Joesbury’ego. — Właśnie słyszeliście. Abbeline nie pojmował, jakim cudem facet w zakrwawionym ubraniu może chodzić niezauważony po ulicach, kiedy cały Londyn szuka podejrzanego osobnika płci męskiej. Twarze wokół mnie wyrażały jednocześnie sceptycyzm i zaciekawienie. Uznałam, że mogę usiąść, bo przecież nigdzie się nie spieszyłam. — Abbeline omówił to z kolegami. — Przycupnęłam na blacie biurka. — I stworzyli teorię szalonej akuszerki. W późniejszych latach stała się znana jako teoria Kaśki Rozpruwaczki. Rozległy się ciche odgłosy — chichoty. — Mów dalej — poleciła Tulloch. Wszystkie oczy wciąż były wbite we mnie. Mogli sobie być sceptyczni, ale chcieli wysłuchać, co mam do powiedzenia. — Zastanawiali się, kto może wstać z łóżka, wyjść w środku nocy i nie wzbudzić podejrzeń reszty domowników. Kto nie ściągnąłby na siebie uwagi, chodząc ulicami nad ranem. Głowy zaczynały potakiwać. W drugim końcu sali zadzwonił telefon. — Kto mógłby nawet pokazać się publicznie mocno zakrwawiony i nikt nie uznałby tego za niezwykłe — ciągnęłam. — Stwierdzili, że akuszerka. Albo osoba, która usuwa ciąże. Wiele kobiet parało się jednym i drugim. — Akuszerka wystarczająco dobrze znałaby się na anatomii, żeby zlokalizować takie narządy jak macica, nerki i tak dalej — zauważyła Mizon. — Na pewno poradziłaby sobie z tym lepiej niż rzeźnik. Kątem oka uchwyciłam, że Joesbury wstał od biurka i podszedł do telewizora. Telefon wciąż brzęczał. Tulloch kiwnęła na kogoś, żeby odebrał.

— To był jeden z argumentów — odpowiedziałam Mizon. — A kolejny, że prostytutki nie bałyby się kobiety, szczególnie takiej, którą znały jako akuszerkę. I pewnie dlatego nikt nie słyszał krzyków ani odgłosów walki. Na początku ofiary nie były wystraszone, potem już nic nie mogły zrobić. — A w tamtych czasach akuszerki pozbawiały pacjentki przytomności, stosując odpowiedni ucisk — dodał Joesbury. Włączył telewizor i przeglądał listę programów na nagrywarce. — Akuszerka, która potrafiła coś takiego, bez kłopotu obezwładniłaby zmęczoną, pijaną prostytutkę. To by wyjaśniało, jak udało się mordercy, czy też morderczyni, położyć Elizabeth Stride na ziemię. Nie zdawałam sobie sprawy, że Joesbury tak się oczytał legend na temat Rozpruwacza. Przestał się bawić telewizorem i znów patrzył na mnie. — Moim zdaniem kobiety zawsze się niepokoją, kiedy podchodzi do nich nieznajomy mężczyzna — powiedział. — Ale innych kobiet raczej się nie boją. — Geraldine Jones nie krzyczała i nie uciekała tamtego wieczoru — podchwycił Barrett. — Inaczej Lacey by ją usłyszała. — Flint, tyle gadałaś, że wzrost ci się nie zgadza — podjął znowu Joesbury. — Pamiętasz? Sama wytknęłaś, że gość, który prowadził Amandę Weston do parku Victorii, nie wyglądał na tak wysokiego jak ten, którego goniliśmy. Skinęłam głową. — No to proszę. — Joesbury się wyprostował. — To nagrała kamera na Grove Road w sobotę ósmego września, dzień przed śmiercią Amandy Weston. Wcisnął guzik i zaczęliśmy oglądać nagranie ruchliwej londyńskiej ulicy w sobotnie popołudnie. W kadr weszły dwie osoby — szły kawałek chodnikiem, po czym skręciły do parku Victorii. Kobieta miała na sobie brązowy płaszcz w kropki. Nie znaleźliśmy tego płaszcza, ale Daryl Weston potwierdził, że jego żona miała dokładnie taki sam. Towarzysz kobiety, ubrany na czarno, był wyższy od niej. Tylko troszeczkę. — Ile Amanda Weston miała wzrostu? — spytała Tulloch. — Metr sześćdziesiąt pięć — odczytała Mizon z jakichś notatek. — Musimy to porównać z nagraniami z biblioteki — rzuciła Tulloch. — Trzeba sprawdzić, czy wzrost jest porównywalny. Joesbury wciąż patrzył na stop-klatkę Amandy Weston i jej zabójcy.

— A tymczasem — powiedział — nie widzę tu niczego, co sugerowałoby, że ta osoba z nią to nie jest kobieta. — To jest kobieta — odparłam. — Morderca, którego poszukujemy to kobieta. Wszyscy spojrzeli na mnie. — Mów dalej — nakazała Tulloch. — Zanim Charlotte Benn zginęła, przez parę dni wydzwaniała do niej jakaś babka. Podawała się za Emmę Boston — przypomniałam. — Jeśli Emma zdoła udowodnić, że to nie ona… — I musi to udowodnić ponad wszelką wątpliwość — przerwała mi Tulloch. — Ta Boston zawsze kręciła się trochę za blisko dochodzenia jak na mój gust. — Udowodni — zapewniłam. — Właśnie z nią rozmawiałam. To nie ona dzwoniła i tamtego ranka nie była w domu Bennów. Sprawca znów ją wykorzystuje. Wiem, że mam rację. To kobieta. — Dzwonił Stenning — zawołał ktoś z drugiej strony sali. — Utknął w korku. — Czekajcie no — wtrącił się Anderson. — Przecież Amanda Weston została zgwałcona. Znaleźliśmy na jej ciele nasienie Coopera. — Cooper mieszkał z jakąś dziewczyną — przypomniała sobie Tulloch. — A przynajmniej tak twierdził bezdomny, z którym rozmawiała Lacey. I jeszcze nie udało nam się namierzyć tej laski. Jeśli Cooper uprawiał z nią seks, mogła z łatwością zachować prezerwatywę. Patolog znalazł ślady środka plemnikobójczego, pamiętacie? Kilka głów potaknęło. Znów usłyszeliśmy dzwonek telefonu. — Nie wiemy na pewno, czy Amanda Weston została zgwałcona — powiedziała Mizon. — W każdym razie nie w powszechnie przyjętym sensie. Wiadomo tylko, że ktoś wepchnął jej do pochwy kawał drewna. To mogła zrobić kobieta. — Ale dlaczego morduje matki? — spytał Anderson. — To bezsensowne. Nagle coś we mnie pękło. — Tak myślisz? — wypaliłam ze złością, odwracając się do niego. — Bo jak dla mnie to bardzo sensowne. Gdybyś mnie ostro wkurzył, a byłabym odrobinkę psychopatyczna, nie zabiłabym ciebie. Uznałabym to za zbyt łagodną karę. Zaszlachtowałabym kogoś, czyja śmierć by cię zdruzgotała. Może twoją trzyletnią córeczkę. — Spokojnie, Flint — wykrztusił Anderson.

Ludzie wokół nas zaczęli wiercić się nerwowo. — A gdybyś nie miał córki — nie odpuszczałam — zadowoliłabym się tą drugą osobą, wobec której faceci zawsze są tacy opiekuńczy. — Matką — wymamrotała Tulloch z taką miną, jakby połknęła pestkę brzoskwini. — Otóż to. Prawdę mówiąc, nie widzę lepszego sposobu, żeby się zemścić na mężczyźnie, niż pokroić mu matkę. — Okej, okej. — Anderson uniósł ręce. — Ja tylko mówię, że według mnie to trochę ekstremalne. — Gwałt odmienia kobietę — wypaliłam i odczekałam chwilę, żeby sprawdzić, czy ktokolwiek ma ochotę słuchać mnie dalej. Nikt się nie odwrócił. — Ofiary gwałtu mówią o sobie sprzed i po jak o dwóch różnych osobach. — Jasne, trauma wpływa na ludzi, ale to nie… — zaczął Anderson. — Tu nie chodzi o okres depresji ani o większą drażliwość — przerwałam mu. — Ofiary gwałtu posługują się bardzo specyficznym językiem. Mówią, że gwałt zabił osobę, którą były, i muszą przywyknąć do tej nowej, którą się stały. — Tak, ale przy całym… Tulloch położyła mu dłoń na ramieniu. — Kontynuuj, Lacey. — W przypadku większości tych kobiet ich dalszym życiem rządzi strach. Zaczynają się bać ciemności, samotności, dziwnych odgłosów w nocy, obcych ludzi, tłumów. — Wszystkiego — podsumowała Mizon. — Tak — przyznałam. — Po gwałcie dominującą siłą, czasem już na zawsze, staje się lęk. — Umilkłam, bo nagle sama nie bardzo wiedziałam, do czego zmierzam. — Przepraszam. Chyba mówię od rzeczy. — Mówisz absolutnie do rzeczy — uspokoił mnie Joesbury. — Tylko nie pokazujesz nam związku. Spojrzałam na niego i dostrzegłam związek. — No dobrze. A jeśli w przypadku którejś z sióstr Llewellyn dominującą siłą w życiu nie stał się lęk? Jeśli stała się nią wściekłość? Przez chwilę nikt się nie odzywał.

— Szefowo — zawołał Barrett z końca sali. — Pete i Joe są pod domem Karen Curtis. Czekał już na nich miejscowy patrol. Nikt nie odpowiada na pukanie, a pod drzwiami leży poczta. Co mają zrobić? Tulloch popatrzyła na Joesbury’ego. Skinął głową. — Niech tam wejdą — powiedziała.

64 Barrett przekazał polecenie. Wyczułam, że cały zespół wstrzymuje oddech. Czekaliśmy kilka minut, bo tyle trzeba, żeby dwaj młodzi, silni gliniarze wyważyli drzwi. — Są w środku — zameldował Barrett. — Jeśli ktoś tutaj jest religijny, to dobry moment, żeby z tego skorzystać — wymamrotała Tulloch. — Na parterze nic — relacjonował Barrett. — Idą na górę. Ja nie jestem ani odrobinę religijna, ale i tak w duchu powtarzałam w kółko modlitwę zapamiętaną z dzieciństwa. Mijały sekundy. Barrett znów cicho rozmawiał przez telefon. W końcu spojrzał na nas. — Nic. Ani śladu niczego podejrzanego. Rozległo się chóralne westchnienie, jakby ludzie w centrum operacyjnym naraz wypuścili wstrzymywane powietrze. Tulloch klapnęła na krzesło. — Chwała Bogu. — Oparła głowę na dłoniach. — Chwileczkę, szefowo, coś znaleźli. Wszystkie głowy w sali odwróciły się w jednym kierunku. — To koperta pod drzwiami — oznajmił Barrett. — Nie była otwierana, ale trochę przypomina tę, którą dostała Jacqui Groves. Co mają zrobić? — Otworzyć. Znów czekaliśmy. — Kolejny list z ostrzeżeniem, szefowo — odezwał się Barrett po sekundzie. — Informacje prasowe na temat morderstw Jones i Weston. Do tego napisana na komputerze notka „Pora na numer czwarty”. Tulloch wstała. — Musimy jak najszybciej znaleźć Karen Curtis. Nie widziała listu, więc może się nie pilnować. Tom, zajmiesz się tym? Barrett skinął głową. — I zbierz zespół, który porozmawia z sąsiadami — ciągnęła Tulloch. — Dowiedzcie się, gdzie ona pracuje, odszukajcie przyjaciół, wypytajcie, kto ją widział ostatni. — Kto wysyła te listy? — spytał Joesbury. — Jones, Weston i Benn nie dostały ostrzeżeń.

— Albo dostały, tylko ich nie zachowały — odparła Tulloch. — Albo zabrał je morderca. — To się kupy nie trzyma — stwierdził Joesbury. — Jeśli chcesz zabić kogoś z zaskoczenia, nie dajesz mu sygnałów ostrzegawczych. I dlaczego dwa numery czwarte? Przecież morderca wie, kogo zabije następnego. — Gayle, zadzwoń do tamtych trzech rodzin — rzuciła Tulloch. — Dowiedz się, czy matki odebrały jakąś nietypową pocztę w dniach przed śmiercią. Potem sprawdź, gdzie te listy zostały nadane. I zanieś je do laboratorium. Niech zobaczą, czy czegoś tam nie ma. — Już się robi. — Okej — podjęła Tulloch, kiedy Mizon wyszła z sali. — Jak już zlokalizujemy Karen Curtis, natychmiast musimy odszukać siostry Llewellyn. Mark, masz jakieś kontakty w Cardiff? Joesbury kiwnął głową. — Pomogłem tam dopaść szajkę pedofilską dwa lata temu. — Więc proszę, dowiedz się o nich tak dużo, jak się da. — Rozkaz. — Joesbury usiadł i podniósł słuchawkę. — I niech ktoś się skontaktuje z pomocą społeczną w Walii — dodała Tulloch. — Trzeba spytać, czy mają jakieś dane na ich temat. Musimy wiedzieć, z jakiej były rodziny, do jakiej szkoły chodziły i tak dalej. Ktoś zgłosił się na drugim końcu sali. — Neil i Lacey, wy podzwońcie po innych instytucjach. Zacznijcie od DUS. Sierżant Anderson i ja kiwnęliśmy głowami. Kiedy chce się kogoś namierzyć, zaczyna się od Departamentu Ubezpieczeń Społecznych. To standardowa procedura. Jeśli te dwie dziewczyny kiedykolwiek dostawały jakieś świadczenia, będą w systemie. Gdyby to się nie udało, trzeba uderzać do innych instytucji. Jeśli płaciły podatki, ich dane znajdują się w bazie Departamentu Skarbu; jeśli jeździły samochodem — w systemie Agencji Rejestracji Pojazdów i Kierowców. Potem spróbujemy dostawców mediów w Walii i w Londynie. Jeśli siostry Llewellyn opłaciły kiedykolwiek gaz, prąd czy telefon, na pewno został po nich jakiś ślad w archiwach elektronicznych. — Spotkamy się za godzinę — zawołała Tulloch i wyszła z sali. Wróciła po pięćdziesięciu minutach. — Jacqui Groves zamieszka na parę dni u siostry — powiedziała. — Z policyjną ochroną. Masz coś na temat listów, Gayle?

— Żadna z rodzin nie przypomina sobie, żeby matki dostały jakieś listy ostrzegawcze. Na wszelki wypadek funkcjonariusze przekopują właśnie kosz na śmieci państwa Bennów. I listy, i doniesienia z prasy zostały wydrukowane na zwykłym papierze A4, na standardowej drukarce. Nawet tutaj mamy takich naście. Na razie nie znaleźli odcisków palców. — Dzięki, Gayle. — Tulloch spojrzała w stronę biurka w kącie. — Mark? Joesbury zerknął w notatki. — Przepuściłem je przez maszynkę. Na temat młodszej, Catherine, ani słowa. „Maszynka” to Główny Komputer Policyjny. Dane każdego, kto kiedykolwiek coś przeskrobał, wklepywano w tę bazę. — Za to starsza, Victoria, to już inna sprawa — ciągnął. — Ma na koncie dwa pouczenia, oba za zadawanie się ze złodziejami samochodów. Krótko przed tamtym zdarzeniem dostała ostatnie pouczenie za świadomy udział w przejażdżce skradzionym autem i wulgarne i antyspołeczne zachowanie. — Więc są jej odciski palców? — spytała Tulloch. Joesbury pokręcił głową. — Patrol złapał ją na ulicy. Nie zdjęli odcisków palców. — Jak to? — zdziwiła się Tulloch. — Dopiero co słyszeliśmy, że znaleziono ich odciski na opakowaniach po prezerwatywach. — Rzeczywiście, tamtej nocy pobrano odciski palców od obu dziewczyn — przyznał Joesbury. — Ale dwa tygodnie później wróciły na komisariat z kimś z pomocy społecznej i zażądały, żeby zniszczyć te papiery. Tulloch wymamrotała coś pod nosem. — Jakiś czas potem Victoria zniknęła. Tamtej nocy jedna z kamer zarejestrowała ją, jak włamuje się do samochodu w centrum Cardiff. Rozesłali za nią list gończy, ale nigdy nie znaleźli ani jej, ani auta. Oficjalnie dziewczyna wciąż jest na ich liście poszukiwanych. — To niech się ustawią w kolejce — mruknęła Tulloch. — Rozmawiałem ze wszystkimi znajomymi z Cardiff Central — ciągnął Joesbury — ale nikt z nich nie pracował tam jedenaście lat temu. Zasugerowali, żebym pogadał z sierżantem Ronem Williamsem. Ale on ma służbę dopiero jutro. — Rozmawiałem z pomocą społeczną w Cardiff — zaczął Barrett. — Matka dziewczyn, Tina Llewellyn, ćpała i piła. Zaliczyła nawet odsiadkę, kiedy córki były małe.

— Za co? — spytała Tulloch. — Handel narkotykami — odparł Barrett. — Same drobiazgi. Nie jakaś tam gruba ryba, ale wtedy nie po raz pierwszy weszła w konflikt z prawem. Dziewczynki posłano do domu dziecka, a później, kiedy miały sześć i osiem lat, trafiły do rodziny zastępczej. — Mów dalej — rzuciła Tulloch. — Rodzina zastępcza odesłała je, kiedy starsza poszła do gimnazjum. Nie dawali sobie z nią rady. Ciągłe wagary, obelżywe zachowanie wobec nauczycieli i podejrzenia o kradzież w sklepie, choć nigdy jej tego nie udowodniono. Wróciły więc do domu dziecka. — Obie? — Tak. Rodzina zastępcza chętnie zatrzymałaby młodszą, ale Cathy chciała zostać z siostrą. W następnych latach potułały się jeszcze po domach rodzin zastępczych. O ile się zorientowałem, ta młodsza była bardzo ładna, cicha i niezwykle ujmująca. — Zostały na dłużej w którymś z tych domów? Barrett pokręcił głową. — Zawsze ten sam schemat. Przez chwilę jest dobrze, potem Victoria zaczyna rozrabiać, rodzice zastępczy rezygnują i Cathy ląduje przez siostrę z powrotem w domu dziecka. Mimo to całkiem nieźle radziła sobie w szkole. Uważano ją za materiał na studentkę. Aż do tego domniemanego gwałtu, oczywiście. — A potem co? Milczał chwilę, przeglądając notatki. — O ironio, Victoria jakby pozbierała się na chwilę. Przestała się zadawać z gangiem, doprowadziła się do porządku, nawet przyłożyła się do nauki. Ale jej wychowawczyni mówi, że zawsze sprawiała wrażenie osoby na krawędzi wybuchu. Kilku nauczycieli autentycznie się jej bało. A u Cathy wszystko się posypało. Zaczęła wagarować, podejrzewano ją o narkotyki. Siostry kłóciły się publicznie. Któregoś dnia Cathy po prostu zabrała się i prysnęła. — Dokąd? Wzruszył ramionami. — Nikt nie wie. Niczego nie powiedziała przyjaciołom, zresztą niewielu ich już wtedy miała. Ludzie z jej otoczenia sądzili, że wybrała się tu, do Londynu, i wylądowała na ulicy. Kilka tygodni później Victoria też wyjechała. Kradzionym autem, o którym już słyszeliśmy. — Obie są na liście zaginionych? — spytała Tulloch.

— Jeszcze nie sprawdzałem. W aktach jest tylko jedno zdjęcie. Zrobione dwa lata przed gwałtem i niezbyt wyraźne. Powiększyłem je na tyle, na ile się dało bez zbytniej utraty ostrości. Puścił w obieg kartkę A4. Joesbury długo się jej przyglądał. W końcu trafiła do mnie. Fotka z budki telefonicznej — ot, dwie wygłupiające się dziewczyny. Starsza, widoczna tylko z profilu, wystylizowana na gotkę. Czarne farbowane włosy sterczą na wszystkie strony świata, z przodu opadają na czoło, gdzie spotykają się z brwiami wyskubanymi do cienkiej kreski. Usta pomalowane ciemną szminką i ściągnięte w ciup do zdjęcia. Ma na sobie podartą czarną koszulkę, która nie maskuje bardzo obfitych piersi jak na czternastolatkę, i czarną skórzaną kurtkę z mnóstwem metalowych ozdób. Dwunastoletnia Cathy — dość pulchna, szeroki uśmiech i równiutkie zęby. Jej jasne włosy błyszczą jak toffi. Śliczna jak modelka, a błysk w jej oczach mówi, że o tym wie. — I to wszystko? — spytała Tulloch. — Nic więcej? Sierżant Anderson rozłożył ręce i wzruszył ramionami. Ja pokręciłam głową. Nie znaleźliśmy niczego. Nie wiadomo było, co działo się z Victorią i Cathy przez te jedenaście lat, ale na pewno nie korzystały z żadnych świadczeń, nie płaciły podatków ani rachunków, ani nie jeździły legalnie samochodem. Uciekły poza zasięg radarów, jak wiele osób. — Tina Llewellyn, ich matka, zmarła na raka siedem lat temu — dodał Barrett. — Paliła całe życie i dostała raka płuc, który błyskawicznie dał przerzuty. Umarła w hospicjum w Mid Glamorgan. Co do ojca, brak danych. Może nawet nie miały tego samego. — Właściwie to Victoria pojawiła się jeszcze na krótko po jakimś roku — powiedział Anderson. — Ich dziadek, ojciec matki, mieszkał w Dolinie Rhonda. Dziewczyny nie utrzymywały z nim bliskiego kontaktu, nawet jako dzieci, ale kiedy umarł, nie zostawił testamentu i siostry odziedziczyły po nim dom. Sprzedał się za jakieś sto tysięcy funtów. Pieniądze zgarnęła Victoria. — Całą sumę? — Joesbury zmarszczył czoło. — Tak słyszałem — odparł Anderson. — Więc jeśli jest psychopatką, to dzianą psychopatką. — To wszystko? — burknęła Tulloch. Nikt się nie odezwał. Nikt nie miał nic więcej do powiedzenia. — Okej, szukamy dalej. Lacey, znów pokręcisz się po ulicach, dobra? Weź ze sobą zespół i to zdjęcie. Popytaj ludzi.

— Mogę zacząć od razu, jeśli chcesz — zaproponowałam. — Szczerze mówiąc, najpierw planowałam dla ciebie i Gayle inną robotę. Karen nie pokazała się w pracy od dwóch dni, ale jedna z sąsiadek twierdzi, że pani Curtis ma matkę w podeszłym wieku, która mieszka w Fulham. Odwiedzała ją kilka razy w tygodniu. Może tam się zaszyła. — Sprawdzić? — spytała Mizon. — Podobno ta matka to staruszeczka i słabego zdrowia — odparła Tulloch. — Więc nie straszmy jej ciężkozbrojną brygadą. Idźcie we dwie zapytać, czy czegoś nie wie.

65 Pani Evadne Richardson, matka Karen Curtis, mieszkała przy ulicy biegnącej prostopadle do Tamizy. Tutejsze domy były warte na rynku pewnie około miliona funtów, a przy krawężnikach stały drogie samochody. Numer 35 wydawał się bardziej zaniedbany i staroświecki niż reszta. — Zakład, że kupiła go za dwa kawałki pięćdziesiąt lat temu — mruknęła Mizon, kiedy stanęłyśmy na wąziutkim chodniczku prowadzącym do drzwi. — Myślisz, że dzwonek działa? Podniosłam kołatkę i zapukałam. Odczekałyśmy chwilę. Mizon odsunęła się do tyłu i spojrzała w okna piętra. — Mam złe przeczucia. — Nie gadaj takich rzeczy — odparłam, bo jakiekolwiek złe wibracje odbierała Gayle, ja też je wyczuwałam. Pochyliłam się do drzwi. — Ktoś idzie — szepnęłam. Słyszałam zbliżające się kroki po drugiej stronie. Potem szczęknęła otwierana zasuwa. Ktoś przekręcił w zamku klucz i drzwi uchyliły się na parę centymetrów. Przytrzymywał je mosiężny łańcuch. Musiałam spojrzeć w dół, żeby nawiązać kontakt wzrokowy. Zobaczyłam maleńką, pomarszczoną twarz. Miękkie brązowe oczy za grubymi okularami w złotych oprawkach. Usta bez warg. — Pani Richardson? — Tak. — Kiwnęła głową, raz, z wystraszoną miną. Zdałam sobie sprawę, że z tymi moimi siniakami pewnie nie prezentowałam widoku, jaki chciałaby zobaczyć na swoim progu krucha staruszka. Cofnęłam się o krok. Mizon uniosła legitymację i podsunęła ją do szpary w drzwiach. Kobiecina zbliżyła się o krok i przymrużyła oczy. — Pani Richardson, próbujemy znaleźć pani córkę — wyjaśniła. — Chciałybyśmy zadać pani kilka pytań. Zielona mucha wyfrunęła z wnętrza domu i pacnęła mnie w czoło. — Nie ma jej tu — oznajmiła matka Karen. — Możemy z panią chwilę porozmawiać? — nie ustępowała moja koleżanka. — Poniedziałki, środy i piątki o piątej po południu. Wtedy przychodzi. Zmusiłam się do uśmiechu.

— Chcemy zadać pani parę pytań — spróbowałam raz jeszcze. — Możemy wejść? Kobieta zniknęła i po paru sekundach drzwi się otworzyły. — Zamknijcie panie za sobą — poleciła, ruszając z powrotem korytarzem. — Na klucz. Czaro-białe płytki na podłodze w przedpokoju wyglądały na równie stare jak sam dom. Na ścianach wisiało mnóstwo obrazków, elementów dekoracyjnych i luster. Na piętro prowadziły drewniane schody. Dom nie pachniał najlepiej. Zapach nie był silny, ale ohydny. Jak wilgoć. Jak śmieci, które zbyt długo leżą w koszu. Jakby coś się zepsuło. Gayle zmarszczyła nos i spojrzała na mnie. Podeszłyśmy za panią Richardson do drzwi, a kiedy je pchnęła, usłyszałyśmy ciche brzęczenie much. Gospodyni posadziła nas w salonie, dużym, ale tak zagraconym, że wydawał się ciasny. Na kominku i na pianinie w kącie stało mnóstwo rodzinnych zdjęć. Dostrzegłam martwą muchę w srebrnych włosach starowiny, a kilka innych tłukło się z brzękiem o duże wykuszowe okno. — Napijecie się panie herbaty? — spytała, kiedy już siedziałyśmy w fotelach. Mizon pokręciła głową. — Nie, dziękujemy. Nie zajmiemy pani dużo czasu — zapewniłam. — Proszę nam powiedzieć, kiedy ostatnio widziała pani Karen. — W poniedziałek wieczorem — odparła. — Wpada o piątej, gotuje mi kolację i pomaga przy kąpieli. Wychodzi około wpół do ósmej. Kiedy zaczyna się Coronation Street. — Więc spodziewa się jej pani dzisiaj? — spytałam. Dziś przecież środa. Przytaknęła. — Będzie o piątej. Przyjeżdża prosto z pracy. Spojrzałam na zegarek. Do piątej nie zostało dużo czasu, ale Karen Curtis nie pokazała się w pracy od dwóch dni. — Jakie wrażenie zrobiła na pani Karen w poniedziałek? — włączyła się Mizon. — Była taka jak zwykle? Evadne Richardson znów kiwnęła głową. — Jak zwykle — potwierdziła. — Dzwonił do niej Thomas. Podobno ma nową dziewczynę. — Wstała z fotela i podreptała do kominka. Uniosła rękę i przez chwilę wyglądało tak, jakby liczyła ramki ustawione na półce. Kiedy dotarła do piątej, zatrzymała się. — To mój

wnuk. — Zdjęła zdjęcie chłopaka w uniwersyteckiej todze. — Thomas. — Podała nam oprawioną fotografię. Wzięłam ją i szybko przekazałam Mizon. Ledwie zerknęłam na ciemnowłosego młodzieńca. Drobniejszy i szczuplejszy niż ta reszta, którą poznaliśmy. Sternik drużyny wioślarskiej. — Nie wspominała, że zamierza wyjechać? — podsunęłam. Evadne zrobiła zdziwioną minę i pokręciła głową. — Ona nie wyjeżdża. A jeśli już, to zamawia kogoś, żeby przychodził mi pomagać. Pielęgniarki środowiskowe zaglądają do mnie codziennie. Na dziesięć minut, żeby sprawdzić, czy biorę właściwe pigułki. Ale one nie gotują i nie sprzątają. — Nie wydawała się zmartwiona albo przejęta? — Nie. A czym miałaby się martwić? — Mamy nadzieję, że niczym — odparła Mizon. — Nie chcę pani niepokoić, ale Karen nie przyszła dzisiaj do pracy. Nie wie pani, gdzie mogłaby być? Kobieta wstała. — Najlepiej po prostu do niej zadzwonię — stwierdziła. Patrzyłyśmy, jak podchodzi do aparatu, wciska klawisz szybkiego wybierania i łączy się z pocztą głosową córki. Gayle odpędziła muchę. Evadne odłożyła słuchawkę. — Pani Richardson, czy może nam pani powiedzieć cokolwiek? Czy w jej wizycie było coś niezwyk… — Poszła na górę — wypaliła Evadne. — Na górę? — powtórzyła Mizon. Starsza pani skinęła głową. — Słyszałam ją. Muzyka w Coronation Street właśnie się skończyła i słyszałam, że Karen idzie na górę. — I to było niezwykłe? — spytałam. — Nie korzystamy z pokojów na górze — odparła. — Ja już nie daję rady wejść po schodach. Śpię na dole, w pokoju, który kiedyś nazywaliśmy bawialnią. Kilka lat temu kazałyśmy przerobić spiżarnię na łazienkę. Nie zaglądałam na piętro od lat. — Ale pani córka tam poszła? — dopytywałam. — A zeszła z powrotem? — zawtórowała mi Mizon.

Kobieta zrobiła spłoszoną minę. Straszyłyśmy ją. — Tak — odparła. — Jakieś piętnaście minut później. Pamiętam, bo akurat leciały reklamy. Słyszałam, że wróciła na dół i wyszła z domu. — Nie odezwała się do pani? Nie zawołała „do widzenia”? Cokolwiek? Pokręciła głową. — Nie. Pożegnała się już wcześniej. Nie musiałam patrzeć na Mizon. — Pani Richardson, czy w ciągu ostatnich kilku dni wpuszczała pani do domu kogoś obcego? — spytałam. — Kogokolwiek, kogo widziała pani po raz pierwszy? — Nie, kochana, nigdy tego nie robię. Ani mi się śni. Znów zaczęłam oddychać. — Tylko pielęgniarkę — dodała jednak. Odczekałam sekundę. — Jaką pielęgniarkę? — Taką nową. Przyszła w poniedziałek. Wczesnym popołudniem. Miała legitymację, uniform, wszystko jak trzeba. Nie powinnam jej wpuszczać? — Na pewno wszystko jest w porządku — zapewniłam nieszczerze. — Przyszła pani podać lekarstwa? Evadne pokręciła głową. — Nie, kochana. Pigułki wzięłam wcześniej. Przyszła mnie zbadać. Chociaż niewiele było tego badania. Porozmawiała ze mną kilka minut. Spytała, kiedy się zjawi Karen. I się zabrała. — Odprowadziła ją pani do drzwi? — Powiedziała, żebym nie wstawała, że sama wyjdzie. Ale słyszałam trzaśnięcie drzwi. Spojrzałam na Mizon. Zbladła, kurczowo splotła dłonie przed sobą. Wstałam. — Pani Richardson, czy pozwoli nam pani rozejrzeć się po domu?

66 Na parterze wszystko wydawało się w porządku, ale też nie spodziewałyśmy się tu niczego niezwykłego. Nawet się nie zdziwiłam na widok niemal pustego kosza na śmieci w kuchni i lodówki pełnej świeżych produktów. Nie było tu nic, co wyjaśniałoby ten smród. Dwie minuty po rozpoczęciu poszukiwań Mizon i ja stanęłyśmy u stóp schodów. — Możemy to zgłosić — powiedziała. — A jeśli się mylimy? — Nie wzięłyśmy rękawiczek. — Tylko zajrzymy. Nie ruszyłyśmy się. — Musimy — stwierdziłam i zanim zdążyłam zmienić zdanie, zrobiłam pierwszy krok. To jakoś nadało mi rozpędu i błyskawicznie znalazłam się na górze. Mizon, muszę jej to przyznać, też się nie ociągała. Na piętrze zobaczyłyśmy pięcioro zamkniętych drzwi. — Zacznij od tego końca — zasugerowała Gayle, wskazując najbliższe drzwi. — To chyba nie jest konieczne — mruknęłam. Mizon spojrzała na to co ja i jęknęła na widok roju much wiszącego wokół najdalszych drzwi. — Zgłaszam to. — Wyjęła radio z torebki. — Czekaj chwilę. Korytarz nie był dość szeroki dla nas dwóch, więc poszłam pierwsza w stronę frontu domu. Kiedy dotarłam do drzwi, naciągnęłam rękaw na dłoń i je pchnęłam. Mizon za moimi plecami wydała odgłos, jakby się dławiła, i cofnęła się do korytarza. Słyszałam, jak mówi do krótkofalówki i wzywa natychmiastowe posiłki. Ja weszłam głębiej do pokoju. Podeszłam dość blisko. Muchy wyczuły intruza i ich monotonne brzęczenie przybrało gniewny ton. Ciało Karen Curtis leżało na dużym podwójnym łóżku. Narzuta była staromodna, z miękkiej bawełnianej włóczki. W poprzek materiału biegły wypukłe prążki, a rowki między nimi posłużyły za kanaliki dla krwi Karen — odprowadziły ją ze straszliwej rany aż do brzegów łóżka i w dół, na dywan w kwiaty. Karen — z wyraźną nadwagą — miała na sobie niebieskie spodnie i

koszulową bluzkę w kolorowy wzór. Jej buty na poduszce wyglądały na drogie, i zamordowano ją w naszyjniku z wielkich kawałków bursztynu. Teraz leżał w nogach łóżka. Usłyszałam, że Mizon wróciła do pokoju. Karen prawdopodobnie nie była torturowana. Raczej została zabita szybko. Oczywiście zakładając, że osoba, na którą patrzę, to rzeczywiście Karen. Nie mogłam mieć pewności. Mizon i ja widziałyśmy na dole jej zdjęcia, doskonale wiedziałyśmy, jak wygląda. Ale to niewiele nam pomogło. Bo ta kobieta tutaj nie miała głowy.

67 Nie wydaje mi się, kochana — powiedziała biedna starsza pani. — Ten sam kolor włosów, ale. Evadne Richardson siedziała w pokoju przesłuchań w Lewisham. Po zgłoszeniu śmierci Karen Curtis zabrałyśmy jej matkę z domu i przewiozłyśmy na drugi koniec Londynu. Wiedziała, że nie udało nam się jednoznacznie zidentyfikować ciała kobiety znalezionej na piętrze jej domu, ale podany przez nią opis ubrania córki nie pozostawiał wątpliwości. Kilka razy prosiła nas, żebyśmy pokazali jej Karen, i nie potrafiła zrozumieć, dlaczego wciąż powtarzamy, że to niemożliwe. Okazała się dzielniejsza, niż ja byłabym w takiej sytuacji. — Proszę się nie spieszyć. To ważne, żeby pani była pewna. Jeszcze raz spojrzała na zdjęcie Victorii i Cathy Llewellyn; w końcu zdjęła okulary i przysunęła fotografię do twarzy. Dałam jej czas świadoma, że ludzie obserwują nas na górze, w centrum operacyjnym. Staruszka znów pokręciła głową i zdawało mi się, że dostrzegłam łzę w kąciku jej oka. — To zdjęcie zostało zrobione dawno temu — wyjaśniłam. — Dziewczyny są teraz starsze, mają ponad dwadzieścia lat. Może to ta? — Wskazałam starszą z dwóch dziewcząt. — Wygląda… no nie wiem, może ją widziałam. — Evadne spoglądała to na mnie, to na zdjęcie. — Była ładna, moja droga, jak ty. Śliczna panienka. Miałam wciąż spuchniętą i posiniaczoną twarz. Trudno by mnie nazwać ładną. Zaczęłam podejrzewać, że Evadne Richardson nie na wiele przyda się w sądzie jako świadek. — Dobrze się pani przyjrzała? — Wiedziałam, że muszę przynajmniej udawać, że to ma sens. — Czy nie zauważyła pani na przykład jakiejś blizny? — Tulloch kazała mi sprawdzić, czy poszukiwana przez nas pielęgniarka nie była przypadkiem podobna do Emmy Boston. Jak na razie alibi Emmy się potwierdzało, ale Dana nie zamierzała odpuścić jej tak łatwo. Pani Richardson zastanawiała się przez chwilę i pokręciła głową. — Nie. Nie zauważyłam blizny. Myśli pani, że to ona skrzywdziła moją Karen? Pielęgniarka? — To raczej nie była prawdziwa pielęgniarka — odparłam.

Kiedy poszłam na górę, zobaczyłam Tulloch, która wróciła już z domu Evadne. Odcięta głowa Karen Curtis — bo dopóki nie mieliśmy dowodów, że jest inaczej, musieliśmy zakładać, że zamordowana kobieta to Curtis — nie znalazła się w domu. Nikt jeszcze nie zadał na głos oczywistego pytania. — Kobieta w domu pani Richardson zginęła trzydzieści sześć do czterdziestu ośmiu godzin temu — poinformowała Dana. — Tak twierdzi obducent po oględzinach na miejscu. Wiemy, że Karen Curtis żyła jeszcze o wpół do ósmej wieczorem w poniedziałek, bo wtedy ostatni raz widziała ją matka. Jest prawdopodobne, że została zamordowana niedługo potem. — Przez tę pielęgniarkę — wtrącił Anderson. — Prawdopodobnie — przytaknęła. — Morderczyni orientowała się, że pani Curtis odwiedza matkę w poniedziałkowe wieczory i przyszła do domu po południu przebrana za pielęgniarkę środowiskową. Pani Richardson jest przyzwyczajona do wizyt pielęgniarek, kobieta wydała jej się niegroźna i okazała odpowiednie dokumenty. Nie miała powodu jej nie wpuścić. Znalazłam sobie puste krzesło i usiadłam na nim. — Pani Richardson nie widziała, jak pielęgniarka wychodzi — ciągnęła Tulloch. — Słyszała tylko trzaśnięcie frontowych drzwi. Morderczyni pewnie została w domu i po cichu weszła na piętro. — Żeby zaczekać na Karen Curtis — uzupełnił Anderson. Skinęła głową. — Kilka godzin później pani Richardson pożegnała się z córką, ale usłyszała, że ta idzie na górę, co było niezwykłe. Krótko potem ktoś wrócił na dół i uznała, że to córka wyszła z domu. Chyba możemy założyć, że to nie była Karen. — Ktokolwiek to jest, dobrze zna te rodziny — zauważył Anderson. — Ta kobieta namówiła Geraldine Jones na wycieczkę na osiedle Brendon w piątek wieczorem. Dowiedziała się, gdzie mieszka Amanda Weston i że siedzi w domu sama. Mogła nawet wiedzieć, że przez kilka dni Amandy nie spodziewają się w pracy. Do Charlotte Benn też poszła, kiedy ofiara była sama. Teraz okazuje się, że znała adres matki Karen Curtis i pory regularnych wizyt córki. — Rzeczywiście, odrabia lekcje — przyznała Tulloch. — Ale ja na jej miejscu robiłabym to samo. Do sali wszedł Joesbury. Tulloch uśmiechnęła się do niego półgębkiem, kiedy usadowił się przy biurku naprzeciwko mnie.

— Przede wszystkim nie wolno nam spanikować — mówiła dalej. — Wiemy, kim jest następna ofiara, i zapewniliśmy jej bezpieczeństwo. Jeśli to okaże się konieczne, możemy trzymać Jacqui pod uzbrojoną strażą. I mamy czas. Rozpruwacz zaatakował dopiero dziesiątego listopada. To prawie sześć tygodni. — Ona nie będzie czekać tak długo — wtrąciłam się. — Tu już nie chodzi o Rozpruwacza. Zebrani odwrócili się w moją stronę. — To znaczy? — spytała Tulloch. — Gdyby nie ta cała szopka z Rozpruwaczem — zaczęłam wyjaśniać — gdyby nie zbieżność dat, listy, części ciała pojawiające się w mieście, może zorientowalibyśmy się wcześniej, co jest grane. Ktoś mógłby zauważyć związek już po śmierci Amandy Weston. Ale cały Londyn szukał naśladowcy Rozpruwacza i ona dokładnie tego chciała. To dało jej czas dopaść Charlotte i Karen. To tylko zasłona dymna. Cisza. Widziałam, że nikt nie zamierza mi zaprzeczać. — Ona wie, że już się wszystkiego domyśliliśmy — powiedziałam. — I jest na to przygotowana. Znajdzie sposób, żeby dotrzeć do Jacqui Groves, jakiego nie przewidzieliśmy. — Ona, czyli kto, Flint? — rzucił Joesbury. — O kim ty mówisz? Nie miałam wyjścia, musiałam na niego spojrzeć. — O jednej z sióstr Llewellyn. To musi być któraś z nich. Wstał z krzywym uśmieszkiem na twarzy. — Powtórz to. — Co powtórzyć? — Nazwisko dziewczyn. — Llewellyn. — Dookoła nas widziałam zdezorientowane miny. — Interesujące. — Joesbury wolno pokiwał głową. — Każdy w tej sali wymawia to „Luelin”. — No i? — Serce mi przyspieszyło. — A ty wydajesz taki dziwny, gardłowy dźwięk. Bardziej „kl” niż „l”. Wypowiadasz to nazwisko jak Walijczycy. Gapiłam się na niego przez sekundę świadoma zdziwionych spojrzeń.

— Jestem ze Shropshire — prychnęłam. — Kiedy ostatnio sprawdzałam, leżało przy walijskiej granicy. — Dobra, wy dwoje, starczy już. Musimy znaleźć je obie — zainterweniowała Tulloch. — Lacey, od tej chwili odpowiadasz za przesłuchiwanie bezdomnych. Jeśli te dziewczyny przyjechały do Londynu bez grosza, to musiały jakiś czas żyć na ulicy. Flint, czy ty w ogóle mnie słuchasz? Joesbury i ja wciąż mocowaliśmy się wzrokiem. Odwróciłam się i poświęciłam całą uwagę Tulloch. — Możesz sobie skompletować zespół — ciągnęła. — Jakieś funkcjonariuszki bez mundurów. Musimy też wysłać kogoś do Cardiff. — One odziedziczyły mały majątek — przypomniał Stenning. — Mogły wcale nie wylądować na ulicy. I mogły pracować razem. — Niczego nie wykluczajmy — zgodziła się Tulloch. — Potrzebujemy ich obu. — Ja już znalazłem Cathy — odezwał się cicho Joesbury. Głuche milczenie. — Słucham? — przerwała je Tulloch. — Godzinę temu — wyjaśnił. — Zaraz po lunchu. Dana miała taką minę, jakby dał jej w twarz. — Na litość boską, dopiero teraz to mówisz? Trzeba ją tu ściągnąć. W tej chwili. — Obawiam się, że to niemożliwe. — Dlaczego? Znów patrzył na mnie. — Bo od dziesięciu lat nie żyje.

68 Tulloch wstała, podeszła do okna, oparła dłonie na parapecie i odetchnęła głęboko. — Nawijaj. — Zacząłem coś podejrzewać, kiedy Neil powiedział, że Victoria sama odebrała spadek po dziadku. Jeśli nie sporządził testamentu, majątek powinien być podzielony po równo między najbliższych żyjących krewnych. Victoria dostałaby połowę, a resztę zachowano by dla Cathy, dopóki się nie zgłosi. — A skoro Victoria dostała całość, to znaczy, że ona jedna została przy życiu — dokończyła Tulloch. — Cholera, że też na to nie wpadłam. — Cathy Llewellyn zginęła w wypadku dziesięć lat temu — ciągnął Joesbury. — Opuściła dom jakieś pół roku po domniemanym gwałcie. Zakładam, że ruszyła prosto do Londynu, bo kolejnego lata mieszkała na rozpadającej się barce przy Deptford Creek. Koczowała tam z grupą innych dzieciaków. — Mów dalej — ponagliła Tulloch. — Którejś nocy zerwały się cumy i jednocześnie wybuchł pożar. Nikt nie ma pewności, ile osób było na pokładzie, ale w rzece znaleziono pięć ciał. Przeżył jeden chłopak, niejaki Tye Hammond, który pamiętał tylko pięć osób. — Skąd to wszystko wiesz? — zdziwiła się Tulloch. — Przejrzałem rejestr aktów zgonu. Znalazłem datę śmierci Cathy, sprawdziłem raport koronera, a potem archiwa prasowe. — Nie ma wątpliwości, że to była Cathy? — spytała Tulloch. — Zrobili analizę dentystyczną? — Nie miała takiej dokumentacji — odparł Joesbury. — Ale to nic, ciało zostało zidentyfikowane. Podobno dziewczyna mocno się nie spaliła. Utonęła. — Kto ją zidentyfikował? — Starsza siostra Victoria. Kiedy zakończył się przewód koronerski, odebrała zwłoki i zorganizowała kremację. Tulloch zamknęła oczy. Przez kilka chwil patrzyliśmy, jak oddycha. W końcu znów je otworzyła. — A co z Victorią?

— Ciągle nic — odparł Joesbury. — Nikt o niej nie słyszał, od kiedy odebrała pieniądze ze sprzedaży domu po dziadku. Dana uniosła głowę. Twarz miała ściągniętą, bladą. — No cóż, to tam ułatwia sprawę. Szukamy Victorii.

69 Czwartek, 4 października Pogrzeb Geraldine Jones odbył się po południu w idealny jesienny dzień. Niebo było jasne i pogodne i tylko garście liści w rynsztokach przypominały, że lato jest w odwrocie. Na cmentarz przyszła większość wydziału zabójstw. Potem Tulloch i Anderson pojechali na konferencję prasową w New Scotland Yardzie. Reszta z nas wróciła do Lewisham. Całe popołudnie siedziałam przy biurku i udawałam, że pracuję. Dostaliśmy informację, że Joesbury idzie dalej tropem sióstr Llewellyn, ale on sam nie kontaktował się z nami. Odnosiłam wrażenie, że czas przyspieszył. Każdy zegar i zegarek w sali pędził jak szalony. Kolejne możliwości znikały jak płatki śniegu na piecu i nie miałam pojęcia, co dalej robić. Nie minęła jeszcze nawet doba, od kiedy znaleziono ciało — choć niekompletne — Karen Curtis, i światowe media bawiły się tym newsem w najlepsze. Nowy Rozpruwacz dopadł czwartą ofiarę, udało mu się uczcić rocznicę podwójnego morderstwa i cały kraj rozkoszował się pełnym zachwytu oburzeniem. O mordercy wciąż mówiło się w rodzaju męskim. Jak na razie mediom nie powiedziano, że domniemany gwałt w parku w Cardiff mógł być katalizatorem tej całej jatki. Zdjęcie i rysopis sióstr Llewellyn trafiły do każdego komisariatu w kraju, a Victoria chwilowo zyskała status najbardziej poszukiwanej osoby w Wielkiej Brytanii. Nie wyjaśniliśmy tylko dlaczego. Nie podaliśmy też do publicznej wiadomości, że Karen Curtis wciąż brakuje głowy. Ale co z tego, musieliśmy przecież ostrzec kolegów w mieście, że lada chwila gdzieś znajdzie się ucięta ludzka głowa, prawdopodobnie w jakimś znanym wiktoriańskim obiekcie. A takie informacje zawsze wyciekają dość szybko. O szóstej skończyła się dzienna zmiana i ludzie zaczęli rozchodzić się do domów. Po chwili w centrum operacyjnym zostaliśmy tylko ja, Mizon i Stenning. Anderson wrócił o wpół do siódmej, kiedy mieliśmy zrezygnować i już dłużej nie czekać na niego i Tulloch. — Jak poszło, sierżancie? — zagadnął Stenning. — Krwawa łaźnia — odparł Anderson. — Inni już się zmyli? — Potrzebujesz czegoś? — spytała Mizon. — Czy my też możemy spadać?

— Szefowa zaprosiła nas wszystkich na kolację — odparł Anderson z lekko zażenowaną miną. — Oczywiście jeśli jesteście wolni, powiedziała, nic oficjalnego. Stenning i ja spojrzeliśmy na siebie. — Na kolację? — Pete uniósł brwi. — Znaczy, do siebie do domu? Anderson wzruszył ramionami. — To pewnie kwestia płci — mruknął. — Facet inspektor zaprasza cię do pubu. Kobieta na kolację. — Powinniśmy kupić kwiaty? — dociekał Stenning. Dana Tulloch mieszkała w dość skromnie wyglądającym szeregowcu w Clapham, ale kiedy weszliśmy do wnętrza, nie zobaczyłam nic skromnego. Orzechowe podłogi, przydymione kremowe ściany, a na nich reprodukcje z limitowanych serii i nawet jeden czy dwa oryginały. W salonie stały trzy jednakowe bladozielone kanapy, pomiędzy nimi leżał kwadratowy dywan w zielone, rdzawe i owsiane kwadraty. Na kominku płonął prawdziwy ogień. Kiedy Dana odebrała nasze kurtki, usłyszeliśmy, że ktoś krząta się w kuchni, i serce zabiło mi szybciej. Rozczarowałam się już po kilku sekundach. Za to Anderson i Stenning wręcz przeciwnie. Uśmiechała się do nas wysoka blondynka o sportowej sylwetce. Miała doskonałą owalną twarz, delikatną linię żuchwy i brązowe oczy słodkiego szczeniaka. Starsza niż Dana, pewnie około czterdziestki, ale wystarczyło na nią spojrzeć, by wiedzieć, że przed pięćdziesiątką będzie wyglądać tak samo. — Helen — przedstawiła się. — Partnerka Dany. Partnerka Dany? Gdzie ja trafiłam? Cała nasza szóstka usiadła przy stole w jadalni Dany i nagle poczułam się onieśmielona jak dziecko. Siedziałam obok Helen, czyli, jak się okazało, nadinspektor Helen Rowley z Policji Miasta Tayside w Szkocji. Na szczęście cała reszta trajkotała jak najęta i nikt nie zauważył, że prawie się nie odzywam. Kiedy wszystkie talerze oprócz Dany były prawie puste, Helen stuknęła kieliszkiem o stół trochę mocniej, niż musiała. Spojrzeliśmy na nią. — No dobrze — zaczęła. — Jesteście gotowi pogadać? Tulloch westchnęła i wzruszyła ramionami. Uśmiech Helen nawet nie drgnął. — Czy przyszliście tutaj tylko dla naszego miłego towarzystwa? — Twoje towarzystwo zawsze jest miłe — odparła Tulloch.

Helen zaśmiała się krótko. — No cóż, bez urazy, ale nie leciałam z Dundee tylko po to, żeby poznać nową ekipę swojej dziewczyny. — Zwróciła się do mnie. — Dana mówi, że masz niezłe wyczucie sytuacji. Sądzisz, że to Victoria Llewellyn? Trochę zaskoczona, że tak mnie wywołano do odpowiedzi, skinęłam głową. — To chyba ona — powiedziałam. — To, co się teraz dzieje, musi mieć związek z gwałtem. Jej siostra i matka nie żyją. Nie wiemy o żadnych innych członkach rodziny. Została tylko Victoria. — I twoim zdaniem morduje matki, bo uważa, że to najlepszy sposób, żeby odegrać się na chłopakach — ciągnęła Helen. — No cóż, matki to łatwiejszy cel — odparłam. — Ci chłopcy to teraz wielcy faceci, wyglądają na gości, co potrafią się obronić. Matki to zupełnie inna historia. Anderson i Stenning kiwali do siebie głowami. Mizon przyglądała mi się uważnie. Dana spoglądała to na mnie, to na Helen. — I owszem, sądzę, że jeśli chodziło jej o jak najdotkliwszą zemstę, to dobrze wybrała — stwierdziłam. — Kiedy oni dowiedzą się, że to, co zrobili jedenaście lat temu, doprowadziło do śmierci ich matek, i to tak straszliwej, myślę, że to ich zniszczy. — A historia z Kubą Rozpruwaczem to od początku była tylko przykrywka? — spytała Helen, wciąż radośnie ignorując pozostałych. Tu musiałam uważać. — Tak mi się wydaje. Chciała, żebyśmy od pierwszej chwili wpadli na pomysł z Rozpruwaczem. Prawdziwy naśladowca bardziej ortodoksyjnie trzymałby się historycznych szczegółów i pozwalałby nam powoli dochodzić, co jest grane. — Ciągle czułam na sobie wzrok Helen. — Wysyłając dziennikarce list do „Drogiego szefa”, postarała się o to, żeby Londyn złapał gorączkę Rozpruwacza. Każdy odliczał czas do kolejnego morderstwa. — No, jeszcze jak. Ósmego września Whitechapel wyglądało jak wyprzedaż u Harrodsa — wtrącił się Anderson. — Manipulowała nami — powiedziałam. — Pozwoliła, żeby cały ósmy września przeszedł bez żadnego krwawego zdarzenia. Następnego dnia załatwiła fałszywe zgłoszenie, żeby wyciągnąć zespół do Southwark, a korzystając z telefonu Emmy Boston, zwabiła mnie na pływalnię.

— Żebyś znalazła macicę — podsunęła Helen. — Miły akcent. A dzień później posłała cię do parku Victorii po resztę Amandy Weston. Ona rzeczywiście chyba cię lubi, co? — Bardzo starannie wybrała drugą ofiarę — podkreśliła Tulloch. — Zabiła matkę, która wyprowadziła się z Londynu i nie utrzymywała kontaktów ze stolicą, dzięki czemu nikt nie skojarzył związku między ofiarami. Minęły dni, zanim się zorientowaliśmy, że kluczem jest szkoła. — Najwyraźniej dziewczyna wie, jak działa policja — stwierdziła Helen. Pozostali umilkli na chwilę, jakby chcieli to przemyśleć. Ja wpatrywałam się w stół. — Jak twoim zdaniem ściągnęła Amandę Weston do Londynu? — Helen wciąż zwracała się do mnie. — Pewnie nigdy się nie dowiemy. — Uniosłam wzrok. — Ale jej wspólnik, Sam Cooper, posługiwał się repliką pistoletu. Te zabawki potrafią być przekonujące, szczególnie jeśli ktoś nie jest otrzaskany z bronią. — A kiedy znaleźliście drugie ciało, zaczął się sezon polowań na Rozpruwacza — powiedziała Helen. — Zadbała o to — przyznałam. — Sto lat temu prasa mocno przeszkadzała w śledztwie. Dziennikarze pierwsi docierali do świadków, przekupywali ich, puszczali historie zupełnie wyssane z palca. Policja niemal tyle samo czasu poświęcała na użeranie się z prasowymi spekulacjami, co na ściganie Kuby. Myślę, że obecna sprawczyni zbrodni chciała, żeby to samo stało się z naszym dochodzeniem. — Ale szum medialny działał również przeciwko niej — zauważyła Mizon. — Wszystkie matki związane ze szkołą zaczęły się pilnować. — Tak, ale to też miała zaplanowane — odparłam. — Zanim ostatecznie doszliśmy, o co naprawdę chodzi ze szkołą, wystawiła nam Coopera. Widzieliśmy go w parku Victorii, znaleźliśmy jego DNA na ciele Amandy Weston. Idealny podejrzany i go złapaliśmy. Bo nam na to pozwoliła. — Myślisz, że brał udział w morderstwach? — spytała Helen. Pokręciłam głową. — Na moście, zanim ściągnął mnie do rzeki, krzyknął: „to pieprzona ustawka”. Zdał sobie sprawę, że został wrobiony. — A my myśleliśmy, że już po wszystkim — dodał Anderson, odchylając się na krześle.

Przytaknęłam. — Zabiła jeszcze dwie kobiety, zanim się połapaliśmy, że zagrożenie nie minęło. Ale zdawała sobie sprawę, że wkrótce domyślimy się prawdy. Że któryś z mężów albo i wszyscy zaczną mówić. — Więc dlaczego ciągle rozpruwa te kobiety? — wtrąciła się Mizon. — Tego nie kapuję. Po co ten cały teatr z wnętrznościami i sercem, i z zabraną głową Karen Curtis? Jeśli wie, że wiemy, po co to ciągnie? Wydało mi się, że słyszę samochód zajeżdżający pod dom. — Podtrzymuje napięcie — stwierdziła Tulloch. — Chce, żebyśmy się zajęli szukaniem głowy i stracili z oczu cel. — Odwróciła się do Stenninga. — I nie sądźcie, głupki, że nie słyszałam o waszych zakładach. Pete zrobił się jaskraworóżowy na twarzy. — To tylko wygłupy, szefowo — mruknął w stół. — Żeby rozładować napięcie. — O co chodzi? — zaciekawiła się Helen. — Moi kochani funkcjonariusze robią zakłady, gdzie pojawi się głowa. Zawęzili możliwości do dwudziestu znanych wiktoriańskich miejsc w Londynie. Helen się uśmiechnęła. — Ile dostanę za pomnik Alberta? — spytała Stenninga. — To nie jest zabawne — warknęła Tulloch. — Wystarczy, że ona dopadnie Jacqui Groves, i wygrała. Ktoś zapukał do drzwi. Partnerka Dany poszła otworzyć. — Nie dopadnie — sprzeciwił się Anderson. — Jacqui Groves ma całodobową ochronę i nikt nie wie, gdzie jest. — Hej, śliczna — rozległ się znajomy bas w przedpokoju. Wyprostowałam się na krześle, zanim zorientowałam się, co robię. Kątem oka dostrzegam, że Tulloch mnie obserwuje. I uśmiecha się do siebie. — Spóźniłeś się — dobiegł nas głos pani inspektor. — Zostało coś do żarcia? — Joesbury stanął w progu i rozejrzał się po obecnych. — Dobry wieczór. Zajął miejsce obok mnie, bo Helen akurat wyszła z pokoju. Sięgnął przez stół po dzbanek z wodą, ocierając się o mnie barkiem.

— Chcesz piwo? — zaproponowała Tulloch. Pokręcił głową. — Zaraz uciekam. Jest tu jeszcze ktoś trzeźwy? — A co? — ożywiła się Tulloch. — Czego się dowiedziałeś? — Za chwilę wam powiem. Wróciła Helen z talerzem wyładowanym risotto. Postawiła go przed Joesburym i obeszła stół, żeby przysiąść na brzegu krzesła Dany. Joesbury zgarnął do ust kilka widelców, a my czekaliśmy. Ramię wciąż mnie mrowiło. — Byłoby świetne z kurczakiem — ocenił, odkładając w końcu widelec. Dolał sobie wody do szklanki. — Jeśli nie masz nic sensownego do przekazania, to wsuwaj i spadaj — obruszyła się Helen. — My tu zaraz będziemy zakładać kółko poetyckie. — Chyba znalazłem Tye’a Hammonda. Helen, Mizon i Anderson zrobili głupie miny. — To ten, który przeżył pożar barki — wyjaśnił Stenning, bo Joesbury znów zabrał się do pałaszowania. — W którym zginęła Cathy Llewellyn. — Gdzie on jest? — spytała Tulloch. — Mieszka w hali magazynowej na wschód od Woolwich. Sprzedano ją deweloperowi, który zbankrutował. Stoi pusta, póki prawnicy się o nią kłócą, a tymczasem okupuje ją parę tuzinów szumowin… o, przepraszam, Flint, bezdomnych. Podobno jeśli wpadniemy tam w ciągu najbliższej godziny, prawdopodobnie go zastaniemy i akurat będzie miał zjazd. Może powie nam coś więcej o Cathy. Może nawet pamiętać Victorię. — A skąd ty wytrzasnąłeś te informacje? — Mam swoje źródła — odparł tajemniczo, nie przestając przeżuwać. Tulloch spojrzała na Helen, ta wzruszyła ramionami. — Deser najwyżej zjemy później. — Wezwać mundurowych? — spytał Anderson. Tulloch patrzyła na Joesbury’ego. — Ty decydujesz — powiedział. — Ale na razie wolałbym, żeby to się odbyło po cichu. Jeśli poślemy tam chłopców, to we wszystkich porannych gazetach ukaże się artykuł, że

Rozpruwaczem jest jakiś londyński bezdomny. To raczej nie zapewni dobrosąsiedzkich stosunków. Tulloch wstała. — Więc tylko my dwoje. Helen zostanie z gośćmi. — Nie. — Anderson zerwał się z krzesła. — Z całym szacunkiem, szefowo, ale nie pojedziesz do jakiegoś walącego się squatu o tej porze z jednorękim facetem. Pete i ja też jedziemy. Joesbury patrzył na swoje zwichnięte ramię i poruszał palcami, jakby chciał się upewnić, że ręka ciągle działa. Puścił do Mizon oczko. Odpowiedziała uśmiechem i spojrzała na mnie. — Jeśli będzie więcej kobiet, wzbudzicie mniejszy popłoch — powiedziałam do Tulloch. — Tych ludzi, których inspektor Joesbury nazywa szumowinami, bardzo łatwo wystraszyć. — Ja też chcę się z wami zabrać. — Mizon odsunęła krzesło. Chwila ciszy. Tylko pani nadinspektor i Joesbury siedzieli jeszcze przy stole. — O nie, na pewno nie zostawicie mnie tu ze zmywaniem — oznajmiła Helen.

70 Zabraliśmy Tye’a Hammonda do całonocnego baru i zamówiliśmy mu jedzenie, którym nie był zbyt zainteresowany. Znaleźliśmy go, jak przewidział Joesbury, w hali magazynowej — kolejnym wiktoriańskim budynku na nabrzeżu w Woolwich — i przekonaliśmy, żeby wybrał się z nami na małą pogawędkę. Siedziałam z nim przy laminowanym stoliku, razem z Tulloch i Mizon. Helen i trzej faceci, żeby za bardzo nie zastraszyć kolesia, zajęli miejsca trochę dalej. — Jestem aresztowany? — spytał, biorąc cukierniczkę. Zaczął szuflować brudnobiałą zawartość do kubka. Tulloch kiwnęła mi głową, żebym to ja odpowiedziała. — Nie. Chcemy tylko zapytać cię o coś, co się wydarzyło parę lat temu. O pożar na barce na Deptford Creek, pamiętasz to? Teraz mieszał herbatę. — A jeśli tak? — odezwał się do łyżeczki. — Zginęli wtedy ludzie. Część udusiła się dymem, część utonęła. Tylko ty przeżyłeś. Wzruszył ramionami. — Miałem szczęście, okej? — Jak? Jakim cudem z tego wyszedłeś? Nie odpowiedział. Otoczył kubek dłońmi i gapił się w cukierniczkę. Opróżnił ją do połowy. Jeszcze ani razu nie spojrzał mi w oczy. — Tye — przerwałam milczenie. — Nikt nie chce cię ciągnąć do komisariatu na oficjalne przesłuchanie. Ale to zrobimy, jeśli będziemy musieli. Więc może… Wreszcie uniósł wzrok. — Myślicie, że się tego boję? — rzucił. — W areszcie będzie mi ciepło. Skorzystam sobie z prawdziwego sracza. No i musicie mnie nakarmić. — Ale nie musimy ci dawać hery — odparłam. — To bierzesz? Zresztą nieważne co. Trzeba poczekać, aż wszystko wysikasz. To potrwa ze dwanaście godzin albo i więcej. Nie będzie fajnie. Tye znów bardzo zainteresował się herbatą. Potem podniósł widelec i zaczął grzebać w fasoli na talerzu. — Dobra, jedziemy. — Tulloch odsunęła krzesło.

— Zaraz. — Uniósł rękę. — Był… jak wy to nazywacie? Dowód, przewóz…? — Przewód koronerski? — zasugerowałam. Kiwnął głową. — Taki w sądzie — ciągnął. — Powiedziałem im wszystko, co wiedziałem. Nie pamiętam nic więcej. — Co się wtedy stało? Jakim cudem barka odpłynęła od przystani? — Ktoś przeciął cumę. Dlatego wylazłem na pokład. Zawołała mnie ta dziewczyna, Cathy. Barka odpływała. Wyczułam, że Tulloch i Mizon wymieniły spojrzenia. Ja nie odrywałam wzroku od Tye’a. — Cathy? — spytałam. — Jaka Cathy? Pokręcił głową. — Po prostu Cathy. Nie używaliśmy nazwisk. Większość nie podawała nawet prawdziwych imion. — Co dalej? — Wtedy byliśmy już daleko od brzegu. To niezły kanał dryfować po rzece, szczególnie w nocy. Wiedzieliśmy, że mamy kłopoty. No i Cathy krzyknęła, że jest pożar. — Na barce? Przytaknął. — Ja nie widziałem, ale ona pobiegła na dziób. Potem wielkie bum i parę sekund później znalazłem się pod wodą. Wpadłem do rzeki. — Ktoś cię wyciągnął? — Przypomniałam sobie chwilę, kiedy zobaczyłam światła pontonu; wtedy już wiedziałam, że przeżyję. — Nie. Udało mi się dopłynąć do pirsu. Złapałem się drewnianego pala i jakoś wdrapałem na brzeg. Kątem oka zobaczyłam, że Tulloch kiwa na tych przy drugim stole. — Ogromny fart — przyznałam. — Ile osób było na barce tamtej nocy? Przez sekundę miał niepewną minę. Zmarszczył brwi, mocniej zacisnął usta, jakby próbował sobie coś odtworzyć. — Sześć — odezwał się w końcu. — Pięć zginęło, ja przeżyłem. Skinęłam głową.

— Tak jest napisane w raporcie z przewodu koronerskiego. Trzech mężczyzn, włącznie z tobą, i trzy kobiety, w tym Catherine Llewellyn. Zgadza się? Wzruszył ramionami. Chyba wszystko mu się zgadzało. Nad moim ramieniem ktoś podał Tulloch zdjęcie. Położyła je na stole przed Tyem. Siostry Llewellyn. — Rozpoznajesz którąś z tych dziewczyn? Wskazał młodszą. — To ona. Cathy. Widziałam, że oczy mu się zaszkliły, kiedy patrzył na fotografię. — Była twoją dziewczyną? — spytałam. Wyczułam, że ktoś od drugiego stolika się do nas zbliża. — Nie. — Ale chciałeś, żeby była? Joesbury podszedł do nas. Kiedy kucnął, jego głowa znalazła się na poziomie naszych. — A tę drugą poznajesz? — spytał. — Widziałeś ją kiedykolwiek z Cathy? Tye jeszcze raz popatrzył na fotkę. Zerknął na mnie, potem znów w dół. Pokręcił głową. — Kiedy znałeś Cathy, nie odnosiłeś wrażenia, że ktoś jej szuka? — podjął Joesbury — Każdego z nas ktoś szuka. Psy, pomoc społeczna, rodziny, które nie wiedzą, co to znaczy „nie” — ciągnął. — Oprychy, którym się zdaje, że wisimy im kasę. Nie dają nam spokoju. — Ale chodzi mi konkretnie o Cathy. Czy ktoś jej szukał? Spojrzał na sekundę w talerz i przytaknął. — Mówiła kto? — wtrąciła się Tulloch. Kolejne nieme zaprzeczenie. Joesbury sięgnął do kieszeni i wyjął dwa banknoty dwudziestofuntowe. Położył je na stole i nakrył dłonią. — Nie rozdaję forsy za ściemnianie, więc nie marnuj czasu, Tye. Powiedz mi coś użytecznego, a zostawię ci to, jak wyjdę. Oczy Hammonda przylgnęły do pieniędzy; już sobie kombinował, co za to kupi, i jakoś nie wydawało mi się, żeby planował wycieczkę do najbliższego Tesco, żeby zaopatrzyć się w sałatę i jogurt. — Bała się? — wypytywał Joesbury.

Tye wzruszył ramionami, bez przekonania przytaknął. Jeszcze jedno wzruszenie ramion. — Wiem tyle, że nie chciała zostać znaleziona — mruknął. — Nigdy nie ruszała się na północną stronę rzeki. Tam chyba był ten facet… właściwie nigdy nie mówiła, że to facet, tak jakoś założyłem. Zdaje się, że wiedziała, że on jest na północ od rzeki, i dlatego siedziała po tej stronie. Moi koledzy znów zerknęli na siebie. Ja nie świdrowałam oczami chłopaka naprzeciwko. — Wspominała kiedykolwiek, że ma siostrę? — odezwałam się. Przez moment patrzył na mnie nieobecnym wzrokiem i pokręcił głową. — Myślicie, że on ją znalazł? — spytał mnie. — Że to on przeciął linę tamtej nocy? I podpalił barkę? — Oderwał oczy ode mnie i ogarnął spojrzeniem pozostałych. — Myślicie, że zrobił nam to ten ktoś, kogo bała się Cathy? — zwrócił się do nich. Joesbury patrzył na mnie. — Wszystko możliwe — powiedział i wstał z kucek.

71 Piątek, 5 października Wysyłam ekipę do Cardiff — mówiła Tulloch do zgromadzonego tłumku, kiedy następnego dnia pchnęłam drzwi centrum operacyjnego. — Jeszcze nie wiem kogo. Ale musimy znaleźć jakieś inne zdjęcia Victorii, porozmawiać z ludźmi, którzy ją znali, i spróbować się dowiedzieć, gdzie mieszka. Drzwi znów się otworzyły i kiedy odwróciłam głowę, zobaczyłam Joesbury’ego — przepuszczał w progu Gayle Mizon. Weszła do sali z dwoma papierowymi kubkami ze Starbucksa. Jeden podała inspektorowi, a ten wyszczerzył się do niej szeroko. Zapach kawy popłynął ku mnie. Włosy Joesbury’ego były jeszcze mokre po prysznicu. Zaczął dzwonić telefon. Kątem oka zauważyłam, że odbiera go Barrett. — Musimy jeszcze raz wejść do mieszkania Coopera — oznajmiła Tulloch. — Mogliśmy coś przeoczyć. Fragment odcisku palca, cokolwiek. — Szefowo. — Głos Barretta. — To ubranie, które ona nosi, ta czarna kurtka z kapturem w kolorowe bazgroły, może… — Szefowo. — Tym razem głośniej. Wszyscy odwróciliśmy się do Barretta, którego zwykle lśniąca, czarna skóra przybrała szarawy odcień. — Musisz porozmawiać. Głowa się znalazła. Tulloch zdrętwiała. — Gdzie? — W zoo. W londyńskim zoo. — Popieprzona suka — mruknął Anderson, kiedy minęliśmy bramki biletowe i wkroczyliśmy główną bramą. Dwoje mundurowych już tu dotarło. Przed chwilą przeszliśmy obok trzeciego, który na ulicy cierpliwie wyjaśniał rosnącej kolejce ludzi, dlaczego nie mogą jeszcze wejść do zoo. Miałam nadzieję, że nie mówi im całej prawdy. Przed nami dwóch mężczyzn w garniturach i kobieta w czarnych spodniach i zielonej bluzie podeszli do Tulloch. — Ten wysoki to gość z miejscowej dochodzeniówki — mruknął Anderson. — Znałem go, kiedy pracowałem w Islington. — Wskazał grupkę dzieci z podstawówki zgromadzoną przy

sklepiku z pamiątkami. — Popatrz. W środku tygodnia tu się roi od szkolnych wycieczek. Czy to w ogóle wiktoriańskie miejsce? — Dokładnie rzecz biorąc, jest parę lat starsze od Jej Wysokości — odparłam. Zanim opuściliśmy komisariat, sprawdziłam szybko w Internecie. — Ale kiedy otwarto je dla zwiedzających, zasiadała już na tronie. — Do cholery, moja córka tu przychodzi — warknął Anderson. — Spokojnie, stary — powiedział Joesbury. Wysoki śledczy przedstawił siebie i dyrektora zoo, faceta — boki zrywać — o nazwisku Sheep 2. I kobietę — kierowniczkę opiekunów zwierząt. Biedna cała się trzęsła. — Jak dawno ją znaleziono? — spytała Tulloch. Sheep spojrzał na zegarek. — Jakoś za piętnaście dziesiąta. Dopiero co otworzyliśmy. Na szczęście nie było dużo ludzi. Raptem kilkadziesiąt rannych ptaszków i szkolna wycieczka, którą tam widzicie. — Mogę gdzieś przekoczować, dopóki z nimi nie porozmawiamy? — Oasis się chyba nada — odparł Sheep. — Nasza główna restauracja. Jest niedaleko i dużo tam miejsca. — Dziękuję. Gayle, zorganizuj to, okej? Poproś o pomoc opiekunów, niech tam wszystkich spędzą, łącznie z personelem, który nie ma pilnych obowiązków. — Teraz jesteśmy najbardziej zajęci — wymamrotała kobieta w zielonej bluzie. — Trzeba przygotować wybiegi, nakarmić zwierzęta. — Rozumiem. — Tulloch pokiwała głową. — Postaramy się jak najmniej zakłócać wam pracę. A teraz, gdzie możemy obejrzeć nagrania z monitoringu? — Chyba najlepiej w moim biurze — zasugerował Sheep. — Proszę za mną. — Pójdzie z panem funkcjonariusz Stenning. Pete, weź na początek wszystko z ostatnich dwudziestu czterech godzin. Zaczniemy od tego. Stenning i Sheep ruszyli do budynków administracji zoo. — Dobra, a my porozmawiamy po drodze — ciągnęła Tulloch. — To daleko? Z Johnem Hallisterem, miejscowym śledczym na czele, ruszyliśmy w dół, główną alejką zoo. Z prawej mieliśmy oryginalne ceglane budynki z akwariami i terrariami. Punkty

2

Sheep (ang.) – owca (przyp. red.).

gastronomiczne po obu stronach alei właśnie się pootwierały. Obsługa obserwowała nas z nieskrywaną ciekawością. — Nasz komisariat dostał zgłoszenie za dziesięć dziesiąta — relacjonował Hallister. — Przyjechaliśmy tu po piętnastu minutach. Kiedy zjawiliśmy się na miejscu, patrol zdążył już zamknąć zoo przed nowymi zwiedzającymi i otoczył wybieg taśmą. Personel musiał zagonić zwierzęta do pawilonów. Mieli z tym kłopoty. Były bardzo zdenerwowane. — A jakie zwierzęta… — zaczęła Tulloch. Zatrzymaliśmy się przy policyjnej taśmie. — „Królestwo Goryli” — odczytała z lekkim przerażeniem. — Goryle są niezwykle wrażliwe — odparła opiekunka drżącym głosem. Nosiła plakietkę, z której dowiedzieliśmy się, że ma na imię Anna. — Nie reagują dobrze na zapach krwi. — Zupełnie jak ja — dodała cicho Tulloch. — To jeden z najnowszych wybiegów — wyjaśniłam. — I chyba najbardziej popularny. Jeśli ktoś chciał wywołać maksymalny szok, to dobrze wybrał. — To właśnie goryle znalazły głowę? — spytała Tulloch Annę. — Wiedzieliśmy, że coś się dzieje — odparła opiekunka. — Zaczęły krzyczeć, kiedy tylko je wypuściliśmy. Oczywiście nie chciały się do niej zbliżyć. — Więc jej nie dotykały? Od początku leży w tym samym miejscu? — Nie mogę ręczyć za gerezy. Z trudem zagoniliśmy je do pomieszczenia. Są strasznie ciekawskie. Ale z gorylami jest zupełnie inaczej. Bardzo się zdenerwowały. Nasza samica alfa jest w ciąży. Cóż mogliśmy na to powiedzieć — to nie był chyba najlepszy moment na gratulacje. Przeszliśmy przez półprzezroczystą zasłonę z plastikowych pasów i znaleźliśmy się w tropikach. Bujne liście, płynąca woda, dekoracyjne konstrukcje z bambusów i kolorowe tropikalne ptaki. Pokonaliśmy kolejne plastikowe frędzle i weszliśmy na sam wybieg. Duża przestrzeń. Uschłe drzewo wyglądało jak rzeźba na tle bladego październikowego nieba. Spojrzałam w górę. Żadnego dachu. Goryle zdawały się wciąż wytrącone z równowagi. Nawet dość daleko od pawilonu ich krzyki i piski były nieprzyjemnie głośne. — Tam — wskazała Hallister. — Koło tego kamienia.

Ruszyliśmy do punktu widokowego. Między nami a częścią dla zwierząt znajdowały się metrowy płot i fosa z wodą. Głowa leżała twarzą w dół, jakieś pięć metrów za fosą. Półdługie włosy były zroszone. Kikut szyi pokrywało coś, co wyglądało na zaschniętą krew. — Mogła ją rzucić stąd — stwierdził Joesbury. — Porządny zamach i gotowe. — Ktoś się do niej zbliżał? — spytała Tulloch. Śledczy Hallister pokręcił głową. — Nie. Kiedy tylko zgoniono zwierzęta i zrozumieliśmy, z czym mamy do czynienia, uznaliśmy, że zaczekamy na was. Tulloch zwróciła się do Andersona. — Nie wiesz przypadkiem, kiedy się zjawią technicy? Sierżant odszedł na bok i zadzwonił, żeby się dowiedzieć, kiedy przyjedzie ekipa techników kryminalistycznych. — Zwierzęta są trzymane przez noc w pawilonach? — podjął Joesbury. — Tak — odparła Anna. — Tak jest bezpieczniej. No i o wiele cieplej o tej porze roku. — Więc głowa mogła zostać podrzucona o dowolnej porze w nocy i do rana nikt by jej nie zauważył? — wypytywał dalej. — No cóż, na noc zamykamy zoo. Nikt nie powinien się tu dostać. Są nocni stróże. Joesbury rozglądał się dookoła. — Mogę się przespacerować, Tully? Machnęła ręką i Joesbury ruszył do wyjścia. Ale po drodze musiał przepuścić nowo przybyłych. Technicy się nie ociągali. Dziesięć minut później, zakutani w kombinezony ochronne, Tulloch, Anderson, starszy technik kryminalistyczny, opiekunka Anna i ja przenieśliśmy się z małpiego domku na teren wybiegu. Byliśmy już w połowie otwartej części i wyraźnie widzieliśmy głowę, kiedy zauważyliśmy, że za nami idzie Mike Kaytes, dyżurny patolog. Już w kombinezonie. Zatrzymaliśmy się, żeby na niego zaczekać. — Nie ma much — powiedziałam. — Słucham? — spytała Tulloch. — Patrz — wskazałam palcem. — To coś, tam, to chyba odchody, zgadza się? — No cóż, nie zdążyliśmy jeszcze posprzątać… — zaczęła tłumaczyć się opiekunka. — Są na nich muchy — przerwałam jej. — Widzę je nawet stąd.

— No i? — Tulloch uniosła brwi. — Ale na głowie nie ma. Dana wpatrywała się w nią przez parę sekund. — No fakt. Może użyła jakiegoś środka konserwującego, który je odstrasza. Kaytes nas dogonił i skinął nam na powitanie. Pozwoliliśmy mu, żeby zbliżył się do głowy sam. Nie spieszył się. Zrobił kilkanaście kroków i przystanął. Potem obszedł głowę, cały czas patrząc w dół. Kiedy już zatoczył pełne koło, kucnął, zasłaniając nam widok. Wyciągnął rękę, ale nie widzieliśmy, czego dotknął. Ukląkł i przyjrzał się znalezisku z bardzo bliska. W końcu dźwignął się z powrotem na nogi. Kiedy wracał do nas, miał minę, której nie potrafiłam odczytać. Niemal jakby powstrzymywał uśmiech. — Nie dostaliście dziś przypadkiem telefonu od Madame Tussauds? — spytał Hallistera. — To nie nasz rewir — odparł śledczy. — A co? — Myślę, że niedługo zadzwonią. Idźcie zobaczyć. Szedł tuż za nami, kiedy zbliżaliśmy się do głowy. Stanęliśmy w kółko i popatrzyliśmy w dół. Zrobiłam głęboki wdech przez nos. Zapach się nie zmienił. Ziemia, kawa z pobliskich barów, odchody ciepłokrwistych zwierząt. I nic poza tym. Tulloch uklękła. Po sekundzie reszta z nas zrobiła to samo. Musieliśmy wyglądać jak jakieś dziwaczne kółko modlitewne. — To nie jest ludzka głowa — oznajmił Kaytes zupełnie niepotrzebnie. Z tak bliska to było oczywiste. — Woskowy model.

72 A więc głupi kawał — powiedział Hallister. — Niekoniecznie — odparł Kaytes. — Czerwone wokół kikuta to nie farba. To krew. Tulloch, patolog, Hallister i ja siedzieliśmy w jednym z mniejszych ogródków kawowych, przy barze z rybą i frytkami obok pawilonu owadów. Robiło się chłodniej, ale jakoś nikt nie chciał wejść do baru. Anderson został pilnować czynności na miejscu zdarzenia. Mizon przesłuchiwała zwiedzających, a Stenning ciągle oglądał nagrania z kamer. Nie miałam pojęcia, gdzie się podział Joesbury. — Ludzka? — spytała Tulloch. — Nie potrafię tego stwierdzić na sto procent, dopóki nie przeprowadzę paru testów — odparł Kaytes. — Ale jeszcze dziś dam wam odpowiedź. — To nie był głupi kawał. — W tej chwili zauważyliśmy, że wrócili Stenning i Joesbury. — Widziałem nagranie — ciągnął Pete. — Weszła do zoo w nocy, w swoich sztandarowych ciuchach. No wiecie, workowata czarna kurtka w kolorowe symbole, czarna włóczkowa czapka. Jedna z kamer wyłapała ją przy smokach z Komodo o trzeciej dwadzieścia cztery nad ranem. W ręce miała małą torbę. — Jak weszła? — Tulloch się rozejrzała. — Przez ogrodzenie — odparł Joesbury. — Posuń się, Flint. — Przyciągnął sobie krzesło i wcisnął się między mnie i Danę. Rozłożył na stoliku plan zoo. — Tutaj. Od tyłu wielbłądów. Między zoo a parkiem jest żelazny płot. Zaledwie półtora metra wysokości. Chyba nawet znalazłem dokładne miejsce. — Jak? — W trawie są cztery zagłębienia — wyjaśnił. — Tworzą prostokąt, jakieś sześćdziesiąt na czterdzieści. Już posłałem tam fotografa. O, tutaj. — Wskazał miejsce na planie i wszyscy pochyliliśmy się, żeby lepiej widzieć. Granice zoo tworzyły trójkąt prostokątny o dwóch mniej więcej równych bokach wzdłuż Prince Albert Road i głównej alei parku Regent’s. Przeciwprostokątna na skos przez park, na północny zachód. Mniej więcej w połowie jej długości, między wybiegami wielbłądów, hipopotamów karłowatych i świń brodatych, niedaleko nowej ekspozycji smoków z Komodo, tkwił czubek palca wskazującego Marka.

— Po drugiej stronie ogrodzenia zobaczyłem podobne ślady — ciągnął. — Tego skrawka nie obejmuje żadna kamera. Myślę, że przyniosła lekką aluminiową drabinkę, z której skorzystała po stronie parku. Przeskoczyła przez płot, sięgnęła między szczeblami, przełożyła drabinkę górą i zostawiła ją tam, żeby mieć gotową drogę ucieczki. — Tak łatwo się tu włamać? — zdziwiła się Tulloch. — No cóż, wcześniej czy później człowiek plączący się nocą po zoo zostanie zauważony przez kamery, uruchomi jakiś alarm albo wpadnie na stróża — powiedział Stenning. — Ale jeśli szef się nie myli, to do goryli miała bardzo blisko. Założę się, że obróciła w dziesięć minut. — Ale po co? — spytała Tulloch. — W co ona się bawi? — Właśnie po to — odparłam. — Ona się po prostu bawi. Joesbury odchylił się na krześle i obdarzył mnie swoim wrednym uśmiechem w całej okazałości. — I zaczyna mieć z tego niezłą frajdę. Wieczorem wiedzieliśmy już, że woskowa głowa została obficie usmarowana ludzką krwią i dlatego goryle tak na nią zareagowały. Czy to krew Karen, to należało potwierdzić, ale nikt z nas nie miał żadnych wątpliwości. Tulloch wydelegowała dwóch funkcjonariuszy, żeby spróbowali ustalić, skąd pochodzi głowa. Zaczęli od Madame Tussauds, ale pracownicy muzeum nie zauważyli, żeby coś im zginęło, ani z ekspozycji, ani z magazynów. Chętnie za to podali listę możliwych dostawców. Poszukiwania na eBayu i innych stronach internetowych okazały się zadziwiająco owocne. Naprawdę nietrudno kupić model odciętej ludzkiej głowy. — Świat dostał zajoba — skomentował to Anderson po powrocie z zoo. Kiedy pojawił się w centrum operacyjnym, przeżył chwilę bezprecedensowej popularności. W odpowiedzi na liczne pytania zapewnił nas, że gorylom nic nie jest, że czują się dobrze mimo porannego zdenerwowania, że opiekunowie uważnie obserwują ciężarną samicę, ale raczej nie są zaniepokojeni, i, tak z czystej ciekawości, czy ktokolwiek chce jeszcze wiedzieć, jak idzie śledztwo? Kiedy przestał już fukać, powiedział nam, że zoo zostało otwarte i tylko Królestwo Goryli jest niedostępne. Żaden z porannych zwiedzających, z którymi rozmawiała Mizon, nie widział niczego niezwykłego, ale też nie spodziewaliśmy się żadnych rewelacji. Postać w czarnych skejtowskich ciuchach przyszła i odeszła w świetle księżyca. Obejrzałam kilka razy w kółko te kilka sekund nagrania, jak przechodzi przez główną aleję.

— Z metr siedemdziesiąt wzrostu, może trochę więcej. — Stenning niepostrzeżenie stanął za moimi plecami. — A te łachy wyglądają na luźne. Powiedziałbym, że jest dość chuda. — Matka Karen Curtis opisała pielęgniarkę jako drobniutką dziewuszkę. Metr siedemdziesiąt to nie jest drobniutka dziewuszka. — Może chodziło jej tylko o to, że bardzo szczupła — włączyła się Mizon. Jej obecności też nie zauważyłam. — I mówiła o czarnych włosach. Na tym naszym zdjęciu Victoria ma czarne włosy. Ale pod tą czapką nic nie widać. — Niektóre kobiety zmieniają kolor włosów częściej niż ja skarpetki — powiedział Joesbury. Musiałam być naprawdę pochłonięta oglądaniem, skoro nie zwróciłam uwagi, że podszedł. — A ubranie potrafi bardzo zmienić figurę. Co ty o tym myślisz, Flint? — O czym? — Nie odrywałam oczu od ekranu. — O twoich szansach na karierę osobistego stylisty? Złapał się oparcia mojego krzesła. Poczułam jego kciuki na łopatkach. — Czy myślisz, że ma obcasy? Cofnij trochę. Mizon pochyliła się i włączyła film od początku. — Popatrzcie na to — powiedział Joesbury. — Zobaczcie, jak chodzi. Przyglądaliśmy się ciemnej postaci, która ze spuszczoną głową przecięła główną aleję i zniknęła w Królestwie Goryli. — Gayle, masz buty na obcasach? — spytał. Mizon uniosła prawą nogę, żeby pokazać nam swoje pantofle na pięciocentymetrowym słupku. Według standardów większości kobiet to nie był wysoki obcas, ale najwyższy, na jaki mogła sobie pozwolić policjantka na służbie. — Podejdź z łaski swojej do tamtej ściany — poprosił Joesbury. — Jeśli któryś palant zagwiżdże, dam mu w zęby. Gayle zrobiła minę, jakby nie wiedziała, czy uśmiechać się kokieteryjnie, czy parsknąć śmiechem, i ruszyła. — Flint, ty jesteś jak zwykle w swoich glanach? Zrób to samo, okej? Powtarzając sobie w duchu, że jeśli nie chcę się wychylać, to lepiej nie mówić oficerowi starszemu stopniem, żeby się odpitolił, wstałam i wykonałam polecenie. Co do glanów, w ogóle takich nie miałam. Kiedy dotarłam do Mizon, odwróciłam się. Joesbury to palant. — Dobra, wróćcie obie. Powoli.

Ruszyłyśmy obie, ale tylko jedna z nas się uśmiechała. — Mam nadzieję, że to czemuś służy — rzuciła Tulloch od drzwi. — Moim zdaniem, ta babka na ekranie próbuje wyglądać na większą, niż jest — stwierdził Joesbury. — Nosi workowate ciuchy i obcasy. — Wskazał monitor. — Popatrzcie. Idzie jak Gayle. Wysuwa biodra do przodu. I według mnie idzie ostrożnie, jakby bała się potknąć. Z kolei Flint człapała jak facet. Parę osób w sali zachichotało. Mnie to jakoś nie rozbawiło. — Moim zdaniem pani Richardson dobrze ją opisała — podsumował Joesbury. — Ta kobieta jest nieduża. Ile masz wzrostu, Flint? — Metr sześćdziesiąt pięć — wycedziłam przez zęby. — Naprawdę? — Podszedł i zdjął mój żakiet z oparcia krzesła. — Jaki to numer? Dwunastka? I topisz się w tym. Więc tak naprawdę nosisz ósemkę? Może dziewiątkę, jak się obeżresz? — Dzięki, Mark, już załapaliśmy — warknęła Tulloch. — To kobieta drobnej lub przeciętnej postury, która próbuje to zamaskować, kiedy wie, że może zostać sfilmowana. A teraz, zanim zapomnę, dasz radę pojechać na weekend do Cardiff? Możesz wziąć ze sobą Gayle, żeby cię pilnowała. Przeprosiłam wszystkich i wyszłam z sali. Musiałam znaleźć coś, co mogłabym rozwalić.

73 Sobota, 6 października Tańczyłam walca. Więc od razu wiedziałam, że to sen. Nigdy w życiu nie tańczyłam walca. Ale we śnie wirowałam w wiedeńskim stylu, kręciłam się jak bąk, w kółko i w kółko, a muzyka grała coraz głośniej, i gdziekolwiek spojrzałam, widziałam czerwone balony i serpentyny. Jaskrawe, szkarłatne konfetti sypało się z sufitu jak płatki kwiatów. Zawirowałam jeszcze szybciej i muzyka w głowie zadudniła mi boleśnie. Nagle balony, serpentyny i płatki zaczęły się zmieniać, przybierać dziwne kształty, błyszczeć wilgocią. Serpentyny nie były już z papieru, były z wnętrzności. Płatki wyglądały jak rozbryzgi krwi, a balony — o Chryste — balony stały się odciętymi ludzkimi głowami, które gapiły się na mnie zmętniałymi oczami, gdzie tylko się obróciłam. Ocknęłam się z gwałtownych wdechem, niemal krzykiem. Nie leżałam w łóżku — stałam roztrzęsiona u jego stóp. W pokoju było ciemno i przez sekundę nie widziałam niczego oprócz kontrolek systemu alarmowego Joesbury’ego. Małych czerwonych światełek. Nie miałam pojęcia, jakie to może być dezorientujące — obudzić się w środku nocy poza łóżkiem. Jaka bezbronna się poczuję. Przeszłam chwiejnie przez pokój i zapaliłam światło. Kiedy tylko odzyskałam ostrość widzenia, najpierw skontrolowałam własne ciało — ręce, nogi, tułów. Sen był tak wyrazisty, że jeszcze teraz odnosiłam wrażenie, że jestem zlana krwią. Ale to oczywiście nie krew. Ta lepka wilgoć to tylko pot. Ale tego, skąd dobiega muzyka, nie potrafiłam wyjaśnić. Nie była elementem snu. Wciąż grała. Z początku myślałam, że jest w pokoju, ze mną, ale przecież przed pójściem spać sprawdziłam wszystkie zamki i alarmy. Dobiegała z zewnątrz. Miałam na sobie koszulkę na ramiączkach i luźne szorty. Nie używam koszul nocnych ani piżam. Włożyłam bluzę wiszącą na oparciu krzesła. Na dworze muzyka rozbrzmiewała głośniej. Dziwne, że inni mieszkańcy domu się nie pobudzili. To była wersja instrumentalna, ale słowa znałam na pamięć. „Krople deszczu, róże, miedziane czajniki i dzikie gęsi”. Najlepsze rzeczy na świecie. Ulubione rzeczy. Przez okno szopy widziałam światło, migotało jak płomyk świecy. A drzwi stały chyba niedomknięte. Dotarłam do połowy drogi przez ogród, kamienne płyty ziębiły mnie w stopy. Rzeczywiście, zobaczyłam, że drzwi szopy są lekko uchylone.

„Dzwonki do drzwi, janczarki przy saniach, dziewczynki w białych sukienkach”. Moja lista ulubionych rzeczy nie do końca pokrywała się z listą Marii, chociaż doceniałam większość jej wyborów. W moim spisie pierwsze miejsce zajmował poranny skok na pływalni — tak wspaniale było rozbić cudowną, nieruchomą powierzchnię wody. I para unosząca się z ciał kucyków w zimowe poranki. I miękki, aksamitny dotyk ich nosów. Ubóstwiałam kucyki. Zajrzałam do szopy już wcześniej, kiedy przyszłam z pracy i się przebrałam. Przez chwilę patrzyłam na głowę manekina na czubku worka treningowego i wyobrażałam sobie turkusowe oczy, opaloną skórę i równe białe zęby. Godzinę później wróciłam do mieszkania wykończona. Książki — moja kolejna pasja w dzieciństwie. Praktycznie sama nauczyłam się czytać i pochłonięcie wszystkich lektur rzadko zajmowało mi więcej niż semestr. Nigdy nie miałam dość pieniędzy na książki, więc bibliotekę publiczną traktowałam niczym dar niebios. Zachodziłam tam w każdą sobotę rano. A moja ulubiona książka wszech czasów? Dziwokamień z Brisingamen, oczywiście. Lubiłam też miejskie parki. To, jak trawa i drzewa formują taką bańkę wokół ciebie, która chroni od hałasu i zapachów miasta. I zoo, nie zapominajmy o zoo. Zawsze, od małego, uwielbiałam zoo. Pływalnie i kucyki, parki i zoo, i publiczne biblioteki pełne książek. Moje ulubione rzeczy. Muzyka grała w szopie. Musiałam tylko przejść ogrodową ścieżką, ale droga zajęła mi dużo czasu. Jeszcze dłużej trwało, zanim wyciągnęłam rękę i delikatnie pchnęłam drzwi. Od samego początku w tym wszystkim chodziło o mnie. W głębi duszy wiedziałam o tym zawsze. Nie musiałam przestępować progu. Już od drzwi widziałam worek — kołysał się delikatnie, jakby pamiętał łomot, który mu spuściłam. Albo jakby ktoś popchnął go całkiem niedawno. Przypominał wahadło zegarowe wybijające czas. Tik tak. Widziałam też, że głowa manekina, której wcześniej nadałam w wyobraźni rysy Marka Joesbury’ego, nie znajduje się już na worku. Zastąpiło ją coś innego. Nie musiałam włączać żarówki. Blask pięciu świec ustawionych kręgiem wokół worka wystarczył. Płomyki migotały i tańczyły w lekkim wietrzyku, wywołanym otwarciem drzwi. Miękkie, złote światło, ciepłe jak poranek. W tym świetle głowa Karen Curtis wydawała się niemal żywa.

74 Lepiej pojedź na noc do nas. — Helen patrzyła na mnie z góry. — Dana ma urządzony zapasowy pokój, na wypadek gdybyśmy się pożarły. Spojrzałam na nią i spróbowałam się uśmiechnąć. Długie, jasne włosy splotła w warkocz. Wyglądała przez to młodziej. — Ja z nią zostanę — odezwał się Joesbury od drzwi. Mówił do Helen, ale patrzył na mnie. — Jeśli wolisz być tutaj, Lacey. Raczej wyczułam, niż zobaczyłam, że brwi Helen podjeżdżają na czoło. Kiwnęłam głową. — Dzięki — powiedziałam do nikogo konkretnego. — Jak im tam idzie? — spytała Helen. — Na razie skończyli — odparł Joesbury. — Zapieczętują szopę i ogród. Może przy dziennym świetle da się jeszcze coś znaleźć. Oby tylko nie zaczęło padać. — Zabrali ją już? — chciałam wiedzieć. — Tak. — Jesteś bardzo dzielna. — Helen położyła mi dłoń na ramieniu. Byliśmy w moim salonie. Zegar na kuchence pokazywał prawie czwartą rano. Ja siedziałam na kanapie, Helen przycupnęła na poręczy. Dana i reszta zespołu „obrabiali” miejsce zdarzenia, którym stały się mój ogród i szopa. Nie ruszyłam się, od kiedy Helen posadziła mnie i opatuliła kołdrą. Potem zaparzyła mi herbatę, ale ręce za bardzo mi się trzęsły, żebym zdołała ją wypić. Zasugerowała, że mogę być w szoku i trzeba mnie zabrać na ostry dyżur. Odmówiłam i ubłagałam ją, żeby nie podsuwała tego pomysłu Danie. Jak na razie tego nie zrobiła. — Kamery coś wyłapały? — zwróciłam się do Joesbury’ego. — Zero. Wszystkie skierowaliśmy na dom, nie na jakąś cholerną ogrodową szopę. — Jak ona tam w ogóle weszła? — zastanawiała się na głos Helen. — Klucz łatwo znaleźć — odparł Joesbury. — Tully już darła ze mnie pasy, że nie zabezpieczyłem tej szopy równie dobrze, jak mieszkania. — Zostawi mundurowego pod drzwiami na resztę nocy? — dopytywała pani nadinspektor. Joesbury kiwnął głową.

— I dobrze. Chociaż oczywiście wierzę w ciebie stuprocentowo — dodała. Uścisnęła moje ramię. — Lacey, musisz bardzo uważać. To, że do tej pory nie zrobiła ci krzywdy, nie znaczy, że jeszcze nie zrobi. Może ciebie szykuje na deser. — Ty to potrafisz poprawić dziewczynie humor. — Joesbury zdjął marynarkę i powiesił ją na oparciu fotela. — Taak, nie wiem jak ty, ale ja wolę swoich ludzi wystraszyć, ale żywych — odgryzła się Helen. Dziesięć minut później Dana i Helen się pożegnały. Ja wciąż się nie ruszyłam. Zegar na mojej kuchence jest bezgłośny, ale przysięgam, że tej nocy słyszałam jego tykanie. Rytmiczne, nieubłagane. Słyszałam, jak Joesbury przekręca klucz w drzwiach oranżerii, jak zamyka zasuwy. Alarm piknął, kiedy go włączył. Potem zostały zaryglowane drzwi między oranżerią i sypialnią. Wrócił do salonu i przeszedł środkiem, nie patrząc na mnie. Zajął się wejściem od frontu. Byliśmy odcięci od świata. — Coś ci podać? — spytał od drzwi. Pokręciłam głową i raczej wyczułam, niż usłyszałam, że podszedł bliżej. — Chodź. — Stał przede mną z wyciągniętą ręką. Nie wiedziałam, ile mam jeszcze czasu. Nie wiedziałam, jak i kiedy to wszystko się skończy. Wiedziałam tylko, że pragnę Marka Joesbury’ego — nie potrafiłam dłużej udawać, że jest inaczej — i to mogła być moja ostatnia szansa. Razem weszliśmy do sypialni. O ile pamiętam, to on zgasił światło. Ja zaścieliłam łóżko. Położyłam się pod kołdrą w ubraniu. Chciałam poczuć, jak zdejmują je jego ręce. Usiadł plecami do mnie i ściągnął buty. Pomieszczenia na tyłach domów są takie ciemne. Joesbury był teraz ledwie cieniem, ale dostrzegłam błysk jego oczu, usłyszałam szelest materaca, gdy odwrócił się przodem do mnie. Odsunęłam kołdrę, zapraszając go; wstrzymałam oddech i czekałam, aż poczuję na sobie jego ciężar. Ale on wyjął mi kołdrę z dłoni, opatulił mnie i odchylił się, jakby zamierzał wstać. O nie, nie poddam się tak łatwo. Usiadłam i złapałam go za ramię. Czubek mojego nosa musnął policzek Marka, odnalazłam jego usta. Chwyciłam dolną wargę w swoje i pociągnęłam lekko. Potem górną. Obwiodłam językiem zarys ust, dmuchnęłam na nie delikatnie. Nie ruszył się.

Uniosłam rękę i sięgnęłam do jego twarzy — pragnęłam go przytrzymać, pocałować długo i głęboko. Ale był szybszy; odsunął moją dłoń. — Nie — szepnął. I wstał. Mogłam nie dawać za wygraną. Delikatny dotyk palców, miękkie pocałunki w odpowiednich miejscach. Ostatecznie to tylko mężczyzna. Ale nauczyłam się czegoś tamtej nocy. Kiedy wszystko wyślizguje ci się z rąk, duma jest jedyną rzeczą, którą możesz zachować. Nie nalegałam. Położyłam się na łóżku, by doczekać do rana. Nie spodziewałam się, że zasnę, ale widocznie tak się stało, bo jakiś czas później obudziłam się i usłyszałam oddech. Odwróciłam się bezszelestnie. Mark siedział na fotelu w nogach łóżka, z głową zwróconą w moją stronę, z otwartymi oczami. Patrzyłam na niego, na jego twarz, która zaczynała się wyłaniać z ciemności. Nawet nie drgnął. W tej chwili to, co podejrzewałam już od jakiegoś czasu, stało się dla mnie pewne. Mark Joesbury nie siedział tutaj, żeby chronić mnie. Został tu, żeby chronić innych ludzi. Przede mną. Myślał, że jestem Victorią Llewellyn.

75 13 września, dziesięć lat wcześniej Victoria Llewellyn oddycha z trudem. Powietrze wchodzi w nią i wychodzi szybciej niż normalnie, ale nie działa tak, jak powinno. Do jej mózgu nie dociera wystarczająca ilość tlenu i znów ogarnia ją to półprzytomne wrażenie, jakby odpływała od rzeczywistości. Wie, że taka nagła duszność to dość typowa reakcja na rozpacz; nie może tylko poradzić sobie z tym poczuciem, że świat jej się wymyka, że zostawia ją w tyle, samą, w próżni. Siedzi pochylona do przodu, a raczej niemal zgięta wpół, z głową tuż nad kolanami. Nie pamięta, jak znalazła ławkę na ścieżce holowniczej. Ostatnie, co sobie przypomina, to widok barki, takiej jak ta, na której mieszkała Cathy, i że odeszła stamtąd. Drewniane szczeble ławki są twarde i wilgotne, ale przynajmniej siedzi, nie przewróci się. Te chwile, kiedy w głowie ma pustkę, stają się coraz częstsze. Te chwile, kiedy jej życie zostaje zmyte jak stara lekcja z tablicy. Papierowy kubek po napoju dryfuje obok niej z prądem i Victoria stara się nie myśleć, jak Cathy i reszta tamtych dzieciaków odpłynęli, zatonęli w głębinach. Stara się nie myśleć o wypłukanej bladej skórze i splątanych jasnych włosach utopionej dziewczyny, którą zidentyfikowała parę dni temu. Cathy już nie ma. Ktoś przebiega tuż przy niej. Victoria unosi głowę w samą porę, by zobaczyć podejrzliwe spojrzenie, szybkie kroki, i zdaje sobie sprawę, że znowu trzyma nóż. Kostki palców są prawie białe, dłoń zaczyna boleć. Nawet nie zauważyła, że cięła drewniane siedzisko pod sobą. Kilkanaście albo i więcej karbów w miejscu, gdzie raz koło razu wbijała ostrze w drewno. Omal nie upuszcza noża, ale w końcu z wysiłkiem zamyka go i chowa do kieszeni. Cathy odeszła. I już nigdy nie wróci. Pora przywyknąć do tej myśli. Victoria wstaje i wraca do domu.

Część V

…planuje swoje ciosy z niezawodną, bezlitosną przebiegłością… „Star”, 10 listopada 1888 roku

76 Sobota, 6 października Znów się obudziłam. Joesbury ciągle siedział w fotelu. Kiedy się podniosłam, głęboko zaczerpnął powietrza i wypuścił je powoli. Na sekundę jakby przestał oddychać. Potem jego pierś uniosła się i opadła. Powieki zatrzepotały i znieruchomiały. Nie wiadomo kiedy, mój strażnik jednak zasnął. Wstałam i znalazłam sobie ubranie. Szybki prysznic zmył ze mnie trochę znużenia. Wytarłam się, umyłam zęby i się ubrałam. Kiedy wyszłam z łazienki, usłyszałam, że ktoś krząta się po kuchni. — Cześć. — Joesbury uniósł głowę znad wczorajszego numeru „Evening Standard”. Woda w czajniku prawie się zagotowała. — Dobrze spałeś? — spytałam i w odpowiedzi dostałam uśmiech, który pewnie złamałby mi serce, gdyby nie było już o wiele za późno na takie bzdury. Jedno mogę powiedzieć o Joesburym: do końca zachował poczucie humoru. — Gotowa na wycieczkę? — Podał mi czarną kawę. — Dokąd? — Do Cardiff. Przecisnął się obok mnie; usłyszałam, jak otwiera i zamyka drzwi łazienki. Dopiero dochodziła szósta, spaliśmy najwyżej dwie godziny — Joesbury spędził ten czas w fotelu. A teraz wybieraliśmy się do Cardiff? — Bez urazy, ale jak dla mnie trójka to już tłok — powiedziałam, kiedy dziesięć minut później niedosuszony wyłonił się z łazienki. — Gayle Mizon właśnie pakuje najlepszą bieliznę. — Więc ty masz kwadrans, żeby spakować swoją. Śniadanie zjemy po drodze. — Nigdzie się nie ruszę. I nie mam najlepszej bielizny. Ziewnął i podrapał się za uchem. — Flint… wyjeżdżamy za piętnaście minut, moim samochodem, i możesz brać bieliznę albo nie brać. Jak wolisz. — Chcę porozmawiać z inspektor Tulloch. Oparł się o blat, tarasując mi wyjście z kuchni.

— Po pierwsze, rano jest bardzo drażliwa, więc w sumie lepiej, że ty z nią pogadasz, nie ja. Po drugie, Helen wraca dzisiaj do Dundee, więc Dana będzie w podwójnie złym humorze. A po trzecie, powie ci tylko to, co ustaliłem z nią parę godzin temu. Musimy cię na jakiś czas zabrać z Londynu. Wczoraj mało brakowało. Nie mogłam teraz nigdzie wyjechać. A już na pewno do Cardiff. — Muszę być właśnie tutaj — oznajmiłam. — Llewellyn już skończyła z numerem cztery. Teraz weźmie się do numeru pięć. I to niedługo, a ja wciąż jestem najlepszą przynętą. Ty i Mizon nie potrzebujecie, żebym się z wami ciągnęła. — Gayle nie jedzie. Tylko my we dwoje. — I to ma mi zrobić jakąś różnicę? Dopił kawę i wypłukał kubek nad zlewem. — Jeśli dąsanie sprawi, że się przymkniesz, mnie to pasuje — powiedział. — Dziesięć minut. Osiem minut później, przy housowo-jazzowo-funkowych rytmach, bez których Joesbury chyba nie potrafił prowadzić samochodu, jechaliśmy w stronę rzeki. Na moście Vauxhall zamknęłam oczy i udałam, że śpię. Zatrzymaliśmy się na pięć minut pod wielkim, białym georgiańskim domem w Pimlico, gdzie mieszkał Joesbury. W Chiswick uchyliłam powiekę i zobaczyłam różany blask w bocznym lusterku. Wschodziło słońce. Kiedy wskoczyliśmy na M4, Joesbury podkręcił dźwięk i przyspieszył. Bardzo. Biorąc pod uwagę wydarzenia poprzedniej nocy, bałam się, że uśnie za kółkiem i zabije nas oboje. Ale w sumie to nie byłby najgorszy możliwy koniec tej historii. Zamknęłam więc oczy i próbowałam nie zwracać uwagi na dręczący wewnętrzny głos — mówił mi, że z każdym kilometrem jestem dalej od miejsca, w którym powinnam być. Udało mi się zachować na tyle spokoju, by wystarczająco wiarygodnie odstawić teatrzyk, że śpię. Gdzieś po drodze zmęczenie wygrało z adrenaliną i już przestałam udawać. Kiedy się obudziłam, Joesbury skręcał właśnie na stację benzynową. — Gdzie jesteśmy? — spytałam, kiedy zaparkował i wyłączył silnik. Muzyka umilkła. — W Membury. Głodna? O dziwo, tak. Zamówiliśmy sobie po pełnym angielskim śniadaniu i usiedliśmy przy oknie. Jakoś zmęczyłam pół zawartości talerza, zanim żołądek znów zaczął mi się zwijać w

supły. Zastanawiałam się, jakie mam szanse złapać podwózkę z powrotem do Londynu, jeśli teraz wstanę i wyjdę. — To co, nie zapytasz, po co jedziemy do Cardiff? — odezwał się Joesbury, kiedy zajęłam się swoją herbatą o mocy przemysłowego odrdzewiacza. Doskonale znałam odpowiedź. Joesbury zamierzał pokazać mnie ludziom, którzy pamiętali Victorię Llewellyn, w nadziei że ktoś mnie rozpozna. — Po co jedziemy do Cardiff? — Najpierw porozmawiamy z sierżantem Ronem Williamem. Był na dyżurze w tamtą noc, kiedy doszło do gwałtu. Może powie nam coś więcej o siostrach Llewellyn. A przynajmniej bardziej wiarygodnie niż tamci chłopacy i ich ojcowie opisze nam, co się wtedy stało. Jesz to? — Częstuj się. — Podsunęłam mu swój talerz. — Potem odwiedzimy Muffin Thomas — ciągnął między kęsami. — Przez jakiś czas mieszkała po sąsiedzku z dziewczynami, dwa lata przed gwałtem. Przeprowadziła się do jakiegoś Splatt czy Splott. — Rzeczywiście, Muffin to bardzo popularne walijskie imię — powiedziałam. Sięgnął do kieszeni i wyjął notes. Otworzył go i odwrócił przodem do mnie. — Myfanwy — wydukałam, odcyfrowując jego bazgroły. — Jeszcze raz? — Maffenłi. — Ty naprawdę mówisz po walijsku? — Nie. Niby dlaczego? — Tak tylko pomyślałem. Masz ochotę dalej poprowadzić? Jestem wykończony. Samochód Joesbury’ego śmigał bez wysiłku, prowadziło się go o wiele łatwiej i przyjemniej niż mojego golfa. Przy lewarku znalazłam album Black Eyed Peas i włączyłam płytę. W całkiem innych okolicznościach mogłaby to być nawet przyjemna przejażdżka. Kiedy wjechaliśmy do południowej Walii, jesienna mgła zaczęła się podkradać do autostrady. Śpiący Królewicz obudził się tuż przed Newport i przez dwadzieścia minut gadał z Tulloch przez telefon. — To z całą pewnością głowa Karen Curtis, w ogrodzie i szopie żadnych śladów, które mogłyby nam pomóc, a Jacqui Groves wciąż żyje i jest pod strażą — poinformował, kiedy już skończył rozmawiać. — Tully życzyła nam udanej podróży i powiedziała, że mam być grzeczny.

— Jak na razie może być z ciebie dumna — mruknęłam, nie odrywając oczu od jezdni. Kątem oka zobaczyłam, że uśmiecha się do siebie. W centrum Cardiff trafiliśmy na spore korki i niewiele brakowało do południa, kiedy wreszcie zajechałam na parking w Sophia Gardens. Joesbury wyskoczył z auta i poszedł do parkomatu. W powietrzu wisiała mżawka, a znad rzeki Taff nadciągała gęsta mgła. — Komisariat? — spytałam, kiedy wrócił. Pokręcił głową i postawił kołnierz marynarki. — Nie. — Ruchem głowy wskazał kładkę dla pieszych. — Idziemy na spacer. Park Bute jest długi i wąski, ciągnie się przez kilka kilometrów od centrum miasta aż do otaczających je zielonych terenów. Kiedy zeszliśmy z kładki dla pieszych, ruszyliśmy dokładnie w poprzek jego szerokości. Po kilku minutach zaczęliśmy dostrzegać zarysy nowoczesnych budynków na pobliskiej głównej ulicy. Kanał, który mógł być starorzeczem Taff, a nawet rowem melioracyjnym, wyznaczał najdalszą granicę parku. Gdy do niego dotarliśmy, Joesbury skręcił w prawo i ruszyliśmy z powrotem w stronę śródmieścia. Nie wyjaśnił mi, dlaczego jesteśmy tutaj, i nie zamierzałam pytać. Zresztą przecież się domyślałam. — Co myślisz, Flint? Wygląda ci na gliniarza? Oderwałam oczy od alejki i zobaczyłam dość wysokiego i pulchnego faceta po sześćdziesiątce. Stał na wąskim mostku z czerwonej cegły, spinającym brzegi kanału. Podeszliśmy bliżej. Krótkie włosy, zacięta mina i coś w postawie powiedziało mi, że to jeden z nas. Sierżant Ron Williams przywitał się najpierw z Joesburym, a ja grzecznie poczekałam na swoją kolej. Miałam na sobie najlepszy pogrzebowy kostium, sztywną białą bluzkę i legginsy. Włosy zaczesałam do tyłu w najciaśniejszy bibliotekarski kok. Na nosie okulary. I oczywiście zero makijażu. Kiedy panowie wymienili się już grzecznościami, sierżant zwrócił się do mnie. Świadoma, że Joesbury obserwuje nas oboje, dałam im obu dwie sekundy. — Ten drugi wygląda gorzej — powiedziałam, kiedy uznałam, że już dość się napatrzyli. Zmusiłam się do uśmiechu i wyciągnęłam rękę do Williamsa. — Funkcjonariuszka Lacey Flint. — Miło panią poznać. — Jego akcent natychmiast zdradzał człowieka z Dolin. — No dobrze, zrobiliście niezłą gimnastykę moim szarym komórkom. To było dawno temu. Może zaczniemy od miejsca, gdzie to się stało?

Joesbury zgodził się i Williams poprowadził nas dalej alejką w stronę miasta. Po jakimś czasie zobaczyliśmy wysoki normański donżon, a za nim gotycki, bajkowo elegancki zamek Cardiff. Kiedy zrównaliśmy się z zamkowym murem, Williams zszedł z alejki i ruszył po trawie. Joesbury poszedł za nim, więc i ja, kawałek za nimi. — To, przez co teraz idziemy, to magnoliowy gaj — wyjaśnił sierżant. — Wiosną jest na co popatrzeć. Powykręcane gałęzie starych drzew wyglądały jak sięgające ku nam macki. Przed nami z mgły zaczęły się wyłaniać wysokie kamienie. — Więc myślicie, że to, co się dzieje w Londynie, ma coś wspólnego z siostrami Llewellyn? — Williams wyciągnął dużą, białą chustkę i przycisnął ją do twarzy. Zbliżyliśmy się do kamieni. Zauważyłam już, że sierżant ma przekrwione oczy i czerwony nos. Walczył i przegrywał z ciężkim przeziębieniem. — Po prostu wolimy wszystko sprawdzić — odparł Joesbury. — Ja jakoś tego nie widzę — powiedział Williams. — To były dobre dziewczyny. Joesbury odrobinę zwolnił. — Rodziny tamtych chłopaków mówią co innego. Williams zatrzymał się parę metrów od kamiennego kręgu. — O, ja nie twierdzę, że były aniołami — odparł. — Dziewczyny z Cardiff rzadko są święte, i ta starsza rzeczywiście trochę rozrabiała. Ale młodsza… szczere złoto. Nie zasłużyła na to, co ją spotkało. Słyszałem, że umarła. Przed nami jedenaście grubo ciosanych głazów tworzyło krąg o średnicy mniej więcej trzydziestu metrów. Dwa największe stanowiły coś w rodzaju naturalnej bramy. Williams i Joesbury dziarsko wkroczyli do środka. Ja wlokłam się za nimi. — Był pan na służbie, kiedy doszło do tego rzekomego gwałtu? — Owszem. I przyszedłem tu z tą starszą siostrą, jak tylko się rozwidniło — odparł Williams. Kiedy doszliśmy już prawie do środka kręgu, zatrzymał się. Joesbury zaczął się obracać w miejscu i oglądać pionowe kamienie. Wielka, płaska płyta na środku przypominała ołtarz ofiarny. — To jakiś zabytek? Sierżant wydmuchał nos i pokręcił głową.

— Nie. Ustawiono to pod koniec lat siedemdziesiątych. Chociaż ten centralny kamień podobno był częścią jakiejś neolitycznej budowli, którą znaleziono w parku. To jak, opowiadać wszystko po kolei? — Bardzo proszę. — Victoria i Cathy spotkały się z tymi chłopakami w pubie Owain Glyndwr przy St John Street — zaczął. — Wyszły jakoś dwadzieścia po jedenastej i ruszyły na przystanek autobusowy. Kiedy dotarły do głównej ulicy, zaraz przed parkiem, usłyszały, że chłopcy za nimi biegną. — Wyszli za dziewczynami z pubu? — Prawdopodobnie, ale im powiedzieli, że banda miejscowych zaczęła się awanturować w pubie i ich goni. Zapytali, jak mogą szybko uciec. — I przyszli tutaj? Williams kiwnął głową. — Victoria mówiła, że wtedy jeszcze nie czuła się zaniepokojona. W pubie chłopcy zachowywali się uprzejmie, grzecznie. Wiedziała, że stąd bez trudu zwieją na kładkę dla pieszych przez rzekę i wydostaną się na parking przy Sophia Gardens. Przeszli górą przez tamtą furtkę w murze, chłopcy pomogli dziewczynom się wspinać. Joesbury i ja spojrzeliśmy w stronę, w którą pokazywał Williams. Ledwie dostrzegaliśmy ciemniejszą linię we mgle — potężny mur okalający park. — I wtedy wszystko zaczęło iść nie tak — domyślił się Joesbury. — Victoria zeznała, że ruszyły z Cathy przez park, a tamci kolesie poszli za nimi. Po chwili zorientowała się, że dzieje się coś złego. Chłopcy zostali z tyłu, zniknęli im z oczu, ale usłyszała wulgarne okrzyki, szepty. Zrozumiała, że popełniła wielki błąd, więc złapała Cathy za rękę i puściła się biegiem przed siebie. — Próbowała im uciec? — Joesbury mierzył wzrokiem odległość od wejścia do parku aż do miejsca, gdzie, jak oceniał, znajdowała się kładka. — Nie miały szans. Na obcasach, podpite. Cathy się przewróciła, rozdzieliły się, i koniec. — To się stało tutaj? — Joesbury obejrzał się na centralny płaski kamień. — Wciągnęli je na tę płytę. Jedną z prawej strony, drugą z lewej. Patrzyły sobie w twarze, kiedy im to robili. — Podszedł bliżej do kamienia, który leżał na małym kopcu usypanym z ziemi. Po obu stronach dwa mniejsze płaskie kamienie tworzyły stopnie. — Vicky położyli tutaj,

przystawili nóż do gardła i zgwałcili. Podobno kilkanaście razy. Po dwunastym przestała liczyć. I przez cały czas musiała patrzeć, jak jej czternastoletnia siostra przechodzi dokładnie to samo. Odwróciłam się od dwóch mężczyzn i wbiłam wzrok w szczyty drzew. — Ale najgorsze było to, jak powiedziała, że miasto wydawało się tak blisko — ciągnął Williams. — Widziała światła, słyszała ruch uliczny, nawet ludzi, i nikt jej nie pomógł. Nigdy nie czuła się tak bezradna. — Co tak milczysz, Lacey? — zagadnął nagle Joesbury. — Jakoś nieszczególnie bawi mnie ta historia. — Zmusiłam się, żeby na niego spojrzeć. — Prawda, kochana. Nikogo by nie bawiła — mruknął Williams, ocierając nos. — Jak uciekły? — Joesbury znów przeniósł spojrzenie na Williamsa. — Gwałciciele po prostu znudzili się i poszli? — Nie, wrzucili je do rzeki. W Joesbury’ego jakby piorun strzelił. — Że co, proszę? — Rozebrali je, zanieśli nagie na brzeg i chlup do wody. — Williams ruchem głowy wskazał Taff. — Moim zdaniem, żeby pozbyć się dowodów. Byli bardzo ostrożni, wszyscy użyli kondomów. I zmusili Vicky, żeby dotknęła opakowania. Żeby wyszło, że to ona je kupiła. — Więc dziewczyny wydostały się z rzeki. I co potem? — Odszukały ciuchy, ubrały się i przyszły na Cardiff Central. Tam zastały mnie. Wiecie co, cholernie tu zimno. Macie ochotę na filiżankę herbaty?

77 Kafeteria komisariatu Cardiff Central była zatłoczona jak to w porze lunchu, ale Williams znalazł nam stolik. — No więc, jak to było, kiedy tu przyszły? — spytał Joesbury. — Postępowałem zgodnie z procedurą. Miałem przeczucie, że to się może paskudnie skończyć. Rozdzieliłem dziewczyny i kazałem dwóm funkcjonariuszkom siedzieć z nimi, zanim nie zjawi się lekarz. Teraz mamy wyspecjalizowany zespół od gwałtów, z zespołem przeszkolonym w postępowaniu z przemocą seksualną, ale wtedy po prostu musieliśmy sami sobie radzić. — A co z chłopakami? — Dziewczyny wiedziały, gdzie się zatrzymali, więc posłałem po nich dwa radiowozy. Przyjechali pół godziny później i zatrzymałem całą piątkę w areszcie. Wtedy wszystko zaczęło się chrzanić. — To znaczy? — Joesbury odchylił się na krześle. — Z chłopakami przyjechał dyrektor regat — odparł Williams. — Zaczął się odgrażać. Stara gwardia z prywatnej szkoły, cholerny ważniak. Uparł się, że żaden z chłopaków nie będzie z nikim rozmawiał, dopóki nie załatwimy każdemu adwokata. Była już wtedy druga w nocy. Wie pan, jak łatwo o tej porze znaleźć pięciu adwokatów. A poza tym proszę pamiętać, że mieliśmy do czynienia z nieletnimi. — O, już to sobie wyobrażam — mruknął Joesbury. — Zjawiła się opiekunka zastępcza dziewczynek i zaczęła histeryzować — ciągnął sierżant. — W końcu w sprawę włączyli się pracownicy pomocy społecznej. — Jak radziły sobie dziewczyny? — spytałam. Spojrzał na mnie. — Victoria nieźle się trzymała. Wcielenie spokoju, muszę przyznać. Cathy była w proszku. Szlochała i płakała, i błagała, żeby ją zabrać do domu. Trzęsły mi się ręce. Oplotłam nimi kubek, żeby je unieruchomić. — Potem lekarz, który nam pomagał, odmówił badania Cathy. Stwierdził, że jest nieletnia i powinien ją obejrzeć pediatra. Joesbury ze współczuciem uśmiechnął się pod nosem.

— No więc, nie udało się znaleźć pediatry w środku nocy. — Williams krzywił się z goryczą i coś mi się zdawało, że nie tylko z powodu przeziębienia. — Więc puścił je pan do domu bez badania Cathy? Uniósł rękę. — Skarbie, wiem, że zrobiłem źle. Ale dwoje pracowników socjalnych, opiekunka zastępcza i sama dziewczyna męczyli mnie, żeby dać jej spokój. A do tego zaczęli się zjeżdżać rodzice chłopaków. Zrobiła się cholerna chryja, przepraszam za wyrażenie. I to nie ja ją puściłem, ktoś inny podjął tę decyzję. — Okej, ale Victoria została zbadana jak należy? — nie odpuszczał Joesbury. — Owszem. Ale badanie niczego nie rozstrzygnęło. Nie było śladów nasienia. — Gwałciciele użyli prezerwatyw — przypomniałam. — Nie mogło być nasienia. Williams skinął głową. — To prawda. A kąpiel w Taff załatwiła kwestię przypadkowych rozprysków, że tak powiem. Badanie wykazało drobne rany i sińce, ale to nic, czego nie dałoby się wyjaśnić dobrowolnym seksem. — Czyli wszystko sprowadziło się do słowa dziewczyn przeciwko słowu chłopaków — skwitował Joesbury. — Kiedy tylko zrobiło się jasno, przeszukaliśmy park — ciągnął sierżant. — Znaleźliśmy opakowanie po kondomach z odciskami palców Victorii. A numer partii wskazał, że paczka została kupiona w damskiej toalecie w pubie, gdzie pili razem. — Kiedy zwolniliście tych kolesiów? — spytał Joesbury. Williams przeciągnął dłońmi po oczach. — Kończyły nam się dwadzieścia cztery godziny od zatrzymania. Rodzice zdążyli już ściągnąć bardzo wyszczekaną pomoc prawną. Musieliśmy ich albo oskarżyć, albo puścić. — A czego chciały dziewczyny? — wtrąciłam się. — Cathy zupełnie się rozkleiła. Psycholog poradził jej, żeby z nami nie rozmawiała, jeśli nie ma ochoty. Victoria zamierzała wnieść oskarżenie i wcale jej się nie dziwiłem. Ci chłopcy to były niezłe cwaniaczki. Często takich widujemy. Dzieciaki bogatych rodziców, którym się wydaje, że nawet morderstwo ujdzie im na sucho. — Ale Victoria zmieniła zdanie?

— Owszem, kochana — przyznał Williams. — I to jest kawałek, z którego naprawdę nie jestem dumny. Adwokaci zażądali spotkania z nią i w końcu się zgodziła. Ja też poszedłem, z naszym prawnikiem. Ani myśleliśmy dać sobie wejść na głowę. — No i? — spytał Joesbury. — Na spotkaniu rozmawialiśmy krótko i do rzeczy. Tamci wskazali, że ona jedna w tym parku miała skończone szesnaście lat, a seks z osobami poniżej tego wieku, niezależnie jakiej płci, w świetle przepisów jest uznawany za gwałt. Powiedzieli, że nie wniosą oskarżenia, jeśli ona też wycofa zarzuty. — Zagrozili, że oskarżą ją o gwałt? — Trzeba przyznać, Joesbury miał minę, jakby własnym uszom nie wierzył. Ron kiwnął głową. — I to by przeszło? Sierżant wzruszył ramionami. — Całkiem możliwe. Mieli odciski palców na opakowaniu po kondomach i z prawnego punktu widzenia byli górą. Jeśli do aktu doszło po dobroci, Victoria złamała prawo. Przypomnieli nam też, że w sądzie na pewno wypłynie jej przeszłość. Jak wspomniałem, nie była aniołem, już niejedno zdążyła przeskrobać. — Pozwoliliście, żeby młodociana ofiara gwałtu została zastraszona i zmuszona do wycofania zarzutów? — Joesbury nie mógł tego przełknąć. — W tym momencie przerwaliśmy spotkanie. Ale szkoda już się stała. Victoria wiedziała, że nic nie osiągnie. I nie chciała narażać siostry na proces sądowy. Williams odprowadził nas do drzwi. Stanęliśmy na schodach od frontu komisariatu Cardiff Central i podziękowaliśmy sierżantowi za poświęcony czas. — Kiedy ostatni raz widział pan Victorię? — zagadnął jeszcze Joesbury. — Tamtego dnia. Na Cathy natknąłem się później jeszcze parę razy, zaczęła trochę chuliganić, ale Victorii więcej nie zobaczyłem. A polowaliśmy na nią, nawet kiedy zniknęła. Zabrała ze sobą kradziony samochód. Popatrzyłam na ładne białe budynki dookoła. — Jak pan sądzi, sierżancie. — Odwróciłam się z powrotem do niego. — Dziewczyny mówiły prawdę? Jego oczy spokojnie spojrzały w moje.

— Nie wątpiłem w to ani przez chwilę, kochana.

78 Alice Fostered miała pod opieką zastępczą trzydzieścioro dwoje dzieci przez dwadzieścia lat. I powtarzała to każdemu, kto chciał słuchać. Myfanwy Thomas — dawna sąsiadka sióstr Llewellyn i ich rodziny zastępczej — była po pięćdziesiątce, ale wciąż dość próżna, by nosić za ciasne ubrania i farbować siwe włosy sklepową farbą. Kiedy się zjawiliśmy, obrzuciła mnie wzrokiem. — Mój Boże, kochana, nieźle pani oberwała — oznajmiła, po czym zajęła się wyłącznie Joesburym. — Pamięta pani siostry Llewellyn? — spytał. Popatrzyła na mnie ze zmarszczonymi brwiami, ale znów skupiła się na inspektorze. — Ciasteczko? Mark poczęstował się ciastkiem i uśmiechnął do niej. Przysięgam, baba dosłownie śliniła się na jego widok. — A mają jakieś kłopoty? Nie dziwi mnie to, przynajmniej jeśli chodzi o Vicky. Alice miała z tą dziewczyną same kłopoty. — Więc Vicky trochę rozrabiała? — Jeszcze jak, kochany. Jeśli spędzała w szkole jeden dzień na trzy, to już dobrze. Przychodziła do domu jak do hotelu. Włóczyła się po nocach. — Jak dla mnie, typowa nastolatka — wtrąciłam, spoglądając nad głową Myfanwy na małe, otoczone murem podwórko za domem. — Z tą pannicą było coś nie tak — odparła Myfanwy i zerknęła na mnie ze złością. — Miała w sypialni pełno paskudnych książek, Alice aż ciarki chodziły od tego po plecach. Stephen King, James Herbert, tego rodzaju. — Więc dużo czytała? — zasugerowałam. Pokręciła głową. — Ale nic dobrego. Wypożyczała z biblioteki książki o prawdziwych zbrodniach. O seryjnych mordercach, masowych zbrodniarzach i tym podobne. Stuknięta dziewczyna. Wyczułam, że inspektor Joesbury zainteresował się odrobinę bardziej. — No i ta farba na włosach. — Myfanwy się rozkręciła. — Czarna jak smoła. Alice wiecznie miała zapaprany dywanik w łazience.

— Rzeczywiście, prawdziwa zbrodniarka — mruknęłam. Rozsiadłam się wygodniej na krześle i rozejrzałam po niezbyt czystej kuchni. — Niedługo po tym, jak tu zamieszkały, spiknęła się z jednym chłopakiem — ciągnęła Myfanwy. — Straszny łobuz. Kradł samochody i rozbijał się nimi po dokach. — Nie udało nam się znaleźć dobrych zdjęć Victorii. Może ją nam pani opisać? — poprosił Joesbury. — Próbujemy stworzyć portret pamięciowy. Przez dwa lata mieszkała pani obok niej, bardzo by nam pani pomogła. — Niezbyt ładna. Nie to co jej siostra — odparła Myfanwy. — Smarowała twarz na biało, koszmarny makijaż. Wyglądała jak upiór. Nie wiem, jak jej na to pozwalali w szkole. — Tak, wiemy o fryzurze i makijażu. Interesuje mnie raczej wygląd samej twarzy. Czasem pomaga, kiedy ma się punkt odniesienia. Proszę spojrzeć na moją koleżankę i powiedzieć mi, w czym Victoria się od niej różniła? Och, nieźle, inspektorze. Cholernie sprytnie. — Nie ruszaj się, Flint — nakazał, chociaż się nie ruszałam. — Niech pani porówna ich oczy. — Victoria miała ogromne — odparła po chwili Myfanwy. — Ta pani ma o wiele mniejsze. I Vicky nie potrzebowała okularów. — Funkcjonariuszka Flint też nie potrzebuje. — Do tonu Joesbury’ego zaczęła się wkradać nuta irytacji. — Flint, zdejmij okulary. Nie odrywając oczu od Myfanwy Thomas, ściągnęłam okulary i położyłam na stole. — A moje usta? — spytałam. Pokręciła głową. — Grubsze wargi. Jakieś takie bardziej pełne. I nie była tak chuda jak pani. — Nos? — Bez urazy, kochana, ale pani jest tak spuchnięty, że nie wyobrażam sobie, jak wyglądałby normalnie. I nigdy nie widziałam Victorii z podbitymi oczami i rozciętą wargą. Chociaż, owszem, wdawała się w bójki, ale umiała sobie radzić. Inne dziewczyny zawsze wychodziły z tego w gorszym stanie. — I zdaje się, że nic się nie zmieniło — mruknął Joesbury pod nosem.

79 Przepraszam, że musieliście państwo czekać — powiedziała do nas od drzwi kobieta z pomocy społecznej. — Zwykle nie ujawniamy takich informacji bez nakazu sądowego. — Pani Rita Jenkins zajęła swoje miejsce w małym pokoju w jednym z biurowców należących do miasta. Przyszła do pracy w sobotę specjalnie po to, żeby się z nami spotkać. Joesbury odszedł od okna i usiadł obok mnie. — Ale zasada poufności wygasa w przypadku osoby zmarłej, prawda? — No cóż, tak — przyznała pani Jenkins. — W aktach rzeczywiście jest notatka o śmierci Catherine — ciągnęła. — Dziesięć lat temu, zgadza się? Skinęłam głową. Pani Jenkins zmarszczyła brwi. — Co do Victorii, pani dyrektor dała mi pozwolenie, żebym powiedziała państwu wszystko, co wiem. — Szukamy kogoś, kto znał te dziewczyny — wyjaśnił Joesbury. Jenkins zacisnęła usta. — Jedenaście lat to bardzo długo — stwierdziła. — W ośrodku pomocy społecznej jest duża rotacja personelu. A w tamtych czasach kwestie adopcji i opieki zastępczej podlegały Radzie Hrabstwa Południowego Glamorgan. To się zmieniło pięć lat temu i agencja przeniosła się do Cardiff. W trakcie restrukturyzacji ludzie pozmieniali stanowiska. Oczywiście spróbuję znaleźć państwu kogokolwiek, ale to chwilę potrwa. — Jestem bardzo wdzięczny. — Joesbury zaczynał powoli tracić rozpęd. Jenkins przeglądała jedną z teczek. — Rzadko się zdarza, że wszystko kończy się aż tak źle — stwierdziła. — Taka młoda dziewczyna i nie żyje. I w ciąży w wieku czternastu lat. Koszmar. Mężczyzna siedzący obok mnie znów się ożywił. — Słucham? Cathy była w ciąży? Kobieta ze smutkiem pokiwała głową. — Tak, okazało się kilka tygodni po wydarzeniu w parku Bute. Joesbury spojrzał na mnie. — Chwileczkę. Gwałciciele używali prezerwatyw.

— Prezerwatywy nie są stuprocentowo pewne — powiedziałam. — Nie wiesz, że zawodzą w trzech procentach przypadków? Uniósł obie ręce na znak kapitulacji. — Flint, kłaniam się twojej szerokiej… — Nawet nie zaczynaj — warknęłam. Zwrócił się z powrotem do Jenkins. — Więc co było dalej? Urodziła to dziecko? Jenkins pokręciła głową. — Nie. Ciąża została przerwana w jedenastym tygodniu. Problem w tym, że na tym się nie skończyło. — To znaczy? — Dziewczyna wpadła w coś w rodzaju depresji poporodowej, to się często zdarza u młodych dziewcząt po aborcji — stwierdziła Jenkins. — Przepisano jej antydepresanty i pozwolono, żeby się uzależniła. Podejrzewano, że bierze też inne rzeczy. A w wyniku zabiegu wywiązała się infekcja. Doszło do nieodwracalnych uszkodzeń narządów rodnych. Od tej pory działo się już tylko gorzej. Błyskawicznie opuściła się w nauce, zaczęły się najróżniejsze problemy z zachowaniem, ale Cathy ani razu nie spotkała się z żadnym z psychologów, których jej polecaliśmy. Dziewczyna miała naprawdę bardzo poważne zaburzenia. — A potem uciekła? — spytał Joesbury. — Tak. Potem ją straciliśmy.

80 O szóstej wieczorem oboje padaliśmy z nóg. Odwiedziliśmy jeszcze dom dziecka, w którym Victoria i Catherine pomieszkiwały z przerwami jako nastolatki. Ani od pracowników, ani z akt nie dowiedzieliśmy się już niczego nowego. Cathy — spokojna i miła, Victoria — trudne dziecko, wiecznie sprawiało kłopoty. Podejrzewano ją o gorsze sprawki niż te, na których była przyłapywana. Joesbury ożywił się, kiedy udało nam się namierzyć dawną nauczycielkę angielskiego Victorii. Jego mina, kiedy drobniutka staruszka otworzyła nam drzwi i stało się jasne, że ledwie widzi, stanowiła dla mnie nagrodę za cały ten dzień. Wzrok pani Munnery może i szwankował, ale umysł miała jak brzytwa. Doskonale przypominała sobie obie dziewczyny, szczególnie Victorię. — Pamiętam, jak wyjechała — powiedziała nam, gdy zbieraliśmy się już do wyjścia. — Zasmuciło mnie to, ale nie zdziwiło. Ta tragedia z siostrą w parku… coś w niej umarło, kiedy to się wydarzyło. Stała się… hm, jak by to określić? Zimna. Jej oczy były, no nie wiem… — Nieszczęśliwe? — podsunęłam, gdy już staliśmy na progu. — Nie, droga pani — odparła. — Przypominały oczy rekina. Takie czarne i martwe. Policyjny budżet nie pozwala na luksusowe hotele, ale w centrach biznesowych takich jak Cardiff w weekendy często są wolne pokoje. Met wyszukała dla nas niezłą ofertę w nowym i dość eleganckim hotelu nad zatoką. Zameldowaliśmy się w nim chwilę po szóstej. — Gdzie chcesz zjeść? — Joesbury stłumił ziewnięcie, kiedy jechaliśmy windą na górę. — Szczerze mówiąc, wcale nie chcę — odparłam. Cały czas nie odrywałam oczu od przycisków. — Położę się. Do zobaczenia przy śniadaniu. Winda dojechała najpierw na moje piętro; wysiadłam, nie oglądając się. Pokój był piękny; chyba najbardziej elegancki, w jakim kiedykolwiek mieszkałam. Podwójne łóżko, wystrój stonowany, ale z klasą, w kremowych i biszkoptowych odcieniach. Większa część jednej ze ścian przeszklona. Podeszłam i zaciągnęłam czarne zasłony, delikatne jak pajęczyna. Noc nadeszła już na dobre i w zatoce lśniły miękkie światła. Niedaleko od brzegu stał na kotwicy jacht. Błyszczał jak klejnot na ciemnym aksamicie, widziałam ludzi na pokładzie. Światła rozciągały się od niego na wodzie jak kolorowe serpentyny. Obserwowałam jacht, aż wszyscy zeszli pod pokład i samotność zaczęła mnie wręcz dusić.

Zrobiłam sobie kąpiel i długo leżałam w wannie, myśląc o Joesburym piętro czy dwa nade mną, i o tym, co nie mogło się zdarzyć. I rozmyślałam o dwóch młodziutkich dziewczynach, które nie miały nic oprócz siebie nawzajem i straciły nawet to, kiedy jeden wieczorny wypad na miasto skończył się tak fatalnie. Leżałam tak i zastanawiałam się, czy może nareszcie znalazłam w sobie dość odwagi, by odebrać sobie życie. I że prawdopodobnie to zrobię, kiedy to wszystko się skończy; w ciepłej, słodko pachnącej kąpieli takiej jak ta. Kiedy woda zaczęła stygnąć, wstałam z wanny, ubrałam się w dżinsy i sweter. Włożyłam sportowe buty, kurtkę i wyszłam z hotelu. Na dworze zapięłam się pod szyję i zaczęłam iść. Po kilku metrach gładkie płyty chodnika zmieniły się w kocie łby i tłuczeń. Odblaski miasta zniknęły niemal całkiem, a z moich obu stron wyrosły dzikie trawy, wyższe ode mnie — teraz ścieżka przypominała tunel. Szłam przez obszar naturalnych mokradeł, zachowanych w pierwotnym stanie jako miejski rezerwat nad zatoką. Znaki wzdłuż ścieżki ostrzegały o głębokiej wodzie; rozmieszczone co kilkanaście metrów koła ratunkowe sugerowały, że znaki trzeba potraktować raczej poważnie, a miękkie chlupoty mówiły mi, że nie jestem tu jedyną istotą żyjącą. Z prawej, w przerwach trawy widziałam pojedynczy rząd ceglanych szeregowców. W większości okien paliły się światła. Zobaczyłam kobietę, mniej więcej w moim wieku, z dzieckiem na rękach, zaciągającą story na piętrze. Zatrzymała się na sekundę, żeby spojrzeć na samotną postać, która kroczy przez mokradła, i szybko odcięła się od świata. Normalne życie. Nigdy nie wydawało mi się odleglejsze. Szłam dalej — nasłuchiwałam odgłosów miasta z jednej strony i dźwięków zatoki z drugiej — aż dotarłam do drewnianego zygzakowego pomostu. Ruszyłam nim. Woda cicho gulgotała w dole i łabędź przeleciał tak blisko mnie, że poczułam ruch powietrza pod jego skrzydłami. Wylądował niedaleko i zniknął w szuwarach. Dotarłam na koniec drewnianej konstrukcji i nagle poczułam, że jakieś sto metrów za mną ktoś inny wszedł na pomost. Pochyliłam się, oparłam łokcie o lekko spróchniałą poręcz. Z mojej prawej była nieduża marina, takielunek jachtów delikatnie podzwaniał na wietrze jak małe dzwonki. Z lewej ciągnęły się portowe budynki starych doków Tiger Bay. Na tle nieba dostrzegałam zarysy wysokich żurawi i kilku masztów.

Kroki na pomoście się zbliżały. Ciężkie, męskie. Patrzyłam, jak wodna taksówka mknie po tafli niczym wodny ptak. — Mówiłam ci, że nie jestem głodna — odezwałam się po sekundzie do trzcin przed sobą. — Mówiłaś też, że pójdziesz spać — padła odpowiedź. — I dlaczego myślisz, że przyszedłem tu za tobą? — Facet, który śledzi mnie z frytkami, musi się spodziewać, że będzie się nimi dzielił. — Odwróciłam się. Joesbury miał pod pachą dwie papierowe paczki i reklamówkę w dłoni. Zdradził go zapach gorących frytek. Ruszyliśmy z powrotem pomostem i kiedy znaleźliśmy się już na suchym lądzie, zatrzymaliśmy się pod dużą kamienną rzeźbą — trochę przypominała falę, a trochę żagiel. Usiedliśmy na jej okrągłej podstawie. Joesbury podał mi paczkę z nadrukiem „Harry Ramsden”. — W tej chwili żywię do ciebie zaskakująco ciepłe uczucia. — Rozwinęłam pakunek. Naprawdę nie zdawałam sobie sprawy, jaka jestem głodna. — No cóż, to chyba postęp — odparł; po jego tonie poznałam, że się uśmiecha. Usłyszałam psyknięcie otwieranej puszki, a po chwili Joesbury podał mi zimne piwo. Napiłam się i odstawiłam puszkę na kamienie obok siebie. W wysokich trawach przed nami coś szeleściło. Przez kilka minut jedliśmy w milczeniu. — Masz jakieś nowe wieści od inspektor Tulloch? — spytałam, kiedy zaspokoiłam pierwszy głód. — Graficy komputerowi skończyli już pracę — odparł. — No wiesz, ci macherzy, którzy biorą zdjęcie trzylatka na złej diecie i postarzają je, aż uzyskają jego podobiznę, kiedy ma czterdzieści lat i jest tłuściochem z rakiem prostaty. Pożałowałam swojego pytania. Parę dni temu Tulloch posłała fotografię sióstr Llewellyn do obróbki komputerowej w nadziei, że program pokaże, jak dziewczyny mogłyby wyglądać przed trzydziestką. — I wyszło coś? — Mój głód zniknął w tajemniczy sposób. Joesbury wrzucił do ust kolejną frytkę i pokręcił głową.

— Nic obiecującego, jak twierdzi — wybełkotał z pełnymi ustami. — W przypadku Victorii nie mieli dobrego materiału wyjściowego, bo na zdjęciu dziewczyna stoi profilem. Z Catherine poszło lepiej, ale i tak bez rewelacji. — Szkoda. — Odłożyłam widelczyk. Spojrzał na mnie z ukosa. — Okazuje się, że ten program najlepiej radzi sobie z charakterystycznymi rysami — dodał. — Wielkie nosy, spiczaste podbródki, szerokie czoła. Klasyczne ślicznotki, jak siostry Llewellyn, a szczególnie Cathy, mają bardzo nijakie rysy. To, jak będą wyglądały w późniejszym wieku, zależy od czynników, których nie da się przewidzieć. Utraty wagi czy też wręcz odwrotnie, kondycji skóry i tak dalej. — Ale zawsze warto spróbować. — Przesunęłam parę frytek na tacce, żeby sprawiać wrażenie, że ciągle jem. Joesbury dopił pierwszą puszkę piwa i otworzył następną. — Jakiś dowcipniś z wydziału postarzył zdjęcie Cathy o dwadzieścia lat, przyciemnił skórę i włosy i uzyskał sobowtóra samej Tully — powiedział. Udało mi się uśmiechnąć. — No cóż, trzymajmy kciuki, żeby miała dobre alibi. Znów zapadła cisza i poczułam, że jednak mogę zjeść trochę więcej. — Dana dobrze się czuje? — spytałam po kilku sekundach. Kątem oka zobaczyłam, że Joesbury spojrzał na mnie błyskawicznie. — Jasne. Jest twardsza, niżby się zdawało. Ależ pieprzył. — Ta, jasne — mruknęłam. — Co? — Włączył ten swój ostry ton. Nie powinnam zahaczać o ten temat. Ale trudno. Już dawno przestałam się przejmować, że wkurzę starszych stopniem. — Wiem, że ciężko przeżywa tę sprawę. — Odwróciłam głowę, żeby spojrzeć na niego prosto. Zmrużył oczy, jedna brew podjechała wyżej; wręcz wyzywał mnie, żebym palnęła coś, co ubliży jego ukochanej Danie. — Sama mi powiedziała — dokończyłam. Już się nie bałam Joesbury’ego.

— Wszyscy ciężko przeżywamy tę sprawę — podkreślił stanowczo. Wyraźnie zamierzał mieć ostatnie słowo. — No, tylko nie wszyscy mamy zaburzenia odżywiania. A już na pewno nie blizny po próbie samobójczej. Głęboko zaczerpnął powietrza i wypuścił je z sykiem. Pochylił się trochę bliżej. — Dana prowadzi to dochodzenie absolutnie prawidłowo — rzucił ostro. Ja też pochyliłam się ku niemu, aż poczułam ocet w jego oddechu. — Niczego innego nie sugerowałam. Spytałam, czy się dobrze czuje. Bo widzisz, nie ty jeden ją lubisz. Odwrócił się ode mnie, dojadł swoją porcję i zmiął papier. Przez chwilę wydawało mi się, że się nabzdyczył. Ale nagle powiedział cicho: — Te blizny to nie jej dzieło. Tego się nie spodziewałam. — Ktoś inny jej to zrobił? Kiwnął głową. — Dana nie lubi o tym mówić. — Wstał. — Skończyłaś? Starannie poskładałam zatłuszczony papier i dźwignęłam się na nogi. Zrozumiałam komunikat. Ruszyliśmy z powrotem i przez minutę czy dwie Joesbury się nie odzywał. Ale miałam wrażenie, że jest raczej zamyślony niż zły. — Zastanawiałaś się, co będziesz robić, kiedy skończysz szkolenie? — zagadnął, kiedy wrzuciliśmy papier i puszki do kosza. Machałam dłońmi, żeby wywietrzyć z nich zapach tłuszczu i octu. — Szczerze mówiąc, trudno mi myśleć o przyszłości dalszej niż zakończenie tej sprawy — odparłam. Mówiłam prawdę. Może nawet całą prawdę. Dla mnie po zakończeniu tej sprawy nie było już nic. Poszliśmy dalej i po chwili zbliżyliśmy się do hotelu. Zeszliśmy z kamiennej ścieżki znów na gładkie płyty, które miały nas doprowadzić do wejścia. Chodnik okrążał jeszcze jedną rzeźbę — wielki ceglany krąg udekorowany głazami i żeliwnymi mewami. Joesbury zatrzymał się i stanął twarzą do mnie. — Powinniśmy porozmawiać. Kiedy to się skończy. O tym, co będziesz robiła dalej.

Niedaleko od nas, przed hotelem kręcili się ludzie. Jakaś para wsiadała do taksówki. Dwie kobiety w średnim wieku paliły papierosy, trzęsąc się z zimna. Młody facet chodził w tę i z powrotem i głośno rozmawiał przez komórkę. Po walijsku. — Chcesz mi doradzać w sprawie kariery? — Załóżmy, że mam parę pomysłów — odparł. — Dana zresztą też. Jeśli przetrwa tę sprawę, chętnie przywita cię na pokładzie wydziału zabójstw. Wiatr się wzmagał. Zmiótł mi włosy na twarz, więc sięgnęłam, żeby je odgarnąć. Joesbury zrobił to pierwszy i założył mi je za ucho. Odsunęłam się i odwróciłam głowę w stronę zatoki. — Co ja takiego powiedziałem? — Nic. Na rzeźbie przed nami niektóre żelazne mewy się odłamały. Pozostały tylko ich nóżki uczepione kamieni. — Dlaczego to cię zdenerwowało? Z trudem przełknęłam ślinę. I on, i Tulloch myśleli, że mam przyszłość w Met. Cholera, nie mogłam się rozpłakać. — Lacey Flint, dziwna z ciebie dziewczyna. — Przysunął się bliżej. — Powiedz mi coś, czego o sobie nie wiem. — Nadal uważam, że jesteś niebezpieczna. — Jednym palcem gładził rękaw mojej kurtki, jego oddech muskał mi policzek. — Trudno zaprzeczyć — mruknęłam. Teraz już nawijał sobie moje włosy na dłoń i delikatnie ciągnął mnie do siebie. — Więc dlaczego każdego ranka, kiedy się obudzę — prawie szeptał, a ja poczułam jego zimne palce na karku — myślę najpierw o tobie?

81 13 września, dziesięć lat wcześniej Kiedy Victoria Llewellyn wraca, jest już ciemno. Przełazi przez ogrodzenie i przemyka się przez opuszczony teren. Przy żelaznej furtce znajduje latarkę. Wchodzi do środka. Tunel jest ciemny i wilgotny, ale drogę oświetlają tanie lampiony. Wspina się po schodach i wciąż w niemal całkowitej ciemności obchodzi legowiska, leżące ciała. Kiedy widzi szpitalny parawan i kuchenkę turystyczną, zwalnia. Na ich wspólnym materacu leży dziewczyna. Victoria ostrożnie świeci latarką w jej twarz. Nie chce jej obudzić. Dziewczyna nie śpi. Oczy ma szeroko otwarte. W następnej sekundzie Victoria klęczy, szuka pulsu, oddechu, czegokolwiek. Jej przyjaciółka nie jest jeszcze martwa, ale niewiele brakuje. — Boże, nie, tylko nie ty. — Musi ją podnieść, zabrać gdzieś, gdzie udzielą jej pomocy. Wsuwa rękę pod ramię dziewczyny i próbuje ją dźwignąć. — No już, obudź się. Musisz mi pomóc. No, Lacey. Nie mogę stracić i ciebie. Oczy Lacey na moment skupiają się na Victorii, dziewczyna z trudem gramoli się z ziemi. We dwie ruszają z powrotem w ciemność.

82 Po powrocie do pokoju długo siedziałam w ciemności, patrząc na wodę. Światła nad zatoką gasły jedno po drugim i miałam wrażenie, że z każdym znikającym blaskiem wymyka się ułamek czasu. W końcu wszelki ruch ustał i zatoka poszła spać. O pierwszej wiedziałam już, że nie mogę się dłużej bawić w to czekanie. Musiałam wracać do Londynu. A przede wszystkim urwać się Markowi Joesbury’emu. Dotarło do mnie, że wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu przyjazd do Cardiff mi pomógł. Pomyślnie przebrnęłam przez najróżniejsze pułapki, które na mnie zastawił, i zaczynał po trochu odzyskiwać zaufanie do mnie. Ale wciąż zbyt powoli. Musiałam podjąć ogromne ryzyko. Musiałam powiedzieć mu prawdę. Nie dając sobie czasu na zmianę zdania, wyszłam z pokoju i boso wsiadłam do windy. Teraz miałam na sobie luźne spodnie dresowe i koszulkę na ramiączkach. Delikatnie zapukałam do drzwi jego pokoju. Kiedy je otworzył, zobaczyłam nagą pierś i kolorowe, zapinane na guziki bawełniane spodnie — wisiały mu nisko na biodrach. Mrużył oczy w jaskrawym świetle korytarza, widocznie wyrwałam go z głębokiego snu. Kiedy już zarejestrował, że to ja, w jego oczach zobaczyłam zdumienie, ciekawość i nadzieję jednocześnie. Nie dałam mu szansy otworzyć ust. — Chcę ci coś powiedzieć — wypaliłam. Potarł oczy, odwrócił się i wszedł do pokoju. Poszłam za nim; drzwi zatrzasnęły się za mną. Pokój okazał się jeszcze większy niż mój, stały tu dwa podwójne łóżka. Kiedy Joesbury zapalił lampkę nocną, zauważyłam, że poduszka na jednym z nich leży wzdłuż i jest wgnieciona pośrodku. Zasnął, obejmując ją. Na drugim łóżku były porozkładane błyszczące kartki z pamiątkowej książeczki na temat Rozpruwacza. Ja też miałam taki egzemplarz. Jako materiał źródłowy do niczego, ale zawierał niemal doskonałe reprodukcje oryginalnej dokumentacji, w tym pośmiertne zdjęcia pięciu ofiar. Joesbury, który widocznie dał się oczarować Rozpruwaczowi, jak wielu przed nim, ułożył je w chronologicznym porządku. Polly Nichols, Annie Chapman, Elizabeth Stride, Catharine Eddowes i Mary Kelly.

Przeszedł przez cały pokój. Ja podniosłam fotografię zmasakrowanej Mary Kelly i przesunęłam ją kawałek dalej, po czym przysiadłam na rogu. — Chcesz drinka? — zaproponował. Pokręciłam głową. Przez uchylone wielkie okno wpadało zimne nocne powietrze. Joesbury dostał gęsiej skórki na ramionach, a ja zaczęłam się trząść. Sięgnął za drzwi łazienki i wyciągnął wielki biały szlafrok kąpielowy. Opatulił się, po czym ze sterty ciuchów na krześle wyjął bluzę i mi ją rzucił. — Od ogrzewania w nocy boli mnie głowa — wyjaśnił. Wciągnęłam bluzę przez głowę. To ta, którą nosił przez cały dzień. Była chłodna jak powietrze w pokoju, ale jej zapach przywiódł mi na myśl ciepłe ciało, przysuwające się bliżej. Joesbury nalał sobie drinka z minibaru. Już trochę przytomniejszy, usiadł w fotelu przy oknie i spojrzał na mnie. Wzięłam głęboki wdech. — Wiem, że powinnam ci to powiedzieć wcześniej — zaczęłam. — Ale chyba zrozumiesz, dlaczego tego nie zrobiłam. Przynajmniej dopóki nie byłam pewna, że nie ma już alternatywy. W lewej dłoni trzymał szklankę z dwoma centymetrami bursztynowego płynu. Uniósł ją do ust. — Pamiętasz, jak ci mówiłam, że przez jakiś czas żyłam na ulicy? Kiwnął głową, a szklanka z cichym stukiem wylądowała na stoliku obok niego. — I wiesz, że kiedyś ćpałam? Kolejne skinienie. I kolejny głęboki wdech — mój. — Prawda jest taka, że zupełnie się stoczyłam. Brałam heroinę prawie dwa lata. Było o wiele, wiele gorzej, niż mogliby się spodziewać selekcjonerzy w Met. Jedna brew podjechała do góry. — Przyznałam się, że w przeszłości miałam problem z narkotykami — ciągnęłam. — Że głównie dlatego nie skończyłam studiów, ale że zanim złożyłam podanie do policji, byłam czysta już od paru lat. Brew Joesbury’ego wróciła na miejsce. Nie odrywał wzroku od moich oczu. — Zrobili mi mnóstwo badań. I przekonali się, że jeśli o to chodzi, mówiłam prawdę. Nie znaleźli ani śladu narkotyków we krwi, w moczu. Miałam fart, bo przedtem jakimś cudem nie

podpadłam policji. Gdybym miała cokolwiek na koncie, nie przeszłabym pierwszego etapu. Ale kiedy składałam podanie, rozluźnili akurat kryteria naboru. Fakt, że tak dużo wiem na temat londyńskich szumowin, jak ich nazywasz, został uznany za atut. Stwierdzili, że ludzie tacy jak ja mogą odświeżyć oblicze policji. — Widziałam po jego minie, co myśli o stosunkowo niedawnym rozluźnieniu procedur selekcyjnych Met. „Teraz przyjmują byle kogo”, słyszało się często w komisariatach. — Przez cały czas szkolenia musiałam się poddawać rutynowym badaniom. I chodzić do psychologów. Met nie podejmowała głupiego ryzyka. Ale udało mi się nie wpakować w gówno i miałam dobre oceny ze wszystkich egzaminów. — Więc cię przepuścili — skwitował. — Tak. Ale gdyby znali prawdę, od razu wykopaliby mnie z hukiem. Kiedy złożysz raport na temat tego, co zaraz usłyszysz, a z pewnością powinieneś, będę skończona w policji. — Dałam sobie chwilę, żeby ochłonąć. — Nie mam rodziny — zaczęłam po sekundzie. — I jak pewnie sam zauważyłeś, nie prowadzę zbyt bogatego życia towarzyskiego. Praca jest dla mnie wszystkim i nie potrafiłam z niej zrezygnować, dopóki miałam wybór. Rozumiesz to? — Owszem. Ale jeszcze niczego dyskwalifikującego mi nie powiedziałaś. — W moim domu panowała przemoc. Oszczędzę ci szczegółów. Zamieszkałam u dziadków, ale nie radzili sobie ze mną. Więc większość dzieciństwa spędziłam w domach dziecka i rodzinach zastępczych. — Brzmi dziwnie znajomo — mruknął. — Jako szesnastolatka paliłam już trawę, brałam kokainę, kiedy udało mi się ją dorwać, eksperymentowałam z różnymi dziwnymi koktajlami. Wtedy dużą popularnością cieszyły się kokaina z amfą. Mimo to byłam dość bystra i udało mi się panować nad wszystkim na tyle, że dostałam się na studia. Ale na kampusie strasznie łatwo zdobyć dragi. Pod koniec pierwszego roku ledwie rozróżniałam dzień od dnia. Oczywiście wyrzucono mnie z uczelni. Nie miałam dokąd pójść. Dziadkowie już wtedy nie żyli, a państwo przestaje się tobą opiekować, kiedy kończysz osiemnaście lat. — Pojechałaś do Londynu? Kiwnęłam głową. — Uznałam, że to równie dobre miejsce, jak każde inne. W północnym Londynie trafiłam na grupę dzieciaków, które pokazały mi, jak przeżyć. Sypialiśmy w opuszczonych budynkach, dopóki ktoś nas nie przegonił. Potem szukaliśmy następnego.

— Skąd brałaś narkotyki? Ten kawałek nie mógł mi łatwo przejść przez gardło. Wbiłam wzrok w wykładzinę. — Puszczałaś się? Kiwnęłam głową, nie podnosząc oczu. — Był taki jeden chłopak, Rich. Jamajczyk. Młody, ale wielki i wredny. Robił za… mojego alfonsa… chyba. Pracowało dla niego jeszcze kilka dziewczyn. Zabierał nas do miasta, do klubów czy barów, czasami po prostu stawiał na rogu albo w jakiejś ruderze, i podsyłał nam klientów. — Zaryzykowałam spojrzenie. Oczy Joesbury’ego jakby straciły barwę. — Nigdy nie oglądałam pieniędzy. Żadna z nas nie dostawała kasy. Za numer dawał nam towar. Każdego dnia zaledwie przez krótką chwilę z grubsza nadawałyśmy się do życia. Rich przyjeżdżał po nas, zawoził w miejsca, gdzie mogłyśmy się umyć i najeść, a potem wychodziłyśmy na ulicę. Przed świtem byłyśmy już na takim głodzie, że myślałyśmy tylko o działce. Pusta szklanka Joesbury’ego stuknęła o stolik. — Czasami Rich zjawiał się tam, gdzie akurat spałyśmy. Z kumplami. Nawet nie brał od nich forsy. Po prostu dogadzali sobie kolejno, aż mieli dość. Dlatego chciałam pracować w wydziale przestępstw na tle seksualnym. Przez to co mnie spotkało. Wstał i nalał sobie kolejnego drinka. — I myślę, że to by trwało — ciągnęłam — aż któregoś dnia wzięłabym brudny towar albo po prostu trochę za dużo i nie obudziłabym się więcej. — Więc co się stało? — Usiadł z powrotem. — Poznałam jedną dziewczynę. Lekko wyprostował się w fotelu. — Byłam na ulicy już od paru miesięcy, kiedy się zjawiła. Mniej więcej w moim wieku, może z rok młodsza, i totalnie zielona, jeśli chodzi o takie życie. Ale wydawała się jakaś inna. Jakby miała cel. Joesbury odstawił drinka. — A konkretniej? — Nie ćpała. Nie miała nic wspólnego z Richem i jego kolesiami. Nie była… właściwie nie wiem, jak to określić… beznadziejnym przypadkiem? — Mów dalej.

— Szukała kogoś. Innej dziewczyny. Miała zdjęcie. Całymi dniami po prostu chodziła po Londynie, odwiedzała wszystkie miejsca, gdzie gromadzą się bezdomni, pokazywała tę fotkę, rozpytywała. — Powiedziała ci kto to? Pokręciłam głową. — Nigdy. W ogóle mało o sobie mówiła. Wiedziałam, że wychowała się w domach dziecka jak ja i że nie miała dokąd pójść jak ja. — Imię? — Mówiłam do niej Tic. Zmarszczył brwi. — Tic? — powtórzył. — Ludzie na ulicy nie posługują się prawdziwymi nazwiskami — wyjaśniłam. — Większość ukrywa się przed kimś. Używają pseudonimów, zmyślonych imion, wielu różnych imion. Ona kazała się nazywać Tic, więc tak ją nazywałam. — Myślisz, że to Victoria Llewellyn? Przytaknęłam. — To musiała być ona. Ale uwierz mi, zupełnie nie przypominała tej dziewczyny ze starego zdjęcia, które mamy. Przede wszystkim miała dużo krótsze włosy. I jasne. Choć nie całkiem blond. Nosiła praktyczne, proste ubrania. Nie malowała się. Nigdy. I miała w sobie, no nie wiem, jakąś taką godność. Niemożliwe, żeby była jakąś popieprzoną nastolatką. — Walijski akcent? — Może. Uniósł brwi, popatrzył na mnie z niedowierzaniem. — Mark, ja chodziłam totalnie nieprzytomna, najczęściej nie wiedziałam, po jakiemu ja w ogóle mówię. Pamiętam uroczy, miękki głos. I tyle. — Okej, okej, uspokój się. Co się z nią stało? — Zdaje się… mam problem z chronologią, rzadko kontaktowałam, ale chyba znalazła tę dziewczynę, której szukała, i to nie było dobre. Pochylił się do przodu. — Ta dziewczyna nie żyła? — spytał. — To by się zgadzało. Wiemy, że Cathy zginęła mniej więcej…

Pokręciłam głową. — Nie wydaje mi się. Pamiętam, że wróciłam którejś nocy i Tic wyglądała, jakby zgasł w niej cały ogień, ale to mi nie wyglądało na żałobę. Po tym dniu przestała wychodzić, po prostu ciągle siedziała ponura. Kiedy próbowałam ją rozweselać, pocieszać, że są jeszcze inne miejsca, w których możemy poszukać, mówiła tylko, że to nie ma sensu, że niektórzy ludzie nie chcą być znalezieni. — Może po prostu już ją zmęczyło to szukanie. — Czy ja wiem? Sądzę, że w takim przypadku ta zmiana następowałaby bardziej stopniowo. A to się stało natychmiast. Podejrzewam, że znalazła Cathy i że to nie było szczęśliwe rodzinne spotkanie. Joesbury westchnął. — Cóż, bardzo by się przydało, gdybyś mogła nadać temu jakieś ramy czasowe. — Dziesięć lat temu. Pod koniec lata. Sierpień albo wrzesień. Na pewno, bo miejsce, gdzie mieszkałyśmy, nie nadawałoby się na chłodniejszą porę; planowałyśmy wkrótce rozejrzeć się za czymś innym. — Wypadek na łodzi, kiedy zginęła Cathy, zdarzył się dwudziestego siódmego sierpnia — przypomniał Joesbury. — I co się stało z tą twoją Tic? — Nie mam pojęcia — odparłam. — Ale to ona mnie uratowała. — Jak to? — Zaczęła mówić o odejściu. Że nie ma sensu dłużej siedzieć na ulicy. Wtedy byłam już od niej totalnie uzależniona. Nie potrafiłam znieść myśli, że znowu zostanę sama. — Więc? Przeciągnęłam dłonią po twarzy. Po dziesięciu latach to wciąż było dla mnie trudne wspomnienie. — Więc którejś nocy wzięłam za dużo. Albo ktoś wcisnął mi gówniany towar. Bez różnicy. Następnego ranka ocknęłam się w szpitalu. — Ona cię tam zabrała? Skinęłam głową. — Udało jej się wynieść mnie na główną ulicę. Środek nocy, zero transportu. Telefonu też nie mogła znaleźć. Więc ukradła samochód i zawiozła mnie do szpitala. Gdyby tego nie zrobiła, umarłabym.

— I co potem? — Kiedy doszłam do siebie, zabrała mnie do prywatnej kliniki i dała im dość pieniędzy, żeby starczyło mi na miesięczny pobyt. Zdębiałam, że ma pieniądze; nagle po prostu zaczęła szastać tysiącami. — Dom dziadka — domyślił się Joesbury. Kiwnęłam głową. — Powiedziała mi, że to moja jedyna szansa, żeby wziąć się w garść, i że nie wolno mi jej zmarnować. I zniknęła. — Widziałaś ją jeszcze kiedyś? — Nigdy. Zostałam w klinice. Przeżywałam piekło, ale dałam radę. Pomoc społeczna załatwiła mi hostel, mogłam w nim mieszkać, pod warunkiem że nie zacznę brać. Po kilku miesiącach znalazłam pracę. Potem własne mieszkanie. Przyjęli mnie do rezerwy RAF-u i okazało się, że nawet lubię tę dyscyplinę, to poczucie koleżeństwa. Dwa lata później pomyślałam o wstąpieniu do Met. Wiem, że Tic to potwór, ale mnie uratowała. — Dobra. — Joesbury oparł łokcie na kolanach. — Mogę kupić historyjkę, że natknęłaś się na Victorię Llewellyn, kiedy żyłaś poza nawiasem, i że przyjaźniłyście się przez jakiś czas. Uwierzę nawet, że nie poznałaś jej na zdjęciu. Ale ciężko mi zrozumieć, że po tych wszystkich latach ona ma taką obsesję na twoim punkcie. Po co te gierki, po co wciąga cię w tę swoją zemstę? Nie masz nic wspólnego z tym, co się stało w Cardiff. — Nie, ale widziała, co przeżywałam w Londynie. Wiedziała o klientach, których musiałam obsługiwać, o Richu i zbiorowych gwałtach. To doprowadzało ją do szału. Ciągle mnie błagała, żebym z tym skończyła, żebym się z tego wyrwała. Byłam ofiarą, tak samo jak ona. Joesbury znów rozparł się w fotelu. Głęboka zmarszczka biegła mu przez środek czoła. — Znałam ją tylko parę miesięcy, ale stała się dla mnie najbliższą osobą w życiu — powiedziałam. — Mieszkałyśmy razem, prowadziłyśmy wspólny dom, jeśli kilka metrów betonowej podłogi otoczonej tekturą można tak nazwać. Przypuszczam, że to, co robi teraz, ta jej zemsta, to mordowanie matek tamtych chłopaków… myślę, że z jakiegoś pokręconego powodu robi to również dla mnie. — Mijały sekundy. Oddychałam głęboko w nadziei, że moje serce trochę zwolni. — Przepraszam, że nic nie powiedziałam wcześniej. Ale nawet teraz nie mam przecież pewności, że to ona. I wszystko mogę stracić.

Joesbury westchnął głośno i wstał. Odwrócił się do mnie plecami, otworzył okno. W pokoju i tak było już chłodno, ale z dworu wpadało niemal arktyczne powietrze. Wsunęłam kolana pod wielką bluzę i patrzyłam, jak Joesbury wychodzi na balkon, wychyla się. Kiedy zdjęcia ofiar Rozpruwacza zaczęły fruwać po pokoju, ja też wstałam i podeszłam do okna. Joesbury patrzył nad zatoką w stronę morza. — To wszystko — wymamrotałam do tyłu jego głowy. — Wszystko. I padam na twarz. Możemy wrócić do tego rano? Przytaknął, nie odwracając się. Odczekałam jeszcze sekundę i cofnęłam się do pokoju. Mijając łóżko, dostrzegłam fotografię zarżniętej Mary Kelly. Tej, której morderstwo nie zostało jeszcze zdublowane. Przeszłam korytarzem jakieś piętnaście metrów. Kiedy uniosłam dłoń, by wcisnąć guzik przywoływania windy, ostatni kawałek układanki wskoczył na miejsce. O Chryste.

83 Natychmiast znalazłam się z powrotem pod drzwiami Joesbury’ego i zaczęłam w nie łomotać. Miałam w nosie, kogo jeszcze obudzę. — Wpuść mnie — syknęłam, kiedy tylko usłyszałam, że przekręca zamek. Pchnęłam drzwi, aż musiał się cofnąć do pokoju. — Co znowu… — zdążył wykrztusić. — Musimy wracać do Londynu. W tej chwili. Dzwoń do Dany. Ale z nas idioci. — Lacey, uspokój się. Co w ciebie wstąpiło, do diabła? Przepchnęłam się obok niego i podeszłam do łóżka. Na poduszce leżało zdjęcie koszmarnie pociętej Mary Kelly. Podniosłam je. — Powinnam się domyślić — rzuciłam. — Wiedziałam, że ona znajdzie jakiś sposób, żeby dopaść numer piąty. I już ją ma, założę się o wszystko. Musimy… Dwie ciepłe dłonie spoczęły na moich nagich ramionach. — No dobra, głęboki wdech. Przestań gadać. — Mark, nie ma… — Zamknij się. W tej chwili. Jedna dłoń zakryła mi usta. Miał rację. Musiałam się wziąć w garść. Ale Jezu, dlaczego nie wpadłam na to wcześniej? Dlaczego? Ostrożnie jak ktoś, kto chce wypuścić z klatki dzikie zwierzę, odkleił palce od moich ust. — Powoli — powiedział. — Wiedziała, że się wszystkiego domyślimy, kiedy zabiła Charlotte i Karen. Ofiary trzy i cztery. Wiedziała, że będziemy pilnować piątej. — I pilnujemy — odparł wolno Joesbury. — Trzy godziny temu upewniłam się, że Jacqui Groves jest cała i zdrowa. Chcesz powiedzieć, że… — Jacqui Groves nigdy nie była zagrożona. Llewellyn absolutnie nie zamierzała jej zabić. Pokręcił głową. — To ostatnia z matek. — Pierwsze cztery ofiary Rozpruwacza to były kobiety po czterdziestce — zaczęłam wyjaśniać. — Tak jak nasze. Potem zmienił cel. Zabił młodszą. Tamte przestały mu wystarczać. — Wciąż nie rozumiem…

— Ile osób jest w rodzinie Grovesów? Wzruszył ramionami. — Matka, ojciec, syn, jak mu tam, Toby i… o cholera. Załapał. Nareszcie. Odsunął się ode mnie i zaczął szukać telefonu. — Toby Groves ma siostrę — podkreśliłam, na wypadek gdyby miał jeszcze jakieś wątpliwości, ale sądząc po jego minie, nie miał żadnych. — Bliźniaczkę — ciągnęłam, kiedy wziął komórkę i wybierał numer Dany Tulloch. — Dwadzieścia sześć lat. I sądzę, że Llewellyn już ją dorwała.

84 Niedziela, 7 października Joanna Groves już się przekonała, że ciemność nie jest nieruchoma. Mży, zagęszcza się, podpływa bliżej i tworzy dziwaczne, ruchome kształty. Chwilami staje się tak ciężka, że uciska jej głowę, oczodoły, szyję. Joanna nigdy tak naprawdę nie myślała o ciemności, dopóki nie została ściągnięta do tego miejsca. Teraz trudno jej myśleć o czymkolwiek innym. Może z wyjątkiem zimna. Nie da się nie myśleć o zimnie, kiedy ciągle sprawia ból, nawet we śnie. Joanna straciła rachubę czasu, nie ma pojęcia, jak długo tu jest, ale wie, że przyszedł taki moment, kiedy przestała się trząść, a poruszanie kończynami wymaga wysiłku. Jej świat stał się ciemnością i zimnem. I miękkimi, chroboczącymi odgłosami. Drapaniami i skrobaniami, i cichutkimi, miaukliwymi piskami. Ruch wszędzie dookoła. Nigdy by nie uwierzyła, że ta zimna, czarna pusta przestrzeń może podtrzymać życie, ale tak jest. I te skrobiące stworzenia robią się coraz śmielsze. Podchodzą coraz bliżej. Pewnie już wykombinowały, że nie może się ruszyć. Próbuje przełknąć ślinę i nie daje rady. Nawet oddychać już niełatwo. Kiedy pierwszy raz została sama, wrzeszczała, aż poczuła smak krwi. A potem dolna część jej twarzy została owinięta taśmą hydrauliczną. Przy zdejmowaniu taśma wyrwała jej garść włosów. Tym razem nie krzyczała. Nagle ogarnęło ją wrażenie, że ciemność się zmieniła. Przestała być przypadkowa. Nabrała celu i ten cel się zbliża. — Jesteś tam, prawda? — szepcze w kierunku, z którego usłyszała chyba jakiś cięższy odgłos niż drapnięcie. — Wróciłaś. Tak, na pewno. Kolejny dźwięk. Tym razem to wyraźnie czyjś krok. — Wiem, dlaczego to robisz — mówi Joanna i każde słowo boli. — Wiem, co mój brat rzekomo zrobił tobie i twojej siostrze. Ruch ustał. — Przepraszam — dodaje natychmiast Joanna. — Nie chciałam tak powiedzieć. Po prostu się boję. Miałam na myśli to, co ci zrobił. On i jego koledzy. Kolejny krok, jeszcze bliżej, i Joanna czuje, że musi mówić szybko. — To, czego się dopuścili, było straszne. I nie powinno im ujść płazem.

Szelest materiału. Ktoś kuca tuż przed nią. — Ale to nie miało nic wspólnego ze mną. Dlaczego mścisz się na mnie? Coś zimnego ociera się o jej twarz. Chlupot wody. Joanna czuje zapach plastiku. Odchyla głowę do tyłu i pozwala, by chłodny strumień spływał jej do gardła. To trochę pomaga. Kiedy ma dość, odsuwa butelkę ustami. Porywaczka jest bardzo blisko. Gdyby Joanna nie miała związanych za plecami rąk, mogłaby dotknąć jej twarzy. — Mogę cię o coś zapytać? — mamrocze drżącymi wargami. Przez sekundę nie ma odpowiedzi, ale napastniczka z pewnością wciąż tu jest. Słyszy jej oddech. — Dlaczego po prostu nie zabiłam chłopaków? — odzywa się nagle cichy głos. — O to chcesz zapytać? — Tak — przyznaje Joanna i czuje się winna, że przyszło jej do głowy to pytanie. Toby jest jej bliźniakiem. Kocha go bardziej niż rodziców. A jednak przez niego tu się znalazła. — Ile wzrostu ma twój brat? Metr osiemdziesiąt pięć? Więcej? I waży z dziewięćdziesiąt kilo? Widziałaś, że nie jestem duża. Tylko w jeden sposób mogłabym zabić tak postawnego faceta. Kulka w głowę, i to z daleka. Milknie, Joanna czeka. Nagle czuje, że porywaczka przysuwa się bliżej. — No właśnie — szepcze jej do ucha głos. — A co to za przyjemność?

85 Niedziela, 7 października Wyjechaliśmy z hotelu następnego ranka. Ja chciałam wyruszyć natychmiast; Joesbury uparł się, żebyśmy przespali resztę nocy. Przekonywał mnie, że w Londynie nie ma niczego, czego Dana i jej zespół nie mogliby zrobić bez nas, a po kolejnej nieprzespanej nocy oboje bylibyśmy ledwo żywi. Kiedy dojeżdżaliśmy do mostu na Severn, zabrzęczał telefon Joesbury’ego. Kiwnął, żebym odebrała. — Lacey, tu Dana. — Zostało nam trochę ponad dwie godziny drogi — poinformowałam. — Zależy od ruchu. Jakieś nowiny? — Nie są dobre — odparła. — Współlokatorka nie widziała Joanny Groves od dwóch dni. Zakładała, że dziewczyna wyjechała na weekend, ale nigdzie jej nie ma. Spojrzałam na Joesbury’ego i pokręciłam głową. Zaklął pod nosem. — Lacey, wiem, co powiedziałaś wczoraj w nocy Markowi — odezwała się po chwili Tulloch. — Posłuchaj mnie, o nic się nie martw, tylko pomóż nam ją złapać. Kiedy to się skończy, w jakikolwiek sposób, obiecuję, że ci pomogę. Mark też. — Dziękuję — wykrztusiłam. — Jesteś naszym największym atutem — ciągnęła Tulloch. — Znasz tę kobietę. Lepiej niż ktokolwiek inny możesz przewidzieć jej kolejny ruch. Teraz wszystko zależy od ciebie. Do zobaczenia. Rozłączyła się, a ja odwiesiłam słuchawkę na uchwyt. Tulloch miała rację, teraz wszystko zależy ode mnie. Ale myliła się, sądząc, że się zobaczymy. Nie zamierzałam wracać. Dotarliśmy do Londynu tuż przed jedenastą. W Earls Court skręciliśmy na południe, w stronę rzeki. Kiedy zbliżaliśmy się do mostu Vauxhall, serce zaczęło mi łomotać. Teraz albo nigdy. — Mark — wybełkotałam, kiedy dotarliśmy do przyczółka. — Chce mi się rzygać. W metrze są toalety. Możesz stanąć? Spojrzał na mnie, zobaczył, że siedzę wyprostowana, z jedną ręką na brzuchu, drugą na ustach. Wrzucił kierunkowskaz i zatrzymał się tuż przed zjazdem z mostu. Wymamrotałam

„dzięki”, złapałam torebkę i wyskoczyłam z samochodu. Używając karty miejskiej, przeszłam przez bramkę metra, skręciłam za róg i zniknęłam mu z oczu. Na stacji Vauxhall nie ma toalet. Pobiegłam na peron, modląc się, żeby szybko nadjechał pociąg na południe, zanim Joesbury się zorientuje, że zwiałam. Ekran nad peronem wskazywał, że pociąg wjedzie za minutę. Każda sekunda ciągnęła się niemiłosiernie, ale w końcu usłyszałam pomruk silników i poczułam podmuch wiatru, który zawsze pierwszy wpada na stację. Przejechałam jeden przystanek do Stockwell i przebiegłam kilkaset metrów do swojego mieszkania. Od chwili, kiedy wysiadłam z samochodu, nie minęło nawet pięć minut. Otwierając drzwi, powiedziałam sobie, że zanim doliczę do stu, już mnie tu nie będzie. Błyskawicznie obeszłam mieszkanie — ściągnęłam z szafy plecak i ładowałam do niego wszystko, czego potrzebowałam. Pod drzwiami leżała zwykła sobotnia porcja poczty — ulotki reklamowe, jakieś pisma urzędowe. I długie, wąskie pudełko, owinięte w brązowy papier. Nie miałam na to czasu, ale mimo to rozdarłam opakowanie. Widok tego, co znajdowało się w środku, kosztował mnie kilka sekund. W końcu opuściłam swoje mieszkanie po raz ostatni — tego byłam pewna — wzięłam rower z komórki i wyruszyłam.

86 Godzinę później włączyłam komórkę i zadzwoniłam do Joesbury’ego. Odebrał po pierwszym sygnale. — Cholera, lepiej żebyś miała dobre wytłumaczenie… — Zamknij się i słuchaj. Albo się rozłączę. Cisza. — Oszczędzę ci trochę czasu — ciągnęłam. — Jestem przed stacją Waterloo. Za dwadzieścia sekund wyłączę telefon, wsiądę w pociąg i zniknę. I nawet nie próbuj mnie szukać, bo to bez sensu. Znów długa chwila ciszy i w końcu: — Mów dalej. — Moja kariera padła na pysk — powiedziałam z całą świadomością, że Joesbury w tej chwili każe mnie namierzać i wydaje rozkaz, żeby posłano w to miejsce najbliższy patrol. — I nie pieprz o ograniczeniu strat, szkoda czasu, więc przejdźmy do rzeczy. — Czyli? — Joanna Groves jeszcze żyje. — Odwróciłam się tyłem do ulicy. — Skąd, do cholery… — Słuchaj! Kiedy tylko będę wiedziała na pewno, gdzie jest Groves albo Llewellyn, zadzwonię do ciebie, więc trzymaj telefon przy tyłku. A do tego czasu pozwól mi działać. To najlepsze, co możesz zrobić. Niemal słyszałam stek przekleństw, które usiłowały wybuchnąć z jego ust. Jakimś cudem się powstrzymał. — Flint, przez całe tygodnie przeszukiwaliśmy londyński margines — powiedział opanowanym głosem. — Ona już nie mieszka na ulicy, nie znajdziesz jej. — I nie spodziewam się. To ona znajdzie mnie. Ostry syk powietrza. Zgrzyt gwałtownie odsuwanego krzesła. — Lacey, Llewellyn cię zabije. — To mnie najmniej martwi. A teraz jeszcze jedno. — Słucham.

— W moim mieszkaniu znajdziesz coś, co przyszło pocztą dzisiaj rano. Prostokątna paczka, z nożem w środku. Na ostrzu jest wydrapane „Mary”. — Jezu, co za pieprzona… — Zamknij się. Nóż jest czysty. Nie został użyty. Joanna ciągle żyje. Dałam mu sekundę na zastanowienie. Ale tylko sekundę. Naprawdę musiałam się rozłączyć. Już teraz rozglądałam się nerwowo po ulicy. — Do diabła, to nie ma sensu — warknął. — Dlaczego przysłała ci broń, której nie użyła? O mało się nie uśmiechnęłam. — Całe szczęście, że jesteś taki ładny, Joesbury — powiedziałam — bo masz kupę zamiast mózgu. Nóż jest czysty, bo to ja mam się nim posłużyć. To ja mam zabić Joannę.

87 Te kobiety, które zabiłaś, matki chłopaków, moją matkę też — mówi Joanna. — Obwiniasz je za to, co się stało? Myślisz, że to przez nie zrobili ci coś takiego? Dziewczyna zaczęła spędzać z nią czas, jakby jej też już dawała się we znaki samotność tego miejsca. Czasami rozmawiają, czasami po prostu siedzą w milczeniu, słuchając swoich oddechów. — Wychowały ich w przekonaniu, że oni mogą mieć wszystko — odpowiada dziewczyna. — Co tylko zechcą, i do diabła z konsekwencjami. — Dlatego to zrobiłaś? — pyta Joanna po chwili. — Następnego dnia, kiedy spotkali się z nami w komisariacie, tatusiowie byli zażenowani, nie mogli nam spojrzeć w oczy. Wstydzili się za synów. Owszem, nie twierdzę, że chcieli, żeby ponosili konsekwencje, ale przynajmniej nie próbowali nam wmawiać, że to nasza wina, że same się o to prosiłyśmy. — A matki tak mówiły? — pyta Joanna. Słyszy syk gwałtownego wdechu. — Te kobiety nie były gotowe uznać, nawet przez sekundę, że ich kochani synalkowie zrobili coś paskudnego. Więc to my musiałyśmy być te złe. Ja i moja siostra. Joanna zastanawia się przez chwilę. Chce coś powiedzieć. To potworna zdrada, ale stawką jest jej życie. — Rozumiem — odzywa się w końcu. — Ale ci, którzy naprawdę was skrzywdzili, znów nie zostaną ukarani. Słyszy cichy śmiech; dziewczyna znów pochyla się bliżej. — Nie, Joanno — sączy się głos prosto w jej ucho. — Gdybym zabiła ich szybko, tak jak musiałabym to zrobić, za łatwo by się wykręcili. Nawet nie spodziewaliby się śmierci. A tak będą cierpieć do końca życia. Jak ja.

88 Powiedziałam Joesbury’emu prawdę, że jestem niedaleko stacji Waterloo. Skłamałam tylko, że wsiadam do pociągu. Londyńską sieć metra monitoruje mnóstwo kamer, więc za szybko by mnie namierzyli. Wskoczyłam na rower i pojechałam na wschód, mniej więcej wzdłuż trasy A202, ale głównej ulicy unikałam. Uparcie pedałowałam przed siebie, w kapturze, z opuszczoną głową. Siedemdziesiąt minut później byłam już daleko poza City i przyglądałam się, jak południowo-wschodni Londyn leniwie przeżywa niedzielę. Przy wejściu do parku Greenwich kupiłam sobie kawę i kanapki. Teraz jadłam i piłam, patrząc na zamglone słońce, które rzucało słaby blask na rzekę. Uważnie obserwowałam też każdego, kto się zanadto zbliżył. Niebo chmurzyło się coraz mocniej i po parku nie kręciło się zbyt dużo ludzi. Trochę spacerowiczów z psami, pasjonatów latawców, kilka rodzin na placu zabaw. Ostatniej nocy bardzo się ochłodziło. Pewnie tak działała na mnie bliskość zerowego południka w Greenwich, centrum światowego czasu, bo poczucie, że cenne minuty mi uciekają, nie opuszczało mnie ani na chwilę. Wiedziałam, że zespół, któremu zwiałam, ma teraz dwa priorytety. Po pierwsze znaleźć Joannę Groves i Victorię Llewellyn, które prawdopodobnie znajdują się w tym samym miejscu. Po drugie — dopaść mnie. Moje zdjęcie na pewno zostało już rozesłane po komisariatach w Londynie. Każde centrum monitoringu, każdy radiowóz, każdy patrol będzie się za mną rozglądać. Spodziewałam się, że odegram główną rolę w południowych wiadomościach. Wtedy już wszyscy w stolicy, których to obchodzi, zaczną mnie szukać. I zacznie mnie szukać Llewellyn. Znała mój numer. Powie mi, gdzie iść. Wystarczyło, żebym do tego czasu nie dała się złapać. Siedziałam więc i czekałam opatulona, żeby nie zmarznąć za bardzo. Minęła godzina. O dwunastej pięćdziesiąt pięć wielka czerwona kula czasomierza uniosła się do połowy masztu na dachu Flamsted House. Trzy minuty później popłynęła na szczyt, a o pierwszej zjechała z powrotem. Poczekałam jeszcze pół godziny i wyjęłam komórkę. Żadnych wiadomości. Wyłączyłam telefon i znów wsiadłam na rower. Musiałam zakładać, że Joesbury i wydział zabójstw wiedzą już, że jestem w Greenwich. Pora się zbierać. Wyjechałam z parku i znalazłam stoisko targowe z tanimi ciuchami. Kupiłam niebieską kurtkę przeciwdeszczową i bejsbolówkę i włożyłam oba nabytki. Ruszyłam w stronę

przeszklonej kopuły wejścia do tunelu dla pieszych Greenwich. Przepchnęłam rower przez bramkę, nie podnosząc głowy, na wypadek gdyby w środku były kamery. Na północnym brzegu znalazłam sobie kolejną ławkę nad rzeką i usiadłam, by pogapić się na ozdobne, projektowane przez Wrena budynki starego szpitala. Minęła kolejna godzina. Zaczął padać deszcz. Znów włączyłam telefon. Nic. W połowie popołudnia byłam już przemarznięta na kość. Pojechałam na Isle of Dogs i znalazłam sobie małą kafejkę internetową otwartą w niedzielę. Wciąż z opuszczoną głową — z obawy przed kamerami — weszłam do lokalu i usiadłam przy wolnym komputerze. Przejrzałam portale z wiadomościami. Informacja o porwaniu Joanny Groves była w każdym serwisie. Ze zdjęć patrzyła jasnowłosa, niebieskooka, smukła dziewczyna, nie całkiem ładna, ale też nie brzydka. Jak podawano, mieszkała na parterze kamienicy w Wimbledonie i pracowała w miejscowej podstawówce. Wyszła ze szkoły o wpół do czwartej w piątek po południu i zniknęła. Kiedy tak przeskakiwałam z portalu na portal, wnętrzności zaczęły skręcać mi się w supły. Ani słowa o mnie. Nawet na stronie Met. Nic. Nie wykorzystałam jeszcze wykupionej godziny, ale nie mogłam tu siedzieć dłużej. Tulloch wręcz słynęła ze swoich umiejętności komputerowych i było całkiem możliwe, że wiedziała już, że logowałam się na stronę Met, wkrótce namierzy ten komputer. Wstałam i wypadłam z kafejki. Wydział zabójstw robił dokładnie coś przeciwnego niż to, co powinien. Do diabła, chciałam, żeby mnie szukali, i żeby podali to do publicznej wiadomości. Jak inaczej Llewellyn miała się dowiedzieć, że odwalam samowolkę? Okej, myśl, myśl, myśl. Jechałam przez piętnaście minut i znalazłam kolejną kafejkę internetową. Kiedy zwolnił się terminal, wpisałam w wyszukiwarkę „Kuba Rozpruwacz” i kliknęłam „enter”. Zapytaj sieć o Rozpruwacza, a dostaniesz kilka milionów wyników. Zapytaj o naśladowcę z XXI wieku, a nie będzie ich już tak dużo. Raptem czterdzieści trzy tysiące. Choć to i tak imponujący wynik jak na kogoś, kto stał się znany zaledwie parę tygodni temu. Otwierałam kolejne linki, szukając blogów. Na każdym zostawiałam wiadomość. „Do dziewczyny z Cardiff: Zadzwoń. L.” To było ryzykowne. Funkcjonariusze z zespołu monitorowali najróżniejsze strony internetowe od początku śledztwa. Kiedy zobaczą moje wpisy, natychmiast spróbują ustalić adres

IP. Wyczaiłam małą pustawą filię Starbucksa. Po czterdziestu minutach włączyłam telefon. Nic. A zaczynałam już wpadać w paranoję. Do kawiarni chwilę po mnie weszła jakaś kobieta. Trzy kwadranse później wciąż tu siedziała. To niemal na pewno nic nie znaczyło — ot, prawdopodobnie jeszcze jedna mieszkanka Londynu z nadmiarem wolnego czasu — ale nie podobało mi się, że jest tak blisko. Przeniosłam się do innej kawiarni. Tu mieli telewizor. Spytałam, czy mogę przełączyć na kanał z całodobowymi wiadomościami. Oglądałam przez dwadzieścia minut i widziałam kilka wzmianek o Joannie. O mnie żadnej. Znów odpaliłam telefon. I ciągle nic. Zmiana miejsca. Cholera, nie tak to zaplanowałam. Panika wzbierała we mnie jak mleko, które zaraz wykipi. Llewellyn nie ma pojęcia, że jestem sama. Nie skontaktuje się ze mną. A moja obsesja narastała, bo dokądkolwiek poszłam, odnosiłam wrażenie, że ludzie się gapią. Ale to niemożliwe, żeby już wpadli na mój trop. Telefon miałam wyłączony, ciągle się przemieszczałam, unikałam kamer; zainteresowanie wzbudzała tylko moja posiniaczona twarz. Jednak z każdą minutą poczucie, że jestem obserwowana, nasilało się. Mogłam po prostu uciec. Tylko jeśli to zrobię, Joanna Groves zginie. Musiał być inny sposób. Znałam tę kobietę. Znałam jej sposób rozumowania. Dokąd zabrałaby Joannę? Geraldine Jones zabiła na osiedlu w południowym Londynie. Amandę Weston pocięła na kawałki w parku. Charlotte Benn zmasakrowała w jej własnym domu, Karen Curtis w domu matki. Nie było w tym żadnego klucza. Wyszłam z kawiarni, odpięłam rower i po prostu zaczęłam z nim iść ulicą, zapominając nawet, że powinnam się wystrzegać kamer. Po raz pierwszy tego dnia nie miałam planu, nie wiedziałam, dokąd pójść. Llewellyn przysłała mi nóż. Chciała, żebym zabiła Joannę Groves. Czyli wierzyła, że ją znajdę. Minęłam kiosk z gazetami, sklep z ubraniami dla dzieci, komis z płytami. Zatrzymałam się i zagapiłam na własne odbicie w szybie komisu. Przechodnie musieli mnie omijać, ale ja nie mogłam się ruszyć, nie potrafiłam oderwać wzroku od stosu winylowych płyt ze starymi musicalami. Nie widziałam tu Dźwięków muzyki, to nic. I tak zrozumiałam. Już znalazłam klucz. Tym kluczem byłam ja. Od samego początku. Cały czas chodziło o mnie i moje ulubione rzeczy. Bo kilka razy zagrałam w tę grę jeszcze z kimś. Miałyśmy długie listy, ta druga dziewczyna i ja, ale któregoś dnia każda z nas skróciła swoją do pięciu pozycji.

Obśmiałyśmy się, bo bardzo się starałam, żeby moje wszystkie zaczynały się na „p”, ale miałam problem z zoo. Więc moja lista wyglądała tak: (p) zoo, parki, pływalnie, publiczne biblioteki i poniki. Geraldine Jones została zabita w miejscu, gdzie musiałam ją znaleźć, żebym od pierwszej chwili była zaangażowana w śledztwo. Amanda Weston zginęła w parku, do którego chodziłam, część jej ciała wylądowała specjalnie dla mnie w jednej z moich ulubionych pływalni. Serce Charlotte Benn znalazło się w dziecięcym dziale wiktoriańskiej biblioteki publicznej, na jednej z moich ulubionych książek. Po głowę Karen Curtis zostaliśmy posłani do londyńskiego zoo. Parki, biblioteki, pływalnie i zoo. Cztery z pięciu pozycji zaliczone. Została jedna. Poniki. Moje ukochane konie. Wreszcie wiedziałam, gdzie one są. Biedna, przerażona Joanna Groves i Llewellyn, która trzymała ją jako zakładniczkę i czekała, aż przyjdę i poderżnę nożem gardło ostatniej ofierze. Kiedy opowiadałam Joesbury’emu historię dwóch kobiet, które dzieliły ze sobą przestrzeń ograniczoną ścianami z tektury, ogrzewały się ciepłem własnych ciał w opuszczonym londyńskim budynku, nie podałam mu konkretnego miejsca. Dokładna lokalizacja tego zapomnianego lodowatego mieszkania nie wydawała się istotna. I oczywiście musiałabym być ślepa, by nie zauważyć, że kiedy wspominałam o pewnej londyńskiej dzielnicy, Joesbury zmrużył oczy i odrobinę mocniej zacisnął zęby. Jeśli chodziło o mnie — i o Camden — Mark Joesbury był trochę zaślepiony. A chciałam, żeby słuchał i współczuł, nie żeby się wściekał. Więc nie napomknęłam mu, że to miejsce, gdzie spotkałam się i mieszkałam z drugą młodą uciekinierką, znajduje się niecały kilometr od miejsca, do którego teraz chodziłam regularnie, jak on to nazywał, się pieprzyć. Teraz to wydawało się absolutnie logiczne, że Llewellyn wybierze Camden. Mieszkałam tam długie miesiące, znałam je dobrze, i chociaż w ostatnich latach okolica zmieniła się nie do poznania, tematem przewodnim całej dzielnicy była ostatnia z moich ulubionych rzeczy. Konie. Llewellyn trzymała Joannę gdzieś w Stables Market w Camden. Niemal na pewno w tamtejszych podziemiach.

89 Ty mnie widzisz, prawda? — mówi Joanna. — Nie wiem, jak to robisz, ale widzisz w ciemnościach. — Podejrzewała to już od jakiegoś czasu. Dziewczyna gładko i cicho porusza się w gęstym mroku, nie potyka się. A nigdy nie używa latarki. — Tak, widzę cię. Mam noktowizor. Po jakimś czasie boli mnie od niego głowa, ale przydaje się tu na dole. — Proszę cię — mówi Joanna. — Zapal tu jakiekolwiek światło. Chociaż latarkę. Już i tak wiem, jak wyglądasz, więc co za różnica. — Niestety, nie mogę — odpowiada dziewczyna. — Czekamy na kogoś. I kiedy ona się zjawi, muszę wiedzieć, że nadchodzi.

90 Dochodziła już szósta. W sklepie żelaznym kupiłam latarkę i duże kombinerki, a potem niemal dwie godziny zajęła mi droga bocznymi uliczkami do Camden. Kiedy wreszcie tam dotarłam, znalazłam miejsce, żeby przypiąć rower, i pobiegłam na ścieżkę holowniczą wzdłuż Regent’s Canal. Słysząc wzmiankę o podziemiach Camden, niewielu londyńczyków, nawet tych, którzy dobrze znają dzielnicę, będzie się orientowało, o czym mowa. Ale one istnieją: podziemna sieć wnęk i tuneli powstała niemal dwa wieki temu w ramach rozbudowy kolei. W ostatnich latach wiele tuneli zostało otwartych i zagospodarowanych jako część Stables Market. Ale nie wszystkie. Za mostem kolejowym, od strony śluzy, w murze obrzeżającym kanał są solidne, czarne żelazne drzwi. Zatrzymałam się przed nimi. Pora zadzwonić do Joesbury’ego. On, Tulloch i cały zespół mieli dużo większe szanse wyciągnąć stąd Joannę niż ja sama. Z drugiej strony, jeśli się pomyliłam, aresztują mnie. Wtedy już nie uda mi się wyrwać, a Llewellyn nie będzie trzymać Joanny przy życiu w nieskończoność. Chciała patrzeć, jak ja ją zabijam, to byłoby wisienką na torcie, ale kiedy ludzie są głodni, zwykle zjadają tort i bez wisienki. Kłódka na drzwiach wyglądała na nową. Rozejrzałam się szybko i wyciągnęłam kombinerki. Tak jak to zrobił Joesbury parę tygodni temu w parku Victorii, wepchnęłam je w kabłąk i gwałtownie rozciągnęłam. Kłódka spadła na ziemię. Wiedziałam, że kiedy otworzę drzwi, znajdę się w starym tunelu, który zaprowadzi mnie do ogromnej podziemnej budowli zwanej Maszynownią Stacjonarnej Maszyny Wyciągowej. W dawnych czasach pociągi wjeżdżające na stromą pochyłość między Euston i Camden robiły taki rumor, że bogaci rezydenci w okolicy dostawali szału. Nie wspominając już o dymie. Więc by uniknąć hałasu i zadymienia, pociągi w tym miejscu wciągano za pomocą dwóch parowych silników, napędzających bardzo długą, biegnącą w kółko linę. Silniki, kołowrót wyciągarki i reszta ogromnych lin i bloków mieściły się w sklepionej, podziemnej komorze. To pomieszczenie o długości sześćdziesięciu metrów i szerokości czterdziestu pięciu wciąż znajduje się bezpośrednio pod główną linią kolejową. Do połowy XIX wieku lokalizację tej konstrukcji wyznaczały dwa wysokie kominy. W naszych czasach właściwie nic na powierzchni nie

wskazuje na jej istnienie; mało kto w ogóle o niej wie. Dziesięć lat temu ja i kilkadziesiąt innych osób nazywaliśmy ją domem. A ten rozklekotany kawał czarnego żelastwa to były moje drzwi frontowe. Najlepszy plan to zwykle najprostszy plan, jak to mówią. Musiałam po prostu znaleźć Joannę tak, by Llewellyn mnie nie zauważyła, wyprowadzić ją z podziemi w bezpieczne miejsce, a potem spieprzać z Londynu. Proste. Tyle że kiedy pociągnęłam drzwi, nawet nie drgnęły. Oczywiście, żadnej klamki z prawdziwego zdarzenia, tylko dwie żelazne pętle spięte kłódką. Spróbowałam wsunąć palec w szparę między drzwiami a futryną i pociągnąć, ale bez skutku. Jakimś cudem zostały zamknięte od środka albo najzwyczajniej się zacięły. I co teraz, do diabła? Zapukać? Były jeszcze dwa wejścia. Znał je każdy, kto wiedział o podziemiach. Zeszłam ze ścieżki i wspięłam się po schodach z powrotem na poziom torów. Na górze stanęłam jak wryta. Dostrzegłam, jak ktoś — czy coś — umyka mi z oczu niecałe dwadzieścia metrów ode mnie. Przesunęłam się w cień i czekałam. Przez pięć minut nic się nie wydarzyło, więc ruszyłam chodnikiem — wyprowadził mnie poza rząd szeregowców zbudowanych nad wodą. Doszłam do końca, aż do wielkiej drewnianej bramy, która nie pozwala przypadkowym osobom wejść do jednego z większych tuneli, znanego jako zachodni koński tunel. Wdrapałam się na przylegającą do bramy barierkę i dałam radę przeskoczyć górą. Drzwi do tunelu były zamknięte na kłódkę — rozwaliłam ją, ale to też nie pomogło. Trzymały równie mocno, jak tamte żelazne. Pora sprawdzić wejście numer trzy. Tym razem poszłam główną ulicą przez osiedle Gilbey’s Yard, po czym przelazłam przez mur między osiedlem i torami. Graffiti po drugiej stronie muru wskazywało, że nie ja jedna przechodziłam tędy w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Ostrożnie stąpałam po zdradliwym podłożu, ale miałam dość światła — głównie padało z supermarketu Morrisons — żeby wiedzieć, dokąd idę. Do trzeciego „oficjalnego” wejścia — wąskich spiralnych schodów w północno-wschodnim narożniku maszynowni. Nie wiedziałam jeszcze, czy nimi zejdę; na razie chciałam tylko sprawdzić.

Schody otaczał płot. Kiedy się zbliżyłam, zauważyłam, że dwie pionowe sztachety zostały wyłamane, tworząc lukę, przez którą ktoś mojej postury z łatwością mógł się przecisnąć. Więc to zrobiłam. Za płotem nic nie zabezpieczało schodów — tak jak dawniej. To tędy miałam wejść. Llewellyn zablokowała pozostałe dwa wejścia, żebym nie miała wyboru. To tutaj na mnie czekała. Ale nie wiedziała — i założyłabym się, że nie ona jedna, bo ja sama dowiedziałam się przypadkiem — że do podziemi można wejść jeszcze czwartą drogą. Nikomu o tym nie wspomniałam, nie dlatego, że chciałam zachować to w tajemnicy; po prostu nie sądziłam, że kogokolwiek to zainteresuje. Ale nie wątpiłam, że to wejście wciąż istnieje i będę mogła z niego skorzystać. Jeśli tylko się przemogę. Znów przelazłam przez graniczny mur — łatwiej powiedzieć, niż zrobić, ale na tym etapie napędzała mnie już czysta adrenalina — i pobiegłam z powrotem na ścieżkę holowniczą, cofając się myślą o dziesięć lat, do dnia, kiedy próbowałam wyjść z maszynowni bez latarki. W pewnej chwili źle skręciłam i znalazłam się w sekcji tunelu, która zamiast prowadzić do kanału, biegła wzdłuż niego. Po stu metrach trafiłam na ślepy zaułek. Zaciekawiona, wróciłam tam następnego dnia z latarką i przekonałam się, że część ściany zamykającej tunel zawaliła się i dziurą można przedostać się do kolejnego wielkiego podziemnego pomieszczenia — kiedyś piwnicy wielkiego magazynu kolejowego. Sam magazyn już dawno został wyburzony. Na jego miejscu zbudowano domy, a nawet część supermarketu Morrisons, ale ceglana, sklepiona piwnica pozostała nietknięta. Zdumiona własną odwagą przeszłam przez nią do kolejnego odcinka tunelu, a potem do drugiej piwnicy, pod wiktoriańskim budynkiem zwanym Magazynem Przeładunkowym. Słyszałam odgłosy ruchu ulicznego, wodę, i nagle za kolejnym łukiem weszłam w blade światło dzienne. Wciąż znajdowałam się w tunelu, ale w tej części była krótka odnoga Regent’s Canal. Widziałam już przed sobą Magazyn Przeładunkowy — trzypiętrowy budynek z czerwonej cegły z mnóstwem łukowatych, zakratowanych okien. Odnoga kanału, na którą trafiłam tamtego dnia, służyła kiedyś jako prywatna przystań — łodzie wyładowywały w niej towar do magazynu. Dziś wciąż jest używana, zawracają w niej wąskie i długie łodzie. Ma nawet nazwę, pochodzącą od swojej nieoficjalnej funkcji zbiornika śmieci. Nazywa się Dziurą Zdechłego Psa.

Teoretycznie, gdybym teraz pokonała tę samą trasę od drugiego końca, mogłam przejść przez podziemia i dostać się do maszynowni z kierunku, z którego Llewellyn się mnie nie spodziewała. Żeby to zrobić, musiałam wskoczyć do Regent’s Canal. Dotarłam już do ścieżki holowniczej i stałam u stóp małego mostu — tędy piesi mogli się przedostać przez Dziurę Zdechłego Psa. Przy brzegu stała zacumowana barka. Niewiele myśląc, wskoczyłam na nią i przeszłam po wąskim rancie biegnącym wzdłuż burty. Kiedy dotarłam na dziób, rozejrzałam się raz jeszcze, żeby sprawdzić, czy nikt mnie nie widzi, ale przede wszystkim by choć odrobinę odsunąć w czasie to, co musiałam zrobić. Deszcz padał już na całego, a czarna woda migotała pode mną. Czułam zapach oleju napędowego i gnijących roślin. Kanały to nie rzeki. Nie mają pływów ani prądu. Głębokość Regent’s Canal wynosi niewiele więcej niż metr. Teoretycznie wiedziałam, że dam radę stanąć na dnie, a potem brodzić. Że to potrwa kilkanaście sekund — byle tylko wejść pod mostek, do odnogi. Nie było sensu nad tym rozmyślać. Zdjęłam kurtkę i bluzę, upchnęłam je do plecaka i zsunęłam się do wody. Trudno opisać, co się czuje, kiedy ze wszystkich stron ściska cię miażdżąca siła, kiedy ogarnia cię lodowate zimno, zamraża ci płuca i nie daje im funkcjonować. Woda sięgnęła mi do szyi. „Niewiele więcej niż metr” — jasne. Jedną ręką unosząc plecak wysoko nad głowę, drugą czepiając się brzegu, zaczęłam brodzić. Każdy krok trwał wieki, po omacku badałam stopami dno — na przemian twarde jak kamień i miękkie jak kit. Zalegały na nim jakieś przedmioty, niektóre tak duże, że musiałam je obchodzić. Nienawidziłam każdej sekundy, kiedy traciłam kontakt z brzegiem. Pod łukiem tunelu zrobiło się ciemniej, ale po paru sekundach oczy zaczęły mi się przyzwyczajać. Jeszcze trochę i dostrzegłam przed sobą kamienne schodki. Niemal na nie wpadłam. Udało mi się rzucić plecak na brzeg i chwycić się krawędzi, a potem wydźwignąć z wody. Przez minutę tylko stałam i się trzęsłam. W końcu zdjęłam przemoczoną koszulkę i ubrałam się w bluzę i kurtkę z plecaka. To trochę pomogło. Podobnie jak zdjęcie butów i wylanie z nich szlamu. Kiedy poczułam się już na siłach, minęłam sklepione przejście i ruszyłam w stronę przeciwległej ściany piwnicy. Przechodziłam pod mniejszymi łukami, wysokimi na niecałe dwa metry i szerokimi na cztery.

Podziemia cuchnęły stojącą wodą, ściekami i czymś ostrym i gryzącym, niemal chemicznym. Powietrze wisiało nieruchome, a im dalej się zapuszczałam, tym bardziej zniekształcało dźwięki. Miękkie kapanie wody, szelesty szczurów pośród jakichś odpadów. Nie miałam pojęcia, skąd wzięły się tu śmieci, ale było ich pełno. Widziałam sklepowe reklamówki, pozostałości po daniach na wynos, martwego kota, ubrania, nawet stołek rybacki. Z każdym moim krokiem hałas ulicy cichł coraz bardziej, aż zostały tylko moje kroki, cicho mlaszczące po brukowanej ziemi. Co kilka metrów mijałam podstawy tych szerokich łuków i za każdą z nich ktoś mógł na mnie czekać. Świeciłam przed sobą latarką, szłam tak cicho, jak się dało, wypatrywałam cieni, które nie byłyby moje, nasłuchiwałam dźwięków, które nie pochodziłyby ode mnie. Po chwili wyrosła przede mną północno-zachodnia ściana i dostrzegłam czarną przestrzeń — wejście do końskiego tunelu. Jeśli pamięć mnie nie myliła, musiałam iść nim kawałek, zanim trafię do piwnicy starego magazynu kolejowego. Tunelem szło się łatwiej niż przez tę ogromną podziemną komnatę. Po pierwsze, to miejsce było już znane. Po drugie, przez kratki wentylacyjne w sklepieniu wpadało tu trochę światła. Po kilkunastu sekundach znalazłam się już w piwnicy pod magazynem. Połowa drogi. Brnęłam dalej, mijając kałuże szlamistej wody, okratowane łuki, wysokie nitowane filary z żelaza. O mało nie krzyknęłam, kiedy coś przefrunęło mi koło ucha, ale się opanowałam. Byłam już prawie na końcu, kiedy usłyszałam coś, czego się w ogóle nie spodziewałam i czego nie mogłam zignorować. Męski głos.

91 Odruchowo zgasiłam latarkę. Głosowi towarzyszył trzeszczący, szeleszczący odgłos, coś jak darcie papieru. Albo jak trzaski policyjnej krótkofalówki. Niemożliwe. Nie mogli się domyślić, że tu jestem. Usłyszałam coś z ulicy i tyle — dźwięk dotarł przez jedną z kratek wentylacyjnych. Nie znajdowałam się jednak w pobliżu kratek. Przechodziłam teraz przez piwnicę, kratki zostawiłam za sobą w końskich tunelach. Na litość boską, byłam taka ostrożna, niemożliwe, żeby policja mnie znalazła. Nawet mnie nie szukali. Wszelki sprzęt namierzający i nadzorujący od Joesbury’ego zniszczył się, kiedy wpadłam do rzeki; nie dostałam niczego w zamian. Z wyjątkiem telefonu. Narastało we mnie przekonanie, że ktoś jest dość blisko, by mnie usłyszeć, i tylko dlatego nie jęknęłam głośno. Jeszcze w szpitalu dostałam nowy telefon z wydziału operacji specjalnych, który wysyła swoich ludzi w niebezpieczne akcje i musi wiedzieć, gdzie są. Przez większość czasu był wyłączony, bo zakładałam, że telefon musi być włączony, by dało się go namierzyć. A co, jeśli Joesbury wsadził tam jakieś urządzenie aktywne non stop? Delikatnie wyjęłam komórkę z kieszeni. Kiedy to robiłam, wszelkie wątpliwości, jakie jeszcze miałam, zniknęły. Gdzieś niedaleko usłyszałam odgłos stąpnięcia w wodę. Wydział zabójstw nie musiał mnie szukać. Oni doskonale wiedzieli, gdzie jestem, przez cały dzień, prawdopodobnie od chwili, kiedy wysiadłam z samochodu Joesbury’ego. Obserwowali i śledzili mnie; czekali, aż ich tu doprowadzę. W tej chwili o mało się nie poddałam, o mało nie włączyłam latarki i nie zawołałam do nich. Ale coś mnie powstrzymało. Jeszcze nie wszystko stracone. Szłam wzdłuż południowej ściany. Miałam ją na wyciągnięcie ręki. Schyliłam się i bezgłośnie odłożyłam zdradziecką komórkę Joesbury’ego. Potem, wiodąc palcami po murze, ruszyłam dalej. Po kilku krokach dotarłam do narożnika. Dzikim fartem udało mi się wymacać dziurę w ścianie prowadzącą do zachodniego końskiego tunelu. Zaryzykowałam, włączyłam latarkę na ułamek sekundy i przeszłam na drugą stronę. Wiedziałam, że jestem już bardzo blisko. Zakręt, jeszcze parę metrów i wejdę do maszynowni na poziomie górnej galerii. Jeśli to dobrze

wykombinowałam, Llewellyn będzie obserwować schody w najdalszym końcu pomieszczenia. Jeśli się pomyliłam, cóż, wtedy wszystko może się zdarzyć. Czekałam chwilę tuż za rogiem, nasłuchując. W końcu, w niemal całkowitej ciemności, skręciłam do maszynowni. Znów znalazłam się w pobliżu wody. I było jej dużo. Podłoga maszynowni cały czas stoi pod wodą i dziesięć lat temu budowaliśmy nasze małe domki na galerii otaczającej pomieszczenie z trzech stron. Poruszałam się powoli, modląc się, by podłoga dobrze się trzymała. Przez dziesięć lat może się stać bardzo dużo. Pomieszczenie miało pięćdziesiąt metrów długości. Może ze sto kroków, zanim dotrę do górnego poziomu wschodniej kotłowni. Kotłownie — mniejsze i bardziej zaciszne — w dawnych czasach były najbardziej pożądanymi miejscówkami. Llewellyn na pewno przetrzymywała Joannę w jednej z nich. W zawiesistej ciemności nie dostrzegłam wody pod sobą, ale słyszałam, jak się porusza, słyszałam łagodne, drobne fale, chlupnięcia, a jej zapach oblepiał mi gardło od środka. Niemal wyobrażałam sobie, że zrobiła się głębsza — nawet niż te dawne trzy metry — że wspinała się w stronę galerii i gdybym teraz wychyliła się poza krawędź, tobym jej dotknęła. Ogarnęło mnie niepokojące uczucie, że obchodzę wielki podziemny basen. Palcami wymacałam róg galerii i zrobiłam kilka kroków w bok. Kiedy dotknęłam wiszącej plastikowej płachty, wiedziałam już, że jestem w drzwiach kotłowni. Po cichu odsunęłam plastik i weszłam do środka. Nagle wychwyciłam ruch. W kotłowni panowała absolutna ciemność. Pamiętałam to pomieszczenie aż za dobrze, nieraz poruszałam się po nim niemal po ciemku, ale teraz docierało do mnie, że jest różnica między „niemal po ciemku” a absolutną czernią. Dziesięć lat temu zawsze była jakaś świeczka, lampa gazowa czy puszka oleju przerobiona na kaganek. W tym momencie ktoś mógł być centymetry ode mnie, patrzeć mi prosto w oczy, a ja bym o tym nie wiedziała. Latarka albo głos — musiałam użyć jednego albo drugiego. — Joanna — szepnęłam, bo uznałam, że to bardziej dyskretna opcja. Kolejny ruch, tym razem paniczny. I odgłos, jaki wyrywa się z gardła osoby, która nie może mówić. — Ćśś — zaryzykowałam. — Nic nie mów.

Zaskomlała jeszcze dwa razy i to wystarczyło, żebym się zorientowała. Była jakieś trzy metry ode mnie. Ruszyłam naprzód, kroczek za kroczkiem, aż moja stopa natrafiła na coś miękkiego. Znów jęk. Kucnęłam. Bałam się odłożyć latarkę, bo mogłam jej już nie znaleźć. Dotknęłam nóg Joanny. Miała na sobie legginsy, ale nawet przez nie czułam, że jest przemarznięta. Powiodłam dłońmi po nogach aż do kostek i przekonałam się, że są spętane taśmą hydrauliczną. Właśnie zdejmowałam plecak, żeby poszukać noża, kiedy Joanna podciągnęła kolana do piersi i kopnęła mnie. Poleciałam na ziemię i nie zdołałam opanować zduszonego krzyku. Zerwałam się szybko, ale nie miałam już pojęcia, gdzie jest Joanna, gdzie latarka, gdzie jestem ja. Zmusiłam się, by znieruchomieć i zacząć nasłuchiwać; to jedyne, co mogłam zrobić. Ciemność była jak ciało stałe, miałam wrażenie, że ściska mnie z każdej strony. Nagle dwa wyraźne odgłosy: pierwszy — ktoś czołga się po posadzce i ucieka ode mnie. Drugi — kroki za moimi plecami. Zanim zdążyłam się odwrócić, kotłownię oświetlił potężny promień światła. Miałam chwilę, by zobaczyć Joannę — leżała skulona jak brudne, przerażone dziecko. A właściwie mniej niż chwilę, bo ktoś chwycił mnie od tyłu i podciągnął na nogi. — Victorio Llewellyn — powiedział głos przy moim uchu, gdy jego właściciel wykręcał mi rękę za plecy. — Jest pani aresztowana pod zarzutem porwania Joanny Groves i zamordowania Geraldine Jones, Amandy West, Charlotte Benn i Karen Curtis.

92 Joesbury trzymał mnie tylko jedną ręką. Udało mi się wyrwać, zatoczyć kawałek dalej i odwrócić przodem do niego. Choć w życiu bym w to nie uwierzyła, sytuacja pogorszyła się o sto procent i to, co wyszło z moich ust, było raczej błagalnym jękiem niż słowami… — Mark, nie… — Nie ma pani obowiązku składać zeznań… — Joesbury szedł w moją stronę z latarką w dłoni i mówił o wiele za głośno. — Mark, wynoś się stąd natychmiast. — Ale zatajenie istotnych faktów może utrudnić… Czyżbym słyszała jeszcze coś? Więcej kroków? — Mark, posłuchaj mnie, nie masz pojęcia… — …pani obronę, jeśli wyjdą one na jaw… Cofałam się przed nim. — …na sali sądowej. Każde pani słowo może zostać użyte jako dowód oskarżenia. — Przestań! — Na ziemię. Cofnęłam się jeszcze o krok. — Mark, błagam… — Na ziemię, już. Gorączkowo się rozglądałam. Joesbury miał ze sobą potężną latarkę, ale w kotłowni i tak snuło się o wiele za dużo cieni. — Nie będę prosił trzeci raz. Padłam na kolana. — Mark, proszę, daj mi jedną… — Nie chcę tego słuchać, Flint. — Kucnął za mną i popchnął mnie na ziemię twarzą naprzód. Chwycił najpierw jedną moją rękę, potem drugą, o wiele brutalniej, niż to było konieczne. — I muszę przestać cię tak nazywać — powiedział. Pochylił się, wciskając mnie jeszcze mocniej w beton, aż wytarłam twarzą szorstką powierzchnię. — Śledziłem cię cały dzień, ty głupia suko — niemal splunął mi do ucha. — Od kiedy rano uciekłaś, cały czas wiedziałem, gdzie jesteś. I wierz mi, naprawdę próbowałem okazać się łaskawy i mieć co do ciebie

wątpliwości. Czekałem wiele godzin, aż ta druga dziewczyna się pojawi, ale to wszystko ściema, co? Zawsze byłaś tylko ty. Zostawił mnie na miejscu, nosem w betonie. Przez sekundę nie mogłam się ruszyć. W końcu dźwignęłam się na kolana. Kajdanki za plecami trzymały mocno. Joesbury szedł już przez ciemne pomieszczenie do miejsca, gdzie leżała Joanna, skomląca zza knebla ze srebrnej taśmy. W jednej ręce ściskał latarkę, w drugiej krótkofalówkę. Patrzyłam, jak usiłuje się skontaktować z bazą, i modliłam się, żeby mu się udało. W tej chwili potrzebowaliśmy pomocy. Nie miało już znaczenia, co się stanie ze mną. Cholera, ja prawdopodobnie byłam jedyną osobą w tym pomieszczeniu, której od śmierci nie dzieliły sekundy. Joesbury zaklął na radio i schował je do kieszeni. Siedzieliśmy za głęboko pod ziemią. Kucnął nad Joanną. — Już nic pani nie grozi — przemówił do niej łagodnie. — Spokojnie, proszę pozwolić mi to zdjąć. Wciąż słyszałam jęki dziewczyny. I ostry krzyk bólu, kiedy zerwał taśmę z jej ust. Małym nożem, dość podobnym do mojego, przeciął taśmę na jej nadgarstkach i kostkach. — Musimy panią stąd wydostać. Może pani chodzić? Podniósł się i pociągnął ją na nogi. Oparła się o niego na sekundę, po czym złapała go za rękę i skierowała latarkę na mnie, całkowicie mnie oślepiając. — To nie ona. To nie ona mnie tu przyprowadziła. Promień latarki się odsunął. Zamrugałam gwałtownie i znów ich widziałam. Joanna stała wczepiona w Joesbury’ego obiema rękami i spanikowana patrzyła to na niego, to na mnie. — Jest jeszcze ktoś — wysapała. — Kobieta. Zaraz tu wróci. Nigdy nie odchodzi daleko. Nie puszczała Joesbury’ego. Zachowywała się jak dziecko, które lgnie do rodzica, bo boi się potworów. Mark jakby jej nie zrozumiał. Reagował o wiele za wolno. — Rozkuj mnie — warknęłam. Lekko się odwróciłam i uniosłam skute nadgarstki. Latarka znów świeciła mi w twarz. — Co jest, do…? — rzucił totalnie zdezorientowany, nieszczęśliwy i ani odrobinę nieprzestraszony, choć powinien się bać. — Kim ty jesteś, do cholery? Nie umiałam mu odpowiedzieć. Sama ledwie znałam siebie. Wiedziałam tylko, że któreś z nas musi wziąć się w garść.

— Rozkuj mnie i wynośmy się stąd — szepnęłam. — Błagam, powiedz mi, że jesteś uzbrojony. — Ona jest — wtrąciła Joanna. — Tamta druga. Ma pistolet. Ściągnęła mnie tu pod lufą. Mark ruszył przed siebie; uczepiona jego ramienia Joanna poszła z nim. Kiedy dotarli do mnie, odepchnął ją łagodnie i dał jej latarkę. Potem znalazł w kieszeni kluczyk do kajdanek. — Jeden numer, a cię zabiję — mruknął. Kajdanki odskoczyły sprężyście. — Ona czeka przy głównych schodach — wyjaśniłam. Dostrzegłam swoją latarkę i ją chwyciłam. — Jeśli niczego nie usłyszała, możemy wyjść drogą, którą tu przyszliśmy. — Kto? — spytał Mark. — Kim ona jest? Chwyciłam go za ramię i zmusiłam, żeby na mnie spojrzał. — Jeśli się pojawi, to ty staniesz się jej celem. Mnie i Joannę zostawi przy życiu. Ciebie będzie musiała wyeliminować tak szybko, jak zdoła. — Jasne. Spadamy. Przeszliśmy przez kotłownię. Ja prowadziłam, Joanna szła za mną, Mark zamykał pochód. Przy wyjściu na galerię omiotłam promieniem latarki czarną przestrzeń. Ogromna sala, która teraz wreszcie wyłoniła się z mroku, przypominała katedrę. Potężne ceglane łuki spinały całą długość budynku, ich szczegóły odbijały się w wodzie całkowicie pokrywającej parter. Odwróciłam się z powrotem do Marka. — Jeśli zdołamy tędy przejść, mamy spore szanse. Ty powinieneś iść w środku. Pokręcił głową. — Ruszaj. Więc ruszyłam. Wystarczyło pokonać trzydzieści metrów i znaleźlibyśmy się w końskim tunelu. Tam krótkofalówka pewnie odzyskałaby zasięg. Przeszliśmy raptem sześć metrów, kiedy zaczęła grać muzyka. Moje ulubione rzeczy. Najpierw Joanna, potem Mark wpadli mi na plecy. — Skąd to dobiega? — zapytał ktoś. Chyba ja. Tamci dwoje nie znali znaczenia tej melodii. Muzyka brzmiała złowróżbnie cicho, a mimo to odbijała się echem od ścian i filarów. Nie sposób było określić jej źródła. Mogłabym niemal uwierzyć, że gra wyłącznie w mojej przerażonej głowie. Mark świecił latarką po maszynowni, ale sala była ogromna.

— Chyba skądś za nami — mruknął. W tej chwili muzyka ucichła i jej miejsce zajął głos kobiety. — Cześć, Lacey. Kopę lat. Świat zatrzymał się na sekundę. Więc to koniec. Patrzyłam, jak promień latarki Marka omiata salę. Nagle skupił się na czymś po przeciwnej stronie galerii, ze dwadzieścia pięć metrów od miejsca, gdzie staliśmy. — Myślałam, że już nigdy tu nie dotrzesz — głos przeciął ciemność sekundę przedtem, zanim latarka Joesbury’ego odnalazła osobę. W plamie światła ujrzeliśmy smukłą dziewczynę po dwudziestce, o najsłodszej twarzy, jaką widziałam w życiu. Włosy długie do szyi, jasnoblond; czarna czupryna, o której tyle słyszeliśmy, musiała być peruką. Wiedziałam, że oczy będą niebieskie, kiedy podejdę dość blisko, by dobrze się im przyjrzeć — niebieskie z maleńkimi brązowymi cętkami. Znałam tę twarz niemal tak dobrze jak własną. — To ona? — syknął Mark cicho przez zęby, wciągając powietrze. — Tak. — Nie odrywałam od niej wzroku. — To Llewellyn. — Spotkałem ją już — szepnął niemal bezgłośnie. — To gosposia Geraldine Jones. Stenning nawet zabrał ją na drinka. Patrzyła teraz na mnie — tylko na mnie. — „Krople deszczu i róże” — zaśpiewała. — Pamiętasz, Lacey? Pamiętasz, jak się w to bawiłyśmy? — Nagle na tej ślicznej twarzy pojawił się uśmiech. Wydawała się całkowicie wyluzowana, może trochę zaskoczona, jakbyśmy były dwiema starymi przyjaciółkami, które przypadkiem wpadły na siebie na imprezie. Ręce miała luźno opuszczone wzdłuż boków. W lewej dłoni trzymała coś, czego nie widziałam zbyt dobrze, wyglądało mi na czarną opaskę na głowę. W jej prawej dłoni dostrzegłam mały pistolet. — Wypuść tych dwoje! — zawołałam do niej w wielkiej przestrzeni maszynowni. — Już ich nie potrzebujemy. Teraz chodzi tylko o nas. Przesunęła spojrzenie ze mnie na mężczyznę u mojego boku. Jakby się zastanawiała, co powiedzieć. Zaryzykowałam i zerknęłam na niego. — Mark, bierz Joannę i wynoście się stąd. Ona was puści. — Znów przeniosłam wzrok na Llewellyn. — Zrobisz to, prawda? — spytałam. — Proszę cię, po prostu pozwól im iść. — Ja się nigdzie nie wybieram — oznajmił Joesbury.

— Wy dwoje podejdźcie do brzegu galerii i wrzućcie latarki do wody — rozkazała Llewellyn. Kiedy żadne z nas się nie ruszyło, Llewellyn zmarszczyła twarz jak wkurzone dziecko. — Masz trzy sekundy, żeby pozbyć się latarek, zanim zastrzelę twojego chłopaka — zwróciła się do mnie. — Posłuchaj jej — warknęłam do Joesbury’ego. Zrobiłam krok do przodu i uniosłam rękę. Złapał mnie za ramię. — O, chyba wystarczy już tych twoich zabaw replikami broni! — zawołał do niej. — I nie wyobrażaj sobie, że przyszedłem sam. Przy każdym wyjściu są uzbrojeni policjanci i czekają na mój sygnał, żeby tu wejść. Ten to potrafił ściemniać. — Mark — mruknęłam. — To raczej nie jest… — W takim razie kończy nam się czas — odparła Llewellyn. — Wyrzućcie latarki, natychmiast. — Mark, błagam, zrób… — Bez światła będziemy jak kaczki na strzelnicy — szepnął mi do ucha. — Znam to miejsce lepiej niż ona — odpowiedziałam cicho. — Wyprowadzę nas nawet po ciemku. A jak tylko ona sama włączy latarkę, będziemy wiedzieli, gdzie jest. Teraz wyrzuć latarkę, złap się mnie i idź do ściany. Wymamrotał coś, co wzięłam za zgodę. Najpierw jego latarka, potem moja przeleciały poza krawędź galerii. Po sekundzie usłyszeliśmy, jak chlupnęły w wodę, i wszelkie światło zniknęło ze świata. Poczułam dłoń Joesbury’ego na ramieniu. Cofnęliśmy się od krawędzi galerii i usłyszałam, że Mark mówi cicho do Joanny. Jeszcze kilka kroków i stanęliśmy pod ścianą. Po omacku odnalazłam rękę Joanny. — Poruszajcie się powoli i trzymajcie razem — poleciłam. — Czekaj — rzuciła nagląco Joanna. — Ona widzi w ciemności. Ma jakiś noktowizor. Cały czas nas obserwuje. Poczułam dłoń na karku. — Głowy w dół i wio. — Usta Joesbury’ego musnęły mnie w ucho. — Szybko.

Nie trzeba mi było dwa razy powtarzać. Zgięta niemal wpół, z jedną ręką na ceglanej ścianie po lewej, drugą mocno trzymając Joannę, ruszyłam tak szybko, jak się odważyłam. Z części galerii, na której stała, Llewellyn nie przedostałaby się do końskiego tunelu. Musiała pójść na północ wzdłuż galerii, pokonać całą szerokość budynku i wejść do kotłowni, gdzie znalazłam Joannę. Dopiero stamtąd mogła pobiec za nami wschodnią częścią galerii. Jeśli Joanna się nie myliła i Llewellyn rzeczywiście widziała w ciemności, mogła się przemieszczać o wiele szybciej od nas. Ale my mieliśmy fory. Nie dało się iść tak szybko i zachować ciszy, więc nawet się nie staraliśmy. Kroki trzech par nóg dudniły po dechach, więc nie mieliśmy szans usłyszeć, czy ktoś nas dogania. Jakimś cudem zmuszałam się do marszu, choć przed sobą miałam tylko czerń. Na końcu galerii przystanęłam, żeby złapać oddech. — Nie zatrzymuj się — dobiegł mnie głos Joesbury’ego z ciemności. Wyprostowałam się i dałam dyla w tunel. Trzy metry dalej musiałam wybrać. Skręcić w lewo i dostać się do piwnic magazynu kolejowego, przez który tutaj przyszłam, czy pójść prosto i w ciągu paru minut być przy żelaznych drzwiach prowadzących na ścieżkę holowniczą. Gdybyśmy zdołali się przez nie wydostać, natychmiast bylibyśmy bezpieczni. Jeśli nie, utknęlibyśmy jak szczury w zatkanej rurze. Zbyt ryzykowne. Poszłam w lewo. Joesbury znów spróbował użyć krótkofalówki. Bez skutku. Piwnica magazynu miała sto metrów długości i żeby bezpiecznie pokonać ją w zupełnych ciemnościach, trzeba było trzymać się południowej ściany. Trwało to wieki, choć w rzeczywistości powinno nam zająć nie więcej niż parę minut. W pewnej chwili Joanna potknęła się i runęła twarzą naprzód w jakąś cuchnącą kałużę. Kiedy ją wyciągnęliśmy, za nic nie dawało się jej przekonać do dalszej wędrówki. Nagle rozległo się stęknięcie i pisk. — Mam ją — sapnął Joesbury. — Przejedzie się na strażaka. Idziemy. Ruszyłam dalej, przerażająco powoli, z jedną ręką na ścianie, drugą na ramieniu Joesbury’ego. Podłoże było tu zdradliwe. Zwalone cegły, dziury w betonie, najróżniejsze śmieci — każdy krok musieliśmy stawiać niezwykle ostrożnie. — Lacey, stój — syknął Joesbury, kiedy według moich ocen, brakowało nam jakieś dziesięć metrów do kolejnego odcinka tunelu. — Słuchaj.

Cisza. I nagle ciche plumknięcie czegoś wpadającego do wody. — Idźmy dalej — ponagliłam. Kolejna sekunda ciszy. Oddechy Joanny jak cichy szloch. — No to wio — rzucił Joesbury. — Powoli i cicho. Zdaje się, mamy towarzystwo. Dotarliśmy do tunelu. Do pokonania niecałe trzydzieści metrów. Chyba nawet zabłysła we mnie iskierka nadziei. Piwnice pod Magazynem Przeładunkowym miały najwyżej długość mojego ogrodu za domem. I wiedziałam, że tam będzie światło. A skok do kanału tym razem wydawał się wręcz kuszący. Kiedy weszliśmy do sklepionych piwnic magazynu, czerń wokół nas zaczęła rzednieć, szarzeć. Widziałam już filary, błysk wody u stóp i pomarańczową poświatę w dalszym końcu, gdzie do budynku sączyła się odrobina światła latarni nad kanałem. — Cześć. Zamarliśmy. Llewellyn stała jakieś pięć metrów przed nami — wyszła zza podstawy jednego z łuków. Noktowizor zsunęła na czubek głowy i włączyła latarkę. W świetle zobaczyłam, że w prawej ręce wciąż trzyma pistolet. Jeśli to rzeczywiście replika, byliśmy bezpieczni. Fizycznie nie mogła się mierzyć z Joesburym. Nawet ze mną. Ale jeśli nie… Zasłoniłam sobą Joesbury’ego. Za plecami usłyszałam, że Mark stawia Joannę na ziemi. Położył mi dłonie na ramionach. — Zejdź z drogi, Lacey. — Usiłował wciągnąć mnie za siebie. Nie ruszyłam się. — Ona do mnie nie strzeli — zapewniłam, nie odrywając oczu od Llewellyn. — To koniec — rzuciłam do niej. — Słyszałaś, co powiedział. Przy każdym wyjściu jest policja. — Urwałam i wzięłam głęboki wdech. — Zostanę z tobą. Tylko puść Marka i Joannę i… — Nie dokończyłam, bo akurat w tej chwili biedna, przerażona Joanna Groves zerwała się do ucieczki. Bez namysłu skoczyłam za nią i stworzyłam sytuację, w której Llewellyn mogła oddać czysty strzał. Dostrzegłam, że unosi rękę, i nagle rozległ się huk, jakby sufit się zawalił. Odwróciłam się — Mark skoczył naprzód jak oparzony. Musiałam chyba zamknąć oczy, bo kiedy znów spojrzałam, siedział na ziemi. W ułamku sekundy byłam przy nim. Padł na filar i osunął się po nim. Latarka Llewellyn poświeciła na niego — plama krwi rozlewała się po prawej stronie jego bluzy. Oczy miał otwarte. Usłyszałam za sobą jakąś szamotaninę i Joanna została rzucona na posadzkę obok nas.

— Skuj ją — poleciła mi Llewellyn. — Szybko. Mamy mało czasu. Mark miał mało czasu. Jego ciałem wstrząsały dreszcze, a każdy oddech świszczał jak podmuch w przytkanej rurze. — Przepraszam — powiedziałam mu bezgłośnie i sięgnęłam do lewej kieszeni jego kurtki. Wyjęłam kajdanki. Z rany wciąż płynęła krew. Zdjęłam kurtkę i przytknęłam mu do piersi, żeby zatamować krwotok, po czym uniosłam jego obie ręce i też przycisnęłam do rany. Cały czas Llewellyn nie odrywała od nas oczu, pistolet wciąż trzymała uniesiony. Wycelowany w Marka. Joanna Groves, kawałek za nią, kuliła się pod sąsiednim filarem, roztrzęsiona, szlochająca. Podeszłam do niej szybko, wykręciłam jej ręce za plecy i zapięłam kajdanki. Nie stawiała oporu. Pobiegłam z powrotem do Marka i dotknęłam jego policzka — już bardzo zimnego. Odwróciłam się do dziewczyny z pistoletem. — Proszę, nie pozwól mu umrzeć — rzuciłam błagalnie. Przechyliła głowę i przez moment przyglądała nam się jakby z zainteresowaniem. W końcu kucnęła i poszukała czegoś w cieniu przy ziemi. — To teraz zależy od ciebie — powiedziała. Wstała, podnosząc coś, co błysnęło w świetle latarki. — Wzięłam zapasowy. — Podała mi nóż. Wyglądał dokładnie tak jak ten, który przysłała mi pocztą. Puściłam rękę Marka. Wiedziałam, że nie wywinę się z tego łatwo. — Tak też pomyślałam — odparłam, wstając. Wiedziałam, że podziemia nie są otoczone przez uzbrojonych gliniarzy, jak twierdził Mark. Nigdy nie puszczono by go do środka samego. Odstawił samowolkę, urwał się tak samo jak ja. Byliśmy zdani na siebie. Mark podjął głupie ryzyko, bo chciał we mnie wierzyć, i teraz zginie przeze mnie. — Mam samochód przy kanale — powiedziała do mnie Llewellyn. — Jeszcze może nam się udać. — Wciąż wyciągała nóż w moją stronę. Ale pistolet nawet nie drgnął w jej dłoni. — No to chodźmy. — Pomyślałam, że jak tylko Mark zostanie sam, zdoła wezwać pomoc. Nie byliśmy już tak głęboko pod ziemią, więc radio i komórka powinny tu zadziałać. — Najpierw musimy coś załatwić. — Llewellyn obejrzała się przez ramię na Joannę Groves. Przerażona dziewczyna patrzyła wyłącznie na nóż od chwili, kiedy pojawił się na widoku. Kiedy go wzięłam, zaczęła płakać. Oddech Marka gwizdał jak stary miech. Spojrzałam w turkusowe oczy, które pociemniały z bólu, i wiedziałam, że wybór jest prosty.

Jeśli zabiję Joannę i ucieknę z Llewellyn, policja pewnie zdąży znaleźć Marka i w porę udzielić mu pomocy. Jeśli odmówię, zostaniemy tu jako zakładnicy i Mark umrze. — Lacey, co ty wyprawiasz? — szepnął. Nawet na niego nie zerknęłam. Podjęłam już decyzję. Teraz trzeba ją tylko wykonać. Pewnym krokiem podeszłam do Joanny Groves, padłam na kolana i chwyciłam ją za włosy. Biedaczkę tak sparaliżował strach, że nie mogła nawet krzyczeć. — Lacey, nie waż się. Nie mogłam się powstrzymać. Przeniosłam na niego wzrok. Umierał na moich oczach. Mięśnie twarzy mu wiotczały, ciało się skurczyło. — Nie mogę żyć bez ciebie. To próbowałam powiedzieć. Czy którekolwiek z tych słów wyszło z moich ust, nie wiem, może za bardzo płakałam, żeby je wypowiedzieć. Po prostu to zrób, nakazałam sobie. Odchyliłam się do tyłu tak, by trzymać głowę Joanny na odległość wyciągniętej ręki. Mocniej ścisnęłam nóż i opuściłam go. Kiedy tylko dotknął ciała, zamknęłam oczy, zacisnęłam zęby i włożyłam w cięcie całą siłę, jaka mi jeszcze została. Trzy krzyki rozległy się pod sklepieniami. Żaden z nich nie był mój. Nie miałam ani tchu, ani energii, żeby wydobyć z siebie głos. Łomoczący ból rozsadzał mi mózg i przez tych kilka pierwszych sekund nie mogłam zrobić nic — byle go przetrwać. Puściłam włosy Joanny. Odskoczyła ode mnie z twarzą ochlapaną krwią. Moją. Słysząc ruch za sobą, przełożyłam nóż do lewej dłoni i przycisnęłam ostrze, błyszczące szkarłatnie w zimnym świetle, do prawego nadgarstka. — Zrobię to — powiedziałam, zatrzymując Llewellyn w miejscu. Pędziła do mnie, ale teraz znieruchomiała. Oderwała wzrok od moich oczu i spojrzała na krew, która falami buchała z rany na prawym nadgarstku. Ciachnęłam wzdłuż żyły, jak robią to naprawdę zdeterminowani samobójcy. Od cięcia minęły sekundy, ale już zaczynałam dygotać. — Jak myślisz, ile czasu potrzeba, żeby wykrwawić się na śmierć? — spytałam ją. — Dziesięć minut? Dwadzieścia? Patrzyła na mnie jeszcze sekundę. — Tik-tak — wymamrotałam. Przez chwilę wyglądała na wściekłą. Potem jakby się otrząsnęła. W końcu się uśmiechnęła i znów zobaczyłam tę najsłodszą twarz na świecie. Schyliła się, a kiedy znów

wstała, nie trzymała już w dłoni pistoletu, ale jakiś ręcznik. Podeszła do mnie, kucnęła i mocno owinęła mi nadgarstek. Ucisk jedynie odrobinę osłabił ból. Wciąż nie ufałam sobie, bałam się poruszyć. Tylko patrzyłam na nią, jak sięga do kieszeni po krótkofalówkę Joesbury’ego i mi ją podaje. Oczy Marka wciąż były otwarte, wciąż skupione na mnie, a na lewym policzku dostrzegłam błysk, który wyglądał jak diament. Albo jak łza. Trzymaj się, Mark, trzymaj się. Spodziewałam się, że Llewellyn ucieknie. Ani przez moment nie sądziłam, że się podda. Ale ona po prostu klapnęła na ziemię obok Joesbury’ego. Wzięłam krótkofalówkę. — Kocham cię — powiedziałam do niej, zanim wezwałam pomoc.

93 W piątek dziewiątego listopada, trochę ponad jedenaście dekad po tym, jak Mary Kelly została pocięta na kawałki w małym, wynajętym pokoiku przy Dorset Street, dreptałam gęsiego z innymi ludźmi jasno oświetlonym, żółtym korytarzem. Wszyscy przesunęliśmy się już spory kawałek, czekaliśmy, zdawałoby się, godzinami. Ci przed mną i za mną byli chyba do tego przyzwyczajeni. Ja nie. Pierwszy raz odwiedzałam kogoś w więzieniu. Podczas tych pięciu tygodni, jakie upłynęły od dnia, kiedy wyniesiono mnie z podziemi, młoda kobieta, która porwała Joannę Groves, przyznała się do wszystkiego. Zaczęła już tamtej nocy, w komisariacie Lewisham. Opowiedziała Danie Tulloch i Neilowi Andersonowi, że jako nastolatka została sterroryzowana nożem i zgwałcona przez grupę naćpanych, pijanych, aroganckich chłopaków. Pamiętała każdą groźbę, każdą drwinę, każdą obelgę, i przez cały czas w uszach dzwoniły jej krzyki siostry. Powiedziała im, że w pewnym momencie naprawdę wierzyła, że umarła, że trafiła do piekła i że to nigdy się nie skończy. Bywały chwile, kiedy wciąż tak myślała. Słyszałam od kolegów, że sierżant Anderson wyszedł z przesłuchania dziwnie blady i przez parę godzin do nikogo się nie odzywał. Podając szczegóły, które mógł znać tylko sprawca, z własnej woli przyznała się do zamordowania Geraldine Jones, Amandy Weston, Charlotte Benn, Karen Curtis. I podpisała zeznanie — Victoria Llewellyn. Drzwi na końcu więziennego korytarza prowadziły do dużego, wysokiego pomieszczenia. Okna, choć grubo ponad naszymi głowami, i tak były zakratowane. W równych odstępach rozstawiono w sali ze dwadzieścia stolików. Ludzie z kolejki przede mną usadawiali się już na wolnych miejscach. W ciągu tych paru godzin zeznań Llewellyn powiedziała Tulloch i Andersonowi, że po śmierci siostry wyjechała za granicę, tam nauczyła się posługiwać nożem i bronią palną. Wróciła po kilku latach — bez żadnych dokumentów, paszportu, bez niczego, co wskazałoby na jej tożsamość czy kraj pochodzenia. Dowiedziałam się, że to dość powszechna praktyka. Jeśli człowiek przyjedzie do Wielkiej Brytanii bez żadnego dowodu, skąd jest, nie można go odesłać.

Po kilku ciężkich miesiącach uzyskała prawo do pobytu i wystąpiła o pozwolenie na pracę. Wkręciła się w społeczność zachodniego Londynu, skupioną wokół Szkoły Świętego Józefa. Pracowała jako niania, gosposia, a nawet opiekunka domów i wyprowadzaczka psów. Była pracowita i rzetelna. Rodziny ją lubiły. Kiedy natrafiła na Samuela Coopera, dostrzegła, że może być w przyszłości użyteczny, i została jego kochanką — uzależniła go od siebie narkotykami i seksem. Spojrzałam na ostatni rząd stolików. Najbliżej drzwi w drugim końcu siedziała młoda kobieta we własnym ubraniu. Więźniowie przed wyrokiem nie muszą nosić więziennych kombinezonów. Na blond włosach pojawiły się już odrosty i przy skórze głowy widziałam centymetr miękkiego, jasnego brązu w odcieniu toffi, jaki pamiętałam. Dokładnie takiego samego jak mój kolor włosów. Nie umalowała się. Nie musiała. Wciąż była jedną z najładniejszych dziewczyn, jakie w życiu widziałam. Ta śliczna dziewczyna twierdziła uparcie, i potwierdzała to kilka razy, że od powrotu do Wielkiej Brytanii w ogóle się ze mną nie kontaktowała i że nie brałam udziału w żadnym z porwań i morderstw. Powtarzała, że nie ponoszę żadnej winy za to, co zrobiła. Uśmiechnęła się na mój widok. Patrzyła, jak idę do stolika i siadam. Rozejrzałam się. Ludzie w zasięgu słuchu rozmawiali w najlepsze, zajęci wyłącznie sobą. Nikt nie będzie nas podsłuchiwał. — Cześć, Tic — powiedziała. Nie słyszałam tego przezwiska od bardzo dawna. A już na pewno nie z ust osoby, która mi je nadała, kiedy jej pulchne, małe usta nie potrafiły jeszcze wyartykułować trzech sylab mojego prawdziwego imienia. Moja mała siostra nie umiała wymówić „Victoria”, więc nazywała mnie Tic. — Cześć, Cathy — odparłam.

94 Cathy i ja bardzo długo nic nie mówiłyśmy. W końcu położyła dłoń na mojej dłoni. Otoczyła palcami zabandażowany nadgarstek i odwróciła go. — Wyzdrowiejesz? — spytała. Wzruszyłam ramionami. — Pamiętasz, jak mówiłam, że kiedyś zapiszę się na lekcje fortepianu? Okazuje się, że chyba będę musiała z nich zrezygnować. Odłożyła moją dłoń i znów się uśmiechnęła. — Przepraszam za to, co zrobiłam — powiedziała takim tonem, jakby przepraszała, że zarysowała mi CD. — Że zabiłaś te kobiety? — szepnęłam. — Boże, skąd. Tego nie żałuję. — Otrząsnęła się lekko. — Przepraszam, że próbowałam cię zmusić, żebyś zadźgała tę Groves. Powinnam przewidzieć, że tego nie zrobisz. Nie wiedziałam, co na to odpowiedzieć. — Kiedy wysłałaś ostrzeżenia Curtis i Groves, już wtedy mogłam się domyślić, że ze mną nie zagrasz — ciągnęła. — A tak przy okazji, powiedziałam śledczym, że to ja je wysłałam. Że próbowałam się powstrzymać. Myślę, że mi uwierzyli. — Uwierzyli — odparłam. Bardzo uważałam, kiedy wysyłałam listy do Karen Curtis i Jacqui Groves. Nie dało się wyśledzić, że to ja za tym stoję. Ale niepotrzebnie się wysilałam. Moje ostrzeżenie nie ocaliło Karen, a Jacqui nigdy nie była celem. — I przepraszam za to, co powiedziałam kilka lat temu — mówiła dalej Cathy, odchylając się lekko na krześle. — No wiesz, kiedy przyszłaś na barkę i trochę mi odwaliło. To, co się stało w parku z tymi chłopakami, to nie była twoja wina, po prostu musiałam… — Musiałaś mnie spławić — dokończyłam za nią. Przytaknęła. — Szukałaś mnie przez osiem miesięcy. Wiedziałam, że nigdy nie dasz mi spokoju. Przepraszam, Tic. Potrzebowałam przestrzeni. I trochę czasu. Powoli pokiwałam głową, jakbym dobrze ją rozumiała. I w pewnym sensie tak było. Moja siostra potrzebowała przestrzeni i czasu. Żeby zaplanować unicestwienie pięciu rodzin.

— To ty podpaliłaś barkę? — spytałam i kiedy spojrzała na stół, wiedziałam, że dobrze się domyśliłam. A więc jeszcze więcej śmierci na moim sumieniu. Pochyliła się i oparła o stół. — Dlaczego to zrobiłaś, Tic? Dlaczego ich okłamałaś, że to ja utonęłam? — Żeby cię uwolnić — odparłam. — Wiedziałam, że tego chcesz. Dwa dni później umarła moja przyjaciółka i mnie nadarzyła się taka sama okazja. Uznałam, że świat nie będzie tęsknił za siostrami Llewellyn. — Mówisz o Lacey? Skinęłam głową. Przez całe życie pozwoliłam tylko jeszcze jednej osobie zwracać się do mnie Tic — tej smutnej, kochanej, zaćpanej dziewczynie, z którą się zaprzyjaźniłam, kiedy obie byłyśmy bezdomne dziesięć lat temu. Tam, w hotelu w Cardiff opowiedziałam inspektorowi Joesbury’emu niemal w stu procentach prawdziwą historię. Tyle że przedstawiłam ją z punktu widzenia tej drugiej dziewczyny. I zmyśliłam happy end. Niedługo po tym, jak Cathy oficjalnie uznano za zmarłą, wróciłam do maszynowni i zastałam Lacey ledwie żywą. Zdołałam dowlec ją na ulicę i z konieczności ukradłam samochód — ktoś zapomniał go zamknąć. Zamierzałam zawieźć ją do najbliższego szpitala, a kiedy wyzdrowieje, umieścić w prywatnej klinice, ale zanim wróciłam autem do miejsca, gdzie ją zostawiłam, już nie żyła. Więc skorzystałam z szansy. Lacey miała stosunkowo czyste policyjne konto, ja nie. Pojechałam na wybrzeże, zabrałam jej dokumenty i podłożyłam własne. A potem zepchnęłam samochód i swoją przyjaciółkę do morza. O trzeciej nad ranem na szczycie klifu w Sussex stałam się Lacey Flint. I udało się. Dałam sobie czas na opłakanie przyjaciółki i siostry, a potem zaczęłam budować nowe życie. Zeszłam z ulicy, trzymałam się z daleka od wszystkich, którzy mogli znać Lacey czy mnie, i powoli zadomowiłam się w skórze innej kobiety. Ani Lacey, ani ja nie miałyśmy rodziny, co znacznie ograniczało liczbę osób, których musiałam unikać. No i dysponowałam dużą sumą pieniędzy, a to bardzo pomogło. Kiedy poczułam, że jestem gotowa, złożyłam podanie o przyjęcie do Policji Metropolitalnej. Nigdy nie tknęłam narkotyków, więc śpiewająco przeszłam testy, a potem egzaminy. Zrobiłam kurs prawa i zostałam przyjęta na szkolenie dla śledczych. I to było niezłe życie, dopóki trwało.

— Musimy się przyznać — powiedziałam. — Kim naprawdę jesteśmy. Cathy znała pewną sztuczkę, którą pamiętałam sprzed lat. Mrużyła oczy, aż zmieniały się w jasne, błyszczące szparki. Zrobiła to teraz. — W oczach świata Victoria Llewellyn jest sadystyczną, żądną krwi morderczynią — odparła. — Postarałam się o to. Naprawdę chcesz znów nią być? Kiedy tak siedziałam i patrzyłam w te błyszczące, orzechowo-niebieskie oczy, nie potrafiłam stwierdzić, czy próbuje mnie chronić, czy zniszczyć. A jednak to wszystko miało jakiś pokręcony sens. Moje zaniedbania wobec Cathy przed tylu laty rozpoczęły proces, który uczynił ją tym, kim była teraz. Zrobiłam ze swojej siostry morderczynię, a teraz ona odpłaciła mi tym samym. — A właśnie, zapomniałabym — ciągnęła. — Zabiłam tego twojego przystojnego gliniarza? Czekałam, patrząc, jak jej uśmiech znika. — Nie — odparłam, kiedy zniknął całkiem. — Przestrzeliłaś mu płuco. Lekarzom udało się go pozszywać. Wyjdzie z tego. Polegałam wyłącznie na relacjach wspólnych znajomych. Nie widziałam Marka od tamtej nocy, kiedy oboje o mało nie zginęliśmy. I nie zamierzałam go widzieć, dopóki będę miała na to jakiś wpływ. Fakt, że myślałam o nim w każdej sekundzie, to i tak już za wiele. Słysząc, że Mark przeżyje, Cathy wzruszyła ramionami i kiwnęła głową. Odniosłam wrażenie, że w sumie chyba się ucieszyła, bo zrozumiała, że dla mnie to ktoś ważny. Poza tym zupełnie jej nie interesował. W tej chwili ostatecznie pogodziłam się z tym, że moja siostra jest obłąkana. — Cathy — powiedziałam. — Ćśś. — Znów pochyliła się do przodu. — Nie nazywaj mnie tak. Teraz jestem Vicky. Zresztą, twoje imię zawsze mi się bardziej podobało. — Cath… zdajesz sobie sprawę, że całe życie spędzisz w więzieniu? Wyprostowała się zaskoczona. — Zejdź na ziemię, Tic. Wyjdę za dziesięć lat. Zapuszczałyśmy się w krainę kuku na muniu. — Cathy…

Ostrzegawczo uniosła palec i zrozumiałam, że musi być tak, jak ona chce. To ja byłam winna wszystkich okropieństw, które moja siostra popełniła w moim imieniu. Teraz mogłam już tylko pozwolić jej zatrzymać to imię, skoro sobie życzyła. — Vicky — zaczęłam jeszcze raz i w tej sekundzie poczułam, że jakaś najistotniejsza cząstka mnie wymknęła mi się na zawsze. — Zabiłaś cztery kobiety. Nie wypuszczą cię… — Och, na litość boską. — Pochyliła się do przodu i zaczęła wyliczać na palcach: — Po pierwsze, przyznam się do winy i okażę ogromną skruchę. To zawsze zmniejsza wyrok. Po drugie, będę wzorową więźniarką. Będę chodzić na terapię, do kościoła, zacznę studiować. Jeszcze się przekonasz. Dostanę warunek za dziesięć lat. Strażnik pilnujący sali zaczął chodzić między stolikami i informować wszystkich, że zbliża się koniec widzenia. Moja siostra spojrzała na niego zdziwiona, a potem na mnie, jakby spanikowana. W tej chwili dostrzegłam w niej przerażoną dziewczynkę, jaką pamiętałam z jej pierwszego dnia podstawówki. — Przyjdziesz jeszcze, prawda? — spytała, a ja mogłam tylko skinąć głową. Czułam się za nią odpowiedzialna, teraz nawet bardziej niż kiedykolwiek przedtem. Ja zrobiłam ją tym, kim jest. Wszyscy wychodzili, więźniowie wstawali i szli do drzwi, które miały ich zaprowadzić z powrotem do cel. Ja też wstałam, pozwoliłam się jej pocałować i patrzyłam, jak idzie do wyjścia. Tuż zanim zniknęła mi z oczu, pomachała, jak zawsze, kiedy jako dziecko wchodziła do szkoły. Odwróciłam się i powoli ruszyłam do drzwi. Wiedziałam, że kiedy zobaczę ją znowu, więzienne życie zdąży z niej wyssać trochę tej żywiołowości. A następnym razem jeszcze więcej. I tak to będzie trwać bardzo, bardzo długo. Myliła się co do pobłażliwości systemu. Na cokolwiek powoła się w sądzie, jakkolwiek będzie się sprawować w więzieniu, nie wyjdzie za dziesięć ani nawet za dwadzieścia lat. Moja siostra przez całe życie będzie płacić za to, co zrobiła. A ja razem z nią.

Kuba Rozpruwacz: mężczyzna czy legenda? (Czy kobieta!) Przez ponad sto lat fascynacji sadystycznym mordercą, którego policja nigdy nie zdołała schwytać, powstały niezliczone pomysły, historie i przekonania na temat jego zbrodni i tożsamości. Jak powiedziała Lacey: „Kuba Rozpruwacz był prawdziwym człowiekiem, ale stał się legendą”. Oto kilka moich ulubionych i najbardziej szalonych teorii na jego temat. Kuba był księciem. W każdej rozmowie o Kubie Rozpruwaczu nieodmiennie padnie pytanie: „Ale czy on nie był członkiem rodziny królewskiej?” Wymieniony członek rodziny królewskiej to książę Albert Wiktor, wnuk królowej Wiktorii i pretendent do tronu. Rzekomo zaraził się od prostytutki syfilisem i w następstwie tego wydarzenia ogarnął go morderczy szał. Władze to tuszowały (być może dzięki masońskim koneksjom), by chronić królową przed skandalem. Uroczy pomysł, ale miejsce pobytu księcia w każdej dowolnej chwili powszechnie znano, i niestety w dniach, kiedy dochodziło do morderstw, nawet nie zbliżał się do Whitechapel. Wszyscy kochamy królewskie spiski, ale ten się zwyczajnie nie klei. Kuba był chirurgiem, który kolekcjonował narządy wewnętrzne. Annie Chapman i Catharine Eddowes zostały częściowo wypatroszone i uważa się, że brakowało im niektórych narządów. To doprowadziło do powstania teorii, że sam Rozpruwacz zabierał te organy i że musiał mieć chirurgiczną wiedzę, by je zlokalizować i usunąć. Jednak równie prawdopodobne jest, że narządy zostały zabrane już jakiś czas po śmierci ofiar przez nienadzorowanych i nierzetelnych asystentów w kostnicy, ponieważ znali ich wartość na czarnym rynku. A sam Kuba spokojnie mógł się wykazywać najbardziej podstawową znajomością anatomii. Rozpruwacz był elegancko ubranym dżentelmenem i nosił lekarską torbę. Niezliczone portrety przedstawiają go jako wiktoriańskiego eleganta z wyższych sfer, który z łatwością wabił kobiety, by zadać im śmierć. W rzeczywistości bardzo nieliczni świadkowie podają tak różne dane na temat jego wieku, wyglądu, ubioru czy narodowości, że nie sposób wyrobić sobie jakiegokolwiek wiarygodnego pojęcia, jak wyglądał naprawdę. Istnieje równie dużo relacji, które opisują go jako byle jak odzianego prostaka. Lekarska torba wzięła się z dwóch zeznań naocznych świadków — twierdzili, iż widzieli przechodnia niosącego „błyszczącą czarną torbę”. Choć nic konkretnego nie łączy właścicieli tych rzeczy ze zbrodniami, te doniesienia dały

początek wielu historiom o czarnych torbach, aż samo posiadanie takiego przedmiotu stało się podejrzane. Rozpruwacz był chroniony przez masonów i policję. Wypisane kredą przez jakiegoś półanalfabetę zdanie, zawierające słowo „Juwes”, zamieszczone niedaleko miejsca, gdzie została zamordowana Catharine Eddowes, i podobieństwo morderstwa do pewnej masońskiej legendy, dały początek teorii, że działania Kuby Rozpruwacza są wynikiem masońskiego spisku. W rzeczywistości graffiti mogło być zupełnie niezwiązane z morderstwem, a powiązanie słowa „Juwes” z trzema masońskimi zabójcami o imionach Jubela, Jubelo i Jubelum (czyli Juwes — nadążacie?) to czyste spekulacje. Co do policji, jej przedstawiciele byli pod ogromną publiczną, dziennikarską i rządową presją, by zidentyfikować sprawcę, a nie ukrywać jego tożsamość. A zresztą trudno uwierzyć, że przez ponad sto lat nie wypłynęłyby żadne dowody na tuszowanie sprawy. Rozpruwacz drwił sobie z policji, wysyłając listy i pocztówki. Przez kilka miesięcy, kiedy trwały ataki na kobiety i przez wiele lat później, policja, dziennikarze, a nawet prominentne osoby prywatne dostawały listy, rzekomo wysyłane przez mordercę. Wiele z nich nosiło podpis „Kuba Rozpruwacz”; do jednego dołączono ludzką nerkę. Listy te w nieskończoność analizowała policja i badali najróżniejsi niezależni eksperci i są powszechnie uznawane za fałszywki. W ostatnich latach autorka kryminałów Patricia Cornwell przeprowadziła bardzo przekonujący dowód, że wiele z nich wysłał malarz Walter Sickert. Nie do końca udało jej się, przynajmniej w mojej opinii, dowieść, że Sickert był również mordercą. I wreszcie… Kuba nie był mężczyzną. Inspektor Abbeline, policjant prowadzący śledztwo, poważnie traktował teorię, że mordercą mogła być kobieta, więc i my powinniśmy potraktować ją serio. Jeśli — jak dowodzono w tamtych czasach — Rozpruwaczem była akuszerka, mogłaby wychodzić z domu i kręcić się po ulicach nad ranem, nie zwracając na siebie niepożądanej uwagi. Jej zakrwawione ubranie też nikogo by nie dziwiło. Mogłaby zbliżać się do kobiet, nie wzbudzając w nich niepokoju, i miałaby wystarczającą wiedzę medyczną, żeby a) obezwładnić ofiary i b) zlokalizować i usunąć narządy rozrodcze. Owszem, nie ma twardego dowodu, że te zbrodnie popełniła kobieta, ale dopóki światowa ława przysięgłych nie zdecyduje się na jednego konkretnego podejrzanego płci męskiej, moim zdaniem Kaśka Rozpruwaczka musi pozostać w ich gronie.

Pisanie policyjnego kryminału okazało się trudnym wyzwaniem i bardzo dziękuję — raz jeszcze — Adrianowi Summonsowi, nie tylko za cierpliwość i dobry humor, chociaż znów robił za nauczyciela, ale i za to, że przedstawił mnie kilku bardzo pomocnym kumplom i dawnym kolegom. Z nazwiska wolno mi wymienić inspektora Briana Cleobury’ego i inspektora Harveya Martina z Komendy Policji Metropolitalnej Hrabstwa Southwark oraz nadinspektora Dereka Caterera z Oddziału Rzecznego. Bardzo panom dziękuję. Oczywiście dziękuję też panu, którego nazwiska nie wolno mi podać. Jestem dłużniczką Mike’a Katesmarka za sprawdzenie wszystkich medycznych i „patologicznych” szczegółów i za jego wkład w tekst i budowę postaci. Dziękuję też Denise Stott i Jacqui Socrates, które nigdy nie mają mi za złe, że zadaję im głupie pytania, Garethowi Cooperowi za bystrooką korektę i Edwardowi Tegginowi, który wie o rzeczach, za jakie pewnie nie pochwaliliby go rodzice. Wszelkie błędy, jakie pozostały w książce, są moje. Sceny w Camden, i nad, i pod ziemią, zawdzięczają autentyczność Peterowi Darleyowi z Camdeńskiego Towarzystwa Ochrony Dziedzictwa Kolei, a wszelkie odstępstwa od autentyzmu wynikają z mojej przegrzanej wyobraźni. Muszę zaznaczyć, że próby odtworzenia ostatniej wycieczki Lacey do podziemi będą nielegalne, wysoce niebezpieczne i, za sprawą kilku zrujnowanych piwnic i tunelów, absolutnie niewykonalne. Chcę podziękować Peterowi, że tak hojnie obdarzył mnie swoim czasem i wiedzą, a Towarzystwu za pracę, jaką wkładają w zachowanie tej fascynującej części Londynu. Bibliografia, z której korzystałam, obejmuje: Telling, a Memoir of Rape and Recovery Patricii Weaver Francisco, After Silence Nancy Venable Raine, Recovering from Rape Lindy Ledray, The Complete History of Jack the Ripper Philipa Sugdena, Jack the Ripper Andrew Cooka, Jack the Ripper, the Twenty-First Century Investigation Trevora Marriota, Portrait of a Killer Patricii Cornwell i Jack the Ripper, the Casebook Richarda Jonesa. Transworld wciąż jest najlepszym wydawnictwem świata, a po piętach depcze mu St Martins Minotaur z USA. Szczególnie gorąco dziękuję Sarze Turner, Lynsey Dalladay, Nickowi

Robinsonowi, Kate Samano i Jess Thomas po tej stronie Atlantyku i Kelley Ragland i Matthew Martzowi po tamtej. Anne Marie Doulton, Peter Buckman, Rosie Buckman i Jessica Buckman jak zawsze są mądrzy, wspierający i sumienni. Jeszcze raz wielkie dzięki i wyrazy miłości dla nich wszystkich.